Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας

Γενικές πληροφορίες
5  Μαρτίου 1324[1][2][3]
Γέννηση
Dunfermline Palace
22  Φεβρουαρίου 1371[1][2][3]
Θάνατος
Κάστρο του Εδιμβούργου
Τόπος ταφής αββαείο του Χόλυρουντ
Χώρα
Βασίλειο της Σκωτίας
πολιτογράφησης
Θρησκεία Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα μονάρχης
Οικογένεια
Ιωάννα του Πύργου (από 1328)[4][5]
Σύζυγος Margaret Drummond, Queen of
Scotland[4]
Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας[6][4] και
Γονείς
Ελισάβετ του Μπουργκ[6][4]
Μάρτζορι Μπρους
Αδέλφια
Margaret Bruce
Οικογένεια Οίκος του Μπρους
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες Wars of Scottish Independence
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα μονάρχης της Σκωτίας (1329–1371)
Θυρεός

 Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
O βασιλιάς της Σκωτίας Δαυίδ Β΄ με τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας· χειρόγραφο του
14ου αιώνα.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Δαυίδ Β' απο τον Σίλβεστερ Χάρντινγκ (1797)

Ο Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας (David II of Scotland, 5 Μαρτίου 1324 - Εδιμβούργο, 22

Φεβρουαρίου 1371) ήταν βασιλιάς της Σκωτίας (1329 - 1371) o τελευταίος απόγονος
του Οίκου του Μπρους, πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του στην εξορία ή
στην φυλακή χάρη των αντιδράσεων του απέναντι στους Άγγλους που επιχείρησαν να
κυριεύσουν το βασίλειό του. Ήταν γιος και διάδοχος του Ροβέρτου Μπρους από την
δεύτερη σύζυγό του, Ελισάβετ του Μπουργκ, και η μητέρα του πέθανε όταν ήταν
τριών ετών (1327).[7]

Πίνακας περιεχομένων
 1 Γάμος του Δαυίδ Β΄ με την Μαργαρίτα, κόρη του βασιλιά της Αγγλίας
Εδουάρδου Β΄ και της Ισαβέλας της Γαλλίας
 2 Απόδραση στην Γαλλία
  3 Επιστροφή στον θρόνο της Σκωτίας
 4 Δεύτερος γάμος και θάνατος του Δαυίδ Β' με λήξη της δυναστείας του
Ροβέρτου Μπρους στην Σκωτία
 5 Παραπομπές
 6 Πηγές

Γάμος του Δαυίδ Β΄ με την Μαργαρίτα, κόρη του

βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Β΄ και της Ισαβέλας
της Γαλλίας
Νυμφεύτηκε στις 17 Ιουλίου 1328, σύμφωνα με τη συνθήκη του Νορθάμπτον,[8] την
Αγγλίδα πριγκίπισσα Ιωάννα του πύργου, μικρότερη κόρη του βασιλιά της Αγγλίας
Εδουάρδου Β΄ και της Ισαβέλλας της Γαλλίας αλλά δεν απέκτησαν παιδιά από τον
γάμο.[9] Διαδέχθηκε τον πατέρα του, Ροβέρτο Μπρους, στις 7 Ιουνίου/1329 σε ηλικία
5 ετών και στέφθηκε βασιλιάς της Σκωτίας στο Σκόν, μαζί με τη σύζυγό του, Ιωάννα,
στις 24 Νοεμβρίου 1331.[10] Κατά την περίοδο που ο Δαυίδ ήταν ανήλικος, την
αντιβασιλεία ασκούσε ο Σερ Τόμας Ραντόλφ, 1ος κόμης του Μόραι. Μετά τον
θάνατο του τελευταίου, στις 20 Ιουλίου 1332, αντικαταστάθηκε από τον Ντόναλντ,
κόμη του Μάρ, ο οποίος εξελέγη από συμβούλιο Σκωτσέζων ευγενών στο Πέρθ στις
2 Αυγούστου 1332, αλλά και εκείνος σε 10 μέρες σκοτώθηκε, στη μάχη του
Ντούπλιν. Ο Σερ Αντρέας Μουρράι του Μπόθγουελ, ο οποίος παντρεύτηκε την
αδελφή του Ροβέρτου Μπρους, Χριστίνα, ήταν ο επόμενος αντιβασιλιάς αλλά
συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Άγγλους στη μάχη του Ρόξμπουργκ (Απρίλιος
1333) και αντικαταστάθηκε απο τον Άρτσιμπαλντ Ντούγκλας που έπεσε με τη σειρά
του στη μάχη του Χάλιντον Χιλ, τον Ιούλιο του 1333. [11]

Απόδραση στην Γαλλία

Μετά την ήττα των Σκωτσέζων στην μάχη του Ντούπλιν, στις 24 Σεπτεμβρίου 1332,
ο Έντουαρντ Μπάλλιολ ευνοούμενος του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Γ' και
διεκδικητής του θρόνου της Σκωτίας, στέφθηκε από τους Άγγλους βασιλιάς της
Σκωτίας στη θέση του Δαυίδ, και επέστρεψε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, με την
υποστήριξη των Αγγλικών δυνάμεων. [12] Στη συνέχεια, μετά την ήττα του στη μάχη
του Χάλιντον Χιλλ, ο Δαυίδ Β' μαζί με τη σύζυγό του κατέφυγαν στην αυλή του
βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου ΣΤ΄ ο οποίος ήταν ξάδελφος της πεθεράς του Δαυίδ
Ισαβέλλας, φτάνοντας στη Βουλώνη στις 14 Μαΐου 1334.[13] Ο Φίλιππος τους
δέχθηκε μεγαλοπρεπώς προσφέροντας τους πολυτελή διαμονή στον πύργο του
Γκαγιάρ. Είναι άγνωστα τα γεγονότα της ζωής του στο διάστημα παραμονής του στο
Παρίσι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η φιλοξενία που τους παρείχε ο Γάλλος βασιλιάς
εξόργισε τον Εδουάρδο Γ', απέναντι του με αποτέλεσμα την ταχύτερη έκρηξη του
εκατονταετούς πολέμου. Το 1346 ο Δαυίδ Β', με την υποστήριξη των Γάλλων,
επιτέθηκε ξανά στην Αγγλία αλλά τραυματίστηκε και ηττήθηκε στη Μάχη του Νέβιλ,
στις 17 Οκτωβρίου 1346,[14] συνελήφθη και μεταφέρθηκε αιχμάλωτος από τον Σερ
Τζον του Κούπλαντ, στον Πύργο του Λονδίνου. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο
κάστρο του Ουίνδσορ, μετά την επιστροφή του βασιλιά Εδουάρδου Γ'. Οι συνθήκες
στις οποίες έμεινε φυλακισμένος ήταν πολύ καλές, αν και κρατήθηκε 11 χρόνια. [15]
Επιστροφή στον θρόνο της Σκωτίας
Τελικά απελευθερώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1357, με τη συνθήκη του Μπέργουικ,
έναντι του ποσού των 100.000 μάρκων, ποσό το οποίο δόθηκε ως λύτρα στον
κουνιάδο του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο Γ'. Η συνθήκη επικυρώθηκε και από το
Κοινοβούλιο της Σκωτίας, στην Σκόν, στις 6 Νοεμβρίου 1357. Ο Δαυίδ επέστρεψε
στη Σκωτία αλλά το βασίλειό του και ο ίδιος ήταν πολύ φτωχοί και αδυνατούσε να
συγκεντρώσει χρήματα για να πληρώσει τα λύτρα που ζητούσε ο Άγγλος βασιλιάς. Γι'
αυτό έκανε πρόταση στον κουνιάδο του, Εδουάρδο Γ΄, να ορίσει τον δεύτερο γιο του,
Λάιονελ, δούκα του Κλάρενς, ως διάδοχό του στον θρόνο της Σκωτίας. Το
Κοινοβούλιο της Σκωτίας απέρριψε (1364) την πρόταση του Δαυίδ αλλά ο ίδιος
συνέχισε τα επόμενα χρόνια τις διαπραγματεύσεις με τον Άγγλο βασιλιά για το
συγκεκριμένο θέμα.

Δεύτερος γάμος και θάνατος του Δαυίδ Β' με λήξη της

δυναστείας του Ροβέρτου Μπρους στην Σκωτία
Μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του Ιωάννας του Πύργου (1362), παντρεύτηκε
για δεύτερη φορά στις 20 Φεβρουαρίου 1364 τη Μαργαρίτα Ντρουμμόντ, χήρα του
Σερ Τζον Λογκί και κόρη του Σερ Τζον Ντρουμμόντ, αλλά χώρισαν στις 20
Μαρτίου/1370 χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.[16] Η Μαργαρίτα ωστόσο ταξίδεψε στην
Αβινιόν, ζητώντας από τον Πάπα να ακυρώσει το διαζύγιο, το οποίο είχε εκδοθεί σε
βάρος της.[17] Τότε ο Δαυίδ απεβίωσε αιφνίδια στο κάστρο του Εδιμβούργου, στις 22
Φεβρουαρίου 1371, και τάφηκε στο αβαείο του Χόλιρουντ, την εποχή που σχεδίαζε
να νυμφευτεί την ερωμένη του, Άννα Ντουνμπάρ. Tον διαδέχθηκε ο Ροβέρτος Β΄ της
Σκωτίας, γιος της ετεροθαλούς αδελφής του Μάρτζορι Μπρους.[18] O Δαυίδ Β΄ ήταν ο
τελευταίος άρρην απόγονος της δυναστείας.

Παραπομπές
1.

 p10210.htm#i102093.
  «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia Catalana.
0021614.
  «Proleksis enciklopedija» (Κροατικά) 53338.
  «Kindred Britain»
  p10210.htm#i102093. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  Richardson, Douglas, Plantagenet Ancestry, Baltimore, Md., 2004, p. 23,
  One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication
now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "David II. (king of
Scotland)". Encyclopædia Britannica. 7 (11th ed.). Cambridge University Press. p.
860. Endnotes:

 Andrew of Wyntoun, The orygynale cronykil of Scotland, edited by D. Laing

(Edinburgh, 1872–1879)
  John of Fordun, Chronica gentis Scotorum, edited by W. F. Skene (Edinburgh,
1871–1872)
 J. H. Burton, History of Scotland, vol. ii. (Edinburgh, 1905)
 A. Lang, History of Scotland, vol. i. (Edinburgh, 1900).

  Richardson (2004) p. 23
  Dunbar, Sir Archibald H., Scottish Kings — A Revised Chronology of
Scottish History 1005–1625, Edinburgh, 1899, pp. 146–7
  Dunbar (1899) pp. 147–9
  Dunbar (1899) pp. 148–9
  Dunbar (1899) p. 150
  Dunbar (1899) p. 152
  One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication
now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "David II. (king of
Scotland)". Encyclopædia Britannica. 7 (11th ed.). Cambridge University Press. p.
860. Endnotes:

 Andrew of Wyntoun, The orygynale cronykil of Scotland, edited by D. Laing

(Edinburgh, 1872–1879)
 John of Fordun, Chronica gentis Scotorum, edited by W. F. Skene (Edinburgh,
1871–1872)
 J. H. Burton, History of Scotland, vol. ii. (Edinburgh, 1905)
 A. Lang, History of Scotland, vol. i. (Edinburgh, 1900).

  Dunbar (1899) p. 154

  Dunbar (1899) p. 156.

18.  One or more of the preceding sentences incorporates text from a

publication now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "David II.
(king of Scotland)". Encyclopædia Britannica. 7 (11th ed.). Cambridge
University Press. p. 860. Endnotes:
o Andrew of Wyntoun, The orygynale cronykil of Scotland, edited by D.
Laing (Edinburgh, 1872–1879)
o John of Fordun, Chronica gentis Scotorum, edited by W. F. Skene
(Edinburgh, 1871–1872)
o J. H. Burton, History of Scotland, vol. ii. (Edinburgh, 1905)
o A. Lang, History of Scotland, vol. i. (Edinburgh, 1900).

Πηγές
 David Nash Ford (2004). Royal Berkshire History: David II, King of Scots
(1324-1371).
 John of Fordun (1871–72). Chronica gentis Scotorum, edited by W. F. Skene.
Edinburgh.
 John Hill Burton. (1905). History of Scotland, vol. ii. Edinburgh.
 Andrew Lang. (1900). History of Scotland, vol. i. Edinburgh.
 Nield, Jonathan (1968), A Guide to the Best Historical Novels and Tales, Ayer
Publishing,
 Shattock, Joanne (2000), The Cambridge Bibliography of English Literature,
Volume 4; Volumes 1800-1900, Cambridge University Press
 Andrew of Wyntoun. (1872–79). The orygynale cronykil of Scotland, edited
by D. Laing Edinburgh.
 Michael Brown. (2004). The Wars of Scotland, 1214–1371. The New
Edinburgh History of Scotland, volume 4. Edinburgh: Edinburgh University
Press.
 Ranald Nicholson. (1975)., Scotland. The Later Middle Ages. Edinburgh:
Mercat Press.
 Michael Penman. (2003). David II, 1329–71: The Bruce Dynasty in Scotland.
East Linton: Tuckwell Press.