Ερρίκος Στιούαρτ, 1ος δούκας του

Όλμπανυ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Ερρίκος Στιούαρτ, 1ος δούκας του Όλμπανυ

Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
Henry Stuart (Αγγλικά)
μητρική γλώσσα
7  Δεκεμβρίου 1545[1][2][3][4][5]
Γέννηση
Γιόρκσιρ
10  Φεβρουαρίου 1567[1][2][4][5]
Θάνατος
Εδιμβούργο
Συνθήκες θανάτου ανθρωποκτονία
Τόπος ταφής αββαείο του Χόλυρουντ
Χώρα
Βασίλειο της Σκωτίας
πολιτογράφησης
Θρησκεία Καθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες
Αγγλικά[6]
γλώσσες
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος Μαρία Α΄ της Σκωτίας (1565–1567)[7]
 [8][9]

Τέκνα Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας[7][8]

Ματθαίος Στιούαρτ, 4ος κόμης του
Γονείς
Λέννοξ[8] και Μαργαρίτα Ντάγκλας[8]
Κάρολος Στιούαρτ, 1ος κόμης του
Αδέλφια Λέννοξ[8]
Henry Stuart
Οικογένεια Οίκος των Στιούαρτ
Αξιώματα και βραβεύσεις
μέλος της Βουλής των Λόρδων του
Αξίωμα
Ηνωμένου Βασιλείου
 Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ερρίκος Στιούαρτ, 1ος δούκας του Όλμπανυ ή Λόρδος του Ντάρνλεϊ (7

Δεκεμβρίου 1545 - 10 Φεβρουαρίου 1567) βασιλικός σύζυγος της Σκωτίας (1565 -
1567) με τον γάμο του με την Μαρία Α΄ της Σκωτίας ήταν μεγαλύτερος γιος του
Ματθαίου Στιούαρτ, 4ου κόμη του Λέννοξ και της Μαργαρίτας Ντάγκλας. Ο πιο
διαδεδομένος τίτλος με τον οποίο έμεινε γνωστός ήταν λόρδος του Ντάρνλεϊ.[10] Ο
Ερρίκος ήταν ο δεύτερος αλλά ο μεγαλύτερος γιος των γονέων του που επέζησε, οι
από μητέρα παππούδες του ήταν ο Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 6ος κόμης του Άνγκους
και η Μαργαρίτα Τυδώρ κόρη του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας και χήρα του Ιακώβου Δ΄
της Σκωτίας. Ήταν πρώτος ξάδελφος και δεύτερος σύζυγος της Μαρίας Α΄ με την
οποία απέκτησε τον Ιάκωβο που διαδέχθηκε την μητέρα του στον θρόνο της Σκωτίας
ως Ιάκωβος ΣΤ΄ της Σκωτίας και την Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας στον θρόνο της
Αγγλίας ως Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας.[11]

Πίνακας περιεχομένων
 1 Πρώτα χρόνια
 2 Η κρίση του Λέννοξ
 3 Ευνοϊκή μεταχείριση των Λέννοξ από την Ελισάβετ
 4 Γάμος με την βασίλισσα της Σκωτίας
 5 Αποξένωση με την Μαρία
 6 Η γέννηση του γιου του
 7 Το τέλος
 8 Η επόμενη ημέρα
 9 Έρευνες για το κρανίο του
 10 Οικογένεια
 11 Φιλμογραφία
 12 Παραπομπές
  13 Πηγές

Πρώτα χρόνια
Ο λόρδος του Ντάρνλεϊ γεννήθηκε στην Ληντς στην δυτική ακτή του Γιορκσάιρ το
1545 αλλά η ημερομηνία είναι αβέβαιη επειδή οι γονείς του δεν ήταν μαζί στις αρχές
του 1545 και ένα γράμμα τον Μάρτιο του 1566 από την Μαρία της Σκωτίας δείχνει
ότι ήταν 19 ετών γι'αυτό η πιθανότερη ημερομηνία είναι το 1546.[12] Σαν απόγονος
δυο βασιλικών οίκος με καταγωγή από τον Ιάκωβο Β΄ της Σκωτίας και τον Ερρίκο Ζ΄
της Αγγλίας ήταν γόνος δυο μεγάλων βασιλικών Οίκων των Τυδώρ και των Στιούαρτ,
οι διεκδικήσεις του στον θρόνο της Σκωτίας και της Αγγλίας θα του κοστίσουν την
ζωή του. Ο πατέρας του Ματθαίος Στιούαρτ κατηγορήθηκε για προδοσία επειδή
υποστήριξε του Άγγλους στον πόλεμο με την Μαρία του Γκιζ και τον αντιβασιλιά
Άρραν. Τα οικογενειακά του κτήματα κατασχέθηκαν και οδηγήθηκε σε εξορία στην
Αγγλία 22 χρόνια, επέστρεψε στην Σκωτία το 1564.[13] Η μητέρα του κόμισσα του
Λέννοξ Μαργαρίτα Ντάγκλας εγκατέλειψε την Σκωτία το 1528.[14]

Ο νεαρός Ερρίκος ήταν ανήσυχος για την καταγωγή και την κληρονομιά του, γνώριζε
Λατινικά, Γαελικά, Αγγλικά, Γαλλικά και δέχτηκε εκπαίδευση που ταίριαζε στην
βασιλική του καταγωγή, ήταν πολύ καλός στο τραγούδι, τον χορό και έπαιζε λάουτο.
Ο Σκωτσέζος εκπαιδευτικός Τζον Έλντερ ήταν δάσκαλος του, ο Έλντερ ήταν
φανατικός οπαδός της Άγγλο - Σκωτσέζικης ένωσης μέσω του γάμου της βασίλισσας
Μαρίας με τον πρίγκιπα Εδουάρδο, οι συμβουλές του στον Ερρίκο Η΄ καθορίστηκαν
με την Συνθήκη του Κοκκινοσκέλη.[15] Άλλος ένας σημαντικός δάσκαλος του νεαρού
Ερρίκου ήταν ο Αντώνιος Λαλλάρτ που αργότερα θα ανακριθεί στο Λονδίνο και θα
πάει στην Σκωτία το 1562.[16] Ο Ερρίκος ήταν σκληρός, αθλητικός τύπος
εκπαιδευμένος στην ιππασία, τον ελεύθερο χρόνο του τον περνούσε στο κυνήγι και το
χόκεϊ. Ο νεανικός του χαρακτήρας φάνηκε σε ένα γράμμα του στην Μαρία Α΄ τον
Μάρτιο του 1554 από την γενέτειρα του στο οποίο εύχεται "κάθε τρίχα της κεφαλής
του να τον βοηθήσει να γίνει ένας σκληρός στρατιώτης".[17]

Η κρίση του Λέννοξ

Η "κρίση του Λέννοξ" (1558 - 1563) ήταν πολιτική κίνηση που προήλθε από τις
πολιτικές φιλοδοξίες των Λέννοξ, ο Ματθαίος Στιούαρτ, 4ος κόμης του Λέννοξ ήταν
τρίτος στην σειρά διαδοχής στον θρόνο της Σκωτίας. Η σύζυγος του Μαργαρίτα
Ντάγκλας, κόμισσα του Λέννοξ ήταν ανιψιά του Ερρίκου Η΄ και εγγονή του Ερρίκου
Ζ΄ κάτι που την έκανε τρίτη σε σειρά διαδοχής στον θρόνο της Αγγλίας μετά την
βασίλισσα Μαρία της Σκωτίας και τον γιο της με τον Ντάρνλεϊ στην περίπτωση που η
Ελισάβετ για λόγους νομιμότητας δεν μπορούσε να κληρονομήσει τον θρόνο.[18] Η
οικογένεια των Λέννοξ παρουσιάζεται σαν εναλλακτική λύση για τον θρόνο της
Αγγλίας αφού οι απόγονοι του Ερρίκου δεν διατηρήθηκαν πολύ, σαν Καθολικοί ήταν
απειλή για την Προτεσταντική Αγγλία ειδικά από την εποχή που η 26χρονη Ελισάβετ
ανέβηκε στον θρόνο (1558).[9] Η Ελισάβετ ήταν πολύ φωτεινή, έξυπνη και
μορφωμένη αλλά έπρεπε να το αποδείξει αφού ο γάμος των γονιών της δεν είχε
αναγνωριστεί από την Καθολική εκκλησία, πολλοί την έβλεπαν παράνομη και
προτιμούσαν για βασιλιά τον Ντάρνλεϊ. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές συνωμοσίες,
ίντριγκες και κατασκοπείες με στόχο την ανάληψη της εξουσίας στην βασιλική αυλή.
Όταν ο Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας πέθανε τον Ιούλιο του 1559 ο αδελφός του κόμη του
Λέννοξ Ιωάννης, 5ος κόμης του Αουμπινί πήρε μεγάλη θέση στην Γαλλική αυλή από
την νέα βασίλισσα Μαρία της Σκωτίας. Ο Αουμπινί τακτοποίησε το ταξίδι του
Ντάρνλεϊ στην Γαλλική αυλή για να συγχαρεί την βασίλισσα Μαρία και τον νεαρό
Φραγκίσκο Β΄ της Γαλλίας και να ζητήσει την αποκατάσταση του στο Λέννοξ. Η
Μαρία δεν τον αποκατέστησε αλλά έδωσε στον Ντάρνλεϊ 1000 κορώνες και
πρόσκληση να παραβρεθεί στην στέψη της.[19] Τα σχέδια του Λέννοξ ήταν να
καλέσουν απ'ευθείας την Μαρία χωρίς την παρέμβαση της Ελισάβετ και της Μαρίας
του Γκίζ. Ο απεσταλμένος του κόμη του Λέννοξ Νεσμπίτ βρέθηκε σε κατάσταση
απελπισίας όχι μονάχα επειδή έπρεπε να παραδώσει τον Ντάρνλεϊ και τον αδελφό του
Κάρολο σαν ομήρους για την αποκατάσταση του αλλά έπρεπε να αναδείξει και τα
κληρονομικά δικαιώματα του Ντάρνλεϊ στους θρόνους της Αγγλίας και της Σκωτίας.
[20]
Ο Αουμπινί κατηγορήθηκε ότι ενώ υποστήριξε τα δικαιώματα της Μαρίας στον
θρόνο της Αγγλίας έκρυψε το ότι ο Ντάρνλεϊ είχε πιο ισχυρά κληρονομικά
δικαιώματα από την Ελισάβετ. Ο Λέννοξ έστειλε τον Νέσμπιτ να παρακολουθήσει
τον Ντάρνλεϊ και τον δάσκαλο του Τζον Έλντερ. Το 1559 ο Άγγλος απεσταλμένος
στο Παρίσι Νίκολας Θροσμόρτον (1515 - 1571) προειδοποίησε την Μαρία ότι ο
Έλντερ ήταν "τόσο επικίνδυνος για τα θέματα της Αγγλίας όσο κανείς δεν μπορεί να
φανταστεί".[21] Ο λόρδος του Ντάρνλεϊ ήταν ο επόμενος διεκδικητής για τον θρόνο της
Αγγλίας μετά την βασίλισσα των Σκωτσέζων και την ηλικιωμένη μητέρα της, ήταν
άντρας και Καθολικός γι'αυτό έγινε ο εκλεκτός των εχθρών της Ελισάβετ. Ο Παγκέτ
έγραψε τον Μάρτιο του 1550 για τους βάσιμους φόβους του να ανεβάσουν οι
Καθολικοί στον θρόνο της Αγγλίας τον Ντάρνλεϊ μετά τον θάνατο της Ελισάβετ. [22]

Ευνοϊκή μεταχείριση των Λέννοξ από την Ελισάβετ

Ο λόρδος του Ντάρνλεϊ σε ηλικία 10 ετών

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου η θέση της Ελισάβετ βελτιώθηκε σημαντικά. [23] Ο
Φράνσις Γιάξλει ένας διάσημος Καθολικός κατάσκοπος ήταν υπάλληλος του
Γουίλιαμ Σέσιλ από το 1549 και ταξίδευσε στην Γαλλία για λογαριασμό του.[24] Ο
Γιάξλει τοποθέτησε την Μέιμπελ Φορτέσκ και άλλες κυρίες σαν υπηρέτριες στην
οικία των Λέννοξ τον Νοέμβριο του 1560.[25] Οι κόμισσες του Λέννοξ είχαν
απασχολήσει τον Γιάξλει, όταν ανακρίθηκε τον Φεβρουάριο του 1562 στον Πύργο
του Λονδίνου αποκάλυψε ότι γνώριζε σημαντικές πληροφορίες για την βασιλική
αυλή της Αγγλίας από τον Ισπανό πρέσβη, ο πρέσβης είχε εμπιστευτεί στον ίδιο και
στον Ούγο Άλλεν πληροφορίες για τους Λέννοξ και τον Ντάρνλεϊ. Ο Γιάξλει
παραδέχτηκε ότι οι αποστολές του είχαν στόχο τον γάμο ανάμεσα στην βασίλισσα
της Σκωτίας και στον λόρδο του Ντάρνλεϊ, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του
Ντάρνλεϊ τον έκαναν πιο επιθυμητό σε σχέση με τον κόμη του Άρραν.[26] Άν και η
απειλή της οικογένειας του Λέννοξ ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει η Ελισάβετ δεν
τους καταδίκασε για προδοσία όταν έγινε η σύλληψη τους (1562) ούτε προχώρησε σε
ενέργειες για να διαγράψει όλα τα κληρονομικά τους δικαιώματα στην Αγγλία. Η
Ελισάβετ κατά βάθος φοβόταν ότι οι έρευνες θα στραφούν και απέναντι στην ίδια και
έπρεπε να εξασφαλίσει την διαδοχή της στον θρόνο της Αγγλίας αφού η ίδια δεν είχε
απογόνους. Η οικογένεια του Λέννοξ ελευθερώθηκε τον Φεβρουάριο του 1563, σε
ελάχιστους μήνες ο Ντάρνλεϊ και η μητέρα του δέχτηκαν ευνοϊκή μεταχείριση στην
Αγγλική αυλή αν και η Ελισάβετ δεν είχε ζητήσει ποτέ από τον κόμη να την
συνοδεύσει.[27] Η Σάρα Μακόλει σημειώνει τρεις λόγους για την άνοδο της
οικογένειας του Λέννοξ στην βασιλική αυλή :

"Η άνοδος των Λέννοξ στην βασιλική αυλή ήταν μια χρήσιμη κίνηση για τρεις λόγους.
Πρώτον, η βασίλισσα Ελισάβετ διακήρυξε ότι οι αποφάσεις του Κοινοβουλίου δεν
έχουν καμιά σχέση με τις δικές της εντολές. Δεύτερον η εύνοια στους Λέννοξ ήταν τάση
προσέγγισης με τους Άγγλους καθολικούς όπως ο Ισπανός πρέσβης που είχε προβλέψει
ότι η Ελισάβετ θα ορίσει διάδοχο της τον Ντάρνλεϊ, οι υποθέσεις αυτές ευνοούσαν τις
ανησυχίες της Μαρίας. Τρίτον και σπουδαιότερο, η άνοδος των Λέννοξ στην βασιλική
αυλή της Αγγλίας στάθηκε σαν εμπόδιο ανάμεσα στις βασίλισσες της Σκωτίας και της
Αγγλίας. Η Βρετανική κληρονομιά του Ντάρνλεϊ ήταν το μέσο γι'αυτή την πολιτική, η
αποκατάσταση των τίτλων του πατέρα του στην Σκωτία ήταν μέρος της πολιτικής σε
μια εποχή που ο καταστροφικός γάμος που ακολούθησε με την Μαρία ήταν
απρόβλεπτος".[28]

Γάμος με την βασίλισσα της Σκωτίας

Ο Ντάρνλεϊ εγκατέλειψε το Λονδίνο στις 3 Φεβρουαρίου 1565 και έφτασε στο
Εδιμβούργο στις 12 Φεβρουαρίου, στις 17 του μήνα συνάντησε την Μαρία στο Φάιφ.
Ο Τζέιμς Μέλβιλ αναφέρει "η Μεγαλειότητα της εντυπωσιάστηκε μαζί του, ήταν ο πιο
ψηλός άντρας με τις καλύτερες αναλογίες που είχε δει".[29] Επισκέφτηκε σύντομα τον
πατέρα του στο Ντάνκελντ και στις 24 Φεβρουαρίου επέστρεψε στην αυλή της
Μαρίας στο Χόλυρουντ, την επόμενη μέρα άκουσε το κήρυγμα του Τζον Νοξ και
χόρεψε Γαλλικό χορό με την Μαρία, από τότε μπήκε στην συνοδεία της.[30] Ο
Ντάρνλεϊ ήταν πρώτος ετεροθαλής ξάδελφος με την Μαρία μέσω διαφορετικών
γάμων της γιαγιάς τους Μαργαρίτας Τυδώρ με αποτέλεσμα να έχουν και οι δυο
δικαιώματα στον θρόνο της Αγγλίας, ο Ντάρνλεϊ επιπλέον ανήκε στον Οίκο των
Στιούαρτ και ήταν απόγονος του Ιακώβου Β΄ της Σκωτίας.

Σαν προμήνυμα για τον γάμο ο Ντάρνλεϊ έγινε λόρδος του Άρντμανοχ και κόμης του
Ρος στις 15 Μαΐου 1565 στο κάστρο του Στέρλινγκ, τον ακολούθησε μια συνοδεία 15
ευγενών ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ο Σερ Ρόμπερτ Στιούαρτ του Στράθντον
ετεροθαλής αδελφός της Μαρίας, ο Ρόμπερτ Ντράμοντ του Κάρνοκ και ο Ιάκωβος
Στιούαρτ του κάστρου του Ντάουν.[31] Στην Αγγλία το βασιλικό συμβούλιο που
συγκλήθηκε στις 4 Ιουνίου 1565 τόνισε τους κινδύνους του γάμου, αποφάσισαν να
χαλαρώσουν την δυσαρέσκεια τους απέναντι στην Λέιντι Κατερίνε Γκρέυ (1540 -
1568) μια από τις αντιπάλους της Μαρίας Στιούαρτ για τον θρόνο της Αγγλίας.[32] Η
Μαρία έστειλε τον Τζον Χάι να μιλήσει στην Ελισάβετ, η Ελισάβετ ζήτησε την
επιστροφή του Ντάρνλεϊ δίνοντας στον Τζον Χάι μια μικρή ικανοποίηση.[33] Στις 22
Ιουλίου ο Ντάρνλεϊ πήρε τον τίτλο του δούκα του Όλμπανυ, μια διακήρυξη στις 28
Ιουλίου στον Σταυρό του Εδιμβούργου είχε μαζί τα ονόματα του βασιλιά και της
βασίλισσας των Σκωτσέζων με τον Ντάρνλεϊ να είναι ίσος ή και ανώτερος από την
Μαρία. Η διακήρυξη επιβεβαιώθηκε με μια ασημένια σφραγίδα που κυκλοφόρησε με
τα ονόματα του Ερρίκου και της Μαρίας.[34][35] Ο γάμος έγινε στις 29 Ιουλίου 1565
σύμφωνα με το Καθολικό τελετουργικό στο παρεκκλήσι του Χόλυρουντ αλλά
αρνήθηκε να συνοδεύσει την Μαρία στην γαμήλια τελετή που ακολούθησε. [36]

Αποξένωση με την Μαρία

Ο λόρδος του Ντάρνλεϊ και η Μαρία Στιούαρτ (1565)

Μετά τον γάμο η Μαρία δυσαρεστήθηκε έντονα από τον οξύθυμο και επιθετικό
χαρακτήρα του Ντάρνλεϊ, ο Ερρίκος ήταν μισητός στους υπόλοιπους ευγενείς και την
κατάσταση του χειροτέρευσε το πάθος του με το ποτό.[37] Η Μαρία αρνήθηκε να
παραχωρήσει στον Ντάρνλεϊ το μητρικό στέμμα και να τον αναγνωρίσει διάδοχο της
στον θρόνο της Σκωτίας σε περίπτωση που θα πέθαινε πριν τον ίδιο άτεκνη. [38] Τον
Αύγουστο του 1565 σε λιγότερο από έναν μήνα μετά τον γάμο ο Γουίλιαμ Σεσίλ
έμαθε ότι η οικογένεια του Λέννοξ εξορίστηκε από την αυλή της Σκωτίας λόγω της
συμπεριφοράς του Ντάρνλεϊ.

Ο γραμματέας της Μαρίας Ντέιβιντ Ρίτζιο δολοφονήθηκε στις 9 Μαρτίου 1566 με 56

μαχαιριές από συνωμοσία με αρχηγό τον Ερρίκο και προτεστάντες ευγενείς παρουσία
της 7 μηνών εγκύου Μαρίας ενώ κυκλοφορούσαν φήμες ότι το παιδί ήταν δικό του. Ο
διπλωμάτης Τόμας Ράντολφ και ο κόμης του Μπέντφορντ σημειώνουν ότι η
δολοφονία του Ρίτζιο ήταν μέρος του σχεδίου του Ντάρνλεϊ να πιέσει την Μαρία να
του παραχωρήσει το μητρικό στέμμα. Ο Ερρίκος έκανε συμφωνία με τους συμμάχους
του να τον υποστηρίξουν στο Κοινοβούλιο στις διεκδικήσεις του για το μητρικό
στέμμα και σε αντάλλαγμα να τους παραχωρήσει εδάφη και τίτλους.[39] Ο Ισπανός
απεσταλμένος στο Παρίσι ανέφερε όταν άκουσε τα νέα της δολοφονίας ότι ο
Ντάρνλεϊ "δολοφόνησε την σύζυγο του και κυρίευσε το βασίλειο", ο ίδιος ο Ντάρνλεϊ
ωστόσο στις 20 Μαρτίου διακήρυξε ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον φόνο, η Μαρία
εμπιστεύτηκε ξανά τον σύζυγο της. Στις 27 Μαρτίου ο κόμης του Μόρτον και ο
λόρδος του Ρυθβεν που ήταν παρόντες στην δολοφονία του Ρίτζιο και είχαν
δραπετεύσει στην Αγγλία έγραψαν στον Σέσιλ ότι ο Ντάρνλεϊ οργάνωσε τον φόνο
λόγω της έντονης λογομαχίας και του μίσους του με τον Ρίτζιο.[40]

Η γέννηση του γιου του

Ο γιος της Μαρίας και του Ντάρνλεϊ Ιάκωβος γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1566 στο
κάστρο του Εδιμβούργου και βαπτίστηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1566 σε Καθολική
τελετή στο κάστρο του Στέρλινγκ με το όνομα Κάρολος Ιάκωβος. Οι νονοί του ήταν ο
Κάρολος Θ΄ της Γαλλίας, η Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και ο Εμμανουήλ Φιλιβέρτος
της Σαβοΐας. Η Μαρία απαγόρευσε στον αρχιεπίσκοπο του Αγίου Ανδρέα που τον
έλεγε "χοντρό ιερέα" να φτύσει στον στόμα του μωρού σύμφωνα με το έθιμο. Η
ψυχαγωγία που ακολούθησε επινοήθηκε από τον Γάλλο Μπαστιάν Παγκέζ με άντρες
ντυμένους σάτυρους και με αθλητικές ουρές, οι Άγγλοι καλεσμένοι ένιωσαν
προσβολή ευχαριστώντας τους σάτυρους που "στράφηκαν εναντίον τους". Μετά την
γέννηση του Ιακώβου η διαδοχή του θρόνου είχε εξασφαλιστεί, στα τέλη του 1566
και στις αρχές του 1567 ο Ντάρνλεϊ και η Μαρία είχαν συμφιλιωθεί. Ο Ερρίκος με
την άσχημη συμπεριφορά του παρ'όλα αυτά απομάκρυνε από κοντά του πολλούς
ευγενείς που είχαν στόχο να γίνουν οπαδοί του ενώ η επιμονή του να πάρει το
Μητρικό στέμμα ήταν πάντοτε αιτία οικογενειακής σύγκρουσης.

Το τέλος

Ο θυρεός του λόρδου του Ντάρνλεϊ πριν τον γάμο του με την Μαρία.

Ο Ντάρνλεϊ δολοφονήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1567 περίπου 8 μήνες μετά την

γέννηση του μικρού Ιακώβου, το σώμα του βρέθηκε στην κατοικία του στον
οπωρώνα του Κερκ στο Εδιμβούργο. Τις τελευταίες βδομάδες πριν από τον θάνατο
του ο Ντάρνλεϊ βρισκόταν σε ανάκαμψη από ευλογιά που του είχε παραμορφώσει το
πρόσωπο και το σώμα του. Έμενε με την οικογένεια του στην Γλασκώβη αλλά η
Μαρία τον μετέφερε στο Κερκ σε διώροφο σπίτι μέσα στην εκκλησία και σε μικρή
απόσταση από το Χόλυρουντ, ο στόχος της ήταν να τον μεταφέρει στην βασιλική
αυλή.[41] Την ημέρα της δολοφονίας του η Μαρία παρακολουθούσε τον γάμο ενός από
τους πιο στενούς της υπηρέτες του Μπαστάν Παγκέζ, την νύχτα της 10ης
Φεβρουαρίου στις 2 το βράδυ ακούστηκαν στην κατοικία του δυο εκρήξεις. Οι
εκρήξεις προήλθαν από δυο βαρέλια με μπαρούτι που τοποθετήθηκαν κάτω από το
υπνοδωμάτιο του, το σώμα του ίδιου όπως και του υπηρέτη του Γουίλιαμ Τέιλορ
βρέθηκαν στον κήπο, ο ίδιος ήταν ντυμένος μόνο με το νυχτικό του κάτι που δείχνει
την βιασύνη του για να βγει από το υπνοδωμάτιο. Τα σώματα δεν είχαν σημάδια
τραυματισμού από την έκρηξη, αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι δυο άντρες
δολοφονήθηκαν με στραγγαλισμό αμέσως μετά την έκρηξη. Οι υποψίες για την
δολοφονία μεταφέρθηκαν στον κόμη του Μπόθγουελ, στον Άρτσιμπαλντ Ντάγκλας
που βρέθηκαν τα παπούτσια του στην σκηνή και την ίδια την Μαρία. Ο Μπόθγουελ
είχε στενές σχέσεις με την βασίλισσα και σχέδια για τον θρόνο ενώ σύμφωνα με
φήμες είχαν σεξουαλικές σχέσεις, αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η δολοφονία
έγινε από τον ίδιο με βασιλική έγκριση. Η Μαρία είχε στόχο να καθαιρέσει τον
Ντάρνλεϊ αν και δεν εκδήλωσε τους στόχους της για διαζύγιο.

Η επόμενη ημέρα
Αμέσως μετά τον φόνο του Ντάρνλεϊ ο Μπόθγουελ και η Μαρία έφυγαν μαζί από το
Εδιμβούργο. Οι φήμες που κυκλοφόρησαν στην συνέχεια βασίστηκαν σε δυο
υποθέσεις : στην πρώτη η Μαρία απήχθη και βιάστηκε από τον Μπόθγουελ, στην
δεύτερη έφυγε μαζί του με την θέληση της κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η
δολοφονία του Ντάρνλεϊ ήταν προσχεδιασμένη μαζί της. Η Μαρία αργότερα απέβαλε
τα δίδυμα που είχε αποκτήσει με τον Μπόθγουελ. Οι φήμες σχετικά με την ενοχή της
Μαρίας για τον θάνατο του συζύγου της στράφηκαν στο ότι δεν έκανε τίποτα για να
τον προστατέψει και οδήγησαν στην απώλεια του θρόνου της. Τα "γράμματα της
κασετίνας" που περιείχαν δυο υποσχέσεις γάμου της Μαρίας στον Μπόθγουελ και ένα
ποίημα αγάπης ήταν αποδεικτικά στοιχεία για την ενοχή της, τα γράμματα βρέθηκαν
στο Εδιμβούργο από τον Ιάκωβο Ντάγκλας, 4ο κόμη του Μόρτον.[42] Ο Μόρτον πριν
την εκτέλεση του (1581) είχε δηλώσει ότι γνώριζε για την συνωμοσία και ότι ο
Μπόθγουελ και ο Άρτσιμπαλντ Ντάγκλας ήταν οι πρωταγωνιστές της εκτέλεσης του
Ντάρνλεϊ.[43]

Ο Γουίλιαμ Μπλακάντερ από την οικογένεια Μπλακάντερ ένας στρατιώτης στις

υπηρεσίες του Μπόθγουελ που δεν συμμετείχε στον γάμο ήταν ο πρώτος ύποπτος για
τον φόνο. Ο Μπλακάντερ υπεβλήθη σε δοκιμή στην οποία κρίθηκε ένοχος,
κρεμάστηκε, καρατομήθηκε και τα κομμάτια του καρφώθηκαν στις πύλες
διαφορετικών Σκωτσέζικων πόλεων. Ο Μπόθγουελ και η Μαρία υποβλήθηκαν στην
συνέχεια και οι ίδιοι σε δοκιμή, ο Μπόθγουελ κρίθηκε εύκολα αθώος το ίδιο και η
Μαρία αν και η δική της δοκιμή καθυστέρησε αρκετά. Η Μαρία έζησε από τότε στην
Αγγλία αιχμάλωτη της βασίλισσας Ελισάβετ μέχρι την εποχή που κρίθηκε ένοχη για
την συμμετοχή της στην "Συνωμοσία του Μπαμπίνγκτον" στην οποία καταδικάστηκε
σε θάνατο για προδοσία και αποκεφαλίστηκε. [44]

Έρευνες για το κρανίο του

Ο Ντάρνλεϊ τάφηκε στον βασιλικό θάλαμο του αβαείου του Χόλυρουντ (1567) μαζί
με άλλους διακεκριμένους βασιλείς πως ο Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας, ο Ιάκωβος Β΄ της
Σκωτίας, η Μανταλένα των Βαλουά και ο Ιάκωβος Ε΄ της Σκωτίας. Ο τάφος
ανοίχτηκε (1668) από τα πλήθη αλλά τα σώματα παρέμειναν άθικτα, ο Σκωτσέζος
συγγραφέας Χιούγκο Άρνοτ (1749 - 1786) επισκέφτηκε τον θάλαμο (1776) και είπε
ότι είδε την σωρό του Ντάρνλεϊ.[45] Την διετία 1776 - 1778 ο τάφος λεηλατήθηκε και
το κρανίο του Ντάρνλεϊ κλάπηκε.[46][47] Το 1928 ένα έγγραφο που δημοσιοποιήθηκε
από τον Καρλ Πίρσον (1857 - 1936) περιγράφει τις λεπτομέρειες για την αναζήτηση
του κρανίου του λόρδου Ντάρνλεϊ, το έγγραφο εξετάζει την πιθανότητα να βρίσκεται
το κρανίο στο Βασιλικό Χειρουργικό Μουσείο. Το κρανίο που εξετάζεται να ανήκει
στον λόρδο του Ντάρνλεϊ πουλήθηκε στο μουσείο το 1869, το όνομα του πρώην
ιδιοκτήτη του ιχνηλατείται το 1793 σε έναν μεγάλο κατάλογο συλλεκτών στο
Μουσείο Αρχαιοτήτων της Σκωτίας που βρίσκεται στο Εδιμβούργο.[48][49][50]

Ο Καρλ Πίρσον με διάφορες μεθόδους ραδιοχρονολόγησης προσπαθεί να συγκρίνει

τις διαστάσεις του κρανίου με τις προσωπογραφίες του, το κρανίο καταστράφηκε την
περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Νοέμβριο του 1898 το Πανεπιστήμιο του
Εδιμβούργου αγόρασε ένα κρανίο από την αγορά στην γέφυρα του Άλαν, είχε
τυπωμένη πάνω την φράση "το κρανίο του λόρδου Ντάρνλεϊ που βρέθηκε στο Κερκ".[51]
Το κρανίο αποτελούσε τμήμα μιας μεγάλης συλλογής του Αλεξάντερ Πάτερσον ενός
γιατρού και συλλέκτη αρχαιοτήτων.[52] Ο Πάτερσον είχε στη κατοχή του πολλά
πολύτιμα αντικείμενα όπως το κλειδί του κάστρου του Λοχ Λέβεν, ένα κομμάτι από
επιστολή του Γουίλιαμ Γουάλας και ένα θραύσμα από το φέρετρο του Ροβέρτου
Μπρους.[53] Με αίτημα του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου (2016) άρχισε η έρευνα
σχετικά με το ποιο από τα δυο κρανία ανήκε στον Ντάρνλεϊ. Η Έμμα Πράις από το
Πανεπιστήμιο του Νταντί δημιούργησε ένα μοντέλο του κρανίου που υπήρχε στο
Βασιλικό Χειρουργικό Μουσείο το οποίο εξέταζε ο Πίρσον και έκανε αναλυτικές
μετρήσεις και στα δυο κρανία σε σχέση με την προσωπογραφία του λόρδου. Τα
τελικά αποτελέσματα απέρριψαν το κρανίο του Εδιμβούργου ενώ έδωσαν μεγάλες
πιθανότητες στο κρανίο του Βασιλικού Χειρουργικού Μουσείου.

Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1565 την εξαδέλφη του Μαρία Α΄ των Στιούαρτ, κόρη του Ιακώβου
Ε΄ της Σκωτίας και είχε τέκνο:

 Ιάκωβος ΣΤ΄ της Σκωτίας, που έγινε και Α΄ της Αγγλίας.

Ήταν εξαδέλφια, καθώς ο Ιάκωβος Ε΄ της Σκωτίας ήταν ετεροθαλής αδελφός της
Μαργαρίτας Ντάγκλας, μητέρας του Ερρίκου Στιούαρτ, μέσω της μητέρας τους ήταν
Μαργαρίτας Τυδώρ. Η Μαρία Α΄ ήταν η τελευταία απόγονος του πρεσβύτερου
κλάδου των Στιούαρτ, ενώ ο Ερρίκος ανήκε στον νεότερο κλάδο των Στιούαρτ-
Ντάρνλεϊ. Επειδή η μητέρα του Μαργαρίτα Ντάγκλας ήταν ανιψιά του Ερρίκου Η΄
της Αγγλίας, ο οποίος δεν είχε εγγόνια, ο γιος του Ερρίκου, ο Ιάκωβος ΣΤ΄ της
Σκωτίας διαδέχθηκε τα παιδιά του Ερρίκου Η΄ και έγινε και βασιλιάς της Αγγλίας ως
Ιάκωβος Α΄.

Φιλμογραφία
 Ο ηθοποιός Ντάγκλας Ουόλτον (1910 - 1961) παίζει τον ρόλο του λόρδου του
Ντάρνλεϊ στο φιλμ "Μαρία της Σκωτίας" σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ και
πρωταγωνιστές την Κάθριν Χέπμπορν και τον Φρέντρικ Μαρτς.
 Ο ηθοποιός Τίμοθυ Ντάλτον παίζει τον ρόλο του λόρδου του Ντάρνλεϊ στο
φιλμ "Μαρία, βασίλισσα της Σκωτίας" με πρωταγωνίστρια την Βανέσα
Ρεντγκρέιβ. Ο Ντάρνλεϊ παρουσιάζεται σαν ερεθιστικός και αξιολύπητος
χαρακτήρας που παντρεύεται την Μαρία ύστερα από συμφωνία με την
 Ελισάβετ για να εκμηδενίσει τα κληρονομικά δικαιώματα της Μαρίας στον
θρόνο της Αγγλίας. Ο Ντάλτον παρουσιάζει τον Ντάρνλεϊ σαν ανήθικο
χαρακτήρα που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τον Ρίτζιο τον σύμβουλο της
συζύγου του, αργότερα συνωμοτεί την δολοφονία του αλλά στην συνέχεια
θρηνεί τον θάνατο του πρώην εραστή του. Η συνωμοσία για τον φόνο του
Ντάρνλεϊ σχεδιάστηκε από τον λόρδο του Μπόθγουελ, τον νόθο ετεροθαλή
αδελφό της Μαρίας κόμη του Μόρεϊ και πολλούς άλλους ευγενείς που
συμμετείχαν στον φόνο του Ρίτζιο, η συνωμοσία είχε την σιωπηλή
υποστήριξη της Μαρίας.
 Ο φόνος του Ρίτζιο στο Χόλυρουντ εμφανίζεται στην Ιταλική Γραμματεία σαν
βίαιη συνωμοσία, μια έμπνευση του Κέιλεμπ Κάρρ (γεν. 1955) με στοιχεία
Σέρλοκ Χολμς.
 Το ιστορικό μυθιστόρημα της Τζέσσι Μπλακάντερ "η καρδιά του κορακιού"
περιγράφει τον φόνο του Ρίτζιο από τον Ντάρνλεϊ και στην συνέχεια τον φόνο
του ίδιου του Ντάρνλεϊ.
 Στην μεγάλη τηλεοπτική σειρά "Βασιλείς" που εμφανίζεται για πρώτη φορά
στις 13 Οκτωβρίου 2013 τον ρόλο του Ντάρνλεϊ παίζει ο ηθοποιός Γουίλ
Κεμπ (γεν. 1977), παρουσιάζεται σαν αλαζόνας και φιλόδοξος με μεγάλες
διεκδικήσεις στα στέμματα της Αγγλίας και της Σκωτίας.[54]

Παραπομπές
1.

 (Αγγλικά) SNAC. w66t0zcg. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.

  Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10190.htm#i101891.
Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Henry-Stewart-Lord-
Darnley. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  (Αγγλικά) Find A Grave. 13063352. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia Catalana.
0024121.
  Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) αρχή της Εθνικής Βιβλιοθήκης της
Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb16200286f. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  «Дарнлей, Генри Стюарт» (Ρωσικά)
  «Kindred Britain»
  p10190.htm#i101891. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  Mary Queen of Scots, by Antonia Fraser, 13th reprint, London: 1989
  Elaine Finnie Greig, 'Stewart, Henry, duke of Albany [Lord Darnley] (1545/6–
1567)', Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004;
online edn, Jan 2008 accessed 4 March 2012
  Weir, Alison (2015). The Lost Tudor Princess: The Life of Lady Margaret
Douglas. New York: Ballantine Books. p. 131.
  Elaine Finnie Greig, 'Stewart, Henry, duke of Albany [Lord Darnley] (1545/6–
1567)', Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004;
online edn, Jan 2008
  Daniel, William S. (1852), History of The Abbey and Palace of Holyrood.
Pub. Edinburgh: Duncan Anderson. p. 62
  Letters & Papers Henry VIII, vol. 18 part 2, (1902), no. 539: Bannatyne
Miscellany, Edinburgh vol. 1, (1827), 1–6
  Calendar State Papers Domestic 1547–1580, (1856), pp. 201, 203
  Ellis, Henry, ed., Original Letters illustrative of British History, 2nd series vol.
2, (1827) pp. 249–251
  Macauley, (2004), p. 267
  Macauley, (2004), p. 268
  Macauley, (2004), pp. 268–269
  Calendar State Papers Foreign Elizabeth, vol. 1
  The Lennox Crisis, 1558-1563; Sarah Macauley, Christ's College, Cambridge.
Northern History, XLI: 2, Sept. 2004, p.276
  Macauley, (2004), p. 276
  HMC Manuscripts of the Marquis of Salisbury, vol. 1 (1883), pp. 74, 118,
121, 147; vol. 2 (1888), p. 509: CSP Domestic 1547–1580, (1856), p. 90, 16 March
1557
  CSP Domestic 1547–1580, (1856), pp. 164, 171, 177
  Macauley, (2004), p. 284: CSP Domestic 1547–1580, (1856), p. 195
  Macauley, (2004), p. 287
  Macauley, Sarah. 'The Lennox Crisis, 1558–1563.', in Northern History 41.2
(2004), pp. 267–287
  Melville, James (1973). Gordon Donaldson, ed. Memoirs of his own life. New
York: AMS Press
  Elaine Finnie Greig, 'Stewart, Henry, duke of Albany [Lord Darnley] (1545/6–
1567)', Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004;
online edn, Jan 2008 accessed 4 March 2012
  Goodare, Julian, 'Queen Mary's Catholic Interlude', in Mary Stewart Queen in
Three Kingdoms: Innes Review, vol.37 (1987), p.158: Calendar of State Papers
Scotland, vol. 2 (1900), p. 161 no.181:
  Calendar State Papers Scotland, vol. 2 (1900), pp. 175, 194.
  Calendar of State Papers Scotland, vol. 2 (1900), pp. 175–177, 178.
  Calendar State Papers Scotland, vol. 2 (1900), p. 184, Randolph to Bedford,
28 July 1565.
  Daniel, William S. (1852), History of The Abbey and Palace of Holyrood.
Pub. Edinburgh: Duncan Anderson, p. 67.
  Davison, Meredith Henry Armstrong. The Casket Letters. 1965. Print.
  Mary Queen of Scots, by Antonia Fraser, 13th reprint, London: 1989.
  Davison, Meredith Henry Armstrong. The Casket Letters. 1965. Print.
  Calendar State Papers Scotland, vol.2 (1900), pp.259–61 no.351, 6 March
1566, or so Randolph and Bedford were advised before the murder.
  Calendar State Papers Scotland, vol.2 (1900), 270–1 no.364 & no.369.
  "Mary, Mary, quite Contrary." Off Our Backs 12 February 1971: 11-.
ProQuest Research Library. Web. 15 Mar 2012.
  MacRobert, A. E. (2002). Mary, Queen of Scots and the casket letters.
International Library of Historical Studies. 25. I.B.Tauris
  The Skull and Portraits of Henry Stewart, Lord Darnley, and their Bearing on
The Tragedy of Mary, Queen of Scots Karl Pearson Biometrika , Vol. 20B, No. 1 (Jul.
1928), pp. 1–104
  http://www.newadvent.org/cathen/09764a.htm
  Pearson, Karl (July 1928). "The Skull and Portraits of Henry Stewart, Lord
Darnley, and their Bearing on the tragedy of Mary, Queen of Scots"
  Pearson, Karl (July 1928). "The Skull and Portraits of Henry Stewart, Lord
Darnley, and their Bearing on the tragedy of Mary, Queen of Scots"
  Wilson, Daniel (1890). "Queen Mary and the legend of the black turnpike"
  Wilson, Daniel (1890). "Queen Mary and the legend of the black turnpike"
  Flower, W. H. (1879) Royal College of Surgeons Catalogue. Internal
catalogue. Unpublished. p52.
  Pearson, Karl (July 1928). "The Skull and Portraits of Henry Stewart, Lord
Darnley, and their Bearing on the tragedy of Mary, Queen of Scots"
  University of Edinburgh Anatomical Museum (1886-1931) Skull Catalogue -
Turner Series. Internal catalogue. Unpublished. pp90.
  Gray, K. (2005) Dr Paterson - Physician Extraordinary. Available at:
http://www.bofatimes.co.uk/No-vember%202009/Page%2005.pdf[νεκρός σύνδεσμος]
(Accessed: 28 June 2016).
  Gray, K. (2005) Dr Paterson - Physician Extraordinary. Available at:
http://www.bofatimes.co.uk/No-vember%202009/Page%2005.pdf[νεκρός σύνδεσμος]
(Accessed: 28 June 2016).

54.  https://www.imdb.com/title/tt2710394/fullcredits?ref_=tt_cl_sm#cast

Πηγές
 Calendar of State Papers Scotland, vol. 2 (1900)
 Daniel, William S. (1852), History of The Abbey and Palace of Holyrood.
Pub. Edinburgh: Duncan Anderson
 Darnley: A Life of Henry Stuart, Lord Darnley, Consort of Mary Queen of
Scots by Caroline Bingham
 Ellis, Henry, ed., Original Letters illustrative of British History, 2nd series vol.
2, (1827)
 Flower, W. H. (1879) Royal College of Surgeons Catalogue. Internal
catalogue. Unpublished.
 Gray, K. (2005) Dr Paterson - Physician Extraordinary
 Mary, Queen of Scots and the Murder of Lord Darnley by Alison Weir
 Macauley, Sarah, 'Lennox Crisis', in Northern History vol.41.2 (2004)
 Weir, Alison (2015). The Lost Tudor Princess: The Life of Lady Margaret
Douglas. New York: Ballantine Books.