Colonial Mentality

1. Ano ang Colonial Mentality

- Si Fanon ay bumuo ng isang klasikal na modelo ng kolonyal na naglalarawan sa
apat na yugto ng kolonisasyon (tulad ng binanggit kay David at Okazaki, 2006).
Ang unang yugto ay nagsasangkot ng sapilitang pagpasok ng mga kolonisador
sa isang teritoryo na may layuning pagsamantalahan ang mga likas na yaman at
mga naninirahan. Sumusunod ang ikalawang yugto, kung saan itinatag ang
isang lipunang kolonyal upang maghiwalay at muling likhain ang mayroon nang
kultura. Sa yugtong ito, ang mga kolonisador ay nagpapataw ng kanilang sariling
kaugalian sa mga naninirahan upang lumikha ng pagkakaiba sa pagitan ng
kanilang kataasan sa huli. Sa ikatlong yugto, ang mga kolonisador ay gumagamit
ng pang-aapi at pangingibabaw. Inilalarawan nila ang mga naninirahan bilang
mga ganid na tao na kailangang kontrolin. Ang tatlong yugto ay kalaunan ay
humantong sa huling yugto kung saan mayroon ang isang sistemang panlipunan
na nakabatay sa lahi at ang mga institusyong pampulitika, panlipunan, at pang-
ekonomiya sa kolonya ay nilikha upang makinabang ang mga kolonisador at
patuloy na mapailalim ang kolonya. Dahil dito, makikita ng mga kolonyadong
naninirahan ang kanilang kababaan na hahantong sa kanila na gayahin ang
kanilang mga kolonisador dahil ang mga pamamaraan ng huli ay itinuturing na
higit na mataas kaysa sa dating ginampanan na mga tradisyon ng kolonya.

2. Brief History
- Ang kolonyal na kasaysayan ng Pilipinas ang pangunahing salik sa pagkakaroon
ng kolonyal na kaisipan sa mga nasasakupan. Pinaniniwalaang ito ay isang
bunga ng higit sa apat na siglo ng kolonisasyon sa ilalim ng Espanya at Estados
Unidos ng Amerika. Ayon sa mga teorya ng Memmi, Fanon, at Freire, isang
maliwanag na epekto ng kolonisasyon ay ang gawing panloob ng mas
mababang pananaw na ipinataw sa isang tao ng kolonisador (tulad ng binanggit
kay David at Okazaki, 2006). Ang nasabing panloob na panloob ay maaaring
humantong sa pakiramdam ng pagiging mababa tungkol sa sarili at sa pangkat
etniko o kultural, at pakiramdam ng kahihiyan, o sama ng loob sa pagiging isang
tao.

https://cvdvn.net/2016/07/28/colonial-mentality-a-filipino-heritage/

1. Ano ang wikang filipino

- Ang wika ang nagbibinyag sa atin ng pangalan, sa pangalan tayo tinatawag, at
sa kahulugan ng pangalang iyon tayo nagkakaroon ng identidad. Kung sino ang
nagpapangalan ay nagkakaroon ng kapangyarihan; kung sino ang
nginangalanan ay karaniwang siyang naaapi. Samakatwid, ang pagpapangalan
ay isang uri ng kapangyarihan.
https://www.ejournals.ph/article.php?id=1883
2. History
- Ang Pilipinas ay isang arkipelago ng 7,107 na mga isla na may 171 mga buhay
na wika na sinasalita ng 94 milyong mga naninirahan, kung kaya't ginagawa
itong ika-25 na pinaka-magkakaibang wika sa buong mundo sa mga 224 na
bansa sa 16th edition na Ethnologue (2009) (Lewis, 2009). Batay sa senso
noong 2000 na isinagawa ng National Statistics Office (NSO), mayroong 14
pangunahing mga wikang sinasalita sa bansa, na nakalista sa susunod upang
mabawasan ang bilang ng mga nagsasalita: (1) Tagalog, (2) Cebuano Bisayan,
(3) Ilokano , (4) Hiligaynon Bisayan, (5) Waray (Eastern Bisayan), (6)
Kapampangan, (7) Northern Bicol, (8) Chavacano, (9) Pangasinense, (10)
Southern Bicol, (11) Maranao, (12 ) Maguindanao, (13) Kinaray-a, at (14) Tausug
(Roxas et al., 2009). Sa isang mayamang profile sa linggwistika ng Pilipinas,
hindi mahirap unawain kung gaano kahirap ito noong 1935, pagkatapos ay pinilit
ng pangulo na si Manuel L. Quezon ang pagtatatag at pag-unlad ng wika na
karaniwang sinasalita ng lahat ng mga naninirahan. Sa mga sumunod na taon,
nagpatupad ng mga batas upang suportahan ang naturang hangarin, na
humahantong sa pagtatag ng isang pambansang institusyon ng wika na
tinalakay na kilalanin at piliin ang batayan ng pambansang wika mula sa listahan
ng mga katutubong wika ng Pilipinas, at upang paunlarin ang wikang pambansa
sa isang modernisado at intelektwalisado. Inililista ng Talaan 1 ang isang
maikling timeline na nagpapakita ng ilang mga milestones na kaugnay sa pag-
unlad ng wikang pambansa ng Pilipinas. Ito ay nagkakahalaga ng pagpuna na
ang mga isyu tungkol sa Ang pambansang wika ng Pilipinas ay naging
kontrobersyal at naghiwalay lalo na sa mga digmaang pinagsama sa wika noong
1960, nang ang mga kinatawan ng Senado na nagsasalita ng Cebuano Bisayan
hinamon ng wika ang pagpili ng wikang Tagalog bilang batayan ng wikang
pambansa (Gonzalez, 2003). Sa mga panahong iyon hanggang ngayon,
nagsisikap na makilala ang pambansang wika mula sa orihinal na batayang
Tagalog, sa pamamagitan ng malay-tao na mga pagbabago sa mga patakaran
ng grammar at ortograpiya

https://aclanthology.org/W11-3403.pdf

3. Kahalagahan
- Hindi natin maitatanggi na ang ating sariling wika, isang katutubong wika at isa
na hindi banyaga ay mahalaga sa pagkakaroon ng pagkakakilanlan sa sarili o
kakanyahan. Ang simbolo ng isang watawat, ng isang marcha nacional, ng isang
pambansang awit, ng isang pambansang bulaklak, ng isang pambansang
kasuutan ay lahat makahulugan bilang mga palatandaan ng pagkakakilanlan sa
sarili at kalayaan. Ngunit ang mga ito ay mga palatandaan lamang - isang
simbolo. Mayroong pangangailangan para sa pagbibigay kahulugan sa mga
gumagamit ng mga simbolo. At higit sa lahat, mas pinahahalagahan namin ang
kahulugan kaysa sa simbolo. Ang simbolo ay simbolo lamang - hindi
 makabuluhan kung ang mga gumagamit ng mga simbolo ay hindi nagtataglay ng
damdamin. At ang mga palatandaan ay maaaring mapalitan; maaari silang
mabago kung kinakailangan

https://web.b.ebscohost.com/abstract?
direct=true&profile=ehost&scope=site&authtype=crawler&jrnl=01156195&AN=49802276
&h=zMEtulrQaNtBs3pFieSUoHO3DiqgcJUqrj3O0jn0vsBc8xYlsL8dsNwP4yAPr
%2fWajLiDejlTTtF29IrTkL979w%3d
%3d&crl=c&resultNs=AdminWebAuth&resultLocal=ErrCrlNotAuth&crlhashurl=login.aspx
%3fdirect%3dtrue%26profile%3dehost%26scope%3dsite%26authtype%3dcrawler
%26jrnl%3d01156195%26AN%3d49802276