Jacek Soplica 

jest jednym z głównych bohaterów epopei narodowej Adama Mickiewicza pt. Pan

Tadeusz,  a jednocześnie jednym z najważniejszych bohaterów literackich polskiej literatury epoki romantyzmu. To
wielowymiarowa i niejednoznaczna postać, bohater, który przechodzi ogromną przemianę i którego życiorys łączy
w sobie wiele wątków bolesnych dla Polaków żyjących w XIX wieku, takich jak, np. doświadczenie rozbiorów kraju,
emigracja, tułaczka w poszukiwaniu pomocy zarówno dla siebie, jak i dla okupowanego kraju i wreszcie próba
zjednoczenia rodaków w walce przeciw zaborcom.

W młodości Jacek Soplica był przystojnym, wysokim i dobrze zbudowanym szlachcicem. Ze względu na
swój okazały wąs był nazywany Wąsalem. Dbał o siebie, był człowiekiem schludnym i zawsze dobrze ubranym,
przez co cieszył się dużym zainteresowaniem płci przeciwnej. Soplica był bardzo popularnym w swojej okolicy
szlachcicem, głównie ze względu na swoje umiejętności strzeleckie, sprawność w pojedynkach i zamiłowanie do
hulaszczego trybu życia. Był jednocześnie człowiekiem powszechnie lubianym, miał duże znajomości i posiadał
bardzo duże wpływy w okolicznych sejmikach, dlatego wielu przyjaciół, których posiadał, liczyło na jego
wstawiennictwo w ważnych dla nich sprawach. Ważnym momentem w życiu Soplicy był czas, kiedy przyjaźnią
obdarzył go Stolnik Horeszko. Arystokrata upodobał sobie młodego szlachcica i liczył na jego poparcie sejmikowe,
dlatego zaczął bardzo często zapraszać go na wspólne polowania i uczty do swojego zamku. Tam Jacek poznał
Ewę – córkę Horeszki, w której się zakochał. Stolnik jednak nie był przychylny ich związkowi i bardzo szybko dał do
zrozumienia swojemu niedoszłemu zięciowi, że nie może liczyć na rękę Ewy. Jacek wpadł w rozpacz. Zaczął pić i
ożenił się z kobietą, która wydała na świat jego jedyne dziecko – Tadeusza. Sama jednak szybko zmarła, a Jacek
nadal był oszalały z nieszczęścia i marzył o zemście na Stolniku. Pewnego razu został przypadkowym świadkiem
ataku Moskali na zamek Horeszków. Kiedy atak został odparty, Soplica półprzytomny z żalu wszedł na dziedziniec
i wziąwszy do ręki karabin jednego z poległych strzelił do Stolnika i śmiertelnie go ranił. Po tym wydarzeniu Jacek
Soplica wyemigrował, bo nie mógł znieść ciężaru zbrodni, którą popełnił. Wstąpił do zakonu i od tej pory
tytułował się mianem Księdza Robaka. Miano to miało symbolizować to, jak nisko upadł przez swoje wcześniejsze
grzechy i przewiny. To moment symbolicznej przemiany tego bohatera. Od tej pory ksiądz Robak podróżuje po
świecie i wszędzie, gdzie dotrze stara się działać na rzecz zniewolonej ojczyzny. Walczy ofiarnie na wielu frontach,
nie łamie go niewolna i tortury, włącza się w końcu do armii Napoleona. Charakteryzuje go pokora, ofiarność,
zdolność do poświęceń i miłość do ojczyzny. Wśród tylu historyczno-politycznych zawirowań, Soplica nie pozwolił
sobie zapomnieć o swoim synu, którego zostawił w Soplicowie pod okiem swojego brata – Sędziego, z którym
korespondował i któremu listownie udzielał wskazówek wychowawczych wobec Tadeusza. Po wielu latach, Robak
wraca do kraju, by w Polsce rozpowszechnić ideę powstania, które miałoby wybuchnąć, kiedy na tereny polskie
wkroczy Napoleon ze swoją armią. Powstanie takie miałoby przyspieszyć odzyskanie przez Polskę niepodległości,
lecz Polacy nadal wydają się być bardziej zajęci sąsiedzkimi kłótniami i małostkowymi konfliktami. Spotyka się to z
dużym rozgoryczeniem księdza, który jednak nie ustaje w swoich staraniach. W końcu ksiądz Robak zostaje ranny
w trakcie zajazdu. Kula otwiera mu dawną, źle zagojoną ranę, do której wdaje się gangrena. Mnich jest umierający.
Na łożu śmierci wyznaje prawdę o sobie Gerwazemu – staremu słudze Stolnika Horeszki, który był świadkiem
śmierci swego pana i poprzysiągł zemstę. Gerwazy wysłuchawszy spowiedzi Jacka Soplicy, przebacza mu i wyznaje,
że sam Stolnik przebaczył swojemu zabójcy przy pomocy znaku krzyża tuż przed śmiercią. Niedługo po tej
rozmowie, ksiądz Robak umiera. 

Z początku młody, przystojny, silny i wpływowy szlachcic, pod koniec życia jest słabym, pokornymi
żyjącym w ubóstwie mnichem, który całe życie oddaje w służbie Bobu i ojczyźnie. Jest to również bohater typowo
romantyczny. Przeżywa nieszczęśliwą miłość, przerasta go doświadczana rozpacz i morderstwo, do którego go
popycha, w konsekwencji staje się samotnikiem wyalienowanym ze społeczeństwa, który swoje życie poświęca
szczytnej idei. Jest to postać, mimo ciążącej na niej okrutnej zbrodni, pozytywna, ponieważ daje czytelnikowi
nadzieję na to, że każdy czyn może zostać wybaczony i każdy grzech – odpokutowany. Życie Jacka Soplicy jest
dowodem na to, jak bardzo nieszczęśliwy zbieg okoliczności jest w stanie wpłynąć na życie człowieka i jak wiele
pracy, cierpień i wyrzeczeń potrzeba, by ów nieszczęśliwy bieg wydarzeń odwrócić. Wszystko zaś po to, by tak jak
Jacek Soplica, móc umrzeć z czystym sumieniem.