Ang Sugat na Hindi Nakikita (The Invisible Wound)

Ni Karoly Kisfaludi

Isang umaga samantalang ang espesyalistang siruhano ay nagpapahiga pa sa kanyang higaan ay nagkaroon siya
ng isang pasyenteng labis ang pagmamadali.Pumasok ang isang lalaking kagalanggalang na mapagwawaring nagmula sa
angkang kabilang sa mataas na lipunan. Mababakas sa kanyang maputlang mukha at sa kaanyuaang hindi mapalagay ang
malabis na pagdurusa at pagtitiis. Pinaupo siya ng siruhano at tinanong, “Ano ang maipaglilingkod ko sa iyo?”. Buong
paghihirap na inalis ng lalaki ang sakbat sa kanyang kanang kamay at nagwika, “Huwag kang magtaka kung wala kang
nakikitang sugat sa aking kamay, Hindi pangkaraniwan ang aking sakit.” Itinuro ng maysakit ang isang bahaging pabilog
sa pagitan ng dalawang malalaking ugat ngunit bigla niyang hinila ang kanyang kamay nang maingat na diniinan ng daliri
ng doctor ang bahaging kanyang itinuturo. “Iyon ba ang kumikirot?” ang tanong ng manggagamot. Hindi sumagot ang
lalaki ngunit ang mga luhang pumapatak mula sa mga mata nito ang nagpatunay ng kirot na tinitiis.”Nakapagtataka
ngunit wala akong nakikitang kapansanan!” Muling sinuri ng siruhano ang kamay nito sa pamamagitan ng
mikroskopyo,kinunan din niya ng temperatura at umiling-iling. “Sa palagay ko’y may kapulahan ng bahagya ang masakit
na bahagi”. “Saan?” “Dito.” Gumuhit ng pabilog sa likod ng kanyang kamay na kasinlaki ng pera.Pinagmasdan ng doctor
ang kausap. Inisip niyang siya ay nakikitungo sa isang taong nasisiraan ng bait. Naglabas ng isang libong florin ang lalaki
upang patunayan sa doktor na hindi siya nagbibiro. Ngunit umiling ang doktor. “Ialay mo man sa akin ang lahat ng
yaman mo ay hindi ko maaaring tistisin ang isang malusog na kamay.”Bakit Hindi?” “Sapagkat malalabag ang gayon sa
aking sinumpaan na tungkulin bilang manggagamot.” Nagulat ang doktor nang biglang inilabas ng lalaki ang kanyang
lanseta sapagkat walang patalim na nakalabas sa tanggapan ng doktor. Bago mahadlangan ng siruhano ang panauhin ay
naibaon na nito nang malalim sa kamay ang lanseta. “Tigil na ‘yan!” ang sigaw ng doktor sa pangambang baka sa
kawalang muwang ng lalaki ay maputol pati ang mahahalagang ugat. “Kung naniniwala kang dapat tistisin ang kamay mo
ay ikaw ang masusunod. Ako ang titistis.”Inihanda ng doktor ang mga dapat gawin. Matatag na tiniis ng lalki ang
pagtitistis, Siya ay napabuntong hininga nang buong kasiyahan at tila ba naibsan sa balikat ng isang mabigat na pasanin.
Nang mabendahan ang sugat,lubos siyang naginhawaan at bakas sa kanyang mukha ang katiwasayan. Lubos ang
kanyang pasasalamat sa doktor at umalis. Tatlong linggo ang nakalipas,mulling bumalik ang lalaki. Idinaraing na na
naman ang napakakirot na bahaging tinistis noon ng siruhano. “Hindi sapat ang lalim ng pagkakahiwa mo,nagbalik ang
kirot na mahigit pa sa dati, para na akong mamamatay. Kailangang tistisin mong muli.”Sinuri ng siruhano ang bahaging
kanyang tinistis.Iyon ay naghilom na at natatakpan ng bagong balat.Nasa ayos ang lahat.Walang lagnat ang maysakit
ngunit kumikinig ang halos lahat ng bahagi ng katawan nito.Walang nagawa ang siruhano kundi tistising muli ang
bahaging tinistis niya noon. Nawala ang kirot ngunit ang lalaki bagamat nakadama ng kaginhawaan ay hindi ngumiti sa
doktor nang magpaalam. “Umasa kang magkikita tayong muli”,wika ng maysakit na tila nakatitiyak sa kanyang sinabi.
Nakalipas ang isang buwan, hindi na bumalik ang lalaki.Lumipas pa ang isang Linggo, sa halip isang liham mula sa lalaki
ang dumating. Malugod na binuksan ito ng siruhano sa pag-aakalang ang nilalaman nito ay nagbabalitang ang kirot ay
hindi na bumalik. Ganito ang nilalaman ng liham.

Mahal kong Doktor,

Hindi ko nais na pabayaan ka na lamang sa iyong agam-agam tungkol sa aking mahiwaaang karamdaman.Ibig
kong ipabatid ang pinagmulan ng sakit kong ito.  Anim na buwan na ang nakalipas,sa panahong iyon ay ako na marahil
ang pinakamaligayang tao. Mayaman ako at noong isang taon nakipagtalimpuso ako sa isang babaeng
napakaganda,napakabait at ito ay udyok ng isang wagas na pag-ibig. May kahong lagi niyang sinususian sa kanyang
maliit na mesang panahian.Nagsimulang guluhin ang aking katahimikan ng naturang kahon lalo pa nga’t malimit kong
napapansin na ang susi ay hindi niya iniiwan kahit kailan at hindi iniiwanang bukas. Anong lihim mayroon ang kahon na
iyon? Sinunog ng panibugho ang aking puso at ipinalagay kong panlilinlang ang matatamis niyang halik at magigiliw na
yakap. Isang araw ay dumating ang kondesa at inaya ang aking maybahay sa kanyang tahanan. Nangako akong susundan
ko siya roon bandang hapon.Kaalis pa lamang ng karwahe ay sinimulan ko ng buksan ang kahon.Sa paghahalungkat ko ay
nakita ko ang isang balumbon ng mga liham na unang malas pa lamang ay makikilala nang liham ng pag-ibig..Isiniwalat
doon ang kataksilang hindi mapapatawad.Nagbuhat ang liham sa isa kong matalik na kaibigan. Ang mga iyon ay isinulat
pagkatapos ng aming kasal.Pagkatapos ay isinauli ko sa kahon at isinusi. Iyon na marahil ang pinakamalagim na sandali
ng buhay ko Umuwi ang aking maybahay. Buong katuwaan niya akong niyakap at hinagkan. Hindi ako nagpahalata ng
anumang pagbabago. Nagkwentuhan kami, nagsalo ng hapunan at nagtungo sa silid. Niyari ko sa sarili ko ang isang balak
na pagbabayarin siya sa kanyang kataksilan. Pinagmasdan ko siyang natutulog at naisip kong mandaraya ang kalikasan sa
pagkakaloob ng kagandahan sa isang babaeng makasalanan. Marahan kong ipinatong ang aking kanang kamay sa
kanyang leeg at buong diin ko siyang sinakal. Sumandali siyang nagmulat, tiningnan akong waring gulat pagkatapos
pumikit nang muli at namatay. Wala siyang anumang ginawang pagtatanggol. Isang patak ng dugo ang dumaloy sa
kanyang mga labi at lumagpak sa kanan kong kamay. Nalalaman mo na kung saang bahagi ito doktor. Hindi ako
nakadama ng anumang pag-uusig ng budhi. Iyon ang nararapat sa katulad niyang taksil. Nailibing siyang walang
alingasngas. Nang sapitin ko ang aming tahanan ay siya namang pagdating ng kondesa.Tila hindi siya mapakali. Wari’y
takot na takot at labis na nabigla sa balitang pagkamatay ng aking maybahay. Sinabi ng kondesa na may ipinagkatiwala
siyang isang balumbon ng liham sa yumao kong asawa.Hindi niya maaaring maitago ang mga iyon dahil sa uri ng mga
naturang liham. Sinabi niya kung maaaring isauli sa kanya ang mga liham. Nanlamig ako. Nagkunwari akong mahinahon
at tinanong ko siya kung ano ang nilalaman ng liham. At sinabi niyang “Ang iyong namatay na asawa ang pinakamatapat
na babaeng nakilala ko, ni minsan hindi niya itinanong sa akin ang nilalaman ng mga liham na iyon.” Kinuha ko ang
balumbon ng liham at iniabot sa kanya. Nagmadali niyang kinuha ito at umalis. Hindi ako nakapagtaas ng paningin
sapagkat natatakot akong may mabasa siya sa aking mga mata. Husto isang Linggo pagkatapos ng libing,naramdaman ko
ang isang matinding kirot na nanunuot hanggang buto sa bahaging nalagpakan ng dugo ng aking maybahay. Nalalaman
mo na ang iba pang pangyayari. Nalalman kong ang nagaganap sa akin ay sariling hinagap ko lamang ngunit wala akong
kakayahang gamutin ang aking sarili. Parusa sa akin ito sa ginawa kong malupit at pabigla-biglang pagkitil sa buhay ng
walang kasalanan at kaibig-ibig kong maybahay.Susunod na ako sa kanyang kinaroroonan at pagpipilitan kong makamit
ang kanyang kapatawaran. Nalalaman kong ako’y kanyang patatawarin at muling mamahalin katulad ng pagmamahal
niya sa akin noong nabubuhay pa siya. Salamat sa iyo doktor at sa lahat ng tulong mo sa akin.