Բանաստեղծ)թյան վերնագիրը՝

Հեղինակը՝
Վերլ)ծ)թյան քայլերը
1․ Ի՞նչ թեմայով է գրված բանաստեղծ4թյ4նը՝ սիրային, հայրենասիրական,
բն4թյան և այլն։ /2 մ/
2․ Հակիրճ վերաշարադր4մ եք բովանդակ4թյ4նը արձակ /2-3 նախադաս4թյ4ն/։ /5
մ/
3․ Բացատր4մ եք կառ4ցվածքը՝ տների քանակը, հանգավոր4մը /եթե կա/, վանկերի
քանակը աﬔն տող4մ, եթե դրանք համաչափ են, ի՞նչ են ստեղծ4մ։ Կետադրական
կամ առոգան4թյան նշանները ի՞նչ նպատակով են կիրառվել /եթե կան/։ /5մ/
4․Աﬔն տան ﬔջ գտն4մ եք բանալի բառը կամ բառակապակց4թյ4նը և
ﬔկնաբան4մ եք այն պատկերը կամ ասելիքը, որը բացահայտվ4մ է այդ բառով/
բառակապակց4թյամբ։ Ուշադր4թյ4ն եք դարձն4մ զգայական բառերին՝ ի՞նչ
տեսաք, ի՞նչ լսեցիք, ի՞նչ բ4յրեր զգացիք, ի՞նչ պատկերացրիք։ /10 /
5․ Բանալի բառերը քննելիս զ4գահեռ ﬔկնաբան4մ եք պատկերավորման
ﬕջոցների կիրառ4մը այդ տան ﬔջ, ինչո՞ւ է հեղինակը կիրառել, ասենք, այդ
մակդիրը՝ ալևոր կամ4րջ, կամ անձնավոր4մը՝ օրոր էր աս4մ աշ4նն անտառին։ /8/

Հայաստան ասելիս

Հայաստան ասելիս այտերս այրվ4մ են,

Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվ4մ են,
Չգիտեմ ինչ4 է այդպես:

Հայաստան ասելիս շրթ4նքս ճաք4մ է,

Հայաստան ասելիս հասակս ծաղկ4մ է,
Չգիտեմ ինչ4 է այդպես:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվ4մ են,

Հայաստան ասելիս թևերս բացվ4մ են,
Չգիտեմ ինչ4 է այդպես:

Հայաստան ասելիս աշխարհը իմ տ4նն է,

Հայաստան ասելիս էլ մահը ո՞ւմ շ4նն է…
Կﬓամ, կլինեմ այսպես:
Վերլ)ծ)թյան նմ)շ-օրինակ
Համո Սահյանի «Հայաստան ասելիս» բանաստեղծ4թյան թեման հայրենիքն է /կամ
գրված է հայրենասիրական թեմայով/։ Բանաստեղծ4թյան ﬔջ քնարական հերոսը՝
հեղինակը, խոս4մ է իր զգացմ4նքների և ապր4ﬓերի մասին , երբ իր հայրենիքի՝
Հայաստանի ան4նն է տալիս։
Բանաստեղծ4թյ4նը կազմված է եռատող 4 տներից, որոնք կառ4ցված են
համաչափ կից հանգավորմամբ /աաբ, աաբ/ , 12/8 վանկանի տողերը ստեղծ4մ են
ռիթմ․ 12-վանկանի երկար տողեր4մ ներկայացվ4մ են հերոսի հ4յզերը, իսկ 8-
վանկանի կարճ տողը ամփոփ4մ է այդ հ4յզը՝ հռետորական հարցմամբ, որը
զարմանքի և անբացատրելի զգացող4թյ4նն է արտահայտ4մ, թեև հերոսը գիտի
այդ աﬔնի բացատր4թյ4նը /սերը իր երկրի նկատմամբ, մարդ4՝ իր հայրենի հողի
հետ կապված4թյ4նը/, բայց աﬔն անգամ զարման4մ է, թե ինչ4 է նման ապր4ﬓեր
4նեն4մ ինքը։ Բանաստեղծ4թյ4նը գրված է 1-ին դեմքով, քանի որ հեղինակն է իր
ան4նից խոս4մ, զգ4մ։
Բանաստեղծ4թյան բանալի բառակապակց4թյ4նը «Հայաստան ասելիս»-ն է, որով
սկսվ4մ են գրեթե բոլոր տողերը։ Այս կրկն4թյ4նը տարբեր նպատակներով կարող
էր արվել․ ﬕ դեպք4մ՝ հեղինակը մշտապես հիշ4մ է իր հայրենիքը, և նրա ան4նը
ﬕշտ իր շ4րթերին է, իր մտքեր4մ, մյ4ս դեպք4մ՝ Սահյանը Հայաստան ասելիս
հ4յզերի և ապր4ﬓերի ﬕ փոթորիկ է զգ4մ իր ﬔջ /կամ բ4ռն զգացմ4նքներ է
4նեն4մ/։ «Այտերս այրվ4մ են, ծնկներս ծալվ4մ են, շրթ4նքս ճաք4մ է, աչքերս
լցվ4մ են» տողերը խոս4մ են նրա անասելի հ4զմ4նքի, նրա ջերմ և որդիական սիրո
մասին իր հայրենիքի նկատմամբ։ Բանաստեղծը խոս4մ է նաև այն ոգևորիչ 4ժի և
ներշնչող ոգ4 մասին, որ ստան4մ է նա իր հայրենիքից․ «հասակս ծաղկ4մ է, թևերս
բացվ4մ են» փոխաբեր4թյ4նները վկայ4մ են այդ աﬔնը․ նա երիտասարդան4մ է
կրկին, ստան4մ է կյանքի նոր լիցքեր և ազատ4թյան ﬔծ տենչ։ Բանաստեղծ4թյան
վերջին տան ﬔջ հեղինակը դ4րս է գալիս հայրենիքի՝ Հայաստանի սահմաններից և
ընդգրկ4մ ողջ աշխարհը՝ «աշխարհը իմ տ4նն է», որովհետև իր փոքրիկ երկիրը ﬔծ
աշխարհի ﬕ մասն է, և ինքը ինչքան սիր4մ է իր հայրենիքը, ն4յնքան էլ կապված է
այդ ﬔծ սիրով ողջ աշխարհի և մարդկ4թյան հետ։ Հայրենիքի՝ Հայաստանի
գոյ4թյան փաստի կողքին նրան չի սարսափեցն4մ անգամ մահը՝ «էլ մահը ո՞ւմ շ4նն
է»։
Համո Սահյանը հաստատապես համոզված է, որ քանի կա իր հայրենիքը, կլինի նաև
ինքը, նրանց փոխադարձ գոյ/թյամբ է պայմանավորված ﬔր երկիրի գոյ/թյ/նը՝
«Կﬓամ, կլինեմ այսպես»։