Akademia Muzyczna im. I. J.

Paderewskiego w Poznaniu

Wydział Instrumentalistyki, Jazzu i Muzyki Estradowej

Instytut Jazzu i Muzyki Estradowej
Kierunek Jazz i Muzyka Estradowa
Specjalność: perkusja jazzowa

Dominik Karkoszka

Organizacja struktur diddlowych na podstawie gry

Davida Garibaldiego

Poznań 2021

SPIS TREŚCI:

Wstęp ……………………………………………………………………………………. 3

1
1. Definicja i wyjaśnienie sformułowania “diddle” ……………………………….........4
2. Biografia Davida Garibaldiego …………………………………………………........8
3. Struktury diddlowe w rytmach Davida Garibaldiego …………………………....….11
4. Podsumowanie ……………………………………………………………………... 18
5. Bibliografia ………………………………………………………………………….19
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
35.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
42. Wstęp

2
 43.
44. W dzisiejszych czasach, w których mamy dostęp do wielu płyt, nagrań, filmów,
koncertów nagrywanych w wysokiej jakości, wykonawstwo muzyczne często jest
poddawane analizie lub nawet szczegółowej transkrypcji. Jeszcze kilkadziesiąt lat
temu nie było to takie proste. Spora ilość muzyki nie była udokumentowywana na
nośnikach pamięci przez co zapamiętanie pewnych struktur, elementów gry w czasie
rzeczywistym było ogromnym wyzwaniem. Teraz, gdy mamy dostęp do narzędzi
technologicznych możemy się przyjrzeć, zagłębić w nieodkryte, pełne znaków
zapytania rejony gry wielu instrumentalistów. W wielu przypadkach można natrafić
na niezwykłe, często wyrafinowane artykulacyjne i rytmiczne zabiegi, które
oczywiście można skopiować lub przeobrazić w inną, podobną myśl muzyczną. Idąc
dalej, z czystego wręcz kalkowania każdy może zbudować swój język artystyczny,
zainspirować się i ożywić swoje wykonawstwo.
45. W grze na każdym instrumencie można zauważyć struktury wykonawcze.
Najwięcej ich znajdziemy na instrumentach perkusyjnych wszelkiego rodzaju,
począwszy od werbla, zestawu perkusyjnego, klasycznego multipercussion i
skończywszy na rozmaitych etnicznych instrumentach takich jak: tabla, djembe,
darbuka czy cajon. Wszystkie do swojej gry potrzebują rozmaitych rozwiązań
wykonawczych, technik i struktur, którymi posługuje się wykonawca na scenie.
Jednakże w swojej pracy chciałbym się skupić na najpopularniejszym - zestawie
perkusyjnym oraz najczęściej spotykanych w technice perkusyjnej, tzw. strukturach
“diddlowych”, które kształtują język gry.
46. (W skład podstawowego zestawu perkusyjnego wchodzi: bęben basowy, werbel, tom-
tom, floor-tom, talerze do hi-hatu, talerze crash i ride)
47. Podstawą rozważań w mojej pracy będzie gra oraz nagrania płytowe Davida
Garibaldiego, który przez wielu jest uważany mistrzem organizowania struktur
“diddlowych”. W swoich ikonicznych groovach1 potrafi je zastosować, przekształcać
i operować nimi w sposób wręcz wirtuozowski. Diddle w jego wykonaniu są
niezwykłym narzędziem kształtującym puls i energię w utworach muzyki
rozrywkowej. Zdając sobie z tego sprawę, w rozdziale drugim przedstawię krótką
biografię artysty i w rozdziale trzecim poddam analizie struktury “diddlowe” na

1 groove - powtarzalny w czasie schemat rytmiczno-filingowy oparty głównie o puls utworu; zwykle
wywiera na słuchaczu duży impakt. Określenie to jest bardzo popularne w środowisku muzyków
wykonujących muzykę rozrywkową. W pracy będę używał spolszczoną wersję tego słowa.

3
 podstawie nagrań i utworów, w których David Garibaldi uczestniczył i skomponował
do nich główne rytmy.

48. ROZDZIAŁ 1. Definicja i wyjaśnienie sformułowania “diddle”

49.
50.
51. Diddle to onomatopeiczne określenie dwukrotnego uderzenie jedną ręką
występujące w zestawieniu z uderzeniami pojedynczymi. Przykładowo paradiddle to
nazwanie układu rąk: PLPPLPLL, gdzie PL oraz LP oznacza “para”, a diddle oznacza
dwukrotne powtórzenie ręki. Sformułowanie to dotyczy wyłącznie wykonawstwa na
instrumentach perkusyjnych. Zachodzi ono w związku z koniecznością wykonywania
rytmów z różnym układem rąk oraz kończyn dolnych, które odgrywa duże znaczenie w
brzmieniu czy feelingu danego instrumentu. Niekiedy rozmaite konfiguracje i kombinacje rąk
to jeden z niewielu środków wyrazu. Przykładem tego jest chociażby werbel, na którym
kształtowanie wyrazu artystycznego głównie opiera się na strukturach zbudowanych z
określonego rytmu i układu rąk z użyciem dynamiki oraz artykulacji. I tak jak wspomniałem,
diddle występują w konfiguracji z uderzeniem pojedynczym, tworząc przy tym mniejsze lub
większe struktury figur rytmicznych. Stąd diddle znajdują się w podstawowych zagrywkach
perkusyjnych i znalazły swoje miejsce na liście czterdziestu tzw. rudymentów werblowych
P.A.S2, czyli elementarnych sformułowaniach w słowniku rytmicznym każdego perkusisty.
52. W grupie tych podstawowych 40 rudymentów diddle uzyskały nawet swoją
oddzielną podgrupę nr 2 - rudymenty diddlowe (ang. diddle rudiments). (rys. 1)
53.
54.

2 P.A.S - Percussive Arts Society to organizacja non-profit dla profesjonalnych perkusistów, a

także pedagogów perkusji. Została założona w 1961 roku w Stanach Zjednoczonych i ma ponad
5000 członków w 40 amerykańskich rozdziałach, z kolejnymi 28 rozdziałami za granicą.

4
55. Rys. 1 Rudymenty diddlowe
56.
57. Ta podgrupa to cztery podstawowe układy rąk w zestawieniu z diddlami.
Wyróżniamy: single paradiddle, double paradiddle, triple paradiddle oraz
paradiddle-diddle. Każdy z tych wariantów występuje sam, jako autonomiczne
ćwiczenie techniczne na instrumentach perkusyjnych lub w połączeniu z innymi
rudymentami.
58. Pierwszy z nich, paradiddl pojedynczy jest kombinacją dwóch pojedynczych
uderzeń oraz jednego diddla. Jest to zdecydowanie najbardziej popularny wariant o
szerokich zastosowaniach permutacyjnych.
59.

60.
61.
62. Rys. 1.1 Pojedynczy paradiddl
63.
64. Następny, paradiddl podwójny, różni się od pojedynczego dwoma dodanymi
naprzemiennymi uderzeniami na początku grupy, tworząc w ten sposób sześć
równych wartości rytmicznych w podgrupie.
65.

66.
67.
68. Rys. 1.2 Podwójny paradiddl
69.
70. Kolejny, paradiddl potrójny, na tej samej zasadzie. Dodane dwa naprzemienne
uderzenia na początku, budując tym samym osiem równych wartości w dwóch
podgrupach.
71.

5
 72.
73.
74. Rys. 1.3 Potrójny paradiddl
75.
76. Ostatni w grupie rudymentów diddlowych to paradiddle-diddle. Jest to bardzo
ciekawy wariant, odmienny od pozostałych kombinacji. Sugerując się nazwą,
paradiddle-diddle to rozszerzenie podstawowego paradiddla o dwukrotne uderzenie
jedną ręką.
77.

78.
79.
80. Rys. 1.4 Paradiddle-diddle
81.
82. To były podstawowe cztery warianty rudymentów diddlowych skatalogowane w
spisie 40 rudymentów, które swoje zastosowanie znajdują w rozmaitych etiudach
werblowych skomponowanych przez mistrzów tego instrumentu (np. John S. Pratt
czy C.Wilcoxon). Toteż, wszystkie te figury posiadają naturalną wręcz zdolność do
przekształceń, tworzenia różnych wariantów oraz połączeń między sobą.
Przykładowo, paradiddl pojedynczy posiada trzy warianty powstałe z przesunięcia
uderzeń w ramach grupy szesnastkowej. I takim najbardziej popularnym
przesunięciem jest tzw. inverted single paradiddle.
83.

84.

6
 85. Rys 1.5 Inverted single paradiddle
86.
87.
88. Podobnych struktur diddlowych, ich przekształceń oraz zastosowań jest mnóstwo.
Powyżej omówiłem tylko i wyłącznie podstawowy układ rąk tych kombinacji, bez
rozwinięcia tego na instrumentarium zestawu perkusyjnego, ponieważ zajęłoby to
sporo miejsca. Ilość kombinacji diddlowych przeniesiona na zestaw jest prawie
nieskończona.
89. Więcej przekształceń, wariantów, permutacji diddli możemy odnaleźć w publikacji
Krzysztofa Przybyłowicza Inspirująca rola diddli w tworzeniu rytmów na zestawie
jazzowym - the tales about diddles, gdzie znajdziemy rozbudowane struktury
diddlowe połączone z innymi rudymentami, zastosowanie diddli na zestawie
perkusyjnym oraz ich interpretacje w kontekście muzycznym.
90. Niemniej jednak, swoją pracę chciałbym oprzeć o twórczość i grę Davida
Garibaldiego, który diddle potrafi zastosować bardzo muzykalnie i twórczo. Wiele
struktur, które przedstawiłem powyżej pojawi się w jego ikonicznych rytmach i
będzie odgrywać kluczową rolę, jeśli chodzi o brzmienie oraz feeling danego utworu.
91.
92.
93.
94.
95.
96.
97.
98.
99.
100.
101.
102.
103.
104.
105.
106.
107.
108.
109.
110.
111.

7
112.
113.
114.
115.
116.
117.
118.
119.
120.
121.
122.
123. ROZDZIAŁ 2: Biografia Davida Garibaldiego
124.
125.
126.
127. David Garibaldi (ur. 4 listopada 1946 r.w Oakland, Kaliforni) jest jednym z
największych ikon perkusji XX i XXI wieku. Dzisiaj jego twórczość figuruje na wielu
listach przebojów muzyki rozrywkowej z gatunku R&B, funk oraz soul. Swoją
profesjonalną ścieżkę kariery rozpoczął po roku 1968, ale jego podwaliny muzyczne
ukształtowały się dużo wcześniej. Od bardzo wczesnych lat dziecięcych David pod
okiem swojej matki brał lekcje fortepianu oraz skrzypiec, by w wieku 10 lat swoje
zainteresowanie przenieść na instrumentarium perkusyjne. Swoją styczność z
zestawem perkusyjnym po raz pierwszy miał w wieku 15 lat, będąc pod wrażeniem
popularnych w tamtym czasie rytmów rock’n’roll (przełom lat 50 i 60). Niedługo po
tym zaczął brać pierwsze lekcje perkusji od Eddiego Tinga, perkusisty służącego w
amerykańskim Air Force.
128. Po ukończeniu High School (odpowiednik polskiego liceum), podczas
nauki w Chabot Junior College urosła jego inspiracja ikoną funku - Jamesem
Brownem. Zainteresowanie Jamesem Brownem urosło, gdy młody David miał okazję
widzieć na żywo zespół J.B. podczas próby na scenie. Wykonywali wówczas materiał
z płyty Live at the Apollo, wydanej w 1963 roku przez King Records. Zaimponowały
mu rozwiązania rytmiczne, ujmujący feeling oraz wyjątkowa precyzja w grze.
Niedługo po tym, po przesłuchaniach do 724 jednostki Air Force Band został na parę
lat wcielony do wojska, gdzie zebrał doświadczenie w grze orkiestrowej m.in na
kotłach, werblu czy dzwonkach orkiestrowych. W 1969 zakończył służbę w wojsku i
wrócił do Chabot Junior College, gdzie ukończył studia.

8
129. Po powrocie do okolic San Francisco, działał dorywczo w wielu zespołach,
by wkrótce zasilić szeregi słynnego Tower of Power w roku 1970. Jednakże w
połowie lat siedemdziesiątych opuścił ten zespół, wybierając współpracę z takimi
artystami jak: Gino Vannelli, Patti Austin, Natalie Cole, Boz Scaggs czy nawet słynne
Yellowjackets. Nagrał z nimi wiele albumów i płyt, które sprzedały się w wielu
egzemplarzach. Co ciekawe, w 1998 roku, po kilkunastu latach kolaboracji z wieloma
światowymi artystami powrócił do Tower of Power, z którym to koncertuje po całym
świecie do dzisiaj.
130. Warto nadmienić, że styl gry w jakim David Garibaldi się porusza to synteza
wielu gatunków muzyki rozrywkowej. W jego twórczości na pewno możemy
usłyszeć wpływy muzyki funkowej lat siedemdziesiątych i ikonicznych perkusistów
tego okresu takich jak: Clyde Stubblefield, Clayton Filyau, Jabo Starks (grali u
Jamesa Browna), Zig Modeliste (zespół The Meters), Gregg Errico (Sly & The
Family Stone). Oczywiście to nie koniec, ponieważ gra Davida jest rozbudowana o
inspirację muzyką latynoską (Kuba, Brazylia, Karaiby), afrykańską oraz nawet
muzyką Nowego Orleanu. Zatem, David dokonał syntezy wielu stylistyk i wykształcił
swój własny, unikalny język, czego dowodem są jego wyrafinowane rytmy.
131. Garibaldi komponując groovy to rozmaitych utworów współpracował
przeważnie z innymi muzykami starając się tworzyć podstawę sekcji rytmicznej, by
potem dodać komponenty sekcji dętej, która przeważnie odnosiła się do głównego
podziału rytmicznego ewentualnie wzbogacając melodię o kontrapunkt.
132. W zespole Tower of Power pracę nad rytmami, melodią, harmonią oraz
feelingiem utworu tworzyli wspólnie z Davidem: Rocco Prestia (bas), Emilio Castillo
(saksofon tenorowy) i Stephen “Doc” Kupka (saksofon barytonowy).
133. Na koniec tego rozdziału, chciałbym przedstawić osiągnięcia Davida
Garibaldiego, które są dowodem na jego sukces w muzyce, ale nie tylko. Chodzi
także o wpływ, jaki wywarł na resztę świata swoją muzyką oraz dokonaniami.
134. Wśród wielu osiągnięć największymi są:
- 46 pozycja w rankingu “100 Greatest Drummers of All Time” magazynu Rolling
Stone
- sześciokrotna wygrana w magazynie Modern Drummer Magazine w kategorii
“najlepszy perkusista R&B/Funk” lata (1980-1985 oraz 2003)
- wydanie wielu albumów, w tym legendarne cztery: “East Bay Grease” (1970), “Bump
City” (1972), “Tower of Power” (1973), “Back to Oakland” (1974)

9
 - wydanie trzech edukacyjnych filmów: “Tower of Groove, Part 1”,
135. “Tower of Groove Part 2” i “David Garibaldi Featuring Talking Drums”
- wydanie czterech książek na perkusję: “Future Sounds”, “The Funky Beat”,
136. “TimbaFunk”, “Tiempo”
- w 2012 roku został umieszony w tzw. “Hall of Fame” (hali sław) przez PAS
(Percussive Arts Society).
137. Jest to imponująca lista osiągnięć, która z pewnością świadczy o wyjątkowości
Davida.
138.
139.
140.
141.
142. Podsumowując: David Garibaldi z pewnością zasługuje na spore wyróżnienie w
świecie muzycznym i dla wielu jest inspiracją oraz przykładem łączenia stylistyk w sposób
wyrafinowany, tworząc zupełnie coś nowego, o innym charakterze. Dostrzegło to wielu
artystów, w tym Marcus Miller, wirtuoz gitary basowej, który umieścił kompozycje Davida
“What is Hip?” w 2007 na swoim albumie zatytułowanym - “Free”. I właśnie od tego utworu
chciałbym rozpocząć swój następny rozdział, w którym przyjrzę się od środka konstrukcji
groovu i spróbuję zauważyć w nim struktury diddlowe jakimi posłużył się Garibaldi.
143.
144.
145.
146.
147.
148.
149.
150.
151.
152.
153.
154.
155.
156.
157.
158.
159.
160.
161.

10
162.
163.
164.
165.
166.
167.
168.
169.
170.
171.
172.
173.
174.
175.
176.
177.
178.
179.
180. Rozdział 3: Struktury diddlowe w rytmach Davida Garibaldiego
181.
182.
183.
184. Z wielu utworów oraz nagrań można skorzystać, aby wskazać struktury
diddlowe u Davida Garibaldiego, jednakże chciałbym przyjrzeć się tym najbardziej
popularnym, wręcz ikonicznym. Powodem dla którego wybiorę te, a nie inne rytmy
jest uświadomienie czytelnika mojej pracy oraz słuchacza nagrań Davida
Garibaldiego, że struktury diddlowe wcale nie są takim odległym konceptem jak by to
mogło się wydawać. Może się wydać zaskakujące stwierdzenie, że większość
piosenek w radiu, na których przeważnie gra instrument perkusyjny zawiera w swojej
partii rytmy oparte na diddlach. Niemniej jednak jest to jak najbardziej trafne
spostrzeżenie, które postaram się udowodnić w oparciu o grę Davida Garibaldiego.
185. Pierwszy groove przeznaczony do analizy będzie z utworu “What is Hip?” z
płyty
186. Tower of Power (1973 r.). Ogólny zapis rytmu według notacji perkusyjnej
przedstawia się następująco:
187.
188.
189.

11
 190.
191. Rys 3.1 Główny groove utworu “What is Hip?”
192.
193.
194. Powyższy schemat rytmiczny to podstawowy groove z “What is Hip?”
występujący w zwrotce tego utworu. Na pierwszy rzut oka nie wygląda aby był
zbudowany ze struktur diddlowych, jednakże w sporej części na tych strukturach się
opiera.
195. Przedstawię teraz wyjętą z tego groovu partię samych rąk:
196.

197.
198. W pierwszej grupie czterech szesnastek pojawia się nawet połowa
pojedynczego paradiddla, wzbogacona o dodatkowe uderzenie lewą ręką w unisonie
werbla z hi-hatem. Jak wspomniałem w pierwszym rozdziale paradiddle to
najbardziej popularny wariant, który często jest używany w podstawowej wersji i tak
też jest tym razem. Właściwie poprzez dodanie lewej ręki na trzecią szesnastkę
możemy zauważyć skrzyżowanie dwóch diddli - diddla z lewej ręki oraz prawej.
Tworzy to ciekawą strukturę, na pozór nie różniącą się od zwykłego paradiddla,
jednak brzmi zupełnie inaczej. Druga grupa szesnastkowa to również struktura
diddlowa. Lewa ręka zostaje przełamana na hi-hacie diddlem z prawej ręki zmieniając
teksturę oraz feeling szesnastek.
199.

12
 200.
201. Rys 3.3 Diddlowy układ rąk w dwóch grupach szesnastkowych
202.
203.
204. Sytuacja analogicznie się powtarza w trzeciej i czwartej grupie
szesnastkowej, tworząc pełny i symetryczny groove. Warto zauważyć, że obie
struktury diddlowe bardzo płynnie się ze sobą łączą. To jest jedna z głównych cech
tych struktur. Są podatne na łączenie się w większe, pełniejsze konstrukcje, dlatego
często są używane przez perkusistów. Widoczne to jest zwłaszcza u Davida
Garibaldiego, który w utworze “What is Hip?” używa i przekształca struktury
diddlowe w każdej części tego utworu. Przykładowo, na początku utworu groove
wygląda nieco inaczej.
205.
206.
207.

208. Rys 3.4 Groove ze wstępu “What is Hip?”

209.
210. Jak widać, jest kilka różnic pomiędzy groovem ze wstępu i zwrotki. Przede
wszystkim Garibaldi zastosował tutaj potrójne uderzenie z prawej ręki oraz dodał
kilka uderzeń na werblu oraz bębnie basowym. Mimo, że występują tutaj trzy
uderzenia po sobie na hi-hacie, to uwypuklone są dwa, ponieważ David podkreślił je
bębnem basowym. Zatem charakter diddlowy został zachowany.
211. Następnym przykładem zastosowania struktur diddlowych przez
Garibaldiego będzie fragment wstępu do utworu “Squib Cakes”. Utwór rozpoczyna
się 4-taktowym wstępem perkusji.

13
212.
213.
214.

215.
216. Rys. 3.5 Wstęp perkusji w “Squib Cakes”
217.
218.
219. W tym utworze sytuacja jest bardzo podobna co w “What is Hip?”. Cała
kompozycja opiera się na szesnastkowym feelingu co podkreśla partia perkusji.
Groove jest bardzo charakterystyczny ze względu na dwa krótkie artykulacyjnie
uderzenia hi-hatu z bębnem basowym na połowę trzeciej miary w takcie oraz równo
na czwartą. Te pierwsze dwa takty to podstawowy groove całego utworu, a następne
dwa są rodzajem wariacji, wypełnienia. Na tych dwóch chciałbym się skupić,
ponieważ zawierają ciekawe struktury diddlowe.
220.
221.
222.
223.
224.
225.
226.
227.

228.

14
 229. Rys. 3.6 Trzeci i czwarty takt “Squib Cakes”
230.
231. Tak naprawdę pierwsza miara trzeciego taktu to wręcz taka sama struktura
jak w “What is Hip?”. Układ rąk i grupowanie można zinterpretować na kilka
sposobów, jednakże trzeci takt podzieliłbym na trzy struktury, gdzie dwie są w
zupełności diddlowe.

232.
233.
234. Rys. 3.7 Grupowanie trzech struktur rytmicznych
235.
236. Jak widać, pierwsza grupa to połączenie pojedynczego paradiddla z dwoma
uderzeniami lewej pomiędzy oraz dodaniem akcentu lewej ręki na początek drugiej
miary. Natomiast druga grupa to w czystej postaci rudyment diddlowy - paradiddle-
diddle. Różnica pomiędzy oryginalnym paradiddlem-diddlem, a tym Garibaldiego jest
taka, że została zastosowana zupełnie inna akcentacja poszczególnych uderzeń.
Bardzo nieintuicyjna i trudna technicznie, lecz efektowna w wykonawstwie. Trzecia
grupa może się wydawać strukturą diddlową - paradiddlem pojedynczym
przedzielonym uderzeniem bębna basowego, jednak zwykle bęben basowy jest
substytutem uderzenia ręki w rytmie linearnym, co dowodzi, że ta grupa nie jest
strukturą diddlową. Warto nadmienić, że nie wszystkie rytmy muszą być strukturami
diddlowymi, ponieważ mogłyby brzmieć nienaturalnie i niemuzycznie.
237.

15
 238.
239.
240. Rys. 3.8 Pogrupowany czwarty takt utworu “Squib Cakes”
241.
242.
243. Sytuacja w czwartym takcie jest dosyć oczywista i klarowna. Pierwsza grupa
to trzy diddle, gdzie dwa z nich są skrzyżowane (bęben basowy i prawa ręka). Druga
to pełny paradiddl pojedynczy zagrany w różną artykulacją, co powoduje, że ciężko
określić jego występowanie w tym takcie. Trzecia grupa to wyłącznie krótkie
wypełnienie, które pewnie wprowadza cały zespół w wejście na pierwszą miarę.
244.
245. Ostatnim w mojej pracy przykładem zastosowania struktur diddlowych
przez Davida Garibaldiego będzie słynny groove z utworu “The Oakland Stroke” z
płyty “Back to the Oakland” (1974). Groove jest dosyć wyjątkowy, ponieważ wpisuje
się w koncept rytmiczny polegający na omijaniu akcentowania głównych miar w
takcie i ich przesuwania względem ćwierćnuty.
246.
247.

248. Rys. 3.9 Zapis głównego groovu utworu “The Oakland Stroke”
249.
250.
251.
252.
253.

16
254.
255. Powyższy zapis wygląda na dosyć skomplikowany i niewiele mówi na
początku. Jednak warto zwrócić uwagę na powtarzające się elementy w tym groove.
Pierwsza figura powtarzająca się w obu taktach to partia prawej ręki grana na hi-
hacie.
256.

257.
258. Rys. 3.10 Prawa ręka realizująca partię hi-hatu w groovie “The Oakland
Stroke”
259.
260. Tak naprawdę partia hi-hatu ma charakter ostinatowy i odpowiada za
podawanie stałego pulsu w utworze. Zapętlony rytm ósemki z kropką i szesnastki
przypomina ostinato bębna basowego w brazylijskich rytmach bossa-novy lub samby.
Jednakże partia hi-hatu nie funkcjonuje sama, tylko istnieje w połączeniu z
wypełnieniami na werblu realizowanymi przez lewą rękę oraz uderzeniami bębna
basowego. Zapis podziału kończyn wygląda następująco:
261.
262.

263. Rys. 3.11 Podział realizacji groovu przez prawą i lewą rękę oraz bęben
basowy
264.
265. Struktury diddlowe zawarte w tym groovie pojawiają się od samego
początku. Pierwsza z nich to grupa pięciu nut, gdzie prawa ręka poprzedza ciąg

17
 dwóch diddli następujących po sobie. Idąc dalej, czwarta szesnastka drugiej miary
rozpoczyna ciąg trzech diddli, które zaczynają się od prawej ręki. Potem występuje
figura, którą przedstawiłem w innym groovie - “What is Hip?”. Charakterystyczne i
często używane skrzyżowanie dwóch diddli między sobą. W “The Oakland Stroke” ta
figura przedzielona jest uderzeniem bębna basowego, które wypełnia puste miejsca w
przebiegu szesnastkowym. Ostatnia figura czwartej miary to tak naprawdę
powtórzenie pierwszej w następnym takcie.
266.

267. Rys. 3.12 Pogrupowane struktury diddlowe w groovie “The Oakland Stroke”
268.
269. Z początku groove “The Oakland Stroke” wydawał się bardzo
skomplikowany i zawiły. Jednak po zajrzeniu “do środka” i pogrupowaniu struktur
diddlowych sprawia odwrotne wrażenie. Można zauważyć jak błyskotliwie i
efektownie strukturami diddlowymi posługuje się David Garibaldi. Przede wszystkim
kunszt jego pomysłowości i kreowania tych struktur polega na kreatywnym
umiejscowieniu diddli w takcie. Często powoduje to zmianę postrzegania napięć w
utworze oraz percepcji pulsu. Istotną rolę odgrywa także artykulacja i sposób zagrania
poszczególnych figur. Garibaldi stosuje między innymi nietypowe i niewygodne
technicznie akcentowanie drugiego uderzenia w diddlu, będąc pionierem takiego
sposobu gry w tamtym czasie. Przykładowo, pierwsza i ostatnia figura w “The
Oakland Stroke” z perspektywy ułożenia rąk wydaje się taka sama, ale artykulacja i
dynamika poszczególnych uderzeń różni się zupełnie. Temat artykulacji diddli i ich
wykonywania jest obszerny i zasługuje na zgłębienie w osobnej pracy naukowej.
270. Występowanie struktur diddlowych oraz ich przekształceń w grze Davida
Garibaldiego jest mnóstwo. Pod analizę można poddać całe utwory, jednak warto
wyodrębnić te struktury, które są najbardziej powtarzalne i interesujące.
Przedstawiłem w tym rozdziale trzy najbardziej znane groovy Garibaldiego i rozbiłem
je na czynniki pierwsze, ukazując kilka ciekawych struktur diddlowych. Wiele z nich

18
 można zaadoptować i sukcesywnie inkorporować do własnej gry poszerzając język
gry. Kończąc ten rozdział, chcę podkreślić, że wiele z tych powyższych informacji
przydaje się w rozwijaniu swoich umiejętności gry na instrumentach perkusyjnych,
zwłaszcza na zestawie.
271.
272.
273.
274.
275. Podsumowanie
276.
277.
278. David Garibaldi z pewnością jest najbardziej rozpoznawalnym perkusistą
jeśli chodzi o posługiwanie się strukturami diddlowymi. Swoją pracę oparłem o jego
twórczość, ponieważ w muzyce rozrywkowej wywarł ogromny wpływ na rozwój i
kształtowanie roli perkusji w utworach funkowych, soul i R&B. Dla wielu
perkusistów następnych pokoleń został inspiracją i wzorem do naśladowania. W
swojej pracy kilkukrotnie wspominałem, że poznawanie struktur diddlowych pozwala
kształtować i rozwijać swój język gry na instrumencie. Moja praca ma na celu przede
wszystkim zaznajomienie czytelnika z tematem struktur diddlowych na instrumentach
perkusyjnych, ich wpływu na grę oraz częste występowanie w popularnych groovach
muzyki rozrywkowej. Moim zdaniem przykłady z gry Davida Garibaldiego są
najlepszym do tego wyborem. Dzięki temu temat struktur diddlowych jest przejrzysty
i dosyć łatwy do wyjaśnienia. Zachęcam również do szerszej eksploracji tematu,
korzystając z dostępnych źródeł. Większość publikacji istnieje w języku angielskim,
ale kilka pozycji można znaleźć również w języku polskim.
279. Pragnę na koniec jeszcze dodać, że temat struktur diddlowych jest ogromną
skarbnicą informacji i moja praca opisuje go w niedużym stopniu. Mam nadzieję w
kolejnych latach poszerzyć zarówno swoją wiedzę, jak i umiejętności przekształcania
diddli, aby móc je swobodnie wykorzystywać we własnej grze w różnych gatunkach
muzycznych.
280.
281.
282.
283.
284.
285.

19
286.
287.
288.
289.
290.
291.
292.
293.
294.
295.
296.
297.
298.
299.
300. Bibliografia
301.
302.
303. Przybyłowicz K., Inspirująca Rola Diddli w Tworzeniu Rytmów na Zestawie
Jazzowym, Akademia Muzyczna im. I. J. Paderewskiego, Poznań 2011.
304. Garibaldi D., Future Sounds, Alfred Publishing Co., Ltd, Van Nuys 1992.
305. Garibaldi D., The Funky Beat, Manhattan Music Publications, New York
1996.
306. Pratt J.S., 14 Modern Contest Solos For Snare Drum, Belwin Mills, Melville
New York 1959.
307. Wilcoxon Ch., The All-American Drummer, Ludwig Music Publishing Co.,
1945.
308. “Modern Drummer”, Modern Drummer Publications, Inc., Cedar Grove, NJ,
(wybrane numery z roczników od 1988 do 2010).
309.
310. Źródła internetowe
311.
312. https://www.pas.org/resources/rudiments
313. https://en.wikipedia.org/wiki/David_Garibaldi_(musician)
314. http://www.drumlessons.com/drummers/david-garibaldi/
315. https://en.wikipedia.org/wiki/Groove_(music)
316.
317.
318.
319.
320.
321.
322.

20
323.

21