KABANATA ISA

Narrator: Noong ika-22 ng Hunyo 1861 ay bininyagan ang batang si Pepe. Si Padre Rufino Collantes ang
nag binyag sa kanya.

Makalipas ang tatlong taon, si Pepe ay tatlong taong gulang na. Siya ay tinuruan ni Doña Teodora na
bumasa ng alpabetong tagalog, espanyol at ingles. Natutu din siyang magdasal ng kanyang sariling dasal.

Teodora: Sige anak, basahin mo ang alpabetong tagalog.

Pepe: a, ba, ka, da, e, ga, ha, I, la, ma, na, pa, ra, sa, ta, o, wa, ya.

Teodora: Magaling aking anak, ikaw ay matalino, walang duda. Kaya’t tayo na at matulog.

Pepe: Opo Ina.

Narrator: Pumasok si Pepe sa kanyang silid at naghanda na para matulog.

Pepe: Sa ngalan ng Ama, ng Anak, ng Espiritu Santo, Amen. Ama, salamat po sa biyayang ibinigay ninyo
sa amin. Salamat sin pos a magandang kalusugan n gaming pamilya, sana po ipagpatuloy pa ninyo ang
pagbibigay sa amin ng gracia. Amen.

(humiga na si Pepe at natulog).

(SOUNDS)

Narrator: Sa kadahilanang siya ay may malakas na pananalig sa Poong Maykapal, noong siya ay apat na
taong gulang, ay namatayang kanyang pinakamalapit na kapatid na si Concepcion. Kinuwestyun niya ang
Pangninoon kung bakit ang kanyang kapatid pa ang namatay.

Pepe: Bakit? Bakit? Ba’t siya pa.?

Francisco: Anak tanggapin mo na ang mga pangyayari, dahil wala na tayong magagawa pa.

Teodora: Tahan na akong anak.

Narrator: Ang insidenting iyon ay nag-iwan ng malaking pighati sa murang isip at damdamin ni Pepe.

Narrator: Makalipas ang maraming buwan, sa taon ding iyon, binigyan si Pepe ng pribadong tagapagturo
ng kanyang inang si Doña Teodora. Si Maestro Celestino, para sa kanyang pagbasa, pagsulat relihiyon at
sa asignaturang matimatica. Sumunod si Maestro Lucas Padua para sa sa pagtuturo sa mga “basics” ng
lengwaheng latin at Spanish. At pang huli si Maestro Leon Monroy na nag turo patungkol sa
pagpapahalaga ng sining.

Maestro Celestino: Mahusay, marunong kanang bumasa at magsulat. Higit pa riyan ang pagiging listo mo
sa matematica at relihiyon. Sa tingin ko, wala na akong maidaragdag sa iyong kaalaman.

Maesto Monroy: Mahilig ka ngang tunay sa sining, ang pag liskultur, pag pipinta at higit sa lahat sa pag
susulatlalo na ng mga tula.

Pepe: Maraming salamat po mga maestro. Ngunit ako po ay nababahala sa aking kaalaman patungkol sa
lengwaheng spanyol at latin, hindi ko pa po sila masyadong kabisado.

Maestro Padua: Mag-alala ka ay wag mong gawing, pagkat sa edad mong ito ay ang panahon kung saan
ka mamumukadkad at matututo ng marami.

Pepe: Salamat po ulit maestro padua.

Narrator: Sa mga araw na lumipas, napagdisisyonan na ni Francesco na kailangan na ni Pepeng pumunta

sa isang paaralan,ngayong namatay na si Maestro Monroy. Kaya noong Hunyo, 1869, lingo ng hapon ay
pinapunta na si Pepe sa Biñan na inalalayan ni Paciano.

Francisco: Kailangan na ng anak nating pumasok sa paaralan, Teodora, hindi pwedeng dito nalang siya sa
ating bahay palagi.
Teodora: Pero alam mo namang masakitin ang anak natin mahal?

Francesco: Hayaan mo’t masasanay yan at lalakas din

Teodora: (nalungkot si teodora)

Paciano: Pinapatawag daw po ninyo ako ama?

Francisco: Oo Paciano, ihatid mo ang kapatid mong si Pepe sa Biñan, doon na siya mamamalagi muna
dahil doon na siya mag aaral.

Paciano: Sige po ama.

Narrator: Kinalaunan ay nag lakbay na sina Paciano at Pepe patungung Biñan, Laguna. At matapos ang
ilang oras na pag lalakbay ay dumating na sila.

KABANATA TATLO

Ang Unang Araw ni Pepe sa Biñan

Narrator: Si Pepe ay na pumasok sa paaralan na pinamumunuan ni Maestro Justiniano Aquino Cruz. At

agarang nag simula ang kanilang “klase”.

Justininiano: Ikaw, jose, marunong ka bang mag salita ng Epanyol?

Pepe: Kunti lang po.

Justininiano: e, salita ng latin?

Pepe: Kunti rin po.

Mga kaklase: Hahahahaha! (nagtawanan ang kanyang mga kaklase)

Justininiano: Ikaw, jose, maliit ka na ngang bata, maliit pa yang mga alam mo. Tunto!

Pepe: (napadungo siya)

Narrator: Sa Biñan naranasan ni Pepe ang hindi niya naranasan sa kanilang bahay, at ito ang kanyang
pinakaayaw sa lahat, ang tinatawag na corporal punishment o ang pamamalo sa mga estudyanteng may
kasalanan o may ginawang hindi tama.

Pedro: Hoy, Jose, ai hindi pala, hoy chungo! CHUNGO4x

Pepe: Chungo? Ako, chungo? Ikaw bangus. Bangus2x

Pedro: Bahala na kung bangus, kaysa sa saiyo chungo, maitim, kunti ang alam at pandak!

Kaklase: Hahahahahahal Chungo!

Pepe: Ano gusto mong away? (Punch)

(WARRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR)

Justiniano: Ano to? Anong nangyayari dito?

Pedro: Si Pepe po ang pasimuno nito ama.

Justiniano: Jose, hali ka rito.

(Palo)

Narrator: Ang pinakaayaw ni Pepe sa lahat, na halos araw-araw na nangyayari sa kanya.

Narrator: Dinagdagan pa ni ito Pedro, ang kanyang pinakamortal na kaaway noon, na anak ni maestro
Justiniano.

Bagamat mapait ang kanyang mga karanasan dito, may nagawa parin siyang magagandang bagay gaya
ng pagsulat ng kanyang pinakaunang tula na pinamagatang “Sa aking mga kabata” na naglalayung
magkaroon ng sariling “identity” ang mga Pilipino at maging mapagmahal sa sariling wika. Bilang si Pepe
ay nagpatuluy sa pag-aaral sa Biñan ng isang taon at kalahati, siya ay nangibabaw sa lahat ng mga
kabataan na taga Biñan sa pang-akademiko. Na daig niya ang lahat, sa espanyol, latin, at sa iba pa nilang
mga asignatura.

Justiniano: Ang pinakamagaling na studyante sa taong ito ay si Pepe, sa pagpapakita ng kanyang listo sa
akademiko.

Pepe: Salamat po maestro.

Saturnina: Mahal kong kapatid, may nais akong ibigay sa iyo. Ngunit tumungo muna tayo sa bahay at
doon ko ito ibibigay.

Pepe: Opo mana neneng, subalit bago tayo tumungo sa bahay, patnugutan niyo po akong tumungo
muna sa simbahan para makapagdasal.

Narrator: Araw-araw itong ginagawa ni Pepe; mula sa kanilang bahay, patungo sa kanilang eskwelahan,
at pakikinig ng misa sa alaas kwatro at uuwi sa bahay ng alas dyes.
(Music)

Saturnina: Pepe, dumating na ang sulat na nagsasaad na maari ka nang pumunta sa Calamba.

Pepe: (happy) Talaga mana Neneng, ako’y lubos na nag papasalamat at nagagalak.

Narrator: Dec. 17, 1870, araw ng kanyang pag-alis patungong calamba, kumoha siya ng isang bato sa ilog
at itinabi ito.

Pepe: Ito ang aking salimsim dito, mangangako akong hinding hindi na ako babalik sa lugar na ito.

Narrator: Inalalayan siya ni Arturo camps, kaibigan ni Don. Francesco, sa kaniyang pagpunta sa Calamba.

At dito na nagtatapos ang aming dula, sana po kayo ay natuwa sa aming simpling programa. At nakita
ninyo ang mga kabuluhang aral na nais naming ihatid sa inyo gamit ang buhay ni Jose o Pepe.

All cast: sa stage at mag bow ..

RIZAL – My Boyhood

Script

Chapter V: A Student in Manila

~SCENE1~

Setting: Ateneo Municipal (school)

Voice over: Nang mapapad si Rizal sa Manila. Siya’y kinupkop ng isang paring Jesuit na si Padre Magin
Fernando. ITong paring ito ay namumuno sa ngayon sa Ateneo Municipal. Dahil gusto ni Rizal mag-aral,
naglakas loob ito kay Padre Fernando.

Father Magin Fernando: Ikaw ay nagnanais na mag-aral dito sa Ateneo? Ngunit ang lakas ng loob mo
magpakita sa harapan ko ng hindi on time at huli na? Tingnan mo sarili mo, maliit at mahinaka, hindika
angkopsapagaaral sa paaralang ito.

Jose Rizal: (shocked and speechless) – then cut

VOICE OVER: {Makalipas ang ilang araw, Bumisita si Dr. Burgos upang makipag-usap kay Padre Magin
ukol sa pagpasok ni Rizal sa Ateneo. Si Dr. Burgos ay ang pamangkin ni Padre Burgos}

Doctor Burgos: Magandang umaga ho! Nandito ako para kay Jose, at nais kong makipag-usap sa iyo
tungkol sa kanyang aplikasyon upang mag-aral sa Ateneo.

Father Magin Fernando: (shocked and treated Dr. Burgos with the utmost respect) Ay magandang
umaga rin ho Doc! Pasok ho kayo halikayo dito umupo, at akn lamang kukunin ang registration form
para kay Jose.

{And then impromptu acting of Doctor Burgos, Father Magin agreeing and shaking hands,and Jose
getting accepted}

~SCENE 2~

Setting: Church

VOICE OVER: Dahil sa ginawang pabor ni Dr. Burgos para kay Rizal, tuluyan ng nakapasok ito sa paaralan
ng Ateneo. Nakabilang na si Rizal sa mga Atenistang nagsusuot ng Americana na may mahabang putting
manggas.