Δεν είναι απλώς ΑΜΕΑ…

Στισ κακθμερινζσ μασ ςυναναςτροφζσ ,

τθν οικογζνειά μασ και εν γζνει τθν
κοινωνικι μασ ηωι ςίγουρα ζχουμε ζρκει ςε
επαφι με ζναν ςυνάνκρωπό μασ που
αντιμετωπίηει κάποιου είδουσ αναπθρία.
Συχνά γίνεται αναφορά ςτα ΑΜΕΑ (πολλζσ
φορζσ ο όροσ καταχράται ωσ υποτιμθτικόσ)
και τισ διευκολφνςεισ που απολαμβάνουν
από τθν πολιτεία. Κατά πόςο όμωσ θ ηωι
των ανκρϊπων αυτϊν ζχει ρεαλιςτικά
βελτιωκεί;

Πρωταρχικά , οφείλουμε να
αναγνωρίςουμε πωσ κάκε είδουσ αναπθρία
αποτελεί κάτι το δυςβάςταχτο για όποιον
τθ βιϊνει , απαιτϊντασ τθν επιςτράτευςθ κακθμερινισ ψυχικισ και ςωματικισ ρϊμθσ ,
ςκζνουσ και πάνω από όλα κζλθςθσ για ηωι. Τα άτομα με ειδικζσ ανάγκεσ βιϊνουν ςυχνά μια
«ευγενικι» περικωριοποίθςθ από διάφορουσ κόλπουσ τθσ κοινωνίασ μασ με πρόςχθμα τθν
αδυναμία μζκεξθσ ςτθν εκάςτοτε δραςτθριότθτα. Μολονότι γίνεται πλειςτάκισ λόγοσ για το
κράτοσ πρόνοιασ , τισ φοροελαφρφνςεισ , τα επιδόματα και πάςθσ φφςεωσ βοικειασ προσ τα
ΑΜΕΑ , θ ουςία του προβλθματιςμοφ ζγκειται ςτθν αλλαγι νοοτροπίασ τθσ ελλθνικισ
κοινωνίασ και όχι μόνο.

Είναι επιτακτικι ανάγκθ εν ζτει 2022, που θ αποδοχι τθσ διαφορετικότθτασ ζχει αρχίςει
να ενςταλάηεται ςτισ ψυχζσ πολλϊν ανκρϊπων , ο άνκρωποσ που γεννιζται με μια ειδικι
ανάγκθ να αντιμετωπίηεται ρεαλιςτικά ωσ ιςότιμο μζλοσ τθσ κοινωνίασ και όχι μόνο
κατ’επίφαςιν με βοθκιματα και ειδικζσ παροχζσ. Ο τυφλόσ τθσ διπλανισ πόρτασ , θ
ςυμμακιτρια ςτο αναπθρικό αμαξίδιο , θ ανιμπορθ θλικιωμζνθ με κινθτικά προβλιματα
ηθτοφν απεγνωςμζνα να δουν από τα μάτια μασ , να περπατιςουν μαηί μασ και να μπορζςουν
να ηιςουν με τον βζλτιςτο τρόπο για εκείνουσ.

Ποια είναι θ ςυνταγι , ωςτόςο, για τθν επίτευξθ αυτοφ του ςτόχου και ποια τα υλικά; Η
απάντθςθ εδράηεται φυςικά ςτθν παιδεία και τθ κζλθςθ για αυτιν. Αποτελεί διαχρονικό
αλλά όχι κοινότυπο αίτθμα θ ουςιαςτικι ςυμπερίλθψθ των παιδιϊν με αναπθρίεσ. Οι τιτάνιεσ
προςπάκειεσ των εκπαιδευτικϊν και θ ανιδιοτελισ αγάπθ προσ τα πνευματικά παιδιά τουσ
γεννοφν ςε όλουσ μασ τθν ελπίδα για ζνα καλφτερο αφριο . Όμωσ, είναι απαραίτθτθ θ
επζκταςθ τθσ ηϊνθσ ευαιςκθςίασ ςε κάκε πολίτθ ξεχωριςτά, μακριά από δειςιδαιμονίεσ και
μικρότθτεσ.

Κλείνοντασ, κα ικελα να παρακζςω ζνα προςωπικό άκουςμα του δικοφ μου ΑΜΕΑ, του
τυφλοφ παπποφ μου. «Για μζνα , παιδί μου , πλζον δεν ξθμερϊνει ποτζ» , μια φράςθ, χίλια
ςυναιςκιματα. Για εκείνον και για κάκε άτομο με αναπθρία ασ ξοδζψουμε και τθν τελευταία
ςταγόνα αγάπθσ που διακζτουμε. Το χρωςτάμε ςτον εαυτό μασ και ςτθν ανκρϊπινθ ιδιότθτά
μασ.