Mark Lee Aug 2020

Caravario 12 Creative Non-Fiction

Ako, Ang Bulag.

akda ni Mark

Ang sabi ko sa sarili ko ay hinding hindi ako

susulat ng kahit anuman na patungkol sa iyo.
Sa pagsulat ko nito, ang aking mga alaala sa
iyo at ang ideya na mayroon ako sa iyo ay
mananatiling buhay sa mga salita. Kung
pwede lang kalimutan ang mga nadarama ay
ginawa ko na. Kung pwede lang limutin at
burahin ang ideya na iginuhit ko sa isipan ko
tungkol sa iyo– baka noon pa lamang ay
ginawa ko na.

Natatakot ako. Natatakot akong ang kulay ng

ating pagkakaibigan ay mabahiran ng kulay ng
pag-ibig na tanga. Natatakot ako. Ngunit heto
ako ngayon, inaalala ka. Heto ako ngayon,
sumusulat tungkol sa iyo. Heto ako ngayon at
nilalapat ko ang mga memorya ko kasama ka
sa akdang ito.

May aaminin ako. Madalas akong wala sa

wisyo pero hindi naman ako mababaw na tao.
May mga bagay rin akong naiisip na nais kong
pag-usapan, tulad na lamang ng mga katagang
‘love is blind’. Hindi ito bago sa pandinig pero
ano nga ba talaga ang nais iparating ng mga
salitang ito? Bulag nga ba ang pag-ibig?
Parang mali. Parang hindi naman bulag ang
pag-ibig. Parang ako ata. Ako ata ang bulag
dahil napamahal ako sa matalik kong kaibigan.
Dahan-dahan kong dinukot ang aking mga
mata mula sa aking mukha at itinapon sa
basurahan. Pinilit ko na makalimutan ang
salitang ‘kaibigan’. Pinilit ko na makalimutan
ang kulay ng pagkakaibigan na pumipinta sa
istorya nating dalawa, at ninais na palitan ito
ng kulay ng pag-iibigan. Ang tanga, ‘di ba?

Nagsimula siguro noong gabing inaya mo

akong matulog sa bahay ninyo dahil may
trabahong kailangan lingunin ang aking mga
magulang. Umiyak ako noon dahil ayaw kong
maiwan nang mag-isa pero hinawakan mo ang
aking kamay at sinabihan ng ‘tahan na.’

Bata pa tayo noon, wala pa tayong kamuwang

muwang— kaya hindi ko maintindihan kung
bakit parang sasabog ang aking dibdib tuwing
nginingitian mo ako.

Nagpatuloy ang istorya nating dalawa mula

noon. Nagpatuloy ang ganoong relasyon sa
pagitan natin. Hindi tayo magkapatid kahit lagi
tayong nag-aasaran. Magkaibigan tayo dahil
simula bata pa lamang tayo ay magkatabi na
ang ating mga tirahan, pero hindi tayo magka-
ibigan kahit na ang isa’t isa ay ang ating
tahanan.

Ang daming nagsabi sa akin na maling

mahulog sa kaibigan– na kapag tropa lang,
tropa lang dapat. Ang sabi nila tumigil na raw
ako sa aking pagkahibang. At sinubukan ko
naman na pigilan ang aking nararamdaman.
Ang tagal kong sinasabi sa sarili ko na wala
na. Ubos na. Tapos na. Tapos na yung mga
panahon na inaasam kong magiging akin ka.
Oras na. Tama na. Kakalimutan ko na ang mga
nadarama.

Pero sa kaloob-looban ko, mayroon pa. Nasa

puso pa rin kita. May isang butil, isang patak,
isang mantsa ng ikaw na hinding hindi
maglalaho sa akin.

Kung nais mong malaman ang katotohanan sa

likod ng mga katagang ‘love is blind,’ halika
rito at umupo sa tabihan ko, ikukuwento ko sa
iyo kung paanong dahan-dahan kong dinukot
ang aking mga mata mula sa aking mukha para
lang ibigin ka.