“Isa Hanggang Sampu” pang anim na pinto.

At sa aking pagbukas, ika’y nakita

Nuong bata ako, palagi akong kinakabahan.
Kibakabahan ako sa ideyang mapag-isa, sa ideyang
mauna, sa ideyang matawag, at sa ideyang maging
katuwaan.
Isang araw, kinailangan nating magpakita ng isang
piyesa sa harap ng buong klase. Sobra akong
kinakabahan. Lumapit ka sa akin. Unti-unti mong
hinawakan ang mga nangangatog at nanlalamig kong
mga kamay. Pinilit mong pakalmahin ang aking kaba na
kitang-kita sa pulang-pula kong mukha. Hindi ko alam
kung ano, hindi ko alam kung pano, hindi ko alam kung
bakit, HINDI KO ALAM. Sabi mo sa akin, ako’y pumikit at
magsimulang mag bilang ng isa hanggang sampu.
At ito na nga ang panahong nagsimula akong magbilang
ng isa. Isang gabi. Ang pinaka-unang gabing chinat mo
ako. Isang “wave” na nagpabilis ng tibok ng aking puso.
Isang dahilan kung bakit unti-unti akong nahulog sayo.
Isang paniniwalang may pag-asang maging ikaw at ako
at isang pangarap na sana nga, magkaroon ng “tayo”.
Hanggang sa naging tayong dalawa. Dalawang taong
nagmamahalan, dalawang pusong nag-iibigan, dalawang
indibidwal na umaasa at dalawang isip na sumasamba
at nagsasabing “Lord, sana siya na nga.”
At umabot na nga tayo sa tatlo. Pangatlong taon na nag
iibigan tayo, pangatlong taon na para paring bago.
Tatlong salitang inuulit ko sayo, tatlong salitang saating
dalawa’y bumuo, tatlong salitang ramdam na ramdam
ko…. ang mga salitang “I love you”.
kong umiiyak. Ika’y aking nilapitan at tinanong kung
anong problema mo. Niyakap mo ako at sinabing
“Mahal, isa pa.” Isa pa kahit ayaw ko na, isa pa kahit
nagkamali ka, isa pa kahit may nabuo na, isa pa kahit
nabuntis mo siya.
At ano pa nga ba? Pito? Ano pa nga bang masasabi ko?
Siguro… Pito? Pito ka? Pitong ina mo? Pitong ina ka?
Pitongput-pitong putang-ina mong puta ka? Putang ina
ka? PUTA.
Walo… Kinakabahan parin ako. Walo, gustong tumayo
ng pangwalo kong daliri para sayo. Mahal, mahal kita
pero ayoko nang magpakatanga para sayo. Walong
letrang hindi na para sayo, “I love you” na napupunta na
sa mas mahal ko ang sarili ko.
Siyam… Malapit na. Utang na loob, bumitaw ka na.
Pwede bang umalis ka na. Gusto ko nang mapag-isa,
hindi na ako ang iyong inuuna at hindi na ako ang
babaeng tinatawag mo at kinakatuwa.
At sampu…. Mahal, hindi ko na alam. Ako parin ay
kinakabahan. Ako parin ay umaasang ito’y panaginip
lang. Pero mukhang tayong dalawa’y talagang hanggang
dito nalang. Sapagkat tayo’t isa hanggang sampu
lamang. Sapumayag mauto at samputang inang
manloloko, samputang pinaasang maaayos ang lahat sa
pagbilang ng isa hanggang sampu. Mahal, mahal kita
pero mas mahal ko ang sarili ko.

Apat… Na kung sa ingles ay Four. Tinanong mo ako kung

forever na ba ito, for a lifetime ang dasal ko. For all
these years na nakalipas ay ikaw parin ang tinitibok ng
puso ko. Ngunit sinabi mong… “sorry. I’m not the right
man for you.”

Mahal… Andito na tayo sa gitna. Naka-abot na tayo sa

lima. Ang panahong may sumobra, ang panahong
nagkaroon ka ng iba. Ang oras na unti-unti kong
naramdaman na ayaw mo na. Limang letra… Mahal,
mahal, MAHAL. Mahal, kaya mo pa ba? Mahal, gusto
mo pa ba? Mahal, ginugusto mo pa ba? Mahal, ako
parin ba? MAHAL! Mahal mo pa ba? O mahal, mas
pipiliin mo ba siya?

Hanggang umabot na ako sa anim. Pang-anim na gabing

umiiyak ako, pang anim na pagmumukmok mula sa
pang-anim na kwarto, pang-anim na katok na mula sa