Προσοχή στίς συναναστροφές.

Σώζεται ὁ κάθε ἄνθρωπος διά μέσου κάποιου ἄλλου ἀνθρώπου.

Ἔτσι θέλει ὁ Κύριος...
Παρόμοια ὁ σατανᾶς σπεύδει νά ἀπολέσῃ τόν κάθε ἄνθρωπο, μέσῳ
ἄλλου ἀνθρώπου.
[Πάντα προσπαθεῖ νά προσομοιάζῃ στόν Κύριο- ἄν καί ἀτεχνῶς]
Γι’ αὐτό: Προσοχή στίς συναναστροφές!
Δέν πρέπει νά προσκωλλώμεθα σέ καταφρονητές καί κακεντρεχεῖς
(μοχθηρούς) ἀνθρώπους.
Μέ ἀνθρώπους ὑπερήφανους πού περιφρονοῦν τόν Θεό, τό νόμο Του καί
τόν πλησίον δέν πρέπει νά συνάπτουμε φιλία.
Τό ἴδιο μέ ἀνθρώπους πού ἔχουν φθόνο ἤ δέν ἔχουν φραγμό στή γλῶσσα
τους .
Κι αὐτά ὅλα γιά νά μήν πᾶμε μαζί μ’αὐτούς στήν κόλασι.
Ἄν κάποιος χωρίς νά παρατηρῇ καί νά ἐξετάζῃ, συναναστρέφεται μέ
αὐτόν, πού πονηρεύεται (κάνει τό κακό) θά πάθῃ ναυάγιο(καταστροφή),
ὅπως ἀκριβῶς αὐτός πού ἀρρωσταίνει ἀπό λοιμώδη νόσο καί λέπρα.
Ποιός λοιπόν θά ἐλεήσῃ αὐτόν πού μέ ἱλαρότητα (χαρά καί ἡρεμία)
προσεγγίζει τόν δράκοντα;
[Ἄς μήν πηγαίνουμε μόνοι μας στό στόμα τοῦ λύκου!].
Ἀπόφευγε ἑπομένως αὐτούς πού εἶναι ἀπαίδευτοι στή γλῶσσα (δέν
προσέχουν τά λόγια τους) καί συμβάλλουν σέ διαμάχες καθώς καί αὐτούς
πού ταράσσονται στά ἐσωτερικά καί στά ἐξωτερικά τους μέλη (στήν ψυχή
καί στό σῶμα).
Αὐτά ὅλα μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος στήν Φιλοκαλία:
πη΄.Ὥσπερ ἄνθρωπον δι' ἀνθρώπου σῴζεσθαι βούλεται ὁ Κύριος,
οὕτως καί ἄνθρωπον δι' ἀνθρώπου ἀπολέσθαι σπεύδει ὁ σατανᾶς.
Διόπερ οὐ χρή κολλᾶσθαι ἀνδρί καταφρονητῇ καί κακεντρεχεῖ καί μή
φυλάσσοντι γλῶσσαν, ἵνα μή σύν αὐτῷ εἰς κόλασιν ἀπέλθῃς. Μόλις
γάρ τις τῷ δικαίῳ ἐγγίζων σωτηρίας τυγχάνει. Ἐάν δέ τις τῷ
πονηρευομένῳ συναναστραφῇ μή παρατηρούμενος, καθάπερ λοιμόν
καί λέπραν ἕτοιμον εὑρήσει ναυάγιον. Καί τίς λοιπόν ἐλεήσει τόν
ἱλαρῶς προσεγγίζοντα τῷ δράκοντι; Φεῦγε τοίνυν τούς ἀπαιδεύτους
γλώσσῃ καί μαχοσυμβόλους καί τούς ταραττομένους τοῖς ἐντός καί
τοῖς ἐκτός μέλεσι»1.
Ἄς μήν διακινδυνεύουμε τήν σωτηρία μας μέ ἀπρόσεκτες
συναναστροφές καί φιλίες. Ὅπως σωζόμαστε προσκολλώμενοι σέ
σωστούς, ἁγίους ἀνθρώπους ἔτσι καί χανόμαστε ὅταν προσκολλώμεθα
σέ «πονηρευομένους», «ταραττομένους», φθονερούς καί «μή
φυλάσσοντας τήν γλῶσσαν» τους.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

1
Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλ ο καλ ία τῶν
Ἱερ ῶ ν Ν ηπτικῶ ν συ ν ερ αν ισθεῖσα παρ ά τῶ ν Ἁ γίων καί Θ εοφ ό ρω ν Π ατέρ ω ν ,
ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πρ άξ ιν καί θεω ρ ίαν ἠθικῆς φιλ ο σοφ ίας ὁ νο ῦ ς
καθαίρ ετ αι, φω τίζ εται καί τελ ειο ῦ ται καί εἰς ἥν πρ ο σετέθησ αν τά ἐκ τῆς ἐν
Βεν ετίᾳ ἐκδ ό σεω ς ἐλ λ είπο ν τα κεφ άλ αια το ῦ μακαρ ίο υ Π ατρ ιάρ χου
Κ αλ λ ίστο υ , ἔκδοσις Α΄, Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς
Θεοτόκου Μπούρα-Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ τομ. Β΄, Ἁγίου Ἰωάννου Καρπαθίου,
Κεφάλαια Παραμυθητικά, κεφ. πη΄, σελ.507-508.