MUNTING BITUIN (03-28)

Tanging musika sa isip Sa mundong pabago-bago

Ang nagbibigay aliw Sino nga bang karamay ko?

Sa tahimik na gabi Kaibigan? Pamilya? ikaw?

At madilim na paligid Ikaw?

Dahan-dahanng naglalakad Oo, ikaw na nang-iwan sa akin

Dinadama ang simoy ng hangin Nangakong hindi ako iiwan

Tumitingin sa bituin Nangakong lagi akong sasamahan

Sinisipa ang buhangin Pero lahat ng pangako mo’y napako

Napapatanong sa sarili Kasama ang pangakong

Bakit ako? Sasamahan mo ako sa araw na nag-iisa

Bakit nangyayari ‘to? Sa araw na ako’y lumuluha

Masaya ka na ba? Pero ngayong ako’y nag-iisa, nasaan ka?

Maraming tanong Sabi mo sabay tayong tatanda

Maraming bumabagabag sa aking isipan Sabay na bubuo ng masayang ala-ala

Ngunit kahit isa walang kasagutan Bubuo ng isang pamilya

Mapapatulala na lang sa kawalan Papanoorin ang bituin at maglalakad sa

dalampasigan

Pero lahat ng iyon ay mag-isa kong tinupad

Sa aking paglakad, tanging liwang ng buwan
Ang aking naging tanglaw
Naging gabay sa madilim kong mundo
Tulad ng paggabay mo sa akin noon
Mag-isa kong binuo
Bakit kasi maaga mo akong iniwan at naging isa
sa mga bituin?
Alam kong masakit pero kakayanin ko para sayo
at sa munting bituin sa aking tiyan