Para sa Nag iisa

Ni John Kyle P. Abbago

Isang madilim na gabi sabay ng mga malulungkot na awitan

Naisipan kong kausapin ang nag iisang buwan sa kalangitan

At sa aming taimtim na usapan

Naikwento ko ang lungkot na aking nararamdaman

Binuhos ang laman ng garapon ng nakaraan, nung mga panahon na ang salitang “ako” at
ang “pagod” ay iisang kahulugan

Tinanong ko ang buwan

Napapagod ka rin ba? Kasi kahit gaano kadilim ang gabi ikaww naman tong hindi
nawawalan ng mga ngiti sa bawat sandal.

Nakakaramdam ka rin ba ng panghihina ng loob? Kawalan ng pag asa at lungkot? Kasi

ako di na mabilang ang mga pagkakataon na ang dilim ay syang sa akin ay bumabalot.

Sa totoo lang sawa na akong maging ako, pero ams sawa ako na kapag ang mundo ay tila
ba walang pakialam sayo.

Tapos na ako sa mga ingay ng sanga at sa mga ingay ng kuliglig, kaya’t bigyang sagot
ang aking katanungan at handa akong making.

Kaibigan, sabi nya, nauunawaan kita

Noon ay tulad mo rin ako iniisip kung ano nga ba ang silbi ko sa mundong ito. Kung
bakit tila paikot ikot lang ang buhay ko sa ibabaw ng mundo.

Napapagod ba ako? Oo, pero andyan ang mga ulap at sa mga panahon na kailangan ko ng
masasandalan sila ay siguradong andyan.

Handa akong ipagtanggol na kapag ako’y nasasaktan, dahil may mga gabi na ang mundo
ay sumusuntok din sa buwan.

Nalulungkot ba ako? Oo naman, pero kaibigan ko ang mga bituin at sa mga gabing
masyadong madilim ang langit para paliwanagin ko ng mag isa dinadamayan nila ako sa
aking pagkabalisa

Dahil oo nagkakamali din ako. Nakakaramdam din ako ng panghihina ng loob at alam
yan ng may likha.
Kaya’t binigyan nya ako nga mga matatalik a kaibigan na sisiguradong hindi na ako mag
iisa.

Ang araw, ang mga ulap at ang mga bituin. Sila ang mga kaibigang binigay sakin ni
bathala, kasi alam nya kung ako lang mag isa matagala na akong sumuko paliwanagin
ang gabi.

Kaya’t kinaya kong umilaw hanggang sa matapos ang gabi. Yan ang sagot ng buwan sa
akin.

At ngayon naiintindihan ko na, kahit gaano pa katibay ang puso

Sa likod ng mga linyang kinabisa

Kahit gaano pa ako kalakas

Di ko kayang mabuhay mag isa