Professional Documents
Culture Documents
Ενιαία Εκπαίδευση Κοινωνική Δικαιοσύνη
Ενιαία Εκπαίδευση Κοινωνική Δικαιοσύνη
• Αφορά στην:
• Την ανέπτυξαν ο Amartya Sen (1985) στον τομέα της οικονομίας και έπειτα η
Martha Nussbaum (1995) στον τομέα της φιλοσοφίας.
• Πρόκειται για μια θεωρία της δικαιοσύνης που ασχολείται με διάφορες πτυχές
ποικιλομορφίας.
• Έτσι, συνδέεται με τις αρχές της ενιαίας εκπαίδευσης, καθώς και στις δύο
περιπτώσεις το ζητούμενο είναι η ποικιλομορφία της σχολικής κοινότητας, η
οποία θα αντιμετωπίζεται ισότιμα (Norwich, 2014).
Ενιαία Εκπαίδευση και κοινωνική δικαιοσύνη
• Στο πλαίσιο της προσέγγισης των ικανοτήτων:
• Δίνεται έμφαση στην έννοια των ικανοτήτων κάθε ατόμου και όχι στις
αδυναμίες του.
• Τα διάφορα αγαθά που μπορεί να έχει στη διάθεσή του το άτομο είναι
χρήσιμα μόνο στο βαθμό που επιτρέπουν κάποιες λειτουργίες π.χ., η μάθηση
είναι ένα αγαθό, αλλά για ένα άτομο το οποίο την στερείται αποτελεσματικά,
αυτή δεν του επιτρέπει την ανάπτυξη κάποιων λειτουργιών που προκύπτουν
ως αποτέλεσμα της μάθησης (Terzi, 2010).
vθέτει συνεπείς στόχους πολιτικής για την ανάπτυξη της ενιαίας εκπαίδευσης και
της ισότητας στις εκπαιδευτικές πρακτικές (U.N., 2016)
vνα επαναξιολογεί συχνά τις μεθόδους της, ώστε να είναι πάντα στο πλαίσιο
της κοινωνικής δικαιοσύνης που προϋποθέτει η ενιαία εκπαίδευση (Zembylas
& Iasonos 2017).
• Τι ισχύει για τα δικαιώματα των μαθητών και την ίση πρόσβαση στην
εκπαίδευση όμως;
Άρα το παιδί τυπικής ανάπτυξης αυτό-προσδιορίζεται μέσω των άλλων κάτι όχι
απλά θετικό αλλά και απαραίτητο στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.
Τι εννοεί κανείς με τον όρο «Κοινωνική Δικαιοσύνη»;
• Αυξάνονται οι διακρίσεις
• Γιγαντώνεται ο φανατισμός
• να εργαστεί για την ακαδηµαϊκή επιτυχία των µαθητών/ τριών του/της, όπως
και για την καλλιέργεια της συλλογικότητας, της δηµιουργικότητας και της
κριτικής τους σκέψης
• να είναι σε θέση να εκχωρεί µέρος της εξουσίας που του/της παρέχει η θέση
του/της (Imai, 2002).
• Να «διευκολύνει» τους/τις µαθητές/τριες να βρουν και να καλλιεργήσουν νέες
γνώσεις και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους και όχι η «αυθεντία» και η
κύρια πηγή των αναµφισβήτητων γνώσεων.
• Angelides, P., Antoniou, E., & Charalambous, C. (2010). Making sense of inclusion for leadership and schooling: A
case study from Cyprus. International Journal of Leadership in Education, 13(3), 319-334.
• Gibson, C. B. (1999). Do they do what they believe they can? Group efficacy and group effectiveness across tasks
and cultures. Academy of Management Journal, 42(2), 138-152.
• Hastings, A., & Manning, P. (2004). Introduction: Acts of alterity. Language & Communication, 24(4), 291-311.
• Labadi, S. (2017). UNESCO, world heritage, and sustainable development: International discourses and local
impacts. In Collision or collaboration (pp. 45-60). Springer, Cham.
• Liu, K., & Terzi, E. (2010). A framework for computing the privacy scores of users in online social networks. ACM
Transactions on Knowledge Discovery from Data (TKDD), 5(1), 1-30.
• Norwich, B. (2014). Changing policy and legislation and its effects on inclusive and special education: a
perspective from E ngland. British journal of special education, 41(4), 403-425.
• Polat, F. (2011). Inclusion in education: A step towards social justice. International Journal of Educational
Development, 31(1), 50-58.
• Zembylas, M., & Iasonos, S. (2017). Social justice leadership in multicultural schools: The case of an ethnically
divided society. International Journal of Leadership in Education, 20(1), 1-25.
• Ζάχος, Δ. (2019). Κοινωνική δικαιοσύνη στην εκπαίδευση: ορισµένες κριτικές παρατηρήσεις. Στο Θ. Ράπτης & Δ.
Κόνιαρη (Επιµ.), Μουσική Εκπαίδευση και Κοινωνία: νέες προκλήσεις, νέοι προσανατολισµοί. Πρακτικά 8ου
Συνεδρίου της Ε.Ε.Μ.Ε. (σσ. 546-554). Θεσσαλονίκη: Ε.Ε.Μ.Ε.