Napahampas ako sa steering wheel ng aking sasakyan. I am stuck inside the gridlocking cars of Preston.

Kapag hindi pa umusad ang mga sasakyan ay tiyak akong mapapagalitan na naman ako. Mula sa likuran
hanggang sa pinakadulo ay bumubusina ang mga sasakyan. Kay aga pero ito na agad ang sumalubong sa
akin.

Halos dalawampung minuto ang lumipas bago umusad ang mga sasakyan. I speed up my car going to the
Versales Building. Sana pala nakinig ako kay Mama. I should’ve rent an apartment for my convenience.

Mula sa parking lot ng building ay patakbo kong hinabol ang nakabukas na elevator. Hindi ko na inabala
ang ayos ko at mabilis na pumasok asa loob ng elevator kasama ang ilang staff ng kompanya.

Tinakbo ko ang hallway sa palapag ng office namin. Pagsipat ko sa wristwatch ko ay kalahating oras na
akong late.

Tahimik ang buong opisina nang pumasok ako. Wala ang mga ka-office mate ko sa mga cubicles nila.
Nasapo ko ang noo ko nang maalalang may meeting pala kami ngayon. For Pete’s sake, why would it
have be now?

Itinapat ko ang tenga ko sa pinto ng Conference Room—seryoso ang boses na naririnig ko. Napalunok
ako. Our sales in the last issue of our magazine are quite low. Ibig sabihin wala sa maayos na kondisyon
ang Chief-Editor namin ngayon.

Muli kong itinapat ang tenga ko. Sa kasamaang palad ay bigla itong bumukas. Halos mataranta ako nang
magsalubong ang paningin namin ng Chief-Editor.

“It’s nice to be early, Miss Anderson.” may sarkastiko sa boses nito. “To my office!”

Hindi ko na natingnan ang mga kasamahan ko dahil sa kaba at hiya. Well, this isn’t the first time but it
doesn’t seem to feel old. I still rattle at the consistently strict head.

Sumunod ako sa kanya papasok sa opisina. Mahaba-haba na namang usapan ito.

“You don’t seem to be dedicated with your job.” saad nito nang makaupo ito sa kanyang swevil chair.

“I’m so—“

“No.” he cut me out. “Our magazine can get to first five spot in the industry because of our incompetent
employees—we are releasing issues for the sake of compliance. But starting this man we will be clearing
all the downside including the workers—we will be firing unnecessary employee and you are one of
them.”

Natigilan ako sa narinig. Am I just fired?

“You may now leave.”

Hindi na ako tinitingnan nito. Miss Val is always known of her words—what she said is final.
Bumukas ang into mula sa kanyang opisina at sumalubong sa akin ang mukha ng mga kasama ko.
nakatingin sila sa akin. Some of them were in sad faces and some is secretly happy for my dismissal.
Pumanhik ako sa cubicle ko at niligpit ang aking mga gamit. Well, this charge as my fault—I should’ve
listened to what my mother told me—she really knows what the best is.

“Well, I guess we are fated to be together.” narinig kong sambit ng katabi ko. I frowned at Sheila after
hearing what she just muttered. “I’m also fire though.”

Napangiti ako sa narinig. “You weren’t always late.” I commented.

“Too bad—I was described as incompetent. Mabuti ka nga nasesante dahil late ka lang. Sana pala late na
lang din akong dumating ngayon, hindi sana ako napagalitan sa loob ng conference room. Ang bongga
ng venue ng pag-sabon sa akin.”

Hindi ko mapigilang hindi muling mapangiti. “Well, birds with the same feather flock together.”

Kapwa kami natawa. Nakita naming ang pagdingaw ni Miss Val kaya agad kaming natigilan. Bitbit ang
mga gamit namin, habang nakatingin ang mga kasamahan naming sa trabaho ay nilisan naming ang
opisina.

“Ano ng plano mo?” bumuntong-hininga ako sa narinig sa kanya.

“Eto. Magsisimula. Hindi pala talaga madaling mag-settle. Sa ilang beses naming paglipat-lipat, ni hindi
pa kami nakatagal ng ilang taon.” sambit ko.

My mother and I were finding place to settle. After my father passed away, he left nothing but the last of
his wealth.

Malayo ito sa bayan. It was a little place for us. My mom busied herself by planting vegetables and
crops. Ito ang minsang tumutulong sa amin para matugunan ang aming pangangalailangan. Lalo na
ngayon at wala na naman akong trabaho.

I wanted to sell this vintage car that my father left. Pero ayaw ng mama ko. Ito na lang daw ang natirang
bagay na makapagpapa-alala sa amin kay Papa.

Bumuntong-hininga ako. Kay aga pa ng araw at napa-uwi na ako. Masyadong malayo ang bukid pero
tinitiis ko itong biyahiin araw-araw. Ayaw ko kaseng iwan si Mama mag-isa. We only have each other
now—and what would be the use of this car.

Sinipat ko ang oras. Alas nuwebe na. Nasa taniman ng gulayan ngayon si Mama. Pwede akong tumulong.
Binilisan ko ang takbo ng aking sasakyan.

When I reached the bridge of known Jeetodee, I rattled. Agad kong natapakan ang brake ng sasakyan at
halos mauntog ako sa harap dahil sa biglaang pagtigil nito. My head bump into my hands that were
tightly grip on the steering wheel. Naramdaman ko ang pagsakit nito pero mabilis akong natauhan .
Naku!

Agad akong bumaba at gayun na lamang ang pagkagulat ko nang makita ang isang lalaking
nakahandusay sa harap ng sasakyan.

“Are you okay?” agad ko itong tinapik. I crouched at his side and tapped him. God! Did I just bump him?
My heart is racing out of fear. What if he’s going to die? I’m too young to be a criminal.

Nakadapa ito kaya tinulak ko upang mapatihaya.

“Hey!” tawag ko sa kanya. Tuluyan kong naaninag ang kanyang mukha. God! How could this Adonis
roam around here? Malapit na ito sa amin kaya imposibleng hindi ko man lang ito nakita noon.

“Hey!” itinapat ko ang kamay ko sa kanyang ilong. Humihinga pa rin ito. I place my palm on his broad
chest—his heart is breathing.

Pero bakit wala itong malay. “Hello?”

Biglaan kong nalanghap ang amoy ng alak mula rito. Gezz—who would drink this early in a beautiful
month of April?

“Mister?” muli kong tinapik ito pero wala pa rin itong malay. I check him all over but I could not see
blood or any traces of injury.

Di ko alam kung anong sumaping lakas sa akin pero nagawa koi tong ipasok sa sasakyan ko. I could have
left him here—but my conscience would bug me for hit and run.

Pinaharorot ko ang sasakyan patungo sa pinakamalapit na pagamutan sa bayan. His family might hunt
me if ever he’ll die. Oh God, I can go to prison. My life isn’t settled yet and here I am, facing another
mess.

Mabilis ang pagpasok ko sa vicinity ng pinakamalapi ng infirmary. Agad akong bumusina.

“Emergency!” I screamed and few of the hospital’s personnel helped me. Inilipat nilang dinala ang lalaki
sa emergency room. Patakbo akong nakasunod sa kanila.

“What happen to the patient?” bunagd-tanong sa akin ng doctor.

“Doc! Nabunggo ko ata. Gawin niyo po lahat ng makakaya niyo.” sambit ko. Nasapo ko ang nook o. God,
why am I involved with this?

Kinakabahan kong tinawagan si Shiela pero hindi ito sumasagot. I can’t call my mother—she will just be
anxious about me. Naghintay ako sa gilid habang nakatanaw sa pag-che-check ng doctor sa lalaki.
Matapos ang ilang minuto ay natapos ito at bumaling sa akin.

“Iha, nabunggo mo ba talaga siya?” kinakabahan akong tumago rito.

“He’s fine. Walang makitang bakas ng pagkabunggo.” sambit ng doctor.

“But he’s unconscious—“

“We could not find any minor injuries or even slight bruises. He’s just too drunk. Maiwan na kita.”

What? He was just too drunk. Nilapitan ko ang mahinimbing na nakatulog na lalaki. At binigyan pa talaga
ko nito ng problema. Hindi ko mapigilang hampasin ito. Napatingin ang iilang nasa loob. Tila hindi sila
makapaniwala sa nakita.

“Akala ko nawala ka na sa’kin!” I dramatically cried. Nang hindi na tumingin sa akin ang mga taong nasa
loob ay malakas kong kinurot ang tagiliran nito. Humanda ka sa’kin.

Nagulat ako sa biglaan nitong pag-kilos. Humawak ito sa kamay ko pero hindi pa rin ito nagigising.

“Belle, Wag mo’kong iwan.” bigla nitong sambit. Halos matigilan ako. Kilala niya ako?