You Belong To Me

Binalot ng pagtataka at pag-aalinlangan si Rhyme nang magkamalay

siya sa isang di-makilalang silid. Ang pakiramdam na iyon ay napalitan ng takot
nang ma-realize niya na dinukot siya. Hindi pa siya nakakabawi sa natuklasan nang
makasalubong niya ng tingin ang lalaking nakamasid sa kanya at walang gatol na
inamin nito ang ginawang pagdukot. Hindi niya gustong maniwala. Why? He is too
good-looking para maging abductor niya.
Ngunit naragdagan ang kalituhan niya nang tawagin siya ng lalaki
sa ibang pangalan. Hindi kaya mistaken identity ang nangyari?

Prologue

PROLOGUE

"Sorry," narinig niyang sabi ng baritonong tinig ng isang lalaki.

"Okay lang," sagot naman ng kanyang kaibigan. Agad siyang siniko

nito. "Rhyme, ang guwapo ng mamang nakabunggo sa akin."

"Saan?" Mabilis siyang nag-angat ng mukha mula sa pagkakasubsob sa

kanyang cellphone.

Nang sundan niya ng tingin ang tinuro ni Apple ay nakatalikod na

ang lalaki. Hindi niya tuloy makita ang itsura nito. "Yeah right, ang guwapo ng
likod niya," dismayado na binalikan ang pagte-text.

"Oh my gosh!" Bulaslas ni Apple. "Hindi ba siya iyon lalaking

sumusunod sayo?"

Hindi siya lumingon sa pag-aakalang nagbibiro ang kaibigan.

Muli siyang siniko nito. "Rhyme, seryoso ako. Hindi ako pwedeng
magkamali. Siya nga iyon," giit nito. "Sabi ko na nga ba at sinusundan ka talaga
niya. Kahit saan tayo magpunta ay palagi natin siyang nakikita. Hindi kaya..."
Sinadya pa nitong i-paused ang sasabihin at nanlalaki ang mga mata na tumingin sa
kanya.
 "Stalker ko siya?" She made a face. Kabisado na niya ang takbo ng
imagination nito.

"At least stalker na guwapo."

Stalker? At guwapo pa? Parang gusto niya tuloy matawa. Sa pelikula

lang naman guwapo ang mga stalker. Kung mayroon man, kadalasan mga artista at sikat
na personalidad ang nabibiktima. Kaya imposible ang sinasabi ni Apple. Manliligaw
nga wala siya, stalker pa kaya.

Kung ilang beses na nilang nakita ng kaibigan ang presensya ng

lalaking sinasabi nito. Maaaring nagkataon lang na kung nasaan sila ay naroon din
ito. At sa mga pagkakataon na iyon isang beses lang yata niyang nakitang nakatingin
sa kanya ang lalaki at sulyap pa. But she had to admit that he's a good-looking
guy. Hindi niya tuloy napigilan mapangiti.

Wala sa loob na napatingin si Rhyme sa may unahan niya. Tama si

Apple. Siya nga ang lalaking iyon!

This time, nakatitig ito sa kanya ng matagal. At hindi niya

maipaliwanag ang tingin na ipinukol nito sa kanya. Strange...kahit guwapo pa ito ay
kinilabutan pa rin siya.

"Rhyme!"

"Huh?"

"You're not listening," napalabi si Apple. "Ang sabi ko kung

itutuloy ba natin ang lakad mamayang gabi?"

Hindi siya makasagot sa kabiglaan. Nang muli siyang lumingon ay

wala na roon ang lalaki. Luminga siya sa paligid. Pero hindi na niya ito nakita
ulit.

"What's happening to you? Bakit parang nakakita ka ng multo?"

Pakiramdam ni Rhyme ay nagtaasan ang lahat ng mga balahibo sa

kanyang katawan. Daig pa niya ang nakakita ng multo.
"Huy!" Siniko siya ng kaibigan sa tagiliran.

"A-apple, umalis na tayo rito."

"Bakit?"

"Mamaya ko na lang sasabihin!" Basta na lang niya hinila ang

kaibigan palabas ng bookstore.

Chapter One: Stalker

Chapter One: Stalker

"I'm on my way," I said on the other line. "I'll be there in

fifteen minutes. May bibilhin lang ako sa supermarket."

"Bilisan mo, Rhyme. Baka maiwanan tayo ng sevice bus."

"I know. Nagmamadali na nga ako."

Ito na ang pangatlong tawag sa akin ni Apple. From time to time,

tsinetsek niya kung nasaan na ako. At lagi na lang niyang sinasabi na baka maiwanan
kami ng bus. Alam ko naman na malabong mangyari iyon. Hindi naman makakaalis ang
sasakyan hangga't hindi kami nakukumpleto.

Isa kami ng kaibigan sa mga nag-volunteer sa isang outreach program

para sa mga nasalanta ng bagyo sa Visayas. Magkasabay kaming nag-file ng one week
vacation leave sa trabaho para sana magbakasyon engrande sa malayong lugar. But at
the last minute, biglang nagbago ang mga plano namin ni Apple.

"Sinabihan na kasi kita kahapon na dito na lang sa bahay matulog.

Pero ang dami mong dahilan. Eh, di sana sabay na tayong umalis," paglilintanya ng
kaibigan.

"I need to hang up, dear. Mas lalo akong matatagalan kung patuloy
mo akong sesermunan," hindi ko na hinintay ang sasabihin niya at mabilis na
pinindot ang end call.

Now, I need to look for the personal care section. Kailangan ko ng

sanitary napkin. Iyon ang dahilan kung bakit ako naroon. Sa pangalawang pag-ikot ay
natagpuan ko ang hinahanap. Mabilis na hinagilap ng mga mata ang paborito kong
brand. Hanggang sa makita ko iyon sa pinakaitaas ng estante. Nakapameywang na
tumingala ako.

Tama ba na doon ilagay? Paano naman maaabot iyon ng mga katulad ko

na kinulang sa height?

Napakislot ako nang bigla na lamang may mahabang braso ang sumulpot
sa itaas ng aking ulo. Akala ko tuloy ay may kapre sa aking likuran. Walang
kahirap-hirap na kinuha niya ang napkin na pilit kong inaabot.

"Here," sabi ng lalaki at ibinigay sa akin ang isang supot ng

napkin.

Hindi ko inaasahan iyon. Uso pa pala ngayon ang mga gentleman.

"Thanks," nakangiting sabi ko nang mag-angat ng mukha. Ngunit

nadismaya ako sa nakita. Siya na naman? Ngayon ako naniniwala na sinusundan talaga
ako ng lalaking ito!

Mabilis akong lumingon sa paligid ko. My instinct told me to ask

for help. Pakiramdam ko kasi ay hindi ako safe sa kanya. But the next thing I knew,
he was out of my sight. Bigla na lamang siyang naglaho na parang bula.

Oh god! Ganon na lang ang takot sa dibdib ko. Nagmamadali akong

nagtungo sa cashier at nagbayad. Paglabas ko ay agad akong nag-abang ng masasakyan.
Nagpasama pa ako sa isang guwardiya para makasiguro na hindi na makakalapit sa akin
ang lalaking iyon. Saka lang ako nakahinga ng maluwag nang tuluyan akong makasakay
ng taxi.

Nanginginig pa ang mga kamay ko na kinuha ang cellphone sa loob ng

bag. Kailangan kong matawagan si Apple. Pero sa aking pagtataka nang bigla na lang
huminto ang sasakyan.

"May problema po ba, Manong?" Tanong ko sa driver.

"Na-flat-an po tayo ng gulong," nagkakamot ng ulo na sagot nito.

"Pasensya na po, Mam. Lumipat na lang po kayo ng ibang sasakyan."

Wala naman akong magawa kundi bumaba. Ilang minuto ang lumipas
ngunit hindi pa rin ako nakakasakay. Madalang ang dumaraang taxi. Kung mayroon man
ay may mga pasaherong sakay. Muli akong sumulyap sa suot na wrist watch. Male-late
na ako sa usapan namin ni Apple.

Naisip kong tumawid sa kabilang kalsada. Baka sakali na mayroon

akong masakyan na taxi roon. Ngunit isang kulay itim na kotse ang huminto sa
harapan ko. Napatras akong bigla. Sa buong buhay ko ay ngayon lang ako nakakita ng
ganitong kagarang sasakyan. Hindi ako pamilyar sa brand. Pero sigurado ako na
milyones ang halaga nito.

Dala ng kuryusidad ay nakatanga lang ako habang hinihintay na

bumaba ang sakay ng magarang kotse. Subalit isang paparating na taxi ang nahagip ng
mga mata ko. Kinawayan ko agad iyon at hinabol ng tingin. Pero hindi ako napansin
ng mamang driver at nilagpasan lamang ako. Sayang! Nakaharang kasi sa harapan ko
ang magarang sasakyan na ito.

Humakbang ako palayo mula sa kinaroroonan ko kanina. Malayu-layo na

rin ang nalalakad nang maramdaman ko na tila mayroong sumusunod sa akin. Binilisan
ko ang paglalakad. Sa takot ay hindi ko magawang lumingon. Nagmamadali na hinagilap
ko ang cellphone sa loob ng bag. Ngunit bago ko pa mai-dial ang numero ni Apple
nang biglang may nagtakip ng panyo sa mukha ko. At ang huli kong naalala ay ang
pagdilim ng aking paningin.

Chapter Two: Mistaken

Chapter Two: Mistaken

Binalot ako ng pagtataka at pag-aalinlangan nang magkamalay ako sa

isang di-makilalang silid. That feeling escalated to fear nang ma-realize ko ang
huling nangyari bago ako nawalan ng malay. May kumidnap sa akin. Napabalikwas ako.
Ang unang pumasok sa isip ko ay makaalis sa lugar na iyon. Ngunit nakakailang
hakbang pa lang ako nang makaramdam ng pagkahilo. Marahil ay epekto iyon ng kemikal
na ipinaamoy sa akin. Hindi ko maidilat ang mga mata. Pakiramdam ko ay umiikot ang
aking paningin.

"Kirsten!" Boses iyon ng isang lalaki.

At bago ako tuluyang bumagsak ay may mga bisig na maagap na sumalo

sa akin.

Nang muli akong magkamalay ay naroon pa rin ako sa di-makilalang

silid. I thought I was only dreaming but I was wrong. Everything really happened.
Kahit paulit-ulit kong ipikit at imulat ang mga mata ko, naroon pa rin ako sa lugar
na iyon. Marahan akong bumangon. Hindi na ako nahihilo ngunit naroon pa rin ang
banayad na pananakit ng aking ulo. Pababa na sana ako ng kama nang magsalita ang
isang lalaki.

"Stay in bed. You might faint again."

Marahas akong lumingon. And I saw him sitting in the corner of the
room. May kadiliman ang silid at hindi ko maaninag ang kanyang mukha. Tanging ang
lampshade sa bedside ang nagsisilbing liwanag sa buong paligid.

"S-sino ka?" Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang dahan-dahan na

umaatras hanggang sa sumayad ang likod sa headboard ng kama. "Bakit mo ako
kinidnap? Anong kailangan mo sa akin?"

Akala ko ay hindi na siya muling magsasalita. Ilang sandali ang

lumipas bago siya sumagot. "It hurts me that you don't even recognize my voice,"
may bahid nang kalungkutan sa kanyang tinig.

His voice? Pilit kong hinahagilap sa isip kung pamilyar sa akin ang
boses niya. Pero unti-unti nang kinakain ng takot ang sistema ko at hindi ako
makapag-isip ng maayos.

"W-what do you want?"

"I want you."

"M-me?" Oh my god! Kidnapping nga itong kinasangkutan ko. "How much

do you want? Tell me. Iibigay ko sayo...basta palayain mo lang ako," lakas-loob na
sabi ko sa kanya kahit ang totoo ay hindi ko alam kung saan ako kukuha ng pera
bilang pan-ransom.

- "What makes you think that I need your money...when all I ever
want is you. I want you back in my life."
 Naguguluhan ako sa kanyang sinasabi. May palagay ako na nasisiraan
ng ulo ang lalaking ito.

Napapitlag ako nang tumayo siya sa kanyang kinauupuan. Bumaba ako

ng kama at nagsumiksik sa isang sulok. "Huwag kang lalapit sa akin!" Sabi ko sa
nagpa-panic na tono at mabilis na iginala ang mga mata sa paligid. Kailangan kong
makahanap ng exit para makatakas.

"Honey, please..." Nagtangkang humakbang ang lalaki.

"Huwag ka sabi lalapit!" I almost hissed. Natatakot ako sa maaari

niyang gawin sa akin.

"Don't do this me," aniya sa naghihirap na tinig. "Don't push me

away. Please...let's talk," muli siyang humakbang patungo sa direksyon ko.
Gusto kong sumigaw ngunit nakakapagtaka na walang tinig na
lumalabas sa aking bibig. Napalundag ako sa kama at tumakbo sa kabilang panig ng
silid. Hindi ko siya hahayaan na makalapit sa akin. Nahagip ng kamay ko ang flower
vase sa bedside at basta na lang pinukol iyon sa lalaki. Ngunit mabilis siyang
nakailag. Sunod kong nadampot ang alarm clock at tangkang ipupukol iyon sa kanya.

"Kirsten, stop it!"

Na-freezed sa ere ang kamay ko. "Y-you call me...what?"

Hindi kumibo ang lalaki. Nakatitig lang siya sa akin. Pero malinaw
kong narinig na tinawag niya ako sa ibang pangalan.

"I-I think you mistaken me to another person. Hindi ako ang-"

"Kirsten, alam kong galit ka sa akin. Pero huwag mo naman ako

pahirapan ng ganito."

"Hindi ako si Kirsten!"

Ngunit mukhang hindi man lang siya natinag sa sinabi ko.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Hindi ako si Kirsten. Hindi ako
ang babaeng tinutukoy mo."

"I guess you're tired." He let out a long sigh. "Get some rest.
I'll talk to you later."

"No! Ngayon tayo mag-usap."

Tila walang narinig na tumalikod ang lalaki at tinungo ang pintuan.

"Wait!" Patakbo na inagapan ko ang pasarang pinto ngunit nai-locked
na niya iyon.

"Open the door! Open this damn door!" Halos magiba ang pinto sa
patuloy kong pagkalampag. "Open this door and let me go!"

Nang mapagod ay nanahapo na sumalampak ako sa sahig. Kahit pa

siguro magsisigaw ako buong araw ay hindi pa rin niya bubuksan ang pinto. Tuluyan
na niya akong ikinulong ng lalaki sa silid na iyon.

Gayunpaman, hindi ako nawalan ng pag-asa. Nilibot ko ang paningin

sa buong paligid. Isa-isa kong binuksan ang mga closet at naghanap ng posibleng
magamit para mabuksan ko ang pintuan. Nang wala akong makita ay pumasok ako ng
banyo. Ilang sandali ay lumabas ako na wala pa rin dala. Naisip ko ang mga bintana.
Baka sakali na mabuksan ko iyon at makahingi ng tulong sa labas. Mabilis na hinawi
ko ang kurtina para lang madismaya sa nakita. Naka-sealed ang mga iyon. Isang
malaking plywood ang nakatakip sa buong bintana.

This is not happening! Paulit-ulit kong sabi sa sarili. Kung ilang

beses kong tinapik ang mga pisngi sa pag-aakalang magigising ako sa masamang
panaginip na iyon. I tried to keep my calm, took a deep breath and think. But it's
useless. Kahit anong isipin at gawin ko, hindi mababago ang katotohanan na na-
kidnap ako at ikinulong sa silid na iyon. Nanlulumo na napaupo ako sa sahig at
umiyak. I feel so helpless. Pakiwari ko ay katapusan ko na at hindi ko na makikita
muli ang mga mahal ko sa buhay.

Halos hindi ko namalayan na bumalik ang lalaki. Nagulat ako ng

biglang magliwanag ang buong silid. Ang buong akala ko ay hindi gumagana ang mga
ilaw at hindi ako nag-abalang buksan ang mga iyon.

"Dinalhan kita ng hapunan." Nang lumingon ako ay nakita ko siyang

nakalikod sa akin habang nilalapag ang bitbit niyang tray. "Kaninang tanghali ka pa
hindi kumakain. Sigurado ako na nagugutom ka na."

Muli akong nagyuko ng ulo. Tila batang paslit na nagmumukmok sa

isang sulok. Hindi na ako umiiyak. Pero naroon pa rin ang takot at kaba sa dibdib
ko habang tahimik na pinakikiramdam ang mga kilos ng lalaki.

"Kirsten..."

Tinawag na naman niya ako sa pangalang iyon. At kung alalahanin ko

ang mga sinabi niya kanina ay tama ang hinala ko. Biktima ako ng mistaken identity.
Nang magtangka siyang humakbang patungo sa akin ay nagsumiksik ako sa sulok na
kinaroroonan ko. Ganon na lamang ang takot ko sa maaari niyang gawin sa akin.

"Hurting you is the last thing on my mind, Kirsten."

"Then let me go," lakas-loob na sabi ko. Gayunpaman ay hindi ko

magawang mag-angat ng mukha. Ganon na lamang ang takot ko sa maaaring makita. Hindi
kasi maalis-alis ang weird kong pakiramdam tungkol sa itsura niya.

He let out another sigh. "Kirsten..."

"Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na..." Nahagip ng mga mata ko

ang nakabukas na pinto. Ang unang pumasok sa isip ko ay takbuhin iyon. Pagkakataon
ko na para makatakas. Kailangan ko lang makahanap ng tiyempo.

"Ayokong makipagtalo sayo, Kirsten. Kumain ka na bago pa lumamig

ang pagkain mo."

Mabilis na gumana ang isip ko. "C-can you bring my food here?" Utos
ko sa kanya. Sumunod naman ang lalaki. Tumalikod siya para kunin ang tray. At iyon
ang hinihintay kong pagkakataon. Agad akong tumayo at mabilis na tinakbo ang
pinto. I almost made it. Ngunit may mga brasong pumulupot sa beywang ko at walang
kahirap-hirap na binitbit ako pabalik.

"Where do you think you're going?"

"Let me go!" Nagpupuyos kong sigaw at pagpupumiglas. Ngunit wala

akong laban sa lakas niya. At bago ko pa mahulaan ang susunod niyang gagawin ay
basta na lang niya akong hinagis sa ibabaw ng kama.

"You can't get away from me, Kirsten."

Mabilis akong bumangon para sana sugurin siya.

"Oh!" Bulaslas ko nang makilala ang lalaki. "I-ikaw?" Nanlalaki ang

mga mata na napatitig sa kanya. Dahil ang lalaki na madalas na sumusunod sa akin
at ang abductor ko ay iisa lang pala! Bakit hindi ko agad naisip na posible siya
ang dumukot sa akin?

"I'm glad you already recognized me," he said. Nailapit na pala

niya ang mukha sa akin nang hindi ko namamalayan. Pagkatapos ay umangat ang kamay
niya at walang babala na hinaplos ako sa pisngi. Ilang sandali niyang pinagmasdan
ang mukha ko na tila kinakabisa ang bawat parte nito.

Strange...pakiwari ko ay na-paralyzed ang buong katawan at hindi

ako makagalaw. Nakamasid lang ako sa kanya. Naghihintay sa susunod niyang gagawin.
May nabasa ko sa mga mata niya na hindi ko kayang bigyan ng pangalan. Hindi ako
sigurado, but I think its...longing.

"Kirsten..."

Nang marinig ko iyon ay awtomatikong naitulak ko siya palayo. Kahit

siya ay nagulat sa ginawa ko. Pain is written all over his face. Pagkaraan ay
walang kibo na bumaba ng kama ang lalaki at tinungo ang pinto palabas.

Naiwan akong natutulala. Hindi dahil sa natuklasan ko tungkol sa

kanya. Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng kinaroroonan kong sitwasyon ay nagawa
niyang gisingin ang lahat ng pandama ko.

Chapter Three: His Name

Chapter Three: His Name

Kadiliman ang bumulaga sa akin nang magmulat ako ng mga mata. Napabalikwas ako at
mabilis na tinakbo ang kinaroroonan ng switch. Bago ako nakatulog kagabi ay
nakabukas pa ang lahat ng ilaw. Maliban na lang kung muling pumasok sa silid ang
lalaking iyon.

At tama nga ang hinala ko. Kagagaling nga lang niya rito. Sa katunayan ay mayroon
na naman siyang dinala na bagong pagkain. Mabilis na iniwas ko ang tingin. Kahit
anong mangyari ay hindi ko kakainin iyon. Kahit pa mamatay ako sa gutom. Pero nang
maramdaman ko ang pagrarambulan ng mga bituka sa tiyan ay parang gustong magbago ng
isip ko.

Kahapon pa ako hindi kumakain. Puro tubig na lang ang laman ng tiyan ko. Ngunit
handa akong magtiis at makipagmatigasan sa lalaking. Hindi ako kakain hangga't
hindi niya ako pinapakawalan.
Humakbang ako palapit sa kinaroroonan ng tray. Nang makita ko ang baso ng gatas ay
iyon ang kinuha ko. Mas maigi naman iyon keysa sa tubig. Kahit papaano ay bumigat
ang tiyan ko.

Naupo ako sa gilid ng kama at muling nag-isip. Desidido pa rin ako na makatakas. I
need to plan an escape. Kahit mukha pang mabait ang lalaking iyon ay hindi ako
dapat magtiwala. He must be crazy. Hindi magagawa ng nasa matinong pag-iisip ang
dukutin at ikulong ako sa silid na iyon, patunay ang patuloy niyang pagtawag sa
akin sa pangalang Kirsten. Duda talaga ako na napagkamalan niya ako.

Wala sa loob na naisuklay ko ng mga daliri ang mahabang buhok. Napangiwi ako ng
magsabitan ang mga iyon sa kamay ko. Kahapon pa ako hindi nakakapaglinis ng
katawan. Nanlalagkit na rin ang pakiramdam ko.

Nang hindi ako makatiis ay tumayo ako at tinungo ang closet. At namangha ako sa
tumambad sa paningin ko. Kumpleto ang nilalaman nyon. Magmula sa lingerie hanggang
sa mga formal dress. And take note, mga kilalang brand pa ang mga iyon.
Nakakapagtaka rin na kasukat ko ang mga damit. At karamihan sa mga iyon ay bago at
hindi pa nagagamit. This is really surprising. Mukhang pinaghandaan talaga ng
lalaking iyon ang pagdukot sa akin.

Nakaligo at nakapagpalit na ako nang muling dumating ang lalaki. May bitbit na
naman siyang pagkain.

"Hi," nakangiting bati niya sa akin, na agad din nawala nang makita ang hindi
nagalaw na pagkain sa mesa. "Hindi ka na naman kumain. Hanggang kailan mo ba
gugutumin ang sarili mo?"

"Hangga't hindi mo ako pinakakawalan," sabi ko na nag-iwas ng tingin.

"Kirsten..."

"Stay where you are!" Pigil ko sa tangka niyang paglapit. "Hanggang dyan ka lang,"
sumampa ako sa kama at lumipat sa kabilang panig.

Amused na tinitigan ako ng lalaki. "You're acting really weird since yesterday."
Agad na umangat ang kilay ko. Ako pa ngayon ang weird pagkatapos ng ginawa niya?

"D-don't look at me like that," I snapped. Nakaramdam ako ng pagkailang sa klase ng

pagtitig niya sa akin.

"Like what?" He asked stupidly at humakbang palapit sa akin.

"Huwag ka sabing lalapit! S-sisigaw ako," banta ko. Pero agad ko rin naisip na
kahit sumigaw ako ay wala naman ibang taong makakarinig sa akin. Nahagip nang mata
ko ang lampshade at kinuha iyon para sana ibato sa kanya. Ngunit nakakapagtaka na
ko iyon maingat. Nakadikit yata iyon sa bedside.

Isang mahinang tawa ang pinakawalan ng lalaki. "Come here. Gutom lang iyan."

Bago pa ako makaiwas ay tuluyan na siyang nakalapit sa akin at walang kahirap-hirap

na binuhat ako. Isang matinis na pagtili ang pinakawalan ko na halos ikapugto ng
aking hininga. Mabilis naman tinakpan ng lalaki ang bibig ko.

"Relax Kirsten, I won't harm you."

Subalit duda ako na nagsasabi siya ng totoo. Nagpupumiglas ako upang bitiwan niya.
Wala akong pakialam kahit masaktan pa ako. Sa halip na lumuwag ang pagkakahawak
niya sa akin ay mas lalo lamang humigpit iyon. Naisip kong kagatin ang kamay niya
na nakatakip sa bibig ko. Napasinghap ang lalaki sa sakit at tuluyan niya akong
nabitiwan. Nag-landing ang katawan ko sa malambot na kama. Mabilis akong bumangon
at nagmamadaling nagsumiksik sa isang sulok. Pakiramdam ko ay iyon ang pinaka-safe
na lugar para sa akin.

Yakap-yakap ko ang sarili. Hindi ko magawang maidilat ang mga mata. Nanginginig sa
takot ang buong katawan ko habang pinakikiramdam ang kilos ng lalaki. I wished he
just go away.

"I won't hurt you," he said. Pakiramdam ko malapit lang siya sa akin. "Kumain ka na
please..."

May narinig akong tunog ng mga kutsara at pinggan. Marahil ay inilapit niya sa akin
ang dala niyang tray ng pagkain.
"J-just go away..." Halos hindi iyon lumabas sa bibig ko.

I heard him sighed.

"Kumain ka na. I assure you, masarap ang mga niluto ko," pilit niyang pinagsigla
ang tinig. "Just this once. Baka mapaano ka kung hindi magkakaroon ng laman ang
tiyan mo."

Hindi ako kumibo at nanatiling nakayuko. Unting-unting humupa ang takot ko hanggang
sa maging panatag ang pakiramdam ko. Ilang sandaling katahimikan ang lumipas nang
magdesisyon akong magmulat ng mga mata. Akala ko ay umalis na ang lalaki. Ngunit
nanatili siyang nasa harapan ko habang nakatungkay sa akin.

"Do you want to eat?" Bagaman nakangiti siya sa akin ay naroon ang kalungkutan sa
kanyang mga mata. "Gusto mong subuan kita?" Umangat ang kamay niya at inilapit sa
akin ang hawak na kutsara.

"Ayoko!" Nag-iwas ako ng mukha.

"Kung ayaw mong kumain, ako na lang ang kakain nito."

Kumuha ito ng pagkain sa pinggan at isinubo sa bibig.

Napalunok ako habang pinagmamasdan siya. Ngayon ako nakaramdam ng gutom.

"It's good. Do you want to give it a try?" Inalok niya sa akin ang hawak na
kutsara.

Alam ko na ginagamitan lang ako ng lalaki ng strategy. Kahit ano pang gawin niya ay
hindi pa rin ako kakain.

Muli siyang sumubo at magana na ngumuya na parang napakasarap ng kinakain niya.

Konting-konti na lang at malapit nang bumigay ang self-control ko. Pero mas
nangibabaw pa rin ang pride ko.

"Let's make a deal," suddenly he said. "You eat and you can ask me anything."

"Anything?" Parang bata na tanong ko.

Tumango siya. "Anything basta kumain ka lang," inabot niya sa akin ang kutsara.
Hindi ako nagdalawang isip na kunin iyon. Hindi ko alam kung anong mayroon sa
sinabi niya at napapayag ako.

Siguro naisip ko na walang mangyayari kung patuloy akong magmamatigas. Bukod sa

ginugutom ko lang ang sarili ko ay pinapahirap ko rin ang sitwasyon ko. Mukhang
harmless naman ang lalaki. At kung talagang gusto niya akong saktan ay kanina pa
niya iyon ginawa. Bukod doon ay nagtiyaga talaga siya na pakain ako. Ewan ko ba, sa
isang iglap ay biglang nagbago ang pakiramdam ko sa kanya. Wala na ang takot at
pangamba sa dibdib ko.

"Sasagutin mo ang lahat ng itatanong ko?" Muli kong tanong. Gustong makasiguro na
sasagutin niya ang mga tanong na gumugulo sa isipan ko.

Muling tumango ang lalaki. Pagkatapos ay basta na lang niya inagaw sa akin ang
hawak na kutsara. Sumandok siya ng pagkain at walang babala na isinubo iyon sa
bibig ko.

"Isang tanong, dalawang subo ang katumbas."

Magproprotesta sana ako pero naisubo niyang muli sa bibig ko ang kutsara.

"S-sino ka ba talaga?" Tanong ko sa pagitan ng pagnguya.

"I'm the man you promised to love for the rest of your life."

Bago pa ako makapagtanong ulit ay dalawang magkasunod na subo ang napilitan kong
tanggapin.
Nice! Naisahan ako ng lalaking ito.

"Ang ibig kong sabihin ay kung ano ang pangalan mo. Magtatanong ba ako kung kilala
kita?"

Padabog na inilapag ng lalaki ang hawak nitong kutsara na ikinagulat ko. "Tatlong
taon ka lang nawala, Kirsten. At kinalimutan mo na agad ako?"

I was shocked at his anger. Bigla akong napaatras. May takot na muling bumangon sa
dibdib ko.

Ngunit muli ring nagbago ang timpla ng lalaki. "I let you go in one condition,"
aniya sa malumanay na tinig at saka tumayo.

"W-what condition?" Kahit papaano ay nabuhayan ako ng loob.

"Say my name."

"Huh?"

"Just say my name and I let you go in this room." Tumalikod na siya at dumiretso
palabas ng pinto.

Naiwan akong naguguluhan. For a long moment saka lamang na-absorb ng utak ko ang
ibig niyang sabihin. Hindi ako sigurado kung seryoso siya sa sinabi pero wala naman
mawawala sa akin kung susubukan ko.

Ngunit naisip ko sa dinami-rami ng pangalan sa buong mundo paano ko naman

mahuhulaan ang pangalan niya?

Gayunpaman ay hindi ako nawalan ng pag-asa. May naisip akong paraan kung paano ko
malalaman ang kanyang pangalan.

Nahalungkat ko na yata ang lahat ng mga gamit sa drawer. Ganun din ang nilalaman ng
closet. Ngunit wala akong nakitang kagamitan na mayroon nakasulat na posibleng
pangalan ng lalaki. Inisa-isa ko rin tinignan ang bawat pahina ng mga librong
natagpuan ko. Umaasa ako na kahit papaano ay mayroon akong matatagpuan na nakaipit
na papel o sulat man lang doon. Pero bigo pa rin ako.

Nahahapo na sumalampak ako sa sahig nang may mahagip ang kamay ko sa ilalim ng
kama. Yumuko ako at iniangat ang bedsheet. Napasinghap ako sa nakita. Isa iyong
medical dictionary booklet. Nagmamadali kong binuklat iyon hanggang sa mapunta ako
sa huling pahina nito.

Oh my gosh! May nakita akong nakasulat na pangalan. Pero may kalabuan na iyon at
hindi ko na mabasa. May kalumaan na rin kasi ang booklet. Ang tanging nababasa ko
lang ay ang last name.

MENDOZA

Iyon ang nakasulat doon. Gayunpaman hindi pa rin iyon nakatulong.

Ang kondisyon ng lalaking iyon ay ang pangalan niya mismo. Hindi ang kanyang
apelyido. Wala na talaga akong pag-asa.

Nanlulumo na humiga ako sa sahig. Gayunpaman ay pursigido pa rin akong makatakas sa

lugar na iyon. At wala na akong ibang choice kundi gamitin ang huling option ko.

Chapter Four: Escape

Chapter Four: Escape

Palakad-lakad ako at hindi mapakali. Nagdadalawang isip kung

itutuloy ko ang pinaplano. Naunahan ako ng kaba at takot. Pero kailangan kong
lakasan ang loob. Kung hindi ko ito gagawin ay hindi ako makakatakas mula sa
lalaki. Baka hindi na ako makaalis sa kinaroroonan ko kung patuloy akong maduduwag.

Nang marinig ko ang pararating niyang mga yabag ay mabilis akong

nagkubli sa likuran ng pinto, at nanginginig ang mga kamay habang hawak ang may
kabigatan na flower vase na basta na lang nahagip ng paningin ko. Ang lakas ng
kabog ng dibdib ko habang hinihintay siya. Nang sa wakas ay magbukas ang pinto at
iniluwa ang lalaki. Pikit mata na inihampas ko sa kanya ang dalang flower vase.
Tinamaan siya sa kaliwang braso. Hindi ko man siya napuruhan ay sapat na iyon para
kumaripas ako ng takbo palabas ng kuwarto. Iyon na ang hinihintay kong pagkakataon.
 Pakiwari ko ay walang katapusan ang pasilyo na tinatahak ko.
Nabuhayan lamang ako ng loob nang matanaw ang bungad ng hagdan. Malapit na sana ako
nang may sumunggab sa akin mula sa likuran. Naabutan ako ng lalaki at walang
kahirap-hirap na binuhat ako at sapilitang ibinalik sa loob ng kuwarto. Kahit anong
gawin kong pagpupumiglas ay wala akong laban sa lakas niya.

Basta na lang niya akong hinagis sa ibabaw ng kama. Napasinghap ako

nang bigla niya akong kinubabawan. At bago ko pa mahulaan ang igaganti niya, sakop
na niya ang mga labi ko. A kiss that meant to punish. And I could taste the blood
in my lips. Habang patuloy akong nanlalaban ay lalong siyang nagiging mabangis.
Them suddenly he stopped and stared at me for a moment. Hindi ko namalayan na
umiiyak na pala ako. Too scared and terrified.

"K-kirsten..." He was different again. Wala na ang mabagsik na anyo

niya kanina. Sa sulok ng mga mata ay nakita ko siya na umupo sa dulo ng kama. Sapu-
sapo ng mga palad ang mukha niya. I gasped when I heard him cursed himself. Bigla
na lang siyang tumayo at tuluy-tuloy na lumabas ng kuwarto.

I start crying even hard. I didn't expect things to turn out like
this. And I was humiliated. My body is shaking that I couldn't even make a move.
Nanatili lang akong nakahiga sa ibabaw ng kama hanggang sa makatulugan ko ang pag-
iyak.

Nagising ako nang marinig ang pagbukas ng pinto. Marahan akong

nagmulat. At sa naglalabong paningin ay nakita ko ang lalaki na pumasok ng silid.
Mayroon siyang bitbit na tray. Nag-abala pa rin siyang hatiran ako ng pagkain.
Pero sa sulok ng mga mata ko ay lihim ko siyang sinusundan ng tingin nang mahagip
ng paningin ko ang malaking sugat niya sa kaliwang braso. Napangiwi ako sa
pinsalang ginawa ko sa kanya.

Napapikit ako nang makita ko siyang patungo sa akin. Nagkunwari

akong natutulog. Naramdaman ko na lamang ang banayad niyang paghaplos sa buhok at
pisngi ko.

"I'm sorry. I never meant hurt you," he said with agony on his
voice. Pagkaraan ay kinumutan niya ako bago naglakad palabas ng pinto.

"Wait!" Pigil ko sa kanya.

He stopped without looking at me.

Mabilis akong bumangon at umahon sa kama. Tinungo ko ang banyo at

nang lumabas ay may bitbit akong medical kit. Nanatili pa rin ang lalaki sa
kinatatayuan niya at hinihintay ang sasabihin ko. Hindi ko maintindihan kung bakit
wala akong makapa na galit sa dibdib ko. Siguro dahil may kasalanan din naman ako
sa nangyari.

"Come here," banayad kong utos. He barely even gives me a glance.

Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob para lapitan
siya at abutin ang sugatan niyang braso. Napapitlag ako nang bigla niyang iniiwas
iyon.

"K-Kailangang magamot ang sugat mo."

"Don't bother," sagot niya na hindi pa rin tumitingin sa akin.

"Do I need to beg?" Muli kong inaabot ang braso niya. Ngunit sa
pagkakataon na iyon ay nagpaubaya na ang lalaki. Iginiya ko siya paupo sa kama at
walang kibo na sumunod.

"A-ako ang dapat mag-sorry sa'yo," I find myself talking to him,

habang ginagamot ang kanyang sugat. "Hindi ko rin sinasadya na saktan ka. Buong
buhay ko ngayon lang ako nakapanakit ng kapwa ko."

His dark eyes are on mine. And for a long moment he was silent.

"But it's your fault. Hindi ko maiisipan gawin iyon kung hindi mo
ako ikinukulong ditto. Hanggang kailan mo ako itatago rito?"

He stare down at my lips for a second, and then run his fingers
over it. Napakislot ako. Malakas na ungol ang tinungon niya nang mapagtanto ang
sugat sa gilid ng mga labi ko. He grabbed my arms at sinuri ang mga iyon. May ilang
mapupulang bakas ang lumatay sa mga braso ko.

"Damn it, Kirsten! You can be raped. Don't ever do that again,
okay?" Inabot niya ako at mahigpit na niyakap. He buried his face on my hair. "I'm
so sorry. Please forgive me," paulit-ulit niyang bulong. At sa mga oras na iyon ay
nagawa ko siyang patawarin nang walang pag-aalinlangan.

Nang magising ako kinabukasan, napansin ko agad ang mga bulaklak sa

bedside. Hindi ko naiwasang mapangiti. I love flowers. At sapat na ang mga iyon
para maging maganda ang simula ng araw ko kahit na alam ko na isang buong araw na
naman ang bubunuin ko sa silid na iyon. Pero may pakiramdam ako na mayroong
magandang mangyayari sa araw na ito. Hiling ko lang na sana ay tama ang instinct
ko.

Pagbangon ko ay wala akong nakitang pagkain sa mesa. Dati-rati

naman paggising ko ay may almusal na akong nasisilayan doon. Wala sa loob na
lumingon ako sa deskclock. Hindi kaya natutulog pa siya sa mga oras na ito?

Napansin ko rin ang nakaawang na pinto. Noong una inisip ko na baka

nakalimutan lang ng lalaki na isara iyon. Pero imposible. Maliban na lang kung
sinadya niya na hindi iyon isara para makalabas ako. Ganon na lamang ang kabog ng
dibdib ko habang humahakbang palapit sa pintuan. Hanggang sa tuluyan akong
makalabas ng kuwarto ay hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari. Binaybay ko
ang mahabang pasilyo hanggang sa matunton ang hagdanan. Nalula ako sa laki ng
bahay. Hindi ko akalain na ganito kalaki ang lugar na kinaroroonan ko.

Maingat ang mga hakbang na bumaba ako ng hagdan. Iniiwasan na

lumikha ng anumang ingay. Baka bigla na lang sumulpot ang lalaki at sapilitan na
naman akong ibalik sa kuwarto. Ngunit hanggang sa makababa ako ay hindi naman siya
nagpakita. At nakakapagtaka na tahimik ang buong paligid.

Mabilis na tinungo ko ang main door. Pero laking pagkadismaya ko

nang mapagtanto na naka-locked iyon. Ilang beses ko ulit pinihit ang doorknob.
Ngunit hindi ko pa rin iyon mabuksan. Luminga ako sa paligid. I'm sure there is
another door somewhere. Kailangan kong mahanap iyon. Ngunit sa pag-atras ay may
nasagi ako na babasagin na pan-display at nahulog iyon sa sahig. Lumikha iyon ng
ingay sa buong kabahayan.

"Kirsten!" Bigla na lang sumulpot ang lalaki kung saan at mabilis

akong nilapitan. "Are you alright?"

"H-hindi ko sinasadya na-"

"I said are you alright? Hindi ka ba nasaktan?" Nag-aalala na

tanong niya.
 "I-I'm fine," hindi ko malaman kung paano sasalubungin ang kanyang
mga mata. Nahuli na naman niya ako na tumatakas.

"Come with me." He grabbed my hand at sapilitan na isinama.

Sigurado na ikukulong na naman niya ako. Nakasimangot na sumunod na lang ako sa
kanya. Ngunit sa halip na ibalik niya ako sa kuwarto ay dinala niya ako sa kusina.
Iyon pala ang pinagkakaabala niya kaya hindi ko siya mahagilap kanina.

"You cook?" Naisip kong itanong nang ilapag niya sa harapan ko ang
nilutong pagkain.

"Give it a try. Come on," he urged playfully at inabutan ako

kutsara.

Napilitan akong tikman ang luto niya. Hindi ko inaasahan na

magugustuhan ko ang lasa.

"And?" Nakatitig siya sa akin habang naghihintay ng sagot ko.

Ngumiti ako. "I like it. Masarap. Ikaw din ba ang nagluto ng mga
pagkain na dinadala mo sa akin?"

Tumango lang siya. Hindi nawawala ang ngiti sa mga labi.

"Ano ba ang profession mo? Chef ka siguro?" Hindi ko namamalayan na

nagiging palagay ang loob ko sa kanya.

Ngumiti lang siya ulit habang pinagmamasdan akong kumain. At habang

tumatagal ay naku-concious ako sa ginagawa niyang pagtitig.

Oh no! Ngayon ko lang naalala. Hindi pa pala ako nakapaghilamos at

nakakapagmumog.

"Where are you going?" Tanong niya nang bigla na lang akong tumayo.

Hindi ko naman malaman kung paano ko sasabihin sa kanya ang tungkol

doon.

"Kumain ka na muna," hinila niya ako pabalik sa upuan. "Pagkatapos

ipapakita ko sayo ang library sa itaas."

Tinupad naman ng lalaki ang sinabi niya. Pagkatapos kong mag-

almusal ay dinala niya ako sa library na tinutukoy niya. At namangha ako sa dami ng
mga libro na naroon. Natutuwa na nilapitan ko ang collection ng mga english novel.
Karamihan ng mga paborito ko ay naroon. Hindi ko tuloy malaman kung alin at ano ang
dadamputin ko. I'm a certified bookworm. Adik ako sa mga libro.

"Do you like it here?" Narinig kong tanong niya habang amused na
nakatitig sa akin.

Sunud-sunod ang ginawa kong pagtango habang abala sa pag-i-scan ng

mga librong naroon. This is so exciting. Sa sobrang kaabalahan ay hindi ko na
namalayan na mag-isa na lamang ako sa silid na iyon. Nang mapagod ang mga mata ko
sa katitingin ng mga libro ay naisip kong lumabas ng library. Hindi naman siguro
magagalit ang lalaki kung maglilibot ako. Curious lang ako sa nilalaman ng malaking
bahay na iyon. Hindi nga pala bahay ang tawag doon. Sa narinig ko kanina villa ang
tawag doon ng lalaki. Now I know.

Nakatuwaan ko na isa-isahin ang mga silid. Hindi ako mahilig sa mga

antique at mamahaling kagamitan ngunit hindi ko maiwasang humanga sa kayamanan na
mayroon ang villa. Lahat halos ng mga napapasukan kong silid ay mga bedroom.
Nakakaapat na kuwarto na ako nang masorpresa sa panlimang silid.

Para akong tinulos sa kinatatayuan nang bumungad sa akin ang life

size photo na nakasabit sa dingding. Kamukhang-kamukha ko ang babae sa larawan.
Pero nakakasiguro ako na hindi ako iyon.

She must be...Kirsten!

Tama ang hinala ko. Mistaken identity nga ang nagyari. Napagkamalan
ako ng lalaki bilang si Kirsten. Kahit sino ay iisipin na ako ang babae na nasa
larawan. At parang gusto ko na rin maniwala na baka nga ako iyon.

Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong kakambal. May mga kapatid

akong babae pero hindi naman ganon kalaki ang similarities ng aming mga mukha.
Posible ba na magkaroon ako kamukha kahit hindi ko naman kadugo?

Napaatras ako sa sobrang kalituhan at nagmamadaling lumabas.

Pabalik na ako sa kuwarto ko nang makasalubong ang lalaki.

"You okay? Namumutla ka?" Aniya na nilingon ang pinanggalingan ko.

"S-sumakit lang ang ulo ko," pagdadahilan ko bago siya nilagpasan

para muling pumihit paharap sa kanya nang may maalala. "Saan nga ba ang kuwarto ko
rito?"

Chapter Five: Stay

Chapter Five: Stay

Humarap ako sa salamin at tinitigan ang sarili.

Magmula sa hugis ng mukha, tangos ng ilong at korte ng mga labi ay magkapareho

kaming dalawa. Maliban nga lang sa pares ng mga mata. Kulay tsokalate ang sa kanya.
Habang ang sa akin naman ay itim na itim.

Gayunpaman ay hindi makakaila na kamukhang-kamukha ko ang babae sa larawan. At

hindi ko maintindihan kung paano nangyari iyon gayon hindi naman kami magkadugo.
Sigurado ako sa pinanggalingan kong pamilya. At wala akong kakambal.

Naisip kong kausapin ang lalaki at sabihin sa kanya na hindi ako ang babaeng
inaakala niya, na hindi ako si Kristen. Ngunit paano ko naman gagawin iyon kung sa
una pa lang ay hindi na siya nakinig sa akin. Sarado ang utak niya sa mga paliwanag
ko. At kahit pa siguro komprontahin ko siya ngayon ay hindi pa rin niya ako
paniniwalaan.

Makakalis lamang ako sa lugar na iyon kung mapapaniwala ko siya na magkaibang tao
kaming dalawa ni Kirsten. Iyon na lamang ang natitira kong pag-asa. Kailangan kong
makaisip nang paraan kung paano ko makukumbinsi ang lalaki.

"A penny for your thought?" Sabi ng baritonong tinig mula sa likuran ko.

I almost jumped in surprise. Hindi ko inaasahan ang pagsulpot ng lalaki. At sa pag-

atras ko ay natabig ko ang maliit na mesa at nawalan ako ng balanse. Napapikit na
lang ako at hinintay ang pagbagsak ko sa sahig. Pero hindi nangyari ang inaasahan
ko. Nang magmulat ako ng mga mata ay ang nakangiti niyang mukha ang bumungad sa
akin.

"Akala ko nakatulog ka na. Hahalikan na sana kita," he spoke huskily habang

nakatitig sa mga labi ko.

Doon ko lang namalayan ang mga bisig niya ay nakapulot sa katawan ko upang alalayan
ako. Hindi ko alam kung paano niya ako nasalo. Saka ko lang na-realize ang napaka-
awkward na posisyon naming dalawa.

Napigil ko ang hininga nang dahan-dahang bumaba ang mukha ng binata sa akin.
Nagsipagtayuan ang balahibo ko. Damn, he was going to kiss me! But to my suprise,
nag-landing ang nguso niya sa noo ko. It was a quick kiss.

"Why are you blushing?" Panunukso ng binata.

Mabilis akong kumawala sa kanya. "What do you want?" Pagsusungit ko. Pilit na
ikinukubli sa kanya ang pamumula ng mukha.

"Lunch is ready. Kumain na tayo." Bago pa ako makasagot ay hinila na niya ako
palabas ng kuwarto.

Kakaiba ang sigla ng lalaki ng mga oras na iyon. Bagaman madalang siyang magsalita
ay hindi naman nawawala ang ngiti niya sa mga labi.

Ano kaya ang nakakatuwa sa kinakain namin?

Pero may hinala ako na may kinalaman ang nangyari kanina sa pagitan naming dalawa.

"Stop it!"

"Stop what?"

"Stop smiling. Para kang sira!"

Nanunukso naman na lalo lang lumapad ang pagkakangiti niya. Ngunit imbes na mainis
ay natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakikipagngitian sa kanya. Ang lakas
niyang makahawa.

Ako yata ang sira at hindi siya. Dahil sa kabila ng kinakaharap kong sitwasyon ay
nagagawa ko pang makipagmabutihan sa lalaking dumukot at nagkulong sa akin sa
malaking bahay na iyon. Weird! Hindi ako dapat maging mabuti sa kanya. Pero hindi
ko maintindihan ang sarili kung bakit hindi ko magawang magalit sa mga ginawa niya.
Siguro dahil wala naman siyang pinakita na hindi maganda sa akin at nararamdaman ko
na isa siyang mabuting tao.

Pagkatapos namin kumain ay agad na tumayo ang lalaki. "You can go back to the
library if you want. AKo na ang bahala rito," aniya habang nililipit ang mga
pinagkainan namin sa mesa.

Kumunot ang noo ko na pinagmasdan siya. "Wala ka bang kasama na maid dito sa
bahay?" Naisip kong itanong.

Ngumiti lang siya at hindi sumagot. Napakadamot talaga niyang magsalita. Kung ganon
ay dalawa lamang pala kaming tao sa napalaking bahay na iyon.

"Tutulungan na kita," sabi ko at tangka na ililigpit ang ginamit kong plato nang
pigilan niya ako.
"Trust me, kaya ko na ito."

"Ako na lang ang maghuhugas ng pinggan," pagbo-volunteer ko. Pero hindi pa rin siya
pumayag.

"Go back to your room."

"P-pero..."

"No more buts," pinihit niya ako paharap sa pinto at bahagyang itinulak palabas.

Mabilis akong lumingon sa kanya. "Ikukulong mo ulit ako?"

"I won't." Magkasalubong ang mga kilay na sagot niya.

Nakahinga ako ng maluwag. Akala ko ay mala-lock na naman ako sa kuwarto.

"Just promise me one thing..."

Ang mga kilay ko naman ang nagkasalubong habang hinihintay ang sasabihin niya.

"Behave and don't do silly things."

Napangiti ako sa narinig. "I promise." Itinaas ko pa ang kanang kamay.

Mabilis na umangat ang kamay niya at walang babala na pinisil ang tungki ng ilong
ko. Bagaman nagulat ako sa inakto niya ay hindi na lamang ako kumibo. Pakiwari ko
kasi ay may hatid na kakaibang kilig iyon sa sistema ko.

Palabas na ako nang muling pumihit paharap sa kanya. "Uhmm.. Ano.." Gusto ko sanang
malaman kung ano ang itatawag ko sa kanya. Hanggan ngayon ay hindi ko pa rin alam
ang kanyang pangalan. "Never mind," saka na lang siguro. Nakatalikod na ako nang
marinig ko siyang magsalita.

"Call me, Louie."

Pagkatapos kong maligo ay muli akong bumalik sa library. Inabala ko ang sarili sa
pagbabasa. Hindi ko namamalayan ang oras at napansin ko na lang na madilim sa labas
ng bintana. Pasado alas otso na nang tumingin ako sa orasan. Ngayon ako nakaramdam
ng gutom. Kaninang alas-tres pa ang huling kain ko nang hatiran ako ni Louie ng
meryenda. At nakakapagtaka na hindi man lang niya ako sinundo para maghapunan.

Lumabas ako ng library at nanaog sa ibaba. Inaasahan ko na makikita siya sa kusina.

Ngunit wala siya roon. And worst, wala rin nakalutong pagkain.

"Louie..." Halos um-echo ang boses ko sa buong kabahayan. Nagbabakasakali na nasa

paligid lang siya.

Naisip kong umakyat at puntahan siya sa silid niya. Nakailang katok ako sa pinto
ngunit walang nagre-response sa loob. Atubili na pinihit ko ang doorknob at
natagpuan na hindi iyon naka-lock. Kadiliman ang bumulaga sa akin sa loob ng silid.

"Louie..."

Pilit kong kinakapa ang switch sa dingding ngunit hindi ko iyon matagpuan.

"Louie..." Muli kong tawag. Nang wala pa ring sumasagot ay nagdesisyon akong
lumabas ng silid.

Nasaan na ang lalaking iyon?

Isasara ko na sana ang pinto nang makarinig ako nang mahinang ungol sa loob.

"Louie, ikaw ba 'yan?"

Isang pag-ungol muli ang narinig ko at may pakiramdam ako na si Louie nga iyon.

"Nasaan ka ba?" Humakbang ako at pilit na hinagilap siya sa dilim. Muntikan pa

akong mabuwal nang tumama ang binti ko sa isang malambot na bagay...ang kama!

"Louie!" Nahagip ng mga kamay ko ang katawan niya. "Oh my god!" Bulaslas ko nang
maramdaman ang init na nanggagaling sa kanyang katawan. Inaapoy siya ng lagnat.
Pilit kong kinapa ang switch ng lampshade at binuksan iyon. Tumambad sa paningin ko
ang namamaluktot na binata.

"Anong nangyari sayo?" Hindi ko malaman kung paano siya hahawakan. Ang totoo ay
hindi ko alam ang gagawin. Natataranta na pumasok ako ng banyo para muli ring
lumabas. Tinungo ko ang pintuan para muli ring bumalik.

Huminto ako sa sandali at humugot ng malalim na paghinga. Relax Rhyme! Hindi ako
dapat magpanic. Kailangan ni Louie na malapatan ng first aid.

Lumapit ako sa kinaroonan niya at dinama ang kanyang noo. Halos mapaso ang palad ko
sa sobrang init niya. Naisip kong bumaba sa kusina. Naghagilap ako ng palangga o
kahit ano na maaari kong paglagyan ng malamig na tubig. Kumuha rin ako ng yelo sa
freezer bago nagtatakbo pabalik sa silid.

"A-ang l-lamig..." Nanginginig na sabi ni Louie nang simulan kong punasan ng towel
ang mukha niya. Hinawi niya ang kamay ko at umusod palayo sa akin.

"I know, pero kailangan kong mapunasan ang buong katawan mo. Ito lang ang naisip ko
para bumaba ang lagnat mo."

Hindi na siya umimik at tuluyang nagpaubaya.

Hindi ko alam kung gaano katagal kong pinagmamasdan ang natutulog na binata. He is
sleeping peacefully. Mabuti na lang mabilis na bumaba ang lagnat niya. Napanatag
ang loob ko kahit papaano. Naramdaman ko na lang bigla ang pagkalam ng sikmura ko.
Sa sobrang pag-aalala at pagkataranta ay nakalimutan ko na hindi pa pala ako
naghahapunan. Bumaba ako sa kusina at naghagilap ng pagkain. Hindi naman ako nabigo
dahil punung-puno ng supplies ang loob ng ref. Iyon nga lang lulutuin pa ang mga
iyon.

Goodluck to me!

Napalingon ako nang maramdaman kong may nanonood sa akin. Paglingon ko ay nakita ko
si Louie na nakasandal sa hamba ng pinto.

"Why are you here? Hindi ka dapat bumangon," napasugod ako ng di-oras sa kanya.
"Bumalik ka sa kuwarto mo."

"I'm fine."

"No, you're not!" Sa itsura pa lang niya ay halata naman na nagsisingungaling lang
siya. Namumungay pa ang mga mata niya at namumutla siya. "Bumalik ka na sa kuwarto
mo. Dali!" Tinulak ko siya palabas ng kusina.

Isang mahinang tawa ang sinagot niya sa akin.

"Louie, hindi ako nagbibiro. May sakit ka at kailangan mong magpahinga," patuloy
ako sa pagtulak sa likuran niya.

"Alright you win," napipilitan na sabi niya at tinungo ang hagdan. Sinundan ko siya
nang tingin upang masiguro na babalik siya sa kanyang silid.

Hinihintay ko ang magiging reaksyon ni Louie habang pinakain ko siya ng niluto kong
sopas. Mukhang okay naman ang lasa dahil hindi naman siya nagreklamo.

"Ayoko na."

Na-freeze sa ere ang hawak kong kutsara.

"Hindi ba masarap ang luto ko?" Dismayadong tanong ko.

Ngumiti ang binata. "Ayoko na dahil wala akong ganang kumain."

"Dahil hindi masarap."

"Honestly, hindi ko malasahan dahil wala akong panlasa. May sakit nga ako, hindi
ba?"

Kahit pa anong sabihin niya iyon pa rin ang pagkakaintindi ko. Hindi masarap ang
niluto kong sopas. Dahil kung okay ang lasa nyon kahit papaano ay gaganahan siya.

"Get rest," sabi ko pagkatapos siyang painumin ng gamot at inalalayan siyang

makahinga. Patayo na sana ako nang bigla niya akong pigilan. Kinuha niya ng kamay
ko at dinala iyon sa dibdib sa aking pagkamangha.

"Please stay..."

Hindi ako makapiyok. Gustuhin ko man bawiin ang kamay ay hindi ko magawa. Hanggang
sa tuluyan siyang makatulog ay hawak-hawak pa rin niya iyon.

Hindi ko maintindihan kung bakit hinahayaan ko ang sarili na manatili sa tabi niya.
Kung tutuusin ay pagkakataon ko na para makatakas. Sa kondisyon ngayon ni Louie ay
hindi na niya ako mapipigilan. Pero bakit hindi ko magawang umalis? Dahil ba nag-
aalala ako na baka mayroong mangyari sa kanya sa oras na iwanan ko siya?

Napahugot ako ng malalim na paghinga at pinagmasdan ang natutulog na binata.

Ano ba ang ginawa mo sa akin at nagkakaganito ako?

Chapter Six: Chance

Chapter Six: Chance

Kinabukasan, nagising ako na masakit ang ulo. Saka ko lang na-realize na nasa ibang
kama ako. Napabalikwas ako nang maalala ko si Louie. Wala na siya sa tabi ko.
Nakatulugan ko ang pagbabantay sa kanya kagabi. At kung paano ako napunta sa kama
niya ay hindi ko kayang ipaliwanag.

Lumabas ako ng silid upang hanapin siya. Pababa na ako sa hagdan nang makarinig ako
ng tugtog ng isang piano. Dala ng kuryusidad ay sinundan ko ang pinanggagalingan ng
tunog na iyon. At dinala ako ng mga paa ko sa isang silid sa dulong bahagi ng
villa.

Napahinto ako sa bungad ng pinto nang makita ko si Louie na tumutugtog ng piano. It

amazed me. For nearly, two minutes I stood there motionless while watching him.
Suddenly he stopped. At lumingon siya sa kinaroroonan ko.

"Kanina ka pa dyan? Come here," he said with a smile on his lips.

Humakbang ako patungo sa kanya at lumapit sa gilid ng piano.

"Here," bahagya siyang umusog at tinapik ang bakanteng espasyo sa kanyang

kinauupuan.

Nang hindi ako kumilos ay basta na lang niya akong hinila paupo sa tabi niya.

"Do you want to try?"

Umiling ako.

"Are you sure?"

Umiling ulit ako. Mas gugustuhin kong panoorin na lang siya.

Ngumiti ulit sa akin si Louie bago nagsimulang tumugtog. Ilang sandali ay tumitipa
na siya ng piyesa. Pamilyar sa akin ang kanta iyon. Pero ang hindi ko inaasahan
nang sabayan niya ng pagkanta.
"I can't believe what I just heard. Could it be true? Are you the girl I thought I
knew?"

Natutulala na napatingin ako sa kanya. Hindi lang pala siya marunong tumugtog ng
piano, may boses din pala siyang ibubuga.

"The one who promised me her love. Where did it go?nDoes anybody ever know?"

Nang lumingon sa akin si Louie ay kinindatan pa niya ako. Ewan ko, pero bigla na
tumalon ang puso ko sa tuwa. Kinikilig ako.

"How do you heal a broken heart, that feels like it will never beat this much
again. Oh no...I just can't let go..."

Ngunit mabilis na napalis ang kilig na nararamdaman ko nang maisip ko na iyon para
sa akin. Obviously this song is not for me. It's for Kirsten.

"How do you heal a broken heart, that feels like it will never love this much
again. Oh no...Tonight I'll hold what could be right. Tomorrow I'll pretend to let
you go..."

Ako man ang nasa tabi ni Louie ngayon pero ibang babae naman ang laman ng kanyang
puso at isipan. Subconciously, nahiling ko na ako lang. Pero alam ko na naman na
imposibleng mangyari iyon. Magkamukha man kami ni Kirsten, magkaibang tao pa rin
kaming dalawa. At kahit kailan hindi ko siya mapapalitan.

Silly! Hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit naaapektuhan ako ng ganito.
Dapat ay masanay na ako. Simula't sapul ay ako na si Kirsten sa paningin niya. At
hanggang sa mga oras na ito ay iyon pa rin ang paniniwala ng binata.

"Hey! Hindi ka na kumibo dyan."

"Huh?"

Hindi ko namalayan na tapos na palang tumugtog si Louie.

"What are you thinking?" Nakangiti na tanong niya sa akin.

Umiling lang ako at mabilis na nag-iwas ng tingin. Ngunit tila nanadya naman na
inilapit niya ang mukha sa akin at pilit na sinisilip ang mukha ko. Nang bigla na
lang umeksena ang pasaway kong tiyan. Ang lakas ng tawa ni Louie.

"Now I know. Nagugutom ka lang pala. Bakit hindi mo kaagad sinabi sa akin?" Tumayo
siya at hinila niya ako palabas ng silid. At ilang sandali pa ay nasa kusina na
kami at magkasalo na kumakain ng agahan.

This is my sixth day with him. Sa unang araw pa lang ay gusto ko nang umalis sa
lugar na iyon. At hanggang ngayon ay iyon pa rin naman ang gugustuhin kong gawin.
Kahit na may mga pagkakataon na ayoko siyang iwanan, kailangan ko pa rin balikan
ang buhay na naiwan ko sa labas. Sigurado ako na nag-aalala na ang pamilya ko sa
aking pagkawala. Gayundin ang mga kaibigan at kakilala ko. Hindi na siguro sila
mapakali sa paghahanap sa akin. Malamang pinaghahanap na rin ako ng mga awtoridad.
At maaari na nanawagan na sila sa radyo at telebisyon sa mga ito.

Alam ko na hindi pa rin ako papakawalan ni Louie at wala rin naman akong balak na
takasan siya. Ayokong maulit muli na magkasakitan kaming dalawa. Hindi rin
gugustuhin na mangyari iyon ng binata. Isang bagay lang ang naisip kong paraan.
Kahit imposible ay gusto kong subukan. Baka sakali na makinig siya sa akin.

"L-louie..."

Doon lang siya lumingon sa akin.

"Ahm..." Hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Natatakot ako na baka hindi siya
pumayag sa hihilingin ko.

Nakatitig lang sa akin si Louie. Naghihintay ng sasabihin ko.

"C-can I borrow your...c-cellphone?" Kinakabahan na sabi ko.

Agad na kumunot ang noo niya.

"I-I just need to talk to my mother. G-gusto ko lang sabihin sa kanya na okay lang
ako at wala siyang dapat ipag-alala."

Hindi kumibo ang binata.

"I promise. Hindi ko sasabihin kung nasaan ako. At wala akong ibang tatawagan kundi
siya. Please Louie...I really need to talk with her."

But to my dismay, tinalikuran niya ako. Parang gusto ko tuloy umiyak. Napayuko na
lang ako at humakbang pabalik sa kuwarto ko. Napahinto ako ng bigla na lang niya
akong tawagin.

"I will only give you five minutes," sabi niya nang iabot sa akin ang cellphone.

Sa sobrang tuwa ko ay napayakap ako sa kanya. "Thank you, thank you!" Hindi ko
namamalayan na naluluha na pala ako. Akala ko kasi ay hindi niya ako pagbibigyan.

"Hello Ma..." Bungad ko sa kabilang linya. Ngunit hindi ko inaasahan ang maririnig
mula sa kanya.

Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Wala naman pala akong dapat ipag-alala.
Dahil ang buong akala ni Mama ay nasa Visayas pa rin ako at nasa relief operation
kasama si Apple. Nagsinungaling na lang ako sa kanya at nagdahilan na nawawala ang
cp ko.

"Umiiyak ka ba, Rhyme?"

Hindi ko na nagawang itago iyon sa kanya. "I miss you, Ma...kayo ni Papa."

Bahagyang tumawa si Mama sa kabilang linya. "We miss you too baby. Halatang hindi
ka sanay na mawalay sa amin ng matagal. Just take care of yourself, okay. Palagi
kang mag-iingat."

Sunud-sunod ang ginawa kong pagtango hanggang sa tuluyan siyang nawala sa kabilang
linya. I feel a stab of pain in my chest as I lie to her.
Naisip ko ring tawagan ang kaibigan. Wala si Louie at nagtungo pabalik sa silid
niya. Hindi naman siguro siya magagalit kung gagamitin ko ulit ang cp niya. Mabilis
kong idinayal ang number ni Apple.

"Rhyme!"

Halos mapangiwi ako sa lakas ng boses ng kaibigan. "Yes, It's me."

"Oh my god! Ano nang nangyari sa'yo? Bakit hindi ka nagpakita noong araw na aalis
tayo? May nangyari ba? Tinatawagan kita hindi mo naman sinasagot ang cp mo. Nasaan
ka na ba? Kaninong number itong gamit mo?" Sunud-sunod na tanong niya.

I rolled my eyes. Hindi ako makasingit sa kanya.

"Rhyme, ano ba? Magsalita ka naman!"

Nakita kong lumabas ng silid niya si Louie. Oh sh-t!

"Apple, please do me a favor. Kapag tinawagan ka ni Mama sabihin mo na magkasama pa

rin tayong dalawa sa relief operation. Saka ko na lang ipapaliwanag sayo ang lahat
kapag nakabalik ka na. At gusto kong malaman mo na okay lang ako and I'm safe,"
mahaba at mabilis na lintanya ko. Eksakto naman na napindok ko ang end button nang
tuluyan makalapit sa akin ang binata.

"Thanks," nahihiya na sabi ko nang ibalik sa kanya ang hiniram na cellphone.

Hindi si Louie. Nilagpasan niya lang ako at dire-diretso na bumaba ng hagdan.

As usual, naroon na naman ako sa library. Mabuti na lang at mahilig akong magbasa.
Dahil kung hindi, mamamatay siguro ako sa sobrang boredom. Nagulat ako ng hatiran
ako ni Louie ng tanghalian. Madalas naman ay tinatawag niya ako para sabay kaming
kumain. Pero sa pagkakataon na iyon ay inilapag niya lang ang tray at walang kibo
na umalis.
Nagtataka man ako sa kinikilos niya ay hindi ko na lang pinansin. Naisip ko na baka
masama pa rin ang pakiramdam niya. Ang tigas naman kasi ng ulo. Sinabihan ko na
siya kanina na magpahinga dahil hindi pa siya tuluyang magaling. Ngunit ayaw naman
niyang makinig.

Pagkatapos kong kumain ay lumabas ako ng silid para ibaba ang mga pinagkainan ko.
Patungo na sana ako sa kusina nang mahagip ng paningin ko ang nakabukas na pinto.
Napahinto ako. At mula roon ay natatanaw ko ang malawak na hardin sa labas at sa
hindi kalayuan ay ang malaking gate na gawa sa bakal. Napangiti ako dahil sa wakas
ay nakakita rin ako ng sikat ng araw. Ang unang pumasok sa isip ko ay humakbang
patungo roon. Pero sa halip ay humakbang ako patungo sa kusina. Kailangan ko nga
palang uminom ng tubig. Kanina pa walang tigil ang pagsinok ko at naiirita na ako.

Wala sa loob na mapatingala ako. Hindi ako sigurado. Pero parang nakita ko si Louie
na nakatayo mula sa itaas ng hagdan.

Abala ako sa pagbabasa nang makarinig ng boses ng isang babae. Nagmamadali na

lumabas ako ng kuwarto upang alamin kung tama ang hinala ko. Pagbaba ko ng hagdan
ay nakita ko si Louie na may kausap. Nakatalikod siya sa akin. At natatakpan niya
kung sinuman ang kausap niya. Ito ang unang pagkakataon na tumanggap ng bisita ang
binata.

"Kirsten!" Nanlalaki ang mga mata na bulaslas ng babae.

Hindi ko malaman kung nasorpresa o na-shocked siya nang makita ako. Namumutla kasi
siya na parang nakakita ng multo.

"K-kirsten..." Sa isang iglap ay nakalapit sa akin ang babae at mabilis akong

niyakap. "Where have you been? Alam mo ba na matagal ka na naming hinahanap? Thank
god, you're safe."

Obvious na kilala nito ni Kirsten. Ngunit sino naman ito sa buhay ng dalaga? Wala
sa loob na napatingin ako kay Louie. Siya ang sumagot sa katanungan na gumugulo sa
isip ko.

"You're right, Bianca. Let's be thankful that your bestfriend came back safe."

Mabilis na kumalas sa akin ang tinutukoy na Bianca ni Louie at binalingan ang

binata. "Kailan pa siya bumalik? Why you didn't tell me?" May hinanakit sa tinig na
tanong nito.

Sa halip na sagutin ni Louie ay iba ang sinabi niya. "The dinner is served. Doon na
lang natin pag-usapan ang tungkol sa bagay na iyan."

Sa hapagkainan. Panay ang interview sa akin ni Bianca. Marami itong gustong malaman
na hindi ko naman alam kung paaano sasagutin. Mabuti na lang at to the rescue
palagi sa akin si Louie. Siya ang sumasagot sa mga tanong na ipinupukol sa akin ng
babae.

Weird, pero may kakaiba akong pakiramdam para sa kanya. At kanina ko pa napapansin
ang matatalim niyang mga sulyap sa akin. Ewan ko lang kung napapansin din iyon ng
binata.

"Excuse me," biglang tumayo si Louie at dinukot ang cellphone sa bulsa ng pantalon.
"May tatawagan lang ako," aniya at nagmamadaling lumabas ng dinning area.

Sinundan ko siya ng tingin. Nagulat na lang ako nang bigla akong hablutin ni Bianca
sa braso.

"What do you think you're doing? Nasisiraan ka na ba, Kristen? Bakit ka pa bumalik
dito? Do you think matatanggap ka pa ni Louie kapag nalaman niya ang tungkol kay
Jason at sa anak ninyo? You lied to him. You betrayed him. Wala ka ng lugar sa
buhay niya."

I gasped. Nasorpresa ako sa mga nalaman ko. Sa isang iglap ay nasagot ang mga
katanungan ko tungkol kay Kirsten na matagal nang gumugulo sa isipan ko.

"Kirsten, please listen to me. Go back to States. Huwag mo nang hintayin na malaman
ni Louie ang totoo. Just go back, away from him. Ako nang bahala magpaliwanag sa
kanya. Madali naman gawan iyon paraan. Ako na rin ang bahala sa flight mo pabalik.
Basta bukas ng umaga umaalis ka na rito. Susunduin kita sa labas at-"

"I will not leave him," bigla na lang iyon lumabas sa bibig bago ko pa man
mapigilan ang sarili.
"What?" Biglang tumalim ang mga mata ni Bianca.

"It's not for you to decide for myself."

Naisip ko na marami pa akong matutuklasan mula sa kanya kung magpapanggap ako

bilang si Kirsten. Kakailanganin ko ang mga impormasyon na iyon para kay Louie. He
deserve to know the truth about her. And truth will set me free.

Halos bumaon ang mga kuko niya sa braso ko. "You can't do this to me, Kirsten. You
promised me," unti-unti nang nawawala ang poise niya. At iyon ang hinihintay kong
pagkakataon. Gusto kong makita ni Louie ang totoong kulay niya.

"I warned you, Kirsten. If you don't leave him, I have no choice but to tell him
the truth," banta pa niya.

"Then tell him," I challenged her. "Tignan lang natin kung sino sa atin ang
paniniwalaan ni Louie."

Sa isang iglap ay nahagip ni Bianca ang buhok ko. Ngunit nang dumating si Louie ay
mabilis niya akong binitiwan. Agad itong nagpaalam at nagmamamdaling lumabas. At
bago ito tuluyang umalis ay hindi nakaligtas sa akin ang nagbabanta niyang mga
mata.

We're not done yet! Tila iyon ang pinahihiwatig nito.

Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob para kalabanin si Bianca. Wala
iyon sa plano ko. Pero nang marinig ko ang mga sinabi niya ay hindi na ako
nakapagpigil. Tama ang hinala ko sa simula pa lang. Malaki ang kinalaman niya sa
pagkawala ni Kirsten.

Naisip kong sabihin kay Louie ang mga nalaman ko. Subalit mabilis na nagbago ang
isip ko. Hindi ako sigurado kung maniniwala siya sa akin. Mas mabuti na sa bibig
mismo ni Bianca marinig ng binata ang tungkol kay Kirsten.

Chapter Seven: His Coldness

Chapter Seven: His Coldness

 Napabalikwas ako sa pagkakahiga nang bigla na lang ako nagising.
Wala sa loob na nasapo ko ang dibdib. Ang bilis ng tibok ng puso ko na halos hindi
ako makahinga ng maayos.

I saw Kirsten in my dreams. She is running away. Takot na takot

siya at mayroong humahabol sa kanya. Noong una ay hindi malinaw sa akin kung sino.
Pero sigurado ako na babae iyon. Hanggang sa bigla na lang naglaho si Kirsten. And
I found myself standing in the middle of nowhere. Dahil ang babae na humahabol sa
kanya at ako ay iisa lang pala. Doon ako nagising.

Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng panaginip ko na iyon.

Pero pakiramdam ko ay iisang tao lang kami ni Kirsten. Nararamdaman ko rin ang
takot niya habang hinahabol siya. Ngunit ang hindi ko maintindihan kung bakit ako
mismo ang taong humahabol sa kanya. Ano ba talaga ang koneksyon ko kay Kirsten?

Hindi ko na ulit nagawang makatulog. Naisipan kong bumaba sa kusina

para magtimpla ng gatas. Baka sakali na umepekto sa akin iyon. Paakyat na ako nang
mahagip ng paningin ko ang nakabukas na pinto. Humakbang ako patungo roon at nakita
ko si Louie sa labas.

Nagdadalawang isip pa ako noong una na lapitan siya. Pero natagpuan

ko na lang ang sarili ko na humahakbang patungo sa direksyon niya. Tumikhim ako
para makuha ang kanyang atensyon. At hindi naman ako nabigo.

"Bakit gising ka pa?" Tanong ni Louie na hinagod ako ng tingin.

Nakasando lang ako at padjama bottom. Hindi naman ako aware sa suot ko.

"Pumasok ka na sa loob. Lalamigin ka lang dito," aniya pagkatapos

magbawi ng tingin. Mukhang wala siya sa mood.

Ngunit imbes na sundin siya ay naupo ako sa bakanteng upuan sa tabi

niya. Doon ko lamang napansin ang mga bote ng beer sa ibabaw ng lamesita.

"Bumalik ka na sa kuwarto mo bago ka pa-"

"I had a bad dream." Halos pabulong na sabi ko habang nakatingala

sa madilim na kalangitan. Sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko siyang lumingon sa
akin. "And I can't go back to sleep."

Ilang sandali akong tinitigan ni Louie. Tila tinatantya kung

nagsasabi ako ng totoo.

"Are you scared?"

Umiling ako. "But I'm bothered."

Sa sinabi ko ay lalong nagkasalubong ang mga kilay niya.

Kinuha ko ang isang bote sa harapan. "Pwede akin na lang itong

isa?"

Mabilis na inagaw iyon sa akin ng binata. "No!"

"Pero-" Bago pa ako makapagprotesta ay inilagay niya sa kamay ko

ang tinimpla na gatas. Ang daya!
 Hindi na ako nagsalita. Pinagkasya ko na lang ang sarili ko sa
panonood ng mga bituin sa langit. Mas mainam iyon kaysa bumalik sa kuwarto at
tumunganga sa kisame. Hindi na rin nagsalita si Louie. Naninibago tuloy ako sa
kanya. Kaninang umaga ay masigla pa siya. Pero magmula nang hiramin ko ang
cellphone niya ay bigla na lang siyang naging mailap. Nang dumating naman si Bianca
ay hindi na niya ako muling kinausap pagkatapos.

Lihim akong naiinis. Hindi para sa kanya kundi para sa sarili ko.
I'm not supposed to act like this. Hindi ako dapat maging mabait sa taong dumukot
at nagkulong sa akin sa malaking bahay na iyon. Imbes na magalit at mainis ako
dahil sa ginawa niya ay nagagawa ko pa makipagmabutihan at makipagngitian sa kanya.
Ilang beses na rin akong nagkaroon ng pagkakataon na tumakas. Pero nakakapagtaka na
hindi ko ginawa. At ngayon na tila balewala na ako sa kanya, bakit ganon na lamang
ang pagsisintir ng kalooban ko?

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko. At muling tumingala sa

mga bituin na tila roon ko mahahanap ang kasagutan sa tanong ko.

"If I asked you, would you stay?"

Mabilis akong lumingon kay Louie nang marinig ko siyang magsalita.

"Anong sabi mo?"

Hindi siya kumibo habang nangingiti na pinagmasdan ang hawak na

bote.

"Ako ba ang kinakausap mo o iyan alak na hawak mo?"

Ngunit imbes na sagutin ako ay iba ang sinabi niya. "Cheers!"

Inaangat niya ang hawak na bote at dinungkol iyon sa baso ko bago muling tinungga
iyon.

Ewan ko sayo! Naiinis na bigla na lang akong tumayo.

"I said, if I asked you, would you stay?"

Napahinto ako sa paghakbang at mabilis na lumingon sa kanya.

Nakatitig sa akin si Louie at naghihintay ng isasagot ko. Marahan kong ibinuka ang
bibig, ngunit nakakapagtakang walang anumang salita ang lumabas doon. Ano nga ba
ang dapat kong isagot sa tanong niya?

"Lost your tongue?" wika niya at marahan na lumakad. Habang ang mga
mata ay hindi inaalis sa pagkakatitig sa akin. Nang tuluyan siyang makalapit ay
walang babala na inabot niya ako at hinapit.

"Louie..."

"Sshhh..." Nakangisi na saway niya sa sasabihin ko. Then he raised

my arms around his nape and pulled his arms around me. Natagpuan ko na lamang ang
sarili na isinasayaw niya.

"Lasing ka na, Louie. Itulog mo na iyan," sabi ko at nagtangka na

bibitiw sa kanya ngunit lalo lamang niya akong hinapit.

"I'm not drunk. And I know what I'm doing."

"And what do you think you're doing?" Nakaangat ang kilay na tanong
ko sa kanya.
 Lumabi siya. "Dancing with you."

At sa pagkamangha ko ay bigla na lang siyang nag-humming habang

patuloy niya akong isinasayaw. Nangingiti na muli ako nag-angat ng mukha.
Pagbibigyan ko ang binata sa trip niya, kahit ngayong gabi lang.
But I had to admit that it's one of the sweetest thing I've ever
experienced with a guy. Wala pang nakakagawa nito sa akin maliban sa kanya.

"Sa lahat naman ng kinikilig ikaw itong tawa ng tawa."

"Eh, nakakatawa naman talaga. Para ka kasing sira!"

Patuloy pa rin siya sa pagha-humming. Hindi ko naman mahulaan kung

anong kanta ang ginagaya niya.

"Just concentrate and feel the music," he said huskily as he leans

his face close to mine, his eyes focusing on my lips. Then he bends his head and
kissed me slowly and lightly. Ang unang pumasok sa isip ko ay itulak siya. But then
I found myself responsing to his kisses. I never felt like this before as if I
really belongs to him.

"Kirsten..." He murmured.

I pulled back and break away the kiss. I stare wide-eyed at him.
Daig ko pa ang binuhusan ng malamig na tubig.

Bakit ba hindi ko agad naisip na para sa kanya ay ako pa rin si

Kirsten? Sa ginawa ko ay parang nagpagamit na rin ako sa kanya.

Maang na napatitig sa akin si Louie. Naguguluhan marahil sa inakto

ko. He tried to reach me, pero mabilis akong umatras. Lalo siyang naguluhan. Hindi
ko maintindihan ang dumaan sa kanyang mga mata. It seems like he was hurting too.
Nagtatakbo ako pabalik ng kuwarto. Basta na lamang akong nag-dive padapa sa kama.
At natagpuan ko na lamang ang sarili na umiiyak.

Maaga akong nagising kinabukasan. Ang totoo ay hindi rin ako halos
nakatulog kagabi sa kakaisip. Pero nakapagdesisyon na ako. At ito ang tamang
pagkakataon para makausap ko si Louie. Kailangan kong linawin sa kanya ang lahat.
Dahil kahit habangbuhay pa niya akong ikulong sa bahay na iyon ay hindi magbabago
ang katotohan na hindi ako ang babaeng mahal niya.

"Breakfast is almost ready," bungad niya sa akin nang pumasok ako

ng kusina. Ngunit nakakapagtaka na hindi man lang niya ako tinapunan ng tingin.
Ramdam ko ang malamig niyang pakikitungo sa akin. Although inaasikaso pa rin niya
ako, halos hindi naman siya magsalita gayon magkaharap lang kaming dalawa.

What happened last night is one of my unforgetable moment with him.

Hinayaan kong ipakita ang tunay kong nararamdaman sa kanya, without even knowing na
hindi niya magagawang tugunan iyon no matter how I tried. Silly! I expect too much
when I already know that he had mistaken me with another woman.

Nag-angat ako ng mukha nang lumikha ng ingay ang silyang inuupuan

niya. Tumayo pala si Louie.

"Mauna ka nang kumain. May gagawin lang ako."

"Pero, Louie..." Bago ko pa siya mapigilan ay nakalabas na siya ng

kusina. May hinala ako na gusto niya lamang akong iwasan. At lihim akong nasasaktan
sa ginagawa niya.

Hindi na muling lumabas si Louie sa kanyang. Hindi na niya ako ulit

hinarap. Ngunit mas gugustuhin ko na hindi na lang niya ako kausapin kaysa iwasan
niya ako. Dahil kung magiging ganito ang trato niya sa akin, mas mabuti pa na
pakawalan na lang niya ako.

Maghapon akong nagkulong sa library. Pilit na inabala at nilibang

ang sarili sa pagbabasa. Nang mapagod ay nahahapo na inilatag ko ang katawan sa
carpeted floor.

Sana ay panaginip na lang ang lahat ng ito! Nahiling ko sa aking

sarili. Dahil sa paggising ko ay makakalimutan ko rin ang lahat na parang walang
nangyari. Subalit makalimutan ko man ang mga iyon, sigurado ako na hinding-hindi ko
makakalimutan ang isang tao na napalapit na sa puso ko.

Napabalikwas ako sa malalakas na katok sa pintuan. Inakala ko na

baka si Louie iyon. Pero si Bianca ang bumulaga sa pinto at sinalubong ako ng
malakas na sampal sa mukha na talagang ikinasopresa ko.

"Walanghiyang babae ka! Impostor ka! Hindi ikaw si Kirsten!"

Paano niya nalaman?

Chapter Eight: Set Her Free

Chapter Eight: Setting Free

Just another bad dream!

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako sa carpeted floor. Iyon na

naman ang mga panaginip na nagbibigay ng alalahanin sa akin. At aaminin ko na
nagbigay iyon ng takot sa dibdib ko. Dahil malaki ang posibilidad na mangyari ang
masamang panaginip kong iyon. At sa oras na malaman ni Bianca na hindi ako si
Kirsten ay siguradong susugod siya.

Mabilis akong napalingon sa sunud-sunod na pagkatok sa pintuan.

Saka lang ako nakahinga ng maluwag nang mabosesan ko si Louie. Bumangon ako at
tinungo ang pinto.

"Are you okay?" Bungad niyang tanong sa akin.

Naguguluhan na tumango ako.

"Narinig kitang sumigaw kanina," naroon ang pag-aalala sa kanyang

mukha. "What happened? Are you having a bad dream again?"

Muli akong tumango. I couldn't seem to find my voice. Nagugulat ako

sa kinikilos ni Louie. He is different again. Taliwas sa pinakita niya sa akin
kaninang umaga. Unconciously I closed my eyes when I felt his warm palm on my
cheek. Sa isang iglap ay nawala ang mga alalahanin ko. I feel safe with him.

Rhyme...

I heard he said my name. But I'm not so sure. Nagha-hallucinate

lang yata ako.
"May masakit ba sayo?"

Doon ako nagmulat ng mga mata. "S-sumakit lang ang ulo ko,"
pagsisinungaling ko.

"Nasobrahan ka siguro sa pagbabasa," yumuko si Louie at ginagap ang

kamay ko. "Come, paiinumin kita ng gamot. Pero bago iyon kumain ka na muna."

Walang kibo na sumunod na lang ako sa kanya. Kahit pa siguro

tumanggi ako ay hindi rin siya makikinig sa akin. Nakababa na kami ng hagdan nang
eksaktong may kumatok sa main door. Lumingon ako kay Louie at binigyan siya ng 'may
in-expect ka bang bisita?' na look. Ngunit nagkibit-balikat lang siya at binuksan
ang pinto.

"Hello people!" Masiglang bati ni Bianca.

Nagsalubong ang mga kilay ni Louie. "Why are you here?"

"Masama bang bisitahin ang bestfriend ko?" Balik tanong niya at

saka tumingin sa akin. There something in her smile that makes me shiver. Tila
mayroon siyang binabalak na hindi maganda.

"I brought your favorite," sabay abot sa akin ng bitbit niyang

kahon. Cake yata ang laman n'yon. "Nag-dinner na ba kayo?"

"Not yet," sagot ni Louie.

"That's good. Makikisabay na rin ako," aniya na nagpatiuna sa

dinning area.

Sa hapagkainan, kapansin-pansin ang pagiging madaldal ni Bianca.

Tila hindi napapagod ang bibig niya sa pagkukuwento. Karamihan ay puro tungkol kay
Kirsten at sa nakaraan nilang dalawa. Magkababata pala silang dalawa at halos sabay
na lumaki.

"That's why I knew you so well, dear," baling niya sa akin na may
nakakalokong ngiti sa kanyang mga labi. "I know when you are having a problem and
acting really weird. I know when you are hiding something from me."

Sa pananalita ni Bianca ay tila ay alam na niya na hindi talaga ako

si Kirsten. Ganon na lamang ang pagkabog ng aking dibdib ng mga oras na iyon.

"Try this one," nilagyan ako ni Louie ng pagkain sa plato.

"Kristen, kailan ka pa kumain ng hipon? Hindi ba allergic ka sa mga

seafoods?" Tanong ni Bianca na nagpa-froze sa akin.

Si Louie ang sumagot. "Na-overcome na niya ang allergy niya. So,

there's nothing to be worry about." Hindi ako sigurado kung nagsasabi siya ng
totoo.

Tumango-tango ang dalaga. Ngunit mukhang hindi siya kumbinsido.

Hindi na siya muling nagsalita at nagpatuloy sa pagkain. Ngunit hindi nakaligtas sa
akin ang matatalim niyang irap.

"Oo nga pala, Kirsten," sabi ni Bianca pagkaraan na nagpaangat ng

mukha ko. "Hindi ba may sasabihin ka kay Louie? You can tell him now."

Kumunot ang noo ko. Ano ba ang gustong palabasin ng babaing ito?

Nagtatakang lumingon sa akin ang binata. Pagkaraan ay bigla siyang

ngumiti. "What is it? Do you have a surprise for me?"
Kahit naguguluhan ay sinakyan ko na lang ang sinabi niya. "I'll
tell you later...privately." At pilit akong ngumiti.

"Oh come on, Kirsten! I'm your bestfriend. Wala ka nang dapat itago
sa akin," pakikisakay na rin ni Bianca.

Ngunit kung inaakala niya na magtatagumpay sa kanyang binabalak,

p'wes nagkakamali siya.

"Maybe, later. Makakapaghintay naman ako."

Muntikan na akong mapabulanghit ng tawa sa sinabi ni Louie. Hindi

ko malaman kung sinasakyan niya lang din ang sinabi ko o wala talaga siyang
kamalay-malay sa tensyon na namamagitan sa aming dalawa ni Bianca.

I need to do something. Kailangan ko siyang maunahan. Mas mabuti na

sa akin malaman ni Louie ang totoo kaysa sa bibig ng babaing ito. Dahil alam kong
mas lalo siyang masasaktan kung hahayaan ko si Bianca ang magsabi ng katotohanan sa
kanya. Hindi magiging madali para sa binata ang tanggapin na magkaibang tao kaming
dalawa ni Kirsten.

"I'll help you," pagboboluntaryo ko kay Louie sa pagliligpit ng mga

pinagkainan namin. Hindi ko hahayaan na mapag-isa ako kasama ni Bianca. May
pakiramdam ako na hindi ako ligtas sa kanya, patunay ang matatalim niyang sulyap sa
akin magmula kanina.

"Ako na rito."

"I insist," pagpupumilit ko. At wala nang nagawa ang binata kundi
hayaan ako.

"I better go," pagpapaalam ni Bianca. "Thanks for the dinner. Bye
guys," aniya bago humakbang palabas.
Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib nang tuluyan siyang
makaalis. Ngunit hindi ibig sabihin ay tapos na ang aking problema. Humugot ako ng
malalim na paghinga at lumingon kay Louie.

"Can I talk to you?"

"Sure," sagot niya habang abala pa rin sa pagliligpit. "Just wait

for me upstair. Tatapusin ko lang linisin ang mga ito."

"I mean now." I couldn't wait. Hangga't hindi pa ako pinanghihinaan

ng loob.

Doon lamang lumingon sa akin si Louie. "Ano ba ang sasabihin mo na

hindi makapaghintay?"

"I-it's about-"

"Just wait for me upstair, okay." Pinihit niya akong bigla paharap
ng pinto at itinulak palabas. "Don't be stubborn. Now go."
 Hindi na ako nakapiyok nang ihatid niya ako palabas ng pinto. Maybe
later. Hihintayin ko na lang siguro siya. Pagbukas ko ng pinto ay nagulat na lang
ako nang may biglang tumulak sa akin papasok ng kuwarto.

"If you think you can escape me, then think again!" Nakangisi na
sabi ni Bianca at ni-locked ang pinto.

Buong akala ko ay nakaalis na siya!

Napaatras ako nang humakbang siya palapit sa akin. "Ang kapal din
naman ng mukha mo na magpanggap bilang si Kirsten. Maaaring naloko mo si Louie,
pero hindi ako. Magmukhang-magkamukha man kayong dalawa ay alam ko pa rin na hindi
ikaw ang kaibigan ko."
"H-hindi ko niloloko si Louie," wala sa loob na sabi ko habang
patuloy na umaatras.

"Ano ang sa palagay mo ang ginagawa mo? Hindi pa ba obvious na

niloloko mo siya sa pagpapanggap mo? Tell me, sino ka nga ba talaga? Why are you
doing this?"

Gusto kong magpaliwanag at sabihin sa kanya ang totoo. Pero mabilis

na nagbago ang isip ko. Hindi na niya kailangan malaman ang tungkol doon. May
kakaiba sa kilos niya. At kung tama ang hinala ko ay mayroon siyang ibang motibo.

"How about you? Why are you so affected?" Matapang na tanong ko.
Hindi na ako natatakot sa kanya. "Matalik na kaibigan ka lang naman ni Kirsten.
It's none of your business anymore sa personal affair ni Louie."

Sa isang iglap ay nakalapit si Bianca sa akin at hinablot ako sa

buhok. "You bitch! Ang lakas ng loob mong kalabanin ako. Sinong pinagmamalaki mo si
Louie? Sa oras na malaman niya na niloloko mo siya, siya mismo ang magpapalayas
sayo sa bahay na ito!"

"B-bitawan mo ako, Bianca," pagpupumiglas ko. Ngunit mahigpit ang

pagkakahawak niya sa buhok ko at nasasaktan na ako.

"Gusto mong sumigaw? Then go on. Para marinig ka ni Louie at nang

malaman na rin niya ang totoo."

Kumawala ang kamay ko at tumama iyon sa kanyang mukha. Dahilan para

mabitawan niya ako. Mabilis akong tumakbo patungo sa pinto ngunit bago ko pa iyon
mabuksan ay naabutan na niya ako. Muli akong hinablot ni Bianca sa buhok at ubod
nang lakas na itinulak. Napaupo ako sa sahig. Nang tangka niya akong susugurin ay
sinipa ko siya sa sikmura. Siya naman ngayon ang tumumba. Agad akong tumayo ngunit
nahagip niya ako sa paa at muling akong bumagsak. Sinamantala niya iyon at sinugod
ako. Tuluyan akong walang nagawa nang kubabawan niya at sunud-sunod na
pinagsasampal. Sinubukan kong lumaban. Ngunit naunahan niya ako.

"Bitch! Bitch! Bitch!" Tila isang mabagsik na tigre si Bianca at

wala akong magawa para pigilan siya. Ilang sandal ay naramdaman ko na lang nang
umangat ang dalaga sa ere. Binitbit pala siya ni Louie.

"Let me go!" Pagpupumiglas niya. "Let me go!"

"Enough, Bianca!"

"She's not Kirsten! She's an impostor! Niloloko ka lang niya,

Louie!" Muli sana niya akong susugurin ngunit naging maagap ang binata.
 "Bianca!" Sigaw niya at tinulak palayo ang dalaga na halos
ikasubsob nito. Kung nagulat si Bianca ay nagulat din ako sa inakto ni Louie.

"Loui, listen to me. Hindi si Kirsten ang babaing iyan!" Sabay turo
sa akin. "Isa siyang impostor. Nagpapanggap lang siya bilang si Kirsten. Niloloko
ka lang niya."

"Umalis ka na, Bianca," pagtataboy ng binata at itinuro ang pinto.

"Huwag mo nang hintayin na kaladkarin kita palabas," sabi pa niya sa mapanganib na
boses.

"Louie, bakit ba ayaw mong maniwala sa akin? Hindi siya si Kirsten!

Hindi siya si Kirsten!" Parang nababaliw na sabi pa ni Bianca.

"How did you know?" Mapanganib na tanong ni Louie.

"Dahil na nasa New Jersey ang totoong Kirsten!"

Sa isang iglap ay nakalapit ang binata kay Bianca. Napasigaw ako

nang isang suntok ang ibinigay niya rito. Ngunit imbes na mukha ng dalaga dumapo
ang kamao niya ay sa dingding iyon tumama. Ngayon ko lamang nakitang magalit nang
ganoon si Louie. At kahit ako ay natakot na hindi ko magawang awatin siya.

"Kailan mo pa nalaman?" Nag-aapoy ang mga mata na tanong ni Louie.

Sa sobrang sindak ni Bianca ay hindi niya magawang makakilos. "Kailan mo pa
nalaman?" Muling sigaw ng binata na nagpakislot sa akin.

"K-kahapon ko lang n-nalaman."

"Sinungaling! Matagal mo nang alam pero hindi mo lang sinasabi sa

akin."

"I swear, Louie kahapon ko lang nalaman."

Mabilis na umangat ang mga kamay ni Louie sa leeg ni Bianca. "Akala

mo ba hindi ko malalaman ang mga pinaggagawa mo? All this time pinaniwala mo ako na
wala kang alam kung nasaan si Kirsten. When all along ay pinagplanuhan mo ang lahat
ng ito. Ginawa mo akong miserable sa pag-aakala na mapapalitan mo siya sa buhay
ko!"

"Louie!" Sigaw ko at mabilis siyang inawat. Kung hindi ko gagawin

iyon ay baka mapatay niya si Bianca. "Louie please...let her go." Mabuti na lang at
nakinig siya sa akin at unti-unting niluwagan ang pagkakahawak sa dalaga.

Sunud-sunod ang ginawang pag-ubo ni Bianca. At nang mahimasmasan ay

nagtatakbo ito palabas ng pinto.

Nagtaas-baba ang dibdib ni Louie na sumandal sa pader at nahahapo

na dumausdos paupo sa sahig. Nakamata lang ako sa kanya. Hindi ko malaman kung
paano siya lalapitan. Nag-aalala ako para sa nagdurugo niyang kamay.

"Don't!" Aniya nang magtangka akong lalapit sa kanya.

"P-pero Louie..."

"Please, Rhyme, I want to be alone."

Napasinghap ako sa narinig. "P-paano mo nalaman ang pangalan ko?

Huwag mong sabihin..." Nanlaki ang mga mata ko nang bumalik sa isip ang pagtawag
niya sa pangalan ko kanina. Kung ganon ay hindi ako nagha-hallucinate.
 "I'm sorry," malungkot na sabi ni Louie nang yumuko. "I'm so
sorry."

"K-kailan mo pa nalaman?"

Hindi siya sumagot. Pero may hinala ako na matagal na niyang alam.
Gayundin ang tungkol kay Kirsten. At kung alalahanin ko ang mga kinilos niya nitong
mga nakaraang araw, nag-iba ang pagtrato niya sa akin. Subalit imbes na matuwa ako
dahil nalaman na niya ang totoo, bakit nasasaktan ako ngayon?

"Y-you used me..." Halos hindi iyon lumabas sa bibig ko. Mas
matatanggap ko pa kung sinabi na lang niya sa akin. Hindi iyon ganito na pinagmukha
niya akong tanga. And worst, pumayag pa akong magpagamit sa kanya.

"Y-you can go and I won't stop you...I'm setting you free."

Iyon ang mas masakit. Pagkatapos niya akong gamitin ay pakakawalan

na lang niya ako na parang balewala ako talaga sa kanya. Kung sabagay kasalanan ko
naman. Hinayaan ko ang sarili ko na mahulog sa kanya sa kabila ng mga ginawa niya
sa akin. Naramdaman ko na lang may tumulo sa mga pisngi ko. Mabilis kong pinahid
iyon ng palad at tumalikod sa kanya bago pa niya iyon makita.

If I asked you, would you stay?

He once asked me this question. But I don't have any reason to stay
with him.

Hanggang sa humakbang ako palabas ng pinto ay walang kibo si Louie.

Nakayuko lang siya habang hinihintay ang pag-alis ko. Subconciously, nahiling ko na
sana ay pigilan niya ako. Pero nang tuluyan akong makalabas, I knew my wish didn't
come true.

Chapter Nine: His Presence

Chapter Nine: His Presence

"Rhyme!"

Napapitlag ako nang bigla na lang pukpukin ni Apple ang mesa ko.
Hindi ko inaasahan ang pagsulpot niya.

"Saang lupalop na naman ba naglalakbay ang isip mo?" May disgusto

sa mukha na tanong ng kaibigan.

"M-masakit lang ang ulo ko", pagdadahilan ko at muling binalikan

ang natigil na trabaho.

Nagdududa na tinitigan niya ako. "May problema ka ba, Rhyme?"

Umiling lang ako.

"Imposibleng wala. Magmula nang bumalik ka, nagkakaganyan ka na.

Kung hindi lumilipad ang isip mo, madalas naman wala ka sa sarili."

"I'm fine, Pie," pilit akong ngumiti. "Na-stressed lang siguro ako
sa dami ng naabutan kong trabaho." Which is partly true. Ngunit sa palagay ko ay
hindi iyon nakatulong upang makalimutan ko ang isang tao na naging malapit sa puso
ko.

Apple squared her shoulder at padabog na umupo sa bakanteng silya

sa harapan ko. "We've been friends for five years at kabisado na kita, Rhyme. Alam
ko kapag may tinatago ka sa akin."

"Wala akong sasabihin sayo dahil wala naman talaga."

Ekseherado na inikot niya ang mga mata. "Fine! Hindi kita pipilitin
kung ayaw mo talagang magsalita. But you still owe me. Hanggang ngayon ay hindi mo
pa rin sinasabi sa akin kung ano talaga ang nangyari sa'yo sa isang linggo na
nawala ka," bigla na lang siyang tumayo pagkatapos. "Kung wala lang akong niru-rush
na report hindi talaga titigilan hanggang sa umamin ka."

Nangingiti na sinundan ko ng tingin ang kaibigan. Ngunit nang

tuluyan siyang nakalayo ay unti-unting nawala ang ngiti na iyon sa mga labi ko.
Hanggang ngayon ay wala pa rin akong lakas ng loob na sabihin sa kanya ang mga
nangyari. Nanatiling tikom ang bibig ko at inilihim kong lahat sa aking sarili.
Silly, ngayon ko lang napag-isip-isip na baka walang maniwala sa akin. Kung sabagay
sino naman ang maniniwala na kinidnap ako ng isang guwapong lalaki sa pag-aakala na
ako ang kanyang nobya na matagal nang nawawala?

Limang araw na ang nakakaraan magmula nang umalis ako sa poder ni

Louie. Hindi ko alam kung paano ko nagawang magkunwari sa harapan ng pamilya ko na
tila walang nangyari sa akin. Buong akala talaga nila ay nanggaling ako sa isang
relief operation. Inakala ko rin na magagawa kong maging okay pagkatapos ng mga
nangyari. Subalit nagkamali ako. Hindi ko siya magawang iwaglit sa isip ko. His
memories haunts me all the time, even in my dreams. And before I knew what hit me,
I was indeed inlove with him. Hindi lang pala ako ang mismong nahuli niya kundi
pati ang aking puso.

Pinilit kong abalahin ang sarili sa pagtratrabaho. Kahit papaano ay

nakatulong iyon upang pasamantala ko siyang makalimutan. Ngunit may mga oras na
bigla ko na lang siyang sumisingit sa isipan ko. Katulad nang nangyari kanina.
Nahuli na naman ako ni Apple na lumulutang ang diwa. Noong una akala niya ay nagde-
daydream lang ako. Pero unti-unti niyang napapansin ang pagiging matamlay ko at
walang gana sa pagkain. Which is not the usual me. Hindi siya sanay na makita akong
nagkakaganito.

I'm trying to move on. But I know it takes time bago ko iyon
tuluyan magawa. Ang sabi nga nila, ang healing process ng broken hearted ay hindi
nangyayari ng overnight lang. Kung hanggang kailan? No one knows. Pero umaasa ako
na darating din amg panahon na hindi na ako masasaktan sa tuwing maaalala ko siya.

Nanlalabo na ang mga mata ko sa katututok sa monitor. Ilang minuto

na lang bago mag-uwian. Konti na lang at malapit ko nang matapos ang ginagawa.

"Rhyme, daan muna tayo sa mall bago umuwi. May bibilhin lang ako,"
sabi ni Apple nang mapadaan sa table ko.

Tumango lang ako. Wala sa loob na umangat ang kamay ko para sana
hawiin ang buhok na tumabing sa aking mukha. Ngunit aksidenteng natusok ng lapis
ang kaliwa kong mata. Napahiyaw ako sa sakit.

"Rhyme!" Napasugod sa akin ang kaibigan nang makita niyang sapu-

sapo ko ng palad ang mata. "Anong nangyari?"
 Hindi ako makasagot. Ni hindi ko nga magawang dumilat. Natatakot
ako nang mga oras na iyon dahil sa posibilidad na baka mabulag ako.

"It is likely that you will have eye discomfort, or the sensation
of something being stuck inside it. But don't worry, it will usually heal within
twenty four to seventy twohours."

Saka lamang ako nakahinga ng maluwag sa sinabi ng doktor. Buong

akala ko talaga ay mabubulag ako. Ganon na lamang ang takot ko na halos mag-panic
at mag-iiyak ako kanina nang isugod ako ng mga kasamahan sa ospital.

"For awhile tatakpan muna natin ang kaliwang mata mo para na rin
maiwasan ang possibility ng infection. And you will need to return to me after
twenty hour, so that we can check if your eye is healing properly," pagpapatuloy ng
doktor. Pagkatapos ay niresetahan niya ako ng eye drops at oral analgesia.

"Tinakot mo ako doon, Rhyme," nag-aalalang sabi ni Apple sa tabi

ko. "Kung makaiyak ka naman kasi wagas. Pati tuloy ako nagpanic," bigla na lang
niya akong niyakap ng mahigpit. "Ang dami mo naman kasing tutusukin iyan mata mo
pa. Paano na lang kung nabulag ka? Eh, di ako na lang makakakita ng guwapo."

"Sira!" Nangingiti na bumitiw ako sa kanya. Mabuti na lang at hindi

niya ako iniwanan. Nanatili siya sa tabi ko sa kabila ng phobia niya ospital.

"Speaking of guwapo..." Si Apple ulit. "Alam mo ba may nakita akong

guwapong doktor kanina sa labas. Gravity, ang guwapo-guwapo niya talaga," nanlalaki
pa ang kanyang mga mata habang nagkukuwento. "Kung hindi nga lang ako nag-aalala
sayo baka nilapitan ko na siya."

"Nakakita ka lang ng guwapo nakalimutan mo na ang phobia mo."

Napanguso ang kaibigan. "Hindi kaya. Nakalimutan ko ang phobia ko

dahil sa sobrang nerbiyos sayo."

"Si Dr. Mendoza ba ang pinag-uusapan ninyo?" Nakangiting sabat ng

babaeng nurse na nag-a-assist sa akin.

"Dr. Mendoza?" Wala sa loob na tanong ko. Hindi ko maipaliwanag

kung bakit bigla na lamang lumukso ang aking puso.
"Guwapo ba?" Tanong naman ni Apple.

Mabilis na tumango ang nurse. "Hindi lang guwapo kundi mayaman pa

ang bulsa. Siya lang naman ang may-ari ng buong ospital na ito."

"Talaga?" Namimilog ang mga mata ng kaibigan nang lumingon sa akin.

"Single ba siya?"

Muli itong tumango. "Single na single. Iyon nga lang may

pagkamasungit. Medyo pihikan pagdating sa babae."

"Yay! Sayang naman kung buburuin niya ang kanyang kaguwapuhan."

"Sinabi mo pa."

"Lanie!"

"Sorry po, Doc."

 Weird. Kahit alam kong imposibleng mangyari, sa sulok ng isipan ay
umaasa ako na baka iisang tao lamang sila.

Calling Dr. Louie Mendoza, please proceed to information desk...

I held my breath. Parang gustong sumabog ng ulo ko sa narinig. Sabi

ko na nga!

Bigla akong tumayo. "Apple, tara na. Umuwi na tayo," sabi ko at

hinila siya. "Doc, mauna na po kami. Maramang salamat po."
"Teka lang. Hindi pa kami tapos mag-"

I immediately cut her off. "May dadaanan pa tayo, hindi ba?"

Pinanlakihan ko siya ng mata. Napilitan na sumunod sa akin ang kaibigan.

Ganon na lamang ang kabog ng dibdib ko habang naglalakad kami ni

Apple sa kahabaan ng hallway. I tried to keep my calm. Took a deep breath and
swallowed. Ayokong makahalata ang kaibigan. Ngunit wala yata akong maitatago sa
kanya.

"Ba't nanlalamig ang palad mo?" Tanong niya nang hawakan ang kamay
ko.

Hindi ko siya pinansin. Ang atensyon ko ay nakatututok sa

information desk sa lobby. Mula roon ay natatanaw ko ang isang pamilyar na pigura.
Bagaman nakatalikod siya ay kabisado ko naman ang bulto ng kanyang katawan. Bigla
akong napahinto.

"Bakit?" Nagtataka na napahinto rin si Apple at sinundan ng tingin

ang tinititigan ko. "May nakita kang guwapo?"

Nagtatalo ang isip ko kung hahakbang patungo sa kanya o aalis na

lamang. I want to see him, iyon naman ang dinidikta ng puso ko. Ngunit mas pinili
ko ang una. Wala rin namang magbabago kung sakali na magkita at magkaharap kaming
dalawa ni Louie.

"Tara na," yaya ko sa kaibigan at pumihit paharap sa labasan nang

biglang may bumunggo sa akin. Na-out of balance ako.

Bago pa ako mapaupo sa semento ay may malalakas na bisig ang maagap

na sumalo sa akin.

"Are you alright?" I heard him said.

Louie?

Sa nanlalabo na paningin ay pilit ko siyang inaninag. Ngunit habang

tumatagal ay ibang mukha ang naaaninag ko.

Akala ko ay siya na!

"Rhyme, okay ka lang?" Naramdaman ko na lang si Apple sa tabi ko.

Tumango ako. "Medyo nahilo lang ako." May kalakasan kasi ang
pagkakabunggo niya sa akin.

"Magpahinga ka muna sandali bago kayo umalis," sabi ng lalaking

sumalo sa akin. No doubt, magkaboses nga silang dalawa ng binata.
 "Hindi na kailangan. Okay na ako," giit ko at kumapit sa braso ng
kaibigan. Mas gugustuhin kong magpahinga sa bahay kaysa ang manatili sa ospital na
iyon. Saka ko lang napansin ang suot na white lab gown ng lalaki. Ibig sabihin ay
doktor din siya.

"I insist. You need to rest for awhile," aniya habang nakatitig sa
akin.

"Dr. Mendoza, pakipirmahan na lang po ito," isang nurse ang basta

na lang lumapit dito na agad din naman umalis.

"Oh my! You are Dr. Louie Mendoza?" Bulaslas ni Apple sabay turo sa
lalaki.

Mabilis na lumipad ang mata ko sa suot niyang nameplate. Iyon nga

ang pangalan na nakasulat doon.

"Miss..." Naramdaman ko na hinawakan niya ako sa braso. Nang mag-

angat ako ng mukha ay nakangiti siya sa akin.

"I said, I'm okay," halos pabulong na sabi ko at binawi rito ang
braso. "Let's go, Apple." At mabigat ang loob na umalis sa lugar na iyon.

LOUIE'S POV

"Thanks!" Sabi ko nang ihagis sa akin ni Mark ang hiniram niyang

nameplate.

"Kailan ka pa naduwag pagdating sa babae?" Napapailing na tinapik

niya ako sa balikat.

"Ngayon lang," pag-amin ko at nahahapo na naupo sa pang-isahang

sofa. I closed my eyes at isandal ang ulo sa headrest.

Nang malaman ko na naroon si Rhyme sa ER ay napasugod agad ako.

Pero nang makita ko siya ay nawalan naman ako ng lakas ng loob na lapitan siya.
Pinagkasya ko lamang ang sarili sa pagtanaw sa kanya. Saka lang ako napanatag nang
maging maayos ang kanyang kalagayan.

"You should have seen her reaction nang malaman niya na hindi ikaw
ako. Mukhang ini-expect niya na ikaw ang makikita niya."

Hindi ako kumibo at bahagyang hinilot ang noo. Pakiramdam ko ay

lalo lamang sumakit ang aking ulo. Wala sana akong balak na makipagkuntsaba kay
Mark. Subalit hiningi ng pagkakataon. I can't face her, not now. Mas lalo ko lamang
masasaktan si Rhyme kung magpapakita ako sa kanya. That is the least I can do for
her.

"Sira ulo ka kasi!" Pinukol ako ni Mark ng throw pillow at tinamaan

ako sa mukha. "Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na magagawa mo ang
ganon bagay. For pete sake Louie, it was kidnapping and illegal detention! Maaari
kang makulong sa ginawa mo."

Kahit ako ay hindi makapaniwala na magagawa ko iyon. I was

desperate. Halos masiraan ako ng ulo na hindi ko nagawang mag-isip ng tama. For the
past six months niligalig ni Kirsten ang buhay ko. Bigla na lamang siyang nawala.
walang makapagsabi kung nasaan siya, kahit ang sarili niyang pamilya.
 The last time I talked with her was over the phone. She was crying,
asking for my forgiveness then she's gone. Confused, pinuntahan ko agad siya sa
kanyang condo. Ngunit hindi ko na siya naabutan doon. And since then hindi ko na
ulit siya nakita. Kirsten left me for no reason. It made me feel rejected and
worthless. I feel like a kind of lost in the middle of my own life. Then one day I
saw her face in a crowded place.

Out of foolishness, nakagawa ng isang bagay na hindi ko akalain na

magagawa ko. Huli na nang ma-realize ko na hindi siya si Kirsten. Gayunpaman, pilit
ko pa rin pinaniwala ang sarili ko dahil buong akala ko ay mapapalitan niya sa
buhay ko ang dating nobya. Hindi pala kaya ng konsensya ko na manggamit ng ibang
tao para sa sarili kong interes.

"Honestly, magkamukha talaga sila ni Kirsten," pagpapatuloy ni Mark

na nagpamulat sa akin. "Hindi na ako magtataka kung talagang mapagkamalan mo siya.
Pero isa lang ang napansin ko, magkaiba ang personalidad nilang dalawa.
Nakakapagtaka na hindi mo napansin iyon. I thought you were an expert, but you
disappointed me."

I forced a smile. "I'm not perfect, Mark."

"I know. Hindi mo na kailangang sabihin. Being stupid is always an

exemption, lalo na kapag inlove ang isang tao. At sa nakikita ko ngayon sayo,
you're not just a stupid person...you are also a great pretender. How come na hindi
mo maamin sa sarili mo na nahulog ka na pala sa kanya?"

"I-I'm not sure of it. Besides, si Kirsten pa rin ang naiisip ko

kapag nakikita ko siya."

"Get a life. Louie!" Bago pa ako makaiwas ay tinamaan na ako ng

throw pillow sa mukha. "Kung hindi mo siya kayang panindigan, then let her go."

"I already did." Hindi ko malimutan ang bigat sa dibdib ko habang

sinusundan ng tingin ang pag-alis niya ng gabing iyon. Muli akong tinamaan ng throw
pillow sa mukha. Mas malakas ang impact kaysa kanina na halos maalog ang utak ko.
Sa inis ay gumanti ako ng pukol sa kanya. Pero nasalo lamang iyon ng binata.

"I don't think so, Louie. Hindi ka magkakaganyan, if you already

did."

Napaungol ako nang isubsob ang mukha sa hawak na throw pillow. I

think I'm going to be mad.

"Don't you think I should quit my job?" Wala sa loob na tanong ko

sa kanya pagkaraan ng ilang sandaling pananahimik. Sa tingin ko ay hindi ko na
kayang gampanan ng maayos ang propesyon sa kinakaharap na sitwasyon.

"You can't quit!" Mabilis na sagot ni Mark. "Not now. Hangga't

hindi pa ako nakakahanap ng kapalit mo, hindi ka pwedeng mag-resign."

Napangiwi ako sa narinig. Akala ko pa naman ay concern siya sa akin

kaya pinipigilan niya ako.

"You never changed," dismayado na sabi ko. "Ganon ka pa rin. Cold

as a beast. Hindi na ako magtataka kung bakit hanggang ngayon ay wala kang
girlfriend," tumayo ako at hinubad ang suot na gown.

"Where do you think you're going?"

 "Magpapahangin lang ako sa labas." Hindi lumilingon na sagot ko at
humakbang palabas ng pinto.
"Hoy! Hindi kita pinapasahod para lang maglakwatsa. Louie, bumalik
ka rito!'

Ngunit tila wala akong narinig at tuluyan siyang iniwanan.

RHYME'S POV

Iyon na naman ang weird kong pakiramdam. Pakiwari ko ay mayroong

mga matang nakamasid sa akin. Napa-paranoid na yata ako. Pagkagaling namin sa
ospital ay sinamahan ko pa si Apple na mag-mall. Gusto na sana niyang ipagpaliban
iyon pero nagpumilit ako. Ayoko pang umuwi sa bahay. Siguradong magkukulong lang
ako sa kuwarto at magmumukmok.

"Rhyme, what do you think?" Lumingon ako kay Apple nang ipakita
niya sa akin ang isinukat na sapatos.

"Bagay sa'yo," matipid na sabi ko. Pero ang totoo ay wala roon ang
atensyon ko. Bakit ba pakiramdam ko nasa paligid lang si Louie?

"How about this one?" Muling tanong ng kaibigan.

"Bagay sa'yo."

"Nakakainis ka na! Lahat na lang nang isukat ko ay puro bagay sa'yo

ang sinasabi mo kahit hindi naman."

Nagkunwari ako na walang narinig sabay dampot sa naka-display na

sapatos. "Bilisan mo na kasi d'yan at nagugutom na ako." Mag-iisang oras na siguro
kami sa boutique na iyon. Hanggang ngayon ay wala pa rin siyang napipili at naiinip
na ako.

"Nagugutom ka na pala sana sinabi mo agad!"

Paglingon ko naglalakad na si Apple palabas at iniwanan ako.

Nagtampo na siya agad ng lagay na iyon.

"Saan mo ba gustong kumain?" Tanong niya sa akin pagkaraan ng ilang

sandaling pananahimik.

Hindi ko napigilan mangiti. Good mood na ulit ang kaibigan.

Pinasadahan ko ng tingin ang mga nakahilerang fastfood chain. "I'm craving for-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin nang may mahagip ang paningin ko. I think I saw
him!

Mabilis akong luminga sa paligid. Subalit sa dami ng tao ayi

mposible na makita ko pa siya ulit. Afterall, hindi naman talaga ako sigurado na
siya nga ang nahagip ng paningin ko.

"Sino ba ang hinahanap mo?" Nagtatakang tanong ni Apple. "May

nakita ka bang guwapo?"

Umiling ako. "W-wala."

"Rhyme, okay ka lang ba talaga?" Nagdududa na tinitigan ako ni

Apple.
 "Oo naman."

"Eh, bakit mukhang para kang iiyak?"

Saka ko lang namalayan na nagtutubig na pala ang mata ko. Emotions

started to get in. I'm foolish for missing him so much!

Chapter Ten: Wishful Thinking

Chapter Ten: Wishful Thinking

RHYME'S POV

"Kanina ka pa hinahanap ni Mam Mendoza."

"Mr. Mendoza is on the line. Gusto ka raw niyang makausap."

"Na sayo ba ang report ni Cherry Mendoza?"

Kanina pa nanakit ang tenga ko. Magmula kanina ay paulit-ulit ko na

lang naririnig ang apelyidong iyon. Nanadya ba talaga ang pagkakataon? O napaka-
common lang ng apelyidong Mendoza?

Dahil doon ay naapektuhan ang mood ko. Hindi tuloy ako

makapagtrabaho ng maayos. Hanggang kailan ba ako maaapektuhan ng mga alaala niya?

Mendoza. Iyon ang nakasulat sa isang libro na natagpuan ko noon sa

kuwartong pinagkulungan sa akin ni Louie. Ang totoo ay hindi ako sigurado kung iyon
nga ang apelyido ng binata. Hindi rin naman ako nagkaroon ng pagkakataon na
makumpirma iyon sa kanya.

"Rhyme, pupunta ka ba sa site?" Tanong ni Apple pagkatapos iabot sa

akin ang hinihingi kong record. Tumango lang ako.

"Ngayon ang check-up mo, hindi ba?" Muli niyang tanong.

Check-up? Saka ko lang naalala na pinababalik nga pala akong doktor

ngayon araw na ito. Wala sa loob na natapik ko ang noo.

"Haist! Makakalimutin ka na talaga," she rolled her eyes. "Ako na

lang ang pupunta sa site at ikaw babae mag-half day ka para mapa-check-up mo na
'yang mata mo. Sige ka, baka tuluyan ka nang hindi makakita ng guwapo."

Hindi ko napigilang mapangiti. "Thanks, Pie."

Pabiro na umismid si Apple. "Thank you ka dyan! Basta bukas gusto

ko ng cappuchino frappe at donuts. And take note, JCo Donuts," sabi pa niya bago
bumalik sa puwesto.

Namamangha na sinundan ko siya ng tingin. Ayos din mag-request,

dinaig pa ang naglilihi.
 Kagagaling ko lang sa restroom nang may maabutan akong package sa
table ko. Walang nakasulat kung kanino nanggaling. Pero sa akin naka-address iyon.
Nang buksan ko ang kahon ay nagulat ako sa nakita.

No doubt, si Louie ang sender. Ibinalik niya sa akin ang mga naiwan
kong personal na gamit sa bahay niya. Minsan naisip kong bumalik sa bahay niya para
sana makuha ang mga iyon. Ngunit naunahan na niya ako. Mabuti na rin siguro ang
ginawa ng binata. Hindi ko na kailangan mag-ipon ng lakas ng loob para puntahan
siya. Nawalan na rin ako dahilan para makita siyang muli.

"Miss Del Mar?"

Mabilis akong nag-angat ng mukha nang marinig ang baritong tinig na

iyon.

"Hi," nakangiting bati sa akin ni Dr. Louie Mendoza. "Are you here
for your check-up?" Tanong niya nang umupo sa bakanteng upuan sa tabi ko. Tumango
lang ako. Hindi ko magawang sumagot dahil hindi ko inaasahan na makikita siya.

Another Mendoza. At nagkataon pa kapangalan ni Louie. Ano ba ang

mayroon ang araw na ito at mukhang minamalas ako?

"Babalik din agad si Dra. Sanchez. May dinaanan lang siguro siya."
He added.

I had to admit that he is also a good looking guy. His smile alone
was enough to capture woman's attention. Ang kumuha ng atensyon ay ang pagkakahawig
ng kanyang mga mata kay Louie. Same eye color, same eyelashes and same eyebrow.
Gayundin ang malaking similarities ng kanilang mga mukha.

"Why? May dumi ba ako sa mukha?" Natatawang tanong niya.

"Paano mo nalaman ang surname ko?" Sa halip ay tanong ko.

Tinuro niya ang hawak kong health card at muling ngumiti. Pagkaraan
ay tumayo na siya. "Take care of yourself," aniya na bahagyang tinapik ang ilalim
ng baba ko bago humakbang palayo nang muli siyang lumingon. "Rhyme, you don't have
to worry. I'm pretty sure that he loves you."

Kumunot ang noo ko. What the heck is he talking about?

Napakislot ako nang may mapatid ang mga binti ko.

"Oh I'm so sorry!" Sabi ko sa matangkad na lalaki na muntikan nang

mag-dive sa harapan ko.

"No harm done," he said while smiling and winked at me.

Mabuti na lang at mabait ang mamang ito. Kung iba iyon ay baka
binulyawan pa ako. But he looks familiar. Hindi ko lang maalala kung saan ko siya
nakita.

"Hey, Mark!" Sigaw niya at nagmamadaling umalis.

Sinundan ko siya ng tingin. Ang tinatawag niyang Mark ay walang iba

kundi si Dr. Louie Mendoza. Nakakapagtaka naman lumingon ang doktor at sinalubong
ang mamang matangkad. Ibig sabihin ay magkakakilala silang dalawa. Ngunit paanong
nangyari na Mark ang pangalan ng doktor kung ang suot naman niyang name plate ay
may pangalang Louie Mendoza?
 "Miss Del Mar..."

Napalingon ako nang tawagin ako ng nurse.

"Dumating na po si Dra. Sanchez. Hinihintay na po niya kayo sa

loob."

Finally. At mabilis akong tumayo.

LOUIE'S POV

"Liz, wala ba akong pasyente?" Hindi lumilingon na tanong ko habang

pinaglalaruan sa kamay ang hawak na lapis. Panlimang beses ko na yatang tinanong
iyon. At sa tuwina ay iisa lang ang sagot sa akin ng nursing aide na kasama ko.

"Wala po, dok."

"Sigurado ka?"
Natawa siya. "Wala po talagang dumating."

Isang buntung-hininga ang pinakawalan ko at basta na lang binitiwan

ang hawak na lapis. Matumal ang araw na ito. Kahit isang pasyente ay walang
dumating. Mahaba pa ang oras bago matapos ang duty ko. Inip na inip ako at gusto ko
nang umuwi para matulog.

Dati-rati ay natutuwa pa ako kapag walang pasyente. Ang paborito

kong past time noon ay paglalaro ng games sa cellphone. Kapag naman nagsawa ako ay
halos libutin ko ang buong ospital at nakikipagdaldalan sa bawat nurse station na
mahintuan ko. Ngunit ngayon ay wala ako sa kondisyon na gawin ang mga nakasanayan
ko. Mas gugustuhin ko pang matulog na lang.

Wala sa loob na napahikab ako ng malakas. Agad na lumingon sa akin

si Liz.

"Doc, ba't lagi na lang kayo inaantok? Kulang ba kayo sa tulog?"

Tumango na lang ako. Kahit ang totoo ay sobra-sobra ako sa tulog.

Wala na akong ginawa kundi matulog lalo na kapag nasa bahay. Bukod sa wala akong
kasama at nag-iisa lang ako sa napakalaking bahay na iyon ay wala rin akong
mapaglibangan. Nagdesisyon akong lumabas ng silid. Nagpalakad-lakad ako sa lobby
at walang direksyon kung saan patungo. Bahala na kung saan ako dadalhin ng mga paa
ko.

"Pareng Louie!"

Napapitlag ako nang bigla may umakbay sa akin. Si Tyron.

"Why are you here? Magdo-donate ka naman ba ng dugo?"

"Of course not! Bubugbugin ko na talaga ang pinsan mo kapag pinilit

pa niya ulit ako."

Nagtataka na nilingon ko siya. Kung umakto siya ay parang close

kaming dalawa. Bagaman kaibigan siya ni Mark ay ito ang unang pagkakataon na
nagkalapit kami ng ganito.

"May pinapagawa na naman ba sa'yo? Tell me, ano na naman ba ang

tumatakbo sa isip ng luko-lukong iyon?"

"Playing cupid again. Kung hindi nga lang para kay Vince ay hindi
ko ito gagawin."

Kumunot ang noo ko sa narinig. Sabi ko na nga ba at may binabalak

si Mark. Kaya pala ganon na lamang pagpupursige niya kay Valjean na maging private
nurse ng kaibigan. Tama ang hinala ko. Si Valjean at ang first love ni Vince ay
iisa.

"Pare, chikababe!"

Sinundan ko ang ang tinuro ni Tyron. Mula sa mga taong nag-aabang

ng taxi ay nakita ko ang mukha ni Rhyme.

"Did you see her? That woman in blue dress. Ang ganda niya, di ba?"
Ang tinutukoy ni Tyron ay si Rhyme mismo.

"Where are you going?" Pigil ko sa kanya nang magtangka lalapitan

ang dalaga.

"Pre', hindi sa araw-araw ay makakakita ka ng magandang binibini na

tulad niya. Grab na opportunity bago ka pa maunahan ng iba," muli sana siyang
hahakbang nang pigilan ko.

"You can't!"

Nagtataka na tumingin sa akin si Tyron. "Type mo ba siya? Then go.

Ibabalato ko na lang siya sa'yo."
Parang gusto kong sapakin ng mga oras na iyon ang binata. Kung
makapagsalita ay parang namimigay lang ng isang bagay.

"Nasaan na siya?" Si Tyron.

Paglingon ko ay wala na si Rhyme sa kinatatayuan niya kanina.

Mabilis kong iginala ang mga mata sa paligid. At nakita ko siya na tumawid sa
kabilang kalsada. Hindi na ako nag-isip at nagmamadaling tinungo ang kanyang
direksyon.

"Louie, saan ka pupunta?"

"Kanina pa natin siya sinusundan. Wala ka bang balak na lapitan

siya?"

Ang talim ng tingin ko kay Tyron. Ilang beses na niyang sinasabi sa

akin iyon at natutulilig na ang tenga ko. Hindi ko naman akalain na susunod siya sa
akin. Nagulat na lang ako nang bigla na lang siyang sumulpot sa likuran ko.

"Just leave me alone, okay?" Kung ilang beses ko na rin siyang

pinagtabuyan ngunit makulit din ang isang ito.

Muli kong tinignan si Rhyme sa unahan. Hangga't maaari ayoko siyang

mawala sa paningin ko. Kasalukuyan siyang naglilibot sa loob ng mall. Hangga't
hindi siya nakakauwi ng ligtas sa bahay ay hindi mapapanatag ang kalooban ko.

"Louie, para naman tayong stalker nito. Lapitan na kasi natin yung
chikababe. Sa guwapo nating ito, siguradong papansinin niya tayo."
 Tila wala akong narinig na patuloy sa paglalakad. Bawat hakbang ko
ay maingat. Ayokong makahata si Rhyme na mayroong sumusunod sa kanya.

"May naisip akong diskarte," si Tyron ulit. "Do you want to give it
a try? Trust me, hindi ka mapapahiya sa kanya."

"Will you shut up?" Banayad kong asik. Nasisira ang concentration
ko dahil sa kadaldalan niya.

"I'm just trying to help. Hindi ko naman akalain na ganito ka pala

katorpe."

Konting-konti na lang at malapit nang maubos ang pasensya ko sa

kanya.

"Louie!"

Napalakas ang boses ni Tyron. Dahil doon ay lumingon si Rhyme.

Mabuti na lang at mabilis akong nakapagkubli. Ganon din ang binata na agad ko
namang nahablot sa isang tabi.

"I knew it! Sabi ko na nga ba at kilala mo siya at kilala ka rin

ni-."

Tinakpan ko ng palad ang bibig ni Tyron at saka pasimpleng sinilip

si Rhyme. Nakita kong naglalakad na siya palayo. Mukhang hindi naman siya
nakahalata.

"This is the last time that I will tell you this...utang na loob
tigilan mo na ako! Mind your own business. Kung hindi ka pa rin titigil uupakan na
talaga kita."

"Wooah!" Biglang umatras si Tyron. "Easy bro. Masyado ka namang

high blood. Fine, hindi na kita papakialaman sa diskarte mo," tumalikod na siya at
naglakad palayo. Dinukot pa niya ang cellphone sa bulsa at mayroong tinawagan.
"Hey Mark! Gusto ko lang ipaalam sa'yo ang kalokohan nitong pinsan
mo..." Hanggang sa kinatatayuan ko ay naririnig ko ang boses niya.

Nagpatuloy ako sa pagsunod kay Rhyme. At magmula kanina ay

napapansin ko na may kakaiba sa kanyang mga kilos. Tila wala siya sa sarili na
naglalakad at walang direksyon kung saan patungo. Naisip ko na baka ako ang dahilan
kung bakit siya nagkakaganon. Tama ba ang naging desisyon ko na pakawalan siya?

"Padaanin ninyo ako!"

Dalawang kabataang lalake ang nakita kong humarang kay Rhyme.

"Miss, makikipagkilala lang naman kami sayo."

"Don't worry, we're harmless," nakangisi na sabi naman ng kasama

nito.

Hindi ako nag-dalawang isip na sumugod. Ngunit bago pa ako

tuluyang makalapit ay naunahan ako ng iba.

"May problema ba kayo sa girlfriend ko?" Isang matangkad na lalaki

ang sumulpot sa harapan ni Rhyme. Hinarang pa niya ang katawan upang protektahan
ang dalaga.
 "S-sorry po, Bossing." Nagtakbuhan palayo ang dalawang patpating
lalaki.

"Are you alright?" Pumihit ang nasabing lalake paharap kay Rhyme.

Tumango siya at ngumiti. "Thank you po, Sir."

Hindi ako sigurado pero duda ako na magkakakilala silang dalawa. At
hindi ko maipaliwanag ang kislap sa mga mata ni Rhyme nang makita ang lalaking
tumulong sa kanya.

RHYME'S POV

"Sigurado ka ba na okay ka na?"

Muli akong tumango at ngumiti. Hanggang ngayon ay hindi ako

makapaniwala na makakasalamuha ko siya nang ganito. Minsan sa buhay ko ay
pinangarap ko ang isang tulad niya. At sa dinami-rami na maaaring magtanggol sa
akin, nagkataon pa na siya. Akala ko ay puro kamalasan lang ang naidulot sa akin
nang araw na ito. May natitira pa pala akong suwerte.

"Let's eat. Hindi ko mauubos ang lahat ng ito kung hindi mo ako
tutulungan."

Iyon naman ang napaka-cute niyang ngiti na minsang nagpatibok ng

mabilis sa aking puso. Aminado ako na super crush ko siya noon at marahil ay
hanggang ngayon.

"Sir, hindi ba masyadong marami itong in-order ninyo?"

"Just call me Jared."

"P-pero, Sir..."

"Wala naman tayo sa trabaho. Kaya okay lang na tawagin mo ako sa

first name ko," aniya na nagsimulang kumain.

Hindi mawala-wala ang ngiti sa mga labi ko. Alam ko na mabait ang
amo. Pero hindi ko naman akalain na ganito siya kabait at napaka-down to earth pa.

"K-kamusta na po kayo ng misis ninyo? Hindi po ba dapat nasa

honeymoon pa kayo?"

"Actually, kagagaling lang namin sa honeymoon. Medyo bitin ang

bakasyon pero okay lang," wika niya nang ibaba ang hawak na kutsara at tinidor at
nilapit ang mukha sa akin. "Mukhang nakabuo na kami ni misis," halos pabulong
niyang sabi.

"Congratulation, Sir Jared!" Totoong natuwa ako sa nalaman. Magmula

kasi nang makilala niya ang misis ay tuluyan na niyang tinalikuran ang pagiging
playboy. At ngayon ay nakikita ko siya bilang responsableng asawa at ama sa
magiging anak. Napakasuwerte naman ng babaing minahal niya.

Naihiling ko tuloy sa sarili na sana ay makatagpo ako ng isang

tulad ni Jared. Hindi dahil sa pisikal niyang anyo at estado sa buhay. Sana ay
makatagpo ako ng tulad niya na magmamahal sa akin ng tapat at buong puso. Iyong
handang ipaglaban ang nararamdaman niya para sa akin. At higit sa lahat ay iyong
mamahalin ako bilang ako.
Chapter Eleven: Goodbye Kiss

Two chapters to go, at malapit na pong matapos ang YBTM. Short story lang po talaga
ito at hindi ko na pahahabain pa. At ngayon pa lang ay nagpapasalamat ako dahil sa
kabila ng kakaibang tema ng YBTM ay tinangkilik nyo pa rin at sinuportahan. Salamat
ng marami ;0
Chapter Eleven: Goodbye Kiss

LOUIE'S POV

Pagbalik ko sa ospital ay naabutan ko si Mark na naghihintay sa

akin.

"Where have you been?" Hindi maipinta ang mukha na tanong niya
habang nakaupo sa ibabaw ng table ko.

Dire-diretso ako sa mahabang sofa at basta na lang ibinagsak ang

katawan roon. Pakiramdam ko ay hapung-hapo ako at gusto ko nang matulog.

"Hindi ba sinabi sayo nang madaldal mong kaibigan?" Balik tanong

ko. Honestly, I don't like that guy. Nakakairita ang kayabangan at walang preno ang
kanyang bibig.

"Iniwanan mo na naman ang trabaho mo para sundan siya. You're

getting worse, Louie. Kung parati kang ganyan mas mabuti pang magbitiw ka na sa
tungkulin mo."

Tumingala ako sa kanya. "I told you so, but you never want me to
quit."

"Dahil umaaasa ako na magiging okay ka pa. Pero sa nakikita ko

ngayon, you're hopeless. Patapon na kaya kita sa psychiatric ward!"

Hindi ko napigilang matawa. "Mabuti pa nga at baka sakali na tumino

ang pag-iisip ko, aray-" Binatukan ako ni Mark bago pa ako makaiwas.

"Ako mismo ang mag-aalog ng ulo mo para matauhan ka," asik niya
nang nang humakbang patungo sa table ko. Mayroon siyang kinuha na envelope mula
roon at basta na lang inihagis sa akin. "Sorry kung pinakialaman ko nang buksan
iyan. I just couldn't help it," aniya na pinagkrus ang mga braso sa dibdib.

Sinulyapan ko ng matalim si Mark. Habang tumatagal ay lumalala ang

pagiging pakilamero ng pinsan. Binalingan ko ang nilalaman ng envelope at mabilis
na binasa iyon. It's actually a report from a private investigator. Finally,
natunton na rin nito ang kinaroroonan ni Kirsten.

"What is your plan?" Tanong ni Mark sa pananahimik ko.

"I don't know yet." Biglang nablangko ang utak ko sa nalaman. Hindi
ko alam kung anong gagawin at iisipin.

Matagal na panahon ko ring hinanap si Kirsten. At ngayon alam ko na

kung saan siya matatagpuan, hindi ko rin alam kung ano ang dapat kong maramdaman. I
should be glad, dahil alam kong ligtas siya at walang anumang nangyaring masama sa
kanya. Ngunit bakit tila nagbigay iyon na alalahanin sa akin.
 "Ayoko kong pangunahan ka. But for sure, you know what is the right
thing to do. Just trust you heart, Louie."

Trust your heart! Tila um-echo sa tenga ko ang sinabi niya.

"How can I trust my heart if I can't even trust myself," wala sa

loob na sabi ko. I'm so broken that I don't know myself anymore.

"May alam akong solusyon dyan!" Lumapit sa akin si Mark at

inakbayan ako. Kunot-noo na lumingon ako sa kanya. Parang nahuhulaan ko ang
tumatakbo sa isipan niya.

"May tambay mamaya ang barkada. Maki-join ka sa amin."

"No, thanks! Ayokong uminom," pagtutol ko. Mas gugustuhin ko pang

matulog sa bahay kaysa sumama sa kanila. Bukod doon ay si Tyron lang ang kilala ko
sa mga kaibigan niya.

Bago pa ako makawala sa pagkakaakbay ni Mark ay mabilis niyang

pinulupot ang braso sa leeg ko at inipit ako. "I won't accept no for an answer."

Tuluyan na akong walang nagawa nang kaladkarin niya ako palabas ng

silid.

RHYME'S POV

Napilitan akong sumama sa gimik ng mga ka-workmate ko sa pangunguna

ni Apple. Pauwi na sana ako nang pabalikin nila ako sa office. Birthday daw ni
Patrick at mambo-blow out daw ang binata. Pumunta kami noong una sa isang music
lounge. Ang plano talaga ng grupo ay mag-videoke. Ngunit agad din kaming lumabas
dahil walang bakanteng VIP room. Napadpad kami sa isang bar sa Libis. Bukod sa
hindi crowded ay hindi rin gaanong maingay. Mga light music lang kasi ang
tinutugtog ng live band.

"Kanina ka pa walang kibo?" Tanong sa akin ni Patrick. Magmula nang

umalis kami ay hindi na siya humiwalay sa akin.

Pilit akong ngumiti. "Don't mind me. Pagod lang siguro ako," sabi
ko at muling binalingan ang ladies drink na wala pang bawas sa harapan ko.

"You're really intriging me, Rhyme."

Nang mag-angat ako ng mukha ay amused na nakatitig sa akin ang

binata. I rolled my eyes. Hindi niya napigilang matawa sa ginawa ko.
"Kailan ba tatalab sayo ang charm ko?" Napapailing na sabi niya
nang sumandal sa kanyang kinauupuan.

I know that he likes me. Though, hindi naman siya nagliligaw,

madalas ay dinadaan niya ako sa mga palipad hangin niya. Patrick is a good looking
guy, nice and thoughtful. Kumbaga, boyfriend material. Panay nga ang reto ni Apple
sa kanya para sa akin. Gayundin ang mga kasamahan ko na nagsasabwatan para
paglapitin kaming dalawa.

But I'm looking for some spark. Iyon bang tipo na makakaramdam ako
ng kakaiba sa tuwing kasama o nasa tabi ko lang siya. Iyon bang feeling na may
nakikita akong fireworks, butterflies at roses sa paligid ko, everytime I stare at
him. Weird, pero ganun yata ang mga dreamer na tulad ko pagdating sa love.
Suddenly, bigla kong naisip si Louie. Spark plus fireworks plus butterflies plus
roses equals him. How come na naranasan ko ang lahat ng iyon sa kanya?

Napagbalingan ko tuloy ang ladies drink sa harap ko at ininom iyon

ng bottoms up. Pagkatapos ay umoorder ako ng isa pa sa waiter. Hindi naman siguro
ako malalasing kung makakasampung baso ako.

"Rhyme, samahan mo ako sa restroom," bulong sa akin ni Apple.

"Sure."

Ngunit bago pa ako makatayo nang bigla na lang mag-react ang

kaibigan. "Ano ba! Hindi mo ba tinitignan ang daraa-" Hindi niya naituloy ang
pagmamaldita nang mapatingala siya sa lalaking bumunggo sa kanya.

"I'm sorry. Hindi ko sinasadya," he said with sincerity in his

voice.

"I-its okay," hindi malaman ni Apple kung mangingiti o mamumungay

ang mga mata. Pasimple niya akong siniko at alam ko na ang ibig sabinin n'yon.
Pamilyar sa akin ang mukha ng lalaki. Saka ko lang naalala na siya ang malaking
mama na napatid ko sa ospital. What a small world!
"Hey, it's you!" Napapitlag ako nang bigla na lang niya akong
ituro. "Nandito ka rin pala," dagdag pa niya habang nakangiti.

"Magkakilala kayo?" Maang na tanong ni Apple sa aming dalawa.

Habang ang mga kasamahan ko ay nakatanga lang sa amin.

"No!" Ang lalaki ang sumagot. "But we've met awhile ago." Lumingon
siya sa akin. "It's good to see you here, Miss lady in blue."

I could'nt help but smile. Ang totoo ay naaaliw ako sa karakter

niya.

"This is exciting. Alam na kaya niya na nandito ka?"

Agad na kumunot ang noo ko.

"Wait!" May hinagilap ang mga mata niya sa paligid. "Where are
they? Hayun! Mark!" Bigla siyang sumigaw at tila mayroon kinawayan. Awtomatiko na
lumingon ako. Wala sa loob hinanap sa mga taong naroon ang tinutukoy ng lalaki.
Subalit ang nakita ko ay si Doctor Louie Mendoza. At nakakapagtaka na tumingin siya
sa direksyon namin..

"Hindi ba si Doctor Louie Mendoza iyon?" Naisip kong itanong.

Kanina sa ospital ay tinawag niya rin ito sa pangalang Mark.

Kunot ang noo na niyuko niya ako. "His name is Mark not Louie. Baka
ang tinutukoy mo ay ang pinsan niya na doktor din."

Umiling ako. "I'm pretty sure that his name is Louie. Iyon ang
nakita ko sa suot niyang nameplate."

"Iyon din ang pagkakaalam ko," pagsang-ayon ng kaibigan. Katulad ko

ay nakatingin din siya sa direksyon ng doktor.

Ngumisi ang lalaki. "Guwapo lang ako pero hindi sinungaling." Bigla
niya akong inakbayan at itinuro ang kinaroonan ng tinatawag niyang Mark. "That guy
in the blue shirt is Mark. Guwapo rin siya katulad ko. Iyon nga lang boring ang
buhay. And the other guy sitting beside him is Louie. Guwapo rin iyon, may pagka-
weird nga lang kung minsan."

Mula sa kinatatayuan namin ay nakatalikod ang tinutukoy niyang

Louie. Hindi ko tuloy makita ang kanyang mukha. Ngunit habang tumatagal ang
pagkakatitig ko ay unti-unting nagiging pamilyar sa akin ang bulto ng kanyang
katawan. Lihim kong nahiling na sana ay hindi siya ang taong nasa isip ko.

"Though, magpinsan silang dalawa ay hindi naman sila magkamukha,"

pagpapatuloy ng matangkad na mama. "May similarities, yes. Pero imposible na
mapagkamalan mo ang bawat isa."

Nahigit ko ang paghinga nang bigla lumingon ang lalaking tinutukoy

niya. It's him!

"Naniniwala ka na ba sa akin magandang binibini?"

"That jerk!" Bigla na lang lumabas sa bibig ko iyon habang hindi

inaalis ang pagkakatitig sa binata.

"Do you know him?"

Hindi ko nagawang sumagot. Naniningkit ang mga mata na sinugod ko

ang kinaroroonan niya.

"Patay kang Louie ka!" Nagmamadali akong sinundan ng matangkad na

mama, pati na rin si Apple.

Pinukpok ko ng malakas ang mesa na ikinagulat ng dalawang binata.

"Rhyme!" Nanlaki ang mga mata ni Louie nang makita ako. Bigla
siyang napatayo.

"Yeah, its me!" Pagalit kong sagot. "I'm glad that you're not
mistaken me as Kirsten anymore. How did you do that?" Pagkatapos ay binalingan ko
si Mark. "Hello, Doctor Pretender. I hope that you really have fun doing your
pretending thing. Nice one!"

"Rhyme, we need to talk," tangkang hahawakan ako ni Louie subalit

agad akong nakaatras.

"Don't touch me! Wala kang karapatan na pigilan ako," I gritted my

teeth. "I have had enough of what I can take from you. Sa nakalipas na mga araw
wala ka nang ginawa kundi guluhin ang buong sistema ko. I should be mad of you.
Pero hindi magkapuwang sa puso ko ang magalit dahil sa mga ginawa mo. Intead I
found myself falling in love with you. And to think you're a jerk, wala ka pa rin
karapatan na pagmukhain akong tanga!"

"Rhyme..."

"No, let me finish," agap ko na halos mag-isang linya ang aking mga
mata. "I just don't get it. Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niyang
magpanggap bilang ikaw..." Sabay turo ko kay Mark. "Kung pwede naman ikaw mismo ang
humarap sa akin. Why? Are you worried na baka maghahabol ako sayo? Na guguluhin
kita pagkatapos? You should have known me better that."

"Rhyme please..."

"Don't please me, damn you! How I wish I never met you. I hate you
for coming into my life!"
 Nahagilap ng mga mata ko ang baso sa mesa. Dinampot iyon at
isinaboy sa kanya ang laman. Ngunit sa halip na si Louie, nasalo iyon ng matangkad
na mama na bigla na lang sumulpot sa harapan ng binata.
Patakbo akong lumabas pagkatapos. Ang unang pumasok sa isip ko ay
ang makaalis sa lugar na iyon.

"Rhyme!" Patakbong habol ni Louie. Sinundan niya pala ako. Upang

makaiwas sa kanya ay basta na lamang akong tumawid ng kalsada. Isang rumarasang
sasakyan ang hindi ko napansin na paparating. Muntikan na akong masagasaan kung
hindi agad ako nahablot ni Louie pabalik ng sidewalk. I was shocked.

Nagtagpuan ko na lang ang sarili sa mga bisig niya. Yakap-yakap

niya ako ng mahigpit. "Oh god! You scared me to death!"

For a while, hinayaan ko ang sarili sa mga bisig niya. I'm foolish
for missing him so much. At bago ko pa namalayan, sunud-sunod ang pagpatak ng aking
mga luha. Kahit anong pigil ko ay hindi ko magawa.
"L-let go of me," pagpupumiglas ko subalit mahigpit ang pagkakayap
ni Louie sa akin. Nang hindi niya ako bitiwan ay pinagsusuntok ko siya sa dibdib.
"P-please let go of me..." Another minute in his arm is killing me.

Kung gaano ako katagal umiiyak ay hindi ko alam. Basta ang alam ko
ay hindi lumuluwang ang pagkakayakap niya sa akin. Hinayaan niya lang ako na ibuhos
ang lahat ng sama ng loob at galit ko.

Tumingala ako sa kanya pagkatapos. Nakatitig si Louie sa akin in

misty eyes.

"I-I hate you..." I said choking a sob.

"I know...and I'm sorry," he said brokenly. "I have never wanted to
deceived you. Never before at hindi ngayon. Pagkatapos ng mga ginawa ko sayo,
nawalan ako ng lakas ng loob na harapin ka. Hindi ko magawang magpakita sa'yo dahil
alam kong mas lalo ka lang masasaktan."

"Pero sa ginawa mo lalo lang akong nasasaktan."

"Forgive me, Rhyme. But you don't... I-I'm sorry." Naramdaman kong
lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin hanggang sa tuluyan niya akong pinakawalan.

"Si Kirsten pa rin ba?" Kinakabahan na tanong ko.

Hindi kumibo si Louie.

"I-I understand," halos hindi lumabas sa bibig ko iyon. Kahit anong

gawin ko ay hindi ko mapapalitan si Kirsten sa buhay niya. Magkamukha man kami pero
magkaibang tao pa rin kaming dalawa.

"Rhyme..."

Yumuko ako. I don't want him to see the pain in my eyes. And I knew
I was going to cry again. Ganon na lamang ang pagpipigil ko sa sarili.

"You don't have to say anything... just go."

Ngunit imbes na umalis ay nanatili lang siya sa harapan ko.

"Don't make this hard for me, Louie. Please go," pagsusumamo ko.
 Ilang sandali pa siyang nanatili sa harapan ko bago ako biglang
hinapit at saka hinagkan. He kissed me endlessly. Long kisses that made me believe
he is mine.

"I love you," he ruggedly and buried his face in my hair.

Pagkatapos ay naghihirap ang loob na pinakawalan ako. And before I could say
anything, he was out of my reach.

He said he loves me but why he walk away? Did he kissed me just to

say goodbye?

Chapter Twelve: Hope

Chapter Twelve: Hope

RHYME'S POV

I woke up with a smile in my lips. Silly, I'm not a morning person.

But I feel good and light today. Siguro dahil maaga akong natulog kagabi kaya fully
charged ang energy ko.

"Good morning, Mom!" Masiglang bati ko nang bumaba.

Tinignan ako ni Mama na may pagtataka sa kanyang mukha. "Nandito ka

pa? Akala ko nakaalis ka na."

Mabilis na lumipad ang mga mata ko sa orasan. Shemay! Late na ako!

Halos tumakbo ako maabutan lang ang papaalis na bus. I almost

couldn't make it. Mabuti na lang at napansin ako ng mamang konduktor at pinahinto
ang bus.

Thank god! Saka lang ako nakaramdam ng relief nang tuluyang

makaupo. In just five minutes, nagawa kong maligo at magbihis. Nakapag-set ako ng
new record sa sobrang magmamadali. At sa tantiya ko ay aabot pa ako sa tamang oras
sa office. Huwag nga lang sana akong ma-traffic.

Wala sa loob na lumingon ako sa bintana. I saw my reflection in the

glass. My eyes are still swollen from sleep and my tangled hair loose in my
shoulder. Geez! Hindi ko man lang nagawang ayusin ang sarili. Hinalungkat ko ang
mga gamit sa loob ng bag at nag-ayos. Wala akong pakialam sa mamang katabi ko na
kanina pa pinagmamasdan ang mga kilos ko. Ngayon lang siguro siya nakakita ng dyosa
na bagong gising.

Awtomatikong napangiti ako nang makita ang fountain sa Magallanes.

Everytime na makikita ko iyon ay nare-relax ako. Kung binebenta nga lang iyon ay
ako ang uunang bibili at ilalagay ko iyon sa bakuran ng bahay namin, kung saan ay
makikita ko iyon agad pagdungaw ko ng bintana tuwing umaga. Pagkatapos maraming
bulaklak sa paligid at mga butterflies na lumilipad. Hay! Gumagana na naman ang
imagination ko.

Himala na nakarating ako on time sa office. Actually ahead pa nga

ako ng two minutes. Magiliw akong sinalubong ng mga kasamahan. Everyone is smiling
at me. Pagdating sa cubicle ay may naabutan akong frappe sa ibabaw ng table ko.
Hindi ko na kailangan hulaan kung kanino iyon nanggaling. Pag-upo ko ay tumunog ang
cellphone ko. May nag-text. At hindi na ako nasorpresa na malamang si Tyron ang
sender.

Hanggang ngayon ba hinihintay mo pa yung taong magmamahal sayo? Wag

kang mag-aala... on the way na ako!

Napahagalpak ako ng tawa bago ko pa mapigilan ang sarili.

Napatingin tuloy ang mga kasamahan sa direksyon ko.

"Huy! Para kang luka-luka dyan!" Nasa harapan ko na pala si Apple

at nakatunghay sa akin.

"Good morning, Pie." I still managed to greet her. "Thanks for the
frappe. You're so sweet."

She rolled her eyes. "Ngayon lang iyan. Bukas may bayad na!"

Lalong lumuwag ang pagkakangiti ko. Isang buwan na niya akong

binibigyan ng paborito kong frappe. Alam ko naman na iyon ang paraan niya para i-
comfort ako. She is always there for me, especially at my worst. At malaki ang
naitulong niya to bring back my old self.

I told her about Louie, actually everything about us. Hindi ko

kayang ipaliwanag ang naging reaksyon niya sa mga nalaman. Hindi raw siya
makapaniwala na magagawa kong maglihim sa kanya. Nagtampo nga siya noong una pero
hindi rin niya ako natiis.

"I'm glad to see the glow in your eyes again," she said smiling.
Pagkaraan ay umangat ang kilay niya. "Don't tell me na siya ang dahilan?"

Muli akong tumawa. "Tyron? I don't think so."

"You mean...wala siyang dating sayo? Oh come on, girl! Sa guwapo

niyang iyon basted agad siya?"

"Correction, hindi siya nanliligaw sa akin."

"Kung hindi siya nanliligaw bakit parati kayong magkasama?" Nang-

iintrigang tanong ng kaibigan. Hindi naman lingid sa kanya ang madalas na pagsundo
sa akin ng binata after office hour.

"He's just friendly and he always makes me laugh."

"And?"

"I don't think he's interested in me." Pinigilan ko ang pag-ikot ng

mga mata. "Mabait lang talaga siya."

Isang araw ay nagulat na lang ako sa pagsulpot ni Tyron habang nag-

aabang ako ng masasakyan pauwi. He offered me a ride and asked me to dine with him.
Hindi ako nagdalawang isip na sumama sa kanya kahit na hindi ko pa siya gaanong
kakilala. Mukha naman siyang harmless. At that time I badly need someone to talk
to. And I think I found the right person in him when he told me that we are only
having a friendly date. Don't expect to much. Hindi raw niya ako type. Ngunit imbes
na mainis sa kanya ay natagpuan ko na lang ang sarili na tumatawa sa mga jokes
niya.

And since then, naging madalas ang paglabas namin dalawa. I had to
admit that I really enjoy his company. He never failed to make me laugh. Para
siyang stand up comedian na hindi nauubusan ng mga linya. He really helped me to
get over the pain and loneliness. I owe him for being okay now. Wala na ang
bitterness sa dibdib ko. At tanggap ko na rin ang nangyari sa amin ni Louie.

Kahit papaano ay naiintindihan ko si Louie. He wouldn't tell me he

loves me if he really not. Ngayon ko na-realize na hindi naging madali para sa
kanya na i-let go ako. Maybe he was having a hard time on choosing betwen me and
Kirsten. Iyon nga lang, hindi ako ang pinili niya.

Subalit sa kabila ng mga nangyari, I'm still holding on to his

words. Nagbigay iyon ng munting pag-asa sa akin. Walang kasiguraduhan kung babalik
pa si Louie at kung babalikan pa niya ako. But I'm still willing to wait for him.
My hearts tells me to do so.

"Oo nga pala," nag-angat ako ng mukha nang muling magsalita si

Apple. "Tumawag ulit si Mr. Mendoza at ikaw talaga ang gusto niyang mag-redesign ng
bahay niya."

Sumimangot ako. "I can't. At alam mo iyan." Tambak na nga ang

trabaho ay dadagdagan pa niya. "Bakit kasi hindi na lang ikaw?"

"Gustuhin ko man pero ikaw talaga ang gusto niya." She crossed her
arms. "Ano bang meron ka na wala ako?" May halong pagbibiro na sabi ng kaibigan.

Hindi ko rin alam kung bakit ako ang gusto niya. I don't know him.
Hindi ko pa nga siya nami-meet ng personal. Actually, Mr. Mendoza lang ang alam
kong pangalan niya. Kahit si Apple ay walang idea kung ano ang kanyang first name.
Never ko pa siyang nakausap, kahit man lang sa phone. Basta lahat ng gusto niyang
sabihin sa akin ay pinadadaan niya sa kaibigan.
"I really can't," pinal kong sabi. Kahit gaano pa ka-tempt ang
offer niya ay hindi nila ako mapipilit. Bukod sa nahihiwagaan ako sa pagkatao ng
Mr. Mendoza na iyon, ayokong ma-stress sa sobrang dami ng trabaho.

"I can't find it! Saan mo ba talaga nakita ang sinasabi mong
wallet?" Naiinis na sabi ko kay Apple sa kabilang linya. Inutusan kasi niya ako na
dumaan sa mall at hindi ako makatangi. "I swear, kapag hindi ko talaga nakita uuwi
na lang- Oops!" Hindi ko napansin ang nakasalubong na lalaki at nabunggo ko siya.
Nabitiwan ko tuloy ang aking shoulder bag.

"Sorry," sabi ko at mabilis na yumuko para pulutin ang mga gamit.

Bagaman hindi nagsalita ang lalaki ay tinulungan naman niya ako. "Naikot ko na
halos ang buong second floor pero hindi ko pa rin makita ang boutique na iyon!"
Hindi pa ako tapos sa paglilintanya sa kaibigan. Sa inis ay hindi ko nagawang
pagtuunan ng pansin ang kaharap. Basta ang alam ko na lalaki siya, maputi at
matangkad. Inabot niya sa akin ang kahuli-hulihang gamit ko. "Thanks!" Ngunit
nakakapagtaka na hindi niya binibitiwan iyon kahit anong hila ko. Mag-aangat na
sana ako ng mukha nang magsalita si Apple sa kabilang linya. "What! Nasa third
floor ang boutique?" Kaya naman pala! Masasabunutan ko talaga ang kaibigan kapag
nagkita kami. Dumiretso ako sa pinakamalapit na escalator nang bigla akong
mapahinto. Pamilyar sa akin ang pabango ng nasabing lalaki. Mabilis akong lumingon.
Ngunit hindi ko na siya ulit. Weird! I shook my head at humakbang palayo.

Paglabas ko ng mall ay natanaw ko ang mahabang pila sa abangan ng

taxi. Naisip kong tumawid sa kabilang kalsada. Magdyi-jeep na lang siguro ako.
Habang nag-aabang nang may bigla na lang huminto na itim na SUV sa harapan ko. Sa
gulat ay napaatras ako. Iyon na naman ang pamilyar na kaba sa aking dibdib.
Nangyari na ang ganitong eksena dati. Ang pagkakaiba nga lang ay si Tyron ang
bumaba ng sasakyan at hindi ang taong inaasahan ko.
 "Ikaw lang pala," dismasyado na sabi ko.

"Tinakot ba kita? Sorry, kaskasero kasi ang driver ko," aniya at

nakangising nilingon ang sasakyan. "Hatid na kita pauwi," at iginiya niya ako
pasakay. Hindi na ako tumanggi. Pag-upo ko sa backseat ay nasorpresa ako nang
makita si Mark sa may driverseat.

"Hi," matipid niyang bati nang lumingon. Pilit akong ngumiti. Hindi
pa rin ako komportable sa kanya pagkatapos ng ginawa niyang panloloko.

"Oo nga pala, Rhyme may surprise ako sayo." Si Tyron pagkatapos
maupo sa tabi ko. Walang kibo na pinatakbo ni Mark ang sasakyan.

"Surprise?" Kunot-noong tanong ko. "Ano naman ba ang kalokohan na

tumatakbo sa isip mo?" Duda kasi ako sa sinasabi niyang surprise.

"Basta!" May kinuha siyang itim na tela sa bulsa. Hindi ako

sigurado kung panyo bang matatawag iyon. "But I need to cover your eyes. Para mas
may thrill."

"Kailangan ba talaga?" Wala sa loob na tumingin ako kay Mark mula

sa rear mirror. Tahimik lang siyang nakamasid sa amin. Ayoko sanang pumayag pero
wala akong nagawa sa pagpupumilit ng binata.

"We're here," narinig kong sabi ni Tyron nang huminto ang sasakyan.

"Anong lugar ba ito?" Naisip kong itanong. Kanina pa kasi ako naku-
curious sa sinasabing niyang surprise. Naramdaman ko na lang ang mga kamay na
umalalay sa akin pababa ng sasakyan. At ilang sandali pa ay dalawa na silang
umaalalay sa akin patungo sa isang lugar na sila lamang ang nakakakita. "Tyron,
siguraduhan mo lang na hindi mo ako ginu-goodtime. Malalagot ka talaga sa akin!"
Banta ko. Ngayon ako nagsisisi kung bakit pa ako sumama sa kanila.

Narinig kong tumawa si Tyron. Lalo lamang tuloy akong kinutuban.

"Stay still," banayad na utos sa akin ni Mark nang bitiwan ako.

"Huwag mong aalisin ang blindfold mo hangga't hindi ko sinasabi, okay?" Naramdaman
kong umiikot siya sa likuran ko at nakarinig ako ng mga yabag papalayo. Ilang
sandali akong nakiramdam sa paligid ko. Nakakadududa ang sobrang katahimikan.
"Tyron! Mark!" Tawag ko. Subalit hindi sila nagre-response. I knew
it! Nabiktima ako ng kalokohan nila. Mabilis kong inalis ang nakatakip sa aking mga
mata. Ilang beses akong kumurap hanggang sa tuluyan maging malinaw ang paningin ko.
Napasinghap ako sa nakita.

This is not a good joke!

I'm in the same room kung saan ako minsang kinulong ni Louie. Kung
ganon ay nasa loob ako ng kanyang villa. Agad kong tinungo ang pinto. Mabuti na
lang at hindi iyon naka-locked. Lumabas ako at binagtas ang kahabaan ng hallway.
Parang kailan lang ay narito ako sa lugar na ito. Kung ano ang arrangement ng mga
kagamitan noong umalis ako ay ganoon pa rin hanggang ngayon.

"Tyron! Mark!" Muli kong tawag. "This not funny anymore! I hate you
both!" Subalit katahimikan pa rin namamayani sa buong paligid. Where are they? Baka
naman iniwan na nila ako dito?

Napahinto ako sa tapat ng silid ni Louie. Tila mayroon nag-uutos sa

akin na pumasok doon. Halos hindi ako humihinga nang pihitin ko ang doorknob. Hindi
iyon naka-locked. Humakbang ako papasok at kinapa ang switch sa dingding.
Nagsalubong ang mga kilay ko sa malaking pagbabago ng buong silid. Wala na roon
ang mga naka-dislay na picture frame ni Kirsten. Subalit naroon pa rin ang malaking
larawan na nakasabit sa dingding.

Pero teka! Doon ko lamang tuluyan natitigan ang nasa larawan. Paano
napunta ang picture ko roon? Sigurado ako na ako iyon at hindi si Kirsten..

Narinig kong may tumikhim mula sa aking likuran. Mabilis akong

pumihit paharap. Subalit mas lalo lamang akong nasorpresa sa nakita. Louie is
standing a few steps away from me.

"Hi!" Bati niya na sinamahan ng alanganing ngiti.

Marahan kong pinilig ang ulo. This is not happening! Ngunit kahit
makailang ulit ko pang kurutin ang sarili ay nanatili siyang natayo sa harapan ko.

"How are you, Rhyme?"

"N-not good." Awtomatikong lumabas iyon sa bibig ko.

The pain in his eyes surprised me. "I'm sorry."

Sorry for what? Gusto ko sanang itanong pero sa halip ay iba ang
lumabas sa bibig ko.

"How about you, Louie?"

"Better."

He really look better now than before. Mabuti pa siya!

"G-good...for you," tila may kung anong bumara sa lalamunan ko.

Pilit akong ngumiti.

Louie stared at me. And for a long moment he was silent. I looked
the other way instead, fighting off the tears. I missed him so much.

"W-where are they?" I managed to ask, bago pa kainin ng emosyon ang

buong sistema ko.

"Who?" Kumunot ang noo niya.

"Sina Tyron at Mark. They brought me here...intensionally, I

guess."

He grinned. "I don't know. Hindi ko naman sila nakita."

Tumango-tango ako. Obyus na sinet-up ako ng dalawang iyon. Humanda
sila sa akin mamaya!

"Kararating ko lang from New Jersey...mga two days ago,"

pagpapatuloy ni Louie.

Alam kong nagpunta siya roon. Si Tyron ang nagsabi sa akin. Pero
hindi ko alam na nakabalik na pala siya.

"Have you met her?" Ang tinutukoy ko ay si Kirsten. Alam ko rin na

siya ang dahilan niya.
 Tumango si Louie. "Yes."

Napakagat-labi ako nang marinig iyon. I wish I never asked. Pero

mas mabuti na malaman ko iyon mula sa kanya.

"How is she? I mean...kayong dalawa, o-okay na ba kayo?"

"She is happy and contented...with her own family."

"Oh!" Bulaslas ko. Saka ko lang naaalala na minsan binanggit sa

akin ni Bianca ang tungkol pagkakaroon ni Kirsten ng anak at asawa. Iyon ang
dahilan kung bakit iwanan niya si Louie. "Paano na kayo-"

"Let's not talk about her," agap niya sa sasabihin ko. Seems like
he's okay, sa kabila ng mga nalaman niya tungkol sa dating nobya. Subalit hindi
iyon ang inaasahan ko mula sa kanya.

"Hey, don't look at me like that." He said laughing this time.

"Like what?" I asked stupidly.

"Like you want to hold me in your arms." His eyes are glowing.

My cheeks warmed. Ganoon na ba ako ka-transparent para mabasa niya

ang nasa isipan ko? Oh I forgot! Psychiatrist nga pala siya, he is expert in mind
reading.

"Come here, Rhyme," he extend his arms to mine. I fight the urge to
accept it. Nang hindi ako kumilos ay siya ang humakbang patungo sa direksyon ko.

"Stop there!" Pigil ko na nagpahinto kay Louie. Ngayon pa lang ay

parang gusto nang magwala ng puso ko. Paano pa kaya kung tuluyan siyang makalapit
sa akin?

Subalit hindi marunong makinig ang binata. Sa isang iglap ay nasa

tabi ko na siya, giving me a tight and crushing embrace. "God! I miss you so much."

And I miss you too!

Hinayaan ko ang sarili sa kanyang mga bisig. Malakas pa rin ang

pagtibok ng puso ko at siguro ay hindi na magbabago iyon. Unless magka-amnesia ako
at makalimutan na siya ang minahal ko. But even then, I knew my heart could still
recognize him. Siya lang naman ang lalaking minahal ko ng ganito.

"Stay..." He whispered in my ear.

Tumingala ako sa kanya. Confused I stare back. Pamilyar sa akin ang

emosyon na nakikita ko sa kanyang mga mata. At alam kong hindi iyon para sa akin.
Inilagay ko ang mga kamay sa dibdib niya at marahang kumawala. "Hindi ako si
Kirsten."

Puzzled he looked at me. "I know. Iniisip mo ba na hanggang

ngayon..." Hindi niya naituloy ang sasabihin nang bigla siyang tumalikod at nagmura
sa aking pagkamangha. Pagkaraan ng ilang sandali ay muli siyang humarap sa akin.
Controlled this time. "I can tell who you are. My heart can recognize you. At kahit
pa siguro mawala ang memorya ko ay maalala pa rin kita. Ganon ka kahalaga sa buhay
ko, Rhyme."
 "You can't blame me. I know how much you love her... I know-"

He kissed me on my lips even before I could finish my word. And

then let go of me. "I love you for what you are, Rhyme. I had loved you despite
everything I knew about you. Hindi ko rin alam kung bakit. Basta minahal na lang
kita ng lubos."

I stared at him with wide-eyed. He loves me? Hindi ko alam kung

dapat ko iyong paniwalaan. "But why do you chose her over me?" Saglit na dumaan sa
isip ko ang gabing iniwan niya ako.

"I did not choose her. Instead, I chose you. Iyon ang nagbigay sa
akin ng lakas ng loob para harapin si Kirsten. We never had a closure. And I want
to do it personally para mawala na rin ang bigat dito sa dibdib ko.. .I was in
denial. I was so broken to let go of the love I had for her. But now I'm letting go
of Kirsten's memories and ready to open my heart again. And this time with you."

Hindi ko malaman kung paaano ipapasok sa isip ang lahat ng sinabi

niya. It warmed my heart that I was speechless for a moment. He cupped my face with
both hands.

"I'm sorry for being coward. Hindi ko magawang humarap sayo

hangga't hindi ako nabubuo. Gusto kong itama ang mga pagkakamaling ginawa ko. I
want to start in a clean slate. No inhibition and pretenses... I will no longer be
afraid to know what else is true about my feelings. Thanks to you, Rhyme. You never
know how much you changed my life."

The tenderness in his voice. The love reflectiong from his eyes and
declaration of love for me, lahat iyon ay sama-samang nagpalambot ng puso ko. I
believe him now.

"You also changed my life, Louie..." Now it's my turn to smile. " I
knew that I'm already belong to you since the day you kidnapped me."

"You're always belong to me, Rhyme, to my heart," he grinned as he

bends his head and touched my forehead to his. "I will never let you go again."

"Never?"

He smiled again. "Never."

"Oh, I love you so."

"And I love you too."

For a second his dark eyes are on mine. Then he touched my face and
leaned closer. He kissed me between the eyebrows and on the tip of my nose and
carefully fit his mouth to mine, kissing me lightly and tenderly.

"I hate to say this," he said, "But we have to stop now." When I
open my eyes I saw Tyron and Mark watching us with a grin on their lips.

"I really don't care," I stand on my tiptoes and pressed my lips to

his.

Saka ko na lamang sila sisingilin sa pakikialam nila.

Epilogue

EPILOGUE
I now pronounce you, husband and wife.
Nagpalakpakan ang lahat ng mga tao sa loob ng simbahan. Everyone is happy to see
the newly wed.
You may now kiss the bride.
Lalong lumakas ang hiyawan. They couldn't wait to see the much awaited kissing
scene.
"I love you, Rhyme. I love you and I love you," bulong sa akin ni Louie na hindi
pinapansin ang mga nakapaligid sa amin dalawa. His eyes filled with so much love.
Hindi ako sumagot. Although, I smiled thru misty eyes.
"Bakit umiiyak ka?" Tanong niya sa amused na tono.
"I'm so happy for Apple," idinampi ko ang panyo sa gilid ng mga mata. Finally,
nagkaroon ng katuparan ang matagal na pinapangarap ng kaibigan na magkaroon ng
happily everafter na lovelife. Nagkabalikan sila ng dating nobyo. At pagkaraan ng
dalawang buwan ay nagdesisyon ang mga ito na magpakasal. Inunahan pa ako.
"Envy?" He teased.
"Of course not!" Pagkakaila ko sabay iwas ng mga mata. Pero sa loob-loob ko, sino
bang babae ang hindi gugustuhing makasal sa taong mahal niya?
Mahigit tatlong buwan pa lang ang relasyon namin ni Louie. It's too early to talk
about wedding. Bukod doon, nahihiya rin akong banggitin iyon sa kanya. Ayoko siyang
pangunahan. Baka isipin niya ay pini-pressure ko siya. At gusto ko ay magkaroon
siya pagkukusa.
"Stop reading what's on my mind?" Ismid ko. Titig na titig kasi siya sa akin.
Natatawa na hinapit niya ako at ikinulong sa mga bisig niya. "I don't have the
ability of reading people's mind... I'm just an ordinary man who is truly, madly,
deeply in love with a beautiful lady infront of me. She held my whole life and I
don't even care." There's a light in his eyes that made me feel warm.
He bends his head and tried to kiss me. But I stopped him and pulled away. "This is
my bestfriend's wedding. Ayokong isipin niya na inaagawan natin siya ng atensyon,"
I said smiling. May mangilan-ngilan na bisita ang nakatingin sa aming dalawa.
He rolled his eyes. "Fine, I let you win this time."
Palabas na ako ng kuwarto nang muling bumalik para tignan ang sarili sa salamin.
Napangiti ako nang ma-satisfy sa nakita. Niyaya akong mag-dinner date ni Louie kaya
ganito na lamang ang effort ko na mag-ayos. Gusto ko na maging maganda sa paningin
niya kahit ilang beses na niyang sinasabi sa akin na ako ang pinakamagandang babae
sa buhay niya.
"Hi," bati ko na sinamahan ng matamis ng ngiti.
"You never know how lovely you looked," he said breathlessly, his eyes are on mine.
"Sorry, hindi ko na nagawang makapagpalit," nahihiyang sabi niya at niyuko ang
sarili in his usual slack ang longsleeve shirts. Pagkagaling niya sa ospital ay
dumiretso na siya sa bahay para sunduin ako.
"It's okay." I replied with a smile. Humakbang ako palapit sa kanya at binigyan
siya ng mabilis na halik sa pinsgi. "Hindi naman nabawasan ang kaguwapuhan mo,"
bulong ko sa kanya.
He grinned and returned my kiss. "I know."
I laughed. At pabiro na kinurot siya sa tagiliran. "Conceited!"
"We're here." Inihinto ni Louie ang kotse sa tapat ng isang resto at nagmamadaling
bumaba para pagbuksan ako ng pintuan. Magkahawak-kamay kaming pumasok sa loob.
"Just wait me here, sandali lang ako," aniya bago ko pa siya mapigilan. Naiwan
akong mag-isa sa table. Inisip ko na lang na baka magtutungo siya ng restroom.
Maya-maya ay may isang babae ang lumapit sa akin at nakangiti na inabutan ako ng
rosebud. Ayoko sanang tanggapin iyon pero naging mapilit ito. Ilang sandali ay
isang lalaki naman ang nag-abot ulit sa akin ng rosebud. Pagkaraan ay may lumapit
ulit sa akin. Hanggang sa umaabot sa isang dosenang bulaklak ang natanggap ko sa
mga taong hindi ko kilala.
Ang unang pumasok sa isip ko ay si Louie. Hanggang sa mga oras na iyon ay hindi pa
ito bumabalik. Hindi kaya gusto niya akong sorpresahin?
I stiffed when I heard the familiar sounds behind me. Paglingon ko ay nakita ko si
Louie, nakaupo mismo sa tapat ng piano at tumutugtog. His dark eyes are on mine as
he started to sing.
It's the way she fills my senses
It's the perfume that she wears
I feel I'm losing my defenses
To the color of her hair
And every little piece of her is right
Just thinking about her
Takes me through the night
It warmed my heart that I was speechless for a moment. How sweet of him!
Every time we meet
The picture is complete
Every time we touch
The feeling is too much
She's all I ever need
To fall in love again
I knew it from the very start...
He winked at me.
She's the puzzle of my heart.
Hanggang sa matapos siyang kumanta ay parang nakalutang pa rin ako sa hangin. He
really surprise me. Napatuwid ako ng upo nang tumayo siya at humakbang patungo sa
akin. Ang isang kamay niya ay nasa bulsa ng pagtalon. Tila mayroon itong dinudukot
mula roon.
I held my breath. Isa lang ang naiisip ko na maaaring mangyari.
Oh my god! Is he going to...propose?
Ngunit bago pa man tuluyang makalapit sa akin si Louie ay naagaw ang atensyon ng
lahat sa babaeng nag-iiyak sa bandang kaliwa ko. Paglingon ko ay isang lalaki ang
nakaluhod sa harap nito, offering her a ring.
"I said, will you marry me?"
Sunud-sunod ang ginawang pagtango ng babae bago tuluyang sumagot. "Yes."
Mabilis na tumayo ang lalaki para yakapin ang nobya at walang babala na hinalikan
ito. Everyone is cheering for them. Nakamata lamang ako sa kanila.
"COngratulation," nilapitan ni Louie ang lalaking nag-proposed at nakipagkamay.
Ibig sabihin ay magkakilala ang mga ito.
"Thanks for the song, bro!"
So...the song is not for me. Wala sa loob na niyuko ko ang hawak na mga bulaklak.
"Did you like the flowers?" Louie asked me. Bago ko pa namalayan ay nasa tabi ko na
siya.
Tumango lang ako at pilit na ngumiti. At least the flowers are really mine.
"I have a secret I want to tell you," he whispered softy. "That song...is really
meant for you."
Mabuti na lang at sinabi niya iyon. Gusto ko na talagang magtampo sa kanya.
"Really?" I pouted.
He answered me with a kiss.
"Louie..." tawag ko nang hindi siya makita sa loob ng kanyang opisina. Napasugod
ako sa ospital nang tawagan niya at parang bata na nagsumbong na masama raw ang
kanyang pakiramdan.
"I'm here," he said, almost whispering. He was lying in the couch with one arm
around his head. His eyes are closed.
"You alright?" Nilapitan ko siya at naupo sa tabi niya. Tumango lamang siya.
Umangat ang kamay ko sa kanyang noo. Normal naman ang kanyang body temperature.
"Masakit ba ang ulo mo?" Tanong ko ulit.
Doon lamang siya nagmulat ng mga mata. I met his eyes and he smiled back. "Let's
get out of here," sabay tayo at hinila ako sa kamay palabas ng pinto.
"S-saan tayo pupunta?" Naguguluhan na tanong ko. "Akala ko ba masama ang pakiramdam
mo?"
Lumingon si Louie sa akin. Hindi siya sumagot pero ngumiti.
"Hey, where are you going?" Tanong ni Mark nang makasalubong naming dalawa sa
hallway. Nilagpasan lang namin siya.
"Wish me luck." Walang likod-lingon sagot ni Louie habang patuloy akong hinihila
palayo.
Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ni Louie at dinala niya ako sa isang park.
Actually it's a park for children. Dahil ordinaryong araw, mangilan-ngilan lamang
ang mga batang naglalaro roon.
"I want to have a big family," aniya nang lumingon sa akin. Magkatabi kaming
nakaupo sa isang bench na gawa sa bato. "Okay na sa akin kahit mga limang anak.
What do you think?" Pinisil niya ang kamay ko at alanganing ngumiti.
Hindi ako sigurado pero pakiwari ko ay nate-tense siya ng mga oras na iyon. Siguro
dahil ito ang unang pagkakataon na nagbanggit siya ng tungkol sa ganitong bagay.
"Gusto ko tatlo lang," sagot ko.
"Apat."
Natawa ako sa hirit niya. "Sige, lima na lang."
"Deal," he smiled sheepishly. Kinuha niya ang mga palad ko at dinala sa kanyang
bibig and kissed them, his eyes never left mine.
"Will you be the mother of my children?"
"Huh?" Hindi ko gaanong naintindihan ang sinabi niya dahil ang atensyon ko ay nasa
aking kamay. Parang magic ay nagkaroon akong bigla ng singsing sa ring finger.
Paano nangyari iyon?
"Be my wife, Rhyme," he proposed solemnly.
"Oh!" Bulaslas ko nang rumehistro sa isip ang ibig nitong sabihin. Too stunned to
say anything. Nang maka-recover sa pagkabigla ay tumango na lang ako.
"I want your answer," seryosong sabi niya habang nakatitig sa akin.
"Y-yes. Of course I want to be your mother, I mean...I want to be your wife," hindi
ako makapag-isip ng tama dahil sa kabiglaan. Shock could not describe the way I
felt. Parang gustong sumabog ng dibdib ko sa sobrang kagalakan.
"Thank you," he murmured as he touched his forehead to mine and claimed my mouth.
"Is this for real?" Wala sa loob na tanong ko nang kumawala sa kanya. Hanggang sa
mga oras na ito ay hindi pa rin ako makapaniwala. "How did you do this?" Pinakita
ko sa kanya ang kamay na nagkaroon bigla ng diamond ring.
"It's magic," yumuko si Louie at hinuling muli ang mga labi ko.

Hindi ako nagsasawang pagmamasdan ang maliit na fountain sa gitna ng malawak na

garden. Sa paligid nyon ay nag-uumpisa pa lang sumibol ang mga itinatim kong mga
bulaklak. At may mga mangilan-ngilan na rin mga paru-paro ang naliligaw roon.
Pinagawa iyon ni Louie para sa akin nang minsang biruin ko siya na gusto kong
magkaroon ng sariling fountain katulad nang madalas kong makita sa Magallanes.
Hindi ko naman akalain na totohanin niya.
"For the mother of my child and the woman I love so much." Inabutan ako ng rosebud
ni Louie na bigla na lamang sumulpot sa likuran ko.
"You're corny," pabiro ko siyang hinampas ng rosas sa pisngi. "Do you really love
me, honey?" Paglalambing ko.
"I have a lifetime to prove it, Mrs. Rhyme Del Mar-Mendoza," he whispered huskily
and pressed his mouth to mine. Bigla ang paghigit ko ng paghinga kasabay ng
pagtulak sa asawa.
"What's wrong? May masakit ba sayo?"
Umiiling ako. "I felt the baby moved," dinama ko ang tagilirang bahagi ng tiyan.
Wala sa loob na sumunod ang palad ni Louie sa itinuro ko, only to take his breath
sharply nang mismong sa palad niya gumalaw ang bata.
"Oh my god!" Bulaslas niya kasabay ng pagtaas ng isa pang kamay at dinama ang
bahaging iyon ng aking tiyan. "It really moved, Rhyme," tumingala siya sa akin.
Nang hindi makuntento ay natutuwa na inilapit pa niya ang mukha sa tiyan ko.
In two months time ay manganganak na ako. I'm too excited that I couldn't wait to
see our first baby. Ganon din si Louie na pinaplano na agad ang susunod namin
magiging anak.
THE END
A/N: I made it for the fourth time. So proud of myself :D This was my first take on
writing something that's different from my forte (romance-humor). Though, romance
pa rin ang genre ng story, you won't find any hilarious scene in this novel. Kung
mayroon man naligaw, hindi ko po iyon sinasadya. I just couldn't help it. Old
habits are hard to change.
Thank you everyone for your continues support. Thanks for the love, patience and
trust you given me. I promise that I will continue to write more stories.
And to the real Rhyme Kirsten Del Mar, thank you so much dear for allowing me to
use your name as my character. Thanks for all the information and ideas you've
shared with me. I hope you find your own Louie in real life. I'm wishing for the
happiness you deserve.
-aLexisse_rOse (wattpad2014)