gilid niya pagkatapos ay nilingon ako. Our eyes met. He looks cold and irritated.

Ngumuso ako. Hindi ko alamkung bakit nangingiti ako.

I wonder what he looks like with a stubble? But does he have facial hair?
Oh well. Ano naman iyon sa akin?
"Gutomka na ba?" he suddenly asked habang pababa kami roon.
"Hindi naman..." sabi ko.
"May restaurant tayong dadaanan. Masarap doon. I called Sir Solomon, he said his
flight is delayed. Baka
magutomtayo sa airport, pwede tayong kumain muna sa restaurant..."
"Hindi na..." I genuinely smiled.
Yes, it is tempting. He is always tempting. But...
Umawang ang labi niya ng ilang sandali. Tinikomniya rin agad iyon pagkatapos ay
tumango.
Nakalabas na kami ng munisipyo ng may tumawag sa kanya. Papasok ako ng front seat
ng sinagot niya iyon.
Hindi siya pumasok ng sasakyan. Siguro na rin ay para hindi ko marinig kung anong
sasabihin niya sa
katawagan.
Napalunok ako at inabala na lang ang sarili sa pag-aayos ng seatbelt. Hindi naman
matagal ang tawag pero
ang ekspresyon niya habang kausap ang nasa kabilang linya ay medyo madilim.
Is it about work? Ang lakad ba na ito ay sagabal sa kanyang trabaho?
Pagkasakay niya ay nilagay niya agad ang kanyang cellphone sa dashboard. Sinilip ko
ito dahil umiilaw pa.
Buhangin ang kanyang wallpaper. Wala namang text. Sino kayang katawagan niya?
"Kung may trabaho kang tatapusin o meeting napupuntahan, unahin mo na lang. Ihatid
mo na lang ako sa The
Coast para makasakay ako ng van galing doon..." sabi ko.
Umiling siya at pinaandar ang sasakyan.
"Seriously, Engineer. You don't have to do this one. I understand if you have
meetings coming. I don't want to
disturb your work. This is just minor things..."
P 37-12
Sumulyap siya sa akin. "Wala akong meeting..."
Ngumuso ako. "No, really. I know your workmates are already calling you for a
meeting-"
"I cancelled our reservation on that restaurant, Miss Galvez. Iyon iyong tumawag
para kumpirmahin. Hindi
iyon trabaho..."
Oh!
Kinagat ko ang labi ko at nilingon ang kalsada. Niliko niya ang Silverado at
tinutok na sa highway pa Kalibo.
Damn!
So??????? Pake ko ba????????jk
P 37-13
Kabanata 36
619K 19.8K 17.6K
by jonaxx
Kabanata 36
Talikuran
Tahimik kami sa byahe. Mabuti na lang at may music naman kahit paano. Kahit na
medyo mahina iyon, at
least may tunog sa gitna naming dalawa.
I don't know if I should just watch the trees passing bye the window or busy myself
with my phone. Naalala
ko tuloy na kailangan kong itext si Kael tungkol sa ginagawa ko. Kung matatagalan
pa kami ay kailangan ko
pang sabihin kay Kael na mauna na siyang kumain mamaya.
The ride was swift and steady. Parang hindi natitinag tuwing may lubak ang sasakyan
niya. At kung tumingin
siya sa kalsada, animo'y may kasalanan ito sa kanya.
Ako:
Kael, I'mgoing to Kalibo. Kukunin ko si Tito Solomon ngayon. Not sure where he's
heading. I'll offer himthe
mansion pero kung gusto niya sa hotel mag stay, paki reserve siya ng isa. O sa
kwarto mo na lang.
There were texts frommy friends, too. Minsan ay hindi ko pa narereplyan sila dahil
masyado akong abala.
Stav is constantly texting me, too. He checks me every now and then and when I say
I'mfine, he'll stop the
conversation. Friendly lang naman iyon kaya ayos lang din sa akin. May pinagsamahan
kami kahit paano.
Hindi ko nga lang alamkung anong magiging reaksyon ko kapag totoo iyong
imbestigasyon.
Sumusulyap sulyap si Engineer sa akin habang inaabala ko ang sarili ko sa
cellphone. Naalala ko tuloy iyong
Facebook. He didn't confirmmy request. Pait ang naramdaman ko nang sumagi sa isip
ko iyon kaya binaba ko
na lang ang cellphone ko.
I didn't mention it. I added himbecause I want to know his whereabouts. I want to
see if he's fine after all
these years. Now that he is, and he didn't even confirmmy request, huwag na lang.
Ibig sabihin lamang noon
ay ayaw niyang may koneksyon kami sa social media. Ayaw ko nang pilitin pa... Ayaw
ko ring gamitin ang
kapangyarihan ko o ang kahit anong dahilan para gawin niya ang kahit ano para sa
akin.
Minsan sumasagi na rin sa isip ko noon na nag-aalala lang siya sa akin dahil boss
niya ako. Naisip ko rin na
baka nagustuhan niya lang ako noon dahil syempre palagi kaming magkasama dahil boss
niya ako. There's
always that reason. Now he'll do things for me because he respects my father. And
that's that, nothing more.
Paminsan minsan ay may tumatawag sa kanya. Pinikit ko na lang ang mga mata ko at
nagkunwaring wala lang
iyon sa akin.
"Pupunta ako. Sa susunod na buwan pa naman iyon..." he stopped like he's cut off.
"Kailangan ko rin talagang
pumunta kaya hindi ko ipagpapaliban iyon. Don't worry..."
P 38-1
Ilang sandali at may tatawag ulit sa kanya. Pormal siya sa mga tawag at mukhang mga
Engineer din ang mga
nasa kabilang linya.
Nang natapos ang mga katawagan niya ay ang cellphone ko naman ang tumunog. Palapit
na kami sa Kalibo.
The caller is Tito Solomon! Baka nasa airport na siya. Sinagot ko agad.
"Hello, Tito..."
Sumulyap si Engineer sa akin. Napatingin din ako sa kanya.
"I'mso sorry, Snow. I'mstill here at NAIA. Kakalapag lang ng eroplanong sasakyan ko
patungo riyan. Are
you in Kalibo already?"
"Yes, Tito. Ayos lang po. I'll wait."
"Okay. I trust you're with Engineer Archer Riego?"
Well... the name sounds familiar, Tito.
"Yes..." iyon lamang ang naisagot ko.
"Okay. I want to stay in the hotel. I miss staying there. May sadya lang ako sa
Laciera... Sa Linggo ng gabi,
tutulak ako pa Boracay."
"Okay. I'll reserve a roomfor you. And uhm... Sa Kalibo na rin po tayo magdinner
dahil mahabang byahe pa
ang Costa Leona galing dito."
"Thank you, Snow."
Pagkatapos ng usapan ay binaba ko na ang aking cellphone.
"May alamakong magandang kainan dito... Doon na lang tayo didiretso pag dating ng
tiyuhin mo..." Engineer
Riego said.
"Sige. Pero nasa Manila pa siya. Kakalapag lang ng eroplanong sasakyan kaya pwede
bang maghanap muna
tayo ng salon?"
He was a bit shocked with my request. Ginala ko ang mga mata ko sa paligid. Nasa
sentro na kami ng
probinsya at paniguradong may mahahanap kami rito kahit paano.
Indeed, hindi pa nakakalayo ay niliko niya na ang sasakyan sa isang maayos na
parlor. Hindi naman ako
partikular sa salon na pupuntahan kahit noon. Hindi rin naman kasi unruly ang buhok
ko. Mag-isa ko pa ngang
kinukulot iyon kung gusto ko. Kaya hindi ako masyadong pihikan sa mga ganito.
The wind chime fromthe door clinked. Nilingon agad ako ng dalawang bading na
nakaupo sa sofa. Tumayo
ang isa at nakangiting sumalubong sa akin.
The wind chime clinked again nang pumasok na rin ang kasama ko. Ngayon, sa likod na
ang mga mata ng mga
bading. Suminghap pa ang sumalubong sa akin at pinagtagpo ang mga palad. Malapad
ang kanyang ngiti.
P 38-2
"How may I help you, Miss?"
Tumikhimako. His eyes are drifting to who's behind me. Dumiretso na lang ako sa
upuan sa tapat noong
malaking salamin. Ang isang babaeng nagpapagawa ng buhok ay nakatingin na rin sa
kay Engineer Riego na
ngayon ay nasa sofa na sa likod ko.
My thoughts spread like spilled water as I imagine himwalking around parties in
Manila. Sa kanyang tikas,
mahirap itangging maaaring bukod sa mga kilala kong nakaaligid sa kanya, marami pa
siyang nabibihag.
Not that it matters anyway.
"Ang haba ng hair mo, Ma'am!" sabi noong bading habang hinahaplos ang buhok ko.
"I want it chopped till here..." I said.
Ipinakita ko sa kanya kung gaano ka iksi. Hindi naman sobrang iksi. Gaya lang noong
dati. Just enough for it
to touch my back. Pero nagdadalawang isip parin ako... syempre, mahilig akong
kulutin iyon. Sayang kung
medyo maiksi.
"Ay, bakit, ma'am? Nagmomove on ka?"
Lumakit pa ang mata noong bading sa sariling tanong niya. His wavy and blonde hair
moved when he asked
the question.
"No..." Umiling ako.
Nasulyapan ko si Engineer na nakatitig sa akin. His thighs spread wide as his
elbows rested on his knees.
Ang katabing bading ay mabilis ang paypay sa sarili habang tinutunaw siya sa titig.
Binalik ko ang tingin sa bading na nasa likod ko.
"Ang sabi nila, kapag daw sobrang haba ng pinutol sa buhok, tanda raw iyon na
nagmomove on na ang
babae!" he smiled.
What the hell? Kailangan pa bang sabihin iyan?
"Hindi ako nagmo-move on. Gusto ko lang magpagupit..." malamig kong usal.
"Ay..." ngayon ay makahulugan naman ang kanyang ngiti. "Hindi ka nagmo-move on? So
going strong ang
pag-ibig mo, Ma'am?"
I'ma second away to walking put but I stopped myself. I shouldn't be affected. Pero
sa salamin ay kitang kita
ko na ang titig ni Engineer sa bading na kumakausap sa akin.
"Hindi... Gusto ko lang talaga magpagupit."
"Ganoon ba, Ma'am? Sayang kasi, e. Ang ganda at ang kintab ng buhok mo. Pero
sige..."
Agad niyang nilagyan ng tela ang sa aking leeg hanggang tuhod. Mukhang sisimulan
niya na. Kumuha rin siya
P 38-3
ng mga gunting at kung anu-ano pang kakailanganin.
Akala ko ay iboblowdry man lang ang buhok ko pero hindi na pala.
Sa salamin ay nakita kong nakatingin na si Engineer Riego sa kanyang cellphone.
Medyo kunot ang kanyang
noo, mukhang seryoso sa ginagawa.
"Ay, hindi na pala. Konti na lang. Trimna lang ang gawin mo..." pigil ko.
My indecision made himsmile even wider. Nag-angat ng tingin ang nasa likod at medyo
umaliwalas ang
mukha.
"Hindi na magmo-move on si Ma'am!" he announced.
Pumikit ako ng marahan at umiling na lamang.
"I need a trim. My hair is too long. That's all..."
"Okay po..." he bit his lip and started the whole process.
Nagulat ako nang may biglang tumunog sa aking cellphone. Inangat ko iyon dahil
hindi na ako makayuko sa
pagsisimula ng gupit.
Nakita kong galing sa Facebook ang notification at iyon ay ang pag-a Add ni Archer
Riego sa aking account...
Nilipat ko ang mata ko sa salamin. His dark expression directed is directed at me.
I'msure he knows I'm
checking his profile now. Kita niya ang screen ng cellphone ko galing sa kinauupuan
niya.
I amseriously torn.
If I don't accept himright now, that means I still have something for him. Tila ba
may galit ako sa ginawa
niyang pag ignore sa request ko noon at ngayon ay naghihiganti ako. Pero kung ia-
accept ko naman siya,
lalabas na masyado akong eager na makita ang kanyang profile.
And why amI thinking too much about this? This shouldn't even matter to me. At all.
Binaba ko ang cellphone ko nang nagdesisyon. I ignored his request without
reevaluating my thoughts.
Kung magtatanong siya kung bakit ko iyon ginawa, mag-iisip na lang ako ng pwedeng
idahilan. Dapat ay
hindi siya magtanong. Hindi nga ako nagtanong noong hindi niya ako inaccept, e.
Mga dalawang pulgada lang siguro ang naputol sa buhok ko.
"Tapos na!" sabi noong bading.
Nanatili ang mga mata ko sa salamin habang tinitingnan ang haba ng buhok ko. Tumayo
si Engineer Riego at
agad bumunot ng pera galing sa kanyang wallet. He handed it to the cashier. Kahit
may katandaan iyong
babae ay nangingiti at namamangha parin sa kanya.
P 38-4
Nilapitan ko siya para magbayad pero hindi pa lumalabas sa bibig ko ang sasabihin
ay...
"Ako na. Alis na tayo..." aniya.
Gusto ko sanang makipagtalo tungkol sa bayad ngunit masyadong obvious ang panonood
ng mga tao roon sa
amin. Sobrang tahimik at parang kami lang ang binabantayan.
"Okay..." I said in haste.
Tinalikuran ko siya pero hindi nakatakas sa akin ang pagbibigay niya ng tip sa
bading na gumupit sa akin.
"Thanks, Sir..." he giggled.
Umirap ako at dumiretso na lang sa pintuan. Kahit nasa likod siya ay nagawa niya
paring itulak ang pintuan
para sa akin. Kaya dire-diretso ang lakad ko sa labas.
Mabuti na lang at nang sumakay sa sasakyan ay tumawag si Tito Solomon. Nasa airport
na raw siya. Tamang
tama lang at papunta na kami. We don't have to wait for himanymore.
When we got there, he's already outside. Mag-isa siya at may isang luggage lang na
dala.
"Tito!" I smiled.
He smiled back. Naglahad siya ng braso para mayakap ko. Tumakbo ako at niyakap
siya. But then his hand
reached for someone behind me.
"Engineer!" sabay tawa ni Tito Solomon. Kumusta na?
Bumitiw ako kay Tito at bahagyang umatras. Siya ang bunsong kapatid nina Papa at
Tita Marem. His wavy
hair is now a bit longer than the last time I saw him. Ang kanyang pangangatawan at
tikas ay tulad parin ng
dati. Ang dimple sa left side ng kanyang pisngi ay nagpakita nang ngumiti siya sa
amin.
"Kumusta, pamangkin?" his playful tone made me remember my childhood.
"Ayos lang, Tito... Sorry, nahuli kami..." sabi ko.
"Ayos lang, kalalabas ko lang din... Engineer, naging driver ka ngayon ng pamangkin
ko?" he laughed.
"Walang problema, Sir. Wala rin akong ginagawa sa hotel."
"Saan tayo kakain? Doon na natin ipagpatuloy ang kumustahan dahil medyo gutomna
ako..."
Limang taon na nang huli kong nakita si Tito. Noong umalis ako pa Maynila ay sa
building ng condo ni Tito
Solomon kami binaba ng chopper. Hindi ako agad umuwi sa bahay namin dahil ayaw kong
mag-alala si Papa
sa biglaang pag-uwi.
Tito didn't know why I'mback in Manila and he didn't even ask. I wonder if Tita
Maremtold him...
"Minsan talaga naiisip kong mas mabuting mag chopper lalo na kapag delayed ang
flight. Sayang at hindi ko
P 38-5
makikita ang sunset ng Costa Leona..." sabi ni Tito.
Nasa likod ako ngayon. Si Tito Solomon pa ang nagturo sa akin na sa passenger seat
ako sumakay. Hindi
naman ako makaangal. Siya ang sumakay sa front seat. Paniguradong sa likod din ako
mamaya sa byahe pero
ayos lang.
"Bakit hindi ka magpaiwan muna bukas, Tito?" tanong ko.
"Hindi na. Baka magtampo si Kuya. Isa pa, kailangan ko talagang mag stick sa
schedule ko. Uuwi pa ako ng
Batangas sa Martes."
Hinatid kami ni Engineer Riego sa isang ihawan. Mukhang nagustuhan agad iyon ni
Tito Solomon.
Paano kaya nila nakilala ang isa't-isa? Ang alamko naman ay naging Engineer din
nila ito sa isang project.
Kung namumuhi ito sa akin, bakit niya pa tinanggap ang offer ni Tito o ni Papa?
Galvezang dalawa. Galvez
ako. Maybe he moved on long before they offered the projects. And besides, bakit
niya tatanggihan ang
grasya.
"Gutomna gutomako!" ani Tito nang nilapag na ang mga inorder.
Sa opinyon ko, masyadong marami ang pagkain sa harap namin para sa tatlo. Halos
hindi na magkasya sa
parisukat na kawayang lamesa ng kumportableng lugar na iyon. Pero... nga naman at
mga lalaki ang kasama
ko.
Maraming tao. Sabado kasi kaya maraming kumakain sa labas. Medyo mausok pa dahil sa
mga inihaw.
"Pagkatapos mo riyan, Engineer, sa Batangas ka naman ulit ha? May ipapagawa iyong
anak ng kaibigan ko
sa'yo... Next year pa iyon pero sana pumayag ka na ngayon..." si Tito.
"Saan sa Batangas? Malapit po sa inyo? Bahay ba ang proyekto?"
Tumango siya. "Mansyon noong katabing resort. Iyong anak niyang babae ang
nangangalaga. Gustong magpa
extend kaya ayon. Wala pang asawa. Ka edad ni Snow. Ikaw ang nirekomenda ko."
Engineer Riego nodded.
Ngumuso ako at nagpatuloy sa pagkain ng chicken barbecue sa aking pinggan. Mukahng
abala sila sa trabaho.
"Snow,"
"Po?" maagap kong sabi.
"Nabalitaan ko kay Ate Maremang tungkol sa mga Lagdameo, ano ang gagawin mo roon?"
Halos mabilaukan ako. Nakatingin ang dalawa sa akin, naghihintay ng isasagot.
"I don't want to judge themquickly. Speculations lang iyon ni Tita Marem... At ng
mga NBI..." I said.
"Hindi sila makaka deduce ng ganoon kung walang tamang batayan..." mariing sinabi
ni Engineer Riego.
P 38-6
Nagkatinginan kaming dalawa. I know he's right but it should be innocent until
proven guilty.
"I've known Stav... for years." Mas mahabang panahon pa sa pagkakakilala ko sa'yo.
"He's been good to me.
Hindi siya kailanman naging malupit sa akin."
Tumawa si Tito Solomon. "Little Marem, they say..."
I pouted at his remark. What? Anong ginawa ko?
"Masyadong matibay ang tiwala ni Ate kapag nakuha mo ang loob niya. Hindi basta
bastang natitibag. Hindi
basta bastang nagdududa. Tulad mo... That's good, Snow. But don't you understand?
Their hotels are losing.
Your father might say goodbye to his investments if he wants to stand alone. Lalo
na't ayaw mong magpakasal
kay Stav..."
Why in the world would he say that in front of Engineer? Seriously.
"Bakit nga pala ayaw mong pakasal? May iba kang gusto?" kumunot ang noo ng aking
tiyuhin.
"Wala. I'myoung, Tito. I can't just marry to for business' sake. Hindi naman
namumulubi ang hotel para
lubusan akong ipagkanulo ni Papa sa isa pang tycoon."
Napagtanto kong may mali akong sinabi. Hindi ko alamkung bakit pa iyon importante
pero sumulyap ako sa
aking tabi. Nag-iwas siya ng tingin at sumimsimsa kanyang inumin.
"Kung nalulugi tayo, papayag ka pala?" uyamni Tito Solomon.
What the hell? Natigilan ako roon! Humagalpak sa tawa si Tito Solomon pagkatapos ay
tumango tango siya.
He raised one hand in front of me to stop me fromreacting.
"Let's not talk about this one. I know you can handle this pretty well..." he
glanced at Engineer Riego then
back to me.
Nagsimula na siyang magtanong tungkol sa The Coast at sa mga renovations. Mabuti na
lang at nasagot naman
ni Engineer Riego ang mga tanong. Hindi ko kasi chineck ng maayos lahat ng detalye
lalo na noong sa
mansion. Noong nalaman kong siya ang magiging Engineer, hindi na nag matter sa akin
kung paano gagawin
ang mga renovations.
Alas syete y media nang nagpasyang umuwi. Gaya ng sabi ko, ako ang nasa likod ng
sasakyan. Silang dalawa
ang sa harapan at patuloy ang topic tungkol sa trabaho.
Tahimik ako sa likod. Hinilig ko ang aking ulo sa backrest at napansin ang rearview
mirror. It's directly
showing his eyes on the road. Nakita kong umangat iyon ng sulyap habang kinakausap
niya si Tito Solomon.
I shifted slightly so I won't have to see his eyes everytime I look at the rearview
mirror. Biglang nag slow
down ang Silverado. Napansin kong may traffic na paparating. He glanced my way as
the car slowed down.
Nilingon din ako ni Tito Solomon, siguro'y nagtataka sa paglingon ng nagdadrive.
Napalunok ako nang nagtaas ng ng kilay si Tito sa akin.
P 38-7
"Pagod ka, Snow? Matulog ka muna..."
Ngumiti ako.
"Pagdating namin sa The Coast, pahanda ka ng isang lamesa sa labas ng Seaside, ah?
Inuman muna kami
nitong personal mong driver, kung ayos lang sa'yo..." The smirk on his face told me
so many things.
What? Sa akin ba talaga nagpapaalamsi Tito? He's teasing me. At walang ginagawa ang
katabi niya! Hindi
man lang nagrereact.
"He's not my personal driver, Tito. And I don't really care at all if you drink
till dawn. You're asking
permission to the wrong person. I'mnot his girlfriend." hinilig ko ang ulo ko sa
backrest.
Mas lalong nagngising-aso si Tito Solomon.
Kinagat ko ang labi ko nang napagtantong nasobrahan yata ako sa pagsasalita!
"Kanino pala dapat ako nagpapaalam, Engineer Archer?" He laughed.
Hindi ko makita ang ekspresyon ng kausap niya dahil tutok iyon sa kalsada.
Humagalpak si Tito nang walang naisagot ang tinanong. Tinapik niya ang balikat at
nagsimula nang mag
reminisce sa kapanahunan niya.
Damn it! I should stay silent now! Kung masyado akong makwento ay may lumalabas na
hindi maganda sa
bibig ko.
Nakatulog ako habang nagku-kwentuhan sila tungkol doon. Nagising lamang ako nang
medyo dumami ang
ilaw sa labas, hudyat na nakarating na kami sa bayan.
Dire diretso ang patakbo sa Silverado. Humilig ako sa bintana ng sasakyan habang
tinitingnan ang maliliit na
ilaw ng mga kabahayan malapit sa kalsada. Hanggang sa nagsimula na ang mga two-
storey at three-storey
building, pagkatapos ay ang iilang mansyon.
Nang lumiko na sa hotel ay tumuwid na agad ako sa pagkakaupo. I'mgoing to check if
my brother did the
right things for our Tito Solomon.
Nang nagpark ang sasakyan ay bumaba na ako. Sinalubong agad ako ng iilang bellboy
at driver.
"Good evening, Miss Galvez..." bati ng mga sumalubong sa akin.
"Nagpahanda ba si Kael ng isang room? Pakisabi sa Seaside na maghanda ng isang
bakanteng lamesa sa
labas ng restaurant... sa tapat mismo ng live band para kay Tito Solomon..."
"Magandang gabi, Captain..." bati ng nagpuntahang mga driver sa tiyuhin ko.
Hinayaan ko na silang makipagkamustahan doon. Basta ba kinuha ng mga empleyado ang
kanyang luggage at
binigyan ng front desk ng keycard sa kanyang room, paniguradong ayos na.
P 38-8
Si Kael ang nakasalubong ko sa bukana ng Seaside.
"Ate, si Tito?"
Ngumiti ako sa aking kapatid.
"Nasa hall kasama ni Engineer Riego. I'll reserve a seat in front of the live band.
Bond with himtill he's
done. I'mtired. I need sleep, Kael. Maaga pa ako sa opisina bukas. Marami akong
hindi natapos..."
I kissed his cheek. He nodded at sinalubong na ang aming tiyuhin.
"Ilagay n'yo rito..." sabi ko sabay hikab.
Nagpalagay ako ng whiskey sa kanilang lamesa. Kumpleto na rin pati soft drinks,
pulutan, ice, baso, at kung
anu-ano pa roon. I want it smooth for my Tito.
Humikab ako at tiningnan ang mga papalapit na panauhin. The live band is drowning
the sound of the waves.
The chattering foreigners were too busy to care about what I'mseeing in his eyes. I
immediately looked
away.
"Tito, pasensya na. Maiiwan ko kayo rito dahil kailangan ko nang magpahinga. Maaga
pa ako bukas sa
opisina..." sabi ko.
"I understand, Snow."
He kissed my cheek. It made me smile. Reminds me of the good old days.
"Sayang nga lang at inasahan kong makakasama ka namin sa gabing ito..." he smiled.
Umiling ako at umirap. Mas lalong tumawa si Tito.
Ayaw ko na sanang tingnan si Engineer sa tabi niya at ng kapatid ko pero kailangan.
I need to express my
gratitude. I need to thank himfor today. Malaki ang naitulong niya.
"Engineer Riego, thanks for everything..." Hindi ako makatingin ng diretso. "Enjoy
the rest of the evening..."
Nginitian ko sila. Tinapik ko ang balikat ng aking kapatid at iiwan ko na sana nang
biglang...
"Ihahatid na kita, Miss Galvez... Sir..."
Hindi na nag-antay ng dugtong si Tito Solomon. He immediately nodded to agree.
"No need..." maagap kong sinabi.
"Sige na, Snow..." Tito nodded at me now.
This is ridiculous. Umalis na lang ako. Sumunod naman si Engineer Riego sa akin.
"You don't really have to do this. Malapit lang ang mansyon... Kaya ko naman mag-
isa..." I did not intend that
P 38-9
statement to turn out weird.
Tahimik lamang siya habang naglalakad kami. Nasa isang pasilyo na kami palabas ng
hotel. Diretso na iyong
walkway patungo sa gate ng aming mansyon. Hindi na niya kailangang ihatid ako dahil
malapit lang naman.
He's silent the whole time we were walking. Nang nasa gate na kami ay 'tsaka pa
lang siya nagsalita.
"May itatanong lang din sana ako..."
The pain in my chest made me tremble. Ano iyon? Sana ay huwag iyong tungkol sa mga
bagay na
kinakatakutan ko.
Dire diretso ang lakad ko. Palapit na ako sa mansyon ay wala pa siyang sinasabi
muli kaya hinarap ko siya.
The lamp post fromour second gate illuminated his eyes. Kunot ang kanyang noo at
may namamataan akong
pagod sa kanyang mga mata. Mahaba at nakakapagod nga naman ang naging araw namin.
"What is it?" I said coldly.
His lips were now in a thin line like he wants to swallow the words that haunted
him. Ngayon ko lang ulit
siya natitigan ng ganito.
For the past days or weeks we've been together here in Costa Leona, hindi ko pa
talaga siya na titigan ng
diretso. Ngayon lang ulit.
Nakita ko ang lahat ng pagbabago sa kanyang mukha. If anything, maturity made
himlook manlier. His
prominent jaw made himlook stronger, the vein in his arms made himlook tougher, and
his a bit longer hair
made himlook different.
Tinambol ang dibdib ko sa mga iniisip. Sinusubukan kong magmukhang wala lang pero
naghuhuramentado na
ako sa kaloob looban.
"I'll stay up late tonight... Ayos lang ba iyon sa'yo?"
My heart beated erratically. Why is he asking me that? Does he still need my
permission? Naalala ko tuloy
ang sinabi ko kanina! God, Snow. So genius of you...
"I don't really mind... I mean, I don't care... I mean..."
Napakurap kurap ako sa kalituhan. Pilit kong niyayakap at sinisikop ang dingding na
matibay kong itinayo
simula noong pumalaot ako.
"I don't have the right to say no..."
What the fuck? That isn't even the right thing to say.
"So... you want to say no..." he concluded.
"Huh? No! It's okay. Si Tito Solomon lang naman iyon. I mean..."
P 38-10
Bakit, Snow? Kapag hindi si Tito Solomon, hindi pwede? Of course pwede kahit sino!
Kinagat niya ang kanyang pang-ibabang labi. Gusto kong takpan ang mukha ko para
hindi niya makita ang
pagkakalito ko sa sariling mga salita.
"Ayos lang, Engineer Riego. You don't have to ask permission to me at all,"
pagtatama ko. "I don't really care
about what you want to do... or what you do..."
There. I think that's better.
Tumango siya. Kitang kita ko ang pagkabigo sa ekspresyon.
"Good night, Miss Galvez..." he smiled slightly.
Parang kinukurot ang dibdib ko nang napagtantong masyado naman yatang pangit ang
mga huling nasabi ko.
But then it's said and done. I can't take it back. And maybe... that's what I
really mean. Or... no... that's what I
want to mean. That's what I want himto think.
Hindi siya gumalaw. Tila siya pa ang nag-aantay na talikuran ko siya. Nanatili
akong nakatayo. Ayaw kong
talikuran siya pagkatapos ng sinabi ko. Dapat siya na ngayon ang umalis pero hindi
niya ginawa.
He smiled slightly.
"Pumasok ka na..."
The pain in my heart pinched more. Damn! Kinagat ko ang labi ko at walang pag-
aalinlangan siyang
tinalikuran.
OMGGG. THE FUUUUCK. MAAHAHAHAHAHAHAHAHA. SI TITAMAREMLANGPALAHINDI SHIPPERE
HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA.
P 38-11
Kabanata 37
784K 22K 20K
by jonaxx
Kabanata 37
Singsing
Sakop niya yata ang pag-iisip ko. Kahit noong nagbibihis na ako para sa trabaho ay
paulit ulit kong naisip ang
mga nangyari noong nakaraan at ng kagabi.
Magtatanong sana ako sa mga waiter kung anong oras natapos kagabi pero paniguradong
ibang shift na itong
narito ngayon sa Seaside.
The weather is fine today. Fine, dahil hindi iyon masyadong mainit tulad noong mga
nakaraang araw. I
suddenly just want to swim. Hindi ko maala kung kailan ako huling naligo sa dagat
dito sa Costa Leona.
Simula noong dumating ako, hindi man lang iyon sumagi sa isip ko.
But then of course, I can't swimright now. I have lots of things to do in the
office.
Nagulat ako nang pumasok ako'y naroon na rin si Engineer Riego. Hindi ba siya
napuyat? Anong oras kaya
sila natapos?
Nagtama agad ang mga mata namin pagkapasok ko. Pinasadahan ko ng tingin ang kanyang
suot bago bumaling
sa aking lamesa.
"Good morning..." he said.
"Morning..."
Umupo ako sa aking swivel chair at binuksan na ang laptop. Naka summer dress lang
ako ngayon dahil inisip
kong dito lang ako sa opisina buong araw. On the other hand, he looks so formal.
Naka khaki pants, belt,
white undershirt and dark blue coat siya. May lakad siguro.
"Wala kang meeting ngayon?"
Umiling lamang ako. Why is he suddenly curious about my schedule?
Pakiramdamko'y may idudugtong pa siya pero biglang tumunog ang cellphone niya. He
answered the call
immediately.
"Hello, yes..." salubong niya.
Tumutok na siya sa kanyang mga ginagawa sa laptop.
"Tapos ko na iyon. Iyong isa, ginagawa ko pa..."
P 39-1
I sighed. I should stop thinking about what's going on with his life. I have things
to do. At maraming marami
iyon. Kung hindi lang sobrang hectic nitong mga nakaraan.
Inabala niya ang sarili niya sa kanyang lamesa. Ganoon din ako. Madalas ang tawag
sa kanya ngayon. Tingin
ko'y may kailangan siyang gawing disenyo at may mga papaaprubahan din sa kanya.
Mabilis ang naging oras. Magpapasya na sana akong kumain sa West Coast para
makasabay si Tito Solomon
pero nalaman kong magkasama sila ni Kael at hindi pa nakakauwi ngayon. Maybe his
errands...
"Paki dala na lang dito iyong tanghalian ko..." sabi ko sa kabilang linya habang
nagtitipa sa laptop.
I can sense his eyes darting towards me. Binaba ko ang telepono. Tumayo siya kaya
napatingin ako.
"Ako na ang kukuha ng tanghalian natin. Dito na rin ako kakain..." aniya.
"No, uh, we can just ask the employees to get your meal, too, para hindi ka na
bumaba."
He smiled slightly. "Hindi na, Miss Galvez. Sanay ako rito..."
Ngumuso ako at tumango na lamang. Binalik ko ang tingin sa laptop para magpatuloy
sa trabaho.
After ten minutes, he went back with our meals. Nilapag niya sa lamesa malapit sa
veranda iyong mga
pagkain. Tiningnan ko lamang iyon. Anong inaasahan niya? Uupo pa ako roon para
kumain?
There's a reason why I want my meals to be served here. And that's because I want a
working lunch.
Tumayo ako para kuhanin ang aking pagkain. I want it on my table and not on a
separate table.
"Kukunin ko lang itong akin. I need to eat and continue what I'mdoing..." I said.
"Okay..." He handed me my plate.
Bumalik ako sa aking lamesa para kumain at nagpatuloy na sa pagtatrabaho.
May mga pinipirmahan akong mga dokumento pagkatapos ko nang kumain. Si Engineer
Riego ay nasa
veranda at may katawagan na naman nang tumunog ang telepono sa gilid ko.
"Yes, hello... This is Nieves Solanna Galvez of The Coast..." in a monotone, I
answered.
"Hi, Miss Galvez. Uh... Is Sibal in your office? This is Architect Gracie Racaza,
by the way..." her tone
sounded hesitant.
At sa akin pa talaga tumawag, ha? Umusbong ang iritasyon ko pero agad ko naman
iyong naapula. I need to
remember. It's been years. And if he really is committed with anyone, anyone at
all, then it's not his fault.
"Yes, he is here. I'll call him..." malamig kong sinabi.
"Pasensya na. Hindi ko kasi siya macontact sa kanyang cellphone. Busy daw. Nag-
alala tuloy ako..."
P 39-2
I rolled my eyes and put the phone down. Tumayo ako para tingnan siya sa veranda.
Nakasarado ang sliding
door kaya buong lakas ko pang binuksan. Nagulat siya sa biglaan kong pagpapakita.
Binaba niya agad ang
cellphone.
"Mamaya na ulit tayo mag-usap..." aniya at tinago ang cellphone.
Sinundan ko iyon ng tingin bago nagsalita.
"Tumawag si Architect Racaza sa linya ko," sabi ko.
Tumango si Engineer. Bumalik na agad ako sa lamesa at tinuon ang pansin sa
ginagawa. Sinagot niya naman
iyong tawag. Pinulot niya ang receiver at sa gilid ay nakipag-usap sa kabilang
linya.
"Architect..."
Panay ang basa ko sa mga dokumento sa harap. Pero dahil medyo nasira ang
concentration ko, hindi ko
maintindihan ang mga sinasabi kahit na paulit ulit na ako.
"I'mfine, thank you... Uh... yes..."
Akala ko trabaho ang pag-uusapan. Well... Let's just sign all of these and focus!
"May tumawag lang na importante..."
She asked why he's not answering. Bakit? Kailangan ba talaga? What the hell, right?
Hinilot ko ang gilid ng aking kilay habang inaangat ang isang papel, baka sakaling
maintindihan ko na ito
ngayon.
"No... I won't go. Marami akong gagawin dito..."
Iloilo ba 'yan? Naroon parin siya. Baka mamaya babalik ulit iyon dito dahil hindi
nagpunta si Engineer Riego
roon?
"Sa Maynila. Oo..."
Mabilis at mabigat naman ngayon ang bawat tipa ko sa laptop. When will his
conversation end? Hindi ba
pwedeng ipatawag niya na lang iyang girlfriend niya sa kanyang cellphone?
Nag email si Papa. Nagrequest siya ng isang file noong nakaraang buwan. Tumayo ako
at nilagpasan si
Engineer sa gilid para tingnan ang file cabinet.
Maingay na dumulas ang isang drawer ng file cabinet. Nagkatinginan kaming dalawa.
"Can we talk later? I have things to do..." aniya.
I rummaged through the file cabinet. Nang nahanap ko na ang sadya ni Papa ay
saktong pagbaba rin ng
telepono ni Engineer. Nakatayo parin siya sa harap ko. Akala ko babalik na siya sa
kanyang lamesa pero
nilahad niya sa akin ang upuan ko.
P 39-3
Nauna na lang akong bumalik.
"Pasensya ka na sa tawag..." aniya.
"No problem..." I said coldly.
Bumalik siya sa kanyang upuan. Ngayon, sa drawing table naman siya nagbabad.
Mukhang may dinidisenyo
na naman siya.
Noong naghapon ay umalis siya para isupervise ang renovation. Ilang oras din siyang
nawala. Tinitingnan ko
ang lamesa niya at naaalala ko na naman ang mga nasira kong plates niya. I wonder
if it turned out fine.
Parang may phobia na tuloy ako sa paglapit sa lamesang iyan.
Nagulat ako nang alas kuatro y media ay natapos ako sa trabaho. I really thought it
will take me twelve hours
to finish it all! Kung sabagay, konti lang naman din talaga iyon at nabilisan ko
naman ang trabaho.
Hindi pa nakakabalik si Engineer Riego. Iniwan ko na ang opisina at nagpasyang
ipakuha iyong Swan floater
at ihanda roon sa tapat ng mansyon.
The thought of finally spending an afternoon swimming at the beach in front of our
mansion thrills me.
Therapeutic talaga ang dagat... o ang lahat ng maalat na tubig, sabi nila. Ang
luha, ang pawis, at ang
karagatan... Maybe the reason why my head's been clearer these past few days.
"Diyan mo lang ilagay..." utos ko sa kumuha noong swan floater.
Nasa bermuda na ako ng mansyon ngayon. Nililingon na ako ng mga trabahador na
naroon pero hindi ko sila
pinagtuonan ng pansin. Diretso ang lakad ko papasok ng bahay para makapagbihis ng
bikini at makakuha ng
mga kagamitan pang ligo.
Naging maaraw kaninang tanghali. Maaraw parin ngayon pero hindi na masakit ang
haplos ng sikat dahil
hapon na.
Inangat ko ang Swan floater at dinala patungo sa buhangin. Nang nalapit na ako sa
sun lounger ay iniwan ko
na ang tsinelas ko. Hinubad ko ang crochet dress at nilapag sa sunlounger iyon.
My tummy is full of fluttering butterflies as the seawater reached my heel. Nilapag
ko ang floater nang
hanggang tuhod na ang tubig pero patuloy ko iyong hinila hanggang sa medyo lumalim.
Binitiwan ko iyon para makalangoy ng ilang saglit at binalikan ulit. Hinala kong
muli iyon hanggang sa
bumaba ang tubig sa tuhod at galing roon ay hinigaan ko na iyon.
The blue skies and the while cumulus clouds looks relaxing. I can live here
forever. I don't need the busy
streets of the city. Nakasanayan ko man ay hindi ko rin hinahanap hanap. I'mfine
here...
Nakita kong may dumaang lawin. Napangiti ako. I can really stay here forever.
Ilang saglit ang nakalipas ay nilingon ko ang dagat. The clear waters told me that
I'malready far fromthe
shore. Malalimna ito ngayon.
P 39-4
Hinawi ko ang tubig gamit ang aking mga kamay para maibalik ako malapit sa shore.
Umuusog ito ngunit
konti lang. Ayos lang at nag eenjoy naman ako sa ginagawa.
Natuyo na ang tubig sa aking balat kaya naisip kong lumangoy. Bumaba ako at
sumisid. I reached the bottom
and concluded that it's not that deep yet. Hinila ko ang swan floater palapit sa
shore.
Sa sobrang kalmado ng lahat ay ang huni na lamang ng lawin ang naririnig ko. Kaya
naman halos atakehin ako
sa puso nang biglang may umahon sa harapan ko!
Napahawak ako sa aking dibdib nang nakita si Engineer Riego na umahon galing sa
dagat!
"What the hell? I was so shocked!" deklara ko habang hinihingal pa sa kaba.
He smiled. "Sorry. Hindi ko gustong istorbohin ka kanina kaya nag-ingat ako..."
Hanggang dibdib niya ang tubig. He's topless and his hair is pushed back. Ang
tumutulong butil ng tubig
galing sa kanyang buhok at pisngi ay masyadong madrama tingnan.
"Aahon ka na?" tanong niya.
Umiling ako. "Babalik lang ako sa mas mababang parte para makasakay ulit dito..."
Tumagilid ang ulo niya habang tinitingnan ang dala kong higanteng swan. Patuloy ako
sa paglalakad at
paghila ng swan nang bigla kong naramdaman ang kamay niya sa aking hita.
"Ano ba?!" napatili ako pero huli na ang lahat.
Sinalampak niya ako sa swan floater! Napakapit ako sa leeg noong swan at muntik pa
akong nahulog, kung
hindi niya lang sinuportahan iyong floater!
"Sorry. Hindi ako nagpaalam, alamkong tatanggi ka pero kaya kitang iangat para 'di
ka na bumalik sa
mababang dagat..."
I glared at him. He grinned. Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang buhok
dahilan kung bakit ganoon ang
ayos nito ngayon at tinulak tulak niya ang swan floater pabalik sa malalimna parte.
Medyo na conscious tuloy ako sa aking bikini. It's a navy blue anchor bikini. Hindi
ko alamkung hihiga ba
ako o tatalikuran ko siya. Every position is just so weird. Lalo na't nasa likod
siya ng swan, kaharap ako.
Although his eyes are fixed on what's ahead of us, I don't want himto glance at me
in an awkward position.
Nag indian sit na lang ako habang tinitingnan ang unahan. Ayaw kong medyo malapit
ang line of vision namin.
"Maaga kang natapos? Akala ko mag-oovertime ka?" he asked.
Bumanayad ang alon. Pakiramdamko ay nasa malalimna parte na kami.
"Natapos ko naman lahat ng trabaho ko," sabi ko. Ikaw? How's the renovation?
Kinagat ko ang labi ko. Napatingin siya sa akin, kitang kita ko ang pagbaba ng
tingin niya sa labi ko. Umigting
P 39-5
ang kanyang panga. I pouted and reached for the seawater. Tinilamsikan ko siya ng
tubig dagat. Nasapol ko
ang mukha niya dahilan kung bakit siya napapikit.
Nanginginig ang balikat ko sa pagkakatawa lalo na nang nakitang naningkit ang
kanyang mga mata.
Tumigil ako sa pagtawa. Ilang sandali kaming natahimik. May bahid parin ng ngising
aso sa aking labi. I
reached for the water so I can do it to himagain pero inunahan niya ako! Umilag ako
at konting tubig lang ang
tumama sa aking pisngi.
Immediately, I reached for the water. Mabilis at sunod sunod ang ginawa kong
pagsaboy dahilan kung bakit
siya lumayo sa swan floater. Tumawa ako.
"Snow!" sabi niya sa isang matigas na boses bilang pagsaway pero hindi ako
naniwala.
Nagpatuloy ako sa ginawa kong pagsasaboy ng tubig sa kanya. Sumisid siya at agad
ding umahon. Sinabuyan
ko ulit siya ng tubig, sunod sunod. Everytime I do it, sapul na sapul ang kanyang
mukha. Kahit anong ilag niya
at kahit anong angat ng kanyang kamay.
Naghiganti siya. Sinabuyan niya rin ako. Ilang beses akong natamaan at mas maraming
tubig iyon kumpara sa
paunti unting ginawa ko sa kanya. But I'mfine because I'mwith the floater.
"Tama na!" he called laughing but I didn't listen.
Patuloy ang ginawa ko sa kanya hanggang sa sumisid siya sa dagat. Tumigil ako.
Hinihingal pa ako sa
ginawang pagtawa at pagsasaboy.
"Show yourself!" I shouted.
Malayong malayo na ako sa dalampasigan. Paniguradong malalimna ito rito. Nakikita
ko na ang mga corals
sa ilalim!
Niyakap ko ang tuhod ko at ilang sandali pang naghintay. I searched for clues of
his whereabouts in the
waters but I couldn't find one. Mas lalo na akong lumalayo kaya medyo dinalaw na
ako ng kaba.
Kulay kahel na ang langit hudyat ng paglubog ng araw.
"Engineer Riego!" sigaw ko sabay baba ng paa sa dagat.
Where is he? Damn.
Kusang kumalabog ang puso ko habang naaalala iyong nangyari sa isla. Naalala ko
iyong muntikan ko nang
pagkakalunod. What if?
No...
Ibinagsak ko ang katawan ko sa tubig para lang makita ang ilalim. Three hundred
sixty degrees, I searched for
himwith eyes wide open but beyond the corals, it's just deep darker seas! Wala
akong ibang buhay na nakita
kundi ang mga isda!
P 39-6
Umahon ako at mabilis na lumangoy sa swan floater.
"Sibal!" sigaw ko sa iritasyon.
Hindi na ako makahinga ng tama. Pakiramdamko ay naipagpapaliban ko na iyon dahil sa
kaba. Kahit anong
lingon ko sa paligid, tanging banayad na dagat lang ang nakikita ko!
"Engineer!" sigaw ko ulit, medyo nanginginig na ang boses.
This is ridiculous! This is impossible!
Kahit na malamig ang paligid ay naramdaman ko ang init sa gilid ng aking mga mata.
My eyes watered with
unshed tears!
Bumilis ang takbo ng isip ko kung paano ko siya hahanapin. Kailangan kong
magpatulong sa mga empleyado!
Pero bago iyon, hahanapin ko muna siya rito kung saan saan! Sa mga corals! Baka
lumayo na siya? Baka
iniwan ako rito? Baka nairita sa ginawa kong pagsaboy ng tubig? Ano?
At the peak of my fast beating heart, a warmhand enveloped my heel. Natigilan agad
ako. Umahon si
Engineer Riego sa harapan ko. Humatak siya ng malalimna hininga bago ngumisi sa
akin.
The unshed tears rolled down my cheeks. Sa iritasyon ko sa tawa niya ay tinulak ko
ang tubig sa gitna namin
dahilan kung bakit siya napaatras.
"Ewan ko sa'yo!" iritado kong sinabi at nilangoy na ang pabalik.
Iniwan ko ang swan floater kasama niya.
"Snow!" I heard himcall but I didn't even stop.
Nang nasa hanggang balikat na tubig na ako ay naglakad na lang ako.
Punong puno ng galit at iritasyon ang aking damdamin. How could I forget his
tricks!? Of course he knows
how to pull that off! Of course, he knows how to... fucking... scare me like that.
Ang alaala noong muntikan na akong nalunod ang sumakop sa aking utak. That kind of
feeling just doesn't go
away. That feeling couldn't be ignored. I will probably never ever forget that one!
"Snow..." he called.
I can't believe he caught up with me.
Hinagis niya ang swan floater at nalapag iyon malapit na sa dalampasigan. Patuloy
ang marahas kong
paglalakad. Bawat hakbang sumasabog ang dagat na dinadaanan ko.
"Snow!" he demanded. "I amsorry..."
Hinigit niya ang braso ko. Nagsilbing trigger iyon sa nagbabadyang pagsabog ko.
Agad ko siyang hinarap.
P 39-7
"Don't you give me those stupid tricks again!" nanginig ang boses ko.
Ngumuso siya. He looked miserable but it seems plastic. Pakiramdamko ay sa likod ng
nguso niya ay isang
ngiting hindi kayang pawiin ng sigaw ko.
Fuck you, Riego.
"I'msorry, okay? Aahon na sana ako, may nakita lang akong magandang korales.
Tatawagin sana kita para
ipakita sa'yo iyon..."
"Oh I don't care about damn corals!" sigaw ko at tinalikuran ko na siya. "Sa iba mo
ipakita iyon huwag mo
lang akong gawing tanga ulit!"
Mabilis ang martsa ko sa buhangin. Bawat hakbang puro mabibigat na sipa ang
ginagawa ko.
And damn it, whoever put a coral on my pathway should go to hell! Hindi ko nakita
iyong bato dahilan ng
pagbagsak ko sa lecheng buhangin!
Ininda ko ang sakit sa daliri ng aking mga paa. Hinawakan ko ang hinlalaking ngayon
ay dumudugo na dahil
sa korales.
Lumuhod agad si Engineer Riego sa harap ko at hinawakan niya ang aking paa. Hinawi
ko ang kamay niya.
"Iwan mo ako!" sigaw ko.
Imbes na sundin ang utos ko ay mas lalo pa siyang lumapit. Isang dakot ng buhangin
ang sinaboy ko sa
kanyang mukha. I'mnot violent but maybe my fast heart beats made me go crazy. Akala
ko, gaya ng tubig,
hindi nakakasakit ang buhangin pero nang nakita kong pikit na pikit ang kanyang mga
mata ay natauhan ako.
"I-I'msorry..." sabi ko at tumigil sa pagpupumiglas.
He tried to open his eyes. Namumula iyon at medyo naluluha. Gusto kong kumawala sa
kanya ngunit may
kasalanan pa ako. Kumunot ang kanyang noo at tiningnan muli ang dugo sa daliri ng
aking paa.
"Stop moving..." utos niya nang napansin ang pag-ilag ko.
Tumigil ako sa pag galaw. Uminit ang pisngi ko habang hinahaplos niya ang balat
malapit sa maliit na sugat.
"Ayos lang ako..." I declared.
Nag-angat siya ng tingin sa akin. His bare chest is exposed in front of me. He's
wearing only his trunks and
his hair is still very wet.
"Gamutin natin 'yan... May gamot ako sa bahay..." aniya.
"Mas malapit ang mansyon dito."
"Hindi pa natatapos ag trabaho. Pinag overtime ko sila..."
P 39-8
"Anong koneksyon noon sa gamot?" iritado kong sinabi.
Nagtaas siya ng kilay. Nahimigan ko rin ang pinipigilang iritasyon sa kanya.
"You think I'll let you walk in front of themall wet and almost naked?"
Sa batok, tainga, at pisngi ang naramdaman kong init. Hindi na ako makatingin ng
diretso sa kanya.
"Kaya ko na ang sarili ko!" giit ko.
Pinikit ko ang mga mata ko para maalala ng husto iyong mga babaeng posibleng mahal
niya ngayon. If I want
to stand my ground, I need the motivation to stay on my ground. It's funny that
pain motivates me to stay on the
surface... to never sink again... to never drown myself again.
Sinubukan niyang iangat ako pero tinulak ko siya ng buong lakas. Kumalas siya pero
nanatili ang kanyang
kamay sa magkabilang gilid. He locked me with his arms on the sand!
Ang kamay ko ay nasa kanyang mainit na dibdib. Nang natauhan ako'y dahan dahan ko
iyong inangat at
binitiwan.
"Kaya kong tumayo. Hindi ito malalim!" sabi ko.
"Alamko..." he whispered.
I can feel his hot breath on my cheeks. Hindi ko talaga siya matingnan. Lalo na't
alamkong diretso ang tingin
niya sa akin. Sa sobrang lapit ay hindi ko makayanan.
"Get off me. I don't want anyone to see us this way..." matapang kong sinabi.
"Bakit hindi?"
Anong tinanong niya? I can't believe it!
Nilingon ko siya. Matalimang ipinukol kong mga tingin.
"Anong bakit hindi? Syempre, hindi, Engineer! Anong iisipin ng mga tao? Na kahit
may girlfriend ka na,
nakikilandi parin ako?" sigaw ko sa kanya.
I'mtrying my best not to push himaway. I can't feel his chest again. Kung gagawin
ko ulit iyon na conscious
ako ay baka hindi na ako makatayo!
His lips twitched. I don't know why my heart is beating mad. What's it with himand
his red lips that's making
me so damn nervous?
"Wala akong girlfriend, Miss Galvez..." he whispered.
"Hah!" I scoffed. "Ganyan naman lagi ang linya mo, hindi ba?"
Nagkatinginan kami. His eyes didn't mirror the angst I'mfeeling. His eyes look
tired, frustrated, and sad.
P 39-9
Kahit na alamkong ganoon ay hindi ako nagpadala!
"Get off!" I ordered.
"I'mnot your slave anymore..." he hissed. "I don't follow anyone's orders... kahit
iyong sa'yo..."
New hot tears threatened to flow again. Oo at hindi na ikaw ang Sibal ko noon. Tama
siya! Kaya dapat
umalis siya sa harapan ko dahil ibang tao na siya ngayon! He doesn't need to take
care of me anymore! He's
not my Percival Archer...
"Then get off!" nanginig ang boses ko.
He silenced me with a soft kiss. Sa sobrang lambot, pakiramdamko parang hinaplusan
ang labi ko ng
balahibo.
Napaawang ang labi ko nang kumalas ang kanyang halik. Nakatingin ako sa mapupulang
labi niya ngayon. It
twitched again in a sexy way.
He planted another kiss but this time it's different. His tongue flicked inside my
mouth seeking its corners.
Ang kanyang isang kamay ay nakahawak sa aking batok. He combed my hair and pulled
it so I can open my
mouth properly for his possessive kiss.
Gusto ko mang tanggihan ang init na nararamdaman, wala na akong nagawa. The heat
spread without
warning. Naalerto ang lahat ng parte ng aking katawan at hindi ko na napigilan ang
pagsubok na suklian ang
nagbabaga niyang halik.
He stopped right after I kissed himback. He licked his lower lip. Mabilis ang
hininga ko habang kinakagat
ang labi.
"Get off, Engineer Riego. Please... Go away..." I pleaded.
"No..." Umiling siya. "I won't..."
Humugot ako ng malalimna hininga.
"I won't do it again. Anong akala mo, tulad noon ay susunod ako kapag sinabi mo sa
aking lubayan kita dahil
magpapakasal ka na sa iba? No, Miss Galvez. I'mnot your Sibal Riego."
Namilog ang mga mata ko sa binitwan niyang salita. Anong ibig niyang sabihin doon?
Kitang kita ko ang galit sa kanyang mga mata pero sa likod niyon ay lunkot at
frustration ang mayroon.
"Sabihin mo sa akin, nagdalawang isip ka ba nang ibinalik mo ang singsing?" he
sound so wounded but his
eyes are blazing with untamed fire.
Napaawang ang bibig ko nang napagtanto ang ibig niyang sabihin. Nasa kanya ang
singsing?
BOOMHAHAHAHAHAHA. supalpal ka ngayon
P 39-10
Kabanata 38
710K 22K 22.1K
by jonaxx
Kabanata 38
Sulat
"H-Hindi ko alamkung ano ang ibig mong sabihin..." nanginginig ang labi ko
pagkasabi ko noon.
The fire in his eyes told me that it means a lot to him. His jaw clenched tightly.
I can see his face move with
its intensity ngunit unti unti rin siyang nanghina at kumalas.
"Pumunta tayo sa bahay ko. Gagamutin ko ang sugat mo..."
Dumidilimna. Dahan-dahan akong tumayo para sumunod sa kanya.
Ilang sandali pa ang lumipas bago ko napagtanto kong bakit ako sumusunod sa kanya.
I should be heading to
our mansion and just leave himalone. I want himto leave me alone, actually! Pero
bakit ngayon parang ako
pa yata ang sumusunod sa kanya dahil lang gusto niyang sumunod ako?
He opened the white wooden gate of his house. Pumasok siya nang 'di ako nililingon.
I want to tell himthat
I'mgoing back to our mansion pero sa bilis ng lakad niya ay hindi ko nagawa.
May ilaw na sa ilalimng mga maliliit na coconut trees. Iyon ang nagsilbing ilaw sa
pathway patungong porch
ng kanyang mansyon.
May ilaw na rin sa mga lampshades ng kanyang porch. He opened the front door at
umilaw agad ang buong
bahay pagkapasok niya.
Dire-diretso ang lakad niya. Lumiko lamang siya para pumunta sa isang silid malapit
sa sala.
"Engineer," I called so I can tell himI'll go.
Dahan-dahan akong pumasok. Tumayo lamang ako sa likod ng sofa para antayin siyang
lumabas.
Nang nakalabas siya ay may dala na siyang isang bote ng betadine at isang bulak. I
clearly remember that he
tended my wounds 5 years ago... Parang bumalik sa akin ang lahat.
"Uuwi na ako. Gabi na-"
"Umupo ka riyan," utos niya nang pinutol ako.
Dinalawang hakbang niya ang hagdanan paakyat ng kanilang bahay. Basa na ako at
mabuhangin pa. Ayaw
kong madumihan ang kanilang sofa kaya hindi ako umupo. Nanatili akong nakatayo sa
likod ng sofa.
P 40-1
Nang nakababa siya ay may dala na siyang t-shirt at tuwalya. Nilahad niya agad sa
akin iyon. Medyo madilim
pa ang kanyang ekspresyon.
"Ayos lang. Pwede naman akong umuwi para makapagbihis," I insisted.
Umiling siya. "Let's talk. And I want it to happen here in my house..." Mariin ang
kanyang pagkakasabi.
Napalunok ako at napatingin sa mga damit na binigay niya sa akin. Ang tanging
naging damit ko lang ay ang
bikini at ang crochet dress na kita rin ang aking panloob. Pinasadahan ko iyon ng
tingin.
"We can talk while I'mwearing-"
"You think I can talk to you while you're wearing that, Snow?" humalukipkip lamang
siya.
At anong problema nitong suot ko? Nakakaakit ba? Akala ko ba hindi na siya
magpapaakit sa akin? Akala ko
ba hindi na siya maaakit?
"Fine..." I said to avoid another argument. "Where can I change and take a bath?"
"May common bathroomdiyan sa kitchen. Hinitayin kita rito..." he said coldly.
I don't damn know why I'mdoing whatever he wants me to do. Kaya naman sa banyo
panay ang ngiwi ko
habang naaalala ang kanyang mukha.
I was annoyed with himan hour ago for doing his old tricks. Naguilty lamang ako
nang sinabuyan ko siya ng
buhangin at agad naman siyang nagalit dahilan kung bakit narito ako ngayon.
Nasa kanya ang singsing? Paano nangyari iyon gayong itinago ko iyon sa kwarto ko?
Ang tanging nakita ko sa kanyang banyo ay isang floral scent shower get at shampoo.
Hindi niya ako
pinagbihis sa sarili niyang banyo at dito talaga sa common bathroom. Not that I
want to go to his room.
Inirapan ko ang sarili kong pag-iisip.
Mabilis akong natapos. Masyadong malaki ang damit na ibinigay ni Engineer Riego sa
akin. Maging ang
shorts ay hanggang baba ng tuhod ko. Nagmumukha akong kawawa dahil dito. And he
thinks I have the guts to
show up to himlike this?
Ang basang bikini at dress ko ay nilagay ko muna sa isang hanger na naroon sa
kanyang bathroom. Kukunin
ko iyon mamaya kung sakaling makapagbihis na ako sa bahay. I don't have spare
undies but the t-shirt and
shorts he gave me was thick enough to cover my boobs or my down there. Or at least
that's what I thought. I
amnot comfortable. Dapat ay makaalis na ako agad. Kung bakit pa kasi ako sumunod sa
kanya rito?
"I'mdone..." I said calmly as I walked out of the kitchen and headed for the living
room.
Naroon siya sa hamba ng pintuan, nakatayo. Sa kanyang kamay ay isang baso ng
whiskey at ang kanyang
ekspresyon ay madilimparin ngayon. Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang
paa.
Uminit ang pisngi ko nang naramdaman ang paglilis ng kwelyo ng damit niya. It
revealed my collarbones.
Mabilis ko iyong inayos. Nag-iwas siya ng tingin.
P 40-2
"Anong pag-uusapan natin?" tanong ko.
Itinuro niya ang coffee table sa living room. There, I saw the things that's
supposed to be somewhere in our
mansion. Ang sketch na ginawa niya limang taon na ang nakalipas, ang singsing na
pearl, at isang maliit na
puting papel na tinuping mabuti.
"Why is it with you?" nilingon ko siya.
"So... it is yours, huh?" ang katabangan sa kanyang tinig ay hindi nakatakas sa
akin.
"It's mine, obviously. You gave it to me five years ago-"
"At sinoli mo sa akin, five years ago..." he cut me off again.
"Hindi ko sinoli sa'yo 'yan-"
"Oh... really?"
Humakbang siya palapit sa akin. Napatras ako ng isang hakbang. Habang tinitingnan
ang kadiliman ng
kanyang ekspresyon ay nangingilabot ako. I feel like his anger can't be fathomed.
Sumibol sa aking puso ang
kakaibang takot para sa kanya.
"Kilala ko ang sulat-kamay mo, Snow... Baka nakakalimutan mo, saulo ko ang
lahat..." hinaplos ng kanyang
hintuturo ang aking balikat hanggang sa aking siko. "... sa'yo..."
Nangilabot ako roon. Umatras muli ako ng isang beses para maiwasan siya.
"Anong sulat-kamay? Hindi kita maintindihan, Engineer!" tumaas ang boses ko.
"Sinoli mo sa akin ang singsing na ibinigay ko at ang sketch na para sa'yo sa
gabing iyon, hindi ba? At isang
sulat lang ang pinaabot mo sa akin! You didn't even have the guts to face me and
tell me everything that's on
your mind!"
"What?" nalilito kong tanong.
Nilingon ko ang mga bagay na naroon sa lamesa. Ang isang tinuping papel ang
nakakuha ng atensyon ko.
Mabilis kong pinuntahan iyon doon at tiningnan. It's a letter written with my own
hand writing, my name, and
even my own signature!
Nalaglag ang panga ko habang binabasa ang sulat.
Sibal,
Please, huwag mo nang ipilit ang sarili mo sa akin. Gusto kita pero hindi tayo
pwede. Mayaman ako, mahirap
ka lang. Wala kang panama sa pamilya ko. Wala kang maibibigay na magandang buhay sa
akin. Wala kang
perang ipanggagastos sa mga kakailanganin ko.
Gusto kong sumama sa'yo dahil gusto kita pero alamko rin na hindi mapupunan ng
pagkakagusto ko sa'yo ang
mga kailangan ko pang araw-araw. Pasensya na. Kung sana mayaman ka lang ay pu-pwede
pa tayo.
P 40-3
Aalis ako ngayon at sasama kay Stav dahil tingin ko'y siya ang nakakabuti para sa
akin. He has the money, he
knows how our hotel works, and I can like him, too, the way I like you. I just need
time. I will be gone to find
it in me to like himsoon so we can get married and start a new life. I hope you
move on with your life, too.
Whatever's in between us, I hope you forget it. We all have that one great mistake
in our life and for me that's
you. You are the mistake of my life. Giving myself to you is my biggest mistake.
Kaya hindi ko kayang
sumama sa'yo dahil gaano man kita ka gusto, alamko sa sarili kong mali ka parin.
Isosoli ko sa'yo ang sketch at ang singsing na binigay mo dahil wala na itong
halaga sa akin. Sana ay malimot
na natin ang nangyaring ito.
Snow Galvez
May pirma ko pa sa taas ng aking pangalan. Umiling ako habang hinahaplos ang bawat
letrang sobrag hawig
sa aking sulat-kamay.
"I didn't write this..." napapaos kong sinabi.
"And you think I'll believe you?"
The way he asked the question hurt like hell. Of course, he won't believe me. Why
would he, right?
Whatever's in between us is long gone now. He's moved on. Sa bagong buhay niya ay
may mga bagong gusto
na rin siya at hindi na ako iyon. Para saan pa para igiit na totoo ang lahat ng
sinasabi ko?
Nanlalabo ang aking mga mata dahil sa mga luhang nagbabanta. Ayaw kong lumuha pero
kung pipigilan ko
sila sa pagtulo ay mananatiling malabo ang aking mga mata.
"I didn't write that. That's the only thing I can say..." nanginig ang boses ko.
"Kung hindi ikaw, bakit alamna may nangyari sa atin? Dearest Snow, did you tell
everyone everything we've
done?" pambibintang niya.
Ang mga luha sa aking mga mata ay bumuhos na ng tuloy-tuloy. The Percival Archer
Riego in front of me
now isn't the Percival Riego I was with years ago. He's different. Ang sakit at
poot sa kanyang mga mata ay
nakakapanghina.
"At ibinigay mo rin ba sa taong sumulat nito ang singsing at ang kuwadrang ibinigay
ko?" bumanayad ang
kanyang boses ngunit hindi bumaba ang kanyang galit. "Bakit? It doesn't mean
anything to you?"
"I didn't do it, Engineer... Kung hindi mo ako papaniwalaan, hindi na kita
pipilitin pa..." kalmado ang boses
ko kahit na may kasamang hikbi.
Pilit kong pinipigilan ang mga luha dahilan kung bakit bumabara ang hangin sa aking
lalamunan.
"But then did you leave me?" it was almost a whisper.
Hinawakan niya ang aking pisngi. Malamyos ang kanyang haplos kahit na may galit sa
kanyang mga mata.
"Yes, I did..." iyon lamang ang sigurado.
P 40-4
Nanginig ang kanyang kamay na nakahawak sa aking pisngi.
"I think I said everything I have to say... Iyon lang ba ang pag-uusapan natin?"
iniwas ko ang aking mukha sa
kanyang kamay.
Hindi siya sumagot. I couldn't look at him. I'mtoo damn afraid that he'd wake my
sleeping tears.
Umiwas ako sa kanya at agad na nagmartsa patungo ng pintuan pero bago pa ako
makapagpatuloy ay hinigit
niya na ako pabalik. Sumalampak ang likod ko sa kanyang dibdib. Ikinulong niya ako
sa kanyang bisig at
binaon niya ang kanyang mukha sa aking batok.
I sighed heavily at the way he inhaled me. Nangatog ang aking tuhod.
"Not so fast, Miss Galvez..." he hissed.
Kinagat ko ang labi ko. Gusto kong kumawala ngunit ang mga kamay ko ay ikinulong
niya sa kanyang mga
palad at ibinaon sa aking dibdib.
"Akala mo hindi makakarating sa akin ang pagmamakaawa mo sa tiyahin mong umalis
agad sa gabing iyon?"
kahit marahan ang pagkakasabi ay nahihimigan ko ang pagpipigil niyang sumigaw.
Pagpipigil ng galit.
Halos hindi na ako makahinga sa pag-iyak ko at sa kakapusan ko ng paghinga.
"Alammo ba ang pakiramdamna mabasa ang sulat na ito habang nasa loob ng selda?" he
whispered.
Namilog ang mga mata ko. There was no doubt that he spent the rest of that day
inside the prison. Inaresto
siya ng mga pulis! And that same day, I begged Tita Maremto let me go just to spare
Sibal's name! And she
did!
"It was your hand writing. There was no doubt about it..." aniya, ngayon
nanghihina. "Pinabigay mo kay Rolly
iyon para palihimna iabot sa akin, huh, Miss President? And you come back with
those puppy eyes of yours
almost telling me how much you want me back after all those years?"
Sa galit ko ay sinamantala ko ang panghihina niya para makawala. Kitang kita ko ang
gulat sa kanyang mga
mata nang hinarap ko siya. Namumula ang kanyang mga mata at pulang pula ang kanyang
labi. Wala akong
pakealamkung nagugulat siya sa pagkakawasak ko ngayon.
I want to preserve my pride if I can but if he wants the hard truth now then
I'mgonna tell himeverything he
needs to. After this, if he doesn't believe me... it is not my fault anymore!
"Hindi ko alamkung sino ang sumulat niyan pero hindi ako, Sibal! Kung hindi ka
naniniwala, e, 'di huwag! I
amnot going to repeat that again because saying the truth once, I think, is
enough!" sigaw ko.
He froze but his anger is still very evident. The coldness in his eyes told me that
he just doesn't believe me.
"Hindi ko rin ibinigay kay Rolly ang mga iyan. Nasa kwarto ko iyan sa mansyon!
Iniwan ko iyan dahil
nagmamadali ako... Oo, nagmamadali akong sumama kay Stav dahil pinangakuan ako ng
aking tiyahin na
lulubayan kayo kapag ginawa ko iyon. And... yes... Indeed, Tita left you alone. And
this is the price I pay
after all these damn years?"
P 40-5
Frustration and anger kept me talking. Siguro ay nagagalit na rin ako dahil
nakakapagod na. Matagal na akong
sumuko. Kung matagal na rin siyang sumuko, sana ay iwan niya na lang ako. Mas
nakakabuti iyon sa aming
dalawa.
"Yes!" sigaw ko ng buong puso. "Noong bumalik ako rito sa Costa Leona, hinanap kita
pero alamko na
malaki ang posibilidad na may mahal ka nang iba. Tatanggapin ko iyon kahit na
masakit sa akin. Dahil alam
kong may kasalanan ako. I left without an explanation even after your proposal
because that's the only way.
Nagsakripisyo ako pero handa parin akong masaktan at magsakripisyo ulit kung
sakaling may mahal ka ng
iba!"
His expression hardened. Nakaliliyo na ang nararamdaman kong sakit.
"And yes, you are so fucking right! I want you back so bad but if you've someone
else, I will respect it!
Umalis ako sa opisina ko para mapag-isa kayo ni Architect Racaza! Did you hear me
whine? Did you see me
bleed? No... No... because I get it! We're done... Five years ago!"
Kitang kita ko ang panghihina niya. His adam's apple moved when he swallowed hard
and reached for my
hand. Pilit kong kinalas iyon para palisin ang mga luha sa aking mga mata ngunit
nahuli niya rin agad iyon
nang binaba ko.
Hinigit niya ako palapit sa kanya. The strength in the way he held my wrist was
painful. Pero hindi ko alam
kung bakit parang hinahaplos ng sakit ang puso ko habang kinikiliti ang tiyan ko.
"We were never done, Miss President..." he whispered.
Nilagay niya ang kanyang ilong sa aking noo. Napapikit ako nang naramdaman ang
kanyang malalalimna
paghinga.
"Don't call me that," I said brokenly. You're not my Sibal anymore.
"I'll call you whatever I want. You have no say..."
Umatras siya at inangat ang aking baba para magtama ang aming mga mata. Nanghihina
akong tiningnan siya.
Bakas din sa kanyang mukha ang panghihina.
"Did you leave me five years ago?" halos may pagmamakaawa sa kanyang tinig.
"Yes..." Tumango ako.
He licked his lowerlip.
"Kung wala ba ang tiyahin mo noon, sasama ka ba sa akin?" the unshed tears on his
eyes told me that he was
so hurt the night I left. That it kept himawake for most nights.
"We won't have to run if that's the case, Engineer..." I said.
His mouth twitched. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Bumaba ang mga mata niya
sa aking labi at
mabilis na tumambol agad ang aking puso.
P 40-6
"Did you miss me, Miss President?"
Halos dumugo ang labi ko sa pagkakagat para mapigilan ang pagsigaw sa kanya na...
Oo, sobra akong
nangulila sa loob ng limang taon!
There were days when I'mtempted to use anyone's Facebook to search for him. But it
scared me. Ang maisip
na malalaman ng tiyahin ko. Ang maisip na maaaring may iba na siya. Hindi ko kaya.
"Yes..." halos bulong iyon pero bago ko pa matapos ang pagsasalita, his lips
assaulted me.
He drowned me with hungry and suffocating deep kisses. Umatras ako habang ginagawa
niya iyon dahil
masyadong agresibo ang kanyang kilos.
"Engineer..." I pushed himback but not hard enough to make himstop.
Ginagap niya ang aking mga kamay at nilagay niya ang mga iyon sa kanyang balikat.
Nanghihina ako kaya
hindi ko siya mahawakang mabuti. His hands were all over me... on my waist
snaking... on my breasts... on
my nape... almost everywhere.
Sa gulat ko ay para akong nawala sa wisyo. Ngunit kalaunan sa kanyang mga halik ay
nakabawi ako. I
responded to his kiss once and I heard himgroan. His tongue thrusts in and out of
my mouth, para akong
nilalagnat habang tinatanggap iyon. Nanghihina ako.
Kung hindi niya lamang ako tuluyang inangat ay baka matagal na akong nabuwal sa
kinatatayuan ko.
My tender valley immediately brushed against his hardness as he carried me
upstairs! Dumilat ako habang
umaakyat siya sa mansyon. Nakita kong nakapikit siya habang umaambang hahalikan ang
aking leeg. I pushed
my head back so he can have more access to my neck.
All rational thoughts are out of my head now. All I think about is my throbbing
valley and the way his tight
arms hold my body na parang babasaging kristal na maaaring makawala.
The hardness of his kept brushing on my throbbing folds. Para akong nagdedeliryo
habang naaalala iyong
nangyari sa amin noon. I was so young and so... damn... crazy for him. Nagsisi ako
sa nangyari dahil nagawa
pa iyong rason ni Tita Maremlaban sa kanya. Pero ngayon, wala akong maisip kundi
siya. If giving myself to
himonce again would lessen the pain I gave himwhen I left, then I will gladly give
it to him. Iyon lamang ang
tanging naisip ko.
Ibinagsak niya ako sa isang malambot na kama at agarang dinaganan. Ang kanyang
isang kamay ay
pumailalimsa aking t-shirt. I sucked in my breath when his fingers twisted its
peak.
Sibal's eyes darkened with desire. Halos mangilabot ako. Kahit medyo dimang lights
ay kitang kita ko ang
pag-aalab ng kanyang mga mata.
Hindi ko na namalayan ang na nahubaran niya na ako ng t-shirt. All that's left of
me is his shorts!
His hot mouth covered my breast while his other hand molded its peaks. Ang isang
kamay niya ay hinahaplos
ang tiyan ko pababa. With each touch, I couldn't recognize my own groan!
P 40-7
His tongue flicked on the buds. Halos sabunutan ko siya sa ginagawa niya. Kinagat
ko ang labi ko nang
sumagi sa aking isipan ang tanong kung nagkaroon din ba siya ng ganito habang wala
ako.
But thoughts disappeared when his other hand reached for my thighs. Pinarte niya
ang dalawa at pakiliting
hinaplos ang gilid ko. Tumindig ang balahibo ko sa kanyang ginawa.
I bit back my supposedly cry for more. Every time his index finger reach near it,
my desire heightens tenfold.
And he wouldn't even try to go there immediately!
He sucked the tender flesh of my mounds as his other hand continue tempting my
cries. Pride na lamang ang
nagpipigil sa aking magmakaawa sa kanyang hawakan akong mabuti. And I didn't even
know I still have that
now!
My whole body was so flushed with every kiss he gave me. Wala siyang pinalambas,
kahit ang aking puson,
pataas sa aking malambot na dibdib, ang aking leeg, ang baba ng aking tainga, ang
aking pisngi, at muli ang
aking labi.
My frustration drove me insane. It was like he was tempting me too much and he
wouldn't give me what I
really want right now. Nililis ko pababa ang garter ng kanyang trunks at ginagap ko
ang kanyang kabuuan.
Halos mamilog ang mga mata ko nang hinawakan ang kanya.
I knew it was already hard when it brushed me but I didn't know it was this...
damn. He matured so much...
But then again, I couldn't hardly remember how exactly it was years ago. But
tonight... it was so hard my
fingers couldn't even reach each other!
Kinagat ko ang labi ko habang marahang inangat baba ang aking kamay... mimicking
what happened between
us years ago. Yes, I didn't forget. Even in my dreams, it haunts me. Kahit pilit
kong kinakalimutan ang
nangyari dahil sa guilt.
"Dapat ay matuto kang magpigil simula ngayon, Miss President... It's for your own
good..." he whispered and
his hand immediately moved to my folds.
Natigil ako sa ginagawa nang naramdaman ang elektrisidad na kumawala galing doon
patungo sa bawat hibla
ng aking katawan. My world shook and hot wet liquid gushed in between my thighs.
"Ah! Engine..." I couldn't finish what I call himas I try to keep up with what
I'mfeeling.
"Fuck, Miss President..." he whispered on my ear as I clung to himwaiting for my
world to fully stop
shaking.
His fingers brushed my folds as my world continue to spin. The familiar feeling
only he could give made me
moan continuously. Nang pumirmi ang aking hininga ay marahan niyang itinutok sa
akin iyon.
His maleness pushed his way down to my depths as I cry to welcome it in me.
Halos dumugo ang aking labi nang naramdaman iyon lahat sa akin. I clung to
himtightly para lang
makalimutan ang nagliliyab na sakit.
"Nangako ako sa'yong pakakasalan muna ulit kita bago mangyari itong muli... But you
returned the ring the
P 40-8
last time I proposed, Miss President. I couldn't risk it now anymore..." he
whispered.
Pagod ko siyang tiningnan. I amfully aware that even when we've done this before,
it still hurts a lot but all I
think about right now is to make himforget all the pain I caused him. I willingly
give myself to himin the
hopes that the time wasted wouldn't be that painful anymore.
I tried to move. I bit back my cry. I couldn't let himsee how much it hurt. It
would only stop him.
He smiled and his nose rested on my collarbones.
Slowly he started thrusting. It hurt each time he enters but later on, I felt so
frustrated because he was so
slow!
I met himhalfway with each thrust ngunit pinipirmi niya lagi ang balakang ko tuwing
ginagawa ko iyon.
"No..." he whispered. "I'll do it my way now..."
"Sibal, please..." I tried to keep up and meet his thrust.
Inatake niya ang aking labi ng malalalimna halik at ang kanyang daliri ay naglaro
sa tuktok ng aking dibdib.
Halos hindi na ako makasukli ng halik dahil nagsisimula na naman akong mawala sa
sarili.
Hinahabol ko na ang aking hininga habang dahan-dahan parin siya sa kanyang
ginagawa. The supposedly
dying embers lit up once more and I couldn't take the way he is slowing all of
these down.
"Please!" sigaw ko habang binibilisan ang bawat pagsalubong sa kanya.
Dumilat ako. I'mfully aware of how sleepy my eyes were but I don't care anymore. He
looked at me with
intense passion. Umangat ang gilid ng kanyang labi at pinakawalan ang aking
balakang.
Dinaganan niya ako at ang kanyang siko ay itinuko sa magkabilang gilid and
immediately right after he rested
himself on me, his every move became hard, fast, and deep. Halos mapaiyak ako sa
ginawa niya! Bawat
pasok ay napapaangat ako! My request was granted but the searing pain made me
dizzy.
Nagulat ako nang bumagal siya ay yumanig muli ang aking mundo. My fingernails dug
on his back as I try to
firmly grip my rational mind.
"Oh my... Ah..." I couldn't recognize my tone and my words.
He groaned with me as he filled all of me with him. Mainit na bumalot sa akin ang
lahat ng kanya habang
ako'y nanghihina at padarag na binagsak ang buong katawan sa kama.
He showered my forehead... my cheek... my lips... and my neck with soft and
feathery kisses. I smiled pero
natalo ako ng antok at pagod.
knock out wtf@!!???????? besanlaki
P 40-9
Kabanata 39
616K 20.3K 14.2K
by jonaxx
Kabanata 39
Wish
Isang mainit na kamay ang naramdaman ko sa aking binti. Sobrang bigat pa ng katawan
ko at gusto ko na lang
manatiling nakahiga at natutulog sa malambot na kamang kinaroroonan ko.
"Snow..." he whispered.
Ang napagtantong katotohanang wala ako sa mansion at nasa puder ako ni Engineer
Riego ay nagpadilat sa
akin. Panandalian kong nakalimutan ang lahat ng nangyari at pagkadilat ko rin ay
naalala na. It was too
unbelievable. Too surreal, even.
Nakatabon ang comforter sa aking buong katawan. Nakaupo siya sa paanan ng kama at
ang kanyang kamay ay
nakapailalimsa kumot.
It really happened, then?
Hindi ko alamkung anong mararamdaman ko. Pinaghalong kaba, takot, at pagkakalito.
Alamkong dapat ay
nag-isip ako bago namin iyon ginawa. Pero ang tanging gusto ko lang kasing mangyari
ay ang pawiin ang
sakit na naidulot ko sa kanya sa nagdaang panahon. Gusto kong kalimutan ang sakit
na naramdaman ko nitong
mga nakaraang araw galing sa kanya. And his probable committment with other people.
"Ayaw kitang gisingin pero tumawag ang tiyuhin mo..." he said calmly.
Tumango ako. Tumayo siya at tinalikuran ako. Ngayon ay nakita ko ang kabuuan ng
kanyang suot. He's topless
and he's only wearing his jeans. His manly aftershave told me that he just got out
of shower.
May tiningnan siya sa kanyang cellphone. Ilang sandali siyang nagtipa roon bago ako
nilingon muli...
"Sibal..." I gently called.
He turned to me but before he can completely face me, tumunog ang kanyang
cellphone. Tinaas niya ang
kanyang kamay para pigilan ako sa pagsasalita.
"I need to take this call... May dinner tayo kasama ang tiyuhin mo ngayon. Ihahatid
kita sa mansyon
pagkatapos ng tawag."
May kirot akong naramdaman sa aking puso nang nakita siyang umalis. Pumormal ang
tono niya sa katawagan
at natawa pa siya roon bago tuluyang sinarado ang pintuan.
Tumingala ako sa ceiling ng kwarto. Tulad ng nasa baba, maganda rin ang disenyong
naroon. Very oriental
and perfect for coastal living. Nangilid ang luha sa aking mga mata. Nilibang ko
ang paningin ko sa mga
disenyong naroon pero hindi rin nagtagumpay. The tears blurred my sight. I couldn't
enjoy it properly.
P 41-1
I should be happy. I made himhappy. Pero mali yata ang nararamdaman ko ngayon.
We didn't even cuddle. He didn't even let himself enjoy my feel. He showered to
wash away my scent. And
then he made my Tito Solomon as an excuse. Anyway, bakit pa narito si Tito at ang
akala ko ba'y aalis siya
ngayong Linggo pa-Boracay?
Pinalis ko ang luha sa aking mga mata at inayos ang suot. I'malready wearing the
clothes he gave me.
Tumayo ako at binuksan ang pintuan palabas ng kanyang kwarto. Bababa na sana ako
noong akala ko'y naroon
siya pero ang tinig niya galing sa veranda ng pangalawang palapag ay naririnig ko
galing sa kinatatayuan ko.
He laughed. Hindi ko makuha ng mabuti ang mga sinasabi niya sa katawagan kaya
lumapit ako ng husto.
It is rude to eavesdrop, I know. But I want to talk to himso bad. Bakit tila
iniiwasan niya pa iyon at mas
inaalala pa ang dinner kasama si Tito Solomon. I mean, one can just eat dinner by
himself. It is not that
important para ipagpaliban namin ang mga paliwanag.
"Kat, I promise you I'll be back next week. Nothing's changed, okay? I didn't
change my mind..." seryoso ang
baritonong boses ni Engineer Riego galing sa balkonahe.
Agad ay bumalik ako sa kwartong pinanggalingan ko. Not because I find it rude but
because it made my heart
ache more.
He'll be back next week? Where? Nothing's changed? He didn't change his mind? What
does it mean? He
didn't change his mind for Katarina even when we've met again? Dahil sigurado akong
si Katarina ang
kausap niya. Wala nang ibang pwedeng maging "Kat"!
Ang sakit na bumayo sa aking dibdib ay hindi na masukat. I couldn't even bring
myself to cry because the pain
is that racking. Parang natutulala na lang ako habang nakaupo sa kama.
I don't want to overthink pero hindi ko na kontrolado ang paghihisterya ng aking
isipan. Sinubukan niya ba
ako? Tiningnan kung pagkatapos ng ilang taon ay bibigay parin ako? And I did... but
I don't even regret it.
Hindi ko magawang magalit o magsisi sa lahat. Hindi ko magawang manumbat.
Whoever wrote that letter must've known me so much. Isa lang ang taong pwede kong
akusahan doon. Dahil
kahit ako'y makakapagsabing ang sulat kamay niya ay gayang gaya ng sa akin.
Effortless, for that matter. Tita
Marem's penmanship mirrored mine. Para ano pa't binansagan akong Little Marem?
It's my Tita's hand writing. It hurt himso much. The pain was excruciating that if
he plans a revenge, it's
properly justified.
Bumukas ang pintuan. Madilimang tingin ni Engineer Riego sa akin habang binababa
ang cellphone. My eyes
got so tempted to look at his phone but I'mdead tired guessing the truth behind
whatever we have now...
"Magbibihis muna ako sa mansyon," nanghihina kong sinabi.
"Kung hindi maganda ang pakiramdammo, pwede kong sabihin sa tiyuhin mo na hindi ka
muna pupunta
P 41-2
roon."
I shook my head. "I'mfine. Kailangan ko lang magbihis..."
Tumango siya at pinagmasdan akong mabuti. Tila ba nananantiya ang tingin niya. Tila
tinitingnan kung ano
ang nakapaloob sa aking utak.
Hinatid niya ako sa mansyon. The workers aren't there anymore. At habang nasa
sasakyan niya ako ay
tumawag si Tito sa kanya dahilan kung bakit nakumbinsi akong paunahin siya roon.
"Nasaan si Snow, Engineer? Hindi siya mahanap sa buong hotel at wala raw sa
mansyon."
"Kakauwi niya lang sa mansyon..." he responded to my Tito.
"Ganoon ba? Nasa lamesa na kami't hinihintay na lang kayo. Halina kayo rito...
Naghihintay kami."
Pagkatapos ng tawag ay pinauna ko na siya roon.
"Matatagalan ako. Mukhang may importanteng sasabihin si Tito, mauna ka na,"
"Hihintayin na kita rito..." he said.
"Hindi na, Engineer. Just go to my Tito. Matatagalan pa ako. Ayaw kong sumama ang
loob niya sa'yo. At
kung ako naman ang hinihintay niya, makakaintindi iyon."
"Let's just tell himthat we're still here-"
"Please, Engineer. Just go there and don't wait for me..."
Nagtama ang tingin namin. His jaw clenched. I could almost hear himsay that he's
not my slave anymore.
That he won't follow my orders. Pero siguro'y nakita niya ang pananantiya na rin sa
mga mata ko dahilan kung
bakit ko siya napapayag.
Tingin ko'y mas lalong dadami ang negatibo kong naiisip kung mananatili ako sa
mansyon. Kaya binilisan ko
ang ginawang pagbibihis. My phone's dead bat so I charged it and left it there.
Nilakad ko lang ang patungong hotel. Dumaan ako sa gate at nang nakapasok ako medyo
gumaan na ang loob.
Sa Seaside sila kumain. Bago pa ako tuluyang makapasok ay napadalawang tingin ako
sa isang babaeng
malaki ang ngiti. She's in corporate attire. The woman aged based on the last time
I saw her!
"Mrs. Agdipa!"
"Miss Galvez, President..." she enveloped me in a warmhug.
Hawak niya ako sa braso nang pinisil at hinarap.
"Kumusta na? Pinadala ako rito ni President Galvez galing Boracay para pangunahan
ang interview bukas!
Mas lalo kang gumanda!"
P 41-3
Hindi ko alamkung bakit init ang naramdaman ko nang nakita siya. Pakiramdamko'y
dinadala ako ng
presensya niya sa mga kaganapan limang taon na ang nakalipas.
"Thank you... Ikaw rin, Ma'am. Bukas nga pala gagawin ang interview... hindi ko
namalayan."
"Oo. Ang sabi ni President ay hindi ka raw tutulong sa gagawin dahil abala ka sa
hotel kaya ako na ang
pinadala niya."
Tumango ako. "Thank you, Ma'am."
Ngumiti siya pagkatapos ay tinuro ang daan patungong Seaside.
"Ayan natagalan ka tuloy, Miss Galvez. Hindi ba't may dinner kayo ngayon kasama si
Gustav? Pasensya na't
tuwang tuwa ako na nagkita ulit tayo..."
Hindi ko alamkung ngingiti ba ako sa sinabi niya o panlalakihan ng mga mata.
"Si Stav, Mrs. Agdipa?"
Tumango siya at lumapad lalo ang ngiti. "Nasa Seaside kasama si Kapitan, at si
Sibal... Pati ang kapatid
mo..." nag ngising aso siya. "Nagkita na siguro kayo ni Sibal, hindi ba?"
Matabang akong tumango at hinawakan siya sa braso. "Kung naroon si Stav ay
kailangan ko nang pumanhik,
Ma'am. Sana makita kita rito ng madalas... The Coast just isn't the same anymore
without the employees I
knew..."
Nagtaas ng kilay si Mrs. Agdipa sa akin. Not that I intend something about my
statement.
Hindi nga nagkakamali si Mrs. Agdipa. Nang pumasok ako sa Seaside ay nasa isang
mahabang lamesa si
Engineer Riego, Tito Solomon, Kael, at Stav. Tumayo si Stav nang nakita ako.
Engineer Riego immediately
sneered.
"Snow!" umamba siyang yayakapin ako.
Tumayo si Enginner. Kitang kita ko ang amusement sa mukha ni Tito Solomon at ang
pagkunot naman ng noo
ni Kael.
Hinayaan ko si Stav na yakapin ako. I hugged himback, too. Nalingunan ko ang
matalimna tingin ni Engineer
sa akin pagkatapos ay umupo ito at uminomng wine.
"Good evening, Stav. Hindi ko inasahan na paparito ka..." I said.
"Sosorpresahin sana kita. Tumawag ako noong narito na ako at 'di malaman kung
nasaan ka pero biglang
naputol ang tawag. Engineer Riego here said that you're with him..."
Nilingon ko si Engineer sa gilid para lang ibalik muli kay Stav ang tingin.
"Yes. I was swimming near his house. Sorry 'bout that."
P 41-4
Nagsiupo kami ni Stav. Ilang buwan na rin kaming hindi nagkikita sa personal dahil
sa busy schedules namin.
I didn't forget what my father told me about himbut I don't want to conclude yet.
Hindi pa naman
napapatunayan ang lahat.
"Kumain ka na, Snow. Mukhang pagod ka..." Tito Solomon noted.
Tumango ako nang 'di siya tinitingnan at kumuha na ng pagkain sa mga ulamsa
harapan. Kinuhanan ako ni
Engineer Riego ng ulam. He looks mad but his actions says otherwise. Nagkatinginan
kami ni Stav.
Bahagyang napatingin si Stav doon at ngumiti na rin sa akin.
"Eat, Snow..." he said.
Tinanggap ko ang binigay ni Engineer at naglagay na sa aking pinggan. Kumuha rin si
Stav ng isa pang ulam
at ganoon din ang ginawa ko.
The man on my left side looked already annoyed. O talagang binibigyan ko lang ng
kahulugan ang lahat ng
kilos niya?
"Kumusta ang byahe?" tanong ko kay Stav.
"Maayos. Galing ako ng Iloilo at dumiretso na ako rito. My luggage is still on my
car, actually..." he said.
"Bibigyan ko sana siya ng isang silid, Snow. Kaso lang ay kung magtatagal siya ng
ilang araw, ikinalulungkot
kong sabihin na ayon sa staff ay sa Martes, magiging fully booked ang hotel. All
the rooms are booked
including the roomI'min right now. Good thing I'mgoing to Boracay tomorrow," si
Tito Solomon.
"No problem, Stav. You can stay at the mansion," sabi ko.
Lumapad ang ngiti ni Stav sa sinabi ko. Bukod sa sinabi ni Tita Maremna isa ang
pamilya niya sa may
pakana sa nangyari sa aming hotel, wala na akong ibang maipipintas kay Stav. He's a
gentleman. He's
trustworthy, kind, and gentle. Sa ilang taon naming pagdi-date ay ni minsan hindi
niya ako prinessure sa kahit
ano. Just what I need after all the intense dramas here in Costa Leona.
"Thank you, Snow. I'll be here as long as you wish, actually..."
"I didn't know you wished for that, Miss Galvez..." malamig ang tinig ni Engineer
Riego nang sabihin niya
ito.
Why would he say that? Damn it! Bago pa ako makapagsalita ay napigil niya na ako.
"Iyon sana ang sasabihin ko sa'yo ngayon. Gusto ng ama mo na mapadali ang
renovation sa hotel kaya tulad
ng Convention Center ay 24 hours na ang mga trabahador. Ibig sabihin, simula bukas
ay buong araw na may
gagawa ng bahay. It won't be conducive for you to stay there so I suggest you
should see other hotels, Mr.
Lagdameo. Sa Martes pa ang fully book kaya ngayong gabi'y pwede ka pang tumuloy.
Pati bukas."
"At saan naman ako tutuloy, kung ganoon?" medyo pagalit kong sinabi.
"Sa bahay ko," maagap niyang sinabi. "Iyon ang suggestion ng Papa mo. Tingin ko rin
ay magandang ideya
iyon..." makahulugan niyang sinabi.
P 41-5
"Ate, I think Engineer Riego is right. His mansion is just near and you can't sleep
on our mansion when it's
being renovated..." dagdag pa ni Kael dahilan ng pag-angat ng labi ni Engineer.
"Well, Snow..." medyo nalilitong sinabi ni Stav.
Kitang kita ko sa mga mata ni Stav ang pagkakailang at pagkapahiya. I'mtrying to
put it in me that they may be
the reason why our hotel suffered but I just couldn't. Stav is very innocent. He
now looks lost. Kung walang
wine ay mas naging awkward sa kanya ito. Tila ba ginagawa niyang salvation ang pag
inomng wine dahil
nahihiya siyang humarap sa amin.
"I can also look for... hotels near here if it's fully booked on Tuesday."
"No... No..." Umiling ako kahit na wala akong solusyon sa suliranin. "Stav-"
"It's fine, Snow. Besides... kasalanan ko dahil sinorpresa pa kita. Kung nagsabi
sana ako ay sana hindi na
naabutan ng fully booked."
Ngumisi si Engineer Riego sa sinabi ni Stav. He looked satisfied with everything.
What is he up to, anyway? Alamkong nalaman ko nang may hinanakit siya sa akin...
and for a fleeting
moment, I feel like he's still in love with me. Pero paano ko nga ba mararamdaman
iyon kung may iba siyang
pinagkakaabalahan bukod sa akin?
I want so bad to forget about the past like how I forgot it when we made love. I
want to forget the probable
females he's with but forgetting about it means being selfish. Ayaw kong bansagang
mistress ulit dahil lang sa
hindi ko pinakealamang may ibang babaeng nagmamahal.
"I can suggest few hotels just here in Costa Leona, Stav. Pero ngayong gabi'y pwede
ka sa isa sa mga kwarto.
Shall we send the employees to get your luggage?" si Tito Solomon iyon.
"Yes, please, Tito."
"Engineer... Bukas ay may pag-uusapan tayo. Maaari mo ba akong ihatid sa Caticlan
at medyo may kahabaan
ang pag-uusapan natin at kailangan ko nang pumuntang Boracay. Naipagpaliban ko iyon
ngayong gabi dahil
natagalan kami ni Kael sa windmil."
"Sige, Sir. Walang problema..."
Ngumuso ako at binalingan si Stav.
"I'msorry, Stav. If I have known, I would've reserved even the presidential suite."
He smiled shyly. "That's okay, Snow. Wala kang tutuluyan? If I'll book a hotel
anywhere near, I guess I can
book for a roomfor you, too..."
Tumawa si Tito Solomon. "May-ari ng hotel, hindi makatuloy sa sariling hotel? Stav,
here is Engineer
Archer Riego. His house is just near here and Snow's father trusts him. Kaya roon
na siya..."
"Oo nga naman, Tito. I just thought that it would be better that way..."
nagkatinginan si Stav at Engineer
P 41-6
Riego.
Salungat masyado ang kanilang features. Stav is angelic. Ang kanyang wavy hair ay
mas lalong naging
ebidensya noon. Pino at marahan. Samantalang si Engineer Riego ay medyo rough. Ang
tanging malambot
lang yata sa kanyang mukha ay ang kanyang labi.
Nagpatuloy ako sa pagkain. Pasalit salit naman ang pagtatanong ni Tito Solomon kay
Stav at kay Engineer
Riego. At masyadong seryoso si Tito kapag sumasagot si Stav samantalang tuwang tuwa
siya kapag si
Engineer Riego ang nagsasalita. That speaks volume. I'mnot sure which one he's fond
of with his actions but
I think I have an idea.
Nagpatuloy ako sa pagkain habang nagkwentuhan sila. Hindi ko man siya tinitingnan
ay ramdamko ang
pagsulyap sulyap ni Engineer Riego sa akin.
Isang oras ang lumipas at tingin ko'y sobrang libang pa sila sa pinag-uusapan. I
excused myself so I can go to
the bathroom. Hindi rin ako nagtagal doon at nagpasyang utusan na ang mga tauhan
para ihanda ang kwarto ni
Stav sa taas at kuhanin na ang kanyang luggage.
Lumabas ako ng bathroomat laking gulat ko nang nakapamulsa si Engineer Riego habang
nag-aantay doon.
His expression was hard and hawkish. His faded jeans and black v neck t shirt made
himdarker. Ang
pagkakahapit ng kanyang t-shirt sa kanyang katawan ay nakapagsisimula ng
malalaswang imahinasyon kaya
taas noo kong pinanatili ang mata ko sa kanyang mukha.
"What was that?" nanliliit ang mga mata niya sa paunang tanong.
"What was that? What do you mean?" lito kong tanong pero may bahid na hamon.
"Talagang inanyayahan mo pa iyon sa mansion ninyo?" marahan ngunit may diin niyang
tanong.
Nagkrus ang braso ko sa aking dibdib. "Well, Engineer Riego... That's what we call
hospitality. At ikaw,
bakit ka pa pumayag na sa mansion mo ako manatili? Dahil utos ni Papa?"
Kitang kita ko ang pagkakalito sa kanyang mukha. I want so bad to shout at himbut I
stopped myself. Kapag
may dumaan dito y paniguradong pag-uusapan kaming dalawa.
"At bakit hindi ako papayag?" hamon niya. "That man might be the reason your
renovation slowed down.
Maaring gusto niyang ibagsak ang hotel ninyo. We warned you pero mukhang walang
epekto iyon sa'yo! And
now after what happened to us, you show up here with a tone like that-"
"Bakit, Engineer Riego? Ano ba iyon sa'yo? Ano bang ibig sabihin sa nangyari sa
ating dalawa? Was that
your way of slapping me how you can just lure girls to your charmna pwede mong
gawin iyon sa kahit
sinong babae?"
His jaw dropped. Hindi ko alamkung amusement ba iyong nakikita ko sa kanyang mukha
but he tried to
maintain a straight face after that. Nawala ang galit na nakikita ko kanina at
napalitan na lamang ng seryoso at
banayad na ekspresyon.
"Do you want to cuddle, Snow?"
P 41-7
His lips twitched after the question.
Hindi ko alamkung bakit lubusan ang init na naramdaman ko sa aking pisngi
pagkatapos ng tanong. The
image of his large frame spooning me to sleep made me dizzy.
"No!"
Nagtaas siya ng kilay.
"Baby, I like that, too. If only I can just simply tell your Tito that you're to
tired to go out of my house..."
Humakbang siya palapit sa akin. Kumunot ang noo ko. Unti unti kong naramdaman muli
ang panghihina pero
pilit kong inalala ang mga sinabi niya bago kami nag-usap. At ang mga babaeng lagi
niyang katawagan. Si
Katarina. Na babalikan niya sa kung nasaan man si Katarina.
Bahagya ko siyang tinulak. Yumuko siya ng konti at nagpatianod sa tulak ko. A ghost
of a smile flashed on his
lips before I walked past him.
Damn you, Riego. Ikinatutuwa mo pa talaga ang lahat ng ito! Hindi na ako magtataka
kung may plano siyang
maghiganti sa akin!
?????? yan yung hinahanap nya
P 41-8
Kabanata 40
708K 20.3K 13.2K
by jonaxx
Kabanata 40
Fiancee
Pagod si Stav sa byahe dahilan kung bakit maaga siyang nagpahatid sa kanyang
kwarto. Request naman ni
Tito Solomon na mag-inuman muna silang tatlo ni Engineer at ng kapatid ko kaya
nauna na akong pumanhik sa
mansyon.
In an amused look, Engineer gazed at me as I said my good night to them.
I'mexhausted. Very, actually.
Pisikal man o emosyonal.
Lalo na'ng tumawag pa si Papa pagkauwi ko sa mansyon.
"Sinabi ba ni Engineer Riego sa'yo na pansamantala kang sa kanya tutuloy habang
nirerenovate ang
mansyon?"
Hindi ko alamkung tama lang bang tumawag si Papa para masabi ko ang mga hinaing ko
o ano.
"Why are you doing this, Papa?" may bahid na akusasyon ang tanong kong iyon.
Winagayway agad ni Papa ang kanyang kamay na tila ba idenideny niya na ang kung ano
mang akusasyon ko. Wala pa nga akong sinasabi. All the more I think he's guilty!
"It's simply because you can't stay anywhere. Well, Snow. Kung sakaling hindi naman
fully booked ang hotel
ay pwede ka namang sa hotel na lang tumuloy... But now that Stav is there I would
prefer you in the mansion
of Engineer Percival Riego, Snow."
"Stav isn't a bad person kaya hindi ko maintindihan kung bakit ninyo pa ako
kailangang paprotektahan kay
Engineer."
"Stav isn't a bad person. But until now, mas dumadami ang ebidensyang nagtuturo sa
kanilang pamilya sa
nangyari. If he's not the syndicate behind this, Snow, then it's his family. And
you know how important
families are... to anyone..."
Gusto ko siyang akusahan na tingin ko'y pinagkakanulo niya lang ako sa "golden boy"
niya. Pero naiintindihan
ko rin kung saan nanggagaling ang mga rason.
"And what's your plan tomorrow? Are you going to work. It's really a good thing
that Engineer's on your
office. That way, kung may iooffer man si Stav sa'yo'y hindi ka agad
makakapagdesisyon o hindi ka niya
maloloko dahil may third party."
He went on and on with the praises all for his favorite person. Ano kayang pinakain
ni Engineer Riego sa
P 42-1
Papa ko at bakit tila botong boto ito sa kahit anong aspeto?
I couldn't hardly sleep that night. My emotions were haywired. May sakit akong
nararamdaman dahil sa
narinig sa phone call niya, may kaba, may galit, may pagod, at kung anu-ano pa.
Alas otso nang nag-almusal ako sa Seaside. Stav texted me that we should eat our
breakfast together. May
gagawin siya after breakfast. Maghahanap siya ng mapags-stayhan na hotel. Ako
naman... syempre trabaho.
"I can give you a list of nearby hotels, Stav. If you want..." sabi ko habang
kumakain kaming dalawa.
Tipid siyang ngumiti. "Hindi na, Snow. Marami naman riyan. May nadaanan ako bago
ako nakarating dito
kagabi."
If the accusations of my father, Engineer Riego, and Tita Maremisn't right, I don't
know how much I will
loathe all of them. Walang ginawa si Stav kundi ang maging mabuting tao sa akin.
"Pasensya ka na talaga, ha..."
Habang nagsasalita ako ay natatanaw ko ang paparating na si Engineer Riego. Papasok
siya sa restaurant.
Suminghap ako at binalik ang tingin kay Stav. Engineer went to the counter and said
something to the
bartender. Umupo siya sa high chair at nilingon muli kami.
"Ayos lang. I'malso here for my Scuba Diving lessons. I want to get certified..."
Ngayon ay nakuha ni Stav ang buong atensyon ko! I knew it. He's here with other
reasons. Not the reason my
father accused of him!
"Wow! That's great!"
"I know. Sa hotel kasi namin, wala masyadong offer na Scuba diving since hindi
naman protected ang
seascape unlike here. It's a good place to learn and to get certified like you."
"So... ilang araw mong ititake ang course? Sa tingin mo?"
"I don't know. But hopefully mga sampung araw?"
So he'll stay here for long?
"But I'll come here every now and then. Is it okay with you? At kung wala ka sa
opisina ay nasa mansion ka
ni Engineer Riego?" nagtaas siya ng kilay.
Sa sinabi niyang iyon ay napatingin muli ako sa lalaking nasa high chair. He's
wearing a navy blue t-shirt.
Nakatupi ang hemng nasa braso dahilan kung bakit nangingilabot ako sa hugis ng
muscles niya roon.
Nagkatinginan kaming dalawa. He's stroking the sides of the wine glass with his
index finger. Tila ba
nagbibigay ng kahulugan na kaya ka niyang hawakan at haplusin ng ganoon.
"Snow?" Stav blocked my sight.
Napakurap kurap ako at bumaling sa kausap ko.
P 42-2
"I'msorry... I'm..." hindi ko na tinapos at kinuha na lang ang baso ng tubig para
mapainom.
Tumango si Stav at mukhang hindi naman nagtaka sa pagkakatulala ko. Nagpatuloy siya
sa pagkain pero para
na akong nawalan ng gutom.
Right after our breakfast, nagpaalamna siya para sa gagawin. Nang tumayo kami ay
umalis na si Engineer
Riego sa kinauupuan niya. Nanliit ang mga mata ko habang tinitingnan siyang paalis.
What does that mean?
He came here to just...
"See you later, Snow..." Stav leaned on me for a swift kiss on the forehead.
Nasanay na ako sa kanya. Dati pa man ay ganoon na siya sa akin kaya hindi na
nakapagtataka ang kanyang
mga kilos.
Nang bumaling ako sa elevator ay pakiramdamko sasabak ako sa digmaan. I amnot sure
if I want to shower
himwith so many questions or just shut up and ignore him.
Nang dumating ako ay naroon na siya sa kanyang swivel chair. Nakapangalumbaba at
ang index finger ay
nasa pisngi habang ang tatlo pang daliri ay tinatabunan ang kanyang labi at ilong.
Ang isang kamay niya ay
nasa mouse.
Tumigil ako nang nagkatinginan kami pero nagpasyang dumiretso na lang sa lamesa.
"Pinalipat ko na ang mga gamit mo sa bahay ko..."
Wow. I cannot believe it. He's fast when it comes to closing our personal space,
huh?
"I just hope I'min a cozy room..." parinig ko.
"My roomis very cozy. Alamkong saksi ka roon..."
Binaba niya ang kanyang kamay at ngayon itinuon ang buong pansin sa akin. Binitiwan
ko ang mouse at
binaling na rin ang buong atensyon sa kanya.
"At bakit sa kwarto mo ako ipapatulog? Did my father suggested that one, too?"