Wypracowanie

Każda kultura ma swoją niepowtarzalną skarbnicę obyczajów, rytuałów, powtarzanych i

przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Jest w niej niewątpliwie coś ważnego dla potomków,
skoro artyści różnych epok nawołują do pielęgnowania gestów naszych dziadów, aby zachować je
od zapomnienia. W mojej pracy postaram się zdefiniować, na czym polega niezbywalna wartość
tradycji.
We fragmencie z arkusza widzimy ostatnią ucztę staropolską, na którą przybywają
generałowie legionów polskich we Włoszech. Jest to biesiada, na której Zosia i Tadeusz stają się
nowymi dziedzicami. To wydarzenie łączy w zgodzie zwaśnione rody. Podczas uroczystości
zachowane są dawne polskie tradycje. Obyczaje ukazane we fragmencie mają swoje różne
funkcje. Mistrzem ceremonii jest Wojski, który dba, by wszystko przebiegało wg odwiecznych
reguł porządku, on usadza gości wedle wieku i statusu społecznego, np. najważniejsze miejsce
zajmuje Podkomorzy. Rolą tej tradycji jest zaakcentowanie jak ważny jest porządek polskiego
domu, który warunkuje porządek w całej ojczyźnie (wartość dydaktyczna przekazu – Polacy utracili
niepodległość przez chaos i anarchię w państwie). Kolejnym obrzędem ukazanym podczas ostatniej
uczty jest częstowanie gości, także włościan przez nowych gospodarzy. Ten obyczaj podkreśla
wagę pielęgnowania rytuału przez nowe pokolenie i stosunek do chłopów, którym zostanie dana na
własność ziemia. Warto też zauważyć wydobycie na tę okazję z piwnic arcyserwisu, który pamięta
czasy Rzeczypospolitej dumnej i silnej. Na nim wymalowane są sceny sejmikowania. Przedmiot ten
podkreśla tożsamość narodową Polaków, np. generał Dąbrowski, który przebywa poza krajem, z
radością nasyca się polskością, patrząc na wymalowane sceny z tradycji naszego narodu. Kolejnym
przejawem przywiązania do tradycji jest strój staropolski – postaci są ubrane zgodnie z modą dawną
– jest to przestroga przed kosmopolityzmem, wkraczaniem mody obcej, czego przejaw widzimy,
gdy Rejent zmuszony przez Telimenę zakłada frak i budzi śmieszność. Również potrawy
przygotowane wg dawnych receptur stanowią przejaw tradycji – jest to sarmackie celebrowanie
zgodnie z XVIII-wieczną kulturą biesiady. Mickiewicz chce zachować liczne potrawy od
zapomnienia, jest zachwycony poprzez narratora mnogością polskich wykwintnych dań. One
świadczą o bogactwie naszej kultury, bogactwie ziemi zasobnej w plony. Wszystkie te wymienione
przeze mnie funkcje podkreślają, że pielęgnowanie dawnej tradycji polskiego domu to wyraz
patriotyzmu. Skoro nie ma instytucji polskich, tradycja jest owym substytutem polskości.