1. Co powinien zawierać raport bezpieczeństwa produktu kosmetycznego?

 ilościowy i jakościowy skład produktu kosmetycznego, w tym identyfikację

chemiczną substancji i ich zamierzoną funkcję,
 właściwości fizyczne/chemiczne oraz stabilność produktu kosmetycznego.
 Jakość mikrobiologiczna, specyfikacje mikrobiologiczne substancji i/lub mieszaniny
i produktu kosmetycznego
 Zanieczyszczenia, ilości śladowe, informacje o materiale, z którego wykonano
opakowanie; czystość substancji i mieszanin
 Normalne i dające się racjonalnie przewidzieć stosowane (ostrzeżenia i inne
wyjaśnienia na etykietach)
 Narażenie na działanie produktu kosmetycznego.
 Narażenie na działanie substancji zawartych w produkcie.
 Profil toksykologiczny substancji.
 Działanie niepożądane i ciężkie działanie niepożądane.
 inne istotne Informacje o produkcie kosmetycznym.
2. Omów urządzenia do sporządzania emulsji
Młynki koloidalne są zbudowane ze stojana i obrotowego elementu (rotora)
tworzących szczelinę, przez którą przeciskana jest homogenizowana masa. Często
stosowane do produkcji parówek, kiełbasy pasztetowej itp. Mogą być młyny stożkowe
lub walcowe. Na powierzchniach współpracujących elementów są wykonane zęby,
które podczas obrotu działają jak nożyczki. Szczelina pomiędzy stojanem a wirnikiem
wynosi ok 0,04mm. W młynach stożkowych powierzchnie nie mają zębów a jedynie
posiadają chropowatą powierzchnię. Powierzchnie te są wykonane z bardzo
twardego i szorstkiego materiału.
Kutry służą do dokładnego rozdrabniania i mieszania. W kutrach do obrabianej masy
dodawana jest zimna woda, śnieg lub drobny lód, co ma na celu podniesienie
właściwości mechanicznych i chemicznych, czyniąc masę bardziej jednorodną.
Najczęściej zalecana temperatura produktu jest przedział 5-15° (max. 18°C).
Podczas kutrowania następuje:
 Znaczne rozdrobnienie surowca.
 Wyrównanie przestrzennej dyspersji wszystkich składników na skutek mieszania i
wyrobienia z wodą
3. Co to jest ekstrakcja, jakie są rodzaje ekstrakcji?
Wyodrębnianie składnika lub składników mieszanin metodą dyfuzji do cieczy lepiej
rozpuszczających te związki chemiczne. Pojęcie ekstrakcji odnosi się najczęściej do
procesów prowadzonych w układach ciecz – ciecz, w obszarze ograniczonej
mieszalności. Ekstrakcją nazywa się również analogiczny proces, prowadzony w
układach ciecz - ciało stale (ługowanie). Ekstrakcja polega na wyodrębnieniu za
pomocą rozpuszczalników pewnych substancji z mieszaniny związków o konsystencji
stałej lub płynnej.
W zależności od sposobu podawania rozpuszczalnika rozróżniamy:
 Periodyczne metody ekstrakcji (w których rozpuszczalnik podaje się jednokrotnie
lub w częściach).
 Ciągłe metody ekstrakcji (surowiec styka się stale ze świeżym rozpuszczalnikiem).
Mieszaninę ciekłą, która ma być rozdzielona przez ekstrakcję, kontaktuje się z
ekstrahentem, który jest nierozpuszczalny (lub mało rozpuszczalny) w tej
mieszaninie. W efekcie tworzą się dwie odrębne warstwy ciekle: ekstrakt i rafinat.
Ekstrakt jest roztworem wydzielonych składników w ekstrahencie. Rafinat jest
mieszaniną ciekłą uboższą w składniki wydzielane i zawierającą zazwyczaj małe
ilości rozpuszczonego ekstrahenta.
4. Na czym polega proces enfleurage?
Enfleurage (nawanianie) najstarsza metoda otrzymywania olejków eterycznych
oparta na zasadzie pochłaniania przez tłuszcze zapachów.
Polega na absorpcji olejków eterycznych obecnych w kwiatach przez stałe tłuszcze
zwierzęce lub płynne oleje, Technika używana dla wyjątkowo delikatnych kwiatów
takich jak jaśmin, tuberoza czy kwiat pomarańczy. Konieczne jest stosowanie
kwiatów nieuszkodzonych i suchych (wilgoć przyspiesza jełczenie tłuszczów).
Surowce te po wysuszeniu, podgrzaniu lub zmieszaniu z alkoholem tracą olejki.
Tłuszcz odpowiedniej konsystencji nakładany jest na płyty szklane (obustronnie)
osadzone w ramach. Płyty zestawiane są jedna nad drugą
Pomiędzy płytami umieszcza się metalową siatkę na której rozkładane są kwiaty
Po 24-60 godz. kwiaty są zastępowane nowymi, powtarza się to przez cały okres
kwitnienia, aż tłuszcz całkowicie się nasyci olejkiem
Po ukończeniu nawaniania tłuszcz jest zeskrobywany, topiony w niskiej temperaturze
i odcedzany od zanieczyszczeń – powstaje POMADA
l Następnie jest ugniatana z alkoholem, wymrażana i sączona, po odparowaniu
alkoholu otrzymuje się ABSOLUT Zużyty tłuszcz jest dobrym surowcem do produkcji
luksusowych mydeł.

5. Produkcja mydła – opis

Mydła – sole metali alkalicznych, głównie sodu, magnezu, litu, potasu i wyższych
kwasów tłuszczowych (palmitynowy, stearynowy, oleinowy).
Mydła otrzymuje się w wyniku reakcji hydrolitycznego zmydlania trójglicerydów
wodorotlenkami. Koniec zmydlania stwierdza się, gdy mała próbka mydła rozpuszcza
się w wodzie (brak śladów tłuszczu).
Proces produkcji polega na długotrwałym gotowaniu tłuszczów ze stężonym
roztworem zasady sodowej, magnezowej lub litowej, na skutek czego dochodzi do
zerwania wiązań estrowych oraz powstania gliceryny i mydła właściwego.
Glicerynę czasami usuwa się z końcowego produktu lub zostawia, gdyż ma ona
działanie nawilżające.
Zmydlanie na zimno: w tej metodzie do roztropionych tłuszczy dodaje się roztwór
wodorotlenku sodu, a w procesie zmydlania wykorzystuje się ciepło naturalnie
wydzielane podczas reakcji wodorotlenku z kwasami tłuszczowymi w roztworze
wodnym. Pomimo nazwy, wydziela się sporo ciepła – temperatura może sięgać 80
stopni C, chociaż stosunkowo szybko spada.
Po rozpoczęciu zmydlania emulsja jest wlewana do formy, gdzie jest ono
kontynuowane. W efekcie powstaje mieszanina mydła, gliceryny oraz pozostałych
niezmydlonych tłuszczy.

6. Charakterystyka żeli i zolu

Żele są to niejednorodne mieszaniny ciała stałego zdyspergowanego w cieczy.
Pomiędzy cząsteczkami fazy ciekłej i stałej występują oddziaływania (siły van der
Waalsa lub wiązania wodorwe), które powodują, że w całej objętości żelu powstaje
trójwymiarowa struktura, która jest ciałem stałym, ale elektryczny. Żele mogą być
przezroczyste, mętne, mleczne, bezbarwne lub barwne.
Zdolność do tworzenia żeli mają koloidy liofilowe, których trwałość zależy od stopnia
solwatacji (hydratacji). Żele otrzymywane z wody jako ośrodka dyspergującego
noszą nazwę hydrożeli, a otrzymywane z innych rozpuszczalników – nazwę
organożeli.
Zol to roztwór koloidalny – zawiesina ciała stałego w cieczy. Można go
przeprowadzić w żel poprzez ochłodzenie. Znane są żele substancjami
nieorganicznymi, np. bentonitu (magma), a żele wielocząsteczkowych substancji
organicznych są stosowane powszechnie i określa się je mianem liożeli lub galaret.
Stężenie, przy którym następuje przekształcenie roztworu koloidalnego (zolu) w żel
zależy od wielu czynników, ale dominuje powierzchnia styku między substancją
zdyspergowaną a rozpuszczalnikiem.
Żele suche (kserożele) Mają postać proszku, ale otrzymuje się je przez częściowe
odparowanie fazy dyspergującej, a powstałe ciało stałe ma charakter gąbki, której
kanaliki wypełnione są rozpuszczalnikiem. Suchy żel można przeprowadzić łatwo w
mokry (pęcznienie). Pęcznienie suchego żelu powoduje znaczne zwiększenie
objętości. Tak zachowuje się np. skrobia ziemniaczana,. Istnieją także suche żele nie
zmieniające objętości podczas wchłaniania cieczy. Przykładem jest żel
krzemionkowy otrzymywany z kwasu krzemowego SiO 2n H 2 O. Suchy żel
krzemionkowy jest bardzo higroskopijny i jest stosowany jako środek osuszający.
Suche żele naturalne i półsyntetyczne (agar, skrobia, pektyny, żelatyna, pochodne
celulozy, metyloceluloza, i karboksymetyloceluloza) są wykorzystywane jako
surowiec wyjściowy do otrzymywania roztworów koloidalnych i kleików (Mucilagines)
a nawet półstałych liożeli plastycznych.
7. Otrzymywanie kremów
Składniki należy naważyć w oddzielnych zlewkach i podgrzać w kąpieli wodnej do
maksymalnie 40°. Do zlewki z fazą wodną wkłożyć końcówkę blendera i mieszając
powoli wlewać fazę tłuszczową, mieszać przez ok. 1 min., ponowić mieszanie po
minucie i czynność powtórzyć 2-3 krotnie. Krem gęstnieje i uzyskamy piękną
konsystęcje kremu.

8. Technologia produkcji kompozycji zapachowych

 Kompozycję zawsze należy rozpuszczać w rozcieńczonym już do

przewidywanego stężenia alkoholu, ponieważ dodawanie wody do roztworu
kompozycji w alkoholu z reguły powoduje powstawanie nieusuwalnego
zmętnienia.
 Określenie podstawowych parametrów kompozycji tzn. typu zapachu, ceny
oraz ograniczeń lub wymagań w zakresie składników. Dodatkowo perfumiarz
(twórca zapachu) powinien znać grupę potencjalnych konsumentów,
zapachowe cechy surowców, charakterystykę chemiczną i zapachową
substancji aktywnych.
 Najczęściej firmy produkujące kosmetyki mają kilkanaście lub kilkadziesiąt
receptur archiwalnych obejmujące wszystkie typy zapachów i możliwe
zastosowanie.
 Producent kompozycji zapachowych musi dysponować laboratorium
aplikacyjnym umożliwiającym testowanie kompozycji zapachowych w
wyrobach klientów, a także w standardowych kompozycjach.
 Producenci zapachów na podstawie analizy rynku, nowości, trendów muszą
być przygotowani na przygotowanie kompozycji o „modnym” zapachu.
 Produkcja kompozycji zapachowych jest typową produkcją recepturalną.
 Przechowywanie, magazynowanie.
 Nieodwracalność błędów technologicznych. Składnik raz wymieszany w
kompozycje nie może być z niej wydzielony.
 Dojrzewanie. Po zmieszaniu składników kompozycja jest poddawana
procesowi dojrzewania, a następnie filtrowana.
 W celu zwiększenia rozpuszczalności składników kompozycji dodaje się w
miarę potrzeby rozpuszczalniki np. alkohol etylowy.

9. Na czym polega homogenizacja, omów proces i urządzenia

Przez homogenizacje rozumiemy rozdrobnienie i ujednolicenie cząstek fazy
rozproszonej. Polega ona na mechanicznym rozdrobnieniu dużych cząstek fazy
rozproszonej, prowadząc do zwiększenia stabilności emulsji, czyli do trwałego i
równomiernego rozproszenia cząstek stały koloidalnych w cieczy rozpraszającej.
Zgodnie z prawem Stokesa cząstki o mniejszych wymiarach trudniej ulegają
rozwarstwieniu. Główny element roboczy to głowica homogenizująca zawierająca
zawór homogenizujący. Produkt tłoczy się pod ciśnieniem 12-20 MPa (do głowicy
homogenizującej gdzie z prędkością 150-200 m/s przepływa przez szczelinę
między grzybkiem i gniazdem zaworu (szczelina około kilku mikronów do 0,1mm).
Wtłaczanie produktu odbywa się pompą wiro-tłokową lub śrubową. Stosuje się
pompy z trzema, pięcioma, a także z siedmioma tłokami.
Produkt po zassaniu w czasie tłoczenia trafia do komory i dalej do zaworu,
homogenizującego podnosząc (unosząc grzybek) im większy nacisk np. sprężyny
tym mniejsza szczelina i tym większy stopnień homogenizacji.
Często stosuje się dwustopniową głowicę homogenizującą ponieważ czasami po
jednym stopniu na wyjściu tworzyły się gronka z rozdrobnionych kuleczek-
zmniejszające efekt homogenizacji - drugi stopień rozbija je (panuje tam ciśnienie
5-4 MPa).

Homogenizacja dwustopniowa może być realizowana przy użyciu :

 Dwóch szeregowo połączonych homogenizatorów
 Jednego homogenizatora z nawrotem produktu
 Jednego homogenizatora z dwoma stopniami homogenizacji
 Homogenizatora z zaworem do homogenizacji wielostopniowej.
 10. Surowce w produkcji mydła
W ich składzie można znaleźć oleje, rozpuszczalniki, olejki zapachowe, barwniki,
emulgatory, związki powierzchniowo czynne, stabilizatory, substancje
zagęszczające, konserwujące, czy też pianotwórcze.
Surowce pomocnicze przy produkcji mydła
 Kalafonia – zwiększa zdolność pienienia się mydła i nadaje mu właściwą
konsystencję
 Sól kamienna (NaCl) – dodanie tego składnika powoduje proces wysalania,
czyli wytrącenie się… do cząsteczek kleju mydlanego i zabijania się ich w
skupiska nadające się do formowania,
 Szkło wodne (krzemian sodowy) – jest wypełniaczem,
 Barwniki – nie mają bezpośredniego wpływu na właściwości użytkowe mydła,
a wpływają na jego wygląd. Można spotkać w produkcji mydła marmurkowe, w
pasy, wielokolorowe – otrzymywane przez nierównomierne dodawanie
barwnika i niekompletne mieszanie, albo wprowadzenie do wytłaczania
płatków w kliku kolorach.
 Mydła pływające – otrzymuje się przez wprowadzenie powietrza w procesie
mieszania, albo zastosowania bańki powietrznej w środku kostki,
 Mdła w płynie – stosowane często w miejscach publicznych, np. płyn
tworzący pianę do rąk:
o Skład: Glikol propylenowy 4%, wodorotlenek potasu 3%, Fenyloetanol
3%, polioksymetylenowanymonosteearynian 1%, LAURYLOSIARCZAN
sodowy 10% , kwaasy tłuszczowe oleju kokosowego 10%, woda add
100%.

11. Technologia produkcji wyrobów perfumeryjnych

 Przeważające większości współczesnych wyrobów perfumeryjnych to
alkoholowo-wodne, roztwory kompozycji zapachowych, czyli perfumy, wodny
toaletowe itp. różniący się zawartością kompozycji zapachowych i stężeniem
alkoholu etylowego.
 Proces produkcji polega na rozpuszczeniu kompozycji zapachowej w etanolu
kompozycji zapachowej w etanolu o odpowiednim stężeniu, pozostawieniu
roztworu na pewien okres dojrzewania i filtracji.
 Szczególnie istotne jest właściwe dobranie stężeń alkoholu i kompozycji w
roztworze aby nie dopuścić do wtrącania się składników kompozycji w postaci
zawiesiny lub zmętnienia.
 Kompozycję zawsze należy rozpuszczać w rozcieńczonym już do
przewidywanego stężenia alkoholu, ponieważ dodawanie wody do roztworu
kompozycji w alkoholu z reguły powoduje powstawanie nieusuwalnego
zmętnienia.
 Metoda tradycyjna - (obecnie rzadko stosowana) – roztwór kompozycji
zapachowych a alkoholu (nastaw) przyrządzano w zbiornikach kamionkowych
w temp. Ok. 15°Cprzez ręczne mieszanie drewnianymi wiosłami.
 Metoda współczesna – stosowane są najczęściej zbiorniki stalowe z
mieszadłami propellerowymi pozwalającymi na szybkie wymieszanie
składników. Zmieszany roztwór następnie poddaje się procesowi dojrzewania.