MARRIED BY MISTAKE (COMPLETED)

Chapter 1 - MARRIED BY MISTAKE

THIS IS A NON-TEEN FICTION STORY

ASAHANG MAY BED SCENCES (Sometimes Private), BAD WORDS, AT MAY MGA EKSENANG HINDI
PARA SA MGA BATA.

SWEETKITKAT

XOXO

Chapter 2 - WARNING:
PAALALA/ WARNING:

***

Kung isa kang mapangahas na 13 years old below na nagbabasa nito. May warning ako
sayo:

I don't care kung basahin mo to as long as hindi mo to irereport.

Kaya nga PG-13 ito nakalagay ay dahil para ito sa mga open Aminded. Kung hindi ka
open. Umalis ka na at tigilan ang pagbasa nito. Ako, legal age na para gumawa ng
mga ganito ng stories. Pero I know my limits.. At hindi komo't gumagawa ako ng PG-
13 stories.. eh, nai-try ko na to. HINDI PO. MAHAL KO PA ANG MGA MAGULANG KO, AYOKO
SILANG MASAKTAN. AYOKO SILANG MA-DISAPPOINT SA AKIN. Ganun ko sila kamahal. Gawa
lang ito ng utak ko. I-D-E-A-S.

Alam kong bawat isa sa inyo marunong magbasa pero hindi lahat marunong umunawa.
Hindi ko ipinagpipilitan ang storya na ito sa inyo. Kayo ang pumindot ng 'Add to
Library'. Kung ayaw, burahin. Kung naiinis, burahin. Kung nalalaswaan, burahin.
Simple 'diba? Hindi tayo pare-pareho ng pananaw pagdating sa kung ano ang mas
magandang plot, pero tumatanggap ako ng suggestions.

***

Kung isa ka namang reader na mapanlait na nakaka-offend:

Umalis ka rin dito. Hindi ko kailangan ng perpektong katulad mo. Wala akong time sa
pagsagot ng walang kwenta mong hinaing. Wag mo kong isama sa galit mo sa mundo.
Kung walang masasabing maganda, itikom ang bibig. Iikli ang buhay kapag laging
galit, ayoko pang umikli ang buhay ko.

***

Kung isa kang reader na kung makapagdemand eh parang pinapasweldo ako:

Aba. Kung may sweldo lang ako, mag-a-update ako araw-araw. Tsk. Tsk. May limitasyon
ang lahat, malapit na ngang ma-expire ang utak ko e. Saka gusto ko namang makabasa
ng mga comment na ma-i-inspire ako at hindi yung.. PINAPATAY AKO NG EXCLAMATION
POINT!

(UD NA AUTHOR!!!)

(TAKTE BITIN!!!)

(UD PLEAAAAAASE!!!)

At kung ano-ano pang nakakainis na comment. I-APPRECIATE NIYO NAMAN YUNG UPDATE!
Sus.

***

Kung isa kang reader na pana'y comment at pinupuna ang kamalian sa paraang hindi
nakaka-offend:

WELCOME KA DITO!!! GUSTO KO ANG MGA KATULAD MO!!!

*Sabog confetti*

*Fireworks*

*Picollo*

*Sintoron ni Hudas*

*Goodbye lolo*

*Goodbye Philippines*

At kung anu-ano pang pumuputok!!

Ehem.. 'wag ma-green ha. xD

--------

Property of:

SWEETKITKAT

Chapter 3 - PROLOGUE
                   

VERONICA LUNA

"Luna, I want you to meet my boyfriend." Saad ng kakambal kong si Camille habang
hila-hila ako papunta sa labas.

Tumindig ang balahibo ko nang lumabas ang isang matangkad na lalaki mula sa
sasakyan. I was at a loss for words over his sheer hotness, and far too fascinated
by the man walking toward us.

Niyakap ni Camille ang lalaki sa braso. Hindi ko alam pero parang napipilitan si
Camille na kumilos. "Luna, I want you to meet, Dylan Caden. My boyfriend."

"Hi." He smiled.

I saw him extend his hand, but couldn't bring myself to shake it. And I couldn't
tear my eyes away from his face. When his brows snapped together at the delay, I
lurched back to reality and hastily placed my cold hand in his large, warm one.

"Luna." I murmured breathlessly. His strong handshake sent tingles up my spine and
through my body.

"Veronica was right. Identical nga kayo." His laughed was music to my ears.

"Ahm, yeah." Ngumiti ako ng matipid at nag-init ang magkabila kong pisngi.
Veronica pala ang tawag nito kay Camille. Pareho kaming may Veronica sa pangalan,
ako ay Veronica Luna at ang aking kakambal naman ay Veronica Camille. It was our
mother's name, ngunit hindi na namin ito nasilayan dahil namatay siya sa
panganganak sa amin.

"Gaano na kayo katagal?" Tanong ko habang naglalakad kami papasok sa bahay.

Lumingon sa akin si Dylan at nag-iwas ako ng tingin. Napakabilis ng tibok ng aking

puso. "Let's see, six months."

Tumango lang ako at pumasok kami sa loob. Nadatnan namin si Papa na nakaupo na sa
one sitter sofa. Malamig ang mga mata nito nang tingnan ako. I bowed my head at
nagpahuli sa paglalakad.

"What's wrong?" Bulong ni Camille.

"I should leave. Baka magalit si Papa."

"No. Don't leave. Stay with me." Pagmamakaawa nito. Nagtataka man sa tono ng boses
nito ay pinili kong huwag itong iwanan.

Tumayo si Papa nang lumapit si Dylan. "Dylan Caden! Ang akala ko ay hindi ka na
pupunta."

Ngumiti si Dylan at kinamayan si Papa. "Hello, Sir."

Umupo na kami at nagdala ang katulong ng merienda sa sala. "Any special reason why
you visited at this hour? It's past dinner time."

Tumikhim si Dylan at hinawakan ang isang kamay ni Camille. "Tito, I want to marry
your daughter."

Hindi ko nakitaan ng pagkabigla si Papa. Ngunit naramdaman ko ang paninigas ni

Camille sa tabi ni Dylan. Naramdaman ko ang pagkabalisa nito.

"Parang ang bilis naman ata. Ilang buwan palang kayo ni Camille, hindi ba?" Singit
ko.

Tumalim ang tingin ni Papa sa akin. "Hindi ka kasali sa usapang ito at hindi ikaw
ang magdedesisyon dito. So, leave."

"P-Pero, 'Pa—"

"I said, leave! Now!"

Tumayo ako at tinungo ang kinaroroonan ng pool namin. Inalis ko ang aking sandals
at inilubog ang binti ko sa tubig. Hindi ko alam kung gaano katagal na nakatulala
sa kawalan. Naramdaman ko nalang na may tumabi sa akin. Inilusong din ni Camille
ang mga paa sa tubig.

She sighed. "I going to get married, Luna."

"You didn't reject him? You've only dated for six months."

Bahagyang nilaro ng mga paa nito ang tubig. "We need him, Luna."

"What do you mean by that?"

"Natalo si Papa sa sugal at nagkaroon ng malaking pagkakautang. Palubog na tayo,

Luna."

Napatingin ako sa malayo. "Camille."

"Yeah?"

"He's you're boyfriend and you love each other, I think everything will be alright.
You're kind and understanding, I'm sure magwowork ang relationship niyo."

Natawa ito ng mahina. "Minsan naiisip ko mas gusto kong maging ikaw. I want to be
invisible too."

"Hindi mo alam ang pakiramdam na tratuhin kang hangin, Camille. Mahirap. Bakit pa
kasi namatay si Mama dahil sakin?"

Akala nila Papa ay isa lang ang anak nila. Hindi kasi ako nakita sa Ultrasound
dahil natabingan daw ako ni Camille at nang inilabas ako ni Mama, n'un siya
nalagutan ng hininga.

"Hindi mo naman kasalanan ang lahat. Sadyang makikitid lang ang utak ng ibang tao,
Luna. One day, he will realize that he's lucky to have a daughter like you."
Mahinang sabi ni Camille habang nakatingin sa tubig.

"Congratulations. Magiging Reyes ka na."

"Yeah." Tumawa siya ng pagak. "Someday, I'm going to be free as a bird."

Hindi ko na natanong pa sa kanya kung ano ang ibig niyang sabihin doon. Nang mag-
gabi na ay umuwi na si Dylan. Pinagmasdan ko ang kotse nito hanggang sa hindi ko na
makita pa.

Ilang araw ang lumipas at sobrang busy na ni Camille sa kakaayos ng kanyang kasal.
Halos hindi na nga kami nagkikita dahil sa dami ng ginagawa niya. Samantalang ako
naman ay gumagawa ng maraming desinyo ng damit dahil kailangan na iyon makita ng
customer ko bukas. Halos ilang kape na ang ininom ko para lang huwag antukin,
malait na kasi ang deadline at kulang pa ako ng tatalo pang disensyo.

Nakaupo ako sa harap ng aking table at napipikit na ang aking mata nang bumukas ang
aking pinto at pumasok si Camille. Nakapantulog na ito. Tumingin ako sa aking relo
at napag-alamang alas-kwatro na pala ng umaga at hindi pa rin ako natutulog.

"Hi." Sabi nito.

"Ang aga mo naman nagising?" Humikab ako.

Nag-iwas ito ng tingin. "Ano, kasi, may gusto lang akong papirmahan sayo."

Tiningnan ko ang hawak nitong folder.

"Huh? Ano?"

"Ahm, gusto kasi kitang gawing partner sa ipapatayo kong bagong negosyo. Ano lang
'to, pirmahan mo nalang." Nabahid ko ang kaba sa kanyang boses.

Inilahad ko ang aking kamay. "Akin na."

Nang mahawakan ko ang folder ay nakaramdam ako ng hilo. Agad na lumapit sa akin si
Camille.
"Pirmahan mo na iyan at matulog ka na."

"Teka, babasahin ko pa." Hinanap ko ang aking reading glasses ngunit pinigilan ako
ni Camille.

"Huwag na. Hindi naman kita lolokohin dahil kapatid kita. Pirmahan mo nalang dito."
Sabi nito. Tumango ako at kinuha ang ballpen at pinirmahan iyon. Matipid ko itong
nginitian at naglakad papunta sa akin kama.

Pagkatapos ng dalawang araw ay lumipad na ako papunta sa CDO para maihatid ang
drafts. Nagpaschedule ako ng flights sa araw mismo ng kasal ni Camille, iyun nalang
kasi ang available na araw dahil peak season ngayong Disyembre.

Pagkapasok ko sa airport ay may ilang pasahero na nagkakagulo dahil sa delay ang

flight. Nagpanic ako dahil ilang oras nalang ay magsisimula na ang seremonya.
Tinawagan ko si Camille upang sabihin dito ang sitwasyon ko

"I'm sorry, Veronica Camille. Hindi ako makakabot sa kasal mo." Naiiyak kong sabi.
Hindi ko naman ginustong mawala sa kasal ng nag-iisa kong kapatid. Pero kasi, hindi
ko rin inaasahang nasira ang eroplanong sasakyan ko sana pabalik sa Bulacan.

"What?!"

"I'm sorry. Made-delay kasi ang flight ko. Nasira kasi yung eroplano, eh." Ilang
beses na akong palakad-lakad sa airport at hindi mapakali.

"K-Kahit sa r-reception?"

Nakagat ko ang ibabang labi ko. "Sorry."

"N-No, Luna. A-Ako ang dapat mag-sorry sayo." Her voice was trembling.

Kumunot ang noo ka sinabi nito. Medyo magulo. "Huh? Bakit? May nangyari ba?"

"W-Wala. Sige. Mag-iingat ka."

"T-Teka—"

"Bye, Luna." halos pabulong nitong sabi.

"Huy, wait!" Hindi na nito hinintay na makapagsalita ako. Ilang beses ko siyang
tinawagan ngunit hindi na nito sinasagot ang tawag.

Pagkatapos ng araw ng kasal ni Camille ay saka ako palang ako nakasakay sa

eroplano. Mabilis akong bumiyahe papunta sa Bulacan.

Nagbayad ako sa taxi nang makarating na ako sa subdivision namin. Naglakad ako
patungo sa bahay. Binuksan ko ang pinto at napasinghap nang makita si Papa at Dylan
sa sala.

Lumiwanag ang aking mukha. Nandito pa si Dylan kaya ibig sabihin, nandito rin si
Camille.

"Nasaan si Camille?" Mabilis na tumayo si Papa at nabigla ako ng ibato nito sa akin
ang flower vase na nasa tabi niya, mabuti nalamang at naiwasan ko ito. Halos
mapasigaw ako sa pagkagulat.

"B-Bakit po?"
"Nagmamalinis ka pa! Nasaan si Camille!?" Napatingin ako kay Dylan. Ito ang unang
beses na nagtaas ito ng boses at galit na galit.

"A-Ano? Hindi ko alam." Nagtataka kong tanong.

Lumapit sa akin si Papa at hinawakan ang aking buhok. Naluha ako nang makita ang
galit sa mga mata niya.

"Nagmamaang-maangan ka pa! Ano ang sinabi mo sa kanya at ginawa niya ito sa akin?!"
Hinila niya ako palapit sa kinaroroonan ni Dylan. Napangiwi ako sa sakit na
naramdaman.

Binitiwan ako ni Papa at tinulak para maupo sa tabi ni Dylan.

Napatingin ako kay Dylan. Namumugto ang mga mata nito na parang kagagaling lang sa
iyak. "Hindi ba't ikaw ang mas nakakaalam kung nasaan siya? She's your wife."

"No. She isn't." Madiin na sabi ni Dylan.

"Huh?"

Pinakita nito sa akin ang isang papel. Nanginginig ko iyong kinuha. It was their
marriage certificate. Pero mas nagulat ako nang makitang pangalan ko ang nakasulat
doon at nakapirma ako roon.

"Tell me, Luna." Hinawakan ni Dylan ang aking braao. Napangiwi ako sa sakit.
"Nasaan si Camille at ano ang ibig sabihin nito?!"

"Hindi ko alam!" Nalilito kong sabi. "Nalilito rin ako kung bakit pangalan ko ang
nasa marriage certificate."

"Bullshit!" Inis nitong sabi. "Sumama ka sa akin, at ipapasuri natin kung wala k
aba talagang kasalanan."

PUmunta kami sa isang lugar at ipinasuri ang pirma ko roon. Kapag nalamang hindi ko
iyon pirma, null and void ang kasal.

"What's the result?" Napalunok ako nang marinig ang ma-awtoridad na boses ni Dylan.

Napayuko ako at umayos sa aking kinakauupuan. Nakaharap sa amin ang isang lalaki na
sumuri sa aking pirma at isang lawyer.

"This is authentic. Miss Garcia, base sa strokes ng pirma mo at pirma mo sa

marriage certificate ay magkamukha." Sabi ng propesyonal na sumuri sa aking pirma.

"P-Paano—" Napalunok ako. "Hindi ba pwedeng ipawalang bisa ang kasal?"

"Annulment." Sabi ng attorney na inimbitahan rin namin.

Napatingin ako kay Dylan. Nakita ko ang galit sa kanyang mga mata. Nangangalit rin
ang kanyang panga. Naalala ko bigla ang pagpasok ni Camille sa aking kwarto at may
pinapirmahan sa aking dokumento. Ito ba ang marriage certificate?

"Fuck!" Mariing mura ni Dylan. "Kailangan kong maikasal para makuha ang pamana sa
akin ni Papa! Ikinasal nga ako pero hindi naman sa babaeng mahal ko."

Nasaktan ako sa kanyang sinabi.

"Let's have an annulment." I said.

"Hindi pa pwede. Ayon sa batas, hindi pwedeng mag-file ng annulment one day after
being married." Huminga ng malalim ang abogado at tumingin kay Dylan. "Mister
Reyes, hindi ba't kailangan mong makuha ang mana mo? Bakit hindi muna kayo magtiis
ng kaunti? You can file an annulment after mong makuha ang mana mo."

"Damn it!" Mariing sabi ni Dylan. Tumayo ito at umalis ng conference room.

Napapitlag ako sa malakas na pagsara ng pinto. Tumulo ang aking luha.

I feel so unwanted.

Chapter 4 - CHAPTER 1: HIS BITCHES

Chapter 1: HIS BITCHES

                   

VERONICA LUNA GARCIA-REYES

Halos madaling-araw na ay hindi pa rin umuuwi si Dylan. Hindi ganoon kalaki ang
bahay na tinitirhan namin ngunit malimit kaming magkita. Maaga itong aalis ng bahay
at umaga na rin uuwi. Talagang pinaparamdam niya sa akin na hindi ako ang nais
niyang uwian sa bahay na ito.

Narinig ko ang    pagkalabog ng pinto namin kahit nasa loob ako ng aking kwarto.
Tumayo ako sa aking kama at bahagyang binuksan ang pinto. Nanigas ang aking katawan
nang hindi lang siya ang nag-iisang dumating.

Nakayakap ang isang babae sa bewang nito at halos pambatang damit na ang kanyang
suot dahil sa ikli niyon. This is his way of torturing me.

"Ikaw lang ang nakatira dito?" Malanding saad ng babae.

"Nope. May katulong ako dito." Walang ganang saad ni Dylan.

"Baka marinig niya tayo kapag.."

HInalikan ni Dylan ang leeg nito. "I don't care. Hindi naman siya mahalaga."

Nanikip ang dibdib ko sa sakit ng sinabi ni Dylan. It wasn't my fault that Camille
chose to leave him. Why can't they believe me?

Lumabas ako ng aking kuwarto dahil rinig na rinig ko mula roon ang halinghing ng
babae. Pumunta ako sa kusina at doon nagpalipas ng oras.

Camille, you're so damn selfish. Akala ko si Papa lang ang nag-iisang tao na hindi
tatanggap sa akin, ngunit heto at dinagdagan mo pa ng isa.

Pagbalik ko sa sala ay nakita kong pababa si Dylan at ang isang balingkinitang

babae sa hagdanan. Hawak nito ang bewang ng babae.

"Dylan, next time ulit ha?" Malanding sabi ng babae.

Ngumiti si Dylan. "Of course."

Para lang akong hangin sa kanila. Hindi ito tumingin sa akin hanggang sa maihatid
niya ang babae palabas ng bahay. Narinig ko ang pag-alis ng kotse ng babae.
"Ahm, Dylan.."

Malamig niya akong tiningnan. "What do you want?"

"C-Could you stop bringing all your bitches in this house?" Natatakot kong sabi.
Tao lang ako, may karapatan rin naman akong magalit. "Para kasing—"

Hinaklit nito ang akong braso. Bumabaon ang mga daliri niya kaya napangiwi ako. "My
bitches? The only bitch in this house is you, Luna."

Nag-init ang sulok ng aking mata. "I'm not a bitch."

"Yeah, you're right. You're a pest that needs to be vanished." Mariin nitong sabi.
"Pasalamat ka at kailangan pa kita. Kapag nakuha ko ang mana ko, masahol sa basura
ang itatrato ko sayo."

Basura?

"Hindi ko naman kasalanan ang pagkawala niya. Hindi ko nilason ang isip ni Camille.
Wala akong ginawa." Dahilan ko.

"Sino ang ginagago mo sa ating dalawa? Alam mo, Luna, 'wag ka ng magmalinis dahil
matagal ka ng marumi."

Hindi ko napigilan ang pagsampal rito. Minsan kailangan ding lumaban. Agad namula
ang kanyang pisngi. Napasigaw ako ng malakas niya akong itinulak. Napaupo ako sa
sahig.

"How dare you, a piece of trash, slap me?" Lumuhod ito. Napaungol ako sa sakit nang
hawakan nito ang aking panga. "You don't deserve this angelic face. You don't
deserve anything in this world. So, Luna, go to hell!"

Marahas niya akong binitawan. Nanginig ako sa sobrang sakit na nadarama. Hindi ako
makatayo, tumakas na ang lakas sa aking binti.

"Sa makalawa ay kaarawan ng isang board of director natin." Malamig nitong sabi.
"Imbitado lang tayong dalawa pero ako lang ang pupunta. Sasabihin ko nalang na may
sakit ka. Ayaw kong makita ka nila. Nakakahiya ka."

"S-Si Papa.."

He smirked. "Umaasa ka pang may pakielam sayo ang tatay mo?"

Umakyat ako sa aking kwarto na may luha sa aking mata. Nanghihina akong umupo sa
aking kama at tinitigan ang sulat na iniwan sa akin ni Camille.

Luna,

I'm sorry I did this horrible thing to you. I know you love Dylan. I can feel it. I
want you to be happy. I know someday he will love you too.

I'm not coming back anymore.

I'm sorry.

Camille

Stupid Camille. She really is the most selfish bitch na nakilala ko. Hindi man lang
niya naisip ang mararamdaman ko at ni Dylan. At dahil sa ginawa niya, mas
kinamuhian ako ng mahahalagang tao sa aking paligid. Nanikip ang aking dibdib.
Kinuha ko ang inhaler at inilagay sa aking bibig hanggang sa makahinga ako. Humiga
ako sa aking kama.

Bakit hindi nila ako kayang pakinggan? Bakit sa aming lahat, ako lang ang may
kayang umintindi? Bakit masyado ko silang mahal kaya hindi ko sila maiwan?

Umuwi ako ng maaga para ipagluto si Dylan ng hapunan. Lumabas ako ng pinto nang
makarinig ako ng mga ingay mula sa labas. Nang buksan ko iyon ay tumambad sa akin
ang tatlong kotse na nakaparada sa labas ng aming bahay.

Lumabas si Dylan sa kanyang sasakyan. Malamig niya akong tiningnan. Dalawang

kalalakihan naman ang lumabas sa puting kotse at dalawa rin sa itim na kotse.

"Oh. Nandito pala ang fake bride mo, Dylan!" Sabi ng lalaki na may braces ang
ngipin.

Alam nila?

"'Wag niyo nalang pansinin." Sabi ni Dylan habang naglalakad sila papasok ng bahay.

Isa-isang pinasok ng kaibigan nito ang napakaraming alak at inilapag iyon sa lamesa
sa sala. Naiilang ako sa klase ng tingin ng mga kaibigan ni Dylan.

Kasalukuyan akong naghuhugas ng mga plato na pinagkakainan nila nang may humatak sa
aking braso. Nakita ko si Dylan, namumula na ang pisngi nito na parang lasing na.

"Dylan? Teka, bakit?!"

Hinatak niya ako papunta sa sala. Ang apat na kaibigan nito ay pawang mga lasing na
rin. Tumigil kami sa harap ng mga kaibigan niya. Nakaramdam ako ng kaba.

"Strip." Dylan said.

"W-What?"

"I said, strip." Mariin nitong sabi. Tinangka kong kumawala sa hawak nito ngunit
mas lalo lang iyong humihigpit. "Oh, come on! We are bored! Why don't you entertain
us? You're a whore, right?"

"Dylan, ano ba! Ayoko! Hindi ako ako ganoon." Pilit akong kumakawala sa kanya.

Lumapit ang mga kaibigan nito sa akin pwera ang isa nanatili lang itong nakaupo sa
sofa at umiinom ng beer habang nanunuod. Hinawakan ng isa ang aking kamay.

"Teka, huwag!" Nag-panic ang sistema ko.

Hinawakan ng lalaki ang aking panga. Ngumiti ito ng nakakatakot. "Pakipot ka pa.
Alam namin ang ginawa mong pagset-up kay Dylan kaya 'wag ka ng umarte na parang ang
linis mo."

Tumulo ang aking luha at buong lakas na nagpupumiglas. "Bitiwan niyo ako!"

Napakislot ako nang may humawak sa aking hita.

"Shit! She has a porcelain skin. Ang swerte mo, Dylan." Dinilaan ng lalaking may
braces ang kanyang ibabang labi.

"Huwag, please!" Tumingin ako kay Dylan. Blangko ang kanyang ekspresyon habang
hawak ang isang kamay ko. "Dylan, tama na! Help me, please!"

Nanginig ang aking tuhod nang maramdaman ng halik ng lalaking may braces ang aking
leeg. Umiwas ako. Tinangka kong lumayo pero hawak ni Dylan at ng isang lalaki ang
aking dalawang kamay.

"Taste like pearl."

Nagsusumamo akong tumingin kay Dylan. Nanlaki ang mga mata nito.

Help me, somebody.

Hindi ko na kaya.

Ayoko na.

Lumakas ang hikbi ko at pilit na pumipiglas. Naramdaman kong nakawala ang kamay ko
na hawak ni Dylan. Pinigilan nito ang kaibigan at inilayo sa akin.

"That's enough. She's too boring. Let's just call a professional whore." Sabi ni
Dylan.

Nagkaroon ako ng pagkakataong tumakas kaya agad akong tumakbo sa kwarto ko at

nagkulong roon. Nanginginig ang buong katawan ko sa takot. Nanghihina ang mga tuhod
ko kaya napasalampak ako sa carpeted floor ng aking kwarto. Walang humpay ang
pagtulo ng aking luha.

Nasaan na ang mabait na Dylan?

Hindi ko akalaing dadating ako sa punto ng buhay na itatrato ako ng lahat na parang
laruan.

Patuloy akong umiiyak. Sobra ang takot na nararamdaman ko. Napapitlag ako nang may
kumatok sa aking kwarto. Hindi ko iyon binuksan. Hindi ko kaya.

"Luna?" Kay Dylan ang boses na iyon. Napalunok ako sa takot kaya hindi ako sumagot.

"Tama na, please." Bulong ko habang humihikbi.

"Damn it." Wala na akong narinig pang iba pagkatapos niyang sabihin iyon.

Chapter 5 - CHAPTER 2: Fever

CHAPTER 2: FEVER

                   

LUNA

Hinintay ko talaga na makaalis si Dylan bago ako lumabas sa aking kwarto. Hanggang
ngayon kasi ay ramdam ko pa rin ang takot dulot ng nangyari kagabi. No one will
protect me so I have to be more careful. Ngayong alam ko na wala na talagang pag-
asa na pahalagahan ako ni Dylan ay ibinaon ko na sa limo tang nararamdaman ko sa
kanya.

Pagdating ng katanghalian ay umalis na ako ng bahay namin. Medyo tanghali na rin

kasi ako nagising dahil hindi agad ako nakatulog ng maayos. Kinailangan ko kasing
puntahan yung isa branch ng Salon namin sa Valenzuela. Nagkaroon kasi ng problema
doon.
Nag-concentrate nalang ako sa pag-drive hanggang sa makarating ako sa Salon.
Pagkapasok ko ay sinalubong ako ng mga empleyada ko.

"Good Afternoon po, Ma'am Luna." nakangiting bati nito sakin.

"Good Afternoon. Kamusta?" Ganting bati ko sa kanya. Ibinaba ko ang bag ko sa

lamesang nakalaan para sakin.

Pinalibutan ako ng mga empleyada ko. Nag-aalala ang mga mukha nito. "Naku, Ma'am.
Medyo matumal po tayo ngayon. Bumaba rin po yung satisfaction rate natin."

Huminga ako ng malalim. "We can't please everybody, right? Gagawa nalang tayo ng
paraan. Mag-iisip ako ng mga solusyon. As soon as possible."

"Atsaka, Setyembre palang naman ngayon. Madalang talaga ang customer ngayon pero
panigurado pagdating ng Disyembre at Enero, dadagsa ang mga gusto ng make over."
dagdag ko. Tumango ang mga ito.

Napatingin ako sa pinto nang tumunog ang bell nito na nasa taas, tanda na may
pumapasok o lumalabas na tao. Nakita kong pumasok ang isang maputing babae.
Nakasuot ito ng leather short na mas lalong naka-emphasize sa mahaba nitong hita at
naka-pink hanging blouse. Wavy at makintab ang mala-tsokolateng buhok nito.

"I need a trim." ma-awtoridad na sabi nito nang mapunta sa akin ang titig nito.

Natigil ako sa tangkang pagtayo nang tumunog muli ang bell. Nanlaki ang mata ko. Si
Dylan. Malamig nya akong tiningnan at pagkatapos ay lumapit na ito sa babaeng
kararating palang.

"Hey, babe. Bakit bumaba ka pa ng kotse?" Sabi ng babae at yumakap sa bewang ni

Dylan.

"I missed you." Malambing na sabi ni Dylan at bumaba ang mukha nito. Napakuyom ang
kamay ko nang maglapat ang labi nila. Lahat ay napatingin sa dalawa.

Umungol ang babae nang laliman pa ni Dylan ang halik. Napatakip ako sa bibig ko
para hindi makita ng empleyado ko ang panginginig ng labi ko dahil sa pinipigilang
iyak. Ilang beses din ako lumunok para mapigilan ang luha ko. Nag-iwas rin ako ng
tingin.

Bakit kailangan pa nyang ipamukha sakin na wala siyang pakielam sa nararamdaman ko?
Bakit kailangan pa nyang ipamukha sakin na wala akong karapatan sa kanya?

Minsan na akong lumaban. Nakasama lang. Pumunta kasi ako sa opisina nya noon. Nang
makita kong may kahalikan itong babae ay nag-eskandalo ako at ininsulto ang babae.
Ang bunga? Nawala ang isa sa pinakamalaking deal ng kumpanya namin. Ako ang may
kasalanan. Ako. Ulit. What's new?

Kaya madalas, nagpapanggap nalang akong walang pakielam kahit sa loob-loob, sobrang
sakit. Takot akong makita na naman ang galit ng ama ko at ni Dylan. Parang ang
liit-liit ko sa mga mata nila.

"Wait. Magpapa-trim muna ako." Mahinang inilayo ng babae si Dylan. Ngumiti ito at
binigyan ng mabilis na halik si Dylan sa labi.

Umupo ang babae sa upuan na nakalaan rito at marahang inaasikaso ng empleyada ko.
Panakanaka kong tinitingnan si Dylan. Nakaupo ito at nakatingin lang sa babae. Ni
lumingon sa akin ay hindi ito nag-abala. Huminga ako ng malalim at yumuko.
Ilang minuto lang ay natapos ng i-trim ang buhok ng babae. Tumayo ito. Tumayo rin
si Dylan at nilapitan ito. Yumakap ang babae sa bewang nito.

Hinawakan ni Dylan ang mukha ng babae at ngumiti. "Beautiful."

Napangiti ako ng mapait. Kahit kailan ay hindi ko iyon maririnig sa kanya.

Nag-angat ako ng tingin nang may bulto na lumapit sa harap ng mesa ko. Nasalubong
ko ang malamig na titig ni Dylan. Napalunok ako.

Nagbaba ito ng pera sa ibabaw ng lamesa ko. "Keep the change."

Sinundan ko ito ng titig nang tumalikod na sya. Pinagmasdan ko kung paano nito
ilagay ang kamay sa bewang ng babae at kung paano nito halikan sa noo ang babae.
Hanggang sa paglabas nito ay nakatingin pa rin ako sa pintong nilabasan nila.

Ayos lang, Luna. Tama na.

Naging maingay ang mga empleyada ko. Nag-usap sila tungkol sa dalawang kalalabas
palang ng salon. Pinag-usapan nito kung gaano kagwapo si Dylan, yung PDA nung
dalawa at kung gaano kaswerte ang babae kay Dylan.

Kumirot ang dibdib ko. Hindi ko masabi sa kanila na 'Uy! Asawa ko yun at kabit nya
yun! Astig diba?'.

Tapos ano? Iispin nilang napakatanga at masokistang asawa ko? Hindi ko ipapahiya
ang sarili ko.

"K-Kailangan ko nang umuwi. Sumama kasi yung pakiramdam ko." pagsisinungaling ko at

lumabas na.

Pagbalik ko sa bahay ay kinuha ko ang aking maleta at isinilid ang lahat ng gamit
ko doon. Kung hindi ako aalis sa puder nito ay patuloy lang ito sa pananakit sa
akin. Hindi na kaya ng puso ko ang mga ginagawa niDylan. Isinakay ko ang maleta sa
aking sasakyan at nag-check-in sa isang hotel. Hindi naman siguro niya ako
hahanapin, kasi hindi naman ako mahalaga sa kanya.

Nakatingin ako sa labas ng bintana at pinagmasdan ang mga ilaw mula sa nakapaligid
na building. Ngayon lang ako nakaramdam ng kapayapaan na katulad nito.

Binuklat ko ang aking gamit upang kuhanin ang sketch pad ngunit wala ito roon.
Siguro ay naiwan koi yon sa ibabaw nang aking kama dahil sa pagmamadali. Nag-drive
ako papunta, mag-a-alas-siyete pa lamang kaya paniguradong wala pa roon si Dylan.

Nang maiparada ko na ang aking sasakyan ay dahan-dahan akong pumasok sa loob ng

bahay. Pag-akyat ko sa hagdanan ay nagulat ako nang makita si Dylan na nakahiga sa
flooring malapit sa pinto ng kanyang kuwarto.

Agad ko itong nilapitan. "Dylan?"

Mabigat ang bawat paghinga nito. Nang hindi ito gumalaw ay hinawakan ko na ang
braso nito. Dumaiti sakin ang mainit na balat nito. "Nilalagnat ka Dylan."

Dumilat ito at matalim akong tiningnan. "'Wag mo kong hawakan!"

"Tutulungan kitang tumayo."

"Sinabing—" bigla itong umubo.

Sa pangalawang beses kong tulong dito ay tinanggap na nya. Pagkarating sa kwarto ay
inihiga ko na ito.

Tinanggal ko ang sapatos nito. Ngunit pinigilan nito ang aking kamay ng tangkain
kong tanggalin ang polo nito. "Kailangan mong magbihis. Para maginhawahan ka."

Dahil siguro sa panghihina ay sumuko na ito. Mapalunok ako nang makita ang
kakisigan nito. Mainit ata? Kumuha ako ng white t-shirt sa cabinet nito. Buti naman
ay nakipag-cooperate ito kaya mabilis ko syang nabihisan.

"Ang sakit ng ulo ko." Daing nito.

"Kumain ka na ba?" Umiling ito. "Kumain ka muna bago uminom ng gamot."

"Lumabas ka na. Matutulog nalang ako. Labas." malamig na sabi nito at itinakip ang
braso sa mukha.

"Dylan..."

"Labas." Inalis nito ang braso at matalim na tumingin sakin.

Huminga ako ng malalim at tumayo. Pagkalabas ko ng kwarto ay dumiretso ako sa

kusina para ipagluto ito ng lugaw. Kailangan nitong uminom ng gamot para mas madali
itong gumaling.

Inilagay ko ang lugaw sa may mangkok at inilagay sa tray. Naglagay rin ako ng tubig
at gamot. Dinala ko iyon sa kwarto ni Dylan. Nilagay ko iyon sa may lamesa sa gilid
ng kama nito at umupo ako sa kama nito.

Kinilabit ko sya. "Dylan, wake up."

Dumilat ito at nagkunot-noo. "Hindi ba sinabi kong lumabas ka?"

Kinuha ko ang mainit na lugaw at ipinakita rito. "N-Nagluto ako. Kumain ka muna
para makainom ng gamot."

"Ayoko." Tumalikod ito.

"Sige na, Dylan. Para gumaling ka na." Pilit ko rito.

"Gagaling ako kung lalabas ka dito. Lalong sumasakit ulo ko, eh!" Medyo pasigaw
nitong sabi.

"Pero, Dyla—"

"Sinabing ayoko, eh!" Bigla nitong tinabig ang mangkok na may mainit na lugaw.

Tumapon iyon sa braso at hita ko. Bigla akong tumayo at napasigaw sa hapdi.

Bumangon ito at galit na tiningnan ako. "Shit! Binalaan na kasi kita!"

Tumakbo ako sa CR nito at nagmamadaling binuksan ang shower. Tiniis ko ang hapdi
habang ibinababad ko ang paso sa malamig na tubig. Tinapat ko rin ang hita ko sa
shower. Napapapikit nalang ako. Namula ang braso at hita ko.

Pagkatapos ko iyong ibabad sa tubig ay lumabas na ako ng banyo. Bumungad sakin ang
malamig na titig ni Dylan.

"Linisin mo ang kwarto ko. Badtrip." Pagkasabi nya nun ay tumalikod na ito at umupo
sa sofa.

"S-Sorry." Mangiyak-ngiyak kong sabi.

Lumabas na ako at bumaba papunta sa kusina. Dahil sa liwanag ng ilaw ay mas lalong
naging malinaw ang pamumula ng balat ko. Kumuha ako ng ointment at pikit-matang
ininda ang hapdi. Nang mahupa ang sakit ay dinala ko na ang mga palangganang may
lamang tubig at basahan.

Maingat ko iyong dinala sa kwarto ni Dylan. Sinimulan kong punasan ang semento.

"Ang tagal! Gusto ko ng magpahinga!" sabi nito habang hinihilot ang ulo nito.

"Pasensya na."

"Sa susunod. Kapag sinabi kong ayaw ko, ayaw ko." madiin nitong sabi.

Sinunod kong palitan ay ang bedsheet nitong natapunan din ng lugaw. Pati punda at
kumot nito ay pinalitan ko.

Tiniis ko paghapdi ng paso ko habang nililinis ang kwarto nito. Pagkatapos kong
linisin iyon ay humiga na ito agad. Lumabas na ako dala ang palanggana at bedsheet
nito na nakapatong sa balikat ko.

Inilagay ko ang bedsheet sa labahan at pagkatapos ay kumain ng kaunti. Dahil sa

pag-aalala ko kay Dylan ay umupo ako sa gilid ng pinto nito at pinakikiramdaman
kung dadaing ba ito. Naglagay din ako ng baso na may tubig sa gilid ko sakaling
kailanganin nito.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto nito. Sumilip ako. Nakita kong pabaling-baling
ito sa kama. Natatakot mang magalit ito sa akin, ay nilapitan ko parin sya. Hinipo
ko ang noo nito. Mas lalong tumaas ang lagnat nya.

Pinunasan ko ang pawisan nitong noo. Hininaan ko rin ang    air conditioner para
hindi ito masyadong ginawin.

Inaayos ko ang kumot nito nang bigla syang dumilat. "Camille."

Kinagat ko ang ibabang labi ko. I'm not her.

"Camille, you came back." Umangat ang kamay nito at dumapo sa pisngi ko. "H-Hindi
mo na ako iiwan, 'diba?"

Hinawakan ko ang kamay ni Dylan. Ayokong magsalita. Nakikita ko kasi ang pag-aasam
nito na makita at makasama si Camille. Ang ekspresyon sa mga mata nito ang nagbalik
sa dating Dylan na kilala ko. Unti-unting pumikit ang mga mata nito. Nakatulog na
sya.

"Sorry, Dylan." Maingat kong binaba ang kamay nito at kinumutan. Kumuha ako ng unan
sa kama nito at umupo sa sofa. Unti-unti ay dinalaw na ako ng antok.

Naalimpungatan ako dahil sa sikat ng araw na tumatama sa mata ko. Umayos ako ng upo
at tiningnan si Dylan. Nakahiga pa rin ito at nakapikit.

Nagdadalawang-isip ako kung hihipuin ko ba ito. Pero mas pinili ko nalang salatin
ang noo nito. "May sinat ka pa."

Bumaba ako at tumawag ng delivery. Pagdating nun ay inihanda ko kaagad iyon. Dinala
ko iyon sa kwarto ni Dylan. Nakaupo na ito sa kama at malamig na nakatingin sakin.
"Ahm. Kumain ka na. Nagpa-deliver ako, alam ko namang hindi mo kakainin yung luto
ko."

"Ibaba mo nalang jan." Malamig nitong sabi.

"Eto na rin yung gamot." Sabi ko pagkababa ng tray.

Pagbaling ko kay Dylan ay nakatingin ito sa braso ko. Itinago ko iyon. "L-Labas na
ko."

"Luna." Napatigil ako sa paglabas at tumingin dito. "Nevermind. Labas na."

Pagkasarado ko ng pinto ay biglang tumunog ang cellphone ko. Dali-dali kong dinukot
iyon sa bulsa ko. Nagmamadali kong sinagot iyon nang makita kung sino ang caller.

"H-Hello, Pa?"

"Wala ka talagang kwenta! Hinayaang mong magkasakit si Dylan! Iyun na nga lang ang
maitutulog mo sa akin, hindi mo pa magawa ng maayos." bumungad sakin ang galit na
boses nito.

"Hindi po. Umuwi lang siyang nilalag—"

"Nagdadahilan ka pa! Kinailangang tuloy i-cancel ang general meeting! Wala kang
kwenta! Pabaya! Peste!" Naiiyak ako sa paninisi nito.

"P-Pa—" Hindi na nya ako hinayaang magpaliwanag. Pinutol na agad nito ang tawag.

Huminga ako ng malalim at kinalma ang nararamdaman. Hinaplos ko ang napaso kong
balat at tinanong ang sarili, may pagkukulang pa ba ako?

R0S~M

Chapter 6 - CHAPTER 3: Hindi Na Tulad Ng Dati

MBM #3: HINDI NA TULAD NG DATI

********

"I know ten year's been a long time.. but I figured you'd wait for me."

********

Warning: Brutal po ang chapter na ito. Patnubay ang kailangan. :3

********

                   

LUNA

Nang maisilid ang lahat ng aking naiwang gamit sa bag ay inilagay ko na iyon sa
aking balikat.

"Where are you going?"

Napatigil ako nang marinig ang malamig na tinig na iyon. Dahan-dahan akong
lumingon. "I'm leaving, Dylan."
Inalis nito ang pagkakasandal sa hamba ng pintuan. "You're at Hotel Vega, right?"

Nanlaki ang aking mga mata. "Paano.."

"How many times do I have to tell you?" Lumapit ito sa aking at tumayo sa aking
harapan. "That if I'm going to hell, I'll take you with me."

"Ayoko na, Dylan."

"Hindi mahala kung ano man ang nararamdana mo, Luna. Wala akong pakielam. Dito ka
sa bahay na ito titira, kasama ko." Mahina ngunit madiin nitong saad.

"Natatakot na ako sa mga bagay na kaya mo pang gawin sa akin. You treat me like a
trash, your friends almost raped me— hindi ko na alam, Dylan. Pagod na ko." Hindi
ko napigilan ang humikbi.

Nagpunta muli ang tingin nito sa aking braso. Napakislot ako nang dahan-dahan
niyang hawakan iyon. Pinagmasdan ko lamang ang pagbabago ng ekspresyon nito.

Ngunit hindi pa man nagtatagal ay naging blangko muli ang mukha nito at binitawan
ang aking kamay. "I've already called the hotel. Ide-deliver nila ang gamit mo dito
bukas."

"Dylan, this isn't right anymore."

"Wala pa sa kalahati ng sakit na nararadaman mo ang naramdaman ko nang gaguhin niyo

akong magkapatid." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay lumabas na siya ng aking
kuwarto.

Pagkalipas ng dalawang araw ay nagulat ako nang imbitahan niya ako sa isang
business party at binilhan ng damit. Iyon ang unang beses na nakatanggap ako sa
kanya ng isang bagay.

"Umayos ka, Luna. 'Wag mo kaming ipahiya ni Papa." Mariing sabi sakin ni Dylan
habang papasok kami sa hotel na paggaganapan ng business party.

Lahat ng investor, business partners at directors ay naroon sa party kaya hindi

kami dapat mawala. Nais daw kasi nilang makilala ang asawa ng nag-iisang heredero
ng Reyes dahil ang iba rito ay hindi naka-attend ng kasal. Tutal naman ay gumaling
na si Dylan sa lagnat nito dalawang araw na ang nakakaraan, pinayagan na sya ng
doktor na pumunta sa party.

Tumango lang ako rito at inilagay ang kaliwang kamay sa braso nito. Huminga ako ng
malalim para kalmahin ang naghuhurumintadong puso ko. Minsan ko lang mahawakan si
Dylan pero grabe kung bumilis ang puso ko.

Pagkapasok palang namin ay marami ng lumapit kay Dylan. Bumabati ang mga ito at
nangangamusta. Dahan-dahang inalis ni Dylan ang kamay ko sa braso nya na hindi
nahahalata ng mga kausap nito. Inilagay ko ang mga kamay ko sa gilid ko at ngumiti
ng pilit sa mga kausap nito para naman mukhang nakikinig ako kahit na hindi ko
maintindihan kung ano ang pinag-uusapan nila.

Napunta sa akin ang titig ng isang may-edad na lalaki. Tumaas ang isang gilid ng
labi nito at sinuyod ang kabuuan ko. "You must be.."

"I'm Luna, Sir." Inabot ko ang isang kamay ko rito para sana makipag-shakehands,
ngunit kinuha nito iyon para dalin sa mga labi nito. Ew, creepy.
"You have a very stunning wife, Mr. Reyes." Sabi nito na hindi manlang inaalis ang
tingin nito sakin.

Ngumiti lang si Dylan dito at bumalik na ang atensyon sa mga kausap. Tiningnan kong
muli ang lalaki at nakatingin pa rin ito sakin. Tumaas ang mga balahibo dahil sa
nakikita ko sa mga mata nito. Nakakabastos. Tiningala ko si Dylan pero wala itong
pakialam kahit na nababastos na ako sa mga mata ng lalaki. Nagtago ako ng kaunti sa
likod ni Dylan para maitago ang kalahati ng katawan ko.

Napahinga ako ng maluwag nang magpaalam na si Dylan sa mga ito para puntahan ang
dalawang matanda na nakaupo malapit sa amin. Sumunod ako kay Dylan nang maglakad
ito patungo roon. Umupo kami at nagsimula ng mag-usap ang tatlo. Mag-asawa pala ang
mga ito. At mag-tatlumpung taon na silang kasal. Nakakainggit nga eh. Kitang-kita
parin ang sweetness kanilang dalawa.

Ano kaya ang future ko kay Dylan sakaling hindi bumalik si Camille? Huminga ako ng
malalim at tiningnan si Dylan habang nakangiti sa kausap nito. 'Di nya ko
tinitingnan, 'di nya ako kinakausap pero alam kong pinakikiramdaman nya ako.

"Mrs. Reyes? Luna?"

Siniko ako ng mahina ni Dylan at matalim na tiningnan. Napatuwim ako sa kinauupuan

ko. "H-Huh?"

"Pay attention, Luna. Damn it." Bulong ni Dylan. Sapat lang para marinig ko.

"S-Sorry." Tumikhim ako at tumingin sa mag-asawa. "Ah, Pardon?"

"Business talk bores you, Hija?" Sabi ng ginang.

"Ah, No. Not really." Mabilis kong sagot.

"She finished Business Administration, Mr. Martinez." Singit ni Dylan.

Napayuko ako. Sa totoo lang, si Camille ang nagtapos ng B.A. Ako naman ay designer,
parang si Mama. Hindi naman gusto ni Cam ang B.A, pinilit lang sya ni Papa dahil sa
kanya ipapamana ang lahat ng ari-arian nito. May mamana rin ako pero, aasahan ko pa
bang malaki? Bobo ang tingin ni Papa dahil designing lang ang natapos ko.

"That's wonderful!" Sabi ng ginoo. Biglang umalingawngaw ang isang malumanay na

kanta. "Oh, wait.. Maganda ang kanta. Excuse us."

"Ayain mo rin sumayaw ang asawa mo, Dylan." Sabi ng ginang nang tumayo ito para
isayaw ang asawa.

Tumango at ngumiti lang si Dylan. Tumayo ang mga ito at iniwan kami ni Dylan.
Pagkatapos nun ay tumayo na rin si Dylan at walang sabing iniwan ako. Nagpunta ito
sa isang tumpok ng mga businessman.

Huminga ako ng malalim. Ano pa ba ang aasahan ko? Magiging sweet sya sakin dito sa
party? Hindi naman masamang mag-assume 'diba?

Tumayo na rin ako at nagsimulang maglakad sa mga loob ng hotel. Nakipag-usap ako sa
ibang kababaihang sa tingin ko ay approchable. Since, desingning ang natapos ko,
binigyan ko sila ng mga advice kung ano ang bagay sa kanila or kung ano ang 'wag
nilang isusuot. Yung iba nao-offend pero yung iba naman ayos lang sa kanila.

Nagpaalam ako sa kausap ko at nagpunta sa labas ng hotel. Doon ay may gazebo at may
maliit na falls sa gitna nun kaya nagmukhang malamig sa lugar. Tumayo ako sa may
falls at pinagmasdan ang tubig na bumabagsak doon. Nakaka-relax na tingnan iyon.
Tumingala ako sa langit. Nice! Full moon.

"Nice. It's full moon." Isang taong may baritonong boses ang nagsalita sa likuran
ko.

Nilingon ko ito. Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang lalaking nagmamay-ari ng
boses. "Y-You— When— Since.. What?!"

Napangiti ito sa reaksyon ko. "Good Evening to the most stunning lady right in
front me."

"Ako lang naman ang babae sa harapan mo ngayon, Skyler." Yes, he's here. Finally.
Skyler. It's been a long time.

Ipinasok nito ang isang kamay sa bulsa ng kanyang slacks.    "I know ten year's been
a long time but I figured you'd wait for me."

----

"So, aalis ka na nga? Kailan mo 'to balak sabihin sakin?" nagtatampo kong sabi
rito. Narinig ko kasi ang pag-uusap ng mga kabarkada nito sa may soccer field.
Pupunta na pala itong Canada at doon na ipagpapatuloy ang kolehiya.

Skyler's my boyfriend. Nine months palang kami pero iiwan na nya agad ako? Akala ko
ba walang iwanan?

"W-Wala kasi akong lakas ng loob na sabihin sayo." Hinawakan nito ang magkabilang
balikat ko."Pero, Babe----"

Tumulo ang luhang kanina ko pinipigilan. "Iiwan mo ko?"

"No. No. I won't. Never. I love you so much." Sabi nito at hinalikan ako sa noo.

Kung hindi sya aalis, hindi nya matutupad ang pangarap nyang maging isang sikat na
soccer player. Baka ako ang sisihin nya sa huli kung bakit nahadlangan ang pangarap
nyang iyon. At ayokong mangyari iyon.

"Skyler, ayokong maging hadlang sa pangarap mo. I know you want to be the best
football player." I cupped his jaw and looked straight to his eyes. I smiled sadly.
"Nandito lang ako."

"Hintayin mo ko. Babalikan kita. Pangako." Niyakap nya ako ng mahigpit."Kahit

nasaan ako, kung kailangan mo ako, darating ako, Babe."

"Oo. Hihintayin kita."

"Luna, I want you to remember this. I love you. Whatever happens, it will stay that
way. Babalikan kita. Ano man ang mangyari babalikan kita."

Nag-iwas ako ng tingin rito. "Let us not talk about the past, Skyler."

Wala man lang kamustahan o kung ano pa man. Hay, siya talaga ang Skyler na kilala
ko. Straight-forward Jerk!

"You've never change, my love. You're still the warm-hearted girl I loved and still
love. I can feel it." naalarma ako nang unti-unti na itong lumapit sa kinaroroonan
ko.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Hindi ko maigalaw ang mga paa ko na lumayo
rito. "Sky."

Napasinghap ako nang yakapin nya ako ng mahigpit. "I missed you so much."

"Don't. Sky." I tried to push him. "I'm marrie—"

"You're married to Dylan Reyes. I know." Lumayo ito ng kaunti sakin. Ginamit nito
ang hintuturo para iangat ang mukha ko at magpantay ang mga mata namin. "You love
him?"

Nabigla man sa sinabi nito ay agad rin akong nakabawi. "YES. But he— it's a long
story, Skyler. I-I need to go back."

Lalagpasan ko na sana ito pero bigla nitong hinawakan ang braso ko at hinila ako
paharap muli sa kanya.

Nakita ko ang lungkot sa mga mata nito. "Kinalimutan mo na ako? 'Diba ang sabi ko
babalikan kita. Bakit hindi ka nakapaghintay, Luna?"

Napayuko ako. "N-Nakita ko kasing nakakalimutan mo na rin ako."

Nabalitaang kong nagkaroon ito ng girlfriend doon. Minsan kasi ay tinatawagan ko

ito at ang nakasagot ay si Manager Shaun, ang manager ni Skyler, at sinabi sa aking
may bagong babae na si Sky.

Nung una, hindi ako naniwala. Pero isang araw ay napanuod ko nalang ito sa
telebisyon na may kasamang babae, marami itong litrato na kasama ang babae. Isa na
roon ang labis na nakabigla sakin, ang litrato nitong naghahalikan sila. Kasabay
nun ay ang pagkawala ng komunikasyon namin.

"How can I forget the only girl I fell inlove with?"

Nag-iwas ako ng tingin rito. "I-I fell out of love, Sky."

"Yeah. I can see that." sarkastikong sabi nito.

"Sky—"

"You looked lonely. Parang iiyak ka na anytime. Let me guess, your father?"
Hinawakan nito ang magkabilang pisngi ko at tiningnan ako ng diretso sa mga mata.

Comfort. Ito yung matagal ko ng hinahanap at ngayon ko nalang ulit naramdaman. Sa

bisig ni Skyler. Isang pamilyar na init ang naramdaman ko. Ngayon ko lang napansin
kung gaano ko namiss si Sky.

Bigla ko itong niyakap. Awtomatikong bumuhos ang mga luha ko. Simula nung nawala
ito ay wala na akong mapagbuhusan ng sama ng loob, wala nang nag-cocomfort sa akin.
Namiss ko ang bestfriend ko.

"Sorry. Nabasa tuloy yung suit mo." Natatawa kong sabi habang hinahawakan ang
bahagi ng polo nito.

Lumayo ako rito at tumalikod para mag-ayos ng sarili. Pagharap ko rito ay mataman
itong nakatingin sakin. Hindi man ito nagsasalita ay kita ang pagtataka nito.
Nakatingin ito sa may braso ko na medyo namumula pa dahil sa lapnos. Nawala na pala
yung make up na nilagay ko roon. Hindi na naman gaanong mahapdi eh! Itinago ko iyon
sa likod ko. Ibinuka nito ang labi pero inunahan ko na sya sa pagsalita.

Tumikhim ako. "Sky, I need to go back. B-Baka hinahanap na ko ni Dylan."

"When can I see you again?" Seryosong sabi nito at hinawakan ang kamay ko.

"I don't know, Sky. Please, let me go."

"I have my ways, Luna. I'll have you again." determinadong sabi nito at binitawan
ang kamay ko.

Tumalikod ako rito. "I waited for you, Sky. But I can't wait that long. I'm sorry."
Sabi ko bago pumasok ulit sa loob. Tanggapin na nyang, hindi na kami magiging tulad
ng dati.

Pagkapasok ko ay dumiretso ako ng comfort room para mag-retouch. Nagulo kasi ang
make-up ko dahil sa pag-iyak ko kanina. I let my guards down. Damnit! Pero si
Skyler lang naman 'diba? He understands.

Walang tao sa loob. Malamang ay busy ang mga ito sa pakikipag-usap o pakikipagdeal
sa iba. Once in a lifetime opportunity lang kasi ang maimbitahan sa mga party na
katulad nito. Maraming pwedeng makilalang tycoons all over the world.

Nakarinig ako ng ungol ng babae. Minumulto na ba ako? Pagtingin ko sa dulong

cubicle ay halatang dalawa ang taong naroroon.

Ano ba yan! Dumayo pa ng comfort room. Walang modo! Hindi ba nila alam na public
toilet ito? Grabe! Gaano na kaya sila kataga—

"Oh, Dylan.." nanigas ako dahil sa narinig na pangalang inungol ng babae.

Dali-dali kong ini-lock ang pinto ng CR bago pa may makapasok na ibang tao.
Hanggang dito ba naman? Wala na ba syang pinipiling lugar?

Sa wakas ay bumukas rin ang pinto ng naturang cubicle. Unang lumabas ang babae na
may magulong buhok at make-up. Napatayo ako ng tuwid nang sumunod na ang lalaki.
Hindi na ako nagulat. Nagulat pa ito ng makita ako ngunit agad ding bumalik sa
panlalamig ang ekspresyon nito.

"Oh. It's your wife." Sabi nito habang pinapasadahan ng mga mata nito ang kabuuan
ko. Pumunta ito sa may salamin at nag-ayos ng sarili. "See you, Dylan." Hindi
nagsalita si Dylan. Tumango lang ito. Lumabas na ito.

Tumikhim ako at huminga ng malalim. "H-Hintayin nalang kita sa l-labas."

"Wait."

Tumigil ako at humarap dito. "Bakit?"

"Ayusin mo yung necktie ko." Utos nito.

Tiningnan ko ang necktie nito na naalis sa pagkakatali. Lumapit ako rito at

sinimulang ayusin iyon. Pinanatili ko ang distansya namin. Hangga't maari ay 'wag
itong madikit sakin. May hangganan ang bawat pasensya ng tao.

"Bakit parang nandidiri ka sakin? Lumapit ka pa, Luna." Hinawakan nito ang braso ko
pero agad kong inalis ang kamay nito roon.

Nagsalubong ang kilay nito. Binilisan ko ang pag-ayos sa necktie nito at pagkatapos
ay tumalikod. Bago pa man ako makalabas ay hinatak nito ang mga braso ko at idiniin
ako sa dingding.

"Bitawan mo ko, Dylan!" asik ko rito.

"Lumalaban ka na ngayon, ha?" galit na sabi nito. Naamoy ko ang alak sa hininga
nito.

"Get your filthy hands off me! You disgust me!" Minsan kailangan na nating lumaban
dahil sobra na ang sakit.

He smirked. "Filthy, huh?!"

"Bitawan mo ko, Dylan! Masakit, ano ba?!"

"Nakita mo lang ang lalake mo, tumapang ka na." Madiin nitong sabi.

Nanlaki ang mga mata knm. "Paanong—"

"Akala mo 'di ko nakita?" Tumawa ito ng pagak.

Natatakot ako sa nakikita kong galit sa mga mata nito. "Sto—"

Hinawakan nito ang aking buhok. Halos mapapikit ako nang maramdamang humadi ang
aking anit. "Kapag may ibang nakakita sa inyo, lagot ka sa akin. Naiintindihan mo?!
Sagot."

"Oo. Please, let me go." Pagmamakaawa ko.

"Good." Iniwan niya ako at bumalik na sa party.

Inayos ko ang aking sarili. Tumutulo pa rin ang luha ko kapag naaalala ko ang
ginawa ni Dylan. Naramdaman ko ang paninikip ng dibdib ko kaya agad kong kinuha ang
inhaler ko sa loob ng purse.

Paglabas ko ay agad kong hinanap si Papa. Kausap nito si Dylan. Nanlamig ang buo
kong katawan nang mapunta sa akin ang mata ng dalawa. Ngumiti si Dylan at lumapit
sakin.

Napaigtad ako ng hawakan niya ako. "Scared? That's good."

Kahit nanginginig sa takot ay hinayaan ko itong hawakan ako. Ngumiti ako ng pilit
nang makalapit na kami sa kinaroroonan ni Papa. "H-Hi, 'Pa."

Kita sa kilos nito na napipilitan lang syang yakapin ako. "Kung makikipagkita ka sa
lalaki mo, siguraduhin mong walang makakakita sa inyo. Ipinapahiya mo ko." Mariin
nitong bulong sa tapat ng tenga ko.

Nanlaki ang mga mata ko. Lumayo ako rito. "H-Hindi, Pa. I can expl—"

"May iba pa bang nakakita sa kanila, Dylan?"

"Wala na. Ang mag-asawang Sandoval lang." sagot ni Dylan at binigyan ako ng matalim
na tingin.

"Tingnan mo na?! Mabuti pang hindi ka dinadala sa mga ganitong event. Pati ang
apleyido ni Dylan, ibinababa mo!" Mariin nitong sabi. Mabuti nalang at wala
masyadong tao sa paligid namin dahil nagsisimula ng magsiuwian ang mga ito.
Ako talaga? Ako na naman. Grabe. Kung alam mo lang 'Pa. Naiinggit ako sa mga taong
may mapag-arugang ama. Akala ko ba tatay ang tagapagligtas ng babaeng anak.
Napapayuko nalang ako sa mga sinasabi nito.

"That's enough, 'Pa. Ako na ang bahala sa kanya." Pigil ni Dylan.

Huminga ng malalim si Papa at hinilot ang sentido. "Mabuti pa nga. Iyang babae na
iyan ang papatay sakin."

Ilang beses ko pang sasabihin sa sarili kong kaya ko pa? Hanggang saan ko pa kayang
tiisin?

Chapter 7 - CHAPTER 4: Heartless

CHAPTER 4: Heartless

**********

"I know. You don't have to tell me."

**********

                   

LUNA

Kumikirot ang katawan ko nang magising ako. At suot ko pa rin ang gown ko na sinuot
ko kagabi. Bumangon ako at nagpalit ng damit saka umupo ulit sa ibabaw ng kama ko.
PAgdating kasi namin kagabi ay sobrang ang pagod ng aking isip at katawan.

Bakit kailangang mahalin ko si Dylan ng ganito? He doesn't worth my love, my tears,

even my soul! But why him? Please. Answer me, Heart. Why do you still love him? Why
can't we hate him? Bakit siya parin yung tinitibok mo kahit na sinasaktan nya
tayo?!

Napaigtad ako nang may biglang kumatok sa pintuan ko. Tumayo ako at unti-unting
binuksan iyon. Bumungad sakin ang blangkong mukha ni Dylan. Wala kaya siyang pasok
ngayon?

Ayan na naman ang pahamak kong puso. Mabilis na namang tumibok. Nag-iwas ako ng
tingin.

Tumikhim ito. "May bisita ka. Nasa baba."

Tumango ako. "Ah. Sige."

Tumango rin ito at tumalikod na. Lumabas ako at sinarado ang pinto ng kwarto ko.
Sumunod ako rito. Gusto ko itong hawakan at yakapin pero wala akong karapatan.
Hindi siya akin. Hanggang papel lang ako.

Nabangga ako sa likod nito nang bigla itong huminto. Agad akong lumayo nang
lumingon ito.

"I-I'm sorry."

Handa na sana ako para saluhin ang galit nito.

"It's Okay." Kamuntikan na akong mapasinghap dahil ito ang unang beses na sinabi
nitong ayos lang.
Hindi niya ako sinagawan o kaya naman ay binigyan ng matalim na tingin. Kahit na
blangko ang mukha nito, nagulat pa rin ako sa sinabi nito. Kumunot ang noo nito
nang mapansing nakatingin pa rin ako sa kanya. Nag-iwas ako ng tingin at kinagat
ang ibabang labi. Na-amaze lang ako dahil alam pala niya yung salitang 'okay'.

Tumikhim ito at tumingin na sa harap. Sinundan ko ang tinitingnan nito. Gumuhit ang
ngiti sa aking labi nang makita kung sino iyon. Ang babaeng nakaupo ngayon sa sofa
na nasa gitna ng sala namin. Kahit na naka-shades ito ay nagawa ko pa rin siyang
kilalanin. Tumayo ito. Awtomatikong napatakbo ako sa kanya at yumakap.

"Tita Vivian! What a pleasant suprise!" Masaya kong sabi.

Gumanti ito ng yakap. "I missed you, Honey."

Si Tita Vivian ay ang nag-iisang kapatid ni Papa, Malapit ako sa kanya. Siya ang
tumayong nanay-nanayan namin ni Camille dahil sobrang bait nito. Ito kasi ang
takbuhan ko kapag pinapagalitan ako ni papa nung bata palang ako, ito rin ang nag-
aalaga sa akin. Kaso pumunta ito ng ibang bansa dahil nagkagalit sila ni Papa, kaya
kumuha siya ng katulong para tumingin sa akin. Alam kasi niya ang mga ginagawa
sakin ni Papa. Kaya nga nagkagalit sila dahil sakin.

"Y-You came back." halos manginig ang boses ko nang sabihin iyon. Sobra ko siyang
namiss.

"Of course! Nalaman ko kasi ang tungkol sa kapatid mo. Your father told me. Bakit
siya umalis ng hindi nagpapaalam? Hay naku! Napakagala talaga ng kapatid mong iyan.
Hindi mapirme." Kung ganoon ay hindi alam ni Tita kung bakit umalis si Camille at
ang tungkol sa kasal. Hindi sa kanya sinabi ni Papa? Malamang, dahil baka
magkagalit na naman sila. Pipiliin ko nalang manahimik kaysa ako muli ang maging
dahilan ng pagkakagalit nila.

Patas ang tingin ni Tita Viviansa lahat ng tao, kaya nga gustong-gusto ko siya.
Patas ang trato niya sayo kahit na magsasaka ka. Dahil para sa kanya, mahalaga ang
existence ng bawat isang nilalang. O, diba, pwede na siya Ms. Universe.

Huminga ako ng malalim at ngumiti ng malungkot sa kanya. "I missed you, Tita. You
don't know how much I missed you."

"Oh. Me too, Honey." Yumakap ito sa akin pero agad ding lumayo ng kaunti. "Anyway,
you looked terrible. Why?"

"Oh. Ahm." Hindi ko alam ang isasagot ko rito. Kinagat ko ang ibabang labi ko at
nag-iwas ng tingin rito. Nakita ko sa Dylan na nakamasid sa amin ng Tita ko.
Malamig ang titig nito. Napalunok ako ng magtama ang mga mata namin. Bumalik ulit
ang titig ko kay Tita Vivian na ngayon ay nakakunot na ang noo. "No, Tita,
naglilinis kasi ako ng kwarto ko— Namin. Tapos napuwing ako."

"Oh.. Dapat kasi kumuha nalang kayo ng katulong." Lumingon ito kay Dylan at
ngumiti. "What do you think, Dylan?"

"N-No, Tita. Kaya ko na—"

"I agree." simpleng sabi nito. Lumapit ito sa amin. Nagsimula ng bumilis ang tibok
ng puso ko. Nagulat ako ng akbayan niya ako. Pasalamat na rin dahil hindi iyon
naansin ni Tita Vivian. "Ayoko rin namang nahihirapan ang asawa ko, Tita."

Tiningala ko ito at umiling. "No, Dylan. K-Kaya ko naman."

Alam kong umaarte lang ito at hindi totoo ang lahat ng sinasabi niya.
Pinisil nito ng mahina ang balikat ko. "I insist. I'm your husband. Dapat lang na
ibigay ko sa'yo ang lahat ng pangangailangan mo."

Hindi na ako nakaimik sa sinabi nito. Bakit kahit na umaarte ito ay mabilis pa rin
ang tibok ng puso ko at parang gusto kong umasang totoo iyon. Tsk! Paasa!

"How sweet!" Tiningnan ko si Tita. Magkasalikop ang mga kamay nito at nakangiti sa
aming dalawa ni Dylan. "Oh! Before I forgot. Iniimbitahan ko nga pala kayong
pumunta sa Resort Blessing ko sa Batangas."

"Resort?"

"Yes! Isn't that cool! Villa Narcissu already opened!" She giggled. "At saka, umuwi
rin galing Japan ang dalawa mong pinsan, Luna. Gusto ka nilang makita."

"Sila Kristian at Trey? They're here! Oh, Goodie!" I beamed. Nung umalis kasi si
Tita ay kasama nito ang dalawa kong pinsan. Kalaro ko ito noon at malapit kami sa
isa't-isa.

"Kailan ba iyan, Tita?."

"Tomorrow." sagot ni Tita.

Bigla din nalusaw ang ngiti ko. Baka may meeting si Dylan bukas or may naka-
schedule na kung ano man. "A-Ah.. Tita, baka may gagawin si D-----"

"Pupunta kami." Agad na sagot ni Dylan na ikinagulat ko.

"R-Really?"

"Yes." malamig na sabi nito.

Sa sobrang excite ko, hindi ko na napigilan pa ang sarili ko nang yakapin ito.
"Thank you. Thank you."

Nang humupa na ang excitement ko ay saka ko lang namalayan na tumagal ang

pagkakayakap ko kay Dylan. Palayo na sana ako nang pinalibot nito ang kamay sa
bewang ko para hindi ako makalayo. Nagmala-Spartan na naman ang tibok ng puso ko.

"It's Okay." Bulong nito sa may tenga ko. Napalunok ako dahil tumatama ang mainit
na hininga nito sa may tenga ko. Nagsitayuan rin ang mga balahibo ko sa batok.

Ano bang nangyayari? Bakit kahit alam kong pag-arte lang ito, hindi ko maiwasang
isipin na sana totoo ito. Yung marahang pagyakap sakin ni Dylan. Yung pagdantay ng
mainit na palad niya sa balikat ko kanina. Ganito pala ang pakiramdam na niyayakap
ka ng isang Dylan Caden Reyes. Ang sarap sa pakiramdam.

Matagal ko na itong pinapangarap. Ang mahawakan at mayakap si Dylan.

Shit! Bakit kung kailan gusto ko na siyang kalimutan saka niya 'to pinaramdam sa
akin.

Nagwawala tuloy ang sistema ko. Gusto ko pa.. Gusto ko ganito lang kami. Kailan ba
mangyayari iyon? Pwede bang pahintuin muna ang oras para    labis ko pang madama
ito? Ilang taon ko na bang hinangad namangyari ito?

Gusto kong isiping totoo iyon. Please.. kahit ngayon lang, hayaan niyo akong isipin
na totoo lahat ng pinapakita niya.
"It's Okay. Your auntie's watching." Hindi pa man nagsisimula ang pagiging
ilusyonada ko ay tinapos na agad ni Dylan.

Sinisikmura lang pala niyang yakapin ako dahil nanunuod ang tiya ko. Paasa ba siya
o talagang assuming lang ako?

"You're heartless, Dylan." bulong ko. Mangilang beses ako lumunok para mapigilan
ang nagbabadyang luha. Nakakahiya kasi kung iiyak ako sa harap ni Tita Vivian.

"I know. You don't have to tell me."

Chapter 8 - CHAPTER 5: Ruthless Monster

CHAPTER 5: Ruthless Monster

*********

"You're so cold to me."

*********

                   

LUNA

Maaga kaming umalis ng Dylan ng bahay sakay ng private helicopter nito. Ayaw daw
kasi niyang magmaneho ng matagal. O baka ayaw lang nya ako makasama ng matagal.
Bumaba ang helicopter sa helipad ng resort. Unang bumaba si Dylan at sumunod ako.

Pagbaba ko ay agad akong sinalubong ng yakap ni Tita Vivian. Hinalikan nya ako sa
pisngi. "Hello, Dear! I'm so glad you two made it!"

"Of course! Ayokong nadi-disappoint ang maganda kong Tita." I said while hugging
her back.

"Tara na sa loob. Mainit. Shocks! Umiiyak na ata ang kili-kili ko." Binitawan ako
nito saka hinila papunta sa loob ng hotel nito.

Tahimik na sumunod si Dylan sa amin. Dinala kami ni Tita sa Chapel, ilang minuto pa
ay magsisimula na ang misa. Pinadala nalang namin sa Bell Boy ang mga gamit para
dalhin sa magiging kwarto namin.

Iniwan muna kami ni Tita Vivian sa may upuan dahil tinawag siya ng mga amiga niya.
Katabi ko ang tahimik paring si Dylan.

"Lulay?!"

Napalingon ako sa likod dahil doon nagmula ang boses. Lumiwanag ang mukha ko nang
makilala kung sino ang dalawang lalaki na kumakaway sa akin.

"Kristian! Trey!" Sigaw ko. Tumayo ako at mabilis na pumunta sa kinaroonan ng

dalawa. Sabay kong niyakap ang dalawa sa bewang dahil hindi ko na abot ang mga
batok nito. "I missed you both!"

Narinig tumawa ang mga ito at niyakap din ako pabalik.

"We missed you, too, Lulay." Bulong ni Trey sa akin. "Nalaman namin ang tungkol sa
pag-alis ni Cammy. We miss her, too. Bakit siya umalis ng walang paalam? Ano ba ang
iniisip niya?"

Umiling ako para malaman nitong hindi ko rin alam kung ano ang nasa isip ni
Camille. Naibaon ko ang mukha ko sa dibdib ni Trey. Hindi ko pwedeng sabihin sa
kanila ang sitwasyon. Baka ikapahamak pa ni Papa iyon.

Lalo na si Dylan, alam kong ayaw niyang ipagkalat ang nangyari nung kasal niya.

We both miss her.

Huminga ito ng malalim at mas hinigpitan pa ang yakap nito sa akin.

Humiwalay ito at saka mahinang kinurot ang pisngi ko. Ngumiti ito. "She'll be fine,
okay? Party ni Mama ito, 'di tayo dapat maging malungkot."

Tumango ako.

Kristian and Trey are twins. Mas matanda ako sa kanila ng dalawang taon. May lahi
talaga kaming kambalin. Pero hindi sila identical 'di tulad namin ni Camille. Ang
pagkakaiba lang namin ni Camille ay yung nunal, may maliit na nunal ako sa may noo
at si Camille naman ay wala. Kasabay ko silang lumaki. Kaya sa lahat ng mga pinsan
ko si Trey at Kristian ang pinakamalapit sa akin. Seven years old ang dalawa nang
umalis ito ng bansa.

Dahan-dahan akong lumayo ng may tumikhim. Hinarap ko si Dylan. Nakakunot ang noo
nito at nakapamulsa ang isang kamay.

Pumunta ako sa gitna at sinimulang ipakilala ito sa isa't-isa. "Uh.. Cousins, this
is Dylan Caden Reyes. M-My husband."

"Hindi namin nabalitaang ikinasal ka. O sadyang 'di mo lang kami inimbita." May
bahid ng pagtatampo ang boses ni Trey. Samantalang si Kristian naman ay nakamasid
lang kay Dylan na parang sinusuri ito.

"Uh.. Hindi. Ano kasi—" May mainit na kamay ang dumantay sa balikat ko.

"Pasensya na kung 'di namin kayo naimbitahan. Nagmadali kasi kami. Alam niyo na."
Bumaba ang kamay ni Dylan sa bewang ko at hinapit ako palapit sa kanya. Naitukod ko
ang magkabilang kamay ko sa matigas na dibdib nito. Diretso niya akong tiningnan sa
mata habang patuloy na pagsasalita. "Gusto kasi agad makasal kami. Baka makawala
pa, e."

Rinig na rinig ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Ako na ang unang nag-iwas ng
tingin. Pinagdikit ko ang ibabang labi ko at nang mapunta ang tingin ko sa mga
pinsan ko ay ngumiti ako pero 'di iyon abot sa mata.

No! Enough! Hindi na dapat ako mahulog sa bitag niya. Hindi na dapat ako makaramdam
ng pag-asa na maaayos ang samahan namin. Alam ko na, umaarte lang siya dahil nasa
harap namin ang mga pinsan ko. Pero bakit 'di ko mapigilan ang abnormal na pagtibok
ng puso ko.

Ngumiti si Trey at saka inilahad ang kamay kay Dylan. "Trey nga pala, Pare."

Binitiwan ako ni Dylan at saka tinanggap ang kamay ni Trey. Tumango ito at saka
bumitiw.

"Kristian." Walang emosyong sabi ni Kristian. Tinanggap ni Dylan ang kamay nito.
Napansin kong pinisil ni Kristian ang kamay ni Dylan. Samantalang ang isa ay
mataman ding nakamasid kay Kristian. "You break her heart, I break your face. And
I'll make sure surgeons can't even fix it."

Tumaas ang isang gilid ng labi ni Dylan. Oh, No.

"Naglalaro ka pa rin ba ng soccer, Trey?" Sabi ko para maibsan ang tensyon sa

kanila.

Lumawak ang ngiti ni Trey. Nawala na rin ang atensyon nito sa dalawa. Naghiwalay na
rin ang mga kamay ni Dylan at Kristian ngunit hindi pa rin tapos magbigay ng
matatalim na tingin ang mga ito. Kinagat ko ang ibabang labi ko at ibinalik kay
Trey ang tingin.

"Yep! Actually, kasama ko yung co-player ko. Nasaan ba yun?" May hinanap ito sa
likuran ko kaya napalingon din ako. "Skyler!"

Nanigas ang katawan ko nang banggitin niya ang pangalan ng kasama nito. It can't
be. Lalong kumabog ang dibdib ko nang lumingon ang isang lalaki sa gawi namin at
magsimulang lumakad.

Skyler.

Humarap ulit ako kay Trey habang nakakuyom ang mga kamay. Tingnan mo nga naman ang
pagkakataon. Nakakagago.

Mula sa pheriperal vision ko, inakbayan ni Trey si Skyler. "Tara dito, P're.
Ipagmayabang mo ako sa pinsan ko!"

Kinagat ko ang ibabang labi ko at nag-isip kung paano ko pakikiharapan ito.

"Hi, Luna." Nanindig ang balahibo ko nang banggitin nito ang pangalan ko.

Huminga ako ng malalim. Madiin kong pinikit ang aking mata para maibsan ang kaba.
Pagkatapos ay dumilat at hinarap sila. Nangiwi ako nang magtama ang mga mata namin.
"L-Long time no see, Skyler."

Nabigla si Trey. "You knew each other? How---"

"She's her, Trey." Mahinahong sabi ni Sky habang hindi inaalis ang tingin sa akin.

Kumunot ang noo ko sa sinabi nito. Anong ibig sabihin niya? Kinukuwento ba niya ako
sa pinsan ko?

"What?! Siya yung ex mo na mahal na mahal mo pa rin at iniwan mo lang para matupad
ang pangarap mo?! Si Lulay yung sinabi mong babalikan mo at babawiin?! Yung ex mo
na sinabi mong pakakasalan mo? Bakit ngayon mo lang sinabi sa akin?!"

Katahimikan ang naghari pagkatapos ni Trey magsalita. Wala ni isa ang gustong
magsalita. Napayuko ako. Ayokong salubungin ang mainit na tingin ni Sky. Nakayukom
ang kamay nito na parang pinipigilan ang sarili.

Hindi ko rin matingnan si Dylan. Ngayong nandidito si Skyler, ano kaya ang mga
masasakit na salita ang sasabihin nya sa akin mamaya?

"Awkward." Narinig kong sabi ni Kristian. Malamang ay naagaw namin ang atensyon ng
dalawa para maputol ang pagbibigay nila ng matatalim na tingin.

Napapitlag ako nang may kamay na pumaikot sa bewang ko. Tiningala ko kung sino ang
nagmamay-ari ng kamay na iyon. Nakita ko ang matigas na anyo ni Dylan. Matalim
itong nakatingin kay Skyler. Gumagalaw rin ang panga nito.

Napalunok ako nang mapunta sa akin ang titig nito. "Uh.."

Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko dahil sumulpot na si Tita Vivian. "Mga

anak, tara na sa puwesto natin. Magsisimula na ang misa."

Hinila ako ni Dylan nang tumalikod na si Tita Vivian. Napasinghap ako nang sungguin
nito si Skyler sa balikat. Mabigat ang paghinga nito kaya pinili ko nalang
manahimik kaysa mag-away kami dahil sa ginawa nito kay Skyler.

Umupo kami sa unahang linya. Si Tita Vivian ang nasa unang upuan, katabi nito ang
dalawang anak, at pagkatapos ay puuwesto si Skyler sa tabi ni Trey. Papaupo na sana
ako sa tabi ni Sky nang hilahin ako ni Dylan. Ito ang umupo sa bakanteng upuan sa
tabi ni Sky at ako naman ay sa gilid nito. Tahimik lang ako hanggang sa magsimula
ang misa.

"Magbigay kayo ng kapayapaan sa bawat isa. Peace be with you." Masiglang sabi ng
pari.

"Peace po. Peace be with you po." Nakangiti kong bati sa mga taong nakaupo sa likod
na linya. Gumanti rin ng bati ang mga ito. Humarap ulit ako at tumingin sa gawi ni
Dylan. Tumikhim ako para kunin ang atensyon nito at hindi naman ako nabigo doon.
Iniwas ko ang tingin ko sa kanya.    "P-Peace be with you, Dylan."

"Yeah."    His head dipped down before I could move. My eyes widened, my lips parted
and he caught the gasp that escaped my throat. Bombs exploded in my head. Fire
rushed along my nervous system. "'Peace' be with you, too."

Ibinalik na nito ang tingin sa harap. My hands rose to my lips. I can't believe
this. He kissed me. Hindi ako alam kung ilang minute akong nakatanga dahil sa
ginawa niya. Nag-init ang mga pisngi ko dahil alam kong maraming nakakita ng ginawa
ni Dylan, nasa unahan kasi kami. Bago ako makaharap, napansin ko ang isang lalaking
nakasilip sa gawi ko. Si Skyler. Mababasa ang lungkot sa mukha nito. Nakaramdam ako
ng guilt dahil alam kong ako ang may gawa n'un. Lumunok ako bago ito nginitian pero
hindi iyon umabot sa mata saka ako humarap muli sa Altar.

Natapos ang misa. Nagmano ako kay Tita Vivian. Sinusundan namin ang pari sa bawat
lugar na babasbasan nito. Ang ibang bisita naman ay pinauna na ni Mama sa buffet
table. Naramdaman kong may humawak sa kamay ko. Nilingon ko kung sino iyon.
Napatigil ako sa paglalakad. Napatingin ako sa magkahawak naming kamay at
pagkatapos ay luminga sa paligid.    Marahil ay hindi iyon napansin ni Dylan dahil
may mga kausap itong mga businessman.

"Luna." Tiningala ko ito.

Lumunok ako bago sumagot. "Sky—"

Hindi ko na rin naituloy ang pagsagot dahil may mga kamay na humawak sa bewang ko.
Inilayo ako ni Dylan kay Skyler ngunit humigpit ang hawak ni Skyler sa kamay ko.
Tinaliman nito ng tingin ang kamay ni Skyler na nakahawak pa rin sa kamay ko. Ako
na mismo ang bumitiw. Napayuko ako nang makita na naman ang lungkot sa mga mata ni
Skyler.

"Let's go, Luna." Matigas na sabi ni Dylan. Papatalikod na sana kami ngunit humarap
ulit si Dylan kay Skyler. Umangat ang isang gilid ng labi nito. "Don't be pathetic,
Pare. Akin na siya, 'wag mo nang ipapilitan ang sarili mo sa kanya."
 "Bakit mo sinabihan ng ganoon si Skyler, Dylan?!" Sabi ko habang hinihila niya ako
papunta sa hindi mataong lugar.

"Shut the fuck up, Luna. Kanina pa ako naiinis sayo." Bawat pagdiin ng salita nito
ay siya ring pagdiin ng kamay niya sa braso ko. Napapangiwi nalang ako.

Idiniin niya ako sa pader at saka inilagay ang kamay sa magkabilang gilid ko. Handa
na sana akong sigawan ito ngunit na lunok ko rin iyon dahil napansin ko kung gaano
kalapit ang mukha nito sa akin. Parang ang liit ko dahil sa ginawa nito. Napalunok
ako nang bumaba ang tingin nito sa labi ko. Agad kong binasa ang ibabang labi ko.
Anong gagawin ko kapag hinalikan niya ako uli?

Hinuli nito ang mga mata ko. Nakita ko ang pagtigas ng anyo nito. "Siya yung kausap
mo sa party, right? Tsk! Hanggang dito ba naman dinala mo yung kakirihan mo, Luna?"

Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi nito. "Wala kaming ginagawang masama ni Skyler."

"Inaakit mo siya!" Gumalaw ang panga nito tanda na galit ito.

Napapikit ako ng mariin at dumilat. Nakakainis!

"You're delusional, Dylan. Kung ako sa'yo, magsisimba ako araw-araw." Tinaliman ko
ang tingin ko sa kanaya. Tinulak ko ito ng malakas at inayos ko ang damit ko nang
makawala rito. Ilang beses akong lumunok para maiwasang lumubas ang mga luha ko.
"Para naman hindi puro kahalayan ang nasa isip mo!"

Muntik na akong mapasinghap nang dumampi ang palad nito sa pisngi ko. "Nagiging
palaban ka na, Luna. Namimiss ko tuloy ang mahinang ikaw."

"Dahil sawang-sawa na ako sa pang-aapi niyo sakin. Tao ako, pero parang gamit kung
ituring mo. May sarili akong utak, hindi mo ako kailangang kontrolin!" Pagkasabi ko
nun ay tumalikod na ako. Nakayukom ang mga kamay ko habang naglalakad palayo rito.

Why can't I hate him?

Nahabol ko sila Tita Vivian sa gazebo, ilang minute lang ay sumunod na si Dylan.
Hindi ito pinapansin hanggang sa matapos ang pagbasbas. Hindi ko na rin nakita si
Skyler hanggang sa matapos iyon. Inaya na kaming pumunta sa Buffet Table para
makapagtanghalian na. Nagulat ako nang ipagdusog ako ni Dylan ng upuan. Umugong ang
tuksuhan sa lamesa namin, knowing Kristian and Trey. Palabas lang naman niya ang
lahat ng ito. Binigyan ko ito ng ngiti ngunit hindi umabot sa mga mata ko at saka
umupo sa upuan dinasog nito,

"Sige mga anak, magsikain kayo ng marami. Naku, lalo na kayo Dylan at Luna, ang
layo pa naman ng biniyahe niyo." Sabi ni Tita Vivian. Mas pinili nitong sumalo sa
amin dahil 'Family first' daw at mamaya na siya makikipagchismisan sa mga amiga
nito.

"Okay lang po kami, Tita." Sagot ni Dylan habang hinihiwa ang karne na nasa plato
nito.

"Oh, Skyler, bakit hindi mo ginagalaw ang pagkain mo? Hindi mo ba nagustuhan ang
luto?"

Napatingin ako sa gawi ni Skyler. Nasa harap ko ito nakapuwesto. Tinutusok    nito
ang broccoli at saka sinubo.

"Okay lang din po ako, Tita. May.." Tumingin ito sa akin. I can see longing in his
eyes. Napakagat ako sa ibabang labi ko. "..iniisip lang po ako."
"Naku, kung sino man ang iniisip mo ngayon, napakaswerte niya." Sabi ni Mama saka
sinubo ang pagkain sa kutsara ito.

Tinaliman ko nang tingin si Kristian nang tumikhim ito saka ngumiti nang
nakakaloko. Naramdaman ko ang mainit na palad ni Dylan sa kamay ko na nasa ibabaw
ng lamesa. Kahit na gustong-gusto ko ang init niyon, kailangan ko pa ring maging
matatagtag, ayoko ng malaman niya na sa bawat haplos niya ay naghihina ako.
Pasikreto kong ibinaba ang kamay ko at inilagay iyon sa kandungan ko.

Tumikhim ako. "Uh, Tita, si Papa nga po pala?"

I just want to change our topic. Saka napansin ko ring wala si Papa, samantalang
ang sabi ni Tita Vivian ay tatawagan niya ito.

"Naku, hindi daw siya makakapunta at pupunta siya ng Australia. Business. Panay
nalang trabaho ang inaatupag niya. Simula nung mamatay si Avery (Eyv-ri).. "
Malungkot na sabi nito. Tumikhim ito saka ngumiting muli. Alam kong ayaw niyang
pag-usapan ang tungkol sa Mama ko dahil sa amin ni Camille. Ayaw na niyang maging
malungkot at mangulila kami sa pagmamahal ng isang ina. "Kumain nalang tayo."

Pagkatapos ng tanghalian ay nagkwentuhan kami ni Tita Vivian tungkol sa kung paano

niya naisipang magpatayo ng resort. At pati na rin ang mga nakita nitong
magagandang places sa mga pinuntahan nitong bansa. Nakikita ko uli ang kislap sa
mga mata nito na kinuha ng taong umiwan sa kanya.

Nagpaalam kami ni Dylan na magbibihis lang kami at mamamahinga ng kaunti. Maaga

kasi kaming umalis at napagod pa sa biyahe. Pumunta kami sa kwarto namin. Walang
umiimik ni isa sa amin. Hindi ako sumasabay kay Dylan sa paglalakad, lagi akong
nasa unahan nito. Ngunit nararamdaman ko pa    ang mainit na titig nito sa likod ko.

Pagkapasok ko ng kwarto namin ay agad akong dumiretso sa bedroom nito dala-dala ang
mga maleta na inilagay ng Bell Boy sa may gilid ng pinto namin. Inilapag ko iyon sa
ibabaw ng kama saka inalis ang mga damit sa loob niyon. Hindi na ako nabigla nang
sabihin ni Tita sa akin na iisa lang ang kwarto, alam ko na kung saan ako
matutulog. Sa Sofa, saan pa ba? Wala naming awa sa akin si Dylan, siguradong hindi
niya ako gustong makatabi.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto.

"Mauna ka ng magbihis." Malamig kong sabi ko habang hindi nakatingin dito. Tumayo
ako saka pumunta sa kinaroroonan ng pinto. Palabas na sana ako ngunit humarang si
Dylan sa may pinto. Nagtataka ko itong tiningnan.

"Okay." Sinarado nito ang pinto sa likod nito. At pagkatapos ay isa-isang inalis
ang pagkakabutones ng polo. Nagulat ako nang hubarin niya iyon sa harapan ko.

"A-Anong— Palabasin mo ko." Natataranta kong sabi. I gazed up at him in admiration

as he threw his shirt onto the floor. His chest was well-built, with a small
spattering of hair, and his six-pack looked like something from a fitness magazine.

"Bakit?" What what?!

"Lalabas ako. N-Nakaharang ka." Nag-iwas ako ng tingin dahil sa intensity na

nakikita ko sa mata niya. Ano ba ang ginagawa niya? At higit sa lahat, ano ang
balak niya?! I can't read him, damn it! "Fine! Tatalikod nalang ako."

Nanginginig akong tumalikod rito. Kung iyon man ang balak niya, hindi ko iyon
maibibigay. Ayokong isipin nitong siya ang kahinaan ko. I need to fight my feelings
for him. Pero bakit iba ang isinisigaw ng katawan ko? Gusto nitong harapin ko si
Dylan at kung ano man ang gusto nitong mangyari. Pinilig ko ang ulo ko para maalis
sa isipan ko ang malaperpektong katawan nito.

Nanigas ako nang may mainit at malambot na bagay ang dumikit sa balikat ko.
Napasinghap ako nang maramdaman ang hininga nito sa bandang tainga ko. "You're so
cold to me."

Mabilis ko itong hinarap. "A-Ano bang—"

His lips sealed over hers. His mouth covered mine, stopping any more words from
getting out. Hindi ko alam kung sino ang nagtulak sa akin para pumikit at ilagay
ang magkabilang kamay ko sa balikat nito. Kailangan ko siyang itulak, pero hindi ko
magawa. Nalulusaw ako sa mga braso nito. Ang mga braso nito ay pumaikot sa bewang
ko at mas diniin pa sa kanya.

Bakit niya 'to ginagawa sa akin? Pinaparusahan ba niya ako?

Idiniin niya ako sa pader sa mas magkalapit pa ang katawan namin. Ibinaba nito ang
isang strap ng dress ko.

Why am I responding to his touch?! God, I'm dying for his touch! Hindi ko alam kung
ilang beses kong inisip kung kalian ko mahahawakan ng ganito si Dylan?

Bumaba ang halik nito sa leeg ko, napaungol ako sa ginawang pagkagat nito doon.
Napasabunot ako sa buhok niya at lalong humigpit iyon nang pumaba ito sa collarbone
ko.

Itinigil nito ang paghalik sa akin at saka tinitigan ako sa mga mata. Nag-init ang
mga pisngi ko. Hingal na hingal kami pareho. Dream come true na ba ito? Nagsisimula
na bang magkaroon ako ng puwang sa puso niya?

Umangat ang isang labi nito at ibinaba ang tingin sa dibdib ko. "Okay na 'yan. Para
malaman ni Skyler kung saan siya lulugar."

Nalito ako sa sinabi nito. Lumayo siya ngunit seryosong nakatitig pa rin siya sa
akin. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin na malapit lang sa may pinto. Nanlaki
ang mga mata ko nang makita ang mga pulang hickeys na nasa leeg at dibdib ko.
Namula ako sa galit.

"You son of a b*tch!" Lumapit ako rito at sasampalin kung hindi lang nasalo ni
Dylan ang kamay ko.

"No, Luna. You're the bitch. " Sabi nito. Nasaktan man sa sinabi nito ay hindi ko
pinahalata. "Palatandaan lang 'yan na, kahit 'di kita gusto. Akin ka pa rin."

"Get your hands off me, Dylan!" Pilit kong binabawi ang mga kamay ko.

Binitawan nga ni Dylan ang mga kamay ko pero agad din nitong hinawakan ang braso
ko. "Mahal mo ako 'diba? Kung mahal mo ako, susundin mo lahat ng gusto ko!"

Paano nito nalaman ang tungkol sa nararamdaman ko sa kanya?

"Akala mo, hindi ko alam ang tungkol doon? I read the letter Camille left for you."
Nabigla ako sa sinabi nito.

"Pumasok ka sa kwarto ko?"

"That room is part of my house. Gagawin ko ang lahat ng gusto kong gawin sa pag-
aari ko."

Napakagat ako sa aking ibabang labi. "I know you'll never love me back."

"You're right." Mahina nitong saad.

"Hindi ko naman pinipilit ang sarili ko sa'yo. Sinukuan na kita, Dylan. Hinihintay
ko nalang 'yung araw na ilalabas mo ang annulment papers para makaalis ka na at
mahanap si Camille. She's the one you love, I'm just her substitute." Nakayuko kong
sabi, mabilis na tumulo ang luha sa aking mga mata. This is the first time na nag-
usap kami ni Dylan ng ganito katagal.

Ang madiin nitong hawak sa braso ko ay unti-unting lumuwag.    "You're not her
substitute. I've never looked at you that way."

Napaangat ako ng tingin. "Huh?"

"You cry a lot. You're clumsy. You don't know how to stand for yourself. You know
how to cook, it was delicious." He ate the food I made for him? "You're a total
opposite of her. Which is why, I won't fall in love with you."

Chapter 9 - CHAPTER 6: Kahit Sandali Lang

CHAPTER 6: Kahit Sandali Lang

************

"When can I wreck the walls you build around you?"

************

                   

VERONICA LUNA GARCIA-REYES

Umupo ako sa ibabaw ng king-sized bed habang hinihintay na lumabas si Dylan sa

banyo. Huminga ako ng malalim at tiningnan yung pinto ng banyo na pinasukan nito.
Mukhang wala pa itong balak na lumabas kaya nagbihis na muna ako. Pagkatapos kong
magbihis ay umupo ulit ako sa ibabaw ng kama.

Nag-angat ako ng tingin nang bumukas na ang pinto ng banyo. Napalunok ako. Ang
tanging suot lang nito ay kulay itim na boxer. Pinupunasan nito ng tuwalya ang
basang buhok. Bumaba ang mata ko sa hubad na dibdib nito, tumutulo ang ilang butil
ng tubig doon. Nag-iwas ako ng tingin nang maglakad ito palapit sa akin.

"Ahm, Dylan." Ano ba ang sasabihin ko? Shit!

Kinuha nito ang damit na inihanda ko para sa kanya. Inihanda ko na iyon habang
naliligo ito. "Magpahinga ka na, Luna."

Yumakap ako ng isang unan at tumayo mula sa kama. Tumaas ang isang kilay niya.
"Saan ka pupunta?"

"Sa sala. Doon ako matutulog." Mahina kong sabi.

Hinila niya ako palapit sa kanya hanggang sa maging isang ruler nalang ang layo
namin sa isa't-isa. Bilang bumilis ang tibok ng puso ko nang salubungin ko ang
titig nito. "Bakit? Dito ka na matulog."

Binitiwan niya ako at nilagpasan. Nilingon ko ito.

"Ikaw. Saan ka?" Huminto ito nang magsalita ako.

"I can handle myself." Sabi nito habang nanatiling nakatalikod sa akin.

Umaarte ba siya? Wala naman dito ang Tita ko at mga pinsan, a. Paasa ka, Dylan.
Paasa.

Binaba ko yung hawak kong unan at kumot sa kama saka muling tumayo ng maayos.

"Dylan," Tawag kong muli rito. This time, humarap na siya sa akin. Nananatili pa
rin ang seryosong mukha nito. Pinatatag ko ang boses ko. "Wala naman dito sila Tita
Vivian. Tigilan mo na ang pag-arte na may pakielam ka sakin."

Umangat ang isang labi nito. Pinakita na naman niya sa akin ang mala-demonyong
ngiti nito. "Luna, I cared for you because I need you and not the other way around.
You remember my father's will, right?"

"Dylan, you're not like this when we first met."

Hindi ito umimik.

"When can I wreck the walls you build around you?" Hindi ko na napigilang manginig
ang boses ko.

"You can't. I won't let you." Malamig nitong sabi. Napayuko ako.

Ang tanging nagawa ko nalang ay tingnan itong maglakad palabas ng pinto. Napapitlag
ako nang isara nito ng malakas iyon. Napahiga ako sa kama at saka tinakpan ang mga
mata ko. Dala siguro ng pagod ay agad akong dinalaw ng antok.

--

Pagdilat ko ng mga mata ko ay bumungad sa akin ang dilim ng palagid. Ngunit may
kaunti naman akong naaninag dahil may liwanag sa labas. Nag-inat ako bago tumayo.
Pumunta ako sa salamin ng kwarto, namangha ako sa ganda ng paligid. Bilog na bilog
ang buwan at nagsabong ang mga bituin sa kalangitan. Kumikislap ang karagatan sa
ilalim ng buwan. Gumaan ang pakiramdam ko nang makita ang kagandahan niyon. Dumako
ang mata ko ibaba, sa may pampang ng dagat ay may mga taong nagsasaya.

Isa siguro iyon sa mga ginawang party ni Tita. Bigla ko tuloy naalala na,
inimbitahan nga pala kami ni Tita doon. Agad kong isinara ang kurtina at saka
nagsimulang magbihis. Nag-shorts nalang ako at white sleeveless shirt saka lumabas
ng kwarto. Dahan-dahan kong sinara ang pinto para hindi magising si Dylan. Nakahiga
ito sa sofabed. Pumasok ulit ako ng kwarto at kinuha ang kumot. Dahan-dahan kong
sinarado ang pinto atsaka pumunta sa kinaroroonan ni Dylan. Kinumutan ko ito,
mabuti nalang at hindi siya nagising.

Umupo ako sa harap nito saka tahimik na tinititigan ang payapang mukha nito. Ngayon
ko nalang natitigan ng ganito si Dylan. Ngayon ko lang nalaman na mahaba pala
talaga ang pilik-mata nita. Ang mapupulang labi nito na dumampi sa labi ko kanina.

Sana dumating yung araw na mahalin mo rin ako. Ako na siguro ang pinakamasayang tao
kapag nangyari iyon.

Napangiti ako ng mapait. Hindi naman masama kung hihiling ako diba? Tumayo na ako.
Hindi ko na siya gigisingin. Ako nalang ang magpapakita kay Tita, sasabihin ko
nalang na tulog si Dylan. Maiintidihan naman niya ako.
Saka gusto ko ring makalimot ngayon. Parang gusto kong uminom, maglasing. Parang
gusto kong maranasan kung paano yung walang iniintinding problema. Nakipagsiksikan
ako sa mga tao para hanapin sila Trey. Nakita ko ito, kasama si.. Skyler. HUminga
ako ng malalim bago lumapit sa gawi nila. Ngumiti si Trey nang makita akong
palapit.

"Cousin! Bakit parang wala si hubby mo?" Inakbayan niya ako. "LQ?"

Umiling ako saka ngumiti. "Nakatulog siya. Hinayaan ko muna. Baka mamaya, nandito
na iyon."

"Okay! Party na, Cous!" Sigaw nito. Binitiwan niya ako saka inakbayan yung isang
babaeng naglakad sa harapan namin. Binaba nito ang beer sa lamesa saka dinala ang
babae sa dance floor. Hindi man lang nagreklamo ang babae sa ginawa ni Trey.
Napailing ako sa ginawa ni Trey. Boys are boys. Nakita ko naman agad si Kristian,
may kasayaw din itong babae. Nakatingala ito habang sumisigaw. Mukhang nag-e-enjoy
sila.

Naiwan kami si Skyler dito. Huminga ako na malalim.

"Gusto mo ng makakausap?" Narinig kong sabi ni Skyler. Napatingin ako sa kanya.

Sumalubong sa akin ang malatsokolateng mata nito na kapag tiningnan ka ay tagus-
tagusan. Parang kapag sa oras na tininingnan mo ang mga mata nito ay wala ka ng
magagawa kundi sumunod sa mga utos niya. May hawak itong sa ka kaliwang kamay at
inaalog ang laman niyon.

"Kilalang-kilala mo talaga ako, 'no?" Nakangiti kong sabi. Pero alam kong nahalata
niyang peke iyon. Ilang taon rin kaming nagkasama ni Skyler. Alam kong kilalang-
kilala niya ako kapag may problema ako. "Pero, isa lang ang gusto ko makausap.
Alak."

Tumaas ang isang kilay nito. "Hindi ka umiinom, Luna."

Tumawa ako ng pagak. "Paano mo nalaman? Ilang taon na ang lumipas, Skyler
Madrigal."

"Luna—"

Tinaas ko ang isang kamay ko para patigilin ito sa sasabihin. Yumuko ako at saka
kumuha ng beer sa cooler na nasa gilid nito. May mga coolers kasi ang nagkalat sa
paligid. Wala naman kasing booth na inilagay dito dahil open area ito. My iba't-
ibang alak sa loob n'un. Pero ang pinili ko lang ay yung mild.

Pagkakuha ko n'un ay naglakad ako patungo sa lugar na wala masyadong tao. Nakahanap
na ako. Hindi iyon gaanong malayo sa ginaganapan ng party. Ayos na d'on.    Nang
makahanap ako ng puwesto ay umupo ako sa buhangin. Naramdaman ko ang lamig ang pino
ng buhangin sa mga hita ko. Binuksan ko yung beer saka payapang pinanuod ang alon
sa dagat.

Gusto kong makalimot. Kahit sandali lang. Sandaling-sandali lang.

Naramdaman kong may tumabi sa akin. Hindi ko na nilingon iyon dahil alam ko ng si
Skyler iyon.

"If I can't stop you, dadamayan nalang kita." Sabi nito habang nakamasid din sa
dagat.

Ang tanging maririnig lang ay ang hindi gaanong malakas na tutog mula sa Party.
HInigop ko ang alak na kinuha ko, gumuhit ang matinding pait sa lalamunan ko.
Kamuntikan pa akong mapaubo nang higupin iyon. Nang malaon ay nasana'y na ako sa
lasa n'on. Nang sa tingin ko ay mauubos ko na iyon, nakaramdam ako na ako ng hilo.
Pero, hindi pa rin mawala sa isip ko si Dylan. Bakit? Utak ko lang at ang gustong
makalimot. Hindi ang puso ko.

Si Skyler, naiintindihan niya talaga ako. Nagi-guilty tuloy ako na sinaktan ko

siya.

"Skyler, I— Can you—" Huminga ako ng malalim at nilingon ito. "..forgive me."

Nilingon din niya ako. Lalong umangat ang kagwapuhan nito dahil sa pagtama ng
liwanag ng buwan sa mukha nito. "Bakit? Ano ba ang kasalanan mo sakin?"

Nag-iwas ako ng tingin. Paano ko ba ito sisimulan? Its now or never. "That I broke
our promise? Hindi kita nahintay. Nagmahal ako ng iba."

"It's okay. Tingin ko ay iyon ang naging karma ko dahil nakipag-flirt ako sa ibang
babae sa States. I was young and stupid. I want to apologize to you, pero na-block
mo na ako sa halos lahat ng website na meron ka." Huminga ito ng malalim. "Your
existence is precious to me, Luna. I still love you. Luna, kung maibabalik ko lang
ang oras at hindi ko ginawa ang mga iyon, siguro ay ako na ang pinakasalanan mo."

Lumayo ito sa akin saka sinakop ng mga kamay nito ang mukha ko. Nakita ko na naman
ang mata niya na puno ng kalungkutan.

"Me too, Sky.. I wish I could love you back." Niyakap ko ito ng mahigpit. Tumulo
ang luha ko nang yakapin niya ako pabalik.

I wish I could.

--------

SKYLER MADRIGAL

Hinaplos ko ang pisngi ni Luna. Nahiga ito sa buhangin samantalang ang ulo nito ay
nakapatong sa hita ko kaya malaya kong naagmamasdan ang malaanghel nitong mukha.
Kilala ko ang kakambal niya, si Camille. Hindi sila magkatulad na dalawa kahit na
kambal sila. Mababasa mo sa awra nila kung sino si Camille at Luna. Si Camille ay
mahilig magsuot ng mga mahahalay na damit, matapang din ang mukha nito na parang
palagi nang mamaliit ng tao. Samantalang si Luna ay matitinong damit ang sinusuot,
at walang bakas ang mukha nito ng katapangan. Kung pagmamasdan mo si Luna, para
siyang nawawalang tuta sa gubat. Parang kapag hinawakan mo siya, iiyak na siya.
She's fragile.

Makikita mo rin kung gaano niya kamahal ang tatay niya kahit na ganoon ang trato
nito sa kanya. Hindi ko nga alam kung bakit sa mata ni Mr. Garcia ay si Camille ang
pinakamabait na anak nito. Sa haba ng panahon na nakasama ko si Luna, nakikita ko
lang ang saya sa mga mata niya kapag pinupuri siya ng Tita niya, Si Tita Vivian o
'di kaya'y nahahawakan niya ang laruan ni Camille na bigay ng Papa niya.

Yumuko ako saka hinalikan ito sa noo.

"Me too, Babe. I wish you could love me back." Pumikit ako at inalala ang araw na
kausap nito ang sarili.

Kahit na highschool palang kami n'un, tinatak ko na isip ko na siya ang babaeng
pakakasalan ko. At kapag nakabalik na ako dito, aangkinin kong muli siya.

Huminga ako ng malalim saka dumilat. Ibinaba ako ang tingin ko kay Luna ng gumalaw
ito at tumagilid. Inayos ko ang buhok na tumabing sa mukha niya. Namutla ako nang
mapansin ang namumulang marka sa leeg nito. Yumuko pa ako para lang makita ng
lapitan iyon. Shit! Am I too late?!

"Get your hands off my wife, Madrigal!" Napalingon ako sa taong nagmamay-ari    ng
ma-awtoridad na boses na iyon. Nakitang kong papalapit sa gawi namin si Dylan.
Mabilis ang paglakad nito. Dahan-dahan kong tinaas ang ulo ni Luna saka ibinaba
iyon sa scarf na binilot ko para maging unan. Nang makatayo na ako ay hinigit ni
Dylan ang kuwelyo ng damit ko. Mabalasik ang mukha nito. "Ano sa tingin mo ang
ginagawa mo?"

Wife? The nerve! Ni hindi nga niya suot ang wedding ring nila, e. Samantalang si
Luna ay palaging suot iyon.

Ngumiti ako ng nakakaloko. "Sana narinig ni Luna kung paano mo sabihin na asawa mo
siya. She'll be happy to hear that."

Marahas akong binitawan nito. "Ano ang gusto mong iparating? Na hindi siya masaya
sa piling ko?"

Pinamulsa ko ang dalawa kong kamay sa suot kong khaki shorts. "Kailangan ko pa bang
ipamukha sa'yo, Reyes? Sa tingin ko kasi, hindi na. Alam mo na ang sagot."

Kung masaya si Luna sa piling niya, hindi sana siya iinom ng alak ngayon para lang
makalimot. Kung masaya si Luna, tunay na ngiti niya ang ipapakita niya at hindi
yung peke.

"Wala kang alam, Madrigal. Hindi mo alam kung—"

"Hindi ko na kailangan pang malaman, Reyes. Mas una kong nakilala si Luna." Putol
ko sa sasabihin nito. Tiningnan ko si Luna habang payapang natutulog ito. "Nakikita
ko sa mukha niya ang pahihirap. At kapag sumuko na siya sayo.." Matalim kong
tiningnan si Dylan. "..Ako ang sasalo sa kanya."

Wala siyang karapatang saktan ang babaeng mahal ko.

Nagpalitan kami ng matatalim na tingin sa isa't-isa. Nakayukom ang kamao naming

dalawa. Hindi ko na hahayaang maging malungkot si Luna. Aba, puta! Mahal na mahal
ko ang babaeng tinatrato niya na parang wala lang. Mabait si Luna, karapat-dapat
siya sa isang taong hinding-hindi siya sasaktan.

Bakit ba kasi, hindi nalang ako Luna? Ako nalang.

Nakita kong papalapit sa kinaroroonan namin sila Trey. Marami na palang nanonood sa
aming mga bisita. Marami na kaming nahatak na atensyon. "Easy lang tayo, P're. 'Wag
nating sirain ang party ni Mama."

Hindi pinansin ni Dylan ang sinabi ni Trey. Naglakad lang ito papunta sa gawi ni
Luna. Walang sabing binuhat niya iyon.

Ako dapat ang gumagawa n'un kay Luna. Ako dapat ang kasama ni Luna ngayon.
Pinipigilan ko ang aking sarili sapakin si Dylan dahil alam kong kapag ginawa ko
iyon at nalaman nitong ako ang may gawa n'un ay kasusuklaman niya ako. Natatakot
akong baka magalit sa akin si Luna at layuan ako. Hindi ko na kaya pang malayo sa
kanya. Marami na akong nasakrispisyo para sa kanya.

Ang tanging nagawa ko lang ngayon ay ang tingnan ito habang buhat ni Dylan. Papunta
ito sa direksyon ng kinaroroonan ng hotel. Naramdaman ko ang kamay ni Trey na
humawak sa balikat ko.
-----

DYLAN CADEN REYES

Agad kong pumasok sa elevator pagbukas niyon. Tiningnan ko ang babaeng buhat-buhat
ko ngayon. Huminga ako ng malalim. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko sa
kanya. Tumingala ako at pinagmasdan ang pag-iiba ng numero sa itaas ng elevator.
Hindi ko alam pero, gustong-gusto kong nasa bisig ko siya.

"Dylan.." Ungol nito. Parang may kung anong mainit na kamay ang humaplos sa puso
ko. "I.. wuv.. you.."

Hindi ko dapat maramdaman ito. Kinamumuhian ko ang babaeng ito. Ano pa ba ang dapat
kong gawin para lang mawala ang nararamdaman niya sa akin? Ang gusto ko ay kamuhian
niya rin ako, gusto kong mawala ang pagmamahal niya sa akin. Mahal ko si Camille.
Siya lang ang sineryoso ko ng ganito kaya hindi ko matanggap na iniwan niya ako.
Ayos lang sana kahit na iwan nalang niya ako nung kasal namin o tumakbo siya,
mahahanap ko naman siya e. Kaso— Shit! Bakit kailangan niya pa akong itali sa
kakambal niya.

Ang hindi ko maintindihan ay nakakaramdam ako ng inis kapag may kasama siyang iba.
Parang gusto kong sapakin yung lalaki na lalapit sa kanya.

Hinalikan ko ito sa noo.

"My walls already has a crack because of you, Luna."

Chapter 10 - CHAPTER 7: Trust Me

CHAPTER 7: Trust Me

*********

"I don't deserve it. I don't deserve to be treated like shit."

********

LUNA

Napaungol ako dahil sa sobrang sakit ng aking ulo . Kaunti lang naman ang nainom ko
kagabi, a. Bakit ganito siya kasakit? Pabangon na sana ako pero may mabigat na
bagay ang pumigil sa akin. Pagdilat ko ay nakita ko kaagad ang natutulog na si
Dylan. Nakayakap ang braso nito sa bewang ko at nakadagan ang hita sa hita ko.

Anong ibig sabihin nito? Sa tabi ko natulog si Dylan?! M-Magkatabi kami at n-

nakayakap siya sa akin. Nanaginip ba ako?!

"Maaga pa." Ungol nito. Mas isiniksik pa nito ang ulo sa leeg ko. Nanindig ang
balahibo ko dahil ramdam ko ang init ng kanyang hininga roon.

Parang nawala bigla ang sakit ng ulo ko. "D-Dylan?"

"Shit!" He cussed. Napatayo siya bigla. Hindi niya ako tiningnan. Natataranta
niyang binuksan nito ang pinto ng balkonahe at lumabas doon.

Umupo ako at sumandal sa head board habang nakangiting tinitingnan ang pintong
nilabasan ni Dylan. Pinagmasadan ko ang paligid at nakita ang palangganang may
lamang tubig at may bimpo pang nakasabit doon. Napansin ko rin ang basong may
lamang tubig at sa tabi nun ay may gamut. Mukhang inilagaan niya ako kagabi.
Nakaramdam ako ng tuwa sa puso ko habang ini-imagine si Dylan na inaalagan ako.
Sayang lang at hindi ko malala dahil lasing ako.

Ito pa rin ang damit na suot ko kaya hindi na ako dapat pang mag-alala. Ininom ko
ang gamot bago tumayo. Naglakad ako patungo sa pinto ng balkonahe. Nilapitan ko si
Dylan, sinisindihan nito ang sigarilyong nasa bibig.

Nagbuntong-hininga ako. "Hindi ko alam na naninigarilyo ka pala."

Binuga nito ang usok. Agad ko namang tinakpan ang ilong ko para hindi ko iyon
masinghot. Mahirap na, baka atakihin pa ako ng hika. "Don't be carried away. You're
just my wife because of a mistake. Don't butt in."

Back to normal.

I bit my lower lip. "Salamat nga pala sa pag-alaga sakin."

Pinatay nito ang sigarilyo at hinarap ako. "Magbihis ka na, sa baba tayo mag-
uumagahan. Ililibot din daw tayo ni Tita Vivian sa buong villa."

Nagtaka ako. Ang alam ko isang araw lang kami dito. Iyon kasi ang napagkasunduan.
"Huh? 'Di pa tayo uuwi?"

"Gusto mo na ba?" Malamig na sabi nito.

Umiling ako. "I mean, baka kasi may mga meeting ka pa--"

"Pina-cancel ko. Lahat. I want to loosen up for a bit. This place is a great spot."
Sabi nito habang ginagala ang mata sa paligid.

"Okay." Simple kong sabi bago tumalikod. Agad akong pumasok sa banyo at naligo.
Sana masolo ko ngayon si Dylan, yung wala siyang kausap na mga businessman o kaya'y
wala itong pinagtitripan na babae. Yung ako lang. Pero asa lang ako 'diba.

Natapos akong maligo, nagyon ko lang napagtanto na nakalimutan ko pala ang mga
damit ko sa labas. Ibinalot ko ang sarili ko sa tuwalya at lumabas ng pinto. Napako
ako sa kinatatayuan ko nang makita si Dylan na nakaupo sa gilid ng kama namin.
Nakabihis na rin ito at nahalata kong basa ang kanyang buhok. Naligo siguro siya sa
banyo na nasa kusina.

"Lumabas ka muna, magbibihis lang ako." Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng
tapang para utusan si Dylan.

Tumaas ang isnag sulok ng labi niya. "Pagkatapos kitang alagaan kagabi, susungitan
mo lang ako ngayon." 

Nangatog ang tuhod ko dahil biglang umihip ang hangin. Hindi pala naisara ang pinto
ng balkonahe kaya pumapasok roon ang hangin. "Magbibihis ako kaya lumabas ka na."

Tumayo ito at lumapit sa akin. Paatras na sana ako kung hindi lang niya hinapit ang
bewang ko. Halos magkalapit na ang mukha namin. May mapaglarong ngiti sa labi nito.
"Go on. Put your clothes on or else.. you'll catch a cold."

Nag-iwas ako ng tingin. Humigpit ang hawak ko sa buhol ng tuwalya. "No. Not in
front of you."

"Baka naman gusto mo, ako pa ang magbihis sayo?" Itinaas nito ang kamay.
Napasinghap ako nang makitang hawak nito ang bikini top ko. May kislap sa mga mata
nito na hindi ko mabasa. "I won't mind."
Mabilis kong kinuha iyon. "Bastos!"

Nagpumiglas ako sa hawak nito. Nang makawala ay agad kong kinuha ang bag ko na nasa
gilid ng kama at tumakbo papasok sa banyo. Naguguluhan na ako sa pinapakita sa akin
ni Dylan.

Pagod na ata siyang saktan ako. Kaya ngayon pinaglalaruan naman niya ako.

Lumabas ako ng banyo pagkatapos kong magbihis. Hindi ko ito matitigan. "Tara na.
Gutom na ako."

"That's right, Luna. Keep on using that fierce mask of yours. Let's see how far you
can go."

Tahimik ako habang nakasunod kay Dylan. Huminto ito sa may elevator at pinindot ang
Open Button. Nang magbukas iyon ay agad kaming pumasok. Kaming dalawa lang ang nasa
loob n'un. Naramdaman ko ang kamay ni Dylan na humahawak sa kamay ko. Humigpit ang
hawak nito sa kamay ko nang tinangka iyong kunin. Gusto kong magalit. Gusto kong
magwala. Gusto ko silang sumbatan. Pero hindi ko kaya kasi baka mawala sa akin yung
mga maliliit na bagay na tanging nagpapasaya sa akin.

Pinaharap niya ako sa kanya. "You're trembling. Are you really this scared of me?"

"I can't understand you anymore."

"Me neither. This is not me."

He pressed his body against mine and lowered his head to take my lips. What started
out soft, barely a brush of our mouths, morphed quickly into something much more
passionate.

"Oh, my!" Naghiwalay kami bigla dahil sa sigaw na iyon. Pinunasan ko ang labi ko
bago tiningnan si Tita Vivian. "Hindi ko nakita. Wala kaming nakita, 'diba,
Skyler?"

Ngayon ko lang napansin si Skyler na nasa gilid pala ni Tita Vivian. Parang may
tumusok sa puso ko nang makita ang sakit sa mga mata nito. Bumaba ang mga mata nito
sa kamay naming ni Dylan na hanggang ngayon ay magkahugpong pa rin. Napayuko ako.
Ayoko ng makita ang sakit sa mga mata niya.

"Tita."

"Mabuti naman at bumaba kayo. Ang balak talaga namin ni Skyler ay sunduin na kayo,
e." Nakangiting sabi ni Tita Vivian.  "Breakfast is ready. Such morning surprise.
Tara na."

Nauna ng naglakad ni Skyler at pagkatapos ay si Tita Vivian. Nahuli kami si Dylan.

"Why did you kiss me?" Bulong ko pero sapat na para marinig ni Dylan.

"Not now, Luna." Madiing sabi nito.

"I need answers. Now." Naguguluhan na ako sa pinapakita ni Dylan.

Humarap ito sa akin. "'Wag kang makulit."

Hindi na ako nagsalita pa. Nauna na akong maglakad kaysa sa kanya. Napadpad kami sa
isang seafood restaurant. Sa restaurant na ito, ikaw mismo ang magbabalat ng
pagkain mo dahil mas masarap daw ang seafood kapag ikaw mismo ang magbabalat. Ang
tanging kinukutsara lang ang kanin. Umupo ako sa upuan na nasa kaliwa ni Tita
Vivian. Si Dylan naman ay humatak ng upuan sa tabi ko. Bigla namang bumukas ang
pinto ng restaurant at pumasok sila Kristian at Trey. Nagtatawanan ang mga ito
habang palapit sa kinaroroonan namin. Halos lahat ng kababaihan ay napapalingon
habang naglalakad sila. Wala silang suot na pang-itaas kaya kitang-kita ang mala-
perperktong katawan nila. Narinig ko pang may kutsara o tinidor ang nahulog.

"She tied me on the bed, Dude!" Rinig kong sabi ni Kristian. Boys! Napansin kong
napasapo si Tita Vivian sa noo niya.

"Wait. Are we talking about Cindy Escudero?" Tanong ni Trey. Mukhang wala silang
pakielam kung sino man ang makarinig sa pag-uusap nila. Proud Ass!

"Yes!" Kumpirma ni Kristian. Hinalikan nilang dalawa si Tita Vivian at pagkatapos

ay umupo sa tabi nito.

Humalakhak si Trey. "Great lay."

"Kristian. Trey. Do you want me to cut your sinful tongues?" Mataray na sabi ni
Tita Vivian. Malamang ay ayaw rin niya ang usapan nila Kristian at Trey.

Umiling si Trey. "No. 'Ma, my tongue is my second asset."

"What's first?" Napalingon ako kay Dylan nang magsalita ito. Mukhang vibes talaga
sila ni Trey. Tumingin siya sa akin nang mahuli niya akong nakatingin sa kanya.
Nag-iwas agad ako ng tingin.

"Can't you guess it, man?" Hindi makapaniwalang sabi ni Trey. "Of course, it's my
di---"

"His dimple." Singit agad ni Skyler. Tiningnan ko siya. Kahit na nakangiti ito ay
batid ko pa rin ang lungkot sa mga mata niya.

Siniko ni Trey si Skyler. "It's my dick, you douchebag."

Boys talk, damnit!

"What? Man, your dick doesn't exist." Natatawang sabi ni Kristian.

"Boys! Your topic is disgusting!" Hindi ko mapigilang sabi. Nasa hapagkainan kami
taos ganun ang pag-uusapan nila. Grabe.

"Manners." Sabi ni Tita at sumubo ng crab meat. "Just eat."

Nagsimula na kaming kumain. Habang nagbabalat ako ng hipon, napansin kong

nahihirapan si Dylan sa pagbabalat ng alimango. Seriously? Hindi siya marunong
magbalat ng alimango? Nagbuntong-hininga ako saka lumapit sa kanya.

"Hindi ganyan." Bulong ko sa kanya. Kinuha ko sa kamay niya yung alimango. "Ganito.
Tanggalin mo muna ito at saka mo palang pwedeng ibuka."

Tumango ito. Inilapag ko sa plato yung alimango.

"Hipon. Ipagbalat mo din ako ng hipon." Bulong nito sa akin. Naramdaman ko ang
mainit na hininga nito sa tenga ko.

"Okay." Ang tamad naman nito.  

Binalatan ko yung hipon na nasa plato ko. Ilalagay ko na sana sa plato ni Dylan
pero kinuha nito ang kamay ko at inumang sa bibig niya. Nanindig ang balahibo ko
nang maramdaman ang labi nito sa kamay ko. Hindi niya piniputol ang tingin namin
habang sinusubo ang hipon. Nag-init ang magkabilang pisngi ko. Parang tumalon ang
puso ko nang gawin niya iyon.

Biglang kumalabog ang lamesa. Nagulat ako kaya naputol ang titigan namin ni Dylan.
Napalingon ako kay Skyler na ngayon ay naglalakd palayo sa amin. Pasara nitong
kinalabog ang pinto pasara.

"Ano'ng nangyari dun?" Nagtatakang sabi ni Tita Vivian.

Sabay na tumingin sa amin si Kristian at Trey. Napayuko ako at kinagat ang ibabang
labi.

"Nagka-diabetes." Sabay nilang sabi.

"Nga pala, 'di ko na kayo maitu-tour. May darating kasi akong bisita. So.."
Nakangiting sabi ni Tita Vivian.

"Okay lang, Tita. Kaya na namin ng asawa ko." Napatingin ako kay Dylan. Asawa ko.

"Okay. Ito naman kasing dalawa na ito, manchi-chicks 'yan. Sure ako." Inismiran ni
Tita ang dalawa niyang anak.

"'Ma, ikaw pa rin naman ang number one girl namin, e. Baby boys mo kami, 'diba?"
Natatawang sabi ni Kristian. Inumang nito ang kutsara may lamang kanin at ulam sa
bibig ni Tita. Sinubo naman iyon ni Tita at hinawi ang buhok niya sa kanyang tenga.

Pagkatapos nilang kumain ay agad ding kaming nagsarilihan ng lakad. Hanggang ngayon
ay hindi pa rin maalis sa isip ko ang ginawa ni Dylan kanina sa harap nila Tita.
Hindi ko makuhang itanong kay Dylan kung bakit niya ginawa iyon, dahil nagiging
kamatis ako sa pula. Hinila ako ni Dylan papunta sa mga jetski. Napanganga ako nang
hubarin niya ang kayang fitted sando at humarap sa akin. Hinubad ko na rin ang suot
kong sarong at ang tanging natira nalang ay ang swimsuit ko. I saw his muscle
tensed and his eyes roamed my body. Nakaramdam tuloy ako ng hiya.

 Inilahad nito ang kamay sa akin.

"You sure this is safe?" Alangan ko.

May ngiting sumilay sa labi niya. "Uh-huh."

"I-Ikaw nalang. 'Di naman ako marunong lumangoy." Umatras ako. "Dagdag pasanin mo
lang ako dyan."

Patalikod na sana ako nang biglang may mga brasong pumalibot sa bewang ko para
pigilan ako sa pag-alis. Napasinghap ako nang maramdaman ang matigas na dibdib ni
Dylan sa likod ko.

"Trust me a little bit, Wife." Naramdaman ko ang mainit niya hininga sa tenga ko.
Pero hindi iyon ang nakapagpatigil sa akin.

He called me his wife.

Chapter 11 - CHAPTER 8: Drown In Love

CHAPTER 8: Drown In Love

LUNA
"W-Wife?" Nauutal kong sabi. My heart begun to race. Please, 'wag sana nyang bawiin
ang sinabi nya.

Tumaas ang isang kilay ni Dylan na parang sinasabing wala namang masama sa sinabi
nya. "What? Asawa naman talaga kita, a."

"Alam ko, pero-"

"Daming arte. Tara na!" Nagpadala ako sa hila niya hanggang sa mahinto kami sa
harap ng jetski.

Nilingon ako nito at bumaba iyon sa damit ko. Hinarap niya ako sa kanya at
hinawakan ang jacket na tumatakip sa akin. Nais kong magprotesta ngunit sa sobrang
bilis ng pangyayari, natanggal nya agad ang jacket ko.

"Let's get rid of this. Yeah.. That's better." Ngumiti ito ng nakakaloko. Namula
ako. Nakaramdam ako ng hiya dahil tanging itim na two piece nalang ang suot ko.

Nanindig ang balahibo ko nang dahan-dahan nitong haplusin ang aking braso.
Napakapit ako sa balikat nya nang simulan nitong ipalupot ang isang kamay sa bewang
ko.

Kinagat ko ang ibabang labi ko. "Dylan.."

Huminga ito ng malalim at lumayo na sa akin. Parang nilamig ako nang alisin nito
ang mga braso nya. Umupo ito sa jetski at tinapik ang upuan sa unahan nito. "Dito
ka."

"Sa likod nalang ako."

Hinawakan nito ang kamay ko. "Dito ka para hindi ka mahulog kung sakaling mag-drift
ako." Mamamatay na ata ako sa sobrang kabog ng dibdib ko. Sumakay ako sa unahan
nito. Napapikit ako ng mariin nang dumampi ang labi nito sa puno ng tenga ko. "Good
girl. Now, bend."

"What?! Heck, no!" Hinampas ko ang braso nitong nakaharang sa bababaan ko. "Baba
na---Ah!"

Bigla nitong pinaandar ang jetski, wala akong ibang makapitan kundi ang leeg niya.
Narinig ko ang mahinang pagtawa nito.

Nakapikit lang ako dahil sa takot. Hanggang sa maramdaman kong hindi na umaandar
ang jetski.

"Why aren't we moving?" Nakapikit kong tanong.

"Look at me, Luna. Don't be scared. I'm with you." Malambing nitong bulong sa
tainga ko at naramdaman ko rin ang dalawang kamay nito sa side ng bewang ko.

Dala na rin ng maamo nyang boses, ginawa ko ang sinabi niya. Dumilat ako at nakita
ang layo namin sa pampang, marami ring nagje-jetski pero parang ang lawak ng dagat
dahil bihira lang na may dumaang jetski sa puwesto namin. Niluwagan ko ang mga
braso ko sa leeg nya at unti-unting lumayo. I looked at his eyes. Ngumiti ito at
pinagdikit ang noo namin.

He mouthed 'good girl' while carressing my waist.

"Turn around." Napasimangot ako sa utos nito. Ngumisi siya. "Come on."
My back is now facing him. I tried my very best to breathe normally because, d-amn
it, he's too d-amn close. I can feel his hot body pressing on my back, his abs'
rubbing my body. He hold the back of my palm at inilagay sa manubela ng jetski. D-
amn, even his palm is hot!

"Tuturuan kita kung paano magpatakbo ng jetski." Bulong nito sa akin. Wala akong
nagawa kundi tumango.

Sinubukan kong mag-concentrate sa bawat sinasabi nito. Sinikap kong ibaon sa isip
ko ang turo niya. Ngunit sa tuwing dumidikit ang labi nito sa balikat ko, hindi ko
mapigilang mapamura sa isip ko. Fvck! He's torturing me!

"Drive. Now." Sinunod ko siya. Sinimulan kong buksan ang jetski. Pumalupot ang
braso nito sa bewang ko. Hinawi nya sa isang side ang buhok ko na hinahampas ng
hangin at saka siniksik ang ulo niya sa balikat ko. "Fast learner."

Nawala ako sa konsentrasyon dahil sa ginawa niya. Hindi ko napansing may paparating
palang isa pang jetski. Nabigla ako ng drift. Napasigaw ako nang maramdaman ko ang
tubig sa buong katawan ko.

"Dylan!" Sigaw ko. Nahihirapan na akong huminga. "Help!"

Winawagwag ko ang mga paa ko ngunit patuloy pa rin ang paglubog ko. Please, Dylan.

"Dylan!!" Please, someone save me.

Napapagod na ako. Hindi na ako makahinga.

May pamilyar na braso ang pumalupot sa bewang ko at iniahon ako. Nanginginig ako.
"You're safe. I'm here, sweetheart."

"Dylan!" Yumakap ako sa kanya. Parang bata akong umiyak sa balikat niya. Patuloy
lang siya sa pagbulong ng matatamis na salita sa tainga ko para pakalmahin ako.
Ilang minuto kaming nasa ganoong posisyon. "Akala ko 'di mo na a-ako----"

"Hush now. Stop crying." Hinaplos nito ang likod ko. Nagpatuloy lang ako sa pag-
iyak. Natakot ako. Ayoko na. Akala ko pababayaan na ako ni Dylan.

Nakakatuwa dahil kahit papaano may halaga pa ako sa kanya.

Lumayo ako ng kaunti para makita ang mga mata nito. "Thank you."

Pinagdikit niya ang noo namin. Nahuli kong bumaba ang mata nito sa labi ko. Lumapit
ang mukha nya sa mukha ko. Ako na ang lumapit para mahalikan siya. When our lips
met, he made a little groan. We kissed like there's no tomorrow. Bumaba ang kamay
nito sa hita ko at pinalupot iyon sa bewang niya.

"Can you breathe?" Bulong nito when our lips parted a little.

Tumango ako. Marahan nya muli akong hinalikan. Para akong babasaging kristal na
pinahahalagahan niya.

"You're welcome." Sabi nito at hinalikan ako sa noo.

Lumangoy kami papunta sa jetski. Tinulungan niya akong makaakyat. Nakayakap siya sa
akin habang pabalik kami sa pampang. Iba ang halik ni Dylan ngayon. Nanginginig din
ito nang saggipin ako kanina. Parang takot na takot rin siya. Was he scared when he
saw me drowning? Takot ba siyang mawala ako?
Nakarating kami sa pampang. Nagmamadali itong bumaba at parang nababalisa. Hindi na
niya ako hinintay pa. Gusto kong malaman ang iniisip nya sa bawat halik niya na
binibigay sa akin. Ano ang dahilan niya?

He stared at me.

I stared back.

My heart starts to pound again.

"I won't let you leave now. If you do, I'll tie you." Hinapit nito ang bewang ko.
"You don't like being tied, do you?"

"May dual personality ka ba?" I said. Tumaas ang isang kilay nito. Lumayo ako sa
kanya. "Sometimes you're playful, sometimes you hate me, and now, you act like I'm
important to you! Ano ba talaga, Dylan?" Hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses
ko. "You're seriously confusing me!"

"Hindi mo na kailangang intindihin ang nararamdaman ko. Just remember, you're mine
and mine alone. So better stay away from Skyler. Kapag nakita kitang kasama niya,
I'll tie you in my bed. At hindi mo alam kung ano ang gagawin ko habang nakatali ka
sa kama ko."

"Wala kang karapatang diktahan ako kung sino ang sasamahan ko. Sky's my best
budd---"

"Best buddy or Fvck buddy?" Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. What?! "Oh, come on,
don't act like you're so pure and innocent. I know you're not."

Nagpuyos ako sa sinabi niya. How dare he! Enough! I've had enough!

Dumampi ang palad ko sa pisngi nya. Agad namula ang pisngi na sinampal ko. "How
dare you! 'Wag mo akong ikumpara sa iyo, Dylan! Hindi mo ako nakitang nag-uwi ng
lalaki sa bahay natin!" Dinuro ko siya. I love him but I seriously had enough! "Wag
mong husgahan ang pagkatao ko dahil hindi ka naman naglaan ng panahon para
kilalanin ako! Wala kang alam sa pinagdaanan ko."

Tumakbo ako papunta sa hotel namin. Pinipigilan ko ang pagtulo ng luha ko. Normal
palang dalawa ang maramdaman mo sa isang tao.

Mabuti nalang at naabutan ko ang pagbukas ng pinto ng elevator. Sumakay agad ako.
Nakita ko sa repleksyon ko sa salamin, namumula ang magkabilang pisngi at mata ko.
Binabad ko ang sarili ko sa shower, hinayaan kong tangayin ng tubig ang aking mga
luha.

Ilang minuto at natigil na ang pagtulo ng luha ko. Kinuha ko ang tuwalya at binalot
ko iyon sa sarili ko. Binuksan ko ang pinto at muntik pa akong madulas nang makita
ko si Dylan na nakaharap sa salamin ng kwarto namin. Kita mula roon ang buong
karagatan. Basa ang buhok at katawan nito. Tanging tuwalya nalang ang nakatabing sa
baba nya.

"You love me, right?" Napapitlag ako nang magsalita ito at humarap sa akin.

"It doesn't matter. Wala ka naman kasing pakielam." Balewala kong sabi.

Huminga ito ng malalim. Lumapit siya sa kinaroronan ko. Naamoy ko ang aftershave na
ginamit nito. Humigpit ang hawak ko sa buhol ng tuwalya.
Pinagdikit niya ang noo namin. Hinawakan nito ang ibaba ng mata ko na hanggang
ngayon ay namumugto pa rin.

"Dylan, ayoko na. Tama na." Naghihirap kong sabi. Tinangka kong humiwalay sa kanya
ngunit niyakap niya sa bewang ko.

Umiling ito. Binaon niya ang mukha niya sa akin. "I'm a broken man. When Camille
left, she took my heart with her."

"She did."

"I became a beast. A cruel man. I've hurt you."

"You did."

"But you still love me despite all the cruel things I've done to you."

Sandali akong tumahimik. "I do."

Hinaplos ng hintuturo nito ang ilalim ng aking labi. "I'm ready now, Luna. Make me
forget the pain. Drown me in your love."

Umiling ako.  "Ang sabi mo, kahit kailan ay hindi mo ako mamahalin. Huwag mong
pilitin ang iyong sarili, Dylan."

"Let's give it a try."

"No. Dylan, ayoko ng lumaban. Sawa na akong masaktan."

"I'm willing to give up now, Luna. I want to forget everything about her." Sabi
nito. "I'm sorry for what I'd said, I didn't mean it. I'm just so da-mn confused."

Umiling ako uli. Hindi pa rin nya ako pinakakawalan. "Paano mo siya makakalimutan
kung sa bawat titig mo sa akin, siya ang nakikita mo?"

"I already told you. I've never see you as her substitute." Mahinahong saad nito.
"Hindi ko na maintindihan ang sarili ko, Luna. Sa tuwing kasama mo si Skyler,
parang napra-praning ako. Nakakaramdam ako ng takot na baka iwanan mo rin ako
katulad ng ginawa niya. Dati ay nasusuklam ako sa'yo dahil baka ikaw ang nagtulak
kay Camille para iwanan niya ako, ngunit nalinawan na ako ngayon. It took me
months, I'm so sorry."

                   

"Pareho tayong biktima dito, Dylan."

"Yes. Pero ang gago ko dahil ginawa ko ang mga bagay na iyon sa'yo. Alam kong
nagka-trauma ka sa nangyari n'ung dinala ko ang mga kaibigan ko sa bahay. It was
too much. I'm sorry. I tried to apologize to you that night but you won't open the
door. And I tried to thank you for taking care of me when I was sick, but I got mad
because I saw you leaving. Will you forgive me and give this marriage a try?"

He sound so sincere.

Huminga ako ng malalim. "Okay."

Chapter 12 - CHAPTER 9: Heart attack

CHAPTER 9: Heart attack
LUNA

Nagising ako na may mabigat na nakapatong sa hita ko. Pagmulat ko ay agad kong
nakita ang natutulog na mukha ni Dylan.Hindi ko inaasahan na dadating ang panahon
na pagbubuksan ako ni Dylan ng pinto para makapasok sa buhay niya.

Hinahaplos ko ang maskuladong dibdib niya ngunit bigla nitong hinawakan ang kamay
ko.

"Sh-t." bulong ko.

"It's early in the morning and you're cussing? Haven't I made your day?" Dumilat
ito. My heart started to pound. "Are you still scared of me?"

Umiling ako. I'm not scared of him. I'm scared that he'll hurt me. Again. "Dylan."

"Hmm?" His gazed down to my lips. He come closer and closer.

"What if she came back? Paano kung ngayong pag-uwi natin, nadoon na si Camille. Are
you still going to---"

"Sshh. It's not time for 'what if's', Luna. Hey, hug me, will you?" He whispered. I
giggled and hugged him tightly. "Can I kiss you?"

"Nope. Hindi pa ako nagtu-toothbrush." Mahina kong sabi.

Lumayo siya sa akin ng kaunti. He tilted my chin.

"I'm sorry. I couldn't hear you." Second later, he's on top of me and his hands are
roaming inside my pajama. I breathed in deep, striving for control as he moved
closer, I felt the length of his erection pressing into my lower belly.

"Dylan, teka."

"I can't hold back anymore." He continue to kiss my neck down to my collarbone. I
starting to feel hot. Pero nagugutom na ako.

My stomach growled. Embarassing!

Namula ang mukha ko nang napatigil si Dylan sa ginagawa niya. He heard me!

"Guess, my queen is already starving. Your body wants me except your stomach, huh?
How insulting."

I bit my lower lip.

"I'm sorry." I said feeling guilty.

He chuckled. "Let's take a bath."

"Mauna ka na." I suddenly felt uncomfortable.

"I won't devirginize you in the bathroom, Sweetheart. Don't worry."

"The offer is tempting but I think I'll pas--- Ahhh!" Napatili ako nang buhatin
niya ako at isama sa loob ng banyo. Sinarado niya ang pinto at ibinaba ako sa
ilalim ng shower.

"Oh, come on, I'll undress you." Stopping in front of me, he reached out, one
finger twining in a tight curl that fell across my shoulder.

My breath caught, a flush washing over my face.

"I can do it all by myself, pervert."

"Pervert?"

Nauna na si Dylan na lumubig sa bathtub na may bubbles. He's watching me walking

closer to him. I'm wearing nothing but my birth suit. Umupo ako sa pagitan ng hita
niya.

Napatingin siya sa braso ko na may peklat dahil sa second degree burn na natamo ko
noon. Hinawakan niya ang kamay ko at inilapit sa kanya.

"I made this mark on you. I'm sorry. Ngayon ko lang na-realize ang kawalang-hiyaang
ginawa ko sayo." He kissed my arm.

Lumingon ako sa kanya. "I forgive you already. Magsimula nalang tayo ulit, Dylan."

He smiled genuinely. I gasped when he reached my breast and mold it with his hands.

"All mine." He whispered. "I want to ravish you already, pero ayaw kitang angkinin
hangga't hindi ka pa handa."

"I'm sorry kung nahihirapan ka dahil sakin." I shivered. I tried not to, but I
couldn't help it. I had known he was bossy, dominant, a man who knew what he wanted
and how to get it. I just hadn't expected that phenomenal will of his to turn on me
in quite this manner.

Pagkatapos naming mag-shower ay tumawag si Dylan para magpa-deliver ng pagkain.

Parehas kaming wala sa mood para lumabas. Nag-empake na kami pagkatapos naming
kumain dahil ngayon na ang schedule ng uwi namin.

"Bumisita ulit kayo next time, ha." Sabi ni Tita.

"Opo, Tita. I'll miss you." I hugged her. I'll miss her warmth.

"We really had a great time."

Nasa jet plane na kami nang biglang mag-ring ang phone ni Dylan.

"'Pa.." I looked at him nang malaman ko kung sino ang caller. "Yes, we are on our
way home.. I just need to unwind. It's not her fault, 'Pa.. Let's talk later."

Pinutol na nito ang linya. Huminga siya ng malalim. Na-curious tuloy ako kung ano
ang sinabi ni Papa sa kanya.

"Ano ang sabi ni Papa?"

"Uhh, nothing. Just leave it all to me, K?" He kissed my forehead.

"Everything's fine?"

"It is. We'll take it slow, baby."

Pinatong ko ang ulo ko sa balikat ni Dylan at pumikit. Ilang segundo lang ay

napadilat agad ako dahil sa kamay nitong pumipiga sa hita ko. Tiningala ko siya.
"What?"
"Shh." Lumuob ang kamay nito sa skater skirt ko.

"No.." I whispered.

"We have one hour and five minutes to kill. I'm bored." That voice should be
illegal. Someone should put duct tape over his lips and a sign on his body that
declared him dangerous to the female sex, because that's exactly what he was.

"You don't like it?"

"Huwag dito, Dylan. Please." Mabilis nitong inalis ang kamay sa pagitan ng hita ko.

"Then, I'll stop." He whispered. "But you'll sleep on top of me."

Hinatak niya ako papunta sa ibabaw ng hita niya. Inilagay ko ang aking kamay sa
magkabilang balikat niya. "D.."

Napangiti ito. "I like the endearment, babe."

Nang makauwi na kami ay nagpalit si Dylan ng damit. He doesn't want to pero pinilit
ko siya.

"Cook for me. I want to eat you." Napatigil ako sa pagbubuhol ng neck tie niya."I
mean, I want to eat with you."

Hinampas ko ito sa dibdib. "Call me when you get there, Ok?"

"Every freaking minute."

I can still feel his lips over mine kahit na nakaalis na ito. It's too good to be
true. Yung pangarap ko lang dati ngayon ay kahalikan ko na.

My heart pounds so fast like I'm going to have a heart attack.

I'm so happy.

--

DYLAN

"Having fun?" I nearly jumped out of my own skin when the deep male voice cut
through the silence of the office. "You look so happy. Something happened?"

"I want to build new memories with Luna, 'Pa." I blurted.

"New memories?" Tumawa ito ng pagak. "You are acknowledging her existence now,
huh?"

"You're just blinded by your anger, 'Pa. Luna's been a good girl to you. Let her
into your heart." Tumayo ito sa harap ng lamesa ko at humigop sa baso na may lamang
brandy.

Nag-iba ang timpla ng mukha nito nang sabihin ko iyon. "Mister Garcia.."

"Silence!" He shouted. " That girl made my life miserable. Kung hindi siya sinilang
edi sana buhay pa si Avery. My wife, my precious wife. She killed her! At ganun din
ang gagawin niya sayo. She will make your life miserable too."
Parang dati, wala akong pakielam sa mga masasakit na salita ni sinasabi nito kay
Luna, pero ngayon, I feel like I want to punch this old man in front of me.

"She will not and she will never be." I snapped. "Our conversation ends here."

Dinuro niya ako. "You don't just dismiss me like that! You're disrespectful."

"You think I'll respect you after you disrespect my wife."

"I don't know you anymore. Akala ko ay magkakampi tayo rito, Dylan. Hindi siya ang
babae para sa'yo. Listen to me."

"No! You listen to me! Camille left me. Sapat ng rason iyon para malaman kona hindi
niya ako tunay na mahal. But, Luna, she took care of me. It took me months to
realize kung gaano siya kahalaga sa buhay ko."

"Kapag bumalik si Camille, magbabago rin ang nararamdaman mo." Umiling si Papa bago
lumabas ng opisina ko.

Gabi na natapos ang lahat ng meeting ko. I'm so dead tired. Pinarada ko ang
sasakyan ko sa tapat ng bahay namin. Nang buksan ko ang pinto ay agad kong naamoy
ang mabangong amoy ng ulam. Nadatnan kong nagluluto si Luna sa kusina. Nakatalikod
ito mula sa akin.

In that moment, I had never encountered a more appetizing sight. Niyakap ko siya
mula sa likod at naramdaman ko ang pagkagulat nito. "Hey. I'm home."

"You're too early. Hindi pa ako nakakaluto." Her voice is too soft and kind.

"I'm fine. Wala namang masama kung unahin ko ang dessert." I grinned at the
thought. Of making Luna so hot, so wild, she went up in flames in my arms. And if I
didn't touch her soon, feel her lips under mine, her body pressed against me, then
I was going to be a candidate for the asylum.

Humarap siya sa akin. Pinatay ko ang kalan.

My head dipped down before she could move, if she intended to move. Her eyes
widened, her lips parted and I caught the gasp that escaped her throat. Bombs
exploded in my head.

"Luna." My arms circled her, tight, as I restrained my need to eat her alive. My
lips moved over hers, my tongue spearing deep as a shattered moan escaped her
throat and her hands tightened at my waist before moving to my back.

I could taste coffee, mint and woman and the alternating flavors exploded on my
senses, going to my head like the strongest narcotic. I bent over her, surrounding
her; I wanted to draw her into every cell of my body as her lips opened, her tongue
met mine and my senses flamed. Sweet, velvet heat. The taste of her went to my
head, the feel of her causing my erection to pulse and pound with a hunger barely
leashed.

"D?" Her voice was dazed my lips slid to her cheek, to her neck.

Her head fell back as my teeth raked her shoulder, her body becoming liquid,
pliant.

Mine.

I allowed my hands to move, rather than holding her to me, roaming her back
instead, pulling at the short length of the skirt until one hand could smooth over
her buttock.

My hand clenched on the curve as she trembled against me, a thin wail of pleasure
escaping her throat a second before she jerked out of my arms.

"Your phone's ringing." Curse my phone!

"Hello?" I said, annoyed.

"Is this Mister Dylan Reyes?" Sabi sa kabilang linya.

"Yes, speaking." Ayoko ng nabibitin. P+ta.

"Isinugod po namin si Mister Garcia sa ospital. Inatake po siya sa puso."

Nanlaki mata ang ko sa narinig. "What?! Saang ospital?!"

Tinitigan ko si Luna na ngayon ay nagtataka kung sino ang kausap ko sa phone.

Pagkasabi ng babae ng pangalan ng ospital ay ibinaba ko na ang tawag.

"What.. What happened?"

"Your father had a heart attack while his in a meeting, Luna."

------

UNEDITED.

Sorry sa grammatical errors, typos, and matagal ba UD.

UPLOADED: SEPTEMBER 20, 2014

SWEETKITKAT

xoxo

Chapter 13 - CHAPTER 10: Liters Of Tears

CHAPTER 10: Liters Of Tears

*****

"I'm so sorry, 'Pa. I am not the perfect daughter you wanted me to be."

*****

LUNA

"He's fine. 'Wag ka ng mag-alala, Luna. Your father's fine. Iwasan niyo lang ma-
stress si Beiron." Sabi ng Family Doctor namin. Parang nabunutan ako ng tinik sa
lalamunan nang sabihin nito ang magandang balita. Hindi na ako nag-abalang
magsuklay nang sinabi ni Dylan na inatake si Papa. Mas nanaig ang takot ko na
mawala ito.

"Thanks, God." Nanginginig kong sabi. "K-Kailan po siya magigising?"

"Hindi pa natin malalaman ngayon. Kailangan ko pa siyang obserbahan. Sa oras na

lumabas na ang result, pwede na siyang iuwi." Nakangiting sabi nito at pagkatapos
ay tumingin sa relong pambisig. "Maiwanan ko na muna kayo. Magra-round pa kasi
ako."

Inakbayan ako ni Dylan. N'un ko lang naramdaman na nasa tabi ko pala siya.
Tinitigan ko siya. Hanggang ngayon, hindi pa rin panatag ang loob ko hanggat hindi
gumigising si Papa.

"'Wag ka ng mag-alala. The doctor said he's already fine, Luna."

Umiling ako. "This is all my fault."

Umupo ako sa tabi ni Papa at hinawakan ang kamay nito. Tears streaming down my
face. "This is all my fault. I'm so sorry, Papa."

Hinawakan ni Dylan ang aking balikat. "Hindi mo kasalanan ang lahat, Luna. Masyado
lang talagang makulit ang Papa mo at ayaw magtigil sa pagta-trabaho."

Tinitigan ko ang mga aparatong nakakabit sa kamay at ilong ni Papa. Gusto ko na

siyang gumaling. I want my father's strength back.

"Avery.." Umungol si Papa. Binanggit nito ang pangalan ni Mama, iyun kasi ang
ginagamit ni Papa na nickname sa kanya.  "Take me with you."

"Papa." Hinawakan ko ang kamay nito para gisingin siya. Don't leave me yet, 'Pa.
Ang dami ko pang gustong sabihin sa'yo. Aayusin ko pa ang gusot sa pagitan nating
dalawa.

Dumilat ito at ngumiti sa akin. Napatulala ako. This is the first time na nginitian
ako ni Papa. Hinaplos ni Papa ang pisngi ko sa kabila ng panghihina niya. Hinawakan
ko ang kamay niya na nasa pisngi ko.

"My lovely wife.. I missed you."

"'Pa, akala ko mawawala ka na rin sakin." Nanginginig kong sabi. "Tinakot niyo ko."

Nag-iba ang timpla ng mukha ni Papa. Naging mabagsik ito. Mabilis nitong inalis ang
kamay sa pisngi ko.

"'Pa, dapat po siguro 'wag na kayong magtrabaho. Magpahinga nalang po kayo sa bahay
natin."

Tumawa ito ng pagak. Kahit hinang-hina ay pinilit nitong umupo. Hinawakan niya ang
kamay ko nang pigilin ko siya. "Huwag mo akong hawakan!"

"'Pa, 'wag po kayong sumigaw, makakasama iyon sa inyo."

"I said, shut up!" Napaatras ako.

"Papa, that's enough! You are a self centered father! Kung normal na anak lang si
Luna, matagal ka na niyang sinukuan at iniwan. Pero hindi, nanjan pa din siya kasi
alam niya dadating ang araw na kakailanganin mo rin siya."

"Dylan, that's enough. Hindi pa stable ang lagay ni Papa." Pigil ko sa kanya. "Just
let me talk to him. Alone."

"How much time do you need?"

"An hour."

Tumango ito at lumabas ng room. Nang harapin ko si Papa, nakahiga na ito at

nakatalikod sa akin.

"Papa, are you.. are you hungry? May dinala akong prutas para sa sayo."

"I want you to get out of my room." Madiin nitong sabi habang nakatingin sa labas
ng bintana.

"'Pa, hanggang kailan ba tayo ganito?"

Hindi ito umimik.

Umupo ako sa upuan sa tabi ng kama niya. "I am not a daughter you wanted me to be.
Hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin kung bakit hinayaan ng Diyos na mabuhay ako sa
mundong ito. Siguro kahit ano pa ang gawin ko ay hindi mo koma-a-appreciate. Kahit
anong taas ng average ko sa school, or kahit grumadweyt pa akong Valedictorian ay
hindi ka pa rin proud na anak mo ako."

Nagsimula ng manginig ang boses ko. Nag-init na rin ang magkabilang gilid na mata
ko. "HIndi ako nagsawang hintayin ka sa bawat family day sa school. Picture mo pa
rin ang lagi kong pine-present kapag tinatanong ng teachers ko kung sino ang
superhero sa buhay ko. Mahal na mahal kita, 'Pa."

"It breaks me sa bawat oras na pinapakita at pinaparamdam mo sa akin na hindi ako

nararapat sa kinatatayuan ko ngayon." Pinagdikit ko ang mga palad ko at tinitigan
ang bawat pagtulo ng luha ko doon." Hindi pa rin ito tumitingin sa akin. "Patawarin
mo na ako, Papa. I 'm sorry I made your life miserable. I'm sorry I killed Mama.
I'm sorry I can't be like Camille. I'm sorry. I'm sorry I was born. I'm sorry,
Papa. I'm may not be the perfect daughter you ever wanted, but you're always be the
best father I've ever had."

Dumukdok ako sa kama. Humagulgol ako.Napatigil ako nang maramdaman ko ang mainit na
kamay na humaplos sa ulo ko. Tumingala ako. He was smiling. "I saw those drawings
you made when you were seven. and I know you always send me a card when it's
Father's Day, but you use Camille's name because you're scared of me."

He sighed, naging malambot na ang ekspresyon nito. "And I saw you preparing a
breakfast just for me because all our housemaids took a day off. You were ten years
old then. You're standing on a chair while preparing my coffee. The kitchen was a
mess."

"I dropped the flour on the floor." Sumisinghot kong sabi.

"I saw that. And when you slipped, I almost run towards you. Pero nakahawak ka sa
upuan." He smiled gently.

Mabilis akong tumayo at niyakap siya ng mahigpit. Umiyak ako sa braso ng tatay ko
habang hinahaplos nito ang buhok ko.

"Shh, Stop crying." Bulong nito pagkatpos akong halikan sa noo. "I'm sorry I made
you feel so unwanted, Luna."

Walang salita ang lumabas sa labi ko. Umiiyak lang ako habang yakap si Papa.

"Naging sarado ang utak ko nang mawala ang Mama mo. Sinisi ko sayo ang lahat kahit
na pinaliwanag sa akin ng Doctor kung ano ang nangyari. I became stupid. Forgive
me."

"Papa ko.."
Umalis rin ako agad. Tapos na kasi ang visiting hours. Kailangan ko pang dalhan si
Papa ng mga damit dahil ma-co-confine ito ng ilang araw. Naabutan ko si Dylan sa
parking area. Nakatalikod ito sa akin kaya hindi niya ako napapansin. Kumunot ang
noo ko nang makita itong naninigarilyo.

"Hey."

Nagulat ata si Dylan. Pagharap niya sa akin ay siya ring pagbuga niya ng usok mula
sa sigarilyo niya. Naubo ako. Nanikip bigla ang dibdib ko at nahirapan na akong
huminga. Niyakap niya ako at hinahaplos ang likod ko.

"Sh-it!" He cursed. "I'm sorry!"

"I-Inhaler.."

Pumesto ito sa aking likuran upang makasandal ako sa kanya. Hinigop ko ang gamot
mula sa inhaler at naghintay ng ilang minuto para makahinga ng maayos. "Ugh."

"Nakalimutan ko. Sorry." Sabi nito at hinalikan ang noo ko.

"I'm fine." I smiled. He relaxed.

Sumakay na kami sa loob ng sasakyan. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. I
feel weak sa ilalim ng titig niya.

"You cried too much." He asked. "Everything's okay?"

Niyakap ko ang magkabilang braso ko sa balikat niya. I smiled.  "We forgave each
other. Babalik ulit ako dito mamaya. Ipag-pa-pack ko pa si Papa ng gamit niya saka
walang magbabantay sa kanya kundi ako. Everything's going to be alright, right?"

"Yes. Hindi pa tayo kumakain ng lunch." Hinalikan niya ako sa labi bago lumayo sa
akin. Pinaandar nito ang makina.

"Saan tayo kakain?"

"May niluto ka sa bahay. Sa bahay tayo kakain."

Pagkatapos naming magdinner ay agad akong pumanhik sa kwarto ko para mag-ayos ng

gamit. Kailangan ko kasing bantayan si Papa since ililipat na siya sa private room.
Kasalukuyan akong namimili ng damit nang mag-ring ang phone ko. Kumunot ang noo ko
dahil unknown number iyon. Sinagot ko iyon.

"Hello?" Alanganin kong sagot.

"Luna. Ako 'to. Si Camille." Nagpanting ang tenga ko nang marinig kung sino ang
nagmamay-ari ng maamong boses na iyon.

"C-Camille?! Nasaan ka ngayon? Ang tagal mong hindi nagparamdam---"

"Nabalitaan ko ang nangyari kay Papa. Is he alright?"

Lumunok ako. "O-Okay na siya. Napagod siya sa kakatrabaho. Kailan ka ba babalik? He

already miss you."

"Malapit na, Luna. Malapit na akong bumalik." Huminga ito ng malalim. "Sa ngayon,
hindi ko pa masasabi kung nasaan ako. Basta babalik ako, Luna."

"Hello? Hello, Ca---" She hanged up. Ilang segundo akong nakatitig sa phone ko.
"Sino 'yang kausap mo?" Napatingin ako sa aking likuran at nakita ang nakakunot
noong si Dylan. Bakit parang kinakabahan ako? Kailangan ko bang sabihin sa kanyaang
tungkol sa pagtawag sa akin ni Camille?

"Huh? Wala 'to. A-Ano kasi.. Si Caridad 'to." Nag-iwas ako ng tingin. "May
ipapagawa kasi siya saking design."

"Ah." Lumapit ito sa akin. Napahigpit ang hawak ko sa aking phone ko.

"Tara na?" Natataranta kong sabi. Bago pa ako makatalikod sa kanya ay hinapit na
niya ang bewang ko.

"Iyan lang ba ang dadalhin mo?"

"Oo. Sapat na siguro itong pamalit ko hanggang sa makauwi kami ni Papa."

"Then, let's go."

He needs to know. Ayaw ko ng magtago, baka makasama ito sa aming dalawa. Kung
magbabag ang isip niya, maluwag ko itong tatanggapin sa puso ko. "Dylan, I need to
tell you something."

"Save it for later."

"Tungkol 'to kay Camille."I continue, "She.. She called me, kanina. Sa totoo lang,
siya yung tumawag sa akin at hindi si Caridad."

Tahimik pa rin ito at walang reaksyon.

Lumunok ako. "I'm sorry. Ayoko lang kasing magsinungaling sayo."

Inilagay nito ang braso sa noo at hindi umimik.

Lumayo ako ng kaunti sa kanya. "G-Gagamitin ko nalang 'yung kotse ko. Magpahinga ka
na."

Hanggang sa maisara ko ang pinto ay nanatili ito sa ganoong pwesto.

-----

UNEDITED.

UPLOADED: SEPTEMBER 24, 2014

SWEETKITKAT

Chapter 14 - CHAPTER 11: Isn't it Obvious?

CHAPTER 11: Isn't it Obvious?

******

LUNA

"Tapos nung lumuhod na ako at nag-propose, hinimatay ang Mama mo. Grabe ang panic
ko noon. Akala ko kasi, hindi ko na siya mapapakasalan." Kwento ni Papa. Simula
nung magkabati kami, wala ng tigil ang kwento niya. Dito na kasi ako nagpalipas ng
gabi dahil binantayan ko si Papa. Hinintay kong magpunta si Dylan pero wala e,
umasa lang ako na pupunta siya. "'Yun pala, buntis na siya sa inyo noon. Wala na
siyang karapatang tumanggi syempre."

"Pinikot mo pala si Mama, 'Pa." Sabi ko at inakma sa kanya ang kutsarang may lamang
sabaw.

Sinubo niya iyon bago pa magsalita. "Hindi ah. Siya nga nag-i-insist na mag-ano
kami, e."

"'Pa naman." I laughed.

"Kamukhang-kamukha mong tumawa si Avery. Nawawala din ang mata n'un kapag tumatawa,
e. Sobrang singkit kasi." Hinaplos nito ang pisngi ko. "Sayang. Ang aga kasi Niyang
kinuha ang Mama mo sa atin."

I held his hand. "'Pa, 'wag ka ng malungkot. Bawal sayo ang ma-stress."

"Sino ang malungkot? Ikaw nga jan. Kanina mo pa tinitingnan ang phone mo. Sino ba
ang iniintay mong tumawag?"

Asa pa kong magtetext o tatawag 'yun. Ugh!

Speaking of tumawag.

Binaba ko ang mangkok na hawak ko. Tunikhim ako bago magsalita. "Tumawag nga pala
si Camille sa akin kahapon, 'Pa. Nabalitaan niya ang nangyari sa inyo."

Muntik ng mapatalon si Papa sa tuwa. Kung wala lang siguro itong IV malamang
tumakbo na siya sa labas at isinigaw sa buong mundo na babalik na ang paborito
niyang anak. "Kailan daw siya babalik?"

"Hindi niya sinabi pero malapit na daw po. Sinubukan kong tawagan yung numerong
ginamit niya kaso cannot be reach na siya."

"Babalik din ang kapatid mo, anak. Nga pala, si Dylan, bakit hindi mo siya kasama?
Galit pa ba siya sa akin?" Di na ako nagsalita pa. Tiningnan ko nalang ang phone ko
at napa-buntong hininga. Naramdaman ko ang kamay ni Papa na humahaplos sa buhok ko.
"Anak, alam kong ako ang dahilan kaya naging ganito ang buhay mo. Alam kong si
Camille ang totoong mahal ni Dylan, pero dahil sa hindi inaasahan, ikaw ang
tumayong asawa niya para maiwasan ang intriga. Patawarin mo ako, anak. Ito nalang
ang naiisip kong paraan para hindi bumagsak ang kompanya natin."

"Matatapos din ang lahat ng ito kapag dumating na si Camille." Malungkot akong
napangiti. "Marami ng magbabago kapag dumating na siya."

"Mahal mo si Dylan?"

Tumango ako. Mabuti na rin na alam niya. "Sinabi ko na rin sa kanya na tumawag sa
akin si Camille kahapon. He said nothing. Mahal pa siguro niya si Camille. Well, we
can't help it, can we?"

Hinalikan ni papa ang noo ko, a sign of comfort. "Ang dami ko palang kasalanan
sayo."

Pasalita na sana ako ngunit naputol iyon dahil sa katok na nagmula sa pinto.
Sinundan pa iyon ng isang baritonong boses. "I'm coming in."

My heart started to pound. Nandito na siya. What to do? Ignore him? Be cold to him?
Threat him like he's nobody? Nagsimula ng magpanic ang sistema ko. Nanigas ang
likod ko nang marinigna nagbukas ang pinto.
"Dylan! Akala ko galit ka pa din sa akin." Maligayang saad ni Papa.

"Dinalhan kita ng pritong manok, Chicharong bulaklak, at crispy pata." What the
heck!

"Galit ka pa nga sa akin." Papa chuckled. "Are you trying to kill me, son?"

"Kailan ka ba lalabas dito? Inaagaw mo ang oras sa akin ng asawa ko, Papa." Kunot-
noong sabi ni Dylan. Umupo ito sa upuan na nasa tabi ko at hinawakan ang kamay ko.
Ano ba ang gagawin ko? Kung aalisin no iyon siguradong mahahalata ni Papa na may
hindi kami pinagkakaunawaan ni Dylan.

"Tinawag mo pa akong 'Papa' kung babastusin mo rin naman ako." Humalakhak si Papa
at pinalo ang braso ni Dylan. "You're too serious, son. Smiling will make you feel
better. Look at me. 'Di ba, anak?"

"Yes, Papa. Pinagbalat kita ng Apple. Here eat it."

Pinili ko nalang na hindi pansinin si Dylan at nagpalusot nalang ako na pakakainin

ko si Papa ng Apple para mahiwalay ang kamay nito. Mula sa pheriperal vision ko ay
napansin ko ang matalim na titig nito. I heard him sighed.

Nag-uusap sila ni Papa tungkol sa negosyo at ako naman ay tahimik lang. Napatayo
ako nang may kumatok sa pinto. Nang buksan ko iyon ay bumungad sa akin ang
nakangiting doktor. Niluwagan ko ang pagkakabukas ng pinto para makapasok ito.

"I have good news!" Sabi ng doktor habang binabasa ang hawak nitong resulta. Umupo
ako sa ibabaw ng kama ni Papa. "Pwede ka ng lumabas mamayang hapon pagkatapos
lumabas ng resulta mo, Kumpadre."

"Salamat naman. Sumasakit na ang likod ko kakahiga. Teka, may maganda bang nurse na
mag-aalaga sa akin?"

Hindi ko alam na may ganitong side pala si Papa.

"'Pa! Nandito naman po ako."

"May ibang responsibilidad ka na, Luna. Besides, I can handle myself." I doubt.

"Magha-hire ako ng private nurse para sayo." Singit ni Dylan. Inirapan ko ito at
tumaas ang isang kilay nito.

Marami pang sinabing resulta ang doktor. Gumaganda raw kasi ang lagay ni Papa kaysa
noon. Sinabi rin nito ang mga resetang gamot ni Papa. Napatingin ako sa side table
at naalala na kaunti nalang pala ang gamot nito.

"Bibili lang ako ng gamot mo, 'Pa. Malapit na palang maubos 'yung supply mo." Sabi
ko. Papadaan na sana ako nang tangkain akong patirin ni Dylan. Hinampas ko ang
nakaharang nitong binti. "Excuse me."

Narinig kong nag-tsk ito bago ako padaanin. Nang-iinis na naman siya. Badtrip na
nga ako, mas lalo pa akong nabadtrip nung nakita ko siya. Walang lingong likod na
lumabas ako sa private room at dumiretso sa drugstore.

Binigay ko sa pharmacist yung nireseta ni Doc. Mukhang wala talagang balak si Papa
na magpaalaga sakin dahil kay Dylan.

"Eto po, Ma'am." Inabot sakin nito ang plastic.

"Thank you." Nakangiti kong sabi.

Kasalukuyan kong chine-check ang lahat ng gamot sa plastic nang maramdaman ko ang
matigas na braso na pumalupot sa bewang ko. Tinakpan nito ang bibig ko kaya naipit
ang sigaw ko. Hinila niya ako papasok sa isang empty room.

"Sshh." Dylan? "We need to talk."

The moment I saw Dylan's almond eyes, I've lost words. Nag-iwas ako ng tingin.
Sinundan niya ako.

"You can't even look at me." He mumbled.

Tinanggal nito ang kamay sa bibig ko ngunit hindi pa rin ako makahinga dahil sa
lapit namin. Nakasandal ako sa pinto at mas nadidiin ako kapag nagiging malikot
ako.

"Kailangan na ni Papa yung gamot, kaya--"

"Bulls-hit!" Napangiwi ako sa matigas na mura nito. "Pinalipas ko lang ang gabi
kaya hindi kita agad napuntahan dito. Balak na kitang kausapin pero hindi mo
maiintindihan kung galit ka pa sakin."

Reasons.

"Wala naman akong pakielam kung si Camille ang mahal mo. Matagal ko ng alam 'yun. I
know my limitations, alam kong hindi ko na mapapalitan si Camille jan. Alam kong
may promise ako sayo, I'll make you forget all about her, pero tingin ko, hindi
mangyayari 'yun. Niloloko ko lang ang sarili ko. Pinapaasa ko lang ang sarili ko.
Kasi Dylan, kahit anong gawin ko, mukha pa rin ni Camille ang nakikita mo sakin."
Madamdamin kong sabi. Nagiging vocal na ako sa feelings ko sa kanya. Walang
mangyayari kung itatago ko.

Tumaas ang isang kilay nito. "Tapos ka na? Nailabas mo na lahat?"

"Actually, hindi pa. Gusto kong sabihin, I mean, isigaw sa mukha mo na, 'nagseselos
ako'. Pero wala naman akong karapatang gawin k---"

"You have all the rights. You're my wife. You're Misis Reyes." D. "Ano ba ang
gagawin ko sayo babae ka?!" 

Tumikhim ako at inilabas ang phone ko mula sa bulsa ko. Tinitigan iyon ni Dylan na
parang nagtataka. "Eto ang phone ko. Dito tumawag si Camille. Nandiyan pa rin sa
call log yung number ni---"

"Dam-n it, Luna." Nangigigil nitong hinawakan ang phone ko. Napasinghap ako nang
ibato nito iyon sa pader. Nagkawatak-watak iyon. Sa lakas ng bato nito, palagay ko,
pati yung screen may crack na!  "Woman! Hindi mo ba naintindihan ang sinasabi ko?
Wala na akong pakielam kung paparating na siya o hindi pa. Ang mahalaga, hindi ka
aalis sa tabi ko kahit kailan. Luna, ano ba?!"

Hindi ako nakapagsalita. Nagbuntong-hininga ito at niyakap ako ng mahigpit. Rinig

na rinig ko ang mabilis na pagpintig niyon. "How fast does it beat while I'm
holding you?"

Muntik ng tumulo ang luha ko. Niyakap ko siya ng mahigpit. Diniin ko ang sarili ko
sa kanya. Hindi ako makapagsalita.
"Cat got your tongue?"

"So fast." I said. "Ang bilis, Dylan."

"Call me 'D'."

"D."

"I missed you." Hinalikan niya ako sa pisngi pababa sa leeg ko. "Lumabas na tayo.
Baka kung saan na naman mapunta ito."

Lumayo ito sa akin at tangkang bubuksan ang pinto nang pigilan ko ito.

"Teka."

Kumunot ang noo nito. "Bakit? May problema pa ba? Papalitan ko nalang yung phone
mo."

I need to ask him "K-Kung sakaling bumalik na si Camille at pinapili ka sa aming

dalawa. S-Sino ang pipiliin mo?"

"Isn't it obvious?" Seryosong sabi nito.

Ha?

"Uhh, h-hindi." Wala bang diretsong sagot sa tanong ko?

"Not my problem. Let's go, baby."

----

UNEDITED.

UPLOAD: OCTOBER 15, 2014

SK<3

Chapter 15 - CHAPTER 12: Painful Goodbye

CHAPTER 12: Painful Goodbye

***********

"Don't be nervous, Love. I'm not mad besides I'm so dam-n happy. You choose to be
with me than to be with him. Thank you, Love."

***********

LUNA

"Susunduin kita." Maawtoridad na sabi ni Dylan sa kabilang linya. Pumunta kasi ako
sa isang branch ng salon dahil matagal ko ng hindi nabibisita ang salon.

"'Wag na. Alam kong madami kang ginagawa dyan sa office." Sabi ko. Kinawayan ko ang
taxi na dumaan at huminto iyon sa harap ko. "I'm okay."

"Well, I'm not. Coding ang sasakyan mo, I'm not comfortable of you commuting."

Huminga ako ng malalim. Nakasakay na ako sa taxi. "I've done this so many times,
D."
"I'm on my way." Narinig kong tumunog ang makina ng kotse nito.

"Huh? Nakasakay na ako ng taxi."

"Edi bumaba ka." Napanguso ako nang mapansin ang pagkairita ang pagkairita sa bosea
nito. "Bumalik ka ulit sa boutique."

"Pero 'yung office works mo." Okay. Nagpapakipot pa ako. Arti.

"All I have there are f-cking useless papers. I want you safe. Now, do what I say.
I'll spank you kapag hindi kita naabutan sa boutique."

"Oh, I'm so scared. Okay, fine." I sighed. Tumingin ako sa driver. Hindi ko inilayo
ang phone ko para marinig ni Dylan ang pagsunod ko sa kanya. "Manong, pakibalik po
sa boutique."

"Yes, Ma'am." Nag-u turn agad si Manong.

"Satisfied?" Sabi ko kay Dylan.

He chuckled. "Yeah. Give me three minutes."

Nagbayad ako sa taxi driver bago bumaba. Umupo ako sa may bench at nag-intay kay
Dylan. Pinapanuod ko ang mga kabataan na naglalabas-pasok sa bagong bukas na bar,
hindi kalayuan sa kinatatayuan ng shop ko. Teenagers.

Nabaling ang tingin ko sa itim na sasakyan na pumarada sa harap ko. Hindi ko na

inintay pang bumaba si Dylan, sumakay na agad ako sa passenger seat nito.

"Let's go." Utos ko.

Kumunot ang noo nito. "Are you mad?"

"No." Simpleng sabi ko. Wala lang. Gusto ko lang siyang inisin sa monosyllabic ko.

Ipinatong nito ang braso sa headrest ng upuan ko at ang isang kamay naman nito ay
hinawakan kamay ko na nasa ibabaw ng hita ko. "How's your day? Are you tired?"

I shrugged. "Good."

"You're mad." Lumapit ang labi nito sa tenga ko. Naramdaman kong inamoy nito ang
buhok ko. "Why are you mad at me? You don't want me to take care of you?"

Napakapit ako sa polo nito. "D, I just don't want to bother you kasi alam ko pagod
ka."

"Is that it? You are worried about me? Good God, Luna." Nahigit ko ang hininga ko
nang baba ang ulo nito sa leeg ko. "You're overthinking."

"I'm not."

Mahina itong tumawa at lumayo na sa akin.

"Come here. Sit on my lap."

Nagsalubong ang kilay ko. "I'm not your dog."

"Again, don't overthink things, sweetheart." Ito na mismo ang humila sa dalawang
braso ko at iniupo ako sa ibabaw ng hita nito. Ipinalibot nito ang mga braso sa
bewang ko."Let's communicate. Tell me how mad you are."

"Mad enough----" He moved closer and kissed the hell out of me, his tongue sliding
into my mouth. I was gasping for air when he finally pulled away, surprised by him
take-charge attitude. I placed my hands on his shoulders and leaned closer to brush
my lips over his.

"I miss your sweet lips. Ano ang kinain mo? I can taste chocolate."

"Hershey cake." Nanghihina kong sabi.

Napaungol ako nang ipasok nito ang dalawang kamay sa blusa ko at pigain ang dibdib
ko. "That's too much sugar. Calories. Let's get you sweat."

"Teka---" I whimpered, clung to the back of his neck. His mouth tasted like peanut
butter and alcohol, and his hair smelled like lavender, the sweet scent teasing my
senses. "N-No.."

"You don't want me to touch you?"

Lumayo ako ng kaunti dito at hibalikan ito sa pisngi. "Hindi naman. I have red
days."

"When's the due date?"

"Sunday." Malambing kong sabi.

"Apat na araw pa?" Napasandal ito sa upuan. He caressed my cheeks. "You have
cramps?"

Umiling ako.

"So that explains why you're so moody and love eating chocolate."

"It's natural." Ganun naman talaga ang mga babae. It's normal.

"Let's go home and take a rest." Mahina nitong pinalo ang pang-upo ko.

Umayos ako ng upo at pinaandar nito ang sasakyan. Nagkwento ako tungkol sa tumataas
na ang sales ng shop ko dahil sa marami ng nagpapatahe samin ng traje de boda nila.
Kailan kaya ako makakapagsuot ng ganun? Kumain na din kami sa labas para hindi na
ako magluto. Ayaw niya na mapagod ako. Pagdating namin sa bahay ay agad na
dumiretso si Dylan sa banyo para maligo. Inihanda ko na yung boxer at shirt niya na
pampatulog.

Napalingon ako nang magring ang phone ko. Agad akong lumapit para sagutin iyon.

Unknown number?

"Hello?"

"Hello, my sweet Luna." Sky!

"Skyler?" Why is he calling me?

"Glad you still recognize my voice." Tumikhim ito. "By the way, kinuha ko yung
number mo kay Trey. I just called to say... 'Good Bye'. Babalik na ako sa states
bukas dahil may laban kami. Can I see you now?"
I can't. Napaupo ako sa ibabaw ng kama habang nasa tenga ko ang phone. "Sky, I wish
you luck. I will always watch your match and support you. But.. I can't see you
right now."

"Why? Bakit ayaw mong umalis sa tabi ng asawa mo? He's always hurting you, always
making you cry. Luna, you've suffered enough." Rinig ko ang paghihirap sa boses
niya.

Ako ang may kasalanan kung bakit nasasaktan siya.

I sighed. "Skyler, I love my husband. I don't want to hurt you but that's the
truth. Please, understand."

"I don't know you anymore. Ako ang takbuhan mo kapag sinasaktan ka ng tao sa
paligid mo. I'm always by your side. Why can't you love me back?! I did
everything!" Nanginig ang boses nito.

"I don't deserve you, Skyler." The truth.

"Why don't you fvcking deserve me?! Tell me, Luna. Why?! I love you so much it
hurts. Please, come with me. I can make you so dam-n happy." Sigaw nito.

"I'm sorry." Tumingala ako para maiwasan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.
"Marami ka pang mahahanap na ibang babae, Sky."

"I'm stuck with you. I can't move on. I love you that much." I heard his sobs.
"Please, come with me, babe."

"You... You're a good guy, Sky. I'm so happy that I met you. You're the greatest
best friend I ever have. Good luck on your big game. Have a safe trip."

Bago pa aman ito makapagsalita ay binaba ko na ang phone ko at pinatay iyon.

"That's melodramatic."

I gasped. Napatingin ako kay Dylan na ngayon ay nakatayo sa gilid ko. Napalunok
ako. "Kanina ka pa dyan?"

Oh, no. Is he mad? But, I.. I'm not flirting with Sky. Hanggang saan ang narinig
niya? Is he going to hurt me?

"Don't be nervous, Love. I'm not mad besides I'm so dam-n happy. You choose to be
with me than to be with him. Thank you, Love." Umupo ito sa tabi ko. Parang
guminhawa ang pakiramdam ko nang sabihin nito iyon. He's not mad. I'm glad. Itinaas
nito ang kamay ko at hinalikan. "Can I kiss you now?"

Tumaas ang kilay ko at pinasadahan ang katawan nito. He's half naked at tanging
tuwalya lang sa kanyang bewang ang nakatakip sa kanya. "You're naked."

"I want to sleep naked. It's so hot right now. Does it bother you?"

"No, of course not." Ngumiti ako ng peke. "You'll sleep on the floor."

Tumayo ito at binitiwan ang kamay ko. "Where did you put my boxer short? I can't
find it."

------------
UNEDITED. Salamat sa patuloy na pagsuporta sa mga story ko.

UPLOADED: OCTOBER 16, 2014

SK<3

Chapter 16 - CHAPTER 13: YOU ORDER, WE DELIVER

CHAPTER 13: YOU ORDER, WE DELIVER

********

"A delivery boy brought it but I told him that I'm you kaya agad niyang binigay sa
akin. So, here it is. A bouquet of long stemmed roses for Veronica Luna Garcia-
Reyes. You order, we deliver!"

********

LUNA

Naalimpungatan ako nang hindi ko makapa si Dylan sa aking tabi. Nang-inat ako at
bumangon ng kaunti.

"D?" Bulong ko. Hindi pa ako masyadong maka-adjust sa liwanag ng paligid kaya
papikit-pikit ako.

Lumubog ang kalahating bahagi ng kama. Naramdaman ko ang labi ni Dylan sa noo ko.
"Sleep, baby. I'm here."

Lumapit ako sa kanya at humiga sa kandungan nito.

"Why are you in jeans?" I moaned.

"I have a meeting today."

Niyakap ko ito. "Don't go."

Umalis ako sa kandungan niya at umayos ito ng higa. Nakaunan ako sa mga braso nito
at nakadantay ang isang hita ko sa tiyan nito.

Napahagikgik ako nang dinampian nito ng halik ang leeg ko.

"My kitten wants to cuddle?" 

"A little."

"It's your due date today." Sabi nito. "What do you want for breakfast?"

Oh my gosh!

Tinulak ko ito ng bahagya at umibabaw rito. Dumilat ako at sumalubong sa akin ang
mapupungay na mata ni Dylan. A good site to start my morning. "You, with chocolate
cream and cherry on top."

"Yeah?" Inayos nito ang magulo kong buhok.

As if a magnet was pulling me toward him, I leaned into that waiting mouth, gasping
when his lips closed over mine. His mouth was firm, his tongue more insistent, and
I was breathless by the time the kiss ended. Little sparks of heat danced along my
skin, growing hotter when I noticed the desire glimmering in Dylan's almond eyes.
"I thought you have a meeting?"

"I have a teasing wife beside me. How can I go if you're tempting me like this?" He
chuckled. "What's your plan for today?"

Nag-isip ako sandal. "Maglalaba ako."

Sumimangot ito. "No. Ibigay mo nalang ang trabahong iyan sa laundry shop."

Nilagay ko ang hintuturo ko sa tungki ng ilong nito. I hate it kapag nakasimangot

siya. "Maiinip ako kapag wala akong ginagawa. Late ka na sa meeting mo."

We switched position, ito na ngayon ang nasa ibabaw ko. "I don't care. I'm the
boss."

Ilang minuto lang ay umalis na ito. Hindi na ako sanay na tahimik ang bahay.
Feeling ko ang luwag-luwag ng bahay para sa akin. Ang lamig pala kapag wala si
Dylan.

Nagligpit muna ako ng bahay namin. Next week pa kasi dadating 'yung kasambahay na
tinanggap ni Dylan para maging katulong ko. Tinanggal ko ang bedsheet ng kama namin
at inilagay sa basket na nasa gilid. Ngayon ko lang napansin na nag-iba 'yung foam.
Hindi ito 'yung dating kama ni Dylan.

Iniba kaya niya ito dahil ayaw niyang ihiga ako sa kama kung saan marami na siyang
kinamang babae?

Napangiti ako. Sumunod kong inilagay sa basket ay ang mga damit nito. Naamoy ko na
naman ang pabango ng asawa ko. I miss him already. Humiga ako sa kama at niyakap
ang polo ng asawa ko. Ano ba 'to? Mukhang ako tanga.

Napabangon ako nang tumunog angn aking phone. Nang makita ko ang pangalan ng caller
ay sinagot ko kaagad iyon.

"Are you done smelling my shirts, Sweetheart?" I bit my lip when I heard his
seductive voice.

Kumunot ang noo ko at tiningnan ang polo na kanina ko pa pinagsasamantalahan. "How

did you know that I'm sniffing your shirt?"

"A wild guess." Alam kong nakangiti na siya ngayon. "I'm bored."

May narinig akong tumikhim. "Sir, I need your signature here."

Secretary niya?

"Oh, your meeting's done?" I asked.

"Uh-huh. I want to go home and fondle your boobs." What the he-ck!

Namula ako.

Sana po walang nakarinig ng sinabi niya. Nakakahiya!

"Office hours and here you are thinking of undressing me and fantasizing my boobs."
Sabi ko. "How professional."

"Smart mouth, Sweetheart. Anyway, when you're done, please, come here. I'm missing
you so much."

I've had enough!

Binaba ko ang damit nito sa basket at tumayo. "Wait for me. Pupunta ako sa laundry
shop."

I heard him chuckled. "So eager. Akala ko ba gusto mong maglaba? Why are you so
eager to see me?"

"Look who's talking. Tinamad na akong maglaba." I snapped. Natigil ang isa ko pang
sasabihin nang may mag-doorbell. "Wait, may nag-do-doorbell."

"Open it. Baka dumating na bulaklak kong pinadala sayo."

"So sweet. Laters, Baby."

Humalakhak ito. "I am no Christian Grey. But we aim to please. Keep safe, Baby."

I hanged up. Bumaba ako ng hagdanan para harapin kung sino ang hudas na sumisira ng
doorbell namin.

"Wait for a while." I gently shouted.

Binuksan ko ang maliit na gate para makita ang tao. Ngunit ang sumalubong sa akin
kaagad ay ang two dozens na pink roses. Napangiti ako.

Hinawakan ko ang bulaklak at niyakap.

Agad na nawala ang ngiti ko nang makita kung sino ang may dala n'un.

"What the--" I managed to say.

Si..

Camille.

"Do you like it?!" Hindi ako makapagsalita. She's here. "A delivery boy brought it
but I told him that I'm you kaya agad niyang binigay sa akin. So, here it is. A
bouquet of long stemmed roses for Veronica Luna Garcia-Reyes. You order, we
deliver!"

Wala akong naintindihan sa sinabi nito.

Ang alam ko lang, nandito na siya.

At tiyak na magugulo na naman ang lahat.

---------

UNEDITED.

UPLOADED: OCTOBER 22, 2014

SK<3
xoxo

Chapter 17 - CHAPTER 14: FELT NOTHING

CHAPTER 14: FELT NOTHING

*********

LUNA

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatingin kay Camille. Parang nananaginip
pa ako. Malakas ang kabog ng aking puso.

"Camille.."

"One and only." Nakangiti nitong sabi. Itinulak nito ang gate para makapasok ito sa
loob. Pinagmasdan niya ang buong bahay.

Humarap ito sa akin. "Where's Dylan?"

Tumikhim ako. "Nasa office niya."

Tiningnan niya akong mabuti. Nilabanan ko ang titig niya. "Good. I want to talk to
you, Luna."

Parang nanigas ako sa kinatatayuan ko. Napalunok ako dahil seryoso ang kanyang
boses. Ito na ba ang kinatatakutan ko? Isinara ko ang gate at iginaya ito papasok
sa loob ng bahay. Agad itong umupo sa sofa at inalis ang scarf sa kanyang leeg.

"Ang init pa din sa Pilipinas." She sighed. Inayos ko ang rosas na bigay ni Dylan
sa vase, napunta roon ang tingin ni Camille. "He's so sweet, isn't he?"

"Yeah. We're trying to work things out." Seryoso kong sabi.

"I'm happy for you. Tama pala ang desisyon ko."

"What did you just say?" Naiinis ko itong tiningnan. Paano naging tama? Kung alam
lang niya ang paghihirap na dinanas ko.

"Luna."

"Paano mo nasasabi iyan, Camille?! You betrayed me! You set me up!" Galit kong sabi
nang harapin ko ito. "Kung ayaw mong pakasalan si Dylan nung una palang, sana
tumakbo ka nalang! Hindi 'yung dinamay mo pa ako! How dare you do this to me! I'm
your sister."

"It doesn't matter! Masaya ka naman ngayon, a. Aren't you happy that I gave him to
you?"

"Bago ko naramdaman ang kasiyahan, kakaibang hirap ang dinanas ko sa kamay niya. He
manhandled me so many times! I cried every night! He fuck all his bitches in this
fucking house and he doesn't care if I hear it! You hear me, Camille? He didn't
care about me!"

Camille looked stunned after she heard my burst out. "He.. He manhandle you? Pero
hindi ganoon si Dylan, he's sweet, caring, and a gentleman—"

"You left him, Camille. He loves you dearly. He's wasted! He became a beast the
moment you left him dumbfounded in your wedding's reception. He was so mad at me.
He blamed me kasi ang akala niya ako ang nag-udyok sa iyo na iwan siya."

Lumambot ang kanyang ekspresyon. "Luna."

"At ngayon na okay na ang lahat, tanggap na niya na asawa niya ako, bumalik ka. You
will confuse him. You will take what makes me happy again. Camille, you're so
unfair." Nanginig ang aking boses.

Umiling ito. Hinawakan niya ang aking mga kamay. "No. I won't steal him from you,
Luna. Nung iniwan ko siya, tinalikuran ko na rin ang nararamdaman ko sa kanya."

"Bullshit! Why did you leave him?"

"N-Nasakal ako sa pagmamahal niya. I wanted freedom pero hindi pwede kasi nakatali
ako sa kontrata nila ni Papa. I never intended to set you up, but I was desperate
that time. I'm sorry, Luna."

"You are a selfish bitch!" I said angrily.

Huminga ito ng malalim. "Yeah. I'm a selfish bitch. I'm sorry I hurt you, Luna.
Gusto ko lang naman na maging masaya ka kaya ko ginawa ang bagay na iyon."

"Please get out." Madiin kong sabi.

She gasped. "Luna, don't do this to me."

"Damn it, Camille! Get out!" I shouted.

Pumula ang mata nito at tumulo ang kanyang luha. "Luna, don't you miss me?"

"N-No. I don't want to see your face at the moment." I missed her. I missed my
sister and best friend pero ano ang magagawa ko? Kailangan ko ring magalit. Kung
hindi ako magagalit, hindi siya magtatanda, at baka ulitin na naman niya.

Humagulgol ito. "I'm sorry, Luna. It's all my fault. I sacrificed you for my
freedom. I'm a terrible human being. I don't deserve you as my sister. Ang akala ko
kasi kapag itinali ko sayo si Dylan, magiging masaya ka. I know you suffered a lot
sa kamay ni Papa. But, I was blinded with desperation kaya hindi ko na naisip pa
ang mga 'what ifs'. I'm sorry. I'm sorry."

"Camille."

"Pumunta ako ng Italy para magtago sa inyo. Kasi hindi ko alam kung anong mukha pa
ang ihaharap ko sayo pagkatapos ng ginawa ko. Hiyang-hiya ako sayo."

Niyakap ko siya. Nanginginig ang kanyang katawan. Hilam ang kanyang mata ng luha. I
felt the pang of pity.

"There, there." Alo ko sa kanya.

Hindi ko talaga kayang magalit sa kanya ng sobrang tagal. She apologized already.
Okay na sa akin na marinig na sobrang nagsisisi na aiya sa kanyang ginawa.

Lumayo ako at tumakbo sa kusina. Kumuha ako ng tubig ngunit natigil ako nang
tumunog ang aking phone. Kinuha ko iyon sa aking bulsa at agad na sinagot nang
makita na si Dylan ang caller.

"Dylan." Paos kong sabi.

"Shit. Atlas, you answered my call. You got me worried." Nag-alaalang sabi nito.

"Dylan, hindi na ako pupunta jan." Mahina kong sabi.

Ilang segundo itong hindi umimik. "You're voice is different. What happened? Where
are you?"

"Nasa bahay lang ako. You don't have to feel worried, I'm fine."

"I'm on my way home. I'll be there in ten minutes."

"What?" Tumambol sa kaba ang aking dibdib. No! Hindi dapat niya makita si Camille.
Paano na?

"I know something weird is happening."

"Wait! Dylan—" It's no use. He already hang up.

Inilabas ko ang isang  basong tubig kay Camille. Kinuha nito iyon at ininom. Umupo
ako sa tabi niya. "He's on his way home."

Napatingin sa akin si Camille. "Dylan?"

Tumango ako.

"Is it alright if I talk to him, Luna? I want to apologize for all the shit I did."

Tumango ulit ako. Huminga ako ng malalim. Sana tama ang desisyon ko. It's now or
never. Kung sakaling mahal pa rin ni Dylan si Camille, mas mabuti na malaman ko ng
maaga. Hindi na ako tatakbo pa.

Ilang minuto pa ay dumating na ang kotse ni Dylan. Binuksan ko ang pinto ng bahay
at saktong pababa ito ng sasakyan.

"I'm glad you're safe." Lumapit ito sa akin at hinalikan ako ng mariin sa labi.
Lumayo ito ng kaunti at kumunot ang kanyang noo. "Your eyes are puffy. Umiyak ka
ba?"

"Dylan, I.." Nag-iwas ako ng tingin. "Someone wants to see you. She's waiting in
our living room."

"She?"

Hinila ko ito papunta sa loob. Tumayo si Camille nang makita kaming papasok.

"Hi, Dylan Caden." Her voice sounds so angelic.

Naramdaman ko ang paninigas ni Dylan sa tabi ko. Ngayon mo sabihing may halaga ako
sa buhay mo, Dylan. Ipakita mo sa akin na mas mahalaga nga ako kaysa kay Camille.

"Ca.. Camille." Gulat na sabi nito. "You're back."

"I am." Alangang ngumiti si Camille.

Hindi ako makahinga sa nangyayari. Humigpit ang hawak ni Dylan sa aking kamay.
Tiningala ko siya at nakatingin siya sa akin. Nag-aalala ang mga mata nito.

Ngumiti ako ng tipid. Nagbuntong-hininga siya at inilipat kay Camille ang paningin.
"Why are you here?" Malamig na sabi ni Dylan.

"I want to talk to you."

He smirked. "Talk, huh? Let me guess. You want to explain?"

Tumango si Camille. "Dylan, I'm so—"

Itinaas ni Dylan ang kanyang kamay kaya napatigil si Camille sa pagsasalita. "No
need, Camille. I don't care anymore. Just, please, leave."

Hindi na ako nagulat sa inasal ni Dylan. He's hurt. Pinagdikit ko ang aking mga
labi. Napasinghap ako nang hapitin ako ni Dylan sa bewang at idikit sa kanyang
katawan.

"Camille, let's just move on with our lives. I don't want to hear your explanation
kasi ayoko ng magulo mo pa ang isip ko. I felt nothing towards you anymore. So,
stay away from me and my wife."

Felt nothing anymore? Oh my god.

"D." Napatingin siya sa akin. "Don't be so harsh on her. Kakabalik lang niya."

"No. It's fine, Luna. He's right, maybe I should leave." Kinuha nito ang bag sa
gilid at isinukbit sa kanyang balikat. Nginitian niya ako ng matipid at lumabas na
sa bahay.

Tinagka ko siyang habulin ngunit pinigilan ako ni Dylan. "She knows the way out,
Luna."

"D, she's my sister. I want to comfort her." Mahina kong sabi.

Umupo ito sa sofa at hinila ako paupo sa kanyang kadungan.  Napasinghap ako nang
pumalupot ang kanyang braso sa aking bewang at ibinaon ang mukha sa aking dibdib.

"D." Hinaplos ko ang kanyang buhok. "Dapat ay pinakinggan natin ang paliwanag ni
Camille. Malay mo--"

"Akala ko ba, we'll give our marriage a try. Bakit parang pinamimigay mo na ako?"

"Pero si Camille naman talaga, hindi ba? Narito na siya Dylan, bakit hindi nalang
natin itigil ito."

Huminga ito ng malalim. "Iyan ba ang laging iniisip mo? Na bibitawan mo ako kapag
dumating 'yung araw na balikan ako ni Camille?"

Napayuko ako. "Gusto ko lang naman ay maging masaya ka."

"Hindi pa ba ako masaya ngayon?" Napatingin ako sa kanya. Hinaplos nito ang aking
pisngi. "Clear your mind with the thought of me leaving you. Okay?"

NGumiti ako ng tipid at tumango. "Okay."

********

UNEDITED.
12-24-14

MERRY CHRISTMAS

SK<3

Chapter 18 - CHAPTER 15: ANG MANHID MO

CHAPTER 15

********

S/N: Warning.

LUNA

"Hindi ba magagalit si Dylan kapag nalaman niya na kasama mo ako ngayon?" Sabi ni
Camille habang iniinom ang cappuccino niya.

Inaya ko kasi siyang gumala dahil namiss ko siya ng sobra. Napatawad ko na siya sa
ginawa niya although alam kong ramdam niya na may lamat na ang samahan namin.

At isa pa, gusto kong mapatunayan niya na wala na nga siyang pagmamahal kay Dylan.

"A thing he doesn't know won't hurt him." Nakangiti kong sabi.

Napapitlag ako nang tumunog ang cellphone ko. Agad kong kinuha iyon at sinagot nang
makita ang pangala ni Dylan.

"H-Hi, D." Malambing kong sabi.

"What are you doing? Bakit ang ingay diyan?"

"Hm, I'm at the mall." I said.

"Who's with you?" Napatingin ako kay Camille na ngayon ay nakatingin din sa akin at
nakikinig sa usapan namin ni Dylan.

"Si.. a-ano—"

"And don't you dare lie to me." He said, menacing.

I sighed. Defeated. "I'm with Camille."

"Uh-huh. Okay. Enjoy, wife. Be ready when you get home. Take care." He said
sarcastically before he hang up.

"Eh." Kinabahan bigla ako sa sinabi ni Dylan.

Mukhang galit ito dahil hindi ako sumunod sa bilin niya. I can't stay away from
her. Kahit na malaki ang tililing ni Camille sa utak, hinding-hindi ko siya
lalayuan.

"He's mad. I can guess." Camille sighed.

Tumikhim ako at matamis na nginitian si Camille. "Don't mind him. Tara, mag-
shopping na tayo."

"Pero, Luna."

Nginitian ko ito at hinila papunta sa iba't-ibang shopping stalls. Nawala sandali

sa isip ko si Dylan. Parang nawala ang bigat sa dibdib ko, ang gaan sa pakiramdam.
Ganito nalang sana palagi, yung wala kaming pinoproblema.

Gabi na kami nakauwi, hindi ko na kasi nalayan ang oras. Pinatay ko ang sasakyan
nang mai-park ko na sa harap ng bahay namin.

Lumunok ang ng ilang beses habang nakatingin sa sasakyan ni Dylan. Mas nauna siyang
dumating, lagot na.

Bumaba ako ng kotse at umikot sa kabila para kunin ang mga pinamili ko. Maingat
kong binuksan ang pinto at pumasok sa loob.

"Dylan?" Tawag ko sa kanya. Binaba ko ang mga paper bags sa sofa at pumunta sa
kusina dahil may mga naririnig akong ingay mula roon.

"Buti naman umuwi ka na. Kakain na tayo." Malamig nitong sabi habang naglalagay ng
plato sa ibabaw ng lamesa.

"Ahm, Dylan.. ano."

Hindi niya ako tiningnan at umupo sa upuan nito.

"Ano, k-kasi.." Nag-iwas ako ng tingin. "Kumain na kami ni Camille sa labas."

Napatingin ito sandali sa akin. Blangko ang ekspresyon nito. "Okay."

Kinagat ko ang aking ibabang labi. Oh no. He's doing the silent treatment.

Tutulungan ko na sana siyang ligpitin ang pinagkainan niya pero tinanggihan niya
ako. Pumunta ako sa kwarto namin at nagbihis ng pantulog. Ilang beses na akong
paikot-ikot sa kama pero hindi pa rin ako makatulog.

Ang laki ng kami namin kapag wala siya. Bumaba ako at nakitang nanunuod pa ito ng
basketball game sa sala habang hawak ang isang bote ng beer. Tinabihan ko ito pero
lumayo agad siya sakin.

"Dylan naman."

"Go to sleep. Napagod ka kagagala kasama si Camille." He said coldly.

Hinatak ko ang kamay niya na may hawak na bote ng beer kaya nahulog iyon at
nabasag.

"Goddamnit, Luna!" Sigaw nito sa akin.

Namutla ako sa nakitang galit sa kanyang mata. Nag-init ang sulok ng aking mata.

"I-I'm sorry." Tumayo ako at pupulutin sana ang mga bubog nang pigilan ako ni
Dylan.

"I said, go to sleep!" Mariin nitong sabi. Napayuko ako.

Tumulo ang luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Naramdaman kong lumuwag ang hawak
niya sa aking kamay.
Ganun ba talaga kabigat ang kasalanan ko para tratuhin niya ako ng ganito. Hinaklit
ko ang aking kamay na hawak niya at mabilis na tumakbo papasok sa kwarto namin.

Nagtalukbong ako ng kumot at tahimik na umiyak. Hindi ko alam kung gaano ako
katagal na umiiyak. Narinig ko ang pagbukas ng pinto ng aming kwarto at pagsara
niyon. Ilang sandali lang ay naramdaman ko ng lumubog ang kutson sa tabi ko.

"Luna.." He sighed.

Pinigilan ko ang hikbi na lumabas sa aking bibig. Mas humigpit ang hawak ko sa
kumot na nakatalikbong sakin. Humaplos ang kamay nito sa aking bewang.

"Talk to me."

"No. Baka sigawan mo ulit ako."

"I'm sorry. Nagalit lang ako kasi nakipagkita ka na naman kay Camille."

Tinanggal ko ang kumot at tiningnan ito. "Of course, kapatid ko siya. Ano ba kasing
problema mo? May nararamdaman ka pa ba sa kanya?"

"Luna.."

"Can't you just get along with her?"

Kumunot ang noo niya at natawa ng mahina. "You want us to get along? Impossible.
Luna, may I remind you na ang babaeng iyon ang iniharap ko sa altar at hindi ikaw.
And you want us to get along?"

Tumayo ako para umalis sa kwarto pero pinigilan niya ako. Lumambot ang ekspresyon
nito. "Well, I'm sorry. But, Luna, we can't just get along because you want to. She
is my past lover, don't you get it?"

"You're lying, aren't you? May nararamdaman ka pa kay Camille kaya mo gustong
lumayo nalang siya."

Naging seryoso ang mukha nito. "Why do you want me to do para mapaniwala ka na wala
na hindi ko na siya mahal?"

"Talk to her. It'll make me happy."

Huminga siya ng malalim. "Ang rason kung bakit ayaw kong lumapit siya satin ay
dahil pinoprotektahan lang kita."

Hinawakan nito ang magkabilang pisngi ko at pinagdikit ang aming noo. "Kung
magkakalapit kami ni Camille at kasama kita, hindi maiiwasang masaktan ka. We are
past lovers. May mga bagay na alam ni Camille na hindi mo alam tungkol sa akin. At
baka maikumpara mo ang sarili mo sa kanya. I know you're still insecure. I don't
want to hurt you again."

Paano niya nalaman na nai-insecure ako kay Camille? Gayong hindi ko pinahalata sa
kanya iyon n'ung magkakaharap kami.

Nabasa ko ang sincerity sa mapupungay na mata nito. Masarap pakinggan ang mga
sinabi ni Dylan. I can feel my heart race.

"Thank you, D." Nakangiti kong niyakap ito ng mahigpit. Tumingala ako sa kanya. May
kakaibang kislap sa mga mata nito. "Dylan, what do you feel about me?"
He didn't answer for a long while. So long that I didn't think he would even reply.
And I was right. He didn't reply. Instead, he grasped my chin with his hands and
then his mouth covered mine.

I groaned in disappointment when Dylan broke the kiss, but he ignored the protest
and lifted me up into his arms. Ibinaba niya ako sa kama at pumaibabaw sa akin.
Hinalikan niya muli ang aking labi.

"You make me happy in a way no one else can." He whispered.

Dylan continued to drive me wild with his mouth, his tongue, his teeth as he
nibbled on my bottom lip before sucking on it. His hands traveled down the bumps of
my spine, callused fingers snaking beneath the hem of my shirt.

I shivered as he began sliding the material up, those strong hands caressing my
stomach, moving closer and closer to the undersides of my breasts.

"Ready for this?"

"Yes, but—"

I didn't get to finish my sentence, because the next thing I knew, he yanked his T-
shirt over his head and tossed it aside, then shoved his sweatpants down his legs.

I gaped at him, heart pounding even harder. My gaze darted around like a pinball,
unable to land on one particular spot. Every inch of him was pure perfection, from
his smooth, tanned skin to his tight six-pack, from the muscular thighs dusted with
golden hair to the unmistakable erection beneath his black boxer briefs.

Sa bilis ng pangyayari ay hindi ko na rin napansin na nakahubad na rin pala ako.

The warmth of his mouth surrounded that swollen bud as he suckled on it, sending
shockwaves of pleasure through my system. It felt so good I almost fell over again,
but Dylan gripped my hips to keep me in place. He made little sounds of happiness
as he devoured my womanhood.

He covered my body with his, the weight of him sending a jolt of exhilaration
through me, and then his mouth captured mine in a punishing kiss that left me
gasping for air. His heavy erection rested between my legs, but he didn't thrust it
inside me. He just kept kissing me, propping himself up with one arm while his free
hand drifted to my chest.

I wasn't prepared for his first thrust. It was so fast and so deep I gasped in
startled delight as my body stretched to accommodate him.

"Dylan!" I felt so much pain. I couldn't bear it.

"Damn it." Dylan's features tensed, as if he were trying desperately not to lose
control. He eased out a few inches, then slowly slammed right back in, and sure
enough, his face took on a tortured expression.

"I'm fine. I'm fine. Move." I moaned.

Dylan grabbed one of my legs and lifted it up to his hip so he could drive deeper.
A moment later we both let out a hoarse groan and started to come, the heat of his
release warming my core right through the latex.

Humiga ito sa ibabaw ko. Ni hindi ko nga naramdaman ang bigat niya dahil sa
nangyari.

"You're mine and I'm yours. It's official." Hingal na sabi nito at sumiksik pa sa
leeg ko.

"You're mine." Ulit ko sa sinabi nito.

"You've got what I need." He traced the line of my jaw.

*********

UNEDITED.

12-26-14

I tried so hard para maging wholesome ang Bed scene. :)

ADVISORY: May prologue na. Nagbago ang Chapter 1. Mas maayos na ang flow ng story.
Salamat sa paghihintay. Some chapters are already revised. Mas okay at mas
maiintindihan kung mag-ba-back read. Salamat. Hindi na ulit ito mao-on hold. I'm
planning to finish the story. Salamat.

SK<3

Chapter 19 - CHAPTER 16: I KNOW IT ALL

CHAPTER 16: I KNOW IT ALL
********
LUNA

"Ugh!" Ungol ko nang magising ako na parang hindi makahinga.

Idinilat ko ang aking mata at tumingin sa aking tabi. Nakahiga ako sa kanyang braso
at ang isa pa nyang braso ay mahigpit na nakayakap sa aking bewang. Hindi rin
makagalaw ang paa ko dahil nakapatong ang hita niya roon.

"Dylan, I can't move." Mahina kong sabi.

Umungol ito at inaantok na hinila ako paibabaw sa kanya. Narinig ko ang mahinang
hilik na nagmumula sa kanyang bibig. Mukhang pagod na pagod ito. Halos dalawang
araw rin itong nagbababad sa trabaho.

"Luna. Hmm." Napangiti ako nang banggitin nito ang aking pangalan.

"I love you." Marahan ko itong hinalikan sa labi bago tumayo. Kinumutan ko ito at
lumabas na ng kwarto.

Nagluto ako ng almusal para sa aming dalawa. Inilagay ko sa plato ang piniritong
itlog at hotdog. Natigil ako nang tumunog ang telepono na nasa sala. Pinatay ko ang
stove bago magpunta roon.

"Hello?" Sagot ko.

"Hey, sister. Good morning." Nag-aalangang bati ni Camille.

"Veronica Camille? Ang aga mo namang magising. It's so not you." Natatawa kong
sabi.
"Yeah, right. Nasaan ka na, Veronica Luna? Magpapasukat tayo ng damit ngayon,
'diba?"

Napatutop ako sa aking noo. Nakalimutan ko na may welcome party pala na gaganapin
sa bahay namin sa makalawa para sa pagbabalik ni Camille.

"Oh, napuyat ka siguro kagabi. I understand. Hihintayin nalang kita dito sa shop
mo. Hurry, please."

"Okay, okay. Sorry. Nakalimutan ko." Paumanhin ko at ibinaba ang telepono.

"Ang aga naman n'ung tumawag sa'yo." Napatingin ako sa may hagdanan. Pababa si
Dylan habang kinakamot ang batok. Nakasuot pa rin ito ng pajama at magulo ang
buhok.

"Si Camille. Nakalimutan ko na ngayon pala kami magpapasukat ng damit na para sa

party niya." Paliwanag ko sa kanya.

Yumakap ito sa aking bewang nang makalapit sa akin. "Akala ko, nakaalis na ang
breakfast ko."

Kumunot ang aking noo. "Nasa kusina ang breakfast mo, ungas."

Tumawa ito ng mahina at pagkatapos ay bumaba ang mukha nito. Pumikit ako nang
bumaba ang kanyang labi sa labi ko.

"Sama ko sa'yo." Nakangiting sabi nito.

Tumango ako. "Okay lang. 'Wag ka lang magsungit."

Kumain kami bago magpunta sa shop ko. Bumaba ako sa kanyang kotse at ilang segundo
lang ay nasa tabi ko na ito. Pumalupot ang kanyang braso sa aking bewang habang
papasok kami sa shop.

"Luna!" Tumakbo si Camille palapit sa amin at niyakap ako ng mahigpit.

"Namiss mo ko?" Natatawa kong sabi. Nawala na rin ang kamay ni Dylan sa aking
bewang.

Tumikhim si Dylan kaya napatingin kami sa kanya. "Stop squishing my wife, Camille."

Napanguso si Camille. "I just missed her. Anyway, let's go, Luna."

Hinila niya ako palapit sa aking empleyado na magsusukat sa aming dalawa. Umupo ako
sa tabi ni Dylam habang pinapanuod si Camille na sinusukatan.

Hinawakan ni Dylan ang aking kamay at nilaro ang aking mga daliri. "I'm bored."

Ngumiti ako ng tipid. Pinagtama ko ang aming ilong. "Konti nalang."

Huminga ito ng malalim. Hindi nito inaalis ang tingin sa akin. Humilig ako sa
kanyang balikat at pinagmasdan si Camille na ngayon ay malapit ng matapos sukatan.

Sinulat ng assistant ang huling sukat ni Camille. "Ma'am Luna, ikaw na po ang
susukatan."

Tumayo ako at lumapit roon. Nakita kong umupo si Camille sa tabi ni Dylan. Malayo
sila sa isa't-isa. Hindi rin sila nag-uusap.
Pinalibot nito ang tape measure sa aking dibdib. "Chest."

"Thirty four. Cup B." Nagulat ako sa sinabi ni Dylan. Napatingin ang lahat sa
kanya.

"Thirty four." Segunda ng mistress nang makita ang sukat sa tape measure. Sumunod
ang aking bewang. "Waist."

"Twenty five." Natigilan na naman kami nang magsalita si Dylan.

"Twenty five indeed." Natatawang sabi ng nagsusukat sa akin. Sunod naman ay ang
aking balakang. Hindi nagsalita ang nagsusukat sa akin at tumingin nalang kay Dylan
na parang naghahamon.

Ngumiti si Dylan ng matamis habang nakatitig sa akin. He shrugged. "Thirty four."

Tumingin ang babae sa sukat. Napangiti ito. "Thirty four."

Nag-init ang magkabilang pisngi ko. Paano niya nalaman ang vital statistics ko?
Kahit si Camille ay hindi rin makapaniwala sa ginawa ni Dylan. Hiyang-hiya ako sa
pinaggagawa ni Dylan, hindi tuloy ako makatingin ng diretso sa mananahi.

Nang matapos na akong sukatan ay umupo na ako sa tabi ni Dylan. Hinampas ko ang
hita nito. "Pasikat ka, ah."

"I know everything about you because you're mine." Saad nito at inalis ang ilang
hibla na tumabing sa aking mukha.

"PDA kayo." Natatawang saad ni Camille.

"Wala namang problema roon. Asawa ko naman siya." Malamig na sabi ni Dylan kay
Camille.

Matamis na ngumiti si Camille at tumayo. "Istorbo na ako. Makauwi na."

"Ihahatid ka na namin." Sabi ni Dylan na nakapagpatigil kay Camille sa paglakad.

Napangiti ako. "Oo nga, Camille. Ihahatid ka na namin."

Umiling si Camille. "May sasakyan ako. Ayokong makaistorbo sa inyo, Lovers."

"But—"

"Luna, read the atmosphere." Bulong ni Dylan sa aking tenga at bahagyang kinagat
iyon. "It's a little bit awkward for the both of us."

Nagbuntong hininga ako. "Maaga pa. Saan tayo pupunta?"

"Sa office ko."

"Ayaw mo talagang malayo sa akin ha." Natatawa kong sabi.

"Buti naman alam mo."

Pumasok kami sa elevator na magkahawak ang kamay. Binati ito ng mga empleyado niya
na kasabay namin sa elevator. Nakarating kami sa top floor ng building na siyang
buong office niya. Umupo ito sa swivel chair niya na nasa likod ng lamesa.

"Ang laki nito, ah." Saad ko habang nakatayo at pinagmamasdan ang paligid.
"Nagpa-deliver nalang ako sa aking assistant ng lunch. Okay na ba sa'yo ang
Italian?"

"It's fine." Tumingin ako sa kanya. "It's so neat and boring here."

"And you're working place is so not organized." He scolded.

"I work with needles and clothing sheets, of course it will be messy."

"And I work with papers and folders, of course it will be neat and boring. But
there's is something in this office that isn't boring."

Kumunot ang noo ko. "What?"

May pinindot itong remote at tumingin ako sa aking likuran. Bumuka ng kaunti ang
aking labi nang unti-unti umakyat ang puting tela na nasa pader nito at lumitaw ang
pagkalaki-laki kong picture na natutulog.

Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya. "You're a very, very bad man."

"I got up early that day. When I looked at you, you were smiling like that." Tumayo
ito at unti-unting lumapit sa kinaroroonan ko. He held my face and smiled gently.
"Your sudden smile always surprise me. They're interesting but dangerously enough
to make my heart race. You were dreaming of something nice. I wished it's me."

"I think it's about baby bunnies."

Tumawa ito. "How disappointing."

"Mukhang may muta pa ako dyan."

"Hindi. Pina-edit ko 'yan bago ko ipa-canvass."

Hinampas ko ito sa braso. "Walang hiya ka." 

--------

UNEDITED.

UPLOADED:12-27-14

SK<3

Chapter 20 - CHAPTER 17: GUESS WHO?

CHAPTER 17: GUESS WHO?

********

LUNA

"D." Hindi ko maayos ang necktie ni Dylan dahil sa pagnanakaw nito ng halik sa labi
ko. Lumayo ako. "Stop kissing me."

"Can't get enough. I'm not sorry." May nakalolokong ngiti sa labi nito.

Huminga ako ng malalim at inayos muli ang kanyang necktie. Ngayong gabi gaganapin
ang welcome party ni Camille at kailangan naming pumunta. Inaasahan kasi ni Papa na
pupunta si Dylan dahil maraming negosyante ang pupunta roon.

"Let's go." Sabi ko.

Hinapit nito ang bewang ko. "Ayoko pa."

"Hahanapin na tayo ni Papa at Camille." He traced my jaw with his seductive lips.

"Magugulo na ang make up ko, Dylan."

"Mas mahalaga pa ba ang make up mo kaysa sa halik ko?" Nang-aakit na sabi nito.

Kinagat ko ang aking labi. Pinalupot ko ang aking braso sa kanyang leeg. "Dylan, we
need to go. Now. Please?"

Huminga ito ng malalim at lumayo sa akin. Ngumiti ito gamit ang mapupungay na mata.
"Queen's orders."

Lumabas kami at nagpunta sa paggaganapan ng party. Nang makarating na kami sa harap

ng masyon ni Papa ay pinagbuksan kami ng gate ng security guard. Tinulungan akong
bumaba ni Dylan na bumaba sa kotse. Agad na pumalupot ang braso sa aking bewang.

"Why do you have to wear this kind of clothes? You looked so freaking sexy, I'm so
aroused." Bulong sa akin ni Dylan habang naglalakad kami palapit sa garden ng
masyon.

Namula ang aking pisngi. Nakasuot ako ng isang simpleng pula na cocktail dress.
Ayoko kasing makaagaw ng atensyon lalo na't hindi ko naman iyon party.

**

"Welcome back to my sweet daughter of mine, Veronica Camille." Sabi ni Papa sa taas
ng stage at may hawak na mikropono. Sa isang kamay naman niya ay hawak ang alak.

Nasa gilid niya si Camille. Nakasuot ito ng fitted na maroon na damit. Hanggang
kalahati ng kanyang hita ang ikli niyon at dahil sa kulay at ikli ay mas naging
kaakit-akit ang kanyang mukha.

"Thank you, Papa. It's so glad that I'm home. Gosh. I missed my old bed."
Nakangiting sagot ni Camille. Itinaas nito ang kupita ng alak. "Cheers."

Itinaas rin namin ang alak na  hawak. "Cheers!"

Sabay-sabay naming ininom iyon. Naramdaman kong hinawakan ni Dylan ang aking kamay
na nasa ibabaw ng table.

"She looks so beautiful." I murmured.

"And you're stupefying." Bulong sa aking ni Dylan.

Humarap ako sa kanya. "Dylan, 'wag kang magpapakalasing ha."

Ngumiti ito. Hinaplos nito ang aking pisngi. "Don't worry. I won't risk your
safety, baby."

"You're Dylan Caden, right? The CEO of DC Enterprises?" Tanong ng isang matandang
lalaki. Umupo ito sa upuang bakante.

"Yes, I am. And this is my wife, Luna."

The man switches his gaze to me. "The celebrant?"

"No. We're twins." Nakangiti kong sabi.

"Oh. What a beautiful wife you got there. You're a lucky man, Mister Reyes."

Namula ang aking pisngi.

"I believe you're Mister Fidel Eusebio. The president of Eu Industries."

Ngumiti ang lalaki. "I offer you a preposition, Mister Reyes."

Nag-usap ang dalawa tungkol sa business na hindinko naman maintindihan. Nagpaalam

ako kay Dylan na mag-iikot-ikot muna dahil naiinip ako at pumayag naman ito.

"Luna!" Iniwan ni Camille ang kanyang mga kausap at niyakap ako. "Akala ko hindi ka
na dadating. Magtatampo na dapat ako."

"Ang drama mo naman." Nakangiti kong sabi.

"You're with Dylan?"

"Ah, oo. May kausap siyang business man. Nakakaantok yung pinag-uusapan nila kaya
umalis na muna ako."

Magiging mahaba pa sana ang pag-uusap namin ni Camille kung hindi lang sana nito
kailangang intindihin ang ibang bisita. Naglakad-lakad pa ako. Hanggang sa napunta
ako sa may hindi mataong lugar. Umupo ako aa may benches na medyo may kadiliman.

Hindi ko talaga magugustuhan ang mga lugar na maiingay at maraming tao. Para kasing
nakakasakal. Siguro ay dahil lumaki akong loner.

Nabigla ako nang may tumakip na kamay sa aking mata.

"Guess who?" Nanindig ang balahibo ko sa boses ng lalaki.

Agad akong tumayo. Nawala ang pagkakatakip sa aking mata. Humarap ako sa taong
gumawa niyon.

"I-Ikaw.." Nabuhay ang takot sa aking sistema nang makita ang pamilyar na braces na
iyon sa kanyang ngipin. It was one of Dylan's friends, ang isa sa mga lalaki na
bumastos sa akin n'ung gabing iyon. Why is he here?

"Missed me?" Sabi nito sa malademonyong boses.

Naalala ko na naman ang pambabastos niya sa akin n'ung panahong wala sa aking
pakielam si Dylan. Tumingin ako sa paligid. May kalayuan ito sa kaganapan ng party
kaya walang masyadong tao sa lugar na ito. Nagpanic ang aking sistema.

Mabilis akong nalakad palayo ngunit nahila nito ang akong braso.

"Bitawan mo ako! Ano ba?!" Nanginginig kong sabi habang hinahampas ito ng aking
kamay.

"Alam mo, dati pa akong takam na takam sa iyo. Hindi ko alam kung bakit hindi ka
pinagalaw ni Dylan sa amin."

I tried to aim for his crotch ngunit nahawakan nito ang aking tuhod at itinaas sa
kanyang bewang. Naramdaman ko ang matigas na bagay sa gitna ng hita nito.

"Layuan mo ak—" Napasinghap ako nang kagatin nito ang expose na parte ng aking
balikat.

Napaluhod ako nang may marahas na humila sa lalaking may braces.

"Tangna mong gago ka!" Kakaibang saya ang naramdaman ko nang makita si Dylan.
Nakita ko ang panggigigil ni Dylan.

"Putares! Dylan, isang tikim lang."

Kinuwelyuhan ito ni Dylan. "She's mine. 'Wag mo na ulit lalapitan ang asawa ko,
Ethan. Mapapatay na kita sa susunod."

Tumawa ng malademonyo ang lalaki. Pumutok ang labi nito dahil sa suntok ni Dylan.
Itinulak nito ang aking asawa at tumayo ng diretso. Pinagpagan nito ang nadumihang
polo.

"Gago ka, Dylan. Bakit ipagdadamot mo sa akin na kaibigan mo ang lasa ng asawa mo.
Hindi ba't puta naman iyan."

"Tumigil ka na! Matagal ko ng kinalimutan ang pagkakaibigan natin." Binuhos ni

Dylan ang buong lakas niya sa huling suntok na pinakawalan. Hindi iyon nasangga ng
lalaki. Nawalan ito ng malay.

Tumingin sa akin si Dylan at lumapit. Yumakap ako ng mahigpit sa kanya, takot na

takot.

"Did he scare you?"

Tumango ako. Hindi ako humihinto sa paghikbi.

"God, I'm sorry. This is all my fault." Naghihirap nitong sabi. "He won't bother
you again. I'll protect you, sweetheart."

Binuhat ako ni Dylan na parang bagong kasal. Ibinaon ko ang aking mukha sa kanyang
leeg. Naglakad na ito pero hindi ko alam kung saan siya papunta.

"Ano'ng nangyari sa anak ko?" Narinig ko ang boses ni Papa. Mas sumiksik ako sa
leeg ni Dylan, ayokong makita ako ni Papa na ganito ang itsura ko.

Wala akong marinig na musika kaya baka pumasok siya sa likod ng pinto para
makapasok sa loob ng bahay.

"It's alright, 'Pa. May hindi inaasahang nangyari. But everything's fine now." Saad
ni Dylan.

"Dalin mo siya sa kanyang kwarto para makapagpahinga na siya." Marahang sabi ni

Papa.

Ibinaba ako ni Dylan sa malambot na kama. Kumapit ako sa kanyang coat. "Don't leave
me."
Ngumiti ito ng tipid. "I won't."

Umupo ito sa aking tabi at inalis ang aking sapatos. Pagkatapos niyon ay tumayo
siya para kumuha ng damit sa aking cabinet.

"Come on. I'll undress you." Malambing na sabi ni Dylan.

Umupo ako at binuksan nito ang zipper ng aking damit. "Damn it."

"B-Bakit?"

"The asshole left a mark."

"Huh? There's a hickey?" Nabahid ko ang galit sa kanyang mata. Hinawakan ko ang
balikat ko na hinalikan kanina ng lalaki. Tinakpan iyon. "D-Don't look."

Hinawakan ni Dylan ang aking kamay at inilayo sa aking balikat. Nag-panic ako. I
felt so dirty. Tumulo ang masaganang luha sa aking mata.

"Dylan, I felt so dirty." Hikbi ko.

Lumambot ang ekspresyon nito. Bago pa man ako maka-react ay bumaba na ang labi nito
sa aking balikat na kinaroroonan ng kiss mark. Napakapit ako sa balikat ni Dylan
dahil sa sensasyong nadarama.

Tumaas ang halik nito hanggang sa maglapat ang aming labi. Sa oras na gumalaw ang
aming labi ay parang nawala na ang lahat ng takot ko dahil sa nangyari kanina. I
feel so safe in his arms. Napaungol ako nang lumapat ang mainit nitong palad sa
aking hubad na dibdib at nilaro ang tuktok niyon.

"I've never felt this madness before, Luna. Nang makita ko si Ethan na sinusundan
ka ay agad kong tinalikuran si Mister Eusebio para hanapin kayo." Napaliyad ako
nang marahan nitong halikan ang tuktok ng aking dibdib. "And seeing you hysterical
made me see blood. I want to kill that bastard."

----

UPLOADED:12-28

SK<3

Chapter 21 - CHAPTER 18: NOT A SAINT

CHAPTER 18: NOT A SAINT

*******

LUNA

"Hi." Bati ko sa sekretarya ni Dylan. Gusto ko sanang samahan ako ni Dylan na

magpunta ng mall. Wala lang quality time lang. Naiinip na kasi ako sa bahay.

Namutla ito. "M-Ma'am? Bakit po nandito kayo? Pinapasok ko na po kayo sa loob ng

opisina ni Sir Dylan, a. O, my gosh! Minumulto na ata ako."

"W-Wait. Kalma ka lang. May kakambal ako. Baka siya ang nasa loob."
Napatingin siya sa akin. "Po? Buti naman. Ang akala ko po kasi minumulto na ako
dahil hindi ko nabigyan ng barya 'yung pulubing nanghingi sa akin kahapon."

Huminga ako ng malalim. Gumawa ng paraan si Camille para makausap si Dylan. Dinukot
ko ang aking I.D at ipinakita iyon sa sekretarya.

"Ako ang tunay na asawa ni Dylan. Pwede ba akong pumasok?" Nakangiti kong sabi.

Tumango ang babae. "Sige po, Ma'am."

Nilagpasan ko ang lamesa ng sekretya at lumapit sa di-kalayuang pinto. Bahagyang

nakaawang iyon. Nakarinig ako ng pag-uusap na mula sa loob. Sinikap kong huwag
gumawa ng ingay para marinig ang kanilang pag-uusap.

"Dylan, I'm sorry. Masyado lang kasi akong nasakal sa pagmamahal mo." Narinig ko
ang boses ni Camille. At may tumambol na kaba sa aking dibdib.

"What a stupid reason, Veronica Camille." Malamig na tugon ni Dylan. "You should
have told me para naman nagawan natin ng praan. Pero ano ang ginawa mo? Binalewala
mo ang lahat ng pinaghirapan ko."

"I'm sorry for not loving you like you want me to. I want your forgiveness, Dylan
Caden."

"Why? Because you're dying with guilt? That's a good news for me, Veronica
Camille."

"Dylan, do you still love me?"

Napatakip ako sa aking bibig. Patang may malaking tinik na tumuhog sa aking puso.
Nanikip ang aking dibdib at nagbadya ang luha sa aking mata. Hinintay ko ang sagot
ni Dylan. Masokista nga siguro ako.

"No. I don't love you anymore."

"How about Luna? Nagi-guilty ka ba sa lahat ng kagaguhan mo na ginawa mo sa kanya

kaya pinagtitiisan mo siyang makasama? Panakip butas mo lang ba s—"

"Panakip butas ko si Luna?" Seryoso ang boses ni Dylan. "Gusto mo talagang sagutin
ko ang napakasimpleng tanong na iyon?"

Yes. Please.

"Oo." Sagot ni Camille.

"Hindi ko siya panakip butas. At hindi ko siya ginagamit para lang pagselosin ang
isang katulad mo."

"Kung ganoon, naawa ka lang sa kanya. Wala kang nararamdaman sa kanya—"

"Mahal ko si Luna. Mahirap bang intindihin iyon, Camille?" Napasinghap ako at

bumagsak ang hawak kong bag. Lumikha iyon ng ingay.

Bumuka ng malaki ang pinto. Nagkatinginan kami ni Dylan. Kita ang pagkabigla sa mga
mata nito.

"Luna?" Rinig kong sabi ni Camille na ngayon ay nasa gilid ni Dylan.

Napalunok ako. Hindi ko mahanap ang dapat kong sasabihin. Parang tinakasan ako ng
mga salita.

"You're eavesdropping?" Seryosong tanong ni Dylan.

Napayuko ako. "I-I'm—"

"Narinig mo ang sinabi ko kanina?" Kinagat ko ang aking ibabang labi at tumango sa
tanong ni Dylan.

"Do you want to hear it again?" Napatingala ako sa sinabi ni Dylan. Nakatitig ito
sa akin. "Mahal kita, Luna."

Nag-init ang sulok ng aking mga mata. Hinapit ako ni Dylan sa balikat para
magkalapit kaming dalawa.

Hindi ko pa rin mahanap ang dapat kong sabihin. Napatingin kami kay Camille nang
tumawa ito.

"Medyo nahirapan naman ako sa pagpapalabas ng katotohanan sa bibig mo, Dylan

Caden." Sabi ni Camille.

Kumunot ang noo ni Dylan.

"Alam kong dadating si Luna ngayon dahil sinabi niya sa akin nung tumawag ako sa
kanya kagabi. Alam ko rin na hindi mo pa nasasabi ng direkta kay Luna na ang
nararamdaman mo. Ang galing ko, 'diba?" Sabi ni Camille at hinawi pa nito ang
kanyang buhok.

"Salamat." Napalingon kami ni Camille kay Dylan. Nakangiti ito sa kanya. "Hindi ko
talaga plano na sabihin ng direkta sa asawa ko. Actions speak louder than voice,
right?"

"But, Dylan, mas mahirap mag-assume. Ganyan naman kayong mga lalaki, mahilig
magpaasa." Lumipat sa akin ang tingin ni Camille. "Are you mad at me?"

Niyakap ko ito. "Why would I? Thank you, Cammy."

Naramdaman ko rin ang pagyakap ng kanyang braso sa akin. "I told you, gagawin ko
ang lahat basta maayos lang ulit tayo."

Pagkatapos niyon ay umalis na si Camille dahil may ka-date pa raw ito. Pinasok ako
ni Dylan sa kanyang opisina. Isinarado nito ang pinto at isinadal ako roon. Mabilis
ang tibok ng aking puso at kakaibang init ang nararamdaman ko ngayon.

(S/N: WARNING)

"Dylan—"

Before I could say another word, he covered my mouth with his and kissed the hell
out of me. I gasped against his lips, my hands reaching up to twine around his
neck.

"Let's talk later." He ordered, his hand seeking the hem of my skirt and bunching
it between his fingers.

He shoved the material up to my hips, tore off my panties, and placed his palm on
my womanhood, rubbing it slowly.
I let out a little sigh. "That's good."

He kept stroking, running his finger up and down my damp slit, then dipping into my
opening and plunging deep. I sagged against his chest, moaning, moving my hips to
meet each lazy thrust of his finger.

"Let's stop here." Lumayo ito sa akin. Leaving me with disappointment.

"What the hell are you doing?" I snapped.

He grinned. "It's your punishment for eavesdropping earlier."

Iniayos ko ang palda na tinaas nito. Nararamdaman ko pa ang panginginig ng aking

tuhod dahil sa ginawa nito sa akin.

Naiinis kong tiningnan ang nakakalokong ngiti sa mukha nito. Binitin niya ako.

"Gaganti ako sa'yo. Akala mo. Hmp!"

Palabas na sana ako ng opisina nito nang yakapin niya ako mula sa likod. "Where are
you going? Aren't you going to spend your day with me?"

"Spend the rest of the day with you? No thanks. I've changed my mind after mo akong
bitinin ng ganon."

"Hm, so you've change your plans because I didn't make you come?" Natatawang sabi
nito.

Nag-init ang magkabilang pisngi ko. "Shut u— Ah!"

Napahiyaw ako nang buhatin niya ako na parang bride sa bagong kasal at naglakad
patungo sa isa pang pinto na nasa loob ng kanyang opisina.

Nabigla ako nang buksan niya iyon. May malaking kama sa gitna ng kwarto ng kwarto.
Wala ng iba pang gamit sa loob kundi iyon lang.

"We'll continue it here, Baby Luna."

Ibinaba ako ni Dylan sa ibabaw ng kama ngunit agad akong tumayo. Parang ayokong
masalat ng aking balat ang kama na iyon. "Ayoko dito."

Nagtaka si Dylan. "Bakit?"

Hindi ako nagsalita at madilim na tiningnan ang kama. Alam kong marami ng nagalaw
si Dylan sa kama na ito. Nandidiri ako.

Mukha namang natauhan si Dylan. "Yeah. You're right."

"Tell me, Dylan.. nagalaw mo na rin ba si Camille?" Gusto ko lang malaman.

Lumapit sa akin si Dylan. Inilagay niya ang kanyang hintuturo at hinlalaki sa aking
baba para itaas iyon. Nangungusap ang mga mata nito.

Huminga ito ng malalim. "I'm not a saint, Luna."

"Ah." Tanging nasabi ko.

"I'm sorry. Nagmahal ka ng gagong katulad ko." Marahang sabi nito.

Lumambot ang aking ekspresyon. Ipinalupot ko sa kanya ang aking braso. "Napatino ko
naman ang gagong katulad mo."

"You know, when I'm with you, everything seems so fucking light." Ilang pulgada
nalang ang layo ng labi namin. 

I met his eyes. "I love you."

He smiled gently and kissed the back of my hand. "I love you too."

--------

UNEDITED.

UPLOADED: 12-29-14

SK<3

Chapter 22 - CHAPTER 19: I MISS YOU

CHAPTER 19: I MISS YOU

******

LUNA

Kasalukuyan akong nagche-check ng sales report ng lahat ng branch ng aking salons

nang may naamoy akong pamilyar na pabango. Hugo boss.

"Good afternoon, Cinderella. Your servant is here to take you home." Nakangiting
bati ni Dylan.

Tumaas ang isang kilay ko at sumandal sa aking swivel chair. "Oh, really?"

"Sorry po, Ma'am Luna. Ang sabi po kasi niya asawa niyo daw po siya." Paliwanag ng
sekretarya ko na nasa tabi ni Dylan.

"Asawa ko nga siya." Segunda ko habang nakangiti. Nabigla ang babae. "Leave us,
please?"

Umalis ang sekretarya ko. Naglakad palapit sa akin si Dylan at naupo sa ibabaw ng
aking lamesa.

Napamaang ako. "Don't you have any manners?"

Ngumiti ito ng nakakaloko. "Yup. I think my hair got too long. Will you cut it for
me?"

Napansin ko nga. Malapit ng matakpan ng buhok nito ang kanyang mata. Tumayo ako at
lumapit sa kanya. Nasa gitna ako ng hita niya at ipinalupot ko ang aking braso sa
kanyang bewang.

"Sure. In exchange of a kiss."

Tumawa ito ng mahina. "Not a problem."

His dark eyes fell suddenly to my mouth. He bent without thinking and kissed me,
hard. His mouth left mine seconds later, long before I had time to savor the warmth
of it, and he was back to normal.

Lumabas kami at inupo ko siya sa upuan na nasa harap ng salamin. Alam kong
nagtataka ang mga tauhan ko dahil sa nakikita. Kahit minsan kasi ay hindi ko nasabi
sa kanila ang tungkol kay Dylan.

"Alagaan mo ang kagwapuhan ko, ha." He said playfully.

"Teka, nasaan?" Tumingin ako sa sahig. "Natapakan ko na ata 'yung kagwapuhan na

sinasabi mo."

"Ouch. Straight right in to my ego, wife." Natatawang sabi niya.

Hinalikan ko ito ng mabilis sa pisngi bago kuhanin ang gunting sa lalagyanan na

nasa tabi ko. Hinawakan ko ang malambot nitong buhok at ginupit iyon. Halos
kalahating minuto ang itinagal ng session namin. Tinanggal ko ang tela na nakatali
sa leeg nito at pinagpagan ang iilang buhok na napunta sa kanyang leeg.

Tumayo ito at humarap sa akin. "Thanks. Pwede na ulit akong mang-chick— Ow!"

Sinikmuraan ko ito kaya natigil ang sinasabi niya. Hawak nito ang kanyang sikmura.
Sandali lang ay nakabawi na rin ito.

"Chicks chikin mo mukha mo. Gago." Naiinis kong sabi. Humarap ako sa mga tauhan ko
na kanina pa pala nanunuod sa amin. "Kayo na ang bahala sa pagsasara ng Salon."

Mabilis akong lumabas. Naglalakad ako palapit sa kotse namin nang may mga braaong
pumigil sa akin.

"Calm down, Baby. I was just kidding." Mahinahong sabi ni Dylan.

"Bad joke, Dylan Caden Reyes." Seryoso ko itong hinarap at matalim na tiningnan.

"I'm sorry. Alam mo namang hinding-hindi kita ipagpapalit sa ibang babae. Ang
swerte ko na nga kasi sa'yo ako natali, e." Pumungay ang mga mata nito nang bumaba
ang tingin nito sa aking labi. "Forgive this poor, poor man, Luna."

"Hindi ka mambababae, ha? Kapag ginawa mo 'yun, ipapalibing kita ng buhay."

Isinandal niya ako sa may pinto ng kotse. "Eh, kung patayin mo nalang kaya ako ng
halik mo? Sigurado, paglalamayan ako na may ngiti sa labi."

Kinurot ko ang kanyang tadyang. "Ang korni mo."

His lean hand lifted to my face, and his thumb traced under my lower lip with
expert deliberation.

“If this weren’t such a very public place, Misis Reyes.” he said, letting his dark
eyes fall to my mouth. “I’d take your mouth under mine and kiss you until your
knees gave way under you.”

I caught her breath. Those dark eyes were hypnotizing me, and I had to do something
before I threw herself at his feet and begged him to do just that.

“Do haircuts often affect you like this?” I whispered, trying to salvage my pride.
He burst out laughing and dropped his hand.

“Damn you, woman!” He ground out.

I was proud of herself. I’d managed to regain my balance without denting his pride
too much. I made him laugh. I wondered if it was as easy as it seemed.

“For shame, cursing a lady in public, Mister Reyes.” I said pertly. I smiled.

"Smart mouth." He said playfully.

Binuksan nito ang pinto ng passenger seat. Pumasok ako at naglagay ng seatbelt.
Umikot ito sa kabila at pumuwesto sa driver's seat. Pinaandar nito ang kotse at
tumungo na kami sa daan pauwi sa aming bahay.

Inilabas ko ang cellphone ko mula sa aking bag nang tumunog iyon. Kumunot ang ulo
ko nang may ma-recieve akong text mula sa unknown number.

"Who is it?" Tanong ni Dylan.

"Hindi ko alam. Unknown number, e."

"Ano ba ang text niya?"

"I miss you so much. I wish you're here with me." Basa ko sa text.

Tumingin ako kay Dylan. Madilim ang ekspresyon nito. Gagalaw rin ang kanyang panga
tanda na naiinis ito. "Magpalit ka na ng number."

"Hindi pwede. Halos lahat ng kliyente ko ay sa number na ito nagte-text." Dahilan

ko. "Baka na-wrong send lang ito. Teka, re-reply-an ko."

"Don't you dare, Luna."

"Bakit?"

"Kung hindi mo kilala ang numero, huwag mong rereplyan. Kahit sa tawag, huwag mong
sasagutin."

Kumunot ang aking noo. "Paano kung mahalagang tao pala siya?"

"Base sa text niya, hindi siya mahalagang tao. So, stop being curious, Luna."

Huminga ako ng malalim at inilagay muli sa loob ng bag ko ang phone. Hinawakan ko
ang hita nito at pinisil. Naramdaman kong na-tense ito.

"Luna, I'm driving."

"But, you're mad at me." I pouted.

"I'm not mad at you."

"Not at all?" Pangungulit kong sabi.

Binasa nito ng dila ang kanyang ibabang labi. "You really want to know how mad I
am?"

"Yeah?"
"I'll show you later. In our bedroom. On the bed. Naked." He said playfully.

"Hmm. Sneaky."

----

UNEDITED. Sulitin ang happy moments. Hahaha.

UPLOADED:12-30-14

SK<3

Chapter 23 - CHAPTER 20: MELT ON THE FLOOR

CHAPTER 20: MELT ON THE FLOOR

*********

LUNA

"Teka, saan ba tayo pupunta, Camille?" Tanong ko sa kanya.

"Basta. 'Wag ka ng magtanong." Nakangiting sabi ni Camille habang nasa daan ang
mata nito.

Tumingin ako sa paligid. Madilim at halos puro puno ang aming dinadaanan. Parang
hindi rin ito masyadong dinadaanan ng mga kotse dahil wala pa akong nakikitang
nasasalubong namin. Kinakabahan tuloy ako. Hindi ko naman matawagan si Dylan dahil
walang signal ang cellphone ko dito.

"Camille, nililigaw mo ba ako?"

"Napag-utusan lang ako, 'no." Sabi nito na nakapagpakaba sa akin.

"Stop the car, Camille!"

Huminto ang sasakyan at humarap sa akin si Camille. "Right on time. We're here. Get
out now, Luna."

Nagmamadali kong binuksan ang pinto at bumaba. Bago ko pa man masara ang pinto ay
nagsalita pa si Camille.

"You'll thank me later."

Naiinis kong isinara ang pinto. Pagkatapos n'un ay pinaharurot na nito ang sasakyan
paalis. Iginala ko ang paningin ko sa paligid.

Kumunot ang aking noo nang makita ang isang maliwanag na parte ng kagubatan.
Lumapit ako roon at namangha nang makitang ang mga maliliit na kandila na nasa lupa
ang nagbibigay ng liwanag sa daanan.

Hindi ko alam pero parang hinihila nito ako na lakarin ang tinutumbok na daan ng
mga kandila.

"What took you so long?"

Nag-angat ako ng tingin at nakita si Dylan na nakatayo sa likod ng isang lamesa.
Kakaibang saya ang aking nadarama.

"Dylan!" Tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap ito.

"Nagustuhan mo ba ang ginawa ko?" Pinagdikit niya ang aming noo.

So, kasabwat pala niya si Camille. Akala ko pa naman ay nililigaw ako ni Camille
dahil gusto niyang masolo ang Dylan ko.

Napansin kong nakasuot ito ng suit and tie. "Hindi ka ba naiinitan sa suot mo?"

He tilted his head on the other side. "Actually, I felt aroused when your boobs
touch my chest."

Pinalo ko ito sa braso. "You surprised me."

"Glad you appreciated it. Pinaghirapan ko itong ipa-set up." Iginaya niya ako sa
may silya at umupo ako roon. Umupo ito sa silya na nasa harap ko. Ibilabas nito ang
isang punpon ng bulaklak. "Flowers?"

"Thanks." Nakangiti kong sabi.

Nang pumitik ito ay may tumugtog na musika at naglabasang mga lalaki na may hawak
na mga plato. Isa-isa nitong inayos ang pagkain namin.

"Say 'ah'." Sabi ni Dylan habang inuumang sa akin ang isang kutsarang pagkain.

Sinubo ko iyon at pagkatapos ay ginawa rin iyon pabalik sa kanya. Kakaibang saya
ang aking naramdaman ng mga oras na ito. Feeling ko, mamatay na ako sa sobrang
kasiyahan.

"May I have this dance, Baby Luna?"

Hinawakan ko ang kamay nito at tumayo. Inilagay ko ang aking kamay sa kanyang
balikat at ang braso naman nito ay pumalupot sa aking bewang.

"You smell divine." Sabi nito habang inaamoy ang aking balikat.

I sighed softly and looked up at him. I hadn't realized his face was so close. In
the dim light, it seemed darker than ever, harder, and his superiority in age made
him seem a world away from me.

"Why did you do this?" I whispered.

He didn't smile. His dark eyes held mine and he almost stopped dancing. His body
moved slowly against me as the music blared around them.

"Don't you have any idea?" He asked quietly.

My lips parted on a held breath. His hand slid up into the thickness of my hair and
grasped it, holding my face at just the right angle as he bent toward me.

"Because of this." he breathed.

My eyes widened with faint surprise as his hard lips brushed across mine once,
twice, in a lazy exploration that was pure seduction.
The lean fingers in my hair contracted, making me gasp so that my lips parted. He
made a sound deep in his throat and began to move again to the music. His mouth
didn't touch mine, but hovered just above my lips, making my head spin as we
danced.

My eyes met his shyly as I felt his coffee-scented breath on my lips.

"Dylan.." I protest.

"No?" He smiled. It was a different smile from any I'd ever seen on a man's face
before. It threatened and seduced at the same time. He tugged my head back farther
on his shoulder and executed a turn that brought one long, powerful leg in between
both of hers, a contact that made me gasp out loud even as his mouth moved closer
and I breathed him.

I was hardly aware of the music. He did it again, and again, his eyes blazing into
mine, his body an instrument of the most exquisite torture. I caught at his arm
when the contact worked on me so deeply that my knees went weak.

"Are you going to faint on me, Baby Luna?" He whispered, sliding his cheek against
mine so that his breath was warm on my ear. He nibbled the lobe delicately.

I shivered. He laughed softly and stopped as the music ended. I couldn't look at
him as he escorted me back to the table; I was overwhelmed by the sensations I'd
felt. Sensuality was new to me. So was desire, but surely that was what I'd felt
shivering through my body at the veiled threat in his words.

"Tell me you don't want my mouth, Luna." He murmured, letting his gaze fall to my
parted lips.

"If you don't stop that, I'm going to melt on the floor," I said in a husky
whisper. "Shame on you."

"Hmm. Before you melt in to the floor because of me, I want to do something that
will surely leave you breathless."

Bago pa man ako makapagsalita ay lumuhod na ito sa aking harap. Gulat na gulat ako
sa kanyang ginawa. May dinukot ito sa bulsa ng suit niya at napasinghap ako nang
makita ang pulang kahon ang inilabas nito.

Binuksan ni Dylan ang kahon. Napatakip ako sa aking bibig. Nag-init ang sulok ng
aking mata.

"Wil-"

"Yes!" Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili at niyakap ko ito sa leeg.

Napaupo siya sa lupa habang yakap ang bewang ko. Kinuha ko na mismo sa kahon na
hawak nito ang singsing at isinuot iyon sa palasingsingan ko.

"Wait, wait. Hindi mo na ako pinatap-"

His breath caught as my mouth opened on his, forcing his lips apart with its expert
pressure. My eyes closed and I slid my arms under his and around him. He was
powerfully built. I could feel the muscles rippling as he held me, feel the
strength of him. I floated between heaven and earth, and my body began to tauten
until it was almost painful with a tension I'd never experienced before.

As if he sensed it, his hand slid to the base of my spine and jerked, dragging my
hips against his so that I felt the blatant reality of a man's physical arousal.

I gasped against his mouth. He lifted his head. His eyes were darker than ever,
narrow, intense.

"Patapusin mo naman ako. Walang bastusan." Nakangiting sabi nito.

"Ah, okay." Kimi kong sagot.

Naiiling itong nagbuntong hininga. "Will you marry me?"

"Isn't it obvious?" I said while raising my finger with a ring.

"Nope." He smiled sweetly.

"Not my problem."

*******

UNEDITED. HAPPY NEW YEAR, Sweeties. :)

UPLOADED:12-31-14

SK<3

Chapter 24 - CHAPTER 21: A GOOD BYE

CHAPTER 21: A GOOD BYE

******

S/K: Nabasa niyo na ang warning ko. This is a general fiction story. PG-18.

LUNA

Nasa loob ng sasakyan ni Dylan at papauwi na sa bahay namin. Hindi maalis ang ngiti
sa aking labi habang nakatingin sa aking asawa. Parang nakalutang pa rin ako dahil
sa nangyari.

"Why are you smiling like a lunatic?" He said sweetly.

"I'm not smiling." I said, biting my lowerlip.

"Yes, you are." Iiling-iling nitong sabi habang pasulyap-sulyap ito sa akin.

Hinawakan ko ang kamay nito. "Dylan, thank you."

Kumunot ang noo nito. "Why are you thanking me?"

"For loving me back." I said softly.

Naramdaman ko ang pagpisil nito sa aking kamay, napabuntong-hininga ako nang laruin
ng mga daliri nito ang engagement ring na naroon.
"No, thank you." He corrected. "For loving me and not giving up on me even if I
hurt you too much. Thank you for still loving the beast me."

Inilagay ko ang kanyang palad sa aking pisngi. "Because I know, you're just using
the beast Dylan as your trojan horse."

"Trojan horse?"

"Yeah. Deep inside, you're soft, gentle and lovable. Kailangan mo lang ng oras para
ilabas 'yon." I smiled.

He chuckled. "Gentle, huh? We'll see."

"Are we still talking about your attitude?" I snapped.

Bumaba ang kamay nito sa aking hita at humaplos roon. "My attitude in what? In bed?
I think you're having a mistake there."

"You green minded monster! We're having a serious conversation here. You ruined it.
Fuck you." I groaned.

"Oh, I can see you're mad." I held my breath when his hand squeezed my thighs.

Humalukipkip ako at isinarado ang mga hita ko kay naipit ang kamay nito. Itinikom
ko ang aking bibig at tumingin sa labas.

"Ouch."

"What?" Matalim ko itong tiningnan.

"You closed your knees." He pouted.

"Because you're annoying."

"Want me to annoy you more?" He smiled devilishly. Tumaas baba ang kanyang kilay.

Nakagat ko ang akong ibabang labi. "Challenge accepted."

Mabilis nitong ipinarada ang sasakyan sa harap ng bahay namin. Sabay kaming bumaba
at magkahawak-kamay kaming pumasok sa loob ng bahay.

I moaned against his mouth, clinging to his powerful body, feeling his arousal with
a fierce pride in my own womanhood.

Dylan picked me up then, carried me into the bedroom, and laid me gently on the
thick quilted bedspread.

He stood over me for a long moment, looking down at me. And for the first time, I
looked at him properly, too. He was tan all over—the kind of tan that doesn't come
from the sun. Thick hair curled over his broad, muscular chest and down over his
flat stomach to his thighs. He was everything a man should be, I thought, finding
the courage to look at him intimately and not flinch as his body reacted violently
and blatantly to my fixed stare.

He did some staring of his own, letting his eyes slide from my peaked, full
breasts, down over my narrow waist and rounded hips to my long, slender legs.
Tonight, Dylan was going to make me glad that I was a woman.

He slid down beside me on the bed, arching over me with smiling intent.
"The lights." I whispered, glancing at the table lamps.

"We made love with them on the first time." He reminded me. He slid his lean, dark
hand down my body. I gasped and caught his hand, but he shook his head.

"You gave yourself to me." He told me.

"Yes, but...oh!" I arched, shivering, as he touched me and found the key to my

fulfillment.

"That's right." He whispered, his eyes heated with pleasure as he watched me

respond to his touch.

I cried out and the spasms lifted me helplessly while he watched, his eyes
glittering with pride and excitement, until I lay exhausted and trembling, my eyes
finding his and widening with shock.

His mouth eased over my breasts and he began to kiss me lazily, waiting until I was
relaxed again and responding to the touch of his warm mouth on my skin. I began to
tense. My nipples budded under his tongue. I moaned jerkily.

He took his sweet time, drawing it out, teasing my body and my mouth with lazy
movements that eventually had me racked with frustrated desire. I sobbed, writhing
under his tormenting hands, whispering things I knew I was going to be ashamed of,
but helpless to stop them under my lips. He laughed while he roused me, glorying in
my headlong response, and my feverish pleading.

When he had me mindless and in anguish, he moved over me and inside me in one long,
slow, downward drive, and I convulsed instantly.

He drove for his own fulfillment, confident that I was already past mine before he
even began. It took him a long time, all the same, and I went with him every step
of the way, my own satisfaction wrung out of me time and time again before the one,
final thrust that sent him arching above me in a convulsion that tore an agonized
groan from his throat.

He collapsed on me, shivering in the aftermath, too shaken to move, almost too
shaken to breathe.

"You tortured me." I murmured. Lumayo ito sa akin at ibinagsak ang sarili sa aking
tabi.

He wrapped me closer. "I lost control."

Magkayakap kaming nakatulog dahil sa pagod. Naalimpungatan ako dahil sa pagtunog ng

aking cellphone. Inaantok ko iyong inabot at hindi na nag-abalang tingnan kung sino
ang caller.

"Hello?" Paos kong sabi.

"Luna? It's me Skyler."

Parang nagising ako nang banggitin nito ang pangalang skyler. Tiningnan ko si Dylan
na nakahiga sa aking tiyan at mahimbing natutulog habang natatakpan ng kumot ang
ibabang parte ng aming katawan.

"S-Sky? Anong kailangan mo?" Bulong ko.

Ilang segundo itong hindi nagsalita. Narining kong nagbuntong hininga ito. "Are
you.. happy?"

"Yes. I am incredibly and undeniably happy, Sky. Dylan learned to love me back."
Sabi ko habang hinahaplos ang malambot na buhok ni Dylan.

"I'm glad. I won't bother you anymore. Luna, if he'll hurt you, please come to me."

"He will never hurt me again, Sky." Huminga ako ng malalim. "Makakahanap ka rin ng
para sa iyo, Skyler."

"But I will never love her the way I loved you, Luna." Nahalata ko ang sakit sa
boses ni Sky. "Good bye, Luna."

"G-Good bye, Sky." Ako na mismo ang pumutol ng tawag. Siya pala yung unknown number
na nagtetext sa akin ng 'I miss you'. I hope Skyler will get over me. He needs to
find his own happiness and accept the fact that I am not for him.

Ibinaba ko ang cellphone sa may lamesa. Itinaas ko ang kumot hanggang sa aking
dibdib. Kumilos si Dylan. Nag-iba ito ng pwesto, gumapang ito paakyat at ibinaon
ang mukha sa aking leeg. Nakiliti ako dahil sa tumutubong balbas sa panga nito.

"Luna, ang likot mo." He moaned.

Kinagat ko ang aking ibabang labi. "Sorry."

"Sleep now."

At dahil sa sinabi niya ay unti-unti kong naramdaman ang amtok at sumiksik sa

matipunong katawan nito. Pumalupot na rin ang kanyang braso sa aking bewang.

Sana maging maayos na ang lahat.

**

UNEDITED.

LAST NA TO. AYOKO NG GUMAWA NG SOBRANG DETAILED NA BS. HAHAHAHAHAA.

Nagdugo ang ilong ko sa english na Bed scene. Gusto ko yung english version para
medyo wholesome ng kaunti. Medyo awkward sa akin kung tagalog.

Malapit na. *evil laugh*

UPLOADED:1-3-15

SK<3

Chapter 25 - CHAPTER 22: NASAAN ANG HUSTISYA

CHAPTER 22: NASAAN ANG HUSTISYA

******
LUNA

"Napagod ka na? Hmm?" Sabi ko habang pinupunasan ang pawis na lumitaw sa noo ng
aking asawa.

"Ako? Hindi ah. Batak kaya ang katawan ko." Natatawa nitong pinakita ang
maskuladong braso sa akin.

General cleaning ng bahay namin ngayon. Ayoko na kasing umabala pa ng katulong para
lang malinis ang bahay. Ayoko na may inuutusang maglinis ng kalat na ako naman ang
gumawa.

"Ikaw yata ang pagod na. Pawis na pawis ka na, o." Kinuha nito ang bimpo sa aking
kamay at pinunasan ang pawis sa aking leeg at noo. "Ang asim mo na tuloy."

Binato ko ito ng basahan na hawak ko. "Baliw ka talaga."

"Baliw na baliw sayo." Nakangiting sabi nito habang tumataas baba ang kanyang
kilay.

Nag-init ang dalawang pisngi ko. "Anyway, hanggang ngayon hindi ko pa rin
maintindihan kung paano mo nasukat ang vital statistics ko na hindi ko nalalaman."

Pinalupot nito ang mga braso sa akin. "Adik nga kasi ako sa'yo."

"Talaga?"

Bumaba ang mga mata nito sa aking labi. "Oo."

Bumaba ang mukha nito kaya nagpeke ako ng aching. Napalayo ito sa akin at pinunasan
ang mukha. "Isang halik lang para ma-energize ako."

"Ang alikabok pa rin ng bahay natin kaya maglinis na tayo." Tinalukuran ko ito.
Napapitlag ako nang hinampas nito ang pigi ng aking pang-upo. Matalim ang tingin ko
sa kanya nang humarap ako. "You.."

Nagkibit-balikat ito. "Kasalanan ng pwet mo, inaakit ako."

Malapit nang magtanghalian nang matapos kaming dalawa sa paglilinis.

"Maliligo na ako." Paalam nito at tinanggal ang pangtaas na damit saka inilagay sa
basket na dala ko.

Kinagat ko ang aking ibabang labi nang makita ang makisig na latawan nito. "Sabay
tayo?"

Ngumisi ito.

"Is that a 'yes'?" I said.

"It's a 'no'. Sorry, Baby Luna." Sabi nito habang pumapasok sa loob ng cr.

"Who are you and where's the real Dylan?" Sabi ko. Tumawa ito ng mahina at isinara
na ang pinto ng cr, leaving me dumbfounded. Baka wala siya sa mood.

Habang naliligo ito ay nagluto naman ako ng tanghalian namin dalawa. May washing
machine naman kaya iniwan ko na muna ang labahin ko roon.

I rolled my eyes when someone groped my boobs from behind. Napatigil ako sa
paghahalo ng kardareta. "Dylan, are you a breast man?"

"Hmm? Yup, I guess. I like them." He said while feeling the weight of my breast on
his hands.

Tinanggal ko ang kamay nito sa aking dibdib at humarap sa kanya. Nakasuot ito ng
gray na v-neck t shirt at itim na boxer short.

"Quit it, D."

Tumaas ang isang kilay nito. "Pinagdadamutan mo ba ako?"

Natawa ako ng mahina. "'Wag ka ngang lumapit masyado. Nakakahiya ang amoy ko sa
amoy mo. Bantayan mo nalang 'yung niluluto ko habang naliligo ako, ha."

"Okay." He sighed.

"Huwag mo akong sisilipan. Sasamain ka sakin."

"Nakita ko na 'yan. Hayaan mo, next time na makita ko ulit 'yan, kukunan ko na ng
litrato. Para naman kapag pinagdamutan mo ulit ak— Aray!" Hindi na nito natapos ang
sinasabi dahil kinurot ko na ang nipple nito.

Pagkatapos ay mabilis akong naglakad papunta sa banyo para maligo. Pagkatapos kong
magbihis ay kumain na kami ni Dylan. Magkaharao ang aming pwesto na nahuhuli ko ang
madalas na pagsulyap nito sa akin.

Humigpit ang hawak ko sa aking kutsara nang maramdamang humahaplos sa aking binti
ang paa ni Dylan.

"Dylan.." Saway ko.

"What? I'm not doing anything." Inosenteng sagot nito at tumuloy ulit sa pagkain.

Sinipa ko ang paa nito para tumigil. "Dylan."

"Pinagdamutan mo na nga ako ng dibdib mo tapos ipinagdadamot mo pati ang paghimas

ko sa hita mo? Nasaan ang hustisya?" Naiiling nitong sabi.

"Kapag ako, nainis mo. Itatali na kita." Banta ko.

"Saan? Sa kama?"

"Napaka-playful mo."

"Sa'yo lang." Simpleng sabi nito.

"Manahimik ka na nga. Ang kulit mo."

"Halikan mo ko."

"Grr."

Tumawa ito ng mahina at nag-umpisa ulit kaming kumain. Napakasaya ko dahil nag-iba
na nga talaga si Dylan. Bumalik na siya sa dati niyang ugali na minahal ko ng todo.

Kasalukuyang nakahiga si Dylan sa harap ng telebisyon at nanunuod ng isang movie.

Tumabi ako sa kanya at nahiga. Umunan ako sa kanyang braso at tahimik na pinanuod
ang movie. Pumalupot sa aking bewang ang isang braso nito at nakapatong ang kanyang
ulo sa armrest ng upuan.

"Lamig naman." Reklamo nito at walang paalam na pinasok ang kamay sa loob ng aking
blouse at sinakop ang isa kong dibdib.

Napasinghap ako. "Dylan!"

"Wala ka ng kawala." Tumawa ito na parang isang demonyo habang mahigpit na

nakapalupot ang braso at hita niya sa akin.

Sumuko na ako at hinayaan nalang ang kamay niya roon. Natigilan kami pareho nang
tumunog ang telepono sa aming tabi.

Bumangon ako kaya nawala ang kamay nito sa aking dibdib. Tumayo ako sa tabi sng
telepono at sinagot iyon.

"Hello?"

"Luna!" Kumunot ang aking noo. "It's me! Trey!"

"Oh, Trey.." Napaupo si Dylan at tumingin sa akin. Tumaas ang isang kilay nito.

"Luna, we need your help. Please." Nakaramdam ako ng kaba dahil sa sinabi ni Trey.

*******

UNEDITED. Pasensya na sa medyo mahalay na update. :)

UPLOADED: 1-4-14

SK<3

Chapter 26 - CHAPTER 23: PAINFUL TO BE WITH ME

CHAPTER 23: PAINFUL TO BE WITH ME

********

LUNA

"W-What? Skyler is sick?" Hinda ako makapaniwala sa aking narinig.

"Damn, yes! Nagkaroon siya ng appendicitis. Sumabog na iyon at nilalason na ang

katawan niya. Pero ayaw niyang magpa-opera hangga't wala ka dito."

"Luna!" Rinig ko ang boses ni Skyler, base sa kanyang boses ay parang namamalipit
ito sa sakit.

"T-Teka, Trey, hindi ako pwedeng magpunt—"

"Please, Luna, save my friend. He needs you."

Need me?

Nanghihina akong napaupo sa tabi ni Dylan. Nasa tainga ko pa rin ang telepono. Alam
kong nagtataka na rin si Dylan sa nangyayari. Kung pupuntahan ko si Skyler,
paniguradong magagalit si Dylan. Para namang naglalaro talaga ang tadhana, lumitaw
sa screen ng telebisyon ang mukha ni Skyler na namamalipit sa sakit.

"Tumangging magpa-opera ang isang soccer player ng Haribon na si Skyler Madrigal

hangga't hindi dumadating ang kanyang girlfriend. Sumabog ang appendix ng manlalaro
at patuloy na ipinagagamot sa ospital sa California." Balita ng Reporter.

"Trey, I'm going. Sabihin mo kay Skyler na parating na ako. Kaya pumayag na siyang
magpaopera." Mabilis kong sabi.

"Okay. Thank you, Luna." Ibinaba ko na ang telepono at tumakbo paakyat sa kwarto.

"Where do you think you're going?" Napatigil ako sa paglalagay ng damit sa maliit
na bag na dadalhin ko. Seryoso ang mukha nito. Nag-aalab rin ang kanyang mata.

"Dylan, kailangan kong pumunta sa California. Ayaw magpaopera ni Skyler hangga't

wala ako doon."

Mabilis nitong hinawakan ang aking braso. "Let him die then. You're not leaving me.
You're not leaving this fucking house!"

"You can't stop me. I'm sorry." Marahan kong sabi.

"Putangna! Hindi ka pupunta sa kanya. Hindi ka aalis! Mas mahalaga pa ba siya kaysa
sa akin na asawa mo!?" Sigaw nito.

"Babalik rin ako, Dylan. Sandali lang ako 'dun." Pilit kong tinatanggal ang kamay
nito.

Maraming bagay na isinakripisyo sa akin si Skyler noon. Nasa tabi ko siya palagi
kapag kailangan ko ng tulong niya. Hindi niya ako iiwan. He's my best friend. At
ngayon, siya naman ang nangangailangan sa akin. Sino ako para tumanggi sa isang
taong naging bahagi ng buhay ko? At sana maintindihan ni Dylan iyon.

Itinigil ko ang pag-e-empake at hinarap ito. "Dylan, babalik rin ako kaagad. Kung
gusto mo, sumama ka nalang sa akin."

Nasaktan ako nang makita ang sakit sa kanyang mata. "Ayoko. Marami akong
commitments na maiiwan dito sa Pilipinas. At wala akong tiwala sa lalaki na yon."

"Dylan, please." Alam kong nasasaktan kami pareho pero dapat magtiwala siya na
babalik ako. Niyakap niya ako ng mahigpit.

"Luna, don't leave me." I felt his breath on my ears. I can hear his sobs and it
silently breaking my heart.

"Kailangan, Dylan, you know how much I love you. Just please, I beg you, trust me.
I'm going to come back."

Tinulak niya ako palayo. Napaupo ako sa ibabaw ng kama. Nanindig ang aking balahibo
dahil sa nakitang galit sa kanyang mga mata. "Okay, leave then. Mukhang hindi na
nga kita mapipigil. Kaya sige, pumunta ka sa kanya kung siya ang makakapagpasaya
sa'yo. Pero ito ang tandaan mo, Luna, sa oras na umalis ka, magbabago na ang
lahat."

Napapakislot nalang ako sa bawat matatalim na salita na lumalabas sa kanyang bibig.

Nasaktan man ako ay inintindi ko siya. He's just mad. Tumayo ako at hinawakan ang
kamay niya ngunit mabilis niya iyon iniwas. Nag-init ang sulok ng aking mata.
"Dylan.."

"Leave now! I won't stop you."

"Please, clear your mind, Dylan. Hindi ko siya pinipili. Kailangan lang niya ako."

"Kailangan rin kita dito."

"Mahal kita, Dylan. Kaya sana, magtiwala ka na babalik ako. Kaibigan ko lang si
Skyler. Hindi ako magtatagal roon, pangako."

"Leave." Malamig nitong saad.

Kinagat ko ang aking labi para maiwasan ang panginginig niyon. Nasasaktan ako para
sa aming dalawa. Tiningnan ko ang aking traveling bag at muling tiningnan si Dylan.
Nakayukom ang kanyang kamao na parang may pinipigilan.

"I-I'm sorry, D." Sabi ko sa pagitan ng mga hikbi. Tinalikuran ko siya para kunin
ang traveling bag ko.

Binitbit ko sa aking balikat ang traveling bag. Humarap ako sa kanya at tinitigan
siya kahit na nanlalabo ang aking paningin dahil sa luha.

"Dylan, you have to understand. I love you more than anyone else. Sana gan'un din
ang pagmamahal mo sa akin. At kung talagang mahal mo ako, magtitiwala ka sa akin."
Naglakad ako palabas sa kwarto. Mabibigat ang aking paa sa bawat hakbang na
ginagawa ko.

May parte talaga sa buhay na kailangan kong mamili. Kung totoo ang pagmamahal sa
akin ni Dylan, maiintindihan niya ako. Pagkakatiwalaan niya ako. Bago ko maisara
ang pinto ng bahay ay narinig kong ang mga nabasag na gamit mula sa kwarto. Tumakbo
ako at sumakay sa taxi na aking tinawag para maghatid sa akin sa airport.

Mabuti nalang at nakaabot pa ako sa flight na papuntang California. Mabuti na

lamang ay may na-book pa akong flight dahil hindi namn peak season ngayon. Binigay
ko sa isang personnel ang aking passport at sumakay sa eroplano.

Hindi ko alam kung gaano na katagal ang biyahe. Nakatulala lang kasi ako habang
nakasakay sa eroplano. Iniisip ko si Dylan. Kung ano ba ang ginagawa niya, kung
okay lang ba siya o kung sino ang kasama niya.

Napapikit ako dahil nakaramdam ako ng hilo. Sana maintindihan ni Dylan ang
nangyayari. Sana hindi niya gawin ang sinabi niya kanina. Kasi, kung ganoon nga
mangyayari, hindi ko na alam ang mararamdaman ko.

Lumapag ang eroplano sa airport ng California. Bumaba ako at nagsuot ng jacket

dahil sa ginaw. Ang sabi ni Trey ay may susundo raw sa akin sa airport. Agad ko
namang nakita ang babaeg may hawak na papel na may nakasulat na pangalan ko.
Nilapitan ko iyon.

"Miss Veronica Luna Garcia?" Tanong sa akin ng babae.

"No. It's Misis Veronica Luna Reyes. I'm married." Nakitaan ko ng pagkabigla ang
babae. Tumikhim ako. "Where's Skyler?"

"Sumakay na po kayo para makapunta na tayo sa ospital." Tumango ako at sumakay na

sa sasakyan.
Agad kaming nakapunta sa ospital. Nagmamadali akong pumunta sa loob at tinanong ang
room number ni Skyler. Nakalabas na raw kasi ito ng operating room at nagpapahinga
sa isang private room.

"Luna!" Agad na tumakbo si Trey papaunta sa akin at niyakap ako.

"Si Skyler?"

"Nagpapagaling na siya. Pumayag na siyang magpa-opera n'ung nalamang papunta ka na

dito."

Sa mga oras na iyon ko lang naramdaman ang panlalambot at hilo dahil sa haba ng
biyahe. "I want to see him."

"Okay."

Pumasok ako sa loob ng kwarto ni Skyler. Hindi na sumunod pa sa akin si Trey dahil
bibigyan daw niya kami ng moment ni Sky.

Lumapit ako sa tabi ng higaan nito. "Sky.."

Unti-unti nitong dinilat ang mga mata. Nanlaki iyon nang makita ako. Parang may
naalis na bara sa aking lalamunan. Nakahinga ako ng maluwag.

"Luna, I'm glad you're here." Nanghihinang sabi nito.

"Hey there." Hinawakan ko ang kanyang kamay at bahagyang pinisil. Iniwasan ko ang
IV na nakatusok sa kanyang kamay para hindi siya masaktan. "Tinakot mo ko."

Matamlay itong ngumiti. "I just want to see you before I die."

"Don't say that."

Kumunot ang noo nito. Dinilaan nito ang ibabang labi bago magsalita. "Where's your
husband?"

Malungkot ko siyang nginitian. May mga luhang tumakas sa aking mata. Alam kong
napansin niya ang sakit at pagod sa aking mata.

Inangat nito ang kanyang kamay at pinunasan ang aking luha. "Why did you choose
me?"

"Because I'm so worried about you. Because you were beside me when I needed you—"

"So, you're just returning the favor." Nanginig ang kanyang boses. "Did you got
into a fight? Did he hurt you?"

Napayuko ako at pinigilang lumuha. "He's so upset. I have to go back to him as soon
as possible."

"You really do love him so much. I'm sorry, Luna. I just can't let you go. Pero
bakit ganoon? Gusto ko nasa tabi kita, pero tuwing nasa tabi naman kita lagi ka
nalang umiiyak. Is it really painful to be with me?"

****

UNEDITED. Pasensya na ang tagal ng UD. Nawala ako sa mood dahil sa nabasa kong
Manga. Ugh! I hate tragic endings (Death, accidents, Sickness). It's too painful to
bear.

UPLOADED:1-10-15

SK<3

Chapter 27 - CHAPTER 24: CONSEQUENCES OF YOUR CHOICE

CHAPTER 24: CONSEQUENCES OF YOUR CHOICE

******

LUNA

"Kumain ka na, Sky. Para lumakas ka na." Inilagay ko ang tray ng pagkain sa lamesa
na nasa gilid ng kama ni Sky.

Nagpasalamat ito bago kunin ang tray. "Natawagan mo na ba si Dylan?"

"Hindi niya sinasagot ang telepono sa bahay at patay rin ang cellphone niya."
Malungkot kong sabi. Umupo ako sa upuan katabi rin ng kama nito. Pinagmasdan ko
siya habang iainusubo ang inihanda kong lunch sa kanya.

Nagkalinawan na kami ni Sky. Hinding-hindi ko na kaya pang-iwan si Dylan. Mahal na

mahal ko siya.

Dalawang linggo na ako dito sa California. Nagkaroon ng bagyo dito sa Caifornia

kaya nakansea ang halos lahat ng flights. Ngayon palang humuhupa ang delubyo kaya
ngayon ko lang din naasikaso ang pagpapa-book ko ng flight pabalik sa Pinas. Hindi
ko na kayang magtagal pa dito na hindi nakikita si Dylan. Habang nagtatagal ako
dito, mas bumibigat ang nararamdaman ko.

Nagising ako sa malalim na pag-iisip nang hawakan ni Skyler ang aking kamay.
Bahagya niyang pinisil ang akong kamay.

"This will be the last time. I won't bother you anymore. I'll let you go. Baka
hindi ka talaga para sa akin. Masakit pero, wala naman akong magagawa." Nangungusap
ang mga mata ni Skyler.

I kissed the back of his palm. "I'm sorry for not loving you back, Sky. But you're
so special to me."

"I know." Ngumiti ito ng tipid. "Nabawi ko na naman ang lakas ko kaya umuwi ka na.
Magpahinga ka. Alam kong sobra na ang pagod mo sa kakaalaga sa akin."

"Sky, I'm sorry."

"Why are you apologizing? I understand, Luna. Hindi natin pwedeng ipilit lahat ng
bagay. We all have this crazy things that we can and can't do. You don't love me
and you never did." Napansin ko ang pamumula ng mga mata ni Skyler. Nag-iwas ito ng
tingin. "Go back now. Go back to your husband, Luna."

Niyakap ko siya ng mahigpit. Iningatan kong masakatan ang kanyang opera. Gumanti
ito ng yakap. Naramdaman ko ang panginginig ng kanyang kamay.

"Sky, thank you. Someday, someone will take your pain away and treat you like
you're her whole world."
Umuwi ako sa tinutuluyan kong hotel at nag-empake ng gamit. Bukas kasi ng tanghali
ang flight ko pauwi sa Pilipinas. Umupo ako sa aking kama at muling tinawagan ang
cellphone nito. Sa mga oras na ito, alam kong nasa bahay na si Dylan.

Ilang beses lang ito nag-ring at may sumagot na. "Hello, Luna?"

"C-Camille?"

"Ah, shit. Teka, Dylan!" Narinig kong sabi ni Camille. "Ay, hello, Luna. Naku, ang
asawa mo. Lasing na lasing. Nasaan ka ba?"

"N-Nasa California ako. Pinuntahan ko si Sky—"

"Kaya naman pala, e. Umuwi ka na. Ilang beses na ako nagpupunta ng presinto dahil
laging nasasangkot sa gulo ang asawa mo."

Huminga ako ng malalim para pakalmahin anh sarili ko. Bakit niya kasama si Camille?
"Nagpa-book na ako ng flight pauwi bukas."

"Luna.." Narinig ko ang boses ni Dylan sa kabilang linya.

"Oh fuck! Eew!" Rinig kong tili ni Camille.

"Camille, anong nangyayari sa kanya?" Nagpapanic kong sabi.

"Sinukahan niya ako. Eew! Umuwi ka na, please! Kahit si Papa, naiinis na kay Dylan
dahil lagi siyang late sa mga meetings."

"Oo, bukas na ang flight ko. Camille, please don—"

"No way. I won't have sex with this hideous man of yours. That's too cliche.
Tinutulungan ko lang ang gagong 'to, na baliw na baliw sa'yo, na ayusin ang buhay
niya." Putol nito sa sasabihin ko.

Gumaan ang pakiramdam ko nang sabihin iyon ni Camille. "I trust you, Cammy. Thank
you. Magpapaliwanag ako kapag nakauwi na ako."

"You better be."

Pinutol ko na ang tawag at nagsimula ng mag-empake ng mga gamit ko. Sinigurado kong
wala akong nakalimutan. Kinabukasan ay nagpunta na ako na ako ng maaga sa airport.
Ayokong ma-late sa biyahe ko. Gustong-gusto ko ng makita si Dylan.

Hindi ako mapakali sa aking kinauupuan dahil sa sobrang excited na ako na lumapag
ang eroplanong ito sa lupa ng Pilipinas.

Gabi na nang makalapag ang eroplano at agad akong tumawag ng taxi para makapunta sa
bahay namin ni Dylan. Agad ko siyang binayaran nang tumapat na kami sa gate ng
aming bahay.

Inikot ko ang susi na nakasuksok sa doorknob at agad iyong nagbukas. Dahan-dahan

akong pumasok sa loob.

"Dylan?" Tawag ko sa kanya.

"Bumalik ka na pala." Napatingin ako sa may pinto ng kusina. Nakasandal ito sa

hamba ng pinto habang may hawak na isang bote ng beer.

Hindi na ako nagdalawang-isip na tumakbo sa kanya at yakapin ito ng mahigpit.

Marahas nitong tinanggal ang mga kamay ko. "Wala kang karapatang yakapin ako
pagkatapos mong magpunta sa lalaki mo."

Napalunok ako sa nakitang galit sa kanyang mga mata. "Dylan, hindi mo pa rin ba
naintindihan na ginawa ko lang iyon ay dahil nag-aalala ako kay Skyler."

"Who needs an explanation from a slut like you?"

Nasaktan ako sa ginamit niyang salita. Paninindigan niya talaga ang pagbalik ko
mula sa umpisa? "Dylan, please, don't say that."

Binitawan niya ako at marahas na itinulak. Kamuntikan na akong mapaupo kung hindi
lang nakahawak sa cabinet. Malamig ang kanyang ekspresyon. Wala akong nababasa sa
kanyang mga mata. Nag-init ang sulok ng aking mata.

"Dylan, 'wag naman ganito."

"This is the consequence of your choice, Luna."

Bumilis ang aking paghinga hanggang sa nanikip ang aking dibdib. Napaluhod ako sa
sahig dahil hindi ako makahinga ng maluwag. Hanggang sa umikot na ang aking
paningin at dilim nalang ang aking nakita.

Umungol ako nang tumama ang liwanag sa aking mata. Unti-unti akong dumilat at ang
puting kisame ang aking nakita. Nakaramdam agad ako ng hilo kaya hindi na muna ako
bumangon.

Lumingon ako sa paligid at nakita na nakadukdok si Dylan sa gilid ng aking kama.

Hinaplos ko ang buhok nito. "Dylan."

Napapitlag ito at iniangat ang ulo. Nabigla siya nang makitang gising na ako at
hinawakan ng mahigpit ang aking kamay.

"Thanks God, you're alright." Napangiti ako nang halikan nito ang likod ng aking
palad.

"What happened?"

"Sinumpong ka ng hika. I thought I'm going to lose you."

Inayos ko ang buhok na tumabing sa kanyang mata. Nahalata ko ang eyebags sa ilalim
ng mga mata nito. "I'm not going anywhere anymore, Dylan."

"Damn it, woman, you scared the fucking hell out of me." He snapped. May kinuha
siya sa gilid ng headboard ko at nagsalita roon. "My wife is awake. Call a doctor
immediately."

Ilang sandali lang ay may kumatok na sa pinto ng aking kwarto at pinagbuksan iyon
ni Dylan.

"Good morning, Misis Reyes." Bati sa akin ng doctor.

Nginitian ko lang ito. Umupo si Dylan sa upuan na nasa tabi ko. Tiningnan namin ang
doctor habang binabasa nito ang results na health ko.

In-adjust nito ang salamin at tumingin sa amin. "The results are fine. Masyado ka
lang napagod kaya ka sinumpong ng hika. Pahinga lang ang iyong kailangan."
Nakahinga kami ng maluwag ni Dylan.

"Pero, hindi pa doon nagtatapos ang nakuha naming resulta sa iyo, Misis Reyes."
Napalunok ako sa sinabi ng doctor. "Nakakaramdam ka ba ng pagkahilo at pagsusuka?"

Inisip ko ang mga nakalagpas na araw kung ano ang nangyari sa akin. "Ahm, nahihilo
po ako madalas pero hindi pa po ako nagsusuka."

"Okay." Ipinamulsa ng doctor ang kanyang kamay sa bulsa ng lab coat nito.

"Ano po ang ibig sabihin niyon?" Sabat ni Dylan. Nakakunot ang noo nito.

"Congratulations, Mister Reyes. Your wife is pregnant. You should consult your
gyncologist, Misis, for further observations." Nakangiting sabi ng doctor.

Napasinghap ako at awtomatikong napunta ang aking kamay sa aking tiyan. May
kakaibang sigla akong naramdaman nang malamang nasa sinapupunan ko na ang anak
namin ni Dylan.

Umalis na ang doktor pagkatapos niyang sabihin iyon. Nais daw niyang bigyan kami ng
privacy. Napatingin ako kay Dylan dahil nais kong makita ang reaksyon nito. Nalusaw
ang magandang ngiti sa akin nang makita ang galit at pagkamuhi sa kanyang mga mata.

"D.." Bulong ko.

Tumayo ito at isinuklay ang kamay sa kanyang buhok. "Is it mine?"

"Huh?" Nagulat ako sa sinabi nito. "Of course it is yours."

Hindi ito umimik. Parang nagkaroon ng linaw sa akin ang mga binigkas nitong salita.
"Dylan, ganyan ba kababa ang tingin mo sa akin? I can't believe you."

"Ang sabi mo, sandali ka lang doon. Pero inabot ka ng dalawang linggo bago umuwi.
Kaya paano ko makasisigurado na akin 'yan."

"Tuamwag tayo ng Gynecologist at papatunayan ko sa'yo na hindi ako kasing rumi ng

nasa isip mo, Dylan." Huminga ako ng malalim para kalmahin ang sarili. "Hindi ko
akalaing kaya mo akong akusahan ng ganyan samantalang pinaramdam ko sa'yo kung
gaano kita kamahal."

******

UNEDITED.

UPLOADED:1-11-15

SK<3

Chapter 28 - CHAPTER 25: WATERWORKS

CHAPTER 25: WATERWORKS

*******

LUNA

"Huh? Buntis ka na?! Omygosh! Tita na ako." Masayang sabi ni Camille.

Ngumiti ako ng mahigpit at hinigop ang kape na binili namin sa Starbucks. "Buti ka
pa masaya na buntis na ako. Samantalang 'yung asawa ko.."

"Ano na namang katarantaduhan ang ginawa ni Dylan?"

"Ang akala kasi niya si Skyler ang ama ng anak ko." Tinakpan ko ng kamay ang aking
bibig para makulong ang hikbi. Binigyan niya ako ng tissue at ipinunas ko iyon sa
aking pisngi at mata. "Hindi siya naniniwala na walang nangyari sa amin ni Skyler.
Paano naisip ng asawa ko na pinagtaksilan ko siya?"

Hinawakan ni Camille ang kamay ko na nasa ibabaw ng lamesa. "Let him cool down.
Matatauhan din iyon. Makitid na ang pag-iisip ni Dylan simula nung nasaktan ko
siya. Ang gusto niya ay kontrolado na niya ang lahat."

"Natatakot lang kasi ako na baka bumalik na naman siya sa pananakit sa akin."

"If he does that, ipapatikim ko sa kanya ang lasa ng utot ni hudas."

Natawa ako sa sinabi ni Camille. "May lasa ba 'yun?"

"Makisakay ka nalang." Maarteng sabi nito.

Maghapon kaming magkasama ni Camille. Pinapagaan nito ang aking loob. Pinaliwanag
ko rin sa kanya kung bakit ako nag pumunnta ng California para kay Skyler. Sana
maintindihan ni Dylan na malaki ang ginampanang papel ni Sky sa buhay ko. Kung
hindi ko siya nakilala, malamang ay nagpakamatay na ako sa sobrang lungkot.

"Everything's alright, hmm?" Napatingin ako kay Camille.

Nakahinto na ang kotse sa tapat ng gate namin. Tumango ako at dahan-dahang lumabas
sa kotse.

"Tawagan mo ako kapag may nangyari, ha? Susunduin agad kita."

"Oo. Salamat, Camille."

Pinaharurot na nito ang sasakyan paalis. Binuksan ko ang gate at pumasok na.
Isinuot ko ang susi sa doorknob at pinihit iyon. Dahan-dahan kong tinulak ang pinto
at pumasok sa loob ng bahay.

Bukas ang lahat ng ilaw ngunit walang bakas ni Dylan sa paligid. Binaba ko ang
aking bag sa upuan at pumunta sa kusina ngunit wala rin siya doon.

Huminga ako ng malalim at pumunta sa aming kwarto. Nakita ko ito na nakadapa sa

kama at natutulog. Naamoy ko ang halimuyak ng alak sa buong kwarto. Umuwi na naman
siyang lasing.

Lumapit ako sa kanya at isa-isang inalis ang kanyang sapatos. Kumuha rin ako ng
damit na mas kumportable kaysa sa polo at jeans niya. Pagkatapos ko siyang bihisan
ay bumaba na ako para magluto ng hapunan.

Nang matapos akong magluto ay umakyat ako sa kwarto para gisingin si Dylan. Hindi
siya pwedeng matulog na puro alak ang laman ng kanyang tiyan.

"D, gising na." Sabi ko habang niyuyugyog ang balikat niya.

"Hmm.." Ungol nito ngunit hindi dinilat ang mata.

"Kumain ka muna."
"Get out. I want to sleep." Malamig na tugon nito.

Nagbuntong-hininga ako. "Dylan, come on. Kumain ka muna atsaka ka magpahinga.

Masama kasi—"

Bumangon ito at matahas na hinawakan ang aking kamay. "Shut up! And get the fucking
hell out of my eyes!"

Nag-init ang sulok ng aking mata. "Dylan, what did I do for you to hate me this
much?"

"Don't start with the waterworks now! Fuck!" Pinasadahan nito ng kamay ang kanyang
buhok. 

Huminga ako ng malalim at tinalikuran ito. Hindi dapat ako ma-stress para na rin sa
kapakanan ng aking anak. Kinain ko ang aking niluto kahit ako lang mag-isa. Gusto
ko na ring magpahinga pero ayokong matulog na walang laman ang aking tiyan. Baka
makasama sa bata kung gugutumin ko ang aking sarili.

Nahiga ako sa tabi ni Dylan. Magkatalikuran kami. May kaunting kirot akong
nararamdaman dahil kayang-kaya niya akong tiisin, samantalang ako, yakapin lang
niya ako, mapapatawad ko na siya. Kasi ganoon ko siya kamahal.

Nagising ako na may yumuyugyog sa aking balikat. Pagdilat ko ay nakita ko kaagad

ang mukha ng aking asawa. Sumalubong sa akin ang sinag ng araw mula sa bintana.
Kinusot ko ang aking mata at pagkatapos ay nag-inat. Napansin kong bihis na bihis
ito.

"Magbihis ka, pupunta tayo sa obygyne." Seryoso ang boses nito.

Lumiwanag ang aking mukha dahil sa sinabi niya. Tanggap na niya? Naniniwala na siya
sa akin? "Talaga?"

"Oo. Kailangan kong malaman kung ilang araw na ang bata na iyan sa sinapupunan mo
para masabi kong akin nga yan."

Natunaw ang ngiti sa aking labi. Napahigpit ang hawak ko sa kumot na nakabalot sa
akin. Hindi niya talaga kayang paniwalaan ako.

"Ayoko." My voice is stern.

Tumaas ang isang sulok ng kanyang labi. "Bakit? Inaamin mo na?"

Huminga ako ng malalim. Nasasaktan ako sa mga ginagawa niya. "Hindi mo na kailangan
ng siyensya para masabi mong anak mo ang dinadala ko, Dylan. Ang baba nga talaga ng
tingin mo sa akin."

"Kung ayaw mo, 'di huwag. Sino ba sa atin ang nawalan?" Nang-uuyam na sabi nito.

"Ikaw." Matapang kong sabi.

"Ako? Kung ikaw lang 'din ang mawawala sa akin, wala na akong pakielam. Marami
akong pamalit sayo." Napasinghap ako sa kanyang sinabi.

Tumalikod na ito at lumabas ng kwarto. Parang dam na bumuhos ang aking luha. Ang
sakit naman n'un. Shit! Marami palang pwedeng pumalit sa akin sa puso niya. Pero,
hindi ako susuko. Hindi ako aalis. Kapag umalis ako, magkakaroon siya ng kalayaang
gawin ang lahat ng gusto niya. Baka kung sino-sino pa ang dalin niya sa pamamahay
namin. Hindi ko pinaalam sa kanya na magpupunta ako sa obygyne. Gusto ko lang
malaman kung ilang linggo o buwan na ang anak ko.

"Okay, Misis Reyes. Please, relax for a bit." Magalang na sabi sa akin ng babaeng
doktora.

Huminga ako ng malalim. Napakislot ako nang lagyan nito ng gel ang ibabaw ng aking
tiyan.

"Okay. Your baby is good. It's healthy." In-adjust ng doktora ang kanyang salamin.

Bumangon ako ng kaunti para makita ang itsura ng aking anak. Halos maiyak ako ang
itsura ng bata na nasa sinapupunan ko.

"You're one month pregnant, Misis Reyes."

Pinunasan ko ang aking pisngi dahil may nalaglag na luha roon. Ito siguro yung
naramdaman ni Mama habang pinagmamasdan kami sa monitor.

"Ang maipapayo ko lang ay iwasan mong ma-stress, at kumain ng healthy foods.

Bibigyan na rin kita ng mga vitamins, regular mo itong iinumin para sa'yo at sa
baby, okay?"  Ibinigay sa akin ng doktora ang picture ng aking anak. Pati na rin
ang nga vitamins at listahan na kung ano ang mga hindi dapat gawin ngayon buntis na
ako.

Itinago ko ang papel sa aking bag at umuwi na ng bahay. Nanunuod ako ng telebisyon
habang hinihintay si Dylan na umuwi. Hindi kasi nito sinasagot ang mga tawag ko. At
nang tawagan ko naman ang kanyang sekretarya, sinabi niyang busy si Dylan at bawal
istorbohin.

Napatayo ako at tumingin sa bintana nang marinig ko ang tunog ng kotse ni Dylan.
Nagtaka ako nang ang lumabas sa driver seat ay isang babae. Umikot ito sa passenger
seat at tinulungan lumabas si Dylan na halos hindi makatayo sa kalasingan.

Nakaakbay ang aking asawa sa kanya habang ang babae ay nakaalalay sa bewang ng
asawa ko. May kutsilyong humihiwa sa aking puso habang pinagmamasdan silang palapit
sa aming front door. Binuksan ko ang pinto at napatingin silang pareho sa akin.

"Oh. Shiena, I would like you to meet my wife. Say hello to her, darling." Halos
magpalipit ang dila ni Dylan sa kalasingan.

"Hi." Kiming sagot ng babae. Iniwasan ng kanyang maganda mata ang mapatingin sa
akin. Kinagat nito ang pulang labi na parang may ikinakahiya.

"Umalis siya para puntahan ang ex niya at iniwan ako. and the funny part is, nang
umuwi siya she announced that she's pregnant. I'm gonna be a Daddy-- I think."
Dagdag pa nito.

Napakislot ako sa sakit na aking nadama.

"Dylan, stop." Malamig na sabi ng babae.

Lumapit ako sa kanila at inilagay ko rin ang braso ni Dylan sa aking balikat.
Pinagtulungan namin siyang ipasok sa bahay at ihiga sa sofa. Agad na ibinagsak ni
Dylan ang sarili doon at itinakip ang braso sa kanyang mata.

Nagkatinginan kami ng babae. Tumikhim siya. "I just met him at the bar kanina. Pero
'wag mo sanang isipin na may nangyari sa amin or whatsoever. He's wearing a ring at
mukhang sinasamantala ng ibang babae ang kalasingan niya. You know, basta gwapo ang
lalaki, may asawa man o wala, ikakama nila. Ipinagtanong ko nalang sa club kung
saan siya nakatira at ako na ang naghatid. So, huwag mo sanang masamain."

"I'm sorry for the inconvenience. Mayroon lang kaming kaunting problema at hindi pa
naaayos." Tiningnan ko ng malungkot si Dylan sa ngayon ay tahimik pa ring nakahiga.
Ngumiti ako ng tipid sa kanya.  "Salamat sa paghatid sa asawa ko."

"No problem. Sige, may naghihintay na sa akin na taxi, so better go." Nakangiti
niyang sabi at tumalikod na.

Nagbuntong-hininga ako bago isara ang pinto. Narinig ko ang mahihinang hilik ni
Dylan. Nilapitan ko ito at lumuhod sa tabi niya. Napansin ko ang pamumula ng
kanyang pisngi.

Inayos ko ang buhok na nasa noo nito. "What am I going to do to you, Dylan?"

******

Hi, Shiena! Ayan na ang promise ko sa paggamit ng pangalan mo. Hahaha.

UPLOADED: JANUARY 16, 2014

SK<3

Chapter 29 - CHAPTER 26: STRAWBERRY ICE CREAM

CHAPTER 26: STRAWBERRY ICE CREAM

*******

LUNA

"Dylan, tingnan mo 'to, o. Ang cute." Nakangiti kong sabi habang hawak ang isang
kulay blue na damit pambaby.

"Ah." Sabi nito habang hindi inaalis ang mata sa cellphone nya at patuloy lang sa
pagte-text.

Huminga ko ng malalim at lumapit sa kanya. "Sino ba ang katext mo?"

Dinungaw ko ang cellphone nito pero iniiwas nito iyon. Matalim niya akong
tiningnan. "Mind your own business."

Kinagat ko ang aking ibabang labi. Inilagay ko na ang gamit ng baby sa kinalalagyan
nito. Pinuntahan ko kasi ito sa office niya at pinilit na samahan ako sa mall.
Hindi ko alam kung bakit natitiis ako ng ganito katagal ni Dylan. Gan'un ko ba
talaga siya nasaktan kaya ginaganito niya ako? Hinawakan ko ang braso ni Dylan pero
hinawi nito ang aking kamay.

"Are you done? Babalik na ako sa office." Malamig nitong sabi.

Ngumiti ako ng pilit sa kanya. "Ahm, wala akong mapili kasi—"

"Okay." Hindi nito pinatapos ang sasabihin ko. Tumalikod na siya sa akin at
naglakad na papunta sa exit ng mall.

"Dylan, wait!" Hinabol ko ito. Naabutan ko siya na nasa labas na ng pinto ng exit
door.

"Mag-taxi ka nalang pauwi." Kinuha nito ang kamay ko at inilagay roon ang pera.
Napatingin rin ako sa taxi na nasa harap na pala namin.

"Pero, 'diba, pupuntahan pa natin 'yung wedding coordinator?" Pinatatag ko ang

aking boses kahit alam kong nasa binggit na ako ng pag-iyak.

Umangat ang isang sulok ng labi nito. Nang-uuyam ang kanyang mata. "I already
cancelled the wedding, Sweetheart."

Napamaang ako. "K-Kailan pa?"

"Pagkatapos mong iwan ako." Malamig nitong sabi.

Nag-init ang sulok ng aking mata. "Pero, Dylan—"

"Go home, Luna." Mariin nitong sabi.

Ito na ang nagbukas ng pinto ng taxi nang hindi pa rin ako natinag sa kinatatayuan
ko. Tinulak niya ako papasok sa taxi at napapitlag ako nang malakas niyang sinarado
ang pinto.

"He wasn't my sweet Dylan anymore." Bulong ko sa aking sarili habang pinupunasan
ang aking luha.

Tiningnan ko ang singsing sa aking daliri. Napangiti ako ng mapait dahil naalala ko
kung gaano kami kasaya noon. At nagbago lahat dahil sa maling desisyon ko.

"Kung hindi mo na kaya, pwede ka namang sumuko." Napatingin ako sa matandang taxi
driver. Awa ang nakita ko sa kanyang mata.

Nginitian ko siya ng tipid at hinawakan ang aking sinapupunan. "Hindi ako susuko
kasi kailangan namin siya."

Binayaran ko ang taxi driver nang makababa na ako sa harap ng bahay namin. Hinintay
ko si Dylan na umuwi hanggang gabi. Kahit na antok na antok na ako ay pinipilit ko
pa rin siyang hintayin.

Hawak ko ang litrato ng baby sa aking sinapupunan. Gumagaan ang pakiramdam ko kapag
hawak ko iyon, feeling ko hindi ako nag-iisa. Ipapakita ko iyon kay Dylan kapag
naging nalinawan na ang isip niya.

Alam kong, kapag pinakita ko kaagad 'to kay Dylan, tatanggapin niya agad na anak
niya ito pero hindi mabubuo ang tiwala niya sa akin. Ang gusto ko, pagkatiwalaan
niya muna ako dahil iyon naman ang dapat.

Inilagay ko sa aking bulsa ang litrato nang bumukas ang pinto ng bahay. Tumayo ako
nang makita si Dylan. Hindi ito lasing pero makikita ang pagod sa kanyang mata.

"Kumain ka na ba?" Tanong ko.

"Oo. Nagkaroon kami ng dinner meeting kanina." Malamig nitong sabi habang nakatitig
sa akin.
"Dylan, samahan mo ulit ako sa isa pang mall bukas, ha?"

"Ganoon ba kahirap ang mamili ng damit ng bata? Tsk." Mariin niyang sabi.

Nasaktan na naman niya ako. "Dylan, ang tagal na ng away natin. Itigil mo na 'to.
Tama na naman, o."

Hindi ito nagsalita pero sapat na sa akin na wala siyang pakielam dahil wala akong
nakitang pagbabago sa kanyang ekspresyon. Tumalikod ito sa akin at niluwagan ang
pagkakatali ng necktie niya. Umakyat ito sa hagdanan at pumasok sa aming kwarto.
Ilang araw na kaming natutulog na magkatalikuran. Hindi na ako makatiis pa kaya
humarap ako sa kanya at niyakap ito sa bewang. Isiniksik ko ang aking mukha sa
kanyang likod.

"Bakit nakukuha mo akong tiisin ng ganito?" Bulong ko.

Nakaramdam ako ng gutom. Parang gusto kong kumain ng mansanas ngayon. Mansanas na
may ketchup. Humiwalay ako kay Dylan at bumaba ng kusina. May ketchup kami pero
wala kaming mansanas. Umakyat ako sa kwarto at niyugyog ang balikat ng aking asawa.
"Dylan, samahan mo akong bumili ng mansanas."

"Tsk. Pagod ako at wala ng bukas na tindahan ngayon, ano ba?"

"Dylan, kailangan kita." May hinanakit sa aking boses.

"Kinailangan rin kita pero iniwan mo ako."

"Dylan, please."

Wala akong nakuhang reaksyon sa kanya. Tumayo ako sa kama at kinuha ang aking
jacket. Sinuot ko iyon bago ako sumakay sa aking kotse. Pumunta ako sa isang twenty
four hours na convenience store at bumili ng mansanas. Nakakita rin ako ng
strawberry na ice cream kaya bumili rin ako niyon.

Umupo ako sa may bench na nakaharap sa bintana. Parang gusto ko munang mag-relax
doon. Wala akong ginawa kundi ang kainin yung mansanas at isinasawsaw sa strawberry
flavored ice cream habang nakatingin sa kawalan.

Ni hindi ko na nga napansing alastres na pala ng madaling araw. At ilang ice cream
na pala ang nauubos ko. Hinahanap na kaya ako ni Dylan?

Ang bilin nga pala ng doktor ko, bawal raw ako magpuyat o ma-stress. Lumabas ako ng
convenience store habang dala-dala ang dalawang container ng ice cream at sumakay
na sa aking sasakyan. Pag-uwi ko ay naabutan ko si Dylan na paikot-ikot sa living
room namin. 

"Saan ka ba nagpunta?!" Sigaw sa akin ni Dylan nang makita akong pumasok.

"Sa convenience store. Bumili ako ng ice cream." Sabi ko at itinaas ang dala kong
plastic.

Inihilamos nito ang kamay sa kanyang mukha. Napangiti ako nang mahalata ang pag-
aalala sa kanyang mukha. "You do care about me."

"Fuck. What are you saying?"

Sinundot ko ang tagliran nito. "Bati na tayo? Itutuloy na ba natin 'yung kasal?"

Hinuli nito ang aking kamay at inilayo sa tagliran niya. Nawala ang ngiti ko nang
makita na seryoso at malamig ang kanyang mukha. "Dylan, magbati na tayo. Please.
What do you want me to do to make things right?"

"There's nothing you can do, Luna. The damage has been done." Pagkasabi niya niyon
ay tinalikuran niya muli ako.

Hinawakan ko ang kamay nito. "Tapusin na natin 'to, Dylan. Sige na oh."

Nilingon niya ako. "Edi, tapusin na natin. Nakuha ko na ang inheritance ko n'ung
isang araw. Pwede na tayong mag-file ng annulment."

********

UNEDITED. Akala niyo, kayo lang ang nasasaktan? Ako rin! Ako! Ako! Ako! *slap*

Sweeties, hindi ko kayo pinipilit na basahin ang story ko. Alam niyo na iyon kung
nabasa niyo at naintindihan ang WARNING ko, 'diba? Kung ayaw niyo ng storyline, edi
huwag basahin. Shet naman.

Hindi ko naman kayo pinipilit ah. Hindi naman ako nag-post at nagmessage sa inyo na
basahin mo ang story ko. Hindi ako nagmakaawa na basahin niyo 'to. Kayo, ang nag-
add sa library niyo. Iba-iba tayo ng gusto pagdating sa kung ano ang mas magandang
nagyari sa ganire, dapat ganon, dapat ganyan.

WRITE YOUR OWN STORY. MALAYA TAYONG LAHAT DITO SA WATTPAD NA GUMAWA NG GUSTO NATING
STORYLINE.

UPLOADED: JANUARY 18, 2015

SK<///////3

Chapter 30 - CHAPTER 27: FEEL LIKE SCREAMING

CHAPTER 27: FEEL LIKE SCREAMING

******

LUNA

"Huh?" I was dumbfounded.

"Oh? Bakit ka nagulat? Hindi ba't iyun naman talaga ang napagkasunduan natin?"

Ilang beses akong lumunok para mapigilan ang luha. "Makikipaghiwalay ka na sa

akin?"

Tiningnan niya ako at huminga ng malalim. Nabasa ko sa kanyang mga mata na hindi
nito gusto ang nabitawang salita. Nag-iwas siya ng tingin. "Matulog na tayo. Hindi
ka dapat mapuyat."

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay binitawan na niya ako at nauna ng umakyat ng

hagdan. Kinabukasan ay agad akong pumunta kay Camille upang may makaramay at
malabasan ng sama ng loob. Dahil sasabog na ako kung patuloy ko pa itong
kikimkimin.

"Luna, please, stop crying. Makakasama sa baby mo." Alo sa akin ni Camille.
"Ang bilis naman niyang  magdesisyon, Camille. Bakit ganoon? Matapos ang lahat ng
ginawa ko para sa kanya." Saad ko habang pinupunasan ng tissue ang aking mata.

"Bakit parang hindi talaga ako kawalan sa buhay niya? Ang sabi niya mahal na mahal
niya ako. Nagsisinungaling lang ba siya?"

Hinaplos ni Camille ang aking likod. Pinunasan ko ng tissue ang aking mata dahil
hindi tumitigil ang aking luha.

"Mahal ka ni Dylan, Luna. Nakikita ko iyon. Sarado pa ang utak niya kaya hindi ka
pa niya kayang pakinggan. Ipakita mo na kasi ang resulta ng ultrasound." Suhestiyon
ni Camille.

Umiling ako. "Kung may tiwala siya sa akin, bakit kailangan pa ng pruweba na sa
kanya ito? Ang sakit lang kasi, Camille. He should have trust me."

"Luna.."

"At kung talagang mahal niya ako, hindi niya iisipin ang putangnang annulment na
'yon!" Sabi ko sa pagitan ng paghikbi. "Akala ko sapat na lahat, kulang pa pala."

Sumama ang pakiramdam ko kaya pinagpahinga muna ako ni Camille bago ako ihatid
pauwi. Bumigat na naman ang pakiramdam ko nang makita sa sala si Dylan. May kausap
itong pamilyar na babae. Ito ang abogado na nag-aayos ng inheritance ni Dylan.
Kumabog ang aking dibdib nang mapunta sa akin ang tingin nila.

"Misis Reyes, it's been so long." Sabi ng abogado nang makita akong papasok sa
bahay. "Please, have a seat."

Kinakabahan akong umupo sa tabi ni Dylan. Blangko ang kanyang ekspresyon.

"Ano po ang kailangan niyo, Attorney?" Pinatatag ko ang aking boses.

"Ah, ako ang mag-aayos ng annulment papers niyo." Hindi ko magawang suklian ang
magandang ngiti ng abogado.

Nagulat ako sa sinabi ng abogado at lumipat ang tingin ko kay Dylan. Seryoso ang
kanyang mukha habang nakapatong ang braso sa arm rest ng sofa. Napatingin ako sa
abogado nang ilagay nito ang folder sa harap ko. "Iyan ang annulment papers. May
pirma na iyan ni Dylan, ang pirma mo nalang ang kailangan."

Nanlabo ang aking mata nang makitang nakapirma na nga doon si Dylan. Wala kong
lakas na hawakan ang ballpen na ibinibigay ng abogada. Nakatitig lang ako sa
annulment papers na aking hawak.

Tumikhim ang abogado. "Ahm, I think dapat muna kayong mag-usap. Iiwan ko na lang
ang annulment papers."

Inihatid ni Dylan ang abogado sa labas ng bahay. Nang maisara ang pinto ay saka ako
tumayo at lumapit dito. Kinuyom ko ang aking kamao upang mapaklama ang sarili.
"Gan'un lang sa'yo kadali ang lahat, Dylan?"

"Ano ba ang purpose ng kasal na'to? Ang makuha ko lang ang inheritance ko, 'diba."
Malamig nitong sabi.

Kahit nanghihina ako ay sinikap ko pa ring tumayo. Isang metro lang ang layo naming
dalawa.

"Akala ko'y mahal mo ako."

Lumamig ang ekspresyon nito. "Akala ko rin."

Pumikit ako ng mariin bago ko siya tingnan muli. "You're lying."

"Am I?"

"Bakit ang dali lang sayong ipagtabuyan ako ng ganon? Samantalang ako, halos
makipagpatayan 'wag ka lang makuha ng iba sakin." Mahina kong sinuntok ang kanyang
dibdib. Bakit kailangang magkaganito kami?

"Stop the drama, Luna. Just sign this damn papers!" Napalayo ako sa kanya nang
tumaas ang boses nito.

"No. I can't." Natawa ako ng pagak. Pinunasan ko ang maga luha na nalalaglag sa
aking pisngi. "You're merciless, Dylan. I love you with all my heart. Fuck you. How
stupid of me to think I'm the only flower in your garden."

Naiinis na ibinato nito ang papel sa isang sulok. Tumalikod ito sa akin at naglakad
patungo sa may kwarto namin. Napapitlag ako nang malakas nito isara ang pinto.

Nanghihina kong pinulot ang mga papel. Nanginginig ang aking mga kamay habang
hinahawakan ang mga papel na makakapaghiwalay sa akin kay Dylan.

"Ayoko na." I said finally.

Lumaki ako na hindi buo ang pamilya ko at sinasaktan ako ng tatay ko. Lalaki rin
ang anak ko na hindi siya tanggap ng tatay niya .

"This is for your safety, Baby." Bulong ko habang hinahaplos ang aking tiyan.
PInulot ko ang annulment papers at pinirmahan iyon.

Ibinaba ko ang papel sa lamesa at kinuha ang aking bag. Inilabas ko roon yung
result ng ultrasound ko dati at inipit sa folder ng annulment papers.

"Sana ay hindi mo pagsisihan ang naging desisyon mo. This will be your eye opener,
Dylan. It's your time to chase and beg to bring us back to you." Sabi ko sa aking
sarili.

Pumasok ako sa kwarto. Nakita kong nakahiga si Dylan sa kama, nakatalikod sa akin.
Alam kong nagpapanggap lamang itong tulog at kinakalma lamang niya ang kanyang
sarili upang hindi ako masaktan. Mahal niya ako ngunit nilamon siya ng kanyang
galit. Matinding galit.

Damang-dama ko ang lamig sa kwarto dahil sa air conditioner. Dahan-dahan akong

humakbang palapit sa kama. Inilapag ko ang annulment papers sa bedside table.
Umikot ako at lumuhod sa kanyang gilid. Kinabisado ko ang kanyang maamong mukha.
Hinawakan ko ang kanyang kamay at hinaplos ang kanyang palasingsingan na
kinaroroonan ng wedding ring.

"I love you, D." I murmured.

Hinaplos ko ang kanyang buhok at hinalikan ang kanyang noo. Pumikit ako at dumilat
nang pagdesisyonan kong lumayo na. Hinaplos ko ang kanyang pisngi bago tumayo.
Dahan-dahan kong sinara ang pinto ng kwarto at bumaba ng hagdanan. Kinuha ko ang
aking bag at lumabas na ng bahay. TInawagan ko si Camille upang magpasundo.

"Hello?" Napahikbi ako at hindi nakapagsalita. "Luna? What happened?"

"Get me out of here. P-Please."

"I'll be right there as fast as I can, okay?"

I feel like screaming. Isa lang ang sinisigurado ko, kahit kailan ay hindi magiging
masaya si Dylan kung patuloy itong magiging makasarili.

*******

UNEDITED.

UPLOADED: 1-23-15

SK<////////3

Chapter 31 - CHAPTER 28: TIRED OF..

CHAPTER 28: TIRED OF..

*********

LUNA

Nakatingin lamang ako sa labas nang unti-unting bumukas ang pintuan ng aking
kuwarto. Nang tingnan  ko iyon ay bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni Papa.

"Luna? Nagpaluto ako ng breakfast. Kumain ka muna." Saad nito.

"Thanks, Papa." Bumangon ako at sumandal sa headboard ng aking kama. Inilagay ni

Papa ang tray sa aking kandungan.

Tumabi ito sa akin at pinunasan ang luha sa aking pisngi. "I wish I can take away
the pain and burden you're feeling right now, sweetheart."

"Papa, am I unlovable? I feel like I'm just a waste of space." I whispered.

Hinaplos niya ang aking buhok. Ngumiti ito para mapagaan ang loob ko. "Huwag mong
isipin iyan, anak. If you're unlovable, your mother won't sacrifice her life just
to gave birth to you. I'm just a jerk for not treating you like she wanted me too.
I regret the days na binalewala kita, sigurado akong magigising rin sa katotohanan
si Dylan. Now, eat your food. Baka gutom na ang apo ko."

Tiningnan ko ito. Nakita ko ang pagmamahal at pag-aalala sa kanyang mata. "Papa, I

love you."

Lumapit ito sa akin at hinalikan ako sa noo. "I love you too, darling. You're the
most expensive gem of mine."

Napakabigat ng pakiramdam ko ngayon. Lagi kong naiisip si Dylan. Gusto ko siyang

makita pero hindi pwede dahil kailangan niyang mag-reflect sa lahat ng mga desisyon
nito. Anytime now, paniguradong susugod si Dylan sa bahay at itatanong ang tungkol
sa ultrasound.

Napatigil ako sa pagkain nang makarinig ng katok sa pintuan. Bumukas iyon at

pumasok si Camille. Kumunot ang noo ko nang makita ang madilim na mukha nito.
"What is it, Camille?" Tumayo si Papa sa aking kama.

"May hayop na nakapasok sa bahay natin." Umismid ito.

"Hayop?" Ulit ko.

"Oo. 'Yung asawa mo." Saad nito sabay irap.

Nanlaki ang aking mata. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayong nandito
na siya. Napatingin ako kay Papa nang pisilin niya ang akong kamay. "Huwag ka na
munang lumabas ng kwarto. I need to talk to him first." 

Yumuko ako at tumango. Naramdaman ko ang mabilis na tibok ng aking puso nang
maisara na ni Papa ang pinto. Tinitigan ko ang pagkain na nasa harap ko. Pinilit ko
ang aking sarili na kainin iyon kahit na ang gusto ko lang ay lumabas sa kwarto at
makita si Dylan.

"Shit." Bulong ko nang maramdaman ang pahalukay sa aking tiyan.

Mabilis kong inalis ang tray sa aking kandungan at inilapag sa aking gilid. Tumayo
ako at tinakbo ang banyo. Malakas na kalabog ang nilikhang tunog niyon nang buksan
ko ang pinto. Napaluhod ako sa harap ng bowl habang dumuduwal. Hinawakan ko ang
aking tiyan at hinahabol ang aking hininga. Nanghihina akong tumayo at sinuot ang
pink silk robe. Lumabas ako sa aking kwarto para sana kumuha ng tubig sa kusina.

"Umalis ka na sa pamamahay ko, Dylan. My daughter doesn't want to see you right
now." Narinig kong galit na sabi ni Papa mula sa living room.

Dumungaw ako mula sa hagdanan at nakita si Dylan. Pagod na pagod ang itsura nito.
Habang si Papa naman ay nakakuyom ang mga kamay na parang may pinipigilan. Si
Camille naman ay nakahalukipkip at nakaupo sa sofa. Matalim ang tingin nito kay
Dylan.

"Papa, I need to talk to her. I have to see her!"

"Pinasasama mo lamang ang loob ng aking anak. Umalis ka na muna, Dylan."

"She's my wife."

"Am I, Dylan?" Napatingala sa akin ang lahat.

"Luna." Mahinang saad ni Dylan.

Unti-unti akong bumaba ng hagdan. "Umalis ka na at asikasuhin mo na ang annulment

papers natin. That's what you want, right? Freedom."

May dinukot ito sa kanyang bulsa at may inilabas na papel. It was our baby's first
picture. "Luna, this result shows—"

"That paper you're holding shows how stupid you've become, Dylan." Putol ko sa
kanyang sasabihin. Nakasunod ang tingin nila sa akin hanggang sa makalapit ako sa
harap ni Dylan. Naglaban ang aming mga mata. "You're so shallow."

"I'm sorry, baby."

Don't baby me! "Papa, Camille, iwanan niyo na muna kami."

Napatayo si Camille at nalilitong nakatingin sa akin. "Pero, Luna--"

"Please." I begged.

"We'll give you ten minutes." Sabi ni Papa at tinalikuran na kami. Sumunod si
Camille rito hanggang sa kaming dalawa nalang ni Dylan ang nasa living room.

Hinawakan ni Dylan ang aking kamay at hinila ako para mayakap. Idiniin niya ako sa
kanyang dibdib. "Give me another chance. I won't screw up this time."

"Sino ba sa atin ang nagkulang, Dylan? Ako ba?" I whispered.

Tinulak ko ito at nagtagpo ang aming mga mata. Malinaw kong nakikita at sakit at
hirap sa kanyang mga mata. "Ako ang nagkulang, Luna. Inaamin ko, napakatanga ko
para hindi ka pagkatiwalaan. Maniniwala na ako sa lahat ng sasabihin mo basta
bumalik ka lang sakin."

"Kung hindi ko pa inipit 'yung ultrasound ko sa annulment papers, sigurado akong

hindi mo ako hahabulin. Hindi mo ako pipiliting bumalik sa'yo."

"I'm so sorry, Luna. Nasaktan na naman kita ng sobra. Naging makasarili ako at
hindi ko inisi kung ano ang kahahatungan ng mga ginagawa ko. Please, forgive me.
Ang hirap palang mabuhay ng wala ka."

Hindi ko na napigilan ang luha na tumulo sa aking mata. Gusto ko siyang yakapin.
Gusto kong sabihing, 'sige, ayusin ulit natin'. Gusto ko ulit siyang makasama.

I pushed him away. Tinakpan ko ng aking kamay ang bibig ko. "I can't. It's so
painful beside you. Mahal na mahal kita pero nakakapagod na."

Lumapit siya ulit sa akin at sinakop ang aking pisngi. Pinunasan nito ang luha na
naglandas sa aking pisngi. "Luna, come back to me. Hindi ko kayang mawala ka."

Umiling ako. "Ayoko na. Naparamdam mo na sa akin na hindi mo na ako kailangan,

'diba? Hindi ka naman mahihirapang maghanap ng kapalit ko, 'diba?"

"I'm sorry. I was just blinded by jealousy kaya ko nasabi iyon. Please, come back
to me. Bigyan natin ng magandang pamilya ang anak natin."

Sana nga ganoon lang kadali, Dylan. "Sasaktan mo lang ulit ako kaya umalis ka na,
Dylan."

Napasinghap ito. "Luna, baby, I love you. I'm sorry for what I'd said. Luna,
please, mahal na mahal kita. Sobra. Bumalik ka na sakin! Please! Magbabago na ako."

Lumayo ako sa kanya at tumalikod na nang makita ang tatlong bodyguards ni Papa na
papalapit sa amin. Hinawakan nito ang magkabilang braso ni Dylan. Naglaban agad ang
aking asawa. "Bitawan niyo ako! Luna! Luna! Please! Mahal na mahal kita. Hayaan mo
naman akong punan ang lahat ng pagkukulang ko sayo."

Napalingon ako. Pinipigilan ng mga bodyguards ni Papa na makalapit sa akin si

Dylan. Nakita ko ang sakit at paghihirap sa kanyang mga mata habang kinakaladkad
siya ng mga ito.

"Huwag na huwag niyo na iyang papapasukin sa aking pamamahay!" Sigaw ni Papa.

Hinawakan ni Camille ang aking balikat. Napatingin ako sa kanya. Naroon pa rin sa
kanyang mga mata ang inis at galit. "Magpahinga ka na. Makakasama sa bata ang
sobrang stress, Luna. Ipapadala ko nalang sa katulong ang kailangan mo."
Umiling ako at pinunasan ang luha sa aking pisngi. "Iinom lang ako ng tubig."

"Are you alright, Luna?" Nag-aalalang sabi ng kakambal ko.

"Stop asking me if I'm alright. I'm tired of lying." I murmured.

-----------------

UNEDITED. Once a week lang ako mag-UD. Every sunday. :)

Happy 19th birthday to me! :D

UPLOADED:2-1-15

SK<3

Chapter 32 - SK NOTE:
Hello, Sweeties.

Gusto ko lang humingi ng kaunting pabor sa inyo. I need your support, guys.
Please, click the external link and paki-like yung picture na makikita niyo.

Kapag tumaas sa 800+ ang likes ng picture na iyan, mag-a-upload ako ng dalawang
chapters sa story na ito bilang reward.

Malaki ang maitutulong ng isang like niyo. At hindi naman mababalewala 'yung pag-
like niyo sa picture kasi may reward naman kayo.

AT HINDI NIYO RIN IKAKAHIYA ANG PAG-LIKE SA PICTURE NA IYON KASI ANG GANDA-GANDA
KAYA NG KAPATID KO! Hahahahahaha!

SALAMAT, SWEETIES!

PARA NAMAN PO SA MGA MOBILE READERS KO, MAKIKITA NIYO PO ANG LINK SA PROFILE KO SA
WATTPAD. :)

https://www.facebook.com/campussweethearts2015/photos/
a.1566968340256517.1073741833.1565938390359512/1566968910256460/?type=3&theater

Chapter 33 - CHAPTER 29: GASGAS NA

CHAPTER 29: GASGAS NA

********

DYLAN CADEN REYES

"Am I really gonna do this?" Bulong ko sa aking sarili habang nasa harap ng mataas
na gate ng bahay nila Luna. I smirked. "Of course, asshole."

Dahan-dahan akong umakyat sa pader ng gate. Sinigurado kong walang makakakita sa

akin. Limang security guard ang nagbabantay sa bahay kaya dapat ay mas maingat ako.
Nagtago ako sa may dingding nang luminga ang isang security guard. Nakita ko kung
paano kumislap ang kanyang flashlight. Nakahinga ako ng maluwag nang sa wakas ay
umalis na ito.

Tiningala ko ang bintana ng kwarto ni Luna. Ayokong magsayang ng oras kaya inakyat
ko ang puno ng mangga sa tapat ng kanyang kwarto. Sa taas niyon ay umabot iyon sa
balkonahe ng kwarto ni Luna. Sinikap kong huwag makagawa ng ingay hanggang sa
makatapak ako sa sementadong balkonahe.

Lumapit ako sa double doors. Sumilip ako roon at nakita kong bukas pa ang lampshade
at nagbabasa si Luna ng libro habang nakasandal sa headboard ng kanyang kama.

Kinatok ko ang double door. Nakuha ko ang kanyang atensyon. Mabilis ang tibok ng
aking puso nang lumapit ito sa akin at kunot-noong binuksan ang double doors.

"What are—" Tinakpan ko ang kanyang bibig at dahan-dahan itong itinulak pabalik sa
kanyang kwarto.

Nang makapasok na kami ay hinigit niya papaalis ang aking kamay. Tumalikod ako sa
kanya at isinara ang double doors.

"Kailan ka pa naging akyat-bahay? And what are you doing here?" Namumula ang
kanyang pisngi sa inis.

My expression became soft. "I want to see you."

I tried to reach her pero lumayo ito. Ibinagsak ko ang aking kamay sa aking gilid.
"Binalaan ka na ni Papa na ipapabaril ka niya kapag nahuli ka niya na lumalapit sa
akin. Kaya kung gusto mo pang mabuhay, umalis ka na."

"Walang kwenta rin naman ang buhay ko kung hindi kita kasama. Kaya, mas maganda
kung mamamatay ako ngayon na ikaw ang huli kong makikita." Malungkot kong sabi.
Nag-iwas ito ng tingin. Hinuli ko ang kanyang mata ngunit pumikit ito. Pinagdikit
ko ang aming noo. "Baby, look at me. Open your eyes."

Dumilat ito ngunit walang bahid ng kahit anong ekspresyon. "Dylan, leave us alone.
This is what you want, righ—"

"What I want is to be with you."

Nag-alab ang kanyang mga mata. Humakbang ito ng dalawang beses patalikod.  "You
pushed me away, remember? Halos isaksak mo sa akin ang annulment papers para lang
pirmahan ko. Tapos—"

"I'm sorry. I just felt so insecure. Malaki ang naging papel ni Sky sa buhay mo, at
alam ko kung gaano kalaki ang utang na loob mo sa kanya. Paano kung sabihin niyang
manatili ka nalang doon kasama siya at pumayag ka? Damn it, Luna. You're so kind to
everyone, and I'm damn crazy about it."

"You just don't trust me. Makitid ka at ayaw mong intindihin ang sinasabi ko sayo.
Isang pagkakamali ko lang, isasara mo na ang tenga mo dahil ayaw mo akong
pakinggan. Your love for me is so shallow, Dylan. I hate you for breaking my
heart." Agad ko siyang nilapitan nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Sinakop
ng aking mga kamay ang kanyang pisngi.

"Don't cry. Oh, baby, please. I'm sorry I hurt you continuously. God, Luna, I've
made a mistake. Pero pwede ko pa rin iyong maitama kung bibigyan mo pa ako ng
chance."
Nasaktan ako nang umiling ito. "Bigyan mo pa ako ng panahon para hilumin ang mga
naging sugat ko dahil sa'yo."

Suminghap ako. "I promise not—"

"Diyan ka magaling. Sa mga pangako mo na palaging walang laman." Madiin niyang

sabi.

"Paano mo ba ako mapapatawad, Luna? Gagawin ko ang lahat."

"Huwag ka munang magpakita sa akin, Dylan. Kahit sandali lang. Pabayaan mo muna
akong mag-isa."

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatitig sa kanyang magandang mukha. Galit
lang siya sa akin kaya nasasabi niya ito, 'diba? Pero, kapag galit ang isang tao,
nagsasabi siya ng katotohanan. Iyon ba talaga ang gusto niyang mangyari? Hinawakan
ko ang kanyang balikat at hinalikan siya sa noo. Pumikit ako at ibinaba ang aking
labi sa kanyang pisngi. Pagkatapos niyon ay inilapit ko ang aking bibig sa kanyang
tenga.

"Kahit na sabihin mo sa akin na ayaw mo na akong makita, susundan at susundan pa

rin kita. Because you're someone I can't afford to lose."

Napasinghap ito. "Dylan—"

Lumuhod ako para magpantay ang mukha ko at ang kanyang bahagyang nakaumbok na
tiyan. Ramdam ko ang mabilis na pagdaloy ng aking dugo ng inilihis ko ang damit ni
Luna at ipinaloob ang kamay ko para mahawakan ang kanyang tiyan. Napakapit sa aking
balikat ang aking asawa.

Hinalikan ko ang munting umbok sa tiyan niya at narinig ko ang pagsinghap ng aking
asawa. "Patawarin mo ako, anak, sa pagtakwil ko sa'yo."

Tiningala ko ang aking asawa, nahuli ko siyang nagpupunas ng luha sa kanyang mata.
"Leave now, Dylan."

Her words were like knives, slicing my heart, but I deserve those painful words.
She has the right to get mad. Napakagago ko naman kasi. Ako ang nagkulang sa aming
dalawa.

Tumayo ako at pinagtapat ko ang aming mukha. "Gagawin ko ang lahat para lang
mapatawad mo ako, Luna."

"Gasgas na ang linya na iyan, Dylan." Her voice is trembling.

"I don't care. I want you back, damn it." I murmured. Lumapit ang aking labi sa
labi niya ngunit umiwas ito. Nagbuntong-hininga ako at inilapat ang aking labi sa
malambot nitong pisngi.

"Go to sleep. It's already past midnight. Good night, baby Luna. I love you." I
whispered.

Mabibigat ang aking mga hakbang habang papalabas sa kanyang double doors at inabot
ang matabang sanga ng punong mangga. Lumingon ako at nakitang nakasilip ito sa may
salamin ng double doors. May pag-aalala sa kanyang mukha. Ngumiti ako sa kanya at
nagsimula ng bumaba.

"Dylan." Napahinto ako sa pagbaba nang marinig ang matamis na boses ng aking asawa.
"Bakit lumabas ka? Mahahamugan ka. Pumasok ka na sa loob." Mahina kong sabi.

"Hold on tight. The branches are slippery." Mahina nitong saad.

"I will." Nakangiti kong saad at nagsimula ng bumaba.

I want to stay with them all night. I want to snuggle her, feel her warmth. Damn,
stupid me. Ako ang nagtulak sa kanya palayo. Ano'ng klaseng demonyo ang sumapi sa
akin at naisip kong makipaghiwalay sa kanya?

Nang makita ko siyang umiyak habang pinipilit kong pirmahan niya ang annulment
papers, halos madurog ang puso. I want to hug her. I want to punch myself for
hurting her. Sa sobrang inis ko sa aking sarili ay itinapon ko ang mga papeles.
Pumasok ako sa kwarto para hindi niya makita kung paano ako mag-outburst dahil baka
kapag nakita niya, matakot siya sa akin. Umakto akong nagtutulogtulugan upang hindi
na nito pahabain ang usapan. Nananatili lang akong nakahiga hanggang sa maisara
nito ang pinto.

As we talk earlier, I was drown in to her eyes. I can't look away.

Her eyes, they used to shine so bright.

*********

UNEDITED. Salamat po sa pagsuporta niyo sa aking kapatid. :)

Yung isa po, bukas kasi in-edit ko pa. :D

UPLOADED: 2-8-15

SK<3

Chapter 34 - CHAPTER 30: LET'S GO HUNTING

CHAPTER 30: LET'S GO HUNTING

***********

LUNA

"Luna, pupunta lang ako sa cr, okay? Magkita nalang tayo sa ice cream parlor
pagkatapos mong magbayad." Paliwanag ni Camille sa akin.

Tumango ako. "Sige."

Sinamahan ako ni Camille dito sa mall para bumili ng mga bago kong damit na para sa
mga buntis. Hindi na kasi nagkakakasya ang mga pants ko dahil lumalaki na ang aking
balakang. Malapit na ako sa cashier nang may mga braso na pumalupot sa aking
bewang.

"Akala ko ba—" Nalusaw ang maganda kong ngiti nang bumungad sa akin ang mukha ni
Dylan.

"Hi." Simpleng bati nito sa akin habang matamis ang ngiti sa kanyang labi.

Napalayo ako sa kanya. "A-Anong ginagawa mo dito? Sinusundan mo ba ako?"

"Oo.  Masama bang sundan ang mahal ko?" He tilted his head on the other side.

Inismiran ko ito. "Umuwi ka na. Kasama ko si Camille kaya hindi kita kailangan."

"I'm your husband, Luna. Ako ang dapat na kasama mo kapag—"

"Kung makapagsalita ka parang hindi mo ako pinagtabuyan dati, ah. Bwisit!" I

snapped. Pinagulong ko ang basket at inilagay na sa counter ang mga pinamili ko.

Ibibigay ko na sana ang credit card ko nang maunahan na ako ni Dylan. Tinaliman ko
ito ng tingin. "Damit ko 'to, kaya dapat ako ang magbabayad."

"Luna, 'wag na tayong magtalo." He begged.

Sa inis ko ay tinalikuran ko na ito, iniwan ko sa kanya ang mga damit na pinamili

ko. Naglakad ulit ako sa mga stall ng damit at kumuha ako ng mga damit na kapareho
ng binayaran ni Dylan.

"What are you doing?" Tanong ni Dylan nang malagpasan ko ito. Bitbit na nito ang
mga paper bags na pinaglagyan ng mga pinamili ko kanina.

Hindi ako nagsalita at nilagpasan na lamang ito. Napatigil ako nang haklitin nito
ang aking kamay.

"Luna, let me make it all up to you. Come back to me." Malungkot na sabi nito.
Naramdaman ko ang mainit nitong palad sa aking kamay.

"Want me to come back? You hurt me so bad, Dylan. Hindi ako tanga para tumakbo ulit
papunta sa iyo pagkatapos mo akong sabihan ng masasakit sa salita." Mariin kong
sabi at binawa ang kamay ko na hawak nito.

"Hindi mo naman kailangang tumakbo, dahil ako ang gagapang papalapit sa'yo." Shit.

"Dyan ka magaling. Sa mga banat mo na walang laman."

Inilagay ko ang mga damit na hindi ko binayaran sa isang tabi at lumabas na ng

shop. Naglakad ako papunta sa tinutukoy ni Camille na ice cream parlor. Naabutan ko
itong umiinom ng pineapple juice. Dahan-dahan akong umupo sa upuan na nasa kanyang
harap.

Tumaas ang isang kilay niya. "Bakit nakabusangot ang mukha mo? Pinaglilihian mo ba
ako?"

"Asa ka." Pang-aasar ko.

"Ah. Alam ko na. Nakakita ka ng taeng aso."

Kumunot ang noo ko. Ngumuso ito habang nakatingin sa likod ko. Lumingon ako at
nakita ko si Dylan na papalapit sa pwesto namin.

"Ugh!" I said.

"Hello, ladies." Nakangiting bati nito.

Umismid si Camille. "Hi, asshole. Hindi ko alam na nagpapapasok pala ng halimaw ang
mall na ito."

Dumilim ang mukha ni Dylan ngunit hindi ito nagsalita. Madiin lang nitong
pinagdikit ang mga labi. Umupo ito sa upuan na nasa tabi ko.

Napamaang si Camille. "At ang tapang ng apog mo na tabihan ang kapatid ko matapos
mo siyang sakta—"

"Camille, I know my mistakes. Yes, I'm an asshole like what you've just said. I
know I hurt my wife. Nasaktan ko siya sa lahat ng sinabi ko. Sa isang relasyon,
tiwala ang mas mahalaga at iyon ang pagkukulang ko. Makitid ako, masama ang ugali,
tanga, bobo, mahirap mahalin at walang kwentang tao. I freaking regret all of it.
And I will do everything to bring my wife back to me." Mariing sabi ni Dylan habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ni Camille. May determinasyon sa kanyang boses.

"Yeah. Good luck with that." Sarkastikong sabi ni Camille.

Lumingon ito sa akin. May lungkot at saya sa kanyang mga mata nang titigan ako.
"Strawberry ice cream?"

Wala ako sa sariling sumagot. "Choco Berry Creme."

Tumango ito. Itinaas niya ang kanyang kamay at may lumapit kaagad na waiter. Ilang
minuto lang ay dumating na ang order namin. Nakangiti ako habang kinakain ang ice
cream na gusto ko.

Napatingin ako kay Dylan nang tunikhim ito. Itinaas niya ang kanyang daliri at
pinunasan ang gilid ng aking labi. "Nagpa-schedule ako ng check-up sa obygyne mo
the day after tomorrow. Susunduin kita."

"Kaya kong magpunta sa obygyne na mag-isa." Malamig kong sabi.

"It's my baby, too. So—"

"We don't need you, Dylan."

Ngumiti ito ngunit hindi iyon umabot sa kanyang mata. "I know, but I do. I need
you. You're my beloved, Luna."

Crap. Paano ko siya sasaktan at pahihirapan kung maski ako ay nahihirapan rin na
saktan siya. Ganito na ba talaga kalalim ang pagmamahal ko sa kanya?

"Istorbo ka sa date naming magkapatid, alam mo ba 'yun?" Masungit na sabi ni

Camille.

"Two piece of advice, Camille. Back off and find a boyfriend."

"Don't talk to her like that." Inis kong sabi kay Dylan.

"Sorry." He mumbled and looked away.

Nagbuntong-hininga ako at sinimulang kaininang ice cream sa aking harapan.

Napangiti ako nang sumayad ang malamig na piraso ng berry sa aking lalamunan. Halos
nalapit ko ng maubos ang ice cream nang mapansin kong nakatunghay lang sa akin si
Dylan habang nakapalumbaba.

Tinaasan ko ito ng kilay. "What are you looking at?"

"It is so nice to stare at you. Smiling and all. I missed it. I missed you, Baby
Luna."

Napasimangot ako sa kanyang sinabi. "Go to hell."

Agad kong napansin ang paglungkot ng mukha nito. Huminga siya ng malalim at
pinunasan ang gilid ng aking labi. Inilayo ko ang kamay niya sa aking labi at ako
na mismo ang nagpunas ng tissue roon.

"What time are you going home? Ihahatid ko na kayo."

"May sasakyan kami." Malamig kong sabi. "How about you, Dylan? What time are you
going to disappear?"

Napasinghap ito. I know, wrong choice of word. "I won't. Kahit ilang beses mo
sabihin sa akin na ayaw mo na sa akin at hindi mo na ako gustong makita, hindi ako
aalis. Hindi na kita iiwan pa."

Nanginginig ang aking mga kamay na kinuha ang bag ko at isinukbit iyon sa akin
balikat. "Let's go home, Camille."

"But—"

"I said, let's go!" Mariin kong sabi bago naunang lumabas sa ice cream parlor.

Patuloy ako sa paglalakad hanggang sa makasabay sa akin si Camille. "Easy ka lang

sa paglalakad. Buntis ka, oy."

Kinalma ko ang sarili ko at binagalan ang paglalakad. Sumulyap ako sa lugar kung
saan kami nakaupo kanina at nakita kong naroon pa rin si Dylan. Nakaupo ito at
nakasapo ang kanyang mga kamay sa mukha. Inalis ko ang pag-aalala sa aking puso at
pinatigas ito.

Binuksan ko ang pinto ng sasakyan ni Camille at mabilis na pumasok roon. Ramdam ko

ang mabilis na tibok ng aking puso.

Paano ko ba siya pahihirapan sa paraang hindi rin ako masasaktan?

Hindi ko alam kung gaano kami katagal na bumibiyahe. Nakatingin lang ako sa labas
habang si Camille naman ay hindi ako kinakausap. Nalaman ko nalang na nasa bahay na
kami nang ipasok na ni Camille sasakyan sa aming garahe. Agad akong bumaba at
pumasok sa loob ng bahay.

Why are they here?

"Juice po, Sir." Alok ng aming katulong sa kanila. Tinanggihan ni Kristian ang alok
na juice at tinitigan ang cellphone niya, samantalang si Trey naman ay kinuha iyon
at ininom habang nakikinig sa mga kwento ni Papa. Tumikhim ako at nakuha ko ang
kanilang atensyon.

Napansin ko kaagad ang nagtatakang tingin ng magkapatid.

"I see, we have a visitors." Napunta kay Camille ang lahat ng atensyon. Naglakad
ito patungo sa mahabang sofa at umupo roon. Tumunog ang cellphone nito at agad
niyang kinuha sa bag niya. "Oops. Excuse me."

Tumayo si Camille at lumabas papunta sa pool area bago sagutin ang tawag.

"Napadalaw kayo?" Tanong ko at umupo sa upuan na nasa harap nila.

"They want to see both of you." Marahang sabi ni Papa.

"Why?" Trey is here, does that mean Sky is also here?

"Ikaw ang dapat naming tanungin, Luna. Why are you here? Bakit hindi ka kay Dylan
nakatira?" Kunot-noong tanong ni Kristian.

Tumikhim ako at nagbaba ng tingin. Mas pinili kong titigan ang mga kamay ko sa hita
kaysa ang nanunusok nilang mga tingin.

"Something happened, Luna?" Serysong sabi ni Kristian.

Napalunok ako. Oh, the pain. "I can't be with him anymore."

"Why? Did he hurt you or something?" Diretsong tanong ni Trey. Tahimik lang na
nakamasid sa amin si Papa. Nag-aalala ang mga mata nito.

Wala na akong nagawa kundi ang ikwento sa kanila ang lahat ng nangyari. Hindi ko
maalis ang sakit sa aking boses at ekspresyon. Nakita ko ang pagkuyom ng mga kamay
ni Kristian at Trey.

"That shitty bastard!" Napatingin ako kay Kristian nang tumayo ito. Nag-aapoy ang
kanyang mga mata. "I know that he'll do nothing but hurt you! He's going to pay for
this!"

"Kristian!" Hinabol ko ito at hinawakan ang kanyang braso bago pa man makalabas sa
aming pintuan.

"What?! You'll protect him? Pipigilan mo ako? Shit, Luna!" Galit na saad ni
Kristian.

Hinawakan ni Trey ang kanyang balikat. "Kris, kalmahin mo muna ang sarili mo."

"Dapat ay matuloy ang annulment, Luna. Hindi mo dapat mahalin ang gagong katulad
niya. Ang gago ay para lang sa mga gago." Mariing sabi ni Kristian.

"I still love him, Kris." Nanginginig ang aking boses.

Naramdaman ko ang mga palad ni Papa na humahaplos sa aking balikat para pakalmahin
ako. Iniyakap ko ang aking mga braso sa kanyang bewang at takimik na lumuha.

"Luna, stop loving someone like him. He doesn't deserve you." Marahang sabi ni
Trey.

Umiling ako. "I know. But, my baby will need him someday."

"You're pregnant?!" Gulat na tanong ng dalawa.

"She is." Sagot ni Papa para sa akin.

Alam ko kung gaano ako pinahahalagahan nila Kristian at Trey. I know they love me
as a sister. Ramdam ko iyon kaya naiintindihan ko kung bakit ganito ang galit nila
nang mabalitaang may nanakit sa akin. Mas isiniksik ko pa ang aking mukha sa dibdib
ni Papa, humahanap ng mainit na kalinga ng isang ama.

Parang nagising ako nang makarinig kami ng tunog ng umaalis na sasakyan.

"Where's Kris?" Tanong ko kay Papa.

"He left." Simpleng saad ni Papa.

"What? Pa, he'll hunt Dylan down! He might kill my husband, you know Kristian.
Bakit hindi mo siya pinigilan?" I snapped.

He shrugged. "Then, I will reward him a hundred million for the asshole's head."

"Really?" Napalingon ako kay Trey.

"Dead serious." Tumaas ang isang sulok ng labi ni Papa.

"Then, let's go hunting." Trey said devilishly.

*************

UNEDITED.

Gusto niyo pa ng Update? Kapag umabot ng 1700+ ang Likes ng picture ng kapatid ko,
mag-u-ud ako ng isa dito, sa Broken Strings, at sa The sexiest man alive.

Salamat sa support, Sweeties.

SK<3

Chapter 35 - CHAPTER 31: TIME TO GO

CHAPTER 31: TIME TO GO

**********

DYLAN CADEN

"The more I thought, the more I felt like crying." I mumbled to myself. I couldn't
feel anything but pain and longing. I'm aching for her. God, I love her so much.

Nagbuntong-hininga ako at sumandal sa upuan habang nakatingin sa kawalan. Nilulunod

ko ang aking sarili sa mga alaala na magkasama pa kami ng asawa ko.

I miss her warmth.

I miss her smile.

I miss her. So much.

Napapitlag ako nang tumunog ang aking cellphone na nasa bulsa ng aking pantalon.
Agad kong sinagot iyon nang makita ang numero nf aking sekretarya.

"Sir. Mabuti naman po at sinagot niyo na." Natatarantang sabi nito.

Kumunot ang aking noo. "Problem, Miss?"

"May naghahanap po sa inyo. Kanina pa po niya kayo hinihintay." Paliwanag nito.

"Who?"

"Kristian and Trey Cervantes daw po."

Luna's cousins. Tumaas ang isang sulok ng aking labi. "I'll be there. Offer them
some coffee while I'm on my way."

"Right away, Sir."

Pinutol ko na ang tawag. Matagal akong nakatitig sa aking cellphone. Pinagmamasdan
ang litrato ni Luna na naka-wallpaper roon.

Ngumiti ako ng malungkot. "They're going to kill me, aren't they? No doubt."

Tumayo ako sa aking kinauupuan at naglakad palabas ng mall. Pinuntahan ko ang

kinaroroonan ng aking kotse at pinatunog iyon. Pumasok ako sa driver's seat at
pinandar na ang sasakyan.

Agad akong sinalubong ng aking sekretarya pagkapasok ko sa aking opisina.

Samantalang ang magkapatid naman ay nakaupo lang sa mahabang sofa at pinapatay ako
gamit ng matatalas na tingin.

"Leave us." Sabi ko sa aking sekretarya na agad naman nitong sinunod.

"Akala namin hindi ka na makakarating, Reyes." Nang-uuyam na saad ni Trey.

"Hindi bahag ang buntot ko, Cervantes." I shot back.

"Really?" Trey said while devilishly smiling.

Sumunod ang aking mata sa tasang ibinaba ni Kristian sa may mababang lamesa. Tumayo
ito at matalim akong tiningnan.

"Time to go to hell, Dylan Caden Reyes." Mariing saad ni Kristian. Nakaramdam ako
ng kaunting takot habang nakikita ang galit sa kanyang mukha ngunit agad ko ring
inalis iyon.

It's true, huh? When the nice guy gets mad, even the devils will shiver.

"I'm already living there, Cervantes."

Nangangalit ang kanyang mga panga. "Then, you should just stay there and leave our
angel alone."

"I won't. She's mine already. She's carrying my child. I love her and I will not
let go of her just because you said so." Determinado kong sabi.

I'm not going to give up on her.

"Actually, makikipag-usap kami sa'yo kaya nagpunta kami dito. But, everything's
change when Luna's father offered us a hundred million if we bring you to him. Want
to know the most challenging part, Reyes?" Sabi ni Trey habang nakaupo pa rin at
nakakrus ang mga paa.

A hundred million? Oh, please.

"Ulo mo lang ang dadalin namin. That means, your body will stay here. " Paliwanag
ni Trey habang nang-uuyam na nakangiti sa akin.

I smirked. "Do you think my wife would be happy if she found out that you, two,
will be the reason why our child is fatherless?"

I know she still cares for me. She still loves me, right?

"She doesn't have to know. Pwede ka naman naming sabihin na iniwan mo na siya ng
tuluyan at hindi ka na babalik pa." Naghahamon na sabi ni Kristian habang papalapit
sa kinatatayuan ko.
"Kahit na ano pa ang gawin niyong pananakot sa akin, hindi ko lalayuan si Luna.
Dahil mahal namin ang isa't-isa. Mahal ako ni Luna."

He smirked. "You think so, huh?"

"Yes. Galit siya sa akin ngayon pero kapag napatunayan ko na nagbago na ako,
babalik na siya sa akin."

Hindi ko nakita ang kamao nito at tumama iyon sa mukha ko. Naramdaman ko ang
pagtibok ng aking panga dahil sa tindi ng suntok. Tumayo ako ng tuwid at sinalubong
ang galit sa mga mata nito.

"Exactly! Luna is a martyr. She's a fucking masochist! That's why you took her for
granted! Her heart is so pure. Kaya nagtataka ako kung bakit niya minahal ang isang
tulad mo!" Hinaklit ni Kristian ang kuwelyo ng aking damit. "Tangina mo! Alam mo ba
kung gaano siya nasaktan nang dahil sa iyo?! She's crying non-stop while telling us
what happened to her. Do you know how painful to watch her agony?!" Tinulak niya
ako at sinugod para bigyan ng mas maraming suntok. "You jerk! You're going to die
now!"

Hindi ko sinasangga ang mga iyon because I deserve this, I need this.

I know her agony, because I'm the one who caused it. And it pains me a lot.

A lot.

Pinunasan ko ang dugo na umagos mula sa pumutok kong labi. Pinilit kong palamigin
ang aking ekspresyon at pinagmasdan si Kristian, hingal kami pareho, ngunit
nakayukom pa rin ang kanyang mga kamay. Handang sumugod.

"She suffered enough because of her father's foolishness, you know that, right?
Pero, maski ikaw, nagpakatanga at sinaktan din siya. Gago ka! You didn't realize
that she's a fragile jewel and a very rare one!"

My face soften when Luna's image, smiling and all, pop up in my mind. "She's a rare
one indeed. I'm a lucky bastard to have her love me too much."

"You're an asshole." Frustrated niyang sabi bago tumingin kay Trey na hanggang
ngayon ay nakakrus pa rin ang mga paa at pinaglalaruan ang isang bagay sa kanyang
kamay. "Hey, Trey, why are you just watching there? Punch this sick bastard. I'm
already tired."

Trey chuckled. "Geez, your stamina sucks, bro. Well, sorry, I'm busy cracking this
nuts. Hey, Dylan, don't you have any nutcrackers?"

"Another loser. Fuck it." Kristian murmured.

"The nutcracker is in my drawer." Sagot ko bago umupo sa upuan na malapit sa akin.

Si Kristian naman ay umupo malapit kay Trey at matalim pa rin ang tingin sa akin.

"What's the name of your secretary? She's hot." Cool na sabi ni Trey. He's naive.
Can't he sense the atmosphere?

"Elaine Alonzo." I managed to answer.

I heard Kristian 'tsk'ed. "What? You're still going to seduce her even if she kick
your balls?"
Napangiti ako nang ma-imagine ko ang itsura ni Trey nang gawin iyon ng secretary
ko. "It's her habit whenever she sees a molester."

"I'm not a molester. My eyes were just drown to her cleavage accidentally. Come
one, bro, I'm an innocent man. You know I am."

Hindi nito pinansin ang hinaing ng kapatid, bagkus ay sa akin ito matalim na
tumingin. "Reyes, this is your last warning. Don't dare to hurt her again. Mas
malala pa ang gagawin ko sa mukha mo kapag sinaktan mo ulit siya. Baka gawin ko na
ang utos ni Tito kapag umulit ka pa."

"I want more." Yeah.

Kumunot ang noo ni Kristian. "More of what?"

"Punch." Simpleng sabi ko.

"Are you out of your mind?" Kristian snapped.

"Matatabunan ng sakit ng suntok mo ang sakit na nararamdaman ko    dito." Sabi ko

habang tinuturo ang tapat ng lugar kung nasaan ang aking puso.

"Gago talaga. Tsk. Trey, umuwi na tayo. Baka madurog na ang bayag mo dito dahil sa
sobrang manyak mo." Naiiling na saad ni Kristian.

"Ulul." Trey said. "Oy, Dylan, may good news nga pala ako sa'yo."

"Ano?"

"Skyler Madrigal is here. He's on his way to where Luna is. I told him."

**********

UNEDITED. Short Ud kasi wala pang 1700+ ang likes ng kapatid ko.

Maraming salamat pa rin sa mga patuloy na sumusuporta sa kanya. Pwede pa kayong

mag-like since hindi pa naman deadline. Pleaaaaaasssssseee?

Nasa profile ko po yung link. Salamat.

UPLOADED:2-15-15

SK<3

Chapter 36 - CHAPTER 32: I LOVE YOU

CHAPTER 32: I LOVE YOU

***********

LUNA

Binuksan ko ang pinto ng home office ni Papa. Nakaupo ito sa likod ng kanyang
mahogany desk at may binabasang libro. "Papa—"

"I said, no, already." Malamig na sabi nito habanh inililipat ang papel sa libro.
"Bahala na sila Kristian at Trey sa kaniya. Relax, Sweetheart."
"Bakit ka pa kasi nagpatong ng presyo sa ulo niya?" Sabi ko bago umupo sa upuan na
nasa haral ng mahogany desk.

Ngumiti ito ng malawak.

"Para exciting." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay tumingin siya sa akin. "Uminom
ka na ba ng vitamins mo?"

Tumango ako at hinaplos ang muling umbok sa aking tiyan. Nagbuntong hininga ako
bago magsalita. "I still love him, Papa. Ang sabi niya, gagawin niya ang lahat para
bumalik ako sa kanya."

"Pero, sinaktan ka niya. Gusto mo pa rin siyang balikan?"

"Gusto kong balikan siya, Papa. Pero hindi ako babalik sa kanya ng ganoong kadali.
Dapat paghirapan niya. Dapat pagbalik ko, mas magiging matatag na ang relasyon
namin." Malungkot kong tiningnan si Papa. "Sa tingin mo, magiging tanga ako kung
babalik ako sa piling niya?"

Sandaling nanahimik si Papa at tumingin sa malayo. Inakyat ko ang aking mga paa
para sa mas komportableng pag-upo habang hinihintay ang sagot ni Papa.

Tumayo siya at dahan-dahang lumapit sa akin. Nasa likod ko siya at naramdaman kong
ipinatong nito ang kanyang palad sa aking ulo at hinaplos ang aking buhok. "Saan ka
ba mas magiging masaya, anak? Kasi kahit naman ipamukha ng iba ang mga naging
katangahan mo, wala naman silang magagawa, hindi ba? Sino sila para humadlang sa
ikaliligaya mo?"

Kinagat ko ang aking ibabang labi at tumango. Napatingin kami sa pinti nang may
kumatok roon. Ilang sandali lang ay umuwang iyon at pumasok si Camille.

"Uhm, Skyler is here."

"He's what?" I asked.

"He's waiting for you, Luna. He wants to talk to you." Pero, ang sabi ni Sky,
titigilan na niya ako.

Tumango ako at tumayo na. Lumabas ako sa home office ni Papa at bumaba sa sala.
Agad na tumayo si Sky nang makita akong pababa.

"Ipaghanda niyo kami ng juice." Utos ko sa nakasalubong kong katulong bago tumingin
kay Sky. Tumikhim ako. "Sa Lanai tayo mag-usap."

Sumunod ito sa akin nang tumungo ako sa double doors para makapunta sa Lanai. Agad
na dumampi sa balat ko ang malamig na hatid ng hangin. Umupo ako sa upuan na nasa
coffee table at umupo naman ito sa upuan na nasa aking harapan.

"Need something?" I said awkwardly.

"You." Seryosong sabi nito habang nakatingin sa akin ng diretso.

"Sky, we'd talk about this."

He laughed a little. "Just kidding. Pumunta ako dito para makita mo na magaling na
ako at para magpasalamat sa pag-aalaga mo sa akin."

"I'm glad you're alright, now." I smiled gently.

Nagpasalamat ako sa katulong na nagdala ng juice sa amin. Kinuha ko iyon at ininom,
ganun din ang ginawa ni Sky.

"And, I found new love."

Gulat akong napatingin sa kanya. Ibinaba ko ang baso baho magsalita. "You do? Where
is she?"

"Nasa Cali. She's my nurse there."

"I want to here the whole story."

"She kissed me while I'm sleeping."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Paano mo nalaman, e, tulog ka?"

"I'm pretending to be asleep. I'm her first kiss. Then, I lied being mad, although
I like her sweet lips, and she told me that she's interested to me." I can sense
longing in his voice.

"You love her?"

Bumaba ang mga mata nito sa baso. "Love is a very strong word. Once step at a time,
Luna. She said, she's willing to wait for me."

"Well, you have yourself a masochist, too. Don't hurt her and don't take her for
granted, Sky."

Nag-angat siya ng tingin sa akin at nagbuntong hinonga. "Just like what Dylan did
to you?"

"Pain is the very best friend of love. If I don't feel pain, then I don't love him
truly."

"Mapapatawad mo pa ba siya?" Hinawakan nito ang aking kamay na nasa ibabaw ng mesa.

"Napatawad ko na siya. Pero hindi pa ako babalik sa kanya. Hindi ko pa kaya. I want
to give myself a break."

Tumango-tango ito at binatawan ang kamay ko para sumandal aa upuan. "You're

pregnant, huh?"

"Trey told you, no?"

"Well, you have a talkative cousin. A fucking secret talker." Natatawa niyang sabi.

Ang sarap namang pakinggan ng tawa niya. Nabawasan ang bigat sa aking dibdib habang
pinagmamasdan ang maliwanag na mukha nito. Sa dami ng nangyari sa aming lahat, Sky
deserves happiness.

"Well, yeah. I'm two months pregnant."

He shrugged his shoulders. "Then, hindi na ako magtatagal pa. Magpahinga ka na."

Tumayo ito laya tumayo rin ako.

"Dito ka na kumain. Malapit na namang mag-dinner."

"Can't. Mag-skype pa kami ni Almira one hour from now.  Baka magtampo siya sa
akin."

Oh, well, he's moving forward. That's nice. Unti-unti ng umaayos ang lahat.

"Okay. Baka ako pa ang maging hadlang sa happy ending mo."

Naiiling itong ngumiti. "Magpapaalam na ako kay Tito."

"Okay." Napahinto ako sa pagsunod kay Skyler nang tumunog ang aming telepono.
Lumapit ako roon at sinagot.

"Hello?" I said.

"Hey, Baby Luna." Agad kong nakilala ang nagmamay-ari ng malungkot na boses nito.

Napapikit ako nang marinig ang boses nito. "Dylan.."

I heard him sighed. "I know, he's in there. Skyler. Trey told me."

"So?" Pinatatag ko ang aking boses. Inalis ko ang bahid ng kahit anong ekspresyon
sa aking boses.

"I love you. More and more, Baby Luna. If Skyler is there to snatch you back, and
he gave you two choices, to stay with him or to stay with me, please, choose the
path where you'll be happy." Naramdaman ko ang pagmamahal sa kanyang boses.

Tinakasan ng lakas ang aking tuhod kaya napaupo ako sa malapit na silya. Lumunok
ako ng maraming beses para mawala ang bara sa aking lalamunan. "So, you're letting
me go, huh?"

Nanikip ang dibdib ko nang marinig ang impit na hikbi nito. "No. God, no. I love
you. And I know, you love me, too. You're not like me. Your love is deep, mine is
shallow. But, I'm willing to wait for you to forgive me. I'm sorry, Baby. Wala
akong ginawa kundi pahirapan ka. I'm sorry, I messed up."

Hindi ako nakapagsalita. Inilayo ko ang telepono sa aking tenga para hindi nito
marinig ang hikbi na hindi ko na mapigilan. Nanginginig ang kamay ko at labi,
mabilis ang paghinga ko para pakalmahin ang aking sarili.

"You're speechless. Oh, yeah, you're tired. Have a rest, Baby. I love you both. I
love you. I love you. Mahal na mahal kita. I love you."

Binaba ko na kaagad ang telepono. Pinunasan ko ang aking luha na patuloy sa pag-
agos. "I love you, too."

Hindi pa ako handang balikan ka. I'm sorry, D.

**********

UNEDITED. Napaaga ang UD. Since nag-2nd runner ang kapatid ko, dalawa ang UD. Bukas
yung isa. Thanks, Sweeties!!

UPLOADED: FEBRUARY 21, 2015

SK<3
Chapter 37 - CHAPTER 33: THE 'G' WORD
CHAPTER 33: THE 'G' WORD

***********

LUNA

Lumipas ang isang araw na hindi kami nagkakausap ni Dylan. Hindi ko siya
kinakamusta kahit na sobra na ang pag-aalala ko dahil aa ginawa sa kanya nila Trey.

Pumasok na rin ako sa office dahil sobrang dami ng nakatambak na gawain at mga
report na kailangan kong i-view. Naalis ang titig ko sa mga papel nang pumasok ang
aking sekretarya.

"Ma'am, nandito po ang asawa niyo." Magalng na saad nito.

Malamang ay susunduin niya ako dahil ngayon ang petsa ng check-up ko sa oby.

Tumikhim ako at pinalamig ang aking ekspresyon. Nakunwari akong tinitingnan ang
sales report. "Papasukin mo."

Tumango ang babae at lumabas na. Wala pang isang minuto ay agad nang bumukas ang
pinto.

Naamoy ko kaagad ang pamilyar na pabango nito. "Hi."

"What are you doing here?" Malamig kong sabi. Namutla ako nang makita ang sugat aa
kanya labi at pasa sa gilid niyon. Putok rin ang gitnang bahagi ng ilong nito na
tinakpan lang niya ng band-aid. "What happened to your face?"

Ngumiwi ito at hinaplos ang panga. "This is a lesson for me."

"Kris did that?" Oh, I'm going to kill them! Binasag nila ang mukha ng asawa ko.

"Yeah. I deserve this."

"I-Is it painful?"

Lumapit ito sa lamesa ko at ngumiti na parang walang iniindang sakit. "I'm fine,
Baby. Stop worrying."

Nag-iwas ako ng tingin at nagkunwaring maraming binabasa. "I'm not worried, no."

Umikot ito sa aking table at yumuko para tingnan kung ano ang ginagawa ko. Agad
kong iniiwas ang nga papel at tinaliman siya ng tingin. "Mind your own business."

"Ngayon naka-schedule ang check-up mo. Nandito ako para sunduin ka."

Inismiran ko ito. "I know how to drive a car. Susunod nalang ako."

Halos hindi ako makahinga nang halos magdikit na ang labi niya at pisngi ko dahil
sa sobrang lapit nito. "Nakabaliktad ang binabasa mo."

Nang sabihin nito iyon ay saka ko lang napansin na nakabaliktad nga ang mga sulat.

Tumikhim ako at hindi na binago ang puwesto ng tinitingnan ko para hindi ako
mapahiya. "W-Wala kang pakielam. Mas gusto kong magbasa sa ganitong paraan. Walang
pakielamanan ng trip."

He sighed. Tumama ang hininga nito sa aking pisngi.

"If you say so, Baby." Napapitlag ako nang hawakan nito ang kamay ko at
pagsalikupin ang aming mga daliri. "Let's go. We need to see your obgyne now.
Please, don't be stubborn. Para rin 'to sa ikabubuti mo at ni baby."

Napasimangot ako dahil natatalo ang sistema ko kung sasama ba ako sa kanya o hindi.
Bakit ba kasi kailangan pa niyang gamitin 'yung malambing niyang boses? Nakakainis.

"Iniinom mo ba ang mga vitamins mo?" Tanong sa akin ng doktora.

Tumango ako habang nakangiti sa kanya. "Opo. Nagpabili na ulit ako ng bago dahil
malapit ng maubos ang stock ko."

Lumipat ang tingin nito kay Dylan na nasa tabi ko habang matimtim na nakikinig.
Pinagsalikop ng doktora ang kanyang kamay at ipinatong sa ibabaw ng lamesa. "So,
this is your husband? I wonder what happened to your face."

"I am Dylan Reyes, Doc. And yes, I am her husband. And to answer your question,
this happened because I'm an asshole. But not anymore." Sagot ni Dylan.

Tumango-tango ang doktora. "Sounds tough. Alam kong may mga tanong ka kaya itanong
mo na."

"Wala na po, Doc. Nagbabasa kasi ako ng pregnancy book kapag may libre akong oras
para mas maalagaan pa ang mag-ina ko." He said gently. He stared at me with love in
his eyes. Nag-iwas ako ng tingin dahil nagririgudon na ang puso ko.

Lumabas na kami sa clinic ni doc pagkatapos kong mapasalamat at nang mahabang

question and answer portion nila. Inakbayan agad ako ni Dylan habang papalapit kami
sa kanyang kotse.

"Lumayo ka nga! Ang baho-baho mo!" Tinakpan ko ang aking ilong at nagkunwaring
nababahuan sa kanya.

Napamaang ito at agad na inamoy ang sarili. "Hindi naman, a. Amoy gwapo nga ako,
e."

Umismid ako. "Basta! Lumayo ka kasi ang baho mo."

He groaned. Binuksan niya ang pinto ng passenger seat para makapasok ako at
pagkatapos ay umikot ito papunta sa driver's seat.

Nanlaki ang aking mga mata nang hubarin nito ang kanyang puting polo at ihagis iyon
sa may back seat.

"What the.."

Tumaas ang isang sulok ng kanyang labi. "Bakit? Nababahuan ka kaya hinubad ko."

Nagpalipit ang aking dila nang bumaba ang aking tingin sa maskuladong dibdib nito
at pati na rin sa kanyang wash board abs.

Lumunok ako at nag-iwas ng tingin. Narinig ko itong tumawa ng mahina.

"Huwag mong paglihian ang abs ko. Ayokong lumabas ang anak natin na mas maskulado
pa kaysa sa akin."
I groaned in frustration. Humalukipkip ako at tumingin sa labas ng kotse. "Huwag
kang mag-alala. Hindi kita paglilihian dahil ayokong maging gago na katulad mo ang
anak ko."

Natahamik ito sa sinabi ko. Pinaandar nito ang kotse at minaniobra papalabas ng
parking lot ng clinic. Mula sa aking pheriperal vision ay nakita ko kung paano
huminga ng malalim at pagkatapos ay hinaplos ang kanyang panga.

"Wala ka bang ibang damit? Baka sipunin ka." I said. Iniwasan kong magkaroon ng
bahid ng pag-aalala ang aking boses.

"Huwag ka ng mag-alala sa isang gagong katulad ko. Dahil ang mga gago ay hindi
madaling magkasakit. At hindi karapat-dapat na mag-alala ang isang katulad mo na
sinaktan ko dahil isa akong gago." Seryosong sabi niya, ngunit malinaw kong
nahalata ang sakit sa kanyang mga mata at boses.

*******

UNEDITED. Sorry, short lang. Hehe.

UPLOADED: 2-22-15

SK<3

Chapter 38 - CHAPTER 34: UMIIYAK ANG PUSO KO

CHAPTER 34: UMIIYAK ANG PUSO KO

********

LUNA

Isang buwan na ang nakakalipas at patuloy pa rin ang panunuyo sa akin ni Dylan na
balikan siya. At pauli-ulit ko rin siyang nire-reject.

"Ma'am Luna, okay na po 'yung stage at 'yung catwalk." Sabi sa akin ng inatasan ko
na mag-ayos para sa darating na fashion show bukas.

Gabi na at naghahabol na kami sa oras. Okay na ang lahat at kakaunti nalang ang
aayusin kaya ipinaubaya ko na ang mga iyon sa empleyado ko.

Tumango ako. "Good. Asikasuhin mo na 'yung mga models natin."

Tumalikod ito sa akin at pumalakpak para makuha ang atensyon ng mga modelo. Umupo
ako sa isang tabi nang maramdaman ko ang hilo. Pumikit ako sumandali para
maipahinga ang katawan ko.

May mga kamay na pumatong sa aking balikat kaya napadilat ako. Tiningala ko ito at
nakita ang pag-aalala sa mukha ni Dylan.

"You're tired. Masama sa iyo ang napapagod." He said.

Inismiran ko ito. "Hindi pwede. Bukas na ang fashion show ko."

Nang tumingin ako sa paligid ay napansin kong halos lahat ng modelo ko ay

natatapilok na sa gitna ng catwalk dahil lumilipat ang tingin nito sa aking asawa.
Nang mahuli kong nakatitig ang isang babae ay agad ko siyang tinaliman ng tingin.

"Linda, why are your models tripping? Are they really professionals?"

Napakamot ng ulo si Linda. "I'm sorry, Misis Reyes."

Umalis ito at pinuntahan ang mga models para kausapin.

"I like the sound of that." Halos hindi ako makahinga nang makita itong nakaluhod
sa harap ko at ang mainit napalad nito'y bumalot sa aking kamay.

"W-What?"

"When people around us are calling you 'Misis'. I like the sound of that. At least
they know who you belong to." He smiled.

Mariin kong pinagdikit ang aking mga labi. Mabilis akong tumayo para makalayo sana
sa kanya pero agad na sumakit ang aking sentido. Napapikit ako at lumipad ang aking
kamay sa aking noo. May mga brasong yumakap sa aking bewang at hinila ako paupo sa
kanyang kandungan.

"You're harming yourself." He whispered hotly.

"Leave me alone. Ugh!" Nalaglag ang aking ulo sa kanyang balikat dahil sa
naramdamang hilo. "My head's spinning."

"Sleep then. I'll carry you." Naramdaman kong hinaplos nito ang aking buhok.
"Masyado ka ng pagod."

Shit. This ain't right. But it feels somehow soothing. Me and my baby likes it.

"Nagbago ka ng pabango?" Inaantok kong sabi. Mas isiniksik ko pa ang ulo sa pagitan
ng leeg nito.

He chuckled. Oh. That's sexy. "Yeah. Ayokong nababahuan ka sa akin."

Isiniksik ko pa lalo ang ulo ko sa kanyang leeg. Pumaikot ang mga braso sa aking
bewang at pinagsalikop sa tagliran ko. "I hate you for having this effect on me. I
hate you so much."

"I'm crazy for you, Baby."

I should be angry at him. Dapat sinisigawan ko siya ngayon. Dapat pinapaalis ko

siya. Pero ayaw makisama ng sistema ko, nagugustuhan nito ang pagkakadikit ng
katawan ko kay Dylan.

The last thing I remembered was his lips, touching my aching temple.

Nagising ako na halos masilaw sa sikat ng araw. Tumihaya ako at napansin ang
pamilyar na kwarto na kinaroroonan ko. Dylan's bedroom— No. Our bedroom. Our used
to be bedroom.

Napasampal ako sa aking pisngi nang ma-realize na nakatulog nga pala ako na yakap-
yakap niya. Kailangan ko ng umuwi, nag-aalala na si Camille.

"Shit." Bulong ko nang makitang isang manipis at mahaba na tee shirt lang ang suot
ko sa ilalim ng kumot.
Agad akong bumangon at nagbihis ng mas matinong damit bago hinanap ang mapangahas
kong asawa. Dinala ako ng aking mga paa sa kusina dahil sa naamoy kong ulam.

"Umiiyak ang puso ko't sumisigaw. Pati ang isip ko't damdamin ay humihiyaw. Buhay
kong ito'y walang halaga, kung ang pagmamahal mo ay mawawala pa. Umiiyak ang puso
ko't sumisigaw. Pati ang isip ko't damdamin ay humihiyaw."

Naitakip ko aking aking kamay sa bibig ko nang mapagmasdan ang itsura nito. He's
wearing a black tight boxer at puting sando. Hawak nito ang sandok at nag-s-sway pa
habang sumasabay sa tutog mula sa radyo.

Bumaba ang mga mata ko sa naskuladong likod nito. Napakagat ako sa aking labi,
bakit pakiramdam ko gustong-gusto ko syang yakapin. "Pagmamahal mo lang ang tanging
pag-asa. 'Di ko kayang mabuhay kung lalayo ka. 'Di ko na kaya na humanap pa ng iba.
Pagka't ikaw lang ang tanging sinasamba. Alam mo bang kapag kapiling ka. Bawa't
sandali ay walang kasing ligaya."

"Hey."

Tumigil ito sa ginagawa at humarap sa akin. "Oh, you're awake. Naistorbo ka ba ng

magandang boses ko?"

I smirked, trying so hard to insult him. "You have a rare talent, Dylan. The talent
to make your listener's ears bleed."

"How mean." He chuckled. Naiiling itong bumalik sa ginagawa. "But the song's good,
I can't help but sang."

Humalukipkip ako at sumandal sa hamba ng pinto. "Whatever. Uuwi na ako sa amin.

Where's my clothes?"

Pinatay nito ang kalan at inilagay sa plato ang sinangag bago ito humarap sa akin.
"Saan ka pa ba uuwi, e, nandito ka na sa bahay natin?"

"This is not my home anymore, Dylan." Malamig kong sabi.

Huminga ito ng malalim at inilagay sa mesa ang niluto. Lumapit siya sa akin, tumayo
ako ng maayos at binalik ang depensa ko.

"Luna, stay here with me. I feel so empty when you're not around." Tinangka niya
akong hawakan pero agad akong umatras. Nakita ko ang sakit na bumahid sa kanyang
mata.

"Kung ganoon, dapat sa simula palang nagtiwala ka na agad sa akin, Dylan."

"Hindi mo na ba ako mapapatawad?" His voice broke a little.

"I hate you, Dylan. But I hate myself more. Kasi kahit gaano mo pa ako saktan,
mahal na mahal pa rin kita. Galit na galit ako sayo, pero sa isang 'sorry' mo lang,
nanlalambot na ako. Pero, noon iyon. Iba na ngayon, Dylan." Pinatigas ko ang aking
anyo. "Lumuhod ka, mag-sorry ka, o umiyak ka man sa harap ko, I don't give a damn
anymore."

"But, Baby Luna, I'm a better man now—"

"Then, prove it. I don't need your words, Dylan. I don't believe them anymore."

Bumagsak ang kanyang balikat. "D-Don't give up on me."

"Too late for that. I already did." Pagkatapos kong sabihin iyon ay tumalikod na
ako at iniwan siya.

"Luna." Hinawakan niya ang braso ko kaya natigil ako sa paglalakad.

"Kailangan ko ng umalis. Maghahanda pa ako para sa fashion show." Inaalis ko ang

kamay niya ngunit mas lalo lang iyong kaya humihigpit kaya hinayaan ko na.

"Pupunta ako." Marahas akong napatingin sa kanya.

"Hindi ka invited."

"Then, invite me." He said.

"I will not. Never."

"Please."

"I said, I will not!" Naiirita kong sabi.

"I have my ways." He muttered.

"Ilalagay kita sa blacklist."

"I want to be there. I want to support you." He begged.

"I don't need it." I said, coldly.

"Baby, don't be like this." Pinagsalikop niya ang aming mga kamay at hinalikan ang
likod ng aking kamay.

"You made me to be like this, Dylan. Blame yourself." I mumbled.

Pinagdikit niya ang aming noo at pumikit. "I've been blaming myself since the first
day you shed your tears for me. Luna, if I could just change past, but I couldn't.
Kung ayaw mong kausapin kita sa buong durasyon ng show edi 'wag. I will just
support you from a far. I just want to be there. I want to be with you even though
you don't want to be with me."

Dumilat ito at halos maubusan ako ng hininga nang makita ang pagmamahal sa kanyang
mga mata. Bumilis ang tibok ng puso ko nang bumaba ang aking titig sa kanyang labi.
I missed that lips.

Oh, no. I don't. I don't. I don't.

Nag-iwas ako ng tingin.

"I-Ipapadala ko nalang ang invintation sa office mo mamaya." I said. "I have to

go."

Papatalikod na sana ako ngunit hindi niya binitiwan ang kamay ko. Napaangat ako ng
tingin sa kanya. May ngiti na sa labi nito at halata ang kasiyahan sa mga mata.

"How about breakfast?"

I gulped. "I'm not hungry."

"You have to eat."

"Kakain ako sa bahay ni Papa." Malamig kong sabi.

"But—"

"Nandito na ba ang kotse ko?" I asked. "Kung wala pa, magta-taxi nalang ako."

"No. Ihahatid na kita pagkatapos nating kumain." Matigas niyang sabi at inilagay
ang buhok na tumabing sa aking mukha sa likod ng aking tenga.

"A-Ayoko." Nanginig ang aking boses nang bumaba ang mga kamay nito sa aking bewang
at hapitin ako palapit sa kanya.

"I insist." Nanlambot ang mga tuhod ko nang maramdamang inaamoy nito ang aking
buhok pababa sa aking leeg.

"Nakakainis ka na, Dylan." I said.

Helplessly.

***********

UNEDITED.Wala pang sunday pero may UD na. :)

Bakit? Kasi gusto ko na siyang matapos agad. Para masimulan ko na yung iba ko pang
on-going. :D

BE READY SA SUSUNOD NA CHAPTER.

IG: @iamsweetkitkat

FB GROUP: Sweetkitkat's Sweeties

FB PAGE: Sweetkitkat WP Stories

UPLOADED: FEB 23, 2014

SK<3

Chapter 39 - CHAPTER 35: GIVE YOUR PAIN TO ME

CHAPTER 35: GIVE YOUR PAIN TO ME

*********

LUNA

"Congratulations, Miss Luna. Job well done. Your designs are one of the best."
Nakanhiting sabi ni Misis Palma habang hawak ang aking kamay.

Ginaya ko ang matamis na ngiti nito bago nagsalita. "Thank you, Misis Palma. It's
so nice to hear compliments from you."

She rolled her big blue eyes and laughed. "Oh, darling. Don't flatter me too much.
And you looked good also. Pregnancy has a very good effect on you. I like that."

Ngiti lang ang sinagot ko sa kanya. Alam kong may kalakihan na ang aking tiyan kaya
mas nagsuot ako ng damit na hindi masyadong masikip, para hindi ako mukhang butete
at para hindi rin maipit ang aking anak.

Naalis ang atensyon ko kay Misis Palma at napunta sa isang mataas na modelo na
sumulpot sa aking gilid. She looks very elegant in a royal blue halter dress.
"Thank you, Miss Luna, for giving me a chance to ramp your one of a kind designs."

"I'm the who should thank you, Miss Bennett. Dahil pinaunlakan mo ang imbitasyon
ko."

"It's because you're a great friend." She said. Magsasalita na sana ako nang bigla
nalang itong naitakip ang kamay sa bibig. Nangunot ang aking noo. "Oh, my. Who's
that guy?"

"Who?" Sinundan ko ng lugar na tinitingnan niya.

Natagpuan ng aking mata si Dylan na nakatayo ilang metro ang layo sa akin.
Kinakausap ito ng ilang kalalakihan at sumasagot naman ito habang hindi inaalis ang
tingin sa akin.

"That one. He's seriously looking at me. I think he's interested in me. What do you
think, Miss?"

Nang magtagpo ang aming mga mata ay tumaas ang isang sulok ng kanyang labi at
inirapan ko siya bilang ganti.

"I don't think so." I said. Pissed off.

"Huh?"

"He's my husband, Miss Bennett." Sabi ko sa paraang malalaman nito ang teretoryo
ko.

Her lips form an 'o' and smiled smoothly. "Oops. Sorry. My bad."

Simula nang malaman ko na nandito na nasa tabi-tabi lang si Dylan ay hindi na ako
makagalaw ng maayos. Pakiramdama ko ay palaging may nagmamasid sa aking mga galaw.

Nag-excuse muna ako sa kausap ko para nagpunta sa restroom. Hindi na kasi gumaganda
ang pakiramdam ko. Nakaramdam ako ng kakaibang hilo bago ko pa man mabuksan ang
pinto ng banyo.

At kung hindi dahil sa nga brasong pumaikot sa aking bewang, malamang ay nagdikit
na ang labi ko sa sahig.

"Let's get you home, Baby." Napatingala ako para salubungin ang nagmamay-ari ng
magandang boses na iyon.

"D." Oh, shit! Wrong choice of word!

"You're tired. I'll take you home." He said gently at pagkatapos ay isiniksik ako
sa malapad nitong dibdib.

Dahan-dahan ko siyang tinulak palayo at kinunutan ng noo. Oh, no. Hormones.

"No. Hindi pa tapos ang—"

Hinawakan nito ang kamay ko at pinagsalikoo ang aming palad bago dalhin sa kanyang
labi. "Luna, makakasama sa bata ang pagpupuyat mo. Please."

"I can still do this." Madiin kong sabi.

"Please, Baby." No! Don't control me!

Marahas kong binawi ang aking kamay at napasighap ito sa aking ginawa. "I said, no!
Hindi mo ba ako naiintindihan! Kanina ka pa! Akala mo ba, hindi ko nahahalata na
unti-unti mo akong kinokontrol. Shit ka! Go to hell! Disappear! Now! Please!"

Napayuko ito at bigla nalang nalaki ang mga mata. Tinakasan rin ng kulay ang
kanyanh mukha. "L-Luna.. y-you're.."

"What?!"

"Y-You're bleeding!"

Nanindig ang aking balahibo sa sinabi nito. Bumaba ang aking mga mata sa aking hita
at nakita ang pag-agos ng kaunting dugo doon.

Napadaing ako nang maramdaman ang nakapangingilabot na sakit sa aking tiyan.

Agad kong sinara ang aking hita at inilagay ang aking kamay sa pagitan niyon. "H-
Hah.. N-No.. N-No.. Dylan!"

Kinarga niya ako at naramdaman ko ang panginginig ng kanyang kamay sa aking likod.
Takbo siya at nilagpasan ang napakaraming tao na halos nagbigla rin sa
nasasaksihan.

"Get the hell out of my way!" He shouted.

"Dylan.. save our baby.." Please. Please.

Walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha.

He looked at me. Scared. Tortured. "I will. Just.. Just don't let go, okay? Please,
Baby. Stay with me."

Tumango ako at pumikit nang maramdaman ang gumuguhit na sakit sa aking sinapupunan.
Hindi ko na alam kung ano ang nangyayari, hindi ko alam kung ilang minuto na akong
umiiyak, ang tanging nasa isip ko lang ngayon ay humingi ng tulong at magdasal sa
Panginoon na iligtas Niya ang aking anak.

"Sir, hanggang dito nalang po kayo." Sabi ng nurse nang malapit na kaming
makarating sa emergency room.

Panic ang naramdaman ko nang gumaan ang hawak ni Dylan sa aking kamay. Kumapit ako
sa kanya.

"No. D-Don't let me go of my hand, Dylan. I'm scared. Please." I sobbed.

Nagtagpo ang mga mata namin na parehong hilam sa luha.

"I won't let go, Baby." He said while kissing my hand. Napasigaw ako nang gumuhit
na naman ang sakit sa aking sinapupunan. Huminto si Dylan dahilan para magkawalay
kami. Wala na akong lakas para magsalita pa dahil sa panghihina. "Please, save my
family! I'm begging you to save them! Do everything!"
Iyon ang huli kong narinig bago pa ako mawalan ng malay.

Naalimpungatan ako nang makarinig ng boses mula aa kung saan. Hindi ko dinilat ang
aking mga mata at mas pinakinggan pa ang pag-uusap ng mga pamilyar na boses.

"It's all because of you! You do no good to my daughter!" Papa?

"Papa, enough. Hindi naman kasalanan ni Dylan na—" What's happening, Camille?

Pinili kong idilat ang aking mga mata. Walang nakapansin kaya iginala ko ang aking
paningin sa buong paligid. Nakita ko si Dylan sa isag itim na sofa at nakapatong
ang ulo sa kamay habang si Papa naman ay galit na nakatingin dito.

"Dylan.." Lahat sila ah napatingin sa akin nang magsalita ako. Wala pang ilang
segundo ay nakarating na sa aking tabi si Dylan. Agad nitong hinawakan ang aking
kamay at dinala sa kanyang labi.

"Luna. Oh, thanks God, nagising ka na." Tumulo ang masaganang luha sa kanyang mga
mata. Napansin ko rin ang panginginig ng kanyang boses.

Nanghihina kong hinaplos ang kanyang mukha. Humaplos ang aking hinlalako sa ilalim
ng mga mata nito para punasan ang luha. "Y-You're crying. And there are dark
circles under your eyes. Hindi ka ba natutulog?"

"I'm so worried. Hindi ako makatulog hangga't hindi ka pa nagigising. Are you okay?
Wala ka na bang nararamdaman?"

Lumabas si Camille at isinama na rin si Papa para bigyan kami ng panahon na

makapag-usap ni Dylan.

Pumikit ako at naalala ang lahat ng nangyari kagabi. Natatakot man akong itanong ay
naglakas-loob akong magsalita.

"The baby.." Is he going to blame me? Magagalit ba siya? Sasaktan ba niya ako dahil
naging isa akong pabayang ina sa aming anak? Sisigawan niya ba ako dahil hindi ako
nakinig sa kanya?

All my worries were gone.. when he smiled at me. A sad but gentle smile.

"We save her, wife."

"We did?"

He nodded. "Yes."

Thanks, God. Thank you. Thank you.

Hinaplos ng kabilang kamay ko ang aking tiyan at nagpasalamat muli nang maramdaman
ang munting umbok. "I'm sorry. Nilagay ko sa kapahamakan ang anak natin."

"Don't scare me like that." Nanghihina niyang sabi.

"I yelled at you.  That's why..."

"What do you want me to do, Luna? Tell me, please. Do you want me to disappear? You
don't want to see my face anymore? Do you want me out of your life? Kung ito ang
paraan na mas makakabuti sa iyo at sa anak natin, gagawin ko." He's blaming
himself. No. Oh, Dylan.. You've changed.
"Dylan.."

Isang pilit na ngiti ang pinakawalan niya at pinsil ang aking kamay. "Tama ka. Baka
nga mas makakabuti na mawala nalang ako sa buhay mo. Ikaw ang nagpapasaya sa akin
pero hindi ko kayang pasayahin ka. I'm not the one who can make you complete. All I
did was hurt you. I made you feel worthless. I made your life a nightmare.
Nagsimula tayo sa mali, nagtapos sa isa pa muling pagkakamali, Luna, hindi ko na
alam ang gagawin ko para lang maprotektahan ko kayo."

Napalunok ako ng maraming beses para hindi lumabas ang luha na pinipigilan ko.
Hinayaan ko siyang magsalita. Alam kong sa ganitong paraan lang niya mababawasan
ang hirap na dinadala niya.

"And I'm still blaming myself for what happened to you last night. Kung hindi ba
ako pumunta doon, hindi kayo mapapahamak? I was there, I'm the one who stressed
you, right? Tell me, wife. Hurt me. Give your pain to me. Blame me for everything."

"Dylan, lift up your head and look at me." Tumungin ito sa akin. Sinakop ng aking
mga kamay ang kanyang mukha at pinunasan ang luha niya.

"I almost lost you."

"Almost." I said.

"I'm so damn scared."

"Me too."

"I'm sorry. I'm so sorry." He said between his sobs. Hinawakan nito ang kamay ko na
nasa mukha.

"Is it painful, Dylan?" I want to know what you feel right now.

"It's unbearable, Baby." Oh, D. I'm sorry, too.

"Stop crying. I'm okay now. You saved us." I gently said.

Humaplos ang kanyang kamay sa aking sinapupunan at malungkot na ngumiti. "Yeah.. I

did."

"Thank you."

He looked at me. Love. Hope. Longing. "Come back to me, Baby."

"I will. But not now. Not yet, D." I finally said.

"Why? Nagbago na ako. Hindi na ulit kita sasaktan. Aalagaan kita. Magiging mabuti
akong asawa sa'yo. Please, Luna, bumalik ka na sa akin."

"Magtiis na muna tayong hindi magkasama, Dylan. I need time for myself. Hayaan mo
muna ako. Kapag handa na akong balikan ka, ako mismo ang pupunta sa'yo tapos
magsisimula uli tayo."

"Hanggang kailan?" He asked.

"Hanggang kailan mo ba kayang maghintay sa akin?"

"Oh, Baby, I can wait for you forever." He smiled sadly. "I won't let you go."
Then don't.

Just a little more longer, D.

*************

UNEDITED. Napaaga ang UD for Sunday. :)

UPLOADED: FEB 28, 2015

SK<3

Chapter 40 - CHAPTER 36: CAN'T BE WITH YOU

Dedicated to MsJennyDo. Hi, miss! :)

Thank you for supporting my story! ♥♥♥

**********

CHAPTER 36: CAN'T BE WITH YOU

**********

LUNA

"Isang araw, inutusan ng nanay ni Juan si Juan na iuwi ang mga alimango. Pero
sadyang tamad si Juan kaya pagkaalis ng nanay niya ay ibinaba niya ang mga alimango
at pinaglakad saka sinabing, 'Sige, mga alimango. Umuwi kayo sa bahay namin. Huwag
kayong tamad'.."

Napapangiti nalang ako habang pinapanood siyang binabasa ang hawak na librong
pambata habang nakahiga sa aking tabi at nakasandal ang likod sa headboard.

Ilang linggo na ang nakakaraan nang makauwi na ako sa bahay ni Papa. Binilin sa
akin ng doctor na hindi na ako pwedeng magpuyat, ma-stress at sumigaw pa para na
rin sa ikabubuti ng baby.

Halos araw-araw rin ay bumibisita sa akin si Dylan para alagaan ako. Aalis lang ito
kapag alam niyang mahimbing na akong natutulog. Hinayaan na rin siya ni Papa na
maglabas-pasok sa pamamahay niya dahil nakikita nito ang pagbabago ng aking asawa.

"Ah!"

"Bakit? A-Ano ang masakit, Luna?"

"S-Sumisipa siya."

Hinimas ni Dylan ang umbok sa aking tiyan. "Baby, dahan-dahan lang. Nasasaktan na
si Mommy."

Napabuntong-hininga ako nang naramdaman ang mainit nitong palad.

"She likes it."

"Likes what?" He said innocently.

"You touching her."

"I like it, too." He smiled gently.

Sinuklay ko ang magulo niyang buhok. "Hindi ka pa ba uuwi? Gagabihin ka na sa

daan."

Pumungay ang kanyang mga mata at ngumiti. "Kapag nakatulog ka na, saka ako aalis."

Alam kong pinipilit lang niyang hindi ipahalata sa akin na pagod na siya. Kapag
natapos na kasi ang office hours ay agad itong bumibiyahe dito sa bahay para lang
bisitahin ako.

"Umuwi ka na. Alam kong pagod ka mula sa opisina."

"Hindi na ako pagod simula n'ung makasama kita."

Namula ako sa kanyang sinabi.

"Oh, you're blushing."

"S-Shut up."

He laughed.

"Quit laughing!" Inis kong saad.

Kumunot ang noo nito at pinagsalikop ang aming palad. "Easy there, Baby. Don't
shout."

Napayuko ako. "I'm sorry."

Napahikab ako at namungay ang aking mga mata.

"Matulog ka na para makaalis na ako." Inakyat nito ang kumot sa aking balikat at
pinaglaruan ang aking buhok.

Sumiksik ako sa kanya bago pumikit. "Good night, Dylan."

"I love you, wife."

"I.. wab.. hmm.." I murmured sleepily.

Nagising ako na wala na akong katabi. Nag-inat ako at kinusot ang aking mga mata.
Hinaplos ko ang aking sinapupunan at ngumiti. "Good morning, baby girl."

Napatingin ako sa aking phone na nasa bedside table nang tumunog iyon. Agad ko
siyang sinagot nang makita ang Caller ID ang pangalan ng aking asawa.

"Good morning." I said huskily.

"Hmm, it's so nice to hear your bedroom voice, Baby Luna." Wait. Bakit parang iba
ang boses niya?
"Ang aga mo namang magising? It's saturday. Pwede namang mamayang hapon nalang ang
check up ko." Dapat magpahinga naman siya. Alam kong pagod siya, pero heto't
gumising pa siya ng maaga para tawagan ako.

Kinikilig ako, but nag-aalala ako para sa kalusugan ng asawa ko.

"Yeah. And I'm sorry I can't be with you now."

What?! "Bakit?"

"I just can't, Baby. I'm sorry."

"Pero, schedule ng check-up ko ngayon. Hindi mo ba ako masasamahan kahit mamayang

hapon?"

"I asked Camille na samahan ka muna. Sorry, Baby. M-Medyo busy lang ako ngayon sa
office."

Napasimangot ako. Office? Mas mahalaga pa iyon kaysa sa akin? "Sino ba ang
pinagkakaabalahan mo at hindi mo ako pwede kitain ngayon?"

"Baby, don't be mad. I said, I'm sorry. And I'm not seeing anyone. You're just my
only one. Please, I'm sorry." He said. Sound hurt.

"Fine. Who needs you anyway." Mahina ngunit madiin kong sabi.

"Baby—" Hindi ko na ito binigyan pa ng karapatan para magsalita. Pinutol ko na

kaagad ang linya at naiinis na binalik sa bedside table ang phone.

"Baby, mukhang tayo dalawa nalang ulit." Kausap ko sa aking anak. "Hindi natin siya
bati."

Kumatok ako sa pinto ng kwarto ni Camille bago pumasok. Nakita ko pa rin ito na
nakahiga habang nakatalukbong ng kumot. Lumapit ako dokn at inuga ang kanyang
balikat.

"Cammy.."

"Hmm?"

"Samahan mo ako sa oby. Binilin ako sa'yo ng asawa ko 'diba?" Hindi pa rin mawala
sa aking dila ang inis sa nangyari kanina.

"Five minutes. No, ten. I mean, thirty. Ugh!" Sabi nito bago magtalukbong ng kumot.

"Gumising ka na. Sandali lang naman tayo dun. Please, Camille? For your niece's
sake?"

"Ugh! Fine."

"Thanks. And don't mention that stupid, jerk, asshole husband of mine. He's pissing
me off. So, as for you, lazy pants, move. Now. Ayokong ma-late sa check-up ko."
Sabi ko bago naglakad papunta sa pinto.

"I still want to sleep, damn it. Kasalanan 'to ng kumag na iyon. Hay!"

"Right. Kumag siya. I cannot agree more." I said before closing the door.

Nagbihis ako at tumingin sa salamin para makita ang reflection ko. Huminga ako ng
malalim para pakalmahin ang aking sarili. Bawal ang stress. Makakasama sa baby.

Smile, Luna.

Everything's gonna be alright.

No stress allowed.

Hindi naman ako dapat nagalit kay Dylan ng ganoon. Hindi ko dapat siya
pinagsalitaan ng masasakit na salita. I hurt him. Shit. Kailangan ko rin naman
siyang bigyan ng benefit of the doubt. Paano nga kung busy nga talaga siya? Hay.
Damn hormones.

Sumungaw sa aking pinto si Camille. Nakabihis na rin ito. "Ano? Tara na?"

"Pumunta muna tayo sa office ni Dylan."

Kumunot ang kanyang noo. "Bakit?"

"I just want to see hi— I mean, I want to check on him kung busy nga ba talaga siya
or may iba lang siyang pinagkakaabalahan."

"Walang masama kung aaminin mong namimiss mo siya."

"Wala akong dapat aminin."

"You're craving for him. Bakit ba kasi ayaw mo pang umuwi sa inyo?"

"None of your business, Sis." Sabi ko habang naglalakad pababa sa hagdanan.

"Nagpapamiss ka lang. Kapag iyon nakahanap ng iba, magsisisi ka."

Natigilan ako nang sabihin iyon ni Camille.

Those words I fear the most.

**********

UNEDITED.

UPLOADED: MARCH 1, 2015

IG: @iamsweetkitkat

GROUP: Sweetkitkat's Sweeties

FB PAGE: Sweetkitkat WP stories

SK<3

Chapter 41 - NOTE LANG PO

Hi, Sweeties.

Hindi po ako makakapag-ud ngayong March sa dami ng quizzes, projects at finals ko.
Sana po maintindihan niyo ang hirap ng pag-aaral. Hehehe.

Mag-U-UD po ako ng April, bakasyon ko na n'un. Salamat po sa walang hanggang pag-

uunawa niyo sa kalagayan ko.

Nilalamon na rin po ako ng eyebags sa dami ng kailangan na maipasang requirements.

Salamat po sa pag-intindi.

Chapter 42 - CHAPTER 37: WHERE WILL I GO

CHAPTER 37: WHERE WILL I GO

****************

LUNA

Napatayo ang sekretarya ni Dylan nang makita ako. "Good morning, Misis Reyes."

"Where's Dylan?" Agad kong tanong.

"Uhm, wala po si Sir."

"Ang sabi niya sa akin nasa office siya. Nagsisinungaling ba siya o tinatago mo
lang siya sa akin?"

"I'm sorry, Misis Reyes. Your husband ordered me not to tell you where he is." Sabi
niti sa maliit na tinig at yumuko.

"Sino ang kasama niya?"

"I'm sorry, Ma'am. Matatanggal po ako sa trabaho kapag hindi ko sinunod si Sir."

Tumango ako. "Tell him, kapag nalaman ko na may iba siyang inaasikaso, hindi na
niya ako makikita at ang anak niya."

"U-Understood, Madame."

Lumabas na kami sa opisina ni Dylan. Naramdaman ko ang paghawak ni Camille sa aking

balikat.

"Mahal ka ni Dylan. Hindi niya magagawa sa iyo iyon." Mahinang sabi nito.

"Sana nga."

"Epekto ng pagbubuntis ang overthinking. Kalma ka lang, Luna."

"Paano kung.. nagsawa na nga si Dylan sa panunuyo sa akin, Camille."

Hindi ito nagsalita kaya nanahimik nalang ako.    Kinimkim ko ang sakit na aking
nararamdaman.

Mabigat ang aking pakiramdam nang magpunta ako sa aking obygyne. Huminga ako ng
malalim at kinalma ang aking sarili. Pumasok kami sa puting pinto ng klinik at
napangiti ang doktora nang makita ako. Nginitian ko siya pabalik.
Sinabi nito na maayos ang lagay ng baby ko. Healthy ito at wala siyang nakikitang
abnormalities.

Lumabas kami sa klinik ni doc at sumakay na sa aking sasakyan. Nakatingin lang ako
sa cellphone ko at hinihintay na magtext si Dylan habang si Camille naman ay kausap
ang kanyang kaibigan sa phone.

"Magkita nalang tayo mamaya, Kenneth. Bye." Malambing nitong sabi sa kausap na
nakapagpakunot ng aking noo.

"Kenneth who?!" Tanong ko nang maibaba nito ang phone.

"A friend."

"You're using your sweet voice and he's just a friend? Pati ba naman ikaw, may
tinatago sa akin."

"Kenneth is just a friend. Well, I like him.. at hanggang doon lang iyon. You know
me."

"You're playing a very dangerous game, sister."

"I won't fall for him. As a matter of fact, we're both playing. And we're enjoying
it."

Nagkwekwento pa ito ng mga ginagawa nila ni Kenneth sa dates nila. Napapahawak

nalang ako sa aking noo dahil sinasabi ni Camille na wala siyang feelings sa lalaki
pero sa paraan ng pagkwento niya, parang hindi siya makatulog kakaisip sa lalaking
iyon.

Napatingin ako sa aking phone nang umilaw iyon dahil sa nareceive kong text. Madali
ko iyon binukdan nang makita ang pangalan ng aking asawa.

'Thank you for taking me home.' WTF!

"Luna, bakit? Gigil na gigil ka sa phone mo?"

Hindi ko pinansin ang tanong ni Camille at agad na tinawagan ang numero ni Dylan.

"Hello, Baby."

"Don't 'baby' me. Hudas ka. Para kanino itong sinend mo na 'thank you for taking me
home', ha?" Gigil kong sabi.

"Oh, shit."

"Oh, shit talaga. Tama talaga na hindi na kita balikan. Gago ka talaga. Mamamatay
ka na! Dapat sa mga playboy na katulad mo ay napupunta na sa impyerno!"

"Luna.."

"Huwag ka ng magpapakita sa akin. Akala mo kailangan kita? Hoy, inutil, hindi ka

kawalan sa akin. Basta, akin lang ang anak ko. Hindi kita bibigyan ng karapatan sa
kanya. Dahil ayojong magkaroon siya ng ama na katulad mo! Manloloko! Sinungaling!"

"S-Stop, Luna. Don't stress yourself. I'm not seeing anyone. I swear. Let me
explain." Nahalata ko ang pagka-panic sa kanyang boses.

"Explain mo mukha mo! Bye!" Sabi ko, sabay putol ng tawag.

Ilang beses akong lumunok para maiwasan ang pagtulo ng aking luha. Buong biyahe ay
tahimik lang ako habang iniisip kung paano iyon nagawa sa akin ni Dylan.

Pagkadating namin sa bahay aykumain labg ako ng kaunti at pumasok na sa aking

kwarto. Tumihaya ako sa aking kama habang imhinahaplos ang malaking umbok sa aking
tiyan.

"Hindi na magbabago ang tatay mo, baby." Bulong ko.

Plano ko pa namang balikan siya sa mismong kaarawan niya. Gusto kong sabay naming
ise-celebrate ang espestal na araw na iyon.

Napabangon ako nang kaunti nang may malakas na katok na nagmula sa aking pinto.
"Luna! Get out of there!"

"What?" Pinagtaasan ko ng kilay si Camille nang buksan nito ang pinto.

"Nasa baba ang asawa mo."

"Paalisin mo."

Halatang naiirita na rin ito sa ugali ko. "Inaapoy siya ng lagnat."

Wait what?!

"Huh?"

Nagmamadali ngunit maingat akong bumaba sa lving room. Sinalubong ako ng yakap ng
aking asawa nang makita ako. Nanghina ang aking puso nang maramdaman ang taas ng
kabyang temperatura.

"Baby, I'm sorry. I'm sorry." Tila hirap na hirap nito iying sinabi. "Don't hate
me, please. Ayokong makipagkita sayo kasi baka mahawa kita ng sakit ko. I'm sorry."

Agad kong naisip ang mga masasakit na salita na sinabi ko sa kanya kanina sa kotse.
"Dylan, umakyat na muna tayo para makapagpahinga ka.."

Siniksik niya ang kanyang mukha sa aking leeg. "My secretary brought me home
because I cannot drive anymore. My head's spinning, I couldn't walk. But when you
called and say those unpleasant words to me, pinilit kong nakapunta dito. Kasi
ayokong patagalin pa ang away natin. Baby, I'm sorry."

He really loves me.

"I'm sorry, too." Hinaplos ko ang kanyang buhok. "Pero umakyat na muna tayo, okay?
Kailangan mo ng magpahinga."

Humilay ito sa akin at umiling. Hinaplos niya ang aking pisngi.

"Sa bahay nalang ako magpapahinga. Ayokong mahawa ka sa akin."

"I won't let you go."

"I don't want to risk your health, Baby Luna."

"I want to take care of you."

"Luna.."
"Hindi ako mapapakali hangga't hindi ko alam na magaling ka."

Nagbuntong hininga ito. "I surrender."

Magkahawak-kamay naming inakyat ang kwarto ko. Hinubad ko ang jacket niya at inalis
naman nito ang sapin sa paa bago humiga sa kama ko. Iniakyat ko ang kumot hanggang
sa balikat nito.

Umupo ako sa kanyang tabi at hinilot ang kanyang ulo. "Ano ang nararamdaman mo?"

"My head aches. Big time." Ungol nito.

"Magpapaluto ako ng soup para nakainom ka ng gamot."

Nanghihina itong dumilat bago hawakan ang kamay ko na nasa kanyang noo. "Huwag mong
pagurin ang sarili mo para sa akin."

"I won't."

Umalis ako para utusan ang katulong na magluto ng soup para sa asawa ko. Tinulungan
nila akong dalhin iyon sa aking kwarto. Umupo ako sa tabi ng kama at marahang
ginising si Dylan. Dumilat ito at umungol.

"Dylan, inumin mo muna itong sabaw para makainom ka ng gamot."

Tumango ito at sumunod na sa akin. Pagkatapos niyang inumin ay bumalik na naman

siya sa paghiga at pinalupot ang comforter sa kanyang katawan.

"Manang, pakikuha po ako ng isang pares ng medyas sa lalagyan ni Papa."

"Opo, senyorita." Sabi nito bago lumabas ng kwarto. Ilang minuto lang ay bumalik
nito dala ang medyas na inuutos ko.

Inilihis ko ang kumot na nakatakip sa paa ni Dylan at isinuot sa paa nito ang
medyas para mabawasan ang lamig na nararamdaman niya. Napaungol ito sa dampi ng
kamay ko.

"May iuutos pa po kayo, senyorita?"

"Wala na po, manang. Pakisara nalang po ang pintuan."

Tumango ito at dunala na ang tray sa paglabas nito.

Dahan-dahan akong tumabi kay Dylan. Napaungol ito at hinaplos ng mainit na palad
nito ang aking sinapupunan.

"Kailangan mong lunayo sa akin ng kaunti ngayon, baka mahawa ka sa akin." Ungol
nito.

Umiling ako at tumagilid ng higa sa kanya, ang likod ko ang siyang nakaharap dito.
Pinaunan niya ako sa kanyang braso at gumapang naman ang isang kamay nito sa aking
bewang.

"Magpahinga ka na, dito lang ako, okay?"

"You're always here for me." Nanayo ang aking balahibo nang maramdaman ang kanyang
hininga. "Don't kiss me while I'm sleeping. I don't want to infect you."
"May sakit na, ang hangin pa rin."

Tumawa ito kahit na nanghihina. "I don't know where will I go if I didn't met you,
my wife."

**********

I'm back!

UPLOADED: MARCH 28, 2015

SWEETKITKAT

Chapter 43 - CHAPTER 38: USAPANG..

CHAPTER 38: USAPANG..
**********
LUNA

Napaungil ako nang makarinig ng sunod-sunod na katok. Dahan-dahan kong iniangat ang
braso ni Dylan na nasa aking bewang at tumayo. Hinaplos ko ang aking tiyan habang
naglalakad patungo sa pintuan.

"Camille?"

Ngumiti ito sa akin. "Bumangon na kayo at nakahanda na ang hapunan."

"H-Hapunan na?"

"Oo. Six o'clock na kaya. Saka dito kakain sila Trey." Tumaas-baba  ang kanyang
kilay bago tumalikod at umalis.

Humikab  ako at tumungo sa mahimbing na asawa ko. Nakabalot pa rin ang sarili nito
sa kumot. Hinipo ko ang bimpo sa loob ng kanyang damit at inalis ko ito nang mapag-
alamang basa iyon ng pawis.

"Dylan." Yugyog ko sa kanyang balikat.

"Hm?"

"Gising na, kakain na tayo." Hindi na mainit ang kanyang noo. "Bumaba na 'yung
lagnat mo. Malapit ka ng gumaling."

Hinawakan nito ang kamay ko na nasa kanyang leeg. "Nandito ka kasi. Nandito kayo ni
Baby."

Napangiti ako sa kanyang sagot. Tumayo na siya, tutulungan ko sana ngunit pinigilan
niya ako at sinabing kaya na niya.

Tumungo kami sa hapag kung saan naroon sina Camille. Narinig ko kaagad ang malakas
na boses ni trey na masayang nagkukwento tungkol sa kanyang practice kaninang
umaga.

Tumikhim ako at nakuha namin ang kanilang atensyon. Hindi ko nakitaan ng pagkagulat
ang mukha ni Papa. Bagkus ay bumaba ang kanyang mata sa magkahugpong na kamay namin
ni Dylan. Gumuhit ang kaunting ngiti sa kanyang labi.

"Ano ba 'yan. Mamaya na ang flight namin tapos mukha pa ng gagong ito ang huling
makikita ko." Masungit na saad ni Kris.
Napasimangot ako sa kanyang sinabi. Umupo muna kami ni Dylan, paharap sa aking mga
pinsan.

"Cut it out, Kris. May sakit ang asawa ko kaya tigilan mo siya."

"Asawa. Tsk." He mocked.

"Nasaan si Sky?" Okay na sa amin ni Sky lahat kaya wala namang masama kung
hahanapin ko siya, diba?

"Naunang umalis. Excited pumaloob sa palda ni Almira." Saad ni Trey habang hinihiwa
ang porkchop sa kanyang plato.

"Who's Almira?" Tanong ni Dylan habang nakatingin ito sa kanin na inilalagay ko sa

kanyang plato.

Ngumiti si Trey. "A Californian girl na bagong kinababaliwan ni Sky."

Dylan shrugged his shoulders. "Good for him. Masaya ako para sa kanya."

"Plastik." Sabi ni Kristian.

"Orocan." Masungit na saad ni Camille.

Trey 'tsk'ed. "Maliit ang bayag."

Padabog kong binaba ang serving spoon. "Oy, hindi na totoo 'yan ah!"

What?

What did I just say?

Fuck! Kainin na po sana ako ng lupa.

Lalo akong namula sa kahihiyan nang malakas silang tumawa. Napayuko ako.

Humaplos ang kamay ni Dylan sa aking likod. "It's okay, Baby. Don't cry."

"They're laughing." I said between my sobs.

"I'm not." I looked at him when he made the 'pfft' sound. Pulang pula rin ang
pisnhi nito dahil sa pagpipigil.

"Pinipilit mo lang na 'wag tumawa."

"H-Hindi nga."

"Magsama kayong lahat." Padarag kong sabi at naglakad palabas ng lanai.

"Veronica Luna, hindi ka pa tapos kumain!" Hindi ako tumigil sa paglalakad kahit na
narinig ko ang sigaw ni Papa.

Umupo ako sa silong at nagmukmok doon.

Bakit ko ba kasi kailangang ipagtanggol ang bayag niya?! Shit naman! Sa lahat ba
nan kasi ng lalaitin nila, bayag pa ng asawa ko ang napili nila!

"Pumasok na tayo, gabi na. Masama ang hangin sa gabi." Hindi na ako nagulat nang
marinig ang boses ng aking asawa.

"Ikaw nalang ang pumasok muna. Ikaw diyan ang mahina ang baga, e." Malamig kong
sabi habang hindi ito nililingon.

Hinila nito ang upuan at umupo sa aking harapan. Lumingon ako sa ibang lugar pwera
lang sa mukha ni Dylan.

"Nanghihina ako kasi ilang buwan na kitang hindi nakakasama." Napakagat ako sa
aking labi nang hawakan niya ang aking kamay at dalin iyon sa kanyang labi. "Kailan
mo ba ako babalikan, Luna? I missed you so much."

Napatingin ako sa nagmamakaawa niyang mga mata. Inilagay niya ang aking kamay sa
kanyang pisngi at naramdaman ko ang kaunting init niyon. How I missed his warmth.

"Sasama na ako sa pag-uwi mo bukas, Dylan."

Nagulat ito ngunit ilang sandali lang ay nakabawi din. Gumuhit ang napakatamis na
ngiti nito.

"Kailangan ko lang palang magkasakit para balikan mo ko."

"Ayokong bigyan ka ng rason para maghanap ng iba kaya babalik ako." Biro kong sabi.

"Bakit pa ako maghahanap ng iba? Kontento na ako sayo, Luna." He said. I felt the
love in his voice. "Magkakaanak na tayo, tinali ko na ang sarili ko sa'yo. Mahal
kita. Mahal na mahal kita. 'Wag mo naman pagdudahan ang pagmamahal ko sa'yo."

"I'm sorry I doubted you. I love you, too." Hahalikan ko sana ito ngunit umiwas
siya. May sakit pa kasi siya at ayaw niya talaga akong mahawa.  "Sorry kasi ang
tagal kitang pinaghintay at pinahirapan."

He gaped my fingers. "You're all worth it, Luna. So worth it."

Lumalamig na ang gabi kaya napagdesisyonan na naming pumasok. Nasa hapag pa rin
sila Trey at umiinom ng tsaa habang naghihintay sa amin.

"Are you done, crybaby?" Trey said.

"Shut up."

"Trey, enough. Maselan ang pagbubuntis ng pinsan mo." Saad ni Papa bago humigop ng
kanyang tsaa.

"Thanks, Papa." May kakampi ulit ako!

Bahagyang tumawa si Papa nang maibaba ang tasa. "Saka baka nilamig na ang bayag ni
Dylan kaya pumasok na sila."

Namula na naman ako. Akala ko tapos na!

Sumiksik ako sa dibdib ni Dylan. "Hindi pa sila tapos sa pambu-bully sakin."

"'Wag kang mag-alala, kakampi mo ako, Luna." Tiningala niya ang mukha ko at inalis
ang munting luha.

"Mukhang ayos na ayos na kayo, ah." Marahang sabi ni Papa. Napatingin kami sa
kaniya.  "Uuwi ka na ba kay Dylan, Luna?"
"O-Opo."

"Nga naman, Tito. Baka naaawa na si Luna sa bayag ng asawa niya. Nakita niyo naman
kung paano niya ipagtanggol kanina, diba?" Fuck you, Trey!

"Gago ka, Trey." Boses iyon ni Kristian.

"Bakit mo ko binatukan?"

"Tama na nga. In-stress mo si Luna. Kapag nalagay na naman ang buhay nila sa
panganib, malilintikan ka sakin."

"Fine, Mister Possessive-cousin-in-a-rotten-armour. Pwe."

"Baho ng hininga mo. Kaya ka iniiwasan ni Elaine, e."

Kumunot ang noo ko nang  marinig ang sinabi ni Kristian. Umupo muna ako sa habag at
hinihintay ang pinainit kong ulam sa katulong.

"Who's Elaine?" Tanong ko.

"My Executive Assistant." Napatingin ako sa aking asawa. Hindi nawala ang kunot sa
aking noo.

"A short flat-chested woman." Napaangat ang kilay ko nang mabahid ang inis sa boses
ni Trey.

"Basted siya kaya ganyan 'yan." Singit ni Kristian.

"Pagsabihan mo ang sektetarya mo na iyon, Dylan. Hindi mahilig sa gwapo." Oh, Trey,
buhatin mong mabuti ang bangko mo.

"Ang pinakamagandang isda ay matatagpuan sa pinakamalalim na bahagi ng dagat. Kaya

ikaw, Trey, laliman mo pa ang sisid."

"Napakamatalinghaga naman niyan, Papa." Nakangiting sabi ng aking kapatid.

"Kung ayaw sa akin ng babaeng iyon, edi ayaw ko rin sa kanya. Pasasaan ba't siya
rin ang hahabol sa akin."

Camille 'tsk'ed. "Playboy's principle sucks."

"Yeah, right." I agreed.

"Magpalaki ka muna ng bayag, ulol!" Nagpanting na naman ang aking tenga sa sinabi
ni Kris.

"Malaki na ang bayag ko, ungas! Sukatin mo pa!"

**********

UNEDITED.

GOOD BYE, MARCH!

UPLOADED: MARCH 31, 2015

SK<3
Chapter 44 - CHAPTER 39: UNTITLED
CHAPTER 39: UNTITLED

************

LUNA

"Dylan, nakikiliti ako." Humagikgik ako habang inilalayo ang nukha ni Dylan sa
aking leeg.

"Ngayon na lang ulit ako gumising na kumpleto ako, Luna." Bulong niya malapit sa
aking tenga.

Naramdaman ko ang mainit nitong dibdib sa aking likod. Hinaplos ng kanyang palad
ang ngayong pang-siyam na buwan kong tiyan. Tumihaya ako ng higa at binigyan ito ng
matamis na ngiti.

Hinaplos ko ang kanyang mukha. "Hindi na ulit ako aalis, D."

"I won't let you go anywhere, Baby."

"Namiss mo ko?"

"Miss na miss kita."

Pinagtama ko ang aming ilong. "Kain na tayo. Gutom na kami."

"Tara na. Nakapagluto na ako."

Bumangon kami at bumaba na sa kusina. Inasikaso niya ako at nilalagyan ng pagkain

ang aking plato. Nakakatuwang panuorin ang mga pagbabago kay Dylan.

"Wala ka bang pasok sa office ngayon?" Tanong ko bago isubo ang maliit na hiwa ng
karne.

"Meron. Pero pina-cancel ko na muna ang lahat ng meetings ko para makasama ka."

"Oh, you're so sweet." Ngumiti ako. "Anyway, bakit walang repolyo ang sinigang mo?"

Napatingin ito sa akin at kumunot ang noo. "Uh, baby, hindi nilalagyan ng repolyo
ang sinigang. Pang-nilaga iyon."

"Pwede namang lagyan ng repolyo ang sinigang, a!"

"T-Teka, bakit mo ako inaaway?"

"Kasi sinasabi mong mali ako!"

Hinawakan niya ang aking kamay. "I'm sorry. Okay, sige. You're right. You're right.
Pwede ng lagyan ng pechay ang sinigang. Sorry, hindi ko nalagyan kasi hindi ako
nakabili. So, please, baby, let's not fight."

Lumambot ang aking ekspresyon nang makita ko ang pagnamakaawa aa mga mata niya. "I-
I'm sorry, too. Nasigawan kita."

Tumango ito. "Hormones. I understand."

Natapos kaming kumain at nagpunta agad ako sa lababo para hugasan ang ilang kaldero
nang maramdaman ko ang mga braso ni Dylan sa aking sinapuounan. "Ako na diyan,
Baby."

"Ako na. Ikaw na ang nagluto, e."

"Bakit masungit ka na naman sakin?"

"Ewan ko."

Napakislot ako nang dumampi ang malambot niyang labi sa aking leeg. "May ginawa ba
akong mali?"

"Hmm. Wala."

"I love you. Love mo ba ako?"

"Yes." Walang-alinlangan kong sabi.

"Will you marry me?"

"Yes. But.."

"But what, wife?"

"Kapag hindi na malaki ang tiyan ko."

"Why?"

Inabot ko ang mababasaging baso at sinimulang sabunin iyon. "Gusto kong maging
maganda at sexy sa wedding gown ko."

"Kahit malaki pa ang tiyan mo, maganda at sexy ka pa rin para sa akin."

Pasalita na sana ako nang gumuhit ang sakit sa aking tiyan. Nabitawan ko ang baso
at nabasag iyon.

"Wait.. wait.."

"Why?" Nabahid ko ang pag-aalala sa boses ng aking asawa.

Napasinghap ako ng maramdaman ang tybig na tumulo sa aking hita. "Ah! Oh, no.. no..
Dylan!"

"What? Are you feeling weird? Does your tummy hurts? Do you want a massage?"

"Ooh!" Tumingin ako sa baba at sinikop ang pagitan ng aking hita.

"B-Baby, y-you're leaking—"

"Quit asking question! Manganganak na ako! Get your damn car!" Hindi ko napigilan
ang pagtaas ng aking boses.

Binuhat niya ako at nagmamadaking binuksan ang pinto ng bahay. "Yeah. Got it. Baby,
relax. Breathe in. Breathe out."

"Ah! Kapag hindi mo pa dinalian, dito na talaga ako manganganak!"

"Eto na. Kumalma ka kasi. Gawin mo 'yung na-practice natin!" Nanginginig ang
kanyang kamay habaag isinusuot ang susi sa sasakyan.

"Sinisigawan mo ba ako?! Letse ka!"

"Nagpapaliwanag lang ako." Tangna ka!

"Dylan! Bilisan mo!"

Hindi ko alam kung ilang oras na kaning bumibiyahe. Ang inaalala ko lang ay ang
napakatinding sakit na idinudulot sa akin ngayon ng panganganak.

"Just.. a little longer, Baby."

"A little longer pa?! Hindi mo ba nakikita? Gusto ng lumabas ng anak natin! Letse
ka! Ah!"

"Nandito na tayo." Bumaba ito at unikot sa gawi ko. Mabilis na sumundo sa amin ang
staff ng ospital at inasikaso ako.

Ramdam ko ang pawis na namumutawi sa aking noo at leeg.

"Sir, hanggang dito nalang po muna kayo."

"What?! No! Isasama ko siya sa loob! Kapag hindi mo siya pinapasok, sisipain kita!"
Mariin kong sabi sa babaeng pumipigil kay Dylan.

Inilipat ako sa kama na nasa gitna ng delivery room. Naninikip na ang aking dibdib.
Halos hindi ako makahinga dahil sa hapdi at sakit.

"Misis, kailangan ka na naming i-caesarean. Hindi mokakayanin ang normal delivery

dahil sa medical history mo." Saad ng doctor.

Umiling ako. "Hindi. Normal ang gusto ko. Gusto kong makita ang anak ko kapag
lumabas."

"Pero, Misis—"

"Kaya ko!"

Huminga ng malalim ang doktora. "Misis, kaunting push pa. Hindi ko pa nakikita ang
ulo ng bata."

Umire ako sa abot ng aking makakaya. Hinawakan ni Dylan ang aking kamay. Mahigpit
at parang pinapaalala sa akin na lagi lang siyang nasa tabi ko.

"You can do this, Luna."

Tumakas ang luha sa aking mga mata. Hingal na hingal ako. "Ang sakit, Dylan! Make
the pain go away!"

"How? How am I supposed to do, Baby?" Nakikita ko rin sa kanyang mata ang
paghihirap.

"It hurts, D."

"Misis, push. Please, baka ma-suffocate na ang bata." Utos sa akin ng doktor na
agad ko ring sinunod.

Humigpit ang hawak ko kay Dylan. Nais ng pumikit ng aking mga mata. Unti-unti na
ring naninikip ang aking dibdib. Hindi na ako makahinga ngunit pinipilit ko para sa
aking anak.. para kay Dylan.

Ilang beses kong tiniis ang hapdi at sakit. Patuloy akong lumalaban. Sumigaw ako sa
huling beses. Nagsimula ng pumikit ang aking nata. Nahihirapan na rin akong
huminga. Lumuwag ang aking kapit kay Dylan. May sinasabi ang doktor sa akin ngunit
hindi ko na siya marinig pa.

Nagmamadali akong nilagyan ng oxygen mask ng isang nurse. "S-Save my baby. P-

Plea..."

"Luna!"

"Doc, the patient's heartbeat is dropping!"

************

UNEDITED. One chapter and Epilogue nalang. :)

UPLOADED: APRIL 2, 2015

SK<3

Chapter 45 - CHAPTER 40: ALL I HAVE

CHAPTER 40: ALL I HAVE

************

DYLAN CADEN REYES

"Doc, the patient's heart beat is dropping."

What?! Huh!

"Kailangan niyo na pong lumabas."

"Hindi ko iiwan ang asawa ko!" Sigaw ko sa nurse na lumapit sa akin.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Luna. At sa mga oras na ito, ako nalang ang
nakahawak aa kanya ng mahigpit. Hindi ko maaalis ang tingin ko sa kanyang
namumutlang mukha at labi nitong halos wala wala na ring kulay.

"Please, Sir. We will save your wife and your child." Pakiusap sa akin ng nurse.

Nanlabo na ang aking mata. Hindi na rin ako mapakali at ang halos kumawala na ang
puso ko sa sakit at kaba habang pinagmamasdan ang mga tao sa delivery room na
naghahanda para sa caesarian operation.

May binigay sa aking papel ang isang nurse at ipinaliwanag sa akin kung ano iyon.
Nanginginig ang mga katawan ko at hindi ko maintindihan ang sinasabi ng babae.
Anong ibig niyang sabihin na kapag dumating sa punto na kailangan kong mamili, sino
ang pipiliin kong iligtas?

"A-Ang asawa ko." Hirap kong sabi. "Iligtas niyo ang asawa ko."
Tumango ang nurse at pinakiusapan akong lumabas na. Pinagmasdan ko ang walang malay
kong asawa. At sa cardiac monitor na pinapakita ang unti-unting paghina ng tibok ng
puso niya.

"Do everything! Handa akong magbayad ng malaki."

"Gagawin namin ang lahat, Sir." Pagkasabi niya nun ay isinara na niya ang pinto.

Sumilip ako sa maliit na bintana. Pinagmasdan ko kung paano nila gamitin ang mga
iba't-ibang uri ng scalpel sa aking asawa. Walang tigil sa pag-agos ang aking luha.
Ako ang nasasaktan para sa mag-ina ko.

"What's happening?" Napalingon ako nang marinig ang boses ni Papa. Lumingon ako sa
kanya at nakitang hingal na hingal ito.

Napatakip si Camille ng bibig nang makita ang aking itsura.

"S-Si Luna, nahihirapan siyang ilabas ang bata." Nanghihina kong sabi bago ibaling
ang atensyon kay Luna na hanggang ngayon ay walang pa ring pagbabago sa kanyang
kalagayan. "Kinailangan siyang i-caesarean."

"Dylan.."

"I don't care kung magkano ang gastusin ko. All they have to do is save my wife!
She's all I have!"

Naramdaman ko ang kamay ni Papa sa aking balikat. "Ganito rin ang nangyari kay
Avery. But, she chose to save our daughters, and sacrificed herself."

Matigas akong umiling. Hindi ko kaya. "N-No. Oh, God.. I can't live without her."

Napapitlag ako nang makirig ng iyak ng sanggol. Tumingin ako sa maliit na salamin
at nahanap ng aking mga mata ang nurse na bitbit ang aking anak.

Pinunasan niya iyon ng malabot na lampin. Napangiti ako sa kabila ng luha sa aking
mata. She's wonderful.

Ang kaninang kasiyahan ko ay napalitan ng pagkabigla. Tumigil ang pag-ikot ng aking

mundo. Nagkagulo ang mga tao sa loob.

The cardiac monitor registered a flat line.

Nanigas ako sa aking kinatatayuan. Lalo na nang makita ko kung paano ilapat dibdib
ng aking asawa ang isang aparato.

"Luna!" Sigaw ko habang kinakabog ang pintuan. Ilang ulit akong sinigaw ang kanyang
pangalan sakaling magising ito para sa akin.

Sinipa ko ang pintuan at nasira ko ang lock nito. Nabigla ang lahat sa aking
ginawa. Pinuntahan ko ang walang buhay kong asawa.

Hinawakan ko ang mga kamay nito na kanina ay humahaplos pa sa aking pisngi, na

dati'y naghahatid ng init sa aking buhay, ngayon ay lunalamig na.

"Lumaban ka, Luna." Hagulgol ko.

"Mister Reyes—"
"My wife needs me!" Sigaw ko habang walang tigil ang pag-agos ng aking luha. "Baby,
wake up, come on. Don't leave me. Hindi pwedeng kami lang ng baby natin. Kailangan
din kita!"

"Clear?"

"Clear!"

Tumaas ang dibdib ng asawa ko dahil sa epekto ng aparato. Ibinaba ng doktor ang
aparato at inilapat ng doktor ang mga kamay sa dibdib ni Luna para isagawa ang
heart pump. Wala akong magawa kundi ang magdasal na sana ay bangungot lang ito. Na
sana'y hindi ako iwan ni Luna. Na sana'y dinggin Niya ang dalangin ko.

"Baby, please. Don't leave me! Ngayon palang natin bubuuin ang pamilya natin.
Ngayon palang tayo magsisimula! Please, wake up!"

Wag muna.. Kung pwede lang, ako nalang!

"Luna, please, sweetheart. Wake up. I can't survive without you." Pakiusap ko.
Hinawakan ko ang malamig niyang mukha. "Luna! Wake up! Please, God, not yet. Not
yet. Not my wife. Pasasayahin ko pa siya, 'wag Mo muna siyang kunin sa akin. Luna..
I still need you. Lumaban ka naman, oh. Kababalik mo palang sa akin. Ang sabi mo,
hindi mo na ako iiwan. Luna, please! Open your eyes! Huwag mo naman akong iwan
ulit!"

Napapikit ako nang huminto na ang doktor sa pag-pump. Dumilat ako at nakita ko ang
pagsisisi sa kanyang mukha. Napaawang ang aking labi nang tumingin siya sa kanyang
relo.

"Time of death.." Hindi.. Ayokong marinig! "Eleven—"

Napatigil kaming lahat nang may isang tunog na nagmula sa cardiac monitor.
Napatingin kaming lahat doon. Kakaibang saya ang aking naramdaman. Lalo na't
nagsunod-sunod ang heart beat sa cardiac monitor.

"Welcome back, Baby." Mahina kong bulong sa kanya at pauli-ulit na hinalikan ang
kanyang kamay.

************

UNEDITED. EPILOGUE NA ANG SUSUNOD.

UPLOADED: APRIL 2, 2015

SK<3

Chapter 46 - EPILOGUE
NAIS KO PONG MAGPASALAMAT SA LAHAT NG SUMUBAYBAY NG MARRIED BY MISTAKE(MBM).
Maraming salamat din po sa mga nagtiyagang magbasa kahit napakabagal ng UD ko.
Salamat din po sa mga pang-uunawa niyo sa akin at suporta. Sana po ay subaybayan
niyo rin ang iba ko pang istorya.

NO BOOK TWO PO. Hindi po ako sanay gumawa ng Book Two. Mahabag po kayo sa dami ng
on-going ko. :)

Hindi ko pa sure kung may SP dito. At hindi ko din po alam kung may story si Sky,
Kristian, at Trey.

NAKATAPOS NA NAMAN AKO NG ISA! HAHAHAHAHAHA! SALAMAT PO TALAGA!

*********

EPILOGUE

*********

LUNA

Nakangiti ako habang naglalakad papunta sa altar. Suot ko ang napakagandang traje
de boda na ako pa ang nag-design. Pinuri ko sa aking isipan ang kinuha naming
wedding coordinator dahil sa ginawa nitong pag-aayos ng simbahan. Nginitian ko ang
bawat tao na aking nadadaanan.

Ngunit nang nasa kalagitnaan na ako ng paglalakad, lumiit ang aking mundo at si
Dylan nalang ang aking nakikita.

Namumula ang kanyang mga mata at siguradong ganun rin ang akin. Kinagat ko ang
ibabang labi ko habang papalapit ako sa kanya.

Nakita kong pinunasan niya ang kanyang mata nang may tumakas na luha mula roon.

"D.." Finally.

He smiled sweetly. "Luna.."

Inilagay ko ang aking kamay sa kanyang kamay. He squeezed it like he won't let me
go. Ever. I squeezed back. We stared at each other for long. Tumulo ang luha sa
aking mata. Pinaloob niya ang kanyang kamay sa belo at marahang pinunasan ang
munting luha roon.

"Why are you crying? Are you having regrets?"

Umiling ako. "Tears of joy. I've been dreaming about this. I've been dreaming about
you, Dylan."

"Crap." Nagulat ako sa mahinang mura niya. "I want to kiss you."

"Pakasalan mo muna ang anak ko, Dylan." Marahas na sabi ni Papa.

Napangiwi si Dylan.

Magkahawak-kamay kaming tumungo sa altar. Inayos ng aking mga bridemaids ang aking
wedding gown para maayos akong makatayo at makaupo.

"Nagtipon tayong lahat ngayon para masaksihan ang pag-iisang dibdib muli nila Dylan
Caden Reyes at Veronica Luna Reyes." Hayag ng Pari. "Bago ko simula ang
serimonyas.. mayroon bang tumututol sa kasalan na ito?"

"Wala p—"

"Ako! Tumututol ako!" Sigaw ng babae mula sa aming likod.

Napalingon ako at sa aking pagkagulat.. "Camille?"

Naramdaman ko ang kamay ni Dylan sa aking bewang. "Ano'ng sa tingin mo ang iyong
ginagawa?"

"Dylan, nabuntis mo ako kaya hindi ka pwedeng magpakasal sa kanya." Pahayag nito.

Napatakip ako sa aking bibig at gulat na napatingin kay Dylan. "Dylan, ano ang ibig
sabihin nito?"

"H-Hindi ko alam ang sinasabi niya."

"Buntis ako n'ung iniwan kita. Itinago ko iyon dahil nakikita kong masaya ka na kay
Luna. Pero, hindi ko na kaya pang maglihim! I need you! Come back to me!" Mabilis
na naglakad si Camille papalapit sa amin. "Ako naman talaga ang mahal mo, hindi ba?
Luna is just my substitute."

"Dylan! What's the meaning of this? Explain yourself!"

Hindi ito nakapagsalita.

"Dylan! Talk to me! Dylan!" I shouted angrily. "Dylan! Explain this!"

"Luna.. wake up! Wake up, Baby!" Napadilat ako at bumungad sa akin ang nag-aalalang
mukha ni Dylan. "Are you having a bad dream? You're calling my name."

Niyakap ko ito ng mahigpit at uniyak sa kanyang leeg. Thanks, God.

"Shh. It was just a dream." Malambing niyang sabi.

"Nagtaksil ka daw sakin. May anak daw kayo ni Camille. Nabuntis mo daw siya bago ka
niya iniwan."

"Hindi totoo iyon. Panaginip lang iyon." Niyakap niya ako ng mahigpit.

"Paano kung totoo? Paano kung isa lang iyong pangitain sa mangyayari sa kasal
natin? Dylan, hindi ko alam ang gagawin ko." Nanghihina kong sabi.

Napakunot ang noo ko nang marinig ko itong tumawa. "Bakit ka tumatawa?"

Binasa niya ang ibabang labi bago magsalitang muli. "Matagal ng tapos ang kasal
natin, Luna. Si Camille pa nga ang maid of honor natin. Ilang taon na tayong
nagsasama, Baby. Malalaki na nga ang anak natin, e."

"Huh?"

"At kasal na rin si Camille kay Kenneth. Nakalimutan mo na ba?" He said, sweetly.
"May tatlo na silang anak at nakatira na silang lahat sa America."

"Pero, 'yung panagini—"

Hinalikan niya ang aking pisngi. "It was just a dream, Luna. It meant nothing at
all."

Humarap ako sa kanya at sinakop ang labi nito. Naramdaman ko ang ngiti niya sa
pagitan ng aming labi.

"You were screaming my name, don't you know how hot that is?" He whispered hotly.
Kinagat ko ang ibabang labi niya at napaungol ito.

Napahinto kami nang may kumatok sa aming pintuan. "Mama! Mama!"

"Mukhang gising na ang mga anak natin." Natatawang sabi ko. Nagtangka akong tumayo
ngunit dinaganan ako ni Dylan.

"Where do you think you're going?" He said teasingly.

"Pagbubuksan ko ng pinto si Diana."

"Huwag muna. May kailangan pa tayong gawin na hindi dapat makita ng anak natin."
Tumaas-baba ang kilay nito.

Napakapit ako sa kanyang balikat nang nagsimulang maglandas ang kanyang kamay sa
ilalim ng aking damit pantulog. Natagpuan ng mga palad nito ang aking dibdib at
hinaplos iyon.

"Mama! Papa! Gising na po! Nagugutom na po si Lily at Alfonse!"

"Teka lang, anak. Magpaluto na muna kayo kay Manang." Si Dylan na ang nagsalita
dahil alam niyang, walang lalabas sa aking bibig kundi ungol.

"Okay po, Papa." Malambing na sabi ng aking anak.

"Oh, my..." Tangi kong daing nang pumaloob sa akin si Dylan.

Matapos ang mainit na tagpo ay sabay na kaming naligo at lumabas na ng kwarto.

Hawak niya ang aking bewang habag pababa kami. "Do you still feel me?"

Masama ko siyang tiningnan. "We did it thrice. Duh. You're insatiable, husband."

He chuckled. "I won't deny it."

Maglalapat na sana ang aming labi nang makarinig kami ng mga yapak ng paa. Itinulak
ko ang mukha ni Dylan at sakto, nagsilabasan ang anak namin mula sa kusina.

"Good morning po!" Bati ng aking panganay na si Diana.

"Papa, si Kuya Alfonse kinuha 'yung teddy bear ko." Sumbong naman ng bunso kong si
Lily kay Dylan.

Pinangko si Dylan. "Alfonse, ibalik mo ang manika ng kapatid mo. Alam mong hindi
siya nakakatulog kapag wala iyon."

"Opo." Napayuko si Alfonse.

Ginulo ni Dylan ang buhok ng pangalawa namin. "Be good to your sisters, okay? You
should protect them kapag wala ako."

Tumango ito at ngumiti. Ngunit agad ding kumunot ang noo nito. "Papa, ano po 'yung
nasa leeg niyo? Bakit po may pula-pula?"

Marahas akong napatingin sa leeg ng aking asawa. Agad na namula ang aking pisngi.

Hindi ko na nakontrol ang sarili ko kanina kaya hindi ko na rin alam kung ano ang
ginagawa ko.
Napangiti ito sa naging ekspresyon ko. "When it comes to me, your mother can't
control what kind of woman she become."

"Dylan!"

***************

THE END.

Next Story: Tempting The Beast

Chapter 47 - SOON TO BE PUBLISHED

NAGULAT KAYO?

Mas nagulat ako nang makatanggao ng e-mail mula sa PSICOM. Hindi ako makahinga, ha,
ha!

Hi, Sweeties! Sana ay suportahan niyo po ang MBM once na ma-isa-libro na siya
katulad ng pagsuporta niyo dito sa WP.

Salamat sa Reads, Votes and Comments! Malaking bagay para sa akin ang mga ito. :)

Ang pangarap ko lang naman n'un ay makapunta sa book event ng mga idol kong
authors, tapos may opportunity na dumating na nagbigay sa akin ng chance na
MAKATABI sila.

SANA.

Again, salamat sa inyong lahat. Kahit tamad akong mag-UD, kahit natabunan na ako ng
on goings, nandyan pa rin kayo for me!

I LOVE YOU ALL!

Chapter 48 - HELLO THERE!

Hi all!!

Published na ang Married by Mistake! Yeeeeey!! And 'di na ko busy. Hehe. Mej lang.
Kaya tatapusin ko yung on-going stories ko sa abot ng aking makakaya.

Sa mga walang time na bumili sa bookstore or nasa abroad, you can just go to Shoppe
and order from there.

Follow the official PSICOM account:

http://shopee.ph/psicompublishinginc

All your favorite books are there! Add it in your cart and enjoy! Thank you for
your support! Love yah all!

See you on Pampanga on October 07!

The End