Projekt

Klasa:9-A

Punoi: Xhesika Qerreti

Pranoi:Alba Manahasa
Tema:“Skenderbeu heroi ynë
kombëtar”

Qëllimi:Të njihemi me figurën e heroit

tonë kombëtar.
Rezultatet e të nxënit:
1- Të njohin jetën e Skënderbeut.
2- Të analizojnë momentin e ardhjes
së Skënderbeut në atdhe.
3- Të përcaktoj rolin e Skënderbeut
në Besëlidhjen e Lezhës.
4- Të analizojnë trajtat e
Skënderbeut.
5- Të analizojnë figurën e
Skënderbeut në arenën
kombëtare.
Gjergj Kastrioti (l. 1405 – v. 17 janar 1468), i njohur
si Skënderbeu , ishte një feudal dhe udhëheqës
ushtarak arbër që në fillesë luftoi për Perandorinë
Osmane dhe më pas drejtoi një kryengritje kundër saj.
Një anëtar I familjes fisnike të Kastriotëve, ai u
dërgua si peng në oborrin perandorak osman,
ku u arsimua dhe hyri në shërbim të sulltanit
për njëzet vitet e ardhshme. Ai u ngrit sipas
gradave, duke kulminuar në emërimin si
sanxhakbej I Sanxhakut të Dibrës në vitin
1440. Në vitin 1443, ai braktisi osmanët gjatë
betejës së Nishit dhe u bë sundimtar I Krujës,
Sfetigradit dhe Modriçit. Skënderbeu arriti të
pushtonte Krujën duke përdorur një letër të
falsifikuar të sulltanit dhe vari në heshtë
zyrtarët e kapur osmanë që refuzuan të
pagëzoheshin si të krishterë. Në vitin 1444, I
priu Lidhjes së Lezhës. Përkundër vlerës së tij
ushtarake, ai nuk ishte në gjendje të bënte më
shumë se sa të mbante zotërimet e tij brenda
një treve shumë të vogël në Shqipërinë e
veriut, ku ndodhën pothuajse të gjitha fitoret e
tij kundër osmanëve. Skënderbeu zhvilloi luftë
mbrojtëse, dhe për 25 vjet, nga viti 1443 deri
në vitin 1468, ushtria 10,000 vetëshe e tij luftoi
e fitoi kundër forcave osmane, të cilat ishin
vazhdimisht më të mëdha dhe më të furnizuara.

Rikthimi I Gjergj Kastriotit Skënderbeut Në

Atdhe
Gjatë rrugës së kthimit nga qyteti i Nishit, Gjergj
Kastrioti-Skënderbeu arriti në Fushë-Kosovë, ku
forcat osmane ishin larguar pas disfatës që pësuan
në Nish (03.11.1443), më pas vijoi rrugën
Prishtinë-Prizren dhe në Prizren u bashkua me
vëllain e tij të madh, Stanishin, i cili kishte
rimarrë lehtësisht zotërimet atërore të Dardanisë
Perëndimore, duke përfituar prej largimit të
trupave osmane nga trevat e Kosovës së sotme.
Duke u nisur nga Prizreni zbriti në zotërimet
atërore në Pollog dhe vijoi udhën në drejtim të
luginës së Drinit të Zi.Pas 7 ditësh, më 10 nëntor të
vitit 1443, ai arriti në Dibër, e cila do të shënojë
edhe fillimin e Epopesë së lavdishme të Gjergj
Kastriotit-Skënderbeu. Këtu ai pritet me një
entuziazëm të jashtëzakonshëm nga popullsia
arbëre, të cilët ishin të gatshëm për t’u hedhur në
kryengritje³. Sapo u takua në kuvend me krerët e
kësaj krahine, ai konsolidoi pozitat e veta, duke
zënë pikat më strategjike në terren, ku vendosi
roje dibrane për të mbrojtur vendin nga ndonjë
sulm eventual i turqve osmanë. Humanisti
M.Barleti, i cili na përcjell detajet e mbërritjes së
Gjergj Kastriotit-Skënderbeu në atdhe, ngjarje që
u zhvillua natën dhe në fshehtësi të plotë, ai thotë
se lajmi u përhap shumë shpejt, falë emrit të
shquar dhe mallit që ndjenin për princin e tyre, i
cili do tu sillte lirinë. “(Njerëzit) iu derdhën pra, të
gjithë rreth e përqark dhe kush e kush më parë,
tërë shend e verë dhe duke kërcyer nga gëzimi, me
lotë që u rridhnin në fytyrë nga gazi i madh, një
palë i puthnin duart, një palë faqet e kokën, të
tjerë këmbët e pastaj gjithë trupin, duke e mbytur
me përqafime të pambaruara. Duke falënderuar
më në fund fatin, tërë gaz për mbretërinë me
emrin Epir, i shpjegonin atij gjerë e gjatë punët e
tyre dhe i zotoheshin e i besonin veten e vet,
fëmijët, shpirtin dhe çdo gjë që kishin për zemër.”

U nis me të shpejtë drejt qytetit të Krujës, duke

udhëtuar në trevën e Matit, dhe, ashtu siç veproi
kur u rikthye në Dibër, edhe këtu I bllokoi pikat
më strategjike, duke vendosur nëpër udhëkalimet
kryesore disa reparte të armatosura, në mënyrë
që të ndërpriste rrugët e komunikimit të
pushtuesve osmanë me qendrën e Arbërisë.

Jashtë kështjellës së Krujës, nëpër pyjet aty pranë,

u pozicionuan me shumë kujdes dhe qëndruan të
fshehur 600 luftëtarë arbër; 300 kalorësit, të cilët
kishin marshuar nga Nishi dhe 300 malësorë, që
iu bashkuan atyre në Dibër. Pasi u vendos brenda
në kështjellë, I mirëpritur nga subashi, Hasan
Beu, Gjergj Kastrioti-Skënderbeu, fshehurazi dhe
nëpërmjet një plani të shkëlqyer, I shpërndau
agjentët e tij nëpër qytet për t’I njoftuar krutanët
mbi qëllimin e tij kryesor, çlirimin e Krujës. Duke
ndjekur me përpikmëri të gjitha direktivat e
dhëna prej tij, natën dhe në befasi të plotë, 300
kalorësit dhe 300 luftëtarët dibranë, të cilët ishin
fshehur në pyjet pranë qytetit, të ndihmuar edhe
nga qytetarët krutanë, e sulmuan garnizonin turk
të kështjellës nëpërmjet një koordinimi të
shkëlqyer me luftëtarët arbër, të cilët ndodheshin
brenda mureve së bashku me Gjergj Kastriotin-
Skënderbeun dhe rezultati ishte shumë I shpejtë.

Ndërkohë që kështjella e Krujës, banesat e

kolonëve aziatikë dhe rrugët ishin mbushur plot
me kufoma, disa turq osmanë I hodhën armët të
llahtarisur, duke kërkuar mëshirë nga Gjergj
Kastrioti-Skënderbeu, të cilit iu përgjëruan që t’I
jepte fund kësaj masakre dhe të mos e përlyente
fillimin e sundimit të tij me gjak njerëzor, por më
mirë t’I kthente në skllevër për të mos e zbehur
shkëlqimin e triumfit të tij. Edhe pse Gjergj
Kastrioti-Skënderbeu, tashmë I prekur nga lutjet e
turqve që po lëshonin armët duke u dorëzuar, u
mundua që të ndalë tërbimin e ushtarëve arbër,
M.Barleti shton se në Krujë po mbizotëronte një
tmerr I paparë ndonjëherë, “lemeri, klithma,
ulërima, kuja dhe kërcënime të përzier me lotë,
oshëtinin kudo.”