INTRO

Anne: Manloloko! Hindi ka na nakuntento Joaquin! Sa araw-araw na ginawa ng Diyos,

wala akong ibang ginawa kundi pasayahin ka.

Tapos ano?

Ito lang ang isusukli mo amin?

Nathan: Hindi ko nga sinasadya Amalia

Anne: Hindi sinasadya?

Maski tulog ka ay alam mo ang ginagawa mo Joaquin!

Nathan: Patawarin mo ako Amalia, huwag mo akong iiwan.

Anne: Sana naisip mo na yan bago ka mangaliwa Joaquin.

BIZ: (Theme Song Intro)

Janiya: (Narr) Bangayan at sigawan, ‘yan ang tanging maririnig mo sa aming tahanan.

Simula pagmulat ng aking mga mata hanggang sa paglubog ng araw ay walang

pagkakataon na hindi mo masasaksihan ang pagkawasak ng mga kagamitan, pagbagsak

ng plorera’t pinggan, at pagbabatuhan ng mga salitang kay sakit sa tainga kung

pakinggan. Inaakala kong sa mga bagay lang na ito umiikot ang aking mundo. Yung

tipong nakasanayan ko na ang mga eksenang ito ngunit hindi ko inaasahan na mayroon

pa palang mas malaking bagay na tuluyang sisira sa aking pagkatao.

MSC: (Theme song.... (CRICKETS)

Hailey: Mommy bakit wala pa po si Daddy?

Janiya: Shhh Clea hayaan mo muna si Mommy at saka anong oras na ah pumasok ka na sa

kuwarto mo, kami na bahala mag-hintay kay Daddy.

Hailey: Eh ate, hindi ko na naman makakatabi sa pagtulog si Daddy

 Janiya: Huwag ka ng makulit bunso...darating din naman agad si Daddy tapos tatabihan ka

nun mamaya.

Kaya sige na matulog ka na ha paniguradong may pasalubong yun mamaya.

Hailey: Sige na nga...gisingin niyo po ako mamaya kapag dumating na si Daddy ha?

Janiya: Sige bunso, pamgako iyan. Huwag mong kalilimutan magdasal bago ka matulog.

MSC: (Door Closed)

Janiya: Ma, natawagan mo ba si itay?

Anne: Hindi nga sumasagot ‘yang tatay mo,,,hindi ko na alam ang gagawin hayst!

Janiya: Baka naman po marami lang talagang ginagawa sa trabaho ma. Kilala mo naman po si

tatay, hindi tumitigil kaka-trabaho. Magpahinga na po kayo ma, saka huwag niyo na po

masiyadong alalahanin si tatay, pauwi na rin po iyon.

Anne: (Buntong hininga) Sige na nak at magpahinga ka na rin. Ako na ang bahala sa tatay niyo,

tiyak na pauwi na nga iyon. Pasensiya na’t pati kayo’y nag-aalala ha? Tabihan mo muna ‘yong

kapatid mo habang hinihintay ko ang tatay niyo. Magdasal kayo bago matulog.

MSC: (DOOR CLOSED....CRICKETS...BUSINA NG SASAKYAN)

Anne: Anong oras na Joaquin ah? Saan ka na naman galing at ginabi ka na naman?

Buti at naisipan mo pang umuwi! Masiyado mo naman atang ginalingan sa pagta-trabaho.

Nathan: Pwede ba Amalia pagod ako! Hindi ba pwedeng bigyan mo naman ako ng katahimikan

kahit ngayong gabi lang?

Anne: Paano ako tatahimik eh halos hindi ka na nga umuwi sa bahay na ‘to!

(Singhot) At saka bakit amoy babae ka ha? Trabaho ba talaga ang inaatupag mo?

Nathan: Ano ba Amalia! Sinabing pagod ako at ano na naman bang pinagsasabi mo? Paano kita

uuwian kung araw-araw ka ring kuda nang kuda? Nakakasawang buhay ‘to!
Orlan: (Kumatok) Joaquin, Amalia, pwede bang pumasok?

Nathan: Bakit ka andito ng hating gabi?

Orlan: Joaquin, narinig ko na may pinagdadaanan ka. Kailangan mo ba ng makakausap o gusto

mong lumabas saglit ng ating bayan?

Nathan: Kailangan ko talaga makaalis dito at makapagpahinga ng ilang lingo sa dinami dami ng
aking problema.
Anne: (Huminga ng malalim) Gawin ninyo kung ano ang gusto ninyo. Hindi ko na ito kaya!

MSC: (DOOR CLOSED...BUSINA NG SASAKYAN...THEME SONG)

Janiya: Simula ng gabing iyon ay ilang araw din naming hindi nakapiling si papa. Gabi-gabi ay

naging miserable ang buhay ni mama, palaging nag-iinom, at hindi makausap ng maayos. Unti-

unting nasira ang pag-asa ko na muling mabubuo ang aming pamilya. Hindi ko alam ngunit ang

nasa isip ko na lang ay lumayo sa aming bahay upang magkaroon ng katahimikan. Samantala,

ang tanging naging takbuhan ko ay ang aking barkada’t walang katapusang pagwa-walwal.

MSC: (CLINKING GLASSES....PARTY MUSIC)

Janiya: Kampay para sa mga taong hindi minahal ng magulang!

Leona: Ano ba Theang sisirain mo ba talaga yang buhay mo?

Janiya: Hayaan mo muna akong magpakasaya Tiffany, ngayon na nga lang ako nakatakas sa

impyernong bahay na iyon tapos puputakan mo rin pala ako.

Baste: Oo nga Tiffany, napaka-KJ mo talaga kahit kailan. Napaka-lungkot naman ng buhay mo!

Leona: Hoy Dongs! Imbes na tulungan mo akong patigilin ‘tong si theang eh kinukunsinti mo pa

Janiya: Alam niyo kung magbabangayan lang din kayo sa harapan ko eh pwede bat’t layuan niyo

muna ako?
Leona: Layuan ka diyan, alam mo kasi kung ano man yang problema na dinadala mo eh hindi

sagot ang alak diyan. Parati naman kaming nasa tabi mo para pakinggan ka basta’t handa ka ng

ilabas yang hinanakit mo.

Baste: Sus dami-dami mo pang sinabi eh ayaw mo lang talaga uminom. KJ!

Janiya: (NGITI) Salamat sa inyo.

Anne: Jusmeyo ka talagang bata ka kahit kailan! Halika na’t uuwi na tayo.

Janiya; (KINALADKAD) Ano ba ma! Ayoko nang umuwi sa bahay na ‘yon.

Anne: Tapos ano? Magpapakalunod ka diyan sa bisyo mo? Kailan ka pa natutong mag-inom ha,

kung saan-saan kita hinagilap tapos nandito ka lang pala!

Janiya: Eh ano na naman kung nag-iinom ako? Wow ha may pake ka pa pala sa’kin.

Anne: At ngayon sinasagot-sagot mo na ako? Sa tingin mo ba may mapapala ka diyan sa pag-

iinom mo?

Janiya: Bakit hindi mo yan tanungin sa sarili mo? Pareho lang tayo nawalan ma pero bakit

naman kailangan mo kaming pabayaan ng kapatid ko. Hindi lang naman ikaw ang nasasaktan!

Anne: Ah ganon? Sige’t sirain mo nang tuluyan yang buhay mo. Magsama kayo ng tatay mo!

Mga walang silbi!

MSC: (MOTORBIKE RUNNING)

Gio: Miss, ayos ka lang?

Janiya: (IYAK) Mukha bang ayos lang ako?

Gio: Ako na nga tong nagmamalasakit tapos magsusungit ka lang? Ano bang nangyari at mukha

kang sira diyan kakaiyak.

Janiya: Pwede ba? Hindi mo alam ang pinagdadadaanan ko tapos ang lakas ng loob mong

lumapit para lang laitin ako!

Gio: Paano ko malalaman kung idadaan mo lang sa iyak? Hindi naman kita lalaitin kung hindi ka

nagsusungit diyan noh. Seryoso ako dito miss, ano ba talagang nangyari?

Janiya: Alam ko naman na huhusgahan mo lang din ako kaya bakit pa ako magsasayang ng

laway para lang mag-kwento.

Gio: (NGITI) Paano naman kita huhusgahan eh ni hindi ko nga alam ang pangalan mo.

Makikinig lang ako... pangako.

Janiya: Sa dinarami-rami ng tao sa mundong ‘to, bakit ba ako napunta sa pamilyang wala naman

pakialam sa amin. Buong buhay ko ay wala akong ibang ginawa kundi sundin ang gusto nila na

kahit alam kong nasasakal na ako eh sinusunod ko pa rin kasi nga magulang ko sila. Pero bakit

hindi nila kami magawang pakinggan? Hindi man lang nila naisip yung nararamdaman namin ng

kapatid ko sa tuwing nag-aaway sila sa harap namin. Bakit mas pinili pa nilang takbuhan yung

problema nila kaysa mag-ayos at sabay-sabay kumain ng hapunan? Siguro nga’t wala talaga

akong silbi sa pamilyang iyon kaya nagagawa nila ang lahat ng ito.

Gio: Alam mo kasi miss kahit baliktarin mo pa ang mundo eh sila pa rin ang pamilya mo. Kahit

gaano pa kabigat ‘yang nararamdaman mo, sa huli ay sila pa rin ang uuwian mo. Siguro nga

ngayon ay nagkaroon kayo ng hindi pagkakaintindihan pero naniniwala ako na darating yung

araw na masasagot lahat ng “bakit” mo, na muling mabubuo ‘yang pamilya mo.

Janiya: Mabubuo? Nagpapatawa ka ba? Bakit pa ako maniniwala diyan kung kitang-kita ko

naman sa dalawang mata ko na sila na mismo yung sumusuko?

Gio: Ayan ka na naman sa bakit mo. Sa tingin mo ba’t bibihisan ka nila at papakainin sa araw-

araw kung wala silang pakialam sa’yo? Isipin mo nga miss, simula ba noong lumabas ka sa

sinapupunan ng nanay mo eh pag-aaway na lang ba yung ginagawa nila? Nabanggit mo rin na

kino-kontrol ka nila pero baka naman gusto lang nila na na maging maayos ang lagay mo.
Janiya: Sa kagustuhan nilang maging maayos ang lagay namin ng kapatid ko eh nakalimutan

nilang may nararamdaman din kami at tanungin kung ayos lang ba ang pinaggagawa nila.

Gio: Pero miss gaya nga ng sinabi ko, sila pa rin ang mga magulang mo. Wala namang magulang

ang hindi nagmahal ng anak pero mayroong idinadaan sa ibang bagay para lang maipakita ang

kanilang pagmamahal. Huwag mong hayaan na tuluyang balutin ng galit 'yang puso mo miss.

Ang tanging maipapayo ko lang sa iyo ay umuwi ka nang nauunawaan mo ang lahat, na walang

kinikimkim na galit at handang humingi ng tawad.

Leona: (TIKHIM) Grabe naman ang mala word of wisdom natin diyan insan.

Gio: Kanina pa kayo diyan?

Janita: Teka...magkakilala kayo?

Leona: Ano ka ba Thea siya yung madalas kong ikwento sa’yo na pinsan kong ubod ng

kahanginan. Naloka naman ako sa pag-dadrama niyo riyan ha, pakiramdam ko tuloy ay pati ako

ay natauhan.

Gio: Ang sabihin mo, tsismosa ka lang!

Leona: Tse! Pero salamat ha, hindi kasi nakikinig sa’kin itong kaibigan ko. Hindi mo naman

sinabi sa akin Thea na pinsan ko lang pala ang kailangan mo para magising ka!

Gio: Hep! Bago pa kayo tuluyang mag bangayan diyan eh mabuti pa’t ihahatid ko na kayo

masiyado ng gabi kaya magsi-uwi na tayo.

Janiya: Salamat pala

Gio: (NGITI) Maliit na bagay. Sana’y kahit paano ay gumaan ‘yang pakiramdam mo. Mag-iingat

ka palagi. Sa susunod uli miss.

MSC: (THEME SONG....BIRDS)

Janiya: Laking pasalamat ko sa lalaking nakilala ko kinagabihan. Tama siya, sa huli ay

mananatili pa rin akong nakatayo sa labas ng aming bahay at nag-aantay na pagbuksan ng aking

ina. Tila natauhan ako sa bawat salitang ibinato niya sa akin. Mas pinili kong ipagbukas na lang

ang paghingi ng tawad at hinayaan na tuluyang maging malinaw sa akin ang sitwasyon ko

ngayon.

MSC: (THEME SONG)

Anne: Masiyado naman atang malalim ang iniisip ng panganay ko. Heto at mag-almusal ka

muna.

Janiya: (IYAK) Ma, patawad po. Patawad po kung naging sutil ako. Patawad po kung pinag-

alala at hindi ako nakinig sa inyo. Patawad po kung iniwan ko kayo noong oras na kailangan mo

ng yakap. Patawad po kung mas inuna ko yung galit kaysa magpakatatag at tulungan ang

pamilyang ito.

Anne: Hindi mo kailangang humingi ng tawad anak. Kung tutuusin ay kami dapat ng papa mo

ang humihingi ng tawad sa inyo. Sa pag-aaway namin sa harapan niyo, sa masiyadong

paghihigpit, at sa mga pagkukulang namin bilang mga magulang ninyo. At ako bilang ina mo,

pasensiya anak kung naging mahina ako at kung nagpadala ako sa emosyon kaya nasabihan kita

ng mga salitang hindi nararapat para sa iyo. ``

Janiya: Ma, hindi ka naman mahina eh hanga nga kami sa’yo ni bunso kasi ikaw ang sumasalo sa

lahat ng galit ni papa.

Anne: Kailanman ay hindi ka nagkulang anak. Sobra-sobra pa nga ang pahihirap mo bilang

panganay sapagkat madalas mong akuin ang mga responsibilidad na hindi mo naman dapat

gawin. Patawarin mo si mama kung napabayaan ko kayo.

Janiya: Iisa lang sitwasyon at problema natin ngayon ma. Palagi ka namin naiintindihan kaya

hindi ko rin po kayo masisisi kung bakit tayo umabot sa puntong ito. Mahal na mahal ka namin

ni bunso ma, hindi ka namin iiwan.

Anne: Mahal na mahal ko rin kayo anak. Tama na nga ang drama, masiyado mo naman

pinapaiyak si mama. Nakausap ko ang papa mo kagabi, pauwi raw siya sa makalawa, sa araw ng

kaarawan mo anak. Tiyak na matutuwa kayo sa surpresa ko anak.

Janiya: Akala ko pa naman po ay nakalimutan niyo na ang kaarawan ko.

Anne: Sus ako pa! Sige na’t tawagan mo na ang mga bisita mo, huwag mong kalilimutan si

Tiffany tiyak na magtatampo iyon.

Janiya: (HALAKHAK) Siya pa talaga ang malilimutan ko eh kahit hindi ko imbitahan ay

malamang na pupunta po ‘yon. Sige na po at titingnan ko rin muna si bunso paniguradong na-

miss po ako noon.