บทนำ

สองสามวันมานีฝ
้ นตกหนักอยู่บ้าง กระท่อมไม้ไผ่เก่าๆมุงด้วยฟางหลังนีจ
้ ึง
มีน้ำฝนซึมหยดลงมาหลายแห่ง เดิมทีตอนที่ข้าเจอกระท่อมน้อยหลังนี ้
สภาพของมันทรุดโทรมเลวร้ายอย่างมากตัวเรือนแทบทัง้ หลังผุพังลงมา
หลังคาปลิวหายไปหลายส่วนกว่าข้าจะค่อยๆซ่อมแซมให้มันสามารถกลับ
มายืนตัง้ ตระหง่านท้าแดดท้าฝนเช่นนีไ้ ด้ใช้เวลาไปมากทีเดียว
ข้านัง่ เหม่อมองสายฝนที่โปรยลงมาไม่ขาดสายริมหน้าต่างหวนให้นึงถึงคำ
กล่าวของท่านแม่ที่เคยพูดกับข้าตอนที่ข้ายังเด็กว่า “ลิขิตชะตาฟ้ ายากแท้
หยั่งถึง ไป่ ถิงเจ้าหาทราบได้ไม่วา่ ต่อไปชีวต
ิ ของเจ้าจะเป็ นเช่นไรแต่การเต
รียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่จักเกิดขึน
้ นัน
้ เป็ นสิ่งที่ดี เจ้าจงเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิต
ให้ดีเถิด” ข้ายังไม่เข้าใจนัก
ห้าปี ให้หลังท่านแม่ก็จากข้าไปด้วยโรคร้าย ข้าถึงรู้ซงึ ้ ว่าคำกล่าวของท่าน
แม่นน
ั ้ ไม่เกินจริงเลยแม้แต่น้อยเพียงแต่วา่ ขณะนัน
้ ข้ายังไม่ร้จ
ู ักวิธีรับมือ
เพียงเท่านัน
้
ท่านพ่อของข้าท่านเป็ นอดีตเสนาบดีรับใช้ข้างกายฮ่องเต้หลังเกษียณตัว
เองออกจากราชการเนื่องจากปั ญหาด้านสุขภาพก็ใช้เวลาในบัน
้ ปลาย
พำนักอยู่ที่จวนสกุลหลี่ตลอดมาจวบจบวาระสุดท้ายของท่านยังช่วย
ฝากฝั งท่านแม่ซึ่งขณะนัน
้ ยังเป็ นฮูหยินใหญ่ของจวนให้ชว่ ยดูแลท่านย่ากับ
สกุลหลีใ่ ห้อยู่กันโดยสงบสุข ตอนท่านพ่อจากไปข้าอายุเพียง 10 ปี สกุลหลี่
ตกต่ำลงอย่างมาก ข้ายังจำได้ดีท่านแม่ต้องทำหน้าที่หวั หน้าครอบครัว
ดูแลท่านย่าเหล่าภรรยารองและน้องๆต่างมารดาของข้ารวมไปถึงข้ารับใช้
ในจวนอย่างลำบากยิ่ง การเลีย
้ งดูคนในเรือนหลายสิบคนไม่งา่ ยนักแต่ท่าน
แม่ก็ทำได้ดีมาก ใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีในการฟื้ นฟูวงตตระกูลให้กลับมา
รุ่งเรืองได้อีกครัง้ ข้ารู้สึกนับถือและภูมิใจในตัวท่านแม่อย่างยิง่
หลังท่านแม่ตายจากไปเพียงไม่นานจวนสกุลหลีว่ ุ่นวายปั่ นป่ วนเหล่าเมีย
รองเมียน้อยของท่านพ่อเปิ ดศึกภายในแย่งชิงตำแหน่งฮูหยินใหญ่ เวลานัน
้
ท่านย่าชราภาพมากแล้วเดิมทีการบริหารจัดการทุกสิ่งอย่างภายในบ้าน
ล้วนแต่อยูใ่ นอำนาจของท่านย่าแทบทัง้ สิน
้ แต่ถึงอย่างนัน
้ เหล่าลูกสะไภ้
ต่างรอยยิม
้ ซ่อนมีด* มองท่านย่าเป็ นเพียงท่อนไม้ใกล้ฝั่งหญิงแก่ไร้น้ำยา
เพียงเท่านัน
้ หาได้มีผู้ใดผูกสมัครรักใครท่านย่าด้วยใจจริงแท้
แม้แต่ท่านอาหญิงซูเจินที่ปกติแล้วก่อนหน้านีน
้ างประพฤติตวั สงบเสงี่ยม
เจียมตัวมาโดยตลอดนางเป็ นภรรยารองที่ท่านพ่อโปรดปรานไม่มากไม่
น้อยท่านหนึง่ คราวที่ท่านพ่อพึ่งตายยังไม่ทันเผาเหล่าอาหญิงเล็กหญิงอา
น้อยก่อความวุ่นวายในจวนหวังแย่งชิงตำแหน่งฮูหยินจากท่านแม่มาแล้ว
หนหนึง่ ครานัน
้ ท่านอาซูเจินยังยืนหยัดอยู่เคียงท่านแม่ของข้าป่ าวประกาศ
แก่ขา้ รับใช้ในจวนและเหล่าเสนาบดีที่มาร่วมงานศพของท่านพ่อว่า หาก
มิใช่ท่านแม่ของข้าก็ไม่สามารถกราบไหว้รับผู้ใดมาเป็ นฮูหยินใหญ่ของจวน
สกุลหลี่ได้อีก อาหญิงเล็กอาหญิงน้อยทัง้ หลายจึงล้มเลิกความคิดนัน
้ ไปข้า
รู้สึกปลื้มใจยิ่งนึกเคารพนางไปอีกหลายส่วน แต่หารู้ได้ไม่วา่ อีกไม่นานต่อ
มานางจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็ นหลังมือได้ไวมากเช่นนี ้