Bycie kobietπ-pisarkπ przez d≥ugie lata oznacza≥o wyobcowanie, dzia≥anie poza

g≥Ûwnymi kanonami, stylami, grupami i†manifestami artystycznymi obowiπzujπ-

cymi w†danej epoce. Kobiety skazane by≥y na funkcjonowanie obok, a†w najlepszym
razie na marginesie zjawiska, ktÛre nazywamy øyciem literackim. Pisarze-mÍø-
czyüni mogli zbieraÊ doúwiadczenia podrÛøujπc, mogli kszta≥ciÊ siÍ i†doskonaliÊ

warsztat pisarski na uniwersytetach, spotykaÊ siÍ w†salonach lub kawiarniach,

dyskutowaÊ i†tworzyÊ grupy literackie. W tym samym czasie kobiety odciÍte by≥y
od edukacji, odizolowane od innych ludzi, pozamykane w†domach, boleúnie ogra-
niczone w†prawie wszystkich sferach øycia. Z braku moøliwoúci samodzielnego
podrÛøowania odosobnienie literackie pisarek najczÍúciej prze≥amywane by≥o wiÍc
prowadzonπ przez nie bogatπ korespondencjπ, nierzadko z†innymi koleøankami
po fachu

Najważniejszą rolą kobiety była rola matki. Jak głosiło stare porzekadło: „Gdy na
kobietę zawołają żono! Już ją żywcem pogrzebiono!… Macierzyństwo
zmartwychwstaniem”. Dzieci podnosiły pozycję kobiety w rodzinie, ale gdy
brakowało potomstwa, to właśnie ją obarczano winą, a nie męża. Matka łagodziła
surowe obyczaje panujące w rodzinie. Przygotowywała codzienne wyżywienie, szyła
odzież oraz dbała o zdrowie domowników.