Лектира број 3: „Бојан“ од Глигор Поповски: со техниката- Дневник со двоен запис
Реден Цитати- од 5 делови од книгата од почеток до
број крај: настани, пејзажи, карактерните особини
на главниот лик Бојан:препишани по 3
сложени реченици минимум од секој дел
1. Утрото осамна бело. Шумата,папратот,
ливадите,ридјето, се беше завеано, се на ист
начин фатено, обоено. Со тоа природата како да
се потрудила да ги избрише сите разлики, да
постави некаква бела еднаквост. И се
изгледаше задремано, неподвижно, божем
целата околина, целата природа се вовлекле во
мирување, во бел сон. Сред овој спокој, сред
оваа тишина, само невидливото небо како да ја
продолжуваше својата расипничка игра, ја
кинеше некаде во височините својата утроба. ја
ситнеше и меко, пердувесто ја спушташе кон
земјата.
2. Беше прекрасен пролетен ден. Во синото небо
едреа мали бели облачиња и се добиваше
впечаток дека тоа се балони што го потпираат и
го креваат небото високо,високо. Лесно
ветренце скиташе, се провираше низ
разлистените грмушки, се плетеше низ зелените
гранки на буките, ги собираше миризбите од
сите планински цвеќиња, ги здружуваше и
правеше невидена убавина во воздух, што
градите го вдишуваа без наситка. Низ
Коментар- твое мислење за настаните во
содржината, за прекрасните пејзажи, за карактерот
на Бојан според избраните цитати со 3 сложени
реченици
Во овој цитат, многу ми се допадна начинот на кој што
писателот ја опишал околината која била прекриена со
густа бела покривка. Еднаквоста на боите кои ја
разубавувале прекрасната слика, заспаните грмушки и
дебелите гранки со белите снегулки кои мирувале и
постигнале спокојна тишина. Се користат и стилски
фигури како компарација и епитети, кои ја
продолжуваат убавината на овој цитат.
Тука ми се допадна описот на прекрасниот пролетен
пејзаж кои ја краси планината. Распеаната долина која
го пополнува екот со ијладници звуци и синото небо на
кое едреа малите бели облачиња ни придонесува
претстава на смирувачка и убава глетка. Тука се
користат и многу епитети, кои го разубавуваат овој
краток цитат.
 распеаната долина, врамена со свежо зелените
врвови на Чукарот, Грамадна и Гола Глава,
поникнуваа и се простираа, догонувајќи се едни
со други, илјадници звуци.

3 Една од причините за таквата измена во Во овој цитат, писателот ја опишува убавата

неговото сфаќање на огнот беше можеби и смирувачка музика кои ја пеат ретките капки од
ѕвонежот на ретките капки што пееја надвор, слабиот дожд кој тивко паѓа. Ми се допаѓа како ги
под стреата. Го слушаше нивното ритмичко
користењето епитетите за да ја опишат смирувачката
ѕвонење и му се чинеше дека никогаш порано
немал слушнато поубава, попленувачка музика. ситуација. Се користи и ономатопејата за да се објасни
Так, так, так,- барабанеше под стреата, зад вистинската слика која е насликана во прекрасниот
оџакот, однапред, некаде одзади, тоа веќе не настан.
беше една плашлива капка, тоа беа неброени
солзи на снегот, чие паѓање веќе се слеваше во
едно оптегнато, слеано шумолење.

4 Тоа утро над колибата дуваше студен северен Во овој цитат, се опишува денот кога Бојан го испраќа
ветер. Некаде, во насока кон Грамадна, во својот дедо в село, за да може да се види со неговите
оголената шума, под ударите на дивиот ветер, стари пријатели и да се оттргне од долгата мрачна
болно крцкаше стара бука. Над долината се осаменост. Ми се допаѓа начинот на кое е опишано
беше обесило синото зимско небо, студено и тмурното време и растажената природа. Користејќи
злослутно. Бојан стоеше на височинката зад неколку епитети, писателот интересно ја исполнува
колибата, загледан на север во едно парченце почетната страна на оваа книга.
пат што избиваше од темната букова корија, се
простираше дваесетина метри преку една
чиситнка и пак се вовираше во високата букова
шума. Не помина многу и на патчето од долната
страна се покажа човек на коњ, ситен како
 некоја бубалка, лазеше можеби една минута по
патот и заедно со него се изгуби во шумата над
чистинката. Така момчето го испрати деда си в
село, да си отпочине три-четири дена, да се
види со луѓето, да се оттргне малку од долгата
осаменост.

5 Всушност, знаеше дека освен одржувањето на
огнот, освен дрвата што ги донесе, ништо друго
не беше важно, ни потребно, но бараше начин
во нешто да се внесе, зашто чекањето му беше
премногу болно, премногу долго. Што и да
работеше, дел од неговото внимание беше
свртено кон звуците на планината, кон
шумолењето на дождот, настојувајќи од тие
звуци да издвои и некој поинаков звук, што ќе го
најави доаѓањето на неговите од село.
Очекуваше да чуе човечки глас, рзнување на
коњ, истрел, очекуваше онаму над колибата, во
длапката низ која минуваше поточето за село,
да ги догледа татка си, деда си, коњот...
Во овој краток цитат, писателот ги опишува тивкиот
дожд и слабите шумолења на дрвјата кои ја
претставуваат и тогашната тажна емоцијална состојба
на Бојан. Копнежите по човечкиот глас и очекувањето
над колибата да го види татка си или деда си го
пополнуваат со надеж, но со поголема болка бидејќи
му ја зголемува неговата осаменост. Многу ми се
допаѓа овој дел бидејќи ни подучува дека животот не е
секогаш пополнет со среќа и дека покрај сите убави
мигови, ќе има и тажни мигови кои ќе треба да ги
пребродиме.

Изработил/ Изработила: Марин Пенџерковски VIII A одделение