Ernest Nemeczek to główny bohater powieści Francesa Molnara pt.

„Chłopcy z Placu
Broni.” Jego rodzina była uboga, ojciec był szewcem, a matka zajmowała się domem.
Mieszkali w Budapeszcie przy ulicy Rakoszańskiej 3. Chłopiec był chorowitym jedynakiem,
miał jedenaście lat. Uczęszczał do czwartej klasy jednej z budapesztańskich szkół.
Nemeczek miał jasne włosy, duże, niebieskie oczy, z których często spływały łzy i
„delikatną twarzyczkę.” Był słabszy i chudszy od swoich kolegów. „Był to niepozorny, drobny,
cichy chłopiec.” Zewnętrzny wygląd sprawił, że został zepchnięty przez swoich kolegów z
Placu na bardzo niską, jedyną pozycję szeregowca.
Bohater był bardzo miłym, serdecznym, wesołym chłopcem. Chętnie wykonywał
rozkazy innych, ponieważ wiedział, że należy to do jego obowiązków. Nemeczek nie był do
końca nieśmiały i uległy, miał też swój honor i ambicję. Wykazywał się bohaterską, waleczną
i niezłomną postawą. Traktował plac jako swoją ojczyznę, za którą gotów był oddać życie.
Nie bał się pójść samotnie do Ogrodu Botanicznego i ujawnić się Czerwonoskórym mówiąc,
że chłopcy z Placu Broni są odważni i nigdy nie oddadzą placu. Gdy Feri Acz za jego odwagę
chciał przyjąć go do swojej drużyny, ten odmówił, mówiąc, że „możecie mnie trzymać w
wodzie nawet cały rok, ale ja pozostanę w swojej drużynie na zawsze.”
Wolał zginąć, niż zostać zdrajcą tak jak Gereb. Swoim postępowaniem udowodnił, że jest
prawdziwym mężczyzną. Nawet ciężko chory, w wysokiej gorączce pojawił się na placu, by
bronić ojczyznę. To właśnie jemu chłopcy w pełni zawdzięczają wygranie bitwy.
Nemeczek bardzo cenił honor. Bywał szlachetny nawet wobec wroga. Jego najlepszym
przyjacielem był Boka – dowódca placu. Traktował go nawet jak brata. Chłopiec bywał
sprytny, przebiegły, choć często też lekkomyślny. W bardzo ważnych sytuacjach stawał się
nawet niecierpliwy i niezdarny. Doceniono go dopiero na krótko, tuż przed śmiercią.
Wcześniej często go krzywdzono. Nawet niedawni wrogowie martwili się o jego zdrowie.
Ernest Nemeczek to bardzo pozytywna postać. Z zainteresowaniem czytałam jego
przygody. Bardzo chciałabym poznać go osobiście. Myślę, że szybko byśmy się dogadali i
zostali prawdziwymi przyjaciółmi.
Polubiłam w nim dobro, skromne zachowanie i odwagę. Jednak bardzo denerwowała mnie
ta jego zbytnia uległość wobec innych, granicząca z naiwnością. Dawał się w ten sposób
wykorzystywać, zamiast pokazać, że on także ma coś do powiedzenia i że warto jego też
posłuchać.