ANG UMAAWIT NA MGA PUNO

Sa gitna ng Enchanted Grove, kung saan ang mga puno ay humohuni ng mga magagandang melodiya at
ang mga alitaptap ay sumasayaw kasabay ng pag ihip ng hangin. Nakatira ang isang pambihirang nilalang
na si Owl. Si Owl ay nagtataglay ng isang kakayan, ang kakayahang maunawaan ang wika ng kalikasan at
ibahagi ang karunungan nito sa mga naninirahan sa kagubatan.

Isang maliwanag na araw, ay may isang batang Usa na tumakbo papunta kay Owl na nasa puno ng oak.
“Owl, bakit lagi kang kontento at matalino?” tanong ni Usa, kumikinang ang mga bata sa pagtataka.

Ipinikit ni Owl ang kanyang mata at sinenyasan si Usa na umupo “Ah, batang Usa, mayroon akong
kuwento para sa’yo na umaawit na sikretong kaligayahan.”

Sabik na lumapit si Usan ang simulan ni Owl ang kaakit-akit na kuwento.

“Sa gitna ng mga mahiwagang kakahuyan na ito ay nanirahan ang isang malikot na Soro. Si Soro ay kilala
sa kanyang katalinuhan at walang kabusugan na pagnanais para sa mga bagong pakikipagsapalaran.
Isang araw, isang mystical oracle ang lumitaw sa kanyang harapan na nag-aalok ng tatlong kahilingan.”
Kwento ni Owl.

“Sa isang alon ng kumikinang na mga tauhan ng orakulo, ang lungga ni Soro ay umaapaw ng mga
kayamanan, at ang iba pang mga nilalang ay namangha sa kanyang mga ari-arian. Noong una, natuwa si
Soro sa kanyang bagong-tuklas na kayamanan. Pero habang lumilipas ang panahon, may kakaibang
nangyayari.” Patuloy na pagkwekwento ni Owl habang naka tingin sa gawi ni Usa.

Habang ang Usa naman ay sabik na sabik na nakikinig habang ipinagpatuloy ni Owl ang mapang-akit na
kwento.

“Sa kabila ng pagkakaroon ng lahat ng gusto niya, si Soro ay nakadama ng kawalan ng laman sa loob. Ang
kagalakan na inaakala niyang makikita niya sa pagkakaroon ng lahat ng ito ay nagsimulang maglaho. Si
Soro ay nalilito kaya siya ay humingi ng gabay mula sa mystical oracle na lumitaw sa isang pag-alimpuyo
ng mga gintong dahon.

“Soro” ang orakulo ay nagsalita sa isang melodic na tono, “ang esensya ng kaligayahan ay hindi
matatagpuan sa kung ano ang mayroon ka ngunit sa kung paano mo ito pinahahalagahan at ibinabahagi.
Ang layunin ng buhay ay hindi lamang hangarin ang kaligayahan kundi maging karapat-dapat dito. Palitan
ang inaasahan ng pagpapahalaga, mahal kong Soro” Muling kwento ni Owl.

“Sa mga salitang iyon na namamalagi sa kanyang mausisa na isip, pinili ni Soro ang ibang landas. Sa halip
na maghanap ng higit, nagsimula siyang ibagahi ang kanyang mga kayamanan sa iba at pahalagan ang
kagandahan ng kagubatan sa paligid niya. Sa ginawa niyang ito, namulaklak ang init sa kanyang puso at
natuklasan niya ang mas masaya kaysa sa anumang pag-aari.”

Nakinig si Usa ng may pagkamangha, nabighani sa karunungan ng kwento. Idinagdag ni Owl na may
kislap sa kanyang mga mata. “Kaya, mahal na Uso, tandan mo na ang tunay na sikreto ng kaligayahan ay
nakasalalay sa pagpapahalaga sa mga kababalaghan sa paligid mo, paghahanap ng pasasalamat sa mga
simpleng sandali. Kapag ginawa mo iyon ay malalaman mo na nasa iyo na ang lahat ng kailangan mo para
sa tunay na kaligayahan.”
Gamit ang bagong tuklas na karunungan, tumakbo si Usa palayo, handing mipalaganap ang kuwento ni
Soro ang adventurous fox at ang walang hangganang aral ng pasasalamat at pagpapahalaga sa buong
Enchanted Grove, kung saan ang bawat dahon ay bumulong ng sarili nitong mahiwagang kwento.

MORAL LESSON:

the point of life is not how to be happy but rather how to become worthy of happiness. by which I meant
that you have to replace expectation with appreciation. That if you give a man everything then
everything instantly turns into nothing. you have to practice gratitude and appreciation replace
expectation with appreciation and thereby become worthy of happiness. You will realize that you already
have everything you need in order to be happy.