Machine Translated by Google

Erbesteratua

Euskalduna naiz, nahasketa arrarorik gabe. Nire

lasterketa, Europako zaharrena dena, Ebrok
mutur batean bainatzen duen lur jendetsu berdea
eta bestean Adur gorteak. Historia baino
zaharragoa den jabegoa, memoriarik gabeko konkista
edo lapurretetakoa.

Nire sehaska Getso da, itsasoaren burrunba gogorra

entzuten dudala Bizkaia gogorrean; lau mendetan nire
leinu osoarentzat izan zen bezala, dauden frogak.
Euren herrixka zaharren izenek mfos abizenen
zerrenda osatzen dute.

Nire aita, zalduna, tituluan, jokabidean eta dekoroan

betea zen, eta ume asko ikusi zituen bere etxea eta
adoratzen zuen amarena bedeinkatzen. Ni naiz
"Iturricta", nire etxe zaharra, jaiotzen ikusi zuen azkena,
beteta.
Gurasoekiko errukiz, heziak, erlijiosoak, gaztetasun
garbia gorde nuen; eta orduan, gaur bezala, jada
erdi aroan, Kristoren hitzez etorri zitzaidan betea:

Porrotez eta miseriaz beteta egon arren,

Jainkoaren maitasuna ez zen inoiz falta nire sabelean.
Beti bakean bizi izan nintzen, harik eta egun batean,
Espainian sortu zen matxinada, sarraski eta tirania
gogoz, bihotza ziztatzera etorri zitzaidan arte.
Justiziaz eta nobleziaz defendatu genuen gure
kausa, neskak, ai, galdu genuen!

Eta hara, gaur ez daukat lur gehiagorik, ez neure

herri eta jaioterrirako eskubiderik, eta
maiteenganako bidea itxi egiten zait haiek ikusteko
egarriak arima erretzen didanean. Eta horrela mindu
egiten gaituen arrotzak inbaditu gintuen "Jainkoak nahi
du!"