AKO…AKOOOOOOO…ANG PINAKAMAGALING AT NATALO KO SILA!

Hanggang sa naaalala niya, umiling-iling si BONG.

Napailing siya nang magsisipilyo ng ngipin,

at kapag nabangga siya patungo sa aparador para kunin ang kaniyang

sapatos.

Nang mabangga ni Bong ang estante, bumagsak ang lahat ng laruan niya sa
kaniyang ulo.

Sa kusina, nabangga niya ang repridyeretor, at tinanong ng nanay niya,

"Nasasabik ka na ba sa unang araw ng pasukan mo, Bong?""Kinakabahan
ako," sagot niya.

Magugustuhan ka ng lahat kapag nakilala ka nila."

"Magiging masaya ka at magkakaroon ng maraming kaibigan. Makikita mo.

Magpakatotoo ka lang! Pagkatapos ay lumabas si Bong para maghintay ng bus.

Nang dumating na ang school bus at bumukas ang mga pinto, umikot si Bong
sa pasilyo ng sasakyan para maghanap ng mauupuan. Hindi niya maiwasang
mabangga ang mga bolang basketbol at bolang balibol at bolang putbol na
nakaupo sa bus.

"Hoy! Tingnan mo ang ang iyong dinadaanan!" may sumigaw.

Pagkatapos ay nabangga ni Bong ang pinakamalaking bola na nakita niya.

Malaki ang ngiti niya." Walang gaanong espasyo, ngunit maaari kang umupo
sa tabi ko. Ako si Sammy ang bolang pandagat, at sabi ng nanay ko ako ang
pinakamalaking bola sa lahat, sabi ni nanay. "Ako si Bong, at hindi ko alam
kung anong klaseng bola ako," sagot ni Bong.

"Kasiya – siya! kahit anong klaseng bola ka, pwede kitang maging
kaibigan!"sabi ni Sammy. Ngumiti si Bong at sumiksik sa upuan sa tabi ni
Sammy.
Sa paaralan habang ang mga bola ay nakapasok sa kanilang silid-aralan, si
Sammy ay natigil at nabara sa pintuan! "Sumulong ka!, malaking bola! Abante
ka na!" Sigaw ng tatlong kakaibang bola na may punit na tahi at bakas sa
mukha.Ito ay ang grupo ng mga masamang bola. At hindi talaga makagalaw si
Sammy.

Sinusubukan ko! sigaw ni Sammy, pero bago pa siya makalusot, sinimulan

nang itulak ng grupong mga masamang bola si Sammy sa abot ng kanilang
makakaya.

"Hoy!" sigaw ni Bong. “ Tigilan niyo ang pagtutulak kay Sammy!” Ang grupo ng
masamang bola ay dahan-dahang lumingon kay Bong. Gigil sa galit ang mga
mukha nila. Maya-maya lang ay dumating ang guro at tinulungan si Sammy
sa pintuan at siniguro na lahat ay maupo sa kanilang mga upuan.

Sinimulan ng guro ang klase: Ako ay si Ginang Buslo. May nais bang
magboluntaryo na lumapit at sabihin sa klase kung ano ang gusto mong gawin
sa iyong bakanteng oras? Isusulat ko sa pisara.

Unang nagboluntaryo si Connie Bolang Pingpong. Umikot siya sa pasilyo sa

pagitan ng mga hilera ng upuan at tumalbog sa pisara. “Ako si Connie Bolang
Pingpong gusting-gusto kong sumayaw. Dinala ko ang aking sapatos sa baley
upang ipakita ko sa inyo.”

Sumunod naman si Sammy. Kumalog-kalog siya hanggang sa pisara. Bawat

mabigat na hakbang ay tumalbog ang mga bola sa magkabilang gilid niya sa
kanilang mga upuan na may pagtataka na ekspresyon. Ako si Sammy ang
bolang pandagat at gustong – gusto ong TUMALON! Pagkatapos ay tumalon si
Sammy at lumapag ng malakas na BooooOoooom! Pinalundag din nito ang
lahat ng mesa sa silid!

Pagkaraang makitang umalis ang kaibigang si Sammy, tumayo si Bong at

umiling-iling sa pasilyo. Ang grupo ng masamang bola ay ngumisi sa kaniya
habang siya ay nabangga at natumba ang mga libro sa mga mesa. Sinabi niya
sa mahinang boses, "Ang pangalan ko ay Bong at mahilig akong magbasa.”

May tumawag sa likod ng klase, "Nadadapa siya at nabubunggo! Anong

klaseng bola siya?" Isa sa grupo ng masamang bola ay sumagot,” Isang Bukong
Bola!” at ang Grupo ng masamang Bola ay nagtawanan.

Habang naglalakad si Bong pabalik sa kaniyang upuan, isa – isa niyang

pinagtitripan ng tatlong miyembro ng masamang Bola. Ngunit, biglang, hindi
man lang napagtanto ang kaniyang ginagawa, si Bong ay lumundag nang
maayos sa bawat isa sa kanilang nakabukang mga binti at dumausdos sa
kaniyang upuan.

“Hoy,” bulong ni Sammy, “Paano mo nagawa iyon?” Ngumiti lang si Bong ng

isang lihim na ngiti.

Nang tumunog ang timbre para sa rises, ang Grupo ng Masamang Bola ay
nagtutulak an palabas, na walang pakundangan na itinabi ang lahat ng iba
pang bola.

Sabay na lumabas sa pambungad na pintuan sina Sammy, Bong, at Connie. Si

Connie dala-dala ang kaniyang sapatos sa sayaw na ballet.

"Huwag mong hayaang masira ka ng Grupo ng Masamang Bola, Bong," sabi ni

Connie. “Sila ay sadyang masama. Sa tingin ko ang mga galaw mo ay magaling
talaga!”

Salamat! sabi ni Bong.

Isinuot ni Connie ang kaniyang sapatos sa ballet at nagsimulang umikot sa

isang paa. At biglang dumaan ang Grupo ng masamang Bola at inagaw ang
kaniyang ordinaryong sapatos!

"Hoy!" sigaw ni Connie, Bong, at Sammy. Naghabol sila, ngunit napakabagal

nila upang mahuli ang mabilis na paggalaw na Grupo ng Masamang Bola, na
naghagis ng sapatos sa mga sanga ng puno.
Ang tatlong magkakaibigan ay malungkot na tumingala sa mga sapatos na
nasa isang mataas na sanga habang ang ibang mga estudyante ay
nagkukumpulan at tumingala rin.

"May ideya ako!" sigaw ni Sammy. "Kung may umupo sa seesaw, tatalon ako sa
kabilang dulo at inilipad sila patungo sa sapatos!"

“Ako ang gagawa!” sigaw ni Bolang Putbol.

"YAY! PUTBOL!" sigaw ng lahat ng bola. "Hayaan mo si Putbol! Siya ang

pinakamabilis na bola sa klase!"

Tumalon si Sammy sa laruang palatimbangan ng may BOOM! at inilunsad ang

Putbol na parang kuwitis patungo sa sapatos!

Ang lahat ng mga bola ay huminga nang malalim habang si Putbol ay

tumalbog na parang pinbol sa mga sanga at bumagsak sa lupa sa
pagkataranta.

“Ako naman ang susubok!” sigaw ni Susan ng bola ng tennis. "Lilipad ako
nang tuwid at mataas!"

Tumalon ulit si Sammy ng BOOM! papunta sa laruang palatimbangan at

inilipad si Susan sa taas sa puno. Walang hinto at pataas nang pataas si
Susan sa kaniyang paglipad, hanggang sa masira niya ang bintana ng isang
silid-aralan sa ikalawang palapag!

Lahat maliban sa Grupo ng Masamang Bola ay nakatitig sa kaba at takot.

Nakayuko silang tumatawa at sabay tampalan ng likod. Sa sobrang saya sa

kanilang ginagawa.

Tumingala si Bong sa mga sanga ng puno at tahimik na sinabi, "Kaya ko."

Nagkatinginan sina Sammy at Connie at nagtanong, "SIGURADO KA?"

Ang iba pang mga bola ay lumingon kay Bong na may pagtataka.
Si Putbol at Susan na humihingal at nahihilo pa ay sumigaw, "Huwag na,
Bong!"

Umupo si Bong sa laruang palatimbangan na may determinadong ekspresyon

habang ang lahat ng iba pang bola ay tumingin sa kaniya nang may kaba.

Tumalon si Sammy at lumapag muli ng may BOOM! sa laruang

palatimbangan, inilipad si Bong patungo sa sapatos.

Tingnan mo! sigaw ni Sammy. "Hindi siya umiikot! Makakarating siya, Alam
ko!"

Napabuntong hininga ang lahat ng bola. Nag-ooh…Ohhhohhh at ahhh…

Ahhhahhh sila habang lumulutang si Bong sa mga sanga, paikot-ikot dito.
Nang madaanan ni Bong ang sapatos, kinuha niya ito nang may tagumpay na
ngiti.

Bumaba si Bong sa Grupo ng Masamang Bola sa ibaba. Alam na alam niya

kung paano siya makararating nang hindi bumagsak. Tumalbog siya sa ulo ng
Grupo ng bawat Masamang Bola at pagkatapos ay lumutang ng mahina sa
lupa.

"Bong! Alam ko ang tungkol sa mga bolang katulad mo," sigaw ni Connie.
“Ikaw ay isang bukong bola!”

“Isang Bukong bola!”, bulaslas ng lahat. “Ang Bukong bola ay hindi umiikot!”

Ngumiti si Bong kina Connie at Sammy. "Hindi mo makikita kung saan ka

pupunta kung masyadong mabilis ang pag-ikot mo!"

Nang makapasok sila sa silid-aralan ay hingal na hingal si Connie at itinuro

ang pisara kung saan nakasulat ang salitang "Bukong-ulo" bago ang "Bong".
Lahat ng bola ay tumingin kay Bong kung ano ang magiging reaksyon niya.

Si Bong ay may kumpiyansa na hinabi ang mga estudyante sa pisara at binura

ang " BUKONG BOLA BONG." Tuwang – tuwa ang lahat.
Ngumiti si Bong at sinabing, "Mahal ko ang pagiging BUKONG BOLA!"

Most Essential Learning Competencies

Edukasyon sa Pagpapakatao 6
Nakapagsusuri nang mabuti sa mga bagay na may kinalaman sa sarili at
pangyayari. EsP6PKP- Ia-i–37
Natutukoy ang mga pagbabago sa kanyang sarili mula sa gulang na 8 o 9
hanggang sa kasalukuyan sa aspetong: a. Pagtatamo ng bago at ganap na
pakikipagugnayan (more mature relations) sa mga kasing edad
(Pakikipagkaibigan) b. Pagtanggap ng papel o gampanin sa lipunan c.
Pagtanggap sa mga pagbabago sa katawan.
EsP7PS-Ia-1.1
 PAGKAKAMALI NI PONG

Bzzz..bzzz…Hissss…hiss...tskkk…tit…tit..tit..ug…ug..tsirp…tsirp…
alingawngaw ng mga insektong naglalaro sa likod – bahay, sa maliwanag
na umaga ng tagsibol, sa isang maliit na nayon ng mga insekto. Si Pong
Salagubang ay ipinanganak. Walang kakaiba sa kaniya. Siya ay masaya at
mapagmahal.

Sa loob ng mga buwan, buwan at bwan pagkatapos ipanganak si Pong

salagubang, nakipaglaro siya sa iba pang mga insekto sa nayon. Naglalaro sila
ng tagu – taguan,

laku –lakuhan at magnanakaw.

Isang araw ay tinawag si Pong Salagubang sa harap ng Alkalde ng maliit na

nayon ng insekto. Pong, sabi niya, Nasa hustong gulang ka na ngayon at
kailangan mong magtrabaho tulad ng ginagawa ng ibang nasa nayon. Dagdag
pa ng Alkalde, “Pagkain para sa lahat ay dapat tipunin ng lahat.”

“Akoooo?”, sabi ng hindi makapaniwalang Pong Salagubang. “Pero ayoko.

Gusto kong manatili sa aking mga kaibigan. Gusto kong tumakbo at maglaro
sa ilalim ng sikat ng araw.”
Mahigpit at matalim, tiningnan ng alkalde si Pong Salagubang at sinabing,
“Lahat ay dapat magtrabaho sa nayong ito, at ikaw at walang sino man ang
bubukod . Mangyaring simulan bukas ng umaga. ‘Yun lang. Maaari ka ng
pumunta saan mo gusto.”

“Pero huwag mong kakalimutan bukas ka na magsisimula!”

paghabol na sigaw ng Alkalde.

Nakalulungkot, ang maliit na salagubang ay naglakad pabalik sa kaniyang

mga kalaro. Pero dahil sa balita ng alkalde, hindi niya magawang sumama sa
kaniyang mga kaibigan at nawalan na siya nang gana sa pakikipaglaro. Kaya
umupo si Pong sa isang sulok at ngumuso. “Sabi niya. “Ang Alkalde ba ay
nanggugulo o kaya nagbibiro sa akin dahil ako ay maliit.”

Biglang may pumasok na ideya sa kaniya. Lalayas ako at mabubuhay mag-isa.

Walang mang-iistorbo sa akin. Dahil sa kaniyang naisip, dumiretso si Pong sa
kwarto niya. Hinalungkat niya ang kaniyang mga pakpak ng inang salagubang
at mga lumang sungay ng mga matandang salagubang hanggang sa
matagpuan niya ang kaniyang dilaw na bandana. Maingat niyang inilatag ito
sa sahig at nagsimulang mag-impake.

Inimpake niya ang kaniyang tinahi mga pampainit ng antena para sa

malamig na umaga ng taglamig. Inimpake niya ang kaniyang paboritong
pulang damit na may malaking letrang P na may gintong kulay.

At ang pinakahuling gamit, inimpake niya ang kaniyang bagong kulay kahel na
sapatos para sa mga espesyal na okasyon.

Pagkatapos ay itinali ni Pong Salagubang ang kaniyang bandana sa isang

malaki at matibay na buhol, kinarga niya ito sa kaniyang balikat at umalis
palayo sa nayon.

Habang lumalayo siya sa kaniyang na pupuntahan, mas naging masaya si

Pong.
May mga magagandang bulaklak sa paligid. Nakita niya ang kagubatan na
may kulay-pilak, asul na damo, at isang asul na asul na kalangitan.

“Bakit ko pa kailangan ang lumang nayon na iyon?” Tumawa siya ng

may pagmamayabang. “Narito na ang lahat ng kailangan ko.” At, tumatawa,
dagdag pa niya: “Walang magsasabi o mag –uutos sa akin kung ano ang dapat
kong gawin.”

Minsan o dalawang beses ay nadatnan niya ang ilan sa

kaniyang kasamahang insekto na kumukuha ng pagkain para sa nayon.
Habang nakikita niya sila, mabilis siyang tumalon sa likod ng matataas na
damo. Mula roon ay pinagtawanan niya sila at nginisian, dahil hindi nila
naisip na lumayas.

Pagkaraan ng ilang oras, nakarating si Pong sa pataas na

daan. Dahan-dahan siyang gumagapang sa tuktok, nakita niya ang isang
mabalahibong uod na gumagapang. Sa ibaba nito ay natanaw niya ang bahay
ng isang higante. “Wooooooooow!” bulalas ni Pong. Tiyak na magiging masaya
ang pagpunta roon.

Sakto namang lumingon si Ginoong higad at kumunot ang noo’ng umalis.

Kung iniisip mong bumaba diyan, bumulong-bulong siya, Hmmp….
nagdadalawang isip ako.

Natatawang pinaikot ni Pong ang antena ni Ginoong Higad. Pagkatapos ay

tumakbo siya pababa ng burol patungo sa malaking bahay sa ibaba. Hindi
alam ng piping higad na iyon ang sinasabi niya.

“Walang makapagsasabi sa akin kung ano ang gagawin!”

Tumakbo siya, tumalon at humagikgik sa damuhan, at doon niya nakita

ang nakahahangang mga laruan na nakita niya sa buong buhay niya.
May mga naglalakihang
pumulandit na baril, at malaki’t malambot na mga guwantes sa baseball na
may sapat na laki para tirahan kung gusto niya. Nakakita siya ng bolang
pandagat na hindi bababa sa isang daang milya ang taas.

Pakiramdam ni Pong ay parang natagpuan niya ang langit sa lugar na iyon.

Umakyat si Pong sa tuktok ng bola at nagsimulang tumalon pataas at pababa.

Pumitik at tumatalon siya sa sobrang taas hindi niya napansin na
nakabukas na pala ang pinto ng bahay. Pumitik at tumatalon siya sa
sobrang taas hindi niya napansin na nakabukas na pala ang pinto ng bahay.
Ilang higanteng bata ang lumalabas upang maglaro.

Lumipad ang bolang pandagat! Lumipad si Pong! Naglalaro ng sipaan ng bola

ang mga bata. Bumangon si Pong mula sa malamig na damo. Ano iyon? tanong
niya. Dahan-dahan siyang lumingon, at sa unang pagkakataon, nakita niya
ang mga higante. “WOW! Malalaki sila, pero baka pwede pa rin akong
maglaro.”

Kasabay nito ay tumakbo siya para sumali sa kanilang kasiyahan, ngunit

hindi siya nakita ng mga higante. Umiwas si Pong sa bawat gilid. Naiwasan
niyang mapiga ng sapatos na kasing laki ng bahay niya sa nayon ng insekto.

"Mga bataaaaa!" sigaw niya, "pwede ba akong maglaro rin?" Ang mga higante
ay abala sa pagtawa at paghagikgik na hindi siya naririnig.

Nagkataon lang, namataan ng isa sa mga higanteng lalaki si Pong na nakatayo

sa damuhan. Maingat siyang lumapit at tumingin kay Pong sa mata.” Isang
nakatutuwang salagubang ,” sabi niya. At tumatawang: Bwah...hahaha…
haha...Pagkatapos ay tinawag niya ang kaniyang mga kaibigan na pumunta at
tingnan si Pong.

Ngayon sabihin ko sa iyo, medyo natakot si Pong. Sa totoo lang, sobra siyang
natakot. Gusto niyang tumakas, ngunit hinarangan siya ng mga higante.
May pilyong ngiti, itinutok ng isa sa mga higanteng lalaki ang kaniyang
pumulandit na baril kay Pong. Bawat puwesto niya ay may isang higanteng
sumusubok na tapakan siya o saluhin. Nataranta na siya. Tulonggggg!, sigaw
niya. Nagawan niya ng paraan na makagapang sa isang dahon at sa
ilalim ng isang sanga, lumuluhang tumakas si Pong sa kanila.

Humihingal at nanginginig sa takot, nakita niya ang daan pabalik sa tuktok ng

burol. Pilit pa ring kinakalag ng Ginoong Higad ang kaniyang antena, kaya
kinalagan ni Pong ang mga ito para sa kaniya.

"Tama ka, Ginoong Higad," sabi ni Pong. Hindi na sana ako bumaba roon.
Nalilito ako, at hindi ko alam ang gagawin. Maling-mali ang lumayas sa bahay.
"Ngayon nahihiya akong bumalik." Natuto si Pong laban sa isang kabuting -
lason at nagsimulang umiyak nang malakas, lilang luha ng insektong nayon.

Ang matalino at matandang Ginoong Higad ay ngumiti at sinabi, "Munting

salagubang, kung ikaw ay natuto sa iyong pagkakamali, ito ay hindi isang
pagkakamali, ngunit isang aral. Sa iyong pagtanda ay gagawa ka ng iba pang
mga pagkakamali, ngunit huwag matakot na aminin ang mga ito. Umuwi ka na
at gawin ang dapat gawin. Laging tandaan ang aral na natutuhan mo ngayon.

Pinunasan ni Pong ang luha sa kaniyang mata. Pagkatapos, nagpapasalamat

sa Ginoong Higad sa kaniyang kabaitan, umuwi siya sa nayon ng mga insekto.

Nilakad niya ang magagandang bulaklak at kagubatan ng pilak - asul na

damo. Pagpasok sa nayon, buong tapang siyang nagmartsa patungo sa
alkalde at sinabing, “Ginoong Mayor, pasensya na po sa paglayas. Natuto ako
sa aking pagkakamali, at ito ay isang aral na lagi kong tatandaan.
Ipinapangako ko na hindi na ako maglalayas muli."

Tinapik ng alkalde si Pong sa ulo at sinabing pinatawad na siya. Dahil

naglayas siya, bagaman, kailangan niyang magtrabaho ng dagdag na araw
bilang parusa. Pagkatapos ay ngumiti ang mabait na alkalde at sinabihan si
Pong na maglaro sa buong araw.
Tuwang-tuwang tumalon si Pong Salagubang at lumaktaw - laktaw upang
sumama sa kaniyang mga kaibigan ...sa bahay.

Nakasandal sa isang kabute at nakatingin sa langit…” Ang mga pagkakamali

ay palaging pagkakamali, o kaya'y narinig kong sinabi nila...ngunit kung ito ay
nagtuturo ng isang aral, ang pagkakamali ay mawawala.”

Most Essential Learning Competencies

Edukasyon sa Pagpapakatao 5
Nakasusunod ng may masususi at matalinong pagpapasiya para sa kaligtasan.
-Esp5ppp –iiic-26