Makakapunta ba Ako Doon Mula sa Aking Kwarto?

Si Koko ay isang napakahusay na bata sa maraming paraan. Siya ay matalino, malakas, mayroon
siyang mabubuting kaibigan, at gumawa siya ng mga desisyon nang maingat.

Pero may isang kasalanan si Koko. Siya ay sumpungin. May mga araw na walang gusting gawin si
Koko kundi magmokmok.

Sa maaraw na Sabado ng umaga nitong Abril, mas marami ang lumalabas sa silid ni Koko kaysa sa
loob. Sa labas, ito ay isang abalang araw ng tag-araw.

Sa loob ng silid ni Koko ang tren ay tahimik na nakatayo sa riles, ang mga libro ay naiwang bukas sa
sahig, at isang pulutong pintura ang nakalagay malapit sa kalahating tapos na larawan. Naririnig ni
Koko ang hiyawan at tawanan ng kanyang mga kaibigan habang naglalaro sa labas, ngunit ayaw
niyang sumama sa kanila. Si Koko at ang kanyang tapat na aso, si Bantay, ay nananatili sa loob ng
bahay ngayon.

Hindi ito natuwa kay Bantay.

"Hindi ka ba lalabas ngayon?" tanong ng kanyang Ina sa pintuan ng kanyang silid.

"Hindi." sagot ni Koko.

"Bakit hindi?"

"Dahil hindi ako lalabas ng kwarto ko ngayon, samakatuwid dito lang ako.”

"Buweno, hindi ba gustong lumabas ni Bantay?"

Oo, gusto ni Bantay na lumabas. Sinubukan na niyang paglaruan si Koko, ngunit sa huli ay sumuko at
umupo sa paborito niyang alpombra. Nakita na niya si Koko na ganito dati. Malapit nang maglaro si
Koko, ngunit kailan?

"Hindi, si Bantay ay nananatili sa akin," sabi ni Koko. “Tama baa ko, Bantay?”

"Magpipintura ka ba?" tanong ng kanyang Ina.

"Hindi, gusto ko ngayon ang pagmomodelo ng luwad."

"Paglalaruan mo ba ang mga laruang sasakyan mo?"

"Hindi, pagod na ako sa mga laruang sasakyan ko."

"Maglalaro ka ba sa iyong tren?"

"Hindi, nababagot ako sa aking tren"

"Magbabasa ka ba ng iyong mga libro?"

"Nabasa ko sila noong nakaraang linggo."

Ahhh, "Gusto mong kulayan ang iyong bagong librong pangkulay?"

"Hindi, pagod na akong magkulay ngayon."

"Kung ganoon ay naghihintay ka na dumating si Sammy ngayon."

"Baliw si Sammy!" sabi ni Koko.

"Koko, bakit gusto mong maupo na lang sa kwarto mo sa isang magandang maaraw na araw?"

Dahil!" sigaw ni Koko. "Ayokong lumabas ng kwarto ko, at 'yun."

"Akala ko nagpaplano ka ng paglalakbay sa buwan ngayon," sabi ng kanyang ina.

"Pwede ba akong pumunta doon mula sa kwarto ko?" tanong ni Koko.

"Pupunta ako kung makakarating ako doon mula sa aking silid."

"Kwarto mo?" Laking gulat ng kanyang ina.

"Sa palagay ko kung isusuot mo ang iyong helmet sa kalawakan at damit pangkalawakan maaari kang
makarating sa buwan mula sa iyong silid."

Napatingin si Koko sa kanyang pangkalawakang damit at helmet na nakalatag sa isang tambak sa

sulok ng kanyang silid.

Naalala niya ang araw na nagpanggap sila ni Bantay na sila ang pinakasikat na astronaut sa buong
mundo.

"Hindi, hindi ngayon," sabi ni Koko, umiling-iling.

"Pagod na akong pumunta sa buwan."

"Kahapon sinabi mo na pupunta kayo ni Bantay sa dalampasigan,"

"Pwede ba akong pumunta doon mula sa kwarto ko?"

Hindi na sinagot ng nanay ni Koko ang tanong niya sa pagkakataong ito.

Tiningnan niya ang mga kabibi na nasa mesa sa kwarto niya at inisip ang araw na ngkunwaring
tagapagligtas ng buhay sa dalampasigan siya. Iniligtas nila ni bantayang isang batang nalulunod sa
dalampasigan. Tumakbo sila para iligtas at naging mga bayani.

"Hindi, hindi ngayon," sabi ni Koko. Gusto ko ng bagong lugar, at gusto kong pumunta doon mula sa
kwarto ko."

"Iyan ay kalokohan," sabi ng kanyang ina.

“Hindi, sabi ni Koko.

Ahhh... "Naalala ko na sinabi mo na pupunta kayo ni Bantay sa gubat."

"Pwede ba akong pumunta doon mula sa kwarto ko?"

Hindi pinansin ng nanay ni Koko ang tanong niya.

Tiningnan niya ang sumbrero ng pulis sa kagubatan na nakasabit sa sabitan ng sumbrero sa kanyang
kwarto at inisip ang araw na nagpanggap siyang pulis ng kagubatan.

Siya at si Bantay ay nakakita ng mga ilegal na magtotroso na nagpuputol ng mga puno sa isang lugar
na pinaghihigpitan ng gobyerno. Tumakbo sila para pigilan ang mga magtotroso at iligtas ang
kagubatan.

"Hindi, hindi ngayon," sabi ni Koko. "Gusto kong pumunta sa isang bagong lugar, at gusto kong
pumunta doon mula sa aking silid."
"Napaka-uto," sabi ng kanyang ina.

"Hindi, hindi," sabi ni Koko.

Nagpasya si Bantay na umidlip hanggang sa magbago ang isip ni Koko.

Tumingin si Koko kay Bantay, na nagsimulang gumawa ng maliliit na ingay sa kanyang pagtulog.
Nanginginig ang kanyang tenga at buntot. Pinangarap ni Bantay na magpatakbo ng isang sakahan.

"Koko," sabi ng kanyang ina, "hindi ka maaaring umupo sa iyong silid kapag maraming lugar na
tuklasin at mga bagay na dapat gawin!"

"Tulad ng saan? Tulad ng ano?” tanong ni Koko.

“Paano ang palabas sa sirko? Nasiyan at tuwang -tuwa ka noong nakaraang taon.”

"Pwede ba akong pumunta doon mula sa kwarto ko?" tanong ni Koko.

"Dapat itigil mo na ang kalokohang tanong na iyan," sabi ni nanay.

"Ang pagpunta sa sirko ay hindi tulad ng pagpapanggap na pumunta sa buwan o kagubatan.

Masaya na nasa loob ng tolda kasama ang lahat ng iba pang mga bata, nakikinig ng musika at
nagpapasaya sa mga gawaing sirko,”

Naisip ni Koko ang lahat ng nakita niya na palabas sa sirko.

"Hindi, sa tingin ko ay hindi ako lalabas ngayon," sabi niya.

"Kung gayon, ano ang gagawin mo sa iyong silid sa buong araw?"

"Isipin mo."

"Bakit hindi ka nag-iisip sa lawa ni Lola?"

"Hindi ako makakapunta doon mula sa aking silid,"

"Koko, mas mabuti pang maglakad doon kasama si Bantay," nakangising sabi ng kanyang ina.

"Maaari kang mangisda habang nakahiga ka sa ilalim ng puno ng mangga."

Inakala ni Bantay na ito ay isang magandang ideya, ngunit hindi masyadong sigurado si Koko.

"Paano kung walang isda? At saka hindi ako makapag-isip at mangisda ng sabay."

"Hump!" sabi ng kanyang ina. "Kung gayon wala akong ideya."

Tahimik na nakaupo sina Koko at Bantay. Ito ay magiging isang medyo espesyal na kaganapan upang
mailabas si Koko ngayon.

Bigla. Tumakbo si Bantay sa bintana na tumatahol. Nandoon si Sam kasama ang isang bagong lalaki
na hindi pa nakita ni Koko.

" Kokoooooooo ipinakikilala ko sayo, ito si Tom," sigaw ni Sam.

“Kakalipat lang ng pamilya niya dito nagpapatayo ng bahay puno ang tatay niya sa bakuran nila. Kaya
lumabas ka na!"

"Isang bahay puno!" sabi ni Koko. Ngayon ay umapela iyon sa kanya. "Ayos-o!
Hintay! lalabas na ako sa loob ng limang segundo!”

Nagtakbuhan sina Koko, Sam, Tom, at Bantay hanggang sa likod-bahay ni Tom.

Ginugol nila ang umaga sa pagtulong sa ama ni Tom na tapusin ang pagtatayo ng bahay puno.

Nagdadala sila ng kahoy at iba pang materyales. Naglagari sila at namartilyo at nilagari.

At sa wakas natapos ang bahay puno.

"Maaari tayong magsimula ng isang grupo at magkaroon ng mga lihim na pagpupulong dito," sabi ni
Koko, at tuluyan na silang umakyat sa loob.

"Maaari tayong maging mga pribadong tagapag-imbestiga," sabi ni Tom, "at maaaring ito ang ating
opisina!"

"Maaari naming dalhin ang aming mga sakong tulugan at manatili sa buong gabi," sabi ni Sam.

“Maari tayong magdala ng telebisyon!” dagdag ni Koko, para manood ng paborito nating palabas.

“Dito tayo gagawa ng mga takdang – aralin at mga proyekto sa paaralan…” pahabol ni Sam.

At nagtawanan sila sa mga naisip nilang mga gawain sa bahay puno.

Maghapong naglalaro ang mga lalaki, at masaya si Koko.

“Isipin mo na lang, Bantay,” sabi ni Koko pauwi. "Mayroon tayong bagong kaibigan, at si Sam, ikaw,
at ako ay makikipaglaro sa kanyang bahay puno sa lahat ng oras ngayon.

Tiyak na hindi ako makakarating doon mula sa aking kwarto... pero sino ang makikialam!"