BE MINE. HINDI AKO PAPAYAG NA HINDI KA PAPAYAG.

I have this neighbor, typical type of a neighbor but we’re not friends, mga magulang namin ang
magkaibigan. Lagi siyang pumupunta sa bahay namin para matikman ang mga luto ng mama ko. To be
honest, naiinis ako. Walang araw na hindi siya bumisita sa bahay para makikain. Wala ba silang
pagkain sa bahay nila? Yaan lagi ang tinatanong ko sa kaniya.

“OA ka. Natural meron naman. Masarap kasi magluto si friend kaya dito ako nakikikain. Huwag ka
mag-alala, ako naman ang maghuhugas ng pingan” iyan ang lagi niyang sinasagot sa akin uwing
tinatanong ko siya kung bakit siya napunta lagi sa bahay.

We’ve known each other since childhood. We’re neighbors, that’s why. We always go to the same
park to play. Hindi ko siya nakakalaro noon until one day she saw me got bullied by the other kids. She
protected me and fight for me that time. I was so weak when I was a kid, patpatin at sakitin kaya
laging tampuhan ng tukso.

“tigilan niyo na nga yan! Ampapanget niyo! Ang babaho pa ng hininga niyo! Isusumbong ko kayo kay
kapitan dahul tito ko yun!” I was so amazed by her that time. She cast away the three bullies for me.
She stood up for me and even fight for me. At aaminin ko na may crush na ako sa kaniya noong bata
pa lang kami dahi dun.

Since then, we always play together. I’ve found a true friend that time and I was so happy not until
she tasted my mom’s cooking.

“Wow! Ang sarap! Sino nagluto nito?”

“Mama ko!” proud na sagot ko pa. Everyday, I shared my baked cookies with her hanggang sa dinala
ko na siya mismo sa bahay namin dahil gusto daw niya ma meet ang mama ko. Araw-araw ay nasa
bahay na namin kami naglalaro at bihira na lang pumunta ng park.

“Alexies, tara punta tayo sa park. Let’s play” one time I invited her but she refuse.

“Mamaya na lang, nagluluto pa si friend”