wattpad.

com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 1
by Yanalovesyouu
17-22 minutes

Mikazuki's PoV

Hindi maiiwasan magkaroon ng problema at masasakit na pangyayari sa buhay ng tao.

Nasa sa 'yo na lang siguro kung paano mo tatanggapin ang katotohanan at kung paano
mo sosolusyunan ang mga problema mo sa buhay.

Ipinatong ko ang bouquet ng bulaklak na dala ko sa gitna ng puntod ng mga tunay

kong magulang. Baby pa lang daw ako nang mabaon sa utang ang mga magulang ko kaya
ibinenta nila ako kina Mommy Angelique at Daddy Louie. Nakakainis isipin 'no? Kasi
'yong mga magulang na dapat sila 'yong kakalinga at mag-aalaga sa 'yo, ibebenta ka
lang. Kaya naman lumaki akong galit na galit dahil sa ginawa nila.

Hanggang sa nabalitaan na lang namin na namatay sila sa car accident. Nasa junior
high school pa lang ako noong mga panahong 'yon. Iyak ako nang iyak at inis na inis
sa sarili ko dahil hindi man lang ako nagkaroon ng chance na kausapin at tanungin
sila kung bakit nila ako ibinenta o kung may balak pa ba silang kuhanin ako.

Nang mamatay sila, 'tsaka ko naisipang imbestigahan at alamin ang nangyari.

Hanggang ngayon, hindi ko alam kung ano ang totoo. Pero isa lang ang napatunayan
ko, hindi ako ibinenta ng mga magulang ko. Hindi ko alam kung paano lumabas na
gano'n ang nangyari.

Nahihirapan akong kumalap ng impormasyon dahil halos lahat ng may alam tungkol sa
nangyaring 'yon ay pumanaw na.

At dahil wala na rin sila... hindi kong ipinagpatuloy ang ginagawa ko. Naisip ko
nga, siguro kung noon ko pa 'yon ginawa, baka sakaling nalaman ko ang totoo. Baka
sakaling nagkasama kami kahit saglit.

Kaso... wala eh. Huli na ang lahat. Kahit kailan, hindi kong sila makakausap.
Sising-sisi ako sa mga nangyari.

Tumayo ako at pinunasan ang mga luha ko sa pisngi.

"Akala ko ba aalis na? Bakit dumaan ka pa rito?" Lumingon ako sa kanan kung saan
nadinig ko ang boses ng lalaking nagsalita. Actually, kanina ko pa ramdam na may
tao sa paligid ko pero hindi ko pinapansin dahil alam kong si Bullet lang naman.

"Oo nga, dumaan lang ako para magpaalam," sagot ko.

"Tss. Mga walang kwentang magulang," he whispered kaya natawa ako.

Kahit sa mga magulang ko, galit siya. Dahil sa mga sinasabi nina Mommy at Daddy.

"Ayan ka na naman, Mr. Roswell," pang-aasar ko. Pikon na pikon kasi siya tuwing
tatawagin ko siyang Roswell. But I think mas bagay naman talaga sa kanya ang
apelyidong iyon.

"Shut up," he said.

"Okay fine, Mr. Roswell," pang-aasar ko habang nakangiti.

"Kapag hindi ka tumigil, iiwan kita. Bahala kang maglakad hanggang airport."

Tumawa na lang ako at tumakbo papunta sa kotse niya bago pa niya ako iwan. May
saltik kasi 'to. Lalo na kapag napipikon. Talagang mang-iiwan siya.

(High School Days)

"Roswell, hintayin mo ako ah. Sabay tayong umuwi. Ang lakas ng ulan eh. Dadaan lang
ako saglit sa library."

Naglalakad kaming dalawa ni Bullet sa hallway ng campus. Dismissal na pero

kailangan ko pang dumaan ng library dahil dito sa assignment namin. Ugh! Nakaka-
stress maging estudyante.

"You know how much I hate that fcking name," sagot niya. Lumingon ako sa kanya at
ngumiti.

"Pangalan mo 'yon eh. Ganda nga eh. Bullet Ros―"

"Shut up!" Nagtama ang mga mata namin nang lumingon siya sa 'kin.

"Roswell..."

"Tss. Umuwi kang mag-isa."

Tawa ako nang tawa dahil kulang na lang ay literal na umusok ang ilong at tainga
niya sa sobrang inis.

***

Nasaan na ba kasi si Bullet? Ang sabi ko hintayin niya ako eh. Isang oras na akong
nakatayo rito sa entrance ng campus. Wala kasi akong dalang payong. Ang lakas pa ng
ulan.

Basta usapang Roswell ang bilis niyang mapikon.

"Daanan muna natin 'yong mga maleta ko sa bahay ah."

Mauuna ang flight naming dalawa ni Bullet dahil kailangan naming paghandaan ang
partnership ng kompanya niya at ng kompanya ng totoo niyang mga magulang.

"Tss. Nadala ko na."

Twenty-five years...

For the past twenty-five years, wala siyang ginawa kung hindi paghandaan ang
magiging pagkikita nila ng mga totoo niyang mga magulang. He studied hard, trained
hard, strove hard for this. At saksi ako sa lahat ng 'yon. Siya ang nagpalago at
nagma-manage ng kompanyang itinayo nina Mommy at Daddy. Kaya nga yata siya ang
favorite. Dahil kung hindi dahil sa kanya, hindi sila mamamasasa sa pera.

Minsan, nate-tempt akong contact-in si Tita Aemie at itanong kung saan pinaglihi si
Bullet dahil sobrang talino niya. Lagi siyang honor sa klase. May mga times pa nga
na na-accelerate siya ng year dahil 'yong mga alam niya, pang higher levels na.

Kaya naman, 'yong iba naming kapatid ay inggit na inggit sa kanya. How much more
kapag nalaman nilang ampon kaming dalawa. Baka lalo na silang nagalit.

Ngayon, isa na si Bullet sa pinakamayaman at pinakamapangyarihang businessman sa

buong mundo. At hindi lang 'yon. Nagtayo rin siya ng sariling Mafia Group. He's
ruthless, at ilang beses ko nang nasaksihan 'yon.

"Have you checked all the documents?" tanong niya. Tumango ako at kumuha ng isang
stick ng sigarilyo. Sinindihan ko muna ang yosi bago ko ibinaba ang bintana.

"Oo naman. Naayos kong lahat ng pinapaayos mo 'no," sagot ko. Ang totoong apelyido
ko kasing Yagami ang ginagamit niyang apelyido.

"Good."

-Philippines-

Hindi ito ang unang beses na pumunta ako ng Pilipinas dahil lihim akong tumatakas
noon para magmasid sa totoong pamilya ni Bullet at kumuha ng information.

I looked at him at ngumiti ako nang makita kong inililibot niya ang tingin niya.
Na-a-amaze ba siya? Excited? Or what? Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya
kaya tinanong ko siya.

"Excited ka na bang ma-meet ang mga magulang mo?" tanong kong may halong pang-
aasar. Wala yatang araw o oras na lumipas na hindi ko siya inaasar tungkol sa
pagiging Roswell.

Ang sa 'kin lang naman kasi, ayokong dumating 'yong time na pagsisihan din niya ang
mga oras na nasayang. Just like what happened to me.

"Mikazuki..." 'Yong tono ng boses niya, tono ng boses na kapag hindi pa ako tumigil
ay ibabaon niya ako ng buhay dito mismo sa kinatatayuan ko.

"Peace," I said with a peace sign.

"Mr. and Ms. Yagami, welcome to the Philippines." Lumingon kami pareho sa mga
sumalubong sa 'min.

Ngiti lang ang isinagot ko sa kanila. Hindi naman kasi ako nakikipag-usap sa ibang
tao.
"Shall we?" tanong n'ong isang lalaki.

Tumango si Bullet habang inaayos ang coat niya kaya nag-umpisa na kaming maglakad
hanggang sa makarating kami sa tapat ng itim na kotse na naghihintay sa amin.

May lalaking nakatayo at naghihintay sa tapat ng kotse. Magalang siyang nagpakilala

sa amin.

"Good day Mr. and Ms. Yagami. I'm Frederrick Santos. Ako po ang inatasan ng Mommy
at Daddy niyong magbantay sa inyo habang wala pa sila."

May katandaan na siya pero hindi rin naman gano'n katanda. Siguro, nasa early 40's
ang edad niya.

Ngumiti ako sa kanya at saka tumingin sa pinto ng kotse. Si Mommy at Daddy talaga.
Gusto laging bantay-sarado kami. Lalo na itong favorite nilang anak. Minsan nga,
iniisip ko kung bakit kailangan pa. Bullet is a mafia boss. He's good sa lahat
halos ng bagay. Kaya bakit kailangan pa laging bantayan?

Pero I admit na I am not a good daughter. Hindi ko sila madalas sinusunod. Pero
itong si Bullet? Naku po! Lahat ng sabihin nina Mommy at Daddy, tama para sa kanya.
Madalas pa nga niya akong pinagagalitan kapag sinasagot-sagot ko sina Mommy at
Daddy.

Third Person's PoV

Sabay-sabay na kumakain ang pamilya nila Ezekiel at Aemie Roswell. Nakagawian na

nilang kumain ng sabay-sabay kahit gaano silang lahat ka-busy dahil ito ang gusto
ng padre de pamilya.

"How's your day?" basag ni Roswell sa katahimikan.

"All good, Dad. By the way, our biggest stockholder will come and visit us. And if
I'm not mistaken, marami silang gustong i-discuss at business offers sa 'tin."

Ezekiel nodded as he continued eating.

"Caliber."

"Everything's fine, Dad," tipid na sagot ni Caliber.

"How about my baby?" Tumingin si Ezekiel kay Katana nang nakangiti.

"Dad! How many times do I have to tell you that I'm not a baby? So stop calling me
that. It's freaking annoying."

"! I know but you're still my baby. So how's your day?"

"Ugh. Same old same old," she answered.

"How about my wife?"

Nakangiting tumingin si Ezekiel kay Aemie. Pero as always, wala sa sarili si Aemie.
She's staring blankly sa bakanteng upuang nasa tapat niya. For twenty-five years,
palaging may bakanteng upuan, plato, kutsara at tinidor tuwing kakain sila. Hindi
rin pwedeng walang kwarto para kay Bullet dahil doon nakalagay ang lahat ng mga
regalong naiipon tuwing darating ang birthday, Christmas and any occasion na para
kay Bullet.

Pero they're not allowed to mention his name, or kahit na pag-usapan ang nangyari.
Dahil hanggang ngayon, hindi pa rin nila matanggap ang nangyari. Lalo na sila Aemie
at Ezekiel.

He sighed and held his wife's hand. Doon lang natauhan si Aemie at saka tumingin
kay Ezekiel.

"B-bakit, Dong? May kailangan ka ba? May masakit ba sa 'yo―" tanong niyang pinutol
naman ni Ezekiel.

"How's your day?"

Puno ng pagtataka siyang sinagot ni Aemie. "Bakit mo tinatanong, Dong, eh buong

araw naman tayong magkasama sa ospital?"

Which is true, kaya nagtawanan sila. Ipinagpatuloy ni Aemie ang pagiging doctor na
hindi naman kailanman kinontra ni Ezekiel dahil iyon din ang nakatulong kay Aemie
noon para hindi gaanong isipin ang masalimuot na nangyari sa kanila twenty-five
years ago. And she's now a pediatrician. Mayroon na rin silang sariling ospital.
Kaya doon madalas namamalagi si Ezekiel para samahan ang asawa.

"Pfft. Alright, let me rephrase my question. How's your day with me?"

"Okay nam―" Hindi rin natapos sa pagsasalita si Aemie dahil dumating ang unica hija
nina Jerson Ken Blood at Camilla Blood na si Emerald Blood.

"Baby Caliberrr!" She's obviously head over heels with Caliber.

"Hi, Future Mom and future Dad. Hi, future Bro, and future Sis," masayang bati niya
sa buong pamilya saka ipinulupot ang mga braso kay Caliber.

"Have a seat," sabi ni Ezekiel. Sanay na sila kay Emerald dahil halos araw-araw
naman siyang nandito sa bahay nila para kulitin si Caliber.

"Thank you, future Dad. Feeling ko tuloy, Emerald Roswell na ako." Hindi kumikibo
si Caliber pero halata ang pagkairita nito kay Emerald.

Tumayo si Katana kahit halos hindi pa niya nagagalaw ang pagkain niya.

"Katana, saan ka pupunta? Hindi ka pa tapos kumain."

She's the youngest and the only girl sa apat na magkakapatid. Tumigil siya saglit
para sagutin si Aemie.
"Sorry, Mom, I have lost my appetite," sagot ni Katana saka naglakad papunta sa
kwarto niya. She's a perfectionist. Gusto niyang lahat ng bagay sa paligid niya ay
nasa maayos. Ang kaso nga lang, hindi siya mahilig makisalamuha o makipag-usap sa
ibang tao. She prefers working alone. Ayaw niya ng pinakikialaman.

Dali-dali namang tiningnan ni Trigger ang wrist watch niya. "I also need to go,
Mom, Dad. I have a dinner meeting with a VIP."

Si Trigger ang naging katuwang ng mga magulang niya sa paghahandle ng businesses.

Siya rin ang tumayong panganay sa magkakapatid. He's responsible and a good leader
just like his Dad. Ayaw niyang nadi-disappoint ang mga magulang niya especially his
father na nirerespeto at iniidolo niya pagdating sa lahat ng bagay.

"Tapos na rin po akong kumain." Tatayo pa lang si Caliber nang pigilan siya ni
Emerald.

"Baby Caliber, kararating ko lang eh." She pouted. Dahil unica hija si Emerald,
lumaki siyang spoiled.

"Emerald, bukas na lang tayo mag-usap," sagot ni Caliber sa kanya habang nagpipigil
ng inis.

"Ahmm oo nga, Emerald. Tingin ko, napagod masyado si Caliber kanina sa trabaho."
Ngumiti si Caliber kay Aemie dahil sa pagsalo sa kanya nito.

"Gano'n po ba, future Mom?" malungkot na tanong ni Emerald. "Sige, babalik na lang
po ako bukas." Mabilis na nag-iba ang mood niya. Ngumiti siya saka hinalikan si
Caliber sa pisngi nang mabilis bago tumakbo paalis. "Goodnight, Future Mom and
Dad!" Kumaway-kaway pa siya bago tuluyang makaalis sa kusina.

"Son..."

"Y-yes, Dad?"

"Nothing..." Tumingin si Aemie kay Ezekiel saka iniba ang usapan. "Hay ang sarap ng
pagkain, Zeke, tikman mo oh. Kumain ka nang kumain. Sayang naman ang mga pagkain."

Mikazuki's PoV

"Where are you going?"

Tumigil ako sa paglalakad nang makasalubong ko si Bullet. May mga kasama siyang
lalaki as always.

"Good evening, Ms. Yagami," magalang na bati no'ng mga lalaki. Magba-bow pa sila
but I motioned my hand para private kong makausap si Bullet.

"May dinner meeting akong pupuntahan," sagot ko in a serious tone habang naglalakad
kami papunta sa balcony ng bahay. Kumunot ang noo niya kaya ngumiti ako nang
mapang-asar.

"Meeting with whom?"

"With your brother," I said nang nakangiti. "Oh na-gets mo na kung sinong kasama
ko?" nakangising tanong ko.

"Tss..." Iniba niya ang direksyon ng tingin niya. Alam na niya sigurong aasarin
kong naman siya.
"May ipasasabi ka ba? Sasabihin ko bang miss na miss mo na sila?" pang-aasar ko.

"Mikazuki!" He's pinching the bridge of his nose kaya alam kong nagpipigil siya ng
galit.

"Joke lang naman eh," natatawang sabi ko. I tapped his shoulder para magpaalam. "Oh
sige na, aalis na ako. Ayokong ma-late sa date namin. You know how much I love your
surname. Mikazuki Roswell. Oh 'di ba bagay?"

Naglaho ang mga ngiti ko nang halos patayin ako ni Bullet sa talim ng mga tingin. I
bit my tongue para maiwasang mang-asar. "Kidding," I said.

***

Sumalubong sa 'kin ang ilang empleyado ng mga Roswell pagkababang-pagkababa ko ng

kotse. They greeted and guide our way hanggang makarating kami sa isang private na
area ng restaurant.

Trigger Roswell stood up as I enter the room. Hindi ko maiwasang maikumpara siya
kay Bullet dahil halos parehas silang businessman na businessman kung kumilos.
Mukhang mas mabait lang nang kaunti 'tong si Trigger. Because Bullet never welcomes
his guest nang ganito.

"Good evening, Ms. Yagami," he greeted formally. Ngumiti ako sa kanya in response.
Pinaupo niya ako sa upuang siya pa mismo ang humila. Magkaibang-magkaiba talaga
sila ni Bullet.

"Thanks," sabi ko.

Nasa harap naming dalawa ang pagkarami-raming pagkain. "Please feel comfortable,"
he said.

Ngumiti muna ako bago pormal na nagsalita. "Thank you for this warm welcome,"
panimula ko. "Pero may mga kailangan pa akong puntahan. I just came here to see the
terms and agreements ng partnership," I said.

Ngumiti siya nang makahulugan saka inilahad ang kamay niya sa harap ng isa sa mga
tauhan niya. Agad nitong iniabot kay Trigger ang isang folder. Iniabot niya sa 'kin
ang folder na agad ko namang tiningnan. Mabilis kong inilipat ang mga pahina at
hindi na inabala ang sarili kong isa-isahin pang maigi ang nakasulat. Pwede ko
namang ipabasa na lang 'to mamaya kay Bullet. Besides, he's the CEO of our company
kaya siya rin naman ang dapat na magbasa nito.

"Thank you. I will call you kapag nabasa na 'to ng kapatid ko," I stated at saka
tumayo.

"I'm looking forward to that," sagot niya saka iniabot sa 'kin ang calling card na
kinuha niya sa coat niya. "Just contact me." Tumayo din siya agad para i-guide ang
daan.

Pero bago ako tuluyang makaalis ay mabilis ko siyang nilingon. "I will," sagot ko
nang nakangiti.

Malaking kompanya ang Yagami. Kaya kung magiging magkapartner ang Roswell at Yagami
ay paniguradong malaki ang mapakikinabangan nila. At gano'n din naman kami.

***

Kabababa ko pa lang ng kotse ay sumalubong na sa 'kin si Bullet. Nakasandal siya sa

may pinto ng maindoor at mukhang kanina pa naghihintay.

"What took you so long?" tanong niya.

"Long? Eh nag-abutan nga lang kami ng folder eh," natatawang sagot ko. Iniabot ko
sa kanya ang folder na hindi kong pinag-abalahang basahin. "Ikaw na ang bumasa
niyan. Sabihin mo na lang sa 'kin kung magpapatawag na ako ng meeting," I said saka
pumasok sa loob ng bahay.

"How about Ezekiel and Aemie? Nandoon ba sila?" dire-diretso akong naglakad
papuntang kusina. Lahat ng kasama namin dito sa bahay na mga tauhan ni Bullet ay
sunod-sunod na nagba-bow tuwing dadaan kami.

"Hindi eh. Wala sila ro'n."

"Tss..."

"Gusto mo na ba silang ma-meet? Pwede akong mag-set ng meeting bukas na bukas kung
gusto mo," I said with a teasing smile. Binuksan ko ang ref para kumuha ng tubig.

"Nah."

Nagsasalin ako ng tubig sa baso nang mag-ring ang cellphone ko.

Mommy calling...

"Yes, Mommy?" I answered.

[How's your trip? Nandyan ba ang kuya mo? Naka-off ang phone niya. Kanina ko pa
kino-contact.]

Ganyan siya lagi. Kapag hindi ma-contact ang phone ni Bullet, ako ang tinatawagan
tapos si Bullet lang naman ang kakausapin. Paboritong anak nga eh. Or rather,
ampon.

"Yeah, he's here," walang ganang sagot ko. Mahal ko naman sila, at nagpapasalamat
din ako dahil lagi silang nandito ni Daddy para sa 'min. But sometimes, feeling ko
ginagamit lang nila kami ni Bullet para sa mga gusto nila.

[Pakausap nga ako. May sasabihin lang ako]

See? Tumingin ako kay Bullet who's beside me. Saka ko iniabot sa kanya ang phone
ko. "Kakausapin ka raw," I said.

"Mom... yeah... yeah... I know... Alright." Pagkaabot sa 'kin ni Bullet ng phone ay

na-end na ang tawag.

"Anong sabi?" tanong ko pagkainom ng tubig.

"Just the usual." 'Pag sinabi niyang ganyan, alam kong agad ang ibig sabihin. Puro
paalala ni Mommy tungkol sa Roswell na hindi lahat ng pinapakita nila ay totoo.
They're just pretending to be the good one. Pero deep inside, mga mamamatay tao
sila. Minsan nga, natatawa na lang ako eh. Dahil pati ako, kabisado na ang lines ni
Mommy.
"ha. Okay. Kumain ka na ba Roswell?" tanong ko sa kanya. Tiningnan niya lang ako
nang masama at saka nag-walk out.

Moody.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 2 - Page 14
by Yanalovesyouu
47-59 minutes

Mikazuki's PoV

Naupo ako sa tabi ni Bullet na naglilinis ng hawak niyang baril. Kumuha ako ng
isang unan na isinandal ko sa balikat niya at saka ako humiga. "Ugh! Nakakapagod."

"Where have you been?" tanong niya.

"D'yan lang, nag-ikot-ikot," inaantok na sagot ko. "Tumawag kanina sina Mommy sa
'kin. Hindi mo na naman daw sinasagot ang phone mo." Pumikit na ako dahil pagod na
pagod ako sa ginawa ko maghapon. Dapat kasi, sumama na rito sila Lovelle para naman
hindi ako ang solong tumutulong kay Bullet.

"I was busy."

"Baka raw pala ma-delay ng 1 or 2 months ang pag-uwi nina Mommy at Daddy rito. Pero
sina Lovelle, susunod na raw dito after few days."

"I see."

"Roswell," bulong ko. Naramdaman kong lang na umalis si Bullet kaya bumagsak ang
ulo ko sa sofa. Hindi kong rin pinansin dahil antok na antok na ako.

***

Kinabukasan, maaga akong gumising dahil kailangan kong magtrabaho dahil ako ang
tumatayong secretary ni Bullet. Iba't ibang kompanya rin ang nakabalitang umuwi
kami sa Pilipinas. Kung kaya't madaming nag-o-offer.

I smiled when I found myself on my bed. Hindi na naman bago 'to sa 'kin kahit na
hindi ako lumaki sa totoong pamilya ko. I'm just so lucky to have a brother like
Bullet. He's the sweetest brother ever! Minsan tuloy, naiisip kong what if hindi
siya napahiwalay sa family niya?

Bumukas ang pinto ng kwarto ko. "Gising ka na pala."

"Hind. Tulog pa ako. Feeling mo lang gising ako," biro ko. I received a glare kaya
binawi ko agad. "Joke lang. Ito talagang si Roswell hindi mabiro," natatawang sabi
ko pagkabangon ko.

"Gusto mo bang sumama sa 'kin mag-mall? Bibili ako ng mga damit and some personal
stuff," I said pagkakuha ko ng towel.

He threw his self on my bed at kinuha ang isang librong nakapatong sa side table ng
kama.

"Sige," he answered.

Simula pagkabata namin, ugaling-ugali na niya ang makihiga at makitulog sa kama ko.

I smiled. "Okay, maliligo lang ako."

***

Caliber's PoV

"Baby Caliberrrr!"

Pababa pa lang ako ng hagdan nang makasalubong ko ang muret na 'to. Shutanginabels!
Kailan ba niya planong magpasa ng resignation form para sa kalandian niya?
Gusto ko siyang taasan ng kilay dahil sa lagpas na lipgloss niya. Nakakaloka! Ang
lakas ng loob na magpunta rito.

"Baby Caliber, namiss mo ba ako?" Ngumuso pa ang bruha! Jusko! Kung wala lang dito
si Amang Hari, baka nasampal kong 'to ng high heels ko.

"Hindi. Umuwi ka na nga. May lakad pa ako."

Ipagsha-shopping ko si Mother Rainbow dahil kanina ay nagka-crayola na naman kasi

ang peg ni Inang Reyna sa kwarto ni Big brother. Hindi kasi uso kay Inang Bahaghari
ang word na move on kaya naman ayan, MMK ang drama lagi ni Mommy.

Pero imbis na umalis, pumulupot pa siya sa braso ko. Oh ghad!

"Hi, Emerald!" And here comes my ever-supportive Mother Rainbow, yey!

"Hi, future mom!" I rolled my eyes. Mas matutuwa pa sana ang beauty ko kung kay
Kuya Trigger siya dumidikit. Like duh!

"Ahm Emerald, pwede ko ba munang hiramin si Caliber? May kailangan kasi kaming
puntahan."

"Gano'n po ba? Sige na nga, si Grayson na lang yayayain ko. Buti pa si Grayson lagi
akong sinasamahan."

Inikot ko ng 360 degrees ang mga mata ko. Myghad! Feeling naman ng muret na 'to,
mag-ge-Gelli de Belen ang beauty ko sa mga pinagsasabi niya.

Thank goodness at always present si Mommy para i-protect ang dyosa niyang anak
laban sa mga monsters. Hay! Maka-gorabels na nga lang sa kitchen.

At sa dinami-rami naman ng pwede kong makasalubong angspa talaga.

"Son," tawag niya sa 'kin.

"Y-yes, Dad?"

"Have you seen your Mom?"

"Yes, Dad, kausap si Emerald sa living room."

Hindi keribels ng lola niyo ang mga happenings kaya naman pilit akong humahanap ng
ibang bagay na—

"I see. Tell your siblings we'll go out." Seriously?

"Now na, Dad?"

"Yeah."

***

"Mother, pwede bang disappear na ang beauty ko r'yan? May mens ako today kaya waley
ako sa mood mag-fly with Dad at magpakalalaki."

"Eh anong sasabihin natin sa Daddy mo, Princess Caliyah? Sasabihin ko bang meron
ka? Teka, wait, paano ka nagkaroon? 'Di ba—"

"S'yempre, Mother, joki-joki lang 'yon."

Tumawa siya. "Bibili na lang tayo ng maraming gowns, make-up, bags, shoes."

"Winner ka d'yan, Mother! But don't forget the fairy wings and the crowns.
S'yempre, dapat marami rin ang prinsesa mong junakis niyan—"

"Mom, have you seen the brown envelope on my table?"

"Hindi ka man lang ba marunong kumatok, 'Tol?" Jombagin ko kaya 'tong si Kuya
Trigger? Malalaglag ang matres ko sa gulat sa biglang pag-enter niya rito sa kwarto
ko.

"Ah, oo! Iniligpit ko kasi kanina. Akala ko, kalat," natatawang sagot ni Inang
Bahaghari.

"You should have locked your door, Bro."

"Tss!" Kung hindi lang magagalit si Mommy, papatulan ko 'tong si Kuya Trigger.
Myghad! Na-i-stress ang beauty ko. Kaloka! Sinayt din ako ni Mudrakels kaya shut up
na ang lola niyo.

"Dadalhin kong lang sa 'yo mamaya. Hahanapin ko pa rin kasi," sabi ni Mom.

"Alright, Mom, I have to go." Buti naman at saglit lang siya. Akala ko naman, bet
niyang patunayan ang forever na pagtambay dito sa palasyo.

"Ingat, 'Tol," I said. Palabas na si brother nang may ma-remember ako. "Dude, may
lakad nga pala sabi ni Dad," paalala ko. Tumango lang si Kuya Trigger saka nag-fly
palabas ng kwarto.

"Huwaaaa!"

"Mother! Huwag kang mag-lapel. Baka masira eardrums ng prinsesa ng kaharian!"

"Itinapon kong kasi sa basurahan 'yong sinabi ng kuya mong envelope!" naiiyak na
sabi ni Mom.

"Oh, eh 'di let's go na. Hanapsung na natin ang envelope." Deadmatologist ang peg
ni Madir dahil patuloy pa siya sa pag-crayola. "Atak na, Mommy, what are you
waiting for?"

"Eh dumaan na 'yong truck ng basura kanina."

Mas lalong um-emote-emote si Mother Rainbow. Hindi kine-keri ng beauty ko ang

paggulong-gulong niya sa princess bed ko.

"Kung ganon, i-tellsung mo na lang kay Amang Hari," I suggested.

"Baka magalit ang Daddy mo!"

"Sure 'yan, Mommy."

"Ano nang gagawin natin?"

***

Mikazuki's PoV

Naglalagay ako ng eyeliner sa mata nang mapansin ko sa reflection ng salamin ng

vanity table na kaharap ko nang nakatingin sa 'kin si Bullet.

"Ayaw mo pa ba talagang makipagkita kina Tita Aemie at Tito Ezekiel?" tanong ko.
"Pwede akong mag-set ng meeting ASAP kung gusto mo. Besides, for sure gusto na
nilang makilala kung sino ang kapatid ko."

Simula nang makilala ang Yagami Corporation, ako ang humaharap at nagpapakilalang
may-ari kahit si Bullet naman talaga ang nagpapalago at nagha-handle ng business.

Inalis niya ang tingin niya sa 'kin kaya napailing na lang ako.

"Nah, maybe next time," tipid na sagot niya kaya natawa ako nang malakas.

(18 years ago)

"Bullet!"

"Ano?"

"Bullet!"

"Bakit?"

"Bullet!"

"Ano ba, Mikazuki?!"

Tumawa ako. "Bakit ka ba nagagalit?"

"Bakit ka ba kasi tawag nang tawag?"

"Hindi kita tinatawag. Binabanggit ko lang ang pangalan mo ah."

"Tss!"

"Bullet!"

"Isa pa!"

"Bullet!"

Tumawa ako lalo nang malakas nang tumayo na siya at iniwan ang binabasa niyang
libro sa ibabaw ng lamesa. How to manage a corporation. Aanhin naman niya ang
librong 'to? Eh ang bata-bata pa niya.

"Bullet, anak, pwede ka ba naming yayain ngayong mamasyal? May gusto kaming sabihin
ng Daddy mo." Tumigil kaagad ako sa pagtawa nang sumulpot sina Mommy Angelique at
Daddy Louie. Ano kaya ang sasabihin nila kay Bullet?

Tumungo ako nang tumingin sa 'kin si Mommy Angelique, baka kasi pagalitan na naman
niya ako. Last time kasi, pinagalitan niya ako no'ng pumasok ako sa kwarto nila ni
Daddy Louie nang hindi nagpapaalam. Hindi ko naman intensyon no'n na manghimasok sa
usapan nila. Gusto ko lang kuhanin 'yong ballpen at notebook kong nahulog sa
veranda ng kwarto nila.

"Pwede po bang sumama sa 'tin si Mikazuki?" Nagulat ako at napatunghay nang itanong
ni Bullet 'yon kina Mommy Angelique at Daddy Louie. Seryoso ba siya? Eh kanina lang
ay naiinis siya sa 'kin.

Tumungo ulit ako nang makita kong masama ang titig sa 'kin ni Mommy Angelique.

"Okay, isama na rin natin si Mikazuki." Ngumiti ako nang malapad dahil sa sinabi ni
Daddy Louie. Akala ko talaga ay maiiwan na ako rito sa bahay eh.

***

"Hindi ba nabanggit na namin sa inyo ang tungkol sa mga totoo niyong mga magulang?"
Tumigil ako sa pagkain ng cake nang mag-umpisang magsalita si Mommy Angelique.

"Kukunin na po ako ng mga totoo kong magulang?" Malungkot akong tumingin kay
Bullet. Nakangiti siya at mukhang excited na excited na nakikinig.

Kapag umalis na siya, wala na akong kakampi 'pag inaaway ako nina Lionel at Shaun.

"Hindi." Mabilis akong lumingon kay Daddy Louie noang sumagot siya. "Hindi nila
kayo tinatanong sa 'min kaya sinubukan namin ng Mommy niyong sabihin sa parents
niyong pumanaw na kayo."

Hindi ko maintindihan ang gustong iparating nina Daddy Louie at Mommy Angelique
kaya nanatili na lamang akong tahimik.

"Kaso, wala silang pakialam—lalo na sina Ezekiel at Aemie—no'ng sinabi naming wala
ka na, Bullet."

Tiningnan ko si Bullet kung ano ang reaksyon niya. 'Yong kaninang excited na
excited ay napalitan na ng kalungkutan. "Baka naman po hindi nila naintindihan.
Baka po—"
"No, ilang ulit naming sinabi sa kanila. Gumawa pa kami ng kuwentong naaksidente ka
at binawian ng buhay. Nagpadala lang sila ng pakikiramay at ng pera—"

Hindi natapos sa pagsasalita si Mommy Angelique dahil tumayo si Bullet at tumakbo

palayo.

***

"Bullet!"

Kanina pa ako ikot nang ikot dito sa theme park na pinuntahan namin. Humingi na rin
ng tulong sina Mommy at Daddy sa mga empleyado ng theme park para hanapin si
Bullet.

"Bullet nasaan ka ba?"

Kung saan-saan na ako nagpunta at naghanap hanggang sa makarating ako rito sa isang
forest malapit sa theme park.

Nakarinig ako ng mga hikbi kaya sinundan kong lang kung saan nanggagaling ang iyak.

"Nandito ka lang pala, Roswell! Kanina ka pa namin hinahanap."

Nakatungo siya at nakayakap sa mga tuhod niya kaya umupo ako sa tabi niya.

"Umalis ka nga rito!," utos niya.

"Bakit ka ba umiiyak?" tanong ko. Pilit ko ring sinisilip ang mukha niya para
makita kung anong itsura niya kapag naiyak.

"Wala kang pakialam. Umalis ka na nga!" Galit na 'yong tono ng boses ni Bullet pero
umiiyak pa rin siya. Tumayo na ako para umalis at bumalik sa kung nasaan sina Mommy
at Daddy.

"Bumalik ka ro'n kapag tapos ka ng umiyak ah? Hihintayin kita..." malungkot na sabi
ko. Nalulungkot din ako kasi ngayon ko lang siya nakitang nagkaganito.

"Sinisikap kong pag-aralan lahat ng dapat kong malaman kahit hindi ko pa

naiintindihan ang karamihan sa mga libro na pinabibili ko kina Mommy at Daddy para
balang-araw, kapag nagkita kami ng mga totoo kong magulang ay maipagmamalaki nila
ako. Tapos—" Tumigil siya saglit sa pagsasalita kaya umupo ulit ako sa tabi niya.
"Tapos... malalaman kong wala naman pala silang pakialam kung buhay pa ba ako o
patay na..." Patuloy sa pag-iyak si Bullet habang nagsasalita kaya pati ako ay
nahawa na at naiyak na rin.

"Baka naman busy lang sila o kaya—"

"Hindi ka ba nakikinig kanina?! Wala nga silang pakialam!" sigaw niya sa 'kin kaya
tuluyan na rin akong humagulgol ng iyak at yumakap sa kanya.

***

Sa pagdaan ng mga taon, mas lalong naging sarado ang puso at isipan ni Bullet. Isa
siguro sa mga naging dahilan ang mga sinasabi nina Mommy Angelique at Daddy Louie.
Lagi kasi nilang pinapaalalahanan si Bullet tungkol kina Tita Aemie at Tito
Ezekiel.
Inilipat ko ang tingin ko sa kanya para asarin siya. "Kunwari ka pa. Roswell. If I
know, excited ka nang makausap sila."

"Why would I be excited? Ni hindi nga nila ako naaalala. Tss."

(10 years ago)

Nakangiti ako nang makita ko si Bullet sa labas ng pinto ng classroom ko. Sinusundo
niya kasi ako sa klase araw-araw except kapag napipikon siya sa 'kin at iniiwan
niya ako.

"Tama na 'yan! Memorize mo na yata lahat ng libro." Hinablot ko mula sa

pagkakahawak niya ang librong hawak niya.

He glared at me pero hindi ako nagpatinag. Nginitian ko lang siya at itinago ang
libro sa likod ko. "Give it back to me."

"Ayoko!" pang-aasar ko. "Bakit ba nag-aaral ka pa ng mga ganito? Akala ko ba, hindi
ka na interesado sa pamilya mo?" tanong ko.

Nagsimula nang maglakad si Bullet palayo kaya napatakbo na rin akong naglakad para
maabutan ko siya. Ang bilis eh. "Kunwari ka pa, Roswell, gusto mo pa rin silang
maging proud sa 'yo 'no?" pang-aasar ko.

"Tss."

Tumawa ako. "Kita mo nga ako, proud sister!" Ipinulupot ko ang kamay ko sa braso
niya at saka chin-up na naglakad sa corridor. Oh well! Sino ba naman ang hindi
magiging proud na kapatid? Bukod sa gwapo si Bullet, siya pa ang pinakamatalino sa
buong Senior High.

Tumigil siya saglit sa paglalakad at saka tumingin nang masama sa 'kin. "You're not
my sister," bulong niyang may halong diin. Medyo masakit sa damdamin ah. Mahigit
isang dekada na kaming magkasama pero hindi pa rin niya ako tanggap na kapatid.

"Sorry naman, Roswell. Si Katana nga pala ang sister mo," pang-aasar ko sabay tawa
saka hinigpitan ang kapit sa braso niya.

"Mikazuki," he warned.

"Oo na, Roswell," natatawang sagot ko.

"Tss. Matagal ko nang binago ang plano ko sa buhay kaya tigilan mo ako bago pa ako
mapikon sa 'yo." Hindi ko pa rin inaalis ang ngiti ko dahil may mga estudyanteng
nakatingin sa 'min habang naglalakad kaming dalawa sa corridor. "Matagal ko nang
kinalimutan ang pamilyang sinasabi mo. Kaya pwede bang tigilan mo ako, Mikazuki?"
And as always, pikon na naman si Bullet at naunang maglakad.

***

"Akala ko ba, gusto mong maging proud sina Tita Aemie at Tito Ezekiel sa 'yo?"
tanong ko kahit na alam kong pikon na pikon na siya sa kasasagot sa mga tanong ko.

"Noon 'yon. Iba na ang gusto kong mangyari ngayon." Napailing na lamang ako sa
sagot ni Bullet at ipinagpatuloy ang paglalagay ko ng make-up sa mukha.

(8 years ago)

Umuwi akong basang-basa ng ulan dahil wala man lang nag-abalang sunduin ako sa
school. Apat ang mga kapatid ko, dalawang magulang. Although hindi ko naman silang
lahat kadugo kaya I can't blame them. Shit! Ang lamig!

Nadatnan ko sa living room ang dalawa kong kapatid na lalaki, ang mga totoong anak
nina Mommy Angelique at Daddy Louie na sila Lionel at Shaun.

"Mika-san, hindi ka man lang nagpasundo sa 'min," bungad ni Lionel. I am a year

older sa kanya. At 2 years naman ang tanda ko kay Shaun.

"Oo nga. Tss. Basang-basa ka na ng ulan."

I don't have time to chat with them dahil nangangatog na ako sa ginaw kaya
dumiretso kaagad ako sa kwarto ko.

As usual, nandito sa loob ng kwarto ko si Bullet at nakahiga sa kama.

"Oh, basang-basa ka ng ulan."

Pumasok kaagad ako sa banyo para maligo. It's freaking cold, damn!

"Mika, okay ka lang? Pasensya na, nawala sa isip kong sunduin ka."

Nadidinig ko ang boses ni Bullet na kumatok sa pinto ng banyo at humihingi ng

pasensya. I'm alright. Hindi naman ako galit. Sanay naman na ako sa ganito. I mean,
hindi naman niya or nila obligasyong sunduin ako, so it's not a big deal.

"Okay lang," sagot ko saka lumublob sa mainit na tubig sa tub.

***

"Sorry." Ngumiti ako pagkalabas na pagkalabas ko ng banyo. Nakasandal si Bullet sa

dingding na katabi lang ng pinto ng banyo.

"Okay lang, Roswell, ano ba." Tumawa ako. "Adik ka?!"

"Tss."

"Anyway, kumusta naman 'yong tungkol sa pamily—"

"Don't mention them." Tumigil ako saglit sa pagpili ng damit na isusuot para
tingnan siya.

"Ano bang nangyari?" tanong ko. Lagi siyang galit tuwing pag-uusapan ang pamilya
niya. Pero iba kasi 'yong dating ng pagkakasalita niya ngayon. Mukhang malalim ang
hugot.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makarating siya sa table na katabi ng kama

ko. May dinampot siyang folder. Kaya imbis na kumuha ako ng damit ay lumapit ako sa
kanya. He handed me the folder saka siya naupo sa kama. He grabbed the can of beer
na nakapatong din sa ibabaw ng lamesa. I even saw empty cans of beer na nakakalat
sa sahig. Ibig sabihin ba ay kanina pa siya umiinom?

Heartily's businesses and properties were legally transferred to Katana Roswell;

Ferrer's properties to Caliber; and all the properties and the whole Roswell
Corporation was legally given to Trigger.

Isinara ko ang folder and placed it back to the table. Kaya naman pala kanina pa
siya nag-e-emo. Malalim nga naman pala talaga ang hugot.

"Wala talaga silang pakialam sa 'kin. Tss." Umupo ako sa tabi niya at inagaw ang
beer na hawak niya.

"Ang alam nila, patay ka na. Paano ka naman nila pamamanahan kung patay ka na?"
sabi ko nang matatawa. "Patawa ka, Roswell. Huwag ka nang magtampo r'yan 'no!"
Sinusubukan kong ibahin ang mood niya kahit wala namang sense ang mga sinasabi ko.

"Nah."

"Napakaclosed-hearted mo naman kasi, Roswell. Alam mo—"

"I don't need someone who will lecture me about my own life. Tss." He pinched the
bridge of his nose and stood up. "Magbihis ka na," he said saka lumabas ng kwarto
ko. Pumalatak ako.

***

"Ako na lang ulit ang makikipag-meeting kay Trigger para doon sa partnership."

"Yeah," tipid na sagot niya. Napakaclosed-hearted naman kasi niya especially when
it comes to his family. Pero isa lang ang sigurado ko, sigurado akong mahal niya
ang pamilya niya. Masyado lang siyang nasasaktan kaya pinangungunahan ng galit ang
nararamdaman niya.

(3 years ago)

"I'll see what I can do, Mrs. Lambridge, but as of now hindi ko pa sigurado dahil
itatanong ko pa sa kapatid ko. I-inform ko na lang kayo as soon as magkausap kami."
Sinundan ko si Bullet ng tingin na kapapasok lang dito sa loob ng kwarto niya
habang may kausap ako sa cellphone, ang isa sa mga businesswoman na nag-o-offer ng
partnership.

[Thank you, Ms. Yagami]

"It's my pleasure." I then ended the call.

"What was that?" Naupo kaagad siya sa upuan ng table niya. Itong kwarto niya ang
ginagawa niyang office. Dito niya ginagawa ang lahat ng trabaho niya. Ayaw niya
kasing magpunta sa office because it's better to be sure daw. Ayaw niya kasing may
makakilalang siya ang nagma-manage ng Yagami Corporation.

Humila ako ng isang upuan at naupo sa tabi niya. "Ah wala, gustong makipag-
partner," sagot ko. Nangalumbaba ako at pinagmasdan ko si Bullet habang busy sa
ginagawa niyang pagbabasa ng mga files.
"Stop staring at me." Tiningnan niya ako nang masama.

"Ano ka ba! Iniisip ko kasi 'yong tungkol sa Roswell Corporation." Nagbago bigla
ang ekspresyon ng mga mata niya. "Nagpakuha kasi ako ng record ng financial
statement ng Roswell Corporation. Medyo nakaka-bother ang pagbaba ng net income
nila for the past 2 years simula nang ang kapatid mong si Trigger ang nag-manage."

Hindi sumasagot si Bullet kaya hinampas ko siya nang mahina sa braso.

"Uy ano na? Wala ba tayong plano?" seryosong tanong ko.

"Wala."

***

"Ugh! Nakakapagod!" Dumiretso ako ng higa sa kama pagkapasok na pagkapasok ko sa

kwarto ko. "Buti ka pa paganyan-ganyan lang. Minsan naman, ikaw ang pumunta sa
opisina, Roswell," inaantok na sabi ko. Inagaw ko ang unan na pinagpapatungan niya
ng folder na binabasa niya.

"Tss!"

"Oh bakit? Galit? Galit?! Kwarto ko kaya 'to," pagbibiro ko sabay tawa at takip ng
unan sa mukha. Bago ako tuluyang makatulog ay nagawa ko pang silipin kung ano ang
nakasulat sa papel na laman ng folder.

"Roswell Corporation," basa ko nang mahina. So pinag-aaralan niya ang Roswell

Corporation? Akala ko ba wala siyang plano?

***

Ngumiti ako habang inaayos ang buhok ko. Lumaki siyang galit sa mga magulang niya,
at inggit sa mga kapatid niya pero hindi mo maiaalis sa kanyang concern pa rin siya
dahil siya mismo ang nag-suggest ng partnership kahit na patuloy ang pagbaba ng net
income ng Roswell Corporation sa nagdaang limang taon. Dahil kung tutuusin, ang
Roswell Corporation lang ang magbe-benefit sa partnership na 'to.

Kaya I guess, kaya gusto niya ng partnership ay para tulungang makabangon ang
Roswell Corporation. Tsk! Itong si Roswell talaga! May tinatago ring sweetness.

Sana nga lang ay tama ang iniisip ko.

"Matagal ka pa ba d'yan?" tanong niya.

"Ito na po, Sir, tapos na po," natatawang sagot ko. Tumayo na ako para kumuha ng
damit sa closet at magbihis sa banyo.

***

"Ito, Roswell, oh, bagay sa 'yo. Try mo kayang isukat!"

Nasa isang men's boutique kami at bumibili ng mga damit ni Bullet. Itinapat ko sa
kanya ang damit na hawak ko.

"Oh 'di ba, Miss, bagay sa kanya?" nakangiting tanong ko sa isa sa mga sales lady
ng boutique.

"Opo, Ma'am, bagay na bagay po sa boyfriend niyo." Tumawa ako nang malakas dahil sa
sinagot sa 'kin.

"Boyfriend? Ano ka ba, ate! Magkapatid kami," natatawang sabi ko.

"Talaga? Pero parang hindi naman kayo magkamukha."

"Eh kasi—"

"Tss."

Natigil ang sasabihin ko sa sales lady dahil umalis si Bullet at lumabas ng

boutique.

"Hala nagalit po yata kapatid niyo, Ma'am."

Parehas kaming nakasunod ng tingin no'ng sales lady kay Bullet.

Tumawa ako. "Ganyan talaga 'yan. Bibilhin ko ang lahat ng damit na tiningnan namin,
ate. Pakidagdagan na rin nito, nito, nito, nito, nito at nito pa." Kumuha pa ako ng
iba't ibang style at kulay ng damit na tingin kong babagay kay Bullet.

Kinuha ko ang wallet ko sa bag para kumuha ng credit card.

"Sigurado po ba kayong magkapatid kayo ni Sir?" usisa no'ng sales lady.

I frowned before answering her question. "Oo naman! Bakit?" takang tanong ko. Ang
weird naman ng mga sales lady dito sa Pilipinas.

Iniabot ko ang credit card ko sa cashier. "Wala lang po, Ma'am. Hindi kasi kayo
magkamukha saka iba 'yong mga tingin sa 'yo ni Sir."

Natawa ako nang malakas dahil sa sinabi niya. "Mukha bang papatayin ako sa inis?
Gano'n talaga 'yong kuya kong 'yon. Pikon masyado. Akala mo, magme-menopause na."

"May girlfriend na ba 'yong kapatid mo?" singit n'ong isang sales lady. Sa tono ng
tanong niya ay mukhang type pa yata niya si Bullet.

"Ahm tingin ko, wala," casual na sagot ko. "Ito oh." Iniabot ko sa cashier ang
credit card saka ako tumingin sa sales lady na kumakausap sa 'kin. "Type mo kapatid
ko 'no? Yie," pang-aasar ko. Mukha namang kilig na kilig 'yong sales lady. Ang
lakas talaga ng hatak sa babae nitong si Roswell kahit kailan.

***

"Oh akala ko, umalis ka na?" Nakatayo habang nakasandal si Bullet sa glasswall ng
katabing boutique.

"Tss," padabog niyang inagaw sa kamay ko ang mga paper bags na hawak ko.

"Bakit uminit na naman ulo mo d'yan, Roswell?" natatawang tanong ko. Minsan, hindi
ko alam kung ano ba ang ginawa ko at umiinit na lang bigla-bigla ang ulo niya.

"Hindi ka ba nag-iisip? Bakit sinabi mong magkapatid tayo? Paano kung dahil doon,
malaman nina Ezekiel at Aemie ang tungkol sa 'kin?" galit na bulong niya.
"Eh alangan namang sabihin kong mag-boyfriend tayo?" tanong ko. "Saka isa pa,
paranoid ka ba masyado? Paanong makararating kaagad sa kanila 'yon? Ipamamalita ba
nila sa TV? 'Di ba hindi naman?" dagdag ko pa.

Humawak siya sa bridge ng ilong niya kaya natawa ako. Pikon na naman siya.

"Oh sige na, sorry na. Bati na tayo." Ngumiti nang kaunti si Bullet at nag-iwas ng
tingin kaya tinulak ko siya nang mahina. "Uy 'di na galit," asar ko.

"Tss."

"Ang sungit mo, Roswell! Gutom lang 'yan. Kumain na lang muna tayo." Hinila ko si
Bullet sa malapit na restaurant. Mukha namang okay dito.

"Table for two, Sir, Ma'am?"

"Yes please," sagot ko. I literally stopped nang may matanaw ako sa isang table
dito mismo sa loob ng restaurant. "Uy, tingnan mo, Roswell! Sina Tita Aemie at Tito
Ezekiel 'yon 'di ba?" bulong ko.

I turned my head to face him pero wala na si Bullet sa kinatatayuan niya kanina.

"Excuse me," tawag ko sa waiter. "Nakita mo ba 'yong kasama kong lalaki kanina?"

"Nagmamadali po siyang lumabas, Ma'am," singit n'ong isang waitress. Hay nako si
Bullet talaga! Maglalakad na sana ako palabas ng restaurant para sundan si Bullet
kung saan man siya nagpunta nang may tumawag naman sa pangalan ko.

"Ms. Yagami!" I turned my back around to see who called my name.

"Mr. Trigger Roswell," I greeted him with a smile.

"Good to see you here. Are you alone? Would you mind joining us?" Lumingon siya sa
iba pang myembro ng pamilya Roswell na abala sa pagkain.

"Uhm kasi—"

Lumingon naman ako sa labas ng restaurant dahil baka hinihintay lang ako ni Bullet
sa labas until I received a text message from him.

See you at home.

Ano ba naman 'tong si Bullet?! Chance na niya sana 'tong makita nang personal ang
pamilya niya. Ayaw pa niya! Tsk.

"So..." Bumalik ako sa sarili ko nang magsalita 'yong kapatid ni Bullet. "Ahm oo
sige, umalis na pala 'yong kapatid ko eh."

"Great!" nakangiting sagot niya saka niya inilahad ang kamay niya to guide our way.
Magkaibang-magkaiba talaga silang magkapatid. "Dad, Mom, Bro, Sis, this is Ms.
Mikazuki Yagami, our business partner."

Mabilis na tumayo ang Daddy ni Bullet at inilahad ang kamay niya. "I'm very glad to
finally meet you, Ms. Yagami."

"It's my pleasure, Mr. Roswell." I extended my hand to shake his hand while Trigger
is preparing my seat.

"Thank you," sabi ko sa kanya.

"Always," sagot naman niya.

"Ikaw pala 'yong sinasabi ni Trigger na ka-dinner meeting niya last time." Lumingon
ako kay Tita Aemie. She's smiling widely at me.

"Opo,"

"Ang bata mo pa. Ikaw nang nagma-manage ng isang corporation?" tanong pa niya.
"'Yong kuya ko po 'yong nagma-manage. Tinutulungan ko lang siya," sagot ko.

"Where's your brother?" tanong ni Caliber. Gusto kong matawa dahil hinahanap niya
si Bullet without knowing na kuya niya 'yon.

I know Caliber's gay dahil nakita ko na sila minsan ni Tita Aemie sa mall at
nagtitingin ng mga girly stuff no'ng minsang umuwi ako rito sa Pilipinas.

"May aasikasuhin pa raw siya eh. Medyo busy kasi 'yon lagi kaya walang time na
lumabas," palusot ko.

"Ah gano'n ba. Sayang naman, hindi siya kasama rito." I faked a smile bilang sagot
since hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kay Tita Aemie.

"Anything you want for lunch?" tanong ni Trigger.

"Kahit ano na lang," I answered. Ang awkward palang kasama ng pamilya Roswell sa
dining table. Parang ang tatalino nilang tingnan.

"Try this one. It's good." Napatingin kaming lahat kay Katana when she offered the
food in front of her.

"I guess my baby likes you."

"Dad!"

Nagtawanan kami dahil sa sinabi ni Tito Ezekiel at sa reaction ni Katana.

"Totoo 'yon, Mikazuki. Hindi kasi mahilig makipag-usap itong si Katana," natatawang
sabi naman ni Caliber.

"Kuya Caliber, stop it!" Mas lalo kaming nagtawanan dahil namumula na sa hiya si
Katana.

"Bakit hindi ka bumisita sa bahay minsan Mikazuki para naman may maka-bonding si
Katana," Tita Aemie suggested.

"That's a good idea, Mom." Tiningnan ko naman si Trigger na nag-agree sa sinabi ni

Tita Aemie.

Seryoso ba sila? Pwede akong pumunta sa bahay nila? Baka makutongan na ako ni
Bullet kapag ginawa ko 'yon. Tsk. Kung nandito lang sana siya eh 'di makikita niya
kung gaano kasayang kasama pamilya niya.
Sinimulan ko nang kainin ang pagkain sa plato kong inilagay ni Trigger.

"Bakit nga pala kayong dalawa ng kapatid mo ang nagma-manage ng corporation? Nasaan
ang parents niyo?"

Natigilan ako dahil sa unexpected question sa 'kin ni Tita Aemie.

"Uhm..." Damn! Ano'ng idadahilan ko? "...busy po kasi 'yong parents namin sa ibang
bagay. And besides, si Kuya po kasi talaga 'yong nagtayo ng business."

"Yeah, I've read that Yagami Corporation was established 7 years ago," singit ni
Trigger.

"Yes, it was my brother's decision to enter the business world. But I am the legal
owner of the whole corporation kasi sa 'kin ipinangalan ni Kuya 'yong Corporation."

"I see," sagot ng Daddy ni Bullet.

"Just wow! In a short period of time, you became one of the biggest and wealthiest
in the business industry. How did you do that?" tanong naman ni Katana.

Tumigil ako saglit sa pagkain to answer her question. "Well, my brother started
reading books related to business since he was 6 years old."

Napangiti ako nang maalala kong ang dahilan ni Roswell noon kaya siya nag-aaral
about business ay dahil gusto niyang maging proud sa kanya sina Tita Aemie at Tito
Ezekiel. Tumingin ako sa kanilang dalawa at saka ngumiti.

"Gusto niya kasing maging proud ang parents niya sa kanya."

"You mean, your parents," pagtatama ni Katana. Tumango na lang ako para makaiwas sa
iba pang tanong about parents at saka nagpatuloy sa sinasabi ko.

"Malayo kasi kami sa mga magulang namin. At walang oras na wala siyang hawak na
libro kahit na mga bata pa kami." Natawa ako nang mahina dahil naaalala ko ang
itsura ni Bullet tuwing inaagaw ko ang librong pinag-aaralan niya. "Lagi niyang
sinasabi na someday, kapag nagkita sila ng parents niya they want them to be proud
of him."

"Siguro naman proud na proud na sa kanya ang parents niyo." Tumingin ako kay Tita
Aemie at saka ngumiti nang mapait.

"I hope so." Ibinalik ko ang tingin ko sa pagkain. Masyado nang complicated ang
lahat. Hindi na iyon ang gusto ni Bullet na mangyari ngayon. 'Yong dating
kagustuhan niyang makasama ang pamilya niya ay napalitan na lahat ng galit at
inggit.

"They are proud." Napangiti ako nang madinig kong magsalita si Tito Ezekiel. I hope
you are.

We chatted hanggang matapos kaming kumain ng lunch. Pakiramdam ko, hindi ako iba sa
kanila dahil masarap silang kausap. Lalo na si Tita Aemie. Ilang beses ko ring
gustong i-open ang topic tungkol sa isa pa nilang anak, kay Bullet. Pero next time
na siguro. Mas gusto ko kasing sila ang mag-open ng topic.
"Mikazuki, uuwi ka na ba kaagad? Gusto mong dumaan ka muna sa bahay?"

I smiled. "No, Tita, bibili pa po kasi ako ng mga gamit ko eh." Si Bullet kasi,
umalis kaagad. Hindi pa ako nakakabili ng mga damit ko.

"Eh sino'ng kasama mong bumili?" tanong niya.

"Wala po. Ako lang," nakangiting sagot ko.

"Gano'n ba? Trigger, samahan mo kaya si Mikazuki? 'Di ba sabi mo kanina, kauuwi mo
lang galing Japan. Kaya mas maganda sigurong may kasama kang gumala."

I smiled kasi hindi ko alam kung ano'ng isasagot saka ako tumingin kay Trigger. He
just smiled back at me.

"Yes, Mom."

**

"Buti may time pa kayo para mag-family bonding 'no?" tanong ko habang naglalakad
kaming dalawa rito sa mall.

Nakapag-shopping na ako ng mga damit kasama si Trigger. Actually, komportable

siyang kasama kasi gentleman at hindi kasing sungit ni Bullet.

"Yeah. Dad wants to spend Sundays with our whole family. How about you?"

Natawa ako nang mahina "Kami? You mean, kami ng family namin?" Iniba ko ang tingin.
"Wala, wala kaming bonding time. Kami lang din naman ng kuya ko ang laging
magkasama eh. Pero minsan, lumalabas din kami kasama parents namin. Kaso sobrang
madalang."

"I see."

Pareho kaming natahimik habang naglalakad. It was a long silence bago siya
nagtanong. "How does it feel to have an older brother?"

"Huh?" mabilis ko siyang tiningnan dahil tumigil siya sa paglalakad. Nakatingin

siya sa dalawang batang lalaking kasama ng mga magulang nilang gumagala rito sa
mall.

"Do you want to watch a movie?" Lumapad ang ngiti ko dahil ito ang never ko pang
nagagawa sa buong buhay ko! Oh 'di ba? Milyon-milyon ang pumapasok na pera sa bank
account ko pero never akong nakapanood ng movie. Tuwing yayayain ko kasi si Bullet
ay ayaw niya. Gusto niyang sa bahay na lang daw kami manood.

"Sige!" excited na sagot ko. Mabilis ding nawala ang mga ngiti ko nang makita ko si
Yuriko, ang kaibigan ng anak na babae nina Mommy Angelique at Daddy Louie.

"Yuriko?" tawag ko. Tiningnan lang niya ako saka siya tumalikod at naglakad palayo.
Ano'ng ginagawa niya rito? Akala ko, nasa Japan siya.

"Are you okay?"

"H-ha? Ah oo, tara na manood," sagot ko kay Trigger.

Hanggang sa makapasok kami sa loob ng movie house, hindi niya inulit ang tanong
niya kaya ako na ang nagtanong.

"Ano 'yong sinasabi mo kanina about sa older brother?" Chance ko 'nang malaman ang
side niya about kay Bullet eh.

"Nothing. Forget that."

I just sighed saka sumandal sa upuan nitong sinehan.

"May itatanong sana ako pero huwag kang ma-o-offend." Natawa nang mahina si Trigger
kaya napatingin ako sa kanya. Ghad! Ibang-iba talaga siya sa kapatid niya.

"Ano 'yon?" tanong niya.

"Uhm about sa Roswell Corporation. I just noticed the net income na nag-decrease
no'ng mga nagdaang taon. Are you having trouble managing the whole Corporation?"
diretsong tanong ko.

He smiled before answering me. "I am inspired most by my parents, especially Dad. I
admire him more than anyone else in the world. I want to follow his footsteps and
be the best in the world. I tried every way to learn and improve myself to the
greater extent. Pero parang kulang..." Tumahimik ako at nakinig sa sinasabi niya.

"I think all the things I have done, and the efforts I am doing were never enough
to say that I am a good son. Kaya hanga ako sa kuya mo." Mabilis ko siyang
tiningnan. Hindi ko alam na ang isang Trigger Roswell ay may insecurities din pala
sa katawan.

"Nagreklamo ba ang parents mo? Nag-demand ba silang gusto nilang ikaw ang maging
pinaka-successful sa buong mundo?"

"Nah, they would never do that. They trust us, a lot. They appreciate and respect
every single decision we make. Hindi sila 'yong tipo ng parents na nag-eexpect ng
malaki sa mga anak nila."

"Eh bakit ganyan ang iniisip mo? Okay naman pala sa parents mo." Kinuha ko ang
bottled water na binili namin kanina. Medyo intense na kasi ang topic namin.

"Because I am Ezekiel Roswell's son. People are expecting me to be like him. At isa
pa, ayokong ma-disappoint sa 'kin ang mga magulang ko. Lalo na't ako ang tumayong
panganay." Inilipat ko ang tingin ko sa malaking screen nitong sinehan. I am not
sure if how I will react. Kanina, gusto kong i-open ang topic tungkol kay Bullet
pero ngayon namang nandito na—ugh! It seems like in his point of view, kung hindi
nawala si Bullet or namatay sa pag-aakala nila, hindi sana ganito ang pressure na
dala-dala niya.

Kung sabagay, may point naman siya. Kung hindi nahiwalay sa kanila si Bullet,
siguradong si Bullet ang nagma-manage ngayon ng Roswell Corporation at nasa kanya
lahat ng pressure dahil siya ang ine-expect na next Ezekiel Roswell.

"I'm sorry. I am not supposed to tell you this, but I have an older brother," sabi
niya. Nag-iba ang tono ng boses ni Trigger. Kanina, napaka-casual lang ng
pananalita niya. Pero ngayon, may kasama ng kalungkutan sa tono niya. "...but he
has been killed when he was still a baby."
Nanatili na siyang tahimik. Instead na ungkatin ko ang tungkol sa sinasabi niyang
death daw ni Bullet ay inilipat ko na lang sa kanya ang topic.

"Kaya ikaw ang tumayong panganay sa inyong magkakapatid?" I asked. He nodded

without uttering a word. "Then why don't you ask for your dad's help? Siya ang nag-
manage ng Roswell Corporation before. For sure naman, tuturuan at tutulungan ka ng
Daddy niyo 'di ba?"

"Ayoko lang," nakangiting sagot niya. Natawa naman ako. "Pride."

There's no doubt na magkapatid nga sila ni Bullet.

"Sorry..."

"Sorry for what?" nagtatakang tanong ko.

"For expressing myself." Natawa ako nang mahina dahil sa sinabi niya. Oo nga naman,
ngayon lang kami nagkakilala pero ang dami na niyang naikuwento.

"Naiintindihan ko naman kaya okay lang 'yon," I said.

And besides, sanay na rin ako kay Bullet. Sa 'kin din naman siya naglalabas ng sama
ng loob.

Third Person's PoV

Nagmamadali at aligagang bumaba ng hagdan si Amber, ang babaeng anak nila Kaizer at
Amesyl Cross Lamperouge.

"Azure nakita mo ba 'yong bag kong nakapatong sa kama?" tanong nito sa kakambal.

"Anong bag? Malay ko sa bag mo," walang ganang sagot ni Azure habang patuloy sa
pagbabasa ng isang men's magazine.

She shifted her glance at her father na nagbabasa rin ng men's magazine. "Papa,
nakita mo ba?"

"Hindi eh. Saan mo ba nilagay?" wala sa sariling tanong ni Kaizer sa anak.

"Papa naman eh. Nasa ibabaw nga ng kama ko."

"Wengya! Itanong mo sa Mama mo. Baka itinapon na naman no'n."

Tumakbo si Amber palapit kay Kaizer at tumabi rito. "Papa ikaw na magtanong. Baka
mapagalitan lang ako ni Mama eh."

"Relax! Sige, sabihin mo lang ang pangalan ko. Alam niyo namang patay na patay sa
'kin 'yong Mama niyo simula pa noon." Tumawa sina Azure at Amber dahil sanay na
sanay na sila sa mga linya ng tatay nila hanggang sa mabaling ang atensyon nilang
tatlong sa cellphone ni Azure na tumunog.

"Syet! Si Katana nagreply!"

"Anong sabi?!" atat na tanong nina Amber at Kaizer.

"No," basa ni Azure sa text message sabay hilamos ng mukha.

"Wengya! Bakit? Ano bang tinanong mo?" natatawang tanong ni Kaizer.

"Sabi ko, kung okay lang ba sa kanyang ayain ko siyang lumabas." Wala na sa mood si
Azure habang napapakamot na lang ng ulo. "Pero paksyet lang, Papa, ang bilis mag-
reply ni Katana ngayon. Tingin ko, kumakagat na rin 'to sa karisma ko eh," he said
with a smirk.

Natawa si Amber sa sinabi ng kakambal niya. "Bakit? Ilang oras ka ba bago nireplyan
ni Katana?" May halong pang-aasar sa tono ng tanong ni Amber.

"Nang-aasar ka na naman ba, Amber?"

"Kailan nga?"

"No'ng isang araw ko pa tinext."

Tumawa ito.

"Makatawa ka. Akala mo naman pinapansin ka ni Grayson."

"Hoy, Azure, huwag mo ngang mabanggit-banggit 'yang lecheng lalaking 'yan. At isa
pa, masyado akong maganda para sa kanya."

"Anak ng tinola! Dito pa talaga kayo sa harap ng gwapo niyong ama magtatalo?"
iiling-iling na sabi ni Kaizer at saka inilapag ang hawak niyang magazine sa ibabaw
ng center table. "Alam niyo ba, no'ng kapanahunan namin ng Mama niyo, maraming
nahuhumaling na chikababes sa 'kin. Sa sobrang gwapo ko, pati tomboy nahumaling sa
'kin."

"Nasa dugo pala talaga natin ang pagiging gwapo. Kaya nga naniniwala akong balang
araw, sasagutin din ako nito ni Katana."

"Naman, anak! Tomboy nga, napa-oo ng tatay niyo eh. Siguradong mapapasagot mo rin
'yang unica hija ni loverboy."

"Ano na namang kalokohan 'yang tinuturo mo sa mga anak mo ha, unggoy?"

Biglang iniba ni Kaizer ang topic no'ng sumulpot si Amesyl.

"Ang mga trabaho, intindihin niyo. Hindi 'yong puro babae, puro lalaki ang iniisip
niyo. Tularan niyo kami ng Mommy niyo. Inuna naming isipin ang future bago 'yang
mga buhay pag-ibig na 'yan!" iiling-iling na sabi ni Kaizer at saka inakbayan si
Amesyl.

"'Yang kamay mo, unggoy, ha! Babalian kita ng buto."

"Sabi ko nga, babylabs, magbabasa na lang ako nit—" Dadamputin sana ni Kaizer ang
men's magazine na binabasa niya kanina nang mapansin niyang masama ang tingin ni
Amesyl sa magazine.

"Whoa! Lintek! Ano ba 'yang mga binabasa mo, Azure? Pinapakalat-kalat mo pa rito sa
lamesa. Wengya! Baka akalain ng Mama niyo nagbabasa ako ng ganya!" Tumawa 'yong
kambal nang hambalusin ni Amesyl si Kaizer.

"Pfft. Mama, nakita niyo po ba 'yong bag ko? 'Yong nasa ibabaw ng kama ko?"

Pinasadahan ni Amesyl ng tingin ang anak nilang babae na si Amber. "Ah oo," she
said.

"Nice! Nasa iyo lang po pala. Kanina ko pa hinahanap dahil may date ako eh. Saan
niyo po ba nilagay?"

"Nasa basurahan na. Ang pangit. Sa susunod, huwag ka ngang bibili ng gano'ng bag."
Tiningnan nito nang masama ang asawang si Kaizer. "At ikaw naman, unggoy, huwag
kung ano-ano ang tinuturo mo d'yan sa dalawang anak mo. Tingnan mo, pati kalokohan
at kabaduyan ay namana sa 'yo."

Sunod na tiningnan nang masama ni Amesyl ang kambal. "At kayo namang dalawa, ang
lalaki niyo na, naniniwala pa kayo d'yan sa tatay niyong unggoy. Eh kamuntik na nga
niyang patunayan ang forever alone noon."

**

Mikazuki's PoV

Kabababa ko pa lang ng taxi, nakaabang na sa labas ng gate si Bullet.

"Kanina ka pa d'yan?" natatawang tanong ko. Para kasing bwisit na bwisit na siya
kakahintay.

"Tss. What took you so fucking long? I've been waiting here for 5 goddamn hours!"
galit na galit na sagot niya.

"Pwede naman kasing maghintay sa loob ng bahay," natatawang sagot ko saka naglakad
papasok ng gate.

"Mikazuki, kinakausap pa kita!" Palihim akong ngumiti at diretso pa rin ang lakad.

"Dammit, Mikazuki!" Huminto ako sa paglalakad nang mabilis siyang pumwesto sa harap
ko at hinarangan ang nilalakaran ko. "What happened?"

Ngumiti ako sa kanya at sinundot ang kaliwang pisngi niya "Ayan kasi, aalis-alis ka
tapos magtatanong ka kung anong nangyari. Mga style mo rin, Roswell, eh 'no?" sagot
ko sabay tawa nang malakas saka tumakbo papasok ng bahay.

Nang makarating ako sa kwarto ay mabilis kong ini-lock ang pinto. For sure kasi,
papasok na naman 'yan dito sa kwarto.

"Mikazuki! Open this fcking door," utos niya.

"Saglit lang! Hindi ba pwedeng magbihis muna ako?" natatawang sagot ko.

"Tss. Hindi ako nakikipagbiruan," he warned.

"Ako rin naman, Roswell, ah! Magbibihis sabi ako! Pati naman ba privacy ko—" And
the next thing I knew, he already broke the lock of my door.

"Roswell!" Ang kulit talaga nito.

"What the hell happened?" he asked. Seryosong-seryoso ang mga tingin niya kaya
naupo ako sa kama.

"Wala, inaya lang ako ni Trigger na kumain kasama nila tapos nagkwentuhan lang
kami," sagot ko.

"'Yon lang?" paniniguro niya.

"Oo, ano pa bang gusto mong gawin namin doon?" natatawang tanong ko.

"Nag-usap lang kayo for 5 fcking hours?"

"Ah hindi. After kasi naming kumain ng lunch, nanood kami ng movie ni Trigger,"
sagot ko saka kinuha ang cellphone ko sa bag.

"What the fuck?!"

"Pinipilit pa nga niyang ihatid ako rito sa bahay kaso alam ko namang magagalit ka
kapag nagpahatid pa ako. Kaya sabi ko magta-taxi na lang ako pauwi."

I had a great time. Hope you got home safely.

Ngumiti ako nang mabasa ko ang text message na galing kay Trigger.

"Roswell, ano ba?!" iritang tanong ko nang agawin ni Bullet ang cellphone ko.

"Tss. What the hell are you doing, Mikazuki? You've just met. Tapos nanood na
kaagad kayo ng movie!"

"Hay nako, Roswell, palibhasa ikaw, wala kang time laging manood ng movie!"
Sinubukan kong agawin sa kamay niya ang cellphone ko pero hindi ko nagawa dahil
mabilis niyang inilalayo ang kamay niya.

"We are always watching movies," sagot niya.

"Oo nga, pero sa bahay lang naman."

"It's still a movie."

"Pero mas masarap manood sa sinehan."

"Tss. Mikazuki!" Ayan na naman po siya sa pagpisil niya sa bridge ng ilong niya.
Ano bang mayroon do'n? Natatawa tuloy ako.

"Oo na po, Kuya Bu—" He glared at me nang marinig niya ang tinawag ko sa kanya.

1 year lang ang tanda niya sa 'kin at ayaw na ayaw niyang tinatawag ko siyang kuya.
That explains why Bullet or Roswell lang tawa ko sa kanya.

"Bullet, peace," I said with a peace sign.

"Huwag ka na ulit lalabas kasama 'yon nang walang paalam."

Overprotective brother? "Bakit naman?" nakangiting tanong ko.

"Just don't." Lumabas na siya ng kwarto at padabog na isinara ang pinto. "Hoy,
Roswell, 'yong phone ko!" hiyaw ko.

***

Kasalanan ko naman kasi talaga. Dapat nagsabi muna ako kay Bullet at nagpaalam eh.

"Hay, ano ba naman!" Ginulo ang buhok ko saka ko ulit inayos habang pabalik-balik
ako sa paglalakad sa tapat ng pinto. Hindi ko kasi alam kung paano ako magso-sorry
kay Bullet. Mukha kasing seryoso ang galit niya. Magtatanghali na kasi ay hindi pa
siya nagpapakita sa 'kin

Nang mai-compose ko ang sarili ko at ang mga sasabihin ko kay Bullet ay binuksan ko
na ang pinto ng kwarto ko. And I was totally shocked dahil nakatayo si Bullet sa
tapat mismo ng pinto. "Ahmm..."

"Here." Iniabot niya sa 'kin 'yong cellphone ko kaya mas lalong nawala ang
sasabihin ko. "I'm sorry about last night," sabi niya. Tumungo ako pagkakuha ko sa
kanya ng cellphone.

"Sorry din," sagot ko. He patted my head saka naglakad palayo sa 'kin. Hindi na
kaya siya galit? I was about to ask him when my phone vibrated.

Mommy Angelique calling...

"Yes, Mom—"

[Mikazuki! Nakita ka raw ni Yuriko sa mall. Kasama mong kumakain ang family ni
Bullet. Totoo ba?] Shit!

Ang daldal naman no'n ni Yuriko.

"O-opo," I answered.

[At hindi lang 'yon. She even saw you na nakikipaglandian sa isa sa mga kapatid ng
Kuya Bullet mo]

I bowed my head kahit hindi ko naman nakikita ang facial reaction ni Mommy. Sa tono
palang ng pananalita niya, mukhang gusto na niya akong kalbuhin.

"Opo, sorry po. Pero hindi naman po ako nakikipag—"

[Sumasagot ka pa talaga? Ibigay mo 'yang phone sa kuya mo]

"Opo..." Pumunta kaagad ako sa living room para ibigay kay Bullet ang phone. "Si
Mommy," I whispered and handed him the phone.

"Yes, Mom?" Tumingin sa 'kin si Bullet habang nakikinig siya sa kabilang linya.
Siguro, isinusumbong ako nito ni Mommy kay Bullet. Buti na lang at nasabi kong rin
kagabi sa kanya ang nangyari. Kinuha ko ang isang throw pillow para yakapin. "Yeah,
I understand." Hindi pa rin inaalis sa 'kin ni Bullet ang tingin niya kaya
bumuntonghininga na lang ako.

"Nah, it was not her fault. I asked her to go out with him." Ngumiti ako kay
Bullet. Tuwing pinapagalitan kasi ako ni Mommy, siya lagi ang nagtatanggol sa 'kin.
Palibahasa ay hindi siya pinapagalitan ni Mommy Angelique.

"Tss. Alright... I know... I will..." Iniabot niya sa 'kin ang cellphone pagka-end
niya ng tawag.

Hinihintay kong sermunan niya ulit ako pero naupo lang siya sa tabi ko. "Are you
okay?"

Nagtataka naman akong tumingin sa kanya. "Isinumbong daw ako ni Yuriko kay Mommy,"
naiinis na sabi ko. "Sabi pa, nakikipaglandian daw ako sa kapatid mo."

Napakamalisyosa rin mag-isip. Nanood lang sine, landian agad? Natawa si Bullet at
saka kinurot ang pisngi ko.

"Forget it."

Sumandal ako sa balikat niya habang yakap-yakap ko ang throw pillow.

"Alam mo ba, ang sarap kasama ng pamilya mo," I said after a loud sigh. Hindi ako
sinagot ni Bullet. Hindi ko rin makita ang facial expression niya sa sinabi ko kaya
nagpatuloy na ako. "Napag-usapan ka pa nga namin eh. Kita ko kanina na bilib sila
sa 'yo." Kumuha si Bullet ng isang stick ng sigarilyo saka nagsindi. "Kahit naman
talaga siguro sino ay mapanbibilib sa mga ginawa at ginagawa mo, except siguro
d'yan sa iniisip mo tungkol sa pamilya mo."

"Tss."

"They're all good, bakit hindi mo subukang—"

"Mikazuki, akala ko ba nagkaintindihan na tayo?" I gulped dahil sa seriousness sa

tono niya.

"O-oo nga, pero—"

"Then stop."

Inalis ko ang ulo ko sa pagkakasandal sa balikat niya saka siya hinarap. "Bullet—"

"Kapag hindi ka tumigil, ako mismo ang magpapabalik sa 'yo sa Japan," he stated
saka nagwalk-out.

"Bullet! Huwag mo nga akong walk-out-an!" Tumayo ako para habulin siya when I
received a text message from Mommy.

Pakisabi sa kuya mo sunduin si Lovelle bukas sa airport, 5PM.

I smiled bitterly.

(5 years ago)

Pabalik-balik ako sa garden habang tinatanaw si Mommy sa isa sa mga table dito.

"Mikazuki, if you need something sabihin mo lang. Hindi 'yong kanina ka pa palakad-
lakad d'yan," sabi ni Mommy while reading a newspaper.

Agad akong lumapit at naupo sa katapat niyang upuan. I think I just need someone
para mapagsabihan ng nararamdaman ko. Bukod kay Bullet, wala naman akong ibang
kaibigan, kaya si Mommy ang napili kong sabihan. Tumingin muna ako sa kaliwa't-
kanan para makasigurong walang ibang tao.

"Mommy, I guess I'm in love," diretsong saad ko.

"Really? Who's the lucky guy?" Hindi pa rin niya inaalis ang tingin niya sa dyaryo
kaya napanatag ang loob ko dahil mukhang hindi naman siya galit.

"Actually, hindi pa rin naman po ako sigurado sa nararamdaman ko. Baka nga po
nasanay lang akong siya lagi ang kasama ko kaya akala ko, in love na ako..." Hindi
pa ako tapos sa pagsasalita nang ipinatong ni Mommy ang dyaryo sa ibabaw ng lamesa
at seryosong nakinig sa sinasabi ko. "Hindi naman po siguro masama kung magkagusto
ako kay Bullet 'di ba? Kasi hindi naman po kami totoong magkapatid—"

"No!" mariing sagot niya kaya natigilan ako. "Alam kong alam mong malaki ang utang
na loob mo sa 'min ng Daddy mo dahil kami ang nagpalaki sa 'yo, sa inyong dalawa ni
Bullet nang walang hinihingin kapalit, kahit na hindi namin kayo mga tunay na anak.
Tapos ganito ang isusukli mo sa 'min, Mikazuki?"

"Hindi naman po gano'n ang gusto kong maramdaman niyo Mommy—"

"Kung gano'n, kalimutan mo 'yang nararamdaman mo kay Bullet." I bowed my head down
and bit my lower lip. "Si Lovelle ang gusto namin ng Daddy mo para kay Bullet kaya
kung marunong kang tumanaw ng utang na loob, pagbibigyan mo ang kahilingan ko.
Kalimutan mo 'yang sinasabi mo, habang maaga pa," mariing pahayag niya at saka ako
iniwang mag-isa rito sa garden.

Ilang minuto rin akong tahimik para pag-isipan ang mga sinabi ko kay Mommy. Baka
kasi nagkakamali lang din ako sa nararamdaman ko. Pero tama rin naman siya. Malaki
ang utang na loob ko—naming dalawa ni Bullet—sa kanila ni Daddy. Gusto pala nila si
Lovelle para kay Bullet. Now I know kung bakit laging inilalapit ni Mommy si
Lovelle kay Bullet.

Halos isang oras din akong nanatili rito sa garden na walang iniisip until I heard
a familiar voice of a man.

"May nangyari ba?" Ngumiti ako kay Bullet, a fake one.

"Ah wala," pagsisinungaling ko.

"Tss, what is it?" Tumayo na ako at nginitian na lang siya ulit.

"Wala 'yon, may iniisip lang ako," I said saka nag-umpisang maglakad papasok ng
bahay.

***

"What's with that face?"

Halos mapalundag ako sa gulat nang magsalita si Bullet.

"Grabe ka naman!" I said habang nakahawak sa dibdib. "Akala ko ba nagwalk-out ka?

Bakit bigla ka na lang sumulpot?" Buti wala akong sakit sa puso.

"Yeah, but I saw you looking sad."

"Talaga? Hindi naman ako malungkot. May naalala lang ako," natatawang sagot ko sa
kanya. Matagal ko na rin naman kasing kinalimutan ang nararamdaman ko. Kapatid na
lang talaga ang tingin ko kay Bullet. "Anyway, nag-text pala si Mommy. Sabi,
sunduin mo raw si Lovelle bukas ng alas-singko sa airport."
 Tumango si Bullet kahit halata naman na ayaw niya. Kapag sina Mommy at Daddy kasi
ang nag-request, sumusunod kaagad siya.

"Let's go out."

Mabilis akong lumingon sa kanya. "Huh?"

"Tss. Magbihis ka na."

Lumakad na ulit siya palayo kaya dumungaw ako sa sandalan ng sofa para hiyawan
siya.

"Saan tayo pupunta?!" sigaw ko.

"Huwag ka nang maraming tanong. Magbihis ka na," sagot niya saka tuluyan nang
naglakad palayo.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 3 - Page 5
by Yanalovesyouu
18-23 minutes

Aemie's PoV

Dahan-dahan akong naglakad paakyat sa kwarto ni Trigger at kumatok.

"Morning, Mom," sabi niya pagkabukas ng pinto. Alam ko namang morning ngayon,
pinamumukha niya pa sa 'kin. Ito talagang mga anak namin ni Zeke, manang-mana kay
Zeke.

"Ahm, Trigger, pwede bang makitext?"

Kumunot 'yong noo niya pero iniabot din niya sa 'kin ang cellphone niya.

"Kuhanin mo na lang sa 'kin mamaya bago ka pumasok sa opisina," sabi ko sa kanya.

Wala naman akong balak talagang makitext eh. Gusto ko lang kuhanin dito sa phone
niya ang number ni Mikazuki.

Mabilis akong naglakad papunta sa kwarto ni Princess Caliyah para doon pakialaman
ang cellphone ni Trigger.
"Nawindang naman ang akis! Akala ko kung sino!" Nginitian ko si Princess Caliyah na
nakaharap sa salamin at nagsusuot ng business attire. Lahat kasi sila ay papasok sa
kani-kanilang opisina ngayon para magtrabaho. Umupo ako sa kama niya saka dinukot
ang phone ko sa bulsa. "Kaninobels 'yan, Mother Rainbow?"

Ayun! Sabi na at may number siya ni Mikazuki eh.

"Mother?!"

Tumingin ako kay Caliyah na nakapamaywang sa 'kin.

"Sa kuya mo. Hinanap ko kasi ang number ni Mikazuki," natatawa kong sabi.

"Bet na bet mo 'yang kapartner ni Kuya sa Roswell Corporation Mommy 'no?"

"Para kasing ang bait niya 'di ba?" sagot ko.

"Mom, are you there?"

Sabay kaming lumingon ni Princess Caliyah sa pinto nang marinig namin ang boses ni
Katana. Nakapagtataka dahil hindi naman ugali ni Katana na hanapin ako.

Lumapit si Caliyah at pinagbuksan ng pinto si Katana.

"Oh bakit?" tanong ni Caliyah sa kanya.

"Mom, can I borrow Kuya's phone?" tanong niya sa 'kin. Buti at nakuha ko na ang
number ni Mikazuki.

"Tsk tsk tsk. Just as I thought. Gusto ring maka-close ni Katana si Mikazuki. Ano
bang meron kay Mikazuki? She's just an ordinary woman!"
"No, there's something about her, which I can't explain." Napatingin ako kay
Katana. Talaga? Anong something kaya ang sinasabi niya? Parang wala naman akong
nararamdamang something. Magaan lang talaga ang loob ko kay Mikazuki. "And besides,
she's brainy. I think I could ask for some advice in managing Heartilys."

Nakakatuwa naman! Hindi na magsosolo lagi si Katana. "Gusto ko 'yang naisip mo,
Katana."

"See? Mom agreed."

Iniabot ko sa kanya ang cellphone ni Trigger at itinuro ang number ni Mikazuki.

"Ito ang number ni Mikazuki. yayayain ko nga sana siya ngayon. Gusto mo bang
sumama?"

"Mom, I'd love to, but I still have loads of things to do in my office," malungkot
na sagot niya.

"Gano'n ba? Sayang naman. Kami na lang muna. Isasama kong lang din siya rito sa
bahay kapag pwede siya."

Kailangan lang na makatakas ako kay Zeke mamaya kapag hinatid niya ako sa ospital.

Angelique Birkin's PoV

"Magaling kung gano'n. Bantayan mong mabuti ang kilos nilang dalawa. Lalong-lalo na
'yang si Mikazuki." Manang-mana talaga sila sa mga ama nila.

[Yes, Ma'am.]

In-end ko na ang tawag and calm myself.

"May ginawa na naman bang kalokohan si Mikazuki?" Louie handed me a glass of wine.
"Thanks," I mouthed and waved my hand para lumapit ang isa sa mga tauhan namin ni
Louie na kapapasok lang. "Nasaan na 'yong pinapa-withdraw kong 500 million sa 'yo?"

"Madame Birkins, 'yon nga po 'yong gusto kong sabihin. Zero balance po ang lahat ng
bank accounts niyo. Ang sabi po ng bangko, si Ms. Mikazuki raw po ang nagpatigil ng
pag-transfer ng pera sa accounts niyo. Pinaalis din po niya lahat ng savings sa
accounts niyo."

"What?!" Damn that bitch!

Mikazuki's PoV

"Ang aga-aga pero ang traffic dito sa Pilipinas," bulong ko at saka binuklat ang
folder na naglalaman ng records ng Roswell Corporation for the past ten years.
Importante kasing pag-aralan namin ni Bullet nang maigi ang Roswell Corporation
para alam namin kung paano ima-manage.

Mommy Angelique calling...

"Mom—"

[Ginagalit mo ba talaga ako Mikazuki? My accountant told me na ipinatigil mo ang

pagta-transfer ng pera sa accounts ko. What the hell are you doing?]

"Let me explain po, Mommy—"

[No! Ibigay mo ang phone sa kuya mo!]

Tumingin ako kay Bullet who's looking at me, too. I handed him my cellphone.
Ipinark niya muna saglit ang kotse bago niya kuhanin sa 'kin ang cellphone.

"Yeah, Mom?" Lumabas muna ako saglit ng kotse para magpahangin at saka nagsindi ng
isang stick ng sigarilyo.

Paubos na 'yong stick ng sigarilyong hawak ko nang bumaba si Bullet sa kotse at

agawin mula sa kamay ko ang yosi.

"Why did you do that?"

Umiwas ako ng tingin at saka nanatiling tahimik. Ano bang masama sa ginawa ko?
Inilipat ko lahat ng fund sa pangalan ni Bullet dahil alam kong kung saan-saan lang
ginagastos nina Mommy at Daddy ang perang pinaghihirapan ni Bullet.

"Mikazuki!"

Tiningnan ko si Bullet and gave him a bored look.

"Nasa accounts mo lahat ng pera. Inilipat ko lahat doon. Kung gusto mong ibigay
kina Mommy, then go ahead! I did what I did kasi alam kong 'yon ang tama!"

"Tss." Umiling si Bullet kaya I took another stick of cigarette and lit it.

"For the past eight years, lahat ng pera ng Yagami Corporation ay kina Mommy
napupunta. Paano ka naman? Wala ka bang balak magtabi para sa sarili mo? Ikaw ang
nagtayo, nagpalago, at nagma-manage ng Yagami. Hindi mo ba naiisip 'yon, Roswell?"
"Magulang natin sila, Mikazuki—"

"They're not our real parents. They're not your real parents, Bullet. At ang
priority mo dapat ngayon ay 'yong totoong pamilya mo. Hindi 'yong mga taong
kumupkop sa 'yo!" He stared at me, half smiling. At para bang walang pakialam sa
mga sinasabi ko at ine-explain ko sa kanya.

"Pasaway. Tss," bulong niya.

"I am not!" giit ko. "Ayoko lang nang nakikita kong 'yong pinaghihirapan mong pera,
sa luho lang ng mga Birkins napupunta," I added.

"You're just making them angry," he said.

I faked a smile after puffing the cigarette. "I don't care. Wala namang magagawa
sina Mommy Angelique at Daddy Louie. Sa 'kin nakapangalan ang Yagami Corporation,
so technically, I am the legal owner."

"Nah." I shifted my glance at him to see if he's serious. "I am still the boss. And
I want you to transfer all the money to mom's accounts. End of conversation."

Pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse pagkatapos niyang magsalita. And then he
nailed his eyes at me. I just sighed bago pumasok sa loob ng kotse.

"Bakit ba mas importante pa sa kanya sina Mommy Angelique kaysa sa mga totoong
magulang niya?" bulong ko habang sinusundan ko siya ng tingin na naglalakad papunta
sa may pinto ng driver's seat.

"Sigurado ka bang lahat talaga ng pera ay ililipat ko ulit sa accounts ni Mommy?

Hindi ba pwedeng kahit half na lang?" tanong ko pagkasakay niya ng kotse.

Ngumiti muna si Bullet saka tumingin sa 'kin. "Nah. Don't worry about the money. I
have lots."

He's insane. Kinuha ko ang cellphone ko para tawagan ang accountant ko.

[Good Morning, Miss Yagami. What can I do for you?]

"Paki-transfer na ulit lahat ng pera sa accounts ni Mommy." Nakatingin ako kay

Bullet habang kausap ko ang accountant sa phone. "And lahat ng future income ng
Yagami Corporation."

I ended the call immediately dahil hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap 'yong
gustong mangyari ni Bullet.

Kung hindi siguro mabait at maganda ang treatment nina Mommy at Daddy kay Bullet,
tulad ng ginagawa nila sa 'kin, iisipin kong pera lang talaga ang habol nila kay
Bullet.

Ini-start na ni Bullet ang engine ng kotse kaya hindi na ako nagsalita. I let out a
loud sigh once again pagkaharap ko sa bintana.

"Just trust me," he whispered.

***

"Grabe, nakakatakot 'yong movie!" Kinakain ko 'yong mga natirang popcorn habang
naglalakad kaming dalawa ni Bullet palabas ng movie house. Akalain mo 'yon,
naisipan niyang manood ng sine.

"Pft. Hindi naman eh!"

Natawa ako nang makita kong may mga cheese powder sa sleeves ng suot niyang body
fit na long sleeve polo.

"Ang baboy mong kumain, Roswell, may mga cheese powder pa oh," natatawang sabi ko
habang pinapagpagan ang sleeves niya.

"Tss. Ikaw ang kapit ng kapit d'yan eh!" Mas lalo akong tumawa nang malakas no'ng
tingnan niya ako nang masama.

"Woo! Nanisi ka pa. Alright! Rock and roll to the world!"

He glared at me. "'Yang mga natututunan mo sa mga pinapanood mo ha," sabi niya.

Mabilis na nag-iba ang direksyon ng tingin ni Bullet. I followed his gaze.

"Who is he?" bulong ko dahil there's a man standing from afar na nakatingin sa
'ming dalawa. For whatever reason, hindi maganda ang kutob ko sa lalaking
nakatingin sa 'min.

"I will be back," Bullet said without breaking his eye contact with the man.

"Sige, ingat ka ha," sagot ko. I am not afraid, though. Like what I've said, he's a
mafia boss. Kaya I am a hundred percent sure na walang magiging problema.

Naglakad ako papunta sa isang corner. Hindi rin naman siguro magtatagal si Bullet
kaya dito ko na lang siya hihintayin.

After half an hour of waiting, I received two text messages. I opened the first one
since it's from Bullet.

Matatagalan ako. Mauna ka nang umuwi sa bahay.

Wala rin nman akong gagawin sa bahay. Saka pwede naman akong magikot-ikot dito
kahit wala siya.

Okay lang. Hintayin na lang kita dito. Maggagala muna ako. Haha.

I replied.

Hindi ko pa na-o-open ang next message ay nagreply na agad si Bullet.

Alright. I'll pick you up later.

Hindi na ako nagreply. I just opened the next text message.

Hi, Mikazuki! Busy ka ba?. Pwede ba tayong magkita ngayon? Gusto kasi sana kitang
ayain dito sa bahay. Sana okay lang sa 'yo. – Aemie Roswell

My eyes widened literally. Hindi ko naman s'yempre ine-expect na magte-text sa 'kin

si Tita Aemie.

Sure po. Hindi naman po ako busy. In fact, nandito po ako sa mall ngayon.

After kong mag-reply ay sinubukan kong tawagan si Bullet para magsinungaling na

uuwi na ako.

"Ugh! Bakit cannot be reached agad!" Sana pala, una kong binasa 'tong text ni Tita
Aemie.

***

Nagmamadali akong pumasok at naupo sa restaurant na sinabi ni Tita Aemie. Daig ko

pa ang gumagawa ng krimen sa sobrang kaba ko. Baka kasi biglang dumating si Bullet.
I tried calling him several times simula kanina pero cannot be reached ang number
niya.

Nasaan kaya si Tita Aemie? Ang sabi niya, dito kami magkita eh.

Kinuha ko ang cellphone para tawagan si Tita Aemie when I got a text message from
Bullet.

I'll be there in 5 minutes.

Akala ko ba, matatagalan pa siya?

Tita Aemie calling...

"Hi, Tta! I was about to call you po. Nasaan na po kayo?" tanong ko.

[Sorry natagalan ako ha? Tumakas pa kasi ako kay Zeke eh. Pero nasa taxi na ako.
Medyo traffic lang.]

Inilibot ko ang tingin ko sa paligid ko at sa lahat ng sulok ng mall. Baka kasi

biglang dumating si Bullet.

"Okay lang po. Hintayin ko na lang po kayo rito. Ingat po," nagmamadaling sagot ko.

Ilang saglit pa pagkababa ko ng cellphone ay natanaw ko nang naglalakad palapit si

Tita Aemie.

"Hello! Pasensya na ah. Matagal ka bang naghintay?"

I smiled at her kahit abot-abot ang kaba sa dibdib ko. "Hindi po. Okay lang po!"

"Sige, order na tayo. Waiter!" Nanlaki ang mga mata ko. yayayain ko na kasi siya
sanang pumunta sa kanila para hindi kami maabutan ni Bullet kaso bigla naman siyang
tumawag ng waiter. "Bigyan mo kami ng lahat ng klase ng pagkain na mayroon kayo
rito. Paki-take out na rin agad 'yong iba," nakangiting sabi ni Tita Aemie sa
waiter.

"'Yon lang po ba, Ma'am?"

"'Yon lang? Anong 'yon lang? Ang dami na kaya no'n! Sobra-sobra na sa aming dalawa
'yon ni Mikazuki tapos sasabihin mo, 'yon lang? Ang mga bata talaga ngayon!"
"Pasensya na po. Sige po, Ma'am."

Natatawa ako dahil sa mga sinabi ni Tita Aemie sa waiter. My heart jumped when I
received a text message.

I'm here. Where are you?

Oh no! Shit! Nandito na kaagad si Bullet.

"Ano nga pala ang ginagawa mo rito sa mall mag-isa? Sana sinabi mo kay Trigger na
magmo-mall ka para nasamahan ka niya," nakangiting sabi ni Tita Aemie.

"Uhm, I was with my brother po kanina. Kaso may pinuntahan po siyang importante
kaya iniwan niya rin ako," I answered. Hindi ko binanggit na nandito si Roswell.

"Ah gano'n ba. Ilang taon na pala ang kuya mo? Nakakatuwa kasi kayong magkapatid.
Ang gagaling niyong mag-manage ng corporation. Naalala ko tuloy si Zeke kasi no'ng
ganyang age siya, para din siyang kuya mo."

I smiled. Paano bang hindi gagaling si Bullet eh parehas lang naman sila ng parents
niya.

"Twenty-five po," nakangiting sagot ko.

Biglang nagbago ang facial expression ni Tita Aemie. From smiling, biglang naging
malungkot.

"Twenty-five years old?" tanong niya.

"Opo," I answered saka napatingin sa cellphone kong may dalawang messages na.

First text: Mikazuki

Second text: Where the hell are you?

"I-I'm sorry. May nasabi po ba akong mali?" hingi ko ng tawad. But I guess it has
something to do with Bullet's age kaya biglang nag-iba ang mood ni Tita Aemie.

Reply: Uwi ka na. May pinuntahan pa ako eh.

Actually, gusto ko talagang magkita si Tita Aemie at Bullet. Ang ayoko lang
mangyari ay tuluyan akong pabalikin ni Bullet sa Japan kapag nalaman niyang ganito
ang ginagawa ko.

"Tita Aemie?" tawag ko sa kanya when I noticed na nakatungo na lang siya at

tahimik.

"Sorry ah? Naalala ko kasi 'yong anak ko dahil binanggit mo 'yong twenty-five eh,"
she said and it's obvious sa tono ng boses niyang umiiyak na siya. Lumipat ako to
occupy the seat beside her to comfort her.

"I'm sorry po," sagot ko. Masakit na makitang umiiyak si Tita Aemie lalo na't alam
kong ang dahilan ng iniiiyak niya ay si Bullet. But I can't do anything since hindi
ko pwedeng sabihin sa kanya na ang kuya ko at ang anak niyang si Bullet ay iisa.
Tiningnan ko ang message na dumating habang ang isang kamay ko naman ay nakahawak
sa likod ni Tita Aemie.

First text: Wtf?

Second text: Tss

Third text: Who are you with?

Reply: Ahm. With a friend?

"Saglit lang, Mikazuki, ha? pupunta lang akong CR." Tumango ako and just let her.
Kailangan niya muna sigurong iiyak 'yon.

Kung alam lang ni Bullet na ganito ang Mommy niya...

"I thought you're with a friend?"

Oh shit! "R-Roswell!" I faked a smile to greet him.

"Sino'ng kasama mo?" he asked saka naupo sa katabi kong upuan na inuupuan ni Tita
Aemie kanina.

"Ah, nasa CR eh," sagot ko. Sumilip pa ako sa direksyon papunta sa CR para i-check
kung lumabas na si Tita Aemie.

Hindi naman siguro magagalit si Bullet kung malalaman niyang si Tita Aemie ang
kasama ko 'di ba? Ugh! Ano bang gagawin ko? Hindi rin naman pwedeng yayain ko nang
umuwi si Bullet.

"Hindi ka pa ba uuwi?" tanong ko kay Bullet.

"Nah," tipid na sagot niya.

"Umuwi ka na. May kasama nga ako."

"Who?"

"Uhm—"

"Sorry, ang tagal ko ba?"

Parang inilublob sa dalawang drum ng yelo ang magkabilang kamay ko sa sobrang lamig
nang marinig ko ang boses ni Tita Aemie. At mukhang hindi lang ako ang nagulat
dahil pati si Bullet ay nag-iba ang expression ng mukha.

"Siya ba 'yong kuya mo?" nakangiting tanong ni Tita Aemie sa aming dalawa. Hindi
ako makasagot. Naghihintay ako na si Bullet ang sumagot ng tanong. "Hi! Ako nga
pala si Aemie Roswell," nakangiting pakilala ni Tita Aemie nang nakalahad ang kamay
sa harap ni Bullet.

Mabilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Instead of greeting her mother back ay
tumayo siya at tumalikod kaya mabilis kong hinawakan ang kamay niya para pigilan
siyang umalis.

"Ahm opo, Tita! Siya po si Kuya." I stood up para bumulong. "Kuya please, umupo ka
muna ulit," I pleaded. Saglit siyang tumigil saka humarap kay Tita Aemie pero hindi
siya umupo.
Hindi ko alam kung bakit, pero gusto kong umiyak dahil sa tinginan nilang dalawa.
Nakangiti si Tita Aemie pero 'yong mga ngiti niya ay may halong lungkot sa mga
mata. Maybe she's thinking na same age sila ng anak niya. Habang si Bullet naman is
staring at her, emotionless. Buti at dumating ang dalawang waiter na may dalang mga
pagkain. Nawala ang tingin nila sa isa't isa.

"I need to go." Hinigpitan ko ang kapit sa kamay ni Bullet para malaman niyang
ayoko siyang paalisin, but he glared at me.

"Aalis ka na kaagad? Samahan mo muna kami ni Mikazuki na kumain."

***

Simula nang mag-umpisa kaming kumain hanggang ngayon, tahimik kaming tatlo. Siguro,
naramdaman na rin ni Tita Aemie na masungit 'tong si Bullet kaya hindi na rin siya
nagsalita. Ako naman ay natatakot dahil paniguradong sermon ang abot ko nito kay
Roswell pag-uwi.

"Ano palang pangalan mo?" Natigil ako sa pagkain nang marinig ko ang tanong ni Tita
Aemie. Of all the questions in the world, bakit 'yon pa ang naisipan niyang
itanong. Oh damn!

"Why do you care?" Isinuot ko kaagad ang kamay ko sa ilalim ng lamesa saka sinuntok
nang mahina ang binti ni Roswell.

"Natanong ko lang naman," sagot ni Tita Aemie saka tumungo at bumalik sa pagkain.
Tiningnan ko kaagad nang masama si Bullet dahil sa inaasal niya.

"What?" he mouthed.

"Tss. It's Bullet." Nanlaki ang mga mata ko no'ng ipinakilala niya ang totoo niyang
pangalan. Hindi ba siya aware kung gaano ka-rare ang pangalan na Bullet?

Sabay kaming tumingin kay Tita Aemie nang mahulog sa sahig ang kutsara at tinidor
na hawak niya. Kaagad din namang may lumapit na waiter para kuhanin ang nahulog na
kubyertos at palitan.

"Bullet?"

She's looking at Roswell with her eyes na punong-puno na ng mga luha.

"Do you have any problem with my name?" Isinuot ko ulit ang kamay ko sa ilalim ng
lamesa para suntukin ang binti ni Roswell.

Kumuha kaagad ng panyo si Tita Aemie at saka pinunasan ang mga mata niya. Ngumiti
na ulit siya bago siya nagsalita.

"Wala. May naalala lang ako. Kumain na ulit tayo."

May na-receive siyang text message kaya hindi rin natuloy ang pagkain niya.

"Ano bang sinasabi nito? Hindi ba't matagal nang patay si Terrence?"

Napatingin ako kay Bullet dahil sa malakas na pagkakabasa ni Tita Aemie sa text
message. Who was that? At sino naman kaya ang Terrence na tinutukoy niya?

"Ay! Pasensya na kayo. Ito kasing kaibigan ko, kung ano-ano ang sinasabi," sabi ni
Tita Aemie.
"Sino po si Terrence?" usisa ko.

I saw Bullet in my peripheral vision na tumingin sa gawi ko.

"Si Terrence Von Knight ang pinakakinaiinisan kong tao sa buong mundo. Buti nga,
patay na siya eh."

Ibinagsak ni Bullet sa lamesa ang kutsara na hawak niya kaya nagulat kaming dalawa
ni Tita Aemie.

"I have already lost my appetite." Tumayo si Bullet at mabilis na naglakad paalis
kaya hindi ko na siya nagawang pigilan.

Ano'ng nangyari?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 4 - Page 6
by Yanalovesyouu
22-27 minutes

Aemie's PoV

Pagkababa naming dalawa ni Mikazuki ng taxi ay hinila ko siya kaagad papunta sa

kusina para sa back door kami dumaan. Hindi naman kasi ako nagpaalam kay Zeke
kanina kaya baka mapagalitan niya kaming dalawa ni Mikazuki.

"Dito na tayo sa likod dumaan ah? Sira kasi 'yong main door," palusot ko.

"Sige po," nakangiting sagot niya.

I'm a Barbie girl in a Barbie world~

Tumingin sa 'kin si Mikazuki nang mag-ring ang cellphone ko. Oh my god! Bakit ba
nakalimutan kong i-silent 'tong phone. Baka malaman ni Zeke na...

Zeke calling...

Eh? Bakit kaya?

"Dong!"

[Wife, where are you?]

"Huh? Nasa bahay. Bakit, ikaw nasaan ka?"

[Just checking. I will be back before dinner. I love you.]

Yes! Matagal pa bago bumalik si Zeke!

"Mas mahal kita! Sige! Kahit bukas ka pa bumalik, Dong, okay na okay lang! Promise.
Walang makaka-miss sa 'yo!" excited na sagot ko. Pwede ko kasing i-invite si
Mikazuki na mag-sleepover dito sa bahay kapag wala si Zeke. Masaya 'yon for sure.

[What the fvck?]

Hala! Nagalit ba si Zeke? "Joki-joki lang, Dong. Oh sige na, ba-bye na. Baka busy
ka. Magpagabi ka ha? 'Yong gabing-gabi!

[What the―]

"Bye! I love you!" Ibinaba ko na kaagad ang phone bago pa makasagot at makaangal si
Zeke.

"Ang sweet niyo po pala ni Tito Ezekiel 'no?" nakangiting sabi ni Mikazuki sa 'kin.

Sweet ba 'yon? Parang hindi naman. Pilit akong ngumiti para hindi siya mapahiya sa
sinasabi niya.

"Tara na sa loob." Hinawakan ko ulit ang kamay ni Mikazuki at hinila papunta sa

main door. Wala naman pala si Zeke kaya pwede kaming dumaan dito.
"Akala ko po sira ang main door?" tanong niya no'ng nasa tapat na kami ng main
door.

"Ah, naalala kong naipagawa na pala namin 'yan kahapon," palusot ko ulit.

Pagkapasok naming dalawa ng bahay ay dumiretso siya sa mahabang table na puno ng

picture frames. "Kayo lang po ba ang tao rito sa bahay?" tanong niya.

"Ahm, may mga kasama kami sa bahay, saka guards. Pero ayaw kasi no'ng mga anak
naming nakikita sila. Lalo na si Katana. Hindi siya komportableng may ibang tao
kaya madalas ay hindi mo makikita ang mga kasama namin sa bahay. Nasa kwarto lang
nila sila kapag walang gawaing bahay at kapag nandito kami."

"Ah gano'n po ba?"

Ibinalik ni Mikazuki ang tingin niya sa mga picture frames kaya lumapit ako sa
kanya para makitingin din.

"'Di ba po apat po ang anak niyo? Naikuwento po kasi sa 'kin ni Trigger no'ng
nanood kami ng movie." Oh my god! Ikinuwento sa kanya ni Trigger? Hay! Itong si
Trigger talaga! Nahahawa na sa Tito Sebastian niya. Napakatsismoso.

"Ah naikuwento pala sa 'yo ni Trigger," sagot ko. "Huwag na nating pag-usapan 'yon.
Ang totoo niyan, malaki ang kasalanan ko sa kuya nila kaya..." Tumungo ako dahil
nararamdaman ko na namang nag-uunahan ang mga luha ko sa mata. "...ayoko na sanang
pag-usapan ang tungkol doon," pagpapatuloy ko.

"Pasensya na po," sagot ni Mikazuki. Pinunasan ko ang luha ko dahil hindi ko talaga
mapigilang hindi mapaiyak tuwing maiisip ko na kung hindi ko lang sana pinabayaan
si Bullet noon, hindi sana siya mawawala at makukuha ni Terrence Von Knight.

"Uhm, mahilig po ba kayo sa movies? Gusto niyo po manood na lang muna tayo ng
movies?" Nasa may DVD rack na si Mikazuki no'ng tiningnan ko siya.

"Oo naman! Gusto mo manood tayo ng Barbie?" Feeling ko ay mahilig din siya sa
Barbie kasi Barbie 'yong hawak niyang DVD!

"Bakit po puro Barbie DVDs 'yong nandito, Tita Aemie? Wala po bang iba? Hindi po
kasi ako nanonood ng Barbie eh."

Akala ko pa naman pwede naming gawing bonding time ang Barbie! 'Di na bale, si Zeke
na lang ang yayayain kong manood. Favorite niya rin naman 'yon eh.

"Wala eh. Barbie rin kasi ang hilig ni Zeke kaya puro ganyan talaga ang mga DVDs
namin. Sina Trigger, Katana, at Caliber naman ay walang hilig sa movie." Si Caliber
pala mahilig kaso puro Disney princesses naman ang pinanonood niya.

***

"Mahilig ka rin palang magluto 'no?" Nakakatuwa talaga si Mikazuki. Hindi siya
katulad no'ng ibang anak mayaman na maarte at walang alam sa gawaing bahay.

"Opo, mahilig po kasi si Kuya na magpaluto ng pagkain dahil hindi siya mahilig sa
mga pagkain sa restaurants," nakangiting sagot niya habang naglilinis ng squids.
Bukod kasi sa mga pina-take out naming pagkain, magluluto kami ng sea foods dahil
inaya ko sina insan na rito maghapunan sa bahay.

"Ah para pala siyang si Zeke." Tumingin sa 'kin si Mikazuki at ngumiti. "Ano palang
favorite na pagkain ng kuya mo?" tanong ko bigla. "Naisip ko lang kasing baka pwede
ko siyang ipagluto minsan."

"Uhm, wala naman pong particular na food. Basta mas prefer po niya ang Pinoy foods
kaysa Japanese foods. At ayaw po niya ng matatamis," sagot niya. Magsasalita sana
ako nang bigla siyang tumawa.

"Pero minsan nahuhuli ko po si Kuya na kinakain 'yong chocolates ko sa ref."

Napangiti rin ako dahil sa sinabi niya.

Kapag ganito kasing weekdays, late na umuuwi sa bahay sina Katana, Caliber at
Trigger dahil busy sila sa opisina. Kaya madalas, kaming dalawa lang ni Zeke ang
kumakain nang sabay.

"Uhm, Tita Aemie, bakit po ganito 'yong mga family pictures niyo? Kanina ko pa po
kasi napapansing ganito lahat," tanong niya nang mapatingin siya sa picture frame
sa may bar counter.

"Huh? Bakit? Ano'ng meron sa picture namin?" takang tanong ko saka lumapit sa
picture frame para kuhanin at tingnan iyon. May mali ba sa pose namin?

Ah! Alam ko na! Ang tinutukoy niya siguro ay hindi kami naka-Japan-Japan pose.
'Yong parang ginagawa ng mga tiga-Japan―'yong naka-peace sign. Oo nga, tama! Tiga-
Japan nga pala sila Mikazuki.

"Para po kasing hindi sakto lagi sa center 'yong picture," sabi niya. Naghugas muna
siya ng kamay saka lumapit sa 'kin at itinuro. "Ayan po oh."

Ngumiti ako nang mapait no'ng itinuro niya ang isang bakanteng space. "Ah oo.
Ganyan talaga kami mag-family picture."

Naramdaman ko na naman ang pag-init ng mga mata ko. Bakit ba kasi ang tsismosa
nitong si Mikazuki? Ayoko na ngang maalala ang tungkol kay Baby Bullet eh.

"Gusto ko kasi laging may space para ma-imagine kong nandoon si Baby Bullet." Kahit
ano'ng gawin kong pigil sa mga luha ko, hindi ko mapigilan kaya tuluyan na akong
umiyak. "Bakit ka ba kasi tanong nang tanong?"

Natigil ako sa pag-iyak nang makita kong umiiyak na rin si Mikazuki. "Miss na miss
niyo na po siguro siya," sabi niya saka ako niyakap. Hindi na ako nakasagot dahil
mas lalo akong naiyak no'ng yumakap siya sa 'kin.

Sobrang miss na miss ko na si Baby Bullet.

***

"Mahigit dalawang dekada na ang nakalipas pero walang araw na hindi ko naisip na
paano kung buhay siya. Siguro, mas masaya sana kami ngayon kung kasama namin
siya..." Tumahan na ako sa pag-iyak pero si Mikazuki, hindi pa rin tumitigil.

"Okay lang po bang malaman kung ano pong nangyari noon?" Ngumiti ako nang mapait at
inalala ang nangyari noon.

"Kasalanan kasi ni Terrence Von Knight ang lahat eh. Siya ang natitirang leader ng
Black Organization no'ng mga panahong 'yon—"

"Baby Caliber!" Tumigil ako sa pagku-kuwento no'ng sumulpot si Emerald dito sa

kusina. "Oh sorry, future Mom, hinahanap ko po kasi si Baby Caliber. Galing po kasi
ako sa office ng Ferrer's Corporation pero sabi ng secretary niya, wala raw po siya
sa office kaya dito na ako dumiretso—oh wait, who is she?"

Tumingin ako kay Mikazuki. Nakapagpunas na siya ng luha niya no'ng tumayo siya para
lumapit kay Emerald.

"Hi! I'm Mikazuki Yagami, owner of Yagami's Corporation," pormal na pakilala ni

Mikazuki kay Emerald. Inilipat ko naman ang tingin ko kay Emerald na nakataas ang
kilay.

"Emerald Blood, future daughter in-law of Tita Aemie and Tito Ezekiel, and Baby
Caliber's future wife," pakilala naman ni Emerald.

"Pleased to meet you," nakangiting sagot sa kanya ni Mikazuki pero sinimangutan

siya ni Emerald saka naupo sa tabi ko. Si Mikazuki naman ay bumalik sa may lababo
para maglinis ng iba pang sea foods.

"Future Mom, who is she? And why is she here? May gusto ba siya kay Baby Caliber
ko?" bulong ni Emerald sa 'kin pagkalapit niya. Paano naman magkakagusto si
Mikazuki kay Princess Caliyah eh parehas namang lalaki ang gusto nila.

"Hindi 'no! Ano ka ba. Kay Trigger si Mikazuki," sabi ko sabay kindat. "'Di ba
bagay sila?"

"Oh my golly, Future Sis ko pala siya!" Tumayo kaagad si Emerald saka lumapit kay
Mikazuki. "Ate Mikazuki, tutulungan na kitang mag-prepare d'yan. Ano bang lulutuin
natin with Future Mom para sa mga future husband natin?"

Ang ingay naman nito ni Emerald. Ilalakad ko pa lang sina Mikazuki at Trigger sa
isa't isa eh.

"Huh?" Lumapit si Mikazuki sa may table at inilagay ang mga squid na tapos na
niyang hiwain. Kinuha ko naman ang asin at ground black pepper para ilagay sa
squid.

"Gusto ko ring tumulong sa pagluluto para naman mapansin ako ni Baby Caliber ko.
'Di ba, Future Mom?"

Pinilit ko na lang ngumiti kasi hindi ko alam ang isasagot kay Emerald. "You can
dredge the squid in flour then dip in beaten egg para may magawa ka," sabi sa kanya
ni Mikazuki.

"Yes ate!"

"Ayan sige, ikaw ang gumawa niyan Emerald tapos ako ang maglalagay ng breadcrumbs
after mo," dagdag ko.

"Opo, Future Mom!"

***

Emerald's PoV

Yay! It smells good! Kaming dalawa muna ni Ate Mikazuki ang naiwan dito sa kitchen
dahil umakyat si Future Mom sa taas. Maliligo raw siya saglit.

"Magaling ka palang magluto, Ate Mikazuki, 'no?"

She laughed. Eh? Why naman kaya? Hindi naman kasi ako marunong magluto. Dad's not
allowing me to cook.

"Sakto lang. How about you?" she asked.

"No, I'm not magaling. Actually, even fried food ay hindi ko alam lutuin. Pero I'm
willing to learn naman lalo na kung para kay Baby Caliber ang iluluto ko." I
smiled.

"Pwede ba akong magpaturo sa 'yo sometimes? Saan ka pala nakatira, so I can drop by
kapag wala akong magawa," I said.

"Sure, pero ako na lang ang pupunta sa inyo. Medyo strict kasi 'yong kuya ko."

"Okay. That's fine with me," I said with a wide smile habang pinapanood siya sa
niluluto niya. Ibang dish naman ang niluluto niya and mukhang mahirap kaya hindi na
niya ako pinasali. "What's the real score pala between you and Kuya Trigger?" I
asked.

She stopped with what she's doing and frowned. "Huh?" After ilang seconds, bumalik
din siya sa ginagawa niya. "We're just business partners. Nothing more, nothing
less."

"Yie! Ate Mikazuki, nahiya ka pa sa 'kin. I think Future Mom likes you for Kuya
Trigger." She laughed out loud kaya nagtaka naman ako.

"I don't think that would be possible," nakangiting sagot niya.

"Why naman? Future Mom likes you naman, so that's possible."

She paused and shifted her gaze at me.

"No."

I stared at her eyes for a while dahil sa seriousness sa mga tingin niya. "I
thought you like Kuya Trigger?" Nasa-sad tuloy ako. I thought we will be sisters na
rin in the future, kaso hindi naman pala.

She laughed once again. "Lagi ka bang nandito sa bahay nina Tita Aemie?" she asked,
changing our topic.

"Oh yes, of course! Lagi kong binibisita si Baby Caliber simula pa noon. S'yempre,
ayokong may ibang girls na dumikit sa baby ko," I stated.

Tumawa si Ate Mikazuki. "Napaka-overprotective mo naman kay Caliber. Hindi kaya

masakal siya n'yan?" I literally stopped from sipping my glass of juice.

"Nakakasakal ba 'yong gano'n, Ate?" Oh my golly! Hindi kaya nasasakal na sa 'kin si

Baby Caliber?

She nodded. "Alam mo kasi, 'yang mga lalaki, gusto nila 'yong sila 'yong
naghahabol."

Oh my! Gano'n ba 'yon?

"Oh no! Dapat pala, hindi ako masyadong lumapit kay Baby Caliber kung gano'n."
Bigla akong napaisip at napangiti. "Pero alam mo Ate Mikazuki? Nakakatuwa si Baby
Caliber."

"Bakit naman?" she asked.

"Never ko kasing nakita ang phonebook niyang may names ng girls. Napaka-faithful
niya talaga sa 'kin." Biglang tumawa nang malakas si Ate Mikazuki.

"Ate Mikazuki ha! Nakaka-offend naman ang tawa mo." I pouted.

"Sorry! Natatawa kasi talaga ako."

Hindi pa rin siya tumitigil sa pagtawa so I just stared at her.

"Na-inlove ka na ba, Ate Mikazuki?" A question suddenly came out from my mouth. She
stopped from laughing kaya naging seryoso ang atmosphere.

"I guess so..." she said while nodding. I'm just wondering lang kasi if I can get
some advice kapag nalaman ko ang love story ni Ate Mikazuki "Actually, I'm not
quite sure if you can call it love or whatever." I frowned.

"Sino?" Inilapit ko ang mukha ko kay Ate Mikazuki to look at her face closely.

"Importante pa bang malaman mo kung sino?" diretsong tanong niya.

"S'yempre, I need to know, Ate Mikazuki. Baka kasi Mamaya, si Baby Caliber ko na
pala ang tinutukoy mo, hindi ko alam 'di ba?" She laughed again pagkatapos kong
sabihin 'yon.

"No, definitely not him," sagot niya habang tumatawa.

"Hindi ba siya Roswell?" curious na tanong ko. She immediately stopped laughing at
natahimik sa tanong ko.

"Ahm..." And she's running out of words to say. Oh my golly! She can't say no, so
ibig sabihin, si future brother nga ang tinutukoy niya.

"Hay nako, Ate Mikazuki, don't answer na! Kasi nabuko na kita," I said with a wide
smile.

***

Aemie's PoV

"Oh Katana, bakit ka nand'yan? Bakit ayaw mong pumasok sa kusina?" tanong ko sa
kanya. Nakasilip lang kasi siya sa may kusina.

"I can't. Emerald's with Ate Mikazuki."

"Ate?" Nagningning ang mga mata ko nang marinig kong tinawag niyang ate si
Mikazuki.

"Oh 'di ba tama ako? Si Kuya Trigger 'yong tinutukoy mong gusto mo, 'di ba? Yie!"
Nagkatinginan kaming dalawa ni Katana bago kami sabay na sumilip sa kusina.

Gusto ni Mikazuki si Trigger?

"'Pag nagkataon, bagay na bagay silang dalawa ni Kuya Trigger mo," bulong ko kay
Katana.

"But it doesn't seem that way to me. I mean, I think she's pertaining to someone
else."

Huh? Ano ba ang pinagsasasabi nito ni Katana eh si Trigger lang naman ang pinag-
uusapan nina Emerald at Mikazuki. Ito talagang mga anak namin ni Zeke, nahahawa sa
kanya ng ka-slow-an eh.

"Sino pong sinisilip niyo d'yan, Tita Aemie at Katana?" Halos mapalundag kaming
dalawa ni Katana sa gulat nang may magsalita sa likod namin.

"Dammit! You almost killed us Amber!" bulyaw ni Katana kay Amber.

"Galit ka na n'yan, Katana? Bukas kasi 'yong pinto ng bahay niyo kaya pumasok na
ako. Masyado akong maganda para maghintay sa labas ng bahay," sabi niya sabay tawa.

Lumapit si Amber sa 'kin at humalik. Gano'n din naman ang ginawa niya kay Katana.

"Tita Aemie, baka raw po mamaya pang gabi makapunta si Mama. Sina Papa at Azure
naman po, hindi ko alam kung saan na namang club nagsuot."

"Psh!"

"Oo nga pala, Katana, sabi ni Azure ay improving ka raw. Bumibilis kang magreply,"
sabi ni Amber sabay tawa saka naglakad papuntang kusina.
"Psh. I'm going Mom." Hinawakan ko kaagad ang braso ni Katana para hindi siya
makaalis.

"Wait lang! Dito ka na rin muna. Saan ka ba pupunta?" tanong ko sa kanya.

"Upstairs. I can't stand these two, Amber and Emerald," sagot ni Katana pero hindi
ko pa rin siya pinayagan.

"Eh 'di umupo ka! May upuan naman sa kusina. Ito talagang batang 'to. Manang-mana
ka sa Daddy mo."

"Mom!"

Hinila ko na si Katana papunta sa kusina bago pa siya makatakas sa 'kin. Ang cute
kasi nito! Girls bonding ang peg namin.

"Tita Aemie, business partners po sila ni Trigger? Sabi kasi nitong si Emerald,"
tanong ni Amber sa 'kin, habang nakaturo kay Mikazuki.

"Oo," nakangiting sagot ko.

"Wow! Eh 'di mayaman ka pala," sabi niya kay Mikazuki saka kumuha ng calamares.

"Hindi naman," tipid na sagot niya.

Hindi ra, eh ang laki kaya ng kinikita ng mga corporation. Lalo na kung kasing laki
no'ng sa kanila ng kuya niya at kasing asensado.

"Amber! Pagkain natin 'yan mamaya," saway ko kay Amber dahil sunod-sunod ang
pagkain niya ng calamares.

"Ay! Sorry po! Nagpapa-cute kasi sa kagandahan ko 'tong calamares. Akala ko,
gustong matikman eh."

Ibinalik ko ang tingin ko sa calamares para makita kung totoo nga ang sinasabi
niya. Marunong bang magpa-cute 'to?

***

Mikazuki's PoV

"Hi, Ate Mikazuki." I smiled at Katana pagkatapos niya akong batiin.

"Hey," I greeted back.

"Oh my gosh, Katana! Ate ang tawag mo kay Mikazuki?" Amber asked.

"Ate Mikazuki, close pala kayo ni Future Sis?" Tumingin ako kay Emerald at ngumiti.

"Kakikilala pa lang namin kahapon."

"Are you still busy?" tanong ni Katana kaya kumunot ang noo ko.
"Hindi naman masyado. Hinihintay ko lang matapos 'yong niluluto ko para makapagluto
na ako ng next," I answered.

"That's great! Can we talk?" tanong niya. Tumingin din siya kina Emerald at Amber
before asking again. "I mean privately, If it's okay with you?" tanong niya ulit.

Ano naman kaya ang gusto niyang pag-usapan namin.

"Sure," sagot ko. I took a quick glance of Tita Aemie na busy na nakatingin sa
isang piraso ng calamares.

Third Person's PoV

Simula nang tumungtong si Trigger sa tamang edad, siya na ang humawak ng Black
Organization kasama ang pito pang tumatayong lider ng organisasyon.

Trigger Roswell

Caliber Roswell

Duke Lionhart

Kayden Lerwick

Cody Lerwick

Azure Lamperouge

Grayson Boulstridge

Raven Strife

Kabilang din sa Black Organization ang mga babaeng anak ng Yaji at Roswells pero
ang mga lalaki ang tumatayong leaders.

"Oy, Lerwick, saan mo ba nakuha 'yang sinasabi mong impormasyon?" tanong ni Azure
pagkatapos humithit ng sigarilyo. Siya ang nag-iisang anak na lalaki nina Amesyl at
Kaizer na walang ibang bukambibig kung hindi ang kagwapuhan niyang namana niya sa
ama niya. But the good thing about Azure is, hindi lang puro kahanginan ang alam
niya dahil bukod doon, mabilis siyang kumilos at kumalap ng impormasyon kapag
trabaho na ang usapan.

"Narinig ko lang pinag-uusapan nina Ermat at Erpat ang tungkol kay Knight. May
nakakita raw kasing buhay pa," sagot ni Kayden, ang panganay na anak nina Meisha at
Sebastian. Namana ni Kayden ang pagiging misteryosa ni Meisha at ang kaalaman ni
Sebastian pagdating sa mga bomba.

"Akalain mong buhay pa ang gago," singit ni Cody sa usapan. Kung ka-gwapuhan lang
din naman ang pag-uusapan, hindi magpapatalo si Cody kay Azure. Ngunit bukod pa
rito, he is good when it comes to guns. Mapa-long range or short range, he's a real
shooter.

"Wengya! Nagsalita ang isa pang gago," sagot ni Azure sabay ngisi.

"Ulul! Ang sabihin mo, gusto mo lang ituloy ang naudlot na pag-iibigan ng mga ama
natin, Baby Lampe," sagot ni Cody sabay ngisi at himas sa baba niya.

"Takte! Kilabutan ka, gago!" Dinukot ni Azure ang cellphone niya para i-check kung
nag-reply na si Katana mula sa text niya kahapon.

"Nag-usap na naman ang magpinsang siraulo," bulong ni Duke, ang nag-iisang anak na
lalaki nina Wallace at Cassandra. Bukod sa pagiging hot-headed na namana niya sa
ama niyang si Wallace, magaling si Duke pagdating sa pagma-manipulate ng mga tao.
It's one of his assets sa pagiging leader ng Black Organization.

"Selos ka ba, 'Tol?" tanong ni Cody sabay himas sa likod ni Duke. "Gusto mo tayo na
lang?"

"Kung kina Tita Mei at Tito Seb pala nanggaling ang impormasyon, malamang totoo nga
ang balita pero ang tanong, bakit walang ginagawa si Knight sa Roswells at Yaji sa
nagdaang dalawapu't limang taon?" singit ni Grayson sa usapan habang seryosong nag-
iisip.

Si Grayson ang nag-iisang anak nina Vash at Caileigh. Kuhang-kuha niya hindi lang
ang ugali ng ama. Dahil madalas din siyang pinipikon nina Cody at Azure.

"Akalain mong naisip mo 'yan, Boul!" pang-aasar ni Azure.

"Tss."

"He has a point," sabi ni Caliber habang nag-iisip nang malalim.

"Bakit hindi mo na lang tanungin sina Tita Mei at Tito Seb sa iba pang detalye,
Lerwick?" seryosong saad ni Raven, the computer freak. Kung may Jacob Lee noon, may
Raven Strife ngayon. Lahat ng technology-related na bagay ay alam niya.

"Nah. We need to find out everything by ourselves. We're grown-ups now, gentlemen,
and we don't need anybody's help," puno ng kumpyansang sagot ni Trigger. Iniisip
niyang madi-disappoint lang niya ang ama niyang si Ezekiel Roswell kapag humingi
sila ng tulong sa ibang myembro ng Yaji.

"Dalawa lang din ang pwedeng pagpilian kung totoo ngang buhay pa si Knight. Pwedeng
wala na talaga siyang pakialam sa Yaji at Roswells o pwede ring naghihintay lang
siya ng tamang pagkakataon," saad ni Duke na pinakinggan naman ng lahat.

Nagkaroon ng saglit na katahimikan dahil lahat sila ay napaisip nang malalim.

"Alin man sa dalawa, isa lang ang nasisiguro ko..." basag ni Cody sa katahimikan.
"Nasisiguro kong gwapo ako," dagdag pa niya.

"Tss."

"Ulul!"

"Asa!"

"Psh!"

Iniikot ni Caliber ang mata niya nang mapansin niyang walang nakatingin sa kanya
dahil sa kahanginan ni Cody. "So what's the plan?" tanong ni Trigger sa lahat.

"Alamin muna natin lahat ng tungkol kay Knight bago tayo magsagawa ng plano. Dahil
kung buhay pa si Knight at wala naman siyang planong masama, hindi na natin siguro
siya dapat pakialaman," suhestyon ni Kayden.

"No!" Tumingin silang lahat kay Trigger na malakas na binagsak ang mga kamay sa
lamesa. Puno rin ng galit ang mga mata niya. "He fcking killed my brother!"
Hanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala ang galit sa puso niya tuwing maaalala
niyang si Terrence Von Knight ang dahilan kung bakit namatay ang panganay nilang
kapatid. Ang dahilan kung bakit halos araw-araw umiiyak ang nanay niya at ang
dahilan din kung bakit siya ang tumayong panganay sa magkakapatid.

"He deserves to die," puno ng galit na saad niya sabay kuyom sa mga kamao niya.

"Kalma lang, 'Tol! Takte! Ako ang kinakabahan kapag ganyan ang mga pananalita mo
eh," pagpapakalma ni Azure kay Trigger.

Tumikhim si Caliber bago nagsalita. "Alamin na natin ang lahat as soon as

possible," seryosong saad niya. Isa rin si siya sa malaki ang kinikimkim na galit
kay Knight.

"Areglado!" sagot ng iba.

"Itigil muna natin ang ibang transaksyong ginagawa natin." Seryoso si Trigger at
malalim ang iniisip. "Let's all focus on this asshole," utos niyang sinang-ayunan
naman ng buong Black Organization.

"Call for a meeting tomorrow including the girls," dagdag pa niya.

"Ako na ang tatawag ng meeting," pagpiprisinta ni Azure habang walang ibang iniisip
kung hindi ang tawagan si Katana.

"Ulul! Mas makikinig ang mga babae sa 'kin, 'Tol!" basag ni Cody na wala ring ibang
iniisip kung hindi si Katana.

Tiningnan ni Trigger nang masama ang dalawa saka inilipat ang tingin kay Grayson.

"Boul, ikaw na ang tumawag ng meeting," utos nito.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 5 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-26 minutes

Mikazuki's PoV

I scanned Katana's room pagkapasok naming dalawa. "Ano'ng gusto mong pag-usapan
nating dalawa?" diretsong tanong ko sa kanya. She smiled at me before answering my
question.

"I'm curious and I want a direct answer from you."

"What is it?" seryosong tanong ko.

"What do you need from my family?"

I smiled at her. "Wala akong kailangan sa inyo. In fact, kayo ang may kailangan sa
'kin," I confidently said. Masyadong matalino ang family ni Bullet kaya hindi ako
pwedeng magkamali ng sasabihin.

"I heard from your conversation that you are not interested to either of my two
brothers, Kuya Trigger and Kuya Caliber." Nanatili akong tahimik para hintayin ang
sunod na sasabihin ni Katana. "That is why I am wondering why you didn't answer
Emerald's question: if you're in love with a Roswell."

Pinasingkit ko ang mata ko because I'm getting what she wants to point out. I
heaved a loud sigh saka umupo sa kama niya.

Alam na kaya niyang si Bullet ang tinutukoy ko kanina? I am not surprised though
dahil noon pa man, alam ko nang matalino si Katana tulad ng kuya niya at tulad ni
Tito Ezekiel. Madali nilang mapansin kahit ang pinakamaliliit na detalye or kahit
na ang simpleng pagkakamali lang.

"I'm thinking if it has something to do with my oldest brother, Kuya Bullet."

Tiningnan ko siya, and she's looking straight into my eyes. Para bang she's hoping
na sabihin kong oo, kuya niya nga ang tinutukoy ko. Pero instead na sumagot,
nanatili akong tahimik. As much as I want to reveal that Bullet is alive, ayokong
sa 'kin manggaling ang information. Mas magiging maayos siguro kung siya mismo ang
haharap at magpapakilala sa pamilya niya.

"Ate Mikazuki," tawag ni Katana.

Ugh! I frowned at nagpanggap na may iniisip. "Bullet din ang pangalan ng kuya mo?"
I pretended na nagtaka ako sa name but at the same time, I'm giving her the hindi.

Confused, she asked me again. "So your brother's name is Bullet?"

I nodded. Hindi ko alam kung ano ang iniisip ngayon ni Katana but I'm sure na
gugustuhin niyang ma-meet si Bullet.
"Is he busy? Pwede ko ba siyang ma-meet?" Lihim akong ngumiti. Just what I thought,
gugustuhin niyang makilala ang kuya niya. Si Roswell na lang ang problema ko dahil
paniguradong hindi siya papayag kung sasabihin ko sa kanyang gusto siyang ma-meet
ni Katana.

"Ahm, medyo busy siya ngayon. And he'll probably not allowed to have unscheduled
meetings. Pero bukas, if you want, pumunta tayong airport," I said with a smile.
I'll make it look like a coincidence para wala na ring magawa si Bullet.

"What are we going to do in the airport?"

"He will be there. Susunduin niya kasi ang isa pa naming kapatid."

"Sounds interesting. Tomorrow din kasi ang dating ng kausap ko sa business."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Katana. Hindi naman siguro si Lovelle ang kausap
niya sa business? "Maybe ako na lang ang susundo sa kanya sa airport instead of my
secretary," dugtong pa niya.

"May I know the name of that person?" tanong ko.

"I have no idea, and I am not interested with her. 'Yong secretary niya lang ang
nakakausap ko. I never met her though," she plainly answered.

"Her? So babae pala ang kausap mo sa business?" takang tanong ko.

"Yeah, she's not into business according to her secretary. Gusto niya lang mag-
invest sa Heartily, so I set an appointment to meet her," sagot niya.

Tumango ako and asked her again, "Around what time ang dating niya?"

"If I'm not mistaken, she will arrive around 5:30 or 6 in the evening dahil late
dinner meeting ang gusto niya," sagot ni Katana. "Why are you so curious about
her?" tanong niya.

"Nothing, I was just thinking na baka kapatid namin ang tinutukoy mo," I said after
a loud sigh. It's not possible dahil nagpa-withdraw si Mommy ng malaking pera sa
bangko. Para dito ba 'yong perang 'yon? Ano naman kaya ang plano nila? Tsk.

"Oh well, let's see tomorrow," sagot niya.

"Yeah, we'll see," sagot ko naman. Dinukot ko ang phone sa bulsa ko when I heard my
SMS alert tone.

What time will you go home?

"Katana! Mikazuki!" Biglang pumasok si Tita Aemie dito sa loob ng kwarto ni Katana
kaya ibinalik ko na ang phone ko sa bulsa. Hindi ko na rin siguro muna rereplyan si
Bullet dahil hindi pa naman ako sure kung what time ako makakauwi.

"Ano bang ginagawa niyo ditong dalawa at dito niyo pa naisipang mag-usap. Hay!"
tanong ni Tita Aemie sa 'ming dalawa pagkabukas niya ng pinto ng kwarto ni Katana.

"Oh geez! I will be late on my business meeting," nagmamadaling sambit ni Katana

pagkatingin niya sa wrist watch niya. "Mom, I will be back later."

Bumeso siya kay Tita Aemie at saka lumapit sa 'kin. "See you later, Ate Mikazuki,"
she said saka bumeso rin sa pisngi ko. Lumabas na kaagad si Katana pagkatapos
niyang magpaalam sa aming dalawa ni Tita Aemie kaya naiwan kaming dalawa dito sa
loob ng kwarto niya.

Palabas na kami ni Tita Aemie ng kwarto ni Katana nang mahagip ng mga mata ko ang
isang piraso ng papel na nakaipit sa folder. Nakalitaw ang upper part ng letterhead
kaya nakita ko ang logo.

Black Organization

Ibig sabihin, kabilang si Katana sa Black Organization?

According to the history, ang Black Organization ang pinakamakapangyarihan when it

comes to connection worldwide noon. But twenty-five years ago, isa-isang namatay
ang mga leaders ng organisasyon. Walang nakakaalam kung sino ang pumatay sa kanila.
Wala na ring ibang Mafia Group ang nagtangkang mag-imbestiga tungkol sa nangyari
noon.

Pero hindi ko akalaing meron pa rin palang Black Organization until now. Mukhang
mas private sila ngayon sa pagpapatakbo ng grupo nila.

"Mikazuki?"

Bumalik ako sa sarili ko no'ng tawagin ni Tita Aemie ang pangalan ko. Ngumiti ako
sa kanya para itago ang iniisip ko kanina.

"Tara na po," I said. Nauna na rin akong lumabas ng kwarto ni Katana.

Nag-umpisa na kaming maglakad sa hallway nang makalabas na rin ng kwarto si Tita

Aemie.

"Nakakatuwa! Ang dami nating kakain mamayang dinner. Si Zeke, makulit 'yon kaya
sure na sure naman akong uuwi rin agad 'yon kahit sabihin na magpagabi. Tapos
kasama natin sina Emerald, Amber, Katana, Caliber, Trigger—"

Her mood suddenly changed and I noticed na huminto siya sa tapat ng isang hagdan. I
waited for seconds bago ko siya tinawag. "Tita Aemie, may problema po ba?" I asked
pero hindi niya ako sinagot, not even a single glance.
Marahan siyang umakyat sa hagdan so I quietly followed her. Nakasunod lang ako
hanggang makarating kaming dalawa sa tapat ng dalawang magkatapat na pinto ng
kwarto. Tahimik pa rin siya at hindi nagsasalita. She faced the door on our left
side saka siya ngumiti sa 'kin.

"Kwarto naming dalawa ni Zeke 'yan." Unti-unting naglaho ang mga ngiti niya no'ng
humarap siya sa right side namin.

"Alam mo bang ito sana ang kwarto ni Baby Bullet?"

Napalunok ako dahil feeling ko, any moment ay maiiyak ako nang marinig ko ang boses
niyang nangungulila kay Bullet. Dinukot niya sa bulsa niya ang isang susi para
buksan ang pinto.

Pagkabukas na pagkabukas niya ng pinto ng kwarto ay pumasok siya sa loob habang ako
ay naiwan dito sa labas. I am not sure kung kakayanin kong pumasok sa loob at
pigilan ang sarili kong sabihin kay Tita Aemie ang tungkol kay Bullet. Tumingin
siya sa 'kin na may halong kalungkutan sa mga mata kaya napilitan na rin akong
pumasok.

Inilibot ko ang paningin ko sa buong kwarto. Parang may nakabarang pagkain sa

lalamunan ko dahil hindi ako makalunok sa pagpipigil ko ng luha. May crib na color
blue sa isang corner ng kwarto. May katabing shelf ang crib na punung-puno ng toy
cars. Lumapit ako para tingnan ang mga laruan ni Bullet no'ng baby pa siya.

"Araw-araw siyang binibilhan ng Daddy niya ng toy cars noon pero alam mo,
pakiramdam ko, Barbie ang hilig ni Baby Bullet kasi tumatawa siya tuwing makakakita
ng Barbie." Natawa ako nang mahina dahil may naalala ako.

"Palagay ko nga po," natatawang sabi ko.

(10 years ago sa Japan)

Kumakain kaming dalawa ni Roswell sa labas ng isang restaurant habang gumagawa ako
ng assignment.

"Two large and one small pumps can fill a swimming pool in 4 hours. One large and
three small pums can also fill the same swimming pool in 4 hours. How many hours
will it take four large and four small pumps to fill the swimming pool. Assuming
that all large pumps are similar. And all small pumps are also similar."

Nangalumbaba ako pagkatapos kong basahin ang problem at saka kumagat ng burger at
humigop ng juice.

"Sino ba kasing nagpauso ng Math? Ano namang pakialam ko sa mga pumps ng swimming
pool?" Huminga ako nang malalim at saka tinitigan ang problem sa notebook ko. Baka
sakaling magmilagro tapos magkaroon bigla ng sagot.

Buti pa 'tong si Bullet walang assign—kumunot ang noo ko nang mapansin kong
nakatitig siya sa may likurang bahagi ko kaya sinulyapan ko kung ano ang
tinitingnan niya.

Toy Store? Gusto niya ba ng laruan? And take note, mga Barbie pa ang naka-display
sa may window. Tiningnan ko ulit si Roswell para makasiguro akong tama ang
sinusundan ko ng tingin, at hindi nga ako nagkakamali dahil kahit ulit-ulitin ko
man ang pagtingin ay talagang sa Toy Store siya nakatingin.

"Ha! Ikaw Roswell ah? Gusto mo bang bilhan kita ng Barbie? Malapit na rin naman ang
birthday mo. Para 'yon na lang ang regalo ko sa 'yo."

Inalis niya bigla ang tingin niya sa Toy Store saka tumingin sa malayo "What the
hell are you talking about?!" galit na tanong niya.

"Nakatingin ka kasi doon sa Toy Store! Sus, tanggi pa siya oh. Sige na, sikreto
lang natin. Ano bang manika ang gusto mo?"

"Tss. I'm leaving." Mabilis siyang tumayo saka naglakad paalis.

"Roswell! Saglit lang! Hindi pa ako tapos sa assignment namin eh," hiyaw ko habang
mabilis na inililigpit ang notebook, ballpen at libro ko. "Roswell!" Hinablot ko
kaagad ang uniform niya nang maabutan ko siya para tumigil saglit.

"Mikazuki!" Oh ayan na naman, pikon na naman siya dahil nakahawak na naman siya sa
ilong niya.

"Hindi ko pa natatapos ang assignment ko. Napakapikon mo talaga." Totoo namang sa

mga Barbie siya nakatingin kanina.

"One hour and forty minutes."

"Huh?" takang tanong ko dahil tumalikod na ulit siya at nag-umpisang maglakad.

"Anong one hour and gorty minutes ang sinasabi niya?" bulong ko sa sarili.

"Tss. Stupid. Sagot 'yan sa assignment mo."

Sagot pala sa assignment—

"Uy Roswell, teka paano ang solution?!" hiyaw ko sa kanya sabay takbo ulit dahil
iniwan na naman ako.

***

Ngumiti ako nang nangingilid ang mga luha ko sa mata nang mapalingon ako sa mga
picture frames. May picture si Bullet kasama sina Tita Aemie at Tito Ezekiel, mga
solo pictures ni Bullet. Pero mas marami silang pictures dalawa ni Tito Ezekiel.
Lumapit ako sa table at kinuha ang isang picture frame. Nakatitig si Tito Ezekiel
kay Bullet pero batid ang kagalakan nito. "Maduga 'yon si Zeke eh. Laging silang
dalawa ni Baby Bullet ang nagpi-picture."

Pasimple akong kumuha ng isang baby picture ni Roswell kasama ang Mommy at Daddy
niya. Inalis ko ang picture sa frame saka ko itinago ang frame sa katapat kong
drawer.

Pagkatapos ay lumapit naman ako sa mga katabing book shelves. May apat na
bookshelves na punung-puno ng mga libro. There are medicine books, engineering
books, encyclopedias, business-related books, at iba't ibang educational books na
hindi pa nagagamit.
"Binili 'yan ni Zeke para iregalo kay Baby Bullet no'ng binyag nga." Natawa si Tita
Aemie pero nagsisimula na siyang umiyak. "Parang shunga nga si Zeke eh. Baby palang
si Bullet pero kung ano-ano na ang binibili."

Tumigil siya saglit saka nagpunas ng mga luha niya. "Siguro kung nandito ngayon si
Bullet, ang tali-talino na niya dahil sa rami ng librong binili ng Daddy niya."

You don't have to worry, Tita Aemie. Lumaki namang matalino si Bullet. "Sigurado
pong matalino siya," I said, half smiling. Kanina ko pa napapansin ang kabilang
corner na punung-puno ng regalo. And I am wondering kung— "Para saan po 'yong mga
regalo doon, Tita Aemie?" tanong ko.

"Bumibili kasi ako ng regalo kay Baby Bullet tuwing darating ang birthday niya,
pasko, bagong taon, 'yong mga araw na dapat sana ga-graduate na siya ng kinder,
gradeschool, high school at college." Tumulo ang mga luha ko nang marinig ko ang
sagot ni Tita Aemie.

"Tingnan mo 'to oh." Lumapit siya sa malaking wardrobe at saka binuksan. Wow!
Punung-puno ng executive attires ang wardrobe. Mga mamahaling necktie, sapatos at
relos. "Kung buhay kasi si Baby Bullet, sure na sure akong katulad na katulad siya
ni Zeke na magaling sa business..." Nakangiti si Tita Aemie pero 'yong luha niya,
dire-diretso sa pag-agos mula sa mga mata niya.

"...Sigurado akong may-ari na siya ng malaking Barbie company," dugtong pa niya

kaya natawa naman ako kahit tumutulo ang luha ko.

Huminga siya nang malalim saka naglakad papunta sa isang king-sized na kama at
naupo. Pinagmasdan kong muli ang mga magagarang damit bago ko isinara ang wardrobe.

Nakatingin ako kay Tita Aemie na tuloy-tuloy sa pag-iyak at nagwawala. Hindi ako
nag-aksaya ng oras. Kahit pati ako ay naiiyak, I took pictures of the whole room
habang hindi nakatingin si Tita Aemie. Gusto kong ipakita kay Bullet 'tong kwarto
niya.

"Kung nilagyan ko lang sana ng mapa si Baby Bullet, baka sakaling hindi siya
nawala." Pinunasan ko ang luha kong kanina pa rin tumutulo.

"Sigurado po akong kung nasaan po siya ngayon—"

"Ate Mikazuki! Future Mom! Yuhooo! Nandito po ba kayo?" Natigilan ako sa

pagsasalita dahil narinig namin ang malakas na hiyaw ni Emerald. Kumakatok siya sa
pinto.

"Ate Mikazuki?! Future Mom?! May tao po sa labas ng gate. I think kapatid yata siya
ni Ate Mikazuki." Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang sinabi ni Emerald
habang kinakalampag ang pinto ng kwarto kaya tumakbo kaagad ako sa may bintana at
hinawi ang kurtina.

Shit! Kotse nga ni Roswell 'yon.

"Tita Aemie, kailangan ko na po yatang umuwi," nagmamadaling sabi ko at saka ako

tumakbo palabas. Baka mamaya, kung ano pa ang maisipang gawin ni Roswell eh.
***

Third Person's PoV

"Oh Emerald, ano ba 'yang sinisilip-silip mo d'yan. Kanina ka pa padungaw-dungaw

d'yan sa bintana at parang 'di ka mapakali? Kung iniisip mong may mga paparazzi na
nakasunod sa 'kin, huwag kang mag-alala. I made sure na walang nakasunod kahit pa
mga stalkers ko," sabi ni Amber.

"Nakita mo ba 'yong kapatid ni Ate Mikazuki?" kinakabahang tanong ni Emerald kay

Amber.

"Paano ko naman makikita eh ikaw lang naman ang lumabas ng gate," sagot naman sa
kanya ni Amber saka kumuha ng pagkain sa lamesa.

"He's scary kasi at parang galit na galit siya." Tumawa nang malakas si Amber at
halatang walang pakialam sa sinasabi ni Emerald. Alam nitong kahit na may pagka-
childish si Emerald ay magaling siyang humawak ng baril, so wala siyang dapat
ikatakot.

"Ewan ko sa 'yo, Emerald. Gutom lang 'yan," walang pakialam na sabi ni Amber.

"I'm serious, Amber. Hindi mo kasi siya nakita eh," sagot naman ni Amber sa kanya.
"Hindi mo rin nakita how he dragged Ate Mikazuki papasok sa kotse niya."

Kumunot ang noo ni Amber at nagtaka sa sinabi ni Emerald dahil hindi niya makuha
ang point kung bakit nagalit ang kapatid ni Mikazuki.

"Maybe they have some family issues. Hayaan na natin 'yon, Emerald. Problema nilang
magkapatid 'yon."

"Nagwo-worry lang ako kay Ate Mikazuki s'yempre. Is she alright lang kaya? Baka
kasi inaway na siya ng kuya niya."

"May nangyari ba?" usisa ni Aemie pagkapasok niya sa kitchen. Hindi na mababakas sa
mukha ni Aemie ang pag-iyak mula kanina.

"Future Mom, I think galit po 'yong kuya ni Ate Mikazuki," sabi ni Emerald sabay
pout.

"Talaga? Bakit naman siya magagalit?" Naupo si Aemie sa isang mataas na upuan sa
kitchen at saka kumuha ng tempura at kinain. "Ang sarap!"

"Hindi ko rin po alam eh. Sinigawan niya po kasi ako kanina no'ng hinahanap niya si
Ate Mikazuki kaya tumakbo kaagad ako sa taas para hanapin kayo," sagot ni Emerald.

Tumabi si Amber kay Aemie at saka kumuha rin ng tempura para kainin. "Nako, Tita
Aemie, huwag niyo na pong intindihin 'yang si Emerald. Hindi lang 'yan maka-move on
sa pag-alis ni Mikazuki dahil gusto niyang magpaturong magluto," sabi nito.

Halos mabingi sila Amber at Emerald no'ng biglang humiyaw si Aemie. "Umalis na si
Mikazuki? Wala nang magluluto! Gusto ko pa namang magpagawa sa kanya ng california
maki."

(Black Organization)

"Bakit kanina ka pa check nang check ng cellphone mo, 'Tol?" tanong ni Cody kay
Azure. Ngumisi si Azure kay Cody at saka kumagat ng labi.
"Selos ka ba, Baby Lerwick?"

Ngumisi rin si Cody para asarin si Azure dahil alam nitong pagdating sa ganitong
asaran ay mas mabilis mapikon si Azure. "Bakit naman ako magseselos kung alam ko
namang ako'y sa 'yo at ika'y akin lamang.?" malanding saad nito sabay kindat kay
Azure.

"Ulul!" bulyaw ni Azure.

Kinuha ni Cody sa bulsa niya ang cellphone para basahin ang text ni Katana. "Sabi
ko na, may text na si Baby Katana eh," parinig nito kay Azure.

Are you busy?

Nanghahaba ang leeg ni Azure sa pagsulyap sa cellphone ni Cody nang matanaw nitong
nag-text si Katana kay Cody. Dali-dali rin niyang tiningnan muli ang cellphone
niya. For the nth time, tiningnan niya at paulit-ulit na ni-refresh ang inbox kung
nagreply na si Katana, pero wala.

"Anak ng tokwa! Bakit sa 'yo nagtext si Katana?!" tanong nito sabay kamot ng ulo.

"Nagtaka ka pa, 'Tol?" natatawang tanong ni Cody sa kanya. "Kahit naman sinong
babae ang tanungin natin, mas pipiliin nilang katext ang gwapo kaysa gago," dagdag
pa nito.

"Tss kaya nga bakit ikaw ang tini-text ni Katana? Kung usapang gwapo lang naman,
paniguradong wala ka namang panama," pagyayabang ni Azure.

Ilang saglit pa ay may dumating na naman na text message mula kay Katana.

Hey.

Ngumisi si Cody kay Azure at ipinakita ang text message. "Wala pa lang panama ah."

"Tss!" Bugnot na tumayo ng couch si Azure.

Humagalpak ng tawa si Cody pagkaalis na pagkaalis ni Azure at saka niya dinukot sa

bulsa niya ang isa pa niyang cellphone na may scheduled message.

"Ang dami mong alam, Lerwick," bulong ni Raven sa kanya habang busy ito sa
pagkalikot ng kung ano-ano sa laptop niya.

"Nakita mo ba ang pagmumukha ni Lampe?" natatawang tanong ni Cody kay Raven kaya
napailing na lamang ito.

Tiningnan ni Cody ang cellphone niya at ang totoong number ni Katana kung nag-reply
na. Pero katulad ni Azure, wala pa rin siyang natatanggap na text mula kahapon.

***

Mikazuki's PoV

I can't speak a word. Nakatungo lang ako sa loob ng kotse dahil mainit ang ulo ni
Roswell. Magkadikit ang mga sapatos na suot ko at mahigpit kong hawak-hawak ang
cellphone ko. Bakit ba kasi nakakatakot si Roswell kapag ganitong mainit ang ulo
niya?

"Ros—"

Hinampas niya ang kamay niya sa manibela at saka inihinto ang sasakyan. "Dammit! I
don't know why you persist on being so stubborn, Mikazuki," sigaw niya sa 'kin.

Oh damn! Bumalik ako sa pagkakasandal sa kotse at mas pinili ko na lang na

manahimik habang mainit pa ang ulo niya.

Imbis na mag-drive ulit ng sasakyan ay lumabas si Roswell at nagsindi ng yosi. Para

akong nabunutan ng tinik no'ng lumabas si Bullet ng sasakyan. Grabe! Kulang na
lang, mag-transform siya into a monster kapag nagagalit.

Ilang minuto rin ang hinintay ko bago ako lumabas ng sasakyan. I took out a stick
of cigarette para magsindi. Bullet glared at me pero nag-iwas ako ng tingin. I need
to smoke para mawala ang kaba ko sa sasabihin ko.

"Alam mo bang may kwarto ka sa bahay nina Tita Aemie at Tito Ezekiel?" pag-uumpisa
ko. Hindi sumagot si Bullet kaya tinuloy ko ang sasabihin ko. "Miss na miss ka na
ni Tita Aemie, and I'm sure, miss na miss ka na rin ni Tito Ezekiel at ng mga
kapatid mo."

Inilipat ko ang tingin ko sa kanya. He's staring at me blankly. Binuksan ko ang

gallery ng cellphone saka ko iniabot sa kanya. "Tingnan mo, ito 'yong—"

"WHAT THE FCK IS YOUR PROBLEM?!" sigaw niya sa 'kin sabay agaw niya sa kamay ko
para kunin ang cellphone. Ibinagsak naiya iyon nang malakas sa sahig dahilan para
masira at mabasag ang phone. I clenched my fists and gritted my teeth dahil sa
sobrang inis.

I slapped his face as hard as I could. "Ano rin bang problema mo, Bullet?!
Nakakainis ka na. Alam mo, hindi ko alam kung tanga ka ba o ano. Matalino ka naman,
pero ang tanga mo. Hindi mo man lang ba nakikitang hindi masasamang tao ang totoong
pamilya mo? Napakasama ng ugali mo! Hindi ko lubos maisip kung paano kita
natagalang pakisamahan nang mahigit dalawang dekada," bulyaw ko sa kanya.

Gulat na gulat siya sa ginawa ko at sinabi ko. Kahit naman ako, hindi sumagi sa
isip kong magagawa kong sampalin at bulyawan si Bullet. This is actually the first
time na nangyari 'to.

Tinalikuran ko na siya at naglakad palayo. Hindi ko na hinintay ang sasabihin niya.

I don't care about his opinion especially all his rants about his real family.

Hindi ko alam kung saan ako papunta. I just keep on walking away from him. And I
will never look back, definitely not. Hangga't hindi niya nare-realize ang mga mali
niya.

***

Ilang oras na rin yata akong naglalakad. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta.
"Nakakainis naman kasi si Roswell! Bakit ba ang kitid ng utak niya?!" bulong ko
sabay sipa ng batong nasa paanan ko. I let out a loud sigh at saka naupo sa isa sa
mga swing dito sa park. Natawa na lang ako dahil sa sobrang inis ko kanina, akalain
mong malayo na ang narating ko. Hindi ko rin namalayan na lumubog na pala ang araw.
Kaya naman pala nakararamdam na ako ng gutom.

Itinuon ko ang atensyon ko sa maliliit na bato sa paanan ko para hindi ko maisip

ang gutom. Wala akong bag, wala akong pera, wala rin akong phone.

"Hay." I sighed.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 6 - Page 8
by Yanalovesyouu
29-37 minutes

Third Person's POV

Walang kaalam-alam si Mikazuki na sinundan siya ni Bullet hanggang park. Nakatago

sa bandang likuran ni Mikazuki si Bullet at walang planong magpakita sa kanya.

"Ate, ate," tawag ng isang batang lalake kay Mikazuki. Bitbit nito ang mga pagkain
at inuming binili at pinabibigay ni Bullet.

"May nagpapabigay po nito." Tiningnan siya nang masama ni Mikazuki dahil wala ito
sa mood makipag-usap sa kahit na kanino. At mas lalong ayaw nitong tumatanggap ng
bigay ng kung sino-sino.

"Sino naman?" iritang tanong niya at saka inilibot ang tingin sa paligid para
alamin kung sino ang nagbigay.

"Sabi po niya, sabihin ko raw po sa inyong kumain na po kayo." Mas lalong kumunot
ang noo niya dahil wala naman siyang makitang kung sino man sa paligid.

"Sa'yo na 'yan. O kaya ibalik mo ro'n sa nagbigay sa 'yo," asar na sabi niya at
saka tumayo sa swing at naglakad palayo. Bullet tailed her quietly hanggang
makarating sila sa isang hotel.

"Good evening, Ma'am! Welcome to Kitkatel! How may I assist you?" tanong ng front
desk clerk kay Mikazuki.

"Good evening. I'd like to stay in your hotel. But can I call my secretary first?"
tanong niya sa front desk clerk na kausap niya habang nakatingin sa desk phone.
Bahagyang kumunot ang noo ng front desk clerk dahil sa tinanong ni Mikazuki at
napaisip dahil labag sa policy ng hotel ang gusto niyang mangyari.

Mikazuki's POV

Tinaasan ko ng kilay ang front desk clerk na kausap ko dahil ang tagal niya bago
sumagot. "Excuse me, Miss? Matagal ka pa bang mag-iisip?" iritang tanong ko.

"I'm so sorry po, Ma'am, pero hindi po kasi pwede ang gusto niyong mangyari. Labag
po sa policy ng hotel ang gusto niyong mangyari."

Ugh! Tumango na lang ako sa front desk clerk at saka naglakad palayo sa kanya. Wala
namang mangyayari kahit ipagpilitan ko ang gusto ko.

Lumabas ako sa hotel at naupo sa hagdan para magpahinga saglit. Kung lalakarin ko
mula rito hanggang bahay nina Tita Aemie, siguro aabutin ako ng dalawang oras sa
paglalakad. Kung lalakarin ko naman mula rito hanggang Roswell Corporation, siguro
isang oras akong maglalakad. At kung lalakarin ko mula rito hanggang bahay, nasa
isang oras din siguro ang layo.

"Psh! Nakakainis kasi si Bullet eh!" Tapos tingnan mo pa ang ugali, wala man lang
ba siya talagang pagpapahalaga sa mga magulang niya? Bakit ba ang cold-hearted
nya?!

Nangalumbaba ako at pinagmasdan ang mga taong naglalakad. Hindi ko alam kung ilang
minuto akong nakatingin sa mga taong nagmamadaling umuwi, mga taong
nakikipaglandian sa gitna ng kalye, mga estudyanteng kasama ang barkada at mukhang
maglalakwatsa pa, at iba't ibang uri pa ng taong dumadaan sa harap ko.

"Ms. Yagami?" I shifted my look when I heard a familiar voice of a female.

"Emily?! Damn! You're such a blessing. Bakit ka nandito?" Halos mapatalon ako sa
tuwa nang makita ko ang secretary ko.

"May biglaan po kasing trabaho kaya nagmadali po akong pumunta rito. May kailangan
po kasi akong interviewhin na tao. Kayo po, Ma'am, bakit po kayo nandito?" tanong
niya sa 'kin.
"Mahabang kuwento, but may ATM ka ba d'yan saka phone? Pakitawagan naman ang
accountant ko. Kailangan ko ng cash para makapag-check in dito sa hotel," I said.

***

"Sure po ba kayong okay na kayo rito?" tanong ni Emily.

"Yes, yes. Thank you," I answered pagkakuha ko sa kanya ng mga pinabili kong
cellphone at damit. Pinakuha ko rin sa kanya ang isang attache case na nasa bahay.
Naglalaman ito ng isang kalibre 45 na baril.

"Ito po pala 'yong susi ng kotse. Sabihan niyo na lang po ako kapag may kailangan
pa kayo. Tutuloy na po ako, Ms. Yagami."

"Alright, thank you again," nakangiting sambit ko. I took a quick shower and ate my
dinner afterwards. Wala pa akong balak umuwi sa bahay. Siguro, dito na lang muna
ako ng ilang araw mamamalagi sa hotel.

Tumanaw ako sa malaking bintana ng hotel para mag-isip. According to Mommy

Angelique, ipinagpalit nina Tita Aemie at Tito Ezekiel si Bullet para matahimik na
ang buhay nila. Para tigilan na sila ng mga Mafia Groups na humahabol sa kanila
especially Black Organization. At bilang kapalit ay binigay sa kanila ang Black
Organization.

Hindi ba parang ang gulo? Parang hindi naman tugma ang mga kuwento.

Kung talagang ipinamigay si Bullet noon ng mga magulang niya at hinayaan, bakit
gano'n na lang ang pagka-miss sa kanya ni Tita Aemie? At anong koneksyon ng Black
Organization sa nangyari twenty-five years ago?

Kimabukasan, maaga akong pumunta sa Heartily's Company para puntahan si Katana.

Hindi ko alam kung paano ko siya ko-contact-in kaya personal na lang akong pumunta.

And I never thought na mas maaga pa pala siyang dumating sa 'kin. Parehas na
parehas sila ni Roswell na ayaw ng nale-late when it comes to work.

"You're so early, Ate Mikazuki," bati niya pagkapasok ko ng opisina niya.

"Nasira kasi 'yong cellphone ko kaya wala akong contact sa 'yo. So I decided na
pumunta rito nang maaga," nakangiting sabi ko. And besides, kailangan ko ring
alamin ang partisipasyon niya sa Black Organization.

"I see," sagot naman niya nang nakangiti.

"Do you mind if I sit here?" I asked pointing my index finger at the sofa.

"Oh go ahead. Do as you please, Ate Mikazuki. Uhm, do you want something to eat?"
tanong niya.

"No, I'm fine," nakangiting sagot ko saka kinuha ang isang magazine sa ibabaw ng
table.

Busy siya sa pagtatrabaho kaya ilang minutong tahimik 'tong opisina niya. Hanggang
sa mapagdesisyunan ko nang magsalita. "Uhm, Katana," tawag ko sa kanya.

"Yes?" sagot niya. It took two seconds bago pa niya ako tingnan.

"I don't think na magagawa kitang samahan mamaya sa airport," umpisa ko. "I had a
little misunderstanding with my brother yesterday." But I feel obligated to at
least see him and say sorry, partly because of what I did.

"You know what, Ate Mikazuki? I've never acted so upset when I have a
misunderstanding with my siblings," she whispered. Tiningnan ko siya and she's half
smiling at me.

"What do you mean?" tanong ko kahit na alam kong may iba siyang gustong iparating
sa tono ng pananalita niya. Malamang sa malamang, nakakakutob na siya, pero wala pa
siyang pruweba.

"Napansin ko lang kasing iba 'yong pagka-upset mo habang sinasabi mo kanina na may
misunderstanding kayo ng kapatid mo," sabi niya. Tumawa pa siya nang mahina kaya
pinaningkitan ko siya ng mata. "I was just kidding, Ate Mikazuki," natatawang sabi
niya.

Naglakad ako palapit sa table niya at saka siya tiningnan nang diretso sa mga mata.
"Do you want to play?" nakangising tanong ko.

She smirked at me. "What kind of game?"

"I'll ask you a question that is answerable by yes or no and I want an honest
answer. After that, pwede mo rin akong tanungin," nakangiting sabi ko sa kanya.

Inilabas ko ang baril na nasa loob ng pouch bag ko at itinutok sa kanya. "I will
pull the trigger if you tell a lie," seryosong saad ko. Ngumiti si Katana sa 'kin
at saka naglabas din ng baril at ikinasa.
"Alright, let the game begin."

"Are you the leader of Black Organization?"

"No," sagot niya. "My turn. Are you biologically related to your brother?" dugtong
na tanong niya.

Ngumiti ako sa kanya dahil alam kong ito ang una niyang itatanong. "No," mabilis na
sagot ko. "But are you part of Black Organization?" tanong ko ulit.

"Yes," nakangiting sagot niya. "Do you belong to a mafia group?" tanong niya sa
'kin.

Ngumiti ulit ako sa kanya saka sumagot, "Yes. Do you know the incidents that have
happened in Black Organization twenty-five years ago?" tanong ko.

"Yes," sagot naman niya. "By chance, do you have any knowledge about what happened
to my eldest brother twenty-five years ago?" tanong naman niya sa 'kin. Tiningnan
ko ang expression ng mga mata niyang katulad ng kina Tita Aemie at Trigger no'ng
pinag-usapan ang topic tungkol kay Roswell.

"Yes." Pagkasagot ko ay ibinaba ko ang baril na hawak ko sa lamesa. "Do you know
Louie Birkins and Anqelique Birkins?" diretsong tanong ko. Ibinaba rin niya ang
baril niya sa ibabaw ng lamesa.

"Yes." Tumingin siya sa mga mata kong may halong kalungkutan. "Is my brother still
alive?" tanong niya.

Ilang segundo akong natahimik bago ko siya sinagot. "Yes."

***

Pakatapos ng naging laro namin ni Katana ay ikinuwento niya sa 'kin ang tungkol sa
nangyari sa Black Organization twenty-five years ago. Nagulat pa ako no'ng una
dahil nalaman kong sina Tita Aemie at Tito Ezekiel pala ang umubos ng leaders ng
Black Organization.

Sinabi ko rin sa kanya na si Bullet, at ang kuya ko ay iisa. Aside from that, wala
na akong ibang kinuwento. Hindi ko rin sinabi ang tungkol sa mga sinabi nina Mommy
Angelique at Daddy Louie sa 'min noon ni Bullet. As for now, ang alam lang ni
Katana ay ang kuya kong si Bullet, at ang kuya niya ay iisa. And she promised me na
wala siyang ibang pagsasabihan, even her mother and father.

Nakagagaan pala ng loob because for the first time, may napagsabihan ako ng
sikretong matagal ko nang sinosolo.

"You are in love with my brother, aren't you?" nakangiting sabi niya sa 'kin.

"What?! Ano bang pinagsasasabi mo d'yan? Magtrabaho ka na nga lang muna," sagot ko
sa kanya. She laughed and waved her pen.

"No worries. I will be a good sister-in-law dahil inalagaan mo si Kuya Bullet nang
twenty-five years," nakangiting sabi niya. "Also, I will keep your secret and let
him handle everything," nakangiting dugtong pa niya. Sang-ayon din naman kasi si
Katana na ipaubaya namin sa kuya niyang gumawa ng solusyon tungkol sa family
issues nila.

"Nakareserba na si Roswell kay Lovelle. Actually, siya 'yong susunduin ni Roswell

mamaya sa airport," sabi ko sa kanya.

Tumigil ulit sa pagsusulat si Katana at saka tumingin sa 'kin nang nakataas ang
kilay. "Who's Lovelle?" tanong niya.

"'Yong isa pa naming kapatid," balewalang sagot ko.

"In love ba sa kanya si Kuya?" Saglit akong natigilan sa tanong ni Katana. In love
nga ba si Roswell kay Lovelle?

"Hindi ko alam eh," sagot ko. Makahulugan ang mga ngiti sa 'kin ni Katana pero
ayokong patulan.

Maya-maya pa ay nag-ring ang cellphone ko. I wasn't expecting any call dahil kagabi
ko lang pinabili 'tong phone sa secretary ko so she's probably the only one who
knows my number.

"Excuse me," I said. Tumango si Katana kaya lumabas muna ako saglit sa office niya
at naghanap ng pinakamalapit na powder room.

Unknown number calling...

"Yes?" I casually answered the call.

[Mikazuki]

Nagulat ako nang marinig ko ang boses ni Bullet sa kabilang linya.

"P-paano mo nalaman ang number ko?" tanong ko. Tiningnan ko isa-isa ang cubicle sa
loob ng powder room kung may tao. Good thing at wala.

[Your secretary gave me your number]

Ah, okay. Tahimik lang ako dahil iniisip ko kung ano ang dapat kong sabihin kay
Bullet dahil s'yempre, aminado rin naman akong may pagkakamali ako sa nangyari
kagabi.

[Can we talk?]

Seryoso ang boses niya. Napaisip tuloy ako bigla kung anong pag-uusapan namin.
Hindi kaya, tumawag si Mommy sa kanya tapos nabanggit niya ang nangyari? Oh shoot!
Paniguradong lagot ako kay Mommy Angelique kapag nalamang nanggaling ako sa bahay
nina Tita Aemie.

"Nalaman ba nina Mommy na pumunta ako kina Tita Aemie?" diretsong tanong ko.

[Yeah.]
Damn! Sabi na nga ba eh. "Sige, i-text mo na lang sa 'kin kung saan."

[I am here at your hotel room.]

"What?!" Siraulo talaga 'tong Roswell na 'to!

[Tss... Bilisan mo na.]

"Oo na." In-end ko na agad ang phone. Ugh! Bullet will always be Bullet. Napailing
na lang ako at saka lumabas ng powder room. Isa pa 'tong secretary ko,
napakadaldal.

***

"Are you sure na ayaw mo na ritong mag-lunch?" tanong ni Katana.

"Yes sorry, may biglaang business meeting eh," palusot ko sa kanya.

Ayokong ikuwento sa kanya ang tungkol sa mga sinasabi nina Mommy Angelique at Daddy
Louie. I mean, not now dahil mabait naman sila pagdating kay Bullet.

"Okay, see you later?" sabi niya.

"I'll text you kung makakasama ako," nakangiting sagot ko sa kanya.

Katana is a good sister and a good daughter. Akala ko noon, mahihirapan akong
pakisamahan siya dahil based on my research, hindi siya mahilig makipagkaibigan at
makipag-usap sa kung sino-sino.

Nagmadali na akong nag-drive pabalik ng hotel para puntahan si Bullet kahit may
kaunting sama pa ako ng loob. Sino ba naman ang hindi sasama ang loob? Hinayaan
niya lang talaga akong mag walk-out kagabi kahit alam naman niyang wala akong pera
at cellphone.

Hindi ko pa na-i-slide ang hotel key card ay bumukas na ang pinto. "Where have you
been?" tanong ni Roswell.

Hindi ko sinagot ang tanong niya. Dumiretso lang ako ng pasok sa loob at saka
inilapag ang pouch na dala ko sa lamesa.

"Why did you bring a gun?" Nabigla ako sa tanong niya kaya tiningnan ko siya.
Hawak-hawak na niya ang pouch ko at ang baril na kanina ay nasa loob ng pouch.

"Tanong mo kay Mommy Angelique at Daddy Louie, baka alam ang sagot," sagot ko sa
kanya.

"Mikazuki!" Sa tono ng pagtawag niya sa pangalan ko, mukhang naiinis na naman siya.
Ugh!

"Bakit mo ba kasi ako pinabalik dito? Akala ko may sasabihin ka? Oh ano na?" inis
na tanong ko at saka naupo sa sofa. "Kung tungkol 'yan kina Mommy Angelique, ayoko
munang pakinggan. Masisira lang ang araw ko." Nakagat ko ang labi ko nang mapansin
kong napapasobra na yata ako sa pagsasalita. Magulang pa rin naman namin sila, kaso
hindi ko talaga maiwasang hindi mainis eh.

"May mga ipapagawa kasi ako sa 'yo," seryosong saad niya kaya tiningnan ko siya.

"Ano?" takang tanong ko.

"I want you to be in charge of this." Iniabot niya sa 'kin ang isang envelope na
naglalaman ng mga dokumento.

"Para saan 'to?" tanong ko sa kanya habang tinitingnan ang mga nakasulat sa papel.
It's an underground business transaction. Hindi ito ang first time na gagawin ko
'to dahil ako rin ang humaharap sa mga underground transaction ni Bullet.

Inilapag ko ang envelope na ibinigay niya sa 'kin sa ibabaw ng lamesa. "Ayoko. Sina
Mommy at Daddy ang papuntahin mo d'yan," mariing saaad ko.

"Mikazuki, ano ba?!" Lumakas na ang boses ni Bullet at halatang galit na.

"Psh!" Dinampot ko ulit ang envelope sa ibabaw ng lamesa at saka binasa.

"Ito na ang huling beses na tutulungan kita, Roswell. Pagkatapos nito, maghanap ka
na ng ibang tutulong sa 'yo," sabi ko habang tinitingnan ang laman ng envelope.
Inagaw niya sa 'kin ang envelope kasama ng mga dokumento na hawak ko.

"What the hell are you saying?"

"Wala lang. Napag-isip-isip ko lang na hindi mo naman kailangan ng tulong ko."

Natawa ko sa ka-bitter-an na sinasabi ko.

"Hindi ka naman nakikinig sa 'kin. Kina Mommy ka lang nakikinig." At isa pa,
darating na rin naman si Lovelle. Pwede naman siyang magpatulong kay Lovelle para
hindi niya na rin mapakialaman ang ginagawa kong pag-iimbestiga sa nangyari noon.

"Ang tigas talaga ng ulo mo," he said.

"Bahala ka kung anong gusto mong gawin." Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa
makalabas siya ng hotel room. Walk out King.

***

Caliber's POV

Pagkatapos kong mag-slide sa rainbow ay nag-arrive na ang beauty ko sa meeting.

Hindi na nagulat ang lola niyong nandito na si sisterloo at brotherloo.

"Yo!" bati ko sa kanilang dalawa.

After forty-eight years, magkakasunod na dumating ang mga pabebe. My gosh! Buti na
lang at waley akong make-up today kung hindi, nalusaw na at nagdisappear dahil sa
sobrang turtle nila kung mag-move. Oh ghad!

"Yo, sensya na ngayon lang. Nakipag-habulan pa sa mga chikababes eh." And here
comes Azure from the Windy Family.

Wis ko ma-getsung kung bakit lagi niyang pinaglalaban ang pagiging gwapo niya. Eh
jusko naman mga 'te! Mas gwapo pa ako sa kanya kung naging lalaki lang ako. Ang
kaso, prinsesa ako kaya huwag ng mag-daydream. Iniikot ko ng 360 degrees ang
beautiful eyes kasama ang malalantik kong pilik-mata dahil sa lakas ng hangin na
dala niya.
"Yo, Katana." I arched my left eyebrow no'ng batiin niya si Sisterloo. Oh ano itey?
May special mention, at batian portion pa? Kaloka!

"Yo, Katana Baby!" S-um-econd honorable mention naman si Cody sa pagbati kay
sisterloo. I can't blame them though. Manang-mana sa 'kin ng beauty si Sis.

"Hi, am I late?" tanong ni Lindsay Lee pag-arrive ng beauty niya. Ay nako hindi,
'te! Maaga ka pa. I rolled my eyes and shut my princess-like lips bago ko pa
masagot si Lindsay.

I literally stopped no'ng dumating siya, si Mikaela Lewis. She looks oh so―

"Baby Caliberrr!" Oh ghad! And here comes the monster, shocks!

***

Third Person's PoV

"Baby Caliber, na-miss mo ba ako?" Yumakap kaagad si Emerald pagkarating na

pagkarating niya. Hindi naman maitago ni Caliber ang pandidiri at pagkairitang
nararamdaman niya.

"Could you please stop?" seryosong tanong niya kay Emerald. She pouted and rested
her head on Caliber's shoulder. "Damn!" Caliber whispered while glancing at
Mikaela.

Si Mikaela Lewis ang nag-iisang anak nina Suzette at Andrei Lewis. Mas
mapagkakamalang anak ni Amesyl si Mikaela dahil sa mga kilos at pananalita nito na
may pagka-boyish.

"Ano'ng atin?" tanong ni Mikaela pagkaupo niya sa mahabang couche. Nag-shrug si

Lindsay dahil wala pa siyang alam sa pag-mi-meetingan.

"Hintayin muna natin ang iba," sagot ni Caliber.

Ilang saglit pa ay dumating na rin si Duchess Lionhart, ang kapatid ni Duke.

"Susunod na lang daw si Kuya. Kasama niya si Kayden. May pupuntahan lang daw sila
saglit."

"Woo! Paniguradong tatakas lang 'yon para mang-chiks!" singit ni Azure.

"Selos ka, Baby Lampe? Nandito naman ako. Kayang-kaya kong punan ang pagkukulang
nilang dalawa," pang-aasar ni Cody sabay kindat kay Azure.

"'Di ba, Baby Katana?" baling nito kay Katana.

"Tss. Shut up!" Katana answered.

"Wengya! Ano ka, 'Tol? Na-shut up ka."

"Ulul!"

Ilang saglit pa ay dumating na rin si Raven kasama ni Grayson.

"Nandito na ang maganda!" nakangiting saad ni Amber pagkapasok niya. Sinimangutan
niya kaagad si Grayson nang makita niyang nakatingin ito sa kanya.

"Hi girls!" bati niya sa iba pang babae na nasa loob ng silid para mabaling sa iba
ang atensyon niya.

***

Hinintay nila hanggang sa makarating sina Duke at Kayden at nang makumpleto na

silang lahat ay nag-umpisa nang magsalita si Trigger.

"We will investigate Terrence Von Knight's life. At kung totoong buhay pa nga siya,
I want to know kung ano'ng nangyari sa kanya after my brother's death," umpisa
nito.

"How about the other leader's death? Wala ba tayong balak alamin ang nangyari sa
mga successors nila? I'm pretty sure na may mga naiwan silang relatives," dugtong
ni Katana.

Tiningnan siya ni Trigger nang diretso saka nagsalita. "No. Like what I've said,
kay Knight ang focus natin," saad niya.

"May punto si Katana, 'Tol. Paano kung buhay nga si Knight at nakikipag-tulungan
siya sa ibang grupo ng palihim? Kailangan natin maging handa," singit ni Kayden.

"But on the other hand, tama rin naman na kay Knight ang unahin natin dahil siya
ang huling kasama ni Kuya Bullet twenty-five years ago," pagsalungat ni Lindsay na
malalim ang iniisip.

"Kung gusto nating makuha ang lahat ng information nang detalyado at walang mali,
mas makabubuti kung naka-focus lang tayo sa isa. Hindi rin maganda na masyadong
malawak ang scope natin," dugtong pa nito na sinang-ayunan naman ng iba.

"Marami naman tayo kaya ayos lang na mag-iba-iba tayo ng toka," saad ni Cody.

Madalas ganito ang eksena sa Black Organization dahil karamihan sa kanila ay

intelihente at may kanya-kanyang pananaw sa buhay. Iba-iba rin ang approach nila sa
iba't ibang bagay. Aminado si Trigger sa sarili niyang nahihirapan siyang
patakbuhin ang Black Organization dahil hindi siya kasing leader-type ng ama niyang
si Ezekiel Roswell but he's trying his best.

He clenched his fists at saka matigas na nagsalita. "For now, kailangan lang nating
malaman kung buhay si Knight at nasaan siya ngayong mga oras na 'to. Pagkatapos
no'n ay mag-uumpisa na tayong mag-plano at mag-imbestiga tungkol sa iba pang dating
leaders ng Black Organization," saad nito.

"Alright," tipid na sagot ni Katana. Sumang-ayon na rin ang iba sa sinabi ni

Trigger.

***

Mikazuki's POV

"Mika-chan!" Nadatnan ko si Lovelle at Bullet na nakaupo sa sofa ng living room at

nagtatawanan habang kumakain. Kailan pa pumayag si Roswell na kumain sa living
room? Kapag kaming dalawa ang magkasama, gusto niyang sa kusina kumakain. Psh.

"Alam kong na-miss mo ang mga Japanese foods kaya may mga dala akong cup noodles,"
masayang sabi niya. Tumango lang ako at saka dumiretso sa kwarto.

Wow! Ano bang nangyayari sa mundo at may pasalubong pa siyang nalalaman? First time
ko yata siyang narinig na may pasalubong siya sa 'kin.

Pagkarating ko sa kwarto ay hinalungkat ko ang mga gamit ko para hanapin ang maliit
na notebook na sinusulatan ko ng mga pangalan mula pa noon.

"Yes! Akala ko, hindi ko nadala!" Niyakap ko pa ang notebook at hinalikan sa

sobrang tuwa.

"Pftt."

Mabilis akong lumingon sa may pinto nang may marinig akong tumawa nang mahina.
Nakasandal si Bullet sa pintuan habang nakatingin sa 'kin.

"Akala ko, wala ka nang balak umuwi," sabi niya. Binuklat ko ang notebook na hawak
ko at saka hinanap ang mga pangalan ng leaders ng Black Organization noon.

Will Travon

Jagger Frits

Jax Blaine

Damon Eva Hunter

Greg Lennox

Inigo Rances

Steve Vernon Lestrange

Terrence Von Knight

Sabi na eh! Pamilyar 'yong pangalan ng Mafia Group na ipinabasa sa 'kin ni Roswell
kanina. Siguro, anak ni Greg Lennox si Gabriel Lennox.

"Mika-chan!" Lumingon ulit ako sa may pinto no'ng pumasok bigla si Lovelle.

Ano naman kaya ang kailangan niya. For the first time in forever, pumasok siya sa
loob ng kwarto ko nang hindi galit. Wala akong naaalalang panahong kinausap niya
ako nang maayos, kaya hindi ko maiwasang hindi magulat. At the same time, magtaka.

Puzzled, I stood up and answered her.

"Bakit?"

"Pwede ba tayong mag-dinner together?" tanong ko sakanya.

"Magba-bonding as sisters gano'n?"

Sisters? 'Yong pagtataha ko kanina at kaunting inis ay napalitan ng excitement. Ito

rin ang first time na lumapit siya at sinabi 'yan. Kaya naman natutuwa talaga ako.
Ngumiti ako sa kanya pagkatapos ay sinulyapan ko ng tingin si Bullet. He's staring
blankly at me.

***

Nakangiti ako habang tinitingnan ko si Lovelle na nanggaling sa loob ng powder

room. "Kain na tayo?" pag-aaya ko sa kanya.

Na-e-excite akong makakwentuhan si Lovelle sa mga bagay-bagay. Never in my entire

life na naranasan kong magkaroon ng kaibigang babae, kaya naman iba 'yong feeling
sa 'kin kapag nakakausap ko si Katana.

"Didiretsuhin na kita Mikazuki..." Mabilis na kumunot ang noo ko dahil sa ibang-

ibang tono ng pananalita niya kumpara kanina no'ng kasama naming dalawa si Bullet.
"...Sinabi na sa 'kin nina Mommy at Daddy ang tungkol sa pagiging ampon niyong
dalawa ni Bullet," pagpapatuloy niya.

Humigpit ang hawak ko sa kutsara at tinidor. "Bago ako pumunta rito sa Pilipinas ay
binanggit na sa 'kin nina Mommy at Daddy ang tungkol sa pag-ampon nila sa inyong
dalawa, pati na rin ang pagsuway mo sa mga utos ni Mommy." Tiningnan ko siya nang
diretso sa mga mata. Ito ang Lovelle na kilala ko...itong mga tingin niya sa 'kin
na 'to.

Ngumiti siya sa 'kin kaya tumaas ang kilay ko. "Nasabi na rin pala sa 'kin ni Mommy
ang tungkol sa 'kin... at kay Bullet." Kinuha niya ang wine sa ibabaw ng lamesa at
saka uminom nang kaunti. "No'ng una, feeling ko, incest dahil itinuring ko naman
kayong dalawa na kapatid kahit na naiinis talaga ako sa inyo. Lalo na sa 'yo." I
just keep on listening and hear her side bago ako magsalita.

"But then I realized na bakit hindi ko subukan. Bullet is every girl's ideal man.
He's intelligen. He has all the wealth, and he's powerful. Kaya hindi na rin ako
magtataka kung bakit ipinipilit mong ilapit ang sarili mo sa kanya," she stated.
Ibinagsak ko sa lamesa ang kutsara at tinidor na hawak ko. "At hindi lang sa kanya,
pati sa mga totoong pamilya niya, sumisipsip ka."

"Ano bang gusto mong mangyari, Lovelle?" inis na tanong ko.

"Hayaan mong ako ang gumawa ng paraan para magka-ayos sila," sagot niya sa 'kin. Is
she serious? "Huwag ka na lang makialam," dugtong pa niya.

"Paano ako makasisigurong gano'n nga ang gagawin mo? Eh 'di ba ayaw nina Mommy
Angelique at Daddy Louie na mapalapit si Roswell kina Tita Aemie at Tito Ezekiel?"
usisa ko.

I doubt her. Siguro, may iba pa siyang pinaplano.

"Sooner or later, I will be one of the Roswells. Kaya bakit naman ako gagawa ng
ikasisira ng pangalan ko sa kanila?" tanong niya sa 'kin. Nanatili akong tahimik at
pinagmamasdan si Lovelle na nag-umpisa nang kumain.

"Alam na ba ni Roswell na alam mo na?" tanong ko sa kanya.

"Of course, nasabi ko na sa kanya kanina," sagot niya.

Eh kung gano'n, bakit tinatawag pa niya akong Mika-chan sa harap ni Roswell? Madami
ring alam 'tong si Lovelle eh. Psh.

"Haven't you heard the news? Pumayag siya sa sinabi nina Mommy at Daddy na
magpakasal kami."

Kinuha ko ang glass of wine sa ibabaw ng lamesa at ininom nang straight. Hindi ko
kinakaya ang mga balita na sinasabi ni Lovelle.

Magsasalita pa lang ako nang may humila sa isang bakanteng upuan at naupo.

"Bullet, it's good na nandito ka. Sinabi ko kay Mika-chan 'yong mga pinag-usapan
namin nina Mommy at―"

"What? 'Di ba sabi ko, ako nang magsasabi?"

Tumikhim ako dahil nag-iba na naman ang tono ni Roswell. Napaka-highblood kahit
kailan.

"Okay lang. Sige, mauuna na rin ako. May pupuntahan pa ako." Nagmadali na akong
tumayo without looking at them.

Nakakainis! Sayang 'yong beef steak na inorder namin. Hindi ko man lang natikman.
Nawalan kasi ako ng gana dahil sa sinabi ni Lovelle eh. Ugh!

Pagkapasok na pagkapasok ko ng kotse ko ay kinuha ko ang maliit na notebook at

inilipat sa pahina na may listahan ng pangalan ng mga leaders ng Black
Organization. Saglit na napako ang tingin ko sa pangalan ni Greg Lennox pero mas
matagal kong tinitigan ang pangalan ni Terrence Von Knight.

Ito 'yong sinasabi ni Tita Aemie na pinakakinaiinisan niyang tao. I dialed my

secretary's number para tawagan siya at ipahanap ang dating address ng bahay ni
Terrence Von Knight.

***

Third Person's PoV

Kinabukasan, gabing-gabi na no'ng dumating si Mikazuki sa dating bahay ni Terrence

Von Knight. She has nothing but her car and a M1911A pistol with her. Wala siyang
kaalam-alam na naroon na si Bullet sa lokasyon dahil alam ni Bullet na dito tutungo
si Mikazuki, kung kaya't inunahan na niya ito.

Ngunit hindi lang 'yon, dahil ngayong gabi ay darating ang grupo nina Gabriel
Lennox sa lugar na ito para mag-imbestiga.

"Shit!" Nasa tapat pa lamang siya ng nakakandadong gate ng dating mansion ni

Terrence Von Knight pero nagdadalawang isip na siyang pumasok. Bukod sa sobrang
dilim, gumuho na ang mansion at matataas na ang mga damo sa paligid. "Parang
haunted house na," bulong niya. Batid na rin ang kaba sa tono ng boses niya.

Tiningnan niya nang maigi ang buong mansion, at hindi niya maiwasang mapaisip kung
ano ba ang nangyari noon at bakit ganito ang kinahinatnan ng dating mansion ni
Terrence Von Knight.

Kahit may halong kaba ay pinilit niya pa ring akyatin ang gate para makapasok sa
loob. Ikinasa niya ang baril na hawak niya at marahang naglakad papasok sa loob.
Gusto niyang makita nang personal kung anong meron sa loob ng dating mansion ni
Terrence Von Knight.
She gulped nang makarating na siya sa may main door ng mansion. Mabuti na lamang at
hindi pa gano'n kasira ang parteng ito ng mansion.

Nanlalamig ang kamay ni Mikazuki no'ng hawakan niya ang doorknob para buksan. She's
a typical type of girl, with a fear of ghosts and the unseen creatures pero sa
kabila ng 'yon, gusto niyang malaman kung ano-ano ang mga nangyari noon. Kaya kahit
na natatakot ay pumasok pa rin siya sa loob.

Lumalangitngit ang sahig na gawa sa kahoy sa bawat pagtapak niya. Kinuha niya ang
cellphone niya sa loob ng bulsa para gawing pang-ilaw sa dadaanan niya. Iniiwasan
niyang pasukin ang mga kwarto na sirang-sira na. Hanggang sa mapadpad siya sa isang
silid. Maayos pa ang ilang kagamitan dito pero sobrang kapal na ng alikabok.

Tinungo niya ang isang shelf na may iba't ibang libro.

"Ano'ng ginagawa mo rito?" Abot-abot ang kaba sa pagkagulat ni Mikazuki kaya

mabilis siyang humarap sa likod niya at itinutok ang baril kung saan niya narinig
ang boses ng lalaking nagsalita para paputukan ngunit mas mabilis ang reflexes ni
Bullet kaya agad din nitong naagaw ang baril sa kanya bago pa man nito makalabit
ang gatilyo ng baril.

"Roswell!" Hindi napansin ni Mikazuki na nangingilid na ang luha niya sa sobrang

takot at kaba, dala ng pagkagulat. For the first time, she felt a warm hug from
him.

"Sigurado ka bang may tao rito?"

"Huwag ka nang magtanong! Sumunod na lang tayo sa utos ni Mr. Lennox. May naka-park
na kotse sa labas kaya paniguradong may tao rito sa loob." Marami na ring iba pang
tauhan si Gabriel Lennox na nag-iikot sa paligid at loob ng mansion.

Mabilis na humiwalay si Mikazuki sa pagkakayakap kay Bullet nang may marinig silang
boses ng dalawang lalaking nag-uusap.

"Shit! Roswell, kotse ko yata 'yong sinasabi nila." Pinitik ni Bullet ang noo ni
Mikazuki at tinakpan ang bibig.

"Tigas kasi ng ulo mo eh," bulong nito.

***

Mikazuki's POV

Kukunin ko sana ang baril na inagaw mula sa 'kin ni Roswell kanina pero inabutan
niya ako ng ibang baril na may silencer. I smiled at him at saka kami marahang
naglakad na dalawa. Pinagitnaan namin ang pinto na pinasukan ko kanina dahil may
mga boses ng lalaki na nagsasalita mula roon.

"Parang may naririnig akong ingay dito. Ilawan mo nga, P're," sabi n'ong isang
lalaki.

"Baka guni-guni mo lang 'yon."

"Hindi meron talaga eh."

Pagka-apak na pagka-apak ng isang lalaki papasok sa loob ay mabilis ko na itong

tinutukan ng baril sa ulo at pinaputukan. Lumabas kaagad si Bullet sa kwarto at
pinaputukan rin ang bawat makita niya.
Nang masiguro na naming wala ng mga lalaki sa loob ay tinungo namin ang kotseng
naka-park sa labas, malapit sa kotse ko.

Magkasabay kaming sumakay ng kotse ni Bullet. Sumakay ako sa passenger's seat

katabi ng driver at tinutukan ng baril sa ulo ang driver. Samantalang si Roswell
naman ay sumakay sa likod at tinutukan ng baril sa ulo si Gabriel Lennox.

"Why are you here?" tanong ni Roswell sa kanya. Pinaputukan ko ang kamay no'ng
driver nang magtatangka siyang kumuha ng baril.

"I'm asking you."

"Tss. Just shoot me," sagot ni Gabriel Lennox. Pagkatapos na pagkatapos niyang
sabihin 'yon ay tinupad ni Roswell ang gusto niya. Isinunod niya ang driver na
tinututukan ko ng baril kaya bumaba na ako sa kotse.

What's the meaning of that? Ano bang meron kay Grabriel Lennox?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 7 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Mikazuki's PoV

"Bride's maid?" Ngumiti na lang ako nang maalala ko ang mga sinabi ni Lovelle
kanina at itinuloy ang pagkalabit ng gatilyo ng baril. Nandito ako sa isang malawak
na field na binili namin ni Bullet two years ago para gawing target shooting field.

(6 hours ago)

Sumaglit ako sa bahay para kumuha ng ilang damit at gamit na dadalhin ko sa hotel.
Paninindigan ko na ang pagtigil sa hotel nang sa gano'n ay hindi ko makasama lagi
si Lovelle.

At sa pangalawang pagkakataon, nadatnan kong magkasama si Roswell at Lovelle sa

living room. Nakatingin silang dalawa sa isang magazine. Tapos, may isang babae
silang kasama.

"Mika-chan, bagay ba sa 'kin ang wedding gown na 'to?" Iniharap niya sa 'kin ang
magazine na hawak niya habang nakaturo ang daliri niya sa isa sa mga gowns.
Agad-agad ba ang kasal nilang dalawa? Hindi ba parang masyado naman yatang mabilis?

Tiningnan ko si Bullet who's also looking at me. "Bakit? Kailan ba ang kasal niyo?"
tanong ko sa kanilang dalawa.

"After six months pa naman, Mika-chan. Bride's maid ka ha," nakangiting sagot ni
Lovelle at saka lumapit sa 'kin.

"Halika, tulungan mo kaming maghanap ng designs." Hinila niya ako at pinaupo sa

tabi ni Roswell kaya napagigitnaan naming dalawa si Roswell. "Tingnan mo 'to. Bagay
na bagay sa 'kin 'to 'di ba?" tanong niya habang nakatingin sa panibagong gown.

"Pangit," sagot ko. Tiningnan ako nang masama ni Roswell kaya tiningnan ko rin siya
nang masama. "Pangit naman talaga eh."

"Tss."

Dinampot ko ang isang magazine sa ibabaw ng center table. Magazine naman ito ng mga
cake. At wow! Ang sasarap naman tingnan ng mga cakes. "'Yong mga cakes lang ba na
nandito ang pwedeng pagpilian?" tanong ko sa babae sa tapat namin.

"Hindi po, Ma'am. Pwede rin po kayong magsabi sa 'min ng design na gusto niyo,"
sagot sa 'kin n'ong babae. "Ah." Tumango-tango ako at saka inilipat ang pahina ng
magazine ng mga cake.

Bigla akong tumawa nang malakas nang may nakita akong wedding cake na Barbie.
"Tingnan mo 'to, Roswell, ito na lang kaya?!" natatawang tanong ko.

He glared at me kaya pinakita ko sa wedding organizer nila ang cake. "Maganda naman
'to, 'di ba?" tanong ko sa wedding organizer.

"Opo, Ma'am," nakangiting sagot nito sa 'kin.

"May I see, Mika-chan." Iniabot ko kay Lovelle ang magazine na hawak ko. "Why
Barbie? Para naman kaming bata ni Bullet kapag 'yan."
"Ano ka ba, Lovelle, 'yan na ang uso ngayon," biro ko at saka kinuha ulit sa kanya
ang magazine.

"Winter kasi ang theme ng kasal namin, Mika-chan, kaya hindi babagay 'yan," sabi
niya.

"Bakit naman Winter?" takang tanong ko. Kung ako kasi ang pipili, mas gusto ko ang
Spring kaysa Winter dahil maraming cherry blossoms tuwing Spring. Maganda pa dahil
parehas silang sa Japan lumaki.

"Maganda lang tingnan dahil white and silver ang combination," sagot ni Lovelle.

"Pwede bang ang gown ko, iba sa motif niyo?" tanong ko.

"Mikazuki," tawag ni Roswell.

"Mas maganda kasi Roswell ang Spring kaysa Winter. 'Di ba mahilig ka rin sa
Sakura?" bulong ko sa kanya. Madalas kasi kaming namamasyal noon tuwing sasapit ang
Spring. Kakaibang relaxation kasi ang mararamdaman kapag napalilibutan ka ng mga
cherry blossoms tree.

"Oh gee! I am almost late sa meeting ko," sabi ni Lovelle habang nakatingin sa
wrist watch niya. "Uhm—Mika-chan, pwede bang ikaw na lang muna ang tumulong kay
Bullet pumili ng mga kailangan? Kailangan ko kasing i-meet 'yong kausap ko sa
business." Kahit napapaisip ako kung sino ang tinutukoy niya ay tumango na lang
ako.

Bumeso siya sa 'kin at saka kay Bullet bago tuluyang umalis.

"Ano bang sabi ni Lovelle about sa designs?" tanong ko sa wedding organizer.

"Wala po siyang binigay na specific design, Ma'am, basta ang gusto niya lang daw po
ay winter."

"Oh, I see," sagot ko. "Siguro itong wedding invitations muna ang unahin natin 'no,
Roswell?" tanong ko habang tinitingnan ang mga nasa magazine. Hindi sumasagot si
Bullet kaya tiningnan ko siya.
"Oh bakit pangiti-ngiti ka d'yan? Asus, alam mo kasing alam kong Barbie ang type mo
'no?!" pang-aasar ko sabay tulak sa kanya.

"Tss."

I saw a plain white invitation with embossed letters. "Ito kaya, Roswell, simple
lang." Actually medyo nahihirapan akong pumili dahil magkaiba kami ng taste ni
Lovelle. Kung bakit ba naman kasi pati kasal nila, ako pa ang nag-take charge.

"Why don't you choose a design that you want?" bulong ni Roswell. Tumawa ako dahil
kanina pa rin ako nahihirapan pumili dahil iniisip ko kung ano ang gusto ni
Lovelle.

"Kasal ko ba 'to ha? Kasal ko ba?" natatawang tanong ko sa kanya.

"Nah, but it's my wedding. So I can do whatever I want," sagot naman niya sa 'kin.

"Sure ka ba?" tanong ko. Tumango si Bullet kaya tumingin ako sa wedding organizer
nila. "Pakipalitan no'ng theme ng kasal. Instead na Winter, pakipalitan ng Spring,"
nakangiting sambit ko.

Kinindatan ko si Bullet at saka excited na kinuha ang iba pang magazine. "Saan ba
ang venue ng kasal? May napili na ba?" tanong ko sa wedding organizer.

"Wala pa po, Ma'am. Pero may listahan po ako rito ng mga gusto kong i-suggest na
place, kaso mas nababagay po 'to sa Winter theme."

Tumango ako pagkarinig ko sa sinabi ng organizer. "Sa venue, gusto ko sanang garden
wedding at 'yong maraming Sakura—I mean, cherry blossoms tree at Japanese
lanterns."

"Pero wala naman pong mga cherry blo—"

"Just do whatever she asks," utos ni Roswell sa organizer.

"So bale, sunset gaganapin ang kasal para magandang tingnan ang lanterns,"
nakangiting sabi ko. Tiningnan ko ulit ang magazine ng design ng invitation at
naghanap ng babagay na design para sa motif ng kasal nila. Wala naman akong
makitang bagay na invitation. "Roswell, ano sa tingin mo magandang invitation?"

"Anything you want."

Pinasingkitan ko siyang mata dahil ako na naman? Aba kasal ko ba 'to? "Bakit ako?"
I asked.

Ngumiti si Roswell pero biglang nag-ring ang cellphone ko, so I excused myself for
a while to answer the call.

Unknown number?

"Yes?" casual na sagotko.

[Good morning, Ms. Yagami. This is Trigger Roswell. Are you free today? May mga
idi-discuss kasi ako about sa business deal. Kung free ka lang naman.]

Natawa ako sa pagiging pormal masyado ni Trigger. Kung maka-Ms. Yagami naman siya
sa 'kin, parang hindi pa kami nanonood ng sine.

"Ang formal, Mr. Roswell ah," natatawang sagot ko. "But yeah, wala naman akong
ibang ginagawa," dugtong ko.

[Great, so I'll see you then at my office?]

"Of course. Pupunta na ako d'yan in a bit."

[Alright. Thanks.]

I ended the call and turned my back— "Who was that?" Nagtaka naman ako kasi as far
as I remember, no'ng iniwan ko kanina si Bullet sa living room, good mood naman
siya.

"Si Trigger. May pag-uusapan lang tungkol sa business," sagot ko. "Okay lang bang
umalis na ako?" tanong ko.

"Nah, we're not done yet."

"Pwede niyo namang ituloy ni Lovelle ang pagpili ng designs mamaya."

"But she's on a meeting right now,"

"Eh may meeting nga rin akong pupuntahan," giit ko. Ang kulit talaga nito ni
Roswell minsan.

"Tss." Hindi ko na hinintay ang sasabihin niya. Dumiretso na ako sa taas para
kuhanin ang mga dapat kong kuhanin kanina para makaalis na ako at makapunta sa
opisina ni Trigger.

***

"Impressive. Magaling ka palang humawak ng baril?" Ngumiti ako kay Trigger na

katabi ko ngayon at kasamang nagta-target shooting. Pagkatapos naming mag-usap sa
opisina niya ay inaya ko siya rito.

"Hindi naman masyado.Tinuruan kasi ako ng kuya ko noon," sagot ko.

"Wow!"

Ngumiti ako sa kanya at saka inilapag ang baril sa ibabaw ng high table na nasa
pagitan naming dalawa. "Bonding time namin noon 'yan eh, kaya ayun. Natutunan ko
rin ang paggamit ng baril," kuwento ko.

"That's good! Because I also love guns," sagot niya sa 'kin.

"Mukha nga," natatawang sabi ko. Ang galing niya rin kasing bumaril. Wala siyang
mintis sa bull's eye.

***

Mula pa kaninang tanghali ay magkasama na kami ni Trigger. And to tell you

honestly, masayang kasama si Trigger dahil open siya sa mga bagay-bagay at hindi
rin siya moody. Madalas siyang sumang-ayon sa mga sinasabi ko unlike Roswell na
lagi akong kinokontra.
"Thank you," I said with a smile no'ng pagbuksan niya ako ng pinto ng kotse at
alalayang makababa.

"This way po Ma'am, Sir," sabi n'ong isa sa mga waiter na sumalubong sa 'min.

"Wow! Prepared ha?" Natawa ako nang mahina nang may bouquet ng flowers siyang
kinuha sa table at iniabo tsa 'kin.

I can't keep myself from smiling dahil first time kong makatanggap ngflowers.
Nakaka-overwhelm pala sa pakiramdam. He pulled a seat for me kaya nagpasalamat ulit
ako at saka naupo.

"Para saan ba 'to? This is too much," natatawang saad ko pagkaupo ko.

"Nah, this is just my way of saying thanks."

"Gusto ko 'yang way of thanks na sinasabi mo," puri ko sa kanya sabay tawa.

Tumawa rin siya nng mahina. "It's my pleasure," sagot niya.

I could say na swerte ang magiging girlfriend nitong kapatid ni Roswell. Dahil
hindi lang siya gentleman, he knows exactly what every girl wants.

Maya-maya lang nang kaunti ay dumating na ang mga pagkain. Ngumiti ako dahil
obviously, planado na talaga ni Trigger 'tong dinner dahil hindi pa kami umo-order
ay may pagkain na.

Nang makaalis ang mga waiter na nag-serve ng pagkain aynilagyan niya ng pagkain ang
plato ko. "Thank you," sabi ko.

He just smiled at me at nag-umpisa na ring kumain. "Bukod sa Yagami Corporation,

what else do you do?" diretsong tanong niya. Sumubo muna ako ng pagkain at nag-
isip.

Ano nga bang ibang ginagawa ko? I guess wala, inuusisa ko lang ang buhay ni
Roswell. "Uhm wala, ikaw ba?" sagot ko.

"Same," nakangiting sagot niya. "Well, I have some underground businesses."

Natigilan ako sa pagsubo dahil sa sinabi niya. Ganito ba siya talaga ka-open?

"I'm sorry nagulat ba kita? I've learned few things about honesty along my path.
And I just want to be honest with you about everything." I admire his sincerity and
seriousness. And I do value and appreciate it.

I smiled at him. "Just continue," I said.

Ngumiti rin siya sa 'kin at ipinagpatuloy ang pagsasalita niya. "As I was saying, I
do some underground businesses, illegal transactions—" Natawa ako kaya tumigil
siyas a pagsasalita. "Why?" nakangiting tanong niya.

"Eh kung ipakulong kaya kita dahil sa mga sinasabi mo sa 'kin?" I smirked at him
and he did the same.

"Go ahead, sisiguraduhin kong hindi ka sisikatan ng araw." I crumpled the table
napkin saka ko ibinato sa mukha niya habang tumatawa.

"Ang sama mo!"

"Kidding," sagot naman niya habang tumatawa rin.

***

Marami kaming napagkwentuhan ni Trigger. Hindi lang tungkol sa mga underground

businesses kundi pati ang tungkol sa Mafia ay napag-usapan namin. I didn't expect
na ikukuwento niya sa 'kin pati ang mga bagay na 'yon.

Pagkatapos ng dinner namin ni ay inihatid niya ako sa sa Kitkatel. "Okay lang ako
kahit dito na lang sa lobby," nakangiting paalam ko sakanya.

"No, I insist. Ihahatid na kita hanggang sa tapat ng hotel room mo," He said. Hindi
na rin ako tumanggi para hindi na humaba ang usapan. Wala rin naman si Roswell dito
kaya okay lang.

"Thank you nga pala," I said no'ng nasa loob na kaming dalawa ng elevator.

"Nah, it's an honor to have dinner with you."

Tahimik kami parehas na naglakad hanggang makarating kami satapat ng hotel room ko.
Iniabot niya sa 'kin ang bouquet ng bulaklak at saka ngumiti.

"Thanks ulit," I said.

"I had a great time," nakangiting wika niya.

Nagulat ako no'ng biglang bumukas ang pinto ng hotel room ko, so I turned my back
to see kung sino ang nagbukas. "Ro—kuya!"

Diretso ang tingin niya kay Trigger at hindi man lang ako tiningnan kahit saglit.

"Get inside, Mikazuki," utos niya. Mahina pero ma-awtoridad ang tono ng pananalita
niya kaya sinulyapan ko lang saglit si Trigger para magpaalam bago pumasok sa loob.

"Good evening, Trigger Ros—"

Pagkapasok ko ay kaagad ding isinara ni Bullet ang pinto ng hotel room. Ni hindi
man lang niya pinatapos sa pagsasalita si Trigger. Psh.

Inagaw sa 'kin ni Roswell ang bouquet na bulaklak at saka mabilis na itinapon sa

basurahan.

"Roswell!" saway ko sa kanya saka kinuha ang bulaklak.

"Hindi ba sinabi kong huwag kang makikipagkita ro'n nang hindi ko alam?" sabi niya.

"'Di ba nagpaalam naman ako kanina sa 'yo? Sabi ko may meeting kaming dalawa."

"Meeting hindi date."

"Oo nga. Hindi naman date 'yon eh. Kumain lang kami."

"Tss."

"Bakit ka ba kasi nandito? Hotel mo ba 'to?" tanong ko sa kanya.

"Pakialam mo ba?" inis na tanong niya sa 'kin pabalik.

"Asus! Namimiss mo lang ang maganda mong kapatid, 'di ba? Aminin mo!" pang-aasar ko
sa kanya sabay sundot sa tagiliran niya.

"Tss. You're not my sister." Tumawa ako saka pumunta sa kusina.

"Kumain ka na ba?" tanong ko sa kanya.

"Not yet. I was waiting for you, only to find out that you had dinner with someone
else. Tss."

"Hindi ko naman po kasi alam na pupunta ka," natatawang sabi ko.

"Tss."

Kahapon lang, sabi ko sa kanya, hindi ko na siya tutulungan. Naiinis kasi ako eh.
Samantalang ngayon, magkasama na naman kami.

"Ano bang gusto mong kainin?" tanong ko habang tinitingnan ang laman ng ref nitong
hotel room.

"Any."

"I-o-order nalang kita ng pagkain. Parang wala namang nakakabusog dito sa ref e,"
sabi ko.Tinungo ko kaagad ang phone para magpadeliver ng pagkain.

After the phone call ay pumunta ako sa banyo para mag-shower saglit. "

Dito ka ba matutulog?" tanong ko kay Roswell pagkalabas ko ng banyo dahil nakahiga

na siya sa kama.

"Yeah," sagot niya.

Biglang sumagi sa isip ko si Lovelle at si Mommy Angelique. "Hindi kaya hanapin ka

ni Lovelle, or baka tumawag si Mommy? Magagalit na naman 'yon for sure."

"I don't care," sagot niya. Mabilis na bumangon si Roswell no'ng tumunog ang
doorbell. Naupo naman ako sa may vanity table para magsuklay ng buhok.
Pinagmamasdan ko ang reflection ng babaeng may tulak-tulak na pagkain sa salamin.
Parang hindi maganda ang kutob ko rito sa babaeng 'to.

Bukod sa babaeng may tulak na pagkain ay may isa pang babaeng nakatayo sa may tabi
ng pinto, malapit kay Roswell.

Tiningnan ko si Roswell sa reflection ng salamin. Seryoso rin siyang nakamasid sa

nagtutulak ng pagkain. Mabilis na inalis n'ong babae ang takip ng pagkain at
dinampot ang baril na nasa loob. I stood up and run towards her to grab the gun.

"Sino ang nag-utos sa inyo?" tanong ko sa kanya. Sinulyapan ko ng tingin 'yong isa
pang babaeng katabi ni Roswell kanina. Nakasalampak na siya ngayon sa sahig with a
gunshot on her head.
"Kahit naman sabihin ko sa inyo kung sino, papatayin niyo pa rin ako," sagot n'ong
babae sa 'kin.

I wasn't able to ask another question dahil binaril na rin kaagad siya ni Roswell.

"I'm fcking hungry, and she's wasting my time," bulong niya.

Umupo ako sa tabi n'ong babae at inumpisahan siyang kapkapan.

"What the hell are you doing?" tanong ni Roswell.

"Tinitingnan ko lang kung baka may tinatagong kung anuman para ma-identify natin
kung sino ang nag-utos."

"Tss. I'm fcking hungry," ulit niya sa sinasabi niya.

"Teka, saglit lang 'to." Tiningnan ko ang laman ng wallet nito. The hell? Ito 'yong
wallet no'ng totoong service crew dahil magkaiba 'yong nasa picture sa ID at 'yong
itsura no'ng nakahandusay sa sahig.

"Tss. Bilisan mo na. Baka may mga kasama pa 'yan."

Oo nga 'no? Posibleng may mga kasama pa silang naghihintay sa 'min.

"Okay lang 'yan. Nand'yan ka naman," sagot ko sa kanya sabay tawa.

"Tss."

Napailing na lang ako at saka pumunta sa isa pang babaeng nakahandusay rin sa sahig
para kapkapan. Nang tiningnan ko ang bandang batok n'ong lalaki ay may nakita akong
tattoo. A symbol, more like a star or tatlong triangle na magkakapatong with
intials.

B.S.

Tumakbo ako pabalik sa isa pang lalaki dahil nakita ko na rin ang tattoo na ito sa
may binti niya.

Confirmed. Parehas silang may gano'ng tattoo. What could possibly be the meaning of
B.S.? Parang nakita ko na 'tong tattoo na 'to somewhere. Hindi ko lang maalala kung
saan at kailan. Hmm.

***

"Ang sabi mo kanina sa 'kin, may aasikasuhin ka kaya bukas ka uuwi."

Nandito kaming tatlo nina Lovelle at Bullet sa kusina dahil ipagluluto ko ng

pagkain si Roswell. Kausap naman ni Lovelle si Bullet. Na-i-imagine ko na tuloy ang
itsura nilang dalawa kapag mag-asawa na sila. "Yeah," sagot naman ni Roswell.
Pagkaalis na pagkaalis namin kanina sa hotel ay may tinawagan siya para ligpitin
'yong kalat.

"Bakit magkasama kayo sa hotel? Saka ano'ng sinasabi niyong may mga pumasok na
lalaki? Paano nangyari 'yon, Mika-chan?" tanong niya kaya tumigil ako saglit sa
paghihiwa.

"I came over to hand her some business documents. Then it happened." Si Roswell ang
sumagot kay Lovelle kaya itinuloy ko naang ginagawa ko.

"Sino naman ang gagawa no'n?" tanong ni Lovelle. I just shrugged kasi iniisip ko
rin ngayon kung sino ang pwedeng gumawa no'n. Wala rin akong balak banggitin sa
kanilang dalawa ang tungkol sa tattoo na nakita ko. Lalo na kay Lovelle.

"Oh geez! Hindi kaya ang Roswells ang gumawa no'n? You see, maybe nanghihinala sila
sa 'yo, Mika-chan dahil masyado kang malapit sa kanila. Psh."

Ano namang pinagsasasabi nito? Tiningnan ko si Roswell na tahimik lang at hindi

kumikibo.

"I doubt that. Kung Roswells ang gagawa no'n, hindi na nila iyon iuutos sa iba."

I remembered Katana's story. Kinuwento niya sa 'kin what their parents did to the
old Black Organization.

"Ano sa tingin mo, Roswell?" tanong ko kayBullet.

"Lovelle's right."

What?! Seryoso? Nakikinig siya kay Lovelle eh walang kasense-sense 'yong reasons ni
Lovelle. Tinalikuran ko na silang dalawa at saka nag-umpisang magluto.

"Told yah." Umiling na lang ako no'ng narinig kong nagsalita si Lovelle. "Tara sa
kwarto ko, Bullet. I'll call Mommy. Kanina ka pa niya hinahanap."

"Alright."

"Mika-chan, pakidala na lang doon ang food after mo d'yan."

"Okay," sagot ko.

***

"Nakakainis ka naman eh! Isusumbong kita kay Mommy."

Kakatok pa lang ako sa may pinto ay naririnig ko na ang malakas na tawa ni Lovelle.
I was also surprised kasi hindi naman sila close ni Bullet way back in Japan. Ako
nga lang ang nakakausap niya eh. Kaya hindi ko akalaing magiging malapit kaagad
sila sa isa't isa.

Hindi na ako kumatok. Binuksan ko na kaagad ang pinto para ipasok ang pagkain.
Nakahiga silang dalawa sa kama habang nanonood sa laptop.

"Kapag kulang pa, ikuha mo na lang si Roswell sa ibaba," sabi ko kay Lovelle.

"Okay! Thanks, Mika-chan!" nakangiting sagot ni Lovelle.

As soon as I closed the door ay tinungo ko ang kwarto ko at kinuha ang laptop.
Lumabas ako sa may veranda. Mas feel ko kasi rito mag-research kaysa sa loob ng
kwarto.

Isang oras na ang nakalilipas pero wala pa rin akong nalalaman tungkol sa nakita
kong tattoo. Pero alam ko talagang nakita ko na siya somewhere eh. Hindi ko lang
talaga maalala kung saan. Shit!
Isinara ko ang laptop and let out a loud sigh.

What if si Trigger kaya ang tanungin ko? Hmm.

Trigger, may alam ka bang group na may initials na B.S.?

Hindi ako naghihintay ng immeadiate reply from him dahil it's almost midnight na
when I received a text message.

There are two: Black Sinister and Black Society. Why?

Oh, I see. Tapos sila, Black Organization? Ayaw naman nila masyado ng Black niyan?

Nothing. Just asking. Thanks by the way.

Black Sinister at Black Society? Hmm. I'm not familiar with those two. When it
comes to underground business kasi, hindi ako masyadong nakikialam kay Roswell.
Ayoko rin namang itanong sa kanya ang tungkol dito dahil baka magalit na naman
siya. And worst, baka pauwiin pa niya ako sa Japan.Ugh!

Are you sure?

Saglit akong napaisip no'ng nagtanong si Trigger. Hindi ako pwedeng mag-investigate
gamit ang mga tauhan ni Roswell dahil siguradong makararating sa kanya. What if
magpatulong ako sa Black Organization? Or kaya kahit kay Katana na lang.

Yes. Sorry kung nakaistorbo.

After kong reply-an si Trigger ay t-in-ext ko naman si Katana.

Hey, Katana, are you still up? Can we meet?

Wala pang isang minuto ay nagreply na siya kasama ang location kung saan kami
magkikita dahil may sasabihin din daw siya sa 'kin.

"Who's that?" Halos mahulog ako sa upuan nang madinig ko si Roswell na nagsalita
mula sa likod ko.

"Pfft. What are you doing?" tanong niya ulit.

"Ah wala, nagpapahangin lang ako," palusot ko.

"You're lying," sabi niya. Tumayo ako at saka binitbit ang laptop papasok sa
kwarto.Tinitingnan ko siya sa peripheral vision ko kung saan siya pupunta and oh
damn! Nahiga na naman siya sa kama ko.

"Si Lovelle ba, tulog na?" tanong ko. Hindi niya ako sinagot. Ipinikit niya lang
ang mga mata niya.

Dahan-dahan akong naglakad papunta sa wardrobe para kumuha ng jacket.

"Saan ka pupunta?" tanong ni Roswell kaya natigilan ako sa pagkuha.

"Anong saan ako pupunta? Inaayos ko lang 'yong mga damit ko para hindi ako
mahirapan next time 'pag nakahanap na ako ng lilipatan," palusot ko. Damn! Hindi na
nga ako mag-ja-jacket.

"Iinom lang ako ng tubig sa baba." Hindi ko na hinintay sumagot si Roswell.

Dumiretso na kaagad ako sa parking lot at pinatakbo nang mabilis ang kotse ko
pagkasakay na pagkasakay ko.

"Shoot! Siguradong makararating na naman 'to kina Mommy," I said habang

pinagmamasdan ko si Roswell na nakatayo sa veranda ng kwarto ko at nakatanaw dito
sa gawi ko.

**

"Room 204." Iniisa-isa kong tingnan ang mga apartel rooms and when I saw the exact
room number ay kumatok ako.

Ilang saglit pa ay bumukas din ang pinto ng kwarto.

"Hindi ka ba nasundan ni kuya?" tanong niya. She switched off the light at saka
sumilip sa kurtina ng kwarto.

"Hindi naman siguro," sagot ko sa kanya.

"Okay, what happened? But before answering my question, ako muna ang magkukuwento,"
sabi niya. Kumunot ang noo ko at nakinig sa sasabihin niya.

"About the investor we were talking about last time, it's Lovelle Birkins. She also
mentioned na kilala niya kayo ni Kuya Bullet. And that they're getting married is
that true?"

Tumawa ako nang malakas. "Sabi na eh! Si Lovelle 'yang investor mo. Hmm oo, pero
after 6 months pa naman sila ikakasal."

"WHAT?! Is my brother insane?! What the fck is he thinking?" Nagkibit-balikat na

lang ako.

"I don't know either. Siguro, hayaan na lang muna natin siya sa desisyon niya."
Ayokong banggitin kay Katana ang tungkol kina Mommy Angelique. Na sila ang may
gusto ng tungkol sa kasal, pati ang tungkol sa mga funds. It's Roswell's life after
all. Siya pa rin naman ang nagdedesisyon no'n.

"Tss." Natatawa ako dahil parehas na parehas silang mainis ng kuya niya.

"Ako naman ang magkukuwento," sabi ko para maiba na ang usapan.

Ikinuwento ko sa kanya ang nangyari simula nang maihatid ako ng kuya niyang si
Trigger sa Kitkatel hanggang sa makita ko ang mga tattoo sa may batok at binti
no'ng mga babaeng nagtangka sa amin ni Roswell.

"B.S.? I'm not familiar with that," sagot ni Katana habang nag-iisip nang malalim.
"Hindi mo ba tinanong kay Kuya Bullet?" tanong niya.

"Hindi 'no! Alam mo namang iba ang saltik no'ng kuya mong 'yon kapag nagalit,"
sagot ko sa kanya. Tumawa siya nang mahina.

"Just like Dad," sabi niya sa 'kin.

"But one thing's for certain, it's a secret organization. Dahil parehas nating
hindi alam although parehas tayong part ng magkaibang organization," she said.

"At kung sikreto ang organization nila, it only means na they have hidden agendas."

"And they're powerful," dugtong pa niya sa sinabi ko. "Pero bakit kayong dalawa ni
Kuya Bullet ang target kanina? Ano ba ang ginawa niyo?"

I'm trying to think of the last things we did. Or I did sa ibang group pero wala
naman akong maalala— "Oh wait! Si Gabriel Lennox!"

"Gabriel Lennox?" tanong ni Katana. "Who's that?" she added.

Kinuwento ko sa kanya ang pinakita sa 'kin ni Bullet na envelope ng underground

business transaction pati na rin ang pagtatagpo namin ni Grabriel Lennox sa dating
mansion ni Terrence Von Knight.

"He didn't say anything?" tanong ni Katana. Umiling ako as my response at

nanatiling tahimik. "We better start investigating the old leaders of the Black
Organization," sabi ni Katana.

"Yes, hindi tayo nakasisigurong may kinalaman sila. Pero for sure, they know
something," pagsang-ayon ko.

Ngumiti si Katana sa 'kin when she saw me smiling. "Why are you smiling, Ate
Mikazuki?"

"Nothing, I just can't contain my excitement," sagot ko sa kanya. I usually

investigate alone pero ngayon, magkatulong na kami ni Katana.

Tumawa siya bago nagsalita. "Me too! Paniguradong marami tayong malalaman,"
kumpyansang sagot niya.

***

Umuwi na ako sa bahay pagkatapos naming magplano ni Katana ng mga gagawin namin. I
gulped and started walking slowly nang matanaw ko si Roswell na nakasandal sa may
main door at nakapikit. Dahan-dahan akong naglakad at lumapit sa may pinto. Nang
hahawak na ako sa door knob ay bigla naman siyang nagsalita.

"When are you going to start listening to me?" tanong niya.

Naglakad ako palayo kay Roswell at sa bahay dahil hindi ako nakasisiguradong tulog
na si Lovelle. Baka mamaya, marinig pa niya ang pag-uusap namin.

"Gusto mo ba talagang pabalikin kita ng Japan?" tanong ulit niya. Tumigil ako sa
paglalakad at humarap sa kanya bago ako nagsalita.

"Importante lang 'tong ginagawa ko. After nito, titigil na ako," giit ko.

"I told you to trust me," sagot niya sa 'kin.

"Paano? Eh kina Mommy Angelique ka nga nakikinig. At isa pa, para sa 'yo rin naman
'tong ginagawa ko. I want to prove to you na mali ang iniisip mo kina Tita Aemie at
Tito Ezekiel."
Mahinahon ang pagkakasagot ko para hindi uminit ang ulo ni Roswell pero kahit yata
anong hinahon ng mga salita ko, maiinis at maiinis pa rin siya.

"I don't need your fcking help. At sa ginagawa mo, lalo ka lang nakakasagabal."

"Bakit mo ba kasi pinakikialaman ang ginagawa ko? You have your own life—" sagot ko
pero hindi pa ako natatapos sa sasabihin ko, nagsalita na siya kaagad.

"Yeah, so don't meddle with my life."

"Fine!" bulyaw ko and turned my back para pumasok sa loob ng bahay pero hinawakan
niya ako sa kamay para pigilan.

"Please." It's just one word pero it hit me so much. I looked into his eyes in
disbelief. Nakatingin siaya nng diretso sa 'kin with a pleading look.

Being completely stunned with his gaze I utter, "S-sige."

Bumitaw ako sa pagkakahawak niya sa kamay ko at saka tumakbo papasok ng bahay

holding my chest. Shit! Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - List of Characters
by Yanalovesyouu
5-6 minutes

Aemie Ferrer - Roswell

Ezekiel Roswell

Alyana Heartily – Ferrer (unknown)

Eiji Ferrer (Dead)

ROSWELLS

Jacob Lee

Kaizer Maxwell Lamperouge

Sebastian Lerwick

Vash Bouldstridge

YAJI

Cassandra Heather

Meisha Maxine Lamperouge

Spade Clifford (Dead)

Tristan Klein (Dead)

--

Amesyl Cross

Amiel

Andrei Lewis

Caileigh Ferrer

Eisz

Fauzia Arcadia
Jerson Ken Blood

Louie Birkins

Meisha Maxine Lamperouge

Milka Shinize Boulstridge

Phoenix Strife

Wallace Martin Lionhart

--

BLACK ORGANIZATION (Season 2)

Steve Vernon Lestrange (Dead)

Demon Evo Hunter (Dead)

Will Travon (Dead)

Jagger Frits (Dead)

Greg Lennox (Dead)

Inigo Rances (Dead)

Jax Blaine (Dead)

Terrence Von Knight (unknown)

DEAD CHARACTERS

Aux Valkyrie

Cyd Garnett

Fiona Stonehurst

Forest Clark

Grethel Canary Lux

Kate Alonzo

Kevin Alferez

Nico Jeisz Young

Sabrina Swansea

Sapphire Griffin

Satana Beatrix Lestrange

Shan Venice Birkins

Sierra Valentine

Sylvia Vanguard-Cross

Violet Swansea

Zephyr Dryst

-----------------------------

M H I A M B [ SEASON 3 ]

Parents: Aemie Ferrer-Roswell & Ezekiel Roswell

Son/s and Daughter/s:

Bullet Roswell

Trigger Roswell

Caliber Roswell

Katana Roswell

-----

Parents: Cassandra Heather-Lionhart & Wallace Martin Lionhart

Son/s and Daughter/s:

Duke Heather Lionhart

Duchess Heather Lionhart

-----

Parents: Camilla Fleur Blood & Jerson Ken Blood

Son/s and Daughter/s:

Emerald Blood

-----

Parents: Amesyl Cross-Lamperouge & Kaizer Maxwell Lamperouge

Son/s and Daughter/s:

Azure Lamperouge

Amber Lamperouge

-----

Parents: Caileigh Ferrer-Boulstridge & Vash Boulstridge

Son/s and Daughter/s:

Grayson Boulstridge

-----

Parents: Meisha Maxine Lamperouge-Lerwick & Sebastian Lerwick

Son/s and Daughter/s:

Cody Lerwick

Kayden Lerwick

-----

Parents: Fauzia Arcadia-Lee & Jacob Lee

Son/s and Daughter/s:

Lindsay Lee

-----

Parents: Milka Shinize Boulstridge-Strife & Phoenix Strife

Son/s and Daughter/s:

Raven Strife

-----
Parents: Suzette Lewis & Andrei Lewis

Son/s and Daughter/s:

Mikaela Lewis

-----

Parents: Angelique Birkins & Louie Birkins

Son/s and Daughter/s:

Lovelle Birkins

Lionel Birkins

Shaun Birkins

-----

Parents: Unknown

Son/s and Daughter/s:

Mikazuki Yagami

-----

Parents: Unknown
Son/s and Daughter/s:

Yuriko Kanzaki

**

Dami palang characters syet! More soon, hahahaha! Jokes. Hindi pa nakalagay dito
ang ibang indi pa lumalabas sa story eh. Credits to the Sweetmins for making the
list. Hahaha labyuu!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 8 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-27 minutes

Mikazuki's PoV

Just like what Roswell asked me, I followed all his orders. "Ask someone to conduct
a background check of our prospect before we give t—"

"I already did." Inilapag ko sa table ni Roswell ang folder ng lahat ng information
tungkol kay Shenly Nadal. Ni-reject kasi ni Katana ang offer ni Lovelle na mag-
invest sa Heartily. Kaya nagpahanap si Roswell ng ibang maaaring mag-invest
alinsunod sa utos nina Mommy Angelique at Daddy Louie. In short, we're just using
Shenly Nadal's name para hindi malaman ni Katana na si Lovelle ang mag-i-invest.

I am not sure, pero ramdam kong gusto nilang kuhanin ang Heartily kay Katana and
this is their way para makapasok sa company.

"Not bad," sabi ni Roswell habang binabasa niya ang background ni Shenly. Katana
doesn't know a thing about Shenly dahil wala rin akong sinabi sa kanya.

"Send her the money for investment, including our payment," utos ni Roswell.
"Okay. May iuutos ka pa?" tanong ko.

"About the wedding, ngayon 'yong naka-schedule na paghahanap ng venue. Pwede mo

bang samahan ang organizer to personally pick one?"

Tumango ako pagkatapos niyang magsalita. "Okay, 'yon lang ba?" tanong ko ulit.

Nakakunot ang noo ni Roswell no'ng sagutin niya ang tanong ko. "Yeah, I guess
that's all," sagot niya.

"Okay." Tumalikod na ako at naglakad papunta sa may pinto.

"Mikazuki." I stopped when I heard him call my name. "A-are you sick?" Lumingon ako
para sagutin siya.

"Huh? Hindi naman. Bakit?"

"Bakit sinusunod mo ako?" kunot-noong tanong niya. Natawa naman ako nang mahina

"Bakit? 'Di ba ayaw mong pinakikialaman kita?" tanong ko sa kanya.

Sabi niya sa 'kin, 'trust me' at hayaan ko raw siya. Tapos ngayon namang hinahayaan
ko siya, tatanungin niya ako kung bakit ako sumusunod. What the hell is his
problem? Napailing na lang ako.

Nang ibalik ko ang tingin ko kay Bullet ay nakatingin pa rin siya at nakakunot ang
noo. I want to hold my chest dahil bumilis ang tibok ng puso ko when our eyes met.
It feels odd, feels weird. Lumunok ako and diverted my gaze, but when I saw him
stood up ay mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. What the hell is happening to
me? Hindi naman ako ganito noon.

I'm trying to compose myself nang mapansin kong nasa harap ko na si Roswell. He
gently held my chin. Slowly, iniharap niya ang mukha ko sa kanya. He lowered down
his head before asking. "Sigurado kang wala kang ibang pinaplano?" diretsong tanong
niya.
I can't utter a word. I cannot contain my heart from beating fast. And I can't take
my eyes off him.

Inalis ko ang pagkakahawak niya sa 'kin at saka mabilis na lumabas ng kwarto para
tumakbo sa kwarto ko.

Damn! What the hell was that?

***

Isang oras akong namalagi sa kwarto para mag-isip-isip. Kahit na wala rin naman
akong nakuhang sagot.

"Ugh!"

Tiningnan ko ang oras. I still have one hour and a half bago makipagkita sa
organizer. And will only take fifteen minutes bago makarating sa restaurant na
pagkikitaan namin. Masyado pang maaga.

Tumayo ako at nagbihis. Kakain na lang muna siguro ako sa kitchen para magpalipas
ng oras.

"Oh my geez! Nakakatakot!" Nasa hagdan pa lang ako ay naririnig ko na ang hiyaw ni
Lovelle na mas malakas pa sa sound effects ng pinapanood nila.

"Ah!"

I stared at them for a couple of seconds. Nakayakap si Lovelle kay Roswell habang
si Roswell naman ay naka-akbay sa kanya while watching a horror movie. Sweet!

Dumiretso ako sa kusina and placed my phone on the table. Hinayaan kong naka-loud
speak ang phone habang naghahanap ako ng pagkain dahil kausap ko ang secretary ko.

[Good morning, Ms. Yagami.]

"Na-contact mo ba 'yong wedding organizer?" tanong ko sa kanya. Naglabas ako ng

tomatoes and lettuce para ilagay sa gagawin kong sandwich.

[Opo, I was about to call you po para sabihin na male-late daw po siya ng one
hour.]

Tumigil ako saglit sa ginagawa ko. "What?!" tanong ko.

Maghihintay na naman ako ng 1 hour pa? Ugh! In-end ko na ang tawag at saka padabog
na naghiwa ng kamatis.

"May problema ba, Mika-chan?" Lumingon ako kay Lovelle. She's smiling at me, na
obvious namang fake. "Parang inis na inis ka d'yan sa ginagawa mo," she said.

Oh wait! "Tumawag kasi 'yong secretary ko, and this is all about your wedding. Baka
gusto mong ikaw ang mag-ayos ng kasal mo?" sagot ko sa kanya.

"Huh? I don't have any meeting with the organizer today."

Nagtaka naman ako dahil sa sagot niya sa 'kin.

"Lovelle, Mom wants to talk to you." Sumulpot bigla si Roswell sa loob ng kusina at
iniabot kay Lovelle ang phone.

Shit! Tumalikod kaagad ako at ipinagpatuloy ang paghihiwa. Kailan pa ako na-
awkward-an kay Roswell?

Napansin ko na lang na katabi ko na siya. Sumandal siya sa counter na kaharap ko.

"I want to surprise her with the details of the wedding. Kaya ikaw ang inutusan
kong mag-ayos." Itinuloy ko ang ginagawa kong sandwich at hindi siya sinagot.

"Hey, I need to go. May inuutos si Mommy sa 'kin at pinapupuntahan." Lumapit sa

'ming dalawa si Lovelle at saka bumeso.

"Alone?" tanong ni Bullet sa kanya.

"No, sasamahan ako ni Yuriko kaya huwag mo na rin akong sunduin."

"Alright."

Hindi umalis si Roswell hanggang matapos ako sa paggawa ng sandwich kaya tiningnan
ko siya nang may halong pagtataka.

"May kailangan ka pa ba?" tanong ko sa kanya. Nanatili lang siyang tahimik kaya
nagtanong ulit ako. "Uhm—sigurado ka na bang magpapakasal ka kay Lovelle?" No'ng
isang araw ko pa gustong itanong 'to.

"Yeah."

Humarap ako sa kanya. Good thing na hindi na ako na-o-akward-an kaya nagagawa ko na
siyang tingnan.

"Pero Roswell, sina Mommy lang naman ang may gustong magpakasal kayo 'di ba? It's
not right to let someone dictate and decide for your life."

"It's my choice, and—"

"Bakit, mahal mo ba si Lovelle?" diretsong tanong ko sa kanya. Hindi siya sumagot

kaya nagsalita ulit ako. "Oh see? Paano mo pakikisamahan 'yon habambuhay kung hindi
mo naman siya mahal."
"Hindi mo ako naiintindihan, Mikazuki."

"Ako 'yong hindi mo naiintindihan, Roswell. Palagi kasing sina Mommy Angelique ang
pinakikinggan mo. Kailan mo balak makinig d'yan sa—aray!" Hindi ako natapos sa
pagsasalita dahil pinitik ni Roswell ang noo ko.

Inagaw niya sa 'kin ang sandwich na ginawa ko at saka kinagatan. "Hoy! Akin 'yan
eh."

"Since when?" nakangising sabi niya. Aba't!

Pumiraso siya nang kaunting sandwich. "Ako ang gumawa niyan eh—"Aangal pa sana ako
pero nasubuan na ako ni Roswell no'ng piniraso niya ng sandwich.

"Sshh. You're so loud." Hindi ko pa nalulunok ang isinubo ni Roswell, sinubuan na

naman niya ako kaya hinampas ko siya.

"Tammmna!" Wala ako mabuong words dahil punung-puno ang bibig ko kaya hinampas ko
si Roswell ng nadampot kong pot holder.

"Pfft. What?" tanong niya sa 'kin.

"Para-paraan ka rin para mag-change topic eh 'no?" sabi ko sa kanya pagkatapos kong
lumunok. Binato ko sa kanya ang pot holder kaya tiningnan niya ako nang masama.
"Joke lang, Roswell."

Hindi ko maiwasang hindi mapatingin sa kanya tuwing nagiging seryoso ang mukha
niya. I'm wondering kung ano ba ang iniisip niya. Ang hirap naman kasi niyang
basahin.

"What's with the stare?" tanong niya sa 'kin.

"Iniisip ko lang kung ano'ng iniisip mo," sagot ko.

Napailing siya saka tumungo at bumulong. "Don't. Because you might hate me,"
seryosong saad niya.

"Asus! Ano namang drama 'yan? Kahit nga may saltik ka, madalas iniintindi kita eh.
And besides, wala namang dahilan para magalit ako sa 'yo," I answered to lighten
the atmosphere.

Ine-expect ko ang isang matalim na tingin mula sa kanya but he just smiled and
patted my head.

"I'll hold on to that."

***

Angelique's PoV

"Ano? Anong sinasabi mong magkasama ang isa pang anak ni Roswell at si Mikazuki
kahapon?" Minasahe ko ang sintido ko to ease my headache. That bitch!
[Opo, magkasama po sila mula tanghali hanggang gabi. Sa tingin ko po ay nagiging
malapit na ang anak-anakan niyo sa mga Roswell at mukhang mahihirapan na po tayong
pigilan sila.]

No! This can't be happening. Masasayang ang lahat ng pinaghirapan namin ni Louie.
Hindi mangyayari ang lahat ng ito kung hindi dahil sa Mikazuki na 'yan. Bakit ba
ang tigas ng ulo niya?!

"Anong nangyari sa mga inutusan kong babae kahapon na pumunta ng hotel ni

Mikazuki?"

[Nandoon po si Roswell sa hotel kaya naunahan po nila ang mga tauhan niyo.]

I threw my glass of wine on the wall. Bitch! Hindi ko mapigilang hindi magngitngit
sa galit dahil masyado yatang mabait ang tadhana kay Mikazuki.

I ended the call dahil sa sobrang galit.

Calm down, Angelique and think of a better plan.

I still have Bullet on my side kaya wala akong dapat ipag-alala kay Mikazuki.

"Hoy ikaw," duro ko sa isa sa mga tauhang nakatanga lang dito. "Tawagan mo si
Frederrick, Sabihin mo, humanap siya ng mga taong magtuturo ng leksyon kay
Mikazuki," mariing utos ko.

"Opo, Madame."

Let me see how tough you are bitch.

***

Third Person's PoV

Magkakasama sina Azure, Grayson at Cody na pumunta sa bahay ng dating miyembro ng

Black Organization na si Steve Vernon Lestrange, ang ama ni Satana Lestrange.
Taliwas ito sa utos ni Trigger na mag-imbestiga tungkol kay Terrence Von Knight.

Lingid sa kaalaman ng lahat ay may nag-iisang pinsan si Satana na sumunod sa yapak

ng ama ni Satana. Wala silang kaalam-alam na nakasunod at nagmamatyag sa kanila si
Yuriko Kanzaki.

"Mga 'Tol, doon kayo. Dito ako," sabi ni Azure.

"Bakit naman gano'n, 'Tol? Takte! Alam kong gwapo ako pero wala namang dayaan. Doon
kayo. Dito ako," sagot naman ni Cody sa kanya.

"Pfft. Naduduwag ka ba, 'Tol?" nakangising tanong ni Azure kay Cody.

"Itong mukhang 'to, 'Tol?" sagot ni Cody habang natatawa at nakaturo sa mukha.
Ngumisi sa kanya si Azure at saka t-in-ap sa balikat.

"Kalma! Wala kang dapat ipangamba, Baby Lerwick. Alam mo namang kahit saksakan ko
ng gwapo, I will cross the ocean for you. I will go and bring you the moon. I will
be your hero, your strength. Anything you need." Pakanta nang sinabi ni Azure ang
last line with matching himas pa kay Cody kahit na parehas silang diring-diri at
kinikilabutan sa pinaggagagawa nila.

Mabilis na tinanggal ni Cody ang pagkakahawak ni Azure sa kanya. "Ulul! Takte!

Kadiri ka, brad!"

"Mga siraulo," bulong ni Grayson kaya napatingin sina Cody at Azure sa kanya.

"Oh sige, Boul, ikaw doon. Kami rito."

***

Cody's PoV

Tumigil kaming tatlo at kahit labag sa loob ko, itinago ko ang gwapo kong mukha at
nag-uumapaw na hotness ng katawan nang may dumating na dalawang lalaking nag-uusap.

"Walang binanggit sa akin si Knight tungkol sa bagay na iyan kung kaya't hindi ako
nakasisiguro na sasang-ayon siya."

Nagsikuhan kaming tatlo nang marinig namin ang pangalang Knight! Takte! Sa madaling
salita, buhay pa nga ang gagong si Knight.

"Sigurado ka bang kasapi siya sa Sinister? Baka naman nagpapanggap lang siya? Wala
na akong naging balita sa kanya matapos ang insidente noon kaya't—"

Napalakas ang pagsiko ko kay Boul kung kaya't nakagawa siya ng kaunting ingay.
Petengene! Naramdaman yata nila ang gwapo kong presensya.

"Meow..." Nilagyan ko ng kaunting landi ang pag-ngiyaw ko para magmukhang pusa.

Amputs! Ang gwapo ko namang pusa.

"Pfft!" Tingnan mo 'tong gagong si Lampe, tumatawa-tawa pa.

Naglakad palapit sa gawi namin 'yong dalawang lalaki kaya kumaripas kaming tatlo ng
takbo. Kabilin-bilinan pa naman ni Trigger na huwag kaming gagawa ng hakbang nang
hindi niya alam. At mas lalong huwag kaming kikitil nang wala pa niyang pahintulot,
lalo na ng mga bigating isda dahil baka marami pa kaming makuhang impormasyon sa
kanila. Kaya sa ngayon, puro pagmamatyag lang ang pwede naming gawin.

"Takte nasaan na 'yong dalawang gago?" Amputs! Akala ko pa naman iisa lang kami ng
tinakbuhan. Anak ng tokwa!

Lumundag ako sa katapat kong balkunahe nang may humila sa 'kin papasok sa isang
madilim na kwarto at saka ako tinutukan ng matalim na kutsilyo sa leeg habang
nakatuon siya sa matipuno kong katawan,

"Keep your mouth shut!" Pabulong siyang nagsalita pero alam kong babae ang
nagmamay-ari ng tinig. Syet! Hanggang dito ba naman, basta na lang ako
sinusunggaban ng babae? Alam kong kayang-kaya kong manlaban sa kanya pero hinayaan
ko lang siya.

"Doon! Doon sila tumakbo!"

"Bilisan niyo. Baka makatakas pa!"

Sunod-sunod ang narinig naming yabag ng mga paa sa labas ng kwarto at boses ng mga
lalaki na tila ba may hinahabol. Nang wala na akong madinig na ingay sa labas ay
ngumisi ako.

"Sabihin mo lang, Miss, kung may gusto kang gawin. Let me satisfy that appetite,"
bulong ko sa tainga niya. Sinusubukan kong aninagin ang mukha niya kahit sobrang
dilim.

Shit!

Halos mabingi ako sa lakas ng pagkakasampal niya sa 'kin.

"Jerk!"

Takte! Ang bangis! Ibang klase! Sinundan ko siya ng tingin pero hanggang makalabas
siya ay hindi ko pa rin nakita ang itsura niya.

***

Mikazuki's PoV

"Gaano ba karami ang venue na bibisitahin natin?" tanong ko sa organizer. It's been
five hours simula nang mag-umpisa kaming mag-ikot at tingnan isa-isa ang mga venue.

"Hanggang sa may mapili po kayo, Ma'am," sagot niya sa 'kin.

"What if wala akong mapili?" Ang dull naman kasi ng view ng mga pinupuntahan namin.
Siguro, isa na rin sa dahilan ang wala pang decorations and such.

"Maghahanap po ulit ako ng mga bagong locations kapag wala," sagot niya sa 'kin.

"Okay," I said and diverted my gaze outside the window. Papunta na kasi kami ngayon
sa susunod na location.

***

"Maganda, pero mukhang hindi ba parang hindi rin gano'n ka-magical ang itsura?"

S'yempre, kung ako ang nasa posisyon ng ikakasal, once in a lifetime lang 'to
mangyayari kaya gusto ko 'yong enchanting, magical, captivating, and a memorable
one.

Tumingin ako sa relos ko. It's almost ten in the evening at napapagod na rin ako sa
ginagawa namin.

"Noted po, Ms. Yagami," sagot niya.

"Siguro, bukas na lang ulit," I said. "Masyado nang late. Mas maganda rin pati kung
sa day time tayo pupunta para mas makita natin nang maayos ang mga lugar," dugtong
ko pa.

"Okay po," magalang na sagot niya. Ngumiti ako sa kanya before walking back to the
car. Pero hindi nakaligtas sa mga mata ko ang naaninag ko sa peripheral vision ko.
Dalawang lalaki ang nakatayo sa malayo at nakatingin sa kinaroroonan ko. Tumuloy pa
rin ako sa pagsakay sa kotse at hindi nagpahalatang napansin ko silang dalawa.

Kahit antok na antok na ako ay buong byahe akong gising dahil paminsan-minsan ay
sinusulyapan ko ang tatlo pang kotse na kanina pa nakasunod sa 'kin.

"Ma'am?" tawag no'ng driver ng kotse.

"What?" tanong ko sa kanya.

"Kanina ko pa po kayo napapansin na tingin nang tingin sa likuran, may problema po

ba?" tanong niya.

I arched my left eyebrow sa tanong niya. "Ah hindi wala. I was just thinking kung
kotse ni Bullet ang isa sa mga kotseng nasa likod. Sabi kasi niya, nakikita niya
raw ako eh," pagsisinungaling ko sa driver.

Akala naman niya, hindi ko napapansin na alam niyang may nakasunod sa 'min at
kanina pa rin siya tumitingin sa 'kin.

And I was right, dahil mukhang kinabahan siya sa sinabi ko. Ano kayang plano nitong
mga 'to? Oh damn! May binabalak ba silang hindi maganda sa 'min ni Roswell? Ugh!
Nahihirapan na akong mag-isip dahil wala na akong energy.

Nang makarating kami sa bahay ay bumaba na kaagad ako sa kotse. Hindi ko na

hinintay na pagbuksan ako ng pinto no'ng driver.

"Shit! Nakakapagod!" Inagaw ko ang unan na hawak ni Roswell at saka ipinatong sa

binti niya at humiga. Damn! Kapag mga ganitong pagkakataon, naa-appreciate ko
talaga ang pagtulog.

"What the fck?! Are you planning to sleep on my lap the whole night?"

"Sshh," saway ko sa kanya without opening my eyes.

"Tss. You're insane."

I am half asleep nang maramdaman kong marahan na iniangat ni Roswell ang ulo ko
para makaalis siya. I felt a warm blanket placed on me bago ako makarinig ng
pagkasa ng baril at pag-off ng ilaw kaya iminulat ko ang mga mata ko. Wala akong
gaanong maaninag dahil sobrang dilim pero may naririnig akong mga kaluskos galing
sa labas. Siguro, dala na lang din ng antok ang mga naririnig ko.

"Ahh!" I heard a loud scream kaya mabilis akong bumangon. Pinutol ng isang
umaalingawngaw na gunshot ang malakas na hiyaw ng babae.

May ilang segundo pa bago rumehistro sa utak ko kung kaninong boses ng babae ang
narinig kong humiyaw.

"Shit! Si Lovelle!"

Madilim ang buong paligid at wala akong halos makita pero tumayo ako para tumakbo
sa taas nang may humawak sa kamay ko para pigilan ako.

My body reacted instinctively kaya nahawakan siya kaagad ng isa ko pang kamay but
it's useless dahil mas mabilis siya kaya napigilan niya rin ako kaagad.

"Tss. Stay behind me," utos niya. Kahit hindi ko maaninag ang mukha niya, alam kong
si Roswell ang kausap ko.

Sinunod ko ang utos niya hanggang sa makarating kaming dalawa sa kwarto ni Lovelle.

"Oh shit!" Napasinghap ako at takip ng bibig nang makita kong nakahandusay si
Lovelle sa kama niya at may tama ng baril sa may tiyan.

Walang isang salita ay binuhat ni Bullet si Lovelle. Tumatakbo lang ako at

nakasunod sa kanila. Kanina pa ako gising pero hindi nag-si-sink in sa 'kin kung
ano ba talaga ang nangyari.

"Open the door," utos ni Roswell no'ng nasa tapat na kami ng kotse niya. Binuksan
ko naman kaagad ang pinto ng sasakyan. Ako ang tumabi kay Lovelle sa likod dahil si
Bullet ang nag-drive.

"Lovelle!" tawag ko sa kanya habang tinatapik nang mahina ang pisngi niya.
"Lovelle, naririnig mo ba ako?" nag-aaalalang tanong ko.

"Roswell, bilisan mo namang mag-drive!" utos ko kahit halos lumipad na kami sa

bilis ng takbo ng sasakyan.

***

Tahimik kaming dalawa ni Bullet na naghihintay dahil nasa loob ng operating room si
Lovelle nang may maalala ako. "Alam mo, Roswell, feeling ko, ako 'yong target eh.
Kanina pa kasi may sumusunod sa 'kin," basag ko sa katahimikan.

Tumunghay siya at saka tumingin sa gawi ko. "What?" kunot-noong tanong niya.

"Hindi ko alam kung paano ko i-e-explain pero kanina no'ng paalis kami sa location
no'ng wedding organizer, meron akong nakitang dalawang lalaki. Tapos no'ng pauwi na
ako, may nakasunod naman na tatlong kotse tapos..."

"Tapos?" tanong niya.

Nagdadalawang isip ako kung sasabihin ko sa kanya ang iniiisip ko dahil alam kong
hindi naman siya sasang-ayon sa 'kin. "...Tapos pati 'yong driver ng kotse ko
kanina, iba 'yong kinikilos. Kaya naisip kong... h-hindi kaya may kinalaman si
Mommy dito?"

Kahit hindi siya magsalita, alam ko na sa mga tingin niya ay hindi siya naniniwala
sa sinasabi ko. "You don't believe me," I whispered and sighed at saka bumalik sa
pagkakatungo.

"It's not right to suspect our parents, Mikazuki. Do not blame them unfairly only
because the men who were following you are mom's and dad's men."

"Hindi ko sila pinagsususpetsyahan. Sigurado ako na sila ang nag-utos no'n. Sino pa
ba, bukod sa kanila, ang pwedeng gumawa no'n. Roswell, tanga ka ba? Mga tauhan nina
Mommy at Daddy 'yon."

"And?"

"Anong and?" naiinis na tanong ko. Hindi ba niya makuha kung ano'ng pinupunto ko?
Araw-araw na lang ba naming pagtatalunan 'to?
He held my hand kaya 'yong kaninang inis ko, biglang napalitan ng pagtataka.
Tiningnan ko ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko bago ko inilipat ang tingin sa
mga mata niya. "This is just the beginning."

"Ano'ng ibig mong—"

"Just listen and don't make things hard for me. Ang dali lang naman ng gusto kong
mangyari, Mikazuki. You only have two option: follow me or go on your own and make
things worse."

"Ano bang ginawa ko? Wala naman akong ginagawa ah!" Inalis ko ang kamay ko sa
pagkakahawak niya dahil ito na naman po kami. Nag-umpisa na naman kaming magtalo.

"Obey our parents and trust my words."

"How could I trust your words eh hindi ko nga alam kung ano'ng pinaglalaban mo,
Roswell. Paano ko susundin ang inuutos nila kung alam ko namang mali? Akala mo ba,
hindi sumagi sa isip kong kaya nila gustong mag-invest sa Heartily para someday,
makuha nila ang Heartily kay Katana. Ano'ng sunod? 'Yong Ferrer? Why are you doing
all of these?"

Natahimik si Bullet pero alam kong mayroon siyang gustong sabihin. "Why don't you
tell me? Para mas maintindihan kita. Pinipilit ko kasing intindihin kung ano ang
gusto mong mangyari pero hindi ko alam kasi hindi ko alam ang nararamdaman mo."

"Damn," bulong niya. He held my hand once again kaya hinayaan ko lang siya. "B-
because I—"

"Who are the immediate family of Ms. Lovelle Birkins?" Tumayo kaagad ako no'ng
lumabas ang doctor mula sa operating room.

"Kami po. Kumusta na po si Lovelle?" sagot ko habang naglalakad palapit sa doctor

hila-hila ko ang kamay ni Roswell na hindi pa rin niya binibitawan.

"Damn it!"

"She's safe now. Kailangan na lang niyang magpahinga nang ilang araw," nakangiting
sabi no'ng doctor.

"Thank you po, Doc."

***

"What the hell are you doing here?!" bulyaw sa 'kin ni Lovelle nang mapatingin siya
sa gawi ko. Ngayon lang siya nagising simula nang matapos ang operasyon.

Confused, I asked her. "What?"

"Akala mo, hindi ko alam? You planned this. Ikaw ang may gawa sa 'kin nito 'no?"

"Lovelle!" Sinubukan siyang pigilan ni Roswell sa pagsasalita pero galit na galit

si Lovelle.

"Ikaw ang may gawa nito kasi deep inside, ayaw mo kaming ikasal ni Bullet. Na-
threaten ka ba masyado no'ng dumating ako sa Pilipinas kaya—"

"I said stop!" Halos pabulyaw na 'yong pagkakasabi ni Roswell kaya tumigil si
Lovelle.
Tang*na?! Ako pa ang pinagbibintangan. "You don't have the right to accuse me,
Lovelle."

Nakaalalay sa kanya si Roswell dahil halatang nahihirapan siyang kumilos. Kahit

nanghihina pa ang boses niya ay pinipilit pa rin niyang magsalita.

"You're jealous of me kaya mo 'to ginagawa. And I'll make sure na makararating kina
Mommy 'tong ginawa mo sa 'kin," galit na aniya. "Sampid," bulong pa niya.

I clenched my fist in anger. Gusto kong magsalita at sumagot pero pinipigilan ko

ang sarili ko dahil malaki ang utang na loob ko sa pamilya nila.

"Go ahead." Pero hindi ko pa rin mapigilang hindi mainis dahil sa mga pambibintang
niya.

"Mikazuki." Tiningnan ko nang masama si Roswell no'ng tawagin niya ang pangalan ko.

"Sige, kampihan mo 'yang babaeng 'yan, Roswell. Magsama-sama kayo."

I walked out the room bago pa tumulo ang luha ko.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 9 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Mikazuki's PoV

Umakyat ako sa rooftop ng hospital because this is the nearest quiet place I know
at para lumanghap na rin ng sariwang hangin. I need to calm myself a bit dahil baka
maubusan ako ng pasensiya kay Lovelle.

Pumunta kami rito sa Pilipinas para makapaghiganti si Roswell sa pamilya niya.

Sang-ayon sina Mommy sa plano ni Roswell na gawin 'yon. In fact, willing pa nga
silang magpadala ng mga tauhan nila kung kakailanganin ni Bullet ng tulong nila.

Kilalang-kilala ko si Mommy Angelique. Alam kong ipaliligpit niya kung sinuman ang
hahadlang sa plano nila. And I'm a hundred percent sure na siya ang may gawa nito.

Mula rito sa rooftop ng hospital ay natanaw ko ang kotse ni Frederrick, 'yong

tauhan nila Mommy na sumalubong sa 'min ni Roswell no'ng dumating kami rito sa
Pilipinas.
I used to bring a gun wherever I go. Isa iyon sa mga bagay na natutunan ko kay
Roswell. Nilagyan ko ng silencer ang baril habang tumatakbo ako pababa ng fire
exit.

***

Frederrick's PoV

Lubha akong nagulat nang sabihin ni Madame Angelique sa kabilang linya na si Ms.
Lovelle ang nasa ospital.

***

Maingat kong pinasok, sampu ng mga kasama ko, ang likod ng bahay na tinutuluyan
nila. Pinigilan naming gumawa ng kahit na anong ingay dahil nandirito sa loob ng
bahay si Mr. Yagami. Marahan namin siyang sinundan nang umakyat siya ng ikalawang
palapag ng bahay.

"Mikazuki..." Saglit kaming nagkatinginan ng mga kasama ko nang kumatok siya sa isa
sa mga kwarto habang tinatawag ang pangalang 'Mikazuki.'

Kumpirmado! Kwarto nga ni Ms. Yagami ang silid dahil bumukas ang pinto at may tinig
ng babae.

"Bullet, bakit—"

"Can I borrow a blanket?"

"Huh? Sige, saglit lang. I'll get you one."

Nang maibigay na ni Miss Yagami ang kumot kay Mr. Yagami ay pinatay nito ang ilaw
ng silid ni Ms. Yagami.
"Goodnight."

"Okay, goodnight." Mas pabor sa amin dahil hindi kami mapapansin ni Ms. Yagami.

Nang makababa si Mr.Yagami ay mabilis na naming pinasok ang kwarto.

***

[Kapag may nangyaring masama kay Lovelle, kayo ang isusunod ko!] Bulyaw ni Madame
Birkins sa kabilang linya.

"Lubos po akong humihingi ng tawad, Madame. Makakaasa po kayong gagawin ko na nang

maayos ang trabaho ko," sagot ko.

[Tonta!] Galit na bulyaw niya at saka ako pinatayan ng telepono.

Napailing ako bago sumakay sa kotse.

"Don't dare move an inch."

Nanlaki ang mga mata ko nang may marinig akong tinig ng isang babae mula sa likod
ng driver's seat. Pinagpapawisan ako ng malamig at nanunuyot ang lalamunan ko dahil
sa matigas na bagay na nakatutok sa likod ng ulo ko.

"Ano'ng ibig sabihin ng tattoo sa kamay mo?" tanong niya. Puno ng awtoridad ang
boses niya at alam kong anumang oras ay kakalabitin niya ang baril na hawak niya.

Ngunit ganoon din ang mangyayari kung sasabihin ko ang kahulugan—

"I will spare your life kapag sinabi mo sa 'kin ang tungkol dito."

Nagdadalawang isip ako ngunit hindi masamang umasa.

"B-Black S-sinister..." Dumilim ang buong paligid kasunod ng mga binitawan kong
salita.

***

Mikazuki's PoV

"I was just kidding," I said matapos kong kalabitin ang gatilyo ng baril at saka
bumaba ng sasakyan ni Frederrick Santos.

So, I was right. Si Mommy nga ang nag-utos sa kanila. She just hit a nerve.

Umalis na ako sa parking lot bago pa may makakita sa 'kin at tumungo sa lugar na
pinagkitaan namin noon ni Katana. Binayaran na niya ang renta nitong kwarto for two
months kaya pwede kaming magkita rito anytime.

I don't want to spend the rest of the night sa bahay nor sa ospital kaya rito na
lang ako magpapalipas ng magdamag.

"Black Sinister," I whispered pagkapasok ko ng kwarto.

Shit! Right! Naaalala ko na kung saan ko nakita ang ganoong tattoo!

(10 years ago)

"Mommy!"

Pangalawang beses ko nang kumatok ng kwarto nila ni Daddy Louie pero walang
nagbubukas ng pinto. Si Daddy lang naman ang nakita kong umalis ng bahay kaya I'm
pretty sure na nandito si Mommy sa kwarto.

"Mommy, excuse po. May waiver po kasi akong kailangan papirmahan para sa school
fieldtrip namin," wika ko habang kinakatok ang pinto.

Baka naman tulog pa si Mommy? Tinignan ko ang relos na suot ko. 7:30AM na. 30
minutes na lang, magsisimula na ang klase ko.

Ugh! Hindi naman ako pwedeng pumasok nang walang sign 'tong waiver.

Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob ng pinto ng kwarto. Eksakto ring lumabas si
Mommy sa banyo ng kwarto niya.

"B.S.," I read the letters out loud na naka-tattoo sa may kanang bahagi ng dibdib
ni Mommy Angelique.

Halatang nagulat siya nang makita niya ako/

"What the heck are you doing here?! Get out!" bulyaw ni Mommy Angelique sa 'kin.

Inalis niya kaagad ang towel na nakalagay sa ulo niya at ibinalabal sa maybalikat
niya kaya natakpan ang tattoo sa may dibdib niya.
***

"Ano'ng plano ni Mommy?" tanong ko sa sarili ko pagkaupo ko ng kama.

I dialed my secretary's number nang may nag-popped sa utak ko na idea. Inabot ng

ilang ring bago niya sinagot ang phone.

[Good morning, Ms. Yagami.]

"I'm sorry, naistorbo ko ba ang tulog mo? May iuutos ako sa 'yo and I need the
information first thing in the morning later," utos ko.

[Noted po, Ms. Yagami. Tungkol saan po ba 'yan?] She asked.

"I want to know if... nagkaroon ng connection sina Mommy Angelique at Daddy Louie
noon kina Tito Ezekiel Roswell at Tita Aemie Roswell."

['Yon lang po ba?]

"Yes, thank you," I said and ended the call.

Humiga ako sa kama and think of the things na pwede ko pang gawin para mag-
investigate.

Madalas, nasa top ang Japan pagdating sat echnology and I am thankful to that dahil
I graduated with a degree of Information Technology. I love hacking and thr likes
dahil iyan ang first love ko pero hindi ko nabigyan ng pansin ang skills ko sa
technology dahil pinaaasikaso sa 'kin ni Roswell ang Yagami Corporation.

I guess it's the right time na para balikan ang first love ko which is technology
and enhance my skills a little bit. Bukas na bukas, magpapabili ako ng mga
kakailanganin ko. I lay down on the bed with a little smile on my face.

Kinabukasan, maaga pa lang ay naka-receive na ako ng text mula kay Roswell at sa

secretary ko. I ignored Roswell's text message dahil alam ko namang kung hindi
tungkol sa Yagami Corporation, tungkol kay Lovelle or Mommy Angelique ang sasabihin
niya.

"Sa Stonehurst University pumasok sinaa Tita Aemie at Daddy Louie?" tanong ko sa
sarili habang binabasa ang text message ni Emily Salcedo, my secretary. At hindi
lang 'yon, magkakaibigan sila noon.

Bakit parang wala namang name-mention sina Mommy at Daddy tungkol dito? Plus, the
fact that they never showed up sa kahit na anong gatherings na ina-attend-an ng
family namin. Are they even invited?

Nag-ayos na ako para bumili ng laptop, desktop computer, WiFi broadband for
internet connection, tables, cameras and even installers ng mga kakailanganin kong
software.

"Ma'am, i-a-assemble na rin po namin para hindi na kayo mahirapan," sabi n'ong isa
sa mga delivery boy na kasama ko ngayon.

"Thanks, but no thanks. Ako na lang ang mag-aayos."

"Sure po ba kayo, Ma'am? Baka po kasi—"

Iniabot ko sa kanila ang bayad for their service. "Yes, thank you."

I closed the door immediately para hindi na ako kulitin.

I started unpacking all the items I bought at nagsimulang mag-assemble. I turned

off my phone dahil kanina pa ako tinatawagan ni Roswell.

Ano naman kaya ang sasabihin niya? For sure, sesermunan niya lang ako dahil sa pag-
alis ko kagabi.

Naghintay muna akong gumabi bago ako lumabas para magkabit ng mga CCTV cameras na
binili ko. Mahigit 50 pcs ang camera ang binili ko at ikinabit sa iba't ibang
bahagi ng apartment hanggang sa mga sumunod na kanto bago pumunta rito sa
apartment. Lahat ng pwedeng daanan ng kung sinumang pupunta sa apartment ay
siniguro kong makikita sa CCTV.

Maliit at hindi pansin ang mga camera na binili ko.

"Hija! Baka mahulog ka r'yan. Ano ba'ng ginagawa mo r'yan sa itaas ng poste?"
tanong ng isang matandang lalaki sa 'kin.

Tumawa ako. "Nagpapahangin lang po. Presko po kasi rito sa itaas," palusot ko at
saka kumaway sa kanya para hindi siya mag-alala. Iba pa naman ang mga matatanda
rito sa Pilipinas. Masyadong concern kahit sa hindi nila kaano-ano.

C-in-onnect ko lahat ng CCTV sa isang malaking monitor na binili ko kanina.

"Perfect," I said with a smile habang pinagmamasdan ko ang iba't ibang view ng
camera sa monitor. Sunod kong sinet-up ang desktop computer at ang laptop na
gagamitin ko para mag-research.

Habang inaayos ko ang desktop ay napansin ko sa CCTV monitor si Katana. She's alone
habang nakasakay sa kotse at nagda-drive. At mukhang dito siya papunta sa
apartment. Bukod sa kanya ay may napansin akong isang pigura ng babaeng nakasakay
sa motor. Hindi ko makita kung sino ang babae dahil nakasuot ito ng helmet. Kahit
sobrang layo ng gap nila ni Katana ay obvious na obvious sa camera na si Katana ang
sinusundan nito.

I turned on my phone to warn Katana. I saw her na naglagay ng earphones nang

tawagan ko siya.

[Yes, Ate Mikazuki?] sagot niya sa phone.

"Someone's following you kaya huwag kang didiretso rito sa apartment," paalala ko.

[Alright, thanks for the info! Ilalayo ko muna siya.] she said habang nakatingin sa
rearview mirror ng kotse niya.

"Keep safe," sagot ko before ko i-end ang call.

Kumunot ang noo ko nang sunud-sunod ang mga text messages na dumadating. Siguro,
dahil nag-off ako kanina ng phone at galing sa iisang tao lang. Kay Roswell.
In-open ko ang conversation at binasa simula sa unang SMS na s-in-end niya mula pa
kagabi.

First message: Where are you?

Second message: Mikazuki.

Third message: Tsk.

Fourth message: Are you okay?

Fifth message: Just tell me if you need me.

Sixth message: Sorry about last night.

Seventh message: Why did you turn off your fcking phone?

Eight message: Mikazuki.

Ninth message: Damnit.

Tenth message: Where the fck are you?

Hindi pa ako tapos magbasa ng mga text messages nang mag-ring ang cellphone ko.

[Damn it! I've been texting you since last night. Where the hell are you?]

Galit at pabulyaw ang tono ng boses ni Roswell. May bago ba? Lagi naman 'tong
ganito. Akala mo, siya 'yong tatay ko.

"Dito lang. Nagpapalipas ng sama ng loob," sagot ko.

Nakakainis naman kasi talaga. Wala naman akong ginagawa, tapos ako 'yong
pinagbintangan ni Lovelle. Only to find out na si Mommy Angelique mismo ang
nagplano. At ang masakit at hindi ko matanggap sa lahat ay ako 'yong pinagplanuhan
nito ng masama.

[Where?] Tanong niya.

"Nako, Roswell, kung nami-miss mo ako, sabihin mo lang. Babalik din naman ako
bukas. May inaayos lang ako," natatawang sabi ko.

Hindi ko alam kung bakit pero natatawa ako at nawawala ang inis ko kapag ganito ang
tono niya.

Pinatay ko na ang tawag pati ang phone ko para hindi na ako kulitin ni Roswell.
There are lots of things that I need to do. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko
nalalaman ang tungkol sa Black Sinister na kinabibilangan ni Mommy Angelique.

Inumpisahan ko ulit gawin ang sine-set up ko kaninang desktop. Natanaw ko ulit si

Katana na papunta na rito at wala nang nakasunod sa kanyang motor. She's good.

Pasulyap-sulyap ako sa monitor habang nag-i-install ng mga software sa desktop at

laptop.

"Hi, Ate Mikazuki! I know you are here so I brought some foods," sabi ni Katana
pagkapasok niya sa apartment room.
"Wow! I never thought you're good in that," puri niya.

"Thanks. It was my hobby before your brother put up a business," sagot ko sa kanya
habang tuloy-tuloy lang sa paghihintay matapos ng mga ini-install ko.

"I've heard about what happened to Lovelle. Kumusta na siya?" tanong ni Katana all
of a sudden.

"Okay na yata. I don't know. Umalis na ako kagabi after naming magkasagutan eh,"
walang ganang sagot ko.

"Nagkasagutan kayo?" she asked. Tumango ako at kinuwento sa kanya ang nangyari sa
bahay kagabi hanggang sa sagutan namin ni Lovelle. Saglit siyang tumahimik kaya
tinanong ko siya.

"Bakit ka natahimik?"

Ngumiti siya sa 'kin nang mapait. "You trust my brother, don't you?" tanong niya sa
'kin. Or more like a statement.

"Yeah, I guess." Unsure, I answered.

"Nah, you really do. It's so obvious. Kahit kasi anong kampi ni Kuya Bullet kay
Lovelle, you still believe in his words." Natigilan ako sa sinabi ni Katana kasi
tama siya.

Kahit madalas, hindi ko naiintindihan ang mga sinasabi ni Bullet at ginagawa,

there's a part of me na naniniwala sa mga sinasabi niya. Natawa na lang ako at
napailing.

"Is he a good brother?" tanong niya out of nowhere.

***

Nakangiti ako habang tinutulungan ko ang mga tauhan nina Mommy at Daddy na mag-
decorate ng mansion. Darating bukas ang mga mayayaman nilang kaibigan at iba pang
kilalang personalidad dito sa Japan dahil 16th birthday ni Lovelle.

Taon-taon ay bongga ang selebrasyon ng kaarawan niya. Ni wala ngang nakakaalala or

nakakaalam na birthday ko ngayon dahil busy silang lahat para bukas. I smiled
bitterly.

"Happy 18th birthday to me," I whispered to myself.

"Ms. Mikazuki, wala pa po ba kayong planong magpahinga? Kailangan pa po ninyong

gumising nang maaga bukas," tanong n'ong isa sa mga katulong.

"Mamaya na. Hindi pa rin naman ako inaantok." Ngumiti ako saka inayos ang mantel ng
isa sa mga lamesa.

Nang ma-bored ako sa pagde-decorate ay tumungo naman ako sa kusina para i-check ang
mga nagbe-bake at nagluluto ng kung ano-ano.
"Wow! Parang ang sarap!" Kumuha ako ng kaunting icing habang hindi nakatingin 'yong
pastry chef. "Waaa! Ang sarap nga!" Kinalabit ko 'yong isa sa mga kasama n'ong
chef. "Pwede ba akong kumuha ng isang slice?"

"Hala, Ms. Mikazuki, kami po ang makakagalitan nina Madame at Sir niyan," sagot
niya.

"Konti lang naman eh." I pouted.

Biglang parang mga bulateng binudburan ng asin 'yong ibang babae rito sa loob ng
kusina. Dahil hindi sila magkaintindihan sa paghawi ng buhok, pagpapa-cute at kung
ano-ano pa. Napapa'no kaya 'tong mga 'to?

"G-good evening po, Sir," bati nila.

Sir?

Shit!

Tumigil ako sa pagdukot sa icing ng cake para tingnan kung sino ang binati nila.

"Kanina pa kita hinahanap," sabi ni Bullet.

"Bakit?" tanong ko.

Kinabahan ako ro'n ah. Akala ko, si Daddy Louie, Shaun or Lionel 'yong tinutukoy
nilang Sir. Ngumiti si Bullet at sumenyas. Nagtaha pa ako no'ng una pero sumunod
din ako sa kanya habang naglalakad palabas.

"Oh." Iniabot niya sa 'kin ang isang maliit na itim na box na may ribbon.

"Ano 'to?" tanong ko.

"Buksan mo," sagot niya.

"Para sa 'kin?" tanong ko habang binubuksan ang box.

"Happy birthday," nakangiting sambit niya.

***

Hawak-hawak ko ang pendant na regalo ni Bullet na suot-suot ko. Siya lang talaga
ang hindi nakakalimot ng birthday ko taon-taon.

"Hindi siya nakakalimot sa mga importanteng okasyon," sagot ko sa tanong ni Katana

kanina.

***

Dali-dali ako sa pagca-cram magbasa at magreview ng mga lectures dahil exam namin
ngayon. Magdamag kasi akong gising kagabi dahil as usual, nakagalitan at
naparusahan ako nina Mommy at Daddy. Tumakas na naman kasi ako para umuwi ng
Pilipinas.

"Roswell, bagalan mo nang kaunti sa pagda-drive ha? Para matagal tayong makarating
sa university," sabi ko na hindi inaalis ang tingin ko sa librong hawak ko.
Buti pa 'tong si Bullet, wala nang problema kasi graduate na. Ako, huling taon ko
na ngayon sa college.

At nararamdaman kong uulit ako ng ibang subjects dahil babagsak ako sa mga exams ko
ngayon.

"Tss. Pasaway kasi," bulong niya. "How many exams do you need to take?" tanong
niya.

"Apat," sagot ko.

"Did you eat breakfast?"

"Hindi pa. Huwag mo nga muna akong kausapin. Mas lalong walang pumapasok sa utak ko
eh!" Ugh! Bakit ba kasi kailangan pang mag-exam.

"Tss."

Inagaw niya sa 'kin ang librong hawak ko kaya nagulat ako at nainis.

"Roswell, nagre-review ako," sabi ko. Binuksan niya ang bintana sa tabi niya at
saka hinagis ang libro sa labas.

"Wah! Ano ba?! Bakit mo 'yon ginawa?!"

"Your exam will be cancelled." Inangat ko ang hand brake kaya halos magwala si
Bullet sa sobrang galit no'ng biglang tumigil ang kotse niya.

"What the fuck did you do?! Who told you to—" Lumabas ako ng kotse para balikan
'yong libro kong itinapon niya sa bintana. Kahit kailan talaga 'tong si Bullet may
saltik—eh?

Tiningnan ko ang mga sunud-sunod na fire truck na dumaan sa harap ko nang may
pagtataka. Sunod kong tiningnan ang direksyon kung saan nakapwesto ang university.

Malayo pa kami sa university pero natatanaw ko na ang makapal at maitim na usok.

Nakakunot pa rin ang noo ko nang lumingon ako kay Bullet. Nasa labas na rin siya
habang nakasandal sa kotse niya.

"I told you," he said.

"Ikaw ba ang may gawa no'n?" tanong ko. Ngumiti siya saka ako hinila pabalik ng
kotse.

"Importante pa ba 'yon? What important is that you still have plenty of days to
review your lessons."

***

"Para siyang superhero. Kahit imposible, nagagawa niyang posible," natatawang

dagdag ko sa isinagot ko kanina kay Katana. Ngumiti naman ito sa 'kin.

***
Pasimple akong pumasok sa loob ng kwarto nina Mommy Angelique at Daddy Louie. Gusto
ko kasing alamin kung may kinalaman sila roon sa napabalitang pagkamatay sa isa sa
mga kilalang pulitiko rito sa Japan. Minsan ko na kasing narinig si Daddy Louie na
kausap siya sa telepono. At isa pa, minsan na rin 'yong nagpunta rito sa bahay.

"What are you doing?" Muntik nang mabasag ang vase na nakapatong sa table nang
magulat ako sa pagsulpot bigla ni Roswell.

"Nagmumuni-muni lang," palusot ko kahit halatang-halata naman na hindi 'yon ang

ginagawa ko.

"Tsk. Lumabas na tayo bago pa sila dumating," mariing utos niya saka ako hinila sa
braso.

"Saglit lang, Roswell. May gusto lang akong tingnan," giit ko. Pero hindi ko
magawang makaalis mula sa pagkakahawak niya.

Biglang bumukas ang pinto ng kwarto kaya nanlaki ang mga mata ko. At the same time,
abot-abot ang kabang nararamdaman ko sa mga oras na 'to.

"Ano'ng ginagawa niyo ritong dalawa?" bulyaw ni Mommy Angelique.

"Ah... Eh..." Hindi ko rin alam kung magdadahilan ba ako o aaminin ko sa kanila ang
totoo.

"It's my fault. I'm sorry. I was looking for you and then Mikazuki saw me and
started dragging me out of your room."

Mabilis kong tiningnan si Bullet dahil sa isinagot niya kay Mommy.

***

"Siya rin 'yong kuya na kahit ikaw 'yong may kasalanan, aakuin niya. He's insane
like that," natatawang sabi ko. "He doesn't care kung siya 'yong makagalitan or
mapahamak," dugtong ko pa.

"That may be the reason kung bakit laging galit sa 'yo Mommy mo," sagot ni Katana
sa 'kin.

"Huh?" Confused, I asked. "What reason?"

"Because you don't see how much Kuya Bullet cares for you. And with that, nagiging
threat ka sa kanila. Maybe iniisip nilang time will come, ikaw 'yong mas
paniniwalaan ni Kuya Bullet."

Natawa ako nang malakas dahil sa sinabi ni Katana.

"Imposible! Si Roswell pa ba? Eh kina Mommy Angelique laging nakikinig 'yon eh!"

"I don't see it that way, Ate Mikazuki." Tiningnan ko nang masama si Katana dahil
nakukuha ko ang ibig niyang iparating.

"Why?" natatawang tanong niya. "I'm just telling what I see based on your stories.
Kuya Bullet is like Dad. They are so damn mysterious. But their emotions are
visibly seen in their actions."

Natawa ako sa sinabi ni Katana. Kahit hindi ko pa nakakausap nang matagal si Tito
Ezekiel, mukhang na-i-imagine kong katulad na katulad siya ni Bullet.

"Mom's always mad at him kasi he shows no care. Pero ang hindi namin alam, may
pinaplano pala siya. So in the end, natatawa na lang kami kapag nagta-tantrums si
Mom," kwento ni Katana. "And you're like Mom."

Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. "I don't think so. Minsan ko pa lang
nakasama si Tita Aemie and all I can say is that she's different... sa lahat ng
nakilala kong magulang," I stated.

"Yeah, but you are like her. Parehas kayong pasaway at hindi sumusunod kina Dad at
Kuya Bullet but still, you both trust them. And I therefore conclude na parehas ang
taste nila sa babae."

Maybe, pero alam ko namang kapatid lang ang tingin sa 'kin ni Bullet. At isa pa!
Magkaiba kami ni Tita Aemie. Hindi ko na siya sinagot dahil hindi ko mahanap ang
tamang line para sa sinabi niya.

Installation complete!

Napatingin ako sa monitor ng desktop nang matapos ang ini-install ko.

"What is that?" tanong ni Katana.

"This is a tool to enter underground websites. Ma-a-access ko gamit 'to ang mga
websites na hindi na-a-access ng mga normal users," paliwanag ko.

"Right, but where did you get this?" tanong niya habang tinitingnan 'yong lalagyan
ng installer.

"I was the one who made that few years ago. Ginagamit ko 'yan noon na pang-spy sa
ibang online illegal transactions. Kaya gumawa na rin ako ng installer at itinabi
para magamit ko in the future. And see? Magagamit ko pa siya ngayon," nakangiting
sagot ko habang ch-in-echeck ang functionality ng bawat module nitong program kung
magagamit ko pa or kailangan ko nang i-upgrade.

"Wow!" Kumuha si Katana ng isang upuan at naupo sa tabi ko. Kinuha rin niya 'yong
pagkaing dala niya saka ako binigyan.

"Thanks." Kinuha ko sa kanya ang pagkain nang hindi inaalis ang tingin ko sa
monitor ng desktop.

Madali akong nakapasok sa website ng isa sa pinakakilalang underground website.

Tinungo ko kaagad ang search engine and typed in Black Sinister para tingnan kung
nagkaroon ng record ang Mafia group sa Black Market.

"Wow! Suki sila ng Black Market?" sabi ni Katana.

Black Market ang tawag sa mga illegal transactions. Ch-in-eck ko ang mga IP address
ng bawat online transactions na ginagawa nila gamit ang IP tracker na ako rin mismo
ang gumawa.

"Hindi lang iisang IP ang ginagamit ng Black Sinister," I whispered with a frown.

"What does it mean?" tanong niya.

Hindi ko muna sinagot si Katana since wala pa naman akong sapat na ebidensya.

I hacked different websites para mapasok at makita ang iba pang transactions na
ginawa nila. Bukod sa paggamit ng iba't ibang IP address, iba't ibang name din ang
gamit ng Black Sinister.

"Hindi kaya, hindi lang isa ang may hawak ng Black Sinister?" tanong ko kay Katana.
"I mean, possible na marami ang leaders ng group," I stated pagkasubo ko ng burger
na dala niya. "Ang sarap naman nito! Saan mo binili?"

"Well, possible tulad ng sa Black Organization. Marami sina Kuya Trigger na may
hawak kaya pare-parehas din silang pwedeng makipag-transact," sagot niya.
Pagkatapos ay tumawa siya. "Dadalhin kita roon sa restaurant minsan."

Ngumiti ako kay Katana bago ko ibinalik ang tingin ko sa monitor ng desktop
computer. "Ano 'to?" Iasked myself.

Dahil sa sobrang pakikialam ko sa mga transactions ng Black Sinister, pati ang mga
death list nila na s-in-end at iniuutos sa mga assassins ay na-check ko.

Order to kill Black Society Head.

"Black Society?" I whispered.

"I know Black Society!" Lumingon ako kay Katana na biglang nagsalita. "You
mentioned those two organization to me last time. Kaso information about Black
Society lang ang nalaman ko," she said.

"It is the head of all Mafia groups. Meaning, lahat ng Mafia groups all over the
world is under them. May anim na head ng Black Society which I do not know kung
sino-sino dahil walang naglalabas ng profiles nila. Nobody knows and nobody wants
to know them. Some people say that they are random leaders of different Mafia
groups. But who knows," paliwanag ni Katana.

Tumango-tango ako matapos ang explanation niya. Hindi lang isa o dalawa ang nag-
uutos na ipapatay ang mga Black Society Head.

At hindi lang Black Society Heads ang nasa top lists ng mga assassins kundi pati
ang Black Sinister leaders.

"Sabi ko na nga ba, hindi lang isa ang leader ng Black Sinister eh!" nakangiting
sambit ko.

Kinopya ko ang lahat ng IP address para mapuntahan ko isa-isa ang mga location ng
mga nagmamay-ari ng IP address. This is the best and easiest way for me para
makilala sila isa-isa.

"You are undeniably a computer freak!" Napailing lang ako sa sinabi ni Katana.

"Bakit ipapapatay nila ang kapwa leader nila?" tanong ko sa sarili ko habang
binabasa ang ibang mails ng leader ng Black Sinister.

"Maybe they need more power and authority," sagot ni Katana sa 'kin na nakikibasa
rin sa mga mails.

Binabasa namin ang mga mails ng iba't ibang leaders ng Black Sinister sa mga hired
assassins. Dalawa lang ang madalas na laman ng mail. Kung hindi Black Society Head
ang gusto nilang ipapatay, Black Sinister leader.
"Ate Mikazuki, look!" Tiningnan ko ang nag-pop na email ngayon lang.

Order to kill Mikazuki Yagami for 100 million – Black Sinister Leader 3.

"What the hell?!" sabay na hiyaw namin ni Katana. Mabilis na na-mark as read ang
mail meaning, may ibang naka-online at bumasa ng email.

Accepted. – Venom

"Venom? Sino naman 'tong lecheng Venom na 'to at may pa-accepted-accepted pang
nalalaman?"

"A Black Sinister Leader ordered to kill you? Sino naman kaya 'yan?" tanong ni
Katana.

"Well, I have no idea," sagot ko. Kahit na alam kong isa si Mommy Angelique sa mga
leaders ng Black Sinister. Siya kaya 'yong Black Sinister Leader 3 na sinasabi
rito?

Pero kung nasa death list ang pangalan ko at si Mommy Angelique ang nag-utos. Dapat
ay hindi muna ako lumapit kay Bullet dahil baka pati siya ay maisipang ipapatay ni
Mommy Angelique.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 10 - Page 5
by Yanalovesyouu
22-28 minutes

Azure's PoV

Ngumisi ako bago ilapag ang barahang hawak ko sa harap nina Papa at Amber.

"Wooo! Panalo na naman ang gwapo!" hiyaw ko nang manalo na naman ako sa tong-its.

"At talo na naman ang maganda."

"At ang mas gwapo."

Hindi mawala ang ngiti ko habang sinasamsam ko ang perang napanalunan ko.

"Kapag sinuswerte ka nga naman talaga oo! Wengya! Iba talaga ang swerteng hatid
'pag pinagpala ng kagandahang lalake."

"Ang kapal ng mukha, Azure," kontra ni Amber. Aba't! Tingnan mo nga naman 'tong
kakambal kong 'to.

"Sis! Huwag mo akong itulad sa 'yo na binasted ni Grayson," pang-aasar ko.

"Aba't!" Akmang hahampasin niya ako ng sapatos niyang makapapatay ng tao sa tulis
ng takong no'ng awatin siya ni Papa.

"Oh ayan na naman kayong dalawa. S'yempre, kapag magandang lalaki ang ama,
magandang babae at magandang lalaki rin ang bunga."

"Ampon yata si Azure, Papa. Lalaki lang naman ang term. Hindi nakasama 'yong
ganda." Tumunog bigla ang cellphone ko kaya nawala ang atensyon ko sa kakambal kong
pinaglihi sa electric fan.

Anak ng tinola!

"Papa! Pa'no ba 'yan? Labag man sa kalooban ko pero mukhang mapapaaga ang pag-
aasawa ng gwapo niyong anak," nakangising sambit ko nang mabasa ko ang mensahe mula
sa babaeng patay na patay sa kagwapuhan ng inyong lingkod.

Can we meet?

"Dream on, dude," pang-aasar ni Amber. Inilapit ko sa kanya ang screen ng phone ko
para ipakita kung gaano nagkakandarapa si Katana na masilayan lang ang kakisigan
ko.

"Ehem, wala eh. Gwapo eh," sabi ko habang nakatingin silang dalawa ni Papa sa phone
ko.

"Whoa! Wengya! Manang-mana ka talaga sa 'kin, Azure! Ganyang-ganyan ang Mama niyo
sa 'kin noon eh. May umiiyak na emoji pa nga 'yon tuwing magte-text para lang
makasilay sa gwapo kong mukha," sabi ni Papa.
"Ano na namang sinasabi mo d'yan, unggoy?"

"Takte, babylabs, nand'yan ka pala."

Tumayo na ako at lumayo sa kanila dahil paniguradong royal rambol na naman sina
erpat at ermat. Tsk. Umupo ako at sumandal sa ilalim ng malaking puno sa bakuran at
saka nag-isip ng pamatay na reply kay Katana.

Alam kong patay na patay ka sa 'kin, Babes, pero medyo busy gwapo mong crush eh.

Binura ko ulit ang text bago ko pa mapindot ang send. Wengya! Baka bawiin ni Katana
ang text niya kapag 'yon ang tinext ko.

Alam kong hindi ka na makapaghintay na makita ako, pero pwede bang i-check ko muna
schedule ko? Marami pa akong nakapilang date eh.

Message sent!

"Wengya!" Humiyaw kaagad ako nang may pumindot ng send button.

"You should've thank me. Tinulungan kitang mag-send ng message mo bago mo pa i-

delete ulit." Bumunot ako ng mga damo at saka ibinato kay Amber. Panira talaga ng
diskarte 'tong kakambal kong 'to eh.

"Doon ka nga! Palibhasa brokenhearted ka kay Grayson eh." Tinext ko ulit si Katana
nang makalayas na 'yong kakambal kong hindi nagmana sa 'kin ng lakas ng appeal.

Katana Babes, hindi ako ang nag-text sa 'yo. Tss. Si Amber. Sige kailan ba?

Ngumiti ako pagkatapos kong i-send ang SMS.

"Paksyet! Ang gwapo mo talaga, Azure! Katana Roswell nagte-text ng 'Can we meet'?
Lupet men!" sabi ko sa sarili habang hinihintay ang reply ni—

Nah. Forget it.

Muntik ko pang maibato ang cellphone sa inis nang mabasa ko ang reply ni Katana
babes.

"AMBER!!!"

***

Cody's PoV

Tumakbo kaagad ako papasok ng coffee shop nang matanaw ko na si Katana na nakaupo
sa loob at mukhang inip nang naghihintay.

"Yo! Pasensya na. Kahit ang mga magagandang lalaki, nahuhuli rin paminsan-minsan,"
sabi ko sabay kindat kay Katana.

"Psh. Just shut your mouth and sit down. I still have loads of stuff to do," utos
niya. Takte! Ang bagsik talaga nito. Kaya nakaka-inlove eh.

"Ano bang atin?" tanong ko pagkaupo ko.

"I have a favor to ask," sagot niya kaagad.

"Kahit ano, baby, basta huwag lang katawan ko. Mahal 'to. Pero nadadaan naman ako
sa pilit," sagot ko sabay ngisi sa kanya.

"Tss. Insane! I have a close friend and... there is a threat on her life."

Her? Eh 'di ibig sabihin, chiks ang kaibigan ni Katana Baby.

"I can't be with her all the time so I want you to secure her safety when I'm not
around."

Ngumiti ako ay Katana at sumaludo.

"Areglado, baby! May iba ka pa bang hihinging pabor?" tanong ko sabay himas sa
matipuno kong katawan.

"Tss. Here's her info. If you have questions, you can call me." Tumayo na si Katana
at nagsimulang maglakad paalis. Kinuha ko na ang folder para i-check ang
information no'ng tinutukoy niyang babae. Kabubukas ko pa lang ng folder nang
magsalita siyang muli.

"By the way, thanks." Paksyet! Ang cute talaga ni Katana.

Ibinalik ko na ulit ang tingin ko sa folder.

"Mikazuki Yagami."

Wooo ayos! Chiks din ang isang 'to.

Isinara ko na ang folder na hawak ko nang matapos kong basahin lahat ng impormasyon
tungkol kay Mikazuki Yagami.

***
Mikazuki's PoV

Tiningnan ko ang hawak kong maliit na papel na may nakasulat na address. Binase ko
ang location no'ng assassin na may alias na Venom sa IP address na ipinangreply
niya kahapon sa e-mail para madali ko siyang ma-trace.

Sunod ay tiningnan ko ang condominium building na nasa tapat halos ng kotse ko.

"Mukhang ito na nga 'yong building."

Pero ang ipinagtataka ko lang ay kung bakit may mga kotse ng mga pulis at NBI? At
maraming taong nag-umpukan.

Ipinark ko ang kotse ko 'di kalayuan at itinago ang dala kong baril sa gun pocket
na inilagay ko sa kaliwang binti ko malapit sa paa. Naglakad ako palapit sa may
kumpol ng tao para tingnan kung ano ang pinagkakaguluhan nila.

"Nakakakilabot naman ang mga naiisipan ng mga kabataan ngayon. Ano kayang pumasok
sa isip ng binatang 'yan at nagpatiwakal."

Tiningnan ko ang isa sa mga matatandang usisera dahil sa sinabi niya.

Nagpakamatay?

"Hinaan mo nga ang boses mo. Ang sabi no'ng detective kanina ay mayroong foul
play," sagot n'ong isa pang usisera.

Pinilit kong silipin ang itsura ng lalaking tinutukoy nila. But the sad thing is,
padapa ang pagkakasalampak niya sa sahig kaya hindi ko makita ang mukha. Punung-
puno rin ng dugo ang paligid niya.

Umalis na ako para maglakad papasok ng condominium building bago pa may makapansin
sa 'kin.

"Excuse me, Ma'am. Inspection lang po for security," sabi n'ong isa sa mga pulis na
babae. Ngumiti ako sa kanya at saka hinayaan siyang kapkapan ako. kaunting kapkap
lang naman sa may bewang at likod ang ginawa, at kaunting inspect ng bag.

"Thank you po, Ma'am," nakangiting sabi n'ong isa pang police officer.

"Thank you," sagot ko naman.

Tinahak ko ang daan papunta sa fire exit para sana rito dumaan. Ang kaso, may mga
pulis na nakabantay doon kaya dumiretso na lang ako sa elevator para hindi
mapaghinalaan. Psh. Bakit ba kasi ngayon pa may nagpakamatay?

Natigilan ako saglit no'ng bumukas ang pinto ng elevator dahil sa mga reporter at
cameraman na pabalik-balik. May mga pulis din na pumipigil sa ibang nakasuot ng
pang-sibilyan.

Pagkatapak na pagkatapak ko pa lang sa 20th floor ay may police officer na humarang

sa 'kin.
"Excuse po, Ma'am, pero mahigpit pong ipinagbabawal ang pag—"

"What?! What do you want me to do? Ang maghintay dito hanggang matapos kayo? I need
to go to my unit now!" pabulyaw na sagot ko sa police officer. Mukha namang nagulat
siya at natigilan sa sinabi ko.

"Hayaan mo na si Ma'am makapasok," bulong n'ong isang police officer sa tabi niya.
"Sige po, Ma'am, sasamahan ko na lang po kayo hanggang makarating kayo sa unit
nyo," sabi sa 'kin no'ng police officer na humarang sa 'kin kanina.

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa to intimidate him. Napaka-unexpected ng

lahat ng nangyari. Hindi ko inaasahang ganito ang aabutan ko rito. Tskl! Nag-iisip
ako ng pwedeng gawin as I continue to wander dito sa 20th floor. Busyng-busy ang
mga nakakasalubong ko sa pagkuha ng statement ng may-ari ng ibang units. Ang ibang
may-ari naman ay naiirita na at walang pakialam.

May nakita akong isang babae na ini-interiew ng isa sa mga pulis. Wala siyang
kamalay-malay na may lumabas na matandang babae sa pinto sa likod niya. Hindi ko
maialis ang tingin ko sa babaeng kausap no'ng police officer. I don't even know the
reason why. Kung tatantsahin ko ang edad niya, siguro ay hindi siya bababa sa 50
taong gulang.

"Baby Ae." Nagulat ako bigla no'ng yumakap sa 'kin ang matandang babae na lumabas
sa unit. Baby Ey? Baby A? Ano'ng sabi niya?

Nag-umpisa siyang umiyak kaya medyo nag-panic ako. "L-lola, teka po saglit. Ano
pong nangyayari?" naguguluhang tanong ko habang hinahayaan ko lang siya na yakapin
ako. Mukhang higit 70 taong gulang naman si lola.

"Nay!" tawag n'ong babae na kausap ng police officer. Inalis ko ang pagkakayakap sa
'kin nang matandang babae at saka yumuko saglit para kausapin siya.

"Lola, okay lang po ba kayo?" Umiiyak siya kaya mas lalo akong nag-panic. Ayoko pa
naman ng nakakakita ng matatandang umiiyak kasi ang lungkot din sa pakiramdam 'di
ba?

"Baby Ae, patawad," sabi niya ulit habang naiyak.

"Nanay."

Nawala ang tingin ko kay Lola nang lumapit ang babaeng kausap no'ng police officer
na tumatawag sa kanya ng nanay.

"Ma'am, ang sabi niyo po kanina, hindi nakakapaglakad at hindi nakakapagsalita ang
nanay niyo."

Narinig kong sabi no'ng pulis. Hindi ko maialis ang tingin ko sa babae na alalang-
alala kay Lola.

"Nay, paano po kayo—Ano po ang nangyari? Pumasok na po tayo sa loob."

Hindi niya maintindihan kung ano'ng sasabihin niya at ano'ng uunahin niyang gawin
pero batid ang pag-aalala niya kay lola.
"Ma'am, maaari po bang malaman kung bakit sinabi niyo kaninang hindi
nakakapagsalita ang nanay niyo at hindi nakaka―"

Hinarap ko ang police officer na humarang sa kanila papasok sa loob ng unit.

"Are you nuts? Hindi mo ba nakikitang kailangan na ni lola na ipasok sa loob ng

unit?" galit na tanong ko sa police officer.

"Pero Ma'am, we need to verify the—"

"Yes but you don't have the right to demand. Kapag may nangyari kay lola,
sisiguraduhin kong matatanggal ka sa serbisyo, Mr..." Tiningnan ko ang pangalang
nakalagay sa suot niyang uniporme "... Arances," dugtong ko saka siya binigyan ng
matalim na tingin bago ko buksan ang pinto ng unit at bigyang-daan 'yong babae at
matandang babae.

"Maraming salamat, hija. Ako nga pala si Aki. Ano'ng pangalan mo? Tiga rito ka rin
ba sa condominium building?" Natigilan ako matapos kong isara ang pinto ng unit
nang magsalita 'yong babae. Ilang segundo pa ang itinagal bago ako humarap sa
kanila.

"Walang anuman po. Ako po si Mikazuki." Ngumiti ako sa kanya at saka ako lumapit
kay lola na mukhang tumigil na sa pag-iyak. Tulala siya habang nakaupo sa isang
wheelchair. "May binisita lang po ako rito sa building," palusot ko.

"Ah gano'n ba? Naku mabuti ngang dumito ka muna habang marami pang mga pulis sa
labas. Kukulitin ka nang kukulitin ng mga 'yan. Hay!" sabi ni Tita Aki at saka siya
tumungo sa may ref.

"Nay, uminom po muna kayo ng gamot ninyo." Sinubuan si lola ni Tita Aki ng isang
gamot at pinainom ng tubig.

"Lola, okay na po ba kayo?" tanong ko nang matapos siyang mapainom ng gamot.

"Baby Ae," mangiyak-ngiyak na sambit niya habang hawak niya ng isang kamay niya ang
kanang pisngi ko. I held her hand and sat on a chair beside her. Kaya siguro baby A
ang tawag niya kasi Aki ang pangalan ni Tita Aki. Siguro, siya 'yong A na sinasabi
ni Lola.

Isinandal ko ang ulo ko sa balikat ni lola at tinapik-tapik siya sa likod para

hindi na ulit siya umiyak. Dito na lang muna siguro ako habang hinihintay kong
kumonti ang mga pulis at reporter sa labas nitong unit.

"Alam mo, nagtataka rin ako kung bakit nagsasalita si nanay at kung paano siya
nakalabas kanina." Ibinaling ko ang tingin ko kay Tita Aki dahil sa sinabi niya.
"Dalawang dekada nang hindi nagsasalita at hindi naglalakad si nanay kaya..." Hindi
niya naituloy ang sasabihin niya dahil nag-umpisa na rin siyang maging emosyonal.
"Pero lubos akong natutuwa dahil ang tagal ko ring hinintay ang panahong maging
okay siya," naiiyak na sabi niya.

Tumikhim ako dahil parehas silang umiiyak. Ang kaso nga lang, si lola umiiyak
habang tulala. Pakiramdam ko, pati ako ay mahahawa na sa pag-iyak nilang dalawa.

"Ano po bang nangyari kay lola? May sakit po ba siya?" tanong ko. Hindi naman ako
sobrang bait pero willing naman akong tumulong magpagamot kung may malubhang
karamdaman si lola.

"Mahabang istorya," sagot ni Tita Aki habang nakangiti nang mapait. "May nangyaring
trahedya noon sa nanay. Dumating pa sa puntong kinailangan ko siyang dalhin sa
ospital ng mga may sakit sa isip dahil pati sarili niya, sinasaktan niya. Sinisisi
niya 'yong sarili niya..."

Inilipat ko ang tingin kay lola at saka hinawi ang ilang piraso ng buhok niyang
nakaharang sa mukha niya. Lumunok ako nang madiin at pinigilan ang pagtulo ng luha
sa mga mata ko. "Namatay kasi 'yong apo niya at 'yong sarili niya ang sinisisi
niya."

"'Yong anak niyo po?" Ibig sabihin na— "Hindi, 'yong tunay niyang apo," malungkot
na sagot niya. Kumunot ang noo ko dahil nagsimula na naman siyang umiyak at
magkuwento.

"Masakit mawalan ng anak dahil naranasan ko rin 'yon," sabi niya. Gusto kong
magtanong nang magtanong pero alam kong wala ako sa posisyon para usisain ang
personal na buhay ni lola. Tumikhim ako at saka tumayo saglit para sumilip sa
malaking glass window ng condominium unit.

"Magpapa-order na lang muna po ako ng makakain natin, Tita Aki. Ilan po ba ang o-
order-in ko?" tanong ko sa kanya para maisama ko na rin sa bilang ng bibilhin.

Iniayos niya ng pwesto si lola at saka tumungo sa may kusina. "Naku, huwag na!
Magluluto na lang ako. At isa pa, kaming dalawa lang naman ang nakatira dito ni
nanay. Mag-aaksaya ka lang ng pera kung gagastos ka pa," sagot niya.

Inalis ko ang tingin ko sa bintana dahil nagulat ako sa sinabi niya. "Kayong dalawa
lang po?" nagtatakang tanong ko at saka inilibot ang tingin sa buong concominium.
Tiningnan niya ako at saka siya tumango. "Ano pong trabaho niyo?" tanong ko.
Lumapit ulit ako kay lola at saka itinulak ang wheel chair na inuupuan niya papunta
sa kusina.

"Sa ngayon, wala," nahihiyang sagot niya. Tumingin ulit ako sa kabuuan ng unit nila
dahil nagtataka ako kung paanong sa isang magandang condominium silang dalawa
nakatira gayong wala namang trabaho si Tita Aki.

"Nagtataka ka ba kung bakit may unit kami ni nanay?" Tumingin ulit ako sa kanya.
Medyo nagdadalawang isip pa akong tumango. Pero hindi naman ako makakakuha ng sagot
kung tatahimik lang ako.

"O-opo," nahihiyang sagot ko.

"May mga ari-arian ako noon bago kami magkakilala ni nanay. At hanggang ngayon,
doon kami kumukuha ng pera. Ibinibenta ko isa-isa ang mga ari-ariang namana ko sa
mga magulang ko para magamit sa pangangailangan namin. Buntis ako no'ng mga
panahong 'yon, at ako lang din mag-isa sa buhay. Tapos, matapos nga 'yong trahedya,
natigil ako sa pagtatrabaho dahil inalagaan ko 'yong anak ko pati na rin si nanay,"
kuwento niya.

May lungkot sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya at halatang pinipigilan niya
ang pagtulo ng luha niya. Siguro, nanggaling siya sa isang mayamang pamilya. Dahil
kung tama ang pagkakatanda ko sa kuwento niya, mahigit dalawang dekada na simula
noong magkakilala sila ni lola.

"Ibig pong sabihin, hindi niyo po siya talaga nanay?" tanong ko para makumpirma
kung tama ang pagkakaintindi ko sa kuwento niya. Tumango si Tita Aki sa 'kin at
saka ngumiti nang mapait. "Nasaan na po ang asawa at anak niyo?" Napatampal na lang
ako nang mahina sa bibig ko nang makita kong magbago ang ekspresyon ng mukha niya
dahil sa itinanong ko.

Psh! Kaya ako laging napapagalitan nina Mommy Angelique dahil tanong ako nang
tanong eh.

"Wala akong asawa..." Nakatungo siya at nakatingin lang sa lamesang nasa harap
niya. "Hindi alam no'ng ama ng anak kong nagkaroon kami ng anak." Once again, she's
crying kaya lumapit ako sa kanya para yakapin siya. "At ang anak ko naman..." Mas
lalo siyang humagulgol no'ng banggitin niya ang tungkol sa anak niya. "Isang taong
gulang pa lang ang anak ko nang mawala siya."

Bakit ba ang lapit ko sa mga nanay na mga nawalan ng anak?

Napangiti ako nang mapait sa sinabi niya.

Siguro kasi, hanggang ngayon iniisip ko pa rin kung naging ganito kaya ang mga
totoo kong magulang noon, no'ng nabubuhay pa sila. O talagang wala silang pakialam
sa 'kin? Hindi ko na namalayang pati ako, umiiyak na pala.

***

"Ano pong nangyari sa kabilang unit? Bakit po may mga pulis at reporter sa labas?"
tanong ko kay Tita Aki no'ng wala kaming mapag-usapan. Lumapit siya sa 'kin at
iniabot ang juice na tinimpla niya. "Thank you po," I said pagkaabot ko ng isang
baso ng juice. Kumuha ako ng isang slice ng pizza na inorder namin at saka kumagat.

"May binata kasing nakatira d'yan tapos ang sabi ng ilan, tumalon daw. May mga
nagsasabi namang may nanadya raw na mangyari 'yon," seryosong saad ni Tita Aki.

"Ano pong pangalan n'ong lalaki?" takang tanong ko.

Nakuha ko kasi ang totoong pangalan ni Venom mula sa ginawa kong pag-i-imbestiga
kagabi, online. Inisa-isa ko lahat ng mga naging client niya kaya nalaman ko ang
personal information. Siya si Bryan Lim. He's 27 years old, mag-isa at walang
kasama sa buhay. Nagtapos siya sa isang kilalang unibersidad sa Amerika ngunit mas
pinili niya ang trabaho ng isang assassin. Kilala siya sa underground bilang isang
magaling na assassin—

"Kung hindi ako nagkakamali, ang pangalan niya ay Bryan." Nagulat ako sa sinabi ni
Tita Aki pero hindi ko ipinahalata sa kanya.

"Bryan Lim po ba?" paninigurado ko.

Kumunot ang noo niya at mukhang nagtaka sa tinanong ko. "Oo, kaibigan mo ba—"

Pinutol ko na kaagad ang tinatanong niya "Naku, hindi po, Tita. Narinig ko lang po
kanina 'yong pangalan habang naglalakad po ako sa hallway," palusot ko.

"Kung sabagay, parang wala naman akong nakikitang bumibisitang kaibigan no'ng
batang 'yon," sabi ni Tita Aki habang malalim ang iniisip. "At wala ring makitang
sapat na ebidensyang makapagtuturong may foul play ngang naganap. Kaya hanggang
no'ng ininterview ako ng pulis kanina ay suicide pa rin ang lumalabas sa
imbestigasyon," kuwento ni Tita Aki.

I can't keep myself from thinking. Dahil kung plano pala niyang mag-suicide, bakit
tinanggap pa niya ang utos galing sa Black Sinister Leader 3 na patayin ako?

Nakasisiguro akong hindi suicide ang nangyari.

"May mga CCTV cameras po ba rito sa condominium building? Wala raw po bang nakuhang
footage ng pumasok or pumunta sa unit niya?" tanong ko.

Do I sound like an investigator? Ugh.

"May mga camera dito sa building pero hindi ko alam kung may nakuha silang video.
Siguro naman, nakausap na rin nila ang tao doon sa basement at baka nakahingi na
rin sila ng kopya ng mga video na nakuhaan ng CCTV," sagot ni Tita Aki.

"Ah sige po. Kain na po tayo," nakangiting sagot ko at saka ulit kumuha ng isa pang
slice ng pizza.

***

May dalawang oras din akong namalagi rito sa loob ng unit. Hinintay ko munang
makatulog si lola dahil ayaw niyang umalis sa pagkakayakap sa 'kin kanina nang mag-
umpisa na naman siyang umiyak.

"Maraming salamat ulit, Mikazuki, ha?" Hinawakan ni Tita Aki ang dalawang kamay ko
bago ako tuluyang lumabas ng unit nila.

"Thank you so much din po, Tita Aki," nakangiting sambit ko.

"Kapag napadaan ka ulit dito, pwedeng-pwede mo kaming bisitahin ni nanay," paalala

niya. Tumango ako at saka ngumiti.

"Opo."

Nang maisara niya ang pinto ay agad akong naglakad at pasimpleng nakikiramdam sa
mga tao sa paligid. Mangilan-ngilan na lang ang mga reporters na nadirito pero
marami pa rin ang mga pulis.

Dumiretso ako sa elevator at pinindot ang ground floor.

"Ugh! Dapat kasi nakiihi muna ako kanina Tita Aki eh," I said habang umaarte na
parang hindi komportable dahil may kasabay akong dalawang police officer dito sa
loob ng elevator. Nang bumukas ang elevator ay nagmadali akong lumabas.

"Sana may CR dito. Mukhang hindi ko na kakayanin bumalik pa ulit sa taas," bulong
ko habang umaarte na kunwari ay naiihi. Bulong na naririnig nilang dalawa.

"Ah, Ma'am, may CR po banda roon sa may malapit sa fire exit," turo ng isang police
officer na nakadinig sa 'kin.

"Gosh! Thank you," nagmamadaling sabi ko at saka tumakbo papunta sa itinuro niya.

Tumingin ako sa kaliwa't kanan at sinigurong walang camera nang pumasok ako sa loob
ng fire exit at tumungo pababa sa basement.

Sino kaya ang posibleng gumawa no'n kay Venom? Isa rin kayang hired assassin?

Ugh! I hate this feeling! Talagang nakamamatay ang curiosity lalo na't alam kong
siya ang inutusan na pumatay sa 'kin.

Nagtago ako sa isang sulok nang may narinig akong yabag ng mga naglalakad na paa at
boses ng nag-uusap na tao. May dalawang police officer dito sa baba at nag-iikot.

"Chief, hindi ba dapat itigil na natin ang imbestigasyon? Kanina pa tayong umaga
nag-umpisang mag-imbestiga at wala pa ring kahina-hinala kahit sa mga footages na
tiningnan natin," angal n'ong isang pulis.

Sinilip ko ang itsura no'ng tinawag na Chief at mukhang sang-ayon din naman siya sa
sinabi no'ng pulis.

"Isa pa, wala namang naiwang kamag-anak si Mr. Lim na gustong ipatuloy ang
imbestigasyon," dugtong pa nito.

Nang makalampas sila sa 'kin ay nag-umpisa na ulit akong maglakad papunta sa

control room. Mayroong isang lalaking nandoon at mukhang antok na antok at tamad na
tamad sa ginagawa niya. Dahan-dahan akong pumasok sa loob ng control room.

I lifted my right leg and swung it upward to kick the right part of his neck as
hard as I could. He fell off-balance and lost his consciousness in an instant.
Dinukot ko ang dalawang gloves sa back kong lagi kong dala at isang flashdrive.

Inilagay ko ang flashdrive sa isang usb port para kopyahin lahat ng video footages
saka ako nagmadaling tumakbo papunta sa may pinto para isara at i-lock habang
naghihintay akong matapos ang pag-copy.

Mahaba-habang oras ng paghihintay ang kailangan ko dahil may kalakihan din naman
ang video file na kailangan kong kopyahin dahil simula kahapon ang video na kinopya
ko.

Nagmadali na akong lumabas pagkatapos kong kumuha ng kopya ng video. My mistake, I

let my guards down at nakalimutan kong mag-ingat. Bumulaga sa harap ko ang tatlong
police officer.

"Ano'ng ginagawa mo rito, Miss?" tanong n'ong isa.

"Ah—hinahanap ko ang—hinahanap ko ang CR," palusot ko.

Sumilip 'yong isang police officer kaya alam kong natanaw niya ang lalaking sinipa
ko kanina. Shit! Ano ang gagawin ko? Kailangan ko ba silang patahimikin? But—

Before I could even decide ay bumulagta na silang tatlo sa harap ko.

"Careless."

I heard a soft but deep voice of a man who rushed and dragged me out of the control
room. He's also wearing a police officer uniform kaya nagtataka ako.

Inalis ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya no'ng medyo makalayo kami.

Confused, I asked. "Who the hell are you?"

"Why? Are you expecting someone?" Hindi pa siya lumilingon sa 'kin pero kilalang-
kilala ko na ang boses niya.

"Roswell?" wika ko, more like a question.

"Tss. Mamaya ka na dumaldal pagkaalis natin dito," utos niya and started dragging
me out of the building.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 11 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-27 minutes

Mikazuki's PoV

Dumukot ako ng isang piraso ng potato chips at saka isinubo habang nakapangalumbaba
sa harap ng screen ng laptop. kaunti na lang at pati ako ay maniniwala na ring
suicide ang nangyari kay Venom. Wala akong mapansing kahina-hinala rito sa video.

"Have you seen my laptop?"

Ni-remove ko kaagad ang flashdrive kahit wala pa sa safe mode at mabilis kong
isinara iyon nang makita ko si Bullet na bumaba mula sa hagdan at magtanong bigla.
Kumunot ang noo niya habang nakatingin sa 'kin kaya dahan-dahan kong itinago sa
likod ko ang isang kamay kong may hawak ng flashdrive.

"What did you hide just now?" tanong niya.

"Huh? Wala ah," tanggi ko at saka iniba ang usapan. "Aalis ka ba ngayon?" I looked
away dahil mas makikita niyang nagsisinungaling ako kapag tiningnan niya ako sa mga
mata.

"Tsk." Nag-umpisa siyang maglakad palapit sa 'kin kaya pinilit kong isuksok ang
flashdrive sa pagitan ng sandalan at upuan ng sofa. Magkasya ka naman please!

Bago pa tuluyang makalapit si Bullet ay mission accomplished na ako sa

pagsususuksok ng flashdrive sa sofa. Tumayo kaagad ako at lumayo nang nakalagay pa
ang mga kamay sa likod para isipin niyang hawak ko pa rin kung anuman ang
itinatago ko.

Gusto kong tumawa nang malakas no'ng tumigil si Roswell sa paglapit sa may sofa at
saka tumingin sa gawi ko nang nakakunot ang noo. Siguradong lalapit siya rito sa
'kin at pipiliting kuha—
My eyes widened when he lowered down a bit and extended his arm para abutin ang
sofa na inuupuan ko kanina. Shit! Alam niya?

"Tss."

Yumuko ako nang makita kong hawak na niya ang flashdrive na itinago ko. Binuksan ni
Bullet ang laptop at saka inilagay ang flashdrive. Isa-isa niyang tinitingnan ang
mga video habang nakakunot ang noo. Naglakad ako palapit at naupo sa tabi niya.

"Roswell, bakit ka nga pala nandoon sa condominium?"

Nakasuot pa siya ng pang-pulis na damit. "Ikaw, bakit ka nandoon?" tanong niya

without breaking his gaze on the screen.

"I—I was just—" Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko kaya ibinalik ko ulit sa
kanya ang tanong. "Teka, bakit ba ako ang tinatanong mo? Ako ang nagtatanong kanina
ah!" sagot ko with a galit-galitan tone.

"I was investigating." Tiningnan ko siya nang seryoso, or should I say hindi ako
convinced sa sagot niya kaya gusto kong makita ang facial expression niya if he's
telling the truth.

"Ano naman iniimbestigahan mo?" I asked. Paminsan-minsan ay tumitingin ako sa

screen ng laptop dahil hindi maalis ang tingin niya rito.

Wait—

"May kinalaman ka ba sa pagkamatay ni Bryan Lim kaya ka nandoon?" diretsong tanong

ko sa kanya. Hindi niya ako sinagot dahil nakatutok pa rin siya sa screen ng
laptop.

Pinapanood niya ang mga footages na nakuhaan sa parking area ng condominium.

"Pinaghinalaan ko rin kanina 'yang delivery boy ng pizza kaso thirty seconds lang
naman ang itinagal niya sa loob eh tingnan mo," I stated habang tinuturo sa screen
ang pagpasok ng delivery boy sa loob simula no'ng buksan ang pinto.
I frowned when I saw a little but dangerous smile drawn on his lips. Ano'ng ibig
sabihin no'ng mga ngiting 'yon? Ugh! Kapag si Roswell talaga ang kasama ko,
pakiramdam ko, ang bobo ko.

Inirewind niya ang video an hour before dumating ang delivery boy. "Roswell, wala
tayong makikitang kahina-hinala d'yan promise tingnan mo walang—"

"Take a look at the time." Ifinocus ko ang tingin sa oras na nasa bandang ilalim ng
video. Nagulat ako at bahagyang nagtaka nang mapansin kong nag-skip ng isang minuto
ang video. Hindi mo kaagad mapapansin 'yon kapag sa mismong video footage ka
nakatingin dahil parehas na parehas ang angle ng camera.

"It is more than the enough time to enter his unit."

I was totally amazed by how he observe things. Isinara niya ang laptop at saka
tumingin sa 'kin.

"I was also there. Pero patay na si Bryan Lim pagkarating ko." I narrowed my eyes
no'ng sabihin niya sa 'kin 'yon.

"Paano? I mean paano ka nagpunta eh wala naman sa—aww!" Naputol ang tanong ko dahil
sa pagpitik niya sa noo ko.

"Importante pa 'yon?" tanong niya.

"The killer left a note." Ibinigay sa 'kin ni Bullet ang isang piraso ng papel.

You're late again, Roswell.

"Wait, I don't get it," sabi ko. "Ibig bang sabihin no'ng dumating ka, nahulog na
si Bryan Lim mula sa itaas? Eh bakit wala pang mga tao or guards na dumada—"

"Nah, the killer had left Bryan Lim's body. However, there are some evidences that
can point you as the primary suspect. So I threw his dead body on the ground and
clean the mess."

"Ako? Bakit naman ako?" takang tanong ko. Ako na naman ang pinagdiskitahan.

Seriously speaking, ano bang ginawa ko at ako lagi angnakikita ng mga 'yan.

"You hacked Bryan Lim's e-mail and he is who also known as Venom."

Kokontrahin ko pa sana ang sinabi ni Roswell nang ilapag niya sa ibabaw ng lamesa
ang mga papel na nagpapatunay na ako nga ang gumawa no'n.

Kinuha ko 'yon at tiningnan isa-isa, pati ang proof of billings ng laptop, desktop
at mga cameras ay meron including the serial key of each item.
"Paano nangyari lahat ng ito in just a day?" naguguluhang tanong ko. Kahapon ko
lang lahat ginawa ang mga 'yon at mayroon kaagad 'yong killer ni Bryan Lim? Ibig
sabihin, may nakaalam kaagad ng mga ginawa ko?

Hindi siya sumagot kaya bumuntonghininga ako at sumandal sa sofa. Noong una,
iniisip kong sina Mommy Angelique ang nag-utos kay Venom (Bryan Lim) na patayin
ako. Pero sino ang nag-utos sa pumatay kay Bryan Lim na patayin siya? At bakit alam
niyang darating doon si Roswell?

Sumandal si Roswell sa sofa at inihiga ang ulo niya sa sandalan. I stared at his
calm face for a few seconds. Ano kaya ang iniisip niya?

Kahit matagal ko nang kakilala si Bullet, hindi ko pa rin mabasa kung ano ang
nararamdaman at iniisip niya lalo na kapag mga ganitong panahon.

"Ugh! Ang sakit sa ulo isipin." He patted my head and fixed his gaze at me.

"Kahit ano'ng sabihin ko sa 'yo, mukhang hindi ka naman makikinig sa 'kin." He

smiled at me pero seryoso ang pagkakasabi niya.

Well, that hit me.

"Because you always left things unsaid. Lagi mo kasing sinosolo 'yong mga ginagawa
mo in which I do not understand the reason why. Kasi pwede naman kitang tulungan
kung kailangan mo ng tulong." There's a sudden change of his facial expression. As
if he was surprised. Pero mabilis ding nagbago 'yon.

"Certain things are better left unsaid," tipid na sagot niya sa 'kin. I sighed and
walked out bago pa kami ulit mag-away.

Something's weird about what's happening. No, hindi lang something, dahil lahat ay
magulo. And I need to find out everything.

***

Cody's PoV

Ginu-good time ba ako ni Katana Baby? Petengene! Kanina pa ako nagmamanman dito sa
apartment na nakalagay sa information na binigay ni Katana pero kahit anino ni Ms.
Yagami, hindi ko maaninag.

At ang ikinababahala ko pa ay sa sobrang lakas ng dating ko, hindi maiwasang hindi

ako tingnan ng mga taong dumadaan. Syet! Minsan, pahamak talaga ang pagiging
magandang lalaki eh.

Pero nasaan na nga kaya si Ms. Yagami? Paksyet! Hindi kaya may nangyari nang masama
sa kaibigan ni Katana Baby?

Itinapon ko kaagad ang yosing hawak ko at saka inakyat ang dingding ng apartment.
Mabuti na lang at nasa dulo sa ikatlong palapag ang kwartong sinabi ni Katana Baby.
Pasimple akong dumungaw sa bintana para tanawin kung may tao sa loob. Puta! Baka
akalain ng makakakita sa 'kin, namboboso ako rito.

Dumaan ako sa bintana para makapasok sa loob. Amfufu! Wala talaga si Ms. Yagami.
"Woo! Ibang klase." Napasipol ako matapos kong makita ang isang malaking monitor.
Naka-activate ang mga CCTV dahil kitang-kita ng mapupungay kong mga mata ang mga
kuha mula rito.

Sinubukan kong galawin ang trackpad ng laptop at mouse ng computer kaya parehas
bumukas.

"Wew."

Napasipol muli ako nang makakita ako ng mga naka-open na file dahil kahit gwapo
ako, hindi ko maintindihan ang mga nakalagay. Mas lalo tuloy naging hot sa paningin
ko si Ms. Yagami! Syet! Ang bangis pala niya sa ganito.

Huminto ako nang may marinig akong kaluskos sa may pinto at nagmadaling lumabas ng
bintana. Putek! Para akong tangang nakasabit dito sa pader habang sinisipat kung
sino ang pumasok sa loob ng apartment.

Sino naman kaya ang magandang binibining 'to?

Pinagmasdan kong maigi ang babaeng mabilis na nakialam ng computer at laptop na

pinakikialaman ko rin kanina. May inilagay siyang CD at saka naupo sa computer
chair at naghintay. Paminsan-minsan ay sumusulyap siya sa CCTV monitor na nasa
bandang kaliwa.

Mukhang iba ang kutob ko rito ah. Mukhang pumupuslit lang din 'to kagaya ko ah.
Tsk. Hindi kaya isa 'to sa nagtatangka sa buhay ni Ms. Yagami?

Ilang minuto lang ang itinagal niya sa loob at mabilis ding umalis. Lumundag ako
pababa para maunahan ko siya. Hindi ko na pinansin ang mga CCTV cameras na
madadaanan ko pero nakakasama man ng loob pero kailangang iiwas ko ang saksakan
nang gwapo kong mukha sa camera.

Nagtago ako sa gilid ng kalapit na eskinita at naglabas ng cellphone para kumuha ng

mga litrato. Baka may isa sa mga kumag na nakakakilala sa magandang binibini. Ni
hindi niya napansin ang kagwapuhan ko no'ng dumaan siya kaya tuloy-tuloy ako sa
pagkuha ng larawan.

"Ayos!" Abo't tainga ang ngiti ko nang matapos akong kumuha ng mga litrato hanggang
sa may madiin na metal na tumutok sa ulo ko.

Syet! Sinubukan kong ibuwelo nang malakas ang kanang paa ko para sipain siya
patalikod ngunit naunahan niya ako. Binigyan niya ako ng malakas na suntok sa likod
at sipa sa binti saka hinawakan ang ulo ko kaya napaluhod ako.

"Ugh!" daing ko nang magkaramdam ako ng kaunting pagkahilo.

Idiniin niya ang baril sa kaliwang pisngi ko. Deym! Hindi man lang ba pumapasok sa
kokote niya kung gaano kagwapong mukha ang nilalapastangan niya? At ang masama pa
roon, ni hindi ko makita ang itsura niya dahil nasa likod ko lang siya. Maging ang
boses niya ay hindi ko alam.

Inilahad niya ang kamay niya sa may kanang bahagi ng mukha ko. At putek! Nakasuot
siya ng gloves kaya wala rin akong ideya. Pero nakasisiguro akong lalaki siya dahil
sa hubog ng kamay niya.

Iniabot ko ang cellphone sa kamay niya. Gwapo lang ako pero hindi ako tanga kaya
alam kong 'yon lang ang pakay niya.
***

Amber's PoV

Isinuot ko ang Bvlgari Shades ko at saka sumilip sa coffee shop. Who's that pokemon
na kasama ni Grayson? Hindi ko alam na may dine-date pala siyang girl, na ugh—well
she's pretty. Pero kung ikukumpara sa 'kin eh never mind na lang.

"Amber, is that you?" I heard a familiar voice of a woman.

"Oh, Duchess!" Humarang ako sa glass wall ng coffee shop para hindi niya mapansin
si Grayson.

I mean, ayoko naman kasing makita niyang nakatingin ako kay Grayson. Baka akalain
niyang ini-stalk ko si Grayson. Sa ganda ko ba namang 'to? Stalker? No, no, no!

"What are you doing here?" tanong niya sa 'kin. "Bakit mag-isa kang nag-mo-mall?"
she added.

"Wala lang. Alam mo namang hindi kami parehas ng taste ni Mama kaya hindi ko naman
siya pwedeng isama sa mall. At ano naman ang aasahan ko sa kakambal kong conceited
at kay Papa?"

"Yeah right," natatawang sagot niya. Napatingin siya sa loob ng coffee shop kaya
medyo hinarangan ko ang tinitingnan niya.

"Oh my god! Parang ang ganda no'ng bag na 'yon," turo ko sa likod ni Duchess para
mawala ang tingin niya sa loob ng coffee shop. Wengya! Baka kung ano-ano ang isipin
niya.

"Wait, si Grayson ba 'yong nasa loob ng coffee shop?" Takte!

"Really? Where?" tanong ko habang nakatingin sa ibang coffee shop.

"There oh! Look!" Iniharap niya ako sa gawi ni Grayson kaya nag-pretend na lang ako
na ngayon ko lang siya nakita.

"Oo nga 'no? Hindi ko siya napansin d'yan kanina," palusot ko.

"Wow, mukhang may bago siyang dini-date! Akala ko pa naman, kayo ang
magkakatuluyan," pang-aasar ni Duchess.

I flipped my hair and gave her a smile. "He's not my type."

"Okay. May gagawin ka pa ba? Samahan mo naman ako oh. Ako kasi ang pinag-grocery ni
Mama."

Tinaasan ko siya ng kilay. Itong itsura kong 'to, pag-gro-grocery-hin niya?

"Bakit hindi mo iutos sa maids niyo?" iritang tanong ko. At isa pa, busy ako
ngayon.

"Ayaw ni Mama kasi mali-mali raw ang binibili," natatawang sagot niya.
"Okay," sagot ko.

Wengya! May magagawa pa ba ako? Buti na lang at maganda ako.

"Mag-kape muna tayo. Medyo naiinitan ako ngayon. Parang gusto ko ng frappe," pag-
aaya ko.

"Oh sure, may alam akong bagong coffee shop. Gusto mo tikman natin ang mga frappe
nila doon?" tanong niya.

"Bakit hindi na lang dito?" turo ko sa coffee shop na nasa tabi lang naming dalawa.
"Kaysa naman lumayo pa tayo 'di ba?" dagdag ko pa.

Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. Saglit niyang sinulyapan si Grayson at
saka ibinalik ang tingin niya sa 'kin.

"Sure ka kahit nand'yan si Grayson sa loob?" tanong niya.

"Oo naman 'no! Paki ko ba sa kanya?!" I answered sarcastically at saka ko inayos

ang Chanel coat na suot ko at ang katerno nitong Chanel bag at saka taas noong
naglakad papasok ng coffee shop.

Hindi ko sinulyapan kahit katiting si Grayson Boulstridge na nadaan namin ni

Duchess kahit kitang-kita ko sa peripheral vision kong nakatingin siya sa
kagandahan ko. Dumiretso ako sa isang table na halos katapat lang nila.

"Ako na lang ang o-order, Amber, since sasamahan mo naman ako mag-grocey later,"
sabi ni Duchess sabay kindat sa 'kin.

"Okay," nakangiting sagot ko saka ko inalis ang Bvlgari shades kong siguradong mas
mahal pa sa buhay ng kasama ni Grayson.

"Ano'ng gusto mo?" tanong ni Duchess.

"Kahit ano! Kung ano na lang sa 'yo," sagot ko. Hindi ko naman talaga gustong mag-
frappe.

"Okay sige," nakangiting sagot naman niya.

Kinuha ko ang cellphone sa Chanel bag ko para i-check kung ilang messages na naman
kaya ang natanggap ko galing sa iba't ibang manliligaw na walang kasawa-sawa.

At kakakuha ko pa lang ng cellphone ay may tumatawag nang number.

"Yes?" I answered with a bored tone.

[Hi, Amber! This is Kyle. Do you still remember me?]

Kyle? May kilala ba akong Kyle?

"No, sorry. Hindi kita kilala." Isa na naman siguro 'to sa sumasamba sa kagandahan
ko. Ibababa ko na sana ang phone nang magsalita pa siya ulit.

[I just wanna ask you out for lunch.]

"Like a date? Tapos ano, liligawan mo 'ko? Bibigyan mo ako ng flowers at kung ano-
ano pa. Tapos kapag na-fall ako at kung kailan sasagutin na kita, saka mo naman
sasabihin sa 'king kailangan muna natin ng space. Tapos makikita kong nakikipag-
date ka sa ibang babae sa coffee shop?!" galit na galit na bulyaw ko sa kanya.
Tiningnan ko ang buong paligid at wengya! Nakatingin na pala sa 'kin ang mga tao!
Oh well, ganda problems!

"Sorry, pero masyado akong maganda para bigyan ka ng oras!" bulong ko at saka In-
end ang call.

Panira ng araw talaga 'yang mga lalaking 'yan. Lunch-lunch pang nalalaman. Tss.
Walang pinagkaiba kay—tiningnan ko si Grayson. I arched my left eyebrow dahil
nakatingin siya sa 'kin. Hindi niya naman siguro narinig 'yong mga sinabi ko 'di
ba? Kung sa bagay, sa ganda at karisma kong taglay, hindi lang naman siguro siya
ang nahumaling at nanligaw sa 'kin. Kaya huwag nga siyang feelingero.

"Oh, Amber, sino ang kaaway mo at bakit humihiyaw ka d'yan kanina?" usisa ni
Duchess.

"Wala, some random guy na paasa," bored na sagot ko saka kinuha ang frappe na
inilapag niya sa table.

Tumingin si Duchess sa katabi naming table at nahuli rin niyang nakatingin ito kaya
no choice siya kung hindi batiin.

"Grayson, nand'yan ka pala." Maldita rin 'to. Kala mo naman, hindi niya alam.
Tinanguan lang siya ni Grayson at ipinakilala ang babaeng kasama niya.

"This is Chelsea."

"Si Duchess and that's Amber."

Humarap sa 'min 'yong hindi naman kagandahang babae habang bigay-todo sa pagngiti

"Hi, there!" bati niya.

I crossed my legs to expose my Gucci heels bago ko siya sinagot. "Bonjour."

"Nice meeting you, Chelsea. Gusto niyo bang share na lang tayo ng table?" offer ni
Duchess habang nakangiti nang malapad. Pasimple kong inalis ang binti ko sa
pagkaka-cross at saka sinipa si Duchess nang mahina sa ilalim ng table. Nasisiraan
na ba 'to ng bait at balak pang isali sila Grayson dito?

"I think that's a great idea para naman makilala ko ang mga friends nitong
boyfriend ko. 'Di ba, babe?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi n'ong babaeng wala
pa sa 5% ng ganda ko dahil sa sinabi niya. "Boyfriend mo si Grayson?" tanong ni
Duchess. I rolled my eyes kasi wala naman akong pakialam. Eh ano naman kung may
girlfriend si Grayson? Bagay naman sila. Dahil masyado akong maganda para sa
katulad niya.

"Yes, actually kahapon lang," nakangiting sagot n'ong babaeng kulang sa ganda.

***

Emerald's PoV

"Don't foreget to extend my regards to Ezekiel," paalala ni Dadsy bago niya isara
ang pinto ng kotse.
"Aye aye, Dadsy!" mabilis na sagot ko ngan nakasaludo. Binuksan ko ang bintana ng
kotse para kawayan siya. "Bye! I love you!" paalam ko.

"I love you, too. Take care," nakangiting sagot niya. My Dadsy is always busy with
his business pero ang nakakatuwa doon ay may oras siya lagi for me and Momsy. Mas
may oras pa nga siya kaysa kay Momsy. Kasi laging nag-a-out of the country si
Momsy.

"Kuya, pakidaan muna sa bahay nila Amber." Kahit miss na miss ko na si Baby
Caliber, kailangan ko pa munang dumaan sa bahay nina Tito Kaizer and Tita Amesyl
para ibigay ang invitation na pinabibigay ni Future Mom.

Roswell & Yagami

I love this invitiation! Parang wedding invitation ang itsura ng formal party ng
business partnership nila. Yay!

***

"Yo, Emerald!"

Umiwas ako ng tingin kay Kuya Azure dahil omygosh! My virgin eyes. Naka boxers
shorts lang kasi siya nang tawagin siya ng maid.

"Nand'yan ba si Tito Kaizer or Tita Amesyl?" tanong ko without looking at him. Buti
na lang, si Baby Caliber ko, hindi mahilig mag-ganito. Myghad!

"Saglit, tatawagin ko."

"Hoy, Azure! Manang-mana ka talaga sa unggoy mong ama ano? Ano'ng akala mo sa
pamamahay natin, beach? Magbihis ka!" Narinig ko ang nakakatakot na boses ni Tita
Amesyl kaya lumingon ako para batiin siya.

"Hi, Tita Amesyl!" Pinilit kong ngumiti kahit na nakakatakot talaga siya. Si Kuya
Azure naman ay umakyat na sa hagdan. Nakakatakot talaga maging nanay si Tita
Amesyl.

I wonder kung ano ang feeling kapag siya 'yong mother in law. Buti na lang, si
Future Mom, mabait.

"Huwag mo akong ngitian Emerald. Hindi ko pa nakakalimutan ang pangbabadtrip ng

tatay mo sa 'kin noon. Baka hindi kita matantsa."

"Tita Amesyl naman eh." I pouted. "May pinabibigay lang po si Future Mom na
invitation." Lumapit ako kaagad sa kanya at iniabot ang invitation.

"Ah ito 'yong sinasabi sa 'kin ni insan no'ng nakaraan," sabi niya habang
binubuksan ang envelope.

"Oh next week na pala 'to."

"Opo."
"Kailangan ba raw talaga, formal? Hindi ba pwedeng naka-pants at shirt na lang?"
tanong niya sa 'kin.

Natawa ako nang mahina dahil sa sinabi niya. "Tita Amesyl naman eh. Alam niyo naman
pong formal ang party lagi eh."

Madalas kasi si Tita Amesyl, simpleng damit lang ang suot everytime na may party
kaming lahat na ina-attendan.

Tiningnan niya ako nang masama kaya tumungo ako. "Pakialam mo ba? Eh sa gusto ko,
shirt at pants eh."

"Opo!"

***

Hindi rin ako nagtagal. Umalis na rin ako kaagad sa bahay nina Tita Amesyl para
pumunta naman sa bahay nila Baby Caliber.

"Kuya, pakitigil po saglit ng kotse," pigil ko sa driver ng kotse. May nakita kasi
akong pamilyar na lalaki na iika-ikang naglalakad.

Nang makita ko ang sasakyan na pupuntahan niya, saka ko narealize na si Kuya Cody
'yon.

Bumaba kaagad ako sa kotse to check if he's alright.

"Kuya Cody, what happened?" tanong ko saka ko siya inalalayan.

"Tsk. Ganito talaga ang mga gwapo, napagtri-tripan minsan," nakangiting sagot niya.
Mukha namang okay siya kaso mukha ring may bali siya sa paa dahil hirap siyang
maglakad.

"Mukhang kailangan mong dalhin sa ospital, Kuya Cody," sabi ko sa kanya habang
inaalalayan pa rin siya. "Makakapag-drive ka pa ba?" tanong ko pa.

"Sus, oo naman! Hindi pa naman ako paralisado. Tsk," sagot niya pero mukhang hindi
naman na niya kaya.

Sa passenger's seat ko na siya pinaupo. Pagkatapos ay tumakbo ako sa driver ng

kotse ko para sabihing sundan na lang niya ang kotse ni Kuya Cody.

"Sa bahay na lang Emerald ah. Baka pagkaguluhan ako ng mga nurse sa ospital eh.
Putspa!" sabi niya kaya natawa ako.

"Sige! Tamang-tama dahil nasa akin din ang invitation nina Tita Meisha."

"Salamat," sagot niya.

***

"What happened?!" nag-aalalang tanong ni Tita Meisha na bumungad sa 'min pagkabukas

ko ng pinto.

Inalalayan niya kaagad si Kuya Cody. "Pft. Ang sweet talaga ni Ermat! Kaya naman
ang gandang lalaki ko eh," natatawang biro ni Kuya Cody habang papasok sila sa loob
ng bahay.

"Yo, Emerald, alam kong hindi ka sanay makakita ng gwapo kaya tuloy ka," pag-anyaya
ni Tito Sebastian. Si Kuya Kayden naman ay nakaupo lang sa may living room at
tahimik na nagbabasa ng libro.

"Cody, ano bang nangyari?" tanong ni Tita Meisha. "Lerwick, pakikuha nga ang first
aid kit natin d'yan. Kumuha ka na rin ng ice bag at towel," utos niya kay Tito
Sebastian.

"Areglado, baby!"

"Pft! Yun oh! Ayos lang ako, Ermat. Walang dapat ipag-alala. Kita niyo naman,
gwapong-gwapo pa rin 'di ba?" Natawa ako dahil sa kayabangan ni Kuya Cody. Kahit
namamaga na ang paa niya, nakukuha pa niyang magyabang.

"Cody!" There's a warning sa tono ng pagkakatawag ni Tita Meisha kay Kuya Cody kaya
nag-explain na ito.

"Wala lang 'yon, Ermat. May tinatrabaho lang ako tapos medyo sumablay. Buti na lang
ang karisma ko, walang palya." Natawa ulit ako nang mahina dahil sa idinugtong niya
sa huli.

"Tita Meisha, may ibibigay lang din po ako tapos tutuloy na ako," nakangiting sabi
ko at saka iniabot kay Tita Meisha ang invitation.

"Magpagaling ka agad, Kuya Cody! May party pa naman nextweek," natatawang sambit ko
at saka nagpaalam nang umalis.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 12 - Page 4
by Yanalovesyouu
15-19 minutes

Amber's PoV

Ibinato ko ang Chanel bag ko sa upuan sa sobrang inis. Akala naman niyang Grayson
Boulstridge na 'yan, ikinagwapo niya ang pagkakaroon ng girlfriend. Psh! Doon na
siya sa babaeng wala pa sa kalingkingan ng kagandahan ko!

Padabog akong umupo sa sofa at nagsindi ng isang stick ng Capri cigar to relieve my
stress. "Oh, Twin Sis, bakit mainit ang ulo mo?"

"Hindi mainit ang ulo ko, okay? Naiinis lang ako sa mga taong walang ibang inatupag
kung hindi lovelife," sagot ko.

I puffed my cigar with poise, of course. Alam mo kasi, ang mga tunay na magaganda,
kahit nasaan ka, you have to be beautiful.
"Pft. Si Boul na naman 'yan 'no? Bakit ba kayong mga babae, ang hihilig niyo sa
pangit," iiling-iling na sabi niya. "Tingnan mo kasi 'tong mukha ko. Ganito dapat
ang pamantayan mo sa salitang gwapo."

Inalis ko ang suot-suot kong Chanel na five inches ang taas at saka ibinato sa
kanya. "Lumayas ka nga rito! Mas lalo akong nai-stress kapag nakikita kita."

Pero umilag siya kaya imbis na sa kanya tumama ay nasalo ni Papa ang sapatos.

"Whoa! Anak ng tatay niyong gwapo talaga kayo. Nag-aaway na naman kayong dalawa.
Wengya!" Lumundag si Azure mula sa likod ng sofa para maupo. "'Yan kasing si Amber,
Papa, porket brokenhearted kay Boul, dinadamay ako."

Binato ko ng unan si Azure na sinalo lang niya.

***

Kaizer's PoV

"Sabi nang huwag mong babanggitin sa 'kin 'yang pangalan na 'yan eh. Eh ano naman
ngayon kung may girlfriend si Grayson? Mukha ba akong affected? Hello! Sa ganda
kong 'to na pantasya ng lahat ng kalalakihan, magpapa-apekto ako sa kanya? Excuse
me, pero N-O!"

Pft. Wengya! Nagkatinginan na lang kami ni Azure dahil sa sinabi ni Amber. At hindi
pa talaga siya apektado sa lagay na 'yan ah.

"Hindi ka nga apektado, Sis."

Naupo ako sa tabi ng anak kong si Amber at saka siya inakbayan. "Alam mo, anak?
Bakit hindi mo gayahin ang Mama niyo? Humaling na umaling 'yon sa tatay niyong
gwapo noon. Wengya! Gustung-gusto niyang lagi kami magkasama."

"Oh ano na naman bang ginagawa mo ritong unggoy ka?"

Mabilis kong ibinalik ang dala kong bouquet ng bulaklak sa kotse. Anak ng tinola!
Sino'ng nagsabing kapag gwapo, hindi takot magtapat ng pag-ibig?

"Mainit na naman ang ulo mo, tomboy! Kinukumpleto ko lang ang araw mo. Alam ko
namang kulang ang araw mo kapag hindi mo ako nakiki—mmmm."

Putek! Hindi pa ako tapos magsalita, naisungalngal na sa bibig ko ang saging na

hawak niya.

"Sabi ko naman sa 'yo, huwag kang magpapalipas ng gutom at naaapektuhan pati 'yang
utak mo. Sige na, lumayas ka na. Naiinis ako sa pagmumukha mo."

Tumayo ang gwapo kong anak na si Azure na s'yempre, manang-mana sa 'kin―lamang nga
lang ako ng limang paligo―para kumuha ng maiinom namin.

"Pft. Pero Papa, simula pa ba noon, mabagsik na si Mama?" tanong niya sabay hagis
sa 'kin ng beer in can.

Pft. Natawa ako sa tanong niya. "Hindi, sus! Napaka-clingy sa 'kin niyang Mama
niyo. Kung sabagay, hindi naman natin siya masisisi. Gwapo tatay niyo eh. 'Di ba?"

Mabilis akong nagtago sa likod ng isang mannequin no'ng lumingon si Andrea sa gawi
ko. Lintek! Mahuhuli pa yata akong sinusundan ko siya. Kanina pa talaga ako
nakasunod. Bakit masama ba?

"Miss, may small ba kayong ganito?" Wew! Para talagang hindi babae mga tipo nitong
tomboy na 'to.

"Para sa inyo po, Ma'am?"

"Hindi, hindi! Para sa 'yo. Gusto mo ba? Ibibili kita."

Pft! Anak ng! Kung makikita niyo lang ang itsura no'ng saleslady, aba'y matinde!

Natawa ako at wengya! Tumingin si Andrea sa gawi ko.

"Andrea! Ano'ng ginagawa mo rito?" Takte! Nauna na akong lumabas at magtanong para
hindi ako pagsuspetsahan.

"Paki mo? Ikaw, bakit ka nandito? No pets allowed dito ah."

"Miss, boyfriend mo?" Kinindatan ko 'yong saleslady dahil sa tanong niya.

"Mukha ba akong pumapatol sa unggoy?"

Anak ng! Itong mukhang 'to na nagpauso ng kagwapuhan?

"Hindi ko kilala 'yan," dugtong pa niya.

Wengya!

"Gaano ba kapatay na patay sa 'yo si Mama noon, Papa? Talaga bang natural lang sa
babaeng maghabol minsan? Hindi ba nakababawas ng kagandahan 'yon?"

Aba't mukhang may hugot 'tong magandang anak kong si Amber ah na itatanong niyo pa
ba kung kanino nagmana? Ehem!

"Sus! Kung usapang habulan lang naman, nangunguna d'yan ang Mama niyo. Siya pa nga
mismo ang nanligaw sa 'kin eh."

Niluwagan ko ang necktie na suot ko. Badtrip! Bakit ba ang gwapo ko kahit kailan?
Pinagtitinginan tuloy ako ng mga tao rito sa restaurant. Mag-iisang oras na rin
akong naghihintay dito. Anak ng! Darating pa kaya 'yon?

"Ano 'yan? Bakit may bulaklak ka pang dala? Sino'ng namatay?"

Pfft. Natawa ako nang makita ko ang suot niyang damit. Naka simpleng t-shirt at
pants lang siya. Pero bigla akong pinanlamigan ng kamay nang makita ko ang
matatalim na tingin niya sa 'kin at sa dala kong bulaklak at mga regalo.

"Ah—"

Tang*na! Paano ko ba sasabihin 'to. Wengya! Niluwagan ko pa ang suot kong kurbata
kasi, shit, bakit parang sumisikip 'tong wengyang necktie na 'to?

"Ano?" pabulyaw na tanong niya.

Nagkunwari akong nauubo para umiwas sa tanong. Tumayo ako at pinaupo muna siya.

"Ha-ha-ha! Ang mabuti pa, kumain muna tayo."

Lintek!

**

"Masarap pala ang pagkain dito."

Kanina pa ako pinagpapawisan nang malamig. Putek! Buong gabi kong sinaulo ang
sasabihin ko pero patapos na kami sa pagkain, hindi ko pa rin nasisimulan.

"Hoy, unggoy."

"H-huh? Ano 'yon?"

Tumigil ako sa pagkain no'ng tinawag ako ni Andrea.

"Sabi ko, masarap pala ang pagkain dito. Akala ko, puro saging lang ang alam mong
kainin eh."

Tang*na! Masarap ba ang pagkain? Sumubo ulit ako ng isa pa para tikman ang kanina
ko pa kinakain. Wengya!

"Ha-ha-ha! Oo naman! Basta gwapo ang pumili, paniguradong pasok sa panlasa ng

lahat," sagot ko.

Pucha! 'Di ko naman malasahan eh.

"Kapal ng mukha," bulong niya. "Aalis na ako."

Ano raw? Anak ng tinola

"Saglit!" pigil ko. Hawak-hawak ko ang braso niya dahil dumaan na siya sa tabi ko
para umalis.

Lintek! Bakit ba ang bilis makatayo nitong tomboy na 'to?

"Bakit?" Shit! Bakit nga ba? Wengya! Bakit ko ba kasi pinigilan pa si tomboy na
umalis.

"Ah—ha-ha-ha! Ingat ka pauwi."

Pinaningkitan niya ako ng mata bago niya padabog na inalis ang braso niya sa
pagkakahawak ko. Anak ng! May sasabihin nga pala ako.

Ini-straight ko ang wine na nasa harap ko. Dumukot ako ng pera sa wallet at
iniligay sa ibabaw ng lamesa. Mabilis kong dinampot ang bouquet ng bulaklak at ang
iba pang dala kong ibibigay ko sana kay Andrea at saka tumakbo paalis para habulin
siya.

"Andrea!" tawag ko.

Tang*na! Bakit ba ang bilis tumawid nitong babaeng 'to? Tinanaw ko si Tomboy na
nasa kabilang kalsada na.

Mabibilis ang harurot ng mga sasakyan sa highway kaya hindi ako makatawid. Anak ng!

"Bakit? Wala akong saging!"

Hahakbang pa lang ako, may humaharurot na biglang sasakyan. Wengya! Paano ako
makatatawid nito sa kabila? Takte naman oh!

"Andrea!" hiyaw ko ulit nang makita kong nag-aabang na siya ng masasakyan.

"Ano ba?!" bulyaw niya.

Nasa dulo na ng dila ang sasabihin ko pero hindi ko pa rin masabi-sabi. 'Tek na
'yan!

"P-pwede bang—"
"HINDI!"

Hindi ko pa natatapos ang tanong ko pero sinagot na ako ng hindi! Anak ng pusa!
Nag-umpisa akong ihakbang ang mga paa ko at makipag-patintero sa mga sasakyan.
Tumigil ako sa gitna ng highway at saka humiyaw.

"Magpapasagasa ako sa mga sasakyan kapag hindi mo 'ko pinayagang manligaw,"

pagbabanta ko. Walang kahit na sinong babae ang nanaising mawala ang isang Kaizer
Maxwell Lamperouge. I smirked.

"Sige, sagot ko nang kape."

Anak ng! Humakbang ako ng isa pa nang matanaw kong may malaking truck na
paparating. Kitang-kita ko kung paano nanlaki ang mga mata niya at nagpabalik-balik
ang tingin sa 'kin at sa truck.

Tang*na! Wala sa plano ko ang magbuwis ng buhay sa pagtatapat.

Nanlalamig ang kamay ko habang papalapit nang papalapit 'yong truck. Ampotek!

"Oh sige na!" Mabilis akong lumingon kay Andrea sa sinabi niya.

"Talaga? Pumapayag ka na?" Wooo! Syet! Isa kang alamat, Kaizer Maxwell Lamperouge!

"Oo na! Lumayas ka na d'yan. Baka kasuhan pa ako ng PAWS kapag may nangyari sa
'yo."

***

Third Person's PoV

"Nanay, uminom na po ulit kayo ng gamot niyo."

Pinainom ng gamot ni Aki ang nanay niyang kung bakit simula nang makita nito si
Mikazuki ay hindi na 'to mapakali. Pinilit niyang alalahanin kung may nabanggit sa
kanya ang dating kasintahan na pangalang 'Baby Ae' dahil puro ito ang naririnig
niyang sinasabi ng nanay niya.

Gayunpaman, malaki ang pasasalamat niya dahil unti-unti ay nakakausap na niya ang
tinatawag niyang nanay.

"Nanay, gusto niyo po bang hanapin natin ang mga kamag-anak niyo?" tanong niya
rito. Naniniwala siyang buhay ang mga kamag-anak ng matandang babae na tinatawag
niyang nanay.

Nagsimula na namang umiyak ang nanay niya kaya iniba niya ang usapan "Ah—may gusto
po ba kayong kainin? Nagluto ako ng sinigang baka kasi gusto niyo ng may mainit na
sabaw."

"Hindi ako pwedeng bumalik. Magagalit sa 'kin si Baby Ae eh," umiiyak na ani nito.
Hinawakan ni Aki ang dalawang kamay ng nanay niya para pagaanin ang loob nito.

Ilang saglit pa ay tumunog ang doorbell ng unit. Expected na niyang may darating
ngayon dahil katapusan na naman ng buwan. Mahigit dalawang dekada nang buwan-buwang
may natatanggap siyang pera na hindi niya alam kung kanino nanggagaling. Naiisip pa
niyang baka buhay pa ang dati niyang kasintahan at iyon ang sumusuntento sa kanya.
Pero bakit naman gagawin 'yon ng dati niyang kasintahan kung hindi naman nito alam
na nagkaroon sila ng anak?

"Si Mikazuki ba 'yong dumating?"

"Ah hindi ho, 'Nay, 'yong sa door to door po," sagot niya bago niya binalingan ng
tingin ang lalaking nag-abot ng sobre sa kanya.

"Saglit lang, hijo. Posible bang malaman ko kung sino ang nagpapadala nitong pera?"

"Opo, Ma'am, pero siguro sa office na lang po kayo pumunta. Wala po kasi sa
listahan ko ang pangalan ng nagpadala. Hindi niyo ho ba kilala?" tanong n'ong
lalaki na may halong pagtataka.

"Ah gano'n ba. Sige, salamat."

***

Cody's PoV

"Thank you po, Tita Meisha."

Pinagmamasdan ko si Katana Baby habang kinukuha kay Ermat ang tray ng juice na dala
nito. Takte! Iba talaga kapag gwapo ang nasasaktan.

"No worries. I'll go ahead." Tiningnan ako ni Ermat bago siya umalis.

"Ako na," prisinta ko at saka ko kinuha kay Katana Baby ang tray at inilapag sa
lamesa.

"What happened to you?" Tamang-tama lang ang lakas ng boses niya para kaming dalawa
lang ang makarinig ng tanong niya.

Ikinuwento ko sa kanya ang eksaktong nangyari. Kahit sina Ermat at Erpat ay hindi
alam ang totoong nangyari.

Unang batas ng Black Organization: ang lahat ng trabaho ay hindi kailanman maaaring
malaman ng kahit sino.

"Did you recognize the man?" Umiling ako sa tanong ni Katana.

"Pero nakasisiguro akong mas gwapo ako sa kanya."

"Tss. How about the woman you saw, where did she go?"

"Hindi ko na nakita 'yong babae eh. Nawala kasi ang atensyon ko sa kanya dahil do'n
sa kumag na tumutok sa 'kin ng baril." Kumunot ang noo ko nang mapansin kong
tumahimik si Katana Baby. Mas nagiging cute talaga siya kapag seryoso.

"Do you think they know each other? Or do you think they have connection?" tanong
niya. Kung iisipin, mukhang wala silang koneksyon dalawa dahil kung meron man,
bakit hindi lumapit sa 'min 'yong babae? Takte!

"Parang wala," tipid na sagot ko.

"I see."
***

Mikazuki's PoV

"Kumusta na ang pakiramdam mo?" Tumayo si Bullet mula sa pagkakaupo sa silyang

katabi ng hospital bed ni Lovelle nang makapasok ako sa kwarto niya rito sa
ospital.

"Kanina, okay ako. Ngayong nakita kita, ewan," sarkastikong sagot niya. Ano bang
problema niya sa 'kin? Nagpunta lang naman ako rito para tingnan kung okay na siya
eh.

"Oh. Ibinili kita ng Japanese noodles saka sushi. Paborito mo 'yan 'di ba?" Pinilit
kong kumalma. S'yempre, hindi pa naman nakare-recover si Lovelle kaya ako na lang
muna ang iintindi.

"Salamat. Nag-abala ka pa. Pakitapon na lang sa basurahan."

Humigpit ang hawak ko sa supot na dala ko at saka ako tumingin kay Roswell. Kapag
ito, hindi tinigilan ang pang-iinis sa 'kin, kahit nakahiga pa 'to sa hospital bed,
sasamain talaga 'tong Lovelle na 'to.

"Okay," sagot ko at saka tumayo mula sa pagkakaupo ko para pumunta sa basurahan at

itapon ang mga binili ko.

Malapit na akong makarating sa may basurahan no'ng pinigilan ako ni Roswell.

"What?" I mouthed.

"I'm starving like hell!" bulong niya saka inagaw sa 'kin ang dala ko. Napailing na
lang ako at saka lumapit ulit kay Lovelle.

"Gusto mo bang sabihin ko kay Mommy na pabalikin ka na lang muna ng Japan?" tanong
ko sa kanya. Tumawag kanina sa 'kin si Mommy. Ang sabi niya sa 'kin ay nag-aalala
siya sa kaligtasan ni Lovelle.

Bigla tuloy sumagi sa isip ko ang tungkol sa inutos ng Black Leader na ipapatay
ako.

At kung hindi raw babalik si Lovelle ng Japan ay pauuwin niya rito sila Lionel at
Shaun, ang biological sons nina Mommy at Daddy para bantayan si Lovelle at hindi na
maulit pa ang nangyari. Well, kung magbabantay lang naman kay Lovelle, in my own
opinion, mas ligtas si Lovelle kung si Bullet ang magbabantay.

"Ayoko. Ano naman ang gagawin ko sa Japan?" sagot niya.

"Okay," sagot ko. Tumalikod na ako at nag-umpisang maglakad palabas ng hospital

room. Masyadong mabigat ang atmosphere dito sa loob ng hospital room niya at
obvious naman ding ayaw niya akong nandito.

"Where are you going?" I turned my face to look at him. Napangiti ako nang makita
kong kinakain nga talaga niya ang dinala ko.

"Mauuna na akong umuwi." He nodded kaya tumalikod na ako pero bigla akong nahinto
sa paglalakad when I heard him.

"Call me as soon as you return home." Biglang bumilis 'yong tibok ng puso ko and
damn! I felt my face turned red. Buti na lang at sa pinto ako nakaharap.
"S-sige."

***

"Sweet." Nakangiti ako habang tinitingnan ang mga ipinadalang invitations ni Tita
Aemie. Ito ay para sa celebration ng official partnership ng Yagami at Roswell pero
kailangan ba talagang may ganito pang invitation? Ang weird tuloy sa pakiramdam.
"Roswell & Yagami." I kinda felt weird at the first time I read it but I have to
say, I've never felt happier to be spart of this partnership.

"What are those?" Inalis ko ang pagkakangiti ko at pinilit maging seryoso nang
dumating si Bullet.

"Ah invitations na pinadala ni Tita Aemie. Sabi, bigyan ko raw lahat ng gusto kong
i-invite para sa party next week." Naglakad siya palapit at naupo sa tabi ko so I
handed him one.

"Roswell & Yagami?" he asked and then suddenly, a smile formed on his lips while he
lit up a cigarette. "Bakit may ganito pa?" Biglang nagbago ang facial reaction niya
nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya at saka niya tinapon pabalik sa table
ang invitation.

"Weh? Bakit daw may gano'n pa eh mukhang natutuwa ka nga kasi nag-abala pa si Tita
Aemie, asus!" biro ko. Kilalang-kilala ko na si Roswell. Masungit siya pero he
knows how to appreciate little things.

"Why would I? I just I kind of felt weird about the names." I looked away at
nagbusy-busyhan sa pag-aayos ng mga invitation na nagkalat sa ibabaw ng table. I
need some air.

Pagkatapos kong ipunin lahat ng envelope ay tumayo na ako at—

"Mikazuki."

I stopped, literally. It took a second or two bago ako bumalik sa sarili. Shit! Ano
ba kasing nangyayari?

"Bakit?" I asked no'ng lingunin ko siya. And for some unknown reasons and for the
nth time, nag-umpisa na naman akong kabahan.

Again! This is bullshit!

"Do you really see me as your brother?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 13 - Page 2
by Yanalovesyouu
9-11 minutes

Aemie's PoV
Kanina pa ako naghihintay dito sa salas habang kumakain ng chicharon. Nasaan na
naman kaya si Zeke? Hay! Gabing-gabi na, wala pa rin siya! Wala namang siyang
trabaho.

"Dong!" mabilis na hiyaw ko no'ng bumukas ang pinto.

"Mom, it's me."

Eh? Nagtataka akong sumubo ng chicharon no'ng si Trigger ang pumasok sa pinto.
Akala ko naman, si Zeke na. Hay!

"Kumain ka na ba?" Lumapit siya sa 'kin at saka bumeso sa pisngi ko kaya inalok ko
siya ng chicharon. "Gusto mo?"

Natawa siya nang mahina. "Nah, I just ate dinner with my clients." Ahh. "Bakit po
hindi pa kayo natutulog?" tanong ni Trigger pagkaupo niya sa isa sa mga sofa.

"S'yempre, hindi pa ako inaantok." Kung inaantok naman ako, eh di matutulog na ako.
Ito talagang si Trigger, parehas na parehas ang mga tanong kay Zeke.

"Pft. Yeah."

"Oo nga pala, Trigger. Namigay na ako ng mga invitations para sa party next week
ah? Ako na ang gumawa kasi alam ko namang wala kang oras magpagawa ng gano'n.
Tapos, sinusubukan ko namang tawagan si Mikazuki kaso cannot be reached. May
nangyari ba?" takang tanong ko.

"She has a new number, Mom." Lumingon ako kay Katana na nakapangtulog na at may
hawak na isang baso ng gatas.

"Why?"

"Bakit?" Ibinalik ko ang tingin ko kay Trigger dahil nagtanong din siya kay Katana.
Bakit hindi niya alam? Dapat alam niya lahat ng nangyayari sa magiging girlfriend
niya 'di ba?

"I don't know. Nalaman ko lang po no'ng pumunta siya sa office. Binigay niya ang
number niya."

Kinuha ni Trigger ang cellphone niya sa bulsa at saka ibinigay kay Katana. "Kindly
add her new number here," utos niya kay Katana.

Very good sa 'kin 'tong si Trigger. Ngayon pa lang, kinikilig na ako sa kanila ni
Mikazuki.

"Why would I? Why don't you go and ask her yourself, Kuya?" sagot ni Katana at saka
uminom ng gatas na hawak niya.

Mukhang nainis si Trigger kay Katana. S'yempre, gabi na nga naman tapos uutusan pa
ni Katana na kuhanin ang number ni Mikazuki eh pwede naman niyang ibigay na lang.

"Ibigay mo kay Trigger ang number ni Mikazuki para naman magka-text sila," singit
ko sa usapan nilang dalawa.

Sumimangot si Katana pero kinuha rin niya sa kamay ni Trigger ang cellphone at saka
nag-umpisang mag-type.

"She has a boyfriend, Kuya, just so you know."

"I don't think so," natatawang sagot ni Trigger kaya mas lalong sumimangot si
Katana.

"Yes, she has a boyfriend and they both love each other. Kaya, Kuya―"

"Well, I don't really care at all if she has a boyfriend," putol ni Trigger sa
sinasabi ni Katana saka t-in-ap ang ulo nito.
Nagpapabalik-balik tuloy ang tingin ko sa kanilang dalawa. Natutuwa ako sa mga
sinasabi ni Trigger.

Tumungtong ako sa ibabaw ng sofa namin para i-cheer si Trigger. "Go Trigg―"

"I'm home."

"Hi, Home," bati ko kay Zeke. Teka, paano siya naging si Home?

"Hi, Dad."

"Hey, Dad."

Kumunot ang noo ni Zeke at saka lumapit sa 'kin.

"Where's Caliber?" Mabilis akong bumaba sa sofa nang makalapit si Zeke.

"Nasa taas na, dong, tulog na."

Sabi niya kasi ay magbu-beauty rest na raw siya dahil stress na stress daw siya.
Ang dami-dami niya raw iniisip. Nagtataka nga ako roon kay Princess Caliyah kung
bakit. Paulit-ulit niyang sinasabi na feeling niya raw, tomboy na siya.

"Mother! Huhubels, Mother Rainbow! Na-i-stress ang beauty ko."

Ano kaya ang magandang design ng invitation para sa party? Ito kaya o―

"Mommey, are you listening?" Tumigil ako sa pagpili ng invitation dahil ang kulit
ni Princess Caliyah. "Bakit? Ano'ng nangyayari, Princess Caliyah?" tanong ko sa
kanya.

"Inang Bahaghari, feeling ni watashi lesbi na akez. Nagtataka kasi ako, Mother,
never naman nagkagusto ang lola mo sa mga otoko kahit wit naman kyawti. Betsung pa
rin ni watashi ang mga mujer, Mommy and this is so frustrating."

**

(A/N Commercial: Word Translation saglit

Watshi/akez- ako/ko

Lesbi - lesbian

Otoko- Lalaki

Wit - hindi

Kyawti - pangit

Betsung - gusto

Mujer - babae)

**

Nang matapos si Zeke kumain sa kusina ay umakyat na rin kami kaagad sa kwarto dahil
marami pa raw siyang gagawin.

"Dong!" tawag ko. Naka-indian seat ako sa kama habang nakatingin sa likod niya.
Nakatalikod siya sa 'kin at may kung ano-anong isinusulat.

"Yeah?" sagot niya pero hindi man lang siya humarap. Busy pala talaga siya. Akala
ko naman, nagdo-drawing lang o kaya XOX or SOS mag-isa.

"Bakit ka pala laging gabi na kung umuwi tapos hindi mo na ako sinasamahan sa
ospital? Galit ka ba sa 'kin?" tanong ko. Minsan naman talaga, busy si Zeke pero
last year pa siya huling naging busy. Kaso kasi ngayon, ilang araw nang madalas na
gabi talaga siya kung umuwi.

"Pft. I am not," tumatawang sagot niya. Pero hindi pa rin niya ako nililingon.

"Eh ano palang ginagawa mo? Nagtatrabaho ka?" tanong ko.

"Yeah."

"Hala! Saan naman? Call Center Agent ka na ba?" Pwede naman kasing call center
agent kasi―

"Nah."

Ay hindi pala siya call agent. Hmm. "Factory worker?"

"Nope."

Hindi rin? Ano pa kayang trabaho ang pwedeng ginagabi?

"Mangingisda?" Kasi 'di ba may mga mangingisdang gabi kung pumalaot kasi marami raw
huli 'pag gabi, o kaya madaling araw? Eh minsan si Zeke, madaling araw naalis tapos
uuwi ng gabi na.

"No."

"Taxi driver?"

"Nah."

"Jeepney driver?"
"Nah."

"Tricycle driver?"

"Tss. I'm not a driver."

"Ah alam ko na, Dong! Tama na ako rito for sure! Nagtitinda ka ng balot at penoy
'no?"

"Tss."

"Mali pa rin?" Hay! Ang hirap namang hulaan kung ano'ng trabaho ni Zeke. "Kargador
ba, Dong?"

"Tsk. Nah."

"Dancer ka na ba sa club?" Kasi 'di ba malay natin, ayun pala talaga ang hilig ni
Zeke. Ang tagal niyang tinago sa 'kin―

"What the fck?" Mabilis siyang humarap sa 'kin. "Ginagago mo ba ako, babae?"

"Ano ba kasing ginagawa mo? Bakit ka nga kasi ginagabi?" tanong ko.

"I'm just cleaning some mess," sagot niya at saka ulit tumalikod at nag-umpisang
magsulat.

Tingnan mo 'tong si Zeke! Pinahirapan pa ako. Pwede namang sabihing basurero na

siya, hinayaan pa akong manghula nang manghula rito. Pero hala! Basurero na si
Zeke?

"Dong, maraming bote at lata doon sa likod ng bahay natin at saka may mga lumang
dyaryo rin."

Baka kasi kailanganin niya 'di ba? Ang dami pa naman no'ng mga 'yon. Makaka-500 din
siguro si Zeke sa mga 'yon kapag pina-kilo niya.

**

Mikazuki's PoV

My world stopped and I felt a sea of anxiety deep down. Unti-unti akong nakaramdam
ng panlalamig sa mga kamay ko habang humihigpit din ang hawak ko sa mga
invitations. Pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko hanggang sa ito na lang ang
tanging naririnig ko. Damn!

"Mikazuki." For the second time, tinawag niya ako. Pakiramdam ko, umakyat na lahat
ng dugo ko sa mukha ko sa sobrang init.

"W-what do you mean?" tanong ko as I turned to face him. He stood up at saka

naglakad palapit sa 'kin. Sinasabi ng utak kong umalis na ako at umiwas sa
tinatanong ni Roswell but I can't move my feet.

Why is he throwing me a question na hindi ko alam ang isasagot?

"Damn!"

There's a flutter of electricity that runs through my body like hell! At hindi ako
makasagot. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong isagot. As much as I want to tell
the truth, hindi pwede. Hindi pwede kasi... sina Mommy Angelique at Daddy Louie...
baka magalit din kay Bullet.

I faked a smile and looked away. "Ano bang sinasabi mo? S'yempre, kapatid ang
turing ko sa 'yo. Sabay tayong lumaki at―"

"Then why do you keep on messing with my fcking heart?" Ibinalik ko ang tingin ko
sa kanya dahil sa sinabi niya.

You're the one who's messing with my heart.

"I don't know what you're talking about, Roswell." Tinalikuran ko na siya para
matapos na ang usapan namin.

Until...

He grabbed my hand and pulled me closer to him.

I felt warm, soft lips met mine. It started as a soft kiss that lingered. My
emotions are like fireworks. I couldn't stop my heart from pounding in my chest. My
blood flowed rapidly in my cheeks, making my face as red as ever.

"I love you," he said as he broke the kiss. Our eyes locked. 'I love you' meant the
world to me.

Funny, pero sa buong buhay ko, ngayon ko lang naranasang masabihan ng 'I love you'.
He held my hand and looked into my eyes. Our heads were the same level. From the
pressure of his hands, I could tell he is nervous as I am.

"I―I..." Hindi ko maituloy ang sasabihin ko kaya natawa siya.

"Am I moving to fast?"

My heart is still pounding as hard as fck "I―I actually―" Love you.

Before I could even finish my sentence, he pressed his lips to mine again. This is
wrong. Pinagkatiwalaan ako ni Mommy Angelique na kalilimutan ko na ang nararamdaman
ko kay Roswell. Ikakasal na rin sila ni Lovelle. But I don't want to end this.

Chapter 14

Aemie's PoV
Humarap ako sa salamin at tinignan kung maayos na ang pink na gown na suot ko. Ang
gandaaaa! "Bonggang-bongga mother queen!" Lumapit si Princess Caliyah at nilagyan
pa ako ng maliit na korona sa ulo. "Why ba kasi an gaga na'ting magbihis mommey?
Mamaya hagardo versoza na ang beauty na'tin"
"Hindi naman tayo maaga. Late lang talaga ang daddy mo. Teka-nasaan na nga pala si
Zeke, dumating na ba?" Kinuha ko ang cellphone ko at tinignan kung nagtext o
tumawag si Zeke, sabi niya saglit lang sya pero hanggang ngayon wala pa. Hayy! Mag
5PM na, eh 7 ang simula ng party.
Huhuhuhu. Napakasipag na basurero talaga ni Zeke.
"Wit pa mother rainbow eh. Wherelalu raw po ba nag fly si amang hari?"
"Ang sabi niya kanina sa'kin may aasikasuhin lang daw sya saglit-oh Dong!" Pumasok
sa kwarto si Zeke kaya nakahinga ako ng maluwag.
"Yo dad"
"Hey son, wife"
"Akala ko gabi ka ulit darating eh"
"Uhh-mom, dad sa baba na lang po muna ako" Paalam ni Princess Caliyah. "Sige,
pakisabi sa kuya mo at kay Katana bilisan nila magbihis at mag-ayos ah. Aalis na
rin tayo maya-maya"
"Yes mom"
"Beautiful"
Nung makalabas si Princess Caliyah ay ibinaling ko na ang tingin ko kay Zeke na
yumakap sa'kin. "Dong saan ka na naman galing? Alam mo namang may party ngayon
nangangalakal ka pa ng basura"
Mabilis syang napabitaw sa pagkakayakap sa'kin. "What?" Takhang tanong niya.
Naglakad ako palapit sa closet para kuhanin ang damit na isusuot niya. "Hayy nako
Zeke, what-what ka dyan. Magbihis ka na. Kailangan maaga tayo doon bago dumating
ang mga bisita para naman may bumati sa kanila diba? Hehehe"
Hayy! Pwede naman kasing ipagpaliban muna ang pangangalakal ng basura. Kahit ngayon
man lang diba? Huhuhu napakasipag talaga ni Zeke, wala na yata akong makikitang iba
na kasing sipag niya magtrabaho.
"Tss."
**
Mikazuki's PoV
Naglalagay ako ng mascara habang pinagmamasdan si Roswell na prenteng-prente sa
pagkakahiga sa kama ko. "Wala ka pa bang plano magbihis?" Tanong ko sa kanya.
"Susunduin mo pa si Lovelle" Dugtong ko pa.
"Tss. She can go with her brother" Nung isang araw pa dumating si Shaun, kuya ni
Lovelle. I am a year older sa kanya. Pinauwi sya dito nila mommy dahil ayaw ni
Lovelle bumalik ng Japan pero ewan ko ba. Medyo pasaway din kasi mga totoong anak
ni mommy Angelique at daddy Louie. "Sabi ni mommy, ikaw raw ang sumundo kay
Lovelle, tumawag na pati sa'kin kanina si Shaun. Hihintayin ka nila doon sa unit
nila"
Nung madischarge si Lovelle sa hospital, pinakuha sya ni mommy ng condominium unit
kaya magkasama sila ngayon ni Shaun doon. Ang gusto pa ni mommy pati si Bullet
doon. Eh ito namang si Roswell ayaw doon tumigil sa unit ni Lovelle.
"Tss. How about you?"
"Magpapahatid na lang ako sa driver" Bumangon sya mula sa pagkakahiga sa kama at
saka kumuha ng upuan at tumabi sa'kin. "Do I really need to attend the party?"
Natawa ako kasi parang batang ayaw pumasok sa school ang pagkakatanong niya. "Ikaw
ang may ari ng Yagami Corporation, syempre dapat nandoon ka. Kung tutuusin,
partnership nyong dalawa ni Trigger 'yun diba?" Natatawang sagot ko.
"Tss"
"Sige na Roswell, magbihis ka na"
"Alright love" Sagot niya at saka tumayo at naglakad paalis. Shit! Ilang araw ng
ganyan ang tawag niya simula nung magtapat sya. Kaso, hindi pa rin ako nasasanay at
mukhang hindi ako masasanay. I always feel my cheeks turning red.
-Flashback-
I woke up with my head feels heavy. Unang pumasok sa isip ko ang nangyari kagabi. I
run my finger tips on my lips habang inaalala ko ang mga sinabi ni Roswell. I
wasn't able to sleep last night kakaisip doon sa mga sinabi niya. The pain throbs
and pules in my skull like a dull pounding pain with a hammer over and over and
over again. This headache sucks!
Inayos ko ang sarili ko para bumangon nung mahagip ng tingin ko ang isang piraso ng
rose na nasa ibabaw ng bedside table na may note sa ilalim.
I don't care whether the sun rises or not, my morning starts only after I say that
I love you. Good morning love.
My scalp tingled. My face is like burning. "Shit! I must have blushed." Bulong ko.
Tinapik-tapik ko ang mukha ko to alter my mind. I don't want Roswell to see me like
this.
I took a quick bath and prepared myself before going down. Gusto ko lang maayos ako
bago bumama kahit wala naman akong naka-schedule na lakad ngayon.
Wait, since when did I start getting conscious about appearance?
Hindi pa ako nakakatungtong ng kusina naaamoy ko na ang mabagPagkarating ko ng
kusina, I saw him in front of the stove at may niluluto."Wow! Ikaw nagluto?"
"Yeah"
Naupo ako habang pinapanuod sya sa ginagawa niya. Hindi ko akalaing marunong pala
magluto si Roswell. Usually kasi ako ang pinagluluto niya ng pagkain. "Thanks" I
said nung lagyan niya ng pagkain ang plato ko.
Nagsimula kaming kumain ng walang imikan kaya medyo nao-awkwardan ako dahil hindi
ko alam kung ano ang iniisip niya. "Thank you din pala doon sa rose" I chuckled.
"May nalalaman ka pa palang mga ganun ah" Pang-aasar ko.
"Anything for you baby" Tumigil ako sa pagtawa dahil sa sagot niya. Okay, spell
awkward again. Mas nakaka-conscious pa kasi nakangiti sya as if he knows exactly
what I am thinking.
"Roswell! Will you stop being like that?"
"Like what?" Tanong niya habang patuloy pa rin sa pagkain.
"Y-you're acting weird since last night" He stopped from eating at saka tumingin
sa'kin at ngumiti. "I just stopped from holding back my feelings. And you should do
the same. I meant single word that I've said last night," He continued eating na
parang normal lang.
I want to say how much I love him but I can't. I am afraid of the consequences that
might happen. Lalo na kanila mommy Angelique at daddy Louie.
"Aren't you afraid of mommy Angelique and daddy Louie?" Tanong ko kay Roswell.
Eventhough we're grown-ups, hindi naming alam kung anu-ano ang posibleng gawin nila
mommy at daddy kapag nalaman nila.
"Nah" Tipid na sagot niya kaya pinagmasdan ko sya habang kumakain. "Mikazuki,
there's nothing to be afraid of"
"Pero kasali sila sa Black Sininster, at feeling ko sila 'yung nag-utos na ipapatay
ako kay Venom" Nagulat din ako dahil bigla kong nasabi ang tungkol sa Black
Sinister. Parehas kaming nagulat sa pag-o-open ko ng topic. "I'm sorry, napasobra
yata ako sa pagsasalita" Humingi ako ng paumanhin kasi alam ko namang kampi si
Roswell kila mommy.
I was expecting him na kagalitan ako. "Yeah, it was actually mom" I can hear the
gritting of his teeth kaya tumikhim ako at uminom ng juice. Nakakatakot ang
ganitong side ni Bullet that is why nagche-change topic ako kapag nakikita kong
nagagalit na sya.
"Anyway, in fairness ang sarap mo palang magluto" Pag-iiba ko sa usapan. "Did you
tell mom that you have an idea of what she did?" Tanong niya. Umiling ako, quite
unsure kung sasagutin ko ang tanong niya but I still did. "Good"
This is the reason why ayokong sagutin ang mga tinanong ni Roswell kagabi. Ayokong
pati sya pagbuntunan ng galit nila mommy. What if next time sya naman ang maisipang
ipapatay nila mommy? I know he's good lalo na pagdating sa mga fights and stuffs.
Pero nakakatakot kasi hindi naming alam kung gaano kalawak ang connection nila
mommy. To think na kasali sila sa Black Sinister.
Nanatili akong tahimik habang pinagpapatuloy ko ang pagkain.
-End of Flashback-
"Roswell! Sabi na't huwag mo akong tawaging ganyan. Baka mamaya masanay ka matawag
mo ako ng ganyan kapag kasama natin sila Lovelle"
"And?"
"Kapag narinig nila baka sabihin nila may something sa'ting dalawa"
"Wala ba?" He teased.
"Roswell!"
"Pfft. Fine, fine baby"
Sasawayin ko pa dapat sya pero lumabas na kaagad sya ng kwarto. I just found myself
smiling. "Stop that Mikazuki! Kay Lovelle na si Roswell" I said in front of the
mirror, trying to convince myself.
**
Amesyl's PoV
"Babylabs?"
*knocks*
"Babylabs?"
Ano na naman kayang kailangan nitong unggoy na 'to at ako na naman ang bubulabugin.
"Bakit?" Tanong ko pagkabukas ko ng pinto ng movie room, nagkulong ako dito dahil
kanina pa silang tatlo ang gugulo at ang iingay.
Tinignan ko sya mula ulo hanggang paa. "Gwapo ng asawa mo 'no?" Tanong nung unggoy
kaya pinasingkitan ko sya ng mata. "Subukan mong pumikit, para mukhang natutulog
lang" Ang kapal ng mukha! Gwapo raw?
Psh. Sige na nga pwede na rin.
"Hahahaha babylabs talaga. Hindi ka pa ba magbibihis? Gabi na ah" Tanong nung
unggoy. "Ito na ang suot ko" Nanlaki ang mga mata niya pagkatapos ay tinignan din
ako mula ulo hanggang paa. Ano bang problema nitong unggoy na 'to at may ganoon
pang nalalaman?
"Yan na ang isusuot mo?" Gulat na gulat na tanong niya.
"Ayaw mo ba? Gusto mo palit tayo, 'yang tuxedo mo susuotin ko. Ikaw magsuot nitong
damit ko"
"Papa! Nandyan po ba si mama?" Naririnig ko pa lang ang boses ni Amber na palapit
alam ko na kung ano ang kailangan niya. Tsk. Tuwing may mga party naman palaging
ganito 'tong si Amber. Hindi ko alam kung kay insan nagmana ng kakulitan o sa
unggoy niyang ama.
"Mama, pinatahian din kita ng dress. Alam ko naman pong hindi ka bibili ng dress mo
so ako na nagpagawa"
**
"Whoa! Ang ganda naman ng asawa ko!" Nagpanting ang tenga ko nung humiyaw 'yung
unggoy pagkalabas naming dalawa ni Amber ng kwarto. "Magpapalit na ako ng damit"
Sabi ko at saka naglakad ulit papasok ng kwarto. "Mama! Baka hindi po tayo
papasukin sa party kapag nagpalit pa kayo" Pigil ni Amber.
Psh! "Eh nakakainis 'yang tatay nyo eh!" Bulyaw ko sa kanila. "Pft. Maganda ka,
gwapo ako. Ano'ng nakakainis doon?" Natatwang sabi nung unggoy saka lumapit at
inakbayan ako.
"Yo Ma, Pa hindi pa ba tayo aalis? 30 minutes na lang mag-uumpisa na ang party
paniguradong hinihintay na rin ng mga kababaihan ang nag-iisang Azure Lamperouge"
Tingnan mo 'tong si Azure, manang-mana sa ama niya. "Umayos-ayos ka Azure ha,
gagaya ka pa dito sa tatay mong unggoy"
"Azure's right, male-late na po tayo"
Letse bakit ba ang taas nitong takong ng sapatos na pinasuot sa'kin ni Amber?
**
Emerald's PoV
Dadsy asked me to look for momsy kaya iniikot ko ang bahay namin to find her. "M-"
Tatawagin ko sana si Momsy nung marinig ko syang may kausap sa phone.
"You know how much I love you Angelique, you're my bestfriend. But there are lots
of people in the party kaya paano ko sya papatayin?" My eyes widened. Tinakpan ko
ang bibig ko and leaned closer to the wall para mag eavesdrop. Sinong Angelique ang
kausap ni momsy? At sino ang tinutukoy niyang papatayin? OMG!
"I guess... Yah sure, I'll try to talk to Suzy... Of course dear" Tumawa si momsy,
an evil one. Ito ang first time na narinig ko si momsy makipag-usap sa phone na
ganito. We're not always together kaya wala rin akong masyadong alam sa mga
businesses ni momsy.
I walked away as fast as I could when she ended the call para hindi niya ako mahuli
hanggang sa may mabangga ako. "Emerald, nakita mo na momsy mo? What's with the
look? Bakit parang nakakita ka ng multo?" Dadsy asked. "Hi dadsy, I-I was just
nervous kasi baka hindi magustuhan ni baby Caliber ang dress na suot ko so I'm
thinking na magpalit sana ng dress" Palusot ko.
"Hey honey" Kinabahan ako nung marinig ko ang boses ni momsy mula sa likod ko.
Sinundan ko ng tingin si dadsy hanggang lampasan niya ako at puntahan si momsy.
"Hey honey" My hands are shaking, hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga narinig ko
kahit na wala akong ideya kung sino ang kausap niya at kung sino ang pinag-uusapan
niya. Maybe I just can't believe na hindi ko pa pala masyadong kilala si momsy.
"Hey daughter, you look very lovely in your dress so hindi mo na kailangang
magpalit. Besides, we're almost late" Sabi ni momsy. I turned to face her and faked
a laugh. "Yes momsy" Pagsang-ayon ko at saka naunang maglakad palabras ng bahay.
**
Aemie's PoV
Ngiting-ngiti ako habang binabati ang lahat ng dumadating sa party. "Good evening
Mrs. Roswell"
"Good evening"
Malayo pa lang natatanaw ko na si Caileigh na nakangiti habang parating. Ano kayang
nangyayari dito bakit kaya pangiti-ngiti?
"Hi Aemie-girl!" Yumakap si Caileigh at bumeso sa'kin nung dumating sya kasama si
Vash at si Grayson. "Good evening Miss Aemie" Bati ni Vash. Si Grayson naman ay
bumeso muna sa'kin at saka pumasok na rin sa loob kasunod ni Vash.
"Caileigh! Kailan pa kayo umuwi ni Vash?" Tanong ko, nung maibalik ko ang tingin ko
sa kanya. Nung huling beses kasing makita ko si Grayson ang sabi niya nasa ibang
bansa raw si Caileigh at Vash at nagbabakasyon.
"Uhm yesterday morning lang. Oh em! I forgot to bring my pasalubong"
"Hehehe okay lang 'yun" Sabi ko sakanya.
"Anyways, where's your husband? Pati sila Trigger, Caliber and Katana?" Tanong
niya. "Nandyan sa loob, nakikipag-chikahan siguro sa iba pang mga bisita hehehe"
"Eh why are you here ba kasi?" Tanong niya ulit.
"Hinihintay ko kasi si Mikazuki eh" Nasaan na kaya sya? Sabi ko naman kasi kay
Trigger sunduin dahil baka mamaya abutin 'yun ng traffic. Traffic pa naman lagi.
"Eh why here? Pwede namang sa loob. Let's go inside na lang" Ipinulupot ni Caileigh
ang braso niya sa braso ko at saka ako inayang maglakad sa loob. "Sinu-sino na pala
ang dumating na Roswells or Yaji?" Tanong niya. "Sila Wallace and family, Andrei
and family saka sila Milka and family. Sila pa lang, saka kayo hehe" Sagot ko. Sila
insan wala pa rin hanggang ngayon, baka na-traffic din.
Teka-nasaan na nga ba si Zeke? Kanina nandito lang sya sa loob eh. Iniikot ko ang
tingin ko sa lahat ng taong nandito sa loob ng party. Ang dami na, at maga-alas
syete na rin. "Parating na rin naman siguro ang iba" Nakangiting sagot ni Caileigh
sa'kin habang nililibot din niya ang tingin niya sa paligid.
**
Cody's PoV
Inayos ko ang coat na suot ko pagkababa ko ng kotse. "Syet! Ang gwapo mo talaga
Cody Lerwick!" Puri ko sa sarili ko nung mapatingin ako sa salamin ng bintana ng
driver's seat. Tumungo ako sa pinagparadahan ng mga kotse nila ermat at erpat at ng
utol kong si Kayden para sumabay sa kanila na pumasok sa loob.
Nandito na kaya si Katana baby? Sabagay, kalian ba sya na-late.
Nasa pinakalikuran ako at nakasunod lang kanila ermat. "Hi babes" Bati ko sa isang
babae na pangiti-ngiti sa'kin at sumabay sa paglalakad ko. Maraming mga lalaki ang
nakabantay sa lahat ng sulok ng hotel. Basta talaga sila tita Aemie at tito Ezekiel
ang nagpatawag ng salu-salo makakasiguro kayong mahigpit ang seguridad.
"Hi, I'm-"Hindi ko na narinig ang pangalan nung babae dahil napako ang tingin ko sa
natanaw ko sa malayo. Amputs! 'Yun 'yung babae na nakita kong pumasok sa apartment
ni Ms. Yagami.
"Excuse me, hello? Are you with me?"
Dumiretso na ako ng lakad papasok at hindi na inintindi 'yung babaeng nagsasalita.
Walanghiya! Alam ko gwapo ako, pero wala akong panahon ngayon mangchiks.
Dahil lintek! Bakit kasama nung babae si Raven Strife? Ano'ng koneksyon nila sa
isa't-isa?
**
Mikazuki's PoV
Lumabas ako sa kotse to check kung ano ang ginagawa nung driver. "Excuse me kuya
matagal pa ba 'yan magagawa?" I asked. Abala sya sa pagkalikot ng makina ng
sasakyan. "Hindi ko pa po sigurado Ma'am, tumawag na rin po ako ng manggagawa.
Pasensya na po"
Tumango na lang ako sa driver. Naramdaman kong nag-vibrate ang phone na hawak ko.
Where's my baby?
Damn! Bakit ba ganito si Roswell? I could feel my cheeks turned red again. I was
about to respond to his message when I received a call from unknown number.
"Hello?"
[Uhh hi, this is Trigger. Just checking if you're on your way. The party is about
to begin. We're just waiting for you to arrive]
"Uhmm yah but sorry, medyo nagkaproblema kasi eh, nasiraan kasi 'yung kotse. Don't
worry magpapasundo na rin naman ako sa kuya ko"
"I see. Ako na susundo, nasaan-"
"No, magpapasundo na lang ako. Nakakahiya naman-"
"No, I insist"
Ibinigay ko na rink ay Trigger ang lugar na kinaroroonan namin nung driver. Hindi
rin naman ako sure kung masusundo ako ni Roswell dahil baka kasama na niya sila
Lovelle ngayon.
Reply: I'm on my way
Roswell: Where exactly?
Hindi ko na nireplyan si Roswell para hindi na mag-alala. Siguro hihintayin ko na
lang muna na dumating si Trigger.
**
I turned off my phone dahil tumatawag kanina si Roswell. It's not that I am hiding,
ayoko lang abalahin sya...sila ni Lovelle. Magagalit na naman si Lovelle at si
mommy Angelique kapag may nangyari sa kanya dahil wala si Roswell sa tabi niya.
Wala pang 30 minutes ay dumating na si Trigger. "You look stunning" Sabi niya
pagkababa niya ng kotse. "Thanks. Bagay sa'yo suot mo in fairness" Sagot ko.
Ngumiti sya habang nakatingin sa'kin kaya natawa ako. "Ano, dito na lang ba tayo
forever?" Biro ko sa kanya, para kasing wala pa syang balak umalis.
"Pft. Sorry" Natatawang sagot nya at saka ako pinagbuksan ng pinto ng kotse.
**
Papasok pa lang kami ng hotel pero halos lahat na ng mga mata ng mga tao sa paligid
sa aming dalawa ni Trigger nakatingin. He asked to hold my hand kaya magkahawak
kami ngayong naglalakad. Oh wait, are they thinking na there's something between
the both of us kaya ganyan sila makatingin? Damn! This is embarrassing!
"Good evening Mr. Roswell and Ms. Yagami" Bati nung isang lalaki sa entrance with a
smile. I smiled back pero hindi na ako nagsalita. Nanatili lang akong tahimik
hanggang makapasok kaming dalawa sa hotel.
"Whoa! Wengya! Sya pala si Ms. Yagami" Kinuha nung isang lalaki ang kamay ko kaya
nagulat ako. Literally, my eyes widened when he kissed my right hand. "Azure
Lamperouge at your service Miss beautiful" Natawa ako ng mahina dahil sa way ng
pagpapakilala niya.
"Yo Miss Yagami! Cody Lerwick, a.k.a Mister Pogi" Nagbow naman sya sa harap ko kaya
natawa ulit ako. "Nakakatuwa pala mga kaibigan mo" Bulong ko kay Trigger.
"Tss. They're insane" Sagot niya sa'kin kaya lalo akong natawa. "Halata nga" Bulong
ko.
Bigla akong natigil sa pagtawa nung may maramdaman akong lumapit sa may kanang
bahagi ko. I turned my face to see kung sino ang dumating. Awtomatik akong bumitaw
sa pagkakahawak ni Trigger when I saw him.
"I was looking for you, Mikazuki" His voice was quite calm yet it was thunderous
that I couldn't concentrate on what he had said. His eyes narrowed as he look at me
and Trigger, his teeth clenched together kaya kinakabahan ako. I know pinagbawalan
niya ako na makipag-close sa mga Roswell pero hindi ko pa rin sya sinusunod.
"It's a pleasure to meet you Mr. Yagami" Inextend ni Trigger ang kamay niya para
makipag-shake hands kay Roswell kaya tinignan ko ito. But his hands are fisted in
rage.
Tiningnan lang ni Roswell ang kamay ni Trigger at saka ako hinila palapit sa kanya.
Inalis ni Trigger 'yung kamay niya nung Makita niyang walang plano si Roswell na
makipag-shake hands. God! Bakit ba ngayon pa sinumpong 'tong si Bullet.
"Good evening Mr. Yagami, Azure Lamperouge"
"Cody Lerwick, boss"
Pakilala nung dalawang kaibigan ni Trigger. Pinasadahan lang sila ng tingin ni
Bullet at saka tumalikod para maglakad paalis.
"Sorry" I mouthed. Ngumiti naman silang tatlo sa'kin.
"That's her brother" Bulong ni Trigger doon sa dalawa nung medyo makalayo na si
Bullet. No, he's your brother.
"Nakakatakot pala kuya mo wengya!"
"Woo ang bangis!"
Ngumiti na lang ako sa kanilang tatlo dahil hindi ko alam ang isasagot ko.
"Mikazuki"
Narinig ko ang tawag ni Roswell kaya nagpaalam na kaagad ako sa kanilang tatlo.
Darn! What's wrong with him?
dit-tsF{Mc

Chapter 15

Mikazuki's PoV
"Hi I'm Lovelle, Mr. Yagami's fiancee" Pakilala ni Lovelle sa ibang bisita. Nakaupo
ako sa isa sa mga vacant seats habang pinagmamasdan silang dalawa ni Roswell na
nakikipag-usap sa ibang bisita. Ewan ko ba dito kay Roswell, gusto pa nandito ako
eh sila rin namang dalawa ni Lovelle ang magkasama.
I'm so damn bored!
I sighed and looked around habang hindi nakatingin si Roswell. "Mika-chan, pupunta
lang ako doon" Paalam ni Shaun. "Okay" Tumango ako at ngumiti. Chance ko na rin 'to
na magikot-ikot. Besides, hindi ko pa rin nakikita at nakakausap sila tita Aemie at
Katana.
Dahan-dahan akong tumayo at naglakad palayo nung mapansin kong hindi nakatingin si
Roswell. Nung medyo malayo na ako ay nagmadali na akong hanapin ang powder room
hanggang sa makapasok ako sa pinakadulong cubicle. "Kinabahan ako dun ah" I said,
almost whispering habang nakahawak sa dibdib ko. Buti hindi ako napansin ni Bullet.
"I haven't seen her yet, kanina ko pa nga sya hinahanap"
"Gosh! I also didn't expect na ganito karami ang bisita"
Bubuksan ko sana ang pinto ng cubicle when I heard something. "Nagkausap ba kayo ni
Angelique?" Hindi ko alam kung sinong Angelique ang tinutukoy niya. Of course,
maraming Angelique sa mundo, but the point is, biglang sumagi sa isip ko si mommy
Angelique. Kaya instead na buksan ko ang pinto ay nakinig nalang muna ako.
"Yep, tumawag sya kanina sa'kin. I thought you have a plan?"
Their voices aren't familiar, kaya tingin ko hindi ko pa sila nami-meet. I want to
peek para sana makita ko kung sino 'yung nag-uusap kaso mapapansin din nila ako
kapag binuksan ko ang pinto ng cubicle.
"Of course dear, alam ko namang galing kang vacation kaya hindi ka aware na may
party. Buti na lang nandyan si Yuriko para tulungan ako,"
"Hahahah you know me well, wicked bitch! Patingin nga ulit ako ng anak-anakan ni
Angelique"
"Of course I do... oh here..." Idinikit ko ang mukha ko sa pinto ng cubicle dahil
tumahimik silang dalawa. "So this is Mikazuki Yagami... hmm..."
Nanlaki ang mga mata ko when I heard my name. Just what I thought! Si mommy
Angelique ang tinutukoy nila. Pero ano'ng koneksyon nila kay mommy? And why the
hell are they looking at my picture?
"So what's our plan?"
Ayokong mag-isip ng masama, pero iyon lang talaga ang pumapasok sa isip ko.
Palabas na ako ng cubicle to confront them nung marinig kong bumukas at sara ang
pinto ng powder room at mga tunog ng takong ng mga kakapasok lang. "O-M-G! Have you
seen Mr. Yagami? He's so freaking hot!"
"I like Trigger Roswell girls"
"Basta sa'kin si Caliber"
Binuksan ko ang pinto ng cubicle at lumapit sa sink para maghugas ng kamay kunwari.
Pero ang totoo ay nakikiramdam ako sa kanila.
"Kaso may fiancée nap ala si Mr. Yagami"
"Too bad for you girl"
"Hindi naman sila sweet nung fiancée niya. Ewan ko lang ha, pero para sa'kin lang
kasi. Hindi naman sila bagay" Palihim akong natawa sa sinabi nung babae.
"Agree! Mukhang may pagka-bitch 'yung babae 'no? Nakita niyo ba kung paano sya
makipag-usap sa mga guests. Akala mo sya 'yung may pa-party"
Tatlong babae na lang ang nandito at nag-uusap. Mukhang wala na 'yung dalawang nag-
uusap kanina dahil iba 'yung mga boses nila.
Hindi ko na pinakinggan pa ang mga pinag-usapan nung tatlong babae, because I think
they're just random girls na nainvite ditto sa party at wala silang connection doon
sa dalawang nauna na nag-uusap. Iniikot ko ang tingin ko to look for Katana.
Kailangan ma-confirm ko muna ang mga narinig ko para makapag-isip ng plano.
Hindi lang kami ni Roswell ang mga nandito, nandito rin sila tita Aemie at iba pang
malalapit na kaibigan nila.
Oh shit! I forgot, ininvite ko nga rin palang pumunta sila tita Aki.
I dialed tita Aki's number nung makalayo ako sa crowd.
"Hi tita Aki, nandito na po ba kayo sa party?" I asked while looking around, baka
kasi makita ko sila somewhere.
[Mikazuki, papunta na kami ni nanay. Paalis na kami ng condominium. Pasensya na
ngayon pa lang kami aalis. Ayaw kasi ni nanay kanina dahil umiyak sya nung mabasa
niya 'yung invitation. Buti na lang nga at napilit ko--]
"No, tita Aki huwag na po kayo pumunta. I think hindi safe dito sa party. Tatawagan
ko na lang po kayo ulit"
[Huh? Ano'ng--]
"Basta tita Aki, huwag na po kayong umalis ng condominium. Dyan na lang muna kayo]
"Ikaw ba si Ms. Mikazuki Yagami?" Inalis ko kaagad ang phone sa tenga ko nung may
marinig akong boses ng babae na nagsalita sa bandang likod ko.
"Yes, I'm sorry but do I know you?" Imbis na sagutin niya ako ay tinignan niya ako
mula ulo hanggang paa. Ano'ng problema niya? I gave her my most irritating look
para naman maramdaman niya na hindi ko gusto ang ginagawa niya. "Mikaela, Mikaela
Lewis" She offer her hand. Nagdadalawang isip pa akong abutin ang kamay niya pero
since nasa party kami at ayokong magmukhang bastos, dahil kay Roswell magrereflect
lahat ng kilos ko. Inabot ko ang kamay niya para makipag-shake hands.
Tama ba 'yung narinig kong sinabi niya na pagalan niya? Mikaela Lewis?
If I'm not mistaken, malapit din na pamilya ang Lewis sa mga Roswell. "Nice meeting
you Ms. Lewis" I said with a smile.
"Pwede ba kitang makausap?" Diretsong tanong niya ng nakatingin sa mga mata ko.
"Sure, about what?" Mabilis na sagot ko Tumingin ako sa paligid dahil baka
hinahanap na ako ni Bullet, buti hindi ko pa ulit sya nakikita.
"Hindi, hindi dito. Doon sa walang tao sana" Kumunot ang noo ko. Ngayon lang kami
nagkakilala, at ngayon lang din kami nakapag-usap kaya ano naman kaya ang gusto
niyang sabihin sa'kin?
Tumango ako, quite unsure pero hindi ko malalaman ang sagot sa mga tanong sa isip
ko kung hindi rin naman ako papaya na makipag-usap.
Sumunod ako sakanya nung mag-umpisa syang maglakad palayo hanggang sa makarating
kaming dalawa sa parking lot. Nilabas niya ang susi ng kotse at binuksan ang isang
kotse. So gusto niya sa loob kami ng kotse mag-usap?
**
Cody's PoV
"Cody Lerwick, Miss beautiful" Hinalikan ko ang kamay ng babaeng kausap ko. Ano nga
ba ang pangalan niya? Sinabi na niya kanina eh, hindi ko nga lang gaanong
napagtuunan ng pansin. "Cody" Lumingon ako sa gawing kanan nung may marinig akong
tinig ng isang magandang babae. At whoa! Ang lupit talaga ni Katana. "Katana baby"
Binitawan ko ang kamay ng babaeng kausap ko at hinarap si Katana baby.
"Ano'ng maipaglilingkod ng gwapong nilalang sa'yo?"
"I need to talk to you"
**
"Kausap mo si ate Mikazuki kanina diba? Azure mentioned it to me, so 'wag ka na
mag-deny"
Kumunot ang noo ko. Pambihira! Ang buong akala ko namang magtatapat na sya ng pag-
ibig sa'kin, hindi naman pala. Pero-"Oo, ipinakilala sya sa'min ng utol mo. Syet!
Ang hot pala niya! Pero kanina pa 'yun. Bakit may nangyari ba?" Takhang tanong ko
at saka nagpamulsa.
"No, nothing. I was just looking for her dahil may nabanggit sa'kin si Emerald"
"Na ano?"
"None of your business, thanks anyway"
**
Mikazuki's PoV
"So matagal mo na akong kakilala?" Tanong ko pagkatapos mag-kwento ni Mikaela.
Sinabi niya sa'kin ang tungkol sa masamang plano ng mommy niyang si Suzette Lewis.
Sinabi niya rin na nakikita niya ako lagi tuwing may family gatherings ang mga
Birkins dahil kasama pala sya ng mommy niya na uma-attend.
"Hindi naman, pero tulad nga ng sabi ko, marami akong alam tungkol sa'yo na hindi
alam ng ibang nandirito" Pinaningkitan ko sya ng mga mata. Good news bang marami
syang alam or bad news? Nanay niya si Suzette Lewis na bestfriend ni mommy
Angelique, at pinagpla-planuhan nila akong patayin.
Technically, she'll be siding with her mother.
"So what do you want from me?" Diretsong tanong ko.
"May pagka-tanga kasi nanay ko eh. Alam ko hindi ka maniniwala sa sasabihin ko,
pero ayoko ng ginagawa niyang pagkampi kay tita Angelique at pagpa-plano ng masama
sa'yo. Hindi kita kilala personally, at wala rin akong panahon na kilalanin ka.
Pero kilala ko si tita Angelique pati na rin ang mga ginagawa nila kasama nung
nanay ko. At ginagawa ko 'to ngayon para tulungan 'yung nanay ko. Ibig kong
sabihin, ayokong mapahamak sya, syempre nanay ko 'yon. Kaya handa akong
makipagtulungan sa'yo dahil hindi malayong mangyari na pagplanuhan mo rin ng masama
ang nanay ko dahil sa mga plano nila ni tita Angelique"
Actually, pinag-iisipan ko ng patayin kanina 'yung dalawang nag-uusap sa powder
room kung hindi lang sila nawala nung lumabas ako sa cubicle. "I can't promise you
that, we're talking about lives here" Sagot ko. What if next time hindi lang ako
ang pagplanuhan nila ng masama? I know, time will come na si Roswell na ang
maiisipang ipapatay ni mommy Angelique.
Mabuti na lang at hindi ko katulad si Roswell.
But it's still hurting me every time na maiisip kong si mommy Angelique ang
mastermind ng lahat ng 'to. Kahit minsan ba talaga hindi niya ako tinuring na anak?
"Yun na nga eh, buhay ang pinag-uusapan. Kaya nakikiusap ako sa'yo bilang anak.
Huwag kang mag-alala pipilitin ko pa rin ang nanay ko na kumbinsihin na huwag
magpapaniwala sa mommy mo" Tumingin sya sa'kin nung mag-iba ang expression ng mukha
ko. "Sorry for the term, pero hindi ko alam kung bakit kasi ginagawa 'yan sa'yo ni
tita Angelique. Hindi naman kasi sapat ang dahilan na adopted ka at-"
Ngumiti ako ng mapait at saka binuksan ang pinto ng kotse. "Thanks for the concern,
Ms. Lewis and nice meeting you again" Nagpaalam na ako bago pa ako maging
emotional.
**
Amber's PoV
"Wala talagang taste si Grayson pagdating sa babae. Ang dami-dami naman dyang iba.
Hindi ko alam kung bakit 'yung babaeng 'yun ang nagustuhan niya" I crossed my legs
at uminom ng kaunting wine habang pinagmamasdan si Boul at 'yung kasama niyang
babae.
Hinihintay kong sumagot sa'kin 'yung kausap ko. Psh! Bakit hindi 'to nagsasalita?
Wengya! Na-speechless yata sa ganda ko. Jusko! Pati pala mga babae nai-speechless
kapag nakikita ako. "Nakikinig ka ba sa'kin Lindsay? Kanina pa kita kinakausap
dyan"
Sinundan ko ang tinitingnan niya and guess who? Si Trigger Roswell lang naman.
Hinampas ko sya ng mahina sa braso para mapunta sa'kin ang atensyon niya "Hoy
Lindsay, nakikinig ka ba sa'kin?"
"H-ha? Ah-oo, ano nga ulit 'yung tungkol kay Trigger?" Tanong niya. I raised my
right eyebrow which has MAC eyebrow pencil. "Ahh oo 'yang si Trigger kasi
nanliligaw sa'kin. Ganda ko 'no?" I said sarcastically.
"Huh? Ano? Papaano? Kailan pa?" Tanong niya. And this time, mukhang nakuha ko na
ang full attention niya. "Mukha ba akong liligawan ni Trigger?! Wala ka naman
kasing bukambibig kung hindi si Trigger. Kahit na si Grayson naman ang topic
na'tin" Sagot ko.
"Ohh. I thought it was Trigger" Sagot naman niya. Tignan mo nga naman 'tong babaeng
'to. Bakit baa ng mga tao ngayon puro love life ang iniintindi?
"Puro ka Trigger! Hindi na pwede si Trigger 'no! May nirereto sa kanya si tita
Aemie" I said. Humarap si Lindsay sa'kin with a questioning look. "Sino?" Takhang
tanong niya.
"Yan kita mo 'yang malaking nakasulat sa harap na apelido?" Itinuro ko sa kanya ang
design sa may stage.
"Roswell and Yagami? What's with those surnames?" Tanong niya. "Slow! 'Yan 'yung
inirereto ni tita Aemie, 'yung may ari ng company na kapartner ni Trigger. Oh gets
mo na?" Iritang tanong ko. Gusto pa kasi i-eexplain isa-isa.
At talagang pumwesto pa sa harap ko sila Boulstridge at 'yung babae niyang kapos sa
ganda. Ang kapal ng mukha. Akal aba niya magseselos ako? Kung kasing ganda ko
siguro ang ginirlfriend niya baka magkaroon pa ng chance na magselos ako.
Ang kaso nga lang, mahirap humanap ng babae na kasing ganda ko.
"Paano mo naman nalaman na gusto sya ni tita Aemie for Trigger?"
"Alam ko lang" Tipid na sagot ko. Dumaan sa harap namin si Emerald kaya tinawag ko
sya. "Ayan oh, itanong mo kay Emerald. Magkakasama kami nun sa bahay nila Trigger
eh"
"Huh? Ang alin ate Amber? Hinahanap ko si baby Caliber ko eh, ang dami-dami kasing
babae. Nag-aalala ako baka nanchichiks na sya" Ngumuso pa si Emerald na parang bata
kaya pinaupo ko sya sa gitna namin ni Lindsay. "Ano palang meron kay future
brother? Bakit mo tinatanong ate Amber?" Tanong niya pa.
"Ito kasing si Lindsay, hindi naniniwala na may nakareto ng girlfriend si Trigger"
Sagot ko at saka uminom ulit ng wine habang pinagmamasdan ang malanding higad na
pinagkaitan ng langit ng kagandahan na walang tigil na lumilingkis kay Grayson.
"Ahh oo si future sis! Magaling 'yun magluto hihi. Ang sabi pa nga niya tuturuan
niya ako magluto eh. Gusto ko nga sana syang ayain sa bahay. Kaso hindi ko alam
kung kalian sya free"
"Ahh so totoo pala" Tumingin ako ng may pagtatakha kay Lindsay. She looks so
disappointed. Ganun ba sya talaga ka-head over heels kay Trigger?
"Nasaan na nga pala si ate Mikazuki? Ipapakilala kita ate Lindsay, she's so mabait!
Tuwang-tuwa nga sa kanya si-"
"Later na lang siguro" Walang ganang tumayo si Lindsay kaya napahigop ako ng wine
habang pinagmamasdan sya na naglalakad palayo. Binatukan ko ng mahina si Emerald
kaya ngumuso na naman sya. "Ate Amber naman eh! Bakit mo ako binatukan?"
"Tignan mo 'yung ginawa mo! Lalo tuloy nalungkot si Lindsay. Daldal ka kasi ng
daldal tungkol kay Mikazuki, alam mo namang patay na patay 'yang si Lindsay kay
Trigger"
"Eh bakit ikaw kahit may girlfriend si Grayson okay lang sa'yo?" Tanong niya kaya
hinampas ko sya ng mahina. "Malamang hello?! Wala naman akong gusto kay Grayson
kaya wala akong pakialam kahit mag-girlfriend pa sya ng sampu" Tiningnan ko ng
masama si Boul dahil nakatingin sya sa'min and then I rolled my eyes.
**
Mikazuki's PoV
I walked with my head down so I don't need to make eye contact with anyone in the
party. It's so frustrating lalo na kapag naiisip ko ang mga nangyayari. Yeah I have
wealth, I have family but everything isn't real.
"Good evening Ladies and Gentlemen" Familiar 'yung boses ng babaeng nagsalita kaya
tumunghay ako. I looked around at lahat ng taong nasa paligid ko ay nakatingin sa
iisang direksyon.
Sa stage...
And there I saw Lovelle, standing with a wide yet stunning smile at may hawak na
microphone and a glass of wine. She looks so gorgeous up there.
"Let me begin by telling all of you how great it is to see that so many of you took
out time from your busy schedule to celebrate with the partnership of Roswell and
Yagami."
At one point, I feel like I'm not good enough for anybody. And I don't think I'm
even good enough for myself.
Maganda si Lovelle, she's smart, she has a family, and she has something that makes
the most of her talents.
"In behalf of my fiancé, Mr. Yagami, and from the CEO and the legal owner of
Roswell Corporation, Mr. Trigger Roswell, from the bottom of our hearts we thank
you for being here"
She's perfect for Roswell.
Falling in love with someone you can't have makes me feel even worst.
"Let's have a toast for this wonderful evening"
My insecurity is killing me.
I smiled bitterly at saka tumalikod at tumungo para maglakad palayo. Nobody notices
me, dahil lahat sila ay nasa stage ang attention. But that's a good thing
Eksaktong pagkatalikod ko ay I bumped into someone. "Sorry" I whispered ng hindi
man lang tinitignan kung sino ang nakabangga ko.
He grabbed my right hand kaya napatunghay ako. I felt like my heart jumped in my
chest. Shocked, I whispered and asked. "Roswell, bakit ka nandito?" Mabilis ang
tibok ng puso ko but I can't take my eyes off him.
Akala ko nandoon sya malapit sa stage kasama ni Lovelle. Bumitaw rin kaagad ako
mula sa pagkakahawak niya sa kamay ko dahil baka may ibang makakita sa'min at kung
ano ang isipin.
"Saan ba dapat?" Tanong niya pabalik sa'kin. "Doon sa harap kasama ni Lovelle,
diba?" He just shrugged and put his hands into his side pockets.
"Mikazukiii!!" I smiled widely nung makita kong palapit si tita Aemie sa'min. Mag-
uumpisa sanang maglakad si Roswell palayo pero hinawakan ko ang braso niya at
ipinulupot ang braso ko. Hindi naman siguro masamang tignan sa magkapatid ang
magkaganito diba? Ugh!
"Tita Aemie!" I greeted back.
**
"This is Lovelle, my brother's fiancée" Pagpapakilala ko kay Lovelle sa iba pang
myembro ng pamilya Roswell. Nasa iisang round table kami at kaharap namin ngayon
sila Trigger, Katana, Caliber, pati na rin sila tita Aemie at tito Ezekiel. I can't
explain how nervous I am right at this moment.
"... and this is my brother" Pagpapakilala ko kay Bullet who's sitting right next
to me. Si tita Aemie pa lang naman kasi ang nami-meet niya before, at saka nga pala
si Trigger, nung pinagsarahan niya ng pinto ng hotel.
"We've finally met" Titig na titig si tito Ezekiel kay Roswell at ganun din naman
si Roswell kay tito Ezekiel. "Yeah" Matipid ang pagkakasabi ni Roswell, pero ako
lang ba? O talagang parang nag-uusap silang dalawa sa mga mata nila?
"I know Lovelle" Sambit ni Katana kaya nabaling lahat ng attention sa kanya. "I
declined her partnership proposal" Dugtong pa niya.
Tumawa ng mahina si Lovelle kaya sakanya naman kami tumingin. "Oh yah! I remember
that, no biggies. Partner na naman ngayon ang Roswell and Yagami, and soon magiging
Mrs. Yagami na rin naman ako, so parang same lang din diba?"
"Yeah, I guess so" Si Trigger ang sumagot sa tanong ni Lovelle kaya lumipat sa
kanya ang tingin ko.
Hindi ko halos malunok ang kinakain ko dahil sa abot-abot na kaba na nararamdaman
ko. Kahit naman siguro sinong tao ang makasama ng Roswell family sa pagkain ganito
rin ang pressure kaba na mararamdaman. Idagdag mo pa ang tension between Bullet and
his family.
Kanina pa sya tahimik at hindi ko mahulaan kung ano ang iniisip niya.
Umiiwas akong gumawa ng anumang scene para hindi nila ako mapansin. Ugh! "Mikazuki
tikman mo 'to" Iniabot sa'kin ni tita Aemie ang isang platito na nilagyan niya ng
dessert "Hehe masarap 'yan, kanina pa nga ako dumudukot doon sa buffet table nung
hindi pa nagsisimula ang party hehe"
Natawa ako kasi medyo naging light ang aura ng paligid. "Thank you po tita" I said
with a smile. "Gusto mo?" Bulong ko kay Roswell dahil nakatingin sya sa kinuha kong
dessert.
"Ako rin tita Aemie, I wanna try it too" Sabi ni Lovelle.
"Then go and get one yourself" Mataray na sagot ni Katana sa kanya kaya lahat kami
ay napatingin sa kanya. "Katana" Halos magkasabay na nanaway sila Trigger at tito
Ezekiel.
"What?"
"Hehe ako na, ikukuha ko na lang 'yung fiancée ng kuya ni Mikazuki"
"Tss. Pathetic" Bulong ni Katana, katabi ko lang sya kaya dinig na dinig ko ang
sinabi niya. "Katana" I whispered with a warning tone. Well, I can't deny the fact
na kapatid ko pa rin si Lovelle kaya ayoko pa ring ginaganun sya. "Okay fine,
sorry" Bulong niya.
Nabaling ang atensyon ko kay Caliber na kanina pa sinusuri si Lovelle, God! Bakit
ba kasi ang hirap basahin ng Roswell.
Tumikhim si tito Ezekiel kaya nalipat sa kanya ang tingin ko. Para syang old
version ni Bullet na may nakakatakot at seryosong aura na nakapalibot lagi. Idagdag
mo pa ang authority sa mga kilos niya. "Have you discussed the strategies and
future plans for this partnership?" Tanong niya.
Nagpunas si Trigger ng table napkin bago sumagot. "Not yet dad"
"But I'm sure you both have plans for the company" Sabi naman ni tito Ezekiel.
"Yeah pero pinag-aaralan ko pa po dad kung anu-ano ang mga possible changes na
pwedeng gawin. Lalo pa ngayon in-partner na tayo sa Yagami" Sagot ni Trigger.
Tumingin sya sa'kin at ngumiti. I smiled a bit, his determination will surely lead
him to success. Kahit na sinasabi niyang sakanya napunta ang lahat ng expectation
at pressure hindi pa rin sya sumusuko.
Ibinagsak ni Roswell ang hawak niyang kutsilyo at tinirdor. Hindi masyadong obvious
pero may kalakasan ang paglapag nya kaya napatingin ako. "After a brief review of
the previous way on how you run the Roswell Corporation, Mr. Trigger Roswell. I saw
that we need some quite changes, like the sales reporting system. Also, we need to
improve the sales customer support and sales improvement in rural market areas. The
Roswell has been focusing too much for years on urban customers and international
customers and their needs"
"Excuse me? I didn't catch that Mr. Yagami"
"I just stated that we need to give our rural sales teams better customer
information reporting. We must provide our city sales staff with database
information on all of our larger clients. We should be providing the same sort of
knowledge on our rural customers to our sales staff there"
Kinuha ni Trigger ang glass of wine na nakapatong sa harap niya at saka uminom bago
sinagot ang sinabi ni Roswell "Well yeah I must admit, I never thought about rural
sales and sales improvement that way before. I was focusing on the urban and big
clients"
"And speaking of big clients, you're accepting clients with bad proposals" Dugtong
ni Roswell kaya tumingin ako sa kanya. Hindi ba masyadong nagiging harsh na sya sa
kapatid niya?
"I'm sorry?" Sagot ni Trigger. Tinignan ko ang si tito Ezekiel para makita kung ano
ang reaction niya pero tahimik lang syang kumakain at mukhang nakikinig ng maigi sa
dalawa.
"The aim of the corporation is making a profit, as well as expansion. But the way I
see things, you accept proposals which only focuses on expansion without thinking
about the profit of the business. We should set forth specific goals every year
that we want to meet, and allow amendments and adjustments as the year progresses
and this includes the profit. Am I right Ms. Mikazuki Yagami?"
Kumunot ang noo ko nung banggitin ni Roswell ang pangalan ko, in a formal way.
Nakatingin sya sa'kin nung tignan ko, pati silang lahat kaya napilitan din akong
sumagot. Pahamak talaga 'tong si Roswell, nananahimik ako eh. "Yes, my brother's
right. It'll be helpful if we establish plans to allow our staff members to
understand more our goals and learn how their actions contribute to help the
company meet its objectives. And also about the other proposals he mentioned, there
are some sort of business proposals which are not so important. I mean, walang
masyadong magiging benefit ang Roswell Corporation sa ibang clients, so I guess we
should turn down those"
"Those are what you called parasites. They perch on you just to satisfy their
needs. Right Love?" Tumingin ako kay Roswell dahil nagulat ako, akala ko ako ang
kausap niya. And yeah he's looking at me, pero tumingin sya agad sa kabilang side
kung saan nakaupo si Lovelle "...velle. Right Lovelle?" Ulit niya sa tanong niya.
"No comment, I hate those kind of people love"
Love? Kailan pa naging love ang tawagan nila?
"Ang tagal ko ba? Hehehe, napa-chika pa kasi ako doon kila guardian angel eh.
Nandoon sila sa kabilang table eh, hinahanap ka nga pala nila Dong"
Tumingin si tito Ezekiel at inalalayan na maupo si tita Aemie, ang sweet naman
nila. "Really why?"
"Hindi ko nga rin alam kung bakit eh, hindi ka naman nawawala" Sagot ni tita Aemie.
"Ay ito nga pala 'yung dessert mo Lovelle oh"
"Thank you tita, you're so sweet" Kumuha si Lovelle at itinapat kay Bullet kaya
napatingin ako. "Do you want some, love?" Nakangiting tanong niya.
"Nah, I hate sweets"
-Flashback-
Padabog akong pumasok sa kwarto ni Bullet dahil naligo lang ako saglit, nawala na
'yung isang palito ko ng cake sa kwarto. Plano ko pa namang kainin 'yun habang
gumagawa ng assignment. "Roswell kinuha mo ba 'yung binili kong cake?"
"What cake?" Tanong niya habang abala sa pagbabasa ng libro. Napatingin ako sa may
bedside table niya kaya nakita ko ang platito ko na wala ng laman. Argh! "What
cake?! Ahh! Nakakainis ka talaga!"
"Pfft"
-End of Flashback-
"Hate daw ang sweets" Bulong ko kaya tumingin si Roswell sa'kin. Tumingin kaagad
ako sa dessert na binigay ni tita Aemie kanina at saka sumubo "Ang sarap nga!"
"Oh diba? Hehehe. Ikaw Dong, gusto mo?"
"Nah, I don't eat sweets"
"Hindi daw" Bulong ni tita Aemie at saka tumawa kaya natawa rin ako. Parehas pala
si Roswell at si tito Ezekiel in the sense that mahilig silang mag-deny.
"Why are you laughing?"
Sabay na nagtanong si tito Ezekiel at Roswell kaya tumingin ako kay Roswell tapos
tumingin ako kay tito Ezekiel, tapos ibinalik ko ulit kay Roswell ang tingin ko ng
may halong pagtatakha. Tita Aemie did the same kaya lalo kaming natawa.
"Tss. Insane"
Napalakas ang pagtawa ko dahil sabay ulit silang nagsalita. It's pretty obvious at
walang dudang mag-ama nga silang dalawa.
Nawala ang atensyon ko sa kanila nung may mapansin akong nakatingin di kalayuan sa
amin. Si Suzette Lewis, with her husband Andrei Lewis. Nawala na sa isip ko ang
tungkol sa mommy ni Emerald at ni Mikaela dahil sa conversation ng Roswell Family.
Busy ang daddy ni Mikaela na nakikipag-usap sa iba pang mga kasama niya at kung
hindi ako nagkakamali, si Mr. Kaizer Maxwell Lamperouge, Mr. Phoenix Strife at Mr.
Sebastian Lerwick ang kausap niya. Tama nga ang na-search kong information,
magkaka-close sila. Pero paanong nangyari na for 25 years naitago ng mommy ni
Emerald at mommy ni Mikaela ang tungkol kay mommy Angelique?
Meaning for 25 years, niloloko nila ang Yaji at Roswell pati ang mga asawa nila? I
can't believe this.
Tatayo sana ako para lumapit sa kinaroroonan niya when the all the lights suddenly
switched off. Naging madilim ang buong paligid at hindi nagtagal ay nag-umpisang
magreklamo ang ibang guests kung nagkaroon ng problema sa electricity or what.
I remained silent at nakiramdam sa paligid.
Isa-isang bumukas ang mga ilaw at nung magkaroon ng liwanag ay lumingon kaagad ako
sa gawi ni Roswell.
"Where is he?"
"Nasaan si Zeke?"
Magkasabay kaming nagtanong ni tita Aemie kaya nagkatinginan kaming dalawa, at
halos magkasabay rin kaming tumayo para maghanap. Shit!

**

A/N:
See you guys sa MIBF (Sept 20, Sunday, 5-8PM) sa SMX Convention :) Loves you!

Chapter 16
A/N: Surprise! Hahahaha. Uunahan ko na kayo, ginawa ko lang talaga 'tong UD para
bumati at mag-announce hahaha kaya basahin niyo ang Author's note sa last part ah?
Enjoy reading <3
**
Mikazuki's PoV
Nilingon ko kaagad ang direksyon na kinaroroonan kanina nila Suzette Lewis, pati na
rin ang lugar kung saan naroon si Camilla Fleur Blood pero wala sila, pati ang iba
pa nilang kasama. I gritted my teeth sa inis. Ang bilis din nilang mawala.
"Mom!" Pinigilan nila Caliber at Trigger si tita Aemie bago pa ito tuluyang
makaalis.
"Katana, kausapin mo ang security ng party na huwag magpapalabas ng kahit na sinong
guest sa hotel" Bulong ko kay Katana habang patingin-tingin sa paligid. Sinusubukan
kong hanapin si Roswell pero hindi ko makita.
"Sure"
**
Suzette Lewis' PoV
I was shocked when the lights turned off. I wasn't expecting this dahil wala naman
'to sa mga plano ko. "Suzette, stay here. Titignan ko lang kung ano'ng problema"
Andrei whispered on my right ear. Gusto kong pigilan syang umalis dahil natatakot
ako. I am afraid dahil baka may nag-sabotage ng plano ko.
Bawat segundo na lumilipas bumibilis ang tibok ng puso ko at nanlalamig ang mga
kamay ko.
I couldn't stay in silence anymore. I need to do something.
Mabilis akong tumayo at nangapa sa dilim. "Ouch" Ilang ulit pa akong natapilok at
nabangga but I don't mind. Kailangang makaalis ako dito as soon as possible at
makahanap ng ligtas na lugar.
May ilang security na may hawak na flash lights, at mga bisita na may hawak na
phones kaya mabilis ko ring natunton ang exit.
As soon as I set my foot on the exit ay bumukas ang ilaw sa buong lugar. "Goodness"
I held my chest na sobrang bilis ng tibok nung makalabas ako sa hallway.
Tinahak ko ang daan patungo sa elevator. Lumapit ako sa may elevator car operating
panel at pinindot ang button pa-basement. Pumwesto ako sa may gitna nung matapos
kong pindutin ang button.
Pasara na ang pinto ng elevator nung may matanaw akong pigura ng lalaki na nakatayo
sa malayo. Pinasingkit ko ang mga mata ko para mas maaninag ko kung sino sya. Darn!
"Ezekiel Roswell" I whispered.
Nagsimula akong mag-panic nung makita kong nakatingin sya ng masama sa'kin. He's
holding a gun kaya tumakbo ulit ako palapit sa elevator car cop at saka pinindot ng
sunud-sunod ang button pa-basement. My hands are shaking kasabay ng pabilis na
pabilis na tibok ng puso ko.
Pagkabukas na pagkabukas ng pinto ng elevator ay tumakbo ako papuntang exit. "Ahh
Ma'am. Saglit lang po, pero nakatanggap po kami ng utos at mahigpit po munang
ipinagbabawal ang paglabas at pagpasok ngayon sa hotel" Wika nung isa sa apat na
guard na humarang sa akin sa may exit.
"WHAT?!" No! Kailangan kong lumabas at umalis dito" I said hurriedly at saka
lumingon sa likod ko. Even though I am not sure kung ano ang plano ni Ezekiel
Roswell, napaparanoid ako, pakiramdam ko balak niya akong patayin kanina dahil sa
mga binato niyang tingin sa'kin.
"Pasensya na po Ma'am pero napag-utusan lamang din po kami"
"I am a guest here, at may karapatan akong umalis kung kalian ko gusto umalis!"
Hiyaw ko at saka nagpumilit lumabas pero pinigilan pa rin nila ako. Padabog kong
inalis ang mga kamay nilang nakahawak sa braso ko para bitiwan nila ako.
"Pasensya na po Ma'am pero sumusunod lang po talaga kami sa utos ng management.
Para naman poi to sa kaligtasan niyo dahil may pagbabanta raw pong natanggap"
"This is obviously harassment! I will file case against all of you in the court of
law!" Sigaw ko sa kanilang apat at saka tumalikod at naglakad paalis. Darn it! I
have nowhere to go. Babalik na lang ako sa party.
Tumakbo ako pabalik sa may elevator na punung-puno ng galit when I noticed the
elevator car position indicator na going down ang nakalagay. "Darn! It might be Mr.
Roswell" I began to panic again nung maalala ko kung paano niya ako tinignan kanina
kaya tumakbo ako papunta sa exit to take the stairs.
Narinig kong tumunog ang bell sound ng elevator as I enter the door of the exit
kaya ini-lock ko agad.
I gasped for some air habang nakaharap parin sa pinto. Nanginginig pa ang kamay ko
sa kaba. I hate this feeling.
"Who are you running from?"
My eyes widened when I heard a voice of a male. Unti-unti kong pinihit ang buo kong
katawan para tingnan kung sino ang nagsalita. "Oh my goodness! Thank God!" Para
akong nabunutan ng tinik nung ang anak ng bestfriend kong si Angelique ang nakita
ko.
Napayakap ako sa sobrang nerbyos pero bumitaw rin kaagad ako nung mapansin kong
wala syang reaction. "Are you done?" Tanong niya when our eyes met.
"W-what do you mean Mr. Yagami?" I asked formally with my voice shaking dahil
nakaramdam ako ng kaba sa mga tingin niya sa'kin.
He pulled out a gun, pointed at my head as an answer kaya napaatras ako hanggang sa
mapasandal ako ng tuluyan sa pinto. Sinubukan kong abutin ng isang kamay ko ang
doorknob but shit! I can't open it.
"I-I am your mother's b-best friend"
"N-no y-you c-can't do this to m-me"
My whole body is trembling in fears. I felt a total lack of control over the
situation.
"So long" The last words I heard from him before everything went black.
**
Mikazuki's PoV
Mabilis akong tumakbo pababa habang nagsusuot ng surgical gloves. Kinuha ko ulit
ang baril sa purse pagkatapos kong magsuot ng gloves.
I immediately lock the door from the inside nung makarating ako sa control room.
Ipinatong ko ang baril sa ibabaw ng table at saka lumapit para tignan ang mga
monitor. This is the easiest way para makita ko kung nasaan si Roswell. As an IT
professional, naging isa sa essential item ko ang flash drive. Kaya kahit saan ako
magpunta, I always bring one with me.
Ininsert ko ang flash drive sa USB port para kumopya ng record ng CCTV. While
copying the files, ay isa-isa kong dinedelete ang lahat para mawalan ng copy ang
hotel. Pinanuod ko ang monitor screen habang nag-hihintay.
Sa isang screen may mga taong nakahandusay sa sahig at mukhang mga wala ng buhay. I
wonder kung sino ang pumatay sa kanila, ganun din sa pangalawa, pangatlo, at pang-
apat na screen.
Sa pang-limang screen ay ang kuha ng kasalukuyang nangyayari sa party. Mukhang
normal naman ang lahat at wala silang alam sa nangyayari. Nandoon pa rin sila tita
Aemie at nakaupo sa lamesa na kinauupuan namin. May nagsasalita sa harap kaya lahat
ng attention ng bisita ay nasa kanya.
Nanlaki ang mga mata ko nung makita ko ang pang-anim na screen. Zinoom in ko ang
view too look closer kung sino ang babaeng nakahiga sa sahig at naliligo sa dugo.
"Shit!" Napatakip ako ng bibig nung makita ko ang mommy ni Emerald.
I immediately shifted my gaze sa mga sumunod na monitor para i-check.
Hanggang sa makita ko ang pang number 14 na monitor. Mabilis na naglalakad si tito
Ezekiel at may hawak na baril sa kanang kamay.
Sya ba? Sya ba pumatay sa mommy ni Emerald?
Inilipat ko pa ang tingin ko at sa pang 15 na monitor ay nakita ko naman si
Roswell. Parehas ni tito Ezekiel, mabilis ding naglalakad si Roswell at may hawak
na baril sa kanang kamay.
Nagpabalik-balik ang tingin ko sa monitor 14 at 15. Bawat hakbang nilang dalawa ay
pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko. Walang bakas ng takot sa mga mata nila at
mukhang kahit sinong makakasalubong nila ay hindi silang magdadalawang isip na
kalabitin ang gatilyo ng mga baril na hawak nila.
Tinignan ko sa isa pang monitor ang dulo ng magkaibang hallway na tinatahak nila
kung saan sila magtatagpo.
Nagkasa ng baril si Roswell at ganoon din si tito Ezekiel. Damn this! Are they
aware na magkikita sila sa end ng hallway?
I hold my breath nung sabay silang makarating sa dulo ng hallway. They both lifted
up their hands and pointed their guns at each other. Para na akong aatakihin sa
puso sa sobrang bilis ng kabog ng dibdib ko. Their eyes are like demons, fiery and
full of hatred. Their lips slightly curved up, knowing they have full control of
anybody's life.
"Shit!"
Mabilis kong shinutdown ang buong system at pinutol ang kable na nadudugtong sa
lahat ng CCTV sa buong hotel gamit ang pocket knife na dala ko. Kinuha ang baril
ko, binunot ang flash drive and dashed out para puntahan ang kinaroroonan nila.
No! Please! Mag-ama kayo, for Pete's sake!
**
Aemie's PoV
Kanina pa may salita ng salita sa harap pero hindi ko naman naiintindihan, sino ba
sya? Akala ko naman ieexplain niya kung bakit nawalan ng kuryente kanina. Itong
meralco talaga sumusobra na minsan, hanggang ngayon ba naman uso pa ang rotating
brownout?
Hayy!
Tumingin ako sa kabilang table, at napansin ko si kuya Ken at Andrei na parehas na
text ng text at hindi nakikinig sa harap. Uyy don't tell me textmate silang dalawa?
Eh pero diba may mga asawa na sila? At saka, kung sila ang textmate bakit hindi na
lang sila mag-usap?
Hehehehe siguro may something sa kanilang dalawa tapos secret lang nila. Yiii
kinikilig ako.
"AAHHH!" Tumigil 'yung nagsasalita sa stage nung may babaeng humiyaw ng pagkalakas-
lakas.
Grabe naman ngayon pa niya naisipang humiyaw, eh kanina pa kaya may ilaw. Sana nung
nawalan ng kuryente sya humiyaw. OA naman niya masyado.
"What was that?" Tanong ni Trigger. Tumayo sya mula sa pagkakaupo para tanawin kung
saan nanggagaling ang hiyaw.
"Hehehe. Tingin ko sigaw 'yun?" Sagot ko. Sigaw naman talaga 'yun eh. Iba ba
pagkakarinig niya?
Ilang saglit pa ay nagsimula na ang bulung-bulungan ng mga tao, pero pinipigilan
sila ng security na lumabas ng hotel. "I'll just check what happened, mom" Paalam
ni Trigger kaya tumango naman ako.
Maya-maya ay may dalawang security na lumapit sa amin at bumulong. "Mrs. Roswell,
we just found a dead body"
Waaaaaa ano raw?! "Waaaa!" Napatakip kaagad ako ng bibig bago pa ako tuluyang
gumawa ng ingay. "Bakit sa'kin nyo sinasabi? Huhuhu ano naman gagawin ko don?"
Bulong ko sa kanila, at saka ngumiti sa ibang tao na nakatingin sa amin. Kunwari
chill-chill lang ako kahit ang totoo kinakabahan na ako.
"Did you identify the body?" Tanong ni Katana. "I guess we should talk about this
in private, masyadong maraming tao dito" Sabi naman ni Caliber.
Nasaan ba kasi si Zeke? Si Zeke dapat nakikipag-usap ditto eh. Huhuhu.
**
"Omygod!!"
Sino naman kaya ang pwedeng gumawa nito sa asawa ni kuya Ken? Eh wala naman syang
ka-close kasi lagi syang nasa ibang bansa kaya wala rin naman syang pwedeng
makaaway.
"Sir, marami pa po kaming nakitang bangkay sa ibang lugar"
Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi nung isa pang security sa kausap naming
security. "Ang isa po ay kinilalang si Mrs. Suzette Lewis, ang iba naman po ay wala
sa guest list kaya hindi pa naming ma-identify"
OMYGOD!!!
Pati asawa ni Andrei? Sino naman kaya ang gagawa nun sa kanila? "Tingin ko dapat
ipaalam na natin 'to kanila tito Andrei at tito Ken" Sabi ni Caliber.
"Yeah" Sagot naman ni Katana sa kanya.
Tinignan ko naman si Trigger na busy sa pakikipag-usap sa iba pang security.
"Huwag ho kayong mag-alala, hahanapin ho namin ang masasamang loob na nakapasok at
gumawa nito" Sabi nung isang security.
Bigla akong kinutuban ng masama dahil naalala ko si Zeke, "Huwaaaa! Ang daddy nyo
baka kung saan-saan na naman 'yun nagsuot eh may mga patay pala dito" Takot pa
naman sa multo 'yun si Zeke, nakakatakot naman talaga multo eh. "Hahanapin ko lang
ang daddy niyo" Bulong ko sa kanilang tatlo nung makalapit na si Trigger.
"I'll go with you mom" Sabay na sagot ni Trigger at Katana. Huwaa! Nasaan na ba
kasi si Zeke?!
**
Someone's PoV
"Is this your way of welcoming your son?" A little smile formed on Mr. Bullet
Roswell's face. You can absolutely say that it's not a fake smile or something.
Ibinaba niya ang kamay niya at naghintay ng isasagot ng ama.
Mr. Ezekiel Roswell smirked kasunod ng pagbaba niya ng kamay niya na may hawak na
baril. "And this is your way of welcoming your father?" He smiled at him.
I don't want to cry but the tears just fall down from my eyes nung makita ko silang
magyakap. They're not emotional pero mararamdaman mo 'yung pangungulila nila sa
isa't-isa.
"Look at you now son, you're damn great as hell"
"You and mom raised me well, dad. Not literally,"
Naputol ang usapan nila nung may marinig silang mga tunog ng takong na tumatakbo.
Tumingin sa gawi ko si Mr. Ezekiel Roswell at Mr. Bullet Roswell. Damn! I thought
hindi nila ako napansin.
"You know what to do" I bowed my head a little "Opo" I answered.
"Dong!" May halong pag-aalala sa tono ng boses ni Mrs. Roswell, kasunod niya ang
iba pa nilang anak ni Mr. Roswell.
While Ms. Yagami is running from the other side of the hallway. "Ros-Kuya!"
Ngumiti ako sa kanilang dalawa at saka nagmadaling umalis bago pa ako makita ng
iba.
**
Mikazuki's PoV
"Okay ka lang? Ano? Anong nangyari?" Alalang-alala ako kaya hindi ko mapigilang
yumakap nung makalapit ako kay Roswell. Nung makahiwalay ako sa yakap ay tinignan
ko sya mula ulo hanggang paa kung may tama ba sya ng bala o ano.
Sinulyapan ko ng tingin saglit si tito Ezekiel, nung wala akong mapansing tama ng
bala kay Bullet. Okay din naman si tito Ezekiel. "Huwaaa Dong! Akala ko kung saan
ka na naman nagpunta, huwag ka nga kasing pagala-gala! Nakakatakot kaya dito sa
hotel. Maraming patay dito sabi nung security. Paano na lang kung makasalubong mo
'yung mga 'yun, edi natakot ka pa" Nakayakap si tita Aemie kay tito Ezekiel.
"Oh ghad! Buti na lang! Akala ko may nangyari ng masama sa'yo"
Then I just realized na nakatingin lang sa'kin si Roswell at nakahawak pa ako sa
dibdib niya. "You're lovely"
**
Sebastian's PoV
"What?!" Lahat kami ay hindi makapaniwala nung ibalita sa amin ang tungkol sa
nangyari sa asawa ni Blood at Lewis pero iniwasan naming gumawa ng anumang ingay
para hindi maabala ang party.
Mabilis na sumugod palabras sila Blood at Lewis.
"You stay here. Kami na lang ang lalabas"
"Pero tita Meisha---si momsy---" Nagsisimula ng umiyak ang anak ni Blood ang anak
naman ni Lewis ay tahimik lang na nakaupo.
"No, dito lang kayo" Matigas na sabi ni baby Mei sa mga bagets. Woo! Ang hot talaga
ng asawa ko pakingteyp!
"Mas safe dito guys, kaya dito muna kayo. Kami na lang ang aalam ng nangyari"
Dugtong ni Cassandra. "Duchess, Amber and Lindsay, kayo na bahala kanila Mikaela at
Emerald"
"Yes tita"
"Opo ma"
"Erkey"
"Pati kayo. Huwag kayong aalis dito" Baling niya sa mga binatang lalaki.
Tumayo rin kaagad kami para sumunod. Syet! Akala ko ba tapos na ang mga ganitong
kaguluhan noon pa?
Matagal-tagal na ring tahimik ang mga buhay namin. Tanging kagwapuhan ko na lang
ang patuloy na nag-iingay.
Nagpaalam ako kay Mei at saka sumunod kay Lee at sa asawa niyang si Fauzia.
"It's locked" Wika ng asawa ni Lee nung subukan niyang buksan ang control room.
"Ako nga" Pagpri-prisinta ko. Syet! Kung hindi nyo naitatanong eh madali lang
magbukas ng mga naka-lock na doorknob. Sanay na sanay ako dahil gawain ko 'to noon
kapag tumatakas sa mga humahabol sa'kin chiks.
"Okay na" Ngumisi ako nung bumukas ang pinto ng control room.
"May silbi ka pa rin pala Lerwick" Pang-aasar ni Lee. Aba'y gago 'to ah! "Kilabot
ng Roswells 'to uy!"
"May flash drive ako dito, kopyahin na'tin ang files. Sebastian, magmanman ka lang
dyan sa may pinto" Utos ni Fauzia. Tumango ako at sumandal sa may pintuan.
Naaaninag ko ang sarili ko sa salamin na dingding na katapat ko. "Gwapo ko syet!"
Bulong ko habang pumo-pose pose.
"Lee walang recorded files" Lumingon ako kay Fauzia na aligaga at tipa ng tipa sa
keyboard na nasa harap niya.
"Hindi na rin gumagana ang mga CCTV" Sagot naman ni Lee habang iniinspect ang mga
wires na nagdudugtong sa mga CCTV sa labas. "Mukhang may nauna na sa'tin dito"
Pinakita niya ang putol na kalble sa aming dalawa ni Fauzia.
**
ANNOUNCEMENT:
Hi Mafias! Sa lahat ng gustong mag-join or nag-join sa Wattys2015, may additional 2
new prizes courtesy of Talk n' Text. All you need to do is to put and sa lahat ng
story na gusto niyong isali.
Pwedeng one shots, fanfic, non-fic kahit ano! Any genre and any category pasok!
Meaning to say, lahat kayo welcome na welcome sumali, and if I'm not mistaken until
October 30 pa 'to.
This is your chance guys! Or kung may kakilala kayong mahilig magsulat. Go and tell
them. :D
Please check the link below for more details. And don't forget to add it on your
library to keep you posted.
P.S: Hindi po ako kasali dito! Susuportahan ko lang kayo yey! Hahahaha!
https://www.wattpad.com/163158807-wattys-2015-filipino-open-filipino-wattys-special
**
OFFICIAL RELEASE OF MHIAMB VOLUME 5 BOOK (SEASON 1) sa market nationwide is on Nov
pa po. Pero it will also be available this coming Sept 20 sa MIBF (SMX Convention,
so kayo 'yung first na magkakaroon ng copy, yey!)
**
FAQ:
Yung mga humihingi ng copy ng Chapter 1-8 ng season 3 kasi hindi mabasa, nasa
official group na po ang soft copy. Check nyo na lang sa file section. :D
**
Greetings!
Happy happy happy birthday sa tatlo kong pinakamamahal :D hahahaa Abby Cenina, Azzy
Hierco and Junadet Tamina-mina-mina eh eh, waka waka eh eh~ Love youuuuuu! See youu
sooon!
**
Ang haba! Toldya, para talaga 'to sa announcement at greetings hahaha. Thank you sa
time!
**
Question for this Chapter:
Ano na-feel niyo sa conversation ni Zeke at Bullet? Feel free to comment. Babasahin
ko lahat :)

Chapter 17
Bullet's PoV
"Roswell ano'ng nangyari kanina? Nakita ko kayo sa CCTV-grabe! Grabe talagang
kinabahan ako sa inyo ni tito Ezekiel" Every ounce of me wanted to reach out and
trace the shape of her face with my fingers. She's really innocent. "Nothing,
something came up that is why I failed to kill Ezekiel" I hissed.
"Yii kunwari ka pa, mga palusot.com mo. Ang sabihin mo tinablan ka ng konsensya
'no? Syempre tatay mo pa rin 'yun kaya for sure mahal mo 'yun"
"Mikazuki, ilang ulit ko bang sasabihin na tigilan mo na pagsasalita ng ganyan?" I
asked with a warning tone while pinching the bridge of my nose. I hate this fcking
topic.
Tumayo na ako at umalis.
-Flashback- (13 years ago)
"Why are you crying?" I asked. Kanina pa niya ako hindi pinapansin dahil iyak sya
ng iyak.
"Wala na sila" She cried out loud and looked at me for support and probably a hug.
"Who?" I asked as I wrapped my arms lightly around her.
"Yung mga totoong magulang ko... Alam mo 'yung pakiramdam na hindi ko man lang
nagawang kausapin 'yung mga totoo kong magulang? I never had the chance to talk to
them kasi pinairal ko 'yung inis ko. Kahit na gustung-gusto kong itanong sa kanila
kung bakit nila ako nagawang ipamigay noon"
I must tell her everything.
About her real parents.
That her real mother is still alive.
"I-I need to tell you something--"
"Pakiramdam ko talagang sinadya na maaksidente mga magulang ko eh. Alam mo ang
totoo niyan? Kung malaman ko sigurong ganoon ang nangyari, hinding-hindi ko
mapapatawad 'yung taong gumawa nun" That line hit me.
Tumigil sya sa pagsasalita at saka tumingin sa'kin. "Ano 'yung sasabihin mo?"
I pulled her again and hugged her even more tightly. "Nothing" I can't. I just
can't. Not now, I'm sorry.
Dad and mom killed your real father.
I smiled bitterly and just kept on listening to her.
Life is so ironic to understand fully.
-End of Flashback-
"Uy Roswell! Jino-joke lang naman kita eh. Pero nakakatuwa kanina kasi ang saya
diba? Happy family kayo sa isang table, kumpleto kayo. Nandoon si tito Ezekiel, si
tita Aemie, si Trigger, si Katana, si Caliber at syempre ikaw. Ayiii"
"Tss"
"Shut the fck up!" I growled. If only you knew how much I am holding back my
feelings for my family because I don't want to admit the truth. I'm concealing this
goddamn truth because I don't want you to hate me, for being a Roswell.
"Sorry" She whispered.
"Hindi ka na nakakatulong, Mikazuki. Dumadagdag ka pa sa mga problema. I should've
left you in Japan with mom and dad!" Her eyes glazed with tears when it met mine.
And the weight of her sad eyes pains me.
She nodded reluctantly. "Yeah, dapat hindi na ako sumama dito"
-Flashback- (10 Years ago)
"Omygod waaaa ang daming Barbie!" My eyes nailed on a family who entered a toy
store. I want to talk to them but all I can do now is wait.
"Two large and one small pumps can fill a swimming pool in 4 hours. One large and
three small pumps can also fill the same swimming pool in 4 hours. How many hours
will it take four large and four small pumps to fill the swimming pool. Assuming
that all large pumps are similar. And all small pumps are also similar"
I wonder what my life would be like if I'm with them.
"Sino ba kasing nagpauso ng math? Ano naman pakialam ko sa mga pumps ng swimming
pool?"
It'll surely be completely different from who I am now.
"Hahahaha! Ikaw Roswell ah? Gusto mo bang bilhan kita ng Barbie, malapit na rin
naman ang birthday mo. Para 'yun na lang regalo ko sa'yo"
At hindi ko rin makikilala si Mikazuki. "What the hell are you talking about?"
"Nakatingin ka kasi doon sa toy store hahaha. Sus tanggi pa sya oh. Sige na sikreto
lang na'tin. Ano bang manika gusto mo?"
"Tss. I'm leaving"
-End of Flashback-
18 years ago, I was almost blinded by lies. And she was there, she was the only
person who stayed beside me. Sya 'yung dahilan kung bakit hindi ko nagawang magalit
ng tuluyan sa mga magulang ko. She's the reason why I love and honored my real
parents.
And she's the reason why I found out everything.
"And now, you're being annoying" My feelings opposes everything I say.
"Okay fine sorry, gusto ko lang naman kasi maging masaya ka, kasama 'yung totoong
mga magulang mo at mga kapatid mo" Don't speak about happiness love, it always take
sadness to be completely happy.
"Kung naiinis ka dahil dun, sige hindi ko na ipipilit"
"This is my life. And you're out of it. Kaya huwag mong pakialaman ang buhay ko"
She started crying, and the dissonance I felt tore me apart made me want to ignore
the anguish that tormented me from the inside.
I turned my back and walked away. I wasn't just walking away from her cries. I am
walking away from the pain of confronting my reasons.
**
Mikazuki's PoV
Pinunasahan ko ang mga luha ko at pinagmasdan si Roswell na naglakad palayo. He has
a point, hindi ako dapat nangingialam sa buhay niya.
Akala ko kasi okay na dahil pagkatapos ng nangyari kanina, akala ko naman nagkausap
na sila ni tito Ezekiel.
Ibinagsak ko ang katawan ko sa kama pagkarating ko ng kwarto. I cried out loud
hanggang sa hindi ko na nararamdaman ang sakit.
Hanggang sa mapalingon ako sa laptop.
**
Amber's PoV
Magkakasama kami at nag-uusap-usap tungkol sa mga nangyari kanina. More like girls
talk, dahil wala ang mga lalaki na kasali sa Black Organization dito para tumulong
sa mga magulang namin regarding sa nangyari kanina sa party. "What are you saying?
There's no way she was the one who killed them, kasama namin sya kanina. Nakita mo
namang nasa iisang table kami--"
"Pero umalis sya nung bumukas ang ilaw hindi ba?" Pabalik-balik ang tingin ko kay
Katana at Mikaela. Mas lalong tumataas ang tension dahil mukhang ayaw nilang
magpatalo sa isa't-isa.
"Yeah, but she just went out to look for her brother and for dad. We don't have
evidences so stop suspecting her"
"Wala nga tayong ebidensya, at wala rin tayong ebidensya na hindi sya ang pumatay"
"I'm sorry pero parehas naman kayong may point, but if that's the case, ano naman
ang motives niya para gawin 'yun kanila tita Suzette at tita Camilla?" Tanong ni
Lindsay.
Tumingin kaming lahat kay Mikaela dahil natawa sya. "Buti naisipan mong itanong
'yan. Muntik ko ng makalimutan, pinagplanuhang patayin nila mama 'yang si Mikazuki
Yagami" Natahimik kaming lahat sa sinabi niya. Kahit maganda ako, hindi ko alam ang
tungkol dito. "Kaya may motibo syang patayin silang dalawa" Dugtong pa niya.
Ngayon alam ko na, kaya naman pala ganun nalang kung magsalita si Mikaela dahil may
pinaghuhugutan. "I know mahirap pinagdadaanan mo ngayon. It's your mom, pero hindi
rin tama na ibintang mo kay ate Mikazuki ang nangyari"
"Psh. Bakit parang mas kinakampihan mo pa 'yun?"
"Because she's my ate" Tumaas ang kilay kong may MAC eyebrow liner. Ate? Since
when? At mukhang hindi lang ako ang nagulat sa isinagot ni Katana. Oh well, she's
not usually like this, kaya hindi na talagang magugulat kahit sinong makarinig.
"There must be someone else, pwedeng si Terrence Von Knight" Dugtong pa ni Katana.
"That's impossible, patay na si Terrence Von Knight" Lumingon kami nung sumulpot
sila Duke at Raven kasama nung lalaking mahilig sa higad. Sino pa ba? Si Boul,
hello!
"How did you say so?" Tanong ni Duchess na kanina pa himas ng himas sa likod ni
Emerald dahil hindi 'to tumitigil sa pag-iyak. "Sinubukan naming alamin ang lahat
ng tungkol sa kanya, pero wala. Wala kaming makalap na impormasyon na nagpapatunay
na buhay sya" Sagot ni Raven.
Pumasok si Cody kasama ni Azure, I rolled my eyes dahil nung magtama ang mga mata
naming ni Azure ay ngumuso sya kay Raven. Gago rin talaga. "Ang akala rin namin
nung una buhay pa si Knight, pero mukhang may gumagamit lang ng pangalan niya"
"Wala ring kakilalang Terrence Von Knight si Chelsea" Nag-echo bigla sa tenga ko
ang pangalan nung malanding haliparot at makating babae na wala namang ganda.
Nakatingin sa'kin si Grayson kaya tinaasan ko sya ng kilay. "Ano?" Mataray na
tanong ko. "Yung Chelsea na girlfriend mo ba ang sinasabi mo?"
"Pfft. Sis, syinota lang ni Boul 'yun para kumuha ng impormasyon" Sagot ni Azure.
"Kausap ba kita ha?" Mataray na tanong ko sa kapatid ko, para hindi nila mahalata
na napapangiti ako. "Asus! Kilig ka naman?" Tanong niya sa'kin.
"Excuse me?!" I rolled my eyes and flipped my hair kaya na-expose ang suot kong
dangling earrings na 24 carat gold. Ako? Kikiligin kay Grayson? Bakit? Gwapo ba
sya?
"Nakakaduda rin naman kasi talaga, at napaka-imposible na buhay sya tapos wala man
lang syang ginawa sa loob ng dalawaput limang taon" Singit ni Duke, hindi sya na-
inform na moment ko ngayon. Anyway, pare-parehas silang may punto. Ayokong
magsalita dahil hindi ko alam ang sasabihin ko, una sa lahat hindi pa ako
nagiimbestiga tungkol kay Terrence Von Knight o kahit sa sinong involved sa Black
Organization noon. Pangalawa, bukod sa nangyari ngayon, wala naman kaming ibang
threats na natatanggap. Pangatlo, masyado akong maganda para i-stress ang sarili ko
sa mga bagay na hindi ko naman ikakaganda.
Ang tanong na lang ngayon eh bakit gustong patayin nila tita Suzette at tita
Camilla si Mikazuki? Sino ba talaga si Mikazuki?
**
Mikazuki's PoV
Leaders ng Black Sinister sila Suzette Lewis at Camilla Blood? Tanong ko sa sarili
ko habang pinagmamasdan ang website na hinack ko.
Ibig sabihin tatlong leaders na ng Black Sinister ang namamatay. Sila Gabriel,
Suzette at Camilla. At may anim pang natitira. And I am clueless kung sino 'yung
lima, 'yung isa sigurado na akong sila mommy Angelique at daddy Louie ang may
hawak.
Isa-isa kong pinakialaman ang mga private accounts na nakaregister sa website. Kung
nakakamatay ang pangha-hack, matagal na siguro akong namatay. It's my hobby, and my
past time. Nawawala ang stress ko kapag nangingialam ako ng mga accounts na hindi
sa'kin. Aside from that, marami akong nalalaman.
Napako ang tingin ko sa conversation ng account na inopen ko. Sinubukan ko pang i-
check kung may previous conversation sila pero mukhang wala.
Person 1: Magdedeposit ako ng malaking pera sa account mo kung tutulungan mo ako.
Person 2: Tungkol saan?
Person 1: Sa Roswells. Wala kang ibang gagawin kung hindi magbigay ng impormasyon.
Person 2: Magkano?
Person 1: Name your price.
Person 2: 100Million.
Person 1: Deal.
I tried to browse more, pero mukhang wala ng ibang conversation.
I opened different accounts para i-check ang mga mails nila. May ilang mga tao na
nakitaan ko rin ng halos same conversation, may ibang wala. At ang mas ikinabahala
ko ay ang nabasa ko.
Kaya kaagad kong tinawagan si mommy Angelique.
[Oh ano ngayon tatawag ka kapag--]
"Mommy" In the end si mommy Angelique pa rin talaga ang nilapitan ko.
[What?] Iritang-irita ang boses niya. Hindi ko naman ine-expect na matuwa sya sa
pagtawag, on the first place gusto niya ngang mawala na ako.
"Babalik na po ako ng Japan, k-kung okay lang sa inyo" Hinihintay ko ang sagot niya
dahil saglit syang natahimik. [That's good. Sige, papabilihan kita ng ticket
bukas--]
"No, kaya po ako tumawag dahil gusto ko po sana, ngayon na o kahit mamaya--] It's
really late pero alam kong magagawan ng paraan ni mommy na makaalis ako ngayon.
[Alright dear, ako na ang bahala. Just wait for my call]
"Thank you po mommy" Pagka-end ko ng call ay ibinalik ko ang tingin ko sa email na
gamit ko.
Binasa kong muli ang nakalagay.
Order to kill Roswell's family.
**
A/N

Haller! If you want to know more about Ezekiel Roswell, basahin niyo po 'yung
journal niya xD ayan 'yung link, pag tinatamad kayo hanapin, click nyo lang
external link, or punta kayo sa profile ko and then hanapin niyo po sa works yung
"Mafia Boss' Memoir" yannn <3 loves!

Chapter 18

A/N : Basahin niyo announcement ko sa end nitong chapter ah? Please lang :3
Hahahaha
Enjoy reading :*
**

Mikazuki's PoV
"Welcome back" Malapad ang ngiti ni mommy pero wala sa itsura niya na masaya sya na
nandito ako. I know how much she wanted to see me dead. Ngumiti ako at yumakap sa
kanya pati na rin kay daddy. "Kumusta naman ang Pilipinas?" Tanong ni daddy Louie.
"Gusto sana naming umuwi ng daddy mo doon para sana pumunta sa burol nila Suzette
at Camilla, ang kaso hindi pwede dahil marami kaming kailangang gawin dito"
Ngumiti na lang ako sa kanila. Ayoko ng itanong kung ano man ang sinasabi nilang
gagawin nila, when in fact alam ko namang wala silang gagawin. Kami ni Roswell ang
nagpapatakbo ng Yagami, at wala naman silang ibang businesses except sa mga
businesses na under ng Yagami kaya ano ang pagkakaabalahan nila?
Kaibigan ni daddy Louie sila tita Aemie simula pa noon, pero hindi man lang niya
kinakamusta kung okay lang sila.
"Ang mabuti pa magpahinga ka na muna, umaga na at mukhang wala ka pang maayos na
tulog" Sabi ni daddy Louie.
"Opo" Magalang na sagot ko. "Uhmm daddy" I called him bago pa sila tuluyang
makaalis ni mommy. "Ano 'yun?" Tanong niya.
"Aalis po ba kayo mamaya or may gagawin po ba kayo? Gusto ko po kasi sana kayo
makausap kung okay lang sainyo?" Nagkatinginan silang dalawa ni mommy Angelique
bago niya ako sinagot. "Hindi naman, oh sige walang problema" Nakangiting sagot ni
daddy.
Ngumiti rin ako. And then I went upstairs para magpahinga. Ugh! Na-miss ko ang
Japan, but honestly speaking, I don't feel at home kapag wala si Roswell.
Tss. Bakit ba si Roswell pa ang iniisip ko.
Ang sabi ko magpapahinga na ako pero heto at busyng-busy pa ako. I made a door
sensor device nan aka-connect isa pang device na kung saan ko ipinatong ang baril
ko. Ikinasa ko ang baril na walang bala to test.
Sinubukan kong buksan ang pinto. I smiled widely nung automatic na kumalabit ang
gatilyo ng baril na inilagay ko sa tapat ng pinto. Hindi lang isang beses, hindi
titigil ang baril hangga't hindi ito nauubusan ng bala. Kaya for sure once may
pumasok sa loob ng kwarto ko habang naka-activate ang device ay siguradong
mamamatay.
Naglagay din ako ng mga sensor sa bintana. Mas mabuti ng sigurado dahil minsan ng
pinagtangkaan ni mommy Angelique ang buhay ko.
I printed a warning sign para ipaskil sa labas ng pinto at para hindi na rin nila
tangkain pumasok dito sa kwarto.
**
"Kumusta naman kayo sa Pilipinas?" Tanong ni mommy Angelique habang umiinom ng tea.
Magkasama kaming kumakain sa table habang hinihintay si daddy Louie. Nilunok ko ang
nginunguya kong tinapay at ham bago sya sinagot. "Okay naman po, hindi na po
nasundan 'yung nangyari kay Lovelle, iniisip ko nga po hanggang ngayon kung sino
ang gumawa nun eh" I lied, kahit alam ko namang sila ang nag-utos nun, specifically
si mommy.
"About that, nagsumbong sa'kin si Lovelle, she thought ikaw 'yung may gawa nun.
Gusto ng asana kitang kausapin at tanungin. Pero alam ko namang hindi mo magagawa
'yun. Hindi ba?" Tinignan ko ng diretso sa mga mata si mommy Angelique. Of course
it wasn't me.
"Bakit ko naman po 'yun gagawin kay Lovelle? At isa pa po, kung may balak akong
gawan ng masama, hindi ko na po iuutos sa iba" I smiled at her para hindi masyadong
mahalata na sarcastic ang pagkakasagot ko.
I can't help it. Hindi ako naiinis nung nalaman kong gusto akong ipapatay ni mommy
Angelique. Nasaktan siguro oo. Pero kapag nalaman ko talagang si mommy Angelique
din ang nag-utos na ipapatay ang Roswell family...
Ewan ko na lang.
I smiled again para itago ang inis na nararamdaman ko. "Right. Kumusta na ang
preparation para sa kasal nila Lovelle at Bullet?" That made my smile disappeared.
"Okay naman po, naayos ko na lahat. May nakausap na rin po akong magdedesign ng
gowns, nakausap ko na rin po organizer about sa venue at theme and everything. Kaya
wala na pong problema. Maghihintay na lang tayo ng 6 months" Paliwanag ko.
"Great!"
"Bakit po hindi niyo sagutin 'yang phone niyo?" Tanong ko ng naka-kunot ang noo at
nakatingin sa phone niya na kanina pang ilaw ng ilaw.
"Aish! Kuya mo 'yan. Kanina pang tawag ng tawag at tanong ng tanong kung gising ka
na raw" Sagot ni mommy sa'kin na halatang naiirita na. Dinampot niya ang phone at
saka sinagot. "Yes son?... oo kumakain kami ngayon... kumus---" Tumigil saglit si
mommy Angelique at tumingin sa'kin. "...sige saglit ibibigay ko ang phone sa kanya"
Iniabot sa'kin ni mommy Angelique ang phone kaya nag-excuse ako saglit para lumayo
ng konti. "Bakit?" Tanong ko pagkasagot ko ng phone.
[...]
Tinignan ko ang screen kung nasa line pa si Roswell dahil hindi sya sumagot sa
tanong ko.
"Oy Roswell"
[A-are you mad at me?]
"Huh?" I asked. Alam ko naman ang pinupunto niya but I decided to pretend na hindi
ko alam.
[About last night... I-I'm sorry for what I have said. And-for putting you in a
position you don't need to be]
Natawa ako ng mahina dahil sa kadramahan ni Roswell. "Hindi ako galit. I just
realized na tama ka kaya bumalik na ako dito para ayusin naman ang buhay ko. Kaysa
'yang sa'yo ang pinakikialaman ko diba?" That was partly true, kasi hindi naman
talaga ako galit kay Roswell. I was hurt maybe. Pero not to the extent na kaya kong
magalit. Pero hindi ako bumalik dito para sa sarili ko.
[...] I received no response kaya tinawag ko sya. "Roswell?"
[...]
"Uy Roswell?"
[Y-yeah?]
"Akala ko nawala ka na sa line, hindi ka kasi sumasagot"
[When will you be back?]
I sighed. "Hindi ko alam, may mga nakaplano na rin kasi akong gagawin. Iinform na
lang kita kapag babalik na ako dyan"
[How about the Yagami?]
Natawa ako sa tanong niya, "Still Yagami, nandyan ka naman. Ikaw rin naman
nagmamanage ng Yagami, kaya parang wala narin akong role dun"
[What about me?]
"Mikazuki, matagal ka pa dyan? Pababa na daddy mo"
"Opo" I answered. "Roswell, tatawagan nalang kita mamaya ha, kumakain kasi kami eh.
Bye" Pagka-end ko ng tawag ay bumalik na rin kaagad ako sa table para ituloy ang
pagkain kasama ni mommy Angelique. Ilang segundo pa lang ang nakakaraan nung
maibalik ko ang phone ay dumating na rin si daddy Louie at naupo sa tabi niya.
Nagkatinginan silang dalawa bago magpaalam si mommy. "Maiwan ko muna kayong dalawa"
Tumango ako at saka uminom ng juice. Si daddy Louie naman ay nagsalin ng tea.
"Ano 'yung gusto mong pag-usapan nating dalawa?" diretsong tanong ni daddy Louie. I
gulped dahil sa seryosong tono ng boses niya. "Itatanong ko po sana kung totoong
magkaibigan kayo nila tita Aemie noon?"
Tumigil sya sa pagsasalin ng tea at saka uminom. "Oo" Tipid na sagot niya
pagkatapos niyang tikman ang tsaa.
"Hanggang ngayon po ba magkaibigan pa rin kayo?"
"Hindi na, matagal ng tapos ang pagkakaibigan namin" Punung-puno ng galit ang mga
mata niya. Pati ang hawak niya sa tasa ng tsaa ay humigpit. "Bakit po? May nangyari
po ba noon?" Tanong ko, dahil obvious na obvious ang pinakikita niyang poot at
galit.
"Pamilya nila ang pumatay sa mga magulang namin, sa kakambal ko, at sa dati kong
naging girlfriend" Nanlaki ang mga mata ko sa diretsong sagot ni daddy ni Louie.
Nakakuyom ang isang kamao niya at halos mabasag naman sa higpit ng kapit ng isa pa
niyang kamay sa tasa ng tsaa.
Hindi ko maiwasang mag-isip kung ano ang nararamdaman niya tuwing makikita niya si
Roswell. Kung totoo ang sinasabi niya, paano niya nagagawang pakisamahan si
Roswell. Kung ako siguro ang nasa posisyon niya hindi ko magagawang pakisamahan ng
maayos ang kaanak ng taong pumatay sa pamilya ko.
"Hindi naman po kayo galit kay Bullet?" Diretsong tanong ko kaya tumingin sya
sa'kin. "Sabi niyo po kasi pamilya po nila ang gumawa nun sa pamilya niyo, kaya
naisip ko kung-"
Natigilan ako sa pagtatanong dahil sa makahulugang ngiti niya. "Kung sabihin kong
galit ako kay Bullet, ano ang gagawin mo?" I didn't expect that answer from him.
Akala ko itatanggi niya or iniisip kong wala syang galit at tinuring na niyang anak
si Roswell. Pasimple kong hinawakan ang baril na nakalagay sa gun pocket sa may
upper right leg ko. "Pero hindi, hindi ako galit sa kanya" Kumunot ang sagot ko
dahil sa idinugtong ni daddy Louie.
Binitawan ko ang pagkakahawak ko sa baril na dala ko nung magsimula ng mangilid ang
mga luha ni daddy Louie sa mga mata niya. Mahigpit pa rin ang hawak niya sa tasa at
hindi pa rin nawawala ang galit sa mga mata niya.
"Mauuna na po muna ako sa taas, may pupuntahan pa po ako mamaya" Magalang na paalam
ko at saka umakyat sa hagdan para dumiretso sa kwarto. Hindi ko kayang tignan si
daddy Louie dahil baka maawa ako at mag-iba ang mga plano ko.
Binuksan ko kaagad ang laptop pagkarating ng kwarto para gawin ang mga dapat kong
gawin. Japan ang nakalagay sa IP ng nagpapapatay kay Roswell, ang kaso parang may
mali eh.
**
Third Person's PoV
Sumugod si Katana sa bahay na tinutuluyan ng kuya niyang si Bullet Roswell nung
mabalitaan nito mula sa sekretarya ni Mikazuki na umalis sya kaninang madaling araw
papuntang Japan.
"Is it true na bumalik na si ate Mikazuki sa Japan?" Tanong nito kay Bullet
pagkabukas na pagkabukas niya ng maindoor.
"What do you care?"
"Why did you let her leave? Why didn't you stop her?"
"Why should I stop her?"
"Tss. Oh come on! It's your responsibility to stop her. Why can't you be honest
with her and tell her that you love her and you do see a future with her. Why
aren't you making an effort to make her stay if that is what you want?"
Bullet didn't had patience to hear anything more. "Shut the fuck up! Get the hell
out of here!" Bulyaw niya kay Katana.
Mas lalong nainis si Katana sa inasta ng kuya niya kaya hindi na niya napigilan na
hindi magsalita. "Can you still say those words to me kapag may nangyaring masama
kay ate Mikazuki sa Japan dahil dyan sa pagiging self-centered mo?"
Tinignan sya ng masama ni Bullet kaya natahimik ito. She was just trying to wake
him up kaya niya sinabi ang mga 'yun. "Nothing's gonna happen to her" Saad nito.
Binuksan ni Katana ang pinto at saka pumasok sa loob at naupo sa sofa sa living
room. Bullet sighed at saka isinara ang maindoor at naupo sa tapat ni Katana. "So
what are your plans now kuya?" Seryosong tanong ni Katana sa kuya niya.
Tinignan sya ni Bullet, he didn't expect na tatawagin syang kuya ni Katana, kahit
aware naman sya na alam na nito na magkapatid sila. "Surprised? Nah, I know you're
not. Alam ko namang alam mong alam ko na kuya kita, kaya tinawag na kitang kuya.
Parehas lang kayo talaga ni dad na mahilig magtago" Saad ni Katana.
"Tss" Bullet lit a cigarette at nanatilihing tahimik. "You don't really hate us, do
you?" Seryosong tanong ni Katana na may halong kalungkutan. Tiningnan sya ni
Bullet.
For the second time, he feel defeated dahil dalawa na ang may alam ng totoo, his
father and his sister. Pero nakangiti sya kay Katana smiled at him before asking.
"Hanggang kailan mo 'to plano itago kuya?" Nag-aalalang tanong niya, but at the
same time may tiwala sya sa mga plano ng kuya nya.
"I want to just let the truth bury inside me. It's ironically cliché as it is, but
her father is dead and her mother has her own life-but she might loathe me for
keeping the truth"
Tumawa si Katana. "That's for sure. Pero ano ba kasing meron? What's with her mom
and dad?" Katana started to be curious, gusto niyang malaman kung ano bang
itinatago ng kuya niya kay Mikazuki.
"Dad and mom killed her father,"
"You've got to be kidding me, kuya. Matagal ng tumigil sila mom at dad sa ganyan-"
"2 decades ago, few months after Trigger's birth, dad and mom planned and killed
the last leader of the Black Organization, Terrence Von Knight,"
"Si Terrence Von Knight ang totoong daddy ni ate Mikazuki?" Alam din ni Katana ang
tungkol sa pagkamatay ni Terrence Von Knight. Alam niya rin na mga magulang niya
ang gumawa nun dahil naikwento rin sa kanila ito.
Tumango si Bullet, sadness clouding his eyes kahit ayaw niyang ipakita ito kay
Katana. Doon niya lalo napagtanto kung gaano kamahal ng kuya niya si Mikazuki.
Unti-unti niya ring naintindihan kung bakit kahit hindi galit ang kuya niya sa
kanila ay hindi pa rin sya bumabalik. "Have you ever tried telling her? Kahit konti
lang, I mean using what ifs? Like tinanong mo ba sa kanya na what if ganito-what if
ganun,"
"Nah"
"Bakit hindi? Maiintindihan niya naman siguro ang nangyari"
"Paano kung hindi?"
"Kuya Bullet, haven't you realized na mas lalo syang magagalit dahil ang tagal mong
tinago sa kanya ang totoo? Also, tinutulungan ka niyang mapalapit sa'min, kanila
mommy at daddy but you're pushing her away dahil hindi ka naman talaga galit"
Hindi sumagot si Bullet kaya nagtanong ulit si Katana. "You love her so much, don't
you?" Nakangiting tanong nito sa kapatid.
"She's been my family since we were young. And yeah, I love her. To the extent that
I can sacrifice everything for her,"
"Kaya kahit nasasaktan ka na for not telling the truth you still keep it dahil ayaw
mong masaktan si ate Mikazuki" Pinatay ni Bullet ang sindi ng sigarilyo niyang
paubos na at saka nagkibit balikat. She's smiling, she's obviously happy for her
brother.
She was about to speak nung magring ang cellphone nya.
"Why kuya Caliber?" Tanong niya, as she attended the call [Si mom nasa emergency
room]
Her smile disappeared, her face became pale and her eyes, full of tears.
"What happened?!" Tanong niya as she stood up and made her way outside. Sinundan
sya ni Bullet, curious of his sister's sudden act. [May nangyaring aksidente eh]
"Text mo sa'kin ang ospital, we'll be there" Ini-end nya agad ang phone call at
saka tumingin sa kuya niya. "Mom had an accident, she's in the emergency room now"
Nag-aalang sambit nito.
"The fuck?!"
**
A/N: Announcement
Sa lahat ng pupunta at bibili ng MHIAMB book bukas (Sept 20, 2015) at magpapasign
sa'kin hehe sa Psicom booth between 5PM-8PM pwede kayong mag-include ng papel, with
your questions :D 1 question for every MHIAMB book na bibilhin, kahit anong tanong
(SPOILER na mga tanong). Kung gusto nyo lang naman, basta secret lang natin lahat
ng isasagot ko dun sa papel ah.
Example, bumili kayo ng apat na book ng MHIAMB, lagay lang kayo sa isang piraso ng
papel ng 4 questions. Then sasagutin ko yun (syempre totoo mga isasagot ko, spoiler
nga eh mwehehehe)
Sample questions:
-Happy ending po ba ang Season 3?
-Sino po makakatuluyan ni Bullet?
-May mamamatay po pa sa Roswells, Black Org or Yaji?
-Sino po si someone's pov?
-Buhay pa po ba si Terrence?
-Sino pong nanay ni Mikazuki?
-Magiging lalaki po ba si Caliber?
Or kahit anong questions na maisip nyo na related sa MHIAMB of course.
Another thing, after ng book signing, may overnight sa bahay (Sa batangas) and
you're all invited of course, kung gusto nyong sumama, dala lang kayo damit.
Makaksama nyo sweetmins, yung ibang readers and operators. Pa-party tayo at
magchichikahan all night. Ang pamasahe, 300 balikan from buendia-batangas ayos
na :D Minsan lang 'to. Kaya tara na! Sama nyo friends nyo. (Bawal lang lalaki, oh
please wag ganun! Bawal din ang takas, magpaalam ng maayos sa mga parents ah.)
Again, sa Sunday po yun, (sept 20) Sa SMX Convention Center, katabi ng MOA. 5PM-
8PM. See you guys there :*

Chapter 19

A/N : I would like to thank Eyey/wattpadislove sa mga nakakakilig na videos na

ginagawa niya. Thank you so much! Love you! :* Follow nyo sya sa FB page
nakakakilig video ng MHIAMB dun. Search nyo lang Wattpadislove.

Enjoy Reading :)

**

Mikazuki's PoV

"Shit!" Napatakip ako ng bibig nung mabasa ko sa isa sa mga emails ang pagpa-plano
kung paano papatayin si tita Aemie. Nanginginig pa ang kamay ko as I turned on my
phone. Natagalan pa tuloy bago ko mailagay ang simcard na ginagamit ko dito sa
Japan.

Tinawagan ko kaagad si Katana para warningan sya.

[Ate Mikazuki...] Her voice is sad and weary which is so not like her usual voice.
"Are you crying?" Tanong ko.
[Si mom... naaksidente...] Putol-putol ang pagsasalita niya dahil mukhang
nagpipigil sya ng iyak. "Why? Anong nangyari kay tita Aemie?" Nag-aalalang tanong
ko as I bit my nails, kinakabahan ako sa kung ano man ang isasagot niya sa'kin.
Ayokong mag-isip ng masama, pero-ugh! Sana hindi 'to tungkol sa nabasa ko.

"I honestly do not know. They said it was a car accident, but-dad and my brothers
are doubting about the accident thingy-and they all went out to find out what
really happened"

I sighed and tried to control my tears from falling. "Where's tita Aemie? How is
she?"

[She's still in the operating room. And I'm waiting here outside] Umiiyak si Katana
and I can't do anything. Hindi pa rin akong pwedeng bumalik ng Pilipinas. Not
unless kilala ko na kung sino ang nag-uutos na ipapatay ang Roswell family.
"Magiging okay din si tita Aemie..." I said.

"Yah I hope so" Sagot niya sa pagitan ng hikbi.

Hanggang sa mai-end ang call ay umiiyak pa rin si Katana. Iniisip ko tuloy kung
alam na rin ni Roswell ang nangyari.

Ibinalik ko ang tingin ko sa harap ng laptop at saka inilista ang mga address na
tinutukoy sa mga IP address na nakita ko.

**

"Bakit ganon?!" I asked myself and frowned habang nakatingin sa papel na hawak ko
at sa bakanteng lote na nasa harap ko. Pagkatapos ay ibinalik ko ang tingin sa
papel at saka tumingin sa street sign. Tama naman ang place. Pangwalong address na
'tong pinuntahan ko, at katulad sa mga naunang address, puro sa mga bakanteng lote
ako dinadala ng address.

Ugh! Sabi ko na nga ba may mali eh.

Gabi na nung matapos ko lahat ng address sa listahan. At tulad nga ng inexpect ko,
mali lahat ng nandoon. There are lots of possible ways to change the geographic
location of a desktop computer or laptops, pero hindi naman lahat aware at hindi
lahat naiisipan pa 'tong gawin.

Pero marami ring ways para ma-track ang totoong IP address.

Pumasok ako sa loob ng kotse at binuksan ang laptop. Instead of pinging the address
I would like to show the fastest connection speed between the servers. Dahil kung
tama ang hinala ko, ma-te-trace ko ang mga totoong location nila.

I opened the command prompt and typed in tracert before the website they're using.

Microsot Windows [Version 10.0.10240]

Tracing route to webstatic.unknownuser.blacksinister [202.90.150.120]

Over a maximum of 30 hops:

1 2 ms 1 ms 2 ms 192.168.250.1

2 2 ms 2 ms 3 ms 121.54.58.245
3 35 ms 89 ms 68 ms 100.97.59.34

4 3 ms 4 ms 5 ms 124.186.190.2

5 40 ms 102 ms 6 ms 61.58.152.124

6 7 ms 5 ms 7 ms 173.186.146.158

7 15 ms 43 ms 56 ms 141.204.123.18

8 8 ms 7 ms 6 ms 156.71.41.50

9 * * * Request time out

10 5 ms 6 ms 8 ms 196.33.58.199

11 35 ms 56 ms 100 ms 60.34.242.69

12 20 ms 12 ms 76 ms 18.190.112.137

13 9 ms 7 ms 13 ms 95.97.10.171

14 10 ms 11 ms 1 ms 196.191.50.114

15 78 ms 89 ms 98 ms 230.231.30.238

16 11 ms 12 ms 5 ms 73.236.33.178

17 8 ms 1 ms 0 ms 132.216.183.38

18 11 ms 10 ms 14 ms 84.178.117.224

19 9 ms 10 ms 11 ms 37.114.128.4

20 * * * Request time out

21 1 ms 1 ms 1 ms 85.173.76.229

22 12 ms 35 ms 67 ms 104.208.24.67

23 102 ms 99 ms 88 ms 214.134.160.208

24 * * * Request time out

25 1 ms 2 ms 4 ms 77.213.38.126

26 52 ms 66 ms 81 ms 73.2.20.163

27 32 ms 44 ms 61 ms 117.109.184.107

28 * * * Request time out

29 15 ms 13 ms 5 ms 81.246.142.119

30 * * * Request time out

Nung makuha ko na ang IP address ng main server ng black sinister website ay

inumpisahan ko ng pasukin ang mismong website. I made another database na pwede
kong i-connect sa'kin
CREATE TABLE 'mysql'.'tb' (

'date' VARCHAR (15) NOT NULL,

'ip' VARCHAR (16) NOT NULL

) ENGINE = INNODB;

For the database under php...

<?php

$db=mysql_connect("localhost","root","");

Mysql_select_db("mysql",$db);

?>

And the index...

<?php

$file = fopen("index.php", "r+");

fputs($file, "<php //$_SERVER["REMOTE_ADDR"] connected $numday $month $year at

$hour h $minutes ?>

");

fclose($dest);

?>

For sure naman bibisita ulit sila dito kaya malalaman ko pa rin mga totoong address
nila. Kailangan ko lang maghintay ng ilang oras, or maybe days, or weeks. It
doesn't matter, ang importante ay makuha ko ang tamang information.

I started the engine of my car para pumunta sa sementeryo.

**

Ipinatong ko ang binili kong bouquet ng bulaklak sa ibabaw ng puntod ng mga

magulang ko. Nagsindi ako ng dalawang kandila sa tapat ng mga puntod nila. Gabi na
at walang ibang tao dito sa sementeryo. Imbis na takot ang maramdaman ko,
pangungulila ang nangingibabaw sa'kin.

Siguro ibang-iba ang buhay ko kung kasama ko sila.

Hindi man ako nakakasigurong masaya, siguro masasabi kong kumpleto kasi kasama ko
'yung mga totoong magulang ko.

Mula pa nung bata ako, isa lang naman ang pangarap ko...

Ang magkaroon ng masaya at buong pamilya.

Na kahit kailan hindi ko na mararanasan.

'Yung ibang tao nangangarap ng sobrang karayaan, mataas na estado sa buhay,

kasikatan ar kung anu-ano pang materyal na bagay. Nakakatawang isipin na ang
simple-simple lang ng pangarap ko, pero parang ang hirap abutin.

Kaya nga pursigido akong mabuo pamilya ni Roswell.

Huminga ako ng malalim at saka pinunasan ang luhang tumulo mula sa mga mata ko.

Ang swerte nung mga taong buo ang pamilya...

**

Third Person's PoV

Padabog na bumalik si Bullet sa ospital. Sinipa pa nito ang isang mahabang upuan na
katapat lang halos ni Katana sa sobrang pagka-asar. Iniangat ni Katana ang ulo niya
at saka tumingin sa kuya niyang mainit ang ulo. "May nalaman ka ba kuya?"
Naluluhang tanong nito.

"It wasn't an accident" Nagngingitngit sa galit si Bullet pero wala syang magawa
kung hindi maupo sa upuan at ihilamos ang mga kamay niya sa kanyang mukha.

Hindi nabigla si Katana dahil ito rin naman ang suspetsya nito sa nangyari.
Imposibleng maaksidente ang mom nila dahil una sa lahat, sya ang pinakamaingat
magdrive sa pamilya Roswell. "Do you have any idea kung sino gumawa nito kay mom?"
Pinipigilan ni Katanang sabayan ang galit ng kuya dahil batid nito na nagpipigil
lang din ng galit ang kuya niya dahil nasa ospital sila.

Umiling ito at nagkuyom ng kamao. Saglit pag tinignan ni Katana ang mga mata ng
kuya niya kung nagsasabi ito ng totoo. At nung makumpirma ay bumalik na lamang muli
sya sa pagkakatungo habang nakahalukipkip.

Nanginginig ang mga kamay ni Bullet sa galit at pag-aalala. Nagagalit sya dahil
wala syang nakuhang sapat na ebidensya na magtuturo kung sino man ang nagplanong
gumawa nito sa magulang niya at pag-alala sa inang hanggang ngayon ay nasa loob pa
ng operating room.

Ilang saglit pa ay halos magkasunod na dumating sina Caliber at Trigger. Parehas

dismayado ang mga mukha nito dahil wala rin silang napala sa mga naging lakad nila.

Nung mapansin ni Caliber na kasama nilang naghihintay sa labas ng operating room si

Bullet ay tumaas ang isang kilay nito, ngunit hindi sya kumibo.

Puno ng pag-aalala si Trigger kung kaya't sya ang huling nakapansin kay Bullet.
"Mr. Yagami?" Tinawag niya ito upang makasiguro syang hindi sya nagkakamali ng
tingin. "Why are you here?" Nagtatakhang tanong nito. Natigil saglit si Katana sa
pag-iyak para tingnan ang dalawa niyang kuya.

Bahagyang iniangat ni Bullet ang ulo niya. Diretso niyang tinignan si Trigger sa
mga mata. "Bullet Roswell" aniya.

Nagsalubong ang kilay ni Trigger sa pagtatakha. Pero nangingibabaw ang hindi

maipaliwanag na tuwa nito. "He's kuya Bullet... our brother" Pagkumpirma ni Katana.
Maging si Caliber ay tumingin. Saglit na nagkaroon ng katahimikan sa kanilang apat
dahil sa pagkabigla nina Caliber at Trigger habang nagpapalitan sila ng tingin.

Nung maka-recover ang dalawa sa pagkabigla ay nagsalita na si Trigger "K-kuya?"

Basag ang boses nito at halos maluha nung banggitin niya sa unang pagkakataon ang
salitang Kuya.
"T-totoo ba 'to?" Hindi makapaniwalang tanong ni Caliber habang nagpipigil ng mga
luha. Tumango si Katana sa kanya at saka ngumiti.

Huminga ng malalim si Bullet at pinipigilan ding maging emosyonal. Ngumiti sya

saglit at saka inakbayan ang katabing si Trigger. Hindi na napigilan ni Trigger
napigilan na mapaluha. Hindi sya makapaniwala na ang kuya na matagal na niyang
inisip na patay ay kasama na niya ngayon.

Kahit nasa loob pa ng operating room si Aemie ay hindi maalis ang mga ngiti sa mga
labi nilang magkakapatid.

Tumayo si Katana at saka lumapit sa dalawa niyang kuya para pumagitna sa kanila at
makisali sa pagyakap. Hindi narin napigilan nito na maiyak kaya natawa ng mahina
sina Bullet at Trigger dahil parehas nilang hindi inasahan ang ginawa ni Katana.

Tumingin si Katana sa kuyang si Caliber na may dalawang metro ang layo sa kanila.
Nakatingin lang ito at mukhang hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari. Kahit deep
inside ay gustung-gusto na nito lumapit sa tatlo niyang kapatid na magkakayakap.

"Kuya Caliber, why are you still standing there?" Nakangiting tanong ni Katana,
pagkatapos niyang magpunas ng luha at humiwalay sa yakap nung dalawa niyang kuya.
Hindi makasagot si Caliber pero nangingilid na rin ang mga luha nito. Kaagad na
lumapit si Caliber para makiyakap sa kanila nung ngitian sya ni Bullet.

Ilang minutong naging emosyonal ang apat pero wala ni-isa sa kanila ang nagtatanong
kung ano'ng nangyari. Ang importante sa kanila ngayon ay magkakasama sila.

**

"When will she be okay?" Tanong ni Bullet sa doktor na kausap. Nasa loob sila ng
hospital room at tinitignan ang inang nakahiga sa hospital bed, puno ng galos ang
katawan dulot ng aksidente at wala pa ring malay. Kanina pa tapos ang operasyon
pero hanggang ngayon wala pa ring malay si Aemie.

"Hindi tayo nakakasiguro dahil sa tinamong head injury ni Dra. Roswell, sa ngayon
siguro ang tanging magagawa natin ay ang magdasal-"

Kinwelyuhan ni Bullet ang doktor na kausap dahil nagpanting ang tenga niya sa
narinig niya. "Are you a fucking doktor or a goddamn priest?" Galit na singhal
nito. Napahilamos ng mukha si Trigger na nakaupo sa isang mahabang couch sa right
part ng hospital room. Si Caliber ay nakaupo sa tabi ng ina, umaasang magigising
din 'to sa lalong madaling panahon.

Tumayo kaagad si Katana para pigilan ang kuyang punung-puno ng galit. "Ako na
kakausap sa doktor kuya Bullet," Mahinanong pakiusap nito. Bumitaw si Bullet sa
pagkaka-kwelyo sa doktor at saka padabog na naupo sa couch.

"Mom will be the happiest mother on earth kapag nalaman niyang buhay ka at nandito
ka" Mapait ang mga ngiti ni Trigger, dahil hindi niya alam ngayon kung magkakaroon
pa ba ng chance na makapiling ng kanilang ina si Bullet.

"Alam mo bang halos araw-araw umiiyak si mom?" Pinipigilan ni Caliber na maiyak

habang inaalala ang mga nangyari. "Tuwing kakain kami, gusto niya may space para
sa'yo. May kwarto ka, mga damit, binibilhan ka pa niya ng regalo tuwing birthday
mo, pasko, at kung anu-ano pang okasyon" Dugtong pa nito habang inaayos ang ilang
piraso ng buhok ng ina.

Tahimik naman si Bullet, hindi man sya lumaki sa piling ng mga totoong pamilya niya
ay alam niya ang lahat ng nangyayari sa mga ito. Pero ngayon lang niya napagisip-
isip ang mga paulit-ulit na sinasabi ni Mikazuki sa kanya, na hindi niya mari-
realize ang lahat hangga't hindi pa huli ang lahat. Pero sa kabilang banda, wala pa
rin itong pinagsisisihan sa mga naging desisyon niya.

"Don't talk as if mawawala na si mom, kuya Caliber" Masungit na sabi ni Katana

pagkabalik nito ng hospital room. "She's tough. And I know she'll be okay soonest"
Sabi nito. Umupo sya sa gitna nina Trigger at Bullet at saka kinuha ang cellphone
dahil kanina pa ito tunog ng tunog.

"Damn these guys" Inis na bulong nito, habang isa-isang binubura ang mga text
messages ni Azure Lamperouge at Cody Lerwick.

"Who's that?" Usisa ng kuya niyang si Bullet.

"Her suitors" Nakangising sagot ni Trigger, kahit sa loob-loob nito ay tutol sya na
may nanliligaw sa bunso nilang kapatid.

"Shut up kuya Trig! They're not my suitors"

"Sus Kat!" Nakangising singit ni Caliber. "Maraming manliligaw 'yan kuya Bullet"
Sumbong ni Caliber sa kuya nila. Namumula na sa inis at galit si Katana. "That's
not true kuya Cali!" Humarap 'to kay Bullet who's now pinching the bridge of his
nose. "Don't believe them kuya,"

"I want to meet those assholes" Mahinahong saad nito kay Katana.

"What? Kuya nakakahiya, hindi naman kasi totoo-"

"End of discussion, Katana"

**

A/N

Thank you sa lahat ng nagpunta sa MIBF, pumila, bumili ng book, pati sa mga
naubusan ng books tulad ko. 'Yung mga na-spoil, secret lang natin 'yun ah? Loves
you!

Chapter 20

Amber's PoV

Itinaas ko ang kilay kong may L'Oreal brow artist plumper dahil kanina pa pabalik-
balik 'tong kakambal ko. Ano kaya problema nitong lalaking 'to at kanina pa hindi
mapakali?

"Psst oy!" Sitsit ko.

"Good evening k-kuya-wengya! Ang hirap naman nito!" Mas lalong tumaas ang kilay ko
nung makita kong hindi lang sya palakad-lakad. Nagsasalita pa habang naglalakad.

"Tatawag na ba ako sa mental, Azure? Kanina ka pa parang tanga dyan eh" Naupo ako
sa sofa and crossed my legs, ipinagpatuloy ko pa rin ang panunuod sa ginagawa ng
kakambal kong nasisiraan na ng bait. Nai-stress ang kagandahan ko dito sa lalaking
'to. "Ano ba kasing ginagawa mo?" Dagdag na tanong ko.

"Sis hindi mo ba nakikitang nagpapraktis ako. Gusto raw ako makilala ng kuya ni
Katana babes eh. Tsk! Hirap maging gwapo wengya! Pati lalaki nahuhumaling"

Mas lalong nagtakha ang pinaka-dyosang ako nung marinig ko ang sinabi niya. "You
mean ipapakilala ka niya kay Trigger? Or Caliber?" Naguguluhang tanong ko. Simula
pagkabata naman magkakakilala na kami so I don't really get it.

"Oo nga 'no? Wengya! Bakit ba hindi ko naisip 'yan kaagad? Bakit nga pala ako
ipapakilala ni Katana kanila Trigger at Caliber? Tsk tsk tsk. Mga rason nito ni
Katana babes para makita ang gwapong-"

"Nasaan 'yung susi ng kotse?!" Nagmamadaling bumaba si mama ng hagdan, wala pang
suklay at magkaiba pa ang tsinelas na suot. Inalis ko ang pagkaka-cross ng legs ko
dahil sa itsura ni mama. "Ma, aalis ka ng ganyan ang itsura?" I asked calmly and
flipped my hair.

"NASAAN ANG SUSI NG KOTSE KO?!" Halos mapatalon kaming dalawa ni Azure sa gulat
nung sumigaw si mama. Sabay kaming tumakbo para hanapin ang susi ng kotse. Wengya!
Saan ba kasi nilagay ni mama ang susi ng kotse niya?

"Babylabs, alam kong hot ako kaya huwag mo ng dagdagan ng init pa ng ul-Aww! Bakit
nambabatok ka?! Wengya! Ano bang nangyari?" Nakikinig ako sa usapan nila habang
sinusuot ang mga kamay ko sa mga singit ng sofa. Mahilig kasi si mama maghagis ng
susi ng kotse niya kung saan-saan kaya baka namisplace lang.

"Naaksidente si insan! Kailangan natin pumunta ng ospital!" Gulat na gulat akong

lumingon kay mama, with my beautiful eyes of course.

"What?!"

"Ano?!"

"Sigurado ka ba dyan babylabs?"

Sinamaan ng tingin ni mama si papa. "Oo kaya dalian nyo na, hanapin nyo na ang susi
ng kotse ko. Kung ayaw nyo, pahiram ng kotse nyo" Nagkatingin kaming tatlo nila
papa at Azure, nung huling ginamit ni mama ang kotse ko, kulang nalang dalhin ko sa
junk shop sa sobrang dumi at dami ng sira. "Ha-ha mama, sira ang kotse ko" Palusot
ko. Ayokong masira ang dyosang kotse ko.

"Ahh-ehh nasa pagawaan din ang kotse ko ma" Palusot ni Azure kaya pinandilatan sya
ng mata ni mama. "Anong nasa pagawaan? Nakita ko 'yung kotse mo sa labas Azure, ako
pa lolokohin mo-"

"Awts, nandyan na ba? Baka hindi kinaya ng pagawaan ang sira. Tsk. Maicheck nga
mamaya"

Nagtago kaagad kami ni Azure sa likod ni papa dahil mabilis na dinampot ni mama ang
lampshade na nakapatong sa ibabaw ng table. Wengya! Binili ko pa sa France ang
lampshade na 'yun nung minsang magbakasyon ako. "Whoa! Relax lang babylabs! Kalma
ka lang! 'Yung kotse ko pwedeng gamitin, pero sa isang kondisyon"

"Ang dami mong kaartehan unggoy. Kapag may nangyari kay insan ibabalik kita sa isla
Noah"

"Woo anak ng!"

"Susunod na lang po ako. Hindi pa ako nakakaligo" Paalam ko.

"Hindi pa? Kakaligo mo lang sis ah. Tingnan mo basa pa nga buhok mo oh. Pfft!"

"Psh! Tumahimik ka dyan Azure. Kailangan ko ulit maligo" Of course, for sure
maraming tao sa ospital. FYI hindi si Grayson Boulstridge ang iniisip ko ha.
Nililinaw ko lang naman kasi baka akalain nung iba dahil kay Grayson kaya ako
maliligo ulit at maglalagay ng mga kolorete sa mukha.

**

"Ano'ng nangyari Duch?" Bulong ko kay Duchess. Nakaupo sya sa isang upuan katabi ng
nakasandal sa pader niyang kuya na si Duke. Kakarating lang namin dito sa loob ng
hospital room ni tita Aemie, and I wonder kung bakit nandito 'yung kuya ni
Mikazuki. May kinalaman ba sya sa nangyaring aksidente?

"I also don't know. Kakarating lang namin" Bulong niya sa'kin. Tumango na lang ako
at tumahimik.

"Hindi pa makakarating sila Blood and Lewis. Alam naman nating nakaburol pa ang mga
asawa nila" Saad ni tita Meisha. I nodded, ganun din ang iba. The whole room is
enough para may kanya-kanya kaming upuan at pwestuhan.

"Everyone, dad won't be around so before anything else let me do the honor of
introducing my kuya..." Lahat kami ay tumingin kay Katana. Kuya?

"Yes, you heard me right. The man standing beside me is none other than kuya
Bullet" What?! Akala ko patay na ang kuya nila?

"Whoa! Si pareng Bullet?! Tingnan mo nga naman oh. Kaizer Maxwell Lamperouge talaga
ang datingan eh. Manang-mana sa ninong gwapo"

"Petengene! Si baby Bullet!"

Kahit gulat ay masaya nilang binati si Bullet. Err-kuya Bullet because he's older
than me. Lahat sila nakangiti kaya nakisali na rin ako. Lahat natuwa except sa
dalawang tao na malapit sa kinauupuan ko.

"Bakit parang pinagsakluban kayo ng langit at lupa..Cody at Azure?" Takhang tanong

ko. Jusko! Don't tell me, ngayon pa nila naisipang mag-inarte. Walang panahon ang
mga dyosang katulad ko na making sa kadramahan nitong dalawang-

"Nagtext kasi si Katana baby sa'kin kaninang umaga, ang sabi gusto raw ako makausap
ng kuya niya. Shit! Mukhang kuya Bullet niya ang tinutukoy niya" Halos matawa ako
dahil may halong nerbyos ang tono ni Cody. I flipped my hair kaya nasagi ng kamay
ko ang 24 carat gold na dangling earrings ko.

Inilipat ko sa kaliwang parte ng upuan ang Prada sling bag ko dahil baka masagi ni
Azure. Maligalig pa naman 'tong lalaking 'to. "Wengya! Mukhang kuya Bullet nga niya
ang tinutukoy niya ah" Ano bang nangyayari sa dalawang 'to at mukhang bibitayin na
sobrang nerbyos?

**

Cody's PoV

Sunod-sunod ang lagok ko ng tubig dahil petengene! Nasa harap ko lang naman ang
kuya ni Katana baby.
Magkatapat kaming nakaupo sa isang maliit na mesa dito sa isang fine dining
restaurant na malapit lang sa ospital.

Inilapag ko ang isang baso ng tubig at dinukot ko ang puting panyo sa kailaliman ng
bulsa ng pantalon ko para punasan ang pawis ko sa noo na kanina pa tumatagaktak.
Paksyet! Bakit parang ang hina ng aircon dito sa restaurant na to? Tsk!

May lumapit na waiter, iaabot niya sana sa'ming dalawa ng mga menu na hawak niya
nung bahagyang itaas ng kuya ni Katana ang kaliwang kamay niya. "We'll take our
orders later"

"Sige po Sir"

"Ahh-pahingi na lang ng isang baso pa ng tubig" Pahabol ko sa waiter na kaagad

namang tumayo.

Nung maiwan kaming dalawa ng kuya ni Katana baby ay ibinalik ko sa kanya ang tingin
ko. I gulped nung mapansing kong sobrang talim ng mga tingin niya sa'kin. Tang*na!
Nasaan na ba kasi si Lampe?

"Yo! Ha-ha, pasensya na ngayon lang. Kinausap pa kasi ako ni-"

"Shut your fcking mouth and sit down" Kinuha ko kaagad ang malamig na tubig na
dinala ng waiter kasunod ni Lampe. Syet! Bakit ganito ang kuya ni Katana baby? Ang
bangis!

Pagkalapag ko ng baso ay agad namang kuha ni Lampe. Kala mo tumakbo ng isang daang
libong kilometro sa pagod at pawis. Takte! Ano'ng iinumin ko mamaya?

"Why the fck are you flirting with my sister?" Nagkatinginan kami ni Lampe sa
tanong ng kuya ni Katana baby. Syet!

"Kuya Bulle-"

"Kuya?" Tumahimik ako at tumungo nung pasadahan ng kuya ni Katana baby ng matatalim
na tingin. Petengene! Sana bumilis ang oras paksyet!

"Whoa kalma boss! M-magpapaliwanag l-lang ako" Amputs! Saan kaya kumukuha ng lakas
ng loob 'tong si Lampe na kausapin ang kuya ni Katana?

Inagaw ko sa kamay ni Lampe at sinaid ang tubig sa baso nung maglabas ng baril ang
kuya ni Katana. Umiwas kaagad ako ng tingin at marahang inilapag ang baso sa lamesa
kahit medyo nanginginig ang mga kamay ko. Paksyet! Panakot niya lang naman siguro
'yun diba?

"Speak"

Amputek!

Halos matumba ako nung bigwasan ako ni Lampe kaya pinandilatan ko sya ng masama.
"Anong problema mo 'tol?" Gigil na bulong ko. Ngumiti naman ako sa kuya ni Katana
kahit sa ibang direksyon sya nakatingin. Mahirap na eh.

"Ikaw na mag-explain 'tol. Mas gwapo ako pero mas magaling kang mag-english sa'kin"

"Gago nakakaintindi 'yan ng tagalog"

"Lerwick, Lamperouge" Umayos kaagad kaming dalawa ni Lampe ng upo at saka ngumiti
sa harap ng kuya ni Katana.

"B-boss" Tinadyakan ako ni Lampe kaya nagsalita na rin ako potek! "B-bossing-ahh-
ano kasi-" Takte! Sinipa ko si Lampe sa ilalim dahil di ko alam ang sasabihin.

"Anak ng tinola!" Nanlaki ang mata naming dalawa dahil sa sinabi niya.

"What?!" Ikinasa ng kuya ni Katana ang baril na hawak niya kaya napaatras kaming
dalawa ni Lampe.

"A-Ano k-kasi Boss. T-teka naman. K-kalma lang!" Handang-handa na akong tumakbo,
naghihintay na lang ako ng sign na kailangan ko ng tumakbo nung magsalita ulit si
Lampe. "Imposible kasi 'yang sinasabi mo boss dahil nag-iibigan kami ni baby
Lerwick"

Petengene!

Gustong bumaliktad ng sikmura ko sa sinabi ni Lampe, sinabayan pa ng akbay at tawa

na halata mo namang kabado. "Diba baby Lerwick?" Tanong niya. Tinadyakan pa niya
ako sa ilalim kaya nakisakay na lang ako. Mas maigi na siguro 'to takte! Kaysa
maraming humagulgol na babae kapag nawala ako sa mundong ibabaw.

"Ha-ha-ha! O-oo nga naman bossing. Imposible 'yang sinasabi mo. Dahil na kay Lampe
lang ang puso't kaluluwa ko" Amputa! Yak! Tumawa na lang din ako at hinimas-himas
ang mukha nitong gagong si Lampe. "Ang cute-cute mo baby Lampe"

"Enebe baby Lerwick, huwag ka ngang ganyan. Kaya labs na labs kita eh"

"Tss"

Itinulak ko kaagad palayo si Lampe nung tumayo na ang kuya ni Katana at mag-
umpisang maglakad palayo sa amin. "Tang*na mo nakakadiri ka gago! Kung anu-anong
palusot naiisipan mo"

"Aba 'tol magpasalamat ka nga't-" Natigilan kaming dalawa nung lumingon samin ang
kuya ni Katana

Syet!

"Baby Lampe, bakit ang layo mo masyado, umusod ka nga dito. Baka maagaw ka pa ng
iba"

"Baby Lerwick naman eh, araw-araw na nga tayong magkasama hanggang dito ba naman?"

**

A/N:

Thanks <3

Chapter 21

Amber's PoV
I arched my right eyebrow with brown MAC eyeliner nung umupo si Azure sa tapat ko.
I immediately stopped from sipping my frappe and put it back on the table. "Ano'ng
ginagawa mo dito?" Inis na tanong ko. Mukhang hindi niya napansin si Grayson na
nasa kabilang table. Oh wait, wala akong pakialam kay Grayson okay? Gusto ko lang
talagang mag-kape dito sa coffee shop. Hindi naman siguro bawal sa magagandang
tulad ko ang magkape paminsan-minsan.
Wengya! Baka mamaya isipin nitong kakambal ko kaya ako nandito dahil sinusundan ko
si Grayson, which is obviously not true.
"Wengya 'yung kuya ni Katana potek!" Nanlaki ang mata ko dahil inagaw sa'kin ni
Azure 'yung frappe na iniinom ko. "Ano ba Azure, wala ka man lang manners?"
"Tss. Huwag ka ngang maingay dyan sis, alam ko namang si Boul ang gusto mo hindi
itong frappe"
"Ano?!"
"Pfft. Oh diba? Kahit gwapo ako alam ko 'yun"
Sunud-sunod kong ikinurap ang eyelashes ko na may Oscillation Mascara ng Lancome
dahil hindi ako makapaniwala sa sinabi nitong feelingero kong kapatid. "Excuse
me?!" I rolled my beautiful eyes at him. "Hindi ako interisado sa kanya. Masarap
lang talaga ang frappe dito" I stated at saka inagaw sa kanya ang frappe ko.
"Bakit ka nakatingin?!" I asked in annoyance nung mapansin kong nakatingin sa'min
si Gray. I know I'm pretty pero ayoko ng too much attention kaya pwede ba?!
"Tol! Bakit hindi ka maki-table dito sa'min. Wala ka naman yatang kasama dyan"
Nanlaki ang mga mata ko nung imbitahin ng magaling kong kakambal si Grayson na
maki-share ng table sa'min. "Azure, ano bang-" And before I could even react ay
nag-umpisa na syang tumayo at maglakad papunta kung nasaan man kami.
"Psh" I had nothing to do but to sip my frappe.
"Oh ayan sis, may utang ka sa'kin ah" Bulong niya.
"Ulul! Utang mo mukha mo" I whispered back.
Umiba ako ng tingin nung makaupo na si Grayson beside me. Erkey! This is awkward.
"Kumusta?" Para akong kinilabutan nung marinig ko ang malalim na boses niya. Damn
it! Dapat ba kausapin ko sya? Hindi naman diba? Kaso napaka-walang manners ko naman
kung de-deadmahin ko 'yung tanong niya.
Erkey for the sake of good etiquette "Pretty as always" I answered in a bored tone
without looking at him.
"Pfft. Hahahaha" Tinignan ko ng masama si Azure nung tumawa sya. Ano na naman bang
problema nitong kapatid ko na 'to? "Chill! Natatawa lang ako dahil para kayong
teenagers dyan kung mag-kamustahan, para namang wala kayong nakaraan. Anak ng
tokwa!"
"Pfft" Tinignan ko rin ng masama si Grayson nung marinig kong natatawa rin sya.
What's wrong with these two?
And kami ni Grayson, may past? Psh! "Matagal ko ng nakalimutan ang tungkol dyan
Azure, and besides I am dating someone special" What did I just say? Paano kung
tanungin nila kung sino?
Sabagay, sa ganda kong 'to, kahit naman sino maniniwala na may dini-date ako. Kahit
wala naman, maganda lang ako pero hindi naman ako easy to get. "May dini-date?"
Sabay na tanong nila.
"At sino naman?" Tanong ni Azure. I gulped, pero hindi ko pinahalata sa kanila.
Sinulyapak ko 'yung demonyitong lalaki na katabi ko. Titig na titig sa'kin si gago,
mukhang hindi pa yata naniniwala sa ganda ko.
"Yung kuya ni Katana" Confident na sabi ko as I flip my hair.
"Si Trigger?" Sabay na tanong nilang dalawa.
"Of course not..." Tiningnan ko muna silang dalawa bago ko ituloy ang sasabihin ko.
"...si Bullet" I stated triumphantly. Kitang-kita ko kung paano silang dalawa
nagulat hanggang sa magkatinginan nalang sila. Eksakto namang may unknown number na
tumatawag sa phone ko. "Oh! May tumatawag, baka si Bullet na 'to. Excuse me boys" I
excused myself with a smirk on my face.
"Yes hello?" I flipped my hair and waved a little bit bago lumabas ng coffee shop,
nakatingin pa rin kasi silang dalawa sa'kin.
[Uhmm hello?] Nginitian ko sila Azure at Grayson na nakatanaw pa rin sa'kin mula
doon sa loob ng coffee shop.
"Yah? Who's this?" I asked with a smile.
[Hello? Is this Jollibee delivery hotline number? Magpapadeliver sana--]
Tumalikod muna ako para hindi makita nila Azure ang facial expression ko. "Anong
Jollibee?! Wrong number ka gago! Ulul! Mamatay ka na!"
Tang*na?! 8-7000 ang number ng Jollibee delivery ah.
Padabog kong ibinalik ang phone sa Chanel sling bag ko. I composed myself before
turning around.
**
Third Person's PoV
Patuloy sa pag-iyak si Emerald habang nakatitig sa puntod ng kanyang ina. "Hey" a
soft voice of a girl whispered. Lumingon sya sa likuran niya para tingan kung sino
ang babaeng nagsalita and its Mikaela, hindi sya lumuluha ngunit bakas ang
kalungkutan sa mukha nito. "Hi" Emerald greeted back, almost whispering habang
pinupunasan ang mga luha sa kanyang mga mata.
Huminga ng malalim si Mikaela, nakatitig lang din ito sa puntod ng ina ni Emerald.
"Kumusta?" Hindi pa man din nakakasagot si Emerald ay nagsalita na itong muli. "Ano
ba naman klaseng tanong 'yung tinanong ko. Alam kong hindi ka okay. I know exactly
what you feel" Natatawang sabi nito, tawa na may kasamang kalungkutan na mas lalong
nakapagpaiyak kay Emerald.
Yumakap si Emerald kay Mikaela. "N-narinig ko di dadsy at tito A-Andrei. They are
talking about--" Huminto si Emerald sa pagsasalita nung bumitaw sa pagkakayakap si
Mikaela para harapin sya. "Ano'ng narinig mong pinag-uusapan nila?" Nakahawak sa
magkabilang balikat ni Emeralad si Mikaela at naghihintay ng sasabihin.
"It wasn't clear, pero naririnig kong pinag-uusapan nila ang tungkol sa Black
Sinister" Hindi na nagulat si Mikaela, dahil umpisa pa lang alam na nitong isa sa
mga leader ng Black Sinister ang kanyang ina at ang ina ni Emerald. Alam din nito
na matalik na magkakaibigan ang tatlo, kabilang na dito si Angelique Birkins.
"A-ang sabi ni dadsy, delikado raw ngayon ang lagay ng Yaji, Roswell at Black
Organization sa Black Sinister. At baka hindi raw magtagal, pati ang Black Society
ay huntingin na tayo-naguguluhan ako ate Mikaela, ano baa ng tungkol sa Black
Sinister at Black Society?" Nanatiling tahimik si Mikaela hanggang sa makabitaw ito
kay Emerald.
Nagsalita ito nung maibalik na nito ang tingin sa puntod ng ina ni Emerald. "Mas
mabuti siguro kung pag-uusapan natin ang tungkol dito kasama ng iba pang myembro ng
Black Organization"
**Meanwhile**
Pagkagaling sa ospital ay nagkaroon ng pagpupulong ang mga myembro ng Yaji at
Roswell.
"Petengene! Hindi pa rin ako makapaniwalang buhay si baby Bullet" Wika ni
Sebastian.
"Wengya! Ibig bang sabihin nito matagal ng tinatago 'to sa'tin ni Mr. Roswell at
Aemie?" Napakamot na lang ng ulo si Kaizer dahil hindi ito makapaniwala. "Aray!
Babylabs mahal na mahal mo talaga kagwapu-whoa! Tama na!"
"Napakatanga naman kasi ni insan kung araw-araw niyang iiyakan si Bullet kahit na
alam niyang buhay 'to. Kilala ko si insan, at sa tingin ko hindi niya alam ang
tungkol dito" Saad ni Amesyl.
"She's right, mukhang wala ngang alam si Miss Aemie. But if Bullet's alive, is
there any chance na buhay rin si Queen?" Nagkatinginan silang lahat sa tanong ni
Meisha.
"I think dapat ang tanong mo Mei ay kung sino ang nasa likod ng lahat ng ito"
Singit ni Cassandra. Lahat sila ay natahimik habang malalim na nag-iisip ng sagot
sa mga katanungan nila.
"Yung babaeng kasama ni Bullet, 'yung owner ng Yagami, hindi kaya may alam sya
dito?" Tanong ni Jacob Lee.
"Mukhang meron" Tipid na sagot ni Wallace.
"Tutulungan ba na'tin ang mga bata dito? O hahayaan na lang na'tin sila? Sigurado
namang iisip na rin sila ng plano, lalo pa't hindi pa nagigising hanggang ngayon si
Miss Aemie" Makahuluhang pahayag ni Fauzia.
"We should let them na lang siguro, I mean, wala rin namang sinasabi 'yung husband
ni Aemie-girl so we should observe nalang muna" Caileigh said.
"Aish babe, hindi naman pwedeng hayaan nalang natin ang mga bata"
"Pero 'tol! Hindi rin naman pwede na palagi na lang natin silang tulungan. Paano
sila matututo nyan?" Sagot ni Jacob sa sinabi ni Vash kay Caileigh.
"I agree with Lee" Segunda ni Meisha.
**
Mikazuki's PoV
Ilang ulit kong chineck ang IP address na lumabas dahil baka nagkakamali lang ako.
Philippines? So wala dito sa Japan ang nag-uutos na ipapatay ang Roswells?
Sumandal ako sa sandalan ng computer chair at ilang ulit na huminga ng malalim.
Paano nangyari 'to? I thought si mommy Angelique at daddy Louie ang may pakana ng
lahat ng ito.
Dali-dali kong ikinlose ang lahat ng ginagawa ko, nagkabit ng earphones at nag-open
ng movie sa desktop nung may kumatok sa pinto. "Mikazuki" I removed my earphones
and turned around nung pumasok na kung sino ang kumakatok. "Sorry po mommy, hindi
ko po narinig ang katok niyo, bakit po?" I asked innocently.
"Aalis lang kami ng daddy mo saglit" I hid my smile, this is my chance para
magtingin sa loob ng kwarto nila. "But don't worry maiiwan dito ang kapatid mong si
Lionel" What the hell?
"Mika-chan!" He smiled at me at saka dumiretso sa kama ko at nahiga. I sighed
habang napapailing habang naglalakad palapit kay mommy. "Ingat po kayo" I kissed
her on her cheek at saka inihatid sa labas ng kwarto, kakalabas lang din ni daddy
Louie ng kwarto nila nung mapatingin sya sa gawi namin. Lumapit din ako sa kanya
para magpaalam. "Ingat po pag-alis daddy" I said after kissing his right cheek. "Be
good" Paalala niya as he tapped my head. "Opo"
Sinundan ko silang dalawa ng tingin hanggang sa makababa sila sa kwarto. I sighed
before opening my door when I realized na nasa loob ng kwarto ko si Lionel. "Quit
playing games with my computer, may gagawin pa ako dyan" Utos ko nung makita ko
syang nasa harap na ng desktop at naglalaro ng DOTA.
"Isang game lang Mika-chan" He said without breaking his eyes on my computer.
"Okay. Bilisan mo dyan ah. Marami pa akong gagawing trabaho" Sagot ko. Lumapit ako
sa study table para kumuha ng surgical gloves sa drawer. Nakangiti akong lumabas ng
kwarto para pumunta sa kwarto nila mommy Angelique at daddy Louie.
Kampante akong walang makikita si Lionel sa computer dahil naka-secure naman lahat
ng mga ginagawa ko.
Naglakad ako habang sinusuot ang mga gloves patungo sa dulo ng hallway para dumaan
sa bintana papunta sa veranda ng kwarto nila mommy.
"So where should I start?" I asked myself habang inililibot ang tingin sa kabuuan
ng kwarto hanggang sa mapako ang tingin ko sa office ni daddy Louie. Tinungo ko
kaagad ang pinto papasok sa loob. Maraming nakasalansan na papel sa ibabaw ng
office table. "Mukhang wala lang naman ang mga ito" I whispered, habang mabilis na
chinicheck isa-isa ang mga papel.
Isa-isa kong binuksan ang drawers. "Statement of accounts?" I asked myself while
scanning the papers. Puro pagtatransfer ng funds ang nasa accounts, at bakit naman
kaya nagtatransfer ng pera sina mommy Angelique at daddy Louie dito sa Black
Society? Ito 'yung na-mention sa'kin ni Trigger at Katana noon.
But...
Who are they?
At ano ang koneksyon nila kanila mommy?
Ibinalik ko kaagad ang mga papel sa loob ng drawer nung may marinig akong tunog na
nanggaling sa labas. Tsk! I guess I need to get out of here. Sa ibang araw na lang
ulit ako babalik dito.
"Shit!" Bulong ko nung may matanaw akong mga tauhan nila mommy sa labas. Makikita
nila ako kapag sa veranda ako dumaan. Ugh! Wala ng ibang pwedeng daanan kundi ang
pinto ng kwarto.
Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob. "Ano'ng ginawa mo sa loob?" I heard the
muffled sound of a man standing beside the door. I froze for about five seconds
bago ko sinagot ang tanong niya. "Nothing" I answered as if I did nothing. Hindi ko
gusto ang mapaghinalang tingin ni Lionel pero hinarap ko sya para tingnan sya sa
mata. "How about you? What are you doing here?" I asked him back.
Ngumiti sya sa'kin ng nakakaloko ng hindi man lang sinasagot ang tanong ko. "Answer
my question first" Utos niya. "You wouldn't want to know" I stated. Ako ang unang
nag-alis ng tingin. Naglakad ako palayo sa kanya, papunta sa kwarto ko.
Bago ko pa man maisara ang pinto ay nakapasok na rin si Lionel sa loob ng kwarto
ko. "Wala ka bang lakad ngayon? You can go, I don't mind. In fact, matutuwa pa ako
kapag umalis ka" Sabi ko at saka umupo sa harap ng computer.
"Bakit? Para makapasok ka uli sa loob ng kwarto nila mommy?" Tanong niya. Kung
makapagtanong sya, parang wala lang 'yung mga tinatanong niya.
"Yes" Sagot ko ng walang pag-aalinlangan. Hinihintay ko ang isasagot sa'kin ni
Lionel, wala na rin namang reason para hindi ko sabihin ang totoo, nakita na niya
akong nanggaling dun. Siguro, susubukan ko nalang syang i-blackmail para hindi niya
ako isumbong kanila mommy.
"Then go, take your time hangga't di pa sila dumadating" Huminto ako sa pagtipa sa
keyboard when I heard him. Tama ba pagkakarinig ko?
Nakakunot ang noo ko nung iniikot ko ang computer chair para humarap kay Lionel na
komportableng nakahiga sa kama ko habang nagbabasa ng magazine. "Ano'ng sabi mo?"
Tanong ko.
"Ang sabi ko pumunta ka na sa kwarto nila mommy ngayon habang hindi pa sila
dumadating" Tumayo ako at lumapit sa kanya. Inagaw ko ang magazine na hawak niya
para tignan ang mukha niya kung nagsasabi nga sya ng totoo. "Why?" Tanong niya nung
agawin ko sa kanya ang magazine. Parang nagtatakha pa sya sa naging reaction ko.
"Ano'ng sinasabi mo na pumunta na ako sa kwarto nila mommy? I don't get it" Tanong
ko. Bumangon sya at umayos ng upo sa kama ko. "Ano ang hindi mo nakuha sa mga
sinabi ko, Mika-chan?" Mas lalong kumunot ang noo ko sa itinanong niya sa'kin. I
mean seriously? Tinatanong niya sa'kin 'yun? "Hindi ba dapat pinagdududahan mo ako
dahil sa ginagawa k-aww!" Tumigil ako nung pinitik niya ang noo ko.
"Wala akong pakialam sa kung anumang intensyon mo sa pagpunta sa kwarto nila"
Balewalang sagot niya. He even grabbed the magazine I am holding at saka bumalik sa
pagbabasa nito. "Are you serious?" Tanong ko. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako
makapaniwala sa mga sinabi niya. "I-I mean hindi mo man lang ba gustong malaman
kung ano ang ginagawa ko dun?"
Bahagya niyang ibinaba ang magazine na hawak niya to answer my question. "Diba ayaw
mong malaman ko?" He asked.
"Exactly! That's why I'm wondering kung bakit ayaw mo man lang malaman ang reason.
Aren't you interested? Hindi mo man lang ba iniisip na baka may pinaplano na akong
masama kanila mommy at daddy?" Sunud-sunod na tanong ko without even thinking.
Tumawa sya kaya inagaw ko uli ang magazine na hawak niya at saka ipinatong sa
bedside table. I was immediately irritated and pissed off. "I am being serious
here, Lionel"
"Seryoso rin ako Mika-chan, it's not my thing to mind others' businesses" He
stated, and with that, naupo ako sa tabi niya to look even more closer. He's right,
never syang nakialam kanila mommy, daddy o sa kahit na kaninong desisyon dito sa
bahay. "Do you know about the Black Society?" Diretsong tanong ko kay Lionel.
Nag-iba ang facial expression niya, kanina kalmado, but now he's frowning. Umayos
din sya ng upo at inilapit ang mukha niya sa'kin "Bakit? Ano'ng meron sa kanila?
Ginugulo ka ba nila?" Sunud-sunod na tanong niya. Umiwas ako ng tingin, I am unsure
kung dapat ko bang sabihin sa kanya kung ano'ng mga nakita ko but-I guess wala
namang masama. "I saw some bank statements sa loob ng kwarto nila mommy,
nagtatransfer sila ng pera sa accounts ng Black Society, at hindi lang isang beses,
regularly..." Huminto ako saglit para tingnan kung ano ang magiging reaction niya.
But he's waiting for me to continue kaya nagpatuloy ako. "What I want to point out
is, bakit nila ginagawa 'yun? Ano ang koneksyon nila mommy sa Black Society?"
Ibinalik ko ang tingin ko kay Lionel.
Hindi sya nagsasalita at mukhang pinakikiramdaman niya lang kung magsasalita pa
ako. Ugh! "Alam kong kasali sila mommy sa Black Sinister, kaya ko 'to natanong
sa'yo"
Sumandal sya sa kama and let out a loud sigh. "Yun ang dahilan kaya nagtatransfer
sila ng funds"
"Huh?" Takhang tanong ko. "What do you mean?"
"Kasali sila sa Black Sinister, kaya kailangan nilang ibigay sa Black Society ang
50% ng monthly income nila"
What?!
"Lahat ng leaders ng Black Sinister ubligado magbigay ng pera"
So meaning, kaya inuubliga nila mommy si Bullet na magtransfer ng fund ay para lang
ibigay sa Black Society?
"Para saan 'yung pera?" Tanong ko out of curiosity.
"For men, authority, for protection. You never know kung sino ang nagtatangka sa
buhay mo once you're one of the Sinister's leaders, kaya kailangan nila ng
protection. At ang Black Society ang makakapagbigay nun"
"Who are they?" I asked. He just shrugged. "No one knows"
Bigla tuloy akong naintriga kung sino-sino ang leaders ng Black Society.
"Isa lang ang sigurado ko..." Lumingon ulit ako kay Lionel. "They are deadly, sila
ang pinakamakapangyarihan at pinakamayamang organization ngayon. Each and every
Mafia group and organization ay nagbibigay sakanila ng pera for protection-"
Pinutol ko sya sa sinasabi niya dahil ito 'yung hindi ko maintindihan kanina pa.
"Yung about sa protection, sa paanong paraan ka nila kayang protektahan?"
"Hindi ko rin alam, pero maraming kumakapit sa Black Society para dyan. Lalo na ang
mga Sinister Leaders, kailangan nila ng protection dahil masyado silang brutal kaya
maraming nagagalit sa kanila"
"So maraming galit kanila mommy at daddy?" I asked.
"Maybe yes, maybe no. Hindi nga ako nakikialam" Natatawang sagot niya.
"Why? Hindi ka ba natatakot na baka isang araw ikaw, I mean tayo na mga anak nila
mommy at daddy 'yung balikan ng mga nakakaaway nila?"
"Not really" Balewalang sagot niya. At mukhang hindi nga sya takot. Kung sabagay,
bakit naman sya matatakot eh mayroon din naman siguro syang Mafia group na
kinabibilangan.
**
"Damn!" Kanina pa ako paulit-ulit pero talagang Philippines ang lumalabas na
location sa'kin. "Ano ba 'yang ginagawa mo Mika-chan? Kanina ka pa mura ng mura"
Tanong ni Lionel na hanggang ngayon nakahiga pa rin sa kama ko.
"Nothing" Tipid na sagot ko.
Inilista ko lahat ng location sa isang maliit na notebook. Pupuntahan ko lahat 'to
isa-isa oras na makabalik ako ng Pilipinas. For now, pagpapatuloy ko na lang muna
pagmamanman kanila mommy at pag-alam kung ano ang mga tinatago ng Black Sinister at
Black Society.
"Kumusta pala sa pinas?" Tanong ni Lionel. It rang me a bell. Bigla kong naalala
kung kumusta na si Roswell.
Mabilis akong tumayo para lumapit sa kanya. "Can I borrow your phone?" I asked. He
frowned pero iniabot niya rin sa'kin ang phone niya pagkakuha niya sa bulsa ng
pants niya.
Lumabas ako saglit sa kwarto para i-dial ang number ni Bullet.
Ang tagal..
[...] I looked on the screen dahil tumigil ang ring pero walang nagsasalita.
"Roswell?"
[Damn! Mikazuki]
"Kumusta na si tita Ae-"
[What happened to you? Where the hell are you? Are you skipping your fcking meals?
When are you coming back? I've been trying to call your fcking phone but I can't
contact you]
Ohh-kay.
Hindi ako makapagsalita dahil sunud-sunod ang tanong niya.
[Are you still there? Why the hell aren't you answering my damn questions?]
"Kasi-"
[Mikazuki]
"Teka naman kasi ang daldal mo kaya!"
[Sorry]
"Kumusta na si tita Aemie?" Tanong ko. Although I'm not sure kung nagkakausap ba
sila or may balita ba sya sa mga totoong magulang niya.
[I don't know. Let's not talk about them]
"Roswell, hindi pa rin ba kayo okay?"

[Nah]
"Ano ka ba? Wala ka pa rin bang balak makipag-ayos sa kan-" natigilan ako sa
pagsasalita nung may madinig akong boses ng lalaki na nagsalita sa kabilang linya.
[Kuya Bullet, mom's awake] Wait, is that Trigger?
"Ros-" And again, natigilan na naman ako dahil naputol ang linya. I tried to call
him again pero kinancel ni Roswell ang tawag ko. At nung tinry ko ulit tawagan
naka-off na ang phone niya.
What the hell happened?
Bakit narinig ko ang boses ni Trigger sa kabilang line? Ang sabi ni Roswell hindi
pa sila okay ng family niya? Nagsisinungaling ba sya sa'kin?
**
A/N
Thank you sa lahat ng bumati sa posts, pm, comment, sa fb, twitter, dito sa wattpad
at kung saan-saan pa. Lovesyouuu :*

Announcement
Hi Mafias! Hindi to update sorry.
Iinvite ko lang kayo sa booksigning tomorrow (Nov. 28) sa Waltermart Tanuan
Batangas from 2pm-5pm. Available dun ang books Vol1-5 :)
Punta kayo ah. Chikahan tayo about MHIAMB. Willing naman ako mang-spoil hahaha.
Tomorrow na rin UD after ng booksigning. See you :*

Chapter 22

Aemie's PoV

"How do you feel, mom?"

Eh?

Umiiyak si Katana at Princess Caliyah na nasa may gilid ng kama ngayon.

"Bakit kayo umiiyak?" Ngatatakhang tanong ko.

"We're just happy kasi nagising ka na mom" Sagot ni Princess Caliyah. Happy daw,
pero naiyak. Ano kaya 'yun? Hayy! Para naman ngayon lang sila nakakita ng taong
gumising. Kung sa bagay, mana naman sila kay Zeke, OA.

Teka-"Nasaan nga pala si Zeke, saka ang kuya Trigger niyo?" Nagkatinginan silang
dalawa kaya nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa.

"I think sila kuya na 'yan" Sagot ni Katana nung marinig naming bumukas ang pinto.

May sa manghuhula yata 'tong anak namin ni Zeke na 'to kasi tama sya, unang pumasok
si Trigger sa pinto, siguro susunod na si Zeke.
Sumilip-silip ako at inabangan na pumasok si Zeke sa pinto pero eh? Iba ang
pumasok?

Wait-

Diba sya 'yung kuya ni Mikazuki? Bakit sya nandito?

"M-mom"

Mom?

Eh?

"Ano bang tinira mo?" Kunot-noong tanong ko sa kuya ni Mikazuki. Tumingin din ako
kay Princess Caliyah na nakangiti habang nakatingin sa kuya ni Mikazuki.

Omygod! Nililigawan ba niya si Princess Caliyah kaya mom ang tawag niya sa'kin?

"Mom it's me, Bullet" Nangingilid ang mga luha niya sa mga mata niya kaya lalo
akong nagtatakha. "Teka naman saglit, hindi naman porket kapangalan mo si baby
Bullet eh magfi-feeling ka ng ikaw 'yung anak naming ni Zeke. At saka alam mo, si
baby Bullet, baby pa 'yun. Hindi naman pwedeng lumaki agad 'yun kung wala syang
magulang na magpapalaki sa kanya-"

"Mom, he's really kuya Bullet" Tingnan mo 'to si Katana, napakauto-uto rin talaga
minsan. Naniniwala talaga syang-

"M-mom" Mahigpit na yumakap sa'kin ang kapatid ni Mikazuki hanggang sa hindi ko na

rin namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko.

Bakit ganito 'yung nararamdaman ko? Mukhang nauuto na rin ako nitong kapatid ni
Mikazuki. Huhuhu.

Ayokong maniwala sa sinasabi niya, at ng mga anak namin ni Zeke-pero bakit

pakiramdam ko nagsasabi naman sya ng totoo.

Lumayo sya ng bahagya kaya hinawakan ko ang kaliwang pisngi niya. "Ikaw ba talaga
si baby Bullet?" Huhuhu bakit ayaw na tumigil ng luha ko?

"Yes mom" Pinunasan niya ang mga luha sa pisngi ko. Magsasalita pa sana ako pero
bumukas ang pinto nitong hospital room. "He's really our son, wife"

Alam din ni Zeke? "Huwaaaa! Bakit ako hindi ko alam? Huhuhuhu ang duga niyo"
Huhuhu.

**

Third Person's PoV

Mula pa kanina ay iyak ng iya si Aemie dahil sa magkakahalong emosyon na

nararamdaman niya dulot ng pagpapakilala ni Bullet. Si Ezekiel naman ay kanina pa
natatawa maging ang mga anak nila. "Ang duga niyo talaga! Huhuhuhu"

"Mom late ko na rin nalaman" Natatawang sagot ni Caliber.

Nagtawanan silang lahat habang si Aemie ay asar na asar pa rin habang umiiyak.
Hindi maikakaila ang kasiyahan sa buong pamilya ni Ezekiel Roswell dahil sa unang
pagkakataon ay masaya silang magkakasama at ganap na isang pamilya.
**

Ilang araw matapos madischarge si Aemie sa ospital ay napagpasyahan ni Aemie na

doon patirahin sa bahay nila si Bullet. Nung una ayaw pa niyang pumayag, dahil baka
hanapin sya ni Lovelle at Shaun. Pero di nagtagal ay nakaisip din sya ng magandang
alibi.

"Oh diba baby Bullet, sabi ko sa'yo maganda kwarto mo dito eh" Inilibot nilang
lahat ang tingin nila sa kabuuan ng kwarto. Punung-puno pa ito ng mga laruan na
pambatang lalaki kaya napakunot ang noo ni Bullet. "Mom thanks but-"

"Hehehehe ano ka ba! Hindi mo kailangan mag thank you. Kung kulang pa sa'yo ang mga
laruan dito, ibibili ka nalang namin ng daddy mo. Diba dong?"

"Uhh-wife, I think-"

"That's a good idea diba?" Masayang tanong ni Aemie. Nagkatinginan nalamang ang
mag-aama.

"Uhmm mom hindi na bata si Kuya Bullet" Nakangiting sabi ni Katana.

"Okay lang 'yan. Kahit naman hindi na bata pwede pa ring maglaro. Huwag kang
mahihiya baby Bullet, ang daddy mo naman ganyan din noon. Hanggang ngayon nga,
pinakikialaman niyan mga Barbie ko e"

"Wife"

"Hehehe sige dong, secret lang natin"

**

Amber's PoV

"Saan ba tayo pupunta kasi?" Kunot-noong tanong ko kay Duchess habang pinapagpagan
ko ang Louis Vuitton handbag ko na naalikabukan dahil kanina pa ako hinahatak
nitong babaeng 'to. "Wengya! Kanina pa na'tin sinusundan 'yang kotseng 'yan
Duchess, kailan ka pa naging stalker?"

Jusko! Nahihiya na ako sa mga pinaggagagawa naming dalawa ni Duches. Aba'y kanina
pa kami sunod ng sunod doon eh wengya! Ni hindi ko man lang kilala kung sino ba
'yang Pontio Pilatong sinusundan namin. "Boyfriend mo ba 'yan?"

"Boyfriend?! Gaga! Hintayin mo na lang kung sino 'yan" Natatawang sagot niya.
"Ganda ko namang gaga" I answered as I flip my long and shiny hair.

Nagsindi ako ng Capri na yosi para naman mabawasan ang stress ko dito kay Duch.
"Amina nga 'yan!" Wengya! "Bakit mo pinatay?!" Inis na bulyaw ko sa kanya nung
agawin niya at tapakan ang yosi ko. "Shhh! Baka may makarinig sa'tin"

"You know what?! I'm out of this" Tumalikod na ako para bumalik sa kotse ni
Duchess, with poise of course.

"Look!" She said habang hawak-hawak niya ang braso ko. "Ano na naman ba Duch?"
Iritang tanong ko. "Si Raven? So si Raven pala ang type mo?!" I asked, annoyed.
Kakababa lang ni Raven Strife sa kotse. Lumingon sya sa kaliwa't kanan. Mukhang
hindi pa sya nakakakutob na nakasunod kami ni Duchess. Ito naman kasing malanding
si Duchess, may pa stalk-stalk pang nalalaman.
"Baliw hindi ko gusto si Raven ah. Tingnan mo kasi" Ano pa ba magagawa ko? Edi
maghihintay na lang ako dito. Pumasok si Raven sa isang restaurant, good thing na
tanaw pa rin namin sya mula dito sa tinataguan namin ni Duchess. "Hindi ba tayo
papasok sa loob? Nasisira poise na'tin dito Duchess. Kung type mo si Raven bakit
hindi mo nalang sabihin. Kaysa naman para kang tangang nag-i-stalk" I said.

"Gaga! Hindi ko nga gusto si Raven. Palibhasa gawain mong mang-stalk"

"Excuse me Duch hindi ko iniistalk si Grayson at never kong i-stalk, over my dead
gorgeous and sexy body. Matagal na akong moved on. Past is past nga diba?"

"I don't remember mentioning any name, Amber. I never said na inistalk mo si
Grayson"

"Erkey, whatever you say" Tumahimik na ako at naghintay na lang. Baka masampal ko
lang 'tong si Duchess ng Gucci kong sapatos.

After few minutes, may tatlong kotseng itim na pumarada sa tapat mismo ng
restaurant. May bumabang mga lalaki na mukhang body guard or whatsoever. And then
there's this man na napapaligiran nila. "Who are those?" I asked curiously.

"I don't know either. 'Yan nga 'yung gusto kong ipakita sa'yo. I accidentally saw
Raven one time sa isang restaurant na may kausap na mga lalaki. Hindi kaya
nakikipag-negotiate sya sa ibang group ng hindi na'tin alam?"

Seriously? Si Raven? As far as I'm concern puro about computers lang

pinagkakaabalahan niya. "Tinry mo na bang tanungin sya?" Tanong ko.

"Hindi pa, hindi ko naman alam kung paano tatanungin, pero what if may ginagawa
pala syang-"

"Anak sya ni tito Phoenix at tita Milka, kung ano man 'yang iniisip mo Duch, hindi
mo ikagaganda 'yan"

"Pero malay na'tin diba?

**

Azure's PoV

Ite-text ko ba si Katana baby?

Wengya! Baka mamaya 'yung kuya pa niya makabasa.

Pero malay naman natin, bahala na mai-text nalang.

Hi baby.

Message sent!

Wala pang isang minuto, may nagtext na agad. Ayan na nga ba sinasabi ko eh. Ang
gwapo mo talaga Azure, wengya!

Emerald : Kuya Azure? Wrong sent ka yata?

Anak ng!

Emerald?
Bakit kay Emerald napa-send ang message ko?!

Reply: Hahaha sensya! Gwapo lang, nagkakamali rin.

Emerald: Okay, kung ayun ang paniniwala mo kuya Azure.

Takte! Ako ba eh pinaglololoko nitong babaeng 'to?

Reply: Ano?

Emerald: Wala po, ang sabi ko gwapo ka, mas gwapo nga lang si baby Caliber ko
syempre.

Reply: Saan naman banda? Mas gwapo kaya ako dun.

Emerald: Mas gwapo po sya.

Reply: Ako!

Emerald: Sya!

Reply: Mas gwapo sabi ako!

Emerald: Okay, pero mahal ko sya.

Awts! Talo ako dun ah. Takte!

Reply: Pero gwapo pa rin ako.

Emerald: Kung saan ka masaya kuya.

Reply: Huwag ka na ngang magreply!

Emerald: Okay po!

Aba'y matinde! Sinabi ng huwag magreply, talaga nga naman ang mga babae oo!

Reply: Nagreply ka pa talaga?

Emerald: Po?

Reply: Isa pang reply!

Ilang minuto na nakalipas pero hawak-hawak ko pa rin ang cellphone ko. Aba't! Hindi
na talaga nag-reply?! Bakit ba ganito ang mga babae?! Hindi man lang ba sya naga-
gwapuhan sa'kin?

Reply: Oy!

Ilang minuto ulit ang nakalipas pero hindi nagreply si Emerald. Wengya!

Sms to Emerald: Baby!

Emerald: Wrong sent ulit kuya Azure? Masama pong minamaya't-maya ang katangahan.

Anak ng! Nag-po pa, nagmura rin naman! Wengya! Pero dahil gwapo ako, kalmado lang
ako dapat. Hindi ako dapat napipikon sa mga babae.

Reply: Hahahaha! Baka kasi namimiss mo na ako.

Emerald: Okay. Kung ayun po ang paniniwala mo, Kuya Azure.

Reply: Ano ba ginagawa mo?

"Sila mama?" Lumingon ako kay Amber. Kakarating lang niya at seryosong-seryoso na
naglalakad. Umupo sya sa tabi ko ng hindi man lang ako nililingon.

"Oh ano'ng nangyari sa'yo sis, bakit parang ang tahimik mo yata? Nagtapat na ba si
Boul? Nakita mo bang may ibang babaeng kasama? Ano? Uupakan ko na ba? Sabihin mo
lang---ARAY! Anak ng tokwa naman! Bakit ako ang sinaktan mo?!" Nagtatakhang tanong
ko.

Tinignan niya ako ng nakataas ang isang kilay. Pfft. Pikon na naman. "Bakit nadamay
na naman si Grayson?"

"Eh diba si Grayson lang naman lagi dahilan ng pagiging tahimik mo? O ano nga? May
ginawa bang hindi maganda sa'yo?" I smirked.

"Siraulo! Wala. At mas lalong hindi si Grayson ang iniisip ko"

Ows talaga?! "Wow! Bago 'yan ah!"

"Eh kung hindi si Boul, sino 'yang malas na lalaking 'yan?" Nakangising tanong ko.
Kawawa naman 'yun panigurado, kung sinuman ang lalaking 'yun.

Biglang sumagi sa isip ko ang kuya ni Katana na sinabi ni Amber na dini-date niya.
"Yung kuya ba ni Katana tinutukoy mo sis? Wengya! Seryoso ka ba talaga dun?"

"Tanga hindi 'no! Hindi ko pa nga nakakausap 'yun. Si Raven Strife ang sinasabi ko"

"Whoa! Si Strife?!"

"Ano na naman iniisip mo? Ang dumi rin talaga nyang utak mo Azure eh 'no? Ganito
kasi 'yan.."

Nag-umpisang magkwento si Amber kaya nakinig naman ako.

"Takte!"

"Ikaw ba?! Ano sa tingin mo? Feeling ko may ginagawang hindi maganda si Raven. But
of course, that's my opinion. Kaya tinatanong ko kung ano ang opinion mo"

Wala naman akong napapansin na kahina-hinala sa mga kinikilos ni Strife tuwing

magkakasama ang tropa kaya paano ko sya pagdududahan? "Hindi ko alam sis. Parang
wala namang kakaiba sa ginagawa niya. Pero base sa kwento mo. Mayroong hindi tama"

"Heller?! Meron talagang hindi tama, bakit sya nakikipagkita doon, I don't even
know them. At wala man lang sya binabanggit na nakikipag-transact na sya sa ibang
group"

"Malay mo naman business meeting lang. Ikaw na nga ang may sabi na hindi nyo
narinig ang pag-uusap nila"

"They looked suspicious Azure, hindi 'yun mukhang simpleng business meeting lang"
Bumuntong hininga sya nung hindi ako sumagot. "Pero sige, kung mas makakabuti na
magmanman muna, ayun na lang ang gagawin ko" Dugtong pa niya. Buti naman at hindi
na nakipagtalo 'tong kakambal ko.
Nag-vibrate ang cellphone ko kaya mabilis ko 'tong tinignan. Si baby pala.

Emerald: Sorry late reply, kakauwi ko lang po sa bahay, bakit?

Reply: Saan ka naman galing?

Emerald: Sa cemetery, pero aalis ulit ako.

Reply: Saan ka naman pupunta?

Emerald: Sa mall, maghahanap ako ng pwedeng iregalo kay baby Caliber hihihi.
Malapit na birthday niya eh, diba?

Tumayo kaagad ako at saka kinuha ang hoodie jacket ko at isinuot. "Oh saan ka
pupunta?" Tanong ni Amber. "Wala dyan lang sa tabi-tabi"

"Erkey"

**

Mikazuki's PoV

"Anong kailangan mo?!" Kalmadong tanong ko sa isang pinoy na lalaki.

Nasa isang Japanese fast food restaurant ako kanina nung mapansin ko sya. He was
taking pictures of me kaya gumawa kaagad ako ng way para ma-corner sya.

"Napag-utusan lang akong kuhaan ng litrato ang bawat galaw niyo, ayun lang. Wala ng
iba"

Niyo? "Bukod sa'kin sino pa?" Hindi ko na sya hinintay na sumagot. Inagaw ko ang
maliit na bag ng camera na nakasabit sa kanya. Kinuha ko lahat ng mga SD card at
ibinulsa.

Hindi ko intensyon na saktan sya kanina pero wala akong ibang choice, ayaw nyang
umamin kaya napilitan akong takutin sya ng konti.

Inagaw ko ang DSLR camera na nakasukbit sa leeg niya at saka ini-on para makita ko
ang mga picture. What the eff? Habang pinipress ko ang button ng camera backwards
para tignan ang mga previous shots, doon ko narealize na matagal na pala niya akong
sinusundan. May mga kuha rin na nasa bahay ako, pictures taken from the outside of
my room, sa may garden, and even simula nung nasa airport ako.

Nakatungo lang 'yung lalaki at hindi man lang nag-abalang sagutin ang tanong ko.

Ibinalik ko ang tingin ko sa camera para tingnan kung may mga previous shots pa and
what the hell?! "Bakit may mga pictures ka ng Roswells?" Unti-unti akong nakaramdam
ng galit. Bakit pati sila Aemie kinukuhaan niya ng pictures?

"Sila naman talaga ang iniutos sa'kin eh, kaso nung nagpunta ka dito sa Japan,
pinasundan ka sa'kin"

"So wala ng nag-stalk sa kanila ngayon?" I asked, although I know na that's

impossible.

"Meron" Tipid na sagot niya. And to tell you honestly hindi ko nagugustuhan ang mga
ngisi niya sa'kin.

"What for?" Naguguluhang tanong ko. "Para saan ba 'to, at sino ba nag-utos sa'yo?"
"Pasensya na, Mikazuki Yagami, pero hindi ko pwedeng sabihin sa'yo"

Alam niya rin ang pangalan ko. This is insane.

"May mga litrato rin ako bago ang pangyayari ng aksidente ni Aemie Roswell. Kuha
'yun ng kasama ko eh. Sayang nga nabuhay pa eh, balita ko kasi, dapat mamamatay
'yun dun sa aksidente e" That hit a nerve. Pero hindi ako nagsalita at nagpatuloy
sa pagtingin ng mga pictures.

Hindi lang isa o dalawang pictures ni Bullet ang nakita ko. Marami, bawat kilos
niya meron pictures. At sa sobrang inis ko ay ibinato ko ang camera sa dingding na
sinasandalan niya.

Tumawa ang lalaki kaya umarko ang isang kilay ko. "Kahit naman sirain mo ang camera
o idelete ang lahat ng files, naipadala ko na ang mga 'yan sa kung sino man ang
nag-utos sa'kin. Kaya useless ri-"I shot him dead bago pa niya matapos ang
sasabihin niya. "Now, you're not capable of sending pictures anymore"

This is bullshit!

Kinuha ko ang SD card na laman ng DSLR na ibinato ko kanina bago umalis.

**

"Saan ka galing?" Mommy asked pagkapasok na pagkapasok ko ng gate. "Kumain lang po

ako sa labas, tinatamad po kasi akong magluto kanina, ayoko rin naman pong
magpaluto"

"Bakit hindi mo isinama si Lionel?" She asked.

"May ginagawa po kasi sya kanina kaya hindi ko na sya inistorbo"

"Oh is that so?"

"Opo, hindi naman po siguro masama na umalis ako mag-isa diba po?" Tanong ko, mukha
kasing pinagdududahan niya ang mga sagot ko.

Ngumiti naman sya sa'kin at lumapit. Ipinulupot niya ang kamay niya sa braso ko at
sinabayan ako sa paglalakad. "Of course dear, kaso nga lang diba naaalala mo naman
ang nangyari sa kapatid mong si Lovelle. Ayoko namang pati ikaw mapahamak, kaya ang
gusto ko sana alam ko mga ginagawa niyo. Alam mo naman kung gaano ko kayo kamahal
ng mga kapatid mo at hindi natin alam kung ano ang peligrong nakaabang sa labas ng
bahay hindi ba?" Tumigil ako saglit para tignan si mommy. Nakangiti sya sa'kin, I
don't know kung dapat kong paniwalaan ang mga sinasabi niya, but she's our mother
after all.

"Opo mommy, sorry po kung hindi ako nagpaalam" Sagot ko, ngiti lang isinagot niya
sa'kin bago sya kumalas sa pagkakahawak at umiba ng way.

**

Papasok na sana ako sa loob ng kwarto ko nung bumukas ang pinto. "Ano'ng ginawa mo
sa kwarto ko?" Inis na tanong ko kay Lionel. "Naglaro sa desktop mo" Tipid na sagot
niya. "Nagtanong ka ba muna sa'kin bago mangialam sa loob ng kwarto ko?" Iritang
tanong ko.

"Bakit kapag si kuya Bullet ayos lang, ha Mika-chan?" Makahulugang tanong niya.
Imbis na mainis ay naalala ko naman bigla si Bullet, ilang araw na rin mula nung
huli ko syang makausap. Ano na kaya ginagawa niya?

"Oh kitams! Nanahimik ka" Mapang-asar ang mga ngiti ni Lionel kaya tinaasan ko sya
ng isang kilay. Mula kanina pa lang may nang-iinis na sa'kin, hanggang ngayon ba
naman?

"Oh" Nagtatakha akong tumingin sa kamay niya when he handed me his phone. "Ano'ng-"

"Alam ko namang miss mo na si kuya, gamitin mo muna. Ibalik mo nalang sa'kin

pagkatapos" Sinundan ko sya ng tingin hanggang nasa may tapat na sya ng pinto ng
kwarto niya. Lumingon sya sa'kin saglit kaya ngumiti ako. "Thanks" I mouthed habang
pinapakita sa kanya ang phone niya na hawak ko. He smiled back at me bago sya
tuluyang pumasok sa loob ng kwarto niya.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng kwarto ay agad kong idinial ang number ni

Roswell.

Dalawang ulit na nag-ring ang phone bago niya sinagot.

[...]

"Roswell!"

[M-Mikazuki]

"Meron akong sasabihin sa'yo-"

[A-are you mad?]

Umupo ako sa kama at saka sumandal sa headboard, "Huh? Hindi naman, bakit?"
Nagtatakhang tanong ko.

[Because of what you heard last time. Narinig mo diba?] Ahh-'yeah, nakalimutan ko
na nga rin ang tungkol doon. "Oo, 'yung nagsalita si Trigger na gising na ang mommy
nyo? Si Trigger 'yun diba?"

[Yeah... about that... I-I'm sorry. Hindi ko naman intensyon na magsinungaling]

"Okay lang 'yun. Kalimutan mo na 'yun. Ang importante, okay na kayo. Kumusta naman
pala si tita Aemie?"

[She's fine. You? How about you?]

Bigla kong naaalala ang nangyari kanina kaya kinwento ko kay Roswell. "May nahuli
ako kaninang lalaki na sumusunod sa'kin-"

[What the fuck?! You should go back here as soon as possible]

"Hindi, okay lang. Mas nag-aalala nga ako sa inyo eh. Kinukuhaan niya kasi ako ng
pictures nung mapansin ko, tapos nung ma-confront ko na. Nalaman ko na hindi lang
ako ang ini-stalk, pati kayo. He even said na meron syang mga pictures before tita
Aemie's accident" Diri-diretsong paliwanag ko kay Roswell.

[...]

"Wala ka bang napapansing kakaiba? Kasi ang dami mong pictures di-"

[Just play along. Pretend that you know nothing]

Kuunot ang noo ko sa sinabi niya. So alam niya? Yeah obviously, dahil ganun ang
pagkakasagot niya. "Wala na eh, I mean nainis kasi ako kanina dun sa lalaki eh"

[Pfft]

"Sorry, hindi mo naman kasi sinabi agad eh. Pero kilala mo ba kung sino nag-uutos
sa kanila?"

[Nah]

"By the way, kumusta naman? Ano'ng feeling ng isang Bullet Roswell?" Pag-iiba ko sa
topic.

[Happy] Tipid na sagot niya. Ngumiti ako sa narinig ko. "Good to hear that, sabi ko
naman kasi sa'yo eh. Kung noon mo pa ginawa 'yan edi sana noon ka pa masaya"

[...]

"Bakit tumahimik ka Roswell?"

[Nothing... I just miss you, love]

Nagulat ako sa sinabi ni Roswell pero hindi ko na ipinahalata. "Hahahahaha sabi ko

naman kasi sa'yo huwag mo akong iniisip lagi para hindi mo ako namimiss e"

[I can't do that]

Ugh. This is awkward. "Oh sige na, makipag-bonding ka muna kasama ng family mo.
Tatawag nalang ako ulit next time," Paalam ko.

I was about to end the call when... [Wait...]

"Oh?!"

[Mom would like to invite you on Caliber's birthday celebration. And I would also
like to uhh--]

"Ano 'yun?"

[Only if it's okay with you]

"Ano nga 'yun?" Naiinip na tanong ko.

[I would like to formally introduce you to my family]

"S-seriously?"

[Yeah] Bigla akong kinabahan, hindi ko alam kung bakit.

Chapter 23

Duchess' PoV
"Oy Duchess, anong oras mo pa planong gumising dyan?" Nagtaklob ako ng unan sa
mukha nung may nagbukas ng kurtina ng kwarto ko. "What the heaven are you doing
kuya Duke? Natutulog pa ako, istorbo ka kahit kailan eh 'no?"
"Alam mo ba kung anong oras na? Aish! Mga babae nga naman"
Kinapa ko ang cellphone ko na nasa ilalim ng unan to check the time. What the
heck?! Mag-a-alas dose na ng tanghali? Argh! This is Amber's fault. Masyado yatang
napasarap ang telebabad namin kaninang madaling araw.
"Oh" I arched my eyebrow nung abutan ako ni kuya ng maliit na papel. "What's this
for?" I asked. "Nakasulat dyan 'yung address at pangalan nung boutique na sinasabi
ni mama, puntahan mo raw at kausapin 'yung fashion designer para sa mga isusuot
natin sa party ni Caliber"
"Are you insane kuya aalis ako" Padabog kong ibinalik sa kanya ang papel ng hindi
ko man lang tinitingnan.
"Psh. Stop whining. Si mama nag-utos nyan"
"Hello kuya?! Aalis kami ni Amber" I complained. Kagabi pa namin 'to pinag-usapan
na babantayan namin ang mga kilos ni Raven eh. At isa pa, bakit sa'kin pa 'to
iniutos ni mama. Alam naman niyang hindi ako mahilig sa fashion and such.
"Aalis din ako" Sinundan ko ng tingin si kuya. Inilapag niya ang maliit na papel sa
bedside table at saka diri-diretsong lumabas ng kwarto. "Arrgh! This is so
frustrating!" I grabbed my phone to dial Amber's number. Wala na siguro akong
choice kung hindi i-cancel ang-
[Yes heller?]
"Hey Amber, mukhang hindi ako pwede ngayon eh"
[Bakit? Akala ko ba wala kang lakad ngayon?]
"Wala nga sana kaso inutusan ako ni mama magpunta dun sa designer ng mga susuotin
natin. Psh!"
[Wengya! Ngayon lang kayo magpapagawa? Pero pwede namang samahan nalang muna kita]
A bit shocked, pero nawala ang stress ko bigla. "That would be great! Thanks
Amber." I answered back.
[Ano ba ayos lang. Alam ko namang wala kang sense of fashion]
"Ang hard mo!" Amber will always be Amber. I love her though.
[Just stating facts]
**
May nagsalitang lalaki kaya tumingin ako sa may pinto. It's Raven. "Yo! Nandito rin
kayo?" Oh what a surprise! Pumasok magkakasunod na pumasok sina Raven, Cody at
Grayson dito sa loob ng boutique. Mabuti nalang, hindi na kami mahihirapan hanapin
si Raven.
Inayos ni Grayson ang damit na suot niya pagkapasok nila ng glass door. He cleared
his throat and fixed his eyes at Amber who's sitting right next to me kaya siniko
ko sya ng mahina. Amber rolled her eyes. "Wala kami dito, imagination nyo lang
kami" She answered sarcastically at saka ibinalik ang tingin sa magazine na hawak
niya.
"Lupit talaga ng mga Roswell potek! Akalain mo 'yun, sila na may pa-party, pa-damit
pa tayo" Sabi naman ni Cody.
Umupo sila sa isang mahabang sofa sa tapat namin. Hindi ko alam kung kikiligin ako
o matatawa dahil halatang awkward si Amber sa situation habang titig na titig naman
sa kanya si Grayson.
"Ano bang name nung fashion designer? VIP ah. Kanina pa tayo dito wala pa naman
pala sya" I took a glance of my wrist watch. "Isabelle Ruiz 'yung nakalagay na
pangalan eh"
"Talaga?! Wengya! Akalain mo nga naman, small world" Ibinaba ni Amber ang hawak
niyang magazine at saka nag cross legs. "You know her?" Tanong ko, just when I
realized na ang tanga ng tanong ko. Malamang kilala niya. "Obviously, we're college
friends"
**
Caliber's PoV
"Mother rainbow, waley pa ba ang mujer na fashion designer para sa debut ko?" Aba!
Waley keber si mudrakels. Wit pansin si watashi.
"What are you doing mommey?" Deadmatologist pa rin peg ni inang bahaghari kaya
lumapit ako ng konti pa ma-sightsung ko kung anong ginagawa niya. "Mother"
"Huh? Naghahalo? Hehehe"
"Getsung na naghahalo ka mother rainbow, nasa-sight ko naman. But what I mean is,
bakit ka naghahalo ng cerelac?"
"Syempre para kay baby Bullet 'to. Alam nyo namang hindi ko nagawa 'to noon. Baka
mamaya may tampo pala sa'kin 'yung kuya niyo kaya bumabawi lang ako" Oh ghad!
"Mother! It's a no-no! Baka naman magalit pa si big brother nyan"
"Ano ka-"
"Wife, the designer is there" Imbey! Ka-shock naman itey si amang hari, bigla-
biglang uma-appear sa eksena. Umayos ako ng postura bago pa ako ma-jombag ni
father. "Hehe sige dong, susunod na lang ako, hindi pa ako tapos dito sa ginagawa
ko eh"
I gulped nung tingnan ako ni fatherloo. Baka ma-Jolina Magdangal pa ni amang hari
ang true color ng lola mo. "Son, could you help your brother pick a design for his
suit?" I cleared my throat kasi baka mapansin ni father dearest si watashi. "Sure
dad" Baka chipangga pa mapiling outfit ni big brother eh.
"What the hell is that wife?"
**
"How about this design? I think mas babagay sa'yo 'yan?"
I rolled my eyes ng 360 degrees dahil sobrang lapit ni Isabelle kay big brother.
Balaj! Ngayon lang sila nagkakilala, chumenes eklavoo na sya. "Hey" Tawag niya uli
dahil deadma ang peg ni brother, busybells sya sa pagte-text. "Uhh-yeah, anything
will do" Taray! Hindi man lang lumingon ang lola mo! Hindi kaya ka-federasyon ni
watashi itey?
"Excuse me, do you really need to sit that close to my brother?" And here comes the
antagonist, my beautiful sister, Katana Roswell. Naka-cross arms pa sya at nakataas
ang kilay habang pababa ng hagdan. Gusto ko tuloy palakpakan si sis. Winner talaga
pagiging putanggra nito eh.
Gumorabels na rin ako palapit sa kanila. "Are you sure na okay lang sa'yo na gawan
ng suit si kuya? If it's too much of a hassle we can ask somebody to make his
clothes for the party." Halatang-halata na witchikels bet ni little sis si
Isabelle, jusko! Sabagay, di ko rin naman sya bet for big brother, like duh.
"No, okay lang sa'kin"
Lupita Kashiwahara talaga itey si sis. "No, it's okay, I insist, kukuha nalang kami
ng ibang gagawa ng suit ni kuya. Right kuya Bullet?"
"Nah, she's fine with me" Enter ni big bro.
"But kuya-"
"I don't have time to meet another designer, Katana"
"Psh. Fine then" Fishy. Baka naman type na ni big brother ang mujer na itey? Kaso
mukhang hindi rin naman dahil wala naman syang kiber kanina pa.
**
"I don't like her" Komento ni Katana pagkaalis ni Isabelle. Si big bro nag flylaloo
na rin papunta raw sa mga fake na kapatid niya.
"Halata nga sa'yo" Sagot ng lola niyo.
"And I really mean it. I like kuya Bullet for ate Mikazuki" Da who ang ate-
omygolly! "Yung kapatid ni kuya Bullet? Seryoso ka ba? E diba magkapatid sila?"
What is the meaning of this?!
"Hello kuya Cali, are you fcking serious? They're not siblings, because we're the
real ones"
"Alam ko, pero for Pete's sake Kat! Siguradong magkapatid ang turingan nila, bakit
tinutulak mo sila sa isa't-isa?" Like duh?
"I am not, they are just adorably and madly in love with each other, and I am here
to support them, so shut up"
"Close na ba kayo kaya nasasabi mo 'yan?" Err, nacu-curious si watashi! Wit hilig
si Katana makipag-chikahan kung kaninuman kaya paano naman mangyayari yun? Baka
naman ineechos lang ako nitey? "You guess kuya Cali?" Ay taray! Pa you-guess you
guess pa. I rolled my eyes nung hindi sya nakatingin. "I'm sure magugustuhan mo rin
sya pag na-meet mo sya, she's good kaya" Ay iba 'to!
"Nasaan na si baby Bullet?"
"Mom! What's that?!" Hiyaw ni Kat nung makita ang isang bowl ng cerelac na hawak ni
mudrakels. Pfft.
**
Amber's PoV
Malapit na akong mabwisit. Ilang oras na kaming naghihintay dito sa boutique ni
Isabelle pero wala pa rin. Buti na lang maganda ako, kaya kahit abutin pa ng
forever ang paghihintay namin okay lang. Ang kaso nga lang nauumay na ako sa
pagmumukha ni Grayson. "Excuse me" Tawag ko sa isa sa mga staffs. "Yes ma'am?" She
responded, attentively.
"Ilang taon pa ba raw kami planong paghintayin ni Isabelle? Pakitanong naman, para
kung sakaling abutin kami ng pasko e mabilhan ko na rin sya ng Christmas gift"
"Pfft" I rolled my eyes nung makita kong tumawa si Grayson. Bakit ba natawa sya? In
fairness, hindi sya cute.
"I'm sorry po Ma'am pero wala po kasing binilin si Ma'am Isabelle"
"Erkey" Sagot ko.
"Whoa! Nagpost ng bagong pic ang baby ko. Syet! Ang hot talaga nitong chiks na
nakilala ko kagabi" I just sighed nung marinig ko ang sinabi ni Cody.
"Bagong chiks pre?" Tanong ni Raven. Boys will always be boys. Ayun ang tatlong
gago, nakatanaw sa cellphone ni Cody. Lalo na 'tong si Grayson, pati ba naman sya
nakikitingin dun sa picture? Napakalandi!
Hindi ako nagseselos ah, sa ganda kong 'to? Saka bakit naman ako magseselos, for
sure mas hot ako dun sa babaeng tinitignan nila.
"I thought si Katana ang gusto mo Cody?" Singit ni Duchess. Oo nga! Lakas mang-
impluwensya nito ni Cody sa pambababae eh.
"Petengene! Ang bangis ng kuya ni baby Katana eh" I arched my eyebrow when I heard
him say that. "Ganyan naman kayong mga lalaki, ang bilis nyong sumuko. Makakita
lang kayo ng konting problema susuko na kayo. Sasabihin nyo sya ang mundo nyo,
hindi nyo kayang mawala sya, ang dami-dami nyong sasabihin na nakakakilig pero
iiwan niyo rin naman pala. Tapos ang nakakainis pa, kung kailan na-fall na sainyo
'yung tao saka niyo gagawin 'yung pang-iiwan nyo. Mga paasa!"
"Whoa Kalma insan!"
"Pfft. Para pa ba kay Cody 'yan Amber?" Tanong ni Raven. "Malamang? Para kanino pa
ba? Alangan namang kay Grayson? Hello excuse me? Past is past. Kung hindi kayo
maka-move on, ako moved on na moved on na"
Nagtawanan sila kahit na walang nakakatawa, pati naman itong malanding haliparot na
si Boul nakitawa. Akala naman niya ikinagwapo niya 'yung pagtawa.
"Tol diba itong kasama ni baby 'yung humingi ng number mo nung nakaraang linggo?"
Sabi ni Cody kay Grayson. What the hell?! Sino'ng babae na tinutukoy niya?
"Ahh, oo" Aba't wengya! Ang kapal talaga ng pagmumukha nitong lalaking 'to. Harap-
harapan na 'tong ginagawa niya sa'kin ah. I need to know kung sino 'yung malandi at
maharot na babaeng siguradong-sigurado ako na walang-wala sa kalingkingan ng
kagandahan ko na malakas ang loob na hingin ang number ni Grayson.
"Ano na real score sa inyo? Potek! Ang hot din nito walangya!" Isa pa 'tong
siraulong pinsan ko na 'to, mamaya may kalalagyan 'to sa'kin eh.
"Tawag ng tawag. Ang kulit nga e" Sagot nung gago.
"Kung hindi ka ba naman kasi isa't kalahating malandi, bakit binigay mo ang number
mo dun sa babae? Malamang tatawagan ka nun" Parang hindi nag-iisip. Psh.
"Nagseselos ka ba?"
"What?! Ako?!" I stood up habang tinuturo ang sarili ko gamit ang index finger.
"Seriously, Grayson? Concern ako dun sa babae, kasi baka mamaya paasahin mo. Kawawa
naman sya pag nagkataon"
"Ahh"
I rolled my beautiful eyes, at saka padabog na bumalik sa pagkakaupo. Kinuha ko
ulit ang magazine para may pagkaabalahan. Nasasayang ang oras at kagandahan ko sa
pakikipag-usap sa mga walangkwentang lalaki. Wengya!
"Amber are you okay?" Bulong ni Duchess.
"Oo naman, bakit mo naman natanong?"
She giggled kaya tinignan ko sya at tinaasan ng kilay na may MAC eyebrow as always.
"Eh kasi lukot-lukot na 'yang magazine, sa higpit ng pagkakahawak mo" Wengya!
Inayos ko kaagad ang magazine na hawak ko kasi ayokong mamisinterpret ako nitong
mga 'to. "Saan ba gawa ang papel na 'to at napakadaling masira" Tumingin ako sa mga
staffs na nakatingin sa'kin. Tinaasan ko sila ng kilay para naman maramdaman nilang
mas maganda ako sa kanila. "Oy miss, magpalit kayo ng binibiling magazine, hindi
maganda ang quality nitong mga 'to" Suggest ko.
"Opo ma'am" Sagot nung isa.
"I'm sorry, medyo natagalan ako, galing pa kasi ako sa mga Roswell e-"Nagmamadaling
pumasok dito sa loob si Isabelle, dala-dala ang mga paper bags na puno ng albums,
of her designs I guess.
"Okay lang, nakakalibang naman dito sa boutique e" Mabilis kong nilingon si Duchess
pagkasabi niya nun. Ang plastic nitong babaeng 'to. Ano'ng nakakalibang? Eh kanina
pa nga ako inip na inip, buti na lang maraming mirrors dito, nalilibang ako tuwing
makikita ko ang kagandahan ko sa salamin.
Natawa ng mahina si Isabelle sa kaplastikan ni Duchess. "Hey Amber, you're here
pala" She greeted na may kasama pang beso nung mapansin niya ako. I just rolled my
eyes. "So sino nga pala 'yung hindi pa nagagawan ng damit? Saka may napili na ba
kayong designs?" She added.
Itinuloy ko ang pagbabasa ng magazines habang busy sila sa pakikipag-usap kay
Isabelle. "Amber look, maganda ba 'tong gown na napili ko?" Tanong ni Duchess.
"Ano'ng trip mo at gusto mong mag long gown?" Sarkastikong tanong ko, bukod sa
baduy ang napili niya ang dami pang ka-ekekan akala mo pru-prusisyon at magrereyna
sa sagala. "Ugh! How about this?" Itinuro naman nya ang isang black balloon gown na
puno ng black na bulaklak.
"Wow!"
"OMG nagagandahan ka ba?" Excited na tanong niya.
I smiled at her. "Alam mo maganda dyan? Samahan mo ng magic wand at witch hat para
masulit mo ang kabaduyan mo"
"Amber naman eh"
"Duchess ano ba, birthday party ang a-attendan hindi naman Halloween party"
"Sabi ko naman kasi sa'yo ikaw na ang pumili ng designs e" Aish! Ano pa nga ba
magagawa ko?
**
"Uhm excuse me Amber," I was about to push the glass door nung tawagin naman ako ni
Isabelle. I flipped my hair as I turned back exposing my 24 carat gold dangling
earrings. "What is it?" Tanong ko sa kanya. "Uhh-do you know Bullet Roswell?"
"Malamang" Sagot ko in a bored tone. "Bakit anong meron?" Tanong ko ulit.
"He's cute" Nag-blush pa si Isabelle pagkasabi niya nun. Aba'y matinde! "Can you do
me a favor?" Tanong niya. Lumingon muna ako sa labas ng glass door, nandoon 'yung
apat at mukhang inip na inip ng naghihintay sa kagandahan ng dyosang ako. "Busy
ako, wala akong time sa mga favor na 'yan" Sagot ko. Aalis na sana ako pero
pinigilan niya ako. Psh!
"I will give you 50% off sa lahat ng clothes na gusto mo,"
"Kaya kong bilihin ang mga damit mo kahit triple pa ang presyo" Sagot ko.
"How about branded bags, clothes and shoes. Madali lang naman ang favor na gusto ko
eh, sige na please. I don't know how to explain this but I think---I like
him"Malandi rin 'tong isang 'to eh.
"Ano ba 'yung favor?"
"Gusto ko lang naman mapalapit kay Bullet Roswell"
"Yun lang?" Paniniguro ko. Tumango naman sya bilang sagot. Aba dapat lang. Wengya!
Kami nga hindi close nung pinsan kong hilaw na 'yun eh.
**
Third Person's PoV
Habang nasa kusina sina Aemie at Caliber at abala sa paghahanda ng hapunan, nasa
living room naman sina Katana, Trigger, Bullet at Ezekiel. "Dad, may nakuha na bang
information tungkol sa nangyaring aksidente ni mom?" Basag ni Trigger sa
katahimikan. Huminto si Ezekiel sa pagbabasa ng libro at saka tumingin ng diretso
sa anak. "None"
"I could help you find them dad" Singit ni Katana.
"Nah, you're still a baby"
"Dad! I'm a grown up! I am even on the legal age to marry someone" Sabay-sabay
syang tinignan nung tatlo dahil sa sinabi niya. Maging sya ay nabigla kung bakit
iyon ang nasabi niya. "I was just trying to convince you"
"Katana" Bullet's pinching the bridge of his nose, Katana already knew that he's
not in a good mood kaya hindi na niya ipinilit ang gusto niya.
"Dad, is there any chance that my foster parents were involved?" Tanong ni Bullet.
"Yeah, in fact they are my primary suspect" Sagot ng ama.
"Just as I thought"
"Your foster parents kuya?" Takhang tanong ni Katana. "Ate Mikazuki is with them
right now. Do you think it is safe for her to stay there in Japan?" Nagkibit
balikat nalamang si Bullet, he knew she was right, pero wala naman syang magagawa
dahil hindi naman sumusunod sa kanya si Mikazuki.
"Mikazuki asked me about the Black Sinister and Black Society. May kinalaman din ba
'to? Why did she go back to Japan anyway?" Tanong ni Trigger.
"She's trying to figure out something so I let her. Nonetheless, I don't want her
to know that dad and mom killed her dad"
"Yeah, sobrang sakit nun sa part ni ate Mikazuki pag nagkataon kuya, pero it's her
right to know the truth" Singit ulit ni Katana. Tinignan sya ni Trigger na may
halong pagtatakha dahil sa sobrang pagka-concern ni Katana kay Mikazuki. "You
should tell her," Dagdag pa nito.
"Your sister's right son, you should tell her before it gets confusing and
complicated"
"Nah. It's better left buried" Sagot ni Bullet sa kanila.
**
Mikazuki's PoV
"Terrence Von Knight?" Si Terrence Von Knight ang nag-uutos na ipapatay ang
Roswells? Sya rin ang dahilan kaya na-aksidente si tita Aemie.
-Flashback-
"Bullet?" She's looking at Roswell with her eyes na punung-puno na ng mga luha. "Do
you have any problem with my name?" Isinuot ko ulit ang kamay ko sa ilalim ng
lamesa para suntukin ang binti ni Roswell.
Kumuha kaagad ng panyo si tita Aemie at saka pinunasan ang mga mata niya. Ngumiti
na ulit sya bago sya nagsalita. "Wala may naalala lang ako. Hehe kumain na ulit
tayo" May na-receive syang text message kaya hindi rin natuloy ang pagkain niya.
"Ano bang sinasabi nito, hindi ba matagal ng patay si Terrence?" Napatingin ako kay
Bullet dahil sa malakas na pagkakabasa ni tita Aemie sa text message. Who was that?
At sino naman kaya ang Terrence na tinutukoy niya? "Ay! Hehe pasensya na kayo. Ito
kasing kaibigan ko kung anu-ano sinasabi" Sabi ni tita Aemie.
"Sino po si Terrence?" Usisa ko. I saw Bullet in my peripheral vision na tumingin
sa gawi ko. "Si Terrence Von Knight ang pinakaiinisan kong tao sa buong mundo. Buti
nga patay na sya eh. Hehe" Ibinagsak ni Busa lamesa ang kutsara na hawak niya kaya
nagulat kaming dalawa ni tita Aemie. "I have already lost my appetite" Tumayo si
Bullet at mabilis na naglakad paalis kaya hindi ko na sya nagawang pigilan.
Ano'ng nangyari?
-End of Flashback-
Mabilis kong kinuha ang maliit na black notebook ko na pinaglalagyan ko ng mga
info. Based on my research dating leader ng Black Organization si Terrence at isa
sa mga nakaaway ng Roswells noon. Pero kung ang alam ni tita Aemie patay na si
Terrence Von Knight, meaning, hindi sila aware sa mga pwedeng mangyari sa kanila if
ever.
Shit!
Dapat malaman ni Roswell lahat ng 'to.
Pinatay ko kaagad ang laptop at inikot ang swivel chair para sana lumabas ng
kwarto.
"Mika-chan-"
"What the hell are you doing here?" Gulat na gulat na tanong ko kay Lionel who's
standing in front of me. Nasa likod ko sya kanina? "Hindi ka man lang ba marunong
kumatok?" Shit! Nakita niya ba mga ginagawa ko kanina? It's none of his business
anyway, so wala naman sya sigurong pakialam kung anuman ang mga 'yun.
Hindi sumasagot si Lionel, mukhang nagulat sya sa pag-iiba ng tono ko. "Kanina ka
pa ba dyan?" Mahinanong tanong ko.
"Hindi, kakarating ko lang. Nagulat nga ako bigla kang nagalit dyan"
"Ahh. Bakit ka ba kasi pumapasok basta-basta dito sa kwarto ko?"
"Sorry, sabi kasi ni dad at mom sabay-sabay na tayo kumain" Sagot niya. Akala ko ba
umalis sila mommy Angelique at daddy Louie "Sige, susunod ako" Sagot ko.

***

A/N

Next week pa sana UD. Ang kulit kasi ni Antonio, pa-UD ng pa-UD. Nyahahahaha
goodnight!

Chapter 24

Amber's PoV
SMS from Duchess: Hey Amber! I'm on a café. Sinusundan ko kasi si Raven kanina, and
guess who kung sino ang kasama niya ngayon?
Reply: Tao ba 'to?
SMS from Duchess: LOL. Of course.
Reply: Lalaki?
SMS from Duchess: Yes.
Reply: Duke, Trigger, Cody, Kayden, Caliber, Bullet.
SMS from Duchess: None of the above.
Reply: What the hell? Sino ba 'yan?
SMS from Duchess: It's Gray. Come over here, I think may lakad sila.
Reply: Mali naman kasi category mo bitch. Bakit tao?! Dapat sa hayop.
SMS from Duchess: LOL kunwari ka pa, halata namang mahal mo pa si Grayson hanggang
ngayon.
Reply: No way in hell. Over my dead and sexy body.
SMS from Duchess: You're just fooling yourself Amber sa kakatanggi na hindi mo na
mahal si Grayson, eh obvious naman.
Reply: Hoy Duchess hindi na ako natutuwa sa'yo. Bakit ba puro Grayson ang sinasabi
mo dyan?
SMS from Duchess: Kung mahal mo kasi, ipaglaban mo. Hindi 'yung dadaanin mo sa
kabitteran. =)
"Twin sis alam kong gwapo ako, pero ano'ng mas nakakagwapo para sa'kin. Ito ba o
ito?"
"Hindi ko na mahal si Grayson!"
"Huh? Wengya! Wala naman akong sinasabing mahal mo si Boul ah"
Aba'y wengya!
Iniba ko ang tingin ko dahil baka kung ano na naman isipin ng magaling kong
kakampal. Ito kasing si Duchess eh, ang lakas ng loob ng babaeng 'yun na sabihang
bitter ako ha. Ako? Itong magandang si Amber Cross Lamperouge mabi-bitter kay
Grayson Boulstridge? Ang gwapo naman niya yata masyado.
"Uy sis, ano nga mas maganda?" Sinamaan ko ng tingin si Azure. Ang lapad ng ngiti
ng gago habang hawak-hawak ang dalawang polo na parehas nakasabit sa hanger. "Wala!
Kung ikaw ang magsusuot, parehas pangit"
"Ibang klase!" Iiling-iling na aniya. "Kayo talagang mga babae, ang hilig nyong
itanggi na gwapo ako"
"Wow, iba rin!" Sarcastic na sagot ko. "Saan ba kasi gaganapin ang libing mo at
pinaghahandaan mo masyado?" Tanong ko.
"Wala naman, pfft. Narinig ko kasing darating si-"
"Si Katana na naman?! Bakit ba hindi mo na lang tanggapin na hindi ka gusto ni
Katana?" I asked sarcastically.
"Tita Amesyl, tito Kaizer?" Sabay kaming lumingon ni Azure sa babaeng kakapasok
lang ng main door. "Emerald?" Takhang-tanong ko.
"Ate Amber nandyan ba sina tita Amesyl at tito Kaizer?" Magalang na tanong ni
Emerald. Ate Amber? Bakit ang kagandahan ko lang ang napansin niya?
Lumingon ako sa kaninang kinatatayuan ni Azure pero wala na ang walanghiya.
Sasagutin ko pa lamang si Emerald nung bigla namang sumulpot si papa na mukhang
tense na tense. "Emerald! Kanina ka pa hinihintay ni babylabs. Wengya! Mainit na
ang ulo dahil ang tagal mo raw dumating, buti nalang nawawala galit tuwing nakikita
kagwapuhan ko. Wengya!"
"Nandyan na ba si Emerald?!" Sigaw ni mama, hindi nakaligtas sa mapupungay kong
mata ang hawak ni mama na sako. "Mama ano 'yang dala mo?"
"Naglinis ako ng kwarto mo Amber! Napakaraming kalat! Manang-mana ka dito sa ama
mo!!!" Sigaw ni mama. "Hoy unggoy! Itapon mo nga sa basurahan 'to" Utos niya kay
papa.
"Yes babylabs!" Mabilis pa sa alas-kwatrong sagot ni papa. Hindi maalis ang tingin
ko sa sako na bitbit ni papa. Wengya! Parang masama ang kutob ko sa laman nun ah.
"Good afternoon po tita Amesyl"
"Ano'ng good sa afternoon kung pagmumukha mo ang makikita ko Emerald?" Pfft. Gusto
kong matawa dahil kinakawawa na naman ni mama si Emerald. Ang init talaga ng dugo
ni mama sa kanya. Malapit na akong maniwala sa sinasabi ni mama na pinaasa sya noon
ni tito JK, pero ang sabi naman ni papa patay na patay sa kanya si mama. Ewan ko ba
sa mag-asawang 'yan, ang hirap ma-gets. Buti nalang maganda ako.
"Sorry po tita Amesyl, bakit niyo po pala ako pinatawag?" Magalang na tanong niya.
"May ibinilin sa'kin si insan, kaya ikaw pinatawag ko. Alangan namang tatay mo
ipatawag ko, edi umasa na naman ako" Mataray na sagot ni mama.
Ilang saglit pa ay sumulpot ang kakambal ko sa eksena. Umaalingasaw ang pabango at
pormadong pormado. Wengya! "At saan naman ang lakad mo?!" Tanong sa kanya ni mama.
Pfft.
"Whoa Ma! Ano'ng saan ang lakad? Wala 'no!"
"Eh bakit bihis na bihis ka dyan at tila naligo ka ng pabango?!"
"Pambahay ma, pambahay. Kalma! Gwapo lang talaga ang anak niyo, saka natural na
sa'kin maging mabango" Ibinaling ni Azure ang tingin kay Emerald at saka
nakangiting bumati "Yo Emerald, nandyan ka pala"
"Ulul! Huwag mo akong pinaglololoko Azure Lamperouge, alam ko 'yang mga style ng
tatay mong unggoy"
Natawa ng mahina si Emerald kaya mabilis na lumingon sa kanya si mama. "Sinabi ko
bang tumawa ka Emerald Blood?"
"Huhuhu hindi po"
"Ma, huwag mo naman sungitan si Emerald, kawawa naman oh" Pagtatanggol ni Azure. I
smell something fishy.
"Manahimik ka Azure kung ayaw mong ibalik kita sa sinapupunan ko"
"Pfft. Sabi ko nga ma mauupo na lang ako eh" Ayan kasi, tanggol pa more.
"Oh! Ibigay mo 'to sa tatay mo" Iniabot ni mama ang isang brown envelope kay
Emerald. "Lumayas ka na baka hindi kita matantsa"
"Opo" Mabilis na sagot ni Emerald
"Hatid na kita"
Pfft. Wengya! Sabi na eh.
"Yan bang kapatid mo nakikipaglandian dyan sa Emerald na 'yan?" Tanong ni mama nung
makaalis si Azure at Emerald. "Hindi ko nga rin alam mama eh. Ang alam ko kasi kay
Katana patay na patay 'yang si Azure diba?"
"Subukan lang niyan ni Azure na makipaglandian dyan sa anak ni Blood, maghahalo ang
balat sa tinalupan" Sabi ni mama at saka nag walk out.
**
Mikazuki's PoV
Tahimik ako habang kumakain kasama sina daddy Louie, mommy Angelique at Lionel.
Ilang araw na rin kaming sabay-sabay kumain. And ugh yeah, medyo uncomfortable.
"Mikazuki, ang sabi sa amin nina Shaun at Lovelle busy raw ang kuya Bullet niyo
ngayon kaya hindi naaasikaso ang kasal nila ni Lovelle. Ano baa ng
pinagkakaabalahan niyan ni Bullet?" Natigilan ako sa pagkain dahil sa sinabi ni
mommy Angelique.
Nagkunwari akong umiinom ng juice habang iniiisip ang isasagot. Bakit ba kasi
nagpapahalata masyado 'tong si Roswell? Ako tuloy natatanong ni mommy Angelique.
"Baka po nagpa-plano sa gagawin sa totoong pamilya niya, alam niyo naman po 'yun si
Bullet"
"Baka mamaya nakikipagkasundo na pala sya sa mga Roswell hindi pa natin alam"
Diretsong saad ni mommy.
"Hindi naman siguro mom, galit na galit si kuya sa pamilya niya kaya imposibleng
gawin niya 'yun" Mabilis akong lumingon kay Lionel nung sumingit sya sa usapan. I
wasn't expecting him to say those words pero thankful na rin ako. "I agree mommy,
alam naman po na'ting galit na galit sya sa family niya. At kung mayroon naman po
syang plano na makipag-ayos sa family niya, sasabihin naman po niya kaagad 'yun
sa'kin" I smiled at them bago ko inumpisahan ulit ang pagkain.
Tahimik lang na kumakain si daddy Louie, I sometimes wonder kung ano ba ang iniisip
niya. Based on my research, makulit noon si daddy Louie pero never kong nakita ang
side niya na 'yun magmula nung maliliit pa kami nina Roswell.
"Daddy, pwede ko po ba kayo makaudap after na'tin kumain?"
"Bakit hindi mo pa ngayon kausapin ang daddy mo Mikazuki?" Singit na tanong ni
mommy Angelique.
"In private po sana" Magalang na sagot ko.
Padabog na tumigil si mommy Angelique sa pagkain kaya napatingin ako sa kanya.
"Private?" Taas kilay na tanong niya. "Ano bang tingin mo sa'min ng kapatid mong si
Lionel, ibang tao?"
Sasagot sana ako pero tumikhim si daddy Louie. "Kumakain tayo Angelique, pwede bang
mamaya na 'yan?" May awtoridad sa tono ng pananalita ni daddy kaya bumalik kami
parehas sa pagkain ni mommy Angelique. Ugh! Bakit ba ang uncomfortable nila kasama,
lalo na kapag wala si Roswell?
Kahit hindi ako nakatingin, nakikita ko sa peripheral vision ko ang mga matatalim
na tingin ni mommy Angelique, ganyan talaga sya sa tuwing may mga gusto sya na
hindi niya nakukuha.
"Bakit hindi ka kaya ulit bumalik ng Pilipinas, Mikazuki?" Tanong ni mommy.
I took the table napkin para punasan saglit ang labi ko. "Soon po mommy, may
inaayos lang po ako, pero babalik din ako ng Pilipinas"
"Bumalik ka ng Pilipinas as soon as possible, nakakapagduda ang kinikilos ng
pamilya Roswell, kahit may nangyaring aksidente kay Aemie Roswell balewala lang sa
kanila at nakukuha pa nilang magpaparty para sa birthday ni Caliber Roswell"
"Paano niyo po nalamang naaksidente si Aemie Roswell?" I bit my tongue dahil sa
biglaang tanong ko. Ugh! Hindi ka talaga nag-iisip Mikazuki! I should've not asked
that. Baka isipin pa ni mommy Angelique na nagdududa ako sa kanila.
Her reaction surprised me dahil umiba sya ng direksyon. She even took her wine
glass and sip a bit. Mukha syang kinakabahan kaya pinasingkit ko ang mga mata ko
habang titig na titig pa rin sa kinikilos niya. "May problema po ba mommy?" I
asked.
Mabilis syang tumigil at tumayo. "May lakad nga pala ako. I'll see you later"
paalam niya sa'min tatlo kaya nagkatinginan kami ni Lionel. Si daddy Louie naman ay
tuloy-tuloy lang sa pagkain at parang walang nangyari.
**
Third Person's PoV
Kakarating lang ni Bullet sa condominium na tinitigilan nina Shaun at Lovelle
Birkins. Walang pakialam si Shaun, nakasalpak sa tenga nito ang earphones habang
nakikinig ng music, samanatalang mainit kaagad ang ulo ni Lovelle pagkarating pa
lamang ni Bullet. "Where have you been?! Buong araw kaming nandito sa loob ng
boring na condominium tapos ikaw-"
"I'm tired, I need to rest" Tipid na sagot ni Bullet Roswell at saka dumiretso sa
kwarto. Inis na inis na nakasunod sa kanya si Lovelle. "Hey! Kinakausap pa kita"
Halata ang pagkairita kay Bullet Roswell habang nag-aalis ng necktie pero
binabalewala ito ni Lovelle.
"Gusto mo bang isumbong kita kay mommy? Bakit palagi kang wala? Saan ka ba
nagpupunta? Maybe you're going out with someone else"
Walang imik na lumabas muli si Bullet Roswell sa kwarto at saka dumiretso sa kusina
para kumuha ng alak. He poured himself half a glass of whisky and a few ice cubes
into his drink.
Nakasunod ng tingin sa kanilang dalawa si Shaun Birkins
Bullet was about to drink his glass of whisky nung mag-ring ang cellphone nito.
"You see kuya Shaun? Hindi niya ako pinapansin" Lovelle whined. Lumapit ito kay
Bullet para agawin ang cellphone. Sya na mismo ang sumagot nito.
"Who's this?" Bugnot na sagot nito sa cellphone.
[I'm sorry, is this Mr. Bullet Roswell's number?] Tinignan ni Lovelle ng masama si
Bullet dahil sa boses ng babae sa kabilang linya.
"Yes, this is his phone. And who the hell are you?" Masungit na tanong nito.
[Awe what an uneducated filthy bitch. For your question, this is Isabelle Ruiz, can
I speak to Mr. Bullet Roswell now?] Mas lalong nag-init ang ulo ni Lovelle sa
sinabi ni Isabelle.
"No you can't. I picked up his phone because apparently, he is busy for our wedding
preparation. Bye" Mabilis at galit na galit na ibinaba ni Lovelle ang cellphone.
Tinignan nito ng masama si Bullet. Mas lalong tumindi ang pagdududa niya dahil sa
babaeng tumawag.
"Sino 'yung Isabelle Ruiz?" Tanong nito kay Bullet, pero wala itong natanggap na
sagot. Hindi ito nag-abalang sumagot, lumapit lang ito sa kanya at saka kinuha ang
cellphone na hawak ni Lovelle at saka bumalik papunta sa kwarto at naglock ng
pinto.
"Arghhh!!" Nagpupumadyak ng paa si Lovelle na nakaagaw ng atensyon ni Shaun.
Shaun lowered down the volume of the music he's listening "Oh ano'ng problema?" He
asked/
"Kuya Shaun nakita mo ba ginawa ni Bullet?"
Nagkibit-balikat lamang ito kaya nagdabog ulit si Lovelle. "May babaeng tumawag
sakanya, and then look what he did?! Tingin ko talaga may babae sya" Nagsimula ng
umiyak na parang bata si Lovelle. "Tss. Baka kasi marami lang ginagawa si kuya"
Balewalang sagot ni Shaun saka dinampot ang cellphone na nasa table malapit sa
kanila.
Walang kaalam-alam si Lovelle na palihim na kinokontak ni Shaun ang kapatid na si
Lionel para sabihin ang mga nangyayari. "Wala man lang sya pakialam sa wedding
namin, until now, pending 'yung ibang kailangan i-prepare dahil umalis 'yung si
Mikazuki na 'yun"
Kumunot ang noo ni Shaun dahil sa narinig niya. "Akala ko ba naayos na lahat ni
Mika-chan bago sya bumalik ng Japan?"
"May mga gusto kasi akong baguhin na mga details kuya, eh hindi ko naman alam kung
paano dahil si Mikazuki ang may alam dun. Like the cherry blossom stuffs, hindi ko
alam cherry blossoms pala ang theme, I thought it would be blue, pero errr-it's
just, parang hindi ko na kasal ang mangyayari,"
"Malapit na rin naman bumalik si Mika-chan dito, kaya maaayos din 'yan" Kampanteng
sagot nito sa kapatid.
Lovelle frowned. Ayaw naman kasi niya talagang bumalik si Mikazuki ng Pilipinas
dahil magiging kaagaw na naman niya iyon kay Bullet. "First Mikazuki, and now
Isabelle. Ano ba 'yan! Ang hirap magkaroon ng fiancé na gwapo at mayaman ah"
Padabog na umupo si Lovelle sa may paanan ng sofa na hinihigaan ni Shaun, kaya
bumangon ito at umupo. He removes his earphones and stared at Lovelle of seconds.
"Gusto mo ba talaga si kuya?" Kunot-noong tanong nito sa kapatid.
"Yes of course, matagal ko na namang alam na hindi natin totoong kapatid sina
Mikazuki at Bullet. I just pretended na wala akong alam dahil ayaw ipaalam nila
mom," Shaun smirked and let out a loud sigh. "Gaano katagal mo ng alam?" He asked.
"Bata pa lang tayo kuya alam ko na, kaya nga never akong nakipag-close kay
Mikazuki" Shaun nodded. "Bukod pa dun, ano pa iba mong nalaman?" Mabilis na
lumingon sa kanya si Lovelle, puzzled about his question. "Why? May iba pa bang
hindi ko alam bukod dun?"
Shaun smirked kaya mas lalong nagtakha si Lovelle, "Why don't you ask mom and dad?"
He said before leaving. "Wait kuya!" Mabilis na tumayo si Lovelle, pinigilan niya
ang kuya niya na naglalakad palayo at hinarap ito. "What do I need to know?"
Humagalpak ng tawa si Shaun kaya nainis sakanya si Lovelle at pinaghahampas.
"Nakakainis ka kuya niloloko mo ako eh!"
**
Mikazuki's PoV
"Sigurado ka bro na hindi pa niya alam?"
Huminto ako saglit nung marinig ko ang boses ni Lionel. Sumilip ako sa pinto ng
mini-library para siguraduhin na boses niya ang narinig ko. He's talking on the
phone with Shaun? Si Shaun lang naman ang kilala kong tinatawag niyang bro, so I'm
pretty sure na sya nga 'yung kausap ni Lionel.
"Ano'ng sabi ni kuya?... Ahh... sige... hahanap ako ng tyempo para makausap si
Mika-chan" Umalis na kaagad ako nung makita kong iniend niya ang call.
Habang naglalakad papunta sa kwarto nila mommy at daddy ay iniisip ko kung ano ang
pinag-usapan nilang dalawa, at bakit kasali ako at si Roswell? Ugh! Everything is
so unclear.
Kumatok ako sa pinto ng tatlong beses bago ko pinihit ang doorknob. Nasa loob ng
kwarto nila ang office ni daddy Louie which was made out of glass kaya tanaw na
tanaw ko sya na nakaupo sa swivel chair kahit nasa pinto pa lamang ako. He motioned
his hand kaya pagkasara ko ng pinto ay dumiretso na ako sa loob ng office. "Ang
totoo niyan ay gusto rin kitang makausap, Mikazuki"
Naupo ako sa upuan na nasa harap ng table niya. "May gusto sana akong hingin na
pabor sa'yo" He added. Bakit parang kinakabahan ako sa pananalita ni daddy Louie?
Parang hindi maganda ang kutob ko sa hihingin niyang pabor.
"Ano po 'yun daddy?" I asked.
"I know you've been a good girl, at hanggang ngayon, hindi mo kami sinusuway ng
mommy mo. Isa ka sa dahilan kung bakit matagumpay ang Yagami Corporation" I smiled,
nakaka-overwhelm ang sinabi ni daddy kahit ang totoo niyan ay hindi naman talaga
ako masunurin sa kanila. Palagi nga akong sumusuway kaya napapagalitan ako lagi ni
mommy Angelique eh. "Isa ka sa mga pinagkakatiwalaan kong tao, kaya gusto ko
sanang-"
I gulped, tahimik akong naghihintay ng sasabihin ni daddy Louie.
"--Gusto ko sanang sumali ka sa Black Sinister"
Ako?
Seriously?
Pero bakit? Kasali na sila ni mommy Angelique sa Black Sinister diba? Mga tauhan pa
ni mommy ang gustong pumatay noon sa'min ni Roswell. "Ano po 'yung Black Sinister?"
Nagpanggap akong walang alam para hindi makahalata si daddy Louie.
"Isa iyong sikretong organisasyon. Huwag kang mag-alala, dahil sa laki ng kinikita
ng Yagami ay paniguradong madali kang makakapasok. Ako na ang bahalang mag-ayos ng
mga kakailangan, ang kailangan ko lang naman ay ang approval mo" I smiled secretly,
hindi ko alam kung ano'ng kabutihan ang ginawa ko pero blessing sa'kin ang mapasali
sa Black Sinister.
Mas madali kong malalaman ang lahat tungkol kay Terrence Von Knight. He's one of
the leaders of the Sinister according sa nakuha kong information, 'yun nga lang,
ibang katauhan at pangalan ang gamit niya kaya siguro hindi sya kilala nina tito
Ezekiel at ni Roswell.
"Kapag mas malawak na ang koneksyon na'tin, mas madali na'ting mauubos ang Yaji at
Roswells" I paused from thinking. Sa tingin ko ay hindi magandang ideya kung
itatanong ko pa kay daddy Louie ang tungkol sa past nila, dahil baka maghinala pa
sya sa'kin. "Tama po kayo dyan daddy, huwag po kayong mag-alala, hindi ko po kayo
bibiguin" I lied.
"Ano nga pala ang sasabihin mo sa'kin?" Tanong ni daddy Louie.
"Ahh opo, gusto ko na po kasi sanang magpaalam, babalik na po muna ako ng
Pilipinas. Naisip ko po kasi na tama si mommy, mas mabuti po siguro kasi kung
natutulungan ko si kuya Bullet sa mga plano niya laban sa pamilya niya" I lied
again. Because the truth is, gusto kong sabihin kay Roswell at kanila tito Ezekiel
ang totoo, ang tungkol kay Terrence.
"Walang problema, bukas na bukas ay ikukuha kita ng ticket para makauwi ka kaagad
ng Pilipinas"
"Thank you po" I said with a smile.
May pumasok na babae sa glass door ng opisina kaya napalingon ako. "Yuriko?" Akala
ko ba nasa Pilipinas sya kasama ni Lovelle, ano'ng ginagawa niya rito? "Hi
Mikazuki" She greeted. "Tito, ito na po ang mga impormasyon na hinihingi niyo, and
confirmed, nakikipagkita po muli si Bullet sa pamilya niya"
Nakita ko sa peripheral vision ko na tumingin sa gawi ko si daddy Louie, so I
pretended innocent. "Mikazuki, alam mo ba ang tungkol dito?" Tanong ni daddy Louie.
"Opo, in fact madalas pong magkita si Trigger at kuya Bullet, but that's only
because of business" Tumango lang si daddy Louie at saka ibinalik ang tingin kay
Yuriko. Naiinis ako sa lecheng babae na 'to. Kung pwede lang patayin 'to dito eh
ginawa ko na. Ipapahamak pa si Roswell. Ugh!
"Nalaman mo ba ang dahilan kung bakit nakikipagkita si Bullet sa pamilya niya?"
Tanong ni daddy Louie sa kanya.
"Hindi po tito Louie,"
"Okay, salamat sa impormasyon"
"Walang anuman po, tutuloy na po ako. Kakausapin pa raw ako ni tita Angelique eh"
Bumaling ng tingin sa'kin si Yuriko kaya I faked a smile. "Bye Mikazuki" paalam
niya.
Hinintay ko munang makalabas si Yuriko bago ko kinausap muli si daddy Louie. "I
think, I really need to go back to the Philippines daddy, naba-bother ako sa sinabi
ni Yuriko. Paano kung malaman din ng pamilya ni Bullet ang totoo?" For the nth
time, I lied again.
"Ako rin" Sagot ni daddy. "Sige, magpapakuha na ako ng ticket mo ngayon para
mamayang gabi ay makabalik ka na ng Pilipinas" Sagot niya.
"Thank you po" Sagot ko.
**
"What the hell are you doing?" Tanong ko kay Lionel. Paalis ako para bisitahin ang
puntod ng parents ko nung mapadaan ako sa kwarto niya. Nakabukas ang pinto kaya
nakita ko kung ano ang ginagawa niya. Bakit pati sya nag-iimpake, don't tell me
sasama sya sa'kin pabalik ng Pilipinas?
"Nag-iimpake, don't ask the obvious Mika-chan" Sagot niya. Sumandal ako sa pinto ng
kwarto niya at saka nagcross-arms. "Huwag mo nga akong pinipilosopo. Mas matanda
ako sa'yo Lionel, umayos ka ha. Alam kong nag-iimpake ka, ang gusto kong malaman ay
kung bakit ka ng nag-iimpake?"
Tumigil sya saglit para tignan ako at ngitian. "Sasama ako sa'yo sa Pilipinas"
Sagot niya.
"What?!" Gulat na tanong ko.
"Alangan magpaiwan pa ako dito? Bored na bored na ako dito. Saka ayaw mo nun?
Magkakasama tayong apat nila Lovelle, kuya Bullet, bro at ikaw"
No way!
Mas lalong mahirap kung tatlo sila nina Lovelle, Shaun at Lionel na kasama naming
ni Roswell sa Pilipinas. "Si dad ang nagsabi na samahan kita pag-uwi, kaya wala ka
ng magagawa Mika-chan" I rolled my eyes and left without a word.
**NAIA Airport**
"Akala ko ba si Shaun ang susundo sa'tin? Nasaan na?" Palinga-linga ako kanina pa.
Magtatatlumpung minuto na kaming naghihintay ni Lionel dito sa Airport pero wala
pang sumusundo sa'min.
"Hindi ka pa ba nasanay kay bro? Baka nakatulog kanina, o kaya baka may dinaanan
pa"
"Ugh! Ano ba 'yan!" Malapit ng maubos ang pasensya ko sa sobrang inip nung
mapalingon ako kay Lionel. Parang hindi man lang sya naiinip. Ang totoo niyan ay
mukhang masaya pa sya at excited. "Uy! Pilipinas ang tawag dito. Ang tawag dyan sa
mga nakikita mong naglalakad, tao" Biro ko, mukha kasing amaze na amaze sya sa
nakikita niya.
"Alam ko. Ano'ng akala mo sa'kin tanga?" Natatawang sagot niya sa'kin. "Hindi, pero
mukha kang nasisiraan ng ulo kasi pangiti-ngiti ka dyan"
"Excited lang ako" Nakangiting sagot niya.
"Excited saan?" Kunot-noong tanong ko.
"Yo bro, Mika-chan" Finally!
Hindi na nasagot ni Lionel ang itinanong ko dahil dumating na si Shaun. "Yo bro!
Long-time no see"
"Hahahaha na-miss mo ako bro?"
"Gago!"
"I missed you too bro" Nagtawanan at nagbiruan pa sila. Pinagtitinginan tuloy sila
ng mga tao. Parang mga tanga lang na akala mo ngayon lang uli nagkita.
"Tama na 'yang batian portion, kanina pa ako nagugutom. Napakatagal naman kasi nito
ni Shaun dumating"
"Hahahah sensya naman, nakatulog ako eh"
"Sabi sa'yo Mika-chan eh"
"K" Tipid na sagot ko bago ako naunang maglakad palayo.

Chapter 25

Mikazuki's PoV
"Sinabi mo ba kay Kuya Bullet na pauwi kami ngayon?" Tanong ko kay Shaun.
Nagmamaneho sya ng kotse, si Lionel ay nakaupo sa tabi niya. Nandito ako sa
backseat.
"Hindi Mika-chan, wala naman si kuya kanina nung umalis ako"
"Eh si Lovelle?" Tanong ko.
"Wala rin"
"Pfft. Baka nag-date" Gusto kong sipain ang kinauupuan ni Lionel dahil sa biglang
pagsingit niya sa usapan, pero hindi ko ginawa. Baka mamaya kung ano pa isipin
nilang dalawa.
Tumanaw ako sa labas ng kotse para tumingin sa view habang umaandar itong kotse na
sinasakyan naming tatlo. "Bro, sino nga 'yung kinukwento mo na bagong chiks ni kuya
Bullet?" What the heck?!
"Ahh... si Isabelle bro"
Umalis ako sa pagkakasandal ko sa upuan "Sino si Isabelle?" I asked habang
nakadungaw sa pagitan ng upuan nilang dalawa. Shaun just shrugged habang nakatingin
ng diretso sa minamaneho niya, samantalang si Lionel naman ay natatawa kaya
ibinaling ko saglit ang tingin sa kanya. "Bakit ka tumatawa?" Takhang tanong ko. I
shifted my glance at Shaun to ask him once again, "Oy sino si Isabelle?" I'm eager
to know her and her intentions. Bakit nasabi ni Shaun na chiks ni Roswell ang
babaeng 'yun?! Ugh!
"Hindi ko rin 'yun kilala Mika-chan. Pfft. Narinig ko lang na tumawag sa cellphone
ni kuya tapos si Lovelle ang sumagot. Galit na galit nga si Lovelle dahil ininsulto
raw sya nung Isabelle"
"Kilalang fashion designer si Isabelle Ruiz" Singit ni Lionel. Bumalik ako sa
pagkakasandal sa kotse with my head full of thoughts. "Bakit kilala mo si Isabelle,
Lionel?" I asked curiously.
"Naghanap agad ako ng information nung binanggit ni bro, mahirap na, baka
napapaikot na ng Roswells si kuya Bullet, diba bro?"
"Pfft. Imposible rin namang mangyari 'yan bro. Alam naman na'ting hindi madaling
lokohin si kuya Bullet"
"Pero mas mabuti na 'yung sigurado. Hindi ba Mika-chan?" Tanong ni Lionel. "H-ha?"
I wasn't paying attention kaya hindi ko alam kung ano ang sinasabi ni Lionel. Kung
bakit ba naman kasi itong si Roswell na 'to, nawala lang ako saglit may Isabelle
na. Ugh!
"Pfft. Hindi tayo pinapakinggan ni Mika-chan bro" Pang-aasar ni Lionel.
"Baka may ibang iniisip. Hahahaha" Gatong ni Shaun. Iba rin 'tong dalawang 'to eh,
bihira ko lang makasama, pero ang lalakas ng saltik. "Ano'ng ibang iniisip? Wala
akong ibang iniisip ah"
"Hahahahaha. Ge, sabi mo eh" Natatawang sagot ni Shaun at saka binuksan ang stereo
ng kotse. "Hinaan mo nga ng konti 'yang music Shaun" Utos ko. "Ano na nga ulit
'yung kay Isabelle, Lionel?" I asked.
"Uyy interisado talaga sya oh"
"Wala raw iniisip, pero may gustong malaman"
"Iba rin bro"
"Parang nakakahalata na ako ah"
"Hahahaha"
What the?! "Ano bang pinagsasasabi nyong dalawa?!" Inis na tanong ko.
"Hahahaha"
"Chill lang Mika-chan, kahit naman kasi hindi mo sabihin sa'min, halata naman
naming gusto mo rin si kuya Bullet"
"What?!" Gulat na gulat na tanong ko. Ano bang pinagasasasabi nitong dalawang 'to.
"Nagtatanong lang ako tungkol kay Isabelle tapos may gusto kaagad?"
"Pfft. Hindi naman kami kontra sa inyo ni kuya Bullet" Saglit akong natigilan sa
sinabi ni Lionel. Seryoso ba sya? O baka naman niloloko lang nila akong dalawa para
makakuha ng impormasyon tapos saka nila sasabihin kay mommy Angelique at daddy
Louie.
"Kung alam mo lang Mika-chan" I shifted my stare at Shaun, I saw him glancing at me
on the rear view mirror of the car. "Alam ang alin?" Tanong ko. Ang dating kasi
sa'kin makahulugan ang sinabi niya.
"Change topic na nga tayo, kumusta naman dito sa Pilipinas bro? Balita ko malapit
na raw ang birthday nung tunay na kapatid ni kuya Bullet"
"Shaun, ano 'yung sinasabi mo?!" Tanong ko, itong si Lionel kasi nagche-change
topic. Sumilip si Lionel sa pagitan ng upuan nila ni Shaun. "Wala 'yun Mika-chan"
Nakangiting sagot nito.
"You can't fool me" Obvious naman na makahulugan ang sinabi ni Shaun. "Ano nga
'yun?" Pangungulit ko sa kanilang dalawa. "Pfft. Mamaya na 'yan, nandito na tayo"
Mapang-asar ang ngiti ni Shaun kaya I rolled my eyes. Pero imbis na sagutin niya
ang tanong ko ay bumaba sya ng kotse. Lumingon ako sa kaninang kinauupuan ni Lionel
pero nakalabas na rin sya ng sasakyan. He even opened the door for me. What the
hell?!
**
Lindsay's PoV
"Should I text him?" I asked myself. Argh! I covered my face with a pillow,
pagkatapos, inalis ko ulit para tignan ang cellphone ko. Ang previous conversation
namin.
-A year ago-
Me: Dinner?
Trigger: Tonight? Sure.
Me: Hahahaha. I was just kidding. I thought you're busy.
Trigger: Okay lang. Boring din dito.
Me: Sure?
Trigger: Yeah, ano'ng oras kita susunduin?
That was the time when I thought our feeling was mutual. Only to find out na ako
lang pala ang nagmamahal sa aming dalawa.
-Flashback-
"Lindsay, I'm sorry pero kapatid lang talaga ang tingin ko sa'yo. Sorry kung
namisunderstood mo 'yung pagiging malapit natin sa isa't-isa. At alam mo naman na
hindi ako pwede sa commitment, alam mong ayokong biguin si mom at si dad sa
company, I'm really sorry" Shit! Kapatid? After all these years? We grew up
together, sobrang lapit namin sa isa't-isa kaya ang akala ko--akala ko lang pala. I
walked away.
-End of flashback-
Bakit ba hindi ko pa rin maalis si Trigger sa Sistema ko? Argh!
"Lindsay"
"Yes mom?"
"Nasa baba si Trigger, hinahanap ka"
**
Lovelle's PoV
"Talaga mom?! Bakit hindi niyo man lang sinabi sa'kin ng mas maaga?"
[Ang daddy niyo ang nakausap ni Mikazuki, kaya wala rin akong alam. Hayaan mo na,
kasama naman niya ang kuya Lionel mo, at nandyan din naman ang kuya Shaun mo kaya
wala namang magiging problema]
"Err si daddy talaga minsan hindi ko alam kung mahal ba ako, minsan parang mas
mahal pa niya 'yang Mikazuki na 'yan kaysa sa'kin eh!"
[Don't say that, alam mong walang amor ang daddy niyo doon kay Mikazuki]
I sighed. "Alam ko naman 'yun mom, kaso nakakainis lang, kailangan ba talaga naming
magsama-sama sa iisang condominium? Pwede naman kasing kaming dalawa nalang ni
Bullet, for sure kasi aagawin na naman ni Mikazuki ang attention ni Bullet. And by
the way mom, have you ever heard of the name Isabelle Ruiz? She had the guts to
insult me, like what the hell!"
[Hahaha. You don't have to worry my dearest daughter, kahit naman sinong babae ang
dumikit kay Bullet kayo pa rin ang ikakasal. Hindi kami papaya ng daddy mo na
mawala na lamang ng ganun-ganun ang lahat ng pinaghirapan namin]
I smiled, alam ko namang gagawin ni mom at dad ang lahat para matuloy ang kasal. "I
know right" Hinayaan nila mom at dad na sina Bullet at Mikazuki ang mag-manage ng
mga businesses na sila ang namuhunan. Kaya I'm very confident na hindi nila
hahayaang mawala ang lahat ng iyon. [I heard na magkakaroon daw ng party ang mga
Roswell. Do you want us to come?]
My eyes widened, "What? You've got to be kidding me right, mommy?!"
Bahagya akong tumunghay, Bullet's walking towards me. I smiled at him. "Mom, I'll
call you later, nandito na si Bullet"
[Ohh. Okay]
Ini-end ko na ang call bago pa tuluyang makalapit si Bullet. Ipinulupot ko kaagad
ang kamay ko sa kanang braso niya. "Let's go?" I asked with a smile. "Thanks for
waiting, but you should have not waited for me"
"Okay lang naman, besides, wala rin naman akong gagawin. Kaya hinintay na lang
kita. Ang sweet ko diba?"
When we got to the parking lot of this building, I received a text message kaya
inopen ko iyon, while Bullet's opening the door for me. "Thanks" I said.
Shaun: Lovelle, nasaan na kayo? Nandito na sina Mikachan at Bro.
"I'm feeling a little bit hungry. How about you?"
"Nah" Tipid na sagot niya habang ini-start ang kotse. "Hindi pa kasi ako
nagdidinner, what if kumain muna tayo sa labas, okay lang ba? Ang tagal ko rin
naman kasing naghintay kanina"
"Hindi ko naman kasi sinabing maghintay ka" I gulped when he answered in a bored
tone. Hindi naman siguro sya galit diba? "Where do you want to go?" Tanong niya. I
smiled widely. "Wait magtitingin ako ng restaurant sa internet"
I took out my phone to check for the most distant restaurant. Hindi naman talaga
ako nagugutom, ayoko lang magkita sila kaagad ni Mikazuki. "Wow! Dito na lang"
"Are you fcking kidding me? That's a long drive from here,"
"Fine, let's eat anywhere" Sagot ko, mukha namang hindi ko sya mapipilit.
**
Aemie's PoV
"Princess Caliyah, ayaw mo ba talagang magsuot ng gown sa debut mo?" Sure na sure
pa naman akong bagay na bagay sa kanya 'tong fairy wings at mga accessories na
binili ko.
"Mother rainbow wit uubra, nandoon ang amang hari, pati na rin si big brother at
brother Trigger. Maraming makakakita ng tunay na kagandahan ng isang dyosa kaya
it's a no-no" Eh bakit nga pala ayaw niya ipaalam kanila Zeke? "Diba mas maganda
nga 'yun para alam na ng lahat na-"
"Mammey, nooo! Want mo bang majombag si beautiful watashi ni fatherloo?!" Kumunot
ang noo ko sa sinabi niya. "Hindi naman siguro magagalit ang daddy mo"
"How sure are you motha?"
"Feeling ko lang, hehehe" Bakit naman kasi magagalit si Zeke e wala namang
ginagawang masama si Princess Caliyah? Hindi naman din siguro kasalanan na mahilig
sya sa mga damit pambabae at gamit pambabae kasi maganda naman talaga, saka mahilig
din naman si Zeke sa Barbie, baka nga magbonding pa silang dalawa pag nalaman ni
Zeke eh. "Sige na, sabihin na natin sa daddy mo"
"No no no!!"
"Mom, I hate this gown" Sabay kaming napatingin ni Princess Caliyah kay Katana na
bigla-bigla nalang pumasok dito sa loob ng kwarto niya. "Ever heard of the word
'knocking' Kat?"
"Why do I have the same gown as Snow White? Hindi naman ito ang napili kong design
eh" Angal nito, tinignan ko ang gown na hawak-hawak niya. "Waaaa! Ang ganda-ganda
nga eh" *pout* Bakit kaya ganito itong mga anak namin ni Zeke, hindi ko
maintindihan kung ano ang gusto. Hayyy!
"Sige, tatawagan ko si Isabelle, sasabihin ko palitan ng Cindere-"
"Mom, hell no!!! Ako na ang tatawag at makikipagkita sa kanya, or much better kung
hahanap nalang ako ng ibang designer for my gown and for kuya"
"Sis, fully paid na lahat. Masyadong magastos kung kukuha ka pa ng ibang designer.
Magagalit si dad" Singit ni Princess Caliyah. Kinuha ko ang hawak ni Katana na
gown. Maganda naman talaga 'tong Snow White eh huhuhu.
"Fine then, Can I borrow your phone kuya? I'll call her right away to fix this
mess. Tss so annoying,"
"Oh" Iniabot kaagad ni Princess Caliyah ang cellphone niya kay Katana. "Hi, this is
Caliber's sister. Can I invite you for a dinner now? It's my treat, I just want to
talk about the design of my gown... No need, I'll go there, malapit lang 'yan
dito... Alright, thanks" Ibinalik ni Katana ang cellphone kay Princess Caliyah
pagkatapos niya gamitin.
Kumunot ang noo ko dahil nagmamadaling lumabas si Katana sa kwarto. "Saan ka
pupunta Katana?" Takhang tanong ko. "Will meet Isabelle mom, sakto naman kasi
papunta sya sa isang restaurant near here. I'll be back as soon as possible"
Mikazuki's PoV
Tinignan ko ang oras sa wrist watch na suot ko. It's almost eight in the evening
pero wala pa si Roswell at Lovelle. "Tinext ko na, pero hindi pa nagrereply" Medyo
nagulat ako sa biglang pagsasalita niya. "Are you a mind reader?" Sarkastikong
tanong ko.
"Hindi, pero halata naman sa itsura mo Mika-chan"
I rolled my eyes. Kaya ayokong kasama 'tong dalawang 'to eh. Hindi ko alam kung
saan pinaglihi.
"Nagugutom na ako" Isinalampak ni Lionel ang sarili niya sa sofa. Ganun din si
Shaun. "Ako rin bro" And now, what to do? Gutom na rin ako. "I'll just check kung
may stock ng food sa ref-" Paalam ko.
"Walang stock ng pagkain dyan Mika-chan, mukha bang nagluluto kaming tatlo nina
Lovelle at kuya Bullet? Pfft" Sagot ni Shaun. "Magpadeliver nalang tayo. Shaun,
pahiram ng phone-"
"May number ka ba Mika-chan?" Tanong naman ni Lionel.
What the heck?! Why do I feel so helpless?
**
Wala akong gana na naglalakad kasabay nina Shaun at Lionel. I feel so exhausted. To
think na galing pa kaming Japan ni Lionel "Oh tignan mo nga naman, si Lovelle 'yung
nasa loob ng restaurant hindi ba? Pero sino 'yung kasama bro? Kita mo ba?"
"Di ko sigurado bro, nakatalikod e" Mabilis akong tumingin sa direksyon na
tinitignan nilang dalawa. He's right, si Lovelle nga 'yun. At hindi ako pwedeng
magkamali, kahit nakatalikod si Roswell, alam kong si Roswell 'yung kasama ni
Lovelle. "Si kuya Bullet" I said it out loud, enough for them to hear.
Are they really dating?
Palagi ba silang ganitong dalawa nung wala ako?
Ugh! Bakit ba ganito nararamdaman ko? Medyo naiinis na ako. Kahit alam kong wala
akong karapatan.
"Table for three, Sir, Ma'am?" Tanong nung isa sa mga waiter pagkapasok na
pagkapasok namin ng restaurant
"Can we share table with them?" Ako na ang sumagot sa waiter ng isa pang tanong at
saka ko tinuro ang kinaroroonan nina Roswell.
"Yes of course Ma'am, pero hihingi po muna kami ng permission kila Sir" Magalang na
sagot nung waiter.
"Okay" Tipid na sagot ko. Mukhang aliw na aliw si Lovelle sa pakikipag-usap kay
Roswell kaya hindi man lang niya kami napapansin.
"Table for one Ma'am?"
"No, I'm with Mr. Bullet Roswell, the guy over there" Sabay-sabay kaming tatlo nina
Shaun at Lionel na napalingon dun sa babaeng kausap nung waiter. Wow! In all
fairness, maganda ang pananamit niya.
"May I know your name Ma'am please, wala po kasing nabanggit na guest si Sir-"
Mas lalo akong napatitig sa kanya nung sumagot sya, "Isabelle... Isabelle Ruiz" Sya
ba 'yung kinukwento ni Lionel at Shaun kanina?
I gritted my teeth, trying to keep myself as calm as possible.

Chapter 26

Amber's PoV
Nakangiti ako habang nag-uumapaw ang kagandahan ko na pinagmamasdan ang sets ko ng
nail polish. "Alin kaya dito sa mga 'to ang gagamitin ko sa party ni Caliber?"
Kahit kasi maganda ako, marunong din naman akong magtipid paminsan-minsan. Hindi
naman biro ang presyo nitong dalawang pinagpipilian ko.
Kinuha ko ang bote ng dalawang nail polish na pinagpipilian ko.
Itong Azature's Black Diamond ang kumabog sa Gold Rush Couture ng Models Own sa .
May malilit na black diamonds na kasama sa nail polish pero parang mas bet ko pa
rin kasi 'tong Gold Rush Couture, bukod sa hindi match sa isusuot na damit ko ang
nail polish na black, mas appropriate para sa isang birthday party ang gold nail
polish.
"Mas bagay sa kagandahan ko 'to, wengya!"
"Pfft. Kahit ano ang gamitin mo dyan, hindi ka pa rin mapapansin ni Boul"
Aba'y wengya!
Lumingon ako sa may pinto. Nakasandal sa pintuan si Azure at nakangisi pa ang gago.
Psh! "Sino ba nagsabi sa'yong pumasok ka dito sa kwarto ko ng walang permiso, ha
Azure?!"
"Wengya! Kalma. Nandyan kasi si Duchess sa baba hinahanap ka, may sasabihin daw
importante" Ano na naman kaya kailangan nitong kaibigan naming walang fashion
sense?
"Paakyatin mo na lang dito sa kwarto ko"
"Hahahaha sige" Parang tanga, ano kaya nakakatawa?
Maya-maya ay dumating na rin si Duchess.
"My gosh Amber, meron ka palang ganyang brand ng nail polish?" I rolled my eyes
with MAC mascara nung walang pakundangan na inagaw ni Duchess sa kamay ko ang mga
nail polish na hawak ko. Ano namang akala sa'kin nitong babaeng 'to? Can't afford
ang ganito?
"Ano bang kailangan mo? Gabing-gabi na nambubulabog ka pa. Masamang magpuyat ang
mga magaganda, alam mo naman" Ibinalik niya muna sa lalagyan ang dalawang bote ng
nail polish. Pagkatapos ay lumapit sya sa may pintuan at isinara ang pinto.
I arched my left eyebrow na may Diorshow Brow Styler Utra-Fine Precision Brow
Pencil. "Ano bang meron? Mamamatay ka na ba at kailangan sikreto pa 'yan?" Umiling
si Duchess at saka lumapit sa'kin.
Wengya! "Huwag mong sabihing buntis ka?"
"Baliw, of course not!" Natatawang sagot niya. "Ganito kasi 'yan, nakita ko si
Raven kasama nung secretary ni kuya Bullet. Yung si Azi Gomez ba 'yun?"
Azi Gomez? "Ano'ng malay ko sa pinsan kong hilaw na 'yun. Hindi nga kami close
diba?" Hinila ako ni Duchess paupo sa kama at saka niya itinuloy 'yung pagke-
kwento. "Mukha kasing close na close silang dalawa nung makita ko. Nagulat nga ako
nung malaman kong secretary pala ni kuya Bullet 'yung kasama ni Raven. I was just
thinking kung alam ba ni kuya Bullet na may connection 'yung dalawa? Tanda mo naman
'yung nakita natin kay Raven diba?"
Napaisip ako bigla sa sinabi ni Duchess. Nakalimutan na naming subaybayan ang galaw
ni Raven dahil sa sobrang excitement sa birthday celebration ni Caliber.
"Susubukan kong alamin ang-"
Natigilan ako sa pagsasalita dahil biglang bumukas ang pinto. Wengya! Hindi pala
ni-lock ni Duchess ang pinto? "Gusto niyo ba ng-"
"Wala kaming gusto! Lumayas ka nga!" Bulyaw ko.
Inalis ko na ang tingin ko kay Azure bago pa maistress ng tuluyan ang kagandahan
kong walang kupas dito sa kakambal ko.
"By the way sis,"
"Ano na naman?!" Bwisit na tanong ko.
"Pfft. Taray ah. Itatanong ko lang kung ano magandang iregalo sa babae? Yung
magagamit niya---"
Dinampot ko ang suot kong tsinelas "Regaluhan mo ng napkin!" Bulyaw ko saka ko sya
binato ng tsinelas. "Lumayas ka na nga!"
**
Mikazuki's PoV
"Bakit ka nga pala nandito Isabelle, if you don't mind?" Tanong ni Lovelle, katabi
niya Roswell. Sa kabilang side naman ni Roswell, which is actually sa may dulo ng
mesa ay nakaupo si Isabelle. Honestly speaking, ang awkward. Anong oras ba kasi
darating ang mga inorder namin?
Tumigil sa pag-inom ng tubig si Isabelle at marahan na nagpunas ng table napkin
bago sinagot ang tanong ni Lovelle. "Katana invited me, but I was really on my way
here na kanina then she said na sya na lang ang pupunta" Bahagya syang ngumiti
pagkatapos niyang sumagot.
"So you are Bullet's fiancée? 'Yung nakausap ko sa phone," Close ba silang dalawa
ni Lovelle?
"Yes it was me" Mabilis na sagot ni Lovelle saka lumingkis sa braso ni Roswell.
Ugh! Kailangan ba talaga mag-PDA? Ito namang si Roswell hindi man lang pinigilan si
Lovelle, kunwari pa, gustung-gusto rin naman pala.
"Pleased to meet you" Ngumiti ulit si Isabelle. "By the way, you are Mikazuki
Yagami right? The owner of the Yagami Corporation" Baling niya sa'kin. Ngumiti lang
ako bilang sagot, not a fake one though. Wala naman kasing masama sa sinabi niya.
"Wow, it's such an honor to have dinner with one of the most outstanding woman in
this generation"
Ngumiti lang ulit ako dahil ang awkward talaga sa pakiramdam. "I've read articles
about you and kung paano mo mina-manage ang Yagami, sobrang nakaka-amaze"
"I am not alone actually, and the success of the Yagami is not all because of me" I
answered truthfully. Hindi naman kasi tamang puro sa'kin lang ang compliment, dahil
si Roswell naman talaga ang dahilan ng success ng Yagami.
"Nevertheless, I still admire you. I bet with all the things that you have right
now, imposibleng wala kang lovelife, right?"
Tumawa si Shaun kaya tinignan ko sya ng masama. Himala yata at hindi nakikisali si
Lionel, I took a quick glance at him. Bakit ganun? Is there something wrong? Parang
problemado si Lionel, kanina naman hindi.
Ibinalik ko ang tingin ko kay Isabelle. And I was about to answer her question nung
sumagot si Roswell. "Yes, she does"
"No I don't" Bawi ko sa sagot niya. I answered and regretted instantly dahil
nagmukha akong defensive. Natawa ng mahina si Isabelle ganun din si Shaun, while
Roswell's smiling at me.
"How about you Miss Lovelle? Ano'ng pinagkakaabalahan mo sa buhay?" Is it just me,
or talagang intimidating ang pagkakatanong ni Isabelle?
"Aside from taking good care of my future husband, wala na. He's a good provider
naman kasi, so bakit pa diba? Ikaw Isablle I guess dapat magsumikap ka sa pagde-
design ng clothes, lalo na't wala ka namang aasahang fiancé na magpo-provide ng
needs mo. Tama?" The atmosphere suddenly changed.
"Ohh that's horrible, ako kasi ayokong maging dependent kahit kanino. Mas maganda
kasing tignan if you can stand on your own, hindi yung aasa ka nalang lagi sa iba"
Isabelle answered with a smile.
"Are you telling me na dependent ako kay Bullet?" Tumikhim ako dahil mukhang alam
ko na kung saan papunta ang usapan. I'm not siding anyone, parehas ko silang hindi
gusto para kay Roswell, pero ayoko ng away dito sa restaurant. "What? Di ka
makasagot?" Tanong ulit ni Lovelle.
"Bitch" Bulong ni Isabelle, na rinig naman naming lahat.
"What did you say?" Mukhang hindi na nakapagpigil ng inis si Lovelle dahil padabog
pa syang tumayo.
Wala bang plano 'tong tatlo na awatin sila?
"Lovelle, calm down. We're on a public place" I calmly said.
"Isa ka pa Mikazuki, you're good at playing to be this the oh-so-good girl in front
Bullet and in front of everyone" That hit a nerve.
"What?" I asked back, trying not to lose my temper.
"Kapag kaharap mo si mommy, si daddy ang bait-bait mo. Pero deep inside may
kalandian ka talagang taglay. You want Bullet diba? Bakit hindi mo ipakita 'yung
totoong ikaw?"
"Lovelle" Hinawakan ni Roswell ang braso ni Lovelle to pull her back to her seat
pero ayaw maupo ni Lovelle.
"You're insane" I said. "Ayoko ng eksena dito sa restaurant Lovelle, kaya please
maupo ka na"
"No, hangga't hindi mo sinasabi sa harap naming lahat na you like Bullet, hindi ako
mauupo"
"Lovelle tama na 'yan, nakakahiya sa mga tao" Pati si Shaun ay nagsalita na rin.
"Magkapatid kayo, tapos iisa gusto niyo?" Bulong ni Isabelle. From her point of
view, ang alam niya ay magkapatid kaming dalawa ni Lovelle. For sure, she's not
also aware na si Roswell ang tinutukoy ko kaninang behind sa success ng Yagami.
"Ano Mikazuki?"
"Maupo ka na Lovelle" I said.
"Bakit? Nahihiya ka ba?"
"Enough"
"Pupunta lang ako saglit ng powder room" I excused myself, bago pa magkaroon ng
gulo. What's wrong with Lovelle? Bakit biglang ang init ng ulo niya sa'kin.
Although, alam ko namang dati pa lang hindi na niya ako gusto. I just can't believe
na ganto sya ka aggressive.
I took out my loose powder to keep my face matte. Nakaka-stress ang atmosphere sa
ta-
"We're not yet done Mikazuki, bakit umalis ka kaagad dun?" I threw Lovelle a deadly
stare nung padabog syang pumasok dito sa loob ng powder room. Kaming dalawa lang
ang tao dito, so there's no need to conceal what I really feel.
**
Lovelle's PoV
Tinignan niya ako ng masama kaya lalo akong nainis. "That's what I am talking
about, pakitang tao ka kapag-"I was stunned and shocked nung mabilis syang lumapit
sa'kin. She pushed me hard against the door and grabbed my arm, pakiramdam ko
mababalian ako sa lakas ng pagkakatulak niya kaya hindi na ako nakapagsalita. Darn
this bitch.
"Do you have an idea that I can kill you right now, right here kapag hindi ka pa
tumigil dyan sa mga sinasabi mo Lovelle? Are you insane or just plain stupid? I
respect mom and dad kaya hindi kita pinapatulan"
Inalis ko ang pagkakahawak niya sakin and pushed her away. "Then I'll make sure na
makakarating 'to kay mommy and daddy"
"Then I have no choice but to kill them both too. Sa'yo na nanggaling diba?
Pakitang tao lang ako kapag may tao sa paligid. Well I guess you're right, I tried
to be a good daughter to your mom and dad for over 20 years. All those years
sinunod ko lahat ng gusto nila. Don't you think it's the right time to think for
myself now?"
The way her voice sounds and the way she look at me gives me the chills pero hindi
ko ipinahalata sa kanya. Not even a bit. I arched my left eyebrow and walked in
front of her. "Do what you want, pero like I've said makakarating 'to kanila-"
Naglabas sya ng phone kaya I paused for a while. Will she try to call them or what?
She smiled at me at saka nagsimulang kalikutin ang cellphone niya. Pinaglololoko ba
niya ko? "This is not a phone. Connected to sa laptop na iniwan ko sa Japan, and I
can operate my laptop to activate the bomb I planted at our house using this"
Pinanuod ko sya sa ginagawa niya. Well that's funny, as if naman maniniwala ako.
Hell no, for sure pinaglololoko niya ako. I laughed at her joke but she just
smiled. Paalis na ako nung pinigilan niya akong lumabas.
"Kung hindi ka naniniwala, try to call them, kung matatawagan mo pa" Naglakad sya
papunta sa may pinto ng powder room.
"Yan ang sinasabi ko, you're a great pretender. You're pretending to be good, kahit
ang totoo e wala ka namang pinagkaiba sa'kin. You're just as bad as me, at hindi
alam ng lahat yon. Lalo na ni Bullet and his family,"
"Yes we're just the same, but the only difference between you and me is that, I am
very selective with whom I am bad with. So you better stay good as what you are now
while I still have the patience to stay nice"
"As if I'm scared" I said bago sya lumabas.
Pumunta ako sa may harap ng salamin para mag retouch. Pakiramdam ko nageecho ang
lahat ng sinabi sa'kin nung Mikazuki na 'yon kaya mabilis kong idinial ang phone ni
mommy, cannot be reached, so I called dad's.
Pagkatapos ng ilang tries ay saka palang sinagot ang phone.
[Lovelle--]
"Mom? Where's dad? Bakit ikaw ang-"
[We're on our way to the hospital--] Mom's voice is trembling kaya alam kong
nagsasabi sya ng totoo.
"What?!" Gulat na gulat na tanong ko. "Bakit mom, ano'ng nangyari?"
[Hindi ko alam, may sumabog sa bahay ang your dad is badly injured kaya papunta
kami ng hospital ngayon]
"I know who did that"
[Sino?] The way mom speaks, halatang tinatry niyang maging kalmado despite of what
happened.
"Si Mikazuki mom, she threatened me, ang sabi niya-"Hindi ko pa tapos ang sasabihin
ko when I heard a loud sound, parang may sumabog. Pagkatapos ay biglang na-cut ang
line.
Nanginginig na sa kaba ang mga kamay ko nung idinial ko ulit ang number ni daddy.
Pero cannot be reached na ang line.
Fudge!
I rushed out of the powder room. My whole body is shaking in fear, anger and
hatred. I want to cut that bitch into pieces and kill her right away.
**
Third Person's PoV
"Mauubos ko na ang pagkain hindi pa nakakabalik sina bro at Lovelle" Saad ni Shaun
habang kumakain.
Tahimik naman na kumakain sina Bullet at Mikazuki, samantalang si Katana ay
tinitignan ang iba pang designs na gawa ni Isabelle sa dala nitong ipad. May ilang
minute na rin ang nakakalipas nung dumating sya. "I like this one" Ipinakita niya
kay Isabelle ang napili niyang design. "Oh, I love your taste" Sagot nito sa kanya.
"You can go" Tipid na sabi ni Katana, kinuha niya ang tinidor at inumpisahan tikman
ang vegetable salad na nasa harap niya.
"Huh?" Takhang tanong ni Isabelle. Huminto saglit sa pagkain si Mikazuki dahil
maging sya ay nagulat.
"I said you can go. I was the one who invited you to have dinner, and not my
brother. It is very unmannered for well-known designer like you if you will share
tables if you haven't been invited. So apparently, you're not welcome here.
However, you can have your dinner on the other table if you want"
"Pfft" Tinignan ni Mikazuki ng masama si Shaun dahil pasimple 'tong natawa at alam
niya na mas lalong mapapahiya si Isabelle sa ginagawa nito.
"Okay lang Katana, besides masyadong marami ang inoder nito nina Shaun na pagkain"
"Kaya kong ubusin lahat ng pagkain Mika-chan ah! Gutom na gutom na kaya ako. Wala
pa dito si bro, isa pang matakaw 'yun eh" Itinaas nito ang kamay nito para tawagin
ang waiter. "Boss 'yung inorder kong buko juice wala pa, pakiramihan ng ice ha.
Salamat"
"Mikazuki!" Galit na galit at humahangos si Lovelle nung bumalik sya sa may lamesa
galing powder room.
"What the hell Lovelle?!" Nilampasan nito si Bullet at dumiretso sa kinaroroonan ni
Mikazuki. "Bitch ano'ng ginawa mo" Bago pa man nito mahablot ang buhok ni Mikazuki
ay nahawakan na nito ang kamay niya at napigilan.
Mabilis namang tumayo sina Bullet at Shaun. Inalyo ni Shaun si Lovelle kay
Mikazuki, samantalang si Bullet naman ay lumapit kay Mikazuki upang kamustahin ito.
"Are you hurt?"
"No, I'm fine"
Binalingan nito ng masamang tingin si Lovelle pagkatapos tanungin si Mikazuki. Agaw
atensyon na sila sa buong restaurant. "What the fuck is your problem?" Tanong nito.
"Yang si Mikazuki kasi" Nag-umpisa ng umiyak si Lovelle kaya hindi na nito naituloy
ang sasabihin niya. "Dun muna tayo sa labas Lovelle" Inalalayan ni Shaun si Lovelle
hanggang makalabas ng restaurant.
"Ano'ng nangyari bro?" Tanong ni Lionel, papasok na ito sa loob ng restaurant nung
makasalubong nila. "Di ko rin alam bro, balik kami dun mamaya" Tumango lamang ito
bilang sagot at saka pumasok sa loob ng restaurant.
**
"I think I should go," Paalam ni Isabelle,"Thanks for inviting me, Katana" Tumingin
lang saglit si Katana pagkatapos ay bumalik na sa pagkain.
"Ingat ka" Paalam ni Mikazuki.
"Thanks"
Parang walang nangyari dahil itinuloy lamang nina Bullet, Katana at Mikazuki ang
pagkain. "Ate Mikazuki are you going to attend our brother's birthday celebration?"
Basag ni Katana sa katahimikan.
Tumingin saglit si Mikazuki kay Bullet dahil hindi nito alam ang isasagot. "Yes,
she will be there" Si Bullet ang sumagot ng tanong.
"You should've said that kanina pa kuya habang nandito 'yung si Isabelle para
nakapagpagawa na rin tayo. Anyways, ako na lang magsasabi ate Mikazuki"
"No need, ako na lang. Dun nalang sa kakilala kong magdedesign ng gown ni Lovelle
for the wedding"
"No I insist, ako na. Ako na rin pipili ng design ng gown mo" Sagot ni Katana,
mababakas mo sa mukha nito ang pagka-excited. "But wait, are serious with that
freaking wedding kuya?" Baling nito kay Bullet.
"Yo, sensya ngayon lang nakabalik" Biglang umayos ng upo si Katana at naging balisa
na kaagad namang pumukaw ng atensyon ni Mikazuki. "Nakita mo si Lovelle at Shaun sa
labas?" Tanong ni Mikazuki kay Lionel.
"Oo. Ano bang nangyari?" Tanong ni Lionel, may paminsan-minsan itong pagsulyap kay
Katana na kaagad ding napansin ni Mikazuki. Si Bullet naman ay tahimik lang na
kumakain.
"That bitch. Tss" Bulong ni Katana.
"We can talk about that matter after dinner" Ma-awtoridad ang pagkakasabi ni Bullet
kaya minabuti nung tatlo na sundin na lamang ang sinabi nito.
Dahil mas napapadalas ang pagsulyap ni Lionel at Katana sa isa't-isa ay nagtanong
na si Mikazuki. "Magkakilala ba kayong dalawa?" Tanong nito na ikinagulat hindi
lang ni Katana at Lionel, pero maging ni Bullet. "Para kasing magkakilala kayo,
kanina ko pa rin hinihintay na ipakilala ni kuya Bullet si Katana kay Lionel"
Mabilis na nilunok ni Bullet ang nginunguya niyang pagkain "I-I just forgot" Sagot
niya at saka uminom ng tubig. "Katana, this is Lionel"
"H-hey"
"H-hi"
Nagpabalik-balik ang tingin ni Mikazuki kay Lionel at Katana na mukhang ilang na
ilang sa isa't-isa, at saka niya binalingan ng tingin si Bullet, na hindi
makatingin sa kanya ng diretso.

**
A/N:
Announcement:
I made a new MHIAMB FB group, meaning, hindi na official 'yung OLD group na may 90K
members. So ayon, lipat na kayo sa bago. Pwede niyong i-click ang external link or
i-search 'to sa FB
Mafias' Hideout (New and OFFICIAL MHIAMB Group)
Ayern. 'Yung old group, pwede na kayo mag-leave dun.
**
BELATED HAPPY BIRTHDAY CHARLOTTE AND CASSANDRA'S OP!!!
**
Pa-shout out daw sa mga tropang potchi na gising na gising pa at naghihintay ng UD
nyahahahahaha Emerald's OP, Meisha's OP, Lovelle's OP, Milka's OP, Aemie's OP,
Cassandra's OP, Azi Gomez's OP, Caileigh's OP, Alyana's OP, Raisinets,
Milkywaylovesyousagad at Babyruthlovesyoumassagad.
**
Babeee!!!!!!!!!! :'( Bati na tayo! I love you :*

Chapter 27

Mikazuki's PoV
"Walanghiya bro inubos ang buko juice"
"Where's Lovelle?" Tanong ko kay Shaun, halos patapos na kaming kumain nung
dumating siya. "Nagpahatid kina tito Wallace eh" Wallace Martin Lionhart? Ang
pinsan ni daddy Louie, pero bakit? "Bakit daw?"
"Walang sinabi eh" Sagot ni Shaun na mukhang walang pakialam dahil puro pagkuha ng
pagkain lang inaatupag. "Hinay-hinay naman sa pagkain bro" Paalala ni Lionel.
"Bakit ba? Gutom na gutom na ako e, takte! Sige lang maglabing-labing lang kayo
dyan, kakain muna ako"
"Shaun"
"Joke lang kuya Bullet, kwentuhan lang kayo. Kakain muna ako" Natatawa ako dahil
halos hindi na siya makasalita dahil punung-puno na ng pagkain ang bibig niya.
**
Amber's PoV
Tumaas ang kilay ko with Diorshow Brow Styler Utra-Fine Precision Brow Pencil nung
mapansin ko si Duchess na kanina pa aligaga sa pagte-text. "Sino ba 'yang tinitext
mo at hindi mo na naituloy ang sinasabi mo sa'kin?"
"Si Mama kasi kinukulit akong umuwi dahil dumating sa bahay 'yung pinsan namin ni
Duke. Doon daw muna for a while. Gusto mo bang mag-stay rin muna sa bahay? Hindi
kasi kami close eh" Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. "Wengya! Ano'ng tingin
mo sa'kin Duchess Sagip Kapamilya? Ang ganda ko naman masyado para problemahin pa
'yang pakikipag-close mo dyan sa pinsan mo" I rolled my eyes with MAC mascara.
"Sige na Amber, please? Promise tutulungan kita kay Grayson"
"Talaga?" Mabilis na tanong ko.
"Yup! Ano bang tulong kailangan mo?"
Binawi ko rin kaagad ang sinabi ko nung marealize ko na wala akong paki kay Boul.
"Teka ano bang sinasabi mo?! Ano namang pakialam ko kay Boul? Seriously?" I asked
in a sarcastic tone.
"Amber huwag ako. Magkaibigan na tayo simula pagkabata 'no! Sa'kin ka pa ba
magsisinungaling?" Tanong niya habang tumatawa so I faked a laugh. "Wengya
Duchess!-"Gusto kong saktan si Duchess dahil bigla nalang niya akong hinila palabas
ng kwarto.
Nagpatangay nalang ako kay Duch. Erkey ano pa nga ba ang magagawa ko eh kaibigan ko
naman si Duchess, kahit naman maganda ako concern naman ako kahit papaano sa
kaibigan ko. Kay Duch ako concern ha. Hindi kay Boul. Wala akong pakialam dun sa
gagong 'yun.
**
Inayos kong mabuti ang buhok ko at pinagpagan ang Viscose black Chanel dress na
suot ko pagkababa ko ng kotse. "Kanina ka pa hinihintay ni papa, Duchess" Nagsindi
ako ng capri na yosi habang hinihintay ko matapos mag-usap 'yung magkapatid na
baduy.
"Bakit ba kasi ako kuya?"
"Aba malay ko, sa kwarto mo raw matutulog si Lovelle" Tumingin sa'kin si Duke kaya
inirapan ko siya. "Medyo matagal pa ba tayo dito guys? Wengya 'yung damit ko kasi
nahahamugan"
"Bakit sinama mo pa dito si Amber?" Bulong ni Duke kay Duchess pero narinig ko
naman. "Bakit off limits ba ang magaganda dito sa bahay niyo?" I asked
sarcastically.
"Psh"
"Kuya kasi sinama ko dito si Amber, alam mo namang nakakailang kasama si Lovelle
diba" Pangangatwiran ni Duchess. As if naman gustung-gusto ko dito sa bahay nila,
hindi bagay ang kagandahan ko dito excuse me. Kung hindi lang dahil kay Boul, I
mean kay Duchess hindi ako sasama dito eh.
"Mas nakakailang naman kasama 'yang ex-girlfriend ni Boul" Aba't!
"Hoy Duke Lionhart. FYI, FYI lang naman ano? Hindi ko ex-boyfriend si Grayson. And
he will never be my boyfriend. Kaya huwag kang magsalita dyan na parang alam mo ang
lahat ng nangyari sa'min. Alam mo ba kung gaano kasakit paasahin? Ang gaguhin? 'Yan
ang hirap sa inyong mga lalaki, nagcoconclude kayo kaagad kahit wala naman kayong
basis-"
"Oh ano kayong mga babae lang may karapatang masaktan? Paano naman 'yung mga
lalaking nagparaya kasi akala nila sasaya 'yung taong mahal nila sa kaibigan nila
tapos sasaktan lang din pala? Paano 'yung damdamin namin" Wengya! Napaka-bitter
naman nitong kapatid ni Duchess. Buti nalang hindi ako bitter.
"Huwag mong idamay lahat ng babae dyan sa mga hugutan mo Duke kasi iba-iba kaming
mga babae."
"Mas lalong iba kaming mga lalaki"
"Oh eh bakit ka sa'kin nagmamaldita? Ano'ng kinalaman ng kagandahan ko dyan sa mga
kabitteran mo? Alam mo Duke, kung type mo si Boul edi magsama kayo," Wengya! Sa'kin
pa nagmaldita. Ilang beses ko ba kailangan ulitin na moved on na ako.
"Psh ibang klase. 'Yan ang hirap kapag pinagpalit sa mas maganda at mas sexy eh,
nasosobrahan sa ampalaya."
Anak ng tinola! Pasalamat 'tong gagong 'to dahil animal lover ako. "Erkey, whatever
you say, pero hindi pa rin naging kami ni Boul. Period"
T*ng*na, sinabi ba niyang pinagpalit sa mas maganda at mas sexy?! Ako?! Pinagpalit
ni Boul? At sa mas maganda at mas sexy? Gago talaga 'yang Boul na 'yan kahit
kailan. Huwag talagang dadaan sa kanto namin 'yan papabugbog ko 'yan kasama nung
babae niya.
"Duchess" Lumabas si tita Cassandra sa maindoor kaya natahimik kaming lahat. "Saan
ka ba galing?" Tanong pa nito. Lumipat ang tingin niya sa'kin kaya ngumiti ako.
"Heller tita!" I greeted with my right waving kaya na-expose na naman ang mga suot
kong 7 days bangle bracelets na 24 carat gold. "Oh hi dear. Get inside, bakit ba
kayo dyan sa labas nagke-kwentuhan?"
Inapakan ko ang capri yosi gamit ang 4 inches black Prada stiletto na suot ko at
saka ako naunang maglakad doon sa magkapatid. Kanina pa rin ako iritang-irita
tumambay sa labas ng bahay.
**
Wallace Martin Lionhart's PoV
I lit a cigarette and took two puffs. "What brought you here?" I asked in a calm
tone. "Tito, tita, kilala niyo naman po si Mikazuki diba?" She replied.
"Your sister right?" Cassandra answered. "Ano'ng meron sa kanya?" She added.
She started to cry and said "Kanina po kasi may nangyari, she threatened me. Okay
lang po sana kung ako lang pero pati sina mom at dad ay dinamay niya. Tinawagan ko
kanina sila mom, pero on the way po sila sa hospital eh. Si Mikazuki po ang may
gawa nun sa kanila, believe me." Lumapit sa kanya si Cassandra para i-comfort siya,
kaya mas lalo siyang naiyak. "Kaya nga po ako nagpunta dito to ask for some help,
kasi pakiramdam ko pati sila kuya kakampihan si Mikazuki. Nakakatakot na siya, at
nag-aalala na po ako kina mom and dad, she's really insane"
"Sure ka ba dyan sa mga sinasabi mo uhh-ano nga ulit name niya?" Singit ni Amber,
Kaizer and Amesyl's daughter.
"Lovelle" Duchess' whispered.
"Oh yes Lovelle, sure ka ba diyan sa mga sinasabi mo? To tell you honestly, na-meet
ko na ng personal si Mikazuki. Mukha namang okay sya"
"Mukha ba akong nagsisinungaling?!" Lovelle blurted out.
"Oh bakit ka galit? Ikinaganda mo 'te? Sinasabi ko lang naman 'yung napansin ko
nung na-meet ko si Mikazuki heller?!"
"Bakit hindi mo i-try lumagay sa position ko ha?!" Lovelle argued.
"Yung bibig mo Lovelle ah, nandito ka sa pamamahay namin" Duke interfered.
Aish! What's wrong with these kids? "That's enough! Ituloy mo na pagke-kwento
Lovelle" I said. "Thank you po tito" She replied. "Yun nga po sana gusto kong
humingi ng tulong ipa-investigate si Mikazuki, kasi nakakatakot na sya talaga" I
frowned. I've known her for a long time, and I've known Ezekiel for a longer time,
this has something to do with his family. But Louie's my cousin too. Aish!
**
Amber's PoV
"Okay lang ba kung hihilingin ko sa'yo Amber na wala muna sanang makakalabas about
sa mga napag-usapan dito kahit sa parents mo?" Tanong ni tita Cassandra out of
nowhere. Ano ba namang akala niya sa'kin tsismosa? Maganda ako hello, hindi
madaldal. "Oo naman tita, walang problema. Wala naman akong plano na manghimasok
dyan sa family problem niyo. Hangga't hindi involved sa issue ang family ko, ang
Roswell, Yaji or ang Black Organization hindi ako mangingialam" I frankly said.
Tinignan ako nung Lovelle na nangangapal ang pagmumukha sa dami ng kolorete sa
mukha. "What?" Masungit na tanong ko sa kanya.
"Amber huwag mo nang patulan" Bulong ni Duchess. Isa pa 'tong baduy kong kaibigan,
iba rin! "Inaano ko ba siya? Heller Duch, nagbibigay lang naman ako opinion kanina"
Wengya! Ano ba kasing masama sa sinabi ko kanina? Masyadong big deal.
"At may isa pa sana akong ipapakiusap" Tumingin ako kay tita Cassandra dahil sa
sinabi niya. "Ano po 'yun tita?" I asked as I flipped my hair, na-expose tuloy ang
dangling earrings ko na 24 carat gold. "Pwede bang kayong dalawa ni Duchess ang
magmanman kay Mikazuki? Pag-uusapan kasi namin ni Wallace kung pupunta kaming Japan
para alamin kung ano'ng nangyari kila Louie at Angelique" Lumingon ako kay Duchess,
sa'kin naman kasi okay lang. Ewan ko lang sa kanya. "Okay lang po sa'kin mama,
sa'yo ba Amber?" Tanong niya sa'kin. "Opo naman tita, bukod sa mambasted ng mga
patay na patay sa'kin at pakiligin ang madla, wala naman akong ibang
pinagkakaabalahan" Sagot ko.
"Psh" Pinaningkitan ko ng mga mata ko na may MAC mascara si Duke. "Ano na naman
Duke?" Tanong ko sa malditang kuya ni Duchess pero nilayasan niya lang ang
kagandahan ko. Walk out ang peg aba't maldita na bastos pa.
"Magpahinga na muna kayo" Utos ni tito Wallace.
"Yes tito" Mabilis na sagot ko saka ngumiti
**
Third Person's PoV
Kakapasok pa lamang ni Duchess ng kwarto ng kuya niya ay sinimaan na siya nito ng
tingin. "Ano kuya okay ka lang ba kahit nandito si Amber?" Nakangising tanong ni
Duchess sa kuyang si Duke.
"May magagawa pa ba ako? Psh" Kinuha ni Duke ang isang libro sa ibabaw ng lamesa na
katabi ng kama niya upang basahin.
"Yii kunwari pa siya oh. Gustung-gusto rin naman niya. Hayaan mo kuya, wala naman
akong sinasabi kay Amber na gusto mo siya" Pang-aasar nito.
"NOON Duchess, NOON"
"Oo nga diba moved on ka na rin parang si Amber?" Saglit na tumigil si Duke sa
pagbabasa upang tignan siya ng masama pero hindi pa rin siya natinag. "Oo na kuya,
NOON. May gusto ka kay Amber NOON, pero ngayon moved ka na. Alam na alam ko na
'yang mga lines niyo ni Amber. Pero kuya Duke alam mo? Ang sakit niyo sa bangs
kapag nagkatuluyan kayo 'no?"
"Ako ba Duchess hindi mo titigilan? Hindi magiging kami ni Amber, hindi ko na siya
gusto at hindi ko na siya magugustuhan"
Natawa si Duchess dahil parehas na parehas lagi ang linya ni Amber at ng kuya
niyang si Duke. "Sige kuya, sleep well. Dream of Amber" Pang-aasar pa nito saka
tumakbo palabas ng kwarto.
**
Mikazuki's PoV
Pagkarating sa condominium unit na tinutuluyan namin ay sinundan ko si Lionel.
Tumigil siya sa may living room kaya naupo ako sa sofa. "Ano'ng meron sa inyo ni
Katana, Lionel?" Diretsong tanong ko. Naaninag ko sa peripheral vision ko na
natigilan sa paglalakad si Roswell, maging si Shaun. Ramdam ko talagang may
tinatago sa'kin 'tong tatlong 'to eh.
"Huh? Ano bang sinasabi mo Mika-chan? Ngayon nga lang kami nagkakilala" Hindi sya
nautal sa pagsasalita pero umiwas siya ng tingin pagkatapos niyang sagutin ang
tanong ko para kumuha ng magazine. "Eh bakit parang awkward kayo kanina, never pa
kayong nagmi-meet?" Usisa ko. "Hindi pa ah" Mabilis na sagot niya habang mabilis na
inililipat ang pahina ng magazine.
"Roswell" Tawag ko, naaninag ko kasing lalakad na siya palayo. Saglit kong tinignan
si Lionel at Shaun kung magrereact sa pagtawag ko ng Roswell kay Roswell, pero
parehas silang tahimik. Nagbabasa ng magazine si Lionel, habang si Shaun naman ay
kakaupo lang at inaayos ang earphones na hawak niya.
Alam kong alam na nila na adopted kaming dalawa ni Roswell, at anak nina tita Aemie
at tito Ezekiel si Roswell pero first time ko lang namang tinawag na Roswell si
Roswell sa harap nila. Hindi man lang ba sila nagulat?
"Yeah?" Sagot niya. Pati 'tong si Roswell parang wala man lang reaction.
"Tingin mo ba nagsasabi ng totoo 'tong si Lionel?" Tanong ko.
"I guess?" Patanong na sagot niya. Naglakad siya palapit sa'min at naupo sa tabi
ko. "Have you met her before?" Bahagyang tumaas ang kaliwang kilay ko dahil si
Roswell mismo ang nagtanong kay Lionel. Mga style nito, kala naman niya maniniwala
ako sa acting niya.
Tumigil si Lionel sa ginagawa niya saka tumingin kay Roswell, "Hindi pa kuya ah"
Sagot ni Lionel. Pinaningkitan ko siya ng mata nung napatingin siya sa gawi ko
kaya mabilis syang bumalik sa pagbabasa ng magazine. "Ikaw Roswell? Wala kang
alam?" Baling ko ng tanong.
"None" Mabilis na sagot niya.
Inilipat ko ang tingin ko kay Shaun na hanggang ngayon ay inaayos pa rin earphones
na hawak niya. "Ikaw Shaun?"
"Inosente ako Mika-chan"
"Eh bakit wala kayong reaction tatlo kahit nakaka-dalawang beses na akong tawag ng
'Roswell' kay kuya Bullet?" Pinagdiinan ko pa talaga ang kuya Bullet para
maramdaman nila at maalala nilang kuya Bullet dapat ang tawag ko kay Roswell.
"Saglit may nakalimutan pala akong kuhanin sa kotse" Paalam ni Lionel saka inilapag
ang magazine sa ibabaw ng center table at tumayo.
"Shit ako rin teka, bigla akong nagutom walanghiya!" Mabilis din na tumayo si Shaun
kaya si Roswell ang tinignan ko ng masama. "Shit! I almost forgot my business
meeting" Patayo na si Roswell mula sa pagkakaupo ng magtanong ako. "Nang-iinis
talaga kayong tatlo?" Pati si Shaun at Lionel ay natigilan sa paglalakad.
Umayos ulit ng upo si Roswell. "Lionel, Shaun go back to your seats" Utos niya.
Mabilis pa sa alas kwatrong sumunod 'yung dalawa. Sabi ko na eh. Magkakakuntsaba
talaga 'tong tatlong 'to eh.
Kakaupo pa lamang ni Lionel nung mag-ring ang cellphone niya. Paano ba naman kami
matatapos nito?
"Ano?... Kamusta naman lagay nina mom at dad?" Tumingin siya sa'ming tatlo habang
pinakikinggan ang kausap niya sa phone. Hindi na rin naman ako nagulat kasi alam ko
naman ang nangyari. For sure naman hindi Malala ang lagay nila dahil hindi naman
malakas 'yung-"Kritikal daw sina mom at dad" What? Papaano nangyari 'yun?
Siguradong-sigurado ako na hindi sila magiging kritikal dahil lang sa epekto nung
pagsabog nung bomba. Besides, I was just trying to scare Lovelle.
"What happened?" Kalmadong tanong ni Roswell.
"Hindi ko rin alam kuya Bullet eh"
"Pinababalik ba tayo ng Japan bro?" Tanong ni Shaun.
"Walang sinabi bro eh"
"Then don't"
Pinagmamasdan ko silang tatlo habang nag-uusap kaya hindi ko maiwasang hindi mag-
isip kung bakit parang kalmado silang tatlo. Okay lang sana si Roswell eh, kasi
hindi naman niya totoong magulang sina mommy Angelique at daddy Louie. Pero bakit
pati sina Shaun at Lionel kalmado?
"Pupuntahan ko muna si Lovelle" Paalam ni Lionel
"Sama na ako bro"
"I'll be back" Paalam ni Roswell.
What the heck? Wala ring nangyari dun sa tinatanong ko kanina. Leche.
Kinuha ko ang cellphone ko at idinial ang number ng secretary kong si Emily. [Good
evening Ms. Yagami]
"May balita na ba tungkol sa pagsali ko sa Black Sinister?"
[Yes po, ise-send ko na nga po sa email niyo 'yung information nung taong kailangan
niyong i-meet]
"Okay sige paki-email nalang sa'kin later" Sagot ko.
[Ahmm Ms. Yagami]
"Yes?"
[Wala po ba kayong planong i-cancel 'yung mga appointments niyo dahil sa nangyari
kila Mr. and Mrs. Birkins?] Tanong ni Emily.
"None, marami akong na-miss na meetings kaya kailangan kong maka-catch up" Sagot
ko.
[Noted po. I-email ko nalang din po ang schedule niyo for the whole week]
"Okay thank you"
**
-2 days later-
Amber's PoV
Iniayos ko ang Versace back cady shift mini-dress na suot-suot ko pagkaupong-
pagkaupo namin dito sa isang mamahaling restaurant. Bagay na bagay ang kagandahan
ko sa ganda ng restaurant, kaya hindi ko na ipinagtatakha na pinagtitinginan ako ng
kapos sa ganda. "Sure ka ba Amber na dito sa restaurant na 'to may dinner meeting
si Mikazuki Yagami?" tanong ni Duchess.
"Hindi, pero 'yun ang alam ko" Tipid na sagot ko
"Psh. 'Yan ang hirap sa mga babae ang hilig magbaka-sakali, pasok ng pasok sa
sitwasyong wala namang kasiguraduhan. Tapos kapag nasaktan isisisi sa mga lalaki"
Tinignan ko ng masama gamit ang mapupungay kong mga mata si Duke. "Kami pang mga
babae ang may problema? Eh ano bang masama kung subukan diba, wala namang mawawala.
'Yan kasi hirap sa inyong mga lalaki, gusto niyo sure na sure kaagad kayo. Ang
duduwag niyo, at least kami, kahit magkamali wala kaming pagsisisihan in the end
kasi alam naming tinry namin. Eh kayo? Wala pa ngang nangyayari, suko na kaagad"
"Ano bang masama sa pagpaparaya ha? Kung para sa ikaliligaya naman nung taong mahal
mo. Kaso ang nakakap*tang*na lang, nagparaya ka pero hinayaan lang din masaktan"
"Kung hindi ka ba naman kasi isa't kalahating tanga bakit mo hinayaang mawala sa'yo
kung mahal mo?"
"At sa'yo nanggaling Amber? Eh alam naman ng lahat na hinayaan mo lang mawala
sa'yo si Boul" Wengya! Ano bang pinaglalaban nitong lalaking 'to?
"Hoy excuse me lang Duke ha? Ilang beses ko bang kailangang sabihin na moved on na
moved na ako kay-ouch!" Siniko ako ni Duchess kaya natigilan ako sa pagsasalita.
Wengyang babaeng 'to. Ang ganda-ganda ko sinisiko lang ako. Ngumuso si Duchess
kaya sinundan ko ng tingin ang tinuturo niya,
Anak ng tinapa! Si Boul 'yun ah? Bakit kasama niya si Mikazuki? "Tingnan mo 'yang
gagong lalaking 'yan. Hanggang dito ba naman pagmumukha niya ang makikita ko?" At
kung hindi ba naman siya nuknukan ng kaharutan, talagang kasama pa niya si
Mikazuki? Ano'ng meron sa kanilang dalawa?! Wengya! Gabing-gabi ini-stress nitong
Boul na 'to kagandahan ko.
"Ano'ng meron sa kanilang dalawa?" Tanong ni Duchess.
"Huwag kang matanong Duchess baka hindi kita ma-tantsa" Wala sa mood na sagot ko.
Hindi naman ako nagseselos dahil kumpyansa naman ako sa ganda ko. Nakakainis lang
kasi likas na talagang pinaglihi sa higad 'tong Boul na 'to at kung sino-sinong
babae ang kasama.
Tumawa ng mahina si Duchess kaya tinaasan ko siya ng kilay kong may Dior powder
brow pencil. "Ang ganda pala ni Mikazuki 'no? Ang elegante manamit saka mukhang
mabait"
"Duchess, naranasan mo nang masungalngal?"
Tumawa siya ulit ng mahina "Makapili nalang nga ng oorderin" Ibinalik ko na ang
tingin kila Mikazuki at dun sa malanding higad na si Boul bago ko pa makalimutang
kaibigan ko 'tong si Duchess.
**
A/N:
Pabati raw sa maiingay na sweets, magaganda at gwapong op.
Babyruth, Cranberry, Cappuccino, Blueberry, Godiva, Pretzels, Goya, Kinder,
Musketeer, Pixie, Raisinets, Katana's OP, Emerald's OP, Meisha's OP, Cassandra's
OP, Akiko's OP, Duchess' OP, Milka's OP, Caileigh's OP, Grayson's OP, Wallace's OP,
Kayden's OP, Duke's OP, Lionel's OP, Shaun's OP, Amesyl's OP, Raven's OP, Amber's
OP, Mikazuki's OP, Aemie's OP, Ezekiel's OP, Bullet's OP.

MIBF
Available ang My Husband Is A Mafia Boss Books sa MIBF September 14-18, 2016 ♥
2 for P100 only. Bili kayo ah! Kitakits! ♥

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 28 - Page 8
by Yanalovesyouu
25-31 minutes

Mikazuki's PoV

Nakatayo ako sa harap ng mamahaling restaurant habang tinitingnan ko ang ini-e-mail

sa 'kin ng secretary kong si Emily. I shifted my gaze to the sign in front of me.

"Ito na nga 'yon," I whispered.

"Good morn—"

"I have a reservation." I cut her off. "I believe it's under the name of Mr—"
Tiningnan kong muli ang e-mail sa 'kin at saka nagpatuloy. "Grayson Boulstridge."

"This way po. Ma'am," she said politely. Nakita ko ang lalaking nakatalikod sa gawi
ko. It must be him, one of the Black Sinister's leaders. At ang nag-iisang anak
nina Vash Boulstridge and Caileigh Ferrer-Boulstridge.

He stood up and formally introduced himself no'ng huminto kami ng waitress sa harap
ng table.
"Grayson Boulstridge. Pleased to meet you Ms. Mikazuki Yagami." He extended his
hand and gave me a friendly smile.

"Just call me Mika." I smiled and gave him a handshake. "Good to see you, Mr.
Grayson Boulstridge."

"Gray na lang, Mika." I laughed softly dahil feeling close na kami.

"Sir, can you wait for 5 minutes? Hindi pa po ready ang order ninyo," tanong n'ong
waitress.

"No problem," mabilis na sagot ni Gray.

Kagabi ko pa iniisip kung bakit siya sumali sa Black Sinister. As far as I know,
he's already part of the Black Organization so why did he feel the need of joining
the Black Sinister?

Interesting...

Iniabot niya sa 'kin ang isang folder.

Terms and Conditions Agreement

I skimmed through it and handed it back to him. "Hindi ka ba interesadong malaman

kung ano'ng pinapasok mo?" A smirk grew over his face.

"No, I have my own purpose kung bakit nag-agree ako kay Dad na sumali." Nginitian
ko siya at saka nagpatuloy. "Ikaw, why did you join Black Sinister?" diretsong
tanong ko.

Tumikhim si Gray. "Because I was told to do so." Akala ko, 'yon lang ang sagot niya
hanggang sa magsalita siya ulit. "At gusto kong matapos lahat ng problema ng
Roswells, Yaji at Black Organization para pare-parehas na kaming mamuhay nang
normal."
"At para makasama mo na rin si Amber Lamperouge, tama?" tanong ko.

Ngumiti siya at napailing dahil sa tanong ko. "Saan mo naman nakuha 'yan?" He was
obviously caught off guard.

Natawa ako nang mahina. "I have my resources. Hindi naman ako papayag makipag-meet
sa 'yo rito kung hindi kita kilala." And according to my resources, nakipaghiwalay
siya sa ex-girlfriend niyang si Amber Lamperouge para sumali sa Black Sinister.
"Don't worry, we're on the same boat." Dahil hindi ko rin naman pwedeng mahalin si
Roswell dahil ikakasal na siya kay Lovelle soon.

"So ikaw, ano'ng purpose mo? Bakit ka sumali rito sa Black Sinister?" tanong niya.
"Mayaman ka na. Kilala ang Yagami bilang isa sa mga pinakamayamang pamilya sa
mundo, at ikaw pa ang Presidente ng Yagami Corporation, so bakit?"

Kumuha ako ng isang stick ng sigarilyo sa purse na dala ko at saka nagsindi.

Tiningnan ko siya nang diretso sa mata dahil ito na yata ang unang beses na
sasabihin ko ito sa iba.

"Kasi gusto kong maging masaya 'yong taong mahal ko."

Pinutol niya kaagad ang sinabi ko. "Si Bullet Roswell, tama?"

Tumaas ang isang kilay ko dahil sa tanong niya. "Saan mo naman nakuha 'yan?"

This time, siya naman ang tumawa nang mahina.

"Well, I have my resources. Sa tingin mo ba, makikipagkita ako sa 'yo kung hindi
kita kilala?" Natawa ako sa sinabi niya. Pero wala namang masama kung sasabihin ko
sa kanya ang totoo dahil based sa research ko, matagal nang magkakaibigan ang
pamilya nila at pamilya ni Roswell.

"Oo, si Bullet Roswell," sagot ko sa unang tanong niya. "Lumaki siyang galit sa
pamilya niya kaya simula no'ng high school kami, pabalik-balik na ako rito sa
Pilipinas para alamin lahat ng tungkol sa pamilya niya."
***

Grayson's PoV

"Alam ko," nakangising sagot ko. Matagal ko nang kilala si Mikazuki Yagami dahil
matagal ko nang alam ang tungkol kay Bullet.

That was the first and last time I had an emotional conversation with him. Tangina!
Ibang klase. Kaya hinding-hindi ko 'yon makakalimutan.

Pota! Ang lakas-lakas ng ulan. Kung bakit ba naman ngayon pa ako naisipang ipatawag
ni Bullet.

Tumatakbo ako sa ilalim ng ulan dahil sa natanggap kong mensahe galing kay Bullet.

"Yo, Boss!" Tiningnan niya ako na mukhang kanina pa inip na naghihintay sa pinag-
usapan naming lugar.

"You're 10 minutes late. Boulstridge."

"Pasensya naman, Boss, ang lakas ng ulan eh. Tinakbo ko na nga lang." Takte!
Pinagpagan ko ang damit kong basang-basa ng ulan. "Ano bang atin, Boss?" tanong ko
pagkaupong-pagkaupo ko.

"Look after Mikazuki whenever she's here in the Philippines. She's been trying to
find out everything about my family."

Sus! 'Yon lang naman pala.

"Bakit ba kasi hindi mo na lang sabihin sa kanya ang totoo, Boss? Paniguradong
matutuwa pa 'yang gelpren mo, Boss, kapag nalamang hindi ka naman talaga galit sa
pamilya mo. At siguradong titigil na siya sa pagiimbestiga."

Tiningnan ako nang masama ni Boss dahil sa sinabi ko. Amp! Nagsa-suggest lang naman
ako. Ano bang masama?

"She won't. I know her better than you do. Ayokong malaman pa niya 'yong mga hindi
na niya dapat malaman."

"'Yong tungkol ba sa totoo niyang mga magulang?" tanong ko.

"Since she was young, her biggest dream was to have a complete family. And it still
is." Tahimik lang ako at nakikinig sa kanya. "It breaks my heart every time I see
her in tears, every night, for one fcking year."

Nagsindi ng sigarilyo si Boss saka nagpatuloy.

"That was the time when Angelique and Louie told her that her real parents died due
to a car accident. I knew they lied to her, but I can't speak of the truth either."
Tiningnan ko nang maigi si Boss habang nagsasalaysay. Ngayon ko lang nakausap nang
ganto si Boss, at walang duda! Inlababo 'to, pota!

"Since then, I sleep in her bedroom to make sure that she won't cry over that
stupid stuff." Bahagyang tumigil si Boss at tumikhim dahil tila ba nababasag na ang
boses niya. Syet! Maiiyak na ba siya?

"Boulstridge, she's been with me since we were young. She helps me with everything.
She trusts me a lot, and she wants me to be happy."
"Mahal ka niyan, Boss, walang duda."

He sighed. "I am the reason why my parents killed her parents. So, what the fck do
you think she will feel if she finds out that guy she's in love with is the reason
why her biggest dream is so damn impossible to happen?"

Kung ako man ang nasa katayuan ni Boss, malamang ay gano'n din ang gagawin ko.
Siguro, gano'n talaga kapag mahal mo 'yong isang tao. Lahat ng hirap at sakripisyo,
gagawin mo.

"May tanong ako," basag ko sa katahimikan dahil tahimik lang siya.

"Go ahead."

"Meron kasi akong kaibigang may problema. 'Yong mga magulang kasi niya ang pumatay
sa mga magulang ng gelpren niya." Kumunot ang noo niya kaya natigilan ako.

"Wow close na ba tayo? Ano namang pakialam ko sa problema ng kaibigan mo?" Natatawa
siya kaya hindi ko alam kung sineryoso niya ba 'yong tanong ko.

"Aba s'yempre! Kilala mo na nga 'yong taong mahal ko, at kilala ko rin naman 'yong
mahal mo tapos hindi pa tayo close? Ibang klase!" Natawa 'ko dahil totoo naman ang
sinabi ko. At isa pa, magaan ang loob ko sa kanya.

"Oh dali na, ano ba'ng tanong mo?"

"So 'yon nga... Kung ikaw 'yong babae, magagalit ka ba ro'n sa lalaki?"

"Wait, medyo magulo. So 'yong lalaking mahal ko ang pumatay sa magulang ko?" Potek!

"Aish, 'yong magulang ng boypren mo. Hindi 'yong boypren mo. Malinaw na?"

"Ah."

Tiningnan ko siya nang mabuti habang nag-iisip siya ng isasagot niya sa tanong ko.
Ako ang kinakabahan para kay Boss, ampota!

"Hindi."

"Hindi ka magagalit?" gulat na gulat na tanong ko.

"Hindi, bakit naman ako magagalit?" Mukhang nagtataka pa siya dahil sa tanong ko.

"Kasi 'di ba, pinatay ang mga magulang mo ng pamilya n'ong taong mahal mo,"
paliwanag ko. Kumuha ako ng isang stick ng sigarilyo dahil sa pinag-uusapan namin.
Masyado yata akong nabigla sa sagot niya. Ampupu!

"Oo nga."

"Oh, bakit nga hindi ka galit?" tanong ko ulit. Kahit ba kaunti, hindi man lang
siya magagalit?

Tumawa siya nang mahina dahil sa tanong ko. "Ewan ko. Sinubukan ko kasing isipin na
paano kung si Roswell 'yon tapos pinatay nila Tito Ezekiel at Tita Aemie 'yong mga
magulang ko. Hmm, so far, hindi naman ako nakakaramdam ng galit."

"Bakit?" Potek! Hindi ako makapaniwala dahil ilang taon din naming tinatago 'to.

"Siguro kasi alam kong hindi nila gagawin 'yon." Takte! Nagawa na nga eh.

"Eh pano nga kung ginawa nila?"

"Ewan ko, siguro may mabigat na dahilan sila kaya nila ginawa 'yon." Meron naman
talaga.

"Pero hindi ka galit?" paninigurado ko.

"Hindi."

"Eh kay Bullet, hindi ka galit?" Utang na loob! Hindi ko matanggap ang ilang taong
tiniis ni Boss na hindi makasama ang pamilya niya dahil iniisip niyamg magagalit
ka.

"Bakit ako magagalit?"

"Kasi hindi niya sinabi sa 'yo?" patanong na sagot ko.

"Hindi."

"'Di ba pangarap mong magkaroon ng buo at masayang pamilya?" pag-iiba ko ng usapan.

"How did you know?" takang tanong niya.

"Ako pa ba? I have told you. I have my resources." Mukhang naniwala naman siya sa
sagot ko kaya nahintay na lang ako ng sagot niya.

"Hmm, simula bata pa ako ay si Roswell na naman ang naging pamilya ko eh. Siya
'yong laging nand'yan. Kahit wala 'yong totoo kong mga magulang, never naman niyang
pinaramdam na mag-isa ako. I should be thankful." Ngumiti siya at isa lang ang
nasabi ko sa sarili ko.

Napakatanga ni Boss.

Sa sobrang takot niyang mawala si Mikazuki, hindi niya naisip na posibleng mas
mangibabaw 'yong pinagsamahan nila kaysa sa mga nangyari.

"Oh, bakit ka natihimik?"

"Ah wala, iniisip ko lang 'yong kaibigan ko. Ang bobo eh."

"After mong isipin 'yang kaibigan mo, isipin mo naman 'yong 'pag follow-up ng order
natin. Kanina pa naka-ten minutes eh."

***

Amber's PoV

"Ano kayang pinag-uusapan nila? Parang close na close sila 'no?" Hinampas ko nang
mahina si Duchess gamit ang Prada wallet ko.

"Napaka-ingay mo, Duchess! Paano kung marinig tayo ng mga 'yan? Sa susunod na
magsalita ka pa, itong Chanel bag ko na ang ihahampas ko sa 'yo." I rolled my
beautiful eyes with Givenchy Noir Couture mascara.

"Eh kasi naman, Amber, tingnan mo! Nagtatawanan pa sila eh hindi naman ganyan si
Gray 'di ba?" Inabot ko ang Chanel bag ko at akmang hahampasin si Duchess no'ng
pigilan ako ni Duke.

"D'yan kayo magaling na mga babae! Ang manakit. Lalo na kapag nasasaktan kayo."
Hinablot ko mula kay Duke ang Chanel bag kong hanggang ngayon ay hawak-hawak pa
niya mula no'ng pigilan niya akong hampasin si Duchess. "Naniwala pa naman akong
kabataan ang pag-asa ng bayan pero mukhang kaming mga lalaki lang naman pala. Hindi
katulad ng mga babaeng tulad mo, paasa ng bayan."

Aba't! Paasa ng bayan? Wengya! Abnormal 'tong gagong 'to ah.

"Isa ka pang abnormal ka! Gusto mo ro'n tayo sa Luneta Park para mabaril kita at
masulit mo 'yang pagka-feeling Jose Rizal mo?"

"Selos ka lang kay Mikazuki eh."

"I'm sorry, what?!" I flipped my hair na kakapaayos ko lang sa isa sa mga

hairdresser ng Rossano Ferretti. "Ako? Selos? Itong gandang 'tong minsan niyo lang
makikita sa tanang buhay niyo? Sus! Never!"

Naiinis ako pero hindi ako nagseselos. Excuse me.

"Oo," sabay na sagot nilang dalawa. Wow! Iba rin!

Tiningnan ko silang pareho nang masama. "Nakatikim na kayo parehas ng iPhone?" I

rolled my eyes at saka ibinalik sa lalaking higad sa kabilang table.

Isa pa 'tong malanding lalaking 'to. Kung makapangbabae, akala mo ikaga-gwapo niya.

***

Lionel's PoV

"Si Mika-chan?" tanong ko kay Bro nang makita ko siyang nakahiga sa sofa ng salas.
"Bro!" bulyaw ko sa kanya habang palapit sa kinaroroonan niya.

Langya! Kaya naman pala hindi ako sinasagot. Inalis ko ang suot niyang earphones sa
tainga.

"Bro! Nasaan si Mika-chan?" pasigaw na tanong ko.

Minulat niya ang mga mata niya at halatang nabugnot sa ginawa ko. Pfft.

"Bakit ka ba naninigaw?! Malay ko! Baka kasama ni Kuya Bullet," walang kwentang
sagot niya.

"Ulul! Hinahanap nga sa 'kin ni Kuya Bullet kaya hinahanap ko sa 'yo."

Bumangon siya at saka inalis ang earphones na suot niya. "Nand'yan lang 'yon, Bro.
Saan naman pupunta si Mika-chan eh wala naman siyang kilala rito sa Pilipinas? Baka
may ka-meeting," sagot niya.
Umupo ako at saka binuksan ang laptop. "Tawagan mo nga. Baka kung saan-saan 'yon
nagpupupunta."

"Bakit ako? Ikaw na! Baka mamaya, itanong na naman sa 'kin 'yong tungkol sa inyo ni
Katana."

Binalik niya ang pagkakasuot ng earphones sa tainga niya at saka muling isinalampak
ang katawan sa sofa.

35 new e-mail received...

From Angelique Birkins to Terrence Von Knight.

We need you. Naka-confine si Louie ngayon sa ospital at nasa kritikal na kondisyon.

At alam mo ba kung sino ang may gawa nang lahat ng ito?

Ang nag-iisang anak mo lang naman, si Mikazuki Yagami.

"Pfft. Bro, tingnan mo 'to. Nag e-mail si Mom." Binato ko ng unan si Bro kaya
bugnot na naman siyang bumangon at nagkamot ng ulo.

"Ano na naman ang tinira mo, Bro? Malapit na ako makatulog, nang-iistorbo ka."
Tumawa lang ako sa sinabi niya.

"Si Mom kasi nag-e-mail kay Terrence Von Knight. Ano'ng ire-reply ko rito?" tanong
ko sa kanya.

"Sabihin mo, ulul pakyu natutulog ako," sagot ni Bro at saka ulit nahiga. Langya!

Kami lang ang nakakaalam na kaming dalawa ni Bro ang gumagamit ng pangalan ni
Terrence Von Knight sa Black Sinister.

Matagal nang gustong malaman ni Kuya Bullet kung buhay pa ba talaga si Knight. Pero
sa loob ng ilang taong paggamit namin sa pangalan niya, ni minsan ay wala kaming
nakitang sign na buhay pa siya talaga.

Ilang taon na rin ang nakalipas simula nang malaman namin ni Bro na hindi naman
pala kami tunay na anak nila Angelique at Louie.

Pababa sana ako ng hagdan para pumunta sa kusina nang mapadaan ako sa kwarto nila
Mom. "Ano'ng sabi ni Ryuu at Shinji?" tanong ni Dad sa kanya.

"Miss na raw nila tayo."

Miss?

Sino sina Ryuu at Shinji?

"Eh ano'ng sabi mo?" tanong ulit ni Dad kay Mom.

"Same as usual. Sabi ko, maghintay pa sila ng ilang taon."

Ipinagpatuloy ko na ang paglalakad pababa bago pa makahalata sina Mom at Dad na

nakikinig ako sa pinag-uusapan nila.
I need to find out kung sino sila Ryuu at Shinji dahil iba ang kutob ko.

Pagkatapos no'ng pangyayaring 'yon ay nagkausap kami ni Kuya Bullet. He was the one
who confirmed about Ryuu and Shinji's identity.

"Bro, wala na akong ibang mahanap na Ryuu at Shinji na posibleng connected kina Mom
at Dad. Sina Ryuu at Shinji Yamaguchi lang talaga."

Abala kaming nangangalap ni Bro ng impormasyon tungkol sa mga narinig ko.

"Ako rin, Bro, pero paano naman sila nagkaroon ng koneksyon sa mga Yamaguchi?"
tanong ni Bro.

Tama. Yamaguchi ang pinakamalawak at pinakamalaking Yakuza group dito sa Japan.

"Because they are their real sons."

Mabilis kong isinara ang laptop na nasa harapan ko nang may pumasok sa kwarto. Pero
si Bro, chill lang. Langya!

Real sons?

Naupo si Kuya Bullet sa isa sa mga recliner chair dito sa loob ng kwarto namin ni
Bro.

"I am an adopted child of Angelique and Louie Birkins."

Nagkatinginan kami ni Bro dahil sa mga sinabi niya. Sa aming apat, siya ang
pinakapaborito nina Mom at Dad kaya nakakagulat na ampon lang siya.

"Mikazuki is an adopted daughter, too."

Kaya naman pala palaging mainit ang dugo ni Mom dito.

"Inampon lang din kami?" tanong ni Bro.

"No, they really have two sons named Lionel and Shaun. But you are not the real
Lionel and Shaun Birkins."

Posible bang... "Kami sina Ryuu at Shinji?"

"Right. They switched your places for them to gain the wealth and power of
Yamaguchi group, your real parents and family."

Ikinuyom ko ang kamao ko nang marinig ko ang mga salitang iyon kay Kuya Bullet.

***

Someone calling...

[Mr. Yamaguchi, nagawa na po namin mga pinagagawa ninyo.]

"Alam ko pero langya! Bakit si Mika-chan ang pinagbinintangan nitong si Angelique?"

[Hindi ko po alam, Sir.]

Pumalatak ako. "Sige na."

Pinutol kong ang linya bago pa siya sumagot at saka napahilamos sa mukha. Si Mika-
chan na naman ang pagdidiskitahan nitong si Angelique.

Simula nang malaman namin ni Bro ang tungkol sa mga Yamaguchi, ang totoong pamilya
namin, doon na rin nag-umpisa ang paggamit namin ng pangalan ni Terrence Von
Knight.

Tinulungan kami ni Kuya Bullet na makita at makausap ang mga totoong mga magulang
namin kaya simula no'n, kami naman ni Bro ang tumutulong kay Kuya.

Ang akala nina Angelique at Louie, kayang-kaya nilang paikutin ang lahat.

"Bro, tingnan mo si Shinji, nagba-bar na naman. Gagong 'to, sinisira pangalan ko,"
inis na sabi ni Bro habang tinitingnan ang Facebook account n'ong anak nina
Angelique na ginagamit ang pangalan niya.

Tumawa ako.

"Where's Ate Mikazuki?"

Natigilan ako sa pagtawa nang makita kong pumasok si Kuya Bullet, kasunod si...

Katana...

Saglit na napako ang tingin ko sa kanya.

"Hindi rin namin alam kung nasaan. Kanina pa nga tanong nang tanong itong si Bro,"
walang kagana-ganang sagot ni Bro.

"I will just ask her to contact you when she arrives," sagot naman ni Kuya Bullet
saka siya nag-umpisang maglakad papunta sa kusina. "Lionel, drive my sister home."

Saglit kong sinulyapan si Kuya Bullet nang sabihin niya iyon.

"No, Kuya, I'll just wait for Ate Mikazuki," sagot naman ni Katana at saka naupo sa
katapat kong sofa. "Hi, Lionel! It's been a while."

"Oh ano, dito pa kayo maglalandiang dalawa? Jusko naman! Kita nang may natutulog
eh."

"Gago!" binato ko ng unan si Bro kaya tumayo siya at naglalad papuntang kusina.

Hayop na 'to! Nakakahiya tuloy kay Katana.

"P-pasensiya ka na. Alam mo namang s-salaula 'yang si Bro." Potek bakit ba ako
nauutal?

Natawa naman siya nang mahina. "No worries, sanay na ako."

"Kumusta ka na?" pag-iiba ko ng usapan.

"Same old, same old. Nothing new."

"Ah." tipid na sagot ko. Saka ko ibinalik ang tingin sa laptop na nasa harap ko.
Palabas ako ng Yagami Building dito sa Japan nang matanaw ko ang isang magandang
babae. Hindi ako madalas dito kaya hindi ko alam kung empleyado siya nila Mika-
chan.

Lumakad siya palapit sa 'kin nang makita niya akong nakatingin sa kanya.

"Katana Roswell," pagpapakilala niya. "You are Lionel Birkins, right?"

May ilang segundo bago ko inabot ang kamay niya. "Y-yes."

***

"What the fck, Ryuu, look at this!" naging malapit kaagad kami sa isa't isa nang
makumpirma niyang hindi kami totoong anak nila Angelique at Louie.

Pero hanggang doon lang dahil hindi pa namin nasasabi sa kanya ang tungkol kay Kuya
Bullet dahil ayaw pang ipaalam ni Kuya Bullet.

"Ano na naman?" inis na tanong ko. "At isa pa, Kat, ilang beses ko bang sasabihing
huwag mo ako tawaging Ryuu dahil baka may makarinig na iba."

"And so? Anyway, look at this. The Yamaguchi brothers, I meant the real Lionel and
Shaun, are trying to expand their business."

"Eh 'di mabuti. Pfft. Para wala na kaming gagawin ni Bro pagbalik namin."
Pinaningkitan niya ako ng mga mata saka ako tinalikuran.

"Whatever."

Tumutulong sa amin ni Bro si Katana na alamin ang tungkol sa totoong pamilya namin.
Kapalit niyon ang pagbibigay namin ng impormasyon sa kanya tungkol sa mga
nagpapadala ng mensahe kay Terrence Von Knight.

Gusto niya rin kasi masiguro kung buhay pa ba talaga ito o patay na.

***

"I need to go back. Pinababalik na ako ni Dad."

Nakaramdam ako ng lungkot nang sabihin niya iyon.

"Kailan ang balik mo rito?" tanong ko.

"Buti naman para hindi kayo landian nang landian dito sa Japan." Siniko ko si Bro.
Lokong 'to puro kalokohan ang alam.

"I don't know."

Sa tono ng pagkakasabi niya, mukhang wala na siyang planong bumalik.

"Ingat ka," paalam ko.

"You too," mabilis na sagot niya. Tinalikuran niya kami ni Bro at nag-umpisang
maglakad palayo.

Lumingon siya saglit at saka nagsalita.

"Ryuu, I'm so happy to have met you."

Hindi ako nakapagsalita at nakagalaw dahil sa mga binitawan niyang salita.

"Mahal ka rin daw ni Bro."

***

"Pupunta ba kayo sa birthday party ni Caliber?" Bumalik ang tingin ko kay Katana
nang magtanong siya.

"Whoa! Invited ba kami r'yan? Maraming pagkain do'n panigurado." Sinamaan ko ng

tingin si Bro.

Potek! Pagkain na naman ang nasa isip.

"Buko juice, Katana, ha? Pakidagdag sa menu."

Ang kapal ng mukha, may request pa.

"As far as I remember, Yamaguchis are included in the list of invitees. It's your
chance to meet the real Lionel and Shaun Birkins."

Nagkatinginan kami ni Bro dahil sa sinabi niya.

"How about tonight? We have a family dinner."

"That's a good idea. I will also formally introduce Mikazuki to my family tonight."

"Wow! So ano'ng papel ko mamaya roon? Ang panoorin kayong apat na naglalandian?"
sarkastikong singit ni Bro kaya natawa kaming tatlo.

"I'll introduce you to Caliber if you want."

"Katana."

"Just kidding, Kuya."

***

Amesyl's PoV

"Ano na, unggoy? Anong oras mo balak umalis?"

Kanina pa ako inip na inip na hinihintay si Kaizer Maxwell Lamperouge. Pupunta kami
ngayon kina Insan para tulungan siya sa nalalapit na party ni Caliber at dahil
gusto raw ni Bullet na mag-dinner kasama ang Yaji, Roswells at Black Org.

"Saglit lang, Babylabs, alam mo namang minsan lang ako lumabas ng bahay para
pakiligin ang sambayang Pilipino dahil simula nang pinakasalan kita, ikaw na lang
ang pinakikilig ko araw-araw."

"Huwag kang mag-alala, Papa, ako nang bahalang magpakilig sa sambayanang Pilipino.
Kay Mama ka na lang mag-focus."

Tiningnan ko nang masama ang mag-amang parehas na nakaharap sa salamin at todo ayos
ng mga postura nila.

"Hay naku! Nakakainis!" Inihagis ni Amber ang bag niyang malapit sa 'kin kaya agad
ko itong kinuha.

"Hoy! Isa ka pang bata ka. Bili ka nang bili nitong mga mamahaling bag na pangit
tapos ihahagis-hagis mo lang."

Ang pera namin nauubos lang sa kalandian nitong tatlong 'to. Ang hilig magsibili ng
mga walang kwentang gamit, wala namang nagbabago sa kanila.

"Oh, ano na namang drama 'yan, Amber? Pinaasa ka na naman ba ni Boul? Pfft."

"Wengya! Excuse me lang ha! Nakikita mo bang kausap mo, Azure?" Pinaningkitan ko ng
mga mata ko si Amber. Lumapit pa siya kay Azure at umikot-ikot.

Ibitin ko kaya nang patiwarik 'tong kambal na 'to?

"Itong ganda kong 'to, aasa sa isang hayop? Taas naman nang pangarap niya."
Tumingin pa sa 'kin si Amber para maghanap ng kakampi. "'Di ba, Mama, maganda ako?"

"Pwede na," sagot ko, "Huwag ka na lang lalabas nang bahay para walang ibang
makakita."

"Pftt." Si Azure.

"Eh ano'ng inaarte-arte mo r'yan kung hindi ka naman pala umaasa?" tanong ko. Bakit
ba ang mga kabataan ngayon, puro kalandian ang inaatupag?

"Hayaan mo na 'yang mga anak natin, Babylabs, ako na lang ang atupagin mo. Gusto
mo, magbakasyon na lang tayong dalawa at gumawa ng kapatid nila?"

Umupo 'yong unggoy sa tabi ko at saka ako inakbayan kaya tiningnan ko siya nang
masama. "Gusto mong bumalik sa mga kapatid mo sa zoo?"

"Wengya! Joke lang naman, Babylabs! Tara na nga kina Aemie." Tumayo siya at
nagsimulang maglakad palabas kaya tumayo na rin ako para sumunod.

"Saglit lang, Papa, baka nandoon si Emerald. Magpapabango muna 'ko."

Huminto ako sa paglalakad at binaling ang tingin kay Azure na kulang na lang sy
ipaligo ang pabango sa katawan.

"Gusto mong lunurin kita sa pabango, Azure?" At sa dinami-dami ng pwede niyang

banggiting pangalan, 'yong anak pa talaga ni Blood.

"Wengya! Tigilan mo na kasi 'yan, Azure. Palagay-lagay ka pa niyan eh wala namang

nagbabago."

"Sabagay, kahit naman hindi ako magpabango, humahalimuyak ang angkkin kong
kagwapuhan, 'di ba, Sis?"

"Ge."
"Bilisan niyo nang dalawa d'yan bago ko pa kayo ibalik sa sinapupunan ko."

***

Caliber's PoV

"Ang cheapanga naman ng mga mujer na itey. Fayatolla kumenis masyado. Mas winner pa
ang beauty ni watashi eh."

Nagbu-beauty rest ang lola niyo at sina-sightsung ang beauty pageant sa TV at si

Inang Bahaghari na nagluluto ng foodang.

"Tikman mo nga, Princess Caliyah, kung masarap na."

"Mommey, bakit ba kasi hindi mo na lang pinaluto sa mga Chiminey Cricket ang mga
foodang?"

Kaloka! Masyadong inspired ang Mother Rainbow sa pagluluto simula nang nag-come
back show si Big Brother. Nawindang tuloy ang beauty ko at more chances of winning
ang pagka Julie Yap-Daza sa 'kin.

"Insan!"

Omyghad! Nanditey na ang thunder cats.

"Hi, Tita. Hi, Tito."

"Nasaan ang mga kapatid mo?"

Question mark from Tita Amesyl. Thank you for that wonderful question. Buenas
noches senyoritos senyoritas me numbre me nurca mercado tagabenta ng rekado, krudo,
embudo at embutido. Representante de la sarsuelas, tsinelas, mukhang sinigwelas,
VENEZUELA! And to answer your question, "Hindi ko po alam, Tita." and I... thank
you!

"Insaan, bakit naman ang aga niyo kasi dumating? Hindi pa ako tapos sa niluluto ko
saka wala pa sina Katana, Trigger at Bullet."

"Yow! Miss ko na si Pareng Bullet. Dito na ba siya nakatira?"

"Hayaan mo sasabihin ko sa kanyang miss mo na siya. Kaso 'di ako sure kung miss ka
ha."

Pasimple watashi na nagfly fly the butterfly palayo sa mga thunder cats.

Dialing Sissy Katana...

[What's up?]

"Where are you? They are here with Aunt Amesyl for dinner."

[It's just 5PM, older brother.]

Duh! I know! "Come back here."

[Give us a second. We're still waiting for Mikazuki.]

"No. Be here before 8P.M."

[I know, Kuya, I know.]

***

Mikazuki's PoV

"See you later," sabi ni Gray nang ihatid niya ako sa tapat ng kotse ko.

"Ano'ng meron?" I asked, confused.

"Oh? Hindi mo ba alam na nagpatawag ng dinner si Bullet para ipakilala ka?" Okay
lang naman kung may dinner mamaya pero ipakikilala ako ni Bullet?

Nakilala ko na naman silang lahat noon. Ang kaso lang, hindi pa nila kilala si
Bullet that time as Bullet Roswell.

Kinakabahan tuloy ako.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 29 - Page 9
by Yanalovesyouu
29-37 minutes

Mikazuki's PoV

Ipinatong ko sa table ang glass of wine na iniabot sa 'kin ni Roswell. Inumin ko

raw para hindi ako masyadong kabahan. Ugh!

"Bakit ba kasi kailangan pang i-introduce, Roswell?" Sinamaan ko ng tingin si

Roswell dahil sa idea niyang ipakilala ako sa lahat.

"Why not?" tanong niya at saka ipinatong ang glass of wine niya.

Padabog kong binuksan ang closet para maghanap ng isusuot na damit.

"Nakilala na naman nila ako noon as the owner of Yagami Corporation, so bakit pa
kailangang ipakilala ulit?"

"Of course, baby. I need to formally introduce you as my girlfriend."

Wait...

What?!

Mabilis akong humarap kay Bullet.

"Girlfriend?" gulat na gulat na tanong ko.

Pero imbis na sagutin niya ang tanong ko ay hinila niya ako palapit sa kanya.

Then suddenly, all we did is to look at each other. Hindi ko maialis ang tingin ko
sa mga mata niya habang nagsisimula nang bumilis ang tibok ng puso ko. He leaned so
close to me that I could even smell the wine he has been drinking.

Sinubukan ko siyang itulak palayo but before I could withdraw, his arms were around
me and started kissing me.

His kisses were intense, gentle, but demanding, which made my mind lost and gave it
up willingly.

My fingers grip his hair, pulling him closer as my blood pounded in my veins nearly
as hard as the pouring rain. My heart wants to explode.

I want him closer.

He gently pushes me backward until we're lying down, and I found him as hungry for
me as I was for him. We're kissing like crazy, and I felt the weight of his body on
top of mine.

I could feel him.

Every part of his body. All of him. Pressed against me.

The kisses never stopped as he slowly took his clothes off.

Hunger surged inside me—the need to touch and be touched.

I want more.

I demand more.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata dahilI bigla siyang tumigil. He looked
deeply into my eyes with so much care.

"Why?" Hindi ko na napigilan at nagtanong na ako. May iba akong nakikita sa kanyang
mga mata. He looks guilty na hindi ko maintindihian.

"I love you, but I do respect you." I can feel his sincerity through his voice, and
it lingers all over my body. He hugged me tight and put my head on his chest. I can
clearly hear his heartbeat.

After a few seconds, I felt his lips touched my forehead. "This will do."

Inangat ko ang aking mukha at muli siyang pinantayan ng tingin. His face was never
readable like he left all his emotions somewhere.

All I can see is the questioning look drawn all over his face. "I love you too,
Roswell and..."

"And what?"

"I want to do it with you."

"But—" I started kissing him again before he could speak another word.
He lowered his lips to my neck and gently began nibbling.

***

"Grabe, ang tagal magbihis, Mika-chan, ha." Umiwas ako ng tingin kay Shaun no'ng
sabihin niya iyon.

"Oh pati ikaw, Kuya Bullet, nagpalit ng damit? Wooo! Parang ang sarap mag BJ."

I diverted my gaze to Katana. Tahimik lang siyang nakaupo habang nakangiti at

nakatingin sa 'kin.

"What?" I asked her in confusion.

"I'm just happy for both of you." Kinuha niya ang purse niya at saka tumayo. "Let's
go?" she asked.

Tumango ako at saka tumingin kay Roswell.

Before I could even speak ay dumaan si Shaun sa gitna namin.

"Oh maglalandian pa? Isang oras nang nagbihis, ra-round 2 pa?"

"Are you okay?" tanong ni Roswell.

Umiwas ako ng tingin. Letse! Gago ba 'tong si Roswell? Pa-tanong-tanong pa kung

okay.

"Ano na mga hangal? Dinner o landi?"

Binalingan ko ng tingin si Shaun na nakasandal sa nakabukas na pinto. Kalalabas

lang ng pintuan nila Katana at Lionel.

"You'll meet Princess Caliyah soon, don't worry," pahabol ni Katana.

"Tara na nga, Roswell," pag-aaya ko.

Kinakabahan talaga ko.

***

"Don't be nervous, baby."

Mas lalong humigpit ang hawak ko sa purse na nasa ibabaw ng lap ko. Tanaw na mula
rito ang mansion ng pamilya ni Roswell. Tiningnan ko siya na pachill-chill lang
habang nagda-drive. Hindi ko alam kung maiinis ako o matutuwa kasi mukha namang
masaya siya.

"Sino-sino bang nandoon, Roswell?"

"Everyone."

Hindi na ako nakasagot no'ng lumiko na siya papasok sa gate ng mansion ng pamilya
niya. Kung sino-sino nang mayayaman at mga kilalang tao ang na-meet ko pero ngayon
lang yata ako kinabahan nang ganito.

Pagkatigil na pagkatigil ng sasakyan ay bumaba siya para pagbuksan ako ng pinto.

"Thanks." He smiled at me as a response.

Kasunod na nag-park ang magkasunod na kotse nina Lionel at Shaun. Pinaningkitan ko

ng mata si Lionel nang makita kong bumaba sa kotse niya si Katana. Agad naman
siyang umiwas ng tingin. Hindi ko pa rin talaga alam until now kung ano'ng meron sa
kanilang dalawa.

"Roswell, ano bang meron kna Katana at Lionel ha?"

Hindi niya sinagot ang tanong ko. Instead, he held my hand na feeling ko nanlalamig
at namamawis na sa sobrang kaba.

"Yo, Pareng Bullet."

"Hoy, unggoy! 'Di ba—oh nandito na pala kayo Bullet, Mikazuki."

"Hi, Tita Amesyl, Tito Kaizer," I greeted them. Kahit naiilang akong tawagin silang
Tito at Tita.

"Mikazuki, balita ko, 'yong baklang Betty Boop ang nagpalaki sa inyo?" Sinulyapan
ko si Roswell pati sina Shaun, Lionel at Katana na ngayon ay nasa likod na namin.

"Yes, I grew up with them, Tita, including Lionel, Shaun and Bullet po," sagot ko.

"Buti 'di nahawa ng kabaklaan 'yang tatlo do'n?" tanong niya.

"Hindi, pero 'yong kalandian po ay namana nila," singit ni Shaun.

"At sino ka namang sabatero ka?"

"He's Shaun, Tita, Lionel's brother."

"Ang nag-iisa at walang katulad."

Nakatingin lang ako sa kanila no'ng hilahin ni Roswell ang kamay ko papasok sa
loob.

"Ano ba, Roswell..."

"Let's go to my Mom and Dad."

"Hi, Boss. Hi, Mika."

"Yo, Bossing. Hi, Mikazuki."

"Hello po, future brother-in-law. Hi Future Sis."

"Yo, Boss. Yo, Mikazuki."

"Heller!"

"Mas gwapo ako sa gabi, Boss, Mikazuki."

"Hi," I greeted them back as we walked our way to Roswell's parents.

"Son..."

Saglit na nawala ang kaba sa dibdib ko no'ng bumati si Tito Ezekiel kay Roswell.

"Dad."

They hugged each other pero hindi rin nagtagal dahil dumating na rin si Tita Aemie
at sunod na yumakap sa kanya.

"Baby Bullet!" I cannot explain the happiness I am feeling right now.

"Mom, Dad. I would like to formally introduce you my girlfriend, Mikazuki Yagami."

Natigilan ako no'ng sabihin ni Roswell 'yon. Saglit kong tiningnan ang reaksyon
nina Tita Aemie at Tito Ezekiel.

"Welcome to our Family, Mikazuki." My heart skipped a beat.

Family.

"Wah! Oh my god! Baby Bullet, girlfriend mo si Mikazuki? Ibig sabihin, pwede ko na

siya imbitahin araw-araw na pumunta rito sa bahay?" Nakakahiya!

"Yes, Mom. So please stop asking Trigger to invite her out."

"Thank you po, Tito Eze—"

"Just call me 'dad.'"

Hindi ko ma-explain 'yong nararamdamam ko right at this moment.

"Thank you po, Dad.Excuse lang po, Dad, Mom," paalam ko sa kanila. "Saglit lang,
Roswell," paalam ko.

I excused myself bago pa ako maiyak sa harap nilang tatlo.

Family... 'Yong isang bagay na never kong na-experience.

Tumigil ako sa isang sulok kung saan walang makakpapansin sa 'kin. Tiningnan ko
isa-isa ang bawat pamilyang nandito.

Strife, Lionhart, Lerwick, Boulstridge, Lee, Lewis, Blood, Lamperouge at Roswell.

Pinagmamasdan ko silang lahat habang may kanya-kanya silang pinag-uusapan.

Lahat sila ay masaya kasama ng mga pamilya nila.

I just wish I had a family who loved me.

"Everyone."

Nawala lahat ng iniisip ko nang marinig ko ang boses ni Roswell na nagsalita.

***

Caliber's PoV

I'm just a girl standing in front of a boy asking him to love me back.

Chos!

Standing ovation lang ang peg ng Barbie ditey habang may hawak na wine glass. Thank
goodness at wit na nag-follow the leader ang muret sa beauty ng lola mo! Kalerkey
siya!

Shala! Performance artist at its finest si watashi ditey para 'di ma-Jolina
Magdangal. Taob na naman ang mga cheapangga ng taon sa beauty ni watashi.

Witit ni watashi getsung no'ng una kung whyness may pa-dinner si Big Brother. Pero
now, knows na ng lola niyo. Kaya naman pala awrang-awra si Big Brother.

"Kuya Caliber!" Sinayt ko si sissy Katana na nag-slide sa rainbow papunta sa

prinsesa ng kaharian.

"Do you need something?" Question portion for my sissy. At sinetch itey na mga
otoko na kasama ni sissy? Ghad! Don't tell me muret na ang ate mo girl? "Who are
they?" tanong ni watashi again.

"I just want you to meet, Lionel and Shaun." Sinayt ko mula ulo hanggang paa ang
bananas in pajamas na mga otoko.

"Okay..." Kiber ba ng prinsesa sa mga cheapanggang otoko na itey? Duh!

"Sungit naman pala ng kuya mo, Katana. Mahilig din ba sa BJ 'yan?"

"What?" Putanggra naman ang bungangabels ng otoko na itey.

"Buko juice, P're, buko juice." I rolled my eyes 360 degrees sa otokong mukhang
turon.

"Kuya Caliber, Ate Mikazuki and Kuya Bullet grew up together with them."

So? Kahit may lahi pa siyang unicorn wis kiber ang Barbie. "Good to hear that."

"And Shaun would like to meet you, Kuya." Mahabaging langit!

"Gusto mong ikuwento ko sa kuya mo ang kalandian mo sa Japan, Katana?"

Aba't may attitude ang bungangabels ng koya mong turon.

"Watch your tone, Birkins." Ghad! Bet yata ng otoko na itey mapa-jombag ko sa mga
friendships kong unicorn.
"Everyone." Stahp in the name of love ang peg ng prinsesa ng kaharian nang
magsalita si Big Brother.

***

Sebastian's PoV

"Erpat, ayos na ba?" Pinasadahan ko ng tingin ang anak kong malapit nang maging
kasing gwapo ko.

"Aba matinde, 'Nak, kanina ka pa ayos nang ayos ng sarili mo sa bahay hanggang
dito, hindi ka pa rin mapakali."

"S'yempre naman, Erpat, dapat namumukod tangi ang kagwapuhan ko paglapit ni

Katana." Langya!

"Mahirap yata 'yan, 'Nak, dahil nag-iisa lang ang Sebastian Lerwick sa mundo. Pero
kung sabagay, anak naman kita kaya medyo pumapantay na rin."

Hanggang ngayon ba, hindi pa rin naiinlab sa gwapo kong anak ang bunso ni Bossing?

Tsk! Mahina 'to.

"Erpat, huwag naman tayong mag-lokohan dito."

Takte! Wala yatang bilib sa kapogian ko ang batang 'to. "Alam mo, 'Nak, noong
kabataan ko, kung hindi mo maitatanong e chiks ang nanliligaw sa 'kin. Ni hindi nga
ako nahirapan sa Mommy niyong pasagutin eh."

"You saying something to our son, Lerwick?"

"Oh, Mei, nand'yan ka pala." Petengene! Nakakagulat naman 'tong asawa kong ubod ng
ganda. "Sinasabi ko lang sa anak natin kung gaano ako ka-gwapo no'ng kabataan
natin."

"Ermat, marami raw chiks na manliligaw si Erpat noong kabataan niya." Pinandilatan
ko ng mga mata si Cody dahil mabilis pa sa alas kwatrong nagbago ang mood ni Mei.

Tumawa ako. "'Yon 'yong mga panahong hindi pa kami ng Mommy niyo."

"Siguraduhin mo lang, Lerwick."

"Anak ng! Oo naman, alam mo namang kahit ilang milyong babae pa ang patay na patay
sa asawa mong gwapo eh nuknukan ko rin naman ng peytpul."

"Meisha, can I talk to you for a second?" Woo! Maraming salamat, Cass.

"Kahit ayokong i-share ang asawa ko, sige. Basta usap lang ha," paalala ko kay
Cass.

"Psh. Whatever, Sebastian."

Sinundan ko ng tingin si Mei na naglakad palayo kasama si Cassandra Heather-

Lionhart.
"Mabalik tayo, 'Nak, ano ba ang ginagawa mo at hanggang ngayon, hindi mo pa
nilalapitan ang bunso ni Bossing?" Binaling ko ang tingin ko sa bunso ni Bossing na
kasama 'yong dalawang anak ni Birkins na lalaki. "Mauunahan ka ng ibang lalaki,
'Nak, 'pag pinairal mo 'yang katorpehan mo," natatawang sabi ko sa kanya.

"Petengene! Nakakatakot naman kasing lapitan si Baby Katana, Erpat." Natawa ko sa

sinabi niya. Mahina talaga 'tong bata ko. "Ikaw ba, Erpat? Hindi ka ba na-torpe
noon kay Mama?"

"Sus! Wala sa bokabularyo ng gwapo mong ama 'yan. Ano? Lalapitan mo ba o

lalapitan?"

Hindi pa nakasasagot ang anak kong isang paligo na lang kasing gwapo ko na nang
magsalita ang panganay ni Bossing.

"Everyone."

***

Amber's PoV

"Wait lang, Amber, magpapalit lang ako ng damit," paalam ni Duchess. Dinalhan ko
kasi siya ng peach Dior cocktail dress at Jimmy Choo heels dahil alam kong pang-out
of this world na naman ang outfit niya. And I was right. "Thank you nga pala," she
added.

"Erkey."

I rolled my eyes na may Christian Louboutin Lex Noirs Lash Amplifying Lacquer
mascara nang mapansin kong nakatingin si Grayson.

"Hay, ano ba 'yan! Ang dami ko na namang mga messages galing sa mga manliligaw kong
patay na patay sa sa 'kin," sabi ko habang nag-i-scroll ng newsfeed sa Facebook.
Hindi naman ako nagpaparinig do'n sa gagong si Grayson.

Marami naman talaga kong manliligaw. Baka busy lang sila ngayon.

"Nasaan ang messages ng mga manliligaw mo? Eh Facebook 'yang tinitingnan mo? Ganyan
naman kayong mga babae eh mapag-panggap." Wengya!

"Bakit ba bigla ka na lang sumusulpot, Duke Lionhart?!" Ang sarap gilitan ng leeg
nitong lalaking 'to gamit ang pocket knife na may 100-carat diamond. "At isa pa,
ano ba'ng pakialam mo sa private life ko?! Duh!" Masyadong pakialamero, hindi naman
gwapo.

"Ayon, kaya naman pala. Nand'yan naman pala ang ex." Ngumisi ang wengya sabay
tingin sa gagong si Boul na hanggang ngayon ay starstruck pa rin sa ganda ko.

Alam ko namang maganda ko pero please lang, tama na ang tingin. Paubaya naman sa
ibang mga patay na patay sa 'kin.

"Excuse me?! Ex?! Are you nuts? Wala akong ex na gago." Kaunting-kaunti na lang
talaga 'tong kuya ni Duchess, matitikman nito ang Gucci kong heels.

"Nagpalit ka na naman ba ng Facebook, Amber? Kaya naman pala hindi ka nagre-respond

sa messages ko."

Lumingon ako kay Lindsay na nagsalita galing sa left side ko.

"Oh yes! Siya nga, ang bilis magpalit ng babae eh, Facebook ko pa ba?"

Just to clear things out, I'm not pertaining to Boul. I'm pertaining to all the
guys na ang bibilis magpalit ng babae, 'kala mo hottie.

"Hindi ka naman kasi papalitan kung walang dahilan." I flipped my bagong salon na
hair kaya lumabas ang dangling diamond earrings ko. Sinusubukan talaga nito ang
pasensya ko eh.

"Alam mo, Duke, kung mahal mo ang isang tao, kahit ano pa ang dahilan mo, hindi
dapat kasama sa options ang iwan siya."

"Bakit, mahal ka ba?"

"Hindi." Sabay kaming lumingon ni Duke no'ng si Lindsay ang sumagot. Medyo slow
motion nga lang 'yong paglingon ko.

Ay wow! Hindi ako nainform na may spokesperson na pala ako.

"Hindi naman niya talaga ako mahal eh," dugtong pa ni Lindsay saka siya ngumiti, a
fake smile.

"'Yan kasi problema sa inyong mga babae! Ang hilig niyong ipagpilitan ang sarili
niyo sa mga lalaking hindi kayo mahal. Tapos 'pag nasaktan kayo, sisisihin niyo
'yong mga lalaki."

"Excuse me, bakit ba nilalahat mo kaming mga babae? Duh! Bukod sa kagandahan ko,
wala na akong ibang pinoproblema. Itong si Lindsay ang may hugot eh."

And I'm pretty sure, dahil na naman 'to sa isa ko pang pinsan na hilaw. Si Trigger.

She heaved a heavy sigh while staring blankly at Trigger na ngayon ay nasa isang
sulok at busy kala-laptop.

"Lind." I arched my eyebrow na may Bobbie Brown Perfectly Defined Long Wear Eyebrow
Pencil.

"Hey, Kayden. Thanks nga pala for the dinner last night." Sumingkit ang mapupungay
kong mga mata at damang-dama ko ang bigat ng Christian Louboutin Lex Noirs Lash
Amplifying Lacquer mascara nang magkatinginan kami ni Duke.

"Basta ikaw, Lind."

Pinsan ko pa talaga ang kina-kana. Pagkatapos ng pinsan kong hilaw, anak naman ni
Tita Meisha at Tito Seb.

"Erkey... Ano'ng meron sa inyong dalawa at may pa-dinner dinner pa kayo?" tanong
ko. Wengya! Puro mga lovelife ang inaatupag. Bakit ba hindi nila 'ko gayanin na
kahit na gaano karami ang mga lalaking nagkakandarapa para masilayan lang ako eh
wala akong pakialam?

"Ahm, nag-usap kasi kami tungkol kasi sa—"

"Lindsay, can I have a word with you?" Sabay-sabay kaming tumingin kay Trigger na
saglit na tumingin kay Kayden bago niya ipako ang tingin kay Lindsay.

Mga haliparot! Hindi na lang aminin ang totoong nararamdaman. Jusko ang mga lalaki
talaga.

"Ah excuse lang guys ha?" Of course that's Lindsay.

"Ganda ka 'te? Napansin ka na e! Go na." I rolled my beautiful eyes. Hindi ko na

sinundan ng tingin sina Lindsay at Trigger.

"Hanapin ko lang si Raven." Tingnan mo 'tong pinsan kong gago. Umalis lang si
Lindsay, nawala na rin.

"Ako rin, irarampa ko muna ang ganda ko," paalam ko sa hugutero ng taon.

"Amber..."

Pakiramdam ko, tumigil ang mundo nang marinig kong tawagin n'ong gagong si Boul ang
pangalan ko.

Remind ko lang ha, hindi ako kinikilig.

"Pwede ba kitang makausap sandali?" Oh no, please lang.

"Alam kong maganda ako, Grayson Boulstridge, pero excuse me lang. Mas maraming
bagay ang worth it ng time ko. Kung gusto mo, magpa-appointment ka." I flipped my
oh so gorgeous hair na bagong salon and turned my Gucci heels away.

"I just need a minute." Nagpapatawa ba talaga siya?

"Sa tingin mo ba, kaya mong palitan lahat ng nawala sa loob ng one minute?" tanong
ko sa kanya pagkaharap na pagkaharap ko. "Gano'n gano'n na lang ba 'yon, Boul?"

"Psh. Sige, kung ayaw mo makinig." Akmang tatalikod na siya no'ng sumagot ako.

"Bakit... Bakit galit ka? Bakit kasalanan ko? Parang kasalanan ko?"

"Are you saying that I'm unfair?"

"No ,Gray, I'm saying that you have your favorites."

"I'm sorry I didn't know you felt that way."

"It's okay. Okay lang naman. Naiintindihan ko naman. Tinanggap ko naman."

"Hoy, Amber bago ka lumandi, sabihin mo muna sa 'kin kung nasaan ang tatay mong
unggoy!"

Wengya! Agaw eksena naman 'to si Mama.

"'Ma! I'm sorry, 'Ma."

Ginaya ko kung paano nag-emote si Toni Gonzaga sa movie na Four Sisters and a
Wedding. 'Yon nga lang, mas maganda ako ng 'di hamak.

"Hindi ko alam, 'Ma," sagot ko.

"Kausap ni Papa kanina, Tita Amesyl," singit ni Boul.

"Everyone."

***

Emerald's PoV

Wow!

"Dadsy, akala ko po ay simpleng dinner lang. I didn't know na lahat pala, invited."

I thought it's going to be a dinner for me and my Baby Caliber's wedding na eh.

I pouted when Dadsy laughed. "Puntahan ko muna mga Tito at Tita mo."

He patted my head before he left.

Where's my Baby Caliber?

I smiled widely nang makita ko si Baby Caliber na mag-isa.

"Baby Caliber!" sigaw ko saka kumaway. Yay! Na-miss niya kaya ako? Naging busy kasi
kami ni Dadsy nang mamatay si Momsy eh.

He stood up and started walking away.

"Baby Caliber! Uy! Saglit lang." He's walking so fast kaya ang hirap niyang
habulin. "Baby Caliberrr! Huwag mo namang bilisan ang paglalakad oh."

"Hi, Baby Emerald."

I stopped following Baby Caliber nang may tumawag sa 'kin.

"Hi po, Kuya Azure."

Hindi ko inialis ang tingin ko kay Baby Caliber na kumuha ng wine at pumwesto sa
isang sulok.

Tampo kaya siya sa 'kin? Oh my golly! Baka nga nagtampo siya kasi naging busy kami
ni Dadsy kay Momsy.

"Hindi ka nag-reply sa 'kin kagabi."

"Ah 'yong tinanong mo po kung gwapo ka?"

"Oo." Tumawa ito.

"Sabi po ni Dadsy, bawal magsinungaling eh."

Sino kaya 'yong mga kasamang lalaki ni Future Sis?

Pero happy pa rin ako kasi kahit hindi kami nag-uusap ni Future Sis, feeling ko
shipper siya ng love story namin ni Baby Caliber. Hindi naman niya pinakikilala si
Baby Caliber sa ibang girls eh.

"Wengya!" Ang cute ni Baby Caliber! Mukhang ka-close na niya agad 'yong mga friends
ni Future Sis.

Inilapit ni Kuya Azure ang mukha niya sa 'kin so I stared at him. "Bakit po, Kuya?"

"Ang cute mo."

Hala! A-ako? Cute?

"Everyone."

***

Mikaela's PoV

"Yes, Tita. Thanks."

In-end ko ang tawag saka ko ibinalik ang tingin kay Mikazuki Yagami at saka
ikinuyom ang kamao ko. Ayoko naman talagang pumunta dito. Pinilit lang ako ni Dad.

"Mikaela, bakit ayaw mong makihalubilo roon sa mga kaibigan niyo?"

"Wala ako sa mood, Dad." At saka isa pa, hindi naman talaga ako mahilig
makihalubilo sa kanila. Bukod sa mga drama sa lovelife ay kaartehan lang naman ang
pinag-uusapan nila.

"Hoy, Mikaela, nakita mo ba ang Tito mong unggoy?"

"'Ma at 'Pa, Tita," walang kagana-ganang sagot ko kay Tita Andrea.

"Naku! Sinasabi ko talagang sasaktan ko 'yan mamaya."

"Pfft! Andrea, bakit mainit na naman ang ulo mo?"

"'Yan kasing unggoy na 'yan pagkatapos kong ikuha ng banana cake, nawala na lang
bigla sa paningin ko."

Lumingon si Tita Andrea sa likod niya dahil nandoon si Amber at Grayson.

"Hoy, Amber, bago ka lumandi, sabihin mo muna sa 'kin kung nasaan ang tatay mong
unggoy!"

Lumakad na ako palayo para basahin sana ang text message na receive ko. Siguradong
si Tita Angelique na 'to.

"Everyone."

***

Lindsay's PoV

Unsure of the reason behind why we need to talk in private, I still feel
butterflies in my stomach.

Relax, Lindsay Lee.

Remember? You're just like a sister to him.

Right. Kapatid lang turing niya sa 'kin.

Bumangga ako sa likod niya no'ng tumigil siya sa paglalakad. "Ouch ano b—"

"What's going on between you and Lerwick?" he asked as he faced me.

What?

Wait, I don't get it.

"What do you mean?"

"Cody told me that you had dinner with his brother."

Is he jealous?

Pero akala ko ba ay kapatid lang ang tingin niya sa 'kin?

Biglang bumilis ng tibok ng puso ko.

Nagseselos ba si Trigger?

Is there a chance ba na kahit kaunti...

Kahit kaunti lang...

Gusto niya rin ako?

"Lindsay, I was waiting for you the whole day yesterday."

Bakit niya ako hinintay? I totally forgot about that. Did he ask me out or
something?

"Uh—I'm sorry, I didn't mean to hurt y—"

"Nah, it's okay. I have made a new report."

Report.

I suddenly remembered na ako nga pala ang nagprisintang gumawa ng report na ipe-
present niya sa Kuya Bullet niya.

"Yeah right, you were waiting for the report that I was doing."

Why do I sound so disappointed? Maybe akala ko lang... Hindi naman siguro.

Tanggap ko na naman kung ano ang role ko sa buhay niya.

Kababata, bestfriend, kapatid na babae.

"Everyone."

***
Mikazuki's PoV

"Everyone," Bullet said. Tumigil siya saglit at saka muling nagsalita.

"I would like you to meet the woman who spent her whole life chasing my happiness
in every fcking possible way she can... Mikazuki."

Hindi ko alam kung ngingiti ako o magwo-walk out dahil sa pagtawag niya sa pangalan
ko.

Tingnan mo 'tong si Roswell. 'Yan ang sinasabi ko eh kaya kinakabahan ako eh. Ang
dami-daming—

"Thank you for playing the biggest role in my life, love."

Iikaw rin naman, Roswell.

"We've been together for two decades and using Roswell as my surname had been your
dream for me for a long time." Natawa ko nang mahina sa sinabi ni Roswell. Kaya nga
Roswell ang tawag ko sa kanya eh. "You have tried everything for it to happen."
Tumigil siya saglit.

"So, from this day forward, I will no longer be a Birkins or Yagami, but Bullet
Roswell. The eldest son of Ezekiel Roswell and Aemie Ferrer-Roswell." Ngumiti ako
sa kanya.

But it feels awkward no'ng hindi niya inaalis ang tingin niya. Lalo pa't alam kong
nandito ang buong pamilya niya.

"Love, I found all I never fcking dared to dream in you. Being away with my real
family should've felt like a goddamn broken shard. But having you in my life turned
them into something beautiful that I couldn't imagine happening if I wasn't away
from them."

May kinuha siya mula sa tuxedo pants niya which made me more nervous.

"Marry me, Mikazuki."

Wait... What?!

Lumapit sa 'kin si Roswell at binuksan ang maliit na box na may lamang singsing.
"Wear this."

Pinaningkitan ko siya ng mata dahil sa sinabi niya. "Hindi pa nga ako nasagot
ipapasuot mo na agad sa 'kin."

"It wasn't a question to begin with, and I didn't ask for an answer."

Kinuha niya ang kamay ko at saka isinuot ang singsing sa daliri ko. Hindi man lang
niya ako binigyan ng chance na makasagot dahil the next thing I knew, we were
kissing in front of everyone.

"Woo porn!"
"Hindi maikakailang anak mo nga si pareng Bullet, Mr. Roswell."

"Lee ang video!"

"Takte, uugod-ugod na si Lee! Makupad na sa pagkuha ng video."

"Congrats!"

"Sana all may lovelife."

"Sana all hindi paasa."

"Pahingi nga ng buko juice."

"I'm so happy for the both of you, Ate Mikazuki, Kuya Bullet."

Yumakap sa 'kin si Katana matapos akong halikan ni Roswell.

"Thanks," sagot ko kahit na hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa

nangyari.

Sunod-sunod silang lumapit para i-congratulate kami. Maliban sa isang tao. Kanina
ko pa rin napapansin na masama ang tingin niya sa 'kin.

***

Shaun's PoV

Kumuha ako ng isang baso ng malamig na malamig na buko juice habang busy silang
lahat na bumati kay Mika-chan at Kuya Bullet.

"Ah sarap talaga," wika ko nang makahigop ako ng isa.

Nilapitan ko ang isang babaeng kanina pa masama ang tingin kay Mika-chan.

"May problema ka ba sa kapatid ko?" diretsong tanong ko sa kanya.

"Ano bang pakialam mo?" sagot naman niya. Anak ng p*ta, ang sungit naman nito.

"Malamang, kapatid ko 'yang tinitingnan mo nang masama kaya may pakialam ako. Isip-
isip din tayo minsan, h'wag puro ganda lang."

"Ano bang problema mong bakla ka?" bulyaw niya sa 'kin kaya natawa ako.

"Tigilan mo nang pakikipag-usap kay Mom. At kung may pina-plano ka, huwag mo na
ring ituloy. You're welcome in advance."

Kinuha ko ang earphones ko sa bulsa saka isinuot sa magkabilang tainga kahit na

sumagot pa siya sa sinabi ko. Panigurado namang walang kwenta 'yong sinabi niya.

Makatulog na lang nga.

Tinalikuran ko siya at nag-umpisang maglakad palayo. Nakita ko pa sa peripheral

vision kong masama ang tingin sa akin no'ng kapatid nina Katana at Kuya Bullet.

Kinapa ko ang bulsa ko para dukutin ang susi ng kotse ko. P*ta, binigay ko nga pala
kay Bro ang susi kanina.

Babalik sana ako sa loob nang madaanan ko ang kotse ni Kuya Bullet at nakita kong
bukas. Ayos!

"'Di hamak na mas komportableng matulog dito."

Mas malinis at mas mabango. Ang dugyot ng kotse ko kagagamit ni Bro eh.

Nang makaayos na ako ng upo, I reclined the driver's seat as far back as I can
before closing my eyes.

***

Mikazuki's PoV

"Puro ka talaga kalokohan, Roswell."

Hinampas ko siya nang makarating kaming dalawa rito sa veranda sa second floor.
Pagkatapos kasi no'ng proposal ni Roswell ay pumunta kami rito.

"But that was sweet," dugtong ko saka tiningnan ang singsing na isinuot niya sa
'kin kanina.

"Was it?" takang tanong niya. "I've tried to make it as simple as it could be
because I know you wouldn't like it if it was grandiose."

Natawa ako. Tama nga naman. Pero mabilis ding naglaho 'yon nang may maalala ako.

"Paano 'yong kasal niyo ni Lovelle?"

Ngumiti siya sa 'kin as an answer. "Stop worrying about it, baby, and just continue
planning our wedding."

"Wait—you mean..." Kung sabagay, ang dami ko nang binago about sa kasal nila.
"Hindi talaga kayo magpapakasal? Akala ko ba—"

"I said stop worrying about it, love."

"Okay," I said saka tumingin sa malayo at nagsindi ng sigarilyo. Wait—

"Is that Shaun?" tanong ko kay Roswell. Tanaw mula rito ang isang lalaki na
nakahiga sa driver's seat ng sasakyan ni Roswell.

"Yeah."

"Wala talagang ginawa 'yan kundi matulog."

"I love you." Binalik ko ang tingin sa kanya.

"Mas mahal kita, Roswell." I smiled at him.

"Son, daughter, are you busy? Can I talk to you for a second?" Sabay kaming
lumingon ni Roswell kay Tito Ezekiel no'ng tawagin kami nito.

"Sure, Dad. We were just discussing our thoughts about our upcoming wedding."
"Good, then, I will be waiting upstairs."

Siniko ko si Roswell pagkaalis na pagkaalis ni Tito Ezekiel.

"What the fck, Roswell, baka galit ang Dad mo! Kinakabahan ako. Magyo-yosi muna
ako, mauna ka na."

Tinawanan lang ako ni Roswell saka hinawakan ang kamay ko.

"We cannot make him wait."

Sabagay, baka mas lalo siyang magalit.

***

Nadatnan namin dito sa third floor sina Trigger, Caliber, Katana, Tito Ezekiel
at...

"Lionel?" I asked. Bakit siya nandito? At obvious na obvious sa kanyang kinakabahan

siya.

Tiningnan ko si Roswell at mukhang clueless din naman siya.

"You can start now, Birkins. Why do you want to speak to us?"

Umayos ng upo si Lionel at mukhang mas lalong kinabahan kaya gusto kong matawa.

"First and foremost, my real name is Ryuu Yamaguchi. And it's a pleasure to meet
all of you. Uhh—gusto ko po sanang ligawan si Katana."

Mabilis kong tiningnan si Roswell at Tito Ezekiel na parehas na parehas ang

reaksyon. They are both pinching the bridge of their nose. Pero teka, Ryuu
Yamaguchi? Does it mean na hindi rin sila totoong anak nina Mom and Dad? I guess I
need to know more about it.

"What the fck?! She's still young," mabilis na sagot ni Roswell.

"And she's still my baby," dugtong ni Tito Ezekiel.

"Kuya! I'm old enough. And Dad, I'm no longer your baby."

Now I know kung bakit parang may something sa kanilang dalawa.

"Are you saying that you are allowing him to court you?" masungit na tanong naman
ni Trigger sa kanya. Halatang hindi rin ito sang-ayon.

"You can let someone court you, Sis, but definitely not one of the bananas in
pajamas."

Napayuko si Lionel sa mga sinabi nila, even Katana. She doesn't look surprised, but
I can see the sadness on her face.

"I think she's right. She's no longer young," singit ko sa usapan nila kaya lahat
sila ay napatingin sa 'kin.

"Mikazuki." Halata sa tono ni Roswell na hindi siya sang-ayon sa gusto ni Lionel.

"Wala namang masama kung manliligaw si Lionel kay Katana, and besides, we've known
him for the longest time, Roswell."

Kung maka-disagree naman 'tong si Roswell, akala mo naman nanligaw siya.

"Tss. Fine, fine, but not because we grew up together, I'd be easy on you," paalala
ni Roswell kay Lionel. Katana mouthed thank you nang mapatingin ako sa kanya. I
winked at her in response.

"If Kuya Bullet approves it, then who am I to disagree?"

"The final word will still come from our sister. She's old enough to know what is
right and what is wrong."

"Baby, we're waiting for your answer."

"Stop calling me, baby, Dad!"

"Pfft."

"Well, I have thought about it long ago and..."

"Do do you need a gun, Dad?" Halos masamid ako sa tanong ni Roswell kay Tito
Ezekiel.

"I got one here, son."

"Uhh—well..." Bago pa maituloy ni Katana ang sasabihin niya ay nakarinig kami nang
malakas na pagsabog.

"Bossing!" Humahangos si Gray ilang segundo matapos ang pagsabog kasama ang Daddy
nitong si Vash.

"Boss!"

"What the hell was that ,Boulstridge?!" sabay na sumagot 'yong mag-ama.

"May nagpasabog ng sasakyan mo, Bossing," sabi ni Gray. Mabilis akong napatingin
kay Roswell nang may maalala ako.

"Roswell, natutulog si Shaun do'n, 'di ba?"

Pero—

"The fuck?!"

Sinong gagawa no'n?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 30 - Page 9
by Yanalovesyouu
27-34 minutes

Sebastian's PoV
"Erpat, may bangkay sa loob ng kotse ni Boss."

Whoa petengene! Bangkay?

"Sino naman ang magtatakang pumasok sa loob ng kotse ng panganay na anak ni

Bossing?" takang tanong ko.

"Sunog na sunog 'yong sasakyan Tito pero isa lang ang nasisiguro ko," sagot n'ong
anak ni Lampe.

"Ano?" tanong ko sa kanya. "Na ang gwapo ko pa rin kahit na may pagsabog."

"Ulol."

"Gago hindi gwapo."

"Psh."

"Sus, Baby Emerald, 'di ba gwapo ako?" Ampupu, manang-mana ng kakapalan ng mukha
kay Lampe 'tong anak niya.

"Po?"

Pero kanino kayang bangkay 'yong nasa loob ng sasakyan ng panganay ni Bossing?

"May nawawala ba?" tanong ko sa mga mas bata sa 'kin —pero 'di hamak na mas
magandang lalaki ako—na nandito sa loob.

Nasa labas kasi ang asawa kong ubod ng ganda kasama ang iba pa. Sina Bossing naman,
nasa taas.
"Tito Sebby, nakita ko po kanina 'yong friend ni Future Sis na lumabas."

Kaibigan? Ang kasama lang naman ng bunso ni Bossing ay 'yong mga kapatid ni
Mikazuki.

"Sinong friend, Baby Emerald?" tanong ng babaeng anak ni Lionhart.

"Erkey, so what's with the commotion?" tanong n'ong babaeng anak ni Lampe na
kasamang pumasok 'yong anak ni Lee.

"Hindi namin sure kung sino 'yon pero mukhang lalaki," dagdag ng anak ni Lee.

"Whoa! Sana si Raven 'yon o Boul," singit n'ong lalaking anak ni Lionhart na si
Duke.

"Gago! Nananahimik ako rito," bulyaw ni Raven Strife.

"Oh my! What's happening na naman ba? Do you think it's possible na magnanakaw
lang? Like he wants to make nakaw lang sa car ng son ni Aemie-girl?"

"I don't think so, Mom," sagot n'ong anak ni Boul.

Huminto kaming lahat sa pag-uusap at lumingon sa sunod na pumasok ng mansion nila

Boss.

"Bossing, balita?" tanong n'ong anak ni Boul sa panganay na anak ni Bossing.

"Follow me, everyone."

Kasunod niyang pumasok si Bossing at ang tatlo pa nitong mga anak.

***
Mikaela's PoV

"Our plan worked, Tita, but..."

Iniikot ko ang tingin sa paligid at siniguromg walang iba tao. Nandito ako sa dulo
ng hallway malapit sa garden ng mansion nina Tita Aemie.

[But what?! Tell me, my dear, what happened?]

"Imbes na si Mikazuki, 'yong anak niyong si Shaun Birkins ang kasama sa sumabog na
sasakyan."

[So you mean, buhay pa rin ang babaeng 'yon?]

Halatang-halata sa tono ng boses niyang galit siya.

"Yes, Tita."

[Okay sige, thank you sa information, dear.]

In-end ko ang tawag at tumalikod para bumalik sa loob. Pero hindi ko inaasahan ang
nakita ko.

Si Mikazuki Yagami.

Mabilis niya akong hinawakan sa leeg at tinutukan ng baril sa sentido.

"Say one word and I'll kill you."

Hindi ako makagalaw at makahinga dahil sa higpit ng pagkakasakal niya sa 'kin.
Letse!

Tiningnan ko siya at bakas sa mukha niyang hindi siya magdadalawang-isip na

patayin ako kapag hindi ko sinunod ang gusto niya.

At sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng takot.

"Why do you want to kill me?" tanong niya.

Kahit hirap akong magsalita ay pinilit kong sagutin ang tanong niya. "Pinatay mo si
Mama."

"You killed my brother!" sagot niya. Ipinit ko ang mga mata ko dahil humigpit ang
pagkakasakal niya sa 'kin at dumiin ang pagkakatutok niya ng baril sa 'kin.

"Kalma lang. Buhay pa ako, Mika-chan."

Napasalampak ako sa sahig no'ng bitawan niya ako.

***

Shaun's PoV

"Haist! Tingnan niyo ang ginawa niyo! Wala na akong babalikang buko juice sa loob
ng kotse."

Kinamot ko ang ulo ko sa sobrang inis habang may hawak akong baril sa isang kamay
at nakatutok sa tatlo pang lalaking natitira.

Langya! Dami pa namang yelo ang pinalagay ko ro'n.

"Maawa ka, Boss, may—" Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita.

Kinalabit ko ang gatilyo ng baril na hawak ko at saka pinunasan gamit ang likod ng
palad ko ang pisngi ko no'ng talsikan ako ng dugo na galing sa ulo niya.

"Mga hangal! Hindi nga kayo naaawa sa kapatid ko eh," walang-kwentang sagot ko.

"Sir Shaun, pakiusap may—"

Mabilis kong pinaputukan ng baril 'yong dalawang natitirang mga lalaki bago ako
naglakad palayo.

Hindi pa malalim ang tulog ko nang may marinig akong mga boses na nagsasalita.

Langya! Mga istorbo amputs!

"Boul, sigurado ka bang dito mo nakita? Wengya! Kanina pa tayo paikot-ikot."

"Oo nga, gago! Dito ko nakitang nanggaling 'yong mga lalaki kanina."

Hininaan ko ang volume ng pinakikinggan kong kanta at saka bahagyang sinilip kung
sino 'yong mga hampaslupang nagkukwentuhan sa labas.

"Hindi ko mahanap 'yong mga lalaki pero natimbrehan ko na ang mga gwardya kaya
paniguradong nandito pa 'yong mga 'yon sa loob."
"Sige, dahil gwapo ako, ako nang maghahanap. Kayong dalawa ni Lee ang maghalughog
dito sa parking lot kung ano ang ginawa ng mga kupal. Parehas naman kayong uugod-
ugod kaya magtulungan na kayo."

"Gago."

"Gago."

"Pft! Gwapo, mga 'Tol, gwapo."

Mga hangal, pare-parehas lang naman kayong mga gurang.

Nang masiguro kong nakaalis na 'yong tatlo ay nag-umpisa naman akong halughugin ang
loob ng sasakyan ni Kuya Bullet.

Sigurado akong meron akong makikita dito dahil bukas ang kotse niya no'ng pumasok
ako.

"Bingo!"

Naka-set sa dalawang oras ang time bomb.

May utak naman pala kahit papaano si Mikaela Lewis. Sinigurado niyang may nakasakay
dito sa kotse kaya dalawang oras ang naka-set.

Pero hangal pa rin.

Sinimulan kong i-defuse muna ang time bomb para baguhin ang oras.

min:10 ; sec:00

Lalabas na sana ako sa sasakyan nang mapansin ko si Kuya Bullet at Mika-chan sa

veranda. Amputs ang lalandi!

Humiga ulit ako saglit at nagpanggap na tulog hanggang sa makaalis sila.

"Langya! 5 minutes na lang."

Pagkalabas na pagkalabas ko ng kotse ni Kuya Bullet ay siniguro kong walang ibang

tao ang malapit sa kotse niya.

"You killed my brother!"

Ramdam ko na kapag hindi ako nagsalita e katapusan na nitong anak ni Andrei Lewis.

'Yan kasi, inuuna ang landi. Late tuloy siya sa balita.

"Kalma lang. Buhay pa ako, Mika-chan," natatawang sambit ko.

Mabilis niyang binitawan si Mikaela Lewis saka humarap sa 'kin. Naglakad ako
palapit sa kanya dahil mukhang alam ko na ang mga susunod na eksena.

"Gago ka ah! Nakita kita ro'n sa loob ng kotse kanina na natutulog." Mas lalo akong
natawa kasi halatang pinipigilan niyang maiyak.

"Sus! Walang buko juice sa langit." I patted her head. Saka ko binaling ang tingin
kay Mikaela.

Nakasalampak pa siya sa sahig.

"Mukha kang hampaslupa r'yan."

Iniabot ko sa kanya ang kamay ko para tulungan siyang tumayo pero hinawi niya lang
ito. Aba't!

"Kaya kong tumayong mag-isa," masungit na sagot niya. At saka tumayong mag-isa.

"You know the exact reason why your mother died, Mikaela Lewis."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Mika-chan. Hindi niya ba sasabihin kay Mikaela na
si Kuya Bullet ang gumawa no'n? Obviously, ang alam nitong babaeng hangal ay si
Mika-chan ang gumawa no'n kaya nakikipag-tulungan siya kay Mom. Tsk! Mga babae
talaga.

Teka—alam na ba ni Mika-chan na si Kuya Bullet ang gumawa no'n?

"Don't make the same mistake she did."

Hindi sumagot 'yong babaeng hangal. Tinalikuran niya lang kami at nagsimulang
maglakad palayo.

"Si Mom." 'Yon na lang ang nasambit ko kay Mika-chan pagkaalis n'ong hangal.

Huminga siya nang malalim bago niya ako sinagot.

"Alam ko." Pinagmasdan ko siya habang nakasunod ang tingin niya sa babaeng hangal
na naglalakad palayo sa amin. Minsan, takot akong biruin 'tong si Mika-chan eh.

"So, ano'ng plano mo, Mika-chan? Engaged na kayo ni Kuya Bullet. Paniguradong kapag
nakarating 'yan kay Mom—"

"Mom is way easier to handle than what I have found out." Ano raw?

Tinalikuran niya ako at nag-umpisang maglakad. Napailing na lang ako. Mga babae
talaga, mahilig mag-walk out.

Hindi pa kami nakalalayo ni Mika-chan ay nagsalita ulit siya.

"Mauna ka na sa loob, Shaun. May dadaanan lang ako."

May dalawang segundo ko siyang pinagmasdan dahil sa ibang direksyon siya

nakatingin.

"Samahan na—"

"Mauna ka na."

"Oks," tipid kong sagot. Makapag-BJ na lang ulit at talaga namang nabitin ako
kanina.

***
Lovelle's PoV

"Where's Mom and Dad?" I asked hurriedly. And who the hell are these guys—wait I
know them! Sino ba'ng hindi makakakilala sa kanila? They are the heirs of the
Yamaguchis.

"They are Shinji and Ryuu, your real brothers, my dear." She shifted her gaze to
Tito Wallace and Yuriko. "Welcome back to Japan, Wallace, and Yuriko, kakausapin
kita mamaya. I need you to do something."

"Yes, Tita."

"How's Louie?" That's Tito Wallace.

"He wants to see you."

I ignored what Mom said and headed towards the two guys na real brother ko raw.
"How did you two became my real brothers?" I asked curiously.

"Pfft. Long story. Kumusta na ang kasal niyo ni Bullet Roswell? Balita namin, hindi
na tuloy." I thought I'd like them, pero mukhang nagbago na ang isip ko.

"Who the hell told you na hindi na matutuloy ang kasal namin?" I asked furiously. I
won't let that happen. Kahit ano'ng mangyari, matutuloy ang kasal namin ni Bullet.

And I already have a plan.

"Yuriko, can you make sure na matutuloy ang kasal namin ni Bullet?"

"Of course, ako na ang bahala ro'n, Lovelle."

"Lovelle, hindi mo pa pinakikilala sa 'min 'yang magandang babaeng kasama mo."

"This is Yuriko. I've known her for a long time kaya I trust her the most. Hindi
lang ako, pati si Mom din." I stared at her for a few seconds before shifting my
glance at them.

"Hi, Miss Yuriko, ako nga pala si Shinji." He winked at her like eww. While Ryuu,
if I'm not mistaken with the name, is just sitting comfortably na parang walang
narinig which is quite annoying dahil wala siyang pakialam sa nagsasalita.

***

Third Person's PoV

Binuksan ni Angelique Birkins ang pinto ng kwarto ng master's bedroom kung saan
naroroon si Louie Birkins para makapasok si Wallace Martin Lionhart na walang kibo
hanggang makapasok ng kwarto.

Pinagmasdan nito ang aparato na nakakabit sa pinsan habang palapit na naglalakad.

"Ano'ng sabi ng doctor?" tanong nito sa kanya.

"One of these days, magigising din naman daw siya. We're just waiting for that day
to happen, and hopefully that's soon." Huminga siya nang malalim habang nakatingin
sa asawa. "Kaya habang wala pa siyang malay, ako munang bahala sa lahat." You can
feel the sadness in the tone of her voice.

"Naiintindihan ko," tipid na sagot ni Wallace

"Kasalanan 'to lahat ni Mikazuki eh." Ikinuyom ni Angelique ang kamao niya sa
galit.

"Paano mo naman nasabi 'yon?"

"Kasalanan naman talaga niya ang lahat. Kung hindi dahil sa kanya, hindi masisira
ang mga plano ko," she said through gritted teeth. "Nang dahil sa kanya at sa mga
plano ng tatay niyang si Terrence Von Knight, nasira ang plano ko para kay Bullet
Roswell. And you know what's worst? Nilandi pa niya 'yon kaya lalong nagkanda-
letse-letse ang mga plano ko!"

"She's been with you since she was a baby. Kahit kailan ba, hindi mo siya tinuring
na anak?" Wallace asked curiously as he listened critically to her words.

"Never. Why would I treat her as my real daughter kung puro sakit ng ulo binibigay
niya sa 'kin? Ang dapat sa kanya, sumunod sa tatay niyang si Terrence Von Knight,"
sagot niya habang tumatawa.

"How sure are you na patay na si Terrence Von Knight? We all know na isa pa rin
siya sa mga leaders sa Black Sinister."

"I don't think it's the real Terrence Von Knight dahil ilang beses ko na rin siyang
sinubukang hanapin at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakukumpirmang buhay
siya."

"I see." Napailing na lang si Wallace Martin Lionhart dahil ang akala nito ay may
malalaman na siya tungkol sa totoong kalagayan ni Terrence Von Knight. Isa sa
dahilan ng pagbalik niya sa Japan ay para alamin ang tungkol dito.

"How about you? Matagal mo nang kasama ang Roswells, Yaji at Black Organization.
Wala ka bang nababalitaan tungkol kay Terrence Von Knight?"

"Wala."

"Are you sure?"

"Matagal na ring inaalam ng Roswells, Yaji at Black Organizarion ang tungkol sa

kalagayan ni Terrence Von knight pero hanggang ngayon ay hindi pa rin nila
makumpirma kung buhay nga ito."

"Ah. Ikaw ba, ano sa tingin mo?"

"I don't care kung buhay siya o hindi as long as hindi siya nanggugulo," diretsong
saad nito.

"If in case, kanino ka kakampi? Sa Roswells o kay Louie na pinsan mo?"

Binato ni Wallace si Angelique ng masasamang tingin dahil sa tanong niyang mabilis

namagn dinepensahan ni Angelique. "I just want to make sure na mapagkakatiwalaan
kita."

But Wallace gave her a question. "If you're unsure about trusting me, bakit mo ako
pinapunta rito?"

Nanatili lang tahimik si Angelique Birkins nang magtanong ulit si Wallace.

"What about Ryuu and Sinji? Bakit hindi ko alam na sila pala ang mga totoong
pamangkin ko?" Matagal nang kilala ni Wallace ang dalawa dahil kilala ang pamilya
Yamaguchi sa pinakamalaking Yakuza group sa Japan. Malawak din ang koneksyon ng mga
ito at isa sa pinakamayamang pamilya sa buong mundo.

"They are my aces," nakangiting sambit ni Angelique. "And we are just starting."

***

Cody's PoV

Tanging kagwapuhan ko lang ang umaalingawngaw dito sa loob dahil lahat ay

naghihintay lamang na magsalita si Tito Ezekiel o si Boss.

"Where the fck is Mikazuki?" tanong ni Boss kaya nagkatinginan kaming lahat. "And
my wife?"

"Uhh—pabalik na siguro 'yon. Kausap ko kanina sa labas," sagot ni Mikaela.

"You had a conversation with her?" Pinagmasdan ko si Baby Katana—syet ang ganda
niya talaga.

"Oo," tipid na sagot ni Mikaela at saka iniba ang tingin. Duda ako sa mga ganyang
sagutan petengene!

"Where the fck is my wife? / Where the fck is Mikazuki?" Inilibot ko ang tingin ko
sa lahat ng nandito sa loob. Wala nga sina Tita Aemie at Mikazuki.

"Nakita ko po si Future Mom kanina papuntang kitchen. Sabi niya po sa 'kin, may
gagawin lang siya."

"Shaun is not here, too." Hays ang ganda talaga ni Baby Katana. Pero petengene
bakit siya concern do'n sa isang Birkins. Takte! Type niya ba 'yon?

"Hindi po ba siya kasama sa pagsabog ng sasakyan ni Future Big Brother? Kasi 'di ba
—"

"Imposible 'yan. I know my brother too well," sagot n'ong lalaking kanina pa kasama
ni Baby Katana. 'Di hamak naman na mas gwapo ako, pwe!

Sabay-sabay kaming tumingin sa pinto nitong meeting room na kinaroroonan namin nang
bumukas iyon.

"I'm back, bitches."

"Yo, Bro."

"Where's Mikazuki?" mabilis na tanong ni Boss sa kanya.

"Susunod daw siya."

"Erkey, so I guess we can start?" tanong ni Amber.

***

Amber's PoV

Naiinip na ang kagandahan ko dahil itong wengyang si Boul ay kanina pa tingin nang
tingin. Although sanay naman akong tintingnan ng mga lalaki. I rolled my beautiful
eyes na may Christian Louboutin Lex Noirs Lash Amplifying Lacquer mascara.

"Lionhart is currently in Japan to see Louie Birkins." Napakagat ako sa labi kong
may Guerlain Rouge G De Guerlain Jewel Lipstick dahil sa sinabi ni Tito Ezekiel. He
gazed at Tita Cassandra na sunod na nagsalita.

"But you don't have to worry, I'm a hundred percent sure that Wallace won't side
with them," she said, reassuring everyone.

"But one thing we're sure of, hindi lang ang mga Birkins ang kaaway natin," Tita
Meisha added.

"Right, hindi lang kami sigurado kung sino-sino."

"And that's what we need to find out," pagpapatuloy n'ong pinsan kong hilaw.

Siniko ako nang mahina ni Duchess sabay bulong ng "Amber."

I arched my eyebrow na may Bobbie Brown Perfectly Defined Long Wear Eyebrow Pencil.

"Ano?" bulong ko sa baduy kong friend.

"Si Grayson, nakatingin sa 'yo." bulong ulit niyang parang hindi naman bulong kasi
narinig ng ibang nandito sa loob.

"So? Libre naman mangarap kaya sige lang, pagpantasyahan niya lang ako."

"We'll be splitting you into groups or by pair depending on the task that you will
be doing."

Hindi ko naman hinihiling na makasama si Grayson Boulstridge sa group dahil baka

ma-issue pa kami. Pero parang wala naman akong ibang gustong makasama—

"Amber Lamperouge, Grayson Boulstridge and Duke Lionhart."

Wait—kasama ko 'yong gagong si Grayson Boulstridge? Wengya!

"Excuse me lang, are you serious na kasama ko 'tong si Boul? I mea—"

"Do you have a problem with that, Lamperouge?"

"Wala naman." Na-stress ang mapupungay kong mata nang makita kong nakangisi si
Boul. Sarap sampalin ng Gucci heels ko.

Akala ba niya kinikilig ako? Dayum! Over my dead, hot and gorgeous body.
"Natupad na naman ang pangarap mong makasama ang ex mo. Panahon mo na naman para
umasa." bulong n'ong feeling Jose Rizal.

"Alam mo ikaw, Duke? Kung wala kang sasabihing maganda, please lang, manahimik ka
na lang." I flipped my bagong salong hair at saka tinalikuran si Duke bago pa
magdilim ang mala-dyosa kong mga mata sa kanya.

"Caliber, Mikaela Lewis, Emerald Blood, Azure Lamperouge and Shaun Birkins, you'll
be working together."

"Kasama ko talaga 'yong babaeng hangal?"

"May problema ka, bakla?"

"Wala, pero ikaw bukod sa itsura mo, malaki problema mo sa utak."

***

Emerald's PoV

I think there's something going on between Ate Mikaela and Kuya Shaun. Pero hindi
na importante 'yon. Ang importante, magkasama kami ni Baby Caliber sa group, yay!
I'm so happy! And it's confirmed! Shipper din ng loveteam namin si Future Big
Brother-in-law.

"Baby Emerald, tayo pala ang magkasama." Lumingon ako kay kuya Azure na nagsalita
mula sa likod ko.

"Talaga po?" feeling ko, namula ako nang maalala ko ang sinabi niya kanina sa 'kin.
Bukod kay Dadsy at Ate, siya lang ang nagsabi sa 'king cute ako.

"Duchess Lionhart and Raven Strife."

"Lindsay Lee and Kayden Lerwick." I shifted my gaze at Ate Lindsay. She doesn't
seem happy. Maybe dahil 'yon kay Future Brother-in-law.

"Can I join them?" Wah! Kinikilig ako para kay Ate Lindsay dahil sa sinabi ni
Future Brother-in-law and it's obvious na nag-brighten up ang kaninang gloomy
nitong reaction until I felt my cellphone's vibration inside my pocket, so I took
it out to check.

My ate: Hi, little sis! Pakisabi kay Dad na nandito na kami. I tried calling him
pero naka-off ang phone niya. Take care! I love you, little sis ❤️

Reply: Sige po, kasama ko naman si Dadsy, ate. Miss na po kita 😭 Kailan ka ba ulit
babalik? I love you po, my ate ❤️

My ate: I don't know yet but I'll keep in touch.

"Sino ba 'yang ka-text mo, Baby Emerald? Mas gwapo ba 'yan sa 'kin?" I was taken
aback when I heard Kuya Azure.

"P-po?" Itinago ko kaagad ang cellphone ko sa loob ng bulsa ko. Hindi naman siguro
niya nakita kung sino 'yong ka-text ko 'di ba?

"Sino ba 'yong ka-text mo?"

"Hala! Wala po ah." Hindi naman nila alam ang tungkol kay Ate kaya hindi ko pwedeng
sabihin dahil baka mapagalitan pa ako ni Dadsy.

"Do you want to die, Lamperouge and Blood?" Napatungo ako no'ng tawagin kaming
dalawa ni Future Big Brother-in-law.

"Sorry po."

"Sorry, Boss, pero kahit ako na lang ang mamatay, huwag na si Baby Emerald."

Hala!

***

Yuriko's PoV

Nakaabang ako kung magre-reply pa sa 'kin si Llittle Sis. She's so cute. Usually
kasi, pina-flood niya ako ng texts or chats kapag hindi ako nagre-reply. Siguro,
busy siya sa dinner kasama ang Roswells, Yaji at Black Organization.

I can't keep myself from smiling dahil nasaksihan ko ang unang beses na pagkikita
ni Mr. Ezekiel Roswell at Mr. Bullet Roswell.

"Is this your way of welcoming your son?" A little smile formed on Mr. Bullet
Roswell's face. You can absolutely say that it's not a fake smile or something.
Ibinaba niya ang kamay niya at naghintay ng isasagot ng ama.

Mr. Ezekiel Roswell smirked kasunod ng pagbaba niya ng kamay niyang may hawak na
baril.

"And this is your way of welcoming your father?" He smiled at him.

I don't want to cry but the tears just fall down from my eyes nang makita ko silang
magyakap. They're not emotional pero mararamdaman mo 'yong pangungulila nila sa
isa't isa.

"Look at you now, son, you're damn great as hell."

"You and Mom raised me well, Dad. Not literally."

Naputol ang usapan nila nang may marinig silang mga tunog ng takong na tumatakbo.
Tumingin sa gawi ko si Mr. Ezekiel Roswell at Mr. Bullet Roswell. Damn! I thought
hindi nila ako napansin.

"You know what to do." I bowed my head a little.

"Opo," I answered.

"Dong!" May halong pag-aalala sa tono ng boses ni Mrs. Roswell. Kasunod niya ang
iba pa nilang anak ni Mr. Roswell.

While Ms. Yagami is running from the other side of the hallway.

"Ros—Kuya!"
Ngumiti ako sa kanilang dalawa at saka nagmadaling umalis bago pa ako makita ng
iba.

"Excuse lang, may tatawagan lang ako."

"Gusto mo rin bang i-save ang number ko, Miss Yuriko?" Shinji asked.

"Thanks, but no thanks." I winked at him and headed my way outside the house.

I tried dialing Dad's phone number again, but it's still cannot be reached.

Bukod kay Dad at Emerald, sina Mr. Ezekiel Roswell at Mr. Bullet Roswell lang ang
nakakaalam na anak ako ni Jerson Ken Blood.

Dahil anak ako ni Dad sa ibang babae, itinago niya ako kay Tita Camilla Fleur
Blood, Emerald's Mom at dito ako lumaki sa Japan.

My first assignment from Mr. Roswell was to look after Mr. Bullet Roswell and Ms.
Mikazuki Yagami. And I had to pretend and act like a real best friend of Lovelle
Birkins para hindi maghinala ang mga Birkins.

Pero sabi nga nila, it runs in the blood dahil saglit ko pa lang silang nakikilala,
nalaman na kaagad ni Mr. Bullet Roswell ang totoo.

"Mikazuki, bilisan mo nga r'yan! Nandito na sina Lovelle at Yuriko."

Everyone's here no'ng dumating kaming dalawa ni Lovelle except kay Ms. Mikazuki na
nasa second floor pa na dinig na dinig ang mga yabag ng paa sa pagmamadali.

"Yes, Mom! Pababa na po ako."

"Hi, Tita," I greeted her and kissed her cheeks. "Hi, Tito."

I gulped nang makita ko ang mga tingin ni Mr. Bullet Roswell. Tahimik lang siya
pero halatang nagdududa na siya sa 'kin.

"So this is Yuriko Kanzaki na matagal ko nang kinukuwento sa inyo, Mom. Same school
kami and—"

"Hoy, Ros—I mean Kuya Bullet, pinakialaman mo na naman ba 'yong—"

"Mikazuki, Lovelle's bestfriend is here. Manners please." Tiningnan ko si Tita

Angelique bago si Ms. Mikazuki.

"Sorry po, Mom." Our eyes met so she smiled at me. But I can see the sadness in her
eyes. "Hi, Yuriko."

"Mom, wala na ba tayong buko juice?"

"Bro, may shake d'yan."

***

Pagkatapos ng dinner ay hinihintay kong maayos ng driver nin Lovelle ang sasakyan.
Ipahahatid daw nila ako pauwi.

"How's my family?" Hindi ko alam kung sasagutin ko ang narinig kong boses na
nagsalita.

It's obvious na kay Mr. Bullet Roswell ang boses na iyon.

"H-huh?" I asked back, unsure if I'll tell the truth or not, kahit na alam kong
alam niya na ang totoo. Baka naman kasi hindi—

"You're Jerson Ken Blood's daughter, right?"

***

"Yuriko, tawag ka ni Mom sa loob." I smiled at Lovelle and answered her.

"Sige, susunod na ako."

***

Mikazuki's PoV

Pagkalundag ko mula sa mataas na bakod ng bahay ng pamilya ni Roswell ay marahan

akong naglakad papunta sa tatlong itim na kotseng nakaparada dalawang kanto mula sa
bahay ng pamilya ni Roswell. May limang lalaki at isang babae ang naroon. At lahat
sila ay may hawak na baril.

Madilim sa gawi ko kaya I'm pretty sure na walang makakapansin sa 'kin.

I saw one of the men pointed a gun at the woman's head kaya mabilis kong kinuha ang
baril ko para paputukan siya.

"Shit!" The other men immediately pointed their guns at me. I run closer kasabay ng
sunod-sunod na putok ng baril.

"Wah! Thank you, Mikazuki."

"Thanks din po, Mom."

Pinagmamasdan ko ang limang lalaking ngayon ay naliligo sa mga sarili nilang dugo.

Ang totoo niyan ay kanina ko pa natanaw ang mga kotseng ito no'ng nasa veranda pa
lang kaming dalawa ni Roswell. Napansin ko rin ang mga lalaking nasa loob ng
bakuran nila. And I'm sure na hindi lang naman ako ang nakapansin no'n.

Nakarinig kami ng tunog ng cellphone na nag-ring.

Nagkatinginan kami ni Tita Aemie. Lumapit ako sa isa sa mga lalaking nakahandusay
sa sahig kung saan nagmumula ang tunog at saka kinuha ang cellphone sa bulsa nito.

Tiningnan ko ang number ng tumawag.

+8109222019
So, ibig sabihin, nasa Japan ang tumatawag sa kanya.

"Mikazuki, tingnan mo 'to." Ibinulsa ko ang cellphone na nakuha ko mula sa lalaki

at saka lumapit kay Tita Aemie.

Kitang-kita sa laptop ang bawat sulok ng bahay ng pamilya ni Roswell. And what
surprised me most ay mayroon din maging ang bahay ng pamilya Lamperouge, Lee,
Boulstridge, Lerwick, Strife, Lewis, Blood at Lionhart.

"Wow, all this time nakikita nila lahat ng kilos natin," I said.

Pinagmasdan ko ang isa sa mga camera. Magkakasama silang lahat ngayon. At mukhang
clueless silang may nakakakita ng bawat kilos nila.

I think I have an idea kung ano ang nangyayari. Pero iniisip ko kung—

"Mom, do you think we can work together? / Mikazuki, pwede mo ba akong tulungan?"

Natawa ako dahil sabay kaming nagsalita ni Tita Aemie.

"Magagalit si Zeke kapag nalaman niyang nag-a-adventure tayo kaya huwag mong
sasabihin Mikazuki ha?"

Same with Roswell. For sure, magagalit din 'yon.

"Ye,s Mom, don't worry. Hindi ko rin po sasabihin kay Bullet."

***

"Where the fck have you been, wife?" Nagkatinginan kaming dalawa ni Tita Aemie bago
niya sinagot si Tito Ezekiel.

"Ah ano, Dong, magkasama kami ni Mikazuki. May tinuro siya sa 'king bagong recipe.
'Di ba ,Mikazuki?"

"Who told you that you can get out of my sight, love?" Sa tono pa lang ng boses ni
Roswell, alam ko nang galit siya.

"Wala namang masama. Saka si Mom naman 'yong kasama ko," pangangatwiran ko, and
there he goes again, pinching the bridge of his nose.

"But still, you should have told me—"

Tita Aemie cut him off. "Baby Bullet, bakit mo ba inaaway si Mikazuki?" She smiled
at me nang magkatinginan kaming dalawa.

"I'm not, Mom," sagot niya. "I'm sorry, love. I was just worried about you."

Gusto kong itanong kay Roswell kung bakit tila ba ay may meeting silang lahat
kanina. But I think we have to act clueless dahil hindi rin naman niya nababanggit
sa 'kin 'yon.

Nahagip ng mata ko si Mikaela Lewis na nakatingin sa gawi namin. She immediately

shifted her gaze when our eyes met.

"Baby..." Tumingin ako kay Roswell na nasa harap ko pa rin hanggang ngayon at
nakatingin sa 'kin. "I love you."

He gave me a sweet smile kaya nginitian ko rin siya. Until now, hindi pa rin ako
makapaniwalang engaged na kami.

"Pwede ba kitang makausap, Ate Mikazuki?" Kahit hindi ko tingnan ay alam ko kung
sino ang nagsalita, si Mikaela Lewis.

"I'll be back Roswell." He nodded and gave me a kiss on my forehead.

Nang makarating kami sa lugar na kaming dalawa lang ang tao ay tinanong ko na siya.
"Why?" I asked her showing no any kind of emotions. Kung hindi lang din siguro
malapit ang pamilya niya sa pamilya ni Roswell eh tinuluyan ko na siya kanina.

"I'm sorry about earlier, Ate Mikazuki." Nagulat ako dahil sa sinabi niya.

"Sorry? Paano kung may napahamak sa ginawa mo? Sorry na lang din ba ang sasabihin
mo?"

"Alam ko. Huwag kang mag-alala. Tita Angelique trusts me kaya sasabihin ko sa 'yo
lahat ng—"

"No, you don't know her, and she doesn't trust you," diretsong saad ko. I know Mom
more than she knows her. Magaling lang talaga itong mag-pretend to get what she
wants kaya hindi ko masisisi si Mikaela Lewis kung napaniwala siya nito. "All my
life, wala akong ginawa kung hindi maging mabuting anak nina Mom and Dad pero kahit
kailan, hindi ko nakuha 'yong trust na 'yon. So, what makes you think na she trusts
you?"

Tahimik lang si Mikaela at nakatungo so I patted her head. "I'm not mad, but like
what I have said earlier, don't repeat the same mistake your Mom did because the
next time you will be doing that, kalilimutan kong malapit ang pamilya Lewis sa
Roswells." Tumingin siya sa 'kin at tumango so I smiled at her.

"Mika..." Lumingon ako sa lalaking tumawag sa pangalan ko.

"Gray!"

"Pwede ka bang makausap saglit?" Tiningnan ko saglit si Mikaela Lewis and excused
myself.

Nang nasiguro kong wala nang ibang tao ay nagsalita na ako. "I wanted to speak to
you. Naunahan mo lang ako." Kumunot ang noo niya kaya nagpatuloy ako.

"I think I know where Terrence Von Knight is," I said na halatang ikinagulat niya.

"S-so, buhay siya?" Tumango ako bilang tugon.

I'm so certain that he's alive. And I think alam ko na kung nasaan siya.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 31 - Page 8
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Mikazuki's PoV
Nakaharap ako sa salamin at tinatapos ang pagsusuklay no'ng bumukas ang pinto ng
kwarto.

"Where are you going?" Kahit hindi ko tingnan kung sino ang nagsalita ay alam kong
si Roswell iyon.

"I have a meeting. Tumawag sa 'kin kanina 'yong secretary ko," sagot ko habang
patuloy na nagsusuklay.

"Let me see your phone."

"Wow! Kailan ka pa naging possessive, Roswell?" Kinuha ko ang cellphone ko at

pinakita sa kanya ang log history kung saan makikita niyang tumawag nga si Emily sa
'kin.

"Tss." Natawa ako kasi wala siyang ibang nasabi nang makita niya iyon.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makahiga siya sa kama ko.

"Disappointed?" natatawang tanong ko. "Ano bang gusto mong makita sa phone ko?"

"Nah, I was just—" Tinitigan ko siya, waiting for him to continue.

"You were just?" tanong ko.

"I just want you to stay," pagpapatuloy niya.

Natawa ako nang mahina sa sinabi niya. I know. But I need to do something.

"Babalik din ako agad," I reassured him.

***

Cody Lerwick's PoV

Naka-park ang kotse ko malapit sa tapat ng condominium building nila Boss. Pasipol-
sipol lang ako rito habang inaabangang lumabas ang kotse ni Ms. Mikazuki Yagami.

Incoming call from Baby Katana...

Syet! Kalma Cody. Tandaan mo, gwapo ka pa rin.

Tumikhim ako para mas lalong gwapo ang boses ko pagsagot ko ng cellphone.

"B-baby Katana..." Petengene naman, boy! Ngayon ka pa nautal.

[Drop the baby. Anyway, Ate Mikazuki just got in her car. The plate number is
FEB016.]

"Areglado!" Pagka-end ni Baby Katana ng tawag ay ini-start ko ang engine ng

sasakyan at binantayan lahat ng kotseng lalabas mula sa parking area ng condominium
building nila Boss.

Pinamamanmanan sa amin ni Boss ang lahat ng galaw ni Ms. Mikazuki Yagami at

pinasusundan. Ang totoo niyan ay hindi ko rin alam ang dahilan. Duda ba siyang may
ibang lalaki si Ms. Yagami? Sus!

Sabagay, kung kasing gwapo ko si Boss, baka sakaling makampante na siya. Tsk!

Inabangan ko ang sasakyan na may plakang FEB016 at ilang saglit pa'y—

"Gotcha, beybe!" Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan pero s'yempre, dahil alam kong
agaw pansin ang kagwapuhan ko ay nagdahan-dahan ako ng pagpapatakbo para walang
ibang makahalata.
Mahirap na! Baka ako pa ang pag-initan ni Boss kapag nahuli ako kaagad ni Ms.
Mikazuki.

***

Hindi ko alam kung ilang minuto ko nang sinusundan ang sasakyan ni Ms. Mikazuki
pero hanggang ngayon ay wala naman akong napapansing kakaiba. Bukod sa nag-u-umapaw
kong kagwapuhan. Syet!

Nang ma-i-park ko na ang kotse ay hinintay kong makalayo muna si Ms. Mikazuki bago
ako bumaba para sundan siya papasok sa gusali ng kompanya nila.

Hindi ko nililingon ang mga babaeng nakakasalubong ko kahit na naaaninag ko sila sa

peripheral vision kong sinsundan ako ng mga tingin.

Kalma lang kayo, mga babes! Alam kong mahirap pigilan lalo na kung kasing gwapo ko
ang makakasalubong niyo pero trabaho muna bago ang lahat.

Ayokong alisin ang mga tingin ko kay Ms. Mikazuki dahil baka ako ang malintikan kay
Bossing.

[Yes?] bungad ni baby Katana sa 'kin matapos sagutin ang tawag ko.

"Nakapasok na ng board room si Ms. Mikazuki."

[Alright.]

***

Amber's PoV

"Ako lang 'to, guys, huwag kayong mahiyang magsalita."

Nakakabwisit naman kasi 'tong feeling Jose Rizal! Kung kailan kailangan ko ang
kadaldalan niya, saka pa siya tahimik.

I took a quick peek of Boul.

Ayun, ang sarap pa rin niyang hambalusin.

"Shinji and Ryuu Yamaguchi." Binasa ko nang malakas ang mga pangalan ng naka-assign
sa amin. "Kasali ba sila sa Black Sinister?"

"I think so," sagot n'ong feeling Jose Rizal at saka lumapit papunta sa direksiyon
ko. I flipped my oh-so-gorgeous hair.

"They're not." Pinaningkitan ko ng mapupungay kong mga mata si Boul dahil parang
siguradong-sigurado siya sa mga sinasabi niya.

But before I could even speak ay nagsalita si Duke. "Sa tingin ko, kasali sila."

Erkey so... "Ano ba talaga?"

"Hindi sila kasali sa Black Sinister."

"Paano mo naman nasigurado? Not unless kasali ka ro'n, P're?" With that being said
ay natigilan sa pagkontra ang gago. Hmm.

"Kasali 'yong current girlfriend ko sa Black Sinister kaya alam ko. May problema ba
ro'n?"

Current girlfriend? Hindi ko alam na may girlfriend na pala siyang bago.

Pero bakit kailangan pa niyang sabihin? Tinatanong ba namin ha? May pakialam ba
ako? Excuse me lang ha, pero wala.

"Sinong GF?" tanong ko out of curiosity.

"Bakit kailangan mo pang malaman?"

"Bakit naman hindi?"

"Sinabi ko na 'di ba? Girlfriend ko."

"Oo nga eh ano ngang pangalan?"

"Aish! Claudette." Ang pangit ng pangalan. Mukhang gold-digger.

Feeling ko, hindi sila magtatagal, pangalan palang mukhang manloloko na. Wengya!

"Ano'ng surname?"

"Ramsey." Pasimple akong tumalikod para i-search ang bagong girlfriend ni Boul.
Tingnan nga natin kung mas maganda sa 'kin. Jusko baka naman—

"Ano 'yang ginagawa mo, Amber? Sinesearch mo ba ang bagong girlfriend ni Grayson?"

"Excuse me? Bakit ko naman ise-search? Magde-delete lang ako ng friend requests.
Hays! Ang dami kasi, kakastress talaga kapag maganda." I sat down and crossed my
legs kaya kitang-kita ang suot kong Gucci heels. "We need to know more about the
Yamaguchi Brothers."

***

Emerald's PoV

Ang gwapo talaga ni Baby Caliber. I chuckled habang nakapangalumbaba ako at

pinagmamasdan si Baby Caliber na busyng-busy sa harap ng laptop niya.
"You're annoying."

"Gusto lang naman kitang tingnan. Pero kung ayaw mo naman..." Tumayo ako at saka
tumabi sa kanya para yumakap sa braso niya. Yie ang sweet ko talaga. "Pwede namang
gan'to na lang."

"What the fck, Emerald! Can you just get out of here? I can't focus on my work.
You're such a nuisance."

I pouted. Kung sabagay, may point naman si Baby Caliber. Nahihirapan siguro siyang
mag-concentrate kapag nakikita niya ako.

Lumapit si Kuya Azure kaya umayos ako ng upo.

"Easy, P're." T-ina-p pa nito ang balikat ni Baby Caliber.

Mukha tuloy nainis siya lalo dahil sa ginawa ni Kuya Azure. Ganyan naman kasi 'yan
si Baby Caliber. Feeling ko kasi, gusto niyang ako lang ang humahawak sa kanya.
Which I find very sweet, kasi ayaw niyang hinahawakan siya ng iba. Lalo na kung mga
babae.

"Baby Emerald, bakit hindi mo na lang ako tulungan sa ginagawa ko?" tanong ni Kuya
Azure.

"Tulungan po saan, Kuya Azure?" He held my hand then we gently walked towards his
laptop na nakapatong sa kabilang table. Malapit lang din naman kay Baby Caliber
kaya okay lang.

Right! We were asked by Kuya Bullet to find all the people behind the Black
Sinister, at lahat ng impormasyon at connections nila.

"OMG! Bakit may babaeng naka-two piece dito, Kuya Azure?"

"Ang OA mo naman. IG 'yan n'ong isa sa mga miyembro ng Black Sinister."

Huh talaga ba? Pero bakit naman sa dinami-rami ng pictures niya sa IG, ito pang
halos walang damit ang tinitingnan niya?

Hmm... Lucy Larsen. Ang ganda naman ng pangalan niya.

Lumingon ako kay Baby Caliber na ngayon ay nakatingin sa gawi namin.

"Gusto mong makita, P're?" tanong ni Kuya Azure sa kanya kaya tiningnan ko si Kuya
Azure nang masama. Ang bad influence ha!

"Nah, not interested." Yie! Buti na lang, walang pakialam sa mga ganto si Baby
Caliber.

"Ano ba naman 'tong ref?" Napatingin kami kay Kuya Shaun na parang may hinahanap sa
ref pero after a while ay padabog niya iyong isinara.

"Bakit po, Kuya Shaun?" We are all staying here sa condominium unit na pr-in-ovide
sa amin ni Kuya Bullet. He said it would be better if we stay sa isang unit para
daw mas maging productive kami. Pero—
Feeling ko talaga, si Baby Caliber ang nag-suggest no'n para lagi kaming magkasama
eh. Yie, ayoko lang talagang i-open up sa kanya kasi baka mapahiya siya kaya quiet
na lang ako.

"Parang 'tong tomboy. Ang daming laman pero walang buko juice."

"Anong parang ako?" tanong ni Ate Mikaela na kanina pa nakahiga ro'n sa sofa.

"Parang ikaw... walang silbi."

"Gago ka ba? Ano bang problema mo sa 'kin ha?" Hala! Mag-aaway na ba sila?

I guess no, dahil sinuot na ni Kuya Shaun ang earphones niya. "Labas muna ako, BJ
lang."

Bwisit na bwisit namang tumayo si Ate Mikaela mula sa pagkakahiga sa sofa. She sat
down in front of Baby Caliber.

"So ano bang maitutulong k—"

"I don't need your help."

"Pfft." Hinila ko ang damit ni Kuya Azure dahil halata namang nagpipigil siya ng
tawa. Baka lalong mainis si Ate Mikaela.

"Wow, so ano na lang ang gagawin ko?"

"Alam mo, Insan, bakit hindi mo na lang kami ibili ng pagkain para may magawa ka.
Total maghapon ka na rin namang natulog sa sofa."

"Eh bakit kaya hindi ikaw ang bumili ng pagkain mo?"

"Sus! 'Pag ako ang bumili, baka bukas pa ako makauwi sa rami ng babaeng maghahabol
sa akin. Maliligaw ako katatakbo. Hays, hirap talaga 'pag masyadong pinagpala eh.
'Di ba, Baby Emerald?"

Lumingon siya sa 'kin kaya sumulyap ako kay Baby Caliber saglit saka binalik ang
tingin kay Kuya Azure.

"Parang hindi naman po." Mas gwapo pa rin si Baby Caliber eh.

Pero going back. "Ito pa lang po ba ang kilala mong kasali sa Black Sinister, Kuya
Azure?"

"Sa ngayon, oo eh." Mangangalumbaba sana ulit ako sa ibabaw ng lamesa no'ng tumayo
at magsalita si Baby Caliber.

"They used to have 9 members. Angelique Birkins, Suzette Lewis, Mikaela's Mom who
was replaced by Macey Wolf, Camila Fleur Blood, your Mom who was replaced by Lilith
Moretti, Gabriel Lennox replaced by Celeste Neri, Claudette Ramsey, Ari Hofer, Lucy
Larsen, Terrence Von Knight and Grayson Boulstridge. But just recently, Mikazuki
Yagami joined their circle."
Whoa! Nakaka-amaze talaga si Baby Caliber. Ang daming alam.

"OMG! Kasali sina Kuya Grayson at Ate Mikazuki." I wonder kung ano ang ginagawa
nila sa Black Sinister.

"Ano bang gagawin natin sa mga 'yon?" Ate Mikaela asked na mukhang bored na bored
na.

"For now, we just need to know if they're connected to Terrence Von Knight."

"Kababanggit mo lang na kasali si Terrence Von Knight sa Black Sinister 'di ba?"

Bumukas ang pinto kaya lumingon kaming lahat sa pumasok. "Narinig ko ang kabobohan
no'ng tomboy kaya pumasok ako."

"Siraulo ka ba?!"

"He's right because someone's just using Knight's name."

"For real, Baby Caliber?" gulat na tanong ko. Ang lakas naman ng loob no'n kung
sino man siya para gamitin ang pangalan ni Terrence Von Knight.

"Sino naman ang siraulong gagamit ng pangalan ni Terrence Von Knight?" tanong ni
Ate Mikaela. Yeah, I want to know, too.

Nakatingin ako kay Baby Caliber kasi inaabangan ko ang sagot niya pero nakatingin
lang siya kay Kuya Shaun.

"Si Bro 'yong siraulo pero ako 'yong nakaisip," sagot ni Kuya Shaun kaya mabilis
akong tumingin sa kanya.

"Wow, seryoso, 'Tol? Kayo 'yon?" tanong ni kuya Azure. Tumango si Kuya Shaun bilang
sagot.

"Wengya! Hanep ah. Bakit niyo naman naisipan 'yon?"

"Trip lang," sagot niya saka sumalampak sa sofa.

***

Lindsay Lee's PoV

Should I ask him or no? I guess no... It's the least of his worries anyway.
Inilipat ko ang tingin ko kay Kayden na abala rin sa ginagawa niya. Parehas na
parehas sila ni Trigger.

"Kayden, pwede mo ba akong samahan mamaya?"

"Saan?" And that's Trigger.

Kaming tatlo lang naman ang tao rito sa unit na binigay ng kuya niya. Thought he
wouldn't care, but who cares if he does though?

"I just need to check on someone."

"May lakad kami mamaya n'ong mga ungas eh. Pero susubukan kong humabol. Anong oras
ba?"

"Ah gano'n ba."

"I'm free tonight." Ano ba ang problema niya? Hindi ba obvious na umiiwas na ako?

"Okay lang. Magpapasama na lang ako kay Amber or Duchess."

There's going to be a party in Costa Giordano Hotel, a hotel owned by one of the
members of Black Sinister, Lilith Moretti. We were asked to go there and see kung
buhay pa nga ba si Terrence Von Knight. Kasi kung oo, no doubt, he will be there.

"If it's about our task, I guess there's nothing wrong kung sasamahan kita,"
Trigger insisted kaya napabuntonghininga na lang ako.

"Fine. Whatever you say, Trigger," sagot ko before I headed to my bedroom, pissed
off.

***

Hindi ko alam kung ilang oras akong natulog. Hindi naman gano'ng katagal. I guess
one to two hours. Bigla ko lang din namang naisipang matulog dahil naiinis ako
kanina.

"When are we heading out?" Kalalabas ko pa lang sa kwarto, tanong na kaagad ni

Trigger ang bumungad sa 'kin,kahit na nakaharap siya sa laptop niya at hindi man
lang magawang lumingon.

Sure ba siya talagang kaya niya akong samahan?

"Tinawagan ko na si Amber. Sasamahan niya raw ako," matabang na sagot ko.

Dumiretso ako sa kusina para kumuha ng tubig. Feeling ko, uhaw na uhaw ako. Ayoko
talaga ng mga gantong moments. I mean, 'yong kami lang dalawa ni Trigger.

Well, noon oo, pero ngayon ewan ko pero ang awkward sa feeling.

"Iniiwasan mo ba ako?"

"Ay awkward!" Halos mabitawan ko ang baso na hawak ko dahil bigla-biglang sumulpot
si Trigger. "Ano ba!"

"Bakit gulat na gulat ka?"

"Bakit ka ba kasi biglang sumusulpot d'yan?"

"I just want to know kung bakit ka nagkakaganyan. Umiiwas ka ba sa 'kin?"

Seriously? Do I really need to explain myself?

Ininom ko muna ang isang baso ng tubig na hawak ko bago ko ito inilagay sa lababo.

"No?" patanong na sagot ko.

"Now you seem unsure."

Napailing na lang ako at saka lumabas sa kusina. Kasunod ko lang din naman na
naglakad si Trigger.

"Lind."

Tumigil ako sa paglalakad at saka humarap sa kanya. Ghad! I really hate

confrontations.

"Trigger, we're all here for our tasks. Mag-focus na lang tayo ro'n."

"I just need an answer. Pagkatapos, tatahimik na ako."

"Why?" mabilis na tanong ko pabalik.

"Because you're my friend. In fact, you are the closest friend I got. Kaya affected
ako kasi pakiramdam ko, palayo ka na nang palayo sa 'kin."

Closest friend.

I smiled bitterly.

"To answer your question, oo, iniiwasan kita. Siguro naman, titigil ka na?"

***

Amber's PoV

Sinulyapan ko ng tingin ang suot kong Richard Mille Caliber RM 019 na relo.
Napakabagal naman ni Lindsay! Inuna na naman siguro niya ang kaharutan niya.

I took out my iPhone 11 Pro Max and was about to dial her number when I saw her
walking fast towards me.

"I'm so sorry. Ang kulit kasi ni Trigger eh."

Inalis ko sa pagkaka-crossed legs ang mga binti ko at saka tumayo.

"Nakipagharutan ka na naman kay Trigger kaya ka late?" Tinanong ko siya nang mag-
umpisa na kaming maglakad papunta sa sasakyan ko.

"Hindi ah! Ang kulit kasi niya. Tanong nang tanong kung iniiwasan ko raw ba siya."
Itong mga kaibigan kong babae talaga, puro landi ang inaatupag eh.

"Ano'ng sabi mo?"

"Sabi ko, oo. Tapos no'ng sumagot naman ako, kinulit na naman niya ako kung bakit."

I rolled my beautiful eyes and looked at her. "At sinagot mo na naman?"

"Oo, ang kulit kasi eh."

"Bakit mo nga ba iniiwasan si Trigger?" usisa ko.

She sighed. "Alam mo naman kung bakit 'di ba? Kasi mahal ko siya, pero alam kong
hindi naman gano'n ang tingin niya sa 'kin."
"So 'yan ba ang sinagot mo sa kanya?" Lumingon ako sa kanya when I didn't receive
any response from her.

I knew it! May pagka-boba naman talaga 'tong si Lindsay eh.

"What did you get from answering his questions earlier? Wala 'di ba?"

We're now in front of my Lykan Hypersport. I took a quick glance of her before I
hopped in.

It took around ten seconds bago pa siya bumalik sa ulirat at sumakay sa Lykan
Hypersport ko.

"Hindi ko ba dapat sinagot ang tanong niya?" tanong niya sa 'kin.

"Si Lindsay Lee ka eh. S'yempre, tanga ka eh. Kaya sinagot mo. But if I were you,
bahala siynga mamatay kaiisip kung umiiwas ako or hindi. He's asking kasi gusto
niya ng peace of mind. At hinding-hindi ko ibibigay 'yon."

I flipped my oh-so-gorgeous hair and started the engine of my car.

"Argh! Nakakainis! Dapat pala, hindi ko sinagot si Trigger kanina."

Well, what do we expect from you? Pero gano'n naman talaga. Mahal kasi niya eh.
Kaya normal lang naman na maging tanga.

"Ano ba ang plano mo? Bakit mo iniiwasan si Trigger? Nagpapahabol ka ba?" diretsong
tanong ko.

"What?! Hindi ah!"

I arched my eyebrow na may Anastasia Beverly Hills Dipbrow pomade.

"Kung hindi ka nagpapahabol then what?"

"Gusto ko lang mag-move on," tipid na sagot niya.

If that's the case then, "Erkey," sagot ko.

"Alam ko na rin kasi ang worth ko." Kahit hindi ko siya tingan, ramdam na ramdam ko
ang lungkot sa boses niya. "Wala naman akong pinagsisisihan kasi alam ko sa sarili
kong nagawa kong ang best ko. Palagi naman akong nandoon no'ng kailangan niya ako.
Hindi naman ako nagkulang ng support, ng advice, ng care, ng love at ng lahat. Kaya
wala akong pinagsisisihan kasi binigay ko na ang lahat ng kaya ko. At kung hindi pa
rin niya ako kayang mahalin? Then it only means na kailangan kong mag-move on."

Bakit kaya kung sino pa 'yong nagmamahal nang totoo, sila pa 'yong nasasaktan?

Bakit kaya kasi may mga lalaking gago katulad ni Boul na walang ibang alam sa buhay
kung hindi ang manloko at magpa-iyak ng mga babae?

Tang*na, mamatay na sana siyang gago siya.

"Okay ka lang ba, Amber? Parang humigpit hawak mo sa manibela eh." Jusko! Very
tsismosa naman this ghorl ha.

"Wala, naalala ko lang 'yong daga sa bahay. Badtrip eh. Sarap hambalusin." 'Kala mo
naman kung sinong gwapo.
"Oh my! Merong daga? Gusto mong bumili muna tayo ng rat killer? I think maaga pa
naman eh."

Uto-uto din 'tong tangang 'to eh.

"Gusto ko nga sanang lasunin kaso nakita ko kaninang lumabas 'yong daga."

May date siguro ang walanghiyang 'yon.

"Oh, okay. Ikaw ang bahala."

***

"Good afternoon, Ms. Lamperouge and Ms. Lee."

Pinakiusapan ako ni Lindsay na maging shareholder ng company ni Lilith Moretti.

Hindi naman dahil sa iniisip kong baka ma-meet ko rito 'yong current impakta sa
buhay n'ong gagong si Boul na si Claudette Ramsey. Pumayag lang talaga akong maging
shareholder dahil hindi ko naman ikahihirap ang maglabas ng ilang daang milyon para
tulungan ang grupo nina Lindsay. Because they were asked to do this.

I stopped walking when I saw the wench smiling so widely habang may kausap sa
telepono. Just as I thought, she'll be here. And sitting beside her is Lilith.

"You're right, Amber, I thought maaga pa tayo." I flipped my oh-so-gorgeous hair to

flex my newly bought Golconda Diamond Earrings. "Parang gusto ko nga bumalik at
bumili ng lason para sa daga. Balita ko kasi, may kinakalantari 'yon sa kabilang
bahay. Gusto ko ring lasunin."

"It's a pleasure to meet you, Ms. Amber Lamperouge. And Ms.?"

"This is Lindsay Lee."

"Oh! Good to see you, too, Ms. Lindsay Lee. I'm Lilith Moretti, the owner of Costa
Giordano Hotel."

"And I'm Claudette Ramsey. I'm also one of the shareholders. Great to see you,
ladies." I took a glance of her from head to toe.

Dry hair, probably because of her cheap hair color.

Based on its color, I'm pretty sure that she's wearing an 18 karat gold earrings
and bracelet. Terno pa ang wengya!

Nice make-up though. I just don't know if fake ba ang mga ginamit niya.

Uneven skintone. Hmm, erkey.

Very plain and boring white dress.

Gucci heels, nice.

But err—class A LV bag.

"Is there a problem, Ms. lamperouge?" I came back to my senses nang magsalita si
Lilith.

"Wala naman. Naalala ko lang 'yong tianggean sa may bayan."

Mukha kasing suki 'tong impakta doon eh. Ganito na pala ang mga type n'ong gago
ngayon? Ghad! Kung sabagay, mas mura, mas maraming tumatangkilik. No wonder kung
bakit mukhang habulin ng gago 'tong si impakta.

"Anyway, shall we start?" Nginitian ko silang dalawa and placed both of my hands on
the table to flaunt my jewelries, at para ipamukha ko sa impaktang kaharap kong mas
mayaman ako sa kanya. And of course, mas maganda. I'm wearing a Cartier-Designed
Diamond Panther Bracelet a Diamond Coloured ring and a Richard Mille Caliber RM 019
watch.

***

Cody Lerwick's PoV

Petengene! Kung alam ko lang na ganito ka-boring dito, sana sumama na lang ako sa
lakad ng mga ungas.

Tiningnan ko ang relos na suot-suot ko. Mag-a-alas dies na ng gabi pero nag-uumapaw
pa rin ang kagwapuhan ko, paksyet!

Incoming call from baby Katana...

"Maghapon na akong nakabantay dito, Baby Katana. Gabi na pero wala naman akong
napapansing kakaiba. Hindi ko rin naman nakitang umalis ng office niya si Ms.
Yagami."

Nagpaliwanag kaagad ako pagkasagot ko ng telepono. Potek na 'yan! Hindi ko tuloy

nagawa ang obligasyon ko bilang isang magandang lalaki, ang pakiligin ang madla.
Tsk! Naubos lang ang oras ko rito.

[I don't know why but something's off.]

Napahilamos ako ng mukha nang makita ng sarili kong mga mata kung sino ang lumabas
ng opisina ni Ms. Yagami.

Siguradong-sigurado akong hindi si Ms. Yagami ang tinitingnan ko.

"Paano nangyari 'yon?" tanong ko sa sarili ko. Pero p*ta hindi ko alam na nasabi ko
pala 'yon nang malakas.

[What do you mean?]

Napakamot ako ng ulo habang nagpapaliwanag kay Baby Katana.

"Siguradong-sigurado kasi akong si Ms. Mikazuki Yagami ang sinusundan ko kanina,

Baby Katana. Pero pucha! Hindi ko alam kung bakit 'yong sekretarya niya ang lumabas
ng opisina. At ang nakapagtataka pa ro'n ay parehas na parehas ang suot nila."
Paksyet! Huwag niyong sabihing nalinlang ang gwapong si Cody Lerwick? Deym!

***

Mikazuki Yagami's PoV

"Dad, do you want some more?" Kanina pa namin sinusundan ni Tita Aemie ang isa sa
mga members ng Black Sinister na si Macey Wolf. We also made sure na walang
makakakilala sa 'min. Hindi ko nga inexpect na magaling mag-disguise si Tita Aemie.

Good thing that I asked my secretary, Emily, to wear the same exact outfit that I'm
wearing para madali ang pagpapalit namin. Napag-usapan namin ni Tita Aemie na hindi
namin ipaaalam kahit kanino ang mga kilos namin.

And I know Roswell too well kaya alam kong pasusundan niya ako.

Nasa parking lot ako ng condominium building nang makita ko ang sasakyan ni Katana
sa peripheral vision ko. Nang makalampas ako ay kinuha ko ang cellphone ko para i-
text si Emily.

To Emily: Katana's here, let's switch places when we get the chance.

Katabi lang ng sasakyan ko ang sasakyan ni Emily. At sa mga oras na 'to ay

likurang bahagi ko lang ang nakikita ni Katana.

Nang makalapit ako sa may pinto ng sasakyan ko ay siya namang paglipat ni Emily sa
passenger's seat ng sasakyan. Nasa likuran ko lang siya halos and we just need two
seconds para magpalit.

I dialed her number habang naghihintay ng dadaan na sasakyan.

[May paparating na pong itim na SUV, Ms. Yagami.]

"On my cue, we'll switch places."

[Noted po.]

Inabangan kong tumapat sa may gawi ni Katana ang black SUV para hindi niya mapansin
ang pagpapalit namin ni Emily.

"Now."

As soon as I uttered the word ay mabilis na bumaba si Emily. I hopped in her car as
fast as I could.

She's now standing the same position I was two seconds ago.

Tiningnan ko si Katana. Mabuti na lang din at tinted ang sasakyan ni Emily.

"Nah." He's old, but not that old. Siguro, kasing edad siya nina Tita Aemie at Tito
Ezekiel.

Macey Wolf is having dinner with her foster parent, Theodore Vitale.

I have found out na for two decades ay ginagamit niya ang pangalang Theodore
Vitale.

"Paano niya nagawang patayin ang kaibigan niya?" tanong ni Tita Aemie. Naikuwento
ko kasi sa kanya ang tungkol sa nalaman ko.
"I don't know too, Mom." Ngumiti ako nang mapait habang pinagmamasdan siyang
tahimik na kumakain. Mababakas mo sa bawat kilos niya ang awtoridad.

The real Theodore Vitale used to be this guy's friend. Well, that's according to my
research. Pero pinatay niya iyon for personal gain. At para na rin magamit niya ang
pangalan nito.

I suddenly remembered the conversation I had with Katana.

"Black Society?" I whispered.

"I know Black Society!" Lumingon ako kay Katana na biglang nagsalita. "You
mentioned those two organizations to me last time. Kaso information about Black
Society lang ang nalaman ko," she said. "It is the head of all Mafia groups.
Meaning, lahat ng Mafia groups all over the world is under them. May anim na head
ng Black Society which I do not know kung sino-sino dahil walang naglalabas ng
profiles nila. Nobody knows and nobody wants to know them. Some people say that
they are random leaders of different Mafia groups. But who knows," paliwanag ni
Katana.

Theodore Vitale, owner of one of the most expensive luxury car brands in Italy, CEO
of Vitale Corporation, and one of the leaders of Black Society.

Formerly known as Terrence Von Knight.

The man who tried to kill Roswell's parents.

And...

My real father.

The guilt sat on my chest, so I held Tita Aemie's hand.

"I'm sorry for everything he had done, Mom."

"Huh? Bakit ka nagso-sorry eh wala ka namang ginagawang masama?"

I know I cannot undo whatever mistakes he had done in the past, but I could try
amending it even in subtle ways.

"Sigurado ka na ba sa mga naiisip mo, Mikazuki?" May pag-aalala sa mga tanong ni

Tita Aemie.

"Yes, Mom." I'm sure he did all of this in preparation to wage war against
Roswells, Yaji and Black Organization.

"Wah! Excited na ako! Basta huwag kang maingay kay Baby Bullet at Zeke ha?
Paniguradong pipigilan tayo n'ong mga 'yon eh."

"Opo, Mom."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 32 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes
Cody's PoV

"How the f*ck did it happen?!" Napahilamos ako sa ubod nang gwapo kong mukha nang
sumigaw si Bossing.

Petengne! Hindi ko rin alam kung paanong nangyaring nawala si Ms. Mikazuki Yagami
kung buong araw ko naman siyang sinundan mula anng lumabas siya sa parking lot
nitong condominium nila ni Bossing.

"B-buong araw akong nakasunod kay Ms. Mikazuki Yagami, Bossing. Wala akong
napansing kakaiba," sagot ko.

Kaming tatlo lang ang nandito sa loob ng unit nila Bossing. Nakaupo ako sa couch
habang silang dalawa ni Baby Katana ay nakatayo.

Takte! Hindi ko ikinakagwapo sa paningin ni Baby Katana ang mga ganitong eksena.

Dapat kasi si Boul na lang ang kasama rito eh. Kung sabagay, wala naman akong
magagawa kung ayaw nina Bossing at Baby Katana ng pangit ang nakakasalamuha nila.

"If it didn't happen within his sight, then probably it happened in the parking
lot," singit ni Baby Katana. "It probably happened within my sight," dugtong pa
nito.

I gulped nang tingnan siya nang masama ni Bossing. "And you didn't even notice
anything suspicious?"

Pinagmasdan ko si Baby Katana habang naglalakad-lakad at malalim ang iniisip. Ang

ganda niya talaga! Paking syet!

"No'ng binabantayan mo ba si Ms. Mikazuki, Baby Katana..." Magkasabay na tumingin

sa 'kin sina Bossing at Baby Katana kaya natigilan ako at napatikhim, walanghiya!
"...K-Katana, wala ka bang napansing kakaiba? Wala bang dumaang sasakyan o kung
anumang bagay na—"
"Oh shoot! Good catch, Cody. I think there was a time when an SUV passed by."
Tumigil siya saglit sa paglalakad saka hinarap si Boss. "I can't be wrong, Kuya.
I'm sure that it was that time when they switched places," dugtong nito.

"Damn!" I gulped dahil sa tono ng boses ni Bossing ay halatang nagpipigil lang ito
ng inis niya.

***

Sebastian's PoV

Sa dinami-rami ng pwedeng trabahuhin, paghahanda pa talaga para sa nalalapit na

kaarawan ng bunsong lalaki ni Boss ang iniutos sa amin. Petengene!

Kasama namin dito sa bahay si Cassandra. Maya-maya, parating na rin siguro 'yong
iba para pag-usapan ang tungkol sa nalalapit na kaarawan ng bunsong lalaki ni Boss.

"Lerwick, tinawagan mo na ba 'yong Costa Giordano Hotel?" tanong ng saksakan sa

ganda kong asawa.

"Yes na yes, mahal kong asawa, kanina pa."

Doon gaganapin ang birthday party ng bunsong lalaki ni Bossing.

"Ano'ng sabi?"

"Tinanong ko kung nasigurado nang libre ang hotel para sa birthday ng anak ni
Bossing," sagot ko.

"And then?"

"Ang sabi, oo."

"Ano pa?"

Huh? Anong ano pa? Syet!

"Lerwick, ano'ng sabi about sa event?" Paksyet! Ito na ba 'yong panahon na

kailangan ko nang tumakbo at magtago?

"'Y-yon lang." Pinasadahan ko ng tingin ang asawa kong si Mei na kahit ubod nang
ganda ay matalim ang mga tingin sa akin. Maging ang asawa ni Lionhart na si
Cassandra.

Hayop na 'yan! Alam kong saksakan ko nang gandang lalaki pero ayoko ng mga ganyang
tingin.

"Anong 'yon lang? Hindi ka ba nag-arrange ng appointment to meet them?" 'Yan na nga
ba ang sinasabi ko, umeksena na si Cassandra.

"Relax, ladies! Gwapo lang ako. Hindi ako event organizer kaya wala akong alam
d'yan." Dinukot ko ang cellphone ko mula sa aking bulsa dahil kahit nag-uumapaw ang
kagandahang lalaki ko eh ayokong ginagalit si Mei. "Ito na, tatawagan ko na ulit."

Huminga nang malalim si Mei kaya kinagat ko na lang ang dila ko. 'Di bale, Lerwick,
mahal ka n'yan saka gwapo ka pa rin.

"Forget it, ako na ang tatawag." Takte! Minus pogi points tuloy ako sa asawa ko.

"Hi, this is Meisha Lerwick." Naks! Dalawang dekada na ang nakalipas pero
napapangiti pa rin ako tuwing maririnig ko ang apelyido ko na kadugtong ng pangalan
ni Mei. "I would like to set an appointment for an upcoming birthday party of Mr.
Caliber Roswell... Yes... As early as possible... Yes... Alright, bye."

Bakit ba kahit ano'ng ginagawa ni Mei, wala pa ring kupas ang ganda niya.
Petengene! Ang swerte ko talaga sa asawa ko.

"Hi, guys!"

"Hey."

"Yo!"

"Yo, mga p're, kumusta?" Ngumisi ako nang dumating 'yong dalawang gagong sina Boul
at Lee. Kasa-kasama nilang dalawa ang mga asawa nilang si Fauzia at Caileigh. Bakit
naman hindi eh mas lalong nangibabaw ang kagwapuhan ko nang dumating silang dalawa.

"Ano'ng nginingisi-ngisi mo r'yan Lerwick," tanong ni Lee na kaagad na naupo sa

tabi ko.

"Babe, can you make pakita the catalogue to them?" Kinuha ni Caileigh ang mga
magazine sa bag na bitbit niya.

"Aish!" Kumamot pa ng ulo si Boul pero kinuha rin ang limang magazine.

"Ang dami naman niyan, 'Tol," saad ko.

"Yeah, we made sure na marami kayong pagpipilian and also the guests," sagot ni
Fauzia. Lumapit naman kaagad si Mei at Cassandra. Mga babae talaga, pagdating sa
damit.

"May beer ka ba, Mei? Nauuhaw ako. Nakakapagod kausap si Lucy Larsen."

"Bilisan mo naman, unggoy! Kahit kailan talaga, napakabagal mong maglakad."

"Hi, Ame-girl."

"Yo."

"Wala pa ba sila Insan?"

"No, I think male-late sila nang konti dahil hinihintay pa raw ni Mr. Roswell
dumating si Ms. Aemie," sagot ng asawa ni Lee.

"Kung saan-saan na naman siguro nagsuot 'yon."

"Pfft."

"In the meantime, you make pili muna ng design na want mo for our pamangkin's
birthday, Ame-girl."

Kinuha ng pinsan ni Ms. Aemie ang isang magazine at mabilis na ini-scan.

"Wala bang matinong disenyo ng damit? Bakit puro ganito? Ang kati namang tingnan.
Wala bang pantalon at t-shirt?"

"Like ano ba, Ame-girl? It's gonna be a Medieval Masquerade Party so you need to
make pili ng something bagay sa theme."

"Whoa! Tingnan mo 'to, Babylabs, bagay 'to sa 'kin. King Arthur." Tumayo pa si
Lampe saka naglakad na parang hari kaya nakasunod ang tingin naming lahat sa kanya.
Parang gago. "Kapag mga haring ganyan, bagay na bagay 'yan sa gwapo mong asawa 'di
ba, Babylabs?"

"Oo nga, bagay sa 'yo 'yang King na 'yan. Pero hindi King Arthur." Wow syet himala!
Hindi kumontra ang pinsan ni Ms. Aemie. Humarap siya kay Caileigh saka nagsalita.

"Caileigh, tingnan mo nga kung meron d'yang Kingkong. 'Pag wala, ipagawa mo. Ako na
mismo ang magbabayad para matupad ang pangarap nitong unggoy na maging King siya."
Nagtawanan kami.

"Aww, ang sweet mo talaga, Babylabs."

"Oh, I just got a message from the owner of the hotel. Lerwick, ikaw na ang
makipagkita do'n sa may-ari ng hotel para i-discuss ang about sa venue," utos ni
Mei pagkatapos basahin ang message sa phone niya.

"Areglado," sagot ko sabay saludo at kindat sa kanya.

"Sama 'ko!"

***

"Costa Giordano Hotel." Binasa ko nang malakas ang nakasulat sa text message ni Mei
sa akin. "Whoa boy, ang bangis! Ang ganda pala nitong hotel!" Sa disenyo pa lang ng
hotel, halata mo nang bigtime ang may-ari.

"'Tol, hindi lang hotel ang maganda. Tingnan mo 'yong babae ro'n. 'Yon ba ang may-
ari?"

Binaling ko ang tingin sa babaeng naglalakad palapit sa kinaroroonan namin mula sa

entrance ng hotel. Napalilibutan siya ng ilang kalalakihang 'di hamak na mas gwapo
ako.

"Good evening, gentlemen. I'm Lilith Moretti, the owner of Costa Giordano Hotel."

Syet! Ang ganda nga. Tantya ko'y hindi nagkakalayo ang edad namin pero sa unang
tingin, aakalain mong nasa mid 20's lang siya sa sobrang kinis at ganda.

Siniko ko si Lampe kaya bumalik ang ulirat niya. Mukhang natameme rin ang gago.

"K-Kaizer Maxwell Lamperouge," pagpapakilala niya saka inabot ang kamay ni Lilith
Moretti at marahang hinalikan.

Wooo! Tapos ka ngayong gago ka 'pag nalaman 'to ng pinsan ni Ms. Aemie.

"Sebastian Lewick, at your service, magandang binibini." Natawa nang mahina si

Lilith Moretti saka kami inayang pumasok sa loob.

Inayos ko ang coat na suot-suot ko dahil alam ko namang pagtitinginan ng mga

kababaihan sa loob ng hotel. Sa gandang lalaki ko ba naman, wala nang bago. Tsk!

***

"So you're the father of Amber Lamperouge." Sinipa ko ang paa ni Lampe dahil
petengene, nakatulala na naman siya kay Lilith Moretti.

"A-ah oo! Bakit ano'ng meron sa anak ko?" tanong niya.

Takte! Pati ba naman 'yon nakalimutan niya? Huwag mong sabihin ngayon pa siya
mambababae?

"She's the new shareholder of this hotel." Ngumiti siya nang bahagya at saka kumuha
ng wine glass na kaagad na sinalinan ni Lampe ng red wine. "She's so gorgeous. And
now I know where she got her look," nakangiting dugtong nito.
Kung kami siguro ni Mei ang nagkaroon ng anak na babae, walang dudang Miss Universe
'yon.

"Ah, pwede bang pag-usapan na natin ang tungkol sa birthday ng pamangkin namin?
Kailangan din kasi naming umalis kaagad. Lalo na 'tong si Lampe. Baka hinahanap na
'to ng asawa niya. 'Di ba, 'Tol?"

Hindi ko alam kung nagayuma ba 'tong si Lampe dahil parang hindi ako narinig.

"Right, so about that. It's going to be on October 5," sagot ni Lilith Moretti.

"Oo, na-explain na naman siguro ng ubod nang ganda kong asawa kung bakit biglaan
hindi ba?" tanong ko dahil dalawang linggo na lang ay birthday na ng bunsong lalaki
ni Bossing.

"Yes, we actually had to cancel all the events and reservations for that day nang
makarating sa amin na rito gusto ni Mr. Roswell ganapin ang event."

"Maraming salamat kung gano'n," sagot ko saka binalingan ng tingin si Lampe na

hanggang ngayon ay nakatitig pa rin kay Lilith Moretti. Nakanampupu!

"Correct me if I'm wrong, the theme of the party would be a Medieval Masquerade
Party."

"Tumpak! At tungkol nga pala sa pagdidisenyo, nandirito na kami ng October 4 para

tumulong sa mga dapat ayusin. Medyo maselan kasi ang ama n'ong may birthday kaya
gusto niya ay maayos ang lahat."

"No worries. Feel free to come. The entire hotel is yours for two days."

Ang totoo niyan ay si Miss Aemie ang nag-request na dalawang araw kaming mag-stay
dito sa hotel. Gusto raw niyang personal na mag-disenyo ng hotel para sa kaarawan
ni Caliber. Takte! Sana lang, huwag puro Barbie ang ilagay niya. Kawawa naman ang
bunsong lalaki ni Bossing kapag nagkataon.

"For the food, we've received that it's going to be European cuisine. Specifically,
which type if you don't mind?"

"Ah tungkol d'yan, ang sabi ni Mei ay si Amber ang makikipag-usap sa inyo."

"Great! And about the invitations, we've seen the design that the celebrant
personally picked so we've ordered it ahead of time on one of our partners in
Europe and it's now in transit. We just need the names of the guests para mailagay
namin once we receive the parcel."

Tumango-tango ako kahit ang atensyon ko ay na kay Lampe. Alam kong magandang lalaki
ako pero kahit kailan, hindi naman ako nagkaganito sa ibang babae bukod kay Mei.

"Ah gan'to na lang. Para sa iba pang detalye, mag-a-arrange na lang kami ng meeting
dahil sina Bossing pa rin naman ang magdedesisyon ng iba eh," sagot ko para nang sa
gano'n ay matapos na at makabalik na kami. "Ikaw ba, 'Tol? May pahabol ka ba bago
tayo umalis?"

"Ah—"
"Yes, Mr. Lamperouge?" nakangiting tanong ni Lilith Moretti.

"W-wala."

***

Saglit lang kaming nag-usap sa loob. Siguro, tumagal lang iyon ng mga trenta
minutos.

Kanina pa ako kating-kati itanong 'to kay Lampe kaya pagkasakay na pagkasakay namin
sa kotse ko ay tinanong ko kaagad siya.

"'Tol, ano'ng problema? Bakit gano'n ang tingin mo kay Lilith Moretti?"

Hinilamusan niya ang mukha niya.

"Anak ng tinola, 'Tol. Kamukhang-kamukha niya kasi 'yong kapatid ni Birkins."

"Si Shan Venice? 'Yong dati mong gelpren?" gulat na gulat na tanong ko.

Petengene! Kaya naman pala gano'n na lang kung makatitig si Lampe kay Lilith
Moretti.

"Oo, wengya!"

Ini-start ko ang engine ng sasakyan ko nang pigilan ako ni Lampe. Tiningnan ko ang
kamay niyang nakahawak sa braso ko habang ang mga tingin niya ay nandoon pa rin sa
loob ng hotel.

"Oh ano, Baby Lampe? Don't tell me, miss na miss mo na ang katawan ko at gusto mo
akong ayaing mag check-in?" pagbibiro ko.

"'Tol, hindi talaga ako mapakali. Tingin ko, kailangan kong bumalik sa loob."

"Petengene! Gago ka ba? Ano'ng sasabihin ko kapag sa 'kin ka hinanap ng pinsan ni

Ms. Aemie? Alam mo namang dragon ang asawa mo, 'Tol."

Huta! Ako pa ang mapapahamak nito eh.

"Magdahilan ka na lang, P're." Ampupu! Hindi pa ako nakasasagot sa kanya, mabilis

na siyang bumaba ng sasakyan ko at tumakbo papasok ng hotel.

Tang*na naman oh. Kay Mei, uubra ang kagwapuhan ko pero sa pinsan ni Ms. Aemie,
hindi ako nakasisiguro.

Napailing na lang ako bago ko tuluyang pinaandar ang sasakyan.

***

Amber's PoV

Kabababa ko pa lang ng Lykan Hypersport ko, sinalubong kaagad ako ni Mama.

"Amber, hindi ba nagte-text sa 'yo ang tatay mong unggoy?" Oh 'di ba ang sweet ni
Mama.
Kahit hindi vocal si Mama pagdating sa feelings niya kay Papa, obvious naman sa
actions niya na mahal na mahal niya si Papa.

"Hindi naman po, Mama, bakit?"

Lumingon siya saglit sa walang brand niyang wristwatch saka sumilip sa gate.

"Ah, ang tagal eh. Hanggang ngayon, wala pa. Hindi naman niya binanggit sa 'kin
kung bibisita siya sa mga tropa niya sa zoo."

Binuksan ko ang passenger seat ng Lykan Hypersport ko para kuhanin ang dala kong
Hermes handbag.

"Baka kasama niya sina Tito Sebastian, Tito Jacob or Tito Vash."

"Magkasama nga silang umalis kanina n'ong lalaking malandi pero kanina pa raw
nakauwi eh sabi ng Tita Meisha mo."

"Hay nako, Ma, baka kasama ni Tito Ezekiel. Wala namang ibang pupuntahan 'yon."
Jusko ito namang si Mama, parang hindi na nasanay kay Papa.

"Kung sabagay, nag-aalala lang kasi ako. Wala pa namang baong saging 'yon, baka
magutom sa byahe."

Err—hindi ko alam kung iiwan ko ba si Mama rito sa labas or papasok ako sa loob ng
bahay. Well, hindi ko naman ikapapangit ang mag-stay dito nang konti sa labas. Duh,
kagandahan ko ang dahilan kaya nauso ang salitang forever. Hindi 'yang mga baduy na
love story ng malalanding babae at lalaki.

"Oh ano'ng tinatanga-tanga mo pa rito sa labas?" tanong ni Mama sa 'kin. Maganda na

ako pero nginitian ko pa siya kaya mas lalo ako naging maganda.

"Duh, Mama, s'yempre, sinasamahan kita. Baka ma-miss mo ang kagandahan ko eh."

"Pumasok ka na nga ro'n sa loob. Baka masampal pa kita r'yan. Manang-mana ka talaga
sa tatay mong unggoy kahit kailan."

Imbis na sundin ko si Mama ay naupo ako sa patio swing namin dito sa garden. Hindi
na naman niya ako pinakialaman dahil halos minu-minuto siyang sumisilip sa labas ng
gate.

Out of nowhere, may naisip ako biglang itanong kay Mama.

"Mama, nagkaroon ka po ba ng ibang boyfriend bago si Papa?" Tiningnan ako nang

masama ni Mama pero sinagot din naman niya ang tanong ko.

"Hindi."

"Eh si Papa po ba, nagkaroon ng ibang girlfriend?"

"Oo, meron."

"Whoa! Wengya! Talaga Mama? Is she pretty? Nasaan na siya?" Never naman naging open
si Mama about sa love story nila ni Papa noon kaya wala kaming alam ni Azure. Mga
kwento lang ni Papa ang alam namin.
"Patay na. Ikaw, gusto mo bang sumunod? Napakarami mong tanong. Kanina pa ako
nanggigigil sa 'yo."

Wengya!

"I was just curious, Ma, about how you two ended up together."

Hindi nakaligtas sa magaganda at mapupungay kong mga mata na may Oscillation

Mascara ng Lancome ang bahagyang pananahimik ni Mama.

"Like naging mag-boyfriend ba kayo? Nagkaroon ka ba talaga ng feelings kay Louie

Birkins? And bakit galit na galit ka kay Tito Jerson Ken. You know, Ma, things like
that," dugtong ko.

"Alam mo, ikaw na bata ka, manang-mana ka sa tatay mong unggoy. Wala kang ibang
inisip kung hindi kalandian."

"Ma, I was—"

"Wala akong ibang minahal at mamahalin kung hindi ang tatay niyo lang."

Alam ko na sobrang diyosa ko na pero mas maganda ako ngayon dahil abot tainga ang
ngiti ko.

Wengya! Nakakakilig pala kapag kay Mama ko narinig 'yon kaysa kay Papa.

"Huwag kang ngumiti-ngiti r'yan. Para kang tanga."

"I just can't believe na mayroon pa lang mga lalaking tulad ni Papa. I thought all
guys were born polygamous. Tulad n'ong gagong si Boul."

Tang*na talaga n'ong hayop na 'yon. Madapa sana siya kung nasaan man siya.

Nakarinig kami ng sasakyan na parating kaya mabilis na sumilip si Mama sa gate.

"Ayan na yata ang tatay mong unggoy. Masasaktan ko talaga 'to pagkarating eh."

Natawa ako nang mahina pero agad din 'yong nawala nang makita kong nag-iba ang
ekspresyon ng mukha ni Mama dahil si Azure ang dumating.

"Yo! Nandito na ang gwapo." I arched my right eyebrow with brown MAC eyeliner dahil
sa kapal ng mukha ng feelingero kong kapatid.

"Nasaan? Wala namang gwapo ah."

Tumwa pa ang loko. "Ano ka ba, Twin Sis, huwag kasing gago ang hanapin mo. Gwapo
ang nandito."

Akala mo naman talaga, gwapo.

"Hindi ba nagte-text sa 'yo ang tatay mong unggoy, Azure?"

***
Lindsay Lee's PoV

SMS From Kayden: Are you sure? Pwede namang ako ang sumama kung ayaw mong makasama
si Trigger?

It's not that I don't want to be with Trigger. I just don't want to complicate
things.

"Ano ba ang gagawin ko?" I sighed.

"Ate Lindsay, okay ka lang po ba? Si Future Brother-in-law na naman ba ang iniisip
mo?" I almost forgot na nandito nga pala si Emerald.

"Yeah."

"Bakit po ba kasi ikaw namomroblema dahil sa sinabi niyang friends lang kayo?"

"What do you mean? Isn't that a problem?" Kung sabagay, we're on the same boat.

"Para sa 'kin, hindi naman po. Ako nga po, hindi na-crush back ni Baby Caliber pero
nandito pa rin naman ako para sa kanya."

Is it just me or Emerald is really emotionally stronger than I am? Nakakangiti pa

siya kahit halos same lang naman kami ng sitwasyon.

"Bakit ka nga ba nag-i-stay?" tanong ko sa kanya.

She just smiled at me.

"Kasi love ko siya."

I don't know why those words suddenly broke my heart.

Trying to hold my tears, I asked her, "I know pero kahit hindi ka mahal, okay lang
sa 'yo?"

Sumimangot siya bigla kaya natawa ako. But the tears that I was trying to hold
started to fall.

"Sorry," dugtong ko.

Wala naman po akong magagawa kung hindi niya ako i-love back." She's right. Wala
rin naman akong magagawa kung 'yon ang nafi-feel ni Trigger. "Pero happy ka po ba?
Ang tagal niyo na pong close ni Kuya Trigger and I know na hindi ka po sanay na
ganyan kayo."

She has a point. If there's one person na nakakakilala sa 'kin nang sobra, that's
him. Leaving him is the last thing that I would do.

"But the point is, we can never be friends again kasi masasaktan lang kami parehas.
I know it is the best for us to separate." I sighed.

"Pero 'di ba, gano'n din naman po ang nangyayari ngayon, Ate Lindsay? Nasasaktan
lang din kayo?"

"I know, pero eventually, makaka-recover naman kami parehas." Sana.

"I doubt that, Ate, kasi sobrang tagal na po ng pinagsamahan niyo. Possible nga
pong maka-recover kayo pero no one will ever replace your special place in his
heart. Remember, you were always there for him. Ikaw po 'yong unang taong naniwala
sa kakayanan ni Kuya Trigger. And sa aming lahat, you were the only person who was
always so willing to just drop everything that was going on in your life just so
you could be there for him when he needs you."

I don't know why pero mas lalo akong naiyak sa mga sinasabi ni Emerald.

Yes, I was always there for him. I loved him from the beginning but he never
appreciated it.

"But I think it's time to let go."

Kasi kapag hindi pa ako umalis, I don't know if I could ever walk away.

***

Trigger's PoV

"I guess Kuya Bullet and Kuya Trigger need to talk in private."

I nodded at Katana before she headed her way out along with Cody Lerwick following
behind her.

"What's the matter?" Kuya Bullet asked. His face was blank, no look at it at all.

"There is a woman who I find interesting but not to the point that I would consider
getting into a deeper relationship with her."

"Do you mean Lindsay Lee?"

I'm not surprised he said that, though. I let out a huge sigh and sat on a couch
behind me.

"I don't know," I replied.

"You don't know?"

I'd been silent, not sure what I needed to say, though I'd been thinking about this
for the longest time. I knew that she was just a sister to me. But why am I feeling
this?

He poured a glass of wine from the table behind him and gave it to me.

"When did you realize that you love Mikazuki?" I asked him.

"We've been together for years now," he replied with a little smile drawn on his
lips."She was always so willing to reassure me that I was on the right path even
when I was just continuously doubting myself."

Same with her. I just found myself smiling as I thought of our memories together.

"Lindsay was always so quick to rush to my aid whenever I was starting to lose my
hold of the situation."
"Yeah. Even when I was being selfish, even when I was being my most unreasonable,
Mikazuki was there."

"Right, Lindsay was there even when I was at my most irritating." Even the times
when she gets hurt because of me.

"Mikazuki always somehow finds the right words to say in the times where I felt the
most lost and helpless. She was always so willing to listen to me no matter how
stupid or how irrational I was."

Damn! I just realized that I don't want to lose her.

***

Sebastian's PoV

"Hoy, Lerwick, sigurado ka bang umuwi na si Max?"

Petengene! Ito na nga ba ang sinasabi ko! Ako ang mapag-iinitan ni Mei dahil dito
sa kasinungalingan ng gagong si Lampe eh. Ang bilin kasi sa 'kin ni Lampe, kapag
hinanap siya ni Mei o ng pinsan ni Ms. Aemie ay sabihin kong uuwi rin siya.

***

Pilit kong tinatanaw ang loob ng hotel pero kahit konting bakas ng anino n'ong
hayop na si Lampe ay hindi ko maaninag. Tang*na naman, boy! Ang gwapo-gwapo ko,
pinaghihintay lang ako rito sa labas. Daig pa chiks, ampupu!

Inayos ko ang coat na suot ko at tinungo ang loob. Nasa lobby pa lang ako ay agaw
atensiyon na kaagad ang inyong lingkod sa mga kababaihan.

Oops! Sorry, mga magagandang binibini, ngunit ang magandang lalaking inyong
nakikita ay pagmamay-ari na ng iba. Pero hutangina! Nasaan na ba kasi si Lampe?

"Good evening, Sir." Ngumiti sa akin ang babae sa front desk kaya't nginitian ko
rin siya.

"Naalala mo ba ako, Miss?" tanong ko.

"Luh! Ang gwapo ni Sir."

"Pwede ko ba naman pong makalimutan."

Putapete alam ko namang walang kasing bangis ang kagwapuhan ko perp nagmamadali
ako.

"Hindi ko alam kung naaalala niyo dahil hindi ko kasing gandang lalaki pero
naaalala niyo ba 'yong kasama ko kanina?"

"OMG! 'Yong isang gwapo."

"Luh, 'yong kasama ba ni Madame Lilith? Nasa Room 1032 sila."

P*ta?
***

"Wengya, P're, bakit sumunod ka pa rito?" Hindi ko alam kung sasapakin ko 'tong
gagong si Lampe para matauhan eh.

"Sumama ka na sa 'kin pauwi. Takte, hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko sa asawa
mo kapag hinanap ka sa 'kin."

"Anak ng tinola, P're, kahit ano! Magdahilan ka na lang. Sabihin mo, inutusan ako
ni Mr. Roswell. Hindi naman no'n matatanong si Lover Boy."

Paking syet! Ayoko talaga ng ginagawa ni Lampe pero bahala na.

***

"Ha?! A-ang sabi kasi niya, uuwi rin siya agad."

"His wife just called me at ang sabi, wala pa rin daw hanggang ngayon," sagot niya.

Paksyet! Bakit ba kasi hindi pa rin siya umuuwi?

"Gano'n ba? B-baka naman may importanteng lakad pang dinaanan?" Pinaningkitan ako
ng mga mata ni Mei kaya umiwas ako ng tingin.

"Are you hiding something from me, Lerwick?"

Binaling ko ang tingin sa aircon.

"Woo! Bakit parang summer ngayon! Ang init, petengene! Wala na bang ilalakas 'tong
aircon na 'to?"

Habang kinakalikot ko ang remote control ng aircon ay nagsalita na naman si Mei.

"Lerwick!" Napalunok ako sa tono ng boses niya. Tang*na naman, Lampe!

"H-ha? Ano 'yon, maganda kong asawa?"

"Ermat, Erpat." Syet! Hulog talaga ng langit ang anak kong 'to. Saktong-sakto sa
oras ang pagdating.

"What?!" bulyaw ni Mei sa kanya.

"Nasa labas sina Amber at Azure kasama si Tita Amesyl."

Paksyet!

***

[Oh, P're?]

"Petengen,e P're, ang mga anak at asawa mo, nandito sa bahay. Hinahanap ka. Ano'ng
sasabihin ko?"

[Pre, 'di ba sabi ko, sabihin mo—your bath is ready, handsome—sige susunod na
ako...]

"Puchanggala, Lampe! Nakikipaglandian ka kay Lilith Moretti?"

[Wengya! Huwag ka namang maingay, 'Tol, baka may nakakarinig sa 'yo r'yan. Basta
kapag hinanap ako ni Tomboy, huwag na huwag mong sasabihin na magkasama kami ah?]

"Pu—"

Iimik pa sana ako pero pinutol na niya ang linya. At nang muli kong subukang
contact-in siya ay nakapatay na ang telepono. Puk*ng*na!

"Lerwick, matagal ka pa ba? Hinihintay ka ni Andrea."

"P-patapos na, Mei. Lalabas na ako."

Amber's PoV

I flipped my oh-so-gorgeous hair na always bagong salon pagkalabas ko ng bahay nina

Tita Meisha. Hindi naman sa hindi ako interesadong malaman kung ano'ng nangyari kay
Papa. Sure naman kasi akong maganda ako, at isa pa, hindi naman tipo ni Papa 'yong
ipapahamak ang sarili.

Nahagip ng mala-dyosa kong mga mata na may Oscillation Mascara ng Lancome ang isang
lalaking nakaupo sa may garden swing, my cousin, Kayden Lerwick.

"Kahit magpangiti-ngiti ka r'yan, hindi mo ikinakagwapo."

I took out a Capri cigar from my LV cigarette case and lit it using my Dupont Ligne
Champagne. This is a solid 18K white gold, embellished with 468 brilliant cut
diamonds lang naman.

"Psh! Masama bang ngumiti?"

Lumapit ako sa kinaroroonan niya para tingnan siya nang malapitan.

"Masama, lalo na kung mukha ka namang tanga 'pag nakangiti."

Inayos ko ang white Gucci skirt na suot ko at saka naupo sa tabi niya.

"Sino ba 'yang ka-text mo?" Sinulyapan ko ang cellphone na hawak na hawak niya para
tingnan kung sino ang ka-text.

Jusko! Kaya naman pala.

"Erkey, so si Lindsay naman pala." I puffed my Capri cigar bago ko tinuloy ang
sasabihin ko. "Alam mo namang patay na patay 'yan do'n sa pinsan kong hilaw tapos
pinopormahan mo pa."

Mga lalaki talaga! Minsan, hindi mo maintindihan ang takbo ng utak.

"Well, they're just friends."

"'Yon ang sabi ni Trigger pero hindi naman 'yon ang nararamdaman ni Lindsay."

Si Lindsay pa ba? Sobrang tanga no'n kay Trigger.

"So? I like her."

"Like ka ba? Bakit ba ang hilig niyo sa mga lovelife na one-sided?"

"Parang ikaw kay Boul?"

Mabilis ko siyang nilingon at saka tumayo. "Excuse me?! Kung merong in love sa
'ming dalawa n'ong gago mong kaibigan na si Boul, hindi ako 'yon. At kung meron
mang patay na patay sa aming dalawa, mas lalong hindi ako 'yon. Ibahin mo ako kay
Lindsay. Si Lindsay, isang tawag or text lang ni Trigger, tanga na naman. While
me?! Masyado akong maganda para magpakatanga sa katulad ni Grayson Boulstridge."

Hindi pa ako tapos sa sasabihin ko nang mag-ring ang iPhone 11 Pro Max ko.

Ayoko sanang sagutin kaagad ang iPhone 11 Pro Max ko dahil nakita ko ang pangalan
ng tumatawag kaso naririndi ako sa ringtone ko. Masyadong maingay. Kaya sasagutin
ko na lang.

Gagong hayop na walang katulad bakit 'di pa mamatay akala mo gwapo calling...

"Oh ano?"

[Pwede ba tayong magkita?]

Tiningnan ko nang masama 'yong pinsan kong mukhang timang do'n sa duyan. Baka kasi
iniisip niya, may gusto pa ako kay Boul kaya sinagot ko agad ang iPhone 11 Pro Max
ko.

"Excuse me? Nagpa-appointment ka na ba sa secretary ko? Busy ako."

[Okay, bye.]

"Pero sige. Wala rin naman akong ginagawa rito."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 33 - Page 10
by Yanalovesyouu
31-39 minutes

Amber's PoV

Pagkababa ko ng Lykan Hypersport ko ay kaagad kong pinagpagan ang suot kong

Burberry coat at iniayos ang Hermes bag na dala ko bago tumungtong sa bahay nila
Boul. Hindi ako nagpapaganda para do'n sa gagong si Boul. Gusto ko lang na maayos
ako kapag nakita ako ni Tita Caileigh. Duh! Fashionista pa naman 'yon like me.

I rang the doorbell twice dahil ayokong maghintay nang matagal dito sa labas dahil
nahahamugan ako at hindi nakakaganda.

Gagong hayop na walang katulad bakit 'di pa mamatay akala mo gwapo calling...
"Ano?"

[Nasaan ka na?]

"Nandito na sa labas."

[Ge.]

Kita mo 'yang gagong 'yan binabaan pa ako ng telepono. Gago talaga eh! Hindi man
lang ba niya nare-realize na pinilit niya akong pumunta rito?

Mahal ang oras ko. Yes, nandito lang naman ang diyosang ako sa bahay n'ong gagong
si Boul dahil pinilit niya akong pumunta rito.

"Oh my gosh, Babe! Look who's nandito!" sigaw ni Tita Caileigh pagkabukas niya ng
gate.

Wengya! Hindi ko alam kung mahihiya ako o maiinis sa sinabi ni Tita Caileigh.

"Hi, Tito, Tita! Nandito na ang maganda." Bumeso ako kay Tita Caileigh at Tito Vash
na kalalabas lang. "Nandyan po ba 'yong ga—si Grayson?"

"Buti you're here. He's may sakit kasi and he doesn't want to eat his pagkain like
I've been trying to make luto of different foods pero ayaw niya. He wants to be
mag-isa in his kwarto."

"Ang arte talaga niyan, Tita. 'Kala mo naman gwapo."

So bakit naman kaya ako tinawagan ng gagong 'yon? Kung sabagay, hindi ko siya
masisisi dahil talaga namang malakas makabuo ng araw ang presensya ko.

"Baka nami-miss ka lang. Pfft," singit ni Tito Vash.

"OMG! I think so, too," dugtong pa ni Tita Caileigh. Kahit talaga kailan, boto sila
sa kagandahan ko.

"Erkery, ako na po ang bahala r'yan." Nginitian ko silang dalawa bago kami pumasok
sa loob.

***

I flipped my oh-so-gorgeous hair pagkapasok ko ng kwarto n'ong gago.

"Congrats! Buo na naman ang araw mo. Thanks to my beautiful self," I said
sarcastically and rolled my stunning eyes na may Oscillation Mascara ng Lancome
pero hindi siya nag-react kaya binalik ko ang tingin sa kanya.

Nakatingin lang siya sa 'kin. Hindi ko naman siya masisisis dahil sino ba namang
hindi masa-starstruck sa ganda ko?

"Oh, bakit mo ba ako pinilit pumunta rito? Mamamatay ka na ba?" tanong ko. Sana nga
'di ba? Para mawala na 'yong bwisit sa buhay ko.

Naglakad ako palapit sa picture frame sa table niya dahil may nakita ako.

It's our picture together in a resort. This was taken few years back.

"Bakit nandito pa 'to? Gandang-ganda ka talaga sa 'kin 'no?"

Kinuha ko ang picture frame para tingnan nang malapitan. Hindi ako natutuwa dahil
bukod sa mukha siyang gago sa picture, wala man lang akong make-up. Kadiri! Ang dry
pa ng buhok ko dahil sa chlorine ng swimming pool.

"Ikuha mo ako ng tubig."

Padabog kong binaba ang picture frame at saka binaling ang tingin ng mga mapupungay
kong mga mata sa kanya. Ang kapal talaga ng mukha ng gagong 'to. Isungalngal ko
kaya sa kanya 'tong picture frame. Sa 'kin pa talaga siya nag-utos?

"Bakit hindi 'yong jowa mong mahilig sa class A ang pinapunta mo rito at pinakuha
ng tubig?"

Naupo ako sa couch malapit sa kama kung saan siya nakahiga. Ano'ng akala niya sa
'kin, uto-uto? Bakit hindi 'yong jowa niya na mukhang chimay ang utusan niya?

Kahit mamatay ka pa d'yang gago ka hinding-hindi kita ikukuha ng tubig.

"Please."

"Erkey."

***

Cody's PoV

Nandito kami ni Baby Katana sa isang restaurant malapit sa condo.

Petengene! Ayoko sanang kumain dahil baka masira ang porma ko sa harap ni Baby
Katana kaso, gutom na gutom na talaga ko. 'Di bale na, gwapo pa rin naman ako.

"Ayaw mo ba talagang kumain, Baby Katana?"

"Can't you just drop the baby? It's kind of annoying."

Paksyet! Bakit kaya gano'n? Kahit ang sungit ni Baby Katana, ang ganda pa rin niya.

Pinagpatuloy ko na lang ang pagkain kaysa tuluyan pa siyang magalit sa akin. Pucha!
Halos hindi rin ako nakakain maghapon kakabuntot kay Ms. Mikazuki.

"What do you think they are going to talk about?"

Sabi ko na nga ba't walang mintis ang kagwapuhan ko. Kitams! Siya ang nagdadala ng
usapan, boy! Siguradong maiinggit 'yong gagong si Lampe kapag nalaman.

"Huh? Sina Bossing ba at Trigger?" tanong ko.

"Yeah."

"Sa hilatsa ng mukha ni Trigger nang dumating eh malamang problema sa babae 'yon."
Kumunot ang noo ni Baby Katana pero hanep! Hindi nakakasawang tingnan. "Pero duda
ako dahil wala namang pinopormahang babae itong si Trigger eh," dugtong ko.

Bukod kasi sa mga nakakasama niya sa negosyo, wala na akong ibang nababalitaan o
nakikitang babae na nakakasama ni Trigger.

Bumalik ako sa pagkain nang matahimik si Baby Katana.

"How about Lindsay?" tanong niya.

"Oh? Hindi ba close lang naman talaga sila?" May halo bang landian ang relasyon
n'ong dalawang 'yon? Ang alam ko kasi simula noon pa, gwapo na ako.

"I think Kuya Trigger likes her." Aba matinde! Bakit sa tingin ko, close lang naman
talaga sila?

"Baka naman talagang close lang sila," sagot ko.

"Nope. How can a girl mean so much to you if it's just the closeness you were
saying?" tanong niya.

"Kung sabagay. Madalas silang magkasama. May mga bagay tungkol kay Trigger na si
Lindsay lang ang may alam at gano'n din naman 'yong isa. Bukod pa ro'n, palaging
hanap-hanap ni Trigger si Lindsay. Si Lindsay din, palaging hanap-hanap si
Trigger."

Tsk! Napailing na lang ako. Hindi ko lang din siguro gaanong napapansin dahil
nasanay na rin akong gano'n sila sa isa't isa. Simula naman kasi noon, palagi na
silang magkasama kaya wala nang bago.

Pero oo nga 'no? Wala akong nababalitaan na tipong babae ni Trigger.

Binalik ko ang tingin kay Baby Katana na tahimik na naman. "Eh boto ka naman ba kay
Lindsay para sa Kuya Trigger mo?"

"Honestly, she's always been there for Kuya since we were young. So, who am I to
stand in their way? And besides, even though she looks boring, she seems nice."

Ito yata ang unang beses na nakausap ko si Baby Katana nang ganito. Akalain mo
'yon? Petengene!

"May punto. Si Emerald ba, trip mo para kay Caliber?" Hindi ko alam kung bakit 'yan
ang tinanong ko. Napaisip lang ako bigla dahil madalas masungit siya sa kanila.

"She's loud but she seems nice as well. However..." Tumigil siya saglit kaya
tumingin ako sa kanya. "...I'm not sure if Kuya Caliber likes her."

Bakit naman hindi?

"Sa totoo lang, ang cute kaya ni Emerald." Hindi ko lang talaga tipo ang mga
childish. Ang gusto ko, 'yong mababangis. Parang si Baby Katana.

"Seriously?"

"Oo, ang cute kaya niya. Hindi siya nagsasawang maghabol kay Caliber kahit na hindi
naman siya pinapansin. Aba matinde! Bibihira lang ang babaeng gano'n."

"Do you like her?"

Napalunok ako sa tanong ni Baby Katana. Huta! Bakit ka naman nambibigla kasi.

"Hindi. Hindi gano'n ang tipo ko." Binalik ko ang topic sa kuya niya bago pa niya
maisipang tanungin kung sino ang gusto ko. Petengene! "Hindi mo ba siya trip para
sa kuya mo?" tanong ko ulit.
"As someone who's not fond of childish stuff, I am not really interested. I like
Ate Mikazuki the most."

Si Ms. Mikazuki? "Mukha ngang mabangis eh."

"Yeah, she's so cool. And she gets along well with Kuya Bullet." Isa pa ring
mabangis si Bossing eh. "Anyway, I'm gonna get going."

Tumayo siya saka nag-umpisang maglakad palayo.

"Hatid na kita," pahabol ko.

"Thanks, but no thanks." Nakatalikod niyang sinabi iyon. Kaya tumungo na lang ako
at pinagpatuloy ang pagkain. "By the way..." tumunghay ako nang magsalita ulit
siya. "I think you're cool. I had fun talking to you."

Teka...

Sinabi ba niyang...

Tang*na, boy! Ikalma mo sarili mo!

***

Kayden's PoV

Tumango si Lampe pagkapasok ko ng bahay kaya tinanguan ko rin siya at binaling ang
tingin kay Tita Andrea.

"Tita, umalis nga po pala si Amber. Pinasasabi niya sa 'kin."

"Sa'n pumunta?" tanong ni Azure.

"Kanila Boul yata eh. Parang si Boul 'yong tumawag eh."

Napailing na lang ako no'ng sumingit si Tita Andrea.

"Tingnan mo 'yang babaeng 'yan, kahit kailan ay inuuna ang kalandian. Hindi man
lang ba niya naiisip na baka ang tatay niyang unggoy ay napapag-tripan na ng wild
animals?"

Pfft. Gusto kong tumawa pero mukhang kanina pa nag-aalala si Tita Andrea kay Tito
Kaizer kaya 'di bale na lang.

"Pfft! Ma, don't worry. Si Twin Sis lang naman ang may gusto kay Boul. May
girlfriend naman si Boul na iba."

Hindi ko nga rin ba alam d'yan sa pinsan kong 'yan kung bakit patay na patay kay
Boul. Mukha namang walang interes sa kanya.

Tiningnan ko ang phone ko dahil nag-text si Lindsay.

SMS from Lindsay: Next time na lang. Nandito ako ngayon sa bahay nila Emerald. Baka
dito rin kami matulog.

Reply: Dadalhan ko na lang kayo d'yan ng makakain. Ano bang gusto niyo?

"Ermat, Erpat alis din muna ako. Pupuntahan ko lang si Lindsay."

Walang kibo si Ermat kaya nagdiretso ako ng lakad papunta sana saglit sa kwarto ko
nang magsalita si Erpat.

"Aba matinde, 'nak! Huwag mong sabihing pinopormahan mo 'yang anak ni Lee?"

"Popormahan pa lang, Erpat."

"Aba nga naman!" Lumapit si Erpat sa 'kin saka umakbay at bumulong. "Kung kailangan
mo ng tulong, sabihin mo lang sa 'kin. Tingnan mo 'yang Ermats mo. Ang gandang
babae pero patay na patay sa Erpats mo 'di ba? Kahit na wala naman akong
maipagmamalaki. Gwapo lang talaga."

"Lerwick, ano na naman 'yang binubulung-bulong mo r'yan sa anak mo?"

"Pinapalakas ko lang ang loob, Mei," palusot ni Erpat na halata namang hindi
pinaniniwalaan ni Ermat.

"'Yang asawa mo, malandi talaga eh 'no? Ang sarap pag-untugin kasama n'ong unggoy."

"Aba matinde! Bakit naman nadamay ako sa galit mo r'yan kay Lampe."

Psh. Makasibat na nga.

***

Duchess' PoV

"Hon, tingnan mo 'to. Mas gusto mo ba 'to or 'tong isa?"

Nadatnan kong magkausap sa salas sina Tita Milka at Tito Phoenix. Nasaan ba kasi si
Raven? Magkakasama kaming tatlo nina Kuya Duke kanina tapos bigla na lang nawala.
Argh! This is Kuya Duke's fault. Dapat kasi, hindi na lang ako sumama. Mas okay
pang manood na lang ng Kdrama sa bahay or matulog. Kainis!

"Tita, Tito, si Raven po?" I asked.

Tumigil sila sa pagtingin sa isang magazine and looked at my direction.

"Ay hija, nasa kusina. Nakita ko, may kausap eh."

"Thanks po," nakangiting sagot ko.

Wala pa ako sa may kusina pero naririnig ko na ang boses niyang nagsasalita.

"Oo... Sige... hindi ko pa nakikita pero hahanapin ko... I-send mo na lang sa 'kin
kapag okay na... Sige."

"Who was that?" tanong ko nang makita kong in-end na niya ang call. Sino'ng kausap
niya? Oh wait, meron ba siyang girlfriend?

"Bakit?" he asked back.

I just shrugged and said, "Just curious. Hinahanap ka kasi ni Kuya. Kailangan yata
ang tulong mo ro'n sa garden. Meron kasi siyang tinitingnang website pero hindi
niya maintindihan."

"Ah." He nodded. Mukha namang naintindihan niya 'yong sinabi ko.

Emerald calling...

[Hi po, Ate Duchess.]

"Oh hi, Emerald. What's the matter?" Sinundan ko ng tingin si Raven na naglakad na
palabas ng kusina. Ang galing 'di ba? Iniwan lang ako rito.

[Wala naman po, Ate Duchess. Itatanong ko lang po kung busy ka.] Sagot ni Emerald.
Sometimes when I'm speaking to her, feeling ko, nade-drain ako kasi ang hyper niya
palagi.

"Not really. Nandito lang ako sa bahay nila Raven kasama si kuya. Why?" I asked.

[Wow talaga po? Aayain sana kitang pumunta rito sa bahay!]

Pasigaw pa niya talagang sinabi 'yan kaya medyo inilayo ko ang phone sa tainga ko.

"Ano'ng meron?"

[Wala po. Dito rin po kasi matutulog si Ate Lindsay. Kaso... mukhang sad po siya.]

Oh I think dahil na naman kay Trigger.

"Sure, I'll come over. How about Amber?"

Speaking of Amber, nasaan na nga pala 'yon? Umaga pa ang huling chats sa 'kin.

[T-in-ry ko pong tawagan si Ate Amber kaso, hindi naman po niya sinasagot.]

"Really? Sige I'll try to call her." Baka naman ini-stalk na naman si Grayson.

[Sige po. See you later, Ate Duchess.]

"See you."

Pagkababa ni Emerald ng cellphone ay d-in-ial ko ang number ni Amber.

[Heller! Bukod sa kagandahan ko, ano pang maipaglilingkod ko sa 'yo?] she answered
excitedly. Mukha namang nasa mood siya.

"Nasaan ka?"

[Wow! Kung makatanong ka, jowa kita ha? Jowa kita?] Amber will always be Amber.

"Tinatawagan ka raw kasi ni Emerald at hindi mo raw sinasagot."

[Bakit? Required bang sagutin ko ang tawag ng malanding bata?]

Sumandal ako sa counter table at saka sumagot. "Siguro ini-stalk mo na naman si

Grayson 'no?"

[Over my dead and hot body, of course not. Bakit ko naman i-stalk 'tong gagong
'to?]

Narinig ko ang boses ni Grayson sa kabilang linya na nagtanong ng Sino 'yang kausap
mo?

[Sino pa ba, eh 'di 'yong baduy kong kaibigan.]

"Wait, si Boul ba 'yong nagsalita? Sabi ko na nga ba, kasama mo si Grayson eh!"

Kaya naman pala hindi niya ako china-chat. Ini-stalk na naman siguro n—

[Duchess, sobrang boring ba ng buhay mo para usisain ang mga ganap sa buhay ko?
Bakit ka ba tumawag?] Tanong niya kaya natawa naman ako.

"Nag-aaya kasi si Emerald na do'n matulog sa kanila."

[Oh tapos?]

"That's it. Nando'n din daw kasi si Lindsay. I just called you kasi hindi mo raw
sinasagot ang phone mo. Ano, tara?" pag-aaya ko.

[I see. Hindi ako pwede eh. Alam mo na, kapag maganda, mabenta. Full lagi ang
schedule.]

"Sus, kasama mo lang si Boul eh."

[Erkey, bye.]

***

Sebastian's PoV

"Lerwick, do you want to tell me something?"

"Huh? Bukod sa ubod ka nang ganda at mahal na mahal kita, ano pa bang gusto mong
sabihin ko?"

Petengene! Ito na naman tayo. Kailan ba kasi 'to matatapos? Hayop kasi si Lampe eh.

"Are you sure?" Tumaas ang kilay niya kaya iniba ko ng direksiyon ang tingin ko
para kumuha ng lakas sa mga pader.

"Aba't opkors! Walang duda 'yan!" sagot ko nang maibalik ko na sa kanya ang tingin.

Umupo siya sa tabi ko kaya napangiti ako. Pero kahit sa mga ngiti ko ngayon ay
namumukod-tangi ang kapogian ko ay kinakabahan ako sa mga tingin ni Mei.

"How about you tell me something about my brother?"

***

Pagkatapos kong ikuwento kay Mei ang buong pangyayari ay pinaningkitan niya ako ng
mga mata. Potek! Ayan na nga ba sinasabi ko eh kaya ayokong sabihin.

"I wonder why he's doing that." Kahit naman ako.

"Baka naman kasi inlababo pa si Lampe kay Shan Venice?"

"I don't think so. Pero alam kong minahal niya nang sobra si Shan Venice."
Nalintikan na.

"Hindi kaya, nahumaling na ro'n sa babae dahil kamukhang-kamukha raw n'ong kapatid
ni Birkins eh," sagot ko.

"Sa tingin ko, kailangang malaman 'to ni Andrea," mungkahi naman ni Mei. Kakaalis-
alis lang din ng pinsan ni Ms. Aemie at n'ong anak ni Lampe.

Sa totoo lang, nakokonsensya nga ako kasi halatang nag-aalala 'yong pinsan ni Ms.
Aemie. Kaso, ano bang magagawa ko eh itong si Lampe ang loko.

"Teka naman saglit, Mei. Nangako kasi ako kay Lampe na hindi ko sasabihin sa pinsan
ni Ms. Aemie ang tungkol do'n. At isa pa, hindi pa naman natin alam kung ano ang
dahilan n'ong gagong 'yon." Baka naman kasi may mabigat na dahilan.

"Exactly, that's the reason why she should know what's happening."

"Pero kilala mo naman 'yong pinsan ni Ms. Aemie 'di ba."

Paniguradong gulo 'yon 'pag nagkataon.

"And so?" Aba matinde! Ganito ba talaga mga babae? "He's being unfaithful. Hindi
natin dapat tino-tolerate 'yon Lerwick. Not unless..."

Sinamaan ako ng tingin ni Mei. Takte!

"Oh, huwag mo akong madamay-damay d'yan. Kahit sobrang gwapo ng asawa mo, alam mong
saksakan ko ng peytpul," paniniguro ko sabay kindat sa kanya.

***

Caliber's PoV

Full of silence ang peg ng buong mansion habang kumakain kami. Shala!

"Where were you last night, wife?" That's the Amang Hari.

Oh well, ito naman kasing si Mother Rainbow, wit ko knows kung bakit full moon na
siya nag-arrive kagabi.

"Sa ospital, Dong..."

"I was there."

"Talaga? Bakit hindi tayo nagkita?"

"Exactly, where were you?"

"Ikaw ang nasaan, Dong? Nandoon ako. Bakit hindi mo ako nakita? Baka kung saan-saan
ka kasi nagpupunta."
"What the fck! I've asked the nurses and other doctors. They said you didn't show
up for work."

"Eh s'yempre, Dong, hindi naman sila ang pinunta ko sa ospital. 'Yong mga pasyente
naman. Tinanong mo rin ba ang mga pasyente kung hindi nila ako nakita?"

"Tss."

"Saka bakit mo ba ako hinahanap pala?"

"Nothing."

I rolled my eyes because haggardo versosa ang peg ng prinsesa ng kaharian kahapon.
Whysung ba namang hindi? Eh whole day, father and daughter moments kami ng Amang
Hari dahil nag flylaloo silang lahat. Kalerkey!

"How about the two of you? You came home late."

"I was with Kuya Bullet the whole day, Dad, and then I had dinner with Cody."

I stopped in the name of love sa paglafang sa sinabi ni Little Sis.

"Cody?" 'Yong malanding otoko na anak ni Tito Sebastian? Jusko!

"Yes, Kuya Caliber." Sinayt pa niya si Big Brother na performance artist ang peg
today. Mukhang kanina pa may ka-silent MMK. "Kuya, you were there when we left,
right?"

I told you. Mukhang Rita Gomez tuloy ang Little Sis dahil wapakels si Big Brother.

"Kuya?" question portion ulit ni Little Sis.

"Y-yeah, I remember."

"Eh? May problema ka ba Trigger?" That's Inang Bahaghari na always on the go.

Nagulat akes no'ng may Siete Pecados na biglang nag-slide sa rainbow at nag-appear.

"Good morning po." O to the M to the G. Anet ang eksena ng muret na itey at may pa-
cameo ang beauty dites sa palasyo?

"Good morning, Mikaela. Kain ka."

"Sige po, Tita Aemie. Hintayin ko na lang matapos si Caliber."

Ano'ng drama at may pag-waitsung daw sa lola niyo?

***

Azure Lamperouge's PoV

"Mas magandang lalaki ang anak niyo sa umaga, Mama."

Pababa pa lang ako ng hagdan ay natatanaw ko na si Mama na nakabusangot habang

nakasalampak sa mahabang couch sa salas.

"Manahimik ka! Ang aga-aga, Azure, baka masakal kita."

Wengya! Natulog ba 'tong si Mama? No'ng iniwan ko 'to kagabi rito sa salas, ganito
na ang itsura at hanggang ngayon, walang pagbabago.

"Wala pa rin ba si Papa, Mama?" tanong ko.

"Mukha bang nandito na ha?" Anak ng!

"Oh, kalma."

"Pati 'yang kakambal mong malandi, hindi rin umuwi."

"Oh? Doon natulog si Amber kina Boul? Aba nga naman."

Anak ng tinola 'tong Boul na 'to ah. Ano kayang trip nito sa kakambal ko.

SMS to Baby Emerald: Good morning, Baby Emerald!

Emerald: K po.

Wengya! Ano ba namang klaseng reply 'to?

SMS to Baby Emerald: Kumain ka na ba, Baby Emerald?

Ilang minuto pa akong naghintay pero hindi na siya nag-reply. Wengya! Baka naman
kinikilig na. Ikaw ba naman ang aga-aga i-text ng isang gwapong Azure Lamperouge
'di ba?

"Tawagan mo nga 'yang malanding kakambal mo. Sabihin mo, masusungalngal ko siya
kapag hindi pa siya umuwi."

"Sige, Ma."

Takte! Gusto kong umalis ng bahay pero 'di ako makaalis dahil walang kasama si
Mama. Baka mamaya, kung ano'ng matripan nitong gawin. Mukhang kagabi pa mainit ang
ulo eh.

Nakakapanghinayang lang. Ang ganda pa naman ng panahon ngayon. Libo-libong mga

kababaihan tuloy ang mabibigo ko ngayon at hindi ko mapapakilig.

Pasensya na girls, family first.

***

Emerald Blood's PoV

"Ayan! Perfect." I smiled widely habang dahan-dahan kong inilalabas ang cake na b-
in-ake ko sa oven. I'm sure, magugustuhan 'to ni Baby Caliber!

"Ano'ng meron, bakit ka nag-bake ng cake?" That's Ate Lindsay. Dito na kasi siya
natulog sa bahay kasama si Ate Duchess dahil halos buong magdamag kaming nag-usap-
usap about kay Future Brother-in-law. Actually, I'm so happy kasi if ever sila ni
Kuya Trigger ang end game, magiging sisters din kami. "Para po ito kay Baby
Caliber. Favorite kasi niya ang strawberry cake."

"Pupunta ka sa kanila?" That's Ate Lindsay na kapapasok lang dito sa kusina. She
sat on one of the highchairs sa may wine counter near me.

"Yes po, Ate. Baka kasi nami-miss na ako ni Baby Caliber." I felt sad nang bigla
siyang nalungkot. Did I say something wrong? "Gusto mong sumama sa 'kin, Ate
Lindsay? I'm sure, nando'n si Kuya Tri—"

"No, ikaw na lang."

"Sure ka po?" I smiled widely when I saw her phone ringing. And look who's calling
her! "Ate Lindsay!"

Eh? Bakit natahimik siya bigla?

"Ate Lindsay, tingnan mo kung sino'ng tumatawag sa 'yo. Si Kuya Trigger oh." I
frowned dahil imbis na sagutin niya ang phone ay ibinulsa niya. "Hala, Ate, bakit
'di mo po sinagot?"

I was about to put the icing nang magsalita siya. "Hayaan na natin siya. Baka may
itatanong lang 'yon or hihingi ng tulong."

Eh? I didn't expect that answer from her kasi hindi naman siya gano'n when it comes
to Future Brother-in-law.

"Ayaw mo po ba siyang tulungan?"

"Hindi naman sa gano'n. Ayoko lang umasa." She sighed, a loud one.

"Pero, Ate, hindi ka naman po aasa. Tutulungan mo lang naman po kapag need niya ng
tulog mo."

Ako nga eh, kahit hindi ako kailangan ni Baby Caliber, nagpiprisinta na akong
tumulong.

"Nandito na ang maganda."

"Hi, Ate Amber, bakit ka po pala nandito?" Sayang wala siya kagabi. Nakakatuwa pa
naman ang usapan namin dahil puro about boys.

"Para gumanda naman ang mga araw niyo saka nabubwisit ako kaya naisipan ko munang
dumaan bago umuwi." She took the juice that I made earlier and drank it. Grabe,
kahit sa pag-inom ng juice ay may poise pa rin si Ate Amber. "Oh Lindsay, ano 'yong
tine-text mo sa 'kin?"

Tumayo si Ate Lindsay saka kumuha ng isang bottle champagne. "Kalilimutan ko na si

Trigger."

"Jusko tigilan mo ko, Lindsay. Ilang beses ko na 'yan narinig sa 'yo mula ng f-in-
riendzone ka niya pero hanggang ngayon, memorized mo pa rin ang buong pagkatao
niya."

"Veuve Clicquot... This is one of his favorite champagne." Grabe 'yong lungkot ng
boses ni Ate Lindsay. Parang ako 'yong maiiyak. Pagkatapos niyang basahin 'yon ay
binalik din niya 'yong bote sa lalagyan.
"Oh, akala ko ba kakalimutan mo? Bakit nag-iinarte ka ngayon?"

"Pero wala naman pong masama do'n diba, Ate Amber?" She glared at me kaya hindi na
ako nagsalita. Nakakatakot si Ate Amber kasi para siyang si Tita Amesyl minsan.

"Anong walang masama? Palibhasa, kay bata-bata mo, malandi ka kaya walang masama sa
paningin mo." I pouted.

"Ikaw, Amber, paano mo nagagawang maging strong pagdating sa love? I mean, 'di ba
iniwan ka ni Grayson? Pero okay ka pa rin."

"'Yong bunganga mo rin, Lindsay, kakaiba eh. Alam mo 'yon? Kaya ka nafe-friendzone
ni Trigger eh kasi ang bastos mong magsalita. Anong iniwan? Excuse me, ako ang
nang-iwan." I chuckled.

Ate Amber may look strong pero to me, she's the softest. Palagi lang niya talagang
dine-deny.

"Pero heller to answer your question, sa ganda kong 'to, hindi pa ba sapat na
dahilan para maging okay?"

"Hindi ka ba nagseselos kapag may iba siyang girlfriend? Hindi ka ba nasasaktan?"

tanong ni Ate Lindsay. Buti na lang never ko pa nakikita si Baby Caliber na may
kasamang ibang babae.

"Kahit naman mag-girlfriend siya ng ilang libo, hindi siya makakahanap ng mas higit
sa 'kin."

"Wow confident." That's Ate Duchess na kagigising lang. Obvious naman kasi messy pa
'yong hair niya.

"Oh, bakit tanghali kang gumising? 'Kala mo naman, ikinaganda mo 'yan?"

"Madaling araw na kasi kaming natulog kaka-emote nitong si Lindsay," sagot ni Ate
Duchess. "Pero going back, confident ka ba dahil alam mong bihira ang babaeng
kasing hilig mo sa fashion?" she asked.

Ate Amber glared at her. "Alam mo, sobrang dami ng mga babaeng fashionista pero
nag-iisa lang ako na kayang tumagal sa kagaguhan niya."

"True. Hindi ko nga alam kung ano'ng nagustuhan mo kay Boul eh parang ordinaryo
lang naman siya," sagot ni Ate Duchess sa kanya.

"Kahit naman ako, hindi ko rin alam."

***

"Goo—" Abot tainga pa ang ngiti ko kasi kapapasok ko pa lang ng malaking gate nila
ay si Baby Caliber na ang nakita ko.

Pero... bakit kasama niya si Ate Mikaela?

Nagtatawanan pa sila.
I stared at the box of strawberry cake that I am holding. Feeling ko kasi, maiiyak
ako dahil ang saya-saya pa nila.

***

Kaizer's PoV

Anak ng tinola! Anong oras na?! Paniguradong patay ako kay Babylabs nito. Binilisan
ko ang pagmamaneho dahil halos tanghali na at ngayon pa lang ako makakauwi. Wengya!
Ito ang unang beses na hindi ako natulog sa bahay kaya abot-abot ang kaba ko.

Tumigil muna ako saglit sa tapat ng gate namin para basahin ang text message galing
kay Lilith.

"Thanks for the night, handsome."

"HOY, UNGGOY NA MUKHANG TAO! SAAN KA NANGGALING AT HINDI KA UMUWI KAGABI HA?!"

Anak ng! Ayan na nga bang sinasabi ko eh. Miss na miss na kaagad nito ang
kagwapuhan ko. Tsk!

"Good morning, Babylabs," nakangiting bati ko sa kanya pagkababa ko ng bintana ng

sasakyan ko. "Whoa kalma!" Mabilis kong nailagan 'yong tsinelas na ibinato niya sa
'kin.

Potek!

***

"Ma, kumalma ka."

Wengya! Pigil-pigil ni Azure si Babylabs dahil kanina pa niya pinaghahahagis ang

mga gamit sa bahay.

"Bitawan mo ako! Huwag mo akong pigilan. Sasaktan ko talaga 'tong tatay mong
unggoy."

"Pa, alam mo naman 'tong si Mama, miss na miss ka—aray ko naman po, Ma, bakit pati
ako nadadamay?"

Pfft! Hindi ko alam kung maaawa ako o matatawa kay Azure dahil siya ang napapag-
initan ni Babylabs.

"Whoa relax lang, Babylabs. Maupo ka muna at kumalma. Ssasagutin ko naman mga
itatanong mo."

Tumigil siya sa pagwawala. Takte! 'Kala mo, walang nangyari.

"Siguraduhin mo lang, Kaizer Maxwell Lamperouge."

Napalunok ako nang tingnan ako ng masama n'ong tomboy kong asawa. Wengya!

"Mama, gusto mo, ako na lang ang magtanong kay Papa para makakalma ka muna r'yan?"
tanong ni Azure.

Ayoko talaga ng mga ganitong komprontasyon. Kung pwede lang sanang bigla na lang
akong maglaho rito sa kinauupuan ko. Kaso, sa ayaw at sa gustuhin ko man, ang gwapo
ko lang talaga.
"Sige at talaga namang nanggigigil ako r'yan sa tatay mong unggoy. Baka 'di ko 'yan
matantiya at masungalngal ko ng isang buong puno ng saging."

Whoa! Pfft. Hindi ko alam kung mabubuhay pa ako 'pag tumawa ako kaya easyhan mo
lang, Kaizer Maxwell Lamperouge.

May ilang segundo ring tahimik ang dalawa kaya napalunok ako. Anak ng tinola! Bakit
kinakabahan ako?

"Saan ka galing kagabi, Papa?"

Tiningnan ko si Babylabs na matalim pa sa bagong hasang kutsilyo ang mga tingin sa

'kin.

"S-sa hotel." Nalintikan na! At ngayon pa talaga nautal.

Mabilis na nagtanong ulit si Azure. "Sino ang kasama mo?" Anak ng!

"'Y-yong tito mong gago."

"Umayos ka, unggoy, manghihiram ka ng mukha sa unggoy 'pag sinampal kita 'tamo."

Whoa! Potek. Alangan naman kasing sabihin kong kasama ko si Lilith Moretti
magdamag. Baka hindi na ako sikatan ng araw.

"Babylabas, naman. Gago naman talaga si Lerwick ah."

"Pero umuuwi ng bahay." Oo nga naman. Oh, sige na, talo na ako. Wengya!

"Nang makauwi na si Tito Seb, saan ka nagpunta?" Tiningnan ko si Azure at baka

sakaling makaramdam at makuha sa tingin pero wala. Matinde!

Binalik ko ang tingin kay Babylabs na halatang inip na naghihintay ng isasagot ko.

"Wala, nasa hotel lang naman ako magdamag."

"Sino'ng kasama mo?" Tang*na umpisa pa lang naman alam ko na kung saan papunta
'tong usapan na 'to.

"Huh? Anong kasama? Wala akong kasama ah. Ah a-ano, inutusan kasi ako ni Mr.
Roswell na mag-stay do'n. 'Di ba do'n gaganapin ang birthday ng bunso ni Lover Boy?
Oo tama gano'n nga ang nangyari kaya 'yon. Wengya! Bakit kung ano-ano ang iniisip
niyo? Gwapo lang ako—"

"If I'm not mistaken, that was Lilith Moretti. Tama ba, Papa?" Anak ng tinolang
panis na! Mabilis kong nilingon si Amber na kakapasok lang ng bahay.

"Whoa, bakit ganyan ang suot mo, Twin Sis?"

"Wala kang paki."

"SINO 'YANG MALANDING PET LOVER NA 'YAN?!"

Binalik ko ang tingin kay tomboy na ngayon ay nakatayo na naman at mukhang handang-
handang sumabak sa gyera.

"B-Babylabs, 'yon 'yong may-ari ng hotel."

"He was with her in one room the whole night, Mama." Anak ng! Tiningnan ko nang
masama si Amber na umupo pa sa tabi ko.

"Ano? Saan mo na naman ba napagkukukuha ang tsismis na 'yan?" tanong ko. Wengya!

"I was there Papa. Do'n ako natulog sa hotel katabi ng hotel room niyo."

"Babylabs..."

"Mag-impake kayong dalawa, lalayas tayo."

"Wait lang."

"BILISAN NIYO!" Anak ng!

"Erkey."

"Ito na, Ma."

Napahilamos na lang ako ng mukha habang inaalala ang mga nangyari kagabi.

***

Bago pa man kami makarating ni Lerwick dito sa hotel ay nakatanggap na ako ng isang
text message mula sa isang Unknown Number.

Text message: Meet me at the Costa Giordano Hotel

Reply: Hu u?

Text message: You will know when you get there.

"Costa Giordano Hotel."

Palinga-linga ako dahil baka sakaling makita ko kung sinuman 'yong nagtext sa 'kin
habang si Lerwick ay parang uhuging batang banong-bano sa nakikita niya.

Anak ng tokwa! Hindi kaya isa lang 'yon sa mga patay na patay sa 'kin?

"Whoa boy ang bangis! Ang ganda pala nitong hotel!"

Hanggang sa mapako ang atensiyon ko sa isang magandang babaeng nakatingin sa gawi

namin.

"'Tol, hindi lang hotel ang maganda. Tingnan mo 'yong babae ro'n. 'Yon ba ang may-
ari?"

Habang naglalakad siya palapit sa 'min ay hindi ako makapaniwala sa nakikita ko.
Wengya! Seryoso ba 'tong nakikita ng gwapo kong mga mata?

"Good evening, gentlemen. I'm Lilith Moretti, the owner of Costa Giordano Hotel."

Anak ng tinapa! Papaanong nangyari na kamukhang-kamukha niya si Shan Venice?

Imposible! Siguradong-sigurado ako na wala na si Shan.
Bumalik ang ulirat ko nang sikuhin ako n'ong gago sa tabi ko.

"K-Kaizer Maxwell Lamperouge," pagpapakilala ko. Ayaw na ayaw ni Shan Venice ng

hinahalikan ang kamay niya kaya masubukan. Inabot ko ang kamay niya upang halikan.

Whoa! Hindi nagalit. Walang duda, hindi nga 'to si Shan. Pero sino 'tong babaeng
'to?

"Sebastian Lewick at your service, magandang binibini."

***

Siya kaya 'yong nagtext sa 'kin? Ano naman kayang pinaplano nito?

"So you're the father of Amber Lamperouge." Sinipa ako n'ong gagong si Lerwick.
Tang*na namumuro na 'to sa 'kin ah!

"Ah oo, bakit ano'ng meron sa anak ko?" tanong ko.

"She's the new shareholder of this hotel." Ngumiti siya nang bahagya at pakiramdam
ko, para akong ginagago dahil mas lalo niyang naging kamukha si Shan.

Kumuha siya ng wine glass kaya sinalinan ko ito. Hayop 'tong si Lerwick hindi man
lang magpaka-gentleman. Buti na lang ako, gwapo na, gwapo pa.

"She's so gorgeous. And now I know where she got her looks..." Malamang! Kanino pa
ba magmamana ang anak ko? S'yempre, nag-iisa lang ang Kaizer Maxwell Lamperouge sa
buong mundo.

"Ah pwede bang pag-usapan na natin ang tungkol sa birthday ng pamangkin namin?
Kailangan din kasi naming umalis kaagad. Lalo na 'tong si Lampe. Baka hinahanap na
'to ng asawa niya. 'Di ba 'Tol?"

Binalik ko ang tingin kay Lilith Moretti. Ang totoo niyan, kanina pa ako naghahanap
ng palatandaan na siya 'yong nagtext sa 'kin pero wala. Anak ng!

"Right, so about that. It's going to be on October 5," sagot ni Lilith Moretti.

"Oo, na-explain na naman siguro ng ubod nang ganda kong asawa kung bakit biglaan
hindi ba?" tanong ni Lerwick.

"Yes, we actually had to cancel all the events and reservations for that day nang
makarating sa amin na rito gusto ni Mr. Roswell ganapin ang event."

"Maraming salamat kung gano'n." May kinalaman kaya 'yong nag-text sa 'kin sa
nalalapit na kaarawan ng bunsong lalaki ni Lover Boy? Anak ng tinapa! Sumasakit na
ang ulo ko kaiisip.

"Correct me if I'm wrong, the theme of the party would be a Medieval Masquerade
Party."

"Tumpak! At tungkol nga pala sa pagdidisenyo, nandirito na kami ng October 4 para

tumulong sa mga dapat ayusin. Medyo maselan kasi ang ama n'ong may birthday kaya
gustong maayos ang lahat."
"No worries. Feel free to come. The entire hotel is yours for two days. For the
food, we've received that it's going to be European cuisine. Specifically, which
type if you don't mind?"

"Ah tungkol d'yan, ang sabi ni Mei ay si Amber ang makikipag-usap sa inyo."

"Great! And about the invitations, we've seen the design that the celebrant
personally picked so we've ordered it ahead of time on one of our partners in
Europe and it's now in transit. We just need the names of the guests para mailagay
namin once we receive the parcel."

Itong si Lerwick bihasang-bihasa talaga sa panglalandi ng babae. Kayang-kaya

magbangka ng usapan. Wengya!

"Ah gan'to na lang. Para sa iba pang detalye, mag-a-arrange na lang kami ng meeting
dahil sila Bossing pa rin naman magdedesisyon ng iba eh," sagot ni Lerwic

Ttang*na! Tapos na agad pero wala pa akong nakukuhang sagot sa mga tanong ko sa
utak.

"Ikaw ba, 'Tol? May pahabol ka ba bago tayo umalis?"

"Ah—" Kanina ko pa gustung-gustong itanong kung siya ang nagtext sa 'kin at kung
siya nga, ano'ng pakay niya.

At higit sa lahat, gustung-gusto kong itanong kung bakit magkamukhang-magkamukha

sila ni Shan.

"Yes, Mr. Lamperouge?" nakangiting tanong ni Lilith Moretti. Takte!

"W-wala."

***

Hanggang sa makasakay kaming dalawa ni Lerwick sa loob ng sasakyan niya ay hindi

mawala sa gwapo kong utak si Lilith Moretti.

"'Tol, ano'ng problema? Bakit gano'n ang tingin mo kay Lilith Moretti?"

Hinilamusan ko ang mukha ko dahil mukhang ako lang ang nakapansin. Kung sabagay,
hindi naman nagkakausap dati si Lerwick at Shan.

"Anak ng tinola, 'Tol, kamukhang-kamukha niya kasi 'yong kapatid ni Birkins."

"Si Shan Venice? 'Yong dati mong gelpren?" gulat na gulat na tanong niya.

"Oo, wengya!"

No'ng i-start ni Lerwick ang sasakyan ay pinigilan ko 'to. Bahala na pero kailangan
ko talagang malaman kung sino si Lilith Moretti at sino ang nagtext sa 'kin. Iba
talaga ang kutob ko rito.
"Oh ano, Baby Lampe? Don't tell me, miss na miss mo na ang katawan ko at gusto mo
akong ayain na mag check-in?" pagbibiro niya.

"'Tol, hindi talaga ako mapakali. Tingin ko, kailangan kong bumalik sa loob," sagot
ko.

"Petengene, gago ka ba? Ano'ng sasabihin ko kapag sa 'kin ka hinanap ng pinsan ni

Ms. Aemie? Alam mo namang dragon ang asawa mo, 'Tol."

Alam ko naman 'yon pero wengya! Mas lalo naman akong hindi mapapalagay kapag umuwi
ako anng hindi inaalam ang totoo.

"Magdahilan ka na lang, P're," sagot ko at saka mabilis na bumaba ng sasakyan.

***

"You're back." Tumango lang ako pagkasabi niya no'n.

"Gusto sana kitang makausap nang pribado," sagot ko.

Takte! Bakit ba kasi napakaraming nakapalibot sa kanyang lalaki? Hindi ko tuloy

maitanong-tanong 'yong kanina ko pa gustong itanong.

"Sure, I'll get a room for us."

***

Nauna akong pumunta rito sa hotel room dahil ang sabi ni Lilith Moretti, susunod
siya. Wengya! Malilintikan ako nito kay Babylabs 'pag hindi ako nakauwi agad. Pero
paano ba naman ako makakauwi kaagad kung hindi ko pa naitatanong ang gusto kong
tanungin? Anak ng!

Hindi ko alam kung ilang oras akong naghintay hanggang sa padabog na bumukas ang
pinto ng kwarto.

"Ikaw? Paanong—"

Mabilis siyang nagkasa ng baril at lumapit sa 'kin at itinutok ang baril sa ulo ko.

"Shut up or I'll blow your head off."

Anong pakulo 'to? Wengya!

"Whoa! Kalma," sagot ko habang nakataas ang dalawang mga kamay.

Hindi niya inaalis ang pagkakatutok ng baril sa 'kin habang may tinatawagan siya.

"Yes Dad... Got it... See you."

"I-Ikaw ba 'yong nagtext sa akin?" tanong ko habang nakataas pa rin ang dalawa kong
kamay.

Tang*na. Tutuluyan ba niya ako? Pero sinong Dad ang kausap niya? Si Birkins ba?
"Yes," tipid na sagot niya.

"Ano? Bakit? Sino? At Paano?" Hindi ko alam kung paano bubuuin ang mga tanong dahil
wengya! Hindi ko na rin alam ang nangyayari.

Pero ito muna ang importante. "Si Lilith Moretti ba ay ang kapatid ni Birkins na si
Shan Venice Birkins?"

"Yes and no. Yes, kapatid siya ni Louie Birkins, and no hindi siya si Shan Venice
Birkins," diretsong sagot niya.

"Ano'ng ginagawa mo rito? Alam ba ni—"

"No, wala siyang alam." Anak ng pating na malupit!

"Pero bakit?" Naguguluhan pa rin ako kung bakit nandito siya at bakit hindi niya
inaalis ang pagkakatutok ng baril sa 'kin. Wengya! "Kakampi ka ba nila? Alam mo,
uunahan na kita. Mali ang pinili mo—"

"I disagree that I chose the wrong side." Ako lang ba? O talagang nakakaramdam ako
ng galit sa tono ng boses niya. "Maybe you did," dugtong pa niya. "Pero maswerte ka
dahil I'm giving you the option to side with me or I'll kill your entire family."

"Teka, seryoso ka ba?" Anak ng!

"Stay here for the rest of the night." Pagkasabi niya no'n ay naglakad na siya
palabas ng kwarto.

Wengya! Nalintikan na! Anong pinaplano nitong fiancee ni Pareng Bullet?

***

Amber's PoV

Pinagmamasdan ko ang mga mala-department store na walk-in closet ko. Alin bang
luggage ang gagamitin ko sa pag-iimpake? Louis Vuitton? Hermes? Err-bakit ba kasi
ang hirap pumili? Nakakastress naman. Pero okay lang, mas mahirap pa ring maging
maganda.

"Wengya! Hindi ka pa rin nakakapag-impake?"

"Ay, Boul!" Wengya! Bakit ba naman kasi bigla-bigla na lang sumusulpot 'tong gago
kong kakambal?

I rolled my beautiful and stunning eyes no'ng nagtanong 'yong gago.

"Anong Boul?" Lumapit pa siya at saka sumandal sa isa sa mga royal crest glass
console table na pinaglalagyan ng mga Louis Vuitton bags ko.

"Gago ka kasi. Bakit ka ba nanggugulat?"

"Hinahanap ka na ni Mama. Ang tagal mo raw." I arched my right eyebrow with brown
MAC eyeliner.

"Hindi mo ba nakikita kung gaano karami ang gamit ko? Hindi ko alam kung ano ang i-
impake."

"Wengya! Magdala ka lang ng isang pares ng damit, okay na 'yon."

"Heller?! Erkey ka lang? Hindi ako si Amber Lamperouge kung isa lang ang damit ko."

"Ang dami talagang kaartehan ng mga babae. Pero maiba tayo, kasama mo rin ba
magdamag sa hotel si Boul?"

Tumigil ako saglit sa pagbubukas ng isa sa mga wardrobe ko na puno ng swarovski.

"Alam mo ikaw? Ang tsismoso mo kaya wala kang lovelife eh."

"Pfft." Tumawa siya saka nagtanong. "So ikaw meron?"

"Excuse me, hindi ko kailangan ng lovelife."

"So ano ngang nangyari sa inyo ni Boul? Hoodie jacket niya 'yan, hindi ba?" Ngumiti
ng nakakaloko 'yong kakambal kong mukhang tanga kaya inalala ko ang nangyari
kagabi.

***

"Kailangan ba talaga nating magsuot ng ganito? Para naman tayong mga siraulo. Joke!
Ikaw lang pala. Kasi kahit naman ano ang suotin ko, maganda ako."

Daig pa kasi namin ang mga mangho-holdup dahil pinasuot niya ako ng isang blue
hoodie jacket na hindi ko sure kung branded. Samantalang siya ay naka black na
hoodie jacket.

"Shh. Ang daldal mo naman. Nandito kasi ang girlfriend ko kaya hindi tayo dapat
makita."

I rolled my beautiful eyes na may Oscillation Mascara ng Lancome.

"Wow ha! So ako pa dapat ang mag-adjust?" Iniikot ko ang paningin ko sa loob nitong
hotel. Masyado akong maganda para magkaroon ng paki sa girlfriend niyang mukhang
chimay. "Costa Giordano Hotel? May share ako rito ah." Hinila ako ni Boul palapit
sa kanya at saka niyakap nang mahigpit. "Ano bang—"

"Huwag ka munang kikilos." Ano ba! Pereng tenge!

Remind ko lang. Hindi ako kinikilig ah. Nagulat lang talaga ako.

"Tingnan mo kung sino 'yong naglalakad," dugtong pa niya.

Kitang-kita ng dalawang magaganda kong mga mata kung sino 'yong naglalakad. Porma
pa lang, kilala ko na kung sino.

"Si Papa ba 'yon?" tanong ko. Ang bobo ng tanong ko. Parang si Grayson lang.

Hindi pa rin bumibitaw sa pagkakayakap si Grayson. Erkey! Medyo naiilang na ako.

"Wait. Si Lilith Moretti ba 'yong kasama ni Papa? Bakit galing sila sa elevator ni
Lilith Moretti? Nagcheck-in ba sila?" Tinutulak ko si Boul palayo sa 'kin dahil
nanggigigil ako sa nakikita ko pero mahigpit ang pagkakayap niya. "Bumitaw ka sa
'kin. Sasaktan ko lang 'tong babaeng kasama ni Papa!"
Kahit anong tulak ko kay Boul ay ayaw niyang bumitaw.

Kaya sige, i-enjoy mo na lang muna. Total, bihira ka lang naman makalapit sa mga
high class na babae. Mahilig 'to sa ukay-ukay eh.

Bumitaw lang si Grayson sa 'kin nang makalabas na ng hotel si Papa at si Lilith

Moretti.

"Nakacheck-in sila sa isa sa mga kwarto rito sa hotel," sabi niya. Wengya! Naupo
ako sa isa sa mga upuan dito sa lobby ng hotel.

Kainis! Para talaga akong timang sa suot ko.

Pero ano'ng trip sa buhay nito ni Papa? Kanina lang kinikilig ako sa kanila ni Mama
tapos ganito ang malalaman ko. Nakaka-disappoint.

"Bakit ba ang malisyosa ng pag-iisip niyong mga babae?" Tiningnan ko siya nang
masama pagkatapos niyang sabihin 'yon. Nakatitig lang siya sa 'kin kaya ramdam ko
deep inside, gandang-ganda 'to sa 'kin.

"Bakit? Ano ba ang ginagawa ng isang lalaki at babae sa hotel? Nag-i-snake and
ladders?" sarkastikong tanong ko. Minsan talaga hindi ko alam kung ano'ng klaseng
utak meron 'tong si Boul.

"Pftt. Pwede."

"Huwag kang tumawa! Ang pangit mo!" At mas lalo pa siyang tumawa no'ng sinabi ko
'yon. Mabilaukan ka sanang gago ka. "Bakit kasi ang babaero niyong mga lalaki?"

"Ho,y hindi kami babaero. Minsan kasi, may malalim na dahilan pero ang hirap i-
explain sa inyo kasi nagagalit kayo kaagad."

Pero ano kayang plano no'n ni Papa? Pinagpalit na ba niya kami kay Lilith Moretti?

"Sino ba naman kasing matinong lalaki at babae ang magche-check-in sa hotel nang
walang gagawing kababalaghan?" tanong ko.

Pero imbis na sagutin niya ako ay ngumiti siya nang nakakaloko at pinakita ang
isang card key.

"Tayo."

"Excuse me lang h, pero walang tayo." I rolled my oh-so-gorgeous eyes at saka

kinuha ang card key na hawak niya.

"Ano 'to?"

"Susi ng kwarto na katabi ng kwarto nila Tito Kaizer."

***

Mikazuki's PoV

"Malapit na po tayo, Miss Mikazuki." All I feel is emptiness inside me as I watch

the raindrops falling on the road.

I don't know what I should feel habang binabasa ko ang mga text messages galing kay
Roswell.
SMS from Roswell: Where are you?

SMS from Roswell: Why are you not answering the fcking phone?

SMS from Roswell: Love

SMS from Roswell: Where the fck are you?

SMS from Roswell: Damn!

SMS from Roswell: Tell me, please.

SMS from Roswell: Baby

Hindi pa man ako tapos sa pagbabasa ng mga messages ay tumawag na siya.

Roswell calling...

I smiled bitterly saka pinatay ang cellphone at binalik ang tingin sa labas. How
can emptiness be so heavy?

Sinulyapan ko ang malaking gate na nasa harap ng kotseng sinasakyan namin habang
dahang-dahang bumubukas ang malaking gate na kulay itim.

"Nandito na po tayo, Miss Mikazuki Knight."

Finally.

***

Third Person's PoV

Halos dalawang linggo na ring alam ni Mikazuki ang tungkol kay Theodore Vitale o
mas kilala noon bilang Terrence Von Knight.

"Welcome home, daughter." Ngumiti ito sa anak habang hawak-hawak ang kupita ng
alak. Ilang dekada rin nitong pinagplanuhan ang lahat ng ito. "Before anything
else, may surpresa ako sa 'yo."

Kasunod no'n ay ang pagbukas ng dalawang grandiosong pintuan sa likod nito.

"M-Mikazuki..."

"She's Akiko Mouri, your mother." Sinalinan nito ng alak ang kupitang hawak-hawak
ni Theodore Vitale. Mababakas sa mukha ng dalaga na alam na niya ang tungkol sa ina
dahil hindi ito nagulat.

"Magbihis na kayong dalawa. Tonight, we're going to have our first dinner together
as a family."

"Family." Mikazuki said at the back of her head.

"Alam kong matagal mo nang pangarap ang mabuo ang ating pamilya, anak. At gano'n
din naman ako. Kaya ngayon na sama-sama na tayo, we will accomplish everything
together," saad nito habang nakangiti.

Lumapit sa kanya si Mikazuki at nagsalin ng isang baso ng wine.

"Cheers to that," nakangiting sagot niya sa ama.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 34 - Page 7
by Yanalovesyouu
32-41 minutes

"Shh! Quiet ka naman, badet, baka lumabas si Amang Hari at ma-tsugi ang prinsesa."

Nandito kaming dalawa ng muret na lesbi sa hardin ng kaharian habang napapaligiran

ng feeling rainbow na mga bulaklak. Bet na bet ko ang atmosphere ditey.

"Eh kasi ang bakla bakla mo tapos si E—"

"Yo, kapag hinanap ako nina Mom and Dad, pakisabing lumabas lang ako saglit."

Mygosh this brother ha. Nakaka-shookt!

"Sure thing," tipid na sagot ng prinsesa.

"So, going back, ses. Wit ni watashi knows kung whysung nga ganern." Kalerkey! Very
tsismosa ng lesbi na itey. Pero keribels lang para wit na confused ang prinsesa ng
kaharian.

"Baka naman kasi hindi ka talaga bakla?"

"Wit keri vakler! Babae nga si watashi. Muret, babaysot, barbie, prinsesa, mujer.
Oh anet pa? Wit mo ba ma-sayt ang butterfly wings ni watashi?"

Tumawa pa ang lola mo! "Oo na, oo na. Ang galing mo kasing magtago. Kung hindi ko
pa nga nakita ang diary ni Tita Aemie, hindi ko malalaman."

"Jusko kalerkey ang Mother Rainbow! Very burara." Jolina Magdangal tuloy ang peg ng
prinsesa.
***

"Mamaya na 'yang kabaklaan mo. Unahin muna natin 'yong kay Tita Aemie."

Tumikhim si watashi dahil nakatingin ang otokong mukhang turon. Feeling belong,
ghad!

"Go ahead, what about it?"

"Ituloy niyo lang mga paglalandian niyo. Huwag niyo akong pansinin dito. Isa lang
akong hotdog."

I rolled my eyes ng 360 degrees nang nilipat ng turon ang tingin niya sa unicorn.

***

Emerald's PoV

"Baby Emerald, bakit kanina ka pa walang kibo?"

"Po?" Smile ka lang okay? Smile lang. Paulit-ulit ko nang nire-remind ang sarili ko
dahil ayokong makalimutan na kailangan kong maging happy. I don't want anyone to
know na sad ako. "May iniisip lang po ako, Kuya Azure."

"Naks! Huwag mo na akong isipin, Baby Emerald, nandito lang ako oh." Tumingin ako
kay Kuya Azure at ngumiti para hindi ko makita si Baby Caliber na katabi si Ate
Mikaela. Since I came here, magkasama na silang dalawa. Close na ba talaga sila?

Kanina pa rin sila magkausap. Ayoko ngang pakinggan 'yong pinag-uusapan nila kaya
lumayo ako nang konti eh.

"Oh, relax lang. Alam kong gwapo ako pero hindi mo naman ako kailangang titigan."
Sinulyapan ko nang super bilis sina Baby Caliber kung ano ang ginagawa nila. Hay!
Nag-uusap pa rin sila ni Ate Mikaela.

Naaalala pa kaya ni Baby Caliber 'yong mga times na kami ang palaging magkasama?
Happy rin naman kami before ah.

***

Sobrang excited ako today na pumasok sa school dahil I'm so happy. Binilhan ako ni
Momsy ng cute na pencil case galing sa Korea. Ito 'yong pinapabili ko pa sa kanya
last month eh.

"Grabe aning bataa oy! Ang lunchbox mo baka makalimotan mo ay. Mapagalitan ako ni
Mam at Ser."

"Yes po, yaya." Kinuha ko kay yaya 'yong lunchbox saka sinilip ang laman "'Yon po
bang kay Baby Caliber, meron din po?"

"Na unsa man kang bataa ka puro igat na lang imong gibuhat."

"Crush lang naman po," sagot ko at saka ngumiti.

***

"Bibi Emerald, ayaw kadagan kay masuko si Ser sa ako 'pag singuton ka."

Kumaway-kaway pa ako kay yaya at saka mabilis na tumakbo papasok ng school. "Bye
po, yaya!"

Hinanap ko kaagad si Baby Caliber pagkarating ko ng school. Excited na akong

ipakita sa kanya ang pencil case ko. I'm sure matutuwa rin siya kasi parehas kami
ng favorite.
I smiled widely habang naglalakad sa corridor ng school. Kinder pa lang ako, palagi
nang si Baby Caliber ang kasa-kasama ko rito na school. Simula no'ng awayin ako ng
mga bad guys, sinamahan na niya ako palaging kumain ng recess pati lunch. Kaya
palagi ko na rin siyang dinadalhan ng food.

Pero no'ng time na 'yon, para akong princess sa fairytale tapos si Baby Caliber
naman 'yong prince.

Oh, nandito na pala ako sa tapat ng classroom niya. "Why are you here?"

"Hello, Baby Caliber!" I took my brand new pencil case sa bag para ipakita sa
kanya. "Look, binili 'to ni Momsy sa Korea."

"It looks..." Nakangiti ako habang inaabangan ang sasabihin niya "...nice."

Sabi ko na nga ba at magagandahan din siya eh. "Sabay ulit tayo mag-lunch mamaya
ha?"

Tumakbo na ako papunta sa classroom kasi malapit ng mag-start ang class.

***

"Oh bakit ka natahimik, Baby Emerald?" Feeling ko, alam ko na ang feeling ni Ate
Lindsay pero mas swerte pa rin si Ate Lindsay kasi wala namang ibang babaeng
kinakausap si Future Brother-in-law.

"Baby Emerald!" Mas lalo tuloy akong na-sad. May karapatan pa ba akong tawaging
Future Brother-in-law si Kuya Trigger?

"Uy, Baby Emerald."

"Kuya Azure, pwedeng quiet ka po muna?" Ang dami-dami ko pang kailangang isipin
tungkol sa amin ni Baby Caliber eh.

"Emerald..."
I can't be wrong! Kahit hindi ako tumingin sa gawi ni Baby Caliber, kitang-kita ko
sa peripheral vision kong nakatayo siya malapit sa 'min ni Kuya Azure.

"Y-yes, Bab—Caliber?"

"Can we talk?" tanong niya.

"P're, ayaw yatang makipag-usap ni Baby Emerald. Sabi nga niya sa 'k—"

"Okay," sagot ko.

***

Nang makarating kami sa rooftop ng condominium ay nagsalita kaagad si Baby Caliber.

"I've been thinking about telling you the truth."

"A-ang alin 'yon, Baby Caliber?"

"I'm gay."

"Uy, gising na."

Natulog na lang ako buong byahe kaysa masira ang araw ko kay Boul. Nasa tapat na
kami ng malaking gate ng bahay nila Tito.

"Sarap ng tulog mo ah."

"Huwag mo akong kausapin, baka maingudngod kita r'yan sa manibela."

Alam mo 'yong feeling na kagigising mo lang tapos mukha agad n'ong gago ang
makikita mo? Tapos maalala mo pa 'yong pag-aaksaya ng oras na ginawa niya dahil sa
pakikipaglandian sa jowa niyang hampaslupa? Oh 'di ba, sira agad ang araw mo?

***

Dahan-dahan kong inalis ang Dolce and Gabbana DG2027B sunglasses na suot ko
pagkababa ko mula sa passenger seat ng Lykan Hypersport ko. Ang ganda ko talaga.

Dito daw muna kami sabi ni Mama.

"Yo, P're."

"Oh 'Tol, kumusta?"

"Gwapo pa rin, 'Tol. Wala namang bago pero hanep! Saan pa kayo nagpuntang dalawa?
Kanina pa nauna 'yong van sainyo ah."

I flipped my oh so gorgeous hair saka lumapit sa katabi naming van. Dito ko kasi
pinalagay 'yong ilang mga gamit na dala ko. Konti lang naman 'to.

"Azure, bakit hindi pa naibababa 'yong mga gamit ko rito?" Katatanong ko pa lang
eksakto nang dumating ang dalawang kasambahay nila Tito Andrei.

"Ay, Ma'am, pasensya na po. Hinintay po kasi muna namin kayong makarating bago
ibaba ang mga gamit dahil baka po kasi masira namin."

"Erkey lang, kuya."

"May mga ipakukuha ka pa bang gamit, Amber?" tanong ni Tito Andrei na kalalabas
lang mula sa main door ng bahay nila.

"Heller ,Tito Andrei," I greeted. "Wala na po. Okay na siguro muna 'yang pang-
tatlong araw na mga gamit. Baka hindi rin naman kami magtagal dito," dugtong ko.

"Wengya, Sis, sure kang pang-tatlong araw lang 'yan?" Sinundan ko ng tingin 'yong
kakambal kong gago na lumapit sa mga nagbababa ng mga LV at Hermes luggages ko mula
sa van.

"Pfft. Eleven luggages for three days?" natatawang tanong ni Tito Andrei. Maging
'yong gago kong kakambal at 'yong pinakagago ay tumatawa rin.
"Masaya kayo?"

Wengya! Muntik ko pang makalimutan.

"Kuya, may dalawang LV luggages pa sa backseat ng Lykan Hypersport ko."

***

Third Person's PoV

Tahimik ang tatlo habang kumakain ng steak at wine bilang pananghalian.

Naghihintayan at nagpapakiramdaman kung sino ang unang magsasalita. Ito ang
pangalawang araw ng pananatili ni Mikazuki sa puder ng ama.

"Kumusta ka naman, anak? Do you mind talking about your life with the Birkins?"
basag ni Akiko sa katahimikan.

Huminto saglit sa paghihiwa ng steak si Mikazuki.

"Nope, I don't really mind at all. What do you want to know about them?" tanong
niya at saka uminom ng wine. "And also, I was wondering kung ano po ang gusto
niyong itawag ko sa inyo? Mommy? Daddy? Papa? Mama? Or Dad and Mom?" dugtong pa
niya.

"Anything will do, daughter," sagot ng kanyang ama.

"Same with me. You can call me anything you want," nakangiting sagot ni Akiko sa
anak. "Gusto ko lang namang malaman kung tinrato ka nang maayos ng pamilya ni
Angelique." Ipinagpatuloy ni Akiko ang pagkain habang si Mikazuki ay inaalala ang
buhay niya sa mga Birkins.

"Umm, I can't say that they treated me badly because they raised me and I had a
very comfortable life when I was with them. And... maybe that's all that matters,"
sagot ni Mikazuki at saka sinubo ang hiniwa niyang steak.

"Mabuti naman kung gano'n."

"Kayo po, Mama, Papa?" tanong ni Mikazuki, "How were your lives for the past
twenty-five years?"

Saglit na natigilan si Akiko bago nito sinagot ang tanong ng dalaga.

"Tahimik ang buhay kong nanirahan sa isang condominium kasama ang isang matandang
babae." Huminto muli sa pagkain si Mikazuki nang maalala niya ang matandang
tinatawag siyang Baby Ae.

"Oo nga po pala, Mama, nasaan na siya?" tanong niya.

"May isang buwan na rin siguro no'ng may manloob sa unit namin." Huminto ito saglit
at inalala ang mga nangyari. "Umalis ako no'n para mamalengke. Iniwan ko si nanay
mag-isa sa unit. Palagi ko naman 'yon ginagawa kaya panatag na ang loob ko. Pero
no'ng araw na 'yon, pagbalik ko..." Nagsimulang umiyak si Akiko. "W-wala...na
siya."

"Wala na po?" naguguluhang tanong ni Mikazuki. Hanggang ngayon ay hindi pa niya

alam ang totoong pagkatao ng matanda.

"Oo, nadatnan ko na lamang na nakahandusay siya sa sahig at wala nang buhay." Puno
ng lungkot ang boses nito kaya minarapat na lamang ni Mikazuki na ibahin ang
usapan.

"Pasensya na po, Mama. Ikaw Papa, ano'ng ginawa mo sa loob ng twenty-five years?"
tanong niya.

Huminto ito sa pagkain at pinunasan ang bibig nito gamit ang puting table napkin.

"Pinaghandaan ko ang araw na 'to, at ang muling pagkikita namin ng Roswells. I

spent my life gaining wealth and power."

Magsasalita sana si Mikazuki nang muling magsalita si Knight.

"They took you both from me."

***

Sebastian's PoV

"Aba, matinde! Ang bango naman niyan! Parang ang sarap ng hapunin ah."

Kabababa ko pa lang ng hagdan, humahalimuyak na ang amoy ng niluluto ng ubod nang

ganda kong asawa. Araw-araw naman ay masarap ang hinahain niyang pagkain. Kaya nga
lab na lab ko 'yan eh.

"Erpat, nandito si Tito Kaizer."

Kasunod ng anak kong malapit nang pumantay sa kagwapuhan ko, 'yong gagong si Lampe.
Petengene! Ano na naman kayang kailangan nitong gagong 'to?

"Wengya, P're!" Pinasadahan ko ng tingin si Lampe na mukhang tuliro at pagod na

pagod. "Ano'ng nangyari, 'Tol? Bibitayin ka na ba ng asawa mo?" natatawang tanong
ko.

"What happened to you, Max?" Tiningnan ako nang masama ni Mei saka lumapit kay
Lampe.

Syet! Nagbibiro lang naman ako eh. "Oo nga, P're, ano bang nangyari? Maupo ka muna
kaya. Gusto mo ba ng tubig?" pag-aalok ko. Alam niyo naman, ayokong nagagalit si
Mei sa 'kin.

"Nilayasan kasi ako ng mag-iina ko eh," seryosong sagot niya.

"Pfft."
"Lerwick, what's funny?"

Petengene! Ako na naman ang nakita. Bakit ka ba kasi tawa nang tawa Lerwick?

"Saan nagpunta, P're?"

"Why did they do that? Did you do something wrong?" Halos magkasabay lang 'yong
tanong namin ni Mei.

"Nalaman kasi n'ong tomboy 'yong nangyari eh," sagot ni Lampe sabay hilamos ng
mukha kaya nagkatinginan kami ni Mei.

"Paano niya nalamang niloloko mo siya?" diretsong tanong ni Mei kaya nagpigil ako
ng tawa.

"Wengya! Anong niloloko, Sis?" Tiningnan ako nang masama n'ong magkapatid kaya
sumipol na lang ako. Huta! "Kinuwento mo ba sa kapatid ko, Lerwick?"

Petengene! Bakit parang kasalanan ko na lang lagi?

Lumingon ako sa may bandang kusina at saka sumigaw. "'Nak, may juice pa ba tayo
r'yan?"

Lumingon ako sa dalawa saka nagpaalam bago pa nila ako mapag-initan. "Teka,
ipagtitimpla ko muna kayo ng juice."

"Ipaliwanag mo muna kay Max kung ano ang kinuwento mo sa 'kin kagabi, Lerwick."

"Sensya na, P're, alam mo namang hindi ko kayang magsinungaling sa ubod nang ganda
kong asawa. Kinuwento ko lang naman kung ano ang nangyari kagabi. 'Yon lang."

"Wengya! Mali-mali naman yata ang kuwento mo."

"Ang sabi ni Lerwick, nambababae ka raw."

"Anak ng tinola."

"'Di ba, 'Tol, ang sabi mo, kamukha ni Shan Venice si Lilith Moretti."

"Kamukha nga. Pero wengya naman, 'Tol! Hindi ko naman pakakasalan 'yong tomboy kung
hindi ko mahal 'yon."

"Aba matinde! Kasalanan ko pa pala."

"Ano na ang plano mo, Max?"

"Plano? Wala." Sumandal pa 'yong walanghiya sa sandalan ng sofa at itinaas ang paa
sa center table.

"Seriously?" Halata na ang pagka-irita sa tono ng boses ni Mei. "Hindi mo man lang
ba susuyuin si Andrea?" dugtong na tanong niya.

"Hindi na muna."
Ampupu! Ano ba namang klaseng sagot 'yan. Nagkatinginan kami ni Mei dahil sa sagot
niya.

***

"Wooo! Pa'no ba 'yan? Panalo na naman ang Tito mong saksakan nang gwapo."

Isinara ko ang pinto ng gaming room dahil sinilip ko lang naman 'yong anak kong
halos kasing gwapo ko na at si Lampe na naglalaro ng Tekken 7.

"What are you doing, Lerwick?"

"Ampucha!" Gulat na gulat ako no'ng tumalikod ako sa pinto dahil halos magkadikit
ang mukha namin ni Mei. Aba matinde!

"What do you think is his reason?" Naglakad na siya palayo kaya sumunod ako.

"Huh?" Hayop! Ang ganda kasi ni Mei. Nawala tuloy sa isip ko 'yong pinag-uusapan.
"Si Lampe ba?"

"Yep."

"Hindi ko nga rin alam eh. Basta ang alam ko..." Tumingin si Mei sa 'kin kaya medyo
kinabahan ako.

"What?" tanong niya.

"...Gwapo ako," dugtong ko.

"Tss. I should find it out," sagot niya saka pumasok ng kwarto namin at kinuha ang
helmet sa ibabaw ng table. Ang bangis talaga nitong asawa ko.

***

Third Person's PoV

"Anak?" tawag ni Akiko habang kinakatok ang kwarto ng dalaga.

"Pasok lang po kayo, Ma, bukas po 'yan," sagot ni Mikazuki na hanggang ngayon,
hindi makapaniwalang may tinatawag na siyang Mama at Papa.

Dahan-dahan nitong isinara ang pinto at saka nakangiting naglakad palapit kay
Mikazuki na nasa harap ng vanity table. "May lakad ka ba, anak?"

"Magkikita lang kami ng secretary ko, Mama. Kailangan ko pong pirmahan lahat ng
papers para mailipat sa pangalan lahat ni Roswell 'yong mga accounts namin at
properties."

"Sigurado ka ba sa desisyon mo, anak?" Ramdam ni Mikazuki na may iba pang

pinapatungkulan ang ina.

"Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Alam kong nahulog na ang loob mo sa anak ni Ezekiel, anak. Kaya sigurado ka bang
iiwan mo 'yong buhay mo dati para sa pamilya natin?" puno ng pag-aalalang tanong ni
Akiko.

"Opo, Mama," tipid na sagot niya.

Pinagmasdan ni Akiko ang repleksiyon niya sa salamin. Mababakas sa mukha ni

Mikazuki na desidido siya sa kanyang desisyon.

"Kilala ko ang Papa mo, anak. Hindi siya titigil hangga't—"

"Naiintindihan ko naman po, Mama, kung bakit nagagawa ni Papa 'yon. Nakapag-decide
na rin po akong iwan si Roswell at ang pamilya niya. Hindi na po 'yon mababago."
Ipinagpatuloy ni Mikazuki ang pag-aayos habang si Akiko ay naguguluhan.

"Hindi mo ba minahal ang anak ni Ezekiel Roswell?" tanong nito.

"I loved him, Mama. Buong buhay ko, umikot na po sa kung paano ko tutulungan si
Roswell at ang pamilya niya na magkaayos. Buong buhay ko, umikot na halos sa kanya.
Only to find out na nagsinungaling lang pala siya sa 'kin. Na matagal na pala
niyang alam. Natakot lang siyang sabihin kasi..."

"Kasi baka magalit ka at iwan mo siya?"

"Opo," sagot ni Mikazuki. Halata sa boses nitong pinipigilan niyang maiyak.

"May dahilan naman siya, hindi ba? At isa pa, tama naman siya sa desisyon niya.
Kita mo, no'ng nalaman mo, nagdesisyon kang iwan siya."

"Nope." Ngumiti nang mapait si Mikazuki at saka nagpatuloy. "Kung nagtiwala sana
siya sa 'kin, at nangyari lahat ng 'to bago ko malaman, iba po sana ang nangyari."

Napabuntonghininga na lamang si Akiko dahil mukhang wala na siyang magagawa sa

desisyon ng anak. "Ano na ang plano mo ngayon, anak?" tanong nito.

"Sa ngayon, gusto ko lang munang unahin ang sarili ko at i-enjoy 'yong pakiramdam
na mayroong pamilya. Na mayroong mga magulang."

"Naiintindihan ko, anak." Kinuha ni Akiko ang isang file folder sa bedside table at
tiningnan ang laman nito. "Business plan?" nagtatakang tanong nito. "May plano kang
magtayo ng negosyo?"

"Opo," nakangiting sagot ni Mikazuki.

"Pero malaking pera ang kailangan mo rito. Nakausap mo na ba ang Papa m—"

"Ang totoo niyan, Mama, matagal ko na pong pinag-iisipan na magtayo ng sariling

business. Naimpluwensyahan yata ako ni Roswell. Puro kasi libro niya ang nasa
kwarto ko dati," natatawang kwento niya sa ina.

***

Caliber's PoV

"Mikazuki is missing." Incredible Hulk and peg ni Big Brother nang mag-appear siya
sa front door ng palasyo. Pero wit keri ng beauty ni watashi 'yong inispluk niya.
Missing in action daw ang leading lady ng lifesung ni Big Brother? How true ang
cheese na itey?
"What do you mean, Kuya?" That's Little Sis na always namang concern sa muret ni
Big Brother.

"Hala! Sinubukan mo na bang i-text o tawagan, Baby Bullet?" Very worried ang peg ng
Mother Rainbow.

"I did, but she's not responding." I gulped nang maupo si Big Brother sa tabi ng
prinsesa. Mukha pa namang mainit ang ulo nitey. Baka ma-Jolina Magdangal ang lola
niyo. Wit keri!

"Try mo kayang send-an ng mapa, Baby Bullet?"

"Where did you last see her?" Jusko pati si Amang Hari, nag-iba na ang timpla ng
fes.

"She hasn't come home yet since yesterday, Kuya?" singit ni Little Sis.

So yesterday pa pala absent ang Ateng Mikazuki. Whyness kaya?

"Yeah."

"So it's been a day since she's gone?" That's Kuya Trigger na MMK din ang peg
simula pa kahapon.

"Wah! Hindi nga kaya nawawala na si Mikazuki?"

"Should I speak to Cody about this?" What the fudge is she saying? Why included ang
otokong malandi sa casting?

"How does speaking to him will help the situation?" question portion ni watashi kay
Little Sis.

"Uhh—we were on a mission yesterday together."

"I asked them to tail Mikazuki." Omygolly! How in the world na wit na-notice ni
Little Sis ang disappearing act ni Big Sis?

"And oh right! Maybe her secretary could help. I really should ask Cody about
this." Fishy ang Little Sis na itey.

***

Cody's PoV

Petengene! Olats na naman ako. Buti na lang, pagdating sa itsura, palaging ako ang
panalo. Bakit ba kasi parang humihina ang combo, Baby Kazumi ko?

"Alam mo, hindi ka pa pinapanganak, batikan na 'tong Tito mong ubod ng gwapo sa
Tekken kaya huwag ka nang magtaka—K.O.! Hooo!" Ampupu!

"Huta!"

"Wengya! Basic lang 'yan kay Heihachi, boy."

"Pinagbibigyan lang talaga kita, Tito. Alam mo na, para hindi ka masyadong
malungkot," sagot ko.

"Sus! Manang-mana ka talaga kay Lerwick. Game, isa pa!"

"Game, game." Mag-i-isang game pa sana kami ni Tito Kaizer nang bigla namang nag-
ring ang cellphone ko.

Petengene! Gabi na pero ang mga chikababes ko talaga namang hype na hype.

Baby Katana calling...

"Whoa! Teka, Tito, tumatawag si Baby Katana," paalam ko at saka ko mabilis na

tinungo ang veranda para sagutin ang tawag.

"Yo, Baby Katana."

[Hey Cody, are you free tonight?]

Petengene, boy! Ito na ba 'yon?

"Pfft. Free naman ako. Kaso medyo strict 'yong parents ko eh lalo na kapag gabi.
Alam mo na, mahirap na. Maraming babae ang—"

Tumawa si Baby Katana kaya lalo akong nagtaka. Hindi ko alam kung ikatutuwa ko na
ganito siya o dapat na ba akong matakot.

[I'm serious, Cody. Are you free tonight?]

"O-Oo naman, basta ikaw."

[Great! I'll text you the address.]

Hanggang makabalik ako sa loob ng gaming room ay literal na nakanganga ako sa

sobrang gulat at pagtataka. Alam ko naman na kung sa pagandahang lalaki eh wala
nang mas angat pa sa 'kin.

Pero 'yong para ayain ako ni Baby Katana?

Ibang klase pala sa pakiramdam!

"Oh, ano'ng sabi ng anak ni Lover Boy? Kailan ang burol mo?"

"Petengene, Tito, pakiramdam ko, kras ako ni Baby Katana."

"Sus, wengya! Wala namang imposible d'yan dahil talagang nasa dugo na natin ang
pagiging gwapo. Kanino ka pa ba naman magmamana kundi sa Tito mo!"

Aba matinde!

***

Lindsay's PoV

"Ang rupok naman nito ni Koo Chan-Sung! Ginaya lang n'ong multo ang boses ni Man-
Wol, bumalik na kaagad," naiinis na sabi ko.
Nandito kaming dalawa ni Kayden sa living room ng bahay namin at nanonood ng Hotel
del Luna. Ito 'yong Korean drama na nirecommend ni Duchess. Siya talaga 'yong
mahilig sa mga Korean dramas dahil Netflix series ang palagi naming pinapanood ni
Trigger.

It's been hours since we started watching this series. Episode 5 na nga kami eh.

"Kahit naman ako, kung ako 'yon, babalikan kita," seryosong sagot ni Kayden. I
gulped and didn't take a glance of him because I can clearly see him on my
peripheral vision taking short glances of me from time to time.

"Oh my god, ako lang ba? Pero na-i-imagine ko kay Man-Wol si Amber. Ang gaganda ng
mga outfits niya eh," pag-iiba ko sa usapan.

"Para nga siyang si Amber," he said while laughing. "Saka alam mo ba na for each
episode, more than USD 8,850 'yong nagagastos sa mga outfits niya?" he added.

"OMG! Talaga?" Natawa ako nang mahina kasi he knows even those details.

"Yep," tipid na sagot niya. "Nag-research ka pa talaga tungkol do'n?"

"S'yempre, panonoorin natin eh."

I'm actually amazed kasi ilang movies at series na ang napanood namin ni Trigger
pero hindi siya ganito ka-interested sa mga pinapanood namin. Knowing na first time
lang naman manonood ni Kayden ng Korean drama.

"Oh, wala nang drinks." He lifted the bottle of iced tea na iniinom namin. "Gusto
mo pa? Kukuha ako."

"Ako na," nakangiting sagot ko.

***

I'm sitting on the carpet while Trigger is sitting on a couch right behind me with
a laptop on his lap.

"Hala! /kamukhang-kamukha ni Sara si Rebecca, Trigger." I stood up and sat next to

him dahil hindi niya ako sinagot. He was the one who asked me to watch this
Resident Evil: Vendetta na second sequel ng animated adaptation ng game na Resident
Evil pero ayan, siya 'yong hindi nanonood.

I waited for about a minute before speaking again. "Uy, Trig," pag-uulit ko. Trying
to get his attention na hanggang ngayon ay nakatutok pa rin sa harap ng laptop.
Palagi siyang ganito simula nang ma-transfer sa kanya ang company and this has
bothered me since the beginning,

"Sinong Sara?" He asked.

I shifted my glance at the movie in front of us. "Ito oh, 'yong asawa ni Arias,"
sagot ko.

"Ah."

This is actually an interesting movie. "Oh my, ang creepy naman nitong ire-redo
'yong wedding pero si Rebecca na 'yong girl, seriously?"
"I think I need to go."

Nilingon ko siya dahil sa sinabi niya. Just as I thought. Something's wrong.

"Work?" I asked.

"Yeah, sorry. Kailangan ko lang puntahan at i-meet 'tong bagong client."

I smiled at him to make him feel at ease kahit papaano. "Okay lang. Galingan mo."

He sighed before answering me. "I hope so."

He closed his laptop and smiled back at me. Not a genuine smile, though. Kahit
naman kasi ngumiti siya, ramdam ko na hindi siya masaya.

"Sunud-sunod na rin ang kamalasang nangyayari sa company eh. Nahihiya na ako kay
Dad at Mom."

Trigger lived his whole life following his dad's footsteps. Actually at first,
hindi naman siya ganyan eh. He has a passion for arts which I thought he would
pursue.

Pero since siya ang tumayong panganay ng family nila, everyone's impression of him,
being the eldest son of Ezekiel Roswell, would be a businessman and a Mafia Boss.
Everyone expected him to be like his Dad.

Everyone except me.

Because I always wanted the best for him and I know, hindi pagiging businessman
'yon. Pero sino ba naman ako para pigilan siya sa ginagawa niya?

"Ano ka ba, Trig, cheer up. Hindi ka naman nila pine-pressure ah. Kaya mo 'yan. You
will be able to deliver good results."

"Lind, you know that I have to be as good as my Dad and try to keep doing what he
was doing for the company," he said sighing. "I can't fail him. Sometimes it sucks
pretending to be good at this kahit alam naman nating hindi. Lind, I don't want to
be a failure."

Ginulo ko ang buhok niya dahil kung ano-ano na naman ang sinasabi niya.

"You're not a failure. Yes, there will be times that you will fail but that doesn't
mean that you're a failure. And not because you're not good at it, doesn't mean
you're not good at all."

Ngumiti siya sa 'kin. This time, a real one.

"Thanks," he said.

***

Natawa ko nang madatnan ko si Kayden na tutok na tutok pa rin sa KDrama.

"Oh." I handed him the iced tea that I made.

"May tumatawag kanina sa phone mo," sagot niya so I grabbed my phone from the
center table.

"It's Trig," I said and turned it off.

Nang makaupo ulit ako sa tabi ni Kayden ay nagtanong siya. "Ayos ka lang?"

Is it too obvious that I'm not?

"Oo naman, bakit naman hindi?"

"Wala lang. Mukhang bothered ka eh."

"Nagwo-worry lang ako," sagot ko.

Tama kasi si Emerald. Baka kailangan ni Trigger ng tulong ko or baka—hay why

couldn't I care less?

"Kay Trigger? Eh bakit mo ba kasi in-off ang phone mo? Tapos sasabihin mo, nagwo-
worry ka," natatawang sagot niya kaya natawa rin ako.

"Hindi ko nga alam eh." Maybe I'm scared.

"Lindsay..." Even without looking at her, I know it's my mom's voice. Nakauwi na
pala sila ni Dad.

"Yes, Mom?"

"Good evening, Tito, Tita."

"Hi, hijo."

"Yo, Kayden."

"Nando'n si Trigger sa labas ah. Mukhang kanina ka pa hinihintay."

Wait, what?

"Seriously?" I had a quick glance of Kayden and caught him watching me warily.

"Oo, sabi nga namin ng Mommy mo pumasok dito sa loob. Pero ang sagot niya,
maghihintay na lang daw siya sa labas."

"Nag-away na naman ba kayo?" Mom asked with a warning tone. I'm very open to her
kaya alam niya everytime na nag-aaway kami ni Trig.

***

Shaun Birkins' PoV

Ang boring! Bukod sa sound trip at BJ, pussy lang naman ang pinagkakaabalahan ko
maghapon. Nakakita kasi ako ng basang-basang pussy no'ng isang gabi kaya iniuwi ko
na. Kawawa naman. Ang cute pa naman, pakalat-kalat sa ilalim ng ulanan.
Kung sabagay, lahat naman ng pussy ay cute. "Meow."

Ops, hindi pala. May mga pussy pa lang hindi cute.

"Meow." Hinimas ko ang pussy dahil mukhang kanina pa niya gustong makipaglaro.

"Ano ba'ng ipapangalan ko sa 'yo?" Hmm. Namiss ko tuloy 'yong mga pussy ko sa
Japan.

(Commercial A/N: Helu, loves! May suggestion ba kayo para sa name ng pussy ni
Shaun? Comment lang :) )

Bumalik ako sa pagkakahiga ko sa sofa at saka inilagay ang pussy sa ibabaw ng

dibdib ko para sana laruin kaso, biglang dumating si Bro.

"Bro, alam mo na ba ang balita?"

"Oh?" walang kwentang sagot ko.

"Hindi raw umuwi si Mika-chan ah." Umupo pa siya sa may paanan ko. Tsk! Nagulat
tuloy 'yong pussy ko.

"Ah?" walang kwenta ko ulit na sagot.

"Anong oh-ah?! Bro, hindi raw umuwi si Mika-chan!"

"Oo nga, kakasabi mo lang, Bro," pinakawalang kwentang sagot ko.

"Hindi ka ba pupunta kina Caliber para itanong kung ano ang nangyari?" tanong ni
Bro na hindi ko alam kung tanong ba kasi mas mukhang utos.

"Sige, Bro, pupunta ko," sagot ko para magtigil na siya.

***

Caliber's PoV

"What's up bitches?" I rolled my eyes nang magslide sa rainbow ang otokong turon na
may dalang unicorn.

"Yo, P're!"

Sinaytsung ko si Emerald dahil bet na bet niya ang mga cute na bagay pero dedma ang
muret sa pag-arrive ng otokong turon at ng pet nitong unicorn.

Wit knows ni watashi kung whysung deadmatologist ang malanding muret since mag-
arrive ang beauty niya. Anet kaya ang happenings ditey at MMK ang peg niya?
Omygolly! Whysung ba bothered si watashi? Kiber ba ng lola niyo kung may problema
ang babaeng itey pero...

Hindi akes sanay mga ses! Nakakapanibago.

"Hindi raw umuwi si Mika-chan? Ano bang balita tungkol do'n? "

What a wonderful question from one of our judges.

"Yes, that's what Kuya Bullet said. We're now trying to work on how to find her and
in fact we..."

We work a lot in the slums of Tondo, Manila. And the life there is very, it's poor
and it's very sad. And I've always taught myself to look for the beauty in it, to
look in the beauty of the faces of the children, and to be grateful. And I would
bring this aspect as a Miss Universe to see situations with a silver lining, and to
assess where I could give something, where I could provide something as a
spokesperson. And this I think if I could also teach people to be grateful, we
could have an amazing world where negativity could not grow and foster, and
children will have a smile on their faces.

"We found out something..."

"Ano 'yon, P're?" Question portion from malanding otoko na pinsan nitong muret na
lesbi.

"Mamaya namin sasabihin ni Caliber kasi hindi pa kami sigurado." Omygolly! Tumingin
ang malanding muret sa lola niyo!

"Vakler, sinayt ako ng muret," bulong ko sa lesbi.

Yes mga ses! Alam na ng lesbing muret na itey na Barbie ang prinsesa ng kaharian.

***

"Alam mo? Para kang gago, napaka-bakla mo."

"Shh! Quiet ka naman, badet, baka lumabas si Amang Hari at ma-tsugi ang prinsesa."

Nandito kaming dalawa ng muret na lesbi sa hardin ng kaharian habang napapaligiran

ng feeling rainbow na mga bulaklak. Bet na bet ko ang atmosphere ditey.

"Eh kasi ang bakla bakla mo tapos si E—"

"Yo, kapag hinanap ako nina Mom and Dad, pakisabing lumabas lang ako saglit."

Mygosh this brother ha. Nakaka-shookt!

"Sure thing," tipid na sagot ng prinsesa.

"So, going back, ses. Wit ni watashi knows kung whysung nga ganern." Kalerkey! Very
tsismosa ng lesbi na itey. Pero keribels lang para wit na confused ang prinsesa ng
kaharian.

"Baka naman kasi hindi ka talaga bakla?"

"Wit keri vakler! Babae nga si watashi. Muret, babaysot, barbie, prinsesa, mujer.
Oh anet pa? Wit mo ba ma-sayt ang butterfly wings ni watashi?"

Tumawa pa ang lola mo! "Oo na, oo na. Ang galing mo kasing magtago. Kung hindi ko
pa nga nakita ang diary ni Tita Aemie, hindi ko malalaman."

"Jusko kalerkey ang Mother Rainbow! Very burara." Jolina Magdangal tuloy ang peg ng
prinsesa.
***

"Mamaya na 'yang kabaklaan mo. Unahin muna natin 'yong kay Tita Aemie."

Tumikhim si watashi dahil nakatingin ang otokong mukhang turon. Feeling belong,
ghad!

"Go ahead, what about it?"

"Ituloy niyo lang mga paglalandian niyo. Huwag niyo akong pansinin dito. Isa lang
akong hotdog."

I rolled my eyes ng 360 degrees nang nilipat ng turon ang tingin niya sa unicorn.

***

Emerald's PoV

"Baby Emerald, bakit kanina ka pa walang kibo?"

"Po?" Smile ka lang okay? Smile lang. Paulit-ulit ko nang nire-remind ang sarili ko
dahil ayokong makalimutan na kailangan kong maging happy. I don't want anyone to
know na sad ako. "May iniisip lang po ako, Kuya Azure."

"Naks! Huwag mo na akong isipin, Baby Emerald, nandito lang ako oh." Tumingin ako
kay Kuya Azure at ngumiti para hindi ko makita si Baby Caliber na katabi si Ate
Mikaela. Since I came here, magkasama na silang dalawa. Close na ba talaga sila?

Kanina pa rin sila magkausap. Ayoko ngang pakinggan 'yong pinag-uusapan nila kaya
lumayo ako nang konti eh.

"Oh, relax lang. Alam kong gwapo ako pero hindi mo naman ako kailangang titigan."

Sinulyapan ko nang super bilis sina Baby Caliber kung ano ang ginagawa nila. Hay!
Nag-uusap pa rin sila ni Ate Mikaela.

Naaalala pa kaya ni Baby Caliber 'yong mga times na kami ang palaging magkasama?
Happy rin naman kami before ah.

***

Sobrang excited ako today na pumasok sa school dahil I'm so happy. Binilhan ako ni
Momsy ng cute na pencil case galing sa Korea. Ito 'yong pinapabili ko pa sa kanya
last month eh.

"Grabe aning bataa oy! Ang lunchbox mo baka makalimotan mo ay. Mapagalitan ako ni
Mam at Ser."

"Yes po, yaya." Kinuha ko kay yaya 'yong lunchbox saka sinilip ang laman "'Yon po
bang kay Baby Caliber, meron din po?"

"Na unsa man kang bataa ka puro igat na lang imong gibuhat."

"Crush lang naman po," sagot ko at saka ngumiti.

***

"Bibi Emerald, ayaw kadagan kay masuko si Ser sa ako 'pag singuton ka."
Kumaway-kaway pa ako kay yaya at saka mabilis na tumakbo papasok ng school. "Bye
po, yaya!"

Hinanap ko kaagad si Baby Caliber pagkarating ko ng school. Excited na akong

ipakita sa kanya ang pencil case ko. I'm sure matutuwa rin siya kasi parehas kami
ng favorite.

I smiled widely habang naglalakad sa corridor ng school. Kinder pa lang ako, palagi
nang si Baby Caliber ang kasa-kasama ko rito na school. Simula no'ng awayin ako ng
mga bad guys, sinamahan na niya ako palaging kumain ng recess pati lunch. Kaya
palagi ko na rin siyang dinadalhan ng food.

Pero no'ng time na 'yon, para akong princess sa fairytale tapos si Baby Caliber
naman 'yong prince.

Oh, nandito na pala ako sa tapat ng classroom niya. "Why are you here?"

"Hello, Baby Caliber!" I took my brand new pencil case sa bag para ipakita sa
kanya. "Look, binili 'to ni Momsy sa Korea."

"It looks..." Nakangiti ako habang inaabangan ang sasabihin niya "...nice."

Sabi ko na nga ba at magagandahan din siya eh. "Sabay ulit tayo mag-lunch mamaya
ha?"

Tumakbo na ako papunta sa classroom kasi malapit ng mag-start ang class.

***

"Oh bakit ka natahimik, Baby Emerald?" Feeling ko, alam ko na ang feeling ni Ate
Lindsay pero mas swerte pa rin si Ate Lindsay kasi wala namang ibang babaeng
kinakausap si Future Brother-in-law.

"Baby Emerald!" Mas lalo tuloy akong na-sad. May karapatan pa ba akong tawaging
Future Brother-in-law si Kuya Trigger?

"Uy, Baby Emerald."

"Kuya Azure, pwedeng quiet ka po muna?" Ang dami-dami ko pang kailangang isipin
tungkol sa amin ni Baby Caliber eh.

"Emerald..."

I can't be wrong! Kahit hindi ako tumingin sa gawi ni Baby Caliber, kitang-kita ko
sa peripheral vision kong nakatayo siya malapit sa 'min ni Kuya Azure.

"Y-yes, Bab—Caliber?"

"Can we talk?" tanong niya.

"P're, ayaw yatang makipag-usap ni Baby Emerald. Sabi nga niya sa 'k—"

"Okay," sagot ko.

***

Nang makarating kami sa rooftop ng condominium ay nagsalita kaagad si Baby Caliber.

"I've been thinking about telling you the truth."

"A-ang alin 'yon, Baby Caliber?"

"I'm gay."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 35 - Page 8
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Emerald's PoV

"I'm gay."

I smiled widely nang sabihin niyang gay siya. "Talaga, Baby Caliber?"

"Aren't you surprised?" Nakakunot ang noo ni Baby Caliber at mukhang takang-taka.
Samantalang ako, hindi ko alam kung paano iko-contain 'yong happiness na nafi-feel
ko.

"Ibig sabihin, hindi mo crush si Ate Mikaela 'di ba, Baby Caliber?"

I feel bad tuloy kasi pinag-isipan ko ng masama sina Baby Caliber at Ate Mikaela.

"Baklang 'to! Getsung mo ba ang inispluk ni watashi?"

(Trans: Did you even get what I just confessed?)

I laughed out loud dahil ang cute ni Baby Caliber.

"OMG, Baby Caliber! Ganyan ka na lang magsalita kasi mas lalo kang nagiging cute."
"Seriously?" I nodded. "Wit ka man lang ba turned off?" tanong niya kaya umiling
ako.

(Trans: Hindi ka man lang ba turned off?)

Grabe gano'n ba kababaw ang tingin niya sa pagka-crush ko sa kanya?

"Hindi naman kita crush kasi lalaki ka, Baby Caliber. Crush kita kasi ikaw si Baby
Caliber. Kaya kahit ano ka pa, hindi magbabago 'yong nararamdaman ko sa 'yo."

Ngumiti siya sa 'kin at saka ginulo ang buhok ko.

"Muret na 'to! Halika nga, aayusin natin 'yang buhok mo," sagot niya.

***

"Whoa, Baby Emerald, mas lalo kang gumanda sa ayos ng buhok mo ah." Hindi ko
sinagot si Kuya Azure pero I smiled at Baby Caliber na dere-diretsong naglakad
papunta sa swivel chair na inuupuan niya kanina.

Ang sabi kasi sa 'kin ni Baby Caliber, quiet lang daw muna ako tungkol sa sinabi
niya sa 'kin dahil tatlo pa lang kami nina Ate Mikaela at Future Mother-in-law na
may alam.

"Meow."

Hala ang cute! Binuhat ko ang pusa ni Kuya Shaun at saka kinausap.

"Hello, cutie patootie! Ano'ng name mo?"

"Tss."

"Meow."
"Kuya Shaun ano po'ng pangalan nitong kitten mo?"

"Wala."

"Hala, talaga? Pwede ko po bang bigyan ng pangalan?"

"Hindi."

I pouted. "Ang cute pa naman sana kung Tinkerbell or Silvermist."

"Kung gano'n lang din ang ipapangalan mo, mag-TikTok ka na lang."

Padabog akong naglakad papunta sa swivel chair na inuupuan ko kanina habang kalong-
kalong 'yong kitten ni Kuya Shaun.

"Gusto mo bang ibili kita ng pusa, Baby Emerald?"

"Ako rin, Azure, gusto ko ng aso." That's Ate Mikaela. I never knew na mahilig din
pala siya sa aso.

"Papa-cute ka lang kay Shaun eh!" Natawa ako nang mahina sa sinabi ni Kuya Azure.

"Yak! Hindi ako pumapatol sa mga abnormal!"

"It is confirmed..." Tumingin kaming lahat kay Baby Caliber na nagsalita pero
nakaharap pa rin sa laptop niya. "Terrence Von Knight is alive."

"And what the fck, he's inviting all the leaders including their organization's to
celebrate his comeback."
"Like a party, Baby Caliber?" I diverted my glance at Kuya Shaun na bumangon mula
sa pagkakahiga at tinungo ang kinaroroonan ni Baby Caliber.

"Sino ba si Terrence Von Knight?"

"Terrence Von Knight used to be one of the most dangerous leaders in the history,"
sagot ni Baby Caliber kay Kuya Shaun.

***

Lindsay's PoV

"Ayos ka lang?" Kayden asked. I smiled at him bitterly bilang sagot. At saka ko
siya niyakap para umiyak.

***

I asked Kayden to stay for a bit longer dahil lumabas ako saglit para kausapin si
Trigger. It's been a long silence since forever. None of us would want to initiate
the conversation.

It was like a flashback when I started to remember everything we had. There's no

doubt, he used to be the man I wanted to spend the rest of my life with.

"Lind, I..." Tiningnan ko si Trigger. I smiled at him because I used to feel

comfortable around him, but now, all I feel is awkwardness.

"I'm happy to know that you have Lerwick by your side..." Right. "I'm sorry," he
added with sorrow-filled eyes.

He's staring at me kaya ngumiti ulit ako sa kanya. It's the best time to go and
face the demons knocking at the door of my mind. I shifted my gaze at the flowers
with a smile, "Do you remember the first time we met?"

"Y-yeah, you just came back from the U.S."

Right, I was born in the U.S. until my parents decided to go back here to the
Philippines and stay for good. "I was a lonely girl back then."

And the first time we spoke, I knew that you were something else.
"You welcomed me into your world and taught me what being loved and cared for felt
like. That no matter how hard things life could get, I'll always have you." You
knew how to make my heart smile, and it felt like I was at a poetry session.

"You have been through a lot of ups and downs in your life. I've seen how you react
to things. When you get sad, frustrated, angry, excited, scared or happy. I've seen
all your flaws and weaknesses." And still... "You were just perfect to me."

I took a glance at him and smiled. "Nothing you did was wrong in my eyes. Though we
might have had tons of dramas, yeah, it's all part of it."

I've seen how a boy turned into a man any girl could fall for.

And just when I was happy, satisfied and peacefully in love.

Just when I was certain... you broke my heart.

For months, I was playing that moment over and over in my mind, wondering why am I
not worthy enough.

I've been trying to address my emotional distress with a rational approach. But
when it comes to my feelings for you, nothing ever makes sense.

"I loved you, though I knew from the start that you wouldn't love me back."
Everything came out from my mouth like a tidal wave. "And I won't regret loving
you." Ever.

"And it's not your fault that you don't feel the same way as mine." And it's not my
fault that I chose to love and care.

I don't know how to stop loving a person you loved for a long time. I don't even
know if I could ever stop loving you but...

"You're better off without me." So I'd let you go.

***

Amber's PoV

Gabi na pero alam kong umaapaw pa rin ang ganda ko habang kumakain kami ng hapunan
nang sabay-sabay dito sa bahay nina Tito Andrei.

"Tito Andrei, nasaan po pala 'yong pinsan kong pinaglihi sa sama ng loob?"
I'm talking about Mikaela Lewis na akala mo palagi ay pinagsakluban ng langit at
lupa. Palaging nakakunot ang noo. Mas lalo tuloy lumalabas ang kapangitan niya.
Wengya!

At isa pa, siya ang 3rd honorable mention pagdating sa kabaduyan. Una si Duchess;
sunod si Mama at, pangatlo si Mikaela.

Buti na lang talaga, dumating ako sa buhay nila at kahit papaano ay nagkaroon sila
ng pag-asa.

"Hindi ba magkakasama kayo, Azure?" tanong ni Tito sa kakambal kong pangit.

"Wengya, Tito, 'yong bunsong lalaki nina Tito Ezekiel at Tita Aemie ang palaging
kasama no'n nitong mga nakaraan. Kahit nga kanina sabi ko, sabay na kaming umuwi eh
wala. Mas trip niyang sumama ro'n sa hindi kagwapuhang anak ni Tito Ezekiel at alam
niyo na ba ang balita? Buhay daw si Terrence Von Knight," sabi n'ong kakambal kong
pangit.

"Wengya! Talaga ba?" Hindi ako sumisilay kay Boul. Napatingin lang talaga ako kung
ano ang ginagawa niya dahil tahimik lang siyang kumakain.

At FYI, ang pangit niya.

"Oo, may invitation pa nga eh."

"Invitation for what?" tanong ni Tito Andrei.

Nabaling naman ang ganda ko sa text message na nareceive ko mula kay Tita Meisha.

SMS from Tita Meisha: I'm here at your Tita Cassandra's place. Can you come over?

Reply: Sure, Tita.

***

Cody's PoV

Takte! Sa mga ganitong pagkakataon, isa lang ang masasabi ko. "Ang bangis mo
talaga, boy!

Akalain mo 'yon, isang Katana Roswell lang naman ang nag-aya sa 'kin mag-date?"

Wala eh. Kinindatan ko pa ang sarili ko habang pinagmamasdan ang gandang lalaki ko
sa salamin ng sasakyan.

Nakasuot lang naman ako ng black suit dahil magkikita kami ni Baby Katana. At
s'yempre, hindi pwedeng mawala ang pabango.

***

Ramdam na ramdam ko ang tingin ng mga tao habang naglalakad ako papasok ng
restaurant. Malayo pa lang ay natatanaw ko na si Baby Katana na nag-uumapaw ang
kagandahan. Syet!

Peri hutangina! Bakit ang aga naman nito ni Baby Katana? Nauna pa siyang dumating
kaysa sa 'kin. Bawas pogi points tuloy.

"Yo! Pasensiya na. Kanina ka pa ba?"

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa kaya alam kong poging-pogi siya sa 'kin.

"Why are you wearing a suit?" Kung sabagay, kahit mag-t-shirt at shorts lang ako,
pogi na ako. Pero s'yempre naman, boy, gusto ko ay mas pogi ako kapag date na namin
ang pinag-uusapan.

"S'yempre naman, Baby Katana, para pogi ang ka-date mo," sagot ko sabay kindat.

"Date? What do you mean date?"

"Huh? Hindi ba inaya mo akong mag-date?"

"Did I?" Petengene! "I just asked you to go out for dinner because I want to speak
to you about Ate Mikazuki's secretary."

Asus! Huwag ako, Baby Katana. Alam na alam ko na 'yang mga style ng mga babaeng
ganyan.

***

"I've been trying to contact Mr. Bullet Roswell regarding this pero hindi po niya
sinasagot ang tawag ko," paliwanag n'ong sekretarya ni Ms. Mikazuki Yagami.

Iniabot niya kay Baby Katana ang attache case pagkatapos ay sinulyapan ako ng
tingin. Ops! Alam kong mahirap pigilan ang damdamin kapag kasing gwapo ko ang nasa
harapan pero sorry, babes, peytpul 'to.

"What's this?" tanong ni Baby Katana.

"Mga documents po ito na naglilipat ng lahat ng laman ng bank accounts ni Ms.

Yagami at mga properties na nakapangalan sa kanya kay Mr. Bullet Roswell," sagot
nito.

Petengene? Bakit may lipatang nagaganap?

"Ano'ng nangyari? Bakit nilipat ni Ms. Mikazuki kay Bossing?" tanong ko.

"I think it would be best kung siya mismo 'yong sasagot ng tanong niyo."

Nagkatinginan kaming dalawa ni Baby Katana sa sinabi ng sekretarya niya.

"Where is she?"

"She's with her father," sagot nito kaya nagkatinginan kaming muli ni Baby Katana.
"At pinabibigay niya po 'to sa inyo," dugtong pa niya.

"An invitation?"
"Imbitasyon para saan?" Ako naman ang nagtanong.

"Hey it's written here..." ipinakita ni Baby Katana sa 'kin ang nakasulat sa
imbitasyon.

Terrence Von Knight, together with his wife Akiko Mouri Knight and their daughter
Mikazuki Mouri Knight, to celebrate their past, present and future.

Whoa! Petengene! Tama ba 'tong nababasa ko?

***

Amber's PoV

Nasa may pinto pa lang ako pero nararamdaman ko nang burara ang mga nakatira dito.
Wengya! Hindi man lang kasi isinara ang pinto ng condominium unit kaya pumasok na
lang ako basta. Total, maganda naman ako kaya walang aangal.

"Heller! Nandito ang maganda!"

Pinapunta ako rito ni Tita Meisha at Tita Cassandra para alamin kung totoo 'yong
tungkol sa invitation.

Eksakto namang nakatayo 'yong kapatid ng pinsan kong hilaw malapit sa pinto kaya
tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Mukhang tanga.

"What's up, bitch?" I rolled my beautiful eyes na mas lalong pinaganda at

pinapungay ng Lancome Hypnose Doll Lashes Mascara at saka naghanap ng pwedeng
upuan.

Kasunod kong naglakad ang kapatid ng pinsan kong hilaw pero nauna siyang sumalampak
sa katapat na couch na tinigilan ko.

"May alcohol ka ba?" Parang makakakuha ako ng virus sa dumi ng couch eh.

"Okay lang. Bibili na lang ako ng bagong upuan pagka-uwi mo." Tiningnan ko siya
nang masama dahil sa sinagot niya.

"Heller? Mukha ba akong kasing dumi mo? Ako 'yong gagamit ng alcohol. Tingnan mo
nga 'tong couch niyo. Feeling ko, matetetano ako 'pag umupo ako eh."

"Ah ikaw ba? Akala ko, 'yong couch." Sampalin ko kaya 'to. "Huwag ka nang mag-
alcohol. Gano'n din naman," dugtong pa niya. Wow! Bakit pasmado ang bunganga nitong
kapatid ng pinsan kong hilaw. Kulang ba 'to sa kalinga at pagmamahal?

"Naririnig mo ba 'yang sinasabi mo?" tanong ko sa kanya. "Sa tingin mo ba, kasing
mura ng basahan na suot mo ang Chanel dress ko?"

"Sa tingin mo ba, may paki ako?"

Pagkaupo ko pa lang sa katapat na couch na hinihigaan n'ong lalaking burara ay

napansin ko na ang pusang titig na titig sa 'kin. "Meow."

"Alam kong maganda ako. Hindi mo na kailangang ipangalandakan," sabi ko sa pusa.

Bakit ba kasi siya nakatingin sa 'kin?

I arched my eyebrow na may Milani Stay Put Brow Color kasi mukhang siya pa 'yong
galit.
"Ganda ka, ghorl?" tanong ko sa pusa.

"Abnormal ka pala minsan 'no?" Ibinalik ko ang tingin ko sa lalaking mukhang paa
dahil sa sinabi niya. Tang*na nito ah.

Pero dahil maganda ako, palalampasin ko ang sinabi niya.

"Nasaan 'yong pinsan kong hilaw?" tanong ko.

"Mukha bang ibinulsa ko?"

"Hindi, pero mukha kang bulsa."

"Wow! Talagang sa 'yo galing 'yan?"

"Oo, bakit?"

"Tinatanong ko lang. Masama ba?"

"Mas masama pa rin ang mukha mo."

"Lagi ka talagang may hirit eh 'no? Kaya ka iniiwan eh."

"Hoy, tang*na mo! Kanina ka pa ah! Close ba tayo?"

"Asa ka namang makipag-close ako sa 'yo."

"Mas lalo naman ako," sagot ko sa kanya.

"Meow." Tiningnan ko nang masama 'yong pusa n'ong hampaslupang burara. Nakakagigil.

"Huwag ka nga mag-ngiyaw ngiyaw d'yan! Baka hindi kita matantiya."

***

Huwag niyo akong tanungin dahil hindi ko rin alam kung paano ko napapayag 'tong
tangang 'to pero ang importante, meron akong kasama.

Siraulo nga lang.

Pero at least may kasama.

Kinuha ko ang 92FS Diamond Pistol na nasa pocket ng black Chanel coat na suot ko at
saka dahan-dahang naglakad. Yes, puno ng diamonds ang handgun na 'to. Dapat kahit
nasaan ka, hindi pa rin mawawala ang class.

"Ano'ng trip mo at pati baril mo, maarte?"

"Wala kang pakialam."

"Wow, attitude."
Mabilis na umakyat ng bakod 'yong pusa n'ong hampaslupa.

"Meow."

Hindi ko alam kung ano'ng mararamdaman ko no'ng nagpalakad-lakad pa siya sa tuktok

ng pader. Nasa loob lang naman ng pader ang bahay n'ong babaeng mahilig sa Class A.

Hanggang makatawid kaming dalawa ng bakod ay puro na lang pag-ngiyaw n'ong pusa ang
naririnig ko.

"Alam mo, itong pusa mo pa ang magiging dahilan ng pagkamatay mo 'pag nagkataon,"
inis na sabi ko ro'n sa lalaking mukhang paa habang inaayos ko ang black Gucci
boots na suot ko.

"Bakit ako ang mamamatay, kung pwede namang ikaw?"

Iniayos ko ang buhok ko gamit ang gold Tiffany and Co. ponytails.

"Heller, hindi pwede. Dahil kapag ako ang namatay, maraming iiyak na lalaki. Kapag
ikaw, magpa-party pa ang lahat," sagot ko sa kanya saka kinuha muli ang 92FS
Diamond Pistol na dala ko.

"Hindi ka sure."

"Sure ako. Ako pa mismo ang sasagot sa venue."

"Sure din ako na 'yong ex mo, may kahalikan ngayon." Huminto ako sa pag-aayos ng
black Chanel coat na suot ko at sinundan ng tingin ang tinitingnan n'ong
hampaslupang burara. At—

"Alam mo, umalis na tayo. Naalala kong may gagawin pa pala ako. Nag-aaksaya lang
tayo ng oras dito sa mga walang kwentang bagay."

Hindi naman talaga ako nasasaktan. Kahit gumawa pa sila ng scandal sa harap ko,
tatawanan ko lang sila. Mga hayop sila! Akala naman nila, mag-seselos ako.

Talagang busy lang ako.

"Oh, bakit umiiyak ka?"

Kinapa ko ang mukha ko dahil sa sinabi n'ong balahura. Nakalimutan kong nandito pa
pala siya.

"Duh! Ang alikabok mo kasi! Napupuwing ako. Try mo kayang maligo minsan."

"Eh bakit hindi mo rin i-try mag-move on minsan."

"Alam mo, tang*na mo. I-try mong mamatay minsan."

***

Hayop talaga 'yong Boul na 'yon! Napakalandi. Akala naman niya, gwapo siya? Akala
naman niya, seryoso sa kanya 'yong babaeng mahilig sa ukay-ukay?
Inalis ko ang pagkaka-crossed legs ko at saka naglakad palapit sa hampaslupa.

"Meow."

Busy silang dalawa n'ong pusa niya sa pagkain ng mga ihaw-ihaw.

"Ang damot niyong dalawa. Kanina pa kayo kumakain d'yan, hindi niyo man lang ako
inaalok," sabi ko. Tumingin siya sa 'kin saglit saka kinausap 'yong tindero.

"Manong, dalawang isaw pa nga ho," sabi n'ong burarang lalaki sa tindero.
Sinulyapan ko ang oras sa suot kong Cartier Secret Phoenix Décor Watch. Mag-9PM na
pala. "Oh ano, gusto mo nang umuwi? Tapos ka na bang mag emote?"

"Wala kang paki."

"Wala naman talaga." Wengya! Gago rin talaga 'to magsasagot eh.

"Oh."Tiningnan ko ang inaabot niya sa 'king isaw na may bawas na dahil kinagatan na
niya. "Oh, ano'ng gusto mo, buhusan ko pa ng alcohol para malinis?"

Akmang aalisin na niya 'yong isaw sa harap ko nang inagaw ko 'yon mula sa kamay
niya.

"Ang arte-arte, gusto rin naman pala," bulong niya.

Isaksak ko kaya sa lalamunan niya 'tong stick?

***

Hindi ko alam kung ilang isaw, dugo, balun-balunan, atay, at kung ano-ano pa ang
nakain namin dito sa mga paninda n'ong manong. Napakadaldal kasi nitong
hampaslupang burara.

"Oh tapos? Ano'ng nangyari?" tanong niya.

"Eh 'di nakipaghiwalay siya,"

"'Yon naman pala eh bakit umaasa ka pa?"

"Excuse me, ako? Umaasa? Bakit naman ako magpapakatanga ro'n sa gagong 'yon?" inis
na tanong ko.

Ikinuwento ko kasi sa kanya ang lahat ng nangyari sa 'min n'ong gago. Gusto ko
ngang isunod 'yong pagkamatay ni Boul at n'ong jowa niyang reyna ng ukay-ukay kaso
masyado nang spoiler.

"Eh ano'ng tawag mo ro'n sa ginawa mo kanina? Hindi ba katangahan?"

"Inutusan nga ako nila Tita Meisha at Tita Cassandra na alamin kung totoong buhay
si Terrence Von Knight. Bakit ba kung ano-ano 'yong sinasabi mo r'yan?" depensa ko.

"Wow! Kailan pa naging Terrence Von Knight ang pangalan n'ong ex mo?"

"Alam mo, ikaw? Kung ako ang tatay mo, ipinunas na lang kita sa tissue," sagot ko.
Pero... "Thank you sa pakikinig. Kahit mukha kang walang kwenta, may silbi ka
naman pala kahit papaano."

Kinuha ko ang Caran d'Ache – La Modernista Diamonds Pen mula sa Louis Vuitton x
Supreme Christopher Backpack Epi PM Black na dala-dala ko at ng isang maliit na
papel.

Pucci

Iniabot ko sa kanya ang papel pagkatapos kong sulatan.

"Ang bastos mo naman. Anong p*ki?"

I arched my eyebrow na may Milani Stay Put Brow Color dahil sa sinabi niya. "Huwag
naman tayong bobo rito, please lang. Puchi ang basa d'yan, parang Gucci! Duh!"

"Oh, ano'ng gagawin ko rito sa Pucci mo? Share mo lang?"

"Tanga! Ipangalan mo 'yan d'yan sa pusa mo para naman magkaroon ng class kahit
pangalan man lang," I suggested.

"Oks." Kinuha niya 'yong pusa saka tumayo at nagsimulang maglakad palayo.

Tingnan mo 'tong bastos na 'to, basta na lang lumalayas.

Tumayo na rin ako para maglakad nang sigawan ako ng isang batang lalaki sa gitna ng
maraming tao. Wengya! Nakakahiya.

"Ate, hindi pa po kayo nagbabayad!!"

Nilingon ko 'yong hayop na hampaslupang pulubi na chill na chill na naglalakad

palayo habang kalong-kalong si Pucci.

***

Duchess Lionhart's PoV

The party will start in five hours. I know, sobrang aga pa pero si Amber, nagka-
cram na.

"Magpapalit ka ba o sasakalin kita?"

"Yes, yes. Ito na, magsusukat pa ako ng iba," sagot ko.

Kanina pa kami rito dahil pumipili siya ng susuotin ko. I actually brought one pero
sabi niya, itapon ko na lang daw kasi pangit. Sa totoo lang, maganda naman eh.
Hindi lang talaga kami parehas ng taste.

"Wengya! Nasaan na ba 'yong babaeng tanga at batang malandi? Bakit hanggang ngayon,
wala pa sila?

"Papunta na raw si Lindsay. Si Emerald naman, may dadaanan pa raw," sagot ko habang
nagpapalit ako ng damit.

"Ang babagal! Inuuna kasi mga kalandian eh. Teka, nasaan na ba si Mama—Ma!"

I'm really worried about Tita Amesyl kasi she has not said a word yet since I came
here. Tahimik lang siya palagi at mukhang malalim ang iniisip. Tulad ngayon,
nakaupo lang siya roon sa kama nitong guest room at walang kibo.
I followed Amber as she headed out of the walk-in closet.

"Ma, ano ba? Bakit hindi ka pa pumipili ng susuotin?"

"Hindi ako sasama," tipid na sagot ni Tita Amesyl.

"Kahit nandoon si Papa?"

"Baka ibitin ko lang siya nang patiwarik."

"Kahit alam kong nagpagwapo nang todo si Papa ngayong gabi?"

"Kahit isama pa niya si Tarzan at Jane, wala akong pakialam sa tatay mong unggoy."

"Kahit nandoon din 'yong babaeng kasama niya magdamag sa hotel?"

Tiningnan nang masama ni Tita Amesyl si Amber kaya napahawak ako sa braso ni Amber.
Gosh! Nakakatakot ang mga tingin ni Tita Amesyl.

"Pupunta ang malanding pet lover?"

Tita Amesyl is still calm pero mukhang anytime, sasabog na siya sa galit.

"Yes, duh! Baka nga todo ang paganda no'n dahil alam na nandoon si Papa."

"Nasaan 'yong mga bago mong damit?" Natawa ako sa sagot ni Tita Amesyl kay Amber.

"Naku, Mama, 'yong mga kasya sa 'yo, parang nasa bahay pa natin."

"Bakit mo ba naman kasi iniwan? Alam mo nang kailangan ng mga damit 'pag may
ganitong okasyon tapos iniiwan iwan mo. Ikaw na bata ka, hindi ko alam kung nasaan
ang utak mo eh."

"Ma, 'di ba sabi mo, huwag magdala ng maraming damit? Kaya nga konti lang dinala ko
eh."

"Sumasagot ka pa talaga. Teka, pupuntahan ko ang Tito Andrei mo at pakukuha ko ang

lahat ng damit mo sa bahay." Tiningnan ako ni Tita Amesyl so I bit my tongue.

"Ano'ng nakakatawa?"

"Wala po, Tita! Sorry," I responded, apologetically. Gosh! Kinabahan tuloy ako.

"Kung makatawa ka, akala mo, ang ganda ng suot mo ah."

Amber laughed so I looked at her. "Pangit pa rin ba?"

"In fairness, maganda naman 'yong damit. Hindi nga lang bagay sa 'yo."

I headed back to the walk-in closet para maghanap ng iba pang isusuot.

***
Amber's PoV

Lumabas ako sa shower room wearing a Burberry robe. Tapos na akong mag-shower pero
'yong babaeng baduy, hindi pa rin nakapipili ng damit na isusuot niya. Mamaya na
ako magpapalit ng dress dahil sigurado naman akong kakailanganin nila ang
kagandahan ko sa pag-aayos.

Kanina pa rin dumating dito 'yong batang malandi. Naliligo pa lang ako, naririnig
ko na ang bunganga niya. 'Kala mo, ganda.

"Wala pa ba 'yong make-up artist na tinawagan ko?" Jusko ano'ng petsa na. Anong
araw pa kaya niya planong dumating?

"Twin Sis, may tao sa baba. Make-up artist daw," sabi n'ong kapatid kong pangit.

"Sige, papuntahin mo na rito," sagot ko.

"Whoa! Bagay 'yan sa 'yo, Baby Emerald! Mas lalo kang gaganda kapag 'yan ang sinuot
mo."

"Eh 'di wow po."

Tinulak ko 'yong kapatid kong gago palabas ng kwarto dahil nakatitig pa siya sa
batang malandi habang nakangiti. Mukhang nasisiraan na ng ulo ang wengya.

Babagsakan ko sana ng pinto 'yong kapatid kong abnormal nang sumulpot ang babaeng
tanga.

"Sorry late. May dinaanan pa kasi kami ni Kayden eh." Kinukurap-kurap ko ang
mapupungay kong mga mata na lalagyan ko pa lang mamaya ng Givenchy Noir Couture 4
In 1 Mascara dahil nakangiting pumasok ng kwarto 'yong babaeng malandi.

"Wow! Emotera ghorl no more. Anyare?" tanong ko.

"Wala lang, bawal bang maging masaya?"

"Boyfriend mo na po ba si Future Brother-in-law?"

"Nope," nakangiting sagot niya.

Pigilan niyo 'ko. Sasaktan ko 'to. Kung makangiti, akala mo, hindi nag-e-emote sa
'min no'ng mga nakaraan.

"Manliligaw?" tanong n'ong baduy.

"Hindi, ano ba kayo. Walang meron sa 'min ni Trig." Huminga siya nang malalim kaya
nag-abang kami ng mga sunod niyang sasabihin. "Honestly, I feel relieved. Kasi
siguro, nakuha ko na 'yong closure na kailangan ko. Now, I just need to move on
from him and everything we had, para maging mas okay ako."

"Closure?" Nagkatinginan kami n'ong baduy dahil wala kaming parehas alam.

"Yup, pumunta siya sa 'min no'ng isang gabi. Then he told me..." Kahit nakangiti si
Lindsay, mababakas mo pa rin naman sa mukha niya ang sakit. Wala kang maloloko
rito, tanga. "He told me that he's happy na nand'yan si Kayden for me."

"Tapos po?" Tiningnan ko nang masama 'yong batang malandi. Obvious naman kasing
ayaw na n'ong babaeng tanga pag-usapan ang mga ganap, nagtatanong-tanong pa siya.
Binuksan ko ang 5 LV attache case na kanina pa nakapatong sa ibabaw ng kama ko. "Oh
my god, ang gaganda po talaga ng mga baril mo, Ate Amber."

"I know right pero mas maganda pa rin ako."

***

Sebastian's PoV

Hinimas ko ang likod nitong gagong si Lampe habang nag-aayos siya ng black suit na
suot niya.

"Petengene! Masyado ka naman yatang nagpapagwapo, Baby Lampe. Parang nagdadalawang-

isip na tuloy ako kay Mei."

Kanina pa mukhang balisa si Lampe at kanina ko pa rin gustong itanong kung bakit.
Kaya dinadaan ko na lang sa biro.

"Pwede mo bang tawagan 'yong tomboy, P're?"

"Naman!" Kinuha ko ang telepono ko at saka sinimulang contact-in ang pinsan ni Ms.
Aemie.

Nakakaisang ring pa lang pero pinatay na ang tawag. Putspa!

"'Tol, pasensya, pero ayaw sagutin. Baka pinagpalit ka na," pagbibiro ko.

Kinwelyuhan ako ni Lampe kaya natawa ako.

"Kalma, Baby Lampe, napakaagresibo mo naman kahit kailan. Alam kong miss na miss mo
na ang katawan ko pero masyado pang maaga para sa babe time," natatawang wika ko.
Pero... "Hindi ka ba kinakabahan, P're?" tanong ko.

Unang-una sa lahat, ang dadaluhan namin na party ay party ni Knight. Pangalawa,

hindi namin alam kung ano ang naghihintay sa amin. At higit sa lahat, ayaw ng anak
ni Bossing na gumawa ng kahit na anong hakbang laban sa tatay ng fiancee niya.

Petengene! Daig pa namin ang sasabak sa gyera na walang dalang kahit na anong
armas. Buti na lang talaga, gwapo ako.

"Are you guys ready?"

Wowowee! Pinagmasdan ko si Mei mula ulo haggang paa. Ang bangis! Nakasuot siya ng
long black dress na may mga kumikinang habang may hawak-hawak na Ruger SR9.

Kasunod na pumasok ni Mei si Cassandra na naka-long white dress naman at may dalang
Walther P99 AS.

"Nakausap niyo ba 'yong iba?" tanong ni Cassandra. "Hindi ko alam kung bakit pero
kinakabahan ako sa gagawin natin."

"Same," tipid na sagot n'ong ubod nang ganda kong asawa.

"Yo."

"Yo, P're!" Magkakasunod na pumasok sina Boul, Lee at Fauzia pero lumabas din si
Fauzia kasama sina Mei at Cassandra kaya naiwan kaming apat dito.

"Balita ko, dude, iniwan ka ng asawa mo ah," tanong ni Lee habang nag-aayos ng
Glock 19 na hawak niya.

"Sabi naman kasi sa inyo, mga p're, sa 'kin talaga inlab 'yang si Baby Lampe." H

Hinimas ko ang braso n'ong gagong si Lampe na kaagad din naman niyang inalis.

"Gago! Lumayas lang. Babalik din 'yon."

"Sa tantiya ko, malabo 'yan, P're. Lalo na kung hindi mo naman sinusuyo," sagot ni
Lee na ipinagtataka ko rin.

"Oo nga, Baby Lampe, bakit ba ayaw mong suyuin 'yong pinsan ni Ms. Aemie?"

"Mahabang istorya! Kaya kung ako sa inyo, huwag niyo na lang alamin," sagot nito.
Kung sabagay, ang mahalaga lang naman eh gwapo ako.

"Nakausap niyo ba si Boss?" Petengene talaga 'to si Boul kahit kailan, lakas
mambasag ng topic.

"Hindi, bakit? Libing mo na raw ba, 'Tol?"

"Takte, libing agad? Paglamayan muna natin si Boul."

"Mga ul*l!"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 36 - Page 13
by Yanalovesyouu
41-52 minutes

A/N:

Disclaimer: Kung hindi ka pa kumakain, kumain ka muna. Kung inaantok ka, matulog ka
muna kasi mahaba 'to. And this is just part 1.

Emerald Blood's PoV

"Okay na ba 'tong make-up ko?" tanong ni Ate Lindsay.

"Opo, maganda naman po, Ate," sagot ko.

"Mas maganda nga lang ako," Ate Amber answered. Kapapasok niya lang dito sa room
niya.
"Naipalagay ko na 'yong ibang gamit sa sasakyan ni Lindsay. Wala na ba kayong mga
nakalimutan?"

Baby Caliber: Muret, anet? Anong petsa niyo pa planong gumora?

(Trans: Babae, ano? Anong oras niyo pa plano umalis?)

Reply: Hello Baby Caliber! Haha! Hinihintay pa namin go signal nina Kuya Raven eh.
Kayo ba?

Baby Caliber: Wit ko knows badet at nagta-tantrums pa ang Amang Hari. Kalerkey! Wit
kasi betsung ng Mother Rainbow sumabay dahil together forever daw sila n'ong mga
pinsan niyang thundercats.

(Trans: Hindi ko alam bakla dahil nag-iinarte pa si Dad. Kaloka! Ayaw kasi ni Mom
sumabay dahil sasabay daw siya sa mga pinsan niyang matatanda. (pertaining to
Amesyl and Caileigh))

Reply: Kasabay mo ba sina Future Dad at Future Mom? Ingat kayo, Baby Caliber.

Baby Caliber: Wit! Suba lang si watashi nang very light tapos fly na ang beauty kes
para daanan 'yong muret na lesbi.

(Trans: Hindi! Yosi lang ako saglit tapos aalis na rin para daanan si Mikaela.)

"Oh ano, lalandi ka na lang ng lalandi d'yan?"

Hala! Halos malaglag 'yong cellphone ko sa gulat kay Ate Amber. Natawa naman sina
Ate Duch at Ate Lindsay.

Sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko at nakataas ang kilay. Sometimes she's
really scary. Kaya siguro siya iniwan din ni Kuya Grayson.
"Mauuna na ako sa baba. Bilisan niyo d'yan ha."

"Sasama na ako sa 'yo," sagot ni Ate Lindsay.

I opened the laptop that I brought nang makalabas sina Ate Lindsay at Ate Amber ng
room. Itong laptop na gamit ko ay pinahiram ni Kuya Raven to monitor the situation.
All the cameras that they will be installing are connected here.

"Okay na ba, Emerald? Tinawagan ko na si Raven. Nag-aayos na raw sila." Kanina pa

kaming dalawa naghihintay ni Ate Duchess na ma-set-up ang mga cameras para mag-
appear dito sa screen at maayos namin.

"Wala pa po, Ate, baka inaayos pa lang po nila."

"Okay, magre-ready lang ako rito," she said and then grabbed Ate Amber's stuff.
Nagsimula na siyang pumili ng mga pocketknives at handgun.

"Sige po," I answered.

What we are doing is actually against Future Brother's decision because he really
doesn't want to do anything about this event. Nakaka-touch nga kasi according to
him, ayaw niyang ma-hurt si Ate Mikazuki kaya gusto niya ng peace. At isa pa, iyon
din daw ang gusto ni Ate Mikazuki according to the invitation that she sent.

May kasama kasing letter 'yong pinadala ni Ate Mikazuki na invitation and ito 'yong
nakasulat.

Fear might swallow us and turn our emotions to anger. It can change who we are and
what we have had in the past. Grudges don't make us strong, but rather makes us the
weakest, especially if we allow this negativity to conquer our lives and make
decisions out of it. Hate and power are the same as they can reign over people like
us. Though our families had a bitter history, it does not mean that everything
should stay the same way now that we are in the present time. Bearing with the
painful past is the only thing we can do as we have uncertainty towards our future,
and our dreams form a destination that we wish to achieve.
The agony of defeat can be so controlling that one person can dwell into it for a
long time, but I believe in you as we face this...

Consequences will fill out the decisions we have made, and we will be making, so
trust my choices, and I'd do the same. Know that we can battle our angst away, now
that the fight between our families and us has come to an end.

When I've read this letter, gusto kong mag-agree kay Future Brother because Ate
Mikazuki seems so eager to come to a truce between their families.

But...

Future Sis strongly disagreed and planned everything without Future Brother and
Future Dad's knowledge.

***

Nandito kami sa bahay nila Baby Caliber. Ang cute tingnan kasi lahat ay presen:,
Roswell Family, Lerwick Family, Lionhart Family, Lewis Family, Lee Family,
Boulstridge Family, except Tita Caileigh, Strife Family, Lamperouge Family except
Tita Amesyl. Pati 'yong Birkins brothers na sina Kuya Lionel at Kuya Shaun ay
nandito at s'yempre, kaming dalawa ni Dadsy.

Wala rin si Tito Wallace and my ate na nasa Japan pa until now.

We're all gathered here dahil pinatawag kaming lahat niFuture Brother para pag-
usapan ang tungkol sa invitation na ipinadala ni Tito Terrence Von Knight na daddy
ni Ate Mikazuki.

Huminto ang lahat sa mga kani-kanilang ginagawa at kwentuhan nang tumikhim si

Future Brother.

"We accepted the invitation and we will attend the party... peacefully. Again,
peacefully." Inulit pa niya 'yong sinabi niya to emphasize the word 'peacefully'.

He's holding a glass of wine and he seemed so bothered. Aware naman kaming lahat na
sad siya simula nang umalis si Ate Mikazuki pero everyday, parang mas lalo siyang
nagiging bothered. Mas lalo ngang naging nakakatakot ang aura niya. Unlike Baby
Caliber na palaging fresh. Hihi!

"Wait, what?" That's Future Sis. "I take your point but that isn't the way I see
it. You know for yourself, Kuya, that this can't be done peacefully," she added.

"My decision is final, Katana," sagot ni Future Brother. Kung ibe-base mo sa tono
ng boses niya. Halatang inis na siya.
"You can't be serious!" Nagpalipat-lipat ang tingin namin kay Future Sis at Future
Brother pati na rin kay Future Dad. "Dad, we have to do something. Kuya is getting
crazy over Ate Mikazuki and he cannot think properly," she added without breaking
her gaze at Future Brother.

Pero imbis na sagutin si Future Sis, Future Brother tightened his grip on the glass
of wine causing it to break into pieces. Kaya halos lahat kami, nagulat. Or baka
ako lang.

Oh my god! Huhu Parang gusto ko na lang munang lumabas ng bahay.

"Hala! Baby Bullet, ano ka ba naman!" Ang cute! Kasi tumakbo kaagad si Future Mom
palapit kay Future Brother. "Hindi mo inaayos ang hawak sa baso. Para ka talagang
daddy mo minsan. Sumama ka muna sa 'kin. Kailangang magamot agad 'yan." Tahimik na
sumama si Future Brother kay Future Mom at nang makaalis na sila ay nagsalita ulit
si Future Sis.

"Dad, we gotta do something here. All of our lives are at risk." Sa tono pa lang ng
pagsasalita ni Future Sis, halatang mainit na rin ang ulo niya. Hay! Bakit ba ang
scary ng mga tao ngayon? Buti pa si Baby Caliber, tahimik lang do'n sa isang sulok.
Hihi!

"No, baby. We have to respect your brother's decision. We're not gonna do
anything." Kalmado ang pagkakasabi ni Future Dad but nobody dares to speak up kahit
na it's so obvious na gusto nilang magsalita. Especially Tito Sebastian who seems
to be very nervous since he got here.

Inilipat ni Future Sis ang tingin niya kay Future Brother. "What are your thoughts
on this, Kuya Trigger?" tanong ni Future Sis kay Future Brother. Si Baby Caliber
kaya, hindi tatanungin ni Future Sis?

Nang tingnan ko si Baby Caliber, I caught him looking at me. Yie! Pero ilang
seconds lang pagkatapos, inirapan na niya 'ko. Ang cute niya 'di ba? Pero OM!
Kanina pa ba niya ako tinitingnan?

"Sis, Dad's right. We have to respect Kuya's decision. So, I agree with Dad and
Kuya."

"Seriously?" Feeling ko, anytime sasabog na sa inis si Future Sis kasi mukhang
walang may gustong um-agree sa kanya.

***

Nang matapos ang meeting sa bahay nila Baby Caliber ay dumiretso kaming lahat na
members ng Black Org sa condominium unit ng Birkins Brothers. Except for Kuya
Trigger.
"I have a plan," umpisa ni Future Sis kaya nagkatinginan kaming lahat.

"Pero ang sabi ni Boss 'di ba, walang gagawin?" kontra ni Kuya Gray.

"Gusto ko 'yang naiisip mo Katana. Dali, go. Huwag mong pinagpapapansin 'yong mga
komento ng mga hindi naman importanteng tao sa tabi-tabi," sagot naman ni Ate
Amber.

"Sus! Kahit kailan talaga hindi marunong makinig," sagot ni Kuya Gray.

Eh?

"Alam mo, kung ayaw mong makisama, pwede ka namang umalis. 'Di ba d'yan ka naman
magaling? Ang mang-iwan?" sagot ni Ate Amber. Oh my god! "Kaya go na. Sayang pagma-
masteral mo r'yan kung hindi mo i-a-apply sa lahat ng bagay," dugtong pa niya.

"Ge," tipid na sagot ni Kuya Gray. Pagkatapos ay lumabas na siya ng condominium

unit.

"Oh, sino pa sunod na mag-iinarte? Pakibilisan lang! Sayang ang oras," tanong ni
Kuya Shaun pero wala nang sumagot kaya nagsalita na ulit si Future Sis.

"I know Kuya wants peace. But we have to be prepared for what's coming."

***

Azure's PoV

"Yo!" Kapapasok ko pa lang ng bahay nila Raven ay inihagis na sa 'kin ni Lerwick

ang isang attache case na kaagad ko namang nasalo. Wengya! Ang bigat. Buti na lang,
ang gwapo ko pa rin.

"Miss na miss mo ko, Baby Lerwick?" tanong ko sabay kagat ng labi. Siya lang ang
nandito. Nasaan kaya 'yong ibang siraulo?

Itinutok pa niya sa 'kin ang isang sniper rifle habang nakasilip sa scope. Wengya!

"S'yempre naman, baby, pero mamaya na tayo mag labing-labing. Magtrabaho muna
tayo," sagot niya at saka kinalas ang sniper rifle na hawak niya.

Kaagad kong binuksan ang attache case at kinuha mula rito ang isang CZ 75B para i-
assemble.

"Ulol! Aalis din ako agad para makapag set-up," sagot ko habang sinusuri ang bawat
parte nitong baril.

"Hintayin mo na, Baby Lampe. Pabalik na rin siguro 'yong mga 'yon," sagot niya.

Tumigil ako saglit para tingnan si Lerwick. Abala siya ngayon sa paglilinis ng
isang AR-15. Wengya! Seryoso ba siyang dadalhin niya 'yon?

"Saan ba nagpunta?" tanong ko saka nag-umpisang i-assemble ang baril.

"Nagpasama si Strife maglagay ng mga camera eh."

"Wengya! 'Di pa rin pala naaayos 'yon? Akala ko ba, ayos na?"

"'Yon nga ang pinagtatakha ni Raven, 'Tol, kasi ayos naman na raw 'yon kahapon pero
bigla raw nasira." Anak ng tinola! Kinasa ko ang baril na hawak ko at itinutok kay
Lerwick.

"Ibig sabihin, may traydor?" Kinalabit ko ang gatilyo ng baril kahit walang bala.

"Sus! Malabo 'yan," sagot niya.

Alam ko namang malabo. Pero imposible rin naman kasing basta-basta na lang gano'n
ang mangyari. 'Tek na 'yan.

"Sino-sino ba ang nakakalam ng plano? Sina Katana, Caliber, ako, ikaw, si Strife,
Lionhart, 'yong utol mo, 'yong dalawang Birkins, saka 'yong mga babae." Tumigil ako
saglit bago nagpatuloy. "Lahat naman, matagal na nating kakilala maliban do'n sa
dalawa."

"Petengene! Ibig mo bang sabihin, Baby Lampe, posibleng 'yong mga Birkins na
kapatid ni Bossing ang gumawa no'n?" tanong niya.

"Oy, P're, wala akong sinabing ganyan ah. Pero sila lang naman kasi 'yong bago
nating nakilala hindi ba?" sagot ko.

"Oo nga pero hindi ba't ka-close sila ni Bossing?" Kung sabagay, mahirap din namang
pag-isipang nang masama. "At isa pa, hindi ba si Boul 'yong hindi nakisama sa
plano."

Whoa! Pinagduduhan ba niya si Boul?

"Yo." Tumigil ako saglit sa paglalagay ng bala sa magazine nang dumating si

Lionhart at Strife.

"Hindi niyo ba nakumbinsi si Boul?" tanong ko.

"Hindi nga ma-kontak eh. Makumbinsi pa kaya?" sagot ni Lionhart.

P*ta talaga 'yon si Boul minsan. Hindi mo maintindihan ang takbo ng utak. Anak ng
tinola naman oh.

Sebastian's PoV

Nakatayo ako sa may pinto ng passenger seat ng sasakyan ko at hinihintay si Mei.

Pinagbuksan ko ng pinto ang ubod nang ganda kong asawa nang makarating siya rito sa
parking lot ng bahay namin pero nilampasan niya lang ako at dumiretso sa motor
niyang nakaparada sa 'di kalayuan.

"I'll take the motorbike," sagot niya habang dire-diretso na naglalakad.

Tumigil siya saglit nang magtanong ako. S'yempre, pogi ako eh. Kahit sino naman,
titigil.

"Sigurado ka ba d'yan, Mei?" Takte! Nakasuot siya ng gown tapos magmo-motor? Ang
bangis talaga nitong asawa ko, syet!

Tumango siya at saka naglakad palapit sa Ducati niya. Ilang saglit pa ay dumaan din
sa tapat ko sina Fauzia at Cassandra.
"Aba matinde! Huwag niyong sabihing magmo-motor din kayo?" tanong ko.

Napailing na lang ako no'ng dumiretso sila sa dalawa pang motor na naka-park
malapit sa motor ni Mei. Ibang klase rin ang mga trip nitong mga babaeng 'to.

"Kanina ko pa nga rin sinasabihan 'yan si Fauzia pero ang sabi niya, mas trip
niyang mag-motor," singit ni Lee na kararating lang din dito sa parking lot.

Sina Boul at Lampe naman ay natatanaw ko na rin papunta rito. Isinara ko ang pinto
ng passenger's seat ng sasakyan ko at saka ako naglakad papunta sa sasakyan ni Lee.

"Ano, magkakanya-kanya pa ba tayo ng sasakyan?" tanong ko kay Lee dahil

sinimangutan niya ako nang binuksan na ang pinto ng passenger's seat ng sasakyan
niya.

"Woo! Let's get it on, baby!" hiyaw ni Lampe nang makalapit sila ni Boul saka
mabilis na sumakay sa sasakyan ni Lee.

Ngumisi naman ako at saka pinagpatuloy ang pagbukas. Halatang inis ang gago.
Drayber siya eh.

***

"Sigurado ka bang tama ang dinadaanan natin, P're?" tanong ko kay Lee. Mahigit
isang oras na yata kaming nakasakay dito sa kotse ni Lee pero hanggang ngayon,
hindi pa rin kami nakakarating sa patutunguhan namin. Ampota! Dapat yata nagsarili
na lang ako ng kotse eh.

"Sa tingin ko," tipid na sagot ni Lee. Sumilip ako sa labas ng kotse. Kasabay pa
rin naman namin ang walang kasing ganda kong asawa saka sina Fauzia at Cassandra.

"Hindi kaya naliligaw na tayo?"

"'Yan nga gusto kong sabihin kanina pa, Baby Lampe," sagot ko na may halong landi
kay Lample.

Pero petengene, boy! Seryoso, kinakabahan na ako sa mga padali ng Lee na 'to.

"Boul, tawagan mo nga si Boss. Tanong mo kung malapit na tayo," utos ni Lee nang
hindi inaalis ang tingin sa daan.

"Ulol, bakit ako? Bakit hindi si Lampe?" sagot naman ni Boul.

Patawa-tawa lang ako habang nagtuturuan ang mga gago.

"Anak ng p*ta! Nananahimik ako rito ah," sagot ni Lampe

"Ako na ang tatawag, mga weak." Bukod sa ako na ang pinakagwapo, ako pa ang
pinakamalakas ang loob. Ampupu! Nasa 'kin na ang lahat.

Dialing Bossing...

[What?]
Hindi ko mapigilang hindi mapalunok dahil sa tono ng boses ni Bossing. Petengene,
ano ba 'tong mga desisyon ko sa buhay, hindi ko inaayos.

Bahagya kong nilayo ang telepono sa tainga ko para kunwari, may kinakausap ako.

"Ano ka ba naman, Boul, sabi ko sa 'yo huwag kang basta dial ng dial ng number."

[What the fck?]

"Pasensiya na, Bossing, ito kasing si Boul, kanina pa nangungulit na gusto raw kayo
tawagan."

"Ul*l, ano'ng ako?"

[Where the fck is Boulstridge?]

"Nandito, Bossing." Iniabot ko ang cellphone ko kay Boul. "Oh P're, kakausapin ka
raw ni Bossing," wika ko at saka sumipol. "Kabaong for sale."

"Akin ang kape at biscuit, 'Tol."

"Ako na lang ang taga-iyak."

"Mga ul*l."

***

Inihinto ni Lee ang sasakyan kasunod ng paghinto ng mga motor n'ong tatlong babae.

"Ano'ng problema?" tanong ko sa ubod nang ganda kong asawa. Itinaas niya ang visor
ng helmet niya at saka sumagot.

"There are two paths kaya doon kayo sa kaliwa at dito kami sa kanan," sagot niya sa
'kin.

Sabay-sabay kaming lumingon sa daan na nahahati sa dalawa. Pare-parehas kaming

walang ideya kung aling daan ang tama. Amp*ta!

Lumapit si Fauzia, sakay pa rin ng motor sa may bintana ni Lee. "Let us know kung
tama 'yong dinaanan niyo," sabi niya at mabilis na tumango si Lee.

Petengene! Kung bakit ba naman kasi ang hirap puntahan ng bahay n'ong si Knight.

***

Caileigh's PoV

"Are you okay ba, Ame-girl?" I asked because kanina pa siya hindi mapakali. She's
nakaupo sa backseat nitong sasakyan while I'm at the passenger's seat dito sa
front. "Do you want to make palit?"

Since kanina kasi, she's been checking herself in the salamin. I think she's not
komportable with her suot or something. But she doesn't look like that naman.

We're off to the event kasi ngayon and I asked my babe, Vash, if I can make sabay
with Ame-girl na lang dahil they are magkakasabay naman nila Kaizer so I think I
can accompany her.
We're also with her kapatid, Andrei, who is actually busy driving the sasakyan
right now.

We're also being accompanied by Milka, Phoenix and Jerson Ken Blood but they are in
a different sasakyan na nasa front namin.

"Tingin mo ba, okay na 'tong suot ko, Caileigh, ha? O mas maganda kung mas maikli
'yong sinuot ko?" I chuckled kasi kanina pa siya conscious like it's so bagay naman
on her kaya. I thought ayaw niya ng outfit niya but I was mali. Kasi she likes it
to mas maikli pala. Like OMG!

"No need na, Ame-girl. You're so fab kaya," I complimented her. She's not sanay
mag-wear ng outfits like this. Because she prefers wearing komportable clothes.
OMG! Is this because of Kaizer and their away?

Is she making paganda because of him? OMG! This is so nakakatuwa. Like I'm so kilig
right now.

"Ano ba!!! Kita mong nagre-reoutch ako eh!"

"Oh my gosh! Why did you suddenly make hinto the sasakyan?" I asked. I took a peek
of what's nangyayari outside. Kasi nag-stop din ang car na sinasakyan nila Milka.
What's going on kaya?

"D'yan lang kayong dalawa."

"Bilisan mo. 'Pag tayo na-late, sinasabi ko sa 'yo," Ame-girl reminded her kuya
before he closed the pinto.

There are men outside whom I am not sigurado if they're friends but Phoenix, Jerson
Ken and Andrei are making chika with them not so far away from here. So baka
they're acquaintances or something like that 'di ba?

I was about to open my pulang purse when those men took out their guns and pointed
it to Andrei and Jerson Ken Blood.

"Oh my gosh! Ame-girl, look."

"Tang*na."

We're both gulat when we sew how Andrei, Phoenix and Jerson were shot by those
lalaki. OMG! I want to make iyak dahil they're both on the sahig right now and puno
ng blood.

"Caileigh, buksan mo 'yang compartment sa harap. Kuhanin mo 'yong baril." My hands

are both nanginig dahil sa takot when I opened the compartment. "Bilisan mo."

"Here." I gave her the baril and crawled to the driver's seat because the men are
heading to the right part of the sasakyan.

"Buksan mo nang dahan-dahan 'yang pinto tapos tumakas ka," she commanded.

"What?! No, I can't leave you dito."

Bumukas 'yong door beside me and there was Milka na nakayuko while making a hush
sign. Nagsalita si Ame-girl when she saw Milka.

"Sumama ka na kay Milka, dali." she said while doing something with the gun she's
holding.

"How about you, Ame-girl?" I'm so nag-aalala at the same time natatakot dahil
malapit na makarating dito 'yong mga lalaki.

"Gago ka ba? Kapag hindi ka pa sumama kay Milka, ako ang babaril sa 'yo." She looks
gigil na kaya dahan-dahan na akong bumaba sa car. Pero kakalabas ko pa lang, I
already heard gunshots. It's so freaking scary kaya yumuko ako and covered my ears
with my hands.

"Tumakbo ka na, Ate."

"What? How about you guys?" tanong ko kay Milka. We can still hear the on-going
barilan and mga mura coming from Ame-girl kaya mas lalo akong kinakabahan.

"Tumakbo ka na, Ate. Please," she pleaded and then kinasa niya ang gun na hawak
niya. She stood up and tried to make laban to those men. I'm really hesitant to run
especially when I saw her getting shot.

"OMG!" I guess I really have no choice but to make takbo. Pero paano si Ame-girl?

From crawling, I stood up and ran as fast as I could kahit mahirap because of the
heels I am wearing.

I looked back and saw Milka laying on the ground with a lot of dugo all over her
body and on the floor. Oh my gosh. Babalik pa sana ako but then nagsimula ulit ang
gun fire.

Hindi pa ako nakaka-run nang medyo far when I felt being shot by bullets at my
back. It was like I was being hit with a hard object at my likod nang paulit-ulit
and then it felt like burning with pain. I looked down and saw blood rushing down
my katawan which made me become more mahina.

Nakapanghihina to the point that I just wanted to lay down and sleep but I have to
keep on running kasi I have to make takas from those men.

I'm trying to run away but I started feeling pain like I was getting hit by a car
at the same time getting pagod and the next thing I knew... I was laying on the
ground before I totally lost my consciousness.

***

Fauzia's PoV

Riding a motorcycle feels like therapy. There are no blind spots, and you can
actually see the beautiful view around you, plus the wind on your face is fresh.
You will also probably feel skilled as you lean into the swerves and corners of the
road where you can totally focus on what you are doing.

As you ride, the smells fill your senses, and you feel one with nature. Lalo pa't
ganitong klase ng daan ang tinatahak namin.

But I wonder where we are.

Simula ng humiwalay kami kanila Lee ng daan, it seems like an endless forest of old
trees.

Mei started to slow down kaya binagalan din namin ni Cass ang pagpapatakbo ng motor
hanggang sa tuluyan na kaming huminto. I took off my helmet and shook out my hair.
They both did the same.

Si Cassandra 'yong unang nagtanong after lighting a stick of a cigarette.

"May problema ba, Mei?"

Inabutan kami parehas ni Cass ng tig-isang stick ng sigarilyo. Mei lit her cigar
first before asking,

"We aren't lost, are we?" Nagkatinginan naman kaming dalawa ni Cass.

"Honestly speaking, kanina ko pa iniisip 'yan because it seems like an endless

forest of old trees," sagot ko.

"Nasan na ba kasi 'yong iba?" tanong ni Cass. "Kahit kila Miss Aemie, wala pa akong
balita," she added.

"Susubukan kong tawagan si Lerwick," singit ni Mei.

"Ako rin, I'll try to call Lee," sagot ko.

But shit! Bakit walang signal? Itinaas ko pa ang phone ko at naglakad palayo kina
Cass at Mei to find a better signal reception.

Malayo na ako sa kanilang dalawa kahahanap ko ng signal. But it's okay kasi medyo
natatanaw ko pa naman sila.

"Darn! Dead area yata 'to kaya walang signal," I whispered to myself. Paano namin
mako-contact sina Lee nito?

I think I need to go somewhere uphill.

Iniikot ko ang tingin ko para magbaka-sakali na makahanap pa ng iba pang pwedeng

pwestuhan para makakuha ng signal reception.

And to my surprise, iba ang nakita ko.

I saw a figure of a woman dressed in all black from afar.

And darn! She's holding a sniper rifle. Nakatutok sa 'kin ang baril niya kaya
mabilis kong kinuha ang handgun on my drop leg holster.

But it was too late because she opened fire.

Darn! It felt like somebody punched my shoulder real hard. I almost fell on the
ground dahil sa lakas ng impact but I was pumped with an adrenaline rush and took
cover immediately.
While sitting behind a big rock, I gently touched the point of impact with my hand
while scanning the surroundings, hearing a lot of footsteps of potential offenders.

Hindi ko ininda 'yong tama ng bala sa braso ko kahit na patuloy ang pag-agos ng
dugo mula rito because I was solely focused on finding out the person behind the
figure of the woman who just shot me.

Ilang sunud-sunod na putok ng baril pa ang ginawa niya.

Ilang gunshots din ang narinig ko from different places. That only proves that this
woman is not alone.

At nang ilipat ko ang tingin ko kina Cass at Mei...

They're both lying on the floor, covered with their own blood. Like what the fck?

I jumped out from where I am at saka mabilis na nilapitan ang dalawa. Mei is still
conscious and holding her Ruger S9 pero hindi siya makagalaw dahil sa tama ng bala.
While Cass is completely unconscious.

I heard footsteps so I immediately turned around, ready to face a fight for life
with my gun ready to point towards her but...

She hit my head with the gun she's holding as soon as I faced her.

I felt no pain, not at this moment, while it feels like I'm slowly falling on the
ground.

But now I have the woman's identity.

It's Bullet Roswell's fiancée, Mikazuki Yagami.

***

Emerald's PoV

"Ate Duchess, can you take a look at this po?" I whispered at Ate Duchess na katabi
ko rito sa backseat ng sasakyan ni Ate Lindsay. Ate Lindsay is sitting beside Ate
Amber who's driving right now.

"Oh my gosh, Emerald, ano'ng nangyari?"

We can both see two women laying on the floor covered with their blood. Hindi pa
niya alam na...

"Ate Duchess, nakikilala mo po ba kung sino-sino ang mga 'yan?" I asked hanggang sa
kitang-kita namin ni Ate Duchess sa camera na mabilis na lumapit si Tita Fau sa
dalawa.

"Wait... Is that Mom? And Tita Meisha?" Biglang prumeno nang malakas si Ate Amber
kaya napasubsob kaming dalawa ni Ate Duchess sa likod ng front seats.

"Ouch," I whispered.

"What happened to my mom?"

"Ano'ng sabi mo, batang malandi?"

Halos magkasabay ang tanong nina Ate Amber at Ate Lindsay kaya hindi ko alam kung
ano una kong sasagutin.

Binuksan ko muna ulit ang laptop na pinahiram ni Kuya Raven bago ako sumagot.

"Sila Tita Mei po kasi..." At nang ibalik ko ang tingin sa laptop, 'No Signal' na
ang nakalagay dito.

"What happened?" tanong ni Ate Lindsay na may halong pag-aalala.

"We saw my mom and Tita Meisha on the floor at punung-puno sila ng mga dugo nila."

"Tang*na?" Ate Amber quickly stepped on the accelerator kaya halos humagis kaming
tatlo sa bilis.

"Hoy, kayong dalawa, sabihin niyo sa 'kin kung saan ang daan para mabilis tayo
makarating do'n," she said while driving.

"Opo, Ate," sagot ko.

**

Lindsay's PoV

We're here at the place kung saan nila Emerald at Duchess nakita sila Mom sa
camera.

I really like how Amber and Emerald can remain as calm as possible habang sinusuri
ang lahat ng makita nila rito sa area. Si Duchess, aligaga na sa pagtingin ng
narecord ng cam while my hands are both shaking. I can't stop thinking kasi kung
ano ang nangyari kina Mom and why their bodies are all gone?

I tightened my grip on the gun that I am holding.

"We really saw Tita Fauzia po, Ate Lindsay. Tumakbo po siya palapit kina Tita
Meisha at Tita Cass, so baka po tinulungan na niya sila." 'Yan ang pinaniniwalaan
ni Emerald na nangyari.

But...

"Wengya! Alam mo, ang bobo mo. Kung tinulungan sila ni Tita Fau, bakit iniwan
nilang tatlo rito ang mga motor nila? Ano'ng sinakyan nila ha? Nag-teleport? O
gusto mo, sumakay sa unicorn para naman sulit ang katangahan mo."

Exactly! Something's not right.

I took a glance of Duchess na walang tigil sa pagkalikot ng laptop.

"Look at the replay, girls. May tama rin ng bala si Tita Fau." I rushed to see what
happened.

"Oh my god," I whispered when I saw my mom in the camera, running with a surprising
amount of blood flowing from her arm and back.

"Hala."

"Ano'ng gagawin natin?" tanong ni Duchess.

"Hala! May naalala po ako, mga ate." We all stared at Emerald and waited.

"Kung kalandian 'yang sasabihin mo, huwag ngayon. Baka masampal na kita."

"Hindi po. Naalala ko po kasi 'yong letter ni Ate Mikazuki. Ate Duchess, pwede pong
pahiram ng laptop?" She then started typing.

I actually don't have any idea of what she's doing at kung ano ang meron do'n sa
letter na sinasabi niya.

"Ayan tapos na po."

Lumapit kaming tatlo para basahin ulit ang letter.

Fear might swallow us and turn our emotions to anger. It can change who we are and
what we have had in the past. Grudges don't make us strong, but rather makes us the
weakest, especially if we allow this negativity to conquer our lives and make
decisions out of it. Hate and power are the same as they can reign over people like
us. Though our families had a bitter history, it does not mean that everything
should stay the same way now that we are in the present time. Bearing with the
painful past is the only thing we can do as we have uncertainty towards our future,
and our dreams form a destination that we wish to achieve.

The agony of defeat can be so controlling that one person can dwell into it for a
long time, but I believe in you as we face this...

Consequences will fill out the decisions we have made, and we will be making, so
trust my choices, and I'd do the same. Know that we can battle our angst away, now
that the fight between our families and us has come to an end.

"Wengya! Bakit ngayon lang natin naintindihan?"

"Oh my god! Kaya pala," I said out loud.

Was that the reason kaya naging gano'n ang reaction ni Katana?

"Oh ano, babaeng baduy, i-e-explain pa sa 'yo?" tanong ni Amber kaya tumingin ako
kay Duchess kasi tahimik lang siya at mukhang nag-iisip.

"Nakailang ulit ko nang binasa pero hindi ko na-gets."

Emerald chuckled before arranging the letter.

Fear might swallow us and turn our emotions to anger.

It can change who we are and what we have had in the past.

Grudges don't make us strong, but rather makes us the weakest, especially if we
allow this negativity to conquer our lives and make decisions out of it.
Hate and power are the same as they can reign over people like us.

Though our families had a bitter history, it does not mean that everything should
stay the same way now that we are in the present time.

Bearing with the painful past is the only thing we can do as we have uncertainty
towards our future, and our dreams form a destination that we wish to achieve.

The agony of defeat can be so controlling that one person can dwell into it for a
long time, but I believe in you as we face this...

Consequences will fill out the decisions we have made, and we will be making, so
trust my choices, and I'd do the same.

Know that we can battle our angst away, now that the fight between our families and
us has come to an end.

"Fightback?! Oh geez! Ngayon ko lang naintindihan," she said.

"Sinasabi ko na sa 'yo ngayon pa lang, Duchess, bawas-bawasan mo ang panonood mo ng

Kdrama kaya puro oppa oppa na lang ang nasa utak mo," Amber said saka pumunta sa
kotse ko.

My jaw literally dropped nang makabalik siya from my car dahil may dala siyang
isang sniper rifle at isang assault rifle. It's not that takot akong gumamit, pero
ang utos kasi sa 'min ni Katana ay huwag magpahalata.

Iniabot ni Amber ang susi ng sasakyan ko kay Duch.

"Duchess and Emerald, nakita niyo naman sa camera kung saan dumaan sina Papa 'di
ba? Do'n kayo pumunta. Kami ni Lindsay, dito sa kabila," Amber commanded.

She handed me the sniping rifle. "Oh," she said. Nag-aalangan pa akong kuhanin 'to
sa kanya.

"Seryoso ka ba, Amber? Ito ang gagamitin natin?" tanong ko.

"Kung ayaw mo, pwede ko namang gamitin parehas tapos makikiramay na lang ako sa
burol mo," she said and headed her way to one of the motorbikes parked near us.

I tied my hair before heading towards my mom's motorbike. I'm sure this is my mom's
bike kasi palagi siyang may dalang jacket. Isinuot ko muna ang black jacket, helmet
and changed the position of my drop leg holster at saka sumakay sa bike.

"Ang cool niyo po talagang tingnan dalawa." I smiled at Emerald pagkatapos niyang
sabihin 'yon.

"I know right."

Kaizer Maxwell Lamperouge's PoV

Anak ng!

"Wengya naman, P're, bakit bigla-bigla ka na lang pume-preno?" tanong ko kay Lee.
Kamuntikan na tuloy sumubsob 'yong gwapo kong mukha sa likod ng headrest kung saan
nakaupo si Lerwick.
"Ampota! Bigla kasi akong kinabahan, P're," sagot naman nito sa 'kin. Tang*nang
'to.

"Kabahan ka talaga kasi tingnan mo, malapit nang gumabi. Siguradong yari tayo kay
Mr. Roswell nito kapag nauna pa sila sa'tin." Maging si Lerwick ay walang kibo kaya
nagkatinginan kami ni Boul. Ano'ng problema nitong mga 'to?

Nagsimula na ulit paandarin ni Lee ang sasakyan at hindi pa man kami nakalalayo ay
may nag-overtake na motorsiklo sa sinasakyan namin. Hindi ko makumpirma kung lalaki
o babae ang nagmamaneho ng motorsiklo dahil nakasuot ito ng purong itim. Kahit sa
visor ng helmet niya, hindi ko matanaw ang itsura.

Pero ang hindi maalis sa tingin ko ay ang nakasabit sa katawan niyang sniper rifle.
Wengya!

May isang minuto na siguro ang nakalilipas nang magmarahan siya upang sabayan ang
bilis ng takbo ng sasakyan namin. Lumilingon siya paminsan-minsan sa gawi namin
kaya mapapamura ka na lang kasi hindi mo alam kung ano ang gusto niya mangyari.

"P're..." Mag-uumpisa pa lang akong magsalita pero bumunot na ng baril sina Lerwick
at Boul habang si Lee ay kalmado lang na nagpapatakbo ng sasakyan.

Bumunot din ako ng baril at ikinasa. Tamang abang lang kung may gagawing kakaiba
'tong sakay ng motorsiklo.

"Shit!"

"P*ta."

"Tang*na."

Puro mura ang maririnig mo sa loob ng sasakyan nang paulanan kami ng sunud-sunod na
bala mula sa likurang parte ng sasakyan. Anak ng tinola!

Yumuko ako at may paminsang-minsang pagsilip sa bintana ng sasakyan tuwing

makakatyempo para paputukan 'yong tatlong itim na sasakyan na nakasunod sa 'min..

Sina Lerwick at Boul naman ay patuloy lang din sa pagbaril.

"Lee, huwag mong masyadong bilisan! Petengene! Nahihirapan akong asintahin eh."

"Kinakalawang ka na lang talaga, Lerwick," sagot ni Lee. Mga mokong na 'to nakuha
pang maggaguhan.

Sumilip ako muli sa bintana ng sasakyan at mabilis na hinanap ang kinaroroonan

n'ong naka-motorsiklo para asintahin. Sinubukan ko siyang paputukan pero hindi ko
matamaan dahil panay ang iwas ni Lee sa mga bala mula sa tatlong sasakyan na
pinupuntirya kami.

Bahagyang tumigil ang naka-motorsiklo 'di kalayuan sa amin at tinutok sa gawi namin
ang rifle na hawak niya.

"P*ta!"
Kasunod ng pagkalabit niya sa gatilyo ng baril ay ang malakas na pagsabog ng gulong
sa bandang likuran ng sinasakyan namin dahilan para mawalan ng kontrol si Lee at
tuluyang umikot ang sasakyan.

Ilang ulit na nagpagulung-gulong ang sasakyan hanggang tumama kami sa isang maliit
na barikada sa gitna ng daan.

"Tang*na!" Kahit ano'ng higpit ng kapit ko sa kinauupuan ko ay wala akong nagawa

no'ng humampas nang malakas ang sasakyan namin sa isang malaking puno.

Ramdam ko ang malakas na paghampas ng katawan ko sa pinto ng sasakyan at ang

pagtama sa 'kin ng mga basag na bubog ng salamin bago ako tuluyang mawalan ng
ulirat.

***

Sebastian Lerwick's PoV

Sunod-sunod na pagsabog ang narinig ko pero sa mga oras na 'to, kahit kapogian ko,
kailangan kong i-isang tabi muna.

"Amp*tang*na!" Napasinghap ako nang tingnan ko ang lagay nina Lampe at Boul na
nakaupo sa likurang bahagi ng sasakyan habang walang malay-tao at punung-puno ng
dugo. 'Yong likurang bahagi ng sasakyan ang tumama sa malaking puno sa bandang
kanan kaya si Lampe ang napuruhan.

Inilagay ko ang baril na hawak ko sa loob ng coat na suot ko bago ko pinisil at

nilagyan ng pressure ang kanang balikat ko na tinamaan ng bala.

"Ano, kaya mong tumayo, 'Tol?" tanong ko kay Lee na mukhang nahihilo pa. Kumpara sa
'kin ay mas marami siyang tama ng bala. Tumango si Lee kahit halata sa itsura
niyang hindi na siya makapagsalita at makagalaw.

Dahil bukod sa mga sugat na natamo ko mula sa mga bubog ng salamin sa harap ng
sasakyan at bintana na nabasag ay isang tama lang ng bala ang natamo ko.

Lahat sila, kailangang madala sa ospital sa lalong madaling panahon pero p*ta!
Hindi ko alam kung paano.

Kalma, Lerwick, kalma. Inhale, exhale.

Kanina ko pa sinusubukang kumalma kasi 'pag nag-panic ako, lalong walang

mangyayari.

Tinanaw ko ang mga sasakyan na humahabol sa 'min kanina. Nakataob at nasusunog na

lahat.

"Paksyet!" Paano ko madadala sa ospital 'tong tatlong gago?

Dinukot ko kaagad ang cellphone mula sa coat ko para tawagan si Mei.

The subscriber cannot be reached. Please try your call later.

Ampupu naman!
Kahit ang number ni Fauzia o Cassandra, cannot be reached. Takte! Ano'ng nangyari
sa tatlong 'yon?

"Petengene! Hindi kaya?"

Bumilis bigla ang tibok ng puso ko sa kaba nang maisip kong baka may nangyari kina
Mei. Huwag naman sana.

"Petengene! Sino bang ko-contact-in ko? Si Bossing o si Miss Aemie?" Hutang*na

naman! Si Miss Aemie na nga lang.

Kasunond ng pag-dial ko ng numero ni Miss Aemie ay ang pagtugtog ng Barbie na

ringtone niya mula sa likurang bahagi ko kaya mabilis akong lumingon.

Pero hindi pa man ako nakakaharap ng tuluyan ay may humampas na ng malakas sa ulo
ko dahilan para bumagsak ako sa sahig. Syet!

Alam ko, okay pa ako. Kaya ko pang tumayo. Kaya kahit hilong-hilo ako at ramdam ko
ang pag-agos ng dugo mula sa ulo ko ay pinilit kong bumangon.

Habang sinusubukan kong tumayo ay kinuha ko ang baril sa loob ng coat ko hanggang
sa makaramdam ako ng karayom na tumusok sa may leeg ko.

Sa mga oras na 'to, alam ko nang Game Over dahil kasunod ng naramdaman kong
pagkahilo at panghihina ay hinayaan ko na lamang ang sarili kong bumagsak sa sahig.

***

Lindsay's PoV

Madilim na at nasa taas kaming dalawa ni Amber ng isang bridge and below us ay
isang mahabang daan. Sa dulo no'n ay may isang structure na hindi ko maaninag if
mansion, building, laboratory or kung anuman. Tanging mga ilaw lang na nagmumula sa
mga poste ng daan ang nagsisilbing ilaw. But it's too dim to see the entire area.

"Let's go?" tanong ko kay Amber. Tumingin siya sa 'kin at saka niya inalis sa
katawan niya ang assault rifle na hawak niya.

"Cover me. Dito ka na lang," she said. "Baka mamaya, kung kailang on the way na
tayo saka mo biglang maalala si Trigger tapos mag-emote ka. Wengya! Masasampal
talaga kita," dugtong pa niya.

"Seriously, Amber? Nagmu-move on na ako." Napapailing na lang ako every time na

magsasalita pa siya about Trigger.

But speaking of Trigger, nasaan na kaya sila Trig? I mean, nakarating na kaya siya
sa party? I wonder if he's okay—okay Lindsay, stop thinking about him.

"Wengya! 'Yan ang sinasabi ko! Kita mo, nag-i-space out ka na naman. Malandi ka rin
talaga eh! Focus, Lindsay," she sarcastically said.

"Wala na akong pakialam do'n kay Trigger 'no," sagot ko at saka bumuntonghininga
nang malalim. I really miss talking to him.

Gosh! I really hate myself.

Inalis ko ang sniping rifle sa bag nito at inumpisahang i-setup. This is a

customized AW50 by the way. Of course, if it's something owned by Amber. I-expect
niyo na puro diamonds and golds kaya kahit guns and other weapons stuff niya,
mostly customized.

Bahagya kong iniangat ang gown na suot ko para makaupo ako sa sahig nitong bridge,
while Amber is busy loading ammunition on her rifle.

"Gusto mo ba ng lata at barya para sulit ang pagiging hampaslupa mo r'yan sa

sahig?" tanong niya.

"Wala naman kasi akong ibang pupwestuhan," natatawang sagot ko.

"Erkey," she answered and started walking towards her motorbike.

Sinilip ko ang telescopic sight nitong sniper rifle to check the area. I can
already spot several men from here. I just need to wait for the right moment to
shoot them.

Nang magsimula si Amber na paandarin ang motorbike na dala niya ay obvious na na-
trigger 'yong mga lalaking tinatanaw ako.

I shoot every man who attempts to take out a gun to shoot Amber.

Amber stopped and immediately opened fire on a vehicle that's approaching her.

***

Amber's PoV

Alam kong magandang-maganda ako sa suot kong Givenchy black dress. Halos kapareho
'to ng style ng infamous Givenchy Little Black Dress. Ang pinagkaiba lang ay mas
mahaba 'to nang konti at may slit para mas madali kong makuha ang 92FS Diamond
Pistol sa drop leg holster na suot ko.

Mabilis kong kinasa ang Stoner 63 na may konting diamonds and golds at pinaputukan
'yong lalaking lumabas mula sa likod n'ong hampaslupang burara.

Kahit nakatalikod 'tong gagong 'to, kilalang-kilala ko na dahil umaalingasaw ang

baho.

I flipped my oh so gorgeous hair nang lumingon siya sa 'kin.

"You're welcome, bitch!" nakangiting sabi ko. Pero wengya! Ano'ng ginagawa nitong
gagong 'to rito?

Inilapat niya ang isang daliri niya sa bibig niya sensyales na huwag akong gumawa
ng kahit na anong ingay.

Magsasalita pa sana ulit ako nang mabilis niyang pinaputok nang sunud-sunod 'yong
hawak niyang cheap na baril. Lumingon ako sa likod ko para tingnan kung sino—

"Whoa! Wengya! Hindi mo nasabing bukod sa pagiging hampaslupa at burara, may talent
ka pang iba," papuri ko habang pinagmamasdan ko ang mga lalaking nakahandusay sa
sahig.
"You're welcome, bitch!" Nakangisi pa 'yong hampaslupa! Akala mo naman, ikinagwapo
niya.

"Meow."

"Er—key, so ano'ng akala mo rito, field trip kaya pati si Pucci isinama mo?" Jusko!
Pati pusa, idadamay niya pa sa pagkamatay niya.

"Shh! Ang daldal mo naman."

"Bakit bawal ba? May pinag-iipunan ka ba at pati pagsasalita, nagtitipid ka?"

Mabilis niya akong hinila nang may narinig kaming boses ng mga lalaki.

"Tara na," sabi n'ong isang lalaki na kahit hindi ko kita ang pagmumukha, alam kong
hindi kagandahang lalaki.

"Sino ba 'tong—"

Naputol ang tanong ko dahil natawa ako nang mainis siya.

"Ano ba!" gigil n'ong tanga. Nasungalngal lang naman siya nitong suot kong Ann
Demeulemeester Paille Hat nang lumingon ako sa kanya.

"Bakit ba kasi may suot kang sumbrero? Mainit ba ha? Mainit ba?" tanong niya at
saka lumabas mula sa pinagtataguan naming dalawa.

"Paki mo?" tanong ko pero hindi niya pinansin ang kagandahan ko dahil sinilip niya
ang magazine n'ong cheap na baril na hawak niya.

"Wala ng bala, p*ta."

"Ang bobo mo naman kasi. Sukat ba namang unahin mo pang isama si Pucci kaysa
magdala ng bala."

"Paki mo ba? Pucci is life."

Kinuha ko ang 92FS Diamond Pistol na dala ko saka ko inabot sa kanya. "Oh."

"Tang*na! Mamamatay na lang ako kaysa gamitin 'yan." Wow! Ang arte.

"Erkey. Condolence in advance," sabi ko saka nagsimulang maglakad nang maganda

palayo sa kanya. Nakakailang hakbang pa lang ako ay umulan na ng bala kaya mabilis
akong nagtago sa katapat na pader.

Ibinalik ko sa drop leg holster ko ang hawak kong 92FS Diamond Pistol para gamitin
sana ang Stoner 63 na may konting diamonds and golds pero bigla 'tong inagaw sa
'kin n'ong lalaking hampaslupang burara.

"Wow, aayaw-ayaw ka pa. Hindi mo sinabing mas gusto mo pala 'yang mas maraming
golds at diamonds."

"Hindi mo naman inalok sa 'kin 'tong rifle, tanga."

Natawa ko sa sagot niya saka ko ulit kinuha 'yong 92FS Diamond Pistol.

***

Fauzia's PoV
I haven't opened my eyes yet pero alam kong nasa ospital ako due to the intravenous
and oxygen attached to me.

"Good morning, guardian angel!" Kahit hindi ko pa naiimulat nang tuluyan ang mga
mata ko, alam kong si Miss Aemie ang nasa harap ko dahil siya lang naman ang
palaging puno ng energy na tumatawag sa 'kin niyan.

Naimulat ko na nang tuluyan ang mga mata ko though it is still a bit blurry.

"Okay ka lang ba, guardian angel?" tanong ni Miss Aemie while her face is so close
to mine. I nodded and slowly lifted my right hand to remove the oxygen nang bahagya
siyang makalayo dahil parang mas lalo akong hindi makahinga kapag may oxygen.

Is it just me or I really remember her voice after I fell to the ground?

Hindi masyadong malinaw pero I can still remember myself seeing a pair of pink
heels and a pair of black heels in front of me when I was trying to open my eyes.

"Is this the end?" I asked in a hoarse whisper.

"Those shots were not lethal. You're going to be just fine," a voice of a female
answered.

"Huwag kang masyadong magsalita, guardian angel."

Before I completely passed out, I felt a cool liquid surging through the veins of
my neck from a syringe.

No, maybe it was a couple of minutes after I fell. Or maybe I was just
hallucinating.

Iniikot ko ang tingin ko sa buong paligid. I frowned nang may mapansin ako.

"Wala tayo sa ospital, Ms. Aemie?" At nasaan ang iba?

"Wala," sagot niya. Nahihilo pa ako and I'm sure that I'm not 100% okay yet pero I
saw how Miss Aemie took a syringe from her white coat pocket and injected it into
the IV tubing port connected to me.

"Magpahinha ka muna ulit, guardian angel."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 37 - Page 8
by Yanalovesyouu
27-34 minutes

A/N: Part 2. Uunahan ko na mga magsasabi ng bitin. May next part pa. Mahaba talaga
'tong party na 'to.

-
Emerald's PoV

"What the heaven happened here?" Ate Duchess asked as she stopped driving.

Nasa harap ng sasakyan namin ang isang nakataob na sasakyan habang nasusunog and
there are burnt bodies of unrecognized people. I felt a little nervous because we
saw two more cars with the same cases.

So, there are three cars, plus the one I am looking at right now. A total of four.

"Look, Ate, may isa pa po ro'n sa may puno," I said pointing my index finger at the
car. Dahan-dahang nag-drive si Ate Duchess palapit sa isa pang kotse na nasusunog
sa may puno, with—

What's that? I hopped off the car to check what's inside it. And OMG! There are
four burnt bodies inside.

"I don't know why pero this car looks very familiar," Ate Duchess said habang
chini-check din ang car.

Eh?

"Kahit nasusunog naman po?" Hindi ako masyadong makalapit. Basta sure akong may
nakikita akong dalawang katawan na sunog sa likod at dalawa sa harap ng sasakyan.

"Susubukan kong tawagan sina Tito Jacob." Tumango ako nang sabihin ni Ate Duchess
'yon.

Bumalik na ako sa sasakyan ni Ate Lindsay para kuhanin ang laptop upang i-check ang
mga CCTV. Kasi siguro naman, may na-capture 'yong CCTV na ininstall nila Kuya
Raven. Although, wala nang CCTV sa part na 'to.

**
Pinapanood ko ang sasakyan kung saan nakasakay sina Tito Jacob, Tito Sebastian,
Tito Kaizer at Tito Vash nang may isang motor na sumabay sa kanila.

"Ate Duchess, look," I called her attention. Lumapit siya sa 'kin para tingnan
habang tuloy pa rin siya sa pag-dial ng number. She's just standing outside of the
car and still trying to contact Tito Jacob and the others.

Okay lang naman kasi nakabukas naman ang pinto nitong passenger seat kaya nakikita
pa rin niya ang ginagawa ko sa laptop.

"Ano'ng meron?" tanong niya. 'Yong babaeng naka-motor dito...

"Is it just me po, or parehas po sila ng suot n'ong lumapit kay Tita Fau sa isang
CCTV?" I asked.

Pero bago pa man ako sagutin ni Ate Duch ay may narinig kaming ring ng phone.

Phone rings...

Nagkatinginan kami ni Ate Duchess. Isinara ko ang laptop at saka lumabas mula sa
sasakyan at lumapit sa isang cellphone na nagri-ring sa may damuhan.

I looked at Ate Duchess na kasunod ko lang at halatang nagulat din at the same
time, she looks nervous.

Nakatapat kasi ang phone niya sa tainga niya at hindi pa niya ini-end ang call
while the phone in front of us is still ringing.

"It's Tito Seb's phone, Emerald," sabi niya.

Tito Sebastian's phone? Does she mean na ang tinatawagan niyang phone ay kay Tito
Seb?

Kinuha ko ang cellphone na nasa damuhan habang nagri-ring and to my surprise, phone
number nga ni Ate Duchess ang tumatawag kaya muli kaming nagkatinginan.

Then we shifted our glance at the burning car with four dead bodies inside.

"Is it possible na..." umpisa ni Ate Duchess.

"No, hindi po pwede, Ate," I answered immediately kasi ayokong marinig ang
sasabihin ni Ate Duchess. This is so nerve-racking!

Pumunta ulit ako sa laptop para sana i-check ulit ang CCTV. But when I was about to
check the replay ay inagaw ang attention ko ng view ng CCTV ngayon. I saw a bunch
of black cars heading towards our direction. Hindi pa naman super lapit from where
we are right now pero it would only take around 10-15 minutes bago sila makarating
dito.

Kinuha ko ang baril na nasa loob ng compartment and then I immediately got out of
the car para warningan si Ate Duchess. Pero nang makalabas na ako ng kotse ay
nakita ko ang dalawang sasakyan na tumigil kasunod ng paglabas ng mga lalaki sa
loob nito. Oh my god!

Mabilis kong ikinasa ang baril na hawak ko at pinaputukan ang dalawang sasakyan
nang magtago si Ate Duchess sa likod ng nasusunog na kotse habang mabilis at
maingat akong naglalakad palapit kay Ate Duchess.

"Ate, marami pa pong parating na sasakyan," I said while trying to shoot some of
the guys. May ilang lalaki na rin ang bumulagta sa damuhan.

"Ilan pa 'yong nakita mo?" tanong ni Ate Duchess. Siya naman ang nagsimulang
bumaril sa mga lalaki while I sat down para magreload.

"I think hindi po bababa sa limang sasakyan 'yon. Pero hindi rin naman tataas sa
sampu," sagot ko. Because I'm not really sure kung gaano karami. "Pero sigurado po
akong mas maraming sakay 'yon dahil may mga van silang dala."

"Oh shoot! We need to get ready," she said. Saka tumigil sa pagbaril.

I stood up dahil wala na rin akong naririnig na putukan. Mabilis na bumalik si Ate
Duchess sa kotse ni Ate Lindsay at binuksan ang compartment. Ako naman ay lumapit
sa mga lalaki para i-check ang mga katawan nila.
***

"May nakita ka ba ro'n sa mga lalaki?" tanong ni Ate Duchess. Kababalik lang niya
dahil naglagay siya ng mga spike traps sa daan.

Umiling ako kasabay ng pagsagot sa kanya. "Wala po kahit isang clue, Ate," sagot
ko, saka kinuha ang isang shotgun.

Napaisip ako habang naglalakad. Hindi kaya na-overlook ko lang? Baka naman mayroong
clues na hindi ko masyado napansin? Ido-double-check ko na lang mamaya.

Kumuha si Ate Duchess ng isa pang shotgun at saka iniabot sa 'kin ang susi ng
sasakyan ni Ate Lindsay.

"Gagamitin ko 'yong isang kotse n'ong mga lalaki kanina. Ikaw ang gumamit ng kotse
ni Lind."

I nodded and started loading the shotgun I am holding. Shotguns are being used for
short distances targets and also, unlike handguns cartridges, a shotgun cartridge
typically fires multiple pellets kaya ito ang gagamitin namin kasi gumamit naman si
Ate Duchess ng spikes to stop their vehicles from moving.

***

Cody's PoV

"'Tol, matagal pa ba 'yan?"

"Uy, Baby Lampe."

"P*ta, huwag kang maingay. 'Pag nagkamali ako rito, sabog tayo rito," sagot niya
habang sinusubukang i-dissamble ang bombang nakita namin. Ampupu!

Hindi kasi kami makapasok sa loob nitong mansion dahil puno ng bomba ang lahat ng
daan.

"Petengene! Sabi ko nga. Sige lang, Baby Lampe, teyk yor taym. Kung naiinitan ka,
sabihin mo lang. Papaypayan kita at pupunasan ko ang pawis mo. Basta mag-pokus ka
lang d'yan," sagot ko sa gagong si Lampe.

Putspa! Sa dinami-rami kasi ng pwedeng gawin, bakit ba naisipan pa naming sumunod

dito sa mga hayop na 'to.
***

Magkakahiwalay kaming umalis ng bahay nina Strife. Nauna kaming umalis ni Lampe
pero magkaiba rin naman kami ng sasakyang ginamit. Naka motor siya, samantalang ako
ay gwapong-gwapo habang minamaneho ang tsikot ko.

Sina Lionhart, Strife at ang utol kong si Kayden naman ay naiwan pa sa bahay nila
Strife.

Binagalan ni Lampe ang pagpapatakbo ng motor at tumapat sa may bintana ng sasakyan

ko kaya binaba ko ang salamin.

"Aw, how sweet. Miss mo ko, Baby Lampe?" natatawang tanong ko sa kanya.

"Ul*l, naririnig mo ba 'yon, Lerwick?" tanong niya kaya hininaan ko ang bolyum ng
speaker para makiramdam.

"Paksyet!" Magandang lalaki ako pero hindi ako bingi kaya hindi ako pwedeng
magkamali sa mga naririnig ko.

Putok ng baril ang mga iyon na mukhang nagmumula sa iba't ibang direksiyon kasunod
ng malalakas na pagsabog.

***

"Amp*ta!" Hindi ko alam kung nakailang mura na ako nang makalapit kaming dalawa ni
Lampe sa pinanggalingan ng mga putok at pagsabog.

May mga sunog na sasakyan at nagkalat ang dugo sa paligid habang nakahandusay ang
mga katawan ng mga lalaking wala nang buhay at puno ng tama ng bala.

"Siguradong-sigurado ako, P're. Kotse ni Tito Andrei 'to," sabi ni Lampe sa isang
nasusunog na kotse. Sinipat ko ang loob ng sasakyan gamit ang scope ng sniper rifle
na dala ko.

"Tang*na, P're, may sakay sa loob pero sunog na kaya hindi ko makilala kung sino."
Huta! Ang imba naman ng gumawa nito.

Hindi sumasagot si Lampe kaya binaling ko ang tingin ko sa kanya. Kinakabahan ako
pero si Lampe, mukhang hindi man lang nakakaramdam ng kaba.

Petengene! Hirap naman maging ako. Kapag talaga gwapo, maalalahanin eh.

Abala na sa pagkalkal ng mga suit na suot n'ong mga lalaking nakahandusay sa sahig
'yong gagong si Lampe.

"'Tol, tingnan mo ang logo na 'to." Iniabot ni Lampe sa 'kin ang calling card na
nakuha niya sa isa sa mga lalaking wala nang buhay. "Alam mo ba kung ano 'yan?"
tanong ni Lampe.
"Hindi ko alam kung saan ko nakita 'to pero pamilyar sa 'kin," sagot ko.

"Baka isa sa mga babaeng nilandi mo?" tanong niya.

"Amp*ta! Wala akong nilalandi 'no. Teka—" Lumapit ako sa kanya para tapikin siya sa
braso na may halong landi. "Selos ka ba, Baby Lampe? Alam mo namang ikaw lang,
sapat na."

"G*go! Nakakadiri ka talaga, wengya! Hanggang dito ba naman? Tsk! Itatanong ko na

lang kay Baby Emerald kung logo ng ano 'to," sagot niya.

"Aba matinde! Akala ko ba ako lang ang baby mo?" natatawang sagot ko. Para-paraan
din eh. Ampupu!

Pero kung usapang baby, kumusta na kaya si Baby Katana?

"Lerwick, tingnan mo 'yon." Tinuro ni Lampe ang mga parating na sasakyan kaya dali-
dali kaming nagtago. Petengene! Ang dami naman ng mga 'to.

"Ayaw mo bang todasin na lang natin ang mga 'to, 'Tol?" takang tanong ko kay Lampe
habang sinisipat ko mula sa pinagtataguan naming dalawa ang mga parating.

"Bukod sa mas gwapo ako sa 'yo, P're, 'di hamak na mas matalino rin ako. S'yempre,
mas maganda kung aalamin natin kung sino ang kasama nitong mga 'to," sagot niya sa
'kin.

Takte! Ako pa ang nagmukhang mahina ngayon. Pero magaling dahil...

"May punto," sagot ko kay Lampe at saka nag-abang na huminto ang mga sasakyan.

"Tingin ko, kasamahan sila ng ilang nandito."

"Pero sino kaya ang may gawa nito 'no? Ang bangis eh!"

"Mas nag-aalala ako dahil nandito ang sasakyan nina Tito Andrei. Tang*na."

"Oo naman, 'Tol. Malalaman din natin ang sagot d'yan."

***

Hindi nagkamali si Lampe dahil ang mga lalaking wala nang buhay sa sahig ay
kakilala n'ong mga sasakyang dumating.

Kaya heto kami ngayon, mukhang tanga sa loob ng mansion na pinuntahan nila dahil
pumuslit kami sa isang van na dala nila.

Akala ko no'ng una, ito na ang bahay ni Knight dahil halatang mayaman ang may-ari.
Pero wala naman dito ang pagdiriwang kaya malamang, hindi ito ang bahay ni Knight.

Pero posibleng pagmamay-ari pa rin niya 'to. "Sa tingin mo, P're, pagmamay-ari pa
rin 'to ng Erpats ni Ms. Mikazuki?"

"Pwede pero depende," tipid na sagot niya. "Pero isa lang napatunayan ko, P're,"
dugtong pa niya.
"Whoa! Ano 'yon? May nalaman ka bang kakaiba d'yan?" tanong ko.

"Na 'di hamak na mas magandang lalaki talaga ako sa 'yo," sagot niya.

"Sige, boy. Mangarap ka. Libre naman 'yan," natatawang sagot ko sa kanya.

Huminto ako sa pagtawa nang mapansin kong umiilaw ang cellphone ni Lampe.

Baby Emerald calling...

"Baby Lampe, tumatawag 'yong kabit mo," natatawang wika ko habang busyng-busy pa
rin si Lampe sa pagdi-dissable ng bomba.

"Ako na bang sasagot?" Tumango si Lampe at hindi man lang tumingin sa gwapong ako.

"Yo, Emerald!" Mahina lang ang boses ko dahil baka may makarinig sa 'kin. Mahirap
na. Ang lakas pa naman ng dating ko kaya hindi malabong wala agad makapansin.

[Eh? Sino po sila?] Tanong ni Emerald kaya natawa ako.

"Ako 'to. 'Yong mas gwapo nang 'di hamak kay Lampe."

[Sige po, bye na lang.]

"Hoy sandali!" pigil ko.

[Wala po ako sa mood para sa prank, Kuya.]

"Ampupu. Ako 'to, ang gwapong-gwapong si Cody Lerwick."

[Ay, kuya! 'Yong logo po na sinend ni Kuya Azure.]

Tumingin ako kay Lampe na abala pa rin sa pag-aayos ng mga bomba pero sumusulyap
siya paminsan-minsan sa gawi ko.

[Logo po iyon ng Yamaguchi.]

Yamaguchi?

"Petengene! 'Yan 'yong largest Yakuza clan sa Japan, hindi ba?" tanong ko kay
Emerald.

[Opo 'yon nga po.] Tipid na sagot nito sa 'kin.

Ano'ng pakay ng mga Yamaguchi at ano'ng ginagawa nila 'to?

Hindi pa rin nasasagot 'yong palaisipan kanina pa sa 'min ni Lampe. Dahil nabanggit
niya na sasakyan ni Tito Andrei ang nandoon. Hindi ko masisisi kung sobrang
determinado si Lampe malaman kung totoo ang hinala niya dahil lulan ng kotse ni
Tito Andrei si Tita Amesyl. Ampotek!

[Saan niyo po ba nakita 'to, Kuya?] tanong ni Emerald. Petengene! Nakalimutan ko na

tuloy na kausap ko siya.

"Ah. Nakita lang namin 'yan do'n sa nadaanan namin. Huta, boy! Parang nagkaroon ng
ambush eh."

[OMG! Same po! May nakita rin kami ni Ate Duchess kaya nandito pa po kami at baka
hindi po muna kami makadiretso sa party dahil may inaabangan pa po kami.]

Lumingon ako kay Lampe nang marining kong bumukas na ang pinto.

"Aba matinde! Hindi ko rin alam kung anong oras kami makakasunod dahil may sinundan
kaming dalawa ni Lampe." Teka... "Nabanggit mong may nakita rin kayong in-ambush?"
tanong ko nang maalala ko 'yong sagot niya.

[Not sure po kung in-ambush pero may mga dumating pa pong sasakyan na naka-
encounter namin ni Ate Duch kanina. At may mga parating pa po.]

Kampante naman ako sa kanilang dalawa ni Duchess dahil parehas naman silang
mabangis pagdating sa pakikipaglaban pero—

"Ayos lang ba kayong dalawa?"

[Opo, Kuya. No worries po.]

"Good 'yan! Sabihan niyo lang kami agad o 'yong iba kung kailangan niyo ng back-
up." Kahit petengene hindi ko alam kung makakalabas pa kami ng buhay dito ni Lampe.

[Opo. Teka po, Kuya Cody, kailangan na naming maghanda ni Ate Duchess. I-text niyo
lang din po ako or chat kapag may kailangan kayo.]

"Sige, mag-iingat kayo," sagot ko habang naglalakad at nakikiramdam sa paligid para

sa mga posibleng pag-atake ng kung sinuman.

Iniabot ko kay Lampe ang telepono niya kaya tumigil siya sa pagkakabit ng silencer
at kinuha 'to sa 'kin.

"Ano 'yong sinasabi mo kanina, Lerwick, tungkol sa Yamaguchi?" tanong niya.

"Oo p*ta, 'Tol, 'yong logo na tinanong mo kay Emerald, logo ng Yamaguchi," sagot ko
sa kanya.

"Tang*na? Kaya pala ang dami nila," sagot nito sa 'kin.

Libo-libo ang miyembro ng Yamaguchi kaya hindi na nakapagtataka kung marami nga
sila. Hindi kami nakasisiguro kung kalaban o kakampi ang mga 'to kaya
napagkasunduan namin ni Lampe na huwag gagawa ng kahit ano sa mga nandito hangga't
wala kaming sapat na dahilan.

***

Caliber's PoV

Sinaytsung ko ang buong palasyo ng pudrakels ng Ate Mikazuki mo girl nang makapag-
slide kami sa rainbow at pumasok sa loob nitong baler. Shala naman pala talaga ang
pudra, feels ko maraming andabels dahil in fairness kabog ang mga gamit nila ditey
vakler. Mukhang mag-e-enjoy si watashi ditey sa party.

(Trans: Tiningnan ko ang buong bahay ng tatay ni Mikazuki nang makapasok kami sa
loob. Bongga naman pala talaga ang tatay niya. Halatang mayaman nga dahil sa
mararangyang kagamitan. Mukhang mag-e-enjoy ako rito sa party.)
"Are we too early?" Thank you for that wonderful question, sissy.

"I think so?" sagot ni watashi. Confused ang Barbie mga ses! Wherelalu na ba ang
malanding muret? Imposible namang waley pa sila dahil early bird palagi ang peg
no'n. Kaloka!

(Trans: I'm confused! Nasaan na ba si Emerald? Imposible namang wala pa siya dahil
maaga siya lagi.)

Together forever ang peg namin nila Amang Hari, Big Brother at Little Sis. Isama mo
na rin ang muret na lesbi sa 'pag gora dito. Si another brother, Trigger, ang hindi
namin kasabay dahil pa-VIP siya kanina sa pag-awra sa kaharian jusko!

(Trans: Magkakasama kaming pumunta dito nila Dad, Kuya Bullet, Katana at Mikaela.
Si Trigger naman, mabagal siyang kumilos.)

And si Motherbels naman kasabay ng ibang thundercats pero bakit waley pa sila
ditey?

(Trans: Si Mom ay kasabay nina Tita Amesyl pero bakit wala pa sila rito?)

"Bakla, nasaan na ba sila?" Nag-trip to Jerusalem ang mga eyes ko at umikot ng 360
degrees sa sinabi n'ong muret na lesbi.

"Isa pang tawag mo ng bakla, bubuhusan kita ng kumukulong glitters." Kaloka 'tong
lesbi na 'to. Baka mamaya, ma-Julie de Vega pa ako ng Amang Hari sa kaingayan nito.

(Trans: I rolled my eyes dahil sa sinabi ni Mikaela. Kaloka 'tong Mikaelang 'to.
Baka mamaya, mahuli pa ako ni Dad dahil sa kaingayan nito.)

"Cannot be reached kasi ang number ni Dad. Kahit 'yong kay Tita Andrea, hindi ko
ma-contact," ispluk ni muret.

"They're with Mom. Si Mom ang subukan mong tawagan," suggestion ng prinsesa at saka
inihulog sa dropbox sa pinakamalapit na Mercury drug outlet.

(Trans: Suggestion ko.)

"Hi, you're Mr. Caliber Roswell, right?" Sinayt ko ang mujer na naki-join sa
chikahan namin n'ong lesbi.

(Trans: Tiningnan ko ang babaeng nakisali sa usapan namin ni Mikaela.)

"I'm Lilith Moretti, the owner of the hotel where your birthday party will be
held," pa-intro ng one of the titas of Manila. Sinayt ko ang muret na lesbi na
gumora palayo habang may ka-chikahan sa cellphone.

"Okay?"

(Trans: Umpisa niya. Tiningnan ko si Mikaela na naglakad na palayo habang may

kausap sa cellphone.)

"I recently met Kaizer Lamperouge dahil nakipag-meeting siya sa 'kin about your
upcoming birthday celebration. So, nakita mo ba siya?" question portion from one of
the titas of Manila.

"No." Fly na ang lola niyo dites. Ang pretty ko tapos Q&A portion agad at kay
watashi pa talaga naghanap? Jusko naman mga ses!

(Trans: Tanong niya. "No." Aalis na ako rito. Ako pa talaga ang tinanong at sa 'kin
pa hinanap?)

***

"Nakausap ko na si Tita Aemie."

"What did she say?"

"Papunta na raw siya rito pero hindi niya raw kasama sina Tita Andrea dahil
humiwalay daw siya nang may nadaanan daw siyang tindahan ng Barbie. Bakla, tingin
mo, kasama ba niya talaga sila Dad kanina? Kasi parang imposible namang hayaan siya
nila Tita Andrea na humiwalay sa kanila."

True! Knows na knows na ni watashi ang mga thundercats na iyon at ang closeness
nila ay daig pa ang Power Puff Girls sa sobrang pak. Pati ang muret hindi man lang
nag-i-ispluk sa lola niyo ng update kung wherlalu na sila. Hmp! Kiber ko ba.
Dedmahin ko ang beauty niya later 'pag gumora na siya here.

(Trans: Tama! Kilalang-kilala ko na ang mga 'yon pati na kung gaano sila ka-close
sa isa't isa. Pati naman 'tong si Emerald, hindi man lang nagte-text sa 'kin ng
update kung nasaan na sila. Hmp! Paki ko ba. Hindi ko siya papansinin mamaya
pagdating.)

***

Lindsay's PoV

I don't know how many guys I've killed but I immediately checked some of the dead
guys' stuff. Baka kasi may makita akong importanteng makatutulong sa 'min para
makita sila Mom. At hindi ako makapaniwala sa unread message na nakita ko sa isa sa
mga cellphone.

Mr. Grayson Boulstridge: Were you able to kill her?

Kill her?

Kill who?

Dahil na-curious ako, I unlocked the guy's phone using his fingerprint to read the
entire conversation they have.

Mr. Grayson Boulstridge: Sagtou Highway

Ch-in-eck ko ang cellphone ko para i-Google kung saan ang Sagtou Highway.

The fudge? Dito kami galing kanina.

Reply: Apat na babae 'yong nandito, Mr. Boulstridge.

Mr. Grayson Boulstridge: *sent picture*

I don't know exactly how to react nang makita ko kung kaninong picture ang s-in-end
ni Gray.

How is this possible? Paano magagawa ni Grayson 'to kay Amber?

Tiningnan ko ang phone number na registered under sa pangalan ni Gray sa phonebook

ko. And I was right. Nag-match nga ang dalawa.

Mr. Grayson Boulstridge calling...

Habang tinitingnan ko ang pangalan ni Gray na tumatawag ngayon sa phone n'ong

lalaki, I'm hoping na hindi siya ang madinig ko sa other line dahil hindi ko alam
kung ano ang mararamdaman ni Amber kapag nalaman niya.

I answered the phone and put it on mute.

[Nagawa niyo ba?] I can't be wrong. Boses nga ni Gray ang nasa kabilang linya.

Pero bakit? I don't get it. Bakit gusto niyang ipapatay si Amber?

Of all the people, Grayson. Why?

[Wala akong naririnig. Tawagan mo na lang ako. Malapit na ako sa party.]

I put the phone in my pocket and headed towards the motorbike para sana puntahan si
Amber and to tell her what I had found out. Alam kong magiging sobrang sakit sa
part ni Amber 'to. But she needs to know.

Pero hindi pa man ako nakakasakay ng motorbike, I heard a loud gunshot. After that,
I suddenly felt like I have been smacked by a metal hammer against my back, with a
burning sensation, and my clothes feeling soaking wet.

I knew that I was shot.

I instinctively took cover behind one of the cars na sinasakyan n'ong mga lalaking
binaril ko kanina.

Darn! I was careless. Dahil sa pag-iisip ko no'ng plano ni Gray kay Amber,
nakalimutan kong posibleng may mga natirang kalaban.

Sunud-sunod ang mga putok ng baril so I ran to change position because they're
obviously firing at me. It felt like something had whacked me on the inside of my
ankle and knocked me over. I hit the ground and started firing at the guys.

The pain kicked in and I started to feel a little dizzy. Darn it!

Kapag hindi pa ako nakaalis dito, malaki ang posibilidad na maubusan ako ng dugo.

I dialed Kayden's phone number dahil unti-unti na akong nakakaramdam ng panghihina.

Nahihirapan na rin akong huminga and I can feel my body starting to feel numb.

I whispered, "Help me, Kay."

Pagkasagot na pagkasagot niya ng phone. I heard a screeching sound of a car

followed by a couple of gunshots.
And then the firing stops.

A man ran into me and carefully took me in his arms. I closed my eyes to save my
energy na pakiramdam ko, unti-unti ng nauubos. I could feel the pain and tiredness
at the same time.

"Lind, naririnig mo ba ako? Don't worry. You'll be fine. Just hold on. Okay? Lind,
can you hear me?" I think he's trying to wake me up because he's thinking na
unconscious na ako. "No. Please don't leave me," he whispered with a croaky voice.
Is he crying?

Kahit halos wala na akong maramdaman, I tried my best to slowly lift my hand to
hold his hand na nakahawak sa pisngi ko. I opened my eyes and smiled at him kasi
kahit sobrang labo na ng paningin ko, kilalang-kilala ko kung sino ang nasa harap
ko.

"Trig," I whispered before I totally lost my consciousness.

***

Amber's PoV

"Ano ba kasing ginagawa mo rito?" tanong ko pagkatapos kong barilin 'yong isang
lalaking bigla na lang sumulpot kung saan.

Inabutan ako n'ong hampaslupang burara ng mga bala na nakuha niya ro'n sa baril
n'ong mga lalaking binaril namin.

"Ayun pa oh. Tingnan mo rin 'yong sa kababaril ko lang," utos ko sa kanya. Sayang
din naman kasi 'yong dala n'ong bala 'di ba kung meron man.

"Bakit hindi ikaw ang kumuha? Ikaw ang nakaisip 'di ba?" tanong niya pero ginawa
rin naman niya. Parang ulul lang.

Going back, hindi ako maniniwala kung sasabihin niya sa 'king naligaw siya, may
tiningnan o kung anuman. Duh! Minsan na akong naging uto-uto, at hinding-hindi na
mauulit 'yon.

"So ano ngang ginagawa mo rito?" Ayoko ng paulit-ulit pero kapag ganitong tanga ang
kausap mo, kahit maganda ka, kailangan mong mag-adjust sometimes.

"Wala kang paki," sagot niya.

Tang*na talaga 'tong lalaking 'to! Sarap barilin eh.

"Seryoso kasi, Shaun." Tumigil siya sa paglalakad at saka tumitig sa 'kin nang
seryoso. Akala ko, gagaguhin na naman niya ako sa sagot niya.

"May nalaman kasi ako tungkol sa totoong Shaun at Lionel Birkins."

"Teka... Totoong Shaun at Lionel Birkins? Ibig sabihin, hindi ka totoong si Shaun?"

"Oo."
"Wow, ibig sabihin, may isasagad pa pala ang pagiging hampaslupa mo?"

"Sus! Kapag nalaman mo kung gaano ako kayaman, baka magpa-fansign ka."

Wow! Ang kapal din ng mukha ng hayop na 'to.

"Poser ka naman," sagot ko.

"Mama mo poser."

"Meow."

***

Hindi ako makapaniwala sa kinuwento sa 'kin nitong hampaslupa. Tagapagmana siya ng

world's wealthiest Yakuza Clan?

"'Yang itsura mong 'yan?" Tiningnan ko siya mula ulo mukhang paa. Mukhang seasonal
nga siya kung magpalit ng damit tapos...

"Ako lang 'to. Ako pa rin 'to. Huwag kang mag-alala," sagot niya.

"Ako, huwag mong ginagago, Shaun Birkins ha. Sawang-sawa na akong lokohin. Kaya
pwede ba," paalala ko. Mukha kasing tini-trip lang ako nitong gagong 'to eh.

"Mukha ba akong sinungaling?" tanong niya.

"Oo."

"Tang*na mo." Natawa ko sa sagot niya. Hindi naman siya mukhang sinungaling. Ayoko
lang sabihin 'yong totoo. Pero seryoso ba talaga siya?

***

"'Yong totoong Shaun Birkins ang oyabun ngayon."

"Ano'ng oyabun? Tao ba 'yan? Bagay? Hayop?"

"Oo, hayop. Parang ikaw," sagot niya kaya sinamaan ko siya ng tingin kahit ang
ganda-ganda ng mga mata ko na may Givenchy Noir Couture 4 in 1 Mascara.

"Oyabun ay ang Japanese term ng Mafia Boss," paliwanag ng hampaslupang burara.

"Oh, bakit natahimik ka?" tanong niya.

"Eh ano gusto mong gawin ko ha? Pumalakpak? Magpa-party? Kung hindi ka ba naman
isa't kalahating abnormal, mag-story telling ka ba naman sa gitna ng barilan,"
sagot ko at saka ko itinutok ang dala kong kumikinang sa ganda na 92FS Diamond
Pistol sa dalawang lalaki na natatanaw ko 'di kalayuan sa amin.

Lumingon ako sa kanya pagkatapos kong paputukan 'yong tatlo.

"Ang ganda ko 'no?" tanong ko sa kanya. Titig na titig kasi sa 'kin ang hayop.
Halatang elibs na elibs.

"Mukha kang tanga," sagot naman niya.

***
Pero mayaman naman pala siya eh 'di... "Bayaran mo 'yong airpods na binigay ko."

Tiningnan niya ako saka kinuha ang cheque book niya sa loob ng jacket na suot niya.
May dala talaga siyang gano'n?

Wengya! Sineryoso ba niya 'yong sinabi ko? Kumuha rin siya ng isang ballpen na
mumurahin at saka pinirmahan ang cheque.

"Oh, ikaw nnga maglagay ng amount kung magkano ang gusto mo. Kung gusto mo, bumili
ka na rin ng bag o ng bagong sasakyan," pagyayabang niya saka inabot sa 'kin ang
cheque.

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis sa ginagawa niya. Tinititigan ko lang
'yong cheque na hawak-hawak niya.

Hindi ako interesado sa pera dahil marami ako no'n. Pero interesado akong malaman
kung ginagago ba niya ako.

"Huwag kang mag-alala, hindi ko ikahihirap kahit magkano ang ilagay mo r'yan,"
paalala niya. Kapal talaga ng mukha nitong lalaking 'to.

"Mukha bang ikyayaman ko kapag tinanggap ko 'yang baryang bibinigay mo sa 'kin?"

sagot ko.

"Excuse me lang ha, college pa lang ako nang magsimula akong magtayo ng sariling
business kaya pasintabi sa mga hampaslupa."

"Wow! Yaman naman pala, lods. Eh ano'ng tinitingin-tingin mo r'yan?" tanong n'ong
gago.

"Curious kasi ako kung magkano ang laman ng account mo."

Ngumiti siya sa 'kin ng nakakaloko at isa lang ang masasabi ko. Ang sarap niyang
sungalngalin ng cellphone niyang cheap.

Pinakita niya sa 'kin ang iba't ibang bank accounts niya sa cellphone niya. Or
should I say, pinag-yabang dahil parang mas tama 'yong term na 'yon.

"Saan mo naman nadekwat ang mga 'yan?" Kahit hindi ko gamitan ng calculator, alam
kong kapag pinagsama-sama lahat ng laman ng accounts niya ay million dollars ang
magiging total.

Hindi pa niya ako nasasagot ay nakarinig na naman kami ng mga parating na epal.

"Itong property na 'to. Pagmamay-ari ko rin 'to. Baka gusto mong palayasin kita,"
sagot niya pagkatapos niyang paputukan ng baril na gamit niya 'yong tatlong
lalaking sumulpot. Ibinalik na niya kasi sa 'kin 'yong Stoner 63 ko na may golds at
diamonds.

Tinaasan ko siya ng kilay ko na mas pinaganda ng Christian Louboutin Brow Definer.

"Huwag kang bobo. Kung sa 'yo 'to, bakit kailangan nating barilin 'yong mga epal na
lalaki dito? Ano, hindi ka ba nila sinusunod? Kung sabagay, kahit ako rin naman,"
sagot ko sa kanya.

Biglang naging seryoso ang hayop kaya tumahimik lang ako at tiningnan siya with my
oh-so-gorgeous eyes na may Givenchy Noir Couture 4 in 1 Mascara.
"Alam ko ang plano nila."

***

Bullet Roswell's PoV

The entire pavilion was filled with profligate decorations and grand attire yet I
am not even interested in acquainting myself with the unfamiliar assholes around
here. The only reason why I am here is her. But where the fck she could be?

As I turned my back, I heard a voice of a man.

"We finally met." It's Mikazuki's biological father, Terrence Von Knight.

"Bullet Roswell," I said and gave him a reluctant handshake as soon as I faced him.
Nothing would ever undo what he had done. However, he's still the father of the
woman I love.

"It feels like a déjà vu when I first met your father. You grew up just like him,"
he said. "What a stroke of good fortune that the son of the man who had ruined my
life is now undeniably in love with my daughter. Isn't it?" he added.

"Yeah, I won't deny the fact that I love her. And I came here to see her."

"Looking for me?" She gave me a tentative smile. "Excuse us, Dad."

***

"I wasn't expecting that you wouldn't even have an idea, Roswell. Hindi ganyan ang
pagkakakilala ko sa 'yo," she said and nailed her eyes on me.

She's obviously aware that something's odd but had moved on before the atmosphere
became awkward for the both of us.

"They're all dead."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 38 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-30 minutes

-Flashback- (buong chapter :)

Mikazuki's PoV

I puffed my cigar bago i-type ang 'Meet me at the Costa Giordano Hotel.' Pagkatapos
ay s-in-end ko iyon kay Kaizer Maxwell Lamperouge, ang asawa ng kinilalang pinsan
ni Tita Aemie na si Tita Amesyl.
Part ng plano namin ni Tita Aemie na pasunurin si Tito Kaizer. Because it's the
only way to save him and his family.

"Uto-uto pa naman 'yang si Kaizer. Kaso, kinakabahan ako kay Sebastian, Mikazuki."

Kasama ko ngayon si Tita Aemie na nagpaplano ng mga gagawin namin.

A big battle is approaching at mukhang wala pang nakakahalata no'n ni isa sa

kanila, maliban sa 'ming dalawa ni Tita Aemie. But I'm hoping na makahalata sina
Roswell at Tito Ezekiel sooner or later.

"Bakit po?" takang tanong ko sa kanya.

"Medyo tsismoso kasi 'yon. Baka malaman ng lahat kapag siya 'yong nakasama ni
Kaizer."

Natawa ako sa sinabi ni Tita Aemie kahit hindi ko pa naman ganoon kakilala sina
Tito Sebastian at Tito Kaizer.

Lilith Moretti, one of the Black Sinister leaders, started her first move.

"Sigurado ka ba r'yan sa trip mo, Mika-chan?"

Lumingon ako kay Shaun at saka ngumiti. Wala siyang alam tungkol dito no'ng una.
Ang kaso, nalaman niya nang makita niya kaming dalawa ni Tita Aemie na magkasama,
kaya nag-decide na lang akong sabihin sa kanya ang nangyari.

"Oo," sagot ko saka inabot sa kanya ang cellphone niya. Iyon kasi ang ginamit kong
pangtext kay Tito Kaizer.

"Oh nagreply," aniya habang binabasa ang message. "Hu u?" basa niya nang malakas sa
reply ni Tito Kaizer kaya napailing na lang ako.
"Ako nang magre-reply," dugtong niya ulit habang nagta-type.

"Huwag kalokohan ang i-reply mo ha," paalala ko. Puro pa naman sila lagi kalokohan
ni Lionel.

"Ikaw na nga. Magpapapaka-hotdog na lang ako rito." Iniabot niya sa 'kin ang
cellphone niya kaya nag-type ako ng 'You will know when you get there' at saka
iniabot ulit iyon sa kanya.

"Sure ka bang nakarating kay Grayson ang balita?" tanong ko kay Shaun habang nag-
aayos ng mga gamit dahil ngayon din ang gabi na babalik na ako sa puder ng
biological father kong si Terrence Von Knight o mas kilala ngayon bilang si
Theodore Vitale.

"Oo... Kaso, may problema."

"Ano?"

"Mukhang isasama niya 'yong maarteng babae."

We just found out recently na Gray is working under a different Mafia Group. He
used to work with Roswell. Pero ngayon, hindi na ako sigurado kung kanino ba talaga
ito kakampi. And I doubt na may alam si Roswell sa nangyayari because he trusts
Gray.

Well, I hope not. But it doesn't seem like he has an idea about it.

"Hindi naman siguro niya hahayaang may mangyaring masama kay Amber, hindi ba?"
paninigurado ko.

Ilang beses ko pa lang nakakausap si Gray. Sa tingin ko naman, mahal niya si Amber
Lamperouge. At isa pa, may pinagsamahan naman sila.

"Siguro," sagot ni Shaun.

"Bakit parang hindi ka convinced?" tanong ko.

"Kasi tiwala rin naman sila noon kay Dad 'di ba?" Si Dad Louie ang tinutukoy niya,
and he has a point.

"Well, magkaiba si Dad Louie at si Gray. Dad had his reasons. Tita Aemie's mother,
Alyana Heartily-Ferrer killed Dad Louie's father. And Tito Ezekiel killed Shan
Venice Birkins," sagot ko kay Shaun.

"Kaya parehas sila ng hugot ni Tita Lilith. Ang liligalig."

Yes, Louie Birkins has two sisters. They are Shan Venice Birkins and Sophia Letisha
Birkins o mas kilala bilang si Lilith Moretti ngayon. Shan and Sophia both grew up
in the US. Pero si Shan lang ang umuuwi rito sa Pilipinas paminsan-minsan because
Sophia used to have a weak heart back then and had been hospitalized for years.

Kilala namin siya mula pagkabata dahil hindi naman itinago mula sa amin ni Dad
(Louie Birkins) ang tungkol sa kanya, though hindi rin niya sinabi. But still, alam
namin.

And now that she's back, her main targets are Tito Kaizer and Tita Amesyl. Kasi
naniniwala siyang Tito Kaizer caused her death and that Tita Amesyl was the reason
kung bakit nagkagano'n si Dad Louie.

"I need to go," paalam ko as I tied my hair up.

"Sasama ako. Ako nang bahalang magbantay do'n sa maarteng babae." Natawa ako nang
mahina at saka iniabot kay Shaun ang isang handgun if ever na kailanganin niya.

"Thanks."

***

Tinungo ko ang Costa Giordano Hotel but before I could even reach my destination,
may nakita akong dalawang snipers na nagtatago sa magkaibang building malapit sa
hotel. Tama nga ang hinala ko sa plano niyang gawin kay Tito Kaizer.

I need to figure out kung sino sa kanilang dalawa ang kailangan kong iligpit. Isa
sa kanila ay tauhan ng isa sa mga myembro ng Black Sinister, at ang isa naman ay
ang assassin na inutusan para patayin si Tito Kaizer.

Habang nililipat-lipat ko ang tingin sa dalawang snipers na nasa magkabilang

building ay natanaw ko ang pigura ng isang babae. Ngumiti ako nang makilala ko kung
sino iyon.

Nagmadali ako at tinungo ang building na kinaroroonan niya at ng isang sniper.

We're all now on the same floor pero mukhang hindi pa rin nakakahalata 'yong
sniper.

Ilang hakbang lang ang layo ni Tita Aemie sa lalaki nang itutok niya ang baril sa
likurang bahagi ng ulo nito at saka kinalabit ang gatilyo. Nang magtama ang mga
mata namin ay ngumiti siya sa 'kin.

"Ang galing ko, Mikazuki, 'di ba?" nakangiting tanong ni Tita Aemie kaya nginitian
ko rin siya pabalik at saka tumango bilang tugon.

Ilang saglit pa ay nakita na naming dumating lulan ng isang sasakyan si Tito

Kaizer. Bumaba rin mula sa sasakyan si Tito Sebastian. Mahahalata mo kay Tito
Kaizer ang pagkabalisa dahil tanaw mula sa kinaroroonan namin na hindi siya
mapakali habang si Tito Sebastian ay manghang-mangha sa nakikita.

"Wah! Grabe, Mikazuki, kamukhang-kamukha nga niya si Shan. Mas bata nga lang 'yong
itsura ni Shan, pero feeling ko kung tumanda si Shan, kamukhang-kamukha niya si Ate
Lilith." Pinagmasdan ko si Tita Lilith habang papalapit kina Tito Sebastian at Tito
Kaizer.

"Magkamukhang-magkamukha nga po sila, Mom. Kahit po noong unang beses na pinakita

sa amin ni Dad Louie ang mga pictures ni Tita Shan Venice."

I can still remember how Dad cried noong ikwento niya sa 'min si Tita Shan. He
mentioned na Roswells ang may kasalanan ng lahat.

Lumingon ako kay Tita Aemie na nagsisimula nang umiyak kaya lumapit ako sa kanya
para yakapin siya.

"Namiss ko tuloy si Shan..."

If only Dad could see how they love Tita Shan, especially Tita Aemie... hindi
siguro siya magkakagano'n.

"Tahan na po, Mom," sabi ko habang tinatapik ang likod niya.

***

Tinahak ko ang kahabaan ng pasilyo ng Costa Giordano Hotel. Sinipa ko ang pinto ng
hotel room kung saan naroon si Tito Kaizer nang makarating ako sa tapat nito.

"Ikaw? Paanong—"

I could see the red dot from the laser of the sniper kaya mabilis kong ikinasa ang
baril na hawak ko at itinutok habang palapit sa kanya causing him to move a bit
backwards.

"Shut up or I'll blow your head off."

Dali-dali niyang itinaas ang dalawang kamay niya tanda ng pasuko.

"Whoa! Kalma." There's no way the sniper could kill him at this moment dahil
nahaharangan na si Tito Kaizer ng pader.

Nawala na 'yong red dot na nanggagaling sa laser ng sniper kaya inumpisahan kong i-
dial ang number ng totoong tatay ko, si Terrence Von Knight habang ang isang kamay
ko naman ay may hawak pa rin ng baril na nakatutok kay Tito Kaizer.
[Katatawag lang sa 'kin ng tao ko, anak. Nasa Costa Giordano Hotel ka na raw kaya
hinayaan nang ikaw ang trumabaho kay Lamperouge.]

"Yes, Dad."

[I have read your email late and saw the information you sent. Kung may kailangan
ka pa kay Lamperouge, sige. Hahayaan kong ikaw ang trumabaho sa kanya. Mag-iingat
ka lang sa Roswells.]

"Got it."

[See you tonight, daughter.]

"See you."

"I-Ikaw ba 'yong nagtext sa akin?" tanong niya pagka-end ko ng call.

"Yes," tipid na sagot ko.

"Ano? Bakit? Sino? At paano?" tanong niya ulit. Sa mga oras na 'to ay mababakas mo
na sa mukha niyang naguguluhan siya sa mga nangyayari. "Si Lilith Moretti ba ay ang
kapatid ni Birkins na si Shan Venice Birkins?" dugtong na tanong niya.

This time, sinagot ko na siya. "Yes and no. Yes kapatid siya ni Louie Birkins but
no, hindi siya si Shan Venice Birkins."

Hindi ko alam kung nakuha niya ang ibig kong sabihin. Pero nabigla ako sa tinanong
niya.

"Ano'ng ginagawa mo rito? Alam ba ni—"

Roswell?

Pinutol ko ang tanong niya dahil alam ko naman ang ibig niyang sabihin.

"No, wala siyang alam." And that's true. Walang alam maging si Tito Ezekiel sa mga
plano namin ni Tita Aemie.

Nagtanong ulit siya pagkatapos kong sagutin ang tanong niya. "Pero bakit?"

Because it's the safest way to help you out.

"Kakampi ka ba nila? Alam mo, uunahan na kita. Mali ang pinili mo—"

Hindi ko na pinatapos si Tito Kaizer sa sinasabi niya.

"I disagree that I chose the wrong side." I will never betray Roswell, not for
anybody in this world.

Sumulyap ako sa bintana ng hotel room at nakita ko si Tita Aemie sa kabilang

building kung saan nandoon kanina ang isa pang sniper. Kumakaway-kaway pa siya sa
'kin.

"Maybe you did."

Ibinaba ko ang kamay kong may hawak na baril at saka sinabi sa kanya.

"Pero maswerte ka, I'm giving you the option to side with me, or I'll kill your
entire family."
Weakness ni Tito Kaizer ang pamilya niya. Kahit naman siguro sino, handang gawin
ang lahat para sa pamilya nila. Kaya I have to use it against him before Tita
Lilith does.

"Teka, seryoso ka ba?"

"Stay here for the rest of the night."

***

Pangalawang araw ko na rito sa totoong pamilya ko at masasabi kong nahihirapan

akong pakisamahan si Papa. Wala namang problema kay Mama dahil madali ko siyang
nakapalagayan ng loob. Simula pa lang noong una kaming nagkakilala hanggang ngayon,
wala pa rin siyang pinagbago.

"Kumusta ka naman, anak? Do you mind talking about your life with the Birkins?"
tanong ni Mama out of nowhere kaya huminto ako saglit sa paghihiwa ng steak na
kinakain ko.

"Nope, I don't really mind at all. What do you want to know about them?" tanong ko
at saka uminom ng wine. "And also, I was wondering kung ano po ang gusto niyong
itawag ko sa inyo? Mommy? Daddy? Papa, Mama? Or Dad and Mom?" I added.

"Anything will do, daughter," sagot ni Papa. Kanina pa rin siya tahimik habang
kumakain.

"Same with me, you can call me anything you want." Ngumiti siya sa 'kin at saka
nagsalita. "Gusto ko lang namang malaman kung tinrato ka ba nang ayos ng pamilya ni
Angelique."

Ipinagpatuloy ni Mama ang pagkain. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong
niya kasi simula pagkabata pa lang naman talaga ay hindi naman ako itinuring na
anak ni Mommy Angelique. Pero wala namang kaso sa akin 'yon dahil kung hindi naman
dahil sa kanila, hindi ko makikilala si Roswell.

"Ahm, I can't say that they treated me badly because they raised me and I have a
very comfortable life when I was with them. And... maybe that's all that matters,"
sagot ko.

"Mabuti naman kung gano'n." Ngumiti si Mama sa 'kin at saka nagpatuloy sa pagkain.

Pagkatapos kong uminom ng wine ay ako naman ang nagtanong. "Kayo po Mama, Papa? How
were your lives for the past twenty-five years?"

I want to know exactly what he did for the past two decades. At kung bakit ngayon
lang siya nagpakita. What triggered him to come out?

Si Mama ang unang sumagot sa tanong ko. Pero bago niya sagutin iyon ay saglit
siyang natigilan.

"Tahimik ang buhay kong naninirahan sa isang condominium kasama ang isang matandang
babae."
Tumigil ako sa pagkain nang banggitin niya ang tungkol sa matandang kasama niya
noon sa condominium unit. Maging si Papa ay tumigil sa pagkain.

"Oo nga po pala, Mama, nasaan na siya?" I asked.

"May isang buwan na rin siguro nang may manloob sa unit namin." Huminto si Mama sa
pagsasalita. Nag-uumpisa pa lang siyang magkuwento pero mapapansin mo na ang
kalungkutan sa boses niya. "Umalis ako no'n para mamalengke. Iniwan ko si nanay na
mag-isa sa unit. Palagi ko naman 'yong ginagawa kaya panatag na ang loob ko. Pero
no'ng araw na 'yon, pagbalik ko..." Nagsimula na siyang umiyak. "W-wala na siya..."

"Wala na po?" Sino naman kaya ang posibleng gagawa no'n? Sinulyapan ko ng tingin si
Papa na mukhang walang pakialam sa pinag-uusapan namin ni Mama at patuloy lamang sa
pagkain.

"Oo, nadatnan ko na lamang na nakahandusay siya sa sahig at wala nang buhay." Puno
ng lungkot ang boses ni Mama kaya iniba ko ang usapan habang hindi ko pa rin
inaalis ang tingin ko kay Papa.

"Pasensya na po, Mama. Ikaw, Papa, ano'ng ginawa mo sa loob ng twenty-five years?"
tanong ko.

Huminto ito sa pagkain at pinunasan ang bibig niya gamit ang puting table napkin.

"Pinaghandaan ko ang araw na 'to, at ang muling pagkikita namin ng Roswells. I

spent my life gaining wealth and power."

What do you mean? Magsasalita pa sana ako nang magsalita ulit siya.

"They took you both from me."

Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataong makapagsalita dahil may tumawag sa cellphone

niya kung kaya't humingi siya ng paumanhin at tinapos na ang pagkain.

***

SMS from Emily: Miss Yagami, nandito na po ako sa meeting place. I brought all the
documents you need.

Reply: Thanks.

"Anak?"

Ibinaba ko ang cellphone ko sa ibabaw nitong vanity table sa harap ko.

"Pasok lang po kayo, Ma. bukas po 'yan," sagot ko sa kanya.

"May lakad ka ba, anak?" Kumunot ang noo ko dahil sa tanong ni Mama pero sinagot ko
rin naman ang tanong niya.

"Magkikita lang kami ng secretary ko, Mama. Kailangan ko pong pirmahan lahat ng
papers para mailipat sa pangalan lahat ni Roswell 'yong mga accounts namin at
properties."
Kailangan kong ilipat sa pangalan ni Roswell ang lahat ng ari-arian niya lalo pa at
nandito ako sa puder ng totoo kong ama. Mahirap na. Baka gamitin pa niya 'to laban
sa kanya.

"Sigurado ka ba sa desisyon mo, anak?" Alam ko ang gustong iparating ni Mama sa

tono ng tanong niya pero gusto kong makasiguro kaya tinanong ko siya.

"Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Alam kong nahulog na ang loob mo sa anak ni Ezekiel, anak. Kaya sigurado ka bang
iiwan mo 'yong buhay mo dati para sa pamilya natin?" Puno ng pag-aalala ang boses
niya kaya kumunot ulit ang noo ko.

"Opo, Mama," tipid na sagot ko.

Ako lang ba? Or something's really weird.

"Kilala ko ang Papa mo, anak. Hindi siya titigil hangga't—"

Pinutol ko na ang sinasabi ni Mama dahil kahit naman ano'ng sabihin niya, wala nang
makakabago ng desisyon ko. I've done a lot for Roswell, and I'm more than willing
to do more if it means his happiness.

"Naiintindihan ko naman po, Mama, kung bakit nagagawa ni Papa 'yon. Nakapagdecide
na rin po akong iwan si Roswell at ang pamilya. Hindi na po 'yon mababago."

"Hindi mo ba minahal ang anak ni Ezekiel Roswell?" tanong niya.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Alam mo 'yong pakiramdam na
gustung-gusto kong mag-open up sa kanya ng mga nararamdaman ko kasi siya naman ang
totoo kong magulang, but I have to be careful. At isa pa, nasabi ko na rin naman
lahat ng nararamdaman ko kay Tita Aemie. Siya 'yong unang babaeng trinato ako
bilang anak.

"I loved him, Mama. Buong buhay ko na po, umikot na sa kung paano ko tutulungan si
Roswell at ang pamilya niya na magkaayos. Buong buhay ko, umikot na halos sa kanya.
Only to find out na nagsinungaling lang pala siya sa 'kin. Na matagal na pala
niyang alam. Natakot lang siyang sabihin kasi..." Sinulyapan ko si Mama para
tingnan ang reaksyon niya sa mga sinasabi ko.

"Kasi baka magalit ka at iwan mo siya?" tanong niya.

"Nope." Ngumiti ako nang mapait at saka nagpatuloy. "Kung nagtiwala sana siya sa
'kin, at nangyari lahat ng 'to bago ko malaman, iba po sana ang nangyari."

Kung mas maaga sana naming nalaman ang lahat, hindi sana umabot sa ganito ang
sitwasyon namin.

Alam kong hindi lang ako ang nahihirapan, pati si Roswell. Maging ang Roswells,
Yaji at Black Organization.

"Ano na ang plano mo ngayon, anak?" tanong ulit ni Mama.

"Sa ngayon. gusto ko lang munang unahin ang sarili ko at i-enjoy 'yong pakiramdam
na mayroong pamilya. Na mayroog mga magulang," pagsisinungaling ko.
"Naiintindihan ko, anak." Kinuha ni Mama ang file folder ng business plan na ginawa
ko. Nakapatong iyon sa bedside table na malapit sa amin. Pinagmasdan ko siya habang
binubuksan ang file folder para tingnan ang laman. "Business plan? May plano kang
magtayo ng negosyo?" nagtatakang tanong niya.

"Opo." Ito ang pinakapaborito kong parte ng plano namin ni Tita Aemie.

"Pero malaking pera ang kailangan mo rito. Nakausap mo na ba ang Papa m—"

"Ang totoo niyan, Mama, matagal ko na pong pinag-iisipang magtayo ng sariling

business. Naimpluwensyahan yata ako ni Roswell. Puro kasi libro niya ang nasa
kwarto ko dati."

Si Roswell lang din naman noon ang may ayaw na humiwalay ako ng business sa kanya.

Ngumiti sa 'kin si Mama at saka inilipat ang tingin sa invitation na ginawa ko.
Kasama rin doon ang message na gusto kong iparating kina Roswell. Saglit niya itong
binasa at saka tumingin nang diretso sa 'kin.

"Sigurado ka ba rito sa gusto mong mangyari, anak?" tanong niya.

Nakuha niya ba ang message ko sa invitation?

"Sa alin po?" tanong ko.

I want to make sure na kahit si Mama, hindi naintindihan ang mensahe ko para kay
Roswell.

"Sa gusto mong mangyari?" Tiningnan ko ang reflection niya sa salamin. Nakatingin
din siya sa 'kin at aminado akong hindi ko mawari kung ano'ng gusto niyang
iparating. "Narinig ko na may plano ang Papa mo sa mga Roswells at Yaji kaya
sigurado ka ba dito sa inilagay mo sa imbitasyon?" tanong niya.

I gave her a sweet smile and said, "Ma, wala na po akong pakialam kung anuman ang
mangyari kay Roswell o sa pamilya niya. Mas importante po kayo sa 'kin ni Papa."

***

5 hours before the party

The party is scheduled to happen in about five hours and I am now with Tita Aemie
and Shaun. Maaga kaming nagkita ni Tita Aemie dahil kailangan niyang umuwi kaagad
bago pa makahalata si Tito Ezekiel.

"Sure ka ba talaga, Mikazuki, na malinaw 'yong message mo sa invitation?" tanong ni

Tita Aemie.

"Yes, Mom," sagot ko.

"Hindi ka sure d'yan." Narinig kong sabi ni Shaun na kapapasok lang dito sa kwarto
kung nasaan kami ni Tita Aemie.

"Bakit parang hindi naman naintindihan ni Kuya Bullet 'yong ginawa mong sulat,
Mika-chan?" tanong niya kaya tiningnan ko siya na abala ngayon sa pagtingin sa mga
baril na nasa ibabaw ng lamesa. Kumuha muna siya ng isa at saka ulit nagsalita.
"Umagree si Kuya Bullet sa ipinadala mong sulat, Mika-chan. Pati nga 'yong ex n'ong
maarteng babae, sumang-ayon din."
Lumapit din si Tita Aemie at saka nagsalita. "Alam mo, Mikazuki, pati nga si Zeke
umagree do'n eh. May pagka-shunga talaga din si Zeke eh. Namana tuloy ni Baby
Bullet. Kawawa naman."

"You mean, hindi sila handa para mamaya?" tanong ko.

"Osmim."

If that's the case, kailangan naming gumawa ng Plan B. Dahil kung hindi, they'll
all be dead.

***

"May problema ba, Mika-chan?" tanong ni Shaun sa 'kin. Kanina ko pa sinusubukang

kumonekta sa CCTV na ikinabit nina Raven Strife pero hindi ako makapasok.

"Something's wrong with their installed CCTV," sagot ko. Mabuti na lamang at nag-
install ako ng cameras. I can still monitor the situation.

Pinindot ko ang replay button sa mga camera na ininstall ko para makita ko ang mga
nangyari na hindi nakuha sa CCTV cameras na nilagay nina Raven Strife.

"Yamaguchi?" tanong ni Shaun na nakatingin din sa laptop. Pinapanood namin ngayon

ang mga armadong lalaking lulan ng iba't ibang motorsiklo at van na sunod-sunod na
dumadaan sa kahabaan ng highway.

"Yes, or posible ding mga tauhan ni Papa," sagot ko. Hindi ako sigurado kung sino
ang nag-utos sa kanila. Basta ang sigurado ako ay Roswells at Yaji ang targets
nila.

"Wah! Ang dami nila! Hindi ka ba kinakabahan para sa Papa at Mama mo, Mikazuki?"
singit naman ni Tita Aemie kaya kumunot ang noo ko dahil hindi ko naintindihan ang
tanong niya.

"Po? Bakit naman po?"

"Baka kasi hindi kasya 'yong hinanda nilang pagkain. Kawawa naman 'yong ibang
bisitang magugutom. Eh kung mag-order kaya tayo ng mas marami pang pagkain para
naman hindi kulangin?" Tiningnan ko si Shaun dahil hindi ko alam ang isasagot kay
Tita Aemie.

"Nice! Magandang ideya 'yan, Tita. O-order ako ng maraming buko juice para mamaya."

Napailing na lang ako at saka ibinalik ang tingin sa laptop.

***

An hour before the party

I've been hiding behind a big old tree for an hour and from here, I could clearly
hear the snapping of twigs, the brush of grasses and the crushing of dry leaves. I
could hear not just one, two or three people walking within the area. They are more
than that and they are getting close. These people are probably here to ambush the
Roswells and Yaji.

And I have to be careful. One mistake and I'm going to be their next target.

I quietly set up my rifle and took aim at the highway compensating for the wind.
Dito sa kahabaan ng highway na 'to posibleng dumaan ang Yaji at Roswells.

Ilang saglit pa ay natanaw ko na ang pagdating ng tatlong motorsiklong pabagal nang

pabagal ang takbo hanggang sa tuluyan itong huminto. They took off their helmets.
It's Tita Fauzia, Tita Cassandra and Tita Meisha.

But... nasaan ang kotseng sinasakyan nina Tito Kaizer?

Damn! Don't tell me, naghiwalay sila ng direksyon?

"We aren't lost, are we?"

"Honestly speaking, kanina ko pa iniisip 'yan because it seems like an endless

forest of old trees."

"Nasaan na ba 'yong iba? Kahit kina Miss Aemie wala pa akong balita," tanong ni
Tita Cassandra kaya sinulyapan ko ang gawi kung saan nagtatago si Tita Aemie.

"Susubukan kong tawagan si Lerwick."

"Ako rin, I'll try to call Lee."

Lumakad si Tita Fauzia palapit sa kinaroroonan ko, probably trying to find a good
signal reception.

Mula sa tinataguan ko ay kitang-kita ko kung paano dahan-dahang gumalaw ang mataas

na damo sa kabilang kalsada. It only lasted for two to three seconds. Hindi mo
mapapansin ang paggalaw nito at wala ka ring maririnig na kahit anong ingay. Kaya
hindi ko masisisi sina Tita Fauzia kung wala silang napapansin.

They're like predators waiting for the right time to attack their prey.

"Darn! Dead area yata 'to kaya walang signal!"

Isa sa mga lalaking nagtatago sa damuhan ang lumabas nang bahagya para itutok ang
baril kay Tita Fauzia. Sinundan ito ng iba pang mga lalaki na nagtatago sa iba't
ibang parte ng gubat. Alam ko sa mga oras na 'to na handa na silang paputukan si
Tita Fauzia kaya mabilis akong lumabas sa tinataguan ko at itinutok kay Tita Fauzia
ang sniper rifle na hawak ko dahilan para malipat ang atensyon ng mga lalaki sa
gawi ko.

Mabilis na kinuha ni Tita Fauzia ang isang handgun mula sa drop leg holster na suot
niya nang magtama ang mga tingin namin kaya kinalabit ko ang gatilyo ng hawak kong
sniper rifle na kanina pa nakatutok sa kanya para patamaan ang balikat niya.

Kasunod n'on ang pagbagsak niya sa sahig. I took a glance of Tita Cassandra and
Tita Meisha bago ako ulit nagtago sa likod ng malaking punong pinagtataguan ko
kanina dahil nag-umpisa na ang mga lalaki na paputukan ang kinaroroonan ko.

Damn! I whispered at the back of my head. Ikinasa ko ulit ang rifle at saka lumabas
sa tinataguan ko to counterattack.

That was close.

I secured that everything is clear bago ako lumabas para lapitan ang kinaroroonan
nina Tita Fauzia. Kasabay ng paglalakad ko palapit sa kanya ay ang pagtakbo rin
niya palapit kina Tita Cassandra at Tita Meisha na parehas nang duguan at nakahiga
sa sahig.

I hit her head with the gun I am holding bago pa man siya makaharap sa 'kin.

It was followed by a couple of gunshots.

"Oks na," sabi ni Shaun pagkatapos paputukan ang mga CCTV cameras. Sunod ay lumapit
na si Tita Aemie para i-check sina Tita Cassandra, Tita Meisha at Tita Fauzia dala
ang first aid kit na hinanda niya.

Unconscious na sina Tita Cassandra at Tita Meisha habang si Tita Fauzia ay nagawa
pang magsalita.

"Is this the end?" tanong niya.

"Those shots were not lethal. You're going to be just fine," sagot ko sa kanya.

"Huwag kang masyadong magsalita, guardian angel."

I smiled kasi kahit obvious na alalang-alala na si Tita Aemie ay makikita mo kung

gaano siya kahusay sa ginagawa niyang paunang lunas sa kanilang tatlo.

Makalipas ang ilang minuto ay nagsalita ako. "Kailangan na po nating magmadali,

Mom. Nasa kabilang side po sina Tito Kaizer, Tito Jacob, Tito Vash at Tito
Sebastian."

"Ako nang bahalang magdala sa kanilang tatlo. Mauna na kayo." Tumango ako pagkasabi
ni Shaun n'on at saka isinabit sa katawan ko ang sniper rifle.

"Saglit na lang 'to, Mikazuki, promise," sagot naman ni Tita Aemie habang
nilalagyan ng benda ang braso ni Tita Meisha na may tama rin ng bala.

"Sige po. Mauuna na ako sa sasakyan, Mom," paalam ko at saka tinungo ang lugar kung
saan ko itinago kanina ang motorsiklong sinasakyan ko.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 39 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-27 minutes

(Flashback)

Mikazuki's PoV
Pabalik-balik ang tingin ko sa side mirror habang pinatatakbo nang matulin ang
motorsiklo. Natatanaw ko na ang kotseng sinasakyan nina Tito Kaizer, Tito
Sebastian, Tito Vash at Tito Jacob sa unahan ko pero lingid sa kaalaman nila ay
mayroong mga lalaking nakasunod at ilang kilometro na lang ang layo sa amin.

At sa bagal ng takbo ng sasakyan nina Tito Kaizer, nakasisiguro akong hindi rin
magtatagal ay maaabutan na kami ng mga lalaking iyon.

"Shit!" bulong ko nang saglit na huminto ang kotseng sinasakyan nila. Hindi rin
naman nagtagal at nagsimula na muli itong umandar.

Marahan lang ang takbo nila kaya sinubukan kong mag-overtake. Baka sakaling
maalarma sila at ihinto ang kotse pero damn! Sinulyapan ko sa side mirror kung sino
ang nagmamaneho. Si Tito Jacob! At mukhang wala siyang balak huminto kaya
nagmarahan ako at sinabayan ang takbo ng kotse.

Kung tama ang tantiya ko ay ilang metro na lang ang layo namin sa parte ng highway
kung saan naglagay ng mga landmines 'yong mga lalaking nakita ko sa CCTV.

Halos isang minuto na pero wala pa rin silang ginagawa.

"Darn!" bulong ko nang matanaw ko sa side mirror ang mga sasakyang paparating.

Tulad ng inaasahan ko, ilang saglit pa ay nagpaulan ng bala ang sakay ng mga
sasakyan sa likurang bahagi namin.

Mabilis na nagbaba ng bintana sina Tito Sebastian, Tito Vash at Tito Kaizer para
gumanti ng putok. Agad naman akong lumiko papunta sa gawing kanan at saka inihinto
ang motorsiklo dahil mukhang walang plano si Tito Jacob na ihinto ang kotse.

"What the fck?!" Hindi ko maiwasang hindi mapamura dahil ako ang pinupuntirya ni
Tito Kaizer.

Ilang segundo na lang din ay mapapadaan na sila sa mga landmines. Mabilis kong
kinuha ang sniper rifle na nakasabit sa katawan ko at inasinta ang likurang gulong
ng sasakyan nila bago pa man sila sumapit sa parte ng highway na puno ng landmines.
Sunod kong itinutok ang sniper rifle sa mga paparating na sasakyan at inasinta isa-
isa ang mga sakay nito.

I made sure na wala nang natitirang buhay bago ko tinungo ang kinaroroonan ng
sasakyan nina Tito Kaizer. Nandoon na si Tita Aemie upang sumaklolo.

Huminto ako at pinagmasdan si Tita Aemie habang tinuturukan ng tranquilizer si Tito

Sebastian. Eksakto nang matapos siya ay ang pagsulpot ni Shaun.

"Oks na lahat ng CCTV," aniya saka tumakbo palapit sa kinaroroonan nina Tita Aemie
at inalalayan si Tito Sebastian hanggang sa marahan itong makahiga sa damuhan.

"Wah! Titingnan ko lang sila sa loob ng sasakyan. Ikaw muna ang bahala rito kay
Sebastian."

"Oks po, Tita," sagot ni Shaun.

"What?" tanong ko kay Shaun dahil nakatingin siya sa akin.

"Hindi maganda ang kutob ko, Mika-chan. Walang kasama 'yong nanay n'ong babaeng
maarte, hindi ba?"

"Ang sabi ni Mom, magkakasama sila nina Tito Andrei Lewis at n'ong iba pa."

"Omsim. Target din nila 'yong nanay n'ong babaeng maarte, hindi ba?"

Biglang rumehistro sa isip ko si Tita Lilith Moretti. "Shit!"

Lumingon kaming dalawa ni Shaun kay Tita Aemie nang magsalita ito.

"Kailangan nating madala kaagad sina Vash, Jacob, lalo na si Kaizer sa sasakyan
para masalinan ng dugo. Ang dami nilang mga sugat. At isa pa, mukhang ang daming
nawalang dugo sa kanila lalo na kay Kaizer."
Tinanguan ko si Shaun. "Kami nang bahala rito."

***

Nakailang ulit na ako ng tingin sa wristwatch na suot-suot ko at naghihintay na

makabalik si Shaun dito sa Villa na binili ko. Sinadya kong bumili ng property
malapit sa pagdarausan ng party para walang maging problema.

Nasaan na ba kasi iyon? Akala ko ba, tiningnan lang niya sina Tita Amesyl? Hindi
kaya, may nangyaring hindi maganda? Huwag naman sana!

Hinawi ko ang kurtina na kulay ginto na nakatakip sa malaking bintanang gawa sa

bubog.

Pumalatak ako. Malapit nang magsimula ang party and for sure, hinahanap na rin ako
nina Mama at Papa. Baka magtaka na sila kapag nagtagal pa ako.

Binitawan ko ang kurtina at lumingon sa likuran ko nang may magsalita.

"They are now all in a stable condition," nakangiting sabi n'ong isa sa mga doktor
na isinama ni Tita Aemie rito sa Villa.

We have three doctors in total kasama si Tita Aemie. At may kasama ring limang mga
nurse.

Tumango ako sa kanya at saka ngumiti. "Thanks," sagot ko at saka nagsindi ng

sigarilyo.

Nalipat ang atensyon ko sa cellphone kong nagba-vibrate sa loob ng black purse na

dala ko kaya kinuha ko ito upang tingnan.

Mama Akiko calling...

Tiningnan ko muna ulit ang wristwatch ko bago sagutin ang cellphone. Kalahating
oras na lang, magsisimula na ang party.

"Yes po, Mama?" Ano kayang kailangan niya?

[Anak, nag-a-alala ako sa 'yo. Baka hanapin ka ng Papa mo. Nasaan ka ba?]

Tumingin ako sa kinaroroonan ng doktor na kausap ko kanina at saka ngumiti para i-

excuse ang sarili ko bago ko tinahak ang daan papunta sa main door.

"May tinatapos lang po ako, Ma. Babalik din ako kaagad," paniniguro ko. Binuksan ko
ang main door at saka naglakad-lakad palabas.

[Malapit nang magsimula ang party, anak. Ang sabi ng Papa mo, gusto niyang nandoon
tayo kapag pinakilala niya tayo sa mga bisita.] And I'm sure na nandoon na rin sina
Roswell.

"Sige po, Ma. Don't worry. Hindi po ako male-late." Huminto ako sa may garden at
saka tiningnan ang wristwatch.

[Nasaan ka ba kasi, anak?]

Kumunot ang noo ko sa tanong ni Mama kahit batid ko ang pag-a-alala sa tono ng
boses niya. Ang weird kasi sa pakiramdam. Baka hindi lang talaga ako sanay na may
magulang na nag-a-alala.

I smiled before giving her an assurance. "Mayroon lang po akong kailangang

asikasuhin sa business, Ma. Darating naman po ako on time. Don't worry."

[Sige. Mag-iingat ka, anak, ha?]

"Opo."

Eksaktong bumukas ang malaking gate at humarurot papasok sa loob ang limang
ambulansya pagka-end ko ng call. Sigurado akong si Shaun na ang laman ng isa sa mga
ambulansyang 'to. Siya lang naman ang may kakayahang gumawa n'yan.

Nahahati ang Yamaguchi sa dalawa. Ang kalahati ay walang alam na sina Shaun at
Lionel ang mga totoong tagapagmana. Kasama na rito sina Ryuu at Shinji na hanggang
ngayon ay wala pang kaalam-alam at tumatayong leader ng Yamaguchi. Ang kalahati
naman ay alam na ang totoong pagkatao nila.

"Damn! Ano ang nangyari?" Nagmadali ako palapit sa tulak na ambulance stretcher ni
Shaun.

Tiningnan ko kung sino ang sakay ng stretcher. It's Tita Amesyl. Wala itong malay-
tao at naliligo sa sarili niyang dugo dahil sa mga tama ng bala sa iba't ibang
parte ng katawan nito.

"Nasa loob pa yung iba." Mabilis kong nilingon ang ibang ambulansya na kaagad
namang nilapitan ng mga kasama naming doktor at nurse para ibaba ang mga sakay.

Nakasunod lang ako sa stretcher na tulak-tulak ni Shaun hanggang makapasok sa main

door hanggang sa makasalubong namin ang isa sa mga nurse kaya huminto kami.

"Ako na pong bahala," anito.

"Ge, ayusin n'yo ah? Nanay 'yan n'ong maarteng babae. May BJ ka sa 'kin mamaya."
Natawa naman ako nang mahina sa sinabi niya sa lalaking nurse. Seriously? Ano'ng
meron sa kanila ni Amber Lamperouge?

I was about to ask that question to Shaun pero patakbong bumaba ng hagdan si Tita
Aemie kaya nabaling sa kanya ang atensyon namin.

"Wah! Ano'ng nangyari kay Insan?" nag-a-alalang tanong niya. Saglit na tiningnan ni
Tita Aemie si Tita Amesyl at saka lumingon sa gawi namin. "Sasama lang ako saglit
sa loob ng operating room pero hintayin mo ako, Mikazuki. Sabay na tayong pumunta
sa party."

"Yes, Mom."

***

Tahimik lang akong nakaupo rito sa isa sa mga sofa sa living room habang si Shaun
ay nakikipaglaro sa isang pusang hawak niya.
"Meow."

"Ano'ng nangyari kina Tita Amesyl?" tanong ko sa kanya. Aaminin ko, nagkamali kami
ni Tita Aemie. Hindi namin na-anticipate na posibleng tambangan din sila.

"Hindi ka ba nawiwirduhan, Mika-chan?" Kumunot ang noo ko sa tanong niya.

"Nawiwirduhan sa?" tanong ko. But he's right. Something's really weird about
everything that's happening. "Hindi kaya kailangan mo nang kausapin si Kuya Bullet?
Baka may maitulong siya."

He's right. Siguro, dapat ko nang kausapin si Roswell. Pero natatakot ako. Nandoon
si Papa at ayokong makahalata ito.

"Aalis muna ako. Titingnan ko lang kung nasaan na 'yong maarteng babae." Binuhat
niya 'yong pusa at nagsimula nang maglakad palayo.

"Isasama mo ba talaga 'yang pusa?" tanong ko.

"Pucci is life, Mika-chan."

***

(Present)

Dumiretso ako sa isa sa mga guest rooms pagkarating na pagkarating dito sa

pagdarausan ng party para mag-ayos saglit. Nang masiguro kong wala nang bakas ng
mga ginawa namin ni Tita Aemie ay tinungo ko na ang pasilyo papunta sa
pinagdarausan ng party.

"This way po, Ma'am," sabi ng isa sa mga lalaking naka-black suit at saka binuksan
ang isang malaking pintuan.

Pababa pa lang ako ng hagdan ay natatanaw ko na si Roswell.

Maging sina Tito Ezekiel, Caliber, Katana, Lionel at Mikaela Lewis ay nakarating
dito nang matiwasay. Sinalubong ni Tito Ezekiel si Tita Aemie na kararating pa
lamang. Naghiwalay kasi kaming dalawa kanina. Pinauna ako ni Tita Aemie para wala
raw makahalata sa amin.

Inilibot ko pa ang tingin ko para hanapin ang iba. Nasaan na 'yong iba? Bakit wala
si Trigger at ang iba pa?

Darn! Dapat kasi ay hindi muna ako pumunta rito.

Naglakad ako hanggang makalapit ako nang bahagya sa kinaroroonan ni Roswell na

hanggang ngayon ay hindi pa rin ako napapansin.

May hawak na wine glass si Papa habang pinagmamasdan si Roswell na nakatalikod sa

gawi niya.

"We finally met." Kaagad na lumingon si Roswell at nagpakilala kay Papa. Bakit ako
'yong kinakabahan?

"Bullet Roswell." I wanted to smile nang iniabot niya ang kamay niya. I know he's
hesitant to do it pero ginawa pa rin niya.
"It feels like a déjà vu when I first met your father. You grew up just like him,"
sabi ni Papa kay Roswell. Lumingon ako kay Tito Ezekiel na hindi inaalis ang tingin
kay Tita Aemie. "What a stroke of good fortune that the son of the man who had
ruined my life is now undeniably in love with my daughter, isn't it?" dugtong pa ni
Papa.

"Yeah, I won't deny the fact that I love her. And I came here to see her." Hindi ko
alam kung matutuwa ako o malulungkot sa sinabi ni Roswell.

Napansin kong humigpit ang hawak ni Papa sa wine glass kaya naglakad na ako palapit
at nagsalita.

"Looking for me?" Sinulyapan ko ng tingin si Papa. "Excuse us, Dad," paalam ko.

***

Binasag ko ang katahimikan dahil mukhang walang planong magsalita si Roswell.

"I wasn't expecting that you wouldn't even have an idea, Roswell. Hindi ganyan ang
pagkakakilala ko sa 'yo," I said as I stared at him. Nakatitig lang din siya sa
'kin. I wonder kung ano ang iniisip niya sa mga oras na 'to. "They're all dead."

Imbes na sagutin niya ako ay ikinagulat ko ang sagot niya. "I missed you, love."

"I..."

"Mikazuki, pinatatawag ka ng Papa mo. Ipakikilala ka raw niya sa mga bisita."

Mabilis kong nilingon ang nagsalita. Si Mama. Tumingin siya kay Roswell nang
mapansin niyang may kasama ako. "Oh, I didn't mean to interrupt you." Pinagmasdan
ko si Mama na lumapit kay Roswell at bumeso. "You must be Bullet Roswell."

Sinulyapan ko ng tingin si Roswell. Sakto namang sumulyap din siya sa akin bago
binalik ang tingin kay Mama.

"Y-yes, Tita."

"Mama... Mama na lang ang itawag mo sa akin." Tumingin si Mama sa akin at saka
ngumiti kaya nginitian ko rin siya. "Thank you for taking care of my daughter."

"Above all, I love her and it's my duty to protect her from any harm."

***

Cody Lerwick's PoV

"Tangina nito ni Boul ah. Ano'ng ginagawa nito rito?"

"Petengene!" Tiningnan ko ang repleksiyon ko sa salamin ng isa sa mga bintana.

Nakatago kami rito sa gilid para walang ibang makakita sa amin. "Gwapo pa rin ako
kaya alam kong hindi ako nananaginip pero namamalikmata ba ako?"

Napahilamos ako ng mukha sa sobrang pagkadismaya at saka sinilip ang kanina pa

namin pinagmamasdan n'ong gagong si Lampe.

"Mukhang namamalikmata ka nga, 'tol. Dahil 'di hamak namang mas gwapo ako sa 'yo."
Magsasalita pa sana ako pero may mga armadong lalaki ang mabilis na nagsitakbuhan
at huminto 'di kalayuan sa kinaroroonan namin. Paking syet! Tinulak ko ang gagong
si Lampe at siniksik dahil kaunting-kaunti na lang, lalabas na ang katawan ko mula
sa pagkakatago.

Mahirap na! Baka makita kami rito. Mahirap pa naman magtago lalo na't nagsusumigaw
ang kagandahang lalaki ko.

Sumilip ako nang bahagya nang mapansin kong natahimik ang kapaligiran.

Isang lalaki na posturang-postura ang naglalakad palapit sa direksyon ni Boul.

Ampota! Ibang klase ang tindig nito, men! Halatang mayaman. Mas gwapo nga lang ako
pero kung tatantiyahin ko ay hindi naman nalalayo sa edad namin ni Lampe. Mabangis!

"Isa na ba 'to sa leader ng Yamaguchi?" bulong ko kay Lampe.

"Baka, 'tol." sagot n'ong gago na kahit hirap na hirap sa pwesto niya ay pinipilit
sipatin si Boul. "Mas interesado pa rin akong malaman kung ano'ng ginagawa ni Boul
dito. Wengya! Sabi na nga ba, ginagago nito kakambal ko eh," dugtong pa niya.

"Aba matinde! Maganda ang lahi natin, 'tol, at hindi ako makapapayag na basta
ginagago lang ang pinsan ko." Pinagmasdan ko muna kung gaano karami ang lalaking
nakapaligid kay Boul ngayon at doon sa lalaking leader yata ng Yamaguchi.

"Banatan na ba natin, p're?" natatawang tanong ko.

"Sige, una ka. Sagot ko na ataul mo, p're," sagot niya sa akin. Mahina pala 'to eh.

Hindi na uy! Maraming iiyak na babae kapag may nangyaring masama sa isang Cody
Lerwick.

"Petengene naman, baby Lampe! Akala ko ba, patutunayan natin ang poreb―" Mahigpit
ang pagkakatakip n'ong gagong si Lampe sa bibig ko kaya hindi ko na naituloy ang
pagsasalita.

Ampotek! Siniko ko siya pero ngumuso siya sa direksyon nina Boul.

"Long time no see, Grayson Boulstridge."

"Yo, nadala mo ba ang mga pinadadala ko?" Kaswal na kaswal ang pakikipag-usap n'ong
gagong si Boul do'n sa lalaking mas gwapo ako ng sampung paligo.

"A deal is a deal. Bilangin mo kung kulang pa 'yan sa 'yo para madagdagan ko."

Natigil din kaagad ang usapan nila noong isa sa mga tauhan nila ang dumating at
nagsalita.

"Malinis na lahat, boss," sabi n'ong isa sa mga lalaki. Nakatingin 'to kay Boul
kaya sigurado akong si Boul ang kinakausap nito.

Malinis? Ano'ng sinasabi nito?

Nanlaki ang mga mata ko sa mga sunod na salitang binitawan ni Boul.

"Nailigpit n'yo ba si Amber Lamperouge?" Mabilis na bumitiw mula sa pagkakatakip sa
bibig ko 'yong gagong si Lampe at akmang lalabas mula sa pagkakatago namin kaya
hinila ko siya at itinulak sa pader. Siniksik ko pa ang hayop para hindi makawala.

Petengene! Magpapakamatay ba 'tong gagong 'to? "Umayos ka, 'tol. Kasi baka mas
lalong hindi makabuti kapag lumabas tayo r'yan nang hindi nag-iisip."

Hindi ba niya nakikita kung gaano karami ang mga armadong lalaking nandito? At isa
pa, kaya ba talagang gawin ni Boul kay Amber 'yong sinabi niya?

Hindi pa rin ako makapaniwala! Ampota!

"Si Lindsay Lee 'yong napuruhan namin, boss. Pasensya na. Magkasama kasi sila no'ng
umpisa kaya ang akala namin ay si Amber Lamperouge pa rin 'yong sinusundan namin."

Ampupu! Pati ba naman si Lindsay? Nalintikan na. Hindi na namin alam kung ano na
ang nangyari sa iba naming mga kasama!

Hindi pa tapos ang usapan nila nang may tatlong tauhan na naman ang tumatakbong
pumasok dito sa loob.

"Boss, may mga nakapasok,"

***

Amber Lamperouge's PoV

"Alam ko ang plano nila."

Nakatitig lang ako sa hampaslupang burara with my oh-so-gorgeous eyes na may

Givenchy Noir Couture 4 in 1 Mascara. Ano'ng ibig nitong sabihing plano?

Maganda ako pero hindi ako willing to wait.

"Magsasalita ka ba o gusto mong patunayan natin ang forever dito?" iritang tanong
ko dahil sa hilatsa ng mukha niya ay halatang wala siyang planong magsalita.

"Pwede naman. Gusto mo ba?" Tinaasan ko siya ng kilay na mas pinaganda ng Christian
Louboutin Brow Definer dahil sa sagot niya. "May nagplano ng ambush sa mga Roswell
at Yaji."

Nagulat ako habang titig na titig pa rin sa kanya. "Huwag mong sabihing kasali ka
sa mga nagplano?" patanong na sagot ko.

"Tanga! S'yempre, hindi," sagot n'ong nognog.

Wengya!

"Kung hindi ka ba naman kasi isa't kalahating tanga. Ang sabi mo, alam mo ang plano
nila. Ayusin mo nga ang pagkukwento mo. Nabibitin ako. Baka masungalngal kita
nitong Stoner 63 na may golds at diamonds."

"Alam mo, ang daldal mo! Kaya ka iniwan ng ex mo eh!"

"Alam mo, hindi na ako natutuwa sa mga hirit mo." Kaunting-kaunti na lang, magde-
dessert talaga 'tong lalaking 'to ng suot kong Ann Demeulemeester Paille Hat.

"Tinanong mo ba ako kung natutuwa ako sa 'yo?" sagot niya.

Aba wengya!

"Tinanong mo rin ba ako kung may paki ako?"

"Kritikal ang lagay ni Tita Amesyl at ng iba pa."

"Tangina?" Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa sinabi niya. "Nasaan
si Mama?"

"Nasa operating room no'ng umalis ako."

Teka, naguguluhan ako. "Nasa ospital na si Mama?"

"Hindi. Dinala namin siya sa bahay-bakasyunang binili ni Mika-chan. May mga

kasamang doktor at nurse doon si Tita Aemie kaya wala ka nang dapat ipag-alala."

"Eh si Papa at 'yong iba pa?"

"Huwag mo muna silang isipin ngayon. Isipin mo muna kung paano tayo lalabas dito."

Babaeng Baduy calling...

Pinaningkitan ko ng mapupungay kong mga matang may Givenchy Noir Couture 4 in 1

Mascara 'yong hampaslupang burara bago ko sagutin ang telepono. Ano na naman kayang
problema nitong baduy na ito.

"Heller?"

[Amber, nasaan ka?]

"Wow! Jowa? Jowa? Kailangan updated?" sarkastikong sagot ko. "Nandito sa hindi
kagandahang mansion ng uhh―Yamaguchi. Bakit?"

[Akala ko, magkasama kayo ni Lindsay?]

"Kanina, oo. Teka, diretsuhin mo nga ako. Ano ba ang nangyari?" bwisit na tanong ko
sa babaeng baduy. Kaya hindi nagkaka-jowa 'to eh.

[Umalis ka na r'yan, Amber. Tumawag si Caliber kay Emerald. Kritikal ang kondisyon
ngayon ni Lindsay.]

"Tangina?" Ito na yata ang araw na sunod-sunod ako kung magmura hindi dahil sa
kagandahan ko kung hindi dahil sa sunod-sunod na masasamang balita. "Nasaan na si
Lindsay?"

[Hindi ko rin alam. Basta ang nakumpirma lang namin ni Emerald ay kung sino ang
nasa likod ng lahat ng iyon.]

"Sino?"

[Si Lilith Moretti.]

"Nasaan 'yong babaeng huklubang 'yon?"

[Umm, ang sabi ni Caliber kay Emerald ay nasa party na.]

"Erkey. Bye."

Ikinasa ko ang hawak kong Stoner 63 na gawa sa gold at puno ng diamonds at saka
nagsalita.

"Tara na sa party."

***

Kayden Lerwick's PoV

Humahangos at walang pagsidlan ang kabang nararamdam ko ngayon habang binabagtas

ang daan patungo sa front desk ng ospital.

"Miss, Lindsay Lee."

Pakiramdam ko ay napakabagal ng oras habang pinagmamasdan ko ang pagtipa ng nurse

sa keyboard ng computer na nasa harap niya,

"Nasa operating room pa po, Sir, sa second floor." Tumango ako at nagmadali patungo
sa sinabi ng nurse.

Nadatnan ko si Trigger Roswell na nakaupo sa isa sa mga upuan malapit sa operating

room. Nakatulala lang siya habang puno ng natuyong dugo ang damit na suot niya.
Pati ang braso at kamay niya ay may bakas ng mga natuyong dugo.

Tahimik kong inilapag ang itim na helmet na bitbit ko sa bakanteng steel chair sa
tabi niya at saka naupo.

Hindi muna ako nagsalita kahit gustung-gusto kong itanong sa kanya ang lagay ni
Lindsay.

Unti-unting yumuko si Trigger kasabay ng pagsabunot niya sa buhok niya. Ilang

saglit pa ay binasag ng mahinang paghikbi niya ang katahimikan sa pagitan naming
dalawa. Nagsimula na nga 'tong umiyak.

Lumingon ako sa gawi niya at pinagmasdan lamang kung paano ang isang Trigger
Roswell, na kilala bilang isa sa mga susunod na tagapagmana ng Roswell at susunod
sa yapak ni Tito Ezekiel, ay iiyak nang dahil sa isang babae.

Hindi ko na binilang kung ilang minutong umiyak si Trigger dahil hinayaan ko lang
siya hanggang sa huminto na siya at mag-umpisa siyang magsalita.

"Napakalaki kong tanga, 'tol. Sinaktan ko lang si Lind. Sinaktan ko 'yong taong
laging nand'yan para sa akin at handang isakripisyo ang lahat para sa kaligayahan
ko." Tumikhim lang ako at nakinig sa mga sinasabi niya. "Binalewala ko ang lahat ng
pinagsamahan namin para sa mga pansarili kong desisyon."

Tumigil siya saglit bago nagpatuloy.

"It was too late when I realized that I love her. It was too late because I have
hurt her and I feared that I might hurt her again... She deserves a better person
in her life."

Napailing na lang ako sa mga sinasabi niya.

"'Yon yung paulit-ulit na iniisip ko no'ng mga panahong 'yon. Pero ngayon, alam ko
na kung gaano ako katanga kapag pinakawalan ko pa siya. Kaya hinding-hindi na ulit
mangyayari 'yon," dugtong pa niya.

Tumikhim muna ako bago nagsalita. "Pasensya na, 'tol, kasi kahit alam kong ikaw ang
mahal ni Lindsay, hindi ko siya kayang isuko." Lumingon siya sa akin at walang
bakas ng pagkagulat sa mukha niya kaya ipinagpatuloy ko ang sinasabi ko. "Hindi man
ako si Trigger Roswell, hindi ko man kayang pantayan lahat ng pinagsamahan n'yong
dalawa, nakasisiguro naman akong hindi ko siya paiiyakin at sasaktan katulad ng
ginawa mo."

Ngumiti siya nang makahulugan pero hindi siya nagsalita. Kaya ipinagpatuloy ko lang
ang sinasabi ko. "Sensya na, p're, pero hindi rin ako handang magparaya habang
sinasaktan lang ng iba 'yong babaeng pinapangarap ko."

Nakangiti niyang iniabot ang kamay niya at saka nagsalita. "Good luck to the both
of us."

Alam ko namang llamado sa 'kin si Trigger. Sa tagal at dami ng pinagsamahan nila ni

Lindsay. Hindi malabong siya ang piliin ni Lindsay sa huli. Pero wala namang
masamang umasa at maghintay.

Inabot ko ang kamay niya at saka ngumiti. "May the best man win."

"Sino po ang kamag-anak ni Ms. Lindsay Lee?" Agad-agad kaming tumayo ni Trigger
nang may marinig kaming nagsalita kaya nagpalipat-lipat ang tingin sa amin ng
doktorang nasa harap naming dalawa.

"Kumusta na po si Lindsay, Doc?" Ako na ang nagtanong.

**

A/N:

MHIAMB Season 2 is now available for pre-orders.

Ito 'yung link sa shopee mga bebiii

https://shopee.ph/product/56563909/5751397543?smtt=0.0.9

Or search nyo na lang psicompublishinginc sa shopee <3

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 40 - Page 8
by Yanalovesyouu
27-35 minutes

Duke Lionhart's PoV

Naloko na! Ngayon pa nga naisipang lumandi n'ong gago. Psh!

Namumuti na ang mga mata ko at inip na inip nang naghihintay kaya bumaba ako sa
kotse at saka nagsindi ng isang pirasong sigarilyo. Anong oras pa kaya planong
umalis nitong mokong na 'to?

Lumingon ako kay Raven Strife na parang walang kasamang naghihintay kung magbabad
sa cellphone.

"Sigurado ka ba r'yan?" tanong niya sa kausap niya. Aish!

"Tigilan mo na 'yang pakikipag-usap mo r'yan, 'tol. Paaasahin ka lang n'yan. Ikaw

lang din ang masasaktan sa huli. Maniwala ka sa akin," paalala ko pagkatapos ay
humithit ako ng sigarilyo. Sinulyapan niya lang ako ng tingin saka naglakad palayo
kaya napailing na lamang ako.

Babaeng mapanakit calling...

[Nasaan ka?]

Sinulyapan kong muli ang pangalan na nakarehistro sa hawak kong cellphone. Baka
kasi nagkamali ako ng tingin. Pero tama nga! Si Amber nga.

"Tinatanong mo kung nasaan ako, tapos ano? Papupuntahin mo ako r'yan? Papupuntahin
mo ako kasi kailangan mo ako pero kapag wala kang kailangan, ni hindi mo ako
naaalala? 'Di ba ganyan naman kayong mga babae? Mga paasa," sagot ko at saka
sumandal sa pinto ng kotse.

[Wow! Kung makapagsalita ka naman, parang kami pang mga babae ang nagpapaasa sa
inyong mga lalaki ah. Para sabihin ko sa 'yo, nananahimik kaming mga babae. Kayo
ang mahilig makisali sa buhay namin. Pagkatapos ano? Aalis kayo kapag trip n'yo na?
Kapag nakahanap kayo ng mas maganda at mas sexy?]

Aish! Humithit ako ng sigarilyong hawak ko bago siya sinagot. "D'yan ka maling-
mali. Alam mo, kaming mga lalaki, hindi naman kami titingin sa iba kung hindi n'yo
kami binigyan ng rason para maghanap ng iba."
[Heller, lalaking feeling Jose Rizal! FYI lang naman 'no? Maganda ako, mayaman at
matalino. Ano pa ang hahanapin mo sa iba kung ako na ang girlfriend mo?]

Sus!

Pumalatak ako. "Wala, eh ang kaso kasi hindi naman ako ang b-in-oyfriend mo, hindi
ba? Pinatulan mo 'yong gagong si Boul pagkatapos sisisihin mo lahat ng lalaki." Mga
babae nga naman.

[Naranasan mo na bang masungalngal ng iPhone 11 Pro Max? Hindi ako mag-aaksaya ng

oras tawagan ka kung hindi importante ang sasabihin ko.]

"Psh! Bukod kay Boul, ano pa ba ang importante sa—"

Hihithit sana ulit ako ng sigarilyo na hawak ko pero natigilan ako sa sinabi ni
Amber.

[Kritikal ang lagay ng mga magulang natin.]

"Ano?! Anong nangyari? Nasaan sina mama?" tanong ko. P*tangina!

[In-ambush. Kaya gagantihan natin 'yong may pakana ng lahat.]

Humithit muna ako at saka ko itinapon sa sahig at inapakan ang sigarilyong hawak ko
kanina. "Anong plano?" tanong ko.

[Tatawagan na lang ulit kita mamaya. Kakausapin ko lang 'yong kapatid mong baduy.]

Sinulyapan kong muli si Strife na wala nang kausap at naglalakad na pabalik dito sa
kotse.

"Balitaan mo kaagad ako. Ko-contact-in ko na rin sina Lerwick at Lampe."

[Erkey.]

***

Duchess Lionhart's PoV

Argh! Inip na inip na ako habang naglalagay ng mga bala sa magazine ng handgun na
hawak ko.

"Matagal ka pa ba r'yan, Emerald?" tanong ko. She answered my question without

breaking her glance at the laptop screen. "May ch-ine-check lang po ako, Ate
Duchess."

We're just here at the parking lot kung saan ginaganap ang party ngayon. Papasok na
sana kami sa loob kanina but Emerald asked me to stop and check Macey Wolf's car.
At nang makuha na niya ang laptop na pagmamay-ari nito ay bumalik kami rito sa
kotse ni Ate Amber. Si Macey Wolf ay isa sa mga leader ng Black Sinister, that's
according to Emerald.

Pinagmamasdan ko siya habang nakaharap sa laptop na pagmamay-ari ni Macey Wolf

while doing her thing. Paminsan-minsan ay lumilingon siya sa left side niya para
tingnan naman ang laptop na pinahiram sa kanya ni Raven Strife.

Her intelligence sometimes intimidates me. Yes, sometimes.

Kasi most of the time naman, it amazes me. She's so sweet and soft outside at wala
namang masama roon dahil siya 'yong pinakabata sa amin pero kapag sa mga ganitong
sitwasyon, she becomes our primary source of information. She's a year and half
younger than me, kaya magkasunod na taon lamang kami gr-um-aduate ng college. I
took up Bachelor of Arts in Political Science samantalang kay Emerald naman ay
Bachelor of Arts Major in Social Science pero siya lang ang tumuloy sa law school
kaya hanggang ngayon ay nag-aaral pa siya.

"Ate Duchess, look what I have found here po." Hinintay ko na lang sabihin ni
Emerald ang nalaman niya.

"Si Tita Lilith Moretti po ay si Sophia Letisha Birkins."

I frowned in confusion. "Birkins? As in same with the last name nina Tito Louie
Birkins?"

We are blood-related dahil pinsang buo siya ni Papa pero sino si Sophia Letisha
Birkins?

"Yes po. Kapatid po siya ni Tito Louie Birkins, ate."

What?! "Kapatid? Sigurado ka ba r'yan sa nalaman mo, Emerald?" Baka naman si Tita
Shan ang tinutukoy niya? Pero hindi naman maaari dahil patay na si Tita Shan
Venice. "But Emerald, si Tita Shan lang ang kilala kong kapatid ni Tito Louie eh.
Wala namang nabanggit si Papa na may kapatid pang iba si Tito Louie."

"Sure na sure po ako, ate. Mayroon pa pong isang kapatid si Tito Louie, which is si
Tita Sophia Letisha Birkins po." Sumandal ako sa upuan nitong kotse para makapag-
isip nang maayos. Alam kaya ni Papa ang tungkol dito? But if he does, bakit hindi
niya sinasabi or pinapaalam sa amin ang tungkol dito?

Amber calling....

I took a glance of my phone para i-check kung sino ang tumatawag, it's Amber kaya
sinagot ko kaagad ang tawag.

"Yes hello, Amber?"

[Heller, babaeng baduy. Magkasama pa rin ba kayo n'ong malanding bata?]

Lumingon ako kay Emerald na busy na naman ngayon at nakaharap sa laptop. "Ah, yes
pero nandito na kami sa parking lot ng place ng event. Nasaan ka na ba?"

[Papunta na rin kami r'yan.]

"Kami? Sino bang kasama mo?"

[Wow! Nawiwili ka sa mga tanungan na ganyan ah. H'wag mo nang itanong kasi hindi
naman importanteng tao ang kasama ko.]

Hindi ko maiwasang hindi mapataas ang kilay nang marinig ko ang sinabi ni Amber.
Siguro ay si Grayson na naman ang kasama nito.

"Kasama mo na naman ba si Grayson, Amber?" tanong ko.

[Heller? Bakit naman ako sasama sa gago?]

"Kung hindi si Grayson, sino ang kasama mo?" Sina Kuya Duke at si Raven magkasama.
Sina Cody at Azure naman. Si Kayden, pinuntahan ni Lindsay. So, sino?

[Nakita mo ba ang pussy ko?]

Familiar ang boses ng lalaking narinig ko pero hindi ko matukoy kung kanino.

[Hindi mo ba nakikitang kausap ko 'yong babaeng baduy? Anong malay ko sa pusa mo?]

[S'yempre 'yong pussy ko ay Pucci mo, kaya dapat alam mo kung nasaan.]

[Alam mo, ang daldal mo. Hanapin mo! Nand'yan lang 'yon. Napakaburara mo kasi.]

Tahimik lang ako habang pilit na binobosesan kung sino ang kausap ni Amber.

[Alam mo...]

[Ano na naman?!]
Hindi ko alam kung matatawa ako habang pinakikinggan ang conversation nilang
dalawa. Para kasi silang sina Kuya Duke at Amber na palagi ring magkaaway. Eksakto
namang naalala ko kung kaninong boses ang kausap ni Amber.

"Si Shaun Birkins ba 'yong kasama mo, Amber?" tanong ko.

[Speaking of the devil, kaya nga pala ako tumawag ay dahil kailangan ko ang tulong
n'yo ni Emerald.]

Tulong?

"Sure, tungkol ba saan? Basta ba huwag tungkol kay Grayson."

[Bakit ba wala kang ibang bukambibig kung hindi si Boul? Mag-move on ka na, girl,
kasi ako matagal nang moved on.]

And look who's here. Habang nagsasalita si Amber ay dumating si Grayson lulan ng
isang sasakyan.

"O-kay? So tungkol ba saan?" tanong ko at saka kinalabit si Emerald at itinuro si

Grayson.

[Tatawagan na lang ulit kita sa plano. Kailangan ko lang masiguro muna na game
kayong lahat.]

Mukhang hindi nalalayo ang edad ng lalaking kasama ni Grayson sa amin. Nakasunod sa
kanilang dalawa ang pagkarami-raming lalaking naka black suit.

"Sige, hihintayin na lang muna namin ni Emerald ang tawag mo bago kami pumasok at
umatted ng party."

Hindi ko inaalis ang tingin ko kay Grayson at sa lalaking kasama niya.

[Erkey lang na mauna kayo sa party. Information lang naman ang kailangan ko sa
inyo, pati na rin 'yong Peter Hofer Sidelock shotgun ko na gawa sa gold at puno ng
diamonds na nand'yan sa likod ng cheap na sasakyan n'ong babaeng tanga.]

"Err—all right. Sige, Amber. Mag-iingat kayo ni Shaun ah," paalala ko.

[Erkey, don't worry. Mag-iingat talaga ko rito sa hampaslupang burara. Mukhang

nakahithit lagi, eh.]

"Sino 'yong kasama ni Grayson?" mabilis na tanong ko kay Emerald pagka-end ko ng

call.

"His name is Shinji Yamaguchi po, Ate Duch. He's the leader of the Yamaguchis. Pero
ang twist po roon ay siya 'yong totoong Shaun Birkins at si Kuya Shaun Birkins po
ang dapat na leader ng Yamaguchi."

***

Cody Lerwick's PoV

Napahilamos ako sa gwapong-gwapo kong mukha pagkaalis nina Boul at ng iba pang mga
lalaki.

Nasa loob kami ng isa sa mga nakaparadang kotse rito sa parking lot. Hindi ko alam
kung kanino 'to, pero nakuha ko lang din ang susi ro'n sa isa sa mga lalaking nasa
loob kanina.

Nakaupo ako sa driver seat samantalang si Lampe naman ay nasa passenger seat sa
tabi ko.

"Pigilan mo ako, 'tol. Uupakan ko talaga 'yong si Boul," aniya.

Petengene!

"Paanong pigil ba ang gusto mo, baby Lampe? Pigil na may halong lambing o halong
landi? Pakiwari ko, perahas mong gusto. Pft!" Hinawakan ko ang braso ng gagong si
Lampe at saka hinimas-himas. "Ganito ba?"

"Gago!" sagot niya saka pumiglas mula sa pagkakahawak ko.

"'Tek na 'yan! Kanina nagpapapigil ka, tapos ngayon, ayaw mo na."

Natatawa ko dahil ngayon ko lang nakita na ganito kaseryoso si Lampe. Sa kabilang

banda, hindi ko rin naman siya masisisi dahil sa mga narinig namin kanina.

"Ano nga kaya ang nangyayari kay Boul, 'tol? Tuluyan na bang nahibang 'yan at kung
ano-ano ang naiisipan sa buhay?"

"Hindi ko rin alam." Bigla namang tumunog ang selpon ni Lampe kaya nabaling doon
ang atensyon naming dalawa.

"Si Amber," aniya habang nakatingin sa selpon niya.

"Kasama mo ba si Boul?" Natawa ako sa pambungad na tanong niya sa kakambal niya.

Napaka-sweet naman pala nitong gagong 'to kahit para silang aso at pusa n'ong
pinsan kong si Amber kapag magkasama. "Mabuti naman kung gano'n... Wengya! 'Wag
mong sasamahan si Boul... Anong bakit? Gusto kang ipapatay ng gagong 'yon. Sige,
magpaloko ka na naman! Tsk! Ano? Nagulat ka 'no? Nasaan ka ba at sino ang kasama
mo? Sus! Sa gwapo kong 'to, nagduda ka pa sa kakayanan ko? Kami lang dalawa ni
Lerwick. Oo na, wengya!"

Sumulyap si Lampe sa gawi ko kaya nginisian ko siya. Mangha na naman 'to sa

kagwapuhan ko. Inalis din naman niya kaagad ang tingin sa akin at saka
ipinagpatuloy ang pakikipagusap kay Amber.

"Sige, ano bang gagawin namin? Sige. Sige, kami na ang bahala basta balitaan mo
kami kung nasaan ka na... Wengya! Sino ba 'yang kasama mo? Si Boul ba 'yan? 'Yang
rupok mong 'yan? Gwapo ang kakambal mo pero hindi uto-uto, Amber... Siguraduhin mo
lang na hindi si Boul ang kasama mo... ANO?! Tangina!"

Mabilis akong lumingon sa gawi niya nang lumakas ang boses niya.

"Anong nangyari kina mama?"

Tumingin muli sa gwapo n'yong lingkod ang gagong si Lampe. Ano bang pinag-uusapan
nilang dalawa? Petengene naman! Bakit parang kinakabahan ako?

"Wengya! Pati sina Tito Seb at Tita Mei?!" Mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib
ko nang marinig ko ang mga pangalan nila ermats at erpats.
"Ampupung 'yan! Ano bang nangyayari, 'tol?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko
kaya tinanong ko na si Lampe.

Bahagya niyang inilayo ang selpon niya sa tainga niya at saka ako sinagot.

"Wengya, p're. In-ambush daw."

"Ano?! Kumusta sila? Nasaan na sila? Sino-sino sila? Ayos lang ba raw sila, 'tol?"

Napahilamos ako sa mukha ko na walang katulad sa kagwapuhan. Hayop! Hindi ko alam

kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Naiinis ako na nag-aalala. Basta ang alam ko
lang, ubod ko ng gandang lalaki. Potek na 'yan!

"Oo, kasasabi ko lang."

"Aba matinde, p're. Ako munang sagutin mo. Petengene naman!" Nanlalamig na ang mga
palad ko rito, hindi pa rin sinasagot ang mga tanong ko.

"Wengya! Kumalma ka, Lerwic. Stable na ang kondisyon nina Tita Mei at Tito Seb. Si
ermats 'yong kritikal ang lagay," sagot ni Lampe at saka ibinalik sa tainga niya
ang selpon. "Oo naman, wengya! Ang kulit kasi nitong gagong si Lerwick, hindi
makapaghintay eh!"

Aba matinde! Kung siya kaya ang makarinig ng mga ganoong balita?! Tsk! Kasalanan ko
bang totpul ako at keyring?

"Sige..." Pagkababang-pagkababa ni Lampe ng selpon niya ay tumingin siya sa akin at

inaya na ako. "Tara na."

"Anong tara? Baby Lampe naman! Gwapo ako pero hindi ako kaladkarin. At isa pa,
strict ang parents ko. Umakyat ka muna ng ligaw," pagbibiro ko.

"Gago! Kung ano-anong sinasabi mo r'yan. Bilisan na natin."

"Petengene, baka naman gusto mo muna akong balitaan kung anong napag-usapan. Mas
magandang lalaki ako sa 'yo, p're, at hindi hamak na mas totpul at keyring. Kaya
gusto kong malaman kung ano ang mga nangyari," pagpapaliwanag ko.

"In-ambush ang sinasakyan nina mama at papa. Magkakasama ang Roswells at Yaji."

"Paanong nakasama sina Tita Amesyl, 'tol? Hindi ba't sina Tito Andrei ang kasama
niya?"

Mabilis na rumehistro sa isip ko ang mga nakita namin kanina.

***

"Amp*ta!" Hindi ko alam kung nakailang mura na ako nang makalapit kaming dalawa ni
Lampe sa pinanggalingan ng mga putok at pagsabog.

May mga sunog na sasakyan at nagkalat ang dugo sa paligid habang nakahandusay ang
mga katawan ng mga lalaking wala nang buhay at puno ng tama ng bala.
"Siguradong-sigurado ako, p're. Kotse ni Tito Andrei 'to," sabi ni Lampe sa isang
nasusunog na kotse. Sinipat ko ang loob ng sasakyan gamit ang scope ng sniper rifle
na dala ko.

"Tang*na, p're! May sakay sa loob pero sunog na kaya hindi ko makilala kung sino."

Huta! Ang imba naman ng gumawa nito.

***

"Paksyet! Sila ba 'yong nakita natin kanina? 'Yong nasa loob ng sinabi mong
sasakyan ni Tito Andrei?"

"Malabo 'yan. Sunog na 'yong mga nandoon eh. Hindi ko rin alam kung ano ang buong
pangyayari basta ang alam ko lang..."

"Gwapo ako."

"Magandang lalaki ako."

Petengene! Magkasabay pa kaming sinabi ang mga 'yon kaya natawa kaming pareho.

"Meant to be talaga tayo, baby Lerwick," aniya saka inilapit nang bahagya ang mukha
sa akin na parang hayok na hayok halikan ang mukha kong walang katulad.

"Huta! Tigilan mo nga ako, p're! Nakakadiri ka," sagot ko at saka tinulak si Lampe
palayo.

"Akala ko ba, gusto mo ng lambing ko, baby Lerwick? Bakit ngayon, ayaw mo na?"
nakakadiri at kasuklam-suklam na tanong n'ong gagong si Lampe saka sinundan ng
malakas na tawa na halatang aliw na aliw sa pinaggagagawa niya.

Nanlaki ang mga mata ko sa sunod na sinabi niya. "Manggugulo tayo sa party."
Ngumisi si Lampe at saka mabilis na lumabas ng sasakyan.

Kakaibang excitement ang naramdaman ko sa mga binitawang salita n'ong hayop na si

Lampe.

"Whoa! Pinapa-excite mo naman ako masyado, baby Lampe," sagot ko at saka nagmadali
ring bumaba ng sasakyan. "Pero saan ka pupunta?" nagtatakang tanong ko dahil isa-
isa niyang pinagbububuksan ang iba pang sasakyang nakaparada na tila ba may
hinahanap.

"Ampupu! Kaya naman pala." Magkasunod niyang inihagis sa akin ang dalawang rifle.
May nakuha rin siyang isang bag na puno ng mga bala. Nang makabalik siya ay tinungo
niya kaagad ang harap ng sasakyan at inilapag ang bag na puno ng bala sa hood ng
kotse.

Nag-umpisa na akong kargahan ng bala ang dalawang rifle na inihagis niya, maging
ang sniper rifle na nakasabit sa katawan ko.

"Lahat ba ng nandoon ay totodasin natin?" tanong ko. "Paalala ko lang, marami-

raming mga bigating kalaban ang nando'n."

Ampupu! Bakit parang kinakabahan ako sa gagawin namin. Syet!

***

Amber Lamperouge's PoV

"Akala ko ba, mayaman ka? Bakit sa motorsiklo tayo sasakay?" Tinaasan ko ng kilay
kong mas pinaganda ng Christian Louboutin Brow Definer 'yong hampaslupang burara.
Nakasakay na siya sa motorsiklo habang hawak-hawak si Pucci at nakatingin sa akin.

"Ano pang tinitingin-tingin mo r'yan? Sakay na," pag-aaya niya. Habang

pinagmamasdan ko ang motorsiklo ay may bigla akong naalala.

Anong bakit? Gusto kang ipapatay ng gagong 'yon.

Anong bakit? Gusto kang ipapatay ng gagong 'yon.

Anong bakit? Gusto kang ipapatay ng gagong 'yon.

Parang echo na paulit-ulit kong naririnig 'yong sinabi n'ong pangit kong kakambal
kanina sa call. Gusto akong ipapatay ni Boul? Anong dahilan? Gano'n ba kalaki ang
galit niya sa 'kin para gawin 'yon?

"Hoy! Anong drama mo? Umiiyak ka ba?"

Tumunghay ako mula sa pagkakatungo para tingnan 'yong hampaslupang burara.

"'Di ba sabi mo, alam mo ang mga plano nila? Totoo ba?" Nakatitig lang 'yong
hampaslupang burara sa akin. "Alam ko namang maganda ako, pero please lang. Ito
'yong oras na dapat seryoso tayo."

It took him around ten seconds bago niya sinagot ang tanong ko. "Gustung-gusto mo
talagang sinasaktan ang sarili mo 'no?"

"Sagutin mo na kasi," pagpupumilit ko.

"Bakit hindi 'yang gago mong ex-boyfriend ang tanungin mo?"

"Please, Shaun."

Huminga siya nang malalim bago nagsalita. "Oo, inutusan niya ang ilang myembro ng
Yamaguchi para patayin ka."

Sana pala... hindi na ako nagtanong.

"O, tangina! Bakit ka umiiyak d'yan?" Tumawa ako pagkatanong n'ong hampaslupang
burara.

"Heller?! Ako, umiiyak? Ganda kong 'to?" sagot ko. "Umusod ka, ako ang magda-
drive," dugtong ko na kaagad namang sinunod n'ong hampaslupang burara.

Bumaba muna siya sa motorsiklo at hinayaan akong sumakay. Nang makasakay na ako ay
dahan-dahan kong pinunasan ang mga mata kong may Givenchy Noir Couture 4 in 1
Mascara dahil baka masira.

Hindi ko pa naaayos ang mapupungay kong mga mata ay may kamay na akong naramdaman.
Remind ko lang, hindi naman talaga ako umiyak. Napuwing lang talaga ako. Bawal na
bang mapuwing ang magaganda?
Iniabot niya sa akin ang isang panyong puti na wala man lang brand. "Ito. ipampunas
mo d'yan para hindi ka mukhang tanga. Tingnan mo, kumalat na 'yang uling mo sa
mata."

Padabog kong kinuha ang panyo sa kanya at saka inilapit ang mukha ko sa side mirror
ng motor para i-check.

"Wengya! Ang OA mo naman! Hindi naman masyadong kalat eh. Maganda pa rin naman ako,
duh." Pinunasan ko ang gilid ng magkabilang mata ko.

"Wala ka bang pang-retouch d'yan?" tanong sa akin n'ong hampaslupang burara kaya
umalis ako sa pagkakadikit ng mukha ko malapit sa side mirror ng motor at saka
tumingin sa kanya.

"S'yempre, mayroon." Pinakita ko sa kanya ang maliit na Chanel sling bag na kanina
pa nakasabit sa katawan ko.

"Bakit naghahanap ka ng pang-retouch? Ano, maglalantad ka ba?" natatawang tanong

ko.

"Tanga! Mag-ayos ka. Nandoon 'yong ex mong gago 'di ba?"

Natawa ako sa sinabi niya. Kahit naman pala may pagkagago 'to, mukhang magkakasundo
kami.

***

Emerald Blood's PoV

"Whoa! Amazing po! Ang ganda!"

I have a mission to find my baby Caliber pero hindi ko maiwasang hindi mamangha sa
marangyang disenyo rito sa loob ng function hall.

Ang gaganda rin ng mga chandelier. Although hindi rin naman nakapagtataka dahil
mayaman talaga si Tito Terrence Von Knight.

Habang pinagmamasdan ko ang mga chandeliers ay nahagip ng mga mata ko si Ate

Mikazuki. Nasa indoor balcony siya malapit kina Tito Terrence Von Knight at Tita
Akiko Mouri. Malapit din sa kinaroroonan niya si future big brother na hindi
inaalis ang tingin sa kanya. Nakakainggit! Ganyan din sana kami ni baby Caliber sa
future.

Ate Mikazuki is staring at me kaya kumaway ako sa kanya. "Hello po future wife ni
future big brother," I mouthed. Hindi man lang siya ngumiti pabalik sa akin. Inalis
niya lang ang tingin niya sa akin kaya medyo nahiya ako.

"Zeke, may chocolate fountain oh. 'Di ba, paborito mo 'yon?" I heard future mom's
voice kaya lumingon ako kaagad sa kanan para hanapin siya.

"Good evening po, future dad and future mom." I waved at my future dad and future
mom.

"Hello, Emerald. Kumain ka na ba? Gusto mo rin ba ng chocolate? Nagpapakuha kasi si

Zeke sa akin. Ikukuha na rin kita kung gusto mo."

"OMG! May chocolate fountain po, future mom? May strawberries po ba? Ikukuha ko rin
po si baby Caliber," excited na sabi ko.

I heard a loud sigh kaya lumingon ako sa kaliwang bahagi where I saw future sis and
Kuya Lionel. I smiled at future sis and Kuya Lionel awkwardly.

"Hello po, Kuya Lionel. Hi po, future sis." I avoided her eyes as I walked past
her. Nakakatakot kasi talaga si future sis minsan.

"Mamaya na lang po pala ako kukuha, future mom. Hahanapin ko po muna si baby
Caliber," paalam ko at saka mabilis na dumiretso papunta kay Ate Mikaela.

I'm sure naman na silang dalawa ni baby Caliber ang magkasama eh. Kaya alam niya
siguro kung nasaan si baby Caliber. Siguro, miss na miss na niya ako.

"Hello po, Ate Mikaela! Nasaan po si baby Caliber?" She looked around us with
wondering eyes.

"Huh? Nasaan na nga 'yon? Nand'yan lang 'yon kanina eh," sagot niya sa 'kin.

Oh my golly! Nasaan na ba si baby Caliber?

"Malapit na rin ba 'yong iba?" tanong ni Ate Mikaela habang ako ay heto, kung
saan-saan nakatingin at pilit na hinahanap si baby Caliber.

"Opo, ate. Hinihintay po sila ni Ate Duch sa labas," sagot ko.

Bakit ba kasi ang daming tao rito sa loob? Ang hirap hanapin ni baby Caliber.

"Sige, titingnan ko muna sila. Hintayin mo na lang d'yan si Caliber." And there, I
was left alone.

Pagkaalis ni Ate Mikaela, I looked around the elegantly decorated function hall
where we are right now. I can see so many familiar faces na noon ay nababasa ko
lang sa mga nire-research ko, including the leaders of the Black Sinister.

Celeste Neri. She's known as the godmother of the West because she holds the
highest height of syndicate in more than five western countries including Italy and
France. Wala siyang pinagkaiba kay future mom at future dad na nagmula sa mga
angkan ng mga Mafia Boss.

Lucy Larsen. She earned the sinister sobriquet, "Lucifer," after leading an
underground crime group of hired assassins. They are all well-trained. Maraming
nagsasabi na si Lucy Larsen at ang grupo na hawak niya ang nasa likod ng mga
controversial deaths ng mga kilalang Mafia Boss.

Claudette Ramsey. Compared sa ibang leader ng Black Sinister, si Claudette lang ang
kakaiba ang past dahil hindi siya pinanganak na mayaman. She's known to seduce
wealthy and powerful men to get what she wanted. Hindi ko alam kung ano ang
nagustuhan sa kanya ni Kuya Grayson. Kawawa naman tuloy si Ate Amber—forever
bitter.

Nandito rin si Macey Wolf. Siya ang naging anak ni Tito Terrence Von Knight for two
decades. Aside from that, wala na akong ibang impormasyon na nalaman tungkol sa
kanya.
Pero parang may kulang sa mga leaders ng Black Sinister. Where is...

"Hi! I'm Ari Hofer. You're Emerald Blood, tama?" Ari may sound like a girl's name,
but nope, he's obviously not a girl. "Opo, Emerald Blood, pero soon-to-be Emerald
Blood-Roswell po dahil magpapakasal po kami ni baby Caliber sa future. Hello po,
kuya." I replied.

Sa mga leaders ng Black Sinister, kay Ate Macey Wolf at sa kanya lang ako wala
masyadong nakitang information, bukod sa parehas kaming nasa law school ni Ari
Hofer.

Tumawa siya. "Awit! Ikakasal pa nga. Alam ba 'yan ng ate mo?" I was caught off-
guard sa tanong niya. He knows about my ate?

"Huh? Ano pong sinasabi mo r'yan? Wala po akong ate." Hindi ko na hinintay ang
sagot niya para makaiwas ako sa mga susunod na tanong. Pero bago ko maglakad palayo
ay nakita ko pa ang makahulugang ngisi niya sa akin. What was that?

"Ouch!" daing ko nang mabunggo ako ng isa sa mga lalaking naka-black suit. Aside
from the guests, I can see tons of men here who looked like professional wrestlers
with their muscular physique and tattoos. Nakakatakot!

Puro mga leaders ng iba't ibang Mafia Groups ang nandito sa party. Kaya hindi na
rin nakakapagtahang maraming bodyguards ang nagkalat sa paligid. I wonder kung
paano ie-execute nina Ate Amber ang plano nila.

We heard a couple of gunshots na nanggagaling mula sa labas ng party. You could

already feel the tension kahit wala pang kumikilos ni isa sa mga tao rito sa loob,
hanggang sa huminto ang putukan at bumukas ang pinto ng function hall.

Kasabay ng pagbukas ng dalawang malaking pinto nitong function hall ay ang malakas
na pagkasa ng baril. It caught everyone's attention kaya lumingon kaming lahat kung
sino ang dumating.

I have seen quite a few good-looking women, but Ate Amber made me firmly believe in
the possibility of perfection. How can someone who's holding a shotgun can still
literally dress and look so beautiful? Gusto ko na tuloy maniwala sa sinasabi ni
Tito Kaizer na magandang lahi ang mga Lamperouge.

For a second, everyone looks stunned and with a questioning look at Ate Amber who
stood at the open doorway. Saglit niyang inilibot ang tingin niya sa buong function
hall, looking for no one else but Tita Lilith Moretti.

I took a glance of Kuya Grayson to see his reaction. His gaze was focused on Ate
Amber and he looked genuinely surprised. I hope Ate Amber's abrupt entrance caused
his heart skipped a few beats, kasi masakit ang hindi ma-crush back ng crush mo.

She started walking with the shotgun over her shoulder. Ang mga lalaking naka-black
suit naman ay mukhang naalarma dahil sa paglalakad ni Ate Amber na may hawak na
shotgun kaya isa-isang naglabas ang mga ito ng kani-kanilang baril.

Everyone keeps a wary eye on Ate Amber. Maging ang iba't ibang leaders ng iba't
ibang Mafia group ay mahahalata mong nag-aabang ng mga susunod na mangyayari so I
pulled out my gun at nakiramdam din ako sa paligid.
One of the men in black suit even tried to shoot Ate Amber, pero naunahan siya ni
Kuya Duke who shot the guy dead first.

OMG! Buti na lang po!

Kasunod ni Kuya Duke ay pumasok na rin dito sa loob ng function hall sina Kuya
Cody, Kuya Azure, Kuya Raven, Kuya Shaun at Ate Duch. Dahil sa magkakasunod na
pagpasok nila while carrying their guns ay naalarma ang mga lalaking naka-black
suit.

"What's up, bitches?"

"Yo! Nandito na ang pinakagwapo sa pamilya ng Lerwick. Ang inyong lingkod, Cody
Lerwick."

"Mawalang-galang na pero nandito na ang mas gwapo, Azure Lamperouge."

The firing begins between all those men na mga naka-black suit at sina Kuya Azure
na halatang enjoy na enjoy sa ginagawa nila. But you could easily notice na wala ni
isa sa mga guests ang nakikialam except for future sis and Kuya Lionel who pulled
out their guns at nakisali na rin.

Pero wait... "Nasaan na ba si baby Caliber?"

Nag-umpisa akong maglakad para hanapin sana si baby Caliber. Kahit kaliwa't kanan
ang putok ng baril na naririnig ko ay hindi ako pwedeng magkamali sa narinig ko
dahil kilalang-kilala ko ang boses ng baby Caliber ko.

Nakahiga sa sahig ang dalawang lalaking naka-black suit habang nasa harap nila ang
isang lalaki.

"Kapangyarihan ng araw, taglay ay liwanag. Kambal na lakas..." Tumingin sa akin si

baby Caliber kaya ako ang nagtuloy ng sasabihin niya.

"Kami ang super twins?" I said and then shot them dead. I smiled widely at baby
Caliber dahil nakatingin siya sa akin. "Hello, baby Caliber!"

"Anet, muret? Portugal peg mo?"

(Trans: Ano, babae? Ang tagal mo ah?)

Tumawa ako. "Na-miss mo ba ako, baby Caliber?"

"Wit! Feelingera ka, 'te. Shut up ka na. Sightsung mo 'yong malanding eksenadora."

(Trans: Hindi! Feeling ka. Tumahimik ka na. Tingnan mo si Amber.)

I shifted my gaze at Ate Amber na tatlong metro ang layo mula sa kinauupuan ni Tita
Lilith.

Inalis ni Ate Amber ang shotgun sa pagkakalagay sa balikat niya at saka itinutok
kay Tita Lilith Moretti. I looked around very quickly para tingnan ang mga reaction
ng mga guests, and to see if there are possible threats. Tumigil na rin ang
putukan. Lahat ng bodyguards ng iba't ibang Mafia Boss kanina na mukhang mga
wrestler ay mga nakahiga na sahig—puno ng dugo at mga wala nang buhay. Whoa!

Tita Lilith Moretti seemed petrified. She should be! Dahil siya ang nagplano ng
ambush kina Tita Amesyl.
"W-what are you doing?" she asked with total resignation as she looked up at Ate
Amber. There's no hesitation in Ate Amber's eyes.

Ate Amber gave her a meaningful smile before pulling the trigger of her shotgun.

Ate Claudette, who's just sitting next to Kuya Grayson, looked fearfully at Tita
Lilith Moretti whose body is now lying on the ground with her white cocktail dress
already soaking with blood. The pieces of her skull and brain tissue are spread
over the wide area.

Kuya Grayson looked apprehensive yet resigned, as if he had known this was coming.

**

A/N

Complete Book of Season 2 is already available. Paki-check na lang po ang official

store ng Psicom sa shopee at Lazada. Thanks Mafias!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 41 - Page 8
by Yanalovesyouu
40-50 minutes

Chapter 41

Duchess' PoV

-Flashback-

"Akala ko, magkasama kayo ni Emerald?" Kabababa lang ni Kuya Duke sa passenger seat
ng kotse ni Raven Strife pero nagtatanong na kaagad siya. Ugh!

"Yeah, kanina pero pumasok na siya sa loob ng party," sagot ko. "Alam mo naman
'yon, hahanapin na naman n'on si Caliber for sure," natatawang dugtong ko.

"Ah." Tumango lang si kuya, halatang hindi naman siya interesado. Well, ano bang
bago? Obvious naman na about kay Amber talaga ang gusto niyang itanong. "Eh si
Amber? Ano ba raw ang plano?" tanong ulit ni kuya. See? I told you, kunwari pa
siyang magtatanong about sa ibang bagay pero kay Amber naman lagi ang punta ng
topic.
I laughed because of that kaya tiningnan ako nang masama ni Kuya Duke, "Aish! Kung
anuman 'yang iniisip mo, Duchess, hindi 'yan totoo," depensa niya.

"What's the matter? I didn't say anything, kuya. Masyado ka na namang defensive,"
natatawa pa ring sagot ko.

"Sus! Sa tawa mo pa lang, halata namang may iniisip ka na namang kakaiba. Ganyan
naman kayong mga babae, ang hihilig n'yong mag-overthink." Wow! Coming from him
talaga?

But anyway... "Ang sabi ni Amber kanina sa text, hintayin daw natin sila. And na-
mention din niya na papunta na raw sina Cody at Azure dito." Mabilis akong lumingon
sa sasakyang humaharurot patungo sa direksiyon namin.

We loudly heard the screeching sound of the car as it abruptly stopped.

Speaking of Cody and Azure, magkasunod silang bumaba sa kotse at padabog na isinara
ang mga pinto nito. "Petengene, men! Hindi pa rin ako makapaniwala."

Hindi makapaniwala?

I was about to ask Cody, pero naunang magsalita si Raven.

"Saan?" tanong niya.

"Ah, wala," narinig kong sagot ni Cody sa kanya.

Muntik ko nang makalimutang nandito siya. Kanina pa kasi siya tahimik simula nang
dumating sila ni Kuya Duke kaya hindi ko naramdaman ang presensiya niya.

He's always been like that since forever. Kung hindi siya nakatingin sa laptop, sa
desktop, o 'di kaya ay nakatutok naman siya sa cellphone niya. He's not the
outgoing type of person pero palagi naman siyang game kapag may mga trabaho kami.
He's the person I admire the most when it comes to technology. Raven Strife.

"Bakit pangiti-ngiti ka r'yan?" Nakakunot ang noo ni Kuya Duke habang titig na
titig sa akin nang tingnan ko siya.

"Nakangiti ako?" I asked to myself. "Hindi naman?" patanong kong sagot kay kuya.
Argh!

"Aish! Ganyan naman kayong mga babae! Huli na, pero tinatanggi pa. Tsk!"

Oh well, I can still remember how I admired Raven during high school and college
days. Hindi ganoon karami ang nakakaalam but we used to be somewhat ugh—close.

"Nasaan na ba si Amber, baby Lampe?"

Siguro dahil na rin sa gusto ko siya before kaya naging malapit kami sa isa't isa.

"Aba wengya! Ano'ng malay ko sa kakambal kong iyon? 'Yan, baka si Duchess alam kung
nasaan. Silang dalawa ang palaging magkasama eh."

But I never told anyone about it at wala na rin naman akong balak ipaalam pa sa iba
dahil matagal ko na rin namang kinalimutan 'yon.

"Huta ka naman, p're. I-text mo! Duchess, nag-text o tinawagan ka na ba ulit ni

Amber?"

"Duchess, tinatanong ka ni Cody. Aish!"

Hindi naman kami nag-away or something. But there was a time when he admitted that
he likes me.

"Nalintikan na. Natameme na 'yong kapatid mo, p're."

"Petengene! Pakiramdam ko, nagwapuhan sa 'kin 'to, 'tol."

And like what I have said to him, hindi ko priority ang love life. Since that day,
'yong dating closeness namin, unti-unti nang nag-fade.
"Pwede pero wengya! Mukhang sa akin na-pogi-an, 'tol."

"Hays petengene! Kaya ayokong maglalabas eh. Nagiging sakit na 'yan ng mga babaeng
nakakasalamuha ko."

"Aish!"

Hindi ko naman pinagsisisihan ang mga naging desisyon ko but sometimes, I wish na
we're still as close as how we used to be.

"Oy, Duchess."

"Duchess, kanina ka pa tinatawag ng kuya mo." I immediately stopped from whatever I

was thinking nang magsalita si Raven.

"Huh?" I stared at Kuya Duke in confusion. "Tinatawag mo ako, kuya?"

"Anak ng tinolang masarap! Okay lang ma-starstruck sa kagwapuhan ko, Duchess. H'wag
mo lang gagawing bisyo." Si Azure ang nagsalita kaya tiningnan ko siya, still
puzzled kung ano ba ang nangyari. Did I space out or something? Or baka pinagti-
trip-an lang nila ako.

Inilapit ni Azure ang mukha niya sa mukha ko. "'Di ba, ang gwapo ko?" tanong pa
niya.

"Honestly speaking, gwapo ka naman nga."

It's so obvious in his reaction na nagulat siya sa sagot ko. "T-talaga?" tanong
niya.

"Oo," I answered him straight. Nagulat ako dahil bigla niyang nilayo sa akin ang
mukha niya. Did he just blush?

"Woo syet, baby Lampe! Sa unang pagkakataon, may sumang-ayong gwapo ka!" pang-aasar
ni Cody.

I was waiting for him to respond but he didn't utter a single word. Dapat ba,
nagsinungaling na lang ako? Gwapo naman talaga siya. After all, he's Amber's twin
brother.

"Pero mabalik tayo sa 'yo, Duchess. Bakit nakatulala ka kanina rito kay Strife?"
tanong ni Kuya Duke.

"Wait, what?" Ako? Tulala? What the fudge?

"Oo nga, Duchess. Kras mo ba si Strife?" dugtong ni Cody.

Seriously? Aminado naman akong noon, oo. Pero ngayon...

And before I'd be on the hot seat, my life saver came.

"Heller, nandito na ang maganda." Nakangiting bumaba si Amber kasunod ni Shaun

Birkins mula sa motorsiklong minamaneho niya. Buti na lang talaga, dumating sila.
Arghh! Ito kasing si Kuya Duke eh.

"Yo, sis."

"Bakit ikaw ang nag-drive ng motor?" Si Amber ang tinatanong ni Kuya Duke pero kay
Shaun Birkins siya nakatingin. Oh my. Someone's getting jealous.

"Sa rami ng pwedeng conversation starter, 'yan talaga ang napili mo?" tanong naman
ni Shaun sa kanya.

Oh, this is interesting. Natatawa ako habang pinagmamasdan 'yong dalawa while Amber
doesn't care. Pumunta siya sa may bandang likuran ni Raven Strife para i-check ang
ginagawa nito sa laptop.

Kuya Duke glared at Shaun Birkins. "Bakit, ano bang naiisip mong magandang
conversation starter, sige nga?"

"Anong fetish mo? O kaya, mahilig ka ba sa BJ?"

What the heaven?! I don't know kung matatawa ako o mao-off sa isinagot ni Shaun kay
kuya eh.

"Aish! Ang bastos naman ng bunganga mo, p're," natatawang sagot ni Kuya Duke.

"Ano'ng bastos sa buko juice? Kaya hindi ka sino-syota eh. Kung ano-anong iniisip
mo." I laughed kasi totoo naman. Never pa naman talagang nagkaroon ng girlfriend si
kuya.

Lumapit si Kuya Duke nang bahagya kay Amber na ikinagulat ko. Susundin ba niya
talaga 'yong advice ni Shaun?

"Amber, gusto mo ba ng BJ?" We all laughed dahil sa tanong ni kuya.

"Awts! Porn!"

"Pfft. Petengene!"

Pero mas nakakatawa ang response ni Amber. "Duke, gusto mong masampal?"

"Sus! Hindi naman 'to mabiro. Kaya ka iniwan ni Boul, masyado kang seryoso sa
buhay. Ang ibig kong sabihin, ano nang plano?"

"Yown! Plano, mga p're."

Mula sa mga kaninang puro kalokohan at tawanan, they all started to be serious.

Binalik ni Raven Strife ang tingin sa laptop na kanina pa nasa harap niya. While si
Cody at Azure naman ay nagsimula nang maglabas at mag-assemble ng mga baril.

Mafia bosses don't usually interfere with each other's businesses, lalo na kung
away 'yon. Kaya rin siguro ganito sila ka-hype, because we're just targeting one of
them. Actually, not 'we' dahil sinabi ni Amber na ibalato na sa kanya si Lilith
Moretti.

I looked around and siguro, hindi lalampas sa isang daang bodyguards ang nagkalat
sa paligid ng mansyon, especially, sa dalawang malaking pinto nito sa harap.

"So, Raven, saan tayo dadaan?" tanong ni Amber without breaking her stare at
Raven's laptop.
"Buong mansion, puno ng guards kaya depende kung saan n'yo gusto."

"Sa likod kaya tayo dumaan? Parang nakakakaba sa harap eh." I arched my eyebrow
dahil sa sinabi ni Cody.

"Sige, sa likod ka. Sa harap kami," sagot ni Amber sa kanya.

"Aba matinde! Teka naman, oy. Bakit ako lang mag-isa sa likod? Baby Lampe, hindi mo
ba ako sasamahan? I'm scared."

Usually, kapag nagsasalita si Cody, hindi puwedeng hindi siya ang kasunod n'on.
Pero now, he's being weird. Dahil pa rin ba 'yon sa sinabi ko kanina?

"Baka gusto mong magsalita, Baby Lampe? Sabi ko na nga ba, eh! Sa sobrang gwapo ko,
pati ikaw, natatameme! Hutek!"

"Manahimik ka nga, Lerwick! Ang ingay mo."

"Oh? Ba't mainit ang ulo ng Baby Lampe ko? Gusto mo bang palamigin ko 'yan?" I
chuckled as I saw Cody touching Azure's arm. Oh well, simula't sapul, ganiyan na
silang dalawa.

"Sus! Hindi ka lang maka-move on sa sinabi ni Duchess na gwapo ka, eh! Ayaw mo
'yon? May kaisa-isang taong naniwalang gwapo ka!" Wait, bakit ako na naman?

"Ulul! Anong pinagsasabi mo?" He tried to deny it, but he turned very red.

"Tama na 'yang asaran, baka mauwi sa sakitan. Sa huli, 'di mo na mapipigilan kasi
nasaktan ka na nang lubusan."

Kuya Duke is being bitter again. I secretly rolled my eyes saka inumpisahan ang
pag-a-assemble ng baril.

"Heller! Magdadramahan na lang ba kayo rito?"

"Rakrakan na!"

Everyone started to prepare themselves. Binuksan ni Kuya Duke ang trunk ng sasakyan
at inabot sa akin ang isa sa mga emergency handguns. Shaun Birkins reloaded his gun
with some of his ammos. Nag-retouch din muna si Amber. What do you expect? Cody and
Azure took their guns out, as well.

While they are so busy with their weapons, I shifted my gaze at Raven who is too
focused on his laptop.

"Ready?" Mabilis kong iniwas ang tingin sa kanya nang magsalita siya. Argh! Mabuti
na lang at nakatutok pa rin siya sa laptop. "Malinis na ang mga bantay sa likod ng
mansyon. Lahat sila ay nasa harapan. Mukhang inaasahan ang pagdating natin,"
paliwanag niya nang hindi pa rin nilulubay ang tingin sa screen.

"Tara na! Baka kanina pa ako hinihintay ni Katana Baby."

Nag-umpisa na kaming maglakad papunta sa mga bodyguards na nakabantay. Hindi na

namin sila binigyan ng pagkakataon para makaporma. Agad namin silang pinaulanan ng
bala at siniguradong wala nang matitirang humihinga.

It did not end there yet dahil matapos marinig ng ibang guards ang putok ng mga
baril ay lumabas sila sa kanilang pinagtataguan. Good thing na alam na naming
mangyayari ito.

Hindi ko mapagkakailang magaling talaga ang tandem nina Cody at Azure. Mukha lang
silang mga loko pero sa ganitong pagkakataon at parehas silang nagseseryoso, they
can be the people you would count on in a fight. Gigil na gigil ang dalawa habang
isa-isang pinatutumba ang kalaban. We know the reason. Alam na nila ang nangyari
kina Tita Amesyl at sa iba pa.

Nang maubos na namin ang lahat ng bantay sa labas, nagkatinginan kaming lahat. It
is time to start our real fight.

"Let's get it on, baby!"

"Petengene! Ang gwapo ko talaga kahit kabado, syet!"

"May BJ ba sa loob?"

"Oh? Anong tinutunganga mo r'yan, babaeng baduy? Kahit maghintay ka ng forever,

walang gano'n."

"Dahil 'yon sa mga babaeng mapanakit na tulad mo."

"Tangina mo."

"Tara na, Duch."

Nang nasa harap na kami ng dalawang malaking pinto, everyone took their positions.
Naunang maglakad si Amber bitbit ang shotgun niya na kumikinang sa rami ng mga
diamonds at gold. Sa kanan niya ay magkakatabi kaming tatlo nina Kuya Duke at
Raven. Sa kaliwa naman si Shaun, kasama ang dalawang loko na sina Cody at Azure.

She started to walk inside as soon as the door widely opened.

"What's up bitches?"

"Yo! Nandito na ang pinakagwapo sa pamilya ng Lerwick. Ang inyong lingkod, Cody
Lerwick."

"Mawalang-galang na pero nandito na ang mas gwapo, Azure Lamperouge."

I smiled secretly while staring at them. You can see how excited they are. Cody and
Azure surely enjoy the scene.

Amber started walking towards Lilith's direction with the shotgun on her shoulder.
Kung lumakad siya ay parang hindi bakbakan ang pupuntahan niya. Prente siyang
naglalakad kasama naming lahat. The guards inside were alarmed at isa-isa silang
naglabas ng kani-kanilang baril.

Nagsimula nang magpalitan ng putok ng baril ang mga lalaking naka-itim na suit.
Napansin ko namang wala sa mga bisita ang nakikialam. Para lang silang nanonood ng
isang maaksyong palabas. After a few minutes, sumali na rin sina Katana at Lionel
na naunang dumating sa party. I can clearly see how Katana and Lionel pulled out
their guns and fought smoothly side by side.
Sunod-sunod ang pagpapakawala namin ng mga bala. Ganoon din sa kabila ngunit wala
man lang nasugatan sa amin ni isa.

Shaun Birkins is exceptionally good. He is like the type of guy who seems to be
fearless. Madalas maangas siya at madaldal pero hindi ko inakalang ganito siya
kagaling sa pakikipagbarilan. Wala siyang inaasinta na hindi natatamaan. And when I
say na natatamaan, bullseye! Wala ng second chance para mabuhay.

Bukod sa malikot niyang mata na nagmamasid sa paligid, sumusulyap din siya sa

direksyon ni Amber. Anyone who attempts to shoot her ay mabilis niyang binabaril. I
therefore conclude, na mayroon nga talaga akong hindi alam.

And Kuya Duke is making a scene himself. Ilang beses ko naman siyang nakasama sa
ganito pero hindi ko pa rin maiwasang hindi mamangha sa kanya. He's too serious to
the point na mabilis niyang pinatatamaan ang mga kalaban. Sa isang minuto, hindi
lang sampu ang napatutumba niya. To think na gumagalaw pa ang mga iyon at hindi
nakatayo lang. Iba't ibang direksyon. Right, left, front and back.

At the opposite side of the room, naroon naman sina Cody at Azure na tila
nagpaparamihan ng mga napapatay. Halatang enjoy na enjoy sila sa ginagawa. Hindi
man lang sila umaalis sa puwesto nila pero nakamamanghang maski sa pinakakasulok-
sulukang bahagi kung saan naroroon ang mga kalaban ay naaasinta nilang dalawa.

"Ow!" I was shocked when someone suddenly grabbed my waist and fired at the guy who
tried to shoot me. Before I could say anything, binitiwan na niya ang pagkakahawak
sa akin.

"Be careful next time. Muntik ka na ro'n."

"Uh, t-thanks, Raven."

It was too awkward, I know. And ignoring that feeling leads me to my actual self.

Bumalik kami sa kanya-kanyang ginagawa. Muling naagaw ng atensyon ko ang mga

bisitang nanonood lang sa amin. Ang iba sa kanila ay nakangisi na parang gustong-
gusto ang nangyayari. The other guests stared blankly at us na parang pinag-aaralan
ang mga galaw namin.

After a while, tumigil na ang putukan. Naubos namin ang mga lalaking naka-black
suit. Napasulyap ako sa iba and you can see the satisfaction on their faces.

At gaya ng inaasahan ko, lumakad si Amber papalapit sa nanginginig nang si Lilith

Moretti, but not so near. She stood three meters away from her and pointed her
shotgun to Lilith's direction na nakakabit sa kanyang balikat. Walang alinlangang
itinutok niya iyon sa babae.

Everyone witnessed how she tried to calm herself down. Hindi nga lang siya
nagtagumpay because when Amber positioned herself to aim at her ay mas lalo pa
itong namutla.

"W-what are you doing?" Great! She's a great pretender, trying to convince us that
she is not scared.

Amber looked so calm in her meaningful smile before she pulled the trigger of the
shotgun.

The next thing that happened to her ay tulad sa mga pinatay naming bodyguards—lying
at the cold floor, lifeless.

***

Mikazuki's PoV

"Is that Amber Cross Lamperouge?" tanong ni Papa. Pare-parehas kaming nakatingin sa
eksena na ginagawa ng Black Organization mula rito sa balkunahe na kinatatayuan
namin. Saglit kong sinulyapan si Mama before answering him.

"Yep, do you want me to kill her?" Kinuha ko ang handgun na dala ko at saka
ikinasa.

"Just let her do her thing. Mukha namang si Lilith Moretti lang ang target niya,"
sagot ni Papa at saka kalmadong ininom ang isang baso ng champagne na kanina pa
niya hawak-hawak. He doesn't seem terrified nor alarmed.

Ibinalik ko ang tingin kina Shaun, Duke, Cody, Azure at Raven who seem to enjoying
what they are doing. I've been trying to keep myself from smiling mula pa nang
pumunta sila rito sa party. They exceeded my expectations. Who would've thought na
ganito nila gagawin ang pagpatay kay Lilith Moretti.

Alam kong most of the Mafia leaders ay hindi masyadong nate-threaten sa existence
ng Black Organization dahil simula nang sila ang humawak nito ay hindi ito
masyadong aktibo sa mga transactions at operations underground. Kaya na rin siguro
mas tinatarget ng iba na ubusin ang Yaji at Roswells.

"Siya ba 'yong anak nina Angelique at Louie Birkins?" I immediately shifted my

glance at my biological mom, Akiko, dahil sa tanong niya.

"Yes, Mama, he's Shaun Birkins. I grew up with him." Inilipat ko ang tingin ko kay
Lionel at saka nagpatuloy sa pagsasalita. "And that's Lionel Birkins."

"I see. Are they close to your mom and dad?" Saglit akong napaisip sa tanong ni
Mama while my eyes are still locked at them.

"Yes, I think so," sagot ko. Hindi naman kasi ako sigurado. Ako lang naman kasi ang
hindi close kina mom and dad.

The firing didn't last long. They all stopped nang makita nilang lahat ng nakisali
ay mga wala nang buhay. And there's the moment of silence hanggang sa may bumasag
sa katahimikan ng lahat.

"That was insane!" We all shifted our glance at Shinji Yamaguchi. Nakangiti ito
habang pumapalakpak. Mukhang imbis na kabahan ay nag-enjoy pa siya sa mga nangyari.

"Duke and Duchess Lionhart, Cody Lerwick, Raven Strife, Azure and Amber Lamperouge
at..." Saglit itong nag-isip habang tinitingnan si Shaun. "Sino ka nga ulit?"

"Mama mo."
Inalis ko ang tingin sa baba nang may marinig akong nagsalita mula sa likuran ko.

"Clean all the mess." Si Macey Wolf iyon, who's standing behind us. Inutusan niya
ang isa sa mga tauhan ni Papa at agad naman itong sinunod nito. She caught me
looking at her and asked me. "Do you need anything?"

"No?" sagot ko.

"Then why are you staring at me? Did I catch your attention?"

"Bawal ba?" tanong ko sa kanya. Anong problema niya? She just shrugged and didn't
look interested.

***

The party has indeed taken a quantum leap. From the damages they have inflicted,
nagkakasayahan na sila na para bang walang nangyari kanina.

Nakatayo pa rin ako rito sa balcony where I can see all of them, with a smile on my
face. Nasa kanya-kanyang table na sila. Caliber, Emerald, and Mikaela shared
places. At the opposite table, nandoon naman sina Katana, Lionel, Mom, Dad and of
course, Roswell. As usual, nagkukulitan na naman sina Cody and Azure. Kasama rin
nila sina Shaun, Amber, Duke, Raven and Duchess. It is nice to see that Shaun
interacts well with them.

"Malalim yata ang iniisip ng anak ko." Hindi ko pinahalatang nagulat ako sa
presensya niya. Sa huli, ngumiti ako kasabay ng pagharap sa kanya.

"Kayo po pala, Mama." Nakangiti siya sa akin saka tinabihan ako sa railings nitong
balcony.

"Nakita ko ang nangyari kanina. Magagaling nga sila, ano?" Hindi na nawala ang
ngiti sa labi niya habang pinapasadahan ng tingin ang mga nasa ibaba.

"What do we expect? It runs in their bloods." Muli akong sumimsim ng wine at

sinamahang tanawin ang mga tinutukoy ni Mama.

Nakita kong kumaway-kaway pa sa akin si Tita Aemie ngunit agad kong iniwas ang
tingin sa kanya. Gusto kong tumawa nang masulyapan pa na kinakalabit niya si Tito
Ezekiel at tinuturo ang direksiyon ko.

"Roswells and Yaji are all exceptional." Nagbalik lang ang atensyon ko kay Mama
nang magsalita itong muli.

"Kahit ako rin po ay nagulat sa ginawa nila."

Humarap siya saglit sa akin saka ibinalik ang tingin sa ibaba. "Alam kong namimiss
mo na sila, anak. Bakit hindi ka pa bumalik sa kanila?" Hindi siya nakatingin sa
akin. Ang paningin niya ngayon ay na kay Roswell. "Maiintindihan ko naman kung sila
ang pipiliin mo. Ako na ang bahala sa Papa mo." She smiled with assurance.

I can see how caring she is. A mother that I've always wanted. Now that I have her,
hindi ko na sasayangin pa ang oras na ito para makasama siya.
Huminga ako nang malalim at niyakap siya. "Kayo po ang pamilya ko, Mama. Kayo po ni
Papa."

"Pero anak, wala ka na ba talagang planong bumalik sa kanila?"

Umiling ako. "Kuntento na po ako sa inyo ni Papa."

***

Trigger's POV

"Kumusta na po si Lindsay, Doc?" I was about to speak up when Kayden Lerwick asked
the doctor. Sa huli ay nakinig na lang ako sa kung ano ang sasabihin nito.

I hope she's fine.

I admit I was confused. I knew that she is special, but I never depicted how
complete she makes me feel every time we were together.

I got scared the moment I saw her bleed from the gunshots. 'Yon na yata ang unang
pagkakataon na nakaramdam ako ng ganoong klase ng takot. I thought I would lose
her. I thought I would lose the only person who believed in me—the only person who
always makes me feel special.

Natatakot ako. Hanggang ngayon, nararamdaman ko pa rin ang panginginig ng mga kamay
ko dahil sa sobrang kaba.

Gustong-gusto kong sabihin sa kanya 'yong nararamdaman ko. Gusto kong aminin sa
kanya na parehas kami ng nararamdaman para sa isa't isa.

"Her condition is stable."

"Is she awake?" I immediately asked. Para akong nabunutan ng tinik sa nadinig ko. I
can't lose her. I can't lose the woman I love.

"Yes."

Nagkatinginan kami ni Kayden at parang nagpapakiramdaman kung sino ang unang

papasok sa kwarto ni Lindsay.

"Go ahead." Sa huli ay si Kayden na ang nagpaubaya. I slightly nodded bilang

pasasalamat bago tuluyang pumasok sa loob.

As I enter her room, naabutan ko si Lind na nakapikit at hinihimas ang kanyang

magkabilang sentido. Ang kaninang lakas ng loob ko na kausapin siya ay umurong na
lang bigla nang makita ko ang mga sugat at benda niya sa iba't ibang parte ng
katawan..

Nang sandaling maramdaman niya ang presensya ko ay nagmulat siya ng mga mata.

"How are you feeling, Lind?" That was an epic question, I know. I can literally see
how bad her state is right now. Why the hell did I still ask that? Nagbaba ako ng
tingin. "I mean... h-how—"

"I'm fine, Trig. I'm sorry if I caused you trouble." She smiled bitterly.

"Of course not."

Umupo ako sa isang silyang malapit sa kama. Mas pansin ngayon ang mga sugat niya sa
mukha at braso. Napahilamos ako sa mukha.

"I'm sorry." Wala na akong ibang masabi and all I want to do is apologize. Sa lahat
ng nagawa ko, sa lahat ng maling desisyon ko. Sa lahat ng masasakit na salita na
nasabi ko noon. At ngayon, wala akong nagawa para pigilan ang nangyari sa kanya.

"Sorry?"

"Sorry. I wasn't there to save you."

"But you saved me, right? You brought me here. I think that's enough, Trig. Don't
say sorry. Hindi naman ikaw ang may gawa nito sa 'kin." She always tries to comfort
me first kahit na masama ang lagay niya. The guilt inside me started to grow again.

"Pero kahit na, Lind."

"At isa pa, I'm not your responsibility. So, thank you. Thank you for saving me."
Ngumiti siya nang tipid.

Of course, you are! From the beginning, you're my responsibility, Lind.

"You're welcome." And that was all I could say.

The room was filled with awkward silence. Gusto ko siyang kausapin pero hindi ko
alam kung saan mag-uumpisa. Ramdam kong ayaw rin akong kausapin ni Lindsay dahil sa
tono ng boses niya. Alam kong galit pa rin siya sa akin.

"Trig..." Tumingin ako sa kanya nang marinig kong tinawag niya ako.

"Lind..."

Huminga ako nang malalim. Ito na siguro ang oras para malaman niya ang nararamdaman
ko. Ayoko nang magpaligoy-ligoy pa. At lalong ayoko siyang mapunta sa iba.

"Lind, may sasabihin ako sa 'yo." / "Trig, ugh, where's Kayden?"

"Huh?" Damn!

"Uhh—nagpunta ba siya rito? Hinanap niya ba ako? Uhm, pwede mo ba siyang tawagan?"
Those questions hit me.

Ilang segundo akong natahimik dahil sa tanong niya. And if silence could speak, it
would say, 'it shouldn't have ended this way.'

"H-he's actually waiting outside. Do you want me to call him?"

F*ck that, Trigger! Hanggang ngayon, duwag ka pa rin. Kanina lang, pinagmamalaki
mong ipaglalaban mo si Lindsay pero heto ka ngayon at pinauubaya mo na naman siya
kay Kayden.

"Yes, please. Thanks, Trig!"

Pero hindi ko pwedeng ipagdamot ang simpleng paki-usap niya kung ngayong nakangiti
siya matapos kong sabihin na nasa labas si Kayden.
Agad akong tumayo at naglakad palabas. Naabutan ko si Kayden na palakad-lakad, tila
hindi mapakali.

"Hey, bro. Lind is looking for you," matamlay kong saad nang tumingin siya sa akin.
He smiled with assurance when he heard what I said. Sabay kaming bumalik sa loob ng
kwarto.

"Yo, Lindsay. May masakit pa ba sa 'yo? Nagpa-deliver na ako ng pizza. 'Di ba

favorite mo 'yon? May gusto ka pa bang iba?" Tahimik lang akong nagmasid sa gilid.
I can see how much he cares for Lind.

And based on the way he treats her, I know he loves her as much as I do. Or perhaps
he loves her more than I do.

Should I let him win? Is he the best man for her?

"Shh. Ano ka ba! Okay lang ako, 'no! Pero sana sinamahan mo ng fries 'yong order
mo."

"Oo naman. Pwede ba namang makalimutan ko 'yon? At sorry nga pala, nahuli ako."

"Forget it. You see? I'm still alive... and kicking!"

Her smile and laugh that she used to give me... Now, she's giving it to someone
else... To Kayden.

Masaya silang nag-uusap at pinagmamasdan ko sila. Kung titingnan si Lind ngayon,

parang walang masakit sa kanya. Parang wala lang ang mga sugat na natamo niya.
Parang hindi siya nakabenda at nakahiga ngayon sa hospital bed.

I stood up and walked out of the room with questions running in my mind. And once
again, I let my fear lead me. I let Kayden takes care of my girl. I let him do what
I want to do.

Should I let her go?

***

Duchess Lionhart's POV

"Ang lakas talaga ng loob mo kahit kailan," usisa ko kay Amber na hawak ang isang
glass ng wine.

"Mas malakas ang karisma at kagandahan ko, ghorl, erkey? Lagi mong tatandaan 'yan,"
saad niya. Napailing na lang ako at inilibot ang tingin sa paligid.

"Hindi na ako kokontra."

"Dapat lang!" Sumimsim siya muli ng wine saka tumingin sa 'kin. "Hoy, babaeng
baduy! 'Di ba kasama mo kanina 'yong batang malandi? Nasan na 'yon?"

"Ha? Baka nagpunta na ro'n kay Caliber."

"Jusko, kahit kailan talaga! Walang ibang ginawa kung hindi ang lumandi. Buti pa
ako, ganda lang sapat na." I always admire Amber when it comes to this.

Maarte siya, oo, pero matapang din siya. Siya 'yong babaeng hindi mo mapapaatras sa
laban. Lalo na sa laban ng pag-ibig. Napatingin ako sa paligid, and then I saw him,
staring at her.

Shaun Birkins.

Ano ba'ng mayro'n sa kanila ni Amber at parang ganoon na sila ka-close? Anyway,
it's not my thing to interfere with others' business, so I diverted my gaze to look
around this mansion.

Isa-isa kong tiningnan ang buong paligid. Hindi mapagkakaila na talagang mayaman si
Terrence Von Knight. Walang parte sa mansyon na ito ang hindi mamahalin.

Sunod ko namang dinaanan ng tingin ang mga bisitang kanina pa walang karea-
reaksyon. And as I watched the other guests, I caught Raven staring at me.

Kaagad ko namang iniiwas ang tingin ko at nag-pretend na hindi siya napansin. Why
the heaven is he staring at me?

I still remember those memories during college days, when I can say na close pa
talaga kami.

***

-Flashback-

"Baka gusto mong tigilan muna 'yan?" /inabot ko sa kanya ang isang sandwich na
binili ko. He glanced up and smiled saka kinuha ang pagkain na hawak ko.

"Salamat." Ibinalik niya ang tingin sa laptop at pinagpatuloy ang pagtitipa sa kung
ano mang ginagawa niya. I silently observed him. Nasa rooftop kami ngayon since
ito ang pinakatahimik na lugar sa buong school premises.

"Dito na muna ako, ah. Busy pa yata kasi si Amber."

"Sige lang."

Raven is usually quiet kaya sanay na ako sa mga short responses niya. Pero kahit na
ganito kami palagi, he always accompanies me and vice versa.

I leaned against the wall at pinikit saglit ang mga mata ko. The sound of his
keyboard clicking was actually soothing. Peaceful kasi walang nang-iistorbo. At the
same time, I know that I'm not alone. We mostly hang out here tuwing tapos na ang
klase o kung wala lang talaga kaming magawa. He would be busily doing something on
his phone or laptop and I would just observe him. And as time grows, nasanay na rin
kami sa isa't isa.

Nang hindi ko na marinig ang pagtitipa niya, I opened my eyes. "Bakit?" I asked
nervously.

His stare was overwhelming and it captivated me for a short while. Hindi ako
makagalaw nang maayos dahil nakatingin pa rin siya sa gawi ko. Sinubukan kong
pakalmahin ang sarili ko, so I snapped my fingers at him.

"Raven, okay ka lang ba?" tanong ko uli sa kanya. He diverted his look as soon as
he realized what he was doing.
"S-sorry." Mabilis niyang ibinalik ang tingin sa laptop at hindi na kumibo.

***

"Sigurado kang ayos lang sa 'yo na samahan ako?"

I was on my way to Tita Meisha's house para ibigay ang mga files na pinadadala ni
Mama when I saw Raven along the way. Parang nabunutan ako ng tinik nang makita ko
siyang naglalakad din.

"Wala namang problema sa 'kin," he replied with a shrug. I smiled and was relieved
nang pumayag siya na samahan ako. Hindi naman sa takot ako but Tita Meisha is quite
intimidating kaya naisipan kong magpasama na rin sa kanya. He helped me hold some
of the files as we walked. Hindi na ako nag-abalang sumakay dahil may dinaanan muna
ako bago gawin 'yong pinag-uutos ni Mama.

"Bakit ka pala napadaan dito?" tanong ko sa kanya.

"Papunta rin naman ako sa kanila. Niyaya ako ni Cody," sagot niya nang hindi ako
sinusulyapan. Wala na akong maisip na itanong o sabihin kaya tumigil na lang ako sa
pag-usisa.

Malapit na kami sa bahay ng mga Lerwick nang binasag niya ang katahimikan.

"Duch, anong gagawin mo 'pag nalaman mong may gusto pala sa 'yo 'yong taong naging
kalapit mo na ng loob?" Tumigil ako sa paglalakad at takang tiningnan siya.

"Anong pinagsasabi mo, Raven?" I asked with a faint laugh but his face seemed
serious. Hindi niya sinagot ang tanong ko but he looked at me intently. Aminado ako
na at this point, kinakabahan ako sa susunod na maaaring sabihin niya.

"Gusto kita, Duchess." I stiffened when he said that. H-he likes me?

The impact of his words hit me and made me speechless. It was not even romantic
pero parang naghahabol ako ng hininga nang marinig ko ang sinabi niya. How did this
happen? I was about to respond nang biglang lumabas si Kayden.

"Raven? Duchess? Anong ginagawa n'yo rito?"

Mabilis kong kinuha ang mga files na pinahawak ko kay Raven at humarap sa kanya. I
was not yet ready to answer that confession and took this chance para umiwas agad.

"M-may pinabibigay si Mama kay Tita Meisha. Pwedeng ikaw na lang ang magbigay?"
nagmamadali kong saad.

"Sure."

"Thanks! I'll leave first. May pupuntahan pa kasi ako." I left immediately after
passing the files to Kayden. Tatawagin sana ako ni Raven nang lumabas din si Cody
at inaya siyang pumasok.

After the incident, hindi na muna ako lumapit sa kanya. In fact, sadya kong ayaw
muna siyang makita. And ever since that happened, our closeness slowly faded.
-End of flashback-

***

Hindi ko pinagsisihan ang pag-iwas sa kanya at pag-deny sa feelings niya noon. But
I miss hanging out with him na hindi nababalot ng awkwardness. Inalis na niya ang
tingin sa akin and so did I. I sighed and sipped a bit of wine from my glass.

I will fix everything after we're done with this.

I smiled at the thought.

***

Cody Lerwick's POV

"Oy! Penge niyan!" untag ko kay Baby Lampe na sarap na sarap habang kumakain ng
hindi ordinaryong shanghai.

"Kumuha ka ro'n! O kaya hintayin mong lumapit 'yong server." Iniwas niya sa akin
'yong plato niya na parang alam na niyang dedekwat ako ng isang shanghai.

Nandito pa rin kami ngayon sa mansyon ng tatay ng fiancee ni bossing na parang

walang nangyari. Tuloy ang kasiyahan. 'Yong kaninang puno ng dugo at bangkay na
sahig ay malinis at nagkikintaban nang muli.

Nagtatawanan pa nga sa kabilang table sina Emerald, Caliber at Mikaela.

At dahil tinatamad ako, umusog ako nang kaunti sa tabi ni Lampe saka hinimas-himas
ang braso niya. "Sige na, Baby Lampe, sa 'yo naman ako hanggang magdamag, eh."

"Wengya! Tigilan mo nga ako, Lerwick! Masama pa rin ang timpla ko dahil sa hayup na
Boul na 'yon!"

Takte! Oo nga pala! Nasaan na ang gagong si Boul? Matapos ang nangyaring barilan
kanina ay hindi ko na muli pang nakita 'yon. Hindi kaya sumama na ro'n sa mga
Yamaguchi? Tuluyan na ngang nahibang ang loko!

Pero 'yong gustong ipapatay ni Boul, ayun at lintek ang pagkabangis! Ilang beses na
kaming nagsama sa mga ganitong pangyayari pero syet! Wala pa rin siyang kupas. Lalo
na no'ng tinutukan niya ng baril si Lilith Moretti at walang pag-aalinlangang
pinatay 'yon, animo'y nag-eenjoy pa sa ginawa niya.

Iskeri, paksyet!

"Malay mo, may rason naman si Boul," sabi ko na lang kay Lampe para magtigil na sa
kangangawa.

"'Asan na ba 'yon at uupakan ko 'yon nang matindi!"

"Chill, 'tol. Alam kong gwapo ako pero 'di ako hanapan ng nawawalang gago."

"Tangina! Huwag lang talaga siyang magpapakita sa 'kin!"

"Tek na 'yan! Alam mo, Baby Lampe, mas magulo ka pa sa sinulid na buhol-buhol.
Kanina, hinahanap mo. Ngayon naman, ayaw mong magpakita sa 'yo." Tumingin sa walang
kakupas-kupas na kagwapuhan kong mukha ang gagong si Lampe.

"Hindi ko talaga alam ang gagawin ko sa Boul na 'yon! At ito namang kakambal ko,
patay na patay pa rin do'n!"

Kung ako nasa posisyon ni Lampe, hindi ko rin alam ang magagawa ko. Basta ang alam
ko lang, mas gwapo ako kay Lampe! Syet na malagket!

Iniwan ko muna siya ro'n sa table at naisipang maglakad-lakad. Baka may mabingwit
akong chicks na pwedeng pampalipas ngayong gabi.

Gusto kong maglibot muna at ipagmalaki sa lahat ng bisita ang nagsusumigaw kong
kagwapuhan. Nagpunta ako sa isang malaking fountain sa gilid ng mansyon kung saan
wala masyadong tao.

Pero sa 'di-kalayuan, nakita ng mapupungay kong mga mata si Baby Katana na mag-
isang umiinom ng wine. Bakit kaya hindi niya kasama 'yong manliligaw niyang si
Birkins?

Dahil sa walang katulad ang kagwapuhan ko at ayokong nakikita na may babaeng nag-
iisa, lumapit ako.

"M-mag-isa ka yata?" S'yempre, pang-pogi rin ang mga tanungan ko. Pero ampupu,
bakit nauutal ako? Kanina konpident na konpident ako, pero petengene, mga lodi!
Bigla akong kinabahan.

"What do you want?" Kahit talaga ang taray-taray nitong si Katana Baby, ang ganda-
ganda pa rin niya. Deym!

"Nothing. Nakita ko lang kasing mag-isa ka. Baka gusto mo ng kasama." O baka, gusto
mo akong kasama. Syet! Nangingiti akong ewan habang nagtataka naman siyang
nakatingin sa akin.

"Tss." Uminom siyang muli ng wine saka pinakititigan 'yon. "Bye."

"Oh, ba't aalis ka na agad?" Takte! Hindi man lang tablan ng gandang lalaki ko.
Hindi niya ba alam na marami ang nagkakandarapa, makasama lang ako? Potek!

"I have no business with you. So if you don't mind."

"Sasamahan na kitang maglakad."

"Thanks, but no thanks."

Tinalikuran ng magandang babae ang naghuhumiyaw kong karisma kaya't napasunod na

lang ako ng tingin sa kanya. Hindi pa man nakalalayo si Katana Baby, nagulat ako
nang makitang matatapakan niya ang isang hindi kalakihang bato.

Hindi niya yata napansin 'yon kaya ang nangyari ay gaya ng inaasahan ko.

"Katana Baby!"

At dahil likas na napakatotpul at keyring ko, tulad sa mga sweet na Kdrama at

movies ay slowmo at gwapong-gwapo kong sinalo ang tutumba nang si Katana Baby. Sa
huli ay pareho kaming nahiga sa damuhan. Syet! Ganitong-ganito 'yong mga eksenang
mabenta sa mga kababaihan, eh.
Potek! Eto na 'yong mga napapanood ko. 'Yong natumba ang babae at lalaki tapos
magkakatitigan sila. Tapos unti-unti, magkakalapit ang mukha nilang dalawa at...
magkakahalikan sila.

Inihanda ko ang mapupula kong labi at akma nang hahalikan si Katana Baby nang bigla
itong tumayo.

"What do you think you're doing?!" Inis siyang tumingin sa 'kin.

"Hey, what happened?" Ampupu naman! Ba't nandito 'tong manliligaw ni Katana Baby!
Moment namin 'to eh!

"Matatapilok kasi sana si Katana Baby—este Katana kaya sinalo ko. Hindi ko
namalayang matutumba pala kami." At bakit ba ako nag-eexplain? Ampupu. Tumulong na
nga ako, parang ako pa ngayon ang mapapasama. Aba matinde!

"Nakita ko nga," sagot niya habang ang tingin ay nasa akin.

"Oh, eh 'di goods na tayo. Sibat na ako." Badtrip naman, ampotek! Minsan na nga
lang kami magka-moment ni Baby Katana, umi-epal pa 'tong si Birkins. Todasin ko
kaya 'to para wala na akong kaagaw?

At bago ako tuluyang umalis ay narinig ko pang nag-eexplain si Katana ro'n sa

manliligaw niya na 'di hamak na mas gwapo ako.

Kasalanan ko bang masyado akong keyring? Aba matinde!

***
Amber's PoV

"Pwede ba tayong mag-usap?"

"Tungkol saan?" Pinaningkitan ko ng mga mapupungay kong mga mata na may Givenchy
Noir Couture 4 in 1 Mascara 'yong hampaslupang burara dahil imbis na ako ang
sumagot sa gagong si Grayson eh inagawan niya ako ng spotlight.

"Amber, pwede ba tayong mag-usap?" Wengya! Alam kong maganda ako pero hindi na
naman kailangan pang i-mention ang pangalan ko 'di ba?

"Narinig ko ang sinabi mo, Grayson. Hindi mo kailangang banggitin ang pangalan ko
at ipangalandakan na gustong-gusto mo ng atensyon ko." Sinulyapan niya ng tingin
'yong hampaslupang burara at saka ibinalik ang tingin sa 'kin.

"Doon sana sa walang ibang tao." Pagkasabi niya n'on ay naglakad na siya, pero
hindi pa man siya nakalalayo, nagsalita na 'yong hampaslupang burara.

"Wala namang tao rito. Hotdog ako, hayop ka." Hindi ko mapigilang hindi matawa sa
sinabi niya.

"Oo nga tapos dyosa ako," I agreed, at sabay kaming tumawa n'ong negro.

Pero mukhang hindi kami pinakinggan ng gagong si Boul. Gago talaga eh! Madapa sana
siyang hayop siya. Sinundan ko lang siya ng tingin. Inaabangan ko kung susulyap
siya sa direksiyon namin pero dire-diretso pa rin siyang naglakad palayo.

Feeling naman niya, susundan ko siya?

Oh well, hindi naman ako susunod dahil marupok ako. Baka lang kasi importante 'yong
sasabihin niya, hindi ba? Wala namang masama na pag-aksayahan ko siya nang ilang
minuto.

"Sige, magpakahangal ka na naman." Inialis ko ang tingin ko kay Boul at inilipat sa

gagong negro nang madinig ko siyang magsalita.

"Heller? Kailan ba ako nagpakatanga?" Nakakagigil 'tong hampaslupang 'to ah.

"Bahala ka sa buhay mo."

"Talaga!" Tinalikuran ko 'yong hampaslupang burara at mag-uumpisa na sana akong

maglakad palayo nang matigilan ako.

"Alam mo kasi, parang hindi ko keri."

"Alam ko."

"Alam mo pala. Tanga ka ba? Bakit hindi mo ako pinipigilan?"

"Para masulit mo 'yang kahangalan mo."

"Ah ganon? Erkey."

And with that, tuluyan ko nang tinalikuran ang hampaslupang burara na 'yon saka
sinundan 'yong gago.

***

Nang makarating ako rito sa kinaroroonan nitong gagong si Boul ay kumuha ako ng
Vogue cigarette sa Davidoff cigarette case ko na disensyo ni Stephen Webster.
Inabutan ako ni Boul ng cheap na lighter kaya tiningnan ko lang 'yon saka kinuha
ang The Ligne 2 Champagne lighter. Part 'to ng Dupont's Prestige Collection, made
of solid 18-carat white gold embellished with 468 brilliant-cut diamonds.

Nang masindihan ko ang Vogue cigarette na hawak ko ay tinanong ko na siya. "Ano'ng

pag-uusapan? Pakibilisan. Kilala mo naman ako. Ayokong nag-aaksaya ng oras sa mga
maling tao."

"I-I'm sorry."

Kahit hindi niya sabihin, alam ko kung anong tinutukoy niya. Maganda ako pero hindi
naman ako kasing tanga ni Lindsay.

Umiwas ako ng tingin as I puffed my Davidoff cigarette. Hindi naman ako natatakot
na magtanong. Gusto kong malaman mula sa kanya kung totoong gusto niya akong
ipapatay.

Ngumiti ako sa kanya. Hindi dahil pinipigilan kong tumulo ang mga luha ko. Ngumiti
ako kasi maganda ako, bakit ba? Hindi ako iiyak, erkey?

"Pwede mo akong tanungin ng kahit ano. Sasagutin ko."

Hindi ko alam kung bakit bumilis ang tibok ng puso ko. Wengya! Feeling ko,
nasobrahan na ako sa wine. Relax lang, Amber. Kailangan kong malaman 'to, once and
for all.

Huminga ako nang malalim at tiningnan ang suot kong Cartier Bestiaire Evol D'un
Phoenix Dark Purple Mother of Pearl with Diamonds Feather Dial Ladies' watch.

Iniayos ko ang suot kong Givenchy black dress at mag-uumpisa na sanang maglakad
palayo nang matanaw ko 'di kalayuan mula sa kinaroroonan naming dalawa nitong
gagong si Boul 'yong hampaslupang burara. Nakatingin siya sa 'kin habang nakasandal
sa pader at may hawak na glass of wine.

He smiled at me and in an instant, nawala lahat ng kaba ko. Bakit nga ba ako
kinakabahang magtanong dito kay Boul? 'Yong siraulo nga, keri kong kausapin, ito pa
kayang gago?

Binalik ko ang tingin ng mapupungay kong mga mata na mas pinaganda ng Givenchy Noir
Couture 4 in 1 Mascara at Christian Louboutin Brow Definer sa gago saka siya
diretsong tinanong.

"Totoo ba?"

"I-I'm sorry, Amber."

Sinulyapan ko ng tingin 'yong hampaslupang burara na umiinom ng wine at nakatingin

pa rin sa direksyon namin bago ko tanungin muli 'yong gago. "So, totoo nga?"

"Kung ang tinatanong mo ay kung totoong ako ang nag-utos para ipapatay ka..."
Tumigil siya saglit at saka diretsong tumingin sa 'kin. Hindi ka gwapo Grayson,
tangina mo. "Oo, totoo. Ako nga."

Feeling ko talaga, lasing na ako. Ang init na ng maganda kong mukha at sumasakit na
rin ang marikit na mga mata ko. Hindi ako malungkot ha. Siguro, kailangan ko nang
mag-freshen up.

"I'm sorry."

Itinaas ko ang kanang kamay ko at akmang sasampalin 'tong gagong si Boul sa harap
ko. He gulped pero hindi siya umiwas. Diretso pa rin siyang nakatingin sa 'kin kaya
imbis na sampalin ko siya, naalala kong maganda ako kaya pinagpagan ko ang damit
niya.

I smiled at him and said, "Erkey."

"Aish. Tsk." Huminga siya nang malalim bago pinagpatuloy ang sasabihin.
"Kinailangan kong pumili between my parents' lives and yours." Ibinalik ko ang
tingin kay Shaun with a questioning look. Sure akong naririnig niya ang pag-uusap
namin. Sa hilatsa pa naman ng pagmumukha niya, halatang tsismoso 'tong hayop na
'to.

"Kaya mas pinili mong ako ang ipapatay?" tanong ko nang ibalik ko ang tingin kay
Boul.

"Ayokong masira ang pamilya ko, Amber." Tumawa ako sa isinagot niya sa 'kin. Kaya
pala hinayaan mong tayo ang masira.

Hindi ako tumatawa kasi nasasaktan ako ha. Excuse me? Tumatawa ako kasi very joker
naman pala 'tong si Boul.

Sinulyapan ko ulit ng tingin ang hampaslupang burara at saka ko siya pasimpleng

nginitian. Thanks to him, kasi kung wala siya, siguro ay hindi ko kinaya 'yong
gantong conversation.

"Mahal pa rin kita, Amber."

Kasabay n'ong mga binitawang salita ni Grayson, nakita kong naglakad palayo si
Shaun. And a tear ran down my face.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 42 - Page 8
by Yanalovesyouu
37-47 minutes

Cody's PoV

"Meow."

"Ampupu! Ayusin mo naman kasi ang balasa, 'tol. Para namang may peyboritism ka
n'yan. Palaging si Lampe ang pinapanalo mo. Medyo nagseselos na ako ha. Pakiramdam
ko, sinusulot mo sa akin si Baby Lampe."

Natatawa ako habang pinanonood si Birkins na binabalasa ang mga baraha. Petengene!
Kanina pa kami naglalarong apat. No'ng una, poker ang nilalaro namin pero
nakakasawa at walang gustong mag-bangka kaya nag-Lucky 9 na lang kami.

"Wengya! Mahina ka lang talaga, p're, at sadyang mas gwapo lang ako," sagot ni
Lampe. Syet! Kailangan kong manalo para mabawi ko man lang ang mga natalo kong
pera, huta!

"Parehas naman kayong hangal," sagot ni Birkins at saka sumulyap na naman sa selpon
niya.

"Gwapo naman," sagot ko.

Ano kayang meron dito at magmula nang magising siya kanina, maya't maya na siyang
sumulyap sa selpon niya?

"Wala ka pa ring syota."

"Ang importante, 'tol, gwapo, may syota man o wala," nakangiting sagot ko.

Nang mag-umpisa si Birkins na ipamigay isa-isa ang baraha na hawak niya ay

sinubukan kong silipin ang baraha na hawak ni Lionhart. Ampotek! Hindi ko
mapigilang hindi matawa nang makita ko ang hawak niyang baraha. Tres na plawer at
alas ang hawak na baraha nitong si Duke! Talo na naman 'tong gagong 'to.

"Aish! May sama ka ba ng loob sa akin, Birkins?" tanong ni Duke Lionhart kay
Birkins. "Napakamalas naman talaga, lintek."

"Tumira ka na lang. Daming satsat."

Teka. Napapansin ko rito kay Birkins, kanina pa seryoso. Laro lang naman 'to pero
hot na hot. Parang ayaw magpatalo. Buti na lang, kapag usapang karisma at gandang
lalaki, wala siyang palag sa inyong lingkod dahil 'di hamak naman na mas hot at
gwapo pa rin ako.

Pinintahan ko ang hawak kong baraha at ampotangina! Dalawang alas!

"Hutek! Maduga talaga, eh! Kanina pa ako natatalo." Paano ba naman kasi, iisang
beses pa lang yata akong nananalo eh naka-ilang balasa na ng baraha si Birkins.
"Ayawan na!"

"Ang sumuko, hindi gwapo."

"Gwapo ako, 'tol. Alam ng lahat 'yon. Sadyang maduga lang talaga 'to kalaban si
Birkins."

"Mamaya na lang ulit." Tapos umalis na sa upuan si Birkins at kinarga ang dala-dala
niyang pusa. Sinama niya ito hanggang sa makaupo sila sa couch. Potek! Pa'no ko
mababawi 'yong pera ko kung ayawan na?

"Ang bibilis n'yo namang sumuko sa laban. Nag-uumpisa pa lang, umaayaw na."
At dumali na naman ang galit sa mundong si Lionhart. Petengene! Ang boring-boring
na ng buhay. Ilang oras pa bago mag-umpisa ang death ceremony. May ilang oras pa
ako para tumunganga at damahin ang pagiging gwapong nilalang ko. Nakakapanawa na
rin minsan.

Tawagan ko kaya si Katana Baby tapos yayain kong makipag-date? Kaso h'wag na. Baka
umepal na naman 'yong isang Birkins.

Pero bakit kaya tahimik 'tong si Birkins na mahilig sa buko juice? Kanina pa 'to
hindi palasalita. Mukhang wala namang ka-text dahil hindi tumutunog ang selpon.

Ano kayang nangyari?

Eh, ano namang paki ng kagwapuhan ko ro'n? Ang mahalaga, ako pa rin ang
pinakagwapo! At ang magagandang lalaking tulad ko, hindi dapat namomroblema sa
problema ng may problema. Petengene!

Nagulat kami nang biglang tumayo si Baby Lampe at sumigaw. "Wengya! Ano'ng oras na
ba?"

Lumapit naman ako sa kanya nang nakangisi saka hinimas-himas ang braso niya. "May
tatlong oras pa, Baby Lampe, bago magsimula ang death ceremony. Gusto mo, daan muna
tayo sa SOGO?" tanong ko na may halong landi.

"Ulol! Tigilan mo nga ako, p're, nakakadiri ka talaga," sagot niya sabay bigwas sa
akin. "Kunwari ka pa, porket nandito sina Lionhart at Birkins, pakipot ka. Kapag
tayo lang namang dalawa, malambing ka sa 'kin."

"Yak, 'tol, yak!" Obyus na obyus ang pandidiri n'ong gagong si Lampe sabay tayo
mula sa pagkakaupo niya. "Maliligo muna ako. Baka dumating 'yong magaling kong
kakambal at syota niyang gago, pakibuksan na lang ang pinto ha?"

Mabilis kaming tumingin kay Lampe dahil sa sinabi niya. "Syota niyang gago?" tanong
ko. "Si Boul?" dugtong ko pa. Wala namang ibang gagong papatulan 'tong pinsan ko
kundi si Boul lang.

"Aish! Hindi ko maintindihan ang mga babae! Ang hilig saktan ang mga sarili nila.
Nagkamali na noon, gusto pang ulitin muli ang pagkakamali imbes na itama."

"Whoa! Wengya, lalim ng hugot mo r'yan, 'tol, ah," natatawang sabi ni Lampe at saka
sinampay sa balikat niya ang tuwalya na kakukuha niya lang.
"Ewan ko ba r'yan kay Lionhart, Baby Lampe. Kras yata si Amber."

"Maawa't mahabag pero kahit kailan, hindi ko pinangarap magka-girlfriend nang

maarte."

Sa kabilang banda, bakit kaya wala pa ring imik 'tong si Birkins? Hanggang ngayon,
selpon lang ang inaatupag. Mukha namang walang ka-text dahil hindi ko naririnig na
tumutunog ang selpon. Hindi kaya, sinapian na ng kung anong espiritu?

"Petengene, 'tol. Kung broken hearted ka, sabihin mo at totoma tayo."

"Anak ng! Akalain mong may utak ka, Lerwick? Tara! Uminom tayo pagkatapos ng
ceremony," singit n'ong gagong si Lampe na hanggang ngayon ay hindi pa rin
naliligo.

"Sabi na, eh! Talagang walang nadudulot na maganda ang pagmamahal. Mga babae nga
naman, tsk! Nandito lang kami para sa 'yo, 'tol."

"Ako? Broken hearted? Asa! Kailangan ko lang ng BJ!"

"Yown! BJ daw, p're!"

***

Lindsay Lee's POV

"Sigurado ka bang magiging maayos ka lang dito? Samahan na lang kita?"

"Kayden, don't worry about me, okay?" I just got discharged from the hospital since
I was admitted on the same day as the party.

Actually, no'ng isang araw pa ako magaling. Makulit lang talaga 'tong si Kayden.
Ayaw pa akong pauwiin eh ang tahi-tahimik kaya sa ospital. Hindi ako sanay. Mabuti
na lang at sinamahan ako ni Kayden manood ng Kdrama sa laptop niya with pizza,
fries, and drinks.

And besides, I'm worried about mom and dad.

"Pero baka hindi ka pa kasi magaling."

Tumawa ako dahil sa kakulitan ni Kayden. "Magaling na ako. No'ng isang araw pa nga,
'di ba? Makulit ka lang talaga."

Si Kayden talaga! Hindi titigil hangga't hindi siya nakukuntento. And that's what I
like about him. You could see how sincere he is towards his actions.

Napatigil lang ang tawanan naming dalawa nang tumunog ang tila isang bagay na
bumagsak, 'yong mga gamit ko pala...

...na bitbit ni Trigger.

Darn! How could I forget about him? Yes, I totally forgot na nandito siya kasama
namin ni Kayden.

Masyado lang siguro akong nadala sa usapan namin ni Kayden to the point na
nakalimutan kong kasama namin siya.

Nakatingin siya sa cellphone na hawak niya habang gulat na gulat. "Is everything
all right, Trig?" tanong ko.
His facial reaction reminds me of how he looked like years ago, no'ng nalulugi ang
company nila. Kaya I'm certain that there's something wrong.

"Yeah, don't mind me." I completely shut my mouth dahil kasunod n'on ay ang
paghilamos niya ng mukha niya kasabay ng isang malalim na buntonghininga. Okay, now
I'm worried but I can't find the right words to at least make him feel better.

"Sigurado ka ba, bro?" tanong ni Kayden. Trig nodded and said, "I have to go."
Sinlamig ng yelo ang boses niya.

I watched him walk out the door with thoughts and worries rushing in.

Gusto ko siyang sundan para masiguro kong okay lang lahat. Gusto ko siyang i-text o
tawagan to let him know na if he needs help, nandito lang ako palagi.

Gusto ko siyang i-cheer up dahil kilala ko si Trigger when it comes to dealing with
his problems.

"Nag-aalala ka ba kay Trigger?"

"Sobra," tipid na sagot ko kay Kayden.

Ilang beses ko nang sinabing magmo-move on na ako sa kanya. That I should keep
myself from thinking about him. To stop believing that somehow, my feelings might
be reciprocated. That I should stop this unrequited love I have for him.

Ang dali-daling sabihin pero napakahirap gawin.

Lalo na kung si Trigger ang pinag-uusapan.

Minutes have passed at napansin na rin siguro ni Kayden na kanina pa ako nakatanaw
sa pinto namin. Wala na roon si Trigger. Hindi ko rin alam kung naghihintay ba
akong bumalik siya, kasi baka lang naman. Baka lang naman maalala niyang humingi ng
tulong sa akin, tulad noon.

Pero mukhang wala na nga lahat.

I smiled bitterly at that thought.

Mabilis akong lumingon kay Kayden nang magsalita siyang muli.

"Mukhang hindi pa nga ako dapat umalis."

In a short period of time, it seems like kilalang-kilala na niya ako. Whilst deep
down inside, I know for myself that only Trigger knows me better than anyone else.

I don't know why but somehow, I could feel that he's hurting inside. And the sad
part is, mas masakit pa 'to sa mga balang tumama sa akin at sa mga sugat na natamo
ko. Walang-wala 'yon kumpara sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

I sighed. "Thank you so much, Kayden."

Ngumiti siya at saka sinabing, "Mag-ayos na tayo. Baka ma-late tayo sa death
ceremony." Right! Magkikita naman kami ulit ni Trig mamaya.

***

Amber Lamperouge's PoV

Magandang-maganda akong bumaba mula sa Lykan Hypersport car ko. Mas lalong
nagningning ang kagandahan ko nang hubarin ko ang Chopard sunglasses na suot ko
which is made of 60 grams of 24 carat gold and decorated with 51 full-cut 4 carat
River diamonds.

Pinagmasdan ko ang restaurant kung saan napili ni Grayson na mag-date kami bago
kami dumiretso sa death ceremony.

Heller, hindi naman sa marupok ako, okay? Pero wala namang masama na magkabalikan
kami, hindi ba? Tutal, patay na patay naman siya sa akin ever since, so pinagbigyan
ko na. Baka kasi iyon pa ang ikamatay niya, eh 'di konsensiya ko pa 'yon, 'di ba?

Iniikot ko ang magagandang mata ko na may Lancome Hypnose Doll Lashes Mascara sa
kabuuan nitong French restaurant na napili ni Boul.

"Pwede na," bulong ko. Halatang sanay na sanay 'tong Boul na 'to na makipag-date
kasi hindi ka niya basta dadalhin sa kung saan-saang mga kainan sa kanto.

Nandito pa lang ako sa may pinto, nakangiti na kaagad sa akin si Grayson. Err—I
know right?! Gandang-ganda na naman siya sa akin.

Paglapit na paglapit ko kay Boul ay hila-hila na niya ang upuan para paupuin ako
pero bago pa man ako makaupo ay tumawa ako at pinansin ang suot niyang itsura pa
lang, halata nang walang brand.

"Alam mo, mukha kang tanga." Ine-expect kong lalaitin niya pabalik ang suot ko kaya
nagulat ako nang matahimik lang siya at 'yong expression ng mukha niya ay mukhang
nagtataka. Wengya! I almost forgot na hindi nga pala siya ganoon magsalita. Erkey,
so na-offend ko ba siya? Hindi naman siguro.

Ang awkward ng ngiti ko pero feeling ko maganda pa rin ako.

"Sorry," bulong ko pero hindi niya iyon pinansin.

"Ano'ng gusto mong kainin?" pag-iiba niya ng usapan.

Padabog kong inilapag akg bouquet ng bulaklak at iniayos ang Hermes Chaine'd Ancre
Bag na dala ko habang nagsasalita.

"Ano ba 'yan? Hindi ka pa ba nakaka-order? My God! Kung hindi ka ba naman tanga,

kanina ka pa rito hindi ka man lang um-order. Gustong-gusto mo talagang ginugutom
ako, eh. Palibhasa, wala kang ibang alam inumin kundi buko juice." Nakagat ko ang
dila ko pagkatapos kong sabihin 'yon. Buti na lang, tanga rin 'tong si Grayson kaya
hindi niya napansin.

"Sensya na. Dati kasi, gusto mong ikaw 'yong umo-order ng pagkain mo," sagot niya
kaya na-guilty naman ako bigla. Nasanay na rin kasi akong may nagmamagaling at
walang pakialam sa order ko basta masunod ang gusto niyang kainin.
"Hayaan mo na, pipili na lang ako ng pagkain," nakangiting sagot ko at saka kinuha
ang menu. First date namin ni Boul simula nang magkabalikan kami kaya dapat bukod
sa maganda ako, masaya kami.

Poulet a la Moutard et au Miel

Champignon Parmienter au Gratin

Porc a la Dijonnaise

Truite Saute Sauce Amere

Brochette d' Agneau a la Greque

Pates au Fruits de Mer

Habang pinagmamasdan ko ang main dishes, hindi ko mapigilang hindi mag-crave sa

isaw. Parang mas masarap kung mag-isaw kami. Yayain ko kaya 'tong si Boul? Ibinaba
ko saglit ang menu na tinitingnan ko para i-suggest 'yon pero wengya!

"Ang sa 'kin ay Palourdrd au Gratin, Salade de Couscous, Pates au Fruits de Mer at

Profiterolles. Ikaw ba, may napili ka na?" Erkey, so mukhang nakapili na siya ng
pagkain.

"Gano'n na lang din ang sa akin," sagot ko at saka ibinaba ang menu with poise.

Sinenyasan ni Grayson ang waiter at saka sinabi ang order namin habang ako naman ay
nakatingin lang sa paligid. "Sasali ka ba sa Black Sinister?" tanong niya pagkaalis
n'ong waiter.

Dahil sa pagkamatay n'ong malanding si Lilith Moretti, nagkaroon ako ng invitation

na sumali.

"Pinag-iisipan ko pa. Erkey lang naman kung sasali ako, pero erkey lang din na
hindi na." I paused saka kinuha ang isang Simplehuman Sensor Compact Case pocket
mirror sa loob ng Hermes Chaine'd Ancre Bag na dala ko para i-check ang mukha ko
kung gaano kaganda.

"Alam na ba n'ong ex-girlfriend mo ro'n na mahilig sa Class A na tayo na uli?"

tanong ko habang nakatingin at pinagmamasdan ang maganda kong mukha sa Simplehuman
Sensor Compact Case.

"Dapat pa ba niyang malaman?" tanong niya sa 'kin pabalik. Bakit ba ganito ang
mindset nitong lalaking 'to? Hindi naman ganito sina Tito Vash at Tita Caileigh.
"Hindi naman lahat ng bagay kailangan pang sabihin sa ibang tao lalo na kung hindi
naman importante." Eh kung sampalin ko kaya 'to? Ibig ba niyang sabihin, hindi
importante na naging kami na ulit?

Pero dahil bukod sa maganda ako eh understanding akong girlfriend. "Erkey," tipid
na sagot ko. Naghihintay pa ako ng sasabihin niya kasi baka gusto niyang magkwento
tungkol sa mga nangyari o sa mga dapat kong malaman.

O baka naman may gusto siyang ipaliwanag. Beke leng nemen, debe. Pero wala,
nanatili lang siyang tahimik. Hahayaan ko muna kasi baka naman natatameme lang siya
sa ganda ko. Kahit sino naman siguro, kapag kasing ganda ko ang kaharap ay hindi
maiiwasang hindi matameme kaya ako na lang muna ang iintindi sa ngayon.

I sighed saka inilipat ang tingin sa ibang bagay nang may matanaw ako sa labas ng
restaurant. Tumayo ako para ayusin saglit ang suot kong Robe Ajustee from Versace
at saka nagmadaling lumabas.

"Hi."

"Meow."

Lumingon ako sa kanan at kaliwa kung merong nagmamay-ari nitong kuting na nasa
labas ng restaurant. Pero mukhang wala kaya kinuha ko ito para isama sa loob.

Nakasunod ang tingin sa akin sa akin ng guard nang pumasok ako. Wala akong pakialam
kung bawal ang pets dito sa loob. Kawawa naman 'tong kuting. Ang cute pa naman.

"Kailan ka pa nahilig sa pusa?" tanong sa akin ni Grayson nang makabalik ako sa

table namin.

"Paki mo? Mahilig naman talaga ako sa hayop, duh!" Minahal nga kita, eh.

Kinuha ko kaagad ang iPhone 11 Pro Max ko sa loob ng Hermes Chaine'd Ancre Bag.
"Say cheese," utos ko sa kuting na nasa ibabaw ngayon ng table. "Ngumiti ka.
Sasampalin kita," inis na sabi ko. "'Yan."

Pagkatapos kong kuhaan ng picture ang kuting ay in-iMessage ko kaagad sa

hampaslupang burara.

iMessage sent to Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: .

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: ..

Reply: Nakita mo ba 'yong sinend ko?

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Oo

Reply: Oh nakita mo pala, bakit hindi ka man lang nag-react?

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Paki mo?

Reply: Tanga! Syempre, may kapatid na si Pucci. Ang bobo mo naman.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Mas bobo ka. Kita mong natutulog ako, text
ka nang text.

Reply: Heller, 'wag tayong tanga rito. Pwede ka namang mag-silent.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Pinakikialaman ko ba ang ringtone mo?

"Si Duchess 'yang ka-text mo 'no? Nakangiti ka, eh."

"Ha?" tanong ko kay Boul. "Ah hindi, si Shaun 'to."

Reply: Ikaw naman ang magbigay ng pangalan.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: 'Yang katamaran mo, 'wag mong ipasa sa 'kin.
"Shaun Birkins? Naging close na pala kayo n'ong kapatid ni Mika?" tanong niya.

"Excuse me? Hindi kami close. Social climber kasi 'yong hampaslupang 'yon kaya
feeling close sa akin."

Ibinalik ko ang tingin sa iPhone 11 Pro Max ko para mag-reply sa hampaslupang

burara.

Reply: Ulol! Ako na nga ang nagbigay ng pangalan kay Pucci tapos ako pa rin
magpapangalan ngayon? Effort-effort din.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Fifi

Dumating na ang in-order namin kanina ni Boul. Kaya inilapag ko ang iPhone 11 Pro
Max ko sa ibabaw ng table. "Mayroon ba kayong gatas d'yan?" tanong ko sa waiter
habang nilalagay niya ang mga pagkain sa ibabaw ng table namin.

"Ano pong klase ng gatas, ma'am?" tanong niya pabalik.

"Para dito kay Fifi," sagot ko at saka siya nginitian nang maganda. Pinakita ko pa
sa kanya si Fifi na nasa ibabaw ngayon ng lap ko.

Tumikhim si Grayson kaya natigilan ako sa pakikipag-usap sa waiter.

"Kumain na tayo," sabi ko. Nginitian niya ako at saka siya nag-umpisang kumain. At
tulad ng dati, nilalagyan niya ng pagkain ang plato ko. Enebe! Pereng tenge.

1 Message received from Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: .

Napalingon ako sa iPhone 11 Pro Max ko na biglang tumunog. Tuldok lang naman ang
message n'ong hampaslupang burara kaya hinayaan ko na lang muna.

2 Messages received from Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Hoy

3 Messages received from Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Binili ko 'yong Hermes bag na sinabi mo.

"Didiretso na ba tayo sa death ceremony pagkatapos nating kumain?" Alam kong maaga
pa pero ito 'yong Hermes Clic handbag na nakita namin last time, eh.

"Ikaw, ano bang gusto mo?"

"Ikaw," sagot ko kay Boul kaya ngumiti siya. "Ikaw, ano'ng gusto mo? Tanga nito,
masyadong kinikilig, eh," dugtong ko. Pereng tenge.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Sinusunog ko na ngayon kasi ang bagal mong
magreply

Nanlaki ang dalawang mapupungay kong mga mata dahil sa sinabi n'ong hampaslupa.
Tangina nito ah. Porket sunog ang kulay niya, gusto niyang ka-twinning niya ang bag
ko?

Dadamputin ko na sana 'yong iPhone 11 Pro Max ko nang mag-message ulit siya.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Tumingin ka sa pagkain, huwag puro

cellphone. Baka mabulunan ka sana.

"Si Birkins pa rin ba 'yan?" tanong ni Boul.

"Ah oo. Gano'n 'yon 'pag hindi nakakainom ng gamot eh, nauulul. H'wag mong pansinin
'yon. Kumain ka lang d'yan." Paano niya nalaman na kumakain ako?

Tumango lang si Boul at nagpatuloy sa pagkain samantalang ako, heto, hindi ako
makakain kasi nag-aalala ako.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at nagreply na ako sa hampaslupa.

Reply: Subukan mong sunugin 'yang bag ko, sinasabi ko sa'yo. Palulunok ko sa'yo
nang buo 'yan.

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Wao! Bag MO? Na ako ang bumili?

Reply: Syempre duh! Ako ang nakakita n'yan kaya sa 'kin 'yan. Saka, heller? Ano'ng
gagawin mo r'yan?

Hampaslupang Burara na Tatay ni Pucci: Binili ko 'to para may mapaglaruan si Pucci.
Ibibili ko rin si Fifi ng Gucci. Sira na 'yong laruang binili ko eh.

Reply: A gnn b?

Naiinis na ako kaya 'A gnn b?' na lang ang nireply ko. Halatang nang-iinis lang
naman siya, eh. Susungalngalin ko talaga 'to mamaya kapag nagkita kami sa death
ceremony.

***

Emerald's PoV

Omygolly! I pouted because I cannot contain my feelings! Ang cute-cute talaga ni

Baby Caliber. Nakatingin lang ako sa kanya habang nginunguya niya nang maayos at
may poise ang kinakain niyang steak. I'm done eating kaya pinagmamasdan ko na lang
siyang sumubo at ngumuya. Daig pa niya kasi ang babae sa sobrang hinhin.

Oo nga pala, nandito kami ngayon sa mall kasama si Ate Mikaela. Gusto raw kasing
gumala ni Ate Mikaela at niyaya niya si Baby Caliber. Sakto naman na dumating ako
sa bahay nina future mom at future dad para ibigay 'yong strawberry flavor cake na
b-in-ake ko, at dahil wala naman akong gagawin, sumama na rin ako.

"Ang bagal mong kumain, bakla! Baka mahuli tayo sa death ceremony nina papa."

"Kiber mo ba sa watashi? Porket talbog ka sa beauty ni watashi kaya geli de belen

ka r'yan. Pati pag-lafang kes, ineepalan mo. Mashonda ka, mujer?"
(Trans: Paki mo ba sa akin? Porket mas maganda ko sa 'yo, selos ka. Kaya pati
pagkain ko, pinakikialaman mo. Maganda ka, girl?)

Natawa ako dahil inirapan pa ni Baby Caliber si Ate Mikaela saka tinapos na ang
pagkain.

"Ano'ng sinabi nitong bakla? Naintindihan mo ba, Emerald?"

"Opo, ang sabi po niya, mas maganda raw po siya sa 'yo." Nag-peace sign pa ako kay
Ate Mikaela para hindi siya ma-offend kasi totoo naman na kung magiging babae si
Baby Caliber, mas maganda siya kay Ate Mikaela. Pero kung magiging lalaki si Ate
Mikaela, feeling ko, gwapo rin siya lalo pa at flat-chested siya.

Five days have already passed since the party, and from that day, naging usap-
usapan ang pagkawala ng mga parents namin. Kalat na kalat ang tungkol doon hindi
lang sa business world kung hindi maging sa Mafia world. Some of the speculations
led them to the conclusion that they are already dead.

In order for us to save their lives, we need to validate the truth by holding a
death ceremony for them.

The death of Yajis and Roswells may be the most heartbreaking scene for us but an
opportunity to some, which might result to threats and more dilemmas.

"Wherelalu ba tayis gogora?" bulong ni Baby Caliber sa 'kin so I chuckled. Umalis

na kami sa restaurant pagkatapos kumain ni Baby Caliber. Sabi kasi ni Ate Mikaela,
may kailangan daw siyang bilhin dito sa mall. At tanging dito lang sa mall na ito
matatagpuan ang boutique na 'yon. I wonder kung ano ba ang bibilhin ni Ate Mikaela.
Parang gusto kong malaman!

"Hindi ko rin alam, Baby Caliber, eh." Ngumiti lang ako sa kanya para mawala 'yong
pagka-irita niya. Knowing Baby Caliber, alam kong ayaw niya talaga ng lakad nang
lakad.

Pero ilang sandali pa ay tumigil kami sa isang botique na pambabae. Basta lahat ng
makikita sa botique na 'yon ay pambabae. Mula sa dress, hats, accesories, shoes at
jewelries. Puro pambabae. Hindi ko alam na mahilig na pala si Ate Mikaela sa
ganitong stuff.

"Saglit lang. May bibilhin lang ako. Dito lang muna kayo."

"Okay po, Ate Mikaela. Ingat po!" sagot ko sabay kaway sa kanya.

Tumawa naman siya. "D'yan lang naman ako."

"Oo nga po." Tumawa ako.

"Sweet mo talaga." Tapos tumawa ulit si ate. Hala! Ang cute niya pala 'pag
tumatawa.

Pumasok na sa boutique na 'yon si Ate Mikaela. Sabi niya, maghintay lang daw kami
dito sa labas. Hindi ko rin alam kung bakit kailangan pa naming maghintay dito sa
labas kung pwede naman kaming sumama na lang sa loob. I'm sure kasi, matutuwa si
Baby Caliber magtingin-tingin sa loob. But we decided to stay where we are right
now. Since 'yon ang sabi ni Ate Mikaela.

Medyo nangangawit na rin ang paa ko sa kalalakad. Pero dahil kasama ko naman si
Baby Caliber, okay na okay lang sa 'kin. Mukha rin namang nag-eenjoy si Baby
Caliber na kasama ako.
"Baby Caliber, gusto mo bang gumala muna habang may binibili pa si Ate Mikaela?"
Baka kasi bored na bored na siya. Alam ko namang hindi ito ang hilig niya.

I pouted kasi imbis na sagutin niya ako ay inirapan niya ako.

"Hehe. Oh sige, dito na lang tayo," pagbawi ko sa sinabi ko kanina.

Tahimik lang kaming dalawa ni Baby Caliber. Ayaw naman niya kasing magsalita. 'Pag
tinatanong ko siya, isang tanong at isang sagot ang nakukuha ko. Hindi ko tuloy
maiwasan mag-isip kung galit ba siya sa akin. Ngayon pa lang, nalulungkot na ako.

Why, Baby Caliber?

Think positive lang, Emerald. Baka naman kaya hindi niya ako kinakausap kasi
kuntento na siyang kasama ako? Yii ang sweet talaga ni Baby Caliber kahit kailan.

Napatingin naman ako sa likuran ko nang may marinig akong tumawag sa pangalan ko.

"Emerald?" And there I saw Ari Hofer na nakatayo habang nakangiti "Ikaw nga!
Emerald Blood soon to be Emerald Blood-Roswell dahil magpapakasal na kayo n'ong
Baby Caliber mo sa future."

Oh my golly! If I remember it correctly, 'yan na 'yan 'yong pagkakasabi ko sa kanya

noon. Noong nagpakilala ako sa kanya.

"Hala! Kuya! Nakabisado mo po 'yon?" Nagulat talaga ako kasi naman! Bakit kailangan
niyang lakasan ang pagkakasabi n'on. Nahihiya tuloy ako. Baka kasi sabihin ni Baby
Caliber, pinagkakalat ko kaagad na magpapakasal kami.

"Oo naman. Basic!" Tapos tumawa siya. At ngumisi. Ngisi na naman?

"Pero totoo po 'yon, ah! Baka akala mo po, biro lang 'yong pagpapakilala ko kasi
tumatawa po kayo, eh."

"Awit!"

"Ano pong awit? Song? Sing?" Last time, sinabi niya rin 'yang awit na 'yan.

"Aw! Sakit!"

"Po?"

"Wala!" Tapos tumawa na naman siya. For a second, aaminin kong naging slow talaga
ako. Hindi ko kasi talaga maintindihan kung bakit niya nasabing awit daw. Maybe
it's a new term by the younger generation today.

Pero nagbago ang expression ng mukha niya... naging malungkot.

"By the way, my deepest condolences. Nagulat talaga ako nang mabalitaan kong nasawi
ang lahat ng Yajis at Roswells."

Bigla akong nakaramdam muli ng kalungkutan sa sinabi ni Kuya Ari. Pero agad ko ring
binawi ang lungkot dahil ayokong pumangit ang atmosphere.
Napatingin ako kay Baby Caliber saka nag-peace sign. For sure naman, kinikilig siya
sa naririnig niya na magpapakasal kami. Hindi lang talaga siya showy sa feelings
niya like future dad and future sis.

"Ay, by the way, Kuya Ari! This is Baby Caliber." Pinulupot ko ang mga kamay ko sa
kaliwang braso ni Baby Caliber. Ngumiti naman si Kuya Ari sa kanya at saka inabot
ang kamay kay Baby Caliber.

"The third born son of Aemie and Ezekiel Roswell," he said with a smirk. Bakit kaya
ang hilig niyang ngumisi? "Ari Hofer, bro," dugtong niya.

Tumango si Baby Caliber pero hindi niya inabot ang kamay niya. Ang sweet ni Baby
Caliber 'no? Protective siya sa feelings ko kaya ayaw niyang nakikita ko na may
humahawak sa kanyang iba.

"Caliber Roswell." Ngumiti ako nang malapad kahit ang lamig ng pagkakasabi ni Baby
Caliber sa pangalan niya. Ang gwapo talaga ng pangalan niya.

Pero omygolly! Feeling ko, hindi natutuwa sa kanya si Baby Caliber. And before the
tension gets higher, nagsalita na ako.

"Uhh. Ano'ng sadya mo rito, kuya?"

"Dumaan lang ako rito saglit tutal, papunta rin ako sa death ceremony." Pinakita
niya sa akin ang invitation.

Right! We sent invitations hindi lang sa mga naging malalapit na kaibigan ng mga
parents namin kung hindi maging sa iba't ibang leaders ng Mafia groups, including
the most influential people when it comes to business. Mas maraming nakakaalam, mas
okay.

"Kayo, anong ginagawa n'yo ri—" Hindi niya na natapos ang sasabihin niya nang
biglang sumingit sa usapan namin si Baby Caliber.

"You want to go around, right?"

Huh? Bakit biglang nagbago ang isip niya? Lumingon ako sa kaliwa't kanan kung may
nakitang interesting si Baby Caliber kaya naisipan niyang gumala.

"Baby Caliber, 'di ba hihintayin pa natin si Ate Mikaela?"

"Tss."

"May naalala ka bang interesting place na gusto mong puntahan or bilihin?" I asked
pero mahina lang. I pouted kasi hindi niya ako sinagot pero pasimple niya akong
inirapan. Pero nakita ko 'yon! Ano kayang nangyari?

"How does it feel to be a Roswell?" Tumingin ako kay Kuya Ari na diretsong
nakatingin kay Baby Caliber. Nang inilipat ko ang tingin kay Baby Caliber ay
mukhang wala siyang narinig kaya naman ako na lang ang sumagot.

"Overwhelming po. Sa una, nakakahiya kasi syempre, kilalang-kilala ang mga Roswell,
'di ba po? Pero pagtagal, masasanay ka na rin naman po."
"Awit, hindi ka naman Roswell."

"PA naman po. Don't forget the P.A. po. Kasi soon to be nga po, 'di ba?"

Ang awkward naman! Si Baby Caliber, halatang ayaw pansinin si Kuya Ari. Tapos si
Kuya Ari naman, kanina pa nakangisi pero tingin nang tingin kay Baby Caliber. Buti
na lang, dumating na si Ate Mikaela.

"Sorry kung napaghintay ko kayo," saad niya. Tiningnan ko kaagad ang mga kamay niya
kung nasaan na 'yong sinasabi niyang bibilihin niya. Pero wala! Na-curious naman
ako kaya tinanong ko siya.

"Nasaan na po 'yong binili mo, ate?"

Ngumiti lang siya sa akin sabay sabing, "Hindi na ako nakabili, letse! Wala na pala
'yong gusto kong bilhin. Nabili na ng iba."

"Awit," natatawang singit ni Kuya Ari kaya mabilis siyang tiningnan ni Ate Mikaela.
Kaagad ko namang pinakilala si Kuya Ari sa kanya.

"Siya si Kuya Ari Hofer, ate!"

"Nice to meet you." Akmang ilalahad na ni Kuya Ari ang kamay niya para makipag-
shakehands pero pumunta agad si Ate Mikaela sa gawi ko.

"Ah." As a always, wala na namang paki si Ate Mikaela sa lalaki. Tumingin siya sa
wristwatch na suot niya at saka kami tinanong. "Ano, tara na?" tanong ni Ate
Mikaela sa 'min. Tiningnan ko ang oras sa suot-suot kong relo. 12:30 PM pa lang.

"Pero maaga pa naman po, 'di ba?"

"Sige. Arat!" sabi naman ni Kuya Ari.

Arat?

"Ano pong arat?" Hindi na naman niya ako sinagot. Tumawa lang siya tapos ngumisi.
Ano ba 'yan! Ang slow slow ko na talaga!

No'ng nasa parking na kami ng mall ay kasama pa rin namin si Kuya Ari. Dito rin ba
naka-park 'yong kotse niya?

Mukhang nabasa naman niya ang isip ko nang bigla siyang nagsalita.

"Dito rin ako naka-park."

"K po, kuya!"

Naunang sumakay si Ate Mikaela sa driver's seat. Gusto niyang siya naman daw ang
magmaneho. Ako kasi ang nag-drive no'ng papunta kami rito. Sumunod na sumakay si
Baby Caliber sa gitna. At no'ng pasakay na sana ako sa kotse ay tinawag ako ni Kuya
Ari.

"Uhh... Emerald."

"Bakit po, kuya?"

"Ahm, gusto mo, sabay na lang tayo? Parehas lang din naman 'yong pupuntahan natin
kaya—"
Pinutol ko ang sinasabi ni Kuya Ari dahil nahihiya ako. "Hala! Nakakahiya naman po.
H'wag na, kuya! May dala naman po kaming sasakyan."

But at some point, gusto ko rin talagang sumama kay kuya dahil parehas kaming
pumapasok sa law school. At isa pa, he seemed to have observant eyes that notice
the slightest details kaya mukhang marami akong makukuhang information sa kanya.

"I insist. Marami rin kasi akong gustong itanong," sagot ni Kuya Ari. Hindi naman
siguro ako ma-mimiss ni Baby Caliber dahil saglit lang naman ang byahe papunta sa
ceremony. Sasama na lang muna ako.

Pero nagulat ako nang biglang lumabas ng kotse si Baby Caliber. "Who told you that
Emerald would come with you?"

Omygolly! Bakit nakakatakot naman 'tong si Baby Caliber?

"Ikaw naman, Baby Caliber. H'wag mo akong masyadong ma-miss. Magkikita rin naman
tayo mamaya." Tiningnan ko siya nang diretso sa mata niya. Please! Sana makuha ka
sa tingin. May mga gusto lang din talaga akong malaman.

"Fine." 'Yon lang ang sinabi ni Baby Caliber tapos pumasok na ulit sa kotse.

"Ano? Arat na?"

Tumingin pa ulit ako kay Baby Caliber na hindi naman nakatingin sa akin. Hays.
Magbaba-bye pa ako, eh.

"K po, kuya!" sabi ko. Bago tuluyang makaalis ang sasakyan nina Baby Caliber ay
kumaway ako sa kanilang dalawa.

***

Angelique Birkin's PoV

"Mom, how about you rest first? It's been a while since you last slept well."

"I'm alright, dear. Ako na ang bahala sa dad mo." I massaged my temple at inayos
saglit ang mga gamit ni Louie sa gilid ng kama. Matagal na rin nang huli akong
lumabas ng ospital. I accompanied him everyday para masiguradong ayos lang ang
lagay niya. Besides, I am the only one who can make sure that those who visit him
are not threats to Black Sinister and my family.

"Are you sure, mom? Babalik muna ako sa bahay if ever na hanapin mo ako." Lovelle
picked her purse up and looked at me with concern.

I smiled at my daughter. "Yes, umuwi ka na muna. I'll handle things here."

"Okay, then. I'll leave now, mom." Lovelle kissed my cheek and closed the door nang
umalis siya. Tumayo ako saglit at inayos ang buhok ni Louie.

Please wake up, now. I promise once you do, sisiguraduhin kong hindi na makakangiti
ang traydor na iyon. She'll be doomed at the palm of my hands.
I was lost in my thoughts when my phone suddenly rang. I took it out of my pocket
and checked for who was calling. As soon as I saw the name, I immediately answered.

[Mom.]

"Son, I missed you. How are things going back there?" I asked as I sat back to my
position.

[Just fine. Terrence Von Knight officially introduced Mikazuki to everyone, by the
way.]

Ikinuyom ko ang aking mga kamay as I heard her name. That traitor!

"Watch them closely. Hindi ako papayag na malamangan nila tayo."

[Yes, mom. Also, I saw your adopted sons, Shaun and Lionel, fighting with the Black
Organization. They killed Lilith Moretti.]

"What?!" I exclaimed with what Shinji had said. Una, pinatay nila si Shan Venice.
And now, they killed Sophia.

Oh, they are going to pay for this! Mga walang hiyang traydor! At nagsama-sama pa
talaga sila!

"They won't get away with it, this time! Don't let them take away what should be
yours and ours, my son." Bawat salita ay binigyan ko ng diin. Hindi ako makapapayag
na agawin nila ang lahat sa amin.

['Yan naman ang hindi ko hahayaang mangyari, mom.]

Magsasalita pa sana ako nang may kumatok sa pintuan.

"Update me if there's something important, dear. I need to go now," I muttered

before ending the call. Before I got to respond to the person knocking, the door
opened slowly.

"I brought some food." I looked at him with relief habang papasok siya ng kwarto.

"Thanks. Pakilagay na lang sa table, Wallace." He has been helping me take care of
Louie for a few weeks mula noong dumating siya rito sa Japan.

"I won't stay long today. Kailangan ko nang bumalik sa 'Pinas mamaya." He sighed as
he stated those words. Napatingin ako at nagtaka kung bakit ganyan na lang siyang
magsalita. He seemed depressed, as if he was defeated.

"Is something bothering you?" tanong ko habang pinagmamasdan siya. Hindi niya ako
sinagot and sat beside Louie, instead. Tiningnan niya kung magaling na ba ang mga
sugat na natamo nito mula sa pagsabog. But his expression did not change. He looked
awful.

"I hope he wakes up soon." And I hope he does, as well. Marami pa kaming plano na
kailangang tapusin.

Magsasalita na sana ako nang may sinabi si Wallace na ikinagulat ko. "I lost my
wife. I can't lose one of my family anymore." Did I hear him right? Patay na si
Cassandra?

"What do you mean that you lost your wife?" I asked for the second time kahit na
malinaw ang pagkakadinig ko. I had to make sure that what he said was true.

"Yajis and Roswells... They're all gone." Kita ko ang mahigpit na paghawak ni
Wallace sa bed sheet. So, he is not lying about it.

I secretly grinned noong hindi siya nakatingin. Finally, some good news to hear for
today. I feel bad for him dahil minahal niya ang isa sa mga kalaban ng pamilya
niya. It was a shame he had to suffer from our success this time.

"Then, I guess you should go back and prepare your things first," I suggested.
Sinunod naman niya ang payo ko at naglakad na palabas.

"Take good care of him," bilin niya bago siya tuluyang makalabas ng kwarto.

"You don't have to tell me. I will." I smirked. Who would have thought that karma
was this fast? Tiningnan kong muli si Louie at hinawakan ang kanyang kamay.

We're almost there, my love.

***

Trigger Roswell's POV

"My apologies, Mr. Cheng, for being late," I said as I reached the table reserved
for us. Isa siya sa mga pinakamayamang businessman sa Hong Kong at ang
pinakamalaking investor sa family business nina Lind which is real estate. That is
why I agreed to this meeting.

He got up and shook hands with me. "No worries, Mr. Roswell. I should be the one
apologizing for being impulsive."

"What is it that you want to discuss about?" Inilabas niya ang isang folder at
ipinasa sa akin. Nang mabuksan ko na ito, I gave him a confused look.

"Aren't you supposed to be an investor of Lee's? Why would you give me this?" I
read the file he gave me with the title Recierdo Corporation.

So, this is the new company. Tiningnan ko si Mr. Cheng at inantay ang kanyang
paliwanag.

"I withdrew my investments from the Lee's since it's already falling flat, so did
the other investors. We had no choice, Mr. Roswell. Besides, this new company
opened a better opportunity than the Lee's." Patuloy pa rin siya sa pagpuri sa
Recierdo Corporarion pero hindi ko na narinig ang ibang pinagsasasabi niya. I was
busy with my thoughts. Alam na kaya ni Lindsay ang tungkol dito?

"And since wala na sina Mr. and Mrs. Lee, wala nang paraan para maisalba pa ang
company ng Lee's."

Kaya pala nagawa nilang sumugal ng pera sa bagong kompanya. Dammit! But I can't
blame them. They're businessmen.

I tried my best to keep my temper.

"Unfortunately, I do not see it the same way." I gave him a grim expression.
Isinara ko ang folder at ibinalik ito sa kanya.

"I think we're done for today, Mr. Cheng. I need to go now and prepare for their
death ceremony. See you there." Tumayo na ako at umalis ng restaurant bago pa ako
makapagsimula ng gulo.

I headed back home to prepare for the ceremony but my mind remained bothered with
her family business' problem. As much as I wanted to help unpack her things, I left
her with Kayden instead. But I never meant to leave first.

***

-Flashback-

Kalalabas lang ni Lindsay sa ospital kaya ako na ang nag-drive sa kanya pauwi,
kasama si Kayden. On our way to her house, they were talking as if they knew each
other so well. Parang nakalimutan na nga nila na kasama nila ako.

It seemed to me like he knows Lindsay better than I do. And I admit it, I am
jealous. Pero anong magagawa ng selos ko? Kung malinaw na sa akin na hindi ako ang
kailangan ni Lindsay...

I can see the way she smile tuwing kasama niya si Kayden. Kahit noong dumadalaw ako
sa kanya sa ospital, naaabutan kong magkasama na silang dalawa, chilling out with
each other's company.

"Pero baka hindi ka pa kasi magaling." It's one of the things I haven't asked or
told her. Ang mga ginagawa ni Kayden sa kanya, those are the exact things she used
to do for me.

He was always there for her while she wasted her time when she stayed with me for
the longest time. Maybe she already found her happiness. One thing I can tell.
Sadly, she's not with me.

"Magaling na ako. No'ng isang araw pa nga, 'di ba? Makulit ka lang talaga."

There he goes again, making her laugh. Why can't I stop being jealous?

Pero dahil sa usapan namin ni Kayden, alam kong hindi tama na ipagdamot ko si
Lindsay sa kanya. Parehas kaming walang karapatan. But now, I can sense it. Kayden
is much better than me for her.

I don't want to compete. Pero para kay Lindsay, handa akong makipagkompetensya.
Kung sa huli ay hindi ko pa rin siya maipaglaban, I cannot blame anyone but myself
for not being worth it for her love.

Pinagmamasdan ko lang silang dalawa hanggang sa narinig kong tumunog ang cellphone
ko.

1 message received.

Good day, Mr. Roswell. Mr. Cheng has filed an appointment regarding the investments
on the Lee's. He wants you to see the proposal from the competing company, sir.

Pagkabasa ko n'on, agad akong napatingin sa masayang si Lindsay. Hindi ko namalayan

na nahulog na pala ang mga gamit niyang dala-dala ko.

"Is everything all right, Trig?" Gusto kong matuwa dahil nakikita ko ulit ang pag-
aalala niya para sa akin. Pero dahil sa nabasa ko, mas nag-aalala ako para sa
kanya.

"Yeah, don't mind me," I reassured her habang iniisip kung papaano ko siya
matutulungan.

I know she is not into business at wala siya masyadong alam sa ganito because she
wanted to pursue her passion.

"Sigurado ka ba, bro?" Tumango lang ako sa tanong ni Kayden kahit na malalim pa rin
ang iniisip dahil sa nabasa ko. Their company is in trouble.

Kung dati, siya ang laging nasa tabi ko kapag kailangan ko siya. Ngayon, oras na
para ako naman ang manatili sa tabi niya.

"I have to go." Kailangan kong asikasuhin agad kung anong nangyayari sa business ng
mga Lee.

-Flashback end-

***

I got lost in the plans I made. Kailangan kong ayusin ang lahat ng 'to.

I promise I'll make up to you, Lind.

**

A/N

Happy happy birthday

Duchess Lionhart's OP, Chanel Lovesyouu and Pisces Lovesyouu <3 Labyuuu threeee!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 43 - Page 12
by Yanalovesyouu
41-52 minutes

Unknown's PoV

"Bakit ka ba tawag nang tawag?" iritang tanong ko sa kanya. Nandito ako sa labas ng
hall kung saan gaganapin ang death ceremony ng mga Roswells at Yajis. We do not
have any business here. A-attend lang sana kami because we wanted to see how Black
Organization mourns for Yajis and Roswells. All the other Mafia groups will be
attending, so why not join the fun?
"I still can't contact the spades. Any updates there?" I rolled my eyes kahit hindi
niya ako makita. They were supposed to be here already dahil mas nauna silang
umalis kanina para ilagay ang mga bomba dito sa venue, to spice things up. But we
cannot find them nor contact any of their mobile phones.

"Kung hindi ka sana tumatawag every minute, sana ay nahanap ko na sila." I ended
the call after ko siyang sagutin. Tiningnan ko ang wristwatch ko where I can also
see my seven of diamonds tattoo. May two hours pa bago magsimula ang ceremony.

I am also anxious. That is why I am helping him find two of our spades. Sana ay na-
realize niya 'yon. Sinubukan ko ring tawagan sila ulit in case na naka-off lang ang
phones nila pero wala rin akong napala.

Suddenly, my phone rang and three diamond emojis popped out. Sasagutin ko na sana
pero nawala naman kaagad.

Papasok na sana ako sa loob para i-check kung nandoon sila when someone bumped into
me. "'Di ka ba marunong tumingin sa dinadaanan mo?" I raised my brows when I
recognized the face.

"Hello there! Kumusta naman ang feeling na makitang patay na ang mga Roswells at
Yajis?" I smirked as I asked.

"Nothing special. How about you? Don't you want to check if Ten and Three of Spades
are alive?" Nanlamig ako sa sinabi niya.

I mean, we are proud to let the Mafia World know who we are, pero paano niya
nalamang hinahanap namin sila? My eyes caught the bracelets this person is holding.
Hindi ako pwedeng magkamali! It's the spades' bracelets!

What shocked me next ay 'yong tattoo na ipinakita niya.

"Y-you're... No, it can't be!"

"Oh, yes it can." Ngumiti siya at naglabas ng baril na may silencer.

You, demon! I screamed at my mind.

"F-f*ck you, Queen of D-diamonds..." sambit ko bago niya kalabitin ang gatilyo ng
baril na hawak niya.

***

Trigger's POV

The reason why I specialized so much in business is this. You will never know when
your business will fall or rise. In just a blink of an eye, someone can wreck the
reputation and sales you worked hard for.

And I know that is the reason behind the fall of Lee's business. Habang
kasalukuyang nakikipaglaban sa buhay sina Tito Jacob at Tita Fauzia, nagsilabasan
naman ang mga taong gustong magpabagsak sa kanila.

Lindsay did not know anything about it.

Not yet.

But I am sure that sooner or later, she will figure out what happened. I just hope,
na bago niya malaman 'to, kahit papaano ay may nagawa na akong paraan para
matulungan siya.

I want to utilize all the things that I have learned from dad and the things around
me in solving this problem.

Bumalik ako sa office ko matapos ang pag-uusap namin ni Mr. Cheng saka tiningnan
ang mga files ng Lee na associated sa Roswell Corporation. Most of their investors
have already withdrawn and only few were left, and these are those who remained
loyal to the Roswells.

I was checking some files on my computer when the office door opened. Katana went
inside, followed by Lionel Birkins, his suitor.
"Hey, bro," bati ni Lionel sa akin. I just nodded as a response at mabilis na
kinuha ang isang folder to check the other files that I got here.

"Aren't you going to prepare yourself, kuya? In three hours, guests will arrive at
the convention hall," saad ni Katana saka naupo sa couch.

"Just doing a quick scan and I'll head over there."

"Any problem?" she asked as she left the couch and tried to take a peek at the
computer screen.

"Mind your own business, Katana," I ordered but since she is my sister, she did not
care.

"Tss. We'll help."

"What?"

"I said Lionel and I will help you. We'll make sure that Lindsay can save and re-
establish their company again."

"Nah," I declined her offer as it seems that I have something to do in return.

"Come on, kuya. I need your help."

"Just as I thought." I sighed. "What help do you need?"

She just smiled.

***

Amber's POV

Nilibot ng magaganda kong matang may Lancome Hypnose Doll Lashes Mascara ang
paligid dahil pakiramdam ko, sinusundan ako ng hampaslupang burara na 'yon. Kasi
naman... Heller? Alam ko namang sa sobrang ganda ko, hindi na malabong hinahabol-
habol talaga ako. Nagtataka lang kasi ako, paano niya naman nalamang kumakain ako
kanina? Stalker pa yata ang hayop.

Pero wala naman siya. Hindi ko naman siya makita.

Saka ano naman ba kung nandito 'yon? Hindi na naman nakapagtataka dahil
napakaboring ng buhay niya.

"May hinahanap ka ba, Amber?" tanong sa 'kin ni Boul kaya napatingin naman ako sa
kanya saka umiling.

"Wala naman, may tinitingnan lang ako. Minsan kasi, may mga naliligaw ritong
hampaslupa. Hinahanap ko lang dahil bibigyan ko ng barya." Tinapos na namin ang
pagkain dahil kailangan pa naming umuwi at mag-prepare para sa death ceremony.

Sumenyas si Boul para tawagin ang waiter at hingin ang bill at nang makalapit na sa
amin ang waiter, kukunin ko sana ang black credit card ko pero naglagay si Boul ng
cash.

"Let's go?" yaya niya sa akin. Kinuha ko naman si Fifi saka kami lumabas ng French
restaurant.

Habang magandang-maganda akong naglalakad ay naramdaman kong hinawakan ni Grayson

ang kamay ko kaya huminto ako saglit para tingnan siya.

"I love you," he said before giving me a sweet smile.

Nakakatawa lang isipin na ang tagal na panahon kong hinintay na marinig 'yan ulit
sa kanya. Kaya ngayong narinig ko na ulit, hindi ko alam kung bakit feeling ko,
nalulungkot ako.

Pinagmasdan ko si Boul na hanggang ngayon ay titig na titig sa akin at mukhang

amaze na amaze kung gaano kaganda ang nasa harap niya. Ako lang 'to, ghorl.

I should have felt to be the happiest now bilang napatunayan na niya sa akin na ako
lang at ako pa rin ang mahal niya. Bakit imbis na maramdaman kong buo ako,
pakiramdam ko ay may kulang?

But it's a prank! Kailangang masaya kaya nginitan ko siya. "I love you too," sagot
ko.

Akmang lalapit siya para halikan ako pero lumihis ako ng tingin para mag-umpisa
nang maglakad.

Nang mapatapat kami sa kotse niya ay bigla siyang huminto sa paglalakad. "Umm,
Amber."

Tumingin ako sa kamay niya na bumitiw mula sa pagkakahawak sa kamay ko bago ko siya
sinagot

"Oh?"

"Pwede bang mauna na ako? Kailangan ko kasing sunduin si Claudette," paalam niya.

"Manunundo ka lang, kailangan bang ipangalandakan mo pa sa 'kin? Heller! E 'di

sunduin mo 'yong ex-girlfriend mong mahilig sa Class A," sagot ko at saka isinuot
ang dala kong Chopard sunglasses na made of 60 grams of 24-carat gold and decorated
with 51 full-cut 4 carat River diamonds.

Mag-uumpisa na sana akong maglakad palayo nang magsalita pa siya. "Ihahatid naman
muna kita." I flipped my oh so gorgeous hair sabay lingon sa kanya.

"Kaya ko na ang sarili ko."

FYI lang para sa mga tsismosa. Hindi ako nagseselos, erkey? E, anong paki ko kung
mas gusto niyang unahin 'yong babaeng ukay-ukay kaysa sa 'kin?

Hindi na rin naman nakapagtataka dahil baka walang pambili ng kotse 'yon, nakakaawa
naman.

"At isa pa, dala ko ang sasakyan ko."

"Aish. Sensya na, Amber." Pinaningkitan ko siya ng mata at akmang tatarayan ngunit
dahil sa napakabuti kong girlfriend, ngumiti na lang ako sa kanya.

"Erkey."

Tinalikuran ko na siya at nagsimula nang maglakad palayo habang hinihimas-himas si

Fifi.

"H'wag na h'wag kang pipili ng mga lalaking hindi ka pinahahalagan, naiintindihan

mo ba?" bulong ko sa kanya.

"Sasagot ka ba o isisilid kita rito sa loob ng Hermes Chaine'd Ancre Bag na dala
ko?"

"Meow."

Ngumiti ako kay Fifi. "'Yan."

Akmang bubuksan ko na ang passenger seat ng Lykan Hypersport car ko nang may
magsalita.

"Kinaganda mo 'yang pang-aapi mo sa pussy?"

Napatingin ako sa kanan ko at hayun ang hampaslupang burara. Nakatayo 'di kalayuan
sa 'kin habang nakapamulsa ang isang kamay at isa nama'y bitbit si Pucci.

"Kinaputi mo 'yang pagiging pakialamero mo?" Pa-cool 'tong hayop na negrong 'to.
'Kala mo naman, gwapo. Lumapit siya sa direksyon ko at saka iniabot sa akin si
Pucci. Kaya ngayon ay hawak-hawak ko na parehas sina Pucci at Fifi.

Pagkatapos n'on ay makapal ang mukha niyang pumunta sa tapat ng driver's seat ng
Lykan Hypersport car ko.

"Oh? Tinitingin-tingin mo d'yan? Sakay na!"

"Bobo ka ba? Kanina ka lang ba pinanganak at hindi mo alam na dalawa lang kamay ko?
Paano ko bubuksan 'tong pinto ng kotse ko kung iniabot mo sa 'kin si Pucci?"

"Gamitan mo ng bibig para mabawasan ang kadaldalan mo."

"Tangina."

Gigil na gigil ako habang pinapanood siya kung paano niya kinuha at isinuot ang
nakasabit na cheap na sunglasses sa polo niyang wala namang brand saka binuksan
niya ang pinto ng driver seat. Ngumiti pa ang walanghiya bago sumakay sa kotse ko.
Tangina talaga nito e.

Sumandal ako sa Lykan Hypersport car at pangiti-ngiti sa mga taong dumadaan habang
hawak-hawak sa magkabilang kamay ko sina Fifi at Pucci. Ayokong mahalata ng mga
dumadaan kung gaano ako kagigil sa hampaslupang burara. Kaya kailangang maganda pa
rin ako.

At mas lalo namang ayokong marumihan 'yong dalawa kaya ayokong ilapag sila sa sahig
para lang buksan ang pinto at saka isa pa, baka kung saan-saan pa sila magsuot.

Hindi talaga nakagaganda kasama 'tong hampaslupang burara.

"H'wag ka nang mag-inarte d'yan. Sumakay ka na." Lumingon ako sa passenger seat ng
Lykan Hypersport car ko na nakababa na ngayon ang bintana kaya mabilis kong
inilapag sina Pucci at Fifi sa loob at saka binuksan ang pinto ng passenger seat
para sumakay.

Nang maipatong ko ang dalawa sa lap ko ay tiningnan ko nang masama 'yong negro.

"Napakahayop mo, alam mo ba 'yon? Bukod sa sinusundan mo ako, bakit ka ba nandito?"

tanong ko sa hampaslupang burara na kasa-start lang ng engine ng Lykan Hypersport
car ko.

"Paki mo?" Alam kong ang gago ng sagot sa akin nitong hampaslupang burara pero
hindi ko mapigilang hindi mapangiti. "H'wag kang ngumiti-ngiti d'yan na parang
nasisiraan ng ulo," sabi pa niya habang nagda-drive kaya mas lalo akong napangiti.

Sumandal ako sa upuan ng sasakyan ko at tahimik na tumingin sa bintana.

Hanggang sa hindi ko na namalayang inihinto pala niya ang Lykan Hypersport car ko
sa isa sa mga malalaking mall dito sa Pilipinas kaya lumingon ako sa kanya.

"Sa arte mong 'yan, alam kong kailangan mo ng damit na isusuot mamaya," sabi niya.
Well, meron pa naman akong mangilan-ngilang mga damit sa bahay na hindi ko pa
nasusuot.

***

"Mag-iisang oras ka na d'yan, hindi ka pa rin ba nakakapili?" Halatang-halata na sa

tono n'ong hampaslupang burara na naiinip na siya. Nasa loob kami ngayon ng Chanel
boutique kung saan prenteng-prente siyang nakaupo at nakikipaglaro kina Fifi at
Pucci.

"Pwede bang h'wag kang atat?" sagot ko saka ipinagpatuloy ang pagpili ng damit.

"Kapag nakapili ka sa loob ng labinlimang minuto, ako ang magbabayad."

Mabilis kong tiningnan ang hampaslupang burara at saka siya sinagot. "Heller?!
Mukha ba akong hampaslupang kagaya mo? Kahit ikaw, kayang-kaya kong bilhin."

"Ma'am, ang pogi naman po ng kasama n'yo. Single ba siya?"

"May dagdag na sweldo ka bang nakukuha sa kalandian?" tanong ko sa kanya. Haliparot

na 'to.

"Ma'am, pasensiya na po sa kasama ko. Bago lang po kasi siya," singit n'ong isang
babae kaya nabaling sa kanya ang atensyon ko. "May napili na po ba kayo?" tanong pa
niya.

"Ito na lang. Nawalan na akong ng gana pumili," sagot ko pagkaturo ko sa isang

black Chanel dress na nasa harap ko. "Kahit ano namang piliin ko d'yan, bagay sa
'kin," dugtong ko pa. "Isama mo na rin 'yong mga pinakuha ko kanina."

Naupo ako sa sofa na hindi ko sigurado kung mamahalin kasi mukhang classy pero
mukhang cheap ang ginamit na foam. Dito rin nakaupo ang hampaslupa kasama n'ong
dalawang pusa.
"Magbayad ka na," utos ko sa negro.

"Huh?" tanong niya.

"Ano, tanga-tangahan tayo rito? Sabi mo, 'pag nakapili ako within fifteen minutes,
ikaw ang magbabayad, 'di ba?"

"Hotdog," sagot niya saka tumayo at sumunod sa babae. Kinarga ko sina Pucci at Fifi
at saka tumayo at nag-umpisang maglakad palabas. Maya-maya pa ay kasunod ko na
'yong hampaslupang burara dala 'yong mga pinamili ko.

Habang naglalakad kami ay nagsalita siya. "Oh." Iniaabot niya sa akin ang isang
black credit ca —

"Hayop ka! Credit card ko ang ginamit mo? Akala ko ba, ikaw ang magbabayad?"

"Ako nga ang nagbayad ah? Bobo ka ba?"

"Oh, eh kaninong credit card 'yan?"

"Sa 'yo."

"Akala ko ba, ikaw? Bobo ka ba?"

"Sabi ko lang, ako ang magbabayad. Hindi ko sinabing pera ko ang ipambabayad ko."

***

Sumaglit kami sa bahay n'ong hampaslupang burara para mag-ayos. I know na hindi ko
naman kailangang mag-ayos nang masyado dahil kahit ano naman ang isuot at itsura
ko, maganda ako. Suot ko ang Exquisite 12a Chanel Classic little black dress na
binili namin kanina.

Bumaba ako sakay ang isang Koenigsegg CCXR Trevita. "Hanggang ngayon, hindi ko pa
rin alam kung saan mo nakuha 'tong kotse mo," bulong ko sa hampaslupang burara
dahil isa ito sa mga pinakamahal na limited edition ng sports car. And take note,
its body has a diamond dust embedded in it.

"Basic," sagot niya saka iniayos ang kurbata na suot niya habang ako naman ay
nagsuot ng Chopard sunglasses ko na made of 60 grams of 24 carat gold and decorated
with 51 full-cut 4 carat River diamond bago kami sabay na pumasok sa loob kung saan
gaganapin ang death ceremony.

***

Emerald Blood's POV

"Writing this eulogy and speaking in front of everyone about how she was like were
two of the hardest things I have ever had to do." Huminto si Ate Duchess saglit at
bahagyang tumungo. "No one expected this to come. I grew up with my mom by my side.
And now that she's gone, I don't know how to start again with my life." Huminga
nang malalim si Ate Duchess habang nakatingin sa taas na para bang 'yon ang pinaka-
best way upang hindi siya tuluyang maiyak. Dinig ang garalgal sa boses niya. At
maski kami ay nahahawa na dahil sa nanginginig niyang boses.
However, my mind went 'Whoa' as I was so amazed by her acting skills.

Siyempre, tinuruan kaya kami ni future mom how to act like parang totoo talaga ang
emotions namin.

***

-Flash back four days ago-

"Ang magiging mahirap lang kasi doon, maraming tao, kaya kailangan n'yong isipin na
walang ibang tao. Halika rit,o Cody Lerwick. Tayong dalawa ang magka-eksena dahil
si Sebastian, magaling um-acting 'yon. Medyo tsismoso lang."

"A-ako po agad sasalang, tita?" Nakaturo pa sa sarili niya si Cody who seemed
flustered.

Biglang nag-iba ang timpla ni future mom. Kung kanina, seryoso siyang nag-e-
explain, ngayon ay biglang naging malungkot ang expression ng mukha niya. Amazing!

"Oo, Bobby, ikaw! Ikaw 'yong kahit walang gawi,n ang galing-galing mo! Ako, kahit
anong kayod ko, kahit anong pagod ko, kahit kailan hindi ako lumapit sa galing mo!
Kasi ikaw naman talaga 'yong magaling 'di ba? Ikaw 'yong matalino. Ikaw 'yong
maganda. Lahat ikaw na! Kapatid kita, Bobby, kaya mahal na mahal kita. Pero alam mo
'yong totoo? Inggit na inggit ako sa 'yo. Inggit na inggit ako sa 'yo, Bobby."

"P-petengene, tita, bakit parang galit ka po? Pero bakit kasalanan ko? Parang
kasalanan ko?" Natawa kaming lahat dahil sa sagot ni Cody.

"Cut!" hiyaw ni future mom.

"Takte, 'tol, bagay sa 'yo."

"Alam ko, p're. Itsura pa lang, artistahin na talaga ako."

-End of flashback-

***

At tumatawa ako sa isip ko kasi ang galing-galing ni Ate Duchess um-acting. Sure
akong lahat, mapapaniwala niya.

Katabi ko ngayon sina Ate Mikaela at Kuya Ari. Si Baby Caliber ay doon nakaupo sa
unahan katabi nina future mom and future dad 'tsaka sina future sis at future bro.
Ang cute-cute niya talaga lalo kapag seryoso siya.

Halos lahat kami, nakasuot ng shades na black para sa mga mata naming kunwaring
namumugto.

Marami nang mga members at leaders ng iba't ibang Mafia groups ang nandito but the
Black Sinisters aren't here yet. Pati sina Ate Mikazuki, wala pa.

"Mama once told me that being part of Yaji was surreal. She never complained about
unenviable tasks, nor did she turn at everyone away. Be it a Yaji or Roswell, her
eagerness to help out was always there no matter what the mission was." Lumapit sa
kanya si Kuya Raven at inabutan siya ng isang puting panyo. Pagkatapos ay bumalik
na rin ito sa upuan nito. Whoa! What was that?

"Ang lalandi," dinig kong komento ni Ate Amber. Medyo malayo si Ate Amber at Kuya
Shaun sa amin pero dinig ang mga side comments niya.

"Kadiri," dagdag pa ni Kuya Shaun.

"She was always the best woman in my eyes, kaya hindi pa rin talaga ako
makapaniwala na pinatay siya in an unexpected time with an unexpected way. She was
flawless, especially tuwing magkakasama sila nina Tita Fauzia at Tita Meisha. So
why? How come they were defeated? At 'yong mas masaklap pa ay kinuha nila sina mama
sa amin. I wish this was just a big joke but let's face the fact. It wasn't even
near to be called a joke. Someone took her away from us but I can't point out the
reason why." I don't know why this time, nararamdaman kong totoo 'yong galit na
napi-feel ni Ate Duchess.

"Mama, I miss you. I know na hindi ko laging sinasabi ito sa 'yo because you don't
really like to be sentimental, but I really love you. You hate corny and cheesy
lines, but I really meant what I said." Sunod-sunod ang pagtulo ng luha ni Ate
Duchess na agad niyang pinupunasan pero hindi pa rin maubos ang luha na umaagos sa
mata niya. "Someday, I hope you will be proud of my success in the future as you
always do. I'll do my best to the next Cassandra Heather-Lionhart. I promise that.
I love you, mama. Lahat ng tinuro mo sa 'kin, gagawin ko. Lahat ng mga bilin mo sa
'kin, aalalahanin ko. I love you so much, mama. And I won't get tired of saying it
a few more times. I'm not going to let you down."

Woah! Grabe talaga ang acting skills ni Ate Duchess! For sure, tuwang-tuwa si
future mom dahil todo acting siya.

Yumuko ako at kunwaring napapaiyak kasi katabi ko si Kuya Ari. Inalala ko 'yong
time na hindi ako pinapansin ni Baby Caliber para lalo akong maluha. At effective
naman kasi ilang minutes lang, sumisinghot na ako.

"Are you okay?" tanong sa akin ni Kuya Ari and I nodded in response.

"Nalulungkot lang po talaga ako, kuya. Walang nag-expect na ganito ang mangyayari.
Alam ng lahat kung gaano kalakas ang mga Roswells at Yajis. And yet, ganito po ang
nangyari sa kanila. Gusto ko na nga lang pong maging positive kasi at least, nakuha
namin ang mga bangkay nila." Muli akong humagulgol hanggang sa napayakap na sa akin
si Kuya Ari. All I can feel is his sincerity do'n sa yakap na ginawa niya kaya
medyo na-guilty ako. "Thank you, kuya. Wala na po ang momsy at dadsy ko. Mag-isa na
lang ako."

"Your sister and your friends are still here. I am also here. Hindi ka nag-iisa."
Feeling ko, nadadala na ako sa eksena. Bakit kasi ang galing din ni Kuya Ari mag-
comfort?

***

Duchess Lionhart's PoV

Argh! I'm really shy! Ayoko talaga ng umiiyak kaya nga ayokong ma-involve sa love.
Because I never wanted to feel heartbreaks. Hindi pa ako handa para sa ganoon. And
I don't know when I will be ready for that.

Bumaba ako sa maliit na platform pagkatapos ng scripted speech ko na ilang araw

kong sinulat at kinabisado. Umiiyak pa rin ako dahil alam kong ilang sandali na
lang ay darating na ang mga leaders ng Black Sinister at iba pang Mafia groups.
Hindi pwedeng mahalata nila na palabas lang ang lahat.

Bago pa ako tuluyang makalayo sa unahan ay sinundo na ako ni Raven saka niyakap.
Okay? He tapped my back like he is really comforting me. Oh yeah? I know this is
just an act but I find it really weird as this is not the usual him.

Sinamahan niya ako sa table habang nakahawak ang isa niyang kamay sa kabilang braso
ko na tila ba niyayakap ako nang patagilid. Kasama ko sa table sina papa at Kuya
Duke, Cody, Azure, Shaun at Amber.

There are many round tables in this wide convention hall. At sobrang daming dumalo
sa death ceremony na ito. Lahat sila, halatang galing sa mayayaman at
makakapangyarihang pamilya.

What do we expect? We invited every Mafia groups that we know. Lalo na 'yong mga
nakaka-transactions ng Roswells at Yajis.

And we surely sent an invitation for Yamaguchi and Black Sinister leaders and
members.

Sa unang table na nasa harap, nandoon sina Tita Aemie and Tito Ezekiel. With
Bullet, Trigger, Caliber, Katana, and her suitor, Lionel Birkins.

Sa kabilang table naman ay sina Emerald, Ari, Mikaela, Kayden, Lindsay at 'yong
kasama ni papa na umuwi galing Japan. Actually, doon talaga dapat nakaupo si Raven,
pero dahil sinundo niya ako, dito na siya sa table namin nag-stay.

The other two tables na malalapit sa puwesto namin ay for Yamaguchi and other Mafia
bosses na kapwa namin pinadalhan ng imbitasyon.

Nakareserve naman ang ibang mga tables para sa kani-kanilang grupo, by their Mafia
names.

At pagkaupo ko, niyakap din ako ni papa habang emosyonal siyang nakatingin sa akin.
I want to laugh hard kasi pati si papa, nakiki-ayon sa plano na 'to. Kung si mama,
ayaw sa mga cheesy lines, si papa naman, ayaw sa mga acting-an.

"Papa, I miss mama," parang batang iyak ko para inisin si papa.

"Shhh, tahan na," sabi naman niya sa 'kin. Gusto ko talagang tumawa.

"Heller, babaeng baduy, may nakapagsabi na ba sa 'yong masarap kang sungalngalin ng

flower vase?" Napalakas yata ang pagkakasabi ni Amber dahil nagtinginan ang mga
miyembro ng ibang Mafia Groups na nakaupo 'di kalayuan sa table namin.
"Napakaarte," dugtong pa niya.

Gusto kong matawa pero binalewala ko lang because we really need to see to it na
walang makakahalata na hindi totoo ang pinaglalamayan namin. Pero wala pa ang Black
Sinister. Sila na nga lang ang hinihintay.

I covered my face with both hands tapos umiyak nang umiyak ulit.

"Kanina ka pa umiiyak. Baka gusto mo ng tubig." Tinanggal ko ang pagkakatakip sa

mukha ko nang biglang nagsalita nang mahina si Azure. "B-baka lang naman gusto mo
ng tubig. Kung ayaw mo, okay lang. Kay Lerwick na lang 'to. Oh, Lerwick, laklakin
mo."

Pigil ang hiningang bumulong si Cody. "Petengene, Baby Lampe, anong tingin mo sa
pagmamahal ko sa 'yo? Pang-sekond opshon? Masyado mo namang sinasaktan ang damdamin
ko. Ouch, Baby Lampe, ouch!" Humawak pa siya sa parte ng dibdib niya na parang
nasasaktan talaga. Kung hindi lang marami ang taong nandito, sure akong makakatawa
ako nang malakas dahil sa ginawa ni Cody.

"Thanks, Azure." Ngumiti ako sa kanya pero in malungkot way pa rin. Yumuko naman
siya saka parang may kinukutkot ang kamay niya sa ilalim ng table. Did he just
blush again?

Hinayaan ko na lang 'yon dahil baka makahalata ang ibang Mafia Groups. Nakaharap pa
naman ang side ko sa kanila. Makikita nila ang reaction ko kaya kailangan kong
galingan ang pag-acting.

"Papa, pupunta po muna ako sa table nina Emerald. May itatanong lang ako."

Tumango lang si papa bilang tugon. Nagpaalam naman ako kay Raven na katabi ko sa
kanan para umalis. Nag-offer pa nga siyang sasamahan ako pero tumanggi ako. Malapit
lang naman.

Patayo na sana ako mula sa pagkakaupo nang biglang matapilok ako dahil sa chair
cloth.

"Ow!" Napapikit ako at hinihintay na lang na bumagsak ang katawan ko sa sahig. Pero
hindi 'yon nangyari. Buti na lang, nasalo ako ni... Azure? Si Azure na nasa kaliwa
ko, next to papa.

"Bobo talaga."

"Omsim."

I don't want to make a scene kaya tumayo ako agad.

"Uhh—" I was speechless. I know, the first thing to say is 'thank you' but I can't
utter a word to say.

"Ayos ka lang—"

"Duch, are you okay?" And here goes Raven na kinuha ako sa pagkakasalo ni Azure. At
inalalayan akong maupo ulit. 'Tsaka ch-in-eck ang binti ko at mga braso. "Patingin
nga, baka nagalusan ka."

"Hindi naman ngumudngod, Raven. H'wag kang OA," komento ni Amber. "Ang bagal mo
naman kasi, Azure. Naunahan ka tuloy n'ong lalaking mas malandi sa 'yo," dugtong pa
niya.

Tumango-tango ako na parang wala sa sarili. "Y-yes, yes. I'm alright. At wala rin
akong sugat." Ngumiti pa ako nang tipid saka inayos ang nagulo kong buhok at muling
nagpaalam at dali-daling nagtungo sa table nina Emerald.
Muli kong naisip ang mukha ni Azure na sobrang lapit no'ng time na sinalo niya ako.
Argh! Bakit ang init yata rito sa convention hall?

Sinulyapan ko si Azure na ngayon ay nakatingin sa 'kin. Argh! Hindi ko ma-explain

ang nararamdaman ko.

***

Emerald Blood's PoV

"Okay ka lang po, Ate Duchess?" Tumango lang si Ate Duchess at hindi na kumibo.
Pero may ilang ulit siyang lumilingon sa table nila kanina. Ano kayang nangyari?

Ilang sandali pa ay si Ate Lindsay na ang umakyat sa maliit na platform kung saan
nakalagay ang tig-iisang picture frame ng mga parents namin at nagbigay ng message
niya para kina Tita Fauzia at Tito Jacob.

"Mom had an inherent love for Roswells and Yajis, especially for Tita Aemie Ferrer-
Roswell." Tumingin saglit si Ate Lindsay kay Tita Aemie at ngumiti, pero 'yong mga
ngiti niya, mararamdaman mo 'yong kalungkutan. "I could still remember the days
when we were still in the US. She would always find time to see what's going on in
the Philippines. She was always worried about Tita Aemie. Her loyalty endeared her
to everyone she came in contact with, and it is a great testament to her nature
that she formed so many long-lasting friendships over the years." That's true. Kaya
rin sila umuwi rito sa Pilipinas dahil hindi makatiis sina Tita Fauzia na malayo sa
Yaji and Roswells. Ang cute.

"I wish I could go back to the time when I was still a kid. Na sugat pa lang 'yong
iniiyakan ko... Hindi 'yong ganito. Tuwing magigising ako sa katotohanan,
everything feels heavy as if my heart was crushed." Tumingin si Ate Lindsay kay
Kuya Trigger kaya bakit feeling ko, iba 'yong ibig niyang sabihin sa speech niya?

"Likas na madrama talaga 'tong babaeng tanga," komento ni Ate Amber.

"True." Na sinegundahan na naman ni Kuya Shaun.

"Alam ko namang darating ang araw na mawawala sila sa 'kin. But why so soon? At
bakit dalawa pa silang kinuha sa 'kin? Gusto kong sisihin ang tadhana o kung sino
man ang gumagawa ng kapalaran. Why did they have to do this? Bakit biglaan?" Tapos
humagulgol na nang bongga si Ate Lindsay.

In fairness, mas magaling pala si Ate Lindsay, e! Parang may hugot talaga. Omygosh!
Idol ko na sila! Ang gagaling talaga nila.

Tuloy pa rin sa pagdadrama si Ate Lindsay ng lines niya na tinuro ni future mom
nang biglang bumukas ang malaking pinto ng convention hall.

And they are finally here. Sakto sa speech ni Ate Lindsay. Tamang-tama ang pagkaka-
predict namin sa oras ng pagdating nila. Everyone looked at them as they enter the
hall one by one. Kahit ang mga Yamaguchi na mas naunang dumating sa kanila at ibang
Mafia bosses from different Mafia Groups ay nakuha nila ang atensyon.

Unang pumasok si Kuya Gray kasama ang ex-girlfriend niyang si Claudette Ramsey. She
is wearing a black bias cut gown with a black feather hat and shades as well.

"She's quite pretty," Kuya Ari commented while his eyes were still at Claudette's
angle.

Tumango-tango ako bilang pagsang-ayon. "Oo nga po." Pero bakit kasama pa rin niya
si Kuya Gray?

"Ang pangit talaga ng hayop na 'yan. Mukha siyang tanga," komento ulit ni Ate
Amber.

"Omsim. Isama mo na 'yong gagong kasama niya." That was Kuya Shaun.

Nag-pretend ako na walang narinig at nanatiling tahimik.

"Balita ko, hindi siya galing sa mayamang pamilya. Mahirap lang siya noon. At
gumagamit siya ng mayayamang lalaki, aakitin niya tapos papatayin kapag nakuha ang
gusto," out of the blue na sabi ni Kuya Ari.

Nakinig lang ako sa kanya at sumasang-ayon din. Dahil same kami ng alam tungkol sa
kanya. At saka hindi ko in-expect na tsismoso rin pala si kuya.

"Siya daw po ang pinakakakaiba sa lahat ng leaders, kuya."

"Hmm. You're right. And there, that's Lucy Larsen—"

Ako na ang nagtuloy ng dapat sana'y sasabihin ni Kuya Ari. "Para po siyang si
Lucifer. Dahil siya ang utak ng mga controversial na pagkamatay ng ibang Mafia
Boss."

Lucy Larsen is wearing a cream camisole style gown na kung saan sumisigaw ang ganda
ng katawan niya. Seryoso ang mukha niya at hindi ngumingiti. Para siyang
matapobreng babae na ayaw sa mga jokes and funny stuff. Nakaka-intimidate siyang
tumingin.

"Medyo hawig niya si Cruella de Vil. Social climber version nga lang," pagde-
describe ni Ate Amber sa kanya.

"Mas hawig niya 'yong dalmatian," sagot naman ni Kuya Shaun kaya narinig kong
tumawa si Ate Amber.

Sunod na naglakad papasok si Celeste Neri na nakasuot naman ng white halter neck
gown. May kasama siyang lalaki na hindi ko kilala. Buti na lang, biglang nagsalita
si Kuya Ari.

"Celeste Neri and her rumored boyfriend named Sage. Wala pang ebidensya na malakas
ang koneksyon ng dalawa, pero lagi niyang kasama yung lalaki sa tuwing napapasabak
siya sa mga labanan. Lumaki siya sa mundo ng pagiging Mafia."

Kuya Ari is right. Like what I've said before, she's like future mom and future dad
na nagmula sa pamilya ng mga Mafia bosses kaya sure akong marami na rin siyang
experience sa mga underground transactions and killings. After all, she's the
godmother of the west.

And last but not the least, Macey Wolf with her foster parents, Tito Terrence and
Tita Akiko. And of course, si future sis-in-law. Omygash! I missed her. Sana ay
maging maayos na ang lahat. Marami pa akong gustong matutunan sa pagluluto. Para
maipagluto ko rin si Baby Caliber kapag naikasal na kami.

They are all wearing red. From the gowns of Tita Akiko, Macey Wolf and future sis-
in-law, hanggang sa tuxedo na suot ni Tito Terrence ay may touch ng pagka-red. I
thought bawal ang red sa mga ganito?

Hindi ko na lang pinansin 'yon at nag-pout sa isang tabi. Baka kasi 'yon ang color
coding nila sa araw na 'to. Hayaan na nga.

"Wala akong masyadong alam sa katauhan ni Macey Wolf pero alam kong hindi siya
tunay na anak ni Terrence Von Knight at Akiko Mouri. At nag-aral siya sa States."

"Gano'n po ba, kuya."

Umupo sila sa iisang table na bakante at talagang naka-reserve para sa kanila.

"Mom, dad, if you're listening to my message right now, always remember that I
really love you both." Umiyak na naman si Ate Lindsay kaya muling bumalik ang
atensyon namin sa kanya. "Hindi ko kaya nang wala kayo. Hindi ko kayang tumayo nang
wala kayo sa tabi ko. I love you, mom. Please visit me every night in my dream. I
love you, dad. Please do hug me every day, okay? To those who killed them, I swear
I'll hunt you down. We'll find you and we'll make sure you are going down."

Napaluhod na si Ate Lindsay dahil sa sobrang iyak na ginawa niya. Sabay na tumayo
si Kuya Kayden at si future bro Trigger at sinubukang saluhin si Ate Lindsay. Si
Kuya Kayden na ang umalalay sa kanya tapos dinala sa kung saan nakaupo si Ate
Lindsay.

It was my turn para ipakita ang tinuro ni future mom sa akin. I gave out a faint
sigh at tumayo mula sa kinauupuan ko. Nginitian ako ni Kuya Ari para i-encourage
ako sa speech.

"It hasn't been long since nawala si momsy sa amin. We had a hard time accepting
the fact na hindi na siya babalik pa. I tried my best to feel alright during those
times and helped dadsy to move on. At ngayon, hindi ko in-expect na mawawala rin si
dadsy sa akin. It was indeed a twist of tables." Nagsimulang tumulo ang mga luha ko
nang masimulan ko ang speech.

"I always dreamed na once makapagtapos ako sa law school at maging lawyer, ako
naman ang mag-aalaga kina momsy at dadsy. That dream almost shattered when mom
passed away. I cried for weeks without letting others know about it. But now that
dad is also gone, I feel like I'm hopeless." Napatingin ako kay Baby Caliber na
seryoso pero gwapo pa rin ang mukha habang nakikinig sa speech ko. No'ng nahalata
niyang siya yung tinitingnan ko, bigla na lang siyang tumayo at nagpaalam na aalis
saglit. Naalala kong galit pala siya sa akin kanina kasi kay Kuya Ari ako sumama.
Mas naiyak tuloy ako!

"I've been looking up to the both of them, lalo na kay dadsy. Dadsy would be that
type of person that you can rely on if you need cheering up. He would always say
words that can make girl's heart flutter. Having a dad like that felt awesome. Pero
dahil malupit nga ang tadhana like what Ate Lindsay mentioned earlier, kinuha niya
yung mga taong nand'yan para sa 'kin tuwing kailangan ko ng payo at tulong. What do
we expect? There was a saying that a person picks the most beautiful flowers in the
garden, the same as how time and destiny takes away the most amazing people. Pero
hindi ko pa rin matanggap. Bakit kailangan silang kunin sa amin in such a brutal
way? And how dare they make our parents leave us?"
Habang dine-deliver ko ang speech, pinagmasdan ko ang iba't ibang Mafia Boss na
dumalo. My eyes caught Ate Claudette Ramsey's reaction to my speech. Parang hindi
siya kumbinsido sa mga pangyayari kaya na-pressure akong galingan lalo ang pag-
acting. Siyempre, gusto kong mapabilib sina future mom and dad, pati na rin sina
future bro at sis para matanggap nila ako bilang future wife ni Baby Caliber.
Saktong nahagilap din ng mga mata ko si Ate Yuriko na nakasandal sa corner ng hall
at tila nagpipigil ng luha kaya mas lalo akong naiyak. Omygolly! Hindi pala siya
updated na okay sina dadsy! Wala nga lang akong choice but to keep it from ate.

"I kept on persuading myself na hindi ito totoo, and that everything else is just a
nightmare. But reality slapped us hard. Hindi na kailanman babalik si dadsy, kahit
ang ibang mga Roswells at Yajis. All I can do now is to miss them, avenge them at
pipiliting tanggapin na hindi na magiging katulad ng dati ang buhay ko. All I can
do is to keep moving forward and fulfill those dreams that were supposed to be for
them." I put my hand on my chest at nagkunwaring kinakapos ako ng hininga dahil sa
sobrang pag-iyak. Feeling ko, magiging proud si future mom pagkatapos nito.

"Dad, please take care of mom for me. And please watch over me and the decisions
I'm going to make in the future. And once I find those behind this, I'll make sure
na ipaghihiganti namin kayong lahat. I still can't believe the fact that someone
would take them all away at once." I ended my speech with force. It was a heavy
acting pero hindi ako nagjo-joke tungkol sa last part na sinabi ko. Natapos ko na
rin sa wakas! Oh my God.

Umalis na ako sa platform at bumalik sa table kung saan naghihintay sina Ate
Mikaela at Kuya Ari. Pasimpleng ngumiti si Ate Mikaela sa akin bilang pagpuri. Si
Kuya Ari naman ay nakapagtatakang nakatingin lang kay Ate Mikaela.

"Nandito na po ako," sambit ko at umupo na. Kuya Ari looked at me this time at
nginitian ako nang tipid.

It's good that you voiced out all your pain and concern no'ng nag-speech ka,
Emerald."

"Thank you po, kuya. Pero tingin ko, hindi lahat, nasabi ko kanina." Wala akong
mapagbuntunan ng frustration. Galit pa rin si Baby Caliber!

***

Mikazuki's POV

-Flashback-

Kalalabas ko lang ng shower room dito sa loob ng kwarto ko nang makita ko si mama
na nakatayo malapit sa kama.

"Sino pong—" tanong ko habang pinagmamasdan ang isang red dress na nakalatag sa
kama.

"Ang papa mo, anak," sagot ni mama. Nakabihis na siya at naka-ayos. Kulay pula rin
ang suot ni mama na damit kaya kunot-noo akong nakatingin sa kanya. "Hindi po
magandang tingnan ang red sa mga death ceremonies, 'di ba po?" tanong ko sa kanya.

Is this my father's way of mocking the Roswells and Yajis' death? "Sinabihan ko rin
ang papa mo na baka pwedeng ibang kulay na lang ng damit ang suotin pero hindi siya
kumibo," sagot ni mama. Hindi ko maiwasang hindi mairita. Pero hindi ako pwedeng
magpahalata kahit na kay mama.

"Okay lang po. Hindi rin naman ako naniniwala sa mga kasabihan," sagot ko at saka
lumapit sa vanity table para mag-umpisa nang mag-ayos.

"Hihintayin ka namin ng papa mo sa baba, anak."

"Sige po, ma."

***

Together with mama and papa and of course, Macey, we entered the convention hall
where the Roswells and Yajis' death ceremony is now being held.

Pagkapasok namin ay samu't saring mga mata ang nakatingin sa amin. Tahimik at
parang pinanonood kung papaano kami maglakad. Tila ba pinag-aaralan na ng mga Mafia
bosses ang mga galaw namin.

I didn't mind them because my eyes were locked with one specific person...

Roswell.

A little smile was drawn on his face. Pero kaagad ko ring inalis ang tingin ko sa
kanya.

I looked around and then again, Black Organization exceeded my expectations. Tama
nga si Tita Aemie, they are stronger than Yajis and Roswells. They sent invitations
sa mga Mafia bosses including Black Sinister and Yamaguchi na pinakaaktibong
kalaban ngayon ng grupo nila. I'm sure they are here to witness their grief.

Too many visitors. Halos hindi ko na nga matandaan kung sino ang sino. Halos mapuno
ang buong convention hall sa rami ng tao.

Lindsay Lee is on a platform in front kung saan naroon ang malaking picture frame.
A picture of Roswells and Yajis. Next to them are the caskets of the deceased that
were lined up with flowers on it. She's deliberating her scripted speech full of
effort and emotions.

Hanggang ngayon ay walang idea ang Black Organization na alam ko ang tungkol sa mga
plano nila. Akala nila, kakampi talaga ako ni papa, where in fact, kaming dalawa ni
Tita Aemie ang nagplano ng lahat ng 'to.

Nang makaupo na kami sa nakareserbang table para sa amin ay naghintay lang ako nang
ilang saglit bago ako nagpaalam kay papa. "Pupuntahan ko lang po si Roswell."

Ngumisi naman si papa saka tumango. Napatingin naman ako kay mama at naroon ang
pagdadalamhati sa mga tingin niya.

"Send my condolences to them, anak." Niyakap ako ni mama. Alam kong naiintindihan
niya ang nararamdaman ko. Naging malapit din sa akin ang pamilya at kaanak ni
Roswell kaya siguro, iniisip niyang nasasaktan din ako.

"Opo, mama." Hindi ko alam kung paano nagkasundo sina mama at papa gayong
magkaibang-magkaiba naman sila. Mula sa unang beses ko siyang makilala kung saan
nakita ko kung paano siya mag-alala at alagaan 'yong matanda na kasama niya noon.

Para siyang si Tita Aemie. Wala siyang ibang inisip kundi ang mararamdaman ko.
Hindi tulad ni papa na puro paghihiganti ang nasa isip.

Gusto ko rin namang makasama si Roswell. I am missing him badly pero ayoko namang
makahatala si papa kaya nagpaalam ako.

"Okay lang po ba, papa?"

Tumango siya bago nagsalita. Ang mata ay hindi nasa akin kundi na kay Lindsay na
napaluhod na sa pag-iyak.

"Do what your mother says."

Bago umalis ay isa-isa ko pang tiningnan ang mga leaders ng Black Sinister na
parang nagpapaalam. Maging si Gray ay nandito katabi ni Claudette.

"I'm glad to see you, Ate Mikazuki," bati sa 'kin ni Katana. Tumayo siya upang
makipagbeso sa akin na agad kong tinanggap. She moved her chair a little upang
makatabi ko si Roswell. "I missed you," bulong pa sa 'kin ni Katana pagkaupo naming
dalawa.

Ngumiti lang ako sa kanya nang tipid saka binaling ang atensyon kina Tita Aemie at
Tito Ezekiel na nasa tapat namin. "My condolences po, mom and dad." Ngumiti ako sa
kanilang dalawa kaya tumango si Tito Ezekiel samantalang si Tita Aemie ay umiiyak.

"Malungkot kami, Mikazuki. Bakit ka ngumingiti?" Natahimik ako nang bahagya dahil
sa sinabi ni Tita Aemie.

"Mom," tawag ni Katana kay Tita Aemie.

"Thanks for coming, love," bulong ni Roswell. Ohh how I missed him calling me
'love'. Ngumiti ako sa kanya bilang pakikiramay na hindi man lang yata napansin na
naiiba ang kulay ng suot ko sa suot nila.

Umayos ako ng upo saka pinokus ang atensyon kay Lindsay na patapos na sa
pagsasalita. Pagkatapos ng ilang minuto, si Emerald naman ang pumalit sa platform
at nagbigay ng speech. Napatingin pa ito sa pwesto namin, o mas tamang sabihing sa
pwesto ni Caliber, habang mas lumalakas ang hagulgol.

"Mom, dad. I'll just go to the comfort room," ani Caliber saka walang kaingay-ingay
na tumayo.

Tahimik ang lahat. Kapwa nirerespeto ang pagdadalamhati ng mga namatayan. Nilibot
ko ang aking paningin sa buong hall. Hindi ko in-expect na marami ang dadalo para
lang makitang nahihirapan na ang Black Organization, and to think na hindi lang
Yamaguchi at Black Sinister ang nandito. There's a lot of unfamiliar faces. Mas
marami pa ngayon compared doon sa party no'ng nakaraan.

Wala akong ideya kung sino sila at saang Mafia groups sila nagmula but the fact
that they are here means they're interested in witnessing the fall of Yajis and
Roswells. Hinayaan ko na lang iyon at pinagpatuloy ang panonood kay Emerald na
patuloy sa pagsasalita sa unahan.

Pagkaalis ni Emerald sa stage ay siya namang pag-akyat ni Amber. Kasabay rin nito
ang pagbalik ni Caliber saka prenteng umupo sa pwesto niya kanina. He gave me a
questioning look kaya inalis ko ang tingin sa kanya saka tumingin muli sa unahan.

"Hindi part ng kahit na anong Mafia group si mama, kaya hindi ko alam kung bakit
pati siya, nadamay sa ganito." She's smiling pero batid mo ang kalungkutan sa mukha
niya.

"'Yong mga naunang nagsalita sa 'kin ay puro na kalandian, katangahan at kadramahan

kaya hindi ko na sasamahan ng ganoon ang speech ko. Ayaw ni mama ng mga kakornihan
kaya, ma, kung nasaan man kayo ni papa ngayon, sana maraming saging d'yan."

"Everyone misses you," bulong ni Katana kaya lumingon ako sa kanya at ngumiti ng
tipid.

"Before I leave this stage, may gusto akong sabihin sa mga gumawa nito sa Yajis at
Roswells." Umagaw ng atensyon ng lahat ang mga binitawang salita ni Amber. Maging
kami ni Tita Aemie ay nagkatinginan.

"On behalf of the whole Black Organization, take this death ceremony as a
declaration of war. Kasi kahit sino ka pa..." Lumingon si Amber sa direksyon nina
Gray at Claudette. "...kahit likas kang malandi at adik sa Class A..." Then she
shifted her glance at the Yamaguchis. "...o kahit feel na feel mo ang kayamanan at
kapangyarihan ng ninakaw mong identity..." Sunod niyang tiningnan ay ang gawi ni
papa. "...kahit matanda ka na at puro paghihiganti pa rin ang iniisip mo.."
Lumingon pa siya sa iba't ibang mga miyembro ng Mafia na dumalo rito. "Simpleng
ambisyosa, inggitero, business man, business woman, kahit likas na tsismoso ka lang
basta may koneksyon ka sa nangyari sa Yajis at Roswells, expect us."

-End of Flashback-

***

Halos isang oras din ang ginugol bago matapos ang lahat ng speech ng pamilya ng
Yajis at Roswells.

The ceremony was about to end kaya nagsitayuan ang family members ng Yajis at
Roswells at nagtungo sa harap facing their parents' caskets.

Family members lang ang pwedeng tumingin sa mga casket kapag binuksan 'yon. Mabuti
na lang at malayo sa pwesto ng mga ito ang mga dumalo kung kaya't hindi nila tanaw
kung anong laman ng mga iyon...

...which is wala.

They just set it up for the sake of this acting.

Sumama ako sa harapan kasama ang family ni Roswell kung saan tanaw namin halos
lahat ng kabaong na nakapwesto rin sa unahan.

Nang hudyat na upang sabay-sabay na buksan ang kabaong ng Roswells at Yajis,

nagulat kami sa nasa harap namin ngayon.

There are dead bodies inside the coffins, and there was one who seemed to be
familiar to me, exposing her seven of diamonds tattoo on her wrist. Saan ko nga ba
nakita ang ganitong tattoo?

And who are these people? Who put them here?

And... who did this?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 44 - Page 10
by Yanalovesyouu
37-47 minutes

Mikazuki's POV

I could still remember Black Organization's reactions after they saw those lifeless
bodies inside the casket of their parents. And here I am with Tita Aemie, talking
about it. Hindi pa rin mawala sa isip naming dalawa kung sino ang naglagay ng mga
bangkay roon sa loob ng coffins. At kung sino ang may gawa n'on.

We decided to investigate what happened after that but we are still clueless.
Maging ang Black Organization ay wala ring ideya sa nangyaring iyon.

***

-Flashback-

Kanina ko pa gustong kausapin si Roswell tungkol sa nangyari, nagbabakasaling may

alam siya. Kasi higit kaninuman, siya naman ang mas maraming nalalaman.

Nandito kami ngayon sa cemetery. Nailibing na ang mga labi, pero hanggang ngayon ay
wala pa rin kaming ideya kung sino ang mga iyon.

"Let's go?" tanong ni mama. Nakatayo kaming dalawa sa harap ng kotse. Lumingon ako
sa gawi niya.

"Mama, can you do me a favor?" Tumigil ako saglit sa pagsasalita. No, hindi pwedeng
makahalata si mama na—

"Go ahead. Ako na ang bahala sa papa mo," nakangiting sagot niya na para bang
nababasa niya ang naiisip ko.
"Thank you, mama." Yumakap ako saglit sa kanya at saka bumalik sa loob.

"Oh, Mikazuki, ano'ng nangyari? Bakit ka bumalik?" Si Tita Aemie ang sumalubong sa
akin dahil palabas na sila ni Tito Ezekiel ng gate cemetery.

"Uhm, kakausapin ko lang po sana si Roswell, mom."

"Kausap mo na nga."

"Po?"

"Aemie Roswell." Huminto siya saglit at saka tumingin kay Tito Ezekiel.

"Zeke, parang nakakaawa naman si Mikazuki roon sa kanila. Parang walang sustansya
ang mga kinakain. Doon na kaya natin sa bahay pag-dinner-in. Ano sa tingin mo?"

"I mean, si Bullet po ang gusto kong makausap," nakangiting sagot ko. Tumango naman
si Tito Ezekiel at saka hinawakan ang kamay ni Tita Aemie.

"Let's get going, wife,"

***

Nag-alisan na lahat ng tao. Pati ang Black Organization ay wala na rito. Kaming
dalawa na lang ni Roswell ang natira.

Nakatingin siya sa mga puntod kung saan nakasulat ang mga pangalan ng mga myembro
ng Yaji at Roswells. Does it make him sad? "Ayos ka lang ba?" tanong ko. Matagal-
tagal na rin nang huli kaming nag-usap nang walang ibang nakatingin.

"Did you kill them?"

Wait...

"Wala kang alam?" naguguluhang tanong ko. "Kung hindi ikaw ang gumawa at hindi rin
ako... Eh sino?"

-End of Flashback-

***

"Kung sino man ang may gawa n'on, napakasama niyang tao." Tumingin ako kay Tita
Aemie nang nagtataka. Ang tinutukoy niya ay ang taong nasa likod ng paglalagay ng
labi ng ibang tao sa coffins.

"Bakit naman po?" I asked.

"Eh kasi inagawan niya ng pwesto sina insan. Pati si Cassandra, si Meisha, si
Guardian Angel at ang iba pa." Hindi ko alam kung bakit sanay naman na akong ganoon
si Tita Aemie pero hindi ko pa rin maiwasang mabigla sa mga sinasabi niya.

Sa huli ay napailing na lang ako. Roswell has the sweetest mom.

Kasalukuyan kaming nasa isang guest house na binili ko rito sa Pilipinas. Dito
namin piniling magkita ni Tita Aemie everytime na may pag-uusapan kaming importante
o kaya naman ay may ipaplano. Nandito rin ang mga myembro ng Yaji at Roswells, na
walang alam sa nangyayari sa labas. Kinuha namin ni Tita Aemie lahat ng gadgets
nila. Bawal din silang lumabas. Na naiintindihan naman nila dahil aware naman sila
sa posibleng mangyari sa kanila, tulad n'ong ambush. They have survived once, kaya
mas mabuti nang nag-iingat dahil baka hindi na sila maka-survive sa susunod.

"Insan, wala ba kayong dalang pagkain? Nagugutom na ako tapos pagmumukha pa n'ong
unggoy ang palagi kong nakikita. Baka mahambalos ko 'yon ng lamesa."

"Insan, hindi kami nakabili eh. Galing kasi kami sa libing."

"Libing? Libing nino?"

"Libing niny—"
"Ah, magpapabili na lang po ako ng pagkain kay Shaun, Tita Amesyl. Ano po ba ang
gusto n'yo?" mabilis na sagot ko. Bukod sa aming dalawa ni Tita Aemie, alam din
naman ni Shaun ang tungkol dito kaya siya na lang ang uutusan kong bumili.

"Sinong Shaun? 'Yong anak ni Louie Birkins?" Tumango ako bilang sagot sa tanong
niya. "Ah, ge ge." Pagkatapos n'on ay umalis na si Tita Amesyl kaya naiwan ulit
kaming dalawa ni Tita Aemie dito sa labas.

"Siguro, miss na ni insan si Louie," sabi ni Tita Aemie habang sinusundan ng tingin
si Tita Amesyl.

"Pero, Mikazuki, nakita mo ba 'yong tattoo do'n sa wrist ng isang babae?" pag-iiba
niya ng usapan where she got my full attention. So hindi lang pala ako ang
nakapansin ng tattoo na iyon.

Tumango ako bilang sagot saka sumimsim ng mainit na kape bago nagsalita. "Yes, mom.
Hindi ko maalala kung saan ko nakita, pero pamilyar sa 'kin 'yong itsura ng
tattoo."

"Talaga, Mikazuki?" Naroroon ang excitement sa mukha niya at parang tuwang-tuwa sa

nalaman kong impormasyon. I nodded. "Excited na ako. Sana malaman na natin kaagad
kung sino sila."

Natawa ako nang mahina kasi imbis na kabahan, na-excite pa siya lalo. "I hope so
too, mom." Kailangan naming malaman kung saang grupo sumisimbolo ang tattoo na
iyon. We need to make the first move, dahil alam kong gumagalaw na rin sila.

"Itatanong ko kasi kung saan sila nagpa-tattoo. Matagal ko na kasing pangarap

magpa-tattoo. Ano sa tingin mo ang magandang design ng tattoo, Mikazuki?"

I was about to answer her question nang may na-receive akong message from Emily, my
secretary.

Good evening, Miss Mikazuki. Everything went well as planned.

I smiled as I read her text.

***

Sebastian Lerwick's POV

Hindi ko alam kung ilang oras na kaming naglalaro nina Lee at Lampe ng baraha dahil
ito lang naman ang libangan namin dito.

"Doon nagpunta sa likod-bahay, 'tol." Siniko ko si Lee dahil kanina ko pa gustong

matawa sa reaksyon ni Lampe. Hindi ko maintindihan kung kabado o natatae.

"Hindi ba't 'yong pinsan ni Ms. Aemie ang sinusundan mo ng tingin?" Huminga lang
nang malalim si Lampe at saka inilapag ang tres na diamond kaya napangisi ako. Talo
ka ngayon, boy! Inilapag ko ang alas at dos na diamond. Halatang pikon na pikon na
si Lampe kaya iniba ko ang usapan. "Bakit kasi hindi mo pa kausapin, p're?" tanong
ko.

Ang tinutukoy ko ay ang pinsan ni Ms. Aemie. Dahil simula nang magising kaming
lahat ay hindi pa sila nag-uusap. Ayaw ngang tumabi sa kanya matulog eh. Ampupu!
Hindi ko tuloy makasama si Mei sa kwarto dahil sinasamahan nila sa kwarto ang
pinsan ni Ms. Aemie.

"Wengya! Talo na naman ako?" Sinamaan ako ng tingin ni Lampe at saka nangbintang.
"Nandadaya ka 'no?"

'Tek na 'yan! Ang gwapo ko naman masyado para mandaya.

"Petengene, alam mo namang 'yan ang hinding-hindi ko gagawin sa 'yo, Baby Lampe,
ang lokohin ka." Hinimas ko pa ang braso niya pero kaagad niyang tinapon ang kamay
ko.

"Anak ng tinola!" usal niya at saka mabilis na tumayo para magsindi ng sigarilyo.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Lee dahil sa kinikilos ni Lampe. "Tumatanda na kasi,

'tol. Hayaan mo na," natatawang sabi ko. Tumawa rin si Lee.

Pero kung sabagay, kung ako man ang nasa lagay ni Lampe ay baka hindi ko rin alam
ang gagawin.

-Flashback-

"babylabs."

Huminto ako sa pagkain nang marinig kong bumulong si Lampe. Ampupu! Hindi ko alam
kung matatawa ako o maaawa rito kay Lampe eh.

Nanlilisik ang mga matang lumingon ang pinsan ni Ms. Aemie sa aming tatlo kaya
nalunok ko kaagad ang kasusubo ko lang na pagkain, syet! "Bakit may naririnig akong
bumubulong? May kasama ba kayong tatlo?"

Lumingon ako roon sa dalawa na mukhang kinakabahan at parehas na hindi makasagot.

Tsk! Mahihinang nilalang. Kaya ako na ang sumagot.

"Baka itong si Boul, Ms. Amesyl," sagot ko saka tinuro ang hanggang ngayon ay naka-
wheelchair pa na si Boul.

"Wala akong paki sa pilantod na 'yan."

"babylabs, k-kain."

"Bakit kumakain ka pa? Mamamatay ka rin naman."

-End of Flashback-

***

Ang bangis naman kasi n'ong pinsan ni Ms. Aemie! Kahit yata sino ay matatakot kapag
ganoon ang kausap.

"Mahal ka n'on, p're. Suyuin mo na kasi," payo ni Lee. "Oo nga, 'tol. Bilihan mo ng
bulaklak, chocolates, stuffed toy, bags, sapatos at kung ano-ano pa. Siguradong
matutuwa 'yon."

Lumingon siya sa aming dalawa ni Lee at saka naupong muli sa inuupuan niya kanina.

"What's up, bitches?" Aba matinde!

"Yo! Anak ni Birkins."

"Wow! Pagkain ba 'yang mga bitbit mo?" Paksyet! Kanina pa ako nagugutom. "Tamang-
tama, ubusin na natin habang natutulog pa si Boul." Mabilis kaming lumapit ni Lee
sa anak ni Louie Birkins at saka kinuha ang mga supot na bitbit niya.

"Ikaw ba, Lampe, ayaw mo pang kumain?"

"Susunod ako," sagot niya habang nakatingin sa anak ni Birkins. Ayos! Marami-raming
pagkain.

***

Fauzia Arcadia-Lee's POV

I still can't get over the surprise of every decision or plan that Miss Aemie will
make.

Nandito kami ngayon sa backyard ng guest house na pag-aari ni Mikazuki Yagami

together with Cassandra, Meisha, Caileigh.

"Oh, Amesyl-girl, why do you look so malungkot?" Napatingin ako sa tinawag ni

Caileigh and that's Amesyl na papunta na rito sa gawi namin. Hindi ito sumagot saka
tahimik lang na naupo sa harap namin.

Over the past few days, she has been the most quiet amongst everyone. Hindi ko alam
kung dahil ba ito sa insidenteng naganap at naiintindihan naming hindi siya sanay
sa ganitong engkwentro, sa pagiging kritikal ng kalagayan niya, o dahil sa pinag-
awayan nilang mag-asawa.

May mga oras din na sa tuwing magkakasalubong silang dalawa ay nagtatangka si

Kaizer Lamperouge na kausapin siya pero lagi niyang iniiwasan. O 'di kaya'y
babarahin niya. So I must say, na baka galit pa siya kaya hindi pa siya makausap ni
Lamperouge.

Pero base naman sa hitsura niya ngayon, mukhang hindi naman siya galit sa asawa
niya. Iba ang kinikilos ng katawan niya sa pinakikita niyang emosyon ngayon. We
know what happened between them. To me, it was just a plain misunderstanding and
miscommunication at mukhang parehas pa nilang ayaw pag-usapan.

"Don't worry, loko-loko lang talaga iyong kapatid kong 'yon pero hindi ka n'on
lolokohin." Napangiti ako sa sinabi ni Meisha na ngayon ay humihithit na naman ng
sigarilyo niya.

"Don't silently choose to disconnect from him. Mag-usap kayo and try to fix
things," Cassandra suggested.

"Honestly, Cassy is right naman, Ame-girl. Both of you should make usap na. Try to
ask what's nangyari ba and why he was gano'n that time. We all know naman na he's
not like that and there must be a dahilan behind everything," Caileigh added.

"Ano bang paki n'yo? Ayoko pang makipag-usap sa unggoy. Masaya akong puro tao lang
muna ang kausap sa ngayon," matapang niyang sagot ngunit kasabay niyon ang
pagbuntonghininga niya.

"Pero..." aalma pa sana si Caileigh pero naunahan siya ni Amesyl.

"Ayoko sa komprontasyon," dagdag pa nito. This time, sumabat na ako.

"Natatakot ka bang malaman ang totoo?"

"Hindi," tipid niyang sagot.

"Galit ka pa rin ba kay Max?" tanong naman ni Meisha. Okay, this seems to be more
complicated than what I was thinking.

"Hindi."

"Oh, eh bakit ayaw mo pang kausapin? Kapag magkakasalubong kayo, lagi kang umiiwas
sa kanya. Paano kayo makakapag-usap kung lagi mo siyang iiwasan?" diretsong tanong
ni Meisha kaya napatingin kami sa kanya ni Cass.

Yumuko lang si Ms. Amesyl ngunit agad ding tumingala sa kawalan. Na para bang sa
ganoong paraan, masasagot niya ang tanong ni Meisha. Isang beses pa ay matunog
siyang huminga nang malalim.

"Iniisip ko kasi kung sapat na ba ang oras na binigay ko sa kanya para makapag-
isip-isip siya."

Bahagya akong nabigla sa sinagot ni Ms. Amesyl. Ang akala ko, kaya ayaw niya pang
kausapin ay dahil galit pa rin siya sa ginawa ni Kaizer. Ang akala ko, kaya siya
umiiwas sa asawa niya ay dahil nasasaktan pa rin siya.

Pero, ang sinagot niya kay Meisha ngayon ang nagpapatunay kung gaano niya kamahal
si Kaizer Lamperouge. Na sa huli, ang nararamdaman pa rin ng asawa niya ang una
niyang iintindihin.

She's known for being brave. Kahit na hindi siya kasali sa kahit na anong Mafia
group o kahit wala siyang dalang baril, her mere personality stands out. But we all
know that being brave isn't easy lalo na kung ang pinag-uusapan ay ang taong mahal
mo.

Meisha puffed her cigarette comfortably, staring blankly at Ms. Amesyl. Mukhang
maging siya ay naguguluhan sa mga desisyon.

"Kilala ko si Max. He doesn't need time to think because he always knows what he
wants."

She's right. Kahit papaano ay nakilala ko na ang ugali ni Lamperouge. Hindi siya
iyong tipo ng lalaki na pabago-bago ng gusto. Isa na rin siguro 'yon sa dahilan
kaya sa kanya naging pinakamalapit si Mr. Roswell.

"If you want, I can sama to you if you are kinakabahan to talk to him," Caileigh
offered with a half-smile on her face.

"'Wag na. Eepal ka pa."

"Does that mean na makikipag-usap ka na?" tanong ni Cass.

Tumango lang si Ms. Amesyl saka mabilis na tumayo. Isang malalim na buntonghininga
ang pinakawalan niya.
"Unggoy nga, nakaka-request, kayo pa kayang mga pakialamera."

"Go, Ame-girl!" Caileigh cheered her up. I smiled. Indeed, everything will work out
as long as they love each other.

Sinundan namin si Ms. Amesyl na pumasok na ng bahay. Hindi naman sa makikinig kami
sa pag-uusapan nila. Gusto lang naming makasiguro na hindi sila magbabatuhan ng
gamit kapag nagkausap na sila.

Ngunit napahinto kami nang makita kung sino ang pumasok sa kabilang pinto.

"What's up, bitches?"

Teka, that's Shaun Birkins, anak ni Louie Birkins na dating kaibigan nina Ms.
Amesyl at Ms. Aemie.

What is he doing here?

***

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

"Susunod ako," sagot ko kay Lerwick habang nakatingin sa anak ni Birkins. Ayaw kong
ipahalata na nahagip ng mga mata ko 'yong papasok sa loob ng bahay kasabay ng
pagbukas ng anak ni Birkins ng pinto. Wengya! Kinakabahan ako.

Sarap na sarap ang dalawang tukmol sa pagkain ng mga dala ng anak ni Birkins habang
ako ay nag-uumpisa nang magpawis dahil sa kaba. Anak ng!

"Ayos ka lang ba, tol?" Tang*na, nakakahalata na yata 'tong mga gago. "Ba't parang
pinagpapawisan ka?"

"Ito T-shirt ko, Baby Lampe. Gawin mong pamunas sa pawis mo. Don't be shy," pang-
aasar ni Lerwick habang pabiro pang hinubad ang damit niya.

"CR lang ako." Tumayo ako at agad silang tinalikuran. Hindi ko alam pero parang
natataranta ako kaya kailangan ko munang mag-isip-isip.

Isang hakbang pa lang ang nagagawa ko nang marinig kong bumukas ang pintuan na nasa
likod kung saan pumasok kanina ang anak ni Birkins.

"Hoy, homoerectus!" Ramdam ko ang pagtayo ng mga balahibo ko mula ulo hanggang paa
nang may tumawag sa 'kin. Wengya! Ang sweet talaga ng babylabs ko.

"Sibat na pala kami, Baby Lampe."

"Condolence, 'tol."

"Akin ang kape 'pag 'di umubra ang sorry."

Kahit hindi ako nakaharap sa kanila ay alam kong nililigpit na nila ang mesa dahil
dinig ko ang paggalaw ng mga upuan.

Nanginig ang buo kong katawan na tila ba'y may kuryenteng dumadaloy sa kamay na
biglang pumatong sa balikat ko.

Saglit akong natigilan nang marinig kong magsalita 'yong tomboy.

"Mag usap tayo." Dahan-dahan kong ginalaw ang katawan ko paharap sa kanya. Takte,
bakit ba sobrang bigat bigla ng braso ko?

S-sige, b-babylabs...

Wengya naman, oo! Ba't walang lumalabas na mga salita sa bibig ko?

"Hoy, unggoy, sumagot ka."

"Sige, babylabs!" Anak ng tinola!

"Ba't ka sumisigaw? Galit ka ba, ha? Ikaw pang may ganang magalit ngayon?!"

"H-ha? Takte, hindi ako galit, babylabs." Bumalik ako sa upuan kung saan ako
nakapwesto kanina habang 'yong tomboy naman ay nakatayo pa rin sa harap ko na
nanlilisik ang mga mata.

Ubod ka nga ng kagwapuhan pero ba't ang bobo mo, Kaizer Maxwell Lamperouge.

Napapikit na lang ako nang mapagtanto kong dapat pala siya ang una kong pinaupo.
Tatayo sana ulit ako nang padabog niyang hinila ang upuan na nasa tabi ko at
padabog ding umupo. Anak ng upuan naman, oo!

"Isang tanong, isang sagot." Wengya! Naramdaman kong mas lalong bumilis ang
pagpapawis ng katawan ko dahil sa kaba. Sana sex or chocolates lang 'tong mga
tanungan ni babylabs.

"Kumalma ka m—"

"Mahal mo pa ba ako?"

Tanaw ko sa hindi kalayuan sina Mei, Cassandra, Fauzia at Caileigh pati na rin ang
dalawang tukmol na sina Lee at Lerwick na kunwari ay chini-cheer ako pero sigurado
akong nang-aasar lang sila. Patay talaga sa 'kin 'tong dalawang 'to mamaya.

Inayos ko ang upo ko at tumikhim bago sagutin 'yong tomboy. S'yempre, hindi pwedeng
mapahiya ang isang Kaizer Maxwell Lamperouge.

"Oo naman, babylabs ko, mula noon hanggang ngayon. Ikaw lang, sapat na."

"Okay."

"Huh?" 'Yon lang?

"Woah! Hindi ka galit, babylabs?"

"Ba't ako magagalit? Itong tandaan mo..." Nilapit niya ang mukha niya sa mukha ko
kaya napalunok ako. "...kahit kailan, hindi pumapatol ang pusit sa unggoy, kaya
wala kang mapapala ro'n sa nilalandi mong pusit." Wengya! Ang hot talaga ng
babylabs ko tuwing nagiging clingy siya.
"Kaya mahal na mahal kita, babylabs, eh. Pa-kiss nga."

Tatayo na sana ako para halikan si babylabs nang bigla kaming nakarinig ng malutong
na tunog ng pagkain.

"Sorry. Tuloy n'yo lang po, ma, pa. Isa lang akong hotdog dito."

Sabay naming nilingon ni babylabs ang anak ni Birkins na komportableng nakaupo

malapit sa amin at ang mga paa niya ay gumagalaw-galaw pa na nakapatong sa isa pang
upuan habang kumakain ng popcorn na para bang nasa sinehan lang.

"Ma? Pa?" tanong ko.

Paglipat ng tingin ko kay babylabs ay nasaksihan ko ang pagbabaga ng isang dragon

na handang-handa nang bumuga ng apoy anumang oras.

Patay kang bata ka.

***

"Wengya! Oy, ikaw anak ni Birkins. Wala ka pa bang planong umuwi?" tanong ko. Dahil
imbis na kami ang mag-usap ni babylabs, silang dalawa na ang nag-usap.

"Ikaw ang lumayas dito, unggoy, baka hindi kita matantya. Sinasabi ko sa 'yo,
isusungalngal ko sa 'yo ang mangkok na hawak mo." Tiningnan ko ang mangkok na hawak
ko na may lamang pagkain at saka bumalik sa pagkakaupo sa lamesa.

"Nasaan na nga ba tayo sa pinag-uusapan natin, negro?" Pfft. Pinigilan kong matawa
nang tinawag n'ong tomboy na negro 'yong anak ni Birkins.

"Yung kay Daddy Louie, ma."

"Oh bilisan mo nang magkwento, baka mapag-untog ko kayong dalawa."

"Teka, babylabs. Pwede bang ako muna ang magtanong?" singit ko. Tiningnan ako nang
masama n'ong tomboy pero hindi na siya nagsalita kaya humarap ako sa anak ni
Birkins at saka tumikhim. "Kumusta naman 'yong kambal namin ni babylabs?" tanong
ko. S'yempre kahit gwapo ako, marunong akong mag-alala ro'n sa mga anak namin.

"'Yong isa, mukhang may pinopormahan na naman pong bago. 'Yong isa naman po, maarte
pa rin. Pero ayos naman po sila, pa. Huwag kayo mag-alala," diretsong sagot niya.

***

Macey Wolf's POV

"So, what are we talking about again?" Lucy Larsen asked while playing with the ice
cubes on her drink.

"I was just thinking of how we can defeat the Black Organization. We saw how they
move. It's evident that being a Mafia runs on their blood," I commented and drank
my martini.

"Oh, come on. They're still kids who need more experience. Now that their parents
are gone, everything will be easy for us," Claudette said with a grin plastered on
her face.

"Huwag kang pakasisiguro. We know how great they are in playing this dirty little
game," I replied. Those descendants of Roswell and Yaji are not someone you can
belittle.

"You're just overthinking. Why don't you relax? We're about to win this game. Trust
me," Lucy added. I just rolled my eyes at them. Whatever, they still don't get my
point.

"But, to be honest, I'm not really convinced with that ceremony," Claudette spoke
and got our attention.

So I asked, "Ano'ng ibig mong sabihin?"

"I felt something weird was going on during that Death Ceremony. I can't help but
think na parang may mali."

Tumawa ako nang malakas dahil sa sinabi niyang iyon. "And look at you now. Maybe
our Claudette right here is the one who's overthinking, not me," pang-aasar ko pa.

Inismiran niya ako pagkatapos. "I'm sure of it, may tinatago sila sa atin."

"As if they will tell you what they're planning. Of course, they're hiding
something. You're unbelievable, Clau," Lucy stated as she sips on her wine.

"Ma'am, heto na po ang yelo."

"Just put it on the table. You can now leave," I blankly ordered at the maid.
Everyone was talking about their plans when one of the doors opened.

"Huwag ang apo ko. Huwag n'yong kunin ang apo ko." Different glances were shifted
when they heard the voice of an old woman sitting in a wheelchair with her nurse.
"Who was that, Macey?" Lucy asked in curiosity.

I just smirked and said, "You don't need to know."

"As expected, Macey. Such a secretive lady." Claudette gave me a serious tone.

I fixed myself and got up from my seat.

"Meeting adjourned. I'll give you ten minutes to leave this place, breathing. Or
else." I pulled my gun out and placed it at the top of the table. They pissed me
off. That is why I drove them away. We do not get along so well, by the way. We are
just here together for the sake of our plans.

"Woah, I'm scared," Lucy said in a sarcastic tone but prepared to leave the house.
After everyone left, I went up to my room and had a bubble bath to relax myself.

***

Trigger's PoV

"Sir, here are the files that you asked for yesterday."

"Just place it on the table, then you may go," I simply instructed my secretary. I
kept on scanning some of the old reports from Lindsay's family business to trace
where the company sales started to fall flat and was almost finished when Katana
appeared at the front door of my office.

"Where should we start then?" she asked and took a seat at the opposite side of the
table. Tinuro ko sa kanya ang folder na inilapag ng secretary ko.

"Recierdo Corporation? Aren't they new in the industry?"

"I thought so, too. They counterfeited Lee's investors, and most of their projects
were plagiarized." Katana finished reading the file before placing it down.

"It's obvious that they're targeting all of us. The whole Black Organization is
suffering," she commented.

"That is why I should save Lee's business before it's too late," I replied.
Tiningnan naman niya ako at pasimpleng ngumisi.

"You're really in love with her, aren't you?" I did not bother to answer her
question. I do not want to repeat myself in front of other people if I cannot even
confess my feelings to Lindsay.

"Anyway, shouldn't Lindsay be the one doing this?" Katana changed the question. I
closed the last folder before I put the rest aside. I was about to check the folder
about the rival company when she pulled it away.

"I know you want to do everything for her. But Lindsay should be the one making
decisions here to save her family's business, not you," she tried to reason out. I
can't make her do it because I don't want to make her worry, I thought to myself.

"I have to make up for my mistakes."

"But you're making new ones, kuya. I hope you realize that you're making the same
mistakes because of not giving her the chance to make her own choices." Her face
reflected a firm expression.

Those words had me thinking for a while. It was true. Lindsay used to give her
freedom up for the choices and decisions I make. I was too afraid of failing that I
lost someone worth winning during the process.

Was that the real reason why Lindsay didn't choose to stay? Because she was
suffocated when I'm with her?

I shook my head and tried to take those negative thoughts away, but it kept on
occupying my mind.

"Kat, kuya, it's time to go. Hinihintay na nila tayo." Just in time, Caliber walked
inside with some files in his hand. The right moment has come for Black
Organization to know what bigger group we're up against.

***

Duchess Lionhart's POV

"Heller! Nandito na ang maganda." Naunang pumasok si Amber nang makarating kami sa
meeting room ng Black Organization. Kasunod naman kaming pumasok nina Raven at
Gray.

Sabay-sabay silang tumingin sa amin. Nangunguna ang mga mata ni Azure na palipat-
lipat ang tingin sa amin ni Raven na tila naiinis sa mga nakikita niya. At the
right side, nakaupo sina Kayden at Kuya Duke at sa kabila naman ay sina Emerald,
Mikaela at Lindsay.

"Yo! Ang gwapo ko!" Cody entered with a wide smile on his face. Naupo na siya sa
tabi ni Azure at pasimpleng inilibot ang mga mata na parang may hinahanap.

"Let's start the meeting now." Tumayo na si Kayden mula sa kinauupuan niya at
sinimulan ang meeting. May ideya naman na ako sa pagmi-meeting-an ngayon pero hindi
ko pa rin maiwasang maging atat sa kung ano man ang idi-discuss. "Most of our
businesses are slowly falling down. Some of the big investors have already pulled
out their shares."

"Hala po!" Emerald seemed to be shocked. She frowned because she knew na kasama rin
ang business nila sa mga nalulugi.

"Iniisa-isa na nila tayo dahil ang akala nila ay wala na ang mga magulang natin."
Seryoso na si Cody at nakisali na rin sa pinagmi-meeting-an. A business at fall
should never be taken as a joke.

"Which means na napaniwala natin sila, bigtime. Although, we weren't prepared for
this." Nakisabat na rin ako sa meeting.

"But the question is, sino ang gumagawa ng lahat ng 'to?" Lindsay caught our
attention when she asked. Sino nga ba ang may lakas ng loob para pabagsakin ang mga
kompanya ng Black Organization?

As the discussion went on, the door suddenly opened. Kapapasok pa lang ni Shaun,
dala-dala ang pusa niya. Lumingon ako sa gawi ni Amber. Kung kanina ay seryoso
siya, ngayon ay nakukuha pa niyang ngumiti. Iba na talaga siya. I smiled with that
thought.

"Ano'ng tinitingin-tingin n'yo sa pussy ko?" tanong niya at deretsong umupo sa tabi
ni Kuya Duke. Gusto ko sanang matawa pero seryoso ang pinag-uusapan namin ngayon.

"It can't be Black Sinister, though. Kilala na natin kung sino-sino sila." Kayden
is right. Matagal na kaming nagmamasid sa ibang Mafia groups lalo na sa Black
Sinister. And so far, none of them were actually involved with the company rivals.

Halos wala na kaming maisip na posibleng makagawa ng lahat nang biglang bumukas ang
pinto for the second time.

"Baby Caliber!" sigaw kaagad ni Emerald nang makapasok ang mga Roswell sa kwarto.
Lindsay immediately looked at Trigger at gano'n din siya. Katana directly sat
beside Lionel Birkins habang sinusundan ng mga tingin ni Cody.

"We brought a guest, if you don't mind," saad ni Caliber bago maupo sa gitna nina
Mikaela at Emerald.

A girl, then, entered the room and smiled. Napatayo si Cody nang makita ang mukha
nito pero sinenyasan siya ni Katana na kumalma lang.
"My ate!" Everyone shifted their gaze at Emerald na biglang tumakbo palapit sa
babae.

"Ate?" we all chorused, tila 'di makapaniwala. Since when did Emerald have a
sister? All I know is that she was supposed to be the only child. Now, she is
obviously not.

"Petengene, tingnan mo nga naman. Miss ganda, nagkita na naman tayo ulit." Nalipat
din ang mga tingin namin kay Cody. Looks like he knows this person in front of us.

"Aba matinde! Siya 'yong sumusunod kay Ms. Mikazuki noon." Mukhang nabasa naman
niya ang mga facial expressions namin, but some things do not make sense. Kung
sinusundan nga niya si Mikazuki noon...

"Does that mean you work for Tita Angelique?"

"Best friend 'yan ni Lovelle. Oh, kumusta pala siya? Patay na ba ang kapatid kong
'yon sa Japan?" Lionel answered my question. May idadagdag pa siya sanang sasabihin
nang tingnan siya ni Katana nang masama.

She just shrugged at him which made us more confused. Is she an ally or not?

"The name is Yuriko Kanzaki. I'm Emerald's half-sister," pagpapakilala niya sa

harap ng buong Black Organization. The confidence in her words were there and since
she went with the Roswells, that means she is with us. Tama ba ang pagkakaintindi
ko? Argh! I don't want to think about these things anymore.

"Don't worry, I won't be long here. I was supposed to check on Emerald privately
but I don't have any time left. Sis, can we talk outside?" Emerald nodded and went
out. As they closed the door, Trigger continued the meeting.

"Pardon us for being late, we had to handle some... businesses." Pagkasabi niya
nito ay nakatutok siya sa gawi ni Lindsay pero mabilis ding umiwas ng tingin.

"About the bodies found inside your parents' caskets, we already knew their
identities." Everyone exchanged glances after hearing that. Punong-puno na ng mga
tanong ang aming mga isip but we decided to wait for Trigger to finish everything
he wants to say.

"This time, we're against a group called Les Solitaire." Les Solitaire? It sounds
familiar but I don't know where I heard it before.

"Bagong grupo ng mga hampaslupa na naman ba 'to?" tanong ni Amber.

"O siguro, mga tanga tulad n'ong mga taong sinasaktan na nga, binalikan pa." That's
Kuya Duke, na halatang-halata naman kung sinong pinatatamaan.

"Omsim! Hangal talaga," dugtong naman ni Shaun.

"Manahimik nga kayong dalawa.Tangina n'yo ah. Inaano ko ba kayo?"

"Amber." Natahimik naman silang tatlo nang sinaway sila ni Grayson.

"Some of you might have heard about their group. To those who didn't, they are
known to be one of the Mafia groups whose members don't recognize each other.
Maliban na lang sa ibang low ranked members na proud sa posisyon nila sa grupo. The
rest are still a mystery in Mafia world." Caliber took out a file at isa-isang
pinakita sa amin ang listahan ng mga supposedly members ng Les Solitaire. Their
lowest rank starts on Aces and the highest ranks are the Face Cards, just next to
the two Jokers of the group who hold the most powerful positions.

"Kailangang makita 'to ni Emerald," saad ni Mikaela sa sobrang pagkamangha. Emerald

is the one who compiled data about the groups we are against.

"Let her have a moment with her sister. Ako na ang bahalang magsabi sa kanya
mamaya." Caliber let us take a closer look on some details at binalik naman namin
pagkatapos.

"To be honest, we've had eyes for them long enough." Katana stood up and went to
her brothers.

"For now, focus on saving your companies. But be aware of your surroundings.
They're also starting to make their move." Saktong katatapos lang iyon sabihin ni
Katana nang pumasok na si Emerald.

"Ano na po 'yong pinag-uusapan?"

"We all have an assignment to give for each one of you."

***

Shaun Birkins' PoV

"Twin sis, ikaw na nga ang mag-isip ng gagawin natin. Maganda ka naman, eh."

"Maganda lang ako, Azure, pero hindi ako uto-uto. Ikaw ang mag-isip ng gagawin.
Pangit ka na nga, wala ka pang silbi. Mahiya ka naman."

Abala ang buong Black Organization sa pag-iisip ng solusyon sa kung paano nila
aayusin ang mga problema ng kanya-kanyang kompanya ng pamilya nila. Simula kasi
nang mabalitaan ng mga business partners ng Roswells at Yaji ang pagkamatay nila ay
natakot ang mga ito na baka bumagsak ang kompanya nila, lalo na nang matapos ang
Death Ceremony. Sunod-sunod na nag-withdraw ang mga investors sa mga kompanyang
pagmamay-ari ng Black Organization.

"Meow." Habang nilalaro ko ang aking pussy ay napansin ko ang babaeng maarte na
papalapit sa direksyon ko habang may bitbit na attache case sa kaliwang kamay at
hawak ang kanyang pussy sa kanan.

"Ano'ng tinitingin-tingin mo? Duh! Ako lang 'to."

"'Yong Fifi mo tinitingnan ko, hindi ikaw."

"Umusog ka. Baka masungalngal ko pa 'tong Fifi ko sa 'yo." Umupo siya sa tabi ko at
inilapag sa table na nasa harap namin ang attache case na dala-dala niya. Naalala
ko na naman yung sinabi niya sa Death Ceremony kaya natawa ako.

"Declaration of war pa more," pang-aasar ko sa kanya.

"Speech mo?"
"Speech now, dukha later."

"Ang ganda ko namang dukha kung nagkataon."

"Oks." Hinablot ko sa kamay niya si Fifi para laruin kaya tiningnan niya ako nang
masama. Hindi ko na siya pinansin. Binuksan niya ang attache case at tumambad ang
laman nitong sandamakmak na mga folder.

"Ano 'yan?"

Lewis - Lamperouge Corporation

"Hindi ka ba marunong magbasa? Sige, repeat after me."

"Lam..pe..ruj," basa niya sa mga nakasulat habang tinuturo ang bawat letra.

"Meow." Ipinatong ko sina Pucci at Fifi sa itaas ng folder na binabasa niya at

sumandal ako sa upuan habang sinusuot ang earphones ko at pumikit. "Magbasa kang
mag-isa."

"Aayos ka o gagawin kong siopao 'tong Pucci mo." Umayos agad ako ng upo at inilagay
si Pucci sa kabilang gilid ko para ilayo sa kanya. Mabuti nang sigurado.

Kinuha niya naman si Fifi sa table kaya inumpisahan kong i-scan nang mabilis isa-
isa ang mga folders na dala niya.

I saw a lot of familiar names na nag-pull out ng mga shares nila and most of them
are major shareholders ng Lewis-Lamperouge Corporation kaya hindi na ako magtataka
kung bakit mabilis naapektuhan ang performance ng kompanya nila.

"Binabasa mo ba talaga 'yan?" tanong ng babaeng maarte habang kandong-kandong si

Fifi. "Parang minamata-mata mo lang ata 'yan para masabing mabilis kang magbasa."

Tumigil ako sa pag-flip ng mga page when a certain name caught my attention.
Napangiti ako nang bahagya dahil sumasang-ayon ang lahat sa plano.

They are making their move. Just as fast as I have expected.

***

Mikaela Lewis' PoV

"Oy, bakla! Uuwi ka na ba?" tanong ko kay Caliber na naglalakad na papunta sa

sasakyan niya. "Pasabay ako," paalam ko at saka sinubukang buksan ang pinto ng
kotse pero letse! Naka-lock.

"Anet naman akala mo sa prinsesa ng kaharian, mujer na lesbi, druva mo?" Nakataas
pa 'yong isang kilay niya habang sinasabi iyon. Ang damot!

"Gusto mong sabihin ko kina Tito at Tita na bakla ka?" Sinamaan niya ako ng tingin
kaya medyo natawa ako.

(Trans: Ano namang akala mo sa 'kin, driver mo?)

"Pasabay nga lang ako. Para namang ang layo ng bahay mo sa bahay namin."

"Nah." Luminga-linga siya sa paligid na tila ba naghahanap ng pwede kong masabayan.

Nakaalis na kasi si Emerald. Balak niyang magpunta sa office nila to check some
files. Iyong iba naman ay nakaalis na rin at hindi ko alam kung saan nagpunta.

Kasalanan ito ng baklang kasama ko ngayon, eh. Kung hindi ba naman nagpaka-Maria
Clara at daig pa ang mayuming babae sa hinhin kumilos, eh 'di sana, nauna kami rito
sa parking lot. Baka sakaling nakasabay pa ako sa iba.

"Herelalu pa naman pala 'yong otokong Birkins na mukhang turon," aniya saka
sinenyasan iyon.

"Si Lionel? Eh 'di ba kasama n'on yung kapatid mo?"

(Trans: Nandito naman pala 'yong lalaking Birkins na mukhang turon.)

"Wit, muret, the other otoko." Lumingon naman ako sa tinuro niya at nanlaki ang
mata nang makita kung sino iyon.

(Trans: Hindi, 'yong isang lalaki.)

Oh shit... "S-si Shaun?" Mabilis akong napayuko at tumalikod.

"Sige na, sige na. Magta-taxi na lang ako. Bwisit ka!" inis kong saad. Maglalakad
na sana ako palayo pero...

"Bakit?" dinig kong tanong ni Shaun.

Oh, no! Bakit ba naman kasi sa dinami-dami ng pwede niyang tawagin, si Shaun pa?

"Is it okay for you to take her back home?" Sinamaan ko ng tingin si Caliber dahil
parang hindi naman tanong yung ginawa niya kasi sumakay na siya kaagad sa kotse at
pinatakbo ito nang mabilis. Naiwan na lang akong nakatayo, habang nakatalikod kay
Shaun.

"Wow, mapagdesisyon," dinig kong sabi pa niya.

Haharap ba ako o hindi?

Maglakad na kaya ako? Kunwari, hindi ko na lang alam na nandito pa siya. Sige,
gano'n na nga lang.

Mag-uumpisa na sana akong maglakad palayo nang maisip kong parang mali yung gagawin
ko, kasi ang bastos naman 'di ba? Haharap na lang ako tapos magpapaalam na aalis.
Okay.

WTF? Nasaan na—

Pinaningkitan ko ng mga mata si Shaun Birkins na naglalakad na papunta sa kotse

niya kaya tumakbo ako papunta sa kinaroroonan niya.

"Hoy! 'Di ba sabi ni Caliber, sasabay ako sa 'yo pauwi?"

"Two-seater lang 'yong kotse." Pagkasabi niya no'n ay binuksan niya ang pinto ng
passenger seat at inilapag ang hawak niyang pusa. Letse!

"Sasabay nga ako!" bulyaw ko sa kanya.

"Mabilis ka bang tumakbo?"

"Huh?"

"Sasabay ka 'di ba? E 'di umpisahan mo nang tumakbo," sagot niya. Bakit ba walang
kagana-gana itong kausapin ako?

Wala naman sa tono niya ang pagka-badtrip o galit. Sadyang wala lang siyang
kwentang kausap.

"Joke ba 'yan?" inis na tanong ko.

"Mama mo, joke," tipid niyang sagot saka naglakad at sumandal sa likod ng kotse at
nagsindi ng sigarilyo. Nakatingin siya roon sa pinto ng building kung saan ginanap
ang meeting namin kaya sinundan ko ng tingin ang tinitingnan niya. May hinihintay
ba siya?

"May kasabay ka ba?" tanong ko.

"'Yong maaarte mong pinsan," sagot niya. Hindi ko alam pero bakit parang pakiramdam
ko na-disappoint ako.

"Bakit?" tanong ko. "I mean, bakit magkasabay kayo?" dugtong ko pa.

"Paki mo?" sarkastikong sagot niya habang nakatingin pa rin sa gate.

"May boyfriend na 'yon 'di ba? Bakit sinasabayan mo pa?" tanong ko ulit. Inabangan
ko ang sagot niya pero 'di niya sinagot ang tanong ko.

"May gusto ka ba kay Amber?" This time ay tumingin na siya sa 'kin. Nakaabang ako
sa isasagot niya habanag pinagmamasdan siyang humithit ng sigarilyong hawak niya at
saka binuga ang usok.

"Nandito na ang maganda." Mabilis akong lumingon sa nagsalita. Si Amber.

"Napakabagal."

"Paki mo ba? Eh 'di sana, nauna ka na," sagot niya at saka lumingon sa 'kin. "Oh
heller, Mikaela, bakit nandito ka pa?" tanong niya.

"Sasabay raw siya." Si Shaun ang sumagot ng tanong kaya sinegundahan ko.

"Pwede ba akong sumabay?" tanong ko kay Amber.

"H-ha?!" Hindi nakalampas sa mga mata ko 'yong pagsulyap niya kay Shaun tapos ay
ibinalik niya sa 'kin ang tingin. "O-oo naman, s-s'yempre pwede. Bakit naman
hindi?" Mahahalata mo sa mukha niya ang pagkabigla.

"Bobo! Two-seater nga lang 'yong kotse," singit ni Shaun.

"Alam ko, bobo! Eh 'di ikaw 'yong huwag sumakay. Ang dami mong arte, amina susi,"
sagot naman ni Amber sa kanya at saka inilahad ang isang kamay sa harap ni Shaun.

"Hindi ka ba sasabay kay Gray?" singit ko kaya lumingon sa akin si Amber sabay bawi
ng kamay niya. Akala ko ba, nagkabalikan na sila ni Gray?

Saglit niyang tiningnan si Shaun, pagkatapos ay tumingin na naman sa akin.

"Ahh, o-oo nga naman, sige. Magpapasundo na lang ako mamaya pagkagaling niya ro'n
sa babaeng mahilig sa ukay-ukay." Ngumiti siya sa akin at isinuot ang sunglasses
niya. "Ingat kayo," dagdag pa niya. Lumayo siya sa amin at iniba ang tingin.

Lumingon ako kay Shaun na nakatingin pa rin kay Amber. "Tara na?" pag-aaya ko kay
Shaun at saka naglakad papunta sa passenger seat.

"Meow." Ang cute!

"Hi, mingming," bati ko sa pusa saka kinuha ito at ipinatong sa lap ko nang makaupo
ako.

May isang minuto pa akong naghintay bago pumasok sa loob ng kotse si Shaun at
inistart ang kotse.

Hindi pa man kami nakalalayo ay bumulong siya. "Tanga talaga."

Nang lingunin ko siya ay nakita kong nakatingin siya sa side mirror ng kotse sa
gawi ko. Kaya tiningnan ko kung sinong tinitingnan niya. Si Amber, na nakaupo na
ngayon sa gutter.

Naramdaman ko na lang na huminto ang sasakyan kaya nagtaka ako kay Shaun. "Marunong
ka bang mag-drive?" tanong niya. "Oo, bakit?"

"Sa'yo na 'tong kotse." Pagkasabi niya n'on ay kinuha niya sa akin 'yong pusa at
saka binuksan ang pinto ng kotse at naglakad pabalik... kay Amber.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 45 - Page 9
by Yanalovesyouu
38-48 minutes

Emerald's PoV

"Baby Caliber! Galit ka pa rin ba sa 'kin?" I pouted. Katatapos lang ng online

meeting namin sa company kaya lumapit ako kaagad kay Baby Caliber bago niya ako
hilahin palabas.

Kami lang ang nandito sa mansion ng mga Roswells kasi wala naman sina future mom
and future dad. Sina future bro at future sis naman, kailangan pang pumunta sa mga
office nila. Nauna na rin si Ate Mikaela kasi may aasikasuhin pa raw siya maliban
sa company ng mga Lewis.

"Feelingerang froglet 'tong mujer na itey. Wit mo ikinaganders ang pagnguso." Eh?
Kinikilig ako kay Baby Caliber kasi feeling ko talaga, nagseselos siya kay Ari.
(Trans: Feeling naman ng babaeng 'to. Hindi mo ikinaganda 'yang pagpa-pout.)

"Ikaw naman kasi, Baby Caliber, eh. Alam mo, hindi mo naman kailangang magselos kay
Kuya Ari. Mukha ngang may gusto siya kay Ate Mikaela."

"Mukha bang Gelli De Belen ang peg ng prinsesa ng kaharian? Wit! Kadiri ka, ang
chaka mo, ha." Umakto pang nandidiri ito pero alam ko namang acting lang niya 'yon.

(Trans: Mukha bang nagseselos ako? Kadiri ka, ang panget mo, ha.)

Hindi ko na siya pinilit na aminin iyong pagseselos niya pero... "Omygolly! Hindi
ko pala naitanong kung ano 'yong pinag-usapan kahapon no'ng lumabas ako. Huhu."
Kinailangan ko rin kasing kausapin si Ate Yuriko dahil bumalik na siya ng Japan
kagabi.

-Flashback-

"My Ate!!!" bungad ko kaagad nang makalabas kami. I hugged her tightly with my eyes
blurring from tears. Miss na miss ko na siya.

"I'm so sorry po talaga, ate. Hindi ko nasabi 'yong tungkol kay dadsy," saad ko. My
sister comforted me at pinahiran iyong luha ko. She's the sweetest person ever,
next to Baby Caliber of course.

"It's not your fault, Emerald. We never wanted our dad to die. I'm sorry that I
wasn't there for you when you needed me most." Nagsimula na rin siyang umiyak pero
napaisip ako sa sinabi niya.

Hindi naman patay si dadsy, ah?

"My ate, buhay po si dadsy." Kumalas ako sa yakap para tingnan iyong reaction ni my
ate. Hindi ba na-chika nina Baby Caliber kanina na fake lang iyong Death Ceremony?
Meron nga lang mga patay sa loob ng kabaong.

"I know. Dad may be gone, but he still lives in our hearts."
"I mean po, buhay talaga si dadsy. Literal na buhay po, my ate."

"Oh." Na-realize na niya siguro iyong ibig kong sabihin. She cleared her throat.
"Well then, I guess I don't have to worry?" patanong na sagot niya.

"Oo naman po. Huwag ka pong mag-alala. I can take care of myself." Nginitian ko
siya at niyakap muli.

"That's good. But I'm warning you, watch over yourself while I'm away. Lalo na
ngayong mayro'n na namang kumakalaban sa Black Organization. I can feel they can do
much more damage than what the Birkins can do to you." Puno ng pag-aalala ang boses
niya kaya tumango ako.

"Don't worry, my ate. Please be careful once you get back. Text mo po ako kapag
nakarating ka na." She nodded at me and gave me a pat on my head. Nagpaalam na rin
siya na aalis na kaya pumasok na ako ulit kung saan tuloy ang pagmi-meeting nila.

Mukhang katatapos lang din magsalita ni future sis kaya nagtanong ako. "Ano na po
'yong pinag-uusapan?"

"We all have an assignment to give for each one of you." Naupo na ako sa tabi ni
Ate Mikaela at nakinig.

"The dead bodies found were confirmed to be 3 of Diamonds, 10 of Spades, 5 of

Diamonds, 3 of Spades, and 7 of Diamonds." Wait, what? Puro cards? I recall the
tattoos na nakita namin sa iba't ibang parte ng katawan ng mga namatay. I also
remembered seeing some of those tattoos noong in-ambush kami during Tito Terrence
Von Knight's party. Ibig sabihin, matagal na silang nagmamanman sa amin?

I got confused with the other details at nahalata iyon ni Baby Caliber kaya inabot
niya sa akin ang isang copy ng data. Ang sweet, 'di ba?

"So lahat pala ng members nila ay nakapangalan according sa mga playing cards,"
bulong ko sa sarili at tumango. Ang cute ng mga codenames nila pero hindi po ako
naku-cute-an no'ng kinakalaban nila ang Roswells, Yaji, at ang buong Black
Organization.

"I know most of you need to handle company affairs, that's why we're giving you two
days to stabilize your companies," saad naman ni future bro. Tumayo naman si Baby
Caliber at nakahawak sa folder with style. Ang gwapo niya talaga!
"We have divided you into two groups for investigation. Duke, Shaun, Cody and Azure
will go for those who died. Know their comrades' whereabouts during the party, and
check for other details."

"Wow, petengene! Ito ba talagang mga 'to angkasama ko, Baby Katana? Tsk tsk. Ako na
naman ang pinakagwapo sa grupo. Wala na ba talagang iba?"

"Woah! Wengya! Magdahan-dahan ka sa mga binibitiwan mong mga salita, Baby Lerwick,
baka nakalilimutan mong kasama mo ang mas nakagagandang lalaki. Matuto kang
rumespeto."

"Ano ba 'tong grupong 'to? Samahan ng mga pinaasa? O samahan ng mga umaasa pa
hanggang ngayon? Tsk. Bakit ba kasi ang dami-daming mga babaeng mahilig magpaasa?"
Hindi ko alam kung para kina Kuya Cody at Kuya Azure iyong tanong ni Kuya Duke
dahil kay Ate Amber siya nakatingin.

"Ang kukuda ng mga hangal. I-BJ na lang natin 'yan mamaya," singit naman ni Kuya
Shaun. Hindi ko tuloy mapigilang hindi matawa sa mga responses nila. Halata kasing
ready na silang gawin iyong investigation.

"As for Amber, Duchess, Emerald, Raven and Mikaela, we'll give you this task."
Inabot ni future sis sa akin ang isang litrato ng tattoo. Tiningnan ko sa folder
kung sino ang posibleng nagmamay-ari nito.

"Queen of Diamonds po? May ano po ba sa kanya?"

"That's what we're going to find out. By the way, your two days for the company
start now." Iyon na ang naging hudyat na tapos na ang meeting kaya nag-ayos na
kami.

"Teka, paano 'tong gagong si Boul?" tanong ni Ate Amber kaya tumingin kaming lahat
sa kanya. "Heller, ako lang 'to guys, huwag kayo ma-stun sa ganda ko."

"What about him?" tanong ni future sis kay Ate Amber. "Wala ba siyang assigned
task?"

"It depends on him. He doesn't seem to be interested," diretsong sagot ni future

sis kay Ate Amber at saka niya ibinaling ang tingin kay Kuya Gray. "Am I correct?"

Tumingin saglit si Kuya Gray kay Ate Amber bago sagutin ang tanong niya. "May
dadanan pa ako."

"Erkey."

Naalala kong may kailangan akong kuhanin sa office at school bago ayusin ang
company ni dadsy kaya nagmadali na akong umalis. Siyempre, nagpaalam din muna ako
kay Baby Caliber.

"Baby Caliber, hindi kita masasamahan pauwi ngayon. May kailangan pa akong
asikasuhin kaya ingat ka, Baby Caliber!"

"Whatever"

-End of Flashback-

***

Hinayaan ko na lang si Baby Caliber na manahimik dahil mukhang wala na naman siyang
planong kausapin pa ako. Lalapitan ko sana siya para tingnan kung mayroon akong
matutulong sa business ng mga Ferrer nang biglang nag-ring ang cellphone ko.

Si Kuya Ari ang tumatawag kaya nagdadalawang-isip ako kung sasagutin ko ba o hindi.
Baka kasi isipin ni Baby Caliber na pinagpalit ko na siya kay Kuya Ari dahil
madalas na rin kaming nag-uusap tungkol sa mga nangyayari sa Mafia World.

"Baby Caliber, labas lang ako saglit, ah? May tumatawag kasi," paalam ko. Tiningnan
niya naman ako nang may pagtataka.

"Hello po, Kuya Ari," pabulong kong sagot ng tawag kahit na nakalabas na ako.

["Hey, Emerald. Busy ka ba ngayon? Na-miss ko na ang kadaldalan mo, eh,"] bungad
niya agad sa akin sa kabilang linya.

Natawa naman ako kasi siya naman talaga iyong madaldal sa aming dalawa. Dagdag mo
na iyong ini-imagine ko kung magkasama sila ni Ate Mikaela. Feeling ko, kawawa siya
kung sakali, hehe.

"Hala po, kuya! Hindi ako madaldal. Pero hindi na po ako busy for a while."

[Awts, gege. Saan mo balak kumain? Libre kita.] Napaisip ako sa offer niya. Pwede
namang si Ate Mikaela na lang ang diretso niyang yayain, bakit kailangang ako?

"Ikaw na po bahala, kuya. Pa-send na lang po ng address. Mag-aayos lang po ako rito
sa bahay..." ng aking future in-laws. Bahala na, bagong opportunity rin naman ito
para makapagtanong ako tungkol sa Les Solitaire, so I better grab it.

[Ge, ibababa ko na 'to. See you mamaya.]

As soon as the call ended, bumalik ako kaagad sa loob ng mansion nila Baby Caliber
at iniligpit na ang mga dinala kong gamit. Hindi na rin ako nagpaalam na may iba
pang pupuntahan dahil baka hindi na naman pumayag si Baby Caliber.

Tinungo ko na ang address na sinend ni Kuya Ari pagkatapos kong iwan ang mga gamit
ko sa bahay namin.

"Emerald, dito!" Lumingon ako sa tumawag sa akin at nakitang nakaupo si Kuya Ari sa
isang table sa corner ng restaurant.

"Hi po, kuya," bati ko habang kumakaway nang malapit na ako sa table. Naupo ako sa
kaharap niyang upuan at inilapag ang ibang files na kakailanganin ko mamaya.

Eh? Tila nagtaka naman siya at nagtanong. "Bakit ang dami mong files na dala
ngayon, Emerald?"

Tatanungin ko na ba siya? Baka kasi may alam siya tungkol sa bagong grupo.

Huminga ako nang malalim before I asked him. "Kuya, narinig mo na po ba ang grupo
na Les Solitaire?" When I said that, biglang nag-iba ang timpla ng mukha ni Kuya
Ari. Bakit kaya?

"To be honest, 'yan din ang dahilan kung bakit ako tumawag sa 'yo." Nalito naman
ako sa sinabi niya. Hinintay ko muna kung may sasabihin pa siya.
"Hindi ko na sinabi sa 'yo sa tawag dahil ayokong maalarma ka. I investigated the
last ambush on your parents na naganap noon sa party ng mga Knight and I have found
out that, that group has something to do with it." Naglabas din siya ng isang file
at binigay ito sa akin.

Woah! Ang galing! Kahit hindi siya kasali sa Black Organization, concern siya sa
nangyari sa Yaji at Roswells. Hehe, okay medyo boto na ako sa kanya para kay Ate
Mikaela.

"Les Solitaire is believed to be formed, even before the Mafia's existence, in the
17th century. The founders of the organization were the first four Kings, the King
of Clubs, King of Spades, King of Hearts and King of Diamonds. These four Kings
originated from an Unknown City that is inhabited by outcasts or those people who
have been thrown out from their cities. People who lived in the unknown city do not
exist in any official records," basa ko nang mahina sa nakalagay sa data.

Wow! Hindi ko in-expect na sobrang tagal na pa lang nag-eexist ng group nila. 17th
century? That was more than 300 years ago.

"The initial mission of the organization was to serve the rich and powerful people
from other cities in exchange of golds to do philanthropic works for the Unknown
City. In a span of one decade the organization is believed to complete a one full
set deck of cards, consisting of 52 unknown members."

Tuloy pa rin ang pagbabasa ko nang mahina at inaalala ang unang file na binigay ng
Roswells siblings kahapon. Lahat ng nakalista na miyembro ay nagma-match nga rito
sa binigay ni Kuya Ari.

I flipped on the next page to see the list of those members na namatay during the
party, sa bahay nina Tito Terrence Von Knight.

4 of Clubs

4 of Hearts

5 of Spades

7 of Hearts

9 of Diamonds

Bawat isa ay may evidence, which is their tattoos, na sila nga ang mga namatay.

"Hindi ko po alam na super tagal na rin pala nilang minamanmanan ang Yaji at
Roswells." Napailing ako dahil sa lahat ng mga nangyari sa pamilya namin at sa
buong organization. "Oh, I didn't know you were here, Ari. Girlfriend mo?" Nabaling
ang atensyon namin sa isang babae na halatang mayaman dahil sa porma niya.

"No. She's just a colleague," sagot naman ni Kuya Ari. Ngumiti na lang ako bilang
pagbati at isinara muna ang folder na binabasa ko. Medyo tumagal pa ang pag-uusap
nila kahit na mukhang wala na sa mood si Kuya Ari kaya binuksan ko muna ang
envelope ko at ipinasok 'yong folder na naglalaman tungkol sa Les Solitaire.
"Just chill, Ace. I'll get going now. Ayoko namang sirain ang date ninyo ng kasama
mo." Sinamaan niya ng tingin ang babae hanggang sa makalabas ng restaurant, pero
iba ang iniisip ko.

Kunot-noo kong tiningnan si Kuya Ari dahil sa itinawag sa kanya ng babae. If my

ears weren't tricking me, she called him 'Ace'. And I know that I heard it right.

"Ba't ganyan ka makatingin?"

Sa pagkakaalala ko, walang Ace sa pangalan ni Kuya Ari. So bakit tinawag siya nito
ng babae?

"Sinabi ko naman sa kanyang hindi kita girlfriend, ah?"

Unless he's... or maybe not. Isa na siyang leader ng Black Sinister. Baka masyado
akong nag-conclude nang maaga?

"Hey." Bumalik na ang atensyon ko kay Kuya Ari who snapped his fingers sa harap ko.

"Ayos ka lang, Emerald? H'wag mo nang isipin 'yon, she was one of my acquaintances
kaya pa-close lang sa 'kin." His mood switched at tumawa siya nang bahagya.

Hindi ko maiwasang maghinala pero may point naman si Kuya Ari. Tama nga naman, sa
susunod ko na lang iisipin ang ibang bagay. Ang mahalaga ngayon ay magawa ko muna
ang tasks na binigay nina future bro at sis.

***

Lindsay Lee's POV

"Let's go?" Kayden offered his hand to me para alalayan akong pumasok sa kotse niya
and I didn't refuse. I decided to go to our office to check the status of our
company. I know it's slowly falling apart. At gusto kong pag-aralan kung papaano ko
ito isasalba. For now, I should not rely to others but myself dahil lahat kami ay
may kani-kaniya ring problemang hinaharap.

I need and have to do it, despite the fact that I do not have a single idea how or
where to start.

I have no experience when it comes to business. I did not have the slightest will
to do anything about it because I prioritize my passion more. But now, kailangan
kong patakbuhin ito sa abot ng makakaya ko. Besides, Kayden is here to help me, and
I am grateful for that.

"Lindsay," tawag sa akin ni Kayden na busy sa pagmamaneho kaya napatingin ako sa

kanya.

"Hm?" I responded to him.

"Wala." He shook his head while glancing at the rear-view mirror. Automatically, I
looked at the same direction he was looking at and when I saw nothing, I gave him a
confused stare.

Something seemed to cause discomfort for him, so I asked, "What's wrong, Kayden?"
"Nothing. Akala ko lang kasi may sumusunod sa atin." Lumingon siya ulit para i-
double-check kung meron ngang sumusunod but there was nothing suspicious. We kept
silent on the whole duration of the ride at eksaktong alas-kwatro ng hapon kami
nakarating sa building.

As usual, binati nila kami na punong-puno ng respeto. Every employee bowed their
heads as soon as we passed by. Hindi naman ako madalas dito kaya hindi pa rin ako
sanay sa mga tingin at pagtrato nila sa akin.

Finally, we reached the 15th floor of the building kung saan naroon ang office ni
dad. I called his secretary before we drop by dahil marami akong itatanong sa
kanya. As the door opened, sinalubong kami agad ng secretary ni dad.

"Good afternoon, Miss Lee."

"Let's take a seat, shall we?" I pointed at the seat in front of dad's table for
her to sit. Ako naman ay naupo rin sa swivel chair where dad used to sit and do his
paper works.

"Can I see the files I asked for?" She gave me those thick papers na sa sobrang
dami ay parang hindi ko na gustong basahin. Sa kapal nito, for sure ay aabutin ako
ng siyam-siyam bago mabasa lahat ng iyon.

I started reading the papers though I am not even sure kung may matatandaan pa ako
sa mga binabasa ko. This is why I am not into business. It is stressing the hell
out of me. Darn!

"So, Mr. Cheng already withdrew his share, huh?" tanong ko. If I am not mistaken,
he is one of our top investors who made a great difference in our company. Bakit
naman kaya niya naisipang i-withdraw ang shares niya?

Yes, I understand that this is pure business and the stats should be rising, and
not falling. And I am aware kung bakit may mga shareholders na nagwi-withdraw ng
kanilang investment. But not Mr. Cheng. I witnessed exactly kung papaano sila mag-
usap ni dad. He had a huge trust and expectation for the company.

Why all of the sudden, nawala ang tiwala na iyon?

"Yes, Miss Lee. More than half of our investors withdrew their shares. As you can
see, your company is nearing to its downfall."

"Is everything discussed to them prior to their withdrawal?"

"Yes, but they still pushed back. I'm sorry Ms. Lee."

I shook my head. "No, it's okay."

"On page thirteen, you will see the new company, kung saan lumipat ang mga
investors natin. That was last week," the secretary discussed further.

Recierdo Corporation.

It sounds really familiar. Saan ko nga ba narinig ang kompanyang 'yan? "Kay, you
know Recierdo Corporation?" I turned to ask Kayden na kanina pa nakatitig sa files
na tiningnan ko.

Umiling siya. "Familiar. They must be really new."

But wait, isn't it the company Katana told us?

***

-Flashback-

"Recierdo Corporation is a new bloomer in the business industry. Despite having

similar projects on ours, they have also managed to steal our investors from our
companies, specifically having a large impact on Lee's business."

Huminto sandali si Katana sa pagsasalita at binigyan kami ng files na kaagad naman

naming binasa.

"Most of the investors withdrew their shares, and since Lee's business was the most
affected among Yaji and Roswells' companies, Lindsay and Kayden will be assigned
for this matter."

Tumingin ako kay Katana nang mabanggit ang pangalan ko. "You will investigate this
company. Everything useful you can find about Recierdo Corporation should be
reported."

-End of Flashback-

***

So that's the company who made our company fall.

While scanning the files, I noticed something. "I can see new faces here. Who are
these people?" Tatanungin ko na sana 'yon sa secretary pero naunahan ako ni Kayden.

"In reference to the new investors, yes, Mr. Lerwick. They are willing to invest in
our company. But since ngayon lang po nakapunta rito si Ms. Lee, hindi niya pa po
napipirmahan ang contracts."

"Where did they come from?" I asked in a low voice.

"Somehow, the business is still recovering. Although hindi pa ganoong katibay ulit,
but the good thing about it is, hindi po tuluyang naubos ang mga investors. Thanks
to the help of Mr. Roswell."

Si Tito Ezekiel? Dad has been loyal to him ever since kaya siguro niya kami
tinulungan para ibangon muli ang kompanya before it gets worse, since Roswell
Corporation is a big-time company.

"I guess I should thank Tito Ezekiel for this." Kinuha ko ang cellphone ko to look
for an item na pwedeng ibigay sa family nila to send my appreciation for what he
had done nang magsalita ulit ang secretary.

"Ms. Lee, hindi po si Engr. Ezekiel Roswell ang nag-save ng company ninyo."

I glanced at Kayden na pareho kong kunot ang noo. "Then who?"

"Si Mr. Trigger Roswell po. Siya ang tumulong sa business ninyo para maisalba."
When I heard his name, I do not know why I cannot utter a single word. Ang alam ko
lang, nakaramdam ako ng saya nang malaman kong tinutulungan niya kami upang
makabangon. Akala ko nga, wala na siyang pakialam sa akin. Pakiramdam ko, nawala
ang mga sakit na dinulot niya sa akin. Noong mga panahong pinaramdam niya sa akin
kung ano lang ako sa kanya.

Pero ngayon, siya pala ang dahilan kung bakit muling bumabangon ang kompanyang
pinaka-iingatan nina mom and dad.

I owe it to you, Trigger.

"You're smiling," ani Kayden. I looked at him, embarrassed. He gave me a half smile
kaya nakonsensya naman ako.

He was always there for me, lalo na noong mga panahong akala ko ay wala nang
pakialam sa akin si Trigger. At kahit alam niya kung sino ang mahal ko, hindi niya
pa rin ako iniwan.

"Thank you, Kayden." But I really love Trigger.

***

Cody Lerwick's POV

"Petengene! Sabi ko na nga ba't mas magandang lalaki ako kaysa sa 'yo, Baby Lampe,
eh," pagmamalaki ko nang tuluyang magbukas ang naka-lock na maindoor. Sinuyod ng
mga nagkikisigan kong mga mata ang bahay ng isang Les Solitaire member na natagpuan
naming patay sa pekeng Death Ceremony.

"Mayabang siguro ang hangal na iyon," tukoy ni Birkins sa may-ari ng bahay kung
saan kami naroroon ngayon.

"Wengya! Talaga, 'tol? Paano mo nasabi?"

"Puro gold ang gamit, eh. Peke naman, wews!" Sumipol pa si Birkins saka mabilis na
umupo sa couch bitbit na naman ang pusa niya.

"Parang pag-ibig lang 'yan. Sa una, akala mo tunay, peke pala." Napatingin ako kay
Lionhart na nauna nang maglakad. Ibang klase talaga bumanat 'tong si Lionhart.
Araw-araw na lang may hugot. Ganoon ba talaga kapag brokenhearted?

Buti na lang ako, kagwapuhan lang ang pinoproblema ko. At dahil sa naghuhumiyaw ang
gandang lalaki ko, niyaya ko na silang maghanap ng mga impormasyason tungkol sa Les
Solitaire. Ampupu! Baka kung saan pa mapunta ang usapan nila.

Una naming pinuntahan ang office na nasa second floor lang ng bahay. Alam naming
hindi rito itatago ng mga Les Solitaire ang impormasyong hinahanap namin pero
sinubukan pa rin naming halughugin ang buong opisina.

"Sino ba kasing makulit ang nagpumilit pa na pumasok tayo rito?" tanong n'ong
gagong si Lampe.

Ipinulupot ko ang kanang braso ko sa kanyang baywang saka siya hinapit papalapit sa
akin.
"Relax lang, Baby Lampe. Alam kong atat na atat ka nang magkaroon tayo ng quality
time pero sa ngayon, tapusin muna natin 'tong pinagagawa ni Katana Baby, huh?"
malambing kong saad saka nag-byutipul ays. Gaya ng inaasahan ko ay mabilis na
umalis si Lampe sa tabi ko saka animo'y diring-diri na pinagpagan ang suot na
damit. Petengene! Ang gwapo ko naman para pandirihan, mga lodi.

"Anak ng! Mandiri ka nga, 'tol." Natawa ang gwapo n'yong lingkod pero napapansin
kong tahimik na naman si Birkins na hinihimas ang balahibo ng pusang bitbit niya.
Katabi niya si Lionhart na palinga-linga sa paligid. Animo'y masuring sinusuyod ng
tingin ang bawat bagay na makikita niya.

"Ayos lang ba kayo mga 'tol?" puna ko sa kanilang dalawa.

"Sabi na nga ba't nasa lahi namin ang magagandang uri ng nilalang," biro n'ong
gagong si Lampe saka tumalikod na't naglakad. Pero huminto rin pagkaraan ng
dalawang hakbang. "H'wag ninyong problemahin masyado iyong kakambal ko. Mali-mali
talagang magdesisyon 'yon paminsan-minsan."

"Asa namang problemahin ko 'yong babaeng maaarte," sagot ni Birkins.

"Wala tayong magagawa. Tanga, eh," dugtong pa ni Lionhart. Pfft. Masyadong halatado
ang mga gagong 'to. Buti na lang ako, gwapo. Syet!

Nagsimula kami ulit mangalap ng mga impormasyon. Sakto namang napadpad kami sa
pinakadulong bahagi ng bahay kung saan naroon ang nag-iisang pinto na may logong
spade. Pakingteyp! Mukhang dito na iyon.

Likas sa inyong lingkod ang pagiging matulungin bukod sa nuknukan ng gwapo kaya
naman nagpresinta akong, ako na ang magbubukas ng pinto. Pero ampupu naman! Bakit
naka-lock?

"Ako na nga," sagot ni Lampe na sinubukang buksan ang pinto ngunit hindi rin
nagtagumpay kaya natawa ako.

"Hindi lahat ng pinto, ginagamitan ng susi para bumukas. May mga oras na kailangan
mong gamitan ng dahas. Gaya ng mga babaeng pakipot pa sa una, at in denial tapos
mababalitaan mo na lang na nakipagbalikan din naman," litanya ni Lionhart. Hugot na
hugot, ah!

"Omsim. Masanay ka na. Hangal, eh."

Dahil wala kaming susi, bumalik ako sa office kung saan kami nanggaling kanina
upang kumuha ng paper clip na gawa sa metal.

Baka pwede na ito.

Pagkabalik ay sinubukan kong kalikutin iyon gamit ang paper clip na nakuha ko pero
takte lang mga lods, ayaw pa ring bumukas.

Sinipat ko ang doorknob at namangha dahil sa unang tingin, mistulan itong

ordinaryong doorknob lamang. Pero kapag tiningnan kung ano ang susi na puwedeng
ipasok sa doorknob na iyon, hindi siya ordinaryo lang.

Bingo! Ang susi lang na magkakasya rito ay hugis spade, wala nang iba. Mautak din
ang nag-isip nito. Dalawang paraan lang ang puwedeng gawin upang mabuksan ito.

Una, maghanap ng bagay na hugis spade na magkakasya sa doorknob para bumukas ang
pinto.
At ang pangalawa ay...

"Sirain na natin ang pinto," sabay na sabi ng tatlo.

"Takte! Akalain ninyong may mga utak pala kayo?" kunwaring nagugulat kong tanong
saka humagalpak ng tawa.

Nawala ang pagtawa ko nang sabay-sabay rin nila akong batukan.

"Petengene! H'wag ganyan, mga 'tol. Hindi porket ako ang pinakagwapo sa ating apat,
pagkakaisahan ninyo na ako." Nilampasan lang nila ako na parang hangin at parang
hindi nag-eeksis. Aba matinde!

"Anak ng tinola. Sirain na natin ang pinto."

"Gaya ng pagsira ng mga babae sa mga binibitiwan nilang salita."

***

Nang makapasok sa loob ng sikretong kwarto ay namangha ako sa nakita. Syet! Ang
ganda ng kwartong 'to, ah. Chicks na chicks ang desayns. Sayang lang, namatay agad.
Hindi man lang niya naranasang makakita ng gwapo. Tsk! Nakakaawa.

Bumungad sa amin ang mahabang hagdan pababa sa tila isang malaking silid-aklatan
kung saan ilang bookshelves ang nakatayo sa magkabilang gilid ng kwarto. Sa gitna
at sa dulo'y makikita ang isang malaking office table na walang nakapatong maski
isang gamit.

Lahat ng gamit na makikita rito ay puro mga antiques. Siguro, mga ilang dekada na
rin ang nakararaan noong makolekta nila ang ganoong bagay. At mukhang lahat ay
konektado sa grupo ng Les Solitaire.

Mula sa paintings, logo, furnitures, frames at iba pa. Halatang adik sa Les
Solitaire ang taong 'to. Ayon pa sa nakalap naming impormasyon, ang pinakamatataas
na may hawak na posisyon lamang ang nagkakaroon ng mga gamit katulad nito.

Kaya pala mukhang clone ang iba. Masyado lang adik sa Les Solitaire ang may-ari ng
bahay na ito. Sisipol-sipol si Birkins habang bitbit ang pusa niya saka binuksan
isa-isa ang mga drawer. Lahat ng drawer ay hinayaan niyang nakabukas pero hindi man
lang sinipat kung ano ang laman n'on. Ano'ng ginagawa nito?

Samantalang abala naman sa pagbabasa si Lionhart sa mga certificates o kung ano pa

man ang nakalagay sa mga frames na tungkol sa Les Solitaire.

"Nasa'n ang camera, baby Lampe?" tanong ko sa gagong si Lampe na abala sa

pagmamasid sa paligid.

"Wengya! Mukha ba akong tagabitbit ng camera?"

"Tumpak! Pipiksuran natin 'to, oh! Ang ganda, 'di ba?" Sabay pakita ko kay Baby
Lampe ng logo ng Les Solitaire na nakita ko sa isang cabinet na binuksan ni
Birkins.
"Ang laki ng problema mo, 'tol. Pwede namang cellphone." Napatingin ako kay Baby
Lampe. Oo nga 'no?

"P're, tingnan ninyo 'to." Naagaw ni Lionhart ang atensyon naming tatlo nang
magsalita ito. Lumapit naman kami sa kaniya na hindi pa rin napuputol ang paningin
sa isang frame na hawak niya.

Ano ba ang mayroon do'n?

"Oh, ano'ng meron?" tanong ni Birkins pagkalapit naming tatlo.

Pinakita niya sa amin ang isang frame kung saan nakalagay ang tungkol sa Les
Solitaire. "Ito, basahin ninyo 'to," turo niya sa pinakababang paragraph.

As their organization became to be the world-renowned group of killers and thieves,

some people wishing to join are hunting them to kill a current member and take
his/her position. Defeating a current member is a viable way to replace them as
they never assemble, not until a "joker" enters the scene and makes some
discretionary or mandatory gathering for some members.

"Sino si Joker?" seryosong tanong ko. Dahil ang sabi ay... not until a "joker"
enters the scene.

"Pero ang pinakatanong diyan ay kung buhay pa ba 'yan?" ani Birkins. At doon,
napuno na kaming apat ng kuryusidad. Takte! Mas nakaka-stress pa 'to sa matematiks,
ah!

***

Duchess Lionhart's POV

"Dito na 'yon," ani Raven pagkahinto ng sasakyan. Napansin kong malayo pa kami sa
nag-iisang bahay sa tagong lugar na ito. We used a black van para hindi nila
malaman ang pagdating namin, dahil madilim na rin naman.

We are here now at the location where Emerald told us. According to her source, one
of the assumed members of Les Solitaire lives here. At nandito kami para
kumpirmahin iyon.

"Letse! Maraming camera ang nasa paligid," saad ni Mikaela na parang kanina pa
mainit ang ulo. I do not know what is going on inside this girl's head.

"K po, ate. Ako na po ang bahala," sagot naman ni Emerald habang abala sa kanyang
laptop. Besides Raven, Emerald's skill also impresses me when it comes to gadgets.
And when everything was settled, we headed to the mansion of this alleged member.

"Unli ang kagandahan ko pero hindi ang pasensya ko. Baka gusto ninyong bilisan
dahil mas marami pang nangangailangan ng oras ko?" And there goes Amber na mabilis
na naglalakad habang ina-assemble ang dalawang baril na dala niya.

Emerald, Mikaela, and I wore black and fitted skinny leggings and black fitted long
sleeve tops. But since she is a fashionista, Amber came differently with a black
fitted dress. Raven wore his casual shirt and pants that were also shaded black.
Dumaan kami sa backdoor ng mansion, kung saan maaari kaming makapagtago in case na
mayroong guards na pakalat-kalat. Luckily, there was none. Mukhang masyadong sanay
ang tao na iyon na hindi umaasa sa mga guards. Ngunit sa ganito kalaking bahay,
siya lang mag-isa?

Nangunguna sa paglalakad si Amber na kasunod naming tatlo. At ang nasa likuran

namin ay si Raven na kanina pa tahimik na nagmamasid sa paligid. Mabuti na lang at
madilim na ang lugar. Nakapatay na rin ang halos lahat ng ilaw sa buong mansion.

Ang natitira na lang ay ang ilaw sa harap at iilang ilaw sa iba't ibang parte ng
bahay ngunit hindi iyon sapat para magliwanag ang buong mansion.

"Kung bakit ba kasi, dito ninyo pa naisip na dumaan," ani Amber.

"Mas safe po kasi rito, ate."

"Alam ko, malanding bata. Hindi ako 'yong babaeng tanga," she said, referring to
Lindsay. Bahagya akong napatawa dahil mukhang wala na naman sa mood si Amber. Well,
mukhang lagi naman siyang wala sa mood.

"Let's go." Pumagitna ako sa kanila kaya tumigil na sila sa pagbabangayan. Maingat
kaming pumasok sa loob ng bahay galing sa backdoor which led us directly sa kusina.
Nakapatay na ang ilaw roon ngunit may mangilan-ngilang liwanag na nagmumula sa kung
saan.

Napatigil kami sa paglalakad nang makarinig kami ng tawanan galing sa living room.

"For sure, unti-unti nang nalalaman ng Black Organization ang tungkol sa Les
Solitaire."

"I can't wait to see their downfall."

"Indeed, but let's let Queen of Diamonds turn them into dusts."

Nagkatinginan kaming lima nang mabanggit si Queen of Diamonds. We kept quiet para
marinig pa ang susunod nilang sasabihin.

Sumilip naman ako nang bahagya and saw that the voices came from three girls na
parang mga ka-edaran lang din namin. Pero mas mukha silang ahead sa amin. Too bad
lang at nakatalikod sila sa direksyon namin kaya hindi nila makikita kung papaano
namin sila patayin.

Mukha silang magkakaibigan at matagal nang magkakilala. Which of them is the member
of Les Solitaire?

"I can say that they are good. Remember Knight's party?" saad ng babaeng maikli ang
buhok.

"Oh, what happened?" They seemed so clueless. And my hunch says, hindi miyembro ng
Les Solitaire ang dalawang kasama nito.

"But they didn't meet my standards. I could still remember how Queen of Diamonds
killed the other members of Roswells and Yaji. So much for calling them as one of
the strongest and richest Mafia groups in the world," muling saad n'ong babaeng
maiksi ang buhok at sumimsim ng wine.

"Oh, that? I heard about the death of Roswells and Yaji but I didn't know Queen of
Diamonds did that. If that really happened, I'm amazed."

Muli ay nagtawanan silang tatlo na para bang tuwang-tuwa sa pagkamatay ng mga

magulang namin. What the heaven they do not know is they believed on stupid lies.

"Tangina," mahinang napamura si Amber nang marinig namin ang huling sinabi nila.

Nandoon din sila noong party ni Terrence Von Knight? At isa sila sa may kagagawan
ng pag-ambush sa mga magulang namin?

"Nandoon din pala ang mga walanghiya!"

"Pwedeng quiet po muna, Ate Amber? Makinig na po tayo ulit. Hehe." Tiningnan ni
Amber nang masama si Emerald at mukhang sasagot pa but she stopped nang magsalita
ulit ang tatlong babae.

"Hindi na ako magtataka kung bakit siya si Queen of Diamonds. So powerful."

Sino ba kasi ang Queen of Diamond? Bakit hindi nila binabanggit ang pangalan?

"All the anomalies that happened to Roswells and Yaji, I'm sure they were all Queen
of Diamonds' plan."

"Really, Rebecca? That Queen of Diamonds must be really that powerful."

"Yes, and probably now, her next target must be the Black Organization," said the
girl who was sitting next to the one named Rebecca, iyong babaeng maikli ang buhok.

"Surely, they could not escape the wrath of the Queen of Diamonds."

After that, they all laughed as if there is no tomorrow. Nanggigigil naman na

kinasa ni Amber ang baril niya. Mikaela and Emerald positioned themselves, so was
I. Nagkatinginan kami saka tumango sa isa't isa bilang hudyat na lalabas na kami sa
pinagtataguan namin.

***

Emerald Blood's POV

"Tapos na ba kayo sa pagtsi-tsismisan ninyo sa mga buhay namin?" bungad ni Ate

Amber sa mga ito saka itinutok ang dalawang baril na hawak. Omygolly! Hindi ko na
naman mapigilang ma-amaze kay Ate Amber kapag humahawak siya ng baril. Ang angas-
angas niya talaga kasi!

"Scared?" I asked in a threatening tone. Mukha namang natakot talaga sila kasi
biglang namutla ang mga ito. Pumunta si Kuya Raven sa gilid ng isang babaeng kausap
ni Rebecca na nakahawak pa rin sa wine glass na may laman. Mababakas ang takot sa
kanyang mukha.

"Sino si Queen of Diamonds?" tanong ni Ate Mikaela na tila nauubusan na ng pasensya

dahil agad niyang pinaputukan sa binti si Rebecca. Napaluhod naman ito dahil sa
sakit.

Kanina pa mainit ang ulo ni Ate Mikaela. At kapag ganiyan siya, alam kong
anytime ,baka mapatay na niya ang mga babaeng nasa harap namin ngayon.
"Y-you will know nothing," saad ng babaeng binaril ni Ate Mikaela.

"Ah, ganoon." For the second time, she cried out in pain when Ate Mikaela shot her
again.

That's really ouch po.

"Iimik ka ba o pagchi-chichiryahin ko ng bala 'tong kaibigan mong tsismosa rin?"

Ate Amber pointed the muzzle of the gun under the chin of the other woman. "Erkey,
time's up." The gunshot echoed in the whole room at tuluyan na itong humandusay sa
sahig.

Woah! Ang astig. Sana kasama ko ngayon si Baby Caliber. Siguro mas astig siyang
tingnan lalo na kapag kasama niya ako. Naalala ko noong nasa party kami ni Tito
Terrence, kami ang super twins, eh.

Binaril din ni Ate Amber ang babaeng katabi ni Kuya Raven at tulad ng kaibigan
niya, kapwa na silang naliligo sa sarili nilang mga dugo.

"Nag-iisa ka na lang," nagsalita na rin si Ate Duchess.

"Sino si Queen of Diamonds? Bwiset! Pag ito di mo pa sinagot, papatayin ko lahat ng

kamag-anak mo," tanong ni Ate Mikaela. You can clearly say na nahihirapan nang
huminga si Rebecca kaya umupo ako kapantay niya upang bulungan ito.

"Say it or I'll kill your dearest grandfather. I know everything about you,
Rebecca. Isang tawag ko lang po, mamamatay ang lolo mo."

"N-no... p-please no." Kinakapos na si Rebecca sa dugo at parang hinang-hina na

ito.

"Sino po si Queen of Diamonds?" tanong ko.

Nagsalita siya ngunit hindi namin maintindihan. Masyado siyang nanghihina kung
kaya't naapektuhan na ang pagsasalita niya.

"Ano? Lakasan mo!" sigaw ni Ate Mikaela.

"Ro-Roswell..."

"What's with the Roswells?" Ate Duchess asked.

"Q-Queen of D-Diamonds..." And with that, tuluyan nang nawalan ng hininga si

Rebecca. Kinapa ko kaagad ang palapulsuhan niya.

"She's dead po."

"Tangina! Wala rin tayong napala."

Tinitigan namin ang mga bangkay na napatay namin nang may napansin ako.

"Ate Duchess, look po." Tinuro ko ang tattoo sa right side ng leeg n'ong isang
babae. "Siya po si 8 of Spades."
Tiningnan din namin ang isa pang babae at hinanap ang tattoo nito na nasa
palapulsuhan pala. "And she's 9 of Hearts," ani Ate Duchess.

"At si Rebecca?" tanong ni Ate Mikaela.

Hinanap ko iyong tattoo niya. Nasa kanang braso nito malapit sa armpit. "2 of
Spades po."

"Mga mahihinang nilalang." Nauna nang umalis si Ate Amber at sumunod naman kami. Sa
front door na kami dumaan dahil wala namang makakakita sa amin.

Iniwan na namin ang mga bangkay sa loob. Sure akong mababalitaan din naman ng ibang
members ng Les Solitaire ang pagkamatay nila.

Pero palaisipan pa rin sa akin ang sinabi ni Rebecca. Roswell? Queen of Diamonds?
Bakit mukhang ang layo ng sagot niya sa tanong namin? Hays.

Nakarating kami sa sasakyan nang iniisip ko pa rin ang huling sinabi ni Rebecca
bago siya tuluyang malagutan ng hininga.

"Guys, where's Raven?" Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ang boses ni Ate
Duchess. Nagpalinga-linga kami sa paligid ngunit wala si Kuya Raven. Hala po! Saan
nagpunta 'yon?

"Kasama lang po natin kanina, ah? Nasa likod mo po siya kanina, Ate Duchess," sagot
ko dahil noong palabas kami ng mansion ay nahagilap ko pa si Kuya Raven na
nakatingin sa likod ni Ate Duchess nang may paghanga.

"Saan naman nagsuot 'yong lalaking malandi pa sa kakambal kong pangit?"

"I'll try to call his phone." Inilabas ni Ate Duchess ang phone niya at akmang
tatawagan si Kuya Raven pero biglang tumunog ito. Naka-receive 'ata si Ate Duchess
ng message kaya tinanong ko siya.

"Ano pong sabi, ate?"

"Ang sabi ay iniwan niya raw ang sasakyan at mag-ingat daw tayo."

"Si Kuya Raven po talaga 'yan? Pwede po patingin ng text?" Pinakita naman sa akin
ni Ate Duchess ang message daw ni Kuya Raven.

"Oo, name niya ang naka-register, eh."

Bakit parang feeling ko hindi si Kuya Raven ang nag-text? Hindi kami basta-bastang
iiwan ni Kuya Raven nang walang pasabi.

"Oh tara na't umuwi."

Si Ate Mikaela ang nag-drive ng sasakyan na ginamit namin dahil wala si Kuya Raven.
To confirm na nauna ngang bumalik si kuya ay sumadya kami sa bahay nila pero wala
siya rito.

Nasaan kaya si kuya?

***

Queen of Diamonds' PoV

"Wala pa rin ba 'yong iba?" inip na tanong ng isang lalaking katabi ko habang
nilalaro ang isang dagger sa kaliwang kamay niya, showing a 3-leaf clover tattoo at
the back of his hand.

"Let's not wait for them to arrive. Shall we start?" I signaled at the rest of the
members to take a seat before I stood up.

"I just want to congratulate everyone who is present here for the success we've had
in these past few weeks. Mula sa pagliligpit sa mga Yajis at Roswells hanggang sa
pagkasira ng kanilang mga business." Yes, we were the ones responsible for the
ambush and the death of Yajis and Roswells. It was not easy to kill them but at
least we made them disappear for good. We also made sure that the business would
fall by making their investors withdraw from the companies they own.

"I still can't believe I killed some of them with my own gun," 6 of Diamonds
commented. She was there during the ambush and one of the fortunate ones to
survive.

"Mine wasn't difficult at all. Ang dali lang naman patayin n'ong adopted daughter
ng mga Ferrer. It felt like one shot was enough," 2 of Diamonds replied. Napangisi
na lang ako sa mga pinagsasabi nila. Wala namang makatatakas sa Les Solitaire,
especially if I am the one who is leading them.

"They're pathetic!" That comment came from 4 of Diamonds. I slightly raised my hand
to silence them.

"My Queen, we are almost done with them. What should we do next?" tanong ng isa sa
mga tagasunod ko.

"For now, focus on the orders I gave you. Ezekiel Roswell and his wife are still
alive, same for the other descendant ng mga kasama nila. Hearing their eulogies are
enough to satisfy us. Make sure to let them suffer first before they die."

"How about the other wannabe queens? I heard another Queen of Diamonds killed five
of our members during the Death Ceremony," sabat ni 8 of Diamonds. Sinubukan kong
alalahanin ang tungkol sa pagkamatay ng tatlong spades at iba pa. It was their
stupidity who led them to their own doom, and it was none of my business at all. It
was a good thing they were stopped, though, because I wanted to witness the whole
ceremony without bitches and assholes bombing the whole area.

"A wannabe will always be a wannabe. Hindi nila ako malalamangan kahit magkunwari
pa silang isa sa mga Jokers." Sanay na ako sa mga gumagaya sa akin. Because of the
power that my title holds, marami ang nagkukunwari bilang Queen of Diamonds. And
since the identities of the members from Les Solitaire are hidden, marami ang
nauuto.

"How about the whole Roswell Family? Gaya nga ng sinabi mo, they are the only ones
left to target." I already had my thoughts kung paano sila tatapusin. Right after
their other members go out of business, siguradong marami rin ang gustong
pabagsakin ang mga Roswells. I do not need to exert effort sa kung paano sila
pahihirapan dahil marami kaming gusto na silang mawala. We believe it is time for
them to step down on claiming themselves as the best because to be honest, they
cannot even reach half of the power we have. Kumbaga, we are an international
thing, and they are just for locals. Pathetic!

"Don't worry, it won't be long before their name will be gone for good."
wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 46 - Page 13
by Yanalovesyouu
42-53 minutes

Azure Lamperouge's POV

Umaapaw pa rin ang kagandahang lalaki ko sa buong kwarto kahit na nakatayo lang ako
rito sa harapan ng salamin. Nakasisiguro ako, pagtitinginan na naman ako mamaya ng
mga chicks sa party kaya kahit alam kong sobrang gwapo na 'ko ay kailangan ko pa
ring mag-ayos.

"Baby Lampe, kahit hindi ka na mag-ayos, sa 'yong-sa 'yo pa rin naman ako."
Tiningnan ko ang repleksyon ng isang gago na 'di hamak na mas gwapo ako kahit saang
anggulo mo tingnan.

"Dapat nga, nagsuot ka na lang ng dahon para ikaw si Adam, tapos ako naman si
Steve." Baka Adam at Eve?

"Anong Adam at Steve pinagsasabi mo r'yan? Hindi ka ba nandidiri sa mga pinagsasabi

mo?! Layuan mo nga ako." Itinaboy ko si Lerwick na nakasuot ngayon ng black na
jacket at cape na parehong gawa sa leather at may mga tila balahibo ng hayop.

"Ano ba kasi 'yang suot mo, Baby Lampe?" tanong n'ong gago sa 'kin sabay pulupot sa
malalaking braso ko na agad ko namang itinabig. Hinarap ko sa kanya ang kagwapuhang
taglay ko at tumayo ako nang matuwid na katulad ng mga prinsipe sa mga palabas.
Wengya! Ang kisig ko.
"Ako lang naman si Romeo, ang pinakagwapong prinsipe sa lugar ng Verona,"
nakangising saad ko sa halatadong nagkukunwari lang na namamanghang si Lerwick.

"Woah! Petengene naman pala dis boy. Wala akong naintindihan, Baby Lampe, pero
hindi ba't dapat ako si Romeo, tapos ikaw si Juliet kasi higit na mas pogi naman
ako sa 'yo?" Wengya! Humirit pa si gago.

"Ulol!"

"Sa 'yo lang mauulol, Baby Lampe."

"Meow." Nabaling ang atensyon namin sa sofa kung saan nakapwesto si Birkins na
inaayusan ang alaga niyang pusa. Takte, mas inuna pa niyang bihisan 'yong alaga
niya kaysa mag-ayos ng sarili.

"Pfft. 'Tol, hindi ka pa nakakapagsimulang mag-ayos? Baka ma-late tayo sa party

n'yan. Aakalain ng mga chikababes na hindi ako makakadalo."

"Ba't parang mas marunong pa kayong magdesisyon para sa buhay ko?" sagot ni Birkins
habang chine-check ang phone niya na para bang may inaantay na text o tawag.

"Oo nga, Master, alam kong mas gwapo pa rin naman ako sa 'yo kahit na bihis na
bihis ka pa pero ayoko namang pinaghihintay ang Juliet ko." Takte, may tiwala naman
ako sa taglay kong kagandahang lalaki pero first time kong mag-aya nang seryoso sa
isang babae. Syet!

***

-Flashback-

"Baby Lampe, paabot naman ng chichirya," dinig kong usal ni Lerwick pero hindi ko
siya pinansin. "Baby Lampe, yuhoo."

"Nag-iimagine 'ata siya ng mga bagay na makasasakit sa kanya."

Bumalik ang ulirat ko nang nakaramdam ako ng pagpisil sa matigas kong braso kaya
agad kong tinabig ang kamay ng gagong si Lerwick.

"Baby Lampe, alam kong kras na kras mo 'ko pero nag-che-cheat ka ba sa 'kin?"
Nandito kami ngayon sa mansyon na pagmamay-ari daw ni Birkins para pag-usapan ang
mga paghahanda para sa birthday party ni Roswell. Pero ang mga gago, nag-movie
marathon lang.

"Gago, kras mo mukha mo."

"Gwapo, Baby Lampe, gwapo, hindi gago." Hindi ko na siya sinagot dahil alam ko
namang mas lamang ako sa kanya ng dalawang ligo. Ibinalik ko ang tingin ko kay
Duchess na ngayon ay tumatawa habang nagkukwentuhan sila ni twin sis.
"Crush mo, 'no?" rinig kong sabi ng lalaking katabi ko na mas gwapo ako nang
sampung porsyento.

"H-ha... Si D-Duchess? H-hindi 'no!" Takte, ano ba'ng pinagsasabi nito ni Birkins?

"Nakapikit ako at wala akong sinabing pangalan. 'Wag kang masyadong obvious." Agad
ko siyang hinarap pagkatapos niyang sabihin iyon at nakita kong nakapikit nga siya
habang nakasandal ang ulo sa sofa at may suot na earpods. Anak ng!

"Lapitan mo na," sabi niya habang nakapikit pa rin hanggang ngayon. Wengya, may
third eye ba 'tong isang 'to?

"Ano bang pinagsasabi mo r'yan, Birkins? Tigilan mo nga 'ko." Pinilit kong h'wag
ipahalata ang kaba sa boses ko pero takte, wala akong natanggap na sagot mula sa
kanya.

"P-pa'no ba? A-ang... ang ibig kong sabihin, pa'no ba dumiskarte ang mga tulad
n'yong hindi pinagpala sa kagwapuhan? Survey lang. Alam mo naman, hindi ko pa
nararanasan at alam kong hindi ko mararanasan kailanman." Hindi nakaligtas sa akin
ang saglit na pagngisi ni Birkins. Takte! Nahalata niya yatang kinakabahan ako
dahil sa bilis ng pagsasalita ko.

"Sabihin mo muna, please, Master Shaun." Wengya! Hindi pa naman ako nasisiraan ng
ulo para tawaging Master si Birkins pero... "Please, Master Shaun."

"Good dog, now sit," tatawa-tawang saad ni Shaun.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Gago ka ba? Gwapo lang ako pero hindi ako uto-uto."

"Ang sabi ko sit, hindi bark." At muli na naman siyang tumawa. Anak ng tinolang
masarap! Pinaglololoko talaga ako nito ni Birkins, eh. "Joke lang, baka isumbong mo
pa 'ko sa kakambal mong maarte. Gan'to gawin mo." Inalis niya ang pagkakasandal ng
ulo niya sa sofa at lumapit sa tainga ko para bumulong.

"Sigurado ka ba r'yan, master?" Takte, kahit alam kong parang niloloko lang ako
nito ni Birkins, parang may hangin na nagtutulak sa kagwapuhan kong gawin iyong
sinabi niya.

"Ako pa ba? Sige ka, ikaw rin, tatanda kang binata."

"Itsura kong 'to, tatandang binata? Kahit yata paghinga lang ang gawin ko,
papakasalan ako ng sambayanang kababaihan, eh. Watch and learn from the pogi."
Habang tumatayo ako ay pasimple akong kumatok nang tatlong beses sa table na nasa
harap ko. Mabuti nang sigurado, 'di ba. Maraming babae ang iiyak kapag nagkatotoo
ang sinabi ni Birkins. Concern lang ako. Nadali rin ng katok na iyan si twin sis,
eh.

"Gawin mo na lang. Daming ebas."

Inayos ko ang sarili ko kahit alam kong wala namang magbabago. Sobrang gwapo ko pa
rin.

Hinanap ng mga mata ko si Duchess at taas noong naglakad papunta sa direksyon kung
nasaan siya. Takte, bakit nanlalambot ang mga tuhod ko? Mukhang kailangan ko nang
kumain ng gulay.

"D-Duchess.." Aba matinde! Bakit nauutal ako? Wengya! Hindi 'to magandang senyales.

Umatras na lang kaya ako? Pero ano namang sasabihin ko kung aatras ako? Siguradong
pagtatawanan lang ako ng mga kumag na naghihintay sa akin.

Napatingin ako saglit kay Birkins na sumaludo pa kahit alam kong nang-aasar lang
siya. Shit lang!

"Hey, Azure, what's up?" tanong niya. Shit! Ang ganda talaga niya.

"Ahh... Ehh... M-may s-sasabihin ako s-sa 'yo..."

Bakit ba palakas nang palakas ang nginig ng tuhod ko? Gwapo ako kaya sigurado akong
kinakabahan din siyang kaharap ako. Sino ba namang hindi lalakas ang tibok ng puso
kung kasing gwapo ko ang kaharap, 'di ba? Pero bakit parang natural lang sa kanya?

"Ano 'yon?"

Tumikhim ako para mawala ang kung ano mang bumabara sa lalamunan ko. "Duchess,
cheese ka ba?"

"Huh?" Wengya! Ang sabi ni Birkins 'Bakit?' dapat ang isasagot niya sa akin kapag
tinanong ko siya. Sabi ko na nga ba, palpak din iyong isang iyon, eh, bahala na
nga.

"K-kasi you are Duchess to my macaroni." Tangina, ang pogi ko talaga.

"Pfft." Anak ng kahihiyan naman, oh! Bakit tinawanan lang niya ang kagwapuhan ko?

"Tangina naman, Azure, hindi pa nagsisimula ang araw ko ngayon pero sinira mo na
buong linggo ko. Saan mo ba napulot 'yang kabaduyan mo?" dinig kong sabi ni twin
sis na nasa likod ngayon ni Duchess.

"Kay Birkins."

-End of Flashback-

***

"Baby Lampe, bakit ka nakangiti? Nagpapa-kyut ka ba sa 'kin?

"Oo, honeylabs. Pa-kiss nga ako." Sinabayan ko ang trip ni Lerwick at nilapitan ko
siya para pabirong halikan pero lumayo agad sa akin ang gago.

"Petengene mo, kadiri ka." Pfft. Pinipigilan kong matawa sa reaksyon niya sa mga
sarili niyang trip.
"Pfft. Kiss lang, eh. Ang damot mo naman."

"Lalandi ninyo," angal ni Shaun na ngayon ay nakabihis na ng susuotin niya para sa

party. Takte, kailan nagpalit ng damit 'to at parang 'di ko napansin?

"Nagseselos ka ba sa 'min, Baby Birkins?" Lumapit sa kanya si Lerwick at pumwesto

sa likod niya para pisil-pisilin ang mga braso ni Birkins. Kadiri talaga 'tong
gagong 'to.

"Harder, please. Dito sa part na 'to," saad ni Birkins at tinuturo ang parte ng
braso niya habang nakatingin sa telepono niya.

"Ulul, pakyu!" sagot naman n'ong gagong si Lerwick. Pfft. Idol ko talaga 'tong si
Birkins sa pagsabay at pagbasag ng kahit anong trip.

"Ba't parang kanina ka pa tingin nang tingin sa selpon mo?" tanong ni Lerwick nang
mapansin niya ring kanina pa pabalik-balik ang atensyon ni Birkins sa selpon niya.

"Baka hinihintay n'yang mag-text ang kakambal ko," nakangising pang-aasar ko. Buti
na lang, hindi namin kasama si Lionhart ngayon. Siguradong tandem ang dalawang 'to
sa pamomroblema sa kakambal ko.

"Hinihintay ko lang kung dumating na 'yong load ko. Ang tagal, eh." Kahit talaga
anong uri ng pang-aasar ang gawin dito kay Birkins ay hindi talaga siya mauubusan
ng isasagot. Buti na lang talaga, ang gwapo ko.

"Ba't 'di na lang kaya natin sila sunduin?"

"Tara." Mabilis pa sa alas kwatro na sagot ni Birkins na kaagad na tumayo at

naunang lumabas ng kwarto. Wengya! Kinakabahan ako na ewan pero s'yempre, dapat
relax lang kasi kahit naman ano'ng mangyari, gwapo pa rin ang nag-iisang Azure
Lamperouge.

***

Lindsay Lee's POV

I am currently in front of the mirror checking if my dress fits well, when I

suddenly received a call from Kayden.

"Yes, Kay?" I answered as I adjusted my dress.

[Susunduin kita, okay lang ba?] I paused on fixing myself up. Susunduin niya ako?
Bakit?

I did not get the chance to talk to him again ever since the day we went to dad's
office together. Hindi ko alam kung bakit mayroong pumipigil sa akin na lapitan pa
siya o kausapin. Maybe this time, I was sure of whom I will love all my life and I
do not want him to expect anything more between us.

I am aware kung gaano ako kamahal ni Kayden, and I was so lucky to know how
wonderful his love can be. At kung natuturuan lang ang puso, I want to teach my
heart how to love him back.

Imagine having a guy na hindi napapagod intindihin at samahan ako whether I am

happy or sad. Kayden is a very precious friend to me, but I am not the right person
for him. He does not deserve to get hurt because he would be worth it for the
perfect girl. It is just that, I am not that perfect girl that he needs.
[Lindsay. Nand'yan ka pa?] I went back to my senses when he called my name out. I
did not expect to space out on my thoughts while staring at myself in the mirror.

"I'm sorry. Where were we again?" I shook my head as I forgot kung bakit nga ba
siya tumawag.

[Susundin sana kita. Gusto ko lang itanong kung okay—]

"Yes. Oo naman. Okay lang naman." I bit my tongue dahil hindi naman iyon ang gusto
kong sabihin. What I wanted to tell him ay huwag na niya akong sunduin at ako na
lang mag-isa ang pupunta sa venue because I want to end his misapprehension about
me. Ayoko nang iparamdam sa kanya na mayroong pag-asa dahil alam ko sa sarili kong
wala.

It would always be Trigger, and I do not think it would ever change.

I was tired of everything and took a break, but it does not mean that I gave up on
him. Siguro iyong isip ko, oo. Pero yung puso ko, hindi. It never stopped looking
for Trigger.

[Okay. I'll be there in less than ten minutes.]

"Sure. I'll wait." Napabuntonghininga ako. Hindi ko alam kung ano'ng gagawin ko
para hindi na masaktan si Kayden nang dahil sa akin.

***

"Um... masyado yata tayong napaaga?" I commented nang makita ang mangilan-ngilang
guests na nagbabatian at nag-uusap.

"I guess so."

Sina Emerald kaya, nasaan na? I looked around the place but since the guests are
wearing masks, hindi ko masyado maaninag ang mga mukha nila. There is one thing I
am sure though. Makikilala ko si Trigger even if his face is totally covered. I
wonder if he is here already.

"Looking for him?"

"Huh?" Napatingin ako sa mukha ni Kayden na nakatingin na sa akin. Natatakpan ang

kalahati ng mukha niya pero hindi nakatakas sa akin ang malungkot niyang mga mata.

I'm so sorry, Kayden.

I do not know where to start. Yes, I was looking for Trigger. I guess, masyado lang
akong na-excite na makaharap siya ngayon because all this time, I thought he did
not care about me or my feelings. I thought I did not mean anything more to him.
But right after I heard na siya ang tumutulong sa company namin, my negative
thoughts about him were all proven wrong.

I want to curse myself dahil nagpadala ako sa sakit na nararamdaman ko. Now,
someone is heartbroken because of me.

"Wow! Ang ganda mo po, Ate Lindsay!" Naputol ang tinginan namin ni Kayden nang
marinig ko ang tinig ni Emerald na papalapit sa amin. I gave her a smile and
glanced at Kayden na nakayuko na. Para mabago ang atmosphere, minabuti kong
kausapin na lang muna si Emerald.

"You're so gorgeous, Emerald. You look like a princess."

"Thanks po, ate. By the way, may kasama po ako, si Kuya Ari." Napatingin ako sa
matangkad na lalaking kasama niya.

"Ari Hofer, right? One of the leaders of Black Sinisters?" Inilahad niya ang kamay
sa akin.

"Awts. Ako nga, binibini."

"Excuse me," ani Kayden na tila nagmamadaling umalis.

Napabuntonghininga naman ako. Hindi ko na rin alam, Kayden. Ayokong masaktan ka

pero sa tingin ko, kailangan mo na ring huminto.

***

Emerald's PoV

Sa entrance pa lang ng hotel, sumalubong na sa amin ni Kuya Ari ang mangilan-

ngilang tao.

Omygosh! Muntik ko nang makalimutang isuot ang masquerade mask ko. Buti na lang at
hindi pa kami tuluyang nakakapasok sa loob.

Whoa! Ang gaganda ng mga suot nila! Para kaming nasa party ng mga prinsesa't
prinsipe ng palasyo.

Mas cute siguro kung si Baby Caliber ang kasama ko ngayon at hindi si Kuya Ari.
Pero somehow, okay na rin. At least marami akong malalaman.

***

-Flashback-

"Omygolly, ang cute!" saad ko habang tinitingnan ang sarili sa harap ng salamin at
suot ang isang silver chiffon gown. My ate bought it for me before Tito Terrence
Von Knight's party kaya ito na ang isusuot ko mamaya sa birthday ni Baby Caliber.

Kinuha ko na ang cellphone ko at d-in-ial ang number ni Baby Caliber dahil gusto ko
sanang sumabay sa kanya papunta sa venue. As I call his number, hinanap ko na rin
ang pouch ko para diretso na lang akong aalis mamaya pagdating niya rito sa bahay.

The number you have dialed is either unattended or out of coverage area.

Bakit kaya hindi sinasagot ni Baby Caliber ang call? Baka busy siguro sa
preparations niya para sa party mamaya. Hindi na lang muna siguro ako sasabay sa
kanya. Sayang, gusto ko sanang siya ang unang makakita ng suot ko. Ilalagay ko na
sana ang cellphone sa loob ng pouch nang bigla itong nag-ring. Unregistered number
ang nakalagay kaya nagtaka ako kung sino ang tumatawag.
"Hello po?"

[Hi, Emerald, si Ari 'to,] sagot ng nasa kabilang linya.

"Ay! Hello po, kuya. Ba't napatawag ka po?" tanong ko sa kanya. Madalas kaming mag-
usap ni Kuya Ari these pats few days kasi nagpapatulong din ako sa kanya to know
more about the Les Solitaires pero sa pagkakaalala ko, wala naman kaming pag-
uusapan ngayon.

[Saan ka ngayon?]

"Nandito pa sa bahay, kuya. Bakit po?"

[Papunta na kasi ako ng Costa Giordano Hotel. Sunduin na lang kaya kita?] Hmm.
Nagdadalawang-isip ako kung sasama ba ako o hindi kasi baka yayain din ako ni Baby
Caliber na sumama sa kanya maya-maya.

"Teka po, ah? Tawagan ko lang ulit si Baby Caliber," paalam ko bago i-end ang call.
I tried calling Baby Caliber once more pero gaya ng nangyari kanina, hindi pa rin
niya sinasagot ang call.

Sige po, Kuya Ari, hihintayin na lang po kita rito sa bahay.

I sent the message to Kuya Ari bago lumabas ng bahay. Mukhang malapit lang din si
Kuya Ari dahil ilang minutes pagkatapos kong mag-text ay dumating na siya.

"Thank you po, kuya," sambit ko nang makasakay na ako sa sasakyan niya. Excited na
ako sa party ni Baby Caliber dahil ito lang yata ang celebration na kung saan,
hindi namin kailangang magluksa after ng lahat na nangyari sa mga magulang namin.

"Ba't ang aga mong pumunta sa party ngayon?" tanong ni Kuya Ari nang maramdaman
niya na hindi ako kumikibo.

"Kahit mas maaga ka po?" pabalik kong tanong sa kanya. Kailangan kasi naming
asikasuhin muna ang venue dahil hindi na namin nagamit ang two days na binigay ni
Tita Lilith Moretti noon for the preparations. Tinawanan lang niya ako and shrugged
habang hindi inaalis ang mga mata sa daan. Siguro, gusto ni Kuya Ari na makita si
Ate Mikaela nang maaga. Baka iyon nga, nakakakilig naman. Hehe.

"Mabuti at nagpa-party ang pangatlong anak ng Roswell?"

"Po?" Nagtaka naman ako kung bakit nasabi iyon ni Kuya Ari.

"Buong linggo kayong naging busy sa pag-aasikaso ng mga iniwan ng magulang ninyo. I
hope the party can somehow ease your pain," saad niya at ngumiti nang tipid. Weh?
Gusto mo lang po kamong makita si Ate Mikaela na hindi nagwo-worry.

But on the other hand, tama rin naman ang sinabi ni Kuya Ari. Buong week kami
naging busy sa pag-aasikaso ng mga iniwan ni dadsy, pati ng iba pang Yaji and
Roswells, na responsibilities sa amin. Isama mo pa ang investigation namin sa Les
Solitaire.

Ngumiti rin ako despite ng lahat na nangyari sa amin. "I hope rin po, kuya."
I hope this party can help Baby Caliber.

-Flashback End-

***

"Oh, tatayo ka na lang ba r'yan?" Bumalik ang isip ko sa katinuan nang tumawa si
Kuya Ari sa likod ko.

"Sorry po. Ang ganda po kasi," sagot ko, pertaining to the venue. Tamang-tama sa
birthday theme ni Baby Caliber. Sure ako na matutuwa siya. Lalo na at si future mom
ang nag-isip ng ibang theme nito.

Sabi nga sa akin ni Ate Mikaela, mas gusto raw ni Baby Caliber ang ganitong theme
para daw magmukha siyang prinsesa. Ang cute-cute talaga ni Baby Caliber! Ano kayang
suot niya ngayon? Excited na akong makita siya.

Natanawan ko sa hindi kalayuan si Ate Lindsay kasama si Kuya Kayden kaya agad ko
silang nilapitan.

"Wow, ang ganda mo po, Ate Lindsay!" Nakita ko siyang natigilan bago humarap sa
akin. Siguro, nagtataka siya kung bakit alam kong siya iyon kahit na naka-mask
siya.

Nagbatian lang kami at pinakilala ko si Kuya Ari sa kanya saka kami pumunta sa
designated table namin kung saan may ten seats.

At doon, nag-usap-usap lang kami at hinintay ang iba. Ilang minuto pa ay dumating
si Ate Mikaela kasama si Kuya Duke. Wow! Parang ang perfect nila together. Kaso
feeling ko, hindi rin. Kasi kawawa naman si Kuya Ari. Feeling ko, crush na crush
niya si Ate Mikaela.

Hanga ako kay Kuya Ari. Biruin mo, nagustuhan niya si Ate Mikaela kahit parang
laging galit sa mundo at flat-chested.

"Ate Mikaela, nakita mo na po ba si Baby Caliber?" bulong ko sa kanya nang makaupo

siya sa right side ko.

Gusto ko sanang sabihin na doon na lang siya umupo sa tabi ni Kuya Ari sa left side
ko pero parang wala siya sa mood makipag-usap. So, I remained silent.

"Huh? Malay ko sa baklang iyon."

"Bakit nga po pala magkasama kayo ni Kuya Duke?" Sinadya kong lakasan nang kaunti
ang boses ko para marinig ni Kuya Ari. Feeling ko kasi, nahu-hurt siya na may
kasamang ibang lalaki ang crush niya.

I know that feeling no'ng minsang si Ate Mikaela na lang lagi ang kasama ni Baby
Caliber ko kaya ayoko naman iparamdam iyon kay Kuya Ari.

"Nagkasabay kaming pumasok, eh," maikling sagot ni Ate Mikaela. Hindi naman na ako
nangulit kaya hinayaan ko na lang siya.

"Ah okay po." Ngumiti na lang ako sa kanya. Hindi ko alam pero hindi naman mainit
ang ulo ni Ate Mikaela pero para siyang malungkot. Tiningnan ko ang katabi niyang
si Kuya Duke na mukhang malungkot din.

Omygolly! May hindi ba ako nalalaman? May nangyari bang ikalulungkot nila?
Napatingin naman ako kay Kuya Ari na nakatingin kay Ate Mikaela. Mukhang worried
pero ayaw gumawa ng move.

Hmm... may pagkatorpe pala 'tong si Kuya Ari.

***

Duchess Lionhart's POV

Kasalukuyan akong nag-aayos ng sarili sa harap ng isang whole body mirror dito sa
kwarto ko. Ilang oras pa bago mag-start ang party ni Caliber kaya hindi ko muna
masyadong minadali ang sarili ko.

I looked at myself in the mirror. Hindi ako ito.

Kitang-kita ko sa salamin kung gaano kaganda sa akin ang suot kong gown. I wonder
kung ano'ng magiging reaksyon ni Amber kapag nakita niya ako.

Napatigil ako sa pagsipat ng tingin sa salamin nang marinig kong magbukas-sara ang
pinto ng kwarto ko. And there I saw Amber entering my room.

"Heller! Nandito na ang babaeng sure akong mas maganda sa 'yo." Unang dumapo ang
tingin niya sa akin. Na agad napalitan ng nanunuyang tingin. What's with that look?

"Kahit kailan, napakabaduy mo."

Ibinagsak niya sa kama ang dala niyang paper bags at taka ko namang tiningnan ang
mga iyon.

"Ano yan?" tanong ko at lumapit do'n para i-check kung ano ang mga dinala niya.
"Damit na naman?"

Mukhang alam ko na kung ano ang gusto niyang mangyari. Amber has always been like
this. Lalo na kapag may party kaming pupuntahan. Siya ang namimili ng susuotin ko
kaya hindi na ako magtataka kung sasabihin niyang magpalit ako ng damit.

"Medieval Masquerade ang themed ng party, hindi circus." Huh? What's wrong with
this dress? I find it cute and nice.

"Maganda naman, ah," pagpipilit ko sa kanya. Dahil maganda naman talaga at feeling
ko, bagay na bagay siya sa akin.

"Ano'ng alam mo sa fashion? E, baduy ka? Kilay mo nga, hindi mo mapantay, gown pa
kaya sa party?"

"E, hindi naman ako ang pumili nito."

"Sino? Yung kapatid mong mala-Jose Rizal? Nagpapaniwala ka ro'n, eh, sinaunang tao
'yon."

Umiling ako. "Hindi, ah."

Hindi ko alam kung dapat bang sabihin ko pa sa kanya kung sino ang nagbigay ng
damit na suot ko ngayon.

It's like a Princess Gown that is made in rich fabric and beautiful embellishment.
I laughed at the back of my mind. I guess this was actually inspired by Juliet's
gown in Romeo and Juliet's movie.

I smiled as I remembered how beautiful this dress was in my eyes when I first saw
it.

***

-Flashback-

"Duchess, may naghahanap sa iyo." Agad akong natigil sa pagbabasa ng libro sa may
sala nang marinig ang boses ni Kuya Duke.

"Sino raw?" tanong ko.

"Tingnan mo na lang. Mga babae talaga, ang hilig iasa sa iba ang mga bagay na kaya
niya namang gawing mag-isa."

I secretly rolled my eyes at Kuya Duke dahil sa sinabi niya. Argh! Bakit ba hindi
pa ako sanay sa pagiging bitter niya?

Bumaba ako para makita kung sino ang naghahanap sa akin. Parang wala naman akong
natatandaang dapat kong i-meet. Kung si Amber man iyon, sure akong bigla-bigla na
lang iyon papasok dito sa bahay.

Kung si Raven naman, tatawag iyon bago niya ako sunduin kung magpapasama siya sa
akin. Or makikipag-meet na lang somewhere.

Sumilip ako sa malaking bintana para tingnan kung sino ang nasa gate. Mula kasi sa
tinted glass wall na parte ng bahay namin ay kitang-kita roon kung sino ang nasa
labas ng gate. Nakita ko naman ang isang lalaki. Pero hindi siya familiar sa akin.
Sino siya?

Para malaman ay agad na akong tumungo sa gate at pinagbuksan siya ng pinto.

"Bakit po?" I asked. He looks like a delivery man.

"Ah, ma'am, may nagpapabigay po sa inyo nito," sabi nito sabay abot sa akin ng
isang malaking paper bag na agad ko namang tinanggap.

"Kanino raw po galing?"

"Basta ang sabi lang po, basahin n'yo raw po ang card na nasa loob niyan." Tumango
na lang ako at pagkatapos n'on ay umalis na ang delivery man.

Pagkapasok sa bahay ay sumalubong sa akin si kuya.

"Ano 'yan?"

"Huh? Ewan ko. Titingnan ko pa lang," casual kong sagot saka inilabas ang laman ng
paper bag.
Wow! Dress? Para sa 'kin?

Mukhang ito ang isusuot ko sa birthday party ni Caliber, ah. Padala ba 'to ni Tita
Aemie? Aww, so sweet.

"Galing sa kapatid ng babaeng maarte," ani Kuya saka umalis.

Huh?

Napatingin ako sa card na nasa ibabaw ng cover ng dress at nagulat ako sa nabasa
ko.

Sana ito ang isuot mo sa party.

-End of Flashback-

***

"Tangina. Parang tanga." Bumalik sa reyalidad ang isip ko nang marinig si Amber na
nagsalita. OMG! Am I spacing out or what?

"Huh?" Nag-pretend akong walang alam.

"Hindi mo ikinaganda ang pagngiti nang walang dahilan," ani Amber saka nagpunta sa
harap ng vanity mirror at inilabas ang mga mamahalin niyang make ups.

Ilang sandali pa ay may narinig akong katok na nagmumula sa pinto ng kwarto ko.
Alam kong si Kuya Duke lang iyon.

"Pasok." Pumasok siya at unang dumako ang paningin niya kay Amber na abala sa pag-
aayos ng sarili. Hindi nakatakas sa mata ko ang pagbuntonghininga ni Kuya Duke.

Kaya tinanong ko na siya. "Bakit, kuya?"

"Oh nandito pala si Jose Rizal," Amber said na sinipat ng tingin ang suot ni Kuya.
"Magkapatid nga kayo ng babaeng baduy na 'to, 'no?"

"Buti nga, hindi nahawa ng pagiging maarte mo."

Doon niya lang inilipat ang tingin sa akin. "Bilisan ninyo, may naghihintay sa inyo
sa baba."

"Sino?" malakas na tanong ni Amber ngunit hindi na siya sinagot ni kuya. Walang
pasabi, lumabas na ito ng kuwarto at isinara ang pinto.

Ilang minuto pa kaming nag-ayos ni Amber pero hindi ko alam kung bakit hindi ako
makuntento sa itsura ko. Parang may kulang.

This is not the usual me. I mean, this is the first time that I got confused with
my appearance. Argh! What the hell is happening to me?

"Baka gusto mong bilisan, Duchess at maraming nagkakandarapa sa 'kin, makasama lang
ako, tapos ikaw pa-VIP ka r'yan."

"I think something is wrong," hindi mapakaling saad ko habang sinisipat pa ang
itsura ko sa salamin.
"Ikaw ba naman ang magdamit nang ganyan. Something's wrong talaga. Pero mas ma-ro-
wrong ka sa akin kapag binagalan mo pa."

"Bakit ka ba kasi nagmamadali?"

"Sinabi ko bang nagmamadali ako? Ang ibig kong sabihin, hindi ako sanay nang
pinaghihintay." Mabilis siyang tumalikod sa akin pagkasabi niya n'on ngunit hindi
nakatakas sa paningin ko ang bahagya niyang pagngiti.

Si Amber... ngumingiti?

Siguro excited siyang makasama si Grayson. Hmm. But I doubt it.

Kaya hindi ko na rin pinatagal pa ang sandali. Sabay kaming bumaba ni Amber ng
hagdan. Doon ay nanlaki ang mata ko nang makita kung sino ang nasa ibaba't
sumasalubong sa amin.

I don't know why, but in an instant, biglang uminit ang pakiramdam ko.

"Napakabagal," saad ni Shaun nang tuluyan kaming makababa.

"Tanga ka ba? Eh bakit kasi nandito ka?" Sinamaan naman ni Amber ng tingin si Shaun
saka inilipat ang paningin sa lalaking kasama ni Shaun. "At ikaw namang kakambal
kong pangit, galingan mong lumandi. Hindi 'yong totorpe-torpe ka r'yan." Sumulyap
sa akin saglit si Amber at saka ibinalik ang tingin kay Azure. "Sige na, maglandian
na kayo."

"S-sinong torpe?" And that's Azure who's already blushing.

"Napakadaldal," muling banat ni Shaun.

"Ikaw naman, napaka-epal mo. Tara na, para magkaroon naman sila ng landian time
nila," ani Amber na naunang lumabas na sinundan naman ni Shaun.

Naiwan kami ni Azure na narito pa rin sa loob ng bahay. Kapwa naghahanap ng pwedeng
sabihin. Yayain ko na lang kaya siyang sundan sina Amber?

Sige, iyon na lang para hindi kami parang mga taong hindi nakakapagsalita.

"Azure/Duch." Nanlaki ang mata ko nang sabay kaming magsalita upang tawagin ang
isa't isa.

Oh no! This is really awkward.

"Sige ikaw muna./Tara na."

Napapikit ako dulot ng pagkapahiya. Mabuti na lang at niyaya niya na akong lumabas.
Nang nasa tapat na kami ng bahay, nagulat ako nang wala na sila Amber doon.

"Nasa'n na sila?"

"Ah, b-baka nauna na. Kanina pa kasi naiinip 'yon si Birkins." Tumango-tango lang
ako dahil hindi pa rin ako sanay na kausap siya. Naiilang ako na hindi ko
maintindihan. Hindi rin kumakalma ang sistema ko. "S-sakay ka na."
And with that, we headed to the event's place... with pure silence and awkwardness.

***

The party was about to begin when we entered the hotel. Nandoon din sina Amber at
Shaun na mukhang inip na naghihintay sa amin. But first, we put our mask on as part
of the theme.

Together with Azure, Amber and Shaun, we entered the Costa Giordano Hotel.

Sa pagpasok namin, kaliwa't kanan ang matang nakatingin sa amin. Ang iba'y
kinakikitaan ng paghanga at ang iba nama'y pagtataka. Siguro, dahil lahat kami ay
nakasuot ng mask, hindi nila madaling malalaman kung kami ba ay miyembro ng Black
Organization o ng ibang grupo.

Yes, hindi lang kami-kaming Black Organization ang narito. We are opened sa kung
sino ang nais na maki-celebrate ng party ni Caliber. Caliber didn't limit his
guests.

Agad na hinanap ng mata ko ang table kung saan naroon sina Emerald. Alam ko kung
saan ang pwesto namin dahil kami ang nag-prepare nito.

"Wow. Ang ganda mo po, Ate Duchess!" bungad niya nang makarating kami sa table
namin. Naabutan naming nandoon na sina Emerald, Mikaela, Cody, Kuya Duke and...

"Ari Hofer." Napatingin ako sa lalaking familiar sa akin na inilahad ang kamay.

"Duchess Lionhart," saad ko nang tanggapin ang pakikipag-kamay niya.

"Ate Duchess, dito po!" masiglang turan ni Emerald na tinuturo ang upuan sa tabi
niya. She's always the cheerful one. "Wow. Partner po kayo ng outfit ni Kuya Azure.
Para pong Romeo and Juliet style. Hehe."

"Awit! Oo nga 'no? Astig," dagdag na komento pa ng nagpakilalang si Ari Hofer.

"Ang cute po ng nakaisip niyan, Ate Duchess."

Napatingin naman ako kay Azure na ngayon ay nakayuko na naman. Bakit ba siya laging
nahihiya? Siya ang nagpadala sa akin ng damit na ito. Sinadya niya bang pag-
partner-in ang suot naming dalawa?

"Petengene, Baby Lampe, big boy ka na!" pang-aasar ni Cody saka tumawa nang
malakas. Argh! Bakit ako naiilang?

Hindi ko na sinagot si Emerald at nginitian na lang. Napansin ko naman ang tingin

sa akin ni Mikaela kaya agad ko siyang tiningnan sa mata niya nang may pagtatanong.
Ngunit bahagyang ngiti lang ang sinagot niya sa akin. Bakit kaya siya malungkot?
Suot niya naman ang binigay kong damit.

Teka. Parang may kulang. Wala pa rin si Raven?

Hmm. Baka nandiyan lang siya at nagmamasid sa paligid.

"Bakit si Shaun ang sumundo sa iyo? Nasaan si Gray?" My senses went back when I
heard Mikaela's voice. Napatingin naman ako kay Amber na parang hindi alam ang
sasabihin pero pilit pinakakalma ang sarili.

"Hindi naman ako hanapan ng nawawalang gago pero nandoon siya ngayon sa babaeng
mahilig sa class A," sagot ni Amber sa kanya.

"Ikaw ang girlfriend niya, 'di ba? Bakit si Claudette ang sinusundo niya?" And with
that, alam kong natigilan sandali si Amber.

Bakit nga ba mas inuuna 'yon ni Grayson kaysa kay Amber na girlfriend niya?

***

Mikaela's POV

Hindi ko gustong maging sarkastiko kay Amber pero gusto ko lang ma-realize niya
kung ano ang totoo. Matagal ko na rin kasing napapansin iyon simula nang balikan
niya si Grayson. Kung dati, nakikita kong siya ang laging priority ni Gray, ngayon,
mukhang hindi na. At oo, noon pa man ay kilala ko na si Amber bilang understanding
na girlfriend. Siyempre, pinsan ko siya. Pero ngayon, parang sumobra naman yata ang
pagiging understanding niya.

Hindi na nakasagot sa akin si Amber at ayoko na rin namang kulitin pa siya.

"Ate Mikaela, bakit po ganyan ang suot mo?" Natigilan ako sa biglang tanong ni
Emerald. Napatingin ako kay Shaun na hindi naman nakatingin sa akin pero pakiramdam
ko, sobrang nahihiya ako ngayon. Bwiset!

***

-Flashback-

Nakakainis! Hindi mapaglagyan ng inis ang dibdib ko dahil sa theme ng party ng

baklang si Caliber. Kailangan ko pa tuloy magsuot ng mahabang dress na ito.
Titingnan ko pa lang, parang ang bigat na sa katawan.

Pwede bang magpantalon na lang ako at t-shirt?

Kaso ayoko namang magmukhang katawa-tawa sa kanilang lahat. Lalo na kay Shaun. Sa
sobrang lakas pa naman ng trip n'on, pakiramdam ko, ipapahiya niya ako. At
sinisigurado kong hindi na ako sasabay sa kanya sa pag-uwi. Maling-mali na sumabay
pa ako sa kanya. Dahil hindi naman niya ako isinabay.

Hindi ko maiwasang malungkot at mainggit sa pinsan kong si Amber. Halos nasa kanya
na ang lahat. Kayamanan, kagandahan, katalinuhan. Pati iyong mga lalaking hindi mo
aakalain na magugustuhan siya, nagustuhan siya.

Minsan, gusto ko na lang hilingin na maging si Amber.

"Kainis!" saad ko at mabilis na sinuot ang dress na galing sa kaibigan ni Amber na

designer, si Isabelle Ruiz.

Mabilis kong inayos ang maikli kong buhok at naglagay ng kaunting kolorete sa
mukha. Kailangan kong maging maganda ngayon. Kailangan kong magmukhang babae.

Letseng pag-ibig!

Ilang sandali pa ay handang-handa na akong pumunta sa birthday party ni Baklang

Caliber nang sa paglalakad ko papunta sa garahe, bigla namang napunit ang laylayan
ng dress na suot ko dahil sumabit sa ligaw na alambre. At hindi lang laylayan ang
na-damage. Maging ang kalahati ng palda na iyon.

Kapag minamalas ka nga naman. Ngayon pa talaga!

Napapikit ako dulot ng matinding inis. Kailan ba ako tatantanan ng malas?

Napatingin ako sa suot kong golden watch. Oh shit! Malapit nang mag-start. Babalik
na sana ako sa loob ng bahay upang magpalit kaso naisip ko, wala naman na akong
maipampalit na ganitong klase ng damit.

Out of frustration, padabog kong kinamot ang ulo ko. Kainis talaga!

Nagdesisyon akong umalis na at pumunta na lang sa pinakamalapit na boutique pero...

"Ma'am, heto po. Bagay sa inyo," sabi ng saleslady. Agad ko naman itong sinukat
pero... maluwag. Hindi kasya sa patpatin kong katawan.

Laylay ang balikat na lumabas ako ng dressing room. "May iba pa ba?"

"Medieval dress po, 'no?" Tumango na lang ako biglang sagot. "Heto po," abot niya
sa akin ng isang...

"Tinkerbell? Anong gagawin ko r'yan?" Sinamaan ko ng tingin ang saleslady.

"Ma'am, halos lahat po ng damit na babagay sa tema ng pupuntahan ninyong party ay

nasukat ninyo na po at lahat, hindi po tugma sa size ninyo. Ito na lang po talaga
ang sa tingin ko ay bagay at sukat po sa iyo." Humingi ng pasensya ang sales lady
kaya nakonsensya naman ako.

Pati siya, dinadamay ko sa init ng ulo ko. Napabuntonghininga ako.

"Sige, iyan na lang. Magkano?"

"Hindi ninyo na po isusukat, ma'am?"

"Hindi na. Mukhang kasya naman." Agad kong sinuot ang tinkerbell dress na 'yon saka
mabilis ding lumabas. At talagang kasya nga sa akin. Hindi maluwag at hindi rin
masikip.

"Wow, bagay po sa inyo, ma'am," tuwang-tuwang saad naman ng saleslady. Blangkong

tingin lang ang pinukol ko sa kanya dahil ayoko nang makasakit ng damdamin.

"Pakitapon na lang ng damit kong 'yan," tukoy ko sa dress na suot ko kanina.

-End of Flashback-

***

"Pero bagay po talaga sa iyo ang damit, Ate Mikaela. Hindi ba, Kuya Ari?" ani
Emerald matapos kong ikuwento sa kanya kung ano ang nangyari.

"H-ha? Oo. Oo," tila natutulirong sagot naman n'ong lalaking kasama ni Emerald.
Teka, bakit nga ba lagi silang magkasama? Hindi ba't iyong bakla ang crush nitong
si Emerald?

"You didn't call me. Pwede naman kitang puntahan. Maaga kaming dumating ni Kayden
dito," usal naman ni Lindsay.

Umiling ako. "Pasensya na. Sa sobrang malas ko kanina, hindi ko na naisip na

tumawag ni isa sa inyo."

"Pero you look really fabulous in that dress," Duchess commented.

"Thanks," nahihiya kong sabi saka palihim na sumulyap kay Shaun na tahimik lang sa
upuan niya.

"Omygolly! Kuya Duke, pwede po bang tumayo ka?" Nagulat kami nang biglang tumayo si
Emerald at tinuro si Duke.

"Bakit?" walang ganang tanong naman ni Duke.

"Eh kasi po para kayong mag-partner ni Ate Mikaela. You are wearing like Peter Pan.
At tamang-tama dahil si Ate Mikaela ay si Tinkerbell." Tuwang-tuwa si Emerald. Na
sa sobrang tuwa niya ay pumapalakpak na siya. Akalain mong tama nga siya.

"What a coincidence," ani Duchess na tumatawa na rin.

"Anak ng tinola. Oo nga, 'no? Ayos, 'tol. Hindi ka na lonely boy."

"Aba matinde. Akalain mong sa pagiging Peter Pan mo, may instant partner ka na.
Pero petengene! Ako pa rin ang pinakagwapo sa 'ting lahat." Saka niya inakbayan si
Duke na parang sinasakal na.

Napatawa ako dahil sa ginawang iyon ni Cody.

"Pa-BJ ka naman, p're."

"Yown! Totoma tayo ng BJ."

"Wengya, tara mga, 'tol. Pagkatapos ng party!"

Nawala ang ingay sa table namin nang biglang tumahimik ang paligid nang ilang
sandali. Pagkatapos ay umugong ang mga bulung-bulungan.

Ano'ng nangyayari?

***

Emerald's POV

Kasalukuyan kaming nagkakatuwaan dahil sa magkaparehong damit nina Ate Mikaela at

Kuya Duke nang biglang tumahimik ang paligid at umugong ang bulung-bulungan.
Kasunod niyon ang paghawi ng mga tao papunta sa kanan at ang iba nama'y sa kaliwa.
May mangilan-ngilang nanatiling nakaupo sa kanilang mga table pero mapapansin ang
pagbubulungan nila sa mga katabi nila sa upuan.
Lahat ng tao ay nagbubulungan dahil sa isang babaeng nakaagaw ng atensyon naming
lahat. She is wearing a royal blue Renaissance dress that screams how powerful she
is along with a Regalia Crown, the symbolic paraphernalia of a sovereign.

Mabagal at elegante ang paglalakad niya hanggang sa madaanan niya ang table namin.
Nagulat ako nang bigla siyang tumingin sa gawi namin na agad ding binawi saka
patuloy na naglakad sa unahan.

Who is she?

"Hindi niya kinaganda ang pagtingin-tingin dito. Mukha siyang mangkukulam na

naglalakad."

"Mas mukha siyang voodoo doll na naglalakad," sagot ni kuya Shaun.

"Kilala mo ba siya, Amber?" tanong ni Ate Lindsay.

"Alam mo, bagay na bagay sa iyo ang pagiging tanga. Mukha ba akong nakikitropa sa
mga baduy? Well, pwera kay Duchess."

"Napakadaldal."

"Alam mo? Tangina mo."

I sighed. Kahit kailan po, ang ingay ni Ate Amber.

Napatingin na lang ako sa unahan nang magsimulang magsalita ang babaeng iyon.

"Good evening, esteemed guests. It amazes me to see how everyone enjoys the party,"
she said with full authority.

Hindi ko alam pero nakaramdam ako nang kaunting kaba nang ngumiti siya. Tapos
pasimpleng tumingin sa amin nang masama pero parang ako lang naman ang nakakita
noon dahil hindi sila nag-react. Hala!

Hinanap ng mga mata ko sina Baby Caliber pero parang wala pa naman siya. Kanina,
nakita ko sina future sis kasama iyong suitor niya pero hindi ko na naitanong kung
nasaan si Baby Caliber. Hindi naman sa judgmental ako pero hindi naman kasi mukhang
host ang nagsasalita ngayon sa harap. Sinundan lang siya ng tingin ng lahat habang
papunta sa stage.

"What an unspoiled venue for a special event, indeed. Hmm. Luxurious and owned by
an... acquaintance, I must say. Am I right, Black Organization?" Everyone was
shocked from her words pero walang kumibo ni isa sa amin. Tuloy lang kami sa pag-o-
observe ng kanyang mga galaw at sa kung ano ang gagawin pa niya rito sa party.

"Oh! Pardon me for my ignorance. Everyone, I would like you to meet Black
Organization. A self-entitled group, claiming that they can do better than the
others. Aww, aren't they the cutest?" Biglang napatayo si Ate Amber kaya inawat ito
ni Kuya Shaun. May pinagsasabi sila sa isa't isa pero hindi ko na marinig dahil
itinuloy n'ong babae sa stage ang pagsasalita.

"What kind of people are hiding behind this name? Some Mafias who can't even save
their parents' property without seeking help," saad nito habang tinitingnan si Ate
Lindsay. Sinamaan lang ito ng tingin ni Kuya Kayden pero alam kong nag-aabang na
siya ng tamang timing bago barilin ang babae.

Ang sakit naman po kasi niyang magsalita!

"Or maybe you're looking for a traitor. Of course! Meron din sila n'on." At
inilipat niya ang mga tingin kay Ate Mikaela. Tatayo na sana ito para itutok ang
baril pero pinigilan ko siya.

"Kumalma ka po muna, ate." Hinawakan ko ang braso niya kaya napasinghap na lang
siya. Halata namang badtrip na ang iba pero nagpipigil lang.

"Black Organization used to have the most of the strongest leaders in Mafia World.
I doubt if they can be more powerful than those influential people." Hindi na
nagpapigil si Ate Amber at itinutok dito ang baril niya. Nagsilabasan na rin ng
ibang baril sina Kuya Azure at Cody, pati ang ibang Black Organization members.
Tumawa lang ito nang malakas, tila aliw na aliw sa panlalait sa amin.

"What do you want from us?" seryosong tanong ni Ate Lindsay. Ngumiti naman ito at
lumapit sa amin.

"Are you sure that is what you want to know?" Tahimik lang ang lahat habang
inoobserbahan ang galaw nito.

"Sino ka ba? Bakit parang galit ka sa amin?" Si Ate Mikaela na ang nagtanong sa
kanya. Mas lumapad ang ngisi niya dahil sa tanong ni Ate Mikaela.

"Me? Come on! I'm not that famous. But you can call me... Queen... Queen of
Diamonds if you'd like," natatawang sabi nito. Nagkatinginan kaming lahat dahil
doon sa sinabi niya.

"Siya si Queen of Diamonds?" Napuno ng bulungan ang buong hall. At hindi ko in-
expect na magpapakilala siya bilang si Queen of Diamonds.

"Nabalitaan ninyo bang siya ang isa sa mga nang-ambush no'ng party ng mga Knight?"
Bahagyang napatalon ako sa gulat nang sumulpot si Kuya Ari sa likod namin at
tinabihan si Ate Mikaela.

"Siya nga rin po 'yong may pakana ng pag-withdraw ng investors ni dadsy. Nalaman ko
lang po no'ng isang araw," saad ko rin. Tahimik na nakikinig si Ate Mikaela sa
aming dalawa habang nag-uusap kaya tiningnan ito ni Kuya Ari.

"Tungkol din sa kanya 'yong nalaman ninyo sa imbestigasyon, 'di ba?" tanong ni Kuya
Ari kay Ate Mikaela

"Paano mo nalaman?"

"Sorry po, kinuwento ko sa kanya, ate." Nag-peace sign na lang ako at ibinalik ang
tingin sa babaeng nagpapakilalang si Queen of Diamonds. As far as I know, the
positions of the members who have the same name as the face cards hold one of the
highest ranks in Les Solitaires. And regarding this person's actions, halatang
hindi siya ang tunay na Queen of Diamonds...

Dahil alam ko kung sino.

She looks sophisticated and full of authority pero... "Parang hindi po siya muna
nag-isip bago gawin ang paninira niya po sa Black Organization, dito pa sa party ni
Baby Caliber mismo." Sabay na tumango sina Kuya Ari at Ate Mikaela sa sinabi ko.
Ang cute nila, hehe.

"It's a pity that Yajis and Roswells have fallen. No one is there to save your
little Black Organization from the other threats of the Mafia world."

May sasabihin pa sana siya when a loud noise of a gunshot echoed at the whole
venue. One moment, she was elegantly cursing Black Organization and the next thing
happened, she was lying on the floor. Mangha kaming napatingin habang tuloy ang
pag-agos ng dugo mula sa kaliwang dibdib niya.

"I apologize for the nonsense. Don't mind her, she's fake."

"Baby Caliber!"

***

Queen of Diamond's PoV

-Flashback-

The cold that was surrounding the whole venue comforted me as I walked to the
stage. I have waited long enough to confront Black Organization. Staying beneath
the shadows made me bored, kaya naisipan kong sirain muna ang party nila.

"Sino ka ba? Bakit parang galit ka sa amin?" I was grinning the whole time but it
grew wider when Suzette's daughter, Mikaela Lewis asked me.

"Me? Come on! I'm not that famous. But you can call me Queen... Queen of Diamonds
if you'd like," I said with a laugh. Hindi ko maiwasang mapatawa because of their
reactions nang sinabi ko iyon.

Soon, the venue was filled with whispers and doubts if I was really Queen of
Diamonds. I gave a look of satisfaction and turned to face Black Organization's
table.

To be honest, I do not know why they are still called powerful when they cannot
even reach half of our power and influence.

They're pathetic, I thought so and shook my head.

"It's a pity that Yaji and Roswells have fallen. No one is there to save your
little Black Organization from the other threats of the Mafia world." I really do
pity them for being weak. They cannot save themselves nor their businesses.

They are not responsive, I guess they could still manage to chill. I was supposed
to trigger them when I heard a loud bang and felt something hit me on the chest.

Shit! T-this can't be!

There was no voice coming out of my mouth. I held my chest as the blood continued
to flow from the wound.

-End of Flashback-

***

"I apologize for the nonsense. Don't mind her, she's fake."

Napatingin ako sa bagong dating, ang ikatlong anak nina Aemie Ferrer at Ezekiel
Roswell.

"Baby Caliber!" Camilla's daughter ran to him as he got closer to me.

"It wasn't nice meeting you at all. You just messed with the wrong party," he
whispered while tightly gripping on my neck. I tried to force a laugh because he
was trying to joke around but my voice seemed tired.

"And next time, try to act harder so that everyone can believe that you're the real
Queen of Diamonds." What is he talking about? And how the hell did he find out that
I am not the real one?

"I a-am..." Queen of Diamonds, and will always be!

"Okay lang po 'yan, alam naman po naming fake ka." Camilla's daughter looked at me
with pity. I don't want anybody's pity!

"I..." am not a fake! My voice grew weaker over time.

"I am the real one," he muttered in a low voice.

I was giving them questioning looks when Camilla's daughter whispered something.
"Siya po 'yong totoong Queen of Diamonds, kaya alam ko po na fake ka."

What?

"Bye bye, little butterfly."

I was not given the time to react when Caliber Roswell shot me again, making my
body completely shut off.

**

A/N

Sharawt nga pala sa mga nagbasa ng Anthology, especially sa mga nagcomment. Mention
ko nalang yung may bet kong comment.

Sharawt sa'yo~ @sziszishiyouu

'Di ko sure kung tama hahahaha tanginang username 'yan nakakalito naman kasi! Pero
thank you <3

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 47 - Page 13
by Yanalovesyouu
45-56 minutes

Emerald Blood's PoV

-Flashback-
Kakatapos lang ng Death Ceremony kaya niligpit na namin ang mga picture frames ng
Yajis at Roswells, pati na ang ibang gamit sa venue. Pinakuha na muna nina future
sis ang mga caskets na may lamang bangkay for future use. We haven't got any idea
sa kung kaninong katawan ang mga iyon at kung bakit sila nakalagay sa casket ng mga
parents namin. Sino ang gumawa nito? At paano niya naipasok ang mga bangkay nang
hindi namin nalalaman? As far as I remember, wala namang nakalapit sa mga iyon
maliban sa aming taga- Black Organization at iyong mga inutusan namin. Hawak ko
ngayon ang picture ni dadsy habang naglilinis nang konti nang makita ko si Baby
Caliber na mag-isa at palabas na ng hall.

"Baby Caliber! Teka lang!" sigaw ko at mabilis na naglakad papunta sa kanya.

Tiningnan niya ako nang may iritadong mukha saka inirapan.

"Galit ka pa rin ba, Baby Caliber?" tanong ko sa kanya pero hindi niya ako sinagot.
Mukhang nagmamadali siyang umalis ng hall. Dahil ba ayaw na niya akong kausapin?
Huhu.

"Ginawa ko lang naman 'yon para makakuha ng iba pang impormasyon sa lahat ng
nangyayari, eh."

Hindi man lang niya ako tinitingnan. "What did you get from it?" tanong niya na
nakapagpatahimik sa akin. Tuluyan na kaming nakalabas sa venue hall nang hindi ko
namamalayan. I bowed my head at tahimik na sumunod sa likod ni Baby Caliber.
Magsasalita na sana ako ulit nang may maaninag ako sa left pocket niya.

"Baby Caliber, para ba sa akin 'yan?" Itinuro ko ang couple bracelet sa bulsa niya
na bahagyang nakalitaw. It was made of tourmaline stone with a ruby shaped like a
spade.

"Emerald, 'yung frame daw ni Tito Jerson, ilagay mo na kasama sa lalagyan n'ong
kina mom."

"I'll get going," hindi na naman ako sinagot ni Baby Caliber at tuluyan na nga
siyang umalis. Kung para nga sa akin iyon, sayang kasi ang ganda pa naman ng
bracelet. Waaa!

-
"Omg, thank you po sa treat mo, Kuya Ari." Nginitian ko siya habang kinukuha ang
files ko sa loob ng sasakyan niya. Marami na rin akong nakuha na information dahil
sa mga dinala niya sa akin. I appreciated na nag-effort din siya para tulungan kami
tungkol sa pag-ambush kila dadsy at sa iba pa noong party ni Tito Terrence Von
Knight.

"Wala lang 'yan. Kapag kailangan mo ng tulong, nandito lang ako para sa inyo," he
said. And that was so sweet of him po! Pumasok na ako ng bahay at inilagay ang mga
files na nakuha ko sa lamesa. Humiga muna ako sa kama para magpahinga dahil halos
buong araw nalang akong nakatutok sa files at laptop ko. After a few minutes,
napag-isipan kong bumalik ulit sa pag-iimbestiga.

Binuksan ko na ang laptop at sinend sa email ni Ate Amber ang mga nalaman ko
tungkol sa Les Solitaire kanina. I made sure that she would get the mail before I
opened the rest of the data mula kay Kuya Ari. It consists of details tungkol sa
mga nahanap na bangkay sa pinangyarihan ng ambush at death ceremony. I carefully
read each paper until something caught my attention.

Rebecca Lastrauss, speculated as one of the Les Solitaire members.

I searched for more information and found out that her place is somewhere near the
area. Nang masigurado kong tama ang nalaman ko tungkol sa kanya ay pinaalam ko na
rin ito sa ibang Black Organization members.

Inilapag ko ang mga gamit ko at nagbasa ulit ng files. Nanggaling na kami sa bahay
nina Rebecca Lastrauss but all we got from her was the word, 'Roswell'. Ano naman
ang kinalaman nila future sis kay Queen of Diamonds kung sila naman ang nagpa
investigate tungkol sa kanya in the first place?

I read a few pages at halos nilalampasan ko muna ang iba dahil sa antok. I was
about to close the folder when I caught something na nakapagpawala ng antok ko.

"Omygolly!" sigaw ko nang ma-realize kung ano ang larawang tinitingnan ko ngayon.
Ito iyong bracelet na nakita ko kay Baby Caliber! Kahawig talaga sa bracelets ng
spades. Naalala ko rin na sinusuot ito kanina ni Rebecca pero as an anklet kaya
hindi ko na-notice.

Bakit may same bracelet sina Baby Caliber at Rebecca Lastrauss? At dalawa pa talaga
ang meron siya.
Binuksan ko ang unang folder na binigay sa amin noong meeting at hinanap ang list
ng mga bangkay na natagpuan sa caskets.

Three and Ten of Spades, could it be? Kailangan kong tanungin si Baby Caliber
bukas.

"Whysung early bird ang peg mo, muret?"

[Trans: Bakit ang aga mo?]

"Hi, Baby Caliber. Hehe." Malumanay ang pagkakasabi ko nito dahil sa sobrang kaba.
Nagtatakang tiningnan niya ako kaya ngumiti ako nang bongga para hindi niya
mahalata. Pumasok na ako sa loob ng bahay pero hindi ko pa rin kayang kibuin si
Baby Caliber, huhu. Ewan ko ba kung bakit kinakabahan ako.

Hindi niya pa rin ako pinansin at dumiretso siya sa kusina nila upang kumuha ng
isang pitcher ng orange juice at cookies.

"Whysung nga rumampa ang chakaness mo rito sa baler?" Nanlaki ang mata ko dahil
baka marinig siya nina future mom and future dad. "Waley sila ditey."

[Trans: Bakit ka nga pumunta dito sa bahay? || Wala sila dito.]

Tumango ako sa kaniya. Hindi ko alam pero kinakabahan talaga ako. I want to know
the truth but I do not know where to start exactly.

"Baby Caliber! Nasa iyo pa ba yung bracelet? Hehe." Omygolly! Kinakabahan talaga
ako. Huhu.

Nagtaka naman siya kung bakit ko iyon biglang naitanong. Kumunot ang noo niya saka
tumingin sa akin nang blangko ang ekspresyon.

"Whysung ni watashi ija-Janno Gibbs sayes? Anet ba bet mong gawin dites?" seryoso
ang mukha niya kaya lalo akong kinabahan. Baby Caliber, ayokong magalit ka sakin.
Tinatanong ko lang naman. Huhu.

[Trans: Bakit ko naman ibibigay sayo? Ano ba gagawin mo dito?]

Nakagat ko ang dila ko sa sobrang kaba.

"Gusto ko lang naman makita, Baby Caliber."

Noong una, naku-cute-an lang naman talaga ako ro'n. Pero base sa mga nakuha kong
impormasyon, hindi lang basta cute na bracelet iyon. May kaugnayan iyon sa Les
Sollitaire.

Tumikhim si Baby Caliber saka huminga nang malalim. "Knowsung kita, mujer. Is there
something you want to ask?"

[Trans: Kilala kita, babae.]

Ayan na! Kinakabahan na po ako talaga. Dapat ko na bang itanong? Pero bakit ba kasi
ako kinakabahan? Si Baby Caliber 'to, ang future husband ko kaya bakit ako
kakabahan magtanong sa kaniya? I know, he won't do anything na makakasakit sa amin.

Inilabas ko ang laptop ko galing sa bag, maging ang mga folders at files na
naglalaman ng mga information about Les Solitaires saka ipinakita kay Baby Caliber.
"I got a few information tungkol sa pag-ambush na naganap kila dadsy at pinuntahan
namin ang isa sa mga speculated members ng Les Solitaires."

Ipinakita ko rin ang isang picture ng bracelet na nakita ko sa mga files and
pictures na ibinigay ni Kuya Ari sa akin.

Kitang-kita ko kung papaanong nag-switch ng emosyon ng mukha si Baby Caliber. He

looked as if he had no idea about this.

"Nung pinuntahan din namin sina Rebecca Lastrauss sa bahay nila, ayan din ang suot
niya as anklet. At na-confirm namin na siya si 2 of Spades." Sunod na pinatong ko
sa table ang file na bigay niya mismo sa akin no'ng meeting. Naglalaman iyon ng
list of members ng Les Solitaires na namatay during the death ceremony.

"Those two bracelets, kina Ten and Three of Spades 'yon. Tama ba ako, Baby
Caliber?" Naiiyak na ako kasi the longer I think about it, the more it makes sense.
Kaya siya siguro umalis ng venue habang nagdedeliver ako ng eulogy ay dahil may
kinalaman siya sa pagkamatay ng limang taga Les Solitaires. Akala ko pa naman
nagtatampo siya sa akin.

Hindi niya ako sinasagot pero kitang-kita ko kung paano gumuhit ang mga ngiti niya
pagkatapos ng sunod kong tanong. "Baby Caliber, isa ka bang miyembro ng Les
Solitaires?" diretsong tanong ko sa kanya.

Whether my speculations are true or not, alam ko namang nasa panig ng Black
Organization si Baby Caliber at love ko pa rin siya. Ang hindi ko lang maintindihan
ay kung bakit sumali pa siya dahil hindi rin naman siya makikilala ng ibang
members. Baby Caliber must've had other reasons, at iyon ang gusto kong malaman.

I want to make sure na clear ang question ko kaya inulit ko ang tanong to be more
specific. "Ikaw ba si Queen of Diamonds, baby Caliber?" Natawa siya nang mahina
pagkatapos ay sumeryoso rin ang mukha niya at saka tumingin sa akin at sumagot.

"Yeah and I'm amazed. Ikaw ang unang nakakilala kay watashi." Napa-wow ako sa
inamin ni Baby Caliber.

"Omygolly! Baby Caliber, I'm so proud of you." Masaya ako na inamin din sa akin ni
Baby Caliber ang totoo.

Ang hindi ko na lang maintindihan, "Kung ikaw nga si Queen of Diamonds, bakit
sinasabi nila na ikaw ang may pakana sa ambush?"

"There are a few Queen of Diamonds impostors who are doing such things." Hinawi
niya ang buhok niya, hehe ang cute talaga ni baby Caliber. "But I don't mind having
these fake Queen of Diamonds, as long as they don't get in my way." Napangiti na
ako nang sinabi iyon ni Baby Caliber. Ang cute niya kapag serious, laging nagi-
english!

Kagabi, nalaman ko na siya pala 'yung pumatay sa mga Les Solitaires members at
hindi niya pinaalam sa iba na siya ang may gawa. Instead, pinaimbestiga niya lang
ito sa buong Black Organization na ipinagtatakha ko rin.

"So, wala kang kinalaman doon sa mga pagwi-withdraw ng investments sa mga company?
At 'yung mga iba pang killings ay puro na Queen of Diamonds impostors ang gumawa
diba?" umiling lang si Baby Caliber sa akin.

Hmm okay. "What about yung kay Rebecca Lastrauss? Kilala ka ba niya as Queen of
Diamonds? Noong tinanong namin kasi siya kung sino si Queen of Diamonds, Roswell
ang sinabi niya. Tapos puro naman bad ang kwento niya tungkol sa iyo." She was
aware na isang Roswell ang totoong Queen of Diamonds. What I can't understand ay
kung bakit hindi siya nagtaka na isang Queen of Diamonds din ang nag-ambush sa Yaji
at Roswells. When she was talking to her co-members, parang iisang tao lang ang
alam niyang gagawa ng lahat na iyon.

"She may have, but I also think she misunderstood something."

"Bakit naman, Baby Caliber?"

"I was there during the ambush when Rebecca saw me. She probably knew I had a
connection with Les Solitaires when I didn't bother to wonder about her tattoo,"
panimula niya. Nandoon din pala siya sa pinangyarihan ng pag-ambush, sana nakita ko
siya para sabay na kaming pumasok sa party as a couple.

"Then, the news came between the group saying that Queen of Diamonds was behind the
incident. Her own speculations may have clicked but because of a different reason
and perspective, And of course, the fake ones grabbed the opportunity to pretend as
Queen of Diamonds." napatango na lang ako sa mga sinasabi niya. Baby Caliber has a
point, Rebecca Lastrauss can be very assuming and concludes everything easily
despite lack of proofs, according sa research na ginawa ko tungkol sa kanya.

At first, I thought si future sis ang Queen of Diamonds based doon sa sinabi ni
Lastrauss at sa iba pang leads na nakita ko pero no'ng maalala ko ang bracelet, I
concluded na may kinalaman din si Baby Caliber.

"Paano mo pala napasok yung mga katawan ng Les Solitaires sa caskets nina dadsy?
Meron namang nagbabantay sa loob before mag-start ang Death Ceremony, ah?" tanong
ko sa kaniya. Baby Caliber went closer to me ngunit para pitikin lang ako sa noo.
Huhu, kahit na medyo masakit, kinikilig pa rin ako sa ginawa niya.

"Silly. I am a Roswell, put that in mind." He has proven his point for the second
time. Pero lagi ko namang itinatatak sa isip ang sinabi niya because I am Emerald
Blood- Roswell, ang future wife ni baby Caliber.

"Eh, sina future sis? Alam ba nila? Members din ba sila ng Les Solitaires?"

"Wit nila knows, mujer." Nakaka-excite kasi ang daming inaamin si Baby Caliber kaya
parang mag-asawa na kami. Ang sabi kasi nila, piliting huwag magsinungaling sa
kabiyak. Pero dito, medyo nagda-doubt ako na hindi alam nina future sis. "And no,
they're not part of it."

[Trans: Hindi nila alam, babae]

Ahh. Okay gets. "Baby Caliber, si Kuya Ari ay isang Ace sa Les Solitaires, hindi
ba?" tanong ko ulit sa kanya kaya tiningnan niya ako nang may pagtataka.

"Nalaman ko lang no'ng tinulungan niya ako sa investigation," dagdag ko pa. He

smiled na tila in-expect niyang sasabihin ko iyon. Bakit mas guma-gwapo siya pag
nakangiti? Mas naiinlove na naman ako tuloy.

"Yeah, even Ryuu and Shinji Yamaguchi are part of it." Tama nga ako!

"I'm also suspecting Boulstridge and Strife." Kunot-noo ko siyang tiningnan. Leader
din sa Black Sinister si Kuya Grayson, pero pati si Kuya Raven kasali?

Going back kay kuya Gray. Hindi ko naman sinasabing imposible pero napaka-busy
naman n'on ni Kuya Gray kung sakali. Kasali rin siya sa Black Organization, tapos
magiging part pa siya ng Les Solitaires?

"Pwede nga, Baby Caliber." Iyon nalang ang nasabi ko. "Pero, Baby Caliber!" May
itatanong pa ako sana nang sinubuan niya ng cookies ang bunganga ko.

"Shut up ka nga muna, mujer. Nase-Cez Drilon na ang beauty ng prinsesa ng kaharian
sa'yo." Ang sweet talaga lagi ni Baby Caliber, hehe! Kaya love na love ko siya, eh.

[Trans: Tumahimik ka nga muna, babae. Nai-stress na ako sa'yo.]

-Flashback End-

Kaharap pa rin namin ngayon ang katawan ng fake na Queen of Diamonds habang tuloy
ang pagbubulungan ng mga guests. I looked at Ate Mikaela na nakangiti na ngayon,
katabi si Kuya Ari na hindi mababakas ang pagiging tense nito kanina.

"Ang astig mo talaga, Baby Caliber," I whispered with a smile on my face, too.
Gusto naming matawa kasi hindi namin inakalang ganoon lang kadaling mamatay ang
gumagaya kay Baby Caliber, ni hindi nga kinailangang magkaroon ng patayan sa party.

"Clean the mess up," utos niya sa isang tauhan at hinarap ang guests.

"Please forget the commotion. Let's continue the party, shall we?"

Duchess Lionhart's POV

The commotion finally ended. Nakakabingi ang katahimikan kanina matapos humandusay
sa sahig ang nagpakilalang si Queen of Diamonds. Hindi ko maiwasang hindi
mapangisi.

Akala ko naman kasi, sobra siyang nakakatakot. Or isa siyang malaking threat sa
aming lahat. So I guess, my thoughts are all wrong. She's just a normal Mafia.

Queen of Diamonds herself is not a big threat. Hindi ko inaasahan sa ganoon

kadaling paraan siya mamamatay. I expected more. Lalo na nang maalala ko ang mga
narinig namin mula kay Rebecca tungkol kay Queen of Diamonds.

Moments has passed at tuloy ang party ni Caliber.

Nakaupo lang kaming dalawa ni Amber habang ang mga kasama namin kanina rito sa
table ay nagsasayaw na ngayon. At kanina pa rin pabalik-balik ang tingin ko kay
Amber at Shaun habang kasayaw nito si Mikaela.
"Nagseselos ka ba?" Hindi ko na napigilang hindi tanungin si Amber.

"Huh?" sagot niya nang hindi inaalis ang mga tingin sa dalawa.

"Mukha kang nagseselos. Nakikita ko."

"Saan mo naman nakuha 'yan?" This time tumingin na siya sa akin. Tiningnan ko si
Amber na para bang naiintindihan ko ang nararamdaman niya.

"Ang tagal na nating magkaibigan. At kahit itago mo, alam kong nagseselos ka," saad
ko na para bang iyon na ang totoong nararamdaman niya. But the weird thing is, this
is not the usual Amber kapag nagseselos niya.

I could still remember how she gets jealous kapag may ibang kasamang babae si
Grayson noon, kung anu-anong salita ang lumalabas sa bibig niya. But now, it's
different, kasi nakangiti siya pero ramdam mo iyong sakit.

"Nasaan nga pala si Gray? Bakit hindi siya ang sumundo sa iyo?" tanong ko nang
maalala ang tinanong sa kaniya ni Mikaela kanina.

"Alam mo, ang daldal mo. Pwede ba isa-isa lang ang tanong?"

Huminga ako nang malalim. "Kasi diba, ikaw ang girlfriend ni Gray, pero bakit iba
lagi ang kasama niya at hindi ikaw?" I am referring to his ex-girlfriend Claudette
Ramsey. Concern lang naman ako kasi whenever I think of him na ibang babae ang
kasama, ako ang naiinis for Amber.

"Ma at pa. Duh! Malay ko at pakialam ko." That made me frown.

"Hindi ka nagseselos na may ibang kasama si Gray pero ikaw ang girlfriend niya? You
don't even seem bothered."

"Wow! Umi-english ka pang tangina ka, hindi mo na lang ako diretsuhin. Ano ba gusto
mong malaman, bilang tsismosa ka naman? Sulitin na natin."

Natawa ako nang mahina sa sinabi niya pero kaagad ko rin naman siyang sinagot. "I
want to know straight from you na hindi na si Grayson ang mahal mo kundi si Shaun
na. Kasi tingnan mo, iyong boyfriend mo, may kasamang ibang babae pero parang wala
lang sayo. Tapos heto, kanina pa kita tinitingnan na nanonood lang kila Mikaela at
Shaun. As in kanina mo pa sila pinanonood, Amber. Ang dami-daming nagsasayaw pero
nasa kanila lang ang atensyon mo," saad ko na pinapaintindi sa kaniya na tama ang
hula ko.

Ngumiti siya sa akin at nanatiling tahimik. Argh! This frustrates me, bigtime! Damn
it.

Nasaksihan ko pa kung papanong muli siyang tumingin sa direksyon ni Mikaela at

Shaun. Pakiramdam ko, tama nga ang hinala ko.

"Amber—" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko sana nang biglang nagsalita si

Amber.

"Ano bang sinasabi mo, Duchess? Bagay naman sila diba?" Kita ko ang muling pagngiti
ni Amber habang naroon pa rin nakatingin kila Mikaela at Shaun. Pero base sa
nakikita ko, hindi masaya ang ngiti na iyon. Kakaiba sa ngiti niya no'ng mga
panahong sinaktan siya ni Grayson. Aware naman akong sobra din siyang nasaktan
noon.

Pero ngayon, parang iba.

Sa huli ay nanahimik na lang ako. Hindi ko alam ang isasagot ko sa kaniya. Gusto ko
siyang yakapin kasi pakiramdam ko, sobrang sakit ng dinadala niya.

Pero hindi ko alam kung saang parte siya nasasaktan. Doon ba sa ibang babae ang
kasama ng boyfriend niya o doon sa mismong tanong niya?

Sa kabilang side ng table, nadaanan ng mga mata ko ang nag-iisang si Kuya Duke.
Habang nakatingin sa mga kaibigan naming may kani-kaniyang kapareha na nagsasayaw
sa gitna.

So I called him. "Kuya!"

Mabilis kong naagaw ang atensyon niya. Tiningnan niya ako nang may pagtatanong sa
kaniyang mukha kaya agad akong lumapit sa kaniya. "Favor please? Isayaw mo naman si
Mikaela, oh." Tumingin ako sa gawi ni Shaun at Mikaela na nagsasayaw pa rin
hanggang ngayon. Pagkatapos ay sinulyapan ko si Amber na nakatingin pa rin sa
kanilang dalawa.

"Tapos ano? Isasayaw at aaliwin namin ang isa't-isa tapos mahuhulog ang loob namin
sa isa't isa? Tapos sa huli, iba ang pipiliian niya dahil mas magaling iyon
sumayaw? Tapos mapapagtanto ko na lang na ginawa lang akong palipas oras."

What the heaven?! Ang dami kaagad niyang nasabi. "Sige na, Kuya, please?"

"Aish!"

"Thank you!" I giggled when Kuya Duke stood up. He has no choice kasi alam niyang
kapag hindi niya ako sinunod ay hindi ko siya titigilan.

Pinanood ko kung papaanong hingin ni Kuya Duke si Mikaela na agad namang ibinigay
ni Shaun at saka dali-dali itong tumungo sa direksyon ni Amber na hindi nalalayo sa
akin. Napagdesisyonan kong hindi muna bumalik sa pwesto ko kung saan katabi ko si
Amber. Nanatili akong nakaupo di-kalayuan sa kanila.

"Wow. Tahimik ka yata r'yan, bago 'yon, ah," bungad ni Shaun.

"Paki mo?"

"Gusto ko mangialam eh, paki mo rin?" Gusto kong matawa sa sinagot ni Shaun. Siya
pa lang talaga ang nakakasagot ng ganyan kay Amber. "Ayaw mo ba magsayaw?" dinig
kong tanong niya pa.

I can't help but to smile widely.

"Hindi pa ako nasisiraan ng ulo, para isayaw ka." Kahit medyo malayo ako sa
direksyon nila ay nakita kong ngumisi si Amber na para bang pinipigilang ngumiti.

"Sino ba may sabing gusto kitang isayaw?"

"Erkey. Edi 'wag, tanginamo!" Hindi ko na napigilan hindi tumawa pero sinikap kong
hinaan para hindi nila ako mapansin. Ganito pala sila mag-usap lagi.

"Tara." Hinila ni Shaun ang kamay ni Amber kaya mabilis itong napatayo mula sa
pagkakaupo. "Ano ba, gago ka ba?"

Hindi ko maintindihan kung bakit tumatanggi si Amber sa salita pero hindi naman
siya nagpapigil nang hilahin siya ni Shaun sa gitna para magsayaw.

Hmm... interesting scene.

Lumapit ako nang bahagya sa kanila dahil papunta na sila sa mga taong nagsasayawan.

"Medyo," natatawang sagot nito kay Amber

"Duh! Akala ko ba ayaw mo ako isayaw?" tanong ni Amber.

"Duh!" Ginaya ni Shaun kung paano sinabi ni Amber ang word na duh kaya natawa ako.
"Ang sabi ko kung sino may sabing gusto kitang isayaw? Hindi ko sinabing ayaw
kitang isayaw. Huwag tayong bobo dito, okay?"

Inilagay ni Shaun ang kamay ni Amber sa balikat niya at siya nama'y sa bewang.
Hindi ko mapigilang hindi kiligin nang makita silang dalawa. Sa lahat ng
magkakaparehang magkasayaw ngayon, sila ang hindi ko nakikitaan ng pagkailang.

"Ano ba 'yang pabango mo parang ang baho?" ani Amber.

"Tanga! Ikaw bumili nyan, ah."

"Mabango 'yan, mabaho sa'yo kasi hindi bagay sa body chemistry mo. Alam mo na."
Hindi nakatakas sa akin ang mabilis na pagyuko ni Amber, kasabay niyon ang
pagpapakawala niya nang ngiti na mabilis din niyang inalis nang inangat niya muli
ang ulo niya upang salubungin ng tingin si Shaun.

"Mukha kang tanga," sagot ni Shaun sa kanya habang nakatingin sa kanya at

nakangiti. "Mas mukha kang tanga, gago!" This time, napangiti na rin si Amber nang
hindi yumuyuko.

And I therefore conclude na si Shaun na nga ang mahal ni Amber at hindi na si

Grayson. Sa wakas, tuluyan na siyang naka-moved on.

Mikaela Lewis' POV

Hindi pa nga umiinit ang kamay ko sa balikat ni Shaun ay lumapit na si Duke sa amin
para isayaw ako. Nagtaka ako dahil hindi naman kami sobrang close ni Duke para
ayain niya akong magsayaw. To the point na kahit may kasayaw na ako, pinagpaalam
niya pa rin akong isayaw. Ano naman kayang naisipan nito?

H'wag niyang sabihin na tinotoo niya ang sinabi nila Emerald kanina. Na naka-Peter
Pan siya at ako ay naka-Tinkerbell?

Hindi ko tinago ang inis ko nang magsimula kaming gumalaw sa kinatatayuan namin at
nagsayaw. Habang nakapatong ang kamay ko sa balikat ni Duke at siya nama'y sa
baywang ko, lihim kong sinulyapan si Shaun na mabilis na tumabi kay Amber.

"Mga babae talaga. Alam ng masakit, titingnan pa." Narinig kong nagsalita si Duke
pero hindi ko pinansin. Nakatuon pa rin ang atensyon ko sa pinsan ko at sa lalaking
nagugustuhan ko.

Hindi ko alam. Gusto kong bawiin ang tingin ko dahil nasasaktan akong panoorin
silang dalawa. Kung papaano makipag-usap sa kaniya si Shaun ay ibang-iba sa
pakikipag-usap niya sa akin. At hindi rin katulad kung papaano niya barahin si
Amber.

Kaya pakiramdam ko, hindi siya nagpapakatotoo kapag ako ang kaharap niya. Parang
lumalabas lang ang totoong ugali niya kapag si Amber ang kaharap.

Siguro, mas maganda kung itigil ko na ang pag-aasam na magugustuhan ako ni Shaun.
Dahil alam kong imposible iyon. Sino ba naman ako kumpara sa pinsan ko 'di ba?

Pero hindi naman ako nagdaramdam. Lalo na kay Amber. Paano ko makukuhang magdamdam
sa taong laging nariyan para sa akin? Siya iyong tipo ng tao na kahit saktan at
ipagtabuyan mo hahanap at hahanap ng dahilan para mag-stay. Kaya nga inis na inis
ako kay Grayson noong iniwan si Amber eh. Alam kong tinanggap niya lang iyong
break-up kahit labag sa loob niya.

Siya na rin ang nagsabi. Lahat ng lalaki, nagkakandarapa sa kanya. Kaya hindi raw
kawalan si Boul. Pero noong mga panahong 'yon? Alam na alam kong sobra siyang
nasaktan. Pero oo nga, marami naman ngang lalaki ang nagkakagusto sa kanya, hindi
lang si Grayson.

Kaya naman hindi malabong, isa si Shaun sa kanila.

Binawi ko na ang tingin sa kanilang dalawa saka napayuko. Tuloy pa rin ang pagsayaw
namin ni Duke at para bang wala siyang kagana-gana isayaw ako. Halatang napipilitan
dahil kanina ko pa siya nararamdamang pasulyap-sulyap sa suot niyang relo.

"Kung kailan naman kasing may nagugustuhan na ako, saka pa hindi pwede sa akin
iyong taong iyon," wala sa sariling usal ko.

"May mga bagay sa mundo na hindi porke gusto mo, iyon na ang mapupunta sa iyo. Kaya
may sukat ang tsinelas, sapatos at damit. Para kung ano lang ang kasya sa iyo, iyon
lang ang pwede mong isuot."

Napangiti ako. Totoo ang sinabi niya. Dahil masasaktan ka kapag sinuot mo ang
masikip na sapatos. At mahihirapan ka naman kapag maluwag iyon. "May mga bagay sa
mundo na kapag mas lalo mong pinipilit, mas lalong sumasakit," banat ko na
ikinatigil naming dalawa sa pagsasayaw.

"Naks. Rhyming," pigil na tawang ani Duke kaya natawa naman ako.

"Bakit? Ikaw lang ba p'wedeng humugot dito?" natatawang tanong ko.

"May mas hugotera pala sa akin dito, eh." Nauwi kami sa tawanan ni Duke. Kung
kanina ay ang bigat-bigat ng nararamdaman ko, ngayon parang kahit papaano ay
nabawasan iyon. Thanks to Duke. Hindi ako nagmukhang tanga para magmukmok sa isang
sulok kasi nandiyan siya.

"Hindi ka pa ba nangangawit?" tanong ko kay Duke kasi almost thirty minutes na rin
kaming nagsasayaw.

Umiling siya. "Kanina, oo."

"Eh ngayon?"

"Pinapaupo mo na ba ako?" seryosong tanong niya.

"Oy hindi, ah. Parang tinatanong lang, eh."

"Akala ko pinapaupo mo na ako, eh. Okay lang, hindi naman din ako uupo." Ngumiti
siya sa akin nang bahagya ngunit naguluhan ako dahil hindi ko narinig ang huli
niyang sinabi.

"Ano?"

"Wala." Tumingin siya sa ibang direksyon. "Siya nga pala, ano'ng nalalaman mo sa
Les Solitaires?" biglang tanong niya.

Nag-isip ako kunwari saka binalikan ang alaala kung saan kasama ko sila Emerald,
Duchess, Amber and Raven sa bahay ng isang Les Solitaires member na nagpagod lang
kami dahil wala naman kaming ibang napala.

"Wala masyado, eh. Kasi no'ng pumunta kami n'on nila Emerald. Hindi naman nagsalita
si Rebecca tungkol kay Queen of Diamonds."

Tumango-tango si Duke na para bang wala ng masabi. Kaya nagbukas na lang ulit ako
ng topic.

"'Di ba, may gusto ka kay Amber?" At doon, nakita ko siyang natigilan. Kumunot ang
noo niya saka taimtim na tumingin sa akin.

"Bakit mo naitanong?"

Bakit ko nga ba naitanong? Umiling-iling ako senyales na huwag na niya sagutin

iyong tanong ko.

"Sino ba naman ang hindi magkakagusto kay Amber?" Natawa ako ng bahagya sa sagot
n'ya. Oo nga naman, sinabi ko na rin naman iyan kanina. Sino nga ba ang hindi
magkakagusto sa isang Amber Lamperouge?

"Pero bakit ko pa ipipilit kung alam kong wala akong tyansa. Bakit ko pa
ipaglalaban kung alam ko nang talo na 'ko kahit hindi pa man nag-uumpisa ang
gyera." Bigla akong nalungkot sa sinabi ni Duke. "Para akong nagdala ng kutsilyo sa
isang barilan na alam kong kahit ano'ng laban ang gawin ko, uuwi akong talunan."
Because we share the exact same feeling.

We both want nothing but happiness to the people we love, even if we're not part of
that happiness.

Duchess Lionhart's POV

I couldn't contain my happiness as I watched how Amber and Shaun enjoyed their
dance. Kahit panay ang asaran at barahan nila, obvious naman na na-eenjoy nila ang
company ng isa't-isa. How cute.

Ako ang pinakamalapit kay Amber, kaya kung may isang tao na makakapansin ng
pagbabago niya, bukod sa family niya, ako 'yon. And I'm happy for her. Masaya akong
nakita ko na masaya siya. Pero mukhang siya, hindi pa nakikita iyon. Or, baka
nakita na niya pero binabalewala niya. Hmm.. I wonder why.

Ilang saglit pa ay bumalik na sila Amber at Shaun. Naupo silang dalawa malapit sa
tabi ko at ang hindi ko maipaliwanag ay ang kakaibang ngiti sa akin ni Amber
matapos sikuhin si Shaun.

Okay? So what's the meaning of that?

"Heller, babaeng baduy."

"Hi?" I answered in confusion. She's smiling widely habang patuloy sa pagsulyap kay
Shaun. "Ano ba? Bakit nandito ka pa?"

"Bakit masama ba?"

"'Di ba nag-usap na tayo kanina?" There's something wrong with Amber's tone of
voice kasi parang may gusto siyang iparating dito, hindi ko lang ma-gets kung ano.
"'Diba, Shaun Birkins?" tanong niya ulit.

"Ah, oks." And with that ay tuluyan na siyang umalis. Kaya tumingin naman sa akin
si Amber. "So kamusta ka naman, babaeng baduy? Bukod sa baduy mong kasuotan at
hulas na make-up ano pang bago sa'yo?"

Nilingon ko pa saglit si Shaun pero hindi ko na alam kung saan siya pumunta sa dami
ng tao sa paligid.

"Hoy kinakausap kita," ani Amber.

"Bakit?" tanong ko sa kanya.

"Ayaw mo bang magsayaw? Kuntento ka na bang mukhang tangang nakaupo rito habang
pinapanood ang iba na nagsasaya at todo landi ro'n?"

"Huh? Okay naman ako rito. I enjoy watching," saad ko saka ngumiti kay Amber nang
malapad. Inismiran naman niya ako.

Mukhang alam ko na kung ano ang gustong iparating ni Amber. It's really obvious
that she's pushing me to dance. But I'm sure that she knows na tatanggihan ko rin
naman siya. Dancing is not my thing.

"Alam mo, babaeng baduy. Mas ma-e-enjoy mo 'tong party kung magsasayaw kayo n'ong
kakambal ko. Pangit nga lang 'yon, pero pwede na ring pagtyagaan kahit papano."
Kunot-noo ko siyang tiningnan nang marinig ang sinabi niya.

Argh! Alam naman niyang mula pa noong mga bata kami 'yan talaga ang ayaw
kong--"Erkey, silence means yes."

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong hilahin patayo. Hindi iyon ganoon kalakas
pero sapat na para sapilitan akong mapatayo. At mas nagulat ako nang biglang may
bumunggo sa akin.

Hinapit ako ni Amber palapit sa kanya at saka ako tiningnan mula ulo hanggang paa.
Inayos niya nang kaunti ang buhok ko at kumuha ng brush at kung ano sa clutch na
dala niya. "H'wag kang magulo," paalala niya habang inaayos ang make-up sa mukha
ko.

"Yan! Erkey na." Pumalakpak si Amber nang isang beses na tila ba tuwang-tuwa.
Tiningan ko kung sino ang nambunggo sa akin, walang iba kundi si Azure.

"Wengya, 'tol. Alam kong nuknukan ako ng pogi pero h'wag mo akong tinutulak," asik
nito kay Shaun na tila natatawa lang. Saka niya inayos ang suot niyang damit.

"Ang dami mo pang ebas."

Nilingon ko naman si Amber na nakangiting sumulyap kay Shaun, pagkatapos ay

ibinalik niya sa akin ang tingin niya. "Oh ano pa hinihintay niyong dalawa?
Maglandian na kayo. Jusko naman, effort-effort din sa susunod ha, h'wag puro asa sa
amin."

Azure Lamperouge's POV

-Flashback-

"Petengene! Tol, kanina pa pasulyap sulyap sa direksyon natin 'yung mga chiks sa
kabilang table, pakiramdam ko hinuhubaran na ako ng mga 'yan sa isip nila. Lapitan
ko na kaya para makumpleto naman gabi nila?" tanong ni Lerwick habang nakatingin sa
mga tinutukoy niyang mga babae sa kabilang table.

"Pfft. Isang Azure Lamperouge ba naman katabi mo, 'tol, natural titingin talaga
'yang mga 'yan dito sa atin." Kitang-kita naman kasing sa akin nakatingin iyong mga
chiks. Nangangarap lang talaga itong si Lerwick.

"Huwaw, kabahan ka naman sa mga sinasabi mo, 'tol. Masama ang magsinungaling alam
mo ba 'yon? Mag-ambisyon baka p'wede pa."

"Oy! Birkins, nariyan ka pala." Napatingin ang mapupungay kong mga mata sa lalaking
tinawag ni Lerwick na halos isang daang porsyento ang lamang ko kung kapogian ang
pag-uusapan.

"May naghahanap sa iyo," bungad ni Birkins habang nakatingin sa akin na hindi ko

naman ipinagtakha dahil kahit saan naman ako magpunta, eh, hahanap-hanapin talaga
ang kagwapuhan kong taglay.

Pero mabuti na sigurado. "Sinong hinahanap, ako ba?"

"Hindi ako hanapan ng nawawalang aso pero, oo, ikaw nga." Takte, anong pinagsasabi
nitong si Birkins.

"Kung aso ang hanap mo, nandito si Lerwick," natatawang saad ko pero siyempre pogi
pa rin.

"Sa iyo lang magiging aso, baby Lampe. Rawr!" sagot ng gagong si Lerwick habang
malanding nakatingin sa akin at mapang-asar na kinalmot-kalmot ang matigas kong
braso.
"Sumunod ka na lang ang daming ebas," singit ni Birkins pagkatapos ay tinalikuran
niya na kaming dalawa ni Lerwick kaya tumayo na rin ako para sundan siya.

"Don't lib me, Baby Lampe. Hindi ko kaya nang wala ka." Nagdrama pa 'tong gagong
'to.

Kinuha ko ang wallet sa loob ng bulsa ko at kumuha ng isang litrato mula rito at
pagkatapos ay inilapag ko ito sa table.

"Ayan, kausapin mo muna picture ko para 'di mo 'ko ma-miss. Pfft." Tinalikuran ko
na si Lerwick at sinundan ang direksyon kung saan dumaan si Birkins.

"Petengene mo, gago!" Natawa ako nang marinig kong magmura ang asar na si Lerwick.

Sino naman kaya naghahanap sa'kin?

-End of Flashback-

"Oh ano pa hinihintay niyong dalawa? Maglandian na kayo. Jusko naman, effort-effort
din sa susunod ha, h'wag puro asa sa amin." Sabi ng kakambal ko at saka umalis
naglakad palayo sa amin kasama si Birkins.

Hindi ko alam kong bakit ako sobrang kinakabahan sa tuwing nakikita o kaharap ko si
Duchess samantalang hindi naman ako ganito noon. Ang tanging alam ko lang ay
sobrang pogi ko pero wengya! Ba't parang uminit yata dito sa loob.

"H-hinahanap..mo raw a-ako?" Takte! Bukod sa wala akong maisip na sasabihin eh,
hindi ko rin alam kung narinig ba niya ang sinabi ko dahil parang wala nang boses
na lumalabas sa bibig ko.

"Nauto ka ata ni Shaun, Azure." Natatawang sagot sa akin ni Duchess habang

nakaharap pa rin kami sa isa't isa. Ang cute niya talaga tingnan tuwing tumatawa
siya.

"W-wengya talaga 'yung isang 'yon, walang alam kung 'di puro kalokohan." Ano ba
'tong mga lumalabas sa bibig ko, hindi ako makatingin nang diretso sa mga mata
niya. Alam kong kahit kabado ako ay sobrang gwapo ko pa rin pero hindi man lang ba
siya nakakaramdam ng kahit kaunting pagkailang sa tuwing kaharap niya ang isang
tulad ko? Takte! Ako kasi kanina pa naiilang sa posisyon naming dalawa.

"Gusto yata nilang magsayaw tayong dalawa, but dancing is not really my thing at
mukhang gano'n ka rin naman. Bumalik na lang tayo sa mga table natin." Nakaramdam
ako ng kaba noong tumalikod na siya sa akin at akmang hahakbang na pabalik sa table
niya kanina. Parte ng utak ko ay nagsasabing hayaan ko na lang umalis siya. "T-
teka..." Pero mas nangingibabaw ang bulong ng puso ko na tawagin siya.

Dire-diretso pa rin siya sa paglalakad na para bang hindi niya ako narinig kaya
marahan kong hinila ang braso niya paharap sa akin. Napalakas pa yata ang paghila
ko dahil sobrang lapit namin ngayon sa isa't isa. Syet!

"Ba–"

"P-pwede ba kitang isayaw?" Tiningnan ko siya sa mata para ipahiwatig na seryoso

ako at para ipakita sa kanya kung gaano ako kagwapo lalo na sa malapitan.

"S-sige..." Nauutal na sagot niya. Ang gwapo ko talaga, syet!

Kabadong inilagay ko ang kamay ko sa baywang niya at ipinatong naman niya ang kamay
niya sa balikat ko habang magkawak naman ang kabilang kamay namin. Takte, sana
hindi niya mahalatang pinagpapawisan ang mga kamay ko ngayon.

We were both young when I first saw you. I close my eyes and the flashback starts,
I'm standing there. On a balcony in summer air~

Napatingin kami sa isa' isa at sabay kaming natawa dahil tumugtog ang slow version
ng kanta ni Taylor Swift na Love Story.

"Pinag-ttripan yata tayo ng DJ."

"Oo nga, eh, binagay talaga sa suot natin 'yong kanta."

Simula bata pa lang kami ay kilala ko na si Duchess, paano ba namang hindi ko siya
makikita palagi, eh, madalas sila magkasama n'ong kakambal ko? Pero ngayon ko lang
nakita nang ganito kalapit ang mukha niya. Ang mapupungay niyang mga mata, matangos
na ilong at mahahabang pilikmata na mas gumagandang tingnan sa malapitan.

See the lights, see the party, the ball gowns. See you make your way through the
crowd. And say, "Hello" Little did I know~

Hindi ko nga alam kung bakit lagi siyang tinatawag ni twin sis na baduy, kasi kung
ako ang tatanungin ay halos perpekto na siya sa paningin ko.

-Flashback-

Kakababa ko lang galing sa kwarto dahil napag-usapan naming maglalaro sa court nila
Lerwick. Tapos na ako sa projects kaya pwede na akong magbasketball. At isa pa,
wengya! Graduating na kami ng Grade 6 ni Amber, ewan ko nga ba rito sa kakambal ko
bakit hanggang ngayon hindi pa tapos sa projects na ginagawa niya. Masyadong
pinapape-perfect.

Papasok pa lang ng bahay si Duchess pero nagke-kwento na siya. Pfft. "Amber,

tingnan mo 'tong mga binili namin ni papa kanina sa mall." Proud na proud na kwento
ni Duchess kay Amber. Nandito madalas si Duchess sa bahay tuwing hapon dahil
nagpapaturo siya ng mga assignments kay Amber.

Huminto saglit si Amber sa paggawa ng proyekto niya at saka tumingin kay Duchess na
sobrang lapad ng ngiti ngayon, wengya! Ang cute. "Ano ba naman 'yang suot mo,
Duchess? Magpalit ka nga ng damit mo."

"Bakit? Maganda naman, ah." Bakas ang saya sa mukha ni Duchess habang iniikot ang
sarili para makita ni twin sis ng mabuti ang suot niyang bestida.

"Kung 'yan ang depinisyon mo ng maganda, edi parang ininsulto mo na rin ako n'yan.
Sampalin kaya kita para matauhan ka?"

Napakaganda nga niya sa suot niyang iyon, kahit naman siguro anong uri ng damit ay
bagay sa kanya. Kung pwede ko lang sabihin sa kanya 'yon, kaso nahihiya ako.

Napailing na lang ako at saka tumakbo palabas ng bahay para puntahan sila Lerwick
sa court.

-End of Flashback-
That you were Romeo, you were throwin' pebbles. And my daddy said, "Stay away from
Juliet'' And I was cryin' on the staircase. Beggin' you, "Please don't go,"

Sinasabayan ng mga katawan namin ang mabagal na ritmo ng kanta. Para kaming
nakulong sa kanya-kanya naming mundo dahil walang umiimik ni isa sa amin ni
Duchess, para bang pareho kami ng pakiramdam na ine-enjoy lang ang kaganapang ito.

Natatawa ako sa isip ko dahil naalala ko ang sinabi ng kakambal ko na torpe raw
ako. Tama naman siya, pero ang totoo niyan ay hindi lang ako torpe, duwag din.

-Flashback-

"Oh, ba't ka umiiyak?" bungad ni Amber sa kakapasok lang na si Duchess sa loob ng

bahay namin. Hindi man niya pinapakita pero alam mong concern siya kay Duchess.

Nasa ikalawang palapag ako ngayon ng bahay habang naglalaro ng mga laruan na
niregalo sa akin ni papa kaya kitang-kita at dinig ko si Amber at Duchess na nag-
uusap sa ibaba dahil natatanaw ko sila mula rito sa balkunahe.

"N-nadapa...k-kasi ako k-kanina, h-hindi ko nakita 'yung malaking bato sa l-

labas..." sagot ni Duchess sa pagitan ng kanyang mga hikbi.

"Tumahan ka na nga! Bukod sa hindi mo naman ikakamatay 'yan eh, hindi mo rin ako
nanay para sa 'kin ka umiyak tuwing nadadapa ka. Duh!"

Gusto kong bumaba para abutan siya ng pamunas kaso baka tuksuhin ako ng kakambal ko
na gusto ko si Duchess.

Alam ko na!

Kinuha ko ang tela na parang panyo na nakatali sa paborito kong laruan na cowboy at
saka ko ito hinagis sa ibaba papunta kila Duchess at Amber. Hindi ko na nalaman
kung nakita nila 'yon kasi kumaripas na agad ako ng takbo papunta sa kwarto.

-End of Flashback-

Sabihin ninyo nang tanga ako pero simula n'ong nakita ko siyang umiyak ng ganoon ay
kinalimutan ko na ang nararamdaman ko para sa kanya kasi ayokong ako ang maging
dahilan ng pag-iyak niya sa hinaharap. Sa dami ba naman ng nagkakagusto sa isang
Azure Lamperouge. Pfft!

Romeo, take me somewhere we can be alone. I'll be waiting, all there's left to do
is run. You'll be the prince and I'll be the princess. It's a love story, baby,
just say, "Yes" ~

Pero noon iyon. Hindi man ako sigurado kung pareho kami ng nararamdaman ngayon,
sisiguraduhin kong lagi akong nariyan sa tuwing kailangan niya ng masasandalan. At
sa pagkakataong ito...

I got tired of waiting. Wonderin' if you were ever comin' around. My faith in you
was fading. When I met you on the outskirts of town~

Ay hindi na ako matatakot.

"Duchess, gusto kita/Azure, may balita ka na ba kay Raven?" Magkasabay kaming
nagsalita ni Duchess kaya saglit akong natigilan.

At doon ko napagtanto na huli na ang lahat.

7 of Clubs' PoV

"Bakit ba 'di pa natin tinotodas 'tong si Ace of Spades?" tanong ni 10 of Clubs

habang naglalabas ng isang kaha ng sigarilyo. Naghahanap siya ng gagamiting
pangsindi kaya ibinato ko sa kaniya ang lighter na dinukot ko mula sa bulsa ng
patalon ko.

"King, mukhang hindi naman natin magagamit 'yan. Ni wala nga yatang nag-imbestiga
tungkol sa pagkawala niya," saad ko dahil mukhang gusto pa ni King na buhayin pa
ang lalaking ito. Tsk!

Pinagmasdan ko kung papaanong kumunot ang noo niya na tila napaisip dahil sa sinabi
ko. Ang taong kasama namin ngayon ay hindi lang isang normal na miyembro ng Les
Solitaires. Siya si King of Clubs, one of the Kings at isa sa mga
pinakamakapangyarihan at maimpluwensyang tao sa buong Les Solitaires.

Maraming beses na ring nagpapalit-palit ng Kings, hindi lang ng King of Clubs,

maging ang King of Spades, King of Hearts at King of Diamonds.

Maswerte ka na lang kung makikilala at magiging kaibigan o amo mo ang isa sa kanila
dahil sa lawak ng koneksyon at kapangyarihan na mayroon sila hindi lang sa
underground kung hindi maging sa negosyo.

At dahil na rin dito, maraming naghahangad ng posisyon nila. Kaya tulad ng sinabi
ko kanina, maraming beses nang nagpapalit-palit ng Kings, dahil sa oras na ikaw ang
isa sa kanila, asahan mo ng nasa bingit ka ng kamatayan.

Isa si King of Clubs sa mga ma-swerteng binigyan ng pagkakataong makilala ang

Joker. Kung ikukumpara mo ang Joker sa laro ng baraha, it plays a significant role,
dahil maaari itong gamitin bilang pamalit sa kahit na anong card na hawak mo.

"Now is not the right time.. not yet. Kumalma muna kayong dalawa." Mahihimigan ang
awtoridad sa boses niya. Malaki iyon at naninindak.

Tumayo ako saka kinuha ang cellphone ko na nasa ibabaw ng isang lumang tokador nang
bigla itong mag-ring. Tiningnan ko kung sino ang nag-message, at si Ace of Hearts
pala. Ano na naman kaya ang pakay nito?

Patay na si Queen of Diamonds. Pinatay ni Caliber Roswell.

Nagulat ako sa natanggap na mensahe. Papaanong... pinatay ang isa sa mga

kinatatakutan sa Les Solitaires na si Queen of Diamonds?

Napailing ako saka napahilamos ng mukha.

Hindi ko pa nakikita o nakakausap ang nasa likod ng pangalang Queen of Diamonds.

Kaya naman wala akong ideya kung sino siya. Ang tanging alam lang namin tungkol sa
kanya ay ang mga nababalitaan naming ginagawa niya.
"Kung inaantay natin ang balita tungkol kay Queen of Diamonds, huwag na tayong mag-
aksaya ng oras. Pinatay na raw siya ni Caliber Roswell, anak ni Ezekiel Roswell."

Napukaw ko ang atensyon ni King of Clubs, matalim ang mga mata niyang tumingin sa
akin, pagkatapos n'on ay kay Ace of Spades dumapo ang kanyang paningin.

"Masyado na yatang naaliw ang mga kasama niya at nakalimutan na siya," saad ni King
of Clubs.

"Tang*n*, gumising ka nga!" hiyaw ni 10 of Clubs saka ibinato sa ulo ni Ace of

Spades ang bote ng alak na kakatapos niya lang ubusin.

"Boss, tulog mantika 'yan kaya ayaw magising."

Ngumisi si King at saka tumayo. Ilang gabi na namin pinagmamalupitan si Ace of

Spades. Hindi na bago sa akin ang hiyaw niya at paghihinagpis habang pinararamdam
namin sa kanya ang unti-unti niyang pagkamatay.

"Wake him up," matigas na utos ni King kaya tumayo na kami. Sinipa ko siya sa braso
at niyugyog naman ni 10 of Clubs ang ulo niya pero ayaw talagang magising.

"King, patayin na lang kaya namin nang dIretso? Ayaw magising eh." Walang kasing
ikli ang pasensya ko kaya ayaw ko ng pinaghihintay. Isang beses ay sinipa ko siya
sa kaniyang sikmura.

"Mukhang hindi naman siya hinahanap ng mga kasama niya."

"Mukhang walang silbi," saad ko pagkatapos ay napa-iling na lang sa kalunos-lunos

na sinapit niya sa amin.

"Edi patayin na nga na'tin," sang-ayon ni 10 of Clubs saka tumawa nang malakas.

Nagulat pa kami nang bahagyang gumalaw ang ulo ni Ace of Spades kasabay ng pagtunog
ng kadena.

Buhay pa.

Napangisi kaming tatlo saka hinintay na magmulat siya ng mga mata.

Raven Strife's POV

"Mukhang hindi naman siya hinahanap ng mga kasama niya."

"Mukhang walang silbi."

"Edi patayin na nga natin."

Nagising ako dahil sa mga boses na naririnig ko na hindi ko alam kung saan
nagmumula. Sinikap kong imulat ang mata ko ngunit maging ang mga iyon ay nahirapan
akong gawin.

Kasalukuyan akong nakagapos gamit ang isang makapal na bakal na kadena. Mula sa
paa, sa mga kamay kong nakatali sa likod, sa leeg kong may nakapulupot na tali,
hanggang sa mga bakal na nakapa-ekis sa aking katawan habang nakasandal ako sa
isang metal na upuan.
Puno ng mga pasa ang katawan ko at tila maski ako ay hindi na makikilala ang sarili
ko sa sandaling makita ko ang aking sitwasyon. Nalalasahan ko rin ang dugo mula sa
mga labi ko, habang kahit mulat ay wala ako gaanong makita dahil sa pamamaga ng may
bahagi ng mata ko.

Hindi lang isang o dalawang beses nila akong saktan sa buong araw. Kapag dumaan
sila sa harap ko, hindi lang isa o dalawang beses nila ako kung sipain, saktan at
bugbugin. Ilang beses nilang hiniwa ang braso at binti ko na para bang sa ganoong
paraan sila sasaya.

Sinikap kong alalahanin ang mga nangyari bago ako mapunta sa lugar na ito.

-Flashback-

Nakabuntot lang ako sa babaeng nasa harapan ko habang malayang pinagmamasdan ang
kanyang ganda. Kahit likod lang niya ang nakikita ko, sapat na iyon upang gumaan
ang pakiramdam ko.

Naaalala ko pa no'ng inamin ko sa kaniya ang tunay kong nararamdaman, mukhang hindi
niya iyon nagustuhan kaya iniwasan niya ako ng ilang taon. Pero ngayon, muling
nanunumbalik kung ano kami noon. At hindi ko na sasayangin ang pagkakataon na
iparamdam sa kaniya kung gaano siya kahalaga sa akin.

Malapit na kami sa nakaparadang sasakyan nang biglang may nagtakip ng mukha ko

gamit ang isang panyo at dinala ako sa liblib na damuhan.

Hanggang mawalan na lang ako ng malay matapos kong maramdaman ang pagkirot ng leeg
ko mula sa tusok ng isang karayom.

"Shit!" Napapa-padyak ako sa sakit dulot ng mabagal na pagguhit ng manipis na metal

sa aking mukha. Halos malagutan ako ng hininga dahil sa sakit n'on at hapdi.

Mangiyak-ngiyak kong minulat ang mata kong hilam na rin dahil sa dugong dumadaloy
mula sa aking ulo.

"T-Tigilan ninyo na ako." Halos mamaos ang boses ko sa kasisigaw dulot ng sakit ng
ginagawa nila.

Isang beses pa ay nakaramdam ako ng malakas na suntok sa mukha ko kung saan ako
hiniwaan gamit ang matalim na kutsilyo.

"Sabihin mo sa amin lahat ng nalalaman mo Ace of Spades," matapang na saad ng isang

lalaki.

"Sinu-sino ang nakakaalam ng mga pagkatao namin?"

"Sino ang nag-utos sa'yong mangalap ng impormasyon?"

Tatlong tao ang nagsasalita. Pulos mga lalaki. Ngunit hindi ko maaninag ang mukha
nila dahil sa sobrang dilim ng lugar na ito. O baka nabulag na ako? Ngunit hindi,
may nakikita pa akong liwanag sa ibang lugar ngunit hindi sa parteng ito. Kaya
maski anong bagay, gamit o tao, ay wala akong makita.

Hirap man ay sinikap kong magsalita. "Les Solitaires, huh?"

Imbes na sagutin ako, isang malakas na tawa ang pumailanlang sa apat na sulok ng
madilim na kwarto kung saan nila ako dinala. At ang tawa na iyon ay nasundan pa ng
halakhak ng dalawang lalaki.

-End Of Flashback-

"Mag-umpisa ka nang magdasal, bata. Hindi matatapos ang gabi na ito, mamamatay ka
na," saad ng isang lalaki kasabay ng malakas na pagsipa sa aking tiyan na labis sa
aking nagpahina.

Napaubo ako at nalasahan ko ang dugo sa ginawa nilang iyon. Hinang-hina na ang
katawan ko. Sinisikap kong lumaban ngunit dahil sa ginawa nila sa akin, tinakasan
na ako ng lahat ng natitirang lakas sa akin.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal dito. Sa pakiwari ko ay may ilang araw na.
At pakiramdam ko, hindi na ako magtatagal pa. Labis nang nanghihina ang katawan ko.
Hinihintay ko na lang na malagutan ako ng hininga ngunit parang napakatagal n'on
mangyari.

At sana, kung talaga hindi na nga ako magtagal, sana... sapat na ang tagal na
inilagi ko sa mundo para maiparamdam sa mga taong mahal ko kung gaano ko sila
kamahal. At sana, makita nila ang ipinadala kong mensahe.

A/N

Sharawt sa mga sumusunod:

Rhea Liza Rosalejos, Andrea De Los Reyes, Jay Ann, Hirami Ishinahara, Fatima
Magcawas, Jennie Rose Medialdia, Shimmy Anne Corpuz, Judy Ann Manuel, Ellaine
Villasis, Rochelle Naces Loretero, Jinelle Faye, Danica Lomeda, Gael Alde-Dela
Merced, Faith Ashley Mercado, Marjorie Magno, Ellane Asagra Lagco, Moumin Cosain
Mohamadali, Keira Amore Corpuz Pagud, Janelle Del Valle. Princess Sofia, Katherine
Anne Bicodo, Jessica Rivera, Edzel Kasilag, Trice Tubieros, Katrina Dela Cruz and
Lendy Mae Daaco.

Thank you sa efforts! Pati na rin sa iba. <3

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 48 - Page 6
by Yanalovesyouu
41-52 minutes

Mikaela Lewis' POV

"Kanino ka sasabay pauwi?" tanong ni Duke sa akin. Nasa parking area na kami ng
hotel kung saan idinaos ang birthday party ng nung bakla.

Sa wakas, natapos na rin ang party. Nakakapagod ang gabing ito. Sa iilang oras
naming nagtagal, parang ang dami ng nangyari.

"May sasakyan akong dala," saad ko saka naglakad patungo sa sasakyan na tinutukoy
ko. At sa hindi ko malamang dahilan, hanggang ngayon ay nakasunod pa rin sa akin si
Duke. Lumingon ako sa gawi niya. "Ikaw? Saan naka-park ang sasakyan mo?" tanong ko.

"Ah, sa banda roon pa," pagtuturo niya.

Sinundan ko ng tingin kung saan nakaturo ang hintuturo niya. "Ang layo naman."

"Lumalayo talaga ako sa mga karapat dapat layuan." Natawa ako nang bigla ko na
namang narinig ang mga hugot diyan.

Kunot-noo ko siyang tiningnan ngunit pilit kumakawala sa akin ang pagtawa. "Ayan ka
na naman," saad ko saka muling natawa. Saglit siyang sumulyap sa akin, pagkatapos
niyon ay muli siyang tumingin sa malayo. Hindi nakatakas sa aking paningin ang
naging pangisi niya sabay iling at yuko.

Natuwa ako sa inasal ni Duke. Kahit kilala siya sa sobrang bitter na tao, hindi
mapagkakailang masaya naman siya kausap.

Akala ko nga kanina, matatapos na lang ang sayaw namin nang hindi kami nag-uusap
dahil dama ko naman sa kaniya ang pagka-bored. Pero hindi pala. I somewhat realized
na hindi talaga dapat bumabase sa first impression.

"Kay Birkins 'to, a?" Hindi ko namalayang nasa tapat na pala kami ng kotse na dala
ko. "Pero hindi naman ito ang dala ni Birkins nang sunduin niya sila Amber kanina."

"Sinundo niya si Amber?" Shit! Tinanong ko pa, eh, kakasabi nga lang. "Joke, huwag
mo na sagutin." dagdag ko pa saka yumuko.Nahiya ako bigla sa inasal ko. Obvious na
nga naman kasi, kakasabi lang ni Duke tapos tinanong ko pa ulit. Feeling ko, tino-
torture ko lang ang sarili ko.

Inangat ko ang paningin ko kay Duke na nakatunghay na pala sa akin saka ako nag-
peke ng ngiti. "Binigay kasi sa akin ni Shaun, 'to. Ito ang dala kong sasakyan."

Tumango-tango lang siya saka ngumiti rin nang bahagya. Oo nga pala. Nakalimutan
kong mahal niya pala si Amber. Nakalimutan kong, hindi nga lang pala ako ang
nasasaktan ngayon.

"Kuya!" Sabay kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses ni Duchess. Agad na

lumapit si Duke sa kanya kaya sumunod ako. Kasama nito si Amber na kanina lang ay
pinag-uusapan namin.

"Bakit na naman? Hindi ko isasabay si Mikaela kung iyon ang ang favor mo," mahina
ngunit dinig kong turan ni Duke sa kapatid.

Kumunot ang noo ni Duchess. "Huh? Sino nagsabing isasabay mo siya? Ikaw ang
isasabay niya, Kuya."

"What?"

"Can I get your car? Please! Kaya ko namang umuwi mag-isa, eh."

I admit, she's really cute. Hindi lang talaga siya maayos manamit pero maganda si
Duchess.

"Sige na. Kailan ba ako nasunod sa ating dalawa? Pati ba naman sa'yo, hindi ako
manalo-nalo," asik ni Duke. At mabilis na sumulyap sa gawi ni Amber na nakatingin
sa kotseng ibinigay sa akin ni Shaun.

Nang maibigay ni Duke sa kapatid niya ang susi ng kotse ay umalis na rin ang mga
ito. May babalikan pa raw saglit sa loob kaya mauna na raw kaming umuwi. Nang
magkatinginan kami ay biglang napayuko si Duke saka nagkamot ng ulo. Mukhang
nahihiya siya dahil sasabay siya sakin.

"Tara na," anyaya ko saka pumunta sa front seat. "Ikaw mag-drive para hindi ka
mahiya," suhestiyon ko at saka ako tumawa.

Mukhang nawala naman ang hiya sa kanya dahil pumayag siya na siya na ang mag-drive.
Sa buong byahe ay hindi nawala ang kwentuhan naming dalawa na parang hindi nauubos.
Kanina pa kami magkausap pero parang marami pa kaming gustong sabihin. Kada may
matatapos na topic, may darating muli.

"Ewan ko ba. Pero simula no'ng hiwalayan ni Grayson si Amber ay inis na inis na ako
sa kanya," gigil kong saad.

Nakakabwisit naman kasi talaga. Hindi ko nga maintindihan sa pinsan kong iyon kung
bakit pa binalikan si Grayson, eh, halata namang walang time sa kaniya iyon. At
hindi na rin ako sigurado kung mahal pa siya ni Grayson. Halata naman kasing hindi
na.

Sino ba naman kasing tanga ang hihingi ng isa pang chance pero hindi pinatutunayan
na deserve niya ang chance na hiningi niya? Edi syempre, ang letseng si Grayson.

"Minsan kasi sa relasyon, hindi sapat ang mahal ka lang. Dapat nararamdaman mo pa
rin ang saya kapag kasama mo siya," ani Duke habang nagda-drive.

"Tumpak! Nadali mo."

Natutuwa rin talaga ako rito kay Duke, eh. Imagine mo? Parehas kami ng naiisip
palagi. Mukhang magkakasundo kami ng taong ito tungkol sa mga bagay-bagay.

Natahimik kami sandali pero muli akong nagbukas ng topic. "Ano'ng masasabi mo kay
Raven?"

"Bakit? Ano'ng mayroon kay Strife bukod sa hindi siya nakapunta ngayon?"

"E, 'di ba may gusto 'yon sa kapatid mo?"

"Kung saan naman masaya ang kapatid ko, masaya na rin ako. H'wag niya lang
sasaktan, makakalimutan kong nasa iisang Mafia group kami."

Napangiti ako. Hindi ko pa nararanasang magkaroon ng Kuya. Pero sa tingin ko, kung
si Duke ang magiging kuya ko, napakas'werte ko. Maswerte si Duchess sa Kuya niya.
Hindi siya hinahayaang malungkot.

"Ang swerte ni Duchess na ikaw ang kuya niya," wala sa ulirat kong saad.

Tumawa lang si Duke sa sinabi ko. Pero totoo naman iyon. Masarap siyang maging
Kuya. Siguradong swerte rin ang babaeng mamahalin niya't mamahalin siya.

Duchess Lionhart's POV

"Amber, sandali. Naiwan ko yata ang purse ko sa loob?" I was actually lying dahil
wala naman akong dalang purse.

"Ang bobo naman, pakibilis. Nasasayang oras ko," sagot niya. Nauna na kasi kami ni
Amber na pumunta ng parking lot. Hindi naman ako papayag na hindi sila magsabay ni
Shaun pauwi.

I don't know, pero parang gustong-gusto ko na nakikitang lagi silang magkasama.

Binalikan namin sa loob ang nawawalang purse ko at hindi ako nagkamali dahil
naabutan pa namin sila Shaun, Cody at Azure doon.

"Dalian mo na hanapin 'yong purse mo. Saan mo ba kasi naiwan? Napaka-burara, ha."
"Huh? Ay oo. Iyong purse ko pala." Kunwaring naghanap-hanap ako sa ilalim ng table
at sa upuan. At nagkunwari din na may naalala.

"Try mo sumuot sa ilalim ng table para sulit yang katangahan mo r'yan."

"Ay hindi ko pala dala." Saka ako nag-peace sign sa kaniya.

"Whoa! Duchess, Amber. Akala ko umuwi na kayo? Na-miss ninyo ba ang kagwapuhan ko?
Sabi na't binabalik-balikan ang taglay kong kakisigan, e." Napangiwi ako sa biglang
pagsulpot ni Cody.

"Pauwi na rin sana kami. Binalikan ko lang 'yong purse ko. Kaso, hindi ko pala
dala," usal ko saka nagpeke ng tawa.

"In short, nabobo na naman 'tong si Duchess."

"Oh tara, sabay-sabay na tayong umuwi," anyaya ni Cody pero agad din siyang
natigilan. "Takte. May dadaanan pa pala ako. Mauna na pala kayo sa parking lot.
Susunod ako. Pero alis na kayo kapag 10 minutes ay wala pa ako."

"Aalis talaga kami kahit wala pang 10 minutes, duh! Huwag kang masyadong VIP."

Naunang maglakad si Amber at sumunod naman ako sa kanya. Lumingon ako sa gawi ni
Shaun saka sinenyasan siyang sumunod. Mabuti at nakuha niya ang ibig kong sabihin.
May parte sa akin na kinikilig dahil sa ginagawa ko. Pwede na pala akong
matchmaker.

Sumunod din si Azure dahil inakbayan siya ni Shaun dahilan para matangay ito sa
paglalakad niya.

Nang nasa parking lot na kami, gaya ng sabi ni Cody ay hinintay namin siya ng
sampung minuto, lumampas na roon kaya ramdam kong inip na inip na si Amber.

"Ang kupad naman talaga ng lalaking 'yon," pabulong na asik niya sa gilid ko.

"Sino? Si Cody o si Shaun?" tanong ko sa kanya dahilan upang bigla siyang

mapalingon sa gawi ko.

"Tanga, s'yempre 'yung pinsan kong monggoloid."

"Sabi mo, aalis na tayo kahit wala pang sampung minuto. E, hindi ka naman
nagyayayang umalis. Baka may hinihintay kang iba?" Gusto kong matawa dahil muli na
namang tumaas ang kilay niya.

"Ah... naka-sampung minuto na ba? Oh, edi tara na," sagot ni Amber. "Tanginang 'to
ang daming alam," bulong pa niya.

Sasakay na sana kami ng kotse nang biglang dumating ang kanina ko pang hinihintay
na sure akong hinihintay din ni Amber. In denial lang.

"Oh, nandito pa pala kayo?" bungad ni Shaun sa amin.

At sumabat naman si Amber. "Wala na kami rito, bobo."

"Oks," saka lumingon sa gawi ko. "Na-flat ang gulong ng kotse ni Lamperouge. Kaya
kami natagalan."

"Sino ba naman kasing tanga ang hindi man lang naiisipang bumili ng bagong kotse?
Heller? College pa yata tayo 'yan na ang gamit mong kotse."

"Aba matinde, twin sis! Hindi naman ako katulad mo na gastador, ano."

"Excuse me, magkaiba ang gastador sa mayaman."

"Teka? Naayos ba 'yung sasakyan?" singit ko.

"Hindi, e," cool na cool na sabi ni Shaun habang ang isang kamay ay nasa bulsa niya
at ang isa nama'y bitbit ang lagi niyang dala na pusa.

"Ha? Eh, papaano siya uuwi?" Napatingin ako sa gawi ni Azure na palinga-linga.

"Kaya ko na sarili ko. Hindi ko alam, biglang na-flat ang gulong, eh. Maayos naman
iyon kanina,"

"Pauso rin, hindi na lang sabihing gustong tumalandi"

"Omsim. Tsk tsk. Biglang na-flat," ngingisi-ngising sabat ni Shaun na parang may
hindi sinasabi.

Umiling-iling pa ito na para bang nasasayangan talaga't na-flat-an ng gulong ang

sasakyan ni Azure. Pero makikita namang natutuwa siya. Bakit naman kaya?

"Oy, ikaw babaeng maarte, sa akin ka na sumabay. Ako sumundo sa'yo, 'di ba?" tanong
ni Shaun saka hinila si Amber papalapit sa kaniya.

Nasaksihan ko pa kung papaanong inabot ni Shaun kay Amber ang dala niyang pusa saka
parang may binulong.

"Oo nga. Dito na lang ako sasabay sa hampaslupang ito. Kawawa naman. Gustong-gusto
ng atensyon ko."

"Pasabay na lang," singit ni Azure.

"Ops. Two-seater 'to," pigil ni Shaun na para bang inaasar pa si Azure.

Argh! Mabuti na lang at hiningi ko kay Kuya Duke ang susi ng sasakyan. Kung ganoong
two seater lang ang kotse ni Shaun at dalawa lang ang pwedeng makasakay, siguro
isasabay ko na lang si Azure?

Hindi naman pwedeng dalawa na lang sila ni Azure kasi mas gusto kong magsabay si
Amber at Shaun. This is quite stressful. But, I already decided.

"Gusto mo bang sa akin na lang sumabay, Azure?" anyaya ko. Nakita ko naman na
napatingin siya sa akin nang may pagkabigla.

"H-Huh? A-Ano..."
Gusto ko na namang matawa sa reaksyon niya. Muli siyang napayuko at nagkamot ng
ulo. Ngunit agad ding nawala dahil sinadya siyang bungguin ni Shaun.

"Ge na. Sakay na," pang-aasar nito saka kunwaring tinulak-tulak pa si Azure
papalapit sa akin... sa kotse.

"S-Sige. Ako na lang magda-drive," presinta niya and so I smiled.

"Go ahead. Let's go?" Tumango siya sa akin. Nagpaalam kami kila Amber at Shaun and
reminded them to keep safe.

"Iyong seatbelt mo." Nabigla ako sa malumanay na pagpapaalala ni Azure nang

paandarin niya ang sasakyan.

"Oh. I forgot. Sorry." Then I buckled it up. Bakas pa rin ang hiya kay Azure pero
mas komportable na siya ngayon.

"Salamat nga pala dahil nakasayaw kita kanina." Napalingon ako sa kaniya nang
sabihin niya iyon. Hindi ko naman itinago ang ngiti ko. Isang sinserong ngiti ang
ibinigay ko sa kaniya. "Thank you rin."

And with that, we left the hotel where the party was held.

Emerald's POV

"OMG, ang cute!" saad ko habang nakatingin sa bagong relo ni Baby Caliber.
Kakabalik lang namin mula sa Costa Giordano Hotel at sumama muna ako kay Baby
Caliber dito sa mansion ng future in-laws ko. I am currently helping Baby Caliber
sa mga gifts niya dahil mukhang matatagalan siya sa pagbubukas ng mga ito kung
hindi ko siya tutulungan.

I do not want Baby Caliber to have a
his future wife, I need to help him.
time with my Baby Caliber kasi hindi
dahil sa pag-aasikaso ng business ni
Solitaires.
difficult time with opening his gifts kaya as
At isa pa, this is also one way of spending
ko siya naka-bonding ng matagal for a week
Dadsy at sa pag-investigate tungkol sa Les

"Baby Caliber, mas cute 'tong tingnan kung isusuot mo." Patakbo akong lumapit sa
table at ipinakita sa kanya ang relo.

"Later na, mujer. Wit mo ba nasa-sightsung? Many to mention ang giftchikels ng

prinsesa ng kaharian na need i-open sesame," saad niya habang inaayos ang ibang
gifts na nabuksan na. Sige na nga! I pouted and placed the wrist watch beside him,
saka bumalik sa pag-unwrap ng gifts.

(Trans: Mamaya na, babae. Hindi mo ba nakikita? Ang dami ko pang regalo na
kailangan buksan.)

A few minutes has passed pero tahimik pa rin kaming dalawa ni baby Caliber, kaya
napag-isipan ko na magbukas ng topic. Timing din ito dahil naalala ko ang nangyari
sa party.

"Baby Caliber! Alam mo ba kanina sa party, medyo kinilig ako kina Kuya Shaun at Ate
Mikaela?" Tiningnan naman ako ni baby Caliber kaya tinuloy ko ang pagku-kwento.

"Medyo lang naman kasi mas kinilig ako no'ng isinayaw naman ni Kuya Duke si Ate
Mikaela," saad ko. I was really happy to see Ate Mikaela dancing with great men I
know. Noon kasi, masyado niyang nilalayo ang sarili niya sa mga lalaki. Masyado
naman niya kasing dinidibdib ang pagtawag sa kanya ng iba na tomboy dahil flat
chested siya. Although a lot of people say that about her, love ko si Ate Mikaela
and she also deserves to be seen as an independent lady.

"Also, kinikilig din ako no'ng niyaya ni Kuya Shaun si Ate Amber na sumayaw kahit
na nakipagbalikan na ulit si Ate Amber kay Kuya Gray," pagtutuloy ko. Omygolly!
Malakas kasi iyong chemistry nilang dalawa, huhu. Magso-sorry na lang ako kay Kuya
Gray kung malalaman niya iyong thoughts ko. Hindi ko rin naman kasi maintindihan
kung bakit sinasamahan palagi ni Kuya Gray iyong ex-girlfriend niya. Ang daming
nakakakilig na nangyari during the party pero alam ninyo kung ano 'yung pinaka-
nakakakilig? Kaming dalawa ni baby Caliber na magkasama rin sa buong duration ng
party, hihi.

"OMG! Tapos sina Ate Duchess at Kuya Azure rin pala. Ang cute nilang tingnan na
magkasama, parang tayo rin, baby Caliber." I also remember how adorable they looked
when they danced. Nakakakilig din silang tingnan, for me lang naman po.

"Sayang lang kasi wala si Kuya Raven sa party, tapos parang ang sad tingnan nina
Kuya Duke at Ate Mikaela kahit na tumatawa naman sila. Huhu, tapos mas nasa-sad din
ako for Kuya Ari. Alam mo, baby Caliber, ang lungkot niyang tingnan no'ng
nagsasayaw ang iba sa party. Tapos si Kuya Azure-"

"Stop in the name of love muna! Nalelerkey akes sa mga chismis mo, mujer. Anets
bang kiber mo sa mga 'yon?" Baby Caliber cut me off at inirapan ako. Nagseselos na
naman ba siya kasi hindi 'yong lovelife namin ang iniisip ko?

(Trans: Teka! Nahihilo ako sa mga chismis mo, babae. Ano bang pakialam mo sa mga
'yon?)

"Nagseselos ka ba, Baby Caliber? Sorry na. Hayaan mo, next na pag-uusapan naman
natin ay about sa kasal natin in the future." I said with a smile. Umakto naman
itong nasusuka kaya tumawa lang ako. Aware naman ako na best actor ang future
husband ko.

"Shut up ka na lang, okay?" saad niya while still gagging. My laughter grew louder
at natawa rin si baby Caliber. Ang sweet talaga namin, always!

"Sabi ko nga, Baby Caliber, eh! Magbukas na lang tayo ng gifts mo. Sa susunod, mga
regalo na sa kasal natin ang sabay nating bubuksan,"

"Chaka mo, girl!" Baby Caliber rolled his eyes, and after that, he laughed.

Iba na si Baby Caliber na nakakausap ko noon sa nakakausap ko ngayon. Mula nang

malaman ko ang secret nila ni Ate Mikaela ay mas madalas na kaming nagtatawanan.
Hindi niya na rin ako tinatarayan. At masasabi kong, mas naging sweet kaming dalawa
sa isa't isa. Hehe.

12th Joker's PoV

"Yes, thank you for the information. I'll see to it that you get paid on time,"
saad ko at ibinaba ang call. Prente akong nakaupo sa isang swivel chair habang
sumisimsim ng wine. Being in a position such as this, I cannot stop myself na
maalala ang lahat ng pinagdaanan ko noon.

-Flashback-

"Mommy, I want you to know that I am going to make sure that I'll be like you and
daddy when I grow up." I was so excited to show her my plans when I am older but
she didn't even look at me.

"Sweetie, go upstairs and talk to your tita and tito. May kailangan kaming sabihin
ni daddy sa kapatid mo," she said and ordered someone to accompany me to the
balcony. Hindi rin ako nagpumilit pa kahit na ayaw ko talaga siyang sundin. I was
curious to know what they would talk about but I can't do anything if they wouldn't
want me to hear their conversation.

"My darling, come here and sit beside tita." I immediately went to take a seat next
to her as we watched my parents talking. Kakabalik lang ni daddy at ng kapatid ko
from hunting. Possibly, tinuruan na niya ito kung paano gumamit ng baril. I know
daddy was successful because they both look happy.

"Finally, you're both here!" Mommy exclaimed as she went to them. Hinalikan niya
ang kapatid ko sa noo and also kissed daddy's cheeks. After that, hinawakan ni
mommy ang kamay ng kapatid ko. It looked like she was saying something but I cannot
hear them out.

"Why are you here with us, my child? Shouldn't you be with your mom and dad?" Tito
asked me with concern in his eyes. Tita and tito both see me as their own child.

"Mommy told me I should stay with you and tita here. May gusto po yata silang
sabihin sa kapatid ko," I answered with a smile. They both looked at my parents'
direction, then faced me in confusion.

"Honey, do you think they're already picking an heir?" Tita asked my tito as she
held my hands. I was also confused about their actions so I asked.

"Pick an heir for what, tita?" Their eyes were hesitating but they both sighed
before answering me.

"An heir for the title passed down by your family for generations, to be the
Joker." Wait, what? Joker? Hindi ko alam kung binobola ako ni tito because he
looked serious.

"I don't understand po. Why would our family pass down the title of being the
Joker?" I mean, why would anyone be interested to be a joker? Especially in the
Mafia World? It sounded weird.

"You see, my child, this title holds the most powerful position in a group where we
and your parents belong. The Joker is the most respected and feared in Les
Solitaires." Les Solitaires? I remember seeing daddy's files before and I am sure
that I saw that name on one of his papers. I am aware about the Mafia World and my
parents being a part of it but I did not know that they are that powerful. And what
is Les Solitaires?

"...And your tita and I think that they have already chosen the person next in line
for the position," Tito continued. I also didn't know na balak pala nilang ibigay
ito sa aking kapatid. Kung iisipin, naging masunurin naman ako and I always made
mommy and daddy proud. Pero bakit hindi ako?

"But don't worry, my darling. I think it won't be final until you and your sibling
reach the legal age. Besides, your tito and I are here for you." Honestly, I want
to believe them, it's just that everything is obvious now. I may be young, but I
was not raised to be stupid and slow-witted.

-Flashback Ends-

I smirked at the memory. I was not their choice but I still got it in the end.
Sometimes, the least you expect to reach the goal are the ones who have already
finished it.

"I have proven myself, but this isn't the end."

Raven Strife's POV

Unti-unti ko nang nararamdaman ang paghinto ng paghinga ko. Totoo nga ang sinabi ng
iba. Na kapag malapit nang magwakas ang buhay mo, maaalala mo ang lahat ng bagay na
ginawa mo. Masaya man o malungkot. Mabuti man o masama.

Bumalik sa alaala ko ang dahilan kung papaano ko nakilala ang Les Solitaires at
kung papaano ako napabilang dito.

"Good morning po, tito," bati ko agad nang makapasok ako sa loob ng opisina ni Tito
Ezekiel. Minsan lang kung magpatawag ng isa sa taga Black Organization si tito
kaya't nagtataka ako kung bakit niya ako pinatawag.

"Sit down," utos niya at itinuro ang katabing upuan. Hindi ko mapigilan ang kabahan
kahit na kakilala naman ng mga magulang ko si Tito Ezekiel. Sino ang hindi
kakabahan na kaharap ang isa sa mga taong pinaka-nirerespeto sa Mafia World?

Naupo na rin ako at bago pa muli akong makapagtanong ay nagsalita na ulit siya.

"I know that there are a lot of things happening on Black Organization. I am not
asking you to doubt each other, but I want you to look closely at each Black
Organization's member." Saglit na nalito ako sa sinabi ni tito kaya nanatili muna
akong tahimik ng ilang minuto. Matiyaga akong tiningnan ni Tito Ezekiel at
naghintay ng sagot.

Hindi ko alam kung para saan ang pagmamanman ko sa mga kasama ko. Bakit kailangan
kong bantayan ang bawat galaw ng buong Black Organization? May gusto bang malaman
si tito tungkol sa ginagawa nila? At kung meron nga, ano ang gusto niyang
matuklasan?

"Sige po, tito." Iyon lamang ang nasabi ko at umalis na ng opisina. I have doubts
pero kailangan ko pa ring sumunod sa utos. At isa pa, ang ginagawa naman ni tito ay
para sa kapakanan ng buong Yaji at Roswell, pati na rin sa Black Organization. Pero
saan o kanino ako mag-uumpisa?
-

Kakatapos lang ng pa-meeting ni Trigger sa buong Black Organization at mag-isa

akong naglalakad ngayon papunta ng parking lot. Minabuti kong magpahuling lumabas
para ma-obserbahan ang mga galaw nila.

Normal na nagbabangayan sina Azure at Cody, habang sina Trigger at Lindsay ay

magkasamang naglalakad. Tanaw ko rin si Amber kasama si Duchess na nag-iba ng
tingin nang mapansin ko siyang lumingon. Napabuntong-hininga naman ako dahil sa mga
pinagdaanan naming dalawa noon. Pero kahit na umiwas siya, hindi nagbago ang
nararamdaman ko.

"Sure, I'll be there soon." Nabaling ang atensyon ko nang marinig ang boses ng
pinsan kong si Grayson habang may kausap sa cellphone niya. Mukhang wala namang
kahina-hinala sa mga sagot niya pero mukhang ayaw niyang may makakarinig sa kanyang
iba kaya kinutuban ako.

Ini-end na niya ang tawag at pumasok sa sasakyan niya. Sinundan ko siya hanggang sa
makarating kami sa isang restaurant. Hindi pamilyar sa akin ang lugar na ito kaya
hindi na ako pumasok. Nakatingin ako sa glass window kung saan nakapuwesto ang
table ng pinsan ko. Ten minutes has passed nang dumating ang isang lalaki na naka-
gray suit at palapit sa table ni Grayson. Kahit ang ka-meeting niya ay hindi rin
pamilyar ang mukha.

Hindi rin naman tumagal ang pag-uusap nila, iniwan lang ng lalaki ang dala niyang
files kay Gray bago ito umalis. Pagkatapos n'on ay diretso rin siyang umuwi.

Ilang linggo ko nang binabantayan ang mga galaw ng pinsan kong si Boulstridge at
napansin kong palagi siyang may ka-meeting o ka-call. Alam kong hindi tungkol sa
business ng mga Boulstridge iyon dahil maayos at walang problema ang pamamahala
niya roon.

"Raven, you make hintay muna here sa baba, okay? I'll make tawag muna kay Gray
upstairs," ani Tita Caileigh habang inaalok sa akin ang isang baso ng juice.
Napagdesisyonan kong subukan na kunin ang mga data at files na nakukuha ni Grayson
mula sa mga meeting niya na labas sa business ng mga Boulstridge. Mga ilang sandali
pa ang lumipas bago bumaba si Tita Caileigh kasama si Gray.

"'tol, ba't napadaan ka?"

"Hihingi sana ako ng files tungkol sa transactions ng ibang Mafia groups, lalo na
sa Black Sinister." Tiningnan niya ako nang may pagtataka pero nawala rin naman
iyon nang tawagin siya ni tita mula sa kusina.

"Kuhanin mo na lang sa kwarto, sa ibabaw ng desk ko lang naman 'yon," sagot niya
bago tumungo ng kusina.

Pagkakataon ko na ito kaya't mabilis kong tinahak ang hagdan papunta sa kwarto ni
Gray. Nang mabuksan ko ang pinto ay bumungad sa akin ang ibang mga papeles niyang
nakalatag sa work desk niya kahit alam kong wala talaga roon ang hinahanap ko.

Nahagilap ng mga mata ko ang isang attache case sa ilalim ng kama niya kaya agad ko
itong kinuha at binuksan. Bumungad sa akin ang simbolo ng baraha sa loob ng case.

"Les Solitaires?" mahinang saad ko habang binabasa ang laman niya. Puno ito ng
history at mga title ng kada miyembro ng Les Solitaires. In-scan ko na ang files
nang maramdaman ko ang mga yabag ng paa paakyat ng kwarto. Kailangan kong malaman
kung para saan ang grupong ito, at kung bakit mayroong hindi sinasabi si Gray sa
amin. Ano ba talaga ang plano niya?

Abot langit ang kaba ko nang makaharap ko ulit si Tito Ezekiel kasama na nito ang
panganay niyang anak na si Bullet.

Pinapunta niya ako rito sa mansion nila. Nagpalinga-linga ako. Mukhang wala si Tita
Aemie at ang mga kapatid ni Bullet.

"Any update?" asked Tito Ezekiel. Mas lalo naman akong kinabahan. Hindi ko alam
kung tama ba ang nakuha kong impormasyon dahil bukod sa pangalan ng grupo na iyon
ay wala na akong ibang alam.

Pero nagdesisyon akong sabihin na ang natuklasan ko. "Mayroon pong bagong grupo.
Hindi po ako sigurado sa kung ano ang kaya nilang gawin dahil wala pa po akong
nakukuhang impormasyon sa kanila," saad ko.

"It's Les Solitaires, am I correct?" Nagulat ako nang biglang magsalita si Bullet.
Nakangisi ito at para bang siguradong-sigurado na sasagot ako ng 'oo'

At tama siya. Dahil iyon nga ang natuklasan ko,

"Hindi pa ako sigurado kung kasapi roon si Grayson. Pero malaki ang hinala ko."

"Since when have you learned about Les Solitaires?" walang paligoy-ligoy na tanong
ni Tito Ezekiel sa akin.

Sa itsura naming tatlo, para akong isang kriminal na nililitis ngayon. At aminin ko
man sa hindi, kinakabahan akong kaharap silang dalawa.

Of course, I am talking to Ezekiel Roswell and to his successor.

"Recently lang po, Tito."

"And I want to assign you for another task."

"Ano po iyon, Tito?"

"We want you to keep an eye with that group," saad naman ni Bullet kaya napatingin
ako sa gawi niya.

"Don't worry, we'll be right behind your back."

Walang maitatagong sikreto sa mag-amang Roswell kaya siguro alam na nila ang
tungkol rito. Hindi na rin dapat ako nagtaka.

Nakuha ko ang gusto nilang iparating. Gusto nilang sumali ako sa Les Solitaires at
maging mata nila. Na hindi ko tatanggihan dahil mas gusto ko iyon.

At isa pa, Mom and Dad trained me very well. Of course, Mom and Dad used to be good
spies.

Iyon yata ang namana ko sa kanila. Ang maging curious sa lahat ng bagay para
matulungan ko ang mga kagrupo ko sa lahat ng aspeto at paraan na magagawa ko.

Black Organization, our generation, will be the next most powerful Mafia Group.

Pumasok ako sa restaurant kung saan ang napagkasunduan naming pagkikita ng pinsan
kong si Grayson. Naabutan ko naman siyang nakaupo sa dulong bahagi niyon at
prenteng hinihintay ang paglapit ko. Mabuti na lang at wala masyadong customers ang
restaurant kaya hindi iyon magiging sagabal sa pag-uusap naming dalawa.

Marami akong gustong malaman.

Umupo ako sa silyang nasa harap ni Gray saka sinuyod ng tingin ang mga papel na
nasa ibabaw ng table.

"Nandyan ang ilan sa mga impormasyon na hinihingi mo. Some of the files were
confidential kaya hindi ko na nakuha, lalo na ang mga nasa higher ranks."

Ibinigay niya sa akin ang folder kung saan naroon ang listahan ng miyembro ng Les
Solitaires mula roon sa namatay na at sa pumalit sa posisyon na iyon.

Mukhang hindi pa alam ng buong Black Organization ang tungkol sa bagong grupo na
nais kaming pabagsakin. Dahil ang grupong ito ay hindi na masyado namayagpag
magmula ng magkaroon ng Mafia at tumahimik ito ng ilang taon. Pero kung tutuusin,
ilang daang taon na buhat nang binuo ang grupong Les Solitaires at iilan pa lang
ang nakakaalam na nag-eexist sila.

"Papaano makasali rito?" Iyon agad ang tinanong ko. Ayoko nang magpaligoy-ligoy.

"Katulad pa rin ng dati. Kailangan mong patayin ang nasa posisyon na iyon para ikaw
ang pumalit."

"Ilang taon ka nang miyembro nito? Bakit hindi mo pinapaalam sa iba?" takhang
tanong ko sa kanya. Saglit akong napatingin sa gawi niya upang tingnan ang kanyang
reaksyon.

"Bago pa ako makasali sa Black Organization," anito.

Sinuyod ko ng tingin ang listahan ng baraha kung sino roon ay may pagkakakilanlan
at kung sino ang wala.

"Ace of Spades," saad ko nang maagaw ang atensyon sa isang pangalan na nakasulat sa
pulang marka.

"Wala ka nang dapat ipag-alala. Niligpit ko na siya kagabi at ikaw ang papalit sa
kanya." Pinukol ko siya ng tingin. Ngunit wala sa akin ang atensyon niya kundi sa
papel na hawak.

"Hindi madali ang pagsali sa Les Solitaires dahil kapwa nila miyembro ay pinapatay
nila. Lalo kung hindi ka kapanalig ng kinikilala nilang hari o reyna."
"Alam mong hindi ko kailangang pumanig sa kanila."

"Ikamamatay mo iyon," kalmadong saad niya.

"Ang alin?"

"Ang hindi pumanig sa naisin nila. Hindi sila basta-basta."

"Alam ko. At wala akong balak na pumanig sa sinumang hari o reyna sa kanila,"
matigas kong saad. Ngumisi siya pagkatapos saka lumagok ng tubig sa baso.

"Ikaw ang bahala. Nariyan na ang lahat ng kailangan mo. Pag-aralan mong maigi.
Sibat na ako."

At tuluyan na siyang umalis. Muli ay sinipat ko ang hawak kong mga papel saka
isinilid iyon sa bag na dala ko. Marami akong malalaman at kailangan gawin.

Bukas na bukas ay kailangan kong umpisahan ang paggawa ng paraan para hindi sila
makasagabal sa amin.

At totoong hindi ko kailangang pumanig sa kanila para lang sa impormasyong nais ko

pang makuha. Makukuha ko iyon habang sila ang pumapanig sa akin.

Ace of Spades. Magandang panimula para sa nagsisimulang tulad ko.

"Boss," bati ko nang mabungaran si Bullet Roswell sa tagong mansion na pagmamay-ari

niya pagkapasok ko ng main door.

"Sit down, Strife," utos nito saka mabilis na sinulyapan ang couch na nasa harapan
niya, senyales na roon ako maupo. Sumunod naman ako.

"Ano'ng mayroon?" Dahil totoong wala akong ideya kung bakit pinapunta niya ako
rito. Ginagawa ko kung ano ang sinabi sa akin ni Tito Ezekiel at sa tingin ko
nama'y tama ang ginagawa ko. Kahit papaano, may progress. Paunti-unti ay nakukuha
akong impormasyon.

Hindi siya sumagot. Prente lang siyang nakaupo saka panaka-nakang humihigop sa
mainit niyang kape. Maya-maya'y narinig ko ang langitngit ng pagbukas at pagsara ng
pinto.

"Am I late?" bungad na tanong ng isang babae.

Tumikhim si Bullet saka nagsalita. "Have a seat beside Strife." Na agad namang
sinunod ng babae. Naghintay pa kami ng ilang sandali bago dahan-dahang tumayo si
Bullet. Pinanood namin siyang magpalakad-lakad.

"Les Solitaires' influence among the other groups is growing because of the
powerful leaders behind their success. Even though they came from a group of
exiles, it doesn't mean that they are still at the bottom. Some of the Mafia groups
are now in alliance with Les Solitaires," panimula niya. Nanatili kaming tahimik ng
babae.

"Keep it from Emerald, Yuriko."

Naguluhan ako sa huling sinabi ni Bullet. Ang paningin niya ay nakatuon sa babaeng
katabi ko.
"I love hiding secrets. You can count on me," aniya. "And besides, Emerald is the
reason why I am here. I want to protect my sister," dagdag pa nito saka ngumiti.

Siya? Kapatid ni Emerald? Paano? Ang alam ko ay nag-iisang anak lang si Emerald ng
mag-asawang Blood.

"Good then. You'll be our eye in Japan for Les Solitaires."

"Alright."

"And you, Strife..." Napalingon ako sa kaniya nang tawagin niya ako at hinintay ang
sasabihin niya, "You'll be assigned here in the Philippines."

Nakuha ko na agad ang gusto niyang iparating kaya tumango ako.

"Both of you will report everything you'll find regarding Les Solitaires. Am I
clear?"

And that's why my curiosity grew stronger about Les Solitaires.

Kasalukuyang nagsisidatingan ang mga taong inimbitahan sa selebrasyon ng panganay

na anak ni Tito Ezekiel at Tita Aemie na si Bullet Roswell. Maya-maya lang din ay
alam kong darating na rin ang mga ito kasama ang nobya niyang si Mikazuki.

Sa isang madilim na parte ng entrance namin napagdesisyonang magtagpo ni Yuriko

Kanzaki na isa ring miyembro ng Les Solitaires. Nakumpirma ko ito nang minsang i-
hack ko ang ibang files na nagtuturo sa ibang miyembro ng grupong iyon. At sa lahat
ng pangalan na naroon, siya lang ang nakilala ko bukod kay Grayson dahil ang iba ay
naka-private.

Hindi sa hindi ako naniniwala kay Bullet nang una kaming magkita. Hindi lang talaga
ako nakukuntento sa isang impormasyon.

Nakumpirma ko rin na siya ay kapatid ni Emerald sa labas. Anak sa ibang babae ni

Tito Jerson. At ito ang rason kung bakit niya naisipang sumali sa Les Solitaires.
Upang protektahan ang kaisa-isa niyang kapatid.

"They are here. Pinag-aaralan ang bawat galaw natin," aniya.

Nagkunwari kaming normal lang na nag-uusap. Hindi kami masyadong lumilingon sa

iba't ibang direksyon upang hindi mahalata na may iba kaming pinag-uusapan. Kaswal
ang naging pagkilos namin at panaka-nakang pinipeke ang tawa.

"Nakikita ko ang ilan sa kanila," saad ko dahil hindi lang isa o dalawang tao ang
nakitaan ko ng marka sa iba't ibang parte ng katawan nila.

Ang iba sa kanila'y inilalantad ang kanilang pagkakakilanlan. Ang iba nama'y
tinatago ito.

Dahil tuluyan na akong naging miyembro ng Les Solitaires, nagpatatak na rin ako ng
tattoo sa aking tagiliran.
Ace of Spades.

Siya nama'y Ace of Hearts. Inamin niya ito sa akin. At pinag-uusapan namin ngayon
ang ilang impormasyon kung papaano matutukoy ang iba pang miyembro ng Les
Solitaires.

Aminado akong nahihirapan akong alamin kung sino ang mga tinutukoy nilang Hari at
Reyna. Maging ang Joker ay pribado ang impormasyon. Dahil na rin sa kuryosidad ni
Yuriko, kaya nagtutulungan kami ngayon na alamin kung sino-sino ang nasa likod ng
mga barahang iyon.

Sa wakas, nakuha ko na rin ang lahat ng files tungkol sa Les Solitaires. Ngayon,
ang kailangan ko na lang gawin ay ibigay ito sa Black Organization. Pero hindi pa
muna sa ngayon. Dahil may takdang panahon para dito.

Sa ngayon ay hahayaan kong magpakilala isa-isa ang mga tao sa likod ng mga
makapangyarihang baraha.

"So, Raven saan tayo dadaan?" biglang tanong ni Amber na kanina pa pala nakatingin
sa Laptop ko. Agad kong isinara iyon sa kaba na baka may malaman siya.

Not now.

Kasalukuyan kaming nasa Party ng pamilyang Knight at nandito pa kami sa labas.

Naghihintay ng tamang oras para pumasok sa loob.

"Ang buong mansion ay puno ng guards kaya depende kung saan ninyo gusto," kalmadong
sagot ko. Nakatingin pa rin sa akin si Amber.

Saka lang ako nakahinga ng maluwag nang magsalita si Cody.

"Sa likod kaya tayo dumaan? Parang nakakakaba sa harap, eh."

"Sige, sa likod ka. Sa harap kami."

"Aba matinde! Teka naman, oy. Bakit ako lang mag-isa sa likod? Baby Lampe, hindi mo
ba ako sasamahan? I'm scared!"

Lumabas na sila ng sasakyan ngunit nanatili ako sa loob saka muling binuksan ang
laptop ko.

Napangisi ako habang sinisipat muli ang mga pangalan ng kinikilala nilang Hari at
Reyna. Siguradong kapag nalaman ito ng Black Organization nang mas maaga, mas
makapagpaplano sila kung papaano mapapatay ang ibang miyembro ng Les Solitaires.

Gaya ng inaasahan, gumawa ako ng isang file kung saan naka-compile roon ang lahat
ng impormasyon tungkol sa Les Solitaires. Mula sa history kung saan sila nagmula at
kung papaano ito nabuo, hanggang sa kung papaano sila masusugpo.

Nag-set ako ng isang hindi pangkaraniwan na password upang ako lang ang maaaring
magbukas. Kung mabubuksan man ito ng iba, sigurado akong mahihirapan sila. At saka
ako lumabas ng kotse para sabay-sabay kaming pumasok sa loob ng mansion.

Dahil sa ngayon, wala pa akong balak na makialam. Hihintayin kong makilala ng buong
Black Organization ang grupong ito hanggang sa sila na mismo ang kusang
magpakilala.

-End Of Flashback-

Napangiti ako nang mapait. Inasahan ko nang ganito ang mangyayari sa akin sa oras
na mag-espiya ako. Maaari akong mabuhay at maaari din akong mamatay. At sa tingin
ko, ang pangalawang sinabi ko ang siyang kahihinatnan ko.

Dahan-dahan kong ipinikit ang mata ko. Kasabay niyon ang pagpatak ng aking luha.
Hindi ko alam kung may paraan pa para makalabas ako nang buhay rito. Kung
makakasama ko pa ang mga kaibigan ko. Kung makakapiling ko pa ang magulang ko.

Mom...

Kumirot ang puso ko nang maalala si Mom. Ang mga araw na maski sa maliit na bagay
na na-achieve ko, tuwang-tuwa na si Mom. She was always proud of my achievements,
whatever it may be.

At si Dad, sariwa pa sa akin ang mga itinuro niya. Kung papaano mahalin ang babae
at ang pamilya. Na walang mas masarap sa pakiramdam kundi ang makabuo ng isang
masayang pamilya.

Na mukhang hindi ko na mararanasan.

"Handa ka na bang paglamayan?" dinig kong saad ng isang lalaki kasabay ng pagpalo
niya ng matigas na bagay sa aking katawan. Gusto kong sumigaw sa sakit ngunit maski
iyon, hindi ko magawa dahil ubos na ubos na ang lakas ko.

"Hayaan mo, sandaling oras na lang, mamamahinga ka na."

"Habangbuhay nga lang..."

Saka sila nagtawanan pagkatapos ay muli na naman nila akong pinagsisisipa at

binugbog.

"Tutal, huling araw mo na, hayaan mong ipasilip ko sa'yo ang mukha ng mga taong
papatay sa iyo," ani isang lalaki saka sinindihan ang ilaw.

Sumakit ang mata ko dahil sa liwanag. Halos ayaw kong imulat ang mata ko dahil sa
pag-aadjust nito mula sa dilim. Ilang sandali pa'y muling nasanay sa liwanag ang
paningin ko.

At doon ko nasaksihan ang limang lalaki na nakapalibot sa akin. Nabosesan ko ang

tatlo sa kanila, nalaman ko kung sino sila sa mga baraha na siyang ilang gabi nang
bumubugbog sa akin.

Ngunit ang dalawa'y nakilala ko. Kilalang-kilala ko.

"Ikaw na ang tumapos diyan," saad ng lalaki na kung hindi ako nagkakamali, siya
iyong tinatawag palagi na King of Clubs.
Handa naman ako mamatay. Hindi ako natatakot sa kamatayan. Pero hindi ko
maintindihan kung bakit nandito siya. Kung bakit siya pa ang uutusan na patayin
ako? Bakit?

Saksi ang dalawang mata ko sa kung papaano siyang ngumisi sa akin. Pero hindi ko
magawang magalit. Pilit ko na lang iniisip na kaya niya lang ito gagawin ay dahil
kailangan. At hindi dahil gusto niya.

Pilit kong hinanap ang ang pag-aalinlangan sa mukha niya, ngunit hindi ko nakita
nang tumango siya sa utos ng King of Clubs.

May ginawa ba akong mali sa kaniya?

Sunod-sunod ang pagdaloy ng mainit na likido mula sa aking mata. Tahimik kong
ninamnam ang sakit ng katotohanan. Sa huling sandali ay ngumiti ako sa kaniya nang
mapait.

Naiintindihan ko kung bakit niya ginagawa ito. I trusted him so much... and yes, I
understand him.

Sakali mang hindi ko na abutin ang umaga, masaya kong yayakapin ang kamatayan.
Salamat sa magagandang alaala.

Emerald's PoV

"Ayan! Then, for the finishing touch... Omygolly! Ang ganda mo, Baby Caliber!"
sigaw ko pagkatapos na ilagay sa ulo niya ang crown na regalo ni Ate Mikaela. Baby
Caliber is also wearing one of his gowns to match with the gift.

"I know right kahit na-Cez Drilon ang beauty ni watashi earlier," saad ni baby
Caliber as he flipped his hair.

(Trans: Alam ko kahit na-stress ang kagandahan ko kanina.)

"Sorry na, huhu."

-Flashback-

Tuloy pa rin ako sa pag-unwrap ng mga gifts ni baby Caliber habang inaayos niya rin
ang mga gifts na nabuksan na para hindi magmukhang makalat. There were only a few
gifts left to open at isa na roon ang gift ko sa kanya na hindi pa nabubuksan. I
plan to let him open the gift himself kapag nakauwi ako, so that when he opens the
gift, maiisip niya ako agad at hahanapin niya ako. Ang galing ko, 'di ba?

"Okay, next gift. Ay, 'yong kay Ate Mikaela ang bubuksan ko." I reached for the
gift with excitement. Alam kong kay Ate Mikaela nanggaling ang gift dahil nakita
kong hawak-hawak niya ito bago mag-umpisa ang party. I carefully ripped a small
part of the wrapper, enough to take the box inside. Nang tuluyan ko nang mailabas
ito, I gasped with amazement.

"Baby Caliber! Look at this, oh." I called as I raised a medieval baroque crown in
my hand. It was made of gold and rhinestones and it definitely looked amazing. Nang
makita rin ito ni Baby Caliber ay napanganga siya.

"Bongga! Bet ko itey. May pa-korona pa 'yong lesbi, ah." Pumalakpak si Baby Caliber
na para bang tuwang-tuwa.
Ang ganda naman kasi talaga ng korona. Bagay na bagay kay Baby Caliber. Talagang
bagay sa kanya ang pagiging Queen of Diamonds lalo kapag sinuot niya iyon.

"Waah! Isuot mo nga, Baby Caliber!" excited kong turan. I giggled when Baby Caliber
didn't resist my request. Omygolly! He's so fabulous.

Tatayo na sana siya para irampa ang crown nang biglang bumukas ang door ng bahay.

I immediately took the crown away from baby Caliber at isinuot ito. Sumabit pa yung
buhok niya rito kaya nahila ko rin ang ulo niya. He glared at me, so I mouthed
'sorry'.

"Hi, future sis and bro!" Future sis just nodded at me and went upstairs.

"It's a good thing that you came to help Caliber with his gifts," saad naman ni
future bro kaya nginitian ko siya.

"Syempre po, ayaw ko namang mahirapan si Baby Caliber at nagpa-practice na po ako

on how to be a good wife in the future." Ngumiti si future bro dahil sa sinabi ko.
Omygolly! Ibig sabihin, agree siya na magpapakasal kami ni baby Caliber in the
future? I can't believe it! Narinig ko namang tumikhim si Baby Caliber kaya
tiningnan ko siya.

"Help me bring these gifts upstairs," mariing sambit niya habang nakatingin sa
korona niya na nasa ulo ko pa rin. I got nervous dahil mukhang pupugutan na niya
ako ng ulo. Kinuha ko na rin ang ibang gifts na hindi pa nabubuksan at nagpaalam
kay future bro.

"Future bro, excuse po muna, ah? Tulungan ko lang po si baby Caliber, hehe."

-End Of Flashback-

"Bet na bet ni watashi itey. Infairness sa lesbi, keribels naman pala mamili ng
giftsung." We were both having fun when somebody knocked on the door. I looked at
Baby Caliber na tila nagpapaalam na bubuksan ang pinto. He nodded and hid behind
the door. I opened the door a little and saw future bro Trigger holding a gift.

(Trans: Gustong-gusto ko 'to. In fairness kay Mikaela kaya naman pala mamili ng
regalo.)

"Where's Caliber?"

"Nandito naman po kaso namimili pa po siya kung ano'ng suit ang ita-try niya,
future bro." I was looking at the gift kaya binigay iyon sa akin ni future bro.

"Kindly tell him that someone sent another gift for him. Hindi ko alam kung sino
ang nagpadala. Iniwan lang sa tapat ng bahay." Tumango ako at ngumiti.

"Sige po, future bro. Thank you," I said while closing the door. Dining ko rin ang
pag-alis ni future brother-in-law so I calmed down.

Hinintay ko munang makatapos si Baby Caliber na magpalit ng costume bago ko siya

niyayang bumaba para kunin ang regalo sa labas. Nang makalabas kami ay natanaw ko
agad ang gift sa labas ng gate. It was a huge one.

Ang bait naman ng nagregalo nito. Siguro, sobrang mahal din ng price. Ang laki ng
box, eh. Tapos parang mamahaling tela pa ang ginamit sa ribbon. Ang cute!
But something's strange about this.

"Wow! Baby Caliber, look at this, oh! Tara buksan na natin!"

I can't help but to feel excited na buksan ang gift na iyon. Pero mayroon sa loob
ko na parang ayokong buksan. Nagtatalo ang isip ko. Bakit naman kaya? Eh ang cute
cute nga ng pagkakabalot.

He looked at me with disgust. Mukhang hindi excited si Baby Caliber pero bahala na.

And then suddenly, kumirot ang puso ko. Waaah! Ano itong nangyayari sa akin? Siguro
dahil masyado lang akong natutuwa dahil marami ang nagmamahal kay Baby Caliber...
because he is so sweet.

Medyo nagtaka ako sa feeling ko at ganoon din siya. I decided to ignore the
negative vibe. Bawal ang negativities sa birthday ni Baby Caliber, eh.

Dahan-dahang inalis ni Baby Caliber ang pagkabuhol ng ribbon sa ibabaw ng malaking

box. For me, it felt like everything went in slow-motion. Naging mabagal sa
paningin ko ang bawat gawin ni Baby Caliber sa box na nasa harapan namin.

Nakatutok lang ang mata ko sa regalong iyon. But as he opened the gift, my heart
went restless. Omg! Masyado yata akong excited. Huhu.

"Ayan na." Naghahalo ang pagkasabik at kaba sa akin nang sandaling tuluyang maalis
ang pagkakabuhol ng ribbon.

Teka, bakit parang ang sangsang ng amoy? I cannot explain it but the smell was odd.

Tuluyan na naming nabuksan ang gift at muntikan na rin akong mapahiyaw sa

pagkabigla. My eyes suddenly went blurry because of my tears.

OMG, I can't believe this! Sino ang may gawa nito?

"Fuck!" dinig kong asik Baby Caliber pero wala roon ang atensyon ko. Nakatulala
lang kaming dalawa at hindi malaman ang gagawin as we kept on staring at the gift.

A head soaked with its own blood, and it belongs to... "K-kuya Raven."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 49 - Page 9
by Yanalovesyouu
34-42 minutes

Emerald Blood's POV

"K-kuya Raven..." mahinang saad ko. Napatakip ako ng bibig dahil sa tinitingnan
namin ngayon ni Baby Caliber. I cannot believe what I am seeing right now. Puno ito
ng dugo at malalaking sugat. Halos hindi mo na makikilala ang mukha ni Kuya Raven.
My tears suddenly fell, kasabay ng paglabas ng isang hikbi mula sa akin. I can also
hear Baby Caliber cursing nang paulit-ulit habang hindi maalis ang tingin namin sa
loob ng kahon dahil katabi nito ang isang note.

I hope you liked our gift for you, Caliber Roswell. Keep Raven Strife's head for
us, will you?

-Les Solitaires

That is the exact message written on the little paper as if blood was used as an
ink.

How did this happen? Bakit kailangan nilang kunin ang buhay ni Kuya Raven? I am now
worried, kung ano ang magiging reaksyon nina Tita Milka at Tito Phoenix kapag
nalaman nila ang tungkol dito? Na ang kaisa-isa nilang anak ay namatay brutal na
paraan.

I have a lot of questions in my head at hindi ko na alam kung ano pa ba ang dapat
kong isipin. Naghalo-halo na ang mga iyon, dahilan upang manakit ang ulo ko.

"B-Baby C-Caliber, ano..." hindi ko na alam kung ano ba ang sasabihin o itatanong
sa kanya. Omygolly! I think I'm having a mental breakdown, huhu.

"I'll call Katana. Inform the others," utos ni Baby Caliber at inalis ang kamay ko
sa pagkakahawak ng box. He went to the corner and dialed a number on his phone
samantalang nakatayo pa rin ako sa harap ng gate. Gaya ni Baby Caliber, I dialed
someone on my phone. Hindi ko nakita nang maayos kung kaninong number ang
tinatawagan ko because my sight was still blurry for too much crying.

[Little sis, ba't napatawag ka? Is there something wrong? ] I heard My Ate's voice
on the other line kaya mas lalo akong naiyak.

"M-My Ate... waaaa, huhu!"

[Why are you crying? May nangyari ba sa'yo? Tell me.] Nag-aalalang tanong niya sa
akin. Tiningnan ko si Baby Caliber pero tumango lang siya na para bang
naiintindihan niya ang gusto kong sabihin.

"M-May sasabihin po sana ako sa inyo kasama ang Black Organization, My Ate." I
answered her habang tuloy pa rin ang pag-agos ng mga luha ko. "I-I'll see you na
lang po sa meeting place namin, My Ate," I added in between my sobs.

[Alright. Mag-ingat kayo, okay? I'll be on my way.]

After I ended the call, tinawagan ko rin ang iba pang members ng Black
Organization. Katulad lang din ng pagtatanong ni My Ate. They were asking me what
happened and why I am crying. But just like earlier, I didn't speak directly about
what happened.

Out of frustration, bigla na lang akong napaupo sa kinatatayuan ko't umiyak nang
umiyak. Hindi ko matanggap na namatay si Kuya Raven sa ganitong klaseng paraan. He
didn't deserve this kind of torture.

Mas lalong lumakas ang hikbi ko nang sandaling matanawan ko sa gilid ng mata ko ang
pagpasok ni Baby Caliber sa loob ng mansion.

Kuya Raven was a good friend. I remember the days na pinaparamdam niya sa akin na
kapatid niya ako. Na ako ang bunso niya. Kung papaano niya ako paalalahanan sa mga
bagay-bagay na kahit alam niyang kaya ko, he never failed to remind me na mag-ingat
ako.

And he is the kind of Kuya na hindi ko na makikita muli.

Halos hindi na ako makahinga sa sobrang pagpipigil na muli pang lumakas ang mga
pag-iyak ko. Buti na lang, dumating na si Baby Caliber.

"Let's go?" tanong niya sa akin.

Hindi na ako sumagot, tumayo lang ako at sinabayan siya sa paglalakad patungo sa
kung saan naka-park ang kotse niya.
Puno pa rin ng alaala ni Kuya Raven ang isipan ko, kaya nang sandaling huminto ang
sasakyan ay hindi ko namalayan na narito na pala kami sa meeting place namin.

Lubog ang isipan ko sa pag-iisip. Para lang akong naglalakad ngunit hindi ko alam
kung saan pupunta. Mabuti na lang at hinatid ako ni Baby Caliber. Ngunit agad din
siyang umalis dahil may pupuntahan pa raw siya. Hindi ko na rin tinanong kung saan
dahil wala akong gana itanong ang mga bagay-bagay.

Okupado ng pagkamatay ni Kuya Raven ang isip ko.

Halos ilang segundo lang ang pagitan, dumating na rin si Ate Mikaela kasama nito si
Kuya Duke na kapwa hindi pa nagpapalit ng kanilang mga suot.

"Ano'ng mayroon? Bakit may biglang meeting?" tanong ni Ate Mikaela pagkapasok.

"Ayos ka lang ba?" si Kuya Duke naman ang nagtanong nang sandaling makita niya na
umiiyak ako.

Pero nanatili akong tahimik habang patuloy sa pagtulo ang mga luha ko. Hinayaan ko
lang ito sa pagdaloy at hindi ko pinupunasan.

Sunod na pumasok ng pinto si Kuya Cody na agad dumapo ang paningin sa akin.

"Petengene! Bakit ka umiiyak? Ano'ng nangyari? May masakit ba sa'yo?" Lumapit siya
sa akin ay inakbayan ako agad. Tiningnan niya ako ngunit nanatili sa kawalan ang
paningin ko. Nakakaiyak kasi talaga. Huhu.

Pero hindi pa rin ako sumagot. Alam kong naguguluhan na silang lahat sa akin ngunit
gusto ko muna sanang makumpleto ang lahat, bago ko sabihin sa kanila ang nangyari.

Unti-unti na rin kaming dumarami nang halos magkasunod na dumating si Ate Lindsay
and My Ate na kapwa nakatingin lang sa akin. My Ate approached me immediately at
hinagod-hagod ang likod ko.

"Shh..."

Bumukas muli ang pinto at iniluwa n'on si Kuya Kayden at Kuya Gray na magkasabay na
dumating.

"Kailan pa kayo naging close?" dinig kong tanong ni Ate Mikaela sa kanilang dalawa.

"Whoa! Kayong dalawa pala magkasama, 'tol, ah," segunda naman ni Kuya Cody. Hindi
nila sinagot ang mga side comments nina Kuya Cody at nabaling rin ang atensyon sa
akin.

"Why are you still crying?" That was Kuya Kayden asking me habang naghahanap ng
mauupuan. After a few minutes ay magkasamang dumating rin sina Ate Amber at Kuya
Shaun. Kumunot ang noo ni Ate Amber nang makita ako na pinapatahan ni Ate Lindsay
and My Ate.

"Ano na namang kaartehan 'yan, batang malandi?" pairap na tanong ni Ate Amber. May
sasabihin pa sana siya pero tinawag siya ni Kuya Grayson para maupo sa tabi nito.
Sumunod naman agad si Ate Amber at tiningnan lang ako habang umiiling. However,
Kuya Shaun did not take his seat at nanatiling nakatayo malapit sa doorway.

"Stop crying, Emerald. Your eyes are getting swollen already," pagpapatahan sa akin
ni Ate Lindsay. Unti-unti na gumaan ang pakiramdam ko and I was about to stop
crying nang huling dumating at nagtatawanan pa sina Kuya Azure and... Ate Duchess.
My tears started to fall down again and I was crying louder than before.

This time, mas nataranta na sila sa iyak ko. Ate Duchess is the closest person to
Kuya Raven sa lahat ng Black Organization members. Thinking about it, ako ang
nasasaktan for Ate Duchess by the time she would know about Kuya Raven's death. My
mind cannot take the emotions anymore. Parang anytime, susuko na ang isip at mga
mata ko sa sobrang pag-iyak.

"Little sis, what's going on? Everyone is here now maliban sa mga Roswells and
Lionel Birkins," My Ate asked with worry on her face. She seemed to be stressed na
sa sobrang pag-iyak ko, tulad din ng iba pang Black Organization members.

"And Raven," singit ni Ate Duchess. I looked at Ate Duchess pero hindi ko magawang
sumagot dahil sa biglang pagsikip ng dibdib ko. Halos hindi na ako makahinga sa
pagpipigil ng mga hikbi na pilit kumawala sa mga bibig ko. I tried to stand up bago
sagutin ang mga tanong nila na kanina ko pa binabalewala.

"Hintayin muna natin si Raven," dagdag ni Ate Duchess. Parang nawalan na naman ako
ng lakas, falling on my knees once more and constantly screaming. Mukhang hindi na
titigil ang mga luha ko tuwing babanggitin ang pangalan ni Kuya Raven.

Sina Kuya Cody at Kuya Azure na ang umalalay sa akin pabalik ng upuan ngayon. Ang
kaninang maingay na paligid ay napalitan na ng katahimikan. Kahit si Ate Amber na
naiinis na kanina ay kinabahan na sa mga kilos at reaksyon ko.

"W-Wag na po nating hintayin... s-si Kuya Raven," I answered when I somehow calmed
myself.

"Whoa! Bakit? Nasaan na naman ba 'yong si Strife at kanina pa wala sa party?"

tanong ni Kuya Azure.

"Oo nga, naknampucha! Saan na naman kaya nagsuot 'yon. Takte!" sabat din ni Kuya
Cody. Hindi ako makasagot nang diretso. Nagdadalawang-isip pa rin ako kung
sasabihin ko na ba o hindi. Tanging iyak lang talaga ang nagawa ko. Parang hindi ko
na kaya. Plus, I feel like my eyelids are heavy now.

"Emerald, may alam ka ba kung saan si Raven ngayon?" diretsong tanong ni Ate
Duchess habang nakahawak sa dibdib niya. Huminga ako nang malalim bago
napagdesisyonang sagutin sila.

"W-Wala na po si Kuya Raven," I lastly said and kept on crying.

Duchess Lionhart's POV

Dazed and confused, that is what I feel right now. Hindi pa rin nagsi-sink in sa
akin ang mga sinabi ni Emerald dahil hindi ko matanggap kung papaano nangyari iyon.

Kalokohan ba ito? Hindi pa ba tapos ang party ni Caliber?

"Ampota?!"

"Ano?"
"Letse! Nagbibiro ka ba?"

"What the hell?!" Napahawak ako sa bibig ko dala ng sobrang pagkabigla. "What are
you saying?" I asked Emerald na kanina pa umiiyak.

I do not want to believe her dahil kilala ko si Raven. Alam ko kung gaano siya
kagaling sa pakikipaglaban. At noong mga araw na wala siya, nagtitiwala akong
ligtas siya. But at the same time, naniniwala rin ako sa mga sinasabi ni Emerald
dahil hindi biro ang mga luhang kumakawala sa mga mata niya. I guess I was wrong...

"E-Emerald?" Gumaralgal ang tinig ko habang hinihintay na bawiin niya ang sinabi
niya.

"Y-you're joking, a-aren't y-you?" Tumawa pa ako as if I realized that it is just a

prank. Nagmumukhang tanga na ako dahil kahit na tumatawa ako ay nagsimulang tumulo
ang mga luha ko.

Muling lumakas ang paghagulgol ni Emerald kasabay ng sunod-sunod na pag-iling. I

stopped laughing as the tears continued to stream down my face.

This can't be...

Naramdaman ko ang paghawak ni Azure sa balikat ko. Pero pakiramdam ko ay biglang

namanhid ang buong katawan ko at para bang tinakasan ng lakas .

Raven...

Gusto kong bawiin ni Emerald ang mga sinabi niya. Hindi pa patay si Raven. Hindi pa
siya pwedeng mamatay dahil marami pa siyang plano. Lagi niyang kinukwento iyon sa
akin noon.

Lalo na tungkol sa Mom and Dad niya.

Nanatiling nakatutop ang bibig ko. Kasabay niyon ang pagyugyog ng balikat ko dahil
sa paghagugol. The same time that my knees become too weak na halos magpatumba sa
akin. Good thing, Azure is by my side. Sinalo niya ako at inalalayan patungo sa
isang bakanteng upuan.

Lumakas ang paghikbi ko.

"T-This is not true!" palahaw ko pa.

"Oh. Gosh..."

I could still remember what kind of a friend Raven was to me. Noong nasa high
school pa lang kami. Iyong mga panahon na maski sarili ko, hindi ko magustuhan.
Siya iyong nagparamdam sa akin na kahit ayawan ako ng lahat, mananatili siya sa
tabi ko.

-Flashback-

"Eww. Baduy."
"Here comes the old-fashioned maid."

"So cheap. Mukha kang manananggal."

I don't know if I should continue walking directly to the school canteen or I

should take a step back to our classroom.

Argh! Bakit ba kasi nakalimutan ko pa iyong baon ko? E 'di sana, hindi na ako
pupunta pa rito sa canteen. Hindi naman pwedeng lumabas ako ng school dahil may
tatapusin pa akong project. After break time, darating na ang teacher namin.

I tried to calm myself down and continued to walk past some of the students. Ang
dami nilang sinasabi tungkol sa akin. Naririnig ko pero hindi ko pinapakinggan.
Dahil wala naman akong magagawa kung iyon ang tingin nila sa akin.

Pangit ako? Nerd? Old-fashioned? Manang? Baduy? Low class? Lola?

Nakabisado ko na kung ano ang tawag nila sa akin pero pinakita kong para akong
walang naririnig. Binalewala ko ang mga pinagsasabi nila. Dahil unang-una, wala
naman akong paki sa kanila. Pangalawa, sanay na ako sa mga It-girls dito.

"Isang tuna sandwich and pineapple juice," sambit ko sa tindera ng isang stall doon
sa canteen.

"Cheap ka na nga, cheap pa ang kinakain mo," dinig kong ani ng isang sa tatlong
babae na lumapit sa akin. Ang nagsalita ay iyong nasa gitna.

Hindi ko sila pinansin at inabot ang card ko sa tindera. Matapos i-swipe ang card
ko ay ibinalik na ito sa akin at iniabot ang mga binili kong pagkain.

Bitbit ang tray ay naglakad ako na parang wala sila sa paligid ko. Pero
pinakikiramdaman ko pa rin ang mga galaw nila, maybe because I was trained to be a
mafia. Alam kong sumusunod sila sa akin.

I went to sit at the table near the entrance. Para madali akong makaalis pagkatapos
kong kumain. I was about to take my seat when I felt the presence of three persons
behind me. Nagpanggap akong uupo na kaya hinatak nila ang upuan palayo. Too bad
dahil hindi sila nagtagumpay sa plano. Umupo ako sa katabing upuan na iyon saka
kumagat sa sandwich na binili ko.

Siya namang pagpasok ni Raven.

"Huwag n'yo ngang ginugulo si Duchess." Kunot ang noo niyang utos sa mga babae
habang naglalakad papalapit sa amin.

"What? Wala kaming ginagawa sa kaniya."

"Yes. That's true. In fact, we're here to make friends with her."

"Uh-uh."

Lumapit sa akin si Raven saka sinalubong ang tingin ko. Ngumiti siya sa akin. Iyong
ngiti na para bang pinapaalala niya na narito na siya. Saka niya tinap ang ulo ko.
Argh! What was that for?

Hinarap niya ang tatlong babae saka ngumisi, "Do not say that as if there was no
witness to what you are doing."

"What?" Hindi makapaniwalang tanong ng babae na nasa gitna.

"The next time I see that you are doing something bad to Duchess. Ako na ang
makakalaban ninyo."

-End Of Flashback-

Iyon ang ikalawang pagkakataon na naramdaman kong may kakampi ako, una kay Amber,
sunod kay Raven.

Kaya naman sobrang nasasaktan ako ngayon dahil hindi ko na makakasama ang Raven na
iyon. Ang Raven na nagtatanggol sa akin.

I screamed in agony at mas malakas pa iyon sa mga iyak ni Emerald kanina. Lumakas
ang hikbi ko dahil sa mga alaalang bumalik sa isipan ko.

Hindi ko pa nga matanggap na wala na si Raven and I am starting to miss him

already. I cannot and would not accept his death dahil naniniwala pa rin ako na
hindi totoo ang ibinalita ni Emerald kahit na alam kong kailangan ko nang sukuan
ang iniisip ko.

"Wengya..." narinig kong asik ni Azure ngunit hindi ko siya pinansin. Alam kong
kanina pa siya tumitingin sa akin. At nararamdaman ko ring gustong-gusto niya ako
kausapin pero sadyang hindi ko kayang makipag-usap sa ngayon. Para bang nawalan na
lang ako ng gana sa paligid ko.

Ayokong marinig ang kahit ano mang sasabihin nila because my mind is focused on how
to make the person behind this pay for what he or she may have done.

Tuloy pa rin sa pagluha ang mga mata ko. Gusto kong sumigaw at magwala pero maski
iyon, hindi na kayang gawin ng katawan ko dahil sa bigat ng nararamdaman ko.

Raven...

Nanatili lang akong tulala habang nakayukom na ang mga kamao.

Alam ko namang kahit ano ang gawin ko... hindi na babalik si Raven. Hindi na siya
maibabalik sa amin. Hindi ko ugali ang magmura but... Damn it!

It now feels like a thousand-pound weight sitting on my chest. I just sat in

silence, letting my mind control me like a robot.

-Flashback-

"Ako ang bagay na maging muse."

"Anong ikaw? It's obviously me, right, Raven?"

Huminga ako nang malalim saka isa-isang tiningnan ang mga babaeng nakapalibot kay
Raven. They were actually selling themselves para piliin ni Raven na maging muse sa
isang contest. Pero bilang kaibigan niya, gusto kong, ako rin ang pipili sa
magiging muse niya.

Simula noong naging kaibigan ko si Raven, lagi ko na siyang kasama. Lalo na sa mga
oras na wala si Amber at busy makipag-date kay Grayson. Dumagdag na naman ang mga
babaeng galit sa akin, pero dumagdag din iyong mga gusto akong kaibiganin... para
mapalapit kay Raven.

I can't blame them. Raven is one of the campus crushes. At kahit sinong babae,
gugustuhing mapansin ng isang Raven Strife.

"Nakapili na ako," biglang saad ni Raven na naging dahilan kaya magsitilian ang mga
babaeng nakapalibot sa amin.

Ako naman ay tahimik lang sa tabi niya.

"I'm sure. Ako 'yan."

"Ako ang pipiliin niya dahil ako ang bagay na maging muse."

They were all confident. Natutuwa naman ako dahil hindi ako tulad nila. Na kayang-
kaya ipagmalaki ang kagandahang mayroon sila. Sabagay, matagal ko naman nang
tanggap na ganito ang kasuotan ko... na baduy ako. Pero okay lang naman. Mas gusto
ko kasi ang ganitong fashion because it's comfortable. So I guess, this is just me.

"Siya ang pinakamagandang babae na nakilala ko."

Tumingin ako kay Raven ngunit sa malayo nakapako ang mga mata niya na para bang
iniisip kung gaano kaganda iyong babaeng tinutukoy niya. Nakangiti siya, na para
bang tuluyan siyang nabighani sa ganda niyon.

"Si Duchess... siya ang magiging muse ko."

-End Of Flashback-

Each passing minute, lalong lumalakas ang mga paghikbi ko. Hindi ko na alam kung
papaano magiging masaya nang wala si Raven. Nasanay na akong lagi siyang nandiyan
para suportahan ako, kahit na ako ang nagkusang lumayo.

Now, I don't know. Hindi ko nakikita ang sarili ko bilang si Duchess na wala nang
pakialam sa kung ano ang sasabihin ng iba kung hindi dahil kay Raven.

He made me feel that I'm beautiful. Lagi niyang sinasabi sa akin iyon. He made me
feel that I'm a good friend and a good companion. He made me feel that I'm worth
living for. Kaya simula no'n, minahal ko na rin ang sarili ko.

The same person na nagturo sa aking harapin ang mga bagay na kinatatakutan ko, and
the reason why I became stronger. Nagkaroon ako ng isa pang kuya, kaibigan at taga-
pagtanggol dahil sa kanya.

"N-no..." I feel myself running out of breath dahil sa pag-iyak. Ayokong mag-emote
but these tears would not stop flowing. I hate it! Nakakapagod ang umiyak at gusto
ko nang tumigil. I do not want to feel this pain anymore and I do not want to
tolerate it.

Duchess, for goodness sake, please stop crying. Hindi maibabalik ng mga luha mo ang
buhay ni Raven.

"Help me," help me to stop these tears. Hindi na ako makahinga nang maayos dahil sa
mga luha na ito.

"Anak ng tinola," usal ni Azure pero hindi ko siya pinansin. Wala akong gana
makipag-usap ngayon.

All I am thinking now is how to get revenge. Hindi deserve ni Raven ang nangyari sa
kanya. If it was not because of those heartless people, buhay pa sana siya.

"Kumalma ka muna." Hinagod niya ang likod ko at ramdam ko ang panginginig ng kamay
niya. Nananatili akong tahimik na humihikbi pero inalis ko na rin ang kamay niya sa
likod ko. Parang ayoko na muna ng pinapakialaman ako ngayon ng kahit na sino.

"T-Tumahan ka na. Mamaya ka na lang ulit umiyak."

"Hayaan mo muna ako, Azure." Iyon na lang ang sinabi ko dahil kanina niya pa ako
kinakausap. Tumahimik naman na siya after n'on.

Kung biro lang ito sana bawiin na nila agad dahil sobra na akong nasasaktan. Hindi
namin kakayanin nang wala si Raven. Hindi ko kakayanin na isa sa mga importanteng
tao sa buhay ko ang mawawala. Paulit-ulit ko nang binabaril sa isip ko ang mga
taong gumawa nito.

Hindi pa ako handa sa ganito. At hindi ako magiging handa kailanman. Napakawalang-
puso ng gumawa niyon sa kanya.

Parang bigla akong naputulan ng mga binti. At sana pati ang hininga ko na rin. But
no, I need to avenge his death.

It felt like I lost a huge part of me. How can I stand on my feet again and move on
if the person whom I rely on is now gone?

Raven.. bakit mo naman ako iniwan? Paano na ako?

Bukod kay Amber, ikaw lang iyong kilala ko na handa akong ipagtanggol. Ngayong
nawala ka, sino na ang tatayong pangalawang kuya ko? Sino na ang tatakbuhan ko
kapag malungkot ako? Sino nang magpapasaya sa akin kapag pakiramdam ko, hindi na
ako masaya? Sino nang sasalo sa akin sa t'wing madadapa ako?

Sino na, Raven? Sino na ang magbabantay sa akin ngayong wala ka na?

Ang duga-duga mo naman. Bakit mo naman ako iniwan nang ganito kabilis?

Raven... My boy best friend...

Gustung- gusto ko na ang magwala sa harap nilang lahat. Sana panaginip na lang ito.
Sana hindi totoong patay ka na. Sana hindi totoo ang nakita nila. Sana ibang tao na
lang iyong inakala nilang ikaw. I slammed my hands at my thighs.

Aasa pa rin ako, sana hindi ito totoo. Wake me up, I beg you.

--

Mikaela Lewis' POV

Letse! Gusto kong magmura nang magmura dahil sa balitang natanggap namin ngayon.
Lahat kami ay nagulat. Kaya pala ganoon na lang ang iyak ni Emerald. Ni hindi man
lang ako nag-alala sa kalagayan ni Raven dahil alam namin kung ano ang kaya niyang
gawin. Alam namin ang kapasidad at kakayahan niya.
Imposibleng mamatay siya nang ganoon.

"Bwiset! Hindi ko alam kung papaano magre-react," mahinang usal ko.

"Hindi rin ako makapaniwala," dinig kong sabat naman ni Duke.

Sino ba naman ang matatanggap agad ang pagkawala ni Raven? Kahit nga hindi ko
masyado close iyon, nasasaktan din ako sa pagkawala niya.

Hindi ko lang masyado pinapakita kasi ang dami na nilang umiiyak. Dadagdag pa ba
ako?

Pero hindi naman porke hindi ako umiiyak ay hindi na ako nasasaktan, 'di ba? Hindi
naman lahat ng taong hindi pinapakita ang kahinaan nila ay masasabihan mong malakas
na. Iyong iba, tinatago lang para hindi magmukhang kawawa.

Pinagmasdan kong silang lahat na hanggang ngayon ay gulat pa rin ang reaksyon. Pero
isang tao ang pumukaw ng atensyon ko.

Si Grayson.

Ewan ko pero nag-iinit talaga dugo ko sa taong 'to. Hindi ko rin maiwasang
pagsuspetsyahan siya. Lagi siyang wala sa meetings tapos hindi ko alam kung saan
siya pumupunta. Sabagay, hindi ko naman kailangan alamin.

Pero kasi, nakakapagduda. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang pagdududa ko
pero malakas ang kutob ko na hindi na siya si Grayson na nakilala namin noon.

Naging malikot ang mga mata ko sa paligid. At hindi nakatakas sa paningin ko si

Shaun na nakatingin kay Amber.

At ganoon din si Amber sa kanya.

Ano'ng mayroon sa tinginan na iyon?

Hindi ako nagseselos. Hindi lang talaga tama ang iniisip ko dahil sa tinginan
nilang dalawa.

Kung susuriin ang mga tinginan na iyon, parang hindi sila apektado sa balitang
namatay si Raven. Kalmado lang silang dalawa bagama't tahimik.

Hindi lang isang beses ko silang nahuli na nagkatingnan nang ganoon. Para bang nag-
uusap sila gamit ang mga mata at sa ganoong paraan sila nagkakaintindihan.

Hindi ko maiwasang mag-isip.

May alam ba silang dalawa na hindi namin alam?

Cody Lerwick's POV

Alam kong may kahinaan din ang mga gwapong tulad ko kaya hindi ko mapagkaka-ilang
nanghina ako matapos malaman na wala na si Strife.
Petengene! Hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng kaba dahil hindi ko na
nagugustuhan ang mga ganap, ah. Mukhang sunod-sunod na ang mga gustong mapagbagsak
kami.

Tahimik ang lahat, walang kumikibo. Puro impit na iyakan lang ang maririnig.
Dinadamdam ang pagkawala ni Strife.

Ngunit sa isang banda, biglang tumayo si Miss Yuriko matapos bulungan ang kapatid
na si Emerald na tumahan na dahil may sasabihin siya.

Ano naman kaya iyon? Takte! Parang nakaka-kaba talaga mga lodi.

"I've already known Raven long enough," panimula niya.

Ang kaninang mga nakayukong ulo ay mabilis na nagsi-angatan nang magsalita si Miss
Yuriko.

"Ha? Paanong matagal mong nakasama, eh, recently ka nga lang namin nakilala?" sabat
ni Mikaela.

"I'm sorry, Miss. But, Mikaela is right," dagdag pa ni Lindsay na kinakalma ang
sarili galing sa pag-iyak.

"I've worked on a lot of tasks with him. And believe me or not, ilang beses na rin
siyang muntik mapahamak. This isn't the first time that someone wanted him dead.
But I guess, ito ang pinakamalala. He's gone, this time."

Tutok lang ang mapupungay kong mga mata sa kanya habang pinakikinggan ng tainga ko
ang bawat salitang binibitawan niya.

"Task? Sino'ng nagbigay ng task?" tanong naman ni Duke na kunot na rin ang noo.

"Sa pagkakaalam ko, ang mga assigned task ni Raven ay kasama kami roon," dugtong ko
dahil totoong ang huling misyon na ginawa namin ay tungkol sa Les Solitaires.
Tungkol sa mga bangkay na nakita namin sa death ceremony.

Takte! Huwag niyang sabihin na sumisimpleng solo task 'yon si Strife? Maduga. Hindi
nang-aaya.

"King of Clubs. As far as I can remember, Raven was spying on him before your
fellow member passed away. I'm assuming that his death is connected with the
missions he was given."

Woah! Totoong nagsosolo nga si Strife.

"Paano mo naman nalaman ang tungkol dito? Sino ka ba talaga bukod sa kapatid ka ni
Emerald?" Napatayo na si Mikaela at parang nag-iinit na ang ulo. Ngunit hindi
sumagot si Miss Yuriko. Tumingin lang siya kay Mikaela saka inilipat ang tingin kay
Boul.

Bakit parang may ibig sabihin ang tingin na iyon.

"Raven and I are both members of Les Solitaires."

"What?"

"Huh? Paano nangyari?"

"Ampota?!"

"It's always easy to blame others, huh?" Sa pagkakataon na ito ay sumabat na si

Boul.

Nagkatitigan silang dalawa at dahil sa nuknukan ako ng gandang lalaki, napapansin

kong nagkakaroon na ng tensyon sa pagitan nilang dalawa.

Nang dahil pa lang sa titigan na iyon. Syet!

"The people behind his death... It's possible that they knew his weaknesses. Maybe
those murderers used it against him. You get my point, don't you?" Nakangising usal
ni Miss Yuriko na hindi pinuputol ang tingin kay Boul.

"You mean to say, malapit kay Raven ang pumatay sa kanya?" tanong ni Kayden.

Saglit na nilingon ni Miss Yuriko ang utol ko at marahang tumango-tango saka

nagkibit-balikat. "Pwedeng, oo. Pwede ring hindi. Who knows? What do you think, Mr.
Grayson Boulstridge?"

"Bakit parang hindi ko gusto ang tabas ng dila ng kapatid mo, batang malandi?"

"I can't exactly tell everyone about
people these days, some of them even
is that I don't and can't kill those
ibang tao dyan," ani Miss Yuriko. At
tingin si Boul.
my line of work here. It's hard to trust
doubt those people around them. All I can say
people who are close to me. Ewan ko na lang sa
takte, hindi niya pa rin talaga nilulubayan ng

Kyuryos na kyuryos na ang ka-pogi-an ko sa mga nangyayari.

"Pero hindi dapat nakikialam ang taong wala namang alam," pabalang na asik ni Boul.

Pakingteyp! Huwag nila sabihing mag-aaway pa silang dalawa? Hindi ngayon ang oras
para pagtalunan nila ang mga bagay-bagay.

Pero sino nga ba sa kanila ang may alam?

"Are you implying that you know something, Mr. Boulstridge?" Nakataas ang kilay ni
Miss Yuriko't parang naninindak ang boses. Tinanong niya iyon sa paraan na parang
hinuhuli niya si Boul sa sarili nitong salita.

"May alam ka nga ba, Grayson?" Nilipat ko ang paningin ko kay Mikaela na sumingit
sa usapan.

"Come to think of it, wala ka rin sa party kanina, hindi ba?" Hindi pinansin ni
Miss Yuriko ang pagsingit ni Mikaela. Mas lalo pa nitong tinanong si Boul. "Where
were you exactly?"

"Teka nga lang, bakit 'yong mga tanungan mo naman dito sa gagong 'to parang hindi
naman tanong. Kulang na lang sabihin mong siya ang pumatay kay Raven." Umayos ng
upo ang pinsan kong mainit din lagi ang ulo saka tumingin nang masama kay Emerald.
"Pagsabihan mo nga 'tong kapatid mo, malanding bata, baka masampal ko 'to."

Huminga nang malalim si Amber at inilipat ang tingin kay Boul.

"Ikaw naman, Boul. Ipagtanggol mo naman sarili mo, para hindi ka nagmumukhang tanga
r'yan. At isa pa–" Narinig namin ang pagtikhim ni Birkins na kanina pang tahimik
kaya naman natigilan si Amber at saka marahan na isinandal na lamang ang likod sa
inuupuan niya.

Hindi na rin sumagot si Miss Yuriko. Napatingin naman ang lahat nang tumayo si Boul
at mabilis na sumibat palabas. Ilang minuto lang ang pagitan ay lumabas na rin si
Lampe.

Ba't naman kaya sumunod 'yong gagong si Lampe kay Boul? Sundan ko rin kaya?

Tumayo na ako sa kinauupuan ko at nag-umpisang maglakad para sundan ang dalawa.

Ngunit nang malapit na ako sa may pinto, hindi ko alam kung bakit napatingin ako
kay Birkins na nakasandal sa pader, 'di kalayuan sa may pinto habang humihithit ng
sigarilyong hawak niya.

Nagkasalubong kami ng tingin at hindi ko alam kung bakit bigla akong kinilabutan
kasunod ng mabilis na pagkabog ng dibdib ko.

Ampota! Bakit ang bangis naman ng mga tingin nito sa akin? Petengene! Sabi ko nga,
hindi na ako susunod, eh.

"Iihi lang naman sana ako, 'tol. Pero chenj op hart, mamaya na lang pala," palusot
ko at saka mabilis na tumalikod sa gawi ng pinto saka bumalik sa pwesto ko.

"Ano na'ng plano?" biglang tanong ni Lionhart.

"Oo nga mga 'tol, ano'ng balak natin sa gumawa n'on kay Strife?" dahil sa sobrang
gwapo ko, sumingit na rin ako sa usapan.

"Yuriko, 'di ba nabanggit mo na miyembro kayo ng Les Solitaires, alam mo ba ang

kinaroroonan n'ong King of Clubs na 'yon?" Nakisali na rin si Mikaela.

Nakita ng nagagandahang mata ko na may inilabas na files si Miss Yuriko. "Raven

gave me a bit of information about King of Clubs. He made a file consisting of all
the information about Les Solitaires on his laptop but I don't have access with the
rest of his files," anito saka inilapag ang mga iyon.

Tila nabuhayan naman ako dahil syur ang kagwapuhan ko na bakbakan na naman ito.

"Ayos! Let's get it on, baby," eksayted na sambit ko. Ipinagkiskis ko pa ang
dalawang palad na tila pinag-iinit ang mga iyon saka ngumisi.

"Should we split the group?" tanong ni Lindsay saka tiningnan ang katabi niyang
kapatid ko. "Some of us will go and get the files on Raven's laptop while the
others should go after King of Clubs. What do you think, Kayden?"

"I have nothing against it. Kung tutuusin, I can get the files myself and the rest
of you can go after King of Clubs," sagot ng kapatid kong 'di-hamak na mas angat
ang pagiging gwapo ko saka iniwas ang paningin kay Lindsay.

"Alam ninyo, hindi ito ang oras para magpaka-impulsive," biglang kontra ng pinsan
kong si Amber lagi mainit ang ulo.
"True."

Woah! Himala yata at ayaw niya ng gulo.

"What do you mean, Amber? Are you expecting that we'll just sit on a corner and
cry?" Nakataas ang kilay ni Duchess habang nakatingin kay Amber.

Blangko lang ang mukha niya ngunit mapapansin ang galit na makikita sa namumugtong
niyang mga mata.

"Tanga. Sino ba kasi may sabi sa'yong umiyak ka r'yan?"

"Don't you even care? I don't think you're bothered about Raven at all." Walang
kasing-lamig ang boses niya nang sagutin niya si Amber.

Nanlaki ang dalawang mata ko nang tumayo 'yung pinsan kong si Amber mula sa
pagkakaupo at saka naglakad palapit kay Duchess.

Pumailanlang ang tunog ng lakas ng pagkakasampal niya kay Duchess. Takte! Kasunod
n'on ay ang mabilis na pagtakbo ni Duchess palabas.

"Wews, sakit n'on," sabat naman ni Birkins na prenteng nakasandal pa rin ang likod
sa pader kung saan siya nakatayo.

"Yaan mo siya, para matauhan." At umupo na si Amber.

Lahat kami ay nabigla sa ginawa niya. Syet. Alam kong nag-uumapaw ang kakisigan ko.
Pero pinili ko na lang na tumahimik. Magpapaka-gudboy muna ako. Away babae 'yon,
eh.

Azure Lamperouge's POV

-Flashback-

Wengya! Ilang beses ko nang nakita si Duchess umiiyak pero hindi ganito kalala.
Sinabi ko nang ayokong nakikita siyng ganito dahil naduduwag ako. Pero natuto na
ako sa mga pagkakamali ko, hindi ko ito pwede takasan dahil kailangan niya ng
karamay ngayon. Alam kong malalim ang naging samahan nila ni Raven lalo na noong
kabataan namin.

"T-Tumahan ka na. Mamaya ka na lang ulit umiyak." Takte! Gwapo lang ako pero hindi
ko talaga alam ang gagawin ko para tumahan siya.

"Hayaan mo muna ako, Azure." Anak ng tinola talaga! Para akong binuhusan ng malamig
na tubig dahil sa sinagot ni Duchess. Kung kailan handa na akong harapin ang
nararamdaman ko para sa kanya saka pa nagkakaroon ng ganitong pangyayari.

S-Sige.

Hindi ko alam kung narinig niya ang sinabi ko dahil halos walang lumabas na tunog
sa boses ko. Naiintindihan ko naman ang nararamdaman niya ngayon, kagaya niya ay
nanghihina rin ako sa nangyari kay Raven kaya yumuko na lang ako at hindi na umimik
pa.

"I've already known Raven long enough." Napatingin kaming lahat tumayo ang kapatid
ni Emerald na si Yuriko at nagsalita. Wengya! Ano na naman kaya 'to?

Iba't ibang tanong ang ibinato sa kanya nang mga kasamahan namin dito sa kwarto.
Hindi ko alam pero sa tono nang pananalita niya ay parang may alam siya sa nangyari
kay Raven at kung sino ang mga sangkot dito.

"It's always easy to blame others, huh?" sabat nang gagong si Boul nang mapansin
niyang kanina pa hindi inaalis ni Yuriko ang tingin nito sa kanya habang
nagsasalita. Syet! Ngayon lang yata ako natuwang hindi ang kagwapuhan ko ang
tinitingnan ng isang chiks.

Dahil sa naging sagot ni Boul sa mga tanong ni Yuriko ay nag-umpisa nang magkaroon
ng mas malalalim na tanong at duda sa isa't isa ang mga nasa loob ng kwarto. Takte!
Kahit ako parang nakalimutan ko na kung sino ang sino.

"Ikaw naman, Boul. Ipagtanggol mo naman sarili mo, para hindi ka nagmumukhang tanga
r'yan. At isa pa–" Hindi na naituloy ni twin sis ang sasabihin niya nang biglang
tumikhim si Birkins. Bakit ba pinagtatanggol pa nitong kakambal ko ang gagong si
Boul, nasobrahan yata sa pagiging martir ayaw gumaya sa kakambal niyang never
naghabol.

Wala nang ibang umimik pagkatapos ng pangyayaring iyon kaya napatingin kami kay
Boul na biglang tumayo at naglakad palabas ng kwarto.

Saan naman kaya pupunta 'to?

Ilang segundo lang ang nakalipas ay tumayo na rin ako dahil napagdesisyunan ko nang
sundan si Boul sapagkat marami rin akong gustong itanong at malaman mula sa gagong
iyon. Paglabas ko ay naabutan ko siyang nakasandal sa isang poste ng kuryente
habang nagyoyosi na akala niya mas kinagwapo niya iyon kaysa sa akin.

-End of Flashback-

"Oh." Inabutan ako ng yosi ng gagong si Boul nang napansin niya akong papalapit na
sa kanya at agad ko naman itong inabot at sumandal sa kabilang parte ng poste
habang kinukuha ang lighter na nasa bulsa ko upang magsindi.

"Medyo matagal na rin tayong hindi nag-uusap," panimula ko dahil alam kong may
respeto siya sa mas gwapo sa kanya kaya hindi siya nagsasalita.

"Miss mo na ba 'ko?" Kahit magkatalikuran ang pwesto naming dalawa ay naiisip ko

ang mapang-asar niyang mukha. Nakaka-miss din 'yong dating Boul.

Napatingin na lang ako sa langit dahil sa mga naalala ko no'ng mga kabataan namin
na wala pa kaming masyadong pinoproblema kun'di kung ano ang lalaruin namin buong
maghapon. Alam kong oras-oras ay gwapo ako pero hindi ito ang oras para alalahanin
ang ganitong mga bagay.

Hinithit ko ang sigarilyong hawak ko pagkatapos ay huminga nang malalim. "Anong

alam mo sa pagkamatay—" tumikhim ako dahil bahagyang nabasag ang boses ko "...ni
Strife?" pagtutuloy ko.

"Hindi maiiwasan ang nangyari sa kanya." Dire-diretso at walang bahid na emosyon na

sagot niya.
"Hindi nga, 'tol?" paniniguro ko.

"Mas mabuti nang wala kayong alam. Para rin naman 'yon sa ikabubuti ng lahat."
Takte, ang tigas talaga ng ulo nitong gagong 'to kahit kailan.

"Sinasabi mo bang alam mo nang mangyayari 'yon pero wala kang ginawa?" Ilang
segundo akong naghintay ng sagot pero wala akong narinig.

"May kinalaman ka ba sa nangyari kay Strife?" Huminto ako saglit bago nagpatuloy
"Alam mo, maiintindihan ka naman namin sa mga rason mo kung mayroon man."

"Maiintindihan ninyo pa rin ba kung sabihin kong oo?" Bigla akong natigilan sa
isinagot sa akin ni Boul. "Oo, kasali ako sa gumawa n'on kay Strife," dugtong pa
niya.

Tang-ina! "Noong una si Amber, tapos ngayon naman si Raven?!" Umalingawngaw ang
boses ko sa lugar dahil hindi ko na napigilan ang sarili ko at napayukom na lang
ako ng kamao dahil sa mga sinagot niya. Narinig ko pa siyang natawa nang mahina at
saka nag-umpisang umalis.

"Kakampi ka pa ba namin? Kakampi ka pa ba ng Black Organization?" pahabol na tanong

ko pero wala akong narinig na sagot mula sa kanya. "Sino naman ang kasunod, ha?!"

Nagtakha ako nang naglakad siya pabalik palapit sa akin at bumulong sa tainga ko.

"Si Duchess."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 50 - Page 9
by Yanalovesyouu
38-49 minutes

King of Diamonds' POV

Hinihintay kong matapos ang meeting ng Black Organization kaya naupo muna ako sa
motor na dala ko habang nilalaro ang isang handgun na may silencer. Tanaw ko mula
rito ang ilan pang miyembro ng Les Solitaires na nasa iba't ibang anggulo, tahimik
na nakaabang at nagmamasid.

"Ano'ng balita?" tanong ko kay Jack of Hearts pagkalabas niya ng building kung saan
ginaganap ang pagpupulong ng Black Organization.

"Alam na nila na natuluyan na si Ace of Spades," balewalang sagot niya sa akin.

Sumandal siya sa pader at saka nagsindi ng isang stick ng sigarilyo na kinuha niya
mula sa bulsa ng kanyang pantalon. Nang mapansin niyang nakatingin ako ay kumuha pa
siya ng isang stick ng sigarilyo. Iaabot niya sana ito sa akin pero natanaw namin
ang isang pigura ng lalaking kakalabas lang din mula roon sa lugar na
pinanggalingan niya kaya umatras ako nang bahagya habang hindi ko inaalis ang
tingin sa pigura ng isang lalaki na marahan na naglalakad palapit kay Jack of
Hearts.

Si Azure Lamperouge. I said at the back of my head nang matamaan siya ng liwanag
mula sa ilaw ng poste.

"Oh," pag-aalok ni Jack of Hearts ng sigarilyo sa kanya na dapat sana sa akin niya
ibibigay kanina kaya sinamaan ko siya ng tingin. Madilim sa kinaroroonan ko at nasa
kabilang side ng pader si Azure Lamperouge, magkatalikuran ang pwesto nila ni Jack
of Hearts kaya nakasisiguro akong wala siyang ideya na nandito ako.

"Medyo matagal na rin tayong hindi nag-uusap." Katapat ko si Jack of Hearts kaya
kitang-kita ko kung paano tinutok sa kanya ang tatlong ilaw ng laser na nagmumula
sa mga sniper. Mukhang normal lang naman sa kanya ang ganitong tagpo kaya balewala
na rin ito sa kanya.

"Miss mo na ba 'ko?" I do not know if he's still talking to Azure Lamperouge dahil
sa gawi ko siya nakatingin kaya tinutok ko sa kanya ang handgun na kanina ko pang
nilalaro.

"Ano'ng alam mo sa pagkamatay ni Strife?" Saglit akong natigilan nang diretsong

magtanong si Azure Lamperouge.

Tiningnan ko nang masama si Jack of Hearts habang nakaabang sa isasagot niya.

"Hindi maiiwasan ang nangyari sa kanya." I watched the red lights from the laser na
unti-unting gumalaw. Two of them are pointing directly, aiming at his head, and one
of them is on his heart.

"Hindi nga, 'tol?"

"Mas mabuti nang wala kayong alam. Para rin naman 'yon sa ikabubuti ng lahat." I
pulled the trigger at siniguro kong madadaplisan ng bala ang kanang balikat ni Jack
of Hearts. This would be your last warning.

"Sinasabi mo bang alam mo nang mangyayari 'yon pero wala kang ginawa?" Tahimik na
dinaing ni Jack of Hearts ang daplis ng bala. Bahagya niya akong tiningnan at tila
nagdadalawang-isip kung sasagutin niya ba si Azure Lamperouge o hindi.
"May kinalaman ka ba sa nangyari kay Strife?" Once again, I pointed my handgun at
him kaya hindi siya sumagot.

"Alam mo, maiintindihan ka naman namin sa mga rason mo kung mayroon man." Huminga
ito nang malalim at umayos ng pagkakatayo.

"Maiintindihan ninyo pa rin ba kung sabihin kong oo?" diretsong balik-tanong ni

Jack of Hearts kay Azure Lamperouge. Kasabay nito ay ang paglabas naman ng isang
pigura ng babae mula sa building kung saan nagaganap ang meeting ng Black
Organization. Tumatakbo ito papuntang parking lot kaya naagaw nito ang atensyon
ko... at nila.

That's Duchess Lionhart.

"Oo, kasali ako sa gumawa n'on kay Strife."

"Noong una si Amber, tapos ngayon naman si Raven?!" Ibinalik ko ang tingin ko sa
dalawa at napansin kong nawala na ang tatlong ilaw ng laser na kanina ay nakatutok
kay Jack of Hearts kaya natawa ito nang mahina. I mouthed 'let's go'.

"Kakampi ka pa ba namin? Kakampi ka pa ba ng Black Organization?" tanong niya kay

Jack of Hearts. Umupo na ako nang maayos sa motorsiklong dala ko at sinenyasan
siyang umalis na dahil siguradong nakabuntot na sila kay Duchess Lionhart.

We can't afford to miss the show. I mouthed again.

"Sino naman ang kasunod, ha?!" Umayos ng tayo si Jack of Hearts at nag-umpisa nang
maglakad palayo. Saglit itong huminto at lumingon sa madilim na parte ng isang
building. Sinundan ko iyon ng tingin at doon ay natanaw ko ang isang sniper na
naiwan. Nang tingnan ko kung saan nakatutok ang sniping rifle na hawak niya, I saw
the light of the laser aiming at Azure Lamperouge's forehead.

No wonder he went closer to Azure Lamperouge.

From Azure Lamperouge's forehead ay nalipat ang red light na nagmumula sa laser sa
ulo ngayon ni Jack of Hearts nang bulungan niya ito. Hindi ko narinig kung ano ang
ibinulong niya. Wala na rin naman akong pakialam.

Narinig ko ang pagmumura ni Azure Lamperouge kasunod ng isang malakas na suntok. I

took a glance of Jack of Hearts once more na ngayon ay pinupunasan ang dugo sa
mukha niya dulot ng malakas na suntok na ginawa ni Azure Lamperouge sa kanya.

Binuksan ko na ang makina ng motorsiklo at humarurot paalis upang sundan si Duchess

Lionhart.
-

12th Joker's POV

-Flashback-

"We have to go na, my darling. But don't worry, tita and tito will be back before
your birthday." Tita kissed my forehead and went inside their car. Mommy had a few
words to her bago umalis ang sasakyan.

I waved at them until the car was out of sight. Hindi na muna ako bumalik sa loob
ng bahay, and so did my– "Why are you still here?"

"Why are you also here?" balik na tanong niya sa akin. We looked at each other and
bursted out laughing. I do not know kung bakit siya tumawa but I was laughing dahil
mukhang siyang tanga.

"Let's go inside now, baka hanapin tayo nina daddy." Bago pa man niya akong
talikuran, tinawag ko siya nang malakas.

"What did mommy and daddy tell you?" I asked directly. If tita and tito were right
about my parents choosing the next joker, then it's possible na siya na nga ang
napili. Ever since, ang kapatid ko naman talaga ang favorite child. I know mommy
and daddy also love me, but it was different sa kung paano nila asikasuhin ang
kapatid ko in everything.

"Nothing important, actually. Why do you ask?"

"Why do you keep on asking me back when I ask you?"

Tiningnan niya ako nang may pagtataka, not expecting that I will answer back.
Normally, easy-going at makulit ako sa harap ng kapatid ko. But after 'that'
conversation with mommy and daddy, the same with what tito and tita explained to
me, I couldn't understand why I suddenly acted this way. My sibling called my name,
catching my attention.

"Is there something wrong? Should I tell mom and dad that you aren't feeling well?"
Hahawakan niya sana ang noo ko nang ilayo ko iyon sa kanya.

"Mommy and daddy want you to be the next Joker, am I right?" I asked again. Nabigla
siya sa sinabi ko na para bang hindi niya iyon inaasahan.

"Tita and tito told me earlier," I added. So they were right, mommy and daddy
wanted my sibling to inherit the position. I don't understand kung bakit siya ang
magmamana ng posisyon. Humahanga rin naman ako sa kapatid ko but as far as I
remember, I was more praised by our relatives because I was the diligent and the
zealous one among us.

Napabuntong-hininga na lang siya at tumango. Tiningnan niya ako as if naaawa siya

sa akin. I ignored my sibling's reaction and asked some more.

"They told you about being the next Joker but they didn't want me to know about it,
am I right again?"
There was a minute of silence between us before my sibling answered.

"I didn't decide for it to happen. Dad wanted me to be next in line." I smirked at
the answer. So, mas pinili nga talaga nila ang kapatid ko even though I was the
better one between us.

"Okay." That was all I could ever say. Hindi ko naman mababago ang desisyon nila
mommy kung gusto nilang ang kapatid ko ang magmamana ng mga pinaghirapan nila. But
I swear, I'll prove that their decisions are wrong. I know it should have been me.
Sa akin dapat mapunta ang position at hindi sa kapatid ko. I'm going to make sure
that I'll be the next Joker.

Duchess Lionhart's POV

I kept on running hanggang sa makarating ako sa harap ng kotse ni Kuya Duke. I do

not understand kung bakit ganoon lang ang reaksyon ni Amber kahit na namatayan na
kami ng isang miyembro.

Tinigil ko na ang pag-iyak kasabay ng pagbukas ko ng pinto ng kotse. Alam ko namang

hindi na mababalik ng mga luha ko ang pagkawala ni Raven.

All my anger and frustrations gathered together. Hindi ako papayag na hindi ko
napaghihigantihan ang mga taong gumawa nito sa kanya. Hindi ako papayag na iiyak
lang ako at walang gagawin para sa hustisyang dapat makamit ni Raven.

This is for the person who deserves to live longer.

Gusto kong gawin sa kanila kung ano ang ginawa nila sa kaibigan ko. Gusto kong mas
higit pa roon ang maranasan nila. Kung gaano nasaktan si Raven, gusto kong mas
higit pa roon ang danasin nila... sa mga kamay ko.

Ang nasa isip ko ngayon ay kung papaano mahahanap ang mga taong gumawa niyon kay
Raven.

I suddenly remembered what Yuriko said earlier. Hindi man ako kumikibo kanina but I
was listening to what she was actually saying. Lalo na at tungkol iyon kay Raven. I
remember hearing her talk about a file Raven made. It consisted of information
about Les Solitaires.

Mabilis ang naging biyahe ko dahil hindi ako pumayag na may humarang sa daraanan
ko. Even though it was dark already, I tried to reach Raven's condominium unit as
fast as I could. Kailangan kong makarating doon as soon as possible dahil hindi na
ako papatulugin ng galit na nararamdaman ko. Kailangan kong makita ang file na
iyon.

I will not rest until I get the justice that Raven deserves. Magpapahinga lang ako
sa oras na magantihan ko ang mga taong nagpahirap sa kanya. Ang mga taong dumukot
sa kanya. Ang mga taong pumatay sa kanya.

Nang makarating sa unit, nagulat ako dahil nakabukas iyon.

May pumasok ba rito o hindi talaga ito naka-lock?

Whatever.

Pumasok ako sa loob at nagsimulang hanapin ang pakay ko. Sinimulan ko na ang
paghahanap ng laptop sa kwarto niya, sa mga drawer at cabinet maging sa ilalim ng
kama, pero wala.

Sunod kong pinuntahan ang isa pang kwarto. Dadalwang kwarto lang ang narito. Kaya
madali kong mahahanap ang laptop ni Raven.

Ngunit halos naikot ko na ang buong condo unit niya, wala akong laptop na nakita.
Hinanap ko na rin iyon sa mga imposibleng lugar na paglalagyan niya,
nagbabakasaling doon niya inilagay pero wala.

I sat in frustration dahil halos baliktarin ko na ang lahat ng gamit niya sa

paghahanap ng laptop pero hindi ako nagtagumpay. I slightly massaged my head and
eye because I felt sleepy dahil sa sobrang pag-iyak kanina.

Moments passed and I decided to go back and take Yuriko's file instead when a
memory flashed in my mind.

-Flashback-

"Ang ganda ng condo mo, ah?" saad ko habang papasok sa bagong condominium na
nilipatan ni Raven. He had planned to take this since high school pa lang kami so
that he could have his own workspace every time he does his codes. He is Black
Organization's Techno- guy at nakaka-proud na mayroon siyang sariling titulo sa
loob ng grupo.

"Alam ko, sulit ang pag-iipon ko." Tumawa siya at tiningnan ang buong kwarto with a
gleam in his eyes.

"Oo nga pala. May ipapakita ako sa'yo," dagdag pa niya kaya tiningnan ko siya nang
may pagtataka.

Pumasok siya ng bedroom at lumapit sa harap ng kama. Sinenyasan niya akong lumapit
at buksan ang flashlight ng cellphone ko na sinunod ko rin.

Itinutok niya ito sa ilalim ng kama at ipinakita ang isang maliit na lever dito. He
pulled it and it revealed a medium- spaced cabinet. "Amazing, right?"

"You're amazing, Raven."

-Flashback Ends-

Tinungo ko ang kama ni Raven at naupo kasabay ng pagtutok ng flashlight sa ilalim

nito. When I saw the lever, I immediately pulled it and I was right, nandoon nga
ang laptop. It felt warm, as if someone recently used it.

Hindi na ako nagdalawang isip na buksan ang laptop at hanapin ang file na
naglalaman ng lokasyon ni King of Clubs.

I browsed the files saved here on the laptop I got. And Gotcha!

I already know exactly kung saan naninirahan ang taong nasa likod ng pagkamatay ni
Raven.

Mas tumindi ang galit na naramdaman ko. Hindi na ako makapaghintay na iparanas sa
kanya ang galit na nararamdaman ko ngayon. Hindi na ako makapaghintay na ipamukha
sa kanya na mali ang kinakalaban niya.

Mabilis kong isinara ang laptop saka tinungo ang elevator. Inip na inip kong
hinintay ang pagbukas niyon. Nang sandaling makapasok ako sa loob ng elevator ay
agad kong pinindot ang button patungo sa parking lot sa basement nitong condominium
building.

Wait for me, King of Clubs. Dahil wala akong pakialam kung hari ka o kung sino ka
pa.

Hindi ko na nakikilala ang sarili ko ngayon. Sa tindi ng sakit na ibinigay nila sa

akin, maski sarili ko, kinaiinisan ko. Dahil hindi ako makukuntento hangga't hindi
ko napapatay ang mga taong pumatay kay Raven.

Nanginginig sa galit ang puso ko. I feel like I can hurt anyone who comes on my way
anytime.

As soon as I reached the parking lot, tuloy-tuloy ang paglalakad ko hanggang sa

makarating sa kotse ni Kuya Duke.

Wala maski kaunting takot ang nararamdaman ko ngayon habang binabagtas ang daan
tungo sa lokasyon na magtuturo sa akin sa kinaroroonan ng King of Clubs.

Hindi na ako makakapaghintay na makaharap siya. Sinisigurado ko na hindi na siya

aabutin ng pagsikat ng araw, mawawalan siya agad ng hininga.

I looked at the screen of kuya Duke's car na nagsisilbing mapa ko. Ilang minuto na
lang ay mararating ko na ang lugar na iyon. The location is not overpopulated dahil
halos walang street lights o mga bahay sa dinadaanan ko. It was also far from the
city, no wonder he was able to kill Raven without anyone knowing about it. Mukhang
mas pinipili niyang manirahan sa mga hindi matataong lugar.

That's great! Dahil siya lang naman ang puntirya ko, bonus na lang ang mga taong
hahadlang sa akin sa pagpatay ko sa kanya.

Ngayon ninyo sabihing mga bata lang kami't hindi alam ang ginagawa.

Queen of Clubs' POV

"Oh, come on! Trust us, we'll make sure that we will succeed again." I took a sip
of my wine from the wine glass I am holding.

Nakatunghay ako sa isang glass wall dito sa opisina ko. Sinisipat ang view mula
rito sa third floor. Ilang saglit pa ay tumungo na ako sa sofa.

Hindi ko maiwasan na hindi mapangiti dahil ngayon pa lang ay nararamdaman ko na ang

tagumpay namin hanggang sa magsalitang muli ang kausap ko sa kabilang linya.

[You better succeed, Queen of Clubs. I don't have time to deal with you if you
fail.]
"You don't have to tell me twice." I rolled my eyes and took a sip of my wine once
more. Ini-end ko na rin ang call dahil naiinis na akong kausap siya.

I took a seat and tried to calm my nerves. Hindi ako iyong taong pinipilit,
especially iyong pini-pressure. I really do not have anything in common with my
allies, except King of Clubs. The same thing I only share with them is having the
same goals, which is to kill each and every living mafia. Active or inactive. Local
or International.

I slightly massaged my forehead when the door of the office opened.

"Queen, ano na ang gagawin natin ngayon?" Tiningnan ko ang isang tauhan ng Les
Solitaires na nagtanong tungkol sa gagawin. I gave him my sweetest smile before I
replied back.

"Don't worry, we've been preparing for this. Hayaan mo silang dumating," utos ko sa
kanya sabay kuha ng dalawang baril mula sa drawer. Black Organization consists of
impetuous Mafias that you cannot even call a threat. People like these kids can be
way too predictable with their decisions. Now, all we have to do is to wait for
them.

I have already told my underlings to go into their positions because everyone

deserves to have fun while killing mafias. I was back to having my good mood when I
received a text message from Ace of Hearts.

Duchess Lionhart is on her way there.

Kumunot ang noo ko dahil sa nakuhang message. Only one of them chose to retaliate
after what we have done to Ace of Spades? Why? I'm expecting more.

Imposibleng may alam na sila tungkol sa mga plano namin. Ace of Hearts couldn't
have revealed my plans to them dahil wala naman siyang pakialam sa kahit anong away
ang nangyayari, related man sa Les Solitaires or not.

"Very well then." Mukhang hindi gaanong umayon ang lahat sa plano. I did not expect
that they would belittle us by sending one stupid girl to confront us. But whatever
they are planning, we can easily kill them one by one because we have prepared
ourselves to bring them down. We have already done it once sa kasama nila, and we
will do it over and over again hanggang sa maubos sila.

Duchess Lionhart's POV

Malayo-layo pa man ako sa bahay ng King of Clubs ay ipinarada ko na ang sasakyan at

kinuha ang dalawang handgun na nakalagay sa tactical drop leg holster sa kanang
binti ko saka nilagyan iyon ng silencer.

Pinatay ko ang headlight ng sasakyang gamit ko nang makalapit na ako sa bahay ng

pakay ko. Alam ko sa mga sandaling ito, may nagmamanman sa akin mula sa malayo. I
don't care if they are spying on me, though.

Hindi sila ang magiging dahilan para umurong ako sa plano ko. Dahil buo na ang
desisyon ko. Ano mang mangyari sa akin ngayon, nakahanda ako.

Ilang sandali pa ay bumaba na ako ng sasakyan.

Mas naging alerto ako sa paligid nang maramdaman kong may sumusunod 'di kalayuan sa
akin. Narinig ko ang kaluskos ng dahon sa bandang kanan kaya hindi na ako nag-
aksaya pa ng panahon, agad kong pinaputukan ang taong kanina pa sumusunod sa akin.

The firing did not end there dahil may biglang lumabas mula sa matataas na talahib.
Agad ko rin siyang pinaputukan na naging sanhi ng mabilis nitong pagkamatay.

Lumapit ako sa bangkay nila at hinanap kung mayroon silang tattoo ng Les
Solitaires. At tama nga ako, one is 5 of Clubs and the other one is 7 of Spades.

I smirked at the dead bodies saka itinuloy ang paglalakad.

Walang pwedeng pumigil sa akin.

Wala akong pakialam kung saan ako daraan. Tuloy-tuloy lang ang paglalakad ko
hanggang sa makarating ako sa gate ng mansion.

Good thing, hindi iyon nakasara. Hindi ko na kailangang pumuslit pa. Hindi na ako
mahihirapan na umakyat pa sa bakod, makapasok lang sa loob.

Tahimik ang buong paligid at hindi masyado maliwanag ang bahay. May parteng hindi
nakabukas ang ilaw at may parteng nakasindi iyon.

Pero wala pa rin akong pakialam. I do not have the time to pay attention to the
details of this house. Whatever this mansion may look, nothing can scare me.

Pinihit ko ang doorknob na hindi rin naman naka-lock at mabilis na pumasok sa loob.
I pointed the two handguns directly to the front as I entered the room, making sure
that they would not have the chance to open fire.

Mas naging alerto ang pakiramdam ko nang makarinig ako ng mahinang yabag mula sa
malayo.

Alam ba niyang darating ako?

It looks like there is no need to track him down dahil tila siya na mismo ang
lumalapit sa akin.

Alam man niya ang pagdating ko o hindi, wala namang magbabago. Gusto ko pa rin
siyang patayin.

"Show yourself," marahang usal ko. Pumailanlang sa malawak na espasyo ng sala ang
boses ko. Sapat na upang marinig niya iyon.

Ngunit isang tawa lang ang narinig ko. It did not sound like it came from someone
inside this room kundi sa isang speaker na nakadikit sa ceiling. At isa pa, isang
boses ng babae ang tumawa. Bakit babae ang naririnig ko? Hindi ba't kay King of
Clubs ang bahay na ito? Or did he have an accomplice at hindi siya mag-isang
nakatira dito?

My anger rose as if I could shoot everything in this house dahil tila nang-aasar pa
ang tawang iyon. Damn it!

"Don't just laugh there and face me. Are you a coward?" I laughed sarcastically. It
was louder than the laugh that came from the speaker. Hindi pwedeng siya lang ang
mang-aasar.
"All right, then." It gave me chills dahil pagkatapos niyang sabihin iyon ay
namatay ang lahat ng ilaw sa mansion.

What the heck?

Mahigpit kong hinawakan ang dalawang handgun na dala ko and pointed it on different
corners of the house. Argh!

"Bitch," I cursed saka nagpakawala ng sunud-sunod na putok ng baril kung saan-saan.

Nakailang baril na ako sa kawalan pero wala akong pakialam. Bahala na kung saan
tumama iyon.

"Fuck!" Napamura ako sakit nang makaramdam ako ng malakas na impact na tumama sa
binti ko. Judging the impact and the slight numbness I felt before I feel the pain,
I know I was shot by a gun.

Sa sobrang dilim ng paligid ay wala akong maaninag maski kaunting liwanag.

Fuck you, whoever you are.

Tumalas ang pakiramdam ko nang marinig ko muli ang mga yabag ng paa papalapit sa
direksyon ko. The sound was getting louder and nearer, senyales na palapit siya
nang palapit sa kinaroroonan ko.

I tried to calm myself down so that I could think clearly and focus on my enemies
around me. Ngunit inaagaw ng atensyon ko ang sakit ng binti ko dulot ng tama ng
bala.

Napayuko ako sa sakit and because of that, I did not notice someone getting near
behind me. Kasabay niyon ang pagtakip niya ng isang tela sa ilong ko na naging
dahilan ng pagkahilo ko. I didn't get to fight back dahil mabilis na umipekto ang
gamot na mayroon sa telang iyon. I slowly lost my consciousness but before I passed
out, I felt something was pricked on my neck.

"Sleepwell, sweetheart." Iyon na lang ang narinig kong bulong niya and everything
went black.

---

Nagising ako sa sobrang sakit ng ulo ko. My whole body hurts especially on my nape.
I tried to open my eyes pero agad rin akong napapikit ulit dahil sa pagkasilaw. I
waited for a few minutes before I tried again at nang masanay na sa liwanag,
iginala ko ang tingin sa paligid. Although the light in front of me was blinding,
wala akong makita sa paligid because the corners of the room were still dark. The
only light inside the room is from the one focused on my angle.

Where am I?

I shook my head to help myself remember what happened bago ako mawalan ng malay.
And once again, my anger and frustrations grew nang maalala ko na ang mga nangyari.

I tried to stand up but the chains kept me from running away. I was shocked to see
my arms and legs bound tightly. Maging ang leeg ko ay nakatali rin ng kadena.

"What the hell!" bulalas ko habang sinusubukang pumiglas, but the chains were too
tight for me to even move a muscle.

Mas lalo pa akong nabigla nang makita ang mga sugat at pasa sa katawan ko na ngayon
ko lang unti-unting naramdaman ang sakit. I can also taste the blood from my mouth
when I tried to lick my lips. Kaya pala nangangawit ang buo kong katawan ay dahil
sa pagbubugbog nila sa akin. My whole body is in pain right now, but the emotional
pain I am feeling is more unbearable than the physical torment I obtained.

Ganito rin ba ang ginawa nila kay Raven? Ganito rin ba ang ginawa nilang
pagpapahirap sa kanya bago siya patayin?

A few moments have passed, I felt something... or someone moving. The door opened
and a woman appeared, wearing a red formal dress with a wide vintage hat, dahilan
upang hindi ko maaninag ang mukha nito.

"Kumusta?" tanong nito kasabay nang malakas na pagtawa.

I did not bother to answer and only looked at her with a smirk, but my eyes were
sharply focused at her. She went closer to my position though I was not showing any
interest. I'm only interested in killing her.

"Let me go," matigas na saad ko. She stopped walking and looked at me with pity,
showing her awful-looking face. I spitted my saliva mixed with blood at her face
pero tumawa lang siya nang malakas habang pinipunasan ito.

"I have never been as crazy as you, darling." At muli na naman siyang tumawa. "So
how does it feel? You are now sitting on the chair where we bring the people we
want to eliminate, including your friend. So, how does it feel to be in his place
now?"

Nanginig ang buong katawan ko at para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa
sinabi niyang iyon. I could not make a single word come out of my mouth. Natulala
ako bigla nang yumuko ako para tingnan ang metal na upuan kung saan ako nakaupo
ngayon.

Sumikip na naman ang dibdib ko. And I know that any moment, I will burst into
tears.

Raven...

Kasabay ng pagyuko ko ay ang pagtulo ng luhang kanina pa gustong kumawala sa mga

mata ko. At mas lalo pang lumakas ang pag-iyak ko when I saw a familiar thing from
afar.

It was Raven's bracelet na niregalo ko sa kanya noong college kami. Na simbolo ng

pagpapasalamat ko dahil naging kaibigan ko siya.

-Flashback-

"Sabay na tayong umuwi mamaya. Susunduin kita," nakangiting turan ni Raven saka
ginulo ang buhok ko.
"Sige," sagot ko saka sinuklian din siya ng matamis na ngiti.

"Susunduin kita rito sa booth ninyo, ha?"

"Oo, sige."

"Huwag kang aalis hangga't wala ako."

Kumunot ang noo ko pero natawa na lang dahil sa inasal niya. "Opo, Kuya."

"Hindi ako si Lionhart," matigas na aniya.

"Pero para kang si Kuya kung magbilin." At muli akong natawa. Nagulat naman ako
nang lumapit siya sa akin at kinurot ang pisngi ko. "Aray!"

This time, siya naman ang tumawa. "Basta, ha?"

"Ang kulit mo. Oo nga sabi. Susunduin mo ako at hindi ako aalis dito sa booth namin
hanggat wala ka," pag-uulit ko ng mga sinasabi niya saka nagpanggap na naiinis.

"Oh, sige. Sibat na ako." Iyon lang at nagpaalam na siya sa akin. Kumaway pa ako
nang hindi pa man nakakalayo ay lumingon siya sa gawi ko.

School Festival ngayon at wala kaming klase pero nasa magkakaibang booth kami dahil
sa mga clubs and activities na sinalihan namin. Nandito ako ngayon sa booth kung
saan gumagawa kami ng mga arts.

From different and colorful beads, we are making coin purse, sling bags, bracelets,
and even piercers. At binibenta namin iyon. We also make couple bracelets and
twinny sling bags na alam naming papatok sa halos lahat ng estudyante ng university
na ito.

"Duch, gumawa ka pa ng maraming bracelets. Ang ku-cute ng mga gawa mo!"

Nagtatakang tiningnan ko ang babaeng ka-club ko. "Huh? Oh, sige."

Hindi naman kasi talaga ako nagagandahan sa mga gawa ko. Hindi ko rin masyadong
gusto ang mga ganito kabusisi na gawain kaya madali akong ma-bore. Pero itong
activity na kasi ang naisipan gawin ng President of Club namin dahil papatok nga
raw ito.

"Duchess!" Napalingon ako sa babaeng tumawag sa akin.

"Bakit?" tanong ko sa kanya kasabay ng pagkunot ng noo.

Lumapit siya sa akin at nakabungisngis na bumulong. "Igawa mo naman ako ng isa pang
ganito, oh. Ibibigay ko lang sa boyfriend ko."

Ngumiti ako sa kanya. "Sige, tapusin ko lang itong isa."

"Yey! Thanks."

Napaisip ako sa sinabi niya.

Bakit kaya hindi bigyan si Raven nito? I think he will like this handmade bracelet.
Hmm... gagawan ko rin siya.

----
"Tara na?" bungad ni Raven sa akin nang sunduin niya ako rito sa booth. Kasalukuyan
na kaming nagliligpit ng mga kalat namin at inayos ang mga panindang hindi naubos.

May bukas pa naman. Last day of School Festival. Mas maraming estudyante dahil
mayroong mga battle of the bands na magaganap. Mayroon ding mga iba't ibang
contest. At iyon ang araw na pwedeng magpapasok ng mga outsider dito sa university.

Nasa parking lot na kami at hawak-hawak ko sa kanang kamay ko ang bracelet na

ginawa ko para sa kanya. Pasimple kong tiningnan iyon saka napangiti.

Sana magustuhan niya. Hindi niya alam kung gaano ako ka-thankful na naging malapit
kaming dalawa. Kahit kasi close naman ang parents namin, hindi rin kami nagkakausap
noon dahil lagi niyang kaharap ang mga computer niya kapag bibisita kami nina mama
at papa sa kanila. O, 'di kaya'y kapag sila ang bumisita sa amin, ako naman ang
busy.

"Why are you smiling?" asked Raven nang nasa tapat na kami ng kotse niya.

Nabigla ako sa tanong niya kaya natutop ko ang bibig ko. "Wala, ah. Hindi naman ako
ngumingiti."

Pinaningkitan niya ako ng mata saka ngumiti. "Sakay na." At ganoon nga ang ginawa
ko.

Ilang sandali pa ay tumigil na ang sasakyan sa harap ng bahay namin. Bumaba si

Raven para pagbuksan ako ng pinto kaya bumaba na ako.

"Ah... Duchess."

"Hmm?"

"Ah. Wala. Sige pumasok ka na sa loob," turan niya pero hindi ako umalis sa
kinatatayuan ko. "Bakit?" tanong niya.

"May ibibigay ako sa'yo," sambit ko saka ibinigay sa kanya ang bracelet na ginawa
ko. "I made that because you are one of the special people in my life. and I am
thankful that you became my friend."

Kinuha niya sa kamay ko ang bracelet na iyon saka niyakap ako nang mahigpit.

-End Of Flashback-

Napahagulgol ako nang muling manariwa sa akin ang alaala ni Raven. Pakiramdam ko ay
naramdaman kong muli ang higpit ng yakap niya sa akin noong mga panahon na iyon.

I want to pick up the bracelet and keep it for him. That is all I have now along
with his memories. Pero paano ko magagawa iyon kung nakakadena ang paa't kamay ko?
Gusto kong kunin iyon para itago. Dahil isa iyon sa tanda ng pagkakaibigan naming
dalawa.

Buhat nang ibigay ko sa kanya iyon ay hindi na niya hinubad. He even told me na
maski sa pagligo at pagtulog niya ay kasama iyon. Natatakot daw kasi siya na ma-
misplace niya ang bracelet kaya hangga't maaari, hindi niya inaalis sa kamay niya.

"Do you want to know what your friend said before King of Clubs killed him?" tanong
niya kasabay ng pag-ngisi. I did not utter a single word. "Sadly, I can't tell you
dahil baka ikamatay mo pa agad. Why don't we let your friends discover the truth?
But I'm afraid that it will never happen because you guys are not as quick-witted
as I was expecting you to be. So hayaan na lang natin mabaliw ang mga kaibigan mo
kakaisip."

This woman's laugh echoed in the whole room. Ngunit saglit lang dahil nang
pumalakpak siya ng tatlong beses ay bumukas muli ang pinto.

Tatlong tao ang pumasok. Dalawang lalaki at isang babae.

"Give her what she deserves," mariing utos nito sa kanila saka lumabas ng kwarto.
"Such a dramatic girl."

As the door closed, they took their weapons out as they went closer to me. Isang
mahabang bakal, baseball bat at isang latigo.

"Alam mo ba na walang nakakalabas dito nang buhay?" tanong ng isa sa dalawang

lalaki saka ako hinataw ng latigo. Napapikit ako sa sakit ngunit sa pagdilat ay
nanatiling matalim ang tingin ko sa kanila.

Hindi ako maaaring magpakita ng kahinaan dahil alam kong matutuwa sila. And I don't
want to satisfy them.

"This is the place where all the people we have captured are being tortured,"
paliwanag n'ong isang babae at sinampal ako sa kaliwang pisngi. Halos umikot ang
paningin ko sa lakas ng pagkakasampal niyon.

"What makes you think that I give a damn?" nakangising sagot ko pero sa loob-loob
ko, nagngingitngit ang kalooban ko dahil sa ginawa nila kay Raven at ngayon ay sa
akin.

Lumapit siya sa akin at saka ako sinampal nang malakas. This time, sa kanang pisngi
naman iyon.

"Well, you should give a damn. Because like what we have said earlier, dito rin ang
lugar kung saan pinahirapan ang kaibigan ninyong si Ace of Spades."

I suddenly felt heart breaks. Pakiramdam ko, nakikita ko si Raven sa lugar na ito
na pinahihirapan. Sumisigaw ng tulong at nagmamakaawang palayain na.

Muling bumalik sa akin ang sakit ng pagkawala niya. Dito siya pinahirapan. Sa lugar
na ito siya pinatay. Nagngingitngit sa galit ang puso ko.

Sa oras na makawala ako sa pagkakagapos, hindi ko alam kung ano ang magagawa ko sa
kanila. Ngayon pa lang ay pinapatay ko na sila sa isipan ko.

"Do you know the role of the Aces?" matalim kong sinulyapan ng tingin ang lalaking
nagsalita. "May ideya ka man lang ba sa Les Solitaires?" dagdag niya pa nang hindi
ako sumagot sa una niyang tanong. "Dahil mamamatay ka, let us explain it to you."
"The Aces are the ones who collect all the information about Les Solitaires and all
other Mafia groups, kaya hindi malabong mainit sa mata ng mga higher ranks ang
kaibigan mo. Because he chose to be one of the Aces." Hinila niya ang buhok ko at
inuntog ang aking ulo sa sandalan ng metal na upuan kung saan ako nakaupo ngayon.

Nagdilim ang paningin ko dahil sa sakit ng pagkakauntog sa akin. I felt a liquid

running down my head after that. I guess that's my own blood.

"But we killed him first before anybody else can, kaya magpasalamat na lang kayo na
hindi ibang tao ang pumatay sa kanya kundi kami." My tears started flowing, not
because I was sad, but because I was furious about everything.

"The Kings and Queens, tulad nila King and Queen of Clubs, are the most powerful
members of Les Solitaires. No one dares to be against their decisions and plans, or
else..." Ngumisi siya saka iginuhit ang daliri sa kaniyang leeg, senyales ng
pagpatay.

"Declining a King or Queen's offer is like declining the chance to live longer.
That's why you can't blame neither us nor the King of Clubs. Kasalanan lahat 'yon
ng kaibigan nyo. Ace of Spades declined his choice to live longer, kaya wala kayong
dahilan para magalit sa amin." Mas humigpit ang pagkuyom ng kamao ko nang marinig
ang pagiging sarkastiko ng tinig niya.

Raven never wished to die, and he never takes sides with weak and stupid leaders.
He knows what he's doing unlike the three of you! Iyan ang gusto kong sabihin pero
walang boses ang lumalabas sa akin.

Nahihilo na ako at parang any moment, bibigay na ang talukap ng mga mata ko.
Umiikot ang paningin ko na para bang dumarami ang mga taong kaharap ko. Hindi na
rin malinaw sa akin ang mga sinasabi nila dahil humihina na ang pandinig ko.

"If you ever think that Les Solitaires was inspired by a card game, or that we are
one of the Mafia groups, then you're thinking the wrong way. Les Solitaires is far
different from anything ordinary, as what people who have heard of it say. We're
definitely not a group, mainly because we never really worked as a team. Though we
only have one goal in common, and that is to eliminate all the Mafia groups all
over the world." Kaya pala kaya nilang patayin ang kahit sino. Although they seem
to be pathetic when they do that.

Nagpalakad-lakad silang tatlo sa harap ko na mas lalo pang nakapagpahilo sa akin.

Gusto nang pumikit ngunit nilalabanan ko dahil sa oras na pumikit ako, alam kong
mahihirapan na akong gumising muli.

O baka hindi na ako magising pa.

"Les Solitaires has been the primary enemy of all the Mafia organizations since the
1900s."

"Alam mo ba ang tungkol dito?" Tiningnan ko lang sila nang masama at nanatiling
tahimik dahil hindi ko naman din kaya ang magsalita. Hinang-hina na ako pero
pinipilit kong imulat ang mata ko at ipakitang hindi ako naaapektuhan. "Sa tingin
ko hindi, kasi wala naman silang ibang alam." They grinned at each other like they
thought of the same thing kaya mas naiirita lang ako sa kanila.
"Sayang naman, kung mabubuhay ka lang sana nang mas matagal, siguradong magiging
interesado ka rin na sumali sa amin." Ngumisi ito at mahigpit na hinawakan ang
mukha ko. Sabay pa silang tumawa habang mas hinihigpitan ang hawak sa pisngi ko.
Everything they told me is unforgivable, so I spitted at his face just like what I
did to their queen. Saglit siyang natigilan ngunit bigla ulit itong tumawa.

"Feisty! Pero wala ka pa ring laban." Suddenly, he hit me with the baseball bat and
kicked me on the stomach kaya napaubo ako sa sakit. The next thing happen is that,
sumusuka na rin ako ng dugo.

Hinang-hina at habol ang hiningang inangat ko ang paningin ko sa kanila.

Lumapit ang babae sa akin saka ipinakita sa akin ang matulis na kutsilyong hawak
niya. Kasunod niyon ay dahan-dahan niyang hiniwa ang leeg ko. Hindi iyon ganoon
kalalim but that doesn't mean it's painless..

"Argh!" palahaw ko kasabay ng pagtulo ng luha ko.

"You think you're a tough girl, huh?" the girl commented and pointed a pocket knife
on my forehead. I guess this is how Raven felt when he was in my position right
now. Gusto ko nang sumuko. The taste of my blood from my own mouth makes me feel
hopeless.

Pagkatapos niyon ay muli niya akong sinipa sa sikmura. Sabay-sabay nilang hinampas
sa akin ang mga hawak nila. Wala akong nagawa kundi ang palihim na umiyak habang
tinatanggap ang mga ginagawa nila sa akin.

Nag-echo sa kwartong pinagdalhan nila sa akin ang bawat hampas nila sa akin. Napuno
ng sugat at pasa ang buong katawan ko. At sa tingin ko, kahit makalabas ako ng
buhay dito para parang namatay na rin ang buong katawan ko.

I guess this will be my end.

Pinikit ko ang aking mga mata kasabay ng pagkawala ng luha sa mga mata ko. Muli
kong naalala si Raven. Napangiti ako nang mapagtantong malapit ko na rin sapitin
ang sinapit niya. Pero gusto kong mag-sorry, dahil hindi ko siya napag-higantihan.

Sorry, kung hindi ko naibigay ang hustisya na dapat sa iyo. Sorry kung nabigo akong
iganti ka. Sorry... sorry...

I'm sorry, Raven. I couldn't save you and now, I couldn't save myself.

Pakiramdam ko, nararamdaman ko nang nalalapit na ang wakas ko. Nararamdaman ko nang
unti-unti nang bumibigay ang katawan ko.

Napangiti ako nang maalala ang mukha ng mga kasama ko kanina lang. Ang mga ngiti at
tawanan sa party, ang kilig na naramdaman ko habang pinapanood silang sumayaw, ang
bangayan nina Shaun at Amber.

Sunod-sunod na tumulo ang luha ko kasabay ng malakas na paghagulgol.

Black Organization, I'm really sorry for being so useless. I'm going to miss you
all. Hanggang sa susunod kong buhay, wala akong ibang hahangarin na kaibiganin
kundi kayo. Kayo ang naging pangalawang pamilya ko.

Another memory popped in my head.

Si Amber.
Ang nakaangil niyang mukha. Ang pagka-irita niya. Ang pagiging mainitin ng ulo niya
at pagiging bitter sa lahat ng bagay.

Mapait akong napangiti. Mami-miss ko ang pagtawag niya sa akin ng babaeng baduy.
Kahit ganoon ang bunganga n'on, siya lang ang babaeng fashionista na tumanggap at
kinaibigan ang isang tulad ko na old-fashioned.

Ang kaisa-isang babae na naging totoo sa akin at tinanggap ako sa kung sino ako.
Napangiti ako ng mapait ng maalala ko ang mga huling salitang sinabi ko sa kanya
kanina. 'Don't you even care? I don't think you're bothered about Raven at all.'

That was too harsh of me to say those words to her. Hindi ko dapat ginawa iyon. I
know for a fact that she's the aggressive type and she would have done worse if
needed.

I should have known that she knew something. She's my best friend but I doubted
her. I'm sorry, Amber.

And thank you for being the 'most genuine' friend hanggang dulo.

Hindi ko alam na ang kasiyahan kanina sa party ay mauuwi sa ganitong kalala na

sitwasyon. Huminga ako nang malalim. May parte sa puso ko na nanghihinayang, dahil
hindi ko man lang nasabi at naiparamdam ang mga gusto kong sabihin.

I will cherish all the moments and memories we had. Hanggang sa kabilang buhay ay
babaunin ko ang mga alaala niya, ang mukha niya, ang ngiti niya at ang mga
kalokohan niya.

Muling umagos ang luha sa mga mata ko nang maalala ang sinabi niya sa akin sa
party. Dahil nang mga oras na iyon ay hindi pa ako handang sabihin ang lahat sa
kanya. I was scared to respond because I do not know what might happen after the
party.

And now, nagsisisi ako dahil hindi ko pa nasabi sa kanya ang mga bagay na sana,
sinabi ko na kanina pa. I should have been honest earlier.

Napatingala ako na para bang sa ganoong paraan ay magkakaroon ako ng pag-asang

mabuhay. Ngunit alam kong hindi na iyon mangyayari. I will forever bear the pain of
not being able to say the things he should have known.

Sa huling sandali ay ngumiti ako nang mapait as I remember his voice, telling me
those words. Dahil kahit anong lakas ng tugtog, nangingibabaw pa rin ang lakas ng
tibok ng puso ko dahil siya ang kaharap ko. I wanted to tell him how I feel.

"Duchess, gusto kita."

Umiyak ako nang umiyak dahil parang narinig kong muli ang tinig niya. It felt so
real. I can still feel the warmth of his hands on my waist as if he was still
holding me.

I like you, Azure... but I'm sorry dahil hindi mo na iyon malalaman pa. Kung sakali
mang mabuhay ako sa pangalawang pagkakataon, ikaw pa rin ang lalaking gugustuhin
ko. It'll always be you.

Salamat sa pagpaparamdam sa akin na posible pala na gustuhin ako ng isang Azure

Lamperouge. Salamat at paalam.

I smiled at my thoughts, hindi ko in-expect na magsasama kami agad ni Raven.

At least he won't be alone anymore.

Raven...

Hindi na ako nangangambang iwan ang mga taong iiwanan ko dahil alam kong malakas
sila. Alam kong magagawa nila ang lahat para sa pagkamatay namin ni Raven.

I trust Black Organization. I trust my friends and my family..

I'm sorry for being a failure, mama, papa.

I am slowly losing my consciousness and was ready to give up when I suddenly heard
the door opening.

"What's up bitches?!" Nakarinig ako ng sunod-sunod na putok ng baril.

Sinubukan kong imulat ang mga mata ko but my eyesight was already blurry. Hindi ako
makagalaw habang may nagbabarilan sa harap ko. Feeling hopeless, I was about to
close my eyes again when I felt someone bent towards me.

"Tangina mong bida-bida ka, ah. Di ka pa natauhan sa sampal, gusto mo pang

binubugbog ka nitong mga hayop na 'to, eh, 'no?"

"Omsim. Impulsive."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 51 - Page 12
by Yanalovesyouu
39-49 minutes

Mikazuki's POV

"Hayop ka talaga, unggoy! Bumalik ka nga rito!"

"Pfft! Habulin mo 'ko, babylabs!"

"Papatayin talaga kita kapag naabutan kita sinasabi ko sa'yong unggoy ka!
Kakalderetahin kita!"

"Whoa! Relax! Hindi ka pa ba kuntento sa kambal natin?"

Kitang-kita ang naiinis na mukha ni Tita Amesyl habang hinahabol ang maloko niyang
asawa. Lihim akong napapangiti habang pinagmamasdan sila.
"Go, Ame-Girl!" hiyaw naman ni Tita Caileigh na aliw na aliw ring pinagmamasdan
sila.

It is past 11 in the evening. Malalim na ang gabi ngunit mukhang hindi pa rin
dinadalaw ng antok ang mga miyembro ng Roswells at Yaji. Natutuwa ako dahil
nakikita ko sa kanila kung gaano sila kasaya. Parang sa haba ng panahon ay ngayon
na lang ulit sila sumaya nang ganito, na walang iniisip na panganib o kalaban.

Napangiti ako habang patuloy silang pinagmamasdan. Ang mga tawanan at kwentuhan
nila na tila bumalik sa pagkabata. You can clearly see in their eyes the feeling of
obtaining an imperishable relationship anyone would die for.

Sa unang tingin, hindi mo aakalaing mga miyembro sila ng mafia kung mag-usap at
maglambingan sila.

Tahimik pa rin akong nakaupo at nakatanaw sa malayo nang bigla ay tumunog ang
notifications sa cellphone ko. I checked kung sino ang nag-send ng email.

[Miss Yagami, here is the list of our new investors. Isinama ko na rin po ang mga
report for this month.]

She was pertaining to the newly-founded company I own.

-Flashback from previous chapter with continuation-

SMS from Emily: Miss Yagami, nandito na po ako sa meeting place. I brought all the
documents you need.

Reply: Thanks.

"Anak?"

Ibinaba ko ang cellphone ko sa ibabaw nitong vanity table sa harap ko.

"Pasok lang po kayo, ma. Bukas po 'yan," sagot ko sa kanya.

"May lakad ka ba, anak?" Kumunot ang noo ko dahil sa tanong ni mama pero sinagot ko
rin naman ang tanong niya.

"Magkikita lang kami ng secretary ko, mama. Kailangan ko pong pirmahan lahat ng
papers para mailipat sa pangalan lahat ni Roswell 'yong mga accounts namin at
properties."

Kailangan kong ilipat sa pangalan ni Roswell ang lahat ng ari-arian niya lalo pa at
nandito ako sa puder ng totoo kong ama. Mahirap na. Baka gamitin pa niya 'to laban
sa kanya.

"Sigurado ka ba sa desisyon mo, anak?" Alam ko ang gustong iparating ni mama sa

tono ng tanong niya pero gusto kong makasiguro kaya tinanong ko siya.

"Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Alam kong nahulog na ang loob mo sa anak ni Ezekiel, anak. Kaya sigurado ka bang
iiwan mo 'yong buhay mo dati para sa pamilya natin?" Puno ng pag-aalala ang boses
niya kaya kumunot ulit ang noo ko.

"Opo, mama," tipid na sagot ko.

Ako lang ba? Or something's really weird.

"Kilala ko ang papa mo, anak. Hindi siya titigil hangga't—"

Pinutol ko na ang sinasabi ni mama dahil kahit naman ano'ng sabihin niya, wala nang
makababago ng desisyon ko. I've done a lot for Roswell, and I'm more than willing
to do more if it means his happiness.
"Naiintindihan ko naman po, mama, kung bakit nagagawa ni papa 'yon. Nakapag-decide
na rin po akong iwan si Roswell at ang pamilya. Hindi na po 'yon mababago."

"Hindi mo ba minahal ang anak ni Ezekiel Roswell?" tanong niya.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Alam mo 'yong pakiramdam na
gustung-gusto kong mag-open up sa kanya ng mga nararamdaman ko kasi siya naman ang
totoo kong magulang, but I have to be careful. At isa pa, nasabi ko na rin naman
lahat ng nararamdaman ko kay Tita Aemie. Siya 'yong unang babaeng trinato ako
bilang anak.

"I loved him, mama. Buong buhay ko na po, umikot na sa kung paano ko tutulungan si
Roswell at ang pamilya niya na magkaayos. Buong buhay ko, umikot na halos sa kanya.
Only to find out na nagsinungaling lang pala siya sa 'kin. Na matagal na pala
niyang alam. Natakot lang siyang sabihin kasi..." Sinulyapan ko si mama para
tingnan ang reaksiyon niya sa mga sinasabi ko.

"Kasi baka magalit ka at iwan mo siya?" tanong niya.

"Nope." Ngumiti ako nang mapait at saka nagpatuloy. "Kung nagtiwala sana siya sa
'kin, at nangyari lahat ng 'to bago ko malaman, iba po sana ang nangyari."

Kung mas maaga sana naming nalaman ang lahat, hindi sana umabot sa ganito ang
sitwasyon namin.

Alam kong hindi lang ako ang nahihirapan, pati si Roswell. Maging ang Roswells,
Yaji at Black Organization.

"Ano na ang plano mo ngayon, anak?" tanong ulit ni mama.

"Sa ngayon. gusto ko lang munang unahin ang sarili ko at i-enjoy 'yong pakiramdam
na mayroong pamilya. Na mayroog mga magulang," pagsisinungaling ko.

"Naiintindihan ko, anak." Kinuha ni mama ang file folder ng business plan na ginawa
ko. Nakapatong iyon sa bedside table na malapit sa amin. Pinagmasdan ko siya habang
binubuksan ang file folder para tingnan ang laman. "Business plan? May plano kang
magtayo ng negosyo?" nagtatakang tanong niya.

"Opo." Ito ang pinakapaborito kong parte ng plano namin ni Tita Aemie.

"Pero malaking pera ang kailangan mo rito. Nakausap mo na ba ang papa m—"

"Ang totoo niyan, mama, matagal ko na pong pinag-iisipang magtayo ng sariling

business. Naimpluwensyahan yata ako ni Roswell. Puro kasi libro niya ang nasa
kwarto ko dati."

Si Roswell lang din naman noon ang may ayaw na humiwalay ako ng business sa kanya.

Ngumiti sa akin si mama at saka inilipat ang tingin sa invitation na ginawa ko.
Kasama rin doon ang message na gusto kong iparating kina Roswell. Saglit niya itong
binasa at saka tumingin nang deretso sa 'kin.

"Sigurado ka ba rito sa gusto mong mangyari, anak?" tanong niya.

Nakuha niya ba ang message ko sa invitation?

"Sa alin po?" tanong ko.

I want to make sure na kahit si mama, hindi naintindihan ang mensahe ko para kay
Roswell.

"Sa gusto mong mangyari?" Tiningnan ko ang reflection niya sa salamin. Nakatingin
din siya sa 'kin at aminado akong hindi ko mawari kung ano'ng gusto niyang
iparating. "Narinig kong may plano ang papa mo sa mga Roswells at Yaji kaya
sigurado ka ba dito sa inilagay mo sa imbitasyon?" tanong niya.

I gave her a sweet smile and said, "Ma, wala na po akong pakialam kung anuman ang
mangyari kay Roswell o sa pamilya niya. Mas importante po kayo sa 'kin ni papa."

-continuation of flashback-

Ngumiti siya sa akin saka ako niyakap nang mahigpit.

"Thank you for coming back, anak. You don't know how much I missed you." Sinuyod
niya nang may paghangang tingin ang kabuuan ko. "You've grown into a fine woman."

"I should be the one to thank you, mama. You brought me into this world, and I'm
very thankful for that." Hinalikan niya ako sa noo dahil sa mga sinabi ko at
tiningnan ako nang may paghanga.

"Sige na. Magbihis ka na at baka ma-late ka sa ka-meeting mo." Once again, I gave
her another sweet smile and bid goodbyes.

Lumabas na ng kwarto si mama. Siniguro ko munang narinig ko ang yabag ng mga paa
niya palayo sa kwarto ko saka muling tiningnan ang hawak kong folder ng business
plan ko.

Inilipat ko ang pahina kung saan nakalagay ang pangalan ng bagong kumpanya na
itinayo ko. I stared at my company name and smiled.

"Recierdo Corporation," I read it out loud.

-End of Flashback-

Thanks, I'll be checking them in a minute.

Habang nagbubukas ng laptop ay inalala ko ang dahilan kung bakit namin ginawa iyon.
The reason why I founded Recierdo Corporation and stole their investors.

Hindi ko rin naman masasabing ninakaw namin ang investors ng Yaji at Roswells dahil
ibabalik din naman namin ang mga perang nawala sa company nila. We just needed the
disloyal ones to pull out their shares.

Umpisa pa lang, alam na namin ni Tita Aemie na may nagpa-planong pabagsakin ang
businesses ng mga members ng Yaji at Roswells. Hindi lang namin alam kung sino sa
mga mafia groups ang utak nito.

And we knew na mas pahihirapan nila ang Black Organization by the time na mawala
ang Yaji at Roswells.

And yes, they planned to ambush the Yaji and Roswells to execute all their plans.
They know na malaking hindrance ang mga ito sa mga plano nila. Gusto namin ni Tita
Aemie na mawala ang Yaji at Roswells sa mga pinag-iinitan nila, that is why we
planned to set the bait at ipinalabas na wala na ang Yaji at Roswells.

They want to eliminate the Yaji, Roswells and Black Organization. And that's
exactly what we did.

They were planning to make all of Yaji and Roswells' investors withdraw at siraan
ang pangalan ng kumpanya nila. Alam nilang maaapektuhan ang reputasyon ng Yaji at
Roswells, pati na rin ang Black Organization, sa business because this is where
they excel most maliban sa pagiging isa sa makapangyarihang mafia group na kilala
ko.

Kaya bago mangyari ang party ni papa ay sinigurado ko munang I have established a
stable company, which is Recierdo Corporation at present. It is an international
company with an acting CEO and owner para walang makaalam ng lahat.

Our main goal is to persuade the investors na magpu-pull out ng shares to sign a
partnership with us. Pinalitan din namin ang lahat ng shares na nawala sa Yaji at
Roswells to save their companies. I used to be the CEO of Yagami Corporation kaya
hindi na rin bago sa akin ang ginagawa ko. And I used everything I acquired from
years of experience and being with Roswell.

Katulong ko sa lahat ng ito si Tita Aemie. Just like what we did noong inambush
nila ang Yaji at Roswells.

-Flashback-

"Ms. Mikazuki Yagami?" tanong ng isang babae na halos ka-edad ko lang. Nasa isang
restaurant kami ngayon dito sa Hong Kong dahil ayaw kong may makaaalam tungkol sa
meeting na ito.

"I presume, you're Miss Recierdo?"

"Yes, I am, ma'am. Have a seat," alok niya sa akin. Nang makaupo ako ay agad ko
nang inilapag ang documents na dala ko mula sa envelope. I have researched a few
things about her at masasabi kong mapagkakatiwalan siya sa larangan ng business.

"Pardon me for my abruptness, but I really don't have much time to stay without
anyone suspecting me." Agad na kinuha naman nito ang documents at binasa habang um-
order ako ng kaunting pagkain. I can see her furrowing her eyebrows mula sa aking
peripheral view.

"I see, this company of yours will be expanding worldwide." I smiled at her, "Yes,
we will be expanding in 10 different countries in the next 6 months." Tumingin siya
sa akin nang may pagtatakha. "But, why are we going to use my family name for your
company, Miss Yagami?"

Tiningnan ko siya at ngumiti. "I want you to be the acting CEO and owner of the
company in the eyes of the public. However, I want you to keep an eye on these
companies," saad ko at tinuro ang pangalan ng mga kompanya ng mga Yaji at Roswells.

"A portion of our net worth will be invested in these companies once Recierdo
Corporation is stable and has made a great reputation which is not difficult with
you around, am I right?" Nakita kong ngumiti siya sa sinabi ko at tila nawala ang
pagduruda niya tungkol sa pinaplano ko.
"Please, don't flatter me. But I've heard a lot about some of these businesses,
especially this one." Itinuro niya ang mga companies na ipinamana sa mga kapatid ni
Roswell.

"And I also heard that most of these aren't performing well ever since an issue
came up and investors have been backing out." Tila nagdadalawang-isip ulit siya if
she would agree with me or not. I can't blame her if she's being cautious.

"This group of companies has been a great help to me. Like what you've said
earlier, their investors are backing out. That is why we're going to persuade them
to invest in our business. We'll be signing a partnership with them and make sure
they won't withdraw." Hindi ko masabi ang totoo na kaya ko ito ginagawa ay para
maibalik ang investors ng Yaji at Roswells sa oras na maayos na nila ang kanya-
kanyang problema.

"I have included the portion you will be getting once you accept my proposal,"
nakangiting dugtong ko. Inilipat niya ang pahina ng tinitingnan niya at sa
pagkakataong iyon ay sigurado akong nakita na niya kung magkano ang makukuha niya
without shelling out a single centavo.

"Alright, I'll do my best to be the finest acting-CEO and I will make sure that no
other competitors will gain such a large global presence as what Recierdo
Corporation is aiming to have." Inalok niya ang kaniyang kamay to shake hands, pero
bago ko abutin iyon ay inilatag ko sa harap niya ang isang non-disclosure
agreement. We are talking about billions of dollars kaya kailangan kong makasiguro.

Pinag-usapan na rin namin ang iba pang kailangang gawin habang siya ang magiging
tagapamahala ng Recierdo Corporation. I am hoping, na kahit dito man lang ay
matulungan ko sina Roswell at ang Black Organization.

-End of Flashback-

"Aray, babylabs. Dahan-dahan lang sa paghila ng gwapo mong asawa." I went back to
my senses nang marinig ko ulit ang boses ni Tito Kaizer habang hinihila ni Tita
Amesyl ang kanyang tainga. Nakitawa na rin ako sa kanila dahil doon.

Binuksan ko na ang sinend ni Emily sa akin at mabilis na binasa ang mga pangalan ng
investors. Pagkatapos niyon ay isinara ko na muna ang email sa laptop at inilabas
ang isang hard drive. Laman nito ang ibang mga mahahalagang documents na mayroon
ako kasama ang mga files tungkol sa business.

Isinaksak ko iyon sa laptop para i-save ang bagong dokumentong sinend ni Emily. I
was about to paste it on the hard drive when I saw a specific folder that used to
be a property of someone I know.

-Flashback from previous chapter with continuation-

"Malalim yata ang iniisip ng anak ko." Hindi ko pinahalatang nagulat ako sa
presensya niya. Sa huli, ngumiti ako kasabay ng pagharap sa kaniya.

"Kayo po pala, mama." Nakangiti siya sa akin saka tinabihan ako sa railings nitong
balcony.
"Nakita ko ang nangyari kanina. Magagaling nga sila, ano?" Hindi na nawala ang
ngiti sa labi niya habang pinapasadahan ng tingin ang mga nasa ibaba.

"What do we expect? It runs in their bloods." Muli akong sumimsim ng wine at

sinamahang tanawin ang mga tinutukoy ni mama.

Nakita kong kumaway-kaway pa sa akin si Tita Aemie ngunit agad kong iniwas ang
tingin sa kaniya. Gusto kong tumawa nang masulyapan pa na kinakalabit niya si Tito
Ezekiel at tinuturo ang direksyon ko.

"Roswells and Yaji are all exceptional." Nagbalik lang ang atensyon ko kay mama
nang magsalita ito muli.

"Kahit ako rin po ay nagulat sa ginawa nila."

Humarap siya saglit sa akin saka ibinalik ang tingin sa ibaba. "Alam kong nami-miss
mo na sila, anak. Bakit hindi ka pa bumalik sa kanila?" Hindi siya nakatingin sa
akin. Ang paningin niya ngayon ay na kay Roswell. "Maiintindihan ko naman kung sila
ang pipiliin mo. Ako na ang bahala sa papa mo." She smiled with assurance.

I can see how caring she is. A mother that I've always wanted. Now that I have her,
hindi ko na sasayangin pa ang oras na ito para makasama siya.

Huminga ako nang malalim at niyakap siya. "Kayo po ang pamilya ko, mama. Kayo po ni
papa."

"Pero anak, wala ka na ba talagang planong bumalik sa kanila?"

Umiling ako. "Kuntento na po ako sa inyo ni papa."

-continuation of Flashback-

Ngumiti siya at hinaplos ang buhok ko. I like this feeling; it feels so good to
have a mother that hugs me like this for a while. I was enjoying the moment nang
maalala kong may kailangan pala akong kuhanin na importanteng file. Kumalas na ako
mula sa yakap ni mama na ipinagtakha niya.

"May kailangan po pala akong kuhanin sa baba, ma. I'll be right back." Hinalikan ko
siya sa pisngi bago bumaba at makipag-usap sa ibang bisita, who can be possible
investors. Nang makita kong wala na si mama sa taas ay lumabas na ako ng mansion.
Sinigurado kong walang nakasunod o nakahalatang umalis ako sa party.

I checked if there were guards near the place I'm heading to at mabuti naman dahil
wala akong nakikitang nakabantay roon. Inilabas ko ang isang baril na may silencer
and shot the CCTV camera of the parking lot bago tahakin ang daan papunta sa
sasakyan ng Black Organization.

Nang masigurado kong tamang sasakyan ang nasa harap ko ay sinubukan ko na itong
buksan. After a few moments, I successfully unlocked the car nang walang
nakapapansin. Agad na hinanap ko ang laptop ni Raven Strife at sinubukang buksan
ito. Medyo natagalan ako sa pag-unlock but I still succeeded.

Saglit kong iginala ang aking mga mata para tingnan kung may tao bang dumaraan o
nakamasid sa paligid at maswerte naman ako na walang dumaraang tao. I opened the
file explorer and scanned a few documents kung saan mayroon akong nakitang files.
These are the recorded footages from the CCTVs they set-up. I made a copy of
everything else sa external hard drive na dala ko bago ko dinelete ang mga files sa
laptop niya.
I'm really sorry, Raven Strife. Kailangan walang nakaaalam sa plano namin ni Tita
Aemie.

Pagkatapos kong kopyahin lahat ng files sa laptop niya ay mabilis kong in-off ito.
I put the external hard drive in my purse at sinigurong walang maghihinala sa akin
sa pagbalik ko sa loob ng mansion.

-End of Flashback-

Lihim akong napatawa nang maalala si Roswell. Kahit kailan talaga ay hindi ko
maisahan ang isang iyon. Siguro alam na niyang sinusundan ko siya kapag umuuwi siya
ng Pilipinas kaya siguro hindi ko alam na nakauusap niya si Raven Strife.

Para akong baliw na nakatingin sa malayo ngunit natatawa. Ano pa kaya ang hindi ko
alam kay Roswell?

Kakatuwang hindi pa man sila nagkakaharap ni Tito Ezekiel ay alam ko na pala ang
tungkol sa Les Solitaires. Hindi ko lang masyadong pinapansin dahil okupado ng isip
ko kung papaanong matatanggap ni Roswell ang pamilya dahil nawala siya ng 25 years.

"Sus. Sino ba ang hindi matatakot kay Bossing? Eh, kulang na lang, makapapatay 'yon
sa tingin pa lang," malakas na sambit ni Tito Jacob saka sila sabay-sabay na
nagtawanan.

Nakikinig lang ako sa kanila dahil parang sa ganoong paraan ko nalalaman ang iba
pang mga bagay-bagay na ngayon ko lang nadiskubre.

"Wengya! Ang sabihin mo, 'tol, makupad ka lang talaga kumuha ng video."

"Takte. Tutulog-tulog sa pansitan, wala tuloy tayong nabidyohan sa mag-asawang

hayblad."

"At least hindi naging Bouldado," depensa niya saka tumango kay Tito Vash.
"Hanggang ngayon, lumpo ka pa rin, p're."

"Gago." At sabay-sabay nilang inasar muli si Tito Vash.

Natawa ako sa naging reaksiyon ni Tito Vash habang inaasar ng tatlong lalaki dahil
kunot na kunot ang noo nito. Pero maya-maya lang ay nakitawa na rin.

Isa-isa kong tiningnan ang ngiti nila sa kanilang labi ngunit napako ang tingin ko
sa nakangiting si Tita Milka katabi ang asawang si Tito Phoenix. Kung pagmamasdan
siyang maigi, nakangiti siya at panaka-nakang tumatawa. But there's something wrong
in her eyes.

Sadness.

Parang ako ang nasaktan habang nakikitang pinipilit niyang ginagawang masaya ang
sarili. Alam kong wala pa siyang ideya sa nangyayari kay Raven, but if you try to
look in her eyes, you can see the sorrow.

Maybe that's what they call a maternal instinct.

And a memory of Raven Strife flashed into my mind.

-Flashback-

Nakaharap ako sa laptop ko at nagbo-browse ng mga news sa mga site ng article when
suddenly, I heard the sound of the door opening.

Iniluwa niyon si Shaun. "Mika-chan. Nakita mo ba si Kuya Bullet?"

Kumunot ang noo ko saka isinara ang laptop. "Bakit? Umalis na naman ba?"

"Hinahanap ko nga sa'yo tapos itatanong mo rin sa'kin. Sana oks ka lang." I rolled
my eyes. Nang walang makuhang sagot si Shaun mula sa akin ay lumabas na ito ng
kwarto.

Mukhang alam ko na kung saan na naman nagpunta si Roswell.

Inayos ko ang mga gamit ko at mabilis na lumabas ng kwarto. Nang pababa ako ng
hagdan ay naabutan ko ro'n sina Lionel at Shaun na nanonood ng movie sa sala.

Napatingin silang dalawa sa akin. Lionel paused the movie using the remote and
looked at me.

"Oh, saan ang punta mo, Mika-chan?" tanong ni Shaun.

Hindi ko sinagot ang tanong niya. "Nasaan sina mom and dad?"

"Umalis. May imi-meet daw." That's Lionel. "Pero saan ka muna pupunta? Baka hanapin
ka ni Kuya Bullet kapag dumating iyon nang wala ka."

I smirked. "Siya nga ang hahanapin ko," saad ko saka hindi na hinintay ang
reaksiyon ng dalawa. Mabilis akong umalis sakay ng taxi cab.

Alam ko naman na kung saan pumupunta si Roswell sa tuwing nawawala siya. At sa

Pilipinas iyon. Ang hindi ko lang malaman ay kung bakit pabalik-balik siya ngayon
nang mas madalas kaysa noon.

At ang nakapagtataka, sa isang tagong mansion siya namamalagi. Hindi roon sa isang
mansion na ipinakita niya sa akin.

Natulog muna ako sa eroplano dahil halos apat na oras naman ang byahe mula Japan
patungo sa Pilipinas.

Nakasilip ako sa isang puno 'di kalayuan sa mansion niya. Nakita ko siyang palakad-
lakad sa garden habang ang kanang kamay ay nasa tainga niya. Parang may kausap sa
telepono.

Dahan-dahan akong lumapit upang mapakinggan ang pinag-uusapan nila. "I got it. But
I wouldn't be considerate with delays next time, Strife." Who the hell is Strife?
At ano ang delays na sinasabi nitong si Roswell?

Nanatili akong tahimik habang siya ay wala pa ring ideya na narito ako.
"You are aware of the responsibilities you have within the position. I'm rooting
for you." Huminga siya nang malalim. "All right, send it over."

"I'm going to ask for a report from time to time. I won't be back for a while."
Report? Bakit kailangan niya ng report mula sa kausap niya? Clearly, they are not
talking about business anymore.

"Yeah, I'm going back to Japan today." He turned to face my direction kaya agad
akong nagtago.

He ended the call. Nakita ko siyang pumasok sa loob ng mansion kaya hindi ko na
alam kung ano ang sumunod na nangyari. Basta ang alam ko lang, kailangan ko nang
makauwi sa Japan bago pa siya dumating.

Pero ano iyong mga sinasabi niya kanina sa call at sino ang kausap niya?

Napako ako sa kinatatayuan ko nang makitang lumabas na si Roswell galing sa

mansyon.

Oh no! Bahala na.

Sinundan ko si Roswell kung saan siya magpupunta. Mabuti na lang, nilagyan ko ng

tracking device ang sasakyan niya nang hindi niya alam. Dahil alam kong hindi ko
siya mahahabol. Sa malayo rin ako nag-park ng kotse ko.

Nang makabalik ako sa sasakyan ay agad ko itong pinaandar at pinaharurot upang

sundan ang kotse ni Roswell.

Nagtaka ako dahil sa isang restaurant siya huminto. Akala ko ba uuwi na siya ng
Japan?

Bumaba ako ng sasakyan saka nanatiling nasa labas. Good thing it was surrounded by
a glass wall kaya nakikita ko pa rin kung nasaan si Roswell.

May katagpo siyang isang lalaking hindi ko kilala pero sa tantya ko ay hindi rin
halos nagkakalayo sa edad namin. Nagpalitan lang sila ng folder at tumayo na si
Roswell.

-End of Flashback-

Recently ko lang din napagtanto na matagal ko na palang alam ang tungkol sa Les
Solitaires pero hindi ko binibigyang pansin dahil okupado ang isip ko kung papaano
mapapatawad ni Roswell ang pamilya niya.

Recently ko lang din nalaman ang nilalaman ng files ni Raven Strife na nakuha ko
during my biological father's party.

Naroroon lahat. All the information I need to know about Les Solitaires. I smiled
with that thought.

Noong una, akala ko wala lang ang tungkol dito. Pero ngayon, alam ko nang ito ang
pinakamatindi nilang kalaban. At ito rin ang matagal nang pinaghahandaan ni
Roswell.

Muli kong pinagmasdan sina Tita Milka at Tito Phoenix.

I know they trust their son. Tiwala silang walang mangyayaring masama sa kaisa-isa
nilang anak. Naniniwala silang kahit walang tulong nila ay mapoprotektahan nito ang
sarili niya.
But that did not happen.

Natigilang muli ako sa pag-iisip nang makatanggap ako ng isang text message mula
kay Shaun.

May meeting ang Black Organization.

I was about to type 'thanks for letting me know' nang makatanggap na naman ako ng
mensahe mula sa kanya.

You're welcome, Mika-chan.

-Flashback-

Dito kami madalas manatili ni Tita Aemie sa bahay bakasyunan na binili ko kung
nasaan ang Yaji at Roswells. Kaya mas lalo ko silang nakikilala at mas lalo akong
napalapit sa kanila. Mas lalo akong nanghinayang sa ilang taong pagkawalay ni
Roswell sa piling nila.

Nakaupo ako rito sa living room habang pinanonood ang mga tawanan at kulitan nila.
Ilang saglit pa ay tumayo na ako mula sa pagkakaupo at saka nag-umpisang maglakad
palabas ng mansion para sana magpahangin, pero bago pa man ako makalabas ng main
door ay nakasalubong ko si Tito Kaizer.

"Yo, fiancée ni Pareng Bullet. Kumain ka na ba? May pagkain pa roon sa mesa sa
kusina. Parang hindi kita nakitang kumain kanina, eh," pag-aalok niya.

"Opo, tapos na po, kanina pa," nakangiting sagot ko at saka nagpaalam para lumabas.

Kasisindi ko pa lang ng sigarilyong hawak ko nang may tumawag na sa pangalan ko.

"What's up bitch?!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. It's Shaun, kasama

ang anak nina Tita Amesyl and Tito Kaizer, si Amber Lamperouge.

"Shaun!" Lumapit ako sa kanilang dalawa. Nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanila

dahil parehas na humahangos ang itsura nila.

"Mika-chan, si—" Hindi na naituloy ni Shaun ang sasabihin dahil abala ito sa
pagpupunas ng tumutulong pawis sa noo niya gamit ang likod ng palad niya.

"Ang dugyot mo talaga. May tissue ako rito. It's a Japanese paper at ang
manufacturer ay ang Daishowa Paper's product Jyuni Hitoe," komento ni Amber.

"Hawakan mo nga saglit 'tong si Fifi," dugtong pa niya at saka iniabot kay Shaun
ang hawak niyang pusa para kumuha ng tissue sa bag na dala niya. Halatang hindi
makaangal si Shaun dahil dalawa na ang hawak nitong pusa.

Pagkakuha ni Amber ng tissue ay pinunasan niya ang pawis ni Shaun. Hindi ko alam
kung matatawa ako dahil sa paraan ng pagpupunas niya dahil may halong diin. "Oh,
ikaw na ang magtuloy baka masungalngal lang kita."

"Tang–" Pinutol na naman ni Shaun ang sasabihin niya at saka humarap muli sa akin.
"Ah, Mika-chan, si Amber nga pala," pagpapakilala niya. I gave him a confused look.
"I know, matagal ko na siyang kilala, 'di ba?"

"Bobo 'yan. Hayaan mo 'yan," singit naman ni Amber. "Punasan mo pa nga 'yang pawis
mo. Ang dami, tingnan mo," utos niya at saka inabot kay Shaun ang tissue na galing
sa bag niya. How cute. I suddenly miss Roswell.

"Naglakad ba kayong dalawa?" nagtatakang tanong ko.

"Oo," mabilis na sagot ni Shaun. Wait, what?

"Huh? Bakit? Nasaan ang sasakyan n'yo?" sunud-sunod na tanong ko. Ano bang naisipan
nitong dalawa?

Nagkatinginan silang dalawa at saka tumawa. "Itong pinsan mo ba namang sira ulo,
pinamigay ba naman ang kotse. Kaya naglakad na lang kami." Nagkatinginan muli sila
at saka ulit tumawa.

But... 'How did she know na magpinsan kami ni Shaun?' I asked at the back of my
mind kaya ibinalik ko ang tingin ko kay Shaun. "Ah, naikwento ko sa kanya," sabi
naman ni Shaun as if he had read what I was thinking.

"I see." Wala naman kasing may alam na totoong magpinsan kami ni Shaun.

"Hoy! Tustadong anak ng baklang betty boop, ikaw ba 'yan? Bakit parang mas nangitim
ka? Tanghaling tapat, naka-dark mode ka, ah." Sabay-sabay kaming lumingon nang may
marinig kaming nagsalita. Patakbong naglalakad si Tita Amesyl palapit sa aming
tatlo.

"Hi, ma," I arched my eyebrow nang marinig kong tinawag ni Shaun ng 'ma' si Tita
Amesyl.

"Ma, alam kong sunog 'yan, pero may pangalan 'yan." Tumingin si Amber kay Shaun at
saka ibinalik ang tingin kay Tita Amesyl. "Si Shaun, 'ma."

"Alam ko, h'wag mo akong gawing tanga. Kagagaling lang n'yan dito, eh."

"Nagpunta ka na rito?" Tumango lang si Shaun bilang tugon sa tanong ni Amber.

"Bakit ba nanggigitata kayong dalawa? Pumasok nga kayo roon sa loob." Tumingin sa
akin si Tita Amesyl kaya napalunok ako. "Ikaw naman, Mikazuki, nakikita mo nang
nanlilimahid 'yong dalawa, dito ka pa nakipag-tsitsismisan sa labas. Magsipasok nga
kayo roon sa loob, pagsasasampalin ko kayo, eh."

Habang nakipagkukwentuhan si Amber sa iba pang mga miyembro ng Yaji at Roswells ay

lumapit si Shaun sa akin. "Gaano karami ang kinwento mo sa kanya?" deretsong tanong
ko.

"Lahat." Ngumiti ako sa sagot niya sa'kin.

"Mahal mo, 'no?" pang-aasar ko habang parehas naming pinagmamasdan si Amber.

"Mama mo." Tinalikuran niya ako at naglakad papuntang kusina kaya sinundan ko siya.
"Wala ba kayong buko juice rito? Anong klaseng bahay-bakasyunan 'to, Mika-chan?"
pag-iiba niya ng usapan habang naghahanap ng kung ano sa refrigerator.

Naupo naman ako sa dining chair malapit sa kanya at saka nagsalita patungkol sa
pinag-uusapan namin kanina. "She has a boyfriend." And everyone knows that. I have
met Gray, at alam kong mahal na mahal niya si Amber.

-End of Flashback-

Huminga ako nang malalim at kumuha muli ng isang stick ng sigarilyo. Nang
sisindihan ko na ito ay bigla kong narinig ang boses ni Tita Aemie mula sa malayo.
Tinatawag ang pangalan ko. Malayo pa man ay parang malapit ang boses niya sa lakas
niyon at energetic.

"Mikazuki!" tawag niyang muli nang makalapit sa akin.

I faced her and asked, "Why, mom?"

"Hehe, wala lang. Gusto lang kita kausapin tungkol sa–" Tumingin muna siya sa
paligid namin at saka nag-hush sign bago bumulong "... tungkol sa Les Solitaires,"
aniya. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makaupo sa silyang nasa harapan ko.

Lumingon ako sa Roswells and Yaji na masaya pa ring nagkukwentuhan.

"What about it, mom?"

Malapad ang ngiti niya habang kinukuha niya ang cellphone mula sa bulsa niya.
"Tingnan mo 'tong sinearch ko sa Google na picture, hehe," anito sabay ipinakita
niya sa akin ang isang larawan. Kunot-noo ko iyong pinagmasdan. Isang joker na may
yakap-yakap na Barbie?

"Joker?" confused, I asked.

Sunud-sunod siyang tumango habang malawak pa rin ang pagkakangiti. "Saan ba

magandang magpalagay ng tattoo, hehe?" Saglit siyang nag-isip at muling nagsalita,
"Parang gusto ko sa may noo para hindi ko na kailangang itago. Wala pa pati akong
nakikita na ganoon ang ginagawa. 'Yong sa kanila kasi, laging nakatago eh, hehe.
Ano sa tingin mo, Mikazuki?"

Mas lumawak ang pagkakangiti niya na para bang iyon ang pinakamagandang naisip
niya.

"Ikaw rin kaya sa noo magpa-tattoo para twinning tayo, hehe."

Hindi ko alam kung paano magre-react kaya tumawa na lang ako. "Hala bakit ka
tumatawa? Hindi mo ba gusto ang naisip ko? Magugulat sa atin sina Baby Bullet at
Zeke. O kaya kung gusto mo sa pisngi na lang natin ipalagay?"

Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko kay Tita Aemie. There are times that I
just keep silent because I really don't know what to say.

Tumingin muli ako sa litrato na ipinakita ni Tita Aemie sa akin. I can clearly
remember kung paano ako nakasali sa Les Solitaires.
-Flashback-

Ilang araw matapos ang Death Ceremony na ginawa ng Black Organization ay hindi pa
rin maalis sa isip ko ang nangyari. Sinu-sino naman kaya ang gumawa niyon? Nalilito
na ako sa kung ano ang uunahin ko na dapat na problemahin.

Binuksan ko na lang ang folder sa mga files na nakuha ko sa laptop ni Raven saka
tahimik na binasa ang laman niyon.

Les Solitaires...

Nakuha ng atensyon ko ang mga nakasulat sa dokumentong iyon. Mabilis kong sinuyod
ng tingin ang mga impormasyong nakuha niya tungkol sa Les Solitaires.

'Mukhang marami siyang nakuhang impormasyon.'

Binasa ko ang history, rules, mission and vision ng Les Solitaires na nakasulat
doon. Ngunit isang page ang pumukaw nang lubos sa atensyon ko.

Ang listahan at pagkakakilanlan ng mga miyembro ng Les Solitaires. Agad kong binasa
ang mga iyon. Pero tila napako ang mata ko sa isang pangalan.

King of Diamonds.

He holds the highest position. I'm surprised na nandito lahat ng impormasyon

tungkol sa kanya dahil kung maaalala ko ang nabasa ko kanina, their identities are
hidden.

I read all the information stated here. Mula sa pangalan nito, edad, mga magulang,
maging ang address kung saan ito nakatira at mga properties na pag-aari niya ay
nakasaad dito.

I am quite impressed with Raven's skill.

Indeed, Black Organization has the most powerful members and leaders. Hindi lang
nila masyadong nagagamit dahil mas madalas kumilos ang mga magulang nila.

Muli kong tiningnan ang barahang napili kong palitan at saka ngumisi.

"I'm looking forward to meeting you, King of Diamonds."

Ipinarada ko ang gamit kong sasakyan di kalayuan sa entrance ng villa kung saan
naninirahan si King of Diamonds. Mula kasi rito, tanaw na tanaw ko na ang dami ng
bodyguards na nakapalibot sa labas pa lang ng mataas na gate ng villa.

Pinatay ko ang makina ng kotse saka kinuha ang laptop na nakapatong sa passenger's
seat nitong sasakyan. There are more or less fifty cameras inside and outside this
place.

I got into their system and altered the images projected by all of them. This way,
walang makapapansin ng mga nangyayari.

I held my two handguns with silencers and got out of the car with a smirk on my
face.

I continued walking at gaya ng inaasahan ko ay mabilis kong naagaw ang atensyon

nila. Hindi pa man sila tuluyang nakalalapit ay agad ko na silang pinaputukan.
Naging alerto ang paningin ko dahil hindi ko na mabilang kung ilan at kung nasaan
sila. Sunud-sunod ang paglabas ng mga tauhan ng King of Diamonds mula sa iba't
ibang direksyon. Nagpatuloy ang palitan namin ng putok habang patuloy lang din ako
sa paglalakad.

Ilang lalaki ang bumulaga sa akin at saka ako sinubukang tadyakan at suntukin
ngunit wala ni isa sa mga iyon ang nagtagumpay. I shot each and every one of them
without hesitation.

Lumapit ang isa sa akin habang nakatutok ang baril. Napangisi ako dahil ganoon siya
kahina. Kakalabitin na lang ang baril, hindi niya pa magawa.

"Too afraid to pull the trigger, huh?"

Mabilis akong umikot at sa pagharap ko'y sinipa ko ang kamay niya dahilan upang
mabitawan nito ang hawak na baril. Sumugod siya sa akin at sinubukan akong suntukin
ngunit agad akong nakaiwas. Hinampas ko ang ulo niya gamit ang dulo ng baril na
naging sanhi ng pagkatumba nito at saka ko siya pinaputokan ng bala ng ulo.

Nang maubos ko ang mga nasa labas ay siya namang pagsugod ng ilan pa sa kanila nang
makapasok ako sa gate ng villa. At tingin ko, mas dumarami sila habang papalapit
ako sa mansion ni King of Diamonds.

In-expect ko na rin naman ang ganitong eksena kaya kahit papaano ay may ideya na
ako sa magaganap. Ngunit nagulat ako nang biglang may lumabas mula sa madilim na
parte at agad akong sinipa nang malakas.

Damn it!

Hindi ko pinigilan ang pagtumba ko, bagkus ay hinayaan ko iyon upang pagulungin ang
sarili at makakuha ng tiyempo para mabilis na makabangon. Habang nakaluhod ang
kanang parte ng binti ko ay pinaulanan ko ng bala ang lahat ng kalaban sa kanilang
mga kamay dahilan upang mabitawan nila ang hawak na baril.

Sabay-sabay at mabilis silang sumugod sa akin. Bawat pag-atake nila ay siyang bilis
ng kilos ko upang isa-isa silang bigyan ng sipa at suntok. At sa tuwing makakukuha
ng tiyempo, hindi ako nagdadalawang isip na barilin sila.

Nang masiguradong wala nang mga bantay ang nagkalat sa paligid ay nagpatuloy ako sa
paglalakad.

When I reached the mansion, sumampa ako sa mataas na bakod saka walang ingay na
bumaba sa loob. Inikot ko ang buong paligid ng first floor. Naging maingat ang
bawat paghakbang ko upang hindi makagawa ng anumang ingay.

Tinungo ko ang likurang bahagi ng mansion at humanap ng pwedeng lusutan bukod sa

pinto. Tumingala ako at nakitang may kurtinang gumagalaw sa veranda ng second
floor.

Lumingon-lingon ako sa paligid. Mabuti na lang at may puno sa tapat ng veranda na

iyon. Muli akong sumampa sa nakapalibot na bakod na nakatapat sa malaking puno. At
pagkatapos niyon ay umakyat ako sa puno. Kitang-kita ko mula sa pwesto ko ngayon
ang loob ng kwarto.
Madilim ngunit naaaninag ang liwanag na galing sa nakabukas na lamp shade.

Inabot ko ang railings ng veranda at hinigpitan ang paghawak. Kasabay ng bahagyang

pagtalon ko ay idinuyan ko sarili upang makasampa sa veranda.

Natigilan ako nang marinig ang isang boses lalaki.

"Siguraduhin mong hindi ka na papalpak. Dahil sa oras na mabigo kang muli, ako
mismo ang tatapos ng buhay mo. Naiintindihan mo?" dinig kong saad nito sa kausap.
Sumilip ako nang kaunti. Sapat na upang makita ko ang kilos nito. May kausap siya
sa telepono.

Narinig ko ang yabag ng mga paa niya na papalapit sa gawi ko kaya mabilis kong
isinandal ang sarili sa pader upang makapagtago.

"Mga bata lang 'yan. Sigurado akong walang laban 'yan."

Sino ang tinutukoy niya?

"Ano? Pinatay nila ang isang leader ng Black Sinister?"

Is he referring to the Black Organization?

"Just keep your eye on them," huling saad nito saka narinig ko ang pag-end ng call.

'It's time.' I said at the back of my mind.

Isasara na niya sana ang sliding door ng veranda nang bigla akong lumabas mula sa
gilid nito.

"Did I scare you?" nakangising tanong ko kasunod ng pagkalabit ko ng gatilyo ng

baril na hawak ko upang patamaan ang kaliwang binti niya.

Napaluhod siya sa sakit kaya itinutok ko na sa ulo niya ang baril na hawak ko.
"Sino ka?" tanong niya. Nasaksihan ko ang gulat sa mukha niya na agad nawala.

"I will be the new King of Diamonds," sagot ko at saka idiniin pa ang nguso ng
baril sa kaniyang noo. Humakbang ako papalapit sa kanya habang siya naman ay
umatras nang umatras. Hanggang sa humalik ang likod nito sa malamig na pader.

But instead of seeing him scared, he grinned then pulled out his gun and pointed it
under my chin. Sa mga oras na ito ay hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatutok ng
baril sa noo niya.

"Paano ba 'yan? Patas na," he said at saka tumawa ng malakas.

Sinabayan ko ang pagtawa niya. "Oh really? Well, it's different from how I see it."

Pagkasabi kong iyon ay mabilis niyang kinalabit niya ang gatilyo ng baril na hawak
niya.

Nginitian ko siya at saka ko ipinakita sa kanya ang magazine ng baril niya gamit
ang kabilang kamay ko. Matalim ang mga titig niya sa akin. "Paanong–" Ngumisi ako
sa kanya saka marahang umiling.

"King of Diamonds? You're too naive to be called a king."

Tumawa siya sa mga sinabi ko. "At sa palagay mo, ikaw ang babagay sa posisyon ko?
Kailan pa naging hari ang isang babae?" Wala akong nakikitang bahid ng takot sa
mukha niya. He didn't show any anger at all.

"Well, not all kings are men," I said at saka kinalabit ang gatilyo ng baril na
hawak ko. Kasunod noon ay ang mabilis na pagbukas ng pinto at pagpasok ng mga
tauhan niya. Tinutok nila ang mga baril nila sa akin pero kaagad din namang
natigilan nang magsalita ako.

"I presume you don't do that to your new King of Diamonds, do you?" saglit silang
nagkatinginan. Sunod ay tiningnan nila ang King of Diamonds na nakahandusay sa
sahig at naliligo na sa sarili nitong dugo.

Naglakad ako palapit sa kanila at saka iniabot ang dalawang baril na hawak ko. "Get
me some wine," utos ko sa isa sa mga tauhan ng dating King of Diamonds na agad
naman nitong sinunod.

-End of Flashback-

At that time, nalaman ko na rin ang tungkol sa pagkakaroon ng tattoo ng bawat Les
Solitaires members. Naalala ko na mayroong tattoo rin ang kapatid ni Roswell na si
Caliber kaya napagtanto kong siya ay isa rin pala sa Les Solitaires.

-Flashback-

Naalis na namin ang lahat ng Yaji at Roswell sa mga lugar kung saan naganap ang
pag-ambush sa kanila. Nauna na rin munang pumunta si Tita Aemie sa party ni papa
kaya mag-isa na lang ako ngayon.

I was also on my way there nang may mahagilap akong pamilyar na pigura ng isang
lalaki. Tiningnan ko ito nang matagal hanggang sa ma-confirm ko na si Caliber
Roswell ito. Pero ano ang ginagawa niya rito? Shouldn't he be with the Roswells?

I know it's not my concern kung saan pa siya pupunta pero hindi ko maiwasang isipin
na parang may mali. I quietly followed him at siniguradong hindi niya ako makikita.

Ilang minuto na rin akong naglalakad ngunit ni anino ay wala na akong mahagilap.
Pinakiramdaman ko ang paligid pero mukhang mali ang daang tinahak ko. Aalis na sana
ako when I heard a short thud di kalayuan sa pwesto ko. Agad kong tinungo kung saan
nanggaling ang tunog and took my gun out.

Pinakiramdaman kong muli ang paligid when I heard another thud from the same place.
Tuluyan na akong nakalapit at tinutukan ng baril ang nasa harap ko. Natigilan ako
nang mapagtanto ko na si Caliber ito. He shot a group of mafias na nakapalibot sa
kanya and now, they are all lying dead.

Hindi niya pa rin naramdaman ang presensya ko sa likod niya kaya minabuti ko na
lang na umalis doon.

Pero bago ako tuluyang makatalikod ay nahagilap ng mga mata ko ang tattoo sa
katawan niya. It looks like an image from a card.

It was a queen with a diamond on his chest.

-End of Flashback-
No wonder it looked familiar.

"Di ba, Mikazuki?" Bumalik sa reyalidad ang isip ko nang marinig si Tita Aemie na
nagsalita.

I nodded kahit hindi ko naman alam kung ano iyong sinasabi niya.

"Sabi na nga ba magandang ideya ang naisip ko eh, hehe," sambit nito saka
nakangiting tumayo. "Hala! Tumatawag na naman si Zeke. Teka lang Mikazuki, ha?"

"Sure, mom." Tumalikod na siya sa akin at patakbong bumalik sa loob ng mansion.

Nakatanggap na naman ako ng text message galing kay Shaun. It is the location kung
saan magaganap ang meeting nila ng Black Organization.

Tumayo na ako at maglalakad na sana papunta sa kotse ko nang matanaw ko si Tita

Meisha. Napansin niya kaagad na nakatingin ako sa kanya kaya lumapit na rin kaagad
ako. "Can I borrow your keys, tita?" Kakukuha lang niya ng bagong motorsiklo
kahapon.

"Sure," mabilis na sagot niya at saka inutusan si Tito Sebastian. Hindi na rin siya
nagtanong kung para saan.

"Kuhanin mo nga sa kwarto ang helmet at susi ng motor ko, Lerwick."

"Areglado, maganda kong asawa!"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 52 - Page 14
by Yanalovesyouu
45-57 minutes

Grayson Boulstridge's POV

Kalmado akong nakatayo at tinitingnan ang mga bangkay ng mga miyembro ng Les
Solitaires nang magsalita si Lampe, "Ten of clubs at three of hearts?" tanong niya
habang titig na titig sa mga bangkay na animo'y sinusuri ito.

"'Yan ang palatandaan na miyembro sila ng Les Solitaires."

-Flashback-

"Sino naman ang kasunod, ha?!" asik ni Azure nang malamang may kinalaman ako sa
nangyari kay Raven. Napaayos ako ng tayo at naglakad palayo. Huminto ako saglit
para tingnan ang natitirang Les Solitaires member na nakatutok pa ang sniper rifle
sa ulo ni Azure. Bakit ba ayaw pa niyang umalis?

Sa halip na ipakita, I hid my frustrations at saka nag-umpisang maglakad pabalik

kung nasaan si Lampe so that I can block the laser red light. Halata na ang galit
at pagkainip sa mukha niya habang naghihintay ng sagot mula sa akin. Hindi ko alam
kung tama ba itong sasabihin ko, but I have no choice.

"Si Duchess."

"Tangina mo!" sigaw ni Lampe at malakas na sinuntok ang mukha ko. Hinayaan ko lang
ang sarili kong bumagsak sa sahig dulot ng pagkaka-suntok niya. Ang tanging nagawa
ko lang ay punasan ang dugo mula sa bibig ko at tingnan siya nang masama. Hindi ko
rin siya masisisi kung bakit nagawa niya iyon. Napasulyap na lang ako sa kung saan
nakapuwesto kanina si Mikazuki at nakitang wala na siya roon.

Tumayo ako at nagsimula nang maglakad palayo habang hinahawakan ang balikat kong
nadaplisan ng bala kanina. Kailangan ko nang sundan ang kapatid ni Lionhart dahil
hindi ako nagbibiro no'ng sinabi ko ang pangalan niya kay Lampe. Mainit ngayon ang
ulo ni Duchess kaya siguradong mag-isa niyang susugurin ang ibang Les Solitaires
members.

Tinahak ko ang daan papunta sa parking lot sa ilalim ng isang building kung saan
ako nag-park kanina nang makaramdam ako ng paggalaw sa likod ko. I secretly took my
gun while observing my surroundings for any direct assault. Shit!

Ang akala ko ay umalis na silang lahat at sinundan si Duchess, maliban doon sa

isang sniper na naiwan kanina. But at least, this is better because it means that
there are only a few Les Solitaires members who are chasing after her.

Bago pa man ako makarating sa mismong sasakyan ay nakarinig na ako ng ilang daing
at pagbagsak ng katawan sa sahig kaya imbes na dumeretso sa kotse ay tinignan ko
ang likurang bahagi ko kung ano ang nangyari.

"Ayos ba, 'tol?" Napangiti ako nang makita ko kung sino ang nandoon. Si Lampe,
nakatayo habang nakangisi sa akin. Sa sahig ay may dalawang lalaki na mukhang wala
nang buhay.

"Sira ulo," sagot ko.

"Mali 'yan, p're. Hindi ganyan ang tamang pagpapasalamat. Dapat, 'ang g'wapo mo
talaga, p're.' Tsk. Wengya!"

-Flashback Ends-

"Whoa! Panis! May mga nalalaman pa palang ganito r'yan, ano? Astig!" Natawa ako
dahil manghang-mangha ang loko. Umupo pa siya nang bahagya para mapagmasdan ang
tattoo ng isang lalaki sa kaliwang braso, at ang isa naman ay sa kanang binti.

"Oh, sino ka sa mga baraha?"

"Jack of Hearts," tipid na sagot ko.

"Ampotangina! Jack mapagmahal naman pala," natatawang sagot niya saka tumayo at
naglakad palayo. "Oh, Boul, nasaan na ba ang sasakyan mo? Hindi ba natin susundan
si Duchess?"

Napailing na lamang ako at saka sumunod sa paglalakad ng loko. "Wala ka bang dalang
sasakyan?" tanong ko nang marating namin ang pinagpaparkingan ng sasakyan ko.

"Kasama kong dumating si Duchess, kaya malamang, dala-dala na niya 'yong sasakyan,"
sagot niya at nauna pa ngang sumakay ng kotse kaysa sakin. Amp!

Ako ang nagmaneho ng sasakyan dahil ako ang nakaaalam ng lugar kung saan
nasisigurado kong pumunta si Duchess. Tahimik kaming dalawa ni Lampe. Kanina pa ako
nag-aabang ng mga itinatanong niya sa akin, pero wala akong narinig maski isa.

Kaya ako na ang nagtanong. "Paano mo nalaman ang tungkol doon sa mga lalaki
kanina?" Hindi ko inaalis ang tingin ko sa daan pero nakita ko siyang ngumisi at
napailing.

"Baka nakalilimutan mong isa akong Lamperouge, p're. Hindi lang kaguwapuhan ang
angat sa lahi namin, pati na rin ang talino. Anak ng tinola namang mga tanong mong
'yan." Kung sabagay, masyado ko sigurong minamaliit ang kakayanan nila.

Sumulyap ako saglit sa direksyon niya at nakitang sumeryoso siya ng mukha. "De,
biro lang. Huli na rin nang mapansin ko ang tama ng bala sa may balikat mo. Kaya
nalaman kong may kakaiba."
Takte! "Napansin mo naman pala, bakit mo ako sinuntok?" Loko talaga. Tsk!

"Gago, s'yempre para 'yon sa kakambal ko, 'no! Pinaiyak mo ba naman, eh. 'Di ko
nakalilimutan 'yon, ulol!" Natawa siya pagkatapos niyang sabihin ang mga iyon.
Pagtapos ay nagtanong siyang muli. "Paano ka ba kasi napasok sa gusot na 'yan,
Boul?"

Humigpit ang hawak ko sa manibela. Habang patuloy sa pagmamaneho ay naalala ko ang

dahilan kung bakit ako napasali ng Les Solitaires.

-Flashback-

"You're late," ani ng isang lalaki habang nakaupo siya sa kanyang swivel chair dito
sa opisina niya. Nakatalikod ito sa akin kaya hindi ko makita ang kanyang mukha.

"Ano'ng kailangan mo sa 'kin?" walang paligoy-ligoy kong tanong. Nakatayo lang ako
sa harap ng desk niya. "Bakit mo ako ipinatawag?" dugtong ko pa.

Tumawa muna siya bago nagsalita. "Easy. Masyado kang mainipin, Boulstridge."

Unti-unti niyang inikot ang kanyang inuupuan paharap sa akin. Sumalubong sa akin
ang matatalim nitong tingin bagama't nakangisi. Hindi ako nagsalita at bahagyang
napalunok. Saglit na katahimikan ang namutawi sa apat na sulok ng kanyang opisina.
Sa huli ay siya rin ang bumasag ng katahimikan.

"Kumusta kayo ng babaeng Lamperouge? Kung hindi ako nagkakamali, ikaw ang nobyo
niya, hindi ba?" tanong niya saka tumawa nang bahagya.

I gritted my teeth. "H'wag mo siyang idamay rito," mahinahong saad ko pero sinagot
niya ako ng isang malakas na halakhak.

"Paano kung gusto ko?"

Sa tono ng pananalita niya, mukhang alam ko na ang patutunguhan. And this is all my
fault. Kung hindi ko lang sana sinuway ang utos sa akin ni Bossing na hayaan muna
silang gumalaw, wala sana ako sa posisyong ito ngayon.

Ngayon, hindi ko na alam kung papaano pa ako makalalabas dito sa gusot na pinasok
ko. Tanggap ko na rin naman kung ano man ang sasapitin ko, dahil sa mundong
ginagalawan namin, normal na lang ang ganito.

Subukan niya lang na may gawing masama kay Amber... hindi ko alam ang magagawa ko.

Kaya lang naman ako nandito sa kanila ay dahil nahuli nila akong nagmamanman sa mga
ginagawa nila. At dahil may alam na ako tungkol sa mga transaksyon at plano ng mga
Yamaguchi, hindi na nila ako pinakawalan.

Paniguradong malilintikan ako kay Bossing sa oras na malaman niyang nandito ako sa
sitwasyong ito dahil hindi ko sinusunod ang mga paalala niya.

"Hindi ako bumabali sa kasunduan, Ryuu Yamaguchi, kaya huwag mong pakiaalaman si
Amber," galit kong saad habang ang masasamang tingin na ipinukol ko sa kanya ay
hindi ko pa rin pinuputol.
"Easy, Boulstridge. Walang mangyayaring masama sa nobya mo basta susunod ka sa
lahat ng ipag-uutos ko. At panatilihin mong lihim ang katauhan ng Joker. Alam mong
wala kang maitatago sa amin." Umiling-iling siya na para bang nanghihinayang na
wala akong magagawa kundi sundin sila.

"Makaaasa ka," mariin kong sambit. Tatalikod na sana ako nang bigla niya akong
tawagin, "Boulstridge."

"May kailangan ka pa ba?" walang ganang tugon ko.

"Kailangan ko ng Ace." Kunot-noo ko siyang tiningnan ngunit hindi ako kumibo. "Kaya
mula ngayon, ikaw na ang Ace of Spades ng Les Solitaires."

"Ano–" Magsasalita pa lang sana ako nang bigla siyang magsalitang muli.

"At wala kang ibang choice. H'wag kang mag-alala, madali lang naman ang trabahong
iyan. Mabusisi nga lang," aniya pa saka humalakhak na naman na para bang tuwang-
tuwa sa ginagawa niya.

Sabagay, ano bang aasahan sa isang Yamaguchi?

Ace of Spades? Tsk.

-End of Flashback-

"Whoa! Ace of Spades? Anak ng tinolang walang sayote. Ang ganda pakinggan, p're,
ah!" Parang aliw na aliw pa ang loko sa ikinuwento ko kaya hindi ko maiwasang hindi
matawa. Magkapatid nga sila ni Amber.

Ilang saglit pa ay huminto siya sa pagtawa. "Pero 'di ba, Ace of Spades daw si
Strife? Papaanong nangyari 'yon?" deretsong tanong niya.

"Ako talaga ang dating Ace of Spades bago maging si Strife. Alam niyang kailangang
patayin ang kasalukuyang miyembro para makasali. Kaya sinabi ko lang sa kanya na
pinatay ko ang dating Ace of Spades." Sinabi ko iyon dahil kailangan niyang maging
Ace. Alam ko ang abilidad ni Strife at nakasisiguro akong malaki ang maitutulong
niya kung magiging Ace siya.

"Ang gulo, wengya! Bakit kailangan mo pang sabihin kay Strife na pinatay mo ang
Ace? Puwede mo namang sabihing... 'Ge, p're, sa'yo na ang Ace of Spades, isama mo
na rin ang puso ko." Natawa ako sa mga kalokohan ni Lampe. Kahit talaga anong
seryoso ng pag-uusap kapag silang dalawa ni Lerwick ang kausap ay puro kalokohan.
Hindi mo talaga maipagkakailang magpinsan silang dalawa.

Parang kaming dalawa ni Strife, parehas matigas ang ulo. Tsk! Pero, 'di hamak na
mas matigas nga lang talaga ang ulo niya. Kung ano ang gusto niya, siyang dapat na
masunod.

Kaya wala akong nagawa kundi ang ibigay ang dating posisyon ko sa kanya. Iyon nga
lang, magkaiba kaming dalawa. Kasi siya, hindi kayang pasunurin ng kahit na sinong
Queen o King. Kahit nga Joker, mainit ang mga mata sa kanya, eh.

Kung nakinig lang sana siya sa akin...

Pero dahil wala na rin naman akong magawa sa mga desisyon niya, palihim ko na lang
na sinisira ang mga plano niya para hindi siya mapahamak.

-Flashback-
"Ano ang ginagawa mo rito? Hindi mo naman ugali ang bisitahin ako." Iyon ang
pambungad sa akin ng pinsan kong si Strife bago ako pumasok ng kanyang condominium
unit. Naupo siya sa sofa at tuloy pa rin sa pagtitipa ng kung anu-ano sa laptop
niya. Inilibot ko ang aking mata sa kabuuan ng kwarto at inaamin kong namamangha
ako sa kanya.

"Nice place, 'tol. Magkano ang binayaran mo para dito?" biro ko sa kanya. Tumawa
naman siya ngunit mabilis ding bumalik sa pagiging seryoso. Tiningnan niya ako na
para bang may masama akong gagawin.

"Alam kong hindi ka pumunta rito para itanong sa akin 'yan," saad niya saka inayos
ang pagkakaupo. Napailing ako sa pagiging deretso niya palagi. Ayaw na ayaw niya ng
maraming satsat. Mas gusto niyang wala nang paligoy-ligoy tuwing nakipag-uusap sa
iba. Pero hindi ko muna sinagot ang tanong niya at nanatiling nakatitig sa kanya na
kanina pa hindi maalis ang tingin sa laptop. Ano ba ang pinagkakaabalahan nitong
lokong 'to?

Halos araw-araw ay kaharap niya ito. Kulang na nga lang ay dalhin niya pa ito
hanggang sa pagligo. Wala naman akong problema tungkol doon pero nag-aalala lang
ako para kina Tita Milka dahil lagi siyang mag-isa. Madalas ay mas gusto niya ang
walang kasama. Gusto kong matawa noong maalala kong wala naman kaming pinagkaiba.
Mas gusto ko ring kumikilos nang mag-isa.

Nahalata naman niya na kanina pa ako nakatingin sa kanya kaya inilapag niya muna
ang laptop at inabangan ang sasabihin ko.

"I want to ask you again, sigurado ka na ba sa desisyon mong sumali sa Les
Solitaires? Hindi lang ikaw ang mapapahamak, pati na rin ang buong Black
Organization kung talagang magmamatigas ka." Pinaalala ko sa kanya ang sinabi ko
noon sa restaurant. Tila nagdalawang-isip siya ngunit binalewala rin niya ang
sinabi ko.

"Binigay ko na ang lahat ng p'wede mong malaman tungkol sa Les Solitaires. Wala ka
nang kailangan pang hanapin na impormasyon," dagdag ko pa. Kailangan ko siyang
pagsabihan ulit dahil hindi biro ang maging isang Ace. Kung ipipilit niya ang
kanyang gusto, walang kasiguruhan na magiging ligtas siya o ang mga magulang niya.

"Gaya ng sinabi ko noon, wala akong balak na pumanig sa sinumang sinasabi mong
queen o king sa kanila. At wala rin akong balak na pagtaksilan ang Black
Organization." Hinilot ko ang aking sentido pagkarinig ng sagot niya. Hindi ko
maintindihan kung bakit kailangan niyang magmatigas. Oo, mahalaga sa kanya ang
Black Organization. Ganoon din naman sa akin.

Kaya ko nga pinasok ang gulong 'to, para sa kanilang lahat.

Hindi ko alam kung alam napag-isip-isip na niya sa ngayon kung gaano kadelikado
itong pinapasok niya. Kasi ako? Akala ko rin noong una, madaling lusutan. Akala ko
ay panandalian lang. Hanggang sa unti-unti na lang ako naliliwanagan kung gaano
karami ang kailangan kong isakripisyo. Gaya ng desisyon na ginawa ko para sa
ikabubuti ni Amber.

"Sibat na ako." Hindi ko gustong makipag-away kay Strife kaya umalis na ako ng
condominium unit niya. Ngunit hindi ibig sabihin niyon ay hinahayaan ko na siyang
ipahamak niya ang kanyang sarili.
-

Ilang oras na rin akong nakabuntot kay Strife na ngayon ay papunta sa isang
apartment na pagmamay-ari ng isa sa mga Jacks. Hindi talaga siya titigil sa
paghahanap ng ibang impormasyon. Tsk!

Tahimik akong nakamasid sa kanya na papasok ng isa sa mga kuwarto sa 2nd floor.
Hindi ko na siya pinigilan pero dinukot ko ang cellphone sa bulsa ng pantalong suot
ko para tawagan ang Jack na may-ari ng apartment kung nasaan kami ngayon.

[Anong kailangan mo?] he coldly stated. Napangisi ako dahil sa pagsagot niya nang
pabalang.

"Someone wants to sneak inside your apartment," natatawang sagot ko. Hindi ko
maiwasan ang hindi maaliw tuwing kausap ko ang isa sa mga kapwa ko Jacks, even
though we actually don't get along well.

[Which one?] Bahagya kong inilayo ang aking tainga sa cellphone bago magsalita.

"Take a guess." Hindi ko na hinintay na magsalita siya at pinatay ang tawag. Sapat
na oras na iyon para makaalis si Strife sa loob ng kwarto. Sapat na rin ang oras na
iyon para makita niya ang kopya ng files na binigay ko tungkol sa Les Solitaires.

Sinigurado kong wala siyang mahahanap na iba bago niya inumpisahan ang pag-
iimbestiga. Masyado nang marami ang alam niya tungkol dito at kailangan ko na
siyang pigilan dahil ipapahamak niya lamang ang sarili niya kapag itinuloy pa niya
ito.

Ilang minuto ang nakalipas pagkatapos ng tawag ay nagsidatingan na rin ang ibang
mga tauhan ng Les Solitaires, but still no sign of Strife leaving. Sumakay na ako
ng sasakyan at matiyagang naghintay ng paglabas niya pero mukhang naaaliw pa siya
sa loob.

Aish! I have no other choice but to create a diversion. Pinaandar ko na ang makina
ng sasakyan at pinaharurot ito sa direksyon ng mga tauhan ng Les Solitaires.
Pinaputukan ko rin ang isa sa kanila kaya agad naman silang sumakay sa kani-
kanilang sasakyan para habulin ako palayo ng apartment.

Siguro naman aalis na si Strife doon.

"Tangina lupet mo, men! Kung malalaman siguro ni Strife mga pinaggagagawa mo,
panigurado patatayuan ka n'on ng rebulto. Pft!"

"Maliit na bagay, 'tol," pabirong sagot ko. Gaya ng sinabi ko noon, hanggang ngayon
ay hindi ko pa rin ginusto ang maging isang Jack o kahit na anong posisyon. Sadyang
ginawa ko lang iyon para sa Black Organization, Yaji at Roswells. Para matulungan
ko silang makakuha ng mas malalim na impormasyon tungkol sa Les Solitaires.

Mas mabuting ako na lang ang mahirapan.

Hindi ko man gusto ang pagiging Jack, pinilit kong gustuhin iyon dahil akala ko,
mas mapapadali niyon ang pagbagsak ng tao sa likod ng mga makapangyarihang baraha.
Pero mukhang nagkamali na naman ako.

Magsisinungaling ako kung sasabihin kong wala silang binatbat sa Black

Organization, Yaji at Roswell dahil ang totoo niyan, magaling sila. Magaling silang
magpaikot at baliktarin ang sitwasyon.

-Flashback -

"Labas muna ako," paalam ko kina Lerwick at Lampe na nandito ngayon sa condominium
unit na tinutuluyan ko. Gusto ko sana silang makasama kaso sadyang wala ako sa
mood.

Wala naman silang ibang ginawa kundi ang kulitin ako at itanong kung ano ang
nangyari sa amin ni Amber. Kung alam lang siguro nila ang totoo. Amp!

Ilang linggo na akong hindi nagpaparamdam sa kanya. Iniiwasan ko ring magkasalubong

ang mga landas namin. Hangga't maaari ay iniiwasan kong marinig maski ang boses
niya. Sa tuwing pupunta siya sa bahay o kaya'y dito sa unit ko, hindi ko siya
hinaharap.

Hindi ko ginusto ang mga nangyari. Wala lang akong talaga akong choice. Damn!

"Ingat ka, 'tol," dinig kong pahabol na saad ni Lerwick.

Isang beses pa ay lumingon ako sa kanila. Seryosong-seryoso na nakatitig sa akin si

Lampe. Ilang saglit pa, ang seryoso niyang mukha ay napalitan ng ngiti. Ngiti na
parang sinasabi niya na may tiwala siyang hindi ko sasaktan ang kakambal niya.

"Mahal ka ng kakambal ko, Boul," ani pa niya. Bago pa tuluyang tumulo ang mga luha
ko ay tinalikuran ko na sila't hinayaang sila na ang magsara ng unit ko.

'Sensya na, 'tol. Hindi pa 'yon p'wede sa ngayon. Kung p'wede lang. Alam mong wala
sa isip ko ang saktan siya. Dahil bukod sa mahal ko siya, ay hindi ko kaya. Pero
kakayanin ko. Kasi mahal ko siya.'

Sakay ng kotse ko, nagpatuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa hindi ko na alam kung
saan ako pupunta. Nabigla na lang ako nang mapagtantong huminto ako sa isang bar.

Aalis na sana ako at magmamaneho pabalik ngunit parang hinihila ang mga paa ko
papasok doon. Sa huli ay nakita ko na lang ang sarili kong umu-order ng isang alak
sa counter ng bar. Tsk!

"Isang on the rocks," utos ko sa isang bartender sa counter na abala sa pagmi-mix

ng alak.

Inabot niya naman sa akin ang hinihingi ko. Agad kong ininom iyon na para bang
umiinom lang ako ng tubig. Wala akong pakialam sa pait dahil pakiramdam ko, mas
mapait pa rin ang katotohanan ng pinili kong desisyon.

Hangga't malapit sa akin si Amber at ang Black Organization, paulit-ulit silang

gagamitin ng Les Solitaires laban sa akin.

"Tangina talaga!" palahaw ko saka muling tinawag ang bartender.

"Isa pa, sir?" tumango ako bilang tugon na kaagad naman niyang sinunod. Nakailang
beses pa akong humingi ng whiskey kaya sa mga oras na 'to, naramdaman ko na ang
epekto ng alak sa katawan ko pero hinayaan ko lang.

"Dalawa pa ngang on the rocks." Nagulat ako sa presensya ng babaeng tumabi sa akin.
Nang maiabot ng bartender ang dalawang baso ng whiskey ay deretso niyang ininom ang
isa. Inalis ko rin kaagad ang tingin ko nang tumingin siya sa gawi ko.

"Problema sa babae?" tanong niya kasabay ng pag-usod niya ng isang baso ng whiskey
sa harap ko.

"Wala ka na ro'n," matabang na sagot ko. Pero imbes na matinag siya sa sinabi ko ay
inilahad pa niya ang kamay sa akin.

"Claudette Ramsey," pagpapakilala niya. Hindi ko iyon tinanggap, pero deretso kong
ininom ang whiskey na iniabot niya.

"Ano'ng kailangan mo?" deretsong tanong ko dahil hindi ko gusto ang presensya niya.

"Uh-oh. Wrong question. Ikaw ang may kailangan sa akin." Ngumiti siya matapos
sabihin iyon at saka muling um-order ng drinks.

"Hindi ko kailangan ng kahit na sino," sagot ko.

"How can you be so sure?" Hindi ako sumagot. "Kahit na ako ang kailangan mo para
mapadali ang trabaho mo?"

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Ano'ng alam mo?"

"Hmm..." Saglit siyang nag-isip. "...everything about you, Les Solitaires, Black
Organization and Black Sinister."

Doon niya nakuha ang atensyon ko.

"You seemed to be shocked. Are you now interested?" natatawang tanong niya. Umiling
ako saka muling um-order ng drinks. Nang hindi makakuha ng sagot mula sa akin ay
nagsalita ulit siya. "I know a lot about Les Solitaires and who its members are,
especially those who are in high positions. Also, I can help you and at the same
time, save your relationship with Amber."

Matalim ko siyang tiningnan. Papaanong pati si Amber ay kilala niya? Hindi ko alam
kung maniniwala ako sa mga pinagsasasabi niya, at mas lalong duda ako sa kung ano
ang intensyon niya. Imposibleng gumawa ng mga ganitong pabor nang wala siyang
mapapala.

Matagal ko na ring naririnig ang tungkol sa Black Sinisters. Ang grupo ng mga Mafia
na tago ang pagkakakilanlan. Kilalang makapangyarihan ang mga ito at handang
magbayad ng mga tao para pumatay. Bukod pa r'yan, protektado sila ng Black Society.

Gusto ko rin sanang sumali sa grupong iyon dahil sigurado akong kapag nakilala ko
na ang mga leaders ng Black Sinister, mas mapapadali ang trabaho ko sa Les
Solitaires.

"Sino ka ba?"

"Nakalimutan mo na ba kaagad? I'm Claudette Ramsey. One of Black Sinister's

leaders." Nagulat ako ngunit hindi ko pinahalata sa kanya. Kasasabi ko lang kanina
na gusto kong makilala ang mga miyembro ng Black Sinister. Ngayon naman, nasa harap
ko na pala ang isa sa kanila.

"Ano'ng kapalit?" deretsong tanong ko.

"I can see that you're interested already," nang-aasar niyang saad. Tatayo na sana
ako para umalis dahil ayoko sa lahat, nakipaglolokohan sa panahong seryoso ako
ngunit agad niyang pinigilan ang pagtayo ko. "Relax, all you have to do is to be my
boyfriend."

"Nasisiraan ka na ba ng ulo?" gitil kong tanong pagkatapos niyon ay tumawa siya

habang umiiling.

Tumikhim muna siya bago nagsalita. "Tutulungan kitang maging isa sa mga Jack sa Les
Solitaires. Iwan mo ang pagiging Ace. Mas marami kang malalaman sa Les Solitaires
kung magiging isa ka sa mga Jacks."

Hindi ko alam kung nadadala lang ako sa mga sinabi niya. At dahil sa epekto ng
alak, pakiramdam ko, gusto kong pumayag sa mga sinasabi niya.

"Sumama ka sa akin kung gusto mong mapasali sa Black Sinister at maging isang Jack
ng Les Solitaires. I can help you make the two of these possible."

Parang isang gayuma ang boses niya nang ibulong niya iyon sa akin. Sa isang iglap
ay napansin kong sumusunod ako sa paglabas niya ng bar at pagsakay niya ng
sasakyan.

This is for Black Organization, for my family, and for the woman I love the most...

Amber.

--

"Teka nga muna. Hindi ba parang magulo? Akala ko no'ng una inaya kang maging Ace ng
isang Yamaguchi, tapos ngayon itong naging syota mo naman na si Claudette Ramsey
ang tumulong sa'yo na makasali? Alin ba sa dalawa ang nauna?" tanong ulit ni Lampe
sa akin kaya saglit ko siyang sinulyapan. Seryoso siyang nag-iisip at halatang
gulung-gulo sa mga nalalaman niya.

Ibinalik ko ang tingin sa daan at saka sumagot. "Hulaan mo." Natatawa pa ako.
"Wengya naman!" nagpoprotesta naman ang kanyang sagot kaya mas napahalakhak ako.

-Flashback-

Isa sa hindi ko gustong dahilan ng pagiging isang Jack ay ang pagiging kanang-kamay
ng Kings at Queens. Alam ko namang parte ng posisyon ko ang maging sunud-sunuran sa
lahat ng iutos nila.

Kasalukuyan akong nakatayo sa gilid ng nakaupong Joker. Prente itong nakaupo habang
humihithit ng sigarilyo at panaka-nakang umiinom ng alak.

Narito kami sa opisina niya kung saan hindi lang puno ng mga lalaking animo'y mga
wrestler sa laki ng mga katawan. Psh!

Mahinang klase ng Joker kung tutuusin dahil kinakailangan niya pa ng bodyguards.

Sus! Si Bossing nga wala, eh. Mas matatanggap ko pa siguro kung siya ang naging
Joker.

"Boulstridge." Hindi na ako nagulat nang tawagin niya ako.

"Boss." Pumunta ako sa harapan niya at naghintay ng sasabihin pero ilang segundo na
ang lumilipas ay tahimik pa rin siya habang umiinom ng alak.

Magsasalita na sana ako nang bigla niyang iangat ang ulo saka tumingin sa akin.

'Putang ina?!' singhal ko sa isip. Pero hindi ko iyon ipinahalata sa kanya.

Nanatili akong kalmado kahit na sunud-sunod ang mga tanong sa isip ko.

Paano siya naging Joker?

Bakit hindi ko nahalata ang mga iyon sa kanya?

Sinu-sino ang nakaaalam na siya ang Joker?

Kailan pa siya naging traydor?

Habang punung-puno ng mga katanungan ang isipan ko ay naririnig ko ang tawa niya.

"Grayson... Boulstridge, nagulat ba kita?" tanong niya at saka muling tumawa.

Nakapipikon ang tawa niya. Hindi pa rin ako nagsasalita hanggang sa magtanong muli
siya. "Are you loyal to your King?"

Hindi ko masabi ang gusto kong sabihin dahil bukod sa naiinis akong malaman na siya
ang Joker, natatakot akong may gawin siya sa iba pa. Bukod pa r'yan, hindi ko alam
kung sinu-sino pa ang mga kakampi niya na kasali o malapit sa Black Organization,
Yaji at Roswells. Kaya kahit ayoko, kailangan kong iparamdam sa kanila na
mapagkakatiwalaan ako.

"You're not, are you?" Siya na ang sumagot sa sarili niyang tanong. Dahan-dahan
siyang tumayo sa pagkakaupo at tiningnan ako nang matalim. "But you don't have a
choice."

Hindi ko na kinontra ang sinabi niya dahil totoo naman. Mahirap lang talagang
makaalis sa sitwasyong ito dahil nakasalalay ang buhay ng mga taong mahal ko.

Magsasalita na sana siya nang biglang bumukas ang pinto ng opisina niya kung saan
kami narito ngayon.

"Nakaisip na ako ng mas magandang plano para sa kausap mo ngayon." What the hell?!
Hindi ko maipaliwanag ang pagkabigla ko nang makilala ko kung sino ang babaeng
pumasok.

Hindi sumagot ang Joker pero ngumiti ito nang makahulugan at saka tumingin sa gawi
ko. Hindi ko pinahalata sa kanya ang takot na nararamdaman ko sa oras na 'to.

"To save your parents' lives, and to gain our trust..." Huminto siya saglit saka
inikutan ako. Nanatili naman akong nakatayo lang habang pinakikinggan ang tunog ng
stiletto niya na palakad-lakad. "...kill Amber Lamperouge."
Hindi ko na naitago ang pagkabigla at galit nang marinig ang sinabi ng babae.

"Mukhang magandang ideya nga 'yan," pagsang-ayon naman sa kanya ng Joker.

Naikuyom ko ang mga kamao ko. Ramdam ko ang kabog ng dibdib kong gustong sumabog sa
galit. Ang panginginig ng aking kalamnan ay nagsimula nang lumakas dahil hindi ko
mailabas ang galit ko sa kanila.

"You can just kill me," galit kong saad.

"That's not for you to decide, Grayson Boulstridge. Do whatever we say or else, I
will kill your parents myself. You know I'm not the type of woman that you can
easily dupe..." sagot ng babae, "...at isa pa, how much do you think your life is
worth?" tumawa pa siya nang nakaiinsulto bago itinuloy ang sinasabi. "You can die
whenever you want, walang pumipigil sa'yo."

"Psh!" Iyan lang ang nasabi ko at saka mabilis na tinahak ang daan palabas. Narinig
ko pa ang malakas nilang tawanan bago ako tuluyang makalabas ng pinto.

"Tangina!" gigil na sigaw ko nang makalabas sa pinto ng opisina. Nagulat pa sa akin

ang ilang bantay. Sinamaan ko sila ng tingin saka ko deretsong tinahak ang daan
palabas ng mansion nila.

Napasabunot ako sa ulo ko dahil parang sirang plakang ume-echo ang boses ng babaeng
iyon sa tainga ko. At mas nagagalit ako dahil hindi ko alam kung ano na ang gagawin
ko. Una, paano sila naging magkakampi? Bakit hindi ko napansin iyon noong una pa
lang? Bakit walang nakapansin ni isa sa amin?

Pangalawa, mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa patayin ang babaeng mahal ko.
Sinaktan ko na siya, hiniwalayan ko na siya, tapos ngayon, kailangan ko pa siyang
patayin?

Naguguluhan na ako. Kung hahayaan ko siyang mabuhay, magulang ko naman ang mawawala
sa akin. Kung papatayin ko naman siya, parang pinatay ko na rin ang sarili ko.

Hindi ko kaya...

Out of frustration, bigla na lang akong napaluhod pagkalabas ng mala-higanteng gate

ng mansion kung saan ako galing. At doon tumulo ang mga luha ko.

Kapag hindi ko iyon ginawa, paano naman ang
may sumusunod sa kanila. Ilang buwan na rin
namin. Hindi ko alam kung papaano nila iyon
kahit isikreto ko kung saan kami nagpupunta
paraan, nakikita nila.
mga magulang ko? Ilang buwan na ring
simula nang bantayan ang mga kilos
nagagawa. Magugulat na lang ako dahil
ay nalalaman nila. Kahit gawan ko ng

Tama ang sinabi sa akin ni Boss. Mahirap kalabanin ang Les Solitaire. Maging si
Tito Ezekiel ay inamin ding ito ang pinakamahirap nilang nakalaban dahil mahirap
basahin ang mga galaw nila.

Aish! Ano na ang gagawin ko?

--
"Alam mo, 'tol, p'wede mo namang aminin sa akin na nahuhumaling ka sa kagwapuhan
ko, eh. Pero pasensya na, ha, hindi ko maaaring ibigay sa'yo ang katawan ko."
Tiningnan ko lang nang masama si Lampe dahil sa kahanginan niya.

"Gago, para kang tanga!" sagot ko sa kanya at saka inalis ang pagkaka-handbrake ng
sasakyan. Hindi ko alam kung ilang minuto kong itinigil ang sasakyan kanina habang
malalim ang iniisip ko.

"Ako ba 'yong nakatulala kanina, ha?" depensa ni Lampe. Mabuti na lang at wala si
Lerwick dahil siguradong puro lang kagaguhan ang sasabhin nilang dalawa.

"Pero p'wede bang bilisan na natin, 'tol? Kapag naabutan nating nabugbog na si
Duchess, ako mismo ang tatapos sa kanila." Bigla namang nag-iba ang mood niya. Daig
pa ang babae sa bilis ng pag-iiba ng ugali. Tsk!

Binilisan ko na rin ang pagmamaneho dahil alam ko kung ano ang pwedeng sapitin ni
Duchess sa mga kamay nila. Hindi malayong matulad siya sa sinapit ng pinsan kong si
Strife.

-Flashback-

"Tutal, huling araw mo na, hayaan mong ipasilip ko sa'yo ang mukha ng mga taong
papatay sa iyo," mariing saad ng isa sa mga tauhan ng King of Clubs saka binuksan
ang switch ng ilaw.

Nakita kong napapikit nang mariin si Strife habang nag-aadjust ang mga mata nito sa
liwanag. Gusto kong ipakita ang awa sa kanya dahil halos hindi na siya makilala sa
sobrang dami ng pasa at sugat sa katawan niya. Ngunit hindi iyon maaari dahil
kasama ko ngayon ang Joker.

Lumingon sa gawi ko ang Joker, halatang pinagmamasdan niyang maigi ang magiging
reaksiyon ko kaya nanatili lamang akong kalmado. Kahit sa loob-loob ko, gustong-
gusto kong pagbali-baliin ang mga buto ng mga taong gumawa nito sa kaniya.

Inisa-isa kaming tingnan ni Strife at ganoon na lang ang panlalaki ng mata niya
nang dumapo ang tingin niya sa akin. Mukhang nahalata iyon ng Joker kaya tiningnan
niya ako sa gilid ng mga mata niya habang hindi nag-iiba ng pwesto ng pagkakatayo.

Hindi ko ipinakitang apektado ako sa ginawa niya. Matalim kong tiningnan ang pinsan
kong si Strife habang nakangisi.

"Ikaw na ang tumapos diyan," utos ng King of Clubs na sa akin nakatingin. "Kaya mo
naman, 'di ba?"

Sinamaan ko siya ng tingin saka muling tiningnan ang kaawa-awa kong pinsan.

Habang unti-unti akong lumalapit kay Strife ay siyang unti-unting pagpikit ng mga
mata niya. Pero sa nakikita ko, parang nilalabanan niya ang sariling huwag tuluyang
bumigay.

Kinabahan ako sa reaksiyon ng katawan niya dahil nasaksihan ko kung papaano iyon
nanginig. Napatingin ako sa Joker na humahakbang na papalabas ng kwartong iyon.
Isang nakalolokong ngiti ang iginawad niya sa akin bago tuluyang lumabas.

"Oh? Ano pang tinatayo-tayo mo r'yan?" pasigaw na tanong ng King of Clubs.

Nauubusan na ako ng pasensya sa matandang 'to, eh.

Mabilis kong kinuha ang baril na nakasuksok sa likuran ko at agad tinutok kay King
of Clubs ngunit bago ko pa makalabit ang gatilyo ng baril, napaluhod na ako sa
sakit nang tatlong bala ang tumama sa iba't ibang parte ng binti ko. Galing iyon sa
dalawang tauhan ng King of Clubs.

Kasunod ay nakaramdam ako ng tusok ng karayom sa bandang parte ng leeg ko.

Hindi ko iyon ininda dahil sinubukan kong lumaban. Pinaputukan ko rin sila kahit
unti-unti na akong nakararamdam ng pagkahilo, pero sa kasamaang palad ay nabigo
akong patamaan miski isa sa kanila.

Aish!

Napaupo ako at pilit nilalabanan ang pagkahilo. Sinubukan kong gumapang palapit kay
Strife na ngayo'y nakayuko na at wala nang malay. Marahan ko siyang niyugyog upang
gisingin. Mas lalo akong kinabahan nang hindi man lang siya gumalaw. Takte!

"Strife!" tawag ko sa kanya habang patuloy pa rin ang pagyugyog ngunit wala akong
natatanggap na tugon mula sa kanya.

Ilang sandali pa ay narinig kong nagtawanan ang tatlong kasama namin.

"Talaga ngang mga bata pa kayo," ani ng 7 of Clubs saka muling tumawa.

"Ano'ng gagawin mo?" nangingilabot kong tanong ngunit hindi ko pinakitang natatakot
ako no'ng mag-umpisa ang isa sa kanilang maglakad palapit sa kinaroroonan naming
dalawa ni Strife. Shit! Papaano ako lalaban nito? Tangina naman.

"Oras na para sumunod ka sa pinsan mo!" anito saka malakas akong sinipa sa dibdib
na naging dahilan ng pagsalampak ko sa sahig. Sa tatlong tama ng baril sa
magkabilang binto ko, imposibleng makakilos na ako nang mabilis.

Mga hayop!

Sinubukan kong bumangon pero muli akong binigyan ng malakas na tadyak sa sikmura ko
na naging dahilan ng pagsuka ko ng dugo. Kasabay niyon ay hinampas niya ako ng
bakal sa parte ng dibdib.

Napapikit ako dulot ng matinding sakit. Akala ko tapos na, pero hindi pa pala.
Ilang sandali lang ay naramdaman ko na naman ang matulis na bagay na bumaon sa
braso ko. Mas dinidiin pa niya ang pagbaon ng malaking karayom dahil wala silang
makuhang reaksiyon mula sa akin.

Pumailanlang ang tawanan ng tatlo habang namimilipit ako sa sakit dulot ng ginawa
nila sa akin.

Ang sumunod na nangyari ay mas lalo ko pang kinatakutan nang hindi ko na maramdaman
ang paggalaw ng mga binti ko. Animo'y nanigas iyon at parang wala nang lakas.

"Pa'no ba 'yan? Mamamatay kang paralisado?" ani ng 7 of Clubs saka ako sinipa sa
mukha. Gusto kong matawa kasi hindi ko na nararamdaman ang sakit.

Muli kong nilingon ang gawi ni Strife. 'Pasens'ya na, 'tol, ah? Wala akong nagawa.'
Kahit umiikot na ang paningin ko dulot ng sobrang pagkahilo ay kitang-kita ko pa
kung paano marahan na naglakad palapit sa gawi ko ang King of Clubs. "Any last
words before we kill you?" tanong nito saka itinutok sa sentro ng noo ko ang nguso
ng kanyang baril.

Gustuhin ko mang magsalita ay hindi ko na kaya. Pilit kong nilalabanan ang

pagkahilo dahil alam kong darating siya, si Amber...

Alam kong unti-unti na niyang nalalaman ang mga nangyayari kaya nakasisiguro akong
alam niya na rin ang nangyayari ngayon. Nahinto ako sa pag-iisip nang makarinig ako
ng sunud-sunod na putok ng baril.

Segundo lang ang lumipas at nakita kong nakabulagta na ang tatlong Clubs at
naliligo na sa sarili nitong dugo.

"Have you forgotten? We've got your back, Boulstridge."

-End of Flashback-

"Pero kumusta kayo ng kambal ko? 'Di ba nagkabalikan na kayo?" biglang tanong ni
Lampe. Amp! Sa dinami-rami ng puwede niyang itanong, iyan pa talaga ang napili
niya.

"Oo pero malabo, p're. Negative na siguro kami," deretsong sagot ko. Mahirap na ang
sitwasyon namin ngayon kaya mas mabuti na rin ang ganito.

-Flashback-

Puno ng kaba ang dibdib ko habang hinihintay si Amber na dumating sa restaurant

kung saan ko napiling mag-date kami, bago sana tumungo sa pekeng death ceremony ng
mga magulang namin.

Gusto kong makasama si Amber pero mas makabubuti kung hindi na lang siya sisipot sa
date namin. Ngayon na lang ulit kami magkakasama nang ganito. Naghuhumiyaw sa saya
ang puso ko pero sa kabilang banda, hindi ko pa rin maisip kung bakit siya pumayag.

Isang oras bago ang takdang oras ng date namin ay narito na ako. Inilibot ko ang
paningin ko sa buong restaurant. Sigurado akong magugustuhan niya rito dahil
mahilig naman talaga siya sa mga ganitong restaurants.

Habang tinitingnan ang kabuuan ng restaurant ay hindi nakatakas sa paningin ko ang

ilang miyembro ng Les Solitaires na nakakalat sa iba't ibang parte. Mayroon sa
labas at mayroon din dito sa loob.

Pota. Kahit saan talaga ako pumunta, hindi nila ako nilulubayan.

Ilang minuto pa ang lumipas ay dumating na rin ang hinihintay ko—si Amber.
Nasaksihan ko kung papaano siya bumaba ng sasakyan niya at kung papaano niya inalis
ang suot na sunglasses. Wala pa ring pagbabago. Agaw-atensyon pa rin kahit kailan,
tsk!

Nakita ko pang inilibot niya ang paningin niya sa kabuuan ng restaurant bago
tinungo ang pinto. Sumilay naman ang matamis na ngiti sa labi ko nang tuluyan
siyang makapasok. At nang makalapit sa akin ay mabilis akong tumayo para hilahin
ang upuan kung saan siya mauupo.

Tsk. Bahala na.

Pero bago siya naupo, nagulat ako nang bigla siyang tumawa.

"Alam mo, mukha kang tanga," saad niya habang tumatawa ngunit mabilis ding nawala
ang tawa na iyon nang makita niya ang pagtataka sa mukha ko.

Saglit pa akong napatingin sa paligid. Ang kaninang iilang miyembro ng Les

Solitaires na nakikita ko sa paligid ay mas lalo pang dumami. Napako ang tingin ko
sa isang pamilyar na pigura ng isang lalaki. Bakit siya nandito?

Kung hindi ako nagkakamali, siya si Shaun Birkins. Pero... ano'ng ginagawa niya
rito?

"Sorry."

Hindi ko na pinansin ang sinabi ni Amber dahil nakiraramdam ako sa kinikilos ng mga
nasa paligid namin. May dalawang naupo malapit sa table namin kaya iniba ko agad
ang usapan. "Ano'ng gusto mong kainin?"

Sa pangalawang pagkakataon ay nagulat ako, dahil padabog niyang inilapag ang

binigay kong bulaklak sa kanya.

"Ano ba 'yan? Hindi ka pa ba nakao-order? My God! Kung hindi ka ba naman tanga,

kanina ka pa rito pero hindi ka man lang um-order. Gustong-gusto mo talagang
ginugutom ako, eh. Palibhasa, wala kang ibang alam inumin kundi buko juice."

Palipat-lipat ang tingin ko sa mga Les Solitaires members na nandito sa loob ng

restaurant. Buti na lang at hindi nakahahalata si Amber dahil baka mas lalong
magkagulo. Sa huli ay hindi ko na lang ulit pinansin ang sinabi niya at muling
nagsalita. "'Sensya na. Dati kasi, gusto mong ikaw 'yong umo-order ng pagkain mo,"
sagot ko. Hindi ko alam kung tungkol saan ang sinasabi niya pero mabuti na rin iyon
kaysa magtanong ng ibang bagay na may kaugnayan sa Black Sinister o Les Solitaires.

Ngumiti siya sa akin. "Hayaan mo na. Pipili na lang ako ng pagkain."

Sinuklian ko ang ngiti niyang iyon ng isang matamis na ngiti saka namili rin ng
kakainin sa menu. "Ang sa 'kin ay Palourdrd au Gratin, Salade de Couscous, Pates au
Fruits de Mer at Profiterolles. Ikaw ba, may napili ka na?" tanong ko. Kita ko sa
peripheral vision ko na um-order na rin ng pagkain ang miyembro ng Les Solitaires
sa kabilang lamesa. Amp! Nahihirapan akong bantayan ang mga kinikilos nila dahil
magkakalayo sila ng lugar. Tsk!

"Gano'n na lang din ang sa akin," saad niya. Mabilis ko namang tinawag ang waiter
upang sabihin ang order namin.

Habang sinasabi ko ang mga orders namin sa waiter ay umilaw ang cellphone ko na
ngayon ay nakapatong sa lamesa. Sinulyapan ko ito kaya nabasa ko ang laman ng
notification.

SMS from unknown number: Tanungin mo kung interesado siyang sumali sa Black
Sinister.
Pagkaalis ng waiter ay sinunod ko ang nakasaad sa mensahe. "Sasali ka ba sa Black
Sinister?" tanong ko kay Amber. Sana hindi. Dahil ayokong mapahamak siya, though, I
trust her skills.

"Pinag-iisipan ko pa. Erkey lang naman kung sasali ako, pero erkey lang din naman
na hindi na," sagot niya saka may kinuha sa bag niyang salamin upang sipatin ang
sarili roon. Mukhang hanggang ngayon ay hindi pa rin niya napapansin ang mga
nandito sa loob kaya hinahayaan ko lang. "Alam na ba n'ong ex-girlfriend mo ro'n na
mahilig sa Class A na tayo na ulit?" Medyo nabigla ako sa sinabi niya pero hindi ko
pinahalata iyon.

Napansin ko ring nag-iba ang kinikilos ng mga miyembro ng Les Solitaires dito sa
loob nang marinig nila ang tanong ni Amber. Shit! Ang dami naman kasing pwedeng
pag-usapan bakit si Claudette pa? "Dapat pa ba niyang malaman? Hindi naman lahat ng
bagay ay kailangan pang sabihin sa ibang tao lalo na kung hindi naman importante,"
iyon na lang ang sinabi ko.

"Erkey," aniya. Ngunit maya-maya lang ay bigla siyang tumayo at lumabas ng

restaurant. Hahabulin ko na sana siya para pigilan dahil alam kong ang mga miyembro
ng Les Solitaires ay nasa paligid lang.

Patayo na sana ako nang biglang may nagsalita sa likuran ko. "Sulitin mo na ang
date ninyo dahil baka huli na 'to." ani ng isang lalaki. Hindi ko siya makilala
dahil hindi ko makita ang tattoo. Pero nakasisiguro akong isa siya sa mga
nagmamanman sa amin.

Napatingin ako sa dalawang lalaking nakaupo 'di-kalayuan sa pwesto namin ni Amber.

Kapwa sila nakatingin sa akin. Mukhang tuwang-tuwa dahil ramdam nilang hindi ako
mapakali na narito sila.

"H'wag kang makialam dito. Alam ko ang ginagawa ko," mariin kong bulong sa kanya.
Tumingin ako sa gawi ni Amber. Animo'y may kinakausap sa sahig. Pusa?

"Galingan mo raw sabi ni boss," anito saka ngumisi. Ang tinutukoy niyang boss ay
ang King of Hearts. Sinamaan ko sila ng tingin; hindi naman na humaba pa ang
diskusyon na iyon.

Umalis naman na ang lalaking nasa likuran ko pero nanatili ang dalawa pang lalaki.
Maya-maya lang ay narinig ko ang metal chain sa pinto ng restaurant. Pumasok si
Amber bitbit ang isang itim na pusa.

"Kailan ka pa nahilig sa pusa?" nagtatakang tanong ko. Sa pagkakakilala ko kay

Amber, hindi siya mahilig mag-alaga ng mga hayop dahil ayaw niya ng makalat at
makulit dahil magugulo ang mga gamit niya.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Paki mo? Mahilig naman talaga ako sa hayop, duh!"

Inilapag niya pa sa ibabaw ng table ang pusa at saka inilabas niya ang cellphone
niya upang kuhanan ito ng litrato.

"Say cheese," utos niya sa pusa. "Ngumiti ka, sasampalin kita," inis nitong saad na
para bang naiintindihan siya ng pusa. "'Yan."

Pagkatapos niyang gawin iyon ay napansin kong may mini-message na siya. Hindi naman
ako nangialam dahil baka si Duchess lang ang ka-text niya. Tahimik kong hinintay
ang pag-serve ng order namin pero ilang minuto na ang lumilipas ay wala pa rin
iyon.
Habang abala pa rin si Amber sa ka-text niya ay muli na namang umilaw ang cellphone
ko. At nang tingnan ko iyon, si Claudette ang nag-message.

SMS from Claudette: Sunduin mo ako mamaya. May sasabihin ako sa iyo.

Pagkabasa ko niyon ay hindi ko na pinansin. Nanatili sa ibabaw ng table ang

cellphone ko.

"Si Duchess 'yang ka-text mo, 'no? Nakangiti ka, eh," tanong ko. Pero mabuti na rin
iyon at nang hindi kung anu-ano ang itinatanong niya sa akin.

"Ha? Ah hindi, si Shaun 'to," sagot niya. Napansin ko na namang na-alarma ang mga
miyembro ng Les Solitaires sa paligid namin and I know the reason why.

Tumango-tango ako. "Shaun Birkins? Naging close pala kayo no'ng kapatid ni Mika?"
Inulit ko pa ang pagbanggit sa pangalan niya para lalo itong magdulot ng tensyon sa
kanila.

Saglit siyang tumingin sa akin. "Excuse me. Hindi kami close. Social climber kasi
'yong hampaslupang 'yon kaya feeling close sa akin," aniya at muling ibinalik ang
paningin sa cellphone. Ilang sandali pa ay dumating na ang in-order namin.

"Mayroon ba kayong gatas d'yan?" mahinang tanong ni Amber sa waiter kaya kunot-noo
ko siyang tiningnan.

"Ano pong klase ng gatas, ma'am?"

"Para dito kay Fifi," sagot niya saka ngumiti nang matamis sa waiter at ipinakita
ang pusa. Lumingon akong muli sa cellphone ko no'ng umilaw na naman ito. Lintik na
'yan! Hindi na natapos ang mga nagte-text sa akin.

SMS from the Joker: Pumunta ka sa death ceremony ha, p're.

Umiinit talaga ang ulo ko sa tuwing naaalala ko ang totoong katauhan ng Joker.
Umayos naman ng upo si Amber nang marinig akong tumikhim. "Kumain na tayo," saad
ko.

Tulad ng dati ay nilagyan ko ng pagkain ang plato niya. Ngumiti siya sa akin kaya
ngumiti rin ako sa kaniya. "Dederetso na ba tayo sa death ceremony after nating
kumain?" biglang tanong niya na parang hindi mapakali.

Hindi ako maaaring dumeretso sa death ceremony kasama siya dahil kailangan kong
daanan si Claudette. Baka nakuha na niya ang impormasyon na kailangan ko. Kaya
kunot-noo ko siyang tinatanong. "Ikaw? Ano bang gusto mo?"

"Ikaw," mabilis niyang sagot kaya napangiti ako. Ngunit agad ding naglaho nang
dagdagan niya iyon. "Ikaw, ano'ng gusto mo? Tanga nito, masyadong kinikilig, eh."

Sasagot na sana ako nang biglang nanlaki ang mata niya nang makita ang message sa
cellphone niya.

"Si Birkins pa rin ba 'yan?" Napansin ko ang isang lalaki sa kabilang table na
dumukot ng baril. Tangina ano na namang problema nitong mga 'to?
"Ah, oo. Gano'n 'yon 'pag hindi nakaiinom ng gamot, eh, nauulol. H'wag mong
pansinin 'yon. Kumain ka lang d'yan." Tumango na lang ako saka pinagpatuloy ang
pagkain habang siya ay abala pa rin sa kausap niya.

Pinanood ko siya kung papaano magpalinga-linga sa paligid na parang may hinahanap.

Shit! Hindi kaya nakahahalata na siyang may nagmamanman sa amin? Mabilis kong
sinulyapan ang iba pang miyembro ng Les Solitaires; nag-iba rin ang timpla ng mukha
nila. Ang ilan ay mukhang naghahanda na sa mga posibleng mangyari.

Magmula nang mangyari iyong ginawa ni Amber kay Lilith Moretti sa party nila Knight
ay mas naging mainit na ito sa mga mata nila. Kung noon ay sina Boss at Tito
Ezekiel ang nangunguna at pangalawa sa listahan nila, ngayon ay nabaling ang lahat
kay Amber.

"May hinahanap ka ba, Amber?" kinakabahang tanong ko sa kanya. Pero umiling siya.

"Wala naman, may tinitingnan lang ako. Minsan kasi, may mga naliligaw ritong
hampaslupa. Hinahanap ko lang dahil bibigyan ko ng barya." Nakahinga naman ako nang
maluwag dahil sa sinabi niya.

Kailangan na naming makaalis dito. Kanina ko pa rin gustung-gustong tapusin na

namin ang pagkain at nang makaalis na. Ilang saglit pa ay nagdesisyon na si Amber
na umalis. Aniya, mamimili pa siya ng susuotin para sa pekeng death ceremony.

Sumenyas ako sa waiter para hingin ang bill at saka ako naglabas cash.

"Let's go?" anyaya sa akin ni Amber.

Nang kuhanin ko ang cellphone ko na nakapatong sa lamesa ay sakto namang may

message na biglang pumasok. Tiningnan ko ito at binasa.

SMS from the Joker: Balita ko, nakipagtutulungan ka raw sa Ace of Spades. Sigurado
naman akong alam mo na ang mangyayari sa nobya mo, 'di ba?

Puta!

Tumayo na kami at mabilis na tinahak ang daan palabas ng restaurant. Nakita ko

naman sa gilid ng mga mata ko ang mga miyembro ng Les Solitaires na pasimple ring
nagsitayuan upang sumunod sa amin. Lintek! Talagang hindi kami tatantanan ng mga
ito.

Magkahawak-kamay kaming naglakad ngunit hindi niyon nabawasan ang kabang

nararamdaman ko. Bigla naman siyang napahinto sa paglalakad. Shit! Kailangan na
naming magmadali.

Mas lalo pa akong kinabahan nang mapansin ko ang isang pulang ilaw na panigurado
akong nanggagaling sa isang sniping rifle. Deretso iyong nakatutok kay Amber.
Kailangan kong umisip ng paraan. Aish! Wala na akong ibang choice.

"I love you," saad ko habang ang kabang nararamdaman ay mas lalong tumitindi.

Saglit siyang natigilan. Pero ngumiti rin siya at sumagot. "I love you too,"

Akma ko siyang hahalikan upang mag-iba ang direksyon ng laser. Sinigurado kong mula
sa direksyon ng sniper sa itaas ay hindi niyon matututukan si Amber. Mabuti na
lang, gaya ng inaasahan ko ay umiwas si Amber sa akmang paghalik ko.

Bigla ko namang naramdaman ang pag-vibrate ng cellphone ko sa bulsa ng suot kong

jeans. Napatingin ako sa wrist watch na suot ko, I know it's Claudette.

Isang beses pa ay inilibot kong muli ang paningin ko sa paligid. Sakto namang
natanaw ko sa 'di kalayuan si Shaun Birkins na bitbit ang isang kulay puting pusa
habang nakapamulsa ang kabila niyang kamay.

Nakahinga ako nang maluwag.

"Uhm. Amber."

"Oh?"

"Pwede bang mauna na ako? Kailangan ko kasing sunduin si Claudette," paalam ko sa

kanya.

"Manunundo ka lang, kailangan bang ipangalandakan mo pa sa 'kin? Heller! E 'di

sunduin mo 'yong ex-girlfriend mong mahilig sa Class A," sagot niya sa'kin.

"Ihahatid naman muna kita," pag-aalok ko kahit ayokong gawin dahil mas ligtas siya
kapag hindi ako ang kasama niya. Walang oras na walang nagmamasid sa mga ginagawa
ko kaya ikapahahamak lang niya kung ako ang kasama niya.

"Kaya ko na ang sarili ko," matigas na sagot niya. Hindi ko alam kung matutuwa ako
sa isinagot niya sa'kin. I'm sorry, Amber, pero mas makabubuti talaga 'to sa ating
dalawa. "At isa pa, dala ko ang sasakyan ko," dugtong pa niya.

"Aish. Sensya na, Amber." Pasensiya na talaga.

"Erkey."

Lumakad na siya papalayo sa akin. Ako naman ay tumungo na sa kotse ko. Pero bago pa
ako tuluyang makaalis, nakita kong nakatingin si Shaun Birkins sa akin.

Inilabas ko ang cellphone ko at nag-text.

SMS to Shaun Birkins: Ikaw nang bahala, p're. Salamat.

Reply: Oks.

"Sigurado kang ayos ka lang, 'tol?" Tuloy pa rin ako sa pagda-drive papunta sa
lugar kung saan dinadala ng mga Clubs ang mga tino-torture nila. Ito rin ang lugar
kung saan dinala si Strife.

"Bakit?"

Napasulyap naman ako sa labas at napahinto nang makatanaw kami ng mga bangkay at
motor malapit sa isang puno.

"Wengya! Sino naman ang may gawa nito?" I just smirked dahil mukhang alam ko kung
sino ang may gawa nito.

Dumating na sila...
"Ihanda mo na ang baril mo, p're. Malapit na tayo," saad ko. Pinagpatuloy ko pa ang
pagmamaneho pero sa pagkakataong ito ay binagalan ko na nang bahagya ang takbo ng
sasakyan patungo sa eksaktong lokasyon.

Ngunit hindi pa man kami tuluyang nakalalapit ay sumalubong sa amin ang hindi
bababa sa sampung tauhan ng Les Solitaires. Naglalakad ito pasalubong sa direksyon
namin habang nakatutok ang mga hawak na baril.

Hindi sila nag-aksaya ng oras at kaagad kaming pinaulanan ng bala kaya mabilis
kaming napayuko. Kinabig ko ang manibela pakanan upang pwersahang tumagilid ang
sasakyang lulan naming dalawa ni Lampe.

Hindi inasahan ng mga kalaban ang ginawa ko kaya napaatras sila sa pagsalubong sa
amin.

"Anak ng tinolang masarap!"

"Tara na!"

Sabay kaming bumaba ni Lampe para makipagpalitan ng putok sa kanila.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 53 - Page 14
by Yanalovesyouu
46-59 minutes

Bullet Roswell's POV

"I'll check once I'm finished with what I'm handling right now." I put the phone
down and read a few pages of the reports Azi sent through my email.

I have not been around for a few days, that is why I needed to catch up and check
the status of the company. I was comfortably seated as I continued on working when
somebody opened the door. I did not bother to stand up anymore because I recognized
the person who went in.

"How is he?" dad uttered as he approached me. I glanced at Raven Strife, who is
lying at the bed, before answering him.

"He's alright for the meantime. He lost an amount of blood and was dehydrated when
he was held as a hostage," I answered without breaking my focus on reading the
reports.
Dad took a seat and stared at Strife. He remained unconscious since we rescued him
and Boulstridge at King of Clubs' mansion.

"He wasn't in a critical state. He'll wake up soon."

I nodded in agreement. Les Solitaires is not something that can be taken as a joke.
It is not after Black Organization alone, but is also after the other mafia groups
who are not considering taking their side.

"How about Boulstridge's son?" dad asked, referring to Grayson Boulstridge. This
time, I shifted my gaze on dad. I let out a short sigh and closed the folder.

"He wanted to attend their meeting. As for his task, he's holding back on
something. Someone has been trying to manipulate him so he's been cautious for a
while," I stated and glanced at Strife. He was the one who updated us the most
among the three aces, making him the most targeted person to be sabotaged among the
Kings' and Queens' eyes. His resourcefulness molded him into becoming a threat for
every group and organization, including Black Sinister.

Both dad and I have been observing everything that is happening around Yaji,
Roswells and Black Organization. We were aware of the sudden withdrawals of
investments from different businesses related to ours. And we know that Les
Solitaires is behind this.

A smile formed on my lips as I kept on scanning the documents about Recierdo

Corporation.

Dad and I have been long aware of Mikazuki and mom's plan. They still have not
figured it out that we knew about their plans but it is better to leave them
unaware. This way, they can worry less of the problems that are needed to be
handled. And I admit, we were impressed with what they have thought to do.

"The recent circumstances are getting a little out of hand, son." In that one
phrase dad said, I realized that the case is too different from what the Yaji and
Roswells experienced and fought against long ago. "They might be needing some
assistance, won't they?" dad questioned out of character. He does not exactly ask
and offer these types of questions to other mafias before.

"The Joker plays better at mind games. Black Organization needs to think of a way
to outsmart them." They have been around, spying and negotiating with other mafia
groups and silently built their force. With their undeniable wealth, there can be
no difficulty in buying the loyalty of other groups.

"We thought of exactly the same point, son. Les Solitaires had brainwashed some of
the wealthiest mafias. Their influence has been increasing over time. Black
Organization won't survive any longer if they are not going to do something about
this." What dad said clearly has a point.

"Like what they said, if you can't take the tree down, cut it from its roots." I
looked at dad who was smiling at me. Mom Angelique used to tell me how much dad
frowns because he was not fond of showing his emotions that much to anyone before.
I never thought I would see him smile for a few times ever since I came around.

I was about to say something again when a grunt suddenly echoed in the whole room.
Dad and I immediately stood and stared at Strife, who now regained his
consciousness.

"Finally, you're awake." Dad's astonishment cannot be hidden as he gets closer to

the bed. He cares about Black Organization, indeed. No wonder the older generation
of Roswells respect him so much.

"B-boss," he muttered and tried to move his body. It was impossible for him to
comfortably do such a thing after what he had gone through. It was a relief that he
finally got his consciousness back.

"You did a great job, Strife."

We were supposed to talk more about Les Solitaires when another knock was heard.
Katana opened the door and immediately entered the room alongside Lionel, while
Caliber and Trigger followed behind.

"Dad, kuya." Katana muttered. Dad smiled and signalled her to come closer.

"Why won't you kiss your dad's cheek anymore, baby?"

"Dad, stop it!" Katana shouted and glared at him, which made everyone in the room
laugh. She turned to look at Raven instead and shook her head.

"I can't believe you would actually get into that situation, Raven." Raven only
replied with a weak smile and closed his eyes for a few seconds.

"By the way, kuya and dad. Have you heard about what happened at Caliber's party
earlier?" my sister asked and leaned at the wall beside Lionel. "Anyway, it's good
to see that you are safe and sound, Raven."

I looked at dad for an answer and he nodded as a response. We did not get to attend
the party because we had to save Strife and Boulstridge, but that does not mean we
are not updated. We all knew that some fake shit would crash my brother's party.

"It wasn't such a good idea for her to steal the spotlight on other people's
parties." Caliber crossed his arms and sat down. We also knew about him being the
Queen of Diamonds of Les Solitaires. And yes, Queen.

"Hey bro, did you like the gift Les Solitaires sent you?" Everybody laughed when
Trigger mentioned it. We were the ones who sent the King of Clubs' head as a gift
for Caliber.

"I liked it, but Emerald almost fainted when she saw it," Caliber stated while
still laughing. Trigger, Katana, and I glanced at him with a grin plastered on our
faces. He immediately felt something odd and realized what he mentioned.

"Stop staring at me." Everybody cracked up on his reaction, including dad. Lionel
was about to say something when dad threw his gun at the table.

"Did you say you needed a gun, son?"

"Nah! I think I brought enough today..." I took one out and checked if it was
fully- loaded. "...How about you, Lionel? Do you want to take dad's extra gun?"
Everyone turned to see Lionel's shocked expression the moment I called his name.

"N-No need, Kuya Bullet."

"Kuya!" Katana called me out.

"Anyway, has anyone seen mom today?" We stared at each other, waiting for an
answer. When we did not get any response, we all looked at dad.

"Your mom said she's in the hospital." Sometimes, I do not know my mom's
whereabouts. Everything she does would surprise us. Dad and Trigger told me about
how spontaneous mom is ever since she met dad. I hope Mikazuki and I can be like
mom and dad in the future.

Mikazuki Yagami's POV

Nang makaalis na ako sa lugar kung saan nag-meeting ang Black Organization ay
mabilis kong pinaharurot ang motorsiklong dala ko para maabutan ang mga Les
Solitaires members na naunang umalis. Siguradong nakabuntot pa rin sila kay Duchess
Lionhart kaya kailangan ko silang sundan. Hindi ko na mahagilap ang mga ito pero
mukhang alam ko kung saan pupunta si Duchess.

Sa condo unit ni Raven.

Magulo ang isip niya sa mga oras na ito kaya nakakasiguro akong pupunta siya roon
upang mag-imbestiga. Madaling mabasa ang mga galaw niya. Kapag nagpatuloy pa siya,
iyan ang ikakapahamak niya. Damn!

Binilisan ko ang pagpapatakbo ng motorsiklo. At lahat ng puwedeng shortcut ay

dinaanan ko na para lang maunahan si Duchess.

Nang makarating sa parking lot ng condominium building ay naabutan ko roon ang

ilang miyembro ng Les Solitaires.

"I knew you'd be here," I said with a smirk as I stared at them. Nagulat sila sa
pagdating ko ngunit agad din silang nagbigay ng galang nang mapagtanto kung sino
ako.

"King of Diamonds, paparating na po si Duchess Lionhart at inunahan namin siya,"

pagmamalaki pa ng isang miyembro sa ginawa nila. She has a tattoo of six diamonds
on her right collar bone.

Suot ko pa rin ang helmet ko kaya hindi nila ako nakikilala. Mukhang hindi rin nila
nakita ang mukha ko nang magkausap kami ni Grayson kanina.

"King, should we go and kill her?" tanong ng isa at ikinasa ang baril. Mayroon
siyang tattoo ng walong diamonds sa kaliwang balikat niya.

Itututok ko na sana ang baril ko nang sitahin siya ng isa pang lalaki na kasama
nila. Ibinaba ko ang aking tingin at nahagilap ng paningin ko ang apat na diamonds
sa kanang kamay niya.

"H'wag muna. Queen of Clubs has a plan, remember? Let's stick to it." A plan? By
Queen of Clubs?

"Sila ba ang nagpapatay kay Raven Strife?"

"Yes, My King." Humigpit ang hawak ko sa aking baril dahil dito. Nakita ko na ang
mga detalye tungkol sa Queen of Clubs at hindi pa niya nakasalamuha ang Black
Organization kaya naguguluhan ako. Ano'ng rason niya para gawin iyon?

"She will be here in five minutes," saad ng 8 of Diamonds kaya tumingin kami sa
kanya. Isa-isa na rin silang sumakay sa mga motor na dala nila. Naunang umalis ang
dalawang lalaki kaya pinigilan ko si 6 of Diamonds na nagtaka sa ginawa ko.

"Do you need something, my king?"

"Do you have King of Clubs' address?" Kumunot ang noo niya pero binigay pa rin sa
akin ang papel kung saan nakasulat ang address. Magtatanong pa sana siya nang agad
kong binaril ang ulo niya. Mabilis kong kinuha ang sniping rifle para isabit sa
likod ko at saka tumakbo papunta sa unit ni Raven Strife.

Nang makarating doon ay agad kong sinubukang buksan ang pinto.

'Wtf?! Bakit sarado? Damn it!

'What would be his password?' I asked myself habang pinagmamasdan ang isang digital
door lock.

I tried to key in the code he commonly used sa mga files niya na nasa akin. And
voila! I was right.

I knew where he is hiding his laptop dahil ilang beses ko na rin siyang sinundan
noon. So, I went straight to his bed and pulled the lever. Mabilis kong binuksan
ang laptop niya to wipe everything out para walang makuhang information si Duchess
when I suddenly heard footsteps.

Shit! She's here.

Isinara ko kaagad ang laptop at tinungo ang bintana upang doon dumaan. I have no
choice but to tail her hanggang makarating sa lokasyon ng King of Clubs.

'Duchess is in trouble.' I typed on my phone along with King of Clubs' address and
sent it to Shaun. Hindi ko na hinintay ang reply niya at kaagad nang tinungo ang
parking lot kung nasaan ang motorsiklo ko.

Hindi rin nagtagal si Duchess sa loob, nakita ko siyang mabilis na sumakay ng

sasakyan niya at pinaharurot ito. Naghintay ako ng dalawang minuto para bahagyang
makalayo si Duchess sa akin bago ko pinatakbo ang motorsiklong dala ko para sundan
siya.

Ilang minuto pa ay natanaw ko ang isa sa mga miyembro ng Les Solitaires na

nakabuntot na rin at malapit sa likod ng sasakyan ni Duchess. Dalawa sila kanina
kaya hinahanap ko ang isa pa niyang kasama pero hindi ko na ito mahagilap.

Mahaba ang byahe at mas madilim na ang paligid nang tumigil ang Les Solitaires
member na sinabayan ko. Bumaba ito ng motor niya malapit sa isang puno at tila may
hinihintay na dumating. Lumapit ako sa kung saan siya naka-puwesto para magtanong.
Aaminin ko, being King of Diamonds has its advantages.

"She's not answering, King. Hindi ko rin nakitang sumasabay siya sa atin kanina,"
saad niya na tinutukoy si 6 of Diamonds na kasama ko kanina sa parking lot.

"How about 8 of Diamonds?" tanong ko habang nakatingin sa tattoo sa kamay niya.

"Can you still contact him?" dagdag ko pa.

Inilabas ko rin ang cellphone ko nang maramdaman ang pag-vibrate nito. It was Tita
Aemie so I read her message.

SMS from tita Aemie: Hi Mikazuki, hehe busy ka ba? May itatanong lang sana ako

Reply: Nope, not really, mom. Nagpapahingin lang po ako. And what is it, mom?

SMS from tita Aemie: Kapag ba ang butterfly ay naglakad, butterwalk na ang tawag?
Tapos kapag lumangoy, butterswim. Tapos kapag naman gumapang, buttercrawl? Eh, ang
buttercream at buttercup, kamag-anak ba nila? Hehe. Text back. Asap.

Napangiti ako dahil sa sinend ni Tita Aemie, she is always fun to talk with. Buti
na lang nakasuot ako ng helmet kaya hindi iyon makikita ng kasama ko. Hindi pa man
ako nakakapag-reply ay muli na naman akong nakatanggap ng message mula sa kanya.

SMS from tita Aemie: Ang galing ng joke ko, 'di ba, Mikazuki? Bagay na bagay akong
joker. Hehe. Send to many ko kaya? Ano sa tingin mo?

"He's already in position, King. Malapit lang din siya sa mansion." Napangiti naman
ako dahil sa sagot niya. Agad kong isinilid ang cellphone ko sa bulsa ng aking
pantalon na suot. Tinanguan ko na lang siya at sumandal sa motor habang inaayos ang
baril ko. Mayamaya ay ikinasa niya rin ang baril niya habang nakatingin sa likod ko
kaya napalingon ako.

"Black Organization," aniya at babarilin na sana ang parating na sasakyan kung saan
sakay sina Amber at Shaun nang sipain ko ang kamay. Agad namang naging dahilan iyon
para mabitawan ang baril na hawak niya.

Tiningnan niya ako nang may pagtataka hanggang sa napagtanto niyang ang sniping
rifle ng kasama niya ang nakasabit sa likod ko. Inalis ko naman ang helmet ko na
mas nagpalabas ng takot niya. Hindi na ako nag-aksaya ng oras at binaril din siya
sa ulo.
"Mika-chan." Nilingon ko si Shaun na bumaba sa kotse kasama si Amber na tila hindi
mapakali. Mukha lang siyang nagtataray pero kita sa mga mata niya ang pag-aalala sa
kaibigan niya.

"Malayo pa ba tayo?" tanong ni Amber.

"I think so..." sagot ko. "...hindi ako sigurado kasi hindi pa ako nakakarating
doon," dugtong ko pa.

Mababakas mo sa mukha ni Amber ang pagkabalisa kaya nagsalita muli ako. "Mauna na
kayo ni Shaun. Magmanman muna kayo sa labas ng mansion hanggang sa makarating ako."
Tumango lang siya bilang tugon at saka naglakad pabalik sa sasakyan.

"Hindi ka ba sasabay sa amin, Mika-chan?" tanong ni Shaun.

Umiling ako, "Parating pa ang ibang miyembro ng Les Solitaires kaya sa ibang
direksyon ako dadaan."

"Hoy, hampaslupang burara! Tangina, bilisan mo naman, oh!" dinig ko pa ang sigaw ni
Amber. Kaagad namang tumango sa akin si Shaun para magpaalam at bumalik sa kotse.

Sumakay na rin ako ulit sa motor at mabilis na tinungo ang lugar na tinutukoy ni 4
of Diamonds. Ibang daan ang tinahak ko nang sa ganoon ay hindi malaman ng Les
Solitaires ang pagkakakilanlan ko.

Mahaba ang byahe pero nakarating din ako sa kinaroroonan ng 8 of Diamonds sa open
space malapit sa mansion. Hindi masyadong kita kung sino man na naka-puwesto rito
dahil natatabunan ito ng matataas na damo.

"King, mukhang mayroong—" Hindi ko na siya pinatapos sa sasabihin niya at agad na

kinitil ang buhay niya.

Nakita ko sa 'di kalayuan ang kotse nila Shaun kaya tumungo ako rito. Eksakto
namang tumatakbo na silang dalawa pabalik ng kotse.

"Nasaan na si Duchess?" tanong ko nang may pagtataka.

"Nakaalis na sila rito no'ng dumating kami, kaya hahanapin pa namin."

"Mga hayop, saan kaya nila dinala 'yong babaeng baduy," bulong ni Amber.

At sa pagkakataong iyon ay kinabahan ako. Sana walang mangyaring masama kay

Duchess. Sana hindi pa kami huli.

Pabalik-balik na naglalakad si Amber habang si Shaun naman ay nagsindi ng sigarilyo

habang nakasandal lang sa bumper ng sasakyan.

"Oh, shit alam ko na!" Lumingon kami parehas ni Shaun kay Amber nang magsalita ito
out of nowhere na parang may naalala. "Hindi kaya... doon nila dinala 'yong babaeng
baduy sa lugar na pinagdalhan kay Raven?" Nagpabalik-balik ang tingin ko sa
kanilang dalawa. May alam sila kay Raven Strife?

"Ah."
"Tanda mo pa ba kung paano pumunta r'on?" tanong niya kay Shaun.

"Hold on, I think Lionel knows kung saan 'yon," I said before calling him.

Mabilis lang ang naging pag-uusap namin ni Lionel dahil sabi niya ite-text na lang
niya sa akin ang address and the moment I received the message ay siya namang pag-
alis namin para puntahan ang location.

Queen of Clubs' POV

"How come no one could contact the King of Clubs?!" I yelled at one of the Les
Solitaires members. It has been hours since I last talked to him. Simula nang
patayin nila kanina ang isa sa mga miyembro ng Black Organization ay hindi ko na
siya ma-contact? Is he hiding something from us?

"Hindi namin siya mahanap. Pero nakita namin ang katawan ni 8 of Diamonds malapit
sa mansion," one of my hit men said. Looks like whoever sent me the message saved
my life.

"So, everyone died?" I asked as I recalled the reason why I left that place without
wasting my time to watch her die.

-Flashback-

"Do you want to know what your friend said before the King of Clubs killed him?" my
fake Queen of Clubs asked my cousin, Duchess Lionhart. She kept on staring at her
without answering. I am actually watching them from the camera inside the room
right now dahil baka makilala niya ako kung sakaling ako nga ang naroon sa room. My
cousin is acting tough but it wasn't effective.

"Sadly, I can't tell you dahil baka ikamatay mo pa agad. Why don't we let your
friends discover the truth? But I'm afraid that it will never happen because you
guys are not as quick-witted as I was expecting you to be. So hayaan na lang natin
mabaliw ang mga kaibigan mo kakaisip."

Tumawa ang pekeng Queen of Clubs nang makita ang naging reaksyon ng pinsan ko. I
let my double act my role dahil hindi pa ito ang panahon para makilala nila ang
tunay na Queen of Clubs.

Maybe later... or never.

She clapped a few times, making a signal for three of Les Solitaires' members to
come inside the room. They bought a few things to use as torture and it impressed
me. Just as she was about to command the three of them, my phone silently vibrated.

"Give her what she deserves," She quickly said before heading to the door. "Such a
dramatic girl." she added.

I am quite impressed with her acting skills. Hindi ako nagkamali na siya ang kinuha
ko bilang magpanggap na Queen of Clubs.
As she left the room and closed the door, binaba ko na ang tingin ko sa camera at
kukunin na sana ang baril sa drawer when my phone vibrated. I turned to check the
notification on my phone and read the text from an unknown number.

"Prepare yourself, Lovelle. They're coming.'

-Flashback End-

I furiously slammed my hand on the table. You might think that you have won this
game, but the real war hasn't started yet. You won't get away with this, Black
Organization. And we will kill every member until there is no one left of your
generation.

Lalong-lalo ka na, Mikazuki.

Pagkasabi kong iyon ay umalis na ako ng mansion at tumungo sa lugar kung saan
dinala ang second cousin kong si Duchess.

Mukhang ngayon na ang araw na pinakahihintay ko.

Gusto kong masaksihan kung papaanong unti-unting nawawalan ng hininga ang babaeng
iyon. Gusto kong makita kung papaano siya bumagsak. At gusto kong makita kung gaano
kasakit para sa Black Organization na makitang patay na siya.

I don't care kahit na kadugo ko pa siya. She's an ally of Black Organization. So, I
will only see her as an enemy.

Ngayon pa lang ay gusto ko nang magdiwang. I'm sure na hindi sisikat ang araw na
ito nang hindi ako humahalakhak dahil sa pagkapanalo.

When I reached the main door, I immediately called Macey Wolf.

"Where are you exactly?" I asked when she answered the call.

"Watching you, though I know you won't see me." I rolled my eyes when she said
that. Napakataas ng tingin niya sa kanyang sarili, but I know I am way better than
her.

"But you know what? In just a click of my gun, you'll surely be dead." Biglang
nanlaki ang mga mata ko at hinanap kung saan nagtatago si Macey.

Finally, I spotted her sa isang madilim na parte ng lugar. Nakasandal sa kulay itim
niyang kotse. Nang makita niyang nakatingin ako sa kanya ay kinawayan niya ako saka
tumawa. Dinig ko ang pagtawa niya mula sa kabilang linya dahil hindi ko pa rin
pinuputol ang tawag.

"C'mon, Lovelle. I'm sure you wouldn't want to miss your cousin's voice while
screaming in pain, right?" she said then ended the call.

Lumapit ako sa kanya habang masamang tiningnan ang mukha niya. Siya naman ay
tumungo na sa driver seat. Mabilis akong pumasok sa loob ng kotse at padabog na
isinara iyon. This bitch is slowly getting into my nerves. Kung hindi lang siya
kakampi, matagal ko na siyang pinatay.

We headed to the place where Duchess Lionhart was taken. All the negativity I felt
before disappeared as I imagined how she would suffer from the hands of Les
Solitaires. I smiled sweetly because of my thoughts.

-
Amber Lamperouge's POV

"Hoy! Natatandaan mo pa ba 'yong lugar?" tanong ko sa negrong katabi ko na abala sa

pagmamaneho.

"Ako pa ba?" mayabang na sagot naman niya sa akin.

"Oh, sige na. H'wag ka na magyabang, mag-drive ka na lang tangina ka. At samahan mo
na rin ng bilis," sabi ko.

"Bobo ka ba? Hindi mo ba nakikitang 120 na takbo natin?"

Tiningnan ko siya na parang hindi makapaniwala. Nababagalan pa ako, eh. "120 na ba

'yan? Eh, hindi na nga natin maabutan pinsan mo."

"Oh, edi ikaw mag-drive."

"Umalis ka r'yan, ako talaga magda-drive, tanginamo, ah."

"Napakadaldal. Hindi na lang manahimik."

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay natitiis kong kasama 'tong hampaslupang
burara na 'to. Obvious naman na walang oras na hindi kami nag-aaway.

Sabagay, naiintindihan ko kung bakit siya dikit nang dikit sa akin. Bukod sa
mayaman ako ay nag-uumapaw ang kagandang taglay ko. Kaya believe me kapag sinabi
kong naiintindihan ko siya.

Patungo kami ngayon sa lugar kung saan namin pinuntahan kanina si Boul. Dahil
siguradong doon din dinala ang babaeng baduy na iyon.

Sukat ba naman kasing maging bida-bida rin katulad ng kapatid ng batang malandi.
Hay nako, Duchess Lionhart. Nanggigigil ako sa 'yo.

At hanggang ngayon ay nanggigigil pa rin ako tuwing maaalala ko ang mga nangyari
kanina sa meeting ng Black Organization.

-Flashback-

Magandang-maganda ako suot ang isang Gold Strapless Modern Cleopatra Metallic Dress
with golden dusts at the bottom including a one-sided cape attached with a 27 carat
diamond as a cape fastener habang naglalakad suot ang isang Gold Valentino heels
papasok ng kwarto kung saan gaganapin ang meeting ng Black Organization. In
fairness, okay naman pala bilang designer ng gown si Isabelle. Pero ano na naman
kayang trip nitong mga 'to? Hindi pa nakuntento sa mga landian nila kanina sa
party, nakuha pang mag-meeting. Jusko! Pagod na pagod na ako, gusto ko nang mag-
beautyrest.

Sumalubong sa akin ang eksenang umiiyak ang batang malandi. Kumunot ang noo ko saka
tinanong siya. "Ano na namang kaartehan 'yan, batang malandi?"

Magsasalita pa sana ako pero narinig ko nang tinawag ni Boul ang maganda kong
pangalan. Pinagmasdan ko si Boul habang naglalakad ako palapit sa kinaroroonan
niya, buti naman at erkey na siya.

Habang ang hampaslupang burara ay hayun at nanatiling nakasandal sa may pinto.

Feeling security guard ampota! Dami-daming pwedeng pwestuhan sa may pintuan pa.

Nang makaupo ay pasimple akong bumulong kay Boul. "Erkey na ba ang mga sugat mo?"

Ngumiti siya sa akin saka tumango. Sa hindi malamang dahilan ay napatingin ako sa
hampaslupang burara na nakasandal sa pader malapit sa may pinto at feel na feel ang
pagiging security guard niya. Nakatingin siya sa direksiyon naming dalawa ni Boul.

Mayamaya lang ay iniwas niya ang tingin at itinuon iyon sa batang malandi na
umiiyak.

"Stop crying, Emerald. Your eyes are getting swollen already," pagpapatahan ng
babaeng tanga na si Lindsay. Ilang saglit pa ay narinig namin ang pagbukas at sara
ng pinto, pumasok doon ang pangit kong kakambal kasama si Duchess na nagtatawanan
pa.

At mas lalong umiyak nang malakas si Emerald. Ano'ng problema nitong batang malandi
na 'to? Kailangan ba kapag iiyak siya, may audience pa?

"Little sis, what's going on? Everyone is here now maliban sa mga Roswells and
Lionel Birkins," saad naman ng ate niyang si Yuriko. I rolled my beautiful eyes
Givenchy Noir Couture 4 In 1 Mascara nang marinig kong magsalita ang great
pretender of all time.

"And Raven," singit naman ng babaeng baduy. Heller? Mukha bang darating si Raven?
Tumingin si Emerald kay Duchess at mas lalo pang tumindi ang pag-iyak nito.

Tangina? Ano'ng nakakaiyak sa mukha ng babaeng baduy?

Sabagay, kung ganyan din naman ang mga pormahan ko, baka hindi lang ako umiyak,
baka mag-lumpasay pa ako sahig.

"Hintayin muna natin si Raven," dagdag pa ni Duchess.

Dahil sa sobrang pag-iyak ng batang malandi ay bigla na lang itong napaluhod. Sarap
sabunutan. Mabuti na lamang at inalalayan siya ng pinsan kong mongoloid at ng
kakambal kong pangit pabalik sa upuan nito. Napatayo rin ako dahil medyo
nakaramdaman ako ng kaba.

Ano ba kasing iniiyak nito ni Emerald? Konting-konti na lang susungalngalin ko na

'to, eh.

"W-Wag na po nating hintayin... s-si Kuya Raven." Sa wakas ay nagsalita na rin si

Emerald.

"Whoa! Bakit? Nasaan na naman ba 'yong si Strife at kanina pa wala sa party?"

tanong ni Azure.

Sa naging sitwasyon ni Raven, talagang hindi makakapunta iyon ng party. At hindi na

makakapunta. Gusto kong sabihin sa kanila iyon pero dahil maganda ako, matalino,
mayaman at maganda ulit, nakinig na lang ako sa kanila.
"Oo nga, naknampucha! Saan na naman kaya nagsuot 'yon? Takte!" sabat ng pinsan kong
mongoloid.

"Emerald, may alam ka ba kung saan si Raven ngayon?" diretsong tanong ng babaeng
baduy na may pahawak-hawak pa sa dibdib niya. Mukha naman siyang may dede, kaya
pwede na.

"W-Wala na po si Kuya Raven," saad ng batang malandi pagkatapos ay umiyak na naman.

Lahat ay nagulat sa ibinalitang iyon ni Emerald pwera sa akin, kay Gray at sa

hampaslupang burara.

"Ampota?!"

"Ano?"

"Letse! Nagbibiro ka ba?"

Reaksyon ng mga tsismoso at tsismosa sa gilid habang ako ay napapaisip kung

kaninong kapitbahay nila napulot ang tsismis na iyon.

"What the hell?!" Malakas ang pagkakasabing iyon ng babaeng baduy. May paghawak pa
sa bibig niya na parang hindi talaga makapaniwala sa narinig. "What are you
saying?" dagdag tanong pa nito.

Nang hindi sumagot si Emerald ay muling nagsalita ito sa garalgal na tinig. "E-
Emerald? Y-you're joking, a-aren't y-you?" Nagpeke ng tawa ang babaeng baduy,
ngunit nanatiling tahimik lang ang batang malandi kaya nagsimulang umiyak si
Duchess.

Nag-iyakan sila na parang mga tanga pero hinayaan ko lang. Ang importante maganda
ako rito.

Sinulyapan ko ang kapatid ng babaeng malandi na nahuli kong ngumisi. Kaagad din
naman itong nawala. Akala ba niya hindi ko iyon nakita? Pakyu bitch.

"T-This is not true!"

"Oh. Gosh..."

"Wengya..." bulong ng kakambal kong pangit.

Muli akong napatingin sa babaeng mapagkunwari na best actress ng taon. Nakaalalay

pa rin siya sa babaeng malandi na patuloy pa rin sa pag-iyak. Tanginang 'to, akala
mo talaga tunay na concerned ampota. Daig pa nga ang hunyango sa pagbabalatkayo.

"N-no..." Mapapansin ang paghahabol sa paghinga ng babaeng baduy. Ikaw ba namang

malaman mong namatay ang kaibigan mo, hindi ka ba iiyak? Pero kasi. Iba naman iyong
kay Raven. Duh! At sinasabi ko na ngayon pa lang, hindi dapat iniiyakan si Raven.
"H-Help me,"

Gusto ko naman talagang sabihin sa kanila kung ano ang totoo para hindi sila
nagmumukhang tanga na nagsasayang ng luha para sa wala. Kaso alam kong may mga tao
r'yan sa tabi-tabi na iba ang intensyon. Kaya mananahimik na lang muna ako.

"Anak ng tinola!" usal ng kakambal kong pangit na parang gusto kausapin si Duchess
pero hindi niya magawang aluin. "Kumalma ka muna."
Dahil sa sobrang drama ng babaeng baduy, hinagod-hagod ni Azure ang likod niya para
kahit papaano ay kumalma pero agad ding inalis ni Duchess ang kamay ng kakambal ko.

Akala ko sa mga teleserye ko lang ito napapanood. Masyado sigurong naadik 'tong
babaeng baduy na 'to kakapanood ng Kdrama.

"T-Tumahan ka na. Mamaya ka na lang ulit umiyak."

"Hayaan mo muna ako, Azure."

Natahimik naman si Azure. Tanga talaga 'tong kambal ko kahit kailan.

"Bwiset! Hindi ko alam kung papaano magre-react," bulong ng bitchesang tomboy,

though hindi naman siya umaatungal katulad ng iba, pero obvious naman sa mukha niya
na paniwalang-paniwala rin siya sa tsismis.

"Hindi rin ako makapaniwala," dagdag pa n'ong feeling Jose Rizal.

Sinulyapan ko ng tingin ang hampaslupang burara dahil sa mga kadramahang

nangyayari. Inaabangan ko rin kasi kung magsasalita siya, pero sa mga tingin niya
sa akin, bukod sa alam kong gandang-ganda siya sa akin. Feeling ko sinasabi niyang
h'wag muna akong magsalita. Kaya ganoon ang ginawa ko, nanatili lang muna akong
tahimik habang nakamasid sa mga nangyayari.

Hindi lang isa o dalawang beses kaming nagkatinginan n'ong negro dahil sa tuwing
may magre-react ay napapatingin ako sa kanya. Tanginang 'to, napakawalang feelings.
Wala man lang karea-reaksyon.

Hindi ko tuloy alam kung kailangan kong makisali sa katangahan nilang drama o
magmamasid na lang ako.

S'yempre, I chose sa latter one, dahil alangan namang magngangawa ako rito nang
hindi naman ako naiiyak? Kasi, heller! Hindi naman patay si Raven. Mga abnormal
ampota!

Tahimik na ang lahat at puro iyakan na lang ang ginagawa ng mga tanga nang maagaw
ang atensyon ng lahat sa pagtayo ng bida-bidang kapatid ni Emerald.

"I've already known Raven long enough," umpisa niya. Share mo lang, ghorl?

"Ha? Paanong matagal mong nakasama, eh, recently ka nga lang namin nakilala?"
tanong n'ong bitchesang tomboy. Sinulyapan kong muli iyong hampaslupang burara na
nakatingin din sa akin. Mukhang parehas kaming nag-aabang ng sasabihin nitong bida-
bida.

"I'm sorry, Miss. But, Mikaela is right," dagdag naman ng babaeng tanga habang
pilit pinapakalma ang sarili sa pag-iyak.

Isa pa 'tong nag-aadik masyado sa Kdrama.

"I've worked on a lot of tasks with him. And believe me or not, ilang beses na rin
siyang muntik mapahamak. This isn't the first time that someone wanted him dead.
But I guess, ito ang pinakamalala. He's gone, this time." Wow! Iba rin.
"Task? Sino'ng nagbigay ng task?" tanong n'ong feeling Jose Rizal.

"Sa pagkakaalam ko, ang mga assigned task ni Raven ay kasama kami roon," sabat ng
pinsan kong mongoloid dahil ang alam nilang task ay iyong huli na kasama namin si
Raven sa bahay ni Rebecca.

Hindi nila alam, may ibang task si Raven bukod doon.

"King of Clubs. As far as I can remember, Raven was spying on him before your
fellow member passed away. I'm assuming that his death is connected with the
missions he was given." Mama mo assuming!

Kanina pa nangangati ang dila ko na sumabat sa mga pinagsasasabi nito ni Jollibee.

Dahil obvious naman na tini-trigger lang niya 'tong mga tangang 'to para sumugod sa
Les Solitaires. Sinulyapan ko muli ng tingin iyong negro... pero ang hayop!
Hanggang ngayon ay tahimik pa rin.

"Paano mo naman nalaman ang tungkol dito? Sino ka ba talaga bukod sa kapatid ka ni
Emerald?" Napatayo pa ang bitchesang tomboy na halatang mainit na ang ulo dahil
kunot na kunot na ang noo nito.

Tumingin sa kanya ang bida-bidang kapatid ng batang malandi. "Raven and I are both
members of Les Solitaires," sagot niya sa bitchesang tomboy at saka tiningnan si
Boul. At hindi lang basta tingin, ghorl! Iyong mga tingin niya, halatang may gusto
siyang iparating.

"What?"

"Huh? Paano nangyari?"

"Ampota?!"

Gulat na gulat na reaksyon ng tsismoso at tsismosang audience.

"It's always easy to blame others, huh?" Nagulat ako nang biglang sumabat si Boul.
Pero tama 'yan. Sindakin niya ng pagiging gago niya ang babaeng Jollibee.

Nagkaroon ng tensyon sa pagitan ng dalawa nang magkatitigan sila. Para bang

binabasa ang isip ng isa't isa. Pero ang babaeng best actress na kapatid ni Emerald
ang unang nag-iwas ng tingin saka nagsalita.

"The people behind his death... It's possible that they knew his weaknesses. Maybe
those murderers used it against him. You get my point, don't you?" Ngumiti pa ang
bida-bida nang hindi inaalis ang tingin kay Gray. Saglit na sinulyapan ko si Boul
para tingnan ang reaksyon niya.

"You mean to say, malapit kay Raven ang pumatay sa kanya?" tanong ng pinsan kong si
Kayden..

Tumango-tango naman ang babaeng bida-bida, pagkatapos niyon ay nagkibit-balikat na

para bang inosente at hindi alam ang sagot sa simpleng tanong ni Kayden.

"Pwedeng, oo. Pwede ring hindi. Who knows? What do you think, Mr. Grayson
Boulstridge?"

Tangina neto. Bumi-bingo na 'to sa akin, ah.

This time, sumabat na ako dahil hindi ko na maatim pang pakinggan ang mga
pinagsasabi ng Jollibee na 'to.

"Bakit parang hindi ko gusto ang tabas ng dila ng kapatid mo, batang malandi?"
tanong ko kay Emerald habang nasa kapatid niya nakapako ang tingin ko. At siya
naman ay nakatingin pa rin sa gagong si Boul.

Wengya! Sarap tusuk-tusukin ng mata hanggang sa mamaga.

"I can't exactly tell everyone about my line of work here. It's hard to trust
people these days, some of them even doubt those people around them. All I can say
is that I don't and can't kill those people who are close to me. Ewan ko na lang sa
ibang tao r'yan."

Pasimple kong sinipa ang paa ni Boul. Tanginang 'to, hindi manlang pinagtatanggol
ang sarili. Kaya siya napapahamak at napagbibintangan, eh. Lagi na lang
nananahimik.

Mukhang nakuha naman niya ang gusto kong iparating kaya nagsalita siya.

"Pero hindi dapat nakikialam ang taong wala namang alam."

"Are you implying that you know something, Mr. Boulstridge?"

Kanina pa talaga ako nanggigigil sa Jollibee na ito. Minsan, hindi naman masama
manampal ng bida-bida, 'di ba? Lalo na kung Yuriko ang pangalan ng bida-bidang
'yon.

"May alam ka nga ba, Grayson?" dagdag tanong naman ng bitchesang tomboy kaya mas
lalong nag-init ang ulo ko.

"Come to think of it, wala ka rin sa party kanina, hindi ba? Where were you
exactly?" Wow! Ang kapal naman ng mukha nitong idiin si Boul.

Dahil hindi na ako makapagpigil at kating-kati na ako sungalngalin itong kapatid ng

babaeng malandi ay sumabat na ako.

"Teka nga lang, bakit 'yong mga tanungan mo naman dito sa gagong 'to parang hindi
naman tanong. Kulang na lang sabihin mong siya ang pumatay kay Raven." Umayos ako
ng upo saka masamang tiningnan ang batang malandi. "Pagsabihan mo nga 'tong kapatid
mo, malanding bata, baka masampal ko 'to."

Huminga ako nang malalim saka hinarap naman si Boul.

"Ikaw naman, Boul. Ipagtanggol mo naman sarili mo, para hindi ka nagmumukhang tanga
r'yan. At isa pa–" hindi naman patay si Raven Strife, mga ulol!

Kung hindi pa tumikhim ang hampaslupang burara ay masasabi ko ang linyang iyan.
Kaya umayos ako ng upo at marahang sumandal sa upuan. Pagkatapos niyon ay lumabas
si Boul.
Gusto ko sanang sundan si Gray palabas kaso alam kong eepal pa 'tong bida-bidang
kapatid ng batang malandi kaya hindi ako puwedeng umalis. At isa pa, sumunod na rin
sa kanya iyong kakambal kong pangit kaya medyo napanatag na ang loob ko. Kahit
naman kasi pangit 'yan, alam kong mas mabait 'yan sa akin.

Nakakainis lang, kasi alam kong kahit hindi nila sabihin, halata namang mas
pinaniniwalaan nila iyong kapatid ng batang malandi.

Heller?! Gusto kong isampal sa kanila na mula pagkabata pa lang, magkakasama na

kami, para paghinalaan nila si Boul. Baka lang naman kasi nakakalimutan nila?

Napansin kong tumayo rin ang pinsan kong mongoloid. Sinundan ko siya nang tingin
dahil mukhang susundan iyong dalawa pero noong malapit na siya sa pinto ay
napahinto siya bigla.

Nakatingin sa kanya ang negrong security guard. Gusto ko sanang matawa dahil parang
kinabahan ang pinsan kong mongoloid sa tingin ng hampaslupang burara na iyon. He
did that, kasi sa mga oras na 'to ay may mga miyembro na ng Les Solitaires sa labas
ng building.

"Iihi lang naman sana ako, 'tol. Pero change of heart, mamaya na lang pala," dinig
kong bulong niya pa saka bumalik sa upuan niya.

"Ano na'ng plano?" tanong n'ong feeling Jose Rizal kaya tumingin ako sa kanila.

"Oo nga mga 'tol, ano'ng balak natin sa gumawa n'on kay Strife?" Nakisali pa ang
pinsan kong mongoloid kaya nilipat ko ang tingin sa Jollibee na kapatid ng batang
malandi. Mula rito sa kinaroroonan ko ay kitang-kita ko kung paano siya ngumisi.

'Everything goes as planned ba, bitch?' Gustung-gusto ko 'yan itanong sa kanya pero
baka masungalngal ko muna siya bago ko pa matanong 'yan.

"Yuriko, 'di ba nabanggit mo na miyembro kayo ng Les Solitaires, alam mo ba ang

kinaroroonan n'ong King of Clubs na 'yon?" tanong naman n'ong bitchesang tomboy.

Pagkarinig niya n'on ay inilabas niya ang isang file. "Raven gave me a bit of
information about King of Clubs. He made a file consisting of all the information
about Les Solitaires on his laptop but I don't have access with the rest of his
files." Wengya! Kumpleto sa props ampota!

"Ayos! Let's get it on, baby." Napakasarap batukan ng pinsan kong mongoloid dahil
kitang-kita ko sa mga mukha niya kung gaano siya ka-excited,

"Should we split the group?" tanong ng babaeng tanga saka tiningnan ang katabi
niya, ang pinsan kong supot na patay na patay sa kanya. "Some of us will go and get
the files on Raven's laptop while the others should go after King of Clubs. What do
you think, Kayden?"

"I have nothing against it. Kung tutuusin, I can get the files myself and the rest
of you can go after King of Clubs," sagot ng pinsan kong supot at saka umiwas ng
tingin sa babaeng tanga. Ano'ng meron sa dalawang 'to?

Pero on a serious note, hindi nila puwedeng ituloy ang iniisip nila. Planado ng Les
Solitaires ang gagawing pagsugod ng Black Organization ngayon. In fact, kanina pa
may mga miyembro ng Les Solitaires sa labas ng building.

"Alam ninyo, hindi ito ang oras para magpaka-impulsive," kontra ko sa pinag-uusapan
nila.
"True." Lumingon ako sa um-agree, ang hampaslupang burara. Buti naman at naisipan
niya. Akala ko buong meeting siyang walang silbi, eh.

"What do you mean, Amber? Are you expecting that we'll just sit on a corner and
cry?"

"Tanga. Sino ba kasi may sabi sa'yong umiyak ka r'yan?" Bakit kasalanan ko? Bakit
parang kasalanan ko?

Tumingin sa akin nang masama ang babaeng baduy na sa totoo lang ay hindi naman niya
ikinaganda. "Don't you even care? I don't think you're bothered about Raven at
all."

Mga ganitong tipo ng tao, hindi 'to nakukuha sa pakikipag-usap, eh. Kailangan dito,
magising sa katotohanan.

Kaya hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. Magandang-maganda akong tumayo mula sa

pagkakaupo saka lumapit kay Duchess. At napasinghap ang lahat dahil sinampal ko
siya.

Oo, sinampal ko talaga. Malakas na sampal. Masyadong impulsive. Kaya napapahamak,

eh.

Hindi na ako nagtaka nang pagkatapos niyon ay mabilis siyang tumakbo palabas.
Maganda 'yan. Magpahangin muna siya para mahimasmasan.

"Wews, sakit n'on," sabat ng negrong security guard.

"Yaan mo siya, para matauhan," saad ko saka muling umupo.

Lahat ay gulat pa rin sa ginawa ko. Kung tutuusin, dapat nga nila akong
pasalamatan. Ginigising ko lang ang babaeng baduy sa katangahan niya.

"Bakit mo ginawa 'yon?" Napalingon ako sa feeling Jose Rizal na kapatid ni Duchess
na tumayo para harapin ako. "Hindi mo siya kailangan sampalin."

Prente pa rin akong nakaupo. Inirapan ko siya ng magaganda kong mga mata na may
Natasha Denona Eyeshadow Palette 28 saka nagsalita. "Alam ko ang ginagawa ko, Duke.
At dapat lang iyon sa kanya. Ginising ko lang ang kapatid mo, masyadong nagpapadala
sa emosyon."

"But that is too much, Amber," Lindsay added. Hindi ko siya sinagot dahil wala
naman akong planong makipagtalo sa kanila. Sa huli ay nanatili silang tahimik.
Heller? As if ginawa ko iyon nang walang dahilan?

Mayamaya lang ay bigla na namang nagsalita ang bida-bidang kapatid ng batang

malandi kaya nalipat doon ang atensyon nila.

"Importanteng tao rin para sa akin si Raven, kaya naiintindihan ko ang nararamdaman
ni Duchess. Tulad niya ay gusto kong pagbayarin ang mga taong pumatay sa kaibigan
ko." Tiningnan ko nang masama iyong bida-bida dahil sa mga binitawan niyang salita
na apparently, mas nag-push sa iba na ituloy ang pagsugod sa Les Solitaires.
"I'll go and get the files. Kayo na ang dumiretso sa lugar ng King of Clubs,"
dagdag pa ng pinsan kong supot.

Ayan na naman ang mga hayop. Talagang ayaw paawat, eh.

"Tama na 'yan, magsiuwi na nga kayo," saway ko sa kanila kaya sabay-sabay silang
tumingin sa akin.

"Seriously, Amber?" tanong n'ong bida-bidang kapatid ng batang kaya hindi na talaga
ako nakapag-timpi.

"Bakit ba kasi marunong ka pa? In the first place, miyembro ka ba ng Black

Organization? Hindi ko nga alam kung bakit nandito ka, eh." Kumukulo talaga ang
dugo ko sa kanya.

"I'm here because my sister needs me," sagot niya sa akin.

"Ayun naman pala, eh. E, 'di akayin mo na 'yang batang malandi at umuwi na kayo.
Kasi kapatid mo lang naman may kailangan sa'yo, 'di ba? News flash, Black
Organization doesn't need you."

Tumingin siya sa akin na para bang takang-taka sa mga pinagsasabi ko. Eh kung
hambalusin ko kaya 'to ng Hermès Himalayan Crocodile Birkin bag ko?

"You know what? Duchess was right, it doesn't seem na may pakialam ka sa nangyari
sa kaibigan n'yong si Raven Strife. And I don't think may pakialam ka kay Duchess,
you just let her run away."

Eh kupal pala 'to, eh.

"Bakit hindi ikaw ang sumugod mag-isa sa Les Solitaires? Matapang ka, 'di ba? Doon
mo gamitin 'yang tapang mo. At tutal bida-bida ka na rin naman, sulitin mo na.
Concern ka sa lahat 'di ba?"

Tinaasan niya ako ng kilay saka nagsalita. "Well at least I know when and to whom I
would be concerned. Kaysa naman sa nananampal ka ng so-called bestfriend mo," saad
niya. Parang gusto rin ma-sample-an ng malutong na sampal nito.

Pero hindi ako papatalo kaya mas tinarayan ko siya. "Correction, you know exactly
when and whom to interrupt. You're taking advantage of their emotions. Kanina ka pa
sabat nang sabat. 'Yan ba ang kahulugan ng salitang 'concern' sa'yo? Ang maging
Jollibee para bida ang saya? Congrats! Dami mong batang nauto. Baka may pa-free
chicken joy ka r'yan. Penge," singhal ko sa kaniya.

"Tama na, Amber. Hindi na nakakatuwa," singhal n'ong feeling Jose Rizal. Kitang-
kita ko ang galit sa mga mata niya, kaya hindi na ulit ako nagsalita.

"You should be grateful, Amber. You have friends who are aware of who is right and
unreasonable among us. You're only talking nonsense for what reason, huh?"
Inuumpisahan na naman ako nitong bida-bidang 'to. "At alam mo kung ano 'yong worst?
Kinampihan mo pa si Grayson Boulstridge kahit halata namang may tinatago siya,"
dugtong pa niya.

Magsasalita pa sana ako nang magsalita ang hampaslupang burara. "Ano ba ang
pinaglalaban mo?" Halos makalimutan ko nang nandito siya.

"I'm just trying to help," sagot ng bida-bida.

"Nakatulong ba?" Tumingin ako sa hampaslupang burara dahil sinagot niya ulit ang
sinabi ng main branch ng Jollibee.

"Well—"

Sasagot pa sana ang bida-bidang iyon pero napatikom na siya ng bibig nang magsalita
ang hampaslupang burara.

"Manahimik ka na." Pakiramdam ko ay nag-echo sa buong kwarto ang boses ng

hampaslupang burara sa pagkakadiin ng sinabi niya. Kalmado, pero damang-dama mo ang
galit. Hindi ko tuloy alam kung paano magrereact. Tumingin ako sa kanya at saka
ngumiti pero hindi siya ngumiti pabalik. Arte, 'kala mo g'wapo.

"Ano na naman? Napaka-clingy nitong p*tanginang 'to," reklamo ko nang bigla akong
hilahin ng hampaslupang burara na ito palapit ng Bugatti La Voiture Noire niya.

"Hindi porket nag-iisa lang 'tong kotse mo sa buong mundo, kakaladkarin mo na ako.
Ano bang meron?" tanong ko.

"Bobo. E, 'di h'wag kang sumama, ako na lang pupunta kay Duchess." Kay Duchess?

"Tara na ang bagal mo naman." Sasakay na sana ako sa driver seat para naman ma-
experience kong i-drive 'tong sasakyan niya nang kabigin niya ako at unahan. "Ano
ba?!" bulyaw ko dahil walang pakundangan niyang binuksan ang pinto ng driver seat
at sumakay.

"Bakit ka ba kasi nandito? Doon ka sa kabila."

"Paano mo nalaman ang tungkol kay Duchess?" tanong ko pagkasuot ko ng seatbelt.

"Nag-text sa akin si Mika-chan," sagot naman niya.

"Ah, erkey." Medyo malayo na rin ang natatakbo ng sasakyan ng hampaslupang burara.
Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako, napakatanga naman kasi n'ong babaeng
baduy na 'yon. Kulang pa yata sa sampal. Dapat pala dinalawa ko.

Nanatili akong tahimik.

"Parang wala ng gas." Sinamaan ko ng tingin ang hampaslupang burara na pangisi-

ngisi pa. "Joke lang," dugtong pa niya.

"Mama mo joke"

"Wala nga akong mama, tanga." Tumawa ako kaya sinulyapan niya ako.

"Saya mo, ah?" sabi niya.

"Thank you kanina, ah," sabi ko sa kanya nang maalala ko iyong ginawa niya kanina
sa bida-bida. Good thing na rin na nangialam siya dahil sumunod sila na umuwi na
muna at magpahinga.

Kahit nagda-drive at nakatingin sa daan ay ngumiti ang hayop kaya inasar ko pa.
"Yiii, h'wag ka masyadong kiligin, nagmumukha kang nagbabagang uling, eh."

"Tang ina mo."

-End Of Flashback-

"Hoy, ano? Malayo pa ba tayo?" tanong ko dahil parang kanina pa kami nasa byahe
pero hanggang ngayon ay wala pa rin akong nakikitang palatandaan na malapit na
kaming makarating sa pupuntahan namin.

Hindi sumagot ang hampaslupang burara kaya tinanong ko ulit siya. Baka kasi nabingi
lang, alam ninyo na. "Hoy, malayo pa ba kako tayo? Gustung-gusto naririnig ang
boses ko, eh."

"Teka. H'wag ka ngang maingay."

"Naliligaw ba tayo?" direktang tanong ko habang palinga-linga pa rin sa paligid,

dahil baka may makita akong pamilyar na daan.

"Parang," sagot niya.

Tangina! Sabi na, dapat ako na lang nag-drive, eh.

"Anong parang? Hindi ka pa sure?"

"Malay ko ba kung naliligaw tayo? Eh, pare-parehas namang puno nakikita natin."

"Nagmamadali nga tayo para maabutan 'yong babaeng baduy, eh. Tapos naliligaw naman
tayo ngayon." Napahawak ako sa sentido ko dahil nai-stress talaga ako sa
hampaslupang burara na 'to. Kukunin ko sana ang iPhone 12 ProMax ko sa Hermès
Himalayan Crocodile Birkin bag ko nang maalala kong nakalimutan ko nga pala ang
iPhone 12 ProMax ko sa resthouse n'ong hampaslupang burara kanina.

"May waze ka ba?" tanong ko sa kanya.

"Meron, pero wala akong data," sagot niya sabay ngiti sa akin.

"Tangina naman nito, eh. Napakawalang silbi," bulong ko. Umayos na lang ako ng upo
at tumahimik habang nakasandal sa kotse. Anong oras pa kami makakarating niyan sa
babaeng baduy?

Mayamaya lang ay kinuha niya ang cellphone niyang cheap saka inabot sa akin. "Anong
gagawin ko r'yan sa cheap mong cellphone? Kailangan mo ba ng pang-kalso sa gulong?"

"Tanga! I-text mo si Mika-chan na i-send ang address."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Eh bakit hindi ikaw? Ikaw nakaisip 'di ba?"

"Nagda-drive ako, 'di ba?" Tang–

"Ginusto mo 'yan 'di ba?" pang-iinis ko sa kanya.

"Oks."
"Erkey. Ito na nga, ite-text ko na." Dahil tinatamad akong mag-type, hinanap ko na
lang ang pangalan ni Mikazuki sa contacts niya at saka tinawagan.

You don't have enough balance to make a call.

"Tangina. Wala kang load?"

"Bobo, may piso pa 'yan. Kaya nga sabi ko i-text mo 'di ba?"

"Erkey," sagot ko para hindi na humaba ang usapan namin. "Pobre," bulong ko pa.

Nang makuha namin ang eksaktong lokasyon ay wala kaming sinayang na oras, mas
binilisan pa ng hampaslupang burara ang pagmamaneho at hanggang sa makarating kami
sa patutunguhan ay tahimik lang ako. Kanina ko pa kasi iniisip ang babaeng baduy.

Pumarada kami 'di kalayuan sa isang abandonadong gusali kung saan namin naabutan si
Grayson kanina. Inihanda ko na ang 92FS Diamond Pistol at Peter Hofer Sidelock
Shotgun ko na gawa sa gold at puno ng diamonds at saka magkasabay kaming bumaba ng
Bugatti La Voiture Noire niya.

At gaya ng inaasahan, malayu-layo pa man kami sa abandonadong gusali ay nakarinig

na kami ng sunod-sunod na putok ng baril.

Nagkatinginan kaming dalawa na walang halong malisya dahil medyo kadiri iyong
ganoon at saka namin magkasabay na tinahak ang daan patungo sa gusali.

Nakaka-ilang hakbang pa lang kami ay biglang sumalubong sa amin ang ilang mga
tauhan ng Les Solitaires. Walang habas naming pinagbabaril ang mga iyon hanggang sa
palapit kami nang palapit sa mismong gusali.

At habang papalapit kami ay mas dumarami pa ang mga nagkalat na tauhan. Kinailangan
pa naming magtago sa mga matataas na talahib kada may makikita kaming baril na
nakatutok sa amin.

"Aray! Ano ba naman. Tumingin ka naman sa dinaraanan mo," angal n'ong hampaslupang
burara nang matapakan ko ang paa niya.

"Sorry, erkey? Nagka-camouflage ka kasi sa dilim, eh."

Muli na naman siyang nag-inarte ng matapakan ko na naman ang paa niya. "Aray! Tang
—"

"Ang arte mo naman. Hindi ka naman mamamatay r'yan sa Gold Valentino heels ko 'no."

"Bobo. tingnan mo nga kung gaano katalas 'yang suot mong heels?"

"Sorry na nga!" sagot ko habang tumatawa.

Pero ang nakakainis pang isa ay ang gown na suot ko. Bakit kasi cleopatra inspired
ang outfit na napiling ipasuot sa akin ni Isabelle Ruiz? Actually, gusto ko naman
ang style ng suot ko, dahil punong-puno ng gold pero ngayon, naiinis na ako.
Gustung-gusto ko na magbihis kanina pa.

"Sa susunod, h'wag kasi pang pornstar ang isuot mo," dinig kong reklamo ng
hampaslupang burara saka mabilis na isinuot sa akin ang gold modern egyptian coat
niya. Magti-thank you na sana ako pero dahil pa-epal siya... "Welcome,.

Inismiran ko na lang siya saka ikinasa ang Peter Hofer Sidelock Shotgun na gawa sa
gold at puno ng diamonds at saka lumabas sa pinagtataguan at nakipagbarilan muli sa
mga kalaban.

"Shaun!" Sa kabilang banda ay narinig namin ang pagtawag ng pinsan ng negrong

kasama ko. Mabilis naming pinagbabaril ang mga tauhan na nagtatangkang paputukan
kami.

Nang tuluyan kaming makapasok sa gusali ay nagulat ako nang mas maraming tauhan ang
nasa loob niyon.

"What's up bitches?"

"Heller, nandito na ang maganda."

A/N

Follow n'yo ko sa twitter oy! @yanalovesyouu13 HAHAHAHAHAHAHAHA okeh c u der!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 54 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-31 minutes

Grayson Boulstridge POV

"Anak ng tinolang masarap!"

"Tara na!"

Sabay kaming bumaba ni Lampe para makipagpalitan ng putok sa kanila.

Hindi naman nagtagal ang eksenang iyon dahil agad namin silang naubos. Nang
masigurong wala nang nakabantay ay pumasok kami sa loob ng mansion.

Napansin kong madaling-madali si Lampe na makarating sa loob niyon. Halos hindi ko

masabayan ang paglalakad niya. Nakikita ko ang gigil sa mga kamay niya bagama't
kalmado ang mukha nito.

He'd really do anything for Duchess.

Alam kong hindi ito ang tamang oras para matuwa ako sa nakikita ko sa lokong si
Lampe. Pero hindi ko maiwasang hindi mapangiti. Alam ko kasing hindi mababaw na
pagmamahal ang nararamdaman niya ngayon. Hindi tulad noon sa mga nauna niyang
naging crush.

"'Tol!" dinig ko ang pagtawag ni Azure sa akin na nagpabalik ng sarili ko sa

katinuan at nagsimulang makipagbarilan ulit. Mabilis naming pinatamaan ng bala ang
mga tauhan ng Les Solitaires habang tuloy pa rin sa paghahanap sa kwarto na
pinagdalhan nila kay Duchess.

"Wengya! Wala rin dito, p're," singhal ni Azure pagkatapos sipain ang pinto ng
natitirang kwarto na hindi pa namin natitingnan. Parang may mali...

Sa halip na mas dumarami sila ay tila kakaunti na lang sa kanila ang natitira sa
mansion na ito. Ampupu! Saan nagsuot ang mga 'yon?

"Akala ko, p're sigurado kang narito si Duchess?"

"Ito ang mansion ng King of Clubs kaya sigurado akong dito siya pumunta," saad ko
nang bigla akong may maalala. Noong hawak ng Les Solitaires si Strife ng tatlong
araw, hindi siya pinahirapan dito sa mansion kun'di sa abandonadong gusali na
binili ng Clubs. Bakit ko nakalimutan? Amp!

"Parang alam ko na kung saan nila nilipat si Duchess."

"Sigurado na ba 'yan, 'tol? Anak ng tinolang sobra sa vetsin! Kapag mali pa rin
'yong pupuntahan natin, 'di ko alam kung kanino ako magwawala." Napailing na lang
ako sa sinabi niya. Halatang magwawala nga talaga siya, tulad ng kambal niya, kapag
hindi namin naabutang buhay si Duchess.

"Oh, p're. Mukhang kailangan mo nito." Tiningnan ko ang inabot niya sa akin.

"Vicks? Aanhin ko naman 'to?" nagtatakang tanong ko.

"Ano ka ba naman, p're? Kanina ka lang ba pinanganak? Wengya! Itong Vicks ang gamot
sa lahat ng sakit sabi ni mama. Anak ng! Mukhang nag-uulyanin ka na, eh. Ipahid mo
sa ulo mo."

"Pft! Ulol!"

Naalala ko na naman ang dahilan kung bakit ko nga ba niyaya pang makipagbalikan si
Amber sa akin kahit na nalaman niya ang tungkol sa pagpapapatay ko sa kaniya.

-Flashback-

Kasisimula pa lang ng party at kararating lang namin mula sa lugar kung saan in-
ambush ang mga Roswell at Yaji. Hindi ko na maramdaman ang buong katawan ko.
Everything felt numb. Wala na ngayon si Amber at kasalanan ko ang lahat ng iyon.

"You did the right thing, p're." Masama kong tiningnan si Shinji Yamaguchi na
ngumingisi pa at tila ginagalit ako lalo.

"Shut up," asik ko at mabilis na nilagok ang wine na ino-offer dito sa party. I sat
on the table reserved for us at hindi ko ito nagustuhan dahil magkaharap pa mismo
ang puwesto namin ng pekeng Yamaguchi. Nakigagamit lang naman siya ng yaman na
hindi kanya pero kung makaasta, akala mo siya ang nagmamay-ari ng buong mundo.

Gusto kong umiyak at magwala pero hindi maaari dahil maliban sa maraming tao ang
narito, tahimik na nagmamanman din ang ibang miyembro ng Les Solitaires, kasama na
roon ang Joker.

Nahagilap ng mga mata ko sina Tito Ezekiel at Bossing sa kabilang corner ng hall
kasama ang iba pa. Sila na lang ang hinihintay ng Les Solitaires upang pabagsakin
bago nila sirain ang lahat ng Mafia groups na hindi umaayon sa pakikipagtulungan sa
kanila.

Nagsimula nang magsalita ang host nang makarinig kami ng ilang putok ng baril mula
sa labas ng mansion. Mas lumalakas ito habang tumatagal pero walang-kibo ang lahat
ng tao sa loob ng venue. Napailing na lang ako dahil parang walang pakialam ang
lahat.

Tuloy pa rin ang pagdiriwang, maging ang pakikipagtawanan ng ilang mga bisita.
Parang hindi nababahala. Ilang saglit lang, natigil ang mga ito sa ginagawa nang
bumukas ang malaking pinto ng hall. Out of curiosity, napatingin naman ang lahat sa
mga papasok na bisita maliban sa akin na nakatingin lang kina Bossing.

Mabilis na natagpuan ng mga mata ko ang magkahalong galit at pagkamangha ni Shinji

Yamaguchi kaya sinundan ko ng tingin ang tinitingnan niya. Ganoon na lang din ang
pagkabigla ko nang makita kung sinu-sino ang nakatayo sa harap ng entrance.

Ang Black Organization na ngayon ay pinangungunahan ni... "Amber."

"May siyam na buhay pala ang syota mo, Boulstridge." Tumawa lang si Shinji pero
makikita sa mukha niya ang pagkainis sa nangyayari. Lihim akong napangiti dahil
doon.

Tahimik ang lahat na nakaabang sa mga susunod na gagawin ng Black Organization.

Maging ako ay nag-aabang ngunit natuon ang pansin ko sa nag-iisang babaeng minahal
ko. At minamahal pa rin hanggang ngayon. Her movements are flawless at hindi ko
maiwasan ang mamangha sa kanya.

Tumagal ng ilang minuto ang pakikipag-barilan nila hanggang sa naubos na ang mga
tauhan ng ilang Mafia groups. Ngayon ay nakatutok na ang lahat ng mata kay Amber
habang palapit ito kay Lilith Moretti. Matapos niyang ngitian ito ay laking gulat
ng lahat nang deretsong binaril niya ito sa ulo.

Pagkatapos ipalinis ng mga Knight ang mga kalat na katawan sa venue ay itinuloy na
nila ang party. Hindi na maalis ang ngiti sa labi ko nang lumapit na naman si
Shinji sa akin.

"Ano na naman ang kailangan mo?" inis na tanong ko.

"Woah, chill lang. May gustong ipagawa ang Joker sa'yo," natatawang sagot nito.
Sinulyapan ko ang Joker na nakangiti na tila nang-aasar sa akin. Hinanap din ng
mata ko ang taong nag-udyok na patayin ko si Amber dahil siguradong siya rin ang
may pakana ng inuutos nito. Tahimik lang akong naghihintay ng susunod na sasabihin
ni Shinji na tila tuwang-tuwa pa rin sa pang-aasar na ginagawa niya sa akin.

"Makipagbalikan ka na raw kay Amber Lamperouge." I slammed my hand on the table.

Maingay ang buong lugar kaya hindi ito nakakuha ng ibang atensyon. Hindi ko alam
kung kailangan ko bang matuwa o ano. Sigurado akong alam na ni Amber ang tungkol sa
pagpapapatay ko sa kanya kaya bakit nila gustong makipagbalikan ako?

Ano na naman bang kalokohan ang pumasok sa mga ito? Masyado na nila akong
pinaglalaruan at naaasar na ako dahil wala akong magawa kundi ang maging sunod-
sunuran.

"Tutal hindi rin naman mamamatay ang ex-girlfriend mo, mas mabuti nang gamitin na
lang natin siya." Natawa ako dahil sa sinabi niya. Just as I thought...

Padabog akong tumayo at pinakalma ang sarili bago hanapin si Amber. Ikinuyom ko ang
aking kamay sa sobrang galit.

Tsk! Sensya na, Amber, dahil nadadamay ka sa ginagawa ko. Pasensya na dahil hindi
ko magawang humindi sa utos ng mga putang inang Joker at miyembro ng Les
Solitaires. At sana ay hindi na lang natin minahal ang isa't isa para hindi ka na
nadamay rito.
-End of Flashback-

Tinungo na namin ang sasakyan at mabilis na pinaharurot ito papunta sa gusali kung
saan dinala ang pinsan ko. Ilang minuto pa ang biyahe namin hanggang sa narating na
namin ang lugar. We reloaded the guns we used bago mag-park.

Dahan-dahan kaming bumaba ng sasakyan dala ang kanya-kanyang baril at pumasok na ng

gusali. Bahagya rin kaming nagulat dahil dinig ang mga putukan at may iilang tauhan
ng Les Solitaires na nakahiga na ang malalamig na katawan sa sahig. Senyales na may
naunang dumating sa amin.

"Tara, dito," maikli kong saad at sinundan ang tunog ng mga putok ng baril. Palapit
na kami at palakas na rin nang palakas ang tunog ng mga nagbabarilan kaya nilingon
ko si Azure.

"Alam kong miss mo nang tingnan ang mukha ko, 'tol, pero pwede bang mag-focus muna
tayo sa kalagayan ni Duchess?" Hindi ko alam kung nagbibiro pa ba siya dahil
seryoso na ang mukha niya at tila handa na rin makipaglabanan.

"Let's go!"

Napatingin sa likod ko si Lampe nang marinig ang isang pamilyar na tinig. At

napalingon din ako dahil kilala ko ang boses na iyon.

Si Mika.

Halos takbuhin namin ang direksyon kung saan nanggagaling ang boses na iyon. At
habang binabagtas namin ang daan patungo roon, siya namang paglakas ng ugong ng mga
putok ng baril.

Ilang mga tauhan ng Les Solitaires pa ang sumalubong sa amin ni Lampe at tinangkang
paputukan ang gawi namin ngunit walang nagtagumpay.

"Mika!" tawag ko kay Mikazuki na nakipagbabarilan sa iilang miyembro ng Les

Solitaires ngunit mukhang hindi niya ako narinig.

"Ba't nagsimula na kayo nang hindi kami hinihintay?" tanong naman ni Azure at doon
lang nila napagtantong dumating na kami. Nabaling naman ang tingin ko kina Amber at
Shaun na magkasamang nakipagpapalitan ng putok sa ilang mga tauhan ng Les
Solitaires.

At sa hindi malamang dahilan ay napangiti ako nang mapait. Bumalik sa akin ang
alaala nang minsang makausap ko siya nang masinsinan. Doon ko pinagtapat sa kanya
ang lahat, at hindi ko rin inasahan noon ang mga sinabi niya.

-Flashback-

Ilang minuto na akong nasa labas ng gate sa bahay nina Amber pero parang wala
namang tao sa loob. Nakapatay ang mga ilaw. Ang nananatili lang na nakabukas ay
ilang parte ng bahay nila at mga ilaw sa paligid ng pader.

Isang beses pa ay pinindot ko ang doorbell. Umaasang baka natutulog lang ang
magkapatid. Hindi ko rin alam kung bakit ako narito at kung bakit ko gustong
makausap si Amber.
Ang malinaw lang sa akin, ayaw ko siyang mawala.

Ngunit bigla kong naalala na may pupuntahan silang isang miyembro ng Les Solitaires
ngayon para mag-imbestiga kasama ang pinsan kong si Strife. Kaya siguro hanggang
ngayon ay hindi pa rin siya nakauuwi.

Napabuntong-hininga ako. Siguro epekto ito ng alak sa akin kahit alam ko naman sa
sarili ko na hindi pa ako lasing. Sadyang doon ko lang muna binubuhos ang mga
nararamdaman ko nang sa gayon ay matulungan ako niyon na pagaanin ang loob ko.

Napaupo na lang ako sa gutter. Tumingala ako sa langit habang patuloy sa

pagbuntong-hininga nang sunud-sunod. Pinagmasdan ko ang mga bituin sa langit,
napakapayapa niyon. Unti-unti ay ipinikit ko ang mga mata ko.

At kusang bumalik ang mga alaala kung saan masaya lang kaming dalawa ni Amber.

"Oh, barya." Napadilat ako ng mata nang marinig ang boses ng babaeng hinihintay ko.
Tiningnan ko ang kamay niyang nakaabot sa akin at may hawak na barya. Ngumiti siya
nang makita akong nakatingin sa kanya. "Para kang pulubi r'yan. Tumayo ka nga,"
utos niya.

Hindi ko pinansin ang sinabi niya dahil nakita ko siyang napalingon-lingon sa

paligid na parang may hinahanap. Nang huminto siya ay agad siyang nagsalita. "Oh,
himala yata, walang mga pangit na sumusunod sa'yo." Kumunot ang noo ko sa sinabi
niya. Alam niyang sinusundan ako palagi ng mga miyembro ng Les Solitaires?

"Tara sa loob?" Ako na ang nagyaya dahil hindi naman maganda kung dito kami sa
labas mag-uusap.

"Erkey," iniabot niya ang kamay niya sa akin para tulungan akong tumayo. "Nakainom
ka, 'no?" tanong niya habang naglalakad kami papasok ng gate. Nanatili kami sa
garden habang nararamdaman ko namang hinihintay pa rin ni Amber ang sasabihin ko.

"Nasaan nga pala ang kakambal mo?" tanong ko.

"Alam mo, Grayson, kung may sasabihin ka, sabihin mo na. Alam mong mahal ang bawat
minuto ko," saad niya saka siya ngumiti. Nabawasan naman niyon ang kabang
nararamdaman ko. "Gago ka kasi, eh. Pasali-sali ka pa sa mga iyon. Tingnan mo
tuloy, mukha kang tanga."

"Paano mo nalaman?" takang tanong ko sa kanya. "Sinabi ba sa iyo ni Birkins?"

dagdag na tanong ko pa. Hindi sumagi sa isipan ko na baka may alam na siya sa mga
nangyayari dahil hindi mo naman mahahalata iyon sa mga ikinikilos niya.

Kumunot ang noo niya saka nagtanong. "Ano namang kinalaman ng hampaslupang burara
sa pagiging gago mo?"

Nagbaba ako ng tingin. "Sensya na kung nadamay ka sa mga kagaguhan ko."

"Erkey lang. Sanay naman akong ginagago. Kaya wala nang bago roon," aniya.
Inaasahan kong magagalit siya sa akin pero mukhang mali ang hinala ko. Sa nakikita
ko ngayon kay Amber, para bang hindi siya nasaktan sa mga ginawa ko sa kanya noon.

"Sensya na talaga." Wala akong ibang magawa kundi humingi ng kapatawaran. Dahil
tinanggap niya pa rin ako kahit akala ko, imposible na.

"Sorry din kung isa ako sa dahilan kung bakit ganyan ang sitwasyon mo." Mabilis ko
siyang nilingon. Hindi siya nakatingin sa direksyon ko pero nararamdaman ko ang
sinseridad sa sinasabi niya. Nagsindi siya ng isang stick ng sigarilyo. "Gusto mo?"
alok niya sa akin kaya kumuha naman ako ng isa at agad itong sinindihan.

"Ginusto ko rin naman 'yon," sagot ko sa kanya.

"Bobo! Sino bang tanga ang may gustong mapahamak?" sagot niya sa akin kaya
napangiti ako.

"Hindi mo ginusto 'yon. Wala kang choice kaya ginawa mo 'yon, pero hindi ako
naniniwalang ginusto mong malagay sa posisyon na 'yan. Alam ko namang ginagawa mo
ang lahat ng 'yan para sa amin. Alam kong gusto mong maging maayos ang Black
Organization, Yaji at Roswells kaya ginawa mo ang lahat ng iyon..." Tumingin ako sa
kanya nang marinig ko iyon; nakatingin din siya nang deretso sa akin. "...kaya
salamat. Maraming salamat, Gray." Wala akong maisagot sa mga sinabi niya. Alam kong
seryoso na si Amber dahil tinatawag niya lang naman akong Gray kapag seryoso ang
mga sinasabi niya kaya nanatili lang akong tahimik.

"Pero sana pinagkatiwalaan mo kami. Part din kami ng Black Organization, Gray."
Saglit siyang tumigil sa pagsasalita at sa mga oras na 'to, mararamdaman mong
pinipigilan niyang h'wag maiyak. "Sana kahit sa akin man lang ay nagtiwala ka. I
love Black Organization as much as you do, pati na ang Yaji at ang Roswells. At
hindi lang ako o ikaw ang nagmamahal dito. Gray, sila rin."

Umiwas ako ng tingin at napayuko na lang sa mga sinabi ni Amber. "Pasensiya na,"
mahinang sagot ko.

"You didn't need to carry all the weight alone. Nandito kami, Gray. This is not
your battle. This is OUR battle. And you clearly know what we are capable of
doing..." Humithit siya ng sigarilyong hawak niya bago nagpatuloy, "...hindi mo
kami kailangang protektahan lahat, lalo na kung alam mong hindi mo naman kaya."

"I'm sorry. Masyado lang din siguro akong takot," sagot ko.

Narinig ko siyang tumawa nang mahina kaya tiningnan ko siyang muli. "Alam mo?
Nakata-touch na masyado kang patay na patay sa akin para matakot na may
mangyayaring masama. Pero masyado naman yata akong maganda para mamatay agad."
Napangiti ako sa isinagot niya sa akin and I looked at her straight in the eyes.
"At isa pa, kahit gago ka, ayoko rin namang may mangyaring masama sa'yo," dugtong
pa niya kaya hindi ko alam kung makararamdam ba ako ng lungkot o tuwa.

Huminga ako nang malalim bago nagsalita, "Ang tanga ko para isiping wala kayong
alam sa mga nangyayari, lalo ka na." Napahilamos ako ng mukha pagkatapos kong
sabihin ang mga iyon.

Natawa siya nang mahina at saka humithit muli ng sigarilyong hawak niya. "Kaya nga
ako pumayag makipagbalikan sa'yo, 'di ba?"

-End of Flashback-

Bumalik sa reyalidad ang isip ko nang biglang marinig ko ang boses ni Lampe.
"Wooh! Ang lupet ng kagwapuhan ko," pagmamalaki niya. "5 in 1 'yon, p're nakita mo
ba?"

"Lupet mo, 'tol!" Nag-apir kaming dalawa saka sabay na natawa kahit peke ang sa
akin dahil ang totoo ay hindi ko naman nasaksihan ang ginawa niya dahil okupado ang
isip ko ni Amber.

"Tara, bilisan na natin!" yaya sa akin ni Lampe. Pero napahinto rin siya at lumapit
sa akin. "Oo nga pala, bouldado ka ngayon."

Tiningnan ko nang masama si Lampe dahil bakas sa mukha niya ang pang-aasar. Hindi
naman agad gagaling ang mga tama ko sa binti dahil kanina lang iyon nangyari. At sa
lugar ding ito.

-Flashback-

"Have you forgotten? We've got your back, Boulstridge."

"B-Bossing..." nanghihina kong tawag sa kanila. Agad naman itong lumapit sa akin at
inilahad ang kamay. Mabilis ko iyong tinanggap upang makatayo. Pero dahil sa mga
daplis ng bala sa binti ko ay kinailangan kong umalalay sa upuan.

"It seems like he can't take it anymore," dinig kong saad ni Tito Ezekiel saka
binuhat ang pinsan kong si Strife na walang malay papalabas.

"Good thing we came right on time," kalmadong segunda naman ni Bossing. Right on
time? Halos mamatay na kami ni Strife. Ampupu naman!

Inakay na ako ni Bossing papalabas ng kwarto na iyon. Iika-ika akong naglakad

habang nakakapit sa balikat ni Bossing. Shit!

"Are you sure that you're alright, Boulstridge?" tanong sa akin ni Bossing habang
patungo kami sa kotse kong nakaparada sa 'di kalayuan. Nang makaupo ako sa driver's
seat ay muling nagsalita si Bossing. "You did a great job."

Tinapik niya ang balikat ko, senyales na aalis na siya at magtutungo na sa sasakyan
niya. Ngunit bago siya makaalis ay tinawag ko siyang muli. "Boss... kayo na ang
bahala kay Strife." Tinanguan naman niya ako bilang tugon.

Nang makaalis si Bossing kasama sina Tito Ezekiel at Raven ay napapikit ako dulot
ng matinding sakit ng katawan ko. 'That was close.' Iyon na lamang ang nasabi ko sa
sarili ko sa kabila ng lahat ng nangyari.

"Matagal talaga mamatay kapag masamang damo, 'no?" Napadilat ako ng mata nang
marinig ang isang pamilyar na boses.

Nakangiti siya sa akin habang nakasilip sa bintana ng kotse. "Ayos ka lang?" May
halong pag-aalala sa boses niya kaya tinanguan ko siya.

"Amber... paano—" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil mabilis niyang

binuksan ang pinto ng kotse at saka nagsalita.

"Baba. Ako ang magda-drive," utos niya.

"Kaya ko na—"

"Bababa ka ba o hahambalusin ko nitong Gold Valentino heels ko 'yang mga sugat mo

sa binti hanggang malumpo ka nang tuluyan?" Hindi ko pa rin lubos maisip na
darating siya. Paano niya ba nalaman ang mga ito? Alam kong may alam siya pero
hindi ko akalaing pati ito. Alam ko kani-kanina lang ay pinapanalangin kong
dumating siya pero—

"Bumaba ka na lang. Ang daming ebas." Napatingin ako sa lumapit—si Birkins.

Naglakad si Amber papunta sa kabilang side ng kotse at saka binuksan ang pinto ng
passenger's seat habang si Birkins naman ay inalalayan akong lumabas at maglakad.

Hindi na ako pumalag sa kanilang dalawa. Si Amber ang nagmaneho ng sasakyan

hanggang sa makarating kami sa isa sa mga rest house daw na pagmamay-ari ni
Birkins.

Nang makarating kami doon ay ibinagsak ko ang sarili sa sofa. Doon ko naramdaman
ang sobrang pagod, mentally and physically. Isinandal ko ang ulo sa sofa saka
nakapikit na inaalala na namang muli ang mga nangyari. Ang haba na ng narating ko.
Ang dami nang nangyari sa buhay ko.

Parang hindi ko na nga mabilang kung ilang beses akong muntik mamatay. Mas maraming
pagkakataon pa ang napahamak ako kaysa ang naging masaya.

May dala-dalang first aid kit si Amber nang lumapit sa akin. Pft! Hanggang ngayon
ay hindi pa rin siya nakapagpapalit ng damit. Suot pa rin niya ang gown na
paniguradong suot niya kanina sa party ni Caliber. Gusto kong matawa dahil
mababakas mo sa mukha niya ang pagka-irita. Ayaw na ayaw niya ng ganito kaya
nakasisiguro akong kanina pa niya gusto magpalit ng damit.

"Kung hindi ka ba naman kasi isa't kalahating sira ulo, bakit hindi mo man lang ako
sinabihan sa plano mo? Tatanga-tanga kahit kailan, eh!" Sa hindi malamang dahilan
ay napangiti ako sa pagiging concerned niya sa akin.

"Salamat."

Pinagmamasdan ko lang siya habang nililinisan niya ang mga sugat ko sa binti. Nang
malapatan iyon ng gamot, kahit papaano ay napawi niyon ang kirot.

"H'wag mo nang isipin 'yong pinsan mong kasing tanga mo. Magiging erkey rin 'yon,"
Tumunghay siya saglit at saka ako tiningnan.

"Akala ko talaga katapusan na naming dalawa kanina, ampupu!" sagot ko sa kanya.

"Well, hindi nga malayong mangyari 'yan kapag pinagpatuloy mo 'yang katangahan mo
nang hindi nag-iingat." Hindi na ako sumagot dahil may punto naman si Amber.

"Nagugutom ka ba?" tanong niya nang matapos niyang linisin ang mga sugat ko.

"Hindi naman, ayos la–"

"Hoy hampaslupang burara, magluto ka nga ng pagkain," sigaw niya kay Birkins na
nakaupo lang 'di kalayuan sa amin.

"Wow! Bakit hindi ikaw? Ikaw nakaisip, 'di ba?"

"Wow! Bakit hindi ikaw? Rest house ko ba 'to? Duh! Bisita mo kami, 'di ba?" sagot
ni Amber sa kanya.
"Inimbita ko ba kayo rito? Duh! Nag-suggest lang ako ng lugar kanina."

"Tangina talaga nito, eh," bulong ni Amber kaya natawa ako.

"Hayaan mo na. Hindi naman ako nagugutom," sabi ko.

"H'wag kang mangialam. Sa ayaw at sa gusto mo, kakain ka." Pagkasabi ni Amber n'on
ay tumayo na siya at naglakad palapit kay Birkins. "Nasaan ang kusina?"

"Dumeretso ka tapos kaliwa tapos may makikita kang hagdan bumaba ka tapos pagdating
mo sa dulo ng hallway, kanan." Padabog na naglakad palayo si Amber kaya naiwan
kaming dalawa ni Birkins.

"Salamat, p're," umpisa ko.

"Salamat saan?" tanong niya.

"Sa pagbabantay kay Amber," sagot ko. "Salamat kasi ikaw 'yong laging nar'yan para
sa kanya no'ng nawala ako," dugtong ko pa.

"Sino'ng may sabing binabantayan ko 'yong babaeng maarte?" tanong niya. "At sino'ng
may sabing ginagawa ko 'yon para punan ang pagkukulang mo?"

"Ano'ng ibig mo sabihin?" naguguluhang tanong ko. Pero imbes na sagutin ako ni
Birkins ay nagsuot lang siya ng earphones sa tainga. Amp!

"Ang dami naman nito," saad ko habang pinagmamasdan ang mga inihanda ni Amber sa
mesa. Simula pa noon ay palagi na niya akong nilulutuan ng kung anu-anong pagkain.
Pft! Gusto ko tuloy matawa kasi kung ano iyong mga ayaw kong pagkain, ayon ang
niluluto niya kapag galit siya sa akin. "Lamunin mo lahat 'yan para mabilis
gumaling 'yang mga sugat mo. Dalian mo na," utos niya.

"Wow! Marunong ka palang magluto?" tanong naman ni Birkins na mabilis na umupo sa

isa sa mga upuan at nauna pang mag-sandok ng pagkain. "Akala ko puro kaartehan lang
ang alam mo, eh."

"Aray!" daing nito nang tampalin ni Amber ang kamay niya. "Tangina mo. Patay gutom
ka ba? Nauna ka pang lumamon doon sa gago, ah."

"Bahay ko 'to, 'di ba?"

"Ako nagluto, 'di ba?"

"Akin ang ingredients, 'di ba?" Mabilis na kinuha ni Amber ang tinidor at saka
tinusok sa karne at isinubo ang malaking piraso kay Birkins. Amp!

"Ayan, sige. Lamunin mo lahat hanggang mamatay ka."

Hindi ko alam kung matatawa ako o malulungkot na nakikita silang nagbabangayan.

Naglakad palayo si Amber kaya naiwan akong nakatingin sa kumakain na si Birkins.
"Kumain ka na, 'tol," paalala niya.

"Sarap," komento ni Birkins habang sunod-sunod ang subo ng pagkain.

"Oh." Inilagay ni Amber sa harap ko ang isang baso ng softdrinks at isang baso ng—
"BJ is life kang hayop ka, 'di ba?"

Umupo si Amber sa upuang katabi ko at saka ako pinagmasdan. "Ang bagal mo namang
kumain. Hindi ka ba nasasarapan sa akin?" tanong niya kaya natawa ako. "I mean, sa
luto ko."

"Ang bababoy ninyo, ah."

"Joke lang 'yon, tanga. Patola ka rin eh, 'no?"

"Ah, joke lang ba 'yon? Sayang, akala ko may free taste."

Tinuloy ko lang ang pagkain habang nag-aasaran silang dalawa. Maya-maya lang ay
narinig ko ang cellphone ko na tumunog. Urgent meeting daw ng Black Organization.

"May urgent meeting daw?" tanong ko kina Amber at Birkins.

"Ano na naman kayang kalandian ang meron?" tanong ni Amber. Tatayo sana ako para
mag-ayos nang pigilan ako ni Amber. "Saan ka pupunta?" tanong niya.

"Sa meeting," sagot ko.

"'Di ba sabi ko ubusin mo 'yang pagkain mo?" tanong niya uli.

Tulad ng sinabi ni Amber, umupo na lang muli ako at inubos ang pagkaing hinanda
niya. Nang matapos ay sabay-sabay kaming pumunta sa parking lot nitong rest house
ni Birkins.

"Mauna ka na roon, Boul. May daraanan lang kami nitong hampaslupang burara," ani
Amber sa akin. Tumango na lang ako bilang tugon saka inayos ang sarili ko.

Hindi na rin ako masyadong nahirapan sa paglalakad pero dama ko pa rin ang sakit
niyon. Mabuti na lang at may extra akong coat at shirt sa sasakyan kaya mabilis
akong nagpalit ng damit.

"Kaya mo bang mag-isa?" Ngumiti ako nang marinig ko ang boses ni Amber na
nakadungaw sa labas ng bintana ng sasakyan.

"Oo naman," nakangiting sagot ko.

"Dapat lang. Ako nga kinaya kong mag-isa nang iniwan mo ako eh, 'di ba?" sagot
naman niya saka tinap ang pinto ng kotse. "Ingat sa pagda-drive," paalala pa niya.

"Kayo ring dalawa," sagot ko at saka nagmaneho na patungo sa meeting place.

Mabilis lang ang naging biyahe ko. Sa parking lot ay nakasalubong ko si Kayden
Lerwick na bumaba na rin ng kotse. Umayos ako ng paglalakad at hindi pinahalatang
may tama ako ng bala.

"Oh, p're, para saan daw ang meeting?" tanong niya sa akin. Nagkibit-balikat ako
bilang tugon. "Sabay na tayong pumasok." Hindi na ako sumagot dahil iniinda ko pa
rin ang mga tama ng bala sa binti ko. Pinagmumukha kong natural ang kilos ko upang
walang makahalata.
Ang hirap ipakitang ayos lang ako kahit ang totoo naman ay hindi. Tsk.

-End of Flashback-

"Alam kong masyado akong hot, 'tol. Naiintindihan ko kung nahuhumaling ka na sa

akin, pero h'wag mo naman akong titigan na para mo akong hinuhubaran. Wengya!"

"Pumatay ka na lang," mariing saad ko saka muling ipinuwesto ang sarili dahil unti-
unti na namang nagsisidatingan ang mga kalaban.

"Kailangan ko nang umalis," mahinang usal ko kay Lampe habang patuloy pa rin sa
pakikipagbarilan.

Napalingon ito sa akin. Saglit naming binasa ang isip ng isa't isa sa pamamagitan
ng mata saka siya tumango. Alam niyang kailangan kong umalis dahil kung hindi,
masisira ang lahat ng pinagpaguran ko mula sa simula. Bago ako umalis ay binigay ko
sa kanya ang susi ng sasakyan.

Dama ko ang bawat kirot ng mga sugat sa binti ko nang tuluyan kong lisanin ang
lugar. Tumungo ako sa fire exit ng abandonadong gusali at hinubad ang takip ko sa
mukha upang palabasin na galing ako sa ibang daan. At ang paglabas ni Queen of
Clubs ay siyang hudyat upang patunayan na isa akong kaalyado nila.

Pero bago ako tuluyang umalis kanina ay binulungan ko si Mikazuki kung saang kwarto
nila dinala si Raven noon dahil sigurado akong nandoon din si Duchess.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 55 - Page 6
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Mikazuki Yagami's POV

-Flashback-

Narito na kami sa harap ng isang abandonang gusali kung saan nila dinala si
Duchess. At kahit na kararating pa lang namin ay kaagad kaming sinalubong ng mga
putok ng baril.

According to Lionel, dito dinadala ng mga Clubs ang lahat ng target nila para
pahirapan at patayin. Sa labas ay mukhang abandonado itong gusali pero kung
papasukin mo ang loob ay alam mong well-maintained ang lugar and all the equipments
are functioning well.

"Ba't nagsimula na kayo nang hindi kami hinihintay?" Napalingon ako sa kararating
lang na sina Gray at Azure. Nakisama na rin silang makipagbarilan sa mga tauhan ng
Les Solitaires. Kahit si Gray ay nakipagtulungan din pero nakatakip ang kalahati ng
kanyang mukha. Mabuti na rin ang maingat siya.

Almost fifteen minutes have passed since we got here ngunit tila hindi nauubos ang
mga tauhan ng Les Solitaires. Para bang dumodoble ang bilang ng mga lumulusob sa
amin dala ang kani-kanilang baril. Damn it! Mauubusan kami ng oras nito.

"Mas dumarami pa sila," rinig kong saad ni Azure habang nakipagpapalitan pa rin ng
putok sa mga miyembro ng Les Solitaires. Nagsitanguan kaming tatlo saka tinungo ang
kinaroroonan nina Amber at Shaun.

"Mukhang pinaghandaan talaga ng mga hayop na 'to ang pagdating natin," saad ni
Amber at inilabas ang pagkagigil sa pamamagitan ng pagbaril niya sa kalaban.

Lumapit naman sa akin si Gray upang ibulong ang kinaroroonan ng kuwarto kung saan
posible nilang itinatago si Duchess. I nodded and signalled everyone to follow me.

-End of Flashback-

Tumungo kami sa basement ng gusali upang hanapin ang kwartong pinagdalhan kay
Duchess na ibinulong sa akin ni Gray kanina. Ngunit hindi pa man kami tuluyang
nakababawi sa paghahabol ng hininga ay muling nagsidatingan ang mga kalaban.

Ilang sandali pa ay narinig namin ang pagbukas at pagsara ng isang pintuan malapit
sa pwesto namin. At gayon na lang ang gulat ko nang makita kung sino ang iniluwa
niyon.

She came from the opposite room Gray told me where Duchess is. Kataka-takang kung
ano ang reaksiyon namin ay salungat niyon ang kanya.

The firing ceased and all seemed quiet when they saw their Queen of Clubs. The
tattoo on her arm screamed her power and identity.

She is not the person on Raven's file. How come she is the Queen of Clubs?

Nagkatinginan kami ni Shaun. At ang mga baril na hawak namin na kanina'y nakatutok
sa iba't ibang direksyon, bigla ay ibinaba namin iyon.

"Oh, ano? Bakit kayo tumigil parehas?" Napatingin ako kay Amber na nagsalita ngunit
agad ko ring iniwas ang paningin sa kanya. Tiningnan niya kami nang may pagtataka.

"You're the Queen of Clubs?" nagtatakang tanong ko sa babaeng lumabas. Isang ngisi
ang iginawad niya sa akin. So all this time, alam niya ang nangyayari sa Black
Organization pati na rin sa amin?

Mas nagulat ako dahil ang lumabas muli sa pinto kung saan nanggaling ang Queen of
Clubs ay si Macey Wolf... ang adopted daughter ni papa.

"The one and only," aniya pa. "You didn't expect it to be me, am I right?" At saka
siya humalakhak. Ngunit agad na napalitan ng daing ang pagtawa niya nang bigla
siyang padaplisan ni Amber ng bala sa paa nito.

"Hindi mo rin in-expect, 'di ba?" Nag-aapoy sa galit ang mga mata ni Amber pero
kalmado ang mukha nito. Hindi ko masisisi ang naging reaksiyon ni Amber. She was
aleady furious because of what they did to Duchess and if they did it to someone I
am closest with, I probably would have acted the same way.

Sa nakikita ko sa Black Organization, si Amber ang pinakamatapang na babae pero

siya rin ang may pinaka-malambot na puso... lalo na sa mga taong mahal niya.

"You bitch!" Pagkasabing iyon ni Lovelle ay mabilis na nagsikilos ang mga tauhan
niya para tutukan kami ng baril. Saglit siyang napatingin sa kanyang likuran at
inismiran ang sarili niyang mga tauhan.

"Put your guns down. I can handle these worthless people myself," nakangising turan
ni Lovelle.

She started to walk past a few of her underlings. "I can see the curiosity in your
eyes, Mikazuki. Are you surprised na hindi ako ang nasa file na nakuha mo? Did you
actually think that anyone could easily discover my identity as Queen of Clubs? For
your information, I am not dumb like my second cousin."

"Napakarami mong ebas, kapatid," sagot ni Shaun na tila nauubusan na ng pasensya.

"True," pagsang-ayon naman ni Amber.

Napalingon ako sa likuran ko at kina Lovelle para hanapin si Gray but still no
signs of him. Siguro ay gumagawa na siya ng paraan para hindi mapagbintangang nasa
panig pa rin namin siya.
"Let's end this, Lovelle," saad ko habang nilalaro ang baril na hawak ko. Ngumisi
ako sa kanya na tila ipinakikitang hindi ako magdadalawang-isip na bawian siya ng
hininga.

Tinutok ni Amber ang baril niya kay Lovelle. "Nasaan si Duchess?" tanong ni Amber
sa kanya.

"Are you that stupid? Bakit ko naman sasabihin sa'yo kung nasaan?"

"E di don't, duh!" sagot ni Amber. "Mikazuki, patayin mo na nga ang tanginang 'to
tutal kinakalantari nito 'yong pinsan kong hilaw, 'di ba?"

Tila sumakit ang ulo ko dahil sa diskusyon namin ni Amber kaya lumakad ako sa may
tabi niya saka siya binulungan. "You can go ahead and kill her, Amber. Nasa kanya
ang best friend mo, right?"

"Erkey," sagot niya. But before she can even pull the trigger ay nagsalita na
namang muli si Lovelle.

"You can't kill me. Am I right, Mikazuki?" Nakangisi pa siya habang sinasabi iyon.
"Ano lang ang sasabihin nina mom and dad kapag nalaman niyang... ang pinalaki at
pinag-aral niya ang siyang papatay sa tunay nilang anak? Na walang iba kun'di ako?"

Nanatili akong tahimik habang nakatutok pa rin ang baril sa kaniya. Prente siyang
nagpalakad-lakad kahit kitang-kita ko kung papaano dumaing ang mukha niya sa
pagkakabaril sa kaniya ni Amber sa paa.

Huminto siya sa tapat ni Amber. "Iyong kaibigan mo, matapang pala, ano?" Ngumisi
siya saka muling naglakad. At tumingin naman siya sa direksyon ni Azure. "Well, I
guess fortitude runs in our blood since she's my second cousin. Pero hindi kinaya
ng tapang na mayroon siya ang kakayahang mayroon ako. She's too hasty and overly
dramatic."

Humalakhak siya saka matalim na tiningnan si Shaun. "At ikaw? Nakikinig ka rito sa
Mika-chan mo? How dare you! Mga walang utang na loob!"

Pagkasabi niyang iyon ay pumalakpak siya ng ilang beses. Isa-isang nagsikilos ang
mga tauhan sa likuran niya at itinutok ang mga hawak na baril sa amin. And with
just a snap from her finger, nagpatuloy ang pakikipagpalitan namin ng putok ng
baril sa kanila.

A few minutes after, everyone turned to look at the elevator. Lumabas doon ang ilan
pa nilang mga tauhan kasama ang iba pang Les Solitaires members, including Grayson.

"Queen, patay na si Duchess Lionhart," dinig kong saad ng isang babaeng may hawak
na shotgun. Siya ang babae sa file. Tinanguan lang sila ni Lovelle saka pumwesto sa
tabi nito. Maya-maya pa'y nakisali na rin sila sa pakikipagbarilan.

Kitang-kita ang pag-iiba ng itsura ni Amber. Kung kanina ay kalmado pa siya, ngayon
ay hindi na niya naitago ang nag-aapoy sa galit niyang mukha dahil sa sinabi ng
babae. It was obvious na nagsisinungaling lang naman siya, pero hindi niyon
mababago ang galit na nararamdaman namin, especially the twins.
Maya-maya pa ay nabigla kami nang marinig ang pagharurot ng isang itim ng kotse.
Agad kaming napagulong sa sahig ng basement dahil muntik na kaming masagasaan.
Mabuti na lang at pare-parehong mabilis ang naging pagkilos namin.

Halatang sinadyang sagasaan kami.

Bumukas ang pinto ng kotseng iyon at iniluwa ang isang lalaking naka-maroon na
tuxedo. Napangisi ako nang makitang narito rin siya. Siya ba ang King of Clubs?

"Shinji Yamaguchi," gitil kong saad habang direktang nakatingin sa kaniya.

Nasaksihan ko kung papaanong kinagat nito ang pang-ibabang labi saka ngumiti nang
nakaloloko.

"Akala mo gwapo ampota," dinig kong bulong ni Azure ngunit hindi iyon nakaligtas
kay Shinji nang tingnan niya ito nang masama.

Humawak siya sa kaniyang baba na tila nag-iisip. "Mikazuki Knight. Ano kayang
magiging reaksiyon ng ama mo kapag nalaman niyang lumilihis ka ng landas?" tanong
nito sa ganoon pa ring posisyon.

Hindi naman ako natatakot kung malaman ni papa na kaanib pa rin ako ng Black
Organization. Pinaghandaan ko ito nang mabuti. Kasama sa plano namin iyon ni Tita
Aemie. Kaya anuman ang mangyari, we always have a back up plan kung hindi man
umayon sa amin ang sitwasyon.

Pero hindi ako sumagot sa kaniya. Hindi niya inaasahan ang sumunod na eksena dahil
bigla siyang binaril ni Shaun sa may balikat. Tumitig siya nang masama.

"What the fuck!" singhal niya.

Akmang gagantihan nito ng putok si Shaun pero mabilis itong naunahan ni Amber.
"Sorry, erkey? Nadulas ang daliri ko," pang-aasar nito kay Shinji. Napangiti ako
dahil sa sinabi ni Amber. Mukhang malalim na ang naging samahan ng dalawa.

"Putangina!" sigaw ni Shinji. Kasunod niyon ay lumabas ang ilang mga tauhan niya na
kanina pa pala nagtatago sa kotse niya.

Sa isang iglap ay muli na namang umalingawngaw ang putok ng baril. Shinji aimed his
gun at me. At sa mabilis na pangyayari, bigla ko na lang nabitawan ang baril na
hawak ko.

Napadaing ako sa sakit nang makitang nadaplisan ang parte ng kamay ko. Damn!

Pupulitin ko na sana ang baril na iyon ngunit nagulat na lang ako nang mabilis
niyang sipain iyon palayo. Kasunod niyon ay akmang sisipain niya ako pero mabilis
akong gumulong papalayo sa direksyon niya.

Bumangon ako upang agad harapin siya at bigyan ng isang malakas na suntok at sipa
na agad niya ring nasasalag nang walang kahirap-hirap. Ilang saglit pa ay nabigla
ako nang mabunggo ko si Shaun.

"Huwag mong ubusin ang lakas mo r'yan," aniya saka inabot ang isang baril. Bago pa
man ako makapagpasalamat ay naglakad na siya palayo upang makipagbarilan ulit.
Ngunit bago siya tuluyang umalis ay narinig ko ang sinabi niya. "Tanginang damit
'to. Sagabal masyado," bulong niya.

Naging triple ang bilang ng mga tauhang kalaban namin ngayon kumpara kanina. At mas
nahirapan kaming ubusin sila dahil sa sobrang dami nila.
Napangiti ako nang makisali si Grayson sa barilan at kapwa miyembro ng Les
Solitaires ang pinatatamaan niya. Nakatutuwang isipin na hindi man lang iyon
napapansin ng mga kasamahan niya, lalong-lalo na ni Lovelle.

Nagkatitigan sila ni Shaun at bahagyang tumango ito sa kanya. Mukhang alam ko na

ang nais nilang mangyari.

"Wengya!"

"Tangina!" pagmumura ni Amber nang makitang nadaplisan ng bala ang kapatid niya.

Pinaputukan ko ang lalaking gumawa niyon kay Azure.

"Amber, kailangan ninyo nang makapasok sa loob ng kwartong iyon. Nandoon si

Duchess," habol hiningang sambit ko sa kanya.

"Erkey," malamig nitong tugon saka walang awang pinagbabaril ang bawat tauhang
malingunan niya.

Ilang sandali pa ay halos maubos na namin ang mga tauhan ni Lovelle. Pinalibutan
kami ng ilang mga miyembro ng Les Solitaires at ng iba pa. Mapapansing
nakipagbabarilan sina Shaun at Amber habang palapit sila nang palapit sa pinto ng
kwarto kung saan naroon si Duchess.

"Tangina, Duchess! Pag namatay ka, ido-double kill talaga kita!" sigaw pa nito
habang tumatakbo papunta sa pintong iyon at kung sino man ang humarang sa kanila ay
agad niyang pinapuputukan nang walang pag-aalinlangan.

Kapwa kami hingal na hingal ni Azure Lamperouge dahil ilang beses kaming umiwas sa
mga balang lumilipad patungo sa direksyon namin. Ilang beses din kaming napaupo at
napayuko upang hindi matamaan.

Nagtago ako sa isang pader nang makitang tinutukan ako ng pekeng Queen of Clubs ng
baril. We took turns in shooting. Nakita ko naman siyang napapikit sa sakit nang
matamaan ko ang dibdib niya.

Gustuhin ko mang tawagan ang mga tauhan ng King of Diamonds na tauhan ko na ngayon
ay hindi ko magawa.

"Pagod na ba kayo?" tatawa-tawang ani Lovelle na pumalakpak ulit ng tatlong beses.

Senyales na pinatitigil niya ang barilan.

Magsasalita na sana ako nang may marinig kaming yabag ng mga paa. Doon ay biglang
nanlaki ang mga mata ko nang mapatingin ako sa kanya.

"No, we're fucking not."

Napalingon si Lovelle sa kanyang likuran kung saan nanggaling ang boses na sumagot
sa kanyang tanong.

"Boss," pagbati ni Azure.

----
Azure Lamperouge's POV

"Boss," bati ko sa kaniya nang makita kong pumasok siya galing sa fire exit. Hindi
lang ako dahil lahat ay nagulat sa pagdating niya. Lalong-lalo na ang girlfriend
niyang si Mikazuki na ngayo'y nasa tabi ko at may hawak na baril.

Wengya! Sinasabi ko na nga ba, eh. Kahit gaano pa kahusay itong girlfriend ni Boss,
hindi pa rin niya hahayaang mag-isa. Ampotek! Lover boy talaga 'to, men! Kaya
siguradong-sigurado talaga ako na hindi matatapos ang gabing ito na hindi lumilitaw
ang medyo lumamang ng kaunting kagwapuhan sa akin na si Bullet.

Tumango siya sa akin at saka mabilis na tinutukan ng baril ang kapatid na babae ni
Birkins na mas kilala bilang Queen of Clubs.

"I haven't seen you in a while, Lovelle." Kitang-kita ang gulat sa mukha ng Queen
of Clubs nang lumingon siya sa pinanggalingan ng boses na iyon.

"K-Kuya Bullet?" gulat na tanong niya. Mabilis na nagbago ang emosyon sa mga mata
niya. Ang kaninang gulat ay napalitan na ngayon ng galit. "Mga wala talaga kayong
utang na loob!" galit na galit na sigaw nito.

Mabilis niyang itinutok kay Mikazuki ang baril. Amp! At nang kalalabitin na niya
sana ang gatilyo ay bigla naman siyang pinaputukan ni Boss sa kamay dahilan para
mabitawan niya ang baril na hawak. Anak ng! Swabe!

"Give up, Lovelle," kalmadong saad ni Boss.

Umiling-iling lang ang Queen of Clubs nilang si Lovelle. "It's not going to
happen." Matibay ang isang 'to. Tsk! Kanina pa kami nakipagbabarilan, ah! Buti na
lang nuknukan ako ng gwapo kaya kahit anong pagod ko, walang nagbabago.

"Then, let's make it happen." Pagkasabing iyon ni Mikazuki ay muling nagkatutukan

ng baril ang dalawang panig kaya nakisali na rin ako. Takte! Hindi pwedeng
magpahuli ang isang Azure Lamperouge, aba! Pero sa kabilang banda, kumusta na kaya
si Duchess? Ampotek naman!

"Bullet Roswell," ani ng isang lalaki na kasama n'ong Lovelle. Kanina pa 'to, eh.

"I didn't expect you'd know Lovelle, Shinji Yamaguchi," kalmadong saad ni Boss
habang ang paningin niya ay nasa lalaking hindi naman ganoong kagwapuhan ang lahi.

Ngumisi ang lalaking walang-wala ang itsura sa gwapong mukha ko. "Oh c'mon. Why
wouldn't I know my own sister?" Ngumisi ito sabay akbay sa Queen of Clubs na si
Lovelle Birkins.

'Wengya! Magkapatid sila? Ibig sabihin parehas silang Birkins... at pinsan din niya
si Duchess?' tanong ko sa isip at saka hinanap si Birkins ngunit hindi ko sila
nakita ng kambal ko. Hindi ba kapatid niya iyon? Nakalilito naman ang pamilya nila.
Buti na lang hindi nakalilito ang katotohanang mula ako sa lahi ng mga gwapo at
magaganda.

"Pinsan!" pagbati ko sa kanya kaya tiningnan ako nang masama ni Mikazuki. Ampotek!
Bumabati lang naman ako.
"I'm giving you the chance to give up, or die on the spot."

"Mamamatay muna kayong lahat bago kami sumuko. At uunahin ko na si Duchess, ang
pinsan kong traydor sa pamilya namin." Pagkarinig niyon ay ikinasa ko ang aking
baril at itinutok iyon kay Queen of Clubs. Subukan lang talaga niya, pasasabugin ko
ang ulo niya kung sakali.

"Hindi naman siya kumampi sa inyo kaya ba't siya naging traydor? Duh! Bobo ka ba?"
Nagulat ang gwapo kong mukha nang sa kabilang banda ay narinig ko ang boses ni
Amber. Nakatutok na rin ang baril niya sa mga tauhan ng Les Solitaires habang akay-
akay si Duchess na mukhang wala nang malay ngayon. Shit!

Kalalabas lang nila sa kwarto kung saan ito dinala at halatang pinahirapan. Kaya
wengya! Hindi ko alam pero naiinis akong makita ang mga sugat na tinamo niya.

Tumawa naman si Lovelle na ipinagtaka namin. Mukhang baliw na yata 'to.

Mula kay Boss ay inilipat ni Shinji ang pagkakatutok ng baril kay Shaun na kaakbay
si Duchess. Kakalabitin na niya sana ang gatilyo nang unahan ko siyang paputukan ng
baril. Ampotek na 'to.

Muli ay nagpatuloy ang giyerang naganap at nagsimula na naman ang pagpapaulan ng

bala mula sa dalawang panig. Mabilis kong inasinta ang mga tauhan ng Les Solitaires
at lahat ng natamaan ko ay kaagad na bumagsak sa sahig. Anak ng tinolang masarap!
Wooo! Ang gwapo ko talaga!

Habang nakipagbabarilan ay unti-unti akong humahakbang palapit sa pwesto nina

Amber. Kailangan ko nang mailayo si Duchess sa lugar na ito. Masyado nang marami
ang sugat sa katawan niya at malala na rin ang lagay niya. Tangina lang talaga ng
gumawa nito sa kanya!

Nabaling ang tingin ko sa kakambal ko na nakipagbabarilan kasama ni Birkins. Bilib

din ako rito kasi marami na rin ang napatumba nila. Dagdag mo pa si Boul na tuloy
pa rin sa pagbaril ng kapwa niyang taga-Les Solitaires na mukhang hindi pa rin
napapansin kahit na malapit lang ang pwesto niya kina Queen of Clubs.

Umabot na rin ng ilang minuto ang palipat ng putok pero tila ba mas dumarami ang
dumarating na tauhan ng mga Clubs. Wengya!

Tuluyan na rin akong nakalapit sa kinaroroonan nina Amber at tiningnan ang walang
malay na si Duchess. Ibinaba ito ni Shaun kanina bago makipagbarilan kaya agad ko
siyang binuhat. Wala siyang malay pero humihinga pa rin. Mabuti na lang talaga.

"Ako na ang magbubuhat," pagpiprisinta ko sa kanila. Hawak ko na si Duchess at

akmang bubuhatin nang kumirot ang sugat ko sa braso kaya muntikan ko na itong
mabitawan ang hinahawakan ko. Mabilis naman sinuportahan ni Amber ang nakahawak
kong kamay kay Duchess para hindi ito tuluyang mahulog.

"Thanks, twin sis."

"Tangina ka, ayusin mo nga! Kapag 'yan namatay dahil sa pagkabagok, ikaw ang
isusunod ko, Azure." Wengya naman kasi ng Lovelle na 'yon! Sa lahat ng pwedeng
tamaan, sa braso pa. Nabaling ang tingin namin kina Boss at Mikazuki na papalapit
sa amin.

"Mauna na kayo sa sasakyan. Kailangang maipagamot agad si Duchess pati na rin ang
sugat mo." Tumango naman ako sa utos ni Mikazuki. "Shaun and Amber, cover them,"
dugtong pa nito bago siya bumalik sa pakikipagbakbakan.
"Sa likod lang kita Azure ha. Sasampalin talaga kita pag nauna ka," paalala ni
Amber. Tumango lang ako at mabilis kong inayos ang pagkakabuhat kay Duchess. Si
Birkins naman ang pumwesto sa likuran namin ni Duchess.

Hindi ka pwedeng mawala, Duchess. Kailangan ko pang patunayan ang sarili ko sa'yo.

Habang buhat-buhat ni Duchess ay hindi ko mapigilan ang galit na naramdaman ko nang

mas mapagmasdan ko ang mga sugat sa katawan nito. Takte! Parang gusto kong bumalik
sa loob at ratratin ang taong gumawa nito sa kanya.

Halos takbuhin na rin namin ng kakambal ko at ni Birkins ang daan papunta sa lugar
kung saan naka-park ang kotseng dala nila. Ngunit napahinto ako nang maalala na
wala iyon dito dahil doon siya unang pumunta sa mansion ng Queen of Clubs.

Napalingon ako sa kakambal ko. Tatanungin ko na sana siya nang biglang magsalita si
Birkins.

"Ito na ang gamitin niyo," aniya saka binuksan ang passenger's seat para paupuin
doon si Duchess. "Sa iyo na 'yang kotse," dugtong pa niya.

Nang maingat ko siyang mailapag sa kotse ay tiningnan ko siya na parang nagtataka.

Wengya! Ibibigay niya ba talaga sa akin itong kotse?

"Sigurado ka ba r'yan 'tol?" tanong ko sa kanya. "Bilisan mo na, Azure, ano ba?"
singit ni Amber. Potek! "Doon mo muna dalahin 'yang babaeng baduy sa bahay tapos
kumontak ka ng doktor," dugtong pa niya kaya patakbo na akong tumungo sa driver's
seat.

"Eh paano kayo?" tanong ko bago ako tuluyang makasakay ng kotse.

"Si Duchess ang isipin mo," sagot ni Birkins kaya tumango ako.

"Hoy! Ingatan mo 'yang babaeng baduy ha, sinasabi ko sa'yo. Marami na 'yang sugat
kaya 'wag mo nang dagdagan. Masusungalngal talaga kita ng Chanel bag ko."

"Oo na!" Tiningnan ko ang susi na binigay sa akin kanina ni Grayson at ibinalik
iyon sa bulsa ko. Ibabalik ko na lang sa kaniya ito pagkatapos ng giyera nila.
Sensya na, 'tol. Kailangan ko rin kasing gamitin iyong mas mabilis na sasakyan.

Amber Lamperouge's POV

Sinipat ng magaganda kong mga mata na may Givenchy Noir Couture 4 in 1 Mascara ang
malandi kong kakambal habang paalis sa lugar gamit ang sasakyan ng hampaslupang
burara.

"Kailangan mo ba talagang ipamigay ang kotse mo?"

Tumingin ako sa hampaslupang burara na parang nagtataka sa tanong ko. "Heller!

Bugatti La Voiture Noire lang naman 'yong pinamigay mo baka nakalilimutan mo?"
pagpapaalala ko sa kanya.

Pero imbis na sagutin ako ng hayop ay sinudot-sundot niya ng daliri niya ang tainga
niya na para bang iritang-irita sa boses ko. "Alam mo? Ang daldal mo." Kinasa niya
ang cheap na baril na hawak niya.

"E, kasi nga bakit mo pinamigay? Paano tayo uuwi mamaya?"

"Maglalakad?" sagot niya na parang hindi sigurado pero walang pakialam.

"Wow!" Nanggigigil ako rito, ah.

"H'wag ka ngang umarte r'yan na parang first time mong maglalakad," sagot niya
pagkatapos paputukan ang dalawang lalaki na sumalubong sa amin.

"Duh! Hindi ko nga first time maglakad. Kaya nga nakaiinis, 'di ba?" Mabilis kong
itinutok ang 92FS Diamond Pistol na hawak ko at kinalabit ang gatilyo nito sa isa
sa tatlong lalaki na bumulaga sa amin. "Noong una kay Mikaela, ngayon naman kay
Azure," dugtong ko habang nakatingin sa hampaslupang burara na abala ngayon sa
pakikipagbarilan.

Inilagay ko sa drop leg holster ang 92FS Diamond Pistol at saka kinuha ang Peter
Hofer Sidelock Shotgun ko na gawa sa gold at puno ng diamonds na nakasabit sa
maganda kong katawan. "Nakikinig ka ba sa'kin?" tanong ko at saka ikinasa ang Peter
Hofer Sidelock Shotgun ko na gawa sa gold at puno ng diamonds para paputukan ang
lalaking nagtutok ng baril sa hampaslupa.

"Tang—ang sakit sa tainga ha!" Natawa ako dahil kitang-kita ko ang galit sa mga
mata niya. "Tanga ka kasi paharang-harang ka r'yan."

"Hindi mo naman kailangang itapat 'yang maarte mong shotgun malapit sa tainga ko."

"Heller?! Bakit ka nagrereklamo? 'Di ba dapat mag-thank you ka? Hindi mo man lang
ba na-appreciate 'yong ginawa ko?"

"Sino'ng makaa-appreciate kapag muntikan nang sumabog ang eardrums?"

"OA mo naman. Patingin nga." Hinawi ko ang mukha niya paharap sa akin para tingnan
ang inaarte niya. "Makulimlim, hindi ko makita. Mamaya na lang, erkey?" sabi ko.

"Ulol."

Lakad-takbo ang ginawa namin pabalik sa lugar kung nasaan sina Mikazuki at pinsan
kong hilaw.

Nang makabalik sa gusaling mukhang kaunting pitik na lang ay bibigay na, muli
kaming sinalubong ng mga hindi mabilang na mga pangit na lalaking sa isang tingin
pa lang, alam mong amoy mandirigma na.

Nandito pa rin si Mikazuki at 'yong pinsan kong hilaw.

Sinulyapan ko ng tingin ang kapatid ng hampaslupang burara na si Lovelle. "Ayaw mo

ba roon sa kapatid mong mukhang bunga ng malunggay?" tanong ko habang tuloy ang
pagpapaputok ng baril sa mga dugyutin niyang tauhan. "Kasi 'di ba ilang taon naman
kayong magkakasamang lumaki? Parang imposible namang mula pagkabata n'yo, ayaw mo
na sa kanya," usisa ko dahil bored na bored na ako sa ginagawa namin.

"Hindi naman sa ayaw ko sa kanya," sagot niya. "Hindi ko lang s'ya gusto," dugtong
pa niya kaya tiningnan ko siya.

"Tanga ka ba? E hindi ba't parehas lang 'yon? Hindi mo nga siya gusto kaya ayaw mo
sa kanya."
Huminto 'yong tanga sa pakikipagpalitan ng putok at sumandal sa pader. "Hindi lahat
ng hindi mo gusto, ayaw mo. Tingnan mo ikaw, tingin mo ba gusto ko ang kaartehan
mo?"

"Tingin mo ba may paki ako?" depensa ko as I rolled my oh so gorgeous eyes na may

Givenchy Noir Couture 4-in-1 Mascara. Tanginang 'to. Idadamay pa ako sa mga issue
niya sa buhay.

"Hindi ko gusto kaartehan mo pero hindi nangangahulugang ayaw ko sa'yo," dugtong

niya at saka lumabas mula sa pagkakatago sa likod ng pader at ipinagpatuloy ang
pakikipagbarilan sa mga pangit na lalaki. Kaya naiwan lang akong nakatingin.

Tinaasan ko ng kilay ang pangisi lang na si Shinji Yamaguchi sa hampaslupang

burara, kasunod niyon ay ang sunud-sunod niyang pagpapaputok ng baril na hawak niya
kaya mabilis akong nagtago at sumandal sa pader. "Tangina!" mahinang daing ko nang
madaplisan ako ng bala sa braso. Kapag ako nagkapeklat, ibabalik ko siya sa
sinapupunan ng nanay niyang gago siya.

Maya-maya lang ay narinig ko rin ang pagdaing ni Mikazuki habang hawak ang kaliwang
baywang niya at ang... puson niya?

Hindi ko na ininda ang tama ng bala sa braso ko dahil naba-bother ako sa reaction
ni Mikazuki kaya pinagmasdan ko siya nang mabuti.

Nagtataka ako kung bakit sa kaliwang baywang ang tama niya pero hindi iyon ang
iniinda niya.

Tangina?

"Hoy! Ayos ka lang ba? Ang bobo mo naman. Dumurugo ang braso mo," dinig kong sabi
ng hampaslupang burara pero hindi pa rin maalis ang tingin ko sa fiancee ng pinsan
kong hilaw.

Nang tignan ko ang hampaslupang burara na ngayon ay nasa kabilang side katapat ko
ay mukhang napansin na rin niya ang sitwasyon ni Mikazuki kaya nakatitig na rin
siya sa direksyon ng pinsan niya.

Nung tumigil sa pagpapaulan ng bala ang hayop na si Shinji Yamaguchi ay akma sanang
lalapit sa kinaroroonan ni Mikazuki iyong negro nang magpaulan na naman ng bala
'yong tanginang hayop kaya kitang kita ko kung paano tumama kay Shaun ang dalawang
bala. Mabilis pa rin siyang nakapagtago sa likod ng pader pero kaagad din siyang
napaupo.

Pinanood ko kung papaanong nagkiskisan ang mga ngipin ni Shaun dahil sa sakit na
nararamdaman niya. Nagpasalit-salit ang tingin ko sa magpinsan. Wala akong magawa
dahil hindi tumitigil si Shinji sa pagpapaulan ng bala.

Tiningnan kong muli si Mikazuki..

Buntis kaya 'to?

"Tangina naman!" saad ko at saka hinanap ang kinaroroonan ng pinsan kong hilaw.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 56 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes

Azure Lamperouge's POV

Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan nang makitang naglalakad na pabalik si

Birkins at ang kakambal ko roon sa lugar kung saan nagkakagulo. Napatingin naman
ako kay Duchess na hanggang ngayon ay walang malay. Wengya talaga!

Humigpit ang hawak ko sa manibela at mas binilisan pa ang pagmamaneho. Hindi ko

alam kung gaano katagal ang inabot pero sa wakas ay nakarating kami sa bahay.
Mabilis ko siyang binuhat papunta sa kwarto ko.

Anak ng tinola! Alam kong ang taglay kong kagwapuhan ay nakagagaling ng may sakit
pero... Wengya! Paano ko aasikasuhin ito?

Nang maihiga ko siya sa kama ay mas nakita ko kung gaano karami ang mga sugat na
tinamo niya. Ilang parte ng katawan niya ang may dugo at pasa. Maski ang suot
niyang gown na ibinigay ko sa kanya ay hindi na rin maayos.

Parang gusto kong pumatay.

Napahilamos ako ng mukha pagkatapos ay huminga nang malalim. Lumapit ako kay
Duchess saka umupo sa sahig upang maging magkapantay kaming dalawa. Hinawi ko ang
mga hibla ng buhok niya na tumabon na sa kanyang mukha saka ko pinakatitigan ang
mukha niya.

"Pinag-aalala mo ako nang sobra," bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang maamo
niyang mukha.

Totoong sobra niya akong pinag-alala. Takte! Nang sandaling makita kong umalis siya
sa meeting ng Black Organization ay gusto ko na kaagad siyang sundan. Pero ang dami
pang nangyari.

"Sorry," bulong ko ulit. "Sorry kung nahuli ako."

Muli ay bumuntong-hininga ako saka tumayo para pumunta sa kusina upang mag-init ng
tubig. Kumuha na rin ako ng maliit na palanggana at malinis na face towel. Wengya!
Mabuti na lang nakikita ko 'tong ginagawa sa amin ni mama noon at kay papa.

Ito lang ang kaya kong gawin sa ngayon. Kailangang malinisan na kaagad ang mga
sugat niya.

Nakisuyo ako sa dalawang kasambahay naming babae para mapalitan ng damit si

Duchess. Nang matapos ay bumalik na ako sa kwarto dala ang mga kakailanganin upang
magamot ang mga sugat niya. Mahimbing pa rin siyang natutulog. Napangiti ako dahil
ilang beses siyang pumupunta rito sa bahay pero ngayon lang siya nakapasok ng
kwarto ko. Wala pang malay.

Dahan-dahan kong inilapag ang mga gamit sa sahig at muling umupo sa pwesto ko
kanina. Sinimulan kong basain ang tuwalyang hawak saka maingat na ipinunas sa mga
dugong nagkalat sa mukha niya. Ampota! Pinalitan nga lang ng damit ng mga
kasambahay. Hindi man lang nilinisan.

"Hmm..."

Nabigla ako nang marinig ang pagdaing niya. Maya-maya lang ay nagmulat siya ng mata
ngunit halatang pagod pa siya.

"Matulog ka muna," sabi ko habang nakangiti sa kanya.

Ngumiti rin siya sa akin. "I-I'm glad y-you're h-here."

"Nandito lang naman ako lagi," sagot ko.

Wengya! Heto na nga ba ang sinasabi ko, eh. Sa sobrang gwapo ko, nagkakagusto kahit
na ang mga tulad ni Duchess na hindi mahilig sa lovelife. Anak ng tinolang masarap
pa sa adobo. Kung sabagay nga naman, hindi ko siya masisisi. Hindi lang naman siya
ang nahuhumaling sa isang Azure Lamperouge.

Mas lumapad pa ang pagkakangiti ko nang subukan niyang haplusin ang mukha ko.
Ampota! Iba talaga ang karisma ko. Pero hindi niya naituloy dahil wala pa siyang
lakas. Bahagya siyang ngumiti sa akin. Anak ng!
Huwag kang ganyan, Duchess. Kahit lalaki ako, may karupukan ako. Mas marupok nga
lang 'yong kakambal ko.

Ngunit ang ngiting iyon ay napalitan ng lungkot nang marinig ko ang huli niyang
sinabi bago siya muling mawalan ng malay.

"T-Thanks f-for coming back, R-Raven..."

Bullet Roswell's POV

"Tangina naman!" Amber exclaimed which caught my attention.

Shit! I cursed from the back of my head and turned to look at Mikazuki who was
bleeding excessively. What the fuck?!

Her face turned pale and cold and when the firing ceased. Amber Lamperouge was
about to approach her but I immediately went close, so she ran to check on Shaun
Birkins.

"Hoy! Ano? Buhay ka pa ba? Masama kang damo kaya hindi ka pa mamamatay, erkey?"
Amber exclaimed as she got close to Birkins who is severely injured.

"T-tanga." I wanted to check on him but I could not leave Mikazuki lying by
herself.

"Tangina naman, Shaun Birkins, ang daming dugo!"

Amber's eyes looked alarmed when she saw blood gushing from his wounds. She tried
to be calm but panic ran through her senses. "Paano ba 'to patigilin, hoy! H'wag
mong palabasin mga dugo sa katawan mo, ano ba?!"

"B-bobo. Mukha bang kontrolado ko 'yan?"

"Ikaw ang bobo! H'wag ka nang mag-iimik-imik d'yan, lalong nalabas 'yung dugo.
Hindi ko bet ang combination ng black and red." Amber scolded him. My attention
suddenly shifted when I heard Mikazuki whining from behind.
"Fuck you, Lovelle!" I was enraged and shot her in the same place where she shot
Mikazuki. I am going to give her the taste of her own medicine. I was about to pull
the trigger again when Mikazuki suddenly fell off the floor.

"Hoy sumagot ka nga! Bakit ka nananahimik d'yan?!" still Amber Lamperouge.

"..."

"Dito ka lang, erkey? Babalik ako. Tutulungan ko lang 'yung pinsan kong hilaw."

"Shit! Mikazuki!" She was still conscious but oddly weak. I knelt down and checked
her wound while Amber ran near me and tried to cover for us. The excessive bleeding
did not come from her waist, the blood was flowing from inside her jeans.

"Kasi naman hindi pa binaril kaagad kanina 'yong babaeng mukhang bunga ng
malunggay," Amber nagged at Mikazuki. I stared at her coldly. Amber felt the stare
I was giving her and so she glared back at me.

"Huwag mo akong matingnan-tingnan nang masama r'yan baka masungalngal kita ng gold
Valentino heels ko. Buntis ang fiancee mo pero hinayaan mong mag-isang pumunta
rito." I froze the moment I heard what she said. Mikazuki also looked surprised
when Amber mentioned those words. Damn it!

"Is it true?" I asked her in a low voice. She shook her head but her reaction tells
a different answer. I looked at Amber and she was nodding so I asked again.

"Tell me the truth. Are you pregnant?" This time, she was not sure on what to
answer. She only stared at me in confusion.

"H-hindi ko rin alam!"

"Tangina. Mauubusan na ng dugo't lahat, naglalandian pa rin," I heard Amber

Lamperouge murmur.

"Let's go back." I smiled at her to reassure that retreating was alright. Roswell
never backs out in a fight, but I have to spare this one. I immediately carried her
in both of my arms and made my way to the exit.

Amber also helped Birkins. She wrapped his arm around her shoulder so that she
could support his body from falling while covering for us until we reached my car.
I carefully placed Mikazuki on the front seat before I started shooting some
members of Les Solitaires to give Amber some time to place Birkins on the back
seat. Damn those imbeciles!
"Bullet, pumasok ka na!" Amber yelled at me as she quickly turned on the car
engine. As soon as the engine revved up, we immediately left the place.

Finally, we managed to escape them, so I turned to see Mikazuki's condition. Her

eyes were closed but she opened them and turned to face my direction when she felt
my stare at her. Damn! How I missed this woman in front of me. I want to hug her
but right now is not a good timing.

"How are you feeling?" I asked and tried to hide the smile forming on my lips but
failed to do so.

"Bakit parang ang saya mo pang dinudugo ako, Roswell?" I can't help it, Mikazuki. I
might be a dad soon. I wanted to say those words but I decided to ignore her
question instead.

"Bullet, h'wag puro landi, please lang. Paki-check din nga 'yang katabi mo kung
buhay pa ba 'yan?"

"H-hatdog," Shaun answered as he leaned on the window.

I am overwhelmed and worried at the same time. I glanced at Mikazuki once again and
saw her slightly holding her belly with a grim face. It felt as if my adrenaline
was rushing fast and I became anxious. Shit!

"Can't you drive a little faster?"

"Teka, kumalma ka nga muna," Amber irritatedly answered. She wanted me to calm down
but her actions said otherwise.

"I think we should switch places," I suggested it to her but she shook her head and
kept on driving. I was about to turn to check on Birkins and Mikazuki when Amber
switched to the wrong side of the road. Birkins was holding his chest while
Mikazuki winced. I glared at Amber who looked frozen.

"Amber! Your hands are shaking. Damn it!"

"Teka nga, kalma nga sabi! Tangina mo naman, eh. H'wag kasi kayo kabahan, erkey?
Naii-stress ako sa inyo, eh." I slightly massaged my forehead to stop myself from
shouting.

"Stop the car. I'll drive. No buts." Obviously, Amber will not calm down at this
point so I had to make her stop.

I went out of the car and switched places with her. As soon as she left her seat,
she pushed me towards the steering wheel because of panic. "What the fuck?!"

"Sorry na agad, erkey?! Kabado ka naman kasi masyado. Ayan tuloy, nasubsob ka sa
manibela." She then ran towards the back seat and checked on Shaun. I started the
engine and drove off.

The passenger's seat was silent so I tried to call Mikazuki in a low voice, "Love?"

"Hm?" I felt somehow relieved when she softly answered.

"Nothing, hang on." I tried to drive a little faster and headed to the hospital.
Birkins and Amber were also talking and we were still a few kilometers away when
she called my name.

"Roswell?"

"Yeah?"

"What do you know about Les Solitaires?" she asked in a weak voice. The two stopped
talking and looked at the both of us for a few minutes, then continued to chat.

"Everything." I glanced at her and smiled. We could not have known more about Les
Solitaires if it was not because of my cousin, Grayson Boulstridge. He sacrificed a
lot of things for the people he cherished the most.

-Flashback-

"Bossing."

"Sit down, Boulstridge," I said as I kept on reading some of the company reports.
He took a seat and gave me a questioning look. I closed the folder and cleared the
desk as he was still waiting for my answer. Before I proceed, I gave him a folder
from my envelope.

"Les Solitaires?" he muttered as he kept on scanning every page.

"Find out what they're up to and whom they are targeting right now," I stated with
authority. There have been abnormal movements around the Black Sinister and so many
groups across the world are very intriguing recently. Grayson Boulstridge is as
skilled as his father when it comes to these things and it made me conclude that he
was the right person to play this role. Furthermore, we are blood-related.

"Observe them. Do not make a move unless I say so," I added. No one should know
that we have discovered this group. This task is not an easy one. He seemed to be
confused with the decision he was making but answered anyway.

"Areglado, Bossing." He is loyal to Yaji and Roswells, and that makes him more
rightful for this task.

"I want you to focus on how you're going to do every task I give you. Don't let me
down, Boulstridge." It took him a few seconds before he nodded as a response and
took the folder. After that short meeting, he excused himself and left the place.

"Hindi ko alam na nagtatrabaho para sa'yo si Gray..." She took a deep breath before
she continued. "...Ang akala ko ay ginawa lang niya iyon para kay Amber," Mikazuki
mumbled the last sentence but it was enough for me to understand.

"The amount of sacrifice he had made was enough for us to trust him on his
decisions," I replied. He may often be hasty, but not as impetuous as his cousin.

"What about... Raven Strife?"

Strife's commitment to the Black Organization is also not something you can
belittle. No wonder dad himself gave him the task.

-Flashback-

"How does it feel to be an ace?" I asked as soon as he took his seat. He looked
surprised with my question but managed to draw a smile on his face.

"Ayos lang naman, Boss." His eyes explored the whole office as if it was his first
time to be there. Right after I knew that dad asked him to do something, I have
already concluded that he would dig deeper about every matter. Especially when
Boulstridge was his target.

Strife is the most dedicated individual in Black Organization when it comes to

acquiring information. He is most likely to discover almost everything, and there
is no doubt about him discovering every little thing about Les Solitaires
especially if the people around him are associated with them.

"I don't stay long here because I often need to go back to Japan." It is to avoid
any suspicions from the Birkins and for them to never find out the truth about my
reunion with dad.

"I know you have already discovered more about Les Solitaires. That is why I am
giving you a task," I added and Strife silently waited for what I wanted to say.
The people behind Les Solitaires are sneaky assholes and that is why we should
prepare for it while their plans haven't been executed yet. I took the same copy of
files I have given to Boulstridge.

"I'm sure you have seen this from Boulstridge, but I want you to find out more
about what's inside. Update me from time to time."

"Makaaasa ka, Boss."

-End of Flashback-

"Maaasahan nga talaga silang dalawa. Pero kilala kita, Roswell." She opened her
eyes and tried to look at me.

"You won't settle for them only, lalo na kung nasa Pilipinas sila at sa Japan naman
tayo noon. So, sino ang isa pa?" I turned to look at her drowsy but anticipating
eyes and smiled.

"Call me love first." She frowned and furrowed her eyebrows. She looked cute.

"Hoy tangina mo naman, Bullet. Puro ka landi. Mamamatay na 'tong dalawa, inuuna mo
pa pakikipag-harutan. Ako na nga lang ulit magda-drive." Amber faced me but I
ignored her.

"T-true. Ugaling-ugali na 'yan ng dalawang 'y-yan," Shaun agreed but his voice
seems weaker.

"Roswell, hindi ako nakipagbibiruan sa'yo ngayon." I laughed at how she sounded
serious.
"Alright, I had Yuriko as well." She showed doubts with what I said and asked once
more.

"Yuriko Kanzaki?" I nodded as a response.

Yuriko was one of my pawns in Les Solitaires. That explained why it was not
difficult to turn tables and trick the rest of Les Solitaires.

-Flashback-

"Wait, kukuha lang ako ng juice. Be right back." Lovelle stood up from the sofa and
went to the kitchen. I just got back here in Japan and they weren't aware that I
was away for a while. Yuriko glanced at me as I entered the house. From chill, she
went tense when I noticed her gaze.

"How's your sister?" I interrogated her. Yuriko turned to look at the kitchen and
see if somebody heard me. When she was sure that Lovelle didn't hear what I said,
she turned back and glared at me for a second.

"Do you have something for me to do?" she asked in a low voice. I signalled her to
go upstairs and she followed me closely. Ever since I confronted her about Emerald
Blood, she secretly worked alongside Black Organization under my supervision. But
recently, I discovered that she was hiding something more than about her family.

"Stay there," I ordered and placed my things on the bed. She leaned at the door,
crossed her arms and checked if there was anybody else around from time to time.
When she was busy guarding the door, I took a folder out of my cabinet and gave it
to her. She quickly took it from my hand and went back to her position.

Yuriko looked at me in confusion as she was opening the file. And the moment her
eyes met the printed letters on the paper, her face turned pale. She flipped and
scanned a few pages over and over.

"H-how did you—"

"There's nothing you can hide in this world forever." I stood up and faced her
position. She avoided looking at me and closed the folder instead.

"Since when did you join Les Solitaires?" I asked directly to the point. Her hands
kept on shaking but she answered me anyway.

"A long time ago pero walang alam si Emerald tungkol dito."

"We'll continue this later." She was still tense so I had to let her calm down in
the meantime. She can answer the questions I have in mind right after I come back
from the office. We both went out of the room and headed down.

"Yuriko, there you are." Lovelle skipped and held her best friend's arm. She, then,
glanced at me and gave her sweetest smile.

"Kuya Bullet, you're here pala. Do you want some snacks?" she asked and offered the
tray she was holding.

"No need. I'll be heading to the office," I quickly answered and left without
waiting for another response.

-
"Not bad," I stated as I checked the data Yuriko gave me. It consisted of
transactions and call histories of Les Solitaires members. These individuals have
been staying in Japan most of the time and are swiftly building international
connections.

Azure Lamperouge's POV

Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan nang makitang naglalakad na pabalik si

Birkins at ang kakambal ko roon sa lugar kung saan nagkakagulo. Napatingin naman
ako kay Duchess na hanggang ngayon ay walang malay. Wengya talaga!

Humigpit ang hawak ko sa manibela at mas binilisan pa ang pagmamaneho. Hindi ko

alam kung gaano katagal ang inabot pero sa wakas ay nakarating kami sa bahay.
Mabilis ko siyang binuhat papunta sa kwarto ko.

Anak ng tinola! Alam kong ang taglay kong kagwapuhan ay nakagagaling ng may sakit
pero... Wengya! Paano ko aasikasuhin ito?

Nang maihiga ko siya sa kama ay mas nakita ko kung gaano karami ang mga sugat na
tinamo niya. Ilang parte ng katawan niya ang may dugo at pasa. Maski ang suot
niyang gown na ibinigay ko sa kanya ay hindi na rin maayos.

Parang gusto kong pumatay.

Napahilamos ako ng mukha pagkatapos ay huminga nang malalim. Lumapit ako kay
Duchess saka umupo sa sahig upang maging magkapantay kaming dalawa. Hinawi ko ang
mga hibla ng buhok niya na tumabon na sa kanyang mukha saka ko pinakatitigan ang
mukha niya.

"Pinag-aalala mo ako nang sobra," bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang maamo
niyang mukha.

Totoong sobra niya akong pinag-alala. Takte! Nang sandaling makita kong umalis siya
sa meeting ng Black Organization ay gusto ko na kaagad siyang sundan. Pero ang dami
pang nangyari.

"Sorry," bulong ko ulit. "Sorry kung nahuli ako."

Muli ay bumuntong-hininga ako saka tumayo para pumunta sa kusina upang mag-init ng
tubig. Kumuha na rin ako ng maliit na palanggana at malinis na face towel. Wengya!
Mabuti na lang nakikita ko 'tong ginagawa sa amin ni mama noon at kay papa.

Ito lang ang kaya kong gawin sa ngayon. Kailangang malinisan na kaagad ang mga
sugat niya.

Nakisuyo ako sa dalawang kasambahay naming babae para mapalitan ng damit si

Duchess. Nang matapos ay bumalik na ako sa kwarto dala ang mga kakailanganin upang
magamot ang mga sugat niya. Mahimbing pa rin siyang natutulog. Napangiti ako dahil
ilang beses siyang pumupunta rito sa bahay pero ngayon lang siya nakapasok ng
kwarto ko. Wala pang malay.

Dahan-dahan kong inilapag ang mga gamit sa sahig at muling umupo sa pwesto ko
kanina. Sinimulan kong basain ang tuwalyang hawak saka maingat na ipinunas sa mga
dugong nagkalat sa mukha niya. Ampota! Pinalitan nga lang ng damit ng mga
kasambahay. Hindi man lang nilinisan.

"Hmm..."

Nabigla ako nang marinig ang pagdaing niya. Maya-maya lang ay nagmulat siya ng mata
ngunit halatang pagod pa siya.

"Matulog ka muna," sabi ko habang nakangiti sa kanya.

Ngumiti rin siya sa akin. "I-I'm glad y-you're h-here."

"Nandito lang naman ako lagi," sagot ko.

Wengya! Heto na nga ba ang sinasabi ko, eh. Sa sobrang gwapo ko, nagkakagusto kahit
na ang mga tulad ni Duchess na hindi mahilig sa lovelife. Anak ng tinolang masarap
pa sa adobo. Kung sabagay nga naman, hindi ko siya masisisi. Hindi lang naman siya
ang nahuhumaling sa isang Azure Lamperouge.

Mas lumapad pa ang pagkakangiti ko nang subukan niyang haplusin ang mukha ko.
Ampota! Iba talaga ang karisma ko. Pero hindi niya naituloy dahil wala pa siyang
lakas. Bahagya siyang ngumiti sa akin. Anak ng!

Huwag kang ganyan, Duchess. Kahit lalaki ako, may karupukan ako. Mas marupok nga
lang 'yong kakambal ko.

Ngunit ang ngiting iyon ay napalitan ng lungkot nang marinig ko ang huli niyang
sinabi bago siya muling mawalan ng malay.

"Hoy Bullet, pahiram nga ako ng cellphone mo para may silbi ka r'yan." Hindi ko na
hinintay ang sagot niya. Kinuha ko na kaagad ang phone na nasa may gear lever.

"M-Malayo nga, m-malapit naman sa p-puso," sabi niya at muli na namang umubo.
Marahan kong inalalayan ang hampaslupang burara mula sa pagkakasandal sa sasakyan
para isandal sa akin.

"Bawal kang mamatay, erkey? Black lives matter," bulong ko sa kanya habang
hinihintay mag-open ang Google Chrome browser ng pinsan kong hilaw. Napaka-lag
naman ng cellphone niya. Marami sigurong porn dito.

"T-Tanga ka."

"Apply direct pressure," basa ko sa nakalagay sa Google habang tinitingnan ang nasa
picture at saka pumunit ng tela mula sa suot kong gold strapless modern Cleopatra
metallic dress with golden dusts at the bottom at one-sided cape attached with a 27
carat diamond as a cape fastener.

"H-hoy bakit ka naghuhubad dito... Strict ang p-parents ko."

"Tangina mo. Mamamatay ka na't lahat-lahat, pinagpapantasyahan mo pa ako." Inilapat

ko ang piraso ng tela sa bandang dibdib niya at saka bahagyang diniinan. Pati ako
ay napangiwi sa sakit nang makita kong ininda niya ang sakit. "Masakit ba? Tiisin
mo muna ha. Malapit na naman siguro tayo."

"Hoy! Malayo pa ba tayo?" tanong ko sa pinsan kong hilaw.

"A little."

Sumulyap ulit ako sa hampaslupang burara na nakasandal ang ulo sa balikat ko habang
kitang-kita ko kung papaano niya pinakakalma ang sarili. Hawak-hawak niya ang kamay
kong nakalagay sa dibdib niya.

Bakit ba parang napakalayo naman ng hayop na ospital na 'yon?

"Wala bang mas malapit na ospital diyan? Nag-Waze ka na ba, ha?" tanong ko ulit sa
pinsan kong hilaw.

"The nearest hospital is 5 kilometers east."

"Tangina. Napakalayo naman? Bilisan mo kasing mag-drive." Puro kasi landi, eh.

Nagkibit-balikat lang siya at hindi na ako sinagot. Maya-maya lang ay kinalabit ko

ang hampaslupang burara dahil napansin kong nakapikit lang siya, kalmado ang mukha
at parang hindi na iniinda iyong sakit.

"Hoy, ano? Humihinga ka pa ba?" tanong ko sa kanya habang kinakalabit siya. Bahagya
naman niyang minulat ang mata niya. "Kaya mo pa naman, 'di ba? Kayanin mo, erkey?"

Marahan siyang tumango sa akin. "K-Kumalma ka."

"Ikaw nga ang kumalma r'yan. H'wag ka masyadong kabahan. Malapit-lapit na tayo sa
ospital." Huminga ako nang malalim dahil parang nanginginig ang mga magaganda kong
kamay. Muli kong tiningnan ang lagay ng hampaslupang burara.

Tangina naman! Ang dami pa ring dugo. Erkey lang naman siya, 'di ba? Shit naman!
Hayop kasi 'yong kapatid n'ong babaeng mukhang bunga ng malunggay eh. Mamatay na
sana 'yong tanginang 'yon.

Umuulan ng mura ang utak ko habang pinagmamasdan ang negrong pinananatiling kalmado
ang mukha niya kahit ang totoo naman, alam ko kung gaano siya nasasaktan dahil sa
mga tama ng balang tinamo niya.

Umubong muli ang negro, and this time, habol-habol na niya ang hininga niya.
Halatang hirap na hirap na siya sa sitwasyon niya. Wala akong magawa kung hindi
pagmasdan siya at punasan ang dugong lumalabas sa bibig niya.

Tangina naman!

Hindi ko namalayang tumutulo na ang luha ko kaya kaagad ko itong pinunasan.

"Nahihirapan ka na ba?" tanong ko. Sumandal lang siyang muli sa balikat ko habang
nakapikit at hindi ako sinagot. Mamamatay na lang, attitude pa 'tong gagong 'to.

"Alam mo, kapag namatay ka, wala na akong kakampi." Tahimik lang 'yong negro at
walang kibo kaya hinayaan ko na lang din na tumulo ang mga luha ko.

"Sino nang aawayin ko kapag nawala ka? Sino na mambu-bwisit sa'kin araw-araw pag
iniwan mo 'ko?"

Pinagmasdan ko ulit siya kasi wala pa rin siyang kibo. "Kapag nakita mo si Satanas
tapos inaaya ka na papuntang impyerno, h'wag kang sasama ha? Sabihin mo
isusungalngal ko sa kanya 'yong malaking tinidor na hawak n'ya at saka ko siya
ibibigti sa buntot n'ya kapag sinama ka n'ya."
Babawiin ko sana ang sinabi ko pero nakita ko namang napangiti siya kahit hinang-
hina na.

Inip na inip na akong naghintay hanggang sa maya-maya lang ay nakarating na kami sa

hospital. Iniayos ko muna ng upo ang hampaslupang burara at saka ako mabilis na
bumaba ng sasakyan. Nakababa na rin ng sasakyan ang pinsan kong hilaw nang
makalabas ako para akayin sana 'yong negro.

Binuhat niya si Mikazuki samantalang sinubukan ko namang kausapin ang hayop.

"Nandito na tayo. Aakayain kita papasok, ah? Kaya mo pa ba? Kumapit ka lang sa'kin,
ah. Kapag hindi ka umayos, ihuhulog kita sa kanal."

Aakayin ko na sana ang negro pero mukhang wala na siyang natitirang lakas para
tumayo kaya nagpalinga-linga ako sa paligid. Mabuti na lang at alerto ang mga tao
rito sa hospital. Agad silang nagdala ng stretcher sa kinaroroonan namin.

Nang maisakay ang hampaslupang burara sa stretcher ay nakita kong idinilat niya ang
mga mata niya at bahagyang kumunot ang noo. Feeling ko hinahanap niya ang
kagandahan ko kaya lumapit kaagad ako at hinawakan ang kamay niya.

"Nandito lang ang maganda, erkey?" sabi ko habang lakad takbo ang ginagawa.
Sinasabayan ko ang bilis ng paglalakad ng nurses habang tulak-tulak ang stretcher.
Tangina!

Nang sandaling makarating kami sa emergency room, mabilis silang lumapit para
lagyan ng swero at bigyan ng paunang lunas ang dalawa. Pati sa akin ay lumapit na
ang isa para linisin ang sugat ko na nadaplisan ng bala kanina.

"Kaano-ano po kayo ng mga pasyente?" tanong ng isang lalaki na sa porma at tindig

niya, mukhang siya na nga ang doktor. Napatingin naman ako sa pinsan kong hilaw
dahil siya ang unang sumagot.

"I am Mikazuki Knight's fiancé."

"How about you, miss?"

Tiningnan ko 'yong pinsan kong hilaw kasi hindi ko alam ang isasagot sa doktor.
Sunod kong inilipat ang tingin sa hampaslupang burara. Kaano-ano nga ba ako nito?
"Sugar mommy na lang, doc."

Sunud-sunod na ang tanong kaya mas lalong sumakit ang ulo ko. Hinayaan ko na lang
na 'yong pinsan kong hilaw na ang makipag-usap sa kanila.

"Wala pa ba kayong planong dalhin sa operating room 'tong dalawa?" inis na tanong
ko sa mga nurses dito sa loob.

Kahit hinang-hina ay naramdaman ko ang hampaslupang burara na pinisil ang kamay ko

kaya mabilis ko siyang nilingon. "May masakit ba sa'yo?" tanong ko at saka ko
tiningnan nang masama ang nurse na nagkakabit ng swero sa negro kasi baka
nasasaktan siya. "Hoy ikaw! Ayusin mo nga 'yang pagtutusok d'yan. Hindi mo ba
nakikitang nasasaktan 'yong hayop? Pakakasuhan talaga kita sa PAWS sinasabi ko
sa'yo."

Muli kong naramdaman ang pagpisil ng hampaslupang burara sa kamay ko kaya nilingon
ko ulit siya. "May gusto ka bang sabihin? May kailangan ka ba? Ano'ng gusto mo?
Masakit ba 'yong paglalagay sa'yo ng swero? Sabihin mo lang, palalaklak ko roon sa
nurse 'yong dextrose."

Pero hindi siya nagsalita. Ngumiti lang siya sa akin bago tuluyang bumitaw.
Kasunod n'on ay dinala na silang dalawa loob ng operating room. "Teka—" Sinubukan
ko pang humabol para sana iayos ang pagkakalagay ng kamay niya sa stretcher pero
pinigilan na ako ng mga staff na pumasok. "Nakalaylay kasi. Bobo pa naman 'yon baka
mangalay siya."

"Relax ka lang. Huwag kang iiyak, Bullet, ah. Kaya nila 'yon," pagre-remind ko sa
pinsan kong hilaw at saka ko pinunasan ang mga luha ko na bigla na lang tumulo.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 57 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-36 minutes

Bullet Roswell's POV

Both Mikazuki and Shaun Birkins were taken inside the emergency room as soon as we
reached the hospital. The doctor advised us to file an admission for them and
standby for further updates.

I processed some important files so I had to go back and get my phone that was left
in the car. I called Mikazuki's secretary, Emily, to bring the papers needed for
her boss and Birkins. They would not be out of the hospital for a while so I
decided to let mom and dad know about the situation. After a few thoughts, I
decided to make a call and dialed mom's number.

At first, I thought mom would not probably answer the call because she might have
been busy with the Yaji and Roswells. But after a few rings, it was dad who
answered from the other line.

[Son, where are you?] he asked right away.

"I'm with Mikazuki, Amber Lamperouge and Shaun Birkins, dad. Mikazuki and Birkins
are now both in the operating room," I casually replied to him. Although I am
worried like heck for the three of them, especially Mikazuki... and our baby.

[How about Duchess Lionhart?]

"By this time, she should be resting at Lamperouge's Residence."

[Alright. Why did you call your mom? Is there something wrong?] I stopped walking
when dad asked me that question. I did not know why I had to call mom where in the
first place, it was dad who I wanted to ask.

"Nothing." I shrugged and took a seat near the operating room; Amber was also
there. My eyes caught someone holding a child and unexpectedly, I smiled at the
thought of having one.

"Dad? When mom was pregnant the first time, how did it feel?" This time, it was my
turn to ask him as I locked my stare at the operating room's door where Mikazuki
was taken. There was silence for a few seconds before I heard dad clear his throat.

[It felt like our family was finally complete. When I knew that she had you in her
womb, I was ecstatic and I felt all of my problems go away and add up at the same
time. Everything was complicated at that time and we did not exactly know how we
could protect you to the fullest. Why did you ask?]

I remembered how I reacted when Amber Lamperouge mentioned that Mikazuki was
pregnant. It seemed like I felt the same way as dad. Thinking about finally having
your own child would complete everything about you. I had some follow-up questions
in mind when I heard a static movement from the other line.

[Waaa, dong! Bakit mo ginagamit ang cellphone ko? Wala na akong Barbie movies
d'yan, huhu.] I silently laughed as I heard mom's voice. It has been so long since
I last hung out with my real family. There are a lot of things that are happening
in the mafia world. Even if all you ask is a single day to have peace with the
people you love, it would not be as easy as you think.

[Hello? Baby Bullet! Bakit ngayon ka lang napatawag? Kasama mo si Mikazuki, 'no?
Yieeee hihi.]

"Yeah, I'm with her, mom, but she's still in the operating room. I'll give you an
update later." I looked at Amber Lamperouge who kept on walking back and forth.
Birkins was hit almost near his heart so I could understand why she feels anxious
with the situation. I am also anxious but I guess, we have different ways on how to
handle our emotions.

"I need to go now. Bye, mom." I ended the call, took a deep breath and closed my
eyes.
I hope you'll be fine with our child, my love.

"How are they?" I asked as I calmly looked at the doctor who just got out of the
operating room. They did not respond for a few seconds so I turned to look at the
whole place to see if Amber was around. There was no sign of her maybe because she
was still trying to contact the other Black Organization members.

I tried to be as calm as possible. I was taught to act calm in the toughest

situations, but I started to show my anxiety when the doctor and staff did not
respond to my question.

"Is there something wrong with my fiancé and brother?" I asked for the second time.

"Your brother's operation is still ongoing. Your fiancé is now stable and already
transferred to one of the private rooms, but..." The doctor's hesitation made me
uncomfortable for the first time. He could not look at me straight and released a
short sigh. It felt like I suddenly ran out of breath. My chest started to hurt
weirdly.

"The baby is in a critical condition. I think it would be better for Ms. Knight to
restrain herself from extreme activities." I felt relieved somehow when the doctor
said those words. The baby is still fighting inside her to survive. After all, our
baby is a Roswell.

"Thank you, Doc," I thanked them and asked for Mikazuki's room. They also told me
that they would notify us once Shaun's operation is finished. Immediately after
exchanging words with the hospital staff, I went to see Mikazuki who was still in
deep sleep when I arrived. Unconsciously, my lips formed a smile.

"Hang in tight to your mother, my child," I said and kissed Mikazuki's belly before
contacting Emily Salcedo for the second time.

Lindsay Lee's POV

Hindi ako makapaniwala sa ibinalita ni Emerald. Hanggang ngayon ay hindi pa rin

nagsi-sink in sa akin na wala na si Raven. He had been such a good friend of mine
ever since we were still kids.

I only lost touch with him when we moved to the States for a while. But even
without connecting or communicating with them, I knew they were loyal to their
friends. Raven is the best person to describe it.

And now that he is gone, I do not know exactly what I should feel. His death was
too sudden for us to handle and it felt difficult to accept the truth. Hindi ko
alam kung kailangan ko na bang sumuko, because to be honest, I am still hoping that
this is just a humorless prank at buhay pa talaga si Raven.

I sighed once again as I stared at his picture along with all of the boys here in
my room. Isa itong picture kung saan naroon ang lahat ng leader ng Black
Organization. Napangiti ako nang makita ang ngiti niya. I am going to miss him.

Sinuyod ko ng tingin ang buong litrato at dumako ang tingin ko sa seryosong mukha
ni Kayden. Again, I released a sigh and closed my eyes.

Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong napabuntong-hininga ngayong araw.

Mula sa party nina Caliber, hindi na napayapa ang utak ko sa kaiisip kung bakit
nanlamig ang pakikitungo sa akin ni Kayden. Yes, I want him to keep a distance from
me para hindi na siya umasa pa sa akin at dahil alam kong masasaktan lang siya.
Pero hindi ko naman ginustong maging ganito ang pakikitungo niya sa akin. I did not
want to lose him nor our friendship.

Maybe, this is the consequence of the decision that I made. I wanted to believe it
was for the better but my mind protests to buy this kind of excuse.

I can feel his cold approach every time he avoids me.

-Flashback-

"Oy, Lindsay! Okay ka lang ba?" I smiled sweetly at Mikaela and nodded as a
response. "Kanina ka pa tulala, ah."

I shrugged my shoulders. "I'm fine, Miks. No need to worry." I gave her a silent
laugh and kept on smiling.

Tuloy ang party ni Caliber kahit nagkaroon ng kaunting aberya kanina. The guests
didn't seem to be shocked about what happened. They treat it as if it was normal
for everyone to witness scenarios like that.

"Nasaan po ang iba?" tanong ni Emerald nang makabalik sa upuan na kasama ngayon si
Caliber. Nagpalinga-linga ang lahat. Sa lahat ng dumalo na parte ng Black
Organization, si Kayden lang ang wala. I kept my head down because I know it was my
fault.

"Lindsay, nakita mo ba si Kayden?" tanong ni Mikaela. This time, I tried to scan

the whole place pero hindi ko pa rin siya makita.

"Hindi, eh," I answered in a weak voice dahil totoo naman. Saan naman kaya siya
nagpunta? Mula nang i-excuse niya ang sarili niya ay hindi na siya bumalik dito sa
table namin.

Nagtalo ang isip ko kanina kung susundan ko ba siya at hahanapin o hahayaan na lang
para makapag-isip-isip siya. In the first place, I know I was the reason why he
acted so indifferent. I couldn't do anything but to avoid him.

Malinaw na naman talaga sa akin ang lahat... That Trigger is the person I love and
no one else could replace his worth in my heart. Pero ayoko namang masaktan si
Kayden nang ganito dahil alam ko ang pakiramdam niyon.

Sorry, Kayden. I'm sorry if I let you feel the same pain I already felt. I'm sorry
if I let you suffer the same experience as mine.

Maya-maya lang, nagsasayawan na ang ilan sa amin. Some of the Black Organization
members remained on their sears habang nanonood lang sa mga nagsasayaw, like me.
Nakaupo ako ngayon habang masayang pinagmamasdan ang mga kaibigan ko. They looked
so happy while dancing with their partners.

Nagulat na lang ako nang biglang may umupo sa tabi ko.

"Yo, Lindsay."

"Cody," bati ko rin sa kanya. "Why? Is there something wrong?"

"Bakit hindi ka nagsasayaw?" He looked so serious kaya medyo kinabahan ako sa

paraan ng pagtatanong niya.

O baka masyado ko lang pinakakaba ang sarili ko dahil kaharap ko ngayon ang kapatid
ng taong sinasaktan ko. And this is the first time I saw Cody acting serious.

"I'm not in the mood, eh," I said and gave him my sweetest smile like what I gave
to Mikaela nang sa gayon ay mawala ang kaba ko.

Calm down, Lind. Si Cody lang 'to.

"Nag-away ba kayo ng utol ko?" My eyes widened when he asked me that question.
Nilingon ko siya at nagkasalubong ang mga mata namin, pero agad ko iyong binawi. I
diverted my gaze dahil hindi ko alam ang isasagot.

"The truth is–" I was about to say something when he cut me off.

"Ays lang 'yan. Matatanggap din n'on 'yon. Sus! Natanggap niya ngang mas gwapo ako
sa kanya, eh. Syur ako, matatanggap niyang olats siya ngayon."

"You knew?"

Instead of answering me directly, he smiled at me. "Sibat na ako. Ayan na siya,"

aniya habang nakatingin sa may likuran ko.

My eyes went wide when I heard him. I couldn't help but freeze on my position.
Tumawa naman siya nang malakas habang papalayo sa pwesto ko. Sinundan ko siya ng
tingin, papunta siya ngayon sa kinaroroonan nina Azure at Shaun.

Hindi ko alam kung lilingunin ko si Kayden o kung paanong approach ang gagawin ko.
Gosh! This is really awkward.

I decided to clear all my negative thoughts and faced him. Hinanda ko ang isang
matamis na ngiti nang humarap ako sa kanya.

"Kay–"

Ngunit nawala ang ngiti na iyon nang malamig niya akong tingnan pagkatapos ay
iniwas ang tingin sa akin at dumeretso sa pwesto ng kapatid niya. Sa huli ay
nagbaba ako ng tingin.
I'm sorry.

I'm sorry if I couldn't share your pain and sadness dahil alam ko naman ang
solusyon kung papaano ka sasaya. And sorry ulit, dahil hindi ko maibibigay sa iyo
ang kasiyahang gusto mo.

-End Of Flashback-

I did not want to end my friendship with Kayden, but somehow, I understand his
point kung bakit siya lumalayo. Dahil noong ako ang nasa posisyon niya, 'yan din
naman ang napili kong solusyon.

Siguro ganoon na rin ang ginagawa niya. And I need to respect that for now. I do
not want to lose another friend.

Amber Lamperouge's POV

Magandang-maganda akong nakaupo sa harap ng operating room. Paano, iwan ba naman

ako ng pinsan kong hilaw.

Mabuti na lang at relax na relax lang ako rito. Alam ko naman kasing kayang-kaya
'yon ng hampaslupang burara. Pero bakit parang nilalamig ako? Tang ina, bakit naman
kasi parang ang lakas ng aircon dito sa ospital?

Saka bakit naman ang tagal lumabas ng doktor? Ano ba kasing ginagawa nila sa
negrong iyon?

-Flashback-

Halos isang oras na silang dalawa sa operating room pero hindi pa rin lumalabas ang
doktor o kahit isa man lang sa mga nurses na nandoon sa loob.

Rinig na rinig sa buong hallway ang tunog ng takong ng suot kong Gold Valentino
heels dahil kanina pa ako palakad-lakad. Mas nakangangawit kasing umupo at
maghintay.

At isa pa, mas natatagalan ako sa oras ng paghihintay kapag nakaupo ako.

Saglit akong natigilan sa paglalakad nang maisip kong tawagan ang ibang Black
Organization members. Kanina ko pa iniisip kung sino ang tatawagan ko pero parang
wala naman akong maalalang dapat kong tawagan kaya umupo na lang muna ako saglit.

Mabilis akong napatayo nang maalalang p'wede kong tawagan sina Caliber o si Katana.
Pero napaupo rin ako dahil naalala kong hindi ko alam ang number nila.

Napatingin ako sa pinsan kong hilaw na nakatingin lang sa akin.

"Amber–" Magsasalita pa sana siya pero inunahan ko na siya.

"Kinakabahan ka ba? Kumalma ka lang, erkey? Magiging erkey rin sila. H'wag ka
masyadong feeling affected d'yan," pagpapakalma ko sa kanya saka muling tumayo para
maglakad-lakad. Kahit naman kasi hindi niya sabihin, obvious namang kanina pa siya
kinakabahan. Itinuring niya ring kapatid 'yong hampaslupang burara. Tapos si
Mikazuki naman, kalandian niya so natural lang na kabahan siya.
Buti na lang nandito ang maganda, kahit papaano may magpapakalma rito sa pinsan
kong hilaw.

Muli akong nag-umpisang mag-isip. Kung ang batang malandi kaya ang tawagan ko? Kaso
baka sumama pa rito ang bida-bida niyang kapatid kaya h'wag na lang.

Pinagpatuloy ko lang ang paglalakad-lakad. Paroo't parito ako dahil malalim kong
iniisip kung sino ba ang p'wedeng tawagan.

"Hey, you should–"

"Shh! P'wede ba Bullet mag-relax ka lang? Naiintindihan kong hindi ka mapakali,

erkey? Pero hindi ako makapag-isip nang maayos dito. Sinabi ko na sa'yo h'wag mo
masyadong pakabahin ang sarili mo."

Tama! Iyong babaeng tanga na lang ang tatawagan ko dahil hindi naman pwede iyong
kakambal kong pangit kasi sigurado akong inaalagaan n'on si Duchess.

Maganda pa rin akong naglakad palayo sa pinsan kong hilaw na halatang-halata kong
hindi pa rin mapakali para tumungo sa front desk ng hospital. Naiwan ko iyong
iPhone 12 Pro Max ko kaya siguro naman may landline sila rito pantawag, 'di ba?

"Excuse me," tawag pansin ko sa isang staff doon sa front desk na hindi naman
kagandahan. "Pwede bang makitawag dito sa landline niyo?" tanong ko sabay turo sa
telephone na nasa harap ko lang.

"Naiwan ko kasi iyong iPhone 12 Pro Max ko kaya wala akong pantawag. Don't worry
babayaran ko, magkano? Wala akong cash pero pwede na ba 'tong Cartier Juste un Clou
bracelet, classic, 18K yellow gold, at may 374 brilliant-cut diamonds na suot ko?"
Mabilis na kinuha ng babaeng nasa frontdesk ang bracelet na binigay ko.

"Totoo po ba 'to?" tanong niya.

"Duh! Mas totoo pa 'yan kaysa sa'yo at mga friends mong plastic, ghorl."

Pagkasabi ko niyon ay agad kong inabot ang telephone sa desk nila at inumpisahang
mag-dial. Pero nakadadalawang digits pa lang ako, nahinto na ako sa pagpindot.

Hayop! Ano nga ulit number ng mga iyon?

Napapikit ako sa inis. Bakit kasi wala akong paki sa contact numbers nila? Hindi ko
tuloy maalala at saka nakangiting iniusod ang telephone palayo sa akin.

"Hindi ko na pala kailangan.Ang pangit ng telephone n'yo, walang contact list."

Napagdesisyunan kong bumalik na lang sa waiting area. Baka kasi lumabas iyong
doktor at hanapin ang sugar mommy ng negro. Kailangan nandoon ako.

-End Of Flasback-

Umalis lang ako saglit para tawagan ang babaeng tanga pero iniwan na ako ng
magaling kong pinsang hilaw.
Naghintay pa ako ng ilang minuto hanggang sa marinig kong tumunog ang pagbukas ng
pinto. Lumabas doon ang isang nurse.

Agad ko siyang nilapitan saka tinanony. "Nakita mo ba iyong lalaking nakaupo rito
kanina? Hindi siya kagwapuhan pero erkey na rin. Kasama ko 'yon kanina. Iniwan lang
ako," sabi ko sa nurse.

"Ah, iyong fiancé po ni Miss Mizakuki Knight? Nasa private room na po sila kung
saan po dinala ang pasyente."

Aba't talagang iniwan ako.

"Ano raw sabi ng doktor?" tanong ko ulit.

Bakit naman kasi hindi ako hinintay ng lalaking iyon? Sana man lang hinintay niya
muna akong makabalik bago siya umalis, 'di ba? Alam ko namang kinakabahan siya kaya
nga dapat sabay kami.

"Hindi ko po alam, ma'am, eh. Iyong lalaki po ang kausap kanina."

Tumango na lang ako pagkasabi niya niyon. And as soon as makaalis iyong nurse ay
napaupo na lang ako sa isa sa mga upuan sa waiting area.

Muli kong nilingon ang operating room kung nasaan ang hampaslupang burara at saka
pinagdaop ang mga kamay ko.

Sana maging erkey ka lang, Shaun.

Pero tang ina! Ang lamig ng mga kamay ko. "Wala ba talagang maghihina ng aircon?!"

Grayson Boulstridge's POV

"Saan ka pupunta?" tanong sa akin ni Shinji Yamaguchi nang makitang paika-ika akong
naglalakad paalis.

Sinamaan ko siya ng tingin at hindi sumagot. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad

habang iniinda na naman ang mga sugat sa binti ko. Tumawa lang siya sa akin ngunit
hinayaan akong makaalis. Hindi pa man ako nakalalayo ay muli siyang nagsalita.

"Hindi matatapos ang araw na ito, patay na ang mga kaibigan ninyo," saad niya
kasunod ang isang malakas na halakhak.

Nagngitngit ako sa galit nang marinig iyon. Napakawalang puso talaga ng taong ito.
Hindi ko na nga alam kung tao pa ba 'to.

Pero hindi ko na siya pinansin at nagpatuloy lang sa paglalakad.

Nang tuluyang makalayo sa kanila ay nagtago muna ako sa isang liblib na parte, sa
matataas na talahib. Saka ko inilabas ang cellphone ko para tawagan si Queen of
Spades.

"Nasaan ka?" tanong ko sa kanya nang sagutin ang tawag ko.

"Watching you."

Napalinga-linga ako sa paligid upang hanapin ang sasakyan niya. Nakita ko naman ito
sa 'di kalayuan kaya tinaas ko ang kamay ko.

"On my way there," she said sweetly saka pinatay ang tawag. Kasunod n'on ay nakita
ko ang paglapit ng kotse niya sa akin.

"Sa pinakamalapit na hospital," sabi ko sa kanya na agad naman niyang tinanguan.

Sigurado akong doon dinala nina Boss sina Mika at Birkins.

Queen of Spades is my ally. Siya ang nagtatakip sa akin para hindi ako pumalpak sa
mga ginagawa ko. Good thing we have this strong connection kaya mas napadali niyon
kahit papaano ang trabaho ko.

"Sino'ng nasa hospital?" tanong niya sa akin. "Iyong girlfriend mo ba?"

Tumango ako bago sumagot. "At saka iyong iba kong kaibigan. Nandoon din ang pinsan
ko."

"Si Raven?"

"No. Bullet Roswell."

"Oh. I see." Saglit kaming natahimik ngunit nabasag ang katahimikan nang magsalita
siya ulit habang ang mga mata niya ay nasa daan. "Anyway, ibababa lang kita roon
dahil may pupuntahan pa ako."

"Sige lang. Nandoon din si Amber," sabi ko sa kanya. Sana ayos lang siya.

"You love her so much?" Nilingon ko siya ngunit nanatili sa daan ang paningin niya.
"Nakikita kong sobra kang nag-aalala."

Ngumiti lang ako sa kanya dahil hindi ko alam ang isasagot ko.

"She must be really lucky," pagkasabi niya niyon ay tumawa siya. Pero hindi ko na
iyon pinansin; itinuon ko na lang ang atensyon ko sa buong byahe.

Pakiramdam ko, lalong sumakit ang mga sugat ko nang tuluyang natapos ang barilan
kanina. Pagod na pagod ang katawan ko. Gusto ko sanang magpahinga muna kaso hindi
pwede dahil alam kong kailangan ako ni Amber ngayon.

Pinikit ko ang mga mata ko saka isinandal ang ulo sa sasakyan. Pinakiramdaman ko
ang sarili hanggang sa naramdaman kong parang may nakamasid sa akin. Nang magmulat
ako ng mata ay nagkasalubong kami ng tingin ni Alexa.

Agad niya iyong binawi dahil muntikan na kaming lumihis ng daan.

"Oh, sorry!" nagugulat niyang saad saka pinagpatuloy ang pagmamaneho.

Ilang sandali pa ay nasa tapat na kami ng isang malaking hospital.

"Nandito siguro sila. Dito muna ako," paalam ko sa kanya. "Ingat ka. I-text mo ako
kapag nakauwi ka na," dugtong ko pa. Tumango naman siya saka ako binigyan ng isang
halik sa labi bago ako tuluyang makalabas ng kotse.

Kumaway pa siya sa akin bago umalis saka sinabing, "Go and comfort her. She needs
you."
Huminga ako nang malalim nang makita ang paglayo ng sasakyan niya. Nang tuluyan
siyang makaalis ay siya namang pagpasok ko sa loob ng ospital. Agad akong tumungo
sa front desk upang tanungin ang kwarto nila.

"Nasa operating room pa po si Mr. Shaun Birkins habang si Ms. Mikazuki Knight naman
po ay nasa executive room," saad ng staff na nasa front desk kaya agad akong
tumungo roon.

Naabutan kong mag-isa si Amber kaya hindi na muna ako lumapit dahil mas gusto kong
pinagmamasdan siya sa malayo. Hindi kasi siya nagtataray kapag wala namang tao sa
paligid niya. Lumalabas ang tunay na siya kapag mag-isa na lang siya.

Nakatutuwa talaga siyang tingnan lalo kapag halatang kinakabahan siya. Hindi siya
mapakali. Naglalakad paroo't parito at bumubulong ng kung ano-ano. Napahihilamos na
rin siya ng mukha niya at napasasabunot sa buhok. Uupo saglit pero tatayo ulit
tapos magpapalakad-lakad muli.

I can see her frustrations. Gusto ko sana siyang lapitan pero mas lalo lang siyang
hindi makapag-iisip nang maayos kapag may gumugulo sa kanya. Kaya nanatili lang ako
kung saan ako nakapwesto.

Maya-maya lang ay lumabas na ang doktor kaya bahagya akong lumapit para makinig
pero hindi pa rin ako nagpapakita kay Amber.

"Ano, doc? Kumusta naman daw iyong negro? Humihinga pa naman siya, 'di ba? Kapag
hindi huminga, lunurin ninyo." Halata ang panginginig sa boses ni Amber pero
pinagmumukha niyang matapang at kalmado ang sarili.

Napasulyap ako sa mga kamay niyang nanginginig. Parang anumang oras ay bigla siyang
tutumba kaya mas lumapit pa ako.

"Sana kaya today, Doc."

"I'm sorry to say this but..."

Maski ako ay kinabahan nang sandaling huminto sa pagsasalita ang doktor. Pareho
kami ni Amber na hinihintay ang sasabihin nito.

"But, ano? Erkey na siya Doc, 'di ba? Sabi ko na kering-keri naman niya, eh. Buti
na lang talaga hindi ako gaanong nag-alala. Gago kasi 'yan, Doc, kaya mahaba ang
buhay niya," muling saad ni Amber. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko dahil
halatang-halata sa boses niya na pinipigilan na niyang umiyak.

"He's in a critical condition. He needs to undergo another operation and the

survival rate of the patient is very low. Kaya kung anuman ang mangyayari sa
pasyente, I advise you to prepare yourself."

"Putang ina." Napahawak si Amber sa bibig niya nang kumawala ang isang malutong na
mura. Sunod-sunod na ring tumulo ang mga luha niya. "Pakisabi sa kanya, Doc, kapag
namatay siya pupunta ako sa puntod niya tapos kakainin ko 'yong mga paborito niyang
pagkain at iinom ako ng buko juice para naman pagsisihan niyang namatay siya."

Tinapik siya ng doktor sa balikat saka umalis pabalik sa operating room. Naiwan
namang nakatulala si Amber sa rperating room habang tuloy-tuloy ang agos ng luha
mula sa mga mata niya.

Nanghihinang napaupo siya sa upuan na para bang tinanggalan ng lakas. Pinanood ko

siya sa ganoong sitwasyon saka nagdesisyong lapitan na siya. Pero hindi pa man
humahakbang ang mga paa ko ay nakita ko siyang pinunasan ang mata niya saka mabilis
na tumayo.

Imbes na lapitan siya ay sinundan ko na lang siya nang mag-umpisa siyang maglakad
palayo sa operating room. Hindi niya ba hihintaying matapos ang operasyon kay
Birkins?

Gusto ko sanang bisitahin si Mika pero mas gusto kong malaman kung saan pupunta si
Amber. Kaya agad ko siyang sinundan.

Tumungo siya sa elevator pero bago siya makapasok ay pinagmasdan niya ang isang
maliit na bulletin board malapit dito kung saan may naka-drawing na tila mapa ng
hospital. Pinadaan niya ang daliri sa mapa na parang may hinahanap. Hanggang sa
nakita kong pinindot niya ang button papunta sa 5th floor. Ano'ng gagawin niya
roon?

Agad akong tumungo sa hagdanan nang tuluyan siyang makapasok sa loob ng elevator.
Kailangan ko siyang maabutan doon kaya mabilis kong inakyat hanggang ikalimang
palapag ng hospital kahit iika-ika pa rin ako.

Sakto naman sa pagdating ko ay kalalabas lang niya ng elevator kaya mabilis akong
nagtago. Dinig sa buong hallway ang takong ng suot na heels ni Amber. Nagpalakad-
lakad siya na parang may hinahanap.

Sinundan ko siya hanggang sa huminto siya sa isang...

Chapel?

Alam kong hindi siya pumupunta ng simbahan kung hindi sila yayayain ni Tita Amesyl.
Minsan pa nga ay sapilitan pa. Kaya kahit papaano ay nagtataka ako nang dito siya
nagpunta. Hindi naman kasi siya relihiyosang tao.

Ito pa nga lang yata ang unang pagkakataong nakita ko siyang pumunta sa ganitong
lugar nang walang pumipilit sa kanya.

Alam ko naman kung bakit siya narito. At hindi ko maitatangging natutuwa akong
makita na ginagawa niya ang ganitong bagay para kay Birkins.

Napangiti ako sa reaksyon niya nang makita ang loob ng chapel. Walang tao roon kaya
pwede siyang pumasok nang hindi tinatago ang dahilan kung bakit siya naroon. Pero
nanatili lang siyang nakatayo.

Sumilip siya sa loob niyon at papasok na sana pero halatang nagdadalawang-isip

siya. Kaya mabilis siyang naglakad palayo, ngunit nakai-ilang hakbang pa lang ay
huminto siya. Natawa ako nang mahina dahil kitang-kita ko ang pagkabugnot niya bago
siya bumalik sa harapan ng pinto ng chapel.

Ilang beses niyang ginawa iyon hanggang sa napagdesisyunan ko nang lumabas sa

pinagtataguan ko at puntahan siya.
"Walang masama kung papasok ka sa loob," bungad na saad ko. Nakita ko naman ang
gulat sa mga mata niya pero agad niyang binawi iyon saka iniwas ang tingin.

"Sino nagsabing papasok ako r'yan? Duh! Napadaan lang ako, erkey? And besides,
chine-check ko lang, baka nagpunta rito si Doc. May itatanong pa ako, eh."

Kahit saglit lang nagtama ang paningin naming dalawa ay nasaksihan ko kung gaano
kapula ang mga mata niya maging ang ilong dahil sa pag-iyak.

Lumapit ako sa kanya saka niyakap siya nang mahigpit. Hinayaan niya naman akong
gawin iyon. Huminga siya nang malalim upang siguro ay pakalmahin ang sarili. Pero
hindi nakatakas sa pandinig ko ang pagsinghot niya.

"Nandito lang ako," saad ko saka mas pinahigpit ang yakap. Gusto kong maramdaman
niyang kahit naging gago ako, sa oras na kailangan niya ng karamay ay nandito ako.

Ilang minuto rin tumagal ang yakap na iyon bago ako bumitaw. "Ano'ng trip mo? Bakit
may pag-yakap ka pa?" tanong niya habang pinupunasan ang mga luha niya na halatang
ayaw niyang ipakita sa akin kaya nagpanggap akong hindi ito napansin.

"Papasok ako sa loob, gusto mo bang sumama?" pagsisinungaling ko. Dahil alam ko
namang hindi siya papasok sa loob ng chapel kung hindi ko siya aayain.

"Alam mo namang hindi ako palasimbang tao pero dahil mapilit ka, erkey. Bilisan
lang natin dahil baka matapos na 'yong operasyon n'ong negro," sagot niya.

Pagkapasok namin sa loob ng chapel ay agad inilibot ni Amber ang paningin niya sa
paligid. Halatang hindi siya pamilyar sa ganoon. Umupo kami sa pinakaunang upuan.

"Bakit dito pa tayo uupo? Hindi ba p'wedeng sa likod na lang?" tanong niya sa akin
nang makarating kami sa unahan.

"Mas maganda rito."

"Erkey."

Sabay kaming umupo roon at tahimik na yumuko. Ngunit hindi ko pa man sinisimulan
ang pagdarasal ay napalingon na ako kay Amber.

Magkadaop nang mahigpit ang dalawa niyang kamay at nakapikit na nakayuko. Mukhang
sinisimulan na niyang manalangin kaya napangiti ako. May tumulong luha sa mga mata
niya pero hinayaan ko lang.

Tumingin ako sa krus na nasa unahan saka dahan-dahang ipinikit ang mga mata ko.

Sana matapos na ang lahat ng ito. Sana wala nang mahirapang ibang tao. Panatilihin
sanang malayo ang mga magulang ko upang hindi nila masaksihan ang mga ginagawa ko.

At sana, hindi ko na muli pang makita si Amber sa ganitong sitwasyon. Dahil

nanghihina ako kapag nakikita ko siyang ganito.

Nang matapos akong magdasal ay iminulat ko ang mga mata ko. Muli kong pinagmasdan
si Amber nang magdilat din siya ng mga mata. Maya-maya lang ay nagyaya na siyang
lumabas.

Tahimik kong sinundan si Amber na naglakad palabas ng chapel. "Ano'ng pinagdasal

mo?" tanong ko sa kanya nang sandaling huminto ito upang linguning muli ang chapel.
"Ang kapal naman ng mukha ko kung hihilingin kong pahabain ang buhay n'ong
hampaslupang burara 'di ba?" Ngumiti siya ng mapait habang hindi inaalis ang tingin
sa chapel. "Bukod sa hindi naman siya mabuting tao, wala rin naman siyang dulot sa
mundo," dugtong pa niya.

"Pero... baka naman p'wedeng bumili kahit extra 50 years. Erkey lang naman sa'kin
magbayad. Feeling ko naman sapat 'yong mga pera ko sa bangko para i-extend ng 50
years ang walang kwenta niyang buhay, 'di ba?" Nakita kong tumulo ang luha niya
kaya nag-iwas ako ng tingin.

Nakapanghihinang makita siyang ganito. Siguro sapat na rin ang ilang taon ko siyang
kilala. Pinalalakas niya lang ang sarili niya gamit ang mga salitang lumalabas sa
bibig niya. Pero sa loob-loob ni Amber, alam kong nadudurog siya.

"Kahit 30 years... sige 20 years... sige na nga kahit 10 years na lang," dugtong
niya pa. Hanggang sa narinig ko siyang humagulgol. Hindi siya ganito. Hindi siya
umiiyak nang ganito kasakit noon. O baka hindi ko lang nakikita?

Shit! Hindi ko alam kung ano ang p'wede kong gawin para patahanin siya. Ang alam ko
lang, hindi ang yakap o payo ko ang magpapatahan sa kanya.

"Kung hindi talaga keri ng ganoon katagal...huling tawad na, kahit isang araw na
lang sana. Isang araw na erkey siya, isang araw na hindi nahihirapan, isang araw na
gago ulit siya, isang araw ng away, isang araw na tulad ng dati..." Hindi ko na
napigilan ang sarili ko at muli siyang niyakap.

Mas lalong lumakas ang iyak niya. Tila nag-echo iyon sa buong hallway. Huminga ako
nang malalim dahil pakiramdam ko, nakahahawa ang iyak niyang iyon. Halos hindi na
siya makahinga sa pag-iyak. Wala akong magawa kundi ang hagurin ang likod niya at
iparamdam na nandito lang ako kahit ano'ng mangyari.

"...kahit isang oras lang. Basta ekey siya, erkey kami," bulong niya pa sa pagitan
ng mga hikbi.

Ibang-iba ang Amber ngayon sa harap ko.

"Grayson?"

Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses. At naabutan doon ang kanina'y kasama ko

lang. Mula sa pagkakayakap kay Amber ay bumitaw ako upang lapitan ang babaeng
tumawag sa akin.

"What are you doing here, Alexa?" tanong ko.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 58 - Page 6
by Yanalovesyouu
25-31 minutes

Queen of Spades' POV

"Are you sure na okay ka lang mag-isa rito?" Grayson asked Amber na nakaupo sa
upuan habang nakatayo naman kami sa harapan niya, naghahanda nang umalis.

"Duh?! Ako pa ba?" Tinanguan niya rin kami bilang pagsang-ayon sa mga sinabi niya.
I admire Amber for remaining tough kahit mahahalata mong nahihirapan siya. Hindi
siya OA kung makapag-emote gaya ng iba.

"P'wede ka namang sumama muna sa amin para makapagpahinga ka," I gave my sincere
suggestion. Ngumiti lang siya nang mapait at saka ibinalik ang tingin sa operating
room kaya naman sinulyapan ko iyon ng tingin.

"Kahit wala akong tulog, maganda ako. Ikaw ang magpahinga, mukhang kailangan mo
n'on." Natawa lang ako nang mahina sa sagot niya sa akin.

Knowing Amber Lamperouge, alam kong kakayanin niya ito. Nag-umpisa na akong
maglakad palayo at hinintay si Grayson sa dulo ng hallway.

Ilang minuto akong naghintay hanggang sa natanaw ko na rin siyang naglalakad

palapit sa akin. "She'll be fine, really. Why don't you at least try to trust her?"
tanong ko sa kanya. Lagi na lang kasi siyang napa-praning sa lahat ng bagay. Parang
mas kilala ko pa nga yata iyong girlfriend niya kaysa sa kanya.

"Nakita mo naman ang lagay niya kanina, 'di ba? Baka mamaya pagkaalis natin, wala
na naman siya sa sarili. What if she gets hurt this time?" I sighed because of what
he said. Naiintindihan ko ang gusto niyang ipahiwatig dahil ako mismo ay nag-alala
rin nang madatnan ko si Amber dito kanina sa ospital.

-Flashback-

Kasalukuyan na akong nagmamaneho palayo ng ospital matapos kong ibaba roon si

Grayson na puno ng pag-aalala. Panaka-nakang lumingon ako sa side mirror sa hindi
malamang dahilan. I don't know but I couldn't help myself but to worry, not just
for Grayson, but also his friends.

"Shit!" I cursed when I realized what I was doing. Iniliko ko ang sasakyan at
tinigil ito sa harap ng isang convenience store. Hindi ko alam kung ano ang pumasok
sa isip ko but after a few minutes, I found myself carrying a lot of stuff–mostly
food and drinks, to the counter.
Nagtataka ang mukha ng tao sa counter sa mga kinuha kong snacks. I mean, sino ba
naman ang hindi mawi-wirduhan kapag nakakita ka ng babaeng halos bilhin na ang
buong convenience store sa sobrang dami ng pinamili sa kalagitnaan ng madaling
araw?

"May biglaang lakad ka po ba, ma'am?" hindi maiwasang usisa ng cashier. I'm not in
the mood to snob anybody so I answered forwardly.

"Nothing." Tumango naman ang cashier at binilisan ang paglagay ng mga pinamili ko
sa plastic. After I got them, agad akong dumeretso pabalik ng hospital. I found a
parking space at mabilis na ibinaba ang mga gamit mula sa sasakyan.

I had to move fast dahil siguradong nagugutom at nauuhaw na rin sina Amber; idagdag
pa si Gray na wala pa ring pahinga mula sa gulo kanina. Nang makapasok ako sa loob
ng hospital ay deretso akong pumunta sa operating room because of my gut feeling.

Pero pagkarating ko roon, wala silang dalawa. Saan naman kaya nagpunta iyon?

I managed to carry all the foods and things that I brought. Usually, kapag ganito,
alam ko na kung saan tutungo ang isang taong may matinding kahilingan.

Out of curiosity, pumunta ako sa elevator upang hanapin ang lugar sa bulletin board
doon, and when I already knew where it is ay mabilis akong sumakay roon.

I pressed the button paakyat sa 5th floor. Nang makarating ay hinanap ng paningin
ko si Grayson.

Na agad ko namang nakita. Kasalukuyan siyang nakayakap sa tanong mahal niya. Saglit
akong napangiti nang mapait saka siya tinawag.

"Grayson?"

"What are you doing here, Alexa?" bungad na tanong niya pagkakita sa akin.

Ngumiti ako sa kanila nang malapad. Si Amber naman ay tila naguguluhan habang
nakatingin sa akin at pinupunasan ang mga luha niya, so I gave her my sweetest
smile.
Bahagya kong tinaas ang mga plastic bags na bitbit ko. "I brought some food."

Nilapitan ko silang dalawa saka napatingin sa mga sugat ni Gray at sa gawi ni

Amber.

"Can I borrow your girlfriend first?"

Nandito kaming dalawa sa isa sa mga CR ng ospital habang hinihintay ko si Amber

dito sa labas ng cubicle para iabot sa kanya ang ilang mga binili ko na pabango or
anything na alam kong wala siyang dala ngayon.

"Kadiri naman, tang ina! Feeling ko mas lalong dumumi katawan ko nang maligo ako,
eh," reklamo niya habang nasa loob ng cubicle. Lihim naman akong napatawa sa
reaksyon niya. Mapili nga siya sa gamit gaya ng sinabi ni Grayson.

"Tapos ka na ba? Ito munang spare na dala kong damit ang isuot mo," saad ko saka
iaabot na sana ang damit sa kanya nang bigla siyang magsalita.

"Naisuot mo na ba 'yan?"

"Hindi pa," tipid na sagot ko.

"Anong brand niyang damit mo?"

Nag-alinlangan akong sagutin ang tanong niya pero sa huli ay sinagot ko rin. "Uhh—
Guess?"

"Guess? Erkey, pwede na pagtiyagaan," saad niya saka binuksan ang pinto ng cubicle
nang bahagya upang ilahad ang kamay. Binigay ko naman sa kanya ang isang paper bag
na naglalaman ng extrang damit ko. Mabuti na lang at mayroon akong dala lagi sa
sasakyan.

Hinintay ko na lang siya matapos. Ilang saglit pa ay lumabas na siya ng cubicle na

kunot ang noo.

"Mauuna na ako, baka tapos na ang operasyon n'ong hampaslupang burara." Akmang
maglalakad na siya palabas nitong CR ng hospital nang pigilan ko siya. Tumingin
naman siya sa akin nang may pagtataka.

"Here. Ayusan mo muna ang sarili mo," I said and gave her another paper bag na
naglalaman ng ilang gamit. Tulad ng suklay, pang-ipit, make-up at iba pang p'wedeng
gamitin sa mukha.

"Mukha bang hindi maayos ang sarili ko? Ikaw ang mag-ayos, mas mukha kang haggard
sa akin. Duh!" Tumawa na lang ako sa sinabi niya. Not that I am offended or
something, but I sincerely find it funny when she does that.

Marahan ko siyang hinila sa isang malapad na salamin doon. Pinaharap ko siya't

sinimulang ilabas ang mga gamit na binili ko. Una kong kinuha ang suklay at agad na
sinuklayan ang buhok niya.

Pero ang pinagtataka ko, bakit wala man lang siyang reaksyon sa akin? I mean,
ngayon niya lang ako nakita. Tapos kilala ko pa ang boyfriend niya. And I haven't
introduced myself properly yet. Hindi man lang ba siya magtataka?

"Uhm–if you don't mind, I just wanna ask something. Do you know me?" Tahimik akong
huminga nang malalim bago hinintay ang sagot niya.
Alam kong mahal siya ni Grayson, kaharap ko ngayon ang babaeng mahal ng taong mahal
ko. Kaya kinakabahan ako sa magiging sagot niya dahil siya ang girlfriend. Siya ang
may mas karapatan kay Grayson.

"Mukha bang interesado akong malaman kung sino ka?" walang ganang sagot niya.

"I mean, I am Grayson's friend and..." Napahinto ako nang hindi malaman ang
sasabihin. Bukod sa kaibigan lang niya ako, ano pa ba ang dapat kong sabihin? Na
ako si Queen of Spades? Eh, ano naman sa kanya iyon?

"Fuck buddy ka niya, 'di ba?" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. What the heck?
Did she already know about it?

"H-how did you—"

"Duh! Matagal ko nang alam."

"Uhm... Okay this is really... awkward." I had to stop what I was doing at
napatingin lang sa kaniya.

"Adik ka ba? Ilang beses mo na nga sinex boyfriend ko ngayon ka pa nakaramdam ng

awkwardness. Tigilan mo nga ako."

"I'm sorry about that. A-aren't you mad at me?"

"Erkey lang. Hindi naman kami mag-jowa no'ng ginagawa ninyo 'yon." Tumigil siya
saglit bago niya itinuloy ang susunod niyang sinabi.

"Noon, naiinis ako s'yempre. Hindi ko pa naman kasi alam kung bakit nakipag-hiwalay
sa akin 'yong gago. Pero na-realize ko... siguro jinowa niya lang talaga ako para
may ex siyang maganda." Hindi ko mapigilan ang tumawa nang bahagya dahil sa sinabi
ni Amber. No wonder Gray loves her so much. "H'wag kang tumawa, isang karangalan
magkaroon ng isang Amber Lamperouge na ex-girlfriend."

Tumigil ako sa pagtawa at saglit na nag-isip. "I know this isn't the right time to
ask this, but... Do you still love Gray?"

"Alam mo? Ang tsismosa mo rin, eh..." Inayos na niya ang kanyang buhok at tiningnan
ako nang may nakapaskil na ngiti sa labi. "...wala akong ibang iniisip ngayon kundi
ang hampaslupang burara, at ang maging erkey siya. Kaya mawalang galang na, pero
mauuna na ako..." Nag-umpisa na siyang maglakad palabas ng CR kaya naiwan akong
nakasunod ang tingin sa kanya. Huminto naman siya nang makarating sa may pintuan.

"...and to answer your question, matagal na akong naka-move on."

Marami pa sana akong itatanong nang mabilis niyang tinungo ang daan pabalik ng
operating room. Nevertheless, napangiti rin ako sa sagot niya bago ko siya tuluyang
sinundan. When we reached the place ay naabutan naming tahimik na nakaupo roon si
Gray na tila malalim din ang iniisip. Nag-umpisa namang pabalik-balik na naglakad
si Amber sa hallway.

There are two reasons na sumagi sa isip ko kung bakit nagkakaganito si Gray. Una,
nag-aalala siya dahil alam niya ang katauhan ni Shaun bilang Shinji Yamaguchi ang
pumoprotekta kay Amber laban sa Les Solitaires at posibleng tugisin siya ng mga ito
ngayong kritikal na ang lagay niya. Pangalawa, he just doesn't want Amber to worry
so much at ayaw niyang makita ito nang malungkot.

Tila kumirot ang puso ko dahilan ng mga pinag-iisip ko. Kahit alinman ang tamang
sagot, it's all related to Amber. She's so lucky. I sometimes wish that I could
take Grayson's attention instead, but I don't intend to be ill-mannered or have
evil thoughts. It can be so frustrating to love someone who could never love you
back because you know how much he sacrificed for that one woman he loves, at alam
mo 'yong katotohanan na hindi ikaw ang taong pinaglaanan niya nito.

But anyway, this has nothing to do with me or my emotions. Kritikal pa rin ang
lagay ni Shaun Birkins, the real Shinji Yamaguchi sa loob ng operating room and
Amber couldn't hide how tense she feels.

-End of Flashback-

"Come on, Gray. Kaya na ni Amber ang sarili niya. If you want to worry about
something, then worry about yourself." Tumigil naman siya sa pagsagot at
nagpakawala ng isang buntong-hininga. Nabaling ang tingin ko sa buong katawan
niyang may iba't ibang sugat at tama ng bala. Hinawakan ko ang kamay niyang
nadaplisan din ng bala kanina.

"Are you alright? Magpagamot ka na rin kaya? Tutal nandito na rin naman tayo sa
hospital." I could not help but worry. Napaisip din ako sa sarili ko dahil nagagawa
ko lang noon na mag-alala sa kanya mula sa malayo. But now, kaharap ko pa siya
mismo habang pinagsasabihan.

-Flashback-

Mula sa malayo ay natanaw ko si Grayson na nakaupo sa labas ng mansion ni Joker ng

Les Solitaires. He looked so frustrated at parang hindi niya alam ang gagawin.

Nandito ako to discuss some matters to the Joker pero parang ayoko na lang ituloy
ang pagpasok doon. It seems like I have something more important in mind to do, and
that is to help him out.

I know who he is, the only son of Caileigh and Vash Boulstridge. Ang lalaking
matagal ko nang gustong malapitan out of curiosity. Parang ang layo-layo niya kasi
at ang hirap abutin. Ngayon, nasa harap ko siya. Crying like a lady at halatang may
mabigat na problema.

Hindi na ako nagsayang pa ng oras at kaagad ko siyang nilapitan. I had to do it or

I might change my mind at baka hindi ko na ito magawa sa susunod kapag tinablan
ulit ako ng hiya. It's now or never.

"Tumayo ka r'yan." Hindi ko na siya binati dahil sa kaba. Iniabot ko ang kamay sa
kanya pero hindi niya iyon tinanggap. Instead, tumayo siya na parang wala lang sa
kanya ang presensya ko.

Nagtataka niya akong tiningnan nang hinawakan ko ang kamay niya. Pagkatapos niyon
ay hinila ko siya palayo sa lugar at tumungo kung saan naka-park ang kotse ko. He
didn't hesitate or stop me from pulling him. Nagpatangay lang siya sa paghila ko.
Nang makarating sa kotse ay ako rin mismo ang bumitaw sa kamay niya.
"Bakit mo ako hinila?" agad na tanong niya sa akin. Bakit ko nga ba siya hinila? I
didn't exactly know either.

"Kasi..." Magsasalita pa lang sana ako pero hindi na iyon natuloy nang marinig ko
siyang magsalita muli.

"Alexa Cesare, Queen of Spades. Bakit mo ako hinila?" Nakita ko ang ngisi sa mga
labi niya na ikinataas ng kanang kilay ko. How did he know me? "Surprised?"

Tumango ako sa kanya. "Hindi ko lang in-expect na kilala mo na pala ako."

"I used to be an Ace. I was given the task to discover and compile every detail of
each Les Solitaires' member. Did you forget that?"

Iniwas ko ang paningin sa kanya. "Of course, I wouldn't."

"I can see that you're lying based on your reaction."

Kinabahan ako dahil kung kilala niya nga ako, alam niyang matagal na akong miyembro
ng Les Solitaires at kung ilang taon ko na ring inaalagaan ang posisyon na mayroon
ako. Galit siya sa mga taga-Les Solitaires. Posible kayang galit din siya sa akin?

But on the other hand, I felt relieved and somewhat happy. Kilala niya ako nang
hindi ako nagpapakilala sa kanya.

"Hindi ko rin alam kung bakit kita hinila," I immediately confessed. Basta ko na
lang siyang hinila na parang tuta kanina.

"Tutal, hinila mo na rin lang ako, samahan mo na ako," sabi niya saka ngumiti nang
malapad, as if I didn't see the pain and sadness in his eyes.

"Saan?"

"Iinom."

At sumama nga ako sa kanya. Gamit ang kotse ko, we left the place and headed out
for fun.

-End of Flashback-

That was our first meeting na nasundan pa ng ilang beses dahil lagi ko siyang
sinusundan. At lagi niya rin akong nahuhuling nakasunod sa kanya. Minsan nga ay
isinasama niya na lang ako dahil naiinis daw siya na lagi akong nakasunod sa kanya.
Sa wakas ay pumayag na siya sa sinabi ko at tinungo na ang parking lot.

"Magpahinga ka kaya muna kahit isang oras," sabi ko pagkapasok namin ng sasakyan.

Wala pa naman akong planong umalis agad. Dito lang talaga sa loob ng kotse ko,
kahit papaano ay makapagpapahinga siya.

"Masyadong matagal 'yon, Alexa."

"Kahit 30 minutes? As far as I could remember, you even wanted to stay until noon
here," pangungulit ko. I just want him to rest para kahit papaano ay may lakas ulit
siya para makipaglaban.

Hindi na siya kumibo at isinandal na lang ang sarili sa upuan. Mabilis kong
inilapit ang mukha ko sa kanya para halikan siya. Agad naman siyang tumugon. Pero
pinutol ko agad ang halikan na iyon para makapagpahinga siya nang maayos.

Pinikit niya ang mga mata niya. Habang ako naman ay pinagmamasdan siya.

Kakatwang, gusto ko lang siya noon. Ngayon, hindi ko lang siya basta nakakasama.
Nakakatabi ko pa sa kama. Like what Amber said, we are also fuck buddies.

-Flashback-

'Available?'

That was the message I received from him. Napangiti ako nang ma-realize na sa akin
na naman siya pupunta. Sure akong kung hindi siya malungkot, may pino-problema
siya.

I replied 'Yes' to him and prepared myself dahil papunta na siya. Naglabas ako ng
hard drinks para sa kanya and wine for me.

We've been doing the same routine for almost two months. And this is really fine
with me since I have a deep admiration for him. Wala kaming relasyon. At
nagkakaroon lang kami ng koneksyon sa dalawang bagay.

Tuwing nagkakaroon problema at kapag tinatawag ng 'tawag ng laman'.

Maya-maya lang ay narinig ko ang tunog ng doorbell senyales na nandiyan na siya.

Agad akong tumungo sa gate upang buksan iyon. Awtomatiko akong napangiti nang
makita siyang nakatayo sa labas niyon.

As soon as I unlocked the door ay binuksan ko iyon at niyakap siya. Mabilis kong
ipinulupot ang braso ko sa batok niya upang gawaran siya ng malalim na halik na
agad naman niyang tinugon.

"Let's go inside," he said between our kisses. Mabilis akong tumango at hinila siya
papasok ng mansion kung saan ako nakatira.

Ako lang mag-isa rito dahil patay na ang parents ko. Only child din kaya wala akong
ibang kasama kundi ang anino ko lang. Pagkasara ng main door ay agad niya akong
sinandal doon at mapusok na hinalikan. I cupped both of his cheeks upang mas
palalimin pa ang mga halik. His kisses went down to my neck. I even tilted my head
to give him access.

Mas bumaba ang mga halik niya sa akin hanggang sa mapunta iyon sa dalawa kong
hinaharap. Maingat niyang hinubad ang suot kong night gown. At nang tuluyang niyang
mahubad ang lahat ng saplot na mayroon ako ay agad niyang akong hinila patungo sa
sofa. Doon namin pinagpatuloy ang maalab naming paghahalikan.

He massaged my mound, caressed my sensitive part and licked it. I moaned when I
felt my release as a very intense orgasm swept through me after that.

Mabilis siyang tumayo at isinampa ang sarili sa sofa. Nang makuntento sa posisyon
naming dalawa ay agad niya akong inangkin. Naging mas mapusok siya ngayon hindi
tulad ng inaasahan ko. Sa tingin ko ay mas problemado siya ngayon.

I didn't think about it too much at tinuon na lang ang atensyon sa pag-iisa ng
aming katawan.

Minutes passed until we reached the climax. Habol ang hiningang sinandal niya ang
sarili sa sofa, kita ang hubad niyang katawan.

"Are you hungry?" I asked dahil baka gutom na siya. I am willing to cook for him.

Bumangon ako at tumabi sa kanya saka siya niyakap nang mahigpit. I smiled widely
when I smelled his perfume. Inakbayan naman niya ako at hinalikan sa noo.

"Thank you," he said and kissed me again.

For you, I couldn't say no.

-End of Flashback-

And we are doing that up to this day. Ilang araw na nga ring wala dahil alam kong
busy siya. I understand him.

Dahil alam ko ring nakipagbalikan na siya kay Amber. I have no problems with that
dahil wala naman kaming relasyon. Wala akong karapatan sa kanya. Kahit gusto ko
siyang ipagdamot, hindi puwede. Dahil malinaw sa akin kung ano lang kami at kung
sino lang ako sa buhay niya.

Hindi ko kayang higitan si Amber sa puso niya. Maski nga pagpantayin ay hindi ko
magagawa. Kaya nga niya ito ginagawa para kay Amber. Kaya niya pinapatay ang sarili
niya sa pagod para makasama si Amber nang malaya sa huli.

At tanggap ko kung hanggang saan lang ako.

Every time I would look for his touch and he tells me that na kay Amber siya,
nagseselos ako. Pero binabalewala ko rin dahil alam ko naman kung hanggang saan
lang ang lugar ko.

Pero kung si Claudette? I am more than prepared to cut her head off and tanggalan
siya ng hininga. Nakaiinis lang dahil kahit hindi totoo ang relasyon na mayroon
sila ni Claudette, kahit papaano ay naipakikilala siyang girlfriend.

Eh, ako? Wala na ngang lugar sa buhay niya, sa pagtatago pa kami nagkakasama.

Hindi ko maiwasang malungkot. Pero maayos na ako sa ganito. At least, 'di ba?
Napapansin na niya ako. Hindi tulad noon na maski lapitan siya ay hindi ko magawa.

I should be content with what we have right now.

At hindi ako nagsisisi na siya ang ginusto ko. He has everything that I like for a
man. And being the Queen of Spades has its advantage. Mas natutulungan ko si
Grayson sa misyon niya nang hindi pinapakialaman ng Les Solitaires–especially the
Joker.

Just like how I helped him last night.

-Flashback-
"The party of Ezekiel Roswell's youngest son is about to start. Are you sure you're
not coming?" I asked the Joker while inserting bullets in my hand gun. "Queen of
Diamonds went there alone," dugtong ko pa.

Kailangan niyang maka-attend ng party ni Caliber Roswell upang hindi na siya

makasama pa sa gagawing pagpatay kuno ni Grayson kay Raven. Kung wala siya roon,
mas madaling maisalba ni Grayson ang pinsan niya.

This is the least thing that I can help with right now. I need to change his mind.

"The party can go on and the Queen of Diamonds can attend it alone without me. I
don't care," he responded.

"Do you think they won't look for you if you're not there?" I stood up and went
closer.

Nandito kami ngayon sa opisina niya. Kinukumbinsing magpunta sa party at

pinalalabas kong kailangan niyang magpunta roon dahil kung hindi, mas paghihinalaan
siya ng mga tinuturing siyang kaibigan.

Hindi siya sumagot sa tanong ko kaya lihim akong napangisi. Sana pumunta siya nang
maisalba ni Grayson ang pinsan niya kapag wala ang Joker roon sa tabi niya at
nanonood.

"Sabay na tayong magpunta roon. Pero hihiwalay ako ng distansya sa iyo," saad ko
pa.

Kinuha niya ang coat sa gilid niya na nakapatong sa likod ng swivel chair saka
sinuot iyon. He also pulled his drawer and picked up his gun. I smiled secretly.

"Wait for me downstairs," saad niya kaya ganoon ang ginawa ko. Lumabas ako ng
opisina niya saka bumaba ng hagdan. I took my phone out of the sling bag that I am
holding and typed a message to Grayson.

'He'll be coming with me at the party.'

I smiled again when I sent it to him. After a few minutes, I received his reply
that made me frown.

'Tumawag siya sa akin. Hintayin ko raw siya dahil may pupuntahan lang daw siya
saglit.'

Goddamnit!

I clenched my fist in resent. Bakit pa niya naisip na paghintayin si Grayson? I

shook my head when I remembered that he is a Joker, he can do what he wants. He can
make you obey everything he commands. That shows how powerful he is.

I am sure, tinawagan niya na rin ang King of Clubs na hintayin siya bago isagawa
ang pagpatay. He really wants to reveal his damn face before he wants to kill
Raven, huh? How merciless!

Gaya ng inaasahan ko ay sabay na kaming tumungo sa party pero humiwalay ako sa

kanya bago kami pumasok sa entrance, only to see everyone from a far wearing
medieval-themed outfits.

Hindi na ako pumapasok sa pinakaloob ng hotel. Mas kailangan ako ni Grayson ngayon
at pakiramdam ko, sasabog na ang utak ko sa pag-iisip ng irarason. Iyong tipong
hindi mahahalata ng Joker.

I decided to check on Grayson and call him, which he answered in an instant.

"This is really frustrating. Don't worry, I'll find a way. He trusts me."

I heard his deep sigh from the other line and said, "Thank you, Alexa."

"Where are you right now?"

"At my condo, waiting for the Joker to call me. Ang daming nakabantay sa labas ng
kwarto na mga tauhan niya. Gusto niyang ako ang pumatay sa pinsan ko. Tangina!" I
can sense his fury on the other line. I wish I could make him calm. He ended the
call after that.

Minutes passed and I received a new text message from Grayson. He mentioned that
they are already on their way to the abandoned building where his cousin was taken.

Kinabahan ako sa mangyayari. Hindi man lang sinabi sa akin ng Joker na nakaalis na
siya ng party. Lumabas na ako ng hotel pero napahinto nang mapa-isip kung saan ako
pupunta ngayon. Sigurado akong maraming tauhan ang nakapalibot sa lugar kung saan
papunta sila Grayson. And knowing Joker, sisiguraduhin niyang walang dapat makaalam
sa pupuntahan niya. Well, I know now what he's planning pero sigurado akong
haharangin ako roon ng mga tauhan niya.

Sasakay na sana ako sa loob ng sasakyan nang makita ang isang pamilyar na tao na
palinga-linga habang tila may hinahanap. Nasa entrance siya ng hotel.

I scoffed when I realized that this person is one of the people who are somewhat
related to the Joker. I searched for a scratch paper and pen to write something.
Mukhang hindi naman niya ako napansin kaya lumakad ako papalapit sa kanya at
sinadya siyang banggain.

I dropped the paper with written words and apologized. The guest is too kind in
public just to let me pass. Sumakay na ako sa kotse ko habang pinanonood pa rin
siyang nakatayo roon.

Maya-maya lang ay nakita kong pinulot niya ang papel na sinadya kong ihulog. Sana
makuha niya ang ibig kong sabihin.

Agad kong pinaharurot ang sasakyan ko patungo sa lugar kung saan dinala ang pinsan
ni Grayson. Bahala na kung ano ang mangyari. Nakahanda naman ako. Kaso ang iniisip
ko ay si Grayson. Magaling mam-blackmail ang Joker. Siguradong hindi makahi-hindi
ang kahit sino roon sa kanya.

Tanaw ko mula sa malayo sina Grayson at Joker na pumasok sa loob ng abandonadong

kwarto. Gaya ng inaasahan ko kanina ay napalilibutan iyon ng mga tauhan ng Joker.
Hindi naman ako nahirapang pumasok dahil pinatay ko na ang ibang tauhang nakatoka
sa dinaanan ko.

Hawak-hawak ko ang cellphone ko dahil hinihintay kong mag-message sa akin si

Grayson kung ano na ang ganap sa loob pero mukhang hindi niya mahahawakan ang
cellphone niya ngayong narito na sila.

Patagal nang patagal ang oras at mas lalo akong kinakabahan para sa pinsan ni
Grayson. Ngunit nawala ang kaba na iyon nang maka-receive ako ng message galing sa
hindi pamilyar na number.

'They are on their way.'

Sa una ay nagtaka ako sa message na natanggap ko. Pero nabawi iyon nang muli siyang
nag-message.

'And next time, if you want to say something, just spill it. Don't go hit others
and leave a scratch paper beneath their shoes after.'

Tumawa ako nang bahagya nang mabasa iyon. Sakto namang narinig ko ang humaharurot
na sasakyan sa 'di kalayuan, panaka-naka itong humihinto. I witnessed how two men I
recognize immediately got out of the car and shot the Joker's men effortlessly.

And so that the Joker wouldn't suspect me too much, I texted him.

'There are people approaching where you are right now. I am on my way.'

After I sent that, in less than a minute, I received a message from him. Napangiti
ako nang mabasang paalis na rin siya sa lugar na ito. It's up to Grayson now kung
paano niya gagawin ang plinano. Natutuwa akong may nagawa ako para maisalba ang
buhay ng pinsan ng taong gusto ko.

Huminga ako nang malalim saka sumakay sa sasakyang dala ko. Nakangiti akong
nagmaneho papunta sa kinaroronan ng Joker. Nang matanaw kong nag-aabang siya 'di
kalayuan ay itinigil ko ang kotse sa tapat niya. I let him in and drove my car
papalayo sa lugar na iyon.

-End of Flashback-

Maraming beses ko pang ginawa ang pagliligtas sa kanya. Maging ang mga impormasyon
at planong kailangan niya, hangga't kaya kong ibigay at kaya kong gawan ng paraan
ay binibigay ko.

Pati sa mga oras na nasa delikadong sitwasyon siya at kailangan niyang iligtas ang
mga taong mahal niya, nasa likod niya ako, handang tulungan siya anumang oras at sa
kahit ano'ng paraan pa.

Dahil umaasa akong kung itutuloy ko ang paggawa ng mga bagay na ikatutuwa niya ay
mamahalin niya ako.

Umaasa akong hindi lang appreciation at pasasalamat ang makukuha ko sa huli mula sa
kanya, kung hindi pati ang pagmamahal niya.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 59 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-30 minutes
12th Joker's POV

"How did everything go?" tanong ko sa kanya na kakarating lang at dala ang isang
folder sa kanang kamay.

"Maayos naman. Duchess Lionhart didn't get killed, though."

"It's alright. We have all the time in the world to kill whoever we want," saad ko
at isinara ang ibang folders ng kompanya ko.

"What are we going to do now?" tanong ulit niya. I did not expect that annihilating
our enemies could get somehow exciting. But I also know the feeling of failing when
you're almost succeeding on your schemes.

-Flashback-

It's been five years since we found out about the title and position of being a
Joker having a greater value than anything this family inherits through
generations. Naging hands-on ang mga magulang ko para tulungan ang kapatid ko na
maging handa sa pagkuha ng posisyon na iyon in the future, without even letting me
have the chance to compete. I was still furious, pero ano ba ang magagawa ko? My
train of thoughts was broken when mom called my name.

"Everyone is waiting for you downstairs already. Why can't you be more like your
brother?" I secretly clenched my fist but I was smiling in front of my mom.

"Sorry, mom. I'll be there in a few minutes," I said in a mellow voice and closed
the bag I was packing. They wanted to visit the States to check if our business
there is stable and if my parents could find a suitable training ground for my
brother, not just in combat, but also in some aspects of academics and arts.

"Bilisan mo na r'yan, otherwise, our plane will leave without us on board." Mom
left my room after she said those words. If she did not give any damn about me
before and deceived me with sweet talks, now, she didn't care about what she would
say about me. My parents actually never cared about the things I did before that
should be something a parent can be proud of. They only considered me as a freebie
of their lust. Good thing I woke up and knew the truth five years ago.

"I'm here na," I stated as soon as I got downstairs. I looked at my brother who was
all smiles on me. I also smiled back but rolled my eyes when nobody was looking. We
arrived at the airport on time and as usual, I got to sit next to my brother. If it
was a normal day, I would've been complaining about the window seat, but I prepared
something special for today.

"Parang ang saya mo, ah," saad ng kapatid ko na walang kaalam-alam sa mga
mangyayari.

"Hindi lang talaga ako makapag-hintay." I gave my fakest smile possible.

When we were boarding the plane, I secretly peeked on something inside my bag. My
excitement couldn't be hidden anymore as the plane was about to take off.

"It's a good thing now that you decided to agree on our decision, son. Your sister
even looks happy today," Dad commented when the plane was finally stable in the
air.

"Oh, dad. You don't know how
turned to look at the window
also quiet while our parents
left awake. And I think it's
smirked at the thought.
much I... I mean, how much we waited for this." I
and enjoyed the view for a few minutes. Everyone was
dozed off, so it was only me and my brother who were
time to do what I planned in the first place. I

"Hey, do you want me to get you food or a drink?" I asked my brother who
immediately faced my direction.

"Kahit ano, ikaw ba?" He asked back that made me grin when he looked away to see if
the attendants were near.

"Food na lang siguro. Hold on, I'll get you a coffee," I offered and stood up from
my seat but he stopped me from leaving.

"Why?"

"P'wede mo namang hintayin lang na lumapit ang attendants."

"I know. I just need to go to the lavatory, kaya ko nga nilabas ang make-up kit ko.
I can tell them to prepare the coffee."

"Ah, sige." He let me pass and I approached one of the attendants. I ordered her to
prepare coffee and bring it to our seat. Pagkatapos n'on ay kunwaring pumunta ako
ng lavatory. I looked at the make-up kit I'm holding, laman nito ang amatoxin
powder that I saved for my brother. Once he takes this poison, I'll be the only
heir to inherit the Joker.

I quickly left the lavatory and it was a perfect timing dahil natatanaw ko na ang
attendant dala ang kape niya. I overtook her way to our seat at pasimpleng iwinisik
ang powder na hawak ko sa kape.

"I'll take the coffee myself. And get me one of those snacks, put it on the tray,"
utos ko sa attendant na nagulat sa ginawa kong pagsulpot.

"Yes, ma'am," She replied shortly and went close to me to give the tray and snacks.
Agad ko iyong kinuha at diretso na sana akong babalik nang sumabit ang damit ko sa
service trolley. I accidentally dropped the tray because I didn't notice it was
pulling me.

"What is wrong with you?!" I exclaimed. I was about to slap her dahil nasayang ang
powder na nilagay ko when I heard dad calling my name.

"Stop making a scene, let them make a new one. Go back to your seat," Dad insisted.
Mom just blankly glanced at the mug and spilled coffee.

"Fine." I was still furious when I went back to my seat. My brother just patted me
on my head pero inalis ko iyon dahil sa inis. Because of what happened, my parents
are awake and everyone's attention is on me and the attendant. Paano ko na
malalagyan ng amatoxin ang kape?!

"So, what do you think?" My parents' business partner and friend asked. Narito kami
ngayon sa gym ng isang subdivision, although kaunti lang ang mga bahay na pinatayo
rito. Mostly, the people who stayed here are also sons and daughters of our
family's friends. They were trained here to become their own company's heirs. I
always hear this from tita and tito dahil dito rin nakatira ang anak nilang lalaki,
whom they plan to marry me off in the future.

"Son, do you like it?" tanong naman ni dad sa kapatid ko.

"Whoa! Sigurado ka ba rito, 'pa?" I scoffed that caught their attention. I slightly
bowed my head as if asking for an apology. Dad was about to say something when Mom
suddenly surprised us with her words.

"Why don't my daughter stay here instead? She will soon finish her 8th grade, she
can continue her studies here. Besides, her future fiancé lives here." My ears rang
of delight. I saw Dad trying to argue with Mom kaya medyo lumayo silang dalawa.
After a few minutes, they came back and agreed with mom's suggestion. My brother
looked confused but congratulated me anyway.

"Please, watch over our daughter for us. In a few days, we'll leave the country."

-End of flashback-

The deal was sealed and I officially lived in the States for a few years. Little
did I know that they sent me away because they knew about the poison no'ng nasa
eroplano pa lang kami.

I shook my head at sinubukang kalimutan ang mga panggagamit at pagbabalewala nila

sa akin. It was also timing because as if on cue, I remembered that I have
somewhere else to go. I stood up and cleaned my dress with my hands. I was busy
preparing myself that I forgot I am with someone else inside the room.

"You didn't answer my question."

Knowing what this person meant, I looked at the person in front of me and smiled,
"Bantayan mo lang sila nang maayos. Make good use of their trust."

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

Tutok na tutok ang mapupungay kong mga mata sa hawak kong baraha. Malalim na pinag-
iisipan kung ano ang itatapon ko. Anak ng tinola! Mas mahirap pa 'to sa math, ah.

Pero dahil gwapo ako, hindi p'wedeng matalo ako nito ni Lerwick.

Masama kong tiningnan si Lerwick na ngingisi-ngisi. Habang ang dalawang kumag na si

Boul at Lee ay kunot din ang noo katulad ko. Takte! Anong klaseng agimat ba ang
mayroon itong si Lerwick at ni isang beses ay hindi pa ako nananalo, ah. Mukhang
nagkakaroon yata ng dayaan.

Habang pinag-aaralang mabuti ang mga barahang nakuha ko ay napatingin ang gwapo
kong mukha sa paligid. Sakto namang lumabas ang kapatid kong si Mei galing sa back
door.

Oh? Bakit parang ayos na ayos yata si Mei ngayon? May pinuntahan ba siya? Ampota!
Mukhang nag-date pa sila ni Lerwick nang hindi namin nalalaman ah.

Pero wala namang umaalis sa amin dito, ah.

Lagi siyang ganiyan. Hindi ko nga alam kung may pinupuntahan ba sila ni Lerwick
nang hindi namin alam. Anak ng tinolang malamig na! Pero paano namin hindi
malalaman iyon? Eh, ang buhay namin, eh, umiikot lang dito bahay-bakasyunan na ito.
Daig pa namin ang nasa PBB house men!

Hindi ko na lang iyon pinansin at tinutok ang atensyon sa paglalaro. Nang biglang
nagsalita si Lerwick.

"Royal flush!"

"Anak ng!"

"Aish!"

"Hayop!"

"Paano ba 'yan, mga tsong? Akin na mga pera ninyo," tatawa-tawang sabi ni Lerwick
habang kinukuha ang mga taya namin sa mesa.
Wengya! Bakit ang swerte ng mokong na 'to?

"Ganyan talaga kapag adik sa kanto, eh," sabi ni Lee kaya tumawa naman ako saka
tumango-tango.

"Petengene! Ang gwapo ko namang adik, 'tol. Tanggapin mo na lang kasi, na hindi
ninyo matatalo sa pagwapuhan at pusoy ang isang Sebastian Lerwick," anito sabay
kindat.

Ampota! Parang hindi na maganda 'to, ah. Kanina pa sunud-sunod na nanalo 'tong si
Lerwick. Mukhang may dugaang nangyayari, ah.

"Game na ulit!" anyaya ko. "Last na 'to, ah. Pag ako, natalo pa. Ewan ko na lang
talaga." Sabay gulo sa mga barahang nakalapag sa mesa. Siyempre, baka tumalab ang
swerte ko kapag nadampian ng maalindog kong kamay ang mga baraha.

"Ayusin mo pagtatapon, p're. Baka masilip ni Boul ang baraha ko, eh," angal ni Lee
nang sumuot sa ilalim ang barahang tinapon ni Lerwick.

"Ulol. Ano'ng gagawin ko sa baraha mo?" depensa naman ni Boul. "Kahit naman makita
ko 'yan, matatalo ka pa rin."

"Huwag kang manilip, 'tol. Masama 'yon," dugtong kong pang-aasar kay Boul.

"Gago."

"Pfft. Gwapo, 'tol. Gwapo."

Tumahimik na muli ang sandali nang magsimulang magbalasa si Lerwick ng mga baraha.
Ngingiti-ngiti pa rin ang gago habang sinasalansan niya ang mga barahang nakuha.
Napakunot naman ang noo ko nang maisalansan nang maayos ang napunta sa aking
baraha.

Wengya! Bakit may Joker dito? Tinabi namin 'to kanina, ah. Dahil yata sa paggulo ko
ng baraha kanina. Anak ng!

At sa hindi mapaliwanag na pangyayari, may biglang alaala na pumasok sa isipan ko.

-Flashback-

"You're entitled to be the next Joker"

-End Of Flashback-

"Petengene, Baby Lampe! Ako na naman ba ang iniisip mo?!"

Bumalik sa reyalidad ang isipan ko nang marinig si Lerwick na magsalita. Anak ng

tinolang walang sabaw! Nawala na tuloy ang pokus ko sa paglalaro.

Joker? Ano kayang ibig sabihin n'on?

Ampota kasi bakit ang bata ko pa no'n? Hindi ko talaga maalala mga pinagsasasabi ng
mga magulang namin ni Mei noon. Ano namang mayroon sa pagiging Joker? Nakaka-gwapo
ba 'yon? Pero hindi, eh. Parang seryosong-seryoso ang boses ng tatay ko no'n habang
sinasabi niya 'yon.

Matagal ko na rin naman kasing kinalimutan ang mga iyon dahil akala ko kwentong
matatatanda lang. Anak ng! Pero kahit anong isip ko, hindi naman mukhang nagbiro
ang tatay ko sa amin. Pero ano'ng kinalaman ng pagiging Joker sa buhay ko ngayon?

"Aba't! Tumira ka na, Lampe!" sigaw ni Lee pero talagang wala na roon ang atensyon
ko kaya mabilis kong inilapag ang mga barahang hawak ko at saka tumayo.

"Nagkakadayaan naman tayo, mga p're, eh. Wengya! Tingnan ninyo, oh! Bakit may
nakasamang Joker d'yan, ha? Ampota!" kunwaring inis na saad ko saka mabilis na
naglakad palayo. Tinawag pa ako ng tatlong kumag pero hindi ko na sila pinansin at
diri-diretsong naglakad palayo.

"Oo nga, 'no?"

"Petengene, bakit nga may Joker dito?"

"Ikaw siguro naglagay niyan, Lerwick."

"Aish!"

"Nagdadahilan lang 'yan si Baby Lampe dahil kanina pa siya olats."

Kailangan ko muna yatang magpahangin at lumayo sa tatlong ugok. Gusto kong

alalahanin ang lahat ng detalye na pumasok kanina sa alaalang iyon. Hindi kasi ako
mapakali. Para bang may kailangan pa akong malaman bukod doon. At parang sobrang
importanteng malaman ko iyon.

Anak ng tipaklong! Parang mas gumugulo nang gumugulo ang buhay ko, ah.

"Hoy unggoy!" Napahinto ako sa paglalakad nang marinig ko ang boses ni Andrea.
Ampotek! Sabi ko nga hindi na lang ako magpapahangin, eh. "Yo, Babylabs!"

"Saan ka pupunta? Lalabas ka ba?"

"H-ha?!" Napahilamos ako ng mukha sa tanong niya. "Lalabas ba ako, Babylabs? Sinong
lalabas? Walang lalabas!" Tiningnan ko nang masama ang naglalakad palabas na si
Lerwick kaya dinuro ko siya.

"Hoy, Lerwick! Walang lalabas." Sumenyas ako sa kanya at saka nagpatuloy. "Balik
doon sa loob."

"Petengene, Baby Lampe, hindi pa nga ako lumalabas nami-miss mo na ako agad,
ampupu!" Imbes na sagutin siya ay hinarap kong muli ang tomboy. Masama pa rin ang
mga tingin niya sa akin kaya napangiwi ako.

"May number ka ba n'ong negrong kasama ng maarte mong anak?"

"Huh?" kumunot ang gwapo kong noo sa tanong niya, "Bakit?" dagdag na tanong ko pa.

"Paki mo? Bawal ko bang itanong? Gagawin kong textmate." Pinaningkitan ko siya ng
mga mapupungay kong mga mata. "Tanga s'yempre biro lang. Patola ka rin, eh."
Huminto siya at biglang naging seryoso ang mukha.

"Dalawang araw na rin kasi siyang hindi pumupunta rito. Kahit doon sa anak mong
maarte wala akong balita. Gusto ko lang malaman anong kagaguhan mga pinaggagawa
nila."
"Sus! Nag-aalala ka lang pala, hindi mo pa kaagad diniretso, wengya!" Ngumisi ako
at saka inakbayan ang tomboy na mukhang naiirita sa ginawa ko. Kunwari pa 'yan,
deep inside kilig na kilig naman 'yan at isang Kaizer Maxwell Lamperouge ang
napangasawa niya. "Alam mo, Babylabs, hindi mo kailangang mag-alala sa kambal
natin. Panigurado naman akong bukod sa gandang-lalaki, namana rin nila ang
kakayahan ko," sabi ko sabay kindat sa kanya.

Padabog niyang inalis ang kamay ko mula sa pagkakaakbay sa kanya at saka naglakad
palayo. Wengya! Ang weirdo n'on, ah. Sinundan ko lang siya ng tingin hanggang sa
makaakyat siya ng hagdan.

Nang mawala sa paningin ko ang tomboy ay tinungo ko na ang pinto palabas ng

mansion. At habang naglalakad ay muli akong nag-isip. Pero imbes na iyong karugtong
ng kaninang alaala ang naisip ko, ay iba. Ang panahon kung saan hindi ako nakauwi
sa tomboy kong asawa dahil kay Lilith Moretti.

-Flashback-

"Alam mo ba kung gaano ka-init sa mga mata ng buong Les Solitaires ang mga
Lamperouge?" tanong niya saka ngumiti habang umiinom ng wine. Anak ng tinola!
Parang hindi ko gusto ang mga ngiti na 'yon, ah.

Hindi ko maipaliwanag pero bigla akong kinabahan.

"At alam mo ba ang dahilan kung bakit?" muling tanong niya nang hindi siya makakuha
ng sagot mula sa akin.

Teka nga, bakit ba bigla-bigla niyang sinasabi ang mga ito? Ano'ng kinalaman ng
lahi namin sa Les Solitaires na binanggit niya?

Nakakunot lang ang noo ko at halata sa gwapo kong hitsura na naguguluhan ako. Ang
hindi ko lalong maintindihan, ay kung bakit parang nagtataka si Lilith sa reaksyon
ko.

"How unfortunate that your parents left you clueless about it." Ampotangina! Ano
bang sinasabi niya? Bakit hindi na lang niya ako diretsuhin?

-End Of Flashback-

"Kahit ano'ng isip mo r'yan, 'tol. Kung hindi ka kasing-gwapo ko, hindi ka talaga
magiging kasing-gwapo ko." Nabigla ako nang marinig ang boses ni Lerwick na nandito
na sa tabi ko. Napasulyap ako sa yosi na kakakuha lang niya sa kaha at inaabot sa
akin kasunod ng isang lighter. Agad ko naman iyong tinanggap at saka sinindihan.

"Lalim ng iniisip natin, ah," muling saad niya nang makitang seryoso ang mukha ko.

Gusto kong ikwento kay Lerwick iyong mga gumugulo sa isipan ko. Kaso, bukod sa
hindi siya kasing gwapo ko ay mas lalong hindi rin naman siya kasing-talino ko para
maintindihan ang punto ko. Pero sa kabilang banda, baka p'wede naman sabihin sa
kanya. Kung hindi niya maintindihan, bahala na. Tsk!

Ang mahalaga, hindi ko mag-isang pinoproblema ang mga ito.

Pero ang alam ko at base sa natatandaan ko, may naikwento ako rito kay Lerwick noon
tungkol sa sinasabi sa amin ng tatay ko. Posible kayang...naaalala pa niya ang mga
iyon?

Dapat ko na bang tanungin si Lerwick tungkol sa Les Solitaires at Joker?

Pero ang pinagtataka ko talaga ay kung bakit parang laging wala ang kapatid ko sa
bahay nilang mag-asawa. Sa twing pumupunta ako roon, hindi ko siya nadatnan.

Naaalala kong nang mga panahong hindi kami maayos nang tomboy ay madalas akong
nagpupunta sa bahay ng mga Lerwick. Iyon 'yong mga panahon na lumayas ang tomboy at
ang magagaling kong mga anak. Habang iniisip ko kung papaano lulusutan ang pamba-
blackmail ni Lilith Moretti ay pumupunta ako sa bahay nila Lerwick. May mga
pagkakataon na hindi ko naaabutan ang kapatid kong si Meisha. Kung minsan ay paalis
o kararating pa lamang niya. Naisip ko tuloy... posible kayang bina-blackmail din
ni Lilith Moretti si Meisha gaya ng ginawa niya sa akin?

O kung hindi man si Lilith Moretti, baka may iba pa?

Kaya wala naman sigurong masama kung tatanungin ko 'tong si Lerwick. Tutal, asawa
naman siya ng kapatid ko.

"Lerwick," tawag ko sa kanya.

"Tangina, syet! Huwag mo sabihing nafo-fall ka na talaga sa akin, Baby Lampe?

Sinasabi ko na nga ba't aamin ka rin, eh." Ngumiti pa na parang aso si Lerwick
habang nakatingin sa akin.

Umiiral na naman ang pagiging gago ng walanghiya.

"Wengya! Umayos ka nga. Seryoso ako, 'tol, oh," kunot-noong saad ko kasi nga
seryoso ako. "May importante akong sasabihin sa iyo."

Tangina. Bakit naman parang kabado ako? Si Lerwick lang naman ito. Anuman ang
maging reaksyon niya ay wala akong pakialam dahil ang importante, nailabas ko ang
mga gumugulo sa isipan ko.

"Takte! Hindi ko alam kung papaano sasabihin, eh!" reklamo ko nang hindi ko maisip
kung papaano ko ba uumpisahan ang pagkukwento. Huminga ako nang malalim nang
makitang seryosong nag-aabang si Lerwick ng sasabihin ko. "Naaalala mo ba si
Lilith?"

Saglit siyang nag-isip. "Oo naman, p're. Iyong kabit mo 'ya, hindi ba? Iyong may-
ari ng Costa Giordano Hotel?"

"Ulol! Hindi ko kabit 'yon!" Takte naman! Kahit kailan talaga 'to si Lerwick, ang
dumi ng isip. Potek!

"E kung hindi mo kabit 'yon p're, kaano-ano mo?" usisa niya. "Alam mo sa totoo
lang, Baby Lampe, medyo nagseselos nga ako roon, eh." Dumikit siya sa akin saka ako
kinindatan. Nandidiring lumayo naman ako sa kanya. Wengya!

"Tigilan mo nga ako, seryoso kasi 'tol. Anak ng tinola! Puro kalokohan, eh."
"Pft! Petengene, sige ano ba iyon? Anong meron d'yan sa kamukha ng ex mo?" sagot
niya. "Magkwento ka na kasi," dugtong pa niya.

"Noong nandoon kasi kami sa hotel, p're, may sinasabi siya sa akin tungkol sa Les
Solitaires at sa Joker," panimula ko. Kumunot naman ang noo ni Lerwick pero hindi
iyon nagtagal dahil umiral na naman ang kalokohan niya.

"Ah, baka naman nag-aaya lang maglaro ng pusoy 'to. Pinagbigyan mo sana." Minsan,
ang sarap upakan ng lokong 'to.

"Ulol! Hindi pa kasi ako tapos."

"Oh, sige tuloy."

"Wengya! Tinatanong kasi niya ako kung alam ko raw kung gaano ka-init sa mga mata
ng Les Solitaires ang mga Lamperouge. At kung alam ko kung bakit," seryosong saad
ko habang sinasariwa ang mga ganap noong panahon na iyon.

Mukhang nakuha ko naman ang atensyon ni Lerwick dahil nagtanong na siya nang
seryoso. "Ampupu! Anong Les Solitaires, Baby Lampe? Sinabi ba niya kung bakit?"

"Hindi eh."

Huminga ako nang malalim.at muling nagtanong. "Naaalala mo ba noong mga bata tayo?
'Yong panahon na sinasabi ko sa'yong ang weird ng tatay ko?"

"Iyon ba 'yong sa ipapasa raw sa 'yo 'yong isa sa pinakamataas na posisyon?" tanong
niya.

"Whoa! Iyon ba sinabi ng tatay ko noon?" Gulat na tanong ko dahil hindi ko na

talaga maalala ang lahat.

"Syet! Totoo ba 'yon? Akala ko k'wentong barbero lang."

"Tangina, p're. Hindi ko nga alam, eh. Kasi bigla na lang akong may naalala kanina
no'ng pagkatingin ko sa baraha ko. Hindi ba't may Joker do'n. Wengya 'tol! Wala
naman akong paki kung may Joker do'n kasi alam kong kaya kong ipanalo 'yon, sa
gwapo ko ba namang 'to 'diba? Sino ba namang magdududa. Kaso ayun nga p're, naalala
ko bigla sinabi ng tatay ko sa akin noon."

Anak ng tinolang walang patis! Ang sakit naman nito sa ulo. Bawas gwapo points.

"Naaalala mo pa ba 'yong mga pinag-usapan natin noon tungkol sa sinabi ng tatay ko?
Iyong mga kakaibang sinasabi niya lagi sa akin na kinukwento ko sa iyo?" tanong ko
kay Lerwick.

Kasi ako, kahit anong piga ang gawin ko sa utak ko, hindi ko na talaga maalala.
Wengya! Ilang dekada na rin ang lumipas at sobrang bata pa namin noon. Ngayon, may
mga anak na rin kami kaya talagang nakalimutan ko na ang mga nangyari noon.

"Hindi ko na rin gaanong maalala, 'tol, eh. Basta ang naalala ko lang na sinasabi
mo noon, bukod sa gwapo ako. Isa sa pinakamakapangyarihang baraha ang Joker. Na
kapag ikaw ang isa sa mga Joker, wala kang hindi pwedeng pasunurin. Naaalala mo ba
noong naglalaro tayo ng baraha noong mga bata tayo? Petengene sinasama natin sa
pusoy ang Joker dahil akala nating dalawa iyon talaga ang hayest." Tumawa pa ang
gago pagkatapos niyang sabihin iyon. Samantalang ako ay nanatiling gwapo.

"Bukod diyan, mayroon pa ka pa bang naaalala? Isipin mong mabuti, 'tol,"

pagpupumilit ko sa kanya.

Sumeryosong muli si Lerwick at saka nagsalita. "Sinabi mo rin noon na minana pa

iyon ng lolo mo sa kalolo-lolohan niya."

Tangina! Parang parami nang parami ang nalalaman ko, palaki rin nang palaki ang
tyansang tama ang nasa isip ko.

"Wengya. Akala ko talaga p're nangti-trip lang tatay ko noon." Nasapo ko ang noo
dahil parang sumasakit ang ulo ko sa mga nalalaman ko.

"Teka, teka. Eh, ang Les Solitaires? May alam ka ba tungkol doon?"

Umiling si Lerwick. "Alam mo, 'tol. Sa totoo lang, mula nang sinabi mo 'yan kanina,
hindi na rin nawala sa isip ko dahil parang pamilyar sa akin 'yan." Hindi ko inalis
ang tingin sa hayop na si Lerwick na kumindat pa sa akin nang makita niyang
nakatitig ako sa kanya! Anak ng! Hindi mo talaga 'to maaasahang maging seryoso, eh.

Parang sumakit ang ulo ko dahil halo-halong konklusyon na ang pumapasok sa isip ko.
Wengya! Daig ko pa nagkaroon ng amnesia, ah. Pilit kong inalala ang mga nangyari
noon pero talagang wala.

"Hoy, unggoy! Wala ka ba talagang number no'ng negro?" Patakbong naglalakad palapit
sa aming dalawa 'yong tomboy. Potek!

"Yari ka, p're. Nagalit ang dragon," tatawa-tawang pang-aasar ni Lerwick.

"Nagpapalambing lang 'yan, 'tol. Alam mo naman kapag gwapo, kahit magkasama kami
maghapon magdamag, nami-miss pa rin niya ako. Hays!"

"Ito bang tropa mong bungol, walang number n'ong negro?" tanong niya at saka
ibinaling ang tingin kay Lerwick.

Siniko ko naman si Lerwick dahil halatang kabado siyang nakatingin sa tomboy kong
asawa. "P-petengene! Sinong negro, Ms. Amesyl?"

"Edi, 'yong kasama ng anak kong maarte. Iyong anak ng baklang betty boop."

"Ah, oo iyong batang Birkins na madalas pumunta rito? Pft! Wala, eh," sagot n'ong
kumag. "Bakit, Ms. Amesyl? May nangyari ba?" usisa pa niya.

"Ano ba 'yan, mga walang silbi! D'yan na nga kayo." Padabog ulit na umalis iyong
tomboy kaya napatingin sa gawi ko si Lerwick.

"Nakakatakot talaga asawa mo, Baby Lampe, 'no?"

"Wengya! Sinabi mo pa." Nginisihan ko siya saka muling nag-isip.

"Oh, sige, ituloy mo na ang kwento, p're."

"May sinabi sa akin si Lilith Moretti no'ng hindi ako umuwi ng bahay namin at
nanatili ako sa hotel na pagmamay-ari niya," panimula ko kay Lerwick.

Mabuti na lang at nakisama 'to si Lerwick. Kung hindi, talagang sasabog ang utak ko
kakaisip ng mga ganitong bagay. Ayoko pa naman ng masyadong nag-iisip kasi
nakakatanda raw 'yon.

"Ano iyon, p're?"

"Pinipilit niya akong ibigay sa kanya ang titulo, dahil kung hindi ay siya raw
mismo ang uubos sa lahi ng mga gwapo."

"Petengene, edi, naubos ang Lerwick, p're. Wala namang damayan, potek nananahimik
ako idadamay ninyo pa ako r'yan.

"Gago!" sagot ko at saka kami tumawang dalawa.

"Pero ano'ng sabi mo?"

"Tangina. Hindi nga ako makapagsalita no'n, 'tol, kasi bukod sa kinakabahan ako
kakaisip ng mga idadahilan ko sa tomboy kaya hindi ako nakauwi, hindi ko rin alam
ang sasabihin ko dahil wala naman akong ideya sa mga ganoong bagay."

Muli akong nagsindi ng sigarilyo nang kumuha rin si Lerwick ng isa. Sunud-sunod
kong hinithit iyon. Bawat buga ng usok ay siyang pag-iisip ko sa kung ano ba ang
gustong sabihin ng dalawang taong gumugulo ng isip ko ngayon.

Ang tatay ko at si Lilith Moretti. Hinithit ko ulit ang hawak na yosi at nang
makakalahati ay muli akong nagkwento.

"Tapos may sinabi pa siyang babae raw ang posibleng naging 12th Joker."

Napakamot ako sa ulo ko nang may mabuong matibay na konklusyon. Base sa mga naalala
kong sinabi ng tatay ko at ang mga sinabi sa akin ni Lilith, isa lang naman ang
p'wedeng maging Joker. Habulin lang ako ng babae, pero imposibleng ako iyon.
Wengya! Wala nga akong alam sa mga nangyayari eh.

Anak ng! Hindi kaya...

Lumingon ako sa itaas, eksaktong naroon ang kapatid kong si Meisha sa balkunahe ng
kwarto nila ni Lerwick at nakatingin sa gawi namin kaya nagtama ang mga tingin
namin.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 60 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Emerald Blood's POV

"Whylalu crayola na naman ang peg mo, mujer?"

(Trans: Bakit ka na naman umiiyak, babae?)

"Hindi ko lang kasi in-expect na buhay pa pala si Kuya Raven. Bakit hindi mo kasi
sinabi sa akin, Baby Caliber?" saad ko habang nag-uumpisa nang umiyak ulit.
Namamaga pa rin ang mga mata ko pero nang malaman ko ang totoo, na-realize ko na
sayang lang lahat ng luha ko. Napagalitan pa ako ni Ate Amber nang nagpatawag ako
ng meeting, huhu. I was too carried away with my emotions to analyze kung ang ulo
nga ba na iniregalo kay Baby Caliber ay pagmamay-ari talaga ni Kuya Raven.

-Flashback-

"Aww, huhu." Hawak-hawak ko ngayon ang ulo ko dahil sa sakit. Kagigising ko lang
kaya ramdam ko ang pagkirot nito lalo na at panay iyak ako noong isang araw.

Three days have already passed since Baby Caliber's birthday, the same day when
they gave us Kuya Raven's head. Halos wala ako sa katinuan nang malaman ko iyon and
until now, it still hurts po.

I could not force myself to believe na hindi na babalik si Kuya Raven. I shook my
head because of the thoughts I had and got up from my bed.

Omygolly! Ayaw ko na po umiyak, please.

"My ate?" sambit ko pagkalabas ng kwarto. Sinamahan niya ako habang nagluluksa.

I fell asleep with my ate next to me last night kaya nakapagtatakang wala man lang
sumasagot sa akin. Nang hindi ko siya mahanap, bumaba na ako to check if my ate was
here pero wala. Ang mesa lang na puno ng foods ang nadatnan ko. I quickly
approached the table at nakita ang isang note sa tabi ng ceramic plate.

'I already went back to Japan. Enjoy your breakfast, little sis.'

Napangiti naman ako sa note na binasa ko. My ate is so sweet po talaga! Malaki ang
pasasalamat ko dahil mayroon akong ate sa buhay ko na hindi ako pinababayaan. Hindi
rin naman ako iniwan ni dad pero ang swerte ko because my ate has always been there
every time I need her. The food was already cold, so I'm assuming that my ate left
early this morning.

Lagpas 2 days na akong nagda-drama at ayaw ko nang umiyak kaya naisipan kong mag-
imbestiga na lang ngayon tungkol sa pagkamatay ni Kuya Raven sa kamay ng taga-Les
Solitaires. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit nila nagawa iyon kahit na
isang Ace si Kuya Raven.

Naalala ko yung time na tinulungan ako ni Kuya Ari. I remember someone calling him
Ace. And if my ate and Kuya Raven are Aces, posible po kayang isa rin si Kuya Ari
sa mga ito? May kinalaman din ba siya sa nangyari? At yung ate na kausap niya sa
restaurant before, isa rin ba iyon sa mga miyembro ng Les Solitaires?

I snapped back to reality when my phone made a sound. Bumungad sa akin ang text ng
secretary ni dad tungkol sa kompanya kaya mabilis akong nag-ayos para umalis. After
a few minutes, narating ko na rin ang aking pinagtunguhan.

"Hi future bro! Si Baby Caliber?" saad ko nang buksan ni Future Bro Trigger ang
pinto. Naisipan kong kay Baby Caliber na lang magpapatulong tungkol sa company
kaysa pumunta pa ng office ni dad. Mas malapit din ito sa house at makapagbo-
bonding din kami ni Baby Caliber kaya ito po ang best choice!

"What are you doing here again?!" Agad akong napangiti nang marinig ko ang boses ni
Baby Caliber na sumulpot sa likod ni future bro.

"Hi, Baby Caliber!" Pinapasok na ako ni future bro sa loob ng bahay habang umakyat
naman si Baby Caliber papunta ng kwarto niya.

"Do you need something, Emerald?" tanong ni Future Bro Trigger while offering a
seat. Umupo naman ako sa sofa bago sumagot. Nakami-miss din palang mamalagi rito sa
bahay ng mga future in-laws ko! Miss ko na rin si future mom kasi ang tagal na nang
last kaming nagkausap.

"Magpapatulong lang po ako kay Baby Caliber tungkol sa company ni dad," sagot ko at
nilabas ang laptop na dala ko mula sa lalagyan nito. Future Bro Trigger just nodded
and stood up from his seat.

"Alright. It's good that you can accompany my brother while we aren't home," sambit
naman ni future bro na may pagsang-ayon sa sinabi ko. Ang super swerte ko po talaga
dahil ang supportive hindi lang ng in-laws ko, pati na rin po sina future sis at
future brothers ko.

"Anyway, I'll excuse myself. I still have a meeting to attend in a few hours,"
dagdag pa niya sabay sulyap sa wristwatch na suot niya. Tinanguan ko si future bro
habang paalis siya sa loob ng bahay.
"Ba-bye po, future bro," pahabol ko pa.

"I also need to get something at the company." Napatayo ako nang magsalita si Baby
Caliber. Bihis na bihis siya ngayon kaya hindi ko mapigilan ang mamangha sa ayos ni
Baby Caliber. Omygolly! Ang hot at gwapo talaga ng future husband ko!

"Thanks for letting me know, Baby Caliber, hehe." Hindi ba't napaka-sweet ng future
husband ko? Ayaw niyang nagwo-worry ako kaya he always makes sure na alam ko kung
saan siya pumupunta at ano ang ginagawa niya.

"Sasamahan na kita, Baby Caliber."

"No need, just stay here." Nagtaka naman ako kung bakit hinahayaan niya akong
maiwan nang mag-isa rito pero hindi na ako tumutol. Learn to respect your partner's
decision daw po kasi ang sabi ng mga matatanda. Sabagay, future wife naman ako ni
Baby Caliber kaya normal lang siguro na ipagkatiwala niya sa akin ang bahay ng
future in-laws ko.

Ilang minuto na rin ang lumipas nang umalis si Baby Caliber kaya naisipan kong
tingnan muna ang ilang email sa laptop ko. Wala namang recent unread emails maliban
sa sinend sa akin ng secretary ni dad kanina bago ako umalis ng bahay.

I scrolled down and saw the email I sent to Ate Amber before about Les Solitaires.
My mind automatically recalled the image of Kuya Raven's head inside the box. Gusto
ko nang kalimutan ang nakita ko kagabi but something felt odd.

Hindi ko masyadong nakilala ang mukha ni Kuya Raven nang makita ko iyong ulo but I
also observed something else. The head was bigger and the skin on his face seemed
to be too dry. Siyempre po, magiging dry nga talaga ang mukha mo kung pinugutan ka
ng ulo pero based sa ulo na natanggap namin, it probably would have belonged to a
man in his 50s.

So, posible nga pong hindi si Kuya Raven iyon. Cut that, sigurado na po talaga
akong hindi si Kuya Raven iyon! Why didn't I realize it until now? Waaaa!

Mahina kong tinampal ang noo ko. Tumulo na naman ang luha ko dahil sa saya. Kuya
Raven may still be alive at kailangan kong sabihin ito sa ibang taga-Black
Organization. I was about to call my ate when Baby Caliber arrived.

"Baby Caliber! Huhu." Lumakas ang pag-iyak ko pero tiningnan lang ako ni Baby
Caliber.

"Anet ang trip mo, mujer?" kunot-noo niyang tanong.

"Posibleng buhay pa si Kuya Raven, Baby Caliber!" His lips suddenly formed a smirk
kaya medyo natigilan po ako.

"Huwag mo nga muna akong pakiligin, Baby Caliber! Seryoso kasi ako, huhu."

"I know."

-End of Flashback-

"Bet mo bang machugi ang otokong pokemon?" tanong sa akin ni Baby Caliber kaya
pinanlakihan ko ito ng mata.

(Trans: Did you prefer him dead?)

"Hindi naman sa gano'n, Baby Caliber," pagtutol ko sa tanong at hinawakan ko ang

braso niya. Kahit na feel ko dehydrated na ako sa pag-iyak mula pa kahapon, hindi
ko maiwasang kiligin kay Baby Caliber. Nakate-tempt din palang pisilin ang mga
muscles niya, waaa!

Gusto ko sanang magtampo kasi bawal nga ang secrets sa mga mag-asawa, kasama na ang
mga ikakasal in the future, pero hindi ko na itinuloy. Baka mamaya, ayaw na akong
pakasalan ni Baby Caliber dahil lagi na lang kaming nagkakatampuhan. Okay na iyong
siya na lang po ang nagtatampo, hehe.

"Stop pouting, it doesn't suit you," saad niya at pilit na inaalis ang kamay ko sa
braso niya. Ngayon lang din nag-sink in kung bakit halos walang reaksyon si Baby
Caliber nang makuha namin ang regalo.

"Kaya pala hindi ka man lang umiyak o um-attend ng meeting, Baby Caliber." I
wondered why he was so calm nung makita namin ang pugot na ulo na inakala kong si
Kuya Raven. Natural na astig naman kasi ang future husband ko kaya akala ko hindi
lang talaga niya pinakikita yung lungkot niya. Kung hindi nga siguro ako umiyak,
iko-comfort ko pa sana si Baby Caliber.

When he also made a few calls, ang akala ko ay pinaalam lang niya kina future mom
and dad ang tungkol sa regalong ulo ni Kuya Raven. And sa pag-aakala ko rin, nag-
assume ako na susunduin niya sina future sis and bro para makasama sa meeting kaso
hindi nga sila dumating.

Ang astig talaga ng mga future in-laws ko.

"Pero Baby Caliber, I'm happy to know na iniligtas nina future dad at future bro si
Kuya Raven," pagbabalik ko sa topic habang pasimpleng inilapat ang ulo ko sa
balikat ni Baby Caliber. He smiled with relief. Omygolly! Nafi-feel ko ang muscles
ni Baby Caliber!

"We all have the same reactions. But do you know what's making me unhappy?" I
looked at him when he asked those things.

"Iyang pag-shulandi mo sa watashi, mujer. Rita Gomes akes sa'yo, ha." Natawa naman
ako dahil akala ko kung ano na yung sasabihin niya. Mahilig talagang mag-joke si
Baby Caliber, kaya love ko 'to eh.

(Trans: Iyang pag-talandi mo sa akin, babae. Naiirita ako sa'yo, ha.)

"Gusto mo rin naman, Baby Caliber, eh," I replied at humawak sa braso ni Baby
Caliber pero agad ding inalis iyon when I remembered something.

"May tanong pala ako. Sino 'yong nagpadala ng regalo no'n, Baby Caliber?" Nang
itanong ko iyon ay agad na tumawa si Baby Caliber.

"Kuya Trigger." Nanlaki naman ang mga mata ko sa gulat. Omygolly! So si future bro
lang pala ang reason kung bakit sobrang dami ng iniyak ko? Kung hindi sana siya
supporter sa relationship namin ni Baby Caliber, baka nagtampo pa ako kay future
bro, huhu. Pero it's a good thing kasi planado nila ang lahat ng nangyayari.

"Pero di ba ang alam ng members ng Les Solitaire, pinatay ni King of Clubs si Kuya
Raven." Tumango naman si Baby Caliber at naghintay ng susunod kong sasabihin.
"How come hindi man lang nila na-notice na patay na si King of Clubs?"

"Wit ko knows, mujer." To be honest, I find it weird kasi sila yung group na hindi
pwedeng ma-underestimate according to my research.

"Eh, si Kuya Grayson naman?" Baby Caliber stopped and thought for a few minutes
before answering my question.

"No one suspected his betrayal with Les Solitaires, but he's deeply injured at the
moment. He was saved just a few hours after you called for everyone to gather and
have a meeting."

"How about Kuya Ari? Na-confirm n'yo ba kung kalaban siya, Baby Caliber?" I was
about to ask more nang pinitik ni Baby Caliber ang noo ko.

"If you want to know, go ask him yourself. Wapakels akes sa otokong 'yon, mujer."

"Teka, Baby Caliber. Wait for me!"

Azure Lamperouge's POV

Ramdam ko ang sakit ng likod ko nang maalimpungatan. Kinusot-kusot ko ang mapungay

kong mata habang unti-unti iyong dinidilat. Mabuti na lang at hindi pa naman
masyadong sumisikat ang araw. Takte!

Bumangon ako sa sofa ng kwarto ko nang tuluyang magising ang kaluluwa ko. Dito na
ako natulog para nababantayan ko si Duchess. Napagdesisyunan ko nang tumayo at
pumunta sa kama upang tingnan siya.

Nakita kong nakalaylay ang isa niyang kamay kaya kinuha ko iyon at maingat na
itinaas. Umupo ako sa gilid ng kama upang mas mapagmasdan ko si Duchess sa ganoong
anggulo.

"Hmm..." Nagulat ako nang marinig siyang dumaing.

"Duchess?" tawag ko sa kanya pero hindi siya sumagot. Nanatiling kunot ang noo niya
habang marahang umiiling. Bigla akong kinabahan. Baka kasi binabangungot na naman
siya.

"Duchess..." muling tawag ko.

Gusto ko siyang kalabitin kaso baka mabigla siya. Wengya! Paano bang gagawin ko?

Sa huli ay marahan kong niyugyog ang katawan niya. Ilang saglit pa ay nakita kong
kumunot muli ang noo niya, kasunod niyon ang unti-unting pagdilat ng mga mata niya.
Natuwa naman ako dahil gising na siya.

Anak ng tinola naman! Pag ito, si Strife pa rin ang binanggit, magrereklamo na ako.

Nang tuluyan niyang maimulat ang mata ay agad niyang inilibot ang paningin niya sa
paligid. Tumigil lang iyon nang magkasalubong ang mga tingin namin. Ilang beses pa
siyang napakurap bago ngumiti sa akin.
Sinasabi ko na nga ba, ako talaga ang gusto mo, eh.

"A-Azure..." nagugulat at hindi makapaniwalang tanong niya.

Ngumiti ako sa kanya nang matamis. "Ako nga. Ang nag-iisa at ang pinaka-gwapo."

"Hindi ka ba natutulog?" tanong niya at akmang uupo kaya tinulungan ko siya. Dahil
hindi lang naman ako basta gwapo, matulungin din ako.

Ika-tatlong araw na niya rito sa bahay. Tatlong araw na rin siyang panay tulog lang
ang ginagawa. Sobrang nanghihina pa rin ang katawan niya. Mabuti na lang ngayon
dahil kahit paunti-unti, nakakaya na niyang bumangon at umupo. Noong mga unang gabi
kasi ay hindi. Takte!

Mabuti na lang ay nandito rin ang pinsan naming si Mikaela at si Lionhart kaya may
nakatutulong ako sa pag-aalaga kay Duchess. Wala lang sila ngayon dahil nasa
hospital sila. Paminsan-minsang bumibisita rin doon.

Nang maisandal ko siya sa headboard ng kama ay saka ko siya sinagot. "Kagigising ko

lang. May gusto ka bang kainin?"

Tingnan niya ako saka siya ngumiti. "Thank you, Azure," malumanay niyang saad.

Awtomatikong napangiti naman ako nang dahil doon kaya nag-iwas ako ng tingin para
kunwari busy ako sa ibang bagay. Wengya!

"Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong ko nang makabawi sa tuwa.

"Maayos na. Salamat ulit," nakangiting sagot niya.

Maya-maya lang ay niyaya ko na siyang kumain. Maayos naman na raw ang pakiramdam
niya. Sinabihan ko ngang huwag munang kumilos dahil sariwa pa rin hanggang ngayon
ang mga sugat niya pero masyado matigas ang ulo niya. Potek! Tatlong araw na raw
siyang nagpapahinga kaya malakas na raw siya ngayon.

Dahan-dahan kaming bumaba ng hagdan. Alam kong hindi ito ang oras para masyado
akong matuwa pero natutuwa talaga ako dahil magkahawak ang kamay namin ngayon. Iyon
nga lang, ang paraan ko ng paghawak ng kamay ay iyong inaalalayan ko lang siya.
Wengya!

Tumungo kami sa kusina upang makakain siya. Hindi naman ako kasing husay tulad ng
kakambal ko magluto pero pwede na rin. Natutunan ko 'to kay mama kasi ang sabi
niya, huwag daw kaming tatamad-tamad kung hindi, ihahampas niya raw sa amin lahat
ng kaldero't kawali. Kaya hayun, simula pagkabata, natuto na kami ni Amber ng mga
gawain sa bahay.

Nagluto lang ako ng chicken soup para mas madali niyang makain. Saka naglabas na
rin ako ng wheat bread.

Kasalukuyan na kaming kumakain nang biglang tumunog ang cellphone ko. Takte! Nasa
ibabaw iyon ng fridge kaya tumayo ako pagkatapos ay kinuha iyon.

Oh shit si Bossing pala!

Hindi naman ito ang unang beses na tumawag sa akin ni Bossing pero bakit parang
hanggang ngayon, pakiramdam ko ay palaging first time. Kinakabahan pa rin ako. Anak
ng tinolang walang patis!

"Y-yo, Boss?" pagbati ko nang sagutin ang tawag niya.

[How's Duchess Lionhart?]

"Maayos naman, Boss. Kumakain na siya ngayon." Sumulyap ako kay Duchess na ngayon
ay nakatingin sa akin habang hinihipan ang soup. Ang ganda talaga niya, shit!

Hindi naman nagtagal ang pag-uusap namin ni Boss. Sinabi niya lang sa akin ang mga
nangyayari sa hospital. At kung ano ang update sa kakambal kong matigas ang ulo.
Hindi ko rin naman siya masisisi dahil napalapit na talaga siya kay Master.
Tumatawag din siya paminsan-minsan para kumustahin si Duchess at murahin ako kapag
may mali akong nagagawa. Takte!

Maging ako ay nag-aaalala. Gusto ko ring bumisita ang kaso lang, hindi ko rin
talaga maiwan si Duchess.

Siya namang pagdating nina Mikaela at Lionhart na may mga bitbit ding mga pagkain.

Noong una nga ay tinatanong nila ako kung bakit hindi ko na lang pina-confine si
Duchess sa hospital. Eh sa hindi ko na iyon naisip, eh. Potek! Ang nasa isip ko
lang no'n ay kung papaano siya gagaling.

"Ano 'yang kinakain ni Duchess?" tanong sa akin ni Mikaela pagkalapag niya ng mga
plastic ng groceries.

"Soup and bread." Si Duchess na ang sumagot para sa akin.

"Eh, hindi naman nakabubusog 'yan, eh!" Lumapit si Mikaela at hinawi ako. "Tabi
nga. Ako ang magluluto."

Sa mga nakaraang ilang araw ay pabalik-balik din iyong dalawa rito. Minsan doon
sila sa hospital kapag umaga at dito sa bahay sa gabi. Minsan naman kabaliktaran
n'on.

"Ayos ka na ba? Aish! Iyong mga sugat mo, ang tagal gumaling," inis na turan ni
Lionhart sa kanya.

"Sorry na nga, kuya, 'di ba?"

"Mga babae nga naman, ang hilig magpadalos-dalos ng desisyon. Tapos magso-sorry na
parang walang nangyari." Bumuntong-hininga si Lionhart matapos sabihin iyon.

"Dahil ganoon kami masaktan, Duke," sagot naman ni Mikaela. "At saka huwag mong
madaliin gumaling ang sugat sa katawan ni Duchess. Matagal talaga maghilom ang
sugat kapag nasaktan nang sobra."

Tangina! Ang gusto ko lang naman ay makakain kami at gumaling si Duchess. Pero
bakit humuhugot na ang dalawang ito? Lakas din talaga makahawa nitong mokong na si
Lionhart, eh.

Habang hinihintay naming maluto ang niluluto ni Mikaela ay muli naming napag-usapan
ang mga nangyari sa nakaraang tatlong araw. Wengya! Ayoko na nga sanang pag-usapan
dahil nagagalit pa rin ako sa tuwing naaalala ko ang ginawa nila kay Duchess. Tapos
pati sina Ms. Mikazuki at Master Birkins pa ay nadamay.
"I'm so sorry," saad ni Duchess nang ikuwento ko sa kaniya ang mga nangyari three
days ago. Mula sa pagsunod namin sa kanya hanggang sa maiuwi ko siya rito. "Dahil
sa akin, napahamak sina Shaun and Mikazuki. I'm really sorry."

"Huwag mong sisihin ang sarili mo. Hindi mo kasalanan iyon," sagot ko.

Naikwento ko naman na ito kina Mikaela at Lionhart kaya nakikinig na lang sila sa
mga reaksyon ni Duchess.

Kinuwento niya naman sa amin ang mga nangyari sa kanya. Mula sa pagpunta niya sa
condo ni Strife hanggang sa ma-corner siya ng mga Les Solitaires members.

Ngayon niya lang talaga ikinuwento sa amin ang nangyari na ilang araw na rin naming
hinihintay, pero naiintindihan namin dahil sa ilang araw na iyon, ngayon lang siya
nakalabas ng kwarto.

"I know it was an impulsive act. Hindi ko dapat iyon ginawa. Ang dami tuloy nadamay
dahil sa mga katangahan ko," inis na sabi ni Duchess. Dapat nga naiinis din ako
pero namalayan ko na lang ang sarili ko na nakangiti habang nakatingin sa kanya.
Kahit naiinis siya, ang cute pa rin niya. "What the heaven crossed my mind para
magpaka-ganoon?" iyon na lang ang nasabi niya bilang pagtatapos niya sa kuwento.

Nakatitig lang ako sa kaniya habang kinukwento niya ang nangyari. "Huwag mo nang
uulitin iyon," dinig kong banta ni Lionhart sa kapatid.

"Yes, I know, kuya." Tumawa siya nang bahagya. Kahit may sugat pa ang ilang parte
ng mukha niya, hindi man lang iyon nakabawas ng ganda niya. Wengya! Kung ano-ano na
naman naiisip ko. Umayos ka, Azure Lamperouge. "Buti nga iniligtas ako nina Azure.
So thank you for saving me, Azure," aniya sabay ngiti.

Anak ng! Masyado na yata akong nahuhulog. Hindi 'to pwede. Lalo pa't alam ko nang
may nagmamay-ari na ng puso niya. Napabuntong-hininga na lang ako sa mga naiisip
ko.

At hanggang ngayon, iniisip ko pa rin kung papaano ko ba patutunayan ang sarili ko

sa kanya. Kung puwede pa ba?

Gayong alam kong si Strife ang gusto niya. Tangina lang!

"Azure?"

Pero kung masaya naman siya kay Strife, sino naman ako para humadlang sa kanilang
dalawa, 'di ba? Nakalulungkot man isipin, pero wala rin naman akong magagawa kundi
tanggapin iyon.

Wala, eh. Wala tayong magagawa talaga kung ayaw sa gwapo. True love ika nga nila.

"Hey!" Napapitlag ako nang makitang pinitik ni Duchess ang dalawang daliri niya sa
harap ko para makuha ang atensyon ko. Anak ng! Nawala ba ako sa sarili? "I said,
thank you. You saved my life," aniya.

"Nako, iniisip na naman niyan si Emerald," singit ng pinsan kong si Mikaela kaya
tiningnan siya ni Duchess. Wengya! Wala rin akong nagawa kundi tingnan siya. "Oh
bakit? Hindi ba't Baby Emerald mo naman talaga si Emerald?" dugtong pa niya nang
makita niyang nakatingin ako sa kanya. Parehong-pareho talaga 'to ng kakambal ko,
eh. Mahilig mambasag.

Mabuti na lang at hindi iyon pinansin ni Duchess. Tumingin siyang muli sa akin at
sa pangatlong pagkakataon ay nagpasalamat siya. "Thank you ulit, Azure." Pagkatapos
niyang sabihin iyon ay tumungo siya.

"Ah–w-wala 'yon. Kahit sino naman ay gagawin iyon para sa isang kaibigan," sagot
ko.

Mabilis niyang iniangat ang ulo niya at saka nagtanong. "Kaibigan?" Batid ko ang
pagkagulat sa ekspresiyon ng mukha niya pero tumango na lang ako bilang sagot.

"H-Haha. Pero thank you talaga. Naka-focus lang ako sa kung papaano paghihigantihan
ang pagkamatay ni Raven. Hindi ko naisip na mayroong mag-alala sa akin kapag
napahamak ako. Kaya sorry din."

Kita ko ang lungkot sa mukha ni Duchess nang mabanggit niya ang pangalan ni Strife.
Maya-maya pa ay nakita ko kung papaanong sunod-sunod na tumulo ang luha niya.

"I just can't imagine that Raven is gone..." muling saad niya.

Napatingin naman ako kina Mikaela at Lionhart na parehong nakatingin sa akin at

nagtataka. Umiling-iling ako na para bang sinasabing hindi ko pa talaga nasasabi
kay Duchess na buhay si Strife.

Nalaman ko lang naman iyon dahil ikinuwento ni Boul. Itong dalawa, nalaman nila
kasi sinabi ni Emerald sa kanila.

"Hindi mo pa ba alam?" tanong ni Lionhart sa kapatid. Tumingin ang dalawa sa akin

na para bang tinatanong kung bakit hindi ko pa sinasabi.

Eh, wengya! Paano ko sasabihin? Eh ilang araw siyang tulog nang tulog.

Pinunasan niya muna ang mga luha bago siya nagtanong. "Alam ang alin, kuya?"

"Buhay si Raven." Si Mikaela na ang sumagot. Pinatay na niya ang kalan at kumuha ng
pinggan para sa aming apat.

"What?!" Kitang-kita ang gulat sa reaksyon ni Duchess nang marinig ang sinabi ni
Mikaela. Anak ng tinolang adobo! Alam ko naman nang ganito ang magiging reaksyon
niya pero bakit parang nasasaktan ako?

Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko, nalungkot ako bigla. Hindi naman sa hindi
ko gusto ang balitang buhay si Strife. Totoong masaya ako nang nalaman kong hindi
siya patay. Pero para akong natakot para sa sarili ko... para sa amin ni Duchess.

Kasi parang kahit patunayan ko ang sarili ko kay Duchess, sa huli, si Strife pa rin
naman ang pipiliin niya. Alam ko namang malalim ang pinagsamahan nilang dalawa. At
kailanman, hinding-hindi iyon mapapantayan ng pagkakaibigang mayroon kami ni
Duchess.

At wengya! Dapat ayos lang naman sa akin ito. Bakit parang hindi?
Yumuko ako pero kaagad ko ring inangat nang bumuntong-hininga ako.

"Where is he? I want to see him!" Kahit nahihirapan pa siya sa mga sugat niya ay
tumayo siya. Halatang sabik na sabik makita si Strife.

"Sa susunod na. Sasamahan ka namin. Pupunta pa kami ng ospital. O kaya kung gusto
mo, pumunta ka mag-isa mo," sabi naman ni Mikaela. Wengya!

Tumingin kaming tatlo sa kanya dahil sa sinabi niya, kaya nagsalita siyang muli
para magpaliwanag. "Plano rin naming puntahan si Strife kapag naging maayos na rin
ang lagay niya. Sa ngayon, katulad mo, hindi pa nanunumbalik ang lakas niya."

Sa huli ay tumango-tango si Duchess at naupo muli. Maya-maya lang ay natahimik

kaming apat habang kumakain ng pagkaing niluto ni Mikaela.

"How is Amber?" tanong niya nang matapos lunukin ang isang subo ng kanin.

"Nasa ospital. Binabantayan pa rin niya si Birkins," sagot ni Lionhart.

Wengya! Kakaiba 'tong si Lionhart ngayon, ah. Hindi na yata bitter sa kakambal ko?

"Totoo 'yan. Halos doon na nga tumira 'yang best friend mong 'yan, eh. Hindi ko nga
alam kung naliligo pa," singit ni Mikaela. "Pero akalain mo 'yon? Nakatatagal si
Amber doon sa ospital ng walang maayos na tulugan at ligo." Napaiiling pa si
Mikaela nang idugtong niya iyon.

"Puntahan natin siya," wika ni Duchess na agad naming kinontrang tatlo. "What?
Amber needs me. Hindi pa siya umuuwi rito sa bahay ninyo. Kaya I'm pretty sure that
she needs me."

"Oo nga, pero ginusto naman niyang mag-stay doon. Mas kilala mo si Amber kaysa sa
akin na pinsan niya Duchess, at alam mong uuwi iyon kung gusto niyang umuwi," sabi
ni Mikaela pagkatapos ay kinagat ang hotdog na nakatusok sa tinidor.

"Tama si Mikaela," pagsang-ayon naman ni Lionhart. "Alam mo kung gaano kaarte 'yong
kaibigan mong iyon. Uuwi rin 'yon dahil siguradong hindi niya matitiis na hindi
maligo at matulog sa kinasanayan niya."

"But I really want to be there for her." Naroroon ang lungkot sa boses ni Duchess.

"Hindi ka pa magaling, Duchess," saad ko.

"Kuya..." Hays. Pinaglihi ba 'to sa buko? Ang tigas ng ulo, eh. Alam niyang hindi
makatatanggi si Lionhart sa kanya.

"Kapag nga magaling ka na," kontra ko na naman kasi baka makalimutan nitong si
Lionhart na hindi pa masyadong magaling ang kapatid niya.

Ito pa naman, isa ring marupok. Kapag pinakiusapan ni Duchess, hindi tumatanggi.
Ampota!

"Azure, sige na. This will be the least thing I can do para makabawi kay Amber."

Wengya! Kahit makiusap siya, hindi ko pagbibigyan. Saka na talaga kapag nakikita
kong humihilom na ang sugat niya.

"Hindi pwede," matigas na sabi ni Lionhart

"Narinig mo iyon? Hindi raw pwede sabi ng kuya mo. Huwag ka nang makulit."

Mabuti na lang talaga, kaming mga lalaki ay hindi basta-basta bumibigay. Tama iyan,
Lionhart. Hindi dapat tayo nagpapauto sa mga sinasabi ng babae. Tandaan natin na
lalaki tayo. Mas kaya natin magdesisyon.

At tayo dapat ang magde-desisyon.

"Azure... please?" Nakita kong nakiusap ang mga mata ni Duchess kaya napakamot ako
sa ulo.

"Mikaela," tawag ko.

Pero anak ng tinolang puro paminta! Hindi talaga ako magpapauto. Hinding-hindi.

"Bakit?"

"Pakisamahan naman si Duchess magbihis. Sasama siya," sabi ko saka mabilis na

lumakad palayo.

"Yay! Thanks!" narinig ko pang turan ni Duchess bago ako tuluyang makalayo.

"Puta! Ang rupok ha!" Sinamaan ko ng tingin si Mikaela nang lumingon ako sa kanya.

Wengya talaga!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 61 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-30 minutes

Yuriko Kanzaki's POV

I closed my laptop and stretched my body after a few hours na nakatutok lang doon
at nakaupo. I agreed to handle a few documents for Lovelle dahil kailangan niyang
magpahinga. Actually, I don't really care if she gets better or not. All I care is
that I might not be able to protect Emerald anymore kung hahayaan ko ang sarili
kong magpadala sa bugso ng damdamin.

Bakit nga ba ako nakapasok sa gulong ito?

Napahawak ako sa ulo ko nang sumakit iyon. Ang alam ko lang, kailangan kong
protektahan ang kapatid ko. I don't think that it is bad, but I admit that somehow,
it feels wrong.
My head suddenly ached more when I remembered Mr. Roswell. He trusted me so much to
the point that I was included in their plans.

-Flashback-

Here I am inside the huge mansion together with the two members of Les Solitaires.
They didn't know that I am here not because I want to help them win, but because
I'm helping myself to protect my sister.

"Any updates?" Mr. Roswell asked as soon as he arrived.

Ngumiti ako nang peke saka inilabas ang flash drive kung saan nakalagay ang ibang
detalye ng mga miyembro ng Les Solitaires. They are planning to aim for the members
of the organization so I gave them what they wanted, but I had to change most of
the details of the high-ranking members to protect their identities and to protect
what I've been working hard for so long.

"These are the members of Les Solitaires that I recorded so far, including the
newly-replaced ones, Mr. Roswell." After I said those words, I gave the flash drive
to him. "Also, about the members who are still staying in Japan, tahimik lang sila.
Wala pa naman akong nakikitang kakaiba sa mga galaw nila na may kinalaman sa atin
at sa Black Organization."

But the truth is... somehow, I had a piece of idea about what they're planning to
do. I couldn't tell them because it will place a great effect on my plans.

"Not bad."

Ngumiti ako kay Mr. Roswell upang ipakita ang maging dapat na tugon ko sa huli
niyang sinabi.

I know this seems to be unfair. I am aware of it. That's why I couldn't avoid the
feeling of conscience because they put their trust in me as Emerald's sister but I
had to secretly break that trust. Hindi nila napapansing may iba na akong
tinatrabaho bukod pa rito.

Kung sakali mang malaman nila ay handa na ako. Ito lang ang kaya kong ibigay sa
kapatid ko—ang protektahan siya sa lahat ng bagay na pwedeng makaapekto sa kanya. I
know I am desperate, but she's my sister.
At mabuti na lang dahil nakuha ko ang tiwala ng mga kaibigan niya. Mas napadadali
ang trabaho ko.

"Boss, ito pa lang ang nakalap kong impormasyon," saad naman ni Raven. I clearly
understand dahil bagong salta pa lang siya sa pagiging Les Solitaires member at
wala pa siya ganoong ideya kung ano ang kalakaran dito. If you want to get as much
information as possible, you have to look for fake allies. Looking at Strife,
mukhang hindi siya sanay manloko. No wonder he got less information.

Ibinigay niya ang isang folder kay Mr. Roswell na agad naman nitong tinanggap.

"How about you, Boulstridge?"

I turned to look at Grayson Boulstridge na kanina pa tahimik at walang imik. He

seemed to be not himself dahil nakatulala lang siya at hindi nakikinig. Ano kayang
iniisip niya?

But whatever it may be... Like I care?

"Boulstridge," muli siyang tinawag ni Mr. Roswell pero hindi talaga niya
namamalayang nakatutulala na lang siya.

It's not like I give a shit or something, pero ano bang bumabagabag sa kanya?

"Hoy, Boul. Kanina ka pa tinatawag ni Boss," sabat naman ni Raven Strife na tinapik
pa siya. He finally got back to his senses and immediately looked at Mr. Roswell.

"It seems that you're not paying attention, Boulstridge."

Grayson blinked a few more times at nang matauhan ay gulat siyang nagsalita. "S-
sensya na, Bossing."

"Do you have any problem with the task I gave you?" He quickly shook his head as a
response and took a deep breath. I really got curious about what he was thinking
and I wanted to ask him but I decided to remain quiet. I don't want to get attached
with any of them because I am here only for one main reason at hindi kasama roon
ang mapalapit ako sa bawat miyembro ng Black Organization.

They are exceptional. I could see it since I started to work with them. Hindi lang
talaga nila alam ang mga plano ko because like I always say, I'm good at keeping
secrets, especially if it's something only I am aware of. Isa pa, iyon ang gusto ko
—ang hindi sana magpakilala sa kanila bilang kapatid ni Emerald.

"I'll call for another meeting when there are sudden changes in our plans and if
there are any conflicts."

The discussion ended well today and Mr. Roswell gave out new tasks we need to do
that makes us busier than other organizations. It is one of their ways to be
triumphant. No wonder they're also respected in the Mafia World.

I am starting to like this.

-End of Flashback-

I yawned and placed my head on the table. I felt so exhausted. I wanted to take a
break from everything that I am doing even just for a while dahil hindi dalawa
kundi tatlong kampo ang pinagtatrabahuhan ko. Pero alam ko sa sarili ko na hindi
pwede.

Saka ko naalala na may isang tao pa palang naghihintay ng message ko. I tried to
raise my head and slightly opened my eyes as I reached for my phone. I opened my
messaging app and composed a message for Queen of Hearts.

'I know you are busy. Just want to update you regarding Black Organization.'

I immediately hit the send button and waited for her reply. Wala pang isang minuto
ay nakatanggap na ako ng tugon mula sa kanya.

'What is it?'

I shook my head because of her short response but I texted back anyway, 'Their
trust for each other is starting to break. Sila-sila na ang nag-aaway-away.'

'That's good news. Anyway, keep an eye on them to be sure.'

I did not bother to leave her another reply. Ganyan lang naman kasi ang mga
sinasabi niya lagi. She wants to use me like her walking CCTV for Black
Organization.

I released a heavy sigh and massaged my head. Ganito ang gawain ko bilang isang Les
Solitaires member. Any required information na iniutos ng higher ranks ay kailangan
kong ibigay. Kaya nga ako ang tagahatid ng impormasyon sa mga Kings and Queens na
gustong pabagsakin ang Black Organization.

-Flashback-

The commotion started when someone who calls herself Queen of Diamonds tried to
insult the entire Black Organization. I was silently watching and somehow enjoying
the scene here at the corner of the hotel, iyong hindi ako masyadong kita.

Wala akong planong makihalubilo sa kanila dahil nandito ako para magtrabaho.
Emerald didn't even know I am here, so I just stood away from them to watch the
scene.
Queen of Diamonds was about to continue firing her insults when she suddenly fell
on the floor due to a gunshot. The birthday celebrant, Caliber Roswell was holding
a gun near the entrance of the hall when Emerald approached him. No wonder my
sister likes him.

I witnessed Queen of Diamonds' fear when Caliber Roswell approached her. Alongside
him is Emerald. As far as I know, no Queen or any high-ranked members of Les
Solitaire gets scared after they are shot, not even on the verge of death. Pero
bakit ganoon ang reaksyong ipinakita ng mukha niya nang mag-usap sila ni Caliber at
ng kapatid ko?

Maya-maya lang ay nakarinig kami muli ng isang putok ng baril. Everyone saw how the
birthday celebrant aimed his gun to her head. Maski ako ay nabigla nang gawin iyon
ni Caliber, kaya minadali ko ang pagkuha ng phone ko upang i-update ang ibang
miyembro ng Les Solitaires—from the middle ranked members that I know, up to the
high ranked ones.

'Patay na si Queen of Diamonds. Pinatay ni Caliber Roswell.'

I sent it to them. I'm sure this will attract the interests of the Kings and Queens
kapag nalaman nila ang tungkol dito.

After that, I left the scene since I don't have anything important to do there. I
also took a glimpse of Emerald before leaving the hall. Alam ko namang magiging
maayos lang siya roon, the same with the guests of the party.

-End of Flashback-

Alam ko naman ang kakayahan ng mga Roswells kaya nga nagtataka ako kung bakit hindi
nahahalata ni Mr. Roswell na bukod sa kanya, may iba pa akong pinagsisilbihan.

Hindi ko rin naman gustong maging sunud-sunuran. Again, I am only doing this for
the sake of Emerald's safety. Because even though she was trained by dad and her
mom, I still see her as my little sister that should be protected by someone na
katulad ko.

I love my sister that much. Para sa akin, siya na lang ang tumuturing sa akin na
pamilya, and it is the same thing for me. Hindi ko hahayaang may mangyaring masama
sa kanya dahil sa ganitong uri ng buhay na kinagisnan niya because of our dad.

Trabaho kong i-update ang Les Solitaires sa lahat ng nagaganap sa Black

Organization. In that way, they can assure that my sister is safe from any danger.
Hindi rin nila pwedeng galawin si Emerald dahil nagtatrabaho ako sa kanila.

I could still remember how obedient I was when it comes to the tasks and
obligations I was given.

-Flashback-

Katatapos lang ng diskusyon ng Black Organization para sa pagkamatay ni Raven. My

heart was in mixed emotions that time. Hindi ko kinaya ang mga sinasabi ni Amber.

Hindi niya ba nakikitang ginawa ko iyon dahil kahina-hinala naman talaga si

Grayson? Kahit sa mga meetings kasama si Mr. Roswell ay lagi siyang nakatulala.
Hindi alam ni Amber 'yon kaya ganoon na lang siya kung magsalita. I know I
shouldn't be caring about their problems pero ayaw ko rin namang magigising na lang
sila isang araw and realize that they could have been hanging out with a traitor.
Hindi ko na lang masyado pinatulan dahil hindi naman niya ako maiintindihan. I'm
just trying to help them find the real culprit here.

As soon as Duchess Lionhart left the room, I started to contact one of the Les
Solitaires members to follow her. Not because I am concerned. But because I need to
update the Kings and Queens about the Black Organization.

'Papunta siya sa isang condominium.'

I didn't make it look obvious na nagulat ako sa na-receive kong message galing sa
isa sa mga tauhan ng Les Solitaires. I'm sure that the condominium is owned by
Raven and she will be there to get more information about Les Solitaires.

Sa ilang taon kong pagmamanman, halos makabisado ko na ang mga galaw nila. Alam ko
kung saan pupunta si Duchess lalo na ngayon na alam kong nasasaktan siya sa
pangyayari. The Queen should prepare for her any minute from now, so I messaged
her.

'Duchess Lionhart is on her way there'

As soon as I sent the message, I put my phone back in my purse. At lahat ng

mangyayari kay Duchess sakaling makapunta siya roon ay wala na akong pakialam.

Sana lang hindi siya agad mamatay dahil sa pagiging mapusok niya.

Nang matapos ang meeting ng Black Organization ay mabilis na lumabas ng kwarto sina
Shaun at Amber. Sunod-sunod na ring lumabas galing sa kwartong pinagganapan ng
meeting ang iba pang mga miyembro ng Black Organization kaya pasimple akong sumabay
para sumilip sa pintuan palabas. Nakita ko si Shaun na hinihila si Amber papunta sa
sasakyan niya. Tila nagtatalo pa sila ngunit bigla rin sumabay sa paglapit sa
sasakyan si Amber at agad na sumakay sa sasakyan.

I know that they are going after Duchess so I secretly reached for my phone to
message Lovelle.

'Prepare yourself, Lovelle. They are coming."

After I sent it, nilingon ko si Emerald na katatapos lang ayusin ang mga gamit sa
loob kahit na masama ang pakiramdam at nagyaya nang umuwi. Mukha namang pagod na
pagod na siya sa kaiiyak kaya inalalayan ko siya hanggang sa makarating kami sa
sasakyan ko.

"Don't worry. Everything will be fine," I assured her while gently brushing her
hair using my fingers.

You will be fine, Emerald. Because you have me with you.

-End of Flashback-

I know that my work is too dangerous. I work for both sides—Roswells and Les
Solitaires—to succeed with my plan.

Gusto kong makasigurado na umaayon sa plano ko ang lahat.

I am working for the Roswells to protect myself and to hide my identity—that I am
Emerald's sister and Jerson Ken's illegitimate daughter. And I am under Les
Solitaires' power to protect my sister. Everything makes it so difficult for me to
handle but I guess it will have positive results in the future.

I slowly killed myself with these thoughts. I hope this ends sooner.

Mikazuki Yagami's POV

It has been three days since I was admitted here in the hospital. Sinabi ko na nga
kay Roswell na gusto ko nang umuwi dahil naiinip na ako rito. Palagi na lang akong
nakahiga.

Alam naman niya na ang ayoko sa lahat ay wala akong ginagawa o pinagkakaabalahan.
Pero ang lagi niya lang sinasabi ay para din sa akin ito at sa batang nasa
sinapupunan ko.

Na agad ko namang naiintindihan. Napangiti ako nang maalala ko ang unang beses na
malaman kong buntis ako.

-Flashback-

Dama ko ang pananakit ng ulo ko nang bumalik ang malay-tao ko. Halos hindi ko
maimulat nang maayos ang mata ko dahil pakiramdam ko, antok na antok pa ako.

I tried to open my eyes but all I could see was a blur cream white shade from its
ceiling to its wall. Where exactly am I?

I gently massaged my head nang maalalang sa hospital nga pala ako dinala, kaming
dalawa ni Shaun. Iyon ang huling naalala ko bago ako mawalan ng malay.

"Finally, you're awake."

I opened my eyes widely when I heard his familiar voice. Nilibot ko ang paningin ko
sa kabuuan ng kuwarto. At doon ko nakita ang lalaking may pamilyar na boses.
Nakasandal siya sa pader habang ang dalawang braso ay magkahalukipkip.

It was Roswell.

Marahan akong napangiti nang makita siya roon. Babangon na sana ako nang mabilis
siyang tumabi sa akin at inalalayan ako para makaupo nang maayos.

"How are you feeling?" Lumapit siya sa akin at hinaplos ang mukha ko. Nakangiti
siya sa akin nang malapad habang nakatingin sa akin. "Do you want something to eat?
To pinch? To see? To kill? Tell me..."

Kumunot ang noo ko dahil sa mga sinasabi ni Roswell. What is he talking about?
Naguguluhan ako at pakiramdam ko may hindi siya sinasabi sa akin. Base sa reaksyon
ng mukha niya ay para bang tuwang-tuwa siya.

Hindi ba dapat ay nag-aalala siya ngayon sa akin?

"Spill it, Roswell," I demanded but he just gave me a soft kiss. Nakaiinis!

"I'll call the nurse to check on you." And with that, he left me confused.

He was so happy, I can see that. He's so overwhelmed that he forgot about the
speaker he can use here to call a nurse.

After a few moments, bigla na lang may pumasok na nurse and she was smiling at me.
I know there are a lot of kind nurses but her smile looked more genuine than
normal.

"How are you feeling, Miss Knight?" she asked.

"I guess I'm alright," I answered her with a nod.

She checked my vitals and even asked too many questions about some things that were
unfamiliar to me. Pero hinayaan ko na lang iyon kasi baka parte lang iyon ng
trabaho nila.

Matapos akong i-check ng nurse ay hindi na muli ako mapanatag. Dahil iba talaga ang
mga ngiti ni Roswell and unintentionally, he is scaring me. Hindi naman siya dating
ganoon and I really wonder why. Hinatid niya ang nurse sa may labas ng pinto at
isinara iyon.

Napalingon ako sa paligid, at may nahagip ang paningin ko sa side table. Mga prutas
iyon kaya bigla akong natakam. Hindi na rin naman nakapagtataka dahil kagigising ko
lang.

"Roswell, pwede mo ba akong ikuha n'ong ponkan?" I asked. Napatingin naman siya sa
ponkan sa side table na kanina ko pa tinitingnan.

Lumapad ang ngiti niya saka kinuha iyon. Maingat niya muna iyong binalatan bago
inabot sa akin. Kaya ko namang balatan iyon pero ginawa niya pa rin. Maybe he just
missed me that much? I couldn't persuade myself to believe that reason either.

Nagsimula na akong kumain habang si Roswell ay nakatingin lang sa akin habang

nakangiti. Inalok ko siya ng kinakain ko pero tumanggi siya. Maya-maya lang ay
inilabas niya ang phone niya at parang nag-type ng message.

Habang kumakain ay bigla akong may naalala. Si Shaun.

"Nasaan nga pala si Shaun? Kumusta na siya?" tanong ko sa kanya nang maalalang
nakita kong tinamaan din ng bala si Shaun. At alam kong hindi lang basta daplis ng
bala ang tinamo niya.

Nakita ko ang pag-aalala sa mga mata ni Roswell nang magtanong ako. Bakit? Ano'ng
nangyari kay Shaun? Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakaupo. Halos hindi ko na
nga malunok ang ponkan na kinakain ko. Kailangan kong makita ang kapatid ko, or
should I say pinsan ko. Though he's more like a real brother to me.

"He will be alright, love."

Mas lalo akong kinabahan sa isinagot ni Roswell. Hindi niya sinabing ayos na si
Shaun. Isa lang ang ibig sabihin niyon... hindi maayos ang lagay niya.

"Nasaang room siya? Gusto ko siyang puntahan."

Umiling si Roswell. "You're not in your best condition yet. You still need to rest
more."
"Okay lang naman siya, 'di ba?" Huminga ako nang malalim dahil parang ang bigat ng
pakiramdam ko ngayon. Parang gusto kong umiyak.

"He will be fine soon. Amber's with him, so don't stress yourself out, okay?"
Tumango-tango ako na para bang naiintindihan ko talaga ang sinasabi ni Roswell.
Hindi niya alam, okupado ang utak ko kaiisip sa posibleng mangyari kay Shaun.

Natahimik kaming dalawa ni Roswell. Lunod sa pag-iisip ang utak ko nang biglang
bumukas ang pinto. Iniluwa niyon sina Trigger, Caliber at Katana na kasama si
Lionel. I smiled at them nang isa-isa silang lumapit sa akin.

Naunang lumapit si Katana para kamustahin ako. "How are you, ate?" tanong niya sa
akin pagkatapos bumeso sa akin.

"I'm fine. I just have wounds, but they are tolerable." I smiled at her sweetly.

"Congrats, kuya."

"I'm so happy for both of you," dagdag pa ni Katana bago siya makisali sa pagko-
congratulate kay Roswell.

Kumunot ang noo ko nang lapitan at i-congratulate ng magkakapatid si Roswell.

Lumapit naman sa akin si Lionel habang chine-check ang noo ko at ang mga sugat na
tinamo ko. "Mika-chan, maayos na ba talaga ang lagay mo?" nag-aalalang tanong niya
sa akin.

"Oo naman, don't worry about me," sagot ko sa kanya at saka ngumiti.

"Pupuntahan ko rin si bro mamaya." Nakikita kong hirap siyang itago ang lungkot at
pag-aalala sa mukha niya kaya mahina kong hinampas ang braso niya.

"He will be fine soon, okay?" sabi ko kahit na kanina lang ay ganyan din ang sinabi
sa akin ni Roswell dahil nag-aalala ako kay Shaun. "Ikumusta mo na rin ako sa kanya
kapag nagkita kayo," dugtong ko pa. Pero imbes na sagutin niya ako ay tumingin siya
sa iba.

"Dapat lang. Alam naman ni bro na walang buko juice sa langit," saad niya saka
tumawa nang peke, naroon pa rin ang lungkot. "Pangalawang beses na 'tong muntikan
siyang mamatay. Iba talaga kapag single, laging welcome sa langit."

Tumawa lang ako sa sinabi niya dahil hindi ko na rin alam ang sasabihin. Masyado
rin akong nag-alala sa kalagayan ni Shaun.

"Congrats, Mika-chan!" biglang bati sa akin ni Lionel. Natawa naman ang mga kapatid
ni Roswell dahil dito.

Nanlaki ang mata ko sa naging reaksyon ng apat. At mas lalo akong nagulat nang may
kumatok sa pinto. Iniluwa niyon si Cody Lerwick na may bitbit na malaking karton ng
ponkan.

What the heck?

Nagtatakang napatingin ako kay Roswell na nakatingin din sa box ng ponkan na dala
ni Cody. Ang akala ko ay nagtaka rin siya kung bakit may dalang ganoon si Cody
ngunit nagkamali ako.

"Are you sure it's sweet?" tanong ni Roswell na lumapit upang buksan ang box at
sipatin ng tingin ang mga ponkan.

"Oo naman, Boss. Bagong pitas daw 'yan sabi ng tinderang chiks doon," sabi ni Cody
saka tumingin sa akin at ngumiti nang malapad. "Congrats, fiancée ni Boss!" Nahagip
pa ng mga mata ko ang pagsulyap ni Cody Lerwick sa gawi ni Katana.

Muling sumagi sa isip ko ang nangyari bago ako nawalan ng malay. Ang pagsakit ng
puson ko, ang pagkabaril sa akin, ang pagdurugo ko, at ang mga sinabi ni Amber.

"Am I really pregnant?" wala sa sariling usal ko.

Mula sa pagkatulala ay napahawak ako sa bibig ko sa pagkabigla habang nakatingin

ang lahat. Kaya ba ganoon na lang mag-react si Roswell? Kaya ba ganoon na lang siya
kasaya? Kaya ba imbes na pag-aalala ay tuwa ang nakikita ko sa mga reaksyon nila?
Kaya ba may malaking karton ng ponkan dito?

Lumapit sa akin si Katana. "Yes, ate. You're a mother now, Ate Mikazuki," emosyonal
na sabi niya saka ako niyakap nang mahigpit.

My head was full of different kinds of thoughts kaya hindi ako makagalaw mula sa
pagkakaupo ko. Lumapit naman sa akin si Roswell at agad hinalikan ang labi ko.
Mabilis lang iyon pero hindi iyon nakatakas sa paningin ng lahat.

"Yown! Kasalan na!"

It was overwhelming. Hindi mapantayan ng kahit anong kayamanan ang sayang

nararamdaman ko ngayon dahil sa nalaman ko.

I am a mother now. I have another life relying inside my womb to be taken care of.

Ang dating pinapangarap ko lang.

Ang dating inakala ko imposibleng mangyari. Isang pamilya lang naman ang hiniling
at pinangarap ko. Pero sobra-sobra na iyong mga binigay sa akin. Naramdaman ko ang
pagtulo ng mga luha ko kaya mabilis ko itong pinunasan.

Gayunpaman, hindi ko rin maiwasang hindi mag-alala. Lalo ngayon na wala pang
pagkakakilanlan ang mga totoong kalaban, dumagdag pa 'tong mga nagpapanggap na
Yamaguchi. They are eager to kill us and they are becoming more determined to do it
sooner or later.

Dahan-dahan kong hinawakan ang tiyan ko at hinaplos iyon na para bang nahahaplos ko
ang sanggol na nasa sinapupunan ko. Hindi pa siya tuluyang nabubuo pero kapag
nalaman nilang may dinadala akong sanggol, nakasisiguro akong gagamitin nila ito
laban sa akin, sa amin.

Hindi ko maiwasang hindi malungkot. Ang isipin na wala siyang kamuwang-muwang pero
kailangan na niyang ipaglaban ang buhay niya dahil sa mga taong walang gustong
mangyari kundi ang mawala kami.
Bahagya akong yumuko upang tingnan ang tiyan ko.

I will protect my baby no matter what happens. Hinding-hindi ko hahayaang matulad

siya sa naging kapalaran ko noon, namin ni Roswell. Hindi ko hahayaang lumaki
siyang malayo sa totoong pamilya niya.

-End of Flashback-

Nandito ngayon ang apat na magkakapatid kasama sina Lionel at Emerald. Halos hindi
na nga sila umuwi dahil gusto rin nila akong bantayan. Paminsan-minsan ay nawawala
sila dahil tinutulungan nila si Amber na magbantay kay Shaun pero lagi raw sinasabi
ni Amber na kaya niya kaya dito tumatambay ang mga magkakapatid.

"Boss, nandito na ang limang kilong dragon fruit." Napangiti ako nang bumukas ang
pinto ng executive room kung saan ako in-admit nang iniluwa niyon si Cody Lerwick.
Bitbit niya ang mga dragon fruit na gusto kong kainin.

Pawis na pawis siya at halatang pagod na pagod.

"Petengene, napakainit! Ang hot ko talaga!" saad niya saka pinunasan ang pawis sa
noo gamit ang likod ng palad niya.

Ang OA naman kasi ni Roswell. Hindi ko naman sinabing bumili ng maraming pagkain na
gusto kong kainin. Hindi pa naman yata ako naglilihi. Na-miss ko lang siguro kumain
ng dragon fruit at ng iba pang prutas. Pero pagkatapos kong makakain, okay na ako.
Hindi na ako naghahanap ng mas marami pa niyon.

Pero si Roswell, bawat hingin kong pagkain, pinabibili niya agad si Cody ng karton-
kartong prutas. Minsan pa nga, ang gusto ko lang ay kumain ng candy dahil parang
masusuka ako. Pero pinabili niya agad si Cody ng isang box ng candy na iyon. Ano'ng
gagawin ko sa isang box? Tsk! Ewan ko ba rito kay Roswell.

Inalalayan ako ni Emerald na bumangon nang makitang inaangat ko ang sarili ko

galing sa paghiga. Napailing na lang ako dahil sobrang ingat nila sa akin. I find
it sweet, really. Pero hindi ko naman kailangan kasi hindi naman ako paralisado.

"Thank you," I sincerely said to her.

"You're welcome po, future sis-in-law!" I smiled at her. She looked so happy nang
sabihin ko iyon. Ibinaling ko muna ang tingin ko kay Lionel na nakatayo malapit sa
pinto.

"Lionel," tawag ko sa kanya. Nakipag-uusap siya ngayon kay Katana.

"Yes, Mika-chan?"

"Si Amber ba, kumain na?" tanong ko sa kanya nang makalapit siya sa akin.

Nagkibit-balikat si Lionel. "Sabi niya kumain na raw siya, eh."

"Bumili ka ng pagkain para sa kanya. Maya-maya pa yata ang dating ng iba," sabi ko
na agad naman niyang sinunod.

Mabuti na lang nandito si Lionel. Kahit papaano, may nauutusan akong mag-check kina
Shaun paminsan-minsan. Pagod na rin kasi si Cody. Halatang-halata naman sa hitsura.

"Woo paksyet na malagket! Napaka-hot ko talaga." Lumapit pa siya sa may aircon para
magpalamig kaya natawa ako ng bahagya.

"So, kuya, this year na ba ang kasal?" Nanlaki ang mata ko sa pagkabigla dahil sa
tinanong ni Katana.

Hinintay ko ang sagot ni Roswell pero nagkibit-balikat lang siya kay Katana.
Pagkatapos ay tumingin sa akin saka ngumiti.

Sinamaan ko naman siya ng tingin saka iyon iniwas. Bakit hindi na lang niya
sagutin?

Well, I am not expecting to get married early this year dahil alam ko namang
masyado pang magulo ang sitwasyon. Pero bakit hindi na lang niya sagutin? Is it
that hard to answer?

I started to get irritated with the look he was giving everyone so I asked when he
did not give an answer after a few minutes Katana asked.

"So, ano nga ba ang plano natin, Roswell?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 62 - Page 6
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Azure Lamperouge's POV

Sobrang gwapo ako habang nagda-drive papunta sa ospital kung saan naka admit sina
Master Birkins at ang fiancee ni bossing at wengya! Kanina pa rin kaming dalawa
tahimik ni Duchess. Kaming dalawa lang kasi ang nakasakay sa kotseng dala ko na isa
sa sangkatutak na kotse ng kakambal ko. S'yempre hindi niya alam kaya paniguradong
sampal kaliwa't kanan ang aabutin ko roon kapag nalaman niya.

Habang si Lionhart naman at Mikaela ay sakay ng kotse raw ni Master. Takte! Hindi
ko nga alam kung ba't biglang naging awkward ang paligid simula nang umandar 'tong
sasakyan.

Kanina pa ako nag-iisip ng kung anong p'wedeng pag-usapan namin para hindi maburyo
si Duchess habang kasama ako. Binaling ko ang tingin ko mula sa daanan papunta sa
rear mirror ng sasakyan para makita kung gaano ako ka gwapo. 'Shit! Wala ka
talagang kupas Azure Lamperouge kahit nag-skip ka ng isang araw na ligo para lang
mabantayan si Duchess habang tulog pa s'ya,' sabi ko sa isip habang pangiti-ngiti
rito mag-isa. Ampota!

Napansin ko sa peripheral vision ko na nakatingin sa direksyon ko si Duchess kaya

ibinalik ko na ang pokus ko sa daan, s'yempre dapat seryoso para hindi s'ya maturn-
off, 'di ba? Malapit na kami sa ospital na pupuntahan namin nang biglang may sumagi
sa isipan ko na tanong para kay Duchess.

"Duchess/Azure." Anak ng tinolang may bagoong! Ba't ba palaging sabay kaming

magsalita.

"H-ha, ano 'yon?" Wengya ba't bigla yata akong kinabahan. Dala na rin siguro ito ng
pag-aalala ko na walang kasama si twin sis sa ospital. Tama, gano'n nga.

"You go fi—"

"Hindi, ikaw na muna, ladies first," putol ko sa sinasabi niya habang natatawa.
Kasi bukod sa sadyang gentleman ako ay baka mas lalo lang kaming mailang sa isa't-
isa kung magtuturuan pa kami kung sinong mauuna. Pangatlong dahilan at ang pinaka-
importante sa lahat, ganyan talaga dapat ang galawan kapag gwapo.

"Gusto ko lang sana ulit mag sorry sa'yo, sa inyong lahat. I was driven by my
emotions, nang dahil sakin napahamak pa kayo." Napasulyap ako saglit sa kanya dahil
sa sinabi niyang iyon. Kung ikukumpara ko sa mga sinabi niya kanina habang kumakain
siya, ay mas mararamdaman mo ngayon ang sinseridad sa boses n'ya.

"Hindi ko man lang naisip na mas maraming madadamay dahil sa pagiging impulsive
ko," dagdag pa n'ya at sa tingin ko ay ano mang oras maiiyak na s'ya dahil parang
nababasag ang kanyang boses.

Muling sumagi sa isipan ko ang sinabi niya no'ng wala pa siya sa huwisyo. Ginawa
niya ang lahat ng iyon dahil sa pagmamahal niya kay Strife. Ganoon ba ka-importante
si Strife sa kanya na handa siyang isugal ang sariling buhay para rito?

Na kahit ako ang kasama niya ay si Strife pa rin ang nakikita niya. Siguro nga ay
kailanman hindi ko mahihigitan ang mokong na iyon pagdating sa puso ni Duchess.
Wenga!

Natawa na lang ako sa mga iniisip ko dahil nakailang beses ko na yatang nasabi 'to
sa sarili ko.

Pinilit ko munang ngumiti bago ako magsalita ng hindi nakatingin sa kanya. "Okay
lang iyon."
Kasi ganoon din naman ang ginawa ko, nadala rin ako ng pagmamahal ko sa'yo kaya ko
isinugal ang buhay ko. Pero "Ang importante naman ay ligtas ka na ngayon at pati na
rin si Strife."

"T-thank you so much, Azure." Kahit hindi ko siya tignan ay alam kong umiiyak na
siya ngayon dahil rinig ko ang mahihinang mga hikbi nito.

Ilang minuto ang lumipas nang magsalita ulit si Duchess.

"Ano nga pala iyong sasabihin mo sana kanina?" Tanong niya habang nakatuon ang
tingin niya sa salamin ng kotse na nasa may side n'ya.

"Miyembro si Lovelle ng Les Solitaires," pagsisinungaling ko. Dahil hindi naman

talaga iyon ang sasabihin ko sa kanya dapat kanina. "Siya ang Queen of Clubs." Ang
ibig kong sabihin, sasabihin ko rin naman 'to sa kanya pero hindi naman ito iyong
naisip kong sasabihin kanina. Wengya, ang gulo, pero basta ganoon.

"What do you mean?" Napatingin siya sa'kin dahil sa sinabi ko at bakas sa mukha
niya ang pagtataka.. "I saw the Queen of Clubs' face and I'm sure it wasn't
Lovelle."

"Si Lovelle ang totoong Queen of Clubs, at isa rin siya sa nag-utos na patayin ka."
Humigpit ang hawak ko sa manibela dahil naalala ko nanaman ang mga ginawa nila kay
Duchess. "Kaya siguraduhin lang nila na nakapagdasal sila lahat ng santo na kilala
nila at makakapagtago sila ng mabuti dahil hindi ko papalagpasin 'tong ginawa
nila."

Kinwento ko sa kanya ang iba pang nalaman ko tungkol kay Lovelle at ilang minuto pa
ay nakarating na kami ospital pero hindi na nakasunod samin ang kotse na gamit nila
Mikaela at Lionhat. Saan naman kaya nagpunta ang dalawang iyon? Anak ng tinola
naman, oo.

Di bale na, siguro ay may dinaanan lang sila para bilhin. Inalalayan ko si Duchess
habang papasok kami dahil hindi pa rin naman masyadong magaling ang mga sugat na
natamo niya.

"Nurse, sa anong room naka-admit si Shaun Birkins?" tanong ni Duchess sa nurse na

nasa front desk. Hindi pa kasi ako nakakabisita sa kanila dahil sa inaalagaan ko si
Duchess kaya hindi ko rin alam kung nasaan sila. Hindi ko rin naman naabisuhan ang
kakambal ko na pupunta kami rito ngayon.

"Kaano-ano niyo po sila?" Napatingin sa'kin si Duchess dahil sa tanong ng nurse

kaya ako na ang sumagot dito. "Kaibigan niya kami."
"Sige po ma'am, sir, sandali lang po." Iniscan ng nurse ang records na nasa
computer para hanapin ang pangalan ni Master. "Nasa ICU po si Mr. Birkins."

Pareho kaming nagulat dahil sa sinabi ng nurse. Shet! Gano'n ba kalala ang mga tama
ng bala ni Master para hanggang ngayon e nasa ICU pa?

Nagmadali kaming umakyat papunta sa palapag na sinabi ng nurse pero pagkarating

namin doon ay hindi namin nakita si twin sis kaya sinilip namin ang window glass ng
ICU.

Ampota! Kitang-kita namin ang kapatid ko na kinakausap ang tulog na si Master

Birkins at parang umiiyak pa yata. Hindi ko lang gaano maaninag kung umiiyak nga
dahil sa suot niyang mask at protective equipments. Pero, wengya! Ilang araw na
kaya 'to umiiyak. Teka, h'wag mong sabihing tinamaan na ng sobra 'tong si twin sis
kay Master? Anak ng! Tinamaan na talaga ng magaling.

"He is still unconscious, right?" tanong ni Duchess kaya saglit akong napalingon sa
kanya, "Oo," sagot ko.

Pakiramdam ko tuloy meant to be kami ni Duchess kasi anak ng tinolang may tinapa,
akalain mong parehas kami ng iniisip? Damang-dama ko na bukod sa gwapo ako e
iniisip ni Duchess kung bakit kinakausap ni Amber si Master.

Kakatukin ko sana ang glass window para mapansin kami ng kakambal ko nang biglang
hawakan ni Duchess ang kamay ko para pigilan ako. "I think it's better na hayaan na
lang muna natin siya mag-isa sa loob. At least we know now kung anong kalagayan
nila." Sabagay, siguro nga mas okay na hayaan na lang namin siya.

Napagdesisyunan nalang namin na umupo nalang muna sa steel bench na nasa labas lang
din ng ICU para hintaying lumabas si twin sis.

Ilang minuto rin kaming tahimik lang na nag-aantay na para bang may kanya-kanyang
iniisip bago magsalita si Duchess na nakapag pakaba sa'kin na abot hanggang langit.

"Azure, iyon nga pa lang tungkol sa sinabi mo sa party ni Caliber..."

Mikaela Lewis' POV

"Kay Azure naman?" tanong ko kay Duke. Nasa byahe na kami patungo sa hospital sakay
ng kotse na binigay sa akin ni Shaun dahil iyong sasakyan ni Duke ay hiniram daw ni
Duchess. At hanggang ngayon ay hindi ko na rin alam kung nasaan.

Hindi na rin naman mahalaga kung makabalik pa iyon. Ang importante nman ay ligtas
si Duchess.

"Bakit? Ano'ng mayroon kay Lampe? No'ng una si Strife ang tinatanong mo, ngayon
naman si Lampe." Tumawa lang ako sa sinabi ni Duke.

Paano ba naman kasi, hindi niya ba nahahalata iyong mga nakikita ko? Hindi ko rin
malaman dito kung sensitive o manhid eh.
Si Raven kasi, alam na naming may gusto kay Duchess. Kaya hindi naman na ako
masyadong kinikilig sa dalawa. Alam din ni Duchess na may gusto sa kanya si Raven.

At hindi ko rin alam kung ako lang ang nakakapnsin na noon pa man ay madalas nang
mapansin ni Duchess si Azure. Kahit naman si Azure ganoon din. Parehas lang silang
abala sa ibang mga tao sa paligid nila kaya siguro hindi nila napapansin.

Kaya nga mas exciting abangan. Para akong nanonood ng romantic movie sa kanilang
dalawa.

"Halata namang may gusto rin si Azure kay Duchess," sabi ko.

Mabilis na tumingin sa akin si Duke na para bang sinusuri kung tama ba ang sinabi
ko. Pagkatapos niyon ay binalik niya ang tingin sa daan. Siya kasi ngayon ang
nagda-drive.

"Katulad lang din ng sinabi ko sa iyo dati. Ganoon pa rin iyon. Teka nga, bakit na
naman ba nasa usapang pang-puso na naman tayo?" Tumawa siya nang mabalik na naman
kami sa ganitong usapin.

Nito lang din naman kami naging ganito kalapit ni Duke, pero ang dami naming pinag-
uusapan. Kahit nga sa text, ganito pa rin ang usapan namin. Tapos pag-uusapan ulit
namin kapag nagkita kami.

"Pero moved on ka na?" biro ko sa kanya na agad nagpakunot ng noo niya.

"Letse! Ayan ka na naman." Ginaya niya ang tono ng pananalita ko kaya lalo akong
natawa.

Hinampas ko siya sa braso nang medyo malakas. "Hoy, grabe ka. Hindi naman panay
letse ang sinasabi ko, ah?"

"Ah, kaya pala bawat reaksyon mo, may letseng kasama."

"Lagi ba?" Tumango-tango siya bilang tugon habang tumatawa.

"Atsaka iyong bwiset," sabi pa niya kaya mas lalong kumunot ang noo ko.

"Talaga ba? Hindi nga?" gulat kong tanong. "Bwiset! Hindi ko napapansin."

Saglit akong nag-isip. Lagi ko ba talagang sinasabi ang letse sa bawat reaksyon ko?
Baka tokis 'tong si Duke kung anu-ano iniimbento.

"Eh, paano mo iyon mapapansin? Nasa iba naman ang atensyon mo," seryosong saad
niya. Nang tumingin ako sa kanya ay nasa daan naman ang paningin niya. Pero seryoso
ang mukha niya.

"So ano'ng gusto mong palabasin?" pabirong tanong ko sa kanya.

"Na ikaw ang hindi pa moved on kay Birkins!" Sinamaan ko siya ng tingin. At kahit
hindi siya nakatigin sa gawi ko ay tinawanan niya ako.

Minsan, nakakainis pala 'to kasama si Duke. Lagi akong tinatawanan. Minsan pa nga,
inaasar niya na lang ako out of nowhere. Pero hindi naman ako naasar sa mga biro
niya. In the end, natatawa na lang din ako.

"At sino nagsabi sa iyo?"

"Halata naman–" Pinutol ko na ang dapat sana'y sasabihin niya.

"Sino nagsabing moved on na ako? Syempre, hindi. Bwiset na 'yan!"

Hindi pa naman talaga pero tanggap ko na. Never naman talaga akong pinili kaya
hindi ko na dapat pang asahan na masusuklian iyong feelings ko for Shaun.

Alam ko namang hindi ako ang tipo n'on. Hindi ko man alam kung ano ang mga gusto
niya sa babae, naisip ko lang din na malabong magustuhan niya ako.

Lalo pa't sa paningin niya, tomboy ako. Kaya na rin ako nag-expect na magugustuhan
pa niya ako.

"Mukha ba akong tomboy?" bigla ay tanong ko kay Duke.

Inihinto niya saglit ang kotse at saka sinipat niya ng tingin ang kabuuan ko.
Pagkatapos niyon ay muli niyang pinaandar ang kotse bago sumagot. "Hindi naman,
ah."

Hindi ko alam kung sinasabi lang 'to ni Duke para hindi sumama ang loob ko. Pero...
"Salamat," sinserong sabi ko.

Napayuko ako dahil parang may kumirot sa dibdib ko. Is it because of my short hair?
Dahil ba sa porma kong laging nakapantalon at t-shirt? Minsan naman nagdi-dress
ako, depende sa okasyon. At isa pa, dito ako komportable, masama ba iyon?

Bumuntong-hininga ako dahil sa mga naisip ko. Nakakainis naman! Kanina lang ang
saya-saya ko naman. Tapos bigla akong nalungkot dahil lang sa naalala ko si Shaun.

"Maganda ka, Mikaela."

Ngumiti ako sa kanya saka bahagyang sinabunutan ang buhok niya. "Mag-drive ka na
r'yan!" kunwaring singhal ko saka tumawa. In fairness, nawala lahat ng lungkot na
nararamdaman ko dahil lang sa isang linya na iyon.

"Aish! Ano pa bang ginagawa ko? Nagda-drive naman, ah. Kahit kailan talaga kayong
mga babae hindi marunong makuntento gusto niyo palagi ng more," kunwaring galit
naman na aniya at may paghampas pa sa manibela.

Loko talaga 'to.

Nagkwentuhan pa kami ng mga bagay-bagay hanggang sa dumako kami sa isang fruit

stand malapit sa hospital. Nakarating na kaya sina Duchess at Azure?

Siguro, parang wala rin sa sarili ang isang iyon, eh. At kanina ko pa rin hindi
matanawan ang sasakyan nila.

Bumili kami ng ilang prutas na madadala sa ospital at pagkatapos ay muli kaming

sumakay sa kotse para tumungo na sa hospital.

Nang makapag-park ang kotseng gamit namin ay mabilis kaming naglakad patungo sa
entrance ng hospital.

Hindi na kami dumaan sa front desk dahil alam naman namin kung saang floor ang ICU.
Agad kaming naglakad patungo sa elevator at pinindot ang buton paakyat.
"Kumain na kaya iyong babaeng paasa?" Tila wala sa sariling usal ni Duke kaya hindi
ko na lang siya pinansin. "Aish! Sana kumain man lang siya nang maayos."

Ramdam ko ang pag-aalala ni Duke kay Amber. Siguro, hindi pa rin siya moved on.

Bakit naman kasi nagmamahal kami ng mga taong alam namin sa simula pa lang na hindi
kami kayang mahalin pabalik? Ang sakit sa ulo, eh. Mas matindi pa sa math at
science.

At ang sakit din sa puso kasi kahit alam mo nang hindi magiging kayo, umaasa ka pa
rin na baka may magbago.

Kasabay ng pagbukas ng pinto ng elevator ay isang buntong-hininga ang pinakawalan

ko. Napatingin naman sa akin si Duke kaya mabilis kong binago ang ekpresyon ko.

Didiretso na sana kami sa ICU nang makita namin sa malaking bubog ng ICU na naroon
si Amber sa loob habang hawak-hawak ang kamay ni Shaun. Nakatalikod siya sa gawi
namin kaya hindi niya napapansin ang pagdating namin.

Gaya ko ay huminto rin si Duke sa paglalakad. Nagkaisa naman ang isip naming dalawa
nang awtomatikong magtago kami sa may fire exit, kung saan kitang-kita ang loob ng
ICU. Maraming tubo ang nakakabit sa iba't ibang parte ng katawan ni Shaun. At hindi
lang awa ang nararamdaman ko, kundi nasasaktan din dahil sa sinapit niya.

Hinanap ng mata ko sina Azure at Duchess na parehong nakaupo sa waiting area sa

tapat ng ICU. Kapwa pinanonood din ang tahimik na pagkausap ni Amber sa natutulog
na si Shaun. Hindi na kami nagpakita sa kanila dahil mas gusto naming tahimik lang
na nakamasid.

"Puntahan mo na kaya si Amber?" mungkahi ko kay Duke nang makitang nakapako ang
paningin niya kay Amber at halata ang pag-aalala.

Nag-aalala rin naman ako para sa kanilang dalawa. Una kay Shaun dahil sa sinapit
niya. Hindi malabong maulit ito dahil nasa kritikal siyang kondisyon. At isa pa,
malaki ang tyansang samantalahin ng mga kalaban ang pagkakataon na ito para
maisagawa ang mga plano nila.

At itong kay Amber. Alam kong may alam siya sa mga nangyayari. Hindi nga namin
inaasahan na sa pag-aakala naming patay na si Raven ay ganito ang mangyayari. Mula
pa noong nasa meeting kami na pinatawag ni Emerald, may kakaiba na sa kanya.

Iyong mga tinginan nila ni Shaun, alam ko nang may nalalaman sila. Pero hindi na
rin ako masyadong nag-usisa dahil kilala ko ang pinsan ko, kung pwede namang
sabihin iyon sa amin ay sasabihin niya.

"Dito muna tayo. Hintayin natin siyang makalabas," sabi naman ni Duke nang hindi
inaalis ang paningin kay Amber. Tumango na lang ako bilang pagsang-ayon kahit hindi
niya nakikita iyon.

Katulad nina Duchess at Azure, we silently waited for Amber to come out.

Sana lang maging maayos na si Shaun. Hindi na rin kasi gaano nakakapahinga si Amber
nang maayos. Kailangan pa siyang pilitin. Eh, hindi naman nadidiktahan ang isang
Amber Lamperouge. Lagi niyang sinasabi na baka raw magising si Shaun at kailanganin
ng doktor ang statement niya, eh, wala siya masabi.

Basta marami pa siyang dahilan na halata namang sinasabi niya lang para hindi kami
mangulit.

Sana lang talaga maging okay na ang lahat. Sunud-sunod na rin ang napapahamak at
hindi na ito maganda.

Lindsay Lee's POV

"Are you sure you don't want to check yourself up?" I don't know how long it has
been pero kalalabas lang namin ngayon nina Duchess at Emerald mula sa kwarto ni
Mikazuki dahil dumating sina Cody at ang iba pang mga miyembro ng Black
Organization. If we did not leave, magiging overpopulated ang loob ng kwarto at
baka ma-stress si Mikazuki at ang baby.

She has been staying here for days at halos narito rin kami araw-araw para i-check
ang lagay niya. We are also waiting for updates regarding Shaun's condition but so
far, the doctors said that he is still in coma. Hindi na rin nga namin gaanong
nakakausap si Amber because she seemed to be so busy taking care of Shaun at ayaw
niya rin kaing mag-alala para sa kanya.

"Okay na ako, Lind. As you can see, nakagagalaw ako ng maayos. Di'ba?" Duchess
jokingly replied.

"If you say so, hindi ka rin naman namin pipilitin."

Naghanap muna kami ng mauupuan habang hinihintay na lumabas sina Cody sa kwarto ni
Mikazuki. We found a seat malapit sa nurse station nitong floor, so we took a seat
there and continued chitchatting.

"Sa tingin niyo po, ano ang gender ng baby nina future bro and future sister in-
law?" Emerald asked with enthusiasm. Nang malaman namin ang tungkol sa pagbubuntis
ni Mikazuki ay tuwang- tuwa siya. We even accidentally overheard her asking Caliber
kung ano ang gusto na gender ng first baby nila in the future, and Caliber's
reaction was priceless.

"Does it matter, though? Siguradong mamahalin din naman siya ng buong Roswells." I
said with a laugh na sinundan din nilang dalawa. We were so into our conversation
when I saw someone familiar. "Kayden?"

Napatingin ang dalawa nang sambitin ko iyon. It really is Kayden pero, "Ano ang
ginagawa niya rito?"

I remember Cody mentioned na ayaw niyang sumama sa ospital at wala rin naman siyang
alam na sasama ako, kaya sigurado akong hindi ako ang dahilan n'on.

"Baka bibisita rin po kay Ate Mikazuki? Or kay Kuya Shaun po?"

"Mukhang hindi naman siya papunta sa kwarto ni Mikazuki. Kung kay Shaun naman,
siguradong alam niya na walang pinapayagan na bumisita masyado sa ICU." Just like
my thoughts.

Naramdaman niyang may nakatitig sa kaniya kaya lumingon siya sa direksyon namin. I
saw his eyes turn cold kahit na malayo siya sa amin, it gave me chills all over my
body. Marahan akong tinulak ni Emerald para tumayo na ikinagulat ko.
"Kaya niyo po yan, Ate." She also whispered to me and gave me an encouraging smile.
I smiled back at her because she is very supportive of our friendship. Kahit na si
Emerald ang pinakabata sa amin ay mas nakakaintindi siya pagdating sa mga bagay
tulad nito. Because of that, I stood up at tila sumaya ang puso ko nang makita na
palapit din si Kayden sa amin. As the distance got closer, my anxiety grew more and
more.

"Kayd--" I have already approached him pero bigla niya akong tiningnan. I smiled at
him kahit nahihiya ako dahil parang ang awkward. But what he said next really
shocked and teared me up.

"Stay away from me. I don't need you meddling with my life." He said these words
without any guilt in his eyes. In fact, he did not seem to have any emotions at
all. Hindi lang ngayon, kung hindi mula no'ng maganap ang party ni Caliber. I
quietly looked at him walking away from us na tila may kino-contact sa cellphone
niya.

"Miss mo na po, 'no?" Emerald's question came across my thoughts. To be honest,

yes, I really miss him. Hindi ko alam kung bakit kailangang maging malamig ang
pakikisama niya sa akin. Knowing Kayden, he would have handled this in a different
way kahit na nasasaktan siya. That is why I commended him for being such a mature
person when it comes to handling his personal problems.

"Yes, I do. I miss him so much... pero parang may mali." Alam ko na may kasalanan
ako and I seem to be selfish of attention, pero nararamdaman ko na mayroong
nangyayari na hindi ko alam, na maybe hindi alam ng buong Black Organization.
Napaisip ako kung may problema ba sila sa kumpanya kaya siya nagkakaganoon pero
mukhang hindi naman namomroblema si Cody gaya niya.

"Alam kong wala ako sa posisyon para sabihin ito sa'yo. But I think you should go
and talk to him right now, Lind." Duchess suggested. I slightly bit my lower lip
habang pinag-iisipan kung susundin ko ba ang sinabi niya. I glanced at Emerald's
face and she had the same reaction. Napa buntong-hiniga ako. "Alright, I'll do it."

Wagas naman kung makangiti ang dalawa habang sinesenyasan akong umalis na at sundan
si Kayden na agad ko rin namang ginawa. They may be right.

Maybe I should follow their advice, which is to talk to him before it is too late.
This happened between Trigger and I, too. So I cannot risk breaking the friendship
I had with Kayden.

Tinungo ko na ang daan palabas ng hospital kung saan dumaan si Kayden. When I
reached the exit, my eyes caught Kayden who seemed to be talking to someone over
the phone 'di kalayuan mula sa pwesto ko. Without a single word, I approached him
slowly. Hindi pa rin niya nararamdaman ang presensya ko, I planned to surprise him
tulad ng ginagawa ko before.

Ang hindi ko inaasahan ay ako pala ang masu-surprise sa narinig kong sinabi niya.

"Bantayan n'yo sila. And when you have the chance, kill Ruiz and Gomez."

Did he mean Isabelle Ruiz, the designer? And Azi Gomez, Bullet Roswell's secretary?
-

Cody Lerwick's POV

"Sibat na muna ako, boss," paalam ko kay Bossing saka tinaas ang hawak kong paper
bag na naglalaman ng mga damit ko.

Tinanguan ako ni Boss kaya sumaludo ako sa kanya bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Gwapong-gwapong lumabas ako sa executive room ng fiancee ni bossing dahil sa

sobrang hot ko ay tagaktak na ang pawis ko. Ampupu! Kailangan ko munang magpalit ng
damit.

Habang naglalakad sa hallway ng ospital ay nakikita ng mapupungay kong mga mata ang
mga babaeng nurse na nakatingin sa akin. Hindi ko sila masisisi, sa gwapo kong 'to
at namumukud-tanging karisma ay talagang mapapalingon ang mga babae. Syet, men,
syet!

Wala eh, sobrang gwapo ko ba naman. Mahirap man, pero kailangan ko nalang silang
intindihin.

Nang makapasok ako sa loob ng cubicle ay mabilis kong pinatong ang paper bag na
dala ko atsaka naghubad. Sinipat ng magaganda kong paningin ang kagandahang lalaki
ko dahil sa macho kong katawan. Iba ka Cody Lerwick! "Ang gwapo mo, syet!" sabi ko
sa harap ng salamin.

"Napaka matulungin mo pa," dagdag ko pa sabay kindat sa sarili kong repleksyon sa

salamin.

Sa sobrang matulungin ko kasi, sinunod ko lahat ng inuutos ni Bossing. Hindi iyon

dahil sa takot ako sa kanya. Sadya lang talaga lahat ng mga gwapo ay likas na
maalalahanin at matulungin. Petengene! Aym so prawd op mayselp boy!

Nang mapagmasdan kong muli ang kakisigan ko ay napaisip ako. Sana lalaki ang maging
anak nila boss. Para kahit papaano, mabahagian ko ng taglay kong kagwapuhan.

Nang matapos makapagpalit ng damit ay agad din akong lumabas ng restroom dahil baka
may gustong kaini ang fiancee ni bossing.

Kailangan nandoon ako para bilhin ang mga gusto niya.

Pagkabalik ko ng kwarto, hindi pa man nakakapasok sa loob ay agad napako ang mata
ko sa dalawang taong seryosong nag-uusap. Si Katana Baby at iyong manliligaw niyang
hindi hamak na mas gwapo ako.

Nasa hallway sila. Nakasandal ang balikat ni Katana Baby sa puting pader habang
nakaharap naman ang manliligaw niya sa kanya. Hindi nila ako nakikita sa pwesto ko
dahil nakatalikod sa akin si Lionel habang natatakpan naman niya ang paningin ni
Katana Baby.

Ano kayang pinag-uusapan ng dalawa? Takte!

Hindi naman ako tsismoso, mga tsong. Pero parang nakaka-kuryus dahil kanina pa sila
nag-uusap. Bago ako umalis ay naroon na sila, hanggang ngayon ay nandoon pa rin.

Parang gusto kong makinig ng pinag-uusapan nila. Hindi kaya, pinag-uusapan na nila
kung kailan sila ikakasal?

Petengene! H'wag naman sana. Hindi pa nga nalalaman ni Katana Baby na ako ang
nakatadhana para sa kanya tapos ikakasal na siya?

Ano ba 'yang mga iniisip mo Cody Lerwick. Huwag ganoon. Hindi magandang ideya iyon.

Lumapit ako nang kaunti upang masilayan ang ganda ni Katana Baby habang kausap ang
manliligaw niya. Naningkit naman ang mapupungay kong mata nang makitang kunot na
kunot ang noo niya.

Syet! Ano ba kasing pinag-uusapan ng dalawa.

Sa reaksyon ng mukha ni Katana Baby, parang nababahala siya. Kung kasal ang pinag-
uusapan nila, dapat masaya ang ekspresyon niya. Pero hindi, eh. May samting sa
usapan na iyon na ikinababahala ni Katana Baby. Hindi ko tuloy maiwasan na hindi
mag-alala para sa kanya. Ampupu! Iba talaga kapag keyring

Lalapit na sana ako sa kanila upang marinig ang pinag-uusapan nila nang biglang
bumukas ang pinto ng kwarto. Lumabas do'n si Emerald.

"Hello po, Kuya Cody. Ano pong ginagawa mo r'yan?" Nagpalinga-linga siya sa paligid
na parang may hinahanap matapos akong tanungin.

Ampupu naman! Ano'ng isasagot ko? Napadaan lang? Sabihin ko kayang naiihi ako? Pero
kakagaling ko lang ng banyo.

"Ah– p-pabalik na rin dapat ako," kabadong sagot ko. Syet! Bakit ako nauutal? Para
naman kasing imbestigador kung magtanong 'to si Emerald, eh.

"Nakikinig po kayo sa usapan nila future sister-in-law, 'no?" Nanlaki ang mata ko
sa sinabi ni Emerald. Sinenyasan ko siyang huwag maingay kasi parang ang lakas ng
boses, eh. "Sige po, ba-bye! Hinahanap ko po kasi si Baby Caliber. Nakita mo po ba
siya?" tanong niya.

Umiling ako. "Hindi, eh," maikling sagot ko.

"K po, kuya!" masiglang saad niya saka muling pumasok sa loob ng kwarto.

Pinunasan ko ang butil ng pawis na namuo sa noo ko. Wooh! Muntik na akong mabuking
doon, ah. S'yempre ayoko namang isipin ni Katana Baby na kyuryus ako sa pinag-
uusapan nila, 'no.

"What are you doing, Lerwick?" Nanlaki ang mata ko nang marinig ang boses ni Katana
Baby sa likuran ko.

Petengene! Sabi ko nga, buking na rin ako, eh!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 63 - Page 8
by Yanalovesyouu
33-42 minutes

Amber Lamperouge's POV

Inip na inip na ako habang hinihintay pa ring magising ang hampaslupang-burara.
Nasobrahan na siya sa tulog. Wala pa ba siyang planong gumising? Sigurado akong
kahit napakawalang-kwenta niya ay nami-miss na siya nina Pucci at Fifi. Ang tagal
namang magising nito.

"Ang tagal mong gumising, ah! Ayaw mo bang maarawan kaya hindi mo pa trip gumising?
Madali naman akong kausap, pwede naman kita ikulong sa kwarto kung gusto mong
pumuti," saad ko habang pinupunasan ang mga luhang pumatak galing sa magaganda kong
mga mata. "Huwag mo kakalimutang huminga, ha," dagdag ko pa.

Hawak-hawak ng kabilang kamay ko ang kamay niyang may dextrose. Kahit isang signal
man llang sana na magigising siya. Kahit gumalaw lang kahit ang hinliit sa mga
daliri niya. Pero wala eh, tang-inang 'to. Likas na tamad talaga, eh.

Matapos ang operasyon ni Shaun ay dinala na siya rito sa ICU para ma-monitor nang
maayos ang kalagayan niya. Naiinis ako sa tuwing madaraanan ko ng tingin ang buong
katawan niya. Ang daming nakakabit sa kanya na hindi ko na nga malaman kung para
saan. Sa itsura niya ngayon, mapapagkamalan mo na siyang gripo sa dami ng hose sa
katawan.

Nakakapagtaka lang na successful naman ang operasyon. Pero hindi pa rin nagpapakita
ng kahit na anong improvements ang katawan niya.

"Tatlong araw ka nang tulog. Ang kapal din talaga ng mukha mo, eh. Hindi mo ba alam
na ang dami ko pang gagawin? Pasalamat ka medyo free ako kaya sinisingit kita sa
busy schedule ko. Kaya mahiya ka naman." Baka nemen gusto mo nang gumising d'yan.

"Kapag gumising ka bibilihan kita ng isang truck ng buko juice," biro ko saka
muling nagpunas ng luha. "Kung gusto mo susupplyan pa kita ng sampung taon ng buko
juice."

"Bumisita pala kanina ulit rito iyong kapatid mong lampa, pero as usual, hindi siya
nakapasok dito sa loob. Sinabihan ko kasi mga nurse dito sa ospital na bukod
sakanila, walang ibang papapasukin kundi ako lang. Kapal naman ng mukha ng iba
pumasok kung ako naman magbabayad ng bills mo diba?"

Paminsan-minsan ay dumadalaw rin dito iyong bitchesang tomboy kasama iyong feeling
Jose Rizal para makaligo ako o hindi kaya'y maidlip. Hindi ko kasi p'wede iwan dito
iyong negro nang mag-isa. Baka biglang magising at hanapin ang kagandahan ko.
Pero tulad ng iba, hindi ko rin sila pinapapasok dito sa loob. Hindi rin kasi ako
sure kung malinis sila sa katawan, baka mamaya makakuha pa sakanila ng germs itong
hampaslupang-burara at iyon pa ang ikamatay niya.

Bumibisa rin dito ang mga kapatid ng pinsan kong hilaw, pati iyong batang malandi.
Pero hindi sila nagtatagal dahil pinalalayas ko rin.

Pinakatitigan ko ang mukha ng hampaslupang burara na may oxygen sa ilong at may

tubo na nakapasok sa bibig niya. "Sana aware kang mukha kang tanga ngayon," bulong
ko.

Napakaboring dito sa ICU. Ako lang ang nagsasalita dahil kinakausap ko itong negro
paminsan-minsan. Baka sakaling magising kapag narinig niya ang maganda kong boses.

Bukod sa matutunog kong pagbuntong-hininga, iyong machine lang ang maririnig sa

buong paligid.

Mayamaya pa, narinig ko ang tunog ng pagbukas at sara ng pinto kaya lumingon ako.

"Hello, Ma'am. Check ko lang po vital signs ng pasyente." Tumayo ako upang bigyan
ng space ang nurse para ma-check niya nang maayos ang negro.

Pinanood ko lang siyang gawin iyon. May kung ano siyang kinakapa sa katawan ng
hampaslupang burara at minsan pang binubuksan ang mata. Gusto ko sana siyang
sitahin at sabihan na dahan-dahanin niya kasi mukhang napaka-weak nitong negro pero
nanatili na lang akong tahimik. Mas alam naman niya ang gagawin.

Mula sa tulak-tulak niyang hospital medicine trolley ay dumampot siya ng isang

syringe.

"Para saan 'yan?" takang tanong ko.

"Gamot po, ma'am. Para hindi po ma-dehydrate ang pasyente."

Huh? "Sigurado ka ba r'yan?" takang tanong ko. Bakit kailangan pa ng gamot for
dehydration e naka-dextrose naman.

"Opo, Ma'am." Tumango-tango ako kahit nakakaramdam ako ng kaba sa ginagawa niya.
Tang-ina dapat yata mag-medicine school na rin ako para hindi na kailangan ng
nurse, eh.

Tinurok niya iyon sa dextrose na nakakabit sa negro at nang matapos ay tumingin

siya sa akin. "Wala pa po ba kayo planong lumabas muna? May oras lang po kasi ang
pagbisita sa pasyente, ma'am."

"Alam ko," sagot ko sa kanya. "P'wede ko naman sundin ang inuutos mo sa'kin, basta
ba ikaw magbabayad ng bills. Kung wala ka namang pambayad, mauna ka na."

Hindi na niya ako sinagot pagkatapos kong sabihin iyon. Lumabas na ang nurse kaya
tumingin ako sa hampaslupang burara. Tama naman kasi iyong nurse. Kanina pa ako
nandito.

"Aalis muna ako, ha. Masyado na yata akong matagal dito sa loob. H'wag mo ako
masyadong mami-miss."

Muli akong huminga nang malalim saka naglakad papunta sa may pinto saka hinawakan
ang seradura n'on. Ngunit bago ako tuluyang lumabas ay muli akong lumingon sa
kanya.

Kasabay ng pagtulo ng luha ko, bumulong ako sa hangin.

Magpagaling ka.

Hinubad ko na ang mask na suot ko at protective equipments at saka tuluyan nang

lumabas. Doon ko naman naabutan ang babaeng baduy at ang kakambal kong pangit na
naghihintay.

"Yo, twin sis."

"Amber..." tawag sa akin ng babaeng baduy. Sinubukan niyang tumayo pero nakita kong
nahihirapan siya kaya ako na ang lumapit at tinabihan siya sa bench. "Are you
okay?" tanong niya sa'kin

"Duh! Tignan mo nga 'yang itsura mo," saad ko atsaka siya tinignan mula ulo
hanggang paa. "Ako pa tatanungin mo e, mas mukha kang weak kaysa sa'kin."

Tumawa naman siya ng mahina. "I'm fine. Azure took care of me."

"Sana natanong mo kung may paki ako." I flipped my hindi bagong salon na hair, I
know, erkey? Ang importante maganda pa rin naman.

Umupo ako sa tabi niya at saka siya tinignan. Alam kong sinisisi niya ang sarili
niya dahil sa nangyari sa hampaslupang burara at kay Mikazuki. Pero hindi ngayon
ang oras para magsisihan pa sa mga bagay na nangyari na.

Isa pa, wala namang gustong magpabaril.

"Pinakain ka ba nitong pangit kong kakambal bago kayo pumunta rito?" tanong ko sa
babaeng baduy para kahit papaano, mawala ang guilt na nararamdaman niya.

Saglit niyang nilingon ang kakambal kong pangit kaya I rolled my oh-so-gorgeous
eyes na of course, all natural ngayon. "Yes. Ikaw ba, kumain ka na?"

Sasagutin ko na sana ang tanong ng babaeng baduy nang bigla kaming makarinig ng
isang emergency alert galing sa... ICU.

Tangina.
Sabay-sabay kami napatingin sa ICU at nakitang umiilaw ang pulang emergency light
doon. Ano'ng nangyayari?

Lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa bilis ng tibok ng puso ko nang makitang
tila nangingisay ang katawan ni Shaun sa loob. Wengya! Teka—a-ano'ng gagawin ko?

Saglit akong napatitig sa hampaslupang burara na parang nangingisay ang katawan.

Hayop na 'yan! Bakit ka nangingisay r'yan?

Napahilamos ako ng mukha at nagpalinga-linga sa paligid. Bakit ang tagal ng mga

doktor at nurse?

"T-tawag lang ako ng doktor," sabi ko kay Duchess at Azure na ngayon ay nakatayo
rin at nakatingin sa negro. "Kumalma lang kayo r'yan, ha," paalala ko just in case
na mag-panic sila.

Nagmadali akong umalis para tumawag ng doktor hanggang sa namalayan ko na lang na

nasa may tapat na ako ng fire exit. Tang-ina ano'ng gagawin ko rito?

Bumalik ako at patakbong naglakad papunta sa kabilang direksyon ng hallway. Wengya!

Bakit elevator 'to—

"Amber!" Agad akong napalingon sa babaeng baduy nang marinig ko ang boses niya.
Sasawayin ko pa sana siya pero tinuturo niya sa akin ang mga nurse at doktor na
pumasok sa ICU.

Mabilis akong tumakbo pabalik para sana pumasok sa loob ng ICU pero pinigilan ako
ng kakambal kong pangit na hingal na hingal kasunod ng mga doktor at nurse. Siya ba
ang tumawag sa mga nurse at doktor?

"Hindi tayo p'wedeng pumasok sa loob twin sis," sabi ng kakambal kong pangit.

"Ikaw ba ang tumawag sa mga nurse at doktor?" tanong ko sa kanya. Tumango naman
siya bilang tugon. "Mabuti naman at alisto ka, ayoko pa namang kasama iyong mga
madaling mataranta," sabi ko as I rolled my oh-so-gorgeous eyes.

Pilit kong sinisilip ang ginagawa nila sa hampaslupang-burara kahit ngayon ay

nakababa ang blinds ng ICU kaya wala akong matanaw.

"Amber, please calm down."

Lumingon ako sa nagsalita sa likod ko. Kaagad kong napansin ang pag-aalala sa mukha
ni Duchess kaya sinubukan ko siyang pakalmahin.

"Shhh. Ano ba. Kumalma ka nga babaeng baduy. Kaya ng negro 'yon, erkey? Hindi iyon
susuko. Ako nga kayang-kaya niyan labanan, eh. Iyan pa kaya?" sagot ko at saka
tinap ang balikat ni Duchess, para kahit papano gumaan naman nararamdaman niya.

"Yes. He will survive, okay?"

"Alam ko. Kaya nga kumalma ka. Huwag kang mag-panic, erkey? Huwag kang magpa-panic.
Huwag–"
Hinawakan ni Duchess ng mahigpit ang dalawang kamay ko. "Your hands are shaking,"
aniya kaya tinignan ko ang mga kamay ko na hawak-hawak pa rin niya hanggang
ngayonl. "Calm down okay, magiging okay rin si Shaun?" paalala niya kasabay ng
paghawak niya sa magkabilang pisngi ko.

"Nakikita mo ba ang sarili mo ngayon, Amber?" tanong niya. "Wala kang make-up,
hindi designer clothes ang suot mo." Tumingin siya sa sa ulo ko na parang may
halong panlalait kaya kumunot and noo ko. "I can't even tell when was the last time
you took a bath, kasi parang ang lagkit na ng buhok mo."

"E kung sampalin kaya kita?" tanong ko sakanya at saka ko inalis ang dalawang kamay
niya at saka lumapit sa window glass ng ICU kahit hindi ko pa rin makita ang
ginagawa ng mga nurse at doktor sa loob, nakakainis!. "Masyado lang maraming
nangyari kaya siguro..." umpisa ko.

"...I just need a break from everything," dugtong ko. At dahil mas marami pang
mangyayari.

Sunud-sunod na tumulo ang luha ko kasunod ng paghawak ko sa bubog ng ICU. Paulit-

ulit na binubulong sa isip ko na sana huwag akong iwan nitong negro ngayon. Kayanin
mo naman...

"Amber..." emosyonal na tawag sa akin ni Duchess. Naramdaman ko ang pagyakap ng

babaeng baduy mula sa likuran ko kaya hinawakan ko ang mga kamay niya at tinapik-
tapik para kahit papano mabawasan naman lungkot niya.

Ilang saglit pa ang nakalipas ay nagsimula nang magsilabasan mula sa loob ng ICU
ang mga nurse at doktor. Teka. Sumusuko na ba sila?

"Wala na ba talagang magagawa? Magkano ba kailangan n'yo? May gamot ba na

kailangang bilihin? Kailangan bang ilipat ng ospital iyong negro? Bakit lumabas na
kayo? Bumalik kayo doon sa loob...kailangan niya mabuhay..."

...please.

Lumapit ako sa doktor para kwelyuhan siya dahil hindi man lang niya ako sinasagot.
Napaka-hayop!

"He's stable now. Good thing, he managed to survive. Maybe he doesn't want to leave
you this early," nakangiting saad ng doktor sa akin.

Bumitaw ako mula sa pagkakakuwelyo sa doktor. Hindi ko na masyadong pinansin ang

sinabi niya. Ang mahalaga lang sa akin ay iyong sinabing niyang stable at survived.

"Thank you, doc," ani Duchess saka inalalayan akong maupo sa steel bench.

"Ayos ka lang ba, twin sis?" tanong ni Azure habang inaabot sa akin ang isang bote
ng mineral water. Saan niya nakuha 'to? Hindi ko napansin na umalis pala siya.

Kinuha ko ang tubig saka mabilis na uminom. Pakiramdam ko, nanuyo ang lalamunan ko
dahil sa nangyari. Mabuti na lang at hindi siya bumigay agad.

"Oo naman, erkey lang ako 'no. Alam ko naman talagang kering-keri iyon no'ng
hampaslupang-burara. Tinitignan ko lang kanina kung kakagat iyong mga nurse at
doktor sa acting ko."

"You should get some rest, Amber. We'll take good care of Shaun," pangungumbinsi sa
akin ni Duchess pero hindi ko siya pinakinggan. "Argh! Look at your eyes. Halatang
hindi ka nakakatulog nang maayos," dugtong pa niya.

"Oo nga, twin sis. Wengya! Hindi na nakakaganda."

"Excuse me, huwag mo akong itulad sa'yong pangit, Azure."

Paano ako aalis? Kung heto nga lang na lumabas ako, iba na ang naging reaksyon ng
katawan ni Shaun. Paano pa kaya kapag malayo ang pinuntahan ko? Paano ako
mapapanatag?

"Please, Amber. Makinig ka muna sa amin." Kitang-kita ko ang awa sa mukha ni

Duchess.

Huminga ako nang malalim saka tumingin sa glass window ng ICU kung saan nakataas na
ulit ang blinds kaya nakikita ko na ulit siya mula rito. Tumango ako kay Duchess.
"Erkey."

"Promise me, uuwi ka at magpapahinga, ha?" tanong niya ulit.

"Wow! Jowa ba kita?" Tang-inang 'to napaka-clingy.

"Ihahatid na kita," sabi ni Azure pero kaagad ko rin siyan pinigilan.

"Dito ka lang. Hindi mo p'wedeng iwan itong dalawa. Hindi pa maayos si Duchess,
oh." May pagka-tanga pa naman din 'tong si Duchess minsan.

"Aww, oo nga. Pero kaya mo ba?"

"Duh! Ako pa ba?"

Tumayo na ako at nagpaalam sa dalawa na aalis.

Babalik ako agad.

Tumungo na ako sa elevator at naghintay na tumapat iyon sa floor kung nasaan kami
ngayon. Sumakay na ako roon at naghintay hanggang sa makarating sa parking lot ng
hospital.

Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko para lang akong naglalakad sa kawalan.
Habang patuloy ang pag-iisip ko ng mga posibleng mangyari sa negro.

Pagkarating ko ng parking lot ay napatigil ako.

Teka, paano pala ako makakaalis kung wala akong dalang sasakyan? Ang bobo ko naman!

Kaysa bumalik sa loob ng hospital, nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad hanggang

sa napunta ako sa isang hindi kagandahang sasakyan. Naka-park iyon pero nasa loob
lang iyong driver, habang may kausap sa phone.

"Baba," sabi ko. Agad namang natakot ang babae. Hindi naman iyon ang intensyon ko.
Sadyang wala lang akong gana magsalita pa.

"A-Anong kailangan mo?" tanong ng babae.

"Sasakyan," maikling sagot ko. "Wala akong cash pero p'wede na bang alahas? Bumili
ka na lang ng bagong sasakyan," dugtong ko pa saka hinubad ang hikaw na suot ko.
Maging ang isa mga singsing at inabot ko sa kanya.

"Ano'ng gagawin ko r'yan?"

"Kainin mo," sagot ko. Kumunot naman ang noo ng babae. "This is Apollo Blue Fancy
Diamond Earring, weighing 14.54 carat. And this one is The Bulgari Blue Ring
features a 9.87-carat, triangular-shaped colorless diamond paired with a 10.95-
carat, triangular-shaped fancy vivid blue diamond." Turo ko sa dalawang alahas na
hinubad ko.

Kita kong nanlaki ang mata ng babae sa sobrang gulat. "Tunay ba 'to?"

"Pumili ka ng isa, at bumili ka ng bagong sasakyan."

"Iyong singsing na lang."

Inilahad ko ang kamay ko na may hawak na singsing. "Susi?"

Mabilis niyang inabot sa akin ang susi at kinuha ang singsing. Pinakatitigan niya
iyon na para bang sinusuri kung tunay niya. Kinagat niya pa at namangha nang
mapatunayang hindi iyon fake. Abnormal ka ghorl? Sampalin ko kaya 'to, masyadong
duda sa ganda ko, eh.

"May sasakyan pa ako, gusto mo ba iyo na lang?" tanong ng babae sa akin habang
hindi pa rin inaalis ang tingin sa singsing.

"Tanga ka ghorl? Mukha ba akong hampaslupa? Marami akong sasakayan, duh? Wala lang
akong cash na dala ngayon kaya singsing ang binigay ko."

Hindi ko na hinintay na makapag-react muli ang babae, mabilis kong pinaandar ang
sasakyan saka nagmaneho patungo sa... hindi ko alam. Parang ayoko namang umuwi ng
bahay.

Hindi ko pa rin maiwasang isipin si Shaun habang nakatingin ako sa daan. Paano
kapag gumising iyon nang wala ako? Ano kaya kung bumalik na lang ako ult sa
hospital? Baka kasi kailanganin ako ng doktor. Wengya!

Sige maliligo na lang muna ako. Saglit lang naman ako, eh. Babalik din ako.

Nagpatuloy ako sa pagmamaneho kahit na punung-puno ng alalahanin ang isip ko. Hindi
ko sure kung ilang minuto akong nag-drive.

At sa hindi maipaliwanag na dahilan, namalayan ko na lang ang sarili ko na inihinto

ang kotse... sa tapat ng bahay-bakasyunan kung saan naroon sina mama at papa.

Tang-ina! Bakit ba ang lutang ko?

Raven Boulstridge's POV

Ilang araw na rin matapos ang malagim na sinapit ko sa mga kamay ng Clubs. At
nagpapasalamat ako dahil binigyan pa ako ng pagkakataong mabuhay.
Hindi pa siguro ito ang oras ko. Mukhang marami-rami pa yata ang kailangan kong
gawin.

Maayos na ang pakiramdam ko ngayon at naigagalaw ko na rin nang maayos ang buong
katawan ko. Hindi na rin ako laging nakahiga, hindi tulad noong mga nagdaang araw.

Ngayon ay nakakaya ko nang kumilos mag-isa nang hindi nagpapaalalay.

Wala ngayon ang magkakapatid na Roswell dahil nabalitaan ko ang nangyari kay Ms.
Mikazuki at kay Shaun Birkins. Sila ang mga nag-asikaso sa akin noong mga panahon
na halos ikamatay ko ang sinapit ko. Kaya sana naman ay maayos na sila.

Hindi rin ako iniwan ni Tito Ezekiel hanggang sa tuluyan kong maigalaw ang katawan
ko.

Umalis lang siya saglit ngayon dahil may kailangan daw siyang puntahan.

Gustuhin ko mang bumisita kina Mikazuki at Birkins ay hindi p'wede. Dahil sigurado
akong hindi matatapos ang araw na ito ay mapapahamak na naman ako.

Para akong kriminal na kailangan magtago. Dahil sa mga impormasyong nalaman ko,
siguradong mainit ang mga mata ng Les Solitaires sa akin.

Alam na rin daw ng mga Les Solitaires na buhay ako. Kaya siguradong nanganganib na
naman ako. Amp!

Sa kabilang banda, hindi ko alam kung alam na ba ng mga Roswell kung sino ang tunay
na Joker. Alam kong may ideya na sila ngunit hindi ako maaaring makialam. Dahil
isang maling kilos ko lang, magugulo ang mga pinaplano nila—kung sakali mang
mayroon.

At maaaring malaman din ng traydor na Joker ang plano nila boss kung makikialam
ako.

Masyadong masikip ang mundong ginagalawan ko. Para akong nakakadena at hindi
makagalaw ng maayos. Dahil alam kong ang mga kalaban ay nakahalo sa mga kakampi at
ganoon din ang kakampi, nakahalo rin sa kalaban.

Sa ngayon ay mahirap gumawa ng hakbang nang hindi masyadong napag-aaralan. Lalo

pa't ang mga traydor na kalaban ay parang ahas na nagmamanman. Nagbabalat-kayo at
nagpapanggap na kakampi. Isang maling kilos, agad kang tutuklawin.

Sariwa pa sa alaala ko ang panahon kung saan muntik na akong mamatay. Handa na ako
noon at hinihintay na lang na huminto ang paghinga ko. Tanggap ko naman na ang
sasapitin ko. Hindi na ako umaasa noon na malalampasan ko iyon.

Akala ko nga, nagampanan ko na ang lahat ng dapat kong gawin. Akala ko, tapos na
ang tungkulin ko at p'wede na akong umalis sa pagiging Ace. Pero hindi pala.

Simula pa lang iyon nang totoong laban. At wala iyon sa kalingkingan ng mga bagay
na dapat kong gawin. Hindi pa pala iyon sapat upang mapabagsak ang Les Solitaires.

Kung tutuusin ay kakarampot lang ang nagawa ko. Pero siguro nga, may dahilan kung
bakit nabubuhay ang isang tao kahit sa pinaka-imposibleng paraan.

At dahil heto na ako ulit, buhay at handa na muli sa panibagong hamon. Tatapusin ko
ang nasimulan ko. Ipagpapatuloy ko ang mga gawaing naiwan ko.

Alexa Cesare's POV

"How's your wound?" tanong ko kay Grayson habang tuloy sa pagda-drive. Papunta kami
ngayon ng ospital para bisitahin at i-check ulit kung maayos lang ba ang lagay ni
Amber. Lagi kasing hindi mapakali si Grayson, so we try to visit Amber sometimes.
Hindi rin kasi kami pwedeng mamalagi sa ospital dahil kailangan din naming mag-
ingat.

"I'm already fine. Matagal pa ba bago tayo makarating ng ospital?I laughed because
of how funny Grayson looks every time he feels uneasy but trying to be chill. Daig
pa niya ako sa pagiging praning pagdating sa mga taong malalapit sa amin.

"Calm down, okay? Hindi naman si Amber ang inoperahan at kritikal ang lagay, eh." I
tried my best to assure him kahit na medyo nasasaktan ako. I don't have issues
against Amber, but I wish he'd care for me like that if I would be the one who's
injured.

Hindi na humaba ang pag-uusap namin dahil ilang minuto ang nakalipas ay narating na
namin ang ospital. I silently looked for a parking space habang nililingon naman ni
Grayson ang mga dala naming gamit ni Amber at pagkain, hindi lang para sa kaniya,
kung hindi para na rin kay Mikazuki Yagami.

After a few rounds around the parking lot, we finally found a space to park. Agad
kong ipinuwesto ang sasakyan doon at mayamaya ay pinatay na ang car engine. Lumabas
na kaming dalawa mula sa sasakyan at binuksan ang pinto ng backseat. I was about to
take out some of the bags we brought when I noticed someone going out of the car in
the parking lot from my peripheral view.

I did not want to look weird and suspicious so I casually turned my body towards
the person's direction. Laking gulat ko nang makilala kung sino ang taong iyon.
Agad kong hinila papasok ng sasakyan si Grayson na papunta na sana sa harap ng
sasakyan ko para ilapag ang mga paper bags na dala niya. He was about to say
something but I immediately covered his mouth.

Hindi ako maaaring magkamali. The person I saw getting out of the car was none
other than the Joker itself.

Nang makapasok na siya sa loob ng ospital ay inalis ko na ang kamay ko na nakatakip

sa bibig ni Grayson. Tiningnan niya naman ako at nagtanong ng may pagtataka, "What
was that for?"

"Nandito ang Joker," seryosong saad ko. He was surprised to hear it pero agad din
binawi ang pagkagulat na iyon.

"Why is the Joker here?" I unintentionally muttered my thoughts na naintindihan din

naman ni Grayson.
"What do you expect? The Joker is going to play as a fake ally today." Napapikit
ako nang maalalang pinagkatiwalaan din siya ni Grayson noon bilang kaanib. Mukhang
mahihirapan kaming bisitahin ang mga kaibigan ni Grayson kung sakaling pabalik-
balik ang Joker dito mismo.

"He's being sneaky. I don't think we can freely visit Amber from now on."
Napabuntong-hininga ako at tiningnan si Grayson na mukhang nag-aalala na rin lalo.
He knows na kung pipilitin pa namin ang pagbisita lagi rito sa ospital, maaaring
mas mapapahamak pa sina Amber at ang iba pang taga-Black Organization.

Nang masigurado naming tuluyan nang nakapasok ang Joker ay lumabas na ulit kami ng
sasakyan. We brought the bags inside at tinungo ang daan papunta ng nurse station
para magtanong.

"Excuse me. We would like to check on Shaun Birkins," saad ko sa nurse na

nakabantay sa desk. She checked a few papers bago kami bigyan ng sagot.

"Nasa ICU pa po ang hinahanap ninyo, Ma'am."

"Okay, thank you." Nilingon ko si Grayson na tahimik na nakatayo habang hinihintay

ang sasabihin ko kaya lumapit na ako. I was about to tell him what the nurse told
me when I saw a nurse not from afar. Kalahati lang ng mukha niya ang nakita ko
ngunit napagtanto kong kilala ko ang nurse na ito at hindi ako pwedeng magkamali.
Kilalang-kilala ko siya. First, we were hiding from the Joker. Ngayon, siya na
naman ang makikita ko?

Mabilis kong hinila patalikod si Grayson at bumulong sa tainga niya, "She's here.
We have no choice but to go back." My voice almost broke down dahil sa biglaang
kaba na naramdaman ko. Kahit na ramdam ko ang panghihina dahil sa kaba at gulat ay
nagawa kong hilahin palabas ng ospital si Grayson. Mahirap na kung mahuli kami at
mabuko.

I'm sorry Gray, our safety is much more important. Your safety, to be exact.

Queen of Heart's POV (Cariza Lynch)

"What took you so long?" I asked in annoyance sa lalaking nasa harap ko ngayon na
nakasandal sa kotse n'ya. We are here in the hospital's parking lot at the moment
dahil kakarating lang n'ya. I have been here for hours already tapos uugod-ugod
pang gumalaw at mag-drive itong tinawagan ko.

"Gusto mo palang mag-roleplay, sana sinabihan mo 'ko." Kumunot naman ang noo ko
dahil sa sinabi niya. I saw him smirking while looking at my body. Tiningnan ko
siya nang matalim pero tinawanan niya lang ako. I did not bother to answer him and
rolled my eyes instead.

"I was just kidding. Ang dali mo naman kasing asarin, baby." He grinned and winked
at me. I rolled my eyes again and went inside his car. Pumasok na rin siya at
inayos ang upo sa driver's seat as he glanced at me on the front mirror.

"What the hell is your problem?" I asked. Kasi parang kanina pa s'ya tingin nang
tingin sa'kin na para bang may mali sa'kin.

"I know you look damn sexy and all, but what's with the nurse costume?" I glared at
him but decided not to answer his question again. I just smiled at him sweetly and
gave him a peck on his lips.
-Flashback-

I successfully killed one of the nurses at the hospital and swapped outfits with
her. Pagkatapos itinago ko ang katawan niya sa loob ng morgue.

I immediately caught up with the rest of the nurses who were heading on their way
to the ICU room. It wasn't difficult to blend with the rest of the staff at all
since I know how to play any role I'd like to do.

I volunteered to bring the medical trolley inside and sneakily placed the drug I
brought along with me. I've got an order from the Joker na may kailangan akong
dispatyahin na naka-confine sa ICU and that's none other than...Shaun Birkins.

Inuna kong puntahan ang nurse station saka kumuha ng mask para hindi ako makilala.
Pagkatapos niyon ay tumungo na ako sa ICU para isagawa ang plano.

I even passed by two useless members of Black Organization. Ngumisi ako nang
madaanan sila na tila pinapanood ang pag-iyak ni Amber Lamperouge sa loob ng ICU.
Naabutan ko rin siya roon na parang humihikbi kaya mas natuwa ako.

I like things that are happening in this way, mas may thrill.

"Hello, ma'am. Check ko lang po vital signs ng pasyente," bati ko sa kanya nang
tuluyang makapasok. Amber Lamperouge did not answer me but she gave space so that
she could let me focus on what I am going to do. Tuloy pa'rin s'ya sa pagkausap kay
Shaun Birkins na mahimbing ang tulog.

I laughed inside my mind. Ganyan nga, Amber Lamperouge. Hayaan mo akong patayin ang
lalaking ito. Magpakatanga ka lang d'yan habang pinapatay ko naman itong lalaking
gusto mong mabuhay.

I slightly bent closer as if I was checking Shaun Birkins' condition. Lihim akong
napangiti there is a limit on the chances of Shaun Birkins living any longer. Hindi
ko na pinatagal pa ang sandali, mabilis kong kinuha ang syringe na naglalaman ng
chemicals na magiging sanhi ng complication sa katawan niya. I was about to inject
it on his dextrose when Amber turned to ask me.

"Para saan 'yan?" Poison, so that we could already kill you one by one. I wanted to
say those words but I know there will be a right time for them to know everything.

Kahit natatakpan ng mask ay sinubukan kong ngumiti sa kanya bago magsalita. "Gamot
po, ma'am. Para hindi po ma-dehydrate ang pasyente." What I said was partly true.

"Sigurado ka ba r'yan?"

"Opo, Ma'am." Of course, dahil wala namang patay na nadedehydrate.

Nang tuluyang maubos ang lason sa syringe na hawak ko ay mabilis kong inilapag iyon
sa medical trolley saka tumingin kay Amber.

'I will give you an option not to get hurt. Umalis ka na lang, para hindi mo
makitang unti-unting mamamatay si Shaun Birkins.'

"Wala pa po ba kayo planong lumabas muna, ma'am? May oras lang po kasi ang
pagbisita sa pasyente, eh." I carefully studied her reaction after she looked at
Shaun Birkins.

"Alam ko," sagot ko sa kanya. "P'wede ko naman sundin ang inuutos mo sa'kin, basta
ba ikaw magbabayad ng bills. Kung wala ka namang pambayad, mauna ka na."

Okay then. This will be a nice show.

Napangisi ako nang tinalikuran ko s'ya. As soon as I went out of the ICU ay nagtago
muna ako sa isang sulok malapit sa ICU upang hintayin ang susunod na mangyayari.

Tumingin ako sa wrist watch ko para tignan ang oras. Ilang minuto na lang ay
tatalab na ang ininject ko kay Shaun Birkins, at iyon nga ang nangyari. Dahil
pagkaraan ng eksaktong limang minuto ay biglang umilaw ang emergency light sa ICU.
It was the signal na umepekto na ang lason.

Napangiti ako nang makita kong natataranta si Amber Lamperouge maging ang dalawa
pang miyembro ng Black Organization dahil sa nangyayari sa kaibigan nila. This is
the best show so far and I want to see more.

"Code blue!" sigaw nang isang nurse. A few staff went running towards the Intensive
Care Unit.

I did not move from my position. Masaya kong pinanood kung paano tinakasan ng lakas
si Amber nang makita ang sinapit ni Shaun. The doctor and nurses stayed for a while
trying to revive the patient. I succeeded, or that is what I thought.

Nawala ang tuwa ko nang makita kong lumabas ang mga nurses at doktor sa ICU at
marinig kong bumuti ang lagay ni Shaun Birkins. Fuck! How did that happen?

May siyam na buhay ba 'yan?

This is not the first time that I failed dahil dalawang tauhan ko na rin ang
nagtangkang patayin ang Shaun Birkins na 'yan. But they were caught by Amber
Lamperouge.

I should try harder, I guess. Right after I asked the nurse na galing sa ICU about
cardiogram monitor na muli na namang gumana ay agad kong kinuha ang cellphone ko
upang tawagan ang isa sa mga magagaling na tauhan ko.

"I have a job for you. Siguraduhin mong matutuluyan na 'yon," walang ganang saad ko
saka binaba ang tawag. I haven't left the hospital but I lost sight of Amber when I
tried to peek at them.

Ilang oras na rin ang nakalipas.

Nandito ako ngayon sa nurse station hanggang sa may nakita akong nagtatakbuhang
nurse mula sa ICU. "Anong nangyari, ba't kayo tumatakbo?" One of the nurses asked
them.

"Puno ng dugo sa loob ng ICU dahil binaril daw ang pasyente sa loob," sagot ng
nurse, and that made me form a smile on my lips. Tao ka lang rin Shaun Birkins, at
may hangganan din ang buhay mo.
I wanted to witness their grief but I need to leave these premises now because
knowing Black Organization, they already have suspicions on their minds kung sino
ang gumawa nito.

-End Of Flashback-

"Sa susunod na gagawin mo 'yon, timbrehan mo ako," ani Shinji sa akin. He glanced
at me again from the rear mirror kaya tinaasan ko siya ng kilay.

"And why would I do that when I can do it by myself?"

"Because I said so. And did you forget that I am your boyfriend, baby?" Kunwaring
pagtatampo ng lalaking 'to. Hindi ko nga alam kung bakit ko rin 'to natagalan, eh.
We both wanted to get rid of Black Organization and that was it.

"Who's next, baby?" tanong ni Shinji na nakapagpangisi sa akin kahit papano.

"How about... Amber Lamperouge."

Yuriko Kanzaki's POV

"Excuse me, miss. May I know Ms. Mikazuki Knight's room number?" Tanong ko agad
nang marating ang front desk. It took a few minutes before the nurse assigned to
answer my question. I thanked her and looked for the room. Tuluy-tuloy akong
naglakad papunta sa kwarto ni Mikazuki Knight at nakakapagtakang pagkarating ko
roon ay walang tao sa labas ng kwarto niya pero may naaaninag akong dalawang pigura
ng tao sa loob.

Pagkapasok ko sa loob ay nakita ko si Mikazuki na mahimbing na natutulog sa kanyang

higaan. Habang ang dalawa pang tao na nandito at nakatayo habang nakatingin kay
Mikazuki ay hindi man lang ako pinansin o tumingin man lang sa gawi ko. Anong
koneksyon nila sa isa't-isa? I asked at the back of my mind.

They were so busy talking to each other. And I can't help but to listen to what
they had to talk about then I suddenly remembered what Queen of Heart's said.

-Flashback-

"You wanted to see me?" I immediately asked when I arrived at Queen of Heart's
office. Mabilis lang niya akong tiningnan habang tuloy sa pagsimsim ng wine na
hawak niya. I took a seat first dahil mukhang hindi naman siya nagmamadali.

"I'm sure you heard about what happened to Mikazuki Yagami," panimula niya. I did
not bother to answer but gave a nod instead. Pagkatapos niyon ay tumayo siya at
binuksan ang isang cabinet sa corner ng kwarto. She took out a hard drive and
placed it in front of me.

"Nariyan na ang lahat ng kakailanganin mo sa susunod na ipagagawa ko sa'yo. But

before that, I want you to check on Miss Yagami." Napataas naman ang kilay ko dahil
sa sinabi niya. Why would she want me to check on Mikazuki?

"Make sure you can guarantee a report with details regarding her condition. Any
useful data you could get from them will suffice," she added that made me smirk.
What was I expecting? Of course they would send me to spy on them, as always.

"Anything else than that?" I asked without showing more interest.

"None. You may leave now," she replied and went back to her seat. I grabbed the
hard drive and put it inside the pouch I brought. I was about to leave when she
called my name.

"I forgot to tell you, may mga taga Les Solitaires din doon kaya ayusin mo ang
pinapagawa ko sa'yo." For the second time, I only nodded as a response and finally
left the place.

-End of Flashback-

Is it possible that they're the ones she's talking about?

"I know you're aware that most of the higher positions in Les Solitaire have been
taken out by your subordinates." What the woman just said confirmed my conclusions
in mind. Hindi ako makapaniwala na they were really both members of Les Solitaires
since they were also both close to the Roswells.

"I know that makes it more exciting, but how long will you play mind games with
them?" The woman asked him but he still remained silent. I still did not expect to
see both of them together in this room talking about this very confidential matter,
in front of an unconscious Mikazuki Knight. Do they even know that I am also part
of Les Solitaire?

Hindi ko maikakailang nakakabilib nga ang Les Solitaires. Their organization never
failed to bring surprises every time we are on a mission and looking for something.
It was a good thing that I was double-spying on both groups dahil kahit mas mahirap
at delikado ang mga ginagawa ko ay napapanatag ako sa kaligtasan na binibigay ng
dalawang panig sa akin at kay Emerald. My thoughts were interrupted when I heard a
sigh from one of them.

"I don't know what to do with you, Mikazuki. I used to think the organization could
grow stronger if you were to become the Joker. I didn't expect that you would
actually waste the position that's been waiting for you for a long time." I don't
know what exactly I felt after hearing those words. What does Mikazuki have to do
with the Joker?

"She was blinded by the Roswells. Maybe it's because Terrence Von Knight didn't
raise his daughter himself. Sa sobrang tagal na nakasama niya ang panganay ni
Ezekiel Roswell sa pamamahay ng mga Birkins ay mukhang nalason na ang utak niya."

"She is a disappointment to her family."

"You know I couldn't agree more. Masyado nang puno ang utak niya sa mga
kasinungalingan ng iba." I rolled my eyes habang nakikinig pa rin sa kanila. I
couldn't share a piece of my thoughts either dahil hindi ko naman alam ang posisyon
nila sa Les Solitaires. I shouldn't lower my guard down.

"You're good as one of the Kings, if only you hadn't taken the wrong side." They
kept on throwing shady rants regarding their anger on Mikazuki. It went on for
several minutes hanggang sa tumikhim ako na nagpatigil sa pagsasalita nila.

"Why don't you just end her life instead?" I said referring to Mikazuki Knight. I
looked at their reactions but I could not see through their thoughts kung sang-ayon
ba sila sa akin o kung binalewala lang nila ang suggestion ko. It seems like I'm
not in this room at all.

"Just continue as planned," she said while looking at Mikazuki. She looked at me
after she said that then she shifted her gaze to the man next to me.
"We will use her and her child against the Roswells. What do you think, 13th Joker,
Kayden Lerwick?"

Shit, 13th what?! Joker?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 64 - Page 7
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Fauzia Arcadia Lee's POV

"Yeah, I'm not into sweets," Cass said with a chuckle.

Nag-uusap lang kami about random stuff. Likes and dislikes when it comes to food
ang topic namin ngayon. Lalo na no'ng time na pinagbubuntis namin iyong mga anak
namin.

Ito kasi ang libangan namin since hindi kami puwedeng lumabas sa bahay-bakasyunan
na ito. It's a good thing din naman dahil napapalapit kami lalo sa isa't isa.
Parang nakapagpapahinga kami ng ilang buwan bilang isang mafia.

And maybe we found this as a temporary relief from our upsetting thoughts about our
children.

"Oh, that's why Duke is always tahimik lang and he always looks like he's masungit.
But he's a mabait na bata naman." said Ms. Caileigh.

"Yes. Hindi ko nga alam sa batang iyon. He's a consummate exemplification of a good
son. He can be overprotective and nosey as fuck. However, I'm not certain why he's
always throwing bitter comments out of nowhere. Hindi ko naman pinaglihi sa
ampalaya." We all laughed at that.

"Maybe he's making hugot over something? Hasn't he be making any chika ba about his
love life or something like that?"
"No, as you are aware, our children prefer to keep their stuff to themselves."

"Yes, you're tama. Our children are really malalaki na talaga. They don't make sabi
na what's going on in their personal lives. It's making me feel tampo na nga
sometimes but I make intindi na lang because I know that Grayson can make ingat of
himself naman."

"Indeed. Even Kayden and Cody are being secretive recently."

I agreed. "And so is Lindsay."

"I mean, there's nothing wrong with that, right? They are old enough to decide on
their own. And as long as it's for the better and if they think that their choices
are unquestionable, I will back them up." We all agreed to what Cassandra had said.

"Anyway, let's make balik na nga to the topic. When I was buntis naman kay Gray, I
always want to make kain ng mga maasim na foods. But I'm not naging maselan naman.
And also, I'm very thankful to my babe that time because he always makes intindi of
me everytime I make arte," Ms. Caileigh continued.

"I agree and I guess we are all grateful to have husbands like them who never left
our sides during those turning points of our lives. Pero hindi ko pa rin
makalilimutan kung ilang beses kong minura si Lee no'ng manganganak na ako." I let
out a chuckle after I said that.

It was such an exceptional experience to me. That unprecedented feeling of

discomfort where your body is in full ache and it's getting worse and worse
overtime. It felt like my body was being torn in two directions and all of my bones
were breaking simultaneously. I even heard Lee apologizing for impregnating me.
What an idiot!

Hindi rin nakatakas sa paningin ko nang makita ko siyang umiyak no'ng unang beses
niyang makita si Lindsay. "At hindi rin ako mapili sa pagkain noong pinagbubuntis
ko si Lindsay," dugtong ko sa sinasabi ko kanina sa kanila.

"Really? I was not a picky eater either. Though, I could still remember how some
scents made me feel agitated and nauseated for both Kayden and Cody," Meisha said,
kaya lahat kami ay napatingin sa kanya.
"May ilang beses ko pa ngang pinalayas si Lerwick ng bahay dahil sa mga pabangong
ginagamit niya na hindi ko gusto," she added.

"You're so maldita naman to your husband," komento ni Ms. Caileigh.

Tumawa muna siya bago sinagot, "It's the pregnancy thing that heightened my sense
of smell, I guess? Nakailang ulit nga ng palit ng pabango si Lerwick para lang
makatabi sa akin sa kama, eh. Hindi ko rin alam kung bakit that time, gustong-gusto
ko mag-dress-up. So he spoiled me with designer clothes, bags, and shoes."

In an instant, I suddenly remembered Mei's recent activity these days. I often see
her dress like she's going out. May isang pagkakataon pa nga na I asked Sebastian
about Meisha's whereabouts. Sinabi niya nasa bedroom but when I checked, wala siya
roon. That was also the time when I caught her outside the mansion as if she'd gone
somewhere.

"By the way, Mei, I frequently see you dressed like you've been going out. Saan ka
ba nagpupunta?" If it wasn't me, I don't think I was able to notice her being
stunned at my question. She was just too quick to get back her normal face.

"What?" she laughed. "Nag-iikot lang ako sa buong mansion at sa garden."

"Then what's with the business attire outfits?"

"No reason, Fauzia. You know how boring this vacation house is, so I freed myself
from boredom. I want to look good kahit sa sarili ko lang at kahit nasa loob lang
ng bahay na 'to. And besides, nasasayang ang mga damit ko," pagdadahilan niya.

I unconsciously met Cassandra's gaze. At sa unang tingin ko pa lang sa kanya,

halata ko na ring nagdududa siya.

"OMG! That's a magandang idea ha. Honestly, I was thinking if I should make suot na
nga my dresses na I always make suot everytime me and Vash are dating eh. Like you
know, girls, we should not make pabaya of ourselves and especially our beauty. We
are always with our asawas pa naman so we should always look maganda in their eyes
right?" Caileigh interjected.

"Uhh, yeah. You have a point."

"That's great! Maybe we should look for an oras where us girls can make bihis like
we're going to some fashion show then let's make gala the buong house para naman
hindi always lonely si Meisha, 'di ba. What do you think?"

Um-agree na lang kami sa sinabi ni Ms. Caileigh kahit ang totoo niyan ay wala naman
akong naintintihan because my mind is still occupied by Meisha's suspicious
activities.

Tiningnan kong muli si Cassandra para pagmasdan. She was obviously overwhelmed by
her deep thoughts dahil parang wala siyang nakikita or naririnig.
She had practically been with Meisha for a long time, so I knew she was skeptical
as well.

But... Meisha's loyalty to Yaji and Ms. Aemie is beyond question to defy Ms.
Aemie's words. Kaya ang gulong isipin. Dammit!

I get that the humdrum of this vacation house was not proving to be any congenial
to people who grew up and lived all our lives in the Mafia World. It's dull, pero
wala kaming magagawa. We don't have a choice but to obey Ms. Aemie and Mikazuki's
order without questions.

Hanggang ngayon ay wala kaming kaalam-alam kung bakit kailangan naming manatili
rito at kung bakit pinagtangkaan ang buhay namin sa party ni Terrence Von Knight.
Wala rin kaming kaalam-alam sa kalagayan ng mga anak namin. In short, we're
oblivious to what's happening outside.

Something's wrong. That's what my gut is telling me tuwing iisipin ko kung ano ang
posibleng nangyayari sa labas. It's not that I'm opposing Ms. Aemie's words that
everything is well and under control but I can't help it. Hindi ko alam kung sino o
ano ang mali. It's just that I never ignored a gut feeling. Kasi madalas, tama.

You're definitely hiding something from us, Meisha, at hindi ako matatahimik
hangga't hindi ko iyon nalalaman.

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

"Tigilan mo 'kong unggoy ka, ha." Wengya!

"Sige na kasi, babylabs. Saglit lang namang mawawala sa paningin mo ang gwapo mong
asawa," pagpilit ko pa dahil ilang araw na akong hindi matahimik dahil sa naalala
ko.

"E di umalis ka nga. May pumipigil ba sa iyo?" Anak ng! Kapag ganito ang tono ng
pananalita ni Andrea, hindi ako sigurado kung pag-uwi ko, may uuwian pa ba ako o
kung makauuwi pa ba ako. Wengya talaga!

"Uuwi rin ako agad."

"Bakit ka pa uuwi? Gusto mong umalis, 'di ba? E di umalis ka!" malakas na sigaw
nitong tomboy kaya sinenyasan ko siyang huwag maingay.

Baka kasi may makarinig sa amin lalo pa at nandito kami ngayon sa garden ng bahay-
bakasyunan. Kanina ko pa rin pinakikiusapan si Andrea na payagan akong umalis dahil
hindi ako mapanatag. May kung anong bumabagabag sa akin.

At bukod sa alam kong gwapo ako, alam ko rin kung ano 'yon. Iyon ang tungkol sa
Joker. Hindi ko pa pwedeng sabihin sa kanya ang rason dahil ayokong madamay pa siya
rito. Ako nga, nananakit ang ulo, eh. Sigurado akong mas sasakit ang ulo niya kapag
sinabi ko pa sa kanya.

Matapos ang pag-uusap namin ni Lerwick, hindi na iyon nawala sa isipan ko. Para
akong binigyan ng isang daang mathematical questionnaires na, ampota, walang
solusyon kung paano ko sasagutan.

"Babylabs naman..."

"Ano ba, unggoy? Tangina mo ang kulit mo ah," inis na sagot niya. "Sinabi ko na
nga, 'di ba? Kung aalis ka, umalis ka. Pero huwag ka nang bumalik. Bakit kasi aalis
ka pa? Bawal nga umalis dito, 'di ba?"

Oo, totoo naman ang sinabi nitong tomboy kong asawa. Hindi nga kami pwedeng umalis
dito dahil sinabi sa amin ni Aemie na manatili kami rito. Sila ang magsasabi kung
kailan kami puwedeng umalis.

"May kailangan lang akong asikasuhin."

"Asikasuhin? Eh, lahat ng kailangan natin nandito na? Kung magpapalusot ka, Kaizer
Maxwell Lamperouge, galingan mo naman."

Nalintikan na! Ang hirap naman magkaroon ng asawang clingy, anak ng! "Huwag kang
mag-alala, babylabs. Hindi ka naman mawawalan ng gwapong asawa. Pag-uwing pag-uwi
ko, gagawa tayo ng isa pang kambal," pang-uuto ko sabay kindat sa kanya ngunit
hindi niya 'yon pinansin. Wengya!

"Nasubukan mo na bang masungalngal ng pasong may bulaklak?" Ampota talaga!

Napakamot ako sa ulo. Hindi talaga ako makaaalis kung ganitong mainit ang ulo ni
Andrea. At saka kanina pa talaga siya hindi mapalagay. May malalim din siyang
iniisip at hindi ko alam kung ano 'yon.

"Sige na—" Hindi na natapos ang sinasabi ko nang makita ko ang isang hindi pamilyar
na kotseng nakaparada 'di kalayuan sa pwesto namin ni Andrea.

Nangunot din ang noo niya nang makita ang pagtataka sa reaksyon ko kaya agad niyang
sinundan ng tingin ang kotseng tinitingnan ko.

Sino naman kaya ang pupunta rito sa bahay-kabasyunan namin, eh, tago 'to? Hindi ito
basta-basta napupuntahan ng kahit na sino. Hindi naman p'wedeng 'yong fiancee ni
pareng Bullet 'to o kaya si Aemie. Alam namin ang sasakyan nila.

At parehas kaming nagulat ni Andrea nang makitang bumaba roon ang anak naming
babae... si Amber.

Pero mas nagulat kami dahil imbes na normal na suot niya ang damit niya ngayon,
hindi. Wengya. May nangyari bang hindi maganda?

Isang t-shirt at pantalon? Hindi 'to normal. Para akong nanibago sa kanya. Hindi
lang parang, nanibago talaga ako. Siguro ganoon din si Andrea dahil agad niya itong
sinalubong. Sumunod naman ako sa kanya.

"Ano'ng nangyari sa iyong bata ka? Bakit nanggigitata ka sa dumi?" tanong ni Andrea
sa kanya saka tiningnan ang kabuoan niya.

Ganoon din ang ginawa ko. Anak ng tinolang sobra sa patis! Ano'ng nangyari dito sa
anak kong manang-mana sa akin ang kagandahang lahi? At bakit parang hindi naman
siya masayang makita kami?
Hindi sumagot si Amber. Tahimik lang itong nakayuko kaya muling nagtanong si
Andrea. "Bakit hindi mo kasama 'yong negro?"

Nagpalinga-linga si Andrea. Parang umaasang makikita sa paligid 'yong anak ni

Birkins.

"Oo nga, 'nak. Nasaan 'yong anak ni Birkins? Bakit hindi mo kasama?"

"Inulit mo lang 'yong tanong ko," sabat ni Andrea. Wengya. Oo nga, 'no?

Dahil lubos ang pagiging mabuting ama at asawa ko, niyaya ko muna silang maupo sa
may upuan doon sa garden kung saan kami naroon ni Andrea kanina. Mabuti na lang at
likas akong gwapo kaya pumayag silang dalawa.

Nang sandaling makaupo kami ay muling tinanong ni Andrea si Amber. "Ano'ng

nangyari?" Sa pagkakataong ito, seryoso na talaga ang tomboy. Mahahalata mo rin sa
tono ng boses niya ang pag-aalala sa anak namin kaya napangiti ako. Bihira ang
ganitong pagkakataon, boy!

Wengya! Kaya labs na labs ko 'to, eh. Sobrang mahal niya ang mga anak namin. Hindi
lang halata sa salita pero mas nagiging nanay siya sa tuwing may problema ang mga
anak namin.

Pero hindi pa rin sumasagot si Amber kaya nagtanong na naman itong tomboy kong
asawa. "Sasagot ka ba o sasampalin kita?"

"Ma naman, eh." Nagkatinginan kami ng tomboy at saka muling ibinalik ang tingin kay
Amber. "Si Shaun po kasi..."

"Oh, ano'ng mayroon sa negrong 'yon? Pumuti na ba? O tuluyang naglaho sa dilim?"
sunod-sunod na tanong niya.

"At bakit ka umiiyak?" tanong niya ulit nang walang makuhang sagot mula sa anak
namin.

Napatingin ako sa mata ni Amber. Wengya, umiiyak nga siya! Namumula ang mga mata at
ilong niya.

At kung titingnan mong maigi ang mukha niya, nangingitim ang ilalim ng kanyang mga
mata, namumutla ang labi, wala man lang maski kung ano'ng kolereteng nagbibigay
kulay ang nakapahid doon... Sa madaling salita, hindi ito ang normal na anak namin.

"Malapit na po siyang mamatay."

"Wengya, ano?!" Napalakas yata ang pagkakatanong ko kaya parang nataranta si Amber
sa akin at tiningnan niya ako para balaan na huwag akong maingay.

"Bobo. Baka naman kasi sa gabi mo hinahanap. E alam mo nang hindi nakikita 'yan sa
gabi."

"Nasa ICU siya, Ma. Kritikal ang kondisyon niya. Anumang oras, pwede siyang
mawala," pagkasabing iyon ni Amber ay humagulgol siya.

Anak ng tinola!

"Tangina. Ano'ng kabobohan ba ang ginawa niyo at na-ospital iyon? Bilisan mong
magkuwento, Amber. Nanggigigil ako sa'yo."
Bakas ang pag-aalala sa mukha ni Andrea. Tumahimik naman ako at hinayaan silang
mag-usap. Sa mga ganitong sitwasyon, silang dalawa talaga ang lubos na
nagkakaintindihan. Nanatili akong nakaupo katabi nila, nakikinig lang.

At higit sa lahat, nanatili lang akong gwapo.

Pinunasan ni Amber ang mga luha sa mga mata niya saka huminga nang malalim.

"Iyong babaeng baduy... na-kidnap ng mga walang hiyang Les Solitaires. Huwag ninyo
nang tanungin kung ano sila basta sila ang dahilan kung bakit na-ospital si Shaun
saka 'yong kalandian n'ong pinsan kong hilaw na si Bullet na si Mikazuki."

Anak ng tinolang tigang. Pati 'yong fiancee ni pareng Bullet na-ospital?

"Kumusta iyong fiancee ni Bullet? Puro kasi yata kalandian inaatupag n'yo kaya kung
ano-anong nangyayari sa inyo eh. Sinasabi ko talaga sa'yo, Amber Cross Lamperouge,
pagsasasampalin ko kayo paglabas ko rito."

"Kumalma ka, Ma. Maayos na naman siya. Pero oo nga, medyo kalandian nga inaatupag,
buntis na nga, eh."

Buntis? Matinik talaga basta lahi ni Mr. Roswell, eh. Akalain mo 'yon? Akala namin
hindi na sila nag-uusap pa matapos naming malaman na anak pala ni Knight si
Mikazuki.

"Buntis?" gulat na tanong ni Andrea.

Tumango si Amber. "Don't worry. Erkey ang bata. Nakaligtas silang dalawa."

"Nako, Amber ha, 'yang landi mong 'yan. Baka naman ikaw na ang sunod kong
mababalitaang buntis ha? Eh, si Duchess, kumusta?"

"Ma, hindi nakabubuntis ang daliri. And speaking of babaeng baduy, inalagaan siya
ng isa mo pang anak," sagot niya. "Baka nga mauna pang mabuntis 'yon, eh."

Napangiti ako sa nalaman ko. Aba. Pumuporma na yata ang anak kong 'yon, ah. Maayos
naman kayang manligaw 'yon? Wala ako sa tabi niya kaya hindi ko masasabi sa kanya
kung ano pinakamabisang teknik sa pagkuha ng loob ng isang babae.

Pero sa hitsura naman ni Azure na manang-mana sa akin, sigurado akong sasagutin

agad siya ng kahit sinong ligawan niya.

Mukhang kailangan ko na ring kausapin sina Lionhart at Cassandra tungkol dito.

Nakakakaba rin, baka masyadong mahulog ang loob ni Duchess sa anak namin at maging
clingy tulad nitong tomboy. Iyan pa naman ang numero unong problema ng mga gwapo.
Wengya!

Winaksi ko muna iyon sa isipan ko nang marinig na bumuntonghininga si Andrea.

"Mabalik tayo. Bakit kritikal ang kondisyon n'ong lalaking kulay pusit? Noong
nakaraan lang kumakain pa 'yon ng hotdog at popcorn dito, ah."

Pagkatapos ng tanong ni Andrea ay siya namang paghagulgol ni Amber. Matunog at

nakahahabag pakinggan. Dahil para siyang naghahabol ng hininga sa sobrang pag-iyak,
mabilis siyang binatukan nitong tomboy. Takte! Napaka-sadista.
"Ma naman, eh."

"Kuwento muna kasi bago iyak. Tangina mo, inuuna mo kadramahan, eh."

Mabilis na pinunasan ni Amber ang mga luha niya at saka inayos ang sarili bago nag-
umpisang magkwento. "Nabaril siya, Ma. Malapit sa puso 'yong tama kaya hindi maayos
ang kondisyon niya." Hinayaan namin siyang magsalita.

"Tangina kasi ng walang hiyang hayop na Shinji na 'yon. Dahil sa kanya, napuruhan
'yong hampaslupang burara. Isa pa man ding bobo 'yon." Halatang pinipigilan ng anak
namin ang mga luha niyang nagbabadya na namang tumulo. Potek!

"Dahil sa kanya, nag-aagaw buhay tuloy ngayon 'yong abnormal na 'yon."

Tahimik lang kaming tumingin sa kanya. Bilang gwapong ama, hindi ko kayang makita
sa ganitong sitwasyon ang nag-iisang anak kong babae. Hindi namin inaasahang
pupunta siya rito at magsasabi ng ganitong problema.

"Ikaw, Ma?" Tumingin ang anak namin sa asawa kong tomboy kaya saglit kong
sinulyapan si Andrea.

Pagkatapos ay ibinalik kong muli ang tingin kay Amber. "Ano'ng gagawin mo, Ma, kung
ang isang taong naging malapit sa iyo, biglang mawawala?"

Muling nanubig ang mga mata ni Amber nang tanungin niya iyon sa tomboy. Tumingala
pa siya upang pigilan ang pagtulo ng luha niya. Wengya! Hindi pala maganda sa
pakiramdam na nakikita kong umiiyak ang anak namin.

Nagkatinginan kami ni Andrea. Kitang-kita sa mata niya ang pag-aalala sa anak

namin. Tinanguan ko siya na para bang sinasabi na siya na ang bahala sa pag-aalo
kay Amber. Mukhang nakuha naman niya ang ibig kong sabihin.

Naiintindihan ko kung bakit pareho kaming natahimik ni Andrea sa tanong ni Amber.

Dahil sa totoo lang, parehas kaming hindi kami sanay na nakikita siyang ganito. Ito
na yata ang unang pagkakataon na nakita namin siya sa ganitong sitwasyon. Nakilala
namin siyang sinasarili lang ang problema. Noong maghiwalay sila ng anak ni Boul,
hindi rin siya umiyak sa amin. Hinihintay namin siyang magsabi sa amin dahil
willing naman kaming makinig sa kanya pero hindi. Para ngang wala lang sa kanya ang
paghihiwalay nilang iyon kahit na alam kong minahal niya talaga nang totoo ang anak
ni Boul.

Inilapit ko ang upuan ko kay Amber at saka siya inakbayan. Iyong akbay na parang
niyayakap ko siya. Saka ko binitawan ang mga pamatay kong linyahan.

Pero bago pa ako nakapagsalita ay naunang umimik iyong tomboy.

"—Hahayaan ko lang." Wengya! Bakit naman ganito sumagot si Andrea? Seryoso ang anak
namin, eh.

Tumingin si Amber sa kanya at saka tumango. Ampotek! Ako ang kinakabahan sa mga
tinuturo nitong tomboy, eh.
"Hahayaan ko lang kasi hindi natin hawak ang buhay niya. Hindi naman porket
ipinaubaya mo sa tadhana mawawalan ka na ng pag-asa. Magtiwala ka lang sa kanyang
kakapit siya. Lalo pa't mayroong isang ikaw na naghihintay na magising siya."
Nagulat ako nang marinig 'yon mula kay Andrea. Wengya! Minsan pala marunong ding
magseryoso 'tong tomboy kong asawa?

"Pero bago 'yon, huwag kang patanga-tanga r'yan. Ipakita mo muna sa kanya kung
gaano siya kahalaga sa iyo. Dahil baka kapag nawala na siya, pagsisihan mong hindi
mo nagawa ang bagay na 'yon sa kanya."

"Excuse me lang, Ma, ha? Heller! Hindi ko naman kaya mahal 'yong hampaslupang
burarang 'yon. Huwag kang advance, Ma," saad niya habang umiiyak pa rin.

"Wala naman akong sinabing mahal mo siya. Sinong mas advance sa ating dalawa?"

Nag-peke ng tawa ang anak namin kahit na mas nangingibabaw ang lungkot sa mga mata
niya. "Si Papa kasi, eh."

"Whoa, wengya! Bakit nadamay ako r'yan?" depensa ko. Tumingin silang dalawa sa akin
kaya napalunok na lang ako. At saka nanatiling gwapo... at tahimik.

"Ma... alam mo ba kung sino ang mga magulang niya?"

"Wala akong pakialam que se jodang demonyo ang magulang niya. Ang importante,
mabuti siyang gago. Sapat na 'yon." Mabuting gago ampota?!

Inalis ko ang pagkakaakbay ko kay Amber para mas mapagmasdan silang dalawa.

Pero... anak ng! Si Andrea ba talaga 'to? Bakit ganitong sobrang seryoso naman niya
magsalita? Parang first time kong marinig na seryoso itong tomboy at hindi dinadaan
sa init ng ulo ang mga salitang lumalabas sa bibig niya.

"Gaano na ba kahalaga sa iyo 'yong anak ni Birkins?" biglang tanong ko sa kanya.

Bahagya namang nangunot ang noo ni Amber sahil sa tanong ko.

Umiling-iling siya. "Duh! Gaano kahalaga? Hindi siya mahalaga sa akin, Papa. Bahala
siya sa buhay niya kung trip na niyang mamatay. Akala ba niya mami-miss ko siya?"
At saka siya bumuntonghininga habang patuloy pa rin sa pagbagsak ang mga luha niya
sa mata.

Napangiti ako nang marinig iyon sa kanya. Wengya! Manang-mana talaga siya sa mama
niya. "Basta, anak, ang masasabi ko lang ay kung anoman 'yang nararamdaman mo,
huwag mong pigilan. Sabihin mo sa kanya ang mga bagay na dapat niyang marinig
hangga't may oras pa. Tingnan mo nga itong mama mo, oh."

"Oh ano na namang ako, unggoy?" biglang tanong ni Andrea kaya napalunok ako. "Ha-
ha, wala babylabs, sasabihin ko lang sa anak natin na..."

"Isa pa, mukha namang gusto ka rin n'on, eh."

"Ma, Pa... bakit iyong mga payo n'yo parang nasa year 3000? Masyadong advance,
wengya! Magkaibigan lang po kami. Iyong pagkakaibigan nga hindi ko pa sigurado eh,
gusto n'yo pang level up."

Muli siyang nakatanggap ng batok kay Andrea dahil sa sinabi niya. "Aray—totoo
naman, eh," angal ng anak namin.

"Hindi ko kayo pinaghirapang ilabas sa pepe ko para lang maging duwag at tanga,"
umpisa niya kaya nakinig lang ako at as usual, nanatiling gwapo.
"Alam ko naman 'yon, Ma, eh."

"Oh, alam mo naman pala, eh."

Napangiti ako dahil mukhang nagkakaintindihan silang dalawa. Itong anak naming si
Amber ay manang-mana sa katapangan ni Andrea, kaya kung may isang taong
makakaintindi sa nararamdaman niya ngayon...itong tomboy iyon.

Muling natahimik si Amber at halatang nagpipigil na namang umiyak. Nakailang tikhim

pa siya para lang kontrolin ang mga luha niya.

Hindi namin alam kung papaano ba namin pagagaanin ang nararamdaman ng anak namin.
Hindi man namin alam kung paano naging magkaibigan 'yong anak ni Birkins at si
Amber. Sigurado akong naging sobrang mahalaga itong batang Birkins sa anak namin.
Halatado naman, eh. Wengya!

"Basta kapag pinormahan ka n'yan, gusto ko, ako ang unang makakausap, ah?" paalala
ko.

"Pa...ano bang kalandian 'yang naiisip mo? Mamamatay na nga 'yong hayop, eh."

"Oo nga, itong tatay mo talaga, eh." Ampota! Nagkampihan pa talaga. Ako na nga
'tong nagsasalita ng positive sa aming tatlo, eh.

"Teka—nakahanap ka na ba ng magandang punerarya para kung sakaling matutuluyan

iyong negro?"

"Ma naman, eh... Hindi naman po nakachi-cheer up 'yang sinasabi mo."

"Sus! Tigil-tigilan mo na kasi ang pagda-drama r'yan. Masamang damo naman iyong
negro, 'di ba? Kaya hindi agad mamamatay 'yon. Tingnan mo 'tong tatay mong unggoy."

Mabilis kong nilingon si Andrea dahil sa sinabi niya. "Bakit ako na naman? Wengya!"

"Oh bakit? Sino ba dapat?"

"Parang gusto niyang sabihing masamang damo ka, Ma."

"Gano'n ba, Kaizer Maxwell Lamperouge?"

"Ha-ha, ano ba naman." Mabilis akong tumayo at saka pumwesto sa likuran ng tomboy
para imasahe ang balikat niya. "Paano ka naman magiging masamang damo, babylabs? E
napakabait mo...sobrang bait. Ni hindi marunong magalit. Papunta ka na ngang santo,
eh."

"Parang sinasabi ni Papa na dapat kinukuha ka na Ma, kasi napakabait mo."

"Tangina talaga nitong tatay mo, eh." Akmang hahampasin nitong tomboy ang kamay ko
kaya mabilis ko itong iniiwas pero takte! Natamaan pa rin. "Aw!"

"Gusto mo rin bang ma-ICU, unggoy ha?"

Natigil ang pagsusungit ni Andrea nang magsalita ang anak namin. "Hindi ko akalaing
ganito ang kahahantungan ng pangangalap ko ng impormasyon tungkol sa Les
Solitaires," parang wala sa sariling usal niya habang hindi pa rin kumukurap ang
mata niya.

"Wengya. Expected ko namang may mamamatay. Kasi heller? Barilan 'yon."

Gusto ko sanang matawa sa sinabi ng anak naming manang-mana sa akin ang kagandang
lahi. Totoo ang sinabi niya. Walang sinoman sa amin ang may hawak ng buhay namin.
Sa tuwing sasabak kami sa ganoong eksena, nakahanda na ang sarili namin sa mga
posibleng mangyari.

Dalawa lang naman talaga ang pwedeng mangyari sa'yo ro'n. Mabubuhay ka o mamamatay.
Bukod sa maging gwapo, s'yempre, kailangan mong ipaglaban ang buhay mo.

"Pero bakit 'yong hampaslupang burara pa? Pwede namang 'yong hayop na Shinji na
lang. O kaya 'yong kapatid ng negro na mukhang bunga ng malunggay. Puwede namang
sila na lang 'yong mauna sa hukay. Next time na si Shaun." Muli na namang may
tumulong luha sa mata niya kaya nakatikim na naman siya ng batok mula kay Andrea.

"'Yang bunganga mo hindi ko rin alam kung saan nagmana, eh 'no? Hindi pa naman
patay iyong negro, pinapatay mo na," ani Andrea na may punto naman. "Ano ba kasi
'yang Les Solitaires na 'yan?" hindi mapigilang tanong ni Andrea.

"Grupo ng mga hangal na dugyot na walang ginawa kundi ang magpayabangan, mga wala
namang ibubuga," sagot naman ni Amber.

"Paano kayo napasabak sa mga 'yan?" Ako naman ang nagtanong.

"Hindi naman po ako nag-volunteer, Papa. Kahit naman kasi ano'ng gawin ko,
makakasali at makakasali ako dahil sa Joker."

Parang may malamig na tubig na bumuhos sa akin nang marinig ang salitang 'Joker'.
Para akong nagising sa pagkakatulog dahil talagang nagising ang diwa ko. Teka,
ano'ng alam ng anak ko sa Joker na 'yon?

"Joker?"

"May nasabi ba akong ganoon, Pa?" Mabilis na tumayo si Amber habang nagpupunas ng
luha. "Bunganga ko rin talaga minsan, eh. Aalis na po ako." Mag-uumpisa na sana
siyang maglakad palayo nang magsalita si Andrea.

"Bumalik ka rito at maupo," ma-awtoridad na utos niya na kaagad namang sinunod ng

anak namin.

"Ano ang tungkol sa Joker?" seryosong tanong ng tomboy. Yown! Potek! Kaya mahal na
mahal ko 'tong asawa kong tomboy, eh. Naramdaman siguro niya na kailangang malaman
ng gwapong-gwapo niyang asawa ang tungkol sa wengyang Joker 'yan.

Huminga muna si Amber nang malalim tila handa nang magkwento. "Joker po ang
pinakamataas na posisyon sa Les Solitaires. Sila ang tinuturing na
pinakamakapangyarihang posisyon."

Nakuha na nang tuluyan ni Amber ang atensyon ko. Umayos ako ng upo. Takte! Totoo
pala 'yong sinasabi ng tatay ko sa akin? Akala ko panaginip o guni-guni ko lang.
Kaya nga gusto kong umalis ngayon dito sa bahay-bakasyunan ay para maghanap ng
sagot sa tanong kong 'yan. Akalain mong nasa anak ko lang pala ang sagot?

Mukhang kailangan kong makausap si Amber nang masinsinan tungkol sa usapang ito.
Hindi pwedeng hindi ko malaman kung ano at sino ba ang Joker sa buhay namin. At
bakit ganoon ang senaryong bumabalik sa alaala ko.

"Oh bakit parang interesadong-interesado ka, unggoy?" tanong sa akin ng tomboy kong
asawa.

Tumikhim ako bago nagsalita. "W-wala naman, babylabs." Tumingin ako kay Amber na
nakatingin na pala sa amin ng mama niya. "Ano ang tungkol sa Joker, 'nak?"

Hindi na nakasagot si Amber nang mapatingin siya sa kabilang parte ng garden.

Napatitig siya sa babaeng naglalakad, hindi kalayuan sa pwesto namin. Wengya! Bakit
naman kapag usapang Joker, narito lagi si Mei? May kinalaman ba siya?

"Mei? Bakit ka nandito?" tanong ko nang mapansin niya kaming tatlo na nakatingin sa
kanya.

Nanlalaki ang mata niyang napatingin sa akin. Lumapit siya sa amin at nagtanong
"Why? Is there something wrong, Max?"

Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ako kinakabahan sa konklusyong pumapasok sa
isipan ko? Gusto ko siyang tanungin nang deretso pero may pumipigil sa akin na
gawin 'yon. Gusto ko nang malaman ang sagot pero wengya! Bakit parang ayaw ko ring
malaman ang sagot?

Makikinig ba ako sa kutob ko? Anak ng! Ang lakas kasi ng loob kong may kinalaman sa
amin ang Joker na sinasabi sa akin ng tatay ko dati. Lalo pa ngayon na mismong anak
ko na ang nagsabi na may Joker. Pinakamataas at pinakamakapangyarihang posisyon pa
raw ng Les Solitaires.

Iyon din ang pagkakasabi sa akin noon ng tatay tungkol sa Joker. Kaya imposibleng
panaginip lang 'yon dahil nasaksihan na iyon ng anak ko.

"May maitutulong ba ako?" tanong muli ni Mei nang hindi nakakuha ng sagot mula sa
akin.

"Hi, Tita Mei—"

"Hey, Amber," mabilis na sumagot si Meisha at saka hinalikan si Amber sa pisngi.

"How's Shaun?"

"Hindi erkey, Tita." Nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. Sunod ay

tumingin ako sa tomboy na pinagmamasdan lang din sila.

"How about Kayden?" Kumunot ang noo ko sa tanong niya. Ano'ng meron sa panganay
niyang anak?

"Erkey naman po, supot pa rin." Bumuntonghininga si Mei kaya nagsalitang muli ang
anak ko. "Don't worry, Tita, ako na ang bahala doon," dugtong niya at saka ngumiti.

"Thanks, Amber. I know I can count on you." Pagkasabi niya n'on ay naglakad na rin
siya palayo.

Ako lang ba? O may alam silang hindi ko alam? Ampotek!

Ilang segundo kaming nanahimik hanggang sa tuluyan nang makapasok si Mei pabalik sa
loob ng mansion.

"Ituloy mo na iyong kinukwento mo bago pa kita masaktan," pagbabalik ni Andrea sa

topic kanina.

"Iyon pong Joker na tinutukoy ko ay si..."

"Sino?" mabilis na tanong ko.

"Si Shaun."

"Sigurado ka ba r'yan, 'nak?" paninigurado ko.

"Akalain mo nga naman. Negro man sa ating paningin, may silbi pa rin." Gusto kong
matawa sa banat ng asawa kong tomboy pero kahit ganoon, halatado rin naman sa
reaksyon niya na malalim ang iniisip niya.

"Don't worry, Papa, ganyan din ang reaksyon ko noong una. Wala sa itsura, e 'di
ba?" Tumigil saglit si Amber at saka mapait na ngumiti. "Pero totoo pong siya ang
Joker."

Whoa! Parang lalo akong naguluhan, ah. Paano nangyari 'yon? Bakit gumugulo pa rin
sa utak ko ang naaalala ko?

"Pero hindi siya nag-iisa..."

Naputol ang sasabihin ni Amber dahil biglang tumunog ang cellphone niya. Wengya!

"Heller, Duchess. Bakit?" mabilis na sagot niya sa telepono niya.

Ilang segundo siyang natahimik. Pinanood lang namin siya habang nakikinig sa kausap
niya mula sa kabilang linya.

"Hindi kita maintindihan, Duchess. Ano bang sinasabi mo? Bilisan mong magsalita at
mahal ang bawat minuto sa akin," kunot noong tanong ni Amber na kulang na lang ay
pumasok sa screen dahil parang hindi maintindihan ang sinasabi ni Duchess.

Tahimik pa rin namin siyang pinanonood. Hanggang sa biglang nanlaki ang mga mata
niya't natutop ang kanyang bibig. Nanginginig siya habang hawak-hawak nang mariin
ang cellphone.

"T-Tangina?." Kasabay ng pagsabi niya niyon ay ang pagtulo ng luha niya. Sunod-
sunod 'yong nagbagsakan na parang ulan.

"Anong nangyari?" aligagang tanong ni Andrea nang mapansin ang naging reaksyon ni
Amber.

Ngunit imbes na sumagot ay basta na lang niyang nabitawan ang telepono niya at
yumakap kay Andrea nang mahigpit.

"M-ma, si S-shaun... W-wala na si Shaun."

"Tangina?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 65 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Mikaela Lewis' POV

"Tara na?" tanong ko kay Duke nang makababa ng sasakyan. Kanina pa siya wala sa
sarili, ah. Ano bang bumabagabag sa kanya?

Nang magsalita ako, saka lang bumalik sa reyalidad ang isip niya. Ako na nga ang
nag-drive ng sasakyan dahil pakiramdam ko, mas stable ang pag-iisip ko kaysa sa
kanya.

Nakita kong nakababa na rin ng kani-kaniyang sasakyan sina Cody, Emerald at

Lindsay. Magkakasama kami ngayon na pumunta rito sa bahay nina Emerald dahil nag-
aya iyong batang Blood na pumunta rito sa kanila.

Gusto pa naman sana naming mag-stay sa hospital pero mukhang wala naman na kaming
gagawin doon. Maayos ang kalagayan ni Mikazuki habang ang bantay naman kay Shaun ay
sina Duchess at Azure.

Napatingin ako ulit kay Duke. Nasa state of shock pa rin ba siya dahil sa nangyari
kay Shaun kanina?

-Flashback-

Nakahinga kami nang maayos nang makitang nawala ang red alert ng ICU, katunayan na
nag-code blue sa ICU kanina. Pinanood namin kung papaanong punasan ni Amber ang mga
luha sa mata niya nang harapin niya ang mga doktor.

Hindi namin narinig ang pinag-usapan nila pero base sa mukha ng doktor, parang
hindi na maganda ang kondisyon ni Shaun.

"Pumunta na kaya tayo ro'n?" anyaya ko kay Duke. Pero hindi siya nagsalita. "Huy,
sabi ko tara na?"
Letse! Bakit parang nawala 'to sa katinuan? "Paalis 'yong babaeng paasa. Hintayin
nating makaalis bago tayo lumapit," aniya.

Ayun naman pala. Gusto lang makaalis muna si Amber bago kami magpakita kina Duchess
at Azure. Pero bakit? Ayaw niya bang makasama si Amber? Hindi ba't may gusto siya
roon?

O baka talagang hindi pa siya moved on? Tsk. Inaasar-asar niya akong hindi pa ako
moved on, eh siya rin naman pala. Gusto ko sanang matawa at asarin siya pero parang
hindi naman maganda na gagawin ko 'yon lalo pa't nakikita kong malalim ang iniisip
niya.

"Ayan na, umalis na siya." Pagkasabi niya niyon ay agad niyang hinawakan ang kamay
ko at hinila ako para makaalis sa pinagtataguan namin.

Sa hindi malamang dahilan ay napatitig ako sa kamay naming dalawa habang hila-hila
niya 'yon.

At letse! Bakit ako nakatingin sa magkahawak naming kamay? Eh, ano naman kung
magkahawak ang kamay namin? Hindi naman big deal iyon, 'di ba?

Bwiset. Bakit parang nag-iinit ang mga pisngi ko?

"Yo 'tol. Ngayon lang kayo?" Aligagang napatingin ako sa paligid. "Yo Mikaela,"
bati ni Azure. Tumango lang ako bilang tugon.

Letse! Nandito na pala kami sa harapan ng ICU? Bakit hindi ko namalayan?

"Kumusta si Birkins?" tanong agad ni Duke nang makalapit kami.

"Still no signs of consciousness. The good thing is the doctors were able to revive
him. Stable na ang condition niya... well at least for now," sagot naman ni Duchess
na medyo nakapagpataas ng kilay ko.

Nakipag-usap pa kami saglit kina Duchess at tinanong kung saan nagpunta si Amber.
Buti na lang at sinabi ni Duchess umuwi raw siya para magpahinga. Dahil sobrang
kailangan niya iyon. Kahit ilang oras man lang, matulog siya nang maayos.
Nang matapos makipag-usap kina Duchess ay dumeretso kami sa kwarto ni Mikazuki.
Naabutan namin doon sina Cody, Emerald at Lindsay na papalabas na rin ng kwarto.

"Hala! Na-late na po kayo. Magpapahinga na raw po kasi si future sis," ani Emerald
saka dahan-dahang isinara ang pinto.

"Sino ang kasama niya sa loob?" tanong ko.

"Huwag po kayong mag-alala, hindi po umaalis si future bro."

"Oh, teka, saan tayo niyan?" singit ni Cody. Nagtaka naman ako sa kanya dahil
parang ang seryoso ng mukha niya.

"I think we should go home? Wala naman na tayong gagawin dito?" sabat naman ni
Lindsay.

Lahat kami ay pumayag sa sinabi ni Lindsay pero napahinto rin nang marinig na
magsalita si Emerald. "Wait po."

"Bakit?"

"Punta na lang po tayo sa bahay. Wala po kasi akong kasama roon. Umm, kung okay
lang naman po sa inyo. Pero kung ayaw n'yo po, sana pumayag pa rin po kayo. Hehe."

Nagkatinginan kaming lahat at sabay-sabay na sumang-ayon sa kanya.

-End of Flashback-

Sa may malaking round table kami nakaupo habang pinagsisilbihan kami ng ilang mga
kasambahay nina Emerald. Tahimik lang kami roon, kapwa okupado ng isip sa hindi ko
malamang dahilan. Siyempre, hindi naman sila nagsasabi.

Ano kayang iniisip nila?

Si Lindsay, kanina pa tahimik. Hindi naman ako nag-eexpect na dumaldal siya. Pero
nasobrahan yata siya sa pagiging tahimik at paulit-ulit siyang
napabubuntonghininga.

Maski si Cody ay ganoon din. Letse! Eh ito ang pinakasira ulo sa amin. Bakit hindi
yata siya masigla ngayon? Halata rin sa kanyang malalim ang iniisip niya dahil
hindi nawala ang kunot sa noo niya.

Napatingin ako kay Emerald at ganoon din siya. Ano bang nangyayari sa kanila... sa
amin? Hindi ako sigurado sa mga iniisip nila. Kung tungkol pa ba 'yon sa sinapit
nina Shaun at Mikazuki.

Pero hindi rin, eh. Kung tungkol iyon doon, nakapagtataka naman dahil ilang araw na
ang nakalipas. At kung hindi tungkol doon... tungkol saan naman kaya?

Gusto ko sanang kulitin si Duke para tanungin kung ano ba ang nasa isipan niya.
Hindi rin naman maikakailang may something na bumabagabag sa kanya.

At ako naman... heto... kaya lang naman ako tahimik ay dahil inoobserbahan ko sila.
At isa pa, nag-aalala rin kasi ako kay Shaun. Gustuhin ko mang mag-stay doon, hindi
naman pwede. Or pwede naman, pero ang tanong, ako ba ang kailangan doon? Halatang
hindi naman.

Huminga ako nang malalim. Kailangan ko nang basagin ang katahimikan dahil masyado
nang nakabibingi iyon.

"May mga problema ba kayo?" tanong ko sa kanilang apat. Sabay-sabay silang

bumuntonghininga.

Napakamot naman ng ulo si Cody. Nagulat na lang ako nang biglang tumayo si Emerald
at nagsalita. "Medyo nai-stress lang po ako sa mga nangyayari."

"Even me... sometimes I feel like I have this inability to see through things. I
don't know what to do and what to think anymore," saad ni Lindsay kaya medyo
napakunot ang noo ko. Mukhang ang lalim nga ng hugot nito ah.

"Petengene! Pagulo nang pagulo ang utak ko."

"Parang babae lang 'yan, madalas hindi maintindihan. Nakasisira ng utak."

"Hoy, grabe ka naman. Hindi naman lahat ng babae, 'no!"

"Syet! Babae ka ba, Mikaela?"

Parang ang sarap pumatay ngayon ng lalaking sira ulo. Cody Lerwick ang pangalan.
Hindi ba talaga ako mukhang babae? Kailangan ba magpahaba na ako ng buhok?

Pero bakit naman ako magpapahaba ng buhok? Nasusukat ba sa haba ng buhok ang
pagiging isang babae?

Kaltukan ko 'to si Cody, eh.

"Oo, 'no!"

"Woah! Parang hindi?"

"Nakaka-stress po," singit ni Emerald sa usapan saka muling umupo. Pinanood ko siya
nang tingnan niya si Lindsay na kunot ang noo. "Si Kuya Kayden po pala hindi po ba
pupunta rito?"

Parang nasamid naman si Lindsay sa tanong ni Emerald kaya tumikhim siya bago
nagsalita. "W-what about Kayden?"

"Wala lang po. Nasa ospital din po kasi siya kanina, 'di ba po? I thought nag-usap
na po kayo kanina."

"Oh that—something urgent came up... kaya hindi kami nakapag-usap dahil... dahil
umalis din siya kaagad. Right—that's what happened."

Nagkatinginan kami ni Duke dahil sa isinagot ni Lindsay. Maging si Emerald ay

mahahalata mong nagtaka. Hindi magaling mag-dahilan ang isang 'to. Tsk tsk.

Oo nga, 'no? Ngayon ko lang din napansin. Hindi na namin gaano nakakasama iyong si
Kayden.

Hindi ko alam kung kailan nagsimula 'yon, basta ang natatandaan ko na no'ng party
ng baklang si Caliber, nawala si Kayden noon. Hinanap ko pa nga kay Lindsay;
dumating din naman siya no'n. Akala ko okay lang naman at walang something.

Ngayon ko lang naisip na mayroon. Kasi magmula noon, hindi na siya sumasama sa
amin.

"Dati-rati palagi mong kabuntot 'yon Lindsay, ah." 'Yan na lang ang nasabi ko kaya
napatingin sila sa akin.

Totoo naman. Dati-rati ay hindi siya nawawala lalo na kapag kasama namin si
Lindsay. Buntot 'yon ni Lindsay, eh. Para bang hindi pwedeng umalis si Lindsay nang
hindi siya kasama.

"Oo nga, bakit parang hindi mo na siya laging kasama, Lind?" tanong naman ni Duke.

"I don't know. Maybe he's busy," tipid na sagot niya. Pero mapapansin mo sa mga
mata niya ang pangamba. Siya talaga ang pinakamabait... ni hindi marunong magtago
ng nararamdaman. Kaya nasasaktan, eh.

Letse! Bakit parang nahahawa na ako sa kabitteran nitong si Duke?

Pinagmasdan kong muli si Lindsay na iwas ang tingin sa amin. Saan naman kaya siya
mangangamba? Bakit parang takot na takot siya? May hindi ba kami alam na alam niya?

Bwiset! Bakit ba kasi ang hihilig nilang magsikreto? Puro na ako tanong sa isip ko,
eh. Kasi kanina pa ako nahihiwagaan sa kanilang apat.

Napatingin naman ako kay Duke. Kunot pa rin ang noo niya't malalim pa rin ang
iniisip. Kinalabit ko siya, baka kasi hindi niya narinig ang pinag-uusapan namin,
eh. Hindi na rin kasi siya nagsalita matapos iyong tanong niya.

"Huy, nakikinig ka ba?" bulong ko sa kanya.

Tumingin siya sa akin. "Oo naman. Minsan kasi, kailangan mong tumahimik at
maghintay."

"Puta."

Lindsay Lee's POV

No one dared to change the topic into a silly one like we usually do kapag
nagkakasama-sama kami dahil lahat kami ay malalim ang mga iniisip. Lalo pa't si
Kayden ang topic ngayon.

They even asked me kung bakit hindi na kami madalas na magkasama ni Kayden and I
just said, he's busy... with his other businesses.
Hindi ko alam kung ano ang mga dapat na sabihin ko kina Emerald so I was trying to
cover it up. I can't tell them what's going on... hangga't hindi ko pa alam ang
totoong nangyayari kay Kayden.

I've known him far too long to allow this feeling of uncertainty. It does not seem
right to me. He will never put us in a difficult situation.

But there is just something that keeps on bothering me. It was Kayden's words that
I heard a while ago that didn't make any sense.

But what if Kayden has a fair and sensible reason for his actions?

-Flashback-

Baon ko ang ngiti nina Emerald at Duchess bilang pampalakas loob habang tinatahak
ang daan kung saan lumabas si Kayden.

I saw him standing near the exit and he seemed to be talking to someone over the
phone. Without a word, I approached him slowly. Hindi pa rin niya nararamdaman ang
presensiya ko so I planned to surprise him like I used to do before.

Ang hindi ko inaasahan ay ako pala ang masu-surprise sa narinig kong sinabi niya.

"Bantayan n'yo sila. And when you have the chance, kill Ruiz and Gomez."

What's with that fashion designer and Bullet's secretary?

Hindi ko na inantay na lumingon siya at makita niya ako. I immediately turned away
from him and resumed my walk through the hospital. I fought the urge to glance back
at him. I just don't think I can even make a single glance at him for now.

Those words struck me to the extent that I almost forgot that it's Kayden, ang
kababata ko.

The way he said those words made them seem insignificant. He sounded as if he had
just given the order to kill an insect.

I know we are living in the Mafia World but what in the world is happening to you,
Kay?

I feel like I don't know him anymore. His sudden coldness not just towards me but
to everybody. Maiintindihan ko pa sana kung sa akin lang siya cold at umiiwas dahil
sa mga nagawa at naiparamdam ko sa kanya. Pero iyong kaming lahat? I can't think of
any possible reason why he would do that.

And now, this... I was disheartened from what I heard. Hindi ganoon si Kayden dahil
sa aming lahat, he's one of the critical thinkers who brings great insights and
ideas. He can decide for himself and for everyone.

Kahit ano'ng isip na gawin ko, I really can't think of any possible reason na
maaaring maging motibo niya sa pagpapapatay kina Isabelle Ruiz at Azi Gomez. As far
as I know, those women are not even part of any Mafia group. Hindi ko kailanman na
narinig ang mga pangalan nila sa mundong ginagalawan namin.
How can Kayden act so... hastily?

Inutos kaya iyon sa kanya ni Bullet? Pero mukhang malabo dahil bakit naman niya
ipapapatay ang secretary niya at ang designer na humawak sa birthday ni Caliber?

I don't want to believe it, but I can't help but assume na Kayden is up for
something appalling that we aren't aware of.

Masyadong kahina-hinala ang mga ipinakikita niya sa amin kaya hindi na ako
magtataka kung pati mga kasamahan ko ay magduda sa kanya.

Nevertheless, I trust him. Kilala ko si Kayden. I know that he will never do

something na ikapapahamak niya at ng mga taong malalapit sa kanya.

"Oh, nandito ka na po pala, Ate Lindsay," boses ni Emerald ang gumising sa diwa ko.
Hindi ko namalayang nakabalik na pala ako sa lugar kung saan ko sila iniwan kanina.

-End of Flashback-

I want to tell them about what I have heard earlier but something inside me is
saying not to. Tulad nga ng sabi ko, mahirap magbitaw ng mga salita lalo pa't hindi
naman ako sigurado kung ano ang totoong plano ni Kayden.

Maybe he's planning something to help Black Organization outsmart the Les
Solitaires and other mafia organizations who are striving to bring us down.

Pero ang mas gumugulo sa isip ko ngayon ay kung sino ang kausap niya kanina. I'm
sure na hindi ito isa sa mga miyembro ng Black Organization dahil lagi kaming
magkakasama at wala pa naman kaming mga pinagpaplanuhan.

That was the first time I have heard Kayden na ganoon magsalita. Madalas ay magaan
siya kung makipag-usap at laging mahinahon. He's even sweet to me sometimes. Pero
iyong paraan ng pagsasalita niya kanina ay parang walang choice ang kausap niya
kundi ang sundin siya.

He sounded like he was someone with a high position or something.

Pero ang talagang nakakuha ng atensyon ko at hanggang ngayon ay binabagabag ako,

iyon ay ang tanong kung bakit gusto niyang patayin ang dalawang babaeng sa tingin
ko naman ay walang ginagawang masama. Should I trust his plan?

I want to talk to him to clear my mind, my doubts, pero lagi 'yong nauunahan ng
awkwardness dahil pakiramdam ko, wala akong karapatan na magtanong sa kanya gayong
totoo kong nirerespeto ang nararamdaman niya. If he wants to avoid me, I should
respect that.

But, I need to know exactly what you are up to, Kayden. And I think I should give
our friends a hint of what is going on.

-
Mikaela's POV

Huminga ako nang malalim at sumubsob sa lamesa. Nakaka-stress mag-isip nang mag-
isip. Hindi naman dapat ako mag-iisip ng iba kay Kayden kung hindi lang natanong ni
Emerald. Bakit nga ba kasi wala siya rito ngayon?

Isa pa tuloy 'yan sa mga iisipin ko. Hindi na nga ako matahimik dahil sa pag-aalala
roon sa lalaking gusto ko. Letse talaga!

Kumusta na kaya siya? Bwiset! Hindi siya mawala sa isip ko. Nag-aalala talaga ako
sa kanya. Paano kung habang nandito kami, may mangyari na namang masama sa kanya?
Paano kung maulit ulit 'yong nangyari kanina?

Hindi ko alam kung dahil ba sa negatibong iniisip ko kaya ako biglang kinutuban
nang masama. Sana naman gumising na siya.

Hindi lang kasi si Amber ang naghihintay na magising siya. Hindi lang si Amber
'yong nangangamba na baka hindi na siya gumising pa.

Napapitlag ako sa naisip ko. Ano ba naman 'tong pumapasok sa utak ko? Bakit ko
naman naisip na hindi na magigising si Shaun? Sa pagkakakilala ko roon, kahit
papaano, alam kong siya 'yong taong hindi basta-basta sumusuko. Kaya alam kong
gigising siya.

"Ano'ng iniisip mo?" pabulong na tanong ni Duke.

"Marami," tipid kong sagot.

"Alam mo ba kung ano ang pinakamahal na lugar sa mundo?" Tiningnan ko siya, pero
hindi siya nakatingin sa akin kundi sa mga flower vase na nakapatong sa ibabaw
nitong lamesa na nasa harap namin.

"Ano?"

"Your mind." Tumaas ang isang kilay ko nang sumagot siya.

"Bakit naman?"

"Wala lang. Ayun sabi nila, eh." Bahagya akong natawa sa sinabi ni Duke. "Kaya
huwag mong hayaang tambayan 'yan ng mga hindi importanteng bagay." Pagkatapos ay
tumawa siya. Letse!

Mahinang sinuntok ko naman siya sa braso niya. "Bad trip ka, ah."

"Marami nga kasi akong iniisip."

"Si Birkins?" Napatingin akong muli sa kanya at saka nagbaba ng tingin nang
magsalubong ang mga mata namin. Hindi ko siya sinagot. "Tama ako, 'di ba?"

"Hindi ko rin kasi maiwasang hindi mag-alala," sagot ko.

"Wala naman nagsabi sa iyong huwag kang mag-alala."

"Alam ko." Bwiset. Kung pwede nga lang na hindi mag-alala, eh. "Sa dami kasi ng tao
sa mundo, bakit doon ka pa magmamahal sa taong hindi ka kayang mahalin pabalik?
Letse. Ang common na ng tanong na 'yan. Siguro dahil sa dinanas na ng marami 'yan."
"Sa dami ng tao sa mundo, madali na lang makahanap ng taong mamahalin. Ang mahirap
hanapin ay iyong taong deserving."

At sa hindi malamang dahilan ay nagkatinginan kaming dalawa, pagkatapos niyon ay

kapwa kaming natawa. Bwiset na 'to. Napaka-hugutero. Bakit ba laging may baong
hugot 'to? Saan ba 'to pinaglihi nina Tita Cass at Tito Wallace?

"Petengene. Respeto naman sa mga single dito oh, mga p're." Nanlalaki ang matang
napatingin ako kay Cody.

Letse. Nakalimutan ko nang nasa harap nga pala namin sila at kasama namin. Ngumiti
ako sa kanila na medyo naiilang.

"Is there something going on between the two of you?" tanong naman ni Lindsay na
parang kinikilig pa.

"Uunahan ko na kayo, hindi kami talo," paniniguro ko. "At saka si Duke? Hindi na
lang, uy. Baka mahawa ako sa pagiging ampalaya niya. Magkaibigan lang kami, 'no! At
isa pa—"

"K po, Ate Mikaela. Pero bakit ka po defensive?"

Sinong defensive? Ako ba? Hindi naman ako defensive. Sinasabi ko lang 'yong totoo.
Imposible 'yon.

"Syet, p're. Naka-move on ka na kay Amber?"

Tumingin ako kay Cody dahil sa tanong niya. Hindi ko naman hinihintay ang sagot ni
Duke dahil alam kong hindi pa talaga siya moved on. Gusto ko lang marinig para
ipang-aasar ko sa kanya. 'Kala niya siya lang ang may kayang mang-asar, ah.

"Gago," saad niya saka nagkamot ng ulo.

So hindi pa nga siya nakamo-move on kay Amber. Sa bagay, matagal niyang minahal
'yon, eh. Saksi naman ako sa kung papaano niya tingnan si Amber mula sa malayo.
Hindi na nakapagtataka kung hanggang ngayon, may nararamdaman pa rin siya sa pinsan
ko.

"Pero mabalik tayo, bukod kay Lindsay, sino pa ba ang laging kasama ng utol ko?
Hindi na madalas umuwi ng bahay, eh," panimulang tanong ni Cody, parang nag-aalala
na rin ngayon sa kuya niya.

"Nakausap ninyo na po ba si Kuya Kayden after po ng huling meeting natin with the
Black Organization?"

Napaisip naman ako. Hindi naman kami masyadong close ni Kayden kaya hindi kami
nagkakausap talaga. Umiling na lang ako sa tanong ni Emerald.

"I think that there's something unusual with Kayden that we should scrutinize," ani
Lindsay sa makahulugang tinig.

"What do you mean po?"

Lahat kami ay tahimik lang habang hinihintay ang sasabihin ni Lindsay. Anong rason
kung bakit namin oobserbahan si Kayden? Sa pagkakatanda ko, siya ang isa sa
magaling kung mag-isip sa lahat ng leaders ng Black Organization. Bukod sa
magkakapatid na Roswell, siya 'yong mabilis maka-analyze ng isang pangyayari.

"I don't see why we shouldn't check on Kayden. We don't know; he might be dealing
with a serious issue, so he avoids almost everyone. After all, we're a team, and we
have to look out for one another."

Nakuha ko ang punto ni Lindsay, mukhang ganoon nga rin ang iba. Pero ang iniisip ko
kasi, alam naman namin na si Trigger ang mahal ni Lindsay, baka naman katulad namin
nito ni Duke, nagmo-move on lang siya kaya siya umiiwas.

Pero ewan ko ba, hindi naman kasi ako tanga. At base sa tono ng pananalita ni
Lindsay, may alam siya at parang tinatago niya lang sa amin. Kanina, sali-saliwa
rason niya. Ngayon naman, sinasabi niyang i-check namin si Kayden. Ano ba talaga
ang nangyayari? May kailangan ba kaming malaman tungkol kay Kayden?

Nagkatinginan na naman kami ni Duke. Bakit ba ang hilig nitong tumingin sa akin? At
ako rin, kada magtataka ako, mapatitingin ako sa kanya.

Siguro kasi, kaming dalawa na ngayon ang laging magkasama, nahahawa na kami sa
topak ng bawat isa. Letse.

At base sa tingin na 'yon, alam kong may kailangan kaming gawin.

"Letse. Makatingin 'to. Babae na ba ako sa paningin mo?" pagbibiro ko kay Duke.

Hindi niya ako sinagot bagkos ay bahagya pa siyang natawa. Ano'ng nakatatawa sa
tanong ko? Parang wala naman.

Duke Lionhart's POV

Sa totoo lang, natatawa ako rito kay Mikaela pero hindi kasi ito ang tamang panahon
para sa mga ganitong bagay. Dahil unang-una, hindi pa maayos ang kalayagan ni
Birkins. Oo, nakaligtas siya kanina, pero hindi malabong mangyari iyon ulit
hangga't hindi nakakikita ng improvements sa kondisyon niya.

Aish! Hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos-maisip na uuwi silang ganito, matapos
ang naging pag-uusap namin noong inakala naming patay na si Strife.

Ilang araw na ang nakalipas pero hindi ko pa rin magawang alisin sa isipan ko na
naging pabayang kuya ako sa nag-iisang kapatid ko. Hindi ko siya nabantayan nang
maayos gaya ng laging hinahabilin sa akin nina mama at papa. Pakiramdam ko, nabigo
ako sa pagiging kuya niya. Aish! Bakit ba ako nagdadrama nang ganito? Hindi
nakakalalaki.

"I hope everything is fine with Kuya Kayden. Kasi honestly po, hindi po ako sanay
na wala po sa tabi ni Ate Lindsay si Kuya Kayden," malungkot na pahayag ni Emerald.

Ano ba kasi ang ginagawa ni Kayden Lerwick ngayon? Baka naman sobra lang siyang
naging abala sa mga personal niyang ginagawa. O 'di kaya'y pinaghihilom ang
damdamin niyang nasaktan.

Hindi ko rin naman masisisi 'yong panganay na Lerwick kung umiiwas siya ngayon sa
amin. Kahit sino naman sigurong masaktan, ang unang gagawing hakbang ay iwasan ang
taong nanakit sa kanya. Tulad ng pag-iwas ko sa babaeng paasa.

Wala, eh. Ganoon talaga. May mga bagay na hindi pwedeng ipilit at ang dapat mo na
lang gawin ay tanggapin.

Baka tinanggap na lang ni Kayden Lerwick na hindi sila para sa isa't isa ni
Lindsay.

At kung iniisip nilang nagbago si Kayden, natural 'yon kapag nasaktan. Tsk. Ang mga
babae nga naman, hindi ba nila naisip na kapag nasaktan kaming mga lalaki ay para
mong dinurog 'yong isang solidong bato. Hindi na maibabalik sa natural na hugis
n'on.

Noong inakala naming wala na si Strife, kapansin-pansin ang pananahimik niya sa

una. Tahimik lang din naman ako no'ng mga panahong 'yon, nakikinig lang at nag-
oobserba. Napansin ko rin ang pakitutungo niya kay Lindsay ay parang nag-iba. Hindi
lang parang... nag-iba talaga.

Hindi ko rin naman pwedeng kwestyonin ang desisyon ni Lindsay na hindi piliin si
Kayden Lerwick. Tama lang naman ang ginawa niyang pag-amin. Siguro paraan na lang
din 'to ng panganay na Lerwick na umiwas.

Dahil sabi nga nila, iwasan ang mga bagay na nakapapanakit sa iyo. Aish!

Mga babae talaga, masyadong mapanakit. Tapos kapag iniwasan, magtataka bakit
iniiwasan. Masyado silang magulo at mahirap intindihin.

Sana nga mali ang kutob kong may iba siyang ginagawa kapag hindi kami kasama. Sana
nga, dahil lang sa umiiwas siya kay Lindsay kaya hindi na namin siya nakikita nang
madalas. Kasi... Aish! Ang sakit sa ulo nito.

"Hoy, Cody! Ikaw? Baka alam mo kung saan nagpupunta 'yong kapatid mo?" biglang
tanong ni Mikaela kaya nagpasalin-salin ang tingin ko sa kanilang dalawa.

Nanlaki naman ang mata ni Lerwick. "Petengene, bakit ako? Mas gwapo ako ro'n kay
utol alam ko. Tsaka, 'di ba sabi ko nga hindi na madalas umuuwi ng bahay?"

Napatingin din ako kay Lerwick. "S'yempre kapatid mo 'yon, 'no," saad ko.

Base sa reaksyon ni Lerwick, halatang katulad namin ay nagtataka rin siya sa

dahilan ng paglayo sa amin ng kuya niya. Kung dahil ba sa pag-iwas kay Lindsay o sa
may mas importante pang dahilan.

At dahil katabi ko siya ng upuan sa kaliwa, at si Mikaela naman sa kanan, kanina ko

pa rin napapansing wala siya sa sarili at ilang beses ko siyang narinig na
bumulong. Hindi malinaw sa tainga ko ang sinasabi niya pero base sa tono ng boses
niya, alam kong namomroblema rin siya.

"Sabihan mo lang kami, 'tol kapag handa mo nang sabihin 'yan," pagbibiro ko kay
Lerwick.

Nagtatakang tumingin siya sa akin. "Syet kasi, 'tol. Teka alam ninyo ba 'yong
Joker?" Nagtaka ako sa tanong ni Lerwick. Bigla niya 'yon tinanong, bakit kaya? "A-
ay w-wala."

"Hoy, ano'ng mayroon d'yan?" tanong ni Mikaela.

"May nabasa ako sa diary ni Amber, eh," panimula ni Lerwick sabay kamot sa ulo.
"Diary ni Amber?" sabay-sabay naming tanong, puno ng pagtataka.

"Letse! Napaka-pakialamero mo pati diary ni Amber pinakiaalaman mo."

"Petengene! Hindi ko naman sinasadya 'no. Pinakuha niya kasi sa'kin 'yon."

"Kahit na po, kuya. You should've not read something that is private," singit naman
ni Emerald.

"Syet, alam ko naman."

"Pero nakaka-curious, ah. Ano'ng nakasulat do'n?" kontra ni Mikaela.

Saglit kaming natigilan lahat na tila ba naghihintay kung sino ang sunod na
magsasalita o kung sasagutin ba ni Lerwick ang tanong ni Mikaela.

"Tungkol sa Joker." Nakuha ni Lerwick ang atensyon ko kaya umayos ako ng upo. "A-ah
pero p-parang hindi naman iyon 'yon, pakiramdam ko lang yata. Wews."

"If it is about the Joker, it must be very important. So maybe it is something we

need to know, Cody?"

"Nasaan po 'yong diary?"

"N-na kay Amber na."

"Letse! Paano mo ba kasi nabasa 'yan?" tanong ni Mikaela.

"Ampotek kasasabi ko lang, eh. Pinakisuyo niya nga kasi sa gwapong pinsan niya na
walang iba kundi ako... pinakuha niya iyong diary na 'yon. Eh, alam ninyo naman,
likas akong matulungin. Kaso ayun nga, aksidente kong nabasa ang nakasulat doon.
Binasa ko pero saglit lang."

"Ano pa ang mga nakasulat?" Ako naman ang nagtanong. Napakamot ng ulo si Lerwick.

Saglit na nag-isip si Lerwick. "Ampupu naman! B-bakit hindi ko maalala ang lahat?
Syet! B-basta ang natatandaan ko lang ay 'yong may pamagat na Teyl op da los
dyester."

"Ang interesting ng title ha. Ano'ng mayroon doon, Cody?"

"E-ewan ko. B-baka peyborit istori niya lang."

Napansin kong parang hindi na naging komportable pa si Lerwick na pag-usapan 'yon.

At isa pa, privacy 'yon ng babaeng paasa. Mukhang hindi maganda na pag-usapan namin
iyon.

Pero kung tungkol iyon sa mga sagot sa mga katanungan namin, mas mabuti sigurong
kausapin muna namin iyong babaeng paasa tungkol doon.

"Uhm. I would like to suggest—" hindi na naituloy ni Lindsay ang sasabihin niya
nang magsalita si Mikaela, binalik na naman sa panganay na Lerwick ang topic.

"Tanungin mo kaya 'yong kapatid mong 'yon?"

Napaisip si Cody sa sinabi ko at agad na tumayo. "Tsk, sige, ako na ang bahala kay
utol. Aalamin ko kung bakit hanggang ngayon, hindi niya pa rin tanggap na mas gwapo
ako sa kanya. Petengene!"
"Oh saan ka pupunta?" tanong ni Mikaela.

"Diyan lang. Baka na-miss na ng mga chiks sa labas na makakita ng pagka-gwapo

gwapong nilalang sa mundo." Pagkatapos ay umalis na siya't lumabas ng bahay.

Aish! Mas nahihiwagaan na natuloy ako ngayon. Tale of the Lost Jester... Hmm.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 66 - Page 6
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Cody Lerwick's POV

Petengene n'on ah! Wala na akong ibang maisagot sa kanila tungkol sa pagiging
missing in akshon ng utol ko, takte! At hindi ko rin alam kung tama bang sinabi ko
pa sa kanila ang nabasa ko sa dayari ni insan kahit hindi naman ako sigurado sa mga
iyon. Kaya mas pinili ko na lang munang maging gwapo at umeksit para makapag-isip-
isip. Ampotek! Ang sakit sa ulo.

Marami pa silang tinanong sa akin kung bakit daw ako aalis agad at saan ako
pupunta. Mabuti na lang talaga't likas ang kagandahang lalaki ko kaya naniwala agad
sila sa dahilan ko.

Mabilis akong sumakay sa gwapong-gwapo kong sasakyan na kanino pa ba magmamana?

S'yempre sa inyong lingkod. At agad na pinaandar ito palayo sa bahay nina Emerald.

Wala sa sarili akong nag-park at bumaba sa sasakyan at laking gulat ko na lang na

sa dinami-rami ng pupuwede kong puntahan ay dito ako dinala ng sarili kong mga paa
sa rooftop ng ospital kung nasaan ang fiancee ni Bossing at kung nasaan din si
Shaun Birkins.

Ampupu! Kaya pala ganoon na lang ang pakiramdam ko kanina na parang may mga matang
nakatitig at tila ba pinagpipyestahan ang macho kong katawan.

Pero baka biglang may gustong kainin at ipabili ang fiancee ni Bossing kaya ayos na
rin siguro na nandito muna ako para mabilis akong makasunod.

Gwapong-gwapo kong ipinatong ang mga braso ko sa railings at banayad na tinanaw ng

mapupungay kong mga mata ang mga establisyemento na nakapaligid sa ospital. Hindi
ko mapigilang hindi na naman maglakbay ang isip ko sa mga napag-usapan namin kanina
tungkol sa utok ko.
Simula noong party ng pangatlong anak ni Tito Ezekiel na si Caliber ay nagsimula na
ang hindi pakikihalubilo sa amin nitong utol ko. Ampotek talaga boy!

Hindi ko rin siya nakitang bumisita ni minsan para dalawin ang fiance ni Boss o si
Birkins kaya nagulat ako noong malamang nakita ni Lindsay ang utol ko rito mismo sa
ospital kanina.

Aba't talagang ubod ng tinde dahil ni hindi ko na nga rin makita iyon sa loob ng
bahay namin kada uuwi ako.

Takte! Hindi kaya naging mabangis na rin siya sa mga chikababes at puro babae na
ang inaatupag n'on? Pero napaka-imposible naman yata n'on. Patay na patay ang utol
kong iyon kay Lindsay kaya nagtataka rin ako kung bakit hindi sila madalas na
magkasama ni Lindsay kagaya ng dati na halos hindi sila mapaghiwalay.

Ampupu! Redyekted na ba 'tong utol ko? Sinasabi ko na nga ba't kinulang sa karisma,
eh. Malayong-malayo talaga siya sa'kin.

"I think that there's something unusual with Kayden that we should scrutinize."

"I don't see why we shouldn't check on Kayden. We don't know; he might be dealing
with a serious issue, so he avoids almost everyone. After all, we're a team, and we
have to look out for one another."

Hindi ko mapigilang hindi mapa-isip sa mga sinabi ni Lindsay kanina tungkol kay sa
utol ko.

Iyong tinig niya kasi ay parang nangangamba at may laman. Parang may gusto siyang
sabihin sa amin pero hindi niya maekspleyn o nagdadalawang isip pa siya kaya gusto
niyang i-tsek namin ang utol ko at alamin kung ano ang mga ginagawa niya. Ampots!

Hindi kaya may alam si Lindsay sa mga ginagawa ng utol ko?

May nalaman kaya siyang hindi niya masabi sa amin? Syet! Baka naman meron din
siyang nakita kagaya ko?

-Flashback-

"Salamat, miss byutipul!" Ginawaran ko pa ng nakamamatay kong kindat ang babaeng

nag-abot sa akin ng binili kong limang kilong dragon fruits na pinabili ni Bossing
kanina para sa fiancee niya.

Woo, syet! May kabigatan pala 'to. Mabuti na lamang at yakang-yaka ng mga masels
ko.

Nagsimula na akong maglakad papunta kung saan ko ipinarada ang tsekot ko. Binuksan
ko ang pintuan ng bakrayd para sana doon ilagay ang hawak ko nang may nakita akong
mga lalaking 'di hamak na mas lamang ako sa kagwapuhan ang nag-uusap sa malayo.

Nakaharap ang katawan sa akin ng isang lalaking sigurado akong hindi ko kilala
habang pamilyar naman ang isa pang naka-saydbiyu.
Takte, utol ko ba iyon? Sino'ng kausap n'on?

"Tol!" malakas na sigaw ko upang makuha ang atensiyon niya. Hindi agad siya
lumingon kaya't yumuko muna ako papasok sa sasakyan at inilapag ko muna ang prutas
dahil, syet, nangangalay na ang masels ko!

Mabilis kong inilabas ang katawan ko at saka binalikan ng tingin ang lugar kung
saan ko nakita iyong utol ko pero wala na ni anino niya at ng kausap niya kani-
kanina lang.

-End of Flashback-

Hindi ko man nakita nang buo ang mukha ng lalaking nakatagilid ay syur na syur ako
at hindi ako pwedeng magkamali na ang utol ko iyon. Aba't kabisadong-kabisado ko
ang pityurs ng mukha n'on dahil alam na alam ko kung saan ako lumamang sa kanya. Sa
kagwapuhan.

Hindi kaya konekted ang nakita kong iyon sa mga ipinahihiwatig ni Lindsay?

Ampupu! Ang gulo na ng isip ko. Bukod sa Black Organization at negosyo ay wala na
akong ibang maisip na maaaring pagkaabalahan nitong utol ko kaya't hindi ko alam
kung ano ang gustong iparating ni Lindsay kanina. Hindi rin nagsasabi sa akin iyong
kapatid ko ng mga problema niya sa layp kaya't kahit ako ay walang maisagot sa
sarili ko.

Petengene! Gulong-gulo na ang isip ko kaya inilihis ko ang isip ko sa ibang bagay
hanggang sa maalala ko na naman ang mga nabasa ko sa dayari ni insan.

-Flashback-

"Areglado, insan!" ganado kong sabi sa pinsan kong si Amber bago ibaba ang tawag.
Pinaandar ko na ang kotse nang matapos ang pag-uusap namin. Tumawag lang naman siya
upang makisuyo sa pinsan niyang pinagpala sa ubod ng gandang lalaki na kunin ang
ilang gamit niya sa bahay nila at ihatid ang mga iyon sa kanya sa ospital kung
nasaan si Shaun Birkins at ang fiancee ni Bossing.

Ampupu! Hindi ko inaasahang ganoon na pala sila kalapit sa isa't isa ni Birkins
para piliin niyang mamalagi roon at abangang magising si Birkins. Halos hindi na
nga siya matulog, kumain at maligo kababantay sa isang iyon. Sana ol, 'di ba?

Nang makarating ako sa bahay nila ay una ko munang nilapitan ang mga alaga niyang
pusa at binigyan ng pagkain dahil ako raw ang ipakakain ni insan sa mga 'to kapag
nagutom 'tong mga alaga niya bago ako tuluyang pumanhik sa kwarto niya upang kunin
ang mga iniutos niya.

"Takte! Seryoso pala si insan na may dayari siya?" mahina kong bulong nang makita
ko ang dayaring sinasabi niya sa lamesa. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o
mamamangha dahil sa itsura ng dayari ni Amber. Petengene! May nowtbuk palang kulay
ginto at punong puno ng dayamonds? Katabi nito ang isang bolpen na nangingintab din
dahil napalilibutan ng maliliit na dayamonds.

Syet! Ang bangis, eh! Saan ba napupulot ni Amber ang mga ganitong bagay? Makabibili
na yata ako ng isang bahay sa mga ito, eh.

Agad kong binitbit ang mga iyon na may kasamang pag-iingat, pati ng iba pa niyang
gamit bago lumabas ng bahay nila at sumakay na ulit ng kotse ko.

Swabe akong nagda-drive papunta sa ospital nang biglang nahulog ang dayari ni Amber
na nakalagay sa passenger seat. Syet! Baka pagbayarin pa ako ni insan kapag
nagasgasan ko 'to.

Nahulog iyon nang nakabukas kaya't nakahinga ako nang maluwag dahil ligtas ang mga
ginto at diyamante pero sigurado akong malulukot ang pahina n'on. Mabuti na lang
talaga at gwapo ako.

Iginilid ko muna ang sasakyan ko bago iyon pinulot dahil mahirap na, mga tsong,
medyo may kalayuan pa naman sa'kin ang dayari kung yuyuko ako at pilit na aabutin
iyon. Baka madisgrasya pa ang kagwapuhan ng inyong lingkod kaya mas mabuti nang
maging maingat.

Mabilis ko iyong pinulot at agad na nilapat ang papel na medyo nalukot. Syet!
Mayayari ako kay Amber nito!

Alam kong masamang maging tsismoso kaya pinipigilan ko ang mapupungay kong mga mata
na basahin ang nakasulat sa pahinang iyon pero petengene lang talaga boy! Kyuryus
ako sa kung ano ang isinusulat ni insan sa dayari niya kaya binasa ko pa rin.

The Tale of the Lost Jester

Ang buhay ay parang card game. Sa isang standard deck na may 52 cards, maraming
kombinasyon ang posibleng maibigay sa'yo.

Ang masakit diyan ay wala kang choice kundi ang laruin ang mga cards na napunta
sa'yo.

At sa laro ng baraha, maraming posibleng mangyari.

You can bluff.

You can fold.

You can be dealt with good cards and lose the game.

And you can also be dealt with a bad hand and still win the game.

Nasa sa'yo na lang iyon kung paano mo lalaruin ang mga barahang hawak mo.

Nasa sa'yo kung papaano mo ipapanalo ang laro.

A King may have the highest value.

A Queen may save you.

A Jack can help you win.

And there may be an Ace whom you can always count on...

But never forget the existence of the Joker... who can play any role.
Petengene! Anong ibig sabihin nito?

-End of Flashback-

Teka—hindi naman talaga ako tsismoso. Hindi ko lang talaga kayang tiisin ang
kagustuhan ng mga mapupungay kong mata na silipin iyon kasi naman, mga tsong, sa
edad at itsura ni Amber, hindi siya iyong tipo ng taong aakalin mong magda-dayari
'di ba? At saka malay ko ba kung palihim niya pala akong pinupuri at sinusulat doon
na tenkpul siya sa pagkakaroon ng pinsang ubod ng kagandahang lalaki. Alam ko
namang isang karangalang magkaroon ng isang gwapong pinsan na katulad ko.

Pero, petengene, lubos akong nagtataka dahil bakit naman nagsusulat si Amber ng
ganoon sa dayari niya. Baraha. Mga tauhan sa baraha.

Hindi ko alam kung anong trip ni nitong pinsan ko at kung bakit ganoon ang sinulat
niya roon at kung dapat ko bang seryosohin iyon pero isa lang naman ang pumasok sa
isip ko nang mabasa ang mga iyon, ang Les Solitaires. Petengene, sila lang naman
ang grupong gustung-gusto kaming pabagsakin na gumagamit ng mga tao sa baraha
bilang pagkakakilanlan ng bawat isa sa kanila.

"The Tale of the Lost Jester..." mahina kong sambit.

Bukod pa sa lintek na jester na iyan, nabasa ko rin ang queen, king, jack, ace at
ang joker. Sa pagkakatanda ko, bawat isa ay binigyan niya pa ng kahulugan pero,
takte, hindi ko maintindihan kung bakit ganoon ang kahulugan noon sa sinulat niya.
Inis akong napakamot sa ulo ko. Petengene!

Ang alam ko lang namang kahulugan ng mga iyan, eh, iyong sinabi sa akin ni erpats
noong minsan niya akong ayain at turuan kung paano maglaro ng baraha.

Sinabi niya na ang King ang may pinakamataas na ranggo sa lahat ng barahang may
disenyo o mukha ng tao. Mas mababa naman ang Kwin na siyang mas mataas kaysa Jak.

Samantalang ang mga barahang may numero naman ay mas mababa sa mga barahang may tao
at ang halaga ng bilang ay naaayon kung ano ang bilang nito maliban sa alas.

Sabi ni erpats, ang alas ang may pinakamataas na halaga sa lahat ng barahang may
numero at mas mataas din ang halaga kaysa sa King. Pero sa laro ng baraha 'yan kaya
petengene, nakalilito.

Ang joker naman ay madalas na inaalis kapag nilalaro ang mga baraha. Hindi ito
isinasali dahil.... Bakit nga ba? Ampupu!

Petengene naman talaga boy! Inaalis ba ang joker dahil puwede siyang gamiting
pamalit sa kahit anong baraha? Sa madaling sabi, ito talaga ang may pinakamataas na
halaga dahil kaya nitong gampanan ang kahit anong papel.

Tama. Syet! Ibig sabihin, kung sa Les Solitaires, ang mga joker ang
pinakamakapangyarihan. Sila rin ang pinakamadugas dahil maaaring gumagalaw sila sa
likod ng mga barahang mas mababa ang halaga kaysa sa kanila.
Petengene! Ang sakit talaga sa ulo isipin kung konektado nga ba sa Les Solitaires
ang mga nabasa ko sa dayari ni Amber o baka peyborit istori niya lang iyon.

Pero bakit nga magsusulat ng ganoon si Amber? Ganoon na ba kalalim ang galit niya
sa mga Les Solitaires para ideskrayb niya ang bawat baraha?

Pero... paano nalaman ni Amber ang mga gano'ng impormasyon? Hindi ba't kilala ang
Les Solitaires sa pagiging sikretib lalo na sa mga miyembro nito?

Hindi kaya isa si Amber sa kanila?

Petengene! Isa ba siyang Joker? Siyet ang bangis!

Azure Lamperouge's POV

Lintik ang kaba ko pero hindi pa rin humuhupa ang hagupit ng kagwapuhan ko, potek.
At hindi maikakailang napaka-hot ko pa rin kahit heto at nanlalamig na ang mga
kamay ko. Wengya!

Paano ko haharapin si twin sis niyan?

Hindi ko lubos maisip na pumalpak ako ngayon. Ang bilis ng mga pangyayari at hindi
ko na alam kung ano ang una kong iisipin. Umalis lang ako saglit, pagdating ko,
wala na si Master. May bumaril sa kanya.

Shit! Naiisip ko pa lang ang galit na mukha ni twin sis, medyo natatakot na ako,
eh. Iba pa naman 'yon magalit. Kailangan ko na sigurong mag-practice ng mga
sasabihin ko sa oras na dumating siya rito.

Naglalakad ako paroo't parito dito sa harap ng morgue at hinihintay na ilabas si

Master. Habang si Duchess naman ay humanap ng lugar dito sa ospital na may
magandang signal para matawagan si twin sis.

Mayamaya lang ay nakarinig ako ng mga yabag ng paa.

"I already called Amber," nanginginig na salubong ni Duchess habang naglalakad

patungo sa gawi ko.

Wengya, bakit kahit ano'ng hitsura niya, maganda pa rin siya sa mga mapupungay kong
mata?

Pero tangina. Alam na ni twin sis ang nangyari. Sigurado akong pabalik na iyon.
Kailangan ko nang ihanda ang sarili ko para sa katakot-takot na sermon niya.

Kailangan ko nang ihanda ang mga sagot sa sunod-sunod niyang tanong. Lalo na ang
tanong na kahit ako, hindi ko rin alam ang sagot.

Tangina naman! Paano nga ba kasi nakapasok sa ICU ang bumaril kay Master?

-Flashback-

Nakaupo lang kami ni Duchess sa labas ng ICU kung saan kami iniwan ni twin sis.
Nag-uusap lang kami tungkol sa mga bagay-bagay at paminsan-minsang dumadali ng mga
itinuro sa akin ni Master na mga pick-up lines.

Pero wengya! Parang hindi naman umeepekto kay Duchess. Hindi niya pa rin makuha,
eh. Sa bagay, mukhang hindi niya nga narinig na sinabi ko noon na gusto ko siya.
Ayos na rin 'yon. At least, magkaibigan kaming dalawa. Alam ko namang si Strife
talaga ang gusto niya buhat pa noon. Shit lang talaga, potek.

"Alam mo bang ang kwento ni Mama sa amin? Si Papa raw ang unang na-in love tapos
minahal lang ni Mama si Papa, noong anak na nila si Kuya Duke," pagku-kwento niya.

Habang lumilipas ang oras, mas nakikilala ko si Duchess base sa mga kuwento niya.
Ito na ang ginawa naming pampalipas oras habang nagbabantay kay Master. Tanungan
tungkol sa iba't ibang bagay. Sa ganitong paraan, nagkakaroon kami ng alam sa isa't
isa.

Parang 'getting to know each other' stage. Wengya! Corny pero pagdating kay
Duchess, walang corny-corny. Suntukan na lang, oh.

"Wengya! Buti na lang minahal na ni Tita Cassandra si Tito Wallace." Kung hindi,
wala ka sa mundong ito at hindi kita makikilala.

Tangina! Kung anu-anong tinuro sa akin ni Birkins. Mukhang hindi na maganda 'to.
Lumala na nang lumala ang pagkagusto ko kay Duchess kahit wala akong pag-asa.

"Yeah. Why are we talking about love, anyway?" Pagkatapos ay tumawa siya.

Nagsasalita pa si Duchess nang mapansin ko ang isang doktor na papasok sa loob ng

ICU kung saan naroon si Master. Agad kong sinenyasan si Duchess na tingnan 'yong
doktor at tulad ng inaasahan ko, sabay kaming tumayong dalawa para tanungin 'yong
doktor.

"Hmm. Doc, if you don't mind asking—"

Hindi na niya pinatapos magsalita si Duchess. "Iche-check lang po ang pasyente."

"Pero kache-check lang sa kanya, dok," sabat ko.

Kahit naka-facemask ay halata sa kanya na ngumiti siya. Ngiting parang pinakakalma

kami. "Hijo, ganoon talaga kapag nag-code blue sa ICU, kailangan ng frequent
checking ng pasyente. Don't worry." Tinapik niya pa ang balikat ko.

Hindi naman na kami umimik saka muling umupo sa steel chair sa harap ng ICU.
Wengya! Matapos ang nangyari kay Master kani-kanina lang, hindi na ako mapanatag sa
kondisyon niya. Pakiramdam ko, palagi na lang may hindi tama.

Mayamaya lang ay lumabas din naman ang doktor at sinabing bumubuti na ang lagay ni
Master kaysa kanina no'ng huling check nila. Ang problema na lang talaga ay kung
kailan siya magigising.

Tatlong araw na, Master. Gusto mo ba ng sandamakmak na BJ?

Nanatili kaming nakaupo ng magandang si Duchess habang alam kong gwapong-gwapo siya
sa akin dahil nakaharap ako sa kanya. Nagpatuloy kami sa pag-uusap tungkol sa mga
hilig niya.

"I prefer books rather than boys," aniya saka mahinhin na tumawa.
"Bakit naman?" Wengya. Ang ibig niya bang sabihin, ayaw niyang magka-love life?
Hindi niya ba alam na nakabubuti 'yon sa puso at pangangatawan?

Sa puso dahil panatag kang buhay ka. At least ramdam mong tumitibok, 'di ba?

At sa pangangatawan. Sige nga, lumapit ka nga sa crush mo nang hindi naliligo?

Kaya tama lang na sa puso 'yon at pangangatawan. Pero sa bagay, ako nga hindi
naligo para lang mabantayan si Duchess, walang kupas pa rin ang kagandahang lalaki
ko. Nag-uumapaw pa rin ang karisma ko.

"Ewan. Siguro kasi, for me, boys and love can wait. I mean, you should focus first
on your goals in life rather than spending and wasting your time for someone you're
not that sure na makakasama mo habambuhay."

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni Duchess. May punto naman siya. Pero hindi rin,
pwede naman kasi 'yon pagsabayin.

Iyong goal niya saka ako. Sasamahan ko pa siyang abutin 'yon.

"I-ikaw, Azure?" Bahagyang nanlaki ang mapupungay kong mga mata nang tingnan ko
siya.

Ang seryoso ng mga mata niya. Wala pa man siyang sinasabi pero para na 'yong
nagtatanong. Napaka-expressive ng mga mata niya lalo kapag tinitigan nang mabuti.
Parang ang daming gustong sabihin.

"A-ano 'yon?" Anak ng tinolang hindi masabaw! Bakit ako nauutal?

Kalma, gwapong Azure. Mag-relax ka lang.

At dahil nga sa sobrang gwapo ko't medyo mabilis ang tibok ng puso sa kaba,
napalingon ako sa hallway, iniiwasan ang mga tingin ni Duchess.

Wengya! P'wede bang h'wag ngayon? Wala si Master, wala akong back-up.

Sa pagtingin ko sa hallway ay napansin ko ang dalawang lalaki na patungo rito sa

gawi namin. Isang nurse at isang doktor. Teka, huwag nilang sabihing titingnan na
naman nila ang kondisyon ni Master?

Pero kung talagang ganoon ang trabaho nila, wala akong magagawa. Ipinagpapasalamat
ko na rin na hindi nila pinababayaan si Master at halos minu-minuto nila kung i-
check.

"Hey." Bumalik ang diwa ko nang marinig ang boses ni Duchess.

"Ano nga ulit 'yon?"

Yumuko muna siya upang maglabas ng buntonghininga. At kasabay ng pag-angat niya ng

paningin ay ang tanong na hindi ko inaasahan.

"Do you know the feeling of being in love?"

Anak ng! Bakit sa dinami-rami ng tanong sa mundo, ito pa ang tinanong niya sa akin.
Hindi naman sa hindi ko alam ang sagot. Kung tutuusin nga, alam na alam ko 'yon at
madali lang talagang sagutin ang tanong niya.

Kumbaga sa quiz, sisiw lang 'to. Siguro dapat ko nang aminin kay Duchess ang totoo.
Hindi ko na rin kayang itago pa 'to. Alam ko namang nasabi ko na sa kanyang gusto
ko siya. At gusto ko lang ulitin dahil baka hindi niya narinig ang sinabi kong
'yon.

Anak ng tinolang hilaw ang sayote! Kahit alam kong si Strife ang gusto niya, sige,
aamin na ako.

"Duchess..."

Hindi ko maiwasang hindi kabahan. Pangalawang beses ko naman na 'tong sasabihin

pero bakit pakiramdam ko first time pa rin? Wengya talaga!

"Hmm?"

Heto na. Sasabihin ko na ang tunay kong nararamdaman.

Hinawakan ng dalawang kamay ko ang magkabilang balikat niya. "Makinig ka," saad ko.

Bahagya namang nangunot ang noo niya dahil sa pagtataka sa ginawa ko.

"Ano ba 'yon, Azure?"

"Ano kasi..." Napatingin ako sa pinto ng ICU nang magbukas iyon. Nakita kong
lumabas galing sa loob ng ICU 'yong nakita kong nurse at doktor kanina, may dala-
dala silang mga papel na parang isang medical chart. At sigurado akong nakita rin
'yon ni Duchess pero tulad ko, hinayaan niya lang din 'yon dahil alam naming
sinisigurado lang nilang ayos si Master

"What?" Huminga ako nang malalim. Handa nang sabihin kay Duchess ang lahat.
Makikipagkumpetensya na lang ako kay Strife kung 'yon ang paraan para magkaroon ako
ng tyansa kay Duchess. "I am waiting, Azure."

"Teka." Tinitigan ko siya nang mabuti. "Naiihi ako." Wengya! Kinabahan ako bigla e,
ampotek na 'yan!

Pagkasabi kong 'yon ay mabilis akong tumayo at tumungo sa pinakamalapit na rest

room. Hindi ako nagpapalusot lang kay Duchess nang sabihin kong naiihi ako.
Kinabahan kasi talaga ako sa tanong niyang 'yon kaya siguro ako naihi.

Nanatili muna ako sa restroom hanggang sa kumalma ang sarili ko. Napatingin ako sa
gwapong-gwapo kong mukha sa harap ng salamin saka sinipat kung sinong mas gwapo sa
amin ni Strife.

Anak ng tinolang maraming sabaw! Hindi na 'yon dapat kinukwestyon. Alam naman ng
lahat na ako na lang ang nag-iisang gwapo sa mundo. Swerte ni Duchess kung ako ang
magugustuhan niya. May gwapo na siyang boyfriend, may ulam pa siya.

Nang mahimasmasan at handa na ulit harapin si Duchess ay nag-uumapaw ang karisma

kong lumabas ng restroom. Napangisi ako nang marinig ang impit na tilian ng mga
babaeng nurse at staff ng ospital.

Kalma girls, ako lang 'to.

Normal na sa akin 'to. Sa gwapo ko ba naman. Wengya! Kahit ipis ay titili at

mapapa-tiktok kapag nakita ako.

Habang naglalakad, nakaramdam ako ng bigat ng pakiramdam. Para akong kinabahan sa

hindi malamang dahilan. Ibang klase 'yong kabang nararamdaman ko. Parang may
masamang nangyari. Iba 'tong kutob ko.

Shit. Si Duchess.

Halos lakad takbo ang ginawa ko upang makarating nang mabilis sa ICU at ganoon na
lang ang panlulumong naramdaman ko nang makitang nagkakagulo roon.

Nang makita ko si Duchess na halatang hindi alam ang gagawin ay mabilis akong
lumapit sa kanya.

"Ano'ng nangyari?" natatarantang tanong ko. Nakita ko ang pamumula ng mata at ilong
niya dahil sa pag-iyak.

"Si... si S-Shaun." Wengya! Heto na nga ba ang sinasabi ko eh.

Hindi ko alam pero parang hindi ko na kailangan tanungin pa kay Duchess kung ano
ang nangyari kay Master dahil sigurado akong masamang balita iyon.

"B-Binaril si S-Shaun."

Anak ng!

Hinila ko si Duchess papalapit sa pinto ng ICU para sumilip doon. Ilang mga
pasyente at staff ng hospital na rin ang nakapalibot doon. Habang ang mga guards
naman ay pilit pinakakalma ang mga taong nakiki-usyoso.

"Nasaan ang katawan ni Birkins?" tanong ko sa kanya.

"Wala na si Shaun, Azure. Dinala na siya sa morgue."

Napahilot ako sa sentido ko. Gusto kong magmura nang magmura pero nakita kong
nanginginig si Duchess kaya pilit kong pinakalma ang sarili ko.

Hayop na 'yan! Saglit lang akong nawala, ganito na agad ang nangyari. Kahit kailan,
lagi na lang akong nahuhuli.

"I w-was waiting for you to c-come back. I also t-tried to call Amber... pero
mahina ang signal."

Tumango-tango na lang ako sa sinabi niya. Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko ang
nangyari. Tangina. Bakit kasi hindi ko binantayang mabuti?

"Shh..." Hinapit ko si Duchess papalapit sa akin. At dahil sa nangyari, niyakap

niya ako at doon umiyak sa dibdib ko. "Hindi ko alam kung paano 'to ibabalita kay
Amber."

Anak ng tinolang hindi masarap! Kahit ako, hindi ko alam ang sasabihin kay twin
sis. Wengya, bahala na.

Sino naman kayang mga hayop ang gumawa nito kay Master? Hindi talaga sila
nakuntento hangga't hindi nila nakikita sa kabaong ang kalaban nila. At ngayong
nangyari na ito, hindi ko na palalagpasin pa ang ginawa nila sa mga kaibigan ko.

-End of Flashback-

"Hindi ko pa rin maisip kung paano iyon nangyari kay Shaun," natatarantang ani
Duchess. "I mean, I was there. Hindi ako umalis, simula nang magpaalam kang
magpupunta sa restroom." Huminga siya nang malalim. "What I am trying to say is ...
what the heaven! I don't even know how to explain it."

"Huminahon ka muna," tipid na saad ko. "Ano bang nangyari noong nawala ako?"

"I'm trying to remember. Pero never naman ako nakarinig ng gunshot. Nandoon lang
ako. Nakaupo. Hinihintay ka. Hanggang sa may pumasok uli na isang nurse sa ICU,
tapos sumigaw na siya na may duguan daw. After that, tumakbo na iyong iba to seek
help."

Hindi ako sumagot. Tiningnan ko lang si Duchess na para bang sinasabi na ituloy
niya ang kuwento.

"Mabilis na dumating ang ibang staff at nurses para kunin ang bangkay ni Shaun
pagkatapos ay dinala na sa morgue. I still waited for you. Tinatawagan ko si Amber
pero hindi ko ma-contact dahil mahina ang signal dito sa hospital."

Pilit kong inaalala kung mayroon bang kakaibang nangyari habang nandoon kami ni
Duchess sa harap ng ICU at nagkukwentuhan. Bukod sa mga doktor at nurse, wala naman
nang iba pa ang pumasok sa loob ng kwarto ni Master.

Lahat ng pumasok doon, may pahintulot naming dalawa. Pwera sa dalawang lalaki na
hindi na namin naitanong katulad sa naunang doktor, iche-check din ba nila si
Master?

Posible kayang... "Do you think it's the nurse and the doctor?" Akalain mong pareho
kami ng naiisip ni Duchess. Potang ina, ito na ba iyong tinatawag na meant to be?

"Mukha naman silang hindi kahina-hinala dahil may dala silang medical chart," saad
ko. Pareho kaming napaisip.

Ampotek. Kapalpakan ko talaga 'to. Kung sana mas naging mahigpit ako sa
pagbabantay, hindi sana nangyari 'to. Kung sana lahat ng papasok at lalabas sa
kwarto ni Master, sinuri ko nang maigi. Kung sana... anak ng!

Bugnot na napakamot ako sa ulo at inip na inip na habang hinihintay ang bangkay ni
Master. Mukhang nililinisan pa nila 'yon bago ipakita sa amin dahil sabi ni
Duchess, naliligo raw sa dugo ang katawan ni Master. Pero bakit parang ang tagal
naman? O baka talagang naiinip lang ako?

Tahimik lang kaming naghintay ni Duchess. Pareho kaming hindi mapakali. Palakad-
lakad at panay ang pagbubuntonghininga.

Mayamaya lang ay bumukas ang pinto ng morgue. Ramdam ko ang lamig mula sa pwesto ko
galing sa loob ng kwartong 'yon. Nagsitaasan ang mga balahibo ko. Hindi dahil sa
takot, kung hindi dahil sa kaba.

Natanaw ko ang parating...nagmamadali siyang maglakad patungo rito sa direksyon

namin. Ang isa pang Birkins. Si Lionel Birkins.

Hindi pa siya nakakalapit ay lumabas na ang isang nurse na lalaki sa morgue at

tinawag kami.
"Maaari ninyo na pong makita ang bangkay ng pasyente." Master...

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 67 - Page 6
by Yanalovesyouu
23-29 minutes

Ari Hofer's POV

"Mission accomplished, Master Shinji," ngingiti-ngiting saad ko kay Shinji saka

inilapag sa lamesa ang hawak kong baril na may silencer. Ito rin 'yong baril na
ginamit ko kanina.

Hindi naman siya umimik. Maangas siyang nag-iwas ng tingin kaya tinawanan ko lang
siya.

"Tatawagan ko lang girlfriend mo," paalam ko. At saka nag-umpisang mag-dial sa

cellphone ko para ibalita sa kanya ang mga nangyari.

'Tingnan mo nga naman.' I said at the back of my head. Hindi ko pa nga nada-dial,
sakto namang tumawag ang Queen of Hearts na si Cariza Lynch kaya napangiti ako.
Akalain mong mabilis pala siyang makasagap ng balita.

Magsasalita na sana ako para sabihing tagumpay ang plano nang bigla niya akong
inunahan. Tsk. Ano bang bago? Takot na takot talaga masapawan ang isang 'to kaya
laging nauuna.

"Congratulations! Ace of Diamonds, you did an excellent job. I knew that I can
always count on you." Napangisi ako kahit alam kong hindi naman niya makikita.

"Hindi ako tumatanggap ng congrats lang, Queen of Hearts," tila nang-iinis na sabi
ko.

Maarte siyang tumawa sa kabilang linya. "Don't worry, you will be rewarded
accordingly," makahulugang saad niya. "I will let the Joker know about this. I'm
sure matutuwa siya." Alam ko, dahil hindi ko naman gagawin 'to kung hindi para sa
kanya. I'll always be faithful to the Joker until the end of my days.

"Oks." Hindi ko na hinintay pang magsalita siya. Agad kong binaba ang tawag dahil
wala naman na akong aasahan na ibang maririnig pa sa kanya kundi ang mga kahangalan
niya na matagal ko na rin namang alam.

Walang gana kong ibinulsa ang cellphone saka tumingin kay Shinji na nakaupo sa sofa
at halatang walang pakialam. Ano na naman kaya ang iniisip ng isang 'to? Masyadong
malalim ang iniisip.

Umupo ako sa tabi niya pero hindi niya ako pinansin kaya hinayaan ko na lang siya
kasi sanay naman akong ganito siya lagi na walang pakialam sa paligid niya.

Kinuha ko ang remote control ng TV na nakapatong sa lamesa saka binuksan iyon.

Inilipat-lipat ko ang channel at napangisi ako nang ihinto ko ang paglipat sa isang
news channel na ngayon ay ibinabalita ang ginawa namin kanina ospital. May mga
pulis pang nag-iimbistiga sa kung ano ang totoong nangyari pero sigurado naman din
akong wala silang mapapala.

Bigla namang nag-echo sa pandinig ko ang boses ni Queen of Hearts no'ng iniutos
niya na patayin ko si Shaun Birkins.

-Flashback-

I pushed one of the pawns forward before I realized I'd made a mistake. My eyes
searched the entire chess board in preparation for an attack from the opposite
side.

"Tsk."

Masuri kong iniisip kung ano ba ang susunod kong ititira para manalo ang itim na
chess pieces. Mag-isa lang ako ngayon dito sa condominium unit ko.

This is my way of relaxing. Have fun with myself and play chess... alone by myself.
I have no family. What do I expect?

I was about to move the knight since it can move in 'L' shape when suddenly, my
phone rang.

Tiningnan ko ang pangalang nakapaskil sa screen ng cellphone ko. Napangisi ako nang
makita ang pangalan ni Queen of Hearts. Hindi talaga nauubusan ang babaeng 'to ng
gagawing kahangalan.

Wala talagang magawang matino sa buhay. Kung bored, dapat hindi nandadamay. Awit
sa'yo Cariza.

Hinayaan ko munang tumunog iyon at pagkatapos ng ilang ring ay sinagot ko na rin

ang tawag niya. Minsan, kailangan niyang maghintay para maisip niya na hindi siya
priority. Hindi lang siya ang may buhay.

At katulad ng palagian niyang ginagawa, inunahan niya muli akong magsalita.

"I have a job for you. Siguraduhin mong matutuluyan na 'yon." Hindi ko man makita
ang mukha niya, alam kong nakangiti siya ngayon na parang isang demonyo.

Wala na siyang ibang sinabi bukod doon at mabilis na pinatay ang tawag. Pero
mayamaya lang, nakatanggap naman ako ng mga messages sa kanya tungkol sa address ng
hospital, ICU room number at ang numerong tatawagan ko para makasama sa pagpatay
kay Shaun Birkins.

Napangisi ako saka muling tiningnan ang mga chess pieces na nasa board nito.

Yes, a pawn can't kill a king single-handedly, just like other pieces, but it can
be involved in blocking the king and trapping it for checkmate. Even queens can't
kill a king. To eliminate the king, block it.

Mabilis kong tinapos ang nilalaro ko at agad akong pumunta sa hospital para
katagpuin ang lalaking makakasama ko sa pagpapatahimik kay Shaun Birkins
habambuhay.

Nang makarating ay tinawagan ko agad 'yong makakasama ko at sinabing magkita kami

sa stockroom ng hospital para doon magplano. Wala na akong sinayang na sandali at
nagtungo na roon. This is the task I have been waiting for a few days. Hindi ko na
patatagalin ito.

"Sabay tayong papasok," pagtuturo niya sa akin ng gagawin, na alam ko naman, habang
inabot sa akin ang pang-nurse na damit at sa kanya naman ang pang-doctor na lalaki.
Nakita ko ang tatak na nasa braso niya na hugis puso. Hearts, huh?

May dala pa siyang mga kagamitan sa hospital tulad ng medical chart, stethoscope,
ballpen at iba pa. Tsk. Pinaghandaan talaga.

"Saan mo nakuha ang mga 'yan?" tanong ko.

"Planado 'to. Kung hindi mo naitatanong—" I cut him off. Masyadong maraming
sinasabi. Hindi naman mahalaga.

"'Ge. Natimbrehan ka naman na ni Queen of Hearts, 'di ba?" tanong ko sa kanya.

"Oo, ako ang una niyang tinawagan." Ang yabang naman ng isang 'to, akala mo
importante. Kung huhulaan ko ang posisyon niya based sa kilos at pananalita niya,
he must be a 2 or 3 of Hearts.

"Arat na."

Sinuot namin pareho ang mga damit at facemask upang maitago ang mga mukha namin. At
saka kami lumabas sa stockroom.

Tamad na tamad akong naglakad kasabay ang mayabang kong kasama. Hindi na bago
sa'kin ang pagpapanggap kaya parang wala nang thrill sa'kin 'to. Natawa ako sa
isipan ko kasi simula nang makapasok ako sa Les Solitaires bilang Ace of Diamonds
ay puro panloloko at pagpapanggap na lang ang ginagawa ko.

Natutuwa rin ako dahil sa tinagal-tagal kong ginagawa ang mga iyon ay wala pa ring
nagdududa sa mga kilos ko. Mga hangal talaga.

Habang naglalakad sa hallway ng palapag kung saan naroon ang ICU, malayo pa lang ay
natanaw ko na sina Duchess Lionhart at Azure Lamperouge na mukhang abala sa pag-
uusap.

Kunwaring tumingin ako sa medical chart na hawak ko saka nagpanggap na hinahanap

ang room kung saan naroon si Shaun Birkins. Alam kong napansin ako ni Lamperouge
pero hindi niya kami hinarang o kinausap. Hindi rin naman namin sila tiningnan
dahil alam kong nakatingin sila sa direksyon namin.

Nang makapasok nang tuluyan sa loob ng ICU ay natanaw ko pang bumalik sa pag-uusap
ang dalawa.

Tsk. Masyadong kampante. Kaya kayo nadadali, eh.

Napatingin ako sa kasama ko na agad bumunot ng baril at itinutok 'yon kay Shaun
Birkins pero pinigilan ko siya.

"Teka naman, p're. Hindi ka ba nag-iisip? 'Pag may nakarinig sa'yo? E di olats ka
agad," nakangising saad ko na may halong pang-aasar. Hindi kasi nag-iisip. Basta na
lang ipuputok sa loob nang walang pag-iingat. "Lagyan mo naman ng condom,"

Tinignan niya ako at bakas sa mukha niya na naguguluhan. "Awit. Akala ko ready ka?
Patay ka sa boss natin kapag nalaman niya 'tong kapalpakan mo."

Sinamaan niya ako ng tingin dahil sa sinabi ko. "Biro lang p're, ito naman parang
hindi aports," Binunot ko ang pistol na nakatago sa bulsa ng uniform na suot ko,
isang Beretta M9A3. Pinakita ko pa sa kanya ang silencer at saka ko inilagay. "Ito
ang huwag na huwag mong kalilimutan lagi," paalala ko sa kanya.

Pagkatapos kong mailagay ang silencer ay inilipat ko ang tingin kay Shaun Birkins.
"Ang himbing ng tulog, halatang tamad." Itinutok ko ang baril na hawak ko sa kanya.
"Wala kang kamalay-malay na ito na pala ang huling araw mong humihinga. Kawawa ka
naman." Narinig kong tumawa ang katabi ko dahil sa sinabi ko.
Maingat kong itinutok sa kanya ang hawak na baril, mabilis kong kinalabit ang
gatilyo n'on nang walang ingay.

Napangisi akong muli. Paalam.

-End of Flashback-

Sa lahat ng posisyon sa Les Solitaires, sa tingin ko ay ang mga Ace na ang may
pinakamahirap at kritikal na posisyon dahil para na ring nakaapak ang isang paa
namin sa hukay para lang makakuha ng impormasyon na maibibigay namin sa mas mataas
na posisyon. Bukod pa roon ay dapat sigurado kaming tama ang impormasyon na
ibinibigay namin kung hindi, buhay namin ang magiging kapalit.

Awit, hindi ba? Isang pagkakamali lang, todas ka.

-Flashback-

"Ang dali naman palang paikutin ni Grayson Boulstridge," tatawa-tawang saad ni

Ryuu.

Nandito ako ngayon sa mansion nila para ibalita ang mga nakalap kong impormasyon
tungkol kay Amber Lamperouge na gagawin nilang susi para mapasunod si Grayson
Boulstridge.

Kung tutuusin, hindi ko naman na ito nakalap. Matagal ko nang alam ang relasyon
nina Boulstridge at Amber Lamperouge. Tamang-tama lang na si Boulstridge ang gusto
ng mga Yamaguchi na gamitin laban sa Black Organization dahil masyadong maraming
kahinaan.

Pasensyahan na lang at hindi ako kasimbait ng iniisip nila. Hindi rin kasing buti
gaya ng iba. At mas lalong hindi rin kasing sama tulad nitong dalawa.

Sabi nga nila, life is like a game of chess. To win, you have to move. Easy to
stare, arduous to play.

"Patay na patay si Boulstridge sa babaeng Lamperouge. Kaya sigurado akong takutin

ninyo lang 'yon na papatayin ninyo si Amber, matatakot 'yon, eh. Awit. Pass talaga
sa love life," sarkastikong turan ko.

Kitang-kita ko naman kung papaanong napangiti ang magkapatid dahil sa nalaman.

Gusto ko na lang maniwala sa 'birds of the same feather, flock together, die
together'.

"Kaya sa lahat ng aces, ikaw ang pinaka-pinagkakatiwalaan namin," ani Shinji saka
tinapik ang balikat ko.

"Awit." Gusto ko pa sanang sabihin sa kanila na ako lang naman 'to pero pinili ko
na lang na sarilihin iyon at mas mabuti pang patunayan ko pa ang sarili ko sa
kanila.

Pinakamahirap na gawin ang mangolekta ng impormasyon galing sa iba't ibang tao.

Malas mo pa kung mali ang nakuha mong impormasyon, dahil kapag palpak ka, katapusan
mo na.

At base kay Grayson Boulstridge, siya ang pinaka-mangmang na ace. Madaling paikutin
at paglaruan dahil nalalaman agad ang mga kahinaan niya. Madali para sa mga kalaban
na paglaruan ang buhay niya dahil sa mga mahal niya sa buhay na lubos niyang
pinoprotektahan.
And at the same time, sa sobrang pagmamahal niya, inaako na niya ang lahat.
Nakalilimutan na niyang hindi siya nag-iisa at may mga kaibigan siyang maaari
niyang magpagkatiwalaan.

Awit talaga.

-End of Flashback-

Ayan ang mga nangyayari kapag pumapasok sa isang gusot na walang dalang maski
ano'ng sandata. Para kang pumasok sa giyera. Ang dala nila'y baril samantalang sa
'yo ay candy. Walang kwenta, 'di ba? Ano'ng gagawin mo sa candy? Awit sa'yo.

Makalalaban ka pero mukha kang tanga.

Pinakamagandang halimbawa? Si Raven Strife. Noong maipasa na ni Grayson ang

posisyon sa pinsan niyang tulad niyang mangmang.

-Flashback-

"Magpalakas ka muna, totoy," pang-aasar ko kay Strife nang makitang abala siya sa
pagpapalipat-lipat ng tingin sa multiple monitor ng computer niya.

"Huwag kang makialam," matigas niyang sagot. Humalakhak naman ako dahil masyadong
mainitin ang ulo niya.

"Tsk. Scary, bro," pabiro kong saad. Sinipat ko ang ginagawa niya. Tungkol 'yon sa
Joker at pinagtatagpi-tagpi niya ang mga nakalap na impormasyon na hindi naman
totoo.

"Alam mo, kung hindi ka sigurado sa pinapasok mong gulo, tigilan mo na. Bahala ka,
baka bukas patay ka na." At saka ko tumawa nang malakas.

Hindi naman siya natinag at pinagpatuloy ang ginagawa na parang hindi narinig ang
sinabi ko. Medyo gunggong din. Binabalaan na, ayaw pang makinig. Matigas ang
kokote, parang 'yong pinsan niya.

Nandito kami ngayon sa isa sa mga condo unit niya. Hindi naman kami close pero
gusto ko lang siyang panooring maging tanga at mapahamak sa sarili niyang
kagagawan. Mukhang hindi rin naman siya nababahala sa presensya ko. Siguro dahil
alam niyang nakakasama ko sina Emerald.

Ang hirap kasi sa kanila, hindi nila alam kung kailan sila dapat magtitiwala at
kung kailan hindi.

Tutok pa rin siya sa monitor. "Walang nakaaalam kung sino ang Joker. Nag-aaksaya ka
lang ng oras."

"Sinusubukan ko lang. Kaysa naman wala akong gawin, 'di ba? Ito ang trabaho natin."

Matunog akong napangisi. "Kung akala mo kilala mo na ang Joker, malamang sa

malamang, nagkakamali ka. Hindi ko alam kung saan mo napulot iyang mga walang
kwentang impormasyon mo pero hindi mo makikilala 'yon unless siya mismo ang
magpakilala sa'yo at hahayaan ka na malaman mo ang identity niya."
At dahil talagang matigas ang ulo niya, hindi siya nakinig. Nagpatuloy lang siya sa
pag-iimbestiga tungkol sa mga pagkakakilanlan ng Joker at iba pang miyembro ng Les
Solitaires.

Kung iniisip niyang may pakialam at tutulong ako sa mangyayari sa kanya oras na
mapahamak siya, nagkakamali ulit siya. Nandito lang naman ako dahil sa misyon ko sa
mga Clubs. Ang alamin ang mga ginagawa ni Strife at kung talagang bumabaliktad siya
sa Les Solitaires.

At alam kong nagpapanggap na kaanib si Strife sa mga Clubs. Ngayon alam ko na kung
saan talaga ang panig niya. Sigurado akong matutuwa ang King of Clubs sa ibabalita
ko sa kanya.

"Malapit ko na siyang makilala." Gusto kong tumawa nang malakas dahil sa sinabi
niya. Sinong niloko nito?

"Awit sa'yo, 'tol."

Pagkatapos niyon ay umalis na ako kaysa makakita at makarinig pa ng mga imposibleng

salita sa kanya.

-End of Flashback-

Hindi lang 'yon ang trabaho ko. Trabaho ko ang maging ace ng mga aces. Sa madaling
salita, nangangalap ako ng mga impormasyon ng mga aces dahilan upang hindi sila
magtagumpay sa mga plano nila.

Plano lang ng Joker ang sinusunod ko.

At kung isa ito sa mga haharang sa plano niya, maaga pa lang, kailangan nang
pigilan.

Gaya nga ng sinabi ko, trabaho ko ang alamin ang lahat ng bagay at ginagawa ng
kapwa ko mga aces. Isa na rin Yuriko roon. Ang Ace of Hearts.

Si Yuriko na hindi mo alam kung kakampi ba o kaaway ba dahil masyadong

mapagpanggap.

-Flashback-

"Go and leave. Huwag na huwag kayong magpapakita sa akin na wala kayong
impormasyong nakukuha," matigas na saad ng Queen of Clubs.

Eguls sa pagtataray. Parang tigreng hindi nakakain ng ilang taon.

Pareho kaming yumuko ni Yuriko bilang pagbibigay respeto sa kanya. Iyon kasi ang
gusto niya, yumuyuko ang mga tauhan niya. Gusto niya ay iyong tinuturing siyang
totoong reyna na tila ba may kaharian at kami ang mga taga-silbi niya. Gusto niyang
isang palakpak niya lang, makukuha na ng mga tauhan niya ang gusto niyang mangyari.

Talaga nga namang malupit. Kaso sablay naman sa pag-ibig.

Lumabas na kami ng opisina niya at nagkatinginan nang makarating kami sa labas.

"Oh?" tanong ko. "May gusto ka sa'kin? Awit sa'yo."

Nag-iba ang timpla ng mukha niya. Animo'y nandidiri kaya tumawa ako nang malakas.
"Biro lang, pero kung gusto mo, totohanin mo na rin."

Pero siyempre, hindi 'yon totoo. Parte lang ito ng panloloko ko para makuha ang
loob niya't magtiwala siya sa akin. Isa itong pinagbabawal na teknik.

She didn't respond to what I said, instead she said, "Maghati tayo."

"Awit, hindi mo pa ako napasasagot gusto mo na kaagad makihati sa kama ko?"

Tumaas ang kilay niya. "Sa pagkalap ng impormasyon. Hindi ka ba nakikinig kay Queen
kanina?"

"Wews. Ako pa raw." Sumipol ako para maipakitang hindi ako interesado sa sinasabi
n'ong Queen of Clubs. Mas interesado pa akong pasukin ang lahat ng mafia at
makipagbarilan hanggang huling hininga.

"Ikaw sa Black Organization, ako na sa Roswells."

"Sigurado ka ba?" tanong ko. Mahirap maging mata sa Roswell. Lalo pa't naroon ang
mag-amang Roswell na hindi mo basta-basta mabibilog ang ulo.

Mas matalino pa sila sa matalino, iyon naman ang pagkakakilala ko sa kanilang

dalawa. Kaya kung susubukan ni Yuriko na magmanman doon, unang tapak niya pa lang,
alam na ng Roswells na kalaban siya.

"Yes. I won't suggest that if I am not sure."

"Oks." Iyon na lang ang sinabi ko para hindi na humaba pa ang usapan. Base sa
hitsura niya, para siyang babaeng kolehiyala na campus chicks kung umasta. Mataray.

Sa isip-isip niya siguro, hindi ko malalaman kung ano ang balak niya. She is a two-
faced spy. Hindi lang siya sa Roswells magmamanman at hindi lang Les Solitaires ang
pinagsisilbihan niya.

Pero ang pinagtataka ko, bakit niya ginagawa 'to? Pinahihirapan niya ang sarili
niya masyado. Hindi niya siguro alam ang kaakibat na mangyayari sa mga aksyon na
gagawin niya.

Sa bagay, buhay niya naman 'yon. Kung magiging hangal siya, problema niya na 'yon.

Nakatatamad na lang isipin ang buhay ng iba dahil unang-una, wala naman akong
pakialam sa kanila.

-End of Flashback-

Simula niyon ay naging alerto na ako sa galaw ng Black Organization dahil hindi rin
sila basta-basta. Bagama't maraming mangmang sa kanila, marami rin ang matatalino
at hindi mo aakalaing may ginagawang hakbang na pala.

Sa pagmamatiyag, doon ko nakilala nang lubusan si Yuriko, na kapatid ni Emerald.

Nalaman ko ito bago pa ang araw ng pagdiriwang sa mansyon ng mga Knight.

Kaya nang makilala ko roon si Emerald, alam ko na agad na may ate siya. Iyon nga si
Yuriko. Na ang dahilan pala kung bakit nagsisilbi siya sa dalawang grupo ay para
maprotektahan daw ang nag-iisang kapatid niya na hindi ko maintindihan. Wala ba
siyang tiwala sa kakayahan ng kapatid niya?

Kaya lang naman ako nagiging feeling close kay Emerald noon ay para magtiwala siya
sa akin at makakuha ng impormasyon mula sa kanila. At hindi naman ako nabigo roon
dahil masyado siyang mabait. Dagdag pa na pareho kaming nasa law school kaya mas
nagkakaintindihan kaming dalawa.

At lahat ng mga impormasyong nakuha at nalaman ko ay walang pag-aalinlangan kong

nire-report sa Joker na pinaglilingkuran ko. Walang labis, walang kulang.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo nang mapansin kong hindi ko pa pala nahuhubad ang
uniform na suot ko kanina.

Agad ko iyong hinubad dahil nakararamdam na ako ng pangangati sa katawan. Awit,

saan ba ito napulot noong kasama ko kanina?

Aksidente kong nahagis iyon sa sofa kung saan nakaupo ang seryosong seryoso at
malalim na nag-iisip na si Master Shinji kaya sinamaan niya ako ng tingin but I
just laughed sheepishly at agad na kinuha ang uniporme.

"Rest in peace, Shaun Birkins," saad ko at saka tumawa.

Amber Lamperogue's POV

Basta ko na lang na ipinark ang cheap na kotseng gamit ko sa parking lot at nag-
uumapaw ang natural na kagandahan ko nang bumaba ako. Kahit nagmamadali at medyo
pawis, ang ganda ko pa rin. Wengya!

Mabilis akong naglakad patungo sa entrance ng ospital. Tangina talaga. Sino

nagsabing barilin nila 'yong negro? Pinayagan ko ba silang gawin 'yon?

Daig ko pa ang sinabugan ng bomba dahil sa mga salitang narinig ko sa babaeng baduy
kanina habang kausap ko sina Mama at Papa sa tinutuluyan nilang bahay-bakasyunan.

Hindi ako makapaniwala. At hindi talaga ako maniniwala hangga't hindi ko nakikita.
Tangina ba nila?

Nagmamadali akong pumasok sa ospital at agad na hinanap ang kwartong pupuntahan ko—
ang morgue kung saan dinala ang hampaslupang burara. Wengya!

Muntik pa nga akong dumeretso sa ICU kung saan ko siya iniwan dahil wala ako sa
sarili pero, heller, ano namang gagawin ng negrong iyon doon kung patay na siya,
'di ba?

Buti na lang at hindi ako madaling mag-panic, kaya alam kong hindi ako dapat sa ICU
dumeretso.

Habang tinatahak ko ang daan, ramdam ko iyong kabog ng dibdib ko na palakas nang
palakas. Halos wala na rin akong makita dahil itong tanginang mga mata ko ayaw
tumigil sa pagluha. Mukhang nagkaroon na nga ng sariling buhay, eh. Hindi na
marunong sumunod sa mas nakagaganda.
Ano ba kasing pinaggagagawa n'ong dalawa at hindi binantayan nang maayos 'yong
hayop?

Nagpatuloy ako sa pagtakbo habang hindi maipaliwanag ang nararamdaman. Hindi ko

maiwasang hindi mapaisip kung nasaan ang kapatid kong pangit at ang babaeng baduy
no'ng panahon na 'yon? Bakit nangyari 'to? Bakit hindi nila napigilan?

Pero alam ko namang walang may gusto ng nangyari kaya wala akong pwedeng sisihin.
Sana pala hindi na lang ako umalis. Tangina.

Inuuna siguro n'ong dalawa ang landian.

Tangina naman. Magbabantay lang naman ang gagawin nila pero hindi pa nagawa nang
tama. Napaka-simple lang naman ng gagawin nilang pagbabantay. Sa sobrang simple ay
kaya ko naman kasing gawin nang mag-isa pero nagbibida-bidahan 'tong dalawang 'to
na sila raw muna para kahit papaano raw ay makapagpahinga ako at makaligo na hindi
ko naman din nagawa dahil sa hindi ko malamang dahilan e sa tinutuluyan nina Mama
at Papa ako napadpad.

Tapos tatawag tawag sila sa akin at ibabalitang patay na raw ang binabantayan
nilang hampaslupang burara dahil nabaril.

Alam kong wala akong karapatang magalit sa kanilang dalawa dahil uulitin ko, wala
naman silang kasalanan pero hindi ko maiwasan kasi hindi naman ako santo. Duh! At
napakatanga talaga nila.

Hindi ako ganoon ka-selfish para sa sarili ko lang magalit.

Hindi ko alam kung ano'ng dapat kong maramdaman pero pinipilit kong maging matatag
dahil hanggang ngayon, ayaw kong maniwala. Ayaw tanggapin ng sistema kong totoong
sinundo na nga ni kamatayan ang negrong yon.

Sa bagay, baka nag-expire na ang subscription ng buhay niya, pero wengya!

Nagbabayad naman ako ng bills ah. Updated ang bayad ko pero bakit... bakit hindi
pinalasap sa negro na mag-isang buwan. Tatlong araw lang? Sapat na ba 'yon? Ano
bang akala nila sa buhay ni Shaun, GoSurf50?

Naisip ko lang bigla, baka pinagti-trip-an lang naman ako nung babaeng baduy, 'di
ba? Pero hindi rin. Noong marinig ko pa lang ang boses niya nang tumawag siya sa
akin, alam ko na ang ibabalita niya. Alam ko nang may nangyaring masama sa negro.

Pero hindi ko inasahan na ang maririnig ko ay hindi lang basta masamang nangyari...
pinatay siya.

Inis kong pinunasan ang mga luha kong kanina pa pala tumutulo kasabay ng paghinto
ko sa pagtakbo.

Hindi ko alam kung bakit kahit narinig ko na mula kay Duchess na patay na iyong
hayop ay hindi ko pa rin maramdaman iyong lungkot nang lubusan kasi parang may
mali.

Simula nang makapasok ako sa ospital ay mayroon na akong napansing kakaiba.

Parang... may nawawala.

Nagpalinga-linga ako sa paligid habang nakikiramdam.

Sinubukan ko pang tingnan isa isa ang mga taong nakikita ko malapit o malayo man sa
akin para makasigurado.
Wala siya rito. Nasaan naman 'yong isa pang gago? Bakit hindi ko yata nararamdaman
na nandito siya't nakatanaw mula sa malayo?

Kahit anong sensyales na nandito siya ay hindi ko maramdaman.

Tangina. Saan naman nagpunta iyon? Isa pa rin talagang hayop, eh. Kung saan-saan
nagsususuot, eh. Hindi niya ba alam ang nangyari sa hampaslupang burara?

Hindi pa dapat nandito siya sa paligid lalo na't patay na raw iyong negro.
Imposibleng wala siya rito at hindi niya alam ang nangyari. Dahil daig pa niya si
Aling Marites sa pagka-tsismoso.

Kahit labag sa loob ko ay iwinaksi ko sa isip ko ang planong pumunta sa morgue at

tumakbo pabalik sa parking lot na pinanggalingan ko kanina. May kung ano sa
pakiramdam ko na nagsasabihing hindi dapat ako sa morgue magpunta.

Nang nasa parking lot na akong muli ay sinipat ng magaganda kong mga mata ang kotse
niya sa lugar kung saan siya madalas mag-park. At laking pagtataka ko nang makitang
wala roon ang kotse niya. Hindi ba siya nagpunta rito? O nakaalis na siya?

"Bakit hindi naka-park ang kotse niya roon? Hindi naman siya nagsabing aalis siya,
ah," mahinang bulong ko sa kawalan saka muling tiningnan ang blankong parking spot.

Imbes na bumalik sa ospital at tumuloy sa pagpunta sa morgue ay mabilis kong

nilapitan ang gamit kong cheap na kotse kanina at sumakay roon. Agad kong binuksan
ang makina nito at pinaandar palayo sa ospital.

Makarating pa kaya 'tong kakarag-karag na kotseng 'to na parang isang taon nang
hindi na-change oil. "Buti pa iyong ibang lalaki, nagche-change oil. Keep up naman
ghorl," para akong tangang bumulong sa manibela.

Dahil kumpara kina Azure at Duchess, mas malaki ang tiwala ko sa kanya na
mababantayan niya iyong hampaslupang burara habang wala ako. Kaya nga nakampante
akong umalis kahit nag-aalinlangan ako. Dahil alam kong mayroong siya... na abot
langit ang katapatan sa negro.

Nang marating ko ang destinasyon ko ay mabilis kong ipinark ang cheap na kotse.

"Susungalngalin ko talaga 'tong dalawang 'to, huwag nila akong subukan," bulong ko
at saka mabilis na bumaba ng cheap na kotse at naglakad patungo sa main door.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 68 - Page 8
by Yanalovesyouu
32-40 minutes

Ari Hofer's POV

"Ano, oks ka lang ba, Master Shinji? Mukang bogsa ka na naman d'yan," tanong ko kay
Shinji na nakaupo pa rin sa sofa na mukhang malalim ang iniisip.

"Kanina oks, no'ng nagtanong ka, hindi na."

"Mama mo," natatawang sagot ko sa kanya.

"Awit sa'yo." Pinagmasdan ko ulit siya habang napaiiling-iling ako. "Eh, kung
magpahinga ka muna kaya?" suhestiyon ko.

Kumunot ang noo niyang tumingin sa akin. "Pahinga na naman? Nakapapagod na

magpahinga. Puwede bang magpahinga muna sa pahinga?" At muli akong natawa.

Tumango-tango ako dahil sa sinabi niya. Sa bagay, ikaw ba naman ilang araw nang
walang ginagawa sa buhay kundi ang humilata, hindi ka ba mapapagod? Buti na lang
talaga napa-realize sa akin ni Master na tama lang na magpahinga muna sa pahinga.
Kaya lodicakes ko 'to, eh.

"Oks, pahinga ka muna sa pahinga, Master," saad ko saka nag-thumbs up sa kanya.

"Oks," maikling sagot niya at isinanadal ang sarili niya sa sofa.

"Pero sigurado ka bang ayaw mo talagang magpahinga?" pangungulit ko. Baka kasi
makasama pa sa lagay niya.

Tatlong araw pa lang siyang namamalagi sa ospital kaya sigurado akong hindi pa
sapat ang oras na iyon para maghilom ang mga sugat niya mula sa operasyon.

"Sus! BJ lang, sapat na." Natawa ako habang napaiiling at saka tumayo at pumunta ng
kusina para kumuha ng BJ niya.

Habang naglalakad sa hallway papunta sa kusina ng mansion ni Master, hindi ko

maiwasang hindi maalala ang unang beses naming pagkikita. Kung ano ang nangyari
noon dahilan para maging tapat ako sa kanya.
-Flashback-

Wala akong magawa kaya mas pinili ko na lang na maglibot-libot sa malaking bahay
kung nasaan kami ngayon dahil abalang sinasalubong nina Mama at Papa ang mga bisita
sa party ng pamilyang pinaglilingkuran namin, ang mga Yamaguchi.

Maraming mga bisita ang nandito ngayon. May mga kilala, mayroong hindi. Mayroong
mga makapangyarihan, mayroon ding mga sunod-sunuran lang.

Ang pamilya ng mga Yamaguchi ang pinakamakapagyarihan sa mga Yakuza rito sa Japan
at isa sa pinakamakapangyarihang pamilya sa buong mundo. Kaya hindi nakapagtataka
kung mula sa iba't ibang mayayaman at makapangyarihang pamilya sa buong mundo ang
dumalo rito.

Tahimik akong naglalakad at nagmamasid nang mapahinto ako sa buffet table na

punung-puno ng masasarap na pagkain.

Ayos! Nagugutom na rin ako. Hindi pa kasi ako kumakain dahil pagkauwing-pagkauwi
ko kanina galing eskuwelahan ay isinama na ako ng mga magulang ko rito.

Maingat akong lumapit doon at nag-umpisang pumili ng kakainin. Hindi ko alam na

nandito rin pala ang isa sa mga batang Yamaguchi na si Shinji na abala ring
pumipili ng pagkain niya.

Napatingin siya sa akin nang mapansin akong lumapit pero hindi ko na siya pinansin
at nagpatuloy na lang sa pamimili ng pagkain. Dadamputin ko na sana ang napili kong
pagkain nang bigla siyang lumapit sa akin at pinigilan ang braso ko.

"Don't you even dare eat these foods," masungit na saway niya sa akin.

"Bakit naman?" nagtataka ko namang tanong sa kadamutan niya.

"Tsk. Sa'yo na lang 'to," sabay pakita sa akin ng hawak niyang cake.

Ano na naman bang trip nito? Hindi makapaniwalang tumingin ako sa kanya,
nagtatanong ang mga mata kung sigurado ba siya sa sinasabi niya na agad niya naman
tinanguan.

Inilapit niya pa sa mukha ko ang cake pero nang subukan kong kunin iyon sa
pagkakahawak niya ay agad niyang inilayo sa akin. Adik yata 'to, eh.

"Alam mo kung wala kang magawa, 'wag mo 'kong idamay," inis kong saad saka siya
tinalikuran at akmang babalik na sa buffet table nang bigla siyang magsalita.

"Ibibigay ko sa'yo 'to, if you'll come with me."

"Saan?"

"Doon," sabi niya habang nakaturo ang libreng kamay niya sa lamesa kung nasaan ang
mga mamahaling inuming pang-matanda.

"Hindi tayo pwede r'yan."

And Shinji being Shinji, he wouldn't take no as an answer. Basta na lang niya akong
hinatak sa kurbata ng suot kong suit kaya wala akong magawa kundi ang mapasunod sa
kanya.

Pilit kong pinipigilan ang sarili ko na magpatangay sa paghila niya sa akin gamit
ang kanang kamay niya, habang ang kabila naman ay hawak ang cake. Pilit niya pa rin
akong hinihila sa kung saan niya gusto.

At dahil nga sa paghila niya sa akin ay unti-unti kaming nakarating sa lamesa kung
saan naroon ang mga alak. Hindi na nakapagtataka dahil mas malakas siya sa akin.

Malapit na sana kami roon, habang patuloy pa rin siya sa paghila sa akin, ngunit
nahinto kaming dalawa sa paglalakad nang magtagumpay akong alisin ang pagkakahila
niya, dahilan upang mapabitaw siya.

Gawa ng puwersa ay nawalan siya ng balanse at paatras na nabunggo sa lamesa kung

nasaan ang mga cocktail drinks kaya natumba iyon dahilan para gumawa ng malakas na
ingay.

Mayroon ding tumili sa may kanan ni Shinji kaya't napalingon kami roon at
nasulyapan ang bestida niyang natapunan ng alak. Mayroon ding icing na sigurado
akong galing sa cake na hawak ni Shinji kani-kanina lang.

Agad na lumayo roon si Shinji dahil sa pagkapahiya at nakayukong lumapit sa tabi

ko. Hihilahin ko na sana siya paalis nang lumabas ang lolo niya na si Mr. Hiroshima
Yamaguchi mula sa lupon ng mga tao.

"What happened here?" malaki at nakatatakot ang boses na tanong nito.

Walang sumagot sa kanya maliban sa babaeng napahiran ng icing ang dress kaya't
tinanong agad siya kung sino ang gumawa nito sa kanya.

"Who did this to you?" tanong ni Mr. Yamaguchi. Hindi naman siya sinagot ng babae
at nanatili ang galit na titig kay Shinji na blangko lang din ang tingin sa kanya
pero mahahalata ang kaba sa mukha.

Agad na nakuha ni Mr. Yamaguchi ang ipinahihiwatig ng babae kaya't tumingin din ito
sa apo niya at galit na tinanong kung ano ang ginawa nito.

"What have you done this time, huh?"

Mas lalo kong naramdaman ang kaba ni Shinji pero hindi niya ito ipinahalata. Imbes
ay nagkibit-balikat lang siya sa Lolo niya bago sumagot, "It's not me who did that
mess, 'Lo."

"Then, who?" tanong ulit sa kanya at laking gulat ko nang itaas niya sa kaliwa
niyang kamay at itinuro ako.

Nalipat sa akin ang istriktong tingin ni Mr. Yamaguchi na sakto namang paglapit ng
mga magulang ko.

"I'm so sorry, Mr. Yamaguchi. Pwede po ba malaman kung ano'ng nangyari rito?"
aligagang tanong ni Mama dahil sa naabutang eksena.

Sa halip na sumagot si Mr. Yamaguchi ay makahulugan lang itong tumingin sa mga

magulang ko na para bang sinasabi na mamaya sila kauusapin at inilipat ang tingin
sa mga taong kanina pa nanonood.

"I would like to apologize for the mess these boys have done. Please, enjoy the
party," paghihingi ng paumanhin ng matanda sa kanila na agad naman nilang sinunod.

Ang babaeng narumihan naman ang dress ay pinaasikaso niya sa isa sa mga kasambahay
habang pinalinis naman sa iba ang mga nabasag na baso at natapong alak.

Pagkatapos ng pag-uusap nila ay dinala ako ng mga magulang ko sa isang madilim na

bahagi ng mansion kung saan wala masyadong taong nakaririnig sa amin. Hindi pa man
din ako nakapagsasalita at nabigyan ng pagkakataong linisin ang sarili ko kahit sa
kanila lang sana ay agad na nila akong sinermunan at pinagsabihan na dapat akong
mag-ingat dahil hindi raw dapat namin sirain ang tiwalang binibigay nila sa pamilya
namin.

Matapos ang panenermon nila sa akin ay muli na silang bumalik para paglingkuran ang
mga bisita at iniwan akong mag-isa kaya't pinili ko na lang munang lumabas at
magpahangin.

Marami pa silang pangaral na sinabi sa akin pero hindi ko na iyon halos pinakinggan
dahil sa sama ng loob.

Kung alam ko lang sana e di hindi na ako nagpunta roon sa buffet table at hindi na
kumuha ng pagkain. Hindi na sana ako napalapit sa kinaroroonan ni Shinji. Kahit
hindi na rin naman bago sa akin dahil lagi siyang may sutil na plano sa isip niya.

Lagi na lang ganito ang nangyayari. Kung hindi si Shinji, si Ryuu naman. Kung hindi
ipapasa sa akin ang mga kalokohang ginagawa nila, pinagdidiskitahan ako.

Kasabay nila akong lumaki dahil hindi pa ako ipinapanganak ay naninilbihan na ang
mga magulang ko sa mga Yamaguchi. Sa unang tingin, aakalain mong mababait ang
magkapatid na Ryuu at Shinji Yamaguchi dahil sa maamo nilang mga mukha. Pero ang
totoo niyan ay punong-puno sila ng kasutilan sa isip. Walang respeto. At higit sa
lahat ay sarili lamang nila ang iniisip nila.

Pigil na pigil ko ang luha ko habang nag-iisip nang may lumapit sa aking batang
lalaki na sa tingin ko'y hindi nalalayo ang edad niya sa akin. Sigurado akong isa
rin siyang bisita dahil nakasuot siya ng isang itim na suit habang may hawak siyang
baso na may straw at may nakasuksok na kung ano sa magkabilang tainga niya. Mayroon
pa itong maninipis na wire na umabot hanggang bulsa niya.

Inabot niya sa akin ang hawak niyang baso na para bang sinasabi niyang inumin ko
ang laman noon.

Nagtataka kong kinuha iyon sa kanya at sinimsiman habang pinanonood siyang alisin
ang maliit na bagay na nasa tainga niya.

Buko juice? Pagtukoy ko sa nalasahan kong inumin.

Nagtaas ako ng tingin sa kanya nang inabot niya sa akin ang ang bagay na galing sa
tainga niya.

"Ano 'yan?" tanong ko.

Hindi makapaniwalang tiningnan niya ako, 'yong tingin na para siyang nakakakita ng
alien dahil hindi ko alam kung ano ang iniaabot niya sa akin.

"Awit," sabi niya na lang at lumakad palayo. Naiwan sa akin ang baso niya at itong
kung ano na galing sa tainga niya.

"Awit?"

-End of Flashback-

"Oh." Pag-abot ko sa kanya ng isang basong buko juice.

Kinuha niya ito sa akin at agad ni sinimsim. "Sarap naman ng BJ mo."

Bata pa lang kami, mahilig na siya rito. Bahagya akong natawa sa alaalang sumagi sa
isipan ko kanina—ang araw kung kailan una kaming nagkausap. Kahit na ilang salita
lang 'yon.

Iyon kasi ang oras na naging interesado ako kay Shinji. Kung sino siya, bakit siya
nandoon, bakit niya ako nilapitan, at kung ano'ng sumagi sa isip niya at
nakipagkaibigan siya sa tulad kong dukha?

Noon kasing hindi pa kami magkakilala, wala naman akong kaibigan. Madalas ay mag-
isa lang ako dahil walang gustong makipagkaibigan sa akin.

Hanggang sa dumating ang araw na napaglaruan na naman ako ng dalawang magkapatid at

nakilala ko siya. Iyon ang oras na naramdaman kong may kapatid ako sa katauhan
niya.

Napangiti ako. "BJ mo iyan. Bahay mo 'to, 'di ba?" kunwaring pang-aasar ko.

"Dami mo namang ebas. Ilang araw ba akong tulog?" pag-iiba niya ng topic saka
muling uminom ng buko juice.

"Baka tulug-tulugan. Tatlong araw lang, Master Shinji," natatawa kong sagot.

Totoo namang nagtutulug-tulugan lang siya. Pero nag-alala talaga ako sa kanya nang
malamang nagtamo siya ng serious injury dahil sa mga tama ng bala. Naoperahan pa
nga eh, awit! Hindi lang ako makalapit dahil hindi ako pwedeng magpakita roon
basta-basta. Mahalaga sa akin ang kalagayan ni Shinji, pero mas mahalaga sa akin,
sa amin, ang planong kailangan naming gawin.

Nakuntento na lang ako na tanawin ang ICU mula sa malayo at magpanggap na nurse,
doktor o gwardya para makibalita sa kalagayan niya.

At awit talaga sa akin mga lodicakes.

Naaalala kong hindi ko pa pala natatawagan si Amber. Sumingit kasi sa oras ko itong
si Queen of Hearts, eh. Nakalimutan ko nang tatawagan ko pala dapat si Amber.

"Master Shinji, tatawagan pa ba 'yong girlfriend mo?" tanong ko sa kanya.

Inismiran niya lang ako at tumingin siya sa malayo. Awit sa kanya! Magtatanong na
sana ako ulit kung tatawagan ba si Amber pero muli siyang nagsalita.
"Hayaan mo muna 'yong babaeng maarte. Para masulit niya naman ang mga kadramahan
niya." Hindi na ako sumagot at tumawa na lang. Nakatatawa naman kasi talaga 'yang
dalawang 'yan.

"Kailan mo ba liligawan si Amber?" pang-aasar ko kay Shinji. Agad naman siyang

tumingin sa akin, kunot ang noo at parang hindi makapaniwala sa tanong ko.

"Kung magjo-joke ka, galingan mo naman para matawa ako."

"Awit sa'yo, Master Shinji. Bagay naman kayo, ah!" pang-aalaska ko pa. Malay natin,
baka maisip niyang gusto na nga niya si Amber kapag inasar ko.

Sa ngayon kasi mukhang hindi niya pa alam na may gusto na siya kay Amber dahil
masyado siguro siyang naka-focus sa iniisip niyang hindi siya magugustuhan ni
Amber.

"Oks."

"Pumapayag ka na bang bagay kayo?" ngiting tanong ko.

"Sana may napapala ka sa kahangalan mo. Ang daming ebas."

Para sa akin, base sa nakikita ko sa kanilang dalawa, obvious namang gusto nila ang
isa't isa. Kaso magkaugali, masyadong ma-pride, akala mo kasalanan ang umamin sa
nararamdaman kaya heto, hanggang asaran lang silang dalawa.

Ang bwisitin ang isa't isa, ayan ang hobby nila.

Nito ko lang din nakasama si Amber. Simula nang magkakilala sila ni Shinji, sa
panahon na 'yon alam kong hindi malabong magkagustuhan silang dalawa. Pareho sila
ng pinagkakasunduan, hindi nga lang sila magkasundo. Pero kung usapang chemistry?
Walang duda, bagay nga sila.

Kaya nga panatag ang loob kong iwan si Shinji lalo na kapag alam kong si Amber ang
kasama niya. Hindi sa ginagawa kong bantay si Amber pero alam ko kasing masaya siya
lalo na kung puro bardagulan lang ang ginagawa nila.

Pero kahit gaano man kaloko si Master ay hindi ko talaga maiwasang hindi mapahanga
sa kanya sa tuwing nagseseryoso siya at gumagawa ng mga plano. Akalain mo 'yon? Ni
wala ngang nakapapansin na siya pala ang Joker. Awit sa kanila!

Kinatatakutan at iginagalang ang Joker ng lahat ng miyembro ng Les Solitaires,

maging ng iba't ibang grupo ng Mafia sa Mafia World dahil sa husay nitong mag-isip.

Kaya lodicakes ko 'to si Master Shinji, eh. Tulad na lang ng plano namin bago
mangyari ang pagkabaril sa kanya. Hindi ito ang orihinal naming plano. Pero mukhang
maski ang tadhana ay pumapabor sa amin. Mas lalo tuloy akong nananabik na mangyari
ang lahat ng plano namin.

"On the move na nga pala ang 13th Joker," biglang saad ko sa gitna ng katahimikan.

"E di wow sa kanya." Inismiran ako ni Shinji.

Hindi naman na ako sumagot dahil pakiwari ko, nag-iisip na naman siya ng bagong
plano. Sumeryoso kasi siya matapos marinig na gumagawa na ng hakbang ang 13th
Joker. Awit talaga rito sa 13th Joker.

Mayamaya lang, nabigla ako nang padabog na bumukas ang pinto at niluwa naman niyon
si Amber. Hindi ko na masyadong pinahalata ang pagkagulat ko. Tsk. Hindi ko kasi
tinawagan agad, eh.

Si Shinji naman ay prente pa ring nakaupo. Hindi alintana ang pagdating ni Amber.
Para bang alam na niyang darating ito.

"E di wow sa inyong dalawa tangina niyo ba?" bungad niya sa amin pagkapasok.

Halata ang gigil sa mukha niya dahil sa inis.

"BJ, gusto mo?" kaswal na alok ni Shinji sa kanya ng hawak niyang buko juice.

"Ulol! Paano ka napunta rito? 'Di ba mamamatay ka na?" Binalingan naman niya ako ng
tingin kaya napalunok ako. "Isa ka pa, ano'ng ginagawa mo rito?" gigil na tanong
niya.

"Awit sa'yo. Ganito kasi 'yan..." sabi ko at saka nag-umpisang magkuwento.

-Flashback-

"Teka naman, p're. Hindi ka ba nag-iisip? 'Pag may nakarinig sa'yo? E di olats ka
agad," nakangising saad ko na may halong pang-aasar. Hindi kasi nag-iisip. Basta na
lang ipuputok sa loob nang walang pag-iingat. "Lagyan mo naman ng condom,"

Tinignan niya ako at bakas sa mukha niya na naguguluhan siya. "Awit. Akala ko ready
ka? Patay ka sa boss natin kapag nalaman niya 'tong kapalpakan mo."

Sinamaan niya ako ng tingin dahil sa sinabi ko. "Biro lang p're, ito naman parang
hindi aports," Binunot ko ang pistol na nakatago sa bulsa ng uniform na suot ko,
isang Beretta M9A3. Pinakita ko pa sa kanya ang silencer at saka ko inilagay. "Ito
ang huwag na huwag mong kalilimutan lagi," paalala ko sa kanya.

Pagkatapos kong mailagay ang silencer ay inilipat ko ang tingin kay Shaun Birkins.
"Ang himbing ng tulog, halatang tamad." Itinutok ko ang baril na hawak ko sa kanya.
"Wala kang kamalay-malay na ito na pala ang huling araw mong humihinga, kawawa ka
naman." Narinig kong tumawa ang katabi ko dahil sa sinabi ko.

Maingat kong itinutok sa kanya ang hawak na baril. Mabilis kong kinalabit ang
gatilyo n'on nang walang ingay.

Napangisi akong muli. Paalam...

Isa kang solidong mangmang para magtiwala sa akin.

Agad siyang natumba sa harapan ko pero hindi ako kasing hangal niya kaya para
makasigurado ay umatras pa ako nang kaunti bago siya binaril ulit sa ulo. Para wala
na talagang tyansang mabuhay pa siya.
"GG! Awit sa'yo lodicakes... salamat sa magandang laban."

Inilabas ko ang unipormeng pang-doktor na dala ko kanina. Ito sana ang isusuot ko
pero buti na lang at masyadong pinaghandaan ng kasama ko ang kamatayan niya kaya
pati props ay sinagot niya kaya may magagamit si Master Shinji sa paglabas namin
dito.

Dahan-dahan akong lumapit sa may gilid niya at bahagya siyang tinapik. "Baby,
gising ka na. Hindi na 'ko galit," natatawa kong bulong.

Agad na nangunot ang mukha niya sa narinig at kahit nakapikit siya'y sinagot niya
ako, "Mama mo."

Mahina akong natawa sa kalokohan naming dalawa.

Ilang sandali pa ay bumangon na siya sa kamang mga ilang araw na rin niyang
hinihigaan. Nakita ko siyang marahang nag-uunat ng katawan niya habang hinuhubad ko
muna ang suot kong unipormeng pang-nurse at inilapag sa kama.

"Hoy, bakit ka naghuhubad? Huwag naman ganyan, marupok ako," biro niya.

"Awit. Bubuhatin natin 'tong hangal papunta d'yan sa kama mo. Baka malagyan ng dugo
ang damit ko kaya inaalis ko," sagot ko tapos ay napatingin siya sa'kin na
kunwari'y nagugulat.

"Kita mong injured ako tapos pagbubuhatin pa ako. Nasaan ang kunsensiya mo?"
patanong na sagot niya naman sa akin na natatawa ko na lang na inilingan.

Nang matapos kami sa ginagawa naming pareho ay nilapitan na namin ang katawan ng
Two of Hearts at inilipat na sa kama.

Tapos ay iniabot ko na kay Shinji ang baon kong damit na isusuot niya. "Dahan-dahan
lang, baka bumuka ang sugat mo at kumalat ang dugo. Kadiri 'yon. Naka-puti ka pa
naman," paalala ko.

"Kasalanan ko bang puti ang damit ng mga doktor? Bakit kasi puti kung pwede namang
huwag na lang magdamit?" pagrereklamo niya habang maingat na sinusuot iyon.

Tahimik ko lang siyang hinintay at nang matapos siya ay saka kami lumabas nang
parang walang nangyari.

Mapagpanggap talaga 'to si Shinji.

-End of Flashback-

"Alam niyo tangina niyo talagang dalawa, eh 'no?" Iyan na lang ang nasabi ni Amber
pagkatapos kong magkuwento kaya naman natawa ako.

Tiningnan ko ang kabuoan ni Amber. Namumula ang mga mata at ilong niya kaya
sigurado akong nanggaling siya sa pag-iyak mula pa kanina.

Hindi pa rin siya nakapagpalit ng damit na nakapagtataka dahil kaya nga siya umalis
para maligo at magpahinga?

"Awit! Chill lang muna tayo lodicakes, bawi na lang kami sa late game," awat ko sa
kanya dahil para siyang leon na gutom na gutom. Hindi na niya ako sinagot, binaling
niya ang tingin kay Shinji na nakangisi lang.

"So kailan ka pa gising tangina ka?" biglang tanong niya. "Kailan mo pa ako
niloloko?"

Hindi makapaniwalang tumingin sa kanya si Master. "Wews, clingy, ah. Mukha bang ako
'yong ex mong gago?"

"Tangina mo. Ano nga?"

Natawa ako nang biglang tumungo si Shinji at umaktong umiiyak. Mukhang ginagaya si
Amber noong panahong nasa ospital pa siya. "Huwag mo kalilimutang huminga, ha."

"Puta narinig mo 'yon?" gulat na tanong ni Amber.

"Kapag gumising ka bibilihan kita ng isang truck ng buko juice," patuloy na pang-
aasar ni Shinji.

"Wala akong sinabing ganyan, ah," depensa naman ni Amber na parang gusto nang
saktan si Shinji dahil sa pang-aasar.

"Kung gusto mo, susupplyan pa kita ng sampung taon ng buko juice."

Hindi ko na napigilan na mapatawa nang malakas dahil sa mas lalong nalulukot ang
mukha ni Amber sa mga sinasabi ni Shinji.

Pero agad din akong natahimik at napalunok nang bigyan niya ako ng nakamamatay na
tingin. Awit.

Ibinalik niya ang tingin kay Master. "Eh naririnig mo naman palang hayop ka bakit
hindi ka pa gumising, ha?!"

Napangiti ako. "Gusto yatang naririnig na miss mo siya," singit ko sa usapan.

"Ulol," sabay nilang sabi kaya mas natawa ako.

Ito nga ang sinasabi ko kung bakit bagay silang dalawa. Ito 'yon.

"Sobrang idol mo 'tong negro, 'no? Parang virus ugali n'yan, halata naman 'di ba
hawang-hawa ka?" tanong sa akin ni Amber saka padabog na umupo sa sofa. Medyo sa
tabi ni Shinji, medyo lang naman dahil isang pulgada na lang ang layo nila.

"Awit! Medyo lang, lodi," sagot ko. Kahit ang totoo, simula nang maintriga ako sa
kanya at nalaman ang tunay niyang pagkakakilanlan, naisip ko nang gusto kong maging
katulad niya.

Patagal nang patagal, habang inaalam ko ang mga baga-bagay noon tungkol sa kanya,
hindi ko maiwasang hindi humanga. Kaya siguro ganito na lang ang pagiging tapat ko
sa kanya.

Kaunting bagay na gawin niya ay parang napakalaki na sa akin, lalo na nang mamatay
ang mga magulang ko.

-Flashback-

"We are so sorry for your loss."

Walang ibang maririnig sa buong mansion ng Yamaguchi kundi ang pakikiramay ng mga
taong dumadalo at ang pagdadalamhati ng mga pamilyang naiwan.

Dinaluhan ito ng mga pinakamakapangyarihan at mga pinakamaimpluwensiyang tao hindi

lang sa Japan, kundi maging iyong mga nagmula sa iba't ibang panig ng mundo. Isa
ito sa patunay kung gaano pinahahalagahan ng ilan ang namayapang si Hiroshima
Yamaguchi.

Tahimik lang akong nakatanaw sa kanila sa hindi kalayuan. Hindi ako lumalapit dahil
wala naman akong gagawin doon. Masusuka lang ako dahil sumisigaw ang karangyaan ng
marami habang naghuhumiyaw din ang ugali nilang hindi kaaya-aya.

Nakaiinsulto ang mga tingin nila base sa mga kilos nila sa tuwing makikita ako.
Tila isa akong maruming daga na nagsusumiksik sa katulad nilang malilinis na pusa.

Nakuntento na lang ako sa isang sulok, habang nagdadalmhati rin sa pagkamatay ng

mga magulang ko. Kasama nila si Mr. Hiroshima Yamaguchi sa bansang Pilipinas,
lumuwas dahil may importanteng gagawin. Hindi naman inakalang bangkay na silang
uuwi rito sa Japan.

"Kung alam ko lang, hindi ko na sana kayo pinayagang sumama kay Mr. Yamaguchi,"
usal ko sa kawalan habang nakatingin sa madilim na kalangitan. Kahit alam ko naman
na kung sakaling ginawa ko iyon ay hindi pa rin naman ako susundin ng mga magulang
ko. Dahil sabi ko nga, wagas ang katapatan ng pamilya namin sa mga Yamaguchi, na
kahit buhay nila ay kaya nilang ialay sa kanila.

Mapait isipin pero kailangan kong matutong mabuhay nang wala sila. Kahit mahirap
lalo't mag-isa, kailangan kong manatiling buhay. Dahil gusto kong alamin kung ano
ang nangyari sa kanila. Gusto kong malaman kung sino ang gumawa niyon sa kanila.

Ang patayin sila ay hindi na katanggap-tanggap, iyon pa kayang patayin sila sa

brutal na paraan. Ang tanging alam ko lang sa nangyari ay minassacre sila. Bukod
doon, wala na.

"Babaunin ko ang lahat ng payo ninyo, Mama, Papa. Mananatili akong tapat sa mga
Yamaguchi gaya ninyo."

Lalo na kay Master Hiroshima. Hindi niya ako tinuring na iba; mabait siya kahit na
istrikto siya sa lahat.

Mayamaya'y nagulat ako nang biglang may tumabi sa akin sa kalagitnaan ng pag-iyak
ko. Panira naman 'to sa pagdadrama. Minsan na nga lang maging mahina dahil sanay
akong hindi pinakikita ang emosyon ko tapos bigla namang may sisingit dahilan para
hindi ko maituloy ang pag-iyak ko.

Hindi kasi ako maaaring magpakita ng kahinaan. Dahil pakiramdam ko, wala naman
akong mapapala roon. Ngayon lang sana, tapos may gumambala pa.

Hindi ko tiningnan ang taong umupo sa gilid ko bagkus ay tumalikod ako at saka
lihim na nagpunas ng luha.

Muli akong nagulat nang pagharap ko para sana tanungin kung ano'ng ginagawa niya
rito, tumambad sa akin ang isang lalaki na may hawak na baso at may nakasuot na
maliit na bagay sa tainga niya.

Teka. Isang tao lang ang kilala kong ganito.

"I-Ikaw..." mahinang usal ko habang nanlalaki ang matang nakatingin sa kanya.

Sa tagal ng panahon mula nang una kaming magkita, ngayon na lang ulit. Ang tagal ko
siyang hinanap dahil nahihiwagaan ako sa kanya. Pero ang nakapagtataka, bakit
ganoon? Sa tuwing nasa estado ako ng kalungkutan at pagdaramdam, doon siya
nagpapakita.

Pero tulad ng dati, hindi siya nagsalita. Inabot niya lang sa akin ang basong may
lamang buko juice. Agad ko naman 'yong tinanggap dahil umaasa akong ito na ang
unang beses na magkakausap kaming dalawa at makikilala ko siya nang lubos.

Ngunit hindi iyon nangyari nang agad siyang tumayo, astang aalis at iiwan na naman
akong may katanungan ang isip. Pero bago siya tuluyang makalayo ay tinawag ko siya.

"Teka." Tumayo ako upang habulin sana siya pero hindi na nangyari dahil huminto
naman siya sa paghakbang ngunit nakatalikod pa rin. "Ano'ng pangalan mo?"

Hindi ko alam kung iyon ba ang dapat na una kong itanong. Pero siguro, iyon ang una
kong magiging hakbang upang mas kilalanin pa siya... ang alamin ang pangalan niya.

Hindi siya sumagot. Nananatili siyang nakatalikod sa akin. Hinintay ko siyang

sumagot kahit napakatagal niyon. Wari'y nag-iisip nang mabuti kung sasagutin niya
ba ang tanong ko o ipagpapaliban na lang muna.

O baka hindi niya ako naririnig dahil sa maliit na bagay na nakapasok sa

magkabilang tainga niya?

"Gusto kong malaman ang pangalan mo," ulit ko sa sinabi.

Akala ko, hindi na niya ako sasagutin dahil muling kumilos ang mga paa niya sa
paghakbang, pero huminto siya ulit saka lumingon sa akin nang bahagya, kalahating
mukha lang ang nakikita.

"Kung gusto mong malaman, alamin mo."

Iyon lang ang sinabi niya saka mabilis akong tinalikuran at muling naglakad palayo
sa akin.

Sige, aalamin ko kung sino ka. At sa oras na malaman ko ang pangalan mo, sana
maging magkaibigan na tayo.

-End of Flashback-

Kaya ganoon na lang kalaki ang pasasalamat ko kay Shinji. Kung hindi dahil sa
kanya, hindi mamumulat ang isipan kong alamin ang pagkatao niya na magsisilbing
susi para malaman ko ang lahat.

Kung hindi rin dahil sa kanya ay hindi ko rin alam kung saan ako pupulutin matapos
mamatay ng mga magulang ko.
Wala na siguro ako sa mundong ito kung wala siya. O kung sakali mang nabuhay ako,
baka naging pariwara na ang buhay ko kung hindi ko siya nakilala.

Napailing ako dahil sa kadramahang naiisip ko sa utak ko. Awit sa akin.

Basta ang alam ko, habambuhay ko siyang paglilingkuran. Habambuhay akong magiging
tapat sa Joker.

"Ako pa rin naman ang first at second BJ ni Master," nang-aasar na sabi ko kay
Amber.

"Wala akong pakialam, erkey? Sino ang pang-third?" umirap siya bago itanong.

-Flashback-

"Peke," nakangising usal ko habang pinagmamasdan ang dalawang magkapatid na

tumatawa na parang demonyo. Siguradong may ginawa na naman ang dalawang 'to na
nakapagpakuntento sa kaluluwa nila.

At iyon ang paglaruan ang buhay ng iba.

Mga pekeng Yamaguchi. Nagpapakasasa sa yaman ng iba, tinatamasa ang mga bagay na
hindi naman dapat sa kanila.

Nakaupo ako sa matayog na sanga ng malaking puno sa labas ng mansion ng mga

Yamaguchi. Tanaw rito ang ganda at laki ng mansion, at kitang-kita ko mula sa
pwesto ko ang pagtawa ng magkapatid.

Matagal ko nang inaalam ang tungkol sa dalawang 'to dahil kakaiba ang ugali nila
base sa kinukuwento sa akin ng magulang ko no'ng nabubuhay pa sila.

Hindi raw ganito ang ugali ng mga magulang nila. Mababait at matulungin sa kapwa
kahit na mayaman. At ang dahilan kung bakit nananatiling tapat ang mga magulang ko
sa mag-asawang Yamaguchi ay dahil sa pagtulong nila sa pamilya ko. Pinangakong
maski sa mga susunod na henerasyon, hindi magbabago ang pagiging matapat nila sa
mga Yamaguchi.

Kaya nga heto ako't nananatiling nasa tabi nila at pinagsisilbihan sila dahil hindi
lang sa utang na loob ng pamilya ko sa kanila at sa taos-pusong pagtanggap ng mag-
asawang Yamaguchi sa magulang ko. Pinagsisilbihan ko sila dahil parte na sila ng
buhay ko. Pwera sa dalawang magkapatid na walang ginawa kundi pahirapan ako.

Mabilis akong bumaba sa punong 'yon at saka nagdesisyong umalis. Huminga ako nang
malalim saka tinanaw muli ang mansion.

"Babalik ako." Pupuntahan ko lang 'yong dapat na nasa mansion na 'yan.

Naglakad ako palabas ng hacienda Yamaguchi, isang exclusive village na sila lang
ang nakatira. Pagkalabas ay pumara agad ako ng isang cab.

"Location, sir?"

"Just follow what I say," saad ko sa driver. Pinakisuyuan ko siyang tulungan ako
saglit maghanap ng lugar kung saan makabibili ng buko juice.

Nang makabili ay nagpatuloy kami sa biyahe. At buong biyahe ay iniisip ko kung tama
bang magpunta ako sa kanya. Ilang taon na rin ang lumipas mula nang huli ko siyang
makita. At sa ilang taon na 'yon, hindi ako napagod na alamin ang tungkol sa kanya.
Aaminin kong mahirap tukuyin ang tunay niyang katauhan. Masyado siyang masikreto at
pribado. Kaya nga mas nakuha niyon ang interes ko.

"Please pull over," utos ko sa driver nang makitang nasa labas na ako ng bahay
niya.

Nagbayad lang ako sa driver pagkatapos ay bumaba na. Sa una ay kinakabahan pa akong
pasukin ang bahay niya dahil baka maraming bantay. Pero sa huli, buo ang desisyon
kong lapitan siya.

Sinilip ko muna ang loob niyon dahil may maliit na awang sa bakuran niya. At saka
ako umakyat sa bakod, tumalon hanggang sa makarating sa loob.

Hinanap siya ng mga mata ko, inilibot ko ang buong paligid. Naabutan ko naman siya
na nakaupo sa may bakuran niya.

Hindi pa ako nakalalapit ay bigla siyang nagsalita "Ilang taon ang inabot ng
paghahanap mo sa akin, ah?" Hindi na ako nagulat nang maramdaman niya ang presensya
ko gaano man ako naging maingat.

Imbes na sagutin siya ay inilapag ko sa bilog na lamesang nasa harap niya ang buko
juice.

Tumingin siya sa akin nang may pagtataka ngunit ngiti lang ang isinukli ko sa
kanya.

-End of Flashback-

At doon nag-umpisa na maging malapit ako sa kanya. Kumbaga, sa katauhan niya, sa

unang beses ay nakaramdam akong mayroon akong kapatid.

"Ako talaga ang childhood sweetheart ni Shinji at first love niya," saad ko saka
lumapit kay Shinji at akmang yayakap pero agad niya akong sinamaan ng tingin kaya
huminto ako at tumawa na lang.

"Oh, eh, ano naman?"

"Kami ang unang magkasama sa hirap at ginhawa," pang-aasar ko pa.

"Sana isinama n'yo sa hirap at ginhawa 'yong paki ko? Para nagkaroon ako ng paki
kahit papaano, 'di ba?"

Tumawa ako nang malakas. "Bakit naaasar ka na? Selos ka ba?"

"Sana rin aware ka na para kang tanga r'yan."

"Uy, hindi sinagot ang tanong ko."

Tinaasan niya lang ako ng kilay at hindi na sumagot kaya mas lalo akong natawa. Si
Shinji naman ay tahimik lang at parang walang pake.

Isa sa dahilan kaya lodicakes ko 'to, eh. Ang galing magtago ng emosyon. Kunwari,
hindi kinikilig.

Eh kung tutuusin, noon niya pa kilala si Amber. Noon pa niya kinikilala at

sinusubaybayan ang buhay nito. Sa katotohanan nga, ito ang unang assignment ko
bilang kaalyado ng totoong Shinji Yamaguchi... ng Joker.

Ang alamin ang buhay ng Lamperouge.

-Flashback-

Tahimik akong nakikinig sa mga ebas ni Shinji tungkol sa buhay niya habang parehas
namin hawak ang tig-isang baso na may lamang BJ na dinala ko bago magpunta sa bahay
niya.

Lumipat kami ng lugar, malayo sa bahay nila, kung saan walang ibang tao.
Kinukuwento niya sa akin ang ilang mahahalagang bahagi at impormasyon sa buhay niya
na labis na ikinasasaya ko dahil isa lang ang ibig sahihin nito, may tiwala siya
sakin. Na ganoon din naman ako sa kanya. Sa lahat ng tao sa mundo, sa kanya lang
din ako nagtitiwala.

Nalaman ko rin na sa kanya galing ang scholarship fund na natanggap ko matapos

mamatay ang mga magulang ko. Maging ang pantustos sa pang-araw-araw kong gastusin
sa sarili at sa eskwelahan ay kasama sa scholarship fund dahil may natatanggap
akong allowance mula rito buwan-buwan. Kaya malaki ang pasasalamat ko sa kanya.

Pero sa lahat ng nasabi niya ay naging pinaka-curious ako ay sa pagiging Joker

niya.

Sinabi niya sakin na isa siyang Joker sa isang grupo na tinatawag na Les
Solitaires. Napag-alaman ko rin na dating Joker ang Lolo niya na pinagsisilbihan ng
mga magulang ko.

Gusto kong tumulong. Gusto kong makapasok sa grupong 'yan para makabawi ako kay
Shinji.

"May mga tauhan ka ba?" nagtatakang tanong ko sa kanya dahil pagkatapos kong
malaman ang lahat ay saka ko lang napagtantong madalas siyang kumilos nang mag-isa.

"Wala. Nakaiistorbo at nakagugulo lang ang mga kahangalan nila sa mga gagawin ko."

Kaya kailangan kong mas galingan. I need to make myself stronger para pagkatiwalaan
din ako ni Shinji sa mga hakbang na gagawin niya bilang Joker ng Les Solitaires.

Para kahit sa ganitong paraan man lang ay makabawi ako sa kanya kahit ilang beses
niya nang sinabi sa akin na hindi ko kailangang ibalik ang mga nagawa niya para sa
akin.

Marami pa akong tinanong sa kanya tungkol sa pagiging Joker niya at tungkol sa

grupong kinabibilangan niya.

Marami rin akong sinabi na nagpapahiwatig sa kanya na gusto kong sumali sa grupong
iyon at gusto kong tumulong sa kanya pero lagi niya iyong iniilingan o hinihindian
hanggang sa matapos ang pag-uusap namin at kinailangan ko nang umuwi.

Ilang araw ang nakalipas matapos ang usaping iyon nang pinatawag ako ni Shinji at
sinabing ibibigay niya raw ang unang assignment ko.

Literal na napanganga pa ako nang kausap ko siya kanina sa telepono noong sinabi
niya iyon kaya dali-dali akong kumilos papunta sa lugar na sinabi niya.
Pagkaupo ko pa lang ay agad na inabot niya sa akin ang isang folder. "Pabida ka,
'di ba? Ikaw na ang magtuloy sa pangongolekta ng mga impormasyon tungkol sa
pamilyang 'yan."

Binuksan ko ang folder at binasa ang pangalan ng pamilya na tinutukoy niya.

"Lamperouge."

-End of Flashback-

Nakangisi akong tumingin kay Amber. "Ikukwento ko pa sana kung kailan nag-umpisa si
Master na i-stalk ka, kaso wala ka naman yatang paki."

Mabilis niya akong tiningnan na nakapagpa-tawa sa akin. "Wala nga, duh! Pero dahil
mapilit ka, sige, makikinig ako." Natawa ako kaya sinamaan niya ako ng tingin.
"Bilisan mo, sayang oras ko."

"Easy lods... Ganito kasi 'yan..."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 69 - Page 7
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Amber Lamperouge's POV

Matapos ikwento sa akin nitong Arinola ang walang kakwenta-kwenta niyang kwento ay
napangisi na lang ako. Sinayang niya lang ang mamahaling oras ko. Alam ko naman
noon pa lang e gustong-gusto na nitong hampaslupang burara ng atensyon ko. Sino ba
namang ayaw ng atensyon ng isang Amber Cross Lamperouge?

Kaya hindi na nakapagtataka kung gusto niyang malaman lahat ng tungkol sa pamilya
ko. At sa sobrang ganda ng lahi ko, walang hindi nakakikilala sa amin. Lalo pa't
ang business ni Papa ay mga alak, usually, mga makapangyarihang tao ang bumibili at
nag-iinvest sa kompanya namin.

At bukod sa business ni Papa, I own one of the biggest jewelry shops in the world.

Kaya nga hindi na rin naman kagulat-gulat na noon pa lang ay interesado na ang
hampaslupang burara sa tungkol sa amin.

Duh? Kami lang 'to.

Nag-uumapaw ang natural na ganda ko habang prenteng nakaupo sa cheap na puting sofa
rito sa mansion ng hampaslupang burara. Hindi ko na nga masyadong pinakinggan dahil
alam ko naman na ang lahat na 'yon. Matagal nang naikwento sa akin nitong hayop ang
tungkol sa history ng Joker, kaya matagal ko na ring alam ang tungkol doon.

"Alam ko na 'yan, eh. Ayan lang ba? Wala ka bang latest chika r'yan?" tanong ko sa
dugyot na chikadora.

Pero imbes na magulat ay nginisian pa niya ako nang nakaloloko. Halatang mahilig
sumama 'to sa gago.

"Marami pero ano munang kapalit?" tanong niya.

"Mukhang pera ka rin talaga eh, 'no?"

"Awit! S'yempre, sayang naman ang kayamanan mo kung hindi ko pagkakakitaan, 'di
ba?" Sinulyapan ko ng tingin iyong hampaslupang burara na mukhang wala namang paki
sa pinag-uusapan namin nitong dugyot na chikadora.

"Hindi mo man lang ba sasawayin 'tong tropa mong huthutero?" tanong ko sa negro.

"Hindi mo man lang ba tatanungin kung may paki ako?" sagot niya sa'kin. Hayop din
talaga, eh.

Ibinalik ko ang tingin sa dugyot na mula ulo mukhang paa. Pangisi-ngisi pa rin ang
hayop at mukhang asang-asa na makahuhuthot na naman siya ng pera.

"Tungkol saan ba 'yan? Baka naman walang kakwenta-kwenta 'yang chika mo," paalala
ko. Ayokong-ayoko pa namang nag-aaksaya ng mamahaling oras ko sa mga walang
kwentang bagay.

"Awit! Ayun lang, hindi rin ako sigurado kung may paki ka rito, lods," sagot niya.

"Erkey. Huwag mo na nga lang i-chika at baka masampal lang kita."

"Tungkol lang naman 'to sa tipo ni Master Shinji sa babae." Dinig na dinig ko ang
bulong niyang hindi naman mukhang bulong dahil mukhang hindi naman pabulong ang
ginawa niya.

Mukha bang interisado akong malaman ang tungkol dito sa hampaslupang burara? Excuse
me lang ha.

Pero— "Tutal mabait naman ako at likas na matulungin, magkano ba kailangan mo?"
tanong ko lang naman just in case magbago ang isip niya. Kailangan ko na rin naman
yatang magbawas ng ilang bilyon sa bangko. At isa pa, kawawa naman 'tong dugyot na
chikadora. Mukhang kailangang-kailangan niya ng pera.

Tumawa siya nang malakas kaya tinaasan ko siya ng kilay kong kahit all natural ay
on-fleek pa rin. "Ano?"

"Deal, pag-uusapan natin 'yan sa ibang araw lodicakes."

"Erkey," walang-gana kong sagot dahil hindi naman talaga ako interisado. Pero bakit
sa ibang araw pa kung puwede namang ngayon? Sarap din sungalngalin nito minsan, eh.

"Paano mo pala nalaman na nandito kami?" pag-iiba niya ng usapan. Gago 'to ah.
Hindi pa kami tapos doon sa chismis niya tungkol sa negro, eh.

Paano ko nalaman?

-Flashback-

Tangina.

Saglit na natigil ang panginginig ng dalawa kong kamay nang lumabas ang mga doktor
at nurses para ibalita sa akin na successful ang naging operasyon ni Shaun.

Aba dapat lang 'no! Hindi ko pinag-aksayahan ng kakarampot na pera ang mga doktor
na iyan para lang hayaang mamatay iyong negro. Buti marunong silang mahiya sa mas
nakagaganda.

"Erkey, dok," saad ko sa doktor na kumausap sa akin.

Mayamaya lang daw ay ililipat na 'yong hamaslupang burara sa ICU dahil hindi pa rin
daw stable ang kondisyon nito. The good thing is, maayos naman ang resulta ng
operasyon.

Tinanguan ko na lang sila at magandang-magandang umupo sa malamig na steel chair

habang hinihintay na ilabas sa operating room 'yong hayop.

Hindi pa man din ako nagtatagal sa pagkakaupo, sa hindi malamang dahilan ay

napatingin ako sa dulo ng hallway. Kumunot ang noo ko nang makita ang isang pigura
ng lalaki, nakatayo roon at parang may sinisilip.

Hindi ito ang unang beses na nakaramdam ako ng presensya ng ibang taong nakamasid
mula sa malayo.

Hindi na rin naman bago sa akin na may nagtatangka sa buhay noong hampaslupa dahil
sa pagiging Yamaguchi niya, kaya binalewala ko na lang 'yong nakita ko. Hindi ko
naman kailangan magkaroon ng paki hangga't wala akong napapansing kakaiba.

-End of Flashback-

"Hindi mo alam na ako 'yon? Wews. Ang hina mo naman, lods," mayabang na saad nitong
dugyot.

"Tingin mo worth it kang pag-aksayahan ng oras ko?" Nagkibit-balikat lang siya sa

balik-tanong ko. Kaya tinawanan ko siya.

Alam ko namang hindi imposibleng pumunta siya roon. Hindi ko lang agad nakumpirma
na siya dahil medyo nagkulay negro sa parteng 'yon ng hallway. Isa pa, okupado ang
isip ko no'n kung papaano sermunan 'yong hampaslupa niyang master sa oras na
magising.

Speaking of hampaslupang burara, tiningnan ko 'yong negro na nasa gilid ko lang.

Feeling gwapo na nakasandal lang sa sandalan ng sofa habang nakatukod naman ang
siko sa arm rest ng sofa.

"Kanina ka pa tahimik, ah. Katabi mo lang naman ako, iniisip mo pa ako?"

"Paki mo?"

"Paki mo rin kung pakialaman ko?"

Wala naman talaga akong paki kung para siyang tangang uling na nakasandal sa
puting-puting sofa.

"Pakialamera."

"Worried lang naman ako sa sofa mo. Panay ang dikit mo, baka magka-sunburn."

"Ulol."

"Ka."

Hindi ko na lang siya pinansin dahil baka masampal ko lang siya. Hinarap ko na lang
si Ari na parang tangang pangiti-ngiti habang pabalik-balik ang tingin sa aming
dalawa.

Medyo matino pa 'to kausap kahit papaano kumpara dito sa hampaslupa.

"Wews mga lods. Nakaaaliw talaga kayong panoorin." Tinaasan ko ng all-natural kong
kilay iyong dugyot na chikadora.

"Ikaw rin nakaaaliw... nakaaaliw hambalusin ng Gucci bag. Pasalamat ka wala akong
dala."

"Awit! Easy lang lodicakes." Natatawa pa siya at halatang hindi sineseryoso ang
sinabi ko. Gago 'to, ah. Sample-an ko kaya?

"Mabalik tayo sa usapang ospital, lods. Nandoon ako palagi. May ilang ulit din kasi
akong pumunta," pagbabalik niya ng usapan.

"Alam ko," maikling sagot ko.

Dahil noong mga sumunod na araw, lagi pa rin siyang nakabantay mula sa malayo.
Hindi ko lang nilalapitan dahil unang-una, sino ba siya para lapitan ng isang Amber
Lamperouge?

Sa ganda kong 'to? Ako pa ang lalapit?

-Flashback-

"Ang ganda ko pa rin," saad ko sa harap ng maruming salamin dito sa restroom ng

hospital. Tuwing kailan kaya 'to nililinis? O nililinis pa ba 'to?

Sinuklay ko ang maganda ko pa ring buhok gamit ang mga daliri ko saka inayos nang
kaunti ang mukha ko. Iniwan ko saglit 'yong negro sa ICU dahil kinailangan kong
magpunta ng restroom. Pinabantayan ko naman siya sa mga nurse na nasa nurse's
station. Pinaalalahanan ko rin sila na sila ang ipapalit ko roon sa higaan n'ong
hampaslupang burara kapag may nangyaring masama.

Matapos ayusin ang sarili na parang wala namang nangyari dahil hindi pa rin
kumukupas ang kagandahang taglay ko, lumabas na ako sa hindi kalinisang restroom ng
hospital.

At habang naglalakad pabalik sa tapat ng ICU ay nakaramdam ako ng kakaiba. Para

bang may sumusunod na sa akin at nakabantay sa bawat hakbang ko.

Inalis ko 'yon sa isipan. Dahil wala talaga ako sa mood makipag-asaran sa kahit na
sinuman. Kung gusto nila ng gulo, huwag muna ngayon dahil ayoko ng dagdag isipin.

Nagpatuloy ako sa paglalakad pero hindi talaga ako mapakali dahil malakas ang
pakiramdam kong may nagmamasid sa akin sa tabi-tabi.

Tangina. Sa sobrang ganda ko, hanggang dito ay may stalker pa yata ako.

Masamang tingin ang ipinukol ko nang magdesisyon akong lingunin ang taong sumusunod
sa akin. At iyon ay walang iba kundi si Ari Hofer.

Nagkatitigan kaming dalawa at kadiri 'yon kaya iniwas ko ang paningin ko. Ganoon
din ang ginawa niya dahil nang lingunin ko siya ulit ay kausap na niya ang mga
nurse na dumaraan sa harapan niya.

Pinanood ko lang siyang magmukhang tanga roon. Mukha namang enjoy na enjoy siya,
eh. Mayamaya ay napatingin siya ulit sa akin kaya nginisian ko siya. Agad naman
siyang tumingin sa itaas ng kisame at nakapamulsa ang magkabilang kamay habang
pasipol-sipol. Nagpapanggap na hindi niya alam na nakatingin ako sa kanya.

Sige lang, gawin mo lang tanga ang sarili mo. Manang-mana talaga 'to sa master
niya, eh.

Hinayaan ko na lang siyang gawin ang gusto niyang gawin sa buhay niya. Kahit
magpatiwarik siya r'yan, wala akong paki.

Sigurado na kasi ako kung bakit siya narito. Iyon ay dahil doon sa hampaslupang
burara na tulog na tulog pa rin ngayon. Alam kong nag-aalala siya sa kaibigan niya.

Hindi lang siguro siya lumalapit dahil alam niyang maraming dugyot na taga-Les
Solitaires ang nakabantay sa paligid at malalagay siya sa alanganin kapag nakita
siya.

Duh? Kailan pa ako nagkaroon ng paki sa buhay niya?

Hinayaan ko na lang ang tangang si Ari doon dahil baka gising na 'yong negro at
miss na miss na ang kagandahan ko.

-End of Flashback-

Simula no'n ay palagi ko na siyang nakikitang mukhang tanga na nakabantay mula sa

malayo.

Mabuti na lang at matagal ko na rin namang kilala 'tong dugyot na chikadora na 'to
at kung sino siya sa buhay ng hampaslupang burara.

At isa pa, mas ayos na rin iyon kahit papaano ay alam kong may bumibisita sa negro.
Bukod kasi sa akin, wala na. Kahit iyong lampa, bihirang dumalaw. Iyong pinsan ko
namang hilaw masyadong busy sa pagtalandi, kaya hindi rin niya nabibisita madalas
iyong hampaslupa. Well, dumaraan siya paminsan.

Maganda ulit akong napangisi nang maalala kung paano ko nakilala 'tong dugyot na
chikadora.

-Flashback-

Mabilis akong bumaba ng Bugatti La Voiture Noire nitong hampaslupang burara suot
ang Chanel White With Blue Trim Dress at Valentino Garavani rockstud Ankle Strap
Heels habang bitbit ang Mini Flap Bag Iridescent Calfskin & Gold-Tone Metal White
at saka lumapit sa kinaroroonan niya. Abala siya sa pakikipag-usap sa... mukhang
hindi naman ganoon kahalagang tao para pag-aksayahan ng oras.

Saglit silang lumingon sa gawi ko nang nang makita nila akong magandang-maganda na
naglalakad palapit sa kanila. Sorry, erkey? Hindi ko naman sila masisisi kung agaw
pansin talaga ako.

Pero... akalain mong bukod sa pusa ay may ka-close din pala 'tong hampaslupa na
medyo mukhang tao? 'Di ko expected kasi duh? Ako lang naman ang matiyagang
nagtitiis makasama ang isang tulad niya.
Mukhang close na close sila nitong hampaslupang burara dahil nagtatawanan pa sila
nang maabutan ko pero wengya! Idol din ba niya itong sunog na 'to at trip na trip
pa makipag-usap sa ilalim ng tirik na tirik na araw?

Inilabas ko ang Cartier Panthere Glasses na dala ko at sa isinuot.

Puwede namang mag-usap sa isang sikat at mamahalin na coffee shop na malapit kaysa
parang tanga na nag-uusap sa gilid ng kalsada. Ano'ng trip nitong dalawang 'to?

"Amber Cross Lamperouge." Abot tainga ang ngiti niya nang makalapit ako. In
fairness, mukha siyang... tanga

"Sino ba 'to ha?" tanong ko sa hampaslupang burara habang nakaturo sa kasama niyang
mukhang bunga ng buko.

"Awit, lods. Ari nga pala," papansing sagot n'ong kasama ng negro.

"Ikaw ba tinatanong ko?" sagot ko roon sa mukhang buko. Pagkatapos ay inilipat ko

ang tingin ko sa hampaslupang sumimsim pa muna ng nabili niyang buko juice kay
manong na naglalako.

"Si Ari..."

"...gato?" pagtutuloy ko sa sinasabi niya.

"Tanga." Tinaasan ko ng kilay kong may Benefit Cosmetics Brow Contour Pro 4-In-1
Defining & Highlighting Pencil iyong hampaslupang burara.

Huwag niyang sabihing kakampihan niya 'tong kaibigan niyang mukhang niyog?

"Ari... munding," sagot niya kaya natawa ako.

"Hoy! Ari lang. Awit sa'yo, Master. Bakit naman kasi dinudugtungan pa? It's Ari
Hofer..." Tumingin pa siya sa akin at dahan-dahang binaggit ang pangalan niya. "Ah-
rih."

Ari Hofer... Siya pala ang walang dulot na kaibigan nitong hampaslupang burara na
madalas niyang mabanggit at ang Ace of Diamonds ng mga dugyot na Les Solitaires.

"Tanga. Ari..." sabi niya ulit. Sa mga ganitong panahon, alam kong iisa lang ang
tumatakbo sa mga isip namin.

"... arian. Ari-arian ba? Hoy! Imposible namang maging Ari-el iyan dahil tingnan mo
naman..." Pinasadahan ko ng tingin iyong lalaking dugyot ang pangalan bago inilipat
ang tingin sa negro. "... mukha kayong pinagbiyak na negro."

"Bobo naman. Ari..." Binitin saglit ng kagandahan ko ang karugtong pero nagulat ako
nang sabay kaming nagsalita at parehas ang lumabas sa mga bibig namin.

"... nola."

At sabay din kaming humagalpak ng tawa habang ako ay mananatiling maganda.

Tangina mo, ah. Arinola.

"Awit! Hindi porket Shinji Yamaguchi ang tunay na pangalan mo Master e puwede mo
nang kutyain ang pangalan ko."
"Bakit Ari ba pangalan mo?" Mabilis akong lumingon sa hampaslupa... Hindi ba't
kasasabi lang niya na Ari ang pangalan n'on? Adik ba 'to?

"Hindi ba't Hikari Nakamura?"

"Master naman... Walang banggitan ng totoong pangalan."

-End of Flashback-

"Sana aware kang ang dugyot ng pangalan mo," sabi ko sa kanya.

"Ebarg ka naman, lods. Ang ganda ganda ng pangalan ko pero pinapapangit niyo,"
medyo naiinis nang sabi niya pero wala naman akong pakialam.

"Alin? Iyong Arinola? O iyong Hikari Nakamura?" singit ng hampaslupang burara kaya
natawa ako.

Sasagot na sana siya para umangal nang biglang tumunog ang cheap niyang cellphone
na nasa loob ng bulsa ng suot niyang cheap na pantalon. Kunot-noo niyang kinuha
'yon at tiningnan ang pangalang naka-flash sa screen ng cheap niyang cellphone.

Nakangisi niyang sinagot 'yon nang makita kung sino iyon. Napatingin pa siya sa
aming dalawa ng negro bago magsalita. Tumahimik naman ako para bigyan ng oras 'yong
dugyot na chikadora para kausapin ang kung sinuman ang walang kwenta niyang kausap.

Hindi pa siya nagsasalita ay inilayo na niya ang cellphone sa tainga. Gusto kong
tumawa nang malakas dahil sigurado akong sinisigawan siya ng kausap niya sa
kabilang linya.

Naramdaman ko naman sa tabi ko ang paggalaw ng negro kaya napatingin ako sa kanya.
Umayos siya ng upo saka kunot-noong tumingin sa dugyot na chikadora.

"Awit talaga sa'yo, Cariza. Wala naman kasi akong sinabing si Shaun Birkins ang
namatay," natatawang sagot niya sa kausap niya. Cariza?

"Si Ca—" Hindi pinatapos ng hampaslupang burara ang pagsasalita ko dahil tinakpan
niya ang bibig ko ng kamay niya. "Putangina naman. Hindi ka pa naliligo, eh," inis
na sabi ko nang pabulong pagkatapos kong alisin ang kamay niya.

"Huwag kang maarte. Hindi ka rin naman naliligo," bulong niya pabalik.

"Ebarg ka naman, lods. Sa susunod kasi huwag ka basta congrats nang congrats."
Manang-mana talaga siya rito sa hampaslupa eh. Pa-chill chill lang parang gago.

"Sakto lang... Oks... Oks... Awit talaga sa'yo, Queen of Hearts..." Ah, Queen of
Hearts pala ang pukingina.

"Ge na lods. Dami mong ebas, eh."

Nang matapos ang tawag ay kaagad ko siyang tinaasan ng kilay kong all-natural. At
hindi pa man siya nakapagsasalita ay inunahan na siya ng hampaslupang burara.

"Buti nga. Traydor ka pa, ah. Umpisahan mo nang maghanap ng punerarya para naman
prepared ka sa kamatayan mo," pang-aalaska ng hayop sa kapwa niya hayop na
kinakabahan na nang slight.
"Sagot ko na Starbucks coffee sa burol mo," pang-aasar ko sa kanya.

"Wala bang BJ d'yan?" tanong naman ng hampaslupang burara.

Inis na bumaling ako sa kanya dahil damang dama ko ang kahirapan niya sa tanong
niya. "Tangina mo, ganyan ka ba kahirap? Pero tutal mapilit ka, sige sagot ko na
rin ang BJ mo."

"Sarap, ah," sagot niya.

"Sarap talaga 'yon. Mas masarap nga lang ako."

"Hindi ka naman naliligo." Aba't gago 'to, ah.

"Tangina mo, ah."

"Same."

Imbes na pag-aksayahan ko ng oras itong gago sa tabi ko ay muli ko na lang hinarap

ang dugyot na chikadora. "Saan mo ba mas gusto iburol, sa bahay o sa funeral
homes?" Pero ang hayop... hindi ako sinagot.

"Barong ba ang susuotin mo o tuxedo?" tanong naman ng negro.

"Gusto mo ba ng sandamakmak na arinola sa paligid ng burol mo bilang pag-alala

sa'yo?"

"Awit! Eguls sa inyo mga lodicakes. Salamat sa support, ha," sagot naman niyong
dugyot na chikadora. Pagkatapos ay tumingin siya sa hampaslupang katabi ko. "Next
plan na ba tayo, Master Shinji?" tanong niya.

"Oks," tipid naman na sagot ng negro.

Inilabas ng dugyot na chikadora ang cheap niyang cellphone at saka nag-umpisang

mag-type ng kung ano-ano. Tanginang 'to. Sino na naman kaya ka-chismisan nito?

Ilang saglit pa ay nakangisi nitong ibinulsa ang cheap niyang cellphone at saka
tumayo mula sa pagkakaupo.

"Master Shinji, lodicakes Amber, bounce muna ako, ah. Alam ko namang wala kayong
paki kaya share ko lang," ani Ari saka inabot ang susi ng sasakyan niyang nasa
hindi kagandahang round table at nagsimulang lumakad papuntang pintuan.

Saglit siyang huminto sa paglalakad at lumingon sa aming dalawa. "Huwag niyo nga
palang kalilimutang gumamit ng condom mga lods." Pasipol-sipol pa ang hayop at
chill na chill na lumabas ng pinto.

Aba't sira ulo. Hawang-hawa talaga iyong dugyot na chikadora dito sa hampaslupang
burara, eh, 'no? Wala ring masabing tama sa buhay, ampota.

Ilang minutong katahimikan ang pumalibot sa amin nang masulyapan ko ang oras sa
puting pader na malayong-malayo ang kulay sa may-ari ng bahay.
Ganitong oras madalas turukan ng gamot 'tong gagong 'to ah.

"Kumain ka na ba?" tanong ko sa hayop na nananatiling nakasandal sa kulay puting

sofa.

FYI lang, hindi ako concerned sa kanya, erkey? Gusto ko lang siyang tanungin dahil
nagugutom na ako. At masamang ginugutom ang magagandang katulad ko.

"Mukha ba akong kumain na?"

"Aba malay ko sa'yong hayop ka? Sino ba nagsabing tumayo ka sa pagkakaratay mo roon
sa ICU, ha? E di sana naka-dextrose ka pa hanggang ngayon."

"Daming ebas. Hindi pa. Ikuha mo na lang ako ng BJ," walang kwentang sagot niya.

"Tangina mo. Sa ganda ko'ng 'to, nakuha mo akong utusan?"

"Ahh," daing niya habang nakahawak pa sa parte ng katawan niya kung saan siya
tinamaan ng bala.

"Sumasakit ba 'yang sugat mo?" tanong ko. "Kumalma ka lang, erkey? Tatawag akong
doctor." Aabutin ko sana ang cellphone niyang nakapatong sa lamesa nang pigilan
niya ang kamay ko. "BJ lang sapat na."

"Tangina mo. Ginagago mo ko, eh," sagot ko at saka hinampas iyong dibdib niya.

"Aray gago. Masakit 'yon, ah"

"Buti nga sa'yo, ulol."

Padabog akong tumayo at mabibigat ang paang lumakad papunta sa kusina ng bahay
niya.

Magandang-maganda akong kumuha ng buko juice mula sa ref niya at inilapag iyon sa
counter bago muling tinignan ang laman ng ref niya kung may mga ingredients ba
akong magagamit sa lulutuin kong pagkain.

Pagkain ko lang naman kaya hindi ko kailangang mag-abala masyado pero baka
umatungal ang isang negro kaya dadagdagan ko na rin.

"Napakatagal," sabi ng hampaslupang burarang nakaupo na ngayon sa isa sa mga

counter stool bar kung nasaan ang BJ na pinakuha niya.

"Bobo. Kaya mo naman palang maglakad, iniutos mo pa. Akala mo naman lalakad
papalapit sa iyo iyang baso." Inirapan ko siya with my oh-so gorgeous kahi walang
make up na eyes.

"Sus. Magluto ka na, daming ebas."

Tangina talaga nito. Kaunti na lang sasampalin ko na 'tong hayop na 'to ng kawali.
Kung hindi lang ako nandidiring makakita ng dugong naka-dark mode, eh.

"E kung ikaw kaya magluto," sagot ko.

"Sus, pero iyong ex na gago pinagluluto."

"Wow. Bilis mo naman masyado. Hayaan mo muna akong magpakipot."

"Ulol."

Padabog kong inilabas ang lahat ng mga gagamitin ko sa pagluluto pati na rin ang
mga rekado.

Buti na lang talaga bukod sa maganda ay magaling din akong magluto. Thanks sa mga
itinuro sa akin ni Mama sa gawaing bahay. Kung hindi ay baka namatay na sa gutom
itong hayop na 'to at kasuhan pa ako ng PAWS.

Maingat pero may kasamang dabog kong inumpisahan ang pagluluto habang alam kong
gandang-ganda sa akin itong makulimlim kong kasama sa kusina.

"Ano ayos ka lang ba r'yan?" tanong ko sa kanya dahil baka bobo ang pagkakaupo at
bumuka ang mga tahi niya.

"Paki mo ba? Isang BJ pa nga," sabi niya at maingay na inilapag ang basong wala
nang laman. Tangina talaga nito, eh.

Lumingon ako sa kanya at tiningnan siya nang masama. Kinuha ko ang baso sa lamesa
at nagsalita habang sinasalinan iyon, "Baka gusto mong mag-explain sa paraang hindi
kita masasaktan." Hanggang ngayon kasi hindi ko pa alam kung paano niya ako
nagawang lokohin.

Hindi siya nagsalita at hinintay lang na ilapag ko sa harap niya ang basong may
laman na namang buko juice. Sumimsim siya roon at saka bored niya akong tiningnan
na parang walang nangyari. "Anong ipapaliwanag ko sa'yo?"

"Tanginang 'to. Instant amnesia, ampota."

Matagal lang siyang tumitig sa akin kaya feeling ko ay next year pa siya
makasasagot sa tanong ko kaya binalikan ko muna saglit ang niluluto ko habang
naghihintay ng explanation.

Baka nag-iisip pa siya ng makabagbag damdaming speech na hindi naman kailangan

dahil wala naman akong paki sa kanya. Kahit magtulug-tulugan pa siya habambuhay.
Duh! Paki ko ba?

"Sayang naman kasi ang pagdadrama mo kung malalaman mo kaagad na gising na ako.
Parang feel na feel mo pa naman," mabagal at tamad na tamad niyang sinabi iyon na
para bang gustong ipamukha sa akin na mukha akong tanga no'ng mga panahong iyon.

Saglit akong napatigil sa pagihiwa ng mga ingredients dahil sa narinig ng

magagandang tainga ko.

Alam kong maganda pa rin ako kahit umiiyak pero... tangina nitong si Shaun Birkins.

Mukha bang nakatutuwang makita akong umiiyak habang iniisip ko kung kailan mag-
eexpire ang buhay niya?

Mukha bang masayang makita na habang maganda akong nag-aalala na baka humaba pa ang
pag-stay niya sa ospital dahil, wengya, tumataas nang tumataas ang bill ko.

Pota! Wala man lang ba talaga siyang paki? Napasobra yata ang anesthesia na
itinurok sa katawan nito kaya naging manhid na rin.

Yumuko ako hindi para itago ang mukha ko, erkey? Tiningnan ko lang naman itong
ginigisa ko. Kaya medyo sumisinghot ako kasi inaamoy ko. Hindi ako umiiyak, erykey?

Bakit naman ako iiyak? Duh?

At saka wala namang dapat iyakan, di ba? Maganda lang ako pero hindi ako tanga para
iyakan ang isang taong akala ko ay namatay na. Sa totoo nga niyan ay masaya ako
nang very light dahil kahit papaano ay makatitipid na ako mula sa pagbabayad ng
bills ng negro dahil buhay naman na siya.

"Wews, may season 2 pa pala ang drama. Umay," bulong n'ong gago sa likod ko.

Ako ba pinariringgan nitong hampaslupang burarang 'to?

Huminga ako nang malalim bago inis na pinatay ang apoy ng kalan sa nilulutuan ko at
yumuko para tanggalin ang suot kong tsinelas na walang brand tapos ay humarap ako
sa hayop.

"Alam mo ikaw..." putol kong sabi sabay bato ng tsinelas ko sa kanya.

Pero madali niyang nailagan iyon. "Hoy! Bakit ka ba nambabato?"

"Tangina mo. Nanggigigil na ako sa'yo. Akala mo ba nakikipagbiruan ako, ha?" tanong
ko habang hinuhubad ang isa ko pang tsinelas kaya napatayo siya sa pagkakaupo at
umaatras.

"Wews. Easyhan mo lang. Huwag mo naman ako masyadong panggigilan."

"Tangina mo. Hindi ako nakikipagbiruan sa'yo, erkey?" Seryoso akong tumingin sa
kanya bago ulit nagtanong. "Bakit hindi mo agad sinabi sa akin na gising ka na?"

"Kailangan ba?"

Bigla akong natigilan sa tinanong niya. Oo nga naman.

Hindi naman siya required magsabi ng mga plano niya dahil sino nga ba ako para
sabihan niya ng mga plano niya.

Tumahimik na ako at muling nagbukas ng kalan para iluto ang sunod na iluluto kong
putahe.

Nakaiinis! Iyong kulay violet niyang brief proud pa siyang sinasabi sa akin kahit
wala akong paki tapos iyong simpleng planong magtutulog-tulugan siya ay hindi niya
masabi sa akin kagaya ng lagi niyang ginagawa.

"So wala kayong planong ipaalam sa'kin 'yong plano?" tanong ko habang patuloy sa
pagluluto.

"Hindi naman sa gano'n."

Kung hindi naman pala ganoon, eh, bakit hindi niya sinabi? Hindi na ba katiwa-
tiwala ang ganda ko sa kanya? Wow, ha.

"Eh, ano? Bilisan mong sumagot, nanggigil ako sa'yo," sabi ko at akmang ibabato sa
kanya ang sandok na hawak ko.

"Wow, may pagbabanta."

"Duh? Ako lang 'to. Pero tigil-tigilan mo ang pakikipag-gaguhan sa akin at sagutin
mo na ako," sabi ko at saka siya inasinta ng sandok.

"Nanliligaw ka ba?"

"Duh? Feeling mo naman. Ano'ng kalalabasan ng anak natin? Choco na gatas?"

"Wews, bastos mo naman. Buntisan agad nasa isip mo. Strict parents ko."

"Wala kang parents, tanga."

"Meron. Gusto mo tawagan ko?" Hindi ko alam kung ginagago ko nito pero kinuha niya
ang cellphone niya at saka nag-umpisang mag-dial ng number.

Asa namang maniniwala ako.

"Ma... Ayos na po, Ma... Inaaway ako nitong babaeng maarte gusto yatang ma-coma
ulit ako..." Kunot-noo akong nakatingin sa pangisi-ngising hayop sa harap ko.

Anong mama pinagsasasabi nitong bobong 'to? E wala naman siyang mama.

Lumapit ako sa kanya dahil hindi ako naniniwala—

Natigilan ako ng pindutin niya ang loudspeaker button ng cellhpone niyang cheap.
[Ibigay mo nga ang telepono para masampal ko.] Puta! Boses ni Mama 'yon, ah.

"Sige po, Ma... Wews ang sama pang tumingin sa akin."

[Aba sira ulo talaga, 'no?]

"Ma..." Ma pa lang ang sinasabi ko ay nag-umpisa na kaagad magbunganga si Mama sa

kabilang linya.

[Hoy! Hindi mo ba nakikitang kagagaling lang sa ospital niyang kulay pusit mong
boyfriend. Gago ka ba?]

"Hindi ko naman siya inaano Ma, eh."

[Sumasagot ka pa talaga?]

Tiningnan ko nang masama iyong hampaslupang burara.

[Hoy! Kinakausap kita. Bakit hindi ka sumasagot?]

Pota! Ano ba talaga, Ma? "Hindi ko na po aawayin, Ma," sagot ko sa kanya.

Naglakad ako pabalik sa may kalan para i-check ang niluluto ko habang nakikinig sa
mga sinasabi ni Mama sa kabilang linya. [Umayos ka, Amber Cross Lamperouge, ha.
Hindi kita pinalaking ganyan. Ako nga kahit unggoy itong tatay mo... hindi ko
inaaway... Babylabs parang hindi totoo 'yon baka maniwala ang anak natin...
Manahimik ka hindi ikaw ang kausap ko. Susungalngalin kita ng saging... Nakikinig
ka ba sa mga sinasabi ko, Amber?]

"Opo, Ma."

[Oh, sige na. Pakainin mo na 'yan. Baka mamatay 'yan sa gutom.]

Muli kong tiningnan nang masama ang negro na pangisi-ngisi pa habang nakikinig din
sa pag-uusap namin ni Mama. "Opo."

[At huwag kayong magse-sex nang walang condo—]

"Ma!"

Pinatay na rin kaagad ni Mama ang tawag kaya hindi ko na naituloy ang sasabihin ko.

"Wews, pano ba 'yan? Wala pa naman akong condom dito."

Tiningnan ko ulit nang masama ang hampaslupang burara at akmang babatuhin siya ng
cellphone niyang cheap na hawak ko.

"Ibabato mo ba 'yan sa akin?" tanong niya habang nakaturo sa cellphone niyang cheap
na hawak ko.

"Oo."

"Oks. Ayusin mo iyang pagbato mo. Gusto mo bang ma-coma na naman ako kapag tinamaan
ako niyan sa ulo, ha? Tapos magdadrama ka na nama—"

Hindi ko na pinatapos pa siyang magsalita dahil naibato ko na sa kanya ang cheap

niyang cellphone. Pero kaagad din akong nagsisi nang makita kong tumama iyon sa may
braso niya.

"Aray! Hoy. Tingnan mo 'yong sugat ko natamaan mo. Aray!"

Pinatay ko ang stove at saka mabilis na naglakad palapit sa kanya nang sinapo niya
ang sugat niya pati ang parteng tinamaan ko ng cheap niyang cellphone.

"Tangina mo naman kasi bakit hindi ka umilag? Bobo, ampota. Trip na trip mo bang
nasasaktan?" inis na tanong ko. Kundi ba naman tanga, eh. Nakita naman niyang
ibabato ko sa kanya. Um-oo pa nga ako kanina, tapos hindi pa siya umilag?

"Doon nga tayo sa may sofa," sabi ko.

Dahan-dahan ko siyang inakay papuntang sala at pinaupo sa sofa. Napakaarte naman

nitong negrong 'to. FYI, sa dibdib siya may sugat pero sa braso ko siya tinamaan.
Kaya nakapagtatakang nag-iinarte siya.

"Masakit ba?" tanong ko sa kanya nang makaupo kaming dalawa sa cheap niyang sofa.
Inilapit ko ang sarili ko sa kanya habang hawak-hawak ang brasong tinamaan ng
cellphone niyang mumurahin.

"Tanga mo naman kasi," dugtong ko pa. Habang chine-check ang parte ng sugat niya.
Pota parang hindi naman talaga 'to masakit, eh.

Hindi siya sumagot at nanatili lang ang tingin niya sa kamay kong nakahawak sa
parte ng katawan niyang may mga sugat. Feel na feel ampota.

"Hoy ano! Mamamatay ka na ba? Totoo na bang masakit, ha? Bakit hindi ka
nagsasalita?"

Hindi pa rin siya sumagot. Hindi ko alam kung na-starstruck na sa kagandahan at

presensya ko dahil masyado akong malapit sa kanya.

Wengya! Masyado bang malakas ang pagkakabato ko't pati utak nito ay naapektuhan?
Tangina naman kasi. Hindi naman ako nagtatampo sa ginawa niyang panloloko kasi,
duh, wala naman akong paki.

Hindi naman ako nanggigil dahil pinagmukha niya akong tanga na nag-aalala kung
kailan mag-eexpire ang subscription ko sa buhay niya pati na rin ang mga bayarin sa
ospital dahil barya lang naman iyan at uulitin ko, wala akong paki.

"Tangina naman, Shaun Birkins. Sa braso ka tinamaan hindi sa bibig kaya napaka
imposibleng mapipi ka na lang bigla r'yan—"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko sa kanya nang bigla siyang bumulong.

"Sorry na, Amber. At thank you rin."

Bulong na sa sobrang hina ay halos hindi ko na marinig pero sa isang iglap ay

parang naglaho lahat ng nararamdaman kong inis at tampo sa kanya.

"Wala naman akong pakialam sa sinabi mo pero hindi ko masyado narinig kaya ano
'yon?"

"Sorry at thank you, Amber." Kahit pabulong niya pa ring sinabi iyon ay alam kong
tama ang pagkakarinig ko. Sorry? At thank you?

Tangina. Totoo ba talaga iyong narinig ko?

"Ang sabi ko sorbetes at taho," saad niya pagkatapos ay humawak sa pisngi ko na

parang pinupunasan niya kaya medyo lumayo ako. "Tama na 'yang iyak. Mukha ka nang
tanga."

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay tumayo siya at nag-umpisang maglakad paakyat ng

hagdan.

Hindi ko alam... pero bigla akong napangiti habang pinupunasan ang pisngi ko na
puta... basa na ng luha.

"Tangina mo talaga," bulong ko na hindi naman mukhang bulong dahil narinig pa rin
ng negro.

"Same... Maliligo lang ako."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 70 - Page 6
by Yanalovesyouu
22-27 minutes
3rd Person's POV

Tahimik na nakikinig ang magkakapatid na sina Bullet, Trigger at Katana Roswell,

kasama si Mikazuki sa doctor na nasa harap nila. Tinatalakay nito ang mga dapat
gawin ni Mikazuki Knight na makakabuti sa kanya at pati na rin sa batang dala-dala
nito sa kanyang sinapupunan.

"Yes, you can now take her home," nakangiting saad ng doktor pagkatapos ay
ipinaliwanag naman niya ang mga bawal o hindi dapat gawin ng mga nagdadalang tao.

"Steer clear of vigorous activity that could involve a risk of falling or

overheating."

"Did you hear that, love?" May halong pang-aasar na tanong ni Bullet Roswell sa
kanyang nobya.

Hindi siya nito sinagot at bagkos ay inirapan lamag siya nito.

Hindi rin nawala sa mga payo ng doktor ang
ama ng kanilang anak na si Bullet Roswell.
ikai-stress ni Mikazuki, ang pagpupuyat ay
maganda raw na kumpleto ang tulog ng isang
ang sapat na tubig sa araw-araw, prutas at
tungkol sa pagbubuntis ni Mikazuki sa
Pinaalalahanan na umiwas sa mga bagay na
hindi rin pinalampas ng doktor dahil
nagdadalang-tao. Huwag din kalilimutan
mga pagkaing masusustansya saad pa nito.

"Thank you, Dr. Bonifacio," nakangiting saad ni Bullet Roswell sa doktor. Ganoon
din ang ginagawa ng dalawa pa nitong kapatid.

Hindi na rin nagtagal ang doktor sa loob ng kwarto, ngunit bago lumabas ng ay nag-
iwan ito ng reseta ng mga vitamins na kailangan niyang inumin para manatiling
makapit at malusog ang bata.

Lumipas ang ilang saglit nang basagin ni Bullet Roswell ang katahimikan.

"Let's go home, love" kumpyansang saad ni Bullet Roswell sa kasintahan. Kinuha niya
ang mga gamit nito para isilid sa isang lalagyan upang hindi na mahirapan si
Mikazuki Knight. Habang ang mga kapatid niya naman ay hindi maitago ang excitement
na nararamdaman lalo na si Katana dahil gusto niyang masubaybayan ang pagbubuntis
ng magiging hipag niya. Gusto niyang tulungan ito sa pagpapaalala ng mga bagay
tungkol sa pagbubuntis kahit siya mismo ay walang ideya kung paano ito gagawin.

"I'm not going with you." Napatigil ang binata sa tinuran ng kanyang nobya.

"But—"

Kakatwang sa ilang araw nilang magkasama sa ospital, ni minsan ay hindi niya

nakitang umalis sa tabi niya ang binata, at kataka-takang hindi pa rin napapawi sa
pakiramdam niya ang pananabik na makasama itong muli. Siguro ganoon talaga dahil
mula bata ay magkasama silang dalawa. Ngayon lamang sila naghiwalay ng ganito
katagal. Mula noon, kabuntot na nila ang isa't isa kaya hindi malabo na maramdaman
niya ang pangungulila sa kasintahan.

"I can't...I can't do that yet," putol ni Mikazuki sa sasabihin ni Bullet.

Batid niya na gusto lamang masaksihan at masubaybayan ng kanyang nobyo ang unti-
unting paglaki ng kanyang tiyan, alam niyang nais lamang siyang alagaan nito
hanggang lumabas ang anak nila sa kanya sinapupunan. Ngunit gustuhin man niyang
sumama kay Bullet ay hindi pupuwede dahil may mga plano pa sila ni Aemie Roswell na
kailangang gawin at tapusin.

Lalo na at nasa kalagitnaan sila ng kaguluhan ngayon, sa iba't ibang grupo ng

mafia, hindi niya maaaring ipagpaliban ang mga plano nang dahil sa pagbubuntis.
Hangga't maaari ay kakayanin niya, at sisiguraduhin niya ring habang ginagawa ang
bagay na gagawin niya, mananatiling protektado ang anak niya sa kanyang
sinapupunan.

"Why not?" kunot-noong tanong ni Bullet Roswell. "What if you want to go into
different places or whatever goddamn cravings you'll have. How can I give that to
you right away if I'm not around?" Ganoon na lang ang panlulumo sa loob ni Bullet
nang mabasa sa mata ng kasintahan na para bang hindi siya kailangan nito.

Kahit na kakatapos lamang ng doktor sabihin sa kanya na iwasan ang pagiging stress
ay hindi mapigilan ni Mikazuki dahil sa gustong mangyari ni Bullet, idagdag mo pa
ang mga bagay na bumabagabag sa isipan niya ngayon.

"Pwede kong iutos iyon at kaya kong mag-order," matigas na sabi ni Mikazuki.

"What if the enemies come for you? How would I be able to protect you and our
child?"
Alam ni Mikazuki na imposibleng walang alam ang kalaban sa kondisyon niya ngayon,
para silang mga nakatagong kamera, nakabantay sa tabi-tabi nang hindi mo
namamalayan. At alam niyang iyon ang pinangangambahan ni Bullet.

"I can handle myself, Roswell," paninigurado niya upang hindi na mag-alala pa ang
nobyo.

"Nonetheless, you're expecting a child. You should not walk around too much because
it could endanger our kid."

"Are you saying that I can't protect myself and our baby?" Naroon na ang inis sa
boses. Pakiramdam niya'y sinasabi sa kanya ni Bullet na hindi niya pa kayang maging
isang ina.

"No, love. That's not what I meant. But—"

"Roswell." Hindi na niya naitago ang inis.

Napapikit siya upang sana'y pakalmahin ang sarili. Iniinisip niya na parang
minamaliit siya ng kanyang nobyo. Para bang sinasabi nito na wala siyang kakayahan
para protektahan ang sarili nilang anak maging ang sarili niya.

Pero may parte sa kanya na natutuwa dahil nag-aalala siya para sa kalagayan niya.
Kung pwede lang talagang pabayaan na ang lahat, kaso ay hindi.

"—okay, fine," sumusukong ani nito.

Pasaring na inalis ni Mikazuki ang tingin sa kasintahan at inilibot ang paningin sa

sa mga kasama nilang nakangiti silang pinapanood. Agad siyang nakaramdam ng
pagkahiya. Sa maikling sandaling iyon ay tila naokupa ni Bullet ang buong mundo
niya kaya't nawala sa isip niya na may ibang tao pala. Nahihiya siyang sa harap pa
ng dalawang magkapatid silang nagtalo.

"Don't worry, I haven't heard a thing. Have you, kuya?" pagbibirong tanong ng bunso
sa magkakapatid na si Katana sa kanyang Kuya Trigger.

"No, I didn't hear anything. I was busy with some thoughts in my mind."

"See? Nothing to worry, Ate Mikazuki." Nagkibit-balikat naman ang bunsong babae at
sabay silang natawa ni Trigger nang dahil sa kalokohan.

Mas lalo namang umusbong ang hiya kay Mikazuki habang bahagyang nakayuko, pailalim
na tumingin sa tatlong magkakapatid.

Sa kalagitnaan ng kanyang hiya na nararamdaman ay bigla niyang napansin na parang

may kulang.

"Where is Lionel by the way?" tanong niya habang nakatingin kay Katana. "I just
noticed that he's not with you, Kat." Bahagyang namula ang mga pisngi nito nang
tanungin siya ni Mikazuki. Akmang sasagot na sana siya nang sakto namang may
biglang pumasok sa loob na walang ginawang pagkatok sa pinto.

"H-hey," bati nito sa lahat habang hingal na hingal at hinahabol ang hininga.

"Saan ka nanggaling, Lionel?" mabilis na tanong ni Mikazuki nang makita niya ito.
Nagtataka kasi siya kung bakit wala ito kanina noong magising siya na kailanman
hindi nangyari. Lagi rin kasi itong nakabantay sa kanya lalo na't kasama si Katana.
Katulad ng mga Roswell ay excited din ito sa magiging pamangkin kaya halos hindi
rin umaalis sa tabi niya. Aalis lang sila kapag magpapahinga siya at bumabalik din
kapag pwede na.

Nabigla ito nang makita ang gising na si Mikazuki na nakaupo sa kama nito, balak
kasi niyang makabalik agad mula sa iniutos ni Katana bago pa ito magising dahil
ayaw nilang ipaalam ang nangyari sa kapatid nitong si Shaun Birkins dahil baka
makakasama lamang ito sa kanyang pagdadalang-tao.

Bago niya sagutin ang tanong ni Mikazuki ay nagkatinginan muna sila ni Katana na
para bang nag-uusap sila gamit ang kanilang mga isipan.

"Ahm... m-may c-chineck lang, Mika-chan." Maikling sagot ni Lionel na bakas ang
pagiging kabado.

"How's Shaun?" Palihim na huminga ng malalim si Lionel dahil sa tanong ni Mikazuki.

Alam niya kung ano ang totoong sagot sa tanong ng dalaga ngunit alam din niya na
hindi iyon ang kailangan niyang marinig.

"Ayos lang, Mika-chan." Muling napatingin sa kanya si Katana at maging sina Bullet
at Trigger ay napalingon din dahil sa sagot niya. Labag sa kanilang loob ang
ginagawa nila ngunit wala silang ibang pagpipilian kung hindi ay ang
magsinungaling. Alam nilang mag-aalala ito sa kapatid lalo na't isa siya sa mga
dahilan kung bakit nangyari ito.

"Ayos ka na ba, Mika-chan?" Inilihis ni Lionel ang usapan para hindi na magtanong
ang dalaga ng iba pang tungkol sa kalagayan ni Shaun. Naging matagumpay naman ang
ginawa ng binata dahil hindi na umusisa pa si Mikazuki, naisip din kasi nito na
hindi naman hahayaan ni Amber Lamperouge na may mangyaring masama kay Shaun.

"Oo," tipid na sagot nito at nag-umpisang ayusin ang sarili niya, hinawi ang buhok
patungo sa likod ng tainga niya atsaka bumangon ng tuluyan mula sa pagkakaupo. Agad
naman siyang inalalayan ni Bullet upang tumayo.

"Careful, love," nakangiting saad ni Bullet sa dalaga. Inismiran lang siya nito
saka tuluyang pumasok sa sariling banyo ng kanyang executive room. Ilang minuto ang
nakalipas ay nakalabas na siya mula sa restroom at nakapagpalit na ng damit at
nakapag ayos na ng kanyang sarili.

"Pwede ka na raw bang umuwi, Mika-chan? Bakit nakabihis ka na?" Nagtatakhang tanong
ni Lionel sa kapatid. Palibhasa'y wala noong inanunsyo ng doktor dahil abala sa
pangangalap ng balita tungkol sa isang kapatid na si Shaun Birkins.

Si Katana ang sumagot, mahahalata ang excitement sa mukha. "Yes, as per her doctor,
she's safe to go home now. But of course, she needs to be extra careful."

Tumango-tango naman si Lionel at sinabing, "Hatid na kita, Mika-chan"

"Sure," mabilis na sagot ni Mikazuki pero agad iyong tinutulan ni Bullet.

Mabilis pa sa alas-kwatro na tumingin si Mikazuki kay Bullet nang marinig ang

pagtutol nito. Ano bang problema nito't kanina pa tumututol sa kanya?
"No," sabi nito na masama na ang tingin kay Lionel, siya namang pag-atras na para
bang sumusuko na.

"N-nagsa-suggest lang ako, Kuya Bullet. P-pero sabi ko nga, ikaw na," pagsuko ni
Lionel.

Mas kumunot ang noo ni Mikazuki. "What? Lionel can drive me home, Roswell."
Pinapaintindi sa nobyo na wala namang masama kung si Lionel ang mag-uuwi sa kanya
sa bahay na tinutuluyan niya.

Isa pa, kailangan din namang magpahinga ni Bullet, halos hindi na ito matulog,
mabantayan lang siya na para bang anumang oras ay may kalaban na sasalakay sa
kanila.

"I can drive you home, too," he insisted.

"Pero mas okay kung si Lionel na lang."

"You should be with me, not with anyone else." Hinahabaan ni Bullet ang pasensya
dahil alam niyang hindi maaaring ma-stress ang nobya. Pero naroon ang pagpipigil ng
inis. Kanina pa siya tinatanggihan ni Mikazuki. Galit ba ito sa kanya? May nagawa
ba siyang hindi tama?

"Hindi naman 'anyone else' si Lionel." Napalakas ang pagkakasabi ni Mikazuki kaya
bahagyang nagulat ang mga tao sa loob ng kwarto pero ilang saglit lang ay nakarinig
sila ng mahinang tawa ng isang babae.

"Pregnancy mood swings," saad ni Katana sa pagitan ng mahinhin na tawa.

"Even so, I'll be the one to take you home. That ends our discussion."

"I said n—"

"Love..." humarap si Bullet sa kanya at masuyong hinawakan ang magkabilang pisngi

niya, "...it's the least I can do. You don't want to come home and stay with me,
where you'll be safer, but at the very least, let me make sure you get home
safely," pinal na sabi nito.

Mikazuki made no argument at pumayag na lang sa gusto ng kasintahan dahil alam niya
na hindi matatapos 'to kung hindi siya papayag. Napag-isip-isip niya rin na
tinanggihan na niya si Bullet sa unang offer nito na tumira na kasama niya, ngayon,
ang nais lang ng nobyo ay maihatid siya, tinatanggihan na naman niya.

Huminga siya nang malalim saka ngumiti. Pinagdaop naman ni Bullet ang dalawang
palad sa magkabilang pisngi ni Mikazuki at nginitian din ito nang matamis.

Panunukso naman ang inabot nila mula kina Trigger, Katana at Lionel na kanina pa
nanonood sa kanilang dalawa.

"Drive safely, Kuya," paalala ni Katana sabay beso sa kuya niyang si Bullet at kay
Mikazuki.
"Yeah," sagot naman ni Bullet bago inilipat ang masamang tingin kay Lionel. "Make
sure to get my sister home safely."

"Or else.." dugtong ni Trigger, kakatapos lang bumeso sa kanya ni Katana.

"Kuya!" Bakas ang pagkairita sa mukha ni Katana sa pagsaway niya dahil hanggang
ngayon ay parang isang batang paslit pa rin ang turing sa kanya ng kanyang mga
nakakatandang kapatid.

Sumaludo lamang si Lionel sa magkapatid na Roswell at kay Mikazuki bago tuluyang

umalis at humiwalay papunta sa sariling sasakyan, kasama si Katana.

Hinintay naman ni Trigger na makaalis ang sasakyan nina Bullet at Mikazuki bago
siya tumungo sa pwesto kung saan nakapark ang kanyang sasakyan. Nakatayo lang siya
ngayon sa harap nito habang nakatanaw sa sa mga paalis na kotse na sakay ang
kanyang mga kapatid.

Iniisip niya na kung sana hindi siya naduwag at kung sana ay ipinaglaban niya ang
nararamdaman niya para kay Lindsay Lee, marahil ay magkasama rin sila sa mga oras
na ito. Umiling-iling siya at natawa ng mapait sa mga pumapasok sa kanyang isipan
dahil alam niya rin na huli na ang lahat...o baka hindi pa.

Sumakay siya sa kotse niya at pagkatapos ay kinuha ang telepono na nasa loob ng
bulsa niya upang tawagan si Lindsay. Nabigla siya nang isang ring pa lamang ay
sinagot na agad nito ang tawag.

"Hey, Lind," masigla at nakangiting bati ni Trigger na akala mong makikita ng

kausap kung gaano kaganda ang pagkakangiti niya.

"Trigger! Hello, I was about to reach out to you. I'm glad you contacted me."

Muli na namang napangiti si Trigger sa nalamang nais siyang makausap ni Lindsay.

Bakas ngayon sa kanyang mukha ang labis na saya dahil sa kaunting linya na sinabi
ni Lindsay, para sa kanya ay sobrang halaga na, na malaman niyang tatawagan sana
siya ng dalaga.

"Is...is there something wrong?" Bawat salitang binibitawan niya ay pinag-iisipan

niyang mabuti dahil baka magkamali siya ng sasabihin.

"I think I need your help," saad ng dalaga sa kabilang linya.

"Sure, about what?" may halong pag-aalala na tanong ni Trigger.

"Let's just talk about it when you get here. I'll text you the address."

"Alright. I'll be there soon."

Ilang segundo lang pagkatapos ibaba ni Trigger ang tawag ay nakatanggap na agad
siya ng text message mula kay Lindsay.

Meanwhile, habang nagda-drive si Lionel ng kotse ay kine-kwento ni Katana kung

gaano siya ka-excited sa pagkakaroon ng anak ng nakakatandang kapatid niya at ni
Mikazuki.
"I'm sure Kuya will be a good father to their child."

"Sa tingin ko nga rin." Pagsang-ayon ni Lionel sa sinabi ni Katana.

"By the way, how was your brother?"

"Hindi siya 'yong binalitang nabaril sa ICU,"

"That's good news."

Lumingon sa gawi niya si Katana at tumingin sa kanya. "And the dead person in the
morgue?"

"Hindi siya iyon, at wala ako nakuhang impormasyon kung nasaan ang kinaroroonan
niya ngayon..." Dahil walang mga naging saksi sa totoong pangyayari maliban kina
Azure Lamperouge at Duchess Lionhart na nasa labas ng ICU nang mangyari ang
insidente.

"Pero sigurado akong buhay pa 'yon si bro. Si bro pa ba? Sa sobrang hilig n'on sa
mga pusa, nagkaroon na rin yata siya ng maraming buhay," dagdag ni Lionel sa sinabi
niya habang tumatawa. Ngunit sa kabila ng mga tawa niya ay hindi pa rin niya
mapigilang huwag isipin kung ano ang totoong nangyari sa kapatid niya.

Mahinang natawa si Katana sa mahaba niyang sagot.

"Your brother is really weird, no offense meant...But he's quite exceptional

though"

Natatawang tumango-tango si Lionel. "Sinabi mo pa, madalas pa parang may sarili

siyang mundo."

Hindi na sumagot si Katana at nakangiti na lang na tinanaw ang daang tinatahak

nila.

Sa kabilang banda, seryosong nagmamaneho si Bullet habang nakatingin sa daan.

Banayad lang ang takbo ng kanilang sasakyan sa kadahilang nag-iingat siya para sa
kanyang mag-ina.

Hindi magkandamayaw sa tuwa ang puso niya nang malamang nagdadalang-tao ang
kasintahan. Para bang sa ganoong paraan, agad, tapos na ang laban. Kahit ang
totoo'y nag-uumpisa pa lang ang mga ito.

Hindi niya maiwasang hindi mangamba para kay Mikazuki at sa sanggol na dinadala
nito. Pero isa lang ang sigurado siya, gagawin niya ang lahat para protektahan ang
kanyang mag-ina.

Napansin niyang tahimik ang kasintahan. Hinuhulaan niya ang iniisip niya. Masama pa
rin ba ang loob nito dahil hindi si Lionel ang naghatid sa kanya?

Sa halip na mag-isip nang kung anu-ano, nagbukas ng usapan si Bullet.

"How are you catching up with your real family?" tanong niya kay Mikazuki na
tahimik na nakaupo sa passenger seat.
Alam na niya ang tungkol sa mga pinaplano ng kanyang ina at ni Mikazuki kaya mas
magandang kausapin na niya ang kasintahan tungkol dito. Hindi na rin maganda kung
gagawin pa nila ang mga iyon lalo pa't buntis siya. Mahihirapan siya, mahihirapan
ang anak nila.

Nagtaka naman si Mikazuki kung bakit bigla ay itinanong sa kanya 'yon ni Bullet.

"It's... fine." Iyon na lang ang isinagot ni Mikazuki upang matapos na ang usapan
nilang dalawa tungkol doon. Isa pa, hindi siya komportableng pag-usapan ang pamilya
niya lalo pa't si Bullet ang nagtatanong niyon.

Hindi naman nawaglit sa isip niya kung ano ang gulo sa pagitan ng pamilya ng
lalaking minamahal niya at ng totoo niyang pamilya. Alam niyang matindi ang galit
ng mga ito, lalo na sa ama niya.

"Are you sure? Is there any problem going on?" pangungulit ng binata.

"Wala, Roswell." Tumango-tango lang si Bullet. Halatang hindi kuntento sa sagot ng

dalaga.

"How about with my Mom?"

"What about her?" Lumingon siya kay Bullet nang kunot ang noo, naroon ang kaba sa
tono ng boses pero hindi niya pinahalata.

Nakukuha na niya ang nais iparating sa kanya ni Bullet pero hindi niya ito
pinapahalata. Hindi na rin naman niya ikinagulat na may alam ito tungkol sa mga
plano nila.

"It seems like the two of you spend more time together."

"Uhh, yeah? We're just catching up?" pagdadahilan niya. Namumuo na ang inis sa
looban ni Mikazuki dahil sa mga tanong sa kanya ni Bullet. Pakiramdam niya kasi ay
para siyang kriminal na nililitis ngayon. He can just be straight to the point.
Hindi iyong ganitong inuunti-unti siya. Mas nag-iisip siya ng iba.

"I know what you and Mom are planning, by the way," kaswal na sambit ni Bullet.

Gaya ng sinabi niya kanina, alam niya ang tungkol sa mga binabalak ni Mikazuki at
ng kanyang ina. At ngayon palang, gusto na niyang ihinto iyon. Sana lang ay
makisama si Mikazuki dahil sa pagkakakilala niya rito, gagawin nito ang kung ano
ang gusto.

"And?" kaswal rin na tanong ni Mikazuki. Hindi pinahahalatang may pangamba siya
dahil alam na nito ang mga ginagawa nila. Roswell will always be Roswell. Kahit
anong sikreto pa ang itago mo sa kanya, malalaman at malalaman niya pa rin iyon.

"And I suggest you stop doing it. For the sake of our child."

"Hindi puwede," agad niyang tanggi. Hindi naman talaga iyon pwede dahil nakaplano
na ang lahat. Kumbaga, paplantsahin na lang at sisiguraduhing pulido ang lahat.

"Why not... my King of Diamonds?"tanong nito kasabay ng pagpapakawala ng mahinang

tawa.
Nagulat si Mikazuki sa sinabi ni Bullet kaya hindi niya napigilang hindi mapalingon
sa gawin nito. Gusto niyang itanong kung paano nalaman nito ang pagkakakilanlan
niya bilang King of Diamonds ngunit mas pinili niya na lang na tumahimik. Naiinis
siya tuwing nalalaman pa rin ni Bullet ang mga bagay na maingat niyang sinesekreto.

"Tigilan mo 'ko, Roswell, ha."

"Pfft. What? I'm just asking you," saad nito habang tumatawa pa rin na mas lalong
nagparamdaman ng inis at pag-iinit ng ulo kay Mikazuki. Sumandal nalang siya sa
likuran at humalukipkip na iniwas ang tingin.

"It's not the time to crack some jokes. Hindi ka naman nakakatawa, Roswell" matigas
na saad ni Mikazuki.

"Kidding aside, Love. I'm just telling you that you better stop what you and Mom
are planning because it might stress you and affect our child. And besides, I can
take care of everything," mahabang sabi ni Bullet pero hindi na sumagot pa siya
sumagot.

Para sa kanya, kaya naman niyang pangalagaan ang sariling katawan at maging ang
bata sa sinapupunan niya. Kaya niya iyong ingatan. Dahil iingatan niya talaga 'yon
anuman ang mangyari. At the same time, kaya niya pa ring tumulong sa mga plano nila
ni Aemie.

Naiintindihan niya ang pinupunto ni Bullet, alam niyang nag-aalala lang ito sa
magiging kalagayan nila ng anak nila. Ang gusto niya lang ay magtiwala si Bullet sa
kanya, na kahit anong mangyari, hindi niya babalewalain ang katotohanan na buntis
siya.

Halos buong buhay niya, pulos pangungulila sa pamilya ang nararamdaman niya. Kung
hindi dahil kay Bullet, hindi niya mararamdaman na may halaga siya. Kaya ngayon na
magkakapamilya na silang dalawa, hindi niya rin masisisi si Bullet kung ganito siya
mag-alala.

Hindi lang talaga niya pwedeng ipagpaliban sa ngayon ang pinaplano nila, lalo't
nag-uumpisa nang tumindi ang ginagawa ng Les Solitaires para pabagsakin ang mga
mafia groups, isa na roon ang Black Organization.

She knows that when they continue to talk about this topic ay hindi na sila
matatapos. Ayaw niya ring umabot sa punto na baka pumayag na lang siya sa gusto ni
Bullet.

Tumahimik na ang sandali sa kanilang dalawa matapos ang pag-uusap na iyon. Kapwa
nirespeto ang pag-iisip. Si Bullet, tahimik na humihiling na sana ay sundin siya ng
kasintahan, habang si Mikazuki naman ay pag-intindi ni Bullet sa sitwasyon niya ang
iniisip.

"We're here," anunsyo ni Bullet, maraming bantay ang nasa paligid ng mansion ng mga
Knight. At nagtaka ang mga ito nang makita ang isang hindi pamilyar na sasakyan.

Agad nilapitan ng mga bantay ang sasakyan, nang biglang ibinaba ni Mikazuki ang
bintana upang salubungin ng tingin ang mga bantay na papalapit pa lamang.

Napahinto sila nang makita ang anak ng kanilang amo kaya mabilis silang nagsipag-
tunguhan ng ulo, tanda ng respeto.

Narinig pa ni Mikazuki na inutusan ng isang bantay ang kapwa nito upang pagbuksan
sila ng malaking gate na agad namang sinunod.

Muling binuhay ni Bullet ang makina ng sasakyan atsaka nagmaneho papasok sa

malaking mansion ng pamilya Knight.

Hindi malaman ni Mikazuki pero kinakabahan siyang umuwi ngayon. Siguro dahil wala
ni isa sa kanila ang may alam na buntis siya. At sigurado siyang manggagalaiti sa
galit ang ama niya. Lalo pa't ang alam ng mga ito ay wala na siyang koneksyon pa sa
mga Roswells. O kung mayroon man ay hindi na sintindi ng noon.

Tapos ay malalaman nitong buntis siya? Hindi na niya alam ang iisipin pa.

"Are you okay, Love?" tanong ni Bullet sa kanya nang mahalata nito ang panginginig
ng kamay niya. "Don't worry, I am just here."

Iyon lang ang sinabi ni Bullet pero talaga nga namang matindi ang epekto sa kanya
ng binasa. Sa iilang salita, akalain mong huminto ang panginginig ng mga kamay niya
at tila kumalma ang sistema niya.

Idagdag pa ang matamis nitong ngiti na hinaluan ng pagpapalakas ng loob kaya

madaling napawi ang kaba sa sistema niya.

Dahan-dahang binuksan ni Mikazuki ang pinto ng bahay nila at agad na nagulat nang
makita ang taong nag-aabang sa kanya mula sa loob.

"P-papa."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 71 - Page 5
by Yanalovesyouu
17-22 minutes

Mikazuki Knight's POV

Kanina pa ako paikot-ikot sa apat na sulok ng kwarto ko. Hihiga sa kama, uupo,
tatayo at maglalakad. Ayan ang mga paulit-ulit kong ginagawa habang iniisip ang
papalapit na banta sa buhay namin. At hindi ko alam kung papaano haharapin iyon.

Lalo na't hindi ko inaasahan na malalaman agad ni Papa ang tungkol sa pagbubuntis
ko. I mean, yes, there's no reason for him not to know, he is a Knight, pero hindi
ko inaasahan na ganito kabilis.

-Flashback-

As soon as I opened the door, nagulat ako nang tumambad sa harapan namin ni Roswell
si Papa. Tiningnan lang niya si Roswell na para bang sinasabi na puwede na itong
umalis.

Roswell just gave me a single glance. Mababasa ang pamamaalam sa mga mata nito,
bago muling tumingin kay Papa na bahagya niyang tinanguan at saka tuluyan nang
umalis.

Naiwan akong nakatayo sa may pinto at ang paningin ay nakatutok kay papa na ganoon
din sa akin. Hindi ko alam ang iniisip niya pero nanatili siyang nakaupo sa couch
habang nilalaro ang hawak niyang baso na may lamang wine.

Isang alanganing ngiti at maliit na pagyukod lamang ang iginawad ko sa kanya bago
tuluyang magdesisyon na maglakad papalapit sa hagdan upang tumungo na sa kwarto ko
nang bigla siyang magsalita.

"How are you?" Tanong niyang nakapagpahinto sa paghakbang ko paakyat ng hagdan.

Lumingon ako bago sumagot. "Ayos lang po ako."

"Are you sure?" He looked at me as if he's reading my thoughts.

"You've been gone for days. Where could you possibly be?" Mabagal ang pagkakatanong
niya.

"May inasikaso lang po akong business."

Tumango tango lang siya at hindi na sumagot.

"Umm... I'll just go to my room," paalam ko makalipas ang ilang segundong

katahimikan.

Pero bago pa man ako makapaglakad ay muli na naman siyang nagsalita, "So you're the
King of Diamonds, huh?" Nanatili akong nakatalikod sa kanya pero batid ko na nakita
niya ang naging reaksyon ng katawan ko sa sinabi niya. "Now, now. I finally got
your attention. Come here, join me."
Wala akong magawa kung hindi agad na tumalima. Naglakad ako papalapit saka umupo sa
malambot na sofa na katapat ng inuupuan niya at saka palihim na bumuntong-hininga.

Alam ko ang dahilan ng kabang nararamdaman ko. Alam na niya ang posisyon ko bilang
King of Diamonds sa Les Solitaires. Natatakot ako na malaman niya ang mga plano ko
at higit lalo ang tungkol sa pagdadalang-tao ko. Sasabihin ko rin naman pero
siguro, hindi pa sa ngayon.

As soon as I made myself comfortable sitting on the sofa, one of the maids suddenly
appeared by my side and was about to give me a glass of wine. Ginagawa ang
nakasanayan sa tuwing may bisita.

"No," pag-awat niya sa akmang gagawin ng kasambahay, "My daughter is pregnant. It's
not good for my grandchild."

Ganoon na lang ang gulat ko at ng kasambahay nang narinig namin iyon. Nagpabalik-
balik ang tingin niya sa amin ni papa na para bang nag-aabang kung sasang-ayunan ko
ang sinabi ni papa.

"H-how did you know that?" He didn't answer me, instead, he gave me a meaningful
smile. Hindi ko alam kung ano ang naramdaman ko nang ngumiti si papa sa akin. His
smile is making me anxious dahil alam na niya kung ano ang itinatago ko.

At hindi iyon basta makahulugang ngiti dahil nababasa ko sa mga ngiting iyon na
dapat na akong mangamba.

Paano niya nga ba nalaman? Hindi pa man ako ganoon katagal sa ospital and I'm sure
that no one from the Black Organization would dare to tell him about it but—geez.
He's Terrence Von Knight for pete's sake. He sure had used his connections to do
all the work kaya hindi imposibleng hindi niya agad malaman ang tungkol dito.

"I'm happy for you. A Roswell, huh?" Ako naman ang hindi nakasagot. Tinatantiya
kung dapat ba akong maniwala sa sinasabi niya pero mas lamang ang pagdududa.

Happy for me? I don't think so. I just can't believe na magiging masaya siyang
nagdadalang-tao ako lalo pa't nanggaling sa pamilya ng mortal na kaaway niya ang
ama ng dinadala ko.

Alam ko na ganoon na talaga katindi ang galit nito sa kanila. At hindi ko maiwasang
hindi pangunahan ng takot lalo na't alam ko ang mga kayang gawin ni papa.

I just smiled while looking at him. Hindi ko na kaya pang makipag-usap sa kanya ng
mga ganitong bagay. I know that he's secretly playing mind games with me and I
can't let him do that.

"Magpapahinga na po ako." I said as I made my way through the stairs, hindi na siya
binibigyan ng pagkakataong makasagot.

Nasa gitna na ako ng hagdan when he suddenly spoke, giving me chills all throughout
my body.

"Mikazuki, just a fair warning, if you have any plans running on your mind, you
should be extra careful. Especially now that you're pregnant."

-End Of Flashback-

What does he mean by that? At bakit niya ako binibigyan ng warning?

By all means, I should take his warning seriously. Hindi lang para maproktektahan
ang sarili ko laban sa kanya, para na din sa ibang mafia groups na sigurado akong
nag-uumpisa nang mangalap ng impormasyon.

Kung ganoon nalang kabilis malaman ni papa ang pagbubuntis ko ay hindi imposibleng
alam na rin nila.

I should be more precautious. Hindi ko dapat ipakita na mahina ako dahil maaari
gamitin nila iyon laban kila Roswell.

Huminga ako nang malalim pagkatapos ay umupo sa dulo ng kama ko. What should I do
now? Nauubusan ako ng ideya sa isip ko. Ito na ba ang sinasabi ni Roswell na itigil
ko na ang mga plano ko kasama ni Tita Aemie?

Fuck! Hindi kaya alam na rin 'yon ni papa?

Dali-dali kong kinuha ang cellphone sa ibabaw ng kama ko. Basta ko na lang kasing
initsa iyon kanina nang makapasok ako.

I dialed Tita Aemie's number, wala pang dalawang ring ay sinagot niya na 'yon.

"Mo—" Hindi ko na natapos ang pagbati ko sa kanya nang tawagin niya ako habang
humihikbi.

[Mikazuki! Huhuhuhu!]

"Mom, what happened?" Muli na namang namutawi ang kabang nararamdaman ko nang
marinig ko ang mga hikbi ni Tita Aemie.

What the heck? May nangyari ba kay Tita Aemie while I was away?

[Umm... Si ano kasi. Huhuhu!]

"Sino po, mom?"

[Si Ze—ah! Oo! 'Yong ano kasi, Mikazuki. Huhuhu! May napanood kasi ako kanina sa
TV.]

"Mom, nasa CR ka po ba? I can hear your voice echoing."

[Oo. Huhuhu.]

"What are you doing there? May nangyari po ba?" seryosong tanong ko.

[Kasi kanina 'yong si ano... si Ken! Tama siya iyon. 'Di ba asawa niya si Barbie?
Huhuhu. N-nalaman kasi ni Barbie na nabuntis ni Ken si Hello Kitty.]

"Barbie? Ken?" Cartoon characters?

[Mikazuki! Huhuhu ano'ng gagawin ko?]

"What do you mean, mom?"

[Ano'ng gagawin ko na nabuntis ni Ken si Hello Kitty? Huhuhuhu! 'Di ba dapat

magalit ako? Dapat ba palayasin ko siya? Kasi may anak at asawa na si Ken, tapos
nakabuntis pa siya ng iba. Huhuhuhu.]

"Mom. I don't get you. Those are obviously cartoon characters, right?"

[May pagka-slow pala 'to si Mikazuki. Dapat yata hindi ko na sinabi sa kanya.
Huhuhu.] Mahina akong natawa sa tinuran niya.

I know how Tita Aemie loves Barbie. Kaya siguro ganito ang reaksyon niya sa
napanood niya.

Pero... paanong nabuntis ni Ken si Hello Kitty? Dammit! Sometimes I can't relate to
Tita Aemie's imagination but nevertheless she's really adorable.

"I can hear you, mom," nakangiti kong sabi. Serious things are starting to run
through my mind.

[Waa! Nasabi ko ba nang malakas? Hindi naman, ah.]

Ilang sandali akong natahimik. "Mom..."

[Ano iyon? Ayos ka lang ba, Mikazuki?]

I sighed heavily and massaged my forehead as it crossed my mind... the reason why I
called her.

These thoughts are killing me. Ang sakit sa ulo isipin kung may alam ba si papa o
wala. Pero sigurado akong mayroon, hindi niya lang sinasabi.

Sino bang tanga ang magsasabi ng mga plano niya? For sure, secretly, he's *planning
something.

"I'm fine, mom. How about you?" I asked her.

[Okay lang ako, 'no. Waaa! Bakit mo tinatanong, Mikazuki? Hindi ba ako okay? Sa
tingin mo dahil ba ito sa nakabuntis si Ken? Waaa! Huhu.]

Dinig ko sa kabilang linya ang lungkot sa boses ni Tita Aemie kaya agad ko iyong
nilinaw. "No, mom. I mean, I am just checking on you."
[Eh? Sure ka ba r'yan? Hay nako. Akala ko naman kung ano na.] Bumuntong-hininga
siya.

"Anyway, mom. I just called to say that we... we might need to gather new
information and reevaluate our plans." Hindi ako tumigil sa paghilot ng sentido ko
dahil sobra akong nag-aalala para sa mga plano naming magbabago dahil alam na iyon
ni papa.

[Talaga? Bakit naman?]

"I... I have this..."

Hindi ko masabi ang gusto kong sabihin dahil maski ako ay hindi sigurado sa mga
iniisip ko. Pero malakas ang kutob kong tama ang konklusyon na naiisip ko.

[Ano iyon, Mikazuki?]

"I have this feeling that my father is one of the Jokers," sa wakas ay diretsong
sabi ko.

Goddammit! Wala pa mang nangyayari, pakiramdam ko, pagod na ako. I feel so

exhausted.

[Talaga, Mikazuki? Wow. Ang galing niya.]

"I am not sure yet, mom. But he's acting suspicious. Kung hindi man siya Joker, he
might be... somewhat related to the Joker."

[Sigurado ka ba r'yan, Mikazuki? Sabi kasi ni Mommy sa akin na masamang magbintang

hangga't hindi naman nakikita o napapatunayan,] mahabang sabi niya.

Hindi na ako nag-abalang sagutin pa ang tanong ni Tita Aemie bagkus ay nag-umpisa
akong magkuwento ng mga nakita o narinig ko na nagpapatunay na posibleng maging
Joker si Papa.

Oo, madalas ngang may kausap si papa dahil na rin sa mga transactions and
businesses niya. Pero mas madalas ko siyang naririnig na parang hindi naman tungkol
sa dalawang nabanggit ang usapan nila ng kausap niya sa telepono.

-Flashback-

Kinuha ko na ang purse ko saka nagmamadaling lumabas ng kwarto. Maingat kong

isinara ang pinto niyon para lang hindi makagawa ng ingay.

Hindi naman sa tumatakas ako. Ayoko lang maramdaman ni papa na panay ang alis ko.
Pati si mama, mag-aalala kapag nalamang lagi akong wala.

Paalis ako ngayon para makipagkita kay Gray. May mahalaga raw kasi siyang sasabihin
sa akin at hindi kakayanin kung sa tawag lang kami mag-uusap. Mukha namang
importante kaya kailangan kong makaalis ngayon. At mukhang mali-late pa nga yata
ako sa oras ng pagkikita namin.

Mahirap kasing tiyempuhan na wala sa hallway si papa. Hindi naman sa takot ako sa
kanya. Ayoko lang ng marami siyang tanong at ayoko rin na mag-isip siya nang kung
anu-ano. Ang gusto ko, malaman man niyang umalis ako, ay iyong wala na ako sa
paningin niya.

Hindi ko lang gusto kapag tumingin si papa. Naroon agad ang pagkontra sa mukha
niya.

Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan. Didiretso na sana ako palabas ng main door
namin nang makaramdam ako ng uhaw. Agad ako lumihis ng daan patungo sa kusina.
Nakasalubong ko naman ang ilang mga kasambahay na naglilinis.

Yumuko sila pagkatapos akong makita tanda ng respeto. Nginitian ko naman sila.

Tumungo ako sa fridge upang kumuha ng isang bottled water. Habang iniinom 'yon ay
nakarinig ako ng isang pamilyar na boses, di-kalayuan mula sa pwesto ko.

Sinundan ko ang boses na 'yon dahil sa kuryosidad.

"Maghanda kayo. Sisiguraduhin kong matutuwa ang Roswells at Yaji sa gagawin natin,"
dinig kong ani papa habang may kausap sa kanyang cellphone.

What will they do this time?

"Alamin ninyo kung saan ang mga daraanan nila. At bantayan ninyo."

Naikuyom ko ang mga kamao ko dahil sa narinig.

"It will be the most amazing party for them," saad niya pa sa kausap atsaka binaba
ang tawag.

Dali-dali ko namang inubos ang iniinom pagkatapos ay mabilis na umalis. Bitbit ang
pangamba sa mga salitang binitiwan ni papa.

Kailangan kong mabalaan ang mga Roswells at Yaji. Sigurado akong hindi ko
mapipigilan ang mga balak niya. Hindi niya ikakansela ang paparating na pagdiriwang
para sa ibang bagay.

Kailangan may gawin ako para matulungan ang Roswells.

-End Of Flashback-

Base sa nakalap kong impormasyon, Les Solitaires ang karamihan sa mga taong
nandoon. Bukod pa ang tauhan ng mga Yamaguchi at Black Sinister.

Pakiramdam ko, napagtagpi-tagpi ko na ang mga kaganapan kaya mas lalong lumakas ang
kutob ko... na kung hindi man siya ang Joker, isa siya sa mga matataas na tauhan ng
Joker.

Kilala ko na ang mga mukha sa likod ng mga baraha. Ang Joker na lang ang hindi pa.

At isa pa sa mga naaalala ko... ay iyong fake death ceremony ng Roswells at Yaji.
Iyong tungkol sa mga bangkay sa loob ng coffin.

-Flashback-

"Hihintayin ka namin ng papa mo sa baba, anak."

"Sige po, ma."

Hinintay ko na makalabas ng kwarto ko si mama bago ko inumpisahang ayusin ang

sarili ko.

Muli kong tinignan ang pulang-pulang damit na nakalatag sa higaan ko at saka

bahagyang napailing.

Ano ba ang iniisip ni papa? Is he trying to look disrespectful towards the death of
Yajis and Roswells?

I just shook the thought out of my head before finally grabbing the dress.
Pagkatapos kong isuot iyon ay agad akong umupo sa harap ng vanity table para ayusin
ang mukha ko.

I put on a light make-up that compliments my dress and wore a four-inch red
stiletto. I am now set to leave my room.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto ko at tinahak ang daan patungong sala kung saan
naghihintay ang mga magulang ko kasama si Macey Wolf.

I gave them a placid smile as they looked at me.

"Napakaganda mo, anak," sabi ni mama na ngiting-ngiti habang nakatingin sa akin.

"Indeed," maikling tugon ni papa na binigyan din ako ng isang tipid na ngiti bago
ulit magsalita. "And, don't forget to bring your invitation cards."

Masyadong pinaghandaan ng Black Organization ang gabing ito at piling tao lamang
ang imbitado para makadalo sa fake death ceremony ng mga magulang nila.

Buti nalang ay napaalala ni papa dahil hindi ko nga pala nakuha ang invitation ko.
It's not that the Black Organization will not let me in without that, especially
nandoon si Roswell, pero kailangan kong ituloy ang nasimulan kong pagpapanggap.
They are not even aware that I am part of the plan.

"Nakalimutan ko nga po yata ang invitation ko. Babalikan ko po muna saglit sa

kwarto, mauna na po kayo sa sasakyan." Tumango lang sila sa akin kaya mabilis akong
naglakad pabalik sa kwarto ko.

Aa soon as I entered my room, mabilis kong inilibot ang paningin ko sa buong kwarto
hanggang sa nakita ko ang hinahanap ko na nakapatong sa side table ng kama ko.

Mabilis ko itong kinuha at agad na tinahak ang daan palabas ng kwarto. Wala na sila
mama at papa sa sala ng makababa ako. Siguro ay nasa sasakyan na nga sila gaya ng
sinabi ko kanina.

Tinahak ko ang daan palabas ng kabahayan pero agad akong natigilan ng makita ang
anak-anakan ni papa na si Macey Wolf.

Nakatayo siya sa may garden while holding her phone as if she's expecting a call.
Habang naglalakad ako palapit sa kanya ay biglang tumunog ang telepono niya.

She quickly answered the call and listened for a few seconds before answering.

"Yes, we're about to go now. We're just waiting for Mikazuki... No, no... just
follow dad's command so we won't have any problems."
Dad's command? What would that be?

Is he sabotaging the Black Organization? Alam na ba niya ang tungkol sa fake death
ng Yaji at Black Organization?

Damn! Sumasakit ang ulo ko kung anong ang posibleng dahilan ni Papa para magsagawa
ng plano.

"Yeah, get in position." Iyan ang huling sinabi ni Macey sa kausap bagot tuluyang
ibaba ang phone niya.

That's also my cue para mabilis akong lumayo sa kanya. I don't want to get caught
eavesdropping.

Pumunta na ako sa garage when I saw Papa coming towards my direction. I

automatically faced him and acted na parang walang nangyari and told him I was
ready to go.

Tumango siya at sinipat ng tingin ang garden hindi kalayuan kung nasaan si Macey.
"Macey..." pagkuha niya sa atensyon nito, "...let's go. Sumabay ka na sa amin
palabas."

Macey just smiled and placed her phone back in her bag before making her way
towards us.

We walk side by side papunta sa kotseng maghahatid sa amin sa venue ng death

ceremony nang biglang magsalita si papa.

"This will be the most entertaining death ceremony."

Macey laughed at that and made me confused.

What the hell is going on?

-End of Flashback-

Bumalik sa reyalidad ang isip ko nang magsalita si Tita Aemie.

[Pero paano siya naging Joker kung hindi ko pa naman siya narinig na mag-joke?]
biglang tanong ni Tita Aemie kaya kumunot ang noo ko.

[Pero—parang medyo tama ka, Mikazuki, hehe. Hindi nga malabong Joker nga siya.]

Napangiti ako nang mahimigan ang pagkaseryoso sa boses niya. Minsan lang siya
magseryoso at sa minsan na iyon, sigurado akong may nabubuo nang konklusyon sa utak
niya.

Ibababa ko na sana ang tawag nang magpaalam ako pero bigla siyang nagsalita. [Wait,
Mikazuki. May tanong pa ako.]

"What is it, mom?"

[Kung Joker 'yong papa mo. Siguro magaling siyang mag-joke, 'no? Hehe. Paturo naman
ako.] Napapikit ako nang marinig iyon.

I quickly tried to think of a better plan kung saan matatahimik ang kutob ko.

Tumikhim ako bago nagsalita. "Okay, Mom, this will be our new plan."
[Sigurado kang magbabago tayo ng plano? Paano iyong mga hindi natin natapos?]

"Sigurado po ako, Mom. Malakas ang kutob ko na may kinalaman si Papa dito. And
about our unfinished plans, sigurado akong may tatapos ng mga naumpisahan natin."
Maybe Roswell. Or other mafia groups na may atraso din sa kanila.

[Oh, sige, ano 'yong bagong plano, Mikazuki? Hehe excited na ako.]

"We still need to find out the truth, at isa pa po, our top priority now is to know
if si Papa nga po ang Joker. If not, what position could he possibly be?"

[Talaga? Yiieee! OMG! Excited na talaga ako sa bagong adventure natin!]

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 72
by Yanalovesyouu
24-31 minutes

Duchess Lionhart's POV

Me and Azure are both in deep thoughts as we make ourselves comfortable sitting
here on the sofa.

Hanggang ngayon ay iniisip namin kung paanong nag-iba ang taong nasa ICU gayong
sigurado kaming si Shaun ang iniwan namin doon.

-Flashback-

Mabilis kaming tumayong dalawa ni Azure as the male nurse caught our attention na
kalalabas-labas lang galing sa morgue nitong hospital.

"Maaari ninyo na pong makita ang bangkay ng pasyente."

Nagpalitan kami ng tingin ni Azure at sabay na bumuntonghininga.

Sabay kaming naglakad papalapit sa pintuan ng morgue nang biglang lumitaw sa tabi
namin ang hingal na hingal na kapatid ni Shaun Birkins, si Lionel Birkins.
Maybe on his way here, he heard what happened from the other nurses?

Muli akong napabuntonghininga nang makita ang kaba at takot sa mga mata niya nang
tapunan niya ng tingin ang pintuan ng morgue kung nasaan ang kapatid niya.

Tumingin siya sa amin and made a single nod na para bang sinasabi na sabay-sabay
kaming pumasok sa loob.

The nurse opened the door for us. Sinamahan din niya kaming pumasok sa loob.

Sabay-sabay na naman kaming napabuntonghininga nang tuluyan kaming makapasok sa

loob ng morgue. Huminto kami malapit sa pinakaunang medical steel bed kung nasaan
ang isang bangkay na natatakluban ng isang puting kumot.

Agad na nag-unahang mahulog ang mga luha ko sa nakita. Shaun...

Lumapit ang nurse sa bangkay at dahan-dahang tinanggal ang puting kumot.

Agad akong napatakip ng bibig nang makita ang itsura nito. Bagama't nalinis na at
sigurado akong naalis na ang mga bala nito sa katawan ay bakas pa rin kung saan
tumama ang bala sa ulo niya.

Pero ganoon na lang ang gulat at pagsinghap naming tatlo nang tuluyang makita ang
mukha ng bangkay.

Pinunasan ko muna ang mga luha sa mata ko at ilang beses akong napakurap sa pag-
aakalang niloloko ako ng sarili kong paningin.

"Who is... that?" tanong ko nang masigurong hindi siya si Shaun at dahan-dahan kong
tinuro ang hindi kilalang bangkay.

"Wengya! Hindi naman iyan si Master, ah!"

That's right. Hindi man ako ganoon kalapit kay Shaun, I'm sure that that guy is
definitely not him.

Hindi kumibo si Lionel. Sa halip ay inilipat niya ang tingin sa nurse na nagtataka
rin ang tingin na ipinupukol sa amin. "Sigurado ka bang siya iyong pasyenteng
nabaril sa ICU?"

"Yes, sir," siguradong sagot ng nurse.

"Anak ng tinolang binaril! Hindi naman iyan iyong binabantayan namin. Paanong
naging siya iyon?" maingay na apila ni Azure.

"Pero siya po talaga ang nasa ICU, sir. Siya po si Dealan Aguinaldo."

"Hindi Dealan Aguinaldo ang pangalan ng kapatid ko," Lionel said kasunod ng pag-
iisip ng malalim.

"Are you sure? Have you had your records double checked?" ako naman ang nagtanong.

Tumango-tango naman ang nurse habang kinukuha ang isang folder na nakalagay sa may
paanan ng bangkay at pinakita sa amin ang information.

Muli kaming nagkatinginan tatlo nang mabasa ang pangalan. It's really Dealan
Aguinaldo and not Shaun Birkins.

How did it happen?

After a long silence, the nurse told us that we cannot consume a lot of time in the
morgue, kaya nag-decide kaming lumabas.

Kamot ni Azure ang ulo niya nang makaupo kaming muli sa isa sa mga steel chair
habang nanatiling nakatayo sa harapan namin si Lionel.

I watched him as he ruffled his hair in frustration before he finally had the
courage to fire us a question that both me and Azure couldn't answer.
"May idea ba kayo kung paano nangyari 'to?"

-End of Flashback-

"Petengene! Ano ba kasing nangyari?" biglang tanong ni Cody na nagpanumbalik sa

akin sa reyalidad.

Azure didn't miss his chance to invite Cody here in their house noong makasalubong
namin siya sa parking lot ng ospital right after we decided to leave. Sabi niya
galing siya sa rooftop ng hospital to have some fresh air until he felt bored and
just decided to go home.

"Wengya, 'tol. Hindi pala si Master iyong nabaril sa ICU."

"Ha?! Aba, matinde! May barilan bang naganap sa ospital? Takte!"

"Not really..." Napahilamos ako sa mukha ko dahil kahit ako ay hindi maipaliwanag
ang nangyari.

"Petengene! Ano ba kasing nangyari? Para naman maka-relate ang kaguwapuhan ko sa

inyo." Cody looked at us like he's really eager to know what happened earlier.

"Ganito kasi 'yan, 'tol. Makinig ka sa mas nakaguguwapo sa'yo dahil mahalaga 'to."

"Ulol! Kung palamangan lang naman ng gandang lalaki ay syur na syur akong mas
lamang ako ng isandaang porsyento sa'yo, 'tol."

What the heaven? I rolled my eyes inwardly as I heard them fighting over their
handsomeness. Geez! They really know how to spoil a moment.

"Boys," pagpigil ko sa kanila.

Azure cleared his throat habang dumeretso naman ng pagkakaupo si Cody na para bang
handang-handa nang makinig.

I looked at Azure and asked him para ikwento na kay Cody ang nangyari. Tumango
naman siya sa akin at saka nag-umpisang mag-kwento.

"Nasa kalagitnaan kasi kami ng masinsinang pag-uusap ni Duchess kanina nang biglang
na-miss ng kalikasan ang kagwapuhan ko kaya iniwan ko muna si Duchess doon sa mga
silya. Tapos pagbalik ko, naknamputcha 'tol! Nagkakagulo na ang mga doctor, nurses
at staff ng ospital sa kwarto ni Master," pag-uumpisa ni Azure.

"Yeah, I was waiting for Azure to come back when a nurse walked by to check Shaun.
Pinanood ko lang siyang naglakad papasok sa ICU, until she rushed out screaming na
patay na raw iyong pasyente sa ICU, which we thought... si Shaun."

Gulat namang napatingin sa akin si Azure nang marinig ang sinabi ko. "Wengya! May
nurse na namang nag-check?" I nodded. "Hindi ba kache-check lang noong isang doctor
na may kasama ring nurse bago ako umalis?"

"Uhh... yeah?"

"Hindi ba't wala pa namang isang oras ang pagitan n'on mula sa naunang doctor?

"Pero 'di ba sinabi nila na normal lang daw na i-check maya't maya ang pasyente?"

Napatingin kami sa isa't isa nang sabihin ko iyon at pareho kaming natahimik. Until
we both came into the same conclusion pero nauna si Azure na mag-voice out.
"Putcha. Hindi kaya may kinalaman iyong doctor at nurse na iyon sa pagkawala ni
Master?"

"Hindi kaya gising na si Shaun and then he pretended to be one of the nurse or
doctor na lumabas sa ICU?" ako naman ang nagtanong.

"Wengya! Bakit naman gagawin ni Master iyon? Ibig sabihin, gising na siya simula pa
kanina?"

"Or maybe longer?" tanong ko pabalik sa kanya.

Parehas kaming natahimik at nag-isip. Kung totoo ngang he's faking his sleep, what
could be Shaun's reason? Pinagti-tripan niya lang ba kami? Especially Amber? Or is
he being threatened?

What the heaven!

Bahagya akong napahawak sa ulo ko nang makaramdam ako ng bahagyang pagkirot doon
gawa ng sobrang pag-iisip.

"Woah, wengya! Duchess, huwag mo namang biglain ang sarili mo sa pag-iisip."

Azure was too quick to notice my headache pero imbes na pansinin siya ay nagtanong
ako, "Do you think it has something to do with the Les Solitaires?"

"Syet! Spiking op Les Soliteyrs," pagsingit ni Cody, "hindi ba't close na close na
si Birkins at si Amber? Alam din kaya n'on ni Birkins iyong tungkol sa Teyl op da
Los Dyester?"

"Tale of the Lost Jester?" I haven't heard of that in my entire life. Medyo out of
topic ang tanong ni Cody, but since it is concerning Amber and Shaun, I became
curious.

Pero mukhang na-curious din si Azure dahil mas nauna pa siyang magtanong sa akin.

"Ano na naman iyan, 'tol?"

"Takte, may nalaman kasi ako, 'tol, pero sikret lang," serysong sabi ni Cody.

"Ano iyon?"

"What is it?"

Nagkatinginan kami ni Azure nang sabay naming masabi iyon but he's fast to withdraw
it while trying to hide a smile.

Cody took a deep breath in, and blew a deep breath out before finally saying, "Sa
tingin ko si Amber ang Joker."

What the heaven?

-
Lindsay Lee's POV

I took a deep breath and listened to the old brag of my heart as I parked my car in
the parking lot. Dito kami magkikita ni Trigger because I asked for his help
earlier.

Sa lahat ng kilala kong lalaki, Trigger is the most understanding and helpful. So I
tried to mask my uneasiness when I spoke to him kahit na alam kong ngayon ay
palaging may awkward atmosphere na bumabalot sa amin whenever we speak.
Furthermore, not only would this benefit me, but it would also benefit the majority
of the Black Organization.

As I said, we're a team.

We are a team not just because we work together; we are a team because we trust and
care for one another.

I quickly collected my belongings from the passenger seat and got out of my
vehicle. Nag-umpisa na akong maglakad papunta sa entrance ng cafe. I smiled no'ng
makita ko si Trigger from the glass wall of the cafe.

How can he be so ravishing handsome and hot at the same time? Mahina kong ipiniling
ang ulo ko. Now is not the right time to fantasize, Lindsay.

I continued to walk at nang makita ako ni Trigger na pumasok ng cafe, he instantly

smiled at me and stood up.

Mabilis naman akong naglakad palapit sa table kung nasaan siya and gave him a peck
on his cheek, na ikinagulat niya.

"Hi, Trig. Kanina ka pa?"

He's staring at me, surprised, kaya nagsalita ulit ako, "Trig?"

"N-no, k-kararating-rating ko lang din."

Tinanguan ko lang siya at akmang uupo na sa katapat niyang upuan but he's too quick
to compose himself and pulled a seat for me. Trig will always be Trig. Being a
gentleman as he is.

"Kumain ka na ba? Do you want something to eat or drink?" he asked while calling
the attention of the waiter.

"A chocolate frappe would do," mabilis kong sabi habang nakangiti.

"A chocolate frappe for the beautiful lady and..." sabi niya nang makalapit ang
waiter at abutan siya ng menu. He slightly scanned the menu. "...a cafe Americano.
And, two slices of your blueberry cheesecake, please."

Agad na umalis ang waiter nang makuha ang order namin. Leaving us both with awkward
silence.

After a long minute of silence, Trigger finally cleared his throat before looking
at me straight into my eyes and asked, "Is there something bothering you, Lind? Is
there something I can help you with?"

"Actually, Trig..."

"Yeah?" He smiled at me like he's reassuring me na kahit ano pang sabihin ko sa

kanya ay handa niyang gawin. That made me hesitate to say my agenda.

"It's about... umm... Kayden."

Although his smile didn't fade, napansin ko ang saglit na pagkawala ng kislap sa
mga mata niya. I'm not sure if he's hurt or something but it's making me feel
hesitant to continue.

He cleared his throat once again and before answering, "Let me ask you this first."
Agad ko siyang tinanguan at naghintay ng sasabihin niya. "What's between you and
Lerwick?"

I was shocked dahil napaka-straightforward ng tanong niya. "Are you asking if we

are in a relationship?"

"Yeah?"

"Of course not. We're not in a relationship, Trig." Kasi ikaw lang naman ang gusto
ko.

"Look, I happened to hurt Kayden's feelings. He... he admitted to me that he sees

our relationship to be more than friendship. And I—I turned him down. B-but our
feeling is not mutual."

Napabuntonghininga ako as I looked down. Hanggang ngayon, nagi-guilty pa rin ako sa

ginawa ko but that's how it should be.

"It's just that... he's kind of suspicious recently," dugtong ko pa. Muli akong
nag-angat ng tingin kay Trigger na ngayon ay nakatingin din pala sa akin.

"Maybe he's trying to forget his feelings kaya siya lumalayo sa'yo?"

"No—"

"Because, honestly, I can somehow relate to Lerwick's feelings." Trigger sighed

heavily.

"I feel like I'm the most foolish man in the world for slipping a chance to be with
the woman I love just because I'm afraid to lose our relationship as... as
friends."

Hindi ako nakapagsalita. Alam ko kung ano ang sinasabi niya, gusto kong kontrahin
ang sinasabi niya. I want to tell him that he's not a fool, that he didn't slip the
chance because in the first place, wala namang nasayang na chance because he has a
special place in my heart.

It's just that... hindi ito ang tamang oras para unahin ko ang nararamdaman ko.
What matters now is Kayden... and his suspicious activities.

We both fell into silence and waited for the waiter to serve our orders.

I took a deep breath before talking again, "Meron talagang mali, Trig." Tumingin
ako sa mga mata niya. "He's not being his usual self. He's avoiding not just me,
but everyone else. Kahit sina Emerald ay nagtataka dahil hindi na nakikiisa si
Kayden sa atin, sa Black Organization, tulad ng ginagawa niya dati."

He stayed silent dahil dumating na ang waiter para i-serve ang orders namin. Nang
makaalis ito ay nag-umpisa na akong magsalitang muli.

"He started to behave like this after Caliber's birthday party, and when I saw him
earlier, he was..." I couldn't continue what I wanted to say which made his
forehead crease.

"Lind, do you happen to know something kaya napaiisip ka nang ganiyan?" he asked.

"Yes."

"Is that the reason why you asked for my help?" tanong niya ulit

"Yes."

"Is it something na kailangan mong sabihin sa akin so I can help you analyze the
situation further?"

"Yes."

"But do you feel comfortable talking about it?"

"Yes."

"Great." He slightly smiled at me, making me feel at ease. "Go ahead, I'm
listening," dugtong pa niya.

"Umm... kanina kasi sa ospital, I saw Kayden and then I tried to approach him. But
instead of being the Kayden I used to know, he pushed me away. Sinabi pa niya na I
should stay away from him and that he doesn't... he doesn't need me messing with
his life." Pakiramdam ko nabasag ang boses ko habang inaalala ko ang mga nangyari
dahil parang narinig kong muli ang boses ni Kayden nang sabihin niya iyon sa akin.

I still can't move on from that. Hindi ko pa rin matanggap na nasabi sa akin ni
Kayden 'yon.

"I was stunned for a few seconds pero nag-decide akong sundan siya... then I heard
him say things like, kill Ruiz and Gomez when you have a chance."

Pinagmamasdan kong maigi ang magiging reaksyon ni Trigger, but unlike me, he
doesn't seem to be surprised at all.

"Gomez? Do you mean Azi Gomez na secretary ni Kuya Bullet?" Tumango ako bilang
tugon. "And Isabelle Ruiz, the fashion designer at Caliber's party?" Muli akong
tumango.

"Kayden is not the kind of person who will act so hastily, right? And he would
definitely tell us if that is part of our plan. Hindi siya basta-basta nag-uutos ng
ganoon na para bang wala lang sa kanya iyong sinabi niya. That's why I'm thinking
na something is really going on with Kayden," mahaba kong sabi.

Ang mga luhang kanina pa nagbabadya ay tuluyan nang tumulo. I feel so frustrated.
Sobrang gulo na ng nararamdaman at naiisip ko. I want to help but I don't know how,
mabuti na lang nandito si Trigger. Well, at least nawala na iyong awkwardness sa
amin.

He gently smiled at me as he came closer to me to wipe the lone tear in my cheek.

"What he's doing is part of his job. And you don't need to be bothered about it. He
is just doing exactly what he needs to do."

Kumunot ang noo ko dahil sa mga sinabi niya. "What do you mean?" I asked.

"Okay, here's the catch."

Aemie Roswell's POV

[Mom, nasa CR ka po ba? I can hear your voice echoing,] tanong ni Mikazuki sa akin
mula sa kabilang linya. Hanggang ngayon ay magkausap pa rin kami.

"Oo. Huhuhu." Waaa! Pero—pero e ano naman kung nag-e-echo ang boses ko dahil nasa
CR ako? Kapag nasa CR din naman siya nag-e-echo ang boses niya pero hindi naman big
deal sa akin.

[What are you doing there? May nangyari po ba?]

Meron! Gusto kong isigaw iyan kay Mikazuki at sabihin sa kanya ang lahat ng narinig
ko kanina pero—waaa!

Mabilis akong umisip na ibang pangalan para pagtakpan ang pangalan ni Zeke at
ikinuwento sa kanya ang pangyayari.

-Flashback-

Mahina akong nagha-hum habang binabalot sa harina ang mga manok na lulutuin ko para
sa dinner. Hehehe. Okay mukhang masarap ang kakainin namin mamaya. Kailangan ko na
lang umisip ng ipakakain kay Baby Bullet dahil hindi ko sure kung pwede sa kanya
'tong manok. Hay! Dapat pala nagpabili ako ng Gerber or Cerelac man lang kanina kay
Zeke.

"Wife, are you sure you don't need a hand?" tanong ni Zeke habang nakatingin sa
akin.

Ano ba naman 'tong si Zeke? Hindi ba niya nakikitang dalawa naman na ang kamay ko?
Kanina niya pa kasi ako tinatanong kung kailangan ko raw ba ng 'hand' habang
nakaupo siya sa stool at pinanonood lang ako sa ginagawa ko.

"Hindi nga, Dong," pagtanggi ko ulit. At saka ano namang gagawin ko sa kamay?

"Tss. Fine." Nanatili siyang nakaupo roon habang nakapatong ang mga siko sa mesa.

"Good afternoon, Mom, Dad." Parehas kaming napatingin ni Zeke nang pumasok sa
kusina si Baby Bullet para batiin kami.

"Hello, Baby Bullet!"

"Son, how's she?" Tingnan mo talaga 'tong si Zeke. Ayokong magsalita pero minsan
napakawalang kwentang ama. Kadarating lang ng anak niya pero kung sino-sino agad
ang hinahanap.

Binigyan ko ng masamang tingin si Zeke pero ngumiti lang siya sa akin.

"Kumain ka na ba, Baby Bullet?" tanong ko nalang dahil baka magtampo si Baby Bullet
sa daddy niya dahil hindi man lang siya nagawang kumustahin.

"Not yet, Mom. I'm famished. Is there something to eat?" sagot ni Baby Bullet
habang kumukuha ng bottled water sa refrigerator saka ito ininom.

OMG. Ayan na nga ba ang sinasabi ko, eh. Wala akong nakahandang Cerelac at Gerber.

"Waaa! Bakit hindi ka pa kumakain? Bakit mo ginugutom ang sarili mo? Gusto mo bang
ipagtimpla muna kita ng gatas?" Hala, oo nga pala! Bakit ko nga ba tinatanong si
Baby Bullet kung bakit ginugutom niya ang sarili niya. E responsibilidad ko ang
pakainin siya.

"Pfft. Mom, no. I'm not really hungry, and I'm excited to try what you've prepared,
so I'll save my hunger for later." Nag-wink pa siya sa akin habang nakangiti kaya
kahit papaano ay nabawasan ang pag-aalala ko.

Pero pwede na ba sya sa solid foods?

Ngumiti rin ako sa kanya para hindi siya magmukhang baliw na nakangiting mag-isa
kahit hindi ko alam kung ano ang dapat niyang ikasaya.

Manang-mana talaga kay Zeke ang mga anak namin. Nakababahala tuloy minsan.

"How about my question, son?" pagsingit naman ni Zeke kaya napakunot ang noo ko
habang nakatingin sa kanya. Bakit ba pinipilit niyang alamin iyon?

"She's fine, Dad. I drove her home safely." Nalipat ang tingin ko kay Baby Bullet
na ngayon ay nakasandal na sa may refrigerator at magka-cross ang mga braso.

"Good." Tumango-tango si Zeke na para bang nakuntento sa sagot ng anak. "So, what
was the doctor's advice?"

"Just the usual for pregnant women. No extreme activities. No stressful things. And
prescribed vitamins that she needs to take everyday."

Pregnant?! Sino ba 'yang pinag-uusapan nila? Bakit kakaiba 'yong mga kislap ng mata
nila habang binabanggit nila si 'She?'

"Sino ba 'yang si She na 'yan?" hindi na mapigilang tanong ko na nakapagpatigil sa

kanila.

Sabay na tumingin sa akin sina Zeke at Baby Bullet bago sila magtinginang mag-ama
at saka tumawa.

"Perhaps we should discuss our businesses in the conference room, son," ngiting
sabi ni Zeke at saka tumayo mula sa pagkakaupo at nagsimula nang maglakad.

"Yes, Dad." Tumango si Baby Bullet at saka lumapit sa akin para bumeso. Pagkatapos
ay sinabayan sa paglalakad ang daddy niya papunta sa conference room namin dito sa
bahay

Pero umalis sila nang hindi man lang sinasagot ang tanong ko.

Bad influence talaga si Zeke sa mga anak namin. Imbes na turuan ng good manners,
tulad ng pagsagot nang maayos sa mga tanong, eh, tinuturuang magwalk-out.

At saka bakit sa conference room pa? Pwede naman nilang pag-usapan dito, ah. Ang
choosy naman ng topic nila, kailangan sa sala pa pag-usapan. Pero kung sabagay,
naiintindihan ko rin naman si Zeke kahit papaano. Sabi niya business daw, eh. Baka
kailangan talagang doon nila iyon pag-usapan dahil hindi naman ginawa ang kusina
para sa business.

Itinuloy ko na lang ginagawa ko sa mga manok bago ito ilagay sa oven at naghugas ng
kamay para umpisahang iligpit ang mga ginamit ko.

Wala naman akong pakialam kung sino si She kasi sabi ni mommy masama raw ang
manghimasok sa buhay ng iba pero—waaa! Sino ba kasi si She?!

Mabilis kong tinapos ang ginagawa ko at lumabas ng kusina para hindi para makinig
kina Zeke at Baby Bullet, ha? Pupunta lang ako ng CR na malapit sa conference room.
Hehehe.

"Should we tell Mom?" tanong ni Baby Bullet kay Zeke na nakapagpatigil sa akin sa
paglalakad.

Ako ba 'yong 'mom' na sinasabi ni Baby Bullet? Ano ka ba naman, Aemie? Syempre,
'no! Ako lang naman talaga ang mommy ni Baby Bullet, ah!

Idinikit ko ang tainga ko sa pinto ng conference room para malaman ko kung bakit
nila ako pinagtsi-tsismisan.

Pero ano kaya 'yong sasabihin nila sa akin?

"I don't think now is the right time," sagot ni Zeke.

Anong hindi pa 'right time?' Seryoso ba 'to si Zeke? Kailan naman magiging right
ang time? Teka, may direksiyon pala ang oras? Bakit hindi ko nakita sa Facebook
iyan?

Tiningnan ko ang relo na suot-suot ko, 7PM? Nakaturo nga naman sa left ang maliit
na kamay ng oras. Okay, sige. Naiintindihan ko na.

Mas lalo akong naging curious sa tanong Zeke kaya idinikit ko pa maigi ang tainga
ko sa pinto "How is the preparation for the proposal?"

Proposal?! Magpo-propose ba si Zeke kay She?

"It's almost done, Dad." At kasabwat pa talaga ni Zeke si Baby Bullet?

"Have you received the ring?"

"Ah, yeah. It has been delivered, Dad. Thanks to your help."

"Nah... We should thank her for the ring." Her? Sinong her at anong singsing iyon?

Napatakip ako ng bibig ko nang magkaroon ng konklusyon sa utak ko.

Nakabuntis ba si Zeke? At pakakasalan niya si She dahil doon?

At talagang kasabwat ni Zeke si Baby Bullet sa mga kalokohan niya?

Agad kong inayos ang tayo ko at mabilis na tinahak ang daan papuntang CR nang
maramdamang malapit nang bumagsak ang mga luha ko.

-End of Flashback-

"May pagka-slow pala 'tong si Mikazuki. Dapat yata hindi ko na sinabi sa kanya.
Huhuhu."

[I can hear you, Mom.] Bahagya akong napaigtad sa sinabi ni Mikazuki.

[Waa! Nasabi ko ba nang malakas? Hindi naman, ah.]

Pero totoo namang slow siya, 'di ba? Hehe. Obvious naman kasing hindi pwedeng
mabuntis ni Ken si Hello Kitty pero parang paniwalang paniwala siya noong sinabi ko
sa kanya.

Hindi ko naman kasi pwedeng sabihin sa kanya na si Zeke 'yon, lalo na't kasabwat si
Baby Bullet. Kahit naman makasalanan na ang asawa't anak ko ay hindi ko naman
sisirain ang pangalan nila kaya itinago ko muna ang katauhan nila kila Barbie, Ken
at Hello Kitty.

Huhuhu. Sorry, Barbie, Ken at Hello Kitty.

[Mom...] Ang nag-aalalang boses ni Mikazuki ang gumising sa diwa ko. Pero natutulog
din pala ang diwa?

"Ano iyon? Ayos ka lang ba, Mikazuki?" tanong ko sa kanya. Halata kasi sa boses
niya na parang may gusto siyang sabibin sa akin.

[I'm fine, Mom. How about you?]

"Okay lang ako, 'no. Waaa! Bakit mo tinatanong, Mikazuki? Hindi ba ako okay?
Mamamatay na ba ako dahil nakabuntis si Ken? Waaah. Huhu." Muli na namang nagtuluan
ang mga luha ko nang maalala ang narinig ko kanina.

Who you ka talaga sa akin, Zeke, kapag nalaman ko kung sino 'yang She na 'yan.

[No, Mom. I mean, I am just checking on you.]

Humugot ako ng isang malalim na hininga. "Eh? Sure ka ba r'yan? Hay nako. Akala ko
naman kung ano na."

[Anyway, Mom, I just called to say that we... we might need to gather new
information and reevaluate our plans.]

"Talaga? Bakit naman?" Waaa! Bakit naman babaguhin ni Mikazuki? Medyo nakaiinis ha.
Hindi ko na nga napapa-tattoo 'yong symbol ng joker tapos ngayong nag-eenjoy na ako
sa adventure namin tapos iibahin naman.

[I... I have this...] Hindi niya matuloy ang sinasabi niya. May sakit ba si
Mikazuki?

"Ano iyon, Mikazuki?"

[I have this feeling that my father is one of the Jokers.] Napatakip ako sa bibig
ko nang marinig ang sinabi ni Mikazuki.

"Talaga, Mikazuki? Wow. Ang galing niya."

[I am not sure yet, Mom. But he's acting suspicious. Kung hindi man siya Joker, he
might be... somewhat related to the Joker.]

"Sigurado ka ba r'yan, Mikazuki? Sabi kasi ni Mommy sa akin na masamang magbintang

hangga't hindi naman nakikita o napapatunayan,"

"Pero paano siya naging Joker kung hindi ko pa naman siya narinig na mag-joke?"
Totoo nama—

"Pero—parang medyo tama ka, Mikazuki, hehe. Hindi nga malabong Joker nga siya,"
agad ko ring sabi nang maalala ko ang mga pinagsasabi sa akin ni Terrence Von
Knight noong pinagbubuntis ko palang si Baby Bullet.

Naalala ko 'yong mga korni niyang jokes noon na pinapipili niya ako kung si Zeke at
Baby Bullet. Hindi kaya magaling na siyang mag-joke ngayon? Nag-aral kaya siya kaya
siya nawala?

"Wait, Mikazuki. May tanong pa ako," pigil ko kay Mikazuki nang magpaalam na siya.

[What is it, Mom?]

"Kung Joker 'yong papa mo, siguro magaling siyang mag-joke, 'no? Hehe. Paturo naman
ako." Hindi naman ako sinagot ni Mikazuki.

[Okay, Mom, this will be our new plan,] sabi niya matapos ang ilang saglit.

"Sigurado kang magbabago tayo ng plano? Paano iyong mga hindi natin natapos?"
Huhuhu. 'Yong adventure kasi, eh.

[Sigurado po ako, Mom. Malakas ang kutob ko na may kinalaman si Papa rito. And
about our unfinished plans, sigurado akong may tatapos ng mga naumpisahan natin.]
Paano kaya nalaman ni Mikazuki na may tatapos n'on? Ang galing!

"Oh, sige, ano 'yong bagong plano, Mikazuki? Hehe, excited na ako."

[We still need to find out the truth, at isa pa po, our top priority now is to know
if si Papa nga po ang Joker. If not, what position could he possibly be?]

"Talaga? Yiieee! OMG! Excited na talaga ako sa bagong adventure natin!"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 73 - Page 6
by Yanalovesyouu
23-29 minutes
Cody Lerwick's POV

Nandito pa rin ang nuknukan ng gwapo sa bahay ng mga Lamperouge, kasama ang numero
unong gagong si Lampe. Nandito rin si Duchess.

At hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko 'yong nabasa ko sa dayari ni

Amber. At... kung siya nga ba talaga ang dyoker.

Takte! Bakit naman kasi sa 'kin pa pinasuyo ni Amber ang dayari niya? Sa bagay,
hindi ko naman masisisi si insan dahil siyempre, alam na alam niyang hindi ko naman
siya mahihindian dahil ang gwapong ako lang naman ang maasahan niya noong mga
panahong iyon. Likas na rin kasi sa pamilya namin 'yong pagiging keyring at totpul.
Petengene!

"Baby Lampe, labas muna ako rito sa hardin niyo, ah. Kailangan ko lang muna pag-
isipan mabuti at damdamin kung bakit sa dinami-rami ng tao sa mundo, ako ang
pinahihirapan ngayon dahil sa sobrang gwapo," pagpapaalam ko sa kanilang dalawa na
abalang nag-uusap.

Petengene! Hindi ba nila alam na masamang ma-awt op pleys ang isang Cody Lerwick?
Ano bang meron sa kanilang dalawa? Sila na ba? Hindi, parang imposible rin na
maging sila agad. O baka nanliligaw si Lampe. Syet! Galaw-galaw sa 'kin.

Pero ayos lang, hindi naman ako nagmamadali magka-lablayp. Sadyang pinauubaya ko
lang muna si Baby Katana roon kay Birkins at binibigyan siya ng oras dahil nakaaawa
naman, 'di ba? Hindi na nga pinagpala sa kagandahang lalaki, hindi ko pa ba
pagbibigyan?

Naglakad ako palabas ng pinto
anong bumabagabag sa utak ko.
kahoy—at waw! Upuang kahoy na
plawers na hindi ko alam kung
ganito.
para makapag-relaks at para alisin ang mga kung anu-
Tinungo ko ang hardin at may nakita akong upuang
may bubong? Idagdag mo pa itong mga makukulay na
ano ang tawag. Bagay na bagay nga sa hardin 'tong mga

Buti na lang may mga ganitong lugar sa bahay nila Baby Lampe. Siguro si Amber ang
may pakana nito. Sa bahay namin, alobera lang at pandan 'yong alam kong nakatanim
do'n. Minsan nga bibili ako ng mga halaman hanggang sa dumami. Mas gagandahan ko
dahil magandang lalaki naman ako. Paksyet! Ang bangis niyon.

Naglakad ako papunta sa upuan. Umupo ako at isinandal ang likod para ipahinga ang
utak sa kaiisip ng mga nakai-istres na bagay. Hindi p'wede sa mga gwapong katulad
ko ang mag-isip ng hindi ko naman ikagu-gwapo. Kaya ipinikit ko na lang ang
dalawang mapupungay kong mata at huminga nang malalim.

-Flashback-

Petengene! Anong ibig sabihin nito?

Binasa ko pang muli ang isinulat ni insan tungkol sa mga tauhan sa baraha.
Naiintindihan ko naman na dayari ito at praybeyt praperti ito ni insan pero...
hindi ko alam kung ano ang ibig niyang iparating dito.

Umiling ako at mabilis na isinara ang ginintuang nowtbuk ni insan at ibinalik sa

katabi kong pasenjer seat. Gwapo ako at hindi ko dapat pinapakialaman ang mga
personal na gamit ni insan.

Mahigpit na humawak ako sa manibela at akmang magpapatuloy na sa pagmaneho pero

tila ba may humahatak sa mga makikinang kong mata para muling tingnan ang dayari.
Parang sinasabi sa akin ng mga kinang sa dayari ni insan na buksan ko iyon at
basahin.

Takte! Bakit pati mga bagay ay nagpapapansin sa akin?

Huminga ako nang malalim at gwapong kinuha ulit ang dayari. Ilang segundo ko iyong
tiningnan bago buksan. Petengene dis is it.

Nag-umpisa ako sa pinakaunang pahina at inilipat-lipat iyon pagkatapos kong basahin

ang mga taytel. Mukhang wala namang kainte-interisadong basahin kaya nilalagpasan
ko na lang hanggang sa umabot ako sa isang pahina na may katulad na title sa nabasa
ko kanina.

"Da teyl op da los dyester..." basa ko rito. Ampotek! Eto na naman?

Peyborit na peyborit ba 'to ni insan para ulit-ulitin niya? Takte! Saan ba

nanggaling 'tong istori na 'to? Magandang chikababes ba otor nito?
Binasa ko ang laman ng pahina at nagulat pa ako dahil may pa hugot na inilagay sa
insan sa intro. Ampotek naman, Amber!

Mahina akong natawa bago ipinagpatuloy ang pagbabasa.

The Tale of the Lost Jester.

Once upon a time, there was a man who wanted to hide beneath shadows to escape
life, to escape his reality. A man who was not blessed with power and wealth but
paved his way to become known and make connections with the richest people in the
world. It is not a typical Cinderella story where you think everything changed
overnight. There was no magic, nor a fairy god mother to help him succeed.

It was countless years of challenges, setbacks and failures. Notwithstanding the

foregoing, he built every bit of his reputation until he reached the peak of his
success.

As time passed by, his assets grew and connections expanded. He met the people from
the chaos of the forgotten bloodlines. He made the changes in the scenery which had
done them good, giving him the title of the most respected position...

...being the Jester.

His fellow members hailed his greatness and capabilities of leading them, leaving
his name in the history of the mysterious group.

Soon, his clan of elites rose where some of the most influential people through the
years came from. For generations, they were not only known by their fame and
influence, but were also known to pick an heir to inherit the epithet or sobriquet
of being "The Jester". The tradition of this inheritance was kept in the family for
centuries until it was lost and gone.

No one knew if it was forgotten or rather stolen.

But there is one thing the society is sure of; the Jester is still out there.

Pyur inglish, ampupu! Saang lupalop ba ng mundo kinapipeys 'to ni insan?

-End of Flashback-

Petengene! Panaginip ba 'yon? Hindi ko alam kung anong nangyayari sa 'kin. Hindi na
naman mapakali ang utak ko sa mga naiisip ko. Kanina relaks na 'ko, e. Tapos sumagi
na naman, ampotek naman men! Sayang 'tong ganda ng hardin nina Baby Lampe kung
hindi ako makapagre-relaks.

Medyo kinabahan ako ro'n sa mga naalala ko. Pinipilit kong kalimutan pero laging
sumasagi sa utak ko ang nabasa ko. Paksyet na malagket! Mukang kailangan ko nang
bawasan ang pagiging keyring ko. Kahit katiting lang.

Tumayo ako at nag-isip-isip kung ano ba dapat ang magandang solusyon sa problema na
hindi mawala sa utak ko. Pabalik-balik ako sa harap ng upuan na kung nagsasalita
man ito kanina pa ako sinabihan na 'Ang gwapo mong palakad-lakad d'yan.' Kaya naupo
na lang ulit ako at ipa-pil sa upuan ang matambok kong asno.

Sa gitna ng pag-iisip, medyo nakakukuha na ako ng aydiya kung paano solusyonan

itong bumabagabag sa utak ko.
Iyon ay... ang manatiling gwapo.

Napahilamos ako sa mukha kong mabagsik ang karismang taglay dahil kalokohan na
naman ang sumagi sa isip ko. Natawa ako nang kaunti dahil sa totoo naman talaga na
gwapo ako.

Pero Kowdi ma men! Mag-isip ka ng solusyon hindi puro kagwapuhan. Petengene!

Naiistres na ang gwapong ako.

Kailangan walang makaaalam nito kundi ako lang. Mahirap na. Baka may magkamali na
naman ng galaw katulad n'ong sa kapatid ni Lionhart na si Duchess. Mahirap magpaka-
impalsib at ang kailangan lang namin ay maging seyp... sa ngayon.

Pero, syet! Nabanggit ko nga pala kanina kina Lampe na mukhang ang kakambal niya
ang joker! Ampupu!

Dumagundong ang lintek na kaba sa gwapo kong kalooban. Mukhang rong mub na sinabi
ko iyon sa kanila. Sana naman ay huwag munang ipagsabi nila Duchess ang sinabi ko
dahil paniguradong malilintikan ako kay insan kapag nagkataon.

Eh, kung tawagan ko kaya si Amber para nang sa ganon ay malinawan ako sa mga nabasa
ko? Ampupu! Syur na syur akong si Amber lang ang makasasagot sa mga katanungan ng
inyong gwapong lingkod... kaysa naman pahirapan ko nang ganito ang utak ko kaiisip.
Imajin, buong buhay ko nahirapan na ako sa pagiging gwapo tapos daragdagan pa nito?
H'wag ganoon, men! Maawa't mahabag.

Kailangang mapatunayan ko kung totoo ba iyong nabuong konklusyon sa utak ko. O kung
hindi naman... kailangan ko pa ring malaman para maitama ko ang mga sinabi ko kina
Lampe. At siguradong sa mga susunod na araw ay babalik at babalik itong paking
Joker kapag hindi ko pa nakausap si insan.

Dinukot ko ang selpon ko sa bulsa at dumeretso sa kontaks at agad na hinanap ang

number ni Amber. Nagdalawang-isip pa ako kung tatawagan ko ito o hindi. Pero likas
akong maalalahanin kaya itinuloy ko na ang pag pindot sa kol boton. Syet, bahala
na!

"I-Insan, kumusta ka?"

[Bilisan mo. Ano ba 'ng sasabihin mo? Ayoko ng pabagal-bagal dahil mahal ang oras
ko.]

"Ha-ha-ha tatanungin ko lang sana kung ayos ka lang dahil nga sa nangyari kay Shaun
Birkins. Ayoko namang nagluluksa ka r'yan. Alam mo namang napaka—"

[Sino 'yan?... Paki mo?... Sino nga?...'Yong pinsan kong monggoloid, bakit ba...
Ah... Lumayas ka nga, tsismoso kala mo mestizo... Oh ano na nga ulit sinasabi mo?]

"Sino 'yang kasama mong lalaki, insan?" usisa ko. Syet na malagket! May bago ba
agad si insan? Ampotek! Bakit wala akong nalalaman sa mga buhay ng mga kasama ko?!
Gan'on na ba ako ka-walang silbi? Pero ang kailangan para makapag-relaks ay huminga
nang malalim at manatiling gwapo.

[Isa ka pa, eh. Napaka-tsismoso mo rin talaga, e, 'no? Tutal kailangan ko rin naman
kahit papaano ng tulong mo, pumunta ka rito. Pakikuha muna ako ng mga mamahalin
kong gamit at damit sa bahay. Iyong pang-isang linggo. Pagkatapos ay dalahin mo
rito sa bahay ng hampaslupang burara. Ite-text ko na lang sa'yo ang address.]

"Saglit, aba matinde! Sino muna 'yon?! 'Yung-'yung-'yung nagsalita na lalaki?"

[Wow! Jowa ba kita, ha? Malalaman mo rin naman pag pumunta ka rito. Bobo nito eh.
Ingatan mo 'yong mga gamit ko ha. Mas mahal pa sa'yo 'yan.]

Binaba na ni insan ang tawag kaya dumeretso na ako sa loob ng bahay nina Baby Lampe
para magpaalam sa kanila at para kuhanin ang mga damit at gamit na pinapakuha ni
Amber. Pero potek gaano karaming gamit ba niya ang gusto niyang dalahin ko?

"'Tol, kuhanin ko lang ang mga gamit ni Amber at damit, pinapakuha niya, eh. Tapos
dalahin ko raw doon sa bahay ni Shaun Birkins."

"Anak ng tinolang may balahibo pa ang manok! Alam mo ba kung gaano karami ang gamit
ni twin sis? Alin ba roon ang dadalahin mo?"

"Iyong pang-isang linggo raw, eh."

"Wengya! Sige, tutulungan kitang mag-ayos."

"I'll help, too." Pati si Duchess ay nakisali na rin.

"Pati ba itong mga pang-pinta ni insan sa mukha dadalhin ko?" tanong ko habang
tinitingnan isa-isa ang mga isinalansan ni Duchess sa kama. Ampotek! Napakarami
naman.

"Yes, she needs that. Kung ayaw mong mabungangaan ni Amber, you better bring all
her stuff."

"Oh, ito na ang mga damit." Iniabot sa akin nitong gagong si Lampe ang dalawang
piraso ng damit.

"P're ang sabi ni Amber pang-isang linggong damit, ano 'to was en weyr?"

"P're, wengya! Ayos na 'yan."

Binitawan ko ang maliit na bag na kinuha ko nang makita kong inilabas ni Duchess
isa-isa mula sa walk-in closet ni Amber ang sangkatutak na lageyjes. "Potek, aanhin
mo ang mga 'yan?"

"She said seven days, so she meant seven luggages," sagot naman niya sa akin.

Petengene! Ganoon ba talaga ang mga babae? Sa akin, dalawang boxer shorts lang at
isang pleyn wayt na damit okay na pang seben deys. Was en weyr, men! Was en weyr!
At kapag tinamad ka mag-was en weyr, sayd ey, sayd bi.

"Oh akala ko seben lageyjes lang, Duchess. Para saan pa 'yang dalawa?"

"For her make-ups and accessories. She can't live without them."
"Pero teka nga muna... Bakit ba pinapakuha nitong kakambal ko ang mga gamit, p're?
Doon na ba siya titira?"

"'Tol, seben deys nga lang, 'di ba?"

"Alam ko pero wengya!"

"Maybe nandoon si Shaun, and then she'll take care of him?" sagot naman ni Duchess.

Tumingin siya sa akin at saka nagtanong. "May nabanggit ba sa'yo?"

Umiling ako ng pagkagwapo-gwapo bilang tugon. "Wala nga eh. Basta ang sabi ay
pumunta na lang ako ro'n."

Nang matapos kaming tatlo sa pag-iimpake ng sandamakmak na mga kagamitan ni Amber

ay isa-isa ko nang dinala ang mga lageyjes ni insan sa napakaganda at mas malinis
pa sa pagmumukha ni Lampe na tsekot ko. Mabuti na rin at tumulong si Lampe.
Nakahihiya naman kasi iyong ang gwapo ko na nga tapos ako pa lahat magbubuhat ng
lageyjes ng kambal niya, 'di ba? Ambag-ambag din 'tol.

Nang mailagay na namin lahat ay kinuha ko na ang susi ko na nakalagay sa bulsa ng

pantalon na suot ko at binuksan ang makina.

Agatchu insan!

Azure Lamperouge's POV

Kaaalis lang ni Lerwick dala-dala ang mga gamit ni twin sis. Pfft! Naiisip ko na
kaagad kung ano ang magiging reaksyon ng pagmumukha ng gago kung may masira man
siyang gamit. Marami pa naman ang mga iyon.

Pero wengya! Sa totoo lang, maasahan naman si Lerwick sa mga ganong bagay, tandem
nga kami n'on sa bakbakan, eh. Kaya alam kong kayang-kaya niya 'yon. Kami rin ang
nagbubuhat sa lahat ng mga lalaki sa Black Organization kung usapang kagwapuhan
lang naman ang pag-uusapan at alam ng iba na kapag wala kami sa kahit anong ganap,
walang gwapo.

Kasama ko pa rin dito ngayon sa bahay namin si Duchess. Ang totoo niyan... ay may
gusto akong sabihin sa kanya pero hindi ko masabi. Wengya!

"D-duchess, m-may sasabihin lang ako." Anak ng tinolang pinaglihi sa kalapati!

Bakit ba kasi ako nauutal tuwing kauusapin ko nang seryoso si Duchess? Si Duchess
lang naman ito, bakit naman ako kinakabahan?

"Ano 'yon, Azure?" Wengya! Ang hinhin talaga ng boses niya, para akong nasa langit.
Lalo na't tinawag niya ang pangalan ko. Ampotek!

"Ahm Duchess, k-kasi..."

"Inom ka muna kaya ng tubig, parang nanunuyo yata ang lalamunan mo." May halong
pag-aalala ang boses niya at akmang tatayo na nang pigilan ko siya.

Potek! Ang gwapo ko naman pero bakit ako nauutal?

"Ah oo, ha-ha siguro nga tama ka. Ako na ang kukuha." Tumayo ako at pumunta sa
kusina. Huminga muna ako nang malalim at kumuha ng tubig sa loob ng refrigerator.
Kumuha ako ng baso at naglagay ng tubig. Ininom ko iyon at kumuha na rin ako ng isa
pang baso para dalhin kay Duchess para kung sakaling gusto niya ring uminom, 'di
ba?

Naglalakad ako pabalik nang maramdaman kong nanginginig ang buong katawan ko. Anak
ng!

Nang makabalik ako kung nasaan si Duchess ay inilapag ko ang isang basong may
lamang tubig sa lamesa. "Inom ka muna," sabi ko sa kanya.

"Salamat," ani Duchess.

"Ano nga ulit 'yong sinasabi mo, Azure?" Hayop! Pagkatanong na pagkatanong ni
Duchess ay parang nakipag-karera ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok. Kalmahan mo
lang hoy!

Dahil hindi ininom ni Duchess ang isang baso ng tubig na dinala ko ay kinuha ko na
lang ulit iyong baso para inumin ang tubig. Narinig ko pa siyang tumawa nang
mahina. Wengya! Bakit siya natawa? Pero kahit tumatawa siya ang ganda pa rin ng
boses niya ah.

"Ahm g-ganto kasi 'yon, Duchess. A-alam mo kasi parang M-maha—mahal din 'yong mga
gamit ni twin sis, 'no?" palusot ko. Hayop! Kingina! Anong mahal ang mga gamit ni
twin sis, Azure Lamperouge?

"Is that really what you were supposed to say?" tanong niya sa 'kin na parang
naguguluhan.

Ayoko na ituloy pa ang sasabihin ko dahil baka kung ano pa ang masabi ko at mapunta
na naman sa kagwapuhang taglay ko.

"Pero ano sa tingin mo? Bakit kaya nandoon si Amber kina Shaun?" tanong ni Duchess.
Napasandal naman ako sa sinabi niyang 'yon dahil wala rin akong ideya kung anong
nasa isip ni Amber ngayon.

Baka siguro may hinahanap na kung anong mahalagang bagay. O kaya nagluluksa lang si
Amber dahil miss na niya si Master at doon sa bahay ni Birkins gumagaan ang loob
niya.

Kawawang twin sis. Yaan mo, twin sis, magkakaroon ka naman ng magandang hipag, e.
Kaya alam kong hindi ka na malulungkot. Tsaka h'wag ka mag-alala, nar'yan naman si
Boulstridge.

Basta kung saan naman masaya ang kambal ko, masaya na rin ako.

"Azure, hindi kaya buhay pa talaga si Shaun?" Bumalik ako sa pagka-nerbyos nang
sabihin ni Duchess 'yon.

"P-parang imposible naman kasi 'yan, Duchess." Wengya! Iyon na lang din ang nasabi
ko dahil hindi ko rin lubos na maisip kung anong nangyayari sa amin ngayon.
Naguguluhan ako kung bakit nagkakaganito. Noong una si Strife, na akala namin patay
na tapos ngayon si Master Shaun? Posible nga rin kayang buhay si Master Shaun?

Pero kasi—anak ng tinolang walang manok naman oo!

"Azure, subukan mo kayang tawagan si Shaun. Malakas kasi 'yung kutob ko na buhay pa
talaga siya. And besides, come to think of it, bakit mag-i-stay si Amber doon sa
bahay ni Shaun, right?" sabi ni Duchess na halata mo ring kinakabahan at
naguguluhan sa nangyayari.

"Sige. Pero—sige na nga." Kaagad ko namang kinuha ang cellphone ko at dinial ang
number ni Master Shaun, pero hindi pa natatapos ang unang ring ay kinancel ko rin
kaagad.

"Bakit mo kinancel ang call?" tanong ni Duchess habang nakakunot ang noo.

Ampota! Hindi kasi ako sigurado kung tama ang pinaggagagawa ko. Kung buhay nga si
Master at nagising na mula sa pagkaka-coma. Malamang nagpapagaling iyon, 'di ba?

"Ha-ha wala, wala... ito na, tatawagan ko na," sabi ko habang nakangiti na hindi ko
alam kung pansin ba niyang napipilitan lang akong ngumiti dahil parang nawiwirduhan
siya sa 'kin.

"Call him again." Ang cute niya, shit!

Okay sige, bahala na. Wengya naman!

Sinubukan ko ulit pinindutin ang call button pero ilang segundo pa lang mula ng
mag-ring ay pinatay ko na naman! Takte naman kasi! Paano kung na kay Amber ang
cellphone? E di naratratan pa ako n'on.

"Are you okay, Azure? Bakit mo ulit pinatay?" Whoa! Kalma ka lang Duchess okay na
okay ako.

Pero nakatingin lang ako sa cellphone na hawak ko nang mag-umpisa akong magsalita.
"Kasi—kasi paano kung na kay Amber ang phone ni Master Shaun, 'di ba? Paano kung
itinabi niya muna habang nag-aalaga siya kay Master habang nagpapagaling? Alam mo
namang mabagsik 'yong kambal ko na 'yon. Masagi mo lang nang kaunti, bubulyawan ka
na, iyon pa kayang istorbohin ko sa—" Napatigil ako sa pagpapaliwanag ko no'ng
nakatingin lang siya nang seryoso sa 'kin.

Ampotangina!

Imbes na magpatuloy sa pagsasalita ay wala na, nakalimutan ko na lahat ng rason sa

isip ko. Naka-pokus na lang ako ngayon sa puso kong para bang gustong kumawala mula
sa dibdib ko sa sobrang bilis ng pagtibok. Kalma boy!

Wengya naman kasi! Bakit sobra kung makatitig si Duchess sa 'kin?

May dumi ba ba ako sa mukha? Napapangitan ba siya? Potek!

Pero imposible naman 'yon dahil ipinanganak lang yata ako para patunayan na totoo
depinisyon at hindi fiction ang salitang gwapo.

"Bakit?" Magaling Azure! Isa kang magiting na nagmamahal. Wengya! Hindi ka nautal!

"..." Shit! Galit ba siya? Napatingin ako sa cellphone at alam ko na kung ano ang
tinutukoy niya.

"Sabi ko nga tatawagan ko na. Ha-ha" Dinial ko ulit ang ang number pero katulad ng
mga nauna kong ginawa kanina... pinatay ko ulit.

"Sandali lang kasi Duchess...Ha-ha, h'wag ko na lang kaya muna tawagan? Kasi
tingnan mo, kung buhay pa si Master Shaun, e 'di malamang nagpapahinga 'yon
ngayon," sabi ko sa kanya. Pero huminga siya nang malalim at umiling.

"Ha-ha, sabi ko nga si Master Shaun 'yon, e. Kaya kailangan kong tawagan. Baka miss
na niya ako at baka magkasama sila ni twin sis. Sige, tatawagan ko ulit."

"Azure, umayos ka nga. What's happening to you? Medyo parang iba ka ngayon?"

"M-maayos naman ah. Saka anong iba? Ako pa rin 'to, Duchess." Gwapo pa rin.

Nagbibigay lang naman ako ng posibleng nangyayari baka sakaling tama ang hinala ko.
"Sige, tawagan mo na ulit si Shaun," utos niya.

Whoa! Iba talaga 'tong si Duchess. Hindi pa niya nilalabas ang isang daang
porsyento ng galit niya, in love na in love na 'ko. "Galit ka ba?" Sabihin mo lang,
susuyuin naman kita, e. With matching Unique Lambing ng Lamperouge.

"Not at all, medyo naiinis lang ako kasi kanina ka pa nagdadalawang isip na tawagan
si Amber," sagot naman niya habang nakakunot ang noo.

Naiinis daw, e 'di galit nga. Ampotek!

"Ako na lang kaya ang tatawag? Akin na ang cellphone mo."

Hahablutin sana niya ang cellphone ko pero mabilis kong itinaas iyon.Tumayo pa ako
para mas lalong hindi niya maabot.

Gusto kong matawa dahil pinipilit niyang abutin ang cellphone pero... pfft! Masyado
siyang maliit kaya hindi niya ito maabot. Wengya! Hindi naman sa iniinsulto ko
siya, bagay naman sa kanya ang pagiging maliit niya. Ang cute nga niya lalo, eh!

Nakataas pa rin ang kamay ko habang hawak ang cellphone. "Akin na Azure, ako nang
tatawag," pagpupumilit niya habang tumatalon na siya.

Pero sa tuwing lulundag siya ay lumulundag din ako kaya mas lalong hindi niya
naabot. "Anak ng! Ako na nga ang tatawag. Nasa akin na rin naman, e," sabi ko
habang pigil-pigil ko ang pagtawa. Kilalang-kilala ko na ang mga babae,
paniguradong kalahati na ng likidong dumadaloy sa katawan nito ni Duchess ngayon ay
toyo.

Parang hindi naman niya narinig ang sinabi ko dahil hindi pa rin siya tumitigil sa
pag-abot ng cellphone mula sa kamay ko hanggang sa matapilok siya at napasandal sa
dibdib ko. Agad ko namang nahawakan ang baywang niya at inalalayan, dahilan para
hindi siya natumba.

Shit! Ang pogi ko roon, ah.

Nakatingin ako sa mga mata niya at ganoon din siya sa akin. Sa totoo lang, kung may
sakit lang talaga ako sa puso, kanina pa ako nahimatay dahil kanina pa hindi
mapakali ang puso ko. Idagdag mo pa iyong gantong pwesto namin ni Duchess ngayon.

Hindi ko alam kung ilang segundo kaming magkatitigan habang hindi namin namamalayan
na may tumatawag na pala sa cellphone ko. Kaya humiwalay ako sa kanya at nanatiling
gwapo.

Tiningnan ko ang cellphone at wengya! Si Amber tumatawag!

Shit! Ano'ng gagawin ko? Potek! Ito na nga ba ang sinasabi ko, eh. Raratratin na
ako nito.

"S-sorry, I—I just want to know kung buhay ba talaga si Shaun," biglang sabi ni
Duchess nang nakatungo at bumalik sa pagkakaupo. Imbes na pansinin ko ang cellphone
na nagri-ring ay bumalik din ako sa pagkakaupo at pinagmasdan lang siya.

"Dahil nag-aalala rin ako sa kalagayan ni Amber," dagdag pa niya. Hindi ko naman
siya masisisi kung nag-aalala siya kay twin sis dahil matalik silang magkaibigan.
Kahit naman ako siyempre nag-aalala ako. Lalo pa't parehas namin nasaksihan kung
paano mag-alala si twin sis kay Master Shaun. Ampotek! Halos pabayaan na niya ang
sarili niya, eh.

Magsasalita sana ako para sabihin kay Duchess na naiintindihan ko ang nararamdaman
niya nang muling mag-vibrate ang cellphone ko kaya napatingin ako rito.

Incoming call from Amber...

Napatingin si Duchess sa cellphone ko. Pagkatapos niyon ay mabilis siyang tumingin

sa 'kin at nagsama ang tuwa at excitement sa mga mata niya. H'wag ka namang ganyan,
Duchess.

"Azure, dali, sagutin mo na!" utos niya. Mababakas mo sa tono ng boses niya ang
excitement.

Samantalang ako, heto. Gusto ko nang tawagin ang lahat ng santo dahil pangalan pa
rin ng kambal ko ang naka-flash sa screen ng cellphone.

[...]

"Wala naman nagsasalita, e," bulong ko kay Duchess.

"E 'di magsalita ka," utos na naman niya rin sa 'kin ng pabulong.

"Ha-ha, twin si—"

[Bakit hawak-hawak mo ang iPhone 12 ProMax ko, tangina mo ah. Akala ko noon maitim
ka lang, ngayon pakialamero ka na rin?... Pinakialaman ko ba pangingialam mo ng mga
gamit dito sa bahay ko?... Wala kang paki, erkey? Napaka-cheap naman ng mga gamit
mo... Mama mo... Mama mo rin... E di mama natin...Ulol! Akin na nga 'yang iPhone 12
ProMax ko...]

"Ano'ng nangyayari, Azure?" pabulong na tanong ni Duchess. Gwapong-gwapo at may

pagtataka naman akong tumingin kay Duchess.at saka ini-loudspeaker ko ang
cellphone.

['Yong cellphone ko muna ang gamitin mo... Gago ka ba? Aanhin ko naman ang
cellphone mong cheap?... Malay ko sa 'yo, aanhin mo rin ba 'tong cellphone mo?...
Nang-iinis ka ba?... Naiinis ka ba?... Oo, kanina pa ako naiinis sa'yo, Shaun
Birkins, ha... Oks, share mo lang?]

Anak ng! Napatingin ako kay Duchess dahil iyong kaninang sabik at tuwa na kaninang
reaksyon niya, napalitan rin ng pagtataka.

Pero shit lang! Tama ba 'tong naririnig naming dalawa?

"M-master Shaun?"
[What's up, bitch?]

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 74 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-31 minutes

Lindsay Lee's POV

My mind wandered as I quietly drove down a seemingly familiar road. It feels odd
because I think I've been here before. I could not understand why I felt compelled
to come here. I literally had no idea who sent me the message.

-Flashback-

"Okay, here's the catch," sabi ni Trigger.

Tumingin ako sa kanya at inihinanda ang sarili sa pakikinig sa mga sasabihin niya.

I can't keep myself from feeling fascinated by his ability to evaluate things at
such a rapid pace. Kasasabi ko lang sa kanya ng mga issue that might be impactful
to us, and he seems to have an idea running through his head.

"Yeah, we can conclude that Lerwick has an odious agenda but..." Ngumiti siya akin.
Iyong ngiting nakagagaan ng loob.

"... Lind, you don't need to lay too much stress on some details that are too
harrowing. Sa 'yo na rin mismo nanggaling, 'di ba? Lerwick is not the type of
person who would act capriciously here and there."

"But how can we explain the things that I heard—"

"Tulad ng sinabi ko kanina, he's just doing what he needs to do. And he's doing
great." He looked into my eyes as he said that.
"So, what do you want me to do? Sit and watch, Trig?"

"For now... yes."

I stared at him skeptically. "May alam ka ba sa nangyayari kay Kayden, Trig?"

Ayaw kong paghinalaan din si Trigger but I can't help it! The way he speaks to me,
it was as if he's trying to persuade me.

Hindi man lang siya nagulat sa tinanong ko. "Are you suspecting me, Lind?" Bahagya
pa siyang natawa pagkatapos niyang itanong iyon.

"Kasi..."

"Kasi?" tanong niya.

Napabuntonghininga ako at nagbaba ng tingin.

May tiwala naman talaga ako kay Kayden. I just can't help but be concerned about it
dahil baka mapahamak siya. Like what happened to Raven, Duchess and the others.

Baka kasi kailangan niya ng tulong, and for some reason, maybe he is unable to
express it or even ask for help. And maybe... maybe he needs... me.

Naputol saglit ang pag-iisip ko nang tumunog ang cellphone kong nakapatong sa
ibabaw ng lamesa. Agad kong kinuha iyon at tiningnan ang notification.

1 email received...

What's this all about?

It came from an anonymous sender and attached here is an address and a picture of a
huge house.

I can't reply to the sender since it's a no-reply email. But something crossed my
mind.

May kinalaman ba 'to kay Kayden?

"May nangyari ba?" Nagulat ako nang hawakan ni Trigger ang kamay kong nakapatong sa
lamesa para kunin ang atensyon ko.

Huh?

Napatingin ako sa kamay niyang nakahawak pa rin sa kamay ko kaya it took me some
time to respond.

"Lind?"

"Ah, no, nothing, Trig. Nothing to worry about." Ngumiti ako sa kanya.

I think I need to go to that address.

-End of Flashback-

Muli akong nagpalinga-linga sa paligid habang mabagal na nagda-drive. The trees,

the road, even the old looking neighborhood gives me a deja vu feeling.

"Now, I remember," bulong ko nang maalala kong malapit ito sa pinagganapan ng party
noon ni Terrence Von Knight.

If that's the case, I might be heading to one of his properties.

Sa kanya kaya nanggaling ang email?

Inihinto ko ang sasakyan hindi kalayuan sa bahay na pupuntahan ko. Huminga ako nang
malalim bago kinuha ang SIG Sauer's P320 striker-fired 9mm pistol sa glove
compartment bago ko napagdesisyunang lumabas ng sasakyan at naglakad papasok sa
kabahayan.

The atmosphere was only heightened by the lonesome sound of the leaves rustling as
I trudge through the trees.

I stopped nang makarating ako sa may gate. Pinagmasdan ko isa-isa ang mga kotse na
nakahilera sa tapat nito.

Halos lahat ng sasakyan ay hindi pamilyar sa akin except for one.

And the reason why I can now feel a pounding sensation on my chest is because I
cannot be wrong. Sigurado akong kotse niya iyon dahil sa ilang beses kong nakasakay
doon.

'What are you doing here, Kayden?'

Humigpit ang pagkakahawak ko sa baril at kaagad na pumasok sa gate na bahagyang

nakabukas.

Siya ba ang nag-send sa akin ng email?

No... Mukhang imposible, dahil ayaw nga niyang makialam ako.

Huminto ako sa paglalakad nang makarating ako sa tapat ng main door. Saglit kong
pinagmasdan ang dalawang malalaking pinto sa harap ko. Dahan-dahan ko iyong
binuksan at itinutok ang baril sa harapan para sa mga posibleng kalaban. Pero
ganoon na lang ang pagtataka ko nang sumalubong sa akin ang nakabibinging
katahimikan.

Tuluyan akong naglakad papasok at mas naging alerto. Isang mahabang pasilyo ang
nilakad ko hanggang sa makarating ako sa living room.

Walang mga tao sa sala kaya nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa makarinig
ako ng boses ng mga lalaki. Sinundan ko ang tinig na iyon hanggang sa makarating
ako sa isa na namang hallway.

"May balita na ba sa mga iniuutos ko?" a familiar voice asked.

"'Sensya na, Bossing Joker, hindi kami makatiyempo na wala silang mga bantay."

"Medyo mahirap ngang itumba 'yong dalawang 'yon, boss."

Sinundan ko lang nang sinundan ang mga tinig na naririnig ko hanggang sa makarating
ako sa isang kwarto. Hindi masyadong nakasara ang pintuan kaya nakikita ko kung ano
ang nangyayari sa loob.

Kayden leant forward on the table while two men are standing in front of it.

Mahina siyang natawa na parang natatangahan sa kausap. "Mga babae lang iyon, hindi
n'yo pa kayang itumba?"

"Ah-eh, 'sensya na talaga, Boss Joker. May mga bantay kasing nakapaligid palagi sa
kani—"

"I don't need your fucking excuses, moron!" malakas na sigaw niya sabay kuha ng
baril na nasa lamesa at pinaputok ito sa mga lalaking nasa harap niya.

Ganoon na lang ang paglaki ng mga mata at gulat ko nang makita ang ginawa niya.
Napatakip ako ng bibig habang nagpapabalik-balik ang tingin sa mga lalaking ngayon
ay nakaupo na sa sahig, hawak ang mga binti nila, at kay Kayden.

"This is your last chance. Do you get it?" galit na sigaw na naman niya.

"Y-yes, boss."

"Oo, Sir J-joker."

J-joker?

Kanina pa nila tinatawag na Joker si Kayden. Kayden is a Joker?

"Now, get your asses out of my face. Mga walang silbi!"

Agad namang tumango ang dalawa. Hirap na hirap na tumayo ang mga ito habang
nakahawak sa binti nilang may mga tama ng baril at iika-ikang lumakad papalapit sa
pinto.

Agad akong umalis doon at nagtago sa likod ng isa sa mga malalaking poste sa
corridor.

So Kayden is the Joker?

Pero bakit? Paano? Paano nangyari na naging Joker si Kayden? Did he fight his way
up?

I seriously don't get it. Ano ang reason niya bakit gugustuhin niya ang maging
Joker?

Makalipas ang ilang minuto pagkalabas ng mga lalaking kausap niya kanina ay
naisipan ko nang lumabas mula sa pinagtataguan ko at tinungo ang kwartong
kinaroroonan niya.

Huminto ako sa mismong tapat ng pinto. Huminga muna ako nang malalim at kasabay ng
pagtulak ko sa pinto gamit ang isang paa ay ang paglingon niya sa akin.

Nakita ko ang gulat sa mukha niya pero ganoon na lang talaga siya kagaling para
agad niya itong mabago.

Ngumisi siya sa akin at saka nagtanong. "Well, what are you doing here?"

"I heard everything. I heard that you are the...Joker." Hindi na ikaw ang Kayden na
kilala ko, Joker.

Mahina siyang natawa sa sinabi ko. "Tama ka. I am... the 13th Joker."

I—I have to do something. Hindi pwedeng tumayo lang ako rito.

Kailangang may gawin ako bago pa niya maisipang pagtangkaan ang Black Organization.
Bago pa madamay ang mga magulang at mahal namin sa buhay. I must do something.

Kahit pa... si Kayden 'to.

"I will fucking kill you." Buong lakas kong inangat ang hawak kong baril at
itinutok sa kanya. Namamangha siyang nakatingin sa akin at sa kamay kong pilit na
itinatago ang panginginig.

Darn it, Lindsay! Why are you shaking?

Nanatili kaming nakatingin sa isa't isa. Maya-maya pa ay narinig ko ang

nakalolokong tawa ni Kayden. He's looking at me na para bang isa akong batang
naliligaw at walang alam.

"We both know you can't do that," we said with an insulting laugh.

Mapait akong napangiti sa kanya. Kaya ko, Kayden. Kakayanin ko kahit masakit.

I was about to pull the trigger nang mapunta ang atensyon ko sa grupo ng mga taong
tumatakbo papalapit sa gawing kanan ko.

Mabilis kong itinutok sa kanila ang hawak kong baril at pinaputukan ang mga binti
nila dahilan para saglit silang huminto upang dumaing sa tama ng bala.

Ibinalik ko ang tingin kay Kayden na nakatingin lang sa akin. "Umalis ka na,
Lindsay, kung gusto mo pang mabuhay."

Iyan ang huling sinabi niya bago ako talikuran kasabay n'on ay nakarinig ako ng
putok ng baril hindi malayo sa akin kasunod ng pagkirot ng kaliwang braso ko. Shit!
I got shot.

Mabilis akong napalingon doon at nakita ang mga lalaking pare-parehas na may hawak
ng baril ang papalapit sa akin at inaasinta ako. Darn!

Mabilis na akong tumakbo palayo habang patuloy sila sa pagpapaputok ng baril sa

akin.

"Ahh!" impit ang sigaw ko nang maramdaman ang balang tumama sa may binti ko na
naging dahilan ng pagkakatumba ko.

Nabitawan ko rin ang baril na kanina'y hawak ko kaya wala akong nagawa kundi ang
tumingin sa mga lalaking papalapit sa akin habang nakatutok pa rin ang mga baril
nila sa akin.

"You're dead," sabi ng isang lalaki pero bago pa man siya makalapit sa akin ay
natumba na siya. Pati ang kanyang mga kasama.

Naramdaman ko ang pag-ikot ng isang pares ng mga kamay sa aking katawan at ang pag-
angat ng katawan ko.

"Tsk. Ang tigas ng ulo," sabi ng isang lalaking bumuhat sa akin. Tuluyan nang
bumagsak ang mga luha ko nang makita ko ang mukha niya.

"T-Trigger..."

Ari Hofer's POV

Nakarinig ako ng putok ng baril na nagmumula sa loob ng mansion. Hindi sa may paki
ako sa kanila, pero pinagmumukha lang nilang tanga mga sarili nila. Awit mga lods.

Mayroon akong hinihintay dito sa isa pang exit ng mansion. Oks lang naman kahit
tumagal ng habambuhay 'yong paghihintay ko, basta kung patay na siya, magsabi lang
para hindi ako umaasa rito. Awit sa akin.

Sa gitna ng paghihintay ko ay may natanaw akong paparating na sasakyan na

ikinasingkit naman ng mga mata ko.

Nagkaroon ng ngiti sa mga labi ko nang lumabas sa kotse si Trigger Roswell.

Kasunod niyon ay ang pagsagi ni Master Shinji sa isip ko. Dahil lahat ay umaayon sa
mga plano ni Master.

Kaya deserve na deserve niya talaga 'yong title na Joker. Kaka-BJ mo 'yan, Shinji!

Ilang minuto rin akong naghihintay dito nang makarinig ako ng mga yabag ng paa na
papalabas sa pintong binabantayan ko. Kaagad kong binunot ang dala kong Beretta
M9A3 nang iniluwa ng pinto ang mapagpanggap na si Kayden Lerwick.

Kaagad ko namang itinutok sa kanya ang hawak kong baril. Mahahalata mong gulat na
gulat siya sa bumungad sa kanya. Akum, oh.

Hindi ko rin 'to maintindihan. Hindi ba niya alam na nilalagay niya sa kapahamakan
ang sarili niya? Para kang nagpatong ng pera sa ulo mo na kung sino ang makapatay
sa'yo, ayon ang makakukuha.

Mabilis ang reflexes niya. Bubunot na sana siya ng baril ngunit agad ko namang
inunahan siya ng putok.

Pero wala akong ibang pinatamaan kundi iyong baril na bubunutin sana niya. Dahil
nakaaawa naman kung sa ulo ko patamain, may pamilya pa siya. Samantalang ako, wala
na. Awit sa inyo Mama't Papa. Aga niyo sa meet-up with San Pedro.

"Awit sa 'yo, Lerwick. Ganap na ganap ang pagiging pekeng Joker ah. Kung ako
sa'yo... e wow sa akin," walang kwentang sabi ko sa kanya. Ngumiti naman siya
bilang tugon.

"Let's go," sabi niya na parang hindi man lang narinig ang mga sinabi ko. Aba't
gago 'to, ah.

May narinig akong mga pagkasa ng baril sa likod ko. Tiningnan ko naman si Lerwick.
Tahimik lang siyang nakatingin sa gawi ko, kasunod niyon ay inilipat niya ang
tingin sa kamay kong may hawak na baril habang nakatutok sa kanya.

Awit sa akin, lodicakes! Mga tauhan nga pala niya 'tong nasa likod ko.

Unti-unti akong lumingon sa likod at hinarap ang mga lalaki. "Mga lodicakes,
chiller lang dapat kayo. Boss ko rin ang boss n'yo." Inalis ko ang pagkakatutok ng
baril kay Kayden Lerwick at akmang ibabalik ang baril sa loob ng gun pocket ko.
Pero s'yempre, hindi ko itinuloy dahil isa-isa ko silang pinaputukan.

"Tss. Mas magaling kang magpanggap sa akin," nakangiting sabi niya sa 'kin at saka
nag-umpisang maglakad palayo.

"Awit naman 'yon, lods. Patuli ka muna," natatawang sagot ko sa kanya habang
sinusundan siya ng lakad. Iyon ang tawag sa kanya ng girlfriend ni Master Shinji
eh. 'Pinsan kong supot'.
Saglit siyang huminto at saka tumingin sa gawi ko. "Ano nga palang ginagawa mo
rito?"

"Napadaan lang ako, lods, nag-i-stroll kasi ako," walang-kwentang sagot ko at saka
sumipol-sipol.

Ilang saglit pa ay may narinig na naman kaming mga yabag ng mga paa. Sumenyas siya
na itago na ang baril na hawak ko kaya kaagad ko namang sinunod. Awit! Napakarami
namang Les Solitaires dito.

Tumingin siya sa 'kin nang may nakalolokong ngiti at nagsalita. "Any last words,
Mr. Hofer?"

Nawala ang ngiti niya no'ng tumingin siya sa mata ko at tinutok niya sa akin ang
baril na iniabot ng isa sa mga tauhan niyang dumating. Nakaramdam ako ng kaba dahil
ang mga plano namin ni Shinji, baka hanggang dito na lang.

Mabilis kong inilabas muli ang baril para sana unahan si Lerwick, pero imbes na ako
ang barilin niya, nagpaulan siya ng putok ng baril sa gawing likuran ko.

Halatang gulat ang mga tahuhan niyang nakapaligid sa kanya kaya sila naman ang
pinuntirya ko ng baril. Wala pang isang minuto ay nakabulagta na sa sahig ang lahat
ng mga tauhan ng Joker.

Awit, mga lods. Akala ko paglalamayan na 'ko bukas, eh.

"Medyo lodicakes na rin kita, lods, pero loyal ako sa isa." Medyo namangha naman
ako sa ginawa niyang 'yon. Ang galing magpanggap talaga, pati kasabwat sa
pagpapanggap niya pinagpanggapan pa niya. Ang gulo, 'di ba?

"Kailan ka pa natuto maging matalino? Alam mo talaga kung saan kakampi, 'no?"
natatawang tanong ko. "Iba talaga lahi ng mga Lamperouge," dugtong ko pa.

"Natakot ba kita? Pasensya na, nakita ko 'yang mga 'yan sa likod mo, eh."

"Awit 'yon kung ganoon."

Naglakad na palayo si Lerwick pero nakita ko 'tong isa sa mga lalaking nakabulagta
na gumagalaw-galaw pa.

"Uy p're, ays ka lang ba?" Sinubukan niyang bumangon kaya umupo ako sa tabi niya
para kausapin siya saglit. "Sabi kasi ni Master, kapag hindi kaya, huwag na
ipilit."

Umuubo-ubo pa siya kaya binulungan ko siya. "Lodicakes, ikamusta mo pala ako kina
Mama't Papa. Kung hindi mo sila kilala, kilala mo naman yata si Mr. Hiroshima
Yamaguchi. Magkakasama sila ro'n sabihan mo sila, ah. Oks, salamat, lodi,"
nakangiting sabi ko sa kanya. Lumayo muna ako at tinutok ko ang hawak kong baril
saka siya pinaputukan.

"Rest in peace, mga 'tol." nakangising sabi ko habang naglalakad palayo sa kanila.

Sinundan ko si Lerwick nang mapansin kong mali ang daan na tinatahak niya.
Kaya napapahamak, eh. Awit!

"Lods, dito. Dito naka-park 'yong kotse ko, eh. Nakatago nga lang," sabi ko habang
nakaturo sa tamang daan.

Tahimik kaming naglakad papunta sa kinaroroonan ng sasakyan ko.

At sa gitna ng paglalakad ay nakita ng dalawang mga mata ko si Trigger Roswell na

inaalalayan si Lindsay Lee na tila ba galing din sa bakbakan.

Mukhang hindi maganda ang kalagayan n'on, ah. Mabuti at nariyan si—"Owshi!" Iyon na
lang ang nasabi ko dahil nakatingin si Lerwick kina Lindsay Lee at Trigger Roswell.
Hindi 'yan goods, mga lods. Love Triangle pa nga yata. Pfft! Mabuti na lang at wala
akong paki.

"Lods, 'wag naman tayong alalut, galaw-galaw," paalala ko. Mabilis ko namang nakuha
ang atensyon niya kaya nag-umpisa na muli siyang maglakad.

Cody Lerwick's POV

Gwapong-gwapo akong nagda-drive papunta sa bahay ni Birkins kung saan nandoon si

insan. Alam na alam niya talagang maaasahan ako sa tuwing kailangan nila ang tulong
ng isang gwapo. Ang bangis ko talaga, paksyet!

Nakarating na ako sa bahay nina Shaun Birkins kaya ipinark ko na ang kotse ko na
walang kasing bagsik sa parking lot.

Papasok na sana ako sa loob ng mansyon pero kahit singkapal ng mukha ni Lampe itong
pinto ng mansyon ni Birkins ay dinig na dinig ko mula rito sa labas ang bangayan na
nagmumula sa loob. Kaya naghintay muna ako ng ilang saglit.

Tama ba ang naririnig ko? Boses ba ni Shaun Birkins iyon? Potek!

Idinikit ko pa ang tainga ko sa pinto para mas marinig ko pa ang sinasabi nila.
Masyadong malakas ang karisma ko para tawaging tsismoso pero... baka may mahalagang
bagay akong dapat malaman—petengene! Napasubsob ako sa sahig nang bumukas ang
malaking pinto nitong mansyon ni Birkins.

S-si Amber.

"Ano'ng trip mo at nilalaplap mo 'yang semento?"

Mailis pa sa alas kwatro akong tumayo at pinagpagan ang suot kong damit.

"Ha-ha. Insan! Ayos ka lang ba? Kumain ka na? Sakto, nagugutom ako. Ha-ha."
Pinipilit kong tumawa dahil sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko, mader paker!

Ang bangis din talaga nitong si Amber, eh. Lalo na kapag seryoso ang mukha. Potek!

Tumingin siya sa likod ko at mukhang alam ko na ang hinahanap niya kaya mabilis
akong nagsalita. "Doncha wori, aytoldyu agatchu. Dala ko mga lageyjes laman ang mga
gamit mo," sabi ko at saka naglakad papasok sa loob ng mansyon ni Shaun Birkins.

"Erkey."

"Petengene, ang angas naman pala." Ganoon na lang ang pagkamangha ko habang
pinagmamasdan ko ang loob nitong mansyon. Bangis syet!

Natanaw ko naman si Shaun Birkins na pababa ng hagdan. Basa pa 'yong buhok niya,
halatang bagong ligo. Ampota! Ang buong akala ko talaga ay patay na siya.

"Yo Birkins!"

Dumeretso ako sa sofa na inuupuan ni Birkins at umupo. Sa mga tingin niya sa 'kin,
pakiramdam ko, perstaym niya maka-ekspiryens na magkaroon ng bisitang gwapo. Wehel,
pasensiya na lang kung ngayon lang ako nagka-oras.

"Nakakagutom... nakakapagod." Umayos ako ng sandal sa sofa habang paulit-ulit na

sinasabi 'yan. Pero ampotek lang, men! Imbes na makaramdam silang dalawa, naupo pa
si Amber sa katapat na sofa.

"Ipakuha mo yung mga gamit ko sa mga kasama mo rito sa bahay mo," utos ni Amber kay
Birkins.

"Anong gamit?"

"E di 'yong mga pinakuha ko rito sa pinsan kong monggoloid."

"Anong bakit? Dito muna ako s'yempre."

"Wow! Desisyon ka, ghorl?" tanong ni Birkins kay Amber kaya bahagya akong natawa.
Napapaisip rin ako kung anong meron dito sa dalawang ito.

Parang sila 'yong tinatawag na partner in kraym. Syet!

"Tanga! Magpapaalam naman kasi talaga dapat ako sa 'yo kaso..."

"Kaso?" tanong ni Birkins.

"Kaso wala rin naman akong paki sa opinyon mo kaya ako na ang nag-desisyon."

"Nakakagutom talaga," pagpaparinig ko dahil parang hindi nila napapansin na ang

gwapo ko rito. Huwag ganun, men!

"Nagpaparinig yata iyong pinsan mo. Pansinin mo."

"Hayaan mo 'yan. Kulang talaga sa buwan 'yan at atensyon."

Petengene! Parang wala ako rito kung pag-usapan nila ako, ah. "Ha-ha, baka lang
naman may pagkain kayo r'yan, 'di ba? Pero kung wala naman, eh ayos lang. Gwapo pa
rin naman ako."

"Dahil dinala mo rito ang mga gamit ko... ipagluluto ka nitong hampaslupang
burara."

"Ulol."

"Potek! Ayos 'yan. Simple lang naman gusto ko, insan. Kahit kare-kare lang at
sinigang na baboy."
"Simple lang naman pala, eh. Kayang-kaya nitong negro 'yan, 'di ba?"

"Ha?"

"Bilis—"

"Hatdog."

"Pfft!" Natawa ako sa sunod na sinabi ni Birkins. Ang lakas naman kasi mambara.
Kung ano-ano sinasabi. Buti na lang ako nananatiling gwapong nakaupo.

Tumayo siya at nag-umpisa nang maglakad paakyat ng hagdan kaya nagkatinginan kami
ni Amber. "Tangina talaga n'on," bulong niya at saka tumayo at naglakad palayo.

"Hindi ka pa ba tatayo r'yan o gusto mong kaladkarin kita papunta rito sa kusina?"
Dinig na dinig ko ang boses ni Amber habang naglalakad siya papunta sa kusina kaya
nagmadali akong tumayo para sundan siya. Petengene! Gutom na talaga ako.

"Ano nga 'yong request mong pagkain? Itlog at hotdog, 'di ba?" tanong niya habang
nagkakalikot ng kung ano-ano. Sa palagay ko'y inihahanda na niya ang mga gagamitin
sa pagluluto.

"Naknampucha! Kare-kare at sinigang na baboy 'yon, ah." Pagkasagot ko ay mabilis

niya akong tinignan nang masama.

"It-log at hot-dog." Madiin ang pagkakasabi niya na mukhang may halong pagbabanta
kaya naman napalunok ako.

"Ha-ha, pakingsyet ang sarap naman ng lulutuin mo, insan! Bakit alam na alam mong
paboritong-paborito ko ang itlog at hotdog?" Petengene, isang linggo na yatang puro
itlog at hotdog kinakain ko, eh.

Biglang sumagi sa isip ko ang palaisipan sa akin kanina pa.

Nangangati na ang bibig kong magtanong kung ano bang meron sa dayari ni Amber. Pero
hindi ko masabi kasi baka sabihin sa 'kin nitong pinsan ko napaka-pakialamero ko.
Mabunganga pa naman ito. Pero kailangan ko siyang tanungin dahil siya lang naman
ang nakaaalam ng totoo para mawala na ang iniisip ko, at isa pa... gwapo ako.

Pagkatapos sa pagbabati, binuksan naman niya ang hatdog gamit ang kutsilyo. "Insan,
hiwa-hiwain mo, ah. 'Yong maliliit." nakangiti akong nagrekwes kay Amber. At kahit
na parang labag sa loob niya, sinunod niya rin naman ang sinabi ko. Ako pa ba?
Malakas ako sa pinsan kong 'to, eh. Iba talaga kapag mga pogi, palaging special
treatment.

"Ah, Amber, m-may gusto lang sana akong itanong." Syet! Kinakabahan talaga ako.
Saan ko ba pwedeng umpisahan?

"Ano 'yon?" sagot niya habang naghihiwa. "Ah kasi, ano... parang ano kasi, 'di ba,
ano?" Hindi ko masabi kung anong dapat kong sabihin.
Napatingin ulit ako sa kanya. Wala siyang kibo at abala lang sa paghihiwa. "Ingat
sa paghihiwa, insan," paalala ko.

Nang matapos siya sa paghihiwa, kumuha siya ng kawali at pinainit ito sa kalan.
"Paabot nga ng mantika roon sa cabinet sa taas." Agad ko namang sinunod ang utos
niya. Paglagay ng mantika sa kawali ay tinawag ko ulit siya.

"Insan?"

"Ano na naman? Kung magtatanong ka, pakibilisan dahil ihahampas ko talaga sayo
'tong cheap na frying pan."

"Petengene! Relaks ka lang, insan. Huwag mong ihahampas sa akin 'yang kawali dahil
sa tigas ng mga maskels ko, baka masira 'yan. Sayang naman. M-magpapaalam lang
naman sana akong magbanyo muna. Medyo naiihi na 'ko, eh," palusot ko.

"Erkey," tipid na sagot niya kaya umalis muna ako saglit para bumanyo. Potek! Hindi
ko pa rin nagawang tanungin.

Pagbalik ko, nadatnan ko si Amber na patapos nang magluto. Parang matagal yata ako
sa banyo ah. Hindi talaga ako nagbibiro kanina, dahil pagpasok ko ng banyo bigla
akong nakaramdam.

"Kumusta pala sina Pucci at Fifi? Baka hindi mo pinapakain nang tama 'yon, ah?"
tanong niya habang inaayos ang mga pagkain sa ibabaw ng lamesa.

"Sus, walang kaproble-problema dahil mas tao pa nga sila kung mamuhay sa bahay
kaysa sa akin eh," sagot ko nang makaupo akong muli sa isa sa mga dining chairs.

"Dapat lang! Dahil mas mukha naman silang tao kaysa sa 'yo."

Ayoko ng pinagkukumpara ako pero natawa ako kay Amber nang sabihin niya 'yon.

"Ah, insan—"

Umupo si insan sa harap ko nang mailagay niya lahat ng mga pagkain sa lamesa.

"Kumain ka na. Huwag mo akong tingnan baka maingudngod kita r'yan sa plato mo,"
utos niya na kaagad ko namang sinunod dahil gutom na gutom na talaga ko,
pakingsyet.

"Ah, insan, 'yong tungkol dayari mo pala?" deretso kong tanong sa kanya.

"Bakit? Anong meron sa diary ko?" Saglit akong huminto sa pagkain at saka ko siya
tiningnan kung ano'ng reaksyon niya.

Petengene! Bakit naman nakangisi pa 'to? Hindi ba siya magagalit? Hindi ba niya
napapansin na parang may nabasa ako sa loob ng dayari niyang 'yon?

Potek! Gulong-gulo na 'ko pero kailangan ko talaga siyang tanungin.

Malapit nang maubos ang pagkain ko kaya tinanong ko na siya nang deretso dahil
hangga't nandito pa, samantalahin ko na.

"May nabasa kasi ako sa dayari mo. Ano 'yong tungkol sa da teyl op da los dyester?
Alam ko namang gwapo ako pero hindi ko makuha 'yong punto kung bakit mo naisulat sa
dayari mo 'yon?"

Ngumisi muna siya bago sagutin ang tanong ko. "Ah, nabasa mo pala 'yon?" tanong
niya pabalik.

"Totoo ba 'yon?" tanong ko ulit sa kanya.

"Oo, totoo 'yon."

Tungkol saan nga ba talaga ang paking teyl op da los dyester. At hindi kaya— "May
alam ka ba tungkol sa Dyoker?" Sa gitna ng pag iisip, bigla na lang lumabas sa
bibig ko ang salitang 'yon dahil marami akong gustong malaman, lalo na sa Dyoker,
men!

"Marami."

Bakit marami siyang alam tungkol sa Dyoker? Bakit si Amber lang ang may alam? Bakit
hindi niya sinasabi sa iba? Bakit hindi niya sinasabi sa 'min? Kumikilos ba siya
nang hindi namin alam? Paking teyp! Nai-istres ako sa sitwasyon, syet!

Sumagi sa isip ko 'yong utol ko. Dahil medyo kakaiba na ang mga kinikilos niya
simula no'ng nalaman namin na buhay si Strife.

Parang may tinatago siyang sikreto na hindi dapat namin malaman. Pero siguro dahil
sa iniisip lang niya ang kapakanan ng grupo at pamilya namin. Kilala ko ang utol
ko, Hindi basta-basta gagawa ng desisyon 'yon nang hindi niya pinag-iisipan. Pero—
"May kinalaman ba 'yong utol ko sa Les Solitaires?"

"Oo," deretsong sagot niya.

Sinasabi ko na nga ba, eh. Pero bakit? Mananagot talaga 'tong utol ko kapag
malaman-laman 'to nina Ermat at Erpat. Pero naguguluhan ako. Ano'ng kinalaman ng
utol ko sa Les Soitaires?

"'Yong utol ko, totoo bang siya ang... Dyoker?" tanong ko sa kanya.

Paero bago niya sagutin ang tanong ko tumawa muna siya nang malakas. Ang kripi
naman nitong pinsan ko. Bakit parang hindi 'yon ang tanong na dapat kong itanong?
Ano nga ba ang kailangan kong itanong para masagot lahat ng gumugulo sa utak ko?

"Hindi, hindi si Kayden ang Joker," sagot niya sa akin.

"Talaga ba?" paninigurado ko. Tumango naman siya bilang tugon. Pero nakaloloko
'yong ngiti niya kanina pa na hindi nawawala.

Petengene! Sukong-suko na ang utak ko kaiisip ng hindi nakagugwapong bagay! Hindi

na ako natutuwa. Nakababawas gwapo points 'to sa mga girls.

Sa gitna ng pag iisip, napatingin ako nang deretso sa mata ni Amber. Dahil alam ko
na ang tanong na kanina ko pa gustong itanong sa kanya.

"Ikaw ba ang Dyoker?" Sa tanong kong 'yon, naging seryoso ang mukha niya habang
deretso ring nakatingin sa mga mata ko.

"Oo."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 75 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes

Azure Lamperouge's POV

Anak ng manok na pula! Ano ba ang nangyayari sa buhay namin ngayon? Hindi ko na rin
maintindihan; laging may mga hindi inaasahang pangyayari. Gulong-gulo ang gwapo
kong utak pero mabuti na lang at nananatiling gwapo ang aking mukha.

Pagkatapos ng tawag sa cellphone ko ay dumeretso na kaagad kami ni Duchess sa

mansyon ni Master Shaun. Gusto sanang mag-drive ni Duchess para daw masanay niya
ang sarili niyang kumilos kahit na naghihilom pa lang ang mga sugat niya.

Pero s'yempre, hindi naman ako basta papayag nang ganoon, boy! Sinabi ko na ako na
lang at dahil ako ang lalaki, ako dapat ang gumagawa ng mga ganoong bagay. At isa
pa, likas naman talaga sa pamilya Lamperouge ang pagiging gentleman, kaya hindi na
rin bago sa 'kin.

Nakarating na kami sa mansion ni Master pero abala pa rin ang utak ko sa pag-iisip
ng mga nangyayari. Kahit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang buhay
pa si Master, natutuwa ako.

Pero hindi ko maiwasang hindi kabahan dahil baka mas lalong lumala ang mga susunod
na mangyayari. O baka dala lang 'to ng sobra kong pag iisip? Wengya!

Pagdating namin sa malaking pinto ng mansion ay nakangiti kong pinagbuksan si

Duchess ng pinto.

Nang makapasok na kami ay naabutan namin si Master Shaun na unan-unan ang isang
tuwalya habang nakahiga sa isa sa mga sofa sa living room. Nakasuksok sa
magkabilang tainga niya ang mga earphones.

Nagkatinginan kami ni Duchess dahil hindi kami makapaniwala sa nakikita namin

ngayon. Iniisip ko 'yong mga nangyari sa ospital at kung paano nagsimula lahat ng
'yon.

Unti-unting nawawala ang pagbilis ng tibok ng dibdib ko dahil kahit papaano,

napanatag ang loob ko nang makita ko si Master Shaun na maayos at buhay na buhay.
Natawa ako dahil nangungulangot pa si Master Shaun na para bang wala kami rito
malapit sa kanya. Kahit pala napakayaman nitong si Master parang may asal balasubas
din pala ito, ika nga ni twin sis, hampaslupang burara. Pfft! Mas lalo naman akong
natawa sa iniisip ko.

"Ge tumayo lang kayo r'yan," sabi ni Master habang nakatingin pa rin sa cellphone.
Kaya naman mabilis kaming pumasok at naupo sa isang sofa. May pagkasarkastiko lagi
ang sinasabi niya pero ganoon naman siya talaga.

"Oh, may sinabi ba kong umupo kayo?" Kaya naman ay bigla akong napatayo sa sinabi
niyang 'yon. Tatayo na rin sana si Duchess nang— "Uto-uto." Kaya bumalik na ang
gwapong ako sa pagkakaupo sa sofa. Wengyang 'yan!

Ilang minuto ring tahimik ang paligid dahil tahimik kaming dalawa ni Duchess.
Nagtitinginan lang kami ni Duchess habang paminsan-minsang sumusulyap kay Master na
hanggang ngayon ay hawak pa rin ang kanyang cellphone at abala sa pagkalikot nito.

Sumasagi pa rin talaga sa isip ko na paanong nangyaring buhay pa si Master— Wengya

naman, Azure! 'Wag ka nang mag isip ng kung ano-ano! Buhay si Master at sapat na
'yon para manahimik na ang gwapo mong sarili!

Eksaktong natanaw naming naglalakad palabas ng isang pasilyo sina Amber at Lerwick.
Napakarami pang bitbit ni Lerwick na chichirya.

Hayop talaga 'tong si Lerwick. Inuna na naman ang katakawan.

Lumapit ako kay Lerwick para kuhanin ang mga dalang niyang chichirya at binuksan
ito. "Huwag ka nang umangal. Hindi mo dapat 'to kinakain. Bawal sa mga hindi
kagandahang lalaki ang mga ganitong 'pagkain."

"Kung ganoon..." Mabilis na hinablot sa akin ni Lerwick ang Pringles na kinuha ko.
Potek! "...bawal 'to sa 'yo, p're," sabi ni Lerwick.

"Pero... dahil hindi naman ako ipinanganak na madamot, kung gusto mo ay hati tayo
dahil 'Til det du as part' naman tayo." Biglang naging iba ang reaksyon ng mukha ko
dahil sa sinabi ni Lerwick. "Ito namang si Baby Lerwick napaka-sweet kahit kailan.
Gusto mo bang patunayan natin ang forever?" nakangiting tanong ko kahit na diring-
diri ako na para bang gusto kong masuka.

"Alam mo talaga ang wik ispat ko, Baby Lampe, ano?" sagot naman sa akin nitong
gagong si Lerwick na may pagpisil pa sa braso ko at pagkagat ng labi. Wengya!
Natawa naman siya sa ginawa niyang 'yon. Mabilis niyang binuksan ang isang lata ng
Pringles at inumpisahan na ang paglantak. Patay gutom talaga 'to.

"Hay nako, nag-usap na naman ang mga tanga," bulong ni Amber.

Lumingon ako kay twin sis nang biglang lumapit si Duchess sa kanya at yumakap. "I'm
so sorry, Amber. Hindi ko nabantayan si Shaun nang maayos. A-akala ko totoong
doctor 'yong mga pumasok sa ICU."

Hinawi siya ni Amber at nag-umpisang maglakad papunta sa may sofa kung nasaan si
Master Shaun. "Tigil-tigilan mo nga ako, Duchess. Landian kasi kayo nang landian,
wala namang usad ang love life niyo," ani twin sis.

Bigla akong napayuko na may halong gulat at hiya. Inagaw ko ang Pringles na
kinakain ni Lerwick para sumubo ng marami dahil nag-iinit at namumula ang pisngi ko
sa tuwing pinag-uusapan ang sa 'ming dalawa ni Duchess. Bakit ba kasi pinag-
uusapan, eh, wala naman dapat pag-usapan? Anak ng tinola naman, oh!

"Awts! May hart is eyking. Baby Lampe, pinagpalit mo na ba 'ko? Awts," pag-iinarte
ni Lerwick na may paghawak pa sa puso na para bang totoong nasasaktan. Isa pa 'tong
gagong 'to, sumabay pa.

"Ulol! Kilabutan ka, Lerwick."

"Awts. Dobol kil, men, dobol kil!"

"Tangina mo. Ibabato ko sayo 'tong Pringles kapag hindi ka tumigil."

"Azure." Tumingin naman ako kay Duchess at hindi na nagsalita. Alam ko kasi na si
Duchess ang taong hindi palamura kaya nagulat din ako na nasabi ko 'yon sa harap
niya. Tarantado kasi 'tong si Lerwick, ang lakas manggago akala mo gwapo.

Kahit naman makipag-asaran siya sa 'kin ay gwapo pa rin ako. Walang bago.

Pero potek! Wengya! Puro rhyming 'yon, ah.

Nakita kong tumayo si Master Shaun mula sa pagkakahiga niya sa sofa. Tinanggal niya
muna ang earphones niya at inilapag ang cellphone na hawak. Lumapit siya kay
Lerwick at basta na lang kinuha 'yong isang chichirya na hawak niya.

Nakasunod ang tingin ng kakambal ko kay Master Shaun habang nakakunot ang noo.
Mukhang marararat 'to dahil nakita kong tumaas ang isang kilay niya. Wengya!

"Anong kabastusan 'yan?" tanong ni twin sis. Anak ng tinolang sobra sa vetsin! 'Yan
na nga ba ang sinasabi ko, eh.

"Bakit?"
"Ano'ng bakit? Bakit mo kinakain, eh, kakakain lang natin kanina? Para sa mga
patay-gutom mong bisita 'yan," sagot ni Amber.

"Paki mo? Bahay ko 'to."

"Eh ano naman kung bahay mo?"

"'Oks lang, 'di ba?" tanong ni Master na nakatingin kay Cody habang may nginunguya.
Agad naman tumango nang dahan-dahan si Cody bilang sagot sa tanong ni Master.

"Sabi sayo, eh," sabi ni Master kay twin sis at saka muling naupo sa sofa, kaya
magkatabi na silang dalawa ngayon. "Oh, kumain ka. Para hindi puro daldal inaatupag
ng bibig mo." Natawa ako sa paraan ng pag-aalok niya sa kakambal ko. Wengya!

"Gusto mong sampalin kita para may atupagin din ang kamay ko?"

"Aba matinde! Kumalma ka, Amber," singit ni Lerwick na kadudukot lang mula sa lata
ng Pringles na hawak ko kaya mabilis siyang sinamaan ng tingin ni Amber. Kaya
ayokong sumabat, eh. Wengya!

"Isa ka pa. At bakit ba nakatayo kayong dalawa r'yan?" Nagpabalik-balik ang tingin
niya sa aming dalawa. Oo nga, potek! Bakit ba kami nakatayong dalawa rito ni
Lerwick?

Agad naman akong lumingon kay Duchess na nakaupo rin ngayon sa isa sa mga sofa.

Naglakad na kaming dalawa ni Lerwick upang maupo. At uupo pa lang ako nang may
biglang pumasok sa isip ko. 'Yong kaninang gumugulo sa utak ko. Tutal kaharap ko
naman ngayon si Master, tatanungin ko na siya hangga't nandito pa.

"Master Shaun, paano ba nangyari ang lahat ng 'yon? Kanina pa kasi gumugulo ang
utak ko kaiisip, eh."

"Oo nga. Kanina pa rin sa 'kin. Paano nangyari 'yon, Birkins? Kasi nabalitaan na
lang namin na dedo ka na raw eh. Tapos nasa morgue ka na raw. Tapos pumunta kami ng
morgue, hindi ikaw 'yong nandoon. Paking dip!" tanong din ni Lerwick kaya sumulyap
ako sa kanya.

"Talk to my lawyer." Wengya! Sinasabi ko na nga ba't ito ang isasagot ni Master.
Hindi na rin naman bago, gwapo pa rin ako.

"Asa namang makakukuha kayo ng matinong sagot sa hampaslupa na 'yan. Pero maliligo
muna ang maganda. Bahala na kayo r'yan."

"Baho," ani Master tapos sumubo ng kinakain.

"Kahit amuyin mo pa ako mula ulo hanggang paa, Shaun Birkins. Baka maadik ka pa,"
habol naman ni twin sis habang paakyat ng hagdan.

"Wow, defensive."

"Ulol!"

Maya-maya pa ay bumaba ulit sa hagdan si Amber. "Iyong mga damit ko nga pala,
tanga. Iakyat mo muna sa taas," utos niya. Pero walang sumagot dahil kay Master
siya nakatingin. "Hoy! Kinakausap kita,"

"Ge mamaya na, limang oras ka naman maligo."

"Erkey."

Napangiti ako dahil sa tingin ko unti-unti nang nakamo-move on si twin sis sa huli
niyang karelasyon, kay Boul. Pero kahit anong desisyon ng kambal ko sa buhay,
uulit-ulitin ko, masaya ako para sa kanya. Ang tanging gagawin ko lang ay
suportahan siya sa lahat ng gusto niya. Magkapatid kami, at kambal pa. Sabay kaming
lumaki, sabay din naming nakita sa sarili namin kung saan kami malakas at mahina sa
isa't isa.

Hindi kami open sa isa't isa, pero may times na nagkakausap kami na kaming dalawa
lang. Iyong tinatawag nilang brother and sister talks.

Mahal ko si Amber at alam kong mahal niya rin ako. Hindi ko man nakikita sa kanya
'yon nang harapan, pero... basta mahal ako ng kakambal ko. At isa pa— "'Tol sabi ko
pakiabot ng tubig! Iniisip mo na naman ako kagwapuhan ko, eh."

Agad ko namang sinamaan ng tingin si Lerwick dahil sa utos niya. Sinunod ko rin
naman dahil malapit sa 'kin ang tubig. "Oh."

"I feel so happy nang makita kong ayos ka, Shaun. Dahil hindi na mag-aalala si
Amber ngayon. Pero kumusta nga pala kayo ni Amber?" nakangiting tanong ni Duchess
kaya lahat kami ay na kay Master Shaun ang atensyon.

Naghintay kami ng sagot pero sinipsip niya muna ang mga daliri niya saka uminom ng
tubig. "Oks lang."

"Ehem!" Tumingin ako kay Lerwick dahil sa ginawa niya. Parang may sasabihin siya na
ikatutuwa ko dahil nakangiti siya. Alam na alam kong kagaguhan 'to kaya ngumiti ako
at naghintay.

"Eh, Birkins," umpisa ni Lerwick, "napasagot mo na ba?" nakangiting tanong ni

Lerwick kay Master.

"Oo nga, Master. Matagal na rin kayong nagkakasama ni twin sis, eh. Napasagot mo na
nga ba?" gatong ko pa.

Huminga nang malalim si Master at tumingin sa mata ni Lerwick. "Naagaw mo na ba

'yong babaeng Roswell sa kapatid ko?"

Natawa naman ako sa tanong na sagot ni Master. "Pfft! Oo nga, Lerwick. No chance ka
yata roon kahit na matagal mo nang pino-pormahan."

Imbes na hintayin niya ang sagot ni Lerwick ay ibinaling niya ang tingin niya sa
aming dalawa ni Duchess. "Kayong dalawa. Kayo na ba?" Bigla naman bumilis ang
pagtibok ng puso ko sa tanong ni Master Shaun.

Wengya!

"Y-You know what... I—I think I should go upstairs and leave you boys here. Para
makapag-'boys talk' kayo. Doon na lang muna ako maghihintay habang naliligo si
Amber," paalam ni Duchess na halatang nahihiya. Mabilis siyang naglakad paakyat ng
hagdan kaya naiwan kaming tatlo ngayon dito sa salas.

"Wengya naman, Master! Walang lipatan ng topic. Umalis tuloy iyong isa," iiling-
iling na sabi ko. Ampotek naman kasi!

"Pero, 'di nga, Birkins? Hindi mo pa rin ba nililigawan 'yung pinsan ko?"

"Ang tanong... gusto ko ba?"

"Wengya!"

"Huta!"

"Ayaw mo ba?" sabay na sabay ang pagkakatanong naming dalawa ni Lerwick dahil
halatadong parehas kaming nagulat.

"Ops, wala akong sinabi."

"Gulo mo naman, men." Napakamot na lang sa ulo niya si Lerwick.

"Hindi porket hindi ko gusto, ayaw ko na."

Ayan na naman si Master sa mga ganyan niyang salita. Kaya idol ko 'to, eh.

"So, gusto mo nga?"

Trigger Roswell's POV

We're in the car and heading our way home. I took a glance at her, tinitingnan niya
ngayon ang sugat niya mula sa tama ng bala na tinamo niya kanina. "Ang tigas kasi
ng ulo, eh," bulong ko.

"Sorry, Trig."

-Flashback-

"So... ayon lang muna siguro, Lind," I explained to her what Lerwick was possibly
doing. Lind had literally no idea what was going on.

"Okay," she said with a smile.

"If you need a lift, I can drive you home," I insisted as she stood and put her
coat on.

"It's okay. I'm fine, Trig. Baka may iba ka pang gagawin or pupuntahan." She gave
me a smile where I couldn't seem to see her infamous cheering smile.

It made me think that she's planning something. I stood up, wondering what she was
hiding from me. We've known each other at a young age and I will know if something
is bothering her.

"Oh... okay. Take care," I awkwardly said. She was already walking towards the door
but I preceded and opened it for her. She smiled once more and turned to look at me
before leaving, "Thanks, Trig."
"You are so welcome." I looked at her with a slight curve on my lips until she
jumped back in her car.

I was about to close the door when I realized what made me confused earlier. After
she took her phone out, she started to lose focus and interest on what I was
saying. Her expression also changed when she saw what was on her cellphone.
Sinundan ko ng tingin ang sasakyan ni Lind hanggang sa makalayo ito.

"I couldn't help but think about what you're going to do every time you act like
that. But there is one thing I'm sure of, that I'll be there if you need someone
who can help you," I whispered under my breath the moment she left.

I am always here for her and she knows that. And I, likewise, always knew how
important Lerwick is to Lindsay. So I won't even be surprised that she would do
something bad, something I wouldn't like.

I grabbed the keys in my pocket and headed straight to my vehicle to follow her
wherever she's going.

I am not certain where she would be going but I suspect that if I let her, it will
only result in an unfavorable outcome.

As I followed where Lindsay was heading, it seemed like she was going somewhere
familiar. I recognized sooner that the path leads to Terrence Von Knight's mansion.

"What are you planning to do?" I frowned while keeping track of her. What is she
going to do here? Tsk. Ilalagay na naman ba niya sa kapahamakan ang buhay niya?

I shuddered as I looked at her car.

Hindi ko alam kung ano ang iniisip ni Lindsay ngayon, pero kailangan ko siyang
sundan. Siguro kakailanganin niya ang tulong ko... siguro.

Lindsay stopped her car and I made sure that she had left before getting near. Nag-
park din ako hindi kalayuan sa kotse niya. Nakita ko pa si Lindsay na papasok,
hawak ang baril sa kanang kamay. Is she damn serious?

I grabbed my gun inside the glove compartment.

I carefully walked past the mansion gate. Nang makarating ako ay sumandal ako sa
pader habang tahimik na pinapakiramdaman kung meron bang paparating na iba pang
tao.

I wasn't surprised anymore when I heard footsteps coming from a few people walking
towards my direction. I tightly held my Glock 17 TB and inclined it with a
silencer.

I glanced at my right at tinutok sa kanila ang baril na hawak ko. Hindi na ako
naghintay na mapansin nila ako. Pinaputukan ko na sila isa-isa. May iba pang
paparating dito sa kinaroroonan ko, but I only grinned at the thought.

Agad ko silang sinalubong ng isang kamao ko. One of them was about to pull his gun
out when I shot his head. I didn't have any bullets left, so I placed my gun back
and took theirs.

'This is not how I play and shoot', saad ko sa isip ko. There were four more men
and I had to quickly finish them. I need to know where Lindsay is, she might need
my help. Itututok ko na sana sa kanila ang baril nang maunahan ako ng suntok sa
mukha. Napaluhod ako at napahawak sa pader, I was amused. I stood up and formed my
hand into a fist. "Come on," I scowled.

They all surged at me and one of them punched me with his left hand. However, I
advanced to his position and he received a right blow on his flank, followed by a
left hook on the face. He promptly passed out as a result.

Another one punched me with his right arm but I impeded his attacks. I released a
kick, hitting his stomach. I did the same to the asshole beside him and folded my
left arm over his right arm, punching his face with my right hand.

At itong huli... naglakad ako papalapit sa kanya pero nanginginig siyang umaatras.
You can see the fear growing in his eyes. He was about to take his gun out when I
had the chance to shoot his face first with his own ally's gun.

"I'm not someone who is easy to deal with," sabi ko sa mga walang malay na nasa
sahig. I smirked as I walked away from them.

I was about to put the gun back when a gunshot echoed inside the mansion. I
remembered Lindsay was inside. Shit!

Nagmadali naman akong pumasok sa mansion dahil baka kung ano pa ang mangyari kay
Lindsay at magresulta 'yon ng hindi magandang pangyayari. There weren't any armed
men when I entered the mansion but it made my heart beat faster. More gunshots were
heard and it came from upstairs.

I slowly opened the door and pointed the gun in case there was someone guarding the
place at pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko siya na nakipagbabarilan sa mga
armadong lalaki. Nagulat ako nang matumba si Lindsay kaya hindi na ako nagdalawang
isip na pagbabarilin ang mga ito bago pa man sila makalapit sa kanya.

I hurried over and lifted her. "Tsk. Ang tigas talaga ng ulo."

I could hear her muttering my name while I was carrying her pero hindi ko na
pinansin iyon at naglakad na kung saan naka-park ang kotse ko. I opened the door to
the passenger seat and carefully placed her there.

But before I could even start the car engine, my eyes shifted at the rear mirror
and saw Ari Hofer driving his car with...

Kayden Lerwick.

-End of Flashback-

"What were you doing back there, Trig? I thought you already went home?" she asked
and leaned against the mirror while looking at me.
I smirked, looking at her. "I know you, Lind. Matagal na tayong magkakilala kaya
alam ko kung anong tumatakbo sa isip mo," I said like I was scolding her. "And you
were being suspicious earlier," I added and smiled at her.

Narinig ko ang paghinga nang malalim galing sa kanya, "I'm so sorry with what I
did, Trig. I know it was impulsive but I just—" I cut between her sentences as I
stopped the car and calmly stared at her.

"Nah, it's okay. And besides, you're here now... and safe." I ruffled her hair,
just like what I used to do to her back then. And at that moment, I realized that
it was a weird thing for me to do. I glanced at her twice and my eyes caught her
staring back at me. "I'm... I'm sorry if it made you uncomfortable..."

"Y-yeah, it's okay," she said. Narinig ko rin siyang tumawa nang mahina kaya parang
mas nahiya ako sa ginawa ko sa kanya.

"Hey, are you trying to mock me?"

"I'm just laughing, Trig. No need to get all fired up."

Umiling naman ako nang may bakas ng ngiti sa labi ko.

"By the way, how's Mikazuki?" she asked out of nowhere.

"She's fine, I guess. She's been staying with Kuya Bullet so apparently, there
should be nothing to worry about her," I answered.

"How's your wound?"

"I'll be alright. You don't have to worry about my wounds. There's nothing to worry
about." She, then, turned to face the road.

"Next time, better worry about your safety before anybody else, will you?"

Lindsay Lee's POV

"Next time, better worry about your safety before anybody else, will you?" I was
taken aback by his sudden change of mood. Nagsimula ulit siyang magpatakbo ng
kotse. Deretso ang tingin niya sa daan pero lilipas ang dalawang minuto na muli
siyang titingin sa akin at sa mga sugat ko. I tried to hide my wounds from him
because every time I look at his eyes, I can see fury and it gives me chills.

Buti na lang talaga ay dumating si Trigger kanina. I do not know what I would end
up doing if those men outnumbered and caught me. Baka mangyari pa sa akin ang
nangyari kay Duchess. I don't want everyone to worry just because of my stupidity.

"Anyway, are you excited to be an uncle?" I changed the topic after a few minutes
of silence.

"Yeah..." pagsang-ayon niya pero hindi naman mahahalata ang pagkasabik sa boses
niya. Siguro ay wala talaga siya sa mood pag-usapan ang mga ganitong bagay. But,
what should I do? I don't want myself to be eaten by the awkwardness surrounding
us.

"I think Bullet is going to be a good father. I can see his passionate affection
towards Mikazuki kaya sigurado akong mamahalin niya ang magiging pamilya niya."
"Yeah, just like Dad," he said inadvertently and released a deep breath.

"Err—that would be great," walang kwenta kong sagot dahil nagulat din ako sa
biglang pagbabago ng pinag-uusapan. I shrugged and asked him again. "How about
Shaun Birkins? Is there any improvement on his health?"

"He's fine according to his brother," he casually answered.

"Oh, Lionel? He's courting your sister, right? Kumusta naman sila ni Katana? Sila
na ba?"

"Tsk. I don't know."

Napangiti ako dahil sa tabang ng pagkakasabi niya n'on. He really is overprotective

towards his sister but he does not show it off. Lalo na ngayon na nasa tamang edad
na si Katana, she's independent and already knows how to handle situations by
herself.

He turned to look at me and shook his head. "When was the last time you were told
that you have an amazing smile?"

What the hell? Hindi ako agad nakasagot sa tanong niya. I shyly smiled for that
remark pero bakit ba panay ang paglipat niya ng topic?

Mukhang wala lang sa kanya ang mga sinasabi niya because he still looks charismatic
while driving, unlike me na nakararamdam ng kakaibang kabog sa dibdib.

I stayed silent as I looked straight at the road, nag-iisip ng kung ano'ng dapat
kong sabihin. I do not know why Trigger is acting like this all of a sudden.

I shrugged at my thoughts and locked eyes with Trigger again when I remembered
something. "'Yung bahay na pinanggalingan natin, is it one of Terrence Von Knight's
properties?"

"Yeah." He paused for a while as he stops driving again, tila iniisip kung ano ang
sasabihin. "Lind, do you know that..."

"What?" His gaze travelled through my whole face, making me feel anxious.
"Trigger," pagkuha ko ng atensyon niya dahil hindi ko kinakaya ang sobrang pagtitig
niya sa mukha ko. What if may dumi ako sa mukha? What if I looked pathetic?

"Oh, pardon me. Your looks are mesmerizing that it made me forget my pick up line."
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nag-umpisa na naman siyang magpatakbo ng
sasakyan. I felt like I stopped breathing for a while when he said those words.
Mesmerizing? Sa lagay ko pa ngayon? Now that I'm all wounded and stained with
blood?

Damn it!

"Trig! Can you please stop initiating awkward conversations?" I did not know
whether I should laugh or get irritated with what he was trying to do. I suddenly
became conscious of myself. And I feel awkward!

"Can't you focus on what I was asking you about before you throw some cheesy pick
up lines?"

"You've got a point, sorry about that. How about we start another one off with a
promise that it will be meaningful?" Nangunot ang noo ko nang sumagot na naman si
Trigger ng malayo sa sinabi ko.

"Trigger, stop dodging my questions," I pleaded but with a stern face.

"What?" he innocently asked habang tutok ang tingin sa kalsada.

Hinawi ko ang humaharang na buhok sa mukha ko at saka umayos ng upo paharap sa

kanya. "What are you trying to do?"

"I'm not doing anything."

"Yes, you are. You kept on changing the topics that I'm asking you. What are you
trying to keep from me, Trigger?"

He noticed the sudden change of my mood. He cleared his throat and looked at me
seriously. Pagkatapos ay binalik niya ang tingin sa daan at huminga nang malalim
bago sumagot sa tanong ko.

"I love you, Lindsay Lee."

I was astounded by what he just said. Napako ang tingin ko sa kanya, still
analyzing kung tama ba ang narinig ko o pinaglalaruan lang ako ng utak ko.

Naramdaman ko ang pagbagal ng takbo ng sasakyan hanggang sa iginilid niya ito at

pinarada. I was about to ask him why we stopped again but he started to speak.

"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. I love you, Lindsay Arcadia Lee. I'm sorry...
dahil ngayon ko lang 'to sinasabi. I know it's irrelevant and shit to say these
things right now but I just realized that as the years passed, I've only focused on
making myself do better in everything and building a strong career that will make
my family proud. I wanted to be as successful as Dad. But those things made me
ignorant of other people's feelings towards me, especially yours. Akala ko hanggang
kapatid lang ang turing ko sa'yo because I was used to having you by my side,
always supporting me like what my siblings do."

He glanced at me and that gave me that butterfly feeling.

"I know I've been a fool for realizing it too late, but this time, I know that
you're not a sister to me. Kasi hindi lang pala kapatid ang tingin at nararamdaman
ko sa'yo, Lind. For me, you are the woman I want to spend the rest of my life with.
You are the one I want to grace all of the pages of my life I have yet to write.
You are—"

"Trigger," I cut him off.

Alam ko na kung ano pa ang mga sasabihin niya sa akin and I do not want to hear any
of these kind of words anymore. I don't want to hear his explanations anymore, nor
his regrets dahil marinig ko lang ulit mula sa kaniya na mahal niya ako ay wala na
'yon sakin. Yeah, I fell so hard for him.

Hindi ko na siya hinintay na makatapos sa pagsasalita at sumagot, "I love you,

too."

Gulat siyang nakatingin sa akin ngayon at hindi makapaniwala sa sinabi ko. He

opened his mouth like he was going to say something but no words escaped from his
mouth. Ilang beses niya itong ginawa kaya natawa ako.

"Trig, ano ba? Aren't you going to say anything?" I waited for a couple of seconds
until he finally had the courage to move towards me na ikinataka ko. "W-what are
you doing..." He looked dearly at me as he caressed my cheek and deeply kissed me
on my lips.

"Trigger..." I muttered when our lips parted.

We linked our foreheads for a few seconds habang nakatingin siya sa mga mata ko.
"This place has a beautiful view, but all I can see is you."

Pigil ang ngiti ko habang nakatingin din sa mga mata niya pero nagulat ako nang
bigla siyang humiwalay at lumayo.

"Is there a problem?" nag-aalala kong tanong.

"Paano si Kayden? Isn't he the man you truly love?" May pag-aalangan sa boses niya
nang itanong niya 'yon.

Didn't he hear what I said earlier? I just confessed my love for him, too. Hindi ba
siya naniniwala?

I even told him kanina sa cafe na ni-reject ko si Kayden because I only see him as
a friend and that our feelings are not, and will never be mutual because he is the
one in my heart.

Nakakainis naman 'to si Trigger. Is he not taking me seriously?

I was about to scowl at him when my phone suddenly beeped. A text message just came
in.

Tiningnan ko muna si Trigger na tumango naman sa akin bago ko buksan ang mensahe.

"It's from Kayden..." Tuluyang nawala ang kaninang iniisip at nabahiran ng kaba ang
buong pagkatao ko.

"What did he say?"

"I'm sorry," mahina kong basa sa mensahe niya. "What does this even mean?" kunot-
noong tanong ko pero nabaling naman ang atensyon ko kay Trigger na nagpakawala ng
isang malalim na buntonghininga habang nakatingin din sa akin.

Something's off.

"Trig, wala ka ba talagang alam sa mga nangyayari kay Kayden?" I asked.

Nagbaba siya ng tingin at inabot ang mga kamay ko bago malamlam ang mga matang
tumingin sa akin. "I think it's time for you to know. After all, you have the
right."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 76 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-27 minutes
Grayson Boulstridge's POV

Umalis ako mula sa pagkakapatong kay Alexa para kuhanin ang pantalon at damit kong
nakakalat sa sahig.

"Tsk."

Nang makuha ko ang mga ito ay umupo ako saglit sa kama para suotin sana ang
pantalong hawak ko nang bigla niya akong hilahin palapit sa kanya. "Let's do it
again, please," pabulong niyang sabi habang sinusubukan niyang ipaling ang ulo ko
paharap sa kanya upang hagkan ang mga labi ko.

Humiga si Alexa sa kama kaya bumalik naman ako sa ibabaw niya nang biglang tumunog
ang cellphone niya.

Inis naman niyang kinuha ang cellphone niya sa ibaba ng bedside table. "Fucking
nuisance!" usal niya kaya natawa ako nang mahina. Nasulyapan ko ang pangalan ni
Cariza sa screen ng cellphone kaya naman naging seryoso ang tingin ko sa kanya.

Nang sagutin niya ang tawag ay agad na akong umupo at nagbihis. Nagsusuot na rin
siya ng damit habang ang cellphone ay nasa tainga niya.

"What? Yeah... well, that's your problem..." Nakangising tumingin sa 'kin si Alexa
kaya kumunot ang noo ko sa ginawa niyang 'yon.

Ilang saglit pa ay nawala rin ang ngiti niya. "Are you damn serious about what
you're saying? Do you really think na susundin ko ang utos mo? Marami kang tao,
marami kang koneksyon, bakit hindi mo ipautos sa kanila?" Mataray at may diin ang
pagkakasabi ni Alexa sa kausap sa cellphone kaya napatingin ako sa kanya.

"Stop giving me orders. You know exactly that we are in the same position," dagdag
pa niya.

Inis niyang ini-end ang tawag kaya hindi ko na napigilan hindi magtanong,"Ano'ng
nangyari?"
"About Shaun Birkins."

"Bakit? Ano'ng meron?" tanong ko sa kanya.

"Queen of Hearts... or should I say Cariza Lynch tried to kill Shaun Birkins pero
pumalpak daw ang mga taong inutusan niya. And then ngayon... nawawala raw 'yong
katawan ni Shaun Birkins sa ospital," paliwanag niya at inis na ginulo ang buhok.

"Kaya pinahahanap niya sa 'kin is Shaun Birkins pati na rin 'yong Ace of Diamonds."

Ace of Diamonds?

"Si Ari Hofer?" tanong ko.

"Yep!" tipid na sagot niya.

"And that's why she was in the hospital. Ayon ba ang plano niya? Tsk. Mukhang
nalusutan sila ng ganon-ganon lang ah," nakangisi kong sabi kay Alexa at saka
umiling. Mukhang nakakuha sila ng katapat kay Shaun Birkins.

"And there's also the 13th joker, doesn't this have something to do with Shaun
Birkins' body?" makabuluhang tanong naman ni Alexa. Napaisip naman ako sa sinabi
niyang 'yon at nagkakaroon ng conclusion sa utak ko. Paano kung may kinalaman nga
ang 13th Joker? Ang naiisip ko, posible kayang...

Tiningnan ko si Alexa at magsasalita sana ako, "Hindi kaya—"

"Maybe you can talk to the 13th Joker. Besides, he's your friend, right?"
nakangiting tanong niya. I glared at her when she said that. She knows who the 13th
Joker is at alam niyang hinding-hindi ko magagawa 'yon. "Alam mong imposibleng
mangyari ang sinasabi mo, Alexa." Huminga ako nang malalim at tinignan siya nang
matagal.

"At alam mo rin na hindi na siya ang Kayden na kilala namin dati. Hindi ko alam
kung kailan nagsimulang magkaganoon ang Kayden na kilala namin."

-Flashback-

"Boulstridge." Hindi na ako nagulat nang tawagin niya ako.

"Boss." Pumunta ako sa harapan niya at naghintay ng sasabihin pero ilang segundo na
ang lumilipas ay tahimik pa rin siya habang sumisimsim ng alak. Magsasalita na sana
ako nang bigla niyang iangat ang ulo niya saka tumingin sa akin.

'Putang ina?!' singhal ko sa isip. Pero hindi ko iyon ipinahalata sa kanya.

Nanatili akong kalmado kahit na sunod-sunod ang mga tanong sa isip ko. Paano siya
naging Joker? Bakit hindi ko nahalata ang mga iyon sa kanya? Sino-sino ang
nakaaalam na siya ang Joker? Kailan pa siya naging traydor? Habang punong-puno ng
mga katanungan ang isipan ko ay naririnig ko ang tawa niya.

"Grayson... Boulstridge, nagulat ba kita?" tanong niya at saka muling tumawa.

Nakapipikon ang tawa niya. Hindi pa rin ako nagsasalita hanggang sa magtanong muli
siya. "Are you loyal to your King?" Hindi ko masabi ang gusto kong sabihin dahil
bukod sa naiinis akong malaman na siya ang Joker, natatakot akong may gawin siya sa
iba pa. Bukod pa r'yan, hindi ko alam kung sino-sino pa ang mga kakampi niya na
kasali o malapit sa Black Organization, Yaji at Roswells. Kaya kahit ayoko,
kailangan kong iparamdam sa kanila na mapagkakatiwalaan ako.

"You're not, are you?" Siya na ang sumagot sa sarili niyang tanong. Dahan-dahan
siyang tumayo sa pagkakaupo at tiningnan ako nang matalim. "But you don't have a
choice." Hindi ko na kinontra ang sinabi niya dahil totoo naman. Mahirap lang
talagang makaalis sa sitwasyong ito dahil nakasalalay ang buhay ng mga taong mahal
ko.

-End of Flashback-

Ikinuyom ko ang kamay ko sa galit dahil naalala ko na naman ang unang beses kong
nakita si Kayden bilang isang Joker. How could he betray us? I could not imagine
why and how he became a traitor to the group. Kung paano niya ipapatay ang sarili
niyang kababata. Kung paano niya nagawang ipapatay si Strife. Kung paano niya
nagawang ipapatay ako. Kung hindi pa dahil kina Bossing at Tito Ezekiel, wala na
kami ngayon dito.

Napahilamos ako sa mukha ko dahil sa naisip ko. Tuluyan nang nawala ang Kayden
Lerwick na kilala namin. Hindi na maganda ang epekto sa grupo ng ginagawa niya.
Gusto kong pigilan siya sa ginagawa niya pero... paano?

Huminga ulit ako nang malalim para kalmahin ang sarili ko. "Hey, are you alright?
I'm sorry kung may nasabi man akong hindi maganda." She approached and hugged me
tight.

"Yeah, this is nothing." I smiled at her so that she would not be worried anymore.
I held her cheek and I was about to kiss her when my phone rang.

A text message from Shaun Birkins.

SMS from Shaun Birkins: .

Tangina tuldok? Anong ibig sabihin nito? Napakunot ang noo ko dahil sa text message
ni Shaun, kaya napatingin naman sakin si Alexa. "Who is it?"

"Nag-text sa 'kin si Shaun. Wala naman akong alam kung ano'ng ibig sabihin niyan."
Ipinakita ko sa kanya ang text message. Ano'ng naisipan n'on?

"Ano'ng meron sa kanya? Bakit tuldok ang tinext niya?" tanong ko kay Alexa na nag-
iisip din habang nakakunot ang noo.

"Baka naman wrong send lang, I think?" sagot naman niya sa 'kin. "Pero wala namang
mangyayaring masama r'yan kay Shaun, dahil bantay-sarado 'yan kay Amber kaya nasa
mabuting kalagayan siya. Baka lang kasi nag-iisip ka ng kung ano r'yan, 'di ba?"
Nginitian ko naman siya sa sinabi niyang 'yon.

SMS from Shaun Birkins: .

SMS from Shaun Birkins: .

SMS from Shaun Birkins: .

SMS from Shaun Birkins: 🏧👫 (Trans: Magkasama kami at the moment.)

SMS from Amber Lamperouge: .

Reply: What's the matter?

SMS from Amber Lamperouge: Mama mo matter.

SMS from Shaun Birkins: 🆘 (Trans: Sus.)

️
SMS from Shaun Birkins: ️ Ⓜ️
️⭕ (Trans: Bobo mo.)

Ilang minuto akong naghintay ng kasunod na text ni Birkins. Ano kayang trip ng
isang 'to?

SMS from Shaun Birkins: ✋👀👂 (Trans: Stop, look, listen.)

SMS from Shaun Birkins: ❌🃏 (Trans: Hindi Joker.)

Reply: Ano?

SMS from Shaun Birkins: 🅱️🅾️🅱️🅾️ 🅰️Ⓜ️

🅿️⭕➕🅰️ (Trans: Bobo ampota.)

‍SMS from Shaun Birkins: ‍♀️

Tumigil sa pagtunog ang cellphone ko kaya inilapag ko muna ito sa study table para
makapag-ayos pero biglang tumunog na naman ito at naka-flash na naman sa screen ang
pangalan ni Birkins.
SMS from Shaun Birkins: 🌚🌚

SMS from Shaun Birkins: 🔑❌🤡

SMS from Shaun Birkins: 💦😩💩

Napailing ako sa pinaggagawa ni Shaun Birkins, kaya pinatay ko na lang cellphone ko

dahil walang kwentang text lang ang nare-receive ko mula sa kanya.Tsk.

Kayden Lerwick's POV

Tahimik akong naupo sa passenger seat ng sasakyan ni Ari Hofer nang matapos ang
bakbakan sa loob ng mansion na pinanggalingan ko at nagmamasid sa posibleng kalaban
sa paligid nang dumapo na naman ang paningin ko sa rear view mirror kung saan
nakita ko si Trigger Roswell na inaakay si Lindsay habang papalapit sa sasakyan
niya.

Muli na namang nanumbalik sa akin ang emosyon na ipinakita ni Lindsay kanina.

Nakita ko kung paanong dumaan ang gulat, pagkabigo, sakit, at galit sa mga mata
niya. Gusto ko siyang lapitan, yakapin, mag-sorry at sabihin ang lahat ng nalalaman
ko sa kanya pero hindi pwede. Kailangan kong maging maingat.

Gusto ko siyang tanungin kanina kung bakit siya nandoon. Kung paano niya nalaman
ang lugar na iyon. Kung bakit mag-isa lang siyang sumugod sa ganoon kadelikadong
lugar.

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntonghininga.

"Lalim niyan, lods, ah."

Hindi ko pinansin si Ari Hofer na nagda-drive papunta sa kung saan man. Hindi ko
alam kung saan kami pupunta pero ang alam ko lang ay dapat kong habaan ang pasensya
ko habang kasama ko siya o huwag na lang siyang kausapin dahil baka sumakit lang
ang ulo ko sa mga pambabara niya.

Sumasakit na kasi ang ulo ko kaiisip kung paanong napunta si Lindsay sa lugar na
'yon kaya wala akong panahon upang patulan ang mga sinasabi niya.

"Pfft. Mukha kang tanga, lodicakes. Huwag ka nang mag-isip d'yan dahil wala ka
naman n'on. Ako ang may pakana kung bakit nandoon 'yong mag-syota." Mabilis kong
inilipat ang paningin ko sa kanya at mas lalong uminit ang ulo ko nang makita ang
nakaaasar niyang ngisi. "Awit! Easy, lodicakes—"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang dumukwang ako papalapit sa kanya at
hinatak ang kwelyo ng suot niyang damit. Kaya nagmarahan na lang siya sa
pagpapatakbo ng sasakyan. "Ano'ng ginawa mo?" asik ko sa kanya.

Ang kaninang ngisi niya ay napalitan ng mas mapang-asar na tawa. Hinigpitan ko ang
pagkakahawak ko sa kanya pero tiningnan niya lang 'yon tapos ay inilipat ang
paningin sa manibela. Bahagya siyang umingos at tumingin sa akin. "Kung gusto mong
mabuhay, kumalma ka muna. Hindi ako makapag-drive nang maayos."
Padabog ko siyang binitawan saka umayos ng upo at tumingin sa kalsada.

"Ebarg ka, lods. Ginusot mo ang damit ko. Tsk!"

Hindi ko siya pinansin sa ilan pang pagrereklamo niya sa halip ay muli ko siyang
tinanong habang ang paningin ay nasa daan. "Bakit nandoon sina Lindsay at Trigger
sa lugar na iyon?"

Hindi siya agad sumagot. Ang nakaaasar niyang ngiti ay hindi na nawala sa mukha
niya nang muli akong bumaling sa kanya kaya napailing ako. Hindi na bago sa akin
ang ganitong pag-uugali niya dahil una ko pa lang siyang nakilala ay ganito na
siya.

Kailangan ng mahabang pagtitimpi para masabayan mo ang ugali niya dahil kung hindi
ay mapipikon ka lang.

-Flashback-

Mabilis kong sinipat sa salamin ang sarili ko para masigurong maayos ang porma ko
para sa party ni Terrence Von Knight. Nang nakuntento ay lumabas na ako ng kwarto
ko. Tahimik na noong makababa ako kaya sigurado akong nauna na ang mga magulang ko
dahil sabay-sabay raw na pupunta ang Yajis at Roswells sa party samantalang ang
utol ko naman ay siguradong kasama na si Azure Lamperouge ngayon kaya dumeretso na
ako palabas sa grahe kung nasaan ang sasakyan ko.

Napangisi ako nang makita ang sasakyan kong sadyang nangingintab dahil bagong
linis. Hindi ko alam kung anong klaseng pakulo ang inihanda ng mga Knight para sa
party nila kaya minabuti kong gamitin ang pinakamaganda kong kotse para kahit
papaano naman ay makasabay ako sa karangyaan nila.

Inabot ko ang door handle para buksan ang driver's seat at agad na sumakay rito.
Pero bago ko pa maisara ang pinto, may isang kamay ang pumigil dito. Agad akong
napatingin doon at sinilip ang may-ari ng kamay pero hindi ko makita dahil agad
itong tumalikod at lumakad papunta sa harapan ng kotse.

Nanatiling nakabukas ang pintuan ng driver's seat habang inaanalisa ko ang

nangyari. Mabilis akong nakapagdesisyon na lumabas na lang pero bago iyon ay maliit
ang galaw kong inabot muna ang nakatagong baril sa glove compartment at inipit iyon
sa likuran ko bago lumabas ng kotse. 'Mabuti nang sigurado.'

Pero ganoon na lang ang gulat ko nang tuluyang makita at makilala ang mukha ng
taong pumigil sa akin na ngayon ay nakaupo na sa hood ng kotse ko.

"Shaun Birkins?" tawag ko sa kanya pero hindi naman siya sumagot. Tiningnan ko lang
siya bago ko mapansin mula sa peripheral vision ko ang isa pang lalaki na
nakasandal naman sa likod ng kotse at nakatingala sa langit. 'Sino naman ang isang
'to?'

Sigurado ako na kasama ni Shaun Birkins 'yong lalaking 'yon kaya ibinalik ko ang
tingin sa kanya at nagtanong, "Ano'ng kailangan niyo sa akin?"

"May alam ka ba tungkol sa Joker?" balik tanong niya sa akin.

"Joker?"

"Nauna yata tayo, Master." Napatingin na naman ako sa lalaking nakasandal pa rin sa
likod ng kotse at parang ewan na nakatingin sa maliwanag na langit.
"What are you talking about?" muli kong tanong dahil wala akong maintindihan sa
pinag-uusapan nila.

"English, Hikari, bahala ka na r'yan," sagot ni Shaun Birkins kaya bahagyang

napailing ang kasama niya bago lumapit sa amin at doon naman sumandal sa hood ng
kotse kung nasaan din si Birkins.

'Hikari pala ang pangalan niya.'

"Joker..." panimula niya, "e di 'yong nagbibiro. Ano ka ba naman, lods, Joker lang
'di mo pa alam?" sagot niya saka tumawa.

"Wala akong panahon para makipaglokohan."

"Ang hot mo naman, lods."

Pigil ang inis ko siyang tinalikuran at akmang babalik na sa loob ng sasakyan nang
muli siyang magsalita, "Ang mga joker ang pinakamakapangyarihan at
pinakamaimpluwensiyang tao sa grupong Les Solitaires."

Naging seryoso na ang tono ng boses niya na nakakuha ng atensyon ko.

"Long ago, the Tale of the Two Jesters was told to the world and every heir of the
title of being the Joker used to pass down this story for generations."

Tumigil siya saglit sa pasasalita. Ako naman ay nagpabalik-balik ang tingin sa

kanilang dalawa. Ilang saglit pa ay nagpatuloy siya sa pagkukwento.

"It all started from the man who wanted to hide beneath the shadows to escape life,
to escape his reality. A man who was not blessed with power and wealth but paved
his way to become known and make connections with the richest people in the world.
But unlike how the others thought, he always had a companion supporting him by his
side. It is where the friendship of two families blossomed to create a bigger
alliance that had earned the respect of Les Solitaires."

'So dalawa sila?' tanong ko sa isip habang patuloy lang siya sa pagkukwento.

"Together, their assets grew. The connections they made were widespread on
different aspects of business and power. They have been hunted by most Mafias, yet
also feared at the same time.

It went on for generations and had always been kept by the same families. Only
until another influential family came into picture. Breaking the balance and the
bloodline of one of the families, the other has successfully stolen the title.
Since then, the once called 'Tale of the Two Jesters' became the 'Tale of the Lost
Jester' for one of them has lost the position their family have always had..."

Ramdam ko pagkunot ng noo ko habang nagsasalita siya dahil kahit anong pag-intindi
ko ay hindi maproseso ng utak ko ang mga sinasabi niya kaya pinutol ko na siya at
nagtanong, "Bakit niyo 'to sinasabi sa akin?"

"Wala, share ko lang." Potek?

Ilang segundo akong naghintay kung dudugtungan niya pa ang walang kwenta niyang
sagot pero nabigo ako kaya ako nalang nagtanong, "A-ano ba ang Les Solitaires?"

"Kalaban niyo ngayon, hangal."

"May koneksyon ba iyang kuwento mo sa akin?"

"Oo."

"Ano?"

"Isa sa pamilyang binanggit ko ay ang pamilya ng mga Lamperouge. Nagmula sa pamilya

n'yo ang isa sa dalawang Jokers."

"..." Hindi ako makapagsalita. I'm confused, at the same time, hindi ko alam kung
dapat kong paniwalaan ang sinasabi niya.

"Kaya kung tutuusin, lods, walang ibang puwedeng maging Joker kung hindi ang mga
Lamperouge."

"Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit niyo 'to sinasabi sa akin ngayon. Why
don't you just get straight to the point?"

"Gusto naming ibalik ang titulo ng Joker sa tunay na nagmamay-ari n'on. At tulad ng
sinabi ni Hikari, iyon ay ang mga Lamperouge." Gulat akong napatingin kay Shaun
Birkins nang siya ang sumagot at hindi pa rin makapaniwala. Marami pa akong gustong
itanong. Marami pa akong gustong malaman pero hindi ko maibuka ang bibig ko para
makapagsalita dahil hindi pa rin ma-digest ng isip ko ang lahat ng sinabi nila.

"Hindi ka naman bobo kaya maiintindihan mo rin 'yan. Soon." Ang huling sinabi niya
bago sila magsimulang maglakad paalis, leaving me confused.

-End of Flashback-

"'Yung babae lang in-invite ko. Pinadalhan ko siya ng email para pumunta sa bahay
na 'yon dahil gusto kong mahuli niya sa akto 'yung traydor sa inyo. At para mahuli
ko na rin." Napalingon ako sa kanya nang marinig ang sinabi niya. May traydor sa
amin? "Malay kong susundan pala siya ni Trigger Roswell. Broken hearted ka na naman
tuloy. Awit sa 'yo, lods."

Hindi ko ininda ang sinabi niya dahil kahit papaano ay nagpapasalamat ako na
sumunod doon si Trigger para tulungan si Lindsay. Nakakababa sa pagkalalaki na
hinayaan kong masaktan ang babaeng mahal ko sa kamay ng mga tauhan ko roon pero
wala akong magawa. Kailangan kong ituloy ang nasimulan ko. Buti na lang... sinundan
siya ni Trigger.

"Ano ba kasing ginagawa mo roon? Hindi naman ikaw ang inaasahan kong naroon,"
muling tanong niya.

Hindi ko siya sinagot bagkos ay ibinalik ko ang tanong sa kanya tungkol sa nasabi
niya kanina. "Sino 'yong traydor na sinasabi mo, p're?"

"Ha?"
"Sino 'yong traydor—"

"Hatdog."

Binalewala ko na lang ang tanong ko at siya dahil wala na naman akong makukuhang
matinong sagot kung ipipilit ko pa.

Isinandal ko ang katawan ko sa may bintana at tumingin sa daan habang nag-iisp.

Kumusta na kaya si Lindsay? Nakita ko kanina na may tama siya ng bala kaya sigurado
akong hindi siya ayos ngayon. Lalo pa kung hindi pa siya nadadala ni Trigger sa
pinakamalapit na ospital.

Tangina.

I used to be that man... iyong lalaki na laging tumutulong sa kanya kapag kailangan
niya. I used to be with her wherever she goes pero hindi ko magawa dahil sa
posisyong pinanghahawakan ko ngayon.

Wala sa sarili kong kinuha ang cellphone ko sa bulsa ng pantalon at dumeretso sa

contacts. I scrolled down and looked for Lindsay's number.

Tatawagan ko ba siya? Hindi, sigurado akong galit siya sa akin ngayon dahil sa mga
nalaman niya.

Mariin akong napapikit dahil hindi ko alam ang gagawin until I decided to send her
a short message.

SMS to Lindsay: I'm sorry.

Nagpakawala na naman ako ng isang malalim na buntonghininga na narinig naman ni Ari

Hofer kaya sa malamang ay nahinuha niya na kung ano ang ginawa ko.

"Tigilan mo na kasi ang pagpapanggap. Masasaktan ka lang." Alam ko. Pero wala akong
choice. Mahal ko, eh.

-Flashback-

"Nakapag-isip ka na ba?" Ayan agad ang bungad sa akin ni Shaun Birkins nang
makasalubong ko siya sa parking lot kung saan idinaos ang fake death ceremony ng
mga magulang namin.

Lumabas ako saglit nang maihatid ko si Lindsay sa puwesto namin matapos niyang
magsalita para sa mga magulang niya. Hindi naman sa hindi ako nakikiisa sa kanila
pero hindi ko lang talaga trip ang mga ganoong bagay lalo na't alam ko namang
ligtas sina mama at papa gaya ng sabi ni Tita Aemie.

Napalingon ako sa paligid para tingnan kung kasama niya si Hikari Nakamura o mas
kilala ngayon bilang si Ari Hofer para muli akong kausapin tungkol sa pagiging
Joker pero wala. Himala na hindi siya sumama rito sa amo niya dahil kung hindi ako
nagkakamali ay kasama namin siya sa loob.

"Why me?"

"Why not, coconut?"

"Bakit ako? Bakit hindi si Cody? 'Yong kambal na sina Azure at Amber? Hindi lang
naman ako ang may dugong Lamperouge, kaya bakit kailangang maging ako?" Hindi ko na
inisip kung ano ang magiging tunog ng pagkakasabi ko noon sa kanya.

"Wow, artista. Oo, pare-parehas kayong may dugong Lamperouge pero hindi lahat kayo
ay may kakayahang panghawakan ang titulo ng Joker." Huminto siya sandali bago
muling magsalita. "So, ano? Tatanggapin mo na ba?"

"May nakalap akong impormasyon tungkol sa pagiging Joker. They have so many
responsibilities and connections. You know how a person's mind can be corrupted by
seeking power. It was understandable how their lives was always on the verge of
danger kaya nagtatago sila," umpisa ko at saka napailing.

"Kaya sa tingin ko ay hindi ko kaya," dugtong ko pa.

"You're now starting to doubt yourself." Nakangisi siyang humakbang at lumapit sa

akin at saka bumulong. "Just like what I have said, not everyone is capable of
carrying the title. Jokers do not doubt their abilities." 'Yon ang huling sinabi
niya bago tinapik ang balikat ko at pumasok nang muli sa venue.

-End Of Flashback-

"Saan ba tayo pupunta?" tanong ko nang maalala kong hindi ko nga pala alam kung
saan ako balak dalhin nito. May sariling kotse naman ako pero hindi ko alam kung
bakit niyaya niya pa akong sumabay sa kanya. Siguro ay may plano 'tong dalhin ako
kay Birkins para makausap dahil tulad nga ng sabi niya ay hindi niya ako inaasahang
makita roon.

Dahan-dahan niyang inilipat ang tingin sa akin at nag-isip. "Dehins ko rin alam."

Damn it! Napakamot ako sa batok dahil taliwas pala ang iniisip ko sa kanya. Naiwan
pa tuloy 'yong kotse ko roon. Ipakukuha ko na lang siguro.

"Ibaba mo na lang ako sa susunod na kalye," sabi ko na lang.

"Oks," maikling sagot niya kaya nanumbalik akong muli sa malalim na pag-iisip.

-Flashback-

Ilang minuto na ang nakalipas nang iwan ako ni Shaun Birkins dito sa parking lot at
hanggang ngayon ay hindi ko magawang pumasok sa loob dahil hindi pa rin maalis sa
utak ko ang inaalok niya sa akin. Ako, magiging 13th Joker? Damn!

Nakasandal ako sa hood ng kotse ko at malalim ang iniisip nang makaramdam ako ng
mga yabag ng paa na papalapit sa akin.

"Ryuu Yamaguchi," mahinang pagtawag ko nang makilala ko siya.

Maangas siyang huminto sa harapan ko at nagsalita, "Come with me."

"What if I don't want to?"

Mapang-asar siyang ngumiti sa akin at iniabot ang hawak na tablet. Kinuha ko 'yon
sa kanya at binuksan. Nabuhay ang kaba sa buong pagkatao ko nang bumungad sa akin
ang larawan ni Lindsay at may bombang naka-set up sa table kung saan siya
nakapwesto ngayon.

What the hell!

-End OF Flashback-
And that's where it all started.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 77 - Page 9
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Third Person's POV

Magkausap ang mag-amang Roswell na sina Bullet at Ezekiel Roswell sa kanilang

tinitirahang mansyon. Si Bullet ay nakadungaw sa bintana na tila ba malalim ang
iniisip habang may hawak na sigarilyo. Si Ezekiel naman ay nakaupo sa isang sofa at
nakasandal. Mayroon namang nakapatong na kape at baraha sa lamesang nasa harap
niya.

"How are the preparations, son?" tanong ni Ezekiel at saka humigop ng kape. Ilang
araw na ring okupado ang oras ng panganay na anak dahil abala ito sa paghahanda.

For Bullet Roswell, everything should be perfect. Gusto niya na pulido niyang
maisagawa ang plano niya kaya siya mismo ang nag-aasikaso nito.

Pero bago sagutin ni Bullet ang tanong ng kanyang ama, humithit muna siya sa
kanyang hawak na sigarilyo.

"As usual, Dad. Everything is going according to plan," nakangiting sabi ni Bullet
na nakaharap pa rin sa bintana.

"Well, I'm not surprised." Bilang isang ama, Ezekiel Roswell is fully aware of
Bullet's strong desire and determination for it. Hindi rin kataka-taka, dahil
kanino pa ba magmamana ang anak niya kung hindi sa kanya.

Nakangiting tumingin naman si Bullet sa kanyang ama at bahagyang lumapit. Bago

magsalita ay inilagay niya muna ang natira niyang sigarilyo sa ash tray at
nakapamulsang tumingin sa ama.
"Of course, Dad. There's no wonder that you're my father."

"And you are my son."

Bahagya namang ngumiti sa isa't isa ang mag-ama.

Bumalik naman si Bullet sa pagkakadungaw sa bintana para mag-isip-isip.

"I'm very happy for you, son. You're doing well."

"Thanks, Dad. But it's too early to celebrate, the plan isn't over yet."

"Right. That's why I am not going to congratulate you," nakangiti namang sabi ni
Ezekiel sa anak niya na para bang itong nang-aasar.

"Dad, stop teasing me," asar namang sagot ni Bullet pero nakatingin pa rin sa labas
ng bintana.

"But, son, we still have to be careful of what that fucking Larcenist is doing.
He'll start to be active, especially in what's happening." Bigla naman naging
seryoso ang atmosphere sa loob ng living room.

"Yeah, the Larcenist is becoming more aggressive overtime." Umupo si Bullet sa

harap ng ama at inabot ang deck of cards na nasa center table. Ilang ulit niya
itong binalasa sa mga kamay niya then he placed it on the table. He grabbed the
half of it and put the other half over it, making a cut. "That is why the Jester
already made his first move."

Naka-obserba naman si Ezekiel sa ginawa ng anak at nang matapos ito, kinuha niya
ang unang barahang nakataob at iniharap ito sabay sabing, "Let's see what will
happen next." Makahulugan siyang ngumiti sa anak at sabay silang nagbaba ng tingin
sa lumabas sa barahang inilapag ni Ezekiel.

The joker's card.

-
Amber Lamperouge's POV

-Flashback-

"Ingatan mo 'yong mga gamit ko ha. Mas mahal pa sa'yo 'yan," paalala ko sa pinsan
kong mongoloid na inutusan kong kumuha ng mga mamahalin kong gamit dahil, wengya,
kahit wala pa akong ligo ay ang ganda ko pa rin. Kaya hindi na bago sa aking
sabihan ng 'sana all'.

Ibinaba ko na ang iPhone 12 Pro Max ko pagkatapos kong i-text sa pinsan kong
mongoloid ang address ng bahay nitong negro na malayong-malayo ang kulay niya.

Ayus-ayusin lang talaga n'ong pinsan ko ang pagpili sa mga damit na dadalhin dahil
isusungalngal ko ang mga 'yon sa kanya kapag hindi ako natuwa sa mga dadalhin niya.
Tangina niya ba? Pero sa bagay, magaganda naman lahat ng mga damit ko.

Napatingin ako sa hampaslupang burara na busy sa cellphone niyang cheap nang

bahagya siyang gumalaw sa inuupuan niyang sofa. Tinaasan niya naman ako ng kilay
no'ng maramdaman ang titig ko.

"Problema mo?" tanong niya.

"Paki mo? Gusto kong mag-barbeque, eh, kaya naghahanap ako ng posibleng uling."

"Wews. Ligo ka muna."

"Duh! Huli ka na sa balita, nagpakuha na ako ng damit para makaligo na ako."

"Wow, ah? Nagpakuha? Dito ka pa talaga maliligo?"

"Oh, ano naman sa 'yo?"

"Sinabi ko bang welcome ka rito?"

"Sinabi ko bang may sinabi ka?"

"Alaws."

"Oh, eh ano'ng pinaglalaban mo?" tanong ko saka ko siya tiningnan mula ulo hanggang
paa pero pinagsisihan ko rin dahil pakiramdam ko napagod lang ang mga oh-so
gorgeous eyes ko na very natural looking.

Napakunot ang noo ko nang biglang sumagi sa isip ko kung ano ang iniisip niya.
"Wengya! Don't tell me iniisip mo na plano kong makipag-live-in sa 'yo? Excuse me
lang ha, FYI, hindi ko trip magpasakop sa kadiliman."
"Wow! Masyado ka nang advance mag-isip. Mukha bang trip kong makasama ka?"

"Hinihingi ko ba opinyon mo?" inis na tanong ko sa kanya.

"My house, my rules—"

"Sino may sabing bahay mo 'to?" tanong ko ulit sa kanya.

"Alangan namang sa 'yo? Possessive, huh?"

"Eh, kung isungalngal ko sayo mga bills mo sa ospital na ako nagbayad?"

"Oks." Napairap ako dahil halata namang nagpatalo lang siya kasi tinatamad na
siyang sumagot.

Wengya! Amber Cross Lamperouge na ang makakasama niya sa isang bubong, umaarte pa?
As if naman na gustung-gusto ko ring mag-stay dito kasama siya. Duh! Wala naman
akong choice dahil baka mamatay na lang 'to bigla kapag hindi nabantayan ang mga
sugat niyang hindi pa naghihilom.

At isa pa, alam naman niyang mas mabuti na magkasama kami.

Tinutok niya ang atensyon niya sa cheap niyang cellphone pero ilang minuto lang ang
nakalipas ay seryoso siyang nag-angat ng tingin sa akin kaya ako naman ang nagtaas
ng kilay.

"Oh, ano?"

"'Yong ex mo pala," umpisa niya.

"Ano?" hindi interesadong tanong ko habang umaayos ng upo. "Bilisan mo't mahal ang
bawat segundo ko."

"Sinabi ni Hikari na nandoon sa ospital 'yong ex mo at ang Queen of Spades bago

mangyari 'yong kahangalan ng Queen of Hearts."

"Chikadorang dugyot talaga 'yan, eh, 'no? Ano namang paki ko roon kay Boulgago at
sa ka-FUBU niya?"

Aba't. Anong katangahan naman ang ginagawa n'ong dalawang iyon doon? Invited ba
sila?

"Tawagan mo," utos niya kaya pinaningkitan ko siya ng mga mata kong ubod ng ganda.

"Bakit hindi ikaw ang gumawa? Ikaw naman nakaisip, 'di ba?" inis na sabi ko sa
kanya saka sumandal sa sofa at saka nag-cross ng arms.

Sa ganda kong 'to, nagawa niya akong utusan? Wow, ha. "Hawak mo na rin lang 'yang
cheap mong cellphone, inutos mo pa."

Umirap siya at nagsimulang magpupumindot sa telepono saka itinapat ito sa tainga

niya maya-maya.

"I-loudspeaker mo," utos ko sa kanya para naman magkaroon ako ng idea sa kung
ano'ng posibleng pag-usapan nila, 'di ba?

Hindi naman sa nanghihimasok ako pero, paki ba nila? Malay ko kung pinag-uusapan
pala nila ako, 'di ba? Sa ganda ng lahi ko, hindi imposibleng hindi pag-usapan.

Pero umiling lang siya. "Hindi sinasagot," walang kwentang sabi ng hampaslupang
burara.

"Bobo mo naman, Shaun Birkins, eh. Baka busy makipag-sex 'yon."

"Eh, ano naman?" tanong niya.

"Abalahin mo na ang lahat, huwag ang taong nakikipag-sex. Akin na nga." Lumapit ako
sa kanya at saka mabilis kong inagaw sa kanya ang phone niyang cheap at ni-dial ang
number ni Grayson.

"True," pagsang-ayon naman niya.

Tangina nito, ah. Masyadong maligalig sa buhay. Mamaya ay puro kalandian na lang
din ang inaatupag at hindi na nagtatrabaho nang maayos.

[You don't have enough load to make this call—] Mabilis kong inialis sa tainga ko
ang telepono niya at inihagis malapit sa kanya.

"Tangina mo pala, eh. Wala ka namang load, paano sasagot iyon?" naiinis na sabi ko
sa kanya.

"E di ikaw ang tumawag."

"Ayoko nga, duh? Bakit ko naman tatawagan si Boul?"

Hindi siya sumagot. Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa sofa niyang hindi niya
kakulay at saka mabilis na lumapit sa akin para agawin ang iPhone 12 Pro Max ko.
Pagkatapos niyang maagaw ay naupo na siya sa tabi ko. Parang chill na chill pa siya
sa pagkakaupo.

"Gago ka ba?!" bulyaw ko.

"Medyo," sagot nitong hayop habang may kinakalikot sa iPhone 12 Pro Max ko. Ano na
namang trip nitong gagong 'to?

Kukuhanin ko sana ang iPhone 12 Pro Max ko pero ang putang ina, ibinulsa. Alangan
namang kapain ko 'yon sa bulsa niya, 'di ba?

Muli niyang ginamit ang cellphone niyang cheap habang nakangisi kaya gustung-gusto
ko siyang sampalin. Kung hindi lang talaga 'to bagong labas sa ospital, eh.

Wala pang isang minuto ang lumipas nang muli na naman siyang tumingin sa akin.
Nawiwiling sumulyap sa kagandahan ko, ah?

"Awit. Ubos na."

"Hoy! Ano'ng ubos na? Ano bang ginawa mo?" Nakakunot ang noo ko pero maganda pa rin
habang nakatingin sa kanya.

"Nagpasa ng load, tanga." Pagkatapos sumagot nitong hayop na si Shaun Birkins ay

muli na naman niyang kinuha ang iPhone 12 Pro Max ko mula sa bulsa niya. Pinabayaan
ko na lang siya. Ganyan talaga mga hampaslupa, gagawin ang lahat makahuthot lang.
"Napaka-tanga mo naman kasi, magpapasa ka lang ng load hindi mo pa in-unli. Alam mo
namang 'yan ang nagsasalba sa kahirapan ng mga hampaslupang katulad mo, 'di ba?"
paalala ko sa kanya, just in case nakalilimutan niya.

"Paki mo? Sabihin mo 'yan sa 'kin kapag hindi ka na amoy hampaslupa."

"Aba't tangina mo, ah. Close ba tayo?"

"Oh? Hindi ba? Hindi naka-lock ang pinto," pang-aasar pa niya.

Inirapan ko siya saka hindi na muli nagsalita. Nakaiinis talaga 'tong lalaking 'to
minsan. Minsan hindi na nakakatuwa mga hirit niya, eh. So para pala sa kanya hindi
kami close? Tangina ba niya talaga?

Pagkatapos kong magbantay ng ilang araw sa ospital. Kahit ayoko naman talagang
gawin dahil sa busy life ko, at wala naman talaga akong paki sa kanya—

"Oh, tahan na. Ito na cellphone mo."

Tiningnan ko siya nang masama at saka padabog kong hinablot ang iPhone 12 Pro Max
ko mula sa kamay niya. Pero ang hayop, ayaw bitawan. Kaya ngayon ay parehas kaming
nakahawak sa iPhone 12 Pro Max ko.

"Sabihin mo, please," utos niya.

"Ano'ng please? Ulol ka ba?" tanong ko habang pilit na hinihila ang iPhone 12 Pro
Max ko pero puta bakit hindi niya bitaw-bitawan?

"Bibitaw ka o sasaktan kita?" gigil na tanong ko.

"Wews. Paano ba 'yan? Hindi ko ugaling bumitaw kapag nasa akin na."

Pagkasabi niya n'on ay ako na ang bumitaw. "E di sa 'yo na tangina mo. Sungalngal
ko pa 'yan sa 'yo, eh."

"Tsk. Tibay, ah. Oh ito na, pinapatawad na kita," pagkasabi niya n'on ay iniabot na
niya sa akin ng tuluyan ang iPhone 12 Pro Max ko.

Habang abala iyong negro sa gilid ko sa pagkalikot sa cellphone niyang cheap ay

tiningnan ko naman ang iMessage ko.

iMessage to Grayson: .

iMessage from Grayson: What's the matter?

iMessage to Grayson: Mama mo matter.

Mahina akong natawa sa kagaguhan niya kay Boul.

"Ano'ng nakakatawa?" tanong ng hampaslupa na nasa gilid ko.

Tiningnan ko siya saka nagtaas ng kilay kong on-fleek kahit walang ayos. "Required
bang malaman mo?"
"My house, my—"

"Mama mo."

"Sml?"

"Tangina mo, ah. Parang di ka nakigamit ng iPhone 12 Pro Max ko at nagpasa ng load
ah. Salamat sa load, ha?" sarkastikong sabi ko.

"Walang anuman," sagot naman n'ong hayop.

"Sana 'di ka mamatay."

"Ops, hindi talaga. Baka umiyak ka na naman."

"Ulol!"

Hindi naman na siya sumagot. Aba, dapat lang. Respeto sa maganda. Naii-stress na
ang kagandahan ko nang very light sa mga kahangalan niya pero keri lang naman kaysa
magmukha siyang tanga, 'di ba?

Nakatutok na 'yung hayop sa telepono niya kaya sugurado akong ka-text niya pa rin
iyong isa pang gago. Kung ano mang pinag-uusapan nila, wala akong paki. Heller?
Malalaki na sila, kaya na nila 'yan.

Anong oras kaya darating 'yong pinsan kong mongoloid? Wengya! Isa rin iyong
kukupad-kupad akala mo naman gwapo, wala namang love life.

"May plano ka na ba sa pinsan mong supot?" biglang tanong n'ong hayop. Tiningnan ko
kung nasaan ang cellphone niyang cheap. Nasa lamesa na sa gitna kaya mukhang tapos
na siyang makipag-gaguhan.

Pero... "Bakit ako ang tinatanong mo?"

"Dapat ba ako ang tanungin ko?" Nakaturo pa siya sa sarili niya nang itanong niya
iyon.

"Oo, para mapanindigan mo 'yung pagiging tanga," sagot ko kahit nag-uumpisa na

akong mag-isip ng mga posibleng mangyari sa pinsan kong supot dahil sa mga
katangahan niya habang naghihintay ng isasagot nung hampaslupa.

Kung hindi sana siya nagpabebe ay sana hindi siya nahihirapan sa pinasok niya
ngayon. Kung nagtiwala lang sana siya kay Shaun...

Pero sa bagay, hindi ko rin naman siya masisisi. Sa mukha ba naman ng hampaslupang
burara, sino nga bang magtitiwala r'yan? Ako lang naman nakatiis d'yan kahit hindi
katiwa-tiwala ang itsura. Well, maliban doon sa taong arinola.

"Bobo mo naman. Malamang, sino ba Joker? 'Di ba ikaw?" tanong niya sa akin.

"Ikaw rin naman, ah."

"Ops, alam natin parehas ang totoo," sagot niya habang nakangisi.
Papakabog ba ako? S'yempre hindi, kaya ngumisi rin ako at saka sumagot, "Exactly,
alam nating parehas ang totoo."

-End of Flashback-

Isinuot ko ang Versace Jacquard Silk Robe ko dahil katatapos ko lang maligo, at
tulad ng ini-request ko sa kasambahay n'ong hampaslupa, nagpadala ako ng wine. Nang
makalabas ako sa hindi kalakihang banyo n'ong hampaslupa ay dumeretso ako sa maliit
na table kung saan nakapatong ang wine at isang wine glass. Medyo cheap lang talaga
ang wine dito, pero pwede na ring pagtiyagaan. Kailangan kong mag-relax bago mag-
ayos.

Habang sinisimsim ko ang red wine na isinalin ko ay muli kong inalala ang mga
nangyari pagkatapos no'ng fake death ceremony ng mga magulang namin.

-Flashback-

"Tangina talaga! Ilang oras pa ba tayong maglalakad? Pagod na pagod na ako," angal
ko sabay upo sa gutter. Kung hindi niya kasi ibinigay sa pinsan kong bitchesang
tomboy ang Koenigsegg CCXR Trevita niya, hindi sana kami naglalakad ngayon.

"Ang bobo mo kasi talaga," sabi ko.

Nakailang ulit akong huminga nang malalim at saka muling nagsalita, "Ituloy mo na
nga ulit iyong kinukwento mo tungkol doon sa pinsan kong supot. Pumayag ba?"

Imbes na sagutin ako ay ang hayop, nawala na. Natanaw ko na lang siya na bumibili
ng buko juice sa kabilang kalsada.

"Abnormal talaga 'yang tatay n'yo, 'di ba, Fifi, Pucci?" bulong ko sa kanilang
dalawa na tahimik naman na nakaupo sa may gilid ko.

Tinaasan ko siya ng kilay kong may Bobbi Brown Perfectly Defined Long Wear Eyebrow
Pencil nang makabalik siya dahil may dala na siyang dalawang plastic cup na may
lamang buko juice. "BJ ka muna," pag-aalok niya sabay abot sa akin ng isa. Mabilis
kong kinuha iyon at saka ininom. Puta! Kanina pa ako napapagod kalalakad, eh.

"Wews. Uhaw na uhaw sa BJ, ah. Dahan-dahan naman."

"Manahimik ka r'yan, ituloy mo 'yung sinasabi mo tungkol sa pinsan kong supot."

"E di hayun. Duda siyang kaya niyang maging Joker," sagot niya at saka naupo sa
tabi ko. Kumuha siya ng isang stick ng sigarilyong hindi ko alam kung ano ang brand
at saka nagsindi.

"Bakit mo ba kasi ipinipilit sa kanya ibigay, e mas bagay naman akong Joker."

"Sino may sabi?" tanong niya. Aba gago 'to, ah.

"Ako, bakit?"

"Sino may sabing ibibigay ko sa 'yo?" tanong niya. Kaya pinaningkitan ko siya ng
mga mapupungay kong mga matang may Givenchy Noir Couture 4-in-1 Mascara.

"Sino may sabing kailangan ko ng permiso mo?" iritang tanong ko sa kanya. "Sa 'yo
na nanggaling, 'di ba? Sa pamilya namin nagmula ang isang Joker, kaya sa ayaw man o
sa gusto mo, ibibigay mo sa akin ang title." Pagkasabing-pagsabi ko niyan ay hindi
nakaligtas sa mapupungay kong mga mata na may Givenchy Noir Couture 4-in-1 Mascara
ang pagngisi niya.
Ano'ng nginingisi-ngisi nitong tangang 'to?

"Wow, confident. Hindi ka man lang ba natatakot sa responsibilidad na kapalit ng

pagiging Joker?" seryosong tanong niya sabay hithit ng sigarilyo niyang cheap.

"Hindi," tipid na sagot ko. "Mukha mo nga nakakayanan kong tagalan, pagiging Joker
pa ba?" pang-aasar ko sa kanya. Mukha namang hindi nainis ang gago pero seryosong-
seryoso siyang nakatingin sa akin.

"Alam ko ginagawa ko, erkey?" paniniguro ko sa kanya. Base sa kuwento niya tungkol
sa sinimulan ng ninuno ko at ninuno niya ilang daan taon na nakalipas, yes, kasi
ilang henerasyon na 'yon, malaki ang sakripisyo at paghihirap nila rito. Kaya hindi
naman ako makapapayag na mapupunta sa wala lahat ng hirap nila.

"Alam ko."

-End of Flashback-

"Ibabalik ko kung ano ang matagal nang nawala sa Les Solitaires... ibabalik namin,"
bulong ko at saka muling sinimsim ang laman na red wine nitong mumurahing wine
glass na hawak ko.

Ari Hofer's POV

"Stop the car. Dito na lang ako," sabi ni Kayden Lerwick. Nang maitigil ko ang
sasakyan ay mabilis niyang binuksan ang pinto ng kotse at saka lumabas.

"Salamat," pahabol pa niya nang ibaba ko ang salamin ng bintana sa gawi niya.

"Walang anuman, lods. Basta ikaw, nanginginig pa," mapang-asar na sagot ko sa

kanya. Nakita ko siyang umiling at huminga nang malalim bago nag-umpisang lumayo
mula sa kinaroroonan ko. Kaya napangisi na lang ako at saka muling pinaandar ang
sasakyan.

Babalik na ako sa mansyon ni Shinji dahil parang hindi naman umayon sa plano ang
nangyari kanina.

Awit naman kasi kay Kayden Lerwick, bigla-bigla naman nasulpot. Ano ba siya,
kabute?

Sa gitna ng pagmamaneho ko ng kotse ay nag-ring ang cellphone ko kaya naman kinuha

ko ito mula sa bulsa ko. Nakita ko ang pangalan ni Cariza Lynch na naka-flash sa
screen.

"Awit! Nagmumukha na naman 'tong tanga, oh." Iiling-iling ko namang hindi sinagot
ang tawag at inilapag ang cellphone sa passenger seat.

Ilang segundo lang ay nag-ring ulit ang cellphone ko kaya tumingin ako kung sino
iyon. Kay Cariza ulit, kaya naman dinisable ko na lang ang cellphone ko para hindi
na maka-receive ng walang kwentang tawag galing kay Cariza. Awit talaga sa 'yo,
Cariza.

Sumisipol ako habang nagda-drive nang makita ko ang bobblehead na aso na naka-
display sa harap ko habang gumagalaw galaw ang ulo. Napangiti ako nang may naalala
ako.

"Kumusta na kaya siya, 'no?" tanong ko sa asong kaharap ko na gumagalaw-galaw ang

ulo. Alam ko namang hindi sasagot. Aba, kapag sumagot 'to, e di awit sa akin.

"Siguro miss na niya 'ko," sabi ko sa aso. Hindi ko na dapat iniisip pa ang walang
kwe—oks, may kwenta siya. Pero hindi ko na dapat pa iniisip ang mga ganitong bagay.
Nakasisira lang ng buhay.

"Pero... miss na kaya niya talaga 'ko?" tanong ko ulit sa asong patuloy lang sa
paggalaw ang ulo.

Pagkasabi ko noon ay biglang tumunog ang cellphone ko at agad naman akong

napatingin. "Oo, sabi ko nga miss na niya ko."

Pagkakuha ko ng cellphone ay may isang text message akong na-recieve.

SMS from Cariza Lynch: You're dead meat!

Awit! Dual sim pala ako. Akala ko pa naman—

Basta awit pa rin sa 'yo, Cariza.

Nakarating na ako sa mansyon ni Shinji at naglakad na papasok sa loob. Nadatnan ko

rito sina Shinji at Azure Lamperouge na nag-uusap habang nakaupo sa sofa.

Magkaharap silang dalawa. Si Shinji nakasandal, samantalang si Azure Lamperouge

naman na nasa kabilang sofa ay nakapatong ang siko sa armrest ng sofa. Hindi ko
masyadong marinig ang usapan dahil nasa malayo pa ako. Kaya naglakad ako papalapit
sa kanila. Kaya awit sa akin!

"Ano pa ba 'yong pwedeng gawin ko, Master, halimbawa nasa bahay kami tapos kami
lang dalawa—" Mabilis naman na napatigil si Azure Lamperouge sa sinasabi niya dahil
nakita niya akong kumakaway sa kanila habang nakangiti. Nakita ko pa ang pagtataka
sa mukha niya nang mapatingin siya sa akin. Awit! Na-starstruck pa nga.

"I am back, Master Shi-Shaun! Oks. I miss you, too, okay? Nandito na ako at hindi
mo kailangan pang mag-text nang napakarami para umuwi ako, goods?" sabi ko kay
Shinji.

"Mama mo," tipid na sagot niya sa akin. Pft!

"Deads na."

"Alam ko."

Napansin ko naman si Azure Lamperouge na para bang naguguluhan sa nangyayari at

pabalik-balik ang tingin sa aming dalawa ni Shinji.
"Master?" tanong ni Azure Lamperouge habang nakatingin sa 'kin at nakakunot ang
noo. "Hoy, Master mo rin si Master Shaun?" dagdag pa niya.

"Oo, at kung 'di mo naitatanong, ako ang nauna at ako na rin ang huli," confident
na sagot ko habang nakangiti sa kanya.

Mabilis pa sa alas kwatrong sumama ang tingin sa akin ni Azure Lamperouge. Ano'ng
problema nito? Awit sa kanya.

"Baka matunaw ako r'yan, ah. Si Cyclops ka ba?" Ang sama makatingin eh, akala mo
naman pogi.

"Bakit? Close ba kayo ni Master?" tanong naman niya na para bang nagyayabang.

"Sakto lang," tipid na sagot ko.

"Kung hindi mo pa ako kilala, ako lang naman si Ari Hofer, ako ang first love ni
Master Shi-Shaun Birkins," dagdag ko pa kay at saka naglakad papalapit kay Shinji.

"Kaya kung sa tingin mo close kami..." Kumandong ako sa hita niya at umakbay.
"...sakto lang ang closeness namin at open na open kami sa isa't isa."

Tumingin ako kay Shinji at tinaasan ng isang kilay. Pero seryoso ang tingin niya sa
mga mata ko. Kaya naman umalis agad ako sa pagkakakandong at umupo na lang sa tabi
niya.

Awit! Hot headed yarn?

Tiningnan ko si Azure na nakatingin lang sa akin nang masama at habang

pinagpapawisan. Ano'ng nangyari rito mga lods? Ang lamig lamig, bakit
pinagpapawisan?

Pinagmamasdan ko lang kung ano ang ginagawa niya. Kinuha niya ang cellphone sa
bulsa niya at parang kunwaring may pinipindot sa screen. Ano'ng meron dito sa
kambal ni lodicakes Amber? Halata namang nagpapanggap lang na may pinipindot siya
dahil baliktad ang hawak niya sa cellphone. Awit!

Sumandal ako sa sofa at tumingin sa kisame at huminga nang malalim.

"Ay, sorry nalaglag," biglang sabi ni Azure Lamperouge kaya mabilis ko siyang
tiningnan.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa sofa at saka pinulot ang cellphone na kunwaring
nilaglag niya. Hindi siya bumalik sa inuupuan niya kanina, pero umupo siya sa tabi
ni Shinji. Awit!

Kumunot naman ang noo ko sa ginawa niya. Ang pangit ng palusot. Halatang halata
naman masyado lodicakes, para-paraan ka rin sa pagiging sipsip kay Shinji, ah.

Kaya heto at magkakatabi na kaming tatlo ngayon. Ako sa kaliwa, si Shinji sa gitna
at si Azure naman sa kanan.

Nakatingin ako kay Azure na nakakunot ang noo at siya naman ay nakasandal sa sofa
at nakaakbay kay Shinji habang nakangiti nang nakaloloko sa 'kin.
"Hoy! Gaano mo na katagal kakilala si Master?" tanong ni Azure sa akin.

"Mama mo."

"Wengya! Nagtatanong ako nang maayos," angil niya.

"Awit! Sino naman kasi may sabi na magtanong ka nang maayos?"

"Nagtatanong lang naman ako, ah. At lahat ng tanong na maayos kailangan ng maayos
na sagot. Lalo na pag galing sa gwapong tulad ko."

"Oh, ikaw, gaano mo na kakilala itong si Master Shi-Shaun?" tanong ko sa kanya.

Napatingin sa 'kin si Shinji dahil pangatlong beses ko nang muntik masabi ang
totoong pangalan niya. Awit sa akin! Nginitian ko naman siya at saka tumingin kay
Azure Lamperouge.

"Mga—"

"Share mo lang?"

"Aba't—"

"Oh, ano?"

"Lakas mong mambara, ah."

"Mana-mana lang 'yan, lods."

"Ayos lang, mas gwapo pa rin naman ako sa'yo. Pfft!" Awit!

"Saglit lang, ah." Kinuha ko ang cellphone ko na nasa bulsa ko at kunwaring may
tinatawagan.

"Hello, police station? Umm, may ire-report lang po kasi ako, boss. Awit may
nawawala po sa akin," sabi ko at saka tiningnan si Azure Lamperouge na nakakunot
ang noo na parang nagtatakang nakatingin sa 'kin. "Nawawala po kasi 'yung paki ko,
boss."

"Anak ng—" magsasalita na sana siya pero, "Shh, quiet!" putol ko sa sinasabi niya.
At tinaas ko ang hintuturo ko para mas lalong kapani-paniwala.

"Sige, boss. Maraming salamat," nakangiti kong sabi at kunwaring pinatay ang call.
Tumingin ako kay Azure Lamperouge na kanina pa pikon sa pinagsasasabi ko. Akala ba
niya hindi ko siya sasabayan? Awit 'yon, dapat mag-seminar muna siya sa 'kin.

"Anong tinitingin-tingin mo?" tanong niya sa 'kin.

"Ha?"

"Hatdo—"

"Hamburger." Mukhang medyo natututo na 'tong isang 'to kay Shinji, ah. Pero ako pa
rin ang orihinal.

"Ulol!"

Natatawa ako sa mga reaksyon ni Azure Lamperouge. Ano pa ba ang sasabihin niya nang
mapikon siya nang mapikon? Pfft!

"Awit 'yon."

"Puro ka awit. Mabuti naiintindihan ka ni Master," angil niya.

"Mabuti rin kinaibigan ka ni Master," sagot ko naman sa kanya.

"Bakit naman hindi? Magandang lalaki na ang magiging kaibigan niya, lalayo pa ba
siya? Tulad mo, alam ko namang kaya mo ako kinakausap dahil gwapong-gwapo ka
sa'kin. Anak ng!" sabi niya habang nakangiti na parang nang-aakit.

"Gusto mo ng kapas?" nakangising sabi ko naman sa kanya.

"Huh? Anong kapas?"

"Hindi mo alam? Kain ka buto tapos sigaw ka buttercup."

Hindi pinansin ni Azure ang sinabi ko dahil mukhang hindi pa rin niya nakukuha kung
ano ang ibig sabihin ng kapas. Pfft! Awit, hirap pala kausap nitong mga 'to. Hindi
ako belong. Ops, I mean hindi kami belong ni Shinji.

"Master, ano 'yong kapas?" bulong ni Azure Lamperouge kahit narinig ko naman.

"Hindi mo talaga alam?" tanong ko naman sa kanya na gulong-gulong pa rin hanggang

ngayon. "Sige, sasabihin ko sa'yo pero sabihin mo muna pakiusap, Master Ari.'"

"Ulol! Asa ka. Kahit masunog ang napakagwapo kong mukha hinding-hindi ko sasabihin
'yan." Natawa naman ako sa pagtanggi niya. Sayang naman. Tsk!

"Ayaw mo n'on? Dalawa na master mo? Mas magkakaroon ng direksyon ang buhay mo kapag
isa ako sa naging master mo."

"Paano? Eh, mas gwapo ako sa'yo? Ako na lang ang master mo," sagot naman niya. Awit
talaga mga lods, ayaw patalo ng isang 'to.

"Mas gugustuhin ko na lang maging isang termos," sagot ko.

"Ayos lang. Basta ako... gusto kong maging gwapo pa rin kahit na termos ka."

"Easy ka lang, lods. Ano ba nasinghot natin ngayon?" pang-aasar ko sa kanya. Ayaw
niyang tumigil kakasabi ng gwapo raw siya, eh. "Sige isipin mo," dugtong ko pa.

"Hindi ko kailangan n'on. Mas kailangan mo 'yon, para maisip mo na gwapo ka kahit
na hindi naman talaga," sagot niya. "Ako gwapo na talaga kahit hindi ko isipin,"
dagdag pa niya habang nakahawak sa baba at may pagkagat pa sa labi niya. Daming
ebas!

Tahimik lang rin na naka-cross arms dito si Shinji. Pinakikinggan lang lahat ng
sinasabi namin.

"Tapos na kayo?" tanong ni Shinij at tumingin sa 'ming dalawa. Tahimik kaming

nagkatinginan ni Azure.
"Oks, silence means yes." Tumayo siya at umupo sa kaninang inuupuan ni Azure
kanina. Anong tawag d'yan? Tampururut?

Sabay kaming tumayo ni Azure at pupunta sana tabi ni Shinji. Pero binigyan niya
kami ng matatalim na tingin kaya bumalik kami sa pagkakaupo sa kaninang inupuan
namin. Awit sa aming dalawa.

Tumingin ako sa kanan ko at agad naman akong lumayo nang mapansin kong magkalapit
kaming dalawa. Gano'n din ang ginawa niya. Kaya parehas kami na nasa kabilang dulo
ng sofa.

"Master, ano-ano pa mga The Moves mo sa mga babae. Kasi—"

Napahalakhak ako sa sinabi niyang 'yon. Awit sa'yo, Azure Lamperouge! Sa tanda
niyang 'yan hindi pa rin siya marunong dumiskarte sa mga babae? Ang lakas pa niya
sabihin na gwapo siya pero napakahina naman pala. Nanghihingi pa ng mga payo,
mapapa-awit ka naman talaga. Pfft!

"Ano 'yan, Master Shaun, kailan ka pa naging love expert?" natatawa kong tanong kay
Shinji. Bukod kay Amber, wala naman na akong babaeng kilala na nakalandian o kahit
pa nga nakasama nito, eh. Halos araw-araw ako lagi ang kasama niyan. Simula no'ng
nagkakilala kami.

"Kanina ka pa," seryosong saad ni Azure.

"Huh? Rice-a pa 'ko?"

"Tangina mo hindi kita maintindihan."

"Aral ka muna."

Tumingin ako kay Master Shinji na nakasandal sa sofa at nakatingin sa kisame.

Dahan-dahan akong tumayo habang nakatingin pa rin kay Shinji. Sumisipol akong
lumapit sa kanya at mabilis na umupo sa tabi niya.

Seryosong tumingin sa akin si Shinji kaya nginitian ko siya. "Ehem!" Mabilis akong
lumingon kay Azure Lamperouge na tumayo rin at umupo sa kabilang side nitong sofa.
Kaya magkakatabi na ulit kaming tatlo. Tumingin din si Azure kay Shinji at
nginitian.

"Anong trip niyo at magkakadikit-dikit kayong tatlo?" Tumingin ako sa bagong ligo
at kabababa lang ng hagdan na si Amber.

"Wow, bagong ligo si lodi mo Amber," nakangiting sabi ko sa kanya.

"Duh! Maliit na bagay. Ngayon ka lang ba nakakita ng bagong ligo?" tanong niya sa
akin habang naglalakad palapit sa aming tatlo.

"Easy, lods. Baka ma-turn-off sa'yo bigla si Master."

"So? Kahit naman ma-turn off siya, wala akong paki. Pero bakit nga kayo
naglilingkisang tatlo r'yan?" tanong ni Amber, habang naka-cross arms.

"Wala naman, twin sis. Bonding lang. Saka ngayon lang din yata nakakita ng gwapo
itong si Ari." Napatingin naman ako sa binanggit ni Azure. Tumingin siya sa akin
nang nakangiti at itinaas ang kilay.

"Alis," tipid pero ma-awtoridad na utos niya kaya napatitig kaming dalawa ni Azure
Lamperouge sa kanya. Pagkatapos ay nagkatinginan kami saglit, sabay balik ng tingin
kay lodicakes Amber.

"Alis d'yan," utos niya ulit nang wala siyang marinig na sagot mula sa amin. Pero
sa pangalawang pagkakataon ay nagkatinginan lang kami muli ni Azure Lamperouge.

Huminga nang malalim si Shinji kaya tumingin kaming dalawa ni Azure sa kanya.
Tumayo siya at naglakad papunta sa kabilang sofa, 'yong kaninang inuupuan namin.

"Oh, bakit nakatayo ka pa r'yan?" tanong ni Master Shinji sa kanya dahil nakatingin
din sa gawi niya si lodicakes Amber.

Pero imbes na sumagot ay naglakad si Amber papunta sa direksyon ni Shinji at saka

umupo sa tabi niya.

"Azure, alam mo ba kung ano 'yong label?"

"Wengya p're! Mahal daw 'yan, eh. Kaya sa tingin ko, hindi natin afford, hindi ko
lang sigurado kay Master at twin sis ha," mabilis niyang sagot habang nakangisi.
Loko rin pala 'to. Nakuha agad ang sinabi ko.

Ngumiti ako nang nakaloloko, "Awit! Kahit ilang bilyon pa 'yan, mukhang afford
naman nila," sagot ko naman sa kanya at saka tumingin sa gawi nina Shinji. "Bili ko
ba kayo, Master? Lodicakes Amber?"

"Erkey lang, gawin mo gusto mo. Pakibili na rin ng paki ko para hindi kayo mukhang
tanga r'yan," si Amber ang sumagot samantalang si Shinji ay nanatiling tahimik kaya
saglit kaming nagkatinginan ni Azure Lamperouge at saka tumawa.

Tumikhim si Shinji kaya lumingon kaming dalawa ni Azure sa kanya. Pati si Amber ay
nasa kanya rin ang atensyon.

"Kung sino unang makapagbibigay sa akin ng BJ na cookies and cream flavor, may plus
five sa'kin." Nang marinig ko 'yon ay agad akong tumayo para tumakbo papunta sa
kusina. Si Azure Lamperouge din ay gan'on ang ginawa.

"Mga bobo," dinig ko pang sabi ni Amber bago kami tuluyang makaalis.

Awit! Malay mo naman kasi merong gan'on, at malay mo rin may cash prize si Master.
Money can't buy happiness, but pera is still pera.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 78 - Page 5
by Yanalovesyouu
19-24 minutes

Yuriko Kanzaki's POV

I massaged my temple with both hands as I reclined on the chair I was sitting on.
Ilang araw na akong okupado sa pangongolekta ng mga impormasyong makatutulong sa
akin upang lubos na malaman ang lahat tungkol sa 13th Joker lalo pa noong malaman
ko na si Kayden Lerwick pala ang may hawak ng posisyong iyon.

How could I miss such an important piece of information?

I stared back at the whiteboard in front of me. Nagmimistula na itong isang spider
web dahil sa dami ng linya. Tiningnan ko ang salitang Joker sa gitna at sinundan
ang iba't ibang linya na nakakonekta rito papunta sa isang tao, impormasyon, lugar,
at iba pang konektado sa Les Solitaires at sa Joker hanggang sa makarating ang
tingin ko sa isang pangalan.

-Flashback-

"Is everything I need here?" I asked one of my most trusted private investigators
as he passed me the envelope with all the information of the Lerwick family.

Ever since I knew about Kayden's whereabouts regarding his membership with Les
Solitaires, I conducted an investigation including the roots of his family. Gusto
kong malaman ang mga detalye tungkol sa buhay niya, mula sa pinakamalaki hanggang
sa pinakamaliit.

The man in front of me just nodded and immediately made his way out of my office.

I opened the envelope to start scanning the file and tried to understand everything
stated on the papers, Lamperouge's Family Line.

It has the data of their business, may it be legal or underground. All of their
known strengths and weaknesses. Maging kung paano siya napabilang sa grupo ng
Roswells ay nakalagay dito.

The next few pages were all about Meisha Maxine Lamperouge-Lerwick. Her skills are
higher than an average Mafia member and she excels in logical and critical
thinking. She came from a wealthy family, along with her brother, Kaizer Maxwell
Lamperouge. It also included the reason why she joined the Yaji led by the family
of Ferrer.

Sunod naman ay ang sa magkapatid na sina Kayden at Cody Lerwick. They are both
skilled. Trained by their parents when they were still young. Kayden has a serious
and mysterious aura while Cody was the bubbly one.
I was so engrossed in reading and analyzing things about their family when my eyes
caught something familiar from the files.

"Lamperouge... deceased... grandfather of Meisha and Kaizer... former Joker of Les

Solitaires."

J-joker?!

-End of Flashback-

Lamperouge.

I gazed at Kaizer and Meisha's name. Under it were the names of both of their
successors.

Kaizer — Meisha

↙ ↘ ↙ ↘

Azure Amber Kayden Cody

Each of them is capable and eligible to hold the title of being a Joker, but I
started to wonder. Why Kayden Lerwick?

My brain started working as if it threw all possible reasons in my face why Kayden
is the recent Joker.

I concluded that it should have been something about being the first born among
Kaizer Maxwell and Meisha Maxine's children because he is the oldest among his
brother and his cousins—but no. How could he inherit the title if he is Meisha's
son? I mean, the title of being the Joker should be passed on to a male heir.
Kaizer should have been the one to hold the title of being the next Joker after
their father died. And if it was time, Kaizer should be passing it to Azure since
he is his only son.
Another flaw for the inheritance is that passing the title is not yet necessary
because he is still alive and Kaizer being a part of the Roswells does not make
sense. He probably would die loyally for them, since Lamperouge is one of Roswells'
most trusted men. Same goes for Meisha because she is known as the brain of Yaji.

Them being a member of their own mafia group definitely will contradict the legacy
of the Les Solitaires, which is to prevail power over each and every mafia group.

Then, it means there is no possibility that Kaizer, Meisha or their children would
be successful to take the title of being the Joker from their parents. However,
given the fact that Kayden now became the Joker, there might be a reason behind it.

I know I still do not have any proof, but could it be possible that Kayden stole
the title from another individual? If it was the case, who exactly did he kill?

"Fuck!" I messed my hair up and slightly slammed my head on the desk. I can feel
the stress and pressure almost bursting inside my mind caused by a lot of
unanswered questions. But hell! I cannot stand being so clueless after everything
I've discovered.

I raised my head and looked at the rest of the files scattered on the table. I have
gathered too much information but it seems like I am only wasting my time reading
these shits because I cannot find any answers.

I glanced at my phone in the meantime to see if my sister left a message but there
was no notification. I sighed and put my phone back in place. I sacrificed the time
I could give for my sister just for these stupid files.

I aggressively shoved the piles of useless paper as I stood up and rolled the
recliner chair behind me. I took a deep breath as I gazed at my messy office.
Everything was scattered all over the floor but I had no intention of cleaning it
as I am overly irritated.

I walked back and forth, thinking that this may help me freshen up my mind and
think of an idea on how to get all the information I need.

Napahinto ako sa paglalakad nang mapansin ang isang papel malapit sa pinto ng
opisina. Hindi pwedeng may kahit sinong makaaalam o makakukuha ng kahit na anong
impormasyon mula rito kaya mabilis kong nilapitan iyon at pinulot.

Sobrang lakas siguro ng pagkakahawi ko kanina kaya halos lumusot na ito palabas.

Out of curiosity, I skimmed at the paper content, causing me to look back at what
happened at the hospital that day.

-Flashback-

"...What do you think, 13th Joker, Kayden Lerwick?"

Shit, 13th what?! Joker?

-End of Flashback-

I released a sarcastic laugh because of my stupidity. I did not realize that they
said those things just to confuse the hell out of me. They damn tricked me!
"They already know that I'm Jerson Ken Blood's daughter, huh?" I smirked at the
thought. The paper I am holding was already crumpled at the palm of my hand.

It makes perfect sense.

The way they spoke to me. The way they looked at me. And the tasks they assigned
for me to do.

I shut my eyes as I felt disappointment rushing through my veins. How could I let
that happen? I've let them toy at me with their own plans.

"I need to warn her." I grabbed my phone and quickly dialed a number from my
contacts.

Macey Wolf's POV

"Yes, Dad?"

[How are you, Macey?] I froze the moment I heard dad say those lines. I know why he
asked me that way, and it is nothing to be proud of.

"I-I'm fine, Dad. Is there something you'd like to say?" I can feel him smirking
from the other line and it did not help me feel better at all.

[Watch her closely, will you? Because if you don't, all our plans will be ruined.
Do you want us to start from scratch?] he said calmly but straight to the point. I
bit my lip out of frustration. I could not tell if he was upset or comforting.

"Of course not, Dad. I'll make sure to keep a close look," I responded and nodded
as if he could see it.

[And also, keep a close eye on Mikazuki. She seemed determined to know what's
happening around her. It's the last thing we want to happen. Or do you purposely
want us to fail?] he added. Hindi niya gusto ang palampa-lampa. If he wants to
bring down somebody, everything should be perfectly executed.

Especially to the people he was always watching. Those people included the mafia
bosses he has not finished off yet. Dad has always held grudges to those
individuals and this is where I butt in and help him with his plans.

He raised me well despite not sharing the same bloodline as his. That is why as his
adopted daughter, nakasalalay ang buhay ko sa kanya. I want to pay him back for
turning me into an independent woman by following his orders. I will help him bring
down and kill all those people whom he wanted to annihilate...

Even if my life is at stake.

Dad is the most boring person you will ever meet. Siya 'yong taong kapag kinakausap
mo, kailangan ay walang halong biro.
-Flashback-

I just woke up and casually went on my way to the kitchen counter when I heard
different voices talking from his meeting table. It seemed like dad was in an early
meeting so I wondered what was urgent.

I took a bite of my French toast and quietly slid past the hall to eavesdrop.
"Pinatawag ko kayong lahat dahil may gusto akong sabihin," Dad said, making the
rest of the men shut their mouths. I could sense something weird was going on
because the people surrounding him aren't just men, but are also armed with guns.

Nakita kong tumingin siya sa direksyon ko kaya agad akong napaatras sa

pagkakasilip.

Shoot! I'll probably be dead later.

Mabilis akong tumakbo papunta sa kwarto ko. Kung hindi pa ako aalis doon ay lagot
talaga ako pagkatapos nilang mag-usap.

I know dad is a very successful businessman. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit
may mga armadong lalaki siyang kasama.

Is he involved or related to the shooting incidents all over the news? Or is he

responsible for the illegal transportation of guns and ammos that I saw on
television?

Ibinagasak ko ang katawan ko sa kama at huminga nang malalim. My mind tried to find
an excuse as to why my dad hangs out with those men with huge guns and why it
seemed like they were obeying him.

I was about to close my eyes to sleep away the frustration I felt when somebody
knocked on my door.

Shit!

I carefully got up from my bed and made sure that it didn't make a noise at dahan-
dahan na naglakad papunta sa pinto. I slowly opened the door after a few seconds of
hesitation.

"Ma'am, naiwan n'yo po yung breakfast ninyo. Kain na po kayo," nakangiting sabi ng
kasambahay namin. Nawala naman ang kaba na nararamdaman ko kanina. "Thanks," I
responded without showing any emotion and took the breakfast tray from her.

I immediately closed the door and placed the tray on the side table, saka ibinagsak
ulit ang katawan ko sa kama at nagpakawala ng isang buntonghininga.

I thought it was over when I heard another knock on my room. "Can't you just leave
me alone?!" I bursted out habang nakapikit.

Nagulat ako ng nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Napabangon ako nang makita
ko si dad na seryoso ang tingin sa akin.

"What did you just say?" said dad.

"I-I'm sorry, Dad. I thought it was that damn maid again," I answered nervously.

"Come with me. I'd like you to meet a few people." Lumaki ang mga mata ko nang
sabihin ni dad iyon pero agad ko namang sinunod.

We both headed downstairs at eksaktong pagkababa namin, lahat ng mga armadong

lalaki ay nasa akin lahat ng atensyon.

"Say hi to them." I glanced at dad but he was looking at his men. I shook my head
as a response. I don't want to talk to these people, nor be in the same place as
them.

"Woah! Boss, ang ganda naman ng anak mo," one of them commented so I glared at him
but it seemed like he wasn't affected by my actions.

"Gusto mo Barbie?" nakangiting saad niya ulit sa akin. I easily get irritated
tuwing tinatawag ako ng ibang tao kaya ayoko ng ganito, hindi ako sanay.

I felt dad moving away beside me. He approached one of his other men and took a gun
from his pocket. Then, he faced the jerk and shot his head in a second. What the
heck?!

It caught me off guard as I witnessed the crime. Nakita ko pa ang mga tao niya na
hindi man lang nagulat at para bang hindi na bago sa kanila ang mga ganitong
pangyayari.

I didn't know why but instead of shivering in fear, my lips formed a smile. "My
name is Macey Wolf, daughter of Theodore Vitale. It's nice to finally meet you
all."

-End of flashback-

That is where I started to respect dad more. And that is why I am so disappointed
in myself. I do not want to let dad down and see me as someone unworthy.

"I... apologize for that. I will make sure to note every move she makes," I replied
with a hint of disappointment. I felt guilty every time I could not perform my
responsibilities well or I did something that dad would not like.

[Never underestimate the ability of anyone you meet, Macey. You have to be careful
wherever you are.]

I felt the burden and pressure once more that I could not answer back. I hate it
when I make him doubt my abilities. Kaya I'm doing my best para maging proud si dad
sa akin at makabawi sa kanya. I will make sure that he will never regret that he
adopted me.

[How would we execute the plan if something happens to Mikazuki?] Hindi ako
nakasagot. I know that I have shortcomings in terms of handling her. I am not
lacking the will. It is just that an unswerving woman is difficult to deal with,
especially if she is trying to save everybody in her own likeness.

Damn that girl!

She is now pregnant and all but still hard headed. Does she want to sacrifice her
child's life and her own for the sake of others? This time, I need to make sure you
won't try something crazily different again.
All I did was listen quietly while dad continued to remind me of everything I
should do, which is fine with me and I am used to hearing it. Ever since he adopted
me, I made an oath for myself that I would follow everything in his favor. In that
way, I could pay him for raising me as a fine lady.

"I'll make sure that she'll not be doing any funny business anymore, Dad." Those
were my last words to him before ending the call. I reminded myself for the last
time of my tasks, leaving a smirk plastered on my face.

I hung up and quickly strode towards the nearest room to go check if the woman
staying there needed help. I pulled the door open but to my surprise, a gun was
facing me.

"What are you doing?" A stoic expression was plastered on my face, hiding the shock
I felt when I saw her being able to stand up. Her hand was shaking but was firmly
holding the gun towards my direction. Her wheelchair was far from her position
which meant she did not need the support anymore.

"I was just kidding." A smile then escaped her lips. Dahan-dahan niyang ibinaba ang
baril at marahang tiningnan ito. "I was just wondering if I can still hold or shoot
someone with a gun."

She carefully traced the different lines she could find in the gun's design as her
expression started to shift into a different one. "I think it's about time to face
them," madamdamin niyang saad.

I smiled. Ilang beses na yata akong ngumingiti ngayong araw but the hell I care. I
could not contain the damn feeling of victory that we are going to have soon
enough. We have been waiting for too long for this to finally happen. "I think so,
too, Queen."

Tumaas ang mga kilay niya at nakakalokong ngumiti sa akin. "You mean... Madame
Veronica, sweetheart?"

3rd Person's POV

"Are you ready?" Theodore Vitale, or known as Terrence Von Knight asked the three
ladies in front of him, her wife, Akiko Mouri, Macey Wolf along with an elite and
experienced lady, Veronica.

"Yes, Dad," pagsang-ayon ni Macey Wolf sa kanyang ama. Tumango lang naman sina
Akiko at Veronica bilang tugon. Despite her old age, the grace and authority just
by her looks never faded.

Naunang maglakad papunta ng kotse si Macey Wolf followed by Akiko Mouri.

Pinagbuksan sila ng pinto ng isa sa kanilang mga tauhan, while Veronica took the
other car and was assisted by Terrence Von Knight. Ngumiti naman ito kay Terrence
at bahagya naman siyang yumuko bilang respeto.

The starting of the engine from the car was heard. Naunang umalis ang sasakyan dala
ang matandang babae, followed by Macey Wolf's car and some of their henchmen's.
"Una na kami, boss," sabi ng isa sa mga tauhan ni Terrence.
"Make sure that they arrive safely. Take care of my two ladies," utos naman ni
Terrence sa tauhan.

Terrence Von was casually staring at the leaving car. Nakita pa niyang ngumiti si
Veronica sa direksyon niya kaya bahagya ulit itong yumuko bilang tugon.

When he was sure that the ladies have safely left the mansion, he reached for the
phone in his pocket and dialed a number. It rang for a few times before somebody
answered.

[...] Walang naririnig na nagsasalita si Terrence Von Knight sa kabilang linya pero
alam niyang nakikinig ito. Naglakad naman siya papunta sa sasakyan niya. "They're
on their way," saad niya sa kausap.

[What about her?] Finally, the person responded at napangisi naman si Terrence sa
tanong na narinig niya. "She's on her way as well. Everything is done according to
the plan, so far."

[Don't be too proud of it. We haven't started yet.] After saying those words, the
caller ended the call.

Terrence placed his phone back to where he took it and released a sigh. "Prepare
yourselves and stick to the plan," saad ni Terrence nang nakangiti habang
nakatingin sa daan at saka ito ngumisi ulit.

"Areglado, boss."

Sa kabilang banda naman, si Mikazuki ay nakamasid lang sa papaalis na kotse. She

silently watched as the vehicle faded away the farther it traveled. Hinihintay lang
niya itong makalayo para hindi mabulilyaso ang plano niyang sundan ang mga
sasakyan.

She always had suspected every activity her father did. Even though she knew that
he is her father by blood, hindi pa rin gano'n kalaki ang tiwala ni Mikazuki kay
Terrence Von Knight pagdating sa tinatago niyang mga plano.

Her loyalty will always be with her fiancé, Bullet Roswell. He always trusted her
and so did she. Ayaw niyang mawala ang tiwala nito sa kanya, lalo na't nakatira na
siya sa mansion ng Knight. Hindi mo maipagkakailang mahal na mahal niya ito kahit
na kadalasan ay sinusuway niya ang mga utos na pinapayo sa kanya.

She waited for a few minutes to make sure that the coast was clear. Mikazuki wanted
to discover the truth about her father's plans and warn not just the Black
Organization, but also Yaji and Roswells.

Sa kabilang banda naman, sina Ari Hofer at Azure Lamperouge ay hindi na

magkandaugaga kung saan ba nila mahahanap ang sinasabi ni Shaun Birkins na buko
juice with cookies and cream flavor.

Hindi mo maipagkakaakila sa kanilang dalawa na nagkokompetensya sila kahit na alam

naman ng karamihan na wala naman talagang ganoong bagay.

Nakarating na sila ng palengke para magtanong-tanong ng hinahanap nila pero kapag

nagtatanong na sila ay tinatawanan lang sila nito.

"Hi, Miss Beautiful," nakangiting saad nito sa street food vendor. Halata mo namang
kinilig ang babae dahil nahampas nito ang kanyang kasama. "Punyeta! Ano ba?! Bakit
ka ba nanghahampas?" usal naman ng lalaki habang naglalaro sa kanyang cellphone.
Napatingin ito kay Azure at saka nagtanong, "Ano 'yon? Bibili ka ba? Eto oh, kwek-
kwek. Bente lang anim na piraso."

"Ahh, hindi boss. Magtatanong lang po kami kung saan kami makahahanap ng BJ,"
tanong ni Azure sa dalawang lalaki at babae. "Anong BJ? 'Yung nagpapalamig ba o
'yung nagpapainit?" tanong ng babae kaya siya naman ang hinampas ng kaniyang
kasama.

"Wengya! Huwag mo naman saktan 'yang babae. 'Tol, hayaan mong bigyan kita ng
payo... Ang babae, minamahal, hindi sinasaktan," nakangiting sabi naman ni Azure sa
lalaki. "Kaya kailangan yakapin mo siya at halikan sa labi at huwag mahiya. Dahil
tayong mga lalaki—"

"Ulol! Kapatid ko to!" pasigaw na sabi ng lalaki.

Napaatras naman si Azure at lumingon sa likod niya kung naroon pa si Ari pero wala
na ito.

Inilibot nito ang paningin niya nang makita si Ari na may hawak nang buko juice.

Lumapit naman si Azure kay Ari, "Hoy! Cookies and cream ba 'yan?" tanong ni Azure.

"Mama mo cookies and cream."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 79 - Page 6
by Yanalovesyouu
23-30 minutes

Azure Lamperouge's POV

Anak ng tinolang buhay 'to! Kagagaling ko lang kina Master noong nakaraang araw,
pupunta na naman sa kanila para mag-meeting. Pero 'di bale na, magpapalakas na lang
ako kay Master.

Pero...'tek na 'yan! Makikita ko na naman iyong lalaking hindi naman kagwapuhan,

kung makaasta akala mo mas gwapo siya sa 'kin, pwe! Kahit maghalo ang balat sa
tinalupan, hinding-hindi mangyayari 'yon, wengya!

Kinuha ko ang susi ng sasakyan at saka pumunta ng garahe. Nang makasakay na ako ay
kaagad ko namang binuksan ang makina.

Nakarating na ako ng mansion ni Master pero may nakita akong kotse na kaka-park
lang din. Sino kaya ang mokong na 'to?

Nanatili akong nakaupo habang nakatingin sa kotse dahil iniisip ko kung sino ang
lulan nito. Ilang saglit pa pero wengya! Wala yatang planong lumabas kung sinuman
ang nandoon kaya binuksan ko na ang pinto ng kotse ko upang lumabas.

Kasabay ng pagbukas ko ay siya namang pagbukas din ng pinto ng kotseng kanina ko pa

pinagmamasdan. Akalain mo nga namang tila nananalamin ako dahil sabay na sabay
kaming lumabas ng sasakyan. Pero hindi maikakailang ako pa rin ang mas gwapo.
Wengya naman talaga, oo.

Nakatalikod ito nang makalabas siya kaya pagharap niya sa direksyon ko— "Wengyang
buhay 'to. Ang malas naman," parinig ko kay Ari Hofer habang nakatingin sa taas at
nagkakamot-kamot.

"And ganda ng araw ko kanina pero bakit biglang naging pangit? Umay naman, lods!"
Tiningnan ko siya nang magsalita siya. Nakapamaywang pa siya at nakatingin din sa
taas.

Nag-umpisa na akong maglakad dahil maangas na mga salita lang ang matatanggap ko
kapag nanatili pa ako. "Makapasok na nga, baka mahawa pa 'ko ng Hindi Kagwapuhang
Virus," nakangisi kong sabi habang nakatingin kung nasaan ang pinto.

"Papa mo virus."

Tumingin ako nang masama sa kanya kaya napatigil siya sa paglalakad, "Ano?" tanong
niya sa 'kin. "Owshi! I'm melting." Ano raw, Oishi? Aba'y matinde! Umarte pa siya
na parang natutunaw.

"Awit sa 'yo. Dumeretso ka na."

"Mama mo deretso."

"Tama ka. Dumeretso sa langit."

Nakarating na kami sa pagkakalaki-laking pinto nitong mansion nang magsalita siya,

"Ladies first."
Tiningnan ko siya nang masama saka ko binuksan ang pinto para sa kanya, kaya ngayon
ay siya naman ang nakatingin sa akin nang masama. "Ladies first, 'di ba?" tanong ko
sa kanya. "Pasok ka na," dagdag ko pa.

"Owshi! 'Di ba—"

"Ang ingay, wengya! Pwede bang itikom mo 'yang bibig mo?" putol ko sa sasabihin
niya.

"Pwede bang tanggalin mo tainga mo?" Sinasabi ko na nga ba't ganito ang isasagot
niya. Naiinis ang gwapong ako kapag nagsasalita siya ng walang kwentang bagay. Wala
na nga siyang kwenta, dagdag pa ng mga pinagsasasabi pa niya.

Umiling na lang ako at agad nang dumeretso sa living room kung saan gaganapin ang
pagpupulong.

Sabay kaming naglakad ni Ari Hofer. Ang akala ko marami na silang nauna sa amin
dito. "Tayo pa lang?" tanong ko sa kanila dahil apat lang kami na nandito. Ako, si
twin sis, si Master, saka si Ari.

"Nasaan ang iba? Mabuti na lang, akala ko late na ako, eh." Dumeretso ako sa sofa
at ibinagsak ko ang sarili ko.

"May ipagagawa ako sa inyo." Narinig kong nagsalita si Master. Wengya! Akala ko
hihintayin pa namin 'yong iba? May ipagagawa agad? At saka, sa 'min? Kasama si Ari?
Anak ng tinolang may clover, mas okay pa kung si Cody na lang, eh. Paniguradong
taob lahat ng mga hindi kagwapuhan na makakalaban namin.

Pero ano na naman kaya ang ipagagawa nitong si Master?

Tumingin ako nang masama kay Ari Hofer nang maalala ko 'yong araw na inutusan
kaming dalawa ni Master na maghanap ng BJ na cookies and cream. Tumingin din siya
sa akin pero ibinalik naman niya agad ang tingin kay Master Shaun. Natalo ako noong
nakaraan, at iyon na ang magiging una at huling pagkatalo ko.

-Flashback-
"Mama mo cookies and cream." Aba'y wengya 'to.

Lumapit ako sa kanya para tingnan kung cookies and cream flavor ang buko juice na
hawak niya. "Ops, no cheating. Bumili ka ng sa 'yo." Agad niyang tinago 'yong hawak
niyang buko juice sa likod niya.

Nakaharap siya sa 'kin habang naglalakad papunta kotse niya at nakalagay sa likod
ang kamay niya. "Napakapangit ng ugali nito," bulong ko.

Hindi niya inaalis ang tingin niya sa 'kin hanggang sa makarating na siya sa kotse
niya. Ngumiti pa siya na para bang nang-aasar bago tuluyang pumasok ng kotse.

Agad naman akong lumapit sa buko juice vendor upang bumili. Kahit na normal lang na
buko juice itong binili ko, bahala na.

Narinig kong ini-start na ni Ari Hofer ang makina ng kotse niya kaya ako na
nagsalok sa sarili ko ng buko juice. "Ito boss bayad, sa 'yo na sukli." Nagmadali
naman akong pumunta kung saan naka-park ang kotse ko dahil baka maunahan ako ng
mokong na 'yon kay Master.

Wengya! Mahirap na baka humina tayo nito kay Master, ah.

Inistart ko na rin ang makina nitong kotse at ipinaharurot papunta sa mansion ni

Master Shaun Birkins.

Magkasabay kaming nakarating ni Ari Hofer sa mansion. Sabay na sabay kaming lumabas
ng mga kanya-kanyang pinto ng mga sarili naming kotse at tumakbo papunta sa kung
nasaan si Master na hanggang ngayon ay katabi pa rin si Amber. Wengya!

"Master, oh," sabi ko kay Master habang nakalahad sa kanya ang buko juice na binili
ko. Tss, sa 'kin ang trono.

Nakangiti akong nakatingin sa kanya at tinanguan ko siya nang mapatingin siya sa

'kin. Yown! Akala mo nga naman, oh!

Nawala ang ngiti ko nang tumingin ako kay Ari sa likod na nagpipigil ng tawa. Anong
meron sa mokong na 'to?

"Pinauna na talaga kita, oks? Kasi—pfft!" Anak ng! Bakit natatawa 'to? "Ito sa
'kin, Master Shaun. Gaya ng sabi mo cookies and cream flavor." Nakangisi siya
habang iniaabot ang hawak niya kay Shaun Birkins. Ampotek!

"Good job. Oks, may plus five ka sa 'kin," puri naman sa kanya ni Master Shaun.
Sinilip ko ang laman ng buko juice na dala ni Ari Hofer at— wengya! Bakit hindi ko
naisip 'yon? Dinurog na cookies and cream na biscuit?

Napakamot ako sa noo ko dahil naisahan ako ng gagong 'to. "Awit, huwag ka nang
malungkot. Better luck next time. Pfft!" pang-aasar pa niya na may pagtapik pa sa
likod ko. Ayos lang, 'di hamak naman na lamang ako pagdating sa gandang lalaki.

Umupo ako sa sofa, sinandal ang likod ko at ipinikit ang mata para makapag-relax.
Narinig ko pang nagsalita si Amber. "Mga bobo kahit kailan." Anak ng tinolang tuyot
na, nabobo pa nga.

-End of flashback-

"Ano palang ipagagawa mo, Master?" tanong ko sa kanya. Tumingin siya sa table na
nasa harap namin at pagkatapos ay inilipat ang tingin kay Amber. "Nasaan ang
laptop?" tanong niya.
"Malay ko, mukha ba akong hanapan ng nawawalang laptop?"

"Hindi, mukha ka lang nagbebenta ng laptop."

"Wow! Hiyang-hiya naman ako sa itsura mo. Kulang na lang motor at kulambo. Tapos
sigaw ka dibidi dibidi."

"Sige, magbebe time lang muna kayo r'yan, yosi lang ako sa labas," paalam ko at
saka tinalikuran silang dalawa para tumungo sa labas.

Oh, 'di ba? Sabay pa talaga silang umangal sa sinabi ko. Kahit alam ko namang
ganyan talaga silang dalawa kung maglambingan, in denial pa. Wengya!

Pagkarating ko sa labas ay nakaiisang hithit pa lang ako ng sigarilyo nang may

biglang dumating na sasakyan. Pinaningkit ko ang mga mata ko para maaninag kung
sino ang dumating.

Agad kong itinapon ang sigarilyong hawak ko nang mapansin kong si Duchess ang nasa
loob ng sasakyan. Ampota! Ang aga naman nito.

Itinapat ko ang kamay ko sa bibig ko para amuyin kung amoy yosi ba ako. Buti na
lang at nakaiisang hithit pa lang ako kaya hindi masyadong maamoy sa bibig ko ang
yosi. Baka mamaya kausapin niya ako, 'di ba? Wengya! Wrong timing naman kasi
pagdating ni Duchess—hindi pala, wrong timing ang pagyoyosi ko.

Agad akong lumapit sa sasakyan niya para pagbuksan siya ng pinto, "Thanks, Azure."
Naramdaman kong uminit ang pisngi ko. Takte naman! Pinipigilan kong ngumiti dahil
sa tuwing nakikita o nakakasama ko siya, laging ganito ang nararamdaman ko.

Ngumiti naman ako sa kaniya bilang tugon.

"May mga gamit ka ba sa loob ng kotse mo?" tanong ko sa kanya. "Uhm, wala naman.
Bag ko lang naman ang dala ko."

"Gusto mo ako na magbibitbit?" pagpiprisinta ko habang tumataas baba pa ang mga

makakapal at nakahuhumaling na mga kilay ko. Hindi lang naman kasi ako pogi,
matalino rin ako kasi alam kong dagdag pogi points din 'to.

Mga ilang segundo kaming nakatayo sa harap ng kotse niya, "No, it's alright. Kaya
ko naman, magaan lang naman 'to. But, thank you." Napahiya ako ro'n ah. Wengya!

"G-gano'n ba, sige mauuna na ako sa loob. Hehe," natatarantang sagot ko dahil hindi
ko inaasahang tatanggihan niya ang offer kong magbitbit ng dala niya. Hindi ko rin
alam kung ba't sinabi kong mauuna na ako sa loob, bawas pogi points pa ata ang
nangyari. Wengya!

"Teka lang, Azure," tawag niya sa poging pangalan ko kaya agad ko siyang hinarap.
"May sasabihin sana ako," nakayukong sambit niya. Nahihiya ba s'ya? Sa bagay, kahit
naman yata sinong babae, mahihiya kung kasing pogi ko ang kaharap.

"A-ano 'yon, Duchess?" kabadong tanong ko pero nakangiti pa rin para hindi niya
mahalatang kinakabahan ako.
"Ahmm, may ipakikita ako sa'yo." Hindi na ako nagtanong kung ano 'yung ipakikita
niya nang kinalikot niya ang loob ng bag niya na parang may hinahanap. Ilang saglit
pa ay may inilabas siyang maliit tela mula sa loob nito.

"Here." Ngumiti siya at inabot sa 'kin iyong tela na mukhang panyo kaya kinuha ko
naman 'yon mula sa kanya kahit punong-puno ng pagtataka ang utak ko ngayon. "I
believe it belongs to you," dagdag pa niya.

"Sa 'kin 'to?" Tumango naman siya bilang sagot. Wala naman akong natatandaan na may
ganito akong panyo, saka imposible namang sa 'kin 'to kasi sobrang liit nito.

"Binigay mo sa akin 'yan nung mga bata pa tayo." Pilit kong iniintindi ang sinasabi
ni Duchess dahil wala talaga akong matandaan na ibinigay ko 'to sa kanya hanggang
sa may sumagi sa isipan kong alaala

-Flashback-

"Oh, ba't ka umiiyak?" bungad ni Amber sa kapapasok lang na si Duchess sa loob ng

bahay namin. Hindi man niya pinakikita pero alam mong concerned siya kay Duchess.

Nasa ikalawang palapag ako ngayon ng bahay habang naglalaro ng mga laruan na
niregalo sa akin ni papa kaya kitang-kita at dinig ko sina Amber at Duchess na nag-
uusap sa ibaba dahil natatanaw ko sila mula rito sa balkonahe.

"N-nadapa... k-kasi ako k-kanina, h-hindi ko nakita 'yung malaking bato sa l-

labas..." sagot ni Duchess sa pagitan ng kanyang mga hikbi.

"Tumahan ka na nga! Bukod sa hindi mo naman ikamamatay 'yan eh, hindi mo rin ako
nanay para sa 'kin ka umiyak tuwing nadadapa ka. Duh!"

Gusto kong bumaba para abutan siya ng pamunas kaso baka tuksuhin ako ng kakambal ko
na gusto ko si Duchess.

Alam ko na!

Kinuha ko ang tela na parang panyo na nakatali sa paborito kong laruan na cowboy at
saka ko ito hinagis sa ibaba papunta kina Duchess at Amber. Hindi ko na nalaman
kung nakita nila 'yon kasi kumaripas na agad ako ng takbo papunta sa kwarto.

-End of Flashback-

"Ahhh, naaalala ko na! Ito 'yong panyo na hinagis ko dati pababa kasi umiiyak ka.
Naaalala ko pa na galing 'yan sa pinaka paborito kong laruan." Nakatingin lang si
Duchess sa 'kin habang masigla kong sinabi 'yon kaya napatakip naman ako ng bibig
ko nang mapagtanto ko na alam niya na sakin galing 'yon. Anak ng tinolang may
chocolate, nakahihiya!

Natawa naman siya sa mga naging reaksyon ko. Ang cute niya talaga, lalo na kapag
tumatawa.

"Thank you so much, Azure." Hindi ko alam pero nakailang 'thank you' na siya sa
'kin pero ngayon lang ako kinilig nang ganito. Umayos ka Azure, dapat hindi niya
mahalata kasi baka sabihin niyang easy to get ako.
"Napakatagal na nito, ah. Kupas na, oh." Wengya. Hindi ko naman akalaing itatago
ito ni Duchess. Napaka-sentimental naman na tao nito. Sana i-keep niya rin ako.
Takte! Patago na naman akong ngumiti dahil hindi ko na naman mapigilan ang
nararamdaman ko.

"Oo nga, eh. Dati ko pa sana 'yan ibabalik sa 'yo pero hindi talaga ako makatiyempo
hanggang sa nakalimutan ko na. Sorry."

"'Wag kang mag-sorry, okay lang 'yon. Hindi mo kailangang mag-sorry kung wala ka
namang kasalanan. Dapat pa nga mag-thank you ako sa 'yo kasi tinago mo 'to eh.
Wengya!"

"Tara na, pasok na tayo," nakangiti niyang aya sa 'kin na parang nahihiya. Nang
mag-umpisa siyang maglakad palayo ay saglit ko namang sinulyapan ang panyo na
ibinalik niya sa akin.

Nakatingin ako kay Duchess na naglalakad palayo sa direksyon ko at pasikretong

inamoy ang panyo. Wengya, bango ah.

Mabilis akong naglakad para sabayan siya. Gaya nga ng lagi kong ginagawa,
pinagbuksan ko siya ng pinto. Naabutan namin iyong tatlo na nakaupo pa rin sa may
salas. Si Master ang nasa gitna at may laptop sa harap niya at nasa kaliwang banda
ni Master ay si Ari Hofer, sa kanan naman si Amber.

Nakangiti kaming naglalakad papunta sa kanila.

"Tagal, ah. Sabi yosi lang daw," bungad na sabi ni Ari. "Wow. Lapad pati ng ngiti,
ah. Ano'ng ginawa niyo? Malawak naman 'tong mansyon ni Master, maraming kwarto.
P'wede nga sa CR, eh."

"Ulol."

"Oks, mga alipin, ito ang gagawin niyo."

3rd Person's POV

Prenteng nakaupo ang isang lalaki sa malaking sofa ng bahay niya habang may
pinipindot sa laptop na nakapatong sa center table nang sumulpot sa harap niya ang
dalawa pang lalaki.

Tahimik naman silang pumasok ng mansion pero nararamdaman sa kanilang dalawa ang
pagpapataasan at lihim na angilan.

"Ganto ang gagawin niyo," sabi ng lalaki nang magkatabing naupo sa harap niya ang
dalawa. Inikot niya ang laptop sa paharap sa dalawang lalaki at hinayaang pag-
aralan ang mga plano at impormasyon para sa utos niya rito. "May tatapusin kayong
traydor."

Tumango-tango at ngumisi nang nakaloloko ang lalaking nasa kanan at nagsalita,

"Ayos, Master! Yakang-yaka 'to."
"Malamang, ako ba naman ang kasama mo," sagot ng nasa kaliwa, ang pagkadisgusto
para sa katabi ay mahahalata sa mukha. "Huwag kang mag-alala, Master. Ako bubuhat
dito."

"Ha-ha! 'Tol, sana ayos ka lang."

Emerald Blood's POV

I have been waiting long enough already dito sa lugar na tinext ni My Ate sa akin
na meet up place, pero hanggang ngayon ni anino hindi ko man lang makita. Kanina pa
siya hindi nagte-text, kahit mga calls ko hindi niya rin sinasagot kaya nagwo-worry
na po ako. I do not know what is going on with her but I hope she is okay po
talaga.

-Flashback-

"Yes, My Ate?" nakangiting saad ko sa kabilang linya pagsagot ko ng tawag. "I

missed you po," I added. Kababalik lang niya kagabi from Japan.

Hindi na rin naman bago sa akin ang pagtawag niya dahil lagi naman siyang
tumatawag. She always checked up on me at nangangamusta kung kumain na ba ako,
bakit hindi pa ako natutulog, and all the other stuff that makes me feel cared and
loved. Kaya love na love ko si ate, eh. And I'm so blessed to have an ate like her
po.

Pero mas love ko pa rin si Baby Caliber, hehe. Given na naman 'yan knowing na siya
ang future husband ko.

[Where are you right now?] My Ate asked directly. Kumunot naman ang noo ko dahil
mabilis ang pagkakatanong niya, as if may humahabol sa kaniya or may hinahabol siya
na something.

"Uhm, nasa bahay lang po. Why? My Ate, is there something wrong po ba?"

[There's something that I need to tell you in person. This is about the Joker]
Nagtaka ako lalo because My Ate sounded so serious.

"O-okay po, My Ate. Saan naman po tayo magmi-meet?"

[May ite-text ako sa'yong address. Doon tayo magkita.]

"Sige po, My Ate."

After kong i-end ang call, agad ko namang inasikaso ang mga gamit ko bago umalis ng
bahay. Napahinto ako saglit at napaisip. What does My Ate wants to tell me? Hays,
nakaka-stress po isipin.

May surprise ba siya sa akin? I think not, dahil parang kinakabahan siya kanina
noong nagsasalita siya.

I couldn't help but worry and think if something happened to My Ate. Then suddenly,
naalala kong kayang-kaya niya ang sarili niya so I put up a smile and headed my way
to the garage.

I immediately started the engine nang makasakay ako sa kotse and drove to the
meeting place.

-End of Flashback-
Isinantabi ko muna iyong iba pang mga gagawin ko para makipagkita sa kanya but My
Ate is still not here.

I have sent a lot of messages to My Ate na nagsasabing nandito na ako pero hindi
siya nagre-reply. Naiinip na po ako rito. Dapat pala ginawa ko na lang po 'yong mga
gawain ko. Magpapatulong pa sana ako kay Baby Caliber, e di sana nasa house na ako
ngayon ng mga future in-laws ko.

I called My Ate ulit pero nagri-ring lang ang cellphone niya at walang sumasagot. I
tried to dial it again and finally, she answered my call pero walang nagsasalita sa
kabilang linya.

"Hello, My Ate?" tanong ko pero wala pa ring nagsasalita. I repeatedly called her
name but I did not get any response. Kahit na anong ingay ay wala rin akong marinig
mula sa kabilang linya.

Ibababa ko na sana ang tawag nang makarinig ako ng putok ng baril kaya napatakip
ako ng bibig sa pagkakagulat. Omygolly! "My Ate? Hello? Ano pong nangyayari d'yan?"

I can still hear the gunshots from the other line kaya labis ang kaba na
nararamdaman ko.

"My Ate, are you okay po ba? Why are you not answering po?" I tried to say it in a
low voice because My Ate might get in trouble kung nilakasan ko ang pagkakasabi.
Pinipigilan ko na ring huwag umiyak dahil maraming dumaraan na tao sa harap ko.

Hindi ko inaasahan ang mga narinig ko sa phone call. Wala akong idea kung bakit ko
narinig ang mga iyon.

"My Ate, please tell me what's going on. Kinakabahan na po talaga ako." Hindi ko na
napigilan ang mga luha ko at napahagulgol akong nagsasalita sa cellphone, pero
katulad ng inaasahan ko ay wala pa ring response.

Hindi ako mapakali sa kinatatayuan ko ngayon. Patingin-tingin ako sa paligid at

nagdadalawang isip kung aalis na ba ako para hanapin siya nang biglang namatay ang
phone call. Hala po!

I know how dangerous My Ate's job is and I cannot begin to imagine kung sino man
ang humahabol sa kanya ngayon or if she's in danger.

I tried to redial My Ate's number pero wala nang sumagot ng calls ko. Nilagay ko na
lang ang cellphone ko sa dala kong spring bag at dumeretso na papunta kung saan
naka-park ang kotse ko. I opened the door of my car at huminga nang malalim. I hope
you're alright, My Ate, huhu!

Iba't ibang scenarios na ang pumapasok sa isip ko. I could not bear to imagine that
something bad is happening to My Ate. Hindi naman bago sa akin ang mga bagay tulad
ng nangyari sa call earlier pero it is My Ate's life who is at stake right now, she
might be in a bigger trouble ngayon.

I was supposed to start the car engine nang maisipan ko, it might have not been a
gunshot from the other line. Nakalimutan ko na My Ate is very cautious when it
comes to her job. And judging by how my mind works during these times, lahat na
lang ng malalakas na putok ay ina-assume ko na mula sa bala ng baril.

Nagpakawala ako ng isang buntonghininga nang biglang mag-vibrate ang cellphone ko.

SMS from Azure: Yo, may meeting daw tayo. Alam kong miss niyo na ang gwapo kaya
nauna na ako rito. Sa mansion nina Master Shaun.

Ibinaba ko na ang cellphone at ini-start ang makina ng sasakyan ko. Humawak ako sa
manibela at nakatingin lang sa kalsada na tatahakin ko. But then again, I realized
na hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Parang nag-replay naman sa isip ko yung weird na pangyayari kanina. I don't know
what's happening na po! Naguguluhan na ako sa nangyayari.

Napayuko ako ng ulo rito sa manibela at humagulgol sa iyak. "What am I gonna do?
What's happening to My Ate?" tanong ko sa sarili ko habang umiiyak. I'm really
worried.

I know na sinubukan kong alisin ang thought na My Ate is in danger pero hindi ko
maipagkakaila na baka nga kailangan niya ang tulong ko. Sa gitna ng pag-iyak ko,
naisip kong pumunta muna sa apartment where My Ate stays.

Mabilis akong nakarating sa apartment. Pagkalabas ko ng kotse ay pumunta agad ako

sa pinto at kumatok. Tulad ng inaasahan ko, walang bumukas o walang sumagot.

Dahan-dahan kong inangat ang kamay ko para hawakan ang doorknob at buksan ito,
inaasahan kong ito ay naka-lock pero nabuksan ko. It's weird lang po kasi this is
so not like My Ate to leave her place unsafe and unlocked.

Sumilip ako nang kaunti pero walang tao sa living room. "My Ate? Are you there?"
tanong ko habang naghihintay na sumagot siya, sakaling nandito man siya. Na-check
ko na ang buong apartment maliban sa kwarto niya na hindi ko pa napupuntahan.

I was already on my way to her room but immediately stopped in my tracks. Hindi po
maganda ang kutob ko. I don't know why but it seems like I'll be getting a surprise
for my whole life after I check My Ate's kwarto...

And it seems like I was right.

Halos mawalan ng kulay ang mukha ko dahil sa nakikita ko ngayon. My Ate's body was
covered in blood at may maraming tama ng bala.

Napatakip ako ng bibig, "Ohmygolly— My Ate!" Nabitawan ko ang spring bag and ran
towards My Ate. What happened?

I could feel my heart racing but at the same time, I cannot breathe. Hindi ko
magawang hawakan ang kahit anong parte ng katawan niya dahil sa panginginig ng mga
kamay ko pero nilakasan ko ang loob ko at naghanap ng tissue as a cover for my
fingers. I checked her body at parang mas sumakit ang ulo ko nang walang maramdaman
na pulse mula sa kamay at leeg niya.

"N-no... M-my Ate, please..." Ramdam ko ang pag-init ng mga mata ko at ang paglabo
ng paningin ko. Wala na silang magagawa kung dadalhin ko pa ang katawan niya sa
hospital.

"T-this is j-just a prank po, 'd-di ba?"

"No! This can't be!! My Ate!!!" I screamed at My Ate's lifeless body. I wanted to
tell myself na baka tulad lang ito sa nangyari kay Kuya Raven noon. Ilang beses rin
na akala ko ay may nawala na isa sa mga mahal ko sa buhay, but this time it is
real. It really is My Ate who is lying on the floor in front of me.

"Why should you take away My Ate!" I wailed in between my sobs. Hinding-hindi ko
mapapatawad ang may gawa nito. Hindi ako makapapayag na basta-basta na lamang
ganito ang gawin nila sa family ko.

I placed my back at the wall for support. Walang tigil ang mga luhanglumalabas sa
mga mata ko. Hindi ko matatanggap na nangyari ito!

"You never deserved this, My Ate. Never. All I know is that you are protecting me
but... this is all my fault. I should have come here sooner. I am so sorry po, My
Ate." Nagpatuloy ulit ako sa pag-iyak. I feel so useless and hopeless. Why? Why did
they have to do this to My Ate?

Kanina lang tinawagan niya ako dahil may sasabihin siya. Huhuhu.Tapos makikita ko
na lang na iniwan na niya ako.

"Y-you... you promised to take care of me and protect me. I also wanted to p-
protect you, My Ate, pero hindi man lang po ako binigyan ng chance. Why?" She
promised me... sabi niya po hindi niya ako iiwan but why am I hurting in front of
her.

"I thought po walang iwanan, M-My Ate... I-I thought..." You said you weren't gonna
leave me.

It felt like I was pierced by thousands of needles right through the heart. Ang
sakit lang po kasi! They didn't want me to have any family left bago matapos ang
away ng lahat. Why do I have to suffer like this?

She is the only woman I have left of my family. And now, she is gone. My Ate is
gone, nilayo nila siya sa akin.

"W-wait... baka may chance pa po if dadalhin kita sa hospital," I said as if

naririnig niya ako. But who am I kidding po? There is no chance of revival.

I am so drained, gusto ko na lang matulog and then wake up tomorrow to realize na

this is all a bad dream... That My Ate is still alive and would be making breakfast
for me. Tapos magli-leave siya ng notes to take care of my health.

"I refuse to believe this po," I stated, more like whispered.

My Ate and I have been through a lot together. I can't accept it na iiwan niya ako
nang hindi pa tapos ang laban namin. Kailangan ko pa ang tulong niya and I know My
Ate will help me in any way possible.

She was my light when I felt darkness consuming me nang mawala si mommy at hindi pa
makabalik si daddy. She made sure I never felt alone.

"M-My Ate, why did it have to end up like this?" tanong ko habang nakatingin sa
katawan niya. I cannot even hold her, my own sister.

Ramdam ko ulit ang pagkirot ng dibdib ko at pag sakit lalo ng ulo ko. I wanted to
slam my head on the wall para matapos na ang bangungot na ito. But let us face it,
my life is starting to be a nightmare itself.

"I won't." I won't let them get away with this!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 80 - Page 5
by Yanalovesyouu
19-25 minutes

Halos mag-iisang oras na akong humahagulgol next to My Ate's lifeless body. My eyes
were already swollen, I felt dehydrated and hungry... for vengeance.

Pilit at dahan-dahan akong tumayo nang may napansin akong cellphone sa tabi ko.
"It's My Ate's phone." Agad ko naman itong kinuha at binuksan.

Kumuha ako ng tissue sa spring bag at nagpunas muna ng luha bago bumalik at i-check
ang cellphone ni ate.

I composed myself, I'm calmer now kaya mas makapag-iisip na ako. I opened My Ate's
message inbox pero wala akong makitang kahit anong laman na text message. Deleted
lahat, maski ang text message history namin ay wala. Sunod ko namang chineck ang
call history pero puro pangalan ko lang ang nakalista.

Inilibot ko ang tingin sa buong kwarto pero hindi naman ito magulo. Walang kahit
anong natumba na mga gamit. Malinis at parang wala namang nagalaw na kahit ano. Ang
intensyon lang talaga is to kill My Ate.

Ipinalibot ko ulit ang ulo ko nang makita ko ang isang whiteboard na may mga sulat.
Lumapit ako rito para basahin ito. Tungkol sa Joker ang nakalagay sa board. All
this time, nag-iinvestigate siya about sa Joker. Kumakalap siya ng iba't ibang
impormasyon tungkol sa Joker at heto ang nakuha niya. I was left alone because of
this Joker.

Tiningnan ko ulit ang walang buhay na si ate at biglang tumulo ulit ang mga luha
ko.

Bumalik ako sa pagkakatingin sa whiteboard at nagulat ako sa nabasa ko sa ilalim.

"Oh my golly!" saad ko habang nakatakip ang kamay sa bibig. Hindi ako makapaniwala
sa nakita ko. Hindi ko naisip na siya... sila pala ang may kagagawan ng lahat.

I went to search a few details on My Ate's table. Naghalungkat muna ako sa laptop
niya ng kung ano-anong information na pwedeng makita rito. Nakita ko ang mga list
of information na nakalagay sa isang folder tungkol sa Joker. Hinalungkat ko naman
ang drawer ng table, tiningnan ang mga folder at inisa-isang basahin ang mga files
na nandito.

Dahil sa nabasa ko, biglang uminit ang dugo ko. I formed my hand into a fist and
punched the table in front of me. Sa sobrang galit ko ay hindi ko alam na kaya ko
pong gawin iyon. "What were they thinking?"

Ipinikit ko ang mata ko at nagpakawala ako ng buntonghininga. Kinuha ko ulit ang

mga files na nasa table at kumuha ng iba pang folder sa drawer para magbasa pa ng
kung anong information.

-Flashback-

Pumunta kami ni ate sa isang restaurant para dito raw mag-spend ng time kahit
papaano with me. Niyaya niya ako na mag-dinner dahil minsan lang kami magkita and
since she has been so busy with work at hindi naman nagpaparamdam si Baby Caliber
the whole day ay pumayag na ako.

"Uhm, waiter," tawag ni Ate sa isang waiter, agad naman iyon lumapit. "Yes, ma'am?"

"One soufflé for me and... how about you?" My Ate asked me. "Uhm, I think ito na
lang pong beef wellington."

"Okay... and one beef wellington for my sister. We'll also have a glass of wine and
water. Thank you."

"1 beef wellington, 1 soufflé, 1 glass of wine and water. Right away, ma'am."

Ilang minuto rin ang hinintay namin bago dumating ang inorder na food. My Ate was
silent the whole duration of waiting for our order. Habang kumakain na kami ay saka
lang niya tinawag ang pangalan ko. "Uhm, Emerald?"
"Yes po, My Ate?"

"Do you like the food?"

"Yes po. Favorite na favorite ko po ang beef. Hehe."

"Okay. Continue eating na." Ngumiti siya sa akin kaya pinagpatuloy ko na ang
pagkain ko.

"So, I called you because I have something to tell you." I stopped eating para
makinig sa sasabihin niya. Hindi ko nga lang ma-figure out kung bakit hindi namin
pinag-usapan ang kung ano man ang sasabihin niya nung naghihintay kami ng food.

"Ano po 'yon, My Ate?" tanong ko sa kanya.

"Be wary of your friends. Because sometimes, it's your friends who keep your
enemies updated about you."

I was shocked with what My Ate said pero hindi na rin naman bago sa akin ito. Lagi
siyang nagbibigay ng payo tuwing magkatawagan kami. So why not give advice during
dinner right?

"I want you to trust no one, but me. Do you understand that?" I looked at My Ate
for a few minutes dahil naguguluhan talaga ako ngayon sa mga sinasabi niya. I mean,
hindi ko mababalewala ang trust ko kina Baby Caliber, Kuya Azure, Ate Lindsay, Ate
Amber at iba pa. Hindi ko alam kung ano ang nais niyang iparating but I agreed with
My Ate instead.

"Yes po, My Ate." Ngumiti ako and she smiled back at me bago magpatuloy ulit sa
pagkain.

-End of flashback-

Nakatingin ako kay Ate ngayon nang maalala ko ang sinabi niyang iyon. So now that
you're gone, who can I trust now, My Ate?

Kinuha ko ang bag at hinanap ang cellphone ko. I called someone to clean the place
and take away My Ate's body. Nang makarating na ang magliligpit ay dederetso sana
ako ng kotse pero tinawag niya ako kaya napalingon naman ako sa kanya. "Ano po
'yon?"

"Yung panyo mo po, ma'am. Nahulog yata nang tumayo kayo." Nagtataka kong tiningnan
ang hawak niyang panyo pero kinuha ko na lang ito mula sa kamay niya.

"Salamat po," saad ko nang hindi nakangiti. I am not even sure if I meant those
words. Dumeretso na ako kotse at tiningnan ang relo ko kung late na ba ako.

Kakailanganin kong pumunta sa meeting namin dahil baka konektado ang pag-uusapan
namin sa pagkamatay ng nag-iisa kong kapatid. I will miss My Ate so much, pero
hindi ako titigil sa pag-alam kung sino ang nasa likod ng pagkamatay niya.
Naramdaman kong nag-umpisang tumulo ulit ang luha ko kaya kumuha ako ng tissue na
nakalagay sa bag ko at nagpunas. Halos wala na rin akong luha na maiyak at wala na
akong lakas para sumigaw at magwala. "I will bring justice for your death, My Ate."

-Flashback-

Nasa labas kami ng mansion dahil nakarinig kami ng pagsabog. 'Yung sasakyan ni
future brother-in-law daw ang sumabog at may isang taong nakasakay roon, sunog na
sunog daw.

"Follow me, everyone."

Napatingin ako sa kung sino 'yong nagsalita, si future brother-in-law. Hindi muna
ako pumasok sa loob dahil iniisip ko pa kung bakit naman sa gitna ng proposal nina
future brother-in-law ay may pangyayaring ganito.

"Hello, little sis."

My head immediately turned to look at whoever said that. "Po?"

Kumunot ang noo ko dahil naguguluhan ako sa sinabi niyang 'yon. "Ako po ba ang
kausap niyo? Hehe, ang creepy niyo naman po. Sige po, pasok na po ako," saad ko sa
kanya. I was about to enter the mansion nang may sabihin siya na something na
nakapagpagulo ng utak ko.

"Do not immediately trust those you meet. Be wary of them, they are dangerous."

-End of flashback-

Hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin ako sa sinabi niya, hindi ko pa rin

naiintindihan. Sino ang tinutukoy niyang 'dangerous'? And based sa pagkakasabi, it
should have been someone I just met at that time, pero sino?

Nakarating na ako sa meeting place ng Black Organization. Bago ako lumabas ng kotse
ay chineck ko muna ang mukha ko kung maayos ba ako. Para kapag nakita ako ni Baby
Caliber ay mas lalong ma in-love siya sa akin.

Ngumiti ako sa salamin ngunit agad din nawala iyon nang maalala ko kung ano ang
nangyari kanina lang. I already lost my sister, My Ate. Again, it felt like all the
happiness inside me vanished. In an instant, wala na akong maramdaman na kahit ano,
I was numb. Nakayuko akong naglalakad at tulala hanggang sa hindi ko namamalayan na
nasa pinto na pala ako ng pagmi-meetingan.

Nang makarating ako sa salas, I sat in an isolated single chair para maghintay.
They were all quiet and I'm not in the mood to start a conversation either. Few
minutes have passed, dumating na rin ang iba. Ate Amber asked them to sit and wait
for the others kaya ganoon ang ginawa nila, causing me to remain silent.

"Are you okay, Emerald?" tanong sa akin ni Ate Lindsay pero hindi ko 'yon napansin
dahil biglang may pumasok sa pinto. Sina Kuya Azure at Kuya Ari. "Yo, pasensya na
kung nahuli. Alam kong na-miss ninyo ang gwapo, kaya 'wag na kayong magtampo."
Hindi sa sinabi ni Kuya Azure ako naka-focus dahil nakatingin lang ako kay Kuya Ari
na pasimpleng pangiti-ngiti lang sa tabi ni Kuya Azure.
'Do not immediately trust those you meet. Be wary of them, they are dangerous.'

"Teka." Nawala ang focus ko sa iniisip ko nang marinig ko ang boses ni Ate Amber.
Napatingin naman kaming lahat sa kaniya at hinintay ang sasabihin niya.

"Kumalma lang kayo r'yan. May kulang pa. Ang kukupad, jusko!"

Mikaela Lewis' POV

"Alam mo ba kung bakit dito nag-set ng meeting si Amber sa bahay ni Shaun Birkins?"
tanong ko kay Duke habang nakatingin siya sa daan at abala sa paghahanap ng
magandang pwesto para i-park ang kotse rito sa garahe ng mansion ni Shaun Birkins.

"Hindi," maikiling sagot niya kaya kumunot ang noo ko. Seryoso siya at mukhang
malalim ang iniisip niya kaya naman hindi na ako nagtanong pa.

Ilang segundo pa ang lumipas ay maayos na siyang nakapag-park. Sabay kaming lumabas
ng kotse at naglakad papunta sa main door.

Tahimik lang kaming naglalakad nang makapasok ng mansion ni Shaun Birkins. Bumangga
ang balikat ko sa braso niya pero hindi naman siya nagre-react. Hindi ko alam kung
anong problema ni Duke at tahimik siya ngayon. Hindi naman siya madaldal pero
nararamdaman ko na parang may mali.

"Ano kayang pagmi-meeting-an ngayon?" bulong ko kay Duke habang naglalakad pa rin.

"Mukha bang may oras pa akong alamin 'yung mga bagay na iniisip ng mga babaeng
walang alam gawin kundi ang manakit?"

Napailing na lang ako sa malalim na sagot ni Duke. Letse! Napakahugotero talaga

nito. Binabawi ko nang may problema 'to.

Hindi na ako nakasagot pa nang makarating na kami sa sala kung nasaan nakaupo sina
Amber at Duchess. Abala si Amber sa pagkalikot sa cellphone niya habang si Duchess
naman ay may binabasang libro.

Sinabihan kami ni Amber na maupo muna habang hinihintay ang iba na dumating kaya
ganoon nga ang ginawa namin.

"Kanina ka pa ba kayo rito?" tanong ko sa kanilang dalawa nang makaayos ako ng upo.

"Uh—yes, a little," sagot ni Duchess.

Tiningnan ko naman si Amber para malaman niya na nag-hihintay ako ng sagot niya,
"Mga ilang araw na rin." Ha? Ilang araw? Nagkatinginan kami ni Duke sa sagot ni
Amber. Binigyan ko si Duke ng nagtatanong na tingin pero umiling lang siya sa akin
na para bang sinasabi niya na wala rin siyang alam.

Pucha! Ano bang nangyayari? Dito na ba nakatira si Amber sa bahay ni Shaun? Bakit?

Ilang minuto lang ang lumipas nang dumating si Emerald. Sinabihan din siya ni Amber
na maupo muna. Tatawagin ko sana siya para maupo sa tabi ko pero naiwang nakaawang
ang bibig ko nang tumango lang siya kay Amber at lumapit sa pinakamalayong single
sofa at doon naupo.

Sinundan ko ng tingin si Emerald dahil sa pagtataka. Bakit hindi man lang niya kami
binati no'ng dumating siya? Wala man lang hi-hello katulad ng lagi niyang ginagawa.
Nakayuko lang siya habang nilalaro ang mga kamay niyang nakapatong sa mga hita
niya. May nangyari ba?

Pinabayaan ko na lang si Emerald sa gusto niya. Baka stressed lang siya o baka
nami-miss na ang daddy o ate niya kaya ganyan. Pero mas malamang na nami-miss niya
iyong bakla ng taon.

Ibinaling ko na lang ang atensyon ko sa itsura ng buong sala. Mararangya ang mga
kagamitan. Puta! Hindi ko pa rin talaga lubos akalain na sobrang yaman pala ni
Shaun Birkins. Maraming sofa na halos lahat ay kulay puti. Bagay na bagay kung
maraming bisita. May mga muwebles din sa paligid na kahit hindi mo suriin nang
maigi ay masasabi mong mamahalin.

Ilang saglit pa ng pagmumuni-muni ay sunod-sunod na dumating sila Lindsay, Cody,

Kayden at Grayson. Pare-parehas silang humanap ng mapupwestuhan para maghintay.

"Are you okay, Emerald?" Kasabay ng pagtatanong ni Lindsay kay Emerald ay siya
namang pagbukas ng pinto.

Iniluwa nito si Azure. "Yo, pasensya na kung nahuli. Alam kong na-miss ninyo ang
gwapo, kaya 'wag na kayong magtampo," pagyayabang pa niya bago dumeretso sa tabi ni
Duchess.

Nabaling ang tingin ko sa kasunod ni Azure na si Ari Hofer. Ano'ng ginagawa niyan
dito?

Kunot ang noo ko siyang sinundan ng tingin habang dere-deretso siyang naupo sa
banda kung nasaan si Amber. Close ba sila?

Muli kong ibinalik ang tingin kay Duke at nakita ko rin ang pagtataka sa mukha niya
pero hindi naman siya kumibo. Nanatili pa rin siyang tahimik kaya naman ganoon na
lang din ang ginawa ko.

Bumasag sa katahimikan ang boses ni Amber. "Saan na naman ba kasi nagsuot iyong
hampaslupang burara na 'yon?" tanong niya. "Parang gago kahit kailan, eh."

Hampaslupang burara? Ang sinasabi ba ni Amber ay si—

Sabay-sabay na lumipat ang paningin namin sa pintuan nang bigla itong bumukas at
iniluwa n'on ang taong hinahanap ni Amber.

S-shaun?

"Wow! Talaga namang dramatic entrance pa ang nais? Saan ka ba galing?" mataray na
tanong naman sa kanya ng pinsan kong si Amber.

"Wow! Clingy, ah. May niligpit lang naman," pabalang na sabi ni Shaun Birkins
habang papalapit sa pwesto ni Amber saka naupo sa tabi niya. Hindi ko naman
maiwasang hindi mapatingin sa direksyon ni Grayson. Parang ayos naman siya at
mukhang hindi apektado sa mga nangyayari. Muli kong ibinalik ang tingin kina Amber
at Shaun.

Inilibot ni Shaun Birkins ang paningin niya. Isa-isa niya kaming tiningnan kaya
naman iniayos ko ang upo ko. Huminto siya nang mabaling ang tingin niya kay Emerald
na nakaupo roon sa malayo at saka muling ibinalik ang tingin sa pinsan kong si
Amber.

"Wow, may pa-meeting ka pa talaga rito. Bahay mo?"

"Paki mo?"

Nanatili kaming tahimik. Hindi ko alam kung gulat pa rin sila, pero hanggang ngayon
ay hindi pa rin ako makapaniwala habang pinagmamasdan ko si Shaun.

Hindi ko alam kung paano ako magre-react. Hindi ba't no'ng iniwan namin 'to sa
ospital no'ng nakaraan ay wala pa siyang malay? Nag-code blue pa nga siya noon na
labis kong pinag-alala. Kailan pa siya nagkamalay?

At paanong ganoon na lang siya kabilis para payagan siya ng doktor na ma-discharge?
At isa pa, bakit kung makaasta siya ngayon ay parang hindi siya isang pasyente na
kalalabas lang ng ospital? Parang walang nangyari sa kanyang aksidente. Letse! Ano
ba kasing nangyayari?

Bago pa man may makapagsalita sa amin ay nauna na si Amber na magsalita. "May isa
pa tayong hinihintay, pero dahil nandito na naman itong hampaslupa ay simulan na
rin natin," umpisa niya.

"Alam kong nagtataka kayo kung bakit ako biglaang nagpatawag ng meeting at kung
bakit..." Saglit niya muling nilingon si Shaun bago nagpatuloy. "...nandito 'tong
hampaslupang sira ulo na 'to."

"Wow," reaksyon ni Shaun Birkins. Kaya naman tiningnan siya nang masama ni Amber.

"Well, kung hindi niyo naitatanong e hindi pa prepared si Satanas na ipaubaya ang
trono sa totoong nagmamay-ari. Kaya naman pinalayas niya 'tong hampaslupang
burara."

"Sus! Ang sabihin mo, narindi si Satanas sa lakas ng atungal mo, kaya pinabalik
ako."

"Excuse me?"

"Oh?"

"Iyong sa ospital..." singit ko dahil hindi ko napigilang hindi magsalita dahil sa

pagtataka ko sa mga nangyari.

Lumingon sa gawi ko si Amber na kaagad din naman na nagpaliwanag. "Iyong tungkol

doon, ilang araw na talaga siyang gising at nagpapanggap lang na walang malay noong
nasa ospital pa siya dahil nag-aabang ng tamang tiyempo para makaalis. Pero
siyempre dahil maganda ako, alam kong itatanong niyo kung kailan siya nakalabas ng
ospital..."

Huminga siya nang malalim at pasimpleng sinamaan ng tingin si Shaun. "'Yon ay no'ng
pagkatapos magkaroon ng code blue sa ICU. Nagpanggap na doctor 'tong chikadorang
dugyot na 'to..." Tumingin siya sa gawi ni Ari Hofer kaya sumunod ang tingin ko
doon. Pangisi-ngisi naman siya na para bang proud na proud sa sarili kaya napailing
na lang ako.

"... pumasok siya sa loob ng ICU kasama ang isa pang lalaking miyembro ng Les
Solitaires. At yes, iyong lalaki ring iyon ang natagpuan ng mga nurses at doktor na
naliligo sa dugo sa loob ng ICU."

"Iyon 'yong lalaking dinala sa morgue na sinundan namin ni Duchess," singit ni

Azure.

"Korek! In short, itong hampaslupang burara na ang lumabas ng ICU kasama nitong
chikadorang dugyot." Huminto si Amber saglit at tila ba nag-iisip kung ano pa ang
kanyang sasabihin. "And the rest is history."

"Pero, insan, hindi ko na itatanong kung bakit gwapo ako, dahil wala naman talagang
makasasagot niyan. Kaya ang itatanong ko na lang, e, bakit nandito 'yang si Hofer
sa meeting natin?" Si Cody ang nagsalita, na gusto kong segundahan dahil kanina ko
pa rin gustong itanong iyan. Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng lakas ng loob
dahil... tiningnan ko ang direksyon ni Shaun Birkins na wala naman ibang
tinitingnan kundi ang pinsan kong si Amber.

"Nandito ako kasi... kasi wala ako roon," walang kwenta namang sagot ni Ari Hofer
at saka ngumisi nang nakaloloko. Puta!

"Aba, 'tol—"

"Kung wala na kayong sasabihing may kwenta ay magsimula na tayo dahil nasasayang
ang oras ko," sabat ni Amber.

"Areglado, insan!" mabilis na sagot ni Cody.

"Erkey." Huminga siya nang malalim bago magsalita ulit. "Ako ang joker."

Agad na nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Tama ba 'yung narinig ko? O nagkamali
lang ako ng pagkakarinig.

Si Amber ang joker? Letse! Pero paano nangyari iyon?

Inilibot ko ang tingin sa mga kasama ko rito. Si Duke ay mahahalata mong gulat din
habang hindi inaalis ang tingin kay Amber. Ganoon din si Lindsay. Si Emerald naman,
hindi ko alam kung ano ang iniisip. Ang totoo niyan hindi ko nga inaasahang tahimik
pa rin siya, eh. Ni hindi man lang siya nag-react sa sinabi ni Amber. Pero kahit na
wala siyang imik ay makikita mo sa kanya na ibang-iba ang aura niya. Halatang medyo
nagulat din at malalim ang iniisip.

Pero mas lalong kumunot ang noo ko nang hindi ko man lang nakitaan ng kahit anong
pagkagulat sa mukha sina Azure, Duchess, Cody, Kayden at Grayson. Matagal na ba
nilang alam ang tungkol dito?

"Watdapak! Ril na ril, insan?" plastik na tanong ni Cody.

"Awit lods! Isa kang joker, lodicakes Amber?" Si Ari Hofer naman ang nagsalita. Isa
pang plastik. Hindi ko alam kung ako lang ba pero ramdam na ramdam ko ang pagiging
sarcastic niya nang itanong niya 'yon. Siguradong may alam din 'tong isang 'to.

"Pero, twin sis, paanong—wengya! Ano bang ibig sabihin ng pagiging joker mo?"
tanong ni Azure na halata namang nakigaya lang sa dalawa na kunwari'y nagulat.

"Anong paano, Azure?" tanong ni Amber kasunod ng pagtaas ng kilay nito. "Sa ganda
kong 'to, nagulat ka pa? Duh! If there's someone who deserves to be the Joker, ako
lang 'yon at wala nang iba," sagot niya. Pero hindi siya nakatingin kay Azure,
kundi kay... Emerald.

"How did you become the Joker?" tanong ni Lindsay.

"Erkey, good question, pero ayoko nang pahabain ang explanation. May dalawa
talagang joker. Ang isa ay nanggaling sa pamilya namin... sa pamilya ng mga
Lamperouge. At ang isa naman ay nanggaling sa mga Yamaguchi."

"So, you mean that you are a direct descendant of the Joker itself?" tanong ulit ni
Lindsay.

"Oo."

"But how exactly did you get the title?" Si Duchess naman ang nagtanong.
Pinagmasdan ko si Duchess, punung-puno ng kuryosidad ang mga mata niya.

Lumingon sa gawi niya si Amber at mabilis siyang sinagot. "Hindi na mahalaga kung
paano o saan ko nakuha ang pagiging Joker. Ang mahalaga—"

"Ay important," biglang singit naman ni Shaun.

"Papansin ka na naman sa 'kin?" tanong ni Amber sa kanya. "Sige, effective.

Pinapansin na kita," dugtong pa niya.

"Iba rin," sagot naman ni Shaun sa kanya.

Hindi ko na pinansin nang magsimula na naman silang mag-asaran. Sa halip ay napako

ang isipin ko sa mga naunang sinabi ni Amber. Dati pa man ay may hinala na akong
may kakaibang ginagawa itong pinsan kong ito na hindi niya sinasabi sa amin.

Pero puta! Hindi ko naman inaakala na ganito pala kataas ang position niya sa Les
Solitaires. Isa siyang joker. Ang pinakamataas na titulo sa Les Solitaires. At
hindi lang iyon, nagmula pa sa pamilya ng mga Lamperouge?

Pero... "Kung dalawa ang Joker at ang isa galing sa pamilya ng mga Yamaguchi. Ibig
bang sabihin n'on ay Yamaguchi ang totoong kalaban natin?" hindi na mapigilang
tanong ko.

Tumingin si Amber sa akin at akmang sasagot na pero hindi iyon natuloy nang
magsalita si Emerald na nakaagaw ng atensyon naming lahat.

"No, because the other Joker is no other than Shaun Birkins."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 81 - Page 6
by Yanalovesyouu
22-28 minutes

Duke Lionhart's POV

"No, because the other Joker is no other than Shaun Birkins." Nabaling ang atensyon
ko sa nagsalita, si Emerald. Aish! Totoo ba ang sinabi niyang 'yon?

Kumunot ang noo ko dahil kung totoo man ang sinabi niya, saan naman niya nakuha ang
impormasyon na iyon?

Mga babae nga naman, ang hilig mag-akusa kahit wala namang kasiguraduhan ang mga
sinasabi. Kaya nasasaktan, eh. Tapos maghahanap ng ibang sisisihin.

"Am I correct?" dagdag na tanong pa niya.

Hindi ko alam kung dapat na ba akong mabahala dahil normal lang naman sa mga babae
ang pabago-bago pero... pero bakit parang nakapapanibago si Emerald ngayon? Hindi
ko sigurado kung normal pa 'to. Aish! Hindi siya ganyan magsalita.

Alam ng lahat kung gaano kagalang si Emerald, lalo na sa mga mas nakatatanda sa
kanya. Magalit man siya o hindi. Kahit anong emosyon niya, hindi nawawala sa kanya
ang paggalang. Kaya naman nakapagtataka kung bigla-bigla na lang magbabago ang
pananalita ni Emerald.

Nang magsalita si Emerald ay nabaling naman ang atensyon namin kay Birkins.
Nakatingin lang nang deretso si Birkins kay Emerald pagkatapos ay lumingon siya sa
katabi niya, sa babaeng paasa. Ano'ng meron sa dalawang 'to? Lagi ba silang
magkasama? Aish! Bakit ko pa ba tatanungin ang sarili sa mga walang namang
kabuluhang bagay? Eh, halata namang may relasyon sila.

Napailing na lang ako sa naisip kong 'yon. Pagkatapos ay inilipat ko ang tingin kay
Boul na tahimik lang ngayon. Akala ko ba nagkabalikan sila nitong babaeng paasa?
Bakit parang wala na rin siyang pakialam? Aish!

Hindi naman na ako nagulat dahil ganyan naman talaga ang mga babae, maraming
options.

Tumango si Birkins sa babaeng paasa na para bang pinahihintulutan niya ito na

magsalita kaya naman isinandal ko ang likod ko sa sandalan nitong sofa at tahimik
na naghintay.

Huminga siya ng malalim bago siya magsalita, "Erkey, tama ka, Emerald. Si Shaun
Birkins ay may dugong Yamaguchi." Huminto siya sa pagsasalita at tumingin ulit kay
Birkins. Aish! Tinanguan ulit siya ni Birkins kaya nagsalita ulit siya. "Siya ang
totoong Shinji Yamaguchi. And yep, bukod sa akin, siya ang isa pang Joker."

Halos lahat kaming mga nandito ay nagulat sa sinabi ni Amber. Aish! Mas lalo pa
yata akong naguluhan sa sinabi niya.

Kung si Birkins nga ang Joker, eh, bakit niya kami tinutulungan? Hindi ba't Les
Solitaires ang totoong kalaban dito?

Nakagagago lang isipin, hawak ni Amber at Birkins ang pinakamataas na titulo sa Les
Solitaires pero Les Solitaires ang may gustong ubusin lahat ng mga miyembro ng
Mafia. Ampota! Ayoko nang mag-isip.

Sa kabilang banda, tama ba ang narinig ko? Shinji Yamaguchi... hindi ba't sila ang
pinakamakapangyarihang at pinakamayaman na pamilya sa Japan? Potek!

"Whoa! Wengya, Master, twin sis teka lang, alam kong gwapo ako pero hinay-hinay
lang sa impormasyon dahil mahina ang kalaban." Nabaling ang atensyon ko sa
nagsalita na si Lampe.

"Mahina o bobo?" tanong naman n'ong babaeng paasa kaya bahagyang natawa si Birkins.
Maging sina Lerwick at Hofer ay nakitawa rin.

"True."

"Wengya naman! Sino ba ang nagsabing hindi ko nakuha? Tuloy ang kwento."

"Petengene, totoo bang ikaw ang totoong Shinji Yamaguchi?" dagdag na tanong pa ni
Lerwick kay Birkins. "Ambilibabol pero ingkredibol. Paano?"

Pero tiningnan lang siya ni Birkins at hindi ito nagsalita. Kaya tumingin naman si
Lerwick sa katabi niyang si Boulstridge. "Totoo ba 'yon, p're?" tanong niya nang
pabulong, kahit na dinig na dinig naman naming lahat. Imbes na sagutin ni Boul ay
nagkibit-balikat na lamang ito.
Napatingin naman ako sa katabi kong si Mikaela nang sikuhin ako nito. "Totoo ba ang
sinasabi nila? Ano sa tingin mo, Duke?" bulong niya sa 'kin pero nakatingin siya sa
direksyon nina Birkins.

"Sa tingin ko oo, pero bakit naman nagdedesisyon sila nang hindi nila iniisip na
may nasasaktan pala sa ginagawa nila?" mahinang sagot ko sa kanya.

"Ano'ng pinagsasasabi mo r'yan na nasaktan, e sinabi lang naman nilang sila ang
Joker?"

"Aish s'yempre kapag may sinikreto, may masasaktan. Ganyan kayong mga babae eh,
minsan napaka-insensitive n'yo sa mga bagay-bagay. Hindi kasi kayo marunong
makiramdam," sagot ko.

"Kilala ko ang pinsan kong si Amber, Duke Lionhart. Hindi 'yan basta-basta
magdedesisyon nang wala lang."

"Kahit bali-baliktarin mo ang mundo, Mikaela, hindi rason ang paglihim sa kahit
anumang bagay."

"Sige, sabi mo 'yan, eh." Napailing na lang ako sa sagot niya.

Tiningnan ko ang ibang kasama ko na nandito. Si Boul, wala man lang siyang reaksyon
nang sabihin ni Amber na si Birkins ang isa pang Joker.

Pagkatapos kong tingnan si Boul ay nabaling naman ang tingin ko Kayden. Siya rin,
wala rin siyang reaksyon. Aish!

Gumagalaw ba sila nang hindi namin alam?

Napag-iiwanan na kami, ah. Hindi na ba kami kasama sa grupong 'to? Masyado silang
nagkakanya-kanya. Alam naman nilang buhay ang nakataya rito, bakit hindi sa 'min
pinaaalam? Ano ba kami rito, kalaban? Alam naman nilang matutulungan namin sila
kahit ano mang bagay, kahit buhay pa ang kapalit.

"So, ano'ng plano natin? I mean n'yo. Kasi parang ang tingin niyo na lang sa 'min
walang silbi, eh. Magkalinawan nga tayo, ano ba talaga ang papel namin dito?"
kalmadong tanong ko sa kanila.

"Hey, hey, hey." Napatingin ako sa nagsalitang si Ari Hofer. Nakatingin din siya sa
'kin.

"Daddy, chill," sabi niya. Aish! Sabay pa nitong itinaas ang dalawang kamay niya at
iminostra na para bang pinakakalma niya ako. Sira ulo yata 'tong isang 'to.

Umiling na lang ako at hindi ko na pinansin ang sinabi niya.

"Oks, tuloy na," siya ulit ang nagsalita habang nakatingin kay Amber.

"Kailangan nating i-take over ang Les Solitaires. Hindi na rin naman lingid sa atin
na ang plano ng Les Solitaires ay ubusin lahat ng miyembro ng Mafia. Hindi lang sa
Black Organization, Yaji at Roswells, pati na rin ang iba't iba pang grupo ng Mafia
sa iba't ibang panig ng mundo. Alam din nating lahat na they are capable of doing
that dahil kahit ulit-ulitin natin ang pagpatay sa mga miyembro nila, magpapalit at
magpapalit lang sila ng members pero hindi pa rin mawawala ang Les Solitaires."
paliwanag ng babaeng paasa.
"Pero paano naman namin magagawa 'yon, eh, wala kaming sapat na impormasyon sa Les
Solitaires. Paano kami makalalaban kung hindi namin sila kilala o nakikita? Aish!
Ganyan talaga kayong mga babae, ang hilig n'yong mag-utos pero kulang sa detalye."

"Erkey. Good question," sabi ni Amber. "Tutal alam kong sanay kang umasa, iasa mo
sa iba ang pagkalap ng impormasyon," dagdag pa niya pagkatapos ay tumingin siya kay
Ari Hofer na pangisi-ngisi sa tabi niya, "Let me introduce you, the Ace of
Diamonds, Ari Hofer." Ngumiti siya kay Amber.

Tumikhim pa muna ito bago nagsalita, "Awit! Hindi ko naman alam na may pag-
introduce pa, sana naghanda ako ng speech. Nakata-touch naman kayo." Umarte pa
siyang naiiyak pagkasabi niya n'on.

Nagulat ang iba naming kasama rito pero gaya nga ng inaasahan ko, sina Kayden at
Boul wala pa ring reaksyon.

"But how?!"

"Jusko! Bakit kasi kasama 'yan dito?"

"Chiller lang tayo, mga lods. Isa akong mabuting comrade. By the way, ang nag-
iisang Ari Hofer." Tumayo siya sa pwesto niya at kumaway-kaway. "Maraming salamat
sa pagboto." Sira ulo yata talaga ang isang 'to, eh.

"Next... huwag din nating kalilimutan ang Jack of Hearts, the gago of all season,
Grayson Boulstridge." Sinasabi ko na nga ba't may kinalaman sila rito, eh. Aish!

"And of course, Kayden Lerwick, the Jack of Diamonds. Or should I say, the fake
13th Joker?" Saglit pang nag-isip si Amber. "Pero mas erkey ang Jack of Diamonds,
kaya Jack of Diamonds na lang."

"And of course, Kayden, the Jack of Diamonds." Amber pointed at Kayden that made me
look at him, causing me to catch him looking at me too. "Pero mas erkey ang Jack of
Diamonds, kaya Jack of Diamonds na lang."

I quickly averted my gaze and started remembering what Trigger said to me.

-Flashback-

"Trig, wala ka ba talagang alam sa mga nangyayari kay Kayden?" I asked.

Nagbaba siya ng tingin at inabot ang mga kamay ko bago tumingin sa akin. "I think
it's time for you to know. After all, you have the right."

Umayos ako ng upo nang marinig ang sinabi ni Trigger. I don't want to miss any
information like this. Especially if it concerns Kayden.

Trigger continued driving the car at a slow pace as he started talking, "Kayden
Lerwick is a member of our primary enemy, the Les Solitaires. I don't know what
exactly his position is and how the hell he got himself in that group but all I
know is that he is being manipulated by someone who has a higher position than him.
And they're making him pretend that he's the Joker."
I slowly tried to digest everything that Trigger said. So that was the reason why
Kayden suddenly became cruel. But— "Why isn't he doing something about them,
manipulating him? Is he really going to let them do that to him?"

"He did it because of you, Lind."

-End of Flashback-

"With the help of these people, we can easily take over Les Solitaires as long as
we have a solid plan and we stick with it. At isa pa, bukod sa kanila, mayroon pa
rin tayong mga kakampi na nasa loob na ng Les Solitaires na siguradong makatutulong
sa atin."

Hinawi niya ang buhok niyang nasa balikat niya and then she crossed her arms.

She stood in front of us, full of confidence. Kaya hindi dapat ipagkaila na bagay
nga sa kanya ang posisyong hawak niya ngayon. Being a Joker. I do not know but it
sounds like the position should have been entitled to a man but Amber could really
be an exemption. With her confidence and authority, she can become a leader.

"Uumpisahan natin ang plano sa pagliligpit sa mga pabidang traydor sa atin. Kasi,
duh? Paano natin magagawa nang pulido ang plano kung may kupal sa atin?" Amber
confidently said as she gazed at each one of us, making sure that everyone
understands what she is saying.

"I have a question..." I said.

"Oh?"

"As you've said, both of you are Jokers, right?" I looked at both of them. Tumango
naman siya. "Why don't you just persuade or invite the other Les Solitaires members
to side with us?"

What's the point of their position if they can't use it for the good of the
organization? And as far as I know, Jokers have the highest position in Les
Solitaires so I think there is no way that they would try and refuse the commands
they give.

Pero bago pa man makasagot si Amber ay nakapagbitaw na rin ng tanong si Emerald.

"If you two are the so-called Jokers, then who's the real enemy? At bakit parang
wala naman kayong ginagawa for Black Organization?"

Amber did not bother to look at her but I'm sure she heard her question.

"Medyo tanga kasi 'yung huling Joker, kaya imbes na maayos ang Les Solitaires, mas
lalong nagkanda-letse letse. Kaya ayan tuloy, ang mga hangal na miyembro, karamihan
sa kanila ay kung sino-sino na lang ang pinaniniwalaan. Ang iba naman ay walang
sinusunod. Ni hindi nila alam kung sino ang totoong kaaway o kakampi," Amber said
while looking at my side. Answering my question.

I nodded as a response. So, it was the previous Jokers' fault.

"Anong hakbang ang gagawin niyo tungkol d'yan sa mga member na 'yan?" tanong naman
ni Mikaela pagkatapos ng ilang segundo. Confusion can also be seen on her face. The
same goes for Duke who is sitting next to her.

"We'll try to communicate. Pero kung hindi sila makikiisa ay mapipilitan tayong
patumbahin sila."

"Excuse me—" singit na naman ni Emerald. "—you didn't answer me at all. Are you
purposely dodging my question?" Her voice sounded demanding and her face looked
more serious than ever. It seemed new for us to see Emerald na nagtataray kaya
nagtaka ako lalo.

"What's the point of all of this kung kayo naman pala ang Joker? Knowing that in
just a flick of your fingers, they don't have a choice but to obey you."

Hindi agad nakasagot si Amber, instead ay lumingon siya kay Shaun Birkins na
tumingin din sa kanya. Para silang nag-usap gamit ang mga mata nila bago tuluyang
sumagot si Amber. Are they hiding something from us?

"The point is we are doing the responsibility of being a Joker. Gusto naming
mabalik sa dati ang Les Solitaires. At the same time, gusto naming matigil na ang
pagbabanta nila sa buhay natin, pati na rin sa Yaji at Roswells."

"You still haven't answered my question," muling sagot ni Emerald.

"Is it really for the benefit of Black Organization or is it just for your own
cause? Maybe you're only going to use us for your plans to get what you really
want. Tell us, Ate Amber, Kuya Shaun what are you both really planning to do?" I
was shocked by Emerald's personality today. She seemed eager to have the answers to
all of her questions.

Parang pinipigilan niya lang ang sarili niya dahil kanina pa rin naman iniiwasan ni
Amber ang tanong niya. I was also surprised that Amber remained calm despite
Emerald's obvious attack of words towards them. How could she think of that? Wala
ba siyang tiwala kay Amber?

I shifted my gaze on Amber's fists. Nakita ko kung paano iyon unti-unting sumara
dahil sa tanong ni Emerald. What's going on?

Shaun reached for Amber's hand na para bang pinakakalma siya habang walang reaksyon
na nakatingin kay Emerald na hindi pa rin tapos sa pagsasalita. I unconsciously
looked at Grayson. He doesn't seem to be bothered by Shaun Birkins' actions, which
made me wonder. Hindi ba't nagkabalikan na sila ni Amber?

"You didn't even bother explaining further how exactly you became a Joker. And then
now you want us to risk our lives for a thing that has no certainty?" she scoffed.

"We are straying further from the main topic. Shouldn't we be talking about why we
came here in the first place?" I tried to cut Emerald's thoughts dahil baka kung
saan pa mapunta ang pinag-uusapan. Them fighting is the least of the scenes we
would want to see. We are all here for a reason, and arguing over these things
isn't our top priority.

"Bakit, Ate Lindsay? Don't you find it weird? We came here for a meeting then
suddenly, malalaman na lang natin na Joker sina Kuya Shaun at Ate Amber. Shouldn't
it be a secret or something for them?" I looked at Emerald who held a straight gaze
towards me as she said those words.
"Kanina pa natin pinauulit-ulit na it's the highest position in Les Solitaires.
Isn't it supposed to be vital information?" she added.

Wala ni isa sa amin ang nagsasalita. Everybody silently observed how Emerald kept
on shooting questions for Shaun and Amber kaya napatingin ako sa gawi nila. "Isn't
it too late to admit it at this time? So why did they blurt it out now, kung saan
marami na ang namatay at nasaktan?" I don't know what exactly happened before
Emerald came here, pero mapapansin mo kay Amber na napipikon na siya sa sunod-sunod
na tanong ni Emerald. Despite that, she still remained calm.

Nobody dared to join the tension that is starting to arise between the two of them.
Everyone kept their mouth shut habang pabalik-balik lang ang tingin kina Emerald at
Amber.

"Don't tell me you purposely admitted it kung kailan huli na ang lahat?" Right
after she said those words, a smirk formed on her lips. "Hmm, I wonder what could
be the reason behind it," dugtong pa niya.

"Emerald, parang hindi na maganda 'yung tono ng pananalita mo. Hindi ko alam kung
ano ang ulam mo kanina, pero parang nakalimutan mo na rin yatang gumalang," Mikaela
interrupted. Bukod kay Amber, isa rin siya sa mga straightforward person sa amin.
She does not have any second thoughts when she wants to confront someone, lalo na
kung alam niyang tama siya.

I thought I was the only one who noticed Emerald's change of tone. She has been
acting strange. When we got here, tahimik lang siya at tila walang energy na
makipag-usap. She was never like this before, maliban kung hindi siya kinakausap ni
Caliber. Dahil tuwing makikita niya kami noon, kahit nasa malayo pa kami ay
kumakaway na kaagad siya at bumabati, na medyo nakapagtataka dahil hindi niya
ginawa sa kahit sino sa amin kanina.

"Hindi ko alam kung ano ang iniisip n'yo pero sang-ayon ako kay Emerald," singit ni
Duke. "Iyan din ang kanina ko pa iniisip," he added.

"See? I was just stating facts... po," Emerald answered back.

I cannot deny the fact that Emerald has a point kahit papaano. But she did not need
to be rude. And what bothered me the most ay hindi ko maintindihan kung bakit
parang ang lakas ng loob niyang magtanong ng ganyan kay Amber. Knowing that Amber
is older than her and the fact that she was never as disrespectful as she is right
now. Something must have happened to her.

Amber cleared her throat kaya tumingin kaming lahat sa direksyon niya. "Pakisabi
kapag tapos na kayo para makabalik na tayo sa topic natin. Ang dami nang nasasayang
na oras."

"Still ignoring my questions, Ate Amber?"

"Alam mo kung bakit?" This time, it was Amber's turn to talk and each of us
anticipated what she had to say.

There was no response from Emerald but she locked her gaze on her as if she was
waiting for what the other person was going to answer. Bahagyang tumawa si Amber
bago nagsalita, "Because I know when to speak and when to keep my mouth shut."

"Then shouldn't you be speaking, or answering our questions, when you're asked...
po?" sagot naman ni Emerald, sarcasm lacing in her words.
"I don't think so. This is the time to only answer the questions that are worth my
time."

"But isn't that too selfish of you, Ate Amber? I mean, okay lang sa'yo na we are
wondering and assuming things when we are supposed to be knowing everything for the
sake of our safety?"

"May punto si Emerald, Amber," singit na naman ni Duke.

"Hindi rin naman niya sinabing wala, Duke," It was Mikaela who replied this time.
Amber went back to being quiet but looked stiffer than ever. She obviously did not
like what she heard until Shaun took over.

"Grayson Boulstridge... Kayden Lerwick... Raven Strife..." he called them out one
by one. "We can all agree that they, being one of the toughest members of Black
Organization, are undeniably capable and unquestionably loyal. This is where your
confidence started kicking and your egos thrived when you thought you were at your
highest."

I looked at both Gray and Kayden. Embarrassment flashed through their faces as
Shaun started to call them out.

"We did those things to protect our loved ones," Kayden said and caught him looking
at me as I quickly diverted my gaze.

"Exactly," sagot naman ni Shaun. "Because you thought you could protect your loved
ones. Sadly, your egos got the best of you. And in this sense, it's unlikely to
believe that you have been manipulated. But once the doubting creeps in, the
inability to decide and better manage your life follows. This is where you will
begin to feel exhausted by your thoughts leaving you ripe for manipulation.
Unfortunately, that's what happened to the three of them."

Everyone was stunned. It was the first time we heard Shaun talk that way, so Amber
took the opportunity to stand up and she paced back and forth in front of us.

"Tama 'yang hampaslupang burara. Nagawa silang i-manipulate kaya who knows kung
sino pa ang manipulated dito, 'di ba?" She gave a sarcastic smile and walked
towards Mikaela. "It can be you."

Amber stepped back and turned to point at Duke. "O baka ikaw, tutal inggitero ka,
gusto mong sinasalo lahat. Who knows kung pati ang pagiging utu-uto sinalo mo."

She, then, moved towards Cody's seat. "Malay natin kung ito palang monggoloid na
'to. P'wede rin naman, 'di ba?"

I was taken aback when I sensed her coming this way, "Pero dito tayo sa tanga,
dahil mas feasible 'to. Maybe, it could've been you." I did not know how to react
as she walked away after saying those things.

"Or baka ikaw din, tutal ang pangit mo ka-bonding," she also commented as she
reached Azure's position.

"Huwag din nating kalimutan na nasampal ko na 'to dahil sa pagiging impulsive niya.
At hindi rin malayong mangyari na mauto na naman siya," she said, pertaining to
Duchess.

"Or perhaps..." And then, finally, she walked towards Emerald who was sitting at
the farthest corner of the room, and stopped a few steps in front of her. "...it
could be you, Emerald Blood."

Ako lang ba o parang kakaiba 'yung paraan nang pagkakasabi ni Amber n'on kay
Emerald? It was like she wanted us to read between the lines. As if she is trying
to tell us that there is something wrong.

"How I wish I was being manipulated," Emerald answered sarcastically.

Napatawa naman si Amber. "Ay true ba na hindi pa?" Mas lumapit pa siya kay Emerald
at huminto sa mismong harap nito. Nakatingala sa kanya ngayon si Emerald at siya
naman ay nakayuko.

"Why don't you just answer my questions... po... Ate Amber?"

"I'm not here to babysit you, Emerald. Explaining every detail of it to you will
only be a waste of my time as we will just go in circles and end up solving none of
our problems. Your attitude clearly shows that you have set your mind on what to
believe or not and I'm not going to buy that, so if you will not stop whining, you
can leave." After she let out these words, she headed back to her seat.

"Awit! Ang init niyo naman, mga lods," biglang singit ni Ari Hofer. "Baka gusto
niyo ng buko juice, cookies and cream flavor, para naman lumamig kayo."

"Awit! Ang init niyo naman, mga lods." Ari Hofer tried to diffuse the tension
forming between the meeting. "Baka gusto niyo ng buko juice, cookies and cream
flavor, para naman lumamig kayo."

Amber Lamperouge turned and walked back to her seat next to Shaun Birkins.

"May tanong pa ba?" she asked.

Everyone was wordless until Cody Lerwick finally had the courage to ask a question.

"So, anong plano natin, insan?"

"Hmm, siguro naman sa mga oras na 'to na-identify n'yo na ang traydor? So sa tingin
ko, we can move on."

The audacity of her to put the blame on others when she knows that she is the real
traitor. How did she manage to convince everyone in this room that we have to find
the traitor when it is clearly the one who is speaking right in front of us.

"Wengya, twin sis! Bakit ka pa nagpa-meeting? E di malalaman ng kalaban 'yong mga

plano natin n'yan!" Azure Lamperouge exclaimed.

"That's the point, Azure. The purpose of this meeting is for them to know that the
real Jokers have made their move," Amber replied.

"And, we have enough data of Les Solitaires members. One of our allies compiled
these files for us—" She did not have the chance to finish her sentence when
another member of Black Organization entered the place.
It was Raven Strife.

"—speaking of the devil. Nandito na pala ang isa pang hinihintay natin. Aga mo, ah.
Sana hindi ka na umattend, nahiya ka pa."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 82 - Page 6
by Yanalovesyouu
21-26 minutes

Aemie Roswell's POV

"Saan ba kasi kayo pupunta, dong?" tanong ko kay Zeke habang pinanonood ko siyang
pabalik-balik na nagbibihis sa walk-in closet dito sa kwarto namin. Medyo nahihilo
na ako sa ginagawa niya.

"It's about business," maikling sagot niya.

E? Business? "E bakit kasama mo pa si Baby Bullet?" Malaki na naman kasi si Zeke.
Kung tutuusin, hindi naman niya kailangan ng kasama kung may gusto siyang puntahan
kaya bakit pa niya isasama si Baby Bullet? Hindi ba siya naaawa na aabalahin pa
niya iyong anak namin. Hayy! Tapos ano naman ang gagawin ni Baby Bullet pagdating
doon sa opisina?

Hindi kaya— "Naku, dong. Sabihin mo nga sa 'kin, tutulungan ka ba ni Baby Bullet
d'yan sa business na sinasabi mo?"

"Kinda, but nah. He's the one who needs my help, wife." Tiningnan ko nang matagal
si Zeke sa mata dahil do'n mo raw malalaman kung nagsisinungaling ang tao. Pero
parang wala namang effect sa kaniya, huhu. Mukhang totoo nga ang sinasabi ni Zeke.
Sinasabi ko na nga ba, sinasabi ko na nga ba, eh! Napakatamad naman nitong si Zeke.
Pwede naman niyang gawin mag-isa, idadamay pa niya si Baby Bullet.

Teka—hindi kaya gagala na naman sila nang hindi ako kasama?

"Hindi ba ako pwedeng sumama, dong?" kunwaring tanong ko pero ang totoo ay naiisip
ko na kung ano ang mga gagawin ko pagkaalis nila. Hihi. Buti nga ay naisipan naman
ni Zeke umalis. Ilang araw na kasing laging nasa paligid si Zeke kaya hindi ako
makahanap ng tiyempo para gawin ang mga plano namin ni Mikazuki. Pero hindi ibig
sabihin na hindi pa rin ako nagtatampo sa mga gala nila, hmp!

"Nah."

"Huwaaa! Pero bakit?"

"Maybe next time, wife. And besides, you'll just get tired."

Sasagot pa sana ako pero biglang sumulpot si Baby Bullet sa likod ni Zeke at
tumingin sa amin.

"Are you ready, Dad?"

"Yeah, let's get going. I don't want to miss your mom's dinner."

"Pfft. Yeah, me, too," sagot naman ni Baby Bullet saka humalik sa pisngi ko bago
siya tumalikod sa amin at nag-umpisa nang maglakad. Nakasunod naman kami ni Zeke sa
kanya.

Tuloy-tuloy kaming naglakad hanggang sa makarating kami sa grahe at nagulat ako

nang huminto si Baby Bullet sa tapat ng driver's seat ng isang bagong sasakyan.

"Sa'yo ba 'yan, Baby Bullet?" Bakit parang iba 'to sa sasakyang lagi niyang
ginagamit?

"Uhh, yeah, Mom. Dad gave it to me as a gift." Gift? Nag-birthday na ba si Baby

Bullet? Huwaaa! Bakit hindi ko na naman alam 'yon? Huhuhu. Masama na ba akong ina?

"We'll get going, Mom. Take care," paalam ni Baby Bullet saka muling bumeso pero
hindi ko na siya masyadong nabigyan ng pansin. Binago ba namin ni Zeke ang birthday
ni Baby Bullet? Wala naman kasi akong natatandaan, eh.

Hala, hindi kaya lasing ako o baka tulog nung palitan namin ni Zeke ang birthday
niya?
-Imagination-

Zeke: Wife, come here. I have to ask you something.

Me: Mamaya na, dong, huhu. Nahihilo na ako sa sobrang dami ng juice na nainom ko,
eh. Kung tungkol 'yan sa bagong Barbie na parating daw, huwag kang maniwala. Next
year pa talaga raw lalabas 'yon.

Zeke: It's not about Barbie, actually.

Me: Eh ano ba 'yan, dong? Saka para saan?

Zeke: I want to change Bullet's name and birthdate. What do you think we should
change it into? How about we take your first suggestion for the name before, Ulap
Tweet Tweet?

Me: Talaga, dong? Pero parang ang common na pakinggan nung Ulap Tweet Tweet.
Rhodoro X kaya?

Zeke: Nah, anything else?

Me: Ayy, alam ko na, dong! Voldemort! Voldie for short, hehe.

Zeke: I like that one better, then let's make the 13th next month his new
birthdate.

-End of Imagination-

"Bye, wife," paalam ni Zeke at saka siya naman ang humalik pero binigyan ko lang
siya ng masamang tingin. "What?" tanong niya.

"Mag-uusap tayo mamaya, dong," matigas na sabi ko sa kanya at tumalikod na pabalik

sa loob ng bahay. Mamaya ka sa akin, Ezekiel Roswell.

Bakit naman kasi hindi niya muna hinintay yung comment ko sa bagong birthday ni
Baby Bullet bago niya baguhin, 'di ba? Ni hindi ko na nga alam kung Baby Bullet pa
ba itatawag ko o Baby Voldie na. Alam ko naman na ako 'yong nag-suggest ng
pangalan, pero sana tinanong niya ulit ako kasi lasing ako no'n, 'di ba?

Tapos hindi naman niya sinabi sa akin na may plano pala siyang bumili ng kotse
bilang regalo, e di sana nakatulong ako kahit sa pagpili ng kulay, 'di ba? Kulay
itim kasi 'yung kulay ng kotse, eh, pwede namang pink na lang para may kasama na
'yung kotse ko sa garage na kakulay. Kahit violet man lang kasi feeling ko bet ni
Baby Bullet ang violet car. Haayy!

"So magro-road trip talaga sila para i-test 'yong kotse?" Pero bakit hindi nila ako
sinama? Medyo nakatatampo na talaga.

Pero... baka hindi naman. Hehe. Hay nako. Hayaan na nga, itatanong ko na lang kay
Zeke mamaya para sigurado. Mamaya may iba naman silang plano—speaking of plano,
huwaaaa! 'Yung plano nga pala namin ni Mikazuki.

Dali-dali kong inabot ang cellphone ko na nasa center table at mabilis na dinial
ang number ni Mikazuki.

[Mom?] Nagtatanong agad ang bungad ni Mikazuki nang sagutin ang tawag.

"Mikazuki!! Pwede na natin simulan 'yung plano natin kasi wala sina Zeke."

[...] Tinignan ko pa ang screen ng phone ko para masigurong on-call pa kasi hindi
naman nasagot si Mikazuki.

"Mikazuki, nandiyan ka pa ba?"

[Ah, yes, Mom. I'm sorry. Hindi ako pwede ngayon.]

"Bakit? May problema ba?"

[I think my father is up to something so I'm following him right now.] Napatigil

naman ako saglit nang sabihin iyon ni Mikazuki. Hindi kaya magkikita sina Terrence
Von Knight at Zeke?

Ibig sabihin, hindi test drive ang gagawin nila dahil maghahanap na naman ng kabit
si Zeke. Teka, mali! Kasi may nahanap na pala siya. So si Terrence Von Knight na
pala ang bagong kabit ni Zeke?

"Waa! Hindi pwede!"

[Why, Mom? Is there something wrong?] Nagulat naman ako dahil nakalimutan kong
naka-call pa pala kami ni Mikazuki. Paano kung nasabi ko pala na kabit na ng asawa
ko ang tatay niya, e di susugurin niya sina Zeke nang hindi ako kasama. Haysss,
minsan kailangan ko na talagang mag-ingat.

"Wala, hehe. Nasaan ka ba ngayon? Gusto mo bang samahan kita?"

[Are you sure, Mom?]

"Oo!"

[Okay, Mom. I'll just message you the address where I should pick you up and then
we'll follow Dad together.]

Muntik pa akong mapasigaw sa tuwa pero buti na lang ay agad kong natakpan ang bibig
ko. Hihi. Nakae-excite naman 'tong adventure namin ni Mikazuki.

"Oki-doki!"
Binaba ko na ang call at mag-aayos sana nang may naalala ako. Sasabihin ko ba kay
Mikazuki iyong tungkol sa bagong pangalan at birthday ng fiancé niya?

Lumabas ako ulit ng bahay para i-check sina Zeke dahil baka nagtatago lang sila at
hinihintay na pilitin ko sila at sabihing gusto kong sumama pero wala, huhu.
Nakatanaw na lang ako sa malayo pero kita ko pa rin ang sasakyan ni Baby Vol—Baby
Bullet. Lumingon ako sa pader ng garahe at tinitigan ang susi ng sasakyan ko na
nakasabit.

Mikazuki Yagami's POV

After I sent the address kung saan kami magkikita ni Tita Aemie ay chineck ko kung
nandoon pa ang mga sasakyan na sinusundan ko. Ang address na binigay ko kay Tita
Aemie ay iyong address na madaraanan ko para hindi mawala sa paningin ko ang mga
sinusundan ko. This is so stressful!

Napabuntonghininga ako at wala sa sariling hinaplos ang tiyan ko gamit ang isang
kamay. Mapait akong napangiti. I'm sorry, anak. Wala pa mang kamuwang-muwang ay
nadadamay ka na sa gulo ng mundong ginagalawan ni Mommy. Wala pa itong umbok na
pinagpapasalamat ko ngayon dahil malaya pa akong nakakikilos pero sinasamahan ko ng
pag-iingat.

I will make sure that this will be the end of whatever you're planning, Papa. For
the sake of my baby.

-Flashback-

Muli akong nakiramdam nang marinig ang kotse na nagbukas ng makina. I carefully
walked towards the balcony of my room and slowly peeked outside to check what all
the commotion is about.

It looks like they're preparing for something or may pupuntahan sila dahil nakapila
ang mga kotse ng mga tauhan niya. Mukhang mahihirapan akong sundan sina Papa at
baka makahalata ang isa sa kanila dahil maraming kotse ang naka hilera. Shit!

Nandoon si papa, si mama, at si Macey Wolf. I was about to move when my eyes caught
another person standing next to my papa.

Who is she?

Napakunot ang noo ko dahil iniisip ko kung sino ang isa pa nilang kasama. I can't
see her face but I'm sure that despite her old age, she has an authoritative manner
and intimidating aura.

I was busy staring so I could recognize the old lady when I saw papa was looking
right at me. Agad ko namang inalis ang pagkakasilip ng ulo ko at nagtago sa likod
nitong balcony. Shit!

Bago ako umalis ay kumuha muna ako ng mga gamit ko at saka nagpasya nang bumaba
para magmanman sa kung ano man ang balak ni papa.

-End of flashback-

I know that papa and Macey had a lot of businesses deals done together kaya hindi
na ako nababahala sa tuwing nakikita ko silang dalawa. And mama, she's always with
my papa kaya hindi na nakakapagtaka kung nandoon din siya. Although, the unfamiliar
faces of some women na kasama nila is not helping to stop my suspicion at all.

-Flashback-

I stealthily reached downstairs and hid behind one of the doors while my papa was
still busy talking with some personnel whose faces I find unfamiliar. Lumabas siya
palapit sa mga nakaparadang sasakyan at tila may pinag-uusapan na mahahalagang
bagay. Kung titingnan, parang casual na nag-uusap at tila ba naghahanda lang sa
pag-alis sina papa at ang mga tauhan niya.

Nakasilip ako sa kanila para tingnan kung anong ginagawa nila at isa isang kinilala
ang mga mukha ng lahat ng mga taong nandoon. Bukod sa mga armadong tauhan ni papa,
si mama and Macey Wolf, papa's adopted daughter, were also there at kasama ang
isang matandang babae. It looked like I was the only one uninvited sa kung ano mang
event ang pupuntahan nila.

Unang sumakay sina mama at Macey Wolf sa sasakyang pinagigitnaan ng dalawa pang
sasakyan habang inaalalayan ng isa sa mga tauhan ni papa.

Pabalik-balik naman ang tingin ko kay papa at sa matandang babae na kasama nila.
Pilit kong pinapaliit ang mga mata ko habang nag-iisip na baka kaya hindi ko gaano
mamukhaan ang matandang babae dahil hindi ko siya makita mula rito sa malayo. I am
pretty sure that she isn't just another old lady na kaswal lang na nakakasama nina
papa. Malakas din ang kutob ko na may malaking parte siya o kinalaman siya sa mga
pangyayari nitong mga nakaraang linggo.

Halos likod na lang niya ang nakikita ko dahil nakaharap siya sa ama ko at
nakikipag-usap habang inaalalayan siya papalapit sa isang sasakyan na mukhang
gagamitin nila sa pag-alis.

Huminto sila sa tapat n'on at bahagyang nagpalitan ng mga salita. I quietly

observed their movements as they kept on talking. Hindi ko alam pero biglang
pumasok sa isip ko na tila pamilyar ang hubog ng katawan niya, it's like I've seen
her before but I just can't seem to remember where.

Tiningnan ko silang mabuti habang ang babae ay nakatagilid hanggang sa unti-unti

siyang humarap sa gawi ko. I tried to familiarize with her looks. Inabangan ko rin
ang pagharap niya pero talaga namang may balakid ang swerte ko sa araw na ito. Kung
kailan na makikita ko na sana ng buo ang mukha niya ay siya namang pagharang ni
papa sa harap ng babae kaya hindi ko nakita.

"Shit!" I cursed beneath my breath at bahagyang napailing. It was so close pero

nasayang lang ang pagmamanman ko.

-End of Flashback-

Malapit na akong makarating sa meeting place na sinabi ko kay Tita Aemie kung saan
ko siya susunduin sana kaya kinuha ko ang cellphone ko sa dashboard at tinawagan
siya habang nagmamaneho pa rin. I did both things nang hindi inaalis ang paningin
sa kotse nina papa at ng mga kasama niya.

Panay lang ang pag-ring ng telepono ni Tita Aemie hanggang sa nakarating na ako sa
lugar kung saan kami nagkasundo na magkita. She did not answer even one of my calls
kaya nagtaka ako ng may halong pag-aalala. I stepped on the brake and stopped in
front of a convenience store. Tinandaan ko muna ang dinaanan nina papa bago
inilibot ang paningin sa buong lugar. Still no signs of Tita Aemie.

Was there an urgent matter that she needed to attend?

Tinatapik ko ang mga daliri sa manibela at naghintay pa uli ng isang buong minuto
pero bigo ako kaya muli kong binuhay ang makina ng sasakyan ay tinahak ang daang
pinanggalingan nina papa.

Hindi naman sila mahirap masundan dahil marami ang kotseng nakasunod kina papa na
madaling makilala kaya muli akong nakasunod sa tinatahak nilang daan.

Ano kayang nangyari kay Tita Aemie? She would have messaged me if something came up
but there was none when I checked my inbox. Surely, she would not ditch me if it
was not an important matter. However, she would have also told me if she had
somewhere important to attend to.

Sa gitna ng pag-iisip ko, biglang nag-ring ang cellphone ko. Nakita ko ang pangalan
ni Tita Aemie kaya sinagot ko ito agad.

"Mom, what happened?" bungad ko sa kanya. "I waited for you at the place where I
said I'll fetch you but you weren't there. Did something happen? Why are you
crying?"

[Huwaaa! Sorry, Mikazuki. Sina Zeke kasi eh, nakakainis, huhu. Hindi pa sila
nakalalayo nung binaba ko kanina iyong tawag kaya sinundan ko muna sila dahil
mukhang may gagawin na naman silang kalokohan. Huhu!]

"Okay, calm down. It's all right, Mom." Sinubukan kong pakalmahin si Tita Aemie.

[Kinakabahan kasi ako, Mikazuki, huhuhu. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko
kapag nahuli ko sina Zeke at Baby Voldie na gumagawa ng kalokohan.]

"Voldie?" Nagtaka naman ako sa sinabi ni mom.

[Hala! May sinabi ba akong Voldie? Sabi ko Baby Bullet, hehe. Sino kaya yung Baby
Voldie nang ma-adopt ko nga.] Tahimik lang akong napailing and assured Tita Aemie
para hindi na siya kabahan.

"Mom, don't be so negative. Maybe they were doing something that'll do good for the
sake of Yaji and Roswells."

[Huwaa. Sana ganoon nga.] I could hear her mumbling about something else pero hindi
ko na tinanong kung ano ang sinabi niya.

"Stop worrying, Mom. Just take care of yourself, okay?"

[Sige, Mikazuki. Sorry talaga ulit. Huhu!]

"It's all right, Mom. You don't have to worry. Ako na ang bahala kina Papa."

[Ingat ka rin, Mikazuki! Bye-bye!"]

Pagkasabi ni mom n'on ay ibinaba ko na ang tawag. At least now, I know the reason
why she did not make it here. I am even wondering where Roswell is right now at
anong 'kalokohan' ang inaalala ni mom sa pinanggagawa nina Roswell and Tito
Ezekiel.

Ilang minuto pa akong nakasunod sa sasakyan nina papa hanggang sa napansin kong
pamilyar ang daan kung saan sila papunta. I can see some pools as they also pass by
a beach kaya sigurado ako na papunta sila sa isang resort.

I parked my car a few meters away from the gate, bumaba ako ng sasakyan at maingat
na sinilip kung saan sila papunta. Hindi ko pinapakawalan ng tingin ang sasakyan
nilang papunta sa isang malawak na parking lot.

Nakita ko silang nag-park sa kanang gawi ng parking lot na kung saan ay para bang
nakalaan talaga para kina papa at sa mga tauhan niya ang pwestong iyon. Samantala,
sa kaliwang parte naman ay may isang mamahaling kotse na naka-park at mukhang nauna
silang dumating kina papa.

Whose car is this? Sila ba ang kikitain nina papa?

Pinagbuksan ng pinto si papa ng mga tauhan niya. Bumaba siya roon at mabilis na
nilapitan mismo ang kabilang pinto ng sasakyan upang bukaan. Lumabas doon ang hindi
pamilyar na babae at personal niya itong inalalayan.

Ilang minuto pa ay bumaba rin sina mama at Macey na lulan ng isa pang sasakyan at
lumapit kina papa bago sabay-sabay na naglakad patungo sa direksyon ng lobby.

I did not wait for them to leave the scene kaya muli akong bumalik sa sasakyan nang
makasiguradong papasok na sila sa lobby ng hotel. I looked for a parking space
where my car could be less noticeable and headed back where papa and the others
were standing before.

Nakapasok na sila kaya sumunod naman ako. Hindi nawawala ang tingin ko sa kanila
lalo na sa taong kanina ko pa tinitingnan.

Sinusundan ko sila hanggang sa makarating kami sa labas ng isang hall. I even

noticed papa's eyes scanning the whole place like he is looking for something, or
someone. Nagtago ako at isinandal ang katawan sa pader.

Sa gitna ng pagtatago ko ay may napansin akong babae sa kabilang side na naka-

sunglasses and summer hat na nagtatago rin katulad ko. Ipinasingkit ko ang aking
mga mata and realized na si Tita Aemie pala 'yon.

What is she doing here? I thought she was supposed to follow Roswell and Tito
Ezekiel?

I slowly walked towards her, "Mom, what—"

"OMG!" sabi ni mom na halatang nagulat sa akin. "Mikazuki, ikaw lang pala 'yan,
ginulat mo naman ako. Anong ginagawa mo rito? Akala ko sinusundan mo si daddy mo?"
Tita Aemie asked in confusion.

"Yeah, I'm following papa. They are inside the resort at the moment with mom and
Macey. Ikaw Mom, anong ginagawa mo rito? Akala ko po sinusundan mo sina Tito
Ezekiel?" sagot ko na may halong pagtataka.
"Sinusundan ko nga sina Zeke at Baby Bullet. Eh hindi ko naman alam na iisang lugar
lang pala ang pupuntahan nila ni Terrence Von Knight" Nagkatinginan kami sa isa't
isa na para bang nag iisip ng rason kung bakit nandito sila pareho. Napaisip naman
ako kung bakit nandito rin si Roswell at tito Ezekiel, and kasama pa nila si papa?
Ano'ng pinaplano nila? Arghh!

"OMG!"

"What is it, Mom?"

"Mikazuki, 'wag kang magalit ha? Hehe. Naisip ko kasi... hindi kaya ang papa mo ang
bagong kabit ni Zeke?" Mom asked out of nowhere.

"Huh? What do you mean, Mom?" I asked.

"Patay talaga sa 'kin 'yang si Zeke pag-uwi sa bahay. Hindi niya sinasabi sa 'kin
na si Terrence na pala ang kabit niya, ah. Naku, ipapamulto ko talaga siya kay Moo.
Patay talaga siya sa amin." Sa sinabi ni mom ay napaisip din ako.

"Mom, who's Moo?"

"Ahh, dating kabit ni Zeke at kaibigan kong bakla, hehe. Si Nico Jeisz Young, pero
patay na siya." Ilang segundo kaming natahimik nang biglang nagsalita ulit si Tita
Aemie.

"OMG, Mikazuki! Hindi kaya... isa nang transgender ang tatay mo? Kasi sabi ni Zeke
kanina 'I don't want to miss your mom's dinner'. Ang akala ko pa naman eh ako 'yong
gagawa ng dinner, may ginawang listahan na pa naman sana ako ng iluluto, waa!" inis
na saad niya at parang bata na inagawan ni papa ng candy sa kung paano niya sabihin
'yon.

"Huhu! Isa ba akong pabayang ina kaya ako pinalitan ni Zeke? At pumayag pa talaga
si Baby Bullet na maging mommy niya si Terrence? Una, hindi nila muna ako
kinonsulta na Voldie na ang bagong pangalan ni Baby Bullet, idagdag mo pa na iniba
na rin niya iyong birthday ng anak namin. Anak namin, Mikazuki! Huwaaa! Huhuhu!" I
could not understand the rest of the things Tita Aemie said but I consoled her once
more.

"Mom it's not what you think, maybe there are other reasons why Bullet and Dad are
here." I tried to calm her down.

Natahimik kami bigla nang may dumaan na tauhan ni papa, kaya agad kaming nagtago sa
likod para hindi kami makita.

Bakit nila iniwan sina papa? Laging may kasamang tauhan si papa kung saan man siya
magpunta. Kaya nakakapagtaka naman ngayon na hinahayaan lang nilang wala.

Something is wrong.

Nakita ko pa si Tita Aemie na nakatingin kila Tito Ezekiel na halatang nagtataka

rin. Macey was standing beside the old lady, who was holding papa's arm for
support.

Pinanood namin silang makapasok at maisara ang pinto bago kami sabay na bumunot ng
baril ni Tita Aemie at naglakad papalapit sa double doors ng hall. Sumulyap ako kay
Tita Aemie na nasa kanan ko bago magsalita, "Let's just kick this door."
Medyo nagulat naman si Tita Aemie sa suhestiyon ko at saka umiling. "Sigurado ka ba
Mikazuki? Hindi mo ba nakikita kung gaano kalaki 'tong mga pintuan?" Tinuro niya
ang magkabilang pinto na nasa harap namin. "Sure akong hindi maganda ang entrance
natin kung gagawin natin 'yan, baka mapatay lang tayo."

Napabuntonghininga ako nang malalim dahil tama nga naman siya, we might bring
danger to ourselves. "What should we do, then, Mom?"

"E, kung sa likod na lang kaya tayo dumaan? Pero kung ayaw mo, may doorknob naman
ang pinto, hehe."

I did not respond to mom's suggestion. Instead, I quickly grabbed the door knob of
the left door and signalled Mom to hold the other one at the right door in front of
her. "On the count of three..."

"Exact three ba or after three?"

"After." Tumango-tango naman siya kaya sinimulan ko na ang pagbibilang. "One...

two... three!"

Sabay naming binuksan ang magkabilang pinto at mabilis na itinutok ang hawak naming
mga baril sa mga taong nasa loob ng hall.

And to my surprise, I saw the lady's face and recalled the time when mama was still
living at the apartment. She was the old lady with mama back then.

What the hell is going on? Ang naaalala kong sinabi ni mama sa akin ay namatay na
raw ito.

Hindi ako makapagsalita sa nakikita ko ngayon. I was stunned when I saw them. Para
akong binuhusan ng malamig na tubig sa sobrang gulat ko, hindi ako makagalaw. Ang
mga kamay ko naman ay nanginginig habang nakatutok pa rin ang baril sa kanila.

Halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Bumibilis ang pagtibok ng puso ko dahil
sa nakikita ko. Like, what the heck is this? I can't even imagine what exactly is
going on between the Roswells and my father. Am I dreaming right now? Is this some
kind of a prank?

Nasa magkabilang gilid ng matanda sina papa at Macey. Nanatili ang pag-alalay ni
papa sa siko ng babae. Tahimik at pasulyap-sulyap lang sa dalawa si Macey habang
naglalakad sila papalapit sa pintuan ng isang malaking hall.

"What's the meaning of th—" and the sentence was cut off when we heard a loud bang.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 83 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-30 minutes

Veronica's POV
A lot of tables and chairs were placed around the whole venue. I turned to look at
the buffet at one side of the place and my eyes caught a chocolate fountain in the
middle of the table. He did not forget my Baby Ae's favorite dip, I smiled at the
thought.

All the guests are formally dressed and are casually talking to different
individuals in this room. Everything from the simple decorations up to the
accommodating staff proved that the party was really prepared carefully.

The whole aura of the place was elegant and calm until the door opened. I gazed at
two women side by side, pointing their guns at us. Such beautiful girls in sight,
kita kong magkasundo talaga sila na para bang tunay silang mag-ina.

My lips formed into a smile as I looked at my daughter.

My Baby Ae.

I really missed her so much.

-Flashback-

I slowly opened my eyes when I was welcomed by a blinding light. Agad ko naman
iyong tinakpan gamit ang kamay ko.

I tried to feel what was happening on my surroundings at namalayan ko na lang na

nakahiga ako sa isang malambot na kama at napapalibutan ng puting pader. I
immediately sat down and scanned the whole place.

"Nasaan ako?" tanong ko sa sarili hanggang sa magpagtanto kong nasa isang ospital
pala ako. 'What happened?' I asked, but in my thoughts this time, habang nakahawak
sa ulo ko. It was throbbing and my sight went blurry for a few seconds, maybe
because I suddenly got up.

Napatingin ako sa bintana nitong kwarto at nakita ko ang anino ng isang babae na
nakapagpabilis naman ng tibok ng puso ko. I do not know who she might be pero dahil
tumigil siya sa harap ng pinto nitong kwarto, siguradong ako ang pakay niya. My
hands automatically formed into a fist.
Nang mabuksan na ang pinto, laking gulat ko dahil nakangiti niya akong binati.
"Gising na po pala kayo, may dala po akong pagkain dito para sa inyo," she said
gleefully. Ibinaling ko ang tingin sa isang supot na hawak niya.

"S-sino ka?" tanong ko sa babae. I tried to keep my distance from her as much as I
could but she sat at the bedside, still with a smile plastered all over her face.

-End of flashback-

I saw her eyes locked onto my position. Nakatulala siyang nakatingin sa akin.
Nakita kong nagsimulang tumulo ang luha niya and as her mother, my vision started
to become blurry because of the tears forming.

Finally, I got to see you again, my daughter.

My tears started to fall and I couldn't stop it from flowing through my cheeks.
Nobody knows how much I missed her.

-Flashback-

I just got out of the place and was about to head towards my car nang makita ko si
Amesyl na nakatayo pa rin sa harap ng simbahan. Nakatingin siya sa mga kasama namin
na naka kotse at parang naghahanap siya ng masasabayan, "Pamangks, gusto mong
sumabay sa kotse ko?" I asked her pero bigla namang sumulpot si Kaizer Lamperouge.

"Ma'am Alyana, ako na lang po magsasabay kay Amesyl," nakangiti niyang saad sa
akin. He seemed desperate to force Amesyl to tag along kaya hinayaan ko na lang.

"Alright, see you both sa reception." After I left ahead of them, dumiretso na ako
sa kung saan nakapark ang kotse ko.

Narinig ko pa na tinatawag ako ni Amesyl pero hindi ko na pinansin 'yon dahil alam
kong dumidiskarte lang si Kaizer Lamperouge sa pamangkin ko. My face lit up at the
thought habang naglalakad at pumasok na sa loob ng kotse.
Nakapasok na ako sa kotse kaya kinuha ko na ang susi ng sasakyan. I tried to start
the engine but it did not work. I tried it for the second time and realized that
there was something off, although hindi ko alam kung ano at saan nagmula ang
problema sa makina.

"Argh!" usal ko at hinampas ang manibela. Nakaalis na ang sasakyan na gamit nila
Amesyl pero hindi pa rin umaandar ang makina ng sasakyan ko.

I kept on restarting until I heard the engine revv. I was about to leave the church
when I felt a cold steel touching my skull. A strange individual was pointing a gun
at the back part of my head.

Handa na sana akong kunin ang baril na nakalagay sa glove compartment nitong kotse
and was about to strike him nang mabilis niyang nailagay ang panyo sa bibig ko. I
fought back, but eventually lost consciousness.

Minulat ko nang dahan-dahan ang mata ko, dama ko pa rin ang pagkahilo. It took me a
few minutes before I was sane again. Naramdaman ko na lang na nakatali na pala ang
paa at kamay ko sa upuan. I was facing the floor so I had to raise my head to see
who was behind all of this nonsense.

"Happy Christening to your grandson... Queen." I gritted my teeth and glared at the
man in front of me, Terrence Von Knight.

"Anong kailangan mo?!" pasigaw kong tanong sa kanya. Nakarinig ako ng pag-iyak ng
sanggol kaya napatingin ako sa direksyon kung nasaan 'yon. I could feel shivers
down to my spine. No, it can't be him!

"Nagising tuloy, ang ingay mo kasi, eh. Tsk," sabi niya habang nakatingin lang ako
sa apo kong walang kamalay-malay sa kung anong nangyayari ngayon. I felt the stress
inside me reaching its peak.

"By the way, I took your phone. Tatawagan ko lang ang anak mo at kailangan mong
sabihin na magkasama kayo ng apo mo. Kapag hindi mo sinabi 'yon, who knows what
might happen to your first and only grandson." He gave his sinister smile and
proceeded to dial Baby Ae's number.

-End of flashback-

For the past 25 years, I thought I would never see this elegant lady in front of me
again. I'm so sorry Baby Ae. I didn't want to leave you in the first place.

I had my reasons why I did not let her know that I was still alive. Pero sigurado
ako sa isang bagay ngayon, I will never ever leave you in the dark again, Baby Ae.
Never.

-Flashback-

I was quietly staring at the floor, sitting on my wheelchair. My mind was blank and
I felt numb for a while when I suddenly heard a knock on my room. I glanced at the
door when it opened and a woman came in, then went back to what I was doing...
nothing.
"Good afternoon po, Doc," the lady who was staying with me greeted the second
doctor she hired for me. It was the doctor who checked on me from time to time.

"Good afternoon, ma'am. Iche-check ko lang po ang pasyente," saad naman ng doctor
at nginitian ako. Ngumiti rin ako pabalik ngunit tiningnan ko siya ng nakakaloko.

"Mukhang may iniisip tayong kalokohan madam, ah?" I don't know why but I feel
irritated every time I see his face together with that woman taking good care of
me. Sa halip na sagutin siya at pinilit kong ipatulo ang luha ko.

"Nasaan ang Baby Ae ko?" paiyak kong sambit na ikinabigla naman nila.

The doctor asked me a few questions and left my room with satisfaction written all
over his face at katulad pa rin ng dati ang nilalagay niyang prescription.

Pinainom din ako ng babaeng kumupkop sa akin ng gamot bago umalis kasama ang
doctor. Ilang minuto ang nakalipas ay bumalik siya ngunit para magpaalam lang.

"May pupuntahan lang ako saglit. Diyan ka na muna, 'nay ah? Tsaka parating na ang
isa pang magch-check up sa'yo maya-maya kaya magpahinga ka ho muna d'yan. " She had
her smile plastered on her face kaya pilit ko siyang nginitian pabalik.

It was only a few minutes since the lady left the place when I heard another knock.
Hindi mula sa kwarto ko kung hindi sa main door mismo.

I did not bother to open the door dahil alam ko naman kung sino ang kararating
lang. Instead, I stood up from the wheelchair and made my way to the sofa. "Come
in."

"Good afternoon, Mrs. Ferrer. I assume wala si Mrs. Knight ngayon dito," bungad ng
pangalawang doctor. I found out that she was not only hired by the Knights, but was
also sent by Ezekiel Roswell.

"She'll be back in a few minutes so you better do what you have to do, make it
quick." I told her and she smiled as a response. Nalaman niya noong una pa lang na
mali at iba ang prescription na binibigay sa akin ng unang doctor kaya siya mismo
ang pumapalit ng laman ng mga gamot during my check-ups.

The other doctor was planning to make my condition worse and I wanted to do
something about it, but I knew there was a deeper reason I had to discover. At sa
pagpapanggap bilang baliw ko lang malalaman ang lahat ng kailangan kong
impormasyon.

"I've already switched the bottles so wala ka na pong dapat ikabahala, Mrs. Ferrer.
It's the least thing I can help you with, maliban sa pamemeke ng diagnosis mo."

"Thank you, doctor. And please tell my son-in-law that I'll be doing fine on my
own."

-End of flashback-

I shifted my gaze at Mikazuki Knight. She was as stunned as my Baby Ae. I already
knew ever since the very beginning that she was special but somewhat like my
daughter when I first saw her.
-Flashback-

I had been recovering well from the accident after a few weeks of continuous check
ups and therapy with the two doctors. However, I have also continued pretending
that I was still insane for the sake of my plans to work.

We were in the kitchen as I casually sat in my wheelchair while the woman fed me
when suddenly, there was a knock on the door.

"Wait lang po, ah," paalam niya sa akin at nakangiti akong tiningnan. Nang buksan
niya ang pinto ay bumungad sa kanya ang isang pulis kaya nagtaka ako.

"Magandang araw po, Ma'am. May ilang katanungan lamang sana kami sa inyo para sa
imbestigasyon," saad ng pulis at inilibot ang tingin sa loob ng apartment namin. I
kept on staring at him until his gaze stopped on me.

I did not break my look until a woman casually appeared behind him. My eyes widened
when I saw her.

I pushed my wheelchair and it seemed like the woman and the police did not notice
me going out of the room because they were busy talking.

I went straight for the young woman and hugged her. "Baby Ae." I cried. Alam kong
hindi siya ang anak ko, and I am also aware of her real identity. Mikazuki Knight,
daughter of the woman who took care of me.

She grew up with my Baby Ae's old friend, Louie Birkins kasama ang apo kong si
Bullet. I have known these details after staying here for years. Nagkusa akong mag
imbestiga tungkol sa mga nangyari tuwing umaalis ng bahay si Akiko. I couldn't
bother her about these types of things.

I had to get her attention dahil mukhang hindi niya mapapansin at makikilala ang
sarili niyang ina kung hindi ko sila pangungunahan. My tears started flowing down
to my cheek.

"L-lola, teka po saglit. Ano pong nangyari?" she asked in shock.

"Saglit lang po, Nay. Bibili lang po ako ng makakain natin ng pang isang linggo,"
she smiled at me and waved goodbye before she left the apartment.

Wala pang isang minuto ay naramdaman ko na may tao na nag-aabang sa labas. I always
felt like someone was watching me every time the woman leaves the place and has
something to buy.

I felt that he or she might not be such a threat to me so I got up from my

wheelchair and opened the door. "What do you want?" agad kong tanong pagkabukas ko
ng pinto sa taong nagmamasid. Halatang nagulat siya pero agad ding inayos ang
pagkakatayo.

"N-nothing."
"You better find another excuse, iha. Masyadong halata." Akmang isasarado ko na
sana ang pinto nang bigla niyang iharang ang kanyang paa sa pintuan. "Wait!"

"Uhm, Queen..." she called out with a hint of hesitation. "...please come with me."

"Why would I? Who are you, anyway?" I asked in a cold tone. Her eyes glinted a hint
of panic pero agad niya ring ikinalma ang sarili.

"I am Macey Wolf," umpisa niya. "I'm the one who is supposed to watch over you for
your own safety. I don't mean to disrespect you in any way, pardon me." Tiningnan
ko siya ng matagal at napagtanto kong Queen ang tawag niya sa akin.

"So you are—" she cut me off.

"Yes... My Queen." Her frown turned into a warm smile for a few seconds before she
started to be serious again. "This is why I beg you to come with me... it's for
your own good."

"Kamusta po kayo, ma'am? Hindi naman po kayo nahihilo or ano?" tanong ng private
nurse na hinire ni Macey Wolf. I am now currently staying at her mansion as she
requested.

"I'm alright, iha. But kindly bring me back to my room, gusto ko nang matulog
muna." We were on our way to my room when I heard a few voices coming from the
living room.

We were supposed to pass by when I motioned at my nurse to stop. Kailangan ko

munang obserbahan kung sinu-sino ang nasa loob ng bahay ngayon.

"As if they will tell you what they're planning. Of course, they are hiding
something.You're unbelievable, Clau." rinig kong saad ng isang babae. The voice was
not familiar to me so I assumed that it was one of Macey's acquaintances. Now, I am
aware that there is a stranger...

"Ma'am, heto na po ang yelo."

"Just put it on the table. You can now leave."

The moment Macey asked one of the helpers to leave, I motioned once more to my
nurse to proceed on our way to my room. When they finally noticed our presence, I
acted like I was still insane. "Huwag ang apo ko. H'wag niyong kunin ang apo ko."

"Who was that, Macey?"

"You don't need to know."

"As expected, Macey. Such a secretive lady."

That was the last line I heard from their conversation. Napangisi na lang ako nang
makarating kami sa hallway dahil pinag usapan nila ako. Kids these days are so
naive, they couldn't recognize people from the mafia world.

"You!" Nakatutok ang baril ko sa kanya nang biglang nagsidatingan ang mga tauhan
niya galing sa likod. Terrence Von Knight, pagkatapos ng ginawa niya ilang taon ang
nakalipas ay hindi ko pa rin makakalimutan.

He looked at me with full of amusement. Nakapamulsa lang siyang nakatingin sa 'kin

habang nakangiti. Every move he made got me confused. "Why are you doing this to
us, aren't we supposed to be enemies?" I asked. Naguguluhan ako dahil siya mismo
ang gusto akong ipapatay, but now, he was the one who wanted to protect me.

I looked at him grimly when he smirked before he answered. "Payback."

"Payback?" I asked.

"This is a little way of recompense for what I have done in the past."

-End of flashback-

Nanatili lang akong nakangiti sa harap ni Baby Ae at ni Mikazuki Knight. My heart

was full of joy and longing. I thought that I would die without seeing my family,
especially my daughter, again.

"I missed you so much, Baby Ae." I whispered as my tears continued to fall. I have
been crying long enough.

I glanced at Bullet, who was standing a few meters away from me. He had grown and
became a fine, handsome man like his father.

I had so many thoughts but were interrupted when a loud noise echoed throughout the
venue.

"What the hell is going on?" Ang boses ni Mikazuki ang una kong narinig nang sabay
nilang buksan ni Mrs. Aemie Roswell ang malalaking pintuan ng hall kung nasaan kami
ngayon.

"Well, Here comes the future bride." I mumbled in a low voice. Napangisi ako nang
pagmasdan ko ang gulat sa mga mata niya habang iniisa isa ng tingin ang mga taong
nasa loob ng hall.

Tama nga si Bullet. Mikazuki would literally follow her instinct and curiosity.

"I missed you so much, Baby Ae." Queen Alyana's murmur made me look at her. Her
face was already damp because of the tears running down her cheeks dahil sa
pagkalumbay at pagkasabik sa anak niya.

I was about to approach and comfort her nang bigla kaming makarinig ng isang putok
ng baril na nanggaling sa isang sulok kaya nagtatakang napatingin kaming lahat
doon.

Nakatutok sa kisame ang baril na hawak ni Lionel Birkins habang ang kasamang si
Katana Roswell ay tahimik na nakamasid sa tabi niya.

"S-surprise? Hehe." He awkwardly said nang marealize niya kung gaano siya katanga
tingnan ngayon dahil sa ginawa niya.

Napailing nalang ako at muling ibinalik ang tingin kay Queen Alyana.
-Flashback-

"Keep an eye on Queen Alyana." Dad said as he handed me a small envelope and
reclined on his chair.

He called me for an urgent meeting early this morning because he said that he had a
duty in mind for me. As an obedient daughter, I came when I was summoned, of
course.

I looked at the picture of an old woman who was sitting in a wheelchair and looked
so sick. I flipped to the next page and saw an address. Dito siguro siya
naninirahan.

I looked back at Dad who was silently observing me and gave him a nod as a sign
that I accepted his task. "I'll do it, Dad."

"Very well."

'Queen Alyana Heartily-Ferrer, huh?'

-End of Flashback-

A smile appeared on my lips as I recalled how I started to observe her just from
afar.

Dati, ang tingin ko lang sa kanya ay isang matandang tao na kailangang bantayan
dahil ayokong suwayin ang utos ni Dad. I only acknowledged her before as a task.
But now, I can say that I would do everything to protect her, hindi na kailangan pa
ng utos mula kay Dad.

-Flashback-

I have spent years watching and observing Alyana Heartily-Ferrer's movements. I

came to learn that she is staying with a woman at the apartment where she lives.

I have also memorized their everyday routine, including her regular check-ups and
the days the woman she was staying with leaves the place to get some groceries.

But besides that, I know nothing else. Alam ko lang ang lahat ng ginagawa nila pero
wala akong alam kung sino sila. Kung sino si Queen Alyana at bakit siya
pinababantayan ni Dad sa akin. Hindi ko alam kung gaano siya kahalaga at bakit
kailangan pa siyang paglaanan ng oras.

Curiosity was in my nature, so I came up with a decision to go and investigate on

my own. Hindi ko ito sinabi kay Dad dahil sigurado akong hindi siya papayag na
gawin ko ito. Knowing him, he'd prefer to keep every detail of his plans in
private.

I sat in a swivel chair here in my office as I scanned the information I have

gathered so far about the woman when the door suddenly swung open, revealing Dad.

I quickly scooped all the papers in front of me and hid them under the desk as he
walked towards me and sat down on a sofa near the table.
"So, you're investigating her," Dad stated as he stared at me without blinking.
Agad na kumalat ang kaba at takot sa buong mukha ko.

It looks like he knows already. Damn it!

Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya. I remained quiet on my seat and couldn't
look at him straight in the eye pero bahagya siyang napatawa na pinagtaka ko.

"Come here, Macey." He signaled me to sit at the sofa in front of him.

Mabilis akong sumunod sa utos dahil sa kaba. Dad is an impatient man lalo na sa mga
ipinag-uutos niya kaya kapag may inuutos siya sa akin ay mabilis kong sinusunod. I
don't want to disappoint him. Ayaw rin niya na pinangungunahan siya kaya ako
natatakot.

I know that it was wrong to gather information about Queen Alyana behind his back
but I couldn't stop being curious. It has been years and I still don't know why
that woman was relevant to Dad or how they are both related to each other.

"D-Dad, I-I'm sorry if I—"

"Your biological parents..." he cut me off, making me pause from explaining. Does
it have something to do with them? But why are they involved?

"...they came from a very powerful mafia group. They were loyal to the organization
they were in, to the point that they're willing to sacrifice their lives for the
safety of their masters."

"Is being part of that group the cause of their death?"

"Yeah."

I kept on listening. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Kahit kailan
ay hindi pa namin napag-usapan ni Dad ang tungkol sa mga totoong magulang ko. And
now that we're talking about it, I can't help but feel anxious. And I still can't
figure out the relevance of this topic towards my investigation about Queen Alyana
Ferrer.

What does it have to do with anything that I did?

It seemed like Dad could read my mind. He looked at me with reassurance that I
wasn't going to get into trouble.

"Alyana Heartily-Ferrer is the Queen of Yaji, the mafia group your parents once
belonged to."

"That is why you're the one I assigned for this task. I originally thought that
this would be perfect for you since it is related to your parents' history. I did
it for you to continue their legacy, and that is to continue practicing the loyalty
given by your family in one group for generations."

"B-but, Dad... Yaji and Roswells are one now, right? You're trying to protect the
Queen of Yaji, an ally of your enemy. Why are you doing this?"
"To call it even."

-End of Flashback-

"What the hell, Lionel?!" Gulat at kaba ang nakaguhit sa mukha ni Mikazuki nang
sigawan niya si Lionel Birkins na ngayon ay nakababa na ang hawak na baril.

Lionel did not give her any response so she turned to look at Dad who was standing
next to Tita Akiko. Thinking that she might not be getting any answers soon from
Dad, Mikazuki glared at her foster brother.

Mrs. Aemie Roswell was still trying to process what happened though she seemed to
choose to keep quiet. Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang pasimpleng pagtawag ni
Mr. Ezekiel Roswell sa kanya palapit sa kinaroroonan niya. She slowly headed
towards her husband, who was accompanied by Trigger, Caliber, and Katana Roswell.
Naiwan namang mag-isang nakatayo si Mikazuki sa harap naming lahat.

-Flashback-

"Okay, thanks," I exclaimed before ending a call from an acquaintance.

Muli akong lumakad papalapit sa mesa kung nasaan si Dad. I continued the meal I
left as I thought about the information I got from the call. We were just having
lunch when I suddenly got an urgent call from my informat.

"Mikazuki is pregnant, by the way." I quickly shared as I took my seat.

Dad paused and looked at me while I filled my plate up. I did not expect to see a
small smile appear on his face after I said those words.

It seemed too early for us to celebrate but now, I know that Dad is just as happy
as I am with the news. He didn't bother to ask who the father of the child is
because we are all aware that it's Bullet Roswell. Who else would it be if it isn't
him?

"A Roswell and a Knight," Dad commented out of nowhere. "I never thought that this
would happen."

"You'll never guess it when destiny plays its role, tsk." I shook my head and
smirked.

-End of Flashback-

"Will no one really tell me what's going on?" Mikazuki combed his hair using his
fingers backwards with frustration.

No one answered. Alam naming lahat maliban sa kanila ni Mrs. Roswell kung ano ang
nangyayari pero alam din namin na wala kami sa posisyon para sabihin iyon.

She just has to wait a little more to find out.

-Flashback-

I carefully placed the cup of tea I was holding back on the table as I glanced at
the people in front of me who were busy brainstorming to formulate a good plan.
Gustuhin ko mang magsalita ay hindi ko magawa. I just couldn't be comfortable with
the feeling of sitting with Mr. Ezekiel and Mr. Bullet Roswell on one table. Never
have I even imagined talking to them about the plans that we planned to collaborate
with them.

"Anyway..." Dad was first to talk after minutes of awkward silence and looked
straight into Mr. Bullet Roswell's eyes. "...congratulations."

Mr. Bullet Roswell looked stunned for a moment but he quickly plastered a smile on
his face. "Thank you... D-dad?" Hindi niya alam ang itatawag kay Dad which made the
two Mafia Bosses looked at each other and smiled. Napakamot naman si Mr. Bullet
Roswell sa batok dahil sa pagkapahiya.

"It feels so weird to be called in that way." He laughed. "Especially when it comes
from a Roswell." He shook his head before asking a question. "How's your wife,
anyway?"

Mr. Ezekiel Roswell just smirked. " She had been enjoying your daughter's company
during the past months."

"So, I presume Mrs. Roswell doesn't know about Mikazuki's pregnancy?"

"Not at the moment. She'll know it eventually. My wife has her own ways of...
discovering events so I just let her do things in her own way."

"And what about Queen Alyana?"

"I'm sure she would be glad to know soon that Mom is back and safe with you."

"Queen is her mother, after all. She deserves to know it." Mula kay Mr. Ezekiel ay
inilipat ni Dad ang kanyang tingin kay Mr. Bullet Roswell. "How are things going so
far with your plans, young man?"

Mr. Bullet Roswell cleared his throat and placed his arms on the table as he
started to share his plans for his proposal to Mikazuki.

-End of Flashback-

And right now, I could say that Mr. Bullet Roswell's plan really did work. Everyone
went silent when we heard his voice from nowhere.

This should be interesting.

Inilibot ni Mikazuki ang paningin at ganoon na lang ang gulat niya nang mapansing
wala na sa tabi namin ang fiancé niya. She tried to scan the whole place to see if
she could find him.

"Si Baby Bullet ba 'yon, Dong?" Aemie asked his husband as she also wandered her
eyes to find where the voice was coming from. Nanatili namang tahimik ang asawa
niya sa tabi at naghihintay.

"Love..."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 84 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes

Duchess Lionhart's POV

"—speaking of the devil. Nandito na pala ang isa pang hinihintay natin. Aga mo, ah.
Sana hindi ka na umattend, nahiya ka pa," sabi ni Amber nang mapatingin siya sa
pinto nitong living room.

Nang ibaling ko ang tingin sa kung sino ang tinutukoy niya, naramdaman kong nag-
init ang mga mata ko. Hindi na ako naghintay pa at agad na tumayo mula sa
pagkakaupo para lumapit sa kanya upang bigyan siya ng mahigpit na yakap.

"I-I thought—" Pinutol niya ang sinabi ko na parang alam na niya ang kasunod.

"Ayos na ang lagay ko, Duchess. Masyadong mahaba na ang pahinga ko," pabulong na
sabi niya sa akin.

I really missed him. Akala ko talaga kung ano na ang nangyari sa kanya, nag-alala
ako nang sobra at nang dahil do'n ay napahamak pa ako. But I do not blame Raven
with what happened.

He tapped my back and gave me a little smile. Bumitaw lang siya mula sa yakap nang
tumikhim si Azure sa likod. The others also stood up to greet Raven and to welcome
him back again kaya lumayo ako nang kaunti.

"Uy, lodicakes. Akalain mong nakaligtas ka pa roon? Lakas ng kapit ah," Ari joked.

"Haw ar yu na, tol?" tanong ni Cody at nakipag-fist bump kay Raven.

"Kamusta naman ang pagsasakripisyo, Strife? Sakit, 'di ba? Ramdam kita, 'tol. Pero
magkaiba tayo, ikaw may napala. Ako naman, wala. Ganyan naman talaga ang trato sa
'kin palagi, parang wala lang." Nang sinabi iyon ni Kuya Duke ay saglit niyang
pinaningkitan ng mata si Amber at ibinalik din ang atensyon kay Raven. What the
heaven?

"We are happy to see you again, Raven," singit ni Lindsay.

"Jusko! Ano ba kasing pinaggagawa mo? Napapahamak ka tuloy nang wala sa oras," sabi
naman ni Mikaela at saka tinapik sa balikat si Raven.

Ngumiti lang si Raven sa kanila. Pagkatapos ay lumingon siya sa magkatabing sina

Grayson at Kayden, saka ito tinanguan. Tumango rin sila pabalik.

Nabaling naman ang tingin ko sa nakaupong si Emerald. As expected, her expression

changed when Raven first walked in but it turned serious again after a few minutes.
I know Emerald at ramdam ko na gusto niyang lapitan si Raven pero hindi siya
umaalis sa pwesto niya. I feel sorry for her and it hurts me to see her act this
way. Nakasama namin siya nang halos buong buhay niya and I see her as my younger
sister, as well.

I was wondering why Emerald had to act this way in front of us. Her aura during the
whole meeting and the way she talked back to us had bothered me. Emerald is a smart
and wonderful lady; she knows that nothing would be solved by acting cold towards
us. Something might have triggered her in that place... gaya ng nangyari sa akin
noon.

Nang tingnan ko si Azure, nanatili lang siya sa upuan niya habang nakatingin kay
Raven. Nahuli ko pa siyang sinulyapan ako bago ilipat ang kanyang tingin.

"Yo, 'tol! Wengya! Ano, musta? Magaling ka na ba?" tanong ni Azure kay Raven.

"Ayos na 'ko. Salamat sa inyo," nakangiting sagot naman ni Raven.

"So, magkakamustahan na lang tayo hanggang bukas? Sabihin n'yo lang para wala nang
meeting." Bigla namang nagsalita si Amber kaya bumalik na ako sa inuupuan ko
kanina. I was heading straight to my seat nang mahuli ko ulit na nakatingin si
Azure sa direksyon namin ni Raven. Nginitian niya ako pero ramdam kong parang may
mali. What's going on with him?

Bumalik na rin iyong iba sa sarili nilang mga upuan.

I turned to look at Raven and was about to ask him something when I caught him
staring at Emerald. Seryoso ang mukha niya habang parang binabantayan ang bawat
galaw ng tinitingnan niya. Emerald quietly leaned back in her chair at parang
walang pakialam na tinitingnan namin siya. Naputol lang ang tingin namin sa kanya
nang magsalita ulit si Amber.

"Raven, dito ka nga sa harap. Wengya! Hirap na hirap akong patagalin speech kanina
ha." Sumunod naman agad si Raven at dumeretso sa pwesto kung saan nakatayo si Amber
kanina.

Nagsalitang muli si Amber na ngayon ay nakaupo na sa tabi ni Shaun, "As I was

saying earlier..." Kaya lahat ng atensyon namin ay nasa kanya ulit.

"...one of our allies compiled these files"—agad na tumayo si Ari Hofer para kunin
ang mga folder na nasa center table at pinamigay iyon isa isa sa amin—"that
contained some inside information about most of the Les Solitaires members,
including those who have earned higher ranks."

"Oh, isa-isa lang, lahat mabibigyan ng ayuda—ops. Ako lang 'to, h'wag magtulak-
tulakan, mga lods."

Agad kong binuklat ang folder nang iabot sa akin ni Ari Hofer ang isa. I carefully
scanned all the information we were given and summed it up in my head. Raven also
started to speak his thoughts kaya nalipat ang tingin ko sa kanya.

"Una sa lahat, gusto ko munang humingi ng tawad tungkol sa mga nangyari. Mayroon sa
inyo na napahamak pa nang dahil sa akin." Saglit na napatingin sa akin ang iba kaya
bigla akong nakaramdam ng hiya.

"Hindi ko ginusto ang nangyaring problema sa atin, hindi ko ginusto na may

mapahamak o masaktan sa grupong ito. Pero dahil naumpisahan na natin ang laban,
kailangan nating tapusin... nang magkakasama." Tumingin siya sa amin isa-isa habang
sinasabi iyon.

"Pasensya na rin kung pinili kong ilihim sa inyo ang mga nalalaman ko. Alam kong
nagtataka kayong lahat kung bakit mas pinili kong itago sa inyo ang lahat ng nakuha
kong impormasyon imbes na sabihin nang mapagplanuhan natin nang maayos pero
kinailangan kong mag-ingat. Para sa sarili ko, sa Black Organization, at para sa
mga mahal natin sa buhay," dugtong pa niya.

"Pero ngayon, sa tingin ko... ito na ang tamang oras." Huminga nang malalim si
Raven bago ulit magsalita.

"To clear things up..." Muli niyang inilibot ang tingin sa amin pero napansin ko
ang paghinto ng mga mata niya nang dumapo ito kay Emerald. He cleared his throat
before he continued.

"Dati pa man ay mayroon nang Les Solitaires, nasabi na naman yata sa inyo ni Amber.
Pero hindi lubos na naipaliwanag sa inyo kung bakit at paano napasa kanila..."—he
pointed his hand to Amber and Shaun who were sitting at the front and listened to
him—"...ang titulo ng Joker," he added.

"Nang unang itinatag ang Les Solitaires ng apat na King noong late 1700s ay walang
namumuno o itinuturing na lider sa kanilang lahat. Kahit hawak nila ang titulong
King, Queen o Jack ay wala silang kakayahang kontrolin ang lahat ng miyembro nito.
Kung kaya't noon pa man ay kinatatakutan na ang Les Solitaires sa kadahilanan na
ring wala silang sinusunod na kahit na sinuman..." Saglit akong tumingin kay Amber,
but she has no reaction at all. I do not know why but learning something about Les
Solitaires' history makes me feel excited.

"...hanggang sa dumating ang dalawang pinakaunang Joker. The 1st Joker, Rei
Yamaguchi at ang 2nd Joker, Cedrick Lamperouge."

"Awit! Ang bangis ng pangalan ng ninuno niyo, ah. Halatang pinag-isipan ng

magulang. Pfft!" komento ni Ari.

"Wengya! Mabangis talaga 'yan. Paniguradong gwapo pa," pagsang-ayon naman ni Azure.

Tumikhim naman si Cody matapos magsalita ni Azure. "Aba matinde! Kapag Lamperouge
talaga, asahan mong walang kasing bangis. Kanino pa ba magmamana?" Nang sabihin
niya iyon ay naalala kong isa nga rin pala siyang Lamperouge.

"Pero tingan mo nga naman, 'no? Mula noon pa pala talaga sanggang dikit na mga
Lamperouge at Yamaguchi, 'di ba, Master?" tanong ni Azure pero what confuses me ay
hindi naman siya kay Shaun nakatingin kundi kay Ari Hofer.

"Awit! E di sana all na lang mga lods."

Pagkatapos nilang magbangayan ay magpapatuloy na sana ulit si Raven sa pagsasalita

nang magtanong si Mikaela. "Teka, paano muna sumali ng Les Solitaires?"

"What the ef lods, h'wag mong sabihin na sasali ka? Kung ako sa'yo, h'wag na.
Mapapaawit ka na lang sa hirap kapag sumali ka." It seemed like Mikaela took Ari
Hofer's joke seriously kaya matalim niyang tiningnan ito.

"Ikaw ba kausap ko ha? Sabat nang sabat eh."

"Ganyan nga 'yang hayop na 'yan. Sarap tahiin ng bibig minsan," komento naman ni
Amber.

"True," sumang-ayon din si Shaun. Napakamot ng ulo si Ari habang naka-peace sign.
He smiled awkwardly at Mikaela.

"You have to kill the person holding the position you desire in order to replace
them," finally, Grayson responded. Tahimik na tumatango lang si Kayden sa tabi
niya. I don't know what goes on inside the other members' heads but it sounds
exciting for me.

"Sila ang rason kung bakit nagkaroon ng koordinasyon ang buong Les Solitaires
noon." My attention was fixed and I kept on listening to Raven na para bang
nagkukwento lang siya ng isang fairytale. He's so calm at dahan-dahan kung
magsalita para maintindihan naming mabuti ang mga sinasabi niya.

"Kuya Ari mentioned to me before that their goal was to work for rich and powerful
people to get wealth out of them and betray them once they got what they needed."
Everyone's attention was focused on Emerald when she spoke out of nowhere. Wala
akong naaalala na may sinabi siya tungkol sa pag-uusap nila ni Ari. Wasn't she
supposed to report it to one of us?

"What do you mean by that, Emerald?" tanong naman ni Lindsay. Pagkatapos niyang
sabihin iyon ay ibinalik niya rin ang tingin sa cellphone niya.
"It means they are slaves and traitors, am I correct?" tanong ulit ni Emerald.

"Emerald," I called her in a low voice.

"Awit! Parang wala naman akong sinabing slaves at traitors, lods," singit ni Ari
Hofer sabay sindi ng isang stick ng sigarilyo na hawak niya.

I looked at her with a stern face. She mouthed 'what' at me ngunit bago ko pa man
siya mapagsabihan ay sumagot din si Raven. "Never forget that the first set of Les
Solitaires were all exiled people from different places. Wala silang
pagkakakilanlan. Ni wala sila sa official records. Walang iniingatang pangalan o
pamilya."

Cody Lerwick's POV

Petengene ma men! Elibs na elibs ako at wala ako ma-sey sa mga sinasabi nito ni
Strife. Hayop sa pagka-bangis naman pala talaga 'tong mga ninuno namin ng gagong si
Lampe at si Birkins. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. Medyo
nabalitaan ko na rin naman kay insan ang iba pang detalye. Hindi nga lang ganito
ka-oberlowd.

"So technically, they're free to do whatever they want to do. Did I get that
right?"

"At wala rin silang kinakatakutan," dagdag ko pa. Ampotek! Kung ako naman sa
kanila, nag-plantito na lang ako. E di sana mas dumami ang mga halaman sa mundo.

"Bago nagkaroon ng Joker, totoo na nais lamang patunayan ng Les Solitaires na

kayang-kaya nilang makipagsabayan sa mga mayayamang naging dahilan ng pagpapatapon
sa kanila, which led to slavery and treachery na tinatanong ninyo. Sina Rei
Yamaguchi at Cedrick Lamperouge ay nagmula rin naman sa pagiging kriminal dahil
kung hindi, paano nila nadiskubre ang Les Solitaires, hindi ba?"

"Pero nang pumasok na nga sina Rei Yamaguchi at Cedrick Lamperouge sa eksena, mas
nabigyan ng oportunidad ang Les Solitaires na tumatag at magkaroon ng kaayusan. Mas
naging maayos ang koneksyon at koordinasyon."

Saglit na tumingin si Strife kay Hofer kaya si Hofer naman ang nagsalita, "Hindi
lahat ng ipinatapon sa Unknown City ay masasamang tao. Katulad na lang ng binanggit
nito ni Strife. Ang una at pangalawang Joker, na sina Rei at Cedrick. Despite the
growing wealth Les Solitaires had, they were charitable and still looked out for
the other emigrants. Sila ang nagsilbing dahilan ng pagkakaroon ng iba ng
pagkakataon para mamuhay nang normal. Kaya mataas ang respeto sa kanila hindi lang
ng mga naging miyembro ng Les Solitaires, kundi maging ng iba pang makapangyarihang
tao noon sa iba't ibang panig ng mundo." Ibang klase naman pala talaga 'tong sina
lolo. Lo, kung nasaan ka man ngayon, saludo ako sa inyo.

"Tama 'yung sinabi ni Ace of Diamonds. Matagal pinamunuan ng 1st at 2nd Joker ang
Les Solitaires. At dahil na rin sa kagustuhan nilang matulungan ang iba pang
miyembro nito ay mas naging maayos ang samahan nila. Dumami rin ang mga mayayaman
at maimpluwensyang tao na naging kliyente nila at tulad nga ng sinabi ni Hofer
kanina, dahil dito, unti-unti silang nakilala sa labas ng Unknown City, kung saan
sila ipinatapon noon."

"Pagkaraan ng ilang dekada, nagkaroon sila ng mga kani-kaniyang pamilya. Noong una
ay nais na nilang talikuran ang pagiging Joker. Gusto na sana nilang ipasa ang
pamumuno sa mga miyembro nito. But since most of the Les Solitaires members have
favored, imbes na pumili ng papalit na Joker sa mga kasalukuyang miyembro,
napagpasyahan na lamang nila na ipasa ito sa susunod na henerasyon."

"So ano na ang pangalan ng 3rd at 4th Joker?" Saglit akong sumulyap kay Mikaela na
siya namang nagtanong. Potek! Pati silang dalawa ni Lionhart ay tutok na tutok sa
kwento nitong si Strife.

"Hideaki Yamaguchi at Seymur Lamperouge. Nang sila na ang naging ganap na Joker ay
mas lumaki ang mga koneksyon na mayroon ang Les Solitaires at naging mas kilala.
Like the first two Jokers, they also participated in the development of their city
and continued giving charity."

Petengene! Parang kailangan ko na rin yatang maghanap ng charity na tutulungan,

nakahihiya naman sa mga ninuno ko kung magiging gwapo lang ako sa buong buhay ko.
Ampotek! Kailangan may ambag din ako sa mga nasimulan nila.

Sa gitna ng pag-iisip ay muli akong napatingin kay Strife nang magsalita siyang
ulit. "Yamato Yamaguchi and Hudson Lamperouge continued their legacy as they
reigned as the 5th and 6th Joker in the late 1800s."

"Hindi ba't magkalaban ang Les Solitaires at ang Mafia?" tanong ni Lionhart.

"Excited ka ghorl? Late 1800s pa lang tayo, oh. Babarilin pa lang si Rizal sa
Luneta, h'wag kang atat. 1900s nagkaroon ng Mafia." Ampucha! Oo nga naman.

"Aish!"

"Nang dumating at nagkaroon na ng Mafia noong 1900s, doon nag-iba ang takbo ng
lahat. At first, Yamato Yamaguchi and Hudson Lamperouge were not bothered by the
dramatic increase of the Mafia's population," paliwanag ni Strife.

"Kasabay ng paglobo ng populasyon ng mga miyembro ng iba't ibang Mafia groups ay

ang paglipat naman ng titulo ng pagiging Joker sa sunod na henerasyon, sina Shohei
Yamaguchi at Thiago Lamperouge. The 7th and 8th Joker," dagdag pa niya.

Pagkatapos magsalita ni Strife ay sumingit naman si Hofer. "Wala naman talagang

paki noon ang Les Solitaires sa mga Mafia groups," singit ni Hofer. "Not until they
started killing each and every member of Les Solitaires. Kaya awit talaga mga
lods,"

"Puta! Bakit naman kasi nila pinapatay ang mga miyembro ng Les Solitaires kung wala
namang ginagawa sa kanila?" tanong ni Mikaela. Tama naman!

Mabilis na umayos ng upo si Lionhart at saka nagsalita. "Aish! Karamihan naman kasi
talaga hindi marunong makuntento, kaya malamang sa malamang ay gusto ng mga 'yan na
maging miyembro ng Les Solitaires. 'Di ba nga sabi ni Boulstridge kanina, kailangan
mong patayin ang isang miyembro para maging miyembro ka rin nila?" Tumingin siya
kay Strife at saka nagtanong, "Tama ba ako, Strife?"
"Tama. At hindi ka rin nagkakamali, iyon nga ang pakay nila kaya nila ginagawa ang
lahat ng iyon. Dahil kilala ang Les Solitaires at pinagkakatiwalaan ng maraming
makapangyarihang tao sa iba't ibang panig ng mundo, sila ang numero uno sa listahan
ng ilang grupo noon ng Mafia," paliwanag ni Strife.

"Maraming nadamay at namatay kahit hindi sila nagnanais ng kapangyarihan. May mga
umalis upang sumali sa Mafia, at may mga umalis upang gumawa ng sarili nilang
grupo. Kaya di nagtagal ay unti-unti na ring nabaon sa limot ang Les Solitaires."

"Aish! 'Yan iyong masakit. Pagkatapos ng lahat ng sakripisyo at paghihirap mo,

kapag may pumalit na mas bago, ibabaon ka na lang sa limot." Ampupu! Hindi yata
talaga makatatagal ng isang araw 'tong si Lionhart nang hindi humuhugot, eh.

"Awit naman kapag ganyan, lods. Lalim ng pinaghuhugutan, ah."

"And because of this drastic change, di kalaunan ay nawala na ang atensyon ng lahat
sa Les Solitaires. Hindi na rin sila naging pangunahing target ng mga Mafia dahil
ilan sa mga grupong itinatag noon ay naging mas maimpluwensya at makapangyarihan
na. Ito rin ang dahilan kung bakit sina Shohei Yamaguchi at Thiago Lamperouge ang
pinakahuling naging Joker na hindi sumali sa Mafia." Bahagya akong napatango nang
mas lalo kong naintindihan kung bakit nahihirapan sila Amber na kunin ang
koordinasyon ng bawat miyembro ng Les Solitaires.

"That is why even though you hold one of the most influential and powerful titles
in the group ay nahihirapan kayong pasunurin ang Les Solitaires, right?" tanong ni
Duchess habang deretsong nakatingin sa gawi ni Amber. Pero imbes na sagutin siya ay
nanatili lang tahimik si Amber. Lumingon pa ito saglit kay Birkins bago ibinalik
ang tingin kay Strife. Ampupu!

Magsasalita na sana si Strife nang biglang magtanong naman si Lindsay. "So, after
Shohei and Thiago's era, both Yamaguchi and Lamperouge started joining Mafia
groups?"

Si Hofer naman ang sumagot, "Nadali mo lods!"

"Kahit may hidwaan ay namuhay pa rin nang tahimik ang mga Lamperouge at Yamaguchi.
Sa katunayan ay kahit na nagkaroon ng mga Mafia groups at ang ilang miyembro ng Les
Solitaires ay umalis at napaslang, maayos pa rin naman ang pamumuno ng mga Joker sa
Les Solitaires. Ito ay dahil na rin sa tulong na ibinigay ng isa noon sa
makapangyarihang lider ng isang Mafia group, ang tapat nilang kaibigan na si
Tatsuya Inagawa." Petengene! Dito na ba uusbong ang lablayp? Kinikilig ako, ah.

"Tatsuya Inagawa?" pag-uulit ni Mikaela.

"The Inagawa clan is known as the third largest Yakuza family in Japan."

"Di ka nagkakamali r'yan, lods. Una sa listahan ang mga Yamaguchi, sunod ang mga
Sumiyoshi, pagkatapos ay ang mga Inagawa."

"Ituloy mo na pagkukwento, Raven. Masyadong epal 'tong dugyot na chikadorang galing

Japan."

Nabaling ang tingin ko sa utol ko ng siya naman ang magsalita. "Then what happened
after Shohei and Thiago left Les Solitaires? What happened to our grandfather? Did
they still pass the title down to our parents?" Kanina akala ko hindi siya
interesado, pero mukhang nakikinig naman siya. Berigud 'to.

"Wait lang, pres!" Parang gago na itinaas ni Hofer ang kanang kamay niya kaya
tumango naman si Strife at hinayaan siya na magsalita.

Pres?

Anong pres ang sinasabi nito?

Saglit akong napaisip dahil gwapo ako at likas sa lahi namin ang pagiging matalino,
naisip ko kaagad kung ano ang ibig sabihin ni Hofer. Ampupu akala ko naman kung ano
na. Pres ang amoy pag bagong ligo.

Parang ako, olweys pres kahit pawis, pres na pres pa rin tignan.

"Ano'ng pangalan ng lolo ninyo?" nakangising tanong ni Ari Hofer habang nakatingin
kay Lampe.

"Koa Lamperouge! Oh, ano'ng pangalan ng lolo mo?" tanong naman ni Azure kay Ari.

"Awit, hindi ko nakilala lolo ko." Kunwaring nalungkot na sabi ni Ari na humawak pa
sa dibdib niya na parang nasaktan.

"Petengene! Baby Lampe, may iba ka na ba?" singit ko habang pinagdidikit ang
hintuturo na kunwari'y nagseselos. Ampotek!

"Relax ka lang d'yan baby Lerwick, ako'y sa'yo at ika'y akin lamang."

"Awit! Sa'yo na lang ako, master. Nagmamahalan na pala silang dalawa. Pa-kiss nga."
Lumapit pa si Hofer sa kinaroroonan ni Birkins at akmang hahalik nang pigilan niya
ito.

"H'wag dito baby, maraming tao. Mamaya tayo sa kwarto ko, 3 hours. Usap lang."
Potek! May pagkagago rin talaga 'tong si Birkins, eh. Pft.

"Aasahan ko 'yan," nakangiting sambit naman ni Ari. Napangiti naman ako sa usapan
nilang dalawa.

"Oks, tuloy na ulit."

Duchess Lionhart's POV

Raven shook his head but continued, "Dahil naging malapit sa isa't isa sina Shohei,
Thiago at Tatsuya, ganoon din ang nangyari sa kanilang mga anak. Naging matalik
ding magkakaibigan ang tatlo. Ang lolo n'yo na si Koa Lamperouge, ang lolo nina
Shaun Birkins o Shinji Yamaguchi na si Hiroshima Yamaguchi at si Ichiro Inagawa."

"Naging Joker din ba si Tatsuya Inagawa?" Mikaela asked. We all turned to look at
her na ngayon ay nag-aabang ng sagot. "Kasi 'di ba sabi mo matalik na kaibigan nung
dalawa si Tatsuya Inagawa. So malay n'yo lang naman, 'di ba?"

"Hindi." This time, it was Shaun who answered the question. I don't know why, pero
parang biglang natigilan si Mikaela nang magtama ang mga mata nilang dalawa.
Mabilis naman akong lumingon kay Amber who obviously shifted her gaze na halatang
ayaw ipahalata ang awkwardness dahil sa nakita niya. Is she jealous or something?
"Pero naging Joker ang anak niya, si Ichiro Inagawa." Everyone looked at Amber when
she replied as well.

"How did it happen?" Lindsay asked this time; she turned her phone off as she
anticipated an answer.

"Teka, hindi ba't mga Yamaguchi at Lamperouge lang ang pwedeng maging Joker? Paano
nangyari na isang Inagawa ang sunod na Joker?" singit din ni Kuya Duke.

"Minus ten 'tong tangang 'to mamaya kapag nagpa-quiz ako. Not paying attention, eh.
Hindi naman kasi kailangang Yamaguchi at Lamperouge ang Joker, nagkataon lang na
iyon ang gusto ng mga naunang miyembro ng Les Solitaires kaya for generations, iyon
na ang naging tradisyon nila. But that doesn't mean, hindi na pwedeng maging Joker
ang iba." Si Amber ang sumagot ng tanong ni Kuya Duke.

"Basically, I can even be a Joker?" tanong ko.

"Kerek!"

"Pero mataas ang posibilidad na hindi maging maayos ang pamumuno sa Les Solitaires.
Una sa lahat, kasabay ng paglilipat ng titulo ay itinuturo rin ng naunang Joker ang
mga nakagawian nito. Ang pagkilala ng kasaysayan ng Les Solitaires at ang pagkilala
sa mga layunin at nakagawian nila," Ari Hofer explained.

"Kaya kung iba ang magiging Joker, paano niya magagawa 'yung mga bagay na nasimulan
ng dalawang pamilya at pinangalagaan ng ilang henerasyon. Sa halip na maging
payapa, maaaring sila pa ang maging dahilan ng pagkasira nito," dagdag pa niya.

"E, kung ganoon na nalipat sa iba ang pagiging Dyoker, dito na ba papasok 'yong
teyl op da los dyester na nakita ko sa dayari mo, insan?" tanong naman ni Cody.
Tale of the Lost Jester?

"Omsim."

"Proud ka pang binasa mo ang diary ko, ah."

"Petengene!"

Raven cleared his throat kaya ibinalik namin ulit ang atensyon sa kaniya. "Ayun nga
ang susunod kong sasabihin, kahit hindi magkatugma ang objectives ng Les Solitaires
at Mafia, nirerespeto ni Thiago Lamperouge ang pagiging involved ni Koa Lamperouge
sa Mafia. Ganoon din ang nangyari sa side ng mga Yamaguchi. Kung kaya't sa
henerasyon nina Koa Lamperouge at Hiroshima Yamaguchi, naging malaya sila na maging
parte ng Mafia at Les Solitaires."

"Sa madaling salita, sa kanila nag-umpisa ang pamamangka sa dalawang ilog." When
Kuya Duke said those words, nakatutok ang paningin niya kina Amber at Shaun.

"Alam ni Koa Lamperouge kung gaano katapat na kaibigan at kakampi ang kanyang anak
sa Roswells kaya hindi na niya pinaalam ang pagiging Joker niya. Wala na rin siyang
oras para ipaliwanag sa anak ang lahat dahil marami ang gustong agawin ang titulo
ng pagiging Joker. Sa halip na itago ito ay binigay niya mismo ang kanyang titulo
sa tapat na kaibigan na si Ichiro Inagawa, anak ni Tatsuya Inagawa."
"So Koa Lamperouge and Hiroshima Yamaguchi are the 9th and 10th Joker, to be
precise?" Lahat kami ay napatingin kay Emerald nang magtanong siya.

"Yes," sagot naman ni Raven.

"So Koa Lamperouge was the last Joker in their family, right?"

"Yes," tipid na sagot ulit ni Raven.

"Wengya! Ibig sabihin, hindi alam ni Papa na siya dapat 'yong susunod na Joker?"

"Kerek!" Si Amber naman ang sumagot kay Azure.

"Petengene! Wala ring alam si Ermats?" tanong naman ni Cody.

"Mom knew about it but she didn't say anything to Tito Kaizer," Kayden replied.

"Kung nawawala ang isang Dyoker tulad ng sinasabi sa teyl op da los dyester na
dapat ay sa lahi naming mga gwapo, ibig sabihin nasa mga Yamaguchi pa rin ang isang
Dyoker?" tanong ni Cody at saka tumingin kay Raven. "May mali ba sa pagkakaintindi
ko, Strife?"

"Then if the Lamperouge's title as Joker was already given away by their
grandfather, how come... Ate Amber has it back? How did she become Joker again?"

"Awit, lods Emerald. Masyado ka na namang hot. Chill ka muna nang kaunti. Umpisahan
natin ang kwento sa mga Yamaguchi," singit ni Ari Hofer.

Tumikhim si Raven kaya binalik namin ang tingin sa kanya. "Gaya ng sinabi ko,
binigay ni Koa Lamperouge ang pagiging Joker niya sa mga Inagawa. Kaya sa madaling
salita, hindi iyong sa kanila ang nawala. Pagkatapos maipasa ni Hiroshima Yamaguchi
ang titulo ng pagiging Joker at bago pa man makapag-umpisa ang kanyang anak ay
ninakaw na ito sa pamilya nila. Pinatay nila si Hiroshima Yamaguchi at ang kanyang
anak para tuluyang makuha ang titulo."

"Watdapak! Hindi pala Lamperouge ang nasa teyl op da los dyester kundi ang mga
Yamaguchi? Petengene!" Tumingin si Cody kay Amber na parang naghihintay ng sagot
pero ngumisi lang si Amber sa kanya at saka tumingin sa relo niya.

"Sino naman ang kumuha ng Joker na title sa mga Yamaguchi?"

"Ang mga Birkins... at..."

Everybody then switched their look from Raven to Shaun who was sitting in front.
After all, he is the only Birkins here at the moment.

Shaun raised his brows and looked back at us, "Ops, walang Birkins dito. Ninakaw
lang ako kaya Yamaguchi ako, Shinji Yamaguchi."

"Tama, tama mga lods. Siya ay si Master Shinji Yamaguchi, hindi Shaun Birkins,"
singit naman ni Ari. "'Di ba, Azure?"

"Oo, tama. Master Shaun."

"Awit naman sa 'yo, oh. Master Shinji nga."

"Wengya! Bahala ka, doon ako nasanay."

I smiled as they talked to each other, lagi silang ganyan. It seemed like they
couldn't stop bickering at each other tuwing magkikita sila. After that, I glanced
at Amber who kept on looking at her watch. It's almost time.

"Balik tayo sa tanong ni Emerald kanina." Mabilis kaming lumingon lahat kay Kuya
Duke nang magsalita siya. And again, the atmosphere became serious. "Paano naging
Joker si Amber?"

"Binigay ko sa kanya ang Joker," tipid na sagot ni Shaun.

We all waited until he spoke again, "I met Ichigo Inagawa in Japan when I was
young. Before he passed away, he discreetly told me everything. The history of Les
Solitaires and the anomaly in the Yamaguchi clan. He taught me everything that I
needed to learn about being a Joker along with his death wish, and that is to give
the title back to the rightful owner, the Lamperouge family."

"So why Amber?" Lindsay asked.

"Oo nga, bakit si Amber?" singit din ni Mikaela. "Paano pala pumipili ang Joker ng
pagbibigyan nila ng position? Puro lalaki lang ba ang pwedeng maging Joker? Kasi
'di ba kung mapapansin n'yo sa kwento ni Raven kanina, puro lalaki ang naging
Joker." I turned to see Amber's reaction as everyone waited for her reply. They're
all curious kung paano naging Joker si Amber.

Amber, on the other hand, didn't care to stare back at everyone.

"Wala namang sinusunod na pattern sa kung sino ang susunod na Joker," si Raven na
ang sumagot.

"The title was first offered to me, but I declined it," Kayden answered and it was
his turn to get all the attention.

"Wawawi! Hindi ko alam ang tungkol d'yan, ah. Petengene! Baka ako sana ang sekond
opshon."

"Wengya! Hindi ba dapat ako muna bago ikaw?"

"Sheyr na lang, baby Lampe para 'til det du as part?"

"Oo nga. Kung tinanggihan ni Kayden ang title ng pagiging Joker, bakit si Amber ang
next option? Bakit hindi si Azure o Cody?" tanong ni Mikaela.

"The person who will take the title should prove that he or she is worthy of it.
Amber did more things than to simply prove herself. Everyone here knows how
protective she can get when it comes to each of you," Shaun explained.

"Kikiligin ba ako dapat?"

"Gusto mo ba?"

"Tanga ka."

Lahat kami ay nakatingin kina Shaun at Amber, except for one, Azure Lamperouge.
Kaya sinundan ko ng tingin kung ano ang tinitignan niya.

It was Emerald.

Kapupulot lang niya ng isang bagay na nahulog. What was that?

Wait... was that the handkerchief I gave back to Azure earlier?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 85 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Mikazuki Yagami's POV

"Love." The voice of a man echoed in the whole room. The person talking was, no
doubt, Roswell. His voice was coming from the speakers surrounding the venue.

"The first time I found out that I was Aemie and Ezekiel Roswell's son, you were
the only person who was happy about it. That was when you first started calling me
Roswell. I admit, I found it embarrassing at first. But then, I got used to it and
I couldn't admit that I liked it whenever you addressed me that way." Napangiti ako
dahil sa sinabi niya. I knew to myself that he is not the type of person who can be
spiteful.

Kaya kahit sa pagtawag ko sa kanya sa ganoong paraan man lang ay masuportahan ko

siya. I also know that he wanted to be a successful Roswell when we grow up, he
didn't need to say it straight onto my face.

-Flashback-

"Bullet! Teka nga sabi!" sigaw ko sa kanya dahil ang bilis niyang maglakad. Sabay
kaming pumasok ng school at bago kami maghiwalay sa daan ay inaasar ko siya.

"Tsk, try to catch up, will you?" inis niyang saad. Mula pa noong isang araw ay
nag-e-emote na siya dahil nalaman namin mula kina Mommy Angelique na ampon kami at
anak si Bullet ng isa sa mga pinakakilalang businessman sa buong mundo na si Tito
Ezekiel Roswell. Galit siyang tumakbo palabas ng bahay noong araw na iyon kaya
sinundan ko siya.

Hindi ko nga alam kung bakit ang sungit niya ulit ngayong umaga, pero hindi ako
papayag na hindi ko siya maaasar bago umalis.
"Hi, Kuya Bullet or should I call you... Roswell?"

"What do you think you're doing? Stop calling me that." Siniko niya ako palayo pero
mabilis akong lumipat sa tabi niya.

"Ayoko nga, ang ganda nga ng Roswell, eh. Sana nga akin na lang yung apelyido."
Kunwari pa siyang hindi pinapansin ang sinabi ko, pero nahuli ko siyang ngumiti.

"Oh, 'di ba? Sabi na nga ba at gusto mo rin na tinatawag na Roswell. Yiee! Uy,
Roswell." Kinalabit ko siya kaya mas binilisan niya pa ang paglalakad lalo.

-End of Flashback-

"And when I thought that my real family didn't care if I was alive or not, you were
the only one who falsified that they did not intend to leave me. You believed in
them even before I did." Bahagya akong napayuko at natawa dahil naalala ko kung
gaano ko siya sinubukan na papaniwalaing may posibilidad pang makasama niya sina
Tita Aemie at Tito Ezekiel.

-Flashback-

"Baka naman busy lang sila, o kaya–"

"Hindi ka ba nakikinig kanina?! Wala na nga silang pakialam!" sigaw niya sa 'kin
kaya tuluyan na rin akong humagulgol ng iyak at yumakap sa kanya.

Ilang minuto akong nanatiling nakayakap sa kanya hanggang sa humupa ang galit niya.
Parehong mugto ang mata naming dalawa nang bumitaw ako at nginitian siya.

"Why are you smiling?" tanong niya habang pinapahiran ang luha sa kanyang mga mata.

"Ang swerte mo kasi," sagot ko sa kanya. Kumunot naman ang noo niya at hinarap ako
nang maayos.
"Swerte? Kahit na kaaalam ko lang na ayaw nila sa akin? Are you serious?" Tiningnan
ko siya at inalis ang ngiti ko.

"Oo, seryoso naman talaga, Roswell."

"Stop calling me that." Ilang segundo kaming natahimik bago ako magsalita ulit.
"Ang swerte mo, kasi buhay pa ang mga magulang mo. Ang pamilya mo," umpisa ko.
Tahimik lang din siyang nakikinig sa akin habang nagsasalita.

"Alam mong namatay ang mga magulang ko bago ko sila makilala. Ni hindi man lang ako
nagkaroon ng pagkakataon para malaman ang pakiramdam ng isang pamilya. Hindi ko rin
nalaman mula sa kanila ang totoong dahilan kung bakit nila ako pinamigay. Kasi alam
ko naman sa sarili ko na kahit masakit, pipilitin kong intindihin kung bakit naging
ganoon ang desisyon nila." Tiningnan ko siya at halatang napaisip din.

"Nasa iyo ang desisyon kung maniniwala ka sa sinabi nina Mommy, Roswell. Hindi sa
sinasabi kong may tinatago sila sa atin, pero ayaw mo na nga bang malaman ang
totoong dahilan kung bakit ka inampon nina Mommy?" tanong ko sa kanya.

"Gaya ng sabi ko, they don't want to do anything with me, Mikazuki." Sumimangot
siya at tatayo na sana para umalis nang magtanong ulit ako sa kanya.

"Pero may mga kapatid ka na mas nakababata sa'yo, 'di ba? Bakit naman nila aayawan
ang isang panganay na anak tulad mo?" Gulat siyang napatingin sa akin kaya
napangiti ulit ako.

"Nakita ko sa notebook mo, Roswell. Kaya hindi ako naniniwala na susukuan mo sila."
Hindi na siya umimik pa. Kakausapin ko pa sana siya nang mabilis siyang tumayo at
iniwan ako sa labas pero imbes na sundan siya ay naisipan ko na lang na hayaan
siyang mag-isa.

Alam ko, Roswell, na umaasa ka rin na makapiling ang totoong pamilya mo. Hangga't
narito ako, ipaaalala ko sa'yo na may chance ka pa na hindi maranasan ang nangyari
sa akin.

-End of Flashback-

"You were there to comfort me and made me feel that I did my best, that there was
nothing wrong with exerting my efforts to make them proud." Hindi ko alam pero
bigla akong napalingon para tingnan sina Tita Aemie at Tito Ezekiel. Mangha pa rin
ang mukha ni Tita Aemie while Tito Ezekiel sincerely smiled back at me when he
caught me smiling at them.

-Flashback-

"Roswell," tawag ko sa kanya bago tumalon sa kama niya. Dito lang kasi siya
nakatambay sa kwarto niya at laging nakapwesto sa harap ng study table.

"What?" sagot niya na patanong habang hindi inaalis ang tingin sa papel na
sinusulatan. Mabilis akong tumayo para tingnan kung ano ang sinusulat niya pero...
assignment lang pala.

"Wala lang," saad ko at saka isinandal ang likod ko sa pader sa tabi ng study
table. Pilit kong inalala kung ano ang pinunta ko rito.

Hmm... right!

Nang maalala ko ay tinawag ko siya, "Roswell"

"Ano na naman?" inis na tanong ulit ni Roswell sa akin. Nginitian ko naman siya.
"Pahiram muna ng laptop, nasira kasi iyong sa 'kin."

"What for?"

"Kailangan kong mag-research para sa project," palusot ko. Ilang segundo muna ang
lumipas bago siya sumagot. "You can use my laptop here in my room."

Agad akong tumakbo at kinuha ang laptop niya at saka bumalik sa pagkakaupo sa kama
niya habang siya naman ay tuloy pa rin sa pagbabasa. Pagkaraan ng halos kalahating
oras ay narinig ko siyang itinabi ang mga gamit at hinarap ang upuan niya sa gawi
ko. Ilang minuto rin siyang nakatulala pero dama ko sa peripheral vision ko na
nakatingin siya sa akin kaya isinara ko muna ang laptop niya.

"May problema ba, Roswell?" Napabuntonghininga naman siya at parang nagdadalawang-

isip kung sasagot ba o hindi.

"Nevermind."

"Kung gusto mong itanong sa akin kung magiging proud ba sa 'yo ang mga tunay mong
magulang sa grades mo..." saad ko na ikinagulat niya kaya iniharap ko ang laptop sa
kanya. Nakita ko ang grades niya mula sa account niyang naka-sign-in sa online site
ng school.

"... s'yempre magiging proud sila sa'yo." Tiningnan niya ako nang matagal at sa
wakas ay umalis na siya mula sa pagkakaupo sa harap ng study table. Ang akala ko ay
yayakapin niya ako dahil pinaalis niya ako sa kanyang kama nang hilahin niya ako
palabas ng kwarto at pinagsarhan ng pinto.

"You're welcome, Roswell."

-End of Flashback-

"You were also the first and the only one to believe that there was still a chance
to reconcile with them even though I hated them, or even though that's what you
thought." Dinig kong tumawa ang ibang guests na narito sa venue dahil sa sinabi
niya. Tuloy pa rin ang paglilibot ko ng tingin para hanapin siya pero wala akong
napala.

And he was right... because he always tried to stay away from any topic related to
his family.

-Flashback-

Huminto ako sa pagsagot ng assignment ko, dahil una sa lahat, hindi ko rin naman
gets 'tong Math. "Ano kaya kung pumunta tayo ng Pilipinas, Roswell?" tanong ko
paglingon ko sa kanya. Kanina pa tapos gumawa ng assignment si Roswell kaya ngayon
ay nagbabasa na siya ng isa sa mga libro niya tungkol sa business.

"That is total nonsense, Mikazuki," sagot niya. Umalis ako sa harap ng study table
para lapitan si Roswell.

Umupo ako sa armchair ng inuupuan niya at saka muling nagsalita. "Wala naman tayong
gagawin doon. Saka isa pa, hindi pa ako nakapupunta ng Pilipi—"

"Precisely, we won't be doing anything in the Philippines. So just get back to your
desk and do your assignment."

Tumayo na siya at nag-umpisang maglakad palayo ng magsalita akong muli. "E di may
gagawin na lang tayo," nakangiting sagot ko at saka tumakbo at humarap sa kanya.
"Dali na, saglit lang naman, eh. Bibisitahin lang natin ang totoo mong—"

"Nah," putol niya sa sinasabi ko.

"Saglit lang, eh."

"I said stop."

"Ang sabi mo nah hindi stop, Roswell"

"Mikazuki." This time, damang-dama ko na ang inis sa tono ng boses niya. Pinipisil
na rin niya ang bridge ng ilong niya kaya alam ko na galit na siya.

"Sige, huwag na lang tayong pumunta ng Pilipinas..." umpisa ko. At saka tumingin sa
kanya at pinagmasdan kung ano ang magiging reaksyon niya. "...sila na lang ang i-
invite natin dito. What do you think, Roswell?" tanong ko at saka ngumiti sa kanya
nang malapad.

Pero imbes na sagutin ay naglakad na siya palabas ng kwarto at saka isinara nang
padabog ang pinto.

-End of Flashback-

"You never wanted me to hold grudges on Mom and Dad because you knew that they
loved me deeply and there were some things that the Birkins kept from us." Besides
from the voice coming from the speakers, I could also hear my heart beating loud
enough.

"Through the years, you've always given me support as a Roswell, like how you
always called me by my real family name. Come to think of it, you used to make fun
of me with it until you see rage in my eyes." Once again, he made all the people
here laugh but somehow caused me a little embarrassment with the things he was
saying.

"Hindi naman, eh. Alam ko naman kasing gustong-gusto mo na tinatawag kitang

Roswell. Halata kaya," saad ko habang hinihintay ang mga susunod niyang sasabihin.
Kaswal lang akong nakatingin sa taas, then I realized that there were a few
lanterns hanging from the ceiling.

"To be honest, my mind felt like celebrating when I found out that we weren't blood
related. I didn't know why at first because we were young and I was focused on
becoming a successful individual in both the business and Mafia world."
Napangiti ako dahil alam ko kung gaano siya ka-dedicated noon. And if I could
recall, it was merely because he wanted to impress Tito Ezekiel and Tita Aemie in
his own way.

"Yieeee, ang sweet ng anak natin, dong, 'no?" komento ni Tita Aemie at niyugyog pa
ang balikat ni Tito Ezekiel.

-Flashback-

"Bakit ba gusto mo laging agawin si Kuya Bullet? Stay away from my Kuya Bullet!"
pagta-tantrums ni Lovelle.

Inaasar ko kasi si Kuya Bullet dahil gusto niyang magbasa nang tahimik. Bigla na
lang lumabas mula sa kung saan si Lovelle at yayayain sana si Kuya Bullet na
makipaglaro kasama niya kaso napasobra din yata ang kaingayan ko.

"Hindi mo naman pag-aari ang Kuya Bullet, Lovelle. Saka isa pa, nand'yan din ang
Kuya Shaun at Kuya Lionel mo. Nandito rin ako kung gusto mo ng kalaro," mahinahon
kong saad kay Lovelle.

"True," pagsang-ayon ni Shaun.

"Oo nga. Tama si Mika-chan," sagot naman ni Lionel.

"Ayaw ko kayong kalaro, lalo ka na Mikazuki! I hate you!" Susugurin sana ako ni
Lovelle nang biglang tumayo si Kuya Bullet at isinara ang aklat na binabasa.

"Don't talk to your older sister like that," matigas na saad ni Kuya Bullet. Mukha
siyang nakatatakot kaya napaiyak si Lovelle nang malakas.

"What's going on here? Bakit umiiyak ang bunso ko?" Dumating sina Mommy Angelique
at Daddy Louie kaya agad na tumakbo papunta sa kanila si Lovelle.

"Mommy, si Ate Mikazuki kasi sinabi na hindi ko raw kuya si Kuya Bullet then, ayaw
po kaming paglaruin."

Tumingin nang masama sa akin si Mommy Angelique kaya napayuko ako. "Is that true,
Mikazuki?"

"Opo. Pero—" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil nagsalita na ulit si Mommy
Angelique.

"Why would you say that to your sister, Mikazuki?" tanong ni Mommy Angelique.
Mukhang galit na siya kaya nanatili akong tahimik.

"She didn't mean it that way, Mom." Nagulat ako nang ipagtanggol ako ni Kuya Bullet
kaya lihim akong napahinga nang malalim. May sasabihin pa sana si Mommy Angelique
nang tumikhim si Daddy Louie sa tabi niya.

"Bullet, Mikazuki, upstairs now," utos ni daddy kaya nagkatinginan kami ni Kuya
Bullet. Sumunod naman kami kaagad sa utos niya at umakyat na sa second floor.

"Is there something wrong, Dad?" tanong ni Kuya Bullet nang makarating kami sa
taas.
"I advise you to stay away from trouble with your brothers and sisters. Refrain
from having fights with them," paalala niya. Pero... hindi ba't nakakapagtaka
naman. Dahil kung tungkol naman pala sa pag-aaway namin ang dahilan ng pagpapatawag
niya dito sa taas, bakit hindi kasama sina Lovelle?

"Isa pa, may gusto rin kaming sabihin ng mommy n'yo sa inyong dalawa." Tiningnan
naman ni daddy si mommy at sumenyas bago may kinuhang brown envelope si mommy mula
sa drawer ni daddy.

"We originally thought it was better to keep it from you, but I think you deserve
to know the truth." Truth? Bakit? Ano ba ang itinago nila sa amin?

"We're not your real parents. And you're not brother and sister, either." Parang
bigla ko na lang gugustuhin na mabingi dahil hindi ko inaasahan ang sinabi ni
mommy.

"Does that mean..." Napatingin ako kay Kuya Bullet nang magsalita siya. Tiningnan
niya rin ako pabalik pero nagtaka ako nang makita ang mukha niya. Bakit parang ang
saya pa niya na hindi kami magkapatid?

Ramdam ko na parang tutulo na ang luha ko kaya agad akong lumabas ng opisina ni
daddy. Mabilis akong bumaba at tumakbo palabas ng bahay habang hindi na mapigilan
ang mga luha ko.

-End of Flashback-

"But when I was confident enough to know what love was, I never stopped falling
hard for you." I felt my cheeks grow red. Tiningnan ko sina Trigger, Caliber,
Katana at Lionel. Lahat sila ay nakangiti habang nakatingin sa kinatatayuan ko.

"When I finally got the chance to be with my family, you were also there to witness
it with me. You have always stayed by my side and it's one of the reasons why I
want to stay with you for a lifetime." Bigla akong napalingon dahil hindi na
nagmumula sa speakers ang boses. I felt a familiar presence behind me that made me
turn around. And there, I saw Roswell.

"I know you never liked to have a huge party full of strangers, so I kind of made
it as simple, but special, as I can for you." Anything is special when it comes to
you, Roswell.

He smiled warmly at me pero tawa ang sagot ko sa ngiting iyon. If he calls these
preparations 'simple', hindi ko na alam kung ano ang engrandeng party para sa
kanya.

"Before, I didn't ask for an answer when I proposed to you. But right now, my
future depends on your reply." Ramdam ko ang palakas nang palakas na tibok ng puso
ko. I was gasping for air dahil alam ko na ang kasunod ng mga sasabihin niya.

Hindi ko napigilan ang mapaluha habang nakatingin sa mga mata niya. His eyes were
pleading, but confident at the same time. Hindi ko mapigilang hindi mapangiti dahil
sa realization na kinakabahan din pala ang isang Roswell.

"I, Bullet Roswell, am asking you one more time..." My tears were heavily flowing
when he finally kneeled on his right knee and stared at me. I thought my eyes would
gauge out when he revealed a new magnificent-looking engagement ring. "Mikazuki
Yagami Knight, will you marry me?"

"Wooo! Yes na 'yan, Mika-chan!" We all looked at Lionel's direction when he

shouted. Lahat kami ay natawa rin nang sitahin siya ni Katana at kumalat ang
pagkapahiya sa mukha niya.

Bullet cleared his throat, making me gaze back at him. I stared at his face and
there is no doubt that I am undeniably in love with this near-perfect man. There is
no way that I will waste this once in a lifetime opportunity to spend my life
together with him and our baby.

Huminga ako nang malalim bago siya bigyan ng isang matamis na ngiti. "Yes, Roswell.
Absolutely."

Pero... "Kaya naman pala nawawala 'yong engagement ring na binigay mo dati. You
were the reason behind it, weren't you?"

I got no answer pero ngumiti siya sa akin nang nakaloloko.

-Flashback-

'Hinubad ko ba 'yong engagement ring ko?' I asked at the back of my head habang
nakatingin sa ring finger ko. Wala si Roswell dito sa hospital room. Tanging si
Cody Lerwick lang ang kasama ko rito ngayon.

"Uh, Cody," tawag ko sa pangalan niya.

"Yo, Madam Mikazuki Yaga—Knight. Nandito lang ang nag-iisa at walang katulad, ang
tinitingala ng sambayanan pagdating sa gandang lalaki, ang pinagmulan ng salitang
'gwapo' sa diksyunaryo, Cody Lewick at yor serbis." Yumuko pa siya pagkatapos
niyang sabihin iyon.

"Ano'ng maipaglilingkod ng gwapong ako sa 'yo, Ms. Knight?"

"May nakita ka bang suot kong singsing?" tanong ko sa kanya. Sinulyapan niya ang
kamay ko. Pati ang isa ko pang kamay na may intravenus ay tiningnan din niya.

"Petengene! Hindi ba't dayamonds 'yon?" Sumilip siya sa ilalim ng hospital bed
pagkatapos niyang itanong iyon.

"Hindi mo ba suot 'yon no'ng nakipagbakbakan kayo nina bossing?" tanong niya.
Pagkatapos ay inumpisahan niyang halughugin ang mga drawer sa bedside table na
katabi nitong hospital bed.

"Ampupu! Kailangan nating makita 'yon, Ms. Mikazuki. Baka ako ang matodas ni boss
kapag hindi natin nakita 'yon," sabi pa niya. Mahahalata mo na rin ang kaba sa tono
ng pananalita niya. Gusto ko tuloy matawa but I know that this is not the right
time for that. And he's right, I need to find my engagement ring.

-End of Flashback-

"So, nasaan na nga ba yung first engagement ring?" tanong ko sa kanya.

"I kept it," tipid na sagot niya sa akin habang nakaluhod pa rin hanggang ngayon.

"And?"

"I got you a better one." Mas itinaas niya ang hawak na engagement ring para makita
ko iyon nang mas maayos. I couldn't help but giggle because of the way he did it.
He looked cute, for me at mukhang nahihirapan na rin siya sa pwesto niya kaya
iniabot ko na sa kanya ang kamay ko.

He inserted the ring in my finger, stood up and hugged me tightly. I was about to
hug him back when I heard a gunshot that made the lantern burst. I looked behind to
see who did it. It was Tito Ezekiel.

Dad did the same thing and shot another lantern kaya nagtaka naman ako. Mabilis na
sumunod si Tita Aemie sa pagbaril sa isa pang lantern kahit na mukhang hindi niya
alam kung bakit niya ginawa iyon. "Huhuhu. Hindi ba sayang naman 'yung mga
lanterns, dong? Kung may sama ka ng loob dahil nalaman ko ang tungkol sa affair
ninyo ni Terrence Von Knight—"

Hindi na natapos ni Tita Aemie ang sasabihin niya dahil mabilis siyang hinalikan ni
Tito Ezekiel sa pisngi. "Stop thinking about absurd things, wife," he said and just
laughed at her.

My eyes then shifted to see mama who is being assisted by papa to shoot the last
lantern. When the last lantern popped, Roswell broke out from the hug and held my
hand. Sinundan ko ang mga tingin niya at nakitang nakatutok siya sa telang
nakasabit mula sa mga lantern. We watched in awe as it slowly opened side by side,
revealing a greeting for us.

'Congratulations to the future bride and groom.'

Trigger Roswell's POV

"Congratulations, Mikazuki, Kuya. I hope the wedding is soon." I greeted my brother

and his fiancée as they headed their way to our table. Most of us were seated on
separated tables before the party started but we all transferred to a huge round
table.

"Oh, it will be, trust me," Kuya Bullet replied and kissed Mikazuki's forehead in
front of us.

Everyone looked amused as their smiles were plastered on their faces. We're
genuinely happy for them. Nakipagkwentuhan sina kuya sa ibang mga bisita while I
kept on checking my phone from time to time if I received a new reply.

-Flashback-

"Everything is set now. Paalis na rin ng bahay sina Dad," Caliber said as soon as
he got near the table. We first arrived at the venue to check if the preparations
were ready. Kuya Bullet wanted to propose again for the second time so we had to
make sure that this was more memorable and special than the first one.

When we were certain that things were all under control, I checked my phone to see
if I got any messages. There was none so I opened my inbox and scrolled through
some messages. I remembered that Black Organization is supposed to be having their
meeting today. I typed Lindsay's number and sent a message to ask.
SMS to Lindsay: Hey, Lind. Where are you at?

A few minutes after I sent the message, I received a notification back to my phone.

SMS from Lindsay: I'm on my way sa meeting place. Kamusta naman ang preparations
d'yan?

SMS to Lindsay: Everything's according to plan, so far. Text me when you get there.

I turned my phone off and placed it inside the coat of my suit, then, roamed my
eyes at the whole setup.

"Don't worry. The place looks amazing, Kuya." Napalingon ako nang may nagsalita sa
likod ko. Katana smiled and raised her head to see if the lanterns were well-
patterned.

Next to her was Lionel Birkins who was quietly standing. He noticed the look I was
giving him and smiled awkwardly.

"Y-yo, Kuya Trigger."

"It's odd that you're still stuttering while talking to us. Try not to be tense
sometimes." As I said those words, he straightened his back and relaxed a little.
"Sige."

"But don't be too comfortable, especially when you're with our sister. We're still
watching you," I added. His face slowly turned pale and he went stiff again while
Katana tried not to smile and react.

I didn't bother them for long and left them both alone. I sat beside my brother who
was quietly typing something on his phone. Ayaw ko naman siyang pakialaman kaya
kinuha ko rin ang cellphone ko.

There weren't any unread messages, but it didn't matter, at the moment.

"Hey," Kuya Bullet casually greeted as he and dad had just arrived.

"Nasaan si Mom? I thought she'd come with you, Dad," tanong ni Caliber.

"Yeah. Actually, she might be spying on us outside as we speak." Dad, then, scanned
the entire place. His look halted at the buffet table, he chuckled in a low voice.

"I'll bring Mom inside," Katana suggested. But before she could leave, dad stopped
her.

"The Knights are already here. They came right before we arrived. It might be late
for you to do so." Tumango na lang si Katana at bumalik na ulit sa pwesto kasama si
Lionel. Right after dad said those words, we heard footsteps not so far from the
table. We all looked at them as the Knight family stepped in on time.

The moment he saw us, Terrence Von Knight went to our direction along with the lady
who was holding his arm for support.

"Ezekiel Roswell," he called Dad's full name with a faint smile on his face.
"Good evening, Terrence. Mom." Both Caliber and I raised our heads and looked at
dad. I glanced at Katana who stared back with curiosity in her eyes. Dad went
closer and transferred the lady's hands to his arm. Lumapit sila sa mesa kung saan
kami nakaupo ni Caliber.

Dad signaled Katana to come closer as well. "Everyone, this is your grandmother,
your mom's mom, the Queen of Yaji, Alyana Heartily Ferrer. Greet her, but be very
quick."

"Hija, you definitely have your mom's beauty. The face of a Ferrer and Roswell
perfectly combined," she commented and caressed my sister's face.

"Thank you, Grandmother." Katana smiled. "I'm glad to finally meet you," she added.
Ngumiti naman si lola sa kanya at saka sumagot. "Me too, apo."

Pagkatapos n'on ay tumingin siya sa gawi naming dalawa ni Kuya Bullet, kaya inayos
ko ang coat na suot ko.

"Both of you grew up just like your father," she said. I kissed her cheek and
nodded as a response. "I'm happy that we have you here tonight, Lola."

"You've all been raised well by your mom and dad." Sunod niyang tiningnan si
Caliber. "But I think we'll get along better than any of your siblings," she said
with a smile.

"I think so too, Queen Mom. I've been waiting for this to happen."

I had a lot of things in mind to say to her, and I know that Caliber and Katana
feel the same way, but Terrence Von Knight called her. "Queen, I think it's time to
go back to our table."

Kuya Bullet also didn't spare a second and left already. They would be here in a
few minutes so everyone quietly waited.

The moment the main doors opened, the plan automatically starts.

They were confused as they looked at us one by one. And it only added up when a
gunshot echoed throughout the hall. All the guests were focused on Lionel as he put
his gun back inside his coat.

"S-surprise? Hehe," he said after realizing he put himself in an embarrassing

situation.

"P-para dramatic." I didn't hear it but the way he said it was readable through his
mouth.

I turned my head back at mom and Mikazuki who slowly went inside the venue. It took
them a few minutes before they could analyze what was going on. Immediately,
Mikazuki started scolding Lionel while dad signaled at mom to stand beside him.

"Will no one really tell me what's going on?" Mikazuki asked. We avoided having eye
contact with her kaya kinuha ko na lang ang cellphone ko. There were two new
messages from Lindsay, so I opened it.

SMS from Lindsay: I'm already here, pero wala pa ang ibang members.

SMS from Lindsay: We're already starting, I'll update you later.
I started to type my message while I could still notice Mikazuki getting more
frustrated from my peripheral view.

SMS to Lindsay: Mikazuki is now here, she looks so stressed. I hope my future
fiancée won't be stressed if I plan a party like this for her.

"Love." Kuya Bullet's voice echoed from the speakers. He had started his speech. I
watched him make Mikazuki more confused when my phone slightly vibrated.

SMS from Lindsay: Am I texting the right number? Is this Trigger Roswell's phone?
Hahaha kidding aside. Hindi ko akalaing maririnig ko 'yan sa'yo. Knowing you Trig,
you never planned to settle down.

SMS to Lindsay: I never planned to settle down... not until I have realized that I
have fallen for my best friend. I fell in love with our friendship, Lind.

"The first time I found out that I was Aemie and Ezekiel Roswell's son, you were
the only person who was happy about it. That was when you first started calling me
Roswell. I admit, I found it embarrassing at first. But then, I got used to it and
I couldn't admit that I liked it whenever you addressed me that way."

SMS from Lindsay: Oh, come on. You don't have to steal my heart again, it's already
yours. By the way, Emerald seems off today. Can you ask Caliber later if he knows
something about it?

I glanced at Caliber who looked unbothered while watching Mikazuki. He seemed to be

chill but he kept on unlocking his phone from time to time. I typed a simple reply
back to her.

SMS to Lindsay: Sure, I will. I love you.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 86 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-36 minutes

Caliber Roswell's POV

-Flashback-

"And when I thought that my real family didn't care if I was alive or not, you were
the only one who falsified that they did not intend to leave me. You believed in
them even before I did."

Kaya wit ko fillet magka-jowawis dahil wit bet ni watashi ang mala-fairy tale na
eksena at maging prinsipe. Wit ko ma-imagine ang prinsesa ng kaharian na mag-LSM
with matching crylalu on bended knees sa harap ng amang hari at mother rainbow.
Nakakalerkey!

(Trans: Kaya hindi ko gusto na magkaroon ng jowa dahil ayoko ng ganitong eksena.
Hindi ko ma-imagine na maglo-long sweet message ako na may pa-emote at luhod pa sa
harap nina dad and mom. Nakaloloka!)

"You were there to comfort me and made me feel that I did my best, that there was
nothing wrong with exerting my efforts to make them proud."

On the other side of the rainbow, anong petsa na, wherelalu ang muret na 'yon?
Akala ko ba Nora Aunor ang peg niya? Whylalu parang true na ang himala at wit nya
na-remember na i-hi hello man lang ang beauty ni watashi?

(Trans: Sa kabilang banda, nasaan kaya ang babaeng si Emerald? Akala ko ba hindi
totoo ang himala. Bakit parang himala yatang hindi niya naaalalang kamustahin ako?)

Imbey na ang prinsesa ng kaharian kare-restart nitong cellphone dahil baka hindi
quality control itong SIM ng churchill kong phone. Sa true langs dapat happy ang
peg ni watashi dahil hindi ako iniimbyerna n'ong mujer pero... nevermind.

(Trans: Naiinis na ako kare-restart nitong cellphone dahil baka nagloloko lang
itong SIM ng sosyal kong phone. Sa totoo lang ay masaya dapat ako na hindi na niya
ako kinukulit pero... nevermind.)

"You were also the first and the only one to believe that there was still a chance
to reconcile with them even though I hated them, or even though that's what you
thought." Non-stop si big brother sa pag-LMS somewhere. He's hiding beneath the
shadows of the lost kingdom. Ewan ko ba r'yan kay big brother, betsung niya iyong
may pa-suspense.

"Bro, you okay? You've been looking at your phone ever since we arrived," question
portion from judge number 1, Kuya Trigger.

"Yeah, just checking if I got new updates." And I, thank you!

"You never wanted me to hold grudges on Mom and Dad because you knew that they
loved me deeply and there were some things that the Birkins kept from us."
"Lindsay told me that Emerald isn't herself today. Did something happen between you
two?" question portion again from second big brother.

"I don't think so. Maybe things didn't go exactly as planned."

"Through the years, you've always given me support as a Roswell, like how you
always called me by my real family name. Come to think of it, you used to make fun
of me with it until you see rage in my eyes."

Surelalu akes na nag-start na ang meeting ng mga muret. Go pa ba akes para i-text
ang mujer?

(Trans: Siguradong nag-uumpisa na ang meeting ng mga malalandi. Ite-text ko pa ba

siya?)

"To be honest, my mind felt like celebrating when I found out that we weren't blood
related. I didn't know why at first because we were young and I was focused on
becoming a successful individual in both the business and Mafia world."

Inopen sesame ng prinsesa ang cellphone at thinking out loud anet ang shedeng i-
text sa mujer na 'yon.

(Trans: Binuksan ko ang cellphone at inisip kung ano pwedeng i-text sa babaeng
'yon.)

"But when I was confident enough to know what love was, I never stopped falling
hard for you."

'Hoy, babae, ano'ng ganap?'

Stop look and listen lang si watashi habang sinasightsung ang text. Mejj wit ko bet
kaya erase ko na lang.

(Trans: Nakatingin lang ako nang matagal sa screen pero hindi ko nagustuhan kaya
agad ko rin iyon binura.)

"When I finally got the chance to be with my family, you were also there to witness
it with me. You have always stayed by my side and it's one of the reasons why I
want to stay with you for a lifetime."

'Update me about the meeting.' Wit keri mga beks, magmumukha lang si watashing
shunga if ever.

(Trans: Hindi pwede, magmumukha lang akong tanga kung sakali.)

"I know you never liked to have a huge party full of strangers, so I kind of made
it as simple, but special, as I can for you."

Rita Gomez na ang prinsesa kaya ginoodbye Philippines ko ites. I think, wit na need
i-text ang mujer. Dahil katagalugan as ever siya magparamdam, mag-slide na lang ako
sa rainbow while all ears kay dites kay big brother.

(Trans: Inis na pinatay ko na lang ang cellphone ko. Tingin ko hindi ko naman
kailangang i-text ang babaeng 'yon. Tutal ang tagal naman niyang magparamdam,
makikinig na lang ako dito sa speech ni Kuya Bullet.)

"Before, I didn't ask for an answer when I proposed to you. But right now, my
future depends on your reply."

"Reply," bulong ng prinsesa.

Wit knows ni watashi kung bakit may repeat chorus akes sa speech ni big brother
pero in-open sesame ulit ng prinsesa ang mahiwagang cellphone ni doraemon para i-
corrected by kung mayroon bang question portion ang mujer na wit nasagot. Mukhang
waley naman.

(Trans: Hindi ko alam kung bakit ko inulit yung sinabi ni Kuya Bullet pero binuksan
ko ulit ang cellphone ko para tingnan kung may hindi ba ako nasagot na tanong ng
babae. Mukhang wala naman.)

"You won't get a reply from her if you keep staring at your message history."

Sinightsung ko once again si second big brother na na-Jolina Magdangal kong smiling
widely today sa prinsesa ng kaharian. Whysung ba bet na bet niyang itext ko ang
merlat na iyon?

(Trans: Tiningnan ko ulit si Kuya Trigger na nahuli kong nakangisi sa akin ngayon.
Bakit ba gusto niya talagang i-text ko ang babaeng iyon?)

"I, Bullet Roswell, am asking you one more time..." My tears were heavily flowing
when he finally kneeled on his right knee and stared at me. I thought my eyes would
gauge out when he revealed a new magnificent-looking engagement ring. "Mikazuki
Yagami Knight, will you marry me?"

Stop, look and listen na ang question portion ni second big brother. Ginoodbye
world ko na rin ang mahiwagang cellphone ni Doraemon dahil denouement na ng LSM ni
big brother. Wapakels na sa merlat na 'yon kung magte-text siya or wit.

(Trans: Tumigil na sa pagtatanong si Kuya Trigger. Pinatay ko na rin ang cellphone

ko dahil nasa huling parte na ng speech si Kuya Bullet. Bahala na ang babaeng iyon
kung magte-text siya o hindi.)

"Wooo! Yes na 'yan, Mika-chan!"

"Yes, Roswell. Absolutely."

-
Mikazuki's POV (continuation)

'Congratulations to the future bride and groom.'

I placed my hand on his arm as I opened my mouth in awe after reading the message
hanging above us. Inilipat ko ang aking tingin kay Roswell na mukhang kanina pa
binabantayan ang mga reaksyon ko.

"Congratulations to both of us, love," he greeted with a smile and leaned closer to
give me a sincere sweet kiss. Umani naman ito ng iba't ibang pang-aasar mula sa mga
pamilya naming nanonood ngayon.

"Let's take a seat with them." I gave him a nod and locked arms with him. We both
walked towards our family's table. Kung kanina ay maraming mesa ang nakalagay sa
buong kwarto, this time, the staff changed it to a huge round table where everyone
could sit together, both Roswell family and my family, the Knight.

Before we got to take a seat sa upuan na nakalaan para sa amin ay sinalubong kami
ng lahat. Unang lumapit sina mama at papa.

"Congratulations to you and my daughter, young man. Take good care of her. Treat
her well, or else..." bilin ni papa na may halong pagbabanta kay Roswell at saka
tinapik ang balikat nito.

"I'm not going to apologize for what I said to your son, Ezekiel," dagdag pa niya
habang nakangiti.

"I am not even complaining about such a thing," sagot ni Tito Ezekiel. Sabay pa
silang dalawa ni papa na tumawa. Sometimes, I don't get dad jokes but it's not
everyday that you get to see two Mafia bosses getting along with each other. I
admit, it feels great.

"Of course, Dad. I won't dare to hurt her feelings." Bigla akong napatingin kay
Roswell dahil sa tinawag niya kay papa.

"Since when did you start calling my father, Dad?" tanong ko at pinaningkitan siya
ng mata.

"Since the day I asked for his approval to marry you," sagot ni Roswell na
nagresulta ng iba't ibang pang-aasar.

Nag-init ang pisngi ko at hindi ako makapagsalita. Roswell is unbelievably sweet

today. He's kind of showy which is very unlike him. But I couldn't deny that I find
it heart fluttering. It feels amazing that the person you love treats and considers
your family as theirs.

Si mama naman ay lumapit sa akin para yakapin ako. "Masaya ako para sa inyo, anak,"
bulong niya at mabilis na humalik sa noo ko.

"Thank you, Mama, Papa." Ngumiti ako sa kanila at hinalikan sila sa pisngi. Sunod
na sinalubong namin ni Roswell si Katana na nakangiting lumapit sa akin. Nakasunod
sa kanya si Lionel habang nakangiti.
"Congratulations, Ate Mikazuki! I can't wait for your wedding to happen." She
lightly giggled, enough for us to be the only ones to hear it, and gave me a peck
on my cheek. Ganoon din ang ginawa niya sa kuya niya.

"Congrats, Mika-chan!" bati ni Lionel at saka bahagyang yumakap.

"Thank you, Lionel," sagot ko at saka tinapik-tapik ang likod niya. Nang humiwalay
siya sa pagkakayakap sa akin ay tinanguan niya si Roswell.

"Congratulations, Kuya Bullet."

"Congrats, Kuya."

Sabay na bumati sina Caliber at Trigger kay Roswell bago humarap sa akin at
ngumiti. "Welcome to the family, sister-in-law."

Sunod na lumapit sina Tito Ezekiel at Tita Aemie.

"Congratulations, son and to my daughter-in-law."

"Thank you po, Dad." Ngumiti ako kay Tito Ezekiel at tumingin kay Tita Aemie.
"Thank you rin, Mom," I said and went closer to kiss her on the cheek.

"Hehe. You're welcome, Mikazuki."

"So, all this time you knew about their plan?" I asked her.

"Ha? Hindi, ah. In-explain lang sa akin ni Zeke kanina 'yong gagawin ko. Wala
talaga akong kinalaman sa pinrepare nila. Gusto ko lang naman mahuli si Zeke at ang
kabit niya," sagot ni Tita Aemie.

"Wife," tawag naman ni Tito Zeke.

"Waa! Eh, totoo naman, dong. Kung hindi ko pa kayo sinundan ng kabit mo, hindi ko
pa malalaman na nag-prepare ka ng chocolate fountain para sa kanya kahit na
paborito ko 'yon. Iniba mo rin 'yong birthday at pangalan ni Baby Bullet. Sa tingin
ko, kailangan ko na talang magtampo."

People who heard Tita Aemie laughed while Tito Ezekiel pinched the bridge of his
nose. "We'll talk about that later."

"Talagang kailangan pag-usapan natin 'to mamaya, dong."

Akala ko ay alam ni Tita Aemie ang tungkol dito. Kanina pa ako naku-curious dahil
simula nang makapasok kami sa venue ay nasa tabi na siya ni Tito Ezekiel.

"But back to what you asked, daughter, your mom didn't know about the plan," Tito
Ezekiel answered. Tumingin siya kay Tita Aemie at hinawakan ito sa baywang kaya
napangiti ako.

"My wife was not involved with any of the preparations because we wanted to
surprise her, too." Napa-angat naman ng tingin sa kanya si Tita Aemie.

"Surprise, dong? Weh? Bakit, ipakikilala mo na ba kung sino 'yong nabuntis mo?
Hindi ka na talaga naawa sa amin ng mga anak mo, kapo-propose lang din ng anak
natin kay Mikazuki pero gusto mong bigyan ng atensyon ang ka—" Hindi natapos ni
Tita Aemie ang sinabi niya dahil mabilis siyang hinalikan ni Tito Ezekiel at
tinakpan ang bibig niya.

Nabuntis?

-Flashback-

I dialed Tita Aemie's number. Wala pang dalawang ring ay sinagot niya na 'yon.

"Mo—" Hindi ko na natapos ang pagbati ko sa kanya nang tawagin niya ako habang
humihikbi.

[Mikazuki! Huhuhuhu!]

"Mom, what happened?" Muli na namang namutawi ang kabang nararamdaman ko nang
marinig ko ang mga hikbi ni Tita Aemie.

What the heck? May nangyari ba kay Tita Aemie while I was away?

[Umm... Si ano kasi. Huhuhu!]

"Sino po, Mom?"

[Si Ze—ah! Oo! 'Yuong ano kasi, Mikazuki. Huhuhu! May napanood kasi ako kanina sa
TV.]

"Mom, nasa CR ka po ba? I can hear your voice echoing."

[Oo. Huhuhu.]

"What are you doing there? May nangyari po ba?" seryosong tanong ko.

[Kasi kanina 'yong si ano... si Ken! Tama siya iyon. 'Di ba asawa niya si Barbie?
Huhuhu. N-nalaman kasi ni Barbie na nabuntis ni Ken si Hello Kitty.]

"Barbie? Ken?" Cartoon characters?

[Mikazuki! Huhuhu. Ano'ng gagawin ko?]

"What do you mean, Mom?"

[Ano'ng gagawin ko na nabuntis ni Ken si Hello Kitty? Huhuhuhu! 'Di ba dapat

magalit ako? Dapat ba palayasin ko siya? Kasi may anak at asawa na si Ken, tapos
nakabuntis pa siya ng iba. Huhuhuhu.]

"Mom, I don't get you. Those are obviously cartoon characters, right?"

-End of Flashback-

So Tita Aemie was really pertaining to certain people. Tito Ezekiel was Ken and
Tita Aemie was Barbie. And then the woman who Tito Ezekiel probably got pregnant
was Hello Kitty.
"No, Mom. It's not what you think," sagot muli ni Roswell.

"Anong 'it's not what you think,' Baby Bullet. Bakit? Alam mo ba kung ano ang
iniisip ko? Teka nga." Tita Aemie took her phone out and searched for something.
"Mom, what are you doing?"

"Ise-search ko lang kung nakakapagbasa ng isip ang mga tao kung pinapalitan 'yong
birthday on the spot." I glanced at Roswell and he just shrugged. Nagulat naman ako
nang biglang sumigaw si Tita Aemie. "Ayan! Walang lumabas na results, kaya wala
kang alam sa iniisip ko, Baby Bullet. Huhu."

"No, Mom. What I'm saying is that Dad didn't get any woman pregnant," Roswell
reasoned out.

"E, kung hindi ang dad n'yo ang nakabuntis, sino 'yong she na sinasabi n'yong
pregnant?"

"It's Mikazuki, Mom. She's pregnant with our child. You're going to be a
grandmother soon."

Natigilan si Tita Aemie at saglit na natahimik. Maya-maya ay pinunasan niya ang mga
mata niyang may luha at tumingin sa akin.

"Buntis ka, Mikazuki?"

Tumango naman ako.

"Ako na lang yata ang hindi nakaaalam, e. Huwaaa! Ang duga. Bakit hindi niyo agad
sinabi sa akin? Huhuhu."

"Because it was also one of the few things we wanted to surprise you." Si Roswell
ang sumagot.

"Nagtatampo pa rin ako, pero sige. Congratulations, Mikazuki!" nakangiting bati ni

Tita Aemie.

"Thanks, Mom."

"Pero bakit pala kailangang ako ang i-surprise tungkol sa pagbubuntis ni Mikazuki,
dong? Hindi naman ako ang tatay ng magiging anak niya, ah."

"Actually, we have another surprise for you, Mom. Turn around."

Hindi na sumagot si Tita Aemie at sinunod ang sinabi ni Roswell. Trigger, Caliber,
Lionel and Katana were standing behind her. Isa-isa rin silang humawi hanggang sa
nakaharap sa amin ang babaeng nasa likod nila.

Huminto siya sa tapat ni Tita Aemie na naguguluhan pa rin sa nangyayari. In a

second, her eyes were forming tears that slowly flowed down her cheek. "B-baby
Ae..."

Kumalat ang pagtataka sa kalooban ko habang tinitingnan siya at pilit na inaalala

kung saan ko nakita ang matandang babae hanggang sa nalipat ang tingin ko kay mama.

Binalik ko ang tingin sa matanda, kay mama, at sa matandang babae ulit hanggang sa
naalala ko ang unang pagkikita namin.

"Siya 'yon." It was her. She was the lady from mama's apartment. 'Yong babaeng
yumakap sa akin at tinawag akong... Baby Ae.

Nanlaki ang mata ni Tita Aemie nang tawagin siya ng babae. "Dong! Alam mo, kaboses
niya rin si Mommy, 'di ba? Idagdag mo pa na ganyan din tawag sa akin ni Mommy."
Tita Aemie looked at Tito Ezekiel with amazement in her eyes kaya hinawakan ni Tito
Ezekiel ang kamay ni Tita Aemie. "Wife, she is your mom."

Mom? She's Tita Aemie's mother and Roswell's grandparent?

Tiningnan ko ulit si mama pero nakangiti lang siya sa amin. So all this time, mama
was taking care of the Queen of Yaji?

"Ano ba yang mga pinagsasabi mo, Zeke? Hindi na nakatutuwa. Imposible 'yong
sinasabi mo kasi matagal nang wala si Mommy. Saka mas bata kayang tingnan si Mommy,
no hard feelings po sa inyo."

This time, papa stepped forward and spoke, "She really is Queen Alyana Ferrer."

Tita Aemie was still doubting their words pero kita rin ng lahat ang namumuong luha
sa mga mata niya. "H-huwag nga kayong magbiro ng ganyan sabi, e. D-dong naman!
Sinama mo pa si Terrence Von Knight sa kalokohan mo, huhu."

She clung onto Caliber's arm for support as she was getting near Tita Aemie. Nang
tuluyan na siyang makatayo sa harap ni Tita Aemie ay hinawakan niya ang pisngi
nito. "Hindi mo alam kung gaano kita ka-miss, Baby Ae."

"M-mommy?" tanong niya. Umiiyak na tumango naman siya at mabilis na lumapit para
yakapin si Tita Aemie.

"Mommy!" Umiiyak na yumakap din pabalik si Tita Aemie. I didn't know what came to
me but my eyes went blurry because of the tears that were also forming.

Pagkatapos niyang bumitaw kay Tita Aemie ay nakangiti siyang lumapit sa amin ni
Roswell.

"Congratulations sa inyo, apo." Una niyang binati si Roswell at bumeso, saka siya
tumingin sa akin. Lalong lumawak ang ngiti ko. "Nanay, it's nice to—"

"Sweetheart, I'm Bullet Roswell's grandmother. Congratulations on your upcoming

wedding with my grandson," she said and gave me a slight peck on the cheek. I was
stunned for a moment because of what she did. My smile immediately faded.

"H-hindi niyo po ako naaalala?" tanong ko sa kanya na ikinakunot ng noo niya.

"I'm sorry but no, hija. Have we met before?"

"Uhm—never mind what I said, I thought I met you somewhere." Bahagya na lang akong
ngumiti sa kanya. Ngumiti rin siya pabalik at naglakad na ulit papunta kay Tita
Aemie na mabilis na kumapit sa braso niya.

Nauna silang maglakad palapit sa mga upuan kaya nag-aya si dad na umupo na rin para
makakain.

Nakita ko pang sinubukan ni Tita Aemie na tumabi kay nanay, na mommy niya, pero
pinigilan siya ni Tito Ezekiel. Her mom chose to take a seat next to Macey and
mama. Mama was the one who was nursing her back to health all this time kaya siya
lang din siguro ang nakaaalam kung ano ang mga pwede at hindi pwedeng kainin o
inumin ni nanay. Tita Aemie didn't argue about it anymore but promised her that
they will talk after dinner.

Lumapit kami ni Roswell sa dalawang bakanteng upuan na para sa amin talaga. Bago ko
pa man mahila ang silya ay naunahan na niya ako. He winked at me and said,
"Careful, baby."

"Thanks," mahinang usal ko at saka umupo. Naupo na rin si Roswell sa katabing

silya.

Nang nakaupo na ang lahat ay agad na tinawag ni Roswell ang isang staff para
maihanda na ang pagkain.

Tiningnan ko isa-isa ang mga kasama ko ngayon. Katabi ko si Roswell sa kanan habang
nasa kaliwa ko naman si Tito Ezekiel. Magkatabi rin sina Tito Ezekiel, Tita Aemie,
Caliber, Trigger, Katana at Lionel.

Sa side naman ni Roswell nakaupo sina papa, mama, si nanay, at Macey.

I got confused dahil sa seating arrangement. Ibinalik-balik ko ang tingin kay Tito
Ezekiel na nasa tabi ko at kay papa na nasa tabi ni Roswell. Parang baliktad yata?

Napansin ni papa ang pabalik-balik na tingin ko sa kanila kaya nagtanong siya, "Is
there something wrong, Mikazuki?"

"Is it just me who finds it awkward that both of you are seated at the same table?
And together with your family?" I looked at Tito Ezekiel who had his infamous warm
smile on his face. "Given the fact that... you were rivals."

Natawa si papa sa sagot ko kaya nahihiya akong napayuko. Si Tito Ezekiel naman sa
tabi ko ay napangiti lalo nang marinig ang sagot ko.

"Well..." papa commented and shrugged. Hindi na ako nag-usisa pa at hinayaan na

lang.

Maya-maya ay dumating na ang pagkain at nagsimula nang magsalo-salo ang lahat.

"By the way, Mikazuki, have you thought of a name already?" Trigger asked before he
took a sip on his glass.

Napatingin naman ako kay Bullet, ngumiti lang siya sa akin at bahagyang tumango.
"Hindi pa," sagot ko.

"Gusto mo bang tulungan kitang mag-isip ng pangalan, Mikazuki?" tanong ni Tita

Aemie. Agad na napatigil sa pagkain sina nanay at Tito Ezekiel, pati sina Katana at
Caliber ay napatingin.

"Of course, Mom. That would be nice," magalang kong saad sabay ngiti.

I don't see any problem with that. Besides, Tita Aemie is a mother, too. Baka
makakuha ako ng ibang tips kung paano maging isang mabuting ina katulad niya.
Tita Aemie was supposed to say something, but Tito Ezekiel stopped her. "Uh, wife,
I think it's better to let them choose their baby's name."

"Wala naman akong sinabi na ako ang mamimili, dong. Magsa-suggest lang ako," kunot-
noong sabi ni Tita Aemie.

"I know, wife. But I also know that you will suggest... unique names. I think your
son and his fiancée can handle it."

"Grabe ka, dong! Maganda naman 'yong mga pangalan na naisip ko dati para kay Baby
Bullet, ah."

"Like what kind of names, Mom?" tanong ni Roswell. He looked at Tita Aemie with
curiosity. Ganoon din ako at ang mga kapatid niya.

"Gusto mong malaman, Baby Bullet? Tingnan mo, dong, oh! Gusto niyang malaman. Alam
mo kasi Baby Bullet, bago maging Voldie at Bullet and pangalan mo, Ulap Tw—"

"Son, I think it's best for you not to know anything about it."

"Alright, Dad," sagot naman Roswell at saka bumalik muli sa pagkain.

Well, knowing Tita Aemie, I'm sure that Tito Ezekiel really meant those words
earlier. But, I would not hesitate to accept Tita Aemie's help if she insisted.

"I hope it's a girl," Katana said after a minute of silence.

"Indeed. We would have so much fun if it's a girl." That's Caliber who agreed.

"Nah, it's better if it would be a son," Roswell commented.

"What? No, Kuya. This time, their oldest child should be a girl," Katana debated.
Gusto ko namang matawa dahil sa sinabi niya.

"I don't think we should be having another child too soon after this," saad ko.

"I, too, think that it would be nice to have a son as a first born," Trigger said.

"Yeah," Roswell seconded.

Katana looked at her Kuya Caliber as if she's asking for help. He was about to
speak up when Lionel shared his thoughts, "Agree ako kay Kuya Bullet."

"What?"

"Come on, Katana. You just want the baby to be a girl because you're the only
daughter and the youngest child," Roswell teased his sister.

"And she's also my baby," Tito Ezekiel sweetly said while looking at Katana who
blushed and rolled her eyes.

"Dad!" Natawa kaming mga nakatingin sa kanya maging ang pamilya ko na nakikinig din
sa amin.

"I'm surprised to hear and see you acting like this. Ezekiel Roswell, turning soft
for his only daughter," komento naman ni papa. Nakita kong kinalabit siya ni mama
kaya napangiti ako.
"Nahihiya na ang anak nila, Terrence. Huwag mo na ngang asarin." Mahinhin ang
pagkakasabi ni mama pero kinurot niya si papa.

Isa-isa kong silang tiningnan. Lahat ay bumalik na sa pagiging abala sa pagtapos ng

pagkain habang pasimpleng nag-uusap.

Roswell and Knight. Ang pag-iisa ng pamilya namin. At kahit kailan ay hindi ko
naisip na maari pala 'tong mangyari nang dahil sa akin. Sa amin ni Roswell.

You hear that, anak? Everybody is excited to see you. Please be healthy and bear
with mommy for a while, okay? Everything will surely fall into the right place.

Nabaling ang paningin ko kay nanay, ang mommy ni Tita Aemie. Tahimik lang siyang
kumakain at paminsan minsa'y tumitingin sa gawi ng anak at ng mga apo niya.

Tiningnan ko siyang mabuti. Ang pangangatawan niya ay 'di hamak na mas maayos at
malusog nang tingnan kung ikukumpara noong una kaming magkita. Dati ay naka-
wheelchair pa siya pero sa nakita ko kanina ay maayos na siyang nakalalakad. Ang
aura ng mukha niya ay malayong malayo sa nanghihinang matanda na nakita ko noon.

Ano ba talaga ang nangyari sa kanya?

Naputol ang iniisip ko nang marahang tapikin ni Roswell ang kamay kong nakapatong
sa mesa. "Is there any problem, love?"

Medyo malakas ang pagkakasabi niyon ni Bullet kaya napatingin sa amin ang lahat,
maging si nanay kaya nahuli niya ang titig ko sa kanya.

"Hindi niyo po ba talaga ako natatandaan?" tanong ko sa kanya.

Walang sumagot. Kahit siya ay hindi nakasagot at nanatili lang ang tingin sa sakin.

"Anak..." tawag ni Mama sa akin kaya nabaling ang tingin ko sa kanya. "Ako kasama
niya noong una kayong nagkita kaya sa tingin ko, dapat ako ang sumagot sa tanong
mo. Nasabi ko na may sakit si nanay noon 'di ba? Isa siguro iyon sa dahilan kung
bakit hindi ka niya naaalala. Hanggang ngayon ay meron pa rin siyang mga hindi
naaalalang bagay dahil hindi pa siya lubusang magaling."

"Pero bakit noong tinanong ko kung nasaan siya ay sinabi ninyong patay na siya?"

Hindi inaasahan ni mama ang naging tanong ko na lalong nagpalakas ng hinala ko.
Alanganin siyang lumingon kay papa na parang nanghihingi ng tulong. Tumango naman
sa kanya si papa bago magsalita.

"That one is on me. I asked your mom to keep it a secret for the meantime because
Queen's health wasn't good at that time. I don't want to waste your mother's time
trying to take care of Queen, especially now that the Mafia world is facing more
dangerous situations," he reasoned out sabay tingin kay Tito Ezekiel. Still,
something wasn't clear to me.

Parang may kulang sa sinasabi nilang dalawa pero hindi ko alam kung ano iyon at
kung bakit ayaw nilang sabihin.

"Pasensya na, anak, kung nagsinungaling kami sa'yo. Ayaw lang naming mapahamak si
Nanay," dagdag pa ni mama.

Tumingin ako sa gawi ng mga Roswell at nakita ko na parang wala naman silang
reaksyon at abala sa kanya-kanyang pinag-uusapan.

Wala ba silang pakialam kung ano talaga ang nangyari kay nanay?

Wala akong nagawa kundi ang tumango na lang at gawaran sila ng isang tipid na
ngiti.

"So, when is the exact date for the wedding?" papa asked.

Roswell looked at me and intertwined his hands with mine before answering. "We
haven't talked about it yet. In my opinion, I want it done as soon as possible."

I nodded as he answered even though I haven't thought about it yet. I don't have a
particular date in mind but as long as I'll be married to Roswell, any date and
time would be alright for me. I'll just let him decide when he would want to set
it.

"Don't you want to wait until the baby comes out, Kuya?" tanong naman ni Katana.

"I don't want to wait longer..." Roswell trailed. "We could just get married again
once Mikazuki regains full strength after she gives birth. But I think Mikazuki
should be the one to set the date she wants for the second wedding."

Napataas naman ang kilay ko sa sagot niya. He looked at me and smiled boyishly kaya
napa-iling ako. This man is teasing me.

"Who's gonna be your maid of honor, Ate Mikazuki?" Katana asked with anticipation
in her eyes. Napangiti ako dahil doon.

"You want it to be you, don't you?"

"Uhm..." Ngumiti siya pero napatingin kung nasaan nakaupo si Macey na sumisimsim ng
inumin at simpleng nakikinig lang sa amin.

Is it just me or is Katana thinking that I would pick Macey as the maid of honor?
Given already that she's my sister.

"It's the bride's decision. I don't actually mind who she picks," Macey answered
with an unbothered face. Katana's smile grew wider.

"How about your best man, Kuya?" tanong naman ni Trigger. Bago pa man makasagot si
Roswell ay naunahan na siya ni Lionel.

"Ehem!" Kunwaring umuubo pa siya kaya napatingin sina Roswell sa kaniya. Tumango
naman siya at pasimpleng kumaway kay Roswell. "Ha-ha! Hello, Kuya Bullet."

Kumunot ang noo ni Roswell sa ginawa ni Lionel. He pretended not to understand what
Lionel was trying to say and asked, "What?"

"Best man," he mouthed as if we couldn't see him doing that at itinuro ang sarili.

"Pardon me?" sabat naman ni Trigger na masama ang tingin kay Lionel.

"Sabi ko nga ayaw ko maging best man kung sakaling pipiliin. Basta invited ako,
ayos na 'yon. Pati si bro." Natawa naman ako nang sumuko si Lionel.
"I think I'll pick Caliber, instead," saad ni Roswell at tiningnan ang kapatid na
nakatutok ang mata sa cellphone. He immediately cut his gaze on his phone and shook
his head. Napangisi naman si Trigger.

Tiningnan ko naman si Caliber kung may gusto siyang sabihin pero nanatili siyang
tahimik. Nakasimangot at mukhang malalim ang iniisip nito habang tutok sa pagkain.
Maybe he's not in the mood dahil mukhang may bumabagabag sa kanya kanina pa.

Everyone was finished with their meal and went back to minding their own businesses
for a while.

Katana and Lionel are talking in a low voice. Trigger had his smile plastered while
typing something on his phone. While Caliber is quiet and still not in the mood
habang may paminsan-minsan siyang tumitingin sa cellphone niya.

Si Roswell naman, heto at nakaharap sa akin habang hinahaplos ang tiyan ko.

Wala si Macey rito sa loob ng venue dahil nagpaalam siya na pupunta ng comfort
room kaya naman lumipat si Tita Aemie sa pwesto niya at masayang nakikipag-usap sa
mommy niya ngayon, kay nanay.

Mama, on the other hand, was quietly roaming her look around the place as if she's
looking for something. Samantalang sina papa at Tito Ezekiel naman ay prenteng
nakaupo lang at nakamasid sa mga nangyayari sa paligid nila.

Everyone kept themselves busy with other things until the main door opened wide
that caught our attention. I couldn't think of anyone who would be arriving at this
time so I stood up and tried to see who it was.

I wanted to leave the the table but Roswell gently pulled me back to my seat. The
door was still open and a man suddenly entered the venue.

In a flash, papa and Tito Ezekiel stood up. They exchanged glances as if they were
reading each other's minds. Papa took out his gun and aimed at the person who got
in.

I couldn't explain the feeling I had the moment I saw the face of the intruder in
front of us. Ramdam ko ang magkakahalong emosyon na mabilis na bumalot sa akin.

I felt my hands turn cold. The calmness and peace I was feeling suddenly turned
into emptiness.

Making me feel like my heart was going to burst because of how fast it was beating.

I don't know if time had stopped but everybody didn't move a muscle.

No one talked, nor moved from their position.

Silence filled the entire venue.

"D-daddy Louie?" I whispered.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 87 - Page 6
by Yanalovesyouu
22-28 minutes

Terrence Von Knight's POV

"D-daddy Louie..."

-Flashback-

"Welcome to my... not so humble home, Terrence." Angelique smiled and led the way
to her office. As soon as I got in, Louie Birkins stood up from his girlfriend's
inclined chair and approached to shake my hand.

"Terrence, meet my boyfriend, Louie. Love, this is Terrence Von Knight, one of
Black Organization's leaders."

"It's nice to finally meet you, Mr. Knight." Louie Birkins had his little smirk on
his face.

"It seems like you have something in your mind, Mr. Birkins," I honestly commented.
I have so many plans in mind on how to make Ezekiel Roswell's life miserable. I
don't want to waste my time just for Angelique's boyfriend's nonsense.

"No need to rush, Mr. Knight. We wanted to see you because we heard you had a
grudge among one of our enemies as well," he started off.

"I don't want to waste both of our time. So how about I give you an offer?
Something that you cannot reject, for sure," he added. I looked at both of them and
thought for a while. I had my struggles on bringing down the Ferrers and Roswells,
so I don't see any problem except for one thing.

"What do you get with making an offer, especially an exclusive one, for me?"

"Revenge." This time, it was Angelique who answered my question.

"You hate the Ferrers and the Roswells, am I right? I know you aren't the easiest
person to convince, but I know hatred and revenge when I see one. My boyfriend's
sister was killed by those insolent fools. We want them in vain as much as you do."

She formed her hand into a fist. The hatred they have can be seen through their
eyes. I smiled because I could feel that we would be great partners if we cooperate
on making their lives miserable.

"What do you have in mind?" I asked them.

"Take the people they love away from them. To be specific, a baby." My smile got
wider when Angelique suggested it.

"I look forward to this partnership that both of you are offering."

-End of flashback-

Surprise can be seen on my daughter's face as she called out the traitor in front
of us. I glanced at Ezekiel who stood up, too, the moment Louie Birkins entered.
Seeing that he didn't have any reaction regarding what was happening, I took my gun
out and pointed at Birkins' direction.

I long have thought that he was already lying on his deathbed, so why is he here?

"What the fuck are you doing here?" I asked, trying to conceal the anger rising
inside me. From my peripheral view, I saw Mikazuki who was about to stand up but
her fiancé stopped her. As her father, I could feel the concern she has for her
non-biological father but I could also feel my rage every time I think of the day
Birkins took Mikazuki away for over two decades.

But thanks to this asshole somehow because if he didn't betray me and ruined my
plan, my soul would've been in hell long ago.

"Woah, easy," he said as he raised his hands in defeat. "I only came here to
congratulate my children. Is that reason acceptable enough to let me live?" he said
with a smile on his face. His words can't fool me anymore.
"What are you planning to do this time? I know you still can't accept your sisters'
death," I said to him in a serious tone. His smile was gone for a second when I
mentioned it but he immediately recovered from it.

"Oh, nakalipas na ang mga 'yon. Hindi ba Ezekiel Roswell?" he asked for Ezekiel
Roswell's approval. Ezekiel didn't show any response to what Louie Birkins said
except for his cold stare and stern face.

"I'll take that silence as an acceptance invitation so I can join you." Birkins was
about to come closer when I pulled the trigger and shot the wall close to where he
was standing. I didn't aim at his head like I originally wanted and let it serve as
a warning for him not to do anything that would bring death upon him instead.
Killing him will only shorten his suffering, and no person betraying me should
experience that kind of luxury.

"Terrence, you have to calm down. I didn't come here to cause any trouble," he said
and placed his hands in front of him. "Why didn't you invite me to the engagement,
though? I mean, I took care of them for two decades," he added.

"Cut the bullshit, Louie Birkins. What are you after this time? We don't have time
for your chit-chats." I couldn't keep the rage anymore because of the way he
casually called me. My gun was still pointed at him and my mind tells me to shoot
him in any part of his body, but not in front of my daughter.

This was supposed to be a get-together dinner between two of the wealthiest

families. I don't intend to ruin it, for my family's sake.

Finally, his aura turned serious when I asked him. He put his hand down and took a
deep breath as he looked at me seriously. "I want to make up for the things I've
done and what we have been fighting for over the years." The traitor talks like
he's been doing good his whole life. He expects that I would agree with his
suggestion, but no traitor orders me around.

"And you expect me to believe the person who tried to kill me?"

-Flashback-

"Any response from Birkins?" I asked one of my henchmen beside me. "Wala pa ring
balita, boss. Mahigit isang oras na po namin tinatawagan ang telepono ni Mr.
Birkins pero cannot be reached pa rin hanggang ngayon." I clenched my fist when I
heard their response. I slammed my hands on the table and threw the glass in front
of me.

We are waiting for Birkins and his girlfriend to arrive because we had a plan to
get revenge on Ezekiel Roswell by giving him a surprise that will make him and his
family suffer until death. But it seems that my accomplice backed out. Louie
Birkins, you better pray that I won't find you.

We decided to meet up in the mansion by noon, but it's already an hour past noon
and my men couldn't contact him nor his girlfriend.
"And where's the kid?" I asked.

"Na kay Mr. Birkins po, boss."

I looked at Alyana Heartily-Ferrer who was unconsciously tied to the chair. I

shouldn't fail now.

"Let's wait a little more."

I heard an explosion from a part of the mansion so I grabbed one of my men who came
from outside. "What happened?!" I furiously asked.

"H-hindi namin alam, boss," he stuttered.

"Then go and find out what happened!" I shouted out of frustration. Who would dare
to sabotage my place at this time? Whoever it is, I'm going to end his or her life.

I reached for the phone inside my pocket and called Birkins for the last time
because I haven't received any news or messages from him if he's already on the way
here or if he will be late.

I irritatedly threw my phone to the wall because his number still cannot be
reached. "That damn insolent shit!"

"Bossing, may nagpasabog ng mansion!" one of them exclaimed and ran towards the
room. Alyana Heartily-Ferrer was becoming conscious and flinched when we heard
another explosion.

"Yes, I can see that. And I have ears, dumbass! So go and fix the problem rather
than running back here to fucking hide! And you..." I pointed at the person
watching the hostage. "... get her out of here. We're changing mansions."

I went back to my office to get a few ammunitions and headed straight to the back
door but some of my underlings were heading my way. "Boss, hindi mabuksan ang pinto
sa likod," one said breathlessly.

"Head to the front door," I ordered but the rest of my men from the front door had
come back.

"Boss, sarado sa front door."

"Sinubukan namin makalabas sa bintana, boss, pero hindi namin magawa dahil malakas
ang apoy sa paligid."

"How the fuck did you even let someone plant a bomb inside my house?!" Now, we are
stuck here. Louie Birkins, a fucking traitor.

-End of flashback-

"Yes, I tried to kill you. I know that I was a traitor... before," Birkins said.
"But I want to make amends. I want things to be well between us. I don't want to go
against you anymore. I wanted justice but I realized that I was becoming a
monster," he added. When he said those words, I shot him but again, I purposely
didn't hit his body. "Don't fuck with me, Birkins." I gritted my teeth as I
recalled who had to save me from my own territory.

-Flashback-

I am helplessly lying in the middle of my burning house. I couldn't stand the

thickness of the smoke anymore. My body grew weaker as the heat increased. I took
my coat off to cover my mouth and nose from the smoke but I felt like I was still
inhaling it.

I felt my life draining away and reaching its end, and I can accept that. I don't
really care what happens to me after this. I've taken down most of the foes I've
known and it's enough satisfaction for me.

But it would be much better if I kept my life and finished my plans against Ezekiel
Roswell.

I crawled to the burning door, tried to stand up and kick it, but something heavy
suddenly fell in my nape.

My breathing got more difficult and my vision started to blur out. I was a hopeless
case until someone barged the door wide open. I tried to see who it was, but I
couldn't quite figure it out.

I couldn't keep my eyes open for too long. I felt tired. The last thing that I
remember was someone soaked with water lifted me up from the debris.

My head was throbbing and my body was numb. I tried to open my eyes, only to be
greeted by a gun pointed to my head. "What the heck?!" I exclaimed.

I wanted to grab the gun but my body was still worn out. "Don't fucking move,
Knight. I'm warning you." I chuckled despite feeling nervous because the person I
hated the most, Ezekiel Roswell, was standing in front of me.

My eyes roamed and scanned the whole room. I realized that I was in the hospital,
wearing a patient gown and had a small tube stuck in my hand.

"Who sent the letter?" he asked in a cold tone.

"What letter are you talking about? I don't know what you're referring to," I
responded. I looked at him straight in the eye for him to realize I wasn't lying
because I don't know about a letter he was talking about.

"Where's my son?" he asked again. This time, his gun was already touching my
forehead.

"I don't have your child, Roswell. Birkins has him. Tinangay nila ng girlfriend
niya ang anak mo. I don't know where they are heading to. Hindi ko rin alam kung
ano ang pinaplano nila," I explained to him. "He didn't even do his side of the
deal. He had other plans," I added.
I told him everything that happened, from all my own plans until the moment Birkins
and his girlfriend showed me an interesting offer and duped me on the day of
executing the plan.

I let my guard down for now because I have no choice but to tell him everything, as
if these were my last words.

But when I was finished talking, he put away his gun and turned his back on me.
"What are you doing? Where are you going? Hindi mo lang ba ako papatayin?" I asked
him as he headed towards the door.

"I'm a predator that doesn't hunt weak prey. If you want to put up a fight against
me, make sure that you can stand up first before suggesting that I should kill you.
No more questions asked," he answered as he proceeded on leaving the room.

I was left confused. I couldn't quite process the fact that he didn't do anything
to harm or hurt me in my state. I mean, I was one of those who planned to ruin his
life by taking his son away from him.

I was in the middle of my thoughts when a nurse and doctor came in to check on me.
After a few days of staying here, I also found out from the nurses and doctors that
Roswell bought the hospital to take care of the only patient, me.

What goes onto your mind, Roswell?

-End of flashback-

"I'm not trying to mess with you," he said. "Don't you get tired of all the
fighting and killing that's happening? We're all grown-ups, stop living in the
past. We shouldn't take the same path of mistakes and revenge again, am I right?"
he added.

My gun was still pointed at his direction. It's not a secret that I will always
hate his guts. What he did was something that cannot be solved over a single
dinner.

The venue was still quiet. Ezekiel casually switched his glance from us to his
wife. Aemie Roswell was holding her tears back. I know that she used to have quite
a history with the traitor in front of me. She looked pitiful, but it does not move
me.

She might see him as her friend, but this man had brought danger to me twenty-five
years ago and his husband was the one who had to save me every time. My ego was
damaged, and so was my pride.

-Flashback-

"Basta h'wag n'yo masyadong papagurin ang katawan n'yo. Si Nurse Anj na ang bahala
sa inyo," the doctor said and left some pointers for my private nurse. I stayed in
the hospital for almost a week and today, I was finally let off by the doctors.

"Thank you, doctor," I responded and was assisted by the nurse to leave and headed
directly to my car. I was actually happy that I could finally go back home and see
my wife. I found out during my stay here that she is pregnant with our first child.

"Let's get going now," I told the driver. He immediately started the car engine and
drove us away.

The first few minutes were peaceful and it only lasted until the hospital was out
of sight. The moment we were far enough from the hospital, motorcycles started
appearing behind our vehicle.

It didn't take them a minute before they started shooting at us. I ducked low,
hoping that I would not get hit by a random bullet shot on us.

"Oh, shit!" I cursed as I felt the car forcing a halt. I sneaked my head back up to
see what happened. The car has stopped and is surrounded by men in motorcycles.

The loud gunshots kept on echoing in my ear. The driver had already been shot dead
and my nurse was panicking. I reached out at the glove compartment and took a gun
out. I had no choice but to fight back.

"Sir, huwag na po kayong lumabas. Masyadong delikado!" my nurse warned me and held
my arm to stop me from going out.

I was about to open the car door because I disagreed with what she said but before
I could do what I was planning to, the gunshots from the outside stopped.

I tried to reach the doorknob to see what caused the silence, only to see a man
open the car door. I pointed my gun at his direction and recognized him the moment
I saw his face.

"You again," I scoffed. He helped me and my nurse get out of the vehicle, revealing
dead bodies lying down on the road.

"I'll get somebody to clean your mess up," he said and approached one of the
corpses. I followed him to check what he was taking from the body but it felt like
cold water was thrown at me when Ezekiel raised a symbol that I was quite familiar
with.

"Knight, looks like your future Jester wants to get rid of you."

-End of Flashback-

"You don't know the feeling of being betrayed by everyone." And the ironic thing is
that the person I hated the most was the person I trusted in the end.

I was going to give him a third shot of warning when I realized that Ezekiel's wife
was raising her hand. Everyone's attention was on her when she stood up.

"Excuse me pero..." she said with a little hesitation in her voice. She looked at
Louie Birkins. I thought she would say something to her old friend but she suddenly
looked at me. "...bakit napakapatay-gutom mo?"

I put my gun down with a confused face. Ezekiel was still calm and collected, which
made me wonder more.

"Alam mo, Terrence, hindi magandang tingnan ang maging patay-gutom. Gusto lang
naman ni Louie sumali sa dinner. Siguro hindi pa siya kumain. Hindi mo man lang ba
naiisip 'yon?" she asked. She shook her head with a disappointed look at me. "E,
ang daming pagkain oh! At saka hindi ko kayang ubusin mag-isa 'yong chocolate
fountain," she added.
"I-I'm not—" I couldn't complete a sentence because she ran towards her old friend.

"Halika rito, Louie. Samahan na kita sa buffet table, kukuha rin kasi ako ng
dessert, hehe. Ano ba ang gusto mo? Alam mo masarap 'yong chocolate fountain nila
kapag sinawsaw mo 'yong marshmallow at strawberries. Pati 'yong gummies masarap i-
partner, promise." She offered him a plate and pulled him to the buffet table. I
looked at Ezekiel because he was oddly casual about it.

"Why are you sitting there?"

"What do you mean?" Ezekiel asked, still not changing reactions.

"Your wife is inviting the one who betrayed all of our families," I stated. What
the Birkins did to the Roswells and to me should not be easily forgiven.

"I can see that."

"And it doesn't bother you?" I questioned him. All this time, I thought we
understood each other's problems. But why is he so casual about his wife
entertaining the traitor?

"Actually, Dad, it takes time to get used to her acting that way." I turned to look
at my son-in-law who answered. Sometimes, I can't guess what's going on inside the
minds of the Roswell Family.

Louie Birkins was heading to our table after taking a hefty amount of food that
made my blood boil. I grabbed my gun and went towards his direction before he
reached the table.

"You're not forgiven nor welcome."

"Bakit naman hindi, Terrence? Mang-aagaw lang ba ang pwede rito?" Aemie Roswell was
glaring at me. And for the last damn time, I don't know what exactly she is talking
about.

"Inagaw mo na nga si Zeke at si Baby Bullet, tapos ngayon naman si Louie, paaalisin
mo rin? Si Mommy, bibigyan na nga lang ng ibang pangalan, pang-kontrabida pa,
huhu."

"Wife, like I said, you got it all wrong. Come here." Gladly, Ezekiel called his
wife, making her stay a few meters away from me. I haven't really been talking with
Queen's daughter, but I think I might need to keep a distance from her.

-Flashback-

SMS to Ezekiel: I have something to discuss with you as soon as possible.

I sent the message and turned my phone off for a while. I have been thinking about
the things that happened in the past and I think it's time for me to pay back.

SMS from Ezekiel: All right. I'll give you an address.

After he sent the message and I got the address, I drove my way to a fancy
restaurant. The moment I arrived, I parked my car in the nearest parking lot and
went inside.

I saw him from a distance after I entered so I walked towards him and sat down on
the opposite side of the table. "So, what is it that you wanted to discuss?" he
asked while he was focused on the menu.

"Do you have any idea who is helping Louie and Angelique Birkins?" I asked without
hesitation.

"Cowards, they will and cannot move and succeed on their own plans without seeking
help," I added. Birkins will always be Birkins. They will do anything to take down
their enemy, but they can't do it alone and without partnering with someone.

"I already have an idea who they're working with but I still need to confirm it in
case I got it wrong. This is just a warning for you. Unfortunately, it is someone
you know very well," he commented. His face showed certainty of his assumptions.

"Looks like I already know who it is." I tried to look unbothered, but I still
couldn't believe who it was.

"Also, we have another problem. Birkins is under the protection of Black Society."

"What do you mean by him being under our protection?" We are both part of Black
Society as two of the most powerful Mafia bosses alive.

"It means a lot of mafia bosses from different groups and organizations have
decided to support him. Probably, it has something to do with Black Sinister
members." I know that Ezekiel and I are both part of this specific society, but it
doesn't really help that much if it's only our names we're crossing off the list.
We have to perform a plot perfectly if we want to find out where the loyalty of
most of the members holds on to.

"Then that means it would be tough to bring them down."

Ezekiel looked at me sternly. "That's why you have to work with me, Knight. I will
pull them through hell for taking my son away. I'm not going to force you to be
under my authorization, but it doesn't mean that you won't be supervised. You have
no choice but to be one of my allies."

"I only said that Black Sinister is tough to beat, but I never disagreed that you
can take them down," I explained.

"I will pay for the favor. I know that we can easily turn tables for them." I mean,
why did I have to go city-hopping just to find somebody who can bring Ezekiel
Roswell down?

He chuckled and he shook his head.

"So, what's your plan?" I asked him. Besides, when it comes to intellect, I will
admit for once that he is better at using his brain than any other Mafia bosses. I
could see that he had plans laid down on every occasion, even ambush. I have been
suggesting touch ups for some of his plans but most of the time, they are
impeccably flawless.

"For now, let's first find out who among the leaders in Black Society have been
reaching out for their support, so we can plan our next move." I nodded in
agreement. I took my phone out and was about to show Ezekiel something when a
notification popped at the top of my screen.
"Terrence Von Knight, former Black Organization and Black Society leader, Missing
or Dead? Wait, what is this all about?"

"See for yourself."

I opened the headline and read a few lines from the news. I smiled when I realized
who was behind it all along.

"I guess I won't have to worry about the people after me when I wasn't reported as
either being lost or soulless."

"For now, you wouldn't have to face them. But we both know, eventually, you'll have
to show everyone that you're alive."

"I know. The moment the next Jester makes itself known to the world, it's the time
we will start what we've been plotting and planning to do." Ezekiel's jaw became
tense as he stated those words.

"Do you think she would be the one to succeed? Or would it be her brother?"

"We don't exactly know who will inherit the position, but you should keep on
recovering. You will need your strength when the right time comes. And while you're
at it, you should look for a new identity." After saying those words, Ezekiel
Roswell handed me a list of names who I could probably use for the meantime.

I appreciated what he tried to do but a perfect name for me to use had already come
to my mind.

"How about Theodore Vitale?"

"You mean your ex-business partner whom you killed recently?"

"No one knows about his death yet. Of course, they wouldn't know since I burned the
body." I smirked as I proudly said those words to Ezekiel.

"Well, in that case...from now on, I will call you Theodore Vitale, the same name
as the deceased asshole you once knew."

"I am looking forward to your plans, Mr. Ezekiel Roswell."

"It's a pleasure doing business with you, Mr. Vitale."

-End of Flashback-

"So if you are not asking for a lot of suffering before you finally face death,
leave the place now." I glared at him but it seemed like he didn't even care.

"Let's hear him out, Knight. Watch your temper." Ezekiel unbelievably disagreed on
what I was saying.

"Birkins, have a seat," he added. I looked at Ezekiel as he calmly motioned his

hand to the vacant seat near my position. I had no choice but to put my gun away
for the second time and sat down.

"Thank you, Roswell," I saw him mouthing those words to my ally as he simply got
what he wanted.

When his eyes stopped in my direction, I glared at him. You won't get away with
what you've done, Birkins. Not even the slightest.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 88 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes

Alyana Ferrer's POV

"Birkins, have a seat." Ezekiel motioned his hand to one of the vacant seats near
Terrence Von Knight. Terrence, on the other hand, put his gun away and sat down.

"Thank you, Roswell," he responded kindly. I looked at my daughter who just came
back from the buffet table after accompanying Louie Birkins.

"Oh, 'di ba, Terrence. Nag-agree rdin 'yong kalaguyo mo kaya 'wag ka nang umangal,"
Baby Ae said.

"Wife."

"Hehe. Sige na, Louie. Umupo ka na r'yan at kumain."

At first, no one dared to speak as the tension can still be felt between Louie and
Terrence. Terrence is obviously not pleased with Louie's presence; however, he
didn't have a choice but to let the man stay with us for a while.

Hindi ko inakala na bukod sa pamilya ko at pamilya ni Terrence Von Knight ay meron

pa palang isang bisita na hahabol para sa mahalagang okasyon na ito.

I watched him place his food on the table and sit down. Looking at him should've
reminded me of so many things about his family but instead, all I could see in him
right now was... pity.

His aura was entirely different from that one moment when he changed. He used to
have this jolly and energetic personality, but now, it's like all his life was
plain and dull. The boy who used to light our day before when I still couldn't
remember anything about being a Mafia. The person whom Amesyl used to call Baklang
Betty Boop or something.

Pero ngayon, alam kong nagbago ang lahat ng iyon mula noong nawala ang kakambal
niya.

He was about to start eating his awkward dinner when I called his name, "Louie."

"Hi, Tita Alyana. Kamusta po? It's been years since I last saw you." He tried to
talk in a low volume.

"I'm good, Louie. How about you? Kamusta naman ang pamilya mo?" I asked, trying to
diffuse the tension. Baby Ae stopped eating and put her strawberry back on her
plate as she cleaned the chocolate from her hands, then she turned to face Louie.

"Oo nga pala, Louie. Simula no'ng binyag ni Baby Bullet, hindi na kita nakita e.
Super busy mo na ba? Masaya ba sa Japan? Hehe."

"Yeah, my wife wanted a peaceful life so we went and lived in Japan. We also raised
our children there," Louie answered casually.

"Wow! Feel ko ang saya rin tumira sa Japan, hehe. Ay, oo pala! Lionel, bakit hindi
mo kinakausap ang daddy mo?"

Everyone turned to look at Lionel who was busy talking to Katana before Baby Ae
called him. He was a bit off guard but smiled afterwards. "Yo, Dad. Sensya na, ang
dami mo kasing kausap kanina kaya hindi na ako umepal."

"Hello, son. Mukhang ikaw yata ang may kausap. You're the youngest and only
daughter of Aemie, tama ba?" Louie looked at Katana, his smile was still present.

"Tama nga! Pero hayaan na natin muna silang mag-usap ng anak ko. Alam mo ba? Noon,
hindi ko bet 'yang anak mong si Lionel. Para kasing may mali sa kanya. Pero hindi
ko naman sure, saka ayoko maging judgmental kasi sabi ni Mommy masama 'yon. Kaya
ngayon, medyo na lang, hehe. Nagde-date na silang dalawa e, feeling ko ayaw lang
talagang aminin ni Katana."
"Mom!" Katana exclaimed as she tried to cover half of her face because of
embarrassment.

"Huh? Bakit nga ba ayaw mong aminin sa amin, Katana?" Baby Ae asked.

"We're not dating, Mom. Dad, please tell her." Katana turned to Ezekiel for help.
He was silently watching everyone like it was some underrated drama.

"Unfortunate for you, Louie, but my baby isn't dating your son," he answered. Louie
shrugged as a response but Katana became more upset.

"Dad, how many times do we have to discuss about you calling me baby?"

"Mommy, sa tingin mo ba nagde-date sina Lionel at ang apo mo?" Baby Ae whispered to
me while the rest were bickering.

"Kung ano 'yong sa tingin mo ang totoo, iyon ang paniniwalaan ko," I whispered
back. She gratefully smiled at me and turned to see the drama that was still going
on.

"Hindi naman po ako nagmamadali," Lionel stated but Katana glared at her. "We
aren't dating and you aren't, or shouldn't, court me as long as you and I both
live."

"That's true, though. You won't get a chance with her." This time, it was Bullet's
turn to join. Terrence was also interested in what was going on and decided to take
part in the fun.

"Speaking of, I heard there was someone else courting your daughter, Ezekiel. At
first, it didn't really matter but it seems like I should've asked somebody else
about that other boy."

"What boy?!/Sino?" Ezekiel and Lionel both reacted at the same time. I quietly
laughed; I can't believe I'm seeing a comedy show between the Knights and the
Roswells.

"I've heard about it as well. And apart from that, I believe he's staying here in
the Philippines at the moment, too," Trigger supported Terrence's statement.

Ezekiel nudged at Mikazuki, who also did the same thing to Bullet. He was
frustratingly whispering to the newly-engaged couple. He must have been asking
about Katana's other so-called suitor. It didn't take long before the dinner turned
into instant chaos.

"Totoo ba? Bakit hindi ko alam ang tungkol dito?" Lionel acted as if he was hurt.

"No, it's not true. Can't we just stop talking about my life?" Katana tried to
shush everyone but they kept on talking.
"Did anyone know about this man's identity?" Ezekiel straightened his back and
asked.

"Dad, don't kill him, okay?" Bullet noted to his father.

"Kuya, shut up!"

"Ano ba ang nagawa ko at nangyayari sa akin 'to?"

"Lionel, you too!"

"Hahahaha! Mommy, tingnan mo, oh. Para silang si insan at Louie noon.," Baby Ae
said. It was true, para nga silang sina pamangks at Louie noon.

"So you're trying to aim at me, huh? Fine. Why don't we ask Kuya Trigger why he's
been smiling in front of his phone this whole time, shall we?" Katana proudly said.
Trigger shut his phone off and a few of us saw how startled he was.

"Hey, stop deflecting the topic," Trigger reacted.

"Oo nga, 'no? Kanina ka pa nga tingin nang tingin sa cellphone. Yiee, sinong kausap
mo, Trigger? Ha?"

"He's been spending time with Lindsay recently, Mom," Caliber answered.

"Anak ni Guardian Angel? Waa! Mommy, naaalala mo pa ba kung sino si Guardian

Angel?" Baby Ae enthusiastically asked me.

"Of course, Simon and Pauline's daughter. Fauzia, am I right?"

"Yes, Queen mother. They've been spending time with each other even before they had
a thing." Caliber decided to join in on making fun of Trigger.

"This is what I meant when I said we'll definitely get along well, apo," I
commented and smiled at him.

"Lola, please don't encourage him."

"Oh, no. Grandmom, please do," Katana mocked his brother. It was her turn to smile
cheekily at Trigger.

"When did you start dating her, son?" Ezekiel started to interrogate..

"Lindsay turned him down, Dad."

"No. Actually, we're already dating." Nagkatinginan ang magkakapatid, as if they

didn't expect Trigger to confess.

"Ang duga n'yo, huhu. Hindi na kayo nagsasabi na may mga ka-date na pala kayo e di
sana naghanap din ako."

"Wife, what the fuck?!"

"Date lang naman, dong. Hehe."

"Sa tingin ko, maganda ang pinaplano ni Mrs. Roswell," Akiko agreed with the idea.

"Don't even think about it, Mrs. Knight," Terrence warned her but his tone wasn't
threatening.

"Anyhow, I already told you the truth about Lindsay and I. How about you, Caliber?
Do you want to tell us something?" Several pairs of eyes silently waited for
Caliber's response.

"What are you talking about? I'm not keeping any secrets."

"Then explain why we found Emerald putting a tiara on your head after your birthday
party," Katana declared as she scanned his brother's reaction.

"I-it's not like that." Caliber stuttered, making them grin devilishly.

"Your answer is all we needed to confirm, Kuya."

"Caliber is a—" Before Trigger could finish, Caliber cut them off. "Wearing a tiara
doesn't prove anything. Emerald was the one who put it on, not me."

"Oo nga, saka hindi naman porket nagsusuot ng tiara e bakla na." Baby Ae tried to
defend Caliber but... "Baby Ae, sa tingin ko, iba ang gustong sabihin ng mga apo
ko."

"Mom, what are you talking about?" Trigger also had to question his mother.

"Bakit, ano ba 'yong sasabihin ninyo?"

"I was going to say that Caliber is attached to Emerald." Baby Ae's eyes lightened
up and slightly nodded.

"Ah, hehe akala ko naman tungkol sa pagiging bak—"

"Wife, do you want me to get you more strawberries?" Ezekiel suggested. My daughter
stared at him for a few seconds before giving him a reply.

"Naku, kunyari ka pa, dong, e. Gusto mo lang naman kumain at mag-dip ng mallows
doon sa chocolate fountain. Kumuha ka ng sarili mong plato, aba." I chuckled in a
low voice as Baby Ae said those words.

"By the way, Mom, Dad. Kuya Trigger said that Kuya Caliber has been trying to text
Emerald all day," Katana revealed.

"Pero wala siyang load, 'no? Hihi, teka lang. Papasahan kita ng load, Caliber."

"He doesn't know how to text Emerald, Mom." Trigger also tried to convey.

"I am not trying to text her. I'm doing fine without her pestering me," Caliber
denied.

"Ay, gano'n ba? Pagkabukas mo ng phone, Caliber, hanapin mo 'yong app na ma—"

"Aemie, sa tingin ko, ang ibig sabihin ng anak mo ay hindi alam ni Caliber kung ano
ang sasabihin sa Emerald na 'yan." Even Louie helped in explaining. I let them take
their time on explaining things to my daughter while I listened to Ezekiel Roswell
and Terrence Von Knight.
"No wonder you, Roswells, are tough. You handle these kinds of problems everyday,
and you don't even complain? Well, that's surreal."

"Nah, we're just used to my wife being... herself. She can be slow most of the
time, but she always knows what's best for our children. She had been a good wife
and mother, and she never failed to amaze me everyday."

The two Mafia bosses laughed and the couple between them tagged along with their
laughter. Everybody had their own conversation until we heard footsteps getting
near the table. It was Macey Wolf, the daughter of the two of my henchmen.

"Seems like everyone is having fun. What did I miss?" she asked as she stood behind
me and my daughter. Ezekiel called Baby Ae so she kissed me on the cheek before
going back to her seat.

"I'm done," Louie declared after he chewed the last spoonful of food left on his
plate. He picked up the piece of napkin and used it to wipe his mouth.

"And what is he doing here?" she asked for the second time while pointing at Louie
Birkins. Terrence's smile faded as if he realized that he made some sort of
mistake.

"Now, it's getting weirder." Louie cleared his throat to redirect the awkwardness
he felt. Suddenly, his eyes lit up as if he remembered something.

"Uhm, can I talk to my daughter for a while?" he asked as he tried breaking off the
unfamiliarity slowly creeping back between the two families and him.

Mikazuki looked at Bullet like she was asking for permission and he nodded. She was
about to get up from her seat when Terrence slammed the table. His fury was back.

"And what makes you think I would allow you to poison my daughter's mind, Birkins?"
Terrence questioned, more like he was accusing him already for a crime he never
committed.

"Come on, Knight. She was my daughter for two and a half decades and I think she's
already of age to decide for herself." He glanced at Mikazuki, asking for her
opinion. "Right, Mikazuki?"

She didn't know how to respond to her two fathers bickering, but she seemed wanting
to have a talk with Louie. Kaya ang tingin niya ay nagpalipat-lipat sa dalawang ama
niya.

"No—" Hindi natuloy ang pagtutol ni Terrence nang sumagot ang anak.

"Alright, but only for a few minutes," Mikazuki answered so Louie smiled timidly.

"Well, in that case, let's talk outside or in another available room. I would like
to talk to you in private." Pinagpag niya ang mga kamay niya saka tumayo. He didn't
wait for her daughter to respond and turned to walk away. He stopped at the front
of the main door and waited for Mikazuki.

Mikazuki was about to leave her seat when Bullet held her arm with a hesitant look.
"Be careful, love. Call me if something happens," he warned her.
"Don't worry about me, Roswell," she answered and proceeded on following her non-
biological father out of the venue.

Everyone went back to doing their own business a minute after Mikazuki and Louie
left. Looking at them while their indistinct chatters echoing in my ears makes me
feel at ease. I smiled in comfort.

I never felt this comfortable for the past years since I was taken away from my
family. The feeling of being back with them, especially my daughter, was almost
just an impossible what-if for me. I have never expected that this moment will seem
like a dream come true for me like I was some kid.

Yeah, I feel like I am at peace but I couldn't let my guard down. I need to be
wary. This place, these conversations happening in front of me, might look normal
but there is still something that needs to be avoided. Or someone I need to avoid.
Everytime my eyes will land on a certain person in this place, I become skeptical
whether I should trust or distrust this individual. There's just something going on
beyond things that we know.

"Mommy!" My thoughts were cut off when Baby Ae called me. She was already sitting
on Akiko's seat while Terrence's wife moved to Louie's chair. She's still bubbly
despite witnessing another argument between Terrence and Louie.

"Yes, Baby Ae?"

"Grabe po, Mommy, 'no? Wala pa rin palang pinagbago si Louie, hehe."

"What do you mean?"

"Mahilig pa rin po siyang makikain sa mga lugar kahit hindi siya ini-invite kasi
'di ba po dati, palagi siyang nakikikain sa atin? Naku, kung nandito po si insan
siguradong nabato na niya si Louie ng pinggan."

"You're so silly, Baby Ae. Sa tingin ko, hindi naman pupunta si Louie rito kung
walang nag-invite sa kanya. He might have reasons para pumunta rin dito kung
sakaling may nag-aya nga sa kanya, like talking to Mikazuki for example."

"Tama nga, Mommy. Pero ano po kayang pag-uusapan nila?" she curiously asked as she
nodded, understanding every word I was saying.

As he said earlier, he wanted to make up for the things he has done and what the
families have been fighting for over the years. Only he knows to himself if he is
really here to make amends or to cause more trouble and distraught to the Knights
and Roswells.

Nobody is sure what he's up to this time. That's why I kind of understand
Terrence's reaction and disapproval. What kind of sane person would trust a simple,
old accomplice that betrayed you?

But Terrence couldn't do anything when Ezekiel decided to agree and that made me
wonder. Ezekiel is not the typical type of person to simply let some traitor
immediately get what he asks for without making a bargain. That's why a part of me
is also convincing my doubtful self that Louie is really sincere on his objectives
right now.

Although, everything is just my hunch. Nothing is sure so I gave my daughter a

neutral answer. "I don't know, Baby Ae. Let's not meddle with their private
conversation."

"Sige po, hehe. Pero... Okay ka na po ba talaga, Mommy?"

"Ayos naman ako, Baby Ae. It's just that I... may mga bagay lang talaga ako na
hindi masyadong naaalala," I replied. I know I lied because I could remember
everything but I have no choice. I can't watch over my daughter the same way as I
did decades ago.

"Ibig sabihin, Mommy, totoo pong nagkita na kayo ni Mikazuki dati?"

"Siguro. Maybe I could remember it some other time."

"Huwaaa! Ang swerte naman po ni Mikazuki, Mommy. Nakita ka niya agad tapos hindi
man lang sinabi sa akin, huhu." Baby Ae pouted.

"Don't be sad, Baby Ae. Ang mahalaga ay nandito na ako. Hindi na ako mawawala sa
tabi mo, okay? Anyway, baka may gusto kang ikwento sa akin na mga bagay na nangyari
noong hindi pa ako nakabalik. Pwede mong sabihin sa'kin." I tried to change the
subject.

"Ay, oo nga, Mommy, 'no? Hehe. Tinuloy ko po pala 'yong pag-aaral ko sa med school
hanggang sa naging pediatrician po ako. Pero pahinto-hinto po 'yon, Mommy, kasi
pinagbubuntis ko sina Trigger, Caliber at Katana. Pero disclaimer lang po, hindi ko
po sila sabay na pinagbubuntis po, ah. Hehe," Baby Ae explained. She looked
adorable as she tried to tell her stories.

"I'm proud to hear that you managed to finally achieve your dream career and become
a responsible mother. At ina sa ina, mahirap ba? I mean, mahirap bang balansehin
ang oras sa med school at para sa mga anak mo? Isama mo na rin ang kompanya." My
daughter smiled at me before answering my question.

"Parang hindi naman po, Mommy. Hindi po kami pinababayaan ni Zeke, kahit na minsan
may hindi kami nagkakaintindihan. Hehe. Siya po ang madalas mag-alaga sa mga anak
namin kapag nasa school ako."

I was pleased with her answer. Ezekiel has always been protective of her to the
point that I was even scared that he'd spoil my daughter and my grandchildren so
much, but it seems like they've all grown well and matured. I still remember when
Aemie was still pregnant with Bullet. There was never a day when Ezekiel didn't
talk about it, if he wasn't bragging about my apo. He was so gentle and
understanding towards Baby Ae.

"That's good to hear," saad ko habang tumatango.

There's no doubt that the Roswell Family became successful because of their
dedication for everything they do. From the parents to their children.

"Uhm... Queen." I switched my attention to Macey Wolf who was sitting on my other
side.
"Yes, dear?" I warmly asked. I could sense the hesitation in her voice so I smiled
at her and told her to continue. "Is there something you'd like to say?"

"I want to ask you this since the day I learned about your true identity but I was
always dealing with my own fear of the truth that I might find out." There was
hesitation in her eyes. "I... ah... wanted to ask if somehow you remember who my
parents are. They are Morgan and Selene Wolf. Dad said my parents were loyal to the
Yaji."

I looked at her and smiled. "You resemble your grandmother so much." She was
surprised because of the words I said but she remained silent.

"Your grandparents have always been loyal, not just to me and Eiji, but to the
whole Yaji. Masasabi ko na itinuturing nilang pamilya ang buong Yaji, and so did
your parents. They used to bring light to the group at times when we feel down or
stressed," I continued and told her a memory I have with her parents that popped
into my mind.

"Pauline and Simon Arcadia used to take care of your mother, Selene, when she was
at a very young age."

-Flashback-

"Selene, h'wag ka riyan!" Pauline Crest called on the three year-old child sitting
at the edge of our mansion's balcony.

"Pewo, tita, is fun hewe po," bulol na sagot niya.

"No, sweetheart, it's not fun. It's dangerous. Come here and play na lang with Tita
Myrtle and Morgan, okay?" Myrtle Wolf tried to take the child's attention as well.
I was sitting beside Sylvia Vanguard-Cross while watching them grow weary about
Selene's naughtiness.

"Alyana, have you heard anything from Hiroshima these past few weeks? He isn't
answering any of Alexander's or my calls," Sylvia asked.

"Actually, no. I have been eyeing Logan Birkins so I never really got to hear
anything from him. But we'll be meeting each other in a few days so I'll tell him
to call you back, I guess."

-End of Flashback-

"As your grandparents taught your parents everything they should know, Selene and
Morgan have also been exceptionally loyal and proactive not just to each other, but
also to the Yaji."

"Hala, ang galing naman ng pamilya mo, Macey. Tapos ano po 'yong nangyari, Mommy?"
I didn't realize that Baby Ae was also listening. I looked at Macey and she nodded
with a smile.

-Flashback-

"Queen!" Myrtle called for my attention. I was supposed to run towards the
building's exit para makatakas sa mga tauhan ni Alberto Powell, a Mafia boss who's
trying to take Yaji down.

Paika-ika akong lumapit sa kanila. I used one of my hands to cover the blood
dripping from my leg.
Chloe Heather was almost finished tying the rope. She quickly tied a knot until she
was content with what she did and ensured that it was strong enough to support
heavy weight before handing the rope to me.

"The stairs and the rest of the exits are full of Powell's men, Queen. It would not
be safe for you if we go past them," she explained. I held the rope tightly and was
about to climb down when I remembered something.

"Where's my husband?"

"He's with Alexander Cross and the rest of the men as of now. I think they chose
the back door as an escape route—" Chloe Heather did not have the time to finish
her sentence when someone tried to shoot us.

"Shit!"

"Bumaba na po kayo," Pauline Crest insisted.

"How about you?"

"I'll cover you until you reach the ground. There's an escape car that we could use
to get out of here."

I immediately pulled myself down as fast as I could. Even though it was hard to do
so because of my wounds, I tried to hang on until I reached the ground. I could
hear the exchanging of bullets from where I was and I knew they came from Powell's
men.

After I successfully reached the ground, I tugged the rope to signal them that I'd
already gone down safely. I saw the vehicle parked near the side of the building
where I landed so I opened the driver's seat and kept watch of any foes that might
be lurking around.

The sounds of guns firing was all I could hear for the past minute. I counted the
seconds in my head as I waited.

140 seconds...

If I only had a gun and ammunition, I would still probably be with them, fighting
side to side.

170 seconds....

But even so, I couldn't risk leaving Yaji without finishing my plans in mind.
Thinking about Morgan, Selene, Tristan, Spade, Sylvia's pregnancy, and all the
other children protected by our group, I can't let them lose a Queen.

190 seconds...

I looked at my stomach and caressed it gently. I can't put my baby in danger, as

well.

What the heck happened to them? Why aren't they down by now? Are they still alive?
I stopped overthinking when the passenger seat swung open. Myrtle Wolf was already
here; her face was covered with sweat and dust.

"Where's Pauline and Chloe?" Right after I asked, several footsteps were heard
coming our way. I turned to look and saw them running towards the car.

"Sorry to keep you waiting, Queen," Pauline Crest said. I didn't respond but
started the car engine immediately. "Where to?"

"Straight to the west. Master Eiji and the others are waiting for us there." I
stepped on it and drove to the west.

After a few minutes of driving, we could see our partners fighting with some of
Powell's men. I stopped the car a few meters away from them. Myrtle Wolf
immediately got out of the car and shot a few men bago makalapit kay Eiji. She said
something that made Eiji look at the car where the rest of us were waiting. Eiji
gave a final glance to Simon Arcadia and the rest before he ran across the road and
reached for the car.

"I'll drive," he said as soon as he opened the door to the driver's seat. Dali dali
akong lumipat ng passenger seat without breaking my gaze to Myrtle and to our other
men.

"What about them?" I asked.

"Wolf told me to keep you safe and that they can handle Powell. I need to bring you
to the hospital, for the sake of Ayesha," he answered, looking at my wound and
touching my belly.

Myrtle... I owe you.

-End of Flashback-

I smiled after telling her the story. It was supposed to be a simple mission but
somehow, it became memorable to me.

"Hala, so niligtas din po pala ng lola ni Macey ang baby mo, Mommy? Ang galing!
Hehe," Baby Ae asked and placed her hand on her chin. I chuckled at her response
and turned to look at Macey Wolf. Her eyes were red and it seemed her tears were
going to flow any second.

"Lagi silang maaasahan. Isa sila sa mga pinakamagagaling na miyembro ng Yaji.

Nabalitaan ko rin na bumalik sina Morgan at Selene sa Pinas pagkatapos nilang
ikasal para bumalik sa Yaji... and do their part in their other group..." The Les
Solitaires.

"But everything crashed when I received the news. Your parents were killed because
of their involvement in the Mafia world and the other group." And the person who
killed them took their title on Les Solitaires.

Her face remained stoic despite telling her painful things na nagpabilib sa akin.
No wonder she is a Wolf.

But the death of her family was indeed a big loss to Yaji.

Her grandparents were also part of the reason why I killed the Birkins, Louie
Birkins' parents.
Being friends with Myrtle Wolf made our relationship become stronger. She told me
various information about Les Solitaires. She told me that the Joker was the
highest position in the hierarchy and many people wanted to steal it from the
original owners of the title, the Yamaguchi. Hiroshima Yamaguchi was the current
title holder of Joker at the time.

The Birkins wanted to steal the position from Hiroshima, as per Myrtle's words.
Since then, Les Solitaires and Mafia had contradicting objectives with each other
and the thought of the Birkins stealing the highest title would affect the entire
Mafia World. I didn't want Yaji to suffer from this problem now and in the future
so I made a decision to kill Logan Birkins along with his men.

-Flashback-

"I heard you've been busy at the moment. Sylvia has been trying to contact you
weeks before," I immediately said as I sat down. We are currently at his office
because I called him earlier regarding Les Solitaires.

"Yes, it was something about our business in Japan. I had to be hands on," he
replied smoothly. I grinned because of it.

"If I hadn't known you, Hiroshima, I would've believed that easily." He laughed at
what I said. I didn't mind if he was lying to me or not. I only came here for only
one reason.

"I heard Logan and Vera Birkins are now dead. Whoever killed them might be a fallen
angel sent to help my family," Hiroshima joked.

"Oh, please don't flatter yourself too much. I only did it to stop the war that
might happen between Les Solitaires and Mafia. You know how much chaos it will
bring to the world if it happened."

"But seriously, I wanted to thank you for what you did." He looked at me seriously
so I stopped messing with him.

"I did it not just because you're a friend, but also because I'm a queen who needs
to protect and think about Yaji's future." I stood up from my seat and turned to
face the direction towards the door.

"By the way, stop making us worry. And contact Sylvia, baka manganak pa 'yon nang
maaga dahil sa 'yo," I said. Even though I wasn't facing him, I could sense
agreement on his silence kaya naglakad na ako patungo sa pintuan.

"You have my word, Alyana. Tell Eiji and Alexander that I'll be bringing them a
drink soon." Hindi na ako sumagot and left his office.

-End of Flashback-

Days after I killed the Birkins and went to meet with Hiroshima, he sent us a crate
of valuables. Not the regular ones because he made sure to send the most expensive
stuff to express gratitude for what we did. We couldn't refuse because he really
did make sure that we wouldn't be able to export it back to them.

Even with the friendship between Hiroshima and my family, Les Solitaires were
neither considered allies nor enemies. But there is only one thing I was sure of
before, no war would happen to our generation.

The war between the Mafia and Les Solitaires started before our existence and ended
in our generation.
Those thoughts from my head made me smirk. Louie did not have the slightest idea of
what his parents have done before, but he unconsciously made the same legacy his
father had planned and wanted to do. I shook my head.

I guess, history does repeat itself.

And now, the war continues...

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 89 - Page 9
by Yanalovesyouu
29-37 minutes

Louie Birkins' POV

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at saka marahang naglakad patungo sa pinto, inaalala
ang mga sandaling unang beses akong nagising mula sa matagal na pagkakatulog.

Alam kong labag sa mga plano ng asawa kong si Angelique itong ginagawa ko. Alam
kong hindi niya ito magugustuhan, lalo pa kapag nalaman niya ang intensyon ng
pagpunta ko rito.

Naisip ko, wala naman sigurong masama na makita at maging masaya sa mga kaganapan
sa mga itinuring kong tunay na anak nang matagal na panahon.

-Flashback-

Liwanag ang sumalubong sa akin nang subukan kong buksan ang mga mata ko. Hindi ko
alam kung gaano katagal akong walang malay, pero sa sobrang tagal ay hindi ko na
maalala kung nasaan at ano ang ginagawa ko nang mga panahong mawalan ako ng malay.

Sinubukan kong kumurap nang paulit-ulit. At mula sa nanlalabong mga paningin ay

unti-unti kong nasilayan ang paligid ko. Iba't ibang mga makina ang naririto na may
mga kurdon na nakakonekta sa akin, puting kapaligiran. Hindi ako maaaring
magkamali, nasa loob ako ng ospital.

"What do you mean we can't?! Argh!"

Malayo pa lang ay may naririnig na akong tinig na nagmumula sa labas ng kwarto kung
nasaan ako.

"Can't you just do something about it? My god! Don't let them outsmart the both of
you."

At tila ba palapit nang palapit sa direksyon ko.

"Yes! Find a way! Use your head!"

Napagdesisyunan kong mahiga muli sa hospital bed at maghintay nang ilang saglit.
Hindi nagtagal ay bumukas ang pinto ng kwarto.

"Don't disappoint me again. I refuse to hear another failure... I love you and your
brother, do better."

Wala akong maintindihan sa mga sinasabi niya, pero kahit nakapikit ay hindi ako
maaaring magkamali kung kaninong boses ang naririnig ko... Si Angelique.

Dahan-dahan ko muling iminulat ang mga mata ko. At nang mapansin niya ito ay kaagad
siyang tumakbo palapit sa direksyon ko.

"OMG! Hon, you're already awake. Wait, I'll call the nurse." Tatakbo ulit sana siya
palabas pero nanghihina kong hinawakan ang kamay niya para pigilan na tumawag ng
nurse. "No need, I'm fine."

Nginitian ko siya para ipaalam na maayos lang ang lagay ko. "You will be okay
soon," she said, smiling back at me. Umupo siya sa tabi ko at hinawakan ang dalawa
kong kamay.

"So, sino 'yong kausap mo kanina? You sounded so upset."

"Argh! It's our son, Ryuu," sagot niya at biglang sumeryoso ng mukha. Ganito nga
siya lagi, mabilis siyang maubusan ng pasensya tuwing alam niyang may mga balakid
sa mga plano niya.
"What did he say to you?"

"It's bad news, hon. You don't have to hear it. And besides, you should focus on
recovering."

"Come on, asawa mo ako. What is it?"

"Fine." Huminga siya nang malalim at nagsalita, "They couldn't get close to
Mikazuki because of Bullet and Black Organization's protection. Ryuu and Shinji
can't harm them at the moment."

Nang sinabi niya iyon, my head started throbbing. Napahawak ako sa aking ulo kaya
napatanong niya ulit, "Hon, are you alright? Are you sure you don't want me to call
the nurse?"

-End of Flashback-

Huminga ako nang malalim, ilang hakbang na lang ay nasa tapat na ako ng pinto, at
mula rito ay naririnig ko pa ang tunog na nagmumula sa mga takong ng sapatos ni
Mikazuki na naglalakad sa likuran ko.

"Daddy..." Tuluyan akong napahinto sa paglalakad nang marinig ang boses ni

Mikazuki. Nilingon ko siya at hinintay na makalapit sa direksyon ko.

"Yeah?" tanong ko. We're just a few meters away from the door.

"What are you doing here?" deretsong tanong niya.

Muli na naman akong huminga nang malalim. Bahagya akong ngumiti at lumapit sa harap
niya. Itinaas ko ang braso ko upang alalayan siya sa paglalakad, na kaagad naman
niyang inabot.

"You might not believe what I'm about to explain to you, but I hope it's not too
late for me to correct my mistakes and redeem myself... I may not have been a good
father to you for the two decades that you were staying with us, but you're still
my daughter, Mikazuki. I never saw you as an adopted stranger."

-Flashback-
Mula sa ICU ay inilipat ako sa isang pribadong kwarto rito sa ospital. Hindi pa
pumayag ang mga doctor na lumabas ako nang tuluyan ng ospital dahil kailangan pa
raw obserbahan ang kondisyon ko, at marami pa ring kailangang gawing tests at
therapy para masigurong maayos na ang lagay ko.

"Oh, that ungrateful bitch! Hindi na makuntento sa lahat ng bagay. She harmed the
people who took her in when no one wanted her. She harmed us! How dare she have
that amount of disrespect towards our family!"

"Hon, can you peel an apple for me? Please, love?" pakiusap ko sa asawa kong si
Angelique, para kahit papaano ay malipat ang atensyon niya sa ibang bagay.

Kanina pa siya inis na inis. Wala na nga akong naintindihan sa dami ng sinasabi
niya. Ang gusto ko na lang muna sana sa ngayon ay magpahinga, kahit saglit lang.
Ayoko na munang mag-isip ng mga kung ano-anong bagay.

Padabog at galit siyang kumilos na ikinailing ko.

"I know that you're probably tired of hearing this but, hon, we need to figure out
what to do with Mikazuki. That bitch keeps on ruining our plans. Siya ang may
kasalanan kung bakit tayo ganito. Kung bakit ka nandito. At kung bakit nasasaktan
ang Lovelle ko, ang anak natin."

The words coming out from her mouth makes me want to cover my ears before it
literally bleeds because of all the rants she has for Mikazuki. Hindi ko gusto ang
mga salitang ginagamit niya para ilarawan si Mikazuki. Sometimes, in my mind, I
forget that she's my wife and thinks of shouting at her to make her stop but I
can't bear to be that rude to my wife. She's still my partner, after all. And she
genuinely loves the people she cares about.

Hanggang kailan niya planong isisi sa anak naming si Mikazuki ang lahat ng
nangyari?

Hanggang kailan kami magiging ganito?

Hanggang kailan... hindi ko alam.

Isa lang ang alam ko, walang kasalanan si Mikazuki sa mga nangyayari sa amin. Isa
lang naman ang dapat sisihin sa lahat ng 'to. Isa lang.

-End of Flashback-

Habang magkasabay na naglalakad kaming dalawa ng anak kong si Mikazuki ay nagtanong

siyang muli, "How did you know that we were having dinner here? Are you aware of
the event? I mean, were you supposed to be a part of the surprise? Did you—"

"Bullet did. He told me about his plan and invited me to attend. He said that he
wanted me to witness his proposal for you."

At isa pa, gusto ko ring kuhanin ang oras na 'to para bumawi sa mga pagkukulang ko
bilang ama sa inyo, at makipag-ayos sa mga tunay n'yong pamilya.

"Bullet really does appreciate your presence—no, wait. We both appreciate that you
came here to be part of one of the happiest moments we have, in the making."
Hindi ko inakalang maging si Tita Alyana ay dadalo sa kasiyahang nagaganap ngayon.
Ang totoo n'yan ay hindi ko alam ang mararamdaman nang unang beses ko siyang makita
kanina. Hindi ko man maipakita, labis ang kagalakan at pagkasabik na nararamdaman
ko dahil ilang dekada man ang lumipas, hindi ko maikakailang malaki ang naging
parte niya sa buhay ko.

And I did not expect to see a real traitor sitting with the rest of them. Mukhang
inosente pero ang totoo ay isa siyang sakim sa kapangyarihan. I can't believe that
a traitor will choose to stay around people who show no mercy to people who betray
them.

-Flashback-

Kasalukuyan kaming kumakain ng hapunan ng aking asawang si Angelique nang may

marinig kaming ring ng telepono. Kaagad kong kinuha mula sa bulsa ko ang aking
telepono at tiningnan kung sino ang tumatawag.

"It's Ryuu," sabi ko at saka mabilis na pinindot ang kulay berdeng buton upang
sagutin ang tawag. Inilagay ko ito sa 'loudspeaker' mode upang parehas naming
mapakinggan ng aking asawa ang nais sabihin ng aming anak sa kabilang linya.

[Dad?]

"Ryuu, I'm having dinner with your mom. I'll put you on loudspeaker... How are you
and your brother doing?"

[We're doing good, Dad. Shinji's here beside me.]

"Hi, boys." Angelique put her utensils done and greeted our sons.

"I assume you have news to tell us. May nakuha ba kayong bagong impormasyon?"

[Mom, Dad, Terrence Von Knight is back. He officially made his return.]

Saglit kaming nagkatinginan ng aking asawa nang marinig namin ang balita. Totoo
nga... buhay pa si Terrence Von Knight.

"Are you sure it's true? When did he come back?" mabilis na tanong ng aking asawa.

[We don't exactly know. To be honest, we thought it was weird because he didn't
actually come and find Mikazuki after the news went out.]

"Oh, and speaking of Mikazuki," Angelique stated. "I thought we've already talked
about the plan? Kill her or better, make her suffer before you do that."

[Uhhm—]

"Love, what did you just say?" tanong ko. Lubha kong ikinagulat ang narinig ko.
Alam kong matagal akong walang malay. Pero bakit mula nang magising ako hanggang sa
mga oras na 'to ay hindi ko nalaman ang tungkol dito?

"I told them to kill Mikzauki. Why?"

Inilipat ko ang tingin sa aking telepono upang patayin ang tawag. Sa tingin ko ay
hindi na dapat pang marining ng mga anak namin ang kailangan naming pag-usapan ng
kanilang ina.

"What do you mean, why? You tipped your sons off to kill Mikazuki. What are you
planning to do once you succeed?!" tanong ko nang mailipat ko ang tingin ko sa
aking asawa.

"Yeah, of course. She deserved it for everything she'd done. And once she's out of
the picture, our daughter can finally get married to Bullet. Iyon naman talaga ang
plano natin, 'di ba?" balewalang sagot niya. Nagpatuloy siya sa pagkain ng hapag na
nasa harapan namin. Tila ba hindi man lang siya nababagabag sa mga ginagawa niya.

"No. Only you wanted to tie the knot for them," payak ngunit may diin na sagot ko
kung kaya't nagulat siya. Huminto siya sa pagkain at saka lumingon sa gawi ko.
"What do you mean by that, Louie?" tanong niya.

"Are you insane? Stop whatever you're planning to do. Sa tingin mo ba papayag ang
mga Roswell na ipakasal si Bullet sa anak natin? And don't you dare lay a finger on
Mikazuki. She's still our daughter or else—"

Pinutol niya ang sinasabi ko, "Or else, ano? Sasaktan mo ang sarili mong asawa?
Stop joking, Louie. We both know kung sino ang totoong nagmamay-ari sa kaniya."

"That's the point. She's a daughter from the family of Knights, specifically,
Terrence Von Knight. We both know what he is capable of doing kaya hindi ko
hahayaan na ang pagiging impulsive mo pa ang magiging dahilan kung bakit masisira
ang pamilya natin."

"Finally! Lumabas na rin sa bibig mo mismo. You think I'm insane? Well, think about
how you're acting first. Parang mas mahalaga pa nga ang babaeng 'yon sa 'yo kaysa
sa sarili mong pamilya!"

"Because between you and that kid, she acts more mature! She isn't greedy like you,
Angelique!"

Iyon na lang ang huling sinabi ko. Hindi ko na tinapos ang pagkain, wala na akong
gana. Tumayo ako at iniwan siyang mag-isa sa lamesa.

Narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko nang talikuran ko siya at mag-umpisang
maglakad palayo pero hindi ko na siya nilingon pa.

Tinungo ko ang hardin upang muling kausapin ang mga anak namin. Kinuha ko ang
telepono mula sa bulsa ng pantalong suot ko at saka hinanap ang numero nito. This
time, si Shinji naman ang tinawagan ko.

[Hello, Dad? What happened? Ang sabi ni Kuya, naputol 'yong tawag kanina. Nag-away
ba kayo ni Mom?]

"It doesn't matter. Don't worry, it's only between your mom and I. Listen, whatever
your mom told you regarding plans and things to be done with Mikazuki, I want you
to stop that."

[Sigurado ka na ba Dad?]

"Yes."

[Okay, Dad. Pero sa tingin ko, hindi ako ang dapat mong pagsabihan. Why not talk to
little sis instead? She's becoming more bitter and aggressive.]
"I'll talk to her. But for now, don't do anything drastic. Ayaw kong mapahamak kayo
dahil sa mga pinag-uutos ng mom ninyo."

[Noted, Dad.]

Tinapos ko na ang tawag nang marinig ko ang sagot niya. Shinji and Ryuu are quite
obedient, but can be a pain in the ass sometimes because they can be hard-headed.

Pabalik na ako sa loob ng bahay nang tumunog muli ang telepono ko. Akala ko si
Shinji ulit ang tumatawag. Baka may nakalimutang sabihin pero kumunot ang noo ko
nang makita ang isang unregistered number.

Saglit ko itong pinagmasdan, baka sakaling makilala ko kung sino ang nasa kabilang
linya. Pero hindi pamilyar sa akin ang mga numero.

"Hello?"

[...]

"Who is thi—"

[Queen Alyana already got her senses back. She is fine now.] The line went dead
after a man said those words.

-End of Flashback-

Nang hindi ako sumagot ay hindi na rin muling nagtanong pa ang anak-anakan kong si
Mikazuki. Nang makarating kaming dalawa sa tapat ng pinto ay pinagbuksan ko ito.

She mouthed her thanks at me before taking a step outside. Bago naman ako tuluyang
lumabas ay muli pa akong lumingon sa mesa at nahuli kong nakatitig siya akin.

Siya ang isa sa mga dahilan kung bakit ako pumunta rito ngayon. This person is
plotting something against the people inside and even though I know that the
Knights and Roswells loathe me because of my mistakes, I still took the risk.

I needed to do this because my instinct is telling me this is the right thing to do

before it's too late and everything gets more complicated than ever.

-Flashback-

"Too bad your cousin didn't get the chance to see you conscious and fully healed by
now," umpisa ng asawa kong si Angelique. Naririto kami parehas sa hardin ng aming
bahay, hawak ang tig-isang baso ng alak.

Nilingon ko siya at saka tinanong, "Wallace was here?"

"Yeah, he came here as soon as he found out that you were in a coma."

"Really?"

Sumimsim siya ng alak. Saglit na pinag-isipan ang isasagot bago tuluyang lumabas
ang mga salita sa mga labi niya. "Yeah. He stayed here for a few days but
immediately came back home when he heard the news about Yaji and Roswells."

"What news?" usisa ko.

"They're dead, including his wife. That's why Wallace rushed to get back home and
attend their death ceremony," my wife explained but snickered at the same time. "I
really find it hard to believe, though," dugtong pa niya.

"Indeed. I agree with you. But how did it exactly happen?" tanong kong muli.

"They said it happened at Knight's party. I heard that they were killed on their
way to the mansion. Even their kids didn't get the chance to save them."

It's not impossible but I think their death wouldn't happen simultaneously, and
that easily. Yaji and Roswells individually were already indestructible. That's
what I kept on warning anyone whoever tries to mess with both groups. Not that I'm
siding with them, I just know the capabilities and the uniqueness of each of their
members. They all have their own strengths that make it hard to compete with them.
Not to mention the unknown limit of abilities their children inherited from them.

"Why didn't you tell me about this information earlier? We've been together since I
woke up at the hospital and yet you didn't tell me about this simple information?"

"What are you so angry about? I just recalled, since I mentioned Wallace. Like you
said, it's only simple information for you to be upset about."

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo at nag-umpisang maglakad palayo. Hindi ko alam

kung sinadya niyang itago sa akin ang mga ito... Hindi naman siguro.

Dinukot ko ang telepono kong mula bulsa at hinanap ang numero ng aking pinsan.
Tatlong ring pa lang, sinagot na niya ang tawag.

[Hello?]

"Wallace. Hey, it's Louie."

[So, you're really awake and alright. Your wife told me that you just recovered
after waking up weeks ago.]

"Yeah. I heard that you came here in Japan noong di pa ako nagigising. I appreciate
it."

[No problem, Louie. But I had to go back earlier than expected because of my
wife's... Yaji and Roswells' death.]

"Angelique told me about it. Was it true?"

[...]

"Anyway, cousin, whether it really is true or not, take care of yourself and beware
of the people you're with. They may be staying with you for a long time already,
but don't try to disregard and underestimate the grudges they are holding."

[What do you mean? Who are you referring to? Who would—]

Agad kong pinatay ang tawag at hindi na sinagot ang tanong ni Wallace. Alam kong
maraming bagay ang hindi pa natutuklasan ni Wallace hanggang ngayon. Gayunpaman,
alam ko ring hindi siya iyong tipo na tutunganga lang pagkatapos ng sinabi ko.
I know that he will take my warning seriously and make his own investigation. Hindi
ngayon ang tamang oras para malaman niya ang tungkol sa mga pangyayari, but sooner
or later, he'll find out on his own who I was referring to.

-End of Flashback-

Why was I even doing this in the first place?

Years have passed and this is the question I kept on asking myself. In the past,
all I ever thought was to have grudges and get revenge. I became thirsty for power
instead of having a good judgement. I became as ruthless as those loathsome people.
Why? Hindi ko alam.

Dahil sa kasakiman naming magkakapatid, ngayon ko lang din nalaman na ang anak ni
Mo— Amesyl ang pumatay kay Ate Sophia.

Pero bago pa mangyari ang lahat, ganito na ako. Ano ba talagang pinaglalaban ko?

Is it the death of my sister?

The death of an ex-girlfriend?

The death of our parents?

May kinuha ba sila sa akin na gusto kong mabawi? Hindi ko na alam.

It took me two decades bago ko napagtanto na mali ang mga ginagawa ko. Kung hindi
pa ako mahihimlay nang matagal, hindi ko maiisip na lahat ng ginagawa ko, ginawa
ko, at pinaplano pa lang gawin ng aking asawang si Angelique ay hindi tama.

Gusto kong maayos ang mga bagay. Kahit paunti-unti. Kahit paisa-isa. Because one
day, I know I'll wake up and come to realize that everything I have done will
slowly come back to me. Every action has its consequences.

I don't want it to reach the point where I only have regrets and karma in my life.

Ayaw ko nang may mawala.

Ayokong mawalan ng pamilya.

Ayokong mawalan ng anak.

-Flashback-

Tahimik akong nakaupo sa isang bakal na upuan dito sa loob ng airport habang
pinagmamasdan ang mga taong pabalik-balik. Bakas sa mga mukha ng karamihan ang
saya, at pananabik sa kanya-kanyang pupuntahan. Samantalang ako heto... hindi ko
alam kung ano ang mararamdaman nila sa pagbabalik ko. Matutuwa ba sila?

Sa palagay ko hindi, pero hindi na naman mahalaga kung matuwa sila o hindi. Ang
importante ay maparating ko sa kanila ang pakay ko, mapunan ang mga pagkukulang ko,
at makabawi sa mga panahong dapat ginugol ko kasama sila.

I put my hands inside my pocket because of the cold breeze in the airport. My hand
was getting warm when I felt a cold metal touching my fingers. It was my phone.

Unconsciously, I took it out and opened it. Without even having second thoughts, I
scrolled through my contact list and stopped when I found the number I was looking
for. I dialed it and it rang for a few times bago may sumagot ng kabilang linya.

[Dad.] someone from another line casually answered.

"Alam kong alam mo na rin ang katotohanan tungkol sa 'yo. I know your capabilities
and how influential your real family is. So as a father, nakikiusap ako, h'wag mo
silang saktan," umpisa ko. Hindi ko alam kung ano ang maaari niyang gawin sa mga
anak ko pero may posibilidad na masasaktan sila.

"I know I'm asking too much. Wala kayong pinagsamahan pero kahit para lang sa
nakababata ninyong kapatid. Sigurado naman akong hindi sakit ng ulo ang dala palagi
sa inyo ni Lovelle, hindi ba?"

[K,] maikling sagot niya. Hindi ko lubos maisip kung ano ang tumatakbo sa isip nila
o pumapayag ba siya sa mga hinihingi ko o hindi.

"Minsan, matitigas talaga ang ulo ng mga 'yon at mahirap pakisamahan pero susubukan
ko silang pigilan. Just... Please, spare them. Kahit hanggang sa makausap ko sila
nang maayos man lang."

[...]

Naghintay ako ng ilang segundo sa isasagot niya sa gitna ng katahimikan pero

biglang naputol ang tawag. I took a deep breath and put my phone back in
frustration.

I sounded so desperate pero ano bang magagawa ko? Kailangan kong babaan ang pride
ko kung gusto ko pang mabuhay nang payapa ang pamilya ko.

-End of Flashback-

"Here, take a seat." I guided Mikazuki towards one of the tables. Nasa labas lang
kami ng hall 'di kalayuan kung saan naganap ang proposal ni Bullet para sa kanya. I
think this is private enough for us to talk.

"What are we going to talk about, Daddy?" tanong niya bago umupo sa upuan na
katapat ng pwesto ko. Mukhang pagod siya dahil ilang minuto rin kaming naglakad.
Naiintindihan ko naman dahil ganoon nga kapag buntis. Napangiti naman ako dahil
doon.

Mikazuki will surely be a good mother, at sigurado akong magiging mabuting ama rin
si Bullet sa anak nila. I know they are going to give their best as parents.

"I'm sorry... about everything," panimula ko at masinsinan siyang tiningnan sa

mata. I want her to feel my sincerity. "I know that I am not the ideal father that
you've always wanted to have. Naging masama akong magulang pero maniwala ka man o
hindi, gusto kong malaman mo na itinuturing kita bilang sariling dugo at totoong
anak. Sinubukan kong kalimutan ang nagawa sa amin ng pamilya mo para, sa'yo."

"Daddy..." basag ang boses niya nang tawagin ako. "D-don't say that, Daddy. You...
y-you are a good father." Nakahinga ako nang maluwag sa sagot niya.

"Really?"

"Of course."

"Will you accept my apology?"

"Dad, there is no need for an apology, at all, or maybe just for me. You don't have
to apologize to me. Kung meron pong dapat mag-sorry dito ay ako 'yon. I planted
bombs around the house when you and—"

"It's okay. Hindi mo kailangan humingi ng tawad tungkol sa nangyari sa bahay. I

know that you didn't intend to put me in a coma state. Alam ko namang ayaw mo
kaming saktan kahit na lagi namin kayong ginagamit noon," sagot ko na
nakapagpangiti sa kanya.

"Another reason that I came here is that... I need to tell you something."

"What is it, Dad?"

Sasagutin ko na sana ang tanong ni Mikazuki nang may makita akong nakamasid sa
aming dalawa. Parang hindi ko maigalaw ang katawan ko nang matanaw ang baril na
hawak-hawak niya. Nakatutok ito sa direksyon namin at huli na para maiwasan ang
kapalaran ko nang kalabitin niya ang gatilyo. I felt pain piercing through my body.

Mikazuki was shocked when she heard a gunshot and approached me, who was now lying
on the cold dirty ground.

"Daddy Louie!" Kita ko pa nang mabilis siyang tumayo mula sa pagkakaupo. Nabigla
rin yata ang katawan niya sa ginawa dahil napahawak siya sa kanyang tiyan. She
tried to put pressure on the wound habang inilibot ang paningin. Napatigil ang
tingin niya sa taong nakatayo di kalayuan sa amin.

"Why did you do that... Mama?!"

"Kikiligin ba ako dapat?"

"Gusto mo ba?"

"Tanga ka."

Nagbabangayan sina Amber at Master Shaun, kaya silang lahat ay nasa kanila ang
atensyon pero ang gwapo kong mga mata ay napako sa kapupulot lang ng nahulog na
panyo... si Emerald.

Shit! Patay ang kagwapuhan ko nito!

Anak ng tinolang—papaanong nangyaring napasakanya ang panyong 'yon?

Hindi kaya—
Kinapa ko nang pasikreto ang bulsa ko para makasigurado na hindi iyon ang panyo na
ibinalik sa akin ni Duchess, pero wengya! Hindi naman kalakihan ang bulsa ko, pero
wala akong makapang panyo. Nalintikan na.

"Oks lang naman kung gusto mong kiligin sa 'kin. Wala namang bago."

"Duh! Mama mo."

"Ay mama mo rin."

"Mamatay ka na."

Tuloy pa rin ang pag-aasaran nina twin sis pero okupado pa rin ang gwapo kong utak
kung papaano napunta kay Emerald ang panyo ko.

Ipinunas ko ang palad ko sa pantalon ko dahil basang-basa na sa sobrang kaba.

Potek! Huminga ako nang malalim para kumalma kahit papaano pero hindi pa rin ito
mawala. Relax lang, Azure Lamperouge. Ang mahalaga, gwapo ka.

Tumingin ako kay Ari Hofer na nakatingin kay Duchess at saka siya tumingin sa akin.
Sinenyasan ko siyang tumingin kay Emerald pero kumunot lang ang noo niya.

"Bakit?" tanong ni Ari pero wala itong boses, labi lang ang gumalaw.

Sinenyasan ko ulit siya na tumingin kay Emerald. "Ha?" Nakakunot pa rin ang noo
niya, halatang hindi sigurado sa ginagawa. Pero mabuti na lang at lumingon siya kay
Emerald. Siguro nakuha na niya ang ibig kong sabihin.

"Anong meron?" sabi ni Ari kaya napayuko ako at kinamot ko ang ulo ko. Wengya! Ano
ba naman itong si Ari, hindi na nga kagwapuhan, mahina pa ang takbo ng utak.

Mapapa-wengya ka na lang talaga.

Tumingin ako kay Duchess na nakatingin din kay Emerald at alam kong dahil din iyon
sa hawak niyang panyo. Napansin ni Emerald ang gwapo kong mga mata na nakatingin sa
kanya. Sunod ay inilipat niya ang tingin kay Duchess.

Shit! Walang humpay ang pagtulo ng pawis sa mukha ko. Pakiramdam ko tuloy mas lalo
tuloy akong nagiging hot! Wengya!

Hindi ko masisisi ang sarili ko tuwing magpapakita ng hotness sa ibang tao, at

sanay na rin naman ako sa mga ganitong sitwasyon kaya hindi na rin bago. Ewan ko
lang sa mga kasama ko rito, lalo na kay Lerwick.

Tumingin ako kay Lerwick na tahimik at seryoso. Nahuli niyang nakatingin ako sa
kanya. "Mishutu, Baby Lampe," malanding sabi niya at saka kumindat kasabay ng
pagkagat ng labi. Ampota!

Umiling na lang ako at saka sinulyapan saglit si Emerald na hanggang ngayon hindi
pa rin nawawala ang tingin sa akin.

"What's wrong? Did I bother you with something?" tanong ni Emerald na pabalik-balik
ang tingin sa akin at kay Duchess.

Wengya! Paano ba mamatay ng saglit? Kahit saglit lang. Mga isang minuto.

Kinakabahan ako kay Emerald, bakit kasi nasa kanya 'yong panyong 'yon? Hawak ko
lang 'yon kanina, eh. Potek! Nahulog ko ba?
"Ah, wala, Emerald. He-he," palusot ko.

"Is it because of this?" Itinaas niya ang panyo na hawak niya kanina pa. Medyo
malakas ang pagkakasabi niya n'on kaya nabaling ang atensyon ng iba sa kanya.
Wengya!

Napalunok ako ng ilang beses sa sobrang kaba. Tiningnan ko ang kakambal ko at si

Master Shaun Shit! Parehas ding nakatingin sa akin. Ang pogi ko talaga.

Seryoso silang nakatitig lang sa akin kaya iniwas ko agad ang gwapo kong mukha baka
malusaw lang sa ginagawa nila.

Sunod naman akong tumingin ulit kay Ari pero parang hindi niya pa rin nakukuha ang
ibig kong sabihin hanggang ngayon.

"Ano 'yan?" tanong niya nang nakakunot ang noo kay Emerald. Aba'y matinde talaga.

"Are your eyes damaged already, Kuya Ari? It's a handkerchief," sabi ni Emerald na
seryoso ang mukha.

"Oo nga, alam ko. Pero magagalit ba ang lumpia kung dahil d'yan merong suka ang
kaunti?"

Ano raw? Potek! Wala akong naintindihan.

Hindi sinagot ni Emerald si Ari dahil wala naman talagang kwenta ang sinabi niya
pero tumingin siya sa direksyon ko. Kaya mas lalong bumilis ang pagtibok ng puso
ko. Shit! Nakahihiya naman kay Duchess. Wengya!

"Ahh-ehh, Emerald," tawag ko nang nakangiti sa kanya habang nagkakamot ng ulo kahit
hindi naman makati. "'Iyong meeting natin, hindi na natuloy."

Tumingin naman ako kay Strife. "'Tol, ituloy mo—" Bigla naman naputol ang sinasabi
ko dahil nagtanong si Duchess kay Emerald.

"Saan mo nakuha 'yang panyo na hawak mo, Emerald?"

Hindi sumagot ulit si Emerald pero hanggang ngayon nakatingin pa rin siya nang
seryoso sa akin. Habang lumilipas ang oras ay patalim nang patalim ang titig niya.
Kasalanan 'to ng kagwapuhan ko, wengya!

"Ops, ang titig natin, lods. Baka matunaw si Azure niyan. Pfft!" Itong si Ari ang
galing gumatong, eh. Kaya tinitigan ko siya nang masama, dahilan para manahimik na
siya at itinaas niya ang dalawa niyang kamay. Mabuti naman at nagkakaintindihan
kami nito. Mabuti na rin at natuto na siyang gumalang sa mas nakagugwapo sa kanya.

"Hey, Emerald, are you okay?" mahinahong tanong ni Lindsay sa kanya.

Kasunod naman niyang nagtanong ang pinsan kong si Mikaela, "Emerald, ano na naman
nangyayari sa 'yo?"

Napansin na rin ng iba pang kasama namin dito na may parang nag-iba ang pananalita
ni Emerald. Kahit ang inyong gwapong lingkod ay nagulat din. Pero ayos lang kung
magbago pananalita ni Emerald, dahil ang gandang lalaki ko naman ay hindi
nagbabago.

Hindi pa rin natitinag ang tingin sa akin ni Emerald kaya umiwas na lang ako ng
tingin sa kanya at tumingin ako sa ilalim ko na parang may hinahanap.

"Di ba ayan 'yung panyong ibinalik ko sa'yo kanina, Azure?" Napatingin ako kay
Duchess nang magtanong siya habang nakaturo sa hawak ni Emerald. Nilibot ko naman
ang mata ko at lahat sila ay sa akin ang atensyon.

"Wow, may saulian pala ng panyong naganap dito, ah," singit naman ng kambal ko sa
usapan. "Sana naman may pag-usad, 'di ba? Puro kayo landi," dugtong pa niya.

"Nagsalita ang may usad ang lovelife," sisipol-sipol na hirit ni Ari kaya
nagpipigil ako ng tawa.

"True," pagsang-ayon ni Master.

"Sa 'yo naman, 'wag ka na magreklamo," biglang nakisali si Boul kaya napatingin ako
sa kanya. Lakas! Mukhang wala nang epekto sa kanya kahit sa ibang lalaki inaasar
ang kambal ko, ah.

"Awit! Ang sakit n'on, lodicakes Grayson."

"Emerald, b-bakit kasi na sa'yo 'y-yan?" Wengya! Bakit ako nauutal?

Napansin kong tumayo si Ari at lumapit sa akin. "Kaya mo 'yan, lodicakes. Teka
lang, imasahe ko lang lalamunan mo." Hinampas niya ang leeg ko at saka bumalik sa
inuupuan niya. Gago ang wala!

Inubo ako sa ginawa niyang 'yon pero hindi na ako bumawi pa dahil naalala kong
kinakabahan pala ako, "Sira na ulo!" bulyaw ko sa kanya.

"Oh, 'di ba? Hindi ka na nauutal. You're welcome, lods. Pfft!" natatawang sabi niya
sa akin. Kaya tinignan ko siya nang masama. "Ulol!"

"You guys really treat everything as a joke, don't you? Is it the right time to
laugh?! Huh?!" sumigaw si Emerald na ikinagulat naming lahat. Wengya!

"Ah, kasi Emerald—"

"Why did you do that?! How could you do such a terrible and horrible thing?! I
trusted you! I trusted all of you!" Alam na ba niya? Wengya talaga!

Biglang pumasok sa isip ko kung bakit napunta sa kanya 'yong panyo na isinauli sa
akin ni Duchess. Tiningnan ko si Emerald na dahan-dahang tumayo mula sa pagkakaupo
niya.

"What kind of monster are you? Why—" Nakatulala lang ako kay Emerald na nababasag
na ang boses. Nag-umpisang tumulo ang mga luha niya. Hanggang sa naririnig na namin
ang mga hikbi niya. Shit!

"Why did you kill her, Kuya Azure?" tanong niya sa akin. Alam na ba niya ang kay
Yuriko? Potek!

"M-magpapaliwanag ako, Emerald. Ganito kasi 'yan—"

Hindi na ako nakapagsalita pa dahil mabilis niyang inilabas ang baril niya galing
sa bag na dala niya at itinutok sa akin at saka kinalabit ang gatilyo.
Shit!

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 90 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Akiko Mouri's POV

Nagpaalam muna ako kay Terrence na lalabas saglit para magpahangin. He was busy
talking to the Roswell family and I was bothered by Mikazuki, so I wanted to follow
them. I know that Louie is up to something because after all, it was my idea why he
and my husband conspired with each other.

-Flashback-

"What happened?" I asked my spouse who just arrived in a frustrated mood.

"I knew that bastard was onto something. And now, they're on the move," he stated
angrily and slammed his hands at the table. Then, he tightly clenched his fists as
if he was releasing all his fury. I pretended that I didn't understand what he
meant so I asked again, "What do you mean?"

"Ezekiel and Aemie Roswell. They're taking down all Black Organization leaders one
by one." I heard about this news, and I can't believe that my husband would worry
about such a thing.

Ezekiel Roswell's wife was probably furious with what happened to her father and
the other members of Yaji and Roswells. She initiated the killings until Ezekiel
Roswell himself joined her.

"What? How can you be so sure?" I asked, making it seem like it was out of
curiosity. I don't want him to know that I've looked into it before he even knew
about Ezekiel Roswell's betrayal to Black Organization.

"Blaine and I are the only ones left. The rest of the leaders are in their graves.
All were killed by the same couple. Damn that Ferrer and Roswell."

"So what are you planning to do now?"

"I need to calculate their move first. We don't know who their next target is
between me and Jax Blaine, kaya uunahan ko na sila."

"Why don't you and Blaine lay-low first? Let them think that you're accepting your
defeat. They won't know that you have something up your sleeves that will only make
them regret letting you live."

"I am not the type of person who's simply going to surrender without fighting. You,
of all people, should know that by now."

"You're not going to surrender. You're just going to prepare for a bigger battle.
Plus, with the fact that all the members of Black Organization were taken down one
by one, you don't really have a choice since you don't have any back-ups with you.
Mag-isa kang lalaban, kung sakali."

"I can—"

"I know a few people who also have a great resentment towards the Roswells and
Yajis." He looked at me, surprised with what I said.

"What are you trying to imply here?"

"They could be your accomplice, you know."

"And how can you be so sure that they can be trusted?" Terrence still doubted.

"You can judge them whether they could be trusted or not. Do you remember Angelique
and her boyfriend?" He paused to think for a second. When he recalled, he looked at
me as if he was waiting for me to continue.

"They both have hated the Roswells for so long. They're as determined as you when
it comes to terminating Ezekiel Roswell's life," I added. I smiled at him and held
his cheeks. This way, I can make him feel that he can rely and trust my words.

"Alright. I'll do this for you," he answered. Maingat niyang inalis ang kamay ko sa
kanyang pisngi at pinisil ito. "What would I do without you?" he said and kissed me
passionately.

I smiled at him after he broke off first on the kiss. I caressed his cheeks once
more bago inabot ang cellphone ko na inilapag ko kanina sa mesa at tuluyang tumayo.

"I'll go and make a call right now," paalam ko sa kanya at naglakad papuntang
veranda habang nagda-dial. It rang a few times before someone finally answered the
call.

[Hello?] I smirked when I heard the man's voice.

"I heard you want to get revenge so badly on the Roswells."

[And your point is?]

"Just so you know, my husband wants the same thing. I have a proposition to make if
you're up for it... Mr. Louie Birkins."

-End of Flashback-

I quickly scanned the whole area the moment I got out of the venue. When I saw my
daughter and Louie Birkins, I closely tailed them. I took the gun I had beneath my
dress. He knows a lot of things, it's time for me to make him shut up.

-Flashback-

I was casually sipping wine while looking at the view outside the huge glass window
from my office to see several skyscrapers that surrounded the building. The scenery
can somewhat help me focus on thinking about what I should do next. What plans I
have to do to make it to the top and become more powerful than before.

The ring of the telephone disturbed me from my deep thoughts. I stared at it for a
while and smirked. Finally, the call that I've been waiting for since morning. I
walked towards my office table and answered the call.

[The plan was a success and the baby is here with us. We're now on our way to the
airport,] Anqelique informed me.

"And what about Terrence and Alyana Ferrer?"

[They're probably dead by now. One of our men said that the mansion already
crumbled.]

'Probably' is either a 'yes' or a 'no', but it is more of a positive answer.

However, her answer still isn't enough.

"Are you sure?"

[Are you doubting our skills?] Angelique's vexed voice made me smirk. I loathe her
as much as she loathes me, but I actually enjoy going against her. I bet her face
is as red as a rotting tomato because of the way I asked.

"Not that I do doubt the both of you, dear..." I said in a sweet tone. "...I just
want to make sure that everything I—we planned is falling in the right places.
Anyway, I hope you hold your end of the deal wisely. Have a safe trip on your
flight to Japan," I added and ended the call. After that, I dialed another number.
But this time, it belonged to one of my henchmen.

[Ma'am?]

"Go and check the mansion. Find any remnants of Terrence Von Knight and Alyana
Ferrer's body. Call me back when you're done," I ordered. I need to make sure that
my husband is really dead.

-End of flashback-

"I'm sorry... about everything." I heard Louie's voice so I carefully peeked. He

and my daughter were both sitting face-to-face. Ikinasa ko ang baril na hawak
habang nakikinig muna sa kanila. Despite feeling the rage surging through my veins,
I tried to calm myself first. He should've been sorry about his and his wife's
failure of getting rid of Terrence.

-Flashback-

I slammed my hand on the table after ending the call that I just received from a
hospital. I spoke to a nurse and she told me that my husband wanted me to know that
he was still alive a few weeks before we burned the mansion down. The nurse added
that my husband has recovered and is in a good condition now. He could possibly go
back home in a few days.

I pretended to be as amused as I could be and thanked the nurse. I asked if I could

know which hospital was calling but they told me that I can only wait for him to be
back soon. I tried to track the call but it seems like something was blocking the
location, but they told me the exact date of when he will be discharged.

Before the nurse dropped the call, I pleaded her to make sure Terrence would know
that I am pregnant, which may be true after I visit the OB-Gyne so that I can make
sure that he'll be going to where I will be once he tracked me, in case the
assassination failed again.

The Birkins successfully took Roswell's son but failed to end my husband's life.
Nothing could be more nerve-wracking than this day.

I quickly brainstormed for a plan. A plan that could surely end Terrence's life.
Sigurado akong masaya siya dahil nakaligtas siya pero hahadlangan ko na iyon habang
maaga pa. I don't want him back here with me. Not now, not ever.

I picked my phone up and dialed a group of my most trusted henchmen to do all the
work for me perfectly. I gave them the task to ambush my husband after he gets
discharged from wherever he might be.

-End of Flashback-

He should've been sorry for being the reason why Alyana Ferrer is still alive even
though she couldn't remember anything about the incident. And he should've been
sorry for ruining the perfect family I was planning to have.

-Flashback-

Nagising ako dahil sa malakas na pag-iyak ng sanggol kaya mabilis akong bumangon at
lumapit sa kuna para buhatin ang batang kanina pa umaatungal.

"Shh, tahan na, anak. Nandito na si mama," I gently said and hummed a lullaby.

I looked at my child's precious face;
I was holding was indeed my flesh and
mana sa akin. Pero ang hugis ng mukha
skin complexion was flawless, so I am
beauty.
napangiti ako. It was no doubt that the child
blood. Ang mga mata at ilong niya ay manang-
at labi ay nakuha niya sa kanyang ama. The
sure that my baby will grow with daunting

My son.

Everytime I looked at him, he always reminded me of his father and the times that
we were together. Sa bawat oras na nasa Pilipinas ako ay hindi ko pinalampas ang
mga libreng araw para makipagkita sa kanya. And on one of those days, I was finally
blessed with our son. He would always be more valuable than everything else in this
world.

Ibinalik ko sa kuna ang anak ko nang mahimbing na ulit itong natutulog. I sat at my
bedside and made myself drown in my thoughts while I watched over my baby. I need
to formulate a plan to give my child protection. Siya ang magmamana ng lahat ng mga
pinaghirapan ko at naipundar.

What should I do?

My head started throbbing. I just woke up and I never really started to do heavy
work but it felt like I ran out of energy before I even got to do anything, which I
know what the reason behind is. Tipid akong napangiti habang nilalakbay ng kamay ko
ang aking tiyan. What am I doing? I shouldn't be stressed now, since my son will be
expecting his little sister after a few months. Their father would really be happy
kapag nalaman niyang nagbunga ang pagmamahalan namin. 'Well... maybe in time.'

I quickly reached for my phone on the table and dialed a number that I have called
for a few times already. A contact that I've been transacting with for a while now.

[Mrs. Knight.] Bati agad ng nasa kabilang linya.

"Hello, Mr. Birkins. How's Angelique holding with that dau— I mean, how is your
family?" tanong ko kay Louie. I could hear Angelique's frustrated voice on the
background kaya napangisi ako.

[My wife and I are good. As for the kid... she's still alive, it's what matters.]
"How about Roswell's child?"

[He's fine. Actually, we noticed that he's becoming exceptionally brilliant as he

grows up. No doubt, namana niya ang katalinuhan ng mga magulang niya.]

"I heard that your wife bore two boys? That's lucky of you," I said in a slightly
congratulating manner.

[Yeah, they're turning one in a few months.]

I grinned as he answered. Hindi nalalayo ang edad ng mga anak nila sa anak ko. And
as usual, I don't want to lose a business opportunity, especially if one is offered
face to face.

"I have a proposal for you, Louie. And I'm confident that you and your wife would
not disagree with what I'm planning to do."

[I'm listening...] Nanatili siyang tahimik, tila hinihintay ang sasabihin ko.

"Let's switch my brother's children with yours, so you can spy and benefit from it
any day you'd like."

[Wait, you have a brother? And he has sons?]

"Yes, try and catch up. You see, they could hold a threat or become a hindrance to
my position once they grow up. And as for your children, once they carry the
Yamaguchi family name as their own surname, your family can become more powerful
and richer. It's a win-win situation for both of us."

Shishero, my brother, put his sons under my care for a few weeks already. Kumuha
ako ng taong pansamantalang mag-aalaga sa kanila sa hospital at mansion, from my
property.

[And how can you assure us that our children will be safe with them? At sa tingin
mo ba, hindi nila makikilala ang mukha ng mga anak nila?]

"Are you doubting me and my plans? Oh, come on. They will have the chance to live
in luxury hangga't narito ako. Also, my brother probably hasn't seen their faces
yet for sure."

Matagal na walang sumasagot sa kabilang linya at tanging pagbuntonghininga lang ang

naririnig ko. I know that he is also considering my plan because he's intimidated,
but still, he kept on hesitating kaya muli akong nagsalita.

"You and your wife can think about what I said for the meantime, Mr. Birkins. Just
don't make me wait for too long."

-End of Flashback-

We were supposed to switch the boys the day after that call but it seemed like luck
was on my side. Shinji, one of Shisero's sons, died because of respiratory distress
syndrome. It freaked me out at first, then I realized that it was an opportunity to
provide my own son the safety he deserves. I had to put my son as a replacement for
the other kid kahit na masakit at mahirap tanggapin.

It's the best way to keep him safe for the time being.
I sacrificed so much for our plans. I didn't get to see my son grow. I wasn't
around when he first went to school. I wasn't the one he's with during those family
gatherings. The same went for my youngest daughter and nothing could be more
painful than those things I did to my own flesh and blood. But here goes Louie,
breaking off his part of the deal. At hindi ko hahayaan na mangyari ang gusto niya.

-Flashback-

People wearing clothes with the shade of black and white and the wide-open space
full of green grass were all I could see from where I positioned myself. I was
comfortably sitting in the driver's seat parked a few blocks away from the place
where my father and Nakamuras' graves were put. Many successful and powerful
individuals came to give respect for my father's death.

'For the late Hiroshima Yamaguchi.' I scoffed at my thought.

That mess he was dealing with in the Philippines was all made up by me. They
thought they were supposed to be the ones to clean up the problem but instead, I
cleaned up their dead frivolous bodies.

I grinned and shook my head. Maraming nagsasabi na isang matalinong tao ang tatay
ko. Magaling siyang pinuno kaya marami ang nagtitiwala at tapat sa kanya. But he
hadn't had the slightest idea that going back to the Philippines would take his
life.

Nabaling ang atensyon ko nang tumunog ang cellphone ko na nasa dashboard ng

sasakyan. Kinuha ko iyon at mabilis na binasa ang text na natanggap ko.

SMS from ****: We've successfully brought your daughter to a foster home.

Napangiti ako sa nabasa at muling ibinalik ang paningin sa nagaganap na libing.

"May you rest in peace, Dad..." I whispered in the air and smiled before starting
the engine of the car. My presence is not needed here anymore.

-End of Flashback-

"Dad, there is no need for an apology, at all, or maybe just for me. You don't have
to apologize to me. Kung meron pong dapat mag-sorry dito ay ako 'yon. I planted
bombs around the house when you and—"

"It's okay. Hindi mo kailangan humingi ng tawad tungkol sa nangyari sa bahay. I

know that you didn't intend to put me in a coma state. Alam ko naman na ayaw mo
kaming saktan kahit na lagi namin kayong ginagamit noon."

I kept on listening to their conversation. I might know a few things about his plan
if he doesn't mention something that could reveal our plans first. I've been
working really hard to be where I am today and in just one word, it might end
everything.

-Flashback-

Many years have passed and everything seemed to be peaceful for the Roswells, Yaji,
Black Organization, and even for the other Mafia groups. It was like a season of
tranquility and rest, there were no fights nor schemes between them.

But the real battle hasn't started yet.

Here I am, imprisoning myself in a small condominium unit with Alyana Ferrer, who's
supposed to be dead, for quite a long time now. I tried to pretend and live like
normal people whilst trying to sell the properties I have inherited under my dad's
name.

Pero kahit na rito na ako nags-stay ay hindi pa rin ako nawalan ng komunikasyon at
balita tungkol sa mga taong binabantayan ko.

I am still secretly receiving news, such as the ones saying that my husband was
alive even after the ambush I planned and has recently been on good terms with
Ezekiel Roswell.

At first, I didn't believe it when one of my informants told me, but as time went
by, Terrence was back to the Mafia world. Only this time, he introduced himself
with his new identity, Theodore Vitale. I decided to conclude that he was already
working with his greatest enemy.

But still, I wasn't really worried about whatever they'll be planning to do. I'll
be waiting and watching their every move. Everything will fall onto their right
places and they will get what they deserve soon. Death.

"What can I do for you, Tita?" Ryuu Yamaguchi asked politely.

"I need you to manipulate one of the Black Organization members to be our...
informant. Make sure that it's someone who can be easily threatened."

He leaned back at his seat and crossed his arms over his chest. "I'm thinking kung
sino ang pwede at madaling lasunin ang utak."

"How about Kayden Lerwick?"

"Kayden Lerwick?" he asked, making sure he heard the right name. A dangerous smile,
then, formed on his lips.

"Yes. He's clever and tough, according to what I have gathered. Let's see whether
he is who he claims to be. Alamin mo kung ano ang mga kahinaan niya. Use it to
manipulate him."

"Roger that, Tita."

"Nakaisip na ako ng magandang plano para sa kausap mo ngayon," I said as I opened

the door where the fake 13th Joker (Kayden Lerwick), and the Jack of Hearts
(Grayson Boulstridge), are sitting together with some armed men.

Kitang-kita ang gulat sa mukha ni Grayson Boulstridge nang makilala niya kung sino
ako.
Kayden didn't respond but grinned as he gazed at his shocked friend, so I
continued.

I walked towards Grayson Boulstridge, who looked petrified and didn't move a
muscle. "To save your parents' lives, and to gain our trust..." may diin na
pagkakasabi ko habang iniikutan siya. The tapping sound from the stiletto I was
wearing echoed in the whole room. I turned back to his face and said, "...kill
Amber Lamperouge."

"Mukhang magandang idea nga 'yan," Kayden agreed.

"You can just kill me," Grayson answered in a tough way. His hands formed into a
fist, as if he was crushing one of us between those fingers.

"That's not for you to decide, Grayson Boulstridge. Do whatever we say or else, I
will kill your parents myself. You know I'm not the type of woman that you can
easily dupe... at isa pa, how much do you think your life is worth?" I laughed
menacingly. "You can die whenever you want, walang pumipigil sa 'yo."

"Psh!" He didn't say anything more and decided to walk out of the room.

Kayden Lerwick and I were having a conversation with each other when we heard
Mikazuki's hospital room door swing open. We pretended not to care about whoever
entered the room but we both already had the idea who it was.

"I know that you're aware that most of the higher positions in Les Solitaires have
been taken out by your subordinates," I said, referring to Kayden Lerwick. He kept
silent so I continued, "I know what makes it more exciting, but how long will you
play mind games with them?"

For the second time, there wasn't any response. We both stared at Mikazuki who was
still unconscious because of the incident.

I sighed and started talking to her, "I don't know what to do with you, Mikazuki. I
used to think the organization could grow stronger if you were to become the Joker.
I didn't expect that you would actually waste the position that's been waiting for
you for a long time."

"She was blinded by the Roswells. Maybe it's because Terrence Von Knight didn't
raise his daughter himself. Sa sobrang tagal na nakasama niya ang panganay ni
Ezekiel Roswell sa pamamahay ng mga Birkins ay mukhang nalason na ang utak niya." I
looked at him with amusement in my eyes. I still couldn't believe that he held a
lot of grudges towards the Roswells, but I don't blame him. I mean, who wouldn't
hate that stupid family?

"She is a disappointment to her family," I agreed. She let me down, as a daughter

and ally.

"You know I couldn't agree more. Masyado nang puno ang utak niya sa mga
kasinungalingan ng iba." This is why I shouldn't have given her to the Birkins. I
should've brought her to the foster home where I left her sister, my youngest
child. Tiningnan ko si Yuriko na tahimik pa rin. What is she thinking of right now?
We kept on ranting about a lot of things until Yuriko Kanzaki cleared her throat.

"Why don't you just end her life instead?" she suggested, referring to Mikazuki. I
did not respond because I wouldn't want to get my hands dirty by killing my own
daughter, after all. I only kill if I have to.

"Just continue as planned," saad ko at tiningnan si Mikazuki. I stared at Yuriko

and Kayden.

"We will use her and her child against the Roswells. What do you think, 13th Joker,
Kayden Lerwick?"

"Anong nangyari sa meeting niyo kasama ang mag-amang Roswell?" I asked Terrence who
just got out of the bathroom. He took a bath after attending a meeting with the
Roswells together with his adopted daughter, Macey Wolf.

Terrence sat on the other side of the bed and leaned on the headboard.

"It went well. Ezekiel's eldest son is now planning for a proposal for our
daughter," he said. Napakunot naman ako ng noo.

"A proposal?"

The words just slipped from my mouth. Terrence gave me a questioning look and
asked, "Yeah, why?"

"Nothing," I immediately said. "I'm sure, magiging masaya ang anak natin sa piling
ng anak ni Ezekiel Roswell."

I smiled sweetly at him and thought about it.

A proposal, huh? It means that the whole Roswell family will be present at the
event. It would be the perfect time to end them once and for all.

-End of Flashback-

"Another reason that I came here is that... I need to tell you something."

"What is it, Dad?"

Louie was about to say something but he suddenly gazed at me, shock and fear can be
reflected from his eyes. Agad kong itinutok ang baril sa direksyon niya pero hindi
siya gumalaw. I smirked at his reaction.

Rot in hell, Louie Birkins.

I pulled the trigger and shot him. Louie Birkins stumbled to the ground when the
bullet pierced through his flesh. Nagulat naman si Mikazuki at nilapitan siya.

"Daddy Louie!" my daughter reacted and it seemed like her reaction had made her
stomach feel something because she held on it for a few seconds. She also tried to
stop the bleeding but panic didn't really help.

Nagpalinga-linga siya sa paligid at mukhang naghahanap ng mahihingian ng tulong

when her eyes stopped to where I was standing. Ibinaba ko ang baril at tiningnan
siya.

"Why did you do that...Mama?!"

"A-anak..." I tried to make my voice sound as gentle as ever.

"M-ma... a-anong—b-bakit..." She couldn't finish her own sentence just by looking
at me. Pagkalito at pag-aalala sa kanyang ama ang makikita ko sa mga mata niya. I
still can't believe she'd prefer to worry about things that aren't actually
important.

"Kumalma ka muna, Mikazuki, anak. Makasasama sa pagbubuntis mo ang stress."

"B-bakit? Paano mo nagawang barilin si D-daddy?" hirap na hirap na sabi niya. Her
tears started to fall down.

"I had to kill him, anak."

"N-no. Hindi pwede... He's not going to die. N-not now!" Umiling siya at ibinaling
ulit ang tingin kay Louie.

Louie groaned. He tried to say something but we couldn't understand what it was.
His eyes were closed but you could see that he was trying to keep his consciousness
despite the pain he was feeling.

"Daddy Louie, hold on. We'll get some help." Mikazuki wiped the tears on her face
and tried to make him stand up. I sniggered at the sight of them both trying to
stop the blood from gushing out.

"Help? Mikazuki, look around." She stared at me as I spread my arm as if I was

pointing to the whole place. "No one can help you and Louie. Face the reality, my
daughter. Mamamatay ang traydor na 'yan dito."

"But why would you want him to die? Why did you shoot him?"

"Because he doesn't deserve to live anymore. Marami na siyang nagawang masama and I
won't let that man get forgiveness." Silence took over for a few seconds until
Mikazuki realized what her non-biological father was trying to do.

"He was going to expose you... Tama ba ako, Mama?" she asked. I smirked and put my
gun back to where I hid it first.

"Even if he did succeed, he's still as cruel as me. Feeling guilty about what he
did doesn't make him a better person," I answered. Napailing naman si Mikazuki,
horror is in her eyes.

"You're deranged, Mama! And aren't you exposing yourself to me because of what
you're doing right now?"

"Oh, I think you misunderstood me, anak—"

"Huwag mo akong tawagin na 'anak'!" she yelled, mababakas ang hinanakit sa kanyang
boses.

"Okay, fine... Mikazuki, then. As I was saying, your fake daddy doesn't have the
right to expose me. Only I can do that to myself whenever I want to."

"Who are you, really?"

"What do you mean? I am Akiko Mouri, your mother. Or should I say... Akiko
Yamaguchi, the 12th Joker. Your Mommy Angelique and Daddy Louie knew it all along,
actually." I grinned when I said those words. Finally! I get to tell someone about
the power I hold. I observed how my daughter's expression changed and I didn't
regret seeing it. Nakawiwiling makita ang pagkagulat at takot sa mga mata niya.

"Oh, and before I forget to tell you, I tried to kill your father so many times."

"Why are you telling me these things right now? Aren't you afraid that I'll tell
everyone?" she asked again, but I giggled. "You can tell them right now, if you
want. I won't stop you."

I went close to her. Napaatras siya pero hindi rin siya masyadong nakagalaw dahil
hawak niya pa rin ang katawan ni Louie. I lightly caressed her stomach.

Too bad, I won't get to see my first apo.

"What are you waiting for? Go back and tell everyone now before I change my mind."
My voice went back to being gentle again na ipinagtaka naman niya. She stood up the
moment I moved Louie, who unfortunately was still breathing, away from her.

Nang makalayo-layo na siya ay binitawan ko ang katawan ni Louie at tiningnan ito.

He was trying not to lose consciousness so I sighed and stepped on his wound.
"Argh!" He winced in pain and tried to open his eyes. He had this doubtful look and
I understood what he was trying to ask but could not do.

"Let them be, Birkins. It's their last day today, after all. They deserve to know
the truth, too." I took my gun out again and cleaned the barrel and front sight.

"I guess the fun starts now."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 91 - Page 10
by Yanalovesyouu
36-45 minutes

Ari Hofer's POV

Awit!

Napatayo ako sa pwesto ko dahil sa ginawa ni Emerald kay Azure. Makikita sa mga
mata niya na kanina pa siya nagtitimpi ng galit kaya mas piniling barilin na lang
ang kinaiinisan. Napadaing naman sa sakit si Azure dahil natamaan siya sa braso.

"Petengene!"
"Puta!"

"What the heck did you do?"

"Are you out of your mind, Emerald?"

"Owshi sa'yo, Emerald."

"Aish!"

Lahat kami ay nagulat pero si Master Shinji ay nakatingin lang kay Emerald na para
bang alam niya na mangyayari 'to. Kahit konting pagtataka ay hindi mo mababakas sa
mukha niya.

Sunod naman ay kay Amber ako tumingin. Kanina pa siya pasulyap-sulyap sa relo niya
at paminsan ay napapamura na. Hindi ko naman kailangang magtaka sa paraan ng
pagkilos niya dahil baka may kailangan pa siyang puntahan pagkatapos nito.
Pero...hindi nga ba ako dapat magtaka? Dahil bukod sa mga nakaka biglang plano ni
Master, mukhang may pinaplano rin siya.

Pero hindi ko rin maikakaila na bilib talaga ako kay Amber dahil kahit na kitang-
kita naming lahat na binaril na ang kakambal niya ay tahimik pa rin siyang nakaupo.
Tila kalmado lang siya kung titingnan. Mukhang mas iniisip pa niya ang oras kaysa
sa mga nangyayari.

Kung ako ang tatanungin, mukhang hindi nagkamali si Master Shinji na sa kanya ipasa
ang titulo ng pagiging Joker.

Sa kabilang banda, mabilis pa sa alas kwatro na lumapit si Duchess kay Azure at

kumuha ng tela na pwedeng pantakip sa dumudugong sugat nito saka mahigpit na
pinulupot sa braso niya.

"Amp!" Lumingon ako nang marinig ko ang daing ni Azure.

"Awit! Oks ka lang, lods?" tanong ko sa kanya.

"Kung magiging okay ka pa kapag nabaril, edi oks na oks lang ako." Nagawa pa niyang
mamilosopo, kaya bilib din ako sa kanya, eh.

"Biro lang naman, lods. Pampagaan lang ng pakiramdam mo," sagot ko naman sa kanya.

"Wengya!"

Sinulyapan ko si Master Shinji na umiiling-iling lang at para bang nadismaya sa mga

nangyayari habang ang tingin ay na kay Emerald pa rin. Pilit kong hinuhulaan kung
ano ang iniisip niya, but as a philosopher once said, nakakamatad mag-isip kung
hindi mo alam ang iisipin. Kaya nagdesisyon ako na h'wag na lang isipin. After all,
overthinking is the least helpful thing to do right now.

Bigla naman akong napalipat ng tingin kay Emerald dahil nakita ko siyang gumalaw
mula sa peripheral view ko. Itinaas niya ulit ang baril na hawak at itinutok ito,
for the second time, kay Azure, na katabi pa rin si Duchess at nasa harapan ko.

Hindi yata namalayan ng dalawa ang pangalawang pagtatangka ni Emerald na barilin si

Azure kaya nagmadali akong tumakbo para harangan ang bala kung sakali.

Sa palagay ko ay puno ng galit ang isip at puso ni Emerald ngayon kaya pipigilan ko
siya sa plano niyang tuluyan si Azure bago pa niya ito pagsisisihan. I've talked to
Emerald a few times already, at alam kong may mabuti siyang puso. She can be more
reasonable with her actions kahit na siya ang pinakabata sa grupo nila.

Masyado ba akong nagpapakabayani para gawin 'yon? Siguro. Pero kahit ayaw kong
aminin ay mas kailangan ng Black Organization at ni Master Shinji si Azure na buhay
kaysa sa'kin.

At kung sakali, ang gusto ko sanang nakalagay sa lapida ko ay: Ari Hofer, ang
lodicakes na nagligtas sa buhay ng isang obob na Lamperouge. Hanggang sa
muli...peace out!

Kasunod ng pagharang ko ay siyang pagputok ng baril. Ilang segundo kong

pinakiramdaman kung nawawalan na ba ako ng hininga o kung may masakit ba sa katawan
ko pero, wala. Maayos pa rin ang paghinga ko kaya tiningnan ko ang katawan ko kung
may tama ba ng bala at mukhang wala rin.

Nilingon ko si Emerald at nagtaka naman ako dahil hawak na ni Lindsay ang dalawa
niyang kamay sa likod at katabi si Mikaela habang nasa kamay na ni Master Shinji
ang baril. Nakatingin silang dalawa sa likod namin nina Azure kaya sinundan ko ito
ng tingin hanggang sa napagtanto kong sa pader tumama ang bala.

Naguguluhang tiningnan ko si Duchess dahil siya ang nakaharap at nakakita ng

nangyari. "Mikaela kicked the gun from her hand, magpasalamat na lang tayo na
walang natamaan."

Awit! Kaya naman pala wala akong naramdaman dahil sa ibang direksyon tumama ang
bala. Akala ko pa naman ay may reunion na kami nila mama at papa. Pero ayos na rin
na ganito ang nangyari.

Sa kabilang banda, namamangha ako kay Master Shinji. Kanina lang ay para siyang
walang pakialam sa nangyayari. Tatahi-tahimik lang pero naghahanda na pa lang
saluhin iyong baril pagkatapos makipag-taekwondo ni Mikaela sa kamay ni Emerald.
Sabagay, bayaw ba naman ang babarilin sana, eh.

Binalik ko ulit ang tingin kay Azure na nakahawak pa rin sa braso niya, iniinda ang
sakit na nararamdaman mula sa sugat kahit na binalutan na iyon ni Duchess ng tela.

"Ilag ka next time kahit masakit lods, ah? Easy lang 'yon gawin. Easy nga sa'yong
umilag ng tingin kapag nakikita mong masaya si Duchess kay St... sa iba, eh."

Tiningnan niya ako ng masama at mukhang nakalimutan naman niya saglit na may
iniinda siyang sugat. "Sira ulo!" Pagkasabi niya n'on ay tumawa ako ng mahina.

"What are you talking about, Ari?" nagtatakang tanong ni Duchess. Nginitian ko lang
siya at saka ko ibinalik ang tingin kay Master Shinji.

Hawak niya pa rin ang baril na ginamit ni Emerald, habang si Emerald naman ay
nakaluhod na at hindi na mapigilan ang mga luha na kusang lumalabas. Naiintindihan
ko naman si Emerald kahit papaano, mahirap intindihin at masakit para sa kanya ang
mga nangyari. Pero ngunit datapwat subalit...marami nang oras ang nasasayang namin.
Kailangan namin pag-usapan lahat ng dapat malaman ng Black Organization.

"May first aid kit ba dito?" tanong naman ni Duchess at nilibot ang tingin.

"Petengene! Baby Lampe, ar yu olrayt?" tanong ni Cody Lerwick nang makalapit siya.

"Isa pa 'to. Wengya! Mukha ba akong okay?"

"Grabe ka naman sa akin, Baby Lampe. Aym herting por yu." Nag aktong nasasaktan pa
ito pero hindi ko na pinansin ang sunod na pinag usapan nila.

Naglakad si Master papunta sa tabi ng inuupuan niya kanina, pagkatapos ay inilagay

'yong kaninang hawak na baril ni Emerald sa lamesa at saka umupo.

Si Mikaela naman ay hinagod ang likod ni Emerald at sinubukang pagaanin ang

nararamdaman nito. Bumitaw na rin sa pagkakahawak si Lindsay at nagtanong, "Are you
okay, Emerald?" may halong pag-aalala sa boses nito.

Pero imbes na sagutin ay panay hikbi lang ang narinig namin mula kay Emerald
hanggang sa ipinatong na lang niya ang ulo nito sa balikat ni Lindsay.

"Emerald, huminga ka muna ng malalim."

Pinagmasdan ko lang sila habang pilit na pinapakalma nila si Emerald nang mahagilap
ng mata ko ang mga tingin ni Master Shinji sa akin habang seryoso ang mukha.
Napakunot ako ng noo. "Bakit, Master?" tanong ko.

"Ang First Aid Kit. Kanina pa hinahanap ni Duchess, bobo."

"Awit! Na-obob pa nga." Tumayo ako at tinungo kung saan nakalagay ang First Aid Kit
at saka nagmamadaling bumalik sa living room.

Pero habang naglalakad ako pabalik ay nakita ko na naman na tumingin sa relo si

lodicakes Amber kaya napatingin rin ako sa relo ko. May importante ba siyang
kailangan puntahan?

Inabot ko muna kay Duchess ang first aid kit. "Thanks, Ari," saad niya at inalis
muna ang telang kanina'y ipinulupot sa braso ni Azure upang umpisahan nang linisin
sugat dahil sa tama ng bala.

"Emerald," sambit ni Azure. Lahat kami ay napatingin sa gawi niya, samantalang siya
ay nakatingin lang sa sahig.

"Una sa lahat, sorry. Hindi namin pinlano o ginusto ang nangyari sa Ate mo.
Maniwala ka man o hindi..." seryosong umpisa ni Azure. Totoo naman, dahil walang
may gusto sa lahat ng mga nangyayari ngayon. Nagpapatayan na ang lahat dahil sa
gusto nilang mas lumawak ang kapangyarihan nila.

"...Lingid sa kaalaman nating lahat ang totoong layunin ni Yuriko, iyon ay ang
protektahan ka Emerald. Dahil sa kagustuhan niyang protektahan ka ay madalas niyang
ibuwis ang buhay niya sa pagkalap ng impormasyon. Kahit na may suspetya rin ako sa
kanya noon ay pinatunayan niya na kabutihan lang ang nais niya para sa'yo," dagdag
pa niya.

Everything Azure said was true. "Isa siyang magaling na Ace. Sa totoo lang, she
investigated all the angles herself."

"Tama. Magaling nga si Yuriko mag-imbestiga pero hindi ka sure na lahat ng nakukuha
niya ay tama," sabat din ni Master Shinji kaya napasang-ayon ako, "Totoo nga
naman."

"Gaya nga ng sinabi ko kanina, wala kaming kinalaman sa nangyari. Inutusan lang
kami ni Master na protektahan si Yuriko Kanzaki kaya pumunta kami sa apartment na
pinagtataguan niya. Pero huli na kami at naabutan na lang namin na wala na siyang
buhay at naliligo na ang ate mo sa sarili niyang dugo. Nakikiramay kami sa
pagkawala ng ate mo at gusto ko ulit humingi ng tawad kung hindi namin siya
nagawang iligtas."

Lahat ay tahimik habang nakikinig sa mga sinasabi ni Azure kay Emerald pero sa
gitna ng pagpapaliwanag ni Azure ay nahagilap ko ang mabilisang pagsulyap ni
Emerald kay Amber. Nagtama ang mga mata nila, na kaagad naman nilang inilas.
Bumalik sa pagtungo si Emerald samantalang si lodicakes Amber naman ay sumulyap
muli sa relo. May hindi ba ako alam sa nangyayari?

"Kasama ko si Azure noong pumunta kami sa apartment ng ate mo. Kaso... sorry
Emerald, may kasalanan din talaga kami. Masyado kaming na-late kaya ayun, deads na
siya no'ng naabutan namin. Ito kasing si Azure, ang dami pang dinaanan na babae,"
saad ko at nilagyan ng konting biro para mabawasan man lang ang tensyon.

"Ulol!"

"Biro lang pero... nakikiramay talaga kami, lods."

-Flashback-

"Oks, mga alipin, ito ang gagawin niyo."

Naglakad na sina Azure at Duchess papunta sa direksyon namin nang sabihin ni Master
'yon. Tumabi si Azure sa 'kin habang si Duchess naman ay lumapit at umupo sa tabi
ni Amber.

"Awit naman! Alipin talaga, Master?" pabirong tanong ko habang nakatingin kay
Master Shinji.

"P'wede kang umangal, p'wede ring hindi."

"Spank me na lang, master."

"Later, baby," sagot naman niya.

"Mamaya na nga kayo maglandian," singit ni Amber kaya tumikhim na si Master Shinji.

May binuksan na file si Amber na naglalaman ng iba't ibang impormasyon tungkol kay
Yuriko Kanzaki.

"Uy si ano 'yan, ah? 'Di ba magka-ano kayo n'yan, Master?" puna ko sabay tingin kay
Master.

"Ano 'yon? Saan?" bigla namang tanong ni Amber. Palipat-lipat ang tingin niya sa
parte ng file na tinitingnan ko at sa akin pero kinabahan ako dahil hindi lang
simpleng tingin ang ipinukol niya sa'kin, kundi masamang tingin.

"Ibahin na lang kaya natin ang plano?" komento ni Amber kaya napatingin kaming
lahat sa kanya. "Pag-planuhan kaya natin kung saan ililibing ng buhay itong
chikadorang Arinola pagkatapos nito?"

"Mukhang magandang ideya nga 'yan," sang-ayon naman ni Master Shinji.

"Mas maganda pa rin ako."

"Awit, napansin ko lang naman yung impormasyon tungkol kay Yuriko, eh. Master,
defend me from evil, oh." angal ko sa ideya nila ni Amber.

"Mama mo, defend."

"Tangina mo, sinong evil ha?"

"Ah, si ano 'yon. Si Yuriko kasi," palusot ni Master Shinji. Ngumisi ako kay Master
at saka tumingin kay Amber, na masama na naman ang tingin sa akin.
Inilipat nya ang tingin kay Master Shinji. "Oh, anong meron kay Yuriko?" tanong
n'ya habang pabalik-balik ang tingin sa aming dalawa ni Master.

"Pfft!" Hindi ko na napigilan ang tawa ko dahil hindi naman mahalaga 'yong iniisip
namin ni Master pero mukhang naiinis na si Amber sa amin.

"Anong tinatawa-tawa mo r'yan?" Binatukan niya ako kaya napangiwi naman ako sa
sakit.

"Awit! Ano ba 'yan, Master, napaka bayolente naman nitong girlfriend mo."

Pagkasabi ko n'on ay tiningnan ako ni Amber nang masama. Mukhang mapapaikli ang
buhay ko nito.

"Let me explain then," putol ni Master Shinji kaya tumahimik ang lahat. Ilang
segundo kaming naghintay ng sasabihin niya pero nginitian lang kami ni Master.

"Pero nakakatamad pala mag-explain kaya h'wag na, intindihin niyo na lang." Matalim
ang mga tingin na ipinukol sa kanya ni Amber at halatang handa na sana marinig ang
sasabihin ni Master Shinji.

"Tangina mo, ah."

"Awit! Ba't ayaw mo ipaliwanag 'yong tungkol kay Yuriko, Master?" Dahil sa sinabi
ko ay biglang kumuha ng vase si Amber at ibabato na niya sana ito sa akin nang
biglang tumunog ang cellphone niya dahil sa isang message notification. Lalong
tumalim ang mga tingin niya sa akin pagkatapos ibalik ang vase at inilipat ang
tingin kay Master Shinji. Gusto kong humalakhak pero ayokong iyon na ang magiging
dahilan ng pagkamatay ko.

Ari Hofer. Cause of Death: Happiness.

'Ang hirap talaga maging masaya sa mundong puno ng kaguluhan, tsk.'

Umiling ako at tumingin sa laptop. "Awit! Ang sakit naman sa heart ng discovery na
'to," pagiiba ko ng usapan na may halong konting pagkagulat.

"True, " pagsang-ayon ni Master Shinji.

"Pero ayos lang 'yan, Master. Hindi ko hahayaang masaktan kayo," nakangiting saad
ko pa.

"Pasali rin, Master Shaun. Pero 'di hamak naman na mas gwapo pa ako sa isang
nagdadrama r'yan. Ayoko na lang magbanggit ng pangalan." Nakisali na rin si Azure
sa amin.

"Ahh, kaya pala no'ng huli kayong nagkasama sa bakbakan, napa-ICU pa si Master."
Mukhang naalala naman niya 'yong nagyari kaya binato niya ang unan na kanina ay
nasa tabi ni Duchess papunta sa gawi ko.

"Past is past. Move on na, 'tol."

"Move on daw. lodicakes Amber. Pinagsasabihan ka, oh."

"Excuse me? Matagal na akong moved on," sagot ni Amber at inirapan ako at ang
kambal niya.

"Ge nga, jowain mo nga si Master Shinji." Nahuli kong saglit siyang napasulyap kay
Master kaya pareho kaming napangisi ni Azure dahil doon. Habang natawa naman ng
mahina si Duchess.

"Ops mamaya na 'yan, intindihin ninyo muna 'to," paalala ni Master Shinji kaya
ibinalik naming lahat ang atensyon sa harap ng laptop.

"Wengya! Master—p-paanong nangyari yan?" tanong ni Azure. Duchess shot a worried

look at the laptop.

"Syempre nag-sex, bobo naman nito. Kapatid ba talaga kita?" pambabara ni Amber
habang nakatingin sa cellphone.

"Awit!" Bigla akong natawa sa sinabi niya. Pero hindi ko maipagkakaila na nagulat
ako sa mga nakikita naming impormasyon ngayon.

"So what does this mean?" mahinahong tanong ni Duchess habang tinitingnan sina
Amber at Shaun nang may pag-aalala.

"Ang ibig sabihin niyan ay..." Sinulyapan ko si Azure na akala ko ay sasagot ng

matino pero, "gwapo ako."

"Gusto mong ma-thunderbolt ni Pikachu?" tanong ko. Kahanginan na naman ang pinairal
nitong lodicakes natin dito. Kung anu-anong kasinungalingan pa rin ang sinabi.

"Pokus lang dito 'tol. H'wag kung saan saan nakakarating ang imahinasyon," paalala
ko pa.

"Gwapo naman talaga ako. Pero 'yong totoo nga, paano naman kasi nangyari 'yon?
Paano sila nagkakilala?" Naging seryoso na ang tono ni Azure kaya pinakinggan ko
siya habang nakatutok pa rin ang tingin sa laptop.

"Akala ko magulo na ang buhay ko. Mas magulo pala ang buhay mo, Master Shinji,"
komento ko at napailing na lang.

"I'm trying to understand it pero parang mas hindi ko na maintindihan lalo habang
tumatagal. Everything in this file looks so messed up kahit na naka-detalye naman
ang lahat," segunda ni Duchess.

"So, paano natin sasabihin 'to lahat kay Emerald? We'll have to tell her about the
stuff her sister found soon, after all," tanong pa niya.

Tumingin sa kanya si Amber pero bago pa ito makapagsalita ay nag-ring ang cellphone
niya. 'Kanina pa 'to si lodicakes Amber, ah. Nandito naman si Master Shinji kaya
sino ang kausap nito sa cellphone?'

-End of flashback-

"Same, nakikiramay ako." Tumingin ako kay Master na mukhang nagdadalawang isip kung
iko-comfort ba si Emerald o hindi.

"Nagbibiro lang kayo 'di ba?" kunot-noo na nagtanong si Mikaela Lewis kaya nasa
kanya ang atensyon naming lahat. Maliban kay Emerald na tulala lang at nakaharap sa
direksyon ni Amber.
"No." Si Master Shinji ang sumagot. Napayuko naman si Mikaela at hinagod ang likod
ni Emerald.

"So how did you guys find out that someone was after Yuriko?" tanong naman ni
Lindsay Lee habang tinatapik rin ang balikat ni Emerald.

This time, dahan-dahan siyang lumingon at tiningnan kaming tatlo nina Azure at
Duchess na nakaupo pa rin sa sahig.

-Flashback-

"Ako na ang bahala tungkol diyan. Hindi naman kailangang isubo natin ang lahat ng
'yan doon sa malanding bata," saad ni Amber pero nakatingin pa rin siya sa
cellphone niyang nagri-ring.

"Tsaka isa pa, matalino siya. Malandi nga lang talaga," dagdag pa niya bago
tuluyang sagutin ang tawag at lumabas saglit sa mansion.

"Kung tutuusin, tama nga naman si Amber. Matalino si Emerald at kayang-kaya niyang
alamin ang tungkol sa mga bagay na 'to, basta interesado siya. After all, we go to
the same law school," pagsang-ayon ko.

Tumango naman si Duchess sa sinabi ko pero ang katabi niya ay tiningnan ako nang
may pagtataka.

"Oh? Bakit ganyan ka makatingin, lods?" tanong ko kay Azure.

"Wala lang. Gusto ko sanang itanong kung tinuturuan din ba kayo ng nakakatawang
jokes sa law school. Siguradong bagsak ka doon, 'tol." Napailing ako sa mga
pinagsasabi ni Azure.

"Awit! Walang ganoon, lods. Pero itatanong ko kung may subject doon na para sa mga
torpe. Mukhang kailangan mong umattend, eh," banat ko pabalik. Sasagot pa sana siya
nang lumingon si Master Shinji sa gawi namin.

"Wow. Ang gagaling niyo naman pagdating sa ganyan... na-gets niyo ba 'yong pinakita
ko?" tanong niya habang seryoso kaming tiningnan. Tinamaan din siguro sa subject na
torpe.

"Wengya! Sa totoo lang, ang gwapo ko pero hanggang ngayon prino-proseso ko pa rin
sa utak ko ang mga nakalagay d'yan sa laptop mo, Master Shaun."

"Pinahaba pa, ang dali namang sabihing 'bobo ako kaya hindi ko na-gets," singit ni
Amber na kababalik lang mula sa labas.

"Anak ng tinolang blue naman, twin sis. Kambal tayo kaya kung bobo ako, edi—" Hindi
natapos ni Azure ang sasabihin niya nang sumingit si Amber.

"Subukuan mo talagang ituloy," may halong pagbabanta sa pananalita niya.

"—Edi parehas tayong maganda at gwapo?" Sumulyap pa siya kay Master Shinji at saka
ibinalik ang tingin kay Amber kaya gusto ko sanang matawa pero alam ko sa sarili ko
na kailangan naming sumeryoso muna ngayon.
Tumikhim si Master kaya ibinalik naming lahat ang tingin sa laptop niya. "Ito nga
ang gagawin niyo, kailangan n'yong bantayan si Yuriko Kanzaki. Posibleng nakarating
na sa kanila ang balita na tinutulungan tayo ni Yuriko, kaya siguradong marami na
rin ang gustong patayin siya ngayon."

Pinagdaop ko ang mga palad ko dahil hindi na ako makapaghintay kung ano ang gagawin
namin sa mga susunod na pangyayari. Mukhang mapapasabak na naman ako sa giyera.
Tinignan ko si Azure na katabi ko at pinayuhan, "'Tol, ayusin mo, ah."

"Ulol, ikaw ang umayos, p're. Maswerte ka nga dahil may kasama kang gwapo, eh. Tsk.
Daig mo pa ang jumackpot sa lotto. Safe ka na, busog ka pa."

"Lumilipad na naman ang isip mo, ah. Tsaka hindi ako kumakain ng taba, lods," sabat
ko naman sa kanya.

Habang nagsasalita 'tong si Azure ay nakita kong lumapit si Duchess kay Master
Shinji at nginitian ito. "You really do want to protect her," komento nito pero
hindi na pinansin ni Master Shinji ang sinabi niya at humarap sa amin. Mabilis
namang lumingon si Amber sa sinabi ni Duchess.

"Oks, pokus muna tayo sa goal natin," putol ni Master Shinji sa usapan kaya binalik
namin ang tingin sa laptop.

"Pero matanong ko lang. Ba't kailangan pa naming bantayan, Master, kung kaya naman
niya ang sarili niya. Tsaka isa pa, siya si Ace of Hearts—"

"Kaya nga dapat nating mas bigyan siya ng proteksyon. Alam ko kung gaano kalaki ang
responsibilidad niya bilang Ace of Hearts," putol ko sa sinasabi ni Azure dahil
kahit tapusin man niya ang sasabihin ay hindi rin ako sang ayon sa iniisip niya.

"Alam mo naman yata kung anong ibig kong sabihin doon p're. Isa rin akong Ace...
Ace of Diamonds, to be exact. At alam mo na rin kung anong gawain ng mga Ace, hindi
ba? Nangongolekta kami ng impormasyon. And the more we know and figure out about
the people around us, the more dangerous for us to face them. Buhay namin ang
nakasalalay sa bawat impormasyon dahil hindi lang naman basta-bastang impormasyon
lang na katulad ng paboritong kulay o ulam ang tinutukoy ko. Every step is either
an active or inactive landmine."

Napagod ako sa pagpapaliwanag pero oks lang. Ang mahalaga ay maintindihan nila,
lalo na ni Azure, kung bakit sa panahon na ito ay kailangan ni Yuriko ng
proteksyon. Talagang mahirap ang maging isang Ace. Dahil lahat ng impormasyong
malalaman mo, katumbas n'on ay isang maliit na porsyento ng buhay mo. Parang barter
kumbaga.

"Oks, tama na 'yan. Nakakapagod makinig sa speech mo. Pero mabalik nga tayo sa
kahangalan ng mga ito. Kaya ko sa inyo pinapabantayan si Yuriko Kanzaki, tulad nga
ng sinabi mo..." pagpapaliwanag ni Master habang nakaturo ang hinlalaki sa akin,
"...marami na siyang alam. Sa sobrang dami niyang alam, pati mga kakilala ng 13th
Joker kilala na rin niya."

Tiningnan namin kung saan napadpad ang cursor sa laptop ni Master Shinji at nakita
kung sinu-sino ang mga tinutukoy niya.

"Kaya minsan talaga, dapat h'wag tularan 'tong si Yuriko, eh."

"Bakit?"

"Masyado kasing friendly."

"Tangina mo. Kala mo naman kung ano talaga mahalagang sasabihin."

-End of flashback-

"Wala lang, madaling makakutob si Master Shinji kaya nahulaan niya kung ano ang
susunod na mangyayari. Gumanto lang siya, oh." Inilagay ko ang magkabilang
hintuturo ko sa sintido at saka pumikit na animo'y nagdadasal. Huminga ako ng
malalim at dahan-dahan na gumawa ng humming sound.

Pagmulat ko ay nakatingin na silang lahat sa akin. "Ganun lang. Try niyo. Madali
lang naman. Ganun ang ginawa ko nung naghahanap ako ng BJ na cookies and cream
flavor," seryoso ang tingin na ipinukol ko sa kanila pero alam naman nila na
nagbibiro lang ako.

"Mabuti na lang hindi muna kita kinaibigan," mabilis na komento ni Duke Lionhart.

"Hmm. Sino ba 'yan?" segundang tanong naman ni Mikaela Lewis.

"Hindi naman masyadong masakit," sagot ko at kunwaring napahawak sa dibdib dahil sa

sakit. "Pero ayos lang. Mas masakit pa rin 'yung hindi ka mahal ng mahal mo,"
dugtong ko pa at saka ngumiti sa kanilang dalawa.

"Hey. Seriously, Hofer. Why won't you tell us?" singit ni Grayson Boulstridge
habang nakatingin sa akin. Nahuli ko pa siyang sumulyap kay lodicakes Amber,
pagkatapos ay sunod na sinulyapan si Emerald.

"Awit naman mga lods, ito na nga. Bago niya ipasa kay Amber ang pagiging Joker,
siya ang humahawak ng titulo. Kakasabi lang niyan sa inyo kanina, 'di ba?
Nakakalimutan niyo na agad. Mga fake fans, ha."

Narinig namin na nag umpisa ulit na humikbi si Emerald kaya nabaling sa kanya ang
atensyon namin. "Emerald, inuulit ko, hindi kami ang pumatay sa Ate mo," sinserong
paalala ulit ni Azure.

-Flashback-

"Sibat na kami, Master Shaun," paalam ni Azure Lamperouge kina Master at sa iba pa.

"Oks."

"Ingat kayo, Azure. Ari," paalala ni Duchess pero kay Azure lang naman siya
nakatingin.

"Sana all," bulong ko pero sapat na para si Azure lang ang makarinig.

"Magi-ingat talaga ako, ikaw na nagsabi, eh. Ewan ko na lang kay Ari," masiglang
sagot naman ni Azure at tiningnan ako ng parang nang-aasar. Ngayon ko lang napansin
na para pala akong third-wheel dito dahil magpa-partner sila. Awit talaga sa akin,
nami-miss ko rin tuloy siya.

"Tama na 'yan, lods. Sige, diretso ang tingin sa daan." Tinulak ko na siya papunta
sa kotse ko dahil matatagalan na naman kaming umalis nito kapag nagsalita pa si
Duchess.
"Wengya! Makatulak ka naman p're," angal niya at lumingon pa sa gawi nila Duchess.
"Ingat din kayo, Duchess." Napailing na lang ako dahil hindi na talaga niya
napigilang hindi magpaalam.

"Teka nga, mauna ka kung nagmamadali ka," saad pa niya saka bumalik ulit sa harap
ni Duchess.

Dumiretso na ako kung saan nakapark ang kotse at walang siglang pumasok. Sino ba
naman ang hindi tatamarin dito? May kasama ka na self-proclaimed gwapo tapos akala
mo kung makapagtrato sa babae, syota na niya. Pare-parehas lang naman walang label.
Mga weak!

Pinaandar ko na ang makina ng sasakyan at binuksan ang bintana para tawagin si

Azure dahil nakikipagusap pa rin siya kay Duchess habang nakasandal sa pintuan ng
mansion ni Master Shinji.

Nagkunwari pa siya na tila hindi ako naririnig hanggang sa dumating si Amber, at sa

itsura pa lang ng pakikipag-usap niya kay Azure ay halata mo nang pinagagalitan ito
dahil sa pakikipaglandian niya.

Napatawa pa ako dahil agad-agad siyang tinalikuran ni Azure at naglakad papunta

kung nasaan ako. Pinanood ko lang siyang naglakad palapit hanggang sa makapasok na
siya rito sa front seat.

"Grabe naman kayo magpaalam sa isa't isa, lods. Partida, hindi mo pa girlfriend
'yan." Parang hindi niya naman narinig ang sinabi ko dahil kahit na nasa loob na
siya ng sasakyan kong tinted ay kay Duchess pa rin siya nakatingin habang
nakangiti. Matindi na talaga ang tama nito.

Umiling na lang ako at walang ganang pinatakbo ang sasakyan.

Nang makarating na kami ng highway ay tinignan ko siya para sana tanungin tungkol
sa gagawin pagkarating sa apartment pero kahit napakalayo na namin, hanggang ngayon
ay nakangiti pa rin siya habang nakatingin sa labas ng bintana. Senyales na ba 'to
na kailangan na siyang dalhin sa mental?

Dahil wala naman masyadong kotse sa kalsada ay diniinan ko ang tapak sa

accelerator. "U-uy, gago! Wengya! Bagalan mo lang naman," reklamo niya habang
mahigpit na napahawak sa glove compartment.

"Masusunod." Mabilis kong tinapakan ang preno nitong sasakyan kaya halos sumubsob
na siya sa harap.

Natawa ako dahil sa itsura ng pagkakapit niya sa upuan. Pfft! "Ayos ka lang, lods?"

"Ampotek! Bakit naman bigla kang pumreno?"

"Seatbelt ka muna bago magwala r'yan. Safety first bago lovelife kasi tayo dapat,
lods. Focus first sa goal." Parehas talaga sila ni Master Shinji, walang ibang
inaatupag kundi lovelife. Mabuti na lang talaga ako hindi ganoon.

Pero ano kayang ginagawa niya ngayon? Mai-text nga mamaya.

Nakuha naman ni Azure ang punto ko dahil pagkaayos niya ng upo ay padabog siyang
naglagay ng seatbelt. Pfft! "Oh, ayan. Oks ka na?" tanong ko sa kanya.

"All good na. Anak ng tinolang mapait," inis na sagot niya.

Ilang minuto kaming bumiyahe at napagtanto ko na masyado na kami nagtatagal kaya

binilisan ko lalo ang pagda-drive. Gusto kong maging on time kaso panira talaga
'tong kasama ko pagdating sa punctuality records ko, awit.

Sa wakas ay nakarating na rin kami at tanaw na namin ang apartment building ni

Yuriko. Iniscan ko ang buong lugar pero parang masama ang kutob ko sa gagawin namin
ngayon.

Nang maihinto ko ang sasakyan dito sa parking lot na katabi ng building ay sabay
kaming bumaba ng kotse. Tiningnan ko ang paligid, walang masyadong tao at kaunti
lang ang mga sasakyan na naka-park sa paligid. Isang itim na kotse lang nga ang
nakaparada dito maliban sa amin.

"Saang banda ba 'yong apartment ni Yuriko Kanzaki?" tanong ni Azure pagkababa namin
mismo.

Huminto ako saglit para tignan siya ng seryoso, "Itatanong ko nga rin sana kasi
hindi ko alam. Awit! Ba't hindi mo tinanong kay Master kanina? Eh, ikaw naman yung
nahuli pumasok ng sasakyan."

"Wengya! Pupunta punta tayo rito, hindi mo rin pala alam. Tatawagan ko nga muna si
Master. Anak ng!" Bubuksan na niya sana ang cellphone para tawagan si Master Shinji
nang hindi ko na napigilan ang tawa ko.

"Biro lang, lods. Parang hindi naman 'to mabiro, syempre alam ko. Ace of Diamonds
yata 'to," pagmamalaki ko dahil totoo naman. Kahit madalas kong pinaglilingkuran si
Master Shinji sa free time ko ay hindi pa rin naman natigil ang trabaho ko bilang
isang Ace. Dati ko pa sinusubaybayan ang ibang mga taga-Les Solitaires, kasama na
roon si Yuriko kaya malabong hindi ko malalaman kung saan siya nakatira.

"Wengya! Oh tara na. Mauna ka na kasi ladies first."

"Kahit ladies choice 'yon?"

Tinitigan ako ni Azure ng ilang segundo bago sumagot, "Alam mo, h'wag ka na lang
muna magsalita."

Pinangunahan ko ang paglalakad papunta sa apartment ni Yuriko nang may nakasalubong

kaming dalawang lalaki na masayang nagkukwentuhan habang naglalakad.

"Tara, pares muna tayo bago bumalik kay bossing,"

"Tara, g. Gutom na rin ako, eh."

Dahan-dahan kaming naglakad ni Azure at pasimpleng lumingon sa dalawang lalaking

dumaan. Sa itsura ng mga 'to, hindi malabong mapagkakamalang holdaper o carnapper
itong mga 'to.

Hindi naman sa pagiging mapanghusga, pero sa pananalita at pananamit nila, oh sige

ayoko na lang ituloy. Pero kahit na mukhang masiyahin naman sila ay bigla akong
kinabahan. Hindi ko alam pero parang may mali sa lugar na 'to.

"Sino 'yon?" tanong ni Azure habang sinusundan ng tingin ang dalawang lalaki na
palabas na ng building. Naka puntos ba silang sa mga jowa nila?

"Ewan, basta alam ko motugs na raw 'yong isa. Tara na, dumiretso na lang tayo sa
taas."

Hindi ko na pinansin ang dalawang lalaki pero si Azure ay nakatingin pa rin

hanggang sa makasakay sila sa kotse na tinutukoy ko kanina. So, sa kanila pala
'yong kotseng 'yon.

"Hoy, pabayaan mo na nga sila," saad ko kay Azure na hanggang ngayon ay nakakunot
pa rin ang noo habang nakatingin sa dalawang lalaki kanina.

"Saglit lang naman kasi Ari, wala ka bang nararamdaman doon sa dalawang lalaking
dumaan?"

Kumunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya, "Anong ibig mong sabihin, lods?"

Mukhang pareho kami ng hinala pero kailangan ko munang makasigurado na iisa kami ng
ideya. Nagtatalo ang isip ko kung lalapitan ko ba ang mga lalaking iyon o
pupuntahan ba muna si Yuriko.

"Puntahan mo muna si Yuriko sa taas. Ako na muna ang bahala rito sa dalawang
lalaki," utos ko. Sinabi ko sa kanya kung anong floor at room number ng mismong
apartment room ni Yuriko.

Pagkatapos n'on ay hindi ko na hinintay ang sagot ni Azure. Patakbo ko nang nilakad
ang daan pabalik para maabutan ang dalawang lalaki.

Malapit na akong makarating sa kotseng itim nang nakuha ko rin ang atensyon ng
dalawang lalaki. At dahil dito ay mabilis na pinaandar driver ang makina ng
sasakyan nila.

"Shit!" Napamura ako dahil narinig kong humarurot ang sasakyan nila.

Mabilis akong bumunot ng baril. At dahil hindi ko sila pwedeng patayin sa ngayon ay
gulong na lang ng sasakyan nila ang pinaputukan ko, dahilan para sumabog ang
dalawang gulong sa likod.

"Ayan, para wala kayong takas."

Palapit na ako sa itim na sasakyan nang bigla naman nagtext si Azure.

'DOTS na kaibigan mo, Tol.'

Descendants of the sun?

Ibinalik ko na lang sa bulsa ang cellphone ko dahil hindi ko rin naman alam kung
ano ang ibig sabihin n'yon at tinutok ang baril sa isa sa mga lalaki na lalabas
sana ng sasakyan.

"Anong pakay n'yo rito? Sino'ng nagpadala sa inyo?" tanong ko. Nasa may pinto ako
ngayon ng driver's seat habang sila naman ay kalmado lang parehas na nakaupo sa
loob ng sasakyan. Ni hindi nila alintana ang pagsabog ng sasakyan nila kanina. Tsk.
"Ano'ng problema mo, bata?" tanong pabalik ng driver.

Imbes na sagutin ay itinutok ko pa sa ulo ng driver ang barl na hawak ko.

Nagkunwari pa sila parehas na nagulat sa ginawa ko pero mahahalata mong sanay na

silang makakita ng baril araw-araw. "Wala kaming alam sa sinasabi mo, bata. Masyado
ka nang nakakaabala," pagtanggi pa niya. Loko 'to, ah.

May itatanong pa sana ako nang masulyapan ko ang hawak na credit card ng kasama
niya kaya ngumisi ako. "So, kung tatanungin ko kayo kung kilala ninyo si Yuriko
Kanzaki, wala ba kayong maisasagot?"

"Sino ba 'yang Yuriko Kanzaki na pinagsasabi mo?!" galit na saad nitong lalaki sa
driver's seat.

Dahil hindi ko nagustuhan ang pagsagot niya ay kaagad kong pinaputukan ang hita
niya. "Sinungaling," I said.

Tiningnan ko ulit 'yong card na hawak ng kasama niya with a more meaningful stare.
This time, sinundan nila ng tingin ang tinitignan ko. Sabay nila itong tinignan at
nang mapagtanto nila kung kaninong pangalan ang nakalagay sa credit card ay mabilis
na nagbukas ng pinto ang lalaking nakaupo sa passenger seat.

Tatakbo sana ito palabas pero sinalubong siya ng baril ni Azure. Nakatayo na ito sa
tapat ng passenger seat habang nakatutok ang baril sa lalaki.

"Wengya! Sorry, mga 'tol. Pero hindi kayo makakaalis kung hindi n'yo aminin kung
sino ang nag-utos sa inyo."

Sa halip sa sagutin si Azure ay mabilis niyang hinablot ang baril ni Azure at

itinutok sa kanya. Akmang kakalabitin na niya ang gatilyo nang paputukan ko siya.
Headshot, lods!

"Tangina p're, paano natin malalaman kung sinong nag-utos sa kanila eh pinatay mo
na," pagmamaktol naman ni Azure habang naglalakad papunta dito sa tapat ng driver's
seat.

"Awit, lods. Dapat pala hinayaan ko na lang siyang barilin ka, ganoon?" sagot ko sa
kanya.

"At saka ano ba 'yong pinagti-text mo sa'kin. 'Di ko gets," dagdag ko pa.

Biglang sumeryoso ang mukha niya kaya mas naging masama ang loob ko. Imbes na
sagutin niya ang tanong ko ay binaril niya ang natirang lalaki sa sasakyan at
sumenyas na pumunta sa loob ng building.

Akala ko ba 'wag babarilin? Eh pinatay rin naman 'yong isa. Minsan talaga,
nakakalito kausap ang mga Lamperouge.

"Ang suspense naman, lods. Pwede mo naman i-explain kung ano 'yong DOTS," biro ko
para subukan sanang pagaanin ang tensyon na bumabalot pero mukhang hindi gumagana.

Hanggang makarating kami sa harap ng apartment ni Yuriko ay wala akong sagot na

natanggap mula kay Azure.

Nang binuksan na namin ang pinto ng apartment ay tiningnan ko ang buong lugar kung
may away ba na naganap pero maayos at malinis ang lahat ng gamit sa loob. Pansin ko
rin na mas mukha siyang office kesa sa regular na apartment lang.

"Tungkol sa sinabi kong DOTS..." umpisa ni Azure at may tinuro mula sa kwartong
nakabukas. Lumapit naman ako at napahilamos ng mukha. "... Dead On The Spot kasi
'yon."

"Owshi! Ba't di mo agad sinabi? Hinintay mo pa na makarating tayo dito, awit."

Medyo sinisisi ko ang sarili ko dahil una, huli na kaming nakarating. Pangalawa,
masyado yata kaming naging kampante na walang ibang makakahanap kay Yuriko Kanzaki.
At pangatlo, "Putcha! Ang landi kasi nito, eh," inis kong bulong sa sarili at
ikinuyom ang kamay ko.

"Pasensya, na late kami." Napahilamos na lang ako ng mukha sa sinabi ni Azure.

Hindi ko na lang siya sinagot.

Napako ang tingin ko sa isang whiteboard. Naglalaman ito ng mga impormasyon, mula
sa pamilya ng mga Lerwick, Lamperouge at mga Yamaguchi hanggang makarating na sa
kung sino ang may hawak ng titulong Joker. "Mukhang pinagbutihan talaga niya ang
pag-iimbestiga."

Sumulyap naman ako kay Azure nang marinig ko siyang magsalita. "Nandito na kami
Master pero mukhang nahuli kami, eh... wengya... sige sige... okay."

Hindi maipagkakaila na magaling na Ace si Yuriko Kanzaki dahil nalaman niya kung
sino ang may pakana ng lahat. Ito nga rin ang dahilan kaya pinababantayan siya sa
amin ni Master Shinji maliban sa isa pang dahilan.

"Tara na raw, 'tol. Ipapalinis na lang daw 'to ni Master Shaun," ani Azure. Tumango
ako at saglit na tinignan muli ang mga pangalan na nasa whiteboard. Awit talaga,
lods. Ang daming files at impormasyon.

"Ibang klase rin talaga ang isang 'to. Mukhang nakakutob na sila na alam na ni
Yuriko ang lahat kaya tinapos na nila." Saglit kong sinulyapan si Azure na
nakatingin din sa whiteboard na tinitignan ko.

"Awit nga lods, eh."

Ilang minuto pa kaming nanatili ni Azure hanggang sa tuluyan na naming nilisan ang
lugar. Pagkababa namin ay naalala ko ang mga lalaki na iniwan namin sa parking lot.

Nang makalabas kami ng apartment building ni Azure ay kaagad siyang nagsalita.

"Tol, tingnan mo 'yon," saad ni Azure habang nakaturo sa kotseng itim ng dalawang
lalaki kanina.

May isa pang sasakyan na nakaparada sa tabi nila. Habang nasa labas nito ang
tatlong lalaki, mukhang iniinspeksyon nila ang mga bangkay ng dalawang lalaki
kanina.

Pero ang mas nakadagdag sa pagtatakha namin ay iyong reaksyon nila nang makita
kaming dalawa ni Azure.

Mabilis silang bumalik pasakay ng sasakyan nila at saka pinaharurot ito palayo.

Nagkatinginan kami ni Azure at may ilang segundong nakatulala sa isa't isa.

"Naiisip mo ba ang naiisip ko, 'tol?" tanong ni Azure. Napangisi naman ako at
tinapik siya sa likod.
"Oh, ano pang hinihintay mo? Arat na."

-End of flashback-

Iyan din ang dahilan kaya medyo late kaming dumating ni Azure. Hindi ko na pilit na
inalala kung ano yung nga ginawa namin pagkatapos n'on, ang mahalaga ay
pinagsisihan namin na late kami. Saka sinigurado rin naming nasingil namin ng
maayos ang mga gumawa n'on kay Yuriko, iyon lang.

"Nanggaling lang kami doon para sana bantayan siya, pero wala kaming kasalanan sa
nangyari kay Yuriko. In short, hindi ako traydor, o kahit na si Azure. Isama niyo
na rin si Yuriko. Ginawa niya ang lahat ng imbestigasyon para protektahan ka, dahil
kilala na niya kung sino ang totoong may pakana ng lahat," paliwanag ko.

"Alam n'yo na naman siguro na pare-parehas kaming Ace ng Les Solitaires nina Yuriko
at Ari," panimula ni Strife.

"Kaya kanina, nakatanggap ako ng tawag mula kay Yuriko. She sent me all the files
she compiled and her typewritten theory on what exactly was happening." Lahat ay
tutok na tutok sa mga sinasabi ni Strife pero hindi ako makapokus dahil kay
Emerald.

"What made me believe ay tugma ang lahat impormasyong sinabi niya sa mga nangyari."

Habang patuloy na nagsasalita si Raven ay nakatingin lang ako kay Emerald. Umiiyak
pa rin siya pero parang pahapyaw na lang. May paminsan-minsan na naaalala niyang
umiiyak siya kaya bigla ulit siyang iiyak.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit kanina pa siya tingin ng tingin kay Amber
at ganoon din ito sa kaniya.

Nahalata niya yata na nakatingin ako kaya itinutok niya ang mga mata kay Raven at
mas nilakasan nang kaunti ang iyak niya. Sunod akong napalingon kay Amber na hindi
man lang ako sinulyapan. Nakakapanghinala.

"Who is it, Raven?"

"Woah! Sino 'yan, 'tol, nang matodas na natin."

"Emerald," nakatingin si Raven kay Emerald at dahan dahan nitong itinaas ang ulo
niya, "P-po?"

"It's no other than your sister's biological mother... Akiko Yamaguchi, the 12th
Joker."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 92 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-36 minutes

Mikazuki Yagami's POV

"What are you waiting for? Go back and tell everyone now before I change my mind."
Mama's voice was gentle when she said those words. Maingat niya ring inalis si
Daddy Louie sa pagkakasandal sa akin para lang makatayo at makaalis na ipinagtataka
ko naman.

In an instant, I followed her order and left them.

At nang makalayo-layo na ako kina Daddy Louie at Mama ay bigla namang umalingawngaw
ang isang putok ng baril. My body froze and my mind immediately went blank.

"What have I done?" I whispered to myself. I chose to run first before making sure
of his safety.

Hindi ko alam kung ano talaga ang nararamdaman ko sa mga nangyayari ngayon.

I left Daddy Louie with mama... Bullet, where are you? Why aren't you here?

Sa sobrang pagkalito ko sa mga pangyayari ay saglit kong nakalimutan ang dahilan

kung bakit niya binaril si Daddy Louie in the first place.

"I-I'm sorry," I said in between my cries. Napaluhod ako sa sahig dahil pakiramdam
ko ay hinihigop ng emosyon ko ang lahat ng lakas na mayroon ako. And it seemed like
I lost more of my strength the moment I looked back.

Why would she want to harm the people I care about?

"Mikazuki, akala ko pupuntahan mo na ang fiancè mo?" tawag niya habang unti-unting
lumalapit sa pwesto ko.

And why was she so invested in me telling everyone?

"Why are you doing this to me? To us?" I couldn't help but ask her.
"What do you mean... oh, this? It's part of the plan. Hindi ka pa pinapanganak ay
planado na ang lahat." Ngumiti siya pero makikita mo ang halo-halong emosyon sa mga
mata niya.

"Your grandparents always loved and favored Shisero more than me. Lahat ng atensyon
nila ay nasa kanya palagi. I had to train myself to be better than my own brother.
I even tried to poison him once, but the odds of him dying that day seemed to be
low."

Tahimik lang akong nakikinig sa mga sinasabi niya. Ngayong nagsasalita siya, hindi
ako pwedeng umalis na lang basta-basta kung gusto ko pang makabalik sa loob ng
venue nang hindi critical ang buhay.

"The treatment was unfair. I wouldn't dare to recall it. But despite those things,
it was a good thing that one of the Yamaguchi's family friends supported me."

Tuloy lang si mama sa pagkukwento habang pasimple kong inilibot ang mga mata ko sa
paligid. Ni isa ay walang lumalabas ng venue. Mama's gun didn't have a silencer so
they should've heard the gunshot earlier. Nakapagtataka.

"I became stronger than Shisero as we grew up. But did they appreciate it? No.
Binigay pa rin nila ang title ng pagiging Joker sa tito mo. The title was a family
heirloom and I knew I deserved it, kaya pinaligpit ko na lang ang lolo at tito mo
nang hindi ko na matiis ang mga naganap," saad ni mama. Nanlaki naman ang mga mata
ko dahil doon. She really doesn't care even though the people she killed are her
own family. Our family.

"In the end, I got it. And you were supposed to inherit it from me, Mikazuki. Pero
nagiging malambot ka na. I thought giving you to the Birkins will toughen you up.
Knowing how much Angelique hates my guts, she should've made you suffer for a
better outcome."

Hindi na ako nagulat sa mga sinabi ni mama. I was aware that she was the 12th Joker
before she confessed earlier.

-Flashback-

"Argh." I slightly groaned because of my head throbbing. Mukhang mahaba-haba ang

tulog ko ngayon kaysa sa mga regular na araw ever since I got my consciousness
back.
Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko at napagtanto na walang ibang tao sa loob ng
kwarto maliban sa akin. Not that I don't like it or something, but I find it weird
na walang nagbabantay sa akin ngayon. These past few days, Roswell has been telling
other Black Organization members to watch over me while he's not around kaya hindi
ko alam kung bakit wala sila rito.

I felt a little bit hungry so I tried to grab my phone para sana mag-order ng pwede
kong kainin nang may narinig ako na boses ng isang lalaki malapit sa harap ng
pintuan ko. After a few seconds, the door swung open and revealed Kayden Lerwick,
who seemed to be surprised.

"You're awake," saad niya at maingat na isinara ang pinto ng kwarto. He looked
tense but he immediately shrugged it off.

"Obviously," nakangiting sagot ko habang palipat-lipat ang tingin sa sofa at kay

Kayden, signaling him to take a seat.

Ramdam ko na may ibang bumabagabag sa kanya pero hindi ko alam kung dapat ko bang
itanong o hindi. Nang mahalata niyang nakatutok ako sa kanya ay tiningnan niya ako
nang seryoso.

"Is something wrong, Kayden? Or is there something you want to tell me?" I decided
to ask him. Umiwas siya ng tingin pero alam kong nagdadalawang-isip siya kung
sasabihin ba niya o hindi.

My hunch was right.

He sighed and gave me a stern look. "Actually, the real Joker had something he
wanted to tackle with you."

"I'm listening," I said and nodded.

He was about to say something when we both heard somebody else's footsteps outside
the room. "Try to lie down again."

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi ni Kayden pero sa huli ay sinunod ko rin iyon.
Lumapit siya sa pinto at pinagbuksan ang taong nasa labas. Unconsciously, I closed
my eyes and pretended to be asleep.

"Is she still sleeping?" rinig kong saad ng isang pamilyar na boses ng babae sabay
ng pagsara ng pinto.

"Yes, Mrs. Knight. Kani-kanina lang daw siya nakatulog dahil sa gamot na pinainom
sa kanya." Kahit nagtataka ako ay pilit kong hindi buksan ang mga mata ko. Since
when did Kayden and mama officially meet each other?

"Alright," she answered shortly. I heard their footsteps as if they were getting
closer to my bed but I didn't feel anybody sitting beside me or whatsoever. Parang
nanatili lang silang nakatayo sa harap ko.

"Is Black Organization up to something?" tanong ni mama.

"None so far. They're all clueless. Hindi pa kami nakapag-uusap lahat dahil sa
nangyari kina Mikazuki at Shaun Birkins."
"Well, what do I have to expect? They are Yamaguchis, the recklessness runs in
their blood." Narinig ko pang tumawa si mama na ipinagtaka ko lalo dahil wala
namang nakatatawa sa sinabi niya.

Maya-maya pa ay narining kong bumukas muli ang pinto ng hospital room. I think
someone they know entered the room dahil hindi sila natinag sa pinag-uusapan nila.

In the end, I have found out na ang pangatlong pumasok sa loob ay si Yuriko
Kanzaki. I kept on listening to their conversation hanggang sa nakalabas na silang
lahat.

I didn't exactly know how to react with what I just heard. Mama might be working
for papa, now that she sounded like she was already part of Les Solitaires. What
also bothered me was that both mama and Kayden didn't react much to Yuriko's
suggestion of killing me, I figured out at least by their voices.

Hindi pa nagtatagal mula nang makaalis sila ay tumunog ang cellphone ko na nasa
tabi lang ng hospital bed kung saan ako nakahiga. I slowly opened my eyes, medyo
occupied pa rin ang utak ko ng mga narinig ko nang abutin ko ang phone para basahin
ang text message.

SMS from Kayden: I don't have the time to explain. Maybe you should talk to someone
who is fully aware of everything that has been planned. Take care.
SMS to Kayden: Who?
SMS from Kayden: Amber.

-End of Flashback-

"Isa pa iyang kapatid mong si Yuriko..." Napatingin ako kay mama nang sabihin niya
iyon. Yuriko? Kapatid ko? Then that means...

"...mas pinili pa niyang kampihan ang mga Roswells kaysa sa sarili niyang ina.
Minahal ko ang kapatid mo gaya ng pagmamahal ko sa 'yo, anak. But she chose to be a
traitor instead."

"If you're really worked up about me not getting the Joker's title, I can atone for
that." Bigla kong iniba ang tono ko kaya saglit na nagulat si mama.

"What are you exactly planning to do, Mikazuki?"

"I know all their plans," I answered with a smirk to reassure her. "I can
counterattack all of it."

-Flashback-

Maingat kong binuksan ang pinto ng opisina kung saan namin plinanong magkita-kita
kasama ang dalawa sa mga pinaka-maimpluwensya sa Black Organization at Les
Solitaires. My eyes roamed the whole room until it stopped on someone who was
slightly leaning at the office table. It was Amber Lamperouge.

"Ganyan ba talaga kapag buntis? Napakabagal kumilos?" Yeah, I was late. Hindi
kaagad ako nakaalis kanina sa bahay dahil hinintay ko pang umalis sina mama at
papa. Amber immediately removed the cigarette from her lips when I headed to her
direction. My eyes plastered on her hand as she quickly pressed the other end of
the cigarette on the ashtray to stop it from smoking.

"Oh? Bawal sa buntis ang yosi," puna niya. I sat at the vacant seat near her as she
casually faced the entrance, in case one of the people we were expecting would
arrive. "Where's Shaun?" I asked her.

"Gabi na, eh. Alam mo naman 'yong pinsan mo nagka-camouflage sa dilim. Kaya hindi
ko na isinama." Binalewala ko na lang ang sinabi niya and then asked her directly.

"So why did you want to talk to me?"

"Gusto mo maging Joker?" deretsong tanong niya pabalik sa akin. "Yamaguchi ka

naman, so basically, you can be the 14th Joker," dagdag pa niya. I frowned in
confusion.

"Are you trying to offer me your position?"

"Duh! S'yempre hindi," sagot niya at saka ngumiti, "Pero dalawa ang Joker, 'di ba?"

"Does that mean that we are going to steal the other one?"

"Parang ganoon na nga. But let's just say, we are going to give the title to
someone who is more deserving." Makahulugan akong tiningnan ni Amber. I know what
she's trying to say so I shook my head.

"Then I think I'm not the person you're looking for," mabilis na sagot ko. "It is
Shaun who deserves the title..."

"Totoo naman. Parehas naman kayo, pero sigurado ka ba r'yan?"

"...Yes, but I'm up for anything as long as it can help me protect my child," I
added.

"Erkey. Hintayin na lang natin iyong isang mas mabagal pa sa ating dalawa." It was
as if somebody heard our conversation because the door suddenly opened and another
individual stepped in.

"So what's the tea..." He stared at me

"...King of Diamonds..." And then he averted his gaze at Amber "...and Joker?"

"Wow, office mo 'to, pero nauna kaming dalawa," Amber commented. He just shrugged
at us and closed the door behind him.

"Yeah, I needed to run some errands," he answered and headed to his seat. Nang
makaupo na siya ay ngumiti ako at binati siya, "It's nice to see you again, Queen
of Diamonds. You seem to be busy these days."

"I know right. Don't flatter me too much, it's only work." Napatawa naman ako nang
mahina dahil sa paraan ng pananalita ni Caliber. His aura really does scream
sophistication.
I looked at Amber, na nakaupo sa isang upuan kaharap nung akin. Authority and class
can be seen through her expression and with the way she moves and responds, she
seemed to be observant with everything around her.

Caliber, on the other hand, seemed calm and collected at first look. But right
after you get to talk to him, you'll realize that he is as strong-minded as Roswell
and Tito Ezekiel. He has determination and hard work written on his eyes.

With their intimidating personalities, they were the least of all people for me to
work with. I've never imagined that I will see myself in the same room with them,
working together.

"Before I got discharged from the hospital, Kayden Lerwick visited me." Amber and
Caliber gazed at me as they waited for what I was going to say next.

"He mentioned a few things and acted differently... when he was talking to mom and
Yuriko," I explained while looking at Amber. Tumango-tango siya, it's obvious na
alam at naiintindihan nga niya ang mga nangyayari. I was also thinking why mama was
also involved. May kinalaman din ba si papa tungkol dito?

My thoughts were cut when Caliber responded, "He's been working with the 12th Joker
for a while now." Just as I thought. Hindi lang pala si Gray ang ginamit nila.

"He was doing different missions for Les Solitaires," he added and crossed his
arms.

"Is the Black Organization aware of what's happening?"

"Hindi, wala silang alam," mabilis na sagot ni Amber.

"And I don't think they need to know now," dugtong ni Caliber.

"Who do you think they would be targeting next? If it were me doing the
manipulation, ang isusunod ko ay si Emerald. She is an innocent but intelligent
lady. She is also quite sensitive when it comes to people she cares about."
Nagkatinginan naman sina Caliber at Amber.

Saglit din nila akong sinulyapan binigyan ng makahulugang ngiti.

"No wonder my brother fell in love with you."

"True. Yamaguchi ka nga."

I smiled back at them.

"So, do you have an idea of the next step we're going to take?"

"I have something in mind," Caliber said and proceeded on explaining the plan.

-End of Flashback-

"Really, huh? And how will you assure me that you won't betray me like that sister
of yours?" tanong niya. Ibinaba ko ang tingin sa tiyan ko at hinaplos ito saka
seryosong tinitigan si mama.

"Let me work with you not as your daughter, but as the King of Diamonds, 12th
Joker."

-
Unknown's POV

I stared at all of the members in front of me who kept on creating chaos in the
living room of this mansion where the meeting of Black Organization was being held.

To be honest, I wouldn't call it a meeting already because they weren't actually

talking about their plans or the next move they are going to do anymore.

Why am I even here in the first place? Hiding and spectating is not what I usually
do, especially with my current position. I should have ordered one of my men to do
this for me instead but I figured out that they aren't capable by themselves so I
chose not to. Mas pinili kong ako na lang ang magmasid at making sa walang kwentang
meeting ng Black Organization.

Kanina pa ako nandito pero ni isa sa kanila ay hindi man lang napapansin ang
presensya ko.

They kept talking nonsense until now. Mula sa mga kwento nila tungkol sa history ng
Les Solitaires, history ng Joker, ang koneksyon ng mga Yamaguchi at Lamperouge sa
Joker, at ang pag-amin ng traydor na si Amber na isa siyang Joker. And so? What
would I get from those stupid, useless facts?

I also witnessed how their expressions changed when the weak Raven Strife suddenly
arrived late and helped with the explanations that went on and on. I noticed
everything. Their movements. Their expressions. Even the least obvious details.

I noticed that Ari Hofer calls Shaun Birkins as 'Master Shinji', as well. And as
far as I could remember, he didn't mention anything about Shaun Birkins either.
Interesting...

Nababagot na ako sa pakikinig sa kanila dahil wala naman akong maintindihan sa mga
pinag-uusapan. Pero isa lang sigurado ko, Amber betrayed us and tricked us about
the deal.

-Flashback-

"What's this meeting all about?" Celeste Neri asked as she took a chair and
curiously stared at the person who was sitting at the middle of the table.

Amber Lamperouge called for a meeting with some of the leaders from us, Black
Sinister, because she said that she had a good deal to offer.

"Yeah, I was in the middle of something when this woman called me saying that she
has something up her sleeve. Spill it out. What do you really want, Amber
Lamperouge?" Lucy Larsen asked.

"Same, I was also busy on something. I hope this will be quick," singit naman ni
Ari Hofer.

Nanatili namang tahimik si Amber Lamperouge. Seryoso siyang nakatingin sa cellphone

niya at mukhang abala sa pakikipag-usap sa kung sino man ang kausap niya.
"Where are the other leaders, though?" Macey Wolf asked.

She looked elegant with her outfit and the expression on her face spoke of
confidence as she sat in the middle of the table. Her hands were clasped together
on the table as she gave a stoic expression on whoever dared to ask her. I hate
her.

"Well, maybe instead of wasting our time by making us guess the agenda of this
meeting, why don't you start explaining?" masungit na tanong ko kay Amber. Binaba
niya naman ang cellphone niya at sinamaan ako ng tingin pero hindi ako nag patinag.
Binigyan ko rin siya ng mas masamang tingin na para bang pinapaalala na siya ang
may kailangan sa amin.

A little smirk formed on my lips when she first withdrew her glare between us and
decided to clear her throat.

"I'm sure that everyone in this meeting is aware that Les Solitaires exists and is
now slowly making a mark on the Mafia world. The highest position that you can have
is the Joker," she started speaking and glanced at everyone who was present.

"And?" I asked.

"And I just want to tell you that I am the Joker."

I raised my brows because of what she said and mockingly scoffed. I didn't actually
care if she got offended with my reaction. I've been in the mafia world since I was
young and I also heard about Les Solitaires long ago.

I know about everything that Amber Lamperouge said. And not that I am
underestimating Amber's skills but... I doubt that she could handle such a high
position, not to mention that it truly is the highest position on Les Solitaires.

"The Joker, huh? And what made you think that we're going to believe you? Did you
actually think that we're supposed to just believe that shit?" I asked her.

"Joker? That sounds fascinating and unbelievable, especially for a lady," Ari Hofer
said while looking at Amber with that weird, shocked but amazed face at the same
time.

"I do know Les Solitaires. Kaya alam ko na hindi sila madaling kalaban at
kailangang sundin kung ano ang gusto ng Joker lalo na at marami ang nasa ilalim ng
pamamalakad nila. I was also informed na hindi basta-basta ipinaaalam ng Joker ang
katauhan niya kaya kung niloloko mo lang kami ay tumigil ka na, Ms. Lamperouge."

I nodded as I completely agreed with what Lucy Larsen just said. That's another
factor I knew before, Les Solitaires members don't just announce their position
because it can get too risky.

"Why would I even come here wasting my time if I would only bluff with you?"
masungit na saad ni Amber. Psh, she has a lot of guts to show her attitude to us.

"Are you sure that you are capable of holding the title?" I asked na may halong
pang-aasar.
"Claudette has a point," Celeste agreed. "Plus the fact that Jokers were supposed
to be men. Their heir should be the eldest of the family of Jokers. So how come
that it is you?"

"If you do know that much, then you should have known that one of the title holders
comes from the Lamperouge family."

"If so, prove it," I commanded her.

"Are you underestimating me?"

"Oh, I don't know...maybe?"

She looked at me for a few seconds and then chuckled. Pero bigla siyang bumunot ng
baril na ikinaalarma namin. I was also about to get mine when she suddenly shot me
on the shoulder. Shit! She's ridiculous!

Ari Hofer and Macey Wolf were also supposed to point their guns, pero naunahan sila
ni Amber Lamperouge. This time, she was already holding two guns and aiming for
both of them.

Celeste Neri and Lucy Larsen, on the other hand, tried to look calm but their
bodies stiffened.

"I'm sure that I'm capable enough to hold the highest title there is, unlike you."
I slammed my uninjured hand at the table. Tatayo sana ako pero sumenyas si Celeste
Neri na 'wag na itong patulan.

"You have older cousins who are men and you also have a brother. Shouldn't they be
more capable of the title?" Si Lucy Larsen naman ang nagtanong. Inayos ko ang upo
ko habang inis na pinipigilan ang pagtulo ng dugo mula sa sugat ko.

Amber Lamperouge didn't answer her. Instead, she put both of her guns down but
didn't release them from her hands yet. Her expression remained neutral. Mukhang
hindi rin siya nagulat nang banggitin namin ang tungkol sa mga pinsan at kapatid
niya.

We're Black Sinisters, after all. Hindi naman kami basta basta nakikipagkita sa
kung sino-sino nang hindi nalalaman ang mga impormasyon tungkol sa kanila at sa mga
taong pinapalibutan sila. Pero para kay Amber, mukhang hindi man lang siya apektado
sa mga ginagawa namin at mukhang nahulaan na niyang itatanong namin ito sa kanya.

"I think she really is quite capable to be a Joker," Macey Wolf commented kaya
napatingin kami sa kanya. Minsan na nga lang siya magsasalita, 'yong hindi pa
katanggap-tanggap ang sasabihin niya.

"Are you serious?" asik ko sa kanya. Sure, she shot me and her reflexes were faster
than Macey's and Ari's. But it doesn't mean that she's fit for the position.

"I might have to agree. I mean despite her gender, she already had the rights to
get the title since it's been passed down from their family. And besides, no
wannabe Joker would have the courage to shoot somebody from their own territory
unless she knows to herself that she isn't lying about it at all." No one could
respond to anything after Celeste Neri also agreed. But the looks on everyone's
face remained wary.

Now, it's two over three. But eventually, alam kong wala nang sasang-ayon na iba sa
babaeng 'to.

"Black Organization can easily be tracked down by us, so I see no reason to not
acknowledge Lamperouge's offer," Ari also responded. What the heck!

"But disregarding your position in Les Solitaires, what is it that you want from
us?" Macey Wolf asked. Everyone looked at Amber Lamperouge and waited for her
response.

"Support and connections. Black Sinister has a wide range of connections that could
be a great help for me to maintain and keep my position as a Joker," she replied.
Nagkatinginan naman kaming lahat dahil doon.

"Tell us first why we should help you keep your position and what are we going to
receive in return?" This time, it was my turn to ask Amber.

"The rest of Les Solitaires' members aim to exterminate mafia groups. We're all
completely aware that Black Sinister is still a mafia group, and an open target for
the power-hungry members," Amber Lamperouge replied. I frowned as I realized that
she was somehow right.

"Is there something that you desire in return, Claudette?"

"Desire?" I scorned. "More like a longtime goal," I added.

"Care to say it? It's 'take it or leave it' for my proposition," Amber asked once
more.

I smirked before asking her, "Alright then... What if we asked to take something
valuable from you? Are you willing to bet on it in exchange for your offer?"

"As I've said, take it or leave it." Napangiti ako dahil sa sinabi niya. She better
not go back on her words or else...

"We want you to help us take down all the members of Black Organization and delete
its existence to the Mafia world."

"Black Organization?" Lucy Larsen and Celeste Neri said in unison. Both of them
looked at me with a surprised expression but I couldn't see any sign of disapproval
in their eyes.

"Yes," I replied.

Black Organization is a vital part of Amber's life. Ibinigay sa kanila ng mga

magulang nila ang Black Organization pagkatapos ubusin nina Ezekiel at Aemie
Roswell ang lahat ng mga dating leader. And since every leader of the present Black
Organization are her friends and family, sigurado akong hindi siya papayag sa gusto
ko.

"Is that all? Sigurado ka bang makukuha ko ang lahat ng kailangan ko kapag pumayag
ako sa gusto mo?" I froze because of Amber Lamperouge's answer. So, she doesn't
really care about those people involved in Black Organization?

"Of course, dear. A deal is a deal after all. Am I right, guys?" I asked my co-
leaders who were letting me do all the discussion. Alam ko naman na sang-ayon sila
sa naging plano ko.
After all, she wanted to give anything in return for the support and connections
she asked as a Joker. Kaya tama lang na hingian din naman siya ng mas mabigat na
kapalit. Besides, I still doubt if she'd really do what we will ask her to do.

"Erkey."

"What?"

"I said okay."

"You're fine with it?" I asked one last time to make sure that I heard her right.

"Of course. I'll help you find the exact time to ambush Black Organization so you
could kill them all with your own hands. Then, we'll both get what we need after
that."

"You seem to underestimate your members too much," Ari commented and crossed his
arms.

"It's settled then, we just need you to signal us if the perfect timing comes for
us to get rid of Black Organization. But how will we know if we can trust you with
this?" I asked and looked at each leader if they had any suggestions. Umayos naman
ng upo si Macey Wolf kaya tinigil ko ang tingin sa kanya.

"One of us should watch her. If possible, interact with the rest of the members to
get more information," she stated and leaned back on her chair. I nodded as a sign
that I agreed.

"I can pretend to be Amber Lamperouge's friend until we execute the plan," I
proposed in front of them.

"Sa tingin mo maniniwala silang kinaibigan kita? Duh!" Amber reacted. As if I'd
like her to be my friend, too.

"What about Ari?" Everyone looked at Lucy Larsen who gave the suggestion. "Come on.
Sure, we all have our assets. But let's face it, si Ari ang pinakamagaling kumalap
ng impormasyon sa ating lahat," she explained further. We all glanced at him and
waited for his response.

"I'm not typically friendly, but I'll try if you insist."

-End of Flashback-

A gunshot suddenly echoed through the whole room. I looked closely at the screen
and saw the girl named Emerald Blood holding a gun while the person who got shot at
the arm was Azure Lamperouge, Amber Lamperouge's twin brother.

That got me thrilled. I was amused, but not until Emerald Blood raised her gun for
the second time. Two ladies quickly approached and someone grabbed the gun away
from her. The rest were still shocked with what was happening, and so was I. Bakit
naman sinubukang ipagtanggol ni Ari Hofer ang kakambal ni Amber Lamperouge?
Seriously? A Black Sinister Leader?
As if on cue, I remembered the 'perfect timing' Amber Lamperouge was talking about.

-Flashback-

I was scanning some reports inside my office when I heard a notification sound from
my phone. Inilapag ko muna ang hawak kong mga papel bago ko dinampot ang cellphone
at binuksan ang mensahe.

My eyebrows raised in disbelief in what I have read. The message came from Amber
Lamperouge

SMS from Amber Lamperouge: I've found the perfect timing for you and the others to
execute the plan.
Reply: When?
SMS from Amber Lamperouge: Today.
Reply: Tell me more about it.

I waited for a few minutes for her reply but Amber sent nothing. I was about to
call her when my phone rang.

"What were you talking about in your text?" I asked directly

[Magpapatawag ako ng meeting mamaya ng Black Organization. Wait for the perfect
timing and then you can do what you want with the rest of the members.] My head is
debating whether I should believe her or not. Who knows if she's telling the truth?
Baka mamaya ay kami pala 'yong ia-ambush instead of the other way around.

How can I be so sure that the said meeting will be in our favor to eliminate the
Black Organization members? What if she was planning something that could lead us
to our defeat all along instead?

"Alright. What time is it and where exactly?"

[Ise-send ko na lang sa iyo through text.]

"Okay. I'll be there early. The rest can come right after that meeting of yours
starts. I'll also set the time when to execute the plan. Make sure that you do your
part on this perfectly."

[Erkey.]

I ended the call so that I could prepare. Tumingin ako sa desk clock. Ilang oras pa
bago magsimula ang sinasabi niyang meeting nila. Huminga ako nang malalim and
decided to get my car key off the table and hurried towards my car.

'Kung may pinaplano mang iba si Amber, mas mabuting malaman ko na iyon nang mas
maaga.' I said at the back of my mind as I started the engine of my car and headed
towards the Black Sinister leaders' different locations to inform a few of them
personally. I had to be at the address before the rest of Black Organization
arrived so this should be quick.

"Goodbye, Black Organization," I whispered and thought about the plans I had in
mind. Sinimulan ko nang paandarin muli ang sasakyan ko para tumungo sa susunod kong
pupuntahan, ang meeting place na binigay ni Amber Lamperouge kung saaan magkikita-
kita ang mga Black Organization members.

Ilang minuto lang ay narating ko na ang isang malaking bahay. I don't know who the
hell owns this huge house but it's not important anymore. I am here to make sure
that Amber will obey according to plan.
-End of Flashback-

I smirked. It seemed like the perfect timing to ambush except for a few things.

Why do Emerald Blood and Amber Lamperouge sneak glances with each other?

Why would Ari Hofer try to save Amber Lamperouge's twin brother? And why would he
call Shaun Birkins 'Shinji'?

I only know one person with the same name, Shinji Yamaguchi. It couldn't be a
coincidence.

I clenched my fists as soon as I realized what all those things meant. Amber
Lamperouge betrayed us. And so did Ari Hofer. How dare they!

They were still having a commotion in the living room when I decided to leave the
mansion para habang abala sila sa kung ano mang nangyayari ay hindi nila mahahalata
ang pag-alis ko. Mabilis akong lumabas sa pinagtataguan ko at tinahak ang daan
palabas ng mansion.

I immediately searched for my cellphone inside my pocket. I have to tell the rest
of Black Sinister that the plan didn't go as well as I thought it would. And that
bitch is a traitor.

Before I could even open the lock screen of the phone, I noticed that a woman was
standing a few meters away from me, as if she was waiting for someone to
acknowledge her presence. Nakatutok ang tingin niya sa akin kaya agad naman akong
tumakbo palayo at naghanap ng pwedeng pagtaguan.

Shit! Who the fuck is she?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 93 - Page 8
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Azure Lamperouge's POV

Umalingawngaw ang tunog ng pagputok ng mga baril at ang maiingay na gulong ng mga
sasakyang nakasunod sa amin. Inapakan ko ang accelerator at mas binilisan pa ang
pagmamaneho.

Napagdesisyunan namin na ako ang magda-drive dahil bukod sa 'di hamak na mas gwapo
ako kaysa kay Ari, sayang din ang kagwapuhan ko kung maaring madaplisan ng bala 'to
habang nakikipaglaban. At isa pa ay sakay rin ng kotse si Duchess. Mas masisiguro
ko ang kaligtasan niya kung ako ang magmamaneho. Wengya!
May paminsan-minsang dumudungaw sa bintana ng kotse si Ari. Inilalabas niya ang
halos kalahati ng katawan niya sa bintana habang tuloy-tuloy ang pakikipagbarilan
sa mga nakabuntot na sasakyan sa amin. Nasa likod naman si Duchess na nakaupo at
panay tingin din sa likuran.

Ilang saglit pa ay nakarinig kami ng pagsabog sa katabi kong lane. Mabuti na lamang
at mabilis kong naiiwas ang sasakyan.

"Wengya!" saad ko. Humigpit din ang hawak ko sa manibela.

"Bakit kaya hindi muna magsiligo iyang mga panay sunod sa atin? Mukha na silang
dugyot, oh," dagdag ko pa nang mapasulyap ako sa mga side mirrors nitong kotse.

"Awit, sa lahat talaga ng pwede mong mapansin, 'yon pa talaga?" Mahina akong natawa
sa tanong ni Hofer. Wala na ba 'tong ibang alam na sabihin kundi 'awit?'

Nakailang baril na siya sa mga nakasunod pero mukhang hindi pa sila nauubusan ng
mga tauhan. Anak ng tinolang nagtitiktok naman!

"Tol, wala na bang ibibilis 'to?" tanong niya na tila ba hindi mapakali sa
kinauupuan niya.

"Wengya naman 'tol! Driver lang ako rito. Bakit ako ang tatanungin mo, e sasakyan
mo 'to?"

"Malay ko ba lods, eh hindi ko pa nakikita full potential ng sasakyan ko. Malay ko

ba kung na-discover mo 'yon ngayon, 'di ba?" sagot naman niya.

"Please, mamaya na kayo mag-away. Focus on the road first." Sa wakas ay nagsalita
na rin si Duchess kaya kita ko sa gilid ng mata ko ang paglingon ni Ari sa kanya.
Saglit ko siyang sinulyapan mula sa salamin sa loob ng sasakyan at kita kong may
hawak na rin siyang baril at patingin-tingin sa likod namin.

Sinubukan kong mas pabilisin lalo ang sasakyan ni Ari Hofer. Napailing na lang ako
at nag-drive na ulit dahil mukhang hindi nauubos ang mga humahabol sa amin na taga-
Black Sinister.
Nang napatingin ako sa may side mirror, may humaharurot na mga motor at mabilis na
humahabol hanggang sa halos maabutan na nito ang sasakyan namin.

Babanggain ko na sana ang isa sa kanila pero pinigilan ako ni Ari. "Sundin mo utos
ng Duchess mo, mag-focus ka sa daan. Kami na ang bahala sa kanila."

Sumilip siya ulit sa bintana at ikinaway ang kamay niyang may hawak na baril.
"Lodicakes!" sigaw pa niya sa isa sa kanila.

Hahablutin na sana ng mga naka-motor ang baril niya pero mabilis itong binaril ni
Duchess. "Awit naman, lods! Makikipag-usap lang sana, eh," pagmamaktol niya. "RIP
na lang, peace out."

"Imbes kasi na barilin mo na lang, bakit parang gusto mo pang makipag-usap?" inis
na tanong ko, habang tutok pa rin sa pagmamaneho.

"I agree with Azure. What if they shot you before I could even react? Nabaril ka na
kung sakali."

"Hey, Mommy and Daddy, chill lang kayo. Huwag n'yo naman akong pagtulungan kaagad.
Friendly lang talaga ako," pagpaliwanag niya.

Medyo steady na ang pagmamaneho ko kaya niluwagan ko nang kaunti ang pagkakahawak
ko sa manibela. Di ko napigilang isipin kung kamusta na ba ang iba naming mga
kasama ngayon. Naghiwa-hiwalay kasi kami ng sasakyan kanina.

-Flashback-

"It's no other than your sister's biological mother... Akiko Yamaguchi, the 12th
Joker." Ngayon ay nakatingin na ang lahat kay Emerald na biglang tumigil sa
paghikbi dahil sa narinig niya.

Tama si Raven, si Akiko Mouri, o Akiko Yamaguchi ang ina nina Yuriko Kanzaki at
Mikazuki. At ang asawa ni Terrence Von Knight.

Noong una ay hindi rin ako naniniwala, pero paanong hindi ako maniniwala? E
nakalagay lahat ng katotohanan sa ipinakita sa amin ni Master kanina.

"Petengene! Ibig sabihin ang kalaban natin ay 'yong totoong ermat ng piyansey ni
Bossing?"

"H-how did she—?"

"Puta?!"

Tahimik lang kaming nakatingin nina Ari at Duchess, maliban kina twin sis at master
na kanina pa naman talaga tahimik.

"Hindi na ba kayo nasanay? Lahat naman talaga ng mga babae eh mga mapagpanggap,"
komento ni Duke na umani ng ilang matatalim na tingin mula kina twin sis at
Mikaela.

Lahat sila ay nagulat maliban lang sa mga nandito na may alam o ideya sa mga
nangyayari. Sina Kayden, Boul, Master Shaun, Ari Hofer, Strife, Duchess, twin sis,
at siyempre ang pinakagwapo sa lahat at ang pinagpalang lubos...ako.

"Oh, mga lodicakes, 'wag kayong mag-alala dahil the feeling is mutual din noong una
naming nalaman 'yan," pasigaw na saad ni Ari.

Wengya! Naaawa ako sa mga iniisip ko dahil sa mga pinagsasasabi nitong mokong na
'to. Kung ano-ano na lang ang lumalabas sa bibig, mapapa-wengya ka na lang talaga
minsan.

"Oras na para magpaliwanag kayo. Baka lang naman gusto n'yo..." saad ni Mikaela at
tiningnan si twin sis.

Napako rin ang tingin ko sa kanya at kanina pa talaga ako nagtataka kung bakit
panay tingin si twin sis sa orasan at sa cellphone niya.

"Wala nang oras," sambit niya saka sumandal at huminga nang malalim. Hindi narinig
'yon ng ibang kasama namin dito dahil mahina lang ang pagkakasabi niya.

Lalong dumami ang tanong sa isip ko dahil hindi ko alam kung ano ang hinihintay ni
Amber. Wala na raw oras? Oras para sa ano?

May lakad ba siya? May hinihintay? O date kasama si Birkins?

Anak naman ng tinolang may pakwan! Ano na naman kaya ang nasa loob ng isip ng
kambal kong 'to?

Pero wala naman sa napag-usapan namin kanina na may aalis bukod sa amin ni Ari, ah?
Hindi kaya—wengya!

Hindi kaya may plano silang iba na hindi sinasabi sa amin? At bilang si twin sis
nga ang pinag-uusapan, hindi malabong tama ang hinala ko.

Naputol ang iniisip ko nang kinalabit ako ni Duchess. "Hey, are you okay? Mukhang
malalim talaga ang iniisip mo," nag-aalalang tanong niya.

Mabilis naman akong umiling at sinulyapan ang kamay niyang may dugo. Hawak-hawak
niya pa rin ang braso ko na may tama ng baril kahit na may bandage na ito.

"W-wala 'to, iniisip ko lang kasi si Twin sis," bulong ko sa kanya sabay hilamos ng
gwapo kong mukha. Kung ano-ano na naman ang iniisip mo, Azure Lamperouge, potek na
'yan!

"Oh, okay. Akala ko kasi may problema ka na naman," sagot niya. Parang may iba sa
tono niya na hindi ko mawari kung ano.
"May alam ka ba?" tanong ko sa kanya at tiningnan ito nang matagal kaya bigla
siyang nag-iwas ng tingin. Kung normal na araw lang ito ay iisipin ko na nahuhulog
na si Duchess sa kagwapuhan ko, pero sigurado akong may alam siya.

Kung meron mang nakaaalam ng mga bagay tungkol kay Amber maliban sa akin at kay
Master Shaun, si Duchess iyon.

"Nothing." Pagkasabi niya n'on ay ngumiti na lang siya. Wengya! Pasalamat na lang
siya at mahal siya ng gwapong 'to.

May narinig akong tumikhim di kalayuan sa amin kaya naman pinutol ko na ang tingin
kay Duchess. Nilingon ko ang direksyon ni Strife pero nakatingin lang naman siya
kay Emerald na patuloy pa rin sa pag-iyak.

"Eh, paano niyo naman po maipapaliwanag 'to, kung hindi si Kuya Azure ang pumatay
kay Ate?!" pasigaw na saad ni Emerald at itinaas ang panyo ko na hawak niya.

"Emerald, don't let anger consume you. Sinabi na nina Azure that they didn't kill
your sister." Sinubukan ni Lindsay na awatin siya pero tinabig lang siya ni
Emerald. Bigla namang hinablot ni Mikaela ang panyo at marahas na tinapon ito sa
sahig. Wengya, kawawa naman 'yong panyo ko, nadamay pa sa problema.

"Sa tingin mo ba magsisinungaling pa sina Azure sa harap natin? Magsisinungaling pa

ba siya kahit na may namatayan na sa isa sa 'tin?!" Gulat na napatingin kaming
lahat kay Mikaela, pati si Amber ay saglit na napatutok ng tingin sa kanila.

"Ano bang utak meron ka, Emerald? Nag-aaral ka ba talaga sa law school? Bakit
parang hindi naman 'yon ang kinuha mong course? Hindi mo pa rin ba nakukuha ang
punto sa lahat ng mga sinasabi nila kanina? Minamanipula ka, Emerald! Kasi
nagpapadadala ka sa sarili mong emosyon! Hinayaan mo silang gamitin 'yon laban sa
mga taong nasa paligid mo. Binaril mo pa si Azure, tanga ka ba o nagtatanga-
tangahan? Imbes na pakinggan mo na lang ang sinasabi nila at intindihin ang punto
nila, mas pinili mo pang itaas ang pride mo. Jusko, Emerald! Hindi ka na bata para
maging immature!" Pagkatapos iyon sabihin ni Mikaela ay sumandal na siya sa
inuupuan niya. Wengya! Itong pinsan ko mabangis din, eh. Hindi ko naman sila
masisisi dahil baka lahing Lewis 'to?

Tumayo si Emerald at sinagot ang mga sinabi ng pinsan ko, "Hindi po ikaw 'yong
namatayan ng kapatid at hindi mo alam kung ano sa pakiramdam iyon dahil nag-iisa ka
la—"

Hindi natapos ni Emerald ang sinasabi niya dahil umalingawngaw ang tunog ng isang
malutong na sampal sa buong lugar. Lahat ng mata ay kina twin sis at Emerald
nakatutok dahil ang tunog ay nagmula sa kamay ng kapatid ko.

Anak ng tinolang luto ni mama! Nagulat kami dahil sa natural at walang halong
kemikal sa sampal ni twin sis kay Emerald. Napasalampak sa sahig si Emerald dahil
doon. Mabuti na lang at naipangkalang niya ang kamay niya dahilan para hindi siya
tuluyang matumba sa sobrang lakas ng pagkakasampal ni Amber.

Dahil doon ay natahimik lahat ng tao rito sa living room.

"I'm sorry, pero wala na tayong oras," usal ng kambal ko.

"True."

Mabilis na lumapit si Ari kay Emerald at inalalayang tumayo hanggang sa makabalik

ito sa upuan niya.

"Tapos na ba kayo sa pagda-drama n'yo riyan?"

"Teka muna, Amber. Alam kong mali si Emerald pero parang napasobra naman yata iyong
ginawa mo. Hindi mo naman kailangan saktan siya. At isa pa, hindi man lang ba natin
iisipin iyong nararamdaman niya ngayon?" Biglang nag-iba ang tono ni Mikaela.

"No need to defend me po. I understand why Ate Amber had to do that. I said too
much din po sa 'yo, Ate Mikaela." Pabalik-balik ang tingin ko kina Mikaela at
Emerald, habang paminsan-minsan ay sinusulyapan ko rin si twin sis.

Seryoso, ano'ng meron?

Wengya! Naguguluhan na talaga ako sa mga pangyayari. Kanina lang ang haba-haba pa
ng mga pinagsasabi niyang leksyon kay Emerald dahil sa pagiging padalos-dalos niya,
tapos ngayon naman ay pinagtatanggol na naman niya ito. Minsan talaga hindi ko na
rin alam kung ano ang iniisip ng pinsan ko at kapatid ko.

Parang ako na lang ata 'yong gwapo at matino sa pamilya namin.

"Saka niyo na ituloy iyan, erkey? Maghanda na kayo. Parating na sila."

Nagtaka naman kaming lahat sa sinabi ni twin sis. Maging sina Kayden pati ang
gwapong ako ay nagtaka rin dahil hindi namin alam kung ano ang ibig niyang sabihin.

"What do you mean, Amber?"

"Petengene telege! Ang gwapo ko pa rin kahit naguguluhan."

"Ano raw? Handa para saan?"

"We'll be trapped po if we don't leave soon," komento rin ni Emerald at mabilis na

nagpunas ng luha sa mga pisngi at mata niya na nakapagkunot ng noo ko. Iba na ang
tono ng pananalita niya at parang bumalik na ito sa dati.

Tumingin kaming lahat kina Amber at Master Shaun na para bang hinihintay silang
magpaliwanag ng kung anong ibig sabihin niyon at kung sinu-sino ang parating na.

Nagsalita naman si twin sis ng mapansin ito, "Tinawagan ko ang Black Sinister para
i-ambush kayo."

"Ano?!"

"Petengene, insan!"

"Are you serious?"

"Puta?!"
"Anak ng tinolang hipon, twin sis!"

"Awit sa 'yo, lodicakes."

"Wews."

Iba-iba ang naging reaksyon namin pero batid ko na lahat kami ay nagulat dahil sa
sinabi ng kakambal ko. Tangina! Seryoso ba 'tong si Amber? Ipaa-ambush daw kami sa
Black Sinister?

Nanatili ang naguguluhan naming tingin kay Amber at hinihintay siyang magpaliwanag
pero tinaasan niya lang kami ng kilay. Wengya naman!

"Don't we have the right to demand an explanation, Amber?" tanong naman ni Lindsay.

"I guess we can save the explanation later po, Ate Lindsay. For now, kailangan na
po nating umalis if you don't want to end up like My Ate po." Unang lumabas ng
mansion si Emerald kaya napakamot ako ng ulo.

"Kung gusto niyo pang mabuhay, tumayo na kayo riyan at umalis na tayo rito!" Iyon
na ang huling sinabi niya bago tumalikod sa amin at sumunod na kay Emerald.

Sa tono ng pananalita ni Amber, siguradong hindi nga siya nagbibiro. Iyon rin ang
nagsilbing senyales namin para sabay-sabay na tumayo at mabilis na sumunod sa kanya
palabas ng bahay ni Master Shaun.

"Letsgererown!"

"Wengya! Takbo na."

-End of Flashback-

"Ang salamin ko, awit naman! Ang mahal-mahal ng bili ko tito, eh." sigaw ni Ari
dahil tumama ang bala sa windshield na nasa kanan niya. Pero mabuti na lang at
bullet proof ang salamin nitong kotse dahil kung hindi, baka puno ng basag-basag na
salamin ang pagmumukha nitong kasama ko.

"May isa pang motor na parating," singit naman ni Duchess na nakatingin sa likod.
Akmang pupwesto na sana ulit si Ari nang pigilan siya nito, "I got this."

Hinawakan ni Duchess nang mahigpit ang baril niya saka binuksan ang bintana at
mabilis na pinaputukan ang motor na humahabol sa 'min dahilan para matumba ito.
Syet! Mapapangasawa ko 'yan!

Napatingin ako sa kaliwang bahagi ko at nakita ang isang kotse na sumusunod sa

amin. Tinapik naman ni Ari ang braso kong natamaan ng baril kanina kaya napangiwi
naman ako. "Ay! Sorry, lods. Pero focus ka lang d'yan, ako na."

Ibinaba niya ang bintana at inilabas ang katawan ulit niya roon. "Hoy, gago!" Wala
na akong nagawa dahil ang trabaho ko lang sa ngayon ay magmaneho dahil sa nangyari
kanina sa meeting. Anak ng! Masama na kung masama, pero dapat pala si Ari na lang
ang natamaan. Kung sakali, e di kami ni Duchess sana ang magka-tandem ngayon. Buti
na lang ang kagwapuhan ko, walang sablay.
Saglit kong sinulyapan ulit si Duchess sa rearview mirror na nakikipagbarilan din.
"'Wengya! 'Yong driver na kasi agad ang barilin niyo, para wala na rin akong
problema!" sigaw ko kay Ari.

"Rest in peace, mga lodi!" Pagkasabi ni Ari n'on ay tiningnan ko sa side mirror ang
bumanggang kotse na umikot-ikot pa bago ito sumabog nang malakas.

"Sorry naman, lods! Alam mong mahirap umasinta habang nasa kotse," sagot niya roon
sa huling sinabi ko.

"Siya nga pala," panimulang saad ko habang nakatingin sa kalsada, "Salamat sa

pagsangga mo kanina, kahit hindi ka naman natamaan."

"Anong salamat? Kiss mo 'ko three times. Pfft!" Ilalapit na sana ni Ari ang nguso
niya sa mukha ko nang bigla kong iniliko pa-kanan ang kotse at pinigilan si Duchess
sa likod na matumba dahil sa ginawa ko. Anak ng tinolang malagkit! Ang sakit ng
braso ko pero ayos lang. Sumubsob naman sa harap ng compartment ang mukha ni Ari
kaya tumawa ako.

"Gaya ng sinabi mo, safety first, p're." Bumawi lang ako sa ginawa niya kanina,
hindi p'wedeng walang ganti 'yon. Pfft!

"Awit naman! Kiss lang, eh. Wala namang magseselos."

"Ulol, kadiri ka talaga 'tol."

"You two seem to be getting along really well these past few days." Sabay kaming
napatingin ni Ari kay Duchess na nakangiti.

"Luh? Ano na naman pinagsasasabi mo r'yan, lods?" tanong ni Ari ng nakakunot ang
noo. Natawa naman si Duchess at umiling na lang kami parehas.

"Don't mind what I said too much. Nakikita ko kasing nagiging okay kayo sa isa't
isa, that's why."

"Ah..." sabay naming sambit ni Ari.

"Pero walang anuman, lods. Swerte mo kasi may tagapagligtas ka na witty." Kahit
kailan talaga ay mahangin ang utak nito pagdating sa mga corny jokes niya, pero
hindi ko na binanggit pa. Baka mamaya, siraan pa niya ako sa harap ni Duchess,
mahirap na.

"Saka pasenya rin pala, Duch..." Sunod kong nilingon si Duchess na hinihintay ang
susunod kong sasabihin. "...Dahil sa 'kin, muntik nang mabulilyaso ang plano.
Wengya talaga! Paano naman kasi napunta kay Emerald ang panyong iyon?"

"Hayaan mo na, ang mahalaga ay important," komento ni Ari. Isa rin 'to sa
pinoproblema ko kahit papano, eh.

"Huwag ka na bumanat. Sinisira mo 'yong imahe ng mga lawyer sa isip ko, 'tol."

"Awit! At least ako, nagpapakatotoo sa feelings."

"Ewan ko sa 'yo, may sira na yata ulo mo."

"Ikaw naman, sira ang braso. Pfft! Sayang nga eh."

"Sayang na ano?"
"Sayang, di ka napuruhan, lods."

"Alright. Guys, stop it," pag-awat sa amin ni Duchess. Wengya! Kasasabi lang niya
ng 'you seem to be getting along,' sa amin e, nagtatalo na naman kami ni Ari.
Masama talagang pinupuri ang magagandang kaganapan, nauudlot.

"Pero maiba nga tayo..." Tahimik naman silang naghintay ng sasabihin ko kaya
tiningnan ko sila nang seryoso. "May alam ba kayo sa nangyari?" tanong ko sa
kanila. Kita ko sa gilid ng mata ko ang mabilis na pag-iwas ni Duchess ng tingin
kaya hinarap ko siya mismo. "Duchess?"

"Yeah, I do. Pero sa pagkakaalam ko ay last minute lang iyon ginawa ni Amber
earlier."

Duchess Lionhart's POV

"Last minute? Earlier? Ano'ng ibig mong sabihin, Duch?" tanong ni Azure na halatang
naguguluhan na sa sinabi ko.

Bukod sa mga planong pinag-usapan naming lahat at sa mga ginawa nila, Amber also
made a plan in just a short span of time nang malaman niya na hindi sinasadyang
pumalpak ang naunang plano.

"Like I said, Amber planned it all just right after we heard about Yuriko's death."

-Flashback-

I sat down on the sofa as Shaun, Amber and I silently waited for any news about the
plan inside this mansion. Kanina pa umalis sina Azure at Ari para gawin ang inutos
sa kanila ni Shaun na bantayan si Yuriko Kanzaki pero hanggang ngayon ay wala pa
rin ni isa sa kanila ang nagpaparamdam.

Maya-maya ay pareho kaming lahat na napatingin sa bagay na nagri-ring sa lamesa. It

was Shaun's phone that was ringing so he stood up and took the phone to answer the
call.

"Oh?... Sinasabi ko na nga ba. Naunahan tayo." Nagkatinginan kami ni Amber nang
marinig namin ang sinabi ni Shaun. We both gave him a questioning look as he kept
on responding to the caller.

"Oks. Ako na bahala." Iyon ang mga huling sinabi niya bago ibaba ang tawag at
tumingin sa amin ni Amber.

"Who was that?"/ "Sino iyon?" halos sabay namin na tanong ni Amber. His answers
seemed to worry me and I couldn't help it.

"Si Azure," sagot ni Shaun.

"Anong sabi?" Hinayaan ko nang si Amber ang magsalita and decided to listen to them
instead. Kahit gaano ko man kagustong makisawsaw sa usapan ay pinipigilan ko ang
sarili ko dahil ayokong maging pabigat. Besides, I feel way better and understand
what they're talking about while listening to their conversations.

"Hindi raw sila umabot."

"What the heaven..." I whispered under my breath. Amber and Shaun both went silent
for a few minutes.

I don't know what to feel exactly at this moment. I may not be close to Yuriko
Kanzaki but I know she didn't deserve to die at such a young age. I sympathize with
Emerald, too. Based on the things I've recently discovered, alam kong ginagawa lang
naman niya ang lahat ng makakaya niya para magawa nang tama ang trabaho niya. I
realized that she was also doing this to make sure that her sister will be safe and
well-protected. Pero sadyang malupit lang talaga ang tadhana.

Ngayon pa lang ay nalulungkot na ako para kay Emerald. It's going to be hard for
her to lose someone she valued in times like this, given the situation that they
already had such a secretive and lowkey relationship as sisters. They couldn't bond
or talk with each other as much as normal sisters do.

Tanging katahimikan lang ang maririnig sa buong mansyon hanggang sa biglang tumayo
si Shaun mula sa inuupuan niyang sofa.

"Oh? Saan ka na naman pupunta?" tanong ni Amber habang nakatingala kay Shaun.

"May aasikasuhin lang."

"Erkey," Amber answered with a short response and leaned back on the sofa as she
took her phone and started typing a few things that I wouldn't know. Hindi naman na
sumagot pa si Shaun at tahimik na lumabas ng bahay kaya kaming dalawa na lang ni
Amber ang naiwan.

In our usual carefree days, kapag naiiwan kaming dalawa, madalas kaming mag-
shopping. Or I'd rather say, madalas kong samahaan si Amber mag-shopping. She would
literally drag me to the mall kahit na ayaw ko at hindi siya titigil hangga't hindi
naiibsan ang boredom niya.

But those days are just memories and are over for us, now that we're in this kind
of situation where every move we make needs to be calculated or else, we'll be
facing different kinds of consequences and danger in our lives.

I sometimes think that if only I could turn back time, I am not going to hesitate
to bring back all those happy memories and events, where everyone isn't living with
fear of what could happen on each passing day.

But at the same time, I also thought na mas maayos na rin na nandito kami sa kung
nasaan kami ngayon. Sa kung anong sitwasyon ang kinalalagyan namin ngayon. Because
we can almost identify every person we could trust and not.

Mas lalo naming nakikilala kung sino ang mga kakampi at hindi. And because of those
things, it had built Black Organization's trust, our trust, with each other. Now,
it's stronger than what we used to have with everyone.

"Magpapatawag ako ng meeting mamaya ng Black Organization. Wait for the perfect
timing and then you can do what you want with the rest of the members." Naputol ang
pag-iisip ko at gulat na tumingin kay Amber nang marinig ko ang mga sinabi niya.

She was having a call with someone dahil nakalagay sa tainga niya ang cellphone
niya. What is this all about?

"Are you out of your mind?" I asked, more of mouthed it at her. Hindi ko pa rin
maalis ang gulat sa mukha ko. She didn't respond or even gave me a quick look.
Instead, she signaled her hand as if she was trying to tell me to hold my thoughts.
Hinayaan ko naman siya hanggang sa matapos siya sa pakikipag-usap at ibinaba ang
telepono.

"What was that all about?" I snapped immediately as soon as she turned her phone
off and put it down.

"Kumalma ka, erkey," she responded and gestured her hand as if she was trying to
make me stop from freaking out.

"Paano ko magagawang kumalma, Amber? I just heard you selling Black Organization
out to other people." I slightly massaged my forehead because of the stress that
was slowly occupying my mind.

"As if namang hahayaan ko talagang mangyari iyon, Duh." She shook her head and
rolled her eyes at me.

"Kung hindi mo naman pala gustong mangyari 'yon, then what was the reason why you
said all those things earlier?"

Ilang segundo ko siyang tiningnan ng seryoso bago niya ako sagutin, "I have made a
deal... with the Black Sinister leaders. Alam mo na malawak ang koneksyon nila at
malaki ang maitutulong ng Black Sinister para magampanan ko ang pagiging Joker."

"And that deal required our safety? Our own lives?!" I stood up and started walking
back and forth pero nilapitan ako ni Amber at tinapik sa balikat. Heaven knows,
that wouldn't ease my worry at all.

"Duchess, kumalma ka lang, erkey? Uulitin ko, ha? Hindi naman ako tanga para
hayaang mapahamak ang Black Organization. It's just a trap para ma-take over natin
ang Black Sinister." I gazed at her, scanning her reaction whether she was lying or
not. Pero nang masigurado ko na hindi siya nagsisinungaling, I also realized one
thing.

She was the first female Joker... or at least, the real one. Hindi ko na dapat
pinagdududahan si Amber dahil alam ko kung ano ang makakaya niyang gawin. But at
the same time, I still couldn't help but to feel troubled about what she said.

"Amber, hindi ba masyadong delikado 'yang plano mo?" I asked out of concern not
just for my well-being, pero para rin sa ibang miyembro ng Black Organization.

"Delikado talaga 'yon. But I think Yuriko Kanzaki's death is a good opportunity to
make a move para ipakita sa Black Sinister na pwede na nilang maisahan ang Black
Organization. Kapatid ni Emerald si Yuriko at alam mong kahit madalas puro
kalandian lang ang nasa isip n'on ay matalino siya." Amber can be possibly right,
pero hindi ko alam kung kailangan ko bang maging kampante kaya hinintay ko ang
sunod niyang sasabihin.
"Pero dahil kilala mo naman ang pangit kong kambal at ang kasama niyang chikadorang
arinola, posible pang magkaroon ng aberya." I know she was trying to diffuse the
tension I was feeling but at the same time, alam ko rin na seryoso siya sa mga
sinasabi niya.

"Sigurado ka na ba talaga riyan, Amber?"

"Oo nga, kaya h'wag ka na mag-inarte r'yan, erkey? May tiwala naman ako kina
Emerald. Bukod sa pagiging tatanga-tanga niya minsan sa harap ni Caliber, marunong
naman siyang mag-isip. Also, I have faith in Black Organization." She gave a slight
smile kaya medyo nawala ang pagdududa ko. I, too, believe in Black Organization.
But I still couldn't take away the fear that I have for what was going to happen
after that.

And I know that I should trust Amber. Hindi naman siya gagawa ng hakbang nang
basta-basta kung alam niyang ikapapahamak niya at ng grupo. And like I said, she's
the Joker. If she has faith in us, then I should, too.

Pagkatapos ng ilang minutong katahimikan ay muli na namang may tinawagan si Amber

sa kanyang telepono. I silently observed her expressions and listened to every word
she said.

"Heller? It's Amber... Yes... Heller? Ako lang 'to, 'wag kang masyadong excited,
erkey?" Tuloy lang ang pakikinig ko kay Amber habang nakikipag-usap siya sa kung
sino man ang nasa kabilang linya.

Ilang segundo siyang tumahimik dahil mukhang nagsasalita ang kausap niya sa
kabilang linya. And after a while, seryoso na ang mukha niya bago magsalita.

"Tumawag ako para sabihing patay na ang Ace of Hearts." I recalled that Yuriko
Kanzaki was also known as Ace of Hearts, so Amber is probably talking to one of the
Les Solitaires members under her authority.

Pero sino ang kinakausap niya? At bakit kailangan niyang sabihin ang tungkol sa
pagkamatay ng kapatid ni Emerald?

"Kapatid niya si Emerald Blood. She is protecting one of the Black Organization's
members from Les Solitaires. The bond they have as sisters rarely happens. Kaya
isipin mo, kung ikaw ang nasa posisyon niya at papatayin iyong mahal mo sa buhay
bago pa kayo magkaroon ng oras sa isa't isa, ano ang gagawin mo?... May pagka-
impulsive rin ang batang 'yon. Baka kung ano-ano ang gawin na ikapapahamak niya,
kaya bantayan mo... The sooner the better."

Puno ng awtoridad ang pagkakasabi niya kaya napahanga naman ako kay Amber.

"Nagpapatawa ka ba, Alexa? I am not saying this as a favor, Queen of Spades, but as
a command." Alexa? Queen of Spades?

I looked at my best friend in awe as she ordered the Queen of Spades para lang
masiguro ang kaligtasan ni Emerald.

Tumahimik ulit si Amber at nakinig sa kung ano man sinasabi ng nasa kabilang linya.
Whatever she was saying on the other line suddenly made me curious dahil sa naging
reaksyon ni Amber. Bahagya siyang tumawa at ngumisi na para bang nilalait ang
kausap niya bago siya sumagot.

"I am the Joker. And you have no choice but to obey my command." After she said
those words, Amber immediately ended the call.
I softly chuckled. Mukhang nasasanay na siyang gamitin ang posisyon niya para
pasunurin ang Les Solitaires members. Being the Joker really does have its perks,
it means anything she wants or needs to be done should be obeyed.

That made me adore my best friend more. I've seen her different sides during these
times and it made me trust her even more than what I give.

It was also just like a confirmation to those who don't believe her that Amber
really is using her title responsibly and well for the sake of everyone. Nawala na
sa isip ko ang inaalala ko kanina. Hindi na dapat pa akong mag-alala sa lahat ng
plano niya dahil sigurado naman akong para sa ikabubuti ito ng lahat.

May nakatakdang oras na para sa meeting ng Black Organization at ang kailangan na

lang namin gawin ay maghintay. Amber and I were still hanging out and sitting at
the sofa of the Yamaguchi mansion. Amber was still focused on the screen of her
phone. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya, but I'm pretty sure that she's
communicating with people who could possibly help us out before we get ambushed.

I wanted to ask her a few more things about everything that has happened, but
decided to leave her be. Instead, I glanced at the bookshelf nearby and stood up to
go and get something to read to pass the time.

Ilang oras na ang nakalipas nang makarinig kami ng mga yabag ng mga paa na papasok
ng mansion kaya nabaling ang paningin namin ni Amber sa dalawang taong kararating
lang.

"Maupo muna kayo riyan habang hinihintay ang iba," saad ni Amber at muling ibinalik
ang tingin sa cellphone. Mikaela and Duke both nodded and went straight ahead sa
isang double seater na sofa saka roon umupo.

"Kanina pa ba kayo rito?" tanong ni Mikaela nang makaupo na sila.

"Uh—yes, a little." I lied. It seemed better for me to answer that way dahil sa
tingin ko ay may itatanong pa sila kung sasabihin kong kanina pa kami rito
naghihintay.

"Mga ilang araw na rin kaming nakaupo rito, sa totoo lang" Nagulat ako nang biglang
sumagot si Amber. Lihim naman akong napailing nang makita kong nagkatinginan sina
Duke at Mikaela. They might have concluded inside their minds by now na dito na
nakatira si Amber.

Bumalik ang katahimikan sa pagitan naming apat habang pare-parehong nag-aantay.

Maya-maya pa ay sunod-sunod nang dumating ang mga kasamahan namin at nagkanya-kanya
sa pagpili ng uupuan. "I'll be right back," saad ko at mabilis na tumayo mula sa
kinauupuan ko.

I quickly tried to take a peek from the entrance to see if Ari Hofer and Azure were
already back, but it seemed like they'd be arriving late kaya naisipan kong bumalik
na lang. I was on my way back when I saw an uninvited guest lurking inside the
mansion, hiding behind a wall.

Pasimple kong nilibot ang tingin ko sa ibang taga-Black Organization. Mukhang wala
naman silang napapansin dahil normal lang silang naghihintay sa mga upuan nila.

I took a sneaky glance at the woman who looked strangely familiar. Siguradong
kaunting lapit niya pa ay makikilala ko na siya pero dahil malayo ang pwesto niya
ay hindi ko na inabala pa ang sarili ko sa pag-alam kung sino siya.

Nilipat ko naman ang tingin ko kay Amber. Then, I realized, that woman might be
here because of Amber's plan.

Which probably meant that the first phase of her plan was effective.

-End of Flashback-

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 94 - Page 9
by Yanalovesyouu
30-38 minutes

Alexa Cesare's POV

The sound of the dead leaves crumbling as I stepped on them and my heavy breathing
were the only things I could hear as I slowly and carefully sensed any other
unusual movements from the surroundings. Dito ko siya nakitang tumakbo kanina
malapit sa mga puno sa gilid ng mansion kung saan nagkaroon ng meeting ang Black
Organization kanina.

I kept on walking towards the latent side of the place habang palinga-linga nang
may marinig akong gumalaw mula sa likod ko. My lips formed a quick smirk as I felt
the presence of the person I was looking for. Naghintay ako ng ilang segundo para
masigurado kung aatake ba siya o hindi bago humarap sa kanya. Pero bahagya akong
nagulat dahil bukod sa kanya ay nasa harap na rin ng mukha ko at nakatutok sa
dibdib ko mismo ang dulo ng baril niya.

"You've made a wrong decision for following me here," she said in a dangerous tone
at inilipat ang nakatutok na baril sa dibdib ko papunta sa noo. I rolled my eyes at
her and sighed in a sarcastic way.

"I think you're the one who made the wrong decision by trying to annihilate an
organization you can't even hurt to begin with ... Claudette Ramsey."

-Flashback-

I groaned as I was finally done with reading the file in my hand and closed the
folder before throwing it to my table. I was sitting and reading nonstop for a few
hours now, which had quite the effect on my shoulders and forehead. I was also
dizzy from all the analysis I had to do.

I arched my body and gently pressed the daith located on the top part of the
innermost cartilage of my ear to ease the migraine. "Much better," I whispered.

I was busy reviewing the documents that contained various pieces of information on
something I am currently working on, so I had to finish it as soon as possible.

After a few minutes, my cellphone flashed and rang on the table, on top of the
papers I was working on. Immediately, I picked it up and looked at the caller ID
showing on my screen and frowned when I saw that it was an unregistered number. I
didn't want to answer it but I did, anyway. Baka kasi importante ang dahilan ng
tumawag kaya mas mabuti nang sinagot ko iyon.

"Hello? Who is this?" tanong ko agad nang mailapat ko ang cellphone sa tainga ko.

[Heller? It's Amber.]

"Amber?"

[Yes.]

"Bakit napatawag ka? It's unusual for you to call someone like me—Wait... where did
you get my number?" Napakunot ang noo ko. Amber and I haven't really had that much
interaction with each other, aside from the first time we met. I wondered what she
wanted from me now.

[Heller? Ako lang 'to, 'wag kang masyadong excited, erkey?] Napailing ako ng ulo
pagkatapos kong sabihin iyon. How could I forget? She's Amber Lamperouge, she can
find anything she's looking for.

"Alright. So, what's the catch? I'm sure that you wouldn't call if you didn't have
anything important to say," I asked with a timid smile and leaned my back at the
chair. Hindi kami close ni Amber pero hindi ko mapigilan ang sarili ko, she can be
amusing most of the time. "So, what is it?"

[Tumawag ako para sabihing patay na ang Ace of Hearts.] What the hell? Les
Solitaires' Ace of Hearts, Yuriko Kanzaki? That can't be...

Nagulat ako sa ibinalita niya. Hindi ko in-expect na mamatay si Yuriko—I mean, not
now that she's onto something more. I know that being part of Les Solitaires is
like tying a rope on your neck and not being sure whether somebody will pull the
other end of that rope. But as a fellow member, I am also aware of Yuriko's
capabilities. Hindi naman siya naging isa sa mga Ace kung wala siyang kakayahang
hawakan ang posisyong iyon ng pangmatagalan.

But one thing has been bothering me, too. I spoke up, "Kailan ka pa nagkaroon ng
pakialam sa Ace of Hearts? And why are you telling me this right now?"

[Kapatid niya si Emerald Blood. She is protecting one of the Black Organization's
members from Les Solitaires. The bond they have as sisters rarely happens. Kaya
isipin mo, kung ikaw ang nasa posisyon niya at papatayin iyong mahal mo sa buhay
bago pa kayo magkaroon ng oras sa isa't isa, ano ang gagawin mo?]

She has a point. As far as I remember, Emerald Blood is their youngest member and
she would probably go berserk when she discovers that her sister is already dead.
If it did happen to me, I would be looking for the killer and kill those who stand
in my way as well... if it really was to happen to me, which I hope not.

[May pagka-impulsive rin ang batang 'yon. Baka kung ano-ano ang gawin na
ikapapahamak niya, kaya bantayan mo,] she added. I arched my brows because of what
she said.

"Ako? Ako ang magbabantay kay Emerald Blood?" tanong ko para makasigurado na tama
ang narinig ko.

[The sooner the better.]

"Excuse me, but I'm not babysitting anyone. Lalo na ngayon, I'm busy with something
so I think I can't help you," saad ko pero imbis na mainis, she laughed at my
statement.

[Nagpapatawa ka ba, Alexa? I am not saying this as a favor, Queen of Spades, but as
a command.]

Huminga ako nang malalim. I still have a lot of things to do and I seriously want
to finish this as soon as possible. I tried to mess with her a bit. "Remind me, why
should I take commands from you?"

[I am the Joker. And you have no choice but to obey my command.] Before I could
respond with her last words, she had already ended the call. Binitawan ko na ang
cellphone ko at hinilot ang sentido ko. Mukhang seryoso nga siya nang sabihin niya
'yon. But I also have a few things to handle.

Damn it! What have I gotten myself into?

After spending a few minutes of thinking whether I should believe what Amber said
earlier or not, I finally made my decision. Amber would not joke about those kinds
of information, so I quickly collected myself.

And here I am, hiding outside the building where Yuriko's apartment is located.
Gaya ng inutos ni Amber, inabangan kong lumabas si Emerald Blood mula sa loob ng
building dahil mukhang natagalan pa siya sa apartment ni Yuriko Kanzaki.

Ilang minuto na ang lumipas ay lumabas na rin sa wakas si Emerald sa apartment ng

ate niya kaya mabilis akong nagtago. Even from afar, I could see that she cried a
lot based on her facial expression. Siguradong nakita na niya ang mga labi ni Ace
of Hearts.

I had to wait for her to get inside her car and start the engine before I decided
to leave the spot where I was hiding and headed to my own car. She might have a lot
in mind to even observe her surroundings, pero mas mabuti na ang mag-ingat at hindi
ipahalata na sinusundan ko siya.

As I tailed her, I maintained a distance of a few meters away from her car so she
wouldn't recognize my car. I realized that it was quite a good thing that I would
keep an eye out for her. Given the situation she is going through right now, she is
likely going to act out of impulse and might get chaotic.

Because the traffic wasn't heavy, Emerald's car was driving at a modest speed so I
had no trouble keeping up, and keeping the right distance, with her.

Patuloy lang ako sa pagda-drive at pagsunod kay Emerald Blood. Pasulyap-sulyap ako
sa harapan upang masigurong nakikita ko pa ang sasakyan ni Emerald nang mapansin ko
ang isang kotse sa likuran ko na parang sinusundan ako. The vehicle's windshield
was tinted so I couldn't see who was in the driver's seat.

Dahil patuloy ito sa pagsunod, binagalan ko ang takbo ng sasakyan ko at naghanap ng

isang establishment na pwedeng hintuan saglit. I had to make sure and find out who
is trying to follow me.

I tried to park in front of a small convenience store near the road. Hindi ako
bumaba ng sasakyan at pinanatili ang tingin sa nakasunod na kotse. Tiningnan ko
kung hihinto rin ito malapit sa kung nasaan ako, pero hindi. Nagpatuloy ito sa
pagtakbo at tinahak din ang dinaanan ng sasakyan ni Emerald Blood. So it's not me
that he or she is after.

Pinaandar ko ulit ang sasakyan ko at sinundan ang dalawang sasakyan. Hindi na lang
siya ang sinusundan ko ngayon dahil hindi ko na rin tinigilan ng tingin ang kotseng
akala ko ay sumusunod sa akin.

It's either she's after Emerald Blood or...she's going to the same place as
Emerald's destination.

After a while of trailing two cars, Emerald Blood slowed down the speed of her car
and so did the other vehicle, kaya binagalan ko rin ang takbo ng sasakyan ko para
hindi mahalata. Inihinto ko ang sasakyan ko sa malayo at pinanood sila na
magkasunod na pumasok.
Mga ilang naglalakihang bahay pa ang nadaanan niya bago inihinto ni Emerald Blood
ang sasakyan sa parking lot sa harap ng isang mansion at pumasok sa loob ng bahay.

Sa hindi kalayuan naman ay nakita kong huminto rin ang sasakyang kanina pa namin
kasunod. Hindi rin niya napansin na nakasunod ako sa kanilang dalawa ni Emerald.
Pinanood ko ang pagbukas ng pinto at ang paglabas ng isang babae. I didn't know
what got into my mind but she seemed familiar.

Nag-umpisa siyang maglakad papalapit sa kung saan din dumaan si Emerald kanina. She
looked around to check if there were other witnesses so I immediately reclined my
seat. Nang masiguro niyang walang taong nakakita sa kanya ay pasimple rin siyang
pumasok sa mansion na pinasukan ni Emerald.

I sat up and lightly tapped my fingers on the car's steering wheel while waiting
for several minutes before I decided to get out of my car and went to the entrance
where they passed through. Pinasok ko ang bahay at dahan-dahang nagmatyag sa
paligid.

I stopped on my tracks when I heard voices from inside. Mula rito ay nakikita ko
sina Amber, Duchess at Emerald na nakaupo sa may sala, samantalang ang babaeng
nakasunod naman kay Emerald kanina ay nagtatago sa isang sulok ng mansion. Nagtago
rin ako at hindi inalis ang tingin sa babae. Whoever she is, I'm sure that she's
not supposed to be welcome here.

Ilang minuto pa ay sunod-sunod nang dumating ang mga miyembro ng Black

Organization, including the two aces and... Jack of Hearts. Mukhang mayroon silang
meeting dahil nakita kong tumayo si Amber nang dumami na sila. They have been
talking for almost a few minutes now, nang maya-maya ay nakita ko ang biglaang
kumosyon na nangyayari sa loob.

Emerald Blood was holding a gun pointed at Azure Lamperouge's direction, who was
already shot on his arm. Babarilin ulit sana ito ni Emerald pero pinigilan siya ng
ilang miyembro ng Black Organization, saka siya umiyak nang umiyak.

Nalipat naman ang tingin ko sa babaeng kanina pa rin nanonood sa nangyayari sa

Black Organization. She stood up and was about to sneak out when her eyes met mine.
Now, I recognize her. And I can't believe I'll be seeing a bitch's face here.

Ilang sandali pa siyang sumulyap bago kinuha ang pagkakataong umalis sa lungga niya
at lumabas ng bahay. Kinuha niya ang cellphone sa bulsa niya at nagsimulang mag-
dial ng kung kani-kaninong numero roon dahil dinig ko ang tunog nito.

Her look was in front of her screen so I used the chance to go after her. Tahimik
akong naglakad palapit sa kanya at mukhang naramdaman naman niya ang presensya ko
dahil nagpa-panic siyang tumingin sa paligid. At nang lumingon siya ay saglit
siyang gulat na nakatingin sa akin bago tumakbo palayo.

Run, bitch.

I was about to run after her when I heard a few cars stopping near the mansion. Men
with small bags then came out and approached every vehicle the Black Organization
members owned. I narrowed my eyes as I watched what one of them was trying to do.
He pulled out something red along with a small device attached to it and started
setting it up under one of the cars when I realized what it was...
...bombs.

I immediately grabbed my Glock 17 TB handguns with silencers from my back and

sneaked up on them. Nabaling ang atensyon ng mga lalaki sa akin at bago pa man sila
makabunot ng baril ay pinaputukan ko na silang lahat. I made sure that each one of
them are shot dead by aiming at one of their vital parts.

It didn't take long for me to finish them all. Lahat ng lalaki ay nakatumba na kaya
lumapit ako sa sasakyan na gamit nila para masiguradong walang natira sa kanila at
walang bomba na naka-activate na.

Psh! Idiots.

Nakarinig ako ng ingay na nanggagaling sa loob ng mansyon kaya muli akong naglakad
papunta roon. Isa isang lumabas doon sina Grayson at ang iba pang mga miyembro ng
Black Organization. Sabay silang napahinto nang makita ang mga lalaking
nakahandusay malapit sa mga sasakyan nila.

"Putcha! Sinong may gawa niyan?" rinig kong tanong ni Azure Lamperouge. Nakapatong
ang isang braso niya kay Grayson na inaalalayan siya dahil sa tama niya. Mas
binilisan ko ang paglalakad hanggang sa nakataring ako sa harap nila.

"Alexa?" gulat na tanong ni Grayson nang makita ako. I smiled at him. "What are you
doing here? Ikaw ba ang may gawa niyan?"

I was about to answer her when Amber suddenly appeared in front of us and
commented, "Remind ko lang, bawal mag-sex dito, ha?"

Hindi ako nakaimik at kaagad kong pinutol ang tingin ko kay Grayson. I couldn't
help but blush in embarrassment and awkwardness. Ang tingin ng ibang miyembro ng
Black Organization ay pabalik-balik sa aming tatlo. No one dared to talk after that
until Emerald snapped her fingers in front of us.

"Shouldn't we leave na po? Mauubusan na po tayo ng oras."

Emerald Blood was right. But wait...shouldn't she be upset right now?

Nagkanya-kanya naman silang tanguan at nagpunta sa sari-sarili nilang sasakyan.

Nag-ayaan pa sila kung sino at kanino sila sasabay hanggang sa isa-isa na rin
silang nakaalis. Ibinalik ko ang tingin kay Grayson at ganoon din siya sa akin.

"I'll explain it to you later. Wala nang buhay ang mga ito pero marami pa silang
kasunod. You need to go now," saad ko at maingat na tinulak siya papunta sa
sasakyan niya.

Grayson was the only one among them left and I arched my brows as he turned to face
me. "Let's go, then. I'll drive," pag-aaya niya sa akin at akmang pagbubuksan ako
ng pinto pero umiling ako.

I smiled at him once more dahil naalala ko na hindi pa ako tapos sa trabaho ko
rito. I still need to go after a sly bitch.

"I'll catch up with you. I still need to find a large rat hiding somewhere in this
place," saad ko saka siya hinalikan sa pisngi at sumunod sa daan na tinahak ng
babae kanina.

I won't let her get away easily, just like that.

-End of Flashback-

"So, you know who I am?"

"Of course." How could I not know the cheapskate, fake girlfriend of Grayson? Nang
makita ko siya kanina ay hindi ko agad siya nakilala dahil sa layo ng pagitan
namin. Pero nang magkatinginan kami ay agad kong nakilala ang mukha niya. I've
always dreamed of hunting her, and here we are.

"So, how are you and my boyfriend?" nakalolokong tanong niya.

"We get along, to be honest...enjoying each other's company. Something you couldn't
satisfy him with." I smirked right after I said those words.

"Don't be too proud, Alexa Cesare. I bet he's just being a gentleman to a nobody,
like you," she taunted. Sinubukan niyang ngumisi pero agad rin iyon nawala nang
sumagot ako ulit.

"Oh, I don't think about it much, actually. He can be wild sometimes, but you're
right, he's indeed a gentleman overall, Ms. Claudette Ramsey." Tuluyang nawala ang
kasiyahan sa mukha niya. Alam ko naman na wala siyang nararamdaman kay Grayson,
pero ang ayaw niya sa lahat ay 'yong nasasaktan ang ego niya.

"Who wouldn't enjoy his company, though? Can't relate? I'm sorry, hindi nga pala
kayo nagkakasama. He wouldn't waste his time with some snake who wants to be on
top," I added.

"Shut up!" she shouted and was about to pull the trigger when I pushed her hands
upwards para doon tumama ang bala.

"Woah! Now you're telling me to shut up? Aren't you the one who's asking—"

"I said shut up, Alexa Cesare!"

She kneaded me on my stomach and attempted to shoot for the second time pero hindi
pa rin ako natamaan. I grabbed tight to one of my guns and shot her hand nang hindi
na siya makawala ng iba pang bala. Unfortunately, isang kamay lang ang natamaan ko
kaya hinampas niya ako sa mukha gamit ang baril niya.

"I hope you enjoyed your time living because I will not leave you here unscathed
and—" Before she could finish her sentence, I quickly kicked her injured hand kaya
napabitaw siya sa baril niya at tumalsik iyon sa malayo. Tinignan niya iyon at
akmang kukunin sana ulit pero pinigilan ko agad siya. Tumayo ako at hinatak ang
buhok niya kaya napatras siya pabalik sa akin.

"Where do you think you're going?" tanong ko at hinigpitan lalo ang paghawak ko sa
buhok niya.

Hindi siya nagsalita, sa halip ay inangkla niya ang isang paa niya sa mga binti ko.
Malakas ang pwersa niyon kaya nabitawan ko siya at sabay kaming napaupo sa sahig.

She quickly crawled her way to reach her gun pero bago niya pa maabot iyon ay
mabilis kong hinugot ang baril ko sa pantalon ko at binaril ang isa pa niyang
kamay. Tumayo ako at lumapit sa natigilang si Claudette. Nakasalampak pa rin siya
sa sahig at nakatingin sa akin. My gun was already facing her as I went closer to
her direction.

"Do you have any last words?" tanong ko.

"D-don't—" Hindi pa niya natatapos ang sinasabi niya ay binaril ko na siya.

Wrong choice of last words, Claudette.

Grayson Boulstridge's POV

"Shit!" napamura ako nang barilin ng isang taong naka-motor ang likuran na bahagi
ng sasakyan ko. I couldn't shoot back because the rider was on the other side of my
car.

Mas binilisan ko na lang ang pagmamaneho pero tumitingin pa rin ako paminsan-minsan
sa side mirror, sakaling nakahabol na si Alexa sa amin at kakailanganin niya ng
tulong para barilin lahat ng kanina pa nakasunod sa akin. I didn't want to leave
her at the mansion but I believe in her. She's holding the title of one of the
Queens in Les Solitaires, after all.

-Flashback-

Nagtataka man at hindi sigurado ay mabilis kaming kumilos upang sundan si Emerald
na palabas na ng mansyon.

Mabilis akong naglakad kasunod nina Duchess at Lampe. Halatang nahihirapan si

Duchess sa pag-akay kay Lampe dahil napapangiwi ito minsan dulot ng sugat niya sa
braso kaya agad akong lumapit at ako na ang umalalay sa kaibigan ko.

"Sige na, mauna ka na, Duchess," I suggested and she nodded in response.

"Salamat, 'tol," usal naman ni Lampe nang mauna na si Duchess at sumabay sa ibang
kasamahan namin na babae.

"Ayos ka lang, p're? Bakit mo naman kasi hinayaang barilin ka ni Emerald?" I asked.

"Anak ng! 'Tol, pangatlong beses na 'tong itinanong sa akin. Pero kahit ang
pinakagwapong tao sa mundo, nabibigla rin. Hindi ako magician na nakikita ang
hinaharap." Napailing ako dahil kahit na may tama siya sa balikat ay hindi nawawala
ang pagiging mahangin niya. Azure will always be Azure, no matter what.

"Seer 'yon, hindi magician."

Sabagay, naiintindihan ko naman ang nararamdaman ni Emerald. Hindi rin talaga

maiwasan minsan na madala ng bugso ng damdamin pero talagang hindi ito nakabubuti
at nagdudulot lang ng gulo.

"May alam ka ba sa mga nangyayari?" hindi ko na napigilang itanong iyon sa kanya

dahil lagi naman silang magkasama ni Amber. Tuloy pa rin kami sa paglalakad habang
nag-uusap.
"Slight lang, 'tol."

"Seriously? 'Yong totoo, tol?" Tiningnan niya ako ng ilang segundo bago sumagot.

"Ang alam ko lang naman ay...likas ang kagwapuhang taglay ko. Bukod doon ay wala na
—Anak ng!" Bahagya ko siyang binatukan dahil puro kalokohan na naman ang sagot
niya. "'Di nga, p're?"

"Wala nga, 'tol. Kahit ako, hindi ko rin alam kung ano ang trip ng kakambal kong
'yan." Tumango-tango na lang ako sa sagot ni Azure. Wala nga siguro siyang alam.

I was about to ask about him and Duchess nang biglang may lumapit sa kabilang gilid
ko. It was Ari Hofer, Ace of Diamonds. "Yo, lods!"

"What is it?" tanong ko sa kanya habang sinasabayan niya kami ni Azure sa

paglalakad.

"Easy, lods. Curious lang naman ako. May alam ka ba sa plano ni lodicakes Amber?"

"Nope. Wala talaga," I answered him. Halos lahat kami ay hindi inaasahan ang plano
ni Amber.

"Awit. Akala ko naman may napagplanuhan kayo noong wala pa kami nitong si Azure."

"Apparently not. Kayo ang laging magkasama, 'di ba?" I asked right back at him.
"Wala bang nabanggit sa iyo si Birkins?" dagdag ko pa.

"Wala rin, lods." Iyon lang ang sagot niya at hindi na muling nagsalita. Bahagya
siyang nagpahuli sa paglalakad kaya hindi na ulit namin siya nakasabay ni Azure.

"Yo! Mga 'tol!" Humahabol na tawag ni Cody sa amin. Siya naman ngayon ang pumalit
sa pwesto kanina ni Hofer at tinapik ng mahina si Lampe.

"'Sup, baby Lerwick?" pag-uumpisa naman ni Azure.

"Baby Lampe! Naks! Ay tot yu olredi porgat abawt me."

"Mga loko," saad ko sa pagitan ng kalokohan nila.

"Pero petengene, mga 'tol. Ano bang meron at niyaya tayo ni Amber na magmadali?"
gaya ni Ari kanina ay nagtanong din siya tungkol sa nangyayari.

"We're not sure either. Kanina lang din namin 'yan pinag-uusapan."

"Takte! Aym beri kyuryus na sa mga pangyayari," saad ni Cody habang umiiling. Bigla
namang lumapit sina Mikaela at Duke sa amin.

"Kami rin. Minsan, 'di ko talaga alam kung ano ang tumatakbo sa isip ng pinsan ko.
Magugulat ka na lang na may pinaplano siya, puta," Mikaela commented.

"Kaya nga. Pero h'wag na dapat kayong magulat, lagi naman iba-iba ang tumatakbo sa
isip niyan." May patango-tango pang nalalaman si Duke habang sinasabi ang mga 'yon.
Still bitter, as usual. I thought there was something between him and Mikaela pero
mukhang wala naman pala.
Pero kahit na ganoon silang lahat ay sang-ayon ako. I don't know what kind of
problem we're up against right now. Pero sigurado ako na mapapalaban talaga kami.

Sa wakas ay nakalabas na kami pero bigla kaming napahinto sa paglalakad nina Lampe
at Lerwick dahil sa nakita naming mga nakahandusay na mga katawan sa harap ng mga
kotse namin.

"Sino namang may gawa nito?" rinig ko pa ang pagmumura ni Mikaela bago sila
makalayo-layo.

"Putcha! Sinong may gawa niyan?" gulat namang tanong ni Azure. Deretso lang ang
paglalakad namin papuntang kotse nang biglang may babaeng sumulpot sa harap namin.

"Alexa?" gulat na tanong ko. Nginitian niya ako at lumapit lalo sa pwesto namin.
"What are you doing here? Ikaw ba ang may gawa niyan?" I added.

"Remind ko lang, bawal mag-sex dito, ha?" Nagulat naman ako nang biglang sumulpot
sa harap namin si Amber. Natahimik naman 'yong iba dahil doon. Si Azure ay parang
nagpipigil pa ng tawa habang dahan-dahan na inalis ang pagkakaakbay sa akin.

Buti na lang ay nagsalita si Emerald, "Shouldn't we leave na po? Mauubusan na po

tayo ng oras." Isa rin 'to sa pinagtatakhan ko, eh. Kung kanina ay halos patayin na
niya si Lampe, ngayon naman ay mukhang bumalik na siya sa normal.

"Duch, do you want to come with me?" dinig kong tanong ni Strife kay Duchess.

Mukhang hindi inaasahan ni Duchess ang tanong ni Strife. Nagpalipat-lipat ang

tingin niya sa pinsan ko at kay Azure. Parehas silang nag-aabang sa isasagot ni
Duchess.

"Thank you, Raven..." mahinang umpisa ni Duchess, "But I will accompany Azure."
Lumapit siya sa amin at inalalayan niya ulit si Azure at sabay na naglakad papunta
sa isang sasakyan.

"Ako rin, lods. Samahan ko na kayo," prisinta naman ni Ari Hofer at mabilis na
humabol sa dalawa.

"Wews," komento naman ni Shaun Birkins.

Napakamot ng ulo si Lampe. "Master, naman. Hayaan mo, bonding time tayong tatlo
kapag natapos 'to."

"Oks."

"Syet! Hoy, mga 'tol. Ayokong mag-solo playt," biglang reklamo ni Cody pero nasa
loob na siya ng driver's seat ng sasakyan ng kapatid niya at nakasilip sa may
bintana.

"Lindsay and I will go with you then," sagot ni Kayden kaya napailing ako, parang
napilitan lang siya sa sagot na iyon. Nagulat naman si Lindsay sa sinabi ni Kayden
pero wala rin siyang nagawa at sumang-ayon na lang.

"Nays wan, utol! Tara na," masiglang paga-aya ni Cody habang hinihintay na
makapasok ng sasakyan ang dalawa.

"Huwag niyong sabihing sasakyan ko na gamit, ako pa magda-drive?" rinig ko namang

reklamo ni Shaun Birkins mula sa isang sasakyan.
"Erkey. Hindi namin sasabihin, basta mag-drive ka na lang d'yan," sagot naman ni
Amber at saka pumasok sa backseat ng sasakyan ni Birkins.

"Wews. Sino nagsabi na pwede ka rito? Sasakyan mo ba 'to?"

"Sino nagsabing hindi ako pwede rito?" Saglit silang nagkatinginan bago ihagis ni
Shaun Birkins ang susi ng sasakyan kay Amber. "Ikaw mag-drive."

"Ayoko nga."

"Ako na lang magmamaneho," pagprisinta naman ni Raven kaya tumigil sila sa

pagbabangayan.

"Erkey."

"K," sambit ni Shaun Birkins at sumakay rin sa back seat.

Ibinaba naman ni Amber ang salamin ng bintana ng kotse para makausap si Emerald.
"Oh, ikaw, batang malandi? Anong tinatayo-tayo mo pa riyan?" tanong niya.

"Sumakay ka na rito," dagdag pa niya kaya mabilis namang lumapit si Emerald.

"Opo."

Isa-isa nilang pinaandar ang mga makina ng mga sasakyan nila at nag-umpisang
magsialisan kaya ibinalik ko ang tingin ko kay Alexa na nakatayo pa rin sa tabi ko.
"I'll explain it to you later. Wala nang buhay ang mga ito pero marami pa silang
kasunod. You need to go now."

Mabilis niya akong tinulak papunta sa sasakyan ko pero saglit akong humarap sa
kanya."Let's go, then. I'll drive," I said. I was about to open the passenger seat
ng umiling siya at ngumiti.

"I'll catch up with you. I still need to find a large rat hiding somewhere in this
place." Hinalikan niya ako sa pisngi at mabilis na pumunta sa kabilang bahagi ng
mansyon. Nanatili lang ang mata ko sa kanya hanggang sa tuluyan na siyang nawala sa
paningin ko bago ako umalis sa lugar.

-End of Flashback-

My thoughts were cut off when somebody attempted to shoot the car again. Shit!

Raven Strife's POV

Mabilis kong dinampot ang baril na nasa dashboard ng sasakyan ni Shaun Birkins at
binaril ang tao sa loob ng sasakyang pilit na humahabol at tumatabi sa amin.
Sinusubukan nilang habulin at banggain ang sasakyan na minamaneho ko kaya
nakipagtulungan ako sa pagbaril sa kanila. Dahil kaliwang kamay ang gamit ko sa
pakikipagbarilan, hindi napuruhan ang driver pero natamaan ito at lumihis na ng
daan ang sasakyan nila.

Sinilip ko mula sa rearview mirror ang dalawa naming kasama sa likurang bahagi ng
sasakyan. Parehas na nakalabas nang bahagya ang mga katawan nina Amber at Shaun sa
bintana. Gano'n din kay Emerald na nakaupo rito sa passenger seat sa harap kaya
tatlo sila na nakikipagbarilan sa mga humahabol sa amin.

"Hoy! 'Wag ka ngang mang-agaw ng baril! Pag 'yan nahulog mo, tangina mo talaga. Mas
mahal pa 'yan sa'yo!" sigaw ni Amber kay Shaun at mabilis pa itong sinipa sa paa.

"Wews, sigurado ka?" patanong na sagot ni Shaun Birkins sa kanya.

Napalingon naman ako sa gawing kanan ko nang may kumalabit sa akin. "Do you have
extra ammunition po?" tanong naman ni Emerald.

"Kuha ka sa harap mo, meron yata r'yan," sagot ko naman at tinuro ang glove
compartment. Binuksan naman niya 'yon at nilagyan ulit ng bala ang baril niya.
"Thank you po!"

Marami na silang napatumba pero tila ba mas dumarami lang lalo ang kalaban. Kita ko
mula sa salamin ang hindi ko na mabilang na mga motorsiklo at sasakyang humahabol
sa amin.

"Pwede pa pong bilisan nang kaunti ang takbo ng sasakyan, Kuya Raven?"

Tumango ako at sinubukan kong diinan ang tapak sa accelerator upang bumilis ang
takbo ng sasakyan pero tila ba walang nagbabago dahil hindi lumalayo ang agwat
namin sa kanila.

Ilang segundo pa ay biglang parang may bumagsak sa bubong ng kotse. Maya-maya ay

sumulpot ang isang lalaki sa harap ng sasakyan. Akmang babarilin niya sana ako pero
naunahan siya ni Emerald.

"Pota!"

Ramdam pa rin namin na may iilang gumagalaw mula sa taas kaya tuluyang binuksan ni
Amber at Shaun ang magkabilang pinto ng backseat para pumanhik sa bubong ng kotse.

Panay kalabog at mga putok ng baril lang ang naririnig namin mula rito sa loob
hanggang sa nahulog na ang mga lalaki mula sa bubong.

"Ang sabi ko, ako na sa isang 'yon, eh," sambit ni Shaun nang makababa na sila
ulit.

"Ang bagal mo kasi, myghad!" sagot naman ni Amber bago niya isara ulit ang pinto ng
sasakyan.

Maya-maya pa ay umayos na sila ng upo sa loob ng sasakyan. Siguradong naubos na

nila ang sumusunod sa amin kanina pero hindi ako pwedeng makampante. Hindi birong
kalaban ang Black Sinister at siguradong wala pa sa kalahati ng mga tauhan nila ang
nakahaharap namin. Nakasisiguro akong may mga darating pa.

Napatingin ako sa aking tabi. Simula kaninang pag-alis namin galing sa mansyon ay
hindi na nakaimik ulit si Emerald. Kung kanina ay todo tulong siya, ngayon naman ay
parang pinagsakluban na naman siya ng langit at lupa.

Tumulo ang luha niya habang nakatingin sa bintana kaya kinuha ko ang panyo na nasa
bulsa ko at iniabot sa kanya.

"Emerald, oh," tawag ko sa kanya kaya napatingin naman siya.

"Thank you po, Kuya Raven." Tinanggap niya ang panyo at nagpunas ng luha. Ilang
minuto siyang nanatiling tahimik at hinayaan lang namin iyon. Maya-maya ay
nagsalita na rin siya ulit.

"I'm sorry po for shooting at Kuya Azure, Ate Amber," saad ni Emerald na isa-isa
kaming tiningnan. Ang mga luha sa mata niya ay nag-unahan na namang tumulo.

"Oks. Pinapatawad na kita," mabilis na sagot ni Birkins.

"Ikaw ba kausap, ha?" asik naman ni Amber.

"Ikaw ba binaril, ha?"

"Tanga ka." Umirap siya at seryosong bumaling ulit kay Emerald. "Erkey lang. Dapat
nga pinuruhan mo, eh."

"True."

Napailing na lang ako habang patuloy na nagda-drive at nagmamasid sa dinaraanan

namin. Hindi talaga mawawala sa kanila ang pag-aasaran.

"Oo nga po pala, Ate Amber, Kuya Shaun," mahinang singit ni Emerald sa dalawa kaya
nabaling ang tingin nila dito.

"Oh?" sabay pa nilang saad.

Nagkatinginan pa silang dalawa ng masama sabay alis ng tingin sa isa't isa. Parang
mga aso't pusa.

"About what Kuya Azure said earlier po... Kuya Shaun ordered Kuya Azure and Kuya
Ari to check on My Ate po, 'di ba? So how did you really know po na it will happen
to My Ate?"

"Oo," mabilis at tipid na sagot ni Bikins.

"Po?"

"Parang tanga 'to sumagot. Anong oo?" inis na tanong ni Amber.

"Hindi ko naintindihan iyong tanong, oks? Kaya dapat hindi rin n'ya maintindihan
ang sagot."

"I am just curious po. I'm quite aware po kasi na My Ate doesn't have a lot of
friends and close ones maliban po sa 'kin."

"Gaya nga ng sinabi ng mga hangal kanina, tapat ang kapatid mo sa mga
pinagtatrabahuhan niya, lalo na sa Les Solitaires at sa mga Roswell. Pero alam mo
kung saan din siya naging loyal?"

"The other mafia groups po...?" hindi siguradong pagsagot ni Emerald.

"Hindi."

"Sino po?"
"Sa mga tinuturing niyang pamilya."

Nakita ko ang gulat sa mukha ni Emerald pero hindi naman na siya sumagot.

"About her killer po...killers—I don't know. Did you know po kung sino sila? Did
you find them po?"

"H'wag kang mag-alala, iniligpit ko na ang taong nag-utos na pumatay sa kanya."

Tumango lang siya at bumuntonghininga bago umayos ng upo at ibinalik ang tingin sa
labas habang malalim na naman ang iniisip.

Emerald is a smart kid kaya hindi malabong naintindihan na niya kung bakit ginawa
iyon lahat ni Shaun Birkins.

"Emerald," tawag ko sa katabi ko.

"Po?"

"Nakikiramay ako—" Naputol ang pagsasalita ko nang biglang may baril na nakatutok
sa gawi ni Emerald mula sa labas. Mabuti na lang at bulletproof ang sasakyan kaya
hindi nabasag ang salamin, kung hindi ay siguradong natamaan na siya.

Gulat na napayuko naman ang naging reaksyon niya habang nakahawak ang mga kamay sa
tainga niya.

"Same," sabay na sinabi na naman nung dalawa sa likod habang inaayos ang kanya-
kanyang baril upang makipagbarilan muli sa labas.

Marami-rami na naman ang mga humabol sa amin na mga tauhan ng taga-Black Sinister.

Habang tuloy na naman sa pakikipagbarilan ang tatlo ay nagpokus na ako sa pagda-

drive. Sisiguraduhin kong makararating kami sa destinasyon namin nang buhay. Malaki
ang tiwala ko sa kanilang tatlo. Tiningnan ko naman si Emerald na hindi nagpatinag
sa pakikipagbakbakan.

Hindi ko hahayaang mawalan ng saysay ang pagkamatay ng kapwa kong Ace, na si Yuriko
Kanzaki.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 95 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-35 minutes

Cody Lerwick's POV

Magkakasama kami ngayon sa loob ng saksakan ng gwapo kong kotse kasama si Lindsay
at ang utol ko. Ako ang nagdadrayb ngayon habang si utol at si Lindsay naman ay
nakapwesto sa likod. Kanina pa kami bumabiyahe pero wala ni isa sa kanilang dalawa
ang nagsasalita.
Sa pagkakaalam ko ay dinidiskartehan ni utol 'tong si Lindsay, eh. Kaso, mukhang
naunahan siya ni Trigger. Ang bagal din kasi nitong utol ko, e. Bakit hindi na lang
ako ang gayahin? Gwapo na, loyal pa kay Baby Katana. Lagi nga lang silang magkasama
n'ong isang Birkins na 'yon kaya hindi na ako makadiskarte sa kanya. Petengene!

Pero hayaan na natin, may oras pa naman para sa akin si Baby Katana sa ibang araw.
At kung kami nga talaga sa huli, na sigurado naman akong mangyayari, araw-araw nang
makikita ni Baby Katana ang pinakagwapong mukha. Kaya ako, istey put lang muna ako
rito habang gwapong-gwapo na nagmamaneho.

Balik nga muna sa sitwasyon namin ngayon. Kanina ko pa napapansin na tahimik 'tong
utol ko at si Lindsay, ah. Ano kayang meron at hindi sila nagpapansinan? Masyado ba
akong nakaiistarstrak at natameme ang utol ko at si Lindsay sa akin? Sabagay,
nakatatameme naman talaga ang kagwapuhan ko.

Napailing na lang ako sa mga iniisip ko, pero ayoko naman silang pabayaan na ganito
sila sa harap ng gwapo kong sarili. At siyempre, dahil totpul at keyring ako, ako
na ang mag-uumpisa ng konbersasyon.

"Alam ko naman na mukhang anghel ang peys ko, pero seryoso, ayos lang naman sa akin
na mag-ingay kayo at magpansinan. Hindi naman makababawas sa gandang lalaki ko iyon
kaya don't maynd me." Kinindatan ko pa si utol no'ng sinabi ko 'yon para mahawaan
man lang siya ng konpidens.

"Huh?" sambit niya habang nakakunot ang noo. Si Lindsay ay napatingin din sa amin
at mukhang nagtataka.

"Ito namang si utol, walang slow dapat sa lahi natin, ampupu! Mas mabuting pag-
usapan ang tots at pilings kaysa kimkimin dahil wala rin dapat sa pamilyang Lerwick
ang salitang problemado pagdating sa lablayp," sabi ko habang nakatingin pa rin sa
kalsada. Baka mamaya may sumusunod na pala sa amin nang hindi namin alam.

"I don't have anything to say, okay?"

"Sige, ikaw ang bahala. Basta sinabihan na kita." Nahuli ko naman ang mabilis na
pagsulyap ni utol kay Lindsay. Yown oh!

"Oh, ikaw naman, Lindsay. Baka may gusto kang sabihin sa utol ko?"
"W-what are you talking about?" tanong naman niya. Petengene ma men! Sa susunod
nga, magsusuot na lang ako ng peys mask para hindi sila masyadong maistarstrak sa
gwapo kong mukha.

"Hays, ngayon pa talaga kayo nahiyang mag-syer sa akin? Lindsay, ano ba ang
nararamdaman ng puso mo? Huwag kang mahiya, tayong tatlo lang ang nandito ha-ha!"
saad ko naman.

"'Tol, 'wag mo na pilitin kung ayaw," singit naman ni utol.

"Olrayt, sabi mo eh. Pero sinasabi ko sa inyo, hindi kayo maliliwanagan kung hindi
n'yo 'yan pag-uusapan." Bumalik na ako sa pagpopokus sa pagmamaneho.

Akala ko ay babalik na naman sa katahimikan ang lahat nang bigla kaming may narinig
na putok ng baril galing sa likuran namin kaya mabilis kong iniliko ang kotse para
makailag. "Yumuko ka, Lind," paalala ng utol ko kay Lind at sinunod naman niya
'yon.

"Get your guns, hold them tight," paalala nman ni Lindsay sa amin kaya kinapa ko
ang baril ko ang hinawakan iyon nang mahigpit.

"You don't need to join us, basta't yumuko ka na lang!" Halos pasigaw na
pagkakasabi ng kapatid ko n'yon pero hindi siya pinakinggan ni Lindsay.

"You can't ask me to do nothing. Makipaglalaban ako, whether you like it or not,"
saad pa niya kay utol. Wala rin siyang nagawa kundi hayaan si Lindsay dahil mas
nauna pa itong nakipagbarilan sa mga sumusunod sa amin.

Ito rin kasing si utol, hindi marunong tumrato nang maayos sa mga kababaihan,
ampupu. Minsan tuturuan ko nga siya ng tamang pag-uugali at ng mga teknik ko.

Kinuha ko na rin ang baril na nakalagay sa likod ko. Pakingsyet! Gusto ko 'tong mga
ganitong aksyon. Ipakikita ko sa kanila kung gaano ako ka-pinagpalang lubos. Gwapo
na, kayang-kaya ka pang ipagtanggol.

Tiningnan ko muna sa side mirror kung nasaan banda ang mga gagong bumabaril sa amin
bago ko binuksan ang bintana.

Inabangan ko muna ang gagawin ng utol ko sa kotseng nasa harap. Ampupu! Hindi ako
makasasali kung mayroong sagabal sa harap namin dahil mahihirapan akong magpokus sa
pagmamaneho. Ilang saglit pa ay nakaramdam din naman ang utol ko at kaagad na
pinuntirya ng baril ang kotse sa harap.

"Ang bangis 'tol," papuri ko sa kapatid kong 'di hamak na mas magandang lalaki ako
nang magpagewang-gewang ang kotse na nasa harap namin.

Mabilis kong iniiwas ang kotseng sinasakyan namin dahil muntik na itong bumangga sa
amin. Petengene! Mabuti na lang at napakahusay kong magmaneho.

Nang wala nang kotse sa harapang bahagi namin ay inalis ko muna ang kamay ko sa
manibela at saglit lang na inilabas ko nang bahagya ang katawan ko sa bintana para
silipin ang nasa likuran namin.

Isang bala lang ang pinutok ko para tamaan ang sasakyan pero tingnan mo nga naman,
oo. Iba talaga kapag gwapo, asintado. Patay agad ang driver ng kotse dahilan para
mawalan na ng kontrol ang sasakyan at bumangga sa isang puno.

"Pis op keyk," saad ko at saka bumalik na sa pagmamaneho. Sina utol at Lindsay ay

tuloy pa rin sa pakikipagbarilan sa kabilang bahagi ng kotseng sinasakyan namin.

Petengene! Ang bangis naman kasi. Bakit naman kasi ang dami nila?

Pero lang ayos 'yan dahil kapag mas maraming kalaban, ibig sabihin ay mas marami
ang nalalamangan ko sa gandang lalaki. Aba, matinde!

Pasitib lang dapat lagi.

Wala na akong matanaw na mga kalaban sa likuran ng sasakyan namin so par. Sana
naman 'di ba tapos na? Medyo namamawis na rin kamay ko rito, eh. Ampupu!

Umayos na ng pagkakaupo si utol at ganoon din si Lindsay.

"Why did you do that? Do you know how risky it was?" Napasulyap ako sa reyr byu
mirror nang marinig ko ang masungit na boses ng utol ko. Dats nat haw you trit
gerls ma men! Ampotek.

Kailangan ko talagang turuan 'tong kapatid ko na 'to.

"I'm fine. No bruises, see?" sagot naman ni Lindsay at inilipat na lang ang tingin
sa labas.

Habang nagmamaneho ako ay pasulyap-sulyap pa rin ako sa reyr byu mirror kaya
nakikita ko ang mukha ni utol na palingon-lingon kay Lindsay sa likod na para bang
nahihiyang makipag-usap. Hindi naman sa tsismoso ako, hindi ko lang talaga sila
maintindihan. Ampotek!

Ilang minuto nang tahimik sa loob ng kotse kaya ako na lang ulit ang nagpersmub.
"Kumusta pala kayong dalawa? Parang ngayon na lang ulit kayo nagkasama simula nung
na-ospital ka Lind, ah. Alam mo, noong na-ospital ka Lind, hindi mapakali 'tong
utol ko. Sabi niya pa nga mas sumasaya raw siya kapag nakikita ka niyang masaya.
Petengene, ibang klase talaga. Tsk!"

-Flashback-

"Gud ibning, 'tol. Erli tayo tudey, ah? Akala ko sa susunod na taon ka pa uuwi
ulit, eh. Saan ka ba gumala at ilang araw ka nang hindi nagpaparamdam?" bungad kong
tanong sa kanya pagkapasok niya mismo ng pinto.
"Nowhere."

"Ampupu, ganyan ang mga sagutan pag sa babae galing. Tama ako, 'di ba?" Ngumisi pa
ako sa kanya nang nakaloloko habang itinataas ang dalawang kilay.

"I just—galing ako kay Lindsay, okay?" Lumaki ang mga mata ko at mas lalong
napangiti dahil sa sinabi niya.

Petengene! Kaya naman pala walang balak umuwi kasi dumidiskarte pala. Sabagay,
hindi na naman nakapapanibago sa pamilya ng mga Lerwick ang maging malapit sa mga
kababaihan.

"Bangis mo naman dumamubs, 'tol. Oh, ano nga pa lang balita pala sa kanya? Kumusta
naman daw? Hindi ba nasa ospital 'yang pyutur gelpren mo?"

"Yeah, nasa ospital siya ngayon, why do you ask?"

"Aba, matinde! Wala naman. Jas asking." Napailing na lang ako dahil ang bangis ng
dating nitong kapatid ko ngayon. Parang mainit ang ulo. Na misyon peyld ba siya?

"I was only watching her, okay? And yes, ayos lang siya. Medyo gumagaling na rin,"
sagot niya at saka naglakad papunta ng sofa. Nakasunod naman ang tingin ko sa
kanya.

"And it seems that she's happy when I am with her," dagdag pa niya bago ibinagsak
ang katawan niya sa sofa at nanatiling nakatingin lang sa taas, para bang malalim
ang iniisip.

"Oh, iyon naman pala, eh. Pero 'tol, matanong ko lang, ha? Bakit parang hindi ka
naman masaya? Hindi sanay ang gwapong ako na nakikita kang ganyan." Bakit naman
kasi ayaw niya akong gayahin? Wala na ngang problema, loyal pa kay Katana baby.

"Hindi ko alam. Ewan ko kung gusto niya pa rin ba si Trigger o ano. All I know is
that there's something missing every time she smiles." Nang sabihin niya iyon ay
hinarap ko siya at tiningnan nang seryoso.

"Alam ko na..." Tiningnan din ako ni utol at hinintay ang susunod kong sasabihin.

"Ano?"

"Saksakan ko ng gandang lalaki, syet." Pinaningkitan niya naman ako ng mata dahil
doon.

"'Tol, seryoso ako."

-End of Flashback-

"Ganyan 'yang si utol, lakas talagang mag-alala sa'yo."

"Quit talking about it." Pinanganak akong pogi pero hindi manhid kaya ramdam ko ang
inis sa tono ng pagkakasabi ng utol ko.

Saglit kong sinulyapan si Lindsay mula pa rin sa reyr byu mirror na mukhang
nagdadalawang-isip kung magsasalita ba o hindi.
"Uhm... thanks, I guess?" mahinang saad niya habang hindi makatingin sa kapatid ko.

"Don't mention it."

Parehas silang pilit ang ngiti kaya gusto ko na lang matawa. Kaso ayoko namang
makasira sa moment nila, kaya bilang pinagpalang lubos, mananatili na lang muna
akong tahimik.

"I-I'm sorry, by the way. Nasigawan kita kanina." Sa wakas ay naunang magsalita rin
si utol.

Pero paksyet na malagket! Konberseshon istarter na ang utol ko ngayon, ah.

"It's alright. I understand, you were just worried."

"I'm sorry—"

"Thank you—"

Napangisi ako dahil sabay silang nagsalita. Tahimik lang akong nakikinig sa
kanilang dalawa habang nakatutok ang tingin sa daan, pero may paminsan-minsang
sumusulyap pa rin ako sa reyr byu mirror.

"You go first," saad ni Lindsay at ngumiti pero umiling naman itong si utol.

"Ikaw muna"

"No, seriously. Ano bang sasabihin mo?"

"Ikaw na mauna, ano ba 'yong gusto mong sabihin?"

Masisiyahan na sana ako dahil nakaaaliw silang pakinggan nang may mahagip ang mga
mata ko ang hindi bababa sa limang kotse na nakasunod na naman amin. Ampupu!

Nawala nang tuluyan ang ngiti ko nang mag-umpisang bumaril ang isa sa mga lulan
nito at tamaan ang likurang parte ng sasakyan. Syet naman!

"I'm sorry... because I hid a lot of things from you. I only did it because—"

"I know. You don't have to explain. Thank you for everything, Kayden."

Kinuha ko ulit ang baril ko gamit ang kaliwang kamay ko at ibinaba ang salamin ng
bintana.

Nagmenor ako ng andar upang nang sa ganoon ay magkatapat kami ng mga kotse. At nang
halos nasa tabi na namin ang isa sa mga kotse ay inilabas ko ang kaliwang kamay ko
saka isa-isang pinagbababaril ang mga nasa loob ng kotse habang hindi ko
kinalilimutang sulyapan ang daan dahil opkors, nagmamaneho pa rin ang inyong
lingkod kaya hindi pwedeng mawala sa pokus.

"You're always welcome, Lind. Kamusta na pala ang mga sugat mo?"

"Magaling na rin naman, peklat na lang. How about you? Kumusta pala ang pagiging
fake Joker mo?" Dinig kong tumawa naman si utol dahil sa sinabi ni Lindsay.
Petengene! Dapat pala hindi ko na sila pinilit kausapin ang isa't isa.

"Why do you ask? Do you want to join Les Solitaires or something? Because if you
are, don't even think about it."

"I was just asking. And I don't want to get involved, being part of Black
Organization is enough."

Habang nagtatawanan silang dalawa ay hindi na ako magkamayaw sa pagmamaneho at

pakikipagpalitan ng putok sa mga sakay ng iba pang kotseng nakabuntot sa amin.

"Ampotek! Bakit hindi ko naman napansin 'to?" bulong ko sa sarili nang maramdaman
ko ang sadyang pagbangga ng isang kotse sa kotse namin.

Mas binilisan ko ang pagmamaneho at inilabas ulit ang kamay ko sa bintana, saka
pinagbabaril ang mga nakadungaw na tao mula sa kani-kanilang sasakyan habang pilit
na inaasinta ang sasakyan namin.

Sina Lindsay at utol naman ay patuloy lang na nag-uusap habang nagtatawanan.

Hayop! Ako na drayber, ako pa rin badigard. Buti na lang I ken manej.

Pinunasan ko ang pawis ko sa noo gamit ang likod ng palad ko dahil pakiramdam ko ay
uminit nang bahagya nang mapansin kong napalilibutan na kami ng mga sasakyan.

May apat na kotse sa likod namin at hindi mabilang na mga motor sa dalawang gilid
at sa harap.

Pakingteyp!

Nanlalamig na ang kamay ko at bumibilis na rin ang tibok ng puso ko.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa baril ko pero hindi ko na alam kung sino o alin ang
uunahin kong asintahin.

Petengene! Wala bang planong tumulong 'tong dalawa sa likuran ko?

Sinulyapan ko silang muli mula sa reyr byu mirror at hanggang ngayon ay masaya pa
rin silang nagkukwentuhan at nagtatawanan.

Para bang mayroon silang sariling mundo kaya hindi nila alam ang mga nangyayari
ngayon.

"How are you and Trigger now? If it's alright for you to answer."

Ampupu! Apdeyt pa ang nais.

"Uhm, can we change the topic?"

"It's okay, Lind. If that's what you want, I respect that."

"Thanks."

Dahil pinauulanan na ang sasakyan namin ng bala ay halos wala na akong makita sa
dinaraanan namin. Nakayuko na ako ngayon habang nagmamaneho.

Mahirap na. Ayokong pinag-aalala si Baby Katana kaya hindi ako pwedeng matamaan ng
bala. Umalis akong gwapo, uuwi akong gwapo.
Ang bangis din kasi nitong sila utol, kaunti na nga lang ay maiinggit na ako, eh.
Buti na lang at aweyr akong mas pinagpala ako higit kaninuman kaya kung mas
nakalalamang ang utol ko pagdating sa ibang bagay ay hayaan ko na lang.

"But actually, Kayden..."

"What is it, Lind?"

"About me and Trigger..."

"What about you and Trigger?"

Pakingteyp talaga!

Bakit ba nila pinagu-usapan si Trigger, ma men? Mabubuhay ba kami ni Trigger kung

mamamatay kami onda spat?

"We're...uhm."

"You're dating each other, am I right?"

"Y-yeah."

Petengene! Hindi ko na malunok ang laway ko sa kaba.

Sinubukan ko na lang na bilisan pa ang pagmamaneho at magpokus sa pag-iwas sa mga

kalaban.

Gusto ko pang mabuhay para magka-gelpren, aba!

"Why did it seem so hard for you to tell me the truth?"

"I didn't want to hurt you more, Kayden."

"Tatanggapin ko kung ano man ang desisyon mo, remember that. Kung saan ka sasaya,
susuportahan kita. The best thing that I do for you right now is to respect your
happiness and what you want."

"You're one in a million, Kayden."

Sa sobrang dami ng lumalabas na pawis mula sa mukha ko ay tila ba lumipat na ang

Nayagara Pols sa noo ko. Deym!

Kahit hirap na hirap na ako sa pwesto ko ay nananatili lang akong nakayuko dahil
meron pang mga kalaban sa labas na panay ang pagpapaulan ng bala sa amin.

Wala akong ginawa kundi iiwas nang iiwas ang kotseng sinasakyan namin. At nang
sulyapan ko ang dalawa sa likod... petengene! Ngayon pa talaga nila naisipang
magyakapan dalawa. It's so prikin deynjerus.

Nang magkaroon ng pagkakataong lumuwag ang kalsada ay tinodo ko ang pag-apak sa

accelerator.
Sa wakas, medyo nakalayo-layo rin kami ng distansya mula sa mga humahabol sa amin
kaya nakahinga na ako nang maluwag, slayt lang.

"'Tol, kung maaari lang naman, mamaya n'yo na iapdeyt ang isa't isa. Kaunting
respeto naman sa nakagagwapo, oh. Kanina pa tayo hinahabol at gustong patayin ng
mga kaibigan nating oso sa likod. Pawis na pawis na rin ako sa sobrang hot ko!
Syet." Maning-mani lang naman sa akin 'tong mga 'to, pero kailangan ng
partisipeshon sa isang grup work.

"Sorry na, 'tol."

"We'll help na."

"Paynali! Ay tot hindi na ako aabot sa kasal ko sa pyutur, eh."

Kinuha na ni Lindsay ang isa pang baril at saka ibinaba ang bintana. Pinaulanan
niya ng bala ang mga nakamotor na kararating lang. Ang bangis men!

Si utol naman ay dumukwang sa glove compartment nitong kotse sa harap at parang may
hinahanap na kung ano-ano dahil sunod-sunod niyang inilalagay ang mga gamit sa
likod ng sasakyan.

Nang matapos ay bumalik at umayos muli siya ng upo sa likod at saka ibinaba ang
katabi niyang bintana at naghagis ng kung ano.

Sunod-sunod ang mga naging pagsabog at kasabay nito ay ang pagyanig ng daan kaya
napahigpit ang kapit ko sa manibela.

"Granada ba 'yon?" tanong ko, habang sinisipat ang mga sasakyan na nasa likuran
namin. Kung kanina ay giliw na giliw pa sila sa pagbuntot sa amin, ngayon ay
nagliliyab na ang mga ito dulot ng pagsabog.

"Yeah," tipid na sagot ng utol ko. Petengene! Kung kanina pa niya ginawa iyon, e di
sana kanina pa tapos. Ampupu!

Nagmenor ako nang bahagya nang mapansin kong malinis na ang kalsada at tila ba wala
nang sumusunod sa amin.

Tsk, walang kahirap-hirap. Ni hindi man lang ako pinagpawisan o kinabahan kanina,
napaka-beysik.

"Oh, tutal ubos na sila. Saan ang destinasyon natin, 'tol?"

Emerald Blood's POV

Nagulat po ako dahil sa sinabi ni Kuya Shaun. I couldn't believe at first that My
Ate was working for him, too.

Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga dahil sa nalaman ko. Ang dami kong
nalaman na bagong impormasyon ngayon at hindi ko po alam kung ano ang una kong
iisipin sa kanila. All I know is that nalulungkot at nasasaktan pa rin po ako
because of My Ate's death.
"About her killer po...killers—I don't know. Did you know po kung sino sila? Did
you find them po?"

"H'wag kang mag-alala, iniligpit ko na ang taong nag-utos na pumatay sa kanya." I

sighed and nodded my head in response. Napaayos din po ako ng upo at tumingin na
lang sa labas ng sasakyan.

Who would want to kill My Ate?

That question bothered me for the whole day already and I still can't conclude
anyone na gustong patayin siya. I mean she worked for powerful people po, that's
what she said to me. At nakipag-work din po siya kina Tito Ezekiel kaya hindi ko pa
po alam kung sino-sino sa mga gustong kumalaban sa Roswells, Yaji at Black
Organization has the urge to kill My Ate.

"Emerald," tawag ni Kuya Raven sa akin kaya nalipat ang tingin ko mula sa labas
papunta sa kanya.

"Po?"

"Nakikiramay ako—" Hindi na natapos ni Kuya Raven ang sasabihin niya nang bigla
pong may bumaril sa may gawi ko. I jolted because of that and covered my ears.
Nakita kong pinulot ni Kuya Raven ang baril niya. Ganoon din po sina Kuya Shaun at
Ate Amber sa likod kaya hinawakan ko rin po nang mahigpit ang baril na nakapatong
sa harap ko.

"Same," narinig ko pang saad nina Kuya Shaun at Ate Amber bago nila inilabas ulit
ang katawan nila sa bintana at binaril ang mga sasakyang humahabol po sa amin. I
did the same thing as them, too.

Si Kuya Raven naman po ay gamit ang kanang kamay sa pagmamaneho at ang kaliwang
kamay naman ay nakalabas na rin at pinatatamaan ang mga kalaban. May kanya-kanya
kaming mga target at wala po kaming pinalampas na hindi tinatamaan.

Ilang minuto po ang nakalipas ay muli nang nakaupo nang maayos sina Ate Amber at
Kuya Shaun sa backseat. Ipinasok ko na rin po ang katawan ko pabalik sa loob ng
sasakyan at naupo nang maayos. Pagkatapos ay inilagay ko ang baril na extra sa
glove compartment.

Tinatanaw ko ang rear view mirror para makita sila. Pinunasan po ni Kuya Shaun ang
namuong pawis sa noo niya gamit ang kamay niya. Napansin naman po iyon ni Ate Amber
na nagpupunas din po ng pawis gamit ang tissue na dala niya at tinaasan ito ng
kilay.

"Dugyot ka talaga, 'no? Oh, ayan tissue," sabi ni Ate Amber sabay abot ng malinis
na tissue kay Kuya Shaun. Tahimik naman iyong kinuha ni Kuya Shaun at ipinunas
naman po niya iyon sa kanyang mukha.

Tumingin naman ako kay Kuya Raven. Sarado na rin ang bintana sa tabi niya, ang
baril na hawak niya kanina ay nasa dashboard na. Tahimik na nagmamaneho na po siya
gamit na ulit ang dalawang kamay niya.

"Uhm... Kuya Shaun..." pagtawag ko po sa kanya pagkatapos niyang magpunas ng mukha.

"Oh?"

"I understand na po why you wanted you to save My Ate from... them. Pero I'm still
curious po, why did My Ate need to work for you po?" I asked. I heard him sigh po
bago ako sagutin.

"Para sa proteksyon sa 'yo..."

"That's the same reason why she's working under the Les Solitaires and Roswells po,
'di ba?"

"...kapag wala na siya. 'Di pa kasi ako tapos, hays." Ikinunot ko naman po ang noo
ko at nagtaka.

"P-po?" Gulat akong napatingin sa kanya.

"Emerald, we all know how dangerous your sister's work is. You know it to yourself,
too. Kahit siya ay alam niya na delikado ang ginagawa niya pero pinasok at ininda
niya pa rin lahat ng iyon. Bakit? Kasi meron siyang gustong protektahan. Ikaw. Pero
hindi lahat ng iyon ay libre. Alam ng ate mo na anumang oras, maaaring may bawiin
sa kanya, even her life. And in your sister's case, she worked for me in order for
you to get protection if ever she was gone. In short, inihabilin ka niya sa akin.
And our situation right now is a good example."

This is the first time na tiningnan po ako ni Kuya Shaun nang seryoso na hindi sa
meeting or sa harap ng buong Black Organization kaya I know na totoo po talaga siya
sa mga sinasabi niya ngayon sa akin.

"Your sister has always been a loyal informant. Tahimik lang ang naging pagkilos
niya para sa akin. Lahat ng nakakalap niyang impormasyon ay sinasabi niya rin sa
akin. Walang labis, walang kulang."

"Teka nga, bakit hindi ko alam 'yan?" tanong ni Ate Amber. Nakakunot po ang noo
niya habang nakatingin kay Kuya Shaun.

Maging si Kuya Raven ay ganoon din pero nanatili lang po siyang tahimik at
nagmamaneho.

"Required ba dapat na alam mo?"

"Hindi naman. Ano bang paki ko? Akala ko naman nagpapaka-anghel ka lang para
iligtas 'yong kapatid nitong babaeng malandi." Tuloy lang sila sa pagbabangayan
kaya hindi ko po mapigilan na tingnan silang dalawa. Ang cute kasi nila, sana
ganito rin po kami ni Baby Caliber sometimes. Pero hindi eh, kasi sweet talaga si
Baby Caliber sa akin, hehe.

Speaking of Baby Caliber... Oh my golly! Nakalimutan ko siyang tawagan, huhu.

"Oh, ano pa ba ang tinatrabaho ni Yuriko sa 'yo?" dinig kong tanong ni Ate Amber
kay Kuya Shaun. Binuksan ko na muna ang cellphone ko saglit para tingnan ang inbox
ko dahil baka may text or missed call si Baby Caliber na hindi ko napansin.

"Wow, clingy. Jowa ba kita?" dinig kong tanong ni Kuya Shaun.

"Duh! Ang swerte mo naman masyado para maging jowa ko. 'Yong batang malandi kasi
ang curious, hindi ako, tanga. 'Di ba, Emerald?" Mabilis kong pinatay ang cellphone
ko nang tawagin ako ni Ate Amber.
"Po? Uhm...hindi naman po ako curious pero...opo?"

"Sus..." Inalis ni Kuya Shaun ang tingin niya kay Ate Amber at inilipat po iyon
ulit sa akin.

"Maliban sa unang sinabi ko, wala naman na. Talagang maaasahan si Yuriko pagdating
sa pangangalap ng impormasyon. I always reminded her to be cautious and not to
leave a trace when she's communicating with me. Pati lahat ng pag-uusap namin sa
tawag ay pinabubura ko sa kanya."

I recalled the time when I found My Ate's phone. Now I know the reason why I was
the only person who's in My Ate's phone call history. Akala ko ang may kagagawan
niyon ay iyong mga taong pumatay sa kanya para mahirapan akong alamin kung sino-
sino ang sangkot doon.

"Pati 'yung mga hindi niya pa dapat malaman ay nakuhanan niya ng impormasyon. Tulad
ng mga bagay tungkol sa 12th Joker. I was one of the fewest people to know first
that Akiko was a Joker. Ako ang una niyang tinawagan at binalitaan tungkol doon and
by the moment she announced it to me, alam ko na hindi malabong may nakaaalam na
tungkol sa pagtuklas ng ate mo."

"That's why you asked Kuya Azure and Kuya Ari po..."

"Yes. And my speculation was right. Pero hindi namin sinasadya na hindi maabutan
ang kapatid mo na buhay."

I badly wanted to cover my face and hide in embarrassment. Sobrang nahihiya po ako
kay Kuya Shaun. Actually, nahihiya po ako sa kanilang lahat ngayon. At first po,
nagalit talaga ako kanina sa kanila dahil akala ko sila ang may gawa niyon to My
Ate, but I was wrong.

I don't know why, but I'm a little thankful na hindi rin po namin kasama sina Kuya
Ari at Kuya Azure ngayon. They tried to save My Ate and I shouldn't have gotten
angry at them. It's not their fault na nahuli po sila because first of all po,
hindi naman namin sila kaano-ano para asahan na ipagtanggol po kami.

"Who killed My Ate, po?" tanong ko sa kanila. Kuya Shaun would know since sinabi
niya po kanina na iniligpit na niya sila. But even though he took care of it
already po, I still want to know who they are.

"Hays, paulit-ulit naman tayo. Gaya ng sinabi ko kanina, h'wag mo nang alalahanin
'yon." Gusto ko sanang mag-thank you pero isang tipid na ngiti na lang po ang
binigay kong tugon at tumango.

Hindi lang si Kuya Shaun ang gusto kong pasalamatan. If ever, I also want to thank
Kuya Ari and Kuya Azure after I say sorry din po sa kanila. OMG, lalo na po kay
Kuya Azure, huhu. Kuya Azure has always been good to me and he did nothing bad po,
but I shot him today. Twice.

Ibinalik ko na lang po ulit ang tingin ko sa daan.

I don't know what to feel right now, to be honest. I feel overwhelmed po with the
fact that My Ate did a lot of risky things in order to protect me. Now that I think
of it more, she never really thought of herself and her own safety first.
My Ate died protecting me.

Tears started flowing through my eyes again as I thought of My Ate, but I quickly
wiped it off when I heard what Ate Amber said next.

"Pero, good job ka pa rin kanina, Emerald kahit tatanga-tanga ka no'ng una dahil sa
pagbaril mo sa pangit kong kakambal. Babarilin mo na rin lang, sana tinuluyan mo
na."

Huh? Good job?

"Para saan po, Ate Amber?"

"Doon sa mansyon kanina, duh! Kahit puro kadramahan ang nasa isip mo, naisip mo pa
ring sabayan ang acting ko."

"Ahh... iyon po ba? Hehe, I noticed how you acted po kasi, kaya I already learned
my lesson. Naalala ko po kasi ang nangyari noon tungkol kay Kuya Raven. Nagpadala
rin po ako sa emotions ko noon."

"Ay true ba? Akala ko dahil sa sampal ko."

Bahagya po akong napatawa dahil sa sinabi ni Ate Amber. Her slap was indeed
painful. Feeling ko nga po namanhid ang pisngi ko kanina pero hinayaan ko na lang
at hindi ininda iyon dahil alam ko namang hindi iyon ang totoong intensiyon ni Ate
Amber.

Nadala rin talaga ako sa emosyon ko po kanina. I was really angry, especially when
I thought that they were the ones who killed My Ate. But something in Ate Amber's
words po made me have some second thoughts earlier.

I noticed how she looked at her wrist watch a few times at pasimpleng inilibot din
po ang tingin niya sa buong lugar, like she was trying to look for someone or
something. That was when I realized that we were being watched. I just didn't know
who and where exactly. It was just my gut feeling po that helped me understand the
situation.

I was about to answer Ate Amber po nang biglang may sumabog malapit mismo sa likod
ng sasakyan namin. Gulat naman po kaming napatingin sa sumabog na daan. Omygolly!

"Tangina," narinig kong mura ni Ate Amber.

Kuya Raven focused on driving more than the normal speed rate now. "That was a
landmine po, 'di ba?"

"Alam mo, Emerald? Huwag kang magtanong ng obvious. Mas okay kung pagtuunan mo na
lang ng pansin iyong isa mo pang kapatid." Napakunot ang noo ko sa sinabi ni Ate
Amber na tumingin kay kuya Shaun. Kapatid?

"What are you talking about po—"

'Hi, little sis.'

My eyes widened when that line suddenly crossed my mind and realized what Ate Amber
was talking about po.

I looked at Kuya Shaun. Naramdaman niya ang tingin ko sa kanya kaya nagtataka po
siyang tumingin sa akin.
"A-are you... I-is he really my sibling po?"

It was like Kuya Shaun didn't expect my question. Bahagyang nanlaki ang mata niyang
nakatingin po sa akin bago nag-aalinlangang tumingin kay Ate Amber na prenteng
nakaupo lang.

Napansin naman po ni Ate Amber ang tingin sa kanya ni Kuya Shaun. "Oh? Anong
tinitingin-tingin mo?"

"Paki mo?"

"Sus! Kahit hindi ko na sabihin, alam kong gandang-ganda ka sa 'kin."

"Pass sa sinungaling."

Hindi na po nakatingin si Kuya Shuan sa akin o kay Ate Amber. Nakasandal na lang
siya sa upuan niya habang nakapikit na po kaya sigurado akong wala na siyang balak
sagutin pa ang tanong ko. Maybe some other time na lang po?

Umayos na lang ulit ako ng upo at ibinalik ang tingin sa harapan.

"Kapal naman ng mukha mong sabihin 'yan. Ikaw nga 'tong mukhang pancake na sunog."

"At least, masarap."

Kuya Raven was still driving at a fast pace. Gusto ko po sana siyang sabihan na
medyo bagalan lang ang pagpapatakbo ng sasakyan dahil maliban sa labag na po sa
batas ang bilis namin ngayon, baka makabangga kami.

But at the same time, we don't know how many landmines there are on the way kaya
mas mabuti rin po na ganito kami kabilis.

Malapit na po kaming umabot sa may intersection ng daan nang biglang may huminto na
kotse sa harap po namin.

"Kuya Raven!" I said and tried to steer the wheel para hindi namin makabangga ito.

Because of what I did, si Kuya Raven na rin po mismo ang lumiko ng manibela.
Napapikit na lang po ako dahil sa bilis ng pangyayari habang hinihintay ang malakas
na impact ng pagtama ng sasakyan pero bago pa man po iyon mangyari ay nakapreno na
ang sasakyan namin.

"Ate Amber. Kuya Shaun," I tried to check them in the back seat and even though
they didn't respond, mukhang okay naman po sila.

"Iche-check ko muna ang makina," saad po ni Kuya Raven habang inaalis ang seatbelt
niya. Bababa na po sana siya ng sasakyan nang biglang umalingawngaw ang isang putok
ng baril.

"Shit! Emerald!"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 96 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-36 minutes
Akiko Mouri's POV

"Let me work with you not as your daughter, but as the King of Diamonds, 12th
Joker," Mikazuki stated with full of persuasion that made me laugh sarcastically.

"What could you possibly offer as help to me right now?" I asked and scoffed at
her. Ilang segundo rin siyang nag-isip bago ako sagutin.

"Amber wants to eliminate Black Sinister after she takes the connection from other
powerful individuals and before she tries to bring down the entire Les Solitaires."
She smirked right after she said those things in front of me. She seemed so
confident with what she was saying, but...

"And? Do you think telling me those things would help with your situation right
now? That Amber Lamperouge is not even a threat. She's just from a family who was
well-praised, but she is not powerful, especially without her tiny Black
Organization," saad ko.

"That's why she asked for help, because she's also one of the Jokers now. She even
offered the title to me when she asked to meet up." Tumaas ang kilay ko dahil sa
sinabi niya.

"Keep going."

"She asked for my support as King of Diamonds and used it to control a few people
under that title. Humingi rin siya ng ilang tauhan mula sa mga Yamaguchi para
maisagawa ang plano niya."

Ano naman sa tingin ng batang 'yon ang mapapala niya sa mga Yamaguchi? Most of our
family's underlings work for me. Tinitigan ko si Mikazuki na nakapamaywang habang
hinihintay ang susunod kong sasabihin. Pinaningkitan ko naman siya ng mata.

"What crossed your mind that made you believe that I'm going to buy your acting? I
am not stupid enough to trust you, Mikazuki," I said.
"I know you wouldn't be trusting me just like this," she replied and tried to
collect herself. Bahagya pa siyang nakahawak sa tiyan niya.

"Do you think I would try to waste your time here if I'm just blabbering about
unworthy things? I may not be the daughter you dreamed I would become, a daughter
that you expected to be just like you, but I am not foolish, Mama. I know when to
use my brain and I think that this is the right time to make the right decisions,
and that is to work with you."

I made no response and kept on staring at her. Instead, hinawakan ko nang mabuti
ang baril na nasa kamay ko. I am not going to shoot her yet. Not now.

"Tita Aemie also made plans with me to take you down."

"And how would you even do it when you just found out who I was?" I admit, I was
quite surprised with what she said earlier. A while ago, she was only looking
pitiful on the ground with her eyes full of tears. Ang pagtataka at galit ay nasa
mga mata niya habang nakatingin sa akin. And now... she's suddenly proposing to be
my ally. To be one of my right-hand people.

"We were supposed to track the Joker down and all along, we thought it was Papa.
Kaya ako pumayag na bumalik at tumira sa mansyon noon dahil gusto kong bantayan ang
lahat ng galaw ni Papa."

"Poor Terrence," I said and smirked at the thought.

"Tita Aemie and I made a lot of plans. Just in case na pumalpak ang isa sa mga
iyon. Actually, Tita Aemie had different ideas from A to Z. She called it plan Ae
to Zeke, as far as I can remember. I can tell you every detail about it—"

"There's no need for that. I'm not interested to hear about 26 plans that ended up
as failures."

Mikazuki may be my daughter, but that does not mean that I am convinced with what
she's trying to do. I know that she has been doubtful and it's the same way for me
as well. At hindi maipagkakaila na kakampi siya ng mga Roswell lalo pa't
nagmamahalan sila ni Bullet Roswell.
But on the other hand, her position as the King of Diamonds, at some point, can be
used as an asset for my plan. Having one of the Kings by my side is more useful and
influential than any other position in Les Solitaires. I can use her.

"So what happened after your investigation about Les Solitaires, especially the
Joker?"

"We did fail a lot of times because we were aiming at the wrong person all along."

"But now, I know who I should be aiming at," dagdag pa niya. Tiningnan niya ako at
ngumisi. I raised my brows because even though she looked quite convincing, hindi
pa rin maitatago na marami na siyang pinagdaanan kasama ang mga Roswell. Those weak
imbeciles.

"And... that should be me?" I asked sarcastically.

"Shouldn't we be targeting the Roswells, instead?" she asked back. Saglit ko siyang
tinitigan bago magtanong ulit.

"How are you going to do that?"

"We'll end them right here, right now."

"Then show me." It was all I could say to her after a few moments of silence.

"It would be my pleasure," she answered as she quickly picked up her gun that was
on the floor. I held my gun tightly, just in case she would go back to her words
and try to shoot me. She started walking towards the venue's door and I followed
right behind her. I still kept my distance in case she tried to do anything
surprising. I have the greater chance to contradict it if it does happen. But
before we could enter, I stated, "If you try to betray me more than what you did
before, I might have to get rid of my apo inside you, Mikazuki."

I watched Mikazuki as she reached for the large door. She opened it and I noticed
her pausing when she saw what's inside.

Napangiti ako at mas binilisan ang paglalakad para makita ko ang reaksiyon niya.
She stood in front of her fiancé's family... and the rest of Les Solitaires that
she obviously didn't expect to see.

I could see the shock in her eyes while she looked somewhat hesitant from what she
was seeing right now. She, then, raised her head and saw different faces smirking
as their guns pointed towards the Roswells and Knights. Kahit saang anggulo man
tingnan ay may nakatutok na baril na sa mga bisita sa gitna. One wrong move and
it's definitely going to be their last breath.

Hindi na kayo makawawala ulit.

She looked around and eyed the Queen of Clubs, King of Spades, Jack of Spades, Ace
of Clubs and other members with their respective titles.

Even those who had just occupied the titles of those who are already killed and now
dead are here, holding each of their own guns.

A deadly and mocking look on their faces were plastered. I am definitely confident
to say that this time, it is going to be a victory for us.
She looked at Terrence and the Roswells who were still sitting at the table where
we left them earlier. I could clearly see wariness on their faces but I am sure
that they want to pull their guns and shoot their enemies anytime. Too bad for
them, they couldn't.

Mikazuki looked at her fiancé who stared at her with a worried face. Bullet Roswell
was about to leave his seat when Mikazuki immediately pointed her gun at him.

Napahinto siya sa paggalaw dahil sa gulat at hindi makapaniwalang nakatingin sa

ginawa ng anak ko.

"Love, what are you doing?" Bullet asked Mikazuki but she ignored her fiancé's
question. Tiningnan niya lang ito nang walang ibang ekspresyon sa mukha niya.

Nalipat ang atensyon ko kay Aemie Roswell nang bigla itong tumayo at susubukan
sanang lumapit kay Mikazuki habang nagsasalita, "Mikazuki, ano bang pinakain sa 'yo
ni Louie at nanunutok ka na lang ng baril bigla—ahh!"

"Mom!"

"Fuck! Wife!"

"What the hell?!"

"Baby Ae!"

Aemie Roswell wasn't able to finish what she was going to say when Mikazuki quickly
shifted the direction of her gun at Aemie and shot her, without cutting her gaze at
Bullet. Napaluhod naman si Aemie Roswell dahil sa tama na natamo niya at pilit na
iniinda ang sakit.

I smiled as I observed the pain and confusion in her eyes dahil mukhang hindi pa
rin siya makapaniwala sa ginawa ni Mikazuki.

All of the guests inside are also shocked with what Mikazuki did to Aemie.

Ezekiel Roswell and his children stood up from their seats and worriedly looked at
Aemie Roswell. Nagkatinginan pa muna sila sa isa't isa kung sino ang lalapit dahil
sa mga baril na nakatutok mula sa iba't ibang parte ng venue pero dahil si Trigger
Roswell ang pinakamalapit ay siya na ang lumapit sa ina at tinulungan ito.

Meanwhile, Ezekiel Roswell was in rage. Mababakas ang galit sa mukha nito habang
tanaw niyang inaalalayan ng anak niya ang kanyang asawa.

Bigla rin nitong binunot ang baril saka itinutok sa akin. Ezekiel Roswell is
undeniably quick-witted for doing that. Based on his expressions, he doesn't want
to hold his anger back anymore and in any second, he might be tempted enough to
shoot me.

I kept a straight face as I looked at him eye to eye. Ezekiel Roswell is a very
skilled individual. I'm also aware that he's not an idiot. Kapag binaril niya ako
ay para na niyang inilagay sa hukay ang mga mahal niya sa buhay. He knows it and
he's also aware that even if he killed me, they won't stand a chance to escape all
the members of the Les Solitaires here. They're outnumbered.
"You know, shooting me right now won't give you satisfying results. After all,
hindi naman ako ang bumaril sa asawa mo, Ezekiel."

"Fuck you, Akiko!" He tightened his grip at his gun. Akmang kakalabitin na niya
sana ang gatilyo nang umalingawngaw ang putok ng baril malapit sa pwesto niya.

"Shit! Dad!"

"If I were you, Dad, I'd prefer to drop the gun." Nabaling ang tingin ko sa
nagsalita. It was Caliber Roswell, pointing his gun at his own father.
Interesting...

Ezekiel was both stunned and in pain because of what his son did. Dahan-dahan
niyang inilipat ang paningin niya mula sa akin papunta sa baril na nakatutok ngayon
sa kanya until his gaze met him.

The Roswells all looked surprised with how one of them acted. Even Ezekiel Roswell
had a confused face as he was looking behind and holding his injured arm.

"What the heck, Kuya Caliber?! What do you think you're doing?!" Katana Roswell
furiously questioned her brother but Caliber Roswell only stared coldly back at her
while his gun was still pointed to their father.

Palipat-lipat ang tingin ko sa mag-ama. Neither of them has anything to say to each
other nor even has the plan to move from their positions. Caliber's finger was
still placed on his gun's trigger, like he's ready to pull it anytime. So, is he
really going to shoot his father again? This is amusing.

"Kuya Cali—"

"Just shut up, Katana!" this time, Caliber Roswell shouted at his sister.

"Caliber, what the hell is wrong with you? Why are you doing this?" tanong naman ni
Trigger Roswell habang inaakay pa rin ang ina nila.

"As the Queen of Diamonds, I should be supporting the King of Diamonds. Whoever
she's working with, I'm with her. If it's with Les Solitaires—if her loyalty lies
to the Joker, then so be it," Caliber answered and shifted his gaze to his father
again.

"I hope you understand, Dad. I also have someone I'd like to protect," he added. If
he wasn't a Roswell, I could've clapped because of what he replied to them.

Ibinalik ko ang tingin sa fiancé ng anak ko na tahimik na nakatayo lang.

"Mikazuki... Love... what are you planning?"

"I am not obligated to tell you anything, Roswell. But like Caliber, I also need to
protect our child," Mikazuki said harshly after glancing at her stomach na
ikinagulat ng kasintahan. Hindi na nakasagot si Bullet Roswell pero nanatili pa rin
itong nakatingin kay Mikazuki.

Isang maliit na ngiti ang lumitaw sa mga labi ko habang ang paningin ay nasa mga
kalaban, lalo na kay Terrence. Bahagya pa akong napailing nang tiningnan niya ako.
Mikazuki, my King of Diamonds, shot her supposedly mother-in-law. Caliber Roswell,
the Queen of Diamonds, also shot his father to prove that he's with us. My husband
was still looking at me with frustration in his eyes and the rest of their allies
were unable to move dahil may mga tauhan ng Les Solitaires na nakabantay sa likod
nila.

Dahan-dahan akong pumalakpak. A slow dramatic clap. "Wow! I can't believe I'll
actually witness such a scene. How dramatic," I said and grinned.

Nakita ko ring ngumisi sina King of Spades, Queen of Clubs, Jack of Clubs, at iba
pang miyembro ng Les Solitaires. It's clear that I'm not the only one who is
amazed. They already don't have any time left pero sila na rin mismo ang
nagbabarilan. I wonder who's going to shoot one another next.

"Are you enjoying it?" Inilipat ko ang tingin ko kay Ezekiel Roswell na nagsalita.
Tumutulo na ang dugo niya mula sa sugat papunta sa kaniyang damit pero nakatatayo
pa rin siya nang maayos. He's a mafia boss himself, after all.

"What are you talking about, Mr. Roswell?" pagmamaang-maangan ko sa kanya. Ang
nakalolokong ngiti sa labi ko ay hindi pa rin nawawala.

"Everything that's happening right now. You think you have it all under control,
don't you?" I looked at him for a few seconds before replying.

"Oh c'mon, Ezekiel Roswell. I don't know what you're talking about." I shrugged and
mockingly frowned at him. I thought he was going to be furious but instead, he
smirked at me.

"I am not as dense as you to appreciate your jokes, Akiko. From the beginning, you
already thought that today was the perfect time for you to come out from your
shadows."

"So, you already knew."

"I am Ezekiel Roswell. How I think alone is far more complicated for your mind to
handle, Akiko Yamaguchi," he proudly said. Like saying his name would justify how
he discovered my plans from the past. Na para bang kapag sinabi niya ang pangalan
niya ay hindi na dapat pa akong magtaka na may alam siya.

"I don't care who you are or how capable you think you can be. Don't brag about
being a Roswell, Ezekiel. Look around, stop embarrassing yourself. You are trapped
inside this room by me. If you think I'm stupid, then what are you?" I said as I
started walking towards him. My teeth were clenched together. I balled my hands
into fists as I felt my rage filling up my entire system.

Hindi man lang siya nababahala kahit na nanganganib na ang buhay niya. He still
believes that the situation is in favor of them.

"I never called you stupid, you said that to yourself."

"Oh, stop buying yourself some time. Mamamatay ka rin naman, why bother mocking
me?" Isang hakbang pa at tuluyan na akong nakarating sa harapan niya. Itinaas ko
ang kamay kong may hawak na baril at itinutok iyon deretso sa noo niya.

So this is how it feels to try and kill a Roswell...

I smirked as I tightened the grip on my gun. This seems fun, after all.
"I was just stating facts, Ms. Yamaguchi." Hindi nagbago ang ekspresyon sa mukha
niya. Hindi siya nababahala na dalawang baril na ang nakatutok sa kanya habang
patuloy pa rin ang pag-agos ng dugo mula sa braso niya. Wala man lang siyang
pakialam na isa sa amin ng anak niya ang maaaring tuluyan siya anumang oras.

"Can you really pull the trigger?" He dared at me as he smirked. Pero kahit anong
insulto pa ang sasabihin niya, hindi niya maitatago ang pag-aalala sa pamilya niya.
He glanced at his wife for a moment, making all those nasty things he said
pointless.

"Of course, I can. I killed my father, my brother and even my mother neatly. What
difference will it make for you?" From his head, I quickly changed my aim to his
injured arm. Mabilis ko iyong binaril kaya napaatras siya nang bahagya. Pinanood ko
ang mas mabilis na pagdugo niyon.

"Oops, I think my hand slipped," I added and smiled. Tinalikuran ko siya at

naglakad ulit pabalik sa kinatatayuan ko kanina nang marinig ko ang mapang-asar na
pagtawa ni Bullet Roswell.

Napahinto ako sa paglalakad at tinignan siya. "Did you just laugh at me?"

"Did I— shit!" Hindi niya natapos ang sasabihin niya dahil mabilis siyang tinamaan
ng bala sa kaliwang balikat niya. It wasn't from me so I looked at my daughter.

"I don't think he was laughing, Mama. He was wincing," she stated without cutting
her gaze at him. Her gun showed off a little smoke coming out from its barrel. So
it was her who shot him.

Instead of answering him, I smirked and transferred the aim of my gun, directly
pointing it to Aemie Roswell who was still on the floor accompanied by her son.

Trigger quickly tried to cover for his mom using his own body. They were alarmed
with what I did and now, the rest of the Roswells are all pointing their guns out
on me.

The Les Solitaires disliked what the Roswells did so in an instant, they aimed
their guns to the Roswells who were not allies, as well as to Alyana Ferrer and
Terrence. Caliber Roswell also pointed his gun both to Lionel and his sister.

Even though her son tried to take cover for her, I could still see Aemie Roswell's
frustrated look. Ibinalik ko ulit ang tingin kay Ezekiel Roswell na naniningkit na
ang mga mata.

Mahina akong natawa. "You really can't bear to see your wife and mother-in-law in
danger, huh?"

Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya. Nanatili ang masamang tingin ng ibang mga
Roswell sa akin habang ang mga baril nila ay nakatutok pa rin sa gawi ko.

"Everyone, relax. Let's not rush. We still have a lot of time for torture," I spoke
as I lowered my gun. I also signaled my men to lower their guns. "I don't have the
heart to kill you that easily."

An exciting plan suddenly ran through my head in an instant.

Tumalikod ako at umastang naglalakad papunta sa harapan nang bigla akong lumingon
ulit at mabilis na inasinta ang binti ni Ezekiel Roswell, saka kinalabit ang
gatilyo.

"Dong!"

Shock was seen on the faces of his three children when he fell to the ground. He
was kneeling with his other leg, still trying to balance his body while his face
darkened.

His wife wanted to run to him but Trigger Roswell didn't let go of her. Katana
Roswell was about to reach for his dad when he shook his head to her daughter na
para bang sinasabing ayos lang siya at huwag na siyang intindihin.

Others may think that he did it to look strong, when in fact, he only did it to
save his stained pride.

How adorable it is to look at their horrified faces.

"Before I forget...to answer your first question, yes. I am very much enjoying
this," I said before deciding to walk back to my seat earlier, next to
my...husband.

"Oh, why don't you all take a seat again and relax before we make each of you
suffer?" I asked them as I was comfortably seated.

"You're crazy," Katana Roswell commented in a low voice, enough for me to hear it.
She then continued on what she was planning to do earlier and ran to her dad. She
helped him stand up and take a seat. Others also went back to their chairs warily.

"Why are you doing this to everyone?" Terrence growled at me.

"What? I am doing what I am supposed to do. What I need to do as a leader. As the

Joker," I replied in a carefree manner.

"I really couldn't believe that you would dare sabotage your own daughter's event.
I am ashamed to call you my wife," he said. Bahagya akong nagulat dahil sa sinabi
niya. Terrence usually showed how sweet and caring he can be.

This time, he's really on the edge of his patience. Not that I cared or was
affected, I am completely honest with what I said. I never looked forward to
spending my life with him, anyways. I have wasted my time acting all sweet and kind
to worthless people. But now, I am doing this to have the life that I wanted. To be
with the man whom I truly love together with our children.

"Don't worry, I thought of the same thing. I never saw you as my husband, Terrence.
You are not the man that I want to spend my life with until the end," I said right
back at him and stood up. Umalis na ako sa mesa at muling naglakad papalapit sa
lugar kung nasaan pa rin nakatayo si Mikazuki.

I saw the Queen of Clubs, Lovelle, who was walking towards her and eyed her from
head to toe as if she was looking at a mannequin, a fake one perhaps.
"So now you're siding with us? The wind must've blown in a different direction,"
dinig kong sambit niya.

"I had my reasons to side with the Roswells before, Lovelle," my daughter answered
in a boring tone.

"Oh, really? I doubt that." She glanced at Mikazuki's stomach.

"King of Diamonds, huh? It doesn't suit you, to be honest," she added.

"Are you jealous of my title?"

"Why would I be jealous about that? Kahit kailan ay hindi kita kaiinggitan,
Mikazuki. You're just a pathetic fiancé thief."

"What?" Mikazuki laughed. "You still can't move on from that? If you want your ex-
fiancé, then take him. Nandoon lang siya, oh. He's all yours, if he wants to marry
you."

The Queen of Clubs obviously didn't like what came out from my daughter's mouth.
She attempted to slap Mikazuki but her hand stopped when Mikazuki spoke once more.
"But if you try to underestimate me again, keep this in mind. You're just the Queen
of Clubs. You're still a step away from my title so if I were you, I would keep
those dirty little hands off to myself."

Lovelle Birkins' POV

"But if you try to underestimate me again, keep this in mind. You're just the Queen
of Clubs. You're still a step away from my title so if I were you, I would keep
those dirty little hands off to myself," she said that made me stop from slapping
her ugly face.

I could see the Joker on her way towards us from my peripheral view so I kept my
hands to myself and prevented a possible scandal. The last thing I would want to do
is to destroy my image in front of the Joker.

"I never said I wanted to take Kuya Bullet. You've already stained his dignity,
he's yours," I said sarcastically, instead.

"You have a point. We already had our romantic days together so it's inconvenient,"
she replied as if she was mocking me.

"And as you can see, we're also expecting our child in a few months."

"Whatever." I rolled my eyes at her. But she just smiled at my remark.

"Seriously, stop being jealous, Lovelle."

"Why would I be jealous of the woman who made my dad suffer and almost die? You
were the reason kung bakit na-coma nang matagal si Daddy Louie!"

"We both know that it wasn't my fault in the first place, Lovelle."
"Yes, you were. At ngayon, si Daddy Louie pa ang pinapunta mo rito? To what? To
make amends for you?"

"You really can't accept the fact that it wasn't me. Forget it." I formed my hand
to a fist but I tried to convince myself not to kill her. At least, not in front of
the Joker.

"You don't know anything, Mikazuki. Stop acting like you know it all, like you were
always right because the truth is that you aren't."

She always acted like a good and obedient daughter in front of my parents. Buti na
lang hindi nagpaloko si mom sa kanya because she obviously looks so fake. I will
also never forget about what she did to Daddy Louie, causing him to be in a
comatose. She took away a lot of important things from me, such as my fiancé and my
dream wedding. She is the main reason why I forced myself to join Les Solitaires.
To prove that she is just a nobody and I'm better than her. Kasalanan niya ang
lahat.

"Of course, I do know a lot of things. And I am absolutely sure about that, to be
honest," she said.

"You're so irritating," I whispered to myself. I am not immature enough para

patulan pa siya. It's obvious that she is trying to wreck my reputation in front of
the Joker. I mean, it's no secret that she is manipulative.

Daddy Louie rushed to go back here in the Philippines right after his doctor
assured him that he was safe to take flights because he told us that he needs to
fix the mess he left here. I wanted to accompany dad but he wouldn't let me, only
to know that the mess he was talking about was all focused on Mikazuki. He wanted
to make amends with this bitch.

Speaking of Daddy Louie, umalis siya kanina kasama ang babaeng 'to. But Mikazuki
came back with the Joker. I wonder where dad is right now. Did he leave already?

Unconsciously, my gaze shifted to the door. I was hoping that dad would be here,
but the door remained closed.

Nang ibalik ko ang tingin ko ay nahuli ko si Mikazuki na nakatingin sa akin. She

probably saw that I was staring at the door so she went to stand beside me. "Daddy
Louie is outside. The Joker you're trying to impress right now shot him earlier."

Her voice sounded like she was trembling when she whispered. Pero nang tingnan ko
naman siya ay parang walang nangyari.

I sarcastically laughed as a response. "Do you think you can fool me? If you're
trying to make me laugh, then you have a weird sense of humor."

"Bakit naman ako magsisinungaling tungkol dito. I care about Daddy Louie, too,
alright? There's no use in bluffing," she replied with a smug face and turned her
back to me saka tumabi sa kanyang ina.

Naiwang nakasunod ang tingin ko kay Mikazuki habang pinag-iisipan kung paniniwalaan
ko ba ang sinabi niya o hindi. She was right at one thing, though, there is no use
in bluffing at me dahil magmumukha lang siyang tanga.

I despise Mikazuki and I don't trust her, that's another fact, pero wala namang
mawawala sa akin kung maniniwala ako sa sinabi niya. Am I right?
But my mind was still holding back. I was supposed to be loyal to the Joker. She
promised me and my brothers that she will help us get revenge on the people whom we
loathe and become one of the strongest families throughout the world.

Naguguluhan ako kung ano ang dapat kong paniwalaan. I need to prove whether
Mikazuki is telling the truth or if she's just tricking me into losing faith in the
Joker. I need to know the truth. And if it was really true, I will make sure that
anyone who will hurt my family will suffer before I kill them.

Ryuu Yamaguchi's POV

Tahimik lang akong nakikinig kay Tita Akiko, o mas okay kung tawaging Joker habang
nakipag-uusap siya sa pamilya ng Roswell.

Mula rito sa taas ay dinig pa rin naman ang mga sinasabi nila.

Marami silang pinag-uusapan na kung tutuusin ay puro pangungutya lang naman sa

isa't isa. Balewala lang naman sa akin at hindi ko iniintindi dahil sigurado naman
na akong kami ang magtatagumpay. Kailangan.

Lumakad ako palapit kung nasaan silang lahat ngayon hanggang sa mapansin ko ang
masamang tingin sa akin ni Lionel Birkins.

Ano'ng problema nitong pekeng anak nina mom at dad?

Ngumisi ako sa kanya nang magtama ang mga paningin namin pero sinuklian niya lang
ako ng isang masamang tingin kaya nang-aasar ko siyang tinawanan at nilapitan.

"Hey, man! Balita ko pinopormahan mo itong bunsong anak ng mga Roswell, ah?
Magaling ka palang pumili. Perfectionist," saad ko sabay tapik ng kanyang braso.

Galit na itinaboy niya ang kamay ko at sumagot, "Huwag mong idamay si Katana sa mga
trip mo sa boring mong buhay."

"Woah! Chill, dude. Pero sa tingin mo ba mas may pag-asa ako kung ako ang
nanligaw?"

"Sa tingin mo ba, papatulan ka ng mga babae?"

Tumawa ako dahil sa sinabi niya at mabilis na tinutok ang baril na hawak ko sa ulo
niya. "Parang ngayon pa lang alam ko na kung sino ang una kong pahihirapan sa
inyo."

"Huwag mo kaming maliitin, baka ikaw pa ang maunang mamatay sa lahat ng nandito."

"I doubt it."

"Umalis ka nga sa harap namin," inis na inis na niyang sambit sa akin.

"Woah! Again, chill. Takot ka ba? Matagal pa naman iyon." Kinindatan ko si Katana
Roswell pagkatapos kong sabihin iyon bago ko ibalik ang tingin kay Lionel. "Kumusta
pala ang pagiging Birkins? Masaya ba?" dagdag ko pa.
"Oo, sarap magmahal ng mga magulang mo, eh. Ikaw? Kumusta ang pag-e-enjoy sa yaman
ng pamilya ko? Sarap sa feeling maging panandaliang rich kid, 'di ba?" Tiningnan ko
siya nang matagal. Napakahambog naman pala nitong ampon nina mom, tsk.

"Masaya rin. Sa tingin mo ba makukuha mo pa lahat ng nasa akin na?"

"Hindi. Ano ba makukuha ko sa 'yo, e wala ka namang pagmamay-ari?"

Habang nasa kalagitnaan kami ng pag-uusap ay nakita kong papalapit sa amin si

Lovelle sa 'di kalayuan.

"Kuya Lionel, Kuya Ryuu, stop arguing about nonsense with each other," singit niya
nang makarating na sa tabi ko.

"By the way, Kuya Ryuu, I looked everywhere but I haven't seen Kuya Shinji here
yet. Nakita mo ba siya?"

"Si Shinji? Baka papunta pa lang 'yon kasama si Queen of Hearts. Alam mo naman ang
dalawang 'yon, magjowa. Malay mo, nag-date pa sila," sagot ko sa kanya.

"Can you try to contact him? Pasabi naman na i-check kung nasaan si Daddy Louie
bago pumunta rito."

"Alright, I'll ask him. Pero ano ba ang nangyari kay Daddy Louie?" Hindi ko na
naiwasan ang magtanong. Mukha kasi siyang kinakabahan o ano. Ano na naman ba ang
ginawa ni dad na ikapapahamak niya kung sakali?

"Someone told me that he was...injured or something. I just want to make sure that
he's alright, considering na kalalabas niya lang din sa hospital, remember?"

"Sige, tatawagan ko si Shinji." Tumango na at tumalikod si Lovelle, pabalik sa

tapat ni Mikazuki Yagami. Tumingin ako sa taas para senyasan ang mga tauhan ko na
bantayan ang mga Roswell nang maigi at ngumisi kay Lionel bago ko sila talikuran.

Agad kong kinuha ang cellphone ko mula sa bulsa para tawagan si Shinji. Panay ring
lang iyon kaya naisipan kong lumabas muna ng hall para tingnan ang lagay ni Daddy
Louie. Saglit kong tiningnan si Tita Akiko na nagyoyosi na ngayon dahil siguro sa
stress sa pakikipagbangayan kay Mr. Ezekiel Roswell.

Hindi na ako nagpaalam na lalabas dahil nagsisimula na akong mag-alala para kay
Daddy Louie.

Hindi ko alam pero masama ang kutob ko kaya mabilis akong naglakad papunta ng
pinto.

Pagkabukas ko ng pinto ay may nahagilap akong anino kaya sinundan ko ito para
tingnan kung si Daddy Louie ba iyon o hindi.

Habang nakasunod ako ay bigla akong kinutuban dahil mukhang hindi imbitado ang kung
sinuman na sinusundan ko. Ilang segundo lang din ang pagitan nang bigla kong
naramdaman na may tao sa likuran ko.

Hinigpitan ko ang hawak sa baril ko at akmang haharap na sana sa kanya nang

maramdaman ko ang isang malakas na hampas mula sa likod ng ulo ko.

Before I fainted, I heard a couple of voices bickering.

"Wengya! Napalalakas yata ang hampas ko, babylabs."

"Tangina mo talaga. Sinasabi ko sa 'yo unggoy, ikaw ang hahampasin ko ng dos por
dos sa mukha pag hindi na magigising 'yang anak ni wakwak."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 97 - Page 9
by Yanalovesyouu
33-42 minutes

Ezekiel Roswell's POV

As I went back to my seat, my gaze remained fixed on the people in front of me.
Katana was sitting beside me and I could sense her worried look on my wounds so I
looked at her and smiled as a reassurance.

"I'm fine, baby," I told her and patted her on the shoulder.

"Dad, stop saying that. It's obvious that you aren't." She refused to believe my
words, and even forgot to make a big deal that I called her my baby.

"Here, Dad. Use this," my daughter said and passed the handkerchief she was holding
to me.

Katana didn't like to be expressive of her emotions, especially with people she
doesn't trust gawking around her, but she can show that she has a deep concern
about the people she cares about. Like her mother...who had just stopped crying
because of what happened earlier.

From a calm composure, I felt my body heat up as my rage was starting to show. I
saw her own blood still dripping on her clothes from her wound as Trigger tried to
apply pressure on it. She flinched in pain and as her husband, I couldn't even go
and help her ease the fucking pain!

My wife noticed my eyes staring at her so she turned to face me and smiled, just
like what I did to Katana earlier.

I balled my hand into a fist as I decided to close my eyes. I didn't want to see
her in pain because it hurts me twice as much to watch her suffer. As much as
possible, I wanted to be the one who will suffer and take all the pain, rather than
to see my wife and children this way.

My thoughts started to fade away when my wife slightly poked me on my arm. "Do you
need anything? Does your wound still hurt too much?" I asked her, but she shook her
head as a response.

"Okay lang talaga ako, dong. Hehe. Pero may tanong ako."

"What is it?"

Before she answered, she glanced at my hand holding a gun. "Hindi ba nila kukunin
'yong mga baril natin?"

"What the fuck, wife?"

"Alam mo, ang bingi mo, dong. Sa iba na lang nga ako magtatanong, huhu." She then
turned to face Akiko Mouri's direction and raised her uninjured hand. Everybody's
attention was on her. It seemed like they were also waiting quietly for her to
start talking.

"Hindi n'yo ba kukunin 'yong mga baril namin? Tanong ko lang, kasi kapag hostages
'di ba dapat walang hawak na baril? Hehe."

Akiko Mouri and Bullet's fiancée looked at each other in a confused manner. And
after a few seconds, Mikazuki cleared her throat and told her men, "Take their
weapons."

Some of her henchmen approached us and took our weapons. I looked at my wife as she
awkwardly smiled at me. "Ano'ng tinitingin mo, dong? Tama naman ako, ah?"

I sighed and looked at her wound once more. She's trying to keep my mind off things
despite her arm hurting.

My wife is a strong and amazing woman. I've been spending decades of my life with
her and I know that she is tougher than she looks like, but I still want to protect
her from harm at all costs.

Mikazuki was too impulsive to shoot her mother-in-law. I didn't notice any doubt or
remorse on her face when she did that, but it got me thinking.

I could sense that something was off.

I have been aware all this time that Mikazuki and my wife have been frequently
hanging out together. They have been investigating a few things with the help of
each other. It's possible that this was all part of their plan. I just didn't get
why my wife had to get shot.

What made me conclude that they were up to something was because of my son,
Caliber, who took part in it.

I was taken aback when he shot me, until I recalled something. But then, I realized
a few things about what was going on. Caliber mentioned that he was the Queen of
Diamonds and I have no objections to that. And knowing my son, he wouldn't be rash
with any of his decisions, whether he is forced or controlled by someone else.

I am not worried that they had their own plans without including us because Bullet
and I have also thought things through before planning the event.

We'd been investigating the larcenist for a long time, so we were already
anticipating for this to happen. I've already called up Lamperouge along with the
others to back us up so that we can turn the tables at precarious scenarios or on
whatever the larcenist was planning.

We were all aware that the larcenist has been leading this whole time and not this
fucking Joker in front of us. And truth to be told, she is just one of the stupid
pawns.

We never got the chance to discuss our plans because we were making amends with
Terrence and mom most of the time. I just hope that whatever my wife, Mikazuki, and
Caliber had planned will add up on our advantage of winning at this point.

We should've taken a step back when we knew that we were ahead of things. Because
if something goes wrong with our plans, we might be putting all our lives in
danger.

I was cut off from my thoughts when I sensed a familiar presence within the corners
of the hall. I tried to scan the room without making it obvious. A smirk formed on
my lips when my eyes caught a few of the people I was expecting to arrive, standing
at the balcony and aiming their weapons towards the members of Les Solitaires.

Now, everything is according to plan.

The fucking Joker was still walking confidently in front of us. The irritating
sound of her high heels echoed through the hall. It seemed like she had convinced
herself too much that she had already won. Too bad for her, I don't give pity to
bitches who mess with my family.

"Your army had already helped you take the opportunity to end my life, but you
wasted it instead because you think you're powerful enough for me to even fight
back," I tried to catch her attention.

She looked at me irritatedly with her cigarette between her lips.

"I just hope you won't regret not sending me to hell sooner," I added. She took her
cigarette out of her mouth and smirked at me.

"Mr. Roswell, don't get too excited. You'll spend your whole life suffering down
there. Don't you want to say goodbye to your family first? Lalo na sa asawa mo,
mukhang sabay pa naman kayong mamamatay," she said this without even bothering to
look at me and continued walking back and forth.

Without sparing any second, I immediately grabbed a couple of guns underneath the
table.

Good thing I have prepared weapons in advance. I used my uninjured hand and began
to shoot Les Solitaires' men that my gun could reach in range. I still had
difficulty moving because I was shot three times, but the pain was now tolerable
for me.

When my family and Terrence Von Knight saw what I did, they froze for a while. "Get
your weapons under the table!" I shouted loudly.

I turned to face my wife and gently grabbed her hips. "Take this," I told her and
handed over one of the guns that I took earlier.

"Waaa! Bakit hindi mo kaagad sinabi sa akin na may tinago kang mga baril sa ilalim
ng mesa. Zeke, nakatatampo ka na talaga, ah." Before I could respond, my wife had
already turned her back on me and aimed her gun at the members of Les Solitaires.

Everybody else also started to shoot at the people who were trying to trap and kill
us. We swiftly cleared the people guarding near the dinner table before standing up
and going on separate corners.

Those who were out of range for us have also been taken down and replaced by the
Roswells and Yaji.

They were now the ones pointing their weapons on high ground, not at us, but at the
remaining Les Solitaires members.

When Akiko Mouri's men near the entrance became alarmed, they immediately pointed
their guns at us but failed to even shoot one of us. Akiko's face turned red in
fury when she noticed her men were already on the ground. Some were still breathing
but I doubt it if they could survive any longer.

"What the heck is wrong with you, idiots?!" she screamed and kicked a few dead
bodies near her. She clenched her fist and tightened the grip on her gun.
"I told you, you will regret not sending me to hell sooner," I commented as she
locked her eyes furiously at me. We both aimed our guns at each other and at the
same time.

"Petengene! Madame, mawalang galang na pero nandito na ang pinakagwapo." I heard

Lerwick's loud voice from the balcony but I decided to ignore him because I didn't
have time to deal with his nonsense.

I glared at Akiko Mouri as I gripped on my gun tightly. She won't get away with
this. She turned my son's engagement party into a fucking chaos. Nothing is going
to stop me from carrying out my plans now.

I was about to pull the trigger of my gun when I heard something roll in front of
me. And the moment I realized what it was, it was already too late. "Fuck!"

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

Lahat kami ay nakayuko nang paupo sa sahig habang maingat na pinapakiramdaman ang
galaw ng bawat isa at ng mga kalaban.

Tahimik naming hinihintay na mawala ang makapal na usok na sanhi ng pagsabog ng

granadang hinagis ng isa sa amin kanina. Anak ng tinola! Sa harap pa yata ni Mr.
Roswell niya naihagis. Gago talaga.

Nang tuluyan nang mawala ang usok sa buong venue ay nahuli ko ang masamang tingin
ni Mr. Roswell sa amin.

"Who did that?!" Sa tono pa lang ng boses niya, alam na alam ko na tutuluyan niya
kung sinuman ang umawa n'on. Potek!

"Wengya. Mr. Roswell, hindi ako 'yon." Mabilis kong binaling ang tingin kay Lee na
halatang nagpipigil ng tawa, "Hoy, Lee! Ikaw ba naghagis n'on?"

"Aba! Ba't nadamay ako? Tanungin n'yo si Lerwick," depensa niya.

Nang tingnan naman namin si Lerwick ay may mga hawak pa siyang granada na hindi pa
niya naihahagis. Hayop!

"Petengene, bossing! Sinunod ko lang naman ang utos ni Boul na ihagis sa harap n'yo
iyong mga smok greneyd at plashbang. Kilala n'yo naman ako, gwapo na, obijent pa."
Kagaad niyang iniabot kay Boul ang dalawang natitirang granada na hawak niya. "Oh,
p're. Ikaw na maghagis, ako pa napagbibintangan sa mga pakana mo, eh. Ampupu!"

"Oh si Boul pala naman, Mr. Roswell, eh. Wengya!"

"Boulstridge."

"Mga ulol!" asik ni Boul.

"Bossing, oh, ulol ka raw."

Habang tuloy ang pagbabangayan nila ay inilibot ko ang paningin sa buong lugar.
Napansin ko ang pamilyar na pigura ng isang matandang babae. Woah! Anak ng tinolang
blue! Hindi ba't si Queen Alyana iyon?

Nasaan na kaya iyong tomboy?

Earlier...

-Flashback-

Tahimik kaming dalawa nitong tomboy na si Andrea habang minamaneho ko ang gwapong-
gwapo kong sasakyan papunta sa isang private resort kung saan magaganap ang
proposal ni Pareng Bullet kay Mikazuki.

Ang totoo niyan, wengya! Kanina pa nag-iinit ang puwit ko rito sa sobrang
pagkasabik. Pucha! Tinalo ko pa iyong mga taong sumasali sa PBB sa sobrang tagal
kong nakulong sa loob ng bahay-bakasyunang iyon simula no'ng maaksidente kami.
Ampota! Ngayon na lang ako muling masisilayan ng mga libo-libong babaeng
nagkakandarapa sa isang Kaizer Maxwell Lamperouge.

Tapos mantakin n'yo na sa paglabas pa namin ay may nakaabang na action. Anak ng!

Binilin kasi ni Mr. Roswell kanina na kailangan daw naming maghanda sa pagpunta sa
party.

Kung normal na tao siguro ang kausap ni Mr. Roswell ay aakalaing pinaghahanda lang
kami na magbihis ng magagarang damit na babagay sa pupuntahang okasyon. Pero para
sa amin, maghahanda kami dahil sa bakbakan. Let's get it on, baby!

Wengya! Lilitaw na naman ang kagandahang lalaki at taglay na husay ng nag-iisang

Kaizer Maxwell Lamperouge pagdating sa larangan ng pakikipaglaban.

Saglit kong sinulyapan si Andrea at saka muling ibinalik ang paningin ko sa daan.
"Babylabs..." tawag ko sa kanya nang hindi inaalis ang tingin sa daan.

Malapit-lapit na rin kami sa destinasyon namin pagkatapos ng ilang oras na

pagmamaneho kaya gusto ko nang kunin ang sandaling ito para humiling sa kanya.

"Ano na naman ba, unggoy?"

"P'wede bang mag—"

—hintay ka na lang sa sasakyan.

"Oo, mag-iingat ako ron." Kaagad niyang pinutol ang sasabihin ko kaya hindi ko na
ito naituloy.

Wengya! Wala na! Hindi pa nga nagsisimula, tinapos na niya kaagad 'tong usapan.

Seryosong-seryoso iyong tomboy sa sinabi niya kaya wala na akong ibang magagawa
kung hindi ang hayaan siya. Alam ko namang hindi magbabago ang desisyon niya.
Halata naman, eh.

Hindi ko lang talaga mapigilang mag-alala dahil sa lahat ng babae sa grupo sa amin
siya lang at si Caileigh ang hindi ganoon kabihasa pagdating sa pakikipaglaban.
Bukod sa basic self-defense na sapilitan ko pang itinuro sa kanya dati.

Pero kung sabagay, may pagka-Amazona naman si Andrea at palaban kaya sa tingin ko
ay kayang-kaya naman niyang makipagsabayan.
Kaso... potek! Bilang asawa, nakapag-aalala pa rin.

Baka mamaya ay may makaharap siyang kalaban doon at magkataong wala ako, e di
nalintikan na. Takte!

Kung bakit ba naman kasi naisipan pa ng mga babaeng sumama, eh.

E di sana palagay na ang loob ko na nasa maayos lang sila ngayon.

Pero hindi ko rin naman sila masisisi, alam ko namang gustung-gusto na rin nilang
makalabas.

Maliban na lang sa kapatid kong si Meisha. Iyong mga suspetsya ko noon na umaalis
siya ng bahay-bakasyunan, totoo pala. Dahil siya mismo ang nagkumpirma n'on sa amin
kanina.

Saglit kong sinulyapan si Andrea at saka ibinalik ang tingin sa daan. Wengya!
Hayaan na nga. Gagawa na lang ako ng paraan para mapanatili ang paningin ko sa
kanya at mabantayan ko siya.

O kaya naman ay ihahanap ko na lang siya ng magandang pwesto na pwede niyang

mapagtaguan kapag nalagay kami sa delikadong sitwasyon.

"Hoy, unggoy! Dito na yata iyon. Lalampas ka pang tanga ka," biglang sabi ni Andrea
habang nakaturo sa isang malaking gate na kamuntikan ko nang malampasan.

Sumulyap ako sa rearview mirror at nakita kong ipinarada ng mga kasamahan namin ang
mga sasakyan nila malapit sa gate kaya gano'n din ang ginawa ko.

"Oo nga 'no? Dito na nga," sabi ko habang ipina-park ang kotse.

"Ba't ka ba kasi lutang, ha unggoy? Kabado ka ba?" tanong niya sa akin.

"Sus! Wengya! Itong gwapo kong 'to, kakabahan? Kung experience lang din naman ang
pag-uusapan, alam na alam mong mula bata pa lang, batak na kami ni Mr. Roswell.
Nahihinaan ka yata sa akin, babylabs."

"Oh e di bilisan mo nang mag-park, kaysa kuda ka nang kuda r'yan." Ikinasa niya ang
baril na hawak niya kaya napalunok ako. Wengya! Desidido talaga siyang sumama.

Nang makababa na kaming dalawa ng tomboy ay nag-umpisa na rin kaming maglakad

papasok sa loob kasabay ng iba naming mga kasama.

Dahan-dahan lang ang naging paglalakad namin, nagmamatyag at nag-aabang sa mga

posibleng sumalubong sa amin. Wala ang mga karaniwang tao na makikita mo sa isang
resort, mga staff, guard, at iba pa.

Ilang saglit pa ay may mga namataan na kaming mga lalaking naglalabasan sa kung
saan. Kaagad naman kaming nagkatinginan ng mga kasamahan ko at sabay-sabay na
napangiti. Wala silang inaksayang pagkakataon dahil mabilis nila kaming pinaulanan
ng mga bala. Wengya!

"Babylabs, dito ka lang," sabi ko at saka siya hinawi papunta sa may likuran ko.
Hindi kami nagpatalo s'yempre. Nagtago kami sa mga pwede naming pagtaguan habang
nakipagpapalitan ng putok sa kanila.

"Syet! Napakaasintado ko talaga," pagyayabang ni Lerwick nang maubos namin sila.

"Ang sabihin mo, inspired ka dahil nandito ako, Baby Lerwick," sagot ko sabay kagat
sa labi.

Kaagad naman siyang sumakay sa sinabi ko at may pagpulupot pa sa braso ko ang loko.
"Petengene, Baby Lampe. Ang aga-aga, pinakikilig mo ako." Anak ng!

"Lerwick." May halong pagbabanta ang tono ng kapatid kong si Mei kaya mabilis na
kumawala mula sa pagkakapulupot sa akin 'tong gagong si Lerwick. Pftt!

Nagpatuloy lang kami sa paghahanap ng eksaktong kwarto kung saan nagaganap ang
party na sinabi ni Bossing.

Naunang maglakad sina Lee at Lerwick, habang nakasunod kami sa kanila. Ilang
pasilyo rin ang nilikuan namin nang bigla silang huminto.

"Ano iyon, p're?" tanong ko.

"May tao, p're," bulong ni Lerwick at tinuro ang tao mga ilang metro ang layo mula
sa amin. Hindi kita ang kabuuan nito. Tanging ang mga paa at binti lang niya ang
nakikita, senyales na nakaupo o nakahiga sa sahig ang taong iyon.

"Lapitan na kaya natin, 'tol?" tanong ko pero bago pa ako makapagsimulang maglakad
ay naunahan na ako ni Andrea.

"Ang bagal."

"Wengya, babylabs!" Ito na nga ba ang sinasabi ko, e.

Kaagad kong sinundan si Andrea na lumapit doon sa tao at nagulat kami nang makita
kung sino iyon.

Anak ng tinolang masarap!

"OMG!" Iyon na lang ang naging reaksyon ni Caileigh nang makita ang taong nakahiga
sa sahig at may tama ng mga bala ng baril sa katawan. Napakapit pa siya sa braso ni
Boul.

"Is that..."

"Si Louie Birkins."

"W-wakwak."

Sabay ang naging pagsagot namin ni Andrea kaya nagkatinginan kami. Nabakas ko sa
boses niya ang damdaming hindi ko maipaliwanag. Iyon ang pakiramdam ng pananabik sa
muling pagkakita sa isang matalik na kaibigan at pag-aalala dahil sa sinapit nito.

Shit!
Dahil sa nakita kong reaksyon sa mga mata niya ay mabilis akong napaupo para
pulusuhan si Birkins.

Nakahinga ako nang maluwag nang maramdaman ko ang pulso nito. "Ba—" Tatawagin ko
sana si Andrea nang magsalita ito. Nasa tabi ko na siya at pinagmamasdan ang
kababata.

"L-Louie," mahinang sabi niya at tinapik ito sa may pisngi.

"He's buhay pa! Like OMG talaga," sabi ni Caileigh nang pulsuhan niya rin ito sa
kabilang side ni Birkins.

"Hey, Louie. You can dinig us naman, 'di ba?"

"Hoy! Louie Birkins, huwag kang mamamatay r'yan. Sinasabi ko sa 'yo, ako mismo ang
sasaksak sa 'yo 'pag namatay ka," bulyaw n'ong tomboy kong asawa. Wengya!

"Naririnig mo ba ako?" tanong n'ong tomboy. Pero walang kahit na anong sagot o
kahit paggalaw man lang bilang tugon.

"Sasamain ka talaga sa akin Louie Birkins kapag hindi ka sumagot." Kahit ano'ng
gawing bulyaw ni Andrea ay walang kibo si Birkins.

"He's badly bleeding," komento ng asawa ni Lee kaya napatingin kami sa mga tama ng
bala na patuloy sa pagdurugo.

"I'll try to make it tigil. You guys can make una na sa loob," pagpiprisinta ni
Caileigh at saka kumuha ng tela mula sa body bag na suot niya.

"But before you guys make alis, can you like lift Louie and make him dala over
there sa gilid," pakiusap niya. Kaagad namang lumapit si Boul at tinantsa kung
paano bubuhatin si Birkins kaya tinulungan namin siya ni Lerwick.

"Dahan-dahan lang, mga hayop," paalala naman ni Andrea dahil bahagyang lumaylay
isang kamay ni Birkins nang maingat namin ito.

"Ayos na ba rito?" tanong ni Boul sa asawa niya.

"Can you make usog pa nang kaunti, babe?"

Nang mailapag namin si Birkins ay kaagad namang lumapit si Caileigh para lapatan
ito ng paunang lunas.

"Mauna na kayo sa loob." Si Andrea ang nagsalita kaya napatingin ako sa gawi niya.

Mabilis na sumang-ayon ang kapatid kong si Meisha. "She's right. Mauuna na kami
roon." Nakaturo ang mga daliri niya sa isang hagdan. "That is the stairs that will
lead us to the balcony where the party is being held." Nang mag-umpisa nang
maglakad si Meisha ay sumunod na ang iba naming mga kasama.

Samantalang kami ni Boul ay naiwan lang dito na nakatayo. Hindi mawala ang mga
tingin ko kay Andrea na nakaupo sa harap ni Birkins. Napahilamos ako ng gwapo kong
mukha dahil hindi ko alam kung susunod ako sa loob o magpapaiwan dito sa labas para
samahan sila ni Caileigh.

"Ako na ang maiiwan dito kasama nina Andrea." Mabilis kong nilingon ang boses ng
lalaki na nagsalita, si Lewis.
"Bakit pa? Kayang-kaya na naming dalawa 'to ni Caileigh," kontra n'ong tomboy.

"Hindi pwede, baka mapahamak kayong dalawa rito, Andrea," sagot ni Lewis.

"Tama ang kuya mo, babylabs. Baka may dumaan na mga kalaban dito. Mabuti nang may
makasama kayo," pagsang-ayon ko. May punto rin naman itong utol ni Andrea, eh.
Siguradong may mga back-up pang parating ang mga kalaban. Baka magkataong madaanan
pa sila at sila ang mapagdiskitahan.

"Oo na, sige na." Napangiti ako dahil hindi na kumontra ang tomboy. Tumingala siya
sa direksyon ko at saka muling nagsalita. "Mag-iingat kayo sa loob," paalala niya
kaya mas lalong lumawak ang mga ngiti ko.

"Oo naman, babylabs! Sabi mo, eh," mabilis na sagot ko sabay kindat sa kanya.

Lumingon ako sa gawi ni Boul at saka siya tinanguan. Nang makuha niya ang ibig kong
sabihin ay nag-umpisa na siyang maglakad patungo sa hagdan.

Nauna nang umakyat si Boul sa parehong hagdan na tinuro ng kapatid kong si Meisha
kanina samantalang nahuli naman ako sa paglalakad para sulyapan sana sa huling
pagkakataon sila Andrea.

"Anak ng!" Gulat na gulat ako nang makita si Andrea na nakatayo sa harap ko.

"Akin na 'yang baril mo," mabilis niyang utos sa akin.

"Hindi ba't may hand gun ka na babylabs?" tanong ko. Inilabas niya ang hand gun at
saka iniabot sa akin.

"Ayoko n'yan. Gusto ko iyong rumaratrat ng kalaban." Wengya!

Magsasalita pa sana ako nang marinig namin ang pagbukas ng pinto.

Wengya!

Dahan-dahan akong naglakad pababa at hinawi si Andrea papunta sa likod ko. Kung
hindi ako nagkakamali, isa ito sa mga pinakitang larawan sa amin kanina ng kapatid
kong si Mei.

Isa ito sa mga tunay na anak ni Birkins. Marahan akong naglakad papunta sa may
pinto at hinintay siyang makalabas nang tuluyan. Hindi naman niya napansin ang
kagwapuhan ko kaya hindi ako makapapayag.

Nang makalagpas siya sa akin ay mabilis kong hinampas ang baril ko sa may batok
niya kaya natumba siya na agad ko namang nasalo.

"Wengya! Napalalakas yata ang hampas ko, babylabs."

"Tangina mo talaga. Sinasabi ko sa 'yo unggoy, ikaw ang hahampasin ko ng dos por
dos sa mukha pag hindi na magigising 'yang anak ni Wakwak."

"Nasalo ko naman babylabs, oh."

-End of Flashback-
"Can you guys stop bickering? Nadaragdagan ang mga kalaban natin," saad ng asawa ni
Wallace habang masama ang tingin sa amin.

"Everyone, try to focus," pagsegunda naman ng asawa ni Lee. Kaya minsan, ayaw rin
namin silang isama, eh. Naninira ng good time 'tong mga asawa ng mga mokong,
maliban kay tomboy s'yempre.

"Bangis talaga ng asawa mo, 'tol!" komento ni Lerwick.

"Wala nang mas babangis pa sa asawa ni Lamperouge," sagot naman ni Lee sa kanya
kaya kaagad na nagtawanan ang mga mokong.

"Buti naman alam n'yo," pagsang-ayon ko.

-Flashback-

4 hours earlier...

"Flush!" nakangiting sigaw ni Lee kasabay ng paglapag niya ng mga barahang hawak
niya. May halong angas ang mga ngiti niya kaya tinignan siya nang masama ni Boul.

"Two pair."

Pfft. Natawa naman ako dahil sa nakasimangot ang itsura ni Boul nang ibaba niya ang
baraha niya. Wengya! Mukhang minamalas na naman 'tong si Bouldado, ah?

"Ayos lang iyan, 'tol. Bawi ka na lang next life. Pfft!" sabi ko sa kanya at
tinapik pa siya sa likod para medyo gumaan ang loob niya. Pero hindi ko sinasadyang
malakasan nang bahagya ang pagtapik kaya sinamaan niya ako ng tingin.

Umagwat nang kaunti habang ngingiti-ngiti ko namang tinignan sila isa-isa at saka
muling sinipat ang barahang hawak ko. "Straight flush," mayabang kong sabi sabay
lapag ng mga baraha.

"Takte. Akala mo naman panalo na siya," bubulong-bulong na sabi ni Lerwick. "Eksyus

mi, p're. Mawalang galang na pero kakabigin na ng mas nakagagandang lalaki ang mga
taya n'yo."

Akma niyang kukunin ang mga perang itinaya namin na nasa lamesa pero pinigilan ko
agad siya. "Teka, teka, ano bang baraha mo?"

Lokong 'to. Hindi pa nga inilalabas ang baraha niya, kumakabig na. Sigurado naman
akong panalo na ako ngayon dahil mas nakagagandang lalaki raw ang kakabig—

"Royal flush lang naman."

"Wengya! Akala ko panalo na ako, e!"

"Aba matinde! Tanggapin mo na, 'tol. Panalo na nga ako kapag usapang gandang
lalaki, panalo pa ako sa pusoy."

"Asa ka naman."
Hindi na siya sumagot sa akin. Tinatanggap na siguro na 'di hamak na higit na mas
lamang ako kung usapang 'gwapo' lang din naman kaysa sa kanya.

Pero kahit ganoon ay nakasimangot pa rin kaming dalawa ni Bouldado habang

pinanonood si Lerwick na nakangising kinukuha ang mga taya namin.

Samantalang si Lee naman ay pangiti-ngiti na lang habang umiiling-iling.

Sigurado talaga akong may kadugasan na ginagawa 'tong si Lerwick, eh. Hindi man
lang kami manalo-nalo. Wenga! Hindi naman sa naghihirap na ako at wala na akong
kayamanan pero ayoko namang mapunta na lang kay Lerwick ang perang hawak ko. Baka
mamaya mabigwasan ako n'ong asawa kong tomboy, mahirap na.

Madalas kaming magpusoy nitong tatlong tukmol na kasama ko rito kapag wala kaming
magawa. Minsan sumasali rin sina Strife, Lewis at Blood pero madalas ay may
sariling buhay ang mga iyon. Lalo na iyang si Blood, missing in action madalas.
Naghahanap siguro ng chikababes dahil siya lang ang lonely at single sa amin dito.

Hindi pa rin kasi kami pwedeng lumabas dito hangga't walang go signal mula kina
Aemie.

Nagbabalasa na muli ng baraha si Lerwick para sa isa pang round nang biglang
tumunog ang isang cellphone na nasa lamesa. Nagkatinginan kaming apat at
nagpakiramdaman kung sinong dadampot niyon.

Wengya! Ilang segundo iyong nagri-ring pero wala pa ring sumasagot sa tawag kaya
sinilip na ni Lerwick ang telepono at tinignan iyon.

"Gago, 'tol, si Bossing!" sabi ni Lerwick tapos ay tumingin sa akin. Saka ko lang
napagtanto na cellphone ko ang kanina pang tumutunog.

"Ano? Gago si Bossing?" tanong ko habang nakangisi. "Susumbong kita," dugtong ko

pa.

Mabilis namang nailipat nitong gagong si Lerwick ang sisi kay Boul kaya naman gusto
kong matawa. "Petengene, ano sabi mo Boul, gago si Bossing?"

"Pero naknampucha! Tumatawag si Bossing sa'yo," pagbabalik ni Lerwick ng usapan

saka dinampot ang telepono at mabilis na iniabot sa akin.

Kaagad ko naman iyong sinagot, "Yo! Mr. Roswell."

[Who are you with?]

Tinignan ko isa-isa ang tatlong kumag na kasama ko. "As usual, iyong tatlong tukmol
lang, Mr. Roswell."

[Let them hear what I have to say.]

Mga ilang segundong huminto sa pag-iisip ang utak ko sa bungad ni Mr. Roswell bago
ko iyon lubos na naunawaan.

"Ayos na, Mr. Roswell," sagot ko at nang mai-loudspeaker ang tawag at saka inilapag
iyon sa lamesa.

"Gusto raw tayong makausap, mga 'tol," maikling paliwanag ko sa tatlong gago dahil
ipinagtaka nila ang ginawa ko.
"Yo, Boss?"

"Boss, long time no talk!"

"Sebastian Lerwick at yor serbis, Bossing!"

Napansin ko ang pagpasok nina Strife at Milka mula sa hardin nitong bahay-
bakasyunan.

Nakatingin silang dalawa sa amin at mukhang interesado sa kung ano ang nangyayari
kaya sinenyasan ko silang lumapit na rin. Tinuro ko ang telepono at ibinulong sa
hangin ang salitang 'Si Mr. Roswell' na kaagad naman nilang naintindihan.

[Bullet had planned to make another wedding proposal tonight.]

"Yown!"

"Naks naman, Pareng Bullet!"

"Can you hold your fucking tongues and let me finish first?"

Natahimik kaming lahat nang marinig ang galit na boses ni Mr. Roswell. Wengya! Kung
kaharap lang namin 'to, siguradong nagkasa na iyan ng baril at hahabulin ang
pinakamaingay sa amin.

[Suit up and get ready. I'll have my men bring everything you need.]

Namatay na ang tawag pagkasabing-pagkasabi ni Mr. Roswell ng linyang iyon.

Saglit kaming nagkatinginan nang may halong pagtataka at pagkasabik sa mga mukha.

"'Tol, alam n'yo ba kung ano ang naiisip ko?" tanong ko.

"Action!" sabay-sabay pa naming sabi na may kanya-kanyang ngiti sa mga labi.

"Woo! Let's get it on, baby!"

Oo, alam naman naming hindi na kami ganoon kabata pa pero hindi rin naman kami
ganoon katanda. Alam na alam na agad namin kung anong ibig sabihin ni Mr. Roswell
sa salitang 'get ready.'

Wengya! Buong buhay ko yata ay sumasabak ang kagwapuhan ko sa mga bakbakan na iyan.

Ang nakapagtataka lang ay kung bakit kailangang maganap ang ganoong senaryo sa
proposal ni Pareng Bullet. Hindi naman na namin naitanong kay Mr. Roswell dahil
mukhang ayaw na rin naman niya makipag-usap.

Muling tumunog ang telepono ko, agad ko iyong binuksan at tignan. "Na-text na ni
Mr. Roswell iyong location, mga p're."

"Syet! Ano pang hinihintay n'yo r'yan? Let's prepeyr ebriting we nid."

"Bakit hindi muna tayo magsipagligo at magsuot ng damit na komportable?" suhestiyon

ni Strife.
"Ampupu. May punto, may punto," pagsang-ayon ni Lerwick habang napakakamot ng ulo.

Pfft! Signs of aging. Buti na lang talaga at gwapo ako at never kong nakalimutang
maligo muna bago isabak ang karikitan kong taglay sa bakbakan.

Tumayo na kami mula sa pagkakaupo sa sofa at magkakasunod na naglakad patungo sa

hagdan upang pumunta sa kani-kanya naming mga kwarto.

"Takte, 'tol! Bilis bilisan mo naman ang pagkilos. Mayayari tayo kay Bossing kapag
na-late tayo," sigaw ni Boul nang makita niya akong pababa na ng hagdan.

"Wengya, 'tol. Easy-han mo lang. Hindi naman ako pwedeng makipagbakbakan nang hindi
man lang pumoporma."

"Ulol, uugod-ugod ka lang talaga."

Napailing na lang ako habang naglalakad palapit sa center table kung saan nakalatag
ang iba't ibang klase ng mga baril, kutsilyo, granada at mga ammo.

Sandali akong nag-isip at tiningnan ito para mamili bago dinampot ang dalawang
poging-poging Heckler and Koch VP9 at ilang piraso ng extra magazine. Itinago ko
iyon sa likod ng suot kong pantalon tapos ay dumampot pa ng isang pocket knife para
siguradong-sigurado na walang laban ang mga makalalaban ko.

"Wala pa ba si Blood?" tanong ni Lewis na kabababa lang din habang inaayos ang
pagkakatiklop sa manggas ng polo niya. Wengya! Baka akala nito business meeting ang
pupuntahan namin, ah?

"Wala pa," biglang sagot ni Cassandra.

"Yeah, saan ba nagpupunta ang kaibigan n'yong iyon?" segunda naman ng asawa ni Lee.

"Ano pa bang maaasahan ninyo r'yan kay Jerson Ken eh ang bagal na nga kumilos,
paasa pa ang gago," sagot din ni Andrea. Wengya! Mukhang mainit na naman ang ulo
niya.

"Why are you so gigil ba kay Jerson, Ame-girl? You always make bara na lang to him
lagi," bigla namang sumulpot ang asawa ni Boul.

Magkakasama silang dumating nina Meisha, Milka at Caileigh at lumapit din sa lamesa
habang nakatingin sa mga kagamitan. Bihis na bihis sila katulad ng sa amin.
Halatang sasabak din sa giyera kaya nagtataka namin silang tinignan.

"Hindi ko lang gusto ang hilatsa ng pagmumukha niya. Parang hindi gagawa ng
matino," mabilis na sagot nitong tomboy.

"Where do you think you're going, ladies?" hindi na napigilang magtanong ni Strife.

"To witness Bullet's proposal," maikling sagot ng asawa niya.

"Teka, wala namang binanggit si Mr. Roswell na kasama kayong mga kababaihan, ah?"
sabi ko.
"Pero Ezekiel did not make sabi naman na we're not allowed to make sama with you
guys, am I tama?" singit naman ni Caileigh.

"I agree with Caileigh. You can't just go out and leave us here doing nothing,"
dugtong naman ng kapatid kong si Mei.

Oo nga naman, Kaizer. Wala nga namang sinabi si Mr. Roswell.

"Pero, maganda kong asawa, hindi tayo sigurado kung ano'ng pwedeng mangyari doon,"
pagkontra ni Lerwick.

"That's why we have more reasons to join you. And besides, I am aware of what could
possibly happen during the event in that place," mabilis na sagot ni Meisha sa
kanya habang ang mga tingin nito ay nasa sniping rifle na hawak niya habang maingat
niyang sinusuri.

"Huh? What do you mean, Mei?"

"Saan mo naman nakalap ang mga impormasyon tungkol r'yan?"

"How did you know?"

Sunud-sunod na ang mga tanong na ibinato ng mga kababaihan sa sinabi ng kapatid ko.
Habang kami namang mga kalalakahihan ay nanahimik na lang pero nanatiling
nakatingin sa kanya at naghihintay ng kasagutan.

Isinuot niya ang sniping rifle sa likod niya at saka tumingin sa amin. "Remember
when you guys always caught me, all dressed up, like I was going somewhere?"

Kinuha niya ang isang hand gun at saka iyon naman ang sinuri. "Umaalis talaga ako.
Nakipagkikita ako kina Kayden at Amber," pagtutuloy niya sa sinasabi.

Wengya! Sinasabi ko na nga ba, eh. Duda talaga akong no'ng sinabi ni sis na
naglalakad-lakad lang siya sa hardin noong nakita namin siya. Pati na rin iyong
ilan pang beses ko siyang nakikitang nakabihis at umaalis.

"Bakit?" mabilis na tanong ni Lerwick

"To get news and information."

"Tugkol saan?"

"I am not in the right position to say all those important things that I got every
time I went out. Ang maipapayo ko lang ay mas mabuti kung sasamahan namin kayo.
Things could really go out of hand, that's why we need to prepare ourselves and be
there for each other."

"Takte! Kaya nga huwag ka nang sumama, Mei. May hart wil eyk kapag may nangyaring
masama sa iyo roon."

"I can handle myself, Lerwick."

"And so do I," segunda ng asawa ni Lionhart.

"It's the same for me." Ganoon din naman ang naging sagot ng asawa ni Lee.

"I have the parehong answer with them."

"Hindi ko naman siguro kailangang banggitin 'yong sagot ko, 'no? Dahil bukod sa
wala namang bago, wala rin naman akong paki kung ayaw n'yong nandoon kami," sabi ni
Andrea sabay kuha ng isang baril sa lamesa. Wengya! Finish na.

Naiintindihan ko naman na bukod sa gusto nilang makaalis na rito, gusto rin nilang
makatulong. Pero alam ko rin ang nararamdaman ng mga kasamahan kong hindi hamak na
mas nilamangan ko ng isandaang paligo sa kagwapuhan, ang mag-alala. Minsan na rin
kaming naging panatag na naging dahilan ng muntik na naming pagkawala sa mundong
ibabaw. And tulad nila, hindi ako makapapayag na mangyari muli iyon.

"Walang kasama si Andrea dito kung sasama kayo," sabi ko na lang. Baka sakaling
maisip nila na magpaiwan na lang. Pero isang batok ang natanggap ko nang sabihin ko
iyon.

"Anong walang kasama? Hindi mo ba narinig ang sinabi ko unggoy, ha?" galit na
tanong ni Andrea.

"H-ha? Teka, babylabs, choppy ka, hindi kita marinig nang maayos." Nagpanggap akong
hindi siya naririnig kaya sa pangalawang pagkakataon ay nabatukan niya ako. "Aray—
potek!"

"Baka ikaw ang chop-chopin ko r'yan."

"Takte, babylabs, naman. Hindi ka kasi p'wedeng sumama."

"At bakit hindi ako p'wedeng sumama?"

"Delikado roon."

"Ano naman? Sinasabi mo bang lalampa-lampa ako at magiging pabigat lang?"

"Wengya! Wala akong sinabing ganyan, babylabs, ah!"

"Oh eh bakit, ha?"

"Baka mapahamak ka kasi roon, e."

"Ikaw ang mapahahamak sa aking unggoy ka kapag iniwan ninyo ako rito, sinasabi ko
sa iyo."

"Anak ng pusoy naman. Sabi ko nga hindi ka maiiwan dito. Tara na."

-End of Flashback-

Humiwalay na ako sa kanila at tinungo ang isang sulok na may mga tauhan ng Les
Solitaires. Gamit ang mga baril ko ay itinutok ko sa mga kalaban iyon at isa-isa
silang pinaputukan.

Ganoon din ang ginawa ng mga kasamahan ko. May mga nakipagbabarilan sa taas. May
mga umaasinta sa mga tumatakbo at gustong tumakas. Mayroon ding mga nakipaglalaban
gamit ang kamay.

"Oh ano na, Lamperouge? Ang kaunti lang ng mga tinatamaan mo. Keep up naman, 'tol!"
dinig kong sigaw ni Lerwick.

"Ulol! Ikaw kaya tamaan ko?" sigaw ko pabalik sa kanya.

"Di na kailangan. Matagal na akong tinamaan sa'yo, Baby Lampe." Kinindatan niya pa
ako at ngumiti pa ng nakaloloko sabay kagat ng labi. Wengya! Hindi naman iyon
nagtagal nang sabay naming makita ang isang laser na pula na nagmumula sa sniping
rifle na gamit ni sis sa kanya.

Naiwan silang dalawa ng asawa ni Lionhart sa taas habang lahat kami ay nandito na
sa ibaba.

Mabilis na nag-peace sign si Lerwick at ibinalik ang tingin sa mga miyembro ng Les
Solitaies na nasa harap namin.

Hindi ko na napigilang hindi tumawa. Napaka-under nitong si Lerwick, amp! Buti pa

ako, hindi. Pero napaisip ako ulit at nagtingin-tingin sa paligid. Ano na kaya ang
nangyari sa tomboy na 'yon?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 98 Part 1 - Page 8
by Yanalovesyouu
29-37 minutes

Meisha Maxine Lamperouge-Lerwick's POV

I cut off my look at Lerwick and focused on the enemies near me. And in a swift,
they were already lying dead on the floor. Sunod na ginawa ko ay hinanap ng mga
mata ko si Ms. Aemie. I found that she was still busy with some Les Solitaires
members so I tried to take her attention but before I could, I saw somebody aiming
at her.

I was about to shoot the person who was aiming at Ms. Aemie when the individual
suddenly crouched because of a gunshot wound. Napatingin ako sa taong inunahan
akong barilin iyon at sinamaan ng tingin. Cassandra Lionhart looked back
mischievously at me.

"Oops! You're too slow," nang-aasar niya pang ani bago muling pagbabarilin ang mga
tauhan ng Les Solitaires.

Dito pa rin kami nakapwesto sa balcony ng event hall kung saan ginanap ang proposal
ni Bullet kay Mikazuki. Nakaiinis dahil medyo nahuli kami at hindi na namin
nasaksihan ang proposal ni Bullet. It's alright, though. What's important is that
we're here now to get Ms. Aemie and the Roswell family out of trouble.

Cassandra and I were the only ones left here dahil kanina pa bumaba sina Fauzia
kasama ang kapatid ko at ang mga asawa namin. We can see them going after some of
the members of Les Solitaires. Hindi naman kami nagpatalo at kanina pa kami
nagpaparamihan ni Cassandra ng matatamaang kalaban sa baba.

Napangiti ako nang makitang maganda ang kinalabasan ng mga pangyayari. I had my
share of doubts while quietly sneaking inside the venue because I saw how many Les
Solitaires members were all armed and focused on Ms. Aemie and the others.

Pero ngayon ay parang hindi na problema sa amin kung may darating pang ibang mga
tauhan ng Kings, Queens, at ng Joker.

It's true that they outnumbered us in terms of headcount but when it comes to
skills, we won't be just playing around with them.

A sincere smile was plastered on my face because we obviously have the advantage
right now. Each of us stood near every possible entrance and exit kaya kahit
papaano ay napipigilan ng mga kasama namin sa baba ang pagpasok ng mga kalaban.

-Flashback-

"Anak ng pusoy naman, sabi ko nga hindi ka maiiwan dito. Tara na," Max sighed and
finally said to Ms. Amesyl, surrendering his thought of leaving her wife behind.
Lerwick and the others also had no choice but to let us join in the fun.

Nalaman ko lang kay Lerwick na tinawagan sila ni Mr.
nagpapalipas sila ng oras na maghanda at magpunta sa
Bullet para kay Mikazuki. So I went to see the other
they were aware of our husbands' plan, well, maliban
si Lionhart.
Roswell kanina habang
proposal party na inihanda ni
ladies immediately to ask if
kay Cassandra na hindi kasama

Pare-parehas naman namin nalaman ito mula sa mga asawa namin. Nabanggit pa nga ni
Ms. Amesyl na kamukha raw ng unggoy na excited makabalik sa jungle si Max nang
sinabi nito ang tungkol sa plano sa kanya.

That's when we decided to join. We refused to wait kaya nang matapos mag-ayos ang
mga asawa namin ay kami naman ang sumunod na naghanda.

"Wait." I raised my hand and placed it in front of Max to stop him from leaving.
"We can't go there without a thorough plan. What if something happens that is out
of our control? We need to formulate a plan first."

"She's right. An extra plan sure wouldn't hurt. So, where should we start?"
Cassandra asked.

"Bakit hindi muna natin simulan sa pag-alam ng bawat sulok na pwedeng pagtaguan o
daanan ng mga kalaban sa lugar?" Jacob Lee suggested that earned everybody's
agreement.

"Great. Lerwick, grab my laptop in our room. I'm going to try and see if I can
gather something useful about the place."

"Areglado, maganda kong asawa," my husband replied but before he could leave, Jacob
Lee stopped him.

"Huwag na. May kopya naman ako ng blueprint. Teka, kukunin ko lang." Everybody
looked at Jacob Lee as he left and went back after a minute with a laptop in his
hand.

"Why do you have the blueprint saved in your laptop?" tanong ni Fauzia nang
makalapit sa asawa.

"Nung binanggit ni Boss ang pangalan ng venue, naghanap agad ako ng impormasyon
tungkol sa lugar hanggang sa nakakuha ako ng kopya ng blueprint." He started
turning on his laptop and searched through his files.

"Inpernes, 'tol. Ang talino mo ro'n, ah! Parang naiinlab ako," sigaw ni Lerwick sa
kanya.

"Ulul! Matagal na akong matalino."

"Mamaya na kayo magbangayan. So, what's the plan?" Cassandra asked and stood beside
Jacob. I also went closer to see the blueprint of the place.

"This is what we're going to do..."

-End of Flashback-

Nilibot ko ang tingin ko sa paligid. Sa baba, to be exact. Nanatili kami rito sa

taas dahil kami ang nagsisilbing mata ng mga Roswell at Yaji habang nakikipaglaban.
That is why Cassandra and I could clearly see Les Solitaires and the Roswells,
along with the Yaji, facing each other. Even Terrence Von Knight's men were all
fighting against Les Solitaires.

The table in the middle kung saan pinupwestuhan nina Ms. Aemie kanina ay natumba na
dahil ginamit nila itong panangga sa mga bala. A lot of bodies were also lying dead
and most parts of the floor were already covered with blood. Others were
aggressively fighting back for their lives even though they already had wounds all
around their bodies.

My eyes suddenly caught Akiko Mouri, the bitch who called herself the 12th Joker,
from the crowd of people downstairs. Pasimple siyang nagtatago sa likod ng mga
tauhan niya para makatakas sa lugar.

Agad kong tinignan kung sino sa mga kasama ko ang malapit sa kanya and fortunately,
Vash Boulstridge was a few meters away from her. I grabbed the portable interphone
at the back pocket of my jeans. "Vash, follow the 12th joker. She's heading south
from where you are right now."

"Copy," pagsang-ayon niya at mabilis na nagpunta sa direksyon na sinabi ko. Without

any second thoughts, he swiftly made it past Les Solitaires' men and shot them when
they were trying to stop him from reaching Akiko Mouri. I decided to help him out.

Tinutok ko ang sniping rifle sa mga kalaban ni Vash at isa-isa silang inasinta at
pinaputukan. Nang maubos na ang mga humarang sa kanya ay pasimple siyang tumingin
sa gawi ko at tumango bago tuluyang sinundan si Akiko.

After that, I turned to fix my gaze on my husband. He immediately fought everyone

who tried to attack him. And it seemed like he's saying something every time na
napatutumba niya ang kanyang kalaban, but I didn't bother too much. Lerwick's
really good at fighting kahit na maraming taon na ang lumipas.

By his side was Max, na nakahawak pa rin sa baril niya at paminsan-minsang

pinapuputukan ang mga nakakalaban. He was talking to Lerwick and it seemed like
they were dissing each other.

Umiling na lang ako at iniba ang tingin nang may mahagilap akong isang pamilyar na
lalaki. In the middle of the crowd, I could clearly see how he tried to protect a
woman who was holding her wound and looked vaguely familiar. And if I am not
mistaken, I believe she is Lovelle, Louie Birkins' daughter.

Saglit kong tiningnan si Cass at nahuli ko ring nakatingin siya sa gawi ng asawa
niya. I decided to keep my mouth shut and didn't make any unnecessary comments.

Wallace was still Birkins' cousin kaya hindi na dapat ako magtataka kung bakit
tinutulungan niyang makatakas si Lovelle Birkins.

My mind started to wonder why he came here. As far as I could remember, hindi naman
siya namamalagi sa bahay na pinagtataguan namin at wala siya no'ng ginawa namin ang
plano.

I just shrugged my shoulders and turned to look at Milka and Phoenix. They both
looked so absorbed with what they were doing at one corner of the room.

My eyes widened when I saw a familiar figure of a woman. "I'm glad to see you
again, Queen," I whispered as I watched Milka and Phoenix trying to bring her to
safety. They were fighting hand-in-hand with Les Solitaires heading towards their
direction.

After a few moments, a group of men approached them kaya naghintay ako sa kung ano
ang gagawin nila. They both looked at each other as Milka started to approach Queen
Alyana. It seemed like she was saying a few words bago bumalik sa tabi ng asawa
niya at tinanguan ito.

Once again, they started shooting people who were after them.

And as I observed, both of their styles complemented each other. Milka's way of
fighting looked graceful while Phoenix's were strong and aggressive.

They were capable of bringing the enemy down for a few minutes until they stopped
shooting their guns at the people attacking them. Only then did I realize na
naubusan na pala sila ng bala, so I aimed my sniping rifle at Les Solitaires' men
who were fighting against the couple. Cass finally looked at my direction and then
shifted to where I was looking.

Halata ang pagkagulat sa mga mata niya nang makita si Queen, pero hindi nagtagal ay
tumulong na rin siya.

After helping the Strifes out, I shifted my gaze at Mr. Ezekiel Roswell's
direction. A Les Solitaires member was about to shoot him from the back so I aimed
at the man. But before I could pull the trigger, the man was already lying on the
floor with his dead body.

I looked at the individual who helped him and it was Caliber Roswell walking
towards his father's direction from a different corner. Nang makalapit na si
Caliber ay parang may sinasabi siya pero dahil hindi ko nagawang basahin sa bibig
niya kung ano ang pinag-uusapan nila. I just saw him bow his head after and Mr.
Roswell smiled as he tapped his son's shoulder. Tumango lang ang anak niya sa kanya
saka umalis. Caliber Roswell also passed by her mother kaya nakatutok na naman ang
tingin ko kay Ms. Aemie.

"Cass," I called her name while still focusing my gaze on Ms. Aemie. Tumingin siya
sa akin kaya tinuro ko ang pwesto nina Ms. Aemie. May paparating na naman kasing
mga miyembro ng Les Solitaires sa gawi nila.

"I got it."

Saglit kong binalik ang tingin ko kay Mr. Roswell na ngayon ay kasama na ang
panganay niyang anak na si Bullet. Bullet swiftly handed two guns to his father and
started to fire on all the enemies at their range.

My mouth dropped in astonishment as I was watching them fight while helping them
with the shoot-out. They literally fought back-to-back. Sa ganoong paraan ay parang
inaalalayan ni Bullet si Mr. Roswell dahil may tama ito sa binti kaya hindi siya
makalakad nang deretso. I won't deny that I found this as an incredible father-and-
son moment. It also made me think about two of my boys.

What could they be possibly doing right now?

Mikazuki Yagami's POV

I quickly headed towards Tita Aemie who was kept busy with all the people she was
shooting. On her side was Trigger na nakipagbabarilan din at hindi lumalayo sa ina
dahil ayaw na niyang maulit ang nangyari kanina.

"Mom—" I was trying to get Tita Aemie's attention when suddenly a woman, probably
just the same as my age, stood in front of me. She was trying to stop me from
approaching Tita Aemie who was only a few meters away from me.

I coldly looked at the woman in front of me. Matapang ang tindig niya habang
nakatututok sa akin ang dalawang malalaking baril na dala niya. I lowered my gaze
into her body until I found the tattoo that I was looking for, 10 of Hearts.

"Put your gun down," mahinahon kong sabi.

"Sino ka ba para sundin kita?" she reasoned back and scoffed at me.

"I am the King of Diamonds. I own a rank you obviously can't reach."

"Wala akong pakialam kung ano ang posisyon mo sa Les Solitaires. Traydor ka," saad
niya kaya napailing ako. I don't have a choice kung hindi ang labanan siya.

Mabilis kong nilapitan ang 10 of Hearts. Hindi niya inaasahan ang naging paglapit
ko at paghawak sa may dulo ng baril niya. Pilit kong binali ang kamay niya kaya
nabitawan niya ang kanyang baril at nahulog ito sa sahig.

Sinamaan niya naman ako ng tingin at akmang susuntukin sana ako nang mapigilan ko
ang kamao niya. Again, I twisted her arm at sinipa siya sa may tiyan. Napaluhod
siya sa sakit kaya kinuha ko ang baril ko at malakas na hinampas iyon sa may batok
niya, dahilan para mawalan siya ng malay.

Iniwan ko ang 10 of Hearts na nakasalampak sa sahig at mabilis na lumapit kay Tita

Aemie. Tumayo ako sa tabi niya at tinulungan silang barilin ang mga tauhan ng Les
Solitaires na palapit sa amin.

"Mom," tawag ko ulit sa kanya. I watched her grab the arm of a man she was fighting
with and slammed it against the table. Napaluhod ito sa harap namin habang hawak pa
rin siya ni Tita Aemie sa may braso.

"Mikazuki," pagtawag niya. Bahagya pa siyang ngumiti sa akin. Lumapit ako at pinalo
sa batok ang lalaki gamit ang baril. Nawalan na ito ng malay kaya binitawan ni Tita
Aemie.

-Flashback-

"What could you possibly offer as help to me right now?" mama asked after I offered
myself to work for her as the King of Diamonds. Na-realize ko na ito na ang
magandang pagkakataon para i-execute namin ang plano.

But she's obviously not buying my initial proposal. It didn't surprise me, anyway.
S'yempre, sino ba naman ang kaagad na magbibigay ng tiwala? That's why I needed to
convince her.

"Amber wants to eliminate Black Sinister after she takes the connection from other
powerful individuals and before she tries to bring down the entire Les Solitaires."
What I just said was true. It's really part of the plan.

"And? Do you think telling me those things would help with your situation right
now? That Amber Lamperouge is not even a threat. She's just from a family who was
well-praised, but she is not powerful, especially without her tiny Black
Organization," she replied.
Bahagya akong nadismaya pero inaasahan ko na rin na wala siyang pakialam sa anumang
pinaplano ni Amber. Because for her, Amber is just a kid and Black Organization is
just a tiny dust na kaya niyang pagpagin anumang oras...but she's wrong.

"That's why she asked for help, because she's also one of the Jokers now. She even
offered the title to me when she asked to meet up," I added.

A little smile formed in my lips when I noticed her frown. It's a sign that our
plan is starting to work.

"Keep going."

Huminga ako nang malalim pagkatapos ng sinabi ni mama. Caliber and Amber were
right.

"The Joker will not easily believe you, Mikazuki. You need to show her the cards
you have dealt with and let her play on your behalf." Napakunot ang noo ko sa mga
sinabi ni Caliber. Pero mabilis itong sinang-ayunan ni Amber.

"Tama si Caliber, Mikazuki. The cards you are holding right now might have been
worse. So if things start to get out of hand, give her the cards instead and leave
the rest to us."

Tumingin ako nang deretso kay mama at saka nagpatuloy sa pagsasalita, "She asked
for my support as King of Diamonds and used it to control a few people under that
title. Humingi rin siya ng ilang tauhan mula sa mga Yamaguchi para maisagawa ang
plano niya."

"What crossed your mind that made you believe that I'm going to buy your acting? I
am not stupid enough to trust you, Mikazuki," she said half-heartedly. I knew that
deep inside her, she's starting to fall for my words.

"And if she doesn't believe me?" tanong ko sa kanilang dalawa.

"She will," tipid na sagot ni Caliber. "She's selfish. So she will probably think
of using you against us," dugtong pa niya.

"You're her daughter, at alam niyang buntis ka. And as a mother herself, she can
tell that you might make agonizing decisions as you are bound and tied with another
soul in your womb," paliwanag ni Amber.

"I know, you wouldn't be trusting me just like this," I said. I held my abdomen as
I stood up and told the life inside my womb 'we'll get through this' at the back of
my head.

"Do you think I would try to waste your time here if I'm just blabbering about
unworthy things? I may not be the daughter you dreamed I would become, a daughter
that you expected to be just like you, but I am not foolish, Mama. I know when to
use my brain and I think that this is the right time to make the right decisions,
and that is to work with you," mahabang sabi ko nang tuluyan na akong makatayo.

"Tita Aemie also made plans with me to take you down," I added.
Tiningnan niya ako bago magtanong, "And how would you even do it when you just
found out who I was?"

"We were supposed to track the Joker down and all along we thought it was Papa.
Kaya ako pumayag na bumalik at tumira sa mansyon noon dahil gusto kong bantayan ang
lahat ng galaw ni Papa."

"Poor Terrence," she commented. Mukhang naaaliw naman siya habang pinakikinggan ang
mga sinabi ko kaya patuloy lang ako sa pagsasalita.

"Tita Aemie and I made a lot of plans. Just in case na pumalpak ang isa sa mga
iyon. Actually, Tita Aemie had different ideas from A to Z. She calls it plan Ae to
Zeke, as far as I can remember. I can tell you every detail about it—"

"There's no need for that. I'm not interested to hear about 26 plans that ended up
as failures."

Natahimik ako dahil doon. I was out of words and didn't know what more I should
say. But at the same time, I tried to stop myself from smiling. She shouldn't have
refused to hear my words.

"How are we going to execute the plan?" I asked. Kaya saglit kaming
nagpakiramdaman.

"When do you plan to take down the entire Black Sinister, Amber?" tanong ni Caliber
kay Amber kaya nalipat sa kanya ang mga tingin namin.

"As soon as possible. Humahanap lang talaga ako ng magandang tiyempo."

Tumingin sa direksyon ko si Caliber pagkatapos magpaliwanag ni Amber.

"So... when are we going to execute our own plan?" I asked again.

"Your call, Mikazuki. If things get worse, and you think you reach a blind alley,
you can give us an indirect indication."

I was about to ask another question for the last time when the door suddenly swung
open.

"Hello! May naisip na ako, hehe." I stood up the moment Tita Aemie entered the room
to greet her. "Mom." I kissed her cheek at ganoon din ang ginawa nina Caliber at
Amber.

"Pasensya na late ako, ah? Ang hirap kasi utuin ni Zeke kaya hindi ako nakaalis
kaagad, huhu. Mabuti na lang at pumayag siyang manood muna ng Barbie." Nang makaupo
na si Tita Aemie ay kaagad siyang tumingin sa aming tatlo.

"Ano po iyong naisip mo, Mom?" tanong ko sa kanya.

Ngumiti muna siya ng nakaloloko. "Patamaan mo ako ng bala, Mikazuki." Kumunot ang
noo ko pero I can't deny that it was a clever idea. Masakit na plano nga lang.

"Ang galing ko mag-isip ng plano, 'di ba? Hehe. Pero ano pala ang pinag-uusapan
ninyo kanina?" dagdag ni Tita Aemie at isa-isa kaming tinignan. This time, it was
Caliber who answered.

"We're going to play our cards against Les Solitaires, Mom. Specifically, against
the joker."

"OMG sali ako, ah! Nakaka-excite naman, hehe."

"So what happened after your investigation about Les Solitaires, especially the
Joker?"

I smiled at the back of my mind. Well, hindi naman pala niya 'hindi' pinaniwalaan
ang lahat ng sinabi ko.

"We did fail a lot of times because we were aiming at the wrong person all along,"
tumugon ako sa kanya at seryoso siyang tinignan. "But now, I know who I should be
aiming at."

"And... that should be me?"

I smirked at her before answering her question with the words that I'm sure she
wouldn't say no to.

"Shouldn't we be targeting the Roswells, instead?"

-End of Flashback-

Napangiti ako kay Tita Aemie. Saglit kong sinulyapan ang sugat niya dahil sa tama
ng bala na ginawa ko kani-kanina lang. She's always excited about doing different
kinds of dangerous tasks and sees it as an adventure in her own perspective.

When she first mentioned that she loved to go on an adventure, I automatically

thought that she liked travelling or doing thrilling activities, only to discover
that this is the kind of adventure she was always talking about.

A group of men started to surround us. Tumango ako kay Tita Aemie bago hinarap ang
mga tauhang malapit sa pwesto ko. Ganoon din ang ginawa niya. Hindi na rin kami
naghintay at agad na pinaulanan sila ng baril.

We fought back-to-back while we kept on firing at the men around us. They were also
trying to shoot us na madali naman naming nailagan. Trigger was also helping us
clear them out from afar. He's fighting with his bare hands now because the enemy
successfully kicked the gun from his hand.

Caliber, on the other side, was trying to approach us while he was kept busy
fighting. He quickly kicked those who tried to get in his way and shot them.

Shinji Yamaguchi's POV

Agad akong napahawak sa batok ko nang makaramdam ako ng kirot. Naalimpungatan lang
talaga ako mula sa mahimbing na pagkakatulog.

Bahagya ring nanakit ang likuran ko dahil nakatulog pala akong nakaupo lang habang
nakasandal sa sofa.

Umayos ako ng upo at katulad ng nakasanayan ko, unang hinahanap ng mga mata ko ang
cellphone ko kaya iyon kaagad ang pinagtuunan ko ng pansin. Nakita ko iyong nasa
gilid ko kaya kinuha ko iyon at ini-on. Sumalubong sa akin ang sandamakmak na
missed calls at unread messages ni Ryuu.

Putek! Ano na namang trip nitong kapatid ko?!

Binasa ko ang ilang mensahe niya. Iyong mga una ay nag-a-update lang siya tungkol
sa plano. Iyong mga sumunod naman ay parang tuwang-tuwang nagkukwento na ang ganda
raw ng mga nasasaksihan niya. Iyong mga nahuli naman ay nagtatanong kung nasaan na
raw ba ako at anong oras ko raw planong pumunta dahil kinukulit at hinahanap ako ni
Lovelle.

Shit! Oo nga pala, ngayon nga pala planong tapusin ni Tita Akiko ang Roswells at
Knight sa proposal party ni Bullet Roswell para kay Mikazuki.

Napahawak ako sa batok ko at bahagyang hinimas-himas ito. Ang dami ko palang

nakalimutang gawin ngayon.

Baka hanapin ako ni Tita Akiko at magtaka kung bakit wala pa ako roon. Sinubukan
kong tumayo nang napatingin ako sa kabilang gilid ko. Gulat na gulat ang buong
pagkatao ko nang makita ang katawan ni Cariza na naliligo sa sarili niyang dugo.

-Flashback-

"I heard that the Joker commanded you to end Ace of Diamonds' life. I bet you still
haven't found the way how to do it," nang-aasar na bungad ni Cariza pagkapasok niya
sa apartment ko. Hindi na niya hinintay na pagbuksan ko siya ng pinto at papasukin
dahil sa ilang beses na niyang pagbalik-balik dito, parang dito na rin siya
nakatira.

Napangisi ako dahil sa sinabi niya. Hinintay ko siyang makaupo sa tabi ko rito sa
may sofa ng sala.

"Don't underestimate me, Queen of Hearts. She might be drowning in a pool of her
own blood right now, you never know," mayabang na sabi ko.

"And how sure are you about that, Jack of Clubs?"

"Come on. Wala pang iniutos na sakin na pumalpak ako, Cariza. You should know it."

"Oh, really? Let me think first if I should believe that. Hmm..."

Malapit nang uminit ang ulo ko sa pang-aasar niya. Ugaling-ugali ni Cariza ang
ganiyan. Palaging nang-aalaska lalo na tungkol sa mga ipinag-uutos ng mas mataas sa
amin.

Umiling na lang ako at hindi na siya sinagot pa. Siguradong magtatalo lang kami.
Totoong magaling at maaasahan si Cariza pagdating sa mga utos at plano namin. Hindi
naman niya mapanghahawakan nang matagal ang pagiging Queen of Hearts niya kung wala
siyang ibubuga. Paminsan-minsan man ay sumasablay pero agad din niya iyong
nagagawan ng paraan. Talagang kailangan mo lang pakisamahan at pagtiisan ang
kamalditahan at ang mga pang-aasar niya.

Ilang minuto ang nakalipas nang biglang lumagabog nang malakas ang pintuan. Sabay
kaming napatayo ni Cariza dahil sa pagkabigla habang nakatingin sa pintuan.
"What's up, bitches?" sabi ng lalaking may hawak na baril sa isang kamay at maangas
na lumakad papasok sa bahay ko.

Mabilis kong hinablot ang baril ko at ganoon din si Cariza. Pero bago namin iyon
maitutok sa kanya ay binaril niya ang mga kamay namin. Damn!

"Ano'ng ginagawa mo rito, Shaun Birkins?" tanong ko at pinaningkitan siya ng mata.

"Napadaan lang."

"Hindi ikaw iyong tipo ng tao na dadaan lang at bibisita."

"Stalker yarn?" sagot niya at saka prenteng naupo sa isa sa mga sofa habang hindi
inaalis ang pagkakatutok ng baril sa amin.

"Umalis ka na kung ayaw mong masaktan at matamaan ulit ng bala sa katawan."

"Wow. I'm terrified," sabi niya tapos ay tumayo siya mula sa pagkakaupo at
humakbang pa papalapit sa akin at inambaan ako ng suntok. Agad ko namang nailagan
iyon at akmang susuntukin rin siya nang mabilis niya akong nasipa.

Tumama ang katawan ko sa pader kaya hindi ako nakatayo agad. Nakita ko namang
lumapit si Cariza na may hawak na hand knife. Akmang isasaksak niya iyon habang
nakatalikod si Birkins nang bigla itong humarap sa kanya at pinigilan ang kamay
niya.

Nagulat si Cariza sa biglang paggalaw ni Birkins. Inikot nito ang kamay niya kaya
napasigaw si Cariza at walang nagawa nang tangayin at hatakin siya ni Birkins
papunta sa direksyon ko at saka siya binitawan para mapaupo sa tabi ko.

Itinutok niya ang baril niya sa amin at nagsalita, "Bibigyan ko kayo ng ilang
segundo para magdesisyon kung sino sa inyo ang papatayin ko."

"Do you think we're dumb?" mataray na sabat ni Cariza. "Kung papatayin mo kami,
gawin mo. Don't freaking play on us."

"Hindi ko hinihingi ang ibang opinyon mo," mabilis na sagot niya kay Cariza. "I
said you decide who I should kill. Isa lang," pagpapatuloy niya.

"No," pagtutol ko. "Itigil mo na ang kagaguhang ito at umalis ka sa pamamahay ko."

Mahina namang napatawa si Birkins at naiinip na tumingin sa amin. Binunot niya ang
isa pang baril na nakaipit sa likuran ng pantalon niya at sabay na inihagis iyon
kasama n'ong isa pang baril na hawak niya sa harap namin ni Cariza.

"Mamili kayo kung sino ang dapat nang mamaalam. Kung hindi, pagsasabayin ko kayo,"
he said. Iyong tono ng boses niya at para bang kailangan namin siyang sundin.

Pero bakit ko siya susundin? Sino ba siya? Yes, he may be a Yamaguchi pero wala
naman siyang ginagawa para mabawi iyon. Hangga't ako si Shinji Yamaguchi ay
mananatili akong mas makapangyarihan sa kanya. I can use all the Yamaguchi's
connections against him. Iyong hindi ako nakaupo lang dito at hindi makapalag dahil
sa baril na nakaamba sa akin.
Nanatili kaming tahimik ni Cariza. Parehas na nakatingin sa mga baril na nasa may
paanan namin at hindi alam kung kukunin ba o hindi.

"Gusto ninyo bang tulungan ko pa kayo? Oks." Unang tumingin sa akin si Shaun tapos
ay tinuro ang katabi ko. "Cariza Lynch or the so-called Queen of Hearts... Chose to
befriend you because of your wealth and power. Sino ba namang hindi lalapit sa
isang Yamaguchi, 'di ba? At pinalad pa nga dahil naging karelasyon mo pa."

Napatingin ako kay Cariza. Anger was clearly visible on her face as she listened to
him bad mouthing her. "Jinowa lang ang isang pekeng Yamaguchi para makuha ang
kapangyarihan at kayamanan ng pamilya ko, tsk tsk."

"Shut up. That's not true!"

"Ah?" Nang-aasar ang mga ngiti niya at saka tumingin sa akin. "Hindi ba totoo?"

His questions made me think twice. He had a point. At hindi rin naman ako tanga
para hindi makita iyon. Tama siya. Based on my investigations, Cariza came from a
family of decent wealth, I couldn't tell whether they were poor or rich. Her family
doesn't know that she was involved with Les Solitaires or with this kind of job
she's doing.

"What the fuck?! Don't tell me you're actually going to believe this asshole,
Shinji?!" galit na asik sa akin ni Cariza nang ilang segundo akong natahimik, pero
umiling ako. Maski ako ay hindi rin sigurado sa dahilan ng pag-iling ko.

Nagpatuloy sa pagsasalita si Shaun, ngayon ay nakatingin naman siya kay Cariza.

"Shinji Yamaguchi, or the Jack of Clubs. Kung tutuusin ay mas mababa pa ang titulo
niya sa 'yo, that's why he's also using you as his card. Your title is much higher
than his. Mas malawak ang kapangyarihan ng posisyon ng Queen. Sana all, 'di ba,
Shinji?"

Sinamaan ko siya ng tingin dahil sa mga sinabi niya. Kung sa ibang sitwasyon ay
hindi ako papayag na minamaliit ako dahil sa sa posisyon ko, pero ngayon ay hindi.

"Ngayon, sino ba sa inyong dalawa ang mas mahalaga at dapat pang mabuhay?" Iyon ang
huling tanong niya at lumakad palibot sa sala at komportableng umupo sa sofa kung
nasaan ako kanina.

Sigurado akong seryoso si Shaun Birkins nang sabihin niyang parehas niya kaming
papatayin ni Cariza kung hindi kami mamimili.

"You're considering killing me, don't you?" biglang sabi ni Cariza habang
nakatingin sa akin. Parang nabasa niya ang laman ng isip ko at alam niya ang
pagdadalawang-isip ko sa sinabi ni Shaun. "Alam mong papatayin pa rin niya tayong
dalawa kahit mamili tayo. It's not worth it."

'Yes, it isn't. But I would like to take my chance and choose.'

Hindi na ako nag-abalang sagutin pa siya at mabilis kong kinuha ang baril na nasa
paanan ko at itinutok sa kanya. Nakita ko ang gulat at takot sa mga mata niya nang
gawin ko iyon.

"S-shinji—"

"No hard feelings. I'm sorry, Cariza," I said before I pulled the trigger.

Tumulo ang isang piraso ng luha mula sa mga mata niya nang maramdaman ang tama ng
baril malapit sa may puso niya. Dahan-dahan siyang napahiga sa sahig, ang dugo mula
sa sugat ay walang tigil ang pag-agos. Mga ilang segundo ang lumipas nang tuluyan
na siyang nawalan ng buhay.

Marahas kong inalis ang paningin ko sa kanya at inilipat iyon kay Shaun Birkins na
nakayuko at nakapikit.

"Alam kong gusto mo rin akong patayin. Feel free to do it," sabi ko.

Umiling lang siya bago tumayo at lumakad papunta sa harapan ko.

"Kung ako lang ang masusunod ay nauna ka pang nawalan ng hininga kaysa sa
girlfriend mo. Kaso may nag-request na huwag kang saktan," sabi niya sabay hampas
ng matigas na bagay sa may batok ko. Hindi ko na alam kung ano ang nangyari
pagkatapos dahil agad na nagdilim ang paningin ko.

-End of Flashback-

Para akong binuhusan ng malamig ng tubig nang tuluyan kong maalala ang nangyari
kanina. I sacrificed Cariza's life to save myself. What a very cowardly thing to
do.

Cariza has been my partner for a long time now. Noong una'y magkasama lang kami
dahil sa trabaho namin dahil maganda ang nagiging team up namin, and eventually we
realized that we could try being a couple. Pumayag ako dahil alam kong malaki naman
talaga ang maitutulong niya sa akin at ganoon din ako sa kanya. But now, I had to
end her life.

Marahas akong umiling para mawala sa isipan ko ang nangyari at nagdesisyong umalis
na muna sa apartment ko. Dumeretso ako sa parking lot kung nasaan ang sasakyan ko
at tinawagan si Ryuu nang makapasok ako roon.

Ilang ring ang lumipas pero wala pa ring sumasagot sa telepono. Sinubukan ko ring
tawagan si Lovelle pero katulad ng isa naming kapatid ay hindi rin ito sumasagot.

Inihilamos ko ang parehong kamay sa aking mukha dahil sa pagkainis. Silang dalawa
ang kanina pang nangungulit sa akin pero ngayong kino-contact ko sila ay hindi
naman nasagot. Ano na kayang nangyayari roon?

Ini-start ko ang makina ng saskayan nang mapagdesisyunang magpunta na lang sa

party. Wala akong makukuhang sagot kung maghihintay lang ako rito.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 98 Part 2 - Page 8
by Yanalovesyouu
27-35 minutes

Vash Boulstridge's POV

Katulad ng sinabi ng asawa ni Lerwick, sinundan ko si Akiko Mouri, kung saan ay

ganoon din ang ginawa nina Terrence Von Knight at Lionel Birkins. Mas nauna silang
dalawa sa akin kaya hindi nila alam na nakasunod ako sa liko; hindi ko lang
masigurado kung mayroon o wala bang humahabol din sa akin

Takte! Kanina ko nga lang din nalaman ang lahat ng tungkol kay Ms. Akiko Mouri.
Hindi ko nga maipaliwanag ang gulat ko nang malaman iyon.

Aish! Sino bang mag-aakala na isang babae pa talaga ang gagawa ng ganito kasamang
plano na pati ang mga anak niya ay hindi niya inisip. Ampotek! Hindi sa minamaliit
ko ang kakayahan ng mga babae, alam kong may kapasidad din sila para sa mga ganoong
bagay pero sana ay hindi na lang nila ginagawa. Mapa-babae man iyan o kapwa ko
lalaki.

"Where do you think you're going?" tanong ng lalaking humarang bigla sa daraanan
ko. May kasama pa siyang tatlong lalaki sa likod niya.

May back up pa, amp!

"Padaanin ninyo na ako kung ayaw ninyong masaktan," pananakot ko sa kanila pero
tinawanan lang nila ako. Alam ko namang hindi sila matatakot. Sinusubukan ko lang
silang lituhin sa biglang pagbunot ko ng smoke grenade sa may bulsa ko at hinagis
iyon sa harapan nila. Gumawa iyon ng makapal na usok kaya hindi nila ako nakita.
Agad ko silang nilapitan at isa isang sinuntok.

Pinatamaan ko ang mga parte ng katawan nila na siguradong mahihirapan na silang

gumalaw pa.

Lahat sila ay nasa sahig na at naghahabol sa hininga nila kaya maglalakad na sana
ako ulit nang biglang gumalaw ang isa sa kanila para abutin ang baril na malapit sa
kanya. Nakita ko pa ang tattoo sa ibabaw ng kamay niya, 9 of Clubs.

Bago pa man niya tuluyang maabot ang baril ay kinuha ko na agad ang baril na
nakaipit sa pantalon ko at pinaputukan siya. Maging ang mga kasama niya ay binaril
ko na rin para sigurado.

"Tsk, pinagbigyan ko na nga kayong mabuhay, e," sabi ko saka nilapitan ang iba pa.
Bakit? Gusto kong malaman kung lahat ba sila ay may tattoo kagaya n'ong sa isang
lalaki. At tama nga ako, may mga tattoo silang 3 of Clubs, 4 of Spades, 6 of
Hearts, at 6 of Spades. Iyon siguro ang pagkakakilanlan ng mga miyembro nila.

Tumayo na ako at muling tinahak ang daan ni Knight at ng anak ni Birkins. Tangina.
Nawala na sila sa paningin ko dahil sa apat na iyon. Tumakbo na ako at sinubukang
deretsuhin ang mahabang pasilyo. Siguradong dito lang sila mapupunta dahil wala
namang likuan dito.

Nang maabot ko ang dulo ng pasilyo ay nakarinig ako ng mga boses kaya hindi ko
tinuloy ang paglabas. Sa halip ay nagtago sa likod ng isang pader at bahagyang
sinilip kung kanino nagmumula ang mga boses na naririnig ko.

Mga ilang metro lang ang layo nina Knight, Akiko at ng anak ni Birkins mula sa
labasan ng pasilyo kung saan ako nagtatago. Nakatayo sa harapan ni Akiko si Knight
katabi ang anak ni Birkins pero ilang segundo ang lumipas ay umabante ng isang
hakbang si Knight kaya naiwan sa may kanang likuran niya ang anak ni Birkins.

Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit kasama rito ang anak ni Birkins.
Hindi ba't nanliligaw siya sa babaeng anak ni Bossing na si Katana? Alam kaya ni
Katana na nandito 'to? Bakit hindi siya ang sinamahan nitong mokong na 'to? May
ugnayan ba siya sa mga Knight? O sa Joker?

Potek! Ang dami ko na kaagad nabuong mga tanong sa utak ko. Baka naman si Knight
ang nagpasama para may back up siya kung sakaling malagay siya sa alanganin, 'di
ba? O 'di naman kaya ay inutos ni Bossing dahil ang dinig ko ay maayos na ang
ugnayan sa pagitan ng mga Roswell at Knight.

"Are you really planning to turn your back against me, Akiko? Against our
marriage?" rinig kong tanong ni Knight. Halata sa boses niyang nasasaktan siya.

"I don't need to answer your stupid goddamn questions. I already told you, you are
not the one I love and I don't want to spend the rest of my life with someone like
you. Isn't that enough?"

Aish! Napailing na lang ako. Ipamukha ba naman sa iyo na hindi ka talaga mahal.
Baka kung sa akin sabihin iyon ng asawa ko ay baka nagsaksak na lang ako ng sarili
ko.

Ilang segundong katahimikan ang namayani sa kanila bago muling nagsalita si

Terrence Von Knight. This time, his voice reflected hurt and rage. "Who was it?"

"What are you talking about?"

"The man that you chose over me... who is he?"

Tangina naman. Parang tinalo ko pa ang mga nanonood ng pelikula sa sinehan. Hindi
ko alam kung maaaliw ba ako o hindi. Ako na kasi 'yong naaawa kay Knight sa lagay
niya ngayon.
Kahit kailan ay hindi ko naisip na hahantong sa punto na makikita kong
nagkakaganito si Knight. Ang yabang pa niyan dati, eh. Gusto pa ngang patayin lahat
ng mga Yaji at Roswell, tsk! Pag-ibig nga naman.

Mga ilang segundo ang lumipas bago ko narinig na sumagot si Akiko, "There's no need
for you to know his iden—" Hindi ko na narinig ang buong sinabi niya nang may
biglang nagsalita malapit sa pwesto ko.

"Akiko..." Ampotek!

Gulat at mabilis akong napalingon sa bumulong sa likuran ko. At nadagdagan ng

pagtataka ang tingin ko nang makita kung sino iyon. "Blood?"

"Hello, Boulstridge." Bago pa man ako makasagot ay umalingawngaw sa buong lugar ang
tatlong putok ng baril. Nilipat ko ang aking tingin kay Terrence Von Knight na
ngayon ay nakasalampak na sa sahig at puno ang katawan ng sarili niyang dugo.

Duchess Lionhart's POV

"Angas! Kaya lodicakes ko talaga iyang si Amber, eh," pagpuri ni Ari nang matapos
kong ikwento sa kanila ni Azure kung paano naging mabilisan lang ang pagplano ni
Amber para sa kaligtasan naming lahat.

I have already expressed a lot of times in my thoughts how amazed I was when Amber
planned it all in a short span of time. Alam ko na hindi na dapat akong mag-alala
pa sa mga plano niya dahil may tiwala naman ako and I am sure that my best friend
wanted what's best for Black Organization.

"Wengya! Nagtaka ka pa? Ikaw ba naman magkaroon ng isang gwapong kakambal, malamang
magiging maangas ang galawan n'yon," Azure commented as he kept on driving.
Nakakunot ang noo niya habang patingin-tingin sa rear view mirror ng sasakyan kaya
hindi ko alam kung seryoso ba siya o hindi.

"Awit! Ba't di ako informed na gwapo ka, 'tol? " sabat ni Ari kaya napailing ako.

"Ulul!"

Kahit na nagbabangayan silang dalawa ay hindi umaalis ang tingin ni Azure sa

salamin kaya lumingon ako sa likuran. May dalawang motor na mabilis na humahabol sa
amin kaya naging alerto kaming tatlo.

"What the heaven?! Bakit ba hindi sila maubos-ubos?" Kinuha ko ang baril sa tabi ko
at nilagyan iyon ng panibagong rounds ng mga bala bago binuksan ang bintana ng
sasakyan at inilabas ulit ang halos kalahati ng katawan ko.

"Wengya! Duchess, mag-ingat ka naman!" sigaw ni Azure nang makita ang ginawa ko.

Ari also did the same thing at sinimulang paputukan ng baril ang mga humahabol sa
amin.

"Azure, stop worrying. I can manage myself," I replied right after I shot one of
the opponent's car tires. It was perfect timing and I was undeniably satisfied with
what I did.

I slightly turned to check on Ari who was busy aiming at both guys riding the
motorcycles. He mercilessly fired his weapon at the men behind hanggang sa natamaan
niya ang mga ito at sabay na natumba.

It blocked the way for a few moments kaya medyo malayo-layo na ang agwat namin kung
sakaling may kasunod pa sa kanila. We both decided to go back inside the car.

"Awit naman, 'tol. Bakit ako, walang 'ingat' mula sa 'yo? Sana all pinag-iingat,"
pag-umpisa na naman ni Ari nang makaupo na siya ulit nang maayos.

"P're, ganito kasi iyan... 'Pag inggit, pikit," sagot ni Azure na nakatutok pa rin
sa pagmamaneho niya. Nag-umpisa na naman silang mag-asaran. Geez.

Sometimes, I laugh along while they're bickering but at the same time, napaiisip
din ako dahil ang pinag-uusapan nila ay tungkol sa love life. I'm curious whether
totoo bang single si Ari o mayroon na siyang nililigawan at napupusuan.

Sa maikling panahon na nakasama at nakilala ko si Ari, ni minsan ay hindi ko pa

siya nakitang may kasamang babae na parang pinagtutuunan talaga niya ng pansin.

Though, I've already seen him hang out with Emerald before, I knew that it was
mostly work-related since mukhang magaan ang loob niya kay Emerald. I mean, who
wouldn't be? And also, Emerald is head-over-heels with Caliber at alam naming lahat
'yon.

Bukod kay Emerald, Amber at sa akin ay hindi ko pa siya nakitang may kasamang ibang
babae na masasabing gusto niya or what. Kahit kay Lindsay ay casual lang ang
pakikitungo niya.

But why am I thinking about it? It shouldn't be my problem to handle. It's his love
life, after all.

Inilipat ko na lang ang tingin ko sa daan. Tahimik lang akong nag-iisip ng kung ano
ang susunod naming gagawin at palapit na kami sa intersection nang mahagilap ng mga
mata ko ang isang kotse mula sa kabilang daan at mga ilang metro lang ang layo sa
amin.

Pagewang-gewang ang takbo nito hanggang sa bigla na lang itong lumiko palabas ng
daan at dumeretso sa may mga puno.

What the heaven?!

"Wengya! Anong nangyari doon?" gulat na tanong ni Azure.

We were only a few meters away from the vehicle kaya tinitigan ko nang mabuti iyon
hanggang sa napagtanto ko kung saan ko huling nakita ang kotseng iyon.

"Isn't that the car where Amber and Shaun were?"

Parehas na napalingon sa akin sina Ari at Azure at kaagad na ibinalik ang tingin sa
kotseng itinuro ko.

"Si Master!"

"Si Twin Sis!" sabay na sigaw nilang dalawa.

Mababasa ang pag-aalala sa mga mukha nila at ganoon din ako. Ari looked like he was
about to jump out of the car even though our car hadn't stopped yet. Azure, on the
other hand, tightened his grip on the steering wheel.

Raven and Emerald were also in that car, if I remember it correctly. My senses
started to panic. I didn't know what to do if something happened to them... again.

Mabilis kaming bumaba nang maihinto ni Azure ang sasakyan malapit sa kotse na
sinakyan nina Amber. We grabbed each of our guns and immediately headed towards
their direction nang bigla na lang kaming nakarinig ng tunog ng mga putok ng baril.

May mga tao na rin sa harap namin na parehas na pinapuputukan kami at ang sasakyan
nina Amber. Mabilis naman kaming nagtago sa mga puno at pinakiramdaman ang galaw ng
mga kalaban. May paminsan-minsan din kaming nakipagpapalitan ng putok ng baril.

The moment they stopped firing at us, we immediately ran towards the car where
Amber and Shaun were. Dahil sila ang nauuna, I pointed my gun where the enemies
were hiding to keep them covered.

"Master Shinji—" pagkatok ni Ari mula sa bintana. Saglit akong sumulyap sa gawi
niya and then shifted back my eyes on the enemies. "Lodicakes! Ayos lang ba kayo?"
pagtawag niya ulit.

Walang sumagot mula kina Amber at Shaun kaya lumipat kami ni Azure malapit sa
bintana kung saan kita namin si Emerald sa loob. Kinatok iyon ni Azure ng ilang
beses at nagtanong, "Emerald? Ayos lang ba kayo riyan?"

Emerald didn't give us any response but carefully opened the car door of the
shotgun seat. Nanghihina siyang lumabas doon. Agad naman namin siyang tinulungan na
makaalis ng sasakyan at inalalayan nang mabuti.

Pagpapahingain sana namin siya saglit nang muli na namang nag-umpisa ang mga
kalaban na paulanan ng mga bala ng sasakyan. Mabilis naman kaming nagtago sa
likurang bahagi ng kotse.

I took a peek of the enemies kaya nakita ko si Raven na akmang lalabas sana ng
kotse pero dahil nakita siya ng mga kalaban namin ay kaagad siyang pinaulanan ng
mga bala ng mga ito. What the heaven?!

I saw how he winced nang madaplisan siya ng bala sa kaliwang braso kaya mabilis
kong pinagbabaril ang mga lalaking sumubok na asintahin siya.

Nang makita niyang saglit na nagtago ang mga kalaban sa likod ng mga puno ay kaagad
siyang lumabas sa kotse at tinungo kung nasaan kami.

"Are you okay?" tanong ko agad.

"Oo, ikaw ba?" tanong niya pabalik sa akin.

"Putang ina naman, hampaslupang burara! Baka gusto mong umalis diyan sa pagkapatong
mo?" Finally, I heard Amber's voice from the inside of the car.

"Awit, may bold sa loob," sabat naman ni Ari. Kagagaling lang niya sa sasakyan para
silipin 'yong dalawa. Bold?

"What do you mean with that, Ari? Are they both alright?" I asked him immediately.
He smiled mischievously and shook his head na parang pinipigilan ang pagtawa.

"Ayos lang sila, lods. Huwag muna nating istorbohin," he replied. What does he mean
by that?

"Ari, are you out of your mind?!" Gusto ba niya kaming mamatay rito?

Mabilis naman siyang tumingin kay Azure at humingi ng tulong. "Awit! Hoy, Azure!
Sabihan mo naman 'yong girlfriend mo na wag nang magalit."

"Lakas ng amats mo, p're," Azure answered him. Akay niya si Emerald at inalalayan
itong makaupo sa tabi ko. "Dito ka muna, Emerald," dagdag pa niya at muling lumapit
sa sasakyan kung nasaan sina Amber.

"Emerald, dito ka muna, ah?" I told Emerald before I stood up and followed Azure.
Binuksan niya ang pintuan ng back seat at nakita namin doon sina Shaun at Amber.
Nakahiga si Amber sa upuan habang mukhang hindi naman sinasadya at walang malay na
nakadagan si Shaun kay Amber.

"Oh my heavens, are you guys okay?" tanong ko kay Amber at saka ko inilipat ang
tingin kay Shaun para tingnan ang lagay nito.

"Oo. Huwag kang mag-alala, buhay pa iyan. Hindi ko alam kung napalakas lang ang
untog ng ulo sa bintana kaya nakatulog, o nagtutulug-tulugan dahil aliw na aliw sa
pagkakapatong sa akin," sabi ni Amber at muling tinapik sa may balikat si Shaun. He
groaned, touching his head. Pero hindi pa rin siya umaalis mula sa pagkakapatong
kay Amber.

"Are you okay, Shaun?" I asked.

"Master, ayos ka lang?"

"Hoy! Tangina ka, ang bigat mo."

Dahan-dahang inangat ni Shaun ang ulo mula sa pagkakadapa niya. Bahagya pa siyang
napatitig kay Amber nang makita niya ito sa ilalim niya na nakahiga.

"Huwag mong sabihing pinagpapantasyahan mo pa ako?" tanong ni Amber while her eyes
were locked on him.

Nakatingin lang si Shaun sa kanya and then after a few seconds ay mukhang
napagtanto na rin niya kung ano ang posisyon nila.

"Ang ingay." Iyon lang ang sinabi niya nang makabangon na siya nang tuluyan at
parang walang nangyaring bumaba ng sasakyan.

"Ayos ka lang, Twis Sis?" tanong ni Azure. Bumangon na rin si Amber at inalalayan
siya ni Azure na makababa sa sasakyan. Habang nag-uusap sila ay itinutok ko ang
hawak kong baril sa direksyon kung nasaan ang mga lalaking bumabaril sa amin
kanina.
"May ayos bang nadaganan ang dede, Azure?" she answered, enough to startle Azure.

Muntik na akong matawa dahil sa balik na tanong ni Amber.

"Wengya! Nagtatanong lang naman."

"Ayus-ayusin mo kasi iyong mga tanong mo," sagot niya habang nakatingin nang masama
kay Azure.

"Wews, ang arte. Wala naman akong naramdaman."

"Wow, kapal ng mukha mo. E ang sarap nga ng tulog mo sa dede ko."

"Ah?"

"Oh ano?"

"Ah—"

"Ops! Master, Lodicakes, mamaya na kayo maglambingan. Sinusundo na yata si Master

ng nanay niya," singit ni Ari at tinuro ang direksyon kung nasaan ang isang babaeng
nakatayo mga ilang metro ang layo sa amin.

It's no other than Tita Angelique.

Galit siyang nakatingin sa amin habang mahigpit ang hawak niya sa dala niyang
baril.

A younger woman was standing next to her, aiming her gun at us. May kasama silang
mga lalaki na may mga dalang baril.

Pinagmasdan ko si TIta Angelique who seemed unbothered kahit na alam niyang nandito
ako. Our eyes met before the open fire began.

Ari Hofer's POV

Nang sandaling tumigil sila sa pagbaril sa amin ay inumpisahan ko silang paulanan

ng bala.

I quietly counted in my head at apat na tauhan agad ni Mrs. Birkins ang napatumba
ko. "Awit! Galing ko naman," pagpuri ko sa sarili.

Maling-mali ang desisyon nila na huminto sa pagbaril sa amin dahil daig pa namin ng
mga kasamahan ko ang kidlat sa bilis ng paggalaw at pagkuha ng pagkakataon para
makabawi sa mga ginawa nila. Isa-isa silang napatumba at wala ng buhay.

"The Lewis' really pass on the traits of being a traitor in every generation, don't
they?" saad ni Mrs. Birkins kay Amber kahit na tinututukan ito ni lodicakes ng
baril sa mukha.

Iba talaga ang mga kagamitan ni lodicakes Amber dahil kahit baril ay kumikinang-
kinang.

Nahagilap ng mga mata ko ang mapang-asar na ngiti ni Mrs. Birkins kaya nakatanggap
siya ng isang irap pabalik mula kay lodicakes Amber.

Inilipat ko ang aking tingin sa taong nasa tabi nito, si Celeste Neri, isa rin sa
mga lider ng Black Sinister. Seeing her here was one of the reasons why I have made
a conclusion on what Mrs. Birkins actually meant when she said those words to
Amber.

Siguradong si Celeste Neri ang naghatid ng balita kay Mrs. Birkins sa ginawang
pagtatraydor ni Amber tungkol sa kasunduan sa pagitan ng Joker at Black Sinister.

Hindi ko rin naman masisisi si Amber sa ginawa niya. Noong una pa lang niyang
maisipan na makipagkasundo sa mga leader ng Black Sinister ay totoong tutol na ako.
Hindi matinong kausap ang mga iyon at hindi papayag na sila ang madedehado.

Alam ko lahat ng iyon dahil isa rin akong leader ng Black Sinister. Hindi naman ako
sumali sa kanila dahil sa sang-ayon ako sa mga kalakaran at pinaglalaban nila, kung
hindi dahil kailangan kong bantayan lahat ng galaw nila sa loob ng grupo.

Pero wala namang bago kay lodicakes Amber, hindi siya sumang-ayon sa payo ko. Buti
na lang at nandoon pa rin ako noong hinarap niya ang lahat ng leaders ng Black
Sinister. Kung sakali mang nagkaproblema ay matutulungan ko siya pero buti na rin
at walang nangyaring masama noon.

At aaminin ko na napamangha ako kay Amber nang magawa niyang mapapapayag ang ibang
leaders. She didn't fail and really convinced them to give in to her favor as one
of the Jokers of Les Solitaires.

"Hindi mo sure," sa wakas ay sinagot na siya ni Amber.

"Your sarcasm wouldn't cover that fact, Missy. And how dare you break a deal
between the Black Sinister. We will make sure that you will suffer gre—"

"Daming sayings." Hindi pa tapos sa pagmo-monolouge si Mrs. Birkins nang bigla

itong tinutukan ng baril ni Master Shinji.

"How dare you, Shaun!" sigaw ni Mrs. Birkins nang kalabitin ni Master ang gatilyo
ng baril. Mabilis siyang nahatak ni Celeste Neri papunta sa likod ng sasakyan para
magtago kaya hindi siya natamaan.

"After everything I have given you... I raised you like my own child and this is
what you give me in return? You ungrateful kid!" dagdag pa nito.

Mula sa pinagtataguan nila ay nakita kong bahagya niyang isinilip ang kanyang ulo
at sinubukang itutok sa amin ang baril na hawak niya.

"At sa lahat pa talaga ng pipiliin, diyan ka lang pala sasama sa babaeng Lamperouge
na iyan?! Wala kang utang na loob!"

"Wews, utang na loob? Big word," saad ni Master Shinji at nag-umpisang

makipagbarilan ulit sa pagitan ng Black Sinister.

"Stop trying to deny it, Shaun. Dapat ay pinasasalamatan mo kami ng dad mo,"
malakas na sabat pabalik ulit ni Mrs. Birkins

"Wews. Kahit kayo naman dapat ang magpasalamat sa 'kin?"

Oo nga naman, wala naman talaga dapat siyang utang na loob sa mga Birkins dahil
bayad na ang lahat ng iyon noong ginamit ng totoong Shaun at Lionel ang yaman at
kapangyarihan ng mga Yamaguchi.

Kung tutuusin ay sobra-sobra pa nga ang ginawa nila dahil sa dami ng napala nila sa
mga ito. They were only using him for their own good.

I walked a few steps away from where I was standing earlier and shot the men who
were targeting us. Kanya-kanya kaming nakipagbarilan sa mga kalaban na malapit sa
amin.

"Emerald, ayos ka lang ba?" dinig kong tanong ni Azure kay Emerald mula sa gilid
kaya saglit akong napatingin sa kanila. Nakikipagbarilan din si Azure sa mga
kalaban habang nasa likod naman niya si Emerald para hindi ito matamaan.

"Okay lang po ako, Kuya Azure. Kaya ko pong tumulong," sagot naman ni Emerald at
mahigpit na hinawakan ang isang baril na nakuha niya kanina sa mga pinatay naming
kalaban.

Hindi ko na ulit sila pinansin at inatupag na lang ang pagbaril sa mga kalaban.
Duda ko ay hindi lang ito mga tauhan ng Black Sinister. Angelique Birkins conspired
with Les Solitaires kaya sigurado akong mga tauhan din ito ng taong kasundo niya
galing doon.

Meanwhile from my peripheral view, I saw Celeste Neri holding something and pulled
a pin from it that I'm not sure of. It was too late for me to realize that she was
holding a grenade because she had already thrown it towards us.

"Grenade!" sigaw ko at mabilis na tumakbo at nagtago sa isang malapit na puno upang

maiwasan iyon habang nakasilip kung ano na ang nangyari sa mga kasama ko.

"Good heavens, hide!" sigaw ni Duchess agad nang makita iyon. Mabilis niyang
ipinaling ang ulo niya para maghanap ng matataguan. Pero hindi lang iyon, napansin
ko rin na tila ba may hinahanap siya.

Hindi ganoon kalayo ang kinaroroonan niya sa puwesto nila Azure. Nang matanaw niya
si Lampe ay pahakbang na sana siya papunta kung nasaan ito nang makita niya ang
ginawa ni Azure para tulungan at protektahan si Emerald. Awit!

Mabilis na hinila ni Azure si Emerald papunta sa isang kotse upang magtago at

mabilis itong niyakap para hindi ito matamaan ng pwersa ng pagsabog.

Ako lang ba o talagang nakita ko ang bahagyang pagkabigla at pagkadismaya ni

Duchess nang makita ang ginawa ni Lampe? Awit sa 'yo at sa love life mo, Lampe.

"Duchess, halika na." Mabuti na lang at mabilis kumilos si Strife at nahila agad si
Duchess upang makalayo sa granada bago ito sumabog.

Angelique Birkins' POV

"Those imbeciles! Bakit hindi pa sila mamatay?!" I ranted furiously. Celeste had
already thrown a grenade at them pero buhay pa rin sila. Tuloy pa rin sila sa
pagbaril sa mga natitirang tauhan namin.
"Angelique," Celeste Neri called my name so I turned to face her with a questioning
look. She didn't say anything more but handed me another gun full of ammunition.

"I will make sure that they won't leave this place alive," saad ko at mahigpit na
hinawakan ang baril.

-Flashback-

I was busy planning on how I should kill Roswell and eliminate the Black
Organization when I saw my phone ringing. I looked at the screen and saw
Claudette's registered number so I answered the call immediately.

[Hello, Angelique.]

"What is it? I don't want to waste my time today," agad kong sagot sa kanya.

[Calm down, Angelique. I know I'm younger than you but I also don't have the time
to try and waste it on you, either.]

"Then go straight to the point. What do you want?" There was silence from the other
line of the call before she answered again.

[Amber Lamperouge asked to meet all the Black Sinister leaders earlier, but she
introduced herself as one of Les Solitaires' Joker.]

"She's a what now?!" I couldn't help but react. As far as I can remember, Akiko
Mouri was also a Joker and if there would be a new Joker, it would probably be her
child to inherit the title.

So why would it be Amber Lamperouge, of all people?!

"You're bluffing... she's obviously bluffing," I added.

[Apparently, she really wasn't. Even the majority of Black Sinister leaders are
convinced,] Claudette answered with a hint of disgust in her voice.

I still wouldn't believe her but doubts aside... "Why did she ask to meet the Black
Sinister leaders?" And why didn't she try to contact me, too?

Not that I feel bad about it because I don't give a damn about her. But now that I
think of it, mukhang may iba pa silang pinaplano.

[She wanted to have more connections from different mafia groups, in exchange of
Black Organization.] Napakunot ako ng noo nang marinig ang sinabi ni Claudette.

"Did I hear you right? That girl... wanted connections worldwide and traded Black
Organization's life to us?" This was both quite intriguing and interesting.

[I know what you're thinking, Angelique. We already have a plan in case she
wouldn't give her part of the deal.] I smirked at her response and was about to
reply when this time, the telephone from my room started ringing as well.

[I guess older women definitely are busier than us. I'll tell you the rest of the
details later.] She didn't wait for me to say something before ending the call.

I tried to remember the things she said earlier. Someone from the family of
Roswells and Yaji specifically asked for Black Sinister's service.

Also, if I am not mistaken, the Roswells and Yaji have a more worldly chain of
connections na dapat ay namana nilang lahat. Something is off, and I'm going to
find out what that little Lamperouge bitch wanted.

Finally, the day has come. I have been waiting long enough to bring Black
Organization down so I am going to make sure that it happens today.

"Can't you drive a little faster?" tanong ni Celeste Neri na inip nang nakatingin
sa driver ng van habang pinaglalaruan ang baril na hawak.

I quickly assembled my guns and other weapons when my phone buzzed and lit up. I
glanced at Celeste before picking up the call.

[Boss, nakaalis na po sila rito sa mansion. Hindi rin po namin ma-contact si Ms.
Ramsey,] saad ng isa sa mga tauhan ko.

"Kung nakaalis na sila, then why are you still talking to me? Go after them!" inis
na saad ko. I almost smashed my phone down in frustration.

"Who was it?"

"Isa sa mga tauhan ko. He said that the Black Organization got away. Hindi rin daw
nila mahanap si Claudette." I was right all along. I knew that the Lamperouge lady
had other plans.

I held my gun firmly and imagined how I would shoot each Black Organization member
once we found them.

Celeste Neri didn't respond so I looked at her and gave her a questioning look.
Mukhang malalim ang iniisip niya and what was bothering me more is that hindi niya
pinaaalam ang pinaplano niya.

"Huwag na lang kaya tayo tumuloy, Angelique?" Celeste suddenly suggested out of
nowhere. Was she scared of those kids?

I scoffed at the idea and asked her, "We're already close to finding them and you
want to give up? Don't tell me you're actually scared of them?"

Before she could answer, my phone vibrated in a short phase. I checked my

notifications at nakitang may nag-text kaya binuksan ko iyon.

SMS from Unknown: Miss Angelique, patay na po si Claudette Ramsey. Si Alexa Cesare
ang pumatay sa kanya.

"Drive faster..." may diin kong saad sa driver ng sasakyan namin. "...Now!!!"

Gulat akong tiningnan ni Celeste Neri dahil sa pagsigaw ko, so I tried to reassure
her. "Don't worry, I have a spare plan incase na pumalpak 'yong nauna. We're going
to get them no matter what, Celeste."

-End of flashback-
"I heard that you're one of Les Solitaires' Joker, now? So why are you hiding from
us if you're not bluffing?" pag-umpisa ko. She kept an expressionless face while
she was looking at me from afar. Was she a robot or something? Kahit ang mga kasama
niya sa likod ay matatalim ang tingin sa akin.

"And as far as I could remember, Jokers are supposed to be powerful and have
control with Les Solitaires. Ano'ng nangyari sa 'yo? It sounds like a flop, now
that I'm looking at you," dagdag ko pa pero mukhang wala siyang pakialam sa mga
sinasabi ko.

"Oh, tapos?" Amber Lamperouge replied sarcastically. How dare this brat not have a
sense of respect?!

I held my gun tightly and slowly walked towards them when I noticed Ari Hofer
standing with them.

I glared at him and told him off, "You... How dare you betray Black Sinister?! You
always acted cautious and smart but I didn't expect that it was all just a show.
You deserve to die."

I saw him say something to himself before responding to what I said. "I have been
cautious up to the end, Tita. Kaya nga kakampi nila ako, eh."

Saglit niyang tiningnan si Shaun bago itinuloy ang sinabi, "Hinay-hinay lang po
tayo sa pagbibintang ng kung sino talaga ang traydor, Tita Angelique. Baka tamaan
ka ng kidlat dahil sa mga pinagsasabi mo ngayon."

"Why are you wasting your effort and trying to threaten me?"

"Bold of you to assume I was trying, Tita," pilosopong sagot naman ni Ari.

I irritatedly took my glare away from him. He thinks so highly of himself, now that
he's siding with those shitty Black Organization members.

As I switched my gaze, my eyes caught Duchess Lionhart, the daughter of my

husband's cousin, with that Strife boy on the side of these traitors.

"And you... didn't your father teach you whom to side with? Pero sabagay, inggitera
rin 'yang nanay mo so she probably told you to be with these immatures," I told
her. She was about to say something back when I heard a gunshot.

Everybody was looking at my son, Shaun Birkins who was holding his gun and it was
aimed towards my direction.

I checked for wounds from my body pero wala naman akong tama ng bala kaya
napatingin ako sa likuran. Pero bago ko pa man makumpirma kung sino ang natamaan ay
natumba na si Celeste Neri.

"C'mon, Celeste, it was only one shot," I commented and turned her body around only
to see blood gushing from a big whole on her forehead. I froze in my position
because of what I saw.

Shit!

"Ang daldal mo kasi."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 98 Part 3 - Page 9
by Yanalovesyouu
33-41 minutes

Lindsay Lee's POV

I'm hanging out the window with half my body outside of the car habang mahigpit na
nakakapit ang isa kong kamay sa handle sa itaas na bahagi ng kotse dahil sa mabilis
na pagpapatakbo ni Cody sa sasakyan.

The driver of the car behind us was really picking up speed and we were doing 120
km per hour. I rested the butt of my gun against my left fist, and pinched my right
eye closed aiming at the driver of the car. Huminga ako nang malalim and then I
gently squeezed the trigger hoping to hit the driver pero dahil sa mabilis na takbo
ng sasakyan at pabigla-biglang kabig ng manibela ay sa may windshield lang ng kotse
tumama ang bala.

Okay na rin naman iyon dahil mahihirapan silang makita ang daan nang malinaw ng
ilang segundo. Patuloy pa rin kasi ang mga tauhan ng Black Sinister sa paghabol sa
amin.

Paulit-ulit nilang binangga ang sasakyan namin para mapahinto kami. Good thing Cody
was a good driver.

Bumalik na ako sa loob ng sasakyan, tucked my gun into my gun pocket, and wiped the
salty droplets flowing down my face like a summer rain.

Habang nagpupunas ako ng pawis ay naramdaman ko ang pag-vibrate ng teleponong nasa

tabi ko. Agad ko iyong dinampot at tinignan kung sino ang nag-message.

I thought it would be Trigger that would update me about what was happening on the
proposal but it wasn't. Instead, Emerald's name was on my screen.

SMS from Emerald: Hello po, mga ate and kuya. Pinapasabi po ni Kuya Shaun na
dumeretso raw po tayo sa address na sinend ko po.

Below the text was a familiar address attached with her message.
"Hey guys, I received a message from—" I didn't get to finish my sentence when I
saw both Cody and Kayden looking at their cellphones, too. I guess they're reading
the same message Emerald sent to me.

"Did you get the text?" Kayden asked and looked at me so I simply nodded as a
response.

Pagkatapos no'n ay isa-isa na naming ibinaba ang mga hawak na cellphone at

dederetso na sana sa lugar na sinabi sa amin ni Emerald nang bigla namang nag-ayos
ng upo si Cody mula sa driver's seat.

"Whoo! Syet!" biglang sabi ni Cody nang malagpasan namin ang isang sasakyan sa
kanan.

"What is it?" tanong ko at nilingon ang lugar kung saan nakatingin si Cody. It was
Shaun Birkins' car, at doon nakasakay sina Amber, Raven, and Emerald.

Bahagya akong nagtaka kung bakit sila tumigil pero agad ding nawala ang atensyon ko
sa kanila nang mapatingin ako sa sasakyang nasa likod namin.

"Oh, no..." I blurted out. Napalingon si Kayden doon habang si Cody naman ay
tumingin sa rear view mirror. "Petengene! Sina Amber ang sakay ng kotse na iyon,
'di ba?"

"Yeah—watch out, Cody!" I was going to answer his question when we suddenly felt a
strong impact that hit the car. I turned to look at what it was, only to see
another vehicle owned by one of the enemies.

Do these guys multiply? I wonder kung ilan pa ba ang natitirang tauhan ng mga
miyembro ng Black Sinister. It seemed like they didn't lack people to follow us.
But, after all, they weren't called the Black Sinister for nothing. I wonder if Les
Solitaires took part in their plans since Amber was one of the Jokers.

"Shit! Mag-focus ka naman sa daan, 'tol," reklamo ni Kayden nang mauntog siya sa
salamin sa tabi niya.
"Sori naman, utol. Tengene kasi nitong mga humahabol sa atin, hindi ba sila
nagsasabtrak in nambers?"

"Just try and lose them."

"Areglado, utol!"

Cody stepped on the accelerator of the car and quickly held the steering wheel
tightly. He often glanced at the side mirror to check on the vehicle who kept on
going after us.

It was a good thing that Cody was an excellent driver. Even though the cars that
were after us kept on pushing us out of the road, Cody only proved how skilled he
was in driving. Ni hindi nga ako nahilo sa pagmamaneho niya. Kung iba siguro ngayon
ang kasama ko ay kanina pa bumaligtad ang sikmura ko.

"Balikan kaya natin sina insan? Baka kung napano na sila roon," tanong ni Cody nang
medyo bumalik na sa normal ang pagmamaneho niya. Pero bahagya pa siyang hinihingal
nang sabihin niya iyon.

Kayden and I looked at him when he said those words as he did the same to us. He
looked worried for a moment before he switched his focus back on the road.

Maging ako ay nag-aalala rin para kina Amber at sa iba pang naiwan doon. I didn't
know exactly why they stopped on their tracks, considering that they were the ones
who sent us the location where to meet up. All I could sense was they were indeed
having trouble on something.

I was about to agree with Cody when Kayden cut me off, "No. Kung babalik pa tayo ay
siguradong madaraanan na naman natin ang mga kalaban. I think Amber and the others
can handle it. And besides, Shaun is there with her. And they surely can't easily
bring two Jokers down."

Kayden has a point. Amber was with Shaun, Raven and Emerald. They can all protect
themselves from harm. Plus the fact na siguradong may mga kasamahan kaming
nakasunod sa kanila na maaari din silang tulungan, we really don't have to
overthink of the outcome.

I looked behind and sighed. Hindi rin kami pwedeng bumalik basta-basta dahil may
mga nakasunod pa sa amin. Now I'm sure that by the time we turned back to help
them, they wouldn't hesitate to fire at us and get ourselves killed bago pa man
namin mabalikan sina Amber.

"Alright. Let's just head to the location Emerald sent us earlier," pagsang-ayon ko
kaya napalingon silang dalawa sa akin. "And also, we're running out of time,"
dagdag ko pa nang maalala kung bakit pamilyar ang address na ibinigay ni Emerald.

"Ha? Saan tayo mauubusan ng oras?" Nagtaka naman si Cody dahil sa sinabi ko.
"That, I don't know. Basta, kailangan nating bilisan ang pagpunta roon."

I looked at the sent address again. It was the same venue where Bullet held another
proposal for Mikazuki. I didn't know why Amber and Shaun chose to pick that exact
place and I also didn't know why we have to go there when we were not even invited.

But as I read Trigger's last message, I sensed that something big was going on
where they were right now. Agad ko naman siyang ni-reply-an at tinanong kung anong
nangyayari pero hindi na siya nakapag-reply. Maybe Shaun has an idea of what's
going on but he didn't bother to tell us yet.

I just wish that Trigger and the others are alright.

"Let's just head there first, Cody," Kayden finally said to his brother, leaving
Cody no choice but to agree with us.

"Okey, hir wi go—aray! Petengene neto, ah!" We were all surprised when we felt
another impact. Muli akong napakapit nang mahigpit sa seatbelt strap ko nang may
paulit-ulit na namang bumabangga ng kotse namin.

When I turned to look behind, I saw two cars who were rapidly tailing us. There was
one on each side of our car so their intentions were obvious... They're planning to
trap us in between.

"Uhm, guys... what's the plan?" I worriedly asked as I searched for my gun and
planned to get out of the window to shoot off the people or the tire inside the
car.

"Psh. 'Yan lang pinoproblema mo? Donchuwori, Lindsay, ang inyong gwapong lingkod
ang bahala sa mga iyan."

"Are you sure? Maybe we can just fire at the drivers or sa gulong ng sasakyan nila
mismo to—"

"Hep! Hep! Jas watsen lern. Hawak kayo nang mabuti, 'tol. Baka mamaya mabangasan na
naman iyang mukha mo dahil sa pagkakauntog." Kayden looked confused when Cody
taunted him.

"Anong gagawin mo, Cody?"

"Sikret... Bawal i-sher." Cody grinned mischievously while holding the steering
wheel firmly. Ang mga mata niya ay pasalit-salit sa mga side mirror at sinimulang
diinan ang pagtapak sa accelerator. The wind gushed through as he increased the
speed of the vehicle.

"Cody," pagtawag ko sa kanya. I was a bit nervous dahil halos wala na akong makita
sa dinaraanan namin sa bilis ng pagda-drive ni Cody.

"Hey!" I exclaimed because it got faster. He didn't stop but, instead, kept his
foot on the accelerator. The cars chasing us also increased their speed to catch up
with us. Ang unahan ng mga sasakyan nila ay halos pinagigitnaan na ang likuran ng
sa amin.
"Kumapit kayo nang mabuti!" Cody shouted. I tightly held onto whatever I could grab
at that moment. Suddenly, he stepped on the breaks, leaving us shocked. The car
slightly drifted to the left, leaving no choice for the enemies to stay on the
right side of the tracks. They continuously sped up and since Cody stopped the car
out of nowhere, their vehicles collided with each other.

"Boom, beybe! Bangis!" Cody grinned after the cars exploded, saka pinaandar ulit
ang sasakyan. This time, ang sasakyan ay hindi na kasing-bilis ng pagmamaneho niya
kanina. I looked at him after I gazed at the explosion which was far behind us
already.

What did I expect? He's a Lamperouge-Lerwick after all.

Mikaela Lewis' POV

"Puta," mahina kong sambit nang maramdaman ko ang pagdaplis ng bala ng baril sa may
braso ko. Bagama't maliit lang iyon at daplis lang ay nararamdaman ko pa rin ang
kirot niyon.

Nakaaasar dahil ang layo na ng narating namin pero hanggang ngayon ay hindi pa rin
sila maubos-ubos. Kapag may napatumba kaming isa, may papalit na isa. Letse! Saan
ba nagpupulot ng mga tauhan 'yang letseng Black Sinister na iyan?

Gigil kong ikinasa ang baril ko at inasinta ang gulong ng kotseng kanina pa
nakasunod sa amin. Lulan n'on ang dalawang tao. Iyong isa ay driver at iyong isa
naman ang shooter na siya ring dahilan ng pagdaplis ng bala sa akin.

Babarilin ko na sana ang gulong nila nang biglang magbago ang isip ko. Imbes na
gulong ang patamaan ko ay inasinta ko na lang direkta ang mga tao sa loob ng
sasakyan na iyon. Nagkandabasag-basag pa ang windshield nang tamaan ito ng mga bala
mula sunoud-sunod na putok ng baril na ginawa ko. Hanggang sa mawalan na ng kontrol
nang tuluyan ang sasakyan dahil sa mga tama ng bala na natamo ng driver, maging ng
kasama nitong lalaki. Mabilis na lumiko ang sasakyan palabas ng daan. Nagdere-
deretso ito hanggang sa sumalpok sa isang malaking puno, at ilang saglit pa,
nagliyab ito at sumabog.

"Hoy, Mikaela! Ano, ayos ka lang?" tanong ni Duke mula sa driver's seat. Siya ang
nagmamaneho ng sasakyan. Hindi ko na sinagot pa ang tanong niya at bumalik na mula
sa pagkakaupo habang hawak ko ang sugat ko. Nang mapansin niya kung ano ang hawak-
hawak ko ay saglit niya itong sinulyapan at saka napailing.

"Aish! Mga babae nga naman... kahit alam na nilang maaari silang masaktan sa
gagawin nila ay itutuloy pa." At heto na naman ang mga hugot mula kay Duke.

"Hoy! Grabe ka, 'di ko naman alam na makakaisa pala iyong mga hayop na iyon," sagot
ko sa kanya. Saka ako humarap sa bintana at tinanaw ang labas."At saka... ganoon
naman talaga ang buhay, 'di ba? Hindi mo alam kung kailan ka tatamaan at
masasaktan," dugtong ko pa kasunod ng isang buntonghininga.

"Hindi mo nga alam kung kailan ka tatamaan at masasaktan, pero umpisa pa lang, alam
mo na na pwede kang masaktan, pero itinuloy mo pa rin."

"Hindi ko naman kasi piniling sa kanya magkagusto, Duke—" Kaagad na nagsalita si

Duke kaya naputol ang sinasabi ko. Nanlaki ang mga mata ko nang sumagi sa isip ko
kung ano ang mga sinabi ko. Puta!
"Aish. Iba yata ang topic mo?" Letse! Bakit nga ba kasi roon napunta ang sinasabi
ko?

Imbes na sumagot ay bumalik ako sa pagtanaw sa bintana. Mabuti na lang at hindi na

rin naman humugot si Duke.

"Aw," daing ko nang maramdaman ko ang pagkirot ng sugat ko. Binuksan ko ang glove
compartment para tingnan kung mayroong kahit anong tela na pwede kong ipantali sa
sugat ko.

"Oh." Napatingin ako sa gawi niya kaya kaagad kong napansin ang kamay niya. Inaabot
niya sa akin ang isang panyo habang ang tingin ay hindi pa rin niya inaalis sa
daan.

"Salamat," sabi ko pagkatapos kong tanggapin iyon. Letse kasing lalaki 'yon, eh.

Umayos ako ng upo at inumpisahan nang balutin ng panyo ang sugat ko. Habang
ginagawa ko iyon ay sumusulyap-sulyap ako sa side mirror. Tinitingnan kung may mga
humahabol na naman sa amin pero ganoon na lang ang tuwa ko nang makilala kung
kaninong sasakyan ang nakasunod sa amin.

"Sila Lindsay iyon, 'di ba?" tanong ko pa kay Duke. Napatingin naman siya sa rear
view mirror at tumango nang makita iyon. "Oo nga," pagsang-ayon niya.

Binagalan ni Duke ang takbo ng sasakyan at bumusina para makuha ang atensyon nina
Lindsay. Mukhang napansin naman ito kaagad ni Cody na siyang nagda-drive at
binilisan ang takbo para maging magkapantay ang sasakyan namin.

"Yo!" bati ni Duke nang maibaba niya ang bintana ng sasakyan na nasa tabi niya.
Nasa kaliwang bahagi ng sasakyan namin ang sasakyan nina Cody, Kayden, at Lindsay.

"Yo p're! Ang gwapo ko pa rin!" sabi ni Cody.

"Ano'ng nangyari sa inyo?" tanong ko dahil halos hindi na makilala ang sasakyan
nila dahil sa dami ng gasgas at tama ng bala niyon.

"Petengene! Ginitgit kami nang ginitgit kanina, eh. Buti na lang talaga at mabangis
ako," sagot ni Cody na s'yempre, hindi mawawala ang kayabangan.

"Nakita n'yo ba iyong iba nating kasama?" tanong ni Duke.

"No," tipid na sagot ni Kayden. Nasaan na kaya sila?

Si Lindsay naman ang nag-explain dahil hindi naman talaga ugali ni Kayden na
magpaliwanag. "Nasa likod lang namin sila kanina. Until something came up,
nagkahiwalay kami while we were trying to disengage from the men who were tailing
us. I'm sure na nakasunod naman sa kanila iyong iba."

Saglit kaming nagkatinginan ni Duke dahil sa sinabi ni Lindsay. Kasama ni Amber

sina Raven, Emerald... at Shaun. Kaya hindi ko maiwasang mag-alala.

"Sana nga..."

"Anyway, have you received Emerald's message?"

"Oo," si Duke ang sumagot. Hindi ko alam iyon dahil kanina ko pa hindi mahawakan
ang telepono ko dahil abala ako sa pakikipagbarilan. Letse 'to, ah. Hindi man lang
sinabi sa akin na may mensahe si Emerald. Selfish ang puta.

"Doon na raw tayo dumeretso. Ano bang meron doon?"

"It is the venue where Bullet and Mikazuki's wedding proposal is being held."

Magkasabay ang sasakyan naming tinahak ang daan patungo sa kung saan daw idinaraos
ang event hanggang sa matanaw namin ang isang tulay.

Tahimik lang kami parehas ni Duke habang binabaybay namin ang kahabaan ng daan at
halos nasa bukana na kami ng tulay nang biglang may sumabog sa harap namin kaya
ganoon na lang ang pagkabigla naming dalawa.

"Shit!"

"Letse!"

Dahil sa pagkabigla at sa makapal na usok na nakaharang sa daan ay hindi

sinasadyang nailiko ni Duke ang sasakyan pakanan.

Hindi niya napansin na sa pagliko niyang iyon ay magdedere-deretso kami hanggang sa

barrier ng tulay hanggang sa tuluyang huminto ang sasakyan bago pa kami tuluyang
mahulog sa bangin.

Halos kalahati na ng sasakyan namin ang nakalabas sa kalsada. At kitang-kita ko ang

malalim na bangin na pwedeng bagsakan naming dalawa kung sakaling mahuhulog ang
sasakyan namin. Letse!

"Ahm... Duke?" alanganing tanong ko sa kanya. Pinipigilan kong gumalaw dahil baka
ang kaunting paggalaw ko ang maging dahilan ng pagkahulog ng sasakyan namin.

Letse! Yari talaga sa akin kung sinong naglagay ng pesteng bomba sa kalsada.

"Shit! Shit! Sorry, sorry, hindi ko napansin. Amp! Ayos ka lang ba?"

"Oy! Oy! Huwag kang gumalaw, letse!" natatakot na sigaw ko sa kanya dahil
naramdaman ko ang pag-uga ng sasakyan nang gumalaw siya papalapit sa akin. Isang
maling galaw lang ay maaaring mahulog kami at sa sobrang taas ay paniguradong wala
kaming ligtas.

"Sorry, sorry!" Alam kong hindi ito ang tamang oras para matawa pero natatawa ako
sa itsura ni Duke dahil natatranta siya.

"Kumalma ka, mahuhulog tayo talaga dito kapag lumikot ka."

"Ampota. Bakit ba kasi sumobra ako ng liko?"

"Hayaan mo na. Isipin na lang natin kung paano tayo makaaalis dito nang hindi
nahuhulog sa bangin." Saglit kong sinulyapan muli ang bangin at letse! Sa dinami-
rami ng pwedeng maging dahilan ng pagkamatay, bakit iyong mahulog pa sa bangin?
Bukod sa hindi ko alam kung paano kukuhanin ang bangkay namin doon, hindi ko rin
sigurado kung makikilala pa kami kapag nagkadurog-durog na ang mga katawan namin.

"Hindi talaga maganda ang naidudulot kapag napapasobra, eh. Mahuhulog ka lang
talaga at masasaktan."

Mabilis kong nilingon si Duke dahil sa sinabi niya. "Letse! Mamamatay na tayo,
humuhugot ka pa r'yan."

"Aish!" Dahan-dahang umabante palapit sa akin si Duke. Tapos ay inilapat niya ang
kaliwang kamay niya paikot sa akin. Ano 'to? Yayakapin ba niya ako?

Pipigilan ko sana siya sa gagawin niya ng bigla kong naramdaman ang paghiga ng
sinasandalan ko.

Letse! Inihiga niya pala ang sandalan ng upuan ko para mapahiga ako. Oo nga naman,
nasa may kanan ko iyon kaya mukhang yayakapin niya ako ng inabot niya iyon.

"Humiga ka muna riyan para mapunta sa likod ang bigat. Sisislipin ko kung makalabas
ako."

"Sige!"

"Bakit ka sumisigaw?" Nagtatakang nakatingin sa akin si Duke dahil napalakas ang

boses ko.

"Ha? Hindi, ah. Normal na boses ko iyon. Sige na. Magdahan-dahan ka, baka mamatay
tayo," sagot ko habang nananatili sa pagkakahiga.

Inihiga rin ni Duke ang upuan niya at iyon ang ginawa niyang daan para makapunta sa
back seat. Sobrang ingat ng paggalaw niya dahil sa bawat galaw niya ay umuuga ang
sasakyan. Binuksan niya ang pinto sa may backseat at saka sumilip doon.

Shuta naman kasi! Bakit kailangang siya pa ang pumunta sa backseat kung pwede naman
niyang ipagawa na lang sa akin?

Ipinikit ko ang mga mata ko dahil mukhang tinatalaban na ako ng takot. Pabilis na
rin nang pabilis ang tibok ng puso ko. Letse!

Hindi pa ako pwedeng mamatay. Hindi ko pa nakikita ulit si papa, 'no. Ang dami ko
pang plano sa buhay ko. Gusto ko pang makahanap ng lalaking mamahalin ko
habambuhay.

Parang mali... kasi nahanap ko na sana, kaso may iba namang gusto, letse.

Gusto ko na lang humanap ng lalaking magmamahal sa akin habambuhay.

Hay nako! Bakit ko ba iniisip ang mga ganyan?

Agad kong inialis ang mga negatibong naiisip ko sa utak ko. Siguradong makaaalis pa
kami rito nang buhay at babawian ko ang mga letseng dahilan kung bakit kami nalagay
sa ganito ni Duke.

"Mikaela," pagtawag ni Duke sa akin.

"Bakit?"

"Lalabas tayo rito."

"Malamang. Ayokong mahulog sa letseng bangin na 'yan, 'no! Nahulog na nga ako sa
maling tao, ihuhulog pa ba ako sa bangin? Sobra naman."

"Aish! Makinig ka nga muna." Napairap naman ako at hinayaan na lang siyang
magsalita.

"Sa tingin ko maaabot ko iyong railings na iyon." Tinuro niya ang medyo makapal na
railings ng tulay. Doon din nakasampa ang halos kalahati ng kotse.

"Kailangan lang nating bilisan ang galaw natin para bago pa mahulog itong sasakyan
ay nakakapit na tayo roon."

"Paano natin gagawin iyon?" nagtatakang tanong ko. Medyo may kalayuan ang railings
sa kinaroroonan namin. At sa tantya ko ay kaunting galaw lang ang gawin namin ay
mahulog na itong sasakyan.

"Dito sa backseat."

Nilingon ko ang backseat at muli kong tiningnan ang railings. Iyon ang nagkokonekta
at nagsisilbing pundasyon ng tulay mula sa ilalim. Tama lang ang kapal niyon at
kayang makatayo at lakaran ng tao. Mayroon ding pwedeng hawakan sa taas niyon kaso
may medyo malayo sa kinaroroonan namin ngayon malapit sa dashboard. Putek. Hindi
naman ako takot sa heights pero parang natatakot na ako ngayon.

Pero letse lang dahil hindi ako pwedeng panghinaan ng loob. Huminga ako nang
malalim bago muling tumingin kay Duke. "Okay, tara na."

"Teka, teka," pinigilan niya ako saka kinuha ang maliit na duffle bag na nasa back
seat at naglabas doon ng isang... jacket?

"Ano iyan?"

"Para sigurado."

Huh? Kinuha niya ang isang kamay ko at mabilis na itinali ng mahigpit ang isang
dulo ng jacket habang iyong isa naman ay tinali niya sa sarili niya.

"Kung saan ako hahakbang, doon ka rin humakbang."

Medyo umuga pa ang sasakyan nang mag-umpisa siyang gumalaw kaya wala na akong ibang
option kundi sabihing, "Sige."

Pagapang akong pumunta sa likod hanggang sa parehas na kaming nasa backseat.

Binuksan niya ang pintuan dito sa may backseat at natanaw ko na ang mismong
railings na dapat naming abutin. May isang metro ang layo niyon.

"Sumunod ka lang sa 'kin."

Tumango lang ako bilang tugon.

Mabilis at maingat na gumalaw si Duke, habang ako ay nakasunod dahil nakatali sa

mga kamay namin ang jacket kaya hindi kami pwedeng maghiwalay.

Bahagya pa siyang tumalon para maabot ang railings kaya gumalaw ang sasakyan.
"Puta!"

Muntik na akong mawalan ng balanse kaya nilingon ko ulit ang likuran. Kitang-kita
ang bangin doon. Ramdam kong parang nanlalamig ang mga kamay ko, kasabay ng
panginginig ng tuhod ko. Letse talaga!

Halos dalawampu't limang porsyento na lang ng sasakyan ang nakasabit ngayon sa may
tulay. Habang iyong iba ay nakalitaw na sa kawalan, anumang oras ay maaring
mahulog.

"Tumalon ka," sabi ni Duke. Nakakapit ang isang kamay niya sa railings habang ang
isa naman ay nakalahad sa akin dahil sa jacket na nakatali sa parehong kamay namin.

"Ayoko!" Dahil sa nangyaring iyon ay mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko at
namuo ang takot sa dibdib ko. Hindi ako pwedeng umalis sa kung nasaan ako dahil ako
na lang ang nagpapabigat sa parteng ito ng kotse kaya hindi pa ito tuluyang
nahuhulog at kung gagalaw ako ay maaaring mahulog ang kotse, kasama ako... at si
Duke.

Gumalaw ulit ang kotse kaya napabalik ang isip ko sa nangyayari.

"Tumalon ka na, Mikaela. Hahawakan kita."

"Paano kung hindi mo 'ko mahawakan?"

"Hahawakan kita, pangako."

Pangako. Ang salitang napakahirap paniwalaan dahil lagi na lang napapako. Pero iba
ang salita ni Duke, alam kong hindi niya ako pababayaan dito.

Hinigpitan ko ang kapit sa jacket at ganoon din ang ginawa niya. Hinugot ko ang
buong lakas ko para tumalon. Nakaabot ang paa ko sa dapat tuntungan pero dahil sa
pwersa ay halos mawalan ako ng balanse. Mabuti na lang ay nahawakan ako ni Duke sa
may baywang.

Samantala, ang kotse naman na kanina naming sinasakyan ay tuluyan nang nahulog sa
malalim na bangin. Nilingon ko ulit ang sasakyang mabilis nahulog at nakita ko kung
gaano kataas kami ngayon, isang maling galaw ay siguradong makakasama ko na ulit si
mama.

"Sabi naman sa 'yo mahahawakan kita, eh. Mga babae talaga, kung sino pa ang dapat
na pagkatiwalaan ay hindi pinagkakatiwalaan. Kaya nasasaktan, eh."

Naibalik ko ang mga paningin ko kay Duke. Halos matawa ako habang napapaluha.
Pinalo ko siya sa may balikat dahil nasa bingit na nga kami ng kamatayan ay
humuhugot pa rin siya.

"Kumapit ka lang habang naglalakad tayo papunta roon para makaakyat na tayo sa
ibabaw nitong tulay."

Tumango ako sa kanya kaya nauna na siyang maglakad. Tumutulay kami sa hindi
kakapalang railings na ito hanggang sa maabot namin ang parte ng tulay na pwede
naming gawing hagdan para makabalik kami sa ibabaw. Pinauna ako ni Duke na umakyat
nang makarating kami roon.

Nang makaakyat ako ay tinulungan ko naman si Duke. Saka namin tinanggal ang jacket
na kanina pa nakatali sa mga pulso namin at hinawakan iyon.

"Paano na tayo nito?" tanong ko habang nakatingin sa kahabaan ng kalsada.

"Mikaela..." pagtawag ni Duke. Masama siyang nakatingin sa may likuran ko kaya

lumingon ako roon at nakita ang isang kotse. Bumaba roon ang isang babaeng may
hawak na baril.

Puta. Heto na naman.

"Where do you think you're going?" tanong niya habang nakangiti na parang nang-
aasar.

"Oh, my bad. Why am I asking you such things when I haven't even formally
introduced myself to you, guys. I am Lucy Larsen, your worst nightmare," dagdag pa
niya.

"Tapos?" tanong ko.

"Oh, wow." Mababakas sa mukha niya ang pagkainis dahil sa tanong ko.

Nauubos na ang pasensya ko. Kanina lang ay halos mamatay na kami tapos sasabihin pa
niyang worst nightmare namin siya?

Boba. May mas worst pa ba sa muntik ka nang mahulog sa malalim bangin?

Mabilis akong kumapit sa kanya at sinuntok sa may sikmura. Akmang babawi siya ng
suntok kaya mabilis akong umilag.

Itututok niya sana sa akin ang baril na hawak niya pero mabilis kong hinawakan ang
braso niya at pinilipit iyon. Nabitawan niya ang baril dahil sa ginawa ko at
napasigaw sa sakit.

Sinamantala ko naman ang pagkakatong iyon para ipulupot sa leeg niya ang hawak kong
jacket.

"Ang corny mo manakot, eh, ang lampa mo naman," bulong ko sa may tainga niya.

Sinenyasan ko si Duke na parang tangang nanonood lang sa amin habang may ngiti sa
mga labi.

Tiningnan ko siya, sunod ang baril ni Lucy na nahulog kanina mula sa pagkakahawak
niya. Agad naman niyang naintindihan iyon at pinulot ang baril at walang sali-
salitang binaril si Lucy.

"Walang worst sa pakikipaglaban sa 'yo, letse!" Padabog kong inalis ang jacket na
nakapulupot sa leeg niya at hinayaan ang katawan niya na bumagsak sa lupa habang
itinatali ang jacket sa baywang ko.

"Ba't nakatingin ka lang kanina?" masungit na tanong ko kay Duke kaya bahagya
siyang natawa.
"Ang pangit namang tingnan kung makialam ako sa away-babae, 'di ba? At saka kayang-
kaya mo naman siya," nakangiting tugon niya at saka nakapamulsang tinungo ang kotse
ni Lucy.

Hindi ko alam kung bakit, pero habang pinagmamasdan ko si Duke na naglalakad

patungo sa sasakyan ni Lucy Larsen ay hindi ko mapigilang hindi mapangiti.

Hay nako, Duke Lionhart.

Amber Lamperouge's POV

"C'mon Celeste, it was only one shot."

Hindi na natapos ang litanya ng matandang talakitok dahil bigla na lang bumulagta
iyong kasama niya, si Celeste Neri.

Mabilis kong nilingon ang hampaslupang-burara na katabi ko lang. Sunod ay nalipat

ang tingin ko sa hawak niyang baril na may kaunting usok pa.

"Ang daldal mo kasi," sagot niya sa matandang talakitok.

Kita mula sa malayo ang pagkuyom niya ng kanyang kamay at mukhang makapapatay na
gamit ng kanyang mga tingin.

"How dare you disrespect me, young man?!" sigaw niya pa sa hampaslupang-burara bago
lumingon sa mga tauhan niya.

"And the rest of you... What the fuck are you waiting for? Shoot them!" dagdag
n'ong matandang talakitok. Pero ang ikinataas ng kilay kong may Noir Crayon
Définition Sourcils Eyebrow Pencil ay ang sunod niyang ginawa. Patakbo siyang
lumayo sa kinaroroonan namin habang nakangisi.

Habang pinauulanan kami ng mga bala ng mga tauhan niya ay naghagis siya ng—
"Tangina."

"Another grenade! Get back!" hiyaw n'ong babaeng baduy. Kasunod no'n ay nagkanya-
kanya kami ng takbo palayo sa granadang hinagis n'ong matandang talakitok.

Sa sobrang lakas ng impact ng granada, kahit bahagyang nakalayo naman ako sa

pinaghagisan niya ay naramdaman ko pa rin ang pagtilapon ng katawan ko kung saan.

"Tanginang matanda 'yon, ah," bulong ko. Sinubukan kong tanawin ang mga kasama
namin pero magkakalayo na kami ngayon.

Hindi pa ako nakababangon mula sa pagkakasalampak ko sa sahig ay kaagad na akong

pinaulanan ng bala ng mga hayop kaya gumulong ako papunta sa likod sa isang
malaking puno para makapagtago.

"Hayop," bulong ko nang mapansin kong nahulog pala ang 1911 Colt 38 Super, Enhanced
Competition Series 80, Mexican Heritage Design, High Polish Stainless Steel and 24k
Gold and Diamonds na hawak ko kanina.

Sinubukan kong maghanap ng pwede kong gamiting pang depensa dahil naririnig kong
palapit sa direksyon ko ang tunog ng mga putok ng baril kasabay ng mga tunog ng mga
tuyong dahon.
Tangina talaga. Wala akong choice kung hindi labanan ang mga hayop na 'to.

Umupo ako nang maayos at naghandang salubungin sila, kahit hindi ko alam kung ano
ang kahahantungan nito.

Nang makalapit sila ay kaagad akong lumabas mula sa pagkakatago sa likod ng

malaking puno at mabilis kong tinabig at inagaw ang baril ng pinakamalapit na
kalaban sa akin.

Nararamdaman ko pa ang sakit sa iba't ibang bahagi ng katawan ko dulot ng pagsabog

kanina pero binalewala ko ito. Agad kong inasinta ang ulo ng lalaking inagawan ko
ng baril at kinalabit ang gatilyo.

Paharap pa lang ako sa mga natitirang mga lalaki at babarilin ko na sana sila isa-
isa nang makaramdam ako ng malakas na pwersang tumama sa pisngi ko.

Bago pa man ako makaganti ay sunod kong naramdaman ang paghampas ng isa sa kanila
sa tiyan, pati sa likod ko.

"Aba't—" Hindi na ako nag-abalang tapusin ang sinabi ko dahil agad akong bumawi sa
ginawa nila.

Mabilis kong siniko ang dibdib ng nasa harap ko at binaril siya sa ulo. Pagkatapos
no'n ay nilingon ko ang dugyot na kasama nila at saka sinipa ang paa niya gamit ang
Stuart Weitzman Platinum Guild Stilettos na suot ko para hindi na siya makatakas.

Nagsimula ulit akong barilin ang mga taong palapit sa akin ngunit parami pa rin
nang parami ang mga hayop na pinalilibutan ako. Dahil doon ay hindi ko naramdaman
ang paglapit ng isa sa kanila na hinampas ako ng matigas na bagay sa batok ko.

Hindi na ako makabawi dahil halos daganan na rin nila ako habang mahigpit na
hinawakan ang dalawang braso ko.

Sunoud-sunod at walang tigil ang malalakas na hampas na natamo ko hanggang sa

mapaluhod ako sa sakit. Tangina naman.

Tumingala ako at tiningnan ang lalaking nasa harap ko. Tanginang 'to. Akala ba niya
ang gwapo niya?

"Masyado kang matapang, Miss," sabi niya kahit wala namang may pakialam. Kahit
hindi ako gumagalaw ay nararamdaman ko pa rin ang sakit sa iba't ibang parte ng
katawan ko. Sinubukan kong tumayo pero sa hindi ko malamang dahilan ay natutumba
ako. Putangina.

Akmang hahampasin niya ako ulit ng hawak niya nang subukan kong pigilan iyon gamit
ang kaliwang kamay.

Kasunod ng malakas na hampas ay ang pagkagat ko sa labi ko. "Tangina," daing ko

dahil narinig ko pa ang pagtunog ng buto ko sa lakas ng hampas ng hayop na 'to.

Kahit masakit ang braso ko ay pinilit kong agawin sa kanya ang makapal na bakal na
ginamit niyang panghampas pero— "Puta," bulong ko dahil ayaw niyang bitawan.

Ilang saglit pa ay nagtalsikan ang mga dugo niya sa akin, tinamaan siya ng bala sa
ulo. Pero sino'ng—

Hinanap ko kung sino ang gumawa n'on at nakita ko ang hampaslupang-burara na

nakatingin sa direksyon namin...habang hawak ang isang baril.

"Thanks," I mouthed. Pero imbes na sagutin niya ako ay hinarap niyang muli ang mga
lalaking nakapalibot sa kanya. Parang hindi nauubos ang mga tauhan nitong matandang
talakitok, hayop.

Pinilit kong tumayo para harapin itong mga lalaking amoy mandirigma na nakapalibot
sa akin. Humakbang kaagad palapit sa akin ang isa sa kanila pero sinalubong ko na
'to kaagad ng sipa sa itlog niya kaya napahawak siya roon at napayuko. Sana mabaog
kang tanga ka.

Akma namang papaluin ako nung nasa may kanan nang nagawa kong salagin iyon gamit
ang kanang kamay kong may Gulf Pearl Parure Bracelet.

Mas lalong humigpit ang hawak niya habang sinusubukan kong agawin mula sa
pagkakahawak niya ang bakal na ginamit panghampas nang bigla naman akong hampasin
n'ong isa pa sa kaliwang binti.

Mga gago, hindi na nahiyang pagkaisahan ako!

Kasunod no'n ay ang pagsabog ng ulo niya dahil sa magkasunod na tama ng bala. Hindi
na ako na-sorpresa nang makita ko kung sino ulit ang gumawa n'on, si Shaun. Ngumiti
ako sa kanya, pero hindi man lang ngumiti pabalik ampota, akala mo maputi. Dahil
hanggang ngayon ay hindi pa rin siya tapos makipaglaban at barilan sa tila hindi
nauubos na mga hayop na tauhan ng matandang talakitok na 'to.

Ibinalik ko ang atensyon sa limang lalaki na dapat ay tatlo na lang ngayon. Bakit
may mga dumagdag na naman?

Napako ang tingin ko sa lalaking may hawak na cheap na baril kasama ang mas mahal
pa sa buhay niyan 1911 Colt 38 Super, Enhanced Competition Series 80, Mexican
Heritage Design, High Polish Stainless Steel and 24k Gold ko sa magkabilang kamay
niya.

Humakbang ako palapit sa kanya kahit na nakaramdam ako ng pagpalo sa likuran ko ay

hindi ko na 'to inintindi.

Sinubukan kong hablutin ang hayop na lalaki para makuha ang baril ko pero masyado
na yatang bumagal ang pagkilos ko dahil sa mga pasang natamo ko, balewala lang sa
kanyang umiwas sa akin. Kasunod no'n ay naramdaman ko na naman ang malakas na
hampas sa likuran ko.

Puta, nakakailan na 'to, ah.

Once again, I fell on the ground. Sinubukan kong tanawin ang mga kasama ko na pilit
na nakikipaglaban pa rin, pakiramdam ko tuloy, maliban sa kagandahan ko,
napakawalang-silbi ko ngayon.

Nakahiga na ako sa medyo putikang lupa nang biglang hablutin ng isang lalaki ang
braso ko at hinila ako patayo. Nakatayo siya sa likod ko habang mahigpit ang hawak
sa mga braso kong nakalagay na sa likod ko.

Gusto kong humiyaw dahil sa sakit ng braso ko na mukhang nabali dahil sa malakas na
hampas kanina, pero baka masyadong ikatuwa 'yon ng mga lalaki sa harap ko kaya
ayokong ipakita sa kanila na nasasaktan na ako. Mga gago!
Iniwas ko ang katawan ko sa lalaking nasa likuran ko dahil sobrang lapit ng katawan
niya sa akin. Pilit niyang kinikiskis ang etits niya sa likod ko kaya kinikilabutan
ako. Putangina, ang bastos!

Tumawa pa siya nang mala-demonyo sa tainga ko nang maramdaman ang pag-iwas ko.

"Huwag kang maarte, Miss. Mamamatay ka rin naman."

"Ulul." Tinapakan ko ang paa niya para sana mabitawan ako pero to the rescue naman
iyong isa pa niyang kasama. Sinampal niya ako ng dalawang beses sa magkabilang
pisngi. Nagsimula ko nang malasahan ang dugo mula sa sugat sa loob bibig ko dahil
sa malakas na sampal.

"Ano? Ubos na ba ang tapang mo?"

"Bastos ka na nga, ang baho pa ng hininga mo, punyeta ka." Halos wala nang boses
ang lumalabas sa bibig ko.

Halatang nainis siya sa sinabi ko kaya kaagad ako nitong sinuntok sa sikmura. Imbes
na manlaban ay parang nawalan na ako ng lakas dahil sa ginawa niya. Kahit maganda
ako, 'di ibig sabihin ay hindi na ako nakararanas ng pagkatalo.

Dahil sa pagkakataong 'to, alam kong talo na ako.

Bumunot ng baril ang isang lalaki at tinutok iyon sa sentido ko.

"Any last words, Miss?" tanong niya at nagsimulang mag-init ang gilid ng mga mata
ko. Ayaw kong umiyak dahil siguradong mas mahal pa ang luha ko kaysa rito sa
lalaking mukhang kulisap.

Mabilis ang tibok ng puso ko habang hinahanap ko ang isang tao.

Kung hindi ko masasabi sa kanya nang deretso, idaraan ko na lang sa mga tangang
'to.

"Pakisabi kay..." Nanunuyot na ang lalamunan ko kaya halos pabulong na lang ako
kung magsalita.

Sinubukan kong hanapin ang taong tinutukoy ko at eksakto namang narinig ko ang
pagtawag niya sa pangalan ko.

"Amber!"

Lumingon ako kay Shaun Birkins na mukhang palapit sa direksyon ko at ngumiti habang
hindi ko inaalis ang mga tingin sa kanya.

Marami pa sana akong gustong sabihin pero mukhang hindi ko na masasabi.

"Sa—" Magsasalita pa sana ako nang biglang may sumabog sa pagitan naming dalawa. Sa
sobrang lakas ng impact, kahit may kalayuan mula sa kinaroroonan ko ang pagsabog ay
naramdaman ko na naman ang katawan kong tumilapon. Tangina.

Hindi na ako makakilos pero naririnig ko pa ang paligid. Hanggang sa may malakas na
paghinto ng sasakyan akong narinig at sunod-sunod na putok ng baril bago ako
tuluyang mawalan ng malay.
wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 99 Part 1 - Page 9
by Yanalovesyouu
30-38 minutes

Grayson Boulstridge POV

Malayo pa ako ay natatanaw ko na ang mga nangyayari. The sound of gunshots could be
heard everywhere. Maraming dugo, maraming sugatan, at marami nang namatay.

And with what I am seeing right now, lahat sila ay hindi na maganda ang lagay,
habang napakarami pa rin ng mga kalaban sa paligid.

I was looking for a decent spot to stop the car when I heard a loud voice, "Amber!"

I looked for the source of that scream and found Birkins kaya hinanap ko kaagad
kung saan nakatutok ang mga mata niya...but, shit!

Punong-puno ng pasa at sugat ang katawan niya at kahit hindi niya sabihin ay
halatang nanghihina na siya habang may nakatutok na baril sa ulo niya.

Tinapakan ko ang accelerator patungo sa direksyon kung nasaan siya pero bago pa man
ako makarating ay nagkaroon ng isang malakas na pagsabog.

Kitang-kita ng dalawang mata ko kung paano tumilapon ang katawan ni Amber dahil sa
lakas ng nangyaring pagsabog.

I rushed out of my car in a panic. Ikinasa ko ang baril ko at mabilis na

pinagbabaril ang lahat ng mga kalaban na makita ko. Sinubukan ko ring tulungan sina
Emerald at Azure dahil sila ang pinakamalapit sa gawi ko at this moment.

A group of men were surrounding them at mukhang hindi nila kakayanin dahil mas
dumami ang sugat ni Azure at mukhang binagsakan naman ng sasakyan ang lagay ni
Emerald. Damn!
Inasinta ko naman ang mga papalapit sa pwesto namin at nang masigurado ko na kaya
na nina Azure ang bilang ng mga natitirang kalaban ay tumakbo na ako patungo kung
nasaan si Amber.

"Amber," tawag ko sa kanya no'ng makalapit ako sa pwesto niya. Lumuhod ako at
sinuri ang mga sugat na natamo niya bago ko maingat na sinubukang tapikin ang mukha
niya.

Bahagyang kumunot naman ang noo niya kaya nakahinga ako ng maluwag. "Amber,
naririnig mo ba ako?"

"Tangina!" Sinulyapan ko sa likuran ko kung sino ang lalaking nagsalita, si Shaun

Birkins pala. Napahilamos pa ito ng mukha habang tinitingnan ang lagay ni Amber.

Ilang saglit pa ay nagsilapitan na rin ang iba pa naming mga kasama. Tulad namin,
puno ng pag-aalala ang mga mukha nila.

"Amber, can you still hear us?" tanong ni Duchess at hinaplos ang ulo ng best
friend niya.

Patakbong lumapit si Lampe sa kinaroroonan namin. "Wengya! Twin sis." Lumuhod siya
sa tabi ko para maharap si Amber.

"Amber, may malay ka pa ba? Naririnig mo ba ako?" Kasabay ng natatarantang boses ni

Azure ay ang panginginig din ng kamay niya. Hinawakan niya ang balikat ng kanyang
kakambal at inalog ito nang marahan.

"Hoy, putangina! Ingatan mo naman ang kambal mo. Baka mabalian lalo," saway ni
Birkins pero parang hindi ito naririnig ni Lampe.

"Ate Amber, wake up po," basag ang boses ni Emerald nang sabihin niya iyon at
saglit pa ay hindi na rin niya napigilan at tuluyan na naman siyang umiyak...ulit.

Dahil sa sunud-sunod na pagkausap nila kay Amber ay mukhang narinig naman niya kami
dahil bahagyang gumalaw ang ulo niya at ipinaling iyon paharap sa akin.

"S-salamat." Nakahinga ako nang maluwag nang marinig kong magsalita siya. Sinubukan
niyang idilat ang mga mata niya pero mukhang halos wala na rin siyang makita dahil
sa mga galos niya.

"Dadalhin ka namin sa ospital Amber. Huwag ka muna magsalita," paalala ko.

"He's right, Amber. Magpahinga ka lang muna," pagsang-ayon naman ni Duchess.

Bubuhatin ko na sana si Amber pero bigla kong naalala na kanina pa pala nakatayo si
Birkins sa harapan ko. Kahit na labis din akong nag-aalala at gusto ko mang ako ang
gumawa n'on kay Amber, alam ko na mas gugustuhin ni Birkns na siya na ang bumuhat
sa kanya.

Sinulyapan ko saglit si Birkins at mukhang nakuha naman niya agad ang ibig kong
sabihin dahil bahagya itong tumango. Tatayo na sana ako para ipaubaya kay Birkins
ang pagbubuhat kay Amber nang hawakan ni Amber ang kamay ko.

"K-kung mawawala ako..." Napatigil ako sa panimulang linya ni Amber.

"Amber naman! Huwag kang magsalita ng ganyan, twin sis!" reklamo agad ni Azure sa
saad ng kakambal. Ang namumuong luha sa mga mata niya ay nagbabadya na ring tumulo.

"Don't say things like that po, Ate Amber. You'll be okay po, just hold on."

"We'll bring you to the nearest hospital, Amber," dagdag pa ni Duchess.

Kahit nahihirapan ay pinilit niyang humarap sa akin. Saglit kong tiningnan ang iba
pa naming kasama at pare-pareho kaming nakaabang sa sasabihin niya.

Hirap na hirap na ibinuka ni Amber ang mga labi niya para sabihin ang mga salitang
hindi ko inaasahang maririnig ko pa muli sa kanya pagkatapos ng lahat.

"Gusto kong malaman mo na kahit tanginamo...mahal kita."

"Owshi—" Mahina man pero rinig at halata namin ang gulat sa naging reaksyon ni
Hofer.

Maging ang mga kasamahan namin, kasama ako, ay mukhang hindi rin maipaliwanag ang
mukha. Pabalik-balik ang tingin nila kay Amber at sa akin. Parang may gusto silang
itanong tungkol sa sinabi ni Amber pero kahit ako ay hindi ko alam ang sasabihin.

Potek! Tiningnan ko ulit si Amber para sana itanong kung ano'ng ibig niyang
sabihin.

Na kung sigurado ba siyang sa akin niya iyon gustong sabihin. Kung para saan iyon.
Pero lalo akong kinabahan nang makita kong wala na talagang malay si Amber.

"Amber!" pagtawag ko sa kanya.

"What the heaven?!"

"Twin sis!"

"Lodicakes!"

"Ate Amber, don't leave us po."

"Dalhin na natin siya sa ospital," natatarantang saad ko na agad namang sinang-

ayunan ng lahat.

Agad kong iniangat ang ulo ko upang hanapin si Shaun Birkins. Pero nagtaka ako nang
makita ko siyang nakatalikod na at naglalakad palayo sa amin.

Jacob Lee's POV

As far as I'm aware, Cassandra and Meisha are together in the upper part of the
event room at kapwa inaasinta ang mga kalaban na palapit sa amin.

Paminsan-minsan ay bigla silang nawawala at hindi ko mahagilap dahil ang galing

nilang magtago, pero kahit ganoon ay nararamdaman ko pa rin ang presensya nila sa
tuwing may mga kalabang basta na lang bumabagsak malapit sa pwesto namin at may
tama na ng bala sa ulo o 'di kaya ang katawan.

Sa kabilang banda, sina Strife at Milka naman ang magkasamang nakipagbarilan. They
both used hands and gun combats at the same time.

Nakita kong tinuhod ni Milka ang kaharap niyang tauhan ng Les Solitaires habang si
Strife naman ay sinuntok ang dalawang lalaki na babarilin dapat ang asawa niya bago
ito parehas nawalan ng malay.

While I was shooting those who were in front of me, a man suddenly grabbed my arm
and tried to kick both of my legs. Buti na lang ay mabilis akong nakailag at agad
siyang siniko. Malakas ang pagtama ko sa leeg niya kaya nawalan siya ng malay.

I was about to grab a Colt 1911 off the ground when somebody tripped on my foot. I
stood up and spun to get more impact, kicking his face. Then a loud shot echoed in
the room. It was from my lovely wife's Sig Sauer P365 pistol.

"Psh. You're getting quite rusty."

"Hindi naman. Naunahan mo lang kasi ako. Tsk."

I shot the man at her back who was running towards her. I heard her snicker at me
before she turned around and fought hand-to-hand with Les Solitaires again.

Nasa kabilang banda naman sina Lampe at Lerwick na naglalandian pa habang

pinatatamaan ng mga suntok at bala ang mga kalabang lumalapit sa kanila.

Lampe stepped forward and shot the man in front of him twice habang si Lerwick ay
inaasinta ang mga nasa taas at sa ibang sulok ng lugar.

"Nakita mo 'yon, Baby Lampe? Ang astig ko, 'di ba?" pagyayabang ni Lerwick at
hinipan pa ang dulo ng baril.
"Ulol! 'Yon lang ang kaya mo, Lerwick? Tingnan mo 'to—" Hindi na ako nakinig sa
susunod na mga sinabi ni Lampe at umiling sa kanilang dalawa. May giyera na't
lahat, puro kalokohan pa rin ang iniisip nitong dalawa.

Lilipat na sana ako ng pwesto nang mahagilap ng mga mata ko si Lionhart at medyo
malayo ang pwesto niya sa amin. Kaharap niya ang isang hagdan at tila
nagdadalawang-isip kung aakyat ba siya o hindi. Ngayon ko lang nakitang may hagdan
pala sa loob ng venue, baka roon dumaan sina Cassandra at Meisha.

Hindi umakyat si Lionhart pero makikita mo na gusto nitong pumanhik kung

kinakailangan. Maybe he's worried about his wife but we can all see that he trusts
her well.

Kasama ba naman sa Yaji ang asawa mo. I could say the same and that's why I'm
confident that my wife can take care of herself, but if ever she needs help,
nandito lang din ako para sa kanya.

Nang makakita ako ng isang baril na 12 Gauge shotgun ay kinuha ko iyon at isa-isang
inasinta ang mga kalaban sa malayo. Saglit akong tumingin sa kung saan nakapwesto
ang iba. I stepped forward and fired at all the enemies surrounding me.

Ramdam kong may gumulong palapit sa paa ko kaya tiningnan ko iyon, it was a smoke
grenade. Huli ko nang napagtanto na pamilyar ang itsura niyon at nalaman kong
galing ito kay Lerwick.

"Lerwick, gago ka talaga!" sigaw ko habang paubo-ubo pa dahil sa inihagis niyang

smoke grenade. Nang makahinga na ako nang maayos ay nagsimula ulit akong
makipagbarilan.

Habang nakipagbabarilan ako sa mga tauhan ng Les Solitaires, unti-unting hinanap ng

mga mata ko kung nasaan ang dalawang tukmol na 'yon. Hindi rin nagtagal ay nakita
ko sila sa kaliwang direksyon kaya dahan-dahan akong naglakad papunta sa kanila
habang pinatatamaan ng bala ang mga kalaban.

"Ano 'yan?" tanong ni Lampe habang patuloy siya sa pagsipa sa lalaking nasa harap
nito at binabaril ang nasa kaliwang bahagi niya. Hindi siya nakatingin sa hawak ko,
pero alam kong alam n'yang isa itong—

"Magasin ng baril, malamang. Nabulag ka ba masyado sa kagwapuhan ko, Baby Lampe?"

Si Lerwick ang sumagot habang sinasakal ang kaharap niyang kalaban at ipinuputok
ang baril na hawak niya sa kabilang side na kinaroroonan nito.

"Bulag lang talaga ang maniniwalang gwapo ka, Baby Lerwick." Ngumiti si Lampe nang
nakaloloko at saka kinindatan si Lerwick bago bumalik sa pagbaril sa harap niya.

Kinuha nila parehas ang mga magazine ng baril na hawak ko at muli naming sinimulan
ang pagratrat sa mga kalaban sa paligid namin.

Napangisi ako.

Nakaka-miss din ang ganitong aksyon.

Cassandra Heather-Lionhart's POV

Long range has been my specialty since the day I joined the mafia organization
where I vowed to be loyal to until the day I die.

I have specialized in knowing all the long-range weapons that I can use. From names
down to its speculations. Lahat ay inalam at inaral ko. I need it to assure my win
in every mission that I'll face.

Even though I've aged, that doesn't give me a damn to stop me from what I have
loved doing. It's already a part of me and nothing can change that. Not my age, nor
anyone.

I am currently here at the balcony of the hotel where Bullet's proposal was
supposed to happen peacefully.

Holding a snipping rifle, nakatingin ako sa mga kalaban na nasa ibaba sa

pamamagitan ng scope para siguradong maasinta ko sila nang maayos at walang palya.
Kasama ko rito sa taas si Meisha; though she's on the other side of the balcony as
we decided to go separate ways to have a clearer view of what's happening below. We
must be on guard and sharpen our senses, we can't let these idiots create a huge
ruckus.

"Incoming South," Meisha informed us using the communication that we are currently
using. I turned my head to the direction she said and immediately spotted the men
passing through the door from the South.

I sighted three men approaching Milka's direction. I placed the scope in front of
my right eye to have a full clear sight of them, aiming their heads. I shot one of
them even before they were able to reach her.

One used the dead body from the ground as his shield which I noticed because of the
movement of its feet. I squeezed the trigger to fire a bullet, and it went straight
through his head, tsk.

[Petengene! Talagang sa gawi pa ng gwapo nagpupunta itong mga 'to, ah,] Meisha's
husband said over the radio. Dahil siya ang nasa baba at pinakamalapit, sinalubong
niya na agad ang mga lalaking kapapasok pa lamang ng hall.

[P're, baka nakalilimutan mong nandito ako. Ako yata ang pinunta ng mga 'yan. Alam
mo na, iba ang charisma ng gwapo.] That was Kaizer who's now standing next to
Sebastian. I held my sniping rifle tightly with a grimace. Here we go again with
their nonsense arguments.

They are multitasking, fighting hand-in-hand combat while shooting those who are
around them.

[Boys, focus,] Meisha warned them with an authoritative tone. I let out a chuckle
when her husband and brother immediately held their tongues.

These guys, hindi na talaga mawawala sa kanila ang kalokohan. They tend to take
things jokingly.

Well, I can't blame them. With everything that's happening, ayaw lang talaga nila
ng tensyon kaya pinagagaan nila iyon sa pamamagitan ng alaskahan nila. Sometimes,
it's really helpful because it lightens our moods, however, there are times that
it's distracting, like now.
"Where the fuck are they coming from?" reklamo ko dahil kanina pa kami rito pero
parang hindi naman sila nauubos. I don't really have a background of Les Solitaires
pero sa nakikita kong dami ng mga tauhan nila ay masasabi kong malaking grupo nga
sila at hindi basta-basta.

[Hmm... maybe magic? Kidding,] Meisha whispered, trying to be funny.

"Funny, Mei," I answered sarcastically on her failed joke. "Fuck!"

[What happened?]

[Ayos lang ba kayo r'yan?]

[Anong nangyari?]

[Cass?]

"It's nothing, nadaplisan lang ako ng bala," nakangiwing sagot ko habang ang mata
ay nasa scope ng hawak kong sniping rifle.

Nakapwesto ako ngayon sa medyo tagong lugar, hindi gaanong pansinin kaya
nakapagtataka kung matatamaan ako ng mga tao sa baba.

Unless... Kunot-noong inilibot ko ang tingin sa paligid. Mula sa baba papunta sa

mga pwesto na pwedeng mapagtaguan ng ibang tao. And to my surprise, I saw a bunch
of people with their sniper rifles on the rooftop of the nearest building. "What
the fuck?" I whispered.

Mangilan-ngilan lang ang nakikita kong snipers but I'm certain that there are more
snipers hiding somewhere.

This isn't good. Kapag nagpatuloy ang pagdami nila ay siguradong matatalo kami
rito.

"Mei," pagtawag ko sa kanya habang patuloy pa rin ang pagbaril sa kabila.

"A couple of snipers are already in the vicinity. We need to look for another
spot," I suggested.

Mas maganda kung lilipat kami ng lugar where we can see a clearer sight of these
snipers dahil kung hindi ay siguradong ang mga kasamahan namin na nasa ibaba ang
una nilang aasintahin and we can't let that happen. Our top priority is to keep
everyone safe.

Not only the Roswell family but everyone else's...especially Queen's.

[Yeah. I'm actually thinking the same thing. Hindi rin maganda ang spot dito.]

Fauzia Arcadia-Lee's POV

[Mei, a couple of snipers are already in the vicinity. We need to look for another
spot,] I heard Cassandra Lionhart say over the communication.
Dahil sa sinabi niya, napatingin ako sa pwesto niya at inilibot ang paningin sa
paligid. I was hoping to find the other snipers she was talking about with my bare
eyes but who was I kidding? Of course, Cassandra probably saw them using the scope
of her sniping rifle and I was sure that they were hiding somewhere far and high.

[Yeah. I'm actually thinking the same thing. Hindi rin maganda ang spot dito,]
Meisha answered. I can hear the baffling sound of guns, like she's clutching them.

[Wait, Mei, Cass...] pagpigil ni Milka sa kanila. [Don't worry about the other
snipers. Phoenix and I will take care of them.]

[Got it.]

[Thanks,] Cassandra and Meisha answered in unison.

I lifted my head up towards them and found them cautiously walking away, looking
for a decent spot to hide.

"I'll go with them too," sabi ko dahil nakita ko na malapit lang ako kina Milka.

They are fighting their way out of the crowd para mapuntahan ang lugar kung saan
nakapwesto ang mga kalaban na may snipers. Milka fought back using her weapons and
Phoenix was doing the same thing, but at the same time, he was also fighting hand-
to-hand in a smooth move. Sinipa niya ang panga n'ong kaharap niya at saka ito
pinaputukan ng baril.

On my way, I saw Ms. Aemie holding a gun at nakipagbabarilan din sa mga kalaban.
Nakita ko ang panyong nakatali sa braso niya at ang dugo sa damit niya. Uminit agad
ang ulo ko dahil roon.

When she was shot, I never even got the chance to protect her and instead, I only
watched her wince in pain.

Beside Ms. Aemie was Caliber, who was also holding a gun and fighting back at those
men who were trying to get in their way. Nasa gitna nila si Queen Alyana na may
hawak na ring baril ngayon. Paminsan-minsan siyang bumabaril kapag kailangan but
her daughter and grandson preferred to keep her covered and protected.

Mabilis ko silang nilapitan at magalang na tinanong si Queen, "Queen, are you sure
that it's okay for you to have a gun with your condition?"

Tiningnan naman niya ako at nginitian bago sumagot, "I have never been better my
whole life, Ms. Arcadia."

"Same rin sa 'kin, guardian angel. Hehe," Ms. Aemie also commented.

I looked at both of them with concern and sighed. They're queens of Yaji. What
would I expect?

And besides, Terrence Von Knight's adopted daughter, Macey Wolf, was also with
them. Siya ang nagpoprotekta sa kanila mula sa mga umaatake sa likuran. I wonder
kung bakit imbes na sumama siya sa daddy niya ay mas pinili niyang sumama kina
Queen.
And also, her surname surely rings a bell somewhere. I just can't point out where I
heard it.

I focused again on what I was doing and kicked the woman who tried to get in my
way. I, then, shot her straight to her forehead and stepped on her lifeless body. I
slid down on the floor as I sensed someone trying to attack me aggressively behind
my back and shot him right after I dodged, as well. After I finished, I picked up
the gun and continued to run towards my destination again.

Tuluyan na akong nakalapit kina Milka at sabay-sabay kaming naglakad papunta sa

unang building kung saan nakatutok ang mga naka-sniper. We must eliminate them as
soon as possible dahil siguradong marami pa sila at tahimik na nagtatago lang sa
kung saan-saang parte ng hall.

I can still hear a few noises coming from our comrades through the radio devices.
Malamang ay nag-aalaskahan at nagyayabangan na naman sila. At least, we're aware
that they're all still alive and well.

[I just arrived at another corner with Cass. How 'bout you, guys?] I heard Meisha
say on the device.

I was busy fighting against a few men at hindi ako agad makasagot kaya pinakinggan
ko na lang muna sila.

[Gwapo pa rin naman ako, ubod ng ganda kong asawa,] Lerwick replied.

Malakas kong sinipa ang isang lalaki sa tiyan niya. Nang mamilipit siya sa sakit ay
muli kong sinipa ang tuhod niya para mapaluhod siya at agad na inipit ang leeg niya
sa pagitan ng mga braso ko.

[Hindi naman hamak na mas lamang pa rin ako ng kagwapuhan kay Lerwick.] Ang kapatid
naman ni Meisha ay hindi nagpahuli sa kayabangan. Kung nandito lang siguro si Ms.
Amesyl, paniguradong kanina pa siya nabara nito.

[We're maayos naman here sa labas with Ame-girl and Andrei.] Caileigh got through
her device. Dinig din mula sa background nila ang tunog ng mga baril.

Nanlaban ang isa sa kanila at bumunot ng isang maliit na kutsilyo. Hindi ko iyon
inaasahan kaya nang tinangka niya 'kong saksakin gamit iyon ay nabitawan ko siya.
Akmang aatake ulit siya sana pero agad akong lumapit sa kanya at inagaw ang
kutsilyo, saka ito sinaksak sa kanyang leeg. "Tss."

[I'm with Phoenix and Fauzia right now. We're taking down the other snipers,] Milka
informed them casually. Ang radio ay nilapit niya sa may bibig niya habang
nilapitan ang asawa at pinunasan ang pawis na namuo sa noo nito.

[Good to know that you're safe. How about Ms. Aemie and her family?] It was still
Meisha, trying to do a quick roll call.

I heard gunshots firing from her line. Maybe she switched or picked up a gun.
Knowing Meisha, she would prefer to work discreetly since she wanted to kill them
all immediately and didn't want the enemies to know where she was hiding.

[Kasama ni Aemie sina Caliber, Macey Wolf at si Ma'am Alyana. Siguradong dinala
nila si Ma'am Alyana sa ligtas na lugar.] That's my husband, Lee, who answered the
communication.

[Nakita ko kanina si Mr. Roswell na kasama si Pareng Bullet. Nandiyan lang iyon sa
tabi-tabi. Si Trigger ay nakita kong sinundan ang ibang mga lalaking nasa hallway.]
Kaizer Lamperouge joined the conversation once again.

[What about Mikazuki?] Meisha asked while we could hear a loud clutching of her
gun.

Hindi agad nakasagot ang mga kasama namin. Siguro ay hinahanap pa nila ito mula sa
mga taong nakipagbabarilan din sa loob ng venue. Nakita ko siya kanina, but I don't
know where she is right now.

[She's here...] Cass answered.

[...She's with Bullet and Mr. Roswell right now,] dagdag pa niya. Napangiti naman
ako dahil sa narinig ko.

[Wengya! Baka ituloy na ni Pareng Bullet ang naudlot niyang proposal?] Kaizer
Lamperouge guessed.

[P're, 'di ka sure kung naudlot,] kontra naman ni Lee.

"I might agree. I think I saw a beautiful ring in Mikazuki's ring finger earlier,"
I said.

Milka giggled after she shot one of the men who tried to attack us. "OMG. So, tuloy
na tuloy nga? I'm so happy for them."

Dinig pa namin ang pagdaing ng isang lalaki sa linya bago magsalita si Lerwick.
[Petengene! 'Di ba naabutan din natin kaninang nakatutok ang baril ng piyansey ni
Bullet sa kanya? Anong nangyari?]

['Tol, malay mo naman facade lang.]

[Ang bangis! Alam mo iyong mga ganyang salita, Baby Lampe?]

[Ako pa ba? 'Di lang naman ako puro kagwapuhan, matalino rin 'to, 'no—]

Once again, they started bickering. But still, the sound of gunshots and punches
were visible. Tss, when will these kids stop?

Well, kung ano mang meron kanina at kung bakit iyon ginawa ni Mikazuki kay Bullet
at Ms. Aemie, I think that's part of her plan.

Naniniwala ako na totoo ang nararamdaman niya kay Bullet at hindi siya gagawa ng
bagay na ikapapahamak ng kahit na sino sa pamilya ni Bullet.

Yes, I barely know Mikazuki Knight at ilang beses ko pa lang siyang nakita,
nakausap at nakasama noong nasa rest house kami. She was the one who planned to
bring us there. Siya rin ang sumagot ng mga kakailanganin namin noon pati na rin
ang pagpapagamot sa amin. Plus the fact that she's always with Ms. Aemie, kaya kung
kanino nagtitiwala si Ms. Aemie ay pinagkakatiwalaan ko rin.

"Aren't you going to ask if someone notices your husband, Cass?" I asked her with
my teasing tone and a smirk on my lips even though she cannot see me.
[Shut up, Fau.] Natawa naman ako sa sagot niya habang pinipilipit ang siko ng
kaharap kong lalaki.

Cassandra and Wallace haven't seen each other since Wallace left the Philippines to
visit Louie in Japan. He wasn't able to make it to the party when we got ambushed,
but I heard that he was there during our 'death' ceremony. Siguradong alam niya na
buhay pa kami pero hindi na lang siguro siya nagsalita at nakisabay sa plano ng
dalawa.

"Gladly. I saw him earlier with his niece," I said.

[Wews, mapagmahal na tito naman pala,] komento ni Lamperouge na rinig pa rin namin
na nakikipaglaban.

[Hindi natin sila masisisi, kamag-anak pa rin nila iyon,] segunda naman ni Lee. My
husband has a point.

"Well, let's just hope for them to be mature and repent for their actions." I
shrugged.

Kahit naman ako ay ganoon din ang gagawin ko. I wouldn't blame Wallace for doing
that. He is a family-oriented man. Sana lang ay talagang ma-realize ng mga batang
iyon kung ano ang kasalanang ginagawa nila.

There was about a few seconds of silence until Mei decided to break it.

[How are you, Boulstridge?] Mei asked since Bouldstridge was the only one who
wasn't answering or even simply responding during the conversation.

We waited for him to speak but he didn't answer, which was odd. No one dared to
speak for a while and went back on fighting, but there was only a loud silence.

[Boul? Sumagot ka nga. Matuto kang irespeto ang higit na mas nakagugwapo sa 'yo,]
Lamperouge also said through the device.

[Boulstridge?] Mei called him again, but still, no one answered.

[Hoy, Boul!]

[Babe, where are you na? Please make sagot your radio na.] Caileigh's worried voice
can be felt in her voice.

[Petengene! Sundan ko na ba?] Sebastian volunteered.

[Go and find him,] Mei answered her husband and a loud silence enveloped us once
more.

Suddenly, a familiar ambiance surrounded us, which was nostalgically unpleasant.

It's not the feeling of fear towards the enemies. It's all the emotions mixed up
inside my head.

What happened to you, Bouldstridge?

-
Amesyl Cross-Lamperouge's POV

"Hoy, Baklang Betty Boop! Huwag ka munang makipagkita kay San Pedro, ah? Hindi pa
tayo tapos mag-usap."

Sinusubukan kong gisingin ulit itong Baklang Betty Boop para malaman kung ano na
ang lagay niya. Kasama ko rito si Andrei na abalang nakipagbabarilan sa mga kalaban
at si Caileigh naman na malapit lang sa pwesto ko ay medyo tumutulong din sa
pakikipaglaban kahit papaano.

[How are you, Boulstridge?] Napatingin ako kay Caileigh nang marinig ang boses ni
Meisha rito sa parang earphones na binigay nila kanina. Kahit hindi ko naman alam
kung para saan 'tong tanginang 'to.

[Boul? Sumagot ka nga. Matuto kang irespeto ang higit na mas nakagugwapo sa 'yo.]
Ang kapal talaga ng mukha nitong unggoy na 'to. Pasalamat siya at hindi ko alam
kung paano magsalita rito sa earphones.

[Boulstridge?] Boses ni Meisha ang muling narinig ko pero hindi pa rin sumasagot
'yong tropang bungol ng unggoy.

[Hoy, Boul!]

[Babe, where are you na? Please make sagot your radio na.] Napatingin ako kay
Caileigh na nakipagbabarilan pa rin habang nagsasalita ngunit bakas sa mukha niya
ang kaba at pag-aalala dahil sa narinig namin.

[Petengene! Sundan ko na ba?]

[Go and find him.]

Nabalik ang tingin ko sa walang malay na si Louie at napabuntonghininga na lang

nang maalala ang nangyari kanina.

-Flashback-

"M-momo... I-ikaw ba 'y-yan?" tanong agad ng Baklang Betty Boop nang magising siya.
Halatang hirap na hirap siyang magsalita pero pinipilit niya pa ring makipag-usap
sa akin.

"Malamang, sino pa ba? Wala namang may pakialam sa 'yo. Ano ba nararamdaman mo?
Ayos ka lang ba?" Ngumiti lang siya sa akin pero hindi siya sumagot sa sunod-sunod
na tanong ko.

"Hoy! Sumagot ka nga."

"S-sorry... B-bigla na lang-akong...n-nawala..." pilit niyang sagot kahit na hindi

na siya makahinga nang maayos.

"Ano ba 'yang mga pinagsasabi mo?!"

"Nawala ako no'ng...kailangan mo ng kaibigan...n-noong mga panahon na kailangan

n'yo ng karamay... K-kasalanan ko rin k-kung bakit hindi nakasama nang matagal ni
Aemie si B-Bullet. Ang d-dami-dami kong kasalanan sa inyo. S-sana mapatawad n-n'yo
ako..." Napansin kong tumulo ang mga luha nito sa pisngi kaya agad ko itong
pinunsan.

"Tanga ka kasi." Pinipigilan ko ang mga luha ko na nagbabadya na ring tumulo.

"Huwag kang mamamatay, ha? Kailangan mong bumawi." Pagkasabing-pagkasabi ko n'on ay
ngumiti na naman siya sa akin at saka ipinikit ang mga mata niya.

-End of Flashback-

"He's barely humihinga, Ame-girl." Basag na ang boses ni Caileigh, halatang

pinipigilang umiiyak, siguro dala na rin ng pag-aalala sa asawa niyang bungol na
hanggang ngayon ay hindi pa rin sumasagot sa earphones.

Pinagmasdan ko si Louie kung totoo nga ang sinasabi ni Caileigh. Paminsan-minsan ay

humihinto nga ito sa paghinga, pero halatang pinipilit pa rin niyang lumaban.
Hinawakan ko ang kamay niyang ngayo'y nag-uumpisa nang manlamig at inalala ang mga
madalas niyang sabihin dati.

"Momo! Pansinin mo na ako, huhu. Sayang naman 'tong tinapay. Ako nag-bake n'yan!"

Iyong dating siya.

"Momo, kamusta ang tulog mo? Hehe. Ano napanaginipan mo? Kwento mo sa 'kin, bilis."

'Yong taong hindi nagsasawa sa akin kahit gaano kainit ang ulo ko.

[Oh? Bakit ka na naman napatawag, Baklang Betty Boop?]

[Momo naman! Ang aga mo namang ma-bad trip... Anong oras ka papasok?]

[Bakit? Magpapasabay ka na naman sa 'min?]

[Hala, hindi ah—]

[E di ano na naman ang pumasok na katarantaduhan d'yan sa kokote mo?]

[Hahahahaha, ahh—]

[Ano ba wakwak?! Ah ka ng ah, ah—alis na ako.]

[Sige, hehe. Bye, Momo! Ingat ka.]

[Ge.]

'Yong mga ngiti niya...namin, noong mga panahong magkasama kami.

"Ang ganda mo talaga kahit kailan, Momo!"

Hindi ko na rin namalayan na unti-unti na ring lumalabo at nangilid ang mga luha sa
mata ko kaya mabilis ko iyong pinunasan sabay lingon sa mga kasama ko kung buhay pa
ba sila kasi kung hindi na, gagawin ko silang double-dead.

"Andrea, Caileigh, magtago muna tayo rito sa isang sulok. I think may mga
paparating pa na backup ang mga tauhan ng Les Solitaires dito," saad ni Kuya Andrei
habang natutok ang baril niya sa mga kalaban.

May mga naririnig din ako na nagsasalita sa earphones pero hindi nakatutok ang isip
ko sa mga pinagsasasabi nila.

"Wakwak, matagal mamatay ang masamang damo kaya huwag kang bibitaw. Hindi pa ako
nakapaghihiganti sa mga ginawa mo," bulong ko kay Louie.

"Alam ko na mabait ka naman, wakwak. Nadala ka lang talaga sa galit. Pwede ka pang
bumawi, hindi pa huli ang lahat. Nandito lang kami nina 'insan at Caileigh." Bigla
na namang nanubig ang mga mata ko. Saan naman nanggaling 'yong mga pinagsasabi ko?!

Patuloy pa rin sa pakikipaglaban sina Andrei at Caileigh kahit na bakas sa kanya

ang pag-aalala pa rin sa asawang hindi pa sumasagot sa earphones.

"Babe, where are you na? Please make sagot naman if you can hear us," wika ni
Caileigh. Halatang desperada na ang tono ng pananalita niya dahil ilang ulit na rin
niyang tinawag ang pangalan ng asawa niyang bungol.

"Mo... M-momo." Mabilis akong napatingin sa Baklang Betty Boop nang marinig ko
siyang magsalita muli.

"Ano?" tipid na sagot ko sa kanya. Hindi ko alam kung matutuwa ako dahil tinawag
niya ako o malulungkot ako sa nakikita ko sa kalagayan niya.

"M-Momo, p-pwede ba na humingi ako ng p-pabor sa 'yo?"

"Anong pabor 'yon, Baklang Betty boop? Basta 'wag kulay pink na kabaong, ha,"
pagtataka kong tanong sa kanya. Tanginang bakla 'to, mamamatay na lang at lahat-
lahat, nakuha pang humingi ng pabor.

Dahan-dahan n'yang iniangat ang mukha niya at ibinulong ang mga bagay na gusto
niyang sabihin. Pagkatapos n'yang bumulong ay nakarinig kami ng mga yabag ng mga
paa na palapit sa direksyon namin kaya kahit nahihirapan ay buong-lakas niya akong
hinila papalapit sa kanya.

Naramdaman ko ang yakap na parang nangungulila. Ang unang yakap namin pagkatapos ng
dalawampu't limang taon.

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko nang makita ng dalawang mata ko
kung paano siya sunod-sunod na tinamaan ng mga bala sa katawan. Ngumiti pa ito sa
akin sa huling pagkakataon bago siya tuluyang bumitaw mula sa pagkakayakap.

Kaagad ko siyang sinalo para hindi tuluyang bumagsak ang katawan niya sa sahig.
"Wakwak!"

"He's gone. Tara na, Caileigh, Andrea, kailangan na nating umalis dito."

"Ame-girl, we have to make alis na!" sigaw rin ni Caileigh at mabilis akong hinila
papunta sana sa direksyon ng lugar kung ginanap ang proposal ni Bullet. Inalalayan
niya ako pero napatigil kaming tatlo dahil sa narinig namin.

[Your husband, Vash Boulstridge is now dead,] dinig kong may nagsabi sa kabilang
linya sa earphones. Dahan-dahan kong nilingon si Caileigh na nanigas sa pagkakatayo
niya.

"Akiko Mouri, is that ikaw who make salita?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 99 Part 2 - Page 7
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Sebastian Lerwick's POV

Buti na lang talaga't likas ang kagandahang lalaki at pagiging totpul ko dahil kung
hindi ay neber in may layp kong susundan itong si Bouldado. Kung hindi ba naman
isa't kalahating loko e, alam nang lampa siya, nagsosolo pa.

Marahil ay dala na rin ng katandaan kaya nakalimutan niyang may dala siyang debays
para makausap kami kahit magkakahiwalay kami o 'di kaya ay nakalimutan kung paano
paganahin iyon.

Kapag tinamaan ka nga naman ng lintek! Kung ano-ano na ang naisip kong posibleng
senaryo na nangyari kay Boul at lahat ng iyon ay puro positibo para lang mabawasan
ang kaba ko dahil takte, hanggang ngayon ay hindi pa rin sumasagot.

Ang huling narinig ko roon ay iyong inutusan siya ng misis kong ubod ng ganda na
sundan si Terrence Von Knight dahil sinundan din daw nito iyong asawa niyang
taksil.

Men! Hindi ko yata kakayanin kung sa akin gawin ng asawa ko iyon. Iyon nga lang
hindi ko makatabi sa pagtulog si Mei ay para na akong mamamatay, e. Iyon pa kayang
lokohin ka at pagmukhain kang mahal ka sa buong pagsasama ninyo kahit na ang totoo
ay hindi naman pala. Pakingteyp talaga.

At hindi rin talaga ako makapaniwala na may pagka-howples romantik din pala itong
si Knight. At mukhang mas tinalo pa si Bossing dahil naghahabol pa ngayon. At
nadamay pa tuloy itong si Bouldado.

Papunta na ako kung saan sinabi ng saksakan ng ganda kong asawa ang lugar na
pinuntahan ni Boul.

Ang totoo n'yan ay naaawa na rin ako sa asawa ni Boul na si Ms. Caileigh dahil
simula nang marinig niya na hindi sumasagot si Boul ay panay na ang tawag sa asawa.
Meron din nga pala kasi silang dalang radio na para madali ang komunikasyon namin.
Lahat kasi kami ay binigyan n'on.
Pero napahinto ako sa paglalakad nang biglang may magsalitang isang babae. Hindi na
iyon ang boses ni Ms. Caileigh at sigurado akong iisa lang ang reaksyon namin ng
mga kasamahan ko ngayon.

[Your husband, Vash Boulstridge is now dead.] Ampotek!

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman pero biglang nanlamig ang buong
katawan ko sa narinig ko.

[Akiko Mouri, is that ikaw who make salita?]

[Still waiting for your husband to respond to you, dear?] Tumawa pa siya nang
mapang-asar pagkatapos niyang sabihin iyon kay Ms. Caileigh.

Halos lahat kami ay hindi nakasagot nang marinig namin iyon. Siguradong kung sino
man ang nasa kabilang linyang iyon ang may hawak kay Boul ay kanina pa naririnig na
tinatawag at hinahanap namin si Boul.

Mahigpit ang hawak ko sa baril habang kinakalkula kung ano'ng dapat kong gawin.
Parang gusto kong sumagot at itanong kung saan niya dinala at kung anong ginawa
niya kay Boul pero parang may pumipigil sa akin na gawin iyon. Petengene!

[Why do you have my babe's radio ba? You make balik it to him na!] Galit na galit
at puno ng pag-aalala ang boses ni Ms. Caileigh. Hula ko ay umiiyak na rin ito
ngayon dahil sa mga mahihinang pagsinghot nito at dinig namin ito mula sa kabilang
linya.

[What did you do to him?!—Caileigh, stop it.—No! Vash is in kapahamakan. Let's go

doon and make tulong]. Narinig namin ang boses ni Lewis sa kabilang linya na
sinusubukang pigilan si Caileigh. Narinig ko rin ang ilang putukan ng baril mula sa
linya nila.

[Oh, don't worry, Mrs. Boulstridge. Your husband's body is safe. I just cannot
guarantee you that he's still breathing.] Sabay ng pagsaad niyon ni Akiko ay ang
isang nakaiinis na tawa.

[Caileigh, you have to calm down. Nandoon naman 'yong iba para tingnan ang lagay ng
asawa mo—] Dinig namin ang pagpapatahan ni Lewis kay Ms. Caileigh pero mukhang ayaw
nitong magpatinag.

[Why do you try to make me kalma, Andrei?! And you, babae... If you make hawak or
lagay kahit your daliri lang to my asawa, I swear! I will make hila all your buhok
until you're kalbo na.]

Hindi ko maimadyin kung ano ang nangyari kina Lewis at Ms. Caileigh. Panay kasi ang
pagsabat at pagsingit niya sa bawat pagsasalita ni Ms. Caileigh na para bang
pinakakalma ito at pinagpopokus sa isang bagay. Sumasabay pa ang tunog ng mga
sasakyan at putok ng baril.

Paksyet! Ayos lang kaya sila? Hindi pa naman ganoong kasanay sina Ms. Caileigh at
Ms. Amesyl pagdating sa mga labanan. Siguradong nag-iinit na ang pwet n'on ni Lampe
na puntahan ang asawa niya ngayon.

[Oh, was I supposed to get scared with what you said? That's exciting.] Tumawa ulit
si Akiko pagkasabi n'on at maya-maya ay nakarinig na kami mg ilang putok ng baril
na naging dahilan kung bakit ang bilis ng tibok ng lintek na puso ko.

Petengene! Imbis na patayo-tayo lang ako rito ay kumilos na ako at tinuloy ang
pupuntahan ko. Hindi puwedeng babagal-bagal dahil hindi ko alam kung ano na talaga
ang lagay ni Boul.

Lakad-takbo na ang ginawa ko habang tumitingin-tingin sa paligid. Tinitingnan kung

saan ang kinaroroonan nila dahil baka may mga naiwan silang mga palatandaan.

Si Boulstridge pa naman iyong kasama nila. Kahit na lalampa-lampa iyon ay gumagana

rin ang utak n'on. Mahilig iyong mag-iwan ng mga palatandaan para masundan siya
kung sakaling malagay siya sa alanganin. Ganoon na ang nakasanayan ko sa kanya
simula pa no'ng kabataan namin.

Patuloy lang ako habang nakikinig sa mga boses sa radyo. Ang pagsigaw ni Ms.
Caileigh nang marinig ang mga putok ng baril at ang paghikbi niya ang
pinakanaririnig ko. Nandoon pa rin ang boses ni Lewis na pinakakalma ito.

Pero sa pangalawang pagkakataon ay natigilan ako sa paglalakad nang bigla kong

marinig ang malakas na putukan mula sa radyo at ang malakas na sigaw ng isang
babae.

[Ayoko! Hindi ako aalis dito nang hindi kasama si Wakwak!]

[We need to go and leave his body behind, Andrea. Dahil kung hindi ay pare-parehas
tayong mamamatay rito.]

Hindi ba't boses iyon ng pinsan ni Ms. Aemie?

Naloko na, naging dalawa pa ang pinakakalma ni Lewis. Ampupu!

[Babylabs! Anong nangyari?] tanong ni Lampe.

Ang mas nakadagdag pa ng tensyon at pag-aalala ay ang walang tigil na putok ng

baril mula sa linya nila.

[Babylabs?! Ano na ang nangyayari sa inyo r'yan?!] Halatang kabado at nag-aalala na

ang boses ni Lampe nang walang sumagot sa unang tanong niya.

Petengene!

Vash Boulstridge's POV

[Caileigh, you have to calm down. Nandoon naman 'yong iba para tingnan ang lagay ng
asawa mo—] Ikinonekta ni Akiko Mouri ang device na gamit ko sa isang speaker kaya
rinig ko ang boses ni Lewis mula sa kabilang linya na pinakakalma si Cai pero
kilala ko ang asawa ko, hindi mo siya basta mapipigil at mapakaklma lalo na't
ganyan at nag-aalala siya.

[Why do you try to make me kalma, Andrei?! And you, babae... If you make hawak or
lagay kahit your daliri lang to my asawa, I swear! I will make hila all your buhok
until you're kalbo na.]

Ramdam ko rin ang galit at pag-aalala sa boses ni Caileigh nang sumagot siya sa
sinabi nitong nanay ni Ms. Mikazuki. Nahihibang na yata, aish!

[Oh, was I supposed to get scared with what you said? That's exciting.] Tumawa na
naman siya na parang demonyo pagkatapos niyang sabihin iyon at biglang nagpaputok
ng baril sa ibang direksyon.

Akala ko ay sa akin niya patatamain iyon pero ginawa lang niya yatang panakot iyon
para kabahan ang mga kasama kong nakikinig mula sa radyo.

At mukhang nagtagumpay naman siya dahil mula sa kabilang linya ay narinig namin ang
malakas na pagsigaw at paghikbi ni Cai. Siguradong nag-aalala na ang iba ko pang
kasamahan ngayon pero nanatili lang silang tahimik.

Kanina ko pa gustung gustong magsalita at magsisisigaw rito pero hindi ko magawa

dahil naka-tape ang bibig ko at nakatali ang mga kamay at paa ko sa silyang
inuupuan ko. Simula nang magising ako kani-kanina ay ganito na ang ayos ko.

Tangina. Nakaka-bad trip dahil hindi ko man lang naramdaman na dinala pala nila ako
rito sa control room ng venue. Kitang-kita ko mula sa monitor ang ginagawa ng mga
kasamahan ko. Pati na rin sa mga kalsada at iba pang lugar ng venue ay mayroon ding
mga camera kaya nakikita ko ang lahat ng nangyayari.

Masyadong malakas ang pagkakapalo sa may batok ko kanina dahil hanggang ngayon ay
nararamdaman ko pa rin ang sakit. Naalala ko rin na bago ako mawalan ng malay
kanina ay may narinig akong tatlong putok ng baril pati na rin ang pagsalampak ng
duguang katawan ni...Knight.

Hindi ako makapaniwala na kaya niyang gawin iyon sa mismong asawa niya. Hayop.
Walang puso.

Habang inililibot ko ang paningin sa paligid ay napahinto ako sa isang pigura ng

lalaki. Aish! Bakit ngayon ko lang naalala na bago pa ako mawalan ng malay kanina,
ang huling taong nakita ko ay si...Blood.

Mukhang napansin nila na kanina pa ako nakatitig sa kanilang dalawa kaya lumapit si
Akiko Mouri sa gawi ko at nagsalita, "I know that you're confused kung bakit kami
magkasama. Well, to clarify your confusion, Jerson Ken Blood is my one true love."

Pagkatapos niyang magsalita ay saka lang nito inalis ang tape sa bibig ko.

"Hayop ka, Blood! Isa ka pa lang traydor. Inulit mo na naman ang ginawa mong
kagaguhan noon." Ikinuyom ko ang mga kamao kong hanggang ngayon ay nakatali pa rin
sa likod ng kinauupuan ko.

"You're wrong, Boulstridge. How could I betray you if I was never your ally in the
first place?" Ngumiti pa siya sa akin nang nakaloloko pagkatapos niyang sabihin
'yon.

"Gago ka! Tinuring ka namin bilang kaibigan," bulyaw ko sa kanya.

Pero imbis na sagutin ang sinabi ko ay hindi sila umimik. Sa halip na

makipagsagutan sa akin ay ipinakita nila ang mga footage sa CCTV. Biglang napako
ang tingin ko sa isang camera kung saan naroroon si Caileigh, kasama sina Lewis at
Ms. Amesyl.

Kitang-kita ko ang mga bawat galaw nila, maging ang pagpasok nina Ms. Amesyl at
Caileigh sa isang kwarto at ang pakikipagbarilan ni Lewis sa napakaraming mga
kalaban.

Sa kabilang banda ay pansin ko na hindi mapakali si Caileigh sa pagtawag ng

pangalan ko, walang tigil din na umaagos ang mga luha niya. Aish!

Ibinalik ko ang tingin kay Andrei na nagpaiwan sa labas. Pilit siyang lumalaban
pero mukhang naubusan na siya ng bala dahil may ilang ulit siyang tumingin sa
magazine ng hawak niyang baril. Shit!

"Tangina, Lewis!" bigla akong napasigaw nang matamaan siya ng bala sa kanang dibdib
pero natawa ang dalawang demonyo sa harap ko.

Kitang-kita ko kung paano bumagsak si Andrei sa sahig. Sinubukan pa siyang balikan

nina Caileigh at Ms. Amesyl pero masyado nang maraming mga kalaban ang malapit sa
lugar nila kaya wala na silang magawa kung hindi magpatuloy sa pagtakbo palayo sa
pinagbagsakan ni Lewis.

Jerson Ken Blood's POV

Hindi ko alam kung ano na lang ang mangyayari sa akin noon kung hindi ko nakatagpo
ang babaeng ito. Akiko Mouri was supposedly just one of the major investors of the
company that I was developing before.

Siya ang babaeng pahahalagahan ko sana dahil sa laki ng ambag niya sa industriyang
meron ako, pero hindi ko inakalang pahahalagahan ko siya nang higit pa sa isang
katrabaho na pati mismong girlfriend ko noon ay pinagtaksilan ko.

-Flashback-

"Oh! Hi. Jerson Ken Blood, am I right?" bati niya sa akin nang sandaling makita
niya akong nakatingin sa kanya. Gusto ko siyang batiin pabalik pero parang umurong
ang dila ko at hindi makapagsalita. What curse did this woman give me?

"Tititigan mo na lang ba ako?"

Ilang beses akong napakurap. "P-pwede ba?" What fuck did you say, Jerson? Damn you.

Tumawa siya nang mahina. "Pwede naman. Bakit naman hindi?" She drank the tequila as
if she was drinking plain water.

At sa hindi malamang dahilan ay inilahad ko ang kamay sa kanya. "Jerson Ken Blood,"
pagpapakilala ko.

Muli na naman siyang tumawa. "I know, kasasabi ko lang kani-kanina, remember?"

"Gusto ko lang–"

"But anyways, I'm Akiko Mouri. Nice to meet you again, Ken."

-End of Flashback-

Was I guilty? Of course. Camilla was almost a perfect woman, partner, and wife.
Pero hindi lahat ng pangangailangan ko ay ibinigay niya. I don't blame her for
being the reason that I started to get interested in other women, kung bakit ako
pumatol kay Akiko. It's just that...I found love...for the second time around.

-Flashback-

Many years have passed since I got married and had a daughter na matagal ko nang
inaasam sa buong pagsasama namin, but everything doesn't change, even for a bit.

I still love her.

And can you believe it? We also had our own children together. Hindi ko man agad
nalaman noong una and I couldn't blame her for keeping it from me. Sinabi niya sa
akin na ginawa niya lamang iyon para sa ikabubuti ng mga anak namin.

Mabuti na lang at napilit ko siya na ipakilala sa akin ang isa naming anak. The
first time I saw her at the orphanage, she looked just as pretty as her mother. I
felt too bad, though, dahil hindi pa iyon ang tamang oras na makilala niya ako
bilang ama. Not yet.

I took custody of the kid, secretly. Humanap ako ng isang bahay sa Japan at ng
isang mag-aalaga sa kanya hanggang sa paglaki niya. Binibisita ko siya kapag may
pagkakataon at no'ng magkaroon siya ng muwang ay ipinakilala ko siya kay Emerald,
ang anak ko kay Camilla.

Kinabahan pa ako no'ng una dahil hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon at
kung paano nila pakikisamahan ang isa't isa, especially Emerald. Hindi ko alam kung
paano niya tatanggapin ang tungkol sa pagkakaroon niya ng kapatid sa labas at kung
paano niya itatago iyon sa lahat. The good thing is, she's smart and a very
obedient daughter, kaya naman hindi ako nahirapang pasunurin siya.

Emerald and Yuriko became close. Kaya ganoon na lang ang tuwa ko sa tuwing nakikita
ko silang magkasama at masayang nag-uusap. At ganoon na lang din ang lungkot ng
puso ko sa tuwing kailangan na nilang magpaalam sa isa't isa pansamantala.

At first, nag-iiyakan sila everytime magkakahiwalay sila. But eventually, they

became used to it. Paminsan-minsan at pasikreto pa silang nagkikita para lang
magkasama. Masayang-masaya ako noon para kay Yuriko dahil alam kong nalulungkot
siya sa tuwing mag-isa lang siya sa Japan. Lagi niya ring tinatanong at hinahanap
sa akin ang mommy niya pero wala akong maisagot, dahil hindi niya pwedeng malaman
ang katotohanan, hindi pa.

Parang ako at si Akiko...

Mahirap ang sitwasyon namin but we kept in contact over the years. Minsanang
nagkikita kapag nabigyan ng pagkakataon pero madalang at sobrang patago.

Nakatatawang isipin na kasabay ng pagbabalik ni Akiko ay ang paglabas ni Terrence

Von Knight mula sa pinagtataguan niya. Sa loob ng dalawampu't limang taon ay tila
ba sinadya niyang magtago at manahimik para paghandaan ang paglabas ni Akiko.

Siya pa mismo ang nakaisip na magkaroon ng salo-salo sa pagbabalik ni Akiko at ang

anak niyang si Mikazuki. Isang salo-salo kung saan ihahayag niya sa buong mundo ang
pagbabalik niya at pagpapakilala sa pamilya niyang matagal na nawala sa piling
niya.

Tahimik akong naninigarilyo at nakaupo rito sa may garden ng vacation house kung
saan kami pinatuloy nina Mikazuki at Aemie.

At dahil nga nandirito ako ay wala akong makitang paraan para makipag-ugnayan kay
Akiko. Hindi ko alam kung may ideya siyang buhay pa kami gayunpaman, hindi ako
nagsasalita. Nananatili ako rito sa bahay kasama ang mga miyembro ng Roswells at
Yaji.

Pero hindi ako makatiis, hindi pwedeng nandito na lang ako palagi. I have to do
something. I have to help her.

I waited for this perfect moment. Iyong oras na abala ang lahat at hindi mapapansin
ang galaw ko. Inilabas ko ang teleponong matagal ko nang itinatago. Pinagbawalan
din kasi kaming gumamit ng mga ganito dahil pwede raw itong magamit ng mga kalaban
para ma-trace ang lokasyon namin.

Natatakot silang napuntahan kami ng mga kalaban without even realizing na matagal
na nila akong kasama.

I dialled a number na matagal ko nang nasa utak ko. It's hers. I've been waiting
for this moment dahil hindi ko alam kung kakayanin ko pang makisama sa mga kasama
ko rito. All I want is to be with her and spend the rest of my days with her.

[Hello?] sagot mula sa kabilang linya. Boses pa lamang niya ang narinig ko ay hindi
ko na mapigilang hindi mapangiti.

"Akiko..."

[Love...? Y-you're a-alive?]

"Oo," tipid na sagot ko at saka humithit ng hawak kong sigarilyo.

[How about the death ceremony?] naguguluhang tanong niya. Mukhang maging siya ay
napaniwala n'on.
"Palabas lang lahat iyon ng anak mo."

[That bitch! She's really getting on my nerves.]

"Hey, hindi ka ba masayang malaman na buhay pa ako?"

[Of course, I am. I am happy. I miss you.]

"I missed you, too."

[Where are you right now? And wait, kung buhay ka, that means na buhay rin ang
ibang Roswells at Yaji?]

"Yeah. Nandito kami ngayon sa isang safe house bought by your daughter. Dito nila
kami pinagtatago para raw sa kaligtasan namin. Pinagbawalan din kaming umalis dito
ni Ms. Aemie."

[Mikazuki has been working with Aemie, huh?]

"Yeah, madalas sila rito."

[That's good to know.]

"What do you mean?"

[It means no one but the Black Organization can help the Roswell Family.]

Muli akong humithit ng hawak kong sigarilyo. Pagkatapos ay nagsalita, "I

understand. Pero ayaw mo bang tulungan kita sa mga plano?"

[Actually, you can. It will be a great help if you would stay there and spy on
whatever they are or will be planning so we can plan ahead. Trust me on this,
okay?] Tumango ako kahit hindi niya nakikita ang reaksyon ko.

"Of course, I love you," sagot ko sa kanya.

[I love you, take care.] Iyon ang mga huling sinabi niya bago niya ini-end ang
line.

-End of Flashback-

Hindi rin naman nila ako masisisi kung mas pinili kong sumama kay Akiko. I love her
and she loves me more than anyone ever did.

Lagi niya akong sinasama sa mga plano niya sa buhay at ganoon din naman ako. I
don't think I can still go on with my life without her.

-Flashback-

[How are you, love?] bungad ni Akiko sa kabilang linya.

"I am fine. Pero hindi ko alam kung hanggang kailan ko matitiis na makasama pa sila
sa isang lugar," pabulong na sagot ko at saka inilibot ang tingin sa paligid.
Nakikiramdam din ako kung mayroong ibang taong nakikinig.
Natawa naman siya nang bahagya sa sinabi ko. [Don't worry, Jerson. I can feel na
malapit na tayong magkasama ulit. Everything seems to be going according to plan.
And it's getting more exciting, especially now that Ezekiel's firstborn is planning
to propose to Mikazuki.]

"Wow. Siguradong 'yan ang magiging isa sa mga pinakamasayang araw ng mga Roswell."

[Pinakamasayang huling sandali. And we need to make it even happier,] makahulugang

sagot niya kaya napangiti ako.

"So what's the plan?" tanong ko.

Ikunwento niya sa akin ang mga pinaplano niya habang ako ay tahimik na nakikinig.
Paminsan-minsang nagsasalita kung sa tingin ko ay may mas maayos akong ideya o
suhestiyon para mas magpaganda lalo ang mga plano niya.

Nandito lang ako sa loob ng kwarto ko at tahimik na nakikinig sa ingay ng mga tao
sa baba. Lahat sila ay abala sa pag-aayos at paghahanda ng mga gagawin at dadalahin
nila.

Ngayon kasi ang araw na tumawag si Ezekiel sa Roswells para ipaalam ang tungkol sa
gagawing proposal ni Bullet para kay Mikazuki.

Hindi ko maitatanggi na hanggang ngayon ay malakas pa rin ang pakiramdam ni

Ezekiel. Mukhang nahulaan na niya na may hindi magandang mangyayari sa proposal ng
panganay niya.

Nakikinig lang ako habang nag-iisip kung ano ang dapat kong gawin. Kailangan ko
itong sabihin kay Akiko dahil maaari itong maging sagabal sa mga plano namin pero
hindi ko pa siya makauusap sa ngayon.

Siguradong nandoon na siya sa venue kasama ang pamilya niya at pamilya nina
Ezekiel. At magiging problema kung tatawag ako.

Kaya naman napagdesisyunan kong bumuo ng sarili kong plano para nang sa gayon ay
makatulong ako sa mga pinaplano ni Akiko.

Kumuha ako ng tiyempo para makaalis ng safe house. Isinakto kong abala ang lahat
bago ako lumabas sa safe house at nagmadaling sumakay sa nag-iisang kotseng nandoon
sa garahe.

Ini-start ko ang makina ng sasakyan at habang pinaiinit ito ay kinuha ko ang

telepono ko sa aking bulsa at dinial ang numero ng taong kailangan kong makausap.

[Hello?] sagot ng isang malaking boses ng lalaki sa kabilang linya.

"Hello, my old friend. Miss me?"

[What do you want, Blood?]

"Hmm...a couple of skilled men."

[Iyon lang ba?]

"Yeah, I'll send you the address," sabi ko at ibinaba ang telepono at nag-umpisang
magmaneho patungo naman sa iba't ibang kaibigan ko sa underground. Hindi rin naman
lingid sa kaalaman ng lahat na matagal na akong nasa ganitong buhay kaya may
karamihan na rin ang mga naging kaibigan ko. Paniguradong hindi nila ako
tatanggihan sa oras na humingi ako ng tulong.

So close we are... I can smell victory.

-End of Flashback-

Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang sayang nararamdaman ko ngayon. Nandito
ako sa control room ng venue kung saan nag-propose si Bullet kay Mikazuki.

Kasama ko si Akiko at ilang mga armadong tauhan na nakabantay sa may pinto. Nandito
rin si Boulstridge na nakaupo sa isang upuan habang nakatali ang mga kamay at paa
na halos kanina pa ako patayin dahil sa sama ng tingin.

"Don't look at me like that, Boulstridge. It's not my fault that you have been
fooled," nang-aasar na sabi ko sa kanya.

"Ulol," sagot niya at saka dumura.

Hindi na ako sumagot pa sa tugon niya. Hindi na ako nagtataka kung galit na galit
siya sa mga nalaman niya. Pero kahit pa anong inis niya ay wala siyang magagawa.

"Look at that," sabi ko nang mapansin ang tingin niya sa monitor kung saan makikita
ang bangkay ng kaibigan niyang si Andrei Lewis.

Pagkatapos ay inilipat niya sa isa pang monitor kung nasaan ang bangkay ni Terrence
Von Knight. "Ganiyan ang mangyayari sa inyong lahat. Good news dahil ikaw ang
ihuhuli namin. Panoorin mo kung paano isa-isang mamamatay ang mga kaibigan mo," I
said with a smirk na lalo namang nakapagpainis sa kanya.

Iniyukom niya ang mahipit ang mga kamao niya. "Kapag nakawala ako rito,
sisiguraduhin kong ikaw ang uunahin ko," pagbabanta niya habang hindi inaalis ang
matatalim na tingin sa akin.

"Oh, you wish, darling," biglang singit ni Akiko. Ngumiti siya sa akin kaya
binalikan ko rin siya ng ngiti.

"Traydor ka. Matagal ka naming kasama at itinuring na kaibigan," singhal ni

Boulstridge.

Hindi na ako sumagot. Ngumiti lang ako sa kanya at saka ibinalik ang tingin sa isa
sa mga monitor kaya ganoon din ang ginawa nila.

Kitang-kita roon si Lerwick na napahinto mula sa pagtakbo nang makarating siya sa

isang pasilyo na maraming lagusan.

Hanggang sa isa-isang nagsilabasan ang mga lalaki mula sa mga pasilyong iyon na may
hawak na mga baril at nakatutok sa kanya.

Umasta pa si Lerwick na lalabanan ang mga iyon pero isang baril lang sa kanya sa
may binti ay napaluhod na siya.

Inilipat ko ang tingin kay Boulstridge para tingnan ang reaksyon niya at kitang-
kita sa mukha niya ang matinding galit at pag-aalala para sa mga kasamahan niya.

Sunod naman naming tinignan ang isang monitor kung saan kita doon si Kaizer, na
tinamaan ng bala.

Simula bata ay magkakasama na kami kaya nag-iwas ako ng tingin dahil ayokong makita
ang pagkamatay niya.

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

[Ayoko! Hindi ako aalis dito nang hindi kasama si Wakwak!]

[We need to go and leave his body behind, Andrea. Dahil kung hindi ay pare-parehas
tayong mamamatay rito.] Nang marinig ko ang boses ni Andrea sa radyo ay biglang
kumabog ang dibdib ko. Mula sa kalmado ay unti-unting bumilis ang tibok ng puso ko.
Wengya!

[Babylabs! Anong nangyari?] Anak ng!

Napamura na lamang ako nang wala akong marinig na sagot mula sa linya nila.

[Babylabs?! Ano na ang nangyayari sa inyo r'yan?!]

Mas lalo akong kinabahan nang sa pangalawang pagkakataon ay hindi niya sinagot ang
tanong ko.

Pakiramdam ko ay kusang gumalaw ang buong katawan ko hanggang paa at awtomatikong

gumalaw papunta sa kung nasaan sina Andrea. Wala akong pakialam kung ilang tauhan
pa ng mga Les Solitaires ang makasalubong ko; ang mahalaga ay mapuntahan ko ang
kinaroroonan niya.

Habang naglalakad ay unti-unti rumerehistro sa utak ko ang mga negatibong

pangyayari na posibleng mangyari sa kanila...sa kanya. At dahil doon ay unti-unti
na rin akong nababalot ng kaba at takot na baka...baka hindi ko na siya maabutan.

Pag nagkataon ay hinding-hindi ko mapapatawad ang sarili ko. Kung sana'y hindi ko
siya isinama rito, hindi sana siya malalagay sa panganib.

Kung sana'y hindi ko siya iniwan sa pangangalaga ng kuya niya at ni Caileigh, e di

sana ako ang nagpoprotekta sa kan—wengya!

Mabilis kong huminto at napahawak sa braso ko nang madaplisan ako ng bala. Anak ng!

Kaagad akong nagtago sa likod ng isang malaking pader at ikinasa ang hawak kong
barik.

Nang saglit na huminto ang mga lalaki sa pagpapaulan ng bala ay siya namang
pagsilip ko mula sa pader at saka bumawi ng putok.

Nang masiguro kong wala nang natitira ay nag-umpisa muli akong maglakad hanggang
makarating ako sa lugar kung saan ko iniwan sina Andrea kanina.

Nagdahan-dahan ako sa paglalakad para suriin ang paligid habang mahigpit pa rin ang
kapit ko sa baril. Tila ba nanlamig ang buong katawan ko nang tignan ko ang sahig,
nagkalat ang mga basyo ng bala at mga walang buhay na lalaki. Inilibot ko ang
paningin ko hanggang sa mapako ang tingin ko sa walang buhay na si Birkins.
Naliligo siya sa sarili niyang dugo kaya mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko.
Tangina.

Sinundan ko ang daan kung saan ko nakikitang may mga nakahandusay na katawan ng mga
walang buhay na tauhan ng Les Solitaires.

Ampotek! Bakit hindi ko pa rin makita si Andrea?

Nang makarating ako sa isang malawak na espasyo ay may dalawang lalaking binungaran
ako ng mga putok ng baril. Kaya walang ano-ano ay nakipagpalitan ako ng putok
hanggang sa mapatumba ko sila.

Sana naman ligtas iyong tomboy. Wengya!

Ikinasa ko ang baril na hawak ko at tinalikuran ang dalawang lalaking wala nang
buhay nang mapahinto ako.

Anak ng tinolang paniki! Nakapalibot sa akin ang napakaraming tauhan ng Les

Solitaires.

Iniisa-isa ko silang tingnan habang nakapalibot sila sa akin at nakatutok ang mga
baril. "Mga, 'tol, easy lang kayo. Ako lang 'to," usal ko sa kanila kahit na alam
ko na anumang oras ay posibleng katapusan ko na.

Pero dahil ayoko pang mamatay, itinaas ko ang dalawang kamay ko tanda ng pagsuko.

"Ibaba mo ang hawak mong baril," utos pa ng isang lalaki na kaagad ko namang
sinunod. Habang nakayuko ako at akmang ilalapag na sa sahig ang baril ay napansin
kong inalis na ng ibang lalaki ang pagkakatutok ng baril sa akin.

Sinamantala ko ang pagkakataon. Mabilis akong bumunot ng isa pang baril sa likuran
ko para sana maging dalawa ang hawak kong baril ng makarinig ako ng sunud-sunod na
putok ng baril at isa-isang bumagsak ang mga kalaban.

Tiningnan ko kung saan nanggaling iyon at gulat kong nakita si Andrea na nakatayo
mula sa malayo habang may hawak na baril.

"Magpapakamatay ka ba, unggoy, ha?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 99 Part 3 - Page 8
by Yanalovesyouu
27-35 minutes

Caileigh Ferrer-Boulstridge's POV

I'm not so sigurado what to make dama right now. Like the babae said over the radio
that my babe is patay na but I'm not that tanga naman to make paniwala agad. I know
that he's still buhay but I don't have any hula kung where he is. This is so
nakakaloka.
And I'm kind of sigurado na his friends are trying to make hanap of him na. I just
hope that babe is ligtas from the hand of that bitch.

Kaizer, Ame-girl and I are also nahihirapan in our situation right now. We are
currently on the run for us to not get shot by the kalabans who are running behind
us. Tatlo lang us and we also did not make dala of extra guns and bala that's why
we were like making pulot na lang ng mga guns and ammos ng mga dead men who are
lying on the sahig.

I give it to Kaizer because he's more magaling naman pagdating sa pakikipagbarilan

but Ame-girl I think shoots more kalabans than her asawa. He's more like covering
her and making baril of the guys that she missed to shoot.

Buti na nga lang Kaizer came and make us hanap because I cannot imagine if it was
just me and Ame-girl na nakikipaglaban.She's good naman though, but I do not know
if I can also make baril these guys.

-Flashback-

I am very kabado and nag-aalala at the same time as I make isip where my babe is.
Kanina ko pa siya tinatawag using the communication that we have but he is not
making any sagot.

I still tried calling him from time to time while making tulong to Andrei. We are
shooting the kalaban na humahabol sa amin.

"OMG, more lalaki are coming," I said to Andrei. He's super abala sa pakikipaglaban
while I try to shoot the other lalaki.

"M-Momo, p-pwede bang humingi ako ng p-pabor sa 'yo?"

"Anong pabor 'yon, Baklang Betty boop? Basta 'wag kulay pink na kabaong, ha."

I make lingon to see Louie. He tried to make bangon para maka-whisper kay Ame-girl.
But then more lalaki came and they were like super dami na talaga.
Pagkatapos ng few seconds, I did not expect na it will happen talaga... Louie
already made iwan us sa gitna ng barilan. Like he is pumanaw na talaga after ng
ilang tama ng bullet sa body niya.

"Wakwak!" Ame-girl make sigaw while she make iyak. I wanted to make lapit din to
make iyak also for Louie sana but Andrei called us.

"He's gone. Tara na, Caileigh, Andrea, kailangan na nating umalis dito."

"Ame-girl, we have to make alis na!" I had no choice so I had to make hila Ame-girl
papunta sa main hall. She was hesitant noong una but she make akay rin naman to me
so that we can leave the lugar where the barilan was ginaganap.

We were about to make tago na sana rin when I heard someone make salita sa radio.
And what I heard made me freeze sa pwesto ko.

[Your husband, Vash Boulstridge is now dead.]

"Akiko Mouri, is that ikaw who make salita?"

[Still waiting for your husband to respond to you, dear?] she said and make tawa pa
like a maniac. I did not know why pero when I heard her boses, I felt like my blood
was kumukulo.

"Why do you have my babe's radio ba? You make balik it to him na!" I make sagot
with diin in my voice. I did not realize rin nga na my tears started to make agos.
This is so nakakainis!

"What did you do to him?!" I make dagdag pa to what I said. I have maraming words
to say pero Andrei make yugyog my shoulder to get my attention.

"Caileigh, stop it," he make saad and medyo squeezed my braso as comfort sana but I
answered back sa kanya.

"No! Vash is in kapahamakan. Let's go doon and make tulong." Andrei was going to
make sabat ulit sana when one of the kalaban make tama his bala in our direction.
Andrei make baril pabalik naman to them.

[Oh, don't worry, Mrs. Boulstridge. Your husband's body is safe. I just cannot
guarantee you that he's still breathing.] I feel my galit rising talaga when the
lady sa other linya make saad din using my babe's radio thingy. She make tawa rin
for the pangalawang time already. Is she baliw ba or something?

"Caileigh, you have to calm down. Nandoon naman 'yong iba para tingnan ang lagay ng
asawa mo—"

"Why do you try to make me kalma, Andrei?! And you, babae..." I did not make pigil
na talaga the galit na I feel inside. I am so nag-aalala na of Vash and all this
babae does is make tawa.

"If you make hawak or lagay kahit your daliri lang to my asawa, I swear! I will
make hila all your buhok until you're kalbo na," I make dagdag pa and when I make
sabi it, I meant it.

[Oh, was I supposed to get scared with what you said? That's exciting.] I make alis
nang saglit na lang the radio on my tainga kasi I don't want to make haba the convo
we were having. I have no oras to entertain her.

I make alala naman to myself na we were still in the middle of barilan. I had no
choice but to make balik the earpiece ulit and it was mabuti na she make tigil na
sa pagsasalita. Andrei make tulak to us papunta sa likod niya pero Ame-girl tried
to resist. "Ayoko! Hindi ako aalis dito nang hindi kasama si Wakwak!"

I held tight on Ame-girl's kamay to stop her from going back to Louie's dead
katawan kasi she might get herself hurt pa.

"We need to go and leave his body behind, Andrea. Dahil kung hindi ay pare-parehas
tayong mamamatay rito." Andrei was tama. We might not make it out nang alive if we
make tigil like statues lang sa pwesto namin.

"Ame-girl, let's go na please. Do you want Louie's sacrifice to be sayang lang?" I

did not make hintay na rin for her sagot and immediately make hila her palayo sa
place. I saw her radio make hulog pero we can't turn back to make kuha it ulit.

"Bilisan n'yo! Ako na ang bahala rito," Andrei make utos to Ame-girl and me while
he makes baril pabalik to the guys after us. Ame-girl make pulot two guns from the
sahig and make bigay one of them to me.

"And whatever you do, don't turn back," he make dagdag pa before he make tulak us
towards the other hallway. Ame-girl and I make takbo naman while the barilan was
going on. I felt so drained physically and mentally na, like OMG talaga!

"There! Ame-girl, let's make tago roon," I make saad while medyo out of breath. She
nodded naman and make tungo na to the place I make turo.

"Tawagin mo nga 'yong unggoy, nahulog kanina ang earphones ko no'ng tumatakbo
tayo."

"Okay wait—" I make sagot pero I realized na there was nothing na naka-stuck sa
ears ko.

"OMG, Ame-girl. I think my radio fell din when we make takbo kanina," I make saad
and make silip pa to see if we can still get it to contact the ibang members from
the loob ng venue. Pero the moment I did it, I was nagulat and naiyak lalo because
of what I saw.

"T-this can't be totoo..." I make bulong to myself as my puso started to make tibok
nang very fast ulit.

"Ba't ang tagal mo namang sumilip, Caile—" Ame-girl was dumbfounded din when she
tried to make silip as well. I mean, who will not be gulat and stressed with what
we make tingin right now?

It was Andrei lying on the sahig, his dugo was tumutulo from his dibdib and ulo. I
make tingin at Ame-girl who was crying.

"I am so sorry, Ame-girl." She lost her balance and make luhod on the sahig while
crying ng sobrang hard. I make yakap her so that at least I can let her know na she
is not nag-iisa.

"K-kuya..." Ame-girl make iyak and sounded like she could not make hinga anymore.
We both make tingin on Andrei na lifeless na. In such a very kaunting time, we
already lost dalawang life.

We could not mourn nang maayos din kasi I heard footsteps mula sa direction ng mga
guys who make habol to us kanina. Ame-girl really lost her utak this time so I had
to make hila her palayo again.

As we make takbo, she was still umiiyak. I've never seen Ame-girl this malungkot
and hurt before.

"Let's make tago here naman so that they won't make huli us—"

"Hindi ka ba nagsasawa, Caileigh?" Ame-girl suddenly make me tigil from finishing

my sentence. I was nagulat not because she finally make sabi something...but the
emotions that you can make kita on her mata was so nakakatakot. I swear!

"Hanggang kailan tayo magtatago, Caileigh? Ha?!"

I can really make sabi na Ame-girl is so galit. Her kamay formed into a fist while
she makes hawak her baril nang mahigpit sa other kamay.

I was about to make sang-ayon on what she said when a few more putok ng guns make
us gulat.

"Ame-girl, duck!"

The barilan kept on going for like a couple of ilang minutes. And Ame-girl went
insane. I was super nagulat kasi this is the only time I saw her like this.

She make sugod all the kalaban and then shoot them without hesitation. She was like
super tapang tapang talaga, like OMG.

"Ame-girl, watch out!" I make sigaw while pointing in the kabilang direction
because someone pointed his baril at her. Buti na lang she's mabilis and was able
to shoot the lalaki before he could even shoot her.

It was like a moment of katahimikan when she finishes off all the lalaki. They were
all nakahiga sa floor while covered with their dugo.

"OMG, Ame-girl you're so galing!"

She make titig at me with a blangkong mukha while she's still holding her baril. I
know she's still malungkot because of what had just happened to Louie, gosh! And
her kuya. "Sorry," I make bulong because that was so insensitive of me to act like
some kind of natutuwa because of what she just did with these guys.

I was making pulot a gun and bala when we suddenly heard some clutching of guns and
—

"Mga, 'tol easy lang kayo. Ako lang 'to."

Was it Kaizer's boses?

I looked at Ame-girl. She was like holding her baril nang super higpit and then
slowly make lakad papunta sa place where we heard Kaizer's boses.

"Ibaba mo ang hawak mong baril."

I make hawak my baril tightly as well and make lakad kasunod ni Ame-girl. We saw
Kaizer who's like nakataas ang kamay like he's surrendering.

Without any pag-aalinlangan, Ame-girl shot all the lalaki that were nakapalibot kay
Kaizer. OMG! I still cannot believe that she can do something like that.

She didn't make tigil until all the men were dead.

"Magpapakamatay ka ba, unggoy, ha?"

-End of Flashback-

"Whoa! Babylabs!" Even Kaizer was like nagulat sa ginawa ni Ame-girl. He ran
towards Ame-girl and make yakap her nang mahigpit, while she was pushing Kaizer
palayo. She's like naiirita maybe because I'm here.

"Akala ko kung ano na ang nangyari sa inyo, Babylabs. Lalo na sa 'yo."

"Tigilan mo nga ako, unggoy," she said while making tulak of him palayo.

"Babylabs naman, eh. Hindi mo ba ako na-miss?"

While they're making lambingan over there, some other guys bigger baril came in.
"Uhh—guys, I think you should make tingin who just arrived," I said without
breaking my tingin at the lalaki. They are all pointing their baril towards our
direction kaya I put down my gun and raised my hand.

In a couple of seconds ay mas dumami pa sila. Ame-girl pointed her baril at them
but Kaizer make pigil of her. He was like whispering to her and asking her to put
her gun down.

-
Sebastian Lerwick's POV

"Look who we have here..." saad ni Akiko Mouri at maarteng tumawa pagkatapos niyang
humithit ng hawak n'yang sigarilyo.

Luk hu wi hab hir, ampupu. Ganyang-ganyan palagi ang linya ng mga kontrabida sa mga
pelikula, eh.

Isa pa 'tong gagong si Blood na kanina pa pangisi-ngisi sa akin. Kaya pala missing
in akshon ang gago dahil kakampi naman pala niya etong si Ms. Mouri.

Hayop na iyan. Ilang linggo na naming kasama iyan sa loob ng bahay-bakasyunan tapos
ni hindi man lang namin nahalata. Dalawang dekada na rin nang patawarin siya ni
Bossing bilang isang kaibigan tapos ganito lang pala ang gagawin niya sa amin?

Ay kenat aksep it! Akala ko talaga, tutulungan niya ako kanina. Iyon pala kasabwat
niya 'tong kabit niya.

-Flashback-

Petengene!

Siguradong lintek ang kaba ni Lampe ngayon. Ano na kayang nangyari sa dalawang
Lewis at asawa ni Boul?

Takte talaga! Masyadong marami ang mga kalaban na kaharap ko ngayon at sa tingin ko
ay masyado naming minaliit ang grupo nila. Kahit na pinagplanuhan naman namin ang
pagpunta rito ay halos hindi na rin namin nasunod iyon dahil hindi namin inaasahan
na maraming daragdag na kalaban.

Nalintikan na talaga.

Gwapong-gwapo kong itinutok ang baril ko bilang depensa sa tatlong lalaking mas
malapit sa pwesto ko. Aangas-angas at nagmamatikas silang humarang sa daan ko. Pwe!
'Di naman mga gwapo.

"Sensya na, mga p're, pero 'di ako abeylabol ngayon," sabi ko at mabilis na
pinaputukan ang mga nasa harap. Agad namang natumba ang mga duguan nilang katawan
at naging senyales iyon ng pagsunod ng iba.

Agad akong inambaan ng suntok n'ong isa pero agad ko iyong napigilan. Hinatak ko
ang braso niya at pinaikot iyon dahilan para mamilipit siya, saka ko siya binaril.
Iyong isa naman ay bago pa makalapit nang tuluyan ay sinipa ko siya sa tiyan kaya
nasagi niya ang iba niyang mga kasamahan sa likod niya. Di na rin ako naghintay pa
na makatayo sila at agad na binaril silang lahat.

Mga wik!

Lakad-takbo akong pumasok sa isang masikip na hallway pero pucha talaga. Pagkapasok
ko roon ay may mga sumalubong na naman sa akin. Nagririspon ba 'tong mga 'to?

"Ang bangis naman, mga brad! Isa-isa lang. Nag-iisa lang ang gwapo kong mukha."
Ngumisi pa ako pagkasabi n'on at pumwesto habang hinihintay ang pagsugod ng mga
kalaban.
"Stop!" biglang sigaw ng isang babae mula sa likod n'ong mga hindi kagwapuhang
lalaki. Nahati sila sa gitna para makadaan doon ang babaeng sumigaw.

"Takte! Akala ko may dumaang eynjel, demonik entiti lang pala," bulong ko sa sarili
ko nang makita ang pagmumukha ni Akiko Mouri. May hawak siyang baril at nang
makalapit siya nang tuluyan sa harap ko ay itinutok niya iyon sa akin.

"Are you excited to die, Sebastian Lerwick?" nang-aasar na tanong niya sa akin at
idiniin ang baril sa sentido ko.

"Akchwali, hindi ako shur. Pero shur ako na maraming iiyak 'pag mamatay ang gwapong
'to."

"You can't be sure of everything in this world, Mr. Lerwick, but I am sure of one
thing... Getting you and your friends killed before you can even step out of this
place," sabi niya at ngumiti nang nakakaasar bago tumalikod at sinenyasan ang mga
lalaki sa likod niya na sugurin ako.

Kita ko rin ang pagbaling niya sa may likuran ko at pasimpleng ngumiti sa direksyon
na iyon bago siya tuluyang tumalikod. Kung sinuman o anuman ang naroon ay wala na
akong oras pa para alamin iyon. Kailangan kong umisip ng paraan kung paano ko
tatapusin nang mag-isa 'tong mga mokong sa paligid ko.

Marahan silang humakbang papalapit sa akin kaya medyo umatras ako.

Potek! Sabi nang isa-isa lang, eh. Simpol instrakshons kenat palow.

Tuluyan ko na silang tinalikuran para sana tumakas pero nagulat ako no'ng nakita ko
si Blood na naroon at nakangiti habang nakatayo lang.

"P're, buti naman, nand'yan ka." Pakshet! Buti na lang talaga, may tutulong na sa
akin. Hindi naman sa wik na ako pero aminin na natin, lugi talaga ako sa mga mokong
na 'to. Saka wala na rin akong dalang ekstra na bala kaya kung lalaban lang ako
gamit ang kamay habang binabaril nila ako, wala pa ring silbi.

Tumakbo ako papunta sa pwesto niya habang binabaril naman niya ang ilan sa mga
lalaking nakasunod sa likod ko hanggang sa makarating ako sa gilid niya.

Hindi naman ako kinabahan do'n sa ginawa ni Ms. Mouri, slayt lang. Baka kasi
totohanin niya, eh, hindi pa naman ako preperd magpaalam at iwan ang maganda kong
asawa at ang mga gwapo kong anak na manang-mana sa akin.

"Am I late, Lerwick?" sabi niya sa gitna ng pakikipagbarilan.

"Petengene p're, muntik na ako roon kay Ms. Mouri! Hindi mo ba nakita?"

"Yeah, I saw it earlier. Buti na lang at nandito na ako."

Bigla siyang tumigil sa pakikipagbarilan kaya tiningnan ko siya nang may halong
pag-aalala. "Takte! Wala ka na bang bala, p're?"

Sa halip na sagutin niya ang tanong ko ay kalmado niyang isinabit ang baril niya sa
kanyang pantalon at kinuha ang isang baril na dala niya.

Pero teka...

Napatingin ako kay Blood sa pagtataka. Hindi ba't hindi naman namin siya kasama sa
pagpunta rito kanina? Sigurado akong wala siya sa rest house na tinutuluyan namin
kanina no'ng pinag-uusapan namin ang plano. Paano niya nalaman na nandito kami?
Paano siya nakasunod nang ganito kabilis?

Saka paano niya nalaman kung nasaan ako? Kung tutuusin ay hindi mo agad malalaman
na may tao rito sa kinaroroonan namin kung wala kang kaalam-alam sa ganap at lalo
na kung hindi ka naman nabigyan ng radyo kanina.

Lumingon akong muli sa kanya at sakto namang nakatingin din siya sa akin. Ibubuka
ko na sana ang bibig ko para magtatanong sana nang bigla niyang hinampas ang baril
niya sa aking ulo.

-End of Flashback-

Takte! Alam kaya ni Ms. Camilla na ginago siya ng asawa niya bago siya mamatay?
Shet!

Eh, si Emerald? Ang bait at inosente pa naman n'ong batang 'yon tapos ganito ang
tatay niya. Ang galing manloko. Buti na lang hindi niya namana.

Pasaring kong inalis ang tingin kay Blood at naiinis na sinubukang tanggalin ang
tali sa kamay at paa ko. Hindi ko alam kung nasaang parte o kwarto kami pero
sigurado akong nandito pa rin kami sa venue kung saan nag-propose iyong panganay ni
Bossing.

"Hindi ka naman tanga para malaman na hindi ka basta-basta makakaalis sa

pagkakatali mong iyan, Lerwick, 'di ba?" tanong ng gagong Blood.

"Eh, ikaw? Hindi ka ba natatanga dahil kung kani-kanino ka kumakampi?" sagot ko.

"Mind your words, Lerwick. Kaya kitang patayin kahit anong oras ko gustuhin."

"Dapat matagal mo nang ginawa 'yan. Kasama ka naman namin sa bahay bakasyunan nang
halos ilang linggo tapos wala ka man lang nagawa? Hinayaan mo pa kaming mabuhay?
Iyon ang tinatawag na kabobohan, Blood."

"Shouldn't you thank me for that? Pinahaba ko ang buhay ninyo."

Higit dalawang dekada simula nang muli naming makasalamuha si Blood pagkatapos
niyang makipag-ayos ng ugnayan kay Bossing.

Simula no'n ay halos palagi na namin siyang kasama sa mga misyon, sa mga gimik, sa
inuman, sa lahat. Perpek atendans pa kami sa kasal nila ni Ms. Camilla. Halos
sabay-sabay kaming nagpalaki ng mga anak namin. Pero sa huli, ginagago lang pala
niya kaming lahat.

Hindi ako makapaniwalang sasama siya sa babaeng 'to na mataas masyado ang pangarap
sa buhay at masyadong hayok sa kapangyarihan.

Simula pa lang ay talagang pamilya na ni Bossing ang tinitira nitong si Ms. Mouri
at kung malalaman niyang kasangkot si Blood dito ay siguradong hindi iyon
magdadalawang-isip na patayin sila dahil sa pagtatraydor na 'to.

"Are you done with your little chit chat? I'm sorry to interrupt, but my Jerson has
other things to do...like killing that cold and stupid boss of yours," singit ni
Ms. Mouri pagkatapos niyang ibuga ang usok ng sigarilyo.

"Ah, it's about time. Thanks for reminding me, love." Nakangiting dinampot ni
Jerson ang baril niya sa mesa at lumapit kay Ms. Mouri, saka ito binigyan ng halik
bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Petengene! Da pawer op lab talaga, men. Hanggang saan kaya aabot ang pagmamahalan
nilang dalawa? Sa impyerno?

Takte. Sigurado ba si Blood na plano niyang tapusin sina Bossing? Hindi naman sa
minamaliit ko sila ng kabit niya pero kung usapang labanan ang pagbabasehan, eh,
hindi mo rin pwedeng maliitin si Bossing. Isama mo pa sina Ms. Aemie at 'yong
panganay niyang si Bullet na kanino pa ba magmamana, kung hindi sa gwapong ninong
niya.

Bahala na sila. Kung ano mang tumatakbo sa isip nila ay wala na akong pakialam. Mas
kailangan kong unahin kung paano ako makakawala rito at kung paano ko mababalaan
ang iba. Hindi ko kinakayang makasama sa iisang kwarto nang matagal 'tong si Ms.
Mouri.

Abala akong nagtitingin sa paligid at tiningnan kung may bagay ba na matulis

malapit sa pwesto ko para ipang-alis sa pagkakatali ko nang biglang bumukas ang
pinto. Iniluwa n'on ang anak ni Knight at piyansey ni Bullet.

Si Mikazuki.

Macey Wolf's POV

"Queen, are you alright?" tanong ko kay Queen Alyana pagkatapos kong barilin ang
mga lalaking umatake sa amin kani-kanina lang. Instead of answering back, she
nodded back at me and smiled.

To be honest, hindi ko alam kung bakit ko ginagawa ito kahit na hindi naman ako
pinagsabihan ni dad. Alam kong naging malaki ang parte niya sa buhay ng mga totoong
magulang ko, and I just suddenly found myself protecting her at all costs.

Nahagilap ng mga mata ko ang parating pang mga kalaban kaya mahigpit kong hinawakan
ang dalawang baril sa kamay ko at sinimulan nang makipagbarilan.

Mas marami at mukhang mas mahirap kalabanin ang mga bagong dating so I looked
around to check what the members of Yaji and Roswells were doing. Gaya ko ay abala
rin silang lahat at kanya-kanyang nakikipaglaban.

We have been fighting for a while now and honestly, I already felt worn out. Kahit
hindi mahahalata sa mga mukha nila ang pagod at hirap sa pakikipaglaban ay hindi ko
alam kung hanggang kailan pa nila kayang tumagal.

It seems that nobody gets to take a rest even for a moment dahil mukhang mas
magiging mas mahaba pa ang laban, ngayon na may mga bagong mga kalaban na dumating.

I grabbed a rifle mula sa isa sa mga kalabang patay na at nakahiga sa sahig dahil
paubos na ang bala ng handgun na hawak ko. After I made sure that the ammunition
was full, I shot each and every enemy na mahagip ng mata ko.

Habang nakikipagbarilan ang lahat ay nahagip ng mga mata ko ang saglit na pagsilip
ni Queen Alyana kaya agad ko itong tinawag. "Queen, you have to go behind—"

"Nandito na ang mga Swanseas." Swanseas?

I turned to look at her with a confused expression. Caliber did the same as well
and it seemed like he was supposed to say something before Queen blurted out those
words.

"Queen Mother, the Yamaguchi Clan just arrived," Caliber commented. I recognize
those thugs and they are indeed from the Yamaguchi Clan, but I know nothing about
the Swanseas Queen mentioned.

"The Swanseas?" I asked Queen Alyana.

She clutched the gun that she slowly picked up from the floor and smiled at me
before answering, "Their family used to be my mortal enemy."

Pinihit ko ang ulo ko para tingnan ang isang lalaking lumapit sa direksyon ko. He
was about to hit me when I caught his fist with my left free hand. Pagkatapos ay
mabilis ko siyang sinipa sa tiyan para magkaroon ng distansya sa pagitan naming
dalawa.

Nang mapatumba ko siya ay itinutok ko sa kanya ang rifle na hawak ko kinalabit ang
gatilyo. But before I could pull the trigger ay naunahan ako ni Queen na patayin
ito.

"I haven't seen your father in a while now, Macey." Napatingin ako ulit sa gawi ni
Queen Alyana nang sabihin niya iyon. She was right. And it feels so weird dahil
hanggang ngayon ay hindi pa bumabalik si dad dito.

"Sinundan po niya si Akiko Mouri kanina, Queen. Since then, hindi pa po siya
bumabalik," I answered. Something doesn't seem right but instead of worrying about
him, I focused my rifle on the Yamaguchi Clan who were walking fast towards us to
attack.

I was about to shoot them nang bigla ay isa-isa silang natumba. Nang tingnan ko
kung sino ang bumaril sa kanila, it was Queen Alyana.

"I can handle this with my apo. Go and look for your father, hija," utos niya. I
was going to hesitate but when I glanced at Caliber, he nodded at me na tila ba
sumasang-ayon sa sinabi ni Queen.

Kahit mas gusto kong manatili rito para masigurado ang kaligtasan niya ay wala na
akong nagawa kung hindi tumango rin pabalik at magtiwala. She's the Queen of Yaji,
after all.

I immediately left the main hall to look for dad. It has been almost too long since
he followed Akiko Mouri out of the place. I didn't exactly know what happened to
him but I felt something wasn't right.

I found a narrow corridor and decided to go further kaya mahigpit kong hinawakan
ang baril sa aking kamay. There might be a trap set anywhere so I have to be
careful and observant.

Dad, where the heck are you?

Tuluy-tuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa may matanaw ako na iilang mga
katawan sa daan. I pointed my weapon at them in case they were still alive pero
mukhang hindi na sila humihinga.

I continued on my pace but stopped once again when I saw someone familiar lying on
the floor, covered with blood, lifeless. Automatically, I froze when I realized who
it was. Shit! It can't be!

"D-dad—"

Ryuu Yamaguchi's POV

Ramdam ko ang bahagyang pananakit ng katawan ko at ng batok ko. Dala siguro ito ng
pagbagsak ko at pagpukpok ng isang matigas na bagay sa batok ko kanina pero hindi
ko na iyon ininda dahil sa gulat nang makita ko ang isang baril na nakatutok kaagad
sa 'kin.

"What the..." bulong ko at hahawiin ko sana ang baril na iyon nang makita ko kung
sino ang may hawak niyon. It's no other than the fake 13th Joker, Kayden Lerwick.

"Surprised?" nakangising tanong niya. Mas lalo niyang idiniin ang baril sa sentido
ko pero hindi ko iyon pinanasin. Tininagnan ko rin siya nang deretso sa mga mata.

"Ano'ng ginagawa mo rito?" tanong ko. Wala namang nabanggit sa amin si Tita Akiko
na darating dito ang Black Organization.

"Shouldn't I be the one asking you that? Sigurado naman akong hindi kayo
inimbitahan ni Bullet," sagot niya sa akin.

Seryoso niya akong tiningnan at pinaparamdam niya sa akin sa mga titig niya na
kapag tinuloy ko pa ang gagawin ko ay talagang babarilin niya ako. At hindi ako
papayag na gawin niya iyon.

"Do you still remember the time when you had taken advantage of my weaknesses to
manipulate me?" tanong niya.

"Naalala mo ba kung paano akong magmukhang tanga at naging sunud-sunuran sa mga

kagaguhan mo?" dagdag na tanong pa niya.

Bahagya akong natawa sa sinabi niya. Gusto ko pa sanang umiling pero dahil sa baril
na nakatutok sa akin ay hindi ko magawa.

Paano kong makalilimutan ang mga bagay na iyon? Isa iyon sa mga masasayang araw ng
buhay ko simula nang masali ako sa Les Solitaires.

Nakita ko siya kung paanong mahirapang mamili sa mga desisyong gagawin niya. Kung
paano siyang matakot no'ng gamitin ko ang mga kahinaan niya para pasunurin siya.
Kung paano niyang tiniis ang mga utos ko sa kanya kahit alam kong sa loob niya ay
gustung-gusto na niya akong saktan pero wala siyang magawa dahil sa mga
pinanghahawakan ako laban sa kanya.

Lahat ng nalaman ko tungkol sa kanya ay mali. Sabi nila ay matatag daw siya at may
paninindigan. Na hindi niya ipagpapalit ang kahit ano para sa mga mahal niya sa
buhay. Pero ang totoo, handa naman siyang magpakatanga at maging sunud-sunuran pag
pamilya at mga mahal sa buhay na niya ang pinag-uusapan. Sa madaling salita, madali
lang siyang mapasunod at paikutin.

Pero hindi naman ako nalalayo sa kanya. Alam kong may gusto rin siyang ipaglaban at
protektahan kaya talagang kahit anong pag-ayaw niya noon ay tinanggap niya pa rin.
Kagaya ko.

"Parehas lang tayo, Lerwick. Parehas lang tayong sumusunod sa utos." Parehas lang
tayong may iniingatan.

"No. You know what made us different?"

Hindi ako sumagot at nanatili ang tingin sa kanya. Itinaas ko pa ang mga kamay ko
hanggang sa pumantay ito sa ulo ko. Para malaman niyang hindi ko siya lalabanan.
Saka ako dahan-dahang tumayo. Namanipula ko na si Kayden Lerwick nang isang beses
at hindi malabong magawa ko ulit.

"Hindi ako ganoon katanga para manatiling sunud-sunuran."

Nang matapos niya ang sasabihin niya ay tuluyan na akong nakatayo. Malakas kong
tinabig ang baril na hawak niya dahilan para mabitawan niya ito at tumalsik mga
ilang metro ang layo sa amin. Parehas kaming napatingin kung nasaan iyon at
nagkatinginan pa bago mag-unahan sa paglapit at pagkuha n'on.

Sabay rin naming nahawakan ang baril kaya mabilis kong iniikot ang kamay ko para
mapilipit ang kamay niya. Nabitawan namin parehas ang baril at akmang pupulutin ko
na ng hilahin niya ang kwelyo ng damit na suot ko sabay suntok sa panga ko.

Dahil sa lakad ng suntok ay napaatras ako habang hawak-hawak ang panga. Maging ang
baril na nasa sahig ay nasipa ko palayo sa amin kaya wala na akong choice ngayon
kundi labanan siya ng suntukan.

Potek na 'yan.

Sinugod ko agad siya para suntukin at makabawi pero mabilis niya rin iyon nailagan.
Tapos siya naman ang sumubok na suntukin ako na iniilagan at sinasangga ko rin.

Paulit-ulit naming ginawa iyon hanggang sa sinipa niya ako sa kaliwang binti.
Dahilan para mawalan ako ng balanse at bago pa ako tuluyang mapaluhod ay sinipa
niya naman ako sa may sikmura. Kinuha niya ang pagkakataong iyon para mabilis na
lapitan at damputin ang baril niya kaya bago pa man ako makatayo ay pinaputukuan na
niya ako sa may binti.

Napasigaw ako sa sakit na dala n'on at galit na galit na tumingin sa kanya habang
nakatakip ang palad ko sa sugat.

"You should be thankful na d'yan lang kita pinatamaan," aniya.

"Y-you should have killed me then," mariing sagot ko sa kanya.

"It would be a great pleasure for me..." sabi niya at muli akong pinaputukan. Pero
hindi sa vital part ng katawan ko, sa braso lang.

"...if only I wasn't told to keep you alive," dagdag niya bago ako tinalikuran at
iniwang duguan.

He was told to keep me alive? Pero sino ang nag-utos?

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 1 - Page 8
by Yanalovesyouu
28-35 minutes

Kayden Lerwick's POV

"...if only I wasn't told to keep you alive," iyan ang huling sinabi ko kay Ryuu
Yamaguchi bago ko siya tinalikuran at nagsimula nang maglakad papasok sa loob.

Pigil na pigil ako sa sarili ko na barilin siya sa ulo o 'di kaya sa may puso para
siguradong wala na siyang ligtas pero hindi ko ginawa.

Dapat magpasalamat silang magkakapatid. Hindi sa akin kundi sa isang taong hindi ko
akalaing lalapit sa akin para lang sabihin na huwag silang gagalawain. Pasensya na
lang siguro dahil medyo nagalusan si Ryuu.

Hindi ko man tuluyang natapos ang buhay niya ay nakabawi naman ako kahit papaano.
Sigurado akong mahihirapan siyang maglakad nang matagal-tagal. Bahagya akong
napangiti at napailing dahil sa naisip ko habang tinatahak ang daan papasok nang
makita ko ang isang hagdan sa may gilid.

Gusto kong malaman kung anong meron dito at saan patungo ang hagdang na ito kaya
ito na ang tinahak ko.

-Flashback-

Dahan-dahang ipinarada ni Cody ang sasakyan sa harap ng isang malaking gate ng

isang hotel. Nandito na kami ngayon sa address na sinend ni Emerald kanina at kung
saan iyong sinabi ni Lindsay na venue ng proposal ni Bullet kay Mikazuki.

"Petengene! Ang daming kalat na hindi kagwapuhan, ah." Pagpuna ni Cody sa mga taong
nakahandusay sa daan at mga wala nang buhay.
Shit! Anong nangyari rito?

Nagkatinginan kami ni Lindsay at nagtanguan bago kinuha ang mga baril namin at saka
sabay-sabay na lumabas ng sasakyan.

"Where's Mikaela and Duke? Hindi sila nakasunod sa atin," tanong ni Lindsay habang
ang paningin ay nasa daang pinanggalingan namin.

"Baka nag-deyt na iyong dalawa, ampotek!"

"Huh? Are they dating?"

"Ha-ha. Biro lang naman, Linds. Hayaan mo na iyong sina Lionhart baka nagliwaliw
lang iyon o baka may dinaanan. Parating na rin siguro ang mga iyon por syur."

Kanina ko pa rin napansin na nawala na sa likod namin sina Lionhart simula pa no'ng
may madaanan kaming bomba sa daan pero hindi ko naman pinagtuunan ng pansin dahil
akala ko ay makakasunod sila agad.

"Yeah, baka parating na rin sila," pagsang-ayon ko.

Muli kong inilibot ng paningin ko sa paligid. Maliban sa sasakyan namin ay marami

pang mga sasakyan ang nakahilera sa kabilang kayle. Iba't iba ang mga modelo n'on,
may mga magaganda at mamahalin pero sigurado akong hindi iyon ang sasakyang gamit
nina Bullet at Tito Ezekiel.

Kung ganoon, mas marami at mayroon pa ring mga kalaban sa loob dahil hanggang
ngayon ay naririnig ko ang mga putukan ng baril. Medyo mahina iyon dahil medyo
malayo pa kami. Pero hindi ako pwedeng magkamali.

"We should go inside," pag-aya ni Lindsay pero agad ko naman siyang pinigilan.

"Wait, Lind."

"What?"
"I think it's better for you to stay here."

Kita ko agad ang kunot sa noo niya nang sabihin ko iyon. "What?!"

"Look, I'm sure that there are tons of enemies inside—"

"That's why I need to help, Kayden."

"No. Dito ka na lang. Stay here and wait for the others. Babalikan ka na lang namin
ni Cody," I said with authority. Pinasadahan ko ng tingin si Cody na nakakunot ang
noo habang pinanonood kaming nagtatalo.

"Sa tingin ko tama si utol."

"Fine! But I won't promise to stay here for long."

"We will try to get back as soon as we can," sabi ko na lang.

Ayaw ko lang naman siyang mapahamak dahil sa tingin ko nga ay marami-rami pa kaming
kailangang harapin sa loob.

Ilang segundo rin siyang nakatingin sa akin, nagpapabalik-balik pa ang tingin niya
sa amin at sa daang pupuntahan namin. Mukhang pinag-iisipan niya kung susunod ba
siya sa sinasabi ko o posible ring nag-iisip siya ng dahilan para ipilit na sumama
sa loob.

"All right. I guess I have no choice but to wait for the others. Pagdating nila,
sasabay ako sa kanila pagpasok, so you don't need to rush back here, okay?" sabi
niya kaya nakahinga ako nang maluwag.

Ngumiti lang ako sa kanya at tumango, at saka nag-umpisang maglakad papasok.

Alerto kaming dalawa ni Cody habang papasok kami sa entrance. Nang makarating kami
sa dulo ng hallway ay nakakita kami ng dalawang magkasalungat na daan kaya agad
kaming nagkatinginan. Iisang ideya ang pumasok sa amin.

At iyon ay ang tahakin ang magkabilang daan.

"Dito na ako,'tol," sabi ni Cody at tinuro ang nasa kaliwang pasilyo. Tumango naman
ako bilang pagsang-ayon at tinahak ang kanang pasilyo.
Naglalakad lang ako nang bigla kong matanaw ang isang lalaki. Nakahiga siya at
bahagyang nakasandal sa mga silya. Lalampasan ko na sana ito sa pag-aakalang wala
nang buhay nang makita ko siyang bahagyang gumalaw kaya mabilis ko siyang
nilapitan.

And to my surprise, it was Ryuu Yamaguchi.

Tingnan mo nga naman, pasasalamatan ko ang kung sinumang gumawa nito sa kanya.

Bago niya pa tuluyang maimulat ang mga mata niya ay itinutok ko na agad ang hawak
kong baril sa kanya kaya ganoon na lang ang gulat niya pagkabukas na pagkabukas ng
mga mata niya.

"What the..."

"Surprised?" nakangising tanong ko nang makita niya ang kabuuan ko.

"Ano'ng ginagawa mo rito?" tanong niya.

"Shouldn't I be the one asking you that? Sigurado naman akong hindi kayo
inimbitahan ni Bullet," sagot ko naman sa kanya.

Habang nakatingin ako sa kanya ay unti-unti ring napoproseso sa utak ko ang mga
pinaggagagawa ko alinsunod sa mga utos ng lalaking nasa harap ko ngayon.

"Do you still remember the time when you had taken advantage of my weaknesses to
manipulate me?" tanong ko. "Naalala mo ba kung paano akong magmukhang tanga at
naging sunud-sunuran sa mga kagaguhan mo?"

"Parehas lang tayo, Lerwick. Parehas lang tayong sumusunod sa utos," sabi niya.
Gusto ko siyang tawanan. Gusto ko siyang pahirapan. Gusto kong gawin sa kanya lahat
ng paghihirap na pinagawa niya sa akin.

"No. You know what made us different?" Itinaas niya ang dalawang kamay niya tanda
ng pagsuko.

"Hindi ako ganoon katanga para manatiling sunud-sunuran."

Gustung-gusto ko nang tapusin ang buhay niya pero may pumipigil sa akin.

'Huwag niyong gagalawin iyong mga anak ni Daddy Louie, oks?'

-End of Flashback-

Nakarinig ako ng mga alingawngaw ng baril sa kabilang building nitong hotel kaya
napatingin ako.

Hindi ko alam pero bigla akong kinutuban ng masama. Patakbo akong tumungo papunta
roon at nang makapasok na sa mismong gusali ay nagmarahan ako ng paglakad at mas
naging alerto sa bawat galaw ko hanggang sa makarating ako sa tapat ng isang
hagdan.

Hindi ako pwedeng magkamali. Dito ko naririnig ang mga alingawngaw ng bala kanina.
Ilang baitang pa bago ko tuluyang marating ang ikalawang palapag at may natanaw na
akong dalawang tao sa malayo. Ang una ay nakaluhod sa sahig habang nakadikit ang
mukha't nakasilip sa scope ng hawak niyang sniping rifle.

Naka-side view siya kaya kita ko ang kalahati ng mukha at katawan niya. At base sa
tindig at ayos niya ay nasisigurado kong babae siya. Mukha siyang pamilyar pero
hindi ko siya gaanong mamukhaan dahil natatakpan siya ng isang lalaking papalapit
sa kinaroroonan niya.

Kung titingnan ay mukha silang magkakampi pero mukhang walang ideya iyong babae na
may iba pang tao sa lugar na iyon bukod sa kanya.

Tahimik at marahan na naglakad palapit sa kanya iyong lalaki habang may kinukuha
ito sa likurang bahagi ng pantalon niya...

...isang kutsilyo.

Pinanonood ko ang bawat galaw nilang dalawa. Kalmado lang akong nakatayo rito at
nag-aabang pero sa hindi malamang dahilan ay may nag-uudyok sa akin na sumugod at
pigilan ang lalaki.

'What the hell is going on here?' 'yan ang tanong ko sa utak na gusto kong
magkaroon ng kasagutan. Kaya nanatili akong tahimik at nakamasid.

Ilang hakbang na lang ang layo ng lalaki sa babae kaya inangat niya ang kutsilyong
hawak at akmang sasaksakin mula sa likuran ang babae nang bigla itong humarap sa
kanya.

Mabilis itong nakadepensa at naipangsangga niya ang braso niya. Imbis tuloy na
masaksak sa likod ay nasugatan lang siya sa may braso.

Shit! Si ermat!

Pakiramdam ko ay napako ako sa pagkakatayo ko nang makita ko kung sino ang babae.

Mababasa ang gulat sa mukha ni ermat pero saglit lang iyon dahil kaagad itong
naging seryoso. Hindi katulad ko na hanggang ngayon ay hindi makagalaw sa gulat
nang tuluyan kong makita ang mukha niya.

Hindi ko alam kung ilang mura na sa isip ang ginawa ko sa sarili ko dahil sa
katangahan. Kanina pa akong nakatayo rito, nag-aabang at pinanonood lang na halos
masaksak na si ermat.

Humakbang ako paakyat at lakad-takbo na ang ginawa ko para mabilis na makalapit sa

kanila. Habang hindi ko inaalis ang paningin sa kanilang dalawa.

Mabilis na dinampot ni ermat ang sniping rifle niya at akmang ihahampas sana sa
lalaki pero napigilan siya nito. At dahil hawak pa rin nito ang kutsilyo ay
nasugatan na naman si ermat.

Tangina.

Sinubukan kong itutok ang hawak kong baril sa lalaki pero wala akong lakas
kalabitin ang gatilyo dahil natatakot na baka matamaan si ermat.

Tuluyan nang nabitawan ni ermat ang sniping rifle at nakikipaglaban na siya sa

lalaki.

Dahil may hawak na kutsilyo ang lalaki ay nahihirapang sumugod si ermat at halos
pagdepensa lang ang ginagawa niya habang paatras nang paatras.

"Kaya pa, Miss?" dinig kong tanong n'ong lalaki habang umaabante palapit kay ermat.

"Don't underestimate me, kiddo."

"I'm not a kid anymore."

"Really? You need a lot of improvements, I must say."

"Tingnan natin." Walang habas na sumugod ang lalaki at sinubukang masugatan si

ermat gamit ang kutsilyo pero hindi niya magawa. Mabilis ang mga galaw ni ermat at
kayang-kayang sabayan ang galaw ng kalaban.

Pero lalo akong kinabahan at mas binilisan ang galaw nang makita ang nangyayari.

Paatras nang paatras si ermat at nasa dulo ng inaatrasan niya ay isang mababang
railings.

Mas lalong naging agresibo ang galaw nilang dalawa. Sugod, depensa, sugod, depensa.
Ganoon ang naging palitan nila habang patuloy na umaabante ang lalaki.

Pero damn! Parang simula kanina nang mapagtanto kong si ermat iyon ay naging slow
motion ang lahat. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay ito na ang pinakamahabang
daanan na nilalakaran ko sa buong buhay ko dahil ang layo ko pa rin kay ermat.

At tulad nga ng kinatatakutan ko, naabot nga ni ermat ang dulo ng railings. Sobrang
bilis ng pangyayari, at ni hindi ko alam kung paano pero nakita ko na lang bigla si
ermat na mahuhulog na.

Mabuti na lang at mabilis siyang nakakapit siya sa railings.

Shit!

Lumuhod pa ang lalaki at sa nakangising tiningnan si ermat. Iniangat niya ang kamay
na may hawak na kutsilyo at pinadaan iyon sa mga kamao ni ermat na nakahawak sa
bakal. "Sino ang bata ngayon, ha?" maangas na tanong niya.

Pero hindi sumagot si ermat, ngumisi lang ito at para bang balewala lang sa kanya
ang sitwasyon niya ngayon.

"Mamamatay ka na nga, nagyayabang ka pa?" tanong n'ong lalaki. Nag-init ang dugo ko
sa ginawa niya.

Dahan-dahan niyang idiniin ang kutsilyo sa kamay ni ermat kaya nag-umpisa nang
lumabas ang at tumulo ang dugo niya. At bago pa man niya madiin iyon ng lubos ay
binaril ko na siya.

"Ermat!" Hinihingal akong lumapit sa kanya at inabot ang kamay niya.

"Kayden?"

Tinulungan ko siyang makaangat at nang nakatayo na siya sa harapan ko ay mabilis

siyang yumakap sa akin.
"Kayden!"

"Ermat, ayos ka lang?" walang kwenta kong tanong habang hinahagod ang likod niya.

"Sorry ngayon lang ako."

"Sshh, it's okay, anak." Bumitaw sa yakap si ermat kaya tiningnan ko ang kabuuan
niya. Muli na namang nag-init ang dugo ko nang makita ang mga sugat niya dahil sa
kanina.

"Don't worry, we're here to help."

Lindsay Lee's POV

I patiently waited for Kayden and Cody to come back and fetch me here sa labas. Mga
ilang minuto na rin kasi akong nakatayo at nakasandal sa kotse simula no'ng
pumasok sila sa venue ng proposal ni Bullet for Mikazuki.

They've both decided na sila na lang daw muna ang papasok to check what was
happening inside. Before they left me outside, I told them that I wanted to go with
them pero hindi pumayag si Kayden. He suggested that I should stay here to make
sure of my safety at babalikan na lang daw nila ako. I decided not to argue with
him kaya sinabi ko na lang na hihintayin ko ang iba naming kasama at sasabay na
lang sa kanila sa pagpasok.

Iginala ko ang aking tingin sa buong lugar. Everything looked so peaceful and
quiet, but it still made me wary. There were a lot of different kinds of vehicles
parked outside and I was sure that none of the Roswells owned any of it. This place
must be famous for events, then.

Bullet was good at choosing the location to prepare another proposal for Mikazuki.
The hotel looked elegant and mesmerizing. I'm sure the interior looked much better
where they hold their events. Things would have been so perfect kung hindi lang
talaga ito nabulilyaso ng Les Solitaires.

At sa dinami-dami ng pagkakataon, talagang pinili pa ng Les Solitaires na makigulo

sa mahalagang araw na ito. Antagonists really love ruining other people's
happiness, don't they?
Speaking of those antagonists, napatingin ako nang lumabas sila mula sa venue. It
took a few moments before they noticed my presence saka ako nilapitan.

"You shouldn't be here, Miss. We are holding a private event," sabi n'ong isang
lalaki. Beside him was a woman wearing a dark shade of makeup. Both of them looked
at me with a smug face and tried to look as opulent as they could be.

"And so?" masungit kong saad. Matalim naman akong tiningnan ng babae at lumapit pa
lalo sa pwesto ko.

"You're not welcome here, bitch," she said and raised her brows with pride and
satisfaction.
"If I'm a bitch, what does that make you then? And between us, I believe you're not
as worthy as I am to be welcome here." If there is one thing I've learned after
everything the Black Organization went through, is that they can't easily shove me
off.

The woman gasped and was about to reply when her comrade cut her before she could
even say a word. "Kumpara sa 'yo, Miss, may paanyaya kami sa pagpunta rito."

"I doubt the host will invite you. You're only here because of the Joker, aren't
you?"

"Sino ka ba, ha?" the guy asked, but before I could answer back, he ran towards me
with a small knife in his hand and decided to attack me. Dumaplis naman iyon sa
pisngi ko kaya agad akong napaatras.

"Ano? Nasaan na iyang tapang mo?" he said as he kept trying to stab me with the
knife. Too bad, he missed all of his attempts this time.

I immediately twisted his arm the moment he flexed his weapon towards me, causing
him to drop his knife, and kicked him in his abdomen. I didn't let him redeem
himself and pushed his head towards the floor. I, then, pulled out my gun and shot
him on his crotch.

Next, I turned to look at the woman who aimed her gun at me and dodged her bullets.
Pinatayo ko naman ang kasama niya, na namimilipit pa rin sa sakit ng tama ng bala,
at itinulak ito papunta sa direksyon niya.

She obviously took the bait and stopped pulling her trigger. I saw it as an
opportunity kaya mabilis kong pinulot ang pocket knife na hawak kanina ng kakampi
niya at agad siyang sinaksak sa leeg. She screamed in pain as I tried to push her
down by forcing the knife harder on her neck.

Akala ko roon na magtatapos ang away nang biglang may sumulpot na dalawa pang mga
kasamahan nila mula sa likod. This time, the couple was armed with daggers.

I pointed my gun towards them but realized that I already had no ammunition left,
so I pulled the knife out from the woman's neck to use it against them.

The man raised his weapon and swung his hand in front of me kaya agad akong
napaatras.

"Huwag ka ngang malikot!" he stated as he kept on charging his dagger forward. I

didn't want to get cornered, so I gave him a strong low kick that made him lose his
balance. I thought I was off the hook for a while, nang sinugod din ako ng kasama
niya.

"Argh!" I winced when I felt her blade almost slice a thick part of my skin but I
fought back before she could do it again.

I pounced at her and quickly wrapped my arms on her neck. I tried suffocating her
kaya napaluhod siya sa sahig. I was about to kick her unconscious nang ilabas niya
ang isa pa niyang punyal sa kanyang bulsa at akmang isasaksak iyon sa binti ko pero
agad akong lumayo sa kanya. I managed to push her away but still earned another
wound from her dagger.

I looked at my thigh; it started bleeding and didn't notice her approaching me. She
was about to stab me again, in the shoulder this time, when somebody stopped her
from doing so.
"Mikaela," saad ko nang mag-angat ako ng tingin. Duke was also behind her and was
holding a gun na ngayon ay nakatutok sa ulo mismo ng babaeng kalaban.

"Any last words?" Duke said pero hindi naman na niya hinintay na makasagot ito at
agad na binaril sa noo.

I sighed in relief. Buti na lang at dumating sina Mikaela at Duke dahil kung hindi
ay baka walang malay na akong nakahiga sa sahig.

"Ayos ka lang, Linds?" Duke asked and offered his hand to help me stand up.

Inabot ko naman iyon at tumayo. "Yeah. Good thing you were just right on time."

"Nasaan sina Cody at Kayden?"

"Where are the others?" Mikaela and I both asked at the same time so we looked at
each other and burst into a short laugh.

"Pucha, sabay pa talaga. Sige ikaw na muna sumagot, Linds."

"Kayden and Cody already went inside. They asked me to stay here and wait for
everybody else instead. So, how about the others?"

"Hindi namin alam. Akala nga namin, eh nauna sila sa 'min. Ano kaya ang nangyari sa
mga 'yon?"

I crossed my arms and lowered my head in worry. I hope they're alright and on their
way here. I don't know what to do anymore kapag may nangyaring masama pa sa isa sa
amin.

"Letse! Halos nawalan na ako ng buhay at lahat, wala pa rin pala sila," Mikaela
complained that made me raise my head and look at her.

"What? Are you serious?!" gulat na tanong ko.

"Oo nga. 'Di ba, Duke?"

"Ganoon naman talaga ang buhay, Mikaela, hindi mo alam kung ano ang gagawin ng
tadhana sa buhay mo. Buti na lang hindi mo pa yata oras kanina."

"Tigilan mo 'ko sa paganyan mo, ah? Tama na sa pagiging bitter. Mas nagiging
magkahawig na kayo ni Rizal sa sobrang pagfi-feeling, eh."

"Why? What exactly happened to the both of you?" I worriedly asked. Was it them
earlier?

Kanina kasi ay biglang may sumabog sa kalsadang dinaraanan namin and all of the
sudden, we lost sight of them. The three of us thought that they went to drive on a
different road para lituhin ang mga kalaban.

"Mahabang kwento. Kaysa sayangin natin iyong oras sa chikahan, samahan na lang kaya
natin iyong dalawa sa loob?"

"I guess, we should. Kanina pa sila na sa loob but I haven't heard anything from
them yet."

"Sang-ayon ako r'yan. Sige, tara na," pag-aaya ni Duke at akmang hahakbang na sana
nang pigilan ni Mikaela ang braso niya.

"Teka! Dito ka lang, Duke."

Duke gave her a confused look regarding Mikaela's suggestion. "Ha?"

"Basta rito ka lang. Kailangan may maiwan dito kung sakali na dumating iyong iba,"
Mikaela replied and explained pero mukhang ayaw sumang-ayon ni Duke sa suhestiyon
niya.

"Oh, tapos ano'ng gagawin ko? Hahayaan kayong dalawa na pumasok do'n?" Duke
reasoned back. It was obvious that he strongly disagreed with the idea.

"Hindi! Para rin ano—basta! Para may bantay rin dito sa labas."

"Wow! Mga babae nga naman, pagkatapos kang pagsawaan at gagamitin iiwan ka na lang
—" Hindi na natapos ni Duke ang sasabihin niya nang biglang takpan ni Mikaela ang
bibig niya at masamang tiningnan.

"Hep! Hep! Puta. Huhugot pa, eh. Dito ka lang, okay?" Tiningnan nang masama ni Duke
si Mikaela pero wala ring nagawa at tumango na lang.

I wanted to interrupt with their bickering, but I found myself avoiding my gaze at
them and smiling. I didn't know what the real score was between them, but I can't
help finding them both cute. They just looked so good together and unconsciously
complimented each other's personality.

"Tara na, Linds," I heard her call me as she removed her hand over Duke's mouth and
started walking towards the hotel entrance.

Cody Lerwick's POV

Gwapo kong tinanguan ang utol ko bago tinahak ang kabilang direksyon. Takte! Hindi
ko malaman kung anong klaseng kaguluhan ang nangyari dito't punung-puno ng mga
bangkay ang buong paligid.

Dahan-dahan lang akong naglalakad at nagmamasid. Ang mga kamay ko'y parehong may
hawak na mga baril para kung bigla na lang akong isurprays ng mga kalaban dito ay
makapalag man lang ako.

Petengene lang talaga! 'Di ko maiwasang hindi mapailing kapag nakikita 'tong mga
taong nakahilata at wala nang buhay. Imajin mga men, sa dinami-rami naman kasi ng
oras na p'wede silang makigulo at sumugod talagang iyong mahahalagang okeyshon pa
na katulad nitong propowsal ni Bossing para sa piyansey niya.

Ay potek! Nag-propows si Bossing ulit kahit piyansey na niya si Ms. Mikazuki?

Hanep! Pwede pala iyon. Kapag ako talaga ang nagka-gelpren, sampung beses akong
magpopropows. Redi na nga ako, eh, gelpren na lang talaga ang kulang.
Napahinto ako sa paglalakad at mas naging alerto nang makarinig ako ng mga boses at
mga yabag mula sa unahan. Dahan-dahan akong lumapit doon at sumilip.

Nakita ko ang isang grupo ng mga kalalakihan na naglalakad. Hindi ko alam kung saan
sila pupunta pero napunta ang atensyon ko sa mga taong nasa gitna nila at nakataas
pa ang mga kamay. Isa lang naman ang ibig sabihin kapag ganoon...hosteyj.

Pinasingkit ko pa lalo ang mapupungay kong mga mata para makita nang maayos ang
itsura ng mga iyon. Mukha kasi silang pamilyar pero hindi ako makapokus dahil
nahaharangan sila sa tuwing humahakbang.

Aba petengene nitong mga 'to, ah! Sina Tito Kaizer, Tita Amesyl, at Tita Caileigh
iyon!

Dali-dali akong umalis sa pinagtataguan ko at sinundan sila pero hindi pa rin ako
gumagawa ng ingay. Syet! Anong dapat kong gawin? Takte.

Barilin ko na kaya? Kaso marami sila, kapag binaril ko ang isa ay makukuha ko ang
atensyon nila. Kapag dalawa, ganoon pa rin. Tapos baka kung anong gawin pa nila
kina Tito Kaizer.

Tengene naman kasi. Ano bang ginagawa nila rito? Akala ko ba ay ligtas silang
namamalagi sa isang seyp haws? Nandito rin ba sina ermat at erpat?

At bakit naman pumayag itong si Tito Kaizer na magpa-hosteyj sa mga iyan? Ampupu!
Nirarayuma na ba si tito at hindi na makapalag?

Dochuwori, Tito at mga Tita. Aygatchu. Cody Lerwick tu da reskyu!

Habang sumusunod ako sa kanila ay nakita kong huminto si Tito Kaizer kaya napahinto
rin iyong iba. Ako naman ay mabilis na nagtago sa likod ng isang malaking pader at
nanatiling nakasilip.

"Alam ninyo, mga 'tol, pwede naman nating ayusin 'to, eh. Huwag n'yo nang idamay
iyong mga babae," sabi ni Tito Kaizer.

Mukhang nainis iyong nasa unahan na siyang nangunguna kanina kung saan sila
pupunta. Nilingon niya si Tito Kaizer at pumunta sa harapan nito. "Ang dami mong
satsat, gusto mo ikaw unahin namin?" sabi niya sabay tutok ng baril sa may dibdib
ni Tito.

Takte!

Napasigaw si Tita Caileigh sa ginawang iyon ng lalaki habang si Tita Amesyl naman
ay tumabi kay Tito Kaizer at sinubukang tanggalin ang baril. "Hoy, tangina mo, ah!
Huwag mo nang tutukan ng baril iyang unggoy at baka ikaw ang unahin ko, hayop ka."

"Eh, kung ikaw ang unahin ko?" Sa kanya naman itinutok ang baril.

"Woah." Mabilis na hinawi ni Tito Kaizer si Tita Amesyl papunta sa likod niya kaya
sa kanya na naman nakatutok ang baril. "Wengya, duwag ka ba? Bakit pumapalag ka sa
babae—argh!"

Hindi na natapos ni tito ang sinasabi niya nang bigla siyang hampasin n'ong lalaki
gamit iyong baril. Syet! Siguradong masakit iyon.

"Ano? Duwag pa rin ba?"

"Hoy putangina mo ba?"

Napayuko si Tito Kaizer at napaubo pa nang kaunti pero agad din namang naayos. Sa
pag-ayos niya ng tayo ay saktong napalingon siya sa may gawi ko. Nagkatinginan kami
at nagtanguan nang mabilis pero agad ding binalik iyon sa nasa harap.

Nginisian ni Tito Kaizer ang kaharap niya. Iyong ngising parang nanalo na agad.
Takte! Ako ba naman ang makita, eh, talagang tataas ang kompyansa mo na mananalo,
'no. Baka Cody Lerwick 'to!

"Kumakain ka ba, p're?" pang-iinis pa ni Tito Kaizer. Siguradong may plano na 'to
sa isip niya kaya nag-abang lang ako kung kailan ako dapat umaksyon. "Mas malakas
pa iyong hampas ni Babylabs, eh—awts!" Sinuntok ulit siya kaya napayuko na naman
siya at napahawak sa sikmura.

"Ayan?" Akmang iisa pa sana siya pero bago pa niya gawin iyon ay nabaril ko na
siya.

At gaya nga ng sinabi ko kanina, nakuha ko ang atensyon nila. Lahat sila maliban
do'n sa pinuno nilang patay na ay napatingin sa inyong gwapong lingkod at nakatutok
na ang mga baril na hawak nila.

Kinuha nina Tito, Tita Amesyl at Tita Cailiegh iyon bilang isang pagkakataon. Dahil
naiwan sila sa may likuran ay doon sila nag-umpisa. Nang-agaw ng baril si Tito
Kaizer at pinagbabaril ang mga kalaban.

Sina Tita Caileigh at Tita Amesyl naman ay kahit papaano'y lumalaban, sinasakal, at
sinisipa ang mga lalaki. Pinulot ni Tita Amesyl ang isa sa mga baril n'ong mga
lalaking napatumba na ni Tito Kaizer at iyon ang ginamit niya para tumulong. Habang
si Tita Caileigh naman ay panay ang hampas sa iba.

Ako naman ang bahala sa mga nandito sa harapan.

Mga ilang minuto ang tinagal ng pagpapalitan ng mga bala ng baril mula sa amin at
sa mga kalaban bago iyon matapos. Lahat ng mga lalaki kanina ay nakatumba na at
naliligo sa mga sarili nilang dugo.

"Wengya! Sabi na nga ba, hindi lang kayo pinagkaitan sa kagandahang lalaki,
pinagkaitan din kayo ng kahusayan sa aksyon, mga ulul!" sigaw ni Tito Kaizer sa
kanila bago nilapitan sina Tita Amesyl at Tita Caileigh. "Ayos lang ba kayo?"

Nakita ko kung paanong parang wala sa sariling binitawan ni Tita Amesyl ang baril
na hawak niya nang makalapit sa kanya ang asawa para tingnan siya. "Gago 'yong
lalaki kanina, sira ka na nga, sinira pa lalo mukha mo," aniya habang tinatapik-
tapik pa sa mukha si Tito Kaizer. Potek!

"Babylabs, ang gwapo ko pa rin kaya."

"Tanga."

Si Tita Cai naman ay patingin-tingin sa paligin hanggang sa makita niya ako.

"Cody?"

"At yor serbis, Tita."

"OMG!" Lumapit siya sa akin at niyakap ako. "It's been so tagal na since I last saw
you. How are you na ba and your kuya?"

"Ay mis yu tu, Tita," sabi ko at tinapik ang likuran niya bago siya pinakawalan at
hinarap si Tito Kaizer.

"Anong nangyari sa inyo, Tito? Bakit hinosteyjs kayo ng mga iyan?"

"Wengya! Hindi ko alam. Akala namin ay makakaya namin sila nang dumating kami rito
pero mukhang naisahan nila tayo."

"Kayo? Nandito rin sina Ermat?"

"Oo, nasa loob sila ngayon."

Tumango-tango ako. Siguradong makikita ko rin sila mamaya. Ampots! Ang tagal na rin
no'ng huli kong makita ang mga magulang ko kaya syur akong mis na mis na nila ang
pinakagwapo nilang anak.

Napatingin ako kay Tita Amesyl na nasa tabi ni Tito Kaizer. Bigla siyang tumahimik
habang tulalang nakatingin sa kawalan.

"Okay ka lang po, Tita?" maingat kong tanong. S'yempre, dapat pa shaytayp lang
dahil baka masigawan ang gwapong ako. Madalas pa namang hayblad at nasigaw si tita.
Ayokong masopla 'no.

Pero lumipas na ang ilang segundo ay parang wala naman siyang narinig at nakitingin
lang sa wala kaya tinawag ko ulit siya. Dis taym, wid matching tapik pa sa braso
niya. "Tita?"

"Ano?"

"Ha-ha. Tinatanong ko po kung ayos ka lang. Kanina ka pa po kasi nakatitig sa

kagwapuhan ko."

"Tigilan mo ako baka masungalngal kitang bata ka," masungit na sabi niya. Potek.
Ayan na nga ba ang sinasabi ko, eh.

"Sabi ko nga po, Tita," sabi ko na lang.

Pero parang may mali kasi sa sagot ni tita. Parang prom siro persent ay biglang
nagka-enerdyi sa pagsagot. Tapos parang pinilit lang maging masungit. May nangyari
ba?

"Ikaw lang ba nandito? Nasaan iyong mga pinsan mong masarap buhusan ng kumukulong
tubig?"

Napalunok ako sa sinabi ni Tita Amesyl. Pakingsyet! Masakit 'yon, ah. Pero kung
sina Amber at Azure ang tinutukoy niya ay— "Pasunod na rin po sila, Tita."

"Siguraduhin lang talaga n'ong dalawang iyon na ayos lang sila kundi malalagot sila
sa 'kin." Tumingin naman siya sa akin mula ulo hanggang paa. "Eh, ikaw, ayos ka
lang ba?"

"Ako, Tita? Takte. Neber bin beter! Ako pa ba? Olweys akong gwapo opkors—"

"'Di ko tinanong kung gwapo ka."

"Ha-ha. Sabi ko nga po."

Hinayaan ko na lang muna si Tita Amesyl. Siguradong hindi niya kinaya ang mga
nakikita niya ngayon dahil hindi naman siya madalas makasama sa mga ganito.

"Did you just make dating ba here, Cody? Have you seen your Tito Vash na?" tanong
sa akin ni Tita Cai.

Si Tito Vash? "Hindi po, Tita, eh."

"Let's make hanap him. I don't believe that he's already patay na. I know my babe."

"Ho?! Bakit patay? Sinong nagsabi, Tita?"

"Iyong Joker daw ng Les Solitaires na nanay ni Mikazuki." Si Tito Kaizer ang
sumagot ng tanong ko dahil naiyak na si Tita Caileigh.

Si Akiko Mouri? Hindi ba't iyon nga ang sinabi kanina ni Strife na totoong Dyoker?
Ampupu! Ano'ng ginawa nila kay Tito Vash?

"L-let's f-find him, p-please."

"Donchuwori, Tita. Ako na po ang hahanap kay Tito Vash. Baka nandiyan lang po sa
gilid-gilid iyon. Huwag ka na pong umiyak."

"Really?"

"Opo."

"Kitams? Huwag ka nang mag-alala, Caileigh. Lalampa-lama lang iyong si Boul pero
buhay pa iyon. Mabuti pa'y humanap tayo ng ligtas na lugar kung saan kayo p'wedeng
magtago," suhestiyon ni Tito Kaizer. Tiningnan niya si Tita Amesyl na parang wala
na naman sa sarli at inakbayan bago binulungan ng kung ano. Baka words op lab lang
iyon o 'di kaya'y sinasabi ni tito na magiging ayos lang ang lahat.

"Mabuti pa nga po," pagsang-ayon ko habang tumango-tango pa.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 2 - Page 7
by Yanalovesyouu
26-33 minutes

Azure Lamperouge's POV

Tahimik lang kaming tatlo nina Duch at Hofer dito sa loob ng sasakyan na gamit din
namin kanina. Hindi naman sa bawal magsalita pero pare-parehas na lang kaming
nawala sa mood dahil sa nangyari kay twin sis. Kami lang pala ni Duchess dahil
itong si Hofer ay parang siraulong nakangiti lang at minsan-minsa'y umiiling sa
kawalan.
Wengya naman kasi. Bakit ba hindi ko napansing pinagkakaisahan na pala n'ong mga
pangit na iyon si Amber? E di sana ay natulungan ko siya at 'di siya aabot sa
ganoon.

Bagama't nanatili akong gwapo ay nag-uumapaw ang kaba at takot naramdaman ko

kanina. Kaba dahil sa maaring mangyari kay Amber. Pucha! Paano na lang kung hindi
dumating si Boul? Baka natuluyan na iyon. At pangalawa, takot. Takot para sa sarili
ko dahil sigurado akong mapapatay ako ni mama kapag nalaman niya ang nangyari kay
Amber at wala man lang akong nagawa.

Mabuti na lang talaga't dumating iyong si Boul. Siya na nga rin ang nagdala kay
Amber sa ospital, habang kami naman ay pinaderetso na sa venue kung nasaan sina
Bossing. Ganoon din sina Emerald at Raven na nakasunod lang sa amin gamit ang
sasakyan ng nakalaban namin kanina. Wala na rin masyadong mga kalaban ang nakasunod
sa amin kaya swabeng-swabe lang ang naging biyahe namin.

-Flashback-

Nag-angat pa ng tingin si Boul kay Master Shaun na ngayon ay naglalakad na papunta

sa kotse niya bago buhatin nang tuluyan si twin sis at mabilis na ipinasok sa
sasakyan nito.

Wengya. Kahit anong gulo ng utak ko dahil sa sinabi ni twin sis na mahal niya raw
si Boul ay hindi matatawaran niyon ang lintik-lintik na kaba ko habang nananatiling
gwapo. Kailangan na naming madala agad si Amber sa ospital dahil baka kung mapaano
pa iyon kapag nagtagal pa kami rito.

Agad kaming nagsisunuran kay Boulstridge habang hinihiga niya sa backseat si Amber.
"Tol, sama na 'ko," hindi na mapigilang sabi ko. Sigurado akong hindi ako
matatahimik hangga't 'di ko nakikitang maayos 'tong kakambal ko. Takte!

"Huwag na," pagpigil ni Boul.

"Aba't anong 'wag na?"

"Ako na ang bahalang magdala kay Amber sa ospital."

"Bakit?"

"Kailangang may sumunod sa atin doon sa address na sinabi ni Birkins."

"Pero—" sasagot pa sana ako nang biglang sumapaw si Hofer.

"Alam mo, Azure, kung ako sa 'yo, susunod na lang ako sa Jack of Hearts."

"Alam mo, hindi mo naiintindihan, eh. Kakambal ko iyang—"

"Alam ko iyon. What I was saying is that, wala ka rin namang magagawa kahit sumama
ka pa sa pagdadala kay lodicakes Amber sa ospital. Imbis na maghintay ka roon e di
sumunod na lang tayo roon sa venue. Makakatulong pa tayo roon."

"Kuya Ari is right po, Kuya Azure," pagsang-ayon naman ni Emerald kaya sa kanya
naman nalipat ang paningin ko. "I'm sure naman po that Kuya Grayson will take good
care of Ate Amber po."

Ampotek! Alam ko namang hindi pababayaan nitong si Boul ang kakambal ko, eh. Pero
s'yempre bilang kapatid, hindi naman nila basta miaaalis sa akin ang mag-alala.
Kakambal ko iyan, eh. Hindi ko alam kung ano'ng gagawin ko kapag may nangyaring
masama sa kanya.

At hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kina mama at papa kung bakit ganyan ang
kalagayan niya at kung bakit wala man lang akong nagawa.

Pakiramdam ko wala akong kwentang kapatid dahil hindi ko man lang siya
naipagtanggol kanina. Potek.

"Azure..." mahinahon ang pagkakatawag sa akin ni Duchess. Sigurado ako, pipilitin

din niya ako na sumang-ayon sa sinasabi nila. Pero kahit anong pilit nila sa akin
ay sasamahan ko pa rin si Boul na madala si Amber sa ospital at hindi ako
matatahimik hangga't hindi ko nakikitang okay na ang kakambal ko.
"They're right. Wala tayong magagawa kung maghihintay lang tayo. Kailangan nating
tumulong," sabi ni Duchess.

Huminga ako nang pagkalalim-lalim bago sumagot. Alam kong madi-disappoint sa akin
si Duchess kung ipipilit ko pa kaya, "Sige," sabi ko.

Tumingin ako kay Boul na ngayon ay nasa loob na ng sasakyan niya at handa na itong
patakbuhin.

"Ingatan mo 'yang kakambal ko, p're," habilin ko. Tumango lang siya at tuluyan nang
umalis.

"Tara na," sabi naman ni Raven nang mawala na sa paningin namin sila Boul. Lumapit
siya sa isang sasakyang gamit ng mga nakalaban namin kanina. Sumunod sa kanya si
Emerald.

"See you there po."

"Wait, where's Shaun?"

"Ah, nauna na iyon. Arat na." Nagkatinginan naman kami ni Duchess at nagkibit-
balikat bago sumunod kay Hofer sa sasakyan.

-End of Flashback-

Malayo pa lang ay nakikita ko na ang malaking gate ng venue, tapos sa harap n'on ay
may kotseng nakaparada at may nakasandal na lalaki. Nakayuko lang siya roon at
parang naghihintay. Binagalan ko ang takbo ng sasakyan para tingnan nang maigi kung
sino iyon.

"Wengya! Si Lionhart ba 'yon?" tanong ko.

"What? Si Kuya?"

"Oo, ayun, oh." Turo ko. Dumungaw siya mula sa backseat para masilip ang kuya niya
sa may dashboard. "What the heaven is he doing there?"

Ah-eh. Bakit naman masyadong malapit si Duch? Umabante kasi siya kaya halos
magdikit na ang mga pisngi namin. Nahiya tuloy akong sumagot dahil baka maamoy niya
ang hininga ko. O kaya naman baka kitang-kita niya ang pores ko sa mukha.

Anak ng tinolang may pores! Medyo layo naman diyan, Duch. Hindi ako sanay na ganito
tayo ka-intimate.

Bumalik din agad siya sa upuan niya nang hindi ako sumagot. Ipinark ko na ang
sasakyan sa likuran ng sasakyan na sinasandalan ni Duke. Nabaling ang atensyon niya
sa amin at akmang tututukan kami ng baril nang mabilis niyang nakita si Duch na
bumaba ng sasakyan. Nakasunod lang naman kami ni Ari sa kanya.

"Duch?"

"Kuya!" Dali-daling lumapit siya sa kuya niya at niyakap.

"Bakit ngayon lang kayo? Ano'ng nangyari sa inyo?" tanong niya habang hawak ang
magkabilang braso ni Duch at sinisipat kung may natamo itong mga sugat.

Sus! Kung alam mo lang, Lionhart, ingat na ingat akong magalusan ang kapatid mo,
'no.
"I'm fine, Kuya. Don't worry about me." Ngumiti siya pagkatapos niyang sabihin
iyon. Wengya! Ang ganda talaga ni Duchess kapag ngumingiti.

"Buti naman."

Napatingin kami sa likod nang marinig namin ang paghinto ng isang sasakyan. Niluwa
niyon sina Raven at Emerald tapos sabay silang naglakad papalapit sa amin.

"Ba't nakatambay ka rito? Ano'ng meron sa loob?" tanong ni Raven kay Duke.

"Hi po, Kuya Duke. How are you po?" bati ni Emerald. Pft.

Minsan ang cute talaga ni Emerald, eh. Hindi mo alam kung nang-aasar ba o ano dahil
tinanong pa talaga itong si Lionhart kung kumusta. May ayos bang nakatambay sa
labas?

"Malay ko. Pinaiwan ako rito nina Mikaela para magbantay sa mga papasok."

"Under ka na pala ngayon, 'tol?" pang-aasar ko.

"Ulul."

Sasagot pa sana ako kay Lionhart nang bigla kaming makarinig ng tunog ng mga
alingawngaw ng putok ng baril mula sa loob. Agad kaming nagsibunutan ng baril at
nagkatinginan.

Wengya! Ano kayang kaguluhan ang nangyayari sa loob ngayon? Kailangan na naming
makapasok doon at hindi pwedeng palampasin ng kagwapuhan ko ang mga pangyayaring
ganyan, aba.

"Maghiwa-hiwalay tayo," suhestiyon ni Duke na agad naman naming sinang-ayunan. "Ay,

teka. Nasaan sina Boul, Birkins at iyong babaeng maarte?"

"Kuya Gray needs to bring Ate Amber to the hospital po."

"Ha? Anong nangyari?" Kita ko ang gulat at pag-aalala sa mukha ni Lionhart nang
marinig niya iyon.

"She is severely injured po. But don't worry po, Kuya Gray is there to keep her
safe."

Napabuntonghininga at napatango na lang si Lionhart sa sinabi ni Emerald.

Siguradong gusto pa niyang mag-usisa pero alam niyang mas kailangan naming sumunod
sa loob.

Teka. Parang may kulang... "Hindi pa ba dumarating si Master Shaun?"

"Huh?"

"Akala ko ba nauna na rito iyon?" tanong ni Strife.

"Kung nauna na siya katulad ng sinasabi mo, e di sana nakita o nakasalubong ko

siya. Ang hirap sa inyo mabilis kayong maniwala sa mga sabi-sabi kaya madali kayo
naiisahan. D'yan nagsisimulang magkaroon ng mga kabit, eh."

Humugot na naman, ampota! Imbis na sagutin pa ang walang kwentang hugot ni Lionhart
ay inilipat ko na lang ang tingin ko kay Hofer. Siya ang nagsabi kaninang mauuna na
rito si Master, eh.

"Ops, wala akong alam. Baka nag-change of heart," sagot niya agad at sumipol-sipol
pa na parang tanga tapos tiningnan kung may bala pa ang baril niya.

May alam 'to. Base sa mga ngiti niyang ganiyan, sigurado akong alam niya kung anong
ginawa o nasaan si Master Shaun. Matagal na silang magkasama kaya siguradong alam
na nila ang galaw ng bawat isa.

"Maybe he's on the way na rin po," sabat ni Emerald.

"Yeah, let's go," pag-aaya ni Strife kaya sabay-sabay na kaming pumasok sa hotel.
Nahati kami sa tatlong grupo. Sina Lionhart at Strife. Sina Ari at Emerald. At
siyempre, ang gwapong-gwapong ako at si Duchess.

Let's get it on!

Jerson Ken Blood's POV

Hindi ko maitago ang ngiti sa labi ko habang naglalakad sa isang pasilyo papunta sa
lugar kung nasaan sina Ezekiel Roswell at iyong panganay niya. Hindi ko rin
maitatanggi na talagang nasasabik ako sa paghaharap namin.

Matagal na panahon ko nang hinihintay na mangyari 'to—ang panahong masasabi ko

ngayon na pinaikot ko sa mga plano ko si Ezekiel.

Hindi na katulad nang dati na palagi na lang akong sunud-sunuran sa kanya katulad
ng mga tauhan niyang sina Boulstridge, at Lerwick na ngayon ay wala ring magawa at
nakatali sa isang upuan.

Si Lamperouge naman na sigurado akong wala nang buhay ngayon at naliligo na sa

sariling dugo. Si Lee na nasisiguro kong hindi rin magtatagal ay hindi rin
maiisahan ang mga tauhang kinuha ni Akiko.

Kung hindi ko siya nakilala ay malamang ganyan din ang kahahantungan ko—sunud-
sunuran at mamamatay na walang laban.

Pero ngayon, baliktad na. Walang alam si Ezekiel sa mga ginagawa ko. Pati na rin
iyong pag-alis ko sa rest house at paghahanap ng mga kasamahan niya sa akin.
Sigurado akong ang alam niya ay kasama ko silang pumunta rito no'ng pinatawag niya
sila.

Kitang-kita ko ang ilang mga tauhan ni Akiko na ngayon ay nakahandusay na sa sahig

at mga wala nang buhay.

May mga tama ng baril sa iba't ibang parte ng katawan na bahagyang ikinailing ko.
Minsan talaga ay hindi dapat basta-basta kumukuha ng mga tauhan. Mukhang mahihina
naman kasi itong mga 'to kaya hindi nakapagtatakang mga patay na.
Pulos patay na ang mga nandito at ako na lang tanging buhay na naglalakad pero iyon
ang akala ko. Bago pa man kasi ako makalagpas nang tuluyan ay may naramdaman na
akong yabag ng mga paa sa likuran ko.

Naghanda ako sa pag-ikot. Agad kong itinutok ang baril ko sa taong iyon pero
bahagya akong nagulat dahil hindi ko siya—sila inaasahang makita rito.

Nasa harap ko na ngayon ang dalawang taong pupuntahan ko pa lang dapat. Sina
Ezekiel at Bullet. Nakatayo silang pareho sa harapan ko, ang mga kamay, bagama't
nakababa, ay parehas na may hawak na baril at kahit anong oras ay handang itutok
iyon sa akin at paputukin.

Mabilis kong iniayos ang sarili ko nang sa ganoon ay wala silang mapansin. "Kayo
pala," umpisa ko.

"Where have you been, Blood? I haven't seen you in a while," sabi ni Ezekiel sa
mababang boses. Napangiti ako dahil mukhang hindi siya nakakahalata.

"Hindi na ako tumuloy sa loob dahil nakakita ako ng mga kalaban sa labas."

"Have you seen the others then?"

"No, I haven't. Hindi ko pa sila nakikita simula kanina. Baka sa ibang daan sila
dumaan. Nagpunta nga ako rito dahil baka makita ko ang iba rito and I was right, I
found the both of you," sabi ko sa kanila at saka ngumiti.

Wala kang mababakas ng emosyon sa mga mukha nila kaya hindi ko sila mabasa. Ang
ekspresyon ng mga mukha nila ay nanatiling normal. Ni hindi ko nga alam kung
natutuwa ba sila ngayon o nagagalit.

"Saan pala kayo pupunta?" tanong ko kalaunan dahil hindi sila sumagot.

"We are looking for the Joker's whereabouts."

"Alam ko kung nasaan siya," mabilis at hindi pinag-iisipang sagot ko kay Ezekiel.

Nagkatinginan silang mag-ama at para bang nag-usap lamang gamit ang mga mata bago
muling lumingon sa akin at sumagot.

"Lead the way," sabi ni Ezekiel na iminuwestra pa ang daan.

Agad ko naman silang tinalikuran at pinangunahan ang paglalakad. Mas okay na rin na
talikuran sila dahil hindi ko na matiis ang tingin nilang para bang nanunukat ng
pagkatao. Ganyang-ganyan na si Ezekiel dati pa lang kung tumingin sa ibang tao.
Lumalambot lang kapag kaharap ang asawa niyang si Aemie. Tapos ngayon pati ang anak
niya ay namana rin iyon sa kanya.

Pero hindi naman ako nagpapadaig sa mga tingin lang nila. Alam ko sa sarili kong
may ibubuga rin ako. Hindi pa nga lang ngayon ang tamang oras dahil alam kong lugi
ako. Dalawa sila at isa lang ako.

Hindi ko alam kung saan kami papunta, basta lumakad lang ako nang lumakad at
sumunod naman sila. Ang sabi ko ay dadalhin ko sila kung nasaan si Akiko pero akala
lang nila iyon.

Hindi ko pa sila pwedeng dalhin kung nasaan siya dahil siguradong abala rin iyon sa
mga tinatapos niya at hangga't maaari ay gusto kong ako lang ang tumapos sa mag-
amang 'to.
Habang pasikot-sikot sa loob ng hotel ay bigla namang rumehistro sa utak ko ang mga
sinabi ko sa kanila kanina lang.

"Shit!" Napamura na lang ako nang mapagtanto ang katangahang ginawa. Hindi na ako
lumingon pa sa dalawang taong nakasunod sa akin at agad na tumakbo palayo sa
kanila. Tangina. Gusto kong sapakin ang sarili ko sa ginawa ko pero mas pinagtuunan
ko na lang ng pansin ang pagtakbo palayo sa mag-ama na ngayon ay humahabol na rin
sa akin.

Sinabi kong nagpaiwan ako sa labas kaya't wala akong idea sa kung sino at kung
nasaan na ang mga tao sa loob. That meant wala rin dapat akong alam kung nasaan si
Akiko. At sinabi ko lang sa kanila na alam ko kung nasaan siya.

Mabilis kong tinahak ang nakita kong pinto para doon sana magtago. Matagumpay naman
akong nakaabot doon pero bago pa man ako makadaan sa pintong iyon ay nakarinig ako
ng dalawang putok ng baril kasabay ang pagkirot ng tagiliran at binti ko. Muntik na
akong matumba sa sahig pero nakakapit ako sa seradula ng pinto. Doon ako kumuha ng
lakas para tuluyang makapasok sa loob.

Pagpasok ko ay bumungad sa akin ang iba't ibang pasilyo. Mayroon sa kaliwa, sa

kanan, sa harap, mayroon rin sa may tabi ng pintuang pinasukan ko. Saglit pa akong
nag-isip kung saan ako pupunta pero nang maramdaman ko ang nakasunod sa akin ay
hindi na ako nag-atubiling dumeretso sa pinto na nasa gitna. Isang mahabang pasilyo
iyon na may mga malalaking poste sa bawat gilid ng daan.

"Why are you running away from us, Blood?" tanong ni Ezekiel.

"I think he realized that he runs off at the mouth too much, Dad."

Hindi ko na pinansin ang mga patutsada nila. Alam ko namang inaasar lang nila ako
dahil sa katangahan ko. A Roswell will always be a Roswell. Mayayabang sila dahil
akala nila hindi sila nagkakamali.

Tuluy-tuloy lang ang pagtakbo ko habang hawak ang sugat ko sa tagiliran. Patuloy
rin ang pag-agos ng dugo roon at bahagya na ring nanlalabo ang paningin ko. Kinagat
ko ang dila ko para manatiling gising.

"Trust me, Blood, on the verge of your death, you would rather wish to fucking die
this way, than die at the hands of someone you trusted and loved."

Tutol man ako sa sinabi niya ay hindi ko na pinagtuunan pa ng pansin. Kahit

nahihirapan dahil sa mga tama ng bala ay mas binilisan ko pa ang pagtakbo hanggang
sa maramdaman kong wala nang nakasunod sa akin. Huminto ako at lumingon para
makasigurong wala na sila at hindi na sila sumusunod sa akin.

Nailigaw ko ba sila? O sinadya nila akong patakasin?

Nakapagtataka. Matagal ko nang kilala si Ezekiel at hindi siya iyong tipo ng taong
mapagpasensya at nagbibigay ng oras para sa ibang tao maliban sa pamilya niya. Kung
tutuusin ay kayang-kaya na nila akong patayin kanina lalo sa estado ko.

Lumakad ako papalapit sa pader at doon sumandal habang kinukuha ang panyo sa bulsa
ko saka ginamit pantakip sa sugat kong hindi mahinto ang pag-agos ng dugo.
-

Grayson Boulstridge's POV

Mabilis kong pinatatakbo ang sasakyan ko habang patingin-tingin sa rearview mirror

para sulyapan ang lagay ni Amber na nakahiga ngayon sa backseat at wala pa ring
malay.

Sa tuwing susulyapan ko siya sa rearview mirror ay tinitingnan ko ang mga sugat at

pasa niya sa katawan. Paniguradong magmamarka ang iba roon na siguradong ikagagalit
niya. Alagang-alaga pa naman ni Amber ang balat niya na kahit isang pantal lang ay
iritang-irita na siya.

"Pagod na pagod sigurado ang katawan mo," bulong ko kahit na wala siyang malay at
kahit na alam kong hindi niya ako naririnig. Itinuon kong muli ang tingin sa daan.

Sa dami ng pasa, galos at sugat niya sa katawan, hindi ko lubos maisip kung ano ang
nangyari sa kanya. Isa siya sa pinakamagaling sa amin pagdating sa pakikipaglaban
kaya bago sa akin ang makita siyang nagkaganito.

Mabuti na lang at wala siyang tama ng bala para malagay siya sa kritikal na
kondisyon.

"Kilala kita, saglit lang at makaka-recover ka rin agad," sabi ko pa habang

nakangiti nang muli ko siyang sulyapan sa rearview mirror nitong kotse.

Takte! Pati tulog kinakausap ko na. Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa kalsada at
nag-focus sa pagmamaneho at binilisan ang pagpapatakbo para mabilis kaming
makarating sa ospital.

Habang nagmamaneho ay may biglang rumehistro sa utak ko. Ang mga salitang huli
niyang binitawan bago siya tuluyang mawalan ng malay.

'Gusto kong malaman mo na kahit tanginamo...mahal kita.'

Ano'ng ibig sabihin ni Amber doon?

Ampotek! Ang totoo niyan ay ayokong mag-isip ng kung ano-ano dahil lahat ng
nangyari sa amin ni Amber noon ay tapos na. Alam kong masaya na siya ngayon... at
ganoon din naman ako. Aish!

Although I admit na mahalaga si Amber sa akin at kahit kailan, hindi na 'yon

magbabago. Kaya hinding-hindi ko kakayanin kapag may nangyaring hindi maganda sa
kanya.

Sakto naman nang muli akong napatingin kay Amber ay bahagya siyang gumalaw. Kaya
nagmarahan ako sa pagda-drive kahit tuloy ang takbo ng sasakyan dahil napunta na
ang atensyon ko kay Amber.

"Amber? Naririnig mo ba ako?" tanong ko.

"Uhmm..."
"Amber, ayos ka lang?"

Palipat-lipat ang tingin ko sa daan at sa kanya. Nakita ko siyang dahan-dahang

bumangon. Hindi siya agad na sumagot. Bagkus ay nilagay niya ang palad sa likod ng
leeg at maingat na nag-inat. Siguradong nararamdaman niya ang pananakit ng katawan
niya.

"Nasaan iyong iba?" tanong niya sa mahinang boses at saka iniikot ang paningin sa
paligid.

"Nauna doon sa tinext na address ni Emerald. Masakit pa ba katawan mo?"

Umirap siya bago sumagot, "Ikaw kaya ang bugbugin at sabugan ko ng granada sa
mukha? Parang gago, eh." Natawa naman ako nang bahagya sa isinagot niya sa akin.

"Anyway, nasaan ba iyong hampaslupang burara? Bakit tayo ang magkasama?"

"Nauna na rin yata si Birkins doon. Bigla na lang umalis iyon kanina, eh."

"Tangina talaga n'on." Napailing ako at napangiti. Kahit saan talaga mapunta ay
laging siya ang hinahanap ni Amber. Napapaisip tuloy ako kung ano ang meron sa
kanila.

"Doon na rin tayo dumeretso."

Saglit kong inihinto ang sasakyan at agad na tumingin sa kanya.

"What? No. Kailangan mong madala sa ospital to have your wounds treated," sagot ko
sa kanya nang may diin.

"Anong wounds? Galos lang iyan, duh! Kahit sa tingin ko magkakaroon ako ng peklat
sa mga 'to. Tangina talaga. Pero erkey lang, ipapa-treatment ko na lang."

"Hindi pwede. Sinabi ko kay Azure na dadalhin kita sa ospital—"

"Erkey nga lang ako, wala 'to."

"Baka kasi mas lumala iyong sakit—"

"Grayson Boulstridge," makahulugang tawag niya nang may diin. "Sumunod na tayo roon
sa hotel at baka nagpatanga-tanga na iyong iba roon," dugtong pa niya.

Ilang segundo bago ko siya tinanong ulit, "Sigurado ka ba?"

"Mga ilang ulit ko sasabihin, Boul?" Sinamaan niya ako ng tingin at saka sumandal
sa sandalan ng backseat.

"Makakapagpahinga pa rin naman ako habang nasa biyahe kaya 'wag kang OA, erkey?"

May magagawa pa ba ako? Si Amber iyong tipo ng tao na kapag nakapagdesisyon na siya
ay hindi na mababago ang isip niya. Saka isa pa, mukhang okay na nga rin naman siya
gaya ng sabi niya. O pinipilit lang niyang maging okay kasi may gusto siyang
makita?

Napangiti na lang ako habang napapailing at saka nag-umpisang magmaneho ulit.

Medyo malayo-layo pa rin naman kami mula sa hotel na dapat naming pupuntahan kaya
siguradong makakapagpahinga pa siya bago kami makarating doon.
Ang problema lang ay kung anong sasabihin ko kay Lampe. Lintek! Grabe pa naman ang
pagpipigil ko ng tawa kanina habang alalang-alala siya sa kakambal niya. Tsk!
Bahala na.

Nang mag-U-turn ako ay tumitingin ako sa side mirror at sa rearview mirror nang
biglang may mahagip ang paningin kong isang sasakyan.

Malayo ito sa amin at hindi mo mapapansin na nakasunod kung hindi pa titingnang

maigi. At nang mukhang nakilala ko na kung sino iyon ay basta na lang ako napailing
at napangiti.

Tingnan mo nga naman.

Dahil doon ay naalala ko na naman iyong sinabi ni Amber no'ng bago siya mawalan ng
malay.

Sinigurado ko munang nakaikot na ako at nasa tamang linya ako bago ako tumingin kay
Amber gamit ang rearview mirror para itanong ang kanina pang gumugulo sa isipan ko.

"Amber?"

"Oh?"

"Naalala mo ba iyong sinabi mo kanina?"

"Na ano?"

"Iyong ano..." Hindi niya naalala?

"Anong ano? Alam mo para kang tanga. Close ba tayo para may sabihin ako sa 'yo?"
masungit na sagot niya.

Ampotek. Sabi ko na nga ba, eh. Mukhang kilala ko na kung para kanino talaga iyon.

Duchess Lionhart's POV

Katulad ng napag-usapan namin kanina bago lumabas ay kasama ko si Azure na pumasok

sa loob ng hotel. We walked in stealthily while holding our guns tight on our
hands. We kept ourselves alert kung sakaling may biglang lumabas na kalaban. I kept
my head straight on the corridor.

What the heaven! Everything in here was a mess. Hindi ko alam kung paano ko
ipapaliwanag ang nakikita ko sa mga nadaraanan namin.

It seemed like a hurricane rummaged the place. The tables were all broken and full
of bullet holes as if parang ginamit itong pangharang kung sakaling tamaan ng bala
ng baril. Ang mga upuan ay halos nakapira-piraso na. Pati ang mga telang ginamit
para sa mga mesa at upuan ay nakakalat na sa sahig at nababalutan ng mga dugo. May
mga tao ring nakahiga sa sahig na nasisiguro kong wala nang buhay.

Well, I should be, at least, thankful na wala akong nakilala ni isa sa mga bangkay.
That meant they're all enemies.
Napatingin kami ni Azure sa isang sulok ng lugar nang may umalingawngaw na putok ng
baril. He looked at me and signaled me to come closer.

"Huwag kang lalayo sa akin, Duch, ha?" paalala niya. Napangiti naman ako dahil
doon. Azure was always thoughtful and caring. Idagdag mo pa na nadala na rin siya
siguro sa nangyari kay Amber kanina kaya pinapaalalahanan niya ako kahit kaya ko
naman ang sarili ko.

"Don't worry too much about me. I can manage," sagot ko naman sa kanya.

Mas lalong lumalakas ang tunog ng mga baril nang sinimulan namin ang paglapit doon.
Naunang pumasok si Azure at tinutok ang baril sa harap niya. Agad naman akong
sumunod sa likod. Nang wala siyang makita na kalaban ay humarap ulit siya sa akin.

"Alalahanin mo 'yong sinabi ko—"

"I know, I know. I'm being cautious," I said before he could even finish his
sentence. He sighed at what I said and didn't notice a movement behind him.

Nahagip ng mga mata ko ang isang lalaki mula sa likuran ni Azure at akmang
babarilin sana siya nito kaya mabilis kong iniangat at tinutok ang baril ko.

Nagulat naman si Azure dahil on the first glance, mukha iyong nakatutok sa kanya
pero nang dumaan sa gilid niya ang bala ay nakuha naman niya kaagad kung anong
ginawa ko.

"Potek! Wengya, Duchess, bakit ka naman biglang nambabaril?" asik niya.

"I'm sorry, but he was on the verge of firing at you," sagot ko.

"Okay lang, takte! Nagulat lang naman ako," nahihiyang sabi niya. Kinamot niya pa
ang batok niya at binuka ang bibig pero agad niya ring sinara.

"May sasabihin ka pa, Azure?"

"Ah, ano... S-salamat, Duch."

I smiled and I was about to speak when suddenly a bunch of enemies arrived. Azure
immediately dragged my hand to run under a knocked-over table.

Hinintay naming mawala ang putukan bago kami sabay na umangat at kami naman ang
nagpaputok ng baril. I was in some difficulty because I only use my left hand to
shoot at enemies.

Iaangat ko na sana iyong kanan kong kamay nang mapansin ko na hawak pa rin pala ito
ni Azure.

For a moment, I looked at our hands woven together. Mukhang hindi rin napansin ni
Azure na kanina pa niya hawak ang kamay ko dahil patuloy lang siya sa
pakikipagbarilan sa mga kalaban.

Napansin siguro ni Azure na kanina pa ako hindi gumagalaw sa tabi niya at no'ng
magbaba siya ng tingin sa akin ay nakita niya akong nakatingin sa magkawak naming
kamay. His eyes dilated and immediately pulled his hand out of our interlaced
hands.

"Ah, eh, ano... sorry," nahihiya niyang sabi. Napangiti na naman ako. He can't look
me in the eye and it seemed like he's already got a red face. He stood up and
started firing at the enemies again. Napatingin naman ako sa gilid ko at nakita ang
mga kalabang nagbabadyang lumapit sa amin. What the heaven!

Mabilis kong hinablot ang kamay ni Azure para lumipat ng taguan. This time, it was
my turn to lead the way. Mabilis kong sinulyapan si Azure na nagpapahatak lang din
sa akin. Nakataas ang kabila kong kamay at patuloy na pinagbabaril ang mga kalabang
nahahagilap ng mga mata ko hanggang sa natanaw ko ang isang malaking pader. Kaagad
kong hinila roon si Azure at mabilis na nagtago ulit.

"Uhm, Azure..." saad ko at nilingon siya. Tulala siyang nakatingin sa kamay naming
magkahawak at parang gulat na gulat. I shook his hands to get his attention and
when he finally got back to his senses, I slightly tilted my head towards the
direction of our enemies na para bang tinuturo sila at nginitian siya.

"...A little help, please?" dagdag ko pa. Mukhang hindi kami tatantanan ng mga
kalaban pero hindi man lang siya tumutulong sa pakikipagbarilan.

"Ha—ay, shit! Wengya, oo pala! Bakit kasi ayaw maubos-ubos 'tong mga hayop na 'to."
Iyong tono ng pagsagot niya ay parang walang nangyari at sa wakas ay tumulong na
rin siya sa pagbaril sa mga kalaban.

We both fought back by shooting at them but this time, pinanatili na lang namin ang
kamay naming magkahawak. Saglit pa akong napatingin doon at napangiti bago
ibinaling ang atensyon sa mga kalaban.

The tingling sensation in my stomach started creeping in dahil sa magkahawak naming

kamay. I tried my very best to keep myself focused sa mga kalaban at pinilit na
huwag intindihin ang pagkakahawak niya ng kamay ko.

Good heavens! What were you thinking, Duchess? Ngayon ka pa talaga nagka-oras para
kiligin?

Nahihirapan na kaming mag-reload ng mga bala sa baril namin ni Azure dahil mas lalo
silang dumarami kahit na may iilan na kaming napatumba. "Wait a second."

Inalis ko ang magkahawak naming kamay dahil kailangan kong magpalit at maglagay ng
bala pero mabilis namang hinawakan ulit ni Azure ang kamay ko.

Paatras kaming naglakad ni Azure at tuloy-tuloy sa pag-asinta sa mga kalaban dahil

palapit sila nang palapit sa amin nang bigla na lang napahinto si Azure. Tiningnan
ko siya at napagtantong may naatrasan siya. In a flash, we both quickly turned to
the person behind us and pointed our guns out pero agad kong naibaba ang hawak ko
nang makita kung sino iyon.

"T-tito..."

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 3 - Page 6
by Yanalovesyouu
22-28 minutes

Kaizer Maxwell Lamperouge's POV

"Azure?!"

"Papa?"

Anak ng! Akalain mo nga naman. Talagang kapag pinaglalaruan talaga ng kapalaran ang
mga taong pinagpala sa kagandahang lalaki, sila pa talaga ang pinagbabangga.

Abot abot ang kaba ko at mabuti na lang ay hindi ko tuluyang nabaril ang taong
nakabangga ko dahil siguradong malilintikan ako kay Andrea at maagang matatapos ang
buhay ko. Ang anak pala naming si Azure iyon at kasama niya ang bunso nina Lionhart
at Cassandra na si Duchess at wengya! Magkahawak pa ang mga kamay. Mukhang
dumadamoves 'tong anak ko, ah.

"Azure!" pagtawag kong muli sa kanya at hinatak siya papalapit sa akin para mayakap
siya. Natanggal tuloy ang pagkakahawak ng kamay nila ni Duchess at wala siyang
nagawa kundi yakapin ako pabalik. Pft!

Pasenya na, Duchess, pero ilang buwan ko na yatang hindi nakita at nakasama 'tong
anak kong nilamangan ko lang ng ilang paligo at hindi ko mapigilan ang kasiyahan ko
dahil nakita ko siyang muli.

"Wengya! Papa, alam kong miss na miss mo na ako pero mas gwapo pa rin ako sa 'yo."

"Pft! Wengya! Patawa ka, 'nak, eh. Halatang-halata naman kung saan ako lumamang sa
'yo." Pinakawalan ko na siya at hinawakan sa magkabilang braso habang tinitingnan
ang kabuuan niya. Tapos ay inilipat ko ang tingin kay Duchess na nakatingin din sa
akin kaya nginitian ko siya tapos ay ibinalik ko ulit ang tingin kay Azure.

"Nasaan ang kakambal mo?"

"Bakit ka nandito, Pa? Takte! Kasama mo ba si Mama? Nasaan?"

Aba't tingnan mo nga naman. Talagang kapag mga magagandang tao ay laging may
synchronization. Nagkasabay pa kaming magtanong. At bilang tatay, may minabuti ko
nang sumagot na muna.
"Utos ni Mr. Roswell," sagot ko sa una niyang tanong. "At iyong mama mo naman ay
nandoon sa isang ligtas na lugar kung saan ko sila iniwan ni Tita Caileigh mo."

-Flashback-

"Dito na ako, Tito, mga Tita," sabi ni Cody.

"Sige, gwapo kong pamangkin. Ingat ka," sabi ko at tinanguan siya. Pinanood ko
siyang maglakad papasok sa loob ng venue. Si Andrea ay nakatungo lang at halatang
malungkot pa rin samantalang si Caileigh naman ay patuloy lang sa pag-iyak.

Takte! Paano ko ba pagagaanin ang loob nila?

"Tara na," pag-aaya ko sa kanila. Maingat ko silang hinawakan sa mga braso nila at
inakay papunta sa isang lugar na nakita kong maaari nilang pagtaguan.

Nasa loob pa rin kami ng hotel pero malayo-layo ito sa mismong pinangyayarihan ng
kaguluhan at hindi sila basta-basta mapupuntahan dito kaya mapapanatag ang loob
kong iwan sila.

Pinapasok ko sila sa isang kwarto at parehong pinaupo. Para lang silang mga robot
na sumusunod sa mga sinasabi ko at walang reaksyon o pagtutol sa kahit anong
sabihin ko.

Anak ng! Kaya hindi ko trip ang manakit ng mga babae no'ng kabataan ko dahil hindi
ko rin alam kung paano mag-comfort at magpagaan ng loob. Pero hindi ko naman sila
pwedeng iwan na lang dito nang ganyan sila.

Alam kong masakit para kay Andrea ang mawalan ng matalik na kaibigan at ng kapatid.
Kahit naman masungit siya at parang palagi na lang nakikipagrambol ay alam kong
mahal na mahal niya iyong mga iyon. Malaki ang naging ambag ni Birkins sa buhay
niya dahil hindi pa man kami magkakilala ay magkasama na sila.

Si Lewis naman ay ang nag-iisang kapamilya na meron si Andrea. Silang dalawa na

lang ang natitira sa pamilya nila. Hindi ko man naranasan mawalan ng kapatid ay
alam ko rin ang sakit na mawalan ng miyembro ng pamilya.
Ganoon din kay Caileigh. Naging matalik na kaibigan niya rin si Birkins at alam
kong nalulungkot siya sa mga nasaksihan niya at sigurado rin akong nag-uumapaw ang
pag-aalalang nararamdaman niya para sa asawa niyang si Boul.

Wengya!

Magkatabi silang nakaupo sa isang sofa kaya lumuhod ako sa harap nila at pilit na
tinitingnan sila sa mata.

"Alam n'yo..." pag-uumpisa ko, "...naiintindihan ko kung anong nararamdaman n'yo.

Pasensya na kung hindi agad ako dumating. Kung dumating ako baka sakaling napigilan
ko iyong..."

Ano ba iyang sinsabi mo, Kaizer Maxwell Lamperouge? Wengya! Baka masapok pa ako ni
Andrea sa mga sinasabi ko, eh.

"Alam kong masakit para sa inyo iyong nangyari, lalo na sa 'yo, babylabs."
Hinawakan ko ang pisngi niya at iniangat ko nang bahagya ang mukha niya para makita
kong maigi ito.

Nginitian ko siya na para bang sinsabing magiging ayos lang ang lahat. "Huwag kang
mag-alala, babylabs. Igaganti ko ang pagkamatay nina Birkins at Lewis."

Hindi ko alam kung naintindihan niya ba ako dahil walang reaksyon lang siyang
nakatingin sa akin at tumango. Napahinga ako nang malalim bago ko siya hinalikan sa
noo niya.

Bumaling naman ako kay Caileigh at tinapik siya sa balikat para mapunta ang
atensyon niya sa akin. "Hahanapin namin si Boul, huwag kang mag-alala."

"Y-yes, please. Make sure he's ligtas, Kaizer, please?"

"Makakaasa ka," sagot ko. Agad naman siyang tumango bilang tugon.

"Dito lang kayo, okay? Huwag kayong aalis dito at hintayin niyo akong makabalik."

Tumango lang ulit si Caileigh. Samantalang si Andrea ay wala pa ring tugon kaya
nilapitan ko ulit siya at tinapik para makuha ko ulit ang atensyon niya. "Babylabs,
dito ka lang muha, ha?" maingat kong tanong. Tumango naman siya kaya nakahinga ako
nang maluwag.

Lumabas na ako ng kwartong iyon at isinara ang pinto. Lalakad na sana ako paalis
bitbit ang baril na napulot ko kanina nang bigla akong may naalala kaya napahinto
ako.

Takte! Hindi naman sa duda ako sa pagtango-tango n'ong tomboy kanina pero parang
ganoon na nga. Sigurado akong maya-maya lang ay babalik na 'yon sa ulirat at
malakas na ulit ang loob kaya paniguradong magpupumilit na naman siyang lumabas
para makipagbarilan. Wengya!

Tumingin-tingin ako sa paligid at humanap ng p'wedeng ipang-kalang sa pinto para

hindi nila ito basta mabuksan. Nakakita ako ng isang makapal na kahoy at iyon ang
ginamit ko. Ikinawit ko iyon sa pinto at sa pader. Sinubukan ko pang itulak pabukas
ang pinto pero walang nangyari dahil matibay ang pagkakaharang ng kahoy.
Ayos!

Pinagpag ko pa ang mga kamay ko bago tuluyang lumakad palayo roon.

-End of Flashback-

"Ah, mabuti naman po kung ganoon, 'Pa," sabi ni Azure. Tumango na lang ako at hindi
na nakasagot dahil biglang nagsisulputan ang mga kalaban at kaagad kaming
pinagbabaril.

Wengya talaga! Napalilibutan na nila kaming tatlo pero hindi pa rin kami
magpapadaig. Gumanti kami ng putok at pinaulanan sila ng bala hanggang sa maubos
ang bala ng baril ko kaya wala akong choice kundi labanan sila gamit ang kamay.
Nakipagsuntukan at sipaan ako sa ilan sa kanila hanggang sa mapatumba ko ang ilan.
Ang iba naman ay nakatumba na dahil nabaril na nina Azure at Duchess.

"Ayos!" sabi ni Azure. "Saan na tayo ngayon, 'Pa?"

Sandali akong napaisip sa tanong ni Azure. Saan nga ba? Anak ng tinolang may paa ng
isda!

Nandoon pa siguro iyong iba sa loob ng mismong venue. Hindi ko na rin kasi alam
dahil nawalan na ako ng komunikasyon sa kanila kanina dahil nawala ko na iyong
radio. Kaya mas mabuting doon muna kami pumunta.

"Doon tayo sa loob," pag-aaya ko sa kanila at saka pinangunahan ang daan.

Duke Lionhart's POV

Maingat ang bawat hakbang na ginagawa namin ni Strife habang nananatiling alerto sa
paligid. Medyo tahimik kung nasaan kami at wala masyadong mga kalaban pero
naririnig namin hanggang dito ang tunog ng mga putok ng baril na nagmumula sa
malayo.

Siguradong maraming kalaban ang nakakalat ngayon at nasa ibang lugar. Nagkataon
lang sigurong iilan lang ang nagpupunta rito sa lugar kung nasaan kami o baka
sadyang papunta pa lang sila rito.

Ganoon naman palagi ang mga kalaban. Gustong-gusto nilang nasasakop ang buong
paligid hanggang dumating sa puntong napaliligiran na nila kami.

Ang hirap sa mga kalaban na iyan ay masyado na lang nila kaming minamaliit. Parang
mga babae, hindi man lang muna tingnan kung anong kagandahan o kalakasan meron ka
bago ka ayawan. Tsk!

At ang mahirap pa sa mga 'yan, basta-basta na lang sila gumagawa sa utak ng mga
konklusyon kahit wala naman silang pruweba. Ang ending, sila rin tuloy ang
nahihirapan at nasasaktan.

Palingon-lingon lang ako sa paligid nang matanaw ko ang dalawang tao mula sa
malapit. Isang lalaki at isang babae iyon na kahit nakatalikod ay mukhang pamilyar
na. Sinenyasan ko si Strife na lapitan namin iyon nang dahan-dahan.
Tumango naman siya bilang tugon, kaya nag-umpisa kaming maglakad palapit.

Ilan metro na lang ang pagitan namin sa kanila, at hindi ko pa rin inaalis ang
tingin ko sa kanila lalo na sa lalaki. Bukod kasi sa pamilyar ang likod at
pangangatawan ay iba ang pakiramdam ko nang makita ko siya. Pakiramdam ko ay
matagal ko na siyang kilala at nakasama.

Bahagya siyang nakaakbay sa babae na para bang inaalalayan ito at pinoprotektahan

nang bigla silang humarap sa direksyon kung nasaan kami. Nanlaki ang mga mata ko
nang tuluyan nang makilala kung sino ang mga iyon.

"Papa?"

"Duke? Raven?"

Sabay na pagtawag namin sa isa't isa pero hindi ko na nabigyan pa ng atensyon iyon
nang makilala ko kung sino ang kasama niyang babae. Mabilis kong itinutok sa kanya
ang baril ko pero ganoon na lang ang gulat ko nang biglang iharang ni papa ang
sarili niya at itago si Lovelle sa likuran niya. Dammit!

"Pa? Anong ginagawa mo?" nagtatakang tanong ko.

"Pinsan mo siya, Duke," mahinahong sabi ni papa.

"Pinsan? Pero ilang beses na niya kaming sinubukang patayin. Nasaan ang pagiging
pinsan doon?"

"I am well aware of all her wrongdoings, Duke, but that doesn't change the fact
that she's my niece and she's your cousin. Pamilya pa rin siya," pilit na
pinapaintindi ni papa sa akin ang mga salitang pinsan at pamilya. Aish!

Eh, 'yan bang babaeng 'yan ay naisip na pinsan niya ako o kapamilya bago siya
sumama sa mga planong ubusin ang Black Organization? Ni hindi man lang nga mabasa
sa mukha niya ngayon ang paghingi ng tawad o hiya, eh, bagkus ay nakataas pa ang
kilay at mukhang nagsusungit.

Mga babae nga naman talaga. Sila na nga ang may ginawang mali, sila pa may ganang
magmalaki at magalit. Kaya kaming mga kalalakihan ang palaging nagpapasensya, eh.

"Sibat po muna ako, Tito, p're," pagpapaalam ni Strife. Naramdaman niya siguro na
medyo umiinit na ang tensyon sa pagitan namin ni papa at kailangan naming mag-usap
nang pribado, nang masinsinan.

Tumango siya sa amin kaya ganoon din ang ginawa namin ni papa. Tapos ay tuluyan na
siyang umalis. Hindi man lang tinapunan ng tingin iyong pinsan ko.

"Siya ba ni minsan ay naisip na may pinsan at pamilya siya sa loob ng Black

Organization bago siya makisali sa planong patayin kami?" umpisa ko pagkatapos ng
mahabang katahimikan.

Huminga naman nang malalim si papa dahil sa katigasan ng ulo ko. "Duke..."

Hindi niya ako masisisi. At hindi ko rin naman siya masisisi kung talagang may
pagpapahalaga pa siya sa mga pinsan kong iyan pero wala naman kasi si Papa no'ng
panahon na halos mamatay na si Duchess sa kamay ng mga Les Solitaires na
kinabibilangan niyang pinsan namin.

Lumapit sa akin si Papa at hinawakan ako sa isang balikat. "Duke... anak, Lovelle
is still your cousin. And whatever she does, or did, at the end of the day, she's
still our family. Family should help each other. At isa pa, inihabilin din sila sa
akin ni Tita Angelique mo," pagpapaliwanag niya pero parang mas lalo lang uminit
ang ulo ko nang marinig ko ang pangalan niya.

Tita Angelique? Hindi ba't isa rin siya sa may pakana kung bakit nabulilyaso ang
plano ng Black Organization noon?

Hindi man iyon madalas na pag-usapan ng grupo, hindi rin naman ako tanga para hindi
malaman iyon. Mukha lang akong napag-iiwanan pero kumikilos ako para sa sarili kong
kaalaman.

"Pero—" Hindi ko na nasabi ang nais kong ipabatid nang bigla akong hinila ni papa
at tinutok ang baril sa direksyon kung nasaan ako kanina. Napunta tuloy kaming
pareho ni Lovelle sa may likuran niya habang siya ang nakikipagbarilan sa mga
paparating na kalaban.

Pero siyempre hindi naman ako pabigat dito. Humakbang ako para magpantay kami ni
papa at tinulungan siya sa pakikipagbarilan.

"Duke?" pagtawag niya sa akin.

"Pa?"

"Ako na ang bahala rito. Ilabas mo si Lovelle at dalhin mo sa ligtas na lugar."

"Ha?" Hindi ko alam kung nagmukha ba akong walang respeto sa pagsagot ko pero hindi
ko naman inaasahan na ipapagawa sa akin ni papa iyan.

Hindi ba kanina lang ay pinagtatalunan namin ang tungkol sa pinaggagawa ng pinsan

kong iyan? Tapos ngayon gusto niyang dalhin ko sa ligtas na lugar. Aish!

Mukha rin namang tutol si Lovelle sa ideyang iyon ni papa kaya umangal din siya.
Mabuti naman.

"Tito, I can handle myself—" Bago pa man niya matapos siya ay nauna na si papa.

"No." Nangungusap na tumingin siya sa akin. "Duke, please?"

Aish! Sigurado akong kapag umangal na naman ako ay magagalit na talaga sa akin si
papa. Saka hindi rin ako sanay na hindi sumusunod sa mga inuutos sa akin ng mga
magulang ko. Lahat ng utos nila ay sinusunod ko nang bukal sa loob at ngayon lang
yata ako susunod sa bagay na hindi ko naman gustong gawin.

"Okay," sabi ko na lang. Ilang beses ko pang binaril ang mga kalaban hanggang sa
masigurado ko na kaya ko nang iwan si papa mag-isa bago nilingon ang pinsan ko.

"Tara na," sabi ko sa kanya at pinangunahan ang paglalakad. Narinig ko pang

pinasunod siya ni papa sa akin pero hindi ko na nilingon at pinagtuunan pa ng
pansin.

Bahala siya. Basta ilagay ko lang naman daw sa ligtas na lugar ay pwede ko na
siyang iwan. Hindi ko naman na siya kailangang pakisamahan pa dahil baka hindi ako
makapagtimpi sa kanya.
Nakasunod lang siya sa akin habang patuloy ako sa paglalakad palabas. Binabaril ko
rin ang agad ang mga sumusubok na humarang sa daraanan namin. Hindi naman sa
nagmamadali ako pero ayoko talagang makasama nang matagal 'tong pinsan ko.

Malapit na kami sa may gate ng hotel nang bigla siyang magsalita.

"You know what? You can now leave me alone."

"Hindi pwede, sabi ni Papa—"

"Come on, cousin, I know that you loathe me so much at ayaw mo naman talaga akong
makasama. Huwag mo nang lokohin ang sarili mo." Alam naman pala niya. Pero kahit
ganoon, hindi ko naman susuwayin si papa.

"Bahala ka, basta susundin ko si Papa."

"Do you really think na papayag akong maiwan lang sa isang lugar?" sabi niya pa.
"You know what? Just leave me here and lend me your gun, kaya ko na ang sarili ko.
And besides, ayaw rin naman kitang kasama," mahabang sabi niya.

Hindi ko alam kung anong isasagot sa kanya. Napatingin din ako isa pang baril na
hawak ko at nag-aalangan kung ibibigay ko ba iyon sa kanya o hindi.

"What?!" asik niya.

"Oh." Padabog kong inabot sa kanya ang baril kahit na nagdadalawang-isip talaga
ako. Mapapaglitan ako ni papa nito pero hindi naman siguro niya malalaman.

"Thanks," sabi niya at nag-umpisa nang maglakad palayo sa akin pero tinawag ko ulit
siya. Aish! Para lang hindi ako mabagabag.

"Lovelle..."

"What now?" Nakakunot na ang noo niya no'ng lingunin niya ako.

"... mag-iingat ka," sabi ko at tumalikod na rin agad at tinahak ang daan papasok
sa loob ng hotel.

Ari Hofer's POV

Hindi ko alam kung bakit pinagpipilitan ng mga miyembro ng Les Solitaires na

makipaglaban pa rito at magpakasunud-sunuran sa itinuturing nilang Joker na wala
namang ibang ginawa kundi paikutin lang sila sa mga palad niya.

Wala akong ideya kung ano ang pinangako sa kanila ng Joker na 'yan, pero hindi
maipagkakaila na magaling siyang magmanipula ng mga tao.

Pero ang ipinagtataka ko ay kung kailan sila dumami nang ganito. I was aware that
most of Les Solitaires members have a wide range of authority and as an Ace, I was
a witness of everything they have and do.
Alam ko ang lahat ng galaw at mga transaksyon na ginagawa nila at kung pagbabasehan
ang kaalaman ko tungkol dito ay kailanman, hindi dumami nang ganito ang mga tao
nila. Not that I know of.

Maliban na lang kung may ibang grupo o organisasyon ng mafia ang kabilang sa laban,
then it would all make sense. Mukhang pinaghandaan talaga nila ang araw na 'to.

Without hesitation, I kicked the man who attacked me and quickly shot him with my
gun bago pa niya ako malapitan ulit. His lifeless body dropped after that and hit
the hard ground. Pero aminin ko man o hindi, I was quite enjoying what I was doing
right now. Lalo na at mag-isa lang ako na nakikipaglaban.

Hindi ko alam kung saan na nagpunta si Emerald pero napag-usapan namin kanina na
maghiwalay na lang muna ng daan at bumalik na lang kung sakaling wala kaming
mapala. Hindi na rin ako nakipagtalo pa sa kanya tungkol doon dahil alam kong kaya
naman niya ang sarili niya.

-Flashback-

Emerald and I cautiously walked on the wide open ground. Nasa loob na kami ng hotel
pero wala pa kami sa mga hall kung saan madalas ginaganap ang mga event. Dito namin
napag-isipang dalawa na dumaan dahil sa ibang direksyon na nagpunta ang ibang
miyembro ng Black Organization.

"What do you think is happening po kina Baby Caliber ngayon, Kuya Ari?" biglang
tanong ni Emerald. Ang paningin niya ay wala sa daan kung hindi sa cellphone niya.
Busy siya sa pagi-scroll doon pero hindi na ako nag-abalang tanungin pa kung ano'ng
meron.

"Kamusta na kaya si Baby Caliber? Ite-text ko po siya na nandito tayo. Sure po

akong miss na niya ako. Hehe," dagdag pa niya. Kaya naman pala nakatutok ang mata
sa cellphone, eh. Awit!

Kapag ito nadapa, ewan ko na lang.

"Hindi ko alam kung ano ang kalagayan nila ngayon pero sigurado ako na hindi lang
ordinaryong labanan ang nangyayari dito. Walang matinong tao ang magmamaliit sa
pamilyang Roswell. Saka sa tingin mo, sino ang may lakas ng loob na kalabanin
sila?" sagot ko sa kanya. Ilang segundo siyang natahimik bago muling mag-iba ang
ekspresyon ng mukha niya. Her excited face turned into worried look.

"Oh my golly! Kung gano'n po... it means that they're up against the Joker here.
Tama po, 'di ba?" Tumango ako.

"My ate's biological mother po..." Lumungkot ang boses niya nang sabihin iyon.

"Yeah... Condolence nga pala, Emerald."

Tipid na ngiti lang ang ibinigay niya sa akin at muling binaling ang atensyon sa
daan. There was an awkward silence between us. Sinulyapan ko si Emerald na bagama't
seryoso ang tingin sa daan ay halatang malalim ang iniisip.

Naalala ko namang pareho nga pala kaming pumasok sa law school. Pero biruin mo
'yon, narito kami ngayon at halos maraming batas na ang nilabag namin. Ironic.
"Kuya Ari."

Napahinto rin ako sa paglalakad nang tumigil siya at nagtanong, "Oh?"

"How about we go in separate ways po?" Kumunot naman ang noo ko dahil sa sinabi
niya. Ano na naman kaya ang naisip nito at naisipang maghiwalay ng daan?

"Parang hindi magandang ideya yan, Emerald. Les Solitaires ang kalaban natin at
malabong hindi sila magkakasama pag nakikipaglaban," saad ko. Mahirap nang hayaan
ko siyang maglibot nang mag-isa. Paano kung mahuli siya ng mga miyembro ng Les
Solitaires?

"Pero mas mahihirapan po tayong hanapin yung iba po kung iisang daan lang po ang
dinaraanan natin." Saglit niyang inilibot ang tingin sa paligid bago magsalita
ulit.

"Ganito na lang po, babalik po ako rito at susunod po sa daraanan mo if wala po

akong mapapala. How about that, Kuya?" Ilang segundo akong nag-isip ng desisyon. Sa
huli ay napabuntonghininga na lang ako.

"Oks na nga," sagot ko na lang sa kanya. Sigurado naman ako noon pa na kaya naman
ni Emerald makipagsabayan sa mga kalaban. Ang problema lang ngayon ay masyado
siyang maraming pinagdaraanan at hindi naman sa inaasahan ko, but she might get
overwhelmed with her feelings kapag nalaman at nakita na niya ang lahat.

O pwede rin na naghahanap lang siya ng dahilan para makita si Caliber. Awit. Ano pa
ba'ng bago?

"Oh, siya. Dito na ako daraan at susunod na rin ako sa direksyon mo 'pag wala akong
napala," dagdag kong saad at nag-umpisang tumungo sa daan na tinuro ko.

"Sige po. Thank you po, Kuya Ari."

-End of Flashback-

Nilagpasan ko na iyong isang lalaki at ibinaling na ang atensyon ko sa isa pa

niyang kasama. Kung kanina ay walang katao-tao rito, ngayon ay naglalabasan na sila
isa-isa. Mabuti na lang at nakapagdala ako ng maraming bala.

Nakikipagbarilan ako sa mga nakakasalubong ko at walang pinalalampas sa kanila nang

maaninag ko sa hindi kalayuan iyong pekeng Shinji.

Mukha siyang isang hangal na tatakas sa labanan. Malaki naman na siya at alam na
niya ang ginagawa niya. Sana ay alam din niya na isa siyang hangal sa pagpili ng
kinampihan niya.

Hindi ko alam kung saan siya papunta pero hindi na ako nag-abalang alamin pa dahil
dito sa umaatake sa akin.

Hindi ko na iyon pinagtuunan pa ng pansin at tinapos ko na agad 'tong mga pilit na

lumalaban sa akin. Isang baril ko lang naman sa kanila ay tumba na. Ang hindi ko
maintindihan ay kung bakit wala silang dalang baril sa mga labanan na ganito. Sino
ba ang nagpapayo sa mga 'to?

Nang masigurong wala nang buhay ang mga iyon ay napagdesisyunan kong bumalik na
lang sa dinaanan ko kanina. Dead end na kasi 'tong napuntahan ko kaya wala akong
choice kung hindi bumalik at gaya ng sinabi ko kay Emerald bago umalis ay susundan
ko na lang siya.
Maingat akong naglalakad pabalik at nanatiling alerto sa paligid dahil mahirap na.
Hindi pa ako pwedeng matodas dito, hindi ko pa nga napapasagot 'yong nililigawan
ko. Awit talaga sa akin!

Nadaanan ko ulit iyong mga nabaril ko kanina pero hindi ko naman na iyon
pinagtuunan pa ng pansin. Ilang taon na akong kasali sa mafia kaya sanay na sanay
na akong makakita ng mga hangal na nagsasayang ng buhay.

Tuloy pa rin ako sa paglalakad nang may marinig akong hikbi pero sigurado akong
hindi iyon multo. Awit!

Mahigpit kong hinawakan ang baril ko habang papalapit sa kung saan nanggagaling ang
tunog ng pag-iyak at laking gulat ko nang makita kung ano ang nangyayari. I quickly
hid behind a wall, trying to comprehend what I saw. Tama ba talaga ang nakita ko?

Sinubukan kong sumilip ulit pero totoo nga ang nakikita ko. Nakatutok ang baril
niya at umiiyak na nakatingin siya sa kaharap. Medyo malayo pa ako sa kanila kaya
hindi ko marinig kung anong pinag-uusapan nila. Kita ko pa ang panginginig ng kamay
niya habang hinahawakan ang baril gamit ang dalawa niyang kamay.

Hindi ko alam kung anong maging reaksyon ko nang maya-maya ay umalingawngaw ang
tunog ng pagputok ng baril at ang kaninang tinututukan ng baril ay nakasalampak na
sa sahig. Blood kept on gushing out from the person's body and it left no reason to
survive the shot.

Pagkatapos n'on ay napaluhod na rin siya at nagsimulang humagulgol. Iniisip ko kung

lalapitan ko ba siya at patatahanin pero naisip ko na huwag na lang. Siguradong
mahirap para sa kanya ang ginawa niya at walang ibang taong makatutulong at
makapagpapakalma sa kanya kung hindi ang sarili niya.

I sighed and went straight towards the way to the main hall instead. Sa buong buhay
ko, ngayon lang ako nagpasalamat na wala akong problema katulad n'on.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 4 - Page 10
by Yanalovesyouu
35-44 minutes

Third Person's POV

Having not just anyone, but the person you wish to spend your life with, propose to
you is one of the most magnificent things that could happen in someone's life.
Mikazuki was genuinely happy and excited to start a new chapter of her life
together with her soon-to-be husband and their child when she first stepped inside
the venue hall. Pero ngayon ay inisantabi niya muna ang kagustuhang iyon at
hinihiling na lang na matapos na ang mga kaganapan dito.

The beautiful and peaceful hotel that they entered hours ago was now in complete
chaos. Everything around the place was ruined mula sa ilang mga sasakyan na
pinasabog sa labas hanggang sa decorations at table settings sa loob. You can also
see a lot of lifeless bodies on the ground.

Everyone was busy fighting and trying to protect themselves from countless enemies
that kept on adding up. Ni wala rin nga silang ideya kung mula sa aling grupo pa ba
nanggagaling ang mga kalaban nila maliban sa mga taga-Les Solitaires.

Ang mag-amang sina Ezekiel at Bullet ay nakatayo hindi kalayuan sa dalawang nag-
uusap. Kapwang nagbabantay at nakikinig sila sa komprontasyon ng mag-inang sina
Mikazuki at Akiko. Kahit gaano man nila gustuhin na sugurin ito at tapusin ang
buhay ng fake Joker ay hindi nila ginawa bilang respeto na rin kay Mikazuki.

Right now, they wanted Mikazuki to take all her time in the world to have this one
last conversation with her mother. Dahil sa gustuhin man nito o hindi, kailangan
niyang tanggapin na ito na ang huling araw na makikita niya ang kanyang ina.

"Why are you doing all of this, Mama?" panimulang tanong ni Mikazuki pero nanatili
na walang reaksyon ang kanyang ina kaya nagpatuloy lang siya sa pagsasalita.

"Ever since I learned that I was adopted, all I ever did was to spend time with the
people who treated me as family. Akala ko rin mas sinuswerte ako because at last, I
finally found my real parents. That was one of my greatest dreams. Pero ngayong
nakuha ko na, bakit kailangang bawiin agad? At bakit sa lahat, ikaw pa ang sumira
n'on?"

Akiko Mouri laughed sarcastically at what her daughter said and answered, "At least
you got to experience it even in just a short time span. You should be thanking me
for that, Mikazuki. But what about me?"

Akiko's sarcastic smile then suddenly turned into a frown. "Lahat ng pagtitiis ay
ginawa ko para pakisamahan 'yang ama mong si Terrence! Lahat ng pagpipigil ay
ginawa ko para lang huwag siyang patayin tuwing makakatabi ko siyang matulog. If it
wasn't for your grandparents, you wouldn't even be here!"

"But I thought you loved him."

"Well, you thought wrong. I never loved your father, Mikazuki."

"Then if you never did, what am I to you? Kahit kaunti, minahal mo ba ako bilang
anak?" madamdaming saad ni Mikazuki, making Akiko astounded for a few seconds
before she finally managed to get her posture back and replied.

"O-of course, hija. What kind of mother do you think I am? Kaya nga kita binigay sa
mga Birkins para maging ligtas ka. Para kapag handa ka na ay pwede na kitang kunin
mula sa kanila. But not everything I planned fell in the right places..."

"...You opposed me, anak. And I have no choice but to do this—" Walang pinalampas
na oras si Akiko at agad na inatake ang anak na mabilis namang nakaiwas.

From a distance, Bullet Roswell was alarmed with the sudden attack. Pupuntahan at
tutulungan na sana niya ang kanyang fiancée pero pinigilan siya ng ama.

"Calm down, son. Mikazuki can handle it," saad ni Ezekiel at muling ibinaling ang
tingin sa mag-inang naglalaban pa rin. Bullet still looked worried but he knew his
father was right. Mikazuki was capable of fighting by herself, despite being
pregnant with their baby.

Akiko did not plan to go easy on Mikazuki. Kitang-kita ng mag-ama kung paano
makipagpalitan ng suntok at dumepensa mula sa pag-atake ang mag-ina sa isa't isa.
Pero mapapansin din ang pag-iwas at pag-iingat ni Akiko na hindi matamaan ang tiyan
ni Mikazuki.

Hindi naman iyon napansin ni Mikazuki na abala pa rin sa pagsangga sa atake ng ina.
She held both hands in front of her face and tried to dodge the rest of Akiko's
punches.

Kinuha ni Akiko ang baril niya at akmang ipapalo na iyon kay Mikazuki nang mabilis
itong napigilan ng anak. Buong pwersa niyang inagaw iyon kay Akiko pero hindi rin
ito pumayag na makuha iyon ni Mikazuki.

Both of them fought nonstop as the two Roswells stood only as audiences. They
calmly watched as Mikazuki pushed her mother to the wall behind her. Halatang
nasaktan naman si Akiko dahil napabitaw siya sa baril na hawak kanina. "Shit!"

From another angle, sakto naman ang pagdaan ng nagmamadaling si Sebastian Lerwick
habang tuloy-tuloy pa rin ang away.

Nakita niya kung paanong maglaban ang mag-ina at akmang lalapit sana para tulungan
si Mikazuki nang mapansin niya sina Ezekiel at Bullet na nanonood lang mula sa
malayo.

'Petengene, bakit nanonood lang 'tong sina Bossing at Bullet? Anong trip 'yan?'
Sebastian asked in his thoughts. Nagtataka siya kung bakit hindi tinutulungan ng
mag-ama si Mikazuki pero alam niya rin na may dahilan ang dalawa, kahit ano man
iyon.

He shook his head and focused on what he was going to do before he passed by them.
Hanggang ngayon kasi ay hinahanap niya pa rin kung nasaan ang kasama niyang si Vash
Boulstridge.

"Let's stop this, Mama. Please," nakikiusap na sabi ni Mikazuki pero ang baril niya
ay nakatutok sa ina upang pigilan ito sa paggawa ng kung ano.

"Just shoot me, if you want, Mikazuki. It's too late to stop this," sagot naman ni
Akiko.

She knew that her mother won't back down easily and might probably hurt her and her
child. Dahil doon, napangiti nang mapait si Mikazuki bago sinunod ang sinabi ng
kanyang ina.

Binaril niya ito sa may bandang tagiliran kaya napahawak naman dito si Akiko sa
sakit at ibinagsak ang katawan sa sahig. She quietly cursed as she looked at her
wound before looking back at her daughter.

"You should've shot me in the heart if you want to kill me," hirap na hirap na
sambit nito.

"Did you think I'm just like you? Binaril lang kita kung sakaling maisipan mong
patayin kami ng anak ko," sabi ni Mikazuki at binaba na ang nakatutok na baril sa
ina. Nakapokus naman si Akiko sa sugat na natamo at ipinikit ang kanyang mata pero
kaagad niya itong iminulat nang marinig ang sunod na sinabi ng anak.

"I want my child to live, Mama... at hindi ako papayag na pagdaanan niya ang lahat
ng pinagdaanan ko." Mikazuki looked at her biological mother and took a deep breath
before continuing.

"I want to raise my child, Mama... with Bullet." Akiko raised her head and looked
at Mikazuki. Mula sa mata ng anak ay tumulo ang isang patak ng luha. She was
crying, but she was happy.

"I want my kid to experience having a complete family. At kasama ka roon kung
titigilan mo na ang kahibangan na 'to."

And with that, Mikazuki gave her mother one last look before turning around. Dahan-
dahan siyang lumakad palayo rito pero napahinto rin nang marinig itong magsalita.

"M-Mikazuki..." Napapikit si Mikazuki nang marinig ang boses ng ina pero hindi siya
nagpadala sa kanyang damdamin at itinuloy niyang muli ang paglalakad palayo sa ina.

"I-I'm sorry... anak." And with that, lahat ng pinipigilan na emosyon ay binitawan
ni Mikazuki. Her tears started to flow down to her chin. Those were the words that
she'd been waiting to hear. She wanted to turn around and hug her despite
everything that had happened. After all, she was still her mother. At sa totoo lang
ay gusto niya ring makita at makasama ang kanyang apo.

Pero lingid sa kaalaman niya ang ginagawa ng kanyang ina na nasa likod niya. Akiko
was struggling to get the gun near her. Nang matagumpay niyang nakuha iyon ay
dahan-dahan niya itong iniangat.
Mikazuki slowly walked away from her mother and she was only a few meters away when
a gunshot suddenly echoed behind her. Her body froze, making her stop from walking
away and look back at her mother.

Tinalikuran niyang nakaupo at nahihirapan sa sugat na natamo ang kanyang ina, pero
ngayon ay nakahiga na ito, umaagos ang dugo mula sa kanyang katawan habang hawak-
hawak ang baril sa kanang kamay.

Mababatid ang pagkagulat sa mukha ni Mikazuki nang makita ang ina. Lalo pa nang
makita kung sino ang gumawa n'on.

Nakatayo si Lionel Birkins ilang metro ang layo mula sa kanila. "Babarilin ka sana
niya, Mika-chan... I-I'm sorry," sabi nito. Nangiginig pa ang mga kamay nito habang
hawak-hawak pa rin ang ginamit na baril.

Naiwang nakabukas ang bibig ni Mikazuki, hindi alam kung ano ang gagawin dahil sa
nakikita niya ngayon. Sa huli ay wala siyang nagawa kung hindi ang umiyak. Bumigay
na rin ang mga tuhod niya at napaluhod na lang siya sa sahig.

Hearing the gunshot seconds ago, Ezekiel and Bullet Roswell decided to leave the
place where they hid earlier and approached Mikazuki. By the time they reached her,
Bullet spread his arms and gave his fiancée a tight hug.

Ezekiel, on the other hand, gently tapped his soon-to-be daughter-in-law's shoulder
bago lapitan si Akiko para tingnan kung patay na ba ito. Nang malamang wala na
itong pulso ay inilipat niya ang tingin sa lalaking nakatayo malapit sa pwesto
nila.

"Lionel." Napatingin ang dalawang magkayakap nang tawagin ni Ezekiel ang pangalan
nito. Mas lumapit naman si Lionel sa kanila at tiningnan sila isa-isa.

"Tito, Kuya Bullet, Mika-chan, iwan ko na po muna kayo rito. Babalikan ko muna yung
iba sa loob," he said and slightly bowed his head before leaving them.

Macey Wolf's POV

All my life, I have never been alone. Kahit kailan ay hindi ako lumaki nang mag-
isa. Kahit kailan ay hindi ko naranasang mahirapan ng sobra. Many will think that I
have been unfortunate dahil maaga akong naulila. But the truth is, I am quite
fortunate despite losing and not meeting my biological parents. Sobrang swerte ko
dahil nabuhay ako. And that is all because of my foster father.

Pero ngayon ko lang naramdaman sa buong buhay ko na tuluyan na akong mag-isa. He's
dead. My dad is dead. At wala man lang akong nagawa para protektahan siya.

I held back my tears para hindi ito tuluyang bumagsak. Para saan pa ang pag-iyak
ko? Crying would not bring my dad back, nothing could bring him back anymore
because I was too late.

I absentmindedly walked back to the event hall where I came from earlier.
Siguradong nandoon pa rin iyong iba dahil naririnig ko pa ang pagputok ng mga baril
sa gawing iyon.

And I was right. Tiningnan ko ang mag-amang sina Kaizer at Azure Lamperouge. They
fought back together with Duchess Lionhart, who was also busy firing her gun at
those lunatics attacking them. I ran towards them and decided to help.
Agad nilang napansin ang pagtabi ko sa kanila kaya binati at tiningnan ako ni
Duchess Lionhart, "Oh, you're here."

"Yeah," walang gana kong sagot.

I wasn't sure but they probably knew why I was here at kung sino ang kasama ko.
Everybody knew I was Terrence Von Knight's adopted daughter after all. At alam ko
rin naman kung bakit sila narito.

Kaizer Lamperouge was one of the Roswells and their arrival was part of Mr.
Roswell's plan. I was aware of it because I was always present every time he and my
dad met up with each other. As for the appearance of Black Organization, well,
hindi naman mahirap malaman iyon. I knew they were going to be here after hearing
those plans from Black Sinister, na pumalpak na naman.

"Wengya! Bakit parang namamaga naman iyang mga mata mo, Miss? Sinong nagpaiyak sa
'yo?" tanong naman sa akin ni Azure. They all looked at me and waited for my
response so I tried to avoid their gaze.

"Oh, uhmm... no one did. I-it's just that my dad... I-I found him dead before I
came back here," I casually replied.

I felt a tear escape my eye kaya agad ko iyong pinunasan at tinutok na lang ang
atensyon sa mga kalaban.

"Wengya! Si Knight?!" tanong naman ni Mr. Lamperouge. I felt that if I answered

back, I wouldn't be able to do it without my voice cracking so I simply nodded as a
reply.

"Anak ng tinolang may tortang talong!"

"Condolence, Macey..." Duchess Lionhart commented.

"Nakikiramay kami," saad din ni Azure Lamperouge.

Binigyan ko lang sila ng isang mabilis na ngiti at inatupag na lang ang pagtapos sa
mga kalaban na hanggang ngayon ay tuloy-tuloy pa rin ang pagpasok sa loob ng venue.
Hindi na sila gaano karami katulad ng kanina, probably because they all decided to
break into groups at nasa iba't ibang bahagi na rin ng hotel ngayon.

Maya-maya ay may naramdaman akong paglapit ng isang tao sa amin kaya nalipat ang
paningin ko roon at tinutukan ito ng baril.

"Woah! Awit naman, Macey. Ako lang naman 'to," sambit ni Ari Hofer habang nakataas
ang dalawang kamay.

"Pangit mo raw kasi, p're."

"Ang gwapo ko kaya, ikaw ang pangit, kamo."

"Ulol! Mas gwapo ako sa 'yo."

They started bickering and it was kinda irritating. Para silang mga batang nag-
aasaran at parang wala nang pakialam sa nangyayari sa paligid nila. Though, hindi
naman nila napapabayaan ang ginagawa nila at patuloy sa pakikipagbarilan, I just
found it distracting because casual conversations don't usually happen during these
kinds of fights.

Narinig ko rin ang pagtatanong ni Duchess Lionhart kay Hofer kung nasaan si Emerald
Blood pero sinagot niya na susunod na lang daw siya rito.

Ilang minuto pa lang ang nakalipas ay sunod nga na dumating si Emerald Blood.
Unlike Hofer earlier, she didn't have much of a reaction when we pointed our guns
at her because we also thought she was one of the enemies. It was quite weird,
though, because she seemed 'too' expressionless.

Tahimik lang siyang tumabi sa amin. I didn't really give a damn about the people I
was not personally close with pero hindi ko maiwasang magtaka kung ano ang nangyari
sa kanya sa labas. Mukha rin kasing kahit anong oras ay iiyak na siya. Her face was
red from holding back some kind of emotion. I looked at the entrance where she came
in.

Did something happen before she arrived here?

Duchess Lionhart's POV

"Where's Emerald? I thought you were supposed to be together," I asked Ari. Mag-isa
lang kasi siyang dumating dito kaya nagtataka ako. Silang dalawa kasi ni Emerald
ang magkasamang humiwalay ng landas kanina. Saglit niya akong tiningnan nang
seryoso nang magtanong ako pero agad ding nag-iba ang reaksyon niya nang sumagot.

"Ah... susunod na lang daw siya," he answered and went back on bickering with
Azure.

And just like he said, Emerald did arrive a few minutes later. She didn't give much
of a reaction nang tutukan namin siya ng baril kaya nagtaka ako sa kung ano ang
nangyari sa kanya.

Tahimik siyang tumabi sa amin at agad ding tumulong sa pagbaril sa mga kalaban,
pero ramdam ko na parang may mali. The expression on her face was the same look
earlier when she broke down crying about her sister's death in front of us. Mukhang
hirap na siya sa pagpipigil ng kanyang emosyon.

"Emerald, are you okay?" hindi ko na napigilan ang magtanong. She first hesitated
but decided to answer.

"Opo, Ate Duchess."

"Bakit ngayon ka lang? Mas nauna pa si Ari pumunta rito sa 'yo."

"I told Kuya Ari earlier kasi po na we should go on different ways para mas madali
po na hanapin 'yong iba." Lumingon naman si Ari nang marinig iyon at nang makita
niya na nakatingin din ako sa kanya ay tumango lang ito.

"Oh... okay. But are you sure you're fine?" I asked again to make sure. Her facial
expressions bothered me ever since she came here. She seemed fine naman na kanina
bago sila humiwalay sa amin ni Ari, eh.

"Yes po, Ate," she replied with a smile. However, I was still not convinced. Hindi
ko alam pero sigurado akong may nangyari bago pumasok at nakisali si Emerald dito
sa amin. Hindi ko lang masabi kung ano at ayoko na rin namang tanungin si Emerald
tungkol doon. I know she'll tell us when she's ready.

I wonder if Ari had any idea kung bakit parang may iba kay Emerald ngayon. Did they
fight on their way here?

No, I don't think I would believe so. Ari and Emerald were both in good terms at sa
pagkakaalam ko, hindi rin silang dalawa iyong tipong nagsisimula talaga ng away,
except what happened sa mansion ni Shaun. They weare also close dahil pareho silang
pumasok sa law school. Kaya nga si Emerald ang pinili ni Ari na maka-partner sa
lahat ng miyembro ng Black Organization.

Ibinalik ko na lang ulit ang tingin sa mga kalaban but I couldn't stop checking on
Macey Wolf, na ngayon ay seryoso lang na binabaril ang mga kalaban. She looked
serious and fierce but I can see pain in her eyes, she was hurting badly inside.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na wala na si Terrence Von Knight.
I only knew him as the Roswells' previous enemy. Iyon lang ang alam ko ever since I
was a kid. And the last time I heard, siya rin ang may kagagawan kung bakit nailayo
si Bullet kina Tito Ezekiel at Tita Aemie.

But seeing Macey Wolf like this, I could say that he was a good father, despite the
fact that she was only adopted.

I can't help but to sympathize with her. Hindi ko man naranasan ang mawalan ng
magulang ay naiintindihan ko naman ang nararamdaman niya. It was difficult not to
see mom for quite a while no'ng nagtago sila, ano pa kaya ang mamatayan ng
minamahal.

Argh! Ayoko namang kulitin pa siya. Kahit gaano ko pa siya kagustong i-comfort ay
hindi ko naman p'wedeng gawin iyon, given the situation we're in right now. Plus
the fact that we weren't really close with each other, na isa rin sa pinagtataka ko
kung bakit narito siya.

Minutes have passed, patuloy pa rin kami sa pakikipaglaban. Pero hindi na kasing
dami no'ng kanina ang mga kalaban. I wanted to think that it was because we have
quick reflexes at nauunahan namin silang barilin bago pa sila makatutok. Idagdag mo
na rin na mayroon pa kaming mga kasamahan sa labas kaya siguradong naharangan nila
ang iba mula roon pa lang.

After a few moments, I saw two men walking inside, pamilyar ang postura at
paglalakad nila kaya nabaling ang atensyon ko sa kanila. Then, I realized that it
was Kuya Duke and dad kaya napangiti ako.

"Kuya! Dad!" pagtawag ko sa atensyon nila. Madali naman nila akong nakita.

"Duchess!" dad also called. Mas lumawak ang ngiti ko at sinalubong na sila.

"Daddy!" I called out again and hugged him tightly. I almost cried but I tried to
fight my tears from falling down. I wouldn't want to look like a crybaby especially
in this situation. It's been a while since I last saw dad.

Pagkatapos kasi no'ng fake death ceremony na ginawa namin para sa mga Yaji at
Roswells ay hindi ko na siya ulit nakita. I didn't even have the slightest idea
kung saan siya nagpunta. "Dad, I've missed you!"

"I missed you, too, anak." Marahan niya akong pinakawalan mula sa pagkakayakap pero
pinanatili niya ang kanyang mga kamay sa aking balikat.

"Where have you been?" I asked him.

"I—" Hindi pa nakakasagot si dad sa tanong ko nang bigla na lang lumagabog ang
malaking pintuan malapit sa amin, causing everyone to shift their gaze towards the
door. Dad and Kuya Duke pulled me behind and hid me in their backs as they pointed
their guns at the people who entered the room. Ganoon din ang ginawa nila Tito
Kaizer, Azure, Ari, Emerald at Macey.

Pagkatapak pa lang ng mga paa ng dalawang tao na kapapasok lang ay wala agad silang
sinayang na oras.

"Yuko!" sigaw n'ong isa sa kanila. I'm really certain na kilalang-kilala ko ang
boses na iyon but imposible naman—

Hindi rin namin alam kung sino ang kausap niya pero agad din kaming yumuko, na
hindi rin namin pinagsisihan.

They started firing the enemies in sight with their guns hanggang sa maubos silang
lahat. Yumuko kami hanggang sa halos nakadapa na kami sa sahig para hindi matamaan
ng bala.

Wala pang dalawang minuto ang umabot sa tuloy-tuloy na pakikipagbarilan nila ay

wala nang buhay ang mga kalabang nakapaligid sa amin. We even saw a few dead bodies
falling from the balcony.

Dahan-dahan kaming nagsitayo at tinignan iyong dalawang taong dahilan ng

pangyayari.

Amber? And Tita Amesyl?

"Babylabs?!" "Mama?!" sabay na saad nina Azure at Tito Kaizer.

"Heller," normal na bati ni Amber.

What the heaven! I thought dadalhin pa dapat siya ni Grayson sa ospital? And why is
Tita Amesyl also here?

Amber Cross Lamperouge

Kahit medyo haggard at wala ng bakas ng H. Couture Beauty Diamond Lipstick sa labi
ko ay alam kong maganda pa rin ako.

Pagkabukas ng dalawang naglalakihang pinto ay wala kaming sinayang na oras ni mama.

Pagtapak na pagtapak namin sa loob ng venue na pinagganapan ng proposal ni Bullet

ay agad kong hinawi ang Prada Pouch Detail Double Breasted Coat Dress na suot ko
para mas makagalaw ako at hinila ang pinakamalapit na upuan para ipatong ang isang
paa ko at ang hawak kong 1911 Colt 38 Super, Enhanced Competition Series 80,
Mexican Heritage Design, High Polish Stainless Steel and 24k Gold and Diamonds kaya
litaw na litaw ang ganda ng suot kong Chanel Lambskin Black High Boots.

Agad naming tinutok at pinagbabaril ang mga nakikita naming kalaban gamit ni mama
ang isang cheap pero mukha namang may silbing rifle na napulot namin niya sa labas.
Mabuti at meron pa akong extra nitong 1911 Colt 38 Super, Enhanced Competition
Series 80, Mexican Heritage Design, High Polish Stainless Steel and 24k Gold and
Diamonds.

"Yuko!" sigaw ko.

Dama ko ang panggigigil ni mama habang bumabaril. Wengya! Kahit saan na lang niya
tinututok iyong cheap na baril na hawak niya, eh.

Gusto ko sana siyang sabihan na magdahan-dahan lang nang kaunti dahil baka hindi na
kalaban ang matamaan niya pero hindi ko na lang ginawa. Baka sa akin pa mabaling
ang init ng ulo, eh.

Buti na lang mabilis na nagsiyuko iyong mga kasamahan naming nandito na pala kanina
pa. Tangina! Don't tell me hinintay pa talaga nila kami ni mama na dumating?

Pinasadahan ko sila ng tingin habang bumabaril pa rin. Alam kong hindi sila nagulat
sa kagandahan ko dahil normal naman na, kaya mukhang nagulat sila kay mama. Pero
itong sina Duchess, Emerald at Azure ay mukhang hindi makapaniwala na nandito ako.
Akala siguro nila natuloy ang pagdala sa 'kin n'ong gagong si Boul sa ospital.

Nahinto naman ang tingin ko kay papa. Magkahalong gulat at takot ang mababakas sa
mukha niya. Ngayon pa lang ay gusto ko na siyang tawanan at asarin dahil sigurado
akong lagot siya kay mama mamaya.

Kinulong mo pa ha.

-Flashback-

"Sigurado ka ba talagang kaya mo na—"

Hindi ko na hinintay na natapos iyong gagong si Boul sa sinasabi niya at agad

binuksan ang pinto para lumabas ng sasakyan niya. Ang dami pang sinasabi, eh,
nakarating na nga kami rito. Parang tanga lang.

Pero dahil nandito na rin naman ang kagandahan ko, mabuti pa't pumasok na ako nang
makita ko kung ano'ng nangyayari dito.

Dito pa lang sa labas ay marami nang mga katawang wala nang buhay. Sigurado akong
meron din sa loob at paniguradong marami pang kupal katulad ng mga nakalaban namin
kanina na pakalat-kalat sa loob.

Nag-umpisa na akong maglakad papasok sa loob nang pigilan na naman nitong gago
iyong braso ko.

"Ano ba?" bulyaw ko at inalis ang braso ko mula sa pagkakahawak niya. Hindi ko
pinahalata sa kanya na kaya ako nagulat ay dahil sa sakit na naramdaman ko sa braso
ko nang hawakan niya. Baka mamaya maisipan na naman niya akong dalhin sa ospital.
Porket wala iyong fuck buddy niya ay ako ang hinahawak-hawakan.

"D'yan ka talaga dadaan sa harap?"

"Saan ba dapat?" tanong ko kay Boul.

"Potek, huwag na r'yan. Baka may mga nag-aabang pagpasok natin. Humanap na lang
tayo ng ibang daan," sagot naman niya sa akin.

'Takot ka ba?' Gusto ko sanang itanong sa kanya iyon pero kahit madalas ay gago
siya, feeling ko naman ay may point siya sa pagkakataong ito.

Mahirap nga naman kung pagpasok pa lang namin d'yan ay barilin na agad kami kaya
sumagot ako ng, "Erkey," at naglakad na papunta sa gilid.

"Amber!"

Napangisi ako dahil sa harap pa rin naman ako dumaan pero mabilis lang akong
gumilid. Tangina mo, ah. Paanong hahanap ng ibang daan, eh, iisa lang naman 'tong
gate.

Tinahak namin ang kahabaan ng pasilyo. Dahil nga sa gilid kami dumaan ay napunta na
kami sa gilid ng hotel. Sure akong kahit medyo haggard ay maganda pa rin ako pero
ang hindi ko sure ay kung anong meron dito sa mga nadaraanan namin. Puro pintuan na
siguradong hindi naman para sa mga bibisita sa hotel. Baka mga storage room.

Nakaangat ang hawak kong 1911 Colt 38 Super, Enhanced Competition Series 80,
Mexican Heritage Design, High Polish Stainless Steel and 24k Gold and Diamonds para
kung sakaling may makasalubong kami rito ay mabilis kong mababaril.

Alerto rin ang paningin, pandinig at kagandahan ko kaya no'ng makaranig ako ng
malakas na kalabog na nanggaling sa kung saan ay napahinto kaagad ako. Ganoon din
iyong ginawa n'ong gagong si Boul, nagkatinginan pa kami tapos ay nagtingin-tingin
sa paligid.

"Narinig mo ba iyon?" tanong ko.

"Oo," sagot naman niya.

Marahan kaming naglakad at sinundan iyong tunog kung saan nagmumula ang mga
pagkalabog. Parang gigil na gigil at sisirain na iyong pinto sa lakas ng
pagkalampag. Tapos parang may sumisigaw pa na humihingi ng tulong at sinasabing may
tao sa loob.

Puta! Kilalang-kilala ko ang boses na iyon, ah!

Malayo pa man kami ay kitang kita ko na kung paanong halos matanggal iyong pinto sa
pagkakakabit sa lakas ng paghampas noon galing sa loob. Agad naming nilapitan iyon
ni Boulgago at nagulat kami dahil kung ano-anong mga kahoy iyong nakakalso sa
pintuan para hindi mabuksan galing sa loob.

Sinong gago ang gumawa nito?!

"Tangina mo talagang unggoy ka, kapag nakalabas ako rito, kakaladkarin kita pabalik
ng gubat," sigaw ni mama kaya napalunok ako.

Agad namang tinanggal ni Boul iyong mga nakalagay roong kahoy.

"You should make hinto that na, Ame-girl. We're more ligtas dito," rinig kong sabi
ni... Tita Caileigh?

Nagkatinginan ulit kami ni Grayson nang marinig niya iyong boses ng mama niya tapos
ay mas binilisan pa niya iyong ginagawa niyang pagtanggal doon.

Ano ba 'tong sinasabi ni Tita Cai? Bakit ayaw niyang lumabas?

"Hindi!" sagot agad ni mama. Kaunti na lang ay matatanggal na ni Boulgago iyong mga
kahoy pero medyo nahihirapan siya dahil nga panay ang hampas o sipa sa pintuan.

"Tangina talaga n'ong unggoy na iyon. Siya ang ikukulong ko sa zoo kapag ako ang
nakalabas dito—ARAY KO PUTANGINA!"

Ay gago! Biglang bumukas iyong pintuan kaya tumilapon si mama sa sahig. Muntik pa
siyang masalo ni Grayson pero muntik lang dahil parehas silang nawalan ng balanse
at nasubsob sa sahig dahil sa lakas ng pwersa ni mama.

At dahil maganda at mabuti akong anak, nilapitan ko si mama siyempre.

"Ma! Ano bang ginagawa mo? Bakit ka humihilata sa sahig?" sabi ko habang
tinutulungan siyang tumayo.

"E kung sampalin kaya kita?" bulyaw naman niya sa akin kaya hindi na ako nagsalita.
Baka totohanin ni mama.

"Are you okay lang ba, Ame-girl?" narinig ko pang tanong ni Tita Caileigh bago siya
bumaling sa anak niyang gago. "Vash! Why are you nasa sahig? You make tayo na
before you get super dumi."

"Nasaan iyong tatay mong unggoy?" At anong meron, bakit hinahanap agad ni mama si
papa?

"Duh?! Ma, kakarating ko lang po. Nandito rin si Papa? Bakit ba kasi kayo nandito?"

"Ibabalik ko sa gubat iyang magaling mong ama," gigil niyang sabi pero wala naman
siyang nasagot ni isa sa mga tanong ko.

"Ha? Bakit ba, Ma? Bakit nga po ba kayo nandito kasi?"

"Nanggigigil ako sa dami ng tanong mo, Amber Cross Lamperouge, ha. Baka 'di kita
matantya."

Wengya! Ang hirap talaga kausap ni mama kapag galit. Ano ba kasing ginawa ni papa?

Imbis na pilitin pa si mama ay nilipat ko na lang ang tingin ko kay Tita Caileigh.
Sa kanya ko na lang itatanong kung bakit sila nandito at baka masungalngal pa ako
ni mama nang wala sa oras. Mahirap na, ang ganda-ganda ko pa naman kahit ang sakit
pa rin ng katawan ko.

"Mom, bakit kayo nakakulong doon at bakit kayo nandito?"

Magtatanong pa lang ako pero naunahan ako n'ong gago na tanungin ang mommy niya.
"Iyong walanghiyang tatay mong unggoy na ibabalik ko na sa gubat ay kinulong kami
riyan," nagyuyupos sa galit na sabi ni Mama.

"Yeah, Ezekiel asked us to make punta here and back them up kasi he thought that
something na hindi maganda is going to happen here and he's tama," dagdag ni tita.

Kaya naman pala galit na galit si mama, eh. Ikaw ba naman ikulong diyan sa mabaho
at mainit na kwartong iyan.

Parehas kaming nasa unahan n'ong gagong si Grayson habang naglalakad. Nasa likod
namin iyong mga nanay namin para maprotektahan sila. Nag-aya na kasi agad na umalis
si mama doon. Madaling-madali pa nga. Wenya! Yari talaga 'to si papa, eh.

"Saan tayo pupunta ngayon?" tanong ko.

"Ano bang pinaggagagawa mo sa buhay, Amber Lamperouge, at parang natatanga ka na?"

tanong ni mama. "Naririnig mo iyong mga barilan na iyon, 'di ba?"

"Opo."

"E di doon tayo pupunta."

"Wengya! Sure ka ba, Ma? Baka kung mapano ka pa roon, eh."

"Isa ka pa, isasama kita sa ama mo pabalik sa zoo makikita mo."

"Erkey. Sabi ko nga po sasama ka."

"You, guys, make punta na roon first. I'll just make sunod."

"Mom, saan ka pupunta?"

"I'll make balik to get..." Tumingin pa muna si Tita Cai kay mama bago ituloy ang
sasabihin. Takte. Anong meron? "...A-Andrei's radio."

Ipinakita niya ang hawak niyang radyo na ngayon ay sira-sira na at hindi na pwedeng
magamit. "Look oh, this is sira na. That's why I am going to make kuha his radio
because I have this feeling that Vash is going to make tawag and make paramdam na."

"Huh? Nasaan po ba si Tito Vash, Tita?"

"He's... he's kinuha by that evil kalaban. You know Akiko?"

"Opo."

"She's the mastermind of all of this. She made her mga utusan to make sugod here at
the venue. That's why nagkahiwa-hiwalay kami. We were making bantay of Louie
because he was duguan na and then more kalaban came in. That's why... that's why
Louie and Andrei are... are... dead na. Like OMG."

Tangina?!
Nagulat ako sa sinabi ni tita. Napatingin tuloy ako kay mama na ngayon ay parang
maiiyak na dahil sa sinabi ni Tita Caileigh pero halatang pinipigilan niya at
pinagmumukhang malakas ang sarili niya.

Si Tito Andrei na kapatid ni mama at si Louie Birkins na siyang best friend ni mama
noong mga bata pa sila. Alam kong ayaw ni mama na makaramdam ako ng awa sa kanya
ngayon pero hindi ko maiwasan. Hindi siya showy sa nararamdaman niya at madalas
lang siyang nagsusungit pero alam ko naman na mahalaga sa kanya pareho iyong mga
iyon.

Hindi ko ma-imagine kung gaano kasakit ang nararamdaman ni mama at kung paano niya
iyon kinakaya, kaya naman talagang hinahangaan ko si mama pagdating sa mga ganitong
bagay.

"Tapos na ba kayo magdramahan?"

"Condolence, Tita..." maingat na sabi ni Grayson, nakatingin kay mama na tinanguan

lang naman siya kaya binaling na niya ang tingin sa nanay niya. "Mom, samahan na
kita."

"No na, you make sama with them. I can make ingat of myself."

"Pero—"

"Don't worry, Gray. I promise na I will be ligtas. I know a shortcut naman since I
made kabisado the map that Jacob provided us kanina. I'll make sunod na lang agad.
Okay?"

"Are you sure?" paninigurado naman ni Boul. Halatang nag-aalangan na hayaang mag-
isa ang mama niya.

"I'm sigurado, son. Don't make alala na."

-End of Flashback-

"Babylabs?!"

"Mama?!"

Napataas ako ng kilay kong may Noir Crayon Définition Sourcils Eyebrow Pencil dahil
sa mga reaction nila nang matapos ang halos isa o dalawang minuto naming pagbaril
ni mama. Wengya! First time lang ba nila makakita ng maganda?

Pero in fairness, ang dami naming natamaan ni mama. Naubos na nga iyong bala n'ong
magazine kaya kailangan pa naming mag-reload ulit in case na magkaroon na naman ng
kalaban.

"Heller," bati ko sa kanila at hindi pa man din nakakahakbang ang mga paa ko para
lumapit sa kanina ay sumalubong na agad si papa.

"Wengya, Amber!" sabi niya tapos ay niyakap ako kaya halos mapangiwi ako.

Puta! Ang sakit ng katawan ko, papa.

Gusto ko sanang sabihin iyan kay papa pero hinayaan ko na lang.

"Oo, Pa. Alam kong na-miss mo ko, duh? Sino bang hindi makaka-miss sa napakaganda
mong anak?" Tinapik-tapik ko rin siya sa likod para sakaling kumalma siya at
paniguradong maya-maya lang ay tapos na siya kay mama.

"Siyempre, ang gwapong-gwapo mong ama!" sagot niya tapos ay binitawan ako pero
naiwan ang mga kamay niya sa balikat ko at nilibot ang paningin sa katawan ko. Agad
na nangunot ang noo ni papa dahil nakita niga iyong mga pasa at sugat sa makinis
kong balat. Humakbang tuloy ako palayo sa kanya para hindi niya mas lalong makita.

"Aba! Anong nangyari sa 'yo, 'nak? Bakit may mga sugat at pasa kang ganyan?"

Sasagot na sana ako pero mabilis na lumapit si mama sa tabi ni papa tapos binatukan
siya.

"Ikaw ang masusugatan at magkakapasa sa aking unggoy ka. Bakit mo kami ni-lock ni
Caileigh do'n ha?!" malakas na tanong ni mama. Gallit na galit siya at parang
gustong-gustong sapakin si papa at itapon sa pinakamalayong gubat gaya ng sinasabi
niya kanina pa.

Napakamot ng batok si papa. "Babylaabs naman, bakit ba kayo lumabas pa nga roon?
Mas ligtas kayo roon, eh."

"Ikaw kaya ang ikulong ko roon?"

"Iyon na nga ang punto ko, Andrea, mas mabuting nandoon kayo para ligtas."
Nakapamaywang si papa sa harap ni mama. Para siyang hirap na hirap na ipaintindi
kay mama iyong punto niya. Mahirap talaga. Dahil kailan ba nanalo si papa kay mama?

"Ma, parang sinasabi ni Papa na wala kayong maidudulot na maganda kung nandito kayo
sa labas," gatong ko. Masamang tumingin sa akin si mama, na parang naniniwala siya
roon sa sinabi ko bago bumaling ulit kay papa.

"Ganoon ba, unggoy ha?!"

"Takte! Wala akong sinabing ganoon, babylabs, ah."

Sasagot pa sana si mama kay papa pero napansin ko ang pasimpleng pagpasok ng mga
walanghiya roon sa kabilang pinto. Agad kong hinawakan sa braso si mama at
sinensyasan siya na nandoon na ulit ang mga kalaban. Naintindihan niya naman agad
ako kaya muli siyang bumalik sa tabi ko. Inabutan ko siya ng isang magazine na puno
ng bala, kumuha na rin ako ng para sa akin at sabay naming inilagay iyon.

"Wengya, Azure! Magpapatalo ba tayo riyan sa mama at kakambal mo?"

"Papa naman, siyempre hindi, 'no!"

Sabay silang naglakad sa pinanggalingan nila kanina at pinulot doon iyong baril na
gamit yata nila kanina. Doon na rin sila pumwesto. Nakita ko pang pinaikot ni Azure
iyong baril sa parehong kamay niya, na halatang nagyayabang, bago sabay silang
nagpaulan ng bala sa mga kalaban.

Hindi lang kami ng pamilya ko ang nakipaglaban. Maging sina Emerald, Ari, Macey
Wolf, Duchess, Duke at maging si Tito Wallace na nandito rin pala ay
nakikipagbarilan na rin. Isang maliit na tango at ngiti ang binigay sa akin ni Tito
Wallace nang makita ako na agad ko ring sinuklian ng ngiti.

Habang tuloy-tuloy lang ang pakikipagpalitan namin ng mga bala sa mga kalaban ay
narinig ko ang pagtunog ng mga putok ng baril galing sa likod ko. Pumasok na rin
pala sa hall iyong gagong humiwalay kanina na si Boul at iyong hayop. Iyong hayop
na kanina ko pa hinahanap.

Humakbang sila papalapit at tumabi sa amin. Sa tabi ni mama pumwesto si Boul at sa

tabi ko naman iyong hampaslupa. Tangina nito, ah. Feeling close masyado at sa akin
pa talaga tumabi. Wala man lang reaction paper sa sinabi ko kanina.

"Anong tingin iyan?" sabi niya dahil tinitingnan ko siya. "Huwag dito, please,
nandyan si Mama," dagdag pa niya. Mama ampota!

"Tangina mo ba? Saan ka galing?" tanong ko. Kanina kasi no'ng magising ako ay
kasama ko iyong gagong si Boul.

Hindi naman sa hinahanap ko siya at siya ang unang taong gustong masulyapan ng
magaganda kong mata, gusto ko lang talaga siyang makita dahil baka nami-miss niya
ang kagandahan ko.

Mamaya kung ano anong kagaguhan na ang ginawa, eh. Kawawa naman, 'di ba?

"D'yan lang."

Lumingon ako sa hayop na hindi man lang tumitingin sa ganda ko. Patuloy lang siya
sa pagbaril sa mga kalabam.

Wala naman talaga akong paki kung saan siya nagpunta, naiinis lang ako dahil ang
labo ng sagot niya.

"Saang d'yan?" tanong ko ulit. At sa pagkakataong 'to ay binaling na niya sa akin

ang tingin niya.

"Wow, required bang alam mo? D'yan lang sa VS," sagot niya kaya mas nainis ako.

"Anong VS? Victoria's Secret?"

Tumingin pa siya sa akin na parang isang kasalanan at katangahan na hindi ko alam

ang pinagsasasabi niya. VS ampota!

"Vulcanizing shop."

Tinaasan ko siya ng kilay kong may Noir Crayon Définition Sourcils Eyebrow Pencil.
"Huwag mo nga akong pinaglololoko," inis na sabi ko.

Wala man lang ba siyang balak sagutin iyong sinabi ko kanina? "Wala ka bang gustong
sabihin sa akin?" tanong ko.

Nilingon niya ako ng may pagtataka kaya mas lalo akong nainis. "Wala," tipid na
sagot niya.

"Erkey," sagot ko at saka ko ibinalik ang tingin sa mga kalaban at nag-umpisang

magpaulan ng bala. Nahuli ko pa siya sa peripheral vision ko na tumingin sa gawi
ko. Siguro may ilang segundo rin 'yon. Tangina mo, tingin ka pa, ah.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 5 - Page 8
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Caileigh Ferrer-Bousltridge's POV

I had a medyo mahirap na time to convince Grayson to let me go back nang mag-isa sa
place kung saan namin iniwan si Andrei kanina. I can intindi naman what he's trying
to make sabi and he's point na nag-aalala siya for me but I assured him naman na
mag-iingat ako. I didn't want to be a pabigat naman kasi kay Gray. Instead of him
making sama sa akin and protecting me, it's more okay if tutulong na lang siya sa
iba since I've witnessed naman how many the kalabans were talaga.

Kaya when I finally managed to make pilit him ay naghiwalay na kami ng way. He
followed Amber and Amesyl's trails kanina habang ako naman ay muling bumalik sa
pinanggalingan namin. I was still a few meters far kay Andrei pero I can see him
na. I walked further until I got to reach him.

Gusto kong umiyak at sumigaw because of what I was seeing right now but I made
pigil myselff. Now was not the right time to mourn, I still need to make hanap of
Vash. He's still dead lying on the ground. Mas visible na ang mga tama ng bala ng
baril sa katawan niya and he's all covered in his own blood. Dahan-dahan akong
lumuhod sa gilid niya at dahan-dahang kinuha ang ear piece na nasa tainga niya at
ang radyong nakakabit sa kanya at tumayo na ulit. I gave him one final glance
before going away.

I promise you, Andrei, we're going to make balik here and get a mas maayos na
place.

I was trying to put the radio thingy in my ear while making lakad. I tried to make
pindot of some buttons on the radio and when I heard something from the line, I
confirmed that it was still gumagana. Thank God!

"Hello? Can you guys rinig me?"

[Caileigh!] Somebody mula sa kabilang linya answered.

"Cass? Is that ikaw?" I make tanong because I am not sigurado.

[Yes, where are you?]

"I'm still in the venue—" Hindi ko natuloy ang dapat na sasabihin ko kay Cassandra.
Someone made sulpot within my sight kaya mabilis ko itong binaril ng gun before he
can even make kuha of his baril. OMG! I was also nagulat because my reflexes were
like super bilis pala.

I heard Cass call my pangalan and asked me what happened so mabilis ko siyang in-
answer ulit. "—sorry. Someone made subok to shoot me. Anyway, did guys find na my
husband's whereabouts?"

[We're still waiting for Lerwick. He's the one who's looking for your husband,] she
made sagot. I can also make rinig the sounds of gun from her linya. I was very sure
na she's the one who's shooting the kalabans from afar since she's a long range
shooter naman. She's really so magaling talaga.

"Thanks, Sebastian," sabi ko. I know that he can make rinig me because meron din
siyang radyo. I don't know though kung bakit hindi siya nag-respond. Maybe he's
some kind of abala.

I walked again, not sure of where to go. Basta nagtitingin lang ako sa
surroundings, nagmamatyag kung sakaling may biglang mag-appear na kalabans. I can't
let them make baril of me, of course. Dapat even before pa man nila ma-point sa
akin ang guns ay mabaril ko na sila.

I may not be so magaling in terms of pakikipaglaban but my experiences can say that
I can handle this naman. Especially no'ng nagpakasal na kami ni babe and we lived
under the same bubong na, we always practice tuwing may spare time.

"I just wish na ma-find na ni Sebastian si babe..." I made bulong.

[I'm here.] a voice of a lalaki answered kaya I was nagulat because I know whose
boses was that.

Babe?

[Was that Boulstridge?] tanong ni Cass. I also want to make tanong the same
question pero walang voice na lumalabas sa mouth ko. I was like super nagulat
talaga. Like I can't even move or magsalita.
[Oo, ako 'to.]

[Petengene! Bouldog?!] Finally, I also made rinig Sebastian's boses. And like Cass,
the relief and tuwa were also visible in his boses. Except for me.

I was still gulat. I wanted to make iyak but there's no luha na nagfo-fall sa eyes
ko.

What if he's not my babe pala and someone's trying to act like him to make linlang
all of us, 'di ba? OMG! What kind of hypothesis was I making isip? We're not in
some kind of movie kaya that's not makatotohanan. But what if my iniisip was true
pala?

[Oh? Miss mo ko, 'tol?] the man said jokingly.

It's really Vash! That's my babe's boses!

[Ulol! Ni hindi mo nga mapantayan ang kagandahang lalaki ko.]

[Pero hinahanap mo 'ko? Miss you too, p're.]

[Vash? What happened to you? Bakit bigla ka na lang nawala sa linya?] that's Meisha
who made tanong over the linya.

See? Even Meisha recognized his boses. OMG talaga! It's really him nga. I was so
masaya. I can't make pigil how relieved I am ngayon. I wanted to make sigaw in joy
and make yakap of him as tight as I could. But I kept tahimik.

['Di ba sinundan ko si Knight kanina?] he asked but nobody's making sagot so he

made patuloy what he was trying to say.

[Patay na siya ngayon. At tanginang 'yan, hindi kayo maniniwala sa nakita ko.]

[Ano 'yan?]

[Si Blood. Siya iyong lalaki ni Ms. Akiko Mouri.]

[Are you sure?] Phoenix seemed gulat that's why he's making sigurado that my babe
was nagsasabi ng true.

[Oo. Hindi ko na nakita lahat kanina. May humampas kasi sa batok ko kaya nawalan
ako ng malay. Kaya rin hindi ako nakakasagot sa inyo.]

[Kaya naman pala. Alalang-alala si Caileigh sa 'yo.] That's Fauzia and she's super
tama. Since I was trying to make tawag of his name over the radio, I have been
super alala talaga sa kanya. I didn't know kasi what had happened kung why ba siya
hindi nag-speak and we all know naman na anything could have happened but s'yempre
as his wife, I didn't want to make isip ng kung ano-ano and just trust my babe lang
talaga.

[Yeah, also Lerwick. Pfft.]

[Tengene! Wala namang ganyanan, asawa kong maganda! Baka maniwala iyang si Bouldado
at lumaki ang ulo. Eniweys, p're, nasaan ka ba ngayon? Kanina ka pa nga hinahanap
ni Ms. Caileigh. Like watdapak ma men. Yu shud nat meyk yor wayp wori layk dat.]

I came back to my sarili when I made dinig my pangalan. Like since kanina pa, e, I
was not making sali to their conversation talaga because I was really gulat nga and
I didn't know what to say.

[I'm here in the control room of the hotel so don't worry. Huwag mo na rin akong
hanapin, Lerwick, kadiri ka.]

[Ulul. In yor drims, p're.]

[Ligtas ako kaya huwag na kayong mag-abalang hanapin ako. At dahil nandito na rin
ako sa control room, ako na ang magsisilbing mata n'yo. Kita ko rito ang lahat ng
naglalabas-pasok sa buong hotel. Nakikita ko rin kung nasaan kayo at kung may
paparating malapit sa inyo.]

I wanted to yakap him but hindi pa possible. Like what my babe said, he was nasa
loob ng control room and I knew where it was located dito sa loob ng hotel. It's
like a super laking hotel kasi with so many hallways and rooms and super hirap i-
find.

But he made sabi na he can see us, so maybe he can see me naman, 'di ba?

[Ayos!] Sebastian answered and he was like masaya and then everyone turned tahimik.
Akala ko nga something's wrong with the radio and I lost connection with them but
hindi naman ganoon ang nangyari when I checked it.

What happened?

"Hello?" I asked with a super nag-aalalang tone.

"Babe..." I made tanong again because no one's responding to me.

"Vash? Are you there pa ba?"

[Oo.]

"I thought something happened na because they became tahimik all of a sudden."

My babe laughed naman kaya I'm medyo nakampante, like okay we were still okay pa
naman pala. [Baka binibigyan tayo ng quality time.]

"What? Ikaw talaga! You're so pilyo." I chuckled na rin kasi I can't pigil my
kilig. OMG we were like teens sometimes talaga.

[Huwag ka nang mag-alala sa akin, hmm? Okay lang ako.]

"Yeah... I'm so masaya that I can hear your boses now. I have been calling your
pangalan kasi since kanina but no one's responding. Any wife will make alala naman
talaga if that is the case 'di ba, babe?"

[Sorry, babe. Hawak nila ang radio ko kanina at nakatali ako sa upuan. Ngayon lang
ako nakagalaw no'ng umalis na sila.]
"Oh no! You were like nakatali sa chair kanina? That woman is so masama talaga! I
hate her! She is so meanie talaga. What else did she do to you?"

Vash Boulstridge's POV

Napangiti ako nang marinig ko ang pag-aalala at pagkagalit sa boses ng asawa ko.
Mula sa monitor ay nakita ko pa siyang nagpapadyak ng mga paa niya at nagtuloy sa
paglalakad mula sa isang pasilyo.

Tulad niya ay gustong-gusto ko na siyang yakapin at ulit-ulitin sa kanya na ayos

lang ako. Gusto ko ring mag-sorry kanina dahil pinag-alala ko siya sa ilang minuto
kong hindi pagsagot sa mga tawag niya. Tangina kasi nitong si Blood.

Habang tutok ang mata sa mga monitor kung saan nakikita ko ang mga kasama ko mula
sa iba't ibang lugar ay nag-umpisa akong magsalita upang ikwento kay Caileigh ang
sagot sa mga tanong niya.

-Flashback-

Hanggang ngayon ay nag-aapoy ako sa galit dahil sa mga nakikita ko sa monitor.

Hindi ko alam kung gaano ba karami ang dalang tauhan ni Ms. Mouri at lahat na lang
ng kasamahan ko ay may nakakaharap na kalaban.

Aish! Kitang-kita ko kung paanong binaril si Lewis. Pati kung paanong pinagkaisahan
si Lerwick at nabaril sa may binti hanggang sa napaluhod siya. Pati si Lampe na
napaligiran din ng mga kalaban, mukha pa siyang wala sa sarili dahil sa pag-aalala
sa kalagayan ni Ms. Amesyl kaya hindi man lang niya napansing may babaril sa kanya
hanggang sa tinamaan siya.

Isa pang ikinagagalit ko ay kanina pa ako rito, nakatali at wala man lang magawa
upang makatulong sa kanila.

Mga ilang minuto pagkatapos panoorin nina Blood at Akiko iyong mga pangyayari mula
sa monitor ay magkasunod silang lumabas ng control room bitbit ang mga baril nila
at kasama ang mga tauhan nila.

Hindi ko alam kung ano ang plano ng mga iyon at kung saan sila pupunta pero sa
tingin ko ay malalaman ko rin naman iyon dahil sa monitor na nasa harap ko.

Naghintay ako ng mga ilang minuto, tinitingnan kung may papasok pa sa kwarto na
tauhan nila para bantayan ako pero wala.

Aish! Maling-mali na iniwan n'yo pa akong buhay at mag-isa rito.

Kahit nahihirapan ay pilit kong sinisira ang taling nakapaikot sa mga pulso ko.
Masakit at siguradong magsusugat iyon pero wala akong ibang choice kundi gawin iyon
kaysa manatili akong nakatali rito habang pinanonood lang ang mga kasama kong
nahihirapan.

Mga ilang segundo rin ang ginugol ko sa pagtatanggal n'on. Ginamit ko ang buong
pwersa para maputol iyong tali at nang matanggal iyon ay sinunod ko namang
tanggalin ang tali sa pagkakabuhol sa mga paa ko.
Padabog kong sinipa ang bakal na upuang kinauupuan ko kanina nang tuluyan akong
makatayo. Mabilis akong lumapit sa lamesa, inabot ko iyong radyo ko, at tinanggal
sa pagkakakabit sa speaker. Inilagay ko ulit iyong earpiece sa tainga ko at agad
kong narinig ang boses ng mga babaeng nagsasalita at hinahanap ako.

[I just wish na ma-find na ni Sebastian si babe...] Hindi ako p'wedeng magkamali,

boses iyon ni Caileigh. Mabilis kong hinahap kung nasaan siya sa pamamagitan ng mga
monitor at nakita siyang naglalakad sa isang pasilyo.

Napangiti at gumaan ang loob dahil ligtas siya. May dala rin siyang baril na
magagamit niyang pamprotekta sa sarili niya.

"I'm here," sagot ko.

-End of Flashback-

[Like OMG talaga! They are kind of shunga for leaving you there nga nang mag-isa.
Hindi ba nila na-think that you can make kawala on your own?] sabi ni Caileigh sa
kabilang linya pagkatapos ng kuwento ko.

Kahit ako ay nagtaka sa ginawa nila. Bakit naman nila ako iiwan doon? Hindi naman
lingid sa kaalaman nila at hindi naman siguro sila ganoon katanga para maniwalang
mananatili akong nakaupo roon, 'di ba?

"Hindi ko alam, buti na lang lumabas na sila. Pero mukhang may pinaplano rin silang
dalawa," sagot ko.

Ang mata ko ay nanatili sa mga monitor. Palipat-lipat mula sa isang screen hanggang
sa isa pang screen. Tinitingnan kong mabuti ang kalagayan ng bawat isa kasama ang
mga paligid nila para masabihan ko agad sila kung sakaling may mga sumulpot na
kalaban.

[I still can't make paniwala that Jerson is traydor. After all those taon that
we're with him, he still made pili to betray us. He's our kaibigan so how can he do
that?]

Ganyang-ganyan din ang reaksyon ko nang malaman ko. Pero wala naman na kaming
magagawa. Kung iyon ang pinili niyang landas ay bahala siya sa buhay niya.

"Kahit kailan ay hindi niya tayo tinuring na kaibigan, siya na mismo ang nagsabi
niyan," sabi ko habang umiiling.

[Argh! I hate him na rin. Didn't he even make isip of his anak? Emerald? That kid
is kawawa naman when she finds out kung anong kalokohan ng daddy niya.]

Isa pa iyan, hindi man lang naisip ni Blood iyong anak niya. Siguradong masasaktan
iyong bata kapag nalaman niya iyong mga kalokohan ng tatay niya. Pero alam ko
namang mabait at matalinong bata iyong si Emerald, kahit masakit ay matatanggap
niya rin ang katotohanan.

"Yeah... sigurado naman akong maintindihan ni Emerald iyon. At nandiyan naman ang
mga kaibigan niya para sa kanya, nandito rin tayo."

[I'm just humihiling na maging okay na ang all.]

Sana nga.

Nabaling ang paningin ko sa isang screen. Kitang kita ko roon ang pagpasok ng mga
kalaban at ang pagposisyon nila na parang naghahanda sa makakasalubong. Nang
malipat ang tingin ko sa ibang screen ay ganoon din ang nakita ko kaya kinuha kong
muli ang radyo ko at nagsalita.

"Mag-ingat kayo, nagkalat na ang mga tauhan nila. May mga pumasok kung saan kayo
nakapwesto."

[Copy.]

[Kapi, p're.]

[Thanks.]

Sabay-sabay nilang sagot. Nakita ko sa mga monitor na naging maingat na sila at mas
naging alerto.

"Strife at Baby Milka," pagtawag ko sa atensyon nila nang makita ko ang pigura ng
isang lalaki na sigurado akong ikatutuwa nila kapag nakita nila. "Kapapasok lang ni
Raven sa building kung nasaan kayo."

[Copy that. Thanks, Kuya,] si Milka ang sumagot.

Hindi ko na sinagot pa iyon at nag-focus na lang sa mga monitor. Kailangan kasing

maging tutok dito lalo na sa mga ganitong sitwasyon kahit pa isa 'to sa mga
pinakaayaw kong gawin kapag nakikipaglaban. Ang manood lang at maupo rito. Pero
wala akong choice sa ngayon, hindi pwedeng may makalusot na maaaring maging dahilan
ng pagkatalo namin kaya rito muna ako pansamantala.

Bahagya akong napatayo nang may nakitang kakaiba sa pinanonood ko. Parang lumalabo
kasi iyong nakikita ko mula sa screen pero hindi ko alam kung bakit. Siguro nagka-
glitch lang sa camera tulad ng madalas na nangyayari. Pero pagkalipas ng ilang
minuto ay parang mas lalong lumalabo iyong screen. Hindi lang iisa kundi sa halos
lahat ng screen ay wala na akong makita kaya kinabahan na naman ako.

"Hello?! Ano ang nangyayari r'yan?" tanong ko sa kanila gamit ang radyo.

[What do you mean?]

[What?]

"Hindi ko na kayo makita sa screen—"

Shit! Malabo man ang nakikita ko ay sigurado akong may bumagsak na katawan ng tao
sa lupa.

"Sino iyon?!" nag-aalalang tanong ko.

[What do you mean, Vash?]

"May taong natumba na lang bigla, hindi ko na makita kung sino. Nag-aalala ako na
baka isa sa atin iyon kaya mag-iingat. Masyado nang makapal ang usok at hindi ko na
kayo makita sa monitor. Lalabas na ako para tumulong."

Dali-dali akong tumayo at lumabas ng kwarto. Hindi ko alam kung saan ako pupunta
pero bahala na. Wala na rin namang silbi kung mananatili pa ako sa control room
gayong natatakpan na ng usok iyong mga camera sa labas.

Alerto akong naglalakad, nakikinig sa paligid dahil medyo malabo na rin ang
paningin ko sa daan dahil sa pakapal na pakapal na usok.

Habang naglalakad ay kanina ko pa iniisip kung paano at kung sino ang maaring
bumaril doon sa taong nakita kong natumba. Malakas ang kutob kong nabaril siya
dahil hindi naman siya pwedeng matumba na lang bigla nang walang dahilan 'di ba?

Sigurado rin akong wala akong nakakitang ibang tao roon sa pwesto niya kanina na
maaring bumaril sa kanya. Kung meron man ay maaring sa lugar kung saan hindi iyon
naaabot ng camera.

Pero imposible dahil halos lahat ng sulok ng hotel ay may camera. Lahat ng anggulo
kung titingnan mo ay makikita sa mga monitor kaya kitang kita ang nangyayari sa
lahat ng sulok ng hotel.

Maliban na lang kung nasa taas o ibabaw ng camera ang pwesto nila—

Aish! Sniper.

Sila nga iyong mga madalas na nasa matataas na lugar kaya kung may bumaril nga sa
taong nakita ko kanina ay malamang nagmula iyon sa sniper kaya hindi ko nakita kasi
hindi naman iyon abot ng camera.

Kinuha ko ang radyo ko at sinubukang contact-in ulit ang mga kasamahan ko.
Kailangan ko silang masabihan agad.

"Naririnig n'yo ba ako?"

[Yes, what's happening, Vash?]

[Oo, 'tol.]

"Mag-iingat kayo at tumingin sa paligid. Sa tingin ko ay napapaligiran tayo ng mga

snipers," paalala ko sa kanila.

[Petengene! Ako lang ba pero kahit wala na akong makita ay ang gwapo ko pa rin.]

[Same here. Napupuno na ng usok ang paligid. Hindi ko na rin makita ang nasa taas.]

[The place is balot na with usok here, too.]

"Tangina."

Anong nangyayari?

Raven Strife's POV

Tinahak ko ang isang hagdan na maghahatid sa akin sa itaas na palapag mula sa

pinanggalingan ko sa baba. Mas minabuti ko na kasi munang umalis doon at hayaan
sina Lionhart at Tito Wallace. Mukhang hindi sila magkakasundo agad sa ginawa ni
tito na pagprotekta sa Queen of Clubs o Lovelle Birkins.

Kahit naman ako ay hindi papayag doon. Mula pa lang no'ng umpisa ay isa na siya sa
mga naging hadlang at kumakalaban sa Black Organization. Isa rin siya sa mga taong
nagpahirap ng mga gawain ko bilang Ace of Spades.

Pero hindi ko rin naman masisisi iyong desisyon ni Tito Wallace na tulungan si Ms.
Birkins. After all, pamangkin pa rin n'ya ito. Alam kong malapit na magpinsan si
Tito Wallace at ang tatay nina Ms. Birkins na si Louie Birkins kaya hindi
nakapagtatakang malapit din siya sa mga pamangkin niya.

Sa pagkakakilala ko sa ugali n'on ni Duke, siguradong hindi iyon papayag sa gusto

ng ama niya pero wala rin siyang magagawa dahil hindi ko maikakailang sobrang taas
ng respeto nito sa mga magulang niya at ayaw na ayaw niyang sinusuway ang mga ito.

Napailing na lang ako. Ngayon pa lang ay nahihirapan na akong mag-isip, ano pa kaya
si Duke? Malaki naman na siya at alam naman niya ang ginagawa niya. Ang importante
ay walang malalagay sa kapahamakan sa bawat hakbang na gagawin niya.

Sinuyod ko ng tingin ang madilim na kapaligiran. Siguro ay dahil hindi masyadong

nasisinagan ng araw at nagkandasira-sira na ang mga ilaw kaya ganito ang dilim
dito.

Naging alerto at maingat ako sa paghakbang dahil may nararamdaman akong mga
presensya ng taong papalapit sa direksyon ko. Itinutok ko ang baril doon at handa
na sanang iputok nang tuluyan kong makita ang mukha ng mga nakasalubong ko.

"Mom? Dad?" pagtawag ko sa kanila.

"Raven," madamdaming tawag ni mom saka mabilis na lumapit sa akin at yumakap. Agad
ko namang ginantihan iyon at tinapik ang likod niya. Si dad naman ay lumapit nang
bahagya para tapikin ako sa braso. Nakita ko rin mula sa gilid niya si Tita Fauzia
na binigyan ako ng isang tango at ngiti na agad ko ring ginantihan.

"Ano pong ginagawa n'yo rito?" tanong ko nang bumitaw si mom sa akin. Nanatili ang
hawak niya sa mga braso ko kaya pinabayaan ko na lang. Sobrang tagal na rin mula
no'ng huli kaming magkita. Ni hindi man lang kasi kami nabigyan ng pagkakataong
magkita sila simula no'ng ibalita sa amin nina Tita Aemie at Ms. Mikazuki na okay
at ligtas silang nananahan sa isang safe house.

"Mr. Roswell asked for our help," sagot ni dad.

"Nasaan na po sila? Bakit nandito kayo?" nagtatakang tanong ko.

"We're trying to take down those snipers," si Tita Fauzia naman ang sumagot.

Tumango naman ako sa kanila. "Tutulungan ko na po kayo."

"Sure, papunta na kami sa taas para tingnan kung may tao pa roon," sabi ni mom.
Tinanguan ko naman siya saka sinabayan si dad sa pag-akyat. Hinayaan na namin sila
ni Tita Fauzia na nasa likod lang namin. Mas okay para mas madali namin silang
maprotektahan.

Mga ilang baitang pa bago namin marating ang sumunod na palapag ay naaninag ko na
ang mga taong nakaluhod at nakadikit ang mga mata sa mga scope ng sniping rifle na
hawak nila.

Hindi ko mabilang kung ilan sila dahil ang tanging nakita ko lang ay iyong
nasisinagan ng kakarampot na liwanag. Mas madilim na rito sa palapag na ito at
parang napalilibutan ng alikabok ang buong lugar. Agad kong binaril ang isa kasabay
ng pag-akyat ko kaya nakuha namin ang atensyon nila.

"Ito na yata ang sinasabi ni Kuya Vash kanina," komento ni mom habang
nakipagbabarilan din. Iyon nga siguro iyong sinabi ni Tito Vash kanina na narinig
ko lang sa radyo.

"Phoenix!" biglang sigaw ni Tita Fauzia kaya agad akong napalingon sa direksyon ni
dad.

Parang napako ako sa kinatatayuan ko at natigil ang pag-ikot ng mundo ko sa nakita.

Nakahiga na ngayon si dad sa lupa at may umaagos na dugo mula sa ulo niya.

Tangina...

"NO! PHOENIX!" malakas na sigaw ni mom tapos ay lumapit sa tabi ni dad. Binuhat
niya ang ulo nito para mahiga sa mga hita niya. Walang pakialam kung mamantsyahan
ng walang tigil na pag-agos ng dugo ang suot na pantalon.

"P-Phoenix," pagtawag niya. Ilang beses iyong ginawa ni mom, hinihintay niyang
sumagot si dad at gumising pero imposible na talaga iyon dahil sa ulo tinamaan ng
bala si dad.

Kung hindi pa lumapit sa akin si Tita Fauzia upang tapikin ako sa balikat ay hindi
ko mamamalayang nakaluhod na pala ako sa sahig, tulad ni Mom ay tuloy-tuloy rin ang
pag-agos ng luha sa mga mata ko.

Wala na si dad.

Milka Shinize Boulstridge-Strife's POV

My world felt like it stopped for a moment when I saw my husband fall down on the
hard ground. Blood came out from one side of his head.

He was shot right on his head.

My husband was shot in the head in front of me...at wala man lang akong nagawa.

Ni hindi ko man lang naisip na baka mayroon pang snipers sa mas mataas na lugar at
nag-aabang lang ng tamang tiyempo para barilin kami. We were so focused on taking
down the assholes that we could see at hindi na naisip na baka mayroon pang
nagtatago sa ibang lugar.

I immediately ran towards his position and knelt down next to him, my hands
reaching his neck to raise it up. Kahit nanginginig ang mga kamay ay nagawa kong
ipatong ang ulo niya sa hita ko. Hinaplos ko ang pisngi niya at tinawag ang
pangalan niya.

"P-Phoenix..."

Parang kanina lang ay nagtutulungan pa kami sa pagpatay sa mga kalaban namin.

Kanina lang ay tuwang-tuwa ako because we were both synchronized in our movements
bilang mag-partner.

Tumulo na nang tumulo ang luha ko kasabay ng pagbabalik ng mga alaalang mas
nagbigay sakit sa puso ko.

-Flashback-

Nagising ako dahil sa malakas na pagkatok sa pinto ng kwarto ko. Kahit hinang-hina
dahil sa trangkaso ay pinilit kong bumangon para sana silipin kung sino iyon pero
hindi pa man ako nakakatayo ay nakapasok na pala sa kwarto si...

"P-Phoenix?" gulat na tanong ko at napalingon sa likod niya. "How did you get here?
Baka makita ka ni Kuya!"

My mind started to panic dahil hindi pa alam ni kuya kung anong meron sa amin ni
Phoenix. I haven't told him yet because I was worried that he wouldn't approve of
our relationship. Minsan kasi may pagka-overprotective si kuya at OA, plus the fact
that he still treats me like his baby sister.

Ibinalik ko ang tingin ko kay Phoenix at nakatingin lang siya sa akin habang
nakakunot ang noo kaya napatanong ako. "What?"

"Are you alright?"

"Obviously not. Pero paano ka nga nakapasok? Alam ba ni Kuya?"

"Tsk. Come here, humiga ka na ulit." Maingat niyang hinawakan ang braso ko at
inalalayan akong mahiga ulit pabalik sa kama. He, then, picked my blanket up, na
nahulog sa sahig dahil sa pagmamadali ko kanina, and covered me with it.

"Don't worry about your brother. Pinakiusapan niya akong bantayan ka muna dahil may
misyon na binigay sa kanila si Mr. Roswell."

"Are you sure?" paninigurado ko.

"Ow! Para saan naman iyon?" pagrereklamo ko dahil imbis na sagutin niya ang mga
tanong ko ay pinitik lang niya ang noo ko.

"What do you mean if I'm sure? You worry too much, may sakit ka na nga. Bakit hindi
mo sinabi sa akin na may sakit ka? Kung hindi pa sinabi ng kuya mo kanina na hindi
ka niya maiwan dahil may sakit ka ay hindi ko pa malalaman. That explains why you
weren't replying to my messages. Akala ko kung ano na ang nangyari sa 'yo."

"Oh my God." Napamangha naman ako dahil sa sinabi niya.

"Why? What is it?"

"You actually said a lot of words. Is that really you?" pang-aasar ko sa kanya at
bahagyang natawa. Phoenix was the type of man who barely talks unless there was
something that he really wanted to say.

It's one of his characteristics na nagustuhan ko sa kanya. He always gave off this
mysterious vibe that wasn't scary at all, but it always left me curious about him.
"Stop that," saad niya saka tumayo at akmang lalabas na ng kwarto kaya naalarma ako
at bahagyang bumangon.

"Where are you going?" I asked him. He turned around and slightly gave me his sweet
smile.

"I'll cook you something to eat," he replied and left the room without waiting for
me to answer back.

I felt excited with that thought. At the same time...kinilig ako. Who would have
thought na ipagluluto ako ng isang ganoon kagwapong lalaki? And also, I didn't know
that he could cook.

I felt my face flush red because of happiness.

-End of Flashback-

I also used to avoid him by any means especially kapag nasa paligid lang si kuya.
Natatakot pa ako no'n na mahuli niya at magalit siya sa akin kaya kahit mahirap
para sa aming dalawa na hindi magsama palagi ay tiniis namin.

Until the time came at hindi ko na ginusto ang wala siya sa tabi ko. Hanggang sa
ipinangako namin sa isa't isa na kahit anong mangyari ay hindi kami maghihiwalay.
Na sabay naming haharapin lahat ng posibleng pagdaanan namin. But it felt like it
all changed now.

-Flashback-

"Sige na, dali, isa lang eh," pagpilit ko kay Phoenix. Kanina pa kami rito sa harap
ng magandang statue. I wanted to take a selfie as a souvenir but he wouldn't
participate, ayaw niyang ngumiti.

"I'll just take a photo of you." Sinubukan niyang agawin ang cellphone ko pero
mabilis kong itinago iyon sa likod ko.

"No! We should take a picture together in one frame. Memories 'to!" I reasoned out.
Totoo naman kasi, ngayon na lang ulit kami nakalabas dahil naging abala kami pareho
sa mga trabaho namin. Nagkasakit pa ako no'ng nakaraan kaya bilang pambawi sa pag-
aalaga niya sa akin ay pumayag akong mag-date kami.

"Tsk. Fine," napipilitan pa niyang sagot bago ako hinawakan sa baywang. He pulled
me closer to him so I froze in surprise. Tinalo ko pa ang estatwa sa likuran namin
dahil parang naging bato rin ako sa gulat. I felt like my heart skipped a beat
because of what he has done.

"What now?" The touch of his breath near my ear made me return to reality. OMG. Did
I just space out?

Ilang pulgada lang ang layo ng mga mukha namin sa isa't isa kaya mas lalo akong na-
conscious.

"Huh?"

"We're supposed to take a selfie, aren't we?"

"O-oh... right." Mabilis kong inayos ang sarili ko at itinapat ang cellphone sa
mukha naming dalawa. "Here we go. Smile!"
But instead of smiling, he suddenly kissed me on the cheek. After that, I looked at
the image I got and blushed.

It looked... "Perfect."

-End of Flashback-

I rubbed my chest because of the throbbing pain.

Napansin ko ang paglapit ni Ate Fauzia sa anak ko na ngayon ay nakaluhod sa sahig

habang umiiyak na nakatingin kay Phoenix. Mas lalong nawasak ang puso ko. Sobrang
tagal na rin simula nang muli naming makasama si Raven.

We only got to see him now after all that has happened to our family and to both
Yaji and Roswells. And I know our son missed us, too, kaya mas lalong kumirot ang
puso ko.

Ate Fauzia slightly tapped my son's shoulder that, I think, made him go back on his
senses dahil agad niyang dinampot ang hawak na baril kanina saka tumayo at
pinagbabaril ang mga natirang kalaban sa paligid. Then, Raven looked up and pointed
his gun towards that direction. Sinusubukan niya sigurong hanapin kung saan
nanggaling iyong sniper.

Muli akong nagbaba ng tingin kay Phoenix. Dati ay gustung-gusto kong tinititigan
ang mukha niya kapag tulog siya, hindi 'yong ganitong wala na siyang buhay.

Hindi ko napansin ang paglapit ni Ate Fauzia. Naramdaman ko na lang nang lumuhod
siya sa tabi ko at niyakap ako nang tuluyan na akong makatayo.

"Milka, I'm sorry but we need to go. Hindi tayo ligtas dito," she said as she let
me go from her hug.

"No, I don't want to leave Phoenix like this," I said between my sobs.

"Hindi na tayo pwedeng magtagal pa rito."

"But I can't leave him here please," pagpupumilit ko.

Hindi naman agad nakasagot si Ate Fauzia. I knew that she understood why I was
being like this. She's also a wife at alam niyang ganito rin naman ang gagawin niya
kung sa asawa niya ito nangyari.

[Milka, we understand what you're feeling right now, pero hindi mo p'wedeng
ipahamak ang sarili mo. Siguradong hindi rin papayag si Phoenix na manatili ka pa
sa isang delikadong lugar,] saad din ni Ate Meisha sa kabilang linya.

Ate Cassandra also spoke, supporting Ate Meisha and Ate Fauzia's side. [Meisha's
right, Milka... You guys need to leave that place now.]

Why were they like this? Pinagtutulungan ba nila ako? Shouldn't they understand
what I was feeling right now?

"Pero paano si Phoenix? His body? Iiwan na lang natin siya rito?!" I asked
furiously. Willing naman akong sumama sa kanila. I just can't leave Phoenix here.
Not like this. There might still be a chance to save Phoenix kung isasama namin
siya paalis sa lugar na ito.

[Tita, I'm sorry but, you can't bring him kung saan kayo pupunta dahil magiging
sanhi iyon ng pagbagal ng pagtakas n'yo.] I heard Kayden's voice as well.
"Let's just move his body somewhere in the corner and then we'll just get him back
once all of this is done," Ate Fauzia suggested. I felt a hand on my shoulder so I
turned to see who it was and it was Raven.

"Mom, tama sila," singit niya. "Igilid na lang muna natin si Dad tapos babalikan ko
siya mamaya. Kailangan na nating umalis."

"Alright..." I said with a sigh. I let Ate Fauzia lead the way out habang si Raven
naman ay maingat na binuhat si Phoenix at itinabi sa isang gilid.

Pagkatapos n'on ay sumunod na rin ang anak ko sa likod. I did not look back anymore
dahil mas masasaktan pa ako lalo kung gagawin ko iyon. We were all walking towards
the exit nang muli naming narinig ang boses ni Ate Meisha mula sa kabilang linya.

[We need back up, here. Now!]

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 6 - Page 9
by Yanalovesyouu
30-38 minutes

Shaun Birkins' POV

Abala ako sa pakikipagbarilan sa mga hangal na patuloy na pumapasok dito sa loob ng

venue. Hindi naman sa nagrereklamo dahil hindi naman talaga kasi kayang-kaya naman
namin sila. Kahit puro kadramahan ay hindi rin naman talaga maitatanggi na
magagaling ang mga miyembro ng Black Organization pagdating sa mga ganitong
labanan. Isama mo pa iyong mga magulang nila sa Roswells at Yaji.

Ang problema lang ay palabo na nang palabo ang paligid dahil sa kumakapal na usok
na bumabalot sa buong kwarto. Halos hindi ko na makita ang mga kasama ko. Akala ko
kanina dahil lang iyon sa mga alikabok, pero dehins pala.

Nakita ko na lang kasi na nagmumula pala iyong mga usok sa mga singawan ng hangin
sa itaas. Siguradong pakana na naman ito n'ong pekeng Joker.

Naglakad-lakad ako habang inililibot ko ang paningin ko, sinusubukang aninagin

iyong babaeng maarte.

Nasa tabi ko lang iyon kanina pero wala na ngayon. Tsk!

Sobrang labo pa naman ng paligid dahil sa usok baka mamaya biglang matapilok iyon
dahil sa kaartehan... Gusto kong makita.

P'wede rin namang si mama na lang ang hanapin ko at samahan dahil alam ko namang
miss na rin ako n'on pero sigurado naman akong hahanapin iyon ni papa kaya iyong
babaeng maarte na lang.

Dahan-dahan akong naglalakad, nakatutok ang baril sa mga naaninag kong kalaban pero
bago ko pa man sila mabaril ay bigla na lang silang natumba.

Ganoon din ang nangyari sa iba pang mga kalabang nakita ko.

Inilibot ko ang tingin ko sa paligid.

Hindi ko alam kung ilan pa ang tinamaan ng bala dahil sobrang usok na talaga sa
paligid at kapag nasa malayo na ay hindi na talaga maaninag. Sinilip ko ang mga
bintana sa taas, pati na rin iyong balcony sa matataas na lugar.

Sigurado akong sniper ang may gawa n'on dahil tao mula sa mataas na lugar lang ang
makakakita sa mga kilos namin nang malinaw.

"Hoy! Anong tinatanga-tanga mo r'yan? Hinihintay mo bang umulan ng kaputian, ha?"

Napalingon ako sa likod nang marinig kong magsalita iyong babaeng maarte.

"O baka naman feeling mo maa-absorb ng balat mo iyong puting usok? Ako na nagsasabi
sa 'yo, wala ka nang pag-asang pumuti."

Nakakunot ang mukha niya habang nakatayo sa harap ko ngayon. Parang tanga, tsk!

Habang pinagmamasdan ko ang mukha niya ay napatingin ako sa noo niya. Akala ko trip
niyang maging siopao at mag-design ng kung ano-ano pero napagtanto ko na ilaw pala
iyon na nagmumula sa laser.
Mabilis akong lumapit sa kanya at itinulak siya para hindi siya tamaan ng bala.

Imbis na siya ang tamaan, tumama iyon sa isang nakatumbang lamesa. Hays,
napakatanga talaga. Inuuna kasi daldal.

"Aray ko! Putangina mo, inaano ka ba? Ba't ka nanulak na tanga ka?" galit na tanong
niya. Sa lakas ng pagkakatulak ko ay nakasalampak na siya ngayon sa sahig.

"Sus! Muntik ka na namang mamatay, tanga," sabi ko at itinuro iyong mesa na

tinamaan ng bala kanina.

Iniabot ko sa kanya ang kamay ko para tulungan siyang tumayo.

"Anong ako? Sinasabi mo bang tanga ako?" reklamo pa niya habang hirap na hirap sa
pagtayo.

"Ops, sa 'yo 'yan nanggaling," sagot ko. Hinigpitan ko ang hawak sa kamay niya
dahil parang mawawalan pa siya ng balanse.

Hindi ko nga alam kung paanong nagkaroon na 'to ng lakas, e kanina akala mo
babawian na ng buhay no'ng mawalan ng malay. Tss.

"Hoy! Ang higpit naman ng hawak mo. Ngayon ka lang ba nakahawak ng kamay, ha?"
reklamo na naman niya.

"Ingay." Pinigilan kong mapangiti dahil nakita ko na naman ang galit na galit na
mukha niya. Mukhang okay na nga 'to. Nagmamaldita na naman, e.

"Ang sakit kasi puta!" sagot niya at saka padabog na inalis 'yong kamay niya mula
sa pagkakahawak ko kaya saglit akong napatingin sa mga kamay naming ngayo'y
magkahiwalay na.

"Bakit ka bumitaw? Hinawakan nga kita para nga hindi ka na mahulog ulit." Tsk!

Hindi ko alam kung may nasabi akong mali dahil napatitig sa akin ang babaeng
maarte.

"Oh?" tanong ko na nakapagpabalik sa ulirat niya kaya mabilis siyang nag-iwas ng

tingin at iniikot ang paningin sa paligid.

"Saan ba nanggaling iyong mga bala?" tanong niya na naman.

"Sa baril."

"Alam mo, tangina mo kausap." Sa baril naman talaga. Tsk!

"Sa sniper?" tanong niya na naman. Ang hilig naman magtanong nito.

"Baka—"

"Hoy, gago, may nakatutok sa 'yo!"

Hindi ko naman agad inintindi iyong sinabi niya hanggang sa may pulang ilaw na
tumama sa mata ko. Bumaba iyong pulang ilaw sa katawan ko at tumigil sa may bandang
dibdib ko.

Tsk.

Tumingin-tingin ako at sinundan ng tingin ang mahabang pulang linya na gawa ng

laser.

Nang makita ko na ang pinagmumulan ng ilaw ay saglit akong lumingon sa babaeng

maarte. "Dito ka lang," utos ko.

"Pakiusap ba 'yan o utos?" tanong niya naman.

"May sinabi ba akong please?"

"Erkey," tipid na sagot niya pabalik at hindi na nakipagtalo kaya kaagad akong
tumakbo patungo sa lugar kung saan may makapal na usok para makapagtago bago pa man
ako matamaan ng bala.

Dito na rin ako dumaan sa mausok na lugar para makapunta sa building na

pinagtataguan n'ong sniper.

As expected, meron pa ring mga hangal na nagtatago rito at naghihintay ng tamang

oras para lumabas.

Dahil nakuha ko ang atensyon nila, hindi sila nag-aksaya ng pagkakataon para
tutukan ako ng baril. Ganoon din ang ginawa ko at akmang babarilin ko na sana iyong
nasa kanang side nang magsitumbahan na iyon dahil sa mga tama ng bala kaya
napangiti ako.

Mula sa pagkakangiti ay ibinalik ko ang walang-kwentang ekspresyon sa mukha bago ko

siya hinarap.

"Follower yarn?" tanong ko sa babaeng maarte na nakangisi pa sa akin. Sinadya ko

rin naman talagang sabihin sa kanya kanina na huwag siyang sumunod dahil alam kong
baliktad siya mag-isip.

"Ayokong nagmumuka kang tanga, eh. Alam mo na," sagot niya habang nagpapalit ng
magazine ng maarteng baril niya.

"Mabuti 'yan para may silbi ka."

"Wow! Nanggaling pa talaga sa'yo 'yan?" Inirapan pa niya ako bago pinagbabaril ang
mga kalaban.
"Speaking of nanggaling, saan ka nga talaga galing?" tanong niya habang hindi
inaalis ang tingin sa mga kalaban. Nakuha pa ngang tsumismis.

Wala naman akong planong sagutin ang tanong niya kaya, "Kahit saan," ang sinabi ko
tapos ay binaril na rin ang mga kalabang nakita ko habang inaalala iyong pinuntahan
ko kanina.

-Flashback-

Naglakad na agad ako palayo nang marinig kong ang sinabi ng babaeng maarte. Sa
lagay niya ngayon na bugbog sarado at halos hindi na makapagsalita, nakuha niya pa
talagang magtapat sa ex niya. Wews!

Kahit nasa malayo ako ay natatanaw ko sila. Saglit akong sumandal sa kotse at
kumuha ng isang stick ng sigarilyo sa kahang nasa bulsa ko at saka sinindihan ito.

Nang makita kong binuhat ni Boulstridge iyong babaeng maarte ay sumakay na ako ng
kotse at inumpisahang paandarin 'yon.

Hindi pa man ako nakalalayo ay humigpit na ang hawak ko sa manibela nang may
maalala ako.

"K-kung mawawala ako...gusto kong malaman mo na kahit tangina mo...mahal kita."

Mabilis kong inihinto ang sasakyan at muling dinukot mula sa bulsa ko ang kaha ng
sigarilyo.

Tsk! Kung ano-anong mga walang kwentang bagay ang pumapasok sa isip ko.

Habang naninigarilyo at nakapatong ang isang braso ko sa bintana ng sasakyan ay

tinatanaw ko ang dalawang daan na nasa harap ko. Ang isa ay siguradong papunta sa
venue at ang isa naman ay pabalik sa siyudad kung saan merong malapit na ospital.

Alam ko na kailangan naming magmadali papunta sa venue para tulungan ang iba pero
parang...

...tinatamad ako.

Pinaandar ko nang dahan-dahan ang kotse para igilid nang kaunti ang sasakyan. Nang
sa ganoon ay hindi ako mapansin ng kung sinumang dadaan sa highway.

Naisipan ko sanang matulog saglit nang biglang nahagilap ng mga mata ko ang
sasakyan ni Boulstrige na humaharurot bago ko pa tuluyang ipikit ang mga mata ko.

Itutuloy ko sana ang plano kong matulog pero naisipan ko na lang na sundan silang
dalawa. Mahirap na, baka sa mental hospital niya kasi dalhin 'yong babaeng maarte.
Mukhang bagay pa naman siya roon.

Pinaandar ko na rin ang sasakyan at maingat silang sinundan.

Tanaw ko mula rito ang sasakyan ni Boulstridge kahit may kalayuan ako sa kanila at
mukhang hindi naman niya iyon napapansin.
Ilang minuto ko na rin silang sinusundan at habang pabalik-balik ang tingin ko sa
daan at sa sasakyan ni Boulstridge ay naaninag ko ang pigura ng babaeng maarte.
Mukhang kababangon lang niya at malamang ay plano na namang maghasik ng kaartehan.

Nakahinga naman ako nang maluwag hindi dahil maayos na ang lagay niya pero dahil
hindi na siya kailangang dalhin sa mental ni Boulstridge.

Maya-maya ay bigla namang huminto si Boulstridge kaya napahinto rin ako. Curious
ako kung anong nangyayari doon sa kanila pero tinatamad naman akong bumaba ng
sasakyan kaya hinayaan ko na lang. Hindi rin naman nagtagal ay pinaandar na ulit
niya ang sasakyan pero nagtataka ako kung bakit nag-U-turn.

'Saan punta nito?'

Hinayaan ko silang lagpasan muna ang sasakyan ko at habang papaliko ang sasakyan
nila ay natanaw ko si Amber.

Maarte siyang nakaupo at mukhang abala sa pagsuri ng mga sugat na natamo niya.

'Buti naman ayos ka.'

Ngayon ko lang din napagisip-isip na hindi ako sanay nang walang madaldal at maarte
sa paligid ko.

-End of Flashback-

Napukaw ang pag-iisip ko nang biglang may tumakbo papunta sa hagdan. Nagkatinginan
kami n'ong babaeng maarte at nagtanguan bago namin hinabol iyon.

"Sino iyon?" tanong niya habang tumatakbo kami sa hagdan.

"Mukha bang kilala ko? Kaya nga hinahabol eh," sagot ko. Huminto muna ako saglit at
sinubukang barilin iyong lalaking tumatakbo pero nasayang lang ang oras namin.
Hindi ko siya natamaan dahil masyado siyang mabilis.

"Tanga talaga," bulong ni Amber sa ginawa ko. Nauna na siya sa akin kaya mabilis
akong humabol. Binabaril niya gamit ng maarte niyang baril iyong lalaki pero hindi
rin niya natatamaan. 'Pag ito nadapa, good luck talaga.'

Ilang palapag na ang nalagpasan namin pero hindi pa rin humihinto iyong lalaki.
Siguradong sa rooftop siya dederetso.

Hangal talaga. 'Di niya man lang ba naisip na mas mako-corner namin siya roon?

Nang makarating kami sa huling palapag ay dalawang pinto ang sumalubong sa amin.
Hindi ko na alam kung saan pumasok doon iyong lalaki pero sigurado naman akong iisa
lang lalabasan ng kahit anong pinto. Nauna na akong pumasok doon sa isang pinto at
pagpasok ko ay hindi na malayo ang pwesto sa akin n'ong lalaking kanina pa namin
hinahabol.

Huminga ako nang malalim at mas binilisan pa ang pagtakbo hanggang sa maabot ko
siya. Mabilis ko siyang hinila sa braso at tututukan na sana ng baril nang makita
ko ang mukha ng lalaking kanina ko pa hinahabol.
-

Cody Lerwick's POV

Hindi na mabilang ng inyong gwapong lingkod kung ilang kwarto na ang napasukan ko
sa paghahangad na makita roon si Tito Vash. Mawalang galang na pero tengene naman
kasi ni Ms. Akiko Mouri. Saang lupalop ba nitong hotel niya tinago si Tito Vash?

Ano bang trip niya? Hayd end sik?

Ampupu! Kung hindi lang talaga ubod ng pagka-keyring at totpul ko ay hindi ko

gagawin ito. Pero, ma men! Baka Tito Vash 'yon! Parang pamili na rin ang turing
namin sa isa't isa kaya hindi maaaring hindi tumulong ang bukod na pinagpala at
nakakagwapo sa lahat, Cody Lerwick is da neym.

Disapoynted akong lalabas na sana sa kwartong pinasukan ko dahil wala pa rin doon
si tito pero nakarinig ako ng mga yabag ng paa mula sa labas. Binuksan ko lang nang
bahagya ang pinto, sapat lang para magkasiwang at makita ko kung sinuman ang daraan
doon pero ganoon na lang ang gulat ko nang may sumipa n'on para bumukas.

Petengene! Mabuti na lang at mabilis na nakailag ang gwapo dahil kung hindi ay
maraming gerls ang iiyak kapag nabangasan ang ubod ng gwapong peys ko.

Mabilis kong tinutukan ng baril iyong sumipa ng pinto, ganoon din naman ang ginawa
niya nang makita ako pero parehas ang naging reaksyon namin ng makilala namin ang
isa't isa.

"Erpat?!"

"Cody?!" sabay naming sabi.

"Ampotek! 'Nak, anong ginagawa mo rito?" tanong ng erpat kong iika-ika pang lumapit
sa akin.

"Ano ba namang klaseng tanong iyan, erpat? S'yempre, mawawala ba ang isang gwapong
Cody Lerwick sa mga ganitong aksyon?"

"Mana ka talaga sa 'kin, mas lamang lang ako sa 'yo sa kagandahang lalaki."

"Ayos ka lang ba, erpat? Petengene! May tama ka, ah," pagpansin ko sa tama niya sa
may binti.

Ano ba naman 'tong si erpat? Bakit pumapayag na matamaan siya? Baka naman biglang
sinumpong ng rayuma kanina kaya hindi nakaiwas? Ampupu, dapat talaga laging may
baong iskelan, eh. Yari na naman 'to panigurado kay ermat kapag nakita niya iyan.

"Donchuwori, wala iyan, 'nak. Malayo sa bituka ng tatay mong saksakan ng pogi.
Eniwey, 'nak, saan ka ba papunta? Anong ginagawa mo rito sa kwartong 'to?"

"Hinahanap ko si Tito Vash, eh. Nakita ko kasi sina Tita Caileigh kanina at sinabi
sa aking kanina pa raw 'di nagpaparamdam."

"Ah, si Bouldado ba? Hayaan mo na 'yon. No nid nang hanapin dahil nagparamdam na
ulit siya kani-kanina lang. Narinig ko sa radyo ko."
Nagtataka naman akong tumingin sa kabuuan ni Erpat. Delushonal na ba si erpat? Eh,
wala naman siyang hawak na radyo, ah? May naiwang irpis sa tainga niya pero
imposible namang gumana iyon kapag walang radyo.

"Anong radyo, erpat?"

"Ito, oh," sabi ni erpat bago sumandal sa pader at inabot ni papa ang paa niya at
hinubad ang suot na sapatos tapos kinuha roon iyon maliit na kulay itim na debays.
Paking syet!

Nag-alinlangan pa akong tanggapin iyon pero wala na akong nagawa nang iabot niya sa
akin at ibalik sa pagkakasuot ang sapatos niya. "Ah-eh, ha-ha, bakit naman tinago
mo r'yan iyan, Erpat?" tanong ko habang hindi malaman kung paanong hawak ang
gagawin ko sa radyo.

Hinintay ko siyang maayos ang pagkakasuot ng sapatos at mabilis na binalik sa kanya

iyon. Oh paking syet ma men! Jerms end baktirya!

"Tinago ko kanina bago ako mapagkaisahan n'ong mga hindi naman kagwapuhang kalaban.
Buti na lang talaga at beyuti end breyns ang tatay mo dahil pina-check din ni
Madame Akiko kung may ganito ako n'ong naabutan niya ako."

"Hanep pala, erpat! Buti nakatakas ka sa mga iyon."

"Ampotek! Iyon lang ba? Pis op keyk, 'nak."

"Matik 'yan, Erpat. Lerwick, eh." Nagpagpag ako ng mga kamay dahil totoo naman.
"Saan na po tayo niyan, Erpat?"

"Spiking op, papunta ako kina Ermat mo dahi sabi niya kanina ay nid nila ng back-
up. Kasama rin niya utol mo, kaya sumama ka na sa akin."

"Ayos! Tara na," sabi ko at nauna nang lumabas ng kwartong iyon.

Nauna na ako dahil pers op ol, baka may makasalubong kami, mas okey nang redi dahil
baka hindi agad makapalag si erpat dahil sa tama niya sa binti. Sekend op ol, hindi
ko na matiisan ang init sa kwartong iyon, bukod sa hot na nga ako ay tagagtak na
rin ang pawis ko.

Naglalakad kami ni papa papunta roon sa building na sinabi niyang lugar kung nasaan
sina ermat kanina. Minsan may mga nadaraanan at nakakasalubong kaming mga kalaban
pero agad naman namin silang naiisahan. Isi!

Ganoon lang ang naging paulit-ulit na senaryo namin ni erpat hanggang sa nakarating
kami sa lugar kung nasaan daw sina ermat. Dederetso na sana kami papasok sa entrans
nang may makita akong mga pamilyar na taong papaunta rin dito sa gawi namin.

"Erpat, luk ober der." Itinuro ko kay Erpat ang direksyon kung nasaan sila. Agad
naman iyong tinignan ni erpat.

"Hindi 'yan kalaban, 'nak. Sina Ms. Fauzia at Ms. Milka 'yan," sabi niya.

Tengene! "Wala naman po akong sinabing kalaban, erpat!" sabi ko habang kinakamot
ang ulo dahil na misinterpret ako ni erpat.

Binalewala ko na lang iyon dahil hindi naman iyon maiiwasan sa mga nagkakaedad na.
Kahit talaga mga gwapo ay tumatanda rin. Sayn op eyjing.
"Cody? Sebastian?" pagtawag sa amin ni Tita Posha nang makita niya kaming nakatayo
sa tapat ng entrans.

Agad kong napansin ang tahimik na pag-iyak ni Tita Milka kaya nabuhay na naman ang
pagiging konsern at keyring ko. Pakingteyp! May nangyari ba?

Ayaw na ayaw kong nakakakita ng gerls na umiiyak lalo na kung mga malalapit sa
akin. Parang pangalawang ermat ko na rin si Tita Milka kaya hindi ko maiwasang
hindi mag-alala at makyuryus na rin.

"Mga Tita," bati ko sa kanila.

"Cody, it's been a while since I last saw you," sabi ni Tita Posha.

"Ay now rayt, Tita, ang gwapo ko pa rin po, 'di ba?"

"Higit na mas gwapo naman ako!" singit ni erpat at umakbay pa sa akin na hinayaan
ko lang.

"Kayo talaga," sagot naman ni Tita Fauzia na tipid na nakangiti. Halatang-halaga sa

mukha ni tita na galak na galak siyang makita ako. Wehel, lahat naman.

Sa isang banda ay nanatili namang tahimik si Tita Milka kaya hindi ko na mapigilang
hindi magtanong. "Ar yu olrayt, Tita?"

Napatingin naman siya sa akin at aligagang binigyan ako ng alanganing ngiti. "I am
fine..."

Medyo hindi kapani-paniwala ang sagot ni tita. Parang may mali pero hindi na ako
nag-usisa pa. Syur naman akong malalaman ko rin iyan...

"Eniwey, magkakasunod po kaming nagpunta rito nina Strife, nakita n'yo na po ba

siya?" pagtatanong ko dahil siyempre, bukod sa gwapo ako, ay hindi ko pa rin naman
nakakalimutan na matagal na rin silang hindi nagkitang mag-ina. Syur ako na kagaya
ng pagka-miss nila sa akin ay miss na rin ni Tita Milka ang anak niya.

End samhaw, alam kong mag-aalala si Strife kapag nakita ang ermat niyang umiiyak.

"Yeah...kasama namin siya kanina papunta rito pero humiwalay siya."

Ampupu! Bakit naman iniwan pa nitong si Strife ang ermat niya? Dats nat haw yu trit
yor mader. Petengene!

"Have you seen Lindsay, Cody?" tanong ni Tita Posha kalaunan na mabilis ko rin
namang sinagot.

"Yes, Tita. Pinaiwan po siya ni utol sa labas kanina para seyp pero 'di ko po alam
kung nandoon pa rin siya hanggang ngayon."

Napangiti naman si Tita Posha dahil sa sinabi ng gwapo n'yong lingkod. Shet! Iba
talaga ang karisma ng isang Cody Lerwick. Pati mga tita ko ay aliw na aliw kausap
ang pinagpalang lubos.

"Why are you all standing here?" masungit na tanong ng isang babae mula sa likuran
namin. Bahagyang naalarma ang gwapo pero agad ko namang nakilala kung sino iyon.

"Tita Cass," pagbati ko sa kanya.

Bitbit niya ang isang bag na syur na syur akong naglalaman ng sobrang bangis na
sniping rifle ni tita na hindi nawawala sa kahit anong bakbakang pinupuntahan niya.
Porte n'ya iyan, eh.

Sinuyod niya kami ng tingin at saka tinanguan. "Let's head inside. Mei needs back-
up."

Nagkatinginan naman kami ni erpat at nagtanguan. Siguradong iisa lang ang nasa mga
isip at plano namin at iyon ay ang...manatiling gwapo.

"Ah-eh, mga Tita, siguro po mas okey kung kami na lang po ang pumasok ni erpat."

"Korek ka r'yan, 'nak. Kami na ang bahala, jas stey hir or go samwer seyp, gerls.
Tras mi, tras as."

"Are you sure?" nag-aalinlangang tanong ni Tita Cass.

"Shet! Oo naman! Kami na ang bahalang umalalay sa maganda kong asawa at gwapong
anak."

"Fine. We'll wait here and make sure that nobody will be able to pass
through...breathing."

Ang bangis talaga ni Tita Cassandra. Akalain mong nagsasalita pa lang siya ay
nakasisindak na.

Pagpasok na pagpasok pa lang namin ni erpat ay rinig na rinig na agad namin ang mga
putok ng baril kaya mas binilisan namin ang paglalakad hanggang sa naabutan namin
sina ermat at utol na nakipagpapalitan ng putok ng baril sa mga kalaban.

Ampupu! Higit na mas gwapo ako at higit na mas marami iyong mga kalaban pero parang
maning-mani lang sa kanilang dalawa.

"Takte, 'nak. Papatalo ba tayo sa nanay mong maganda at sa kapatid mo?"

"Erpat...tinatanong pa ba iyan?" nakangiting tanong ko sa kanya.

Halos sabay na sabay naming kinasa ang mga baril namin at tumabi kina ermat at utol
na nakikipagbarilan.

Hindi kami papayag na wala rin kaming spatlayt! "Lesgererown!"

Shaun Birkin's POV

Hindi ako nagulat pero hindi ko kinalabit ang gatilyo ng baril na hawak ko dahil
kaagad siyang nagsalita.

"B-Bro, chill. Ako lang 'to hehe," kabadong saad ni Lionel sa akin. Nakaharang pa
ang mga braso niya sa ulo niya na parang pinoprotektahan ang sarili kung sakaling
mabaril. Minsan, tatanga-tanga talaga 'to.

"Sayang naman, muntik ka na pa naman sana," komento naman ng babaeng maarte sa

kanya.

"Awit sa 'yo, bro," sabi ko. Humiwalay siya sa pagkakahawak ko at pinagpagan ang
kanyang damit habang pawis na pawis at naghahabol ng hininga.

Ilang palapag din ang tinakbo namin n'ong babaeng maarte kahahabol sa sniper kaya
ramdam ko rin ang hingal ko.

"May nakita nga pala akong sniper kanina kaya hinabol ko," pag-iiba niya ng usapan.

Sasagot sana ako nang magsalita iyong babaeng maarte. "Akalain mong hinabol mo rin
'yon," sarkastikong sagot niya habang tumatawa kaya tiningnan ko siya.

Sinamaan niya rin ako ng tingin at saka nagtanong, pero walang boses na lumabas sa
bibig niya, 'Oh ano?'

Bigla namang bumukas iyong isa pang pinto kaya nabaling doon ang atensyon namin.

Agad naming itinutok ang mga baril namin sa kung sino man ang pumasok doon pero
hindi naman namin binaril dahil agad naming nakilala kung sino iyon.

"Amber? Shaun? Ba't kayo nandito?" tanong niya sa amin nang makilala niya kami.
Ibinaba niya rin ang nakatutok niyang baril sa amin.

"Heller! Don't tell me hinahanap mo rin 'yong sniper?" tanong n'ong babaeng maarte.
Siya lang naman talaga ang kakausap diyan dahil hindi naman kami close para batiin
ko rin si Strife pabalik.

"Where is he?" galit na sabi niya.

"Well, hindi ko rin alam. Pero malay natin kung nand'yan lang sa tabi-tabi."
Tumingin pa 'to sa akin saka muling nagsalita. "Ano sa tingin mo hampaslupang
burara?" Ngumisi siya pagkatanong niya sa akin kaya ibinalik ko na lang ang tingin
kay Strife.

"Hindi rin namin siya naabutan," walang kwentang sagot ko.

"Damn it! Hindi ko siya mapapatawad dahil..." Huminto si Strife sa pagsasalita nang
mapako ang tingin niya kay bro kaya sumingit na naman iyong babaeng maarte.

"Dahil?" tanong niya.

Napatitig si Strife kay Amber at mukhang hindi alam kung paanong sasagutin ang
tanong ni Amber. Mukha pa ngang maiiyak, eh. Tsk!

"Erkey, nevermind." Inirapan niya si Raven dahil walang nakuhang sagot bago
ibinaling ang paningin sa buong rooftop.

"Tanginang sniper 'yon, apat-apat pa ang naghahabol, ah. Sana all."

"E di walo na 'yon?" epal ko. Tanga kasi apat-apat daw.

"Ha?"

"Ha ha-mbobo sa Math?"

"Ulul!" Ingay, tsk!

"Woah! Tignan mo 'to, bro." Lumingon kaagad ako kay bro nang magsalita siya. Nasa
isang gilid siya, nakaluhod at tinitignan ang isang sniping rifle na mukhang
inihagis na lang basta roon.

Pinulot niya ito at saka pinagmasdan na parang manghang-manha. "Ito ba iyong gamit
ng sniper? Angas, ah," biglang sabi ni bro.

"Sinto-sinto ba 'yang kapatid-kapatiran mo?" bulong ng babaeng maarte habang sabay

kaming naglalakad papalapit kay bro. Ganoon din ang ginawa ni Strife na tahimik
lang at kung pagmamasdan ay bakas ang hindi maalis na galit na sa mukha niya.

"Parang," pagsang-ayon ko na lang.

Minsan lang naman kami magkasundo nitong babaeng maarte at ayoko munang
makipagbangayan sa kanya sa ngayon. Baka umiyak lang kapag napikon, naalog pa naman
ang ulo kanina.

"Putek! Ang angas talaga." Halatang tamad na tamad iyong babaeng maarte sa panonood
sa ginagawa ni bro kaya siniko ko siya. Mahina lang naman kaya hindi ko alam kung
bakit niya ako pinandilatan ng mata.

Mabilis din naman siyang tumingin kay bro bago sumang-ayon sa mga sinasabi nito.
"Maangas talaga 'yan, tingnan mo." Kinuha niya ang sniping rifle at saka ipinakita
ang iba't ibang parte nito hanggang sa makarating sila sa scope. Sumilip iyong
babaeng maarte gamit ang isang mata niya sa scope saka itinutok ang sniping rifle
sa noo ni bro. Tsk!

"Gusto mo ng sample kung ano ang feeling pag tinamaan nito?" tanong pa niya.

Napataas naman ang magkabilang kamay ni bro na parang sumusuko. "T-teka..."

Napailing ako nang kalabitin ni Amber ang gatilyo ng baril kaya napaupo si bro sa
takot. Sunod ay napatingin ito sa isang kamay n'ong babaeng maarte na hawak-hawak
ang magazine.

"Heller! Practice lang 'yon. Masyado ka namang nerbyoso. Hayaan mo sa susunod

tototohanin ko na," sagot niya at saka ngumisi pa kay bro at akmang mananakot na
naman gamit ang baril kaya kinuha ko na iyon sa kanya.

"KJ naman nito," bulong pa niya.

"Mga kalokohan mo," bulong ko pabalik.

"Kaya nga tototohanin ko na lang," sagot pa niya kaya hinarap ko siya at tinitigan.

Habang pinagmamasdan ko siya ay nawala sa isip ko ang sasabihin ko. Wews.

Mula sa pagkainis ay nagbago rin ang ekspresyon niya habang nakatingin sa akin. Mas
maganda talaga 'to kapag hindi nag-iingay.

Mabuti na lang at may narinig kaming kalabog na tunog bakal. Kaya hawak ang mga
baril, sabay-sabay kaming bumaling sa fire escape ladder nitong rooftop.

Mahabang hagdan iyon na gawa sa bakal kaya siguradong doon nanggaling ang tunog na
iyon.

"That's him!" sabi ni Strife at nanguna na sa pagpunta malapit sa fire escape

ladder.

Nagkatinginan kaming dalawa n'ong babaeng maarte bago namin sinundan si Strife.

Hindi ko alam kung gaano katagal kaming nagkatinginan. Tingin ko naman saglit lang
pero mukhang hindi dahil nang makarating kami sa may hagdan ay ilang palapag na ang
pagitan namin sa lalaki.

Habang pinauulanan ni Strife ng bala iyong lalaki ay siya namang pagpapaulan nitong
babaeng maarte ng mga kung ano-anong walang kwentang bagay sa akin.

"Ang bagal mo kasi, hindi tuloy natin naabutan. Bakit kasi may pagtitig ka pang
nalalaman d'yan?"

"Ako lang ba?"

"Oh bakit? Napatingin lang ako sa 'yo kasi nakatingin ka sa akin."

"Oks."

"Kung hinabol mo sana kaagad, e di sana nakihabol din ako."

Ingay!

"Bakit ko muna hahabulin?" tanong ko kaya kumunot ang noo niya.

"Oo nga, bakit ba natin hahabulin?" Lumingon siya kay Strife pagkatapos niyang
magtanong. "Tangina kasi nitong cracklings na 'to, basta na lang tumatakbo," sisi
pa niya kay Strife. Tanga talaga.

Sumulyap ulit siya sa akin kaya inalis ko na ang tingin ko. Baka mag-feeling na
naman.

Si Strife naman ay tila ba hindi naririnig ang ingay nitong babaeng maarte dahil
patuloy lang siya sa pagbaril. Akmang tatalon pa siya pababa sa kasunod na palapag
nang pigilan siya ni Amber.

"Hoy! Tama na nga 'yan."

"Bitawan mo 'ko, Amber. Papatayin ko 'yong lalaking 'yon!"

"Luh, easy ka lang. Hindi mo na mahahabol iyon," singit naman ni bro na naglalakad
palapit sa kinaroroonan namin.

"Tama 'tong buteteng mukang kulugo..." pagsang-ayon n'ong babeng maarte.

"...nakalayo na iyong lalaki at hindi natin alam kung ilan pa ang mga amoy
mandirigma roon sa baba. Baka mamaya ikaw naman ang mapuruhan," dugtong pa niya.
Tama naman.

"I need to try—"

"Mama mo try. Wala na nga," putol ni Amber sa sinasabi niya.

"Bawi ka na lang next life," gatong ko.

"True."

Hinayaan ko muna silang magtalo doon dahil mukhang may personal na dahilan 'tong si
Strife.

"Kayo na ba, Bro?"

Ipinatong ko sa railings ang baril na hawak ko para dumukot ng isang stick ng

sigarilyo at sindihan.

"Uy, bro. Kayo na ba?" tanong na naman ni bro.

"Kami?" tanong ko sa kanya pabalik. "Nino?" tanong ko pa nang makita kong kumunot
ang noo niya.

Ngumuso siya na para bang itinuturo ang direksyon ni Amber kaya sinulyapan ko siya
ng tingin bago ibinalik ang tingin kay Lionel.

Imbis na sagutin ang walang kwenta niyang tanong ay humithit na lang ulit ako ng
sigarilyo.

"Ano ang nagustuhan mo sa kanya, Bro? Akala ko pa naman ang tipo mo ay iyong
maganda, matalino, at ubod ng sexy?"

Habang daldal ng daldal si bro ay pasulyap-sulyap ako sa gawi n'ong babaeng maarte.
Mabuti na lang at busy pa siya sa pakikipagtsismisan dahil paniguradong totortahin
nito si bro kung maririnig mga panlalait sa kanya.

"Hindi ko naman sinasabing pangit si Amber...pero Bro...h-hindi kayo bagay."

Hinayaan ko lang si bro na magsalita at sabihin ang gusto niyang sabihin dahil wala
naman akong planong sumagot.

Hihithit na sana ulit ako ng hawak kong stick ng sigarilyo nang kapitan pa niya ako
sa braso, "Bro..." Kahit saglit ko lang na tiningnan ang itsura niya ay masasabi
kong nagda-drama ang mga nito na para bang nakikiusap na sundin ko ang gusto niya.

"Bro, ang layo na ng narating mo. Wala naman akong sinabi na gusto ko 'yong babaeng
maarte."

"Hindi mo rin naman itinanggi. Bro, kilala kita..."

"Hindi ka sure."

Magsasalita pa sana ulit siya nang biglang tumaas ang boses ni Strife kaya
magkasabay kaming napalingon sa gawi nila.

"Hindi mo naiintindihan, Amber! He killed my father!"

Hindi naman nakasagot si Amber sa sinabi ng kaibigan niya. Mukhang nagulat siya sa
nalaman dahil nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya. "Si Tito Phoenix?" Tanga naman
nito. May iba pa bang tatay 'tong si Strife?
"Yeah..."

"Condolence, 'tol," singit ni bro.

Oks, kailangan ako rin. "Same."

"Sorry, condolence din."

Tipid na ngiti lang ang isinukli ni Strife sa amin. "I'm so certain na kasalanan
lahat ng biological mother nina Yuriko at Ms. Mikazuki. Siya ang may pasimuno ng
mga kaguluhang ito. Sisiguraduhin kong ako mismo ang papatay sa kanya," galit na
galit na sabi niya.

"'Di naman sa pag-aano, pero imposible iyang gusto mo," pagsabat ni Lionel kaya
napunta naman sa kanya ang atensyon ng lahat.

Minsan trippings lang din 'tong si bro at walang sense of humor madalas. Bigla na
lang magjo-joke kahit wala sa tamang timing.

"Anong ibig mong sabihin? Are you underestimating me?" bulyaw naman ni Strife sa
kanya.

"Luh, c-chill! Bakit mo a-ako sinisigawan? Ang ibig ko kasing sabihin ay imposible
iyang gusto mo dahil patay na ang mama ni Mika-chan," sagot niya at saka mayabang
na ngumiti.

Nagkatinginan pa kami nitong babaeng maarte bago namin ibinalik ang tingin sa
kanya.

"Weh?"

"Weh?"

Sabay pa kaming nag-react ni Amber kaya nagpabalik-balik ang tingin sa amin ni bro.
Pagkatapos ay huminto siya at saka hinarap si Strife.

"Totoo 'yon. Dahil ako ang pumatay sa kanya," seryosong paliwanag niya.

"Weh? E mukhang isang ubo ka na nga lang bibigay ka na, eh. Paano mo mapapatay
iyong matandang iyon?" tanong ni Amber saka nag-umpisang maglakad papunta sa pinto.

"Bumalik na nga lang tayo roon. Ayokong nakikihalubilo gaano sa mga sinto-sinto,"
dugtong pa niya.

Kinuha ko ang baril na nakapatong sa railings at sumunod sa paglalakad.

"Okay lang. Hindi ka naman daw gusto ni Bro." Huminto sa paglalakad si Amber kaya
pati kami ni bro ay natigil. Wews.

Parang slow motion pa siyang humarap sa gawi namin at saka tiningnan si Lionel.

"S-sorry, s-sinabi ko lang naman iyong totoo..." paliwanag pa nito habang nakataas
ang dalawang kamay. "D-di 'ba Bro hindi mo naman talaga siya gusto sabi mo kanina?"

Tumingin pa sa akin iyong babaeng maarte pero asa namang sumagot ako. Kaya imbis na
pagtuunan ng pansin ang sinabi ni bro ay inilipat niya ang tingin kay Strife na
hindi pa rin umaalis sa pwesto niya mula kanina.

"Hoy cracklings! Tara na."

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay lumapit siya kay bro. Halos isang pulgada na lang
ang pagitan nila kaya napaatras ng kaunti si bro.

"Gusto mong paubuhin na kita ng isa para matuluyan ka na?"

"K-kahit naman matuluyan ako, h-hindi ka pa rin gusto ni Bro."

"E di hindi! Ba't kailangan mo pang ulit-ulitin, ah?"

Nakita kong naglakad na si Strife palabas nitong rooftop kaya nagsalita na ako.

"Tama na 'yan, umalis na iyong isa."

Nang mapansin naman n'ong babaeng maarte na nakaalis na si Strife ay nagmadali na

rin siyang lumabas sa pinto. Pero bago pa siya tuluyang makalabas ay lumingon pa
siya sa akin at saka bumulong ng "Tangina mo."

Wews.

Magkasunod kaming lumabas ni Lionel sa pinto ng rooftop at habang naglalakad pababa

ng hagdan ay tuwang-tuwa pang umakbay ito sa akin.

"Ayos! Tapos na ang gulo, Bro."

Napangiti naman ako sa sinabi niya dahil nagkakamali siya.

"'Di mo sure, Bro," sagot ko at saka inalis ang pagkakaakbay niya sa akin saka
nauna nang bumaba ng hagdan.

"Huh? Anong 'di ko sure?" sinubukan niya pang humabol sa akin pero hindi ko na siya
sinagot at nagpatuloy na sa pagbaba sa hagdan.

Hays, wala bang elevator dito?

"Huy, Bro! Anong ibig mong sabihin?"

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Chapter 100 Part 7 - Page 7
by Yanalovesyouu
27-34 minutes

Emerald Blood's POV

I tried to calm myself down at mag-ayos bago tumuloy sa main hall ng venue. Baka po
kasi nami-miss na po ako ni Baby Caliber dahil ang tagal ko nang nawala. Palakas na
rin po nang palakas ang tunog ng mga putok ng baril kaya I tried to walk faster so
that I can help them inside.
And here I was now, fighting side by side with them. We were helping each other po
para maubos na at maubos po namin lahat ng kalabang patuloy na pumapasok at
dumadagdag sa hall.

Even though we were in the middle of a fight, natutuwa po ako kasi kasama ng Black
Organization ang mga magulang nila from the Yaji and Roswells. I was sure na miss
na po nila ang isa't isa because it's been long since we saw them. And how I wish
my Ate Yuriko was here din po.

I quickly erased the idea in my mind dahil ayaw ko pong umiyak ngayon at ma-
distract. Nag-focus na lang po ako sa pagbaril sa mga kalaban pero nawala na naman
po iyon nang malakas na bumukas ang pinto ng hall. Napako po ang tingin naming
lahat sa mga taong kapapasok lang.

Future Dad, Future Big Bro, and Future Sis-In-Law...

"The joker is dead," saad po ni future dad-in-law with full authority in his voice.
The firing stopped and everyone went silent, kahit po 'yong mga kalaban namin ay
napatigil din.

"Sure ka, Bossing?" tanong po ni Tito Kaizer kaya pinaningkitan po siya ni future
dad-in-law ng tingin.

"Do I look like I am fucking unsure with my words, Lamperouge?"

"Ha-ha. Wengya! Naninigurado lang naman, Bossing. Ito kasing si ano eh—" Tito
Kaizer's sentence was cut off when Tita Amesyl butted in.

"Sino na naman ang ituturo mong unggoy ka, ha?"

"Joke lang naman, Babylabs. Sabi ko nga, mali 'yong sinabi ko, eh."

Tito Sebastian and the other titos smiled because of that so Tito Kaizer mouthed
some bad words po sa kanila.
Mahabang katahimikan ang pumapalibot sa lahat before I decided to raise my hand po.
I could see the others looking at me from my peripheral view po pero nakatutok lang
po ang tingin ko kila future dad-in-law.

"I have something to say rin po..." I took a deep breath po before I continued what
I was going to say. I felt like everybody should hear this, too.

"D-dadsy... Dadsy is also dead na rin po." Nagulat po silang lahat dahil sa sinabi
ko except for future dad-in-law and future big bro. Tumango lang po sa akin si
future dad-in-law kaya napayuko po ako after kong sabihin iyon. Slowly, I felt the
tears forming on my eyes pero pilit ko po na pinipigilan iyon. I've wasted enough
tears for today po.

Also, if I kept on crying, baka magka-eye bags po ako at ayaw po iyon ni Baby
Caliber.

"We're sorry to hear that, Emerald..." Ate Duchess commented. She tried to approach
me po pero natigil po siya sa paglalakad nang bigla pong may tumawag kay future
dad-in-law sa likod po namin.

"Roswell!" sigaw po ng isa sa kanila. Kasabay po n'on ay ang pagbaba nila ng

kanilang baril.

"Ulol! Ngayon n'yo lang naisip tumigil kung kailan patay na ang amo n'yo?" balik na
sigaw po ni Kuya Azure sa kanila saka tumingin kina future bro and future dad-in-
law. "Ano, mga boss? Tuluyan na ba natin 'tong mga 'to?"

Hindi po sumagot si future bro-in-law at tumingin lang kay future dad. "Drop your
guns," future dad-in-law ordered at them at sinunod naman po nila iyon.

Pero agad naman po silang nagsisi nang ginawa nila iyon, future dad immediately
shot the person who shouted earlier and added, "We don't give charity for a bunch
of cold-blooded amateurs... Kill them."

"Areglado!" Kuya Azure and Tito Kaizer both said in unison and started firing at
the enemies. Ganoon din po ang ginawa ko at ng iba pa naming kasama kaya in no time
ay mabilis po namin silang naubos.
Nang lahat ng kalaban ay napatumba na po namin ay muli na naman po kaming binalot
ng katahimikan. Although I can sense the relief and joy from each of us, it felt
like there was still a void.

Maya-maya po ay may pumasok po ulit sa hall, it was Ate Mikaela, crying and
caressing her chest probably to make herself stop from crying po. The Black
Organization mostly looked worried po. However, the look from Tita Amesyl and the
other Yaji and Roswell members seemed like they knew the reason.

"Ate Mikaela, what happened po?" Ako ang pinakamalapit sa kanya kaya agad ko po
siyang nilapitan at hinagod ang kanyang likod po. Kuya Duke also went to check at
marahang pinisil po ang balikat ni Ate Mikaela.

"S-si Papa... W-wala na si P-papa," hirap na hirap na sagot po niya. Kuya Duke
hugged Ate Mikaela tightly saka tinatapik din po siya sa likod habang may
binubulong sa kanya.

I couldn't hear what they were talking about po pero sure ako na mga comforting
words po iyon for Ate Mikaela.

I sympathize for Ate Mikaela because I can also feel the pain and sadness she was
feeling right now po. Kahit dati pa po ay nagkataon na sabay rin po kaming
nawawalan ng mahal po sa buhay.

First, it was Momsy and Tita Suzette. And now...sina Dadsy and Tito Andrei naman
po.

This time, there was quite the difference po pero ang masasabi ko lang was that I
won't be oblivious anymore. Hindi na po ako katulad no'ng dati na kahit may alam po
sa nagaganap ay walang ginawa.

This time, I know po na what I did was the right thing to do. Kahit po masakit
tanggapin.

Sa sobrang lalim na ng pag-iisip ko ay hindi ko po agad napansin na nasa harap ko

na pala si Kuya Ari. He crossed his arms and looked at me as if he wanted to say
something.

"Hello po, Kuya Ari," bati ko po. Ngumiti pa ako nang bahagya pero agad din pong
nawala iyon nang magsalita po siya.

"Don't force it, Emerald. How can you smile after what you just did?" deretsong
tanong niya po sa akin. I was taken aback for a while at sasagot sana nang
magsalita po ulit si Kuya Ari.

"I saw what you did, Emerald. I saw it with my own eyes. That was brave of you.
Don't worry, you did the right thing," he gently said po.

Wala na po akong nagawa kung hindi ang tumingin na lang kay Kuya Ari habang iniisip
kung paano po mag-e-explain.

Hindi ko po tuloy maiwasang hindi maisip ang nagawa ko po kanina and my heart
started throbbing, knowing that someone saw me when I did it po.

-Flashback-

"Yeah... Condolence nga pala, Emerald," Kuya Ari said po when I accidentally
brought up the topic about My Ate.
Miss na miss ko na po siya pero hindi naman po ako pwedeng mag-mourn ngayon because
I needed to calm myself down first. Kailangan din po naming mag-focus sa kung ano
man po ang kahaharapin namin dito.

I just hope na matapos na rin po ang lahat ng ito soon para magkaroon din po ako ng
time para sa sarili ko po.

Tipid na ngiti po ang isinukli ko kay Kuya Ari imbis na sumagot po dahil hindi ko
po alam kung ano pa ang dapat kong sabihin. Ibinalik ko na rin po ang tingin sa
daan at alertong nagmamasid sa paligid nang bigla akong may nahagilap na pamilyar
na lalaking dumaan po mula sa corner.

Hindi ko po alam kung nakita rin iyon ni Kuya Ari dahil nakita ko po na napasulyap
siya sa akin sa peripheral vision ko, pero wala naman po siyang sinabi.

He didn't say anything kaya nag-assume na lang po ako na hindi niya nakita.

"Kuya Ari," pagtawag ko po sa kanya kasabay ng paghinto ko. I think I should follow
whoever it was pero tingin ko po ay gagawin ko iyon without Kuya Ari.

"Oh?"

"How about we go in separate ways po?" I decided to suggest po. Wala na po akong
ibang paraan na maisip kung paano po ako makakaalis nang hindi po siya kasama at
hindi rin po magdududa.

Kumunot po ang noo niya at halata po sa mukha niya ang hindi pagsang-ayon sa sinabi
ko. "Parang hindi magandang ideya 'yan, Emerald. Les Solitaires ang kalaban natin
at malabong hindi sila magkakasama pagka nakikipaglaban."

"Pero mas mahihirapan po tayong hanapin yung iba po kung iisang daan lang po ang
dinaraanan natin." I looked around the place para po mas convincing saka tiningnan
ang daan na tinahak po ng lalaki kanina.

"Ganito na lang po, babalik po ako rito at susunod po sa daraanan mo if wala po

akong mapapala. How about that, Kuya?" I suggested. It took him a few seconds to
answer po hanggang sa napabuntonghininga na lang po si Kuya Ari.

"Oks na nga," sagot po ni Kuya Ari sa wakas. Nakahinga naman ako nang maluwag dahil
hindi naman po pala mahirap pilitin si Kuya Ari.

"Oh, siya. Dito na ako dadaan at susunod na rin ako sa direksyon mo 'pag wala akong
napala," dagdag po ni Kuya Ari habang nakaturo sa daan saka nag-umpisang maglakad
paalis.

"Sige po. Thank you po, Kuya Ari."

Hinintay ko po munang makalayo si Kuya Ari before I decided to follow Dadsy po.

Yes, I soon realized that he was the man I saw earlier dahil po sa pananamit niya.

Naabutan ko po siyang nakasandal sa pader sa isang tagong bahagi ng hotel. It

seemed like he was taking a rest habang hawak ang binti kung saan walang tigil po
ang pag-agos ng dugo.

I went closer to where he was resting para makuha ang atensyon niya at hindi naman
po ako nabigo.

"Emerald..." sambit ni Dadsy pero nanatili lang po akong tahimik habang nakatayo sa
harapan niya.

"A-anak... How have you been? Why do you look so sad? May nanakit ba sa 'yo? May
umaway ba sa 'yo while I was away? Hmm?"

Dadsy's voice was full of comfort. The way he spoke was the same like before, noong
akala ko po ay maayos ang lahat. Sobrang lambing pa po, but it felt so wrong.

I didn't give him a reply kahit gustong-gusto ko po. I just kept on staring at him,
letting him take all the time he has para magpaliwanag po kung bakit po niya nagawa
lahat ng 'to. At kung...hihingi pa po ba siya ng tawad.

"Emerald, can you assist Dadsy first, please? I got shot by the enemies while
helping the others." He crouched a little bit po para maabot ang sugat niya. I
tried my best not to help him at kunin ang panyong nasa bag ko para ibigay sa kanya
kaya nilabanan ko po ang sarili ko.

"Emerald? Naririnig mo ba ako? Bakit hindi ka sumasagot? Is there a problem—"

Natigil po siya sa pagsasalita nang tingnan niya ako at ang kanina pang reaksyon na
nasa mukha ko.

"So, you already knew..."

'Why are you like this, Dadsy?' I wanted to ask him that, but it felt as if I had
lost my strength to speak up. Sa halip ay isang mapait na ngiti lang po ang
pinakawalan ko saka nagbaba ng tingin sa sugat niya.

"You know what, anak, I used to see your mother as the most beautiful woman in my
life. When I first met her and fell in love, wala na akong ibang hiniling pa kung
hindi ang makasama siya at bumuo ng pamilya kasama siya," dadsy said and smiled to
himself po.

'Then why did you choose another woman over Momsy?' It was one of the questions na
nanatili po sa utak ko.

"But your mom...she never planned to have a family with me. She didn't want to have
a child with me, either. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko alam kung ayaw niya
lang ba talaga o kung may iba pa siyang plano. I was so devastated and heartbroken.
All I wanted was to have a family of my own, to come home and be greeted by my own
kid."

Nasasaktan po ako sa mga sinasabi ni dadsy. Not exactly because I felt sorry for
him, pero dahil hindi ko na alam kung totoo pa po ba ang sinasabi niya. Momsy was
already gone and I cannot ask her about these kinds of things anymore po.

"And then, I met Akiko, Yuriko's biological mother. She gave me what your mom
couldn't give at first, anak. She gave me the love I wanted to have and feel. And
she gave me the chance to be a father."
I felt my chest starting to hurt more. Bakit ganoon po? Bakit parang sobrang casual
lang po sa kanyang ikwento ang mga ganitong bagay sa akin? He made it sound like
hindi po siya nagtaksil kay momsy at sa family po namin.

"Do you also know about your kuya? Do you want to see him? I am sure that you are
going to be just as happy as the first time you met your sister."

"Dadsy, please stop..." I whispered.

"Ezekiel Roswell, he's the mastermind of all of this. He was the one who shot me.
He wants me dead, anak. He's just trying to use us all for his own gain. You must
help me, your dadsy, Emerald. Naiintindihan mo ba? Never trust him." Niyugyog po ni
Dadsy ang balikat ko at hinawakan po ang pisngi ko.

"I know that you are a smart woman, Emerald. I trust you to choose what is right
and fair, and that is choosing your family. You love me, right? You love Dadsy,
anak, 'di ba?"

"Dadsy, please stop..." I finally managed to say it. Inangat ko po ang tingin ko at
sinalubong si dadsy ng isang ngiti bago po ako mabilis na lumapit sa kanya, saka
siya niyakap.

"Of course, Dadsy, I love you po. I love you both ni Momsy po."

"I love you, too, anak. You really are my daughter. Sabay nating tatapusin ang
kaguluhang ito. We will defeat the Roswells. It is time to stop what they are
planning to do," bulong po ni dadsy sa tainga ko at niyakap ako nang mahigpit.

I couldn't take it anymore so my tears started flowing down my cheeks.

"Dadsy, you said so yourself po... I should choose what is right and fair,
correct?" I asked between my sobs.

"Yes, anak. And we must also—"

Napahinto siya sa pagsasalita nang maramdaman niya po ang pagkatutok ng baril sa

kanang bahagi ng ulo niya.

"I love you po, Dadsy...and I'm sorry." I couldn't look at him as I said those
words. Hindi ko na rin po pinatagal at kinalabit ang gatilyo ng baril.

Dahan-dahan ko pong naramdaman ang unti-unting pagluwag ng mga yakap ni dadsy sa

akin hanggang sa tuluyan na po siyang nahulog sa sahig kasabay ng walang tigil na
pag-agos po ng mga luha ko.

I killed him... I killed my own father.

I wanted to scream in pain, pero hindi ko po magawa. Napaluhod lang po ako at

napatingin sa wala nang buhay na katawan ni dadsy.

Habang umiiyak naman po ako ay may narinig akong tunog ng mga paa na palapit po
kung saan ako nakaluhod. I turned around to see future big bro, Bullet, and future
dad-in-law po.

Were they watching po ba this whole time?

Future dad-in-law slightly tapped my head.

"You did the right thing, Emerald," saad po ni future bro at tinapik din po ako sa
balikat.

-End of Flashback-

"Y-yeah...you're right po, Kuya Ari. I did the right thing. And I wouldn't know
what to do if ever na iba po ang pumatay kay Dadsy," saad ko po at nginitian na
lang si Kuya Ari.

Iniwas ko ang paningin ko sa kanya dahil naramdaman ko po ang pag-init ng gilid ng

mata ko po. I didn't want to cry in front of him.

Saglit na tumingin naman po si Kuya Ari sa likod ko bago lumapit at nagtanong,

"Gusto mo ba ng hug?"

Kunot-noo ko pong tiningnan si Kuya Ari. I mean, wala naman po akong malisya
pagdating sa kanya, pero baka po kasi lumapit si Baby Caliber sa amin at magselos.
And speaking of Baby Caliber... Ohmygolly!

I looked around the hall, hoping to find Baby Caliber pero hindi ko po siya
mahanap. Nasaan na kaya siya?

"Siya ba hinahanap mo?" tanong po ulit ni Kuya Ari at nakatingin na naman sa likod
ko kaya napalingon po ako.

"Baby Caliber," saad ko po at hindi pasigaw dahil ramdam ko na po ang pagod sa

buong katawan ko. I think I should take some time off po after ng lahat ng 'to.

"Where are you going to stay now?" tanong ni Baby Caliber kaya nagulat po ako. Ini-
invite na po ba niya ako na mag-stay sa bahay ng mga future in-laws ko? OMG!

Nginitian ko siya at sasagot na sana ako nang bigla na lang po akong niyakap ni
Baby Caliber. I could feel him gently tapping my back.

Usually, dapat kilig ang pinakauna ko pong mafi-feel pero hindi ko alam kung bakit
bigla na lang tumulo ang mga luha ko. Was I turning into a bipolar na po ba? Huhu.

"I-crylalu mo lang 'yan lahat, mujer," bulong po ni Baby Caliber sa akin.

Mas sumakit ang dibdib ko dahil doon sa sinabi niya kaya niyakap ko nang mahigpit
si Baby Caliber. We stayed like that for a few minutes po bago namin marinig ang
pagtikhim ni Kuya Ari sa likod.

"Time out na muna 'yang hug n'yo. Nami-miss ko rin tuloy siya, kasalanan n'yo 'to."
Siya?

"Sino'ng siya po, Kuya Ari?"

"Tama na 'yan," saad naman po ni Tita Amesyl habang nagpapagpag ng kamay pagkatapos
niya pong bitawan ang baril na hawak niya kanina. "Buti na lang at tapos na ang
kagaguhang 'to, patay na rin yung manlolokong 'yon."

"No," bigla namang sagot ni future bro-in-law kaya napatingin po kami sa kanya. "We
aren't done here quite yet."
"Wengya, Ano? Pareng Bullet, alam kong alam mo na ang gwapo ng ninong mo, pero
nalilito rin ako. Paki-explain naman sa amin kung ano'ng ibig mong sabihin."

Nang sulyapan po ako ni future bro-in-law ay alam ko na agad kung ano po ang ibig
niyang sabihin. He's right, hindi pa po tapos ang lahat.

Milka Shinize Boulstridge-Strife's POV

Kasama ko ngayon sina Ate Cassandra at Ate Fauzia na nakikipagbarilan sa mga

kalaban na hindi ko alam kung bakit hindi pa rin maubos-ubos. Even though we got to
take down most of them, maya-maya lang ay may substitute na sila. Hindi na rin nga
ako sigurado kung talagang Les Solitaires lang ang kaharap namin. Sa tagal ko na sa
mundong ito, I found it impossible to have this much members in one group, kahit pa
na maraming koneksyon ang bawat miyembro.

Wala na kami sa harap ng building kung saan kami iniwan nina Sebastian at ng anak
niya kanina. We were supposed to stay there and stop the rest of Les Solitaires na
papasok pero napilitan kaming umalis doon.

Nandito kami sa may gilid ng building, nagtatago habang nakikipagbarilan sa mga

kalaban. We didn't know that a lot of them were going to attack us kaya wala kaming
choice kundi tumakbo.

Sigurado akong nauna na sa main hall sina Seb, Ate Mei, Kayden at Cody. Wala na
kasi kaming naririnig na putukan ng mga baril mula sa loob ng building. They might
also be confused kung nasaan na kaming tatlo.

Ubos na ang mga bala ng baril ko kaya hindi na ako nakatulong sa mga kasama ko.
Sina Ate Cassandra at Ate Fauzia na ang nakikipagbarilan sa mga kalaban at nagtago
na lang ako nang maigi sa isang puno habang hinahayaang lumabas ang emosyon na
kanina ko pa pinipigilan.

Kanina ko pa ramdam ang pagod sa katawan ko, as if I was abnormally losing my

strength the longer we fought. Pinipilit ko lang talagang makipaglaban kasama sila
dahil ayaw ko namang maging pabigat sa mga kasamahan ko. Pilit kong pinigilan ang
mga luha na ramdam kong tutulo ulit.

Why was it so unfair? Why did it have to be him? And why now of all times?

These questions have been on my mind since the moment I left him in that building.
Bakit sa dinami-rami ng tao, sa kanya pa nangyari iyon? Hindi pa rin ako
makapaniwala at hindi ko matanggap.

Phoenix has always been my partner in crime and in life. I wouldn't be stronger
than I was before kung hindi dahil sa kanya. But now that we wouldn't be the same
as before, paano ako magiging matatag para sa pamilya namin? Para sa anak namin?

I know my Raven was already old enough to take care and handle things by himself,
but this wasn't what I meant. What I wanted was hanggang sa makamit niya ang mga
gusto niya sa buhay, hanggang sa magkaasawa siya, hanggang sa makabuo siya ng
sarili niyang pamilya, at kung papalarin sana ay hanggang sa pagtanda niya ay
nandoon kami ng daddy niya at sabay na masilayan ang lahat ng iyon. I was not yet
ready to do it all without my husband, and I never would be.

Kung hindi lang sana siya nabaril... Kung hindi lang sana siya binaril...

Now, I just realized na ni hindi ko man lang alam kung sino ang gumawa n'on kay
Phoenix. Ni hindi ko man lang sinubukang ipaghiganti siya. Wala akong ginawa kung
hindi ang umiyak at iasa kay Raven ang lahat.

Buong lakas akong tumayo at pinunasan ang mga natuyong luha sa mga mata ko. Mas
lumakas ang tibok ng puso ko ngayon dahil sa umusbong na galit ko sa mga Les
Solitaires na siyang may pakana ng gulong ito. I wanted to make them suffer just
like what they did to my husband.

"Are you alright, Milka?" tanong ni Ate Fau nang makalapit sa akin. Kasunod niya si
Ate Cass. Mukhang naubos na nila ang mga kalabang humabol sa amin because they
looked at ease for a minute there.

Binigyan ko sila ng isang tipid na ngiti bago sumagot, "Sumunod na tayo roon."

"You sure? Don't you want to take a rest first?" paninigurado ni Ate Cassandra. She
then sighed when I nodded at her question.

"Well, then, let's go," sabi niya at pinangunahan na ang paglalakad.

We started walking and made our way through the main hall. Buti na lang at hindi na
ganoon karami ang kalaban. I didn't know what happened, but I was a little thankful
kahit wala pa rin akong lakas na makipaglaban. It's also a good thing dahil nandyan
sina Ate Cass at Ate Fau, alerto sila kapag may nakikitang kalaban kaya agad nilang
napapatumba ang mga ito.

Wala na masyadong humarang sa amin kaya mabilis kaming nakarating sa hall. Rinig na
rinig nga namin kanina mula sa malayo ang mga putukan at ang biglang pagtigil n'on.
I wonder what happened...

"Tama na 'yan," I heard Ate Amesyl's voice pagkapasok namin mismo sa hall. "Buti na
lang at tapos na ang kagaguhang 'to, patay na rin yung manlolokong 'yon," dagdag pa
niya.

"No," Bullet disagreed kaya natahimik ang lahat. "We aren't done here quite yet."

"Wengya, Ano? Pareng Bullet, alam kong alam mo na ang gwapo ng ninong mo, pero
nalilito rin ako. Paki-explain naman sa amin kung ano'ng ibig mong sabihin." Kuya
Kaizer was the first one to react. Siya na rin ang naglakas-loob na tanungin si
Bullet dahil halos lahat kami ay hindi alam ang dahilan kung bakit hindi pa rin
tapos ito.

What did he mean by that?

Duchess Lionhart's POV

The hall that we entered now looked worse than it was earlier. Mas maraming katawan
na ang nakakalat ngayon sa sahig at wala nang buhay. There were also traces ng mga
ginamit na baril at granada kanina.

Sobrang gulo na talagang tingnan ng buong paligid. Ni wala na akong makitang isang
silya na pwedeng upuan dahil sira-sira na ang lahat. Butas-butas na rin ang mga
mesa dahil ginawa siguro itong mga panangga sa mga bala.

Bahagya na ring luminaw ang paligid. Not like hours ago na halos hindi na namin
makita ang isa't isa dahil sa kapal ng usok na nanggagaling sa mga bala at bomba.

Tahimik pa rin halos ang lahat dahil pare-parehas kaming hindi makapaniwala sa mga
sinabi nina Tito Ezekiel at Bullet pagkatapos nilang sagutin ang tanong kanina ni
Tito Kaizer. Halos puro matatanda na lang din kanina ang nakakapagbitaw ng mga
tanong dahil hanggang ngayon ay gulat pa rin kami.

Paanong hindi man lang namin napagtanto na nasa paligid lang pala namin ang tunay
na kalaban? Ni hindi man lang namin naisip na may kakayahan siyang gawin ang lahat
ng 'to.

Like... What the heaven!

Sumasakit ang ulo ko sa kakaisip. Kahit ako ay hindi makapaniwala that up until
now, I was still thinking about it. I used to have a good gut feel lalo na
pagdating sa mga ganitong bagay pero hindi ko man lang naramdaman iyon sa kanya. I
didn't feel at ease but I also didn't expect that something was wrong with that
person's head.

"Ayos ka lang ba, Duch?" tanong ni Azure na nasa tabi ko at nakikinig lang din sa
mga pinag-usapan kanina.

"I'm fine, Azure. Thanks for asking," sagot ko naman. Nginitian ko pa siya para
maniwala siya. Ayaw ko lang dumagdag sa iniisip din niya dahil sigurado akong iisa
lang ang tatakbo sa isip naming lahat ngayon.

"Yo! Na-miss niyo ba ang kagandahang lalaki ko?"

Napabaling kaming lahat sa pinto nang marinig namin ang boses ni Tito Sebastian.
Saglit kaming napangiti pero agad din iyon nawala nang makita namin na kasama niya
sina... "Lovelle?"

Nasa tabi rin ni Lovelle sina Ryuu at Shinji. Pare-parehas silang nakataas ang
kamay sa ere habang nasa likod naman nilang tatlo sina Tita Mei, Cody, at Kayden.
Mukhang nakita nila iyong mga pinsan ko habang papunta sila rito kaya sinama na
lang nila siguro.

Napatingin tuloy ako kay dad na ngayon ay papunta sa gawi nila para salubungin
sila. Ganoon din si Mikazuki na nanggaling sa tabi ni Bullet kanina.

Nakita kong lumapit si dad kina Tito Seb at parang may sinasabi, maybe para
pakawalan iyong mga pinsan ko. Sumunod din naman sila kay daddy pero habang
naglalakad ay bigla na lang napaupo sa sahig si Lovelle.

Nagulat kami nang sunod-sunod din ang pagtulo ng luha sa mga mata niya habang
maririnig ang galit sa tono ng boses niya. "I hate you! I hate you! Kung sino mang
gumawa n'on kay Daddy ay hindi ko siya mapapatawad!"

Nagkatinginan kami ni Kuya Duke. I was sure that we were both thinking of
comforting them pero hindi namin ginawa iyon. Parehas naman kasi kaming hindi close
sa mga pinsan namin kaya hinayaan na lang namin si dad na umagapay sa kanila.
Nakita ko rin na sumunod na si mommy sa kanila para alalayan si Lovelle na hindi pa
rin matigil sa pag-iyak at pagsigaw.

I felt sad about their situation right now. Not just theirs, actually, kung hindi
pati na rin sa sitwasyon naming lahat ngayon.

Napaisip na naman tuloy ako. Ano na lang kaya ang mangyayari sa mga pinsan ko
ngayong wala na ang mga magulang nila? Tita Angelique was dead, and so was Tito
Louie.

And dad was the only blood-related family left to them. Mabuti na lang at narito si
dad na laging ready para tulungan sila. Dad has always been good pagdating sa
kanila, halos ituring niya na nga rin bilang anak silang lahat, dahil siguro ganoon
na talaga sila ka-close ni Tito Louie noon pa lang.

Totoong mabait din naman kasi talaga si Tito Louie pero naimpluwensyahan lang
talaga siguro noon ng galit niya.

Bumalik na naman tuloy sa isip ko ang mga sinabi nina Tito Ezekiel at Bullet
kanina.

"There's something everyone needs to know here," saad ko kaya napatingin silang
lahat sa akin. Sinabi ko sa kanila, kasama sina Lovelle, ang ibinunyag nina Tito
Ezekiel at Bullet kanina.

Gaya ng mga reaksyon namin kanina, gulat na gulat din ang mga mukha nina Lovelle
dahil doon pero agad na iniba nila ang kanilang ekspresyon nang makarinig kami ng
ilang yabag mula sa kabilang pinto.

Naagaw ang atensyon ng lahat nang pumasok sa ibang pinto sina Shaun, Amber, Raven
at Lionel.

"What's up, bitches?" bungad ni Shaun.

"Anong tinitingin-tingin niyo?" masungit na tanong naman ni Amber habang naglalakad

palapit sa amin. Tahimik na nakasunod lang sa likod nila si Lionel. Si Raven naman
ay mabilis na pumunta sa tabi ni Tita Milka.

"Where did you go?" tanong ko sa kanila.

"Ay wow! Jowa, jowa? Kailangan informed ka?" sabat ni Amber sa akin.

"True," Shaun seconded.

"Three," pagsang-ayon din ni Lionel habang nakangiti. Medyo nahihiya pa siya dahil
sa ginawa niya pero sinuklian ko lang din siya ng ngiti at napailing. Nakakatuwa
lang na sinusubukan niyang makisama sa amin kahit hindi namin siya ka-close.

"Epal, ampota," saad ni Amber habang nakatingin kay Lionel na nag-peace sign lang
sa kanya.

"So ano, tatanga na lang tayo rito?" dagdag pa niya. I nervously and helplessly
looked sideways dahil hindi ko talaga alam kung ano ang susunod na gagawin o
sasabihin.

Nahagip ng mga mata ko si Emerald na nakatingin din sa akin. Tinanguan niya ako na
para bang sinasabi na siya na ang bahalang magsabi kay Amber.

"Uhmm, Ate Amber. Future dad and Future bro told us po kanina na..." she started
kaya sa kanya nabaling ang paningin nina Amber, Shaun at Lionel.

"Na ano? Malaki ka na kaya sabihin mo na."

"That—"

"We're not quite done yet. The battle is just starting." Si Macey na ang tumapos ng
sinasabi ni Emerald when she noticed that she found it hard to tell her. Thank
heavens!

"Luh? Parang ganyan din iyong sinabi ni Bro kanina, eh. 'Di ba, Bro?" sagot naman
ni Lionel at bumaling kay Shaun.

"Anong sabi?" singit ni Azure.

"Paulit-ulit lang? Wala akong kambal na bingi."

"Twin sis naman." Napakamot ng batok si Azure pero itinuloy pa rin ang pagtanong
kay Lionel. "Pero 'di nga, anong sabi ni Master?"

"Na hindi pa raw sure kung tapos na ang laban."

"Woah, he said that?" paninigurado ni Ari.

"Unli tayo rito? Saka bakit may pa-English ka naman p're?" sagot ni Lionel pero
hindi naman siya pinansin ni Ari.

"Manghuhula pala 'tong si Master Shinji, eh. Paturo naman, lods."

"Chill. Ako lang 'to, Hikari," sagot ni Shaun tapos ay tinapik ito, or more like he
slapped Ari sa likod. Pinigilan ko ang tawa ko dahil halata sa mukha ni Ari na
nasaktan siya roon.

They all looked carefree now pero hindi pa rin maalis sa akin ang pag-aalala. I
hope that this disaster ends soon.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Epilogue Part 1 - Page 7
by Yanalovesyouu
24-30 minutes

Ari Hofer's POV

"Gardenias, roses, anemones, baby's breath, peonies, jasmines..." Nakikinig lang

ako sa sales lady habang iniisa-isa niya iyong mga bulaklak na mayroon sila.
Tinanong ko lang naman kung anong bulaklak ang maganda sa bouquet.

Wala pa naman akong girlfriend kaya hindi ko alam ang gagawin dito. At hindi naman
sa nagrereklamo ako, pero parang ganoon na nga. Bakit ba kasi ako pumayag sa inutos
ni Master Shinji?

-Flashback-

"Hikari," pagtawag sa akin ni Master Shinji na ikinagulat ko. Hindi naman niya ako
madalas na tinatawag sa buo kong pangalan unless...

...he needed something important.

"Ano 'yon, lods?" sagot ko sa kanya.

Nag-iisip pa naman ako kung ime-massage ko ba 'siya' pero dahil kinausap ako ni
Shinji ay huwag na lang muna. Mamaya na lang siguro.

Nakatambay ako rito sa bahay niya habang siya naman ay kabababa lang mula sa kwarto
niya. Nagpalipas muna ako ng oras dito bago tumuloy sa simbahan kung saan ikakasal
sina Bullet at Mikazuki. Wala naman akong ka-close roon pero oks lang. Nandoon
naman sina Lodicakes Amber at Shinji.

"Bumili ka ng bulaklak," utos niya saka umupo sa isa pang sofa habang nagkakalikot
sa cellphone niya.

Gulat na gulat naman ako sa sinabi niya kaya napatitig ako sa kanya. Nag-iisip
dahil sa dinami-rami ng inuutos niya ay ngayon lang siya nagpabili ng bulaklak.
Awit!

"Oh?" he asked when he noticed that I was staring at him.

"Sino naman ang pagbibigyan mo, Master? Wala ka namang kamag-anak na nakalibing
dito—OWSHI!" Kapag na-realize mong may pagbibigyan siyang babae ay mapapa-owshi ka
na lang talaga. Pero hindi naman ako sure dahil sumama lang ang mukha niya kaya
nagtanong ako ulit.

Isa lang naman talaga ang pumasok sa isip ko...

...si Lodicakes Amber.

"Are you going to give it to—" Hindi ko na tinuloy dahil masama na talaga ang
tingin niya sa akin. Tinanggal ko ang bara sa lalamunan ko at iniba ang tanong.
"Anong klaseng bulaklak ba?"

"Kahit ano."

Wala namang kahit anong bulaklak. Awit talaga! Minsan talaga, 'di ko maintindihan
'to, eh.

"Maraming uri ng bulaklak, Shinji, in case you didn't know," sagot ko sa kanya pero
parang wala naman siyang paki sa sinabi ko.

"Pumitas ka na lang d'yan sa halaman sa labas. O pwede rin kumuha ka na lang sa

sementeryo para tipid o kaya tig-sampung pisong sampaguita."

Awit?

-End of Flashback-

Muntik ko na nga lang sundin ang in-advice niyang kumuha ng bulaklak sa sementeryo
dahil unang-una, mukhang wala talaga siyang balak na mag-isip kung anong klaseng
bulaklak ang ibibigay niya.

Kung sabagay, hindi ko rin naman siya masisisi dahil never pa naman siyang nagbigay
ng bulaklak sa kahit na kaninong babae.

At pangalawa, hindi naman siya nagbigay ng pambili. Awit talaga! May pera naman ako
pero mas marami siyang pera.

Pero dahil alam ko at nararamdaman ko naman na tama ang iniisip ko kung para kanino
iyong mga bulaklak, sinabi ko na lang sa sales lady na ipakita sa akin kung ano
iyong mga pinakamaganda at pinakamamahalin nilang bulaklak.
Agad naman niya iyong itinuro sa akin kaya nagtingin-tingin ulit ako.

"Ate lods, mayroon din ba kayong mamahaling bouquet wrapper? Kahit Prada, Gucci,
Chanel o Louis Vuitton lang?" pahabol ko pang sabi.

Madalas kasing ginagamit ng mga nag-a-arrange ng ganitong mga bulaklak ay iyong mga
makukulay na papel lang, 'di ba? Sigurado naman akong ayaw ni Lodicakes Amber ng
mumurahin lang.

"Nako, Sir, wala po, eh. Pero 100 percent na maganda naman po ang quality ng
wrappers na gamit namin."

"Awit sa 'yo, Ate lods. Sure ka ba r'yan? Baka matisnelas ako n'ong pagbibigyan
n'yan, ah?"

"Sure na sure, Sir!"

"Oks, iyong pinakamahal at pinaka-elegante na wrapper na lang, Ate lods," sabi ko

at nagtingin na ulit ng bulaklak. Nang makakita ako nang sa tingin ko ay
pinakamagugustuhan ni Lodicakes Amber ay iyon na ang itinuro ko sa sales lady. Agad
naman niya iyong kinuha at sinabing ia-arrange lang kaya naiwan muna ako rito.

Hindi ko tuloy maiwasan na hindi siya isipin habang nanatili ang mga tingin ko sa
bulaklak.

Bigyan ko rin kaya siya?

Awit sa 'kin. Hindi pa pala p'wede.

Next time, promise. Kahit isang truck pa. Basta sponsor ni Master.

Mikazuki Knight's POV

All my life, I just wanted to be happy...but now, I realized that being happy
required a lot of things. Things that one needed to sacrifice.

Things that you have to do even if you didn't want to. Things that you have to
learn. And along with it, the things that you needed to accept.

Nakaupo ako sa harap isang vanity mirror dito sa kwarto ko habang nakatingin sa
isang picture frame. Nandoon ang mga magulang ko, magkatabi at may mga ngiti sa mga
mukha nila na para bang mayroong malalim na pagmamahal sa isa't isa...or that's
what I thought at first. Sa tabi rin ng litratong iyon ang pinakauna at
pinakahuling family picture namin.

-Flashback-

"What's going on?" tanong ko sa mga magulang ko nang makapasok ako sa bahay namin.
Kakauwi ko lang galing sa isang meeting at naabutan ko lang na maraming tao ang
hindi ko kakilala ang naririto ngayon sa bahay. May mga nagse-set up ng camera,
background, laptop, ilaw, and a few props on the side.

"Great. My daughter, come here. We're just about to start," sabi ni papa habang
inayos ang pagkakatupi ng manggas ng long sleeves niya.

"Start what, Papa?"

"Magpapa-picture tayo, anak," sagot naman ni mama at saka iniabot sa akin ang isang
dress. She wore a very simple dress that matched her body well.

Nang tingnan ko naman ang binigay niyang dress sa akin ay halos ganoon din ang
disenyo n'ong sa kanya, ang pinagkaiba lang ay ang kulay. I looked at them, still
confused about what it was for.

"It's a family picture," Macey also jumped into the conversation while she was
standing at the bottom of the stairs. Kabababa niya lang at mas nagulat ako nang
pareho rin ang itsura ng dress na suot niya sa amin, iba nga lang din ang kulay.
It's hard to believe that Macey agreed to wear the same clothes as ours.

"Your sister is right kaya magbihis ka na," iyon na ang huling sinabi ni papa bago
ako tinapik sa braso. Si mama naman ay inakay ako papunta sa hagdan.

Hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi ako makapaniwala na magagawa ko 'to kasama ang
totoo kong pamilya.

-End of Flashback-

Mapait akong napangiti. Kahit ilang beses ko pang hilingin nang paulit-ulit ay
talagang napakaimposible nang magkaroon kami ulit ng ganitong litrato. It's already
impossible for us to be together now, what more should I sacrifice?

Akala ko noon ay magagawa naming magpakuha ng litrato nang madalas katulad ng

ginagawa ng ibang normal na pamilya. But now, the only thing I realized was hindi
ko na nga sila nakasama nang matagal, bilang lang din ang mga sandali ng
magagandang alaala kasama sila.

Natigilan ako nang malakas na sumara ang pinto. Napatingin ako roon gamit ang
repleksyon ng salamin at nakita ang kapapasok lang na si Tita Amesyl. She
immediately frowned the moment she looked at me.

"Ano ka ba naman, Mikazuki? Magpapakasal ka pa ba niyan sa lagay mo, eh puro ka

iyak? Hala sige, maligo ka na! Nandiyan na iyong makeup artist na kinuha ni Amber,"
utos niya sa akin pero hindi ko na siya nasagot dahil agad niyang nilipat ang
paningin kay Tita Aemie na nasa tabi ko na pala.

Bakit hindi ko man lang napansin ang pagpasok niya? Was my mind really that
occupied?

"At ikaw naman insan, anong petsa na, hinahayaan mo pang magka-eyebags 'yang
manugang mo na nag-e-emote." Nakapamaywang na si Tita Amesyl habang pinagagalitan
si Tita Aemie.

"Insan, kanina ko pa naman sinasabihan si Mikazuki na kumilos na pero hindi niya

ako naririnig, huhu."
May sinabi pala si Tita Aemie kanina? I didn't hear any of it though. Unti-unti na
tuloy akong naniniwala na wala ako sa sarili kanina. Medyo kinabahan tuloy ako. I
didn't want them to see me as a rude person. Baka marami nang nasabi si Tita Aemie
pero wala man lang akong nasagot pabalik.

"Teka, Mikazuki? Hindi kaya...nabingi na si Mikazuki, insan? Waaaa! Mikazuki, bakit

ngayon ka pa nabingi? Paano kapag hindi ka makasagot on time kay father mamaya,
baka i-cancel 'yong kasal—" Bigla namang tinapik ni Tita Amesyl si Tita Aemie.

"Ikakasal na ang anak mo, Aemie Roswell, lumilipad pa rin 'yang utak mo. Saka bakit
hindi ka pa nagbibihis?"

"Nakabihis naman ako insan, oh. Pambahay pa nga lang, hehe. Ikaw rin naman
nakabihis pero nakapambahay rin. Saka insan naman, minsan talaga grabe ka mag-
imagine. Hindi kaya lumilipad ang utak."

"Ah, talagang sa akin mo pa pinasa? Kaya kong um-attend ng kasal kahit ganito lang
ang damit ko, 'no!"

"Kaya ko rin 'yan insan! Hehe."

Napangiti ako habang pinagmamasdan silang dalawa na mag-usap sa harap ko. This was
also the reason kung bakit hindi ako masyadong nalulungkot. Lalo na sa mga panahong
naiisip ko ang mga magulang ko.

Hindi ko alam kung sinasadya nila or nagkataon lang but they always came to comfort
me and never failed to make me feel like I was a part of their family.

I was still so young no'ng malaman ko na hindi ako tunay na anak nina Mommy
Angelique at Daddy Louie. Iyon din iyong araw na napagtanto ko at nalaman ang
dahilan kung bakit ganoon na lang nila ako itrato sa Japan.

Si Roswell lang ang nag-iisang tao na tumuring sa akin bilang pamilya sa bahay na
iyon. At simula no'n...I always dreamt of having a family of my own na natupad
naman after so many years.

Nakilala ko ang totoo kong ina at ama. I got to live with them along with my
adopted sister, Macey. We were all on good terms and at some point, I felt like I
was living my dream. It was smooth-sailing.

But then things started to happen. It still felt like I lost them yesterday.

Buti na lang nandiyan si Bullet. His family. The Yaji, Roswells, as well as the
Black Organization. They welcomed me as their own flesh and blood.

And with the addition, ang anak kong nasa sinapupunan ko ngayon... Wala na akong
ibang mahihiling pa.

Nalipat na naman ang tingin sa akin ni Tita Amesyl kaya bahagya akong naalarma.
"Ano na? May plano ka pa bang maglakad papunta sa altar o ayaw mo nang magpakasal
sa mapapangasawa mo? Nako Mikazuki ha, nanggigigil ako sa 'yo."

Mapapangasawa...
Napangiti ako habang kinukuha ang towel at robe na nakasabit sa gilid ng kwarto
dahil sa sinabi ni Tita Amesyl.

"Oh, anong ngini-ngiti-ngiti mo r'yan?" tanong ni Tita Amesyl. Napansin niya pala
ang pagngiti ko kaya mabilis akong umiling.

"Wala po. I'll take a shower now, Tita," sagot ko.

"Oh, siya! Sige na, kilos na. Huwag ka nang mag-emote sa CR, ah? Baka mainip na sa
kakahintay 'yong magme-makeup sa 'yo." Tinanguan ko na lang si Tita Amesyl at
tinalikuran na sila para magpunta sa restroom at maligo na.

Tama si Tita Amesyl. I can't waste so much time on my dramas. Ayoko namang gumawa
ng eksena at maging late. Baka kung anong gawin ni Bullet.

"Insan, 'di kaya may ibang nakikita si Mikazuki kaya ngumingiti kahit hindi
nakatingin sa atin?" dinig kong tanong ni Tita Aemie pero hindi ko na iyon pinansin
pa.

"Insan, tigil-tigilan mo ako, sinasabi ko sa 'yo. Baka ipahila kita sa asawa mong
lagi nakasimangot palabas."

"Insan, naman, eh."

Napangiti ulit ako dahil sa pakikipag-usap nila. I was definitely beyond lucky to
have them.

Duchess Lionhart's POV

Katatapos ko lang maligo at magbihis. Nakaupo ako ngayon sa harap ng vanity mirror
ko para magsuklay at magpatuyo ng buhok habang hinihintay ang message ni Azure.
Susunduin niya kasi ako rito sa bahay saka ihahatid ako sa kanila para doon na
magbihis ng susuotin sa kasal nina Mikazuki at Bullet.

Alam n'yo naman si Amber. She wanted everything to be perfect kaya kahit ang kasal
nina Mikazuki ay hindi niya pinapalampas. She also exerted a lot of effort in
organizing this event na lubos na pinagpapasalamat ni Mikazuki.

That's right. Pagkatapos ng lahat ng kaguluhan na nangyari sa proposal ay hindi

nag-aksaya ng panahon sina Bullet at Mikazuki at agad nang pinlano ang kasal nila.
Ayaw raw kasi nilang patagalin pa dahil mas gusto raw ni Mikazuki na maglakad sa
aisle habang hindi pa lumalaki ang tiyan niya.

Sobrang bilis lang ng mga pangyayari. Parang kahapon lang ay nakikipaglaban pa kami
para sa mga buhay at mga pamilya namin. Ngayon ay ito na, naghahanda para sa isa sa
mga mahahalagang pangyayari sa buhay ng mga kaibigan at pamilya namin.

Everything seemed so perfect and things have fallen into the right path. Bullet and
Mikazuki were finally getting married!

After years of denying each other's feelings, Trigger and Lindsay also announced
that they were already dating.

Sina Mikaela at Duke naman ay wala pang sinasabi pero halata namang may namumuo sa
kanila dahil madalas na silang magkasama.
Si Emerald naman ay hindi naiwasan ang pagiging malungkot kahit na bumalik na siya
sa pangungulit niya kay Caliber.

Caliber wasn't having it like before pero tuwing makikita naman niyang nalulungkot
si Emerald ay niyayaya niya itong gumala. Personally, I think they're both having
mini-dates, too. I can see na gusto rin naman kasi ni Caliber na laging nasa
paligid niya si Emerald.

Shaun and Amber were, well...like usual. Madalas pa rin silang mag-asaran at halos
araw-araw rin magkasama. I didn't know what's happening between them pero alam kong
wala pa rin umaamin sa kanilang dalawa. But still, I was contented that they were
both happy in each other's company.

Napatigil ako sa pagsusuklay ng buhok nang tumunog ang cellphone ko na nakapatong

sa vanity table. Hindi ko pa naman nakikita pero nakangiti na ako habang binubuksan
ang mensaheng natanggap ko.

SMS from Azure: Yo, Duchess! Ready ka na ba? On the way na ang gwapo mong bebe.

But of course, hindi naman ako magpapahuli. Everyone was happy with their
relationships, including me. Azure and I decided to start dating. He actually asked
my parents' and brother's consent if it was alright, and that made me super happy.

Alam kong may pagkamahiyain si Azure pero kinaya naman niya. Tinawanan pa nga siya
nina mommy dahil grabe raw at halata ang kaba sa mukha niya.

I immediately typed my reply to Azure.

SMS to Azure: Yeah, I am. Take care.

SMS from Azure: Ngayon mo pa ako sinabihang mag-ingat kung kailan nabangga na ako.

What the heaven?! Agad naman akong napatayo mula sa pagkakaupo dahil sa sinabi ni
Azure. Nabangga? Saan? What the heaven! Was it because he was texting me while
driving?

Agad naman akong binalot ng pag-aalala. Tatawagan ko na sana siya para kumustahin
at alamin ang lagay niya nang muli siyang mag-send ng message.

SMS from Azure: Nabangga sa puno ng pagmamahal mo.

What the... Hindi ko alam pero imbis na mainis sa panloloko niya ay napangiti na
lang ako. Akala ko naman totoong nabangga na siya sa kung saan, magpipick-up line
lang pala.

SMS to Azure: I literally thought you crashed onto something. You scared me there
hahaha.

SMS from Azure: Nagka-crash nga ako, nahulog pa nga ako... pero sa 'yo.

SMS to Azure: Whatever. Stop texting while driving! I'll just wait for you here in
the house.

SMS from Azure: Masusunod! Kitakits!

Ilang minuto na rin ang dumaan nang kumatok at pumasok si mom sa loob ng kwarto.

"Yes, Mommy?" tanong ko sa kanya pagkapasok niya mismo. Kapapatay ko lang ng blower
dahil tuyo na ang buhok ko. Hinayaan ko lang iyong nakalugay dahil aayusan naman
nila ako mamaya.

Saka isa pa, hindi naman ako marunong pagdating sa pag-aayos at pagme-makeup hindi
katulad ng best friend ko.

"You have a visitor," sagot ni mommy habang nakangiti nang makahulugan. Obviously
she's teasing me dahil siguradong si Azure na kararating lang ang tinutukoy niya.

Tumayo na ako at nagsimulang maglakad palabas ng kwarto. Nakasunod naman sa akin si

mommy.

"You look blooming, anak," komento niya habang naglalakad kami.

"Mommy naman..."

"What? You look better than how you dress yourself up before." Saglit kong ibinaba
ang tingin sa damit ko at ibinalik iyon kay mommy.

"Stop teasing me, please. Aalis na po ako. I'll see you at church, okay?" sabi ko
naman at bumeso sa kanya.

"Alright anak. Mag-ingat kayo." Maglalakad na sana ako palabas ng kwarto nang
biglang magsalita ulit si mommy, "Oh, by the way, hindi ba nagbilin ang kuya mo na
gisingin siya? Anong oras na, but he's still asleep sa kwarto niya."

"I think he'll catch up later, Mommy."

As far as I can remember, wala namang sinabi si kuya sa akin na gisingin siya.
Nagsasabi naman kasi iyon kapag gusto niyang sumabay na umalis or something dahil
alam naming lahat dito sa bahay na deep-sleeper siya. Minsan nga inii-spray-an ko
pa siya ng tubig sa mukha para magising, eh.

"Ang kuya mo talaga, maybe he slept late again."

"Hayaan mo na po siya, Mommy. Mabilis naman po kumilos si Kuya since bihira naman
po siya maligo. Kahit last minute na po siya kumilos ay hindi pa rin 'yan male-
late," natatawa kong saad.

Hindi naman na kailangang mag-ayos ni kuya nang sobra. He just needed to take a
bath and wear his suit. Maybe spray a bit of perfume and he was done. Unless there
was someone waiting for him, 'di ba? E 'di talagang male-late na siya kung ganoon.

"Okay. Mag-ingat kayo ni Azure. No kissing while driving," paalala ni mommy saka
mabilis na naglakad papunta sa kwarto nila.

"Mommy!" sigaw ko pero nakapasok na siya sa kwarto nila ni dad.

-
Paglabas ko ng gate ay agad na sumalubong sa akin ang nakangiting si Azure. He's
hiding something from his back pero kitang-kita ko naman kung ano iyon.

"Sorry kung medyo natagalan," saad ko sa kanya pero nakatayo pa rin ako sa pwesto
ko.

"Ha? Ano ka ba, Duch. Wala iyon. Saka kararating ko lang din naman," sagot naman
niya sa akin.

"So, uhm... Is there something you want to give me?" tanong ko sa kanya at
pasimpleng tiningnan ulit kung ano ang nasa likod niya. Halos isang buong minuto na
kaming nagkatitigan at nakatayo lang dito sa tapat ng gate.

Mukha kasi siyang nahihiya at hindi alam kung paano ibibigay sa akin iyong hawak
niya dahil akma na sana niyang ilalabas iyon sa likuran niya pero itinago niya rin
ulit.

"Ah, ha-ha. Eto, oh." Tuluyan na niyang nilabas iyon at inilahad sa akin. It was a
beautifully-arranged set of flowers. "Flowers for you."

"Thank you, Azure," I said as I smelled the fragrance of the flowers.

Mikaela Lewis' POV

Hindi ko alam kung ilang beses na akong nagpalit ng pwesto sa pagkakaupo ko rito sa
sofa ng salas namin. Kanina pa kasi ako rito at inip na inip na dahil kanina ko pa
inaantay na dumating si Duke.

Nasaan na ba kasi iyon? Letse naman, oh!

Ilang beses na rin akong nag-message at missed call sa kanya pero hindi naman
sumasagot. Tino-talkshit yata ako ni Duke, eh.

Nag-volunteer kasi siya na siya na lang daw ang maghahatid sa akin kina Amber para
doon mag-ayos at sumabay sa kanila papunta sa simbahan. Ngayon na kasi 'yong kasal
nina Bullet at Mikazuki.

Pucha, 'di ba? Sa dinami-dami ng mga nangyari at pinagdaanan nila ay sa simbahan pa

rin talaga sila tutuloy.

Pagkatapos ng lahat ng labanan...

Sa laban kung saan nawala ang kaisa-isang pamilya na natira sa akin...si papa.

Puta talaga, eh.

Kung mas maaga lang siguro kaming dumating doon ay siguro may tiyansa pa na
matulungan ko siya.

Hindi siguro siya namatay. Hindi siguro ako mag-isa rito ngayon...

Halos ilang buwan rin kaming hindi nagkita ni papa. Simula no'ng pag-ambush sa
kanila sa party ni Terrence Von Knight ay puro balita na lang ang naririnig ko
tungkol sa kniya. Ilang buwan...tapos maabutan ko lang siyang nakahilata sa
maruming sahig ng hotel. Duguan at wala nang buhay.
Wala na nga si mama tapos iniwan na rin ako ni papa.

Letse! Ang bagal kasi ni Duke. Hindi ko tuloy maiwasan na hindi maalala iyong mga
ganoong bagay. Idagdag mo pa na dinaig pa nitong bahay iyong mga haunted house sa
horror movies sa sobrang katahimikan.

Dati tuwang-tuwa pa ako na ang laki ng bahay namin, ang dami ko kasing pwedeng
takbuhan at paglaruan. Pero ngayon pakiramdam ko ay nakakulong ako sa isang
malaking selda.

Walang kausap... nag-iisa.

Pucha! Kung ano-anong iniisip ko.

Padabog akong tumayo at naglakad palabas ng bahay. Ilang metro din ang nilakad ko
hanggang tuluyan akong makalabas ng mismong gate namin.

Dito na lang ako sa may labas maghihintay kaysa naman magmukmok ako sa loob. Sana
naman ay parating na si Duke dahil kung hindi, malilintikan talaga sa akin iyon.
Alam niya namang ayoko sa lahat ay iyong pinapaasa ako.

"Mga lalaki talaga, walang isang salita," naiinis na bulong ko habang sinisipa ang
mga maliliit na bato sa paanan ko.

Saka siguradong magagalit na naman 'yon si Amber kapag ako ang pinaka-late na
dumating.

Kaya ko namang ipagmaneho ang sarili ko pero may usapan kasi kami ni Duke at hindi
ko ugaling tumaliwas sa usapan. Baka mamaya ay papunta na iyon at magkasalisi pa
kami.

Mga ilang minuto na rin akong naghihintay nang biglang tumunog ang cellphone ko.
Agad-agad kong kinuha iyon at binuksan ang mensahe.

SMS from Duke: Mikaela, sorry! Kakagising ko lang. Amp! Hindi ako nagising sa alarm
ko. Ready ka na ba? Mag-aayos lang ako nang mabilis tapos susunduin na kita.

"Puta..." bulong ko pagkatapos mabasa ang message niya. Anong oras na tapos siya
kakagising lang?!

Nakakainis talaga!

Gigil na gigil ako habang nag-iisip kung anong ire-reply ko kay Duke. Ayaw ko naman
kasing magmukhang galit sa ire-reply ko sa kanya dahil wala naman akong karapatang
magalit dahil una sa lahat, hindi naman talaga niya obligasyon na sunduin pa ako at
ihatid kina Amber.

Ang hassle naman! Ready na akong umalis, eh.

Nangangawit na ako rito kakatayo at kakahawak sa dala kong bag pero wala pa naman
palang susundo sa akin. Ang tanga ko naman kasi para umasa, eh. Sino ba naman ako
kay Duke, 'di ba?

Magre-reply na sana ako kay Duke nang may biglang pumaradang mamahaling sasakyan sa
harap ko. Nagtataka ko namang tinignan iyon dahil parang pamilyar ang itsura. Pero
wala naman akong ibang inaasahang pupunta dito...maliban kay Duke.

Pinanood kong bumaba iyong bintana ng passenger's seat hanggang magulat ako sa
makita ko kung sino ang nagda-drive n'on.

Letse! Anong ginagawa ni Shaun Birkins dito?

Naiwan akong nakatingin lang sa kanya at hindi malaman ang gagawin ko. Ako ba ang
ipinunta niya rito?

Malamang, hihinto ba 'to sa harap ko kung hindi?

Pero bakit?

Gusto ko sana siyang tanungin kung ano ang ginagawa niya rito pero letse lang dahil
hindi ko maibuka ang bibig ko. Hindi ko alam pero pakiramdam ko, nahihiya ako.

Letse! Bakit naman kasi ngayon pa siya nagpunta rito? Hindi naman sa nag-iinarte
pero hindi ako prepared!

Hindi ako prepared na humarap sa kanya. Kanina pa ako mukhang tangang nakatayo rito
sa may initan kaya siguradong haggard na ako at sandamakmak na rin ang pawis ko.

At saka wala naman kaming usapan, ah. Never naman talaga kaming nag-usap.

Ah, puta.

"Tatayo ka na lang ba r'yan?" Bigla siyang nagsalita kaya nagulat ako. Mababakas
pa ang pagkainis at pagkainip sa boses niya.

"Ha?" wala sa sarili kong tanong.

"Mga kailan mo planong sumakay?"

"Ay, sorry!" sabi ko at dali-daling binuksan ang pintuan sa harap ko pero napatigil
din ako sa pagsakay nang makita ko ang isang bugkos ng magagandang bulaklak ang
nakaupo roon.

Halo-halo na naman tuloy ang naramdaman kong hindi ko mapangalanan. Nagtalo ang
isip ko kung sa backseat na lang ba ako sasakay dahil ayokong galawin iyong
bulaklak pero ayoko rin namang ma-offend si Shaun at isipin niyang ginawa ko siyang
driver.

Dahan-dahan ko na lang na kinuha iyong bouquet saka ako umupo at nang nakapwesto na
ako ay maingat ko iyong inilapag sa mga hita ko. Kakandungin ko na lang muna 'to.

Napatingin ako kay Shaun nang magsimula na siya ulit paandarin itong mamahalin
niyang kotse pero inalis ko rin agad sa kanya ang mga tingin ko.

Ang totoo niyan ay gusto kong itanong kung bakit niya ako sinundo. Gusto ko rin
sanang itanong kung para kanino 'tong bulaklak pero nahihiya talaga ako. Hangga't
maaari ay ayokong makialam sa buhay niya.

Saka halata namang para kay Amber 'tong mga bulaklak, eh. Mukhang mamahalin, eh.

Inalis ko na lang ang mga tanong sa isip ko. Ang mahalaga ay nakaalis na ako sa
bahay at papunta na ako kina Amber. Sana naman ay hindi pa ako late.
Naalala ko rin pala na hindi ko pa nare-reply-an si Duke. Baka kasi magpunta pa
'yon sa bahay, eh wala naman na ako. Hindi naman ako gano'n kasama para pabayaan
siyang magpunta roon kaya ni-reply-an ko na siya.

SMS to Duke: Okay lang, Duke! Ano ka ba. On the way na ako kina Amber kaya huwag mo
na akong sunduin. Sa simbahan na lang tayo magkita. See you!

Pagka-send n'on ay itinabi ko na ulit ang cellphone ko sa bag ko at tinuon na lang

ang paningin sa kalsada at tahimik na nagdarasal na sana ay mairaos ng matiwasay
ang kasal...

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Epilogue Part 2 - Page 8
by Yanalovesyouu
29-36 minutes

Trigger Roswell's POV

I checked the mirror as I drove my car on the way to Lamperouge's residence. It's
where the girls opted to get ready, so we will drop them off before heading to
church. Lindsay was on the shotgun seat while Caliber, and Emerald were currently
sitting behind us.

Ngayon na kasi gaganapin ang kasal nina Kuya Bullet at Mikazuki, that was why
everyone was frantically preparing for their wedding. We were all looking forward
to this occasion right after we finished the war during Kuya Bullet's proposal.
Kahit na alam namin na hindi pa talaga tapos ang totoong laban.

I was genuinely happy for Kuya Bullet and Mikazuki. After all they have been
through, they will finally experience the joy that they deserve.

I quickly glanced at my phone as I thought how Kuya Bullet must have been feeling.
I was quite sure he'd be nervous right now.

Walang nagsasalita ni isa sa amin. I was usually quiet and it's not something new,
kaya naman hindi ko rin alam kung paano makapag-umpisa ng usapan, unless if I was
only with Lindsay alone. She was at the shotgun seat kaya madali lang sa akin ang
tingnan siya habang nagmamaneho.

Madalas ko siyang tingnan at kapag nagtatama ang paningin namin ay napapangiti na

lang kami sa isa't isa.
We didn't have much to talk about, either. Siguro dahil madalas na kaming
magkasama, and it was the only thing that mattered between us.

Inihinto ko muna ang sasakyan since the stop light turned red. As we waited, I
looked around until my eyes found the rear view mirror once more and saw the two
quietly sitting at the back seat.

Caliber was busy typing something on his phone. Mukhang may seryosong kausap sa
text dahil hindi man lang niya nararamdaman ang pagtitig ko sa kanya.

Napakunot tuloy ang noo ko. Hindi naman madalas na ganito si Caliber. Even though
he was busy, he should've felt someone watching. I wonder kung sino ang kausap niya
at parang nakalimutan niya saglit ang kinakaharap niya.

I shoved the thought out of my mind. Knowing Caliber, he always had reasons why he
would act in a certain way.

Nalipat naman ang tingin ko sa katabi niyang si Emerald. She's unusually quiet.
Simula pa kanina sa pagbiyahe namin ay hindi ko man lang siya narinig na sinubukang
makipag-usap at mangulit kay Caliber, and I found it odd.

Emerald has always been like an innocent little sister to me. Maybe it was because
she always hung around the house, to the point that Caliber and I also grew fond of
her. I couldn't help but feel sorry for what she was going through right now.

I was sure she's still upset and grieving over the death of her sister and father.
Pinagmumukha lang niya na okay siya by smiling at us and saying that she's okay
when in fact, she wasn't. She might not realize it though, but she's also the
bravest one among us to face this type of situation.

I actually had my doubts that she would agree to let us stop her father, but she
killed him herself. For the sake of our family and Black Organization, she did it.
She didn't want her father to do more evil, deliberately ending him—

I was, and still am concerned for her safety since it will affect her, mentally and
emotionally. She may think that she's all alone now but it's not true. Hopefully,
someone would tell her that we're here whenever she needed us and is ready. The
Black Organization, Yajis, and the Roswells, especially Caliber.
I knew that Caliber felt something special for Emerald na hindi pa niya
mapangalanan at masabi sa ngayon. Probably, as time passes, he will soon realize
and will be able to express his feelings.

The light turned green so I started driving again.

"Hey." Finally, Lindsay took the liberty to break the silence.

"Hey," I answered back and quickly took a glance at her. Hindi ko kasi sigurado
kung ako ba ang kausap niya o sina Emerald lang.

Nakita ko siyang umayos ng upo at humarap sa akin.

"You okay? You seemed to be deep in thoughts kanina," she asked.

"I'm fine. I was just thinking about some random stuff. Nothing significant."

"Are you sure?" hindi naniniwalang tanong niya sa akin. Nakakunot pa ang noo niya
habang nakatingin sa akin nang seryoso. She's still beautiful with a serious face.

"What are you smiling at?" tanong niya nang makitang nakangiti ako.

"Nothing. You look beautiful...as usual."

"Oh, shut up," she said after rolling her eyes kaya tumigil na ako sa pang-aasar sa
kanya.

"What about you? Mula kanina ka pa rin tahimik," I said and looked at her again
while I steered my car wheel. She smiled at me before answering.

"Oh, I was just wondering...ano kayang nararamdaman nina Bullet at Mikazuki

ngayon?" she asked curiously.

"I was actually thinking of that a while ago," I cut her off as I remembered what I
thought earlier. "I bet Kuya Bullet is nervous right now."

So far, I haven't seen Kuya Bullet feeling nervous yet. Lagi naman kasi siyang
seryoso. Parang si dad. Both of them weren't showy when it came to affection,
although dad was not giving a damn about it anymore.

"Who wouldn't be? Sure ako na lahat ng groom ay kinakabahan sa paghihintay kung
darating ba ang bride nila. And for your brother, I am also sure na sisiputin naman
siya ni Mikazuki."

"Of course, she would. They waited so long for this moment after all," sagot ko at
muli na namang napangiti. I just can't believe that Kuya Bullet was finally
settling down.

Hindi pa naman ganoon katagal simula nang muli siyang makabalik sa amin pero masaya
kaming lahat kahit na hindi siya mananatili sa bahay. Hindi naman kasi siya
mawawala sa amin, it's not going to happen again.
"Yeah...napaisip tuloy ako. Kailan ko kaya mararanasan iyon?" she asked out of the
blue that made my whole system felt like it was shutting down. I didn't expect her
to say something like that kaya hindi ako agad nakasagot.

Her question made me ask myself.

Is she trying to—no. Of course not. She's just saying these things because she's
curious. Kahit sino naman na makakakita ng ikakasal ay mapapaisip kung kailan din
sila, 'di ba?

But...she's right. Kailan kaya namin mararanasan iyon?

I smiled at the idea kaya napalingon ako sa kanya. Her eyes watched me intently
like she was waiting for my response.

"Do you want the same thing, too?"

Duchess Lionhart's POV

Thankfully, the ride from our house to Amber's house was fast. Hindi kami naabutan
ng traffic, siguro dahil hindi pa rush hour.

Hindi ko nga rin namalayan kung ilang oras ba kaming nasa biyahe dahil panay ang
pag-uusap namin ni Azure. I was too occupied kahit nag-uusap lang naman kami
tungkol sa mga bagay bagay. Nagulat na lang ako na nakarating na pala kami sa
kanila.

Azure parked his car to his usual spot dito sa malaking garage nila. Marami kasi
silang sasakyan. Or should I say, maraming sasakyan si Amber.

Nang makapag-park na kami ay mabilis siyang bumaba para pagbuksan ako ng pinto. I
thanked him as I accepted his hand.

Maglalakad na sana kami papasok sa bahay nila nang makita naming bumaba sina
Lindsay at Emerald sa isang sasakyan.

"Come on, puntahan natin sila," saad ko kay Azure at hinatak na ang kamay niya. We
were still holding each other's hand while walking towards our friends.

"Hey," bati ko sa dalawa nang makalapit.

"Hello po, Ate Duch and Kuya Azure," bati naman ni Emerald at muling nilingon ang
sinakyang kotse. Bumaba sa backseat si Caliber na tumango lang sa amin bago lumipat
sa shotgun seat. Si Trigger naman na nasa driver's seat ay nagbaba ng bintana.

"Yo!" sigaw ni Azure nang makita si Trigger. Tumango lang din sa kanya ito saka
ibinaling ang tingin kay Lindsay.

"Take care," he said, which made Lindsay blush.

"Bye, Baby Caliber! Bye, Future bro!" paalam din ni Emerald sa dalawa.

Muli pang bumusina si Trigger bago sila tuluyang umalis. It looked like they were
going straight to the church. But isn't it too early? Does it mean na naroon na rin
sina Bullet?

"Hi, guys. Kanina pa kayo?" tanong sa amin ni Lindsay nang mawala na sa paningin
namin ang kotse ni Trigger. Napansin niya ang magkahawak naming kamay ni Azure kaya
timungin siya sa akin nang makahulugan.

"No, we just got here a few minutes ago," sagot ko.

"Pasok na po tayo, hehe. Baka hinihintay na po tayo ni Ate Amber," Emerald said
kaya nagsimula na kaming maglakad papasok.

OMG. Na-excite tuloy ako. I mean, ilang buwan na rin kasi simula no'ng huling nag-
ayos kami para sa isang event. And Terrence Von Knight's party felt like ages ago.
Hindi rin naging maganda ang nangyari doon kaya iba ang excitement na nararamdaman
ko ngayon.

Plus the fact na si Amber talaga ang namili ng mga mag-aayos sa amin, siguradong
hindi lang simple ang get-up namin. Usually kapag normal gatherings, si Amber lang
ang nagme-make up sa akin. Although I was fine without makeup, tumututol siya. Lagi
niya kasi akong sinasabihan na parang baduy raw ako pumorma.

Pero nasa may garden pa lang kami nang biglang napahinto si Azure.

"Twin sis? Wengya! Anong ginagawa mo r'yan?" tanong niya kay Amber. Nasa gilid pala
siya ng pintuan kaya hindi namin siya napansin no'ng papasok pa lang kami.

Tinapon niya ang hawak niyang sigarilyo saka naglakad papalapit sa amin.
"Naglalaba, Azure. P'wede kasing maglaba gamit ang sigarilyo, 'di ba? Malamang,
naghihintay! Bakit ba napakatagal niyo, ha? Akala ko hindi na kayo mag-a-attend ng
kasal, eh."

"Grabe naman, Twin sis! 'Di ba pwedeng na-traffic lang nang kaunti? Saka napakaaga
pa kaya."

"Alam mo, Azure, huwag mo 'kong kausapin at baka masampal lang kita. Mauna na nga
kayo roon sa loob. Hihintayin ko lang iyong mga make-up artists na kinuha ko, isa
pa sa mga mababagal 'yon, eh."

What the heavens! Wala pa pala sila.

"I thought they're here already," rinig kong saad ni Lindsay.

"Wala pa, kaya nga hinihintay ko. Baka natanga na 'yong sumundo sa kanila at
naligaw."

"Sana makarating na po sila agad para hindi tayo ma-late sa kasal nina Future bro
at future sis-in-law," Emerald commented habang nakatingin din sa tinitingnan ni
Amber.

I agree. Hindi naman kasi magandang tingnan kung kami pa ang late na darating sa
church, 'di ba? Usually kasi sa mga kasal ay dapat nauunang dumating ang mga
entourage. Sana parating na nga sila.
"Are you sure na maghihintay ka rito? Ang init, oh," singit ko naman.

"Minsan may point din naman pala ang sinasabi mo, babaeng baduy. Erkey, sa loob na
tayo maghintay."

Maglalakad na sana kami papasok sa bahay nila nang may biglang may humintong kotse
malapit sa amin.

Kahit malayo ay hindi ako p'wedeng magkamali kung kaninong sasakyan ang nakikita
ko. Dahil aside from Amber, there's only one person I know who owns a car like
this...

...and it's no other than Shaun Birkins.

I knew it was him pero dahil tinted iyong car ay hindi ko maaninag kung sino ang
nakasakay sa loob.

I was only expecting Shaun kaya ganoon na lang ang gulat ko nang sabay na bumukas
ang magkabilang pinto ng sasakyan.

Sabay na bumaba sa magarang sports car sila Shaun at...Mikaela?

"Hi, Ate Mikaela at Kuya Shaun!" Sa aming lahat ay si Emerald lang ang bumati sa
kanila.

Nagtataka akong pinagmamasdan sina Shaun at Mikaela. Naglalakad si Mikaela ngayon

palapit sa kinarorooanan namin while Shaun took a cigarette and leaned back on the
car.

Habang hinihithit ang sigarilyong hawak niya ay deretso siyang nakatingin sa kung
saan kaya sinundan ko ng tingin ang tinitignan niya...si Amber...

...who was obviously stunned na makita silang magkasama ni Mikaela. Not to mention
the bouquet of flowers she was holding. She was looking straight at him then
malilipat kay Mikaela and then sa flowers na hawak niya.

Bakit ba kasi sila magkasama? And why was Mikaela holding a beautiful bouquet of
flowers?

What in heaven was happening?

Gusto ko sanang magtanong kung bakit sila magkasama pero I think I don't have the
right to do so.

I glanced at Amber and waited na magtanong siya or kahit na mag-react man

lang...pero hindi. She remained silent habang hindi inaalis ang mga tingin kay
Shaun.

Shaun was doing the same thing...staring at Amber, while puffing his cigarette.
Kaya nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. I was literally confused
and I didn't know what's going on.

I thought it was Amber and Shaun that had, you know, something...
Also, akala ko ay may something din kina Kuya Duke at Mikaela? Argh! Kaya ba hindi
gumising nang maaga si kuya kanina?

Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin. I think everyone was surprised to see
Shaun and Mikaela together.

"Wait a sec..." mabagal na sabi ni Lindsay. Confusion was clearly written on her
face. "...is Shaun courting you, Mikaela?" she asked directly.

Halatang nagulat at hindi inaasahan ni Mikaela ang tanong ni Lindsay. Mababakas mo

pati sa mukha niya ang awkward feeling. Napatingin siya sa hawak n'yang bulaklak
saka tumingin kay Shaun who was not breaking his gaze at Amber.

When Mikaela saw that, ibinalik niya ang mga tingin niya sa amin. Mukhang kahit
siya ay naguguluhan na rin sa sitwasyon. Ibinuka na niya ang bibig niya at mukhang
sasagot na sana nang biglang may mga sasakyan na tumigil a few meters away kung
nasaan kami.

One of them went out of the car and approached Amber. The lady was apologizing for
being late and discussing a few things kay Amber pero parang wala siyang naririnig
dahil deretso lang ang tingin niya kay Shaun.

Until the lady asked, "Ma'am? Anong oras po tayo magsisimula?" And that's the only
time she broke her gaze at Shaun. Tiningnan niya iyong babae from head to toe at
saka ito tinalikuran at naglakad papasok ng bahay.

"What was that?" Lindsay mouthed so I mouthed back, "I don't know," sagot ko at
saka nagsimula nang maglakad papasok.

"Let's get inside na po," dinig ko pang sabi ni Emerald sa mga makeup artists.

Mikazuki Knight's POV

Pinikit ko ang mata ko katulad ng sinabi ng makeup artist sa akin. She was dolling
me up using the same color as my wedding theme. Kung ako lang kasi, kahit simpleng
makeup lang ay pwede na. Kaya ko naman kasing ayusan ang sarili ko kahit papaano.

Pero hindi pumayag si Amber. She wanted everybody to look perfectly gorgeous at my
wedding. Ayaw niya raw kasing mag-stand out sa sarili kong kasal kaya as a gift,
kinuha niya ang mga kakilala niyang makeup artist para ayusan kami.

Alam kong mayroon din silang sariling taga-ayos ngayon. Hindi naman na
nakapagtataka kung bakit ganoon na lang karami ang mga kilala ni Amber. She's a
Lamperouge and also one of the most prominent jeweler shop owner, after all.

Nang sinabi ng makeup artist na okay na ay dumilat ako at nilingon ang sarili sa
salamin. I smiled when I saw my reflection. She asked me kung okay na raw ba and I
gladly said yes. I wanted to cry because of how happy I was with the result pero
pilit kong pinigilan ang sarili ko.

The artist was busy picking the shade of lipstick na ipapagamit niya sa akin nang
saktong may kumatok sa pinto. Sunod-sunod na pumasok doon sina Tita Aemie, Tita
Amesyl, kasama ang secretary ko at iba pang mga kasambahay.

I made sure that my secretary was also invited to my wedding. Kahit na nahihiya at
panay pa ang pagtanggi niya noong una ay tinanggap niya rin ang invitation ko.

Bukod kasi sa pagiging secretary ay isa rin siya sa mga naging tunay na kaibigan ko
noon pa man. Isa rin siya sa mga dahilan kung bakit ngayon ay nakatayo pa ang mga
negosyo namin. She saved the company while I was saving my family.

Pare-parehas silang may mga hawak na box. Patong-patong iyon kaya tinulungan na rin
sila ng iba pa naming kasama sa kwarto.

"Pakilapag na lang sa harap ni Mikazuki," utos ni Tita Amesyl kaya nagtaka ako.

"What are these for, Tita?" tanong ko. Nakatingin ako sa kanila gamit ang
repleksyon ng salamin. Hindi naman kasi ako makalingon sa likuran dahil inaayusan
din ang buhok ko.

"Those are the gifts you have received from your friends, majority from the Black
Organization, Yajis, and Roswells," sagot ni Emily na nasa tapat ko. She was
checking each gift carefully.

Gifts? Hindi ba dapat mamaya pa nila iyon ibibigay?

Hinintay ko munang matapos 'yong nag-aayos bago ko sila tingnan ng may pagtataka.
"Ngayon na po ba talaga dapat buksan?"

"Oo, Mikazuki. Regalo kasi iyan para sa bride lang talaga. Buksan mo na dali, baka
may barbie sa loob. Bigay mo na lang sa 'kin, Mikazuki, ah? Hehe."

Kahit naguguluhan ako ay sinunod ko na lang ang sinabi ni Tita Aemie.

Una kong kinuha ang isang kulay itim na kahon at may silver ribbon sa harap ko.
Katamtaman lang ang laki n'on at may tag sa may gilid kaya binasa ko ang nakasulat
doon.

To: Future sis

"Best wishes, future sis! And welcome to the family!"
From: Emerald and Baby Caliber Roswell

Napangiti ako. Ilang beses na yata nila akong winelcome sa family pero hanggang
ngayon ay hindi pa rin ako nasanay. It gave me a different kind of feeling. The
feeling of being truly welcomed and accepted.

Dahan-dahan kong hinatak ang ribbon para tuluyan nang buksan iyon at gano'n na lang
ang paghanga ko nang makita ko ang laman n'on.

It was a small dazzling jeweled tiara.

"Wow! Ang ganda, Ma'am! Bagay na bagay sa 'yo 'yan," the hairstylist commented in
amazement.

"Tiara? Feeling yata nitong anak ni Blood ay Disney princesses ang theme ng kasal,
eh. Saka meron namang nabibili niyan sa may palengke, maganda pa," sabi naman ni
Tita Amesyl. Hindi maganda ang timpla ng itsura niya.
Kinuha na iyon sa akin n'ong hairstylist. Ilalagay niya raw sa ulo ko pagkatapos
niyang maayos 'yong bun. Bagay na bagay daw kasi iyong pang-hold sa belo na isusuot
ko.

Sunod kong kinuha ang isang manipis pero mahabang box na kulay pula. At katulad
n'ong nauna ay may ribbon din ito kung saan nakatali ang tag kaya agad kong binasa
ang nakalagay para malaman kung kanino nanggaling.

So this one was from Trigger and Lindsay. Inside the box revealed a beautiful
crystallized necklace.

"Jusko, kailangan ba kumikislap-kislap? Baka masilaw naman 'yung pari kapag nakita
'yan."

"Huh? Pero insan 'di ba maliwanag lang naman dapat ang nakakasilaw? Wala namang
ilaw 'yang kwintas kaya paano makakasilaw?"

"Tigilan mo 'ko, Aemie Roswell."

"You should also wear that," sambit ni Emily. Nginitian ko lang siya at itinabi
muna ang kwintas.

She then handed me three smaller paper bags. Base pa lang sa mga nabasa kong brand
mula sa paper bag ay tiyak na mamahalin din ang mga iyon.

Ang unang bag na may tag ay galing kay Raven. He gave me a white silky
handkerchief. Silly. Nilagay niya na baka raw magagamit ko 'to mamaya. Maybe, kapag
umiyak si Bullet.

Ang sunod ay galing kay Kayden, sa loob n'on ay isa pang box na maliit na agad kong
nahulaan ang laman. It contained a beautiful pair of pearl earrings.

Napatingin tuloy ulit ako sa salamin. Wala pa nga akong suot na hikaw kaya isusuot
ko rin ito.

The next paper bag was kinda familiar. Madalas kong nakikita sa mall ang ganitong
brand. The tag was named after Duchess kaya na-excite ako sa laman n'on pero
nagtaka ako nang makita iyon.

Tig-isang pares ng medyas na kulay neon blue at neon pink.

"Baduy, ampota."

"Waaa! Ang cute nga, insan, eh. Ganiyan kaya iyong mga uso ngayon."

Natawa naman ako. It was cute pero hindi ko iyon masusuot ngayon. Hindi kasi fit sa
motif ng wedding pero susubukan ko siyang gamitin sa susunod.

Sunod na inabot ni Emily ang dalawang puting envelope. Magkasama iyon at sa labas
pa lang ay kita na agad na nanggaling mula kina Cody at Azure.

"Ano 'yan, cash donation?"

"Baka bill ng kuryente?"

Natawa ako sa mga komento nina Tita Amesyl at Tita Aemie pero hindi naman ako
sumagot dahil hindi ko rin alam.

Kinuha ko na lang ang papel na nasa loob ng envelope at binasa ang nakasulat doon.
Pero hindi pa man ako nakakailang pangungusap ay nakapagdesisyon na akong mamaya ko
na lang babasahin.

"Bakit sulat kinder 'yan? Humanda talaga 'yong batang 'yon pagkauwi mamaya," sabi
ni Tita Amesyl kaya natawa ako. Nasa may gilid ko na kasi sila kaya kitang-kita
nila ang bawat regalong binubuksan ko. Na-curious din siguro siya kung anong
sinulat ni Azure.

Medyo magulo kasi ang pagkakasulat nila at maraming bura-bura. Hindi ko rin
maintindihan ang ibang words kaya siguradong magtatagal ako kung babasahin ko iyon.

Wala na siguro silang maisip na iregalo kaya sulat na lang ang naisip nila. It was
cute, though.

Binalik ko sa parehong envelope iyon saka inilapag na rin muna.

Tinitingnan ko kung ano pa ang pwedeng buksan nang mahagip ng paningin ko ay isang
medyo malaking box. "What's inside that?" tanong ko.

Malapit iyon kay Emily kaya sinabi ko sa kanyang buksan na lang iyon para hindi na
niya buhatin palapit sa akin. She also gave me the tag kaya nalaman kong kina
Mikaela at Duke galing iyon.

"Oh, stuff for the baby."

Napahawak ako sa tiyan ko habang nakangiting nakatingin doon. Hindi pa naman ganoon
kalaki ang umbok ng tiyan ko pero sa tingin ko ay kumpleto na agad ang gamit ng
anak ko.

"Waaa! Tingnan mo, Mikazuki, ang cute naman nito!" masayang sigaw ni Tita Aemie
kaya napatingin ako sa kanya. Hawak niya ang isang box na may ribbon at inabot sa
akin. Medyo mabigat iyon kaya inilapag ko sa vanity table na nasa harap ko.

It was from Grayson and Alexa Cesare.

Inside it was a set of bracelets. Lahat iyon ay nagkikintaban dahil sa diamonds na

nakalagay doon. The box also had a lot of space. Pwede ko rin magamit ito para
paglagyan ng iba pang alahas na meron ako. It's a jewelry box.

"Jusko, mga kabataan talaga ngayon. Kung saan saan nagwawaldas ng pera."

"Tama ka, insan. Bakit naman ganyan kadami iyong bracelet eh dalawa lang naman ang
kamay ni Mikazuki? Alangan naman ipasuot kay Bullet 'yong iba? Pwede namang dalawa
lang ang bilhin, eh."

They had quite a point. Nahihiya nga ako because they didn't need to spend this
much money for my wedding.

I made a mental note in my mind to not to forget to say thank you to them.

"From Amber Lamperouge and Shaun Birkins." Sunod na inabot sa akin ni Emily ay
isang long brown envelope. Nagtataka akong nakatingin doon dahil papeles lang naman
ang madalas na nilalagay sa mga ganito.

Maingat kong kinuha ang papel na nandoon.

"Buti pa 'yang mga 'yan, papel lang sapat na—" Hindi lang si Tita Amesyl ang
napahinto. Kahit ako dahil hindi makapaniwala.

Damn these two! Did they just give me a 2-hectare lot and a mansion?

My goodness. Mukhang hindi na namin kailangang bumili ng bahay ni Roswell, ah.

"Bwisit talaga 'yang batang 'yan. Napakagastadora. Isa pa 'yang sunog na 'yan.
Akala ba nila madaling kitain ang pera?" gigil na saad ni Tita Amesyl kaya
napalitan ng tawa ang gulat ko.

"Eh pero insan, 'di ba hindi naman sila nanghingi sa 'yo ng pera pambili n'on?"

"Tumigil ka nga, insan. Isa ka pa."

Natawa ako kaya natigilan silang dalawa. Nagpatuloy na lang kami sa pagbubukas ng
mga regalo habang inaayusan ako. Kaunting oras na lang kasi ang natitira sa amin at
kailangan ko nang magbihis.

Hindi ko alam kung ilang minuto ang ginugol namin sa pagbubukas ng nga regalo pero
nakaalis na rin sina Tita Aemie at Tita Amesyl para magbihis.

Maya-maya ay may kumatok sa pinto, pumasok doon si Katana na ngayon ay nakabihis na

rin.

"Woah, you look stunning, Katana!"

"Thank you, Ate Mikazuki. You're the most beautiful bride I've ever seen."

"Grabe naman...but, thank you."

"Here's mine and Lionel's gift for you."

"Hindi na sana kayo nag-abala pa," sagot ko as she handed me a box.

"Don't think about it too much, Ate. Note lang naman iyong kay Lionel d'yan," biro
niya kaya pareho kaming natawa.

Dahan-dahan kong binuksan ang box at nakita roon ang isang baril.

Tumingin ako nang makahulugan kay Katana at tinanguan niya naman ako. Good thing I
prepared a leg holster kaya may paglalagyan ako nito.

I closed the box at kinuha ang nakatiklop na papel na kasama sa binigay ni Katana.
Ito raw iyong sinasabi niyang note ni Lionel kaya binasa ko muna.

"Congrats, Mika-chan! Note muna kasi hindi pa ako prepared. Mamaya na iyong gift
ko, para surprise.
Best wishes, Mika-chan."

-Lionel

Napailing ako at napangisi. This man...

Cody Lerwick's POV

Wan las glans muna sa salamin ng kwarto ko para makita kung perpek na ba ang
kagandahang lalaki ko.

Syet! Ang bangis mo talaga, Cody! Gwapong-gwapo, walang bago.

Nang makuntento ay tumulak na ako palabas ng kuwarto ko at dumeretso sa kotse kong

manang-mana kanino pa ba? E di sa may-aring ubod ng guwapo rin.

Nang mapaandar ko na ang makina ng sasakyan, sinimulan ko nang mag-drayb papuntang

simbahan.

Takte! Totoo nga pala talaga ang kasabihan na sa hinaba-haba man ng prusisyon ay sa
simbahan pa rin ang tuloy.

'Yan siguro ang moto nina Bossing kaya ngayon ay tuloy na tuloy na talaga ang kasal
nila. Gud por dem naman kasi awer naman ako sa mga pinagdaanan nila at alam kong
labis din silang nahirapan.

Alam kong masyadong pang maaga para magpunta sa simbahan pero, men! Wala naman
akong magawa sa bahay at mas lalong wala naman akong chiks na susunduin. Ayoko rin
namang pumunta sa bahay nina Lampe dahil shur na shur akong puro kopol sila roon.

Inaya kasi ako ni Lampe kung gusto ko raw ba munang magpunta roon para magpalipas
ng oras at hintayin na matapos ang mga gerls na mag-ayos pero humindi na lang ako.
Hindi naman ako papayag na api-apihin ako roon dahil lang singgel ako, 'di ba?

Kaya nag-desayd akong mauna na lang sa simbahan dahil malay naman natin ay may
isang swerteng binibini ang mabihag ng kagandahang lalaki ko. Der is no harm in
traying' ika nga nila.

Malay n'yo ay ako na pala talaga ang susunod na ikakasal pagkatapos nina Bossing
Bullet. Tengene, ambilibabol!

Dahil nga maaga pa ay hindi ako naabutan ng trapik kaya mabilis akong nakarating ng
simbahan at agad na nag-park kung saan may abeylabol na ispeys. Marami-rami na ring
mga kotse ang nakaparada rito pero wala pa rin talagang mas babangis pa sa kotse
ko.

Ampupu! Dapat pala sa aysoleyted na lugar ako nag-park para hindi masyadong stand
awt.

Hinayaan ko na muna iyon, mamaya naman ay dadrating na rin ang mga kasama ko at
shur akong mga magagarang kotse rin ang gamit nila. Kinuha ko ang sheyds ko dahil
ayokong masilaw sa taas ng araw bago tuluyang bumaba ng sasakyan.

May mataas na hagdan ka pang aakyatin bago makarating sa lugar kung saan mismo
nakatayo ang simbahan at habang naglalakad paakyat ay kaliwa't kanan na ang mga
nakikita kong mga lalaki na naka-itim na sut. Mukhang mga badigards ang itsura
nila.
Tinungo ko na ang naglalakihang pintuan ng simbahan at lumapit sa may palangganang
marbol. Sinawsaw ko ang daliri ko roon para makakuha ng holi water saka—ehem—
nagsayn op da kros.

Isa 'to sa mga itiuro ni Tita Amesyl nang minsang isama niya kaming magsimba no'ng
mga bata pa kami nina Lampe.

Ang sabi pa niya kapag nahuli niya kaming hindi nagbibigay galang ay lulunurin niya
kami sa holi water. S'yempre sino ba namang gustong malunod sa holi water, 'di ba?
Hanggang sa nakalakihan na rin namin ang mga ganitong asal.

Nang matapos ako ay umupo ako sa pinakadulong hanay at inalis ang suot kong shades
para tulad ng nasa plano...pasadahan ng tingin ang mga taong naririto at suriing
maigi.

Marami-rami na rin ang mga bisitang nandito. Lahat sila ay mapapansin mong abala sa
kani-kanyang ginagawa.

May dalawang kumpol ng mga lalaki ang nag-uusap-usap habang pasulyap-sulyap sa

paligid at sinusuri din ang mga taong nandito sa loob.

May isa pa akong natanaw hindi kalayuan sa akin na abala sa pagkuha ng larawan
gamit ang telepono na hawak niya, pagkatapos ay magiging abala siya sa pagtipa sa
selpon. Kanino niya naman kaya sini-send ang mga iyon? Hindi naman siya mukhang
potograper kaya nakasisiguro akong hindi iyon ang intensyon niya.

Kahit na nasa loob ng simbahan ay hindi mo maaalis na halos lahat ng nandito sa

loob na mga miyembro sila ng iba't ibang mapya organizeyshon dahil kahit bawal ay
karamihan sa kanila nakalabas ang mga dalang baril. Potek!

Habang abala ako pag-iisip ay nasulyapan ko ang mga kalalakihang na nag-uusap

malapit sa mga rebulto. Hindi ko alam kung ano ang pinag-uusapan nila dahil malayo
sila sa akin at hindi ko naririnig. Napansin ko lang talaga dahil lagpas isang
minuto nang nasa bulsa n'ong isang lalaki iyong kamay niya.

Ampotek! Dats nat haw yu stand praperli, ma men! Beysik ruls lang 'yan sa praper
standing at praper etiket.

Ano ba ang tinatago't kinakapa n'ya roon?

Hindi kasi maganda tingnan dahil parang may tinatagong kung ano sa bulsa. Parang
nagkakamot na hindi mo maintindihan. Hindi nakakagwapo. Petengene!

Muli kong isinuot ang sheyds na dala ko at nag-umpisang pasadahan ulit ng tingin
ang kabuuan ng simbahan.

Inisa-isa kong muli ang mga bisita nang biglang mapadapo ang mga mata ko ang isang
babae na animo'y inosenteng batang nawawala dahil patingin-tingin siya sa paligid.

Ampupu! Ang cute naman niya.

Pakiramdam ko naramdaman niya na nakatingin ako sa kanya dahil bahagya siyang

lumingon kung nasaan ako. Buti na lang talaga at nakasuot ako ng shades dahil kung
hindi ay baka mag-assume ang mga tao na tinitingnan ko sila.

Mahirap na, mamaya mapol sila sa mapupungay kong mga mata.

Bahagya pa niyang ikiniling ang ulo niya na parang binabasa ang mga galaw ko. Mula
sa pagtataka ay biglang ngumiti siya nang malapad. Petengene! Bakit ang kyut niya?

Nagpanggap pa rin akong hindi nakatingin sa kanya dahil nakasuot naman ako ng
sheyds kaya ibinaling na lang niya ang tingin at umalis na sa kinatatayuan nyla
kaya inilipat ko na rin sa iba ang paningin ko.

Patuloy pa rin ang pagpasok ng mga bisita. May pumapasok nang mag-isa at hahanap ng
kakilala. May mga mukhang magshota. Mayroon pa ngang pumasok na may dalang malaking
bag na itim na para bang may lamang mga kung ano-ano sa loob n'on. Petengene!

Mukhang hindi nainporm na kasalan ang a-atendan n'on, ah? Parang lagejs bag na kasi
iyon at hindi naman angkop na dalhin sa kasalan. Naglayas kaya ang isang 'yon?

O baka naman nandoon iyong regalo para sa ikakasal kaya nilagay muna sa bag, 'di
ba?

Ampupu. Bakit ba pinapahirapan ko pa ang sarili ko na mag-isip sa trip ng ibang

tao? Hindi nakakadagdag ng kagandahang lalaki, sa totoo lang.

Marami pa talagang ibang bisita na hindi ko na lang ididiskrayb dahil lahat naman
sila ay walang panama sa kagandahang lalaki ko. Marami ring chikababes dito na shur
na shur akong maiinlab sa kagwapuhan ko pero...

Potek! I kenat weyt por da weding tu happen. En aym shur ebriwan was piling da seym
wey.

wattpad.com
My Husband is a Mafia Boss (Season 3) - Epilogue Part 3 - Page 8
by Yanalovesyouu
25-32 minutes

Lindsay Lee's POV

Kanina ko pa gustong ulitin iyong tanong ko na hindi nasagot kanina no'ng nasa
labas kami, but I was fighting whether I should ask it or not in my thoughts
because I didn't want to make everybody uncomfortable again.

I knew and felt the awkward atmosphere earlier kasi no'ng hindi ko napigilang
magtanong. Hindi ko nga alam kung dapat bang magpasalamat ako sa pagdating n'ong
crew na mag-aayos sa amin dahil agad na nabaling sa kanila ang atensyon ng lahat.

What could I possibly do? I was really astounded by what I witnessed, but I can't
and shouldn't express what's going on inside my mind. The rest of us certainly
wanted to ask questions as well, I was just too eager and curious to do so first.
Trigger messaged me and asked kung ano na raw ang nangyayari sa amin dito. I just
replied to him na tapos na akong ayusan at naghihintay na lang sa iba. After that
ay ibinaba ko ulit ang cellphone ko.

Sigurado akong nasa simbahan na sila para batiin ang mga bisita na siguradong mga
business partners nila kasama na ang iba pang mga kasamahan ni Bullet para hintayin
ang pagdating ng bride.

Tahimik lang akong nakaupo ngayon sa one-seater sofa nina Amber habang pinanonood
sila. Particularly, si Mikaela at ang bouquet na nasa tabi niya.

Hindi na niya nabitawan iyon hanggang sa makapasok kaming lahat sa loob ng bahay ng
mga Lamperouge at itinabi na lang sa kanya. Kanina pa kasi ako nagtataka kung ano
talagang meron sa kanila ni Shaun.

And speaking of Shaun, he didn't even bother to come in nang dumating siya rito
kanina. Umalis din siya agad nang makapasok kaming lahat.

All this time, I thought that Amber and Shaun had something na hindi lang nila
sinasabi tapos ngayon ay makikita naming kasama ni Mikaela si Shaun dito at may
dala pang bulaklak?

What's the reason behind this?

I also found myself bothered and worried because of Amber's reaction. I quickly
noticed how she was taken aback earlier no'ng makita silang magkasama but she
quickly composed herself na parang walang nangyari. Tahimik lang si Amber hanggang
ngayon, na pasimpleng sumusulyap kay Mikaela at sa bulaklak.

On her usual state, kahit sabihin niyang wala siyang pakialam ay magtatanong siya
kung anong meron at babarahin sila. But she chose to stay silent.

Not unless magsasalita siya para utusan si Lovelle.

Here's another thing kung bakit mas pinili ko na lang na maging tahimik. Awkward na
nga ang atmosphere, mas nagiging awkward pa dahil narito ngayon si Lovelle, heeding
at Amber's every order.
"Oh," sabi ni Lovelle habang inaabot kay Amber ang isang set ng alahas na pinakuha
niya sa kuwarto.

"Lapag mo r'yan," balewalang sabi ni Amber. Hindi man lang tiningnan iyong inaabot
ni Lovelle.

"Will you even bother to use these?" tanong ni Lovelle habang nilalapag ang mga
alahas sa center table na kaharap ni Amber.

"Iniisip ko pa," sabi niya na ikinalukot ng mukha ni Lovelle. Mukhang na-realize na

niya na wala naman talagang paggagamitan si Amber ng alahas na iyon. Tulad ko ay
ayos na rin ang makeup, buhok, damit at mga alahas ni Amber. Hinihintay na lang
talaga namin ang mga kasama namin na inaayusan pa ngayon.

"Doon ka nga muna, linisin mo iyong mga gamit na hindi na nila gagamitin,"
pagtataboy ni Amber nang makitang nakatayo pa sa gilid niya si Lovelle na parang
anumang oras ay mananakit na.

Funny how she used to be our enemy pero nandito siya ngayon sa bahay nina Amber. I
heard that they were going to stay here dahil iyon daw ang gusto ni Tita Amesyl. I
can't say good luck, though.

Louie Birkins is Tita Amesyl's best friend and knowing na parehas nang walang
magulang sina Lovelle, it's one reason why she probably thought na kupkupin sila.

"Hoy, ikuha mo nga ako ng tubig," utos na naman ni Amber kaya nalukot na naman ang
mukha ni Lovelle at umirap. Nakita iyon ni Amber pero tinaasan niya lang ng kilay
si Lovelle na walang nagawa kundi sundin siya nang padabog.

"Kung may gusto kang gawin, iutos mo na lang sa kanya," biglang sabi ni Amber.

"Huh?" gulat na tanong ko.

Mukhang nakita niya akong tinitingnan kung paano niya itrato si Lovelle.

"Nagka-love life lang, nabingi na," bulong niya pero narinig ko naman iyon. Hindi
naman ako napikon because I knew that's how Amber really was. And to be honest, I
might find it suspicious if she wasn't like this every time I saw her.

"Utusan niyo lang 'yang si Lovelle. Bilin mismo ni Mama 'yon para matuto raw sa
gawaing bahay, saka para magkasilbi naman siya rito," sabi niya sa amin.

I was dumbfounded. As much as I wanted her to suffer as payment for what she did,
along with Les Solitaires ay hindi ko pa rin kayang utus-utusan siya kagaya ng
ginagawa ni Amber.

I didn't have the guts to tell her off, kahit nga 'yong nararamdaman ko noon kay
Trigger ay hindi ko agad nasabi. Kidding aside, I was really uncomfortable with
bossing around people.

Tama na siguro iyong si Amber na lang ang nag-uutos. Nakikita ko naman kay Lovelle
na kahit ayaw niya ay wala siyang magawa kung hindi ang sumunod. She didn't have a
choice either because she was under Lamperouge's guidance now.

I can see her slowly becoming diligent, and that's good enough for me.

"Don't you think you're being too much, Amber?" dinig kong singit ni Duchess.
Nakikinig pala siya sa amin kahit na nakapikit siya dahil mine-makeup-an pa siya.

"Tama lang 'yan para malaman niyang hindi siya prinsesa rito. Hindi puwede na
makikitira lang siya rito nang libre nang walang ginagawa. Kung hindi, makakakita
talaga sila ng lumilipad na aparador mula kay Mama."

"And your plan para tumino sila is by telling her to get something for you na hindi
mo naman kakailanganing gamitin?"

"Ang KJ ng mga 'to. Heller? Mas madali pa nga 'yong mga inuutos ko kumpara sa
pinapagawa sa kanya ni Mama. Ikaw kaya paglinisin at pagkuskusin ng kaldero nang
walang gloves?"

"Pinagawa ni Tita Amesyl 'yon?"

"Oh my golly, Ate Lovelle must be very tired of doing that po," singit naman ni
Emerald. Natawa rin siya bago magpatuloy. "But tama naman po si Ate Amber, she
needs to learn. Tinutulungan ko nga rin po si Mom-in-law tuwing binibisita ko si
Baby Caliber, eh."

Mabait si Tita Amesyl but she's strict. Alam ko iyon dahil halos sabay-sabay kaming
lumaki at nakita ko kung paano niya pagalitan sina Azure at Amber.

Her way of disciplining her children was kind of...traditional.

Speaking of magkakapatid, kanina pa nga kami rito pero hindi ko pa nakikita ang
ibang mga kapatid ni Lovelle. Tumingin pa ako kung saan nakatambay si Azure to see
if they were together but when I saw that they weren't there ay nagtanong na ako.

"By the way, Amber, where's Shinji and Ryuu?"

Ari Hofer's POV

Kararating-rating ko lang pero busy na kaagad akong makipagnegosasyon sa ilang

bisita na narito na ngayon sa simbahan.

Dumeretso na kasi agad ako rito pagkatapos kong ibigay kay Master Shinji iyong mga
bulaklak na pinabili niya. Ni hindi man lang nga nagpasalamat at ang mas malala pa
ay hindi man lang ako binayaran. Awit talaga!
Lugi na ako sa pagod, lugi pa ako sa bulaklak. Napakamahal kaya n'on.

Maaga-aga pa pero marami-rami na rin ang mga bisitang nandito. They were mostly
famous, wealthy and prominent. Pero meron din namang mga hangal na nagpapanggap
lang na kakampi.

Hindi ko na rin mapigilang hindi makipag-usap dahil siyempre, hindi dapat

pinalalampas ang mga ganitong pagkakataon.

"I'll just tell you when I have decided on what you are proposing," saad ko sa
kausap ko at tinalikuran na siya. As if naman na papatol ako sa pinagsasabi niya.

He wanted me to be an investor on his company pero nagkamali siya ng nilapitan

dahil bago pa man niya ako kausapin at magpakilala ay kilala ko na siya. Maganda
ang negosyong meron siya but he happened to be an unhealthy gambler.

Ayun, naging hangal. Napabayaan ang kompanya and now he was desperately searching
for a hero na magsasalba sa kompanya niya. Which I would not prefer to be myself.

Pass na lang dahil I deserve better.

Tinalikuran ko na rin siya pagkatapos n'on dahil nakita kong kapapasok lang sa
simbahan n'ong magkapatid na feeling Yamaguchi. Sinalubong ko agad sila nang may
kasama pang ngiti.

Maayos naman ang pagkakangiti ko sa kanila pero no'ng makita nila ako ay
nakasimangot na sila agad. Napangisi tuloy ako. Alam kasi nilang uutusan ko sila.

"Parang gusto ko ng Frappe na BJ flavored, dalawa na para pati si Master meron,"

sabi ko sa kanila.

"May ganoon ba?" takang tanong ni Ryuu.

"Grabe ka naman, p're. Paghahanapin ko ba kayo ng wala?"

"Sino nagsabing hahanapan ka namin ng gano'n?" Si Shinji naman ngayon ang

nagsalita.

"Ay hindi ba. Sige, sorry na lang." Akma kong kukunin ang cellphone ko sa bulsa
habang patuloy sa pagsasalita. "Tawagan ko na lang si Mrs. Lamperouge na bawal
palang utusan 'yong mga ampon niya—"

"Fine! Fine!" sagot niya kaya natawa ako sa loob ng isip ko. Kitang-kita kasi sa
mukha nilang dalawa na nag-panic sila nang marinig ang Mrs. Lamperouge.

Hindi ko nga alam kung tama bang Mrs. Lamperouge ang itawag ko sa nanay nina Azure
at Lodicakes Amber. Narinig ko kasi na 'mama' ang tawag ni Master sa kanya kaya
feeling ko dapat 'mama' rin kasi parang magkapatid na rin naman kami, 'di ba? Mukha
rin namang mabait ito.

"Asshole," bulong ni Shinji pero narinig ko iyon kaya nagkunwari akong nagulat.

"Awit naman sa 'yo. Nasa simbahan tayo, oh. Nakatingin sa 'yo si Lord."

"Shut up," inis na tugon niya saka tinalikuran ako kasama n'ong kapatid niya. Wala
naman silang choice dahil buti na lang talaga at nasabihan ako ni Lodicakes Amber
na puwedeng utus-utusan iyang dalawa. Gusto raw kasi ni Mrs. Lamperouge na hindi
sila mai-spoil.

Habang naglalakad ako sa simbahan para sana makipag-usap pa sa iba ay may lumapit
sa aking babae.

"Woah, I can't believe you're here," hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya nang
huminto siya sa harap ko.

Matagal-tagal na rin simula no'ng huli ko siyang makita kahit na alam ko namang
nasa tabi-tabi lang sila palagi. Hindi kasi sila pala-labas at mas gustong
kumikilos nang tahimik. Tulad ng amo nila.

"Of course, I wouldn't dare miss this event. Boss will kill me, kung sakali," she
answered.

"Sabagay."

She raised her hand and used it to comb her pixie cut hair and flattened the crease
on her dress. Nagulat tuloy ako dahil ngayon ko lang na-realize na naka-dress pala
siya.

I couldn't believe that I'll be able to see this woman wearing a dress. Madalas
kasi 'tong nakasuot ng pants at leather jacket kapag nakikita ko, kaya minsan
napagkakamalang lalaki. Pero bagay naman sa kanya 'yong dress. Babaeng-babae, ah.

"Anyway, have you seen Shaun anywhere?" tanong niya kalaunan.

"Miss mo na, 'no?"

"I'd rather wear large ribbons in my hair than to hear that. Don't you have any
taste, at all?"

Halos matawa ako sa pagkalukot ng mukha niya. Wews, diring-diri kay Master.
Sabagay, alam ko naman kasi kung ano iyong mga tipo niya.

"Awit, lods, joke lang naman. Wala pa si Master. Hinihintay ko nga ring dumating
dahil pinabilhan ko siya ng BJ frappe."

"Just tell him that I'm looking for him when he arrives, okay?"

"Sure, lods!" sabi ko na may kasama pang pagsaludo. Hindi naman na siya sumagot pa
at tinalikuran na rin ako para bumalik sa mga kasama niya.

Nag-ikot-ikot ulit ako. Nakikipag-usap. Nakikipagkilala.

Paulit-ulit lang dahil ano pa bang aasahan mo sa mga negosyante kapag nagsasama-
sama? Mga kunwaring nakikisalo pero low-key nagpapayabangan ng kayamanan. Akala mo
naman talaga aabot sa kalahati ng pera ni Master iyong mga pera nila. Kahit
pagsama-samahin n'yo pa. Awit!

Sunod kong nakita si Cody Lerwick na nasa may pinakadulong row ng upuan. Nakaupo
lang siya roon at mukhang natutulog. Nakasuot kasi siya ng sunglasses kahit wala
namang nakakasilaw rito sa loob.
Pero mukhang hindi naman pala siya tulog dahil no'ng makita niyang nakatingin ako
sa kanya ay kumaway siya sa akin saka ako nilapitan. Feeling gwapo, hayop!

"Hofer? Alam ko naman na bukod-tangi 'tong kagwapuhan ko kaya napatingin ka,"

komento niya nang makalapit.

"Awit, lods. Mukhang katatapos mo lang managinip, ah?" tanong ko sa kanya pero
parang hindi naman niya ako naintindihan. What's new?

Nagkunwari na lang akong tumingin sa taas. "Wow, ang taas pala ng sikat ng araw
dito."

"Ah, ito ba?" Tinuro niya ang suot niyang sunglasses saka tinanggal at saka
binulsa. "Sinuot ko lang para seyp. Mahirap na, baka mainlab ang mga chikababes sa
mapupungay kong mga mata."

"Akala ko sina Master at Lodicakes Amber lang ang Joker. Ikaw rin pala."

"Pawang katotohanan lamang tayo rito, men."

"Oks, sabi mo, eh."

"Bakit napaaga ka rin pala rito?"

"Wala lang."

"Naghahanap ka rin ng chikababes 'no? Hayaan mo, 'pag may nakita ako, ipapakilala
ko sa 'yo. Mukha ka kasing lownli."

"Awit, pass." Loyal ako 'no. And speaking of...

Habang dumadaldal ng kung ano-anong kahangalan si Lerwick sa harap ko ay pasimple

kong kinuha ang cellphone ko sa bulsa ko. Chineck ko lang naman kung may message na
siya, pero wala pa naman. Baka busy pang mag-ayos.

Chill lang naman ako rito pero iyong pakikipag-usap kay Lerwick eh medyo hindi
chill. Hindi naman kami gaano magka-close at ayokong magpalamig sa kahanginan niya.
Sobra-sobra na nga si Azure tapos dumagdag pa siya.

"Sa labas muna ako, p're," pagpapaalam ko sa kanya pagkatapos niyang magsalita.

"Syur, syur. Ingat, 'tol!" sabi niya kaya tuluyan ko na siyang iniwan doon.

Plano ko sanang dito na lang mag-abang pero paglabas ko ay saktong kakababa lang ni
Master Shinji sa sasakyan niya kaya sinalubong ko na siya agad.

"Yo!"

"Mama mo, yo," sabi niya saka sumandal sa kotse niya at nagsindi ng sigarilyo.
Inalok niya pa ako n'on pero tinanggihan ko.

"Ops, wala akong mama."

"Same."
Dahil tama naman kami pareho ay iniba ko na lang ang usapan.

"Kumusta? Naibigay mo ba iyong bulaklak?" tanong ko.

"Negative."

"Negative?"

-Flashback-

"Anong klaseng bulaklak ba?"

"Kahit ano."

Wala namang kahit anong bulaklak. Awit talaga! Minsan talaga 'di ko maintindihan
'to, eh.

"Maraming uri ng bulaklak, Shinji, in case you didn't know," sagot ko sa kanya pero
parang wala naman siyang paki sa sinabi ko.

"Pumitas ka na lang d'yan sa halaman sa labas. O pwede rin kumuha ka na lang sa

sementeryo para tipid o kaya tig-sampung pisong sampaguita."

Awit?

Tiningnan ko pa siya sa mga mata dahil hindi ko alam kung seryoso ba siya na ganyan
lang ang ibibigay niya. Mukha bang tumatanggap ng ganoon si Lodicakes Amber?

Sampaguita? Ano siya, poon?

Pero busy na naman si Shinji sa pagkalikot sa cellphone niya at parang hindi man
lang niya naramdaman na naninigurado ako. Ganyan 'yan kapag seryoso siya at wala ng
planong ulitin pa ang sinabi niya.

"Bakit ba bibigyan mo ng bulaklak si Lodicakes Amber?" I asked out of nowhere.

Hindi ko na kasi mapigilan ang hindi ma-curious dahil alam ko, first time lang
'tong gagawin ni Master Shinji.

Hindi 'yan mahilig mag-effort sa mga bagay-bagay dahil hindi ko naman sinasabing
tamad siya, pero parang ganoon na nga.

Mukhang wala naman siyang balak sagutin ang tanong ko kaya nagsalita na lang ulit
ako ng mga naisip kong dahilan.

"Nagsisimula ka nang manligaw kay Lodicakes Amber, 'no? Eh, ano'ng sabi?" usisa ko.
Wala na naman akong nakuhang sagot sa kaniya.

Pero dahil siya si Master, silence means no. Pero hindi rin naman imposible.

"Siguro..." pagpapatuloy ko. "...may kasalanan ka, 'no? Kaya magbibigay ka ng

bulaklak para mag-sorry? Awit, sa 'yo, Master. Bakit ka ganyan?"

Still, silence.

Hindi rin yata.

Ano pa bang pwedeng dahilan? Hindi naman din kasi ako palabigay ng bulaklak sa kung
kanino man. Mga magulang ko lang naman ang binibigyan ko ng ganoon kapag dinadalaw
ko ang puntod nila. Pero hindi naman patay si lodicakes para bigyan ng bulaklak.

"Awit! Master, nambabae ka ba? Nahuli ka ba ni lodicakes na may kasamang babae at

manunuyo ka ngayon? Wew! Akala ko pa naman loyal type ka, Master."

Pero parang imposible naman iyon. Bukod sa tamad si Master Shinji, hindi rin siya
mahilig makipagsalamuha sa ibang tao. Saka sabi ni lodicakes na hindi naman
attractive si Master na pinaniniwalaan ko naman.

Wala na. Lahat na ng pinaka may sense na dahilan ay nasabi ko na pero wala naman
siyang sinagot doon.

"Trippings mo lang siguro, 'no..." bulong ko.

"Puwede pero depende."

Hindi ko in-expect na sasagot siya sa huling sinabi ko. Pero wala rin namang saysay
iyong sagot niya kaya nagtanong pa ulit ako.

"Weh? Bakit nga?"

"Kailan ka pa naging chismoso, Hikari?"

"Judger mo, lods. 'Di ba pwedeng concerned lang?"

"K. Thanks."

Hindi na ako sumagot.

Kinuha ko na lang ang cellphone ko at nagsimulang maghanap ng mga mamahaling flower

shop na malapit dito.

"Ipapa-deliver na lang ba sa bahay ng mga Lamperouge para kunwari secret admirer

ka?" tanong ko.

"Hindi."

Buti naman. Mukha rin kasing hindi naman tatanggapin ni Lodicakes Amber iyon kapag
hindi niya alam kung kanino galing. Trust issues yarn?

"Ako na lang magdadala sa kaniya?" suggestion ko.

"Hindi."

Huh?

"Sino'ng magdadala? You can't expect the flowers to walk by itself."

"Ako. Oks na? Tsk. Ang ingay mo. Bumili ka na nga."

Imbis na mainis sa sinabi niya ay nginisian ko lang siya at mapang-asar na tumingin

sa kanya.

"Effort mo sa part na 'yan, Master. Dapat na ba akong magpa-lechon?" pang-aasar ko

sa kanya pero sinamaan niya lang ako ng tingin kaya natawa na ako.

Kanina ko pa talaga pinipigilan ang matawa simula no'ng maalala ko na may plano nga
pala sina Lodicakes Amber at ang mga babae sa Black Organization na roon mag-ayos
sa bahay nila para sa kasal.

... and Shinji wasn't invited, that's why he's making an excuse to see her.

-End of Flashback-

"Ano'ng nangyari, lods? Tinanggap ba? Bakit nandito ka na agad?" tanong ko ulit.
Medyo nagtataka na ako dahil mag-isa lang kasi siyang dumating.

Kung sakaling tinanggap iyon mula sa kanya ay mataas ang possibility na sabay
silang pumunta rito, 'di ba?

Busted na ba si Master Shinji? Pft!

"Failed iyong bouquet na pinili mo." Nanlaki naman ang mata ko dahil doon.

"Luh, bakit?"

"Dapat kasi sinunod mo na lang iyong sinabi ko."

"Are you serious?"

"Duh, mukha ba akong nagjo-joke?"

The heck? Failed? Hindi ako makapaniwala dahil ibig sabihin n'on ay failed din ang
pagpili ko ng bulaklak, hays.

Hindi ba nagustuhan ni lodicakes iyong bulaklak? Ano bang mga trip n'on sa
bulaklak? O baka naman kasi 'di siya mahilig? Sabi na dapat talaga alahas o kotse
na lang binigay ni Master Shinji, eh.

"Weh? Baka busted ka lang, eh," paninigurado ko.

"Di mo sure."

"Eh, ano'ng nangyari?"

"Wala lang."

"Wala?"

"Failed nga. Iba ang kumuha."

Nagtaka na naman ako. "Sino?"

"Basta."

Dedicated pa naman iyon para kay Lodicakes Amber talaga. Puro mamahaling bulaklak
iyon. Pati iyong papel na ginamit ay mahal. Kung mayroon nga lang branded katulad
ng mga ginagamit niya ay 'yon sana ang ipapalagay ko, eh.
"Mas prefer niya lang yata iyong sampaguita."

"I highly doubt that."

"K."

"Ayos lang iyan, Master. Nakita mo pa rin naman, 'di ba? Kaya 'di pa rin failed,"
sabi ko at tinapik pa siya sa likod niya.

"True."

Baka sablay lang talaga dumiskarte 'tong si Shinji. Hindi ko na lang mas kinulit
pa. Dapat dito iniintindi na lang, nagbibinata kasi.

"Oo nga pala, si Lyra..." sabi ko. Kumunot naman ang noo niya sa pangalang
binanggit ko. "She was looking for you."

"Nasaan?"

"Nasa loob."

"Oks," sabi niya saka tinapon ang upos ng sigarilyo niya at naglakad papasok sa
simbahan.

Hindi na muna ako sumunod dahil alam ko namang hindi rin ako relate sa pag-uusapan
nilang dalawa. At saka...baka makita ko siya rito.

Bullet Roswell's POV

I didn't know how long I've been in front of the goddamn mirror. I just kept on
looking at myself. I don't typically check to make sure I look decent every time I
go out. Not until today did I begin to worry about my goddamn looks. I can't
believe I was wearing a tux at a wedding...my wedding...our wedding.

Am I fucking nervous? Hell of a world.

That's why I was the only person in the room. I specifically told them that no one
would go into the room, and that I could handle getting ready on my own.

Second, I didn't want them to see how fucking nervous I was right now.

I could literally feel the cold sweat on my forehead as I swiftly wiped it, as well
as the trembling of my knees.

People never ceased to praise me for my intelligence and talent. That I always had
a concrete plan in my head, but why weren't those fucking ideas working now?

I was not an excessive thinker by any stretch of the imagination, so why did I look
like one now?

Fuck! Was it because of our wedding?

For sure...

When the door was knocked on, my thoughts stopped. I watched and I was going to say
something to stop anyone from coming in. But when I saw it was dad, I just let him
in.

He walked quietly next to me, watching me through the mirror complex. I, however,
just looked at him while he examined me.

"You are nervous," he declared after a lengthy silence.

I was unable to answer at this time. My fucking ego would rather deny it, but what
else was meaningful? He's my father. He knew how I felt.

Instead, I took a long breath to try to cover off my irritation. He noticed it, and
when we looked at each other, we couldn't help but make a mockery of each other.

"Make the most of the moment, son," he said.

"I'm trying, Dad. But fuck! I can't help but feeling anxious about it."

"Let it be. That's how things work, son. We can't guarantee everything. There are
things that you are not sure will work as planned, and that will make you anxious
about," he spoke in a meaningful way and that concerned me. What's that supposed to
fucking mean?

"Dad, are you saying that—"

I was unable to complete my question because he laughed in my face again.

"I was just messing around, son. You're so edgy. Mikazuki isn't going to run off at
your wedding."

"Of course. Why should she abandon me?"

"Therefore, you have nothing to worry about."

"But—dammit! I can't—just."

"As I have already said, that is the way it should be. That fucking emotion is
inevitable, so you have no choice but to deal with it. Believe me, I've taken that
route."

I was surprised to hear him say that for a second. I mean, sure, he was married. He
probably felt what I was going through. I took a shine to it.

"Dad... can you tell me what it was like when you were going to marry Mom?" I
asked. Perhaps if dad told me how he felt, I could get along and feel better.

He remained quiet for a moment. He seemed to have some thoughts before he spoke.

"Were you aware that we were married twice?" he started. I shook my head in
response.

I just discovered they were married twice when I was doing a research on my birth
parents. But I didn't know the history from my dad's perspective.

"I don't really remember how I felt when I first married her because of my dumb
plan to use her to acquire my father's inheritance. Maybe satisfied for fucking
money, huh? But whom did I make fun of? I knew there was something that I really
felt when I first set my eyes on her. Something about her forced me to want to hold
onto her for the rest of my life."

I smiled while listening to him talk.

"A number of things happened that we agreed to rescind. However, I asked her to
marry me, again. After that, we had our second marriage."

"You surely have gone through a lot."

"For sure. But I was elated. That was kind of surreal. Can you believe I got to the
wedding more than two hours ahead of schedule? I arrived at the church just prior
to noon."

I laughed. The Roswells would probably have laughed at him too...

And, at the very least, I was not fucking insane enough to come two hours ahead of
our scheduled wedding. Though I may seem like an idiot here, watching my own
nervousness.

"Like you, I was anxiety-stricken. Besides, your mother didn't show up in time. I
was under the impression she had changed her mind. I thought she never wanted to
marry me anymore. I had too many bad thoughts in my head. Just to find out she went
to the wrong church because we forgot to give her a goddamn map."

I laughed. What did we expect? Mom has always been herself.

My smile hasn't worn off since dad began talking. I can't help but take pride in
myself. I was as proud as I was honored to be my parents' son.

I was sure that, like me and Mikazuki, they have numerous obstacles that they had
overcome through their trust and mutual love.

"I just overcame my nervousness as she marched down the aisle," he said.

I hope mine goes away as well. I didn't want to be jumpy about the whole wedding.
Mikazuki will no doubt tease me if she discovered my nervousness.

"Did you not fear that someone might oppose your wedding?" I asked.

"No. Who could possibly oppose our marriage? I would literally shoot that fucking
person in the head before he even had a chance to talk."

The two of us laughed. Even I would, too. Nobody can argue with that. Unless
they're ready to die.

All of a sudden, there was a knock on the door that caught the attention of dad and
me. We did not hear the door open; instead, we heard an outcry.

"Boss, it's time for you to go to church," said one of my henchmen and then I just
heard his steps take off.

I took a look at the wristwatch I was wearing. He has a point. Like it or not, I've
got to leave.

I looked in the mirror one more time to see everything about myself. I took some
deep breathing until I felt at ease.
Dad tapped me hard on the shoulder, so my gaze turned to look at him. He smiled
warmly at me as he fixed my necktie.

I didn't want dad to know how nervous I was, so I turned the page. I watched him
repair my tie with the mirror in front of me.

When he was done, he looked into the mirror to meet my eyes. "Don't think things
through, son."

He tapped my shoulder again before he came out of the room.

I took another breath when I began to realize what dad was trying to say. That was
also one of my preoccupations. The larcenist was still out there, and I feared he's
ruining my marriage.

I wanted Mikazuki to have a perfect day. I wanted this day to be perfect for the
both of us. And it should be.