ANG TURO NI NANAY
Kwento at Guhit ni ADELAIDA D. DE GUZMAN
Pasukan na naman, kumpleto na ang aking kagamitan. Ngunit ako’y nag-
aalinlangan, handa na nga ba ako sa pagpasok sa paaralan? Sa pagsapit ng gabi,
bumibilang kami. “isa, dalawa, tatlo…hanggang sampu,” paulit-ulit naming awit bago
ako umidlip.
Sa umaga habang naliligo, ngiti ay hindi maitago. Sumasayaw na titik, ginagaya
naming dalawa. “Anak, ikaw nga ay magpakilala,” malumanay na wika ni nanay. Ako ay
napatinginsa kanya, sapagkat hindi ko pa ito nagagawa. Napayuko ako. “Hindi ko pa
kaya, sapagkat ako po ay nahihiya, mahinang sagot ko.
Kamay ko ay kanyang hinawakan, upang kaba ay makalimutan. Mga sasabihin
daw niya, ay aking susundan.
Haplos ni nanay ay parang may taglay na mahika. Sa hawak niya, kaba ko ay
biglang nawala.
“Ako si Mila Polin, limang taong gulang. Nakatira sa Barangay Marikit,” turo ni
nanay at paulit-ulit ko naming sinasambit.
“Kung kaba ay maramdaman mong muli, mata ay ipikit.
Magtiwala sa sarili, at huwag kalimutang ngumiti,”ang bilin ni nanay sa akin.
Ano mang gagawin, iyon daw ang lagi kong iisipin. Nang maging matagumpay,
sa bawat gawain.
Heto na! Unang araw sa eskwela. Parang tambol na kakabog-kabog ang aking
dibdib dahil sa kaba.
“Mila, halika at ikaw ay magpakilala,” wika ng aking guro. Ako ay napasilip sa
bintana, ngunit wala roon si nanay upang ako ay samahan.
Gusto kong lumayo, tumakbo papalayo. Umiyak nang malakas, upang
makaiwas. Mga mata ko ay ipinikit, at nag-isip saglit. Magtiwala sa sarili at huwag
kalimutang ngumiti. Habang kamay ko ay hawak ng aking guro. Naalala ko bigla ang turo
ni nanay. “Ako si Mila Polin, limang taong gulang, nakatira sa Barangay Marikit,”
nakangiti kong pagpapakilala. “Napakahusay mo Mila!” wika ng aking guro. Malakas na
palakpakan, ang aking napakinggan buhat sa aking mga kaeskwela.
Mula noon, nalilimutan ko ang aking kaba, sa tuwing inaalala ko ang turo sa
akin ni nanay.
ANG TURO NI NANAY
Kwento at Guhit ni ADELAIDA D. DE GUZMAN
Pasukan na naman, kumpleto na ang aking kagamitan. Ngunit ako’y nag-
aalinlangan, handa na nga ba ako sa pagpasok sa paaralan? Sa pagsapit ng gabi,
bumibilang kami. “isa, dalawa, tatlo…hanggang sampu,” paulit-ulit naming awit bago
ako umidlip.
Sa umaga habang naliligo, ngiti ay hindi maitago. Sumasayaw na titik, ginagaya
naming dalawa. “Anak, ikaw nga ay magpakilala,” malumanay na wika ni nanay. Ako ay
napatinginsa kanya, sapagkat hindi ko pa ito nagagawa. Napayuko ako. “Hindi ko pa
kaya, sapagkat ako po ay nahihiya, mahinang sagot ko.
Kamay ko ay kanyang hinawakan, upang kaba ay makalimutan. Mga sasabihin
daw niya, ay aking susundan.
Haplos ni nanay ay parang may taglay na mahika. Sa hawak niya, kaba ko ay
biglang nawala.
“Ako si Mila Polin, limang taong gulang. Nakatira sa Barangay Marikit,” turo ni
nanay at paulit-ulit ko naming sinasambit.
“Kung kaba ay maramdaman mong muli, mata ay ipikit.
Magtiwala sa sarili, at huwag kalimutang ngumiti,”ang bilin ni nanay sa akin.
Ano mang gagawin, iyon daw ang lagi kong iisipin. Nang maging matagumpay,
sa bawat gawain.
Heto na! Unang araw sa eskwela. Parang tambol na kakabog-kabog ang aking
dibdib dahil sa kaba.
“Mila, halika at ikaw ay magpakilala,” wika ng aking guro. Ako ay napasilip sa
bintana, ngunit wala roon si nanay upang ako ay samahan.
Gusto kong lumayo, tumakbo papalayo. Umiyak nang malakas, upang
makaiwas. Mga mata ko ay ipinikit, at nag-isip saglit. Magtiwala sa sarili at huwag
kalimutang ngumiti. Habang kamay ko ay hawak ng aking guro. Naalala ko bigla ang turo
ni nanay. “Ako si Mila Polin, limang taong gulang, nakatira sa Barangay Marikit,”
nakangiti kong pagpapakilala. “Napakahusay mo Mila!” wika ng aking guro. Malakas na
palakpakan, ang aking napakinggan buhat sa aking mga kaeskwela.
Mula noon, nalilimutan ko ang aking kaba, sa tuwing inaalala ko ang turo sa
akin ni nanay.