ANG KWENTO NG ISANG ORAS

Alam ng lahat na si Mrs. Mallard ay may sakit sa puso, kaya ginawa

nila ang lahat ng pag-iingat upang sabihin sa kanya ang
kakila-kilabot na balita na ang kanyang asawa ay namatay. Sinabi
sa kanya ni Josephine, ang kanyang kapatid. Palibhasa, unti-unti
niyang itinuro ang pangyayari habang si Richard ay tumabi sa
kanya. Si Richard ay kaibigan ng kanyang asawa at siya ang unang
nakarinig ng balita. Nasa opisinang iyon ang pahayagan nang
dumating ang balita na may naganap na aksidente sa riles ng tren
kung saan isa si Brently Mallard sa mga «namatay.»

Hinintay na lang niya ang pagdating ng pangalawang telegrama

para kumpirmahin ang balita at saka sumugod sa tirahan ng Mallard
para siya ang unang magbalita at makahabol sa ibang mga tao na
marahil ay hindi gaanong maingat at madaling mag-imagine . gaya
niya kapag nagbibilang.
Hindi tulad ng ibang mga babae na nakarinig ng kakila-kilabot na
balitang ito at hindi agad naunawaan ang bigat at kahalagahan nito,
si Mrs. Mallard ay agad na sumigaw at umiyak ng mapait sa mga
bisig ng kanyang kapatid.Nang humupa ang matinding unos ng sakit
ay agad siyang nagkulong sa kanyang silid. Sinabi niya sa lahat na
gusto niyang mapag-isa. Nahulog siya sa isang malaking upuan sa
harap ng bintana. Nakaramdam siya ng matinding pagod. Ang
pagod na hindi lang sa katawan ay nararamdaman kundi umaabot
sa kaibuturan ng kaluluwa. Nakikita niya sa bintana ang mga dahon
ng puno na tila tuwang-tuwa sa pagdating ng tagsibol. Naamoy niya
ang malamig na hininga ng ulan sa hangin. Naririnig niya mula sa
ibaba ang pag-aalok ng tindero ng kanyang mga produkto. Narinig
din niya ang malambot na himig ng awit na inaawit ng kung sino,
pati na rin ang masayang pag-awit ng mga maya, sa kanluran ng
kanyang bintana, ang asul na langit na sumilip sa pagitan ng mga
gulong puting ulap, ipinatong niya ang kanyang ulo sa malambot na
kumot.

Nakapulupot sa kanya, sa upuan na halos hindi na gumagalaw,

maliban sa mga hikbi na tila bumalot sa kanyang lalamunan at
nanginginig sa kanyang buong katawan, parang batang nakaidlip na
humihikbi pa rin sa pagtulog, bata pa siya, may maganda at
kalmadong mukha. . , oo kung saan ang mga guhit ay magpapakita
ng katatagan at kontrol sa anumang pakiramdam. Ngunit ngayon ay
nakatitig siya sa asul na langit na may tuldok na maliliit na ulap. Ito
ay hindi isang hitsura ng pagmumuni-muni bagkus ito ay pinipigilan
ang isang matalinong pag-iisip na gustong tumakas. May
pakiramdam na dumarating sa kanya at hinihintay niya ito ng may
takot. Ano ito? Hindi niya ito maipaliwanag; banayad at mailap,
hindi niya napagtanto kung ano. Ngunit naramdaman niya itong
gumagapang sa kalangitan, na umaabot sa kanya sa pamamagitan
ng mga tunog, amoy, kulay na pumupuno sa hangin. Ngayon ay
kumakabog ang dibdib niya at nalilito siya. Unti-unti niyang
nakikilala ang papalapit at nilalamon sa kanyang pagkatao habang
pilit niyang nilalabanan ito bagama’t wala na siyang lakas para
makita ang sarili sa dalawang manipis at malambot na palad.

Napansin na lang niya na may bumubulong na salita ang labi niya.

Paulit-ulit na bulong: “Libre, libre, libre!” Nawala sa mga mata niya
ang kawalan ng laman at takot. Sa halip, napalitan sila ng isang
glow. Lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso, ang lagaslas ng
dugo na nagpapakalma sa bawat hibla ng kanyang katawan. Hindi
siya tumitigil sa pagtatanong kung ang pakiramdam na umiral sa
kanya ay isa sa higanteng kaligayahan o hindi. Ang kanyang
malinaw at mataas na pananaw ay minamaliit ang nararamdaman,
alam niyang muli siyang iiyak kapag nakita niya ang mabubuti at
pinagpalang mga kamay na niyanig ng kamatayan; na tila ang
tanging tingin ng pag-ibig na nakadirekta sa kanya, ngayon ay
matigas, kulay abo at patay na. Pero nakikita na niya sa kabila ng
mga mapait na alaala ng mga darating na taon na sila na. Iniabot
niya ang kanyang mga braso at kamay para tanggapin iyon. Wala
siyang pag-aalay ng kanyang buhay sa mga darating na taon;
mabubuhay lamang siya para sa kanyang sarili. Walang
makapangyarihang magpapasunod sa iyo sa bulag na paniniwala na
may karapatan ang mga babae at lalaki.

magpataw ng mga kagustuhan sa bawat isa. Mabuti man o masama

ang intensyon, isa pa rin itong krimen sa kanyang palagay sa mga
sandaling ito ng pagmumuni-muni. Ngunit mahal niya ang kanyang
asawa…minsan. Kadalasan ay hindi niya ito nararamdaman. Pero
hindi na mahalaga. Ano nga ba ang silbi ng pag-ibig sa harap ng
matinding damdaming ngayon pa lang niya nakilala at bumabalot sa
kanyang pagkatao? «Libre na! Malaya na ang katawan at kaluluwa
ko!» patuloy niyang bulong. Nakaluhod si Josephine sa harap ng
nakasaradong pinto habang nakadikit ang mga labi sa susi at
nagmamakaawa na papasukin siya. “Louise, buksan mo ang pinto!
Maawa ka «Buksan mo ang pinto; mapapagod ka sa ginagawa mo.
Ano ang ginagawa mo, Luisa? Sa ngalan ng Diyos, buksan mo ang
pinto!» «Umalis ka na.

Hindi ako gagawa ng makakasakit sa akin.» Hindi. Ngayon pa lang

ay umiinom siya ng gamot ng buhay na kulay pula mula sa bukas
na bintana ng kanyang silid. Iniisip na niya ang mga darating na
araw ng kanyang buhay. Mga araw ng tagsibol, mga araw ng
tag-araw at ilang iba pang mga araw na siya ay nag-iisa. Isang
maikling panalangin ang sinabi niya upang mabuhay nang mas
matagal. Kahapon lang ay inisip niya nang may pag-aalala na
magtagal pa ang kanyang buhay. Bumangon siya at pinagbuksan ng
pinto ang kapatid na kanina pa nakasimangot. Victory could be See
in her eyes and she walked like a goddess of victory, hinawakan
niya sa baywang ang kapatid at mabilis silang naglakad pababa ng
hagdan. Naghihintay sa kanila si Richard sa ibaba ng hagdan. May
nagbukas ng pinto sa harapan. Nagulat ang lahat nang pumasok si
BrentlyMallard, halatang medyo pagod, bitbit ang kanyang bag at
nagbabayad. Malayo-layo na raw siya sa pinangyarihan ng aksidente
at hindi man lang niya alam na nangyari, natulala siya sa malakas
na sigaw ni Josephine; Sumugod si Richard para makialam sa
pagitan nila ng kanyang asawa.