ANAK NG JUETENG!!

BY: ALDREN JAY B. GESTA

Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak.

Malakas ngunit marahan ang tunog ng orasan na nagsilbing tilaok ng pamilya ni Aling Selya upang
gisingin ang kanilang kaluluwa sa naghihintay na umaga.
Mahamog at madilim pa sa labas ngunit tinahak na nya ang mahabang kalsada nang hindi man lamang
humihigop ng mainit na kape.Walang naka-ambang panganib sa daan at kampante ang buong
lugar.Tutungo na naman siya sa iba't-ibang bahay dala ang maliit na piraso ng papel at paubos ng tinta
na bolpen.

Mabilis na umarangkada ang oras at ilang minuto pa'y nagsimula nang halikan ng araw ang mga ulap sa
langit,tila nagsasabi ng "magandang umaga,bangon na!" sa bawat sinag at liwanag na kumakalat sa
kawalan.Sa puntong iyon,nakahanda na naman ang pitaka ni Aling Selya upang lagyan ng sandamakmak
na barya at piraso ng mga papel na may iba't-ibang numero.Swerteng numero...Na may nakapaloob na
malaking halaga.

Mga ilang oras pa'y nagsi-umpukan na naman ang mga tao sa labasan.Naghihintay kung pinalad ba sila
ngayong araw na ito at may panghanda na sa nalalapit na pasko.Ang iba nama'y panay ang kwentuhan
at asaran na kapag tumama sa Jueteng ay mambabalato.

Biglang umalingaw-ngaw ang tinig ng isang pawisan na lalaki.

"ANAK NG JUETENG NAMAN OH!" sigaw ng mananaya.

Bigo at malas na naman kasi siya sa araw na iyon.Nasayang lang ang singkwenta pesos na ginugol nya sa
nakakahilo at paulit-ulit na numerong kanyang inalagaan simula pa tatlong taon na ang nakararaan....

Duling na rin si Aling Selya sa pagpapataya ngunit wala namang patama.

Paulit-ulit ang sumunod na mga senaryo.Pagal na ang kaluluwa ni Aling Selya sa walang tigil na ikot ng
kanyang gulong.Ang dating mataba at maputing ale,ngayo'y payat na at nangingintab pa sa itim.Ilang
araw na lang bago ang pasko,nag-aalala siya kung anong aginaldo ang ibibigay niya sa kanyang bunso at
binatilyo.
Pihadong magtatampo ang dalawa na datiý sanay na sa papasko.

"MERRRRYYY CHRIIISTMAAAS AND A HAAAPPPYY NEW YEEEAR!!!!!"

Kanta ng isang bata na ma'y tumutulo pang kulay berde sa ilong.Umaasang mapagkakalooban ng
kaunting barya.

"TAAAAAAAAWWWWAAAAAAAAAAAAAAAADDDDDDD!!!!!!"
Tugon ng bunso ni Aling Selya.Paano nga ba mabibigyan ang isang tao kung ikaw sa sarili mo'y hindi mo
mabigyan??
Lumipas ang malamig na pasko.Kasabay nito'y pagka-bwisit sa mukha ng mga anak ni Aling
Selya.Doon,nagsimula ang bwisit na kwentuhan.Bwisit na turingan at bwisit na buhay.

Pak. Pak. Pak.

Magulo..Dinig na dinig ang yapak ng mga tao sa malubak na daanan.Ang iba'y nagtatakbuhan pa na
parang may lindol na parating.
Nagkagulo sa labas ng barong-barong nina Aling Selya ng mabalitaan ng kanyang mga kapitbahay na may
sakit ang kanyang asawa.

"ANU?BALITA NAMIN MAY TB RAW YANG SI BERTING MO!! NAKU!! WAG MO NANG MAPALAPIT LAPIT
YANG ANAK KO DYAN SA ANAK MO AT SIGURADONG NAGKAHAWAAN NA KAYO NG SAKIT!!" wika ng
isang tsismosa na diring-diri sa kalunos-lunos na kalagayan ng mag-anak.

"NAY,ANO PO YUNG TB? YUN PO BA YUNG NAPAPANUODAN NATIN NG 'MAY BUKAS PA'?? NAKU,BUTI
PA SILA MERON NA NUN,TAYO NAKIKINUOD LANG KINA TIYA CHARING!!!!!!!!" sabi ng anak ng
tsismosa,tuwang tuwa ang bata na parang nanalo sa lotto.

"TANGA!!!!! SAKIT YUN GAGO! UMUWI KA NA NGA AT KUMAIN KA NA LANG DUN!" galit at may kasama
pang siring ang balyenang tsismosa.

Nananatiling sara ang bibig ni Aling Selya sa iba't-ibang batikos.Ang kanyang mga kaibigan at mananaya
ay biglang naglaho na parang bula.Unti-unting gumuhit sa kanyang isipan ang sakit ng pakiramdam
kapag lahat ay lumalayo.Kahit na nalimutan na nya kung ano ang pakiramdam ng maagang pagka-ulila sa
mga magulang ay pilit pa rin syang nagninilay kung bakit ramdam pa nya ang hapdi sa kanyang puso.

Puro problema ang sumalubong sa kanya.Dagdag pa dito ang nakabuntis nyang binatilyo sa edad na
kinse.Wala na syang maasahan pa. Parang na-pipi na yata siya sa sobrang dami ng salot na tumama sa
kanyang pamilya.Nananatiling sara ang kanyang tenga sa mga batikos.Nananatili ring walang kibo ang
katawan niyang puno ng guhit at kulubot likha ng nakaraan.

........
........
........

Ginulantang ng karma-rimarim na eksena ang tahimik na kalye.Nakakapag-pabagabag ang munti at isang

iglap na bangungot.

"ANAAAAAAAAAK KOOOOOOO!!!!!!"palakat ni Aling Selya.Tumutulo ang dugo,pawis at luha sa kanyang

katawan.Pilit ginigising ang kanyang bunso sa bangungot na lulon ng rumaragasang trak.

Matagal na pinagkatitigan ng taong bayan si 'MARIA' at si 'HESUS' na parang sa PIETA ang dating. Akala
ng iba'y may shooting lang ng pelikula....At doo'y bida si Aling Selya at ang bunso nito.
Matagal.. Matagal bago isinakay sa kotseng di-wangwang ang naghihingalong bata.Na patay na pala
bago pa madala sa pampublikong pagamutan.

Doon,naglag-lagan ang mumunting barya sa pitaka ni Aling Selya.. Baryang sana'y mapagsisimulan nya
ng panibagong buhay...........Buhay na sinimulan
ng walang kwenta at matatapos ng walang kwenta..
Sa bawat patak ng luhang kanyang itinutugon binibilang nya ang bawat segundo kasabay ng pintig sa
kanyang pulso.Doo'y humaharurot ang isang kotse papalapit sa kanyang kinatatayuan.Mabilis ang mga
pangyayari,mabilis.........Hindi..Sobrang bilis ng mga pangyayari.Humandusay ang kawawang nilalang,pilit
na ginigising ang kaluluwang hindi naman tulog....

Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak.

Malakas ngunit marahan ang tunog ng orasan.............

Posted by rheinat 6:13 PM3 comments:

sunday, january 31, 2010

''KUMPISAL NI DUDAY''

KUMPISAL NI DUDAY
BY: ALDREN JAY B. GESTA

Nagsisimula na ang misa sa simbahan nang magising si Duday mula sa malakas na alingaw-ngaw ng
kampana dahil sa pagkaka-iglip sa isang bangko mula sa plasa.Naalarma siya dahil madami ng tao ang
nag-gagala at naglilibot sa nasabing pook.Pinunasan niya ng maduming panyo ang kanyang maaliwalas
na mukha.Kinuha ang maliit na tinapay sa kanyang bag na kahapon ay dinanggit nya sa isang bakery at
nagsimulang ngumuya ng paunti-unti.Pagkatapos noon ay nagsimula nang humakbang ang kanyang mga
paa.Tutungo siya sa lugar kung saan man niya maisipan.Walang direksyon ang isip nyang pagod sa mga
dating problema.
Habang nasa gilid ng kalsada,nag-iiwasan ang mga tao sa kanya.Parang may nakakahawang sakit na
hindi na gagaling.Pilit nakikipag-siksikan si Duday sa masikip na daan,ngunit nahahawi ang daan kapag
syaý darating.
Isa lamang si Duday sa bawat taong salamin ng ating lipunan.Lipunang kawawa,may baliw na sistema,at
naghihirap.Sa bawat sugat ng ating bayan,milyong-milyong tao ang nagkakapeklat.Milyong milyong tao
ang nagkakapasa.
Dinala si Duday ng kanyang mga paa sa simbahan.Balak nyang pumasok sa simbahan sa kabila ng
kanyang itsura at pananamit.Madungis at mabaho.
Walang pumigil sa kanya sa pagpasok,dahil simbahan naman iyon at bahay ng Diyos.Ngunit eksaktong
tapos na ang misang kaninay nagsisimula pa lamang.
''Humayo kayo at umuwi ng mapayapa''
Nagsi-labasan na ang mga tao at umalis ng simbahan.Si Duday ay nananatiling naglalakad tungo sa Pari.
Kusang lumapit ang pari kay Duday at tinanong ng marahan,''Anong kailangan mo?''
Tumugon si Duday at sinabing hihingi daw sya ng tawad sa Panginoon.Naiintindihan naman ng Pari ang
sinabi ng babae at nagtungo sa lugar na pagdarausan.
Doon,inilahad ni Duday ang kanyang mga karanasan.

Si Dulce Dalisay. Kilala bilang Duday. Isang simpleng ina at asawa.

Ngunit sa isang trahedya,nasawi sa ang kanyang asawa at isang anak mula sa pagkakasagasa ng
humaharurot na sasakyan.

Walang matakbuhan si Duday sa mga nangyari.

Napilitan na lamang siyang kitilin ang buhay ng tatlo pa nyang mga anak.Tinakasan nya ang munting
bangungot na iyon at lumayo sa kanyang kinalakhan na lugar.Sa bangungot na iyon,nagising na siya
ngunit pilit pa ring naaalala ang masasamang bagay na nagdaan.

Hindi maipinta ang itsura ng pari mula sa pakikinig.Nalimutan niya ang sunod na sasabihin pagkatapos
mag-kumpisal ni Duday.
Sa puntong iyon,kusa ng lumabas si Duday.Lumuhod at tuluyang nanalangin.
Hindi niya mapigilan ang kanyang mga mata sa pagbuhos ng kanyang luha.Pagkatapos ng dramang iyon
ay natauhan siya at nagpaalam sa Pari.

Alam nyang hanggat' hindi nya isinusuko sa lipunan ang kanyang sarili ay mananatiling makasalanan ang
kanyang isipa't kaluluwa.Balak na nyang magtungo sa pulisya.

Sa kanyang paglalakad,pilit nag iiwasan ang mga tao.Parang may nakahahawang sakit na hindi
gumagaling.Pilit nakikipag-siksikan si Duday sa masikip na daan,ngunit nahahawi ang daan kapag syaý
darating.

Isang sasakyan ang biglang bumulusok at nahagip si Duday.Nagkalat ang mga dugo sa malawig na
kalsada at nagsimulang natulala ang mga taong walang nagawa kundi tumunganga.
Matagal na pinagkaguluhan ang kawawang nilalang.Matagal na tinitagan ang kalunos-lunos nyyang
hitsura.

Sa kabila ng lahat,sa huling sandali ng kanyang buhay,nagawa nyang pagsisihan ang kanyang mga
kasalanan.

Posted by rheinat 3:02 AMNo comments:

thursday, january 28, 2010

"Trawl"

''Trawl''
By: Aldren Jay B. Gesta

Let us go back to the time,

When we were still affiliated
to the place of simplicity,
While visualizing the essence of life,
From the remnants of our anguish,
In our vivid hearts.

And though,the uttermost of our soul,

Vanished for a moment,
Like a dunce inveigh.
For his invalid act,despite of being impracticable,
But his own human being.

We are all slaves of our insides,

With no victory,for the comfort we offer,
Cause your the only witness,
In the greediness of the sympathy I gave.

Posted by rheinat 3:20 AM3 comments:

'''PARA PO''

“PARA PO”
BY: Aldren Gesta

“Kadalasan,napag-iiwanan ako sa daan ng aking mga kasama,malayo na ang naabot ng kanilang mga
paa,ngunit ako’y nananatili at hadya nang makaalis sa kinatatayuan.Ang hindi lang nila alam,milya-milya
na ang nalipad at natawid ng isipan ko nang mga oras na iyon.”
Masayang sumakay sa dyipni tuwing hapon habang ang lahat ng tao ay kalmado at hindi nagmamadali
sa paghabol sa oras.Panatag ang trapiko,walang gaanong maririnig na pito at busina mula sa mga
sasakyan,hindi nag kakandarapa ang mga traffic lights sa nakahihilo at papalit palit na ilaw.Payapa at
maaliwalas ang daloy ng ng mga sasakyan sa daan.
Tuwing labasan sa eskwela,nakagawian ko nang sumakay ng dyipni at maupo sa dulong bahagi nito
malapit sa pintuan ng sasakyan.Masaya ang pakiramdam habang nakasandal sa bakal na hawakan ng
dyipni.
Isang maulan na hapon ang sumalubong sa akin kanina.Mag aalas-singko na ngunit hindi pa rin ako
nakakahanap ng dyipning masasakyan.Wala yatang drayber na nakapapansin sa akin sa patuloy kong
pag-para.
Ngunit isang kulay puting dyipni ang boluntaryong tumigil sa harapan ko habang tumatango sa akin ang
drayber na hindi ko makita ang itsura dahil nakatabon ang mahaba at kulot nyang buhok sa kanyang
mukha. Agad naman akong naalarma mula sa pagkakatayo at nagtungo agad sa nakaabang na
dyipni.Tiniklop ko ang aking payong at tuluyan ng naupo sa dulong bahagi nito.
Isa,Dalawa,Tatlo,Apat…! Apat lamang kaming nakasakay sa dyipni. Ako,isang lola,matabang babae,at ang
drayber.Bago ko pa man makuha ang pitakang nakalagay sa maliit na bulsa ng aking bag,isang
nagdadalang-taong babae ang sumakay sa dyip. Gaya ng ginawa sa akin,kusang lumapit ang dyip sa
babae habang tumatango ang drayber.Nagtaka ako dahil humahagulhol ang buntis bago ito sumakay at
naupo sa gitna ng dyip.Kataka-taka din dahil may tumutulong sariwang dugo sa kanyang binti.
Magulo…Hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari.
Patuloy pa rin sa pag-arangkada ang dyip na aking sinasakyan.Patuloy rin ang ulan na lalo pang
lumalakas.Parang mabibiyak na ang langit sa sobrang lakas ng mga nagngangalit na kulog at kidlat.
Naging mabagal ang daloy ng trapiko,patuloy rin sa pagdami ang mga pasahero na kanina’y tatlo
lang.Ngayo’y walo na at bahagya ng makaibo ang bawat isa sa amin.Ini-abot ko ang anim na pisong
bayad sa pamasahe,ngunit parang ni-isa sa mga taong laman ng dyipni ay walang nakararamdam sa
akin.Naisipan kong huwag na lang magbayad tutal ay hindi naman nila ako pinapansin.
Patuloy-tuloy ngunit marahan ang andar ng dyipni.
Takbo…Takbo…Takbo…Marahan. Nabalot sa katahimikan ang loob ng sasakyan.Kahit pumatak man ay
isang munting karayom,ay mababasag ang katahimikang iyon at maglilikha ng malakas na ingay.
Sa puntong iyon,saglit na tumigil ang dyipni.Umalingaw-ngaw ang malakas na busina kasabay ng
mumunting hiyaw.Puro usok na kulay puti ang sumalubong sa amin.Napuno ang kawalan ng mga
mumunting hamog mula sa itaas.Nakasisilaw ang malakas na liwanag na tumapat mismo sa kinatitirikan
ng dyipni.Agad akong napapikit at nagtaklob ng panyong bigay ng isang kaibigan.
Sa liwanag na iyon,natanaw kong naghihintay ang mga mahal ko sa buhay.Nakumpleto silang lahat kahit
na ang iba’y dating magkakagalit. Doon na simulang tumulo ang luha ko mula sa pagal kong mga mata.
Mula sa pagkakaupo’y pinilit kong bumaba ng sasakyan.Ngunit hindi ko maigalaw ang aking mga
binti,hindi ko mai-hiyaw ang gusto kong sabihin.Nagulat ako. Hindi ko malaman ang aking gagawin. Ang
drayber na kaninay hindi ko maaninag ang mukha , ay biglang lumingon at nahawi ang mahaba’t kulot
nyang buhok sa kanyang mukha. Hindi pa rin ako makapaniwala..
Dahil sa unahan ng dyipning puti….DIYOS ang syang nagmamaneho.

Posted by rheinat 3:17 AM2 comments:

Home
Subscribe to: Posts (Atom)