[ THE DAY HE BECAME RUTHLESS ]

-------------------------------

[ 1 THEDAYHEBECAMERUTHLESS ]
-------------------------------

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.
© October2016
End: May 2017

[ 2 DEDICATION ]
-------------------------------

To those who live with music running in

their veins and make it as their escape to
reality.
-Rock&Roll🤘🏻

[ 3 PROLOGUE ]
-------------------------------

"And this, is my late break-up gift to you!"

Humigpit ang hawak ni Jude sa braso ko habang humihiwa na kami sa tiyan ng crowd.
This is where we struggle the most. Dahil dito ang pinakamahigpit ang siksikan
upang makalapit sa stage at makasandal sa barricade. In my nth experience on being
one of the crowd, I am no rookie.
Strange on how I am here with my ex-boyfriend. And I could even justify the
strangeness on the mere fact that he is...gay.
"My feminine soul seduced this man body. They mated at ako ang resulta."
I stared at him agape. Nag-uunahan ang gulat at aliw na rumehistro sa utak ko.
Nothing could top this weird break-up in my few lists of break up history. Kung ang
iba'y mahirap kinalimutan ito dahil sa nasaktan sila. Well, exclude me in the
heartbreak bandwagon.
"B-but Jude...we kissed. You kissed me." I sounded so helpless. Pero dahil lang ito
sa hindi talaga ako makapaniwala. Gusto kong i-deny ang araw na ito. No.Today
doesn't exist at all!
Umismid siya, hindi ko alam kung saan mas papanig ang indikasyon doon. Kung nandiri
siyang hinalikan ako o dahil dumikit ang labi niya sa isang babae at pinagsisihan
niya.
Namimilipit siya habang nilalaro ang kanyang kamay. Para bang mahirap sa kanyang
aminin ito. I gotta commend him for his bravery. Pero bakit ngayon lang? Bakit
hinintay pa niyang magkaroon kami ng relasyon bago aminin na kasapi pala siya sa
ibang liga? Na iisa lang ang preference namin? Boys. Guys. Men. Straight.
"Doon ko na-realize na hindi ko type ang girls."
There! I got my answer.
"Bakit ako?"
Nag-iwas siya saka muling umismid at nagkibit. Bakla nga talaga.
"I don't know. You're pretty?" Mukhang hindi siya sigurado. Am I pretty?
"Did you use me as a beard for your real sexuality?"
"No!" agap niyang tanggi kasabay ang iling. "Confused lang talaga ako ng mga
panahong iyon. Then...the kiss happened at hindi ako nakatulog. Feel ko may mali.
So before the worst could happen, ito na. We're here." Maarte niyang muwestra sa
aming dalawa.
Binalikan ko ang mga araw na magkasama kami at ang mga napansin ko sa kanya. I
overlooked his hand gestures that somehow pointed dots of doubt in my certainties.
But I ignore them. All of them. Nilagpasan sila ng mga mata ko kahit mga senyales
na mismo ang kumakaway at nagpapansin sa akin.
And I didn't ask for a confirmation but that alone introduced itself to me right
now.
"Oh my God..." Lumipad ang kamay ko sa aking bibig.
Kita ko ang pumaraan na sakit at pagsisisi sa mga mata niya at hinila ang mga ito
sa sapatos ko.
"I'm sorry. Am I hurting you? Sorry, I just..."
"Hurt me? Hell, Jude! I am shocked!" I exclaimed. "Ang saya ko pa na hindi ka
tumitingin sa ibang babae. Iyon pala mga lalaki ang tinitignan mo."
Taon din ang lumipas bago ako nasanay sa kanya. And I surprisingly wasn't even a
bit hurt. During our relationship para namang hindi kami. We were more like
barkadas. He was more of like a best friend rather than a boyfriend. Now I know
why.
The kiss though. Yet, it was only a one-off peck in the lips.
Isang bundol galing sa namimilipit na babae ang nagpalaya sa akin sa alaala. Agad
akong kumapit sa braso ni Jude saka tumingkayad upang tanawin ang stage. We're
almost there!
Pasikip nang pasikip ang daanan. Sweat clings to every thing with skin and pores.
Excited murmurs, giggles from teenage girls and innuendos from adult ones are mixed
ingredients in my ears cooking a recipe of jealousy and pride.
Tumingala ako, sandaling nakalanghap ng sariwang hangin. Natatakpan man ng mataas
na ceiling, I know it's a clear cloudless sky out there, an igniting evidence that
the band's going to rock the night. And witnessing the sea of crowd, this is
lightyears away compared to how they started from bars and school gigs.
Kaya nga siguro ito tinatawag na hindi mahulugang karayom. Heck! Masasalo ng mga
ulo rito ang kaliit-liitang bagay na mahuhulog!
Isang hila ni Jude ay maginhawa kaming nakawala sa sikip at sumandal sa barricade.
Dinampian ko ng panyo ang kumiliting pawis sa sentido at batok ko. Heat prickled
in every open pore in my body. Kung bakit pa kasi ako nagsuot ng isa pang top sa
loob ng band shirt ko!
"Oh my God we're finally here!" Malanding pumalakpak si Jude kasabay ang talon at
hagikhik. Sumunod ang tuwa ng mga kababaihang nakarinig sa kanya. They're wearing
same band shirt from what was sold at the merch stall.
I made a head to toe trip of Jude's fashion sense. Magkasing ikli kami ng denim
shorts at siya pa itong mas nagpakitang gilas na mag tank top! Bruha.
I still can't believe my ex is gay. Good thing we ended up being good friends. With
his slightly chinito eyes, innocent black hair na hanggang batok, a friendly look
in its totality, no one would dare accuse him of ever planting a bitterness bomb.
Sa tunog ng plugged amplifier ay hinila nito ang atensyon ko sa stage. A spark of
nervous energy raided me. Ang halong init at lamig sa palad ni Jude nang hinawakan
ang braso ko upang ako'y alugin ay nagpapahiwatig sa aking magsisimula na.
I have to take a deep breath just to remind myself that I still have my functioning
lungs. Hinahamon ako ng sariling puso sa isang karera ng takbuhan.
Galing sa kalmadong bulungan ay bigla na lang sumiklab ang mga tili at hiyaw sa
paglabas ni Skylar. Chewing a gum, she tucked herself beihind the drums. Her side-
shaved hair and pink and purple ombre locks are mostly all the rage among teens.
Sa isang kamay ay pinaikot-ikot niya ang drumstick sa kanyang mga daliri saka
inangat bilang pagbati sa crowd. That earned another excited scream.
Dumoble ang ingay sa sunod na paglabas ni Cashiel. A series of high fives from
people at the other side of the spectrum was his way of welcome saka niya kinuha
ang gitara mula sa stand at sinuot ang strap.
He made conversations to the women infront. Tumatango ito at nakipag high five na
naman, mukhang sinangayunan ang paghihingi nila ng setlist. He's the most
interactive among the members.
Sa kalagitnaan ng patuloy niyang interaction ay lumabas si Wilmer. Pinasidahan nito
ang medyo magulong buhok habang nakayuko. Tuluyan na akong nabingi sa tilian at
halos maanod sa kabilang barricade sa nagtatalunang mga babae. Hinawakan ko ang
sariling tenga, just to check kung may tenga pa ba ako!
Calm your tits, ladies!
Nilingon ko si Jude na sobrang taas ng talon at tila humaba ng ilang dangkal ang
braso upang maabot ang crush niya.
"Wilmer, babe! Napatupad na ang same sex marriage so come here and marry me!"
The always enigmatic Wilmer only half-smiled while he's busy adjusting the strap of
his bass guitar. At least, that's enough acknowledegment from him. Tuwang-tuwa na
si Jude niyan.
"Siya na ang susunod! Shet!"
Hindi pa man lumabas ang pinaka inaabangan ng lahat ay nag-react na ang mga nasa
likod ko. Kahit ako rin naman. My head is screaming for his name. Hindi lang mga
mata ko ang sabik na makita siya. My heart has been unadulteratedly desperate for
years.
The cacophony of screams could split my head into two as a shadow moved backstage.
Rumesulta ng pagpikit ang panghahapdi ng aking tenga sa nakakabinging mga sigaw
tila gusto pa nilang bagsakan kami ng mga konkreto ng arena. I'm quite expecting
for a falling debris anytime from now.
Kahit saan ako mabundol ay ibubundol rin ako sa isa pang nagwawalang haligi na
katawan. There's no safe place but on my still ground. Every space is filled with
revved up fangirls and guys.
I thought I'm already used to this, but being here? I proved myself wrong. This
whole experience is foreign to me. Overwhelming, in fact. Kahit hindi naman ito ang
unang beses kong napanood sila. I had even watched their rehearsals, which by the
way are still being mobbed by a bevy of screaming girls and fans. Pero siguro dahil
nasa bigating show na sila ay ito ang nakakapagpanibago sa akin.
Sa likod ko at sa gilid ay kumakapit na sa isa't isa ang mga kababaihan at
nagsabayang tili ng, "Oh my God! Oh my God! Nandiyan na siya!"
On default, suspended into the air are posters and sign boards with their
proclamation of love for the band and for each member. Even marriage proposals are
scribed in colorful inks.
Hindi nagtagal ay tuluyan ko nang tinakpan ang tenga ko. Pinirmi ko ang sarili sa
kinatatayuan sa pag-alog sa akin ng tumitili na ring si Jude at talon ng mga tao sa
paligid. Their sweating skin rubbed against mine and that's enough to send me
jumping, para lang makalanghap ng hangin ang katawan ko.
Armored with confidence and arrogance without even trying, his long muscled jean
clad legs sauntered on the stage under the blinking mercy of blue and white lights.
Wearing his prominent lazy crooked smile, nag isang kaway siya sa mga tao. Gamit
ang parehong kama'y pinadaan ito sa kanyang buhok bago may binunot sa bulsa sa
likod ng jeans at binalabal sa kanyang ulo.
A red bandana wrapped around his head making his sandy brown hair reach for the
light source on the ceiling. His black Rolling Stones muscle shirt exposed his lean
and defined arms alongside his famed equals sign tattoo.
Napangisi ako sa nangyayaring kabaliwan sa paligid ko. So, what? I'm crazy myself!
An appearance of sweat caked on his roughness added to the impact on the masses.
Kahit kailan ay hindi ko pinagdududahan ang mararating nila. They deserve this.
And of course, his capability to seduce the public by just his...everything. From
looks to voice to talent.
Nilingon niya si Wilmer, hindi makapaniwala itong ngumisi na para bang hindi sanay
sa pagtanggap sa kanila ng mga tao. Na parang first time niya lang maambunan ng
ganitong treatment galing sa mga tagahanga. Malayo man sa mic ay narinig namin ang
magaspang niyang tawa.
Of course. Who would ever be not attracted to that whiskey-filled rasp that he is
known for and loved by many? Hearing it is like drinking the liquid sending shivers
to every nerve weakening even the tiniest bones. The whiskey effect.
May narinig pa akong umungol sa kabilang gilid tila nasarapan sa iniinom niyang
boses. The voice quenched my thirst, too. Can't really blame you, girl.
"Ang sarap kidnapin gusto ko nang iuwi sa bahay." Rinig kong sambit ng nasa likod
ko.
"Fuck! Ang hot niya, tangina."
Isinigaw pa iyon.
May sinenyas siya kay Wilmer habang inaadjust ang height ng mic stand.
Then and there my eyes began to trace his strong and masculine jawline, so sharp
that it stabs me a sword of longing. I used to trace that with my fingers. I used
to rub my cheek on that marvelous roughness.
Damn, I could still feel it in the heat of my palms!
Mainit ang hininga ni Jude nang nilapit ang bibig sa tenga ko. "Ngayon ko
pinagpasalamat na hindi gumamit ng condom ang mga magulang niya. Because holy shit,
Ruth! I never thought he is this god-like in person!"
Tipid lamang akong napangiti sa kanyang sentimiyento. I guess they have to see it
for themselves. Kulang ang paglalarawan lang. You should see him to believe because
no adjective could fair to what he really looks like. Wala pang naimbentong pang-
uri para sa kanya. He is the adjective himself.
Anyway, let's just settle on god-like and sexy.
Like that crooked smile that could ignite anyone with just a glance. His presencre
alone is enough to send me shivers. Deep-set and intense hazel green eyes set on
his androgynous angled face warrants an undivided attention. Hihilain ka nito para
sa kanya lang ang magiging atensiyon mo. One look. You're hooked.
'You are mine'
That's what the look implies to every person his eyes would land on. He does it
without effort.
Patuloy siya sa pagtanaw sa dagat ng mga taong hindi pa nakakalma. Tiningala ko ang
nakataas na tab ni Jude na kinukuhanan siya ng video at picture.
He is never shy. He is always the entertainer. Binabasa niya yata ang mga sign
boards na nakataas tila mga senyales ito ng daungan dito sa dagat ng mga tao. At
kami'y mga isdang naghihintay na hulihin ng paningin niya. Puro mga nakanganga,
naghihingalo, atat uminom sa boses niya at handa nang languyin ang kanilang musika.
Bawat isa sa amin ay binibendesyunan ng kanyang mga mata. My breath hitched. I
think the rest of the woman felt that, too.
Ramdam ko ang pag-angat ng aking kaluluwa lalo na nang papunta rito sa dako ko ang
paningin niya. Nanayo ang balahibo ko!
Agad akong yumuko at tinago ang ulo sa braso ni Jude. The incessant howling crowd
and my raging heartbeat teamed up to seclude me inside my fear. Humihingal ako
habang sinisilip ang combat boots niyang nakapatong sa isa sa mga speakers.
"I brought you here to see him, Ruth," bulong ni Jude.
Umiling ako. "Mamaya na. Not now. Masira pa iyong concentration niya."
Tinanggap ni Jude ang rason ko sa kanyang pagtango at inakbayan ako. Sabay naming
binalikan ang stage.
Nilagitik niya ang mga daliri sa gilid—kay Cashiel—na ang riff ng rhythm guitar ang
magpapasimula sa kanta.
The doubled intensity of the wild crowd is indescribable. Agad naglabasan ang mga
smartphones at tabs upang mag-video at kumuha ng litrato. Ilang pa akong itaas ang
kamay ko dahil baka matabunan ang video nila.
My eyes glued only to him. Hindi na ako tumalon sa bigat na dala kong damdamin para
sa kanya. Naipon ang mga taon. But still, I perspired. Contributed by the jumping
crowd and the released of hot breath from their screams. Sa mga concert ko lang
yata nararamdaman ang kagustuhan kong pagpawisan. This is indeed euphoria! Rock and
roll!
Sa chorus ay saka palang ako nakiisa sa mga pagtatalon ng mga tao. With our arms
raised up, chanting the lyrics back at them. Humiyaw ako nang tinama na niya ang
mga daliri sa keyboard, adding an undertone of lightness to the upbeat, almost-
rough harmony.
Tumalon lang si Jude sa gilid ko, humiyaw at hindi kumanta. Nandito lang naman siya
para kay Wilmer.
The first three songs were pure rock, upbeat and angst. Walang pause dahil
pagkatapos ng isa ay agad sinimulan ang pangalawa na parang magkadugtong lang ang
dalawang kanta.
Unti-unti akong huminto habang tumatagal ang pagtitig ko sa kanya. Like I was
thrown into a time loop slowing everything down, a series of wonders and questions
came along hauling me back from the singing crowd.
Did the memory of how my lips tasted always assaulting you everytime you sweep your
tongue on your upper lip? Would you strip down and show them my inked name on your
skin? I am somehow delighted by the fact that I parteke in your personal life.
I may be a no-zone area. I may be a must-not-be-named. But I'm still a part of you.
You can never take that away from your history.
I got lost in him as much as how he always gets lost in the song and singing; His
teeth gritted at every mention of his favorite intense lyric. He closes his eyes,
opens his mouth as the interlude hums along like the tune is pure nirvana.
Passion. That's what music is all about to him.
He was born for that stage. It's always been that way. Parang ang stage pa nga ang
naghanda para sa kanya. He's just it for it. He keeps the show on hype. He becomes
a different person everytime he performs.
Ika nga nila Cashiel, they won't be The Metaphoricals without him. He's like the
motivator of the band. The backbone of the band. But they won't be a band without
each one of them.
My sweating hands are itching to reach him and pull him to me. Ngunit alam ko na
ang wakas kung gagawin ko iyon. He's not going to involve himself anywhere near
me. That, I'm sure.
But the love doesn't end on just being apart. Love doesn't give a shit on years and
distance. He may have cut the rope but I tied both ends with me. His and mine.
Always.
Sa kalagitnaan ng set ay nakipag-interact siya sa crowd. At sa mga mabagal na
kanta, kung saan kailangan niyang mag-piano, ay pinapangunahan niya ng philosphies
in life at motivational words na ikinaiyak pa ng ilan.
Paniguradong sa meet and greet nito mamaya ay uulan na ng luha.
He mentioned their humble beginnings. That, I have witnessed. I was with them
through the journey. I was with him.
Bawat patak ng minuto palapit sa gitna ng gabi ay agos ng pangamba ko. He's going
to see me. Kaya ko ba? Of course, Ruth. Kailangan kayanin mo! Sasayangin mo lang
ang pera ni Jude kung hindi!
Bumalik ako sa pagsabay sa crowd nang halos patapos na ang event. I rather this be
enjoyed than worry about what's about to come.
His sexed-up behavior is undeniable up there. Damn it. Where the last two songs are
all about giving it to him and getting inside of him. May nag-angat at naghagis ng
mga panty at bra nila! Holy hell!
"Kaya pala nagtaas ng sales ang mga panty kanina sa mall dahil maglalaglagan na
dito sa concert! Kaloka! May mga suot pa ba sila? Nilalabhan ba nila iyan?" bulalas
ni Jude na labis kong ikinatawa.
Walang umalis sa loob ng arena nang matapos. They still scream for more. Hiningi
nila ang drumsticks ni Skylar at hindi sila binigo nito. Cashiel gave them the
setlist. Galing sa pagkagat nito ay hinagis naman ni Wilmer ang ginamit niyang pick
ng gitara na umani muli ng mga tili.
"Kahit laway mo na lang Wilmer okay na!" ani Jude nang bigo nitong masalo ang pick.
Nagtawanan ang mga babae sa gilid.
Sinet up na ang stage para sa meet and greet. Lumiwanag na rin ang buong arena at
wala na ang dim lights. Dumugtong na kami sa linya kasama ng iba dala ang mga cd's,
photobooks at ilan pang mga merchandise upang mapapirmahan. Pansin ko rin ang
bitbit nilang mga regalo at ang pag-uusap ng pakikipag selfie nila mamaya sa bawat
miyembro.
Fifteen minutes ay bumalik ang mga members sa stage at umupo sa likod ng mahabang
mesa. He already took out his bandana, so his signature 'bedroom hair' is bragging
itself. May hawak na Sharpies ang bawat isa sa kanila.
Giggles from the end of the line, hitched breaths at the starting one. Yakap ng
unang babae ang papipirmahan niyang merch at handang-handa ang kanyang camera para
sa selfie.
Umayos ang linya pagkahakbang ng unang babae sa stage. Pinapaypayan ko na ang
sarili ko. Wala na nga ako sa siksikan ng mga tao ay ngayon pa ako pangangapusan ng
hangin. Cold sweat broke out through my skin.
I watched him high-fiving a nervous jumpy girl na mukhang hindi makabuo niisang
salita kaya puro hagikhik na lang ito. Oh, I don't think I could giggle like that
once I met with his glare.
Nang mag-ipon sa kabilang side ang mga natapos nang magkakaibigan ay sumiklab ang
kanilang tilian at pinakiita ang selfie nito. Nagkukumparahan pa sila ng mga
napapirmahang cd's.
"Sinanla mo ba kaluluwa mo sa demonyo para lang makipag-high five siya sa 'yo? Ang
hirap kayang magpapansin sa kanya. Ilang prayer vigil pa ang kailangan mong gawin
para lang makipag-usap iyon."
Nilingon namin ang isang fan na nagsabi niyon. May ibang sumang-ayon. May ilan na
natawa. Siniko ako ng humahagikhik na si Jude.
Nagkibit ang isang kaibigan, hindi pinapakawalan ang pagtitig sa camerang may
selfie nila. "Good mood siya ngayon."
Ngumuso ako. I'm sure that good mood won't last long. His attitude is as hard as a
wall even positive thinking couldn't get through.
"Ay, sasabihin kong birthday ko ngayon para halikan niya ako," sabi ng isa pang
fan.
"Paano kung hingan ka ng id?"
"Sasabihin kong menor de edad pa ako."
Nagpigil kami ni Jude ng tawa. Sa suot ng babae na high waist shorts, crop top,
kupas na blonde na buhok at red shining lipstick, hinding-hindi siya pagkakamalanag
menor de edad! Hell! She even looks older than me!
Gumalaw ang linya. It's almost our turn. Tahimik akong kumakapit sa dulo ng shirt
ko. Hindi ko alam kung bakit nagsuot pa ako ng bustier midriff top sa loob nito. I
almost forgot the purpose of the skimpy clothing.
Until Jude reminded me. Dahil ideya niya naman ito!
"Your flirting skills needs more work, Ruthzielle. Take off your shirt," he
demanded.
"Wha—"
Tinalo ang tanong ko ng bilis ng paghubad ni Jude sa aking shirt. Tawa ang sinukli
niya sa sapak na binigay ko dahil sa rahas ng kanyang pagkakahubad. Pinagtitinginan
pa kami sa ginawa niya! Nakakahiya! Dito pa niya ako hinubaran!
Inayos ko ang maalon kong brown na buhok at hanggang baywang na nagulo sa ginawang
kilos. Sinilid naman ni Jude ang shirt ko sa bag na sadya niyang hinanda para rito.
May sumipol sa kabilang dako. "Ang sexy mo ate!"
Hindi ko sila pinansin at inayos na lang ang dulo ng maikling top kita ang pusod
ko. And...my cleavage as well. Damn, Jude. Nagawa pa niyang ngitian ang sumipol sa
akin. Nagtawag pa siya ng reinforcement galing sa mga nakapila at hiningi ang
pagsang-ayon ng mga ito sa sexy'ng ayos ko.
This is what happens if you have the same interest with someone. You encounter
sudden and unexpected friendships lalo na't iisa lang naman ang hinahangaan niyo.
Huminga ako ng malalim at halos mapapikit. I don't think this is a good idea.
"Make him sign here, above your breast." Turo ni Jude doon.
"What?!" I don't think...
Maarte niyang pinaikot ang mga mata. "Ruth, darling. Naunahan pa kitang makasampung
boyfriend dahil stuck ka pa rin sa lalakeng iyan. Make a damn move, girl!"
Wala na ba ibang damn move? Ito na lang ba talaga?
Tinaasan niya ako ng kilay. That slight gesture leaves no space for resistance.
Panigurado rin namang hindi niya ako palalabasin dito kung hindi ko gagawin ang
sinabi niya.
Nang kami na ang aakyat sa stage ay nauna si Jude. Nilubos lubos na niya at
hinalikan si Wilmer na mukhang gusto nang magbanyo kaya tinawanan siya nang todo ni
Cash.
I shook my hands. Ngunit mas nanlamig pa ito lalo. Lumingon siya rito upang abangan
ang susunod na lalapit kaya tumalikod ako at pinauna muna ang babaeng sunod sa akin
sa pila.
"Okay ka lang, girl?" tanong ng isa nang makita ang paghinga ko ng malalim.
Talking about unexpected friendships. I find it weird when people ask me if I'm
okay when I've only just met them. Weirder, because of hearing the concern in their
voice.
Tipid ko siyang ningitian sa nanginginig na labi. Letting her know I appreciate her
concern. Hindi man concern ang kailangan ko kung 'di lakas ng loob at kapal ng
mukha, still, that added aid to easing my jumble of nerves.
Nilingon ko si Jude sa baba ng stage. Even his smile is guarded with worry. Nag-
angat siya ng thumbs-up sa akin.
"Go girl!" he mouthed.
Bumuga ako ng hangin at tumango. Nanayo na ang balahibo ko. Hindi sapat ang malalim
kong hugot ng hangin at pakawala nito. Meron pang nag ipon sa dibdib ko't hindi ako
pinapahinga nang maayos.
Am I breathing the wrong way? My lungs are still bloated. Ano ba ang saktong
paghinga?
"Next." The girl staff announced.
Shit.
My lip bite made me realize that my lips are numb. My limbs are trembling. Lumala
ang pag-angkin sa akin ng lamig nang humakbang na ako. Parang nilisan na ako ng
aking kaluluwa at katawan ko na lang ang nage-exist ngayon. My mind's blank. Naging
abo ang kaalaman ko sa lahat lalo na ang mag-isip at ang magsalita.
But there's no other way to let go of this but to face him, Ruth.
Unang lumingon si Skylar na agad nanlaki ang mga mata. Oh God. Her shock didn't
help a shred.
Hindi ko alam kung ngingitian ko siya. I have no idea of what she felt about me.
Awang na bibig ang sinukli niya saka siniko ang katabing si Cashiel na galing sa
pang-aasar pa rin kay Wilmer.
Bumagsak ang ngisi nito nang makita ako. Mas lumuwa ang mata niya nang pinasidahan
ako. Huminto saglit sa dibdib saka tumuloy sa mukha ko.
"Fuck."
I'm not sure if that's saying something about hate or shock. Don't they like my
presence here or what? Am I not welcomed?
Wilmer only stared. Hindi ko mabasa ang ekspresyon niya sa likod ng kawalaang
emosyon ng kanyang mukha. His jaw clenched, though. I think that's enough
indication.
Nilingon ng dalawa ang dulong parte ng mesa kung saan may pinipirmahan siyang
royalty pass id. He's not yet aware of me. Sa madilim na parte ng harap ng stage
kami kanina kaya hindi niya ako nakita. His focus was more on the crowd at the
back.
"U-uhm...Hi!" alinlangang ngiti ni Sky.
Kahit ang Sharpie ay pinaglalaruan niya na parang nangungulila ang mga kamay niya
sa drumsticks. She's always been the most neutral.
"Thank you for being here...R-Ruth..." mahina ang boses niya sa banggit ng pangalan
ko.
Ngiting tumango si Cash at hinarap sa akin ang palad niya kung saan nakasulat ang
setlist kanina. Ngumiti ako pabalik at ipinagkaloob ang high five na hiningi niya.
Nag-iwas si Wilmer nang binalingan ko at pumalumbaba. Kumunot ang noo ko. Problema
nito?
Siniko siya ni Cash at siya naman ang sinimangutan. Nilagpasan ko na siya. I'm not
here for him, anyway.
"Kaya mo iyan," rinig kong bulong ni Cash. Ginawaran ko siya ng ngiti bilang
appreciation. Sa gilid niya ay tumatango si Skylar bago inasikaso ang sumunod na
nagpapirma.
Now my heartbeat is downright defeaning. Tinatama niya ang Sharpie sa mesa habang
hinihintay ang susunod. As I finally stepped infront of him, ramdam ko ang tingin
ng tatlo sa aming dalawa. Like we're some kind of a suspense thriller movie, at
hinihintay nila kung sino ang unang aatake.
His unfairly long lashes blinked readying his hazel greens to meet my dark brown
ones. Again.
Tila lumayas ang puso ko sa aking dibdib nang magbangga ang paningin namin. Time
stood still. But not his eyes. Never.
Ang kaunting kayumanggi sa gitna ng berde ay nag-aalab. Betrayal, pain and anger
all in one created a bursting flame of emotion in all its intensity. All heat fired
my whole being.
I try my damnedest to overlook it.
"Hey, sugar. I missed you." Ilang gramo ng kapal ng mukha ang hinithit ko nang
nilapit ko ang sarili sa kanya. Wala siyang ginawang kilos upang umatras. "Have
your name sign on my skin. Here."

Bumaba ang mga mata niya sa tinuro ko. I heared Wilmer whispered a drastic
profanity.
He swallowed like a big lump is about to choke him. Nasa ibabaw pa rin ng dibdib ko
nakatutok ang mga mata niya. That intense glare is sending flames to my chest.
Right there.
Tiim bagang siyang nagbalik tingin at mas sumiklab pa ang pag-aalab ng mga mata
nito. Para bang sa ilang segundo lang ay tutumbahin na niya ang buong mesa at
itatapon sa akin hanggang sa mapalayas niya ako sa harap niya.
The green almost turned yellow and in flames. Tila sinusubukan niya akong
paatrasin at palayuin sa nag-aapoy niyang pagtitig at ipirmi ako sa distansiyang
nais niyang panirahan ko palayo sa kanya.
But in his flaming eyes, I have my cold sweat to defy his fire.
Without letting go of the staring game, inisang tama niya ang dulo ng Sharpie sa
mesa at inalisan ng takip. Saka pa siya bumitaw nang pinirmahan na niya ang ibabaw
at gitna ng dibdib ko. Specifically above the cleavage.
While doing so, his sharp jaw clenched nonstop. Parang may hinihiwa ito sa talas ng
panga niya. Kita ko at ramdam din ang panginginig ng kanyang kamay. His calloused
hands made by strumming guitars and pressing piano keys.
And I once kissed those digits with my lips.
Sinadya ko siyang ihipan. Wala na ang kanyang bandana kaya naanod ang buhok niya sa
pag-ihip ko. He's newly showered. Fresh and fragrant.
Saglit siyang huminto at marahas humugot ng hangin. Mariin siyang pumikit, tila
nahihirapan. But I know better. Kinagat ko ang labi ko.
"How are you, Dean?" bulong ko.
Muling nagtagpo ang mga pilikmata niya at tumiim ang bagang saka pinagpatuloy ang
pagpirma. Mas lalong nanginig ang kamay niya dahil sa pagmamadali. Walang banta ang
mabilis niyang paglayo at dahas ng pagsandal sa kanyang silya.
Kinuha ng atensyon ko ang pangunguyom ng kanyang kamao. Halos baliin na niya ang
Sharpie sa ginawa. His knuckles turned rose white.
Nais man niyang manahimik ay hindi nakaligtas sa akin ang kanyang paghingal. Hindi
siya pinakawalan ng emosyon na para lamang sa akin. Na parang iyon ang dapat kong
matanggap galing sa kanya.
Matagal kaming nagkatitigan. Within those minutes, regrets and blame were being
exchanged. Silently screaming explanations and hatred. Battling a war.
Walang salita siyang tumayo at bumalik backstage. Muntik pang matumba ang inuupuan
niyang silya sa pagmamadaling makalayo sa akin. The girls on the line chorused a
groan of protest.
Nanirahan ang paningin ko sa bukana ng backstage, inaabangan siyang bumalik.
Try all you want, Dean. But for me, the depth of seven years wasn't enough to bury
the memories of us.

[ 4 ONE ]
-------------------------------

Post summer of 2008 was the preamble of everything.

Maingay kaming nag-unahan ni Sue na makarating sa microwave pagkatunog nito. Hinuli
ko ang braso niya upang iatras siya palayo ngunit ni hindi nangalahati ang lakas ko
sa kanya.
"Ako nauna! Ako magbubukas!" asar niya nang makawala sabay agaw ng mitten mula sa
akin at dinila ako.
 "Daya mo!"
Umikot nalang ako sa counter upang kumuha ng mga plato. Akala ko kasi mapagsabay ko
ang pagkuha ng mitten at ang pagtapik sa oven kaya siya tuloy nauna. Little did I
know, my younger sister's arms were longer. Kapwa kami matatangkad ngunit mas angat
siya sa akin nang dalawang pulgada.
Dahil weekend at walang pasok ay naisipan niyang gumawa ng lasagna. Cooking is
her first love. Taga nood lang ako at taga tikim. At dahil siya ang naunang
makarating sa oven ay ako ang maghuhugas ng pagkakainan namin. Ako ang
magpapakintab ng kusina!
"Ang bango...kainin na natin iyan," natatakam kong sabi sabay lapag ng mga plato sa
island counter. Sue's undivided attention was full on slicing the pasta.
"Wait lang. Si dad muna..."
Umupo ako sa high stool at pumalumbaba. Galing sa hinahati niyang pagkain ay humiwa
sa kanya ang paningin ko saka tumitig.
Seeing her serious face reminds me of our mother. She's more on the Spanish side
samantalang kuha ko ang halong Kastila at French features kay daddy.
Mabilis ko ring ibinaba ang mga mata sa lasagna. Now that's a better and edible
view. Because Sue's serious face is exactly the look my mother imprinted in my
memory before she turned her back away from us. Suitcase in her hand. A barrel bag
on her shoulder.
I was young kaya hindi ko pa naiintindihan noon. I was laced with blissful
innocence and thought fairy tales and reality are one. Akala ko'y nag-abroad siya,
kaya iyon ang dinala kong paniniwala hanggang sa lumaki ako't humulma ang matinong
malay at maraming napagtanto.
Leaving never sounded appealing to my hearing sense. Puwera na lang kung may
magandang naidudulot ang pag-alis. Either a new beginning. New story. A change of
outlook. As a kid, I had this inference that if someone leaves, we would feel the
fresh start dahil may nabawasang tao sa buhay mo.
But then, it never got light. Her leaving left a heavy burden.
She left us with my father who I respected very well for upkeeping his marriage to
her. Hindi siya naghanap ng iba. May nireto pa si Sue sa kanya na biyudang ina ng
classmate niya pero tinawanan lang ito ni dad at inilingan.
The proverbial circumstance that the good people were the ones being left behind in
the end. Someone who has been faithful, or stays true to their marriage. Kung ano
man ang nagawa ni dad, I'm sure that's forgivable. I had a frontseat show how my
father handled my mother leaving.Whatever he did, that shouldn't have been her
reason for doing what she did.
That entails me to not be good all the time. Kahit ano naman ang ugali mo, kasing
bait ka man ng santo, iiwan ka pa rin. May iiwan pa rin sa iyo. Notwithstanding
your innocence.
Thinking about that past doesn't sound appealing to my appetite either kaya bago pa
ako maanod palayo ng utak ko ay kinain ko na ang nasa aking plato.
Saktong lumagapak ang mga tsinelas ni dad pababa ng hagdan kasabay ang boses niyang
may kausap sa cellphone.
"O sige, itatawag ko iyan kay Nelson. Sabihin mo kamo na bilisan na. The project
deadline is fast approaching..."
We're used to dad's late night calls from clients and employers of the construction
company to where the main branch is in Laguna. With his younger brother, our uncle
Nelson, naipatayo nila ang kompanya simula nang nagtapos ito ng Engineering.
Siniko ko si Sue sa ambang pagkalabit niya ng cheese sa ibabaw ng lasagna.
"Kay dad iyan!" marahas kong bulong sa kanya.
Inikutan niya ako ng mata saka binawasan ang nasa plato ko. Gumanti ako at
binawasan din ang sa kanya.
"Ano na naman iyang ginagawa niyo?" Mababang boses ni dad ang nagpalingon sa amin
sa archway entrance ng kitchen. "Buti't hindi sumabog itong kusina. Kakalipat lang
natin."
Lumikha ng ingay ang pagdulas ni Sue sa plato kaya doon tumuon ang mga mata ni
daddy. He's always been the judge.
Nang makita ang pagkain ay huminga ito ng malalim at aliwng umiiling-iling. Sinilid
na niya ang phone sa bulsa at lumapit sa counter.
I have his eye color. His father, my late grandfather, is pure French for that
matter. Kaya siguro ako ang mas malapit sa kanya because my genes mostly came from
him. It's not always been that way but that's just what I think. The fair skin,
Cupid's bow lips, the narrow nose are just few and there are some that I couldn't
point a finger on.
Hugis ng mga mata lang ang nakuha ko sa mother's side and that's from my half-
Spanish grandmother.
"Hm. Tastes good," ani Dad pagkatapos makatatlong subo. Umupo na rin siya sa tapat.
"Bakit hindi kayo mamigay sa kapitbahay? Ang dami nitong ginawa niyo. Mauubos niyo
ba 'to?"
"Bakit ba ang bait mo, dad? Nakakainis." Si Sue at nilamon ang natirang slice sa
plate niya.
"O, ikaw na mamigay ikaw naman gumawa niyan." Tumayo na ako upang makatakas. Marami
pa akong gagawing assignments!
"Ang daya! Daddy tignan mo si ate ayaw ako tulungan. Taga-kain lang palagi." Tinuro
niya ako gamit ang tinidor. Nakanguso pa siya. "Ikaw maghuhugas ng plato. Ako kaya
nakauna sa oven."
Pumuwesto ako sa likod ni daddy. "Ako ang taga-kain pero ikaw ang tumataba!"
Arangkadang gumasgas ang paa ng upuan niya sa sahig pagkatayo ni Sue at ako'y
sinugod. Umalingawngaw ang tawa ko sa bagong nilipatan naming bahay habang
tumatakbo palayo.
"Ruth..." May babala sa tinig ng ama namin.
"Yes, dad." Maamo akong bumalik at pinandilatan agad ang kapatid. "Ito na.
Tutulungan na. Hm!"
Hinati na namin ang mga ilalagay sa tupperware para sa mga kapitbahay. Bagong gawa
ang subdivision kaya kaunti pa lang ang umuukopa sa mga kabahayan na two-storey
lahat. The house my dad chose was too huge for only the three of us.
In fact, kakasimula pa lang ng construction sa extension nitong lumiliko sa
kabilang baranggay. So it's a huge project. Another reason why we moved in here
dahil isa rin ito sa proyekto ng kompanya nina Dad at uncle. Umaayon din sa mas
malapit na distansiya ng eskwelahan.
"Diyan ka sa tapat, classmate mo naman nakatira diyan."
Tig-tatlo kaming tupperware ng kapatid ko. Masyado na kasing malayo ang iba kaya sa
mga pinaka-kapitbahay lang kami namigay. Wala naman siguro magtsi-tsismis na nagdi-
distribute kami ng pagkain.
"O tapos ikaw? Doon sa crush mong seatmate mo? Galing mo rin noh? Katorse ka pa
lang, a," sermon ko kay Sue.
"Ihh...sige na." Maarte nitong dabog.
Tinaliman ko ng tingin ang suot niyang pink hairband na may sobrang laking ribbon
halos matabunan na ang noo niya!
"Maghahatid lang ako ng pasta, hindi ako manliligaw sa kanya. OA ka." At
tinalikuran na ako. Aba!
Pinanood ko siyang lumakad sa direksyon ng bahay ng classmate niya. Lumukot ng
ngiwi ang labi ko sa nakitang ikli ng kanyang shorts. Dios porsanto! Tinalo pa ako
sa kaartehan ng batang 'to!
"Suenami! Uwi agad, ha? Huwag tambay sa bahay ni crush!" tawag ko.
Lumingon lang siya upang dilaan ako saka mabilis tumakbo dala ang maarteng
hagikhik.
Hinintay kong maglaho ang ingay ng palakpak ng kanyang tsinelas sa sementadong daan
bago pinuntahan ang bahay sa tapat ko.
Magpinsan lang ang stilo nito ng sa amin. Modern, a contemporary combination of
white walls and wood brown edges. Kasing kulay ang dark brown roof at double doors.
Pinagkaiba lang ay mas marami silang halaman. Pumapalibot ito sa kanilang bakod at
may nakikita akong sumisilip na mga pink bougainvilleas galing sa likod. Maybe
those sprouted from their garden.
Papalapit pa lang ako sa gate nila ay sumalubong na sa tenga ko ang halong ingay ng
drums, cymbals, strum ng gitara at kumakantang boses ng lalake.
Oh, it's my neighbor's band. Malimit silang tumutugtog sa school sa tuwing may
okasyon at presentations. Minsan ay naririnig ko pa silang nagpa-practice sa
recreation center sa gilid lang ng chapel at gym.
But I never stopped by to witness their practices. Dinudumog kasi, ayaw kong
makisali. Sinasalba ko lang ang sarili kong mabingi sa tili ng mga babaeng fans
nila.
Nakailang pindot na ako sa doorbell ay wala pa ring lumabas. I began to wonder if
they have a maid and what occupied her. Panaka-naka'y tumatanaw din ako sa gilid
upang abangan ang kapatid ko.
Nahagip ko ang sumilip sa bintana sa ikalawang palapag. Pamilyar na mukha ng
lalakeng hindi marunong ngumiti pero marami pa ring umaaligid na mga babae. Huminto
ang ingay kasabay ang anunsiyo nitong may tao sa malalim niyang boses.
Kawawa akong tignan na sinandal ang mukha sa kanilang gate habang naghihintay.
Ramdam ko pa ang init ng lasagna. Natatakam pa ako kaya gusto kong bumalik sa bahay
at ipagpaliban muna ito.
Maya-maya pa'y bumukas ang pinto nila saka pa ako umayos ng tayo.
Maingay ang paghila ng lock ng metal gate nilang itim. Pagbukas ay bumungad ang
kilala kong third year student na si Cashiel. Minsan nang nanligaw sa akin ang
kapatid nito kaya siya lang kilala ko.
"Uhm...wala dito si kuya. Ikaw ba iyong new girlfriend niya?"
"Huh?"
Ngumisi siya. Ang retainer nitong binabakuran ang mapuputi niyang ngipin ay
kinikindatan ako ng kislap.
Bumaba ang mga mata niya sa hawak kong transparent tupperware. Dalawang kilay niya
ang umangat.
"Para sa inyo."
Bago pa niya makuha ang inabot ko ay may lumabas na ginang na sigurado akong mama
niya. They somehow share some identical features. Upturned and friendly eyes.
"Iha, pasok ka." Pagkasabi nito ay lumapit siya sa amin. Napawi ang ngiti nang
binalingan ang anak. "Ano ba, Cash. Bisita iyan, bakit hindi mo pinapasok?
Kapitbahay pa natin." At muli akong ningitian.
Namilog ang mga mata ni Cash at tinuro ang bahay namin. "Diyan kayo nakatira? Sa
tagal nating mag-schoolmates ngayon ko lang alam na neighbors pala tayo."
Umiling ang mama niya at hinila na ako papasok. I was somehow surprised by the
prompt welcome as though we have known each other for so long.
Ngusong sumunod sa amin ang anak na naitsapuwera.
"Halika , iha. May ginawa rin ako at balak ring ibigay sa inyo bilang welcome gift
sa neighborhood namin," anito at giniya na ako sa loob ng bahay nila. Pati interior
ay halos hawig lang din ng sa amin.
Hindi ko napigilang punahin ang suot nitong cotton shorts at vneck top habang
sinusundan siya papunta sa kanilang kitchen. Her youthful face is making me guess
her age. She seems too young to be a mother of two teen boys.
"Stay put ka muna diyan darling at malapit na itong maluto. Fifteen minutes. "
Sandali niyang tinuro ang umiilaw nilang microwave.
Sinuri ko ang mesa. I saw some cake condiments and chopped meat and vegetables.
"May food preference ba kayo? Perhaps, more on vegetables?"
Sumandal ako sa likod ng isa sa mga silya sa dining. "Wala naman po. Si dad
lang...medyo bawal sa mga mamantikain."
"Oh, I think carot cake is fine then." Ngiti niya akong sinulyapan saka binalikan
ang ginagawa.
Kita ko ang pagiging abala ni Cash sa refrigerator nila. May nilabas siyang ice
cubes, pitchel ng tubig at tumungo sa counter nila upang humakot ng french fries na
sinilid sa malaking bowl.
That's too much cholesterol. Hindi ako nasanay sa mga ganyang pagkain dahil kay
dad. His health is our concern all the more he'd be a lot busier with the upcoming
projects.
"Cash dear, dalhin mo muna sa taas si..."
"Ruth po."
"Ruth, at nang hindi mainip dito. Doon kayo magkakasundo. You know, teenagers."
"And you're trying to be one, Ma," ani Cash at naglagay ng slice ng dala kong
lasagna sa plato.
Nilingon siya ng mama niya kasama ang makahulugang ngiti. "Gusto mo ipakilala ko sa
'yo ang bagong boyfriend ko?"
"Ma!"
Napangiti ako sa sinsero at magaan nitong halakhak. I felt warmness enveloped in my
heart. Though this weirded me out that I just met this family and I already have
seen their unique bond that I find lacking in most families. Being here is like
unlocking a family secret and this is what I found out.
I kind of wish to see something like that to my own mother. I believe that's one of
the impossibilities now.
Sinundan ko si Cash paakyat sa taas ng bahay nila. Weirdo talaga na mukhang malapit
na kami na papanoorin ko pa ang kanilang band practice. I tamped down the
uncomfortable feeling that I would be invading their privacy.
We're schoolmates, yes, but we have never even had a head-nod encounter.
Although, ang isang kaibigan niya ay panay kong nakakasalubong sa hallway. Kami ang
magka-batch niyon kaya sa same building lang kami. He's quite famous actually.
Mahirap ang hindi siya mapansin.
Unti-unting hinihila ng lakas ng ingay ang distansiya ko sa kuwarto. Bukas ang
pinto kaya una kong natanaw ang dark gray rug fur na hinihimlayan ng mga wirings at
paa ng drums.
The unsmiling guy was tucked behind the drums set. Sinasabayan nito ang beat ng
pagkanta ng vox nila na palagay ko'y siyang naggigitara ngayon samantalang wala si
Cash.
"Kainan time!" anunsiyo nito.
Hindi sila tumigil sa pagtugtog nang pumasok kami. Seryoso akong nilingon ng hindi
ngumingiting lalake. Ang singer nila'y nakapikit, nakakunot noo, nakikitaan siya ng
focus sa pagkalabit sa tamang strings ng electric guitar.
Of course I know him. Who wouldn't be familiar to the infamous Dean Cornelius
Ortigoza? Kahit saang year level ay kilala siya. Nobody can ever overlook him. Not
just because of his tall height. His foreign looks is a dead giveaway that he is
indeed, worshipped.
Ilang beses nang nagbangga ang mga paningin namin kada nagsasalubong kami sa
hallway, canteen, gym at sa mga hagdan. My eyes with curiosity, his are...well not
to brag but interest? I never entertained any of his glances because I am in a
relationship.
Habang tila mga bodyguard naman ang mga babaeng umaaligid sa kanya. May babae sa
kaliwa, kanan, likod at harap. Matindi ang bakod! Mas maliit nga lang ang mga bakod
kesa sa binabakuran. Imbes na mga batuta ay red lipstick ang kanilang mga sandata.
Our situations are completely at odds with each other.
Siya lang ang nakasando ngayon sa kanila. Kulay puti na may print na palm tree at
sunset. California sun. His devil-may-care bedroom hair, the color of sand brown,
ay may bakas ng kanyang mga daliri na parang kakadaan lang ng mga iyon doon.
Sa gitna ng kanyang pagkanta sa isang upbeat na tugtugin ay dumilat siya at agad
kong nahuli ang kanyang mga mata. Striking and intense. You could feel and imagine
thorns and shivers shot to your skin and bones at upon crossing paths with those
eyes.
Humina ang boses niya hanggang sa hindi na siya nakasunod sa kanta. His head
suddenly stopped banging. Umawang ang bibig at gulat akong tinitigan tila isa akong
aparisyon sa kanyang harapan. Namali na siya ng kalabit sa gitara. Wala na siya sa
tono.
Seriously. Why is he looking at me like that? Makailang beses na kaming nagkikita,
a? We're schoolmates. Duh?
"Dean! Nahuli ka na!" tawag ng hindi palangiting lalake at halata ang inis nito.
In-emphasize pa niya sa malakas na paghampas sa cymbals.
That woke Dean from his dream-like state at pinilig ang ulo. "Sorry, nalimutan ko
iyong lyrics." Disappointed sa sarili siyang napahilamos sa mukha at suminghap.
"Nasaan na ba kasi ang kapatid mo?" Lingon nito sa lalakeng nasa drums.
Pinagigitnaan ako ng yelo sa narinig. He speaks the language fluently! He's not an
all time American boy, after all.
Isa sa mga patakaran ng eskwelahan namin ay ang pagsasalita ng ingles. Buong akala
'ko'y hindi mahihirapan ang kanong 'to. Pwede rin pala siyang lumabag!
"Parating na iyon."
"Oy guys, masarap iyong dala ni Ruth. Lasagna," singit ni Cash, nilapitan na nito
ang nakahilig na gitara sa pader sabay dighay.
Nito ko lang napansin ang interior ng studio. An overall dark red wall. Hindi
lamang musical instruments ang nandito. The room's filled with music memorabilias;
Vintage framed photos of The Beatles members and some 90's rock bands that I'm
quite familiar of. Iba't ibang brand ng gitara ang nakadikit sa ibabaw na bahagi ng
pader.
May itim na shelf sa kabilang panig na may mini replica ng mga musical intruments
and Matryoshka dolls of music icons.
Ninakaw ang tuon ko ng paghampas ng seryosong lalake sa kamay ni Dean.
"Bawal ang may cheese sa 'yo. Not good for the voice."
Hindi maipagkakaila ang inis sa titig ni Dean sa kasama. That look could intimidate
even you're not the object of that stare-down look.
"Dude, I consume my father's whiskey."
And I could tell by his hoarse voice. Hindi ko alam kung natural o dala ba ng alak.
But whiskey? At highschool? Say what?
"You're not twenty one yet!" bulalas nung suplado.
"So? You're seventeen. You smoke. Ano? Magaangatan tayo ng bawal dito?" aroganteng
ganti ni Dean.
"Guys...kalma. Ruth's here to watch us practice so you two behave." Cash moderated.
Hininto niya ang pag pluck sa gitara at nagpatuloy, "Will, ikaw muna sa drums
habang wala pa kapatid mo. Dean would be on the lead then ako sa bass."
Sumipol si Dean. "Cool." At pinagpatuloy ang paghakot ng lasagna gamit ang tinidor.
I smiled inwardly. Sumakay din ang antisipasyon ko habang pinagmamasdan siyang
sinusubo na ang pasta. Hindi ko alam kung bakit gusto kong matikman niya ang dala
ko kahit hindi naman ako ang gumawa nito. I can just let them assume that I made
it.
We really crave for other people's approval sometimes even if you have only met
them. It somehow gives us confidence. Nakakabuo lang ng araw kung may pumupuri sa
'yo, gaano man kaliit o kababaw ang pagpuri na iyon.
Huli ko ang tingin ni Dean sa akin nang lumingon siya sa aking dako. Niyakap ko ang
panginginit ng aking mukha. I should not feel like this but meeting his gaze feels
like such a huge honor and I should receive an award!
Ngingiti na sana ako ngunit mabilis naman siyang nag-iwas at mas naging interesting
ang pag-kain sa kanya.
Bakit pakiramdam ko karibal ko na ang pasta na iyan? Maging lasagna na rin kaya
ako?
Dinilaan niya ang sumabit na meat sa manipis at pinkish niyang labi. My stomache
flipped from that sight. Nilunok ko ang makapal na panunuyo ng aking lalamunan.
"You made this?"
Hindi man sigurado kung ako ang kausap niya ay dinaanan pa rin ng kiliti ang aking
balat. Sa lasagna naman siya nakatingin. Baka iyong lasagna kausap niya, Ruth. Sa
tingin mo?
He's lazily standing, with his hand propped on the table at ang isa'y hawak ang
tinidor. Nahagip ko ang itim at bilog na hikaw sa kanyang tenga. Silang tatlo
meron. All in their right ears. I haven't seen them wear that inside the school
which is understandable.
Kita ko rin ang tangos ng kanyang ilong. A common foreign feature.
Nakaupo ang isang kasama niya na iyong fries naman ang pinagkakaabalahan. Cash's
busy tuning the guitar. Rinig ko ang ingay ng mga kubyertos sa baba.
Sa hindi ko pagsagot ay kumita ito ng lingon mula kay Dean. Holy hell! He could
send me flyng at the other side of the room with just a glance!
Tinaasan niya ako ng kilay, nagde-demand ng sagot. Now that's another intense pair
of eyebrows, too. Maliban sa kanyang mga mata, isa ang kilay niya na umaambag sa
pagkakaroon niya ng maldito look.
Ngayong mas malapitan ko na siyang natitigan at mas matagal kumpara sa mga previous
encounters namin na puro segundong sulyap lang, nasisigurado ko na ang kulay ng
kanyang mga mata.
Hazel green. Meet dark brown. In all its intensity and strike, they are deep-set,
and semi-wide.
"Uhm...Oo." Tumikhim ako.
His thin lips twitched, maybe debating either to smile at me or not. Sa huli ay
umusli ang ibabang labi niya saka nagbaba ng tingin at nag-iwas muli. Tinutusok
niya ang tinidor sa pasta, squeezing out the delicious meat and sauce.
Tuluyan nang kumunot ang noo ko. Bakit ba napakamahiyain niya? Sa ibang babae naman
ay nag-iingay siya. At sa tuwing nagpe-perform sa stage! My God!
Ganyan ba naging epekto ng lasagna sa kanya? He's capable of being shy now? Oh
c'mon! Dean Ortigoza? Shy? I don't think so. It would be blasphemic to combine his
name and the word 'shy'.
Nakaramdam ako ng ilang sa malakas na pagtama ng tinidor niya sa plato. Mukhang
dinilaan lang niya ito sa pag-ubos ng pagkain.
"Bakit mo inubos?" May iritasyon na tanong ni Will. I still don't know his full
name so I settle for Will. Iyon naman ang tawag nila sa kanya.
Nagsalin si Dean ng tubig. Pansin ko ang brown leather bracelet niya sa kaliwang
palapulsuhan. Those made me trace his blatant veins making him look manly and
mature for his age.
He's already got that formed lean body at such youth. Together with his tanned
skin, or sun-kissed, or light olive. Kasing edad lang kaya kami? I don't believe
so. Probably his foreign trait has pitched in to his matured appearance.
"I didn't receive a memo na ikaw ang dapat umubos. You're feasting on the fries,
anyway," aniya saka uminom.
God. He's crass. The intense look and angled face are not just tricks all the way
to his attitude.
Inilingan na lang siya ni Will saka ito tumayo at bumalik sa likod ng drums.
Sinunod nila ang sinabi ni Cash kanina. Marahil babalik na sila sa kanilang
practice sessions.
"May upuan, Ruth. Huwag kang mahiya." Turo ni Cash sa silya na inukupahan ni Will
kanina.
Tumawa ako at umiling. "Okay na ako rito."
Halukiphip akong sumandal sa pader at pinanood sila. Muling kinalaykay ni Dean ang
mga daliri sa buhok niya habang bumubulong kay Cash sabay kalikot sa gitara, pinag-
uusapan yata ang gagamitin na chords.
He has to bow to his friend dahil sa katangkaran niya. He's almost six flat. My
eyes went down to his faded tattered jeans that's invitingly hanging low on his
hips.
Oh no, masyado ko na siyang pinupuna.
Sa gitna ng pag-paplano nila ay inakyat kami ng mama ni Cash upang ipaalam na tapos
nang mai-bake ang cake. Tatlong pares ng mga mata ang bumangga sa akin nang
nilingon sila.
Am I ready to go? Could I let this go and miss their practice? Ito pa lang ang
unang nood ko sa kanilang mag-ensayo without the bevy of girls. I'm here alone, and
it's like I own the band myself and they would perform for me. This could be once
in a lifetime opportunity for me.
Pero baka hinahanap na ako ng kapatid ko. Ako pa naman ang unang nagdemand na umuwi
agad. Ako rin pala itong lalabag.
Tinanguan ko sila at tumuro sa labas, tahimik na nagpapaalam. Si Cash lang ang
tumanggap nito. Will stared at Dean as if waiting for his signal to start. While
Dean is...looking at me. Face unreadable.
Halos hindi ako makatingin sa kanya nang ningitain ko sila isa-isa at humakbang na
palabas. Gusto ko pa sana talagang manatili pero nakakailang rin lalo na't puro
sila lalake. Let alone that each one of them possessed an intimidating vibe. Para
lang akong tupa na tinapon sa kulungan ng mga leon.
Nasa hamba na ako nang bigla silang magsimula.
Intro pa lang na sinimulan sa pluck ng rhythm guitar na siya mismo ang gumawa ay
umawang na ang bibig ko. Pinirmi ako nito sa kinatatayuan. The strings and the
harmony are pulling me to remain.
Dean's eyes are shut closed as his mouth approached the mic.
Hold on, what's the rush, what's the rush
We're not done are we
Hinaplos ko ang aking braso sa paninindig ng aking balahibo. I could hear my own
inhale and exhalation of air. I curled the fingers on my toes, too. Sa madaling
sabi ay namilipit ako.
It's not just in the song. His voice. Magaspang, magaan at may lambing.
'Cause I don't need to change this atmosphere we made if
You can stay one more hour
Can you stay one more hour...
I don't know if it has something to do with the lyrics of the song that made me
feel it was addressed to me. Hindi ko mapigilang mag-assume at pinapabilis nito ng
husto ang puso kong binalot ng init. This is why I haven't gone out the door when I
needed to. I stayed.
At napagtanto ni Dean ang pananatili ko. Dumilat siya at sa mga mata ko dumiretso
ang kanyang mga mata. My staying and I earned a sexy crooked smile as he sings the
chorus that injected additional amounts of shivers into my bones.
He knows he has tamed me into staying with his voice alone and took great pride
from it.
You know I'm gonna find a way to let you have your way with me
You know I'm gonna find a time to catch your hand
And make you
Stay...
Sumipol si Cash at ngumisi. "Sweet."
Will is backing up the vocals na mas nagpabigay pa ng magandang timpla sa kanta.
Tipid ang ngisi niya at napakagat labi habang naghe-headbang, mukhang mas na-enjoy
ang pagda-drums.
'Cause what's the point in chasing
If I can't enjoy your face and
And I fell in love. God, they're so good!
Pumikit akong pinapakinggan sila sa pangalawang ulit ng chorus na may malakas nang
beat ng drums. Will does so great behind it. Sumabay ng tapik ang paa ko sa beat
nito.
Hindi nakatakas sa akin ang pluck ni Dean sa gitara upang mas bigyan pa ng rhythm
ang kanta. The harmony flooded me with goosebumps.
I don't how he does it. Sing and play the guitar at the same time. Ni hirap nga
akong ilipat ang mga daliri ko sa string, ipagsabay pa kaya ang dalawa? Dean isn't
even looking at the guitar! Memoryado ng mga daliri niya ang katawan ng
instrumento.
They have a connection. It's like he's making love to the guitar.
I marveled at how his fingers migrated to each strings and fret. Ngayon pa lang
ako namangha ng ganito. When everyone should be in awe of philosophers and
authors, I am in awe of a rock band. To the singer, especially. Pero ayaw ko silang
gustuhin dahil sa kanya. I like to love them as a band.
Tuluyan na akong nadala at binagsak ang likod ko sa pader. I was perceptive to
every beat, every hum of the bass, plucks of the rhythm. Patuloy ang tindig ng
balahibo ko na tila ba inaamo sila ng boses ni Dean. Purong emosyon na boses.
Nanlalambing. Nangaakit.
And If I was running you'd be the one who I would be running to...
Kinakain na siya ng emosyon galing sa kanta. As the song calms down at hindi
kailangan gamitan ng rhythm guitar, lumipat ang isang kamay niya sa mic habang
bahagyang nakaangat ang isa, as though it's his natural gesture and he isn't even
aware of it.
Passion. That's all there is to it.
Bumagsak ang alon na pumuno sa akin nang nahinuha na malapit na silang matapos.
Tila ba ako'y nanlulumo. I don't want it to end. Pakiramdam ko magkakaroon ako ng
depresyon kapag tapos na.
You know I'm gonna find a way to let you have your way with me...
Dean's eyes held mine as he sang that last part in almost a whisper. Gusto kong
umiwas ngunit hindi ako hinahayaan ng mga mata niya. As though they hooked a chain
to my eyeballs. They didn't just knock the air out of me. His eyes could make you
obey. Those eyes could make you worship him kung tititigan mo ng matagal.
Kaya ba palaging dumidikit ang mga babae niya sa kanya? He was able to tame them
with those hazel greens of his? And his poetic mouth?
"So, whattya think?" tanong ni Cash. Sa tono at mga mata niya'y ramdam kong umaasa
sila ng positive feedback.
Hindi ako bumitaw sa halukiphip nang umayos ng tayo.
"Practice na iyon sa inyo?"
The three of them froze. Sa pinta ng mukha nila'y para bang tinapunan ko sila ng
bomba na pampakaba.
Natigil si Dean sa ere ng pagtatanggal ng strap ng gitara upang ibaling sa akin ang
matalim niyang tingin.
Ngumisi ako. "Guys, akala ko nasa concert niyo na ako!"
Kung malapit lang ako sa kanila siguro'y nailipad na ako sa kabilang bahay sa
sabayan nilang pagbuga ng mabibigat na hininga. Tingalang napapikit si Cash saka
tinukod ang mga kamay sa tuhod.
"Fuck! You scared us!"
Tumawa ako. Allowing me to watch them has somehow built a kind of connection even
if it's only temporary. And I should bask in the brevity of the enjoyement. I did.
At sana maulit pa 'to.
Kalauna'y unti-unti ring umiral ang ilang habang nag-break ulit sila. Wala na akong
papanoorin. So I guess I should go now, then? Extending my stay here would seem
like I was squeezing in to their circle of friendship.
"Did you really make the lasagna?"
Nagulat ako sa tanong ni Dean. His question's quite off-putting, lalo na't narito
ako upang panoorin sila at hindi ang marinig ang panghuhusga niya sa lasagna.
"Duda ka ba?" ganti ko.
Hindi naman siguro niya malalaman na hindi talaga ako ang gumawa niyan.
Hinagod niya ako ng tingin mula buhok hanggang paa. My toes curled at his blatant
eye-trip. Hindi man lang niya nagawang itago ang interest na lumutang sa ginawa
niya.
Sa likod ay humahagikhik na si Cash habang pasulyap-sulyap sa amin. Dedma si Will
na abala sa bass guitar.
Tinaasan ko siya ng kilay nang manumbalik ang paningin niya sa aking mukha. There
goes those eyes again. Nobody could move on from those. Ang intensidad nito'y
magtutusok ng berde sa utak ng kahit sino.
"Wala sa itsura mo ang marunong mag-bake." Sabay baba ng tingin sa binti ko.
Bigla akong na-conscious kaya hinila ko pababa ang manggas ng aking shorts.
Kinunutan ko siya ng noo. Siya, wala sa itsura ang pagiging humble. He screams
arrogance and cockiness.
Dala ng baluktot niyang ngisi ay humakbang siya palapit sa akin. Slow and
deliberate steps. Naiangatna niya ang isang kamay upang makulong ako sa pader na
sinasalo ang likod ko.
"Pero nasa itsura mo ang maging pag-aari ko."
Umalis ako roong nanginginig ang mga tuhod.

[ 5 TWO ]
-------------------------------

"I don't get what you mean, Ruth."

Pinaglalaruan ko ang tumakas na sinulid sa manggas ng aking uniform blouse. Hindi
ko mautusan ang aking paningin na ibaling kay Boone na siyang nakasandal sa hanay
ng mga wooden lockers.
The locker room is outside the school premises. Hindi naman talaga ito parte ng
school. The lot was owned by a family na siyang anak ay nag-aaral din sa
eskwelahang malapit dito. Nagbabayad kaming mga estudyante sa kanila para sa slot
namin. Me and Sue share the same locker.
Kaya hindi bawal ang ginagawa naming pag-uusapan dito. We're outside the school
gates anyway, so we're outside the rules, too. Maliit, medyo masikip at madilim nga
lang. And besides, Boone is a college boy from another university, a graduating
student at that.
"We're breaking up?" patuloy nito sa maliit na boses, tila ba ngayon lang nagsink-
in sa kanya at nilubog ang boses niya.
Nagkibit ako. Pinahiwatig ko na iyon sa kanya kanina. He's mature and smart enough
to understand.
"Anong ginawa ko, Ruth? At least, let me know before you initiate an end that this
relationship doesn't even deserve. Matino naman ako, a?"
But not all things happen because they deserve it. They happen because it has to.
Gaano man kaganda ang daloy ng isang relasyon, kung may mga hadlang sa iba't ibang
anyo, matatapos pa rin ito. Good things come to an end, ika nga.
I admit, nagi-guilty ako. Siya pa itong pumunta rito sa school para sunduin kami
ni Sue at ihatid pauwi. Kahit kailangan pa niyang maghintay ng apat na oras bago
ang dismissal. But then I pulled him here for this.
Soulful eyes, a voice that sounds like melted butter, a gentle caress that would
make hospital patients demand him as their doctor.That's how I could describe Boone
Carvajal. The usual tale as being neighbors in our old home was how it all started.
Being five years younger was the root of my insecurities of our relationship. I'm
sure the college girls in their school were way hotter and more experienced so they
would share a common interest. Ano nga bang laban ko bilang hamak na highschool
student lamang?
And you know how the lion's share of the population perceives us. Immature.
Irrational. Reckless. Ilang milyang distansiya sa maturity niya.
Six months of being together and here we are. Simula nang binanggit niya sa akin
ang pag-proceed niya ng Medicine, I'd decided to cut this out. And another thing,
I'm not confident enough to where this relationship would lead us.
Alam niyo na, mga kabataan, kadalasan ay mga salawahan. No one should judge our
young hearts and young minds. I embrace this as being part of growing up.
I like him, at alam niyang gusto ko lang siya. We share our differences. He offered
me his maturity, I shared to him my youth. Ngunit masyado pa akong bata upang
isipin na pag-ibig na itong nararamdaman ko sa kanya. Love hasn't found me yet. I
didn't bother look for it either.
"May iba ba?"
Alinlangan ang kanyang tono at nanghihina. Sa halip na sagutin ang tanong niya ay
iba ang ibinato ko.
"Admit it Boone, you've met girls in your school and thought that they were much
better than me."
"D'you think I'm cheating on you?"
Inignora ko ang tila naiinsulto niyang tinig. I didn't intend to pull the trigger
for him to sound like that.
Hinila ko ang sarili sa mahabang upuan sa harap. Habang tumatagal ay nararamdaman
ko na ang paninikip ng dibdib ko dahil sa init dito sa loob. Dinukot ko ang aking
panyo at dinampi sa aking mukha at batok.
"You tell me, Boone. Did you?"
"No," agap niya at tinabihan ako. "But almost. Nakainom kami but nothing happened.
Ikaw, Ruth. Did you?"
I appreciated his honesty. That's one thing I like about him.
Umiling ako sa sagot niya. I don't take too kindly to cheating. Sa mga quizzes
siguro nagagawa ko iyon pero hindi sa isang relasyon.
"Then why? Bakit ganito, Ruth?" halos tumayo na siya at halata ang pangungusap at
desperasyon sa kanyang tinig.
Pinaigting lang nito ang guilt ko at tinutulak akong bawiin ang sinabi ko.
Kahit minsan hindi naman niya pinaramdam sa akin na dapat siya lang ang
nagdedesisiyon porke't siya nga ang mas nakatatanda, siya na ang palaging tama.
Maturity, as well as decisiveness, isn't an entitlememt. The older ones don't have
to own the final say. Young minds could possess some full-grown rationality, too.
And this is my decision.
Kasi nga bata ako, I might react aggressively to some situations. Pinapangunahan
ako ng aking emosyon. I'll probably sulk for not being able to receive any messages
or calls from Boone. I might compete against his time and schedule when he should
be spending those in his studies.
Ayokong umabot kami sa ganon. Those instances, I'm sure, would alter what we have
right now for the worse.
Bumuka ang bibig ko at akmang sasabihin ang aking rason nang may bultong tumakip sa
pang-hapong liwanag mula sa labas.
Ang pamilyar na bango galing sa isang pamilyar na tao ay sinuyo ang ilong ko. Tila
ba siya ang bote ng pabango at nag-leak ang laman niya sa buong locker room.
It didn't take long for me to find out the owner of that scent.
Pinigilan kong tawanan ang reaksyon niya pagkakitang may tao pala rito sa loob. He
did a double take on me at huminto rin siya sa pagsipol. Hindi niya naitago ang
gulat.
In his intense features, I could never imagine him capable of having a vulnerable
reaction or feeling. Para bang kung makikita ko man siyang luluha ay mawawasak ako
ng pinong-pino. So he better be not vulnerable.
He looked at Boone, then down to our hands in our laps that weren't even touching.
Umakyat ang mga mata niya sa mukha ko. Ngumuso siya.
Tatlong araw na rin ang lumipas simula ng pumunta ako kina Cash. I couldn't look at
Dean without thinking of what he said to me that sent me running to the hills. Ewan
ko kung bakit niya sinabi iyon. Maybe part of his manwhore ways.
Kaya kapag alam kong magkakasalubong kami ay sa kabilang hagdan ako dumadaan.
Ako ang unang bumitaw sa titigan. Pinagpasalamat ko ang medyo may kadilimang kwarto
upang hindi niya mahalata ang pamumula ng aking pisngi. Si Boone ang natitigan ko
na hinatid ang talim ng mga mata sa bagong dating.
Kumalansing ang susi at binuksan ni Dean ang locker niya.
"Oops..." aniya nang may magsihulugan. Are those letters? May cards pa at bulaklak!
Kahit nakatalikod siya sa amin at kita ko ang lapad ng kanyang balikat, alam kong
may binuksan siya sa isa sa mga cards dahil tumunog iyon. Iyong kumakanta sa mga
Christmas cards tuwing binubuksan.
Tinago ko ang hagikhik sa likod ng nakatakip kong kamay.
Mabilis at malakas iyong sinara ni Dean at tinapon pabalik sa locker. Hindi
maipagkakaila ang kanyang iritasyon. It must be a prank, o gusto lang talagang
magpapansin ng nagpadala ng card.
Hinawakan ni Boone ang aking kamay dahilan ng muli kong pagbaling sa kanya.Tumango
siya sa labas, gustong doon ipagpatuloy ang pag-uusap. Pero ayaw ko. Walang
privacy. Hindi tinted ang sasakyan niya kaya mahuhuli kami ng kung sino mag lalabas
na teacher. Hintayin na lang naming lumabas si Dean.
Inasahan kong paalis na siya upang umusad ang pag-uusap namin ni Boone. Ngunit ang
makita na may sinusulat ito sa papel at tinukod pa sa pinto ng kanyang locker,
malabong lalabas ito.
"Matagal ka pa ba?" tanong ko.
Sa marahan niyang paglingon ay kita ko ang pagnguya niya ng bubblegum. "Gagawa pa
ako assignment."
Laglag ang panga ko. Kanina pang alas siyete ng umaga ang pasahan ng assignment!
High ba siya?
"Mag-usap lang kayo diyan. Don't mind me." Lumingon siya rito dala ang pilyong
ngiti. "Unless, you want to do other things. I could guard the door and keep watch
for the both of you. Just keep your voices down." Kumindat siya.
Tumayo si Boone at akmang susugurin ang hindi man lang natinag na si Dean. Hinila
ko siya pabalik sa pag-upo at inilingan bago pa siya makahakbang.
Dean's amused look fell to our still enjoined hands.
Muli siyang ngumuso. Humor in his eyes was dead and gone as he did that. Wala iyong
halong pagpipigil ng ngiti. It was more like he's irritated and I don't know what
for.
Umikot ang mata niya't tumalikod, binalikan ang paggawa ng assignment. Pinasidahan
niya ang buhok saka nagsulat.
Mas lalo lang uminit ang buong kwarto sa marahas na hingal ni Boone na ginawa na
yatang pampakalma ang paghawak sa kamay ko. At mas lalo akong nailang.
"Sino ba iyan?" Marahas niyang bulong sa aking tenga. Hindi ko man tignan ay alam
kong sinasaksak na niya ang likod ni Dean ng matalim na tingin. "Ba't ba siya
nangingialam? Can't he give us some privacy?"
Umismid ako at umiling. Ayokong sagutin ang tanong niya. Mas binigyan kong pansin
ang iritasyon ko at hindi ko alam kung saan ito galing. Marahil dahil sa init at
kinakaibigan nito ang ulo ko.
Mukhang matatagalan pa si Dean sa locker room kaya hinila ko na si Boone palabas.
Doon pa lang ako nakahinga nang maayos.
"Usap na lang tayo pagkarating ko. Tatawag ako. Huwag mo na kaming sunduin," wika
ko habang tumatawid kami papunta sa pinagparkingan ng kanyang sasakyan.
Wala pa mang dismissal ay mayaman na sa bango ng banana cue, mani at fishball ang
daanan.
Nasa gilid na kami ng kabilang sidewalk ay pinigilan ako ni Boone.
Ayaw ko siyang tignan. He is just too good to go through this break-up. And am I
being bad being a little too insensitive? Is this part of being young?
Kung ayaw mo na, siyempre una mong iisipin ay kakalas na. Wala naman akong
pinirmahang kontrata na dapat akong manatili. And we've never promised anything to
each other.
"Sana pag-isipan mo muna 'to, Ruth. I know you're not in love with me but..."
Dinilaan niya ang kanyang labi habang malalim na pinag-iisipan ang sasabihin.
Bahagya siyang tumango. "Talk to you later, then."
Hinalikan niya ako sa sentido bago tinungo ang kanyang silver Vios. I felt the
warmth delivered by that simple gesture, but not warm enough to change my mind.
Hinatid ko ng tanaw ang pag-alis niya hanggang sa lumiko na ito at naglaho. Saka pa
lang ako bumalik sa loob ng eskwelahan.
Thirty minutes rin akong nawala, making me missed our El Fili period. Lecture lang
naman ang gagawin kaya doon ko naisipang mag-excuse na may dysmenorrhea para
makapunta kuno ako sa clinic.
"So, break na kayo?"
Huminto ako at nilingon ang nakapamulsang si Dean na hindi ko namalayang nakasunod.
Mukha siyang nagmaang-maangan. He's not looking at me. Sa kabilang gate siya
nakatanaw.
Tumalikod na ako at walang balak sagutin ang tanong niya. Bakit ba niya ako
kinakausap? Pinanood ko lang ang band practice nila, naging friendly na siya sa
akin. Hindi naman ako pinapansin nito dati.
Hinawi ang pag-aakala kong katuldukan ng usapan nang tumabi siya sa akin at
sinabayan ako sa paglalakad.
It made my heart jump, na para bang ito'y may mata na nakikita siya. Wala akong
maintindihan sa panlalambot ng mga tuhod ko nang maamoy ko na naman ang pabango
niya.
Humakbang ako sa gitna ng daan at inapakan ang hump doon. Nilingon ko ang gym kung
saan nagpa-practice ng sayaw ang mga third year students. I saw Cashiel's one of
them.
Lumingon siya rito at nakita si Dean na tinanguan niya. Lumawak ang ngisi nito at
iniwan pa ang partner niyang muntik nang matumba dahil sa suot nitong high heels.
"Ruth and Dean, walking in the street, K-I-S-S-I-N-G!"
Bumuga ng pula ang mukha kasabay ang pamimilog ng aking mga mata. Mabilis kong
binaling ang ulo sa harap at binilisan ang mga hakbang. Huwag niyo akong
tignan...Hindi ako si Ruth. Hindi ako si Ruth...
Rinig ko pa rin ang ingay ni Cash at ang sumasabay ritong panunukso ng mga kaklase.
We only had a friendly encounter once! Once! At ito na? Close na kami? Nagawa na
nila akong asarin?
A grinning Dean was giving his friend the middle finger. Nang mahagip niyang
nakita ko ang kanyang ginawa ay bumagsak ang ngisi nito kasing bilis ng pagbaba ng
bastos niyang kamay.
Pumormal siya ng tayo sabay harap sa daan. Inipit niya ang labi at binaon ang mga
kamay sa bulsa ng kanyang dark blue uniform pants, parang pinipigilan ang mga itong
maging bastos ulit.
Kunwari pang inosente. Huh, walang niisang parte sa kanya na inosente! Ni hibla ng
buhok niya ay tila ba nagagahasa sa palaging magulo nito.
I'm used to hearing his misadventures with his friends, so he doesn't have to be
formal infront of me. The school is obviously smaller than the world so any hearsay
about him travels faster than lightning.
Nang dumaan ako sa harap ng computer lab ay sinabayan niya ulit ako sa paglalakad.
Pinanliitan ko na siya ng mata. What is his frigging problem? Nananadya ba siya?
"Saan na assignment mo?" Wala ako nakitang may dala siyang papel. Ballpen lang na
nakasabit sa breast pocket ng kanyang polo.
He shrugged like it's no big deal. "I changed my mind. Bukas ko na ipa-pass. Hindi
ako makatiyempo sa faculty room."
Hindi pa ako nakabato ng sasabihin ay bigla niya nalang akong hinila sa ilalim ng
hagdan na maghahatid sa table tennis court na siyang karugtong ng likod ng faculty
room. Pinaghalo ang kabog sa didbib ko't pagdulas ng kanyang sapatos.
Siniksik niya kaming dalawa sa pinakadulo. Impit tili ako nang may makitang lumabas
na daga sa isa sa mga kahon!
Mga hakbang at boses mula sa taas ang humadlang sa aking magpatuloy, kasabay na rin
nito ang pagtakip ni Dean sa bibig ko.
"Bok, rinig mo iyon? Someone's not speaking English. Report natin nang maka-
graduate naman ako. Puno na ng demerits ang records ko dahil sa English drive na
'to."
Hindi pamilyar sa akin ang mga boses. But I know they're seniors like us. Hindi ko
naman kasi kilala lahat ng ka-batch ko. Iyong mga sikat lang, katulad na lang ng
lalake sa likod ko na todo pulupot ng braso sa aking baywang.
Bumaon na ang strap ng kanyang relo sa pisngi ko sa higpit ng takip niya sa aking
bibig. I held his wrist to push his hand away but it only fueled him to tighten his
hold on me. His case-hardened hand would sure leave a handprint on the corners of
my mouth.
"I think we should report them, too," he whispered in direct to my ear. Alerto na
ang mga balahibo kong nanindig hininga pa lang niya ang umatake sa tenga ko.
Bahagya ko siyang nilingon upang marinig niya ako.
"Kung malalaman nilang tayo ang nag-report, isusumbong din nila tayo dahil tayo
naman ang narinig nilang hindi nag-English."
Mas nilingon ko pa siya upang tunghayan ang kanyang pagsang-ayon. Agad ko ring
pinagsisihan nang mapagtanto ang distansya ng aming mga labi.
I don't suppose he noticed because he only stared at me and his thin lips shut so
tightly.
Now that I can look at it closely given our distance, I shamelessly peered into his
eyes. Gusto ko lang makita kung nag-exist ba talaga ang ganyang mga mata. Besides
it being intense, the color just seems so unreal to me.
Makulit ang mga mata kong nangungulit sa kanyang mukha. His face is small but
angled, with a slight pointed chin and shaved facial hair in there and above his
lips.
His nose flared as he breathed. Napakurap ako nang maramdaman ko iyon sa aking
mukha.
"Pwede namang ibang tao ang nakarinig sa kanila. They won't assume it's us."
Normal ba talagang may gaspang ang boses niya sa tuwing toned down at bumubulong? I
could just want to hear him whisper all day. Pwede niya akong basahan ng reviewer
notes na bumubulong siya.
Binaba ko ang kamay niya sa bibig ko't bumulong pabalik, "You would risk it?"
"Yeah, I guess. Nakailang bisita na rin naman ako sa Guidance."
"Well ako, hindi pa. Kaya huwag mo akong idamay."
Bahagya siyang ngumisi at pinadaan ang dila sa ilalim ng ibabang labi. Sa pantay
niyang mga ngipin, mas yayaman ang kompanya ng Colgate kapag siya ang model.
Pabalik-balik ang pagdaan ng dila niya sa ibabang labi bago pinatunog at bahagyang
tumawa. A spark of amusement twinkled in his eyes.
Bumilog nang husto ang mga mata ko sa paglapat ng index finger ni Dean sa aking
labi. He doesn't have to shut me up this way. I can shut up on my own!
"Meron nga kasi! Malapit dito rinig ko! They're not speaking English! Report na
natin! Baka isang taon akong cleaners sa klase. Putcha. Kahit nakapikit ako alam ko
na kung ano ang wawalisin sa classroom. Lalo na iyong ilalim ng upuan ni Montoya.
Tambak sa basura iyon. Ang dami pang dikit na bubblegum sa armchair. Yuck."
"Bok, baka naman hindi tao ang narinig mo? Alam mo namang mga tsismis ditong may
multo."
Binaon ni Dean ang mukha sa buhok ko upang putulin ang hagikhik. I turned my head
to look away and so his index finger could let go of my lips.
"Huwag ka namang manakot, bok." Halatang pinipigilan nitong iparinig sa kasama ang
kaba.
Ramdam ko sa aking likod ang panginginig ng balikat ni Dean. Hindi ko alam kung
matatawa rin ba ako o maiihi dahil sa higpit ng pulupot ng braso niya sa aking
baywang.
And why are we in this position? Pwede naman akong manahimik na hindi niya
niyayakap patalikod. I can't help but be suspicious of him. He couldn't just
insta-backhug me after a one-time conversation about lasagna!
"Psst.Psst..." sitsit ko.
Mabilis bumalik ang kamay ni Dean sa aking bibig at hinila upang idikit ang ulo ko
sa kanyang dibdib. Kasabay nito ang pag-igting ng kapit niya sa aking baywang. He's
squeezing my intestines! He's backhugging me to the max!
"Putcha bok tara alis na tayo! Tang'na, kinikilabutan na ako!"
Itinuon ko ang pandinig sa naglalaho nilang mga yapak at boses. Huling naulinigan
ko ay pinagtatawanan nito ang kasama hanggang sa ingay mula sa mga estudyante sa
gym at loob ng computer lab ang umiral sa kapaligiran.
At ang pinakamalapit sa tenga ko, ang bilis na paghinga ni Dean, na kung pwede lang
pagpawisan ng buhok ko ay kanina pa ako naliligo sa pawis. I could feel his raging
heartbeat against my back so as the rise and fall of his chest.
Inasahan kong papakawalan na niya ako sa paggalaw ng kamay niya. But he didn't give
the satisfaction to my expectation.
"Wala na sila. Bitawan mo na ako," usal ko sa likod ng kamay niya. Pinagpapiwasan
na rin ang bibig ko.
"Maya na. Hindi pa tayo sure. Malay mo naman baka nagtago lang iyan sa gilid upang
mahuli tayo."
At parang sigurado talaga siya sa hinala niya kaya mas hinigpitan pa niya ang
kunyapit sa akin!
Kinurot ko siya sa tagiliran sanhi ng kanyang pagbitaw. Mabilis ko siyang hinarap.
"Tsansing ka na, ha?" akusa ko.
"Nuh."
Inosente niya akong tinitigan kasabay ang pagpapaloob niya ng ibabang labi kaya
basa ito nang binitawan. Ang nagusot niyang polo ay hindi maipagkakailang may
ginawa ito.
Well, I won't hold myself responsible for that. Siya naman ang nanghila.
Tumatawa man siya o ngumingiti ay may halo pa ring malisya sa mukha niya at mga
mata. I don't know. Everything he does, there's no leak of any innocence. Kahit
sadyain man niyang magpakainosente ay hindi kapani-paniwala. That's probably why
most girls find him sexy.
Kumawala siya sa dumadaloy ko pa ring nanunuring tingin. Inayos niya ang top button
ng kanyang uniform at tumikhim bago muling binaon sa bulsa ng pants kasabay ang
panunumbalik ng mga mata niya sa direksyon ko. He adjusted his position, tinuon sa
kabilang paa ang bigat.
There's finesse in his movements, and laziness at the same time.
"Kung ramdam mong tsansing na, sana nanlaban ka at hindi ako hinayaang magawa iyon.
So nagustuhan mo naman?" Nag-angat siya ng kilay at tinutusok ang dila sa ilalim ng
pisngi.
Damn his arrogance! Magugustuhan ko lang yata siya kapag kumakanta. He doesn't do
well in friendly conversations!
"So inaamin mong tsansing ka nga?"
"Hindi. Pero pwede kong iparanas sa iyo kung ano talaga ang tsansing."
Napamulagat ako. "What the..."
Tumawa siya. Pati iyon ay may gaspang din. My shock just fueled his amusement!
Umisang hakbang pa lang siya ay kumaripas na ako ng takbo. I don't want a repeat of
last time when he stepped on my line of privacy.
Sinusundan ako ng kanyang halakhak!
"Bye, Ruth..." tuya niya.
Ayaw kong tanggapin na nasa kanya na naman ang huling salita. Kasabay nito ang
napagtantong ako ang palaging unang umaalis.

[ 6 THREE ]
-------------------------------

"Huwag ka nang mag-aral para parehas tayong bagsak mamaya. Damayan lang iyan!"
Tumabi sa akin si Erika dito sa konkretong upuan na kumukulong sa puno ng mangga.
Lunch time kaya nagkalat ang mga estudyente sa paligid. Kakaiba rin ang init ng
panahon. Mukhang uulan mamaya.
Ilang ulit nang dumadaan ang mga mata ko sa parehong sentence ngunit mga salita na
mismo ang umayaw sa utak ko. Ang nilaktawan kong El Fili period kahapon ay magpapa-
quiz naman mamaya.
Worst, hindi nag side notes si Erika. Kadalasan pa namang mga sagot ay wala sa
libro.
Wala pa ako dalang Filipino dictionary para sa taimtim na mga salita na ginamit ni
Rizal. He was probably being emo while writing the book.
"Bumagsak ka mag-isa," wika ko at sinalo ang daloy ng mani sa aking bibig. Hindi
ako nag-rice, matatagalan lang pagre-review ko. In times of cramming, what I need
is a comfort food.
Hinawakan ni Erika ang kamay ko na siyang humila ng aking atensyon mula sa libro.
Nagdadrama ang mga mata niya.
"Ilang taon na tayong magkaibigan, Ruth. Ako ang unang kumausap sa'yo, freshmen
year. Naalala ko pa. If we rise together, we should fail together, sister. That's
friendship." Sabay pitik ng mga daliri.
Binatukan ko siya ng ballpen. Tila ba ay matalik silang magkaibigan ng tukso ay
nadadala ako minsan kapag hindi siya nagre-review. Madali naman kasing bumigay
rito. They offer more fun and excitement. Sino ba namang aayaw sa kung saan mas
masaya, 'di ba?
Kaya imbes na mag-aral ay sinara ko na ang libro at tinawid ang isang paa sa
kabilang side ng upuan upang maharap ang kaibigan. Kinuwento ko sa kanya ang napag-
usapan namin ni Boone.
I can tell her almost everything about me. She does the same. Kahit mga walang
kabuluhan ay sinasabi ko sa kanya at ginagantihan niya ng mga patawa kaya minsan ay
nagkakaroon ito ng sense. Tulad ko, isa rin siya sa umaayon lang sa alon ng buhay.
"Hindi siya pumayag na maghiwalay kayo? Girl, man is fucked up over you he doesn't
want to let you go." Inagaw niya ang paubos kong mani at pinunit ang nagusot na
parte.
Pinipino ko sa aking ngipin ang mani habang binalikan ang kagabi. Matagal bago
nauwi sa isang konklusiyon ang pag-uusap namin ni Boone. He almost came within an
inch of being adamant and it fueled for a change of my mind. The break-up stung a
little bit.
No, scratch that. It didn't sting but it only felt like it. What I actually felt
was loss and indifference. Not just in a literal sense. Kawalan ito ng nakasanayan
ko. I'm used to always having Boone. And with the split that just happened, I
started surfing in the new wave of change.
My mother was initially the one who introduced those feelings. Her absence primed
our family with it. She made me learn how to stand my ground. She made me learn not
to cry for the pettiness of it all. Natularan ko ang ginawa niya na unang kumalas.
It wasn't even a mutual decision. She just...did it.
So I welcomed the indifference like it's a much awaited guest and let it dine in my
heart. Feeding itself fried hurt, steamed numbness and grilled tears.
I don't mope over these things. Kung may makakapagpabago man sa kamanhiran na ito,
marahil iyon ay ang pag-ibig na totoo.
I wasn't in love with Boone. He knows that. And he accepted it.
"Girl, we've become best friends since I asked you for a one whole sheet of paper
for our first quiz in our first year."
Tinulak ko ang noo ni Erika. Ang lapit ng mukha niya na kaunti nalang magdikit ang
mga ilong namin.
"Kailan ka pa ba nagdala? Kahit red ballpen nanghihiram ka pa rin sa akin," ganti
ko.
Mas umusog siya papalapit. Bahagya niyang niyuko ang ulo na, ayaw may makarinig sa
kanya. Ngayon pa ba siya magtatago? Kanina pa kaya kami hindi nage-english dito.
"We confide each other everything, Ruthzielle." Mataman niya akong tinitigan. I'm
not accustomed to her having a serious look. "So be honest, may nangyari na ba sa
inyo? Have you surrendered your v-card and watch him tuck it into his back pocket?"
"The hell?" Tumaas ang tinig ko. Ramdam ko ang paglukot ng aking mukha. "I'm barely
eighteen, Erika!" I drastically whispered.
"Iba na panahon ngayon. Girls have swiped their golden V's as often as swiping a
credit card prior reaching eighteen. I won't be surprised if you have done it with
him. I can't blame you, guwapo naman si Boone. And I won't judge you either.
Besides, virginity is not a dignity."
That brought me to how unfair the society is. It's not a big deal to the public if
guys fuck just anyone with a pulse and lady parts. Samantalang kaming mga babae ay
nahuhusgahan agad. Why do they find us so easy to judge and character shame? The
obscene name-calling follow suit.
I wonder how it would be like living in a non-judgemental world. There might not
have a total peace. Kasi sa mabuting komunikasyon naman iyon manggagaling. So
probably, a refinement of faith in humanity.
Bumaling ako sa ibang direksyon at hindi na nagsalita. Ewan ko kung dahil sa ugoy
ba ng hangin, sa mani lang ang kinain, o sa papalapit na hapon ang sanhi ng aking
kaantukan. At bakit mas gumaan ang pakiramdam ko ngayong hindi ko na kaharap ang
libro?
Sa paglalakbay ng aking mga mata ay nahagip ko ang nagsihulugan mga dilaw na
bulaklak galing sa higanteng puno ng Narra. Nasa gilid lang ito ng basketball
court. My lips pulled into a reminscent smile.
That tree always makes me feel better. At tila ba hinahalina ako nitong alalahanin
siya sa oras gumraduate ako ng highschool. That tree will always embed in my
memories, and highlight my brain with the yellow falling flowers.
Nang manumbalik ang paningin ko sa harap ay dinakip nito ng bulgarang pagtitig ni
Erika.
"What?"
Walang isang paggalaw upang maibsan ang gatla sa noo niya.
"May naisip lang ako..."aniya. "Tayo na lang kaya? Let's be lesbos together."
Bumagsaka ng panga ako. Say what? Matagal bago ako nakaisip ng sasabihin. But this
is Erika. In her deceitful face festooned with light perfect arch brows, hooded
eyes and thin lips, walang mag-aakalang hindi siya nagseseryoso sa mga bagay-bagay.
Well, my hands are empty leaving me with nothing against same sex relationship. I'm
just not into girls.
"Hindi ko sasayangin ang ganda ko," patianod ko sa biro niya.
"Hindi masasayang ang ganda mo, Ruth. Papaligayahin naman kita. Magaling ako
diyan."
Pikit-mata akong humagalpak kasabay ang pagtulak ko sa ulo niya. Tumatawa na rin
siya. Hindi ako nakuntento at inagaw ko ang wrapper ng mani at binato sa kanya.
Humila ang aliw namin hanggang umayos na ako ng upo at humarap sa court, sinandal
ang likod sa konkretong mesa.
Malutong na ingay ng naapakang mga pebble rocks ang gumambala sa kulitan. Ang
naunang lalake ay nakangiti na sa aming dako habang nag-iwas naman ng tingin ang
nasa likod sabay kamot sa ulo.
I don't know them. Bumaba ang tingin ko sa asul nilang id case. That borne out
their year level. Seniors.
"Hi Ruth..." bati ng nauna. No comment ang isang kasama. He looks like he just
wants to fade in the face of the earth. Sino ba sila?
Avoiding being rude, I smiled back. Hindi naman bago sa akin na binabati ng mga
hindi ko kilala. We're inside the school anyway, so might as well be friendly.
Ang palakaibigan niyang mukha ay naging gaas sa pagkailang kong magtanong kung sino
nga ba sila. Them approaching me made me obligate myself to know their names or
find for something familiar. I think nakasalubong ko na sila sa hallway, but the
probable encounter was not enough for me remember them.
Why is he talking to me, anyway? Naging ex ko ba siya?
Umupo sila sa tapat. May mga mumo pa roon at buto ng manok na iniwan ng mga naunang
nag-lunch kanina. Mga seniors rin at hindi nage-english kaya nagkakasundo kami.
Hinawi ng isa ang patay na dahon ng mangga bago umupo. In his short hair, the
carrot top still went unnoticed to me.
"What time will you go home later? We have a try out practice in basketball. I hope
you could watch," said the friendly guy.
Tahimik si Erika sa tabi ko pero ramdam kong gusto na niya akong sundutin sa
tagiliran. Namimilipit na ang mga kamay niya, e.
"I'll go home with my sister," I replied in same genial tone.
His eyes rounded with familiarity. "Oh, I know your sister. She's classmates with
my sophomore brother. Suzanne, right?"
"Baka naman alam din niya ang address ng bahay niyo? Nako Ruth, panginigan ka na ng
tuhod," bulong sa akin ni Erika.
Kinurot ko siya habang tinanguan ang lalakeng hindi ko pa alam ang pangalan.
Pakilala kaya muna siya bago siya makipag-close sa akin?
Tinatambol nito ang mga bakanteng kamay sa konkretong mesa at hindi kumalag sa
pagtitig. Ako ang unang nag-iwas nang siniko siya ng wingman niyang may dalang
notebook.
This week has been uncanny for me and this guy just adds to the pile of creepiness.
"Brad, huwag ka pahalatang kausap mo iyan. Nako baka mabugbog ka."
Nagkatinginan kami ni Erika. Una siyang bumitaw at nagpanggap na walang narinig.
Nag-hum pa siya ng kanta at kinuha ang El Fili book ko, mag-aaral kuno. Maniwala.
"Wala na sila ng jowa niyan kaya pwede ko nang pormahan."
Tumikhim si Erika at maingay ang banayad niyang paglilipat ng pahina. Dinugtungan
niya ang drinawing kong buhok ng isa sa mga prayle sa illustration ng libro.
Ginagalaw niya ang mga binti at sumagi ang sapatos niya sa paa ko.
Ningatngat ko ang aking ibabang labi. Kung makapagusap naman ang mga ito ay parang
wala ako sa harap nila. Aware naman siguro silang ayaw nila iyang iparinig sa
akin? So they should mind the range of their whispers.
"Tanga, hindi iyong jowa ang bubugbog sa 'yo. Kilala mo si Morales ng section F?
Nanligaw diyan last year, ayun dinala raw sa likod ng first year building. Sinama
pa ang kapatid na CAT officer. May pasa na sa mukha kinabukasan."
Wala akong alam sa pinag-uusapan nila kaya sa tingin ko hindi naman ako ang paksa.
Assuming ka, Ruth.
"Sanchez! Lino!"
Mababalian na ako ng buto sa walang tawad na pagsiko sa akin ni Erika nang makita
ang bagong dating.
In his CAT officer uniform, paired with the face that belongs to the dark and
brooding side of male specie, is no other than the guy that captured my best
friend's attention for years.
"Kiefer," madilim na sabi niyong kumaibigan sa akin. Tinanguan niya ito.
Kailan man ay hindi ko siya nakakalimutan dahil siya palagi ang bukambibig ni Erika
na ngayo'y tila estatwa na sa kakatitig sa kanya. Dalawang apple ang magkakasya sa
buka ng kanyang bibig.
Nasa balakang ni Kiefer ang mga kamay at tuwid na tuwd ang tindig habang kinunutan
ng noo iyong Sanchez yata. Para bang may nagawa itong offense at siya ang batas na
maghahatol dito. His grace and posture alone are dripping with authority.
Bumaba ang mga mata ko sa itim niyang nameplate.
Ortigoza. Dean's brother. But I never heard the end of the story on why they don't
have any identical feature. The only common denominator they share are being
gorgeous and intense.
"I heard you both. Not speaking English. Id's," utos ni Kiefer sa tinatamad niyang
mga mata na tila sanay na ito sa panghuhuli ng mga rulebreakers. Ang nakalahad
niyang palad ay parang nag-uutos din.
Suminghap si Erika at nilapit ang bibig sa aking tenga. "Ang hot niyang mag-demand.
I'm so willing to be a sub, sir."
Pinigilan kong matawa nang lumingon si Kiefer ngunit agad ring bumagsak dahil ako
ang dinapuan ng paningin niya. Pinuno ng init ang dibdib ko sa kaba. Baka ako pa
ang pagbintangan na nagsabi niyon!
Ituturo ko na sana si Erika nang binalingan niya ito.
Makina ang kamay niyang tinatanggalan na yata ng balat ang aking tuhod sa gigil
nitong pagyamukos. Nang ang nagpapatakbo ng makina ay kinalas ang paningin, ay siya
ring pagluwang ng kamay ni Erika sa tuhod ko.
Tinusok ko siya ng ballpen. Ang sakit kaya niyon!
"One hundred push ups this Saturday." Si Kiefer nang makuha ang ID ng dalawa.
"What the—Come on, man!"
"Sabi ko sa 'yo huwag mong lapitan iyong Simeon. Damay tuloy ako."
Huli na ng ma-realize ni carrot top ang pagkakamali nito at sa harap pa ng officer.
Napapikit ito at nagmura. Natawa si Kiefer dahil ibang offense na naman ang
kakaharapin nila.
Sa inis ni Sanchez ay hinila na nito ang kaibigan paalis. May dumaan na carpool
service at nang lumagpas ay wala na sila.
"The legendary Ruthzielle Erelah Simeon..."
Dala ko ang kunot noo nang bumaling kay Kiefer. He's as intimidating as his
brother. All the more with his uniform that makes him an overqualified candidate to
join the military.
And man, his stance and face could beat assholes along the way!
But what did he say? Legendary? How am I a legendary? I'm not as famed as his
brother and him.
"How did you know me?" naghahamon kong tanong.
Kahit sa pagkibit balikat niya ay hindi nawawala ang kanyang postura. Malayo ito sa
kaangasan ng kanyang kapatid. At ngayon lang ako natakot sa isang ngiti buong buhay
ko. Dean's smiles are arrogant and crooked.
While this guy is ominous. Para bang pinapahiwatig niya na kung may nangyayari mang
unos ay siya ang nagpasimuno niyon.
"Ask my brother."
At umalis na siya. Pati likod ay makikita ang katikasan niya. May sumalubong sa
kanyang kapwa officer at nagsaluduhan sila sa isa't isa.
I don't get him. Siya ang tinanong ko tapos ipapatanong niya pa sa kapatid niya?
This week is just getting weirder and weirder.
"Ihh! He looked at me! Nakita mo iyon, 'di ba? Tinignan niya ako..." yugyog sa akin
ni Erika.
"Ang ingay mo kasi."
Pinulot na namin ang mga gamit nang tumunog ang bell. Tuluyan na akong tinamad mag-
aral pero kung iisipin kong wala akong isasagot mamaya ay binilisan ko ang mga
yabag hila si Erika. Nanghiram ako ng dictionary sa kapatid ko.
Pumasa ako. I made three mistakes dahil nakalimutan ko ang meaning ng iba at mali
ang sagot kong Padre Damaso. Si Erika ay nakakopya sa akin dahil seatmates lang
naman kami.
"Muntik na akong mahuli ni Ginang kanina. Sinadya kong ihulog ang ballpen ko para
hindi ako mahalata."
Ang tinutukoy niyang ginang ay ang matanda naming guro sa El Fili. Magaling itong
nai-impersonate si Donya Victorina kasama ang kanyang dakilang abaniko.
"Tinutukan ka niya kanina, a?" ani ko.
Papunta kami ngayon sa covered court gym para sa P.E period. Nasa hulihan kami ni
Erika upang hindi kami marinig na lumalabag sa rules ng eskwelahan.
Umismid si Erika at nagkibit. "Sana in-assume niya na nanlalabo ang mga mata niya.
Hindi kasi siya nagsuot ng salamin."
Tinutupi ko ang manggas ng maluwang kong P.E shirt habang inaakyat ang pwesto namin
sa bleachers. Nasa baba ang babae naming guro at hinintay kaming mag-settle sa
aming mga upuan.
Humikab ako habang pinaglalaruan ang aking naka-ponytail na buhok. Minsan nawawalan
ako ng drive na pumasok. Maybe it's true what they say about having an inspiration.
I never had one inside this school ever since. Palagi naman kasing taga ibang
school ang mga nakarelasyon ko.
Inspiration or motivation? Maybe both? Ano nga ba ang pagkakaiba ng dalawa? Ano nga
ba ang mas kailangan ko? Can they go with or without the other? In my sense, mas
romantic pakinggan ang inspiration when motivation sounds...more determined. More
hard-core.
My life doesn't have that much adventure. No thrill. I just sailed along the
current of the sea. Or maybe I'm one of the currents of bodies of water. I can be
flexible to any situations kasi nga, nagpapatianod lang ako sa araw-araw, ganon din
sa mga sitwasyon. Sumasabay lang ako kung saan ako dadalhin ng agos.
I used to be an achiever in the hopes of having my mother back. I want her to make
her come to her senses that I am a better daughter so she won't have to leave. That
we are a much better family to come home to. Because people usually choose what's
better or best. I had hoped that she kept the right choice. Us.
Hindi siya bumalik, so I somehow lost that motivation to excel. I went back being
one with the current than the wind that directs the current.
Napaigtad ako sa tadyak sa aking likod. Kaagad nag-sorry ang aking kaklase na
animo'y ginawa ng tindahan ng mga hairclips ang buhok niya sa dami ng dekorasyon sa
kanyang ulo.
Tumango ako at ngumiti, nagbalik sila sa kanilang hagikhikan at tumatalon sa
kanilang mga upuan.
Binalingan ko ang paksa ng kanilang mga reaksyon at nakita ang kakarating na mga
fourth year students na taga ibang section. Same sched lang kami ng P.E.
Dean is there.
Looks like P.E isn't his type. Halukipkip pa lang niya at tamad na tayo ay isa nang
malaking emphasis. Mukha rin siyang galing sa pagtulog.
His sand brown hair, besides it being clean cut as it is a school standard, ay
pwede pa ring magulo. At ang gulo nga nito. Wala siyang pakialam kung huhusghan
siya diyan o hindi. That look is even way better. He could still cut a wide swathe.
Nilinga ko si Erika na nakatingin rin sa kanila. Ewan ko lang kung sino ang
tinitignan niya. I noticed two more remarkable guys in their class besides Dean.
Baka isa sa kanila.
"Kilala mo?" tanong ko, tantiya kong alam niya kung sino ang tinutukoy ko.
I don't want to sound pathetic asking about them...or him. Gusto ko lang kilalanin
ang taong bigla nalang kumausap sa akin.
Sa araw-araw ba naman na naririnig ko tungkol sa kanya, hindi ko na kailangan pang
magtanong. Sa mga kuwento nila tila ba'y alam ko na ang buong talambuhay ni Dean.
But after talking to him, after those encounters, it felt like there is still
something more that I need to know. Ngayon lang ako tinamaan ng kuryosidad.
Inismiran ako ni Erika. "Sinong namang hindi?"
"I mean personally."
Ilang sandali pa siyang tumitig bago nagbaba ng tingin sa kuko niya at sinuri. Like
the question has been asked a thousand times before, memoryado na niya ang
isasagot.
"Wilmer and Skyler are the Rivero twins. Cashiel is a horn dog. And of course,
Dean. Kahit yata foot size niya alam ng lahat. Ewan ko lang kung bakit size ng paa
niya ang inaalam nila."
"What?" halos matawa ako. Hindi ko alam iyon. And here I thought I already knew
everything about him through word of mouth.
"And you've just met Kiefer Sylvan Ortigoza. The damn younger brother of Dean
fucking Cornelius. More academically inclined than his brother who breathes music.
He could play five musical instruments."
Hindi ko pinahalata ang gulat ko. I mean, I know he could but I did not expect the
five. I couldn't even play a single instrument! Not being a music snob, in fact ay
updated ako sa mga latest na kanta ngayon. I'm just not into rock.
But since I heard them practice, I've become a fan. Hindi na malimit ang mga tao
ngayong may pakialam sa integridad ng musika. I saw integrity and rawness when they
played to me in Cash's house. There's something in the way they play that drives
people to them like they're personified magnets.
"What instruments?" Besides guitar, of course.
Hindi agad nakasagot ang kaibigan ko dahil sa inanunsiyo ng guro namin. Realizing
that it isn't important, she turned to me. "He could play the drums, guitar, bass
guitar, lead guitar, acoustic—"
"Tanga! Gitara pa rin iyon." Hinampas ko siya ng notebook sa ulo.
Natatawa siyang nagbalik at inayos ang bumuhaghag niyang buhok. "Drums, guitar,
piano, keyboard, organ—"
Inirapan ko siya at dinala ang paningin kina Dean na halata ang inis habang
pinapanood ang guro nilang dini-demonstrate ang stepping ng sayaw. It takes two to
Tango, but it seems like he wants to Tango alone.
"Ito na, serious na." Inakbayan ako ni Erika. "Drums, guitar, piano, flute and
trumpet. Kung napanood mo lang iyong tumugtog siya ng Careless Whisper? Girl, I
almost had myself checked for losing my ovaries."
Natatawa kong tinulak ang mukha niya. Hindi ko mapigilang mapalingon muli sa
kanila. Sa kanya. Hinihintay ko siyang magustuhan ang ginagawa ng kanilang guro. He
seems to loathe dancing and I find it very entertaining.
Nanatili ang halukiphip, humilig siya sa katabing si Will na seryoso sa pag-aalam
ng sayaw. He's the one who's more willing to learn than his friend.
Tinuro ni Dean ang paa ng P.E teacher nila, may tinanong kay Will, at mukhang
nainis pa lalo sa sinabi ng kaibigan.Gusto kong matawa sa kanyang reaksyon.
Nagkamot siya ng ulo at mas ginulo pa ang buhok.
"Sana i-merge ang dalawang section para may makapartner tayo sa kanila. Sa 'kin si
Wilmer, ha?" dinig kong sabi ng kaklase ko sa likod, iyong tumadyak sa akin dahil
sa kilig.
Nagtinginan kami ni Erika, walang emosyon ang aming mga mukha.
"Ang tanong, payag ba silang tayo ang makapartner nila?"
Umubo ako upang itago ang tawa. Tinapik ako ni Erika sa likod. Sinubukan naming
makinig kay Ms. Belmar pero hinihila talaga ang paningin ko sa kabilang klase.
Tumalon ang puso ko nang makabanggaan ko na ng tingin si Dean. Nag-aantabay ang
kanyang paningin at sinalubong ko naman. Ayaw kong magpahalata kaya tumitig rin
ako. Nilakihan ko ang aking mga mata. He smirked.
Hindi ko nga lang alam kung ako ba talaga iyong dapat makatanggap ng pagtitig na
iyan. I'm not the only girl in this class. Or he must probably be staring at the
mango tree at the back.
Luminga ako sa katabi ni Erika at sa hanay na kasunod niya, wala naman sa kanilang
nakatuon sa kabilang klase. Baka iyong tumadyak sa akin, kaya sila ang sunod kong
nilingon. They're still giggling.
Pagbalik kay Dean ay nakangisi na siya, tila ba hinihintay ang kung sino mang
titingin sa kanya. His left intense brow rose in a challenged. Ang antok at
katamaran kanina ay burado na ng naaliw niyang ekspresyon.
Nagi-impit tili ang dalawa sa likod ko. Muli akong natadyakan. This time, hindi na
niya namalayan. Baka sila talaga ang binibigyang pansin.
"Mr. Ortigoza." Tawag ng kanilang guro.
Biglang pumormal si Dean at nagseryoso. Gaya niya ang tindig ng kanyang kapatid.
"Yes, ma'am?"
"Are you listening?"
Inosenteng tumango si Dean. May biglang nagtanong sa guro nila na isa sa kanyang
mga kaklase. Habang sinasagot ang tanong nito'y kita ko ang lihim na paglihis ng
mga mata ni Dean na pinapanatili pa rin sa harap ang ulo.
Dito siya tumingin. Pinasidahan ko ang hanay ng kaklase kong babae at inasahan
silang nakatingin rin sa kanya. But they are all too focused on what Ms. Belmar
said, including the girls at the back. Pati si Erika ay milagrong nakikinig.
May pagtataka kong binalikan si Dean. Sino ba talaga ang tinitignan nito?
Naatraso ang panghuhula ko nang bigla siyang kumindat.
Napamulagat ako kasabay ang pagkalat ng init sa buo kong katawan. My nerves just
went into a frenzy of madness! I could feel my hair burning because of the heat!
Sa kabila ng lahat ay tinuro ko ang sarili ko, naninigurado lang.
Muling gumapang ang ngisi sa kanyang mukha at isang beses nagtaas-baba ng kilay.
Lumawak ang ngisi niya pagkatapos gawin iyon!
I slack-jawed in absolute horror and shock. How am I supposed to think properly now
after what he did? Ngumatal ang balikat niya tanda ng matinding kaaliwan. I could
even hear him snicker from here.
Lumingon rito si Will dala ang pagtataka. Bago pa niya malaman ay umiwas na ako at
binalingan si Erika na ikinabigla kong tumatango na sa sinasabi ni Ms. Belmar. Like
a very behaved Ivy League student. Nakinig talaga siya, huh.
"Bakit parang hindi ko sila nakikita ni Dean na magkasama?" I resumed asking, just
to pull me away from what happened.
Ngunit ang patuloy na pagpalo ng aking kaba at napapaso kong mukha at batok ay
pinapanatili ako sa minutong iyon. Nagawa kong kontrolin ang mabilis na paghingal.
Napairap ako sa ere nang marinig ang tawanan ng dalawang lalake. I don't wanna look
at them. I-lock mo na iyang leeg mo, Ruth.
Nagkagatla ang noo ni Erika, iniisip kung sino ang tinutukoy ko. Kumibot ang
kanyang labi.
"Madalas silang mag-usap. Hindi mo lang binibigyan pansin. Actually, they're
stepbrothers."
Nagsalubong ang kilay ko. "Huh?"
Tuluyan na niya akong nilingon. "You've seen the difference. Kiefer is more on the
brooding side. While Dean is intense. Ilong at panga pa lang, para nang hinihiwa
ang kaluluwa mo sa talas."
"How did they become stepbrothers?" I asked, ignoring her compliments about him.
Alam ko na rin naman iyon.
"Dean is adopted."
That was a bomb to my ears. Hindi ko inasahan na iyon ang malalaman ko. That
explains why the variation in features.
"Bakit ngayon ko lang alam ito?"
"Ngayon ka lang naman kasi nagtanong."
Nagsitayuan na ang mga kaklase namin pero kinulong pa rin ako sa mga nalaman ko.
Lutang akong tumayo at bumaba sa bleachers kasama ng iba. Ni hindi ko magawang
intindihin na wala si Erika sa tabi ko.
Knowing Dean's adopted somehow tugged a familiar string inside me. Bumigat ang
kalooban ko. Breathing seems a heavy duty that I am in need of someone to help me
pump the air in my lungs. Ang pagtayo at pagkilos ay tila nakakapagod nang gawin na
gusto ko nalang umupo, magmukmok at isipin ang rason ng ibang mga magulang na
iniiwan ang kanilang mga anak.
"What do we do again?" walang gana kong tanong sa kaklase. Iyan! Hindi kasi ako
nakinig.
Natagpuan ko si Erika na nagpapaturo ng stepping sa class president namin, marahil
pansin ang walang interes ko sa activity.
"Find a partner for Tango."
"Magta-Tango ba tayo sa prom?" wala sa sarili kong bulong.
Nilinga ko ang kabilang klase at agad siyang hinanap. Nanatili pa rin siya sa
kanyang kinatatayuan habang pumapaligid sa kaniya ang mga nagtuturuan na niyang mga
kaklase.
He is staring at me. I stare back.
Umihip ang hangin at humaplos ito sa kanyang buhok. His backdrop was the afternoon
light shining the rays on him and all I did was stare in awe. He could grace the
runway with that face, body and a little work on his laid back posture that screams
rebellion and rock and roll.
Hindi ko pinag-isipan. Ningitian ko siya.
Nalaglag ang panga niya. Shock and incredibility mated on his face.
Lumingon siya sa likod, gilid at sa iba niyang mga kaklase bago ako binalikan.
Tinuro niya ang kanyang sarili kasabay ang paghulma ng tanong sa mukha niya.
Lumawak ang ngisi ko at nauwi sa tahimik na hagikhik.
[ 7 FOUR ]
-------------------------------

Dati rati ay hindi ko napapansin si Dean kung hindi dahil sa atensiyon ng mga tao
sa kanya. I see him in the hallways, pero hindi iyong tipong tumatatak sa araw ko.
Ngayon, kahit saan yata ako lumilingon ay nakikita ko siya. He's just everywhere!
Akala ko tao lang ang marunong mang-asar. Mas matindi palang manuya ang
pagkakataon.
I wonder if it's nature to get to be aware of a certain person who used to be
unfamiliar to us, after an interaction has come about. Ngayon ko lang napagtanto na
naranasan ko na.
"What? Your mother's hot, Cash. You want us to hook up? You're gonna be my damn
son. C'mon, be a good boy to stepdaddy."
Ito ang narinig kong panguulol niya sa kaibigan isang hapon nang nagpunta akong
canteen. Water break namin niyon sa Araling Panlipunan. Laking pagtataka ko kung
bakit magkasama ang dalawa. Magkaiba naman sila ng antas.
"Shut the fuck up, Dean." Si Cash at inalis ang kamay ni Dean na ginugulo ang
kanyang buhok. Simangot siyang nagsusulat sa kanyang evaluation notebook, kulang na
lang maiyak siya.
Hindi pa nila ako namamalayan. Are they cutting classes? Bakit silang dalawa lang?
Nilibot ko ang ibang bahagi ng canteen at inasahang makita ang mga kaibigan nila.
Karamihan sa mga narito ay mga guardians at yaya lang ng mga nasa pre-school, a
countable number of students and nothing more.
Binalik lingon ko ang counter nang tinawag pansin ng tindera dala ang sukli at ang
binili kong tubig.
"O, i-forge mo na pirma ni mama. Hindi ako makakapasok nito kapag walang signature
niya."
"Pirma ko na lang, I'm your future stepdaddy, remember?" Bahagyang tumawa si Dean.
"Dream on. Akala ko ba..."
Naglaho ang mga salita nang makita akong nakaharap sa kanila. Mata lang ni Cash ang
gumalaw na dumapo sa kaibigan na agad ding lumingon sa dako ko. Humulma ng marahang
gulat ang mukha niya kasabay ang pag-awang ng bibig.
Hinila ang paningin ko ng nakabukas na unang tatlong butones ng kanyang uniform.
Rather than recalling the memory of it wrinkled back that day under the stairs, my
eyes narrowed on his improper wear of it. Pwede siyang masita ng teacher niyan,
lalo naman ng prinicipal. Lakwatsera pa naman iyon.
"Hi Ruth,'" bati ni Cash dala ang hilaw niyang ngisi. His shining shimmering
retainer is hard to ignore.
Kung noon lang ito nangyari, marahil ay ngingitian ko sila at aalis na agad. I saw
them, that's it. Then I'll go and that won't get inked in the diary of my brain.
But today is not one of those old days.
Lumapit ako sa kanilang mesa. If I were to eye the vacant chairs, they might think
that I have a plan on joining them. Feeling close ako masyado kung gagawin ko iyon.
I don't like them to think of me that way, lalo na't wala naman din akong balak
makipaglapit sa kanila.
So I remained standing. Pag-iisipin ko silang nandito ako sa isang bagay lang. No
further errands. I won't sit with them. A one friendly encounter is not enough for
me to get myself attached to their group.
"Nag-cutting kayo?" Binuksan ko ang takip ng mineral water at uminom na hindi
binibitawan ang atensyon sa kanila.
"Siya lang," tamad niyang tango kay Dean, "hindi ako pinapasok sa classroom since
this morning."
Tinignan ko ang evaluation notebook niyang may pirma ng mama niya or...forged
signature of his mother courtesy of Dean. It's on the Academic page, so I think
umabsent siya at hindi niya ito napapirmahan. That's one of the school rules.
Dumulas paakyat ang paningin ko pabalik kay Dean.His stare already caught mine. Ang
hila ng bibig ko'y hindi alam kung ngumingiti nang patuya o umiismid.
He forged his friend's mother's signature. This guy's got a lot of talent, huh.
Ilang sako kaya ang napakyaw niyang talento noong nagpaulan si Lord?
Umangat ang isang kilay niya. He eyed me in a quiet dare.
Ngumuso ako sabay balik ng mga mata sa unbuttoned uniform niya, silently telling
him to fix that before the higher admin could see it and admonish him. He's a far
cry from his brother who is a stickler for the rules.
Muli akong uminom ng tubig. Nakita ko kung paano niya tinututukan ang leeg ko
dahilan ng paglipad ng kamay ko roon. Saka pa lang siya kumalas at binalikan ang
aking mukha.
It didn't even last for five seconds. Wala sa sariling kumunot ang noo ko. Nag-
adjust siya sa pagkakaupo sabay agaw ng notebook ni Cash at in-enjoy ang paglalaro
sa dulo ng page. Lumabi siya.
Anumang ibig sabihin ng mga sandaling iyon ay ayaw kong bigyan ng kahulugan. Ngunit
ano ang pinapahiwatig ng panginginit ng batok at mukha ko?
"Sige, una na ako. Goodluck." At ang salita ko'y nangyari sa aking pag-alis.
That wasn't the last. The hours and days spent in school are as countless as the
possible chances of sentient encounters. Nakuha ko ring bumisita nang marinig
silang mag-practice sa multi-purpose room na nasa gilid ng gym.
They were playing an upbeat track. Habang sumusulong ako sa crowd ng mga tao ay
nagawa kong mag-headbang sa kumpas ng kanta. It was loud because of the drums plus
the open environment.
I hide through the wall of girls who were taller than me. Matangkad naman si Dean
kaya nakikita ko pa rin siya. He seems struggling with every word, o baka sinadya
niya to make it more intense sounding. Na para bang pinapangalandakan niya kung
gaano siya ka- frustrated tungkol sa subject ng kanta.
Ngunit sadyang may detector yata ang mga mata niya nang mahanap ako nito. Halos
naiwan ulit siya sa pagkanta na agad namang naagapan sa backing vocals ni Wilmer.
I've never been the best with my mouth
Try to stay smart but the dumb comes out
Ngumisi siya pagkatapos kantahin ang parteng iyon. Mukhang narinig ko pa nga siyang
tumawa. Nagtilian naman ang mga babae sa harap ko. Siguro sila ang kinantahan.
Napangiti na lang din ako.
I wondered, as I had before, on why the admins were allowing them to do as much
noise as this enough to wake a dog's sleep. Though I find it unannoying, the
masters might have thought as well. Siguro dahil asset sila ng school. They are our
pride. Our very own and someday would make a name in the music industry.
Umalis na ako pagkatapos ng pangalawang chorus.
Please, please, baby come back!
Please, please, baby come back!
Puwersahin ko mang makawala sa kulungan ng mga audience ay paa ko na ang huminto.
Nganga ko siyang nilingon. Laking ngisi ni Dean nang makita ang ginawa ko. Natuwa
pa siya, ha!
Paulit-ulit niyang kinanta ang parteng iyon. Damn it! Iyan ba talaga ang lyrics?
Duda ako.
Please, please, baby come back.
Isang beses akong nagpakawala ang halakhak. Inikutan ko siya ng mata at sinabay
nito ang aking pag-iling. Tumawa ulit si Dean sa kalagitnaan ng pagkanta na umani
ng pagtataka galing sa mga kabanda niya. The girls' confused whispers made their
way into my ears, too.
"Ate wala na akong papel," nagmamakaawang pahayag ni Sue. "May quiz kami mamaya sa
Bio. Kainis. Magbi-breed kami ng kabayo sa punnet square. Anong alam ko dun? Wala
nga tayo niisang hayop!"
Natawa ako sa pagre-reklamo ng kapatid ko. I'm done breeding animals in a square,
kaya tinatawana ko na lang siya. At mas lalo lang siyang nainis kaya para makabawi
ay binilhan ko siya ng papel.
"Manang, one whole half-bundle lang."
Kakakuha pa lang niya sa bayad ko nang may tumabi sa akin.
"Ako rin..." Sumingit ang pamilyar na kamay na ilang beses ko nang nakikita kasama
ang gitara niya. His scent followed suit after the body part familiarity.
Tinitigan ko ang inabot niyang pera. Five hundred? Baka naman kalahating box ng
papel ang bibilhin niya at hindi half-bundle lang.
Bumagal ang pag-abot ni manang sa papel ko pagkakita sa pera ni Dean. "Iho, wala ka
bang mas maliit na halaga diyan? Wala pa akong panukli, e. Barya muna sa umaga."
"Ito lang po pera ko..." Sabay kalaykay sa buhok niya na kung may ulo lang ay
matigas dahil hindi ito sumusunod sa gusto ng kanyang mga daliri.
Nandiyan na naman ang maitim niyang hikaw. Sabagay, nasa labas pa lang naman kami
ng school.
And wow! Iyan lang pera niya. Five hundred lang.Nila-lang na pala ang five hundred
ngayon.
"Manang! Dalawang pares ng footmop!" Singit ng isang estudyante na natamaan ako sa
balikat. Muntik ko na iyong ikinatumba at natamaan ko pa si Dean na kumawala ng
mahina ngunit malutong na mura.
"Sandali lang!"
"Umayos ka naman tol, kitang may bumibili pa, e." Halata ang inis sa boses ni Dean,
salungat sa banayad niyang paghawak sa aking balikat upang ibalik ako sa pwesto ko
kanina nang magaan at maingat. The gesture almost filled my lungs with something
unnamed.
"Sorry..."
"Ikaw iha, itong pad lang ba ang bibilhin mo?" Si manang.
Inisip ko pa kung ano ang gagawin mamaya. Lecture lang naman. Sina Sue marahil
meron sa PEHM nila.
"Limang bondpaper, short," sabi ko.
"Ito lang?" Tumango ako. "Pautangin mo muna si Kano," Tinignan niya ang mga id
cases namin. "Magkasing antas lang naman kayo. O, Kano, kailan ka babalik ng
Amerika bago mo bayaran si ineng maganda?"
"Hindi na po ako babalik. Mas maganda rito sa Pinas." Tinignan niya ako. A quirk of
amusement playing in his eyes. Pilyo 'to.
Ilang beses na kaming nag-aasaran sa malayuan, pero kung naglalapit naman tulad
nito ay parang hindi namin kilala ang isa't isa. I just started to wonder why when
manang fought against my stream of thoughts.
"Iisa na lang muna bayad niyo, ha?"
"Sige po," sang-ayon ko." Isang bundle na lang tapos paki-hati."
"Tss..."
Nilingon ko siya, ipinagtaka ang kanyang reaksyon. Wala akong natanggap na sukli na
tingin. Inip nitong ginagalaw ang isang binti at ningangatngat ang ibabang labi. He
also hummed a song habang tumitingin sa ibang tinda, naghahanap yata ng ibang
bibilhin.
Betting on my hunch, I was thinking he'd want to buy a bubble gum or mint candy.
"Salamat..." nagsabay pa kami ni Dean pagkatapos ng sabay ding pagabot ni manang sa
mga papel na hati na.
Kita ko sa gilid ng aking paningin na nilingon niya ako pero dinikit ko ang mga
mata sa aking sukli. Sinubukan ko pa iyong bilangin.
Alam kong nakasunod siya sa akin pagkapasok namin sa school gate. Sa halong mga
yapak ng sapatos at ingay ng mga dumadaang estudyante, all my senses were
perceptive of him alone; My nose to his freshwater and mint perfume. My ears to his
smooth but audible footfalls. My sense of touch to the goosebumps caused by his
presence.
At kung may mata lang ako sa likod, marahil siya lang din ang nakikita nito.
Kahit siya ang may utang, ewan ko kung saan galing ang hiya ko na ipaalala sa kanya
kung magkano ang ibabayad niya sa a'kin. Siguro dahil hindi gaano kalaki ang
halaga, hindi naman kasi lagpas bente pesos.
Or maybe it's my delicious pride. Ayaw kong ako ang unang lumalapit. We may belong
in the twenty first century, I was still able to preserve the traditionalistic
areas of the society.
Hindi naman dahil sa pinipilit ko at gusto kong sundin dahil iyon ang katanggap-
tanggap. I care less what other people think of me. Ito lang kasi ang nakasanayan
ko. I'm uncomfortable doing the counterpart.
Kinahapunan ay isa ako sa mga cleaners.Pati na rin bukas at sa pagtatapos ng school
week. Sinabihan ko na rin si Sue na hindi ako makakasabay sa kanya pag-uwi. Kahit
naman hindi ko sabihin ay hindi rin ako hihintayin ng kapatid ko. She hates
waiting.
"Hintayin na lang kasi kita, Ruth. Ayoko pa namang umuwi," pamimilit ni Erika
habang nag-wawalis ako. "Ikaw lang mag-isa mamaya? It's cloudy! May payong ka ba?
Tamad ka pa namang magdala ng payong."
"Hindi na, mauna ka na..." Inis kong iniwasan ang isang kaklase kong pinapasa sa
akin lahat ng alikabok! Ako na ang lumayo at nagwalis sa ibang sulok. "Pakiabot ng
dustpan!" direkta ko sa tagatapon ng basura.
Nagimbal kami sa malakas na kulog na ikinayanig ng school building. Palakasan ng
tilian sina Erika at ilang mga kaklase kong babae.
"Sabay na kasi ako sa'yo, Ruth!" muling pilit ni Erika. Kung isang beses pa siyang
mamimilit papaluin ko na talaga siya ng walis!
"Okay lang talaga, mauna ka na bago ka maabutan ng ulan."
Bumuka ang bibig niya upang umangal kaya inangat ko ang walis tambo at akmang
ipapalo sa kanya. Simangot siyang umalis at nagdabog pa sakto naman ang pag-andar
ng ambon.
Tulad ng inasahan, naabutan ako ng ulan. Sa taas ng araw kanina ay hindi ko na
naisipang magdala man lang ng cardigan or sweater.
Umatras ako at umakyat sa nakaangat na bato upang iwasan ang baha na nagsimula nang
rumagasa sa labas ng eswelahan. Nabasa na rin ang braso ko dahil hindi sapat ang
bubong sa tindahan na sinilungan ko. Mas lalo akong nilamig.
Hirap ako sa pagdukot ng cellphone nang tumunog ito. Nagtext ang kapatid ko at si
Erika.
Sue:
Ate, wala kang payong noh?
Gusto ko siyang murahin. Hindi ko na lang nireplyan. Alam niya rin naman, nagtanong
pa.
Erika:
Girl, ang lakas ng ulan. Traffic pa. Mandaue pa ako, hindi umuusad ang jeep.
Ako:
I told u to go ahead. Stuck ka sana ngayon dito. Traffic jan? Baha rito.
Sa bag ko na pinasak ang cellphone. Wala na akong balak gamitin iyon hanggang
mamaya. Magiging abala ang mga kamay at braso ko sa pagyakap ko sa sarili.
"Woops!"
Nilingon ko ang nagmamay-ari ng reaksiyon. Ang nakapayong na si Dean ay iniiwasang
madulas ang paa sa baha hanggang natagpuan ko siyang tumabi sa akin. Natatakpan ako
ng itim niyang payong kaya hindi na ako nabasa.
Pinasidahan niya ang medyo nabasang buhok at ginulo upang tuyuin. A drop trickled
from his hairstrand down to the side of his cheek.Black leather jacket outlined his
broad shoulders. Bukas ang zipper nito kaya lantad ng kanyang puting formal
uniform.
Isang white earphone ang nakasiksik sa kanang tenga niya habang tanggal naman ang
isa. Saglit nagbangga ang paningin namin bago ang kaswal niyang pag-iwas at umayos
ng tayo.
"Wala kang sundo?" tanong niya, diretso ang tingin sa katapat na tindahan na
pinagbilhan namin ng papel kanina.
Umiling ako at 'di na nagsalita.Wala naman kasi akong sasabihin.Tumanaw ako sa dulo
at hiniling na may magpakitang pedicab. Kahit jeep na lang sana kung saan pwede ako
maki-hitch hanggang eskinita. Sa sitwasyon ngayon, hindi ko na iisipin ang
pagtitipid makauwi lang. Balak ko na ngang mag-taxi.
"Titila rin ang ulan...tatahan at daraan..."
Nilingon ko si Dean sa kanyang pagkanta.Sa kabila ng malakas na buhos ng ulan,
naririnig ko ang pag-falsetto niya at lambing sa kanyang boses.
"Pangako sa 'yo, pangako sa 'yo, ako ay iyong-iyong iyo..."
Tumatapik ang kamay niya sa binti kung saan rin tumatapik ang kanyang paa.
Matigas ang mukha ko ngunit ito'y dahil sa nangangatal ko ng pakiramdam sa loob
lalo na sa espasyong pagitan ng dibdib at tiyan. Hindi ko nga lang alam kung dahil
pa ba sa ulan, sa boses niya o sa kinanta niya.
Hindi ko sinadyang mapakurap nang lumingon siya. Tumindi ang pag-atake sa akin ng
panginginig lalo na sa likod.
"Matagal pa 'to, walang dumadaan," aniya.
"Mauna ka nalang. Okay lang ako maghintay." I'm not sure though kung kakayanin ko
sa ilang segundo. Ang lamig na talaga. Pinigilan ko na ngang magsalita dahil
nagbabangga ang mga ngipin ko. Nakakahiya kaya.
As though he has followed the trend of my thoughts, he stepped in closer. Nagdikit
ang mga braso namin na pinapagitnaan lang ng tatlong layer ng tela.
"Hold this." Nilapit niya sa akin ang handle ng payong.
Nalito man ay ginawa ko pa rin ang sinabi niya. Yumuko siya at inakala kong iaangat
niya ang manggas ng pantalon upang hindi ito mabasa sa pumipisik na tubig.
"Dean!"
Gulat ang umangkin sa akin nang binuhat niya ako bigla. Mabilis akong kumapit sa
leeg niya dahil hirap pa ang isa kong kamay sa paghawak ng mabigat niyang payong!
"Dean! Anong ginagawa mo?" Humiwa ang sigaw ko sa gitna ng ingay ng bayolenteng
ulan.
Hindi na ako nakapagsalita pagkatapos niyon lalo na nang walang pag-aatubili siyang
lumusong sa baha upang makatawaid sa kabila. I saw how his shoes got engulfed by
the flood and so as part of his calves. Basang-basa ang pants niya!
"Dean..." Inuusig ako ng aking konsensya. Who am I to be given this kind of
treatment? Sa paghahalo ng mangha, gulat at guilt ko'y gusto ko na siyang ituring
na bayani.
Hinawakan kong mabuti ang payong upang hindi talaga kami mabasa dalawa lalo na
siya.Kahit ito man lang ang magagawa ko. Hindi ako nagpatalo sa panginginig ko. I
have to cooperate with him.
A thought has passed about me and my weight. Ngunit sa sitwasyon namin ngayon,
iisipin pa ba niya kung gaano ako kabigat? Para lang yata akong sakong walang laman
sa kanya.
"Manong, pakyaw pa-eskinita, please, bago tumaas ang baha." Pakiusap niya sa isang
pedicab driver na kumakain ng snacks sa tindahan. Halos lumuwa ang buto nito sa
panga habang ngumunguya.
Umayon naman ito nang marinig ang pakyaw. Sinundan namin siya at maingat na binaba
sa upuan ng pedi. I uttered a silent thanks, I don't think he heard it.
"Bagalan niyo manong,a?" pahabol ni Dean.
Tinakpan ng plastic ang harap ng sasakyan kaya medyo nabawasan ang lamig. All my
life, ngayon pa lang ako makakasakay nang ganito. Though I have always been curious
and interested. I remember dad telling us na natutunan na niyang mag-commute nang
tumuntong siya ng fourth year college. So I guess learning and experiencing this
all too late is still acceptable.
Umaakyat ang tubig sa apakan ng pedicab kaya pinatong namin ni Dean ang mga paa sa
upuan sa harap.
Sinunod naman ni manong na bagalan ang pagpapatakbo. As in sobrang bagal talaga.
Kung nakikipagkompentensiya lang kami sa pagong, baka nauna na ito. Lalanguyin pa
nga siguro ang baha.
Nilingon ko ang nag-zero visbility nang daanan. I might find being interested to
the nature as a way of escaping awkwardness, but I don't like this silence. It's
just that his intimidating presence represented a wall that fought against my
thoughts of conversations and comfortabilty.
Sa huli ay hindi rin ako nakatiis.
"This is not your first time being in a pedicab?"
Mukhang nagulat pa siya sa pagsisimula ko ng usapan. Saglit siyang pumalabi.
"Yep.ito sinasakyan ko sa tuwing nagka-cutting." Kaswal niyang sagot at hinilig ang
likod sa backrest. Ang mukhang magaan niyang itim na knapsack ay kanyang kinandong.
"Bakit ka pa pumasok kung sasayangin mo lang sa mga pagka-cutting mo?"
That question came out harsh, ngunit hindi ko na mababawi ang naging tono ko.
"School is not just meant for me." Nagkibit balikat siya.
Well, his sentiment is understandable.hindi ko nga lang matukoy kung sa katamaran
iyan na mag-aral o ayaw lang talaga. But education doesn't give a damn on your hate
for school and laziness.
"The best way to get out of school is to graduate. Kaya mag-aral ka nang mabuti,"
sabi ko.
Ngumisi siya bago ako nilingon. Nakahanda na ang angat niyang kaliwang kilay na
mukhang panay na nanghahamon.
"The best way to get out of school is to get yourself kicked out of it. Kaya
magrerebelde akong mabuti."
Natawa siya sa aking pag-irap. Talagang gusto niyang ipaglaban ang pagiging bad
influence niya diyan sa kanyang motto. Kung ilalathala niya iyan sa libro, hindi na
ako magtataka kung ipapa-ban ang pag-publish.
But the way I see it, he doesn't seem to care kung aayawan siya ng mga tao. Other
people's opinion of him doesn't matter. He's like 'Fuck them, I'm gonna live my
life' type of person.
And this assumption I have of him is feeding my interest.
"Ilang taon ka na rito? Or were you born here and...adopted as a baby?" Kinagat ko
ang labi ko. I never meant to mention the last.
Lumaki ang pagkagat sa akin ng alinlangan at ilang sa paniningkit ng kanyang mga
mata. "You know something about me, huh? Interested for more?"
"You're notorious and you know it. Kaya malamang alam ko."
"O baka nagtanong ka," agap niya.
"Huh?"
"You asked." He seems so sure and confident. "Minsan nalalaman natin ang sagot sa
pagtatanong, hindi dahil sa narinig lang."
Sinuot niya ang itim at bilog niyang hikaw sa kaliwang tenga saka paakyat na inalis
ang nabasang noo upang idaan ang kamay sa kanyang buhok.
Gusto kong labanan ang kumikiliti sa tiyan ko nang muli niya akong nilingon.
"Interesado ka ba? Hindi ko sasagutin kung hindi ka interesado. I don't give
satisfaction to a curious person. They have to be interested." He paused
momentarily. "I want her... interested."
Arte nito. Nagtanong lang ako, e.
"Fine." Umirap ako. "I'm so interested Dean like oh my gosh! Mamamatay ako kapag
hindi mo sinagot ang tanong ko."
Tumawa siya. Kinagat ko muli ang aking labi upang hindi mahawa ngunit mas lalo
siyang natawa sa nakitang pagpipigil ko. Hinaplos ko ang aking mga braso kahit
hindi na naman masyadong natatamaan ng malamig na hangin. Hindi pa tumila ang ulan.
"Ah manong, pwede bang bumalik tayo? Hindi pa kasi kami tapos mag-usap."
Hindi ko na napigilan at natawa na ako pati si manong driver habang nililiko na ang
pedicab sa paradahan. Nandito na pala kami. Kitang-kita rito ang hindi umuusbong na
mga sasakyan sa kabilang daan. I'm sure gagabihin ako sa pag-uwi.
Dudukot pa lang ako ng pambayad ay may naiabot na si Dean kay manong. Sandali akong
natilihan at sinundan ng tingin ang kamay nitong dumudukot ng sukli. Nagmukhang
tanga ang kamay kong kinakain ng aking pitaka.
Nakatingin na sa akin si Dean nang binalingan ko siya. Hindi ko mabasa ang kanyang
mukha.Ako, I'm sure basang-basa niya.
"Hm?" Dalawang kilay niya ang umangat.
"Uhm...ayokong magkautang."
His thin lips crawled into a crooked smile. "Di bale. Sisingilin kita sa ibang
paraan." Bago pa ako makapaglabas ng singhap ay kumambyo na siya. "It's not what
you think. Basta."
Nauna siyang maglakad pagkatapos kunin ang kanyang sukli. Hindi ko na nagawang
isipin ang ibig niyang ipagkahulugan sa sinabi niya dahil sa bilis niyang maglakad.
Binilisan ko ang pagsunod sa kanya at pumantay upang share kami sa payong.
"Ito, salamat." Nilapit ko sa kanya ang handle nang papaakyat na ako sa Skywalk na
magtatawid sa akin sa kabilang daan.
"Hatid na kita doon sa kabila," aniya sabay adjust sa strap ng bag sa isang
balikat.
"Di ba pa-South ka?"
"Alam mo?" Mukhang nagulat pa siya.
Nag-iwas ako at tumikhim. "Kasi narinig ko. Hindi ko tinanong."
May tunog ang ngisi niya. Lalong ayaw ko siyang tignan. Totoo naman kasing narinig
ko lang.
"Oh...kay. Sabi mo, e."
Dinala ko ang pag-irap sa aking pagtalikod at nauna nang umakyat. Inaasar pa rin
ako ng marahan niyang tawa. His hand that's barely touching my lower back is
shooting shivers in my spine like rose thorns pricking on my skin and nerves. Hindi
ko siya magawang lingunin. Basta, ayaw ko lang.
Sinamahan niya akong mag-antay ng jeep. I really don't understand this. Ayaw ko rin
naman itong itakwil. Maybe he's just being a gentleman, isang bagay na hindi ko
inasahan mula sa kanya.
Matagal bago may huminto na jeep na siya mismo ang pumara. Isa na lang ang bakante
at sinigurado niyang ako ang makakasakay. Pati sa pag-pasok ko sa loob ay
hinawakan niya ulit ang ibabang likod ko. Hindi iyong tipong nambabastos, which I
really do appreciate.
Tipid at nahihiya ko siyang kinawayan nang unti-unti nang tumatakbo ang sasakyan.
Taas-baba ng kilay lang ang sinukli niya, nilamon na kasi ng kanyang bulsa ang
kamay nito. Hinatid niya ako ng tanaw at kahit nanliliit na siya sa paningin ko ay
dikit siya sa kinatatayuan kasama ng kanyang payong.
My first impression of him didn't last. But I'm still impressed. So impressed by
him.

[ 8 FIVE ]
-------------------------------

"Kahit gaano pa kabantot ang apelido ng crush mo, sa tuwing tatawagin ang whole
name niya ay kikilabutan ka pa rin! Number twelve, Fenis!" sigaw ni Erika sa
guwapong basketball player ng isang senior sa section A.
Parang pinapaso ang mga mata ko sa tumatamang sinag ng araw kaya iniiwasan kong
mapabaling sa mga naglalaro. Nakakahilo rin ang panay likot nila sa court. While
Erika's being an avid audience.
Pumasok ako sa klase kanina na barado ang ilong at mainit ang pakiramdam. I thought
sick got the better of me pero nang tsineck ko sa thermometer ay hindi naman umabot
sa range na nilalagnat. May heated fight lang siguro ang virus at ang immune system
ko, that's why the pseudo-fever feeling.
Hinila ko na si Erika sa ilalim ng Narra. Puno ang canteen, at naokupahan na rin
ang pwesto namin ng mga lunchbreakers sa manggahan. Sa mga pebbled rocks kami umupo
upang makasandal sa katawan ng puno.
Simula ng announcement kanina, naging usap-usapan sa mga seniors ang gaganapin na
educational tour. We'd be visiting college universities in the city to guide us
choose the school for our futures. I already have in mind. Though, I have one of
the student struggles.
Siguro sapat na ang isang taon upang masigurado ko ang kukuning kurso. Ayaw kong
masayang ang pinag-aralan ko sa huli, so I don't want to make rash decisions. I
know of some aquaintances who took nursing, pero nauwi lang din sila sa pagiging
call center agent.
"Maghanap na lang kasi tayo ng matandang madaling mamatay. Sa atin pa ang mana!
Hindi na natin kailangan magtrabaho. O 'di ba? Easy life."
Iyon ang sinabi ni Erika na maigting kong inilingan. Sa buhay hindi ako naniniwala
sa easy life. Easy life seems...unideal. Kasi kahit nakahiga ka lang, nakaupo at
walang ginagawa ay minsan nakakapagod na. Hindi rin madali ang walang ginagawa.
We can only feel the comfort and easiness when we rest after an exhausting task or
after a physical and emotional burden that has been solved and lifted. There are
only easy tasks. Not life.
Hanggang pangarap na lang yata ang masarap at madali na buhay. We're not here in
this world just to have fun and to have it easy. Kahit ang pinakamayaman,
naghihirap din iyan. It may not be through financial means but due to some other
things.
But someone with an optimistic perspective, easy life is close to attainable.
"Iyong maangas na Calvillo ang magaling humalik."
Halos mabuga ko ang kinakain at naubo. Nilingon ko si Erika na may tinatanaw sa
corridor sa kabila.
"Sino na naman ang pinaparinggan mo?" May paratang sa aking tanong. Kumati ang
lalamunan ko at muling umubo.
Mukhang hindi niya ako narinig dahil sa paghila ng kanyang pananahimik. Dikit na
dikit ang paningin niya roon na kahit tignan ako ay wala sa listahan ng kanyang
gawain.
Sinundan ko ng tingin ang kambal na pinagkakainteresan niya. They have already
passed by the canteen. Erika is never the button-down type. Ako na ang sumuko sa
pag-awat sa mga pinaggagawa niya na nagtatapon sa kanya sa eskandalo. She's
prominent for that.
"Iyang mga chaka kasi diyan, hindi marunong pumila. First come first serve lang
iyan mga teh."
Biglang tumuldok ang hagikhikan ng tatlong babae sa gilid. Their blue skirts were
tamed by the rush of the midmorning wind. Sunod na kumapit sa pandinig ko ang mga
bulungan nila habang naglalakad palayo at papasalubong sa kambal.
Sinundot ko si Erika. "Anong tingin mo sa labi ni Jester? Putahe sa carenderia at
kailangan pilahan?"
Kumawala sa kanya ang hagikhik at tuluyan akong nilingon.
"Basta, magaling siya. I want a repeat of last time." Sinundan niya ito ng
pandidila at kindat.
Napailing na lang ako at binuong lamon ang pritong manok. If this is only a one-off
game to her, I wouldn't have to worry and cut her. Kaso ginagawa na niyang hobby!
And the things people are saying behind her back is almost unbearable. Kung ako
lang, sa tingin ko ay binu-bully na siya.
She's my best friend, kaya natural, nasasaktan din ako sa mga pinagsasabi nila. But
what's admirable is that she didn't let those words and opinions from other people
shake her walls.
Ganyan nga, sila ang nagmamay-ari ng mga opinyon nila kaya pangalagaan nila. Huwag
nang ibato sa iba dahil hindi naman kailangan. Alam naman siguro ni Erika na iyon
ang mangyayari so she primed herself ready to accept the consequences.
Maybe that's why we clicked. Kapwa kami manhid-manhiran.
Tinakpan ko na ang aking baon nang may pumasok na sapatos sa loob ng linya ng aking
paningin. Hindi pa ako nag-aangat ay nagsalita na si Erika.
"You have a fetish for troublemakers. Kaya hindi na ako nagtaka kung bakit obsessed
ka sa Sartre na iyan. I saw how you look at her. You like watching her with her
beau?" My friend's tone trickled with full-blown mockery.
"Who is cheating on her."
Saglit ko lang nasulyapan ang nagmamay-ari ng baritono at mapanuyang boses ay
nakatanggap na agad ako ng ngiti mula sa kanya at isang tango. Tipid lang ang
sinukli ko, hindi naman kami close.
Isang beses siyang nagtaas-baba ng kilay kay Erika.
"Mamaya, ha?" makahulugan nitong sabi.
Nagtago ako ng singhap. Anong mamaya? May ideya na ako at iyon pa lang ay
kinikilabutan na ako. Una kong naisip ay ang umalis ngunit kung iiwan ko si Erika
sa kanya, ay baka ang 'mamaya' ay maging ngayon na!
The look behind their silent exchange is a dead giveaway to me that offered the
answer. Kaya kinulong ko na lang ang tanong sa aking bibig.
Hanggang sa pag-alis ng maangas na Calvillo ay hindi pa rin ako tapos sa pagtatakip
ng aking baon. Nahirapan ako bigla. Minsan kapag malalim ang iniisip ko ay ang
madadaling gawin na bagay ay naging mahirap.
"Akala ko ba iyong Kiefer ang type mo?"
Nag-ingay ang pagdudurog ng ngipin niya sa kinakaing candy. "Mahirap lusubin ang
matayog at matigas na pader. Kaya habang hindi pa iyon nagigiba, dito muna ako sa
mas madaling akyatin."
Marahas kong siniksik ang lunchbox sa bag. Walang nagawa ang aliwalas ng hangin
upang pawiin ang kagustuhan kong tapatan ang sinabi niya pero lalabas lang din
naman iyon sa kabilang tenga. She is still going to walk her way of life.
Wala kang ibang magawa sa isang taong hindi nakikinig. Hanggang utak at bibig mo na
lang ang mga payo mo, hindi na makakarating pa sa taong pinapayuhan mo.
"Gusto kitang sabunutan, Erika. 'Lam mo 'yun?"
"But you can't," kampante niyang sabi.
Napairap ako. 'Cause damn it, she's right. Ayaw ko siyang kunsintihin, ngunit ayaw
ko rin namang pakialaman masyado ang buhay niya. We can care for someone, but
there's always a limit. There's always this no-go area about someone's life that we
can't even lay a finger on.
Umalis na kami sa puno kahit wala pang bell. Pagdating sa classroom ay natulog lang
ako hanggang sa nagsimula ang unang subject sa hapon.
Hindi ko na masundan ang sinasabi ng guro sa harap sa paglulon sa akin ng antok.
Kahit anong sit-up straight ko ay nakukuba talaga ako sa bigat ng aking mga mata.
Muntik pa akong mauntog sa likod ng silya sa harap.
Nang makabawi ay sinampal ko ang aking pisngi.
"May lamok, Ruth?" bulong ni Erika sabay hagikhik na palihim.
That's when Dean passed by our classroom. Alone. His steps are slow like he has all
the time in the world to walk in the hallway. Ninanamnam ng sapatos niya ang bawat
pagbulong nito sa sahig.
Lazy, but he walks with grace and style. Kung ibang lalake ang gagawa niyan ay
hindi babagay. Magmumukha silang tanga. He's the only one who could pull that off!
Mukhang galing siyang canteen, o sa kung saang pinagsiestahan niya upang mag-
cutting.
Sa bagal ng hakbang niya ay naabutan niya ang paghikab ko na isang baranggay yata
ng mga langaw ang makakapasok sa malaking ngawa ng aking bibig. Mabilis akong
nagtakip. Horror wore itself on my face. Hindi na gawa ng panghapong init ang
pumapaso sa mukha ko!
Nag-iwas siya ng tingin sabay adjust ng mga kamay niya sa bulsa ng kanyang dark
blue slacks. Itago man niya, kita ko naman ang lukot sa gilid ng kanyang bibig
bilang palatandaan ng kanyang pagngiti. Pinagpawisan ako sa hiya!
Bakit ba mabilis tayong nahihiya sa tuwing guwapo ang nakakakita sa kahihiyan
natin? Kung pangit? Wala lang? Patuloy ang buhay? As if naman magugustuhan tayo ng
guwapong nilalang na iyon kahit hindi nila nakikita ang ating kahihiyan.
"Hindi na ako sasabay sa 'yo ha?"
Matalim ang tingin ko kay Erika habang may hawak akong walis sa kanang kamay at
dustpan sa kabila. Alam ko kung bakit. Alam na alam ko.
Hinabol siya ng mga mata ko hanggang sa pagliko niya sa may hagdan. Lumapit ako sa
ledge at inabangan ang paglabas niya sa baba. Kung hindi ko man siya makikita,
either sa canteen siya pupunta o sa labas na ng school.
Dumaan siya sa harap ng library. Nang nasa tapat na ng gym ay tumawid siya, lumiko
at naglaho sa likod ng chapel.
Damn it, Erika! Sa chapel pa talaga?
Walang awat ang iritasyon ko na gusto ko na lang takasan ang paglilinis upang
pigilan ang dalawa. Kung ano man ang gagawin nila, sana naman mamili sila ng tamang
lugar!
"Simeon, pakiwalis dito!"
Umirap ako sa ere. Ang kaklase kong tumawag sa akin ay may hawak namang walis pero
ako pa tinawag. Ano pala silbi ng walis niya?
Pabalik na ako sa loob nang halos mabunggo ko ang biglang dumaan. The familiar eyes
of the other twin greeted me. He's alone, which is a good timing. Napaatras siya ng
ulo sa nakitang inis sa mukha ko.
"Where's your brother?" I snapped.
Nadala ko ang iritasyon ko sa kapatid niya dahil magkamukha nga kasi sila. I'm not
one of those people who could tell the difference. But I know this is not Erika's
fling. Kasi sa napapansin ko, the other twin never strolls in the school grounds
alone. He's either with his brother, friends or girls.
Hindi kumalas sa bilog ang mga mata niya nang dumulas sa aking id bago nanumbalik
sa mukha ko. Saglit siyang nagkamot ng pisngi at nagkibit.
"Flirting again, I'm sure." Tamad siyang tumawa at nilagpasan ako.
Not the answer that I want but definitely was what I expected. Bumuntong hininga
ako at binalik tanaw ang chapel. God, forgive them. Sana pakitaan sila ng kahit
sinong Santa na umiiyak ng dugo.
Hindi ako mapakali at dinaan sa marahas na pagwalis ang inis ko. Sinita ako ng isa
kong kaklase na nakalanghap ng alikabok. I ignored her. Kesa naman singhalan ko
siya ay magkagulo pa. Silence is a better and play-safe solution.
Ang hila ng mga upuan, pag-iskoba ng bunot sa sahig at amoy ng floorwax ay
ginambala ng kuskos ng gitara at kantahan. Dean's noisy squad positioned themselves
one by one on the ledge.
Sa haba ng ledge ay dito pa talaga sila sa harap ng classroom namin.
"Mali! Ganito iyong chords." Inagaw ni Cash ang gitara kay Will.
I heard drumming of hands on the thigh. Nang sinilip ay si Dean ito na kinakawag pa
ang mahabang binti habang nakaupo sa ledge. Mabilis siyang bumaling sa paggitara ni
Cash nang bumangga ang paningin ko sa kanya.
Tila huminto ang buong paglilinis nang magsimula na siyang kumanta. He doesn't have
the vibrato, pero ang gaspang at lamig ng kanyang boses ang paniguradong
nagpapahumaling sa mga nakakarinig sa kanya. Not to mention the emotion laced
behind each of his articulation.
There was a new girl in town
She had it all figure out
Tumalikod ako dala ang walis at nagbuhat ng silya upang ihanay sa row ng mga
armchairs.
And I'll state something rash
She had the most amazing...
"Smile!" sigaw nila kasunod ang mga halakhak at ang pag-resume ng gitara.
Sandali kong nilingon ang labas only to find the three of them already sitting on
the ledge. Para bang isang tambayan ang labas ng classroom namin at kulang na lang
kami ang mag-serve ng alak sa kanila. Mga lalake ang kadalasang umuupo diyan.
Takot lang namin na mahulog mula dito sa second floor.
I bet you didn't expect that
She made me change my ways
With eyes like sunsets, baby
And legs that went on for days
"Tulungan na kita."
Kinuha ko ang aking panyo at dinampi sa namamawis kong mukha at leeg. Saglit akong
namahinga sa pagbubuhat when Enzo offered his help. He's one of the achievers in
our class. Half-chinito, half-mestizo.
I smiled at him. "Thanks."
Tumango siya at nahihiyang ngumiti.
"Wala na pala kayo ng...boyfriend mo?" Pagkatanong niya nito ay pinagtulungan na
naming buhatin ang armchair at tinutok sa hanay ng iba.
"Saan ka naki-tsismis?"
"Uhm...narinig ko lang." Nahihiya siyang tumawa. Ngumisi ako nang makita ang
pamumula ng pisngi niya.
Simula noong naghiwalay kami ni Boone ay kabi-kabila na ang mga pang-uusisa ukol
rito. Malay ko ba kung paano nila nalaman. I don't remember broadcasting my
relationship status to the public.
Naisip ko na ngang magpa-press conference para isahang sagot ko na lang na single
ulit ako. Kakapagod na paulit-ulit na sinasagot ang paulit-ulit din nilang mga
tanong! Maybe my answer is the confirmation for them.
Limang silya na ang nabuhat namin ni Enzo. Nang nasa huling silya na kami ay
seryoso niyang inusisa ang pagkakapantay ng hanay hanggang sa unahan. He's a
perfectionist. He must have applied that into his studies, too.
"Tignan ko nga kung pantay talaga..." Sabay ko sa trip niya.
I bended forward. Pikit ang isa kong mata habang tinutukan ang pantay na hanay ng
dulo ng chairs. Ramdam ko ang lapit ng mukha ni Enzo sa pisngi ko dahil sa init ng
hininga niyang pumapaypay sa aking buhok.
"Hoy, Delgado! Bawal iyan!"
Magkasunod ang sigaw ni Cash at ang paghinto ng kantahan nila. Tumuwid ng tayo si
Enzo na halatang gulat na gulat.
"Tapos na english drive," katwiran niya.
"Hindi iyong english drive, tanga! Shy, ikaw na tumulong kay Ruth, huwag iyang si
Delgado! Playboy iyan!" Mando ni Cash sa maliit naming kaklase sabay turo pa rito.
"Accuse yourself, Gustavez." Napailing si Enzo at binalikan ang pag-kuskos ng bunot
sa naka-floorwax nang sahig.
I saw Dean's hard look on Enzo. So hard it could build a wall. Bakit pa ba sila
nakatambay diyan gayong wala na naman pala silang gagawin? They can have their
jamming sessions in Cash's house or his. Ginawa pa nilang concert venue ang harap
ng classroom.
Pinakawalan ko na ang walis at naisip na magbuhat na lang ng mga silya. Nagwalis
naman ako kahapon kaya iba naman ang gagawin ko ngayon.
Repetition of task is exhausting no matter how I'm used to doing it. Wala naman
kasing nangyayaring hawig na mga pangyayari araw-araw. Everyday is always
different. Even when the routine is the same, palaging may nangyayaring kakaiba.
"Ruth!" tawag ni Cash, nakaturo na ang hinlalaki sa katabi. "Si Dean nga pala."
Kinunutan ko siya ng noo. Figures to me. Siya pinakabata, kaya siya pinakamakulit.
He should know na kilala ko na ang kaibigan niya.
Siniko siya ni Dean, hinamps sa likod ng ulo saka inagaw ang gitara. Wilmer is
silent but his smirk at me is screaming.
"Sus, nahiya pa 'to. Andiyan na sa tapat, o!" patuloy na panunudyo ni Cash.
Sinubukan nitong agawin ang gitara ngunit hinigpitan ni Dean ang kapit rito saka
kinalabit ang strings upang magsimula ng bagong kanta.
"Wala ka sa tono, akin na! Batiin mo na si Ruth."
Saglit siyang sumulyap upang tanguan lamang ako bago tinignan ang gitara ni Cash na
parang kawalan sa kanya ang pagkakawalay rito.
Inabot ni Wilmer ang kamay sa likod ni Dean upang itulak. Tagumpay niya itong
naibaba mula sa ledga. Muntik niiyang mabunggo ang dumaan na estudiyante.
"Shit naman, Will!"
Hinayaan ko na silang mag-asaran sa labas. I'll help this cleaning thing finish as
fast as possible para makauwi na ako. I hate being a cleaner! Sa bahay nga hindi
ako naglilinis, dito pa kaya sisipagin ako?
Hinubad ko ang tali ng aking buhok na pinagpawisan na sa may batok. Sinuklay ko
nang mabilisan at tinali ulit na high-bun para maaliwalas sa likod. Pinatay kasi
ang wall fan dahil hindi pa sila tapos mag-walis.
Sa aking pag-ikot ay saktong nakita ko ang kabadong pagpasida ni Dean sa kanyang
buhok. Tumingin siya sa kaliwa at kanan bago tumawid. Mukha namang daan ang
tinawiran niya eh hallway lang naman 'to! Ano, may traffic light ba, Dean?
Pedestrian lane? Halos pagtawanan ko siya!
"Oy, nilapitan agad? Ang bilis, a. Sabi ko batiin lang," hagikhik ni Cash.
Pinulot ko ang wrapper ng candy at tinapon sa trash can na puno na ng alikabok.
Inagaw ko ang walis mula kay Shy at nagsimulang kumilos. Ewan ko kung bakit
nagmaang-maangan akong hindi siya napansin na nasa bintana na ng aming classroom.
Ilang beses ko siyang narinig na tumikhim, nagpatuloy lang ako sa pagbubuhat ng mga
silya. Sa patuloy na pag-iignora ko sa kanya ay panggatong sa kaaliwan nina Cash na
hindi naitago ang malakas niyang tawa.
"Pansinin mo naman, Ruth!"
Bigla akong tinulak ng humahagikhik na si Shy.
"Aray!"
Tinuro niya ng walis si Dean at sinundan iyon ng mga mata ko. Nakakapit ang kamay
niya sa grill ng bintana na may parihabang disenyo. Nasa balakang ang isa. The
intensity in his eyes is the only thing I could discern and the rest is
unpredictable. But that kind of look did his rebellious image loud and proud.
As I stepped over his shadow covering this part of the floor, I knew. I'm trapped.
"Bakit?" My wild guess of his sudden approach is palpable. Pero hindi ako sigurado.
Pwede naman kasing sinasabayan niya lang ang trip ng mga kaibigan niya.
Sumuot ang nakakuyom niyang kamay sa grill. Sa pagbukas ng palad niya kita ko ang
nakahimlay na sampung pisong barya.
"Bayad ko. Sorry, natagalan."
May sumigaw galing sa baba. Isa yata sa mga naglalaro ng volleyball dahil sinundan
iyon ng paglipad ng bola.
"Tapos na english drive!" sigaw ni Cash pabalik.
Nagmumukhang awkward ang mga kamay ko kapag walang kinakapitan kaya humalukiphip
ako.
"Binayaran mo na ako, a?" sabi ko, which reminded me of yesterday. But I know
better. The memory of it has been taunting me since this morning.
Bahagyang nagtagpo ang kilay niya saka tinagilid ng ulo. His narrowed eyes sparked
against the setting rays of the sun.
Eyes like sunsets...he has those, too.
"Kailan?" tanong niya.
"Kahapon, iyong sa pedicab."
"Hindi iyon ang bayad ko." Mas nilapit pa niya ang kamay niya.
He casted me a strong look enough for me to melt my resistance. So my next
statement is as weak toned as my knees.
"Okay lang..."
"I insist." And his tone doubled his insistency.
Ngayon ko lang ginustong maglinis ngunit sa dahilan na pagiwas. Parang nagpaparinig
naman ang ilang mga kagrupo kong kawawa na hinihila ang umaangal nang mga silya
imbes na buhatin.
Lumapit ako sa bintana na naghihiwalay sa aming dalawa ni Dean. Bahagya siyang
umatras, may nakikitaan akong marahang takot at gulat sa kanya. His hand remained
its grip on the window grill.
"You've paid enough in the pedicab yesterday." I reminded him.
In the passing silence made only by him, he must have organized his thoughts. Iyon
lang ang tanging naisip ko habang nakatitig siya.
Three blinks has passed, he's still staring. His eyes are moving but affixed only
on my face and his peripherals were the ones doing the job checking the other
corners of my face.
Kung lalake lang ako, marahil hindi ako tititig nang ganyan. I would have been a
very torpe guy.
"I don't take kindly to having a debt. Especially from a woman. And I'm not a big
fan of a Dutch treat, so I paid for us yesterday," he finally said. Dead serious.
Hinila ng mga salita niya ang baba ko paawang. Dire-diretso ang kanyang
pagsasalita. Stuttering is an unwelcome guest.
Well for me, guys do pay the bills because of ego and to impress. And I don't take
kindly to not being yourself. If they want to impress me, they should not dare try
to be someone they're not.
"Oi, Dean, late ka ulit uuwi?" gambala ng isang dumaan na estudyante. Classmate
siguro. "Iyong payong daw ni Lima, hindi mo pa sinauli. Pinagalitan tuloy siya ng
mama niya."
Mariing pumikit si Dean at binagsak ang noo sa grill ng bintana.
"Shit," bulong niya.
Binalikan ko ang sinabi niyong lalake na saglit akong tinitigan bago nag-iwas at
umalis. If he's talking about yesterday, so hindi payong ni Dean iyon. Ang may-ari
pa ang hindi nakagamit sa lakas ng ulan kahapon.
Sumilip ako sa likod at nakitang halos tapos na sila. Sa isip ko'y nagkibit ako.
Pwede naman akong bumawi sa paglilinis bukas.
I looked back at Dean only to find him already looking at me with his palm facing
up.
"Keep it, Dean."
Tumusok ang dila niya sa ilalim ng kanyang pisngi. Sumaglit ang mata niya sa
wallclock na nasa taas lang ng blackboard bago ako binalikan.
"Okay." Binalik niya ang barya sa kanyang bulsa.
He seemed unperturbed. Malayo sa inasta niya kani-kanina lang na halos magmakaawa
nang tanggapin ko ang sampung piso.
Umalis na sila ng mga kaibigan niya at palagay ko'y sabay din silang uuwi. In
thinking why he wasn't with them yesterday, in retrospect, a thought was remembered
that he didn't answer my question. I can just ask him again. That's if one chance
would permit.
Maaliwalas ngayong araw taliwas sa panahon kahapon. Nauna ulit si Sue na palagi
namang nangyayari sa tuwing cleaners ako. Naisip kong puntahan si Erika sa likod ng
chapel but another thought overtook me.
Tapos na rin naman siguro sila ngayon, 'di ba? Gaano ba katagal gawin iyon? I
didn't bother go, though. Magte-text naman siya kung sasabay siya hanggang
eskinita.
Dumaan muna ako sa locker room at kinuha ang mga libro sa subject kung saan kami
may assignment. Habang nagfa-file ng dadalhin ay kumalabit sa isip kong sumakay
muli ng pedicab. Ewan ko lang. I like to do it again all the more now without the
rain.
Hinanap ko si manong na nagmaneho sa amin kahapon dito sa hanay ng mga pedicab.
Medyo nahiya pa akong lapitan siya nang makitang galing ito sa paghatid ng iba. He
has to rest, pero kasi may tiwala na ako sa kanya so I chose him to drive.
"Eskinita, iha?" tanong niya, mukhang naalala pa ako.
"Opo." Sabay tango ko.
Tinango niya ang bakanteng asul na upuan pagkatapos itapon ang sigarilyo. Masaya
akong umupo. Malinis man at walang baha, ay makapal ang mukha kong pinatong ang
sapatos ko sa bakal na upuan sa harap.
Pumadyak na si manong na mas nagpa-excite sa akin nang may tumawag mula sa likod.
Dean was half-running while adjusting his bag on his right shoulder. Hindi pa
tuluyang huminto si manong ay bigla na lang siyang sumakay na labis kong
ikinagulat!
"Ikaw na naman?"
His devilish smile crawled. "Sawa ka na ba? Kasi ako hindi pa."
Muli niyang kinandong ang bag niya habang nakakabit pa ang strap nito sa balikat.
He looks fresh from the shower. O baka...naligo siya ng pabango?
Wala sa sariling niyakap ko ang aking bag. "Hindi pakyaw 'to."
Dumapo ang mata niya sa upuan sa likod ng driver, sa likod namin at sa sapatos kong
nakapatong bago dinala ang naghahamon niyang ngiti sa akin.
"Nasaan ang ibang pasahero kung hindi pakyaw 'to?" he asked like he already knows
that I'm going to lose.
Inirapan ko siya kasabay ng pag-irap ko sa pagkakamali ko. I asked the wrong way,
fine! Dapat diniretso ko na siya na gusto kong mag-solo sa pedicab!
Panaka-naka kaming humihinto dahil sa traffic. Uwian na kasi. Nilingon kami ng mga
estudiyanteng lulan ng multicab na carpool na sinusundan namin.
Ayaw ko kayang makipagtitigan sa kanila, kaya bumaling na lang ako sa gilid at
inaabangan ang mga naglalakad na mga estudyante. Which made me more aware of Dean's
presence since he's at my right.
Kanyang binuksan ang matamlay niyang itim na knapsack at naglabas ng leather
wallet. Twenty peso bill ang kinuha niyang pera.
I stared at his hands which the image of utter manliness tickled something on my
stomache. Ang unang gawin ay dapat mag iiwas ako ng tingin at bumaling sa daan.
But my stubborn eyes met his. Biglang huminto ang makina ng utak ko.
"Hm?"
"Bakit hindi kita masyadong napapansin dati?" Mabilis ang aking pagsasalita.
Hindi ko pinagisipan ang tanong. Ngunit sinalba ako nito upang hindi ako magmukhang
tanga sa harap niya. So it's somehow a help in disguise.
His single raised brow and suppressed smile made a team work to boast his image.
May ingay ang pagpapakawala ng dila niya sa kanyang labi. His wet lips warmed my
insides.
"Sorry, dahil hindi agad ako nagpapansin sa 'yo."
I don't know how to treat that statement. I just stared at him as though I am
depending my reaction from his face.
Sa tagal ng ginawa ko ay natunaw ang ngisi niya. There's about his serious stare
that would make you assume he's unapproachable. His walls seem too high and durable
to break with that kind of look. Hard thin lips, intense and proud eyes...
Pero kung ngingiti na siya sa iyo ay wala kang uuwian na ibang pakiramdam kung 'di
ang panghihina. At doon ka na maninirahan.
Sinubukan kong kumawala sa panghihina na iyon na nag-uwi sa akin sa pagbahing.
Jeez! I sneezed at his face!
"Sorry!" Gusto kong punasan ang mukha niya ng panyo ko na pinigilan naman ng muli
kong pagbahing.
"May sipon ka?" Concern has its freedom from his tone.
Tumango ako habang sumisinga at iniipit ang ilong sa aking panyo. I couldn't retort
that obviously, may sipon ako.
"Uminom ka na ng gamot?"
Hindi ako kumportable sa pag-aalala niya.
"Hindi naman ako nilagnat." Nag-iba ang boses ko.
Nagmura siya. "Manong, balik muna tayo."
Nganga ko siyang binalingan. Humahapdi ang luha sa mga mata ko dahil sa sipon. Bago
pa ako makabuo ng salita ay tila personal driver si manong ni Dean na niliko ang
pedicab upang makabalik.
"Dean, 'di natin kailangan bumalik!" protesta ko. Kung ibang driver siguro mag-
aalinlangan pa kung sino ang mas susundin ngunit si manong, amo yata si Dean!
"Bibili ako ng gamot." Determinado siya.
"Sipon lang 'to! Pwedeng agapan ng tubig."
He didn't bother listen. Nang nasa harap na kami ng tindahan ay mabilis siyang
bumaba kaya wala na akong nagawa upang pigilan siya.
The foreign feeling yesterday when he carried me in the middle of the flood
instantly made a trip back to me today.
Gusto ko maging manhid. But the aimed numbness won the weakest point against my
strong awareness of Dean's advances since that day I saw them practice at Cashiel's
house.
His actions were locals to me. Sanay na ako mula freshmen highschool where I had my
first boyfriend na tatlong buwan lang yata ang itinagal. If we were to have an
examination about Dean's reputation, I'm confident that I would snatch the perfect
score. Most girls who give in to his advances don't seem to get bothered by it.
But I am. I can't help but doubt no matter how he is most liked by people. Not that
I have trust issues. Nakakaduda lang kasi ang labis na kabaitan o
pakikipagkaibigan. Benevolence could serve as a disguise of an ulterior motive. So
I much prefer for Dean to be unchivalrous towards me.
Kung iyon man ang totoo niyang ugali. Pero kung itong pinapakita niya sa akin,
itong mga pagtrato niya sa akin, if this is who Dean Ortigoza is, then I must be so
lucky being at the receiving end of his actions right now.
I can only hope that I am the first one to have seen, and been treated by this side
of him.
"Swerte mo sa boyfriend mo, iha." Lumangoy ang boses ni manong sa gitna ng alon ng
pag-iisip ko.
"Hindi ko po siya boyfriend. Bata pa po ako." Tinawanan ko ang sarili sa sinabi ko.
Sa pagbalik ni Dean ay binigay niya agad sa akin ang mga gamot at bumili pa talaga
siya ng tubig.
"Twice a day."
My words are drowning in the sea of overwhelmedness that they barely made it to my
throat. Kaya mahinang salamat ang naiusal ko.
"Tara, manong."
Muling lumiko ang pedicab at sa sandaling iyon ay umusad na ang mga sasakyan sa
traffic. Pagkatapos uminom ng gamot—na naisip kong hindi ko na kinailangan dahil sa
mga ginawa ni Dean—ay nagsalita siya.
"Nabagot ka ba?"
Wala akong nasalong detalye kung saan galing ang tanong niya.
Nilingon ko siya. "Nabagot saan?"
Ngumuso siya nang bahagya at pinagtatalunan ang pagharap sa akin. Mata lang niya
ang gumalaw sa dako ko na hindi rin naman ako natitigan.
"Sa kakahintay na pansinin kita."
Posibleng ipagtambal ang init at panginginig kahit mas angkop ang tambalang lamig
at nginig. Kasi nanginig ang labi, mga kamay at binti ko habang umiinit naman ang
aking pisngi, batok at likod.
Hindi ko siya tinignan at ginawang dahilan ang concentration sa pagtakip ng minerla
water bottle.
"Depende kung kinailangan mo ang atensyon ko. Hindi ka naman magpapapansin sa isang
tao dahil sa wala lang."
Lumingon siya. "I'm not meeting you."
Bumuntong hininga ako, inalis ang bigat sa dibdib at sinubukang pakalmahin ang
umaarangkadang pagpintig doon. I still won't meet his gaze.
"Bakit ako maghihintay sa pagpansin mo kung hindi ko naman din ito inasahan? What's
with me for you to have that interest? I wasn't informed that you want my
attention. Had I only known, I could have waited for it. I could have expected it."
Dama ko sa aking lalamunan ang biglang pag-akyat ng gamot. Inulit ko ang pag-inom
ng tubig.
"I want your attention, Ruth. So you should expect for my overtures."
Pinigilan kong hindi umubo sa paglagok ng mas maraming tubig. Kumukulo na sa init
ang aking kalamnan at naghalo ang malamig na pawis ng tubig at ng mainit kong
palad. Pati braso ko, napapaso!
Ayaw ko nang magmukhang tanga sa tuwing wala akong masabi. Tumawa ako. Because,
damn it! Words have once again failed me. Ngayon lang! Ngayon lang ako binigo ng
mga salita!
I finally looked at Dean. Diretso ang tingin niya sa harap at kinakagat ang ibabang
labi upang awatin ang paggapang ng ngiti.

[ 9 SIX ]
-------------------------------

I arrived at exactly seven fifteen at bumungad ang may higit sa tatlong kumpulan sa
loob ng classroom. Chairs scattered, grouped and twisted everywhere. May iba na
hindi pa maayos ang pagkakabalik sa dating pwesto.
"Excuse me..."
Tumabi ako sa pagdaan ng kaklase hila ang silya papunta sa isa sa mga kumpulan. The
dragging noise made me cringe. Pahirapan din ang pangongopya nila. May umupo pa sa
armrest at nagsulat na lang sa kanyang binti. Iyong iba sa palad at likod ng taong
nasa harap nila.
"You done copying?" rinig kong tanong sa gilid ko pagkatapos agawin ang papel ng
pinagkokopyahan.
As though I was being at the center of the warzone watching them do what I used to
do. But I learned the easy way not to depend on other people's answers if I don't
like to blame them for a single mistake on my paper.
Tahimik akong lumapit sa pwesto ko upang matagpuan na wala ang aking upuan. Ang
strict pa naman namin ni Enzo kahapon na ipantay ang hanay, magugulo rin pala
ngayon!
"Where's my chair?" iritado kong sigaw. Sinuklay ko sa mga daliri ang patuyo ko
nang buhok.
"Here!"
Hinanap ng pandinig ko ang boses ni Erika. And there! She's inside on one of the
clusters. Mukha siyang nakikipagpaligsahan sa pangongopya sa determindao niyang
mukha at mabilis na pagsusulat.
Hindi pa ako nakahanap ng aagawing silya ay lumapit na siya dala ang ingay ng
armchair kong hinihila niya. Umagang-umaga ay magulo ang hanggang balikat niyang
buhok.
"May assignment ka na?" tanong niya.
Umupo muna ako bago kinuha ang libro na inipitan ko ng intermediate paper. Walang
imik kong pinakita sa kanya ang ginawa ko kagabi.
Matinis na umangal ang papel sa mabilis niyang pagdaklot sabay upo. Dinikit niya
ang kanyang silya sa upuan ko. She didn't even bother check if she's copying the
right assignment.
"Dito ako. Walang kaagaw." Kenkoy siyang tumawa na agad ring tinuldukan sa pag-abot
ng nerd naming kaklase ng english chip sa kanya. Sumimangot siya. "Why are you
giving me this?"
"You're not speaking english," kampanteng anito sabay suot ng kamay sa bulsa. Ang
isa'y inayos ang thick glasses na nalaglag sa bridge ng kanyang ilong.
"I am speaking!" My friend exclaimed.
"You did not a while a go."
"That's a while ago! I'm speaking now!" Marahas niyang tinulak ang chip sa tiyan
nito.
Gawa ang chip sa flat na kahoy na pininturahan lang ng puti at may sulat na english
drive chip. This only applies in the classroom. Sa labas ng klase, iyon na ang
reporting o pagsusulat sa papel ng mga estudyanteng lumalabag sa english drive
rules.
"Don't me, Santos. I'm making assignment," banta ni Erika nang akmang ilalapag ni
Santos ang chip sa papel ng kaibigan ko.
"That's wrong grammar. You're still going to have the chip."
"F.U. Santos."
"Bad word."
Hinampas ni Erika ang arm rest niya. "Hay nako! Putangina sige na akin na iyang
chip! Gawin ko 'tong English chippy at ipapakain ko sa 'yo, Santos!"
Kumuha iyon ng atensiyon. May ilang natawa at ako'y kamuntik na. Erika didn't mind
at binulsa ang kahoy saka tinuloy ang pagkopya sa assignment.
"Erika naman, pati pangalan ko kinopya mo."
Natigilan siya at tinignan ang tinutukoy ko.
"Shit."
Natawa ako. Mabagal niya akong nilingon dala ang bahagya niyang gulat at halong
paumanhin. Alam ko ang mukhang iyan.
Iling kong binuksan ang bag at nagpunit ng panibagong intermediate paper saka
binigay sa kanya. I watch her write her name, tila ba inaabangan kong magkamali
ulit siya.
Nilahad ko ang palad ko. "I did not speak English."
Hinampas niya lang ang palad ko. "Bullshit. I won't give you the chip."
"Kung hindi kita pinakopya, would you still not give me the chip?"
Singhap niya akong nilingon. Madrama niyang sinapo ang dibdib. "Ganyan na ba tingin
mo sa 'kin? I'm your bestfriend!"
Tawa ko siyang inirapan ay hinayaan na siyang matapos sa pangongopya.
Natural na nga yata sa ating mga tao na bayaran ang utang na loob. I think we're
not obliged to be always kind to someone who we owe a favor to. Kung may
pagkakamali ang isang taong nagkautang ka ng loob, it's not automatic reflex for
them to be afforded with their indulgences. We shouldn't give them the right to do
the wrong just because they did us something good.
Hindi pa nagsimula ang first period ay naipasa na ni Erika ang korona ng english
chip sa kaklase naming imported na nagmura. But still, I should have been the one
who passed it.
Pumatak ang recess at doon mas nagkagulo kumpara sa kaninang umaga. Ang taga-ibang
section ay nilusob na ang classroom namin upang kunin ang libro sa bag ng kakilala
nilang mga kaklase kong nasa canteen. Ang iba naman ay hanggang bintana lang.
"Can I borrow your Math book? We'll have a seat work."
"What time is your Math?"
"Eleven."
"We'll have it at ten twenty," sabi ko sa estudyante sa ibang section. Classmates
kami noong second year kaya kilala niya ako.
Dahil wala siyang nakuha mula sa 'kin ay lumipat siya sa katabing classroom. Ganyan
naman kayo e, porke't walang nakuha, ayun, mambabalewala na. Hindi ba pwedeng
magpansinan kahit walang utang na loob sa isa't isa?
Galing basurahan na nasa likod ng pinto, pabalik pa lang ako sa aking upuan ay
ininis na ang pandinig ko ng sitsit ng mga sapatos sa sahig.
"Ruth, borrow El Fili!"
"Ruth..."
Kasama sa mga mukhang preso na dikit ang katawan sa bintana ng room namin sina Dean
at iyong Sanchez na kinumpiskahan ng id niyong isang Ortigoza.
Naghihiraman na ng mga gamit sa paligid ko. Maingay, magulo, parang end of the
world na kapag walang nahiram. Sa tuwing ganito ay paniguradong may inspection sa
mga klase. Kung wala kang libro, isusulat iyan sa Academic page ng Evaluation
notebook. Kung nakatatlong pirma ka, diretso sa Behavior page na maghahatid sa 'yo
sa Principal's office.
Hindi na nga yata nakapag-snacks ang iba dahil ginamit ang oras sa panghihiram ng
mga gamit. Erika was borrowing a foot mop from the noisy student who's also
borrowing a book from her.
Habang ang dalawa sa harap ko'y tahimik; Panay ang tango ni Sanchez sa nagpapaawa
niyang mukha. His mouth molded into a duck pout to emphasize his pleading.
Si Dean ay nakatitig lang. He looked so driven and focused that I can't help but
accept the offered idea that he was hypnotizing me to lend him my book.
Kakabanggit ko lang kanina ang tungkol sa pagbabayad ng utang na loob. I owe Dean a
lot from our pedicab rides. We should not always be considerate towards someone we
owe something to when what they do is inappropriate.
But God, I'm such a hypocrite.
I really am. He did nothing more but just stare like I have all the secrets in the
world. Effortless, wala siyang ginawang pagmamakaawa at pangungumbinse sa akin pero
siya ang pinili kong pagbigyan.
Natahimik si Sanchez. A sudden thought occurred to me. Sa mga ganitong pangyayari
nasusubok ang pagkakaibigan. Halimbawa, kung hindi lang sa Erika ang matalik kong
kaibigan at dalawa silang nanghihiram ng gamit ko. Sino ang pahihiramin ko? Sino
ang papanigan ko? Kung sino ang may mas maraming nagawang mabuti sa akin?
But friendship is neither an obligation to do good nor a relationship of counting
one's acts of kindness. Kung mabuti kang kaibigan, hindi ka magtatampo na hindi
ikaw ang pinahiram. Maiintindihan mo.
Then me having the responsibility of being just, should have the right reasons kung
bakit iyong isa ang pinagbigyan ko. Could be that she needed it more than the
other, o di kaya'y siya ang unang nanghiram. Hindi dahil sa mas paborito ko siyang
tao.
But the situation doesn't entail this scenario. Mas kilala ko si Dean kesa kay
Sanchez. Kung may kabutihang loob siya, mauunawaan niya.
Dean wasn't all smiles as he gets the book. That was not the object of my
confusion.Ang pinaghalong mangha at gulat na halos hindi siya makangiti ang
ikinalito ko.
Marahan at maingat niyang nilayo ang sarili sa bintana nang mapagtantong nasa kanya
ang aking libro. Ang namimilog niyang mga mata ay kumurap, parang hirap siyang
paniwalaan ang nangyari.
An incredulous chuckle escaped from him. That seemed to be Sanchez's cue to look
for another prospect. I felt sorry for him. Pakiramdam ko ang unfair ko kahit hindi
naman.
"You'll have this back at lunch."
Winagayway ni Dean ang libro ko. Nakangiti na siya. The spark in his eyes follows
through as he does that. Halata sa Amerikano niyang kutis ang pamumula ng kanyang
tenga.
Sinundan pa sa nakabuntot na mga araw ang panghihiram ni Dean ng libro. It doesn't
just stop on the El Fili book na noong sinauli niya ay may mga side notes sa
kabanata na tinatalakay namin.
Little did I know, mga sagot pala iyon sa quiz. I should not owe that to him
because that's cheating! But it still gave me the reason to thank him.
His hand writing is so manly and...mature looking. All capital letters kasi at
walang arte. Hindi super neat, hindi rin naman messy na parang kamay ng manok ang
nagsulat. It's laid back and legible enough.
Ang foot mop kong hiniram niya ay sobrang linis ng pagkakatupi sa tuwing sinasauli
niya. Mukhang binobombahan pa nga ng perfume. Ano bang pake ng sapatos ko sa
mamahalin niyang pabango? My feet and shoes don't have a nose!
Araw-araw kong inaasahan ang pagbisita niya sa classroom na para bang parte na rin
ito ng class schedule ko. Ang mga posible niyang hihiramin ay tinatatakan ko na ng
'Reserved for Dean' sa isip ko. Saulo ko na rin ang subject schedules niya from
Monday to Friday.
"Dumadalas na iyan, a." puna ni Erika nang nilabas ko ang El Fili book pagkatunog
ng bell para sa recess.
"Magkikita ulit kayo ni Jester?" Lumiko ako sa paksa.
Mas big deal ang issue niya kesa sa akin. Nothing's big on borrowing books than
borrowing each other's bodies for pleasure. To think that we're still both
teenagers.
Pinili niya ang manahimik. Alam na rin naman siguro niyang alam ko ang sagot niya.
Until she said, "It's a one-off thing. Even the kiss. So no, we won't meet again."
Hindi nakaalpas sa akin ang lamig sa kanyang ekspresyon at walang kaamor-amor
niyang tono. I suppose she must have liked that guy a lot. E kung ganon naman pala,
doon siya sa isang kambal. Magkamukha naman sila at mas mabait pa iyon kesa sa isa.
Tumayo si Erika at dumukot ng coin purse sa bulsa ng kanyang blue skirt uniform.
"Canteen. Wanna come?"
Umiling ako sabay lagay ng Filipino book sa ilalim ng aking Values book. "I'll
study for the quiz."
Tumutok siya sa mga libro. Nakakakilabot na ngiti ang gumapang sa strikta niyang
mukha kaya kadalasan napagkakamalan siyang mataray. While for her, I am the queen
of resting bitch face.
"Study..." patuya niyang tono.
Binuksan ko ang libro sa page na pag-aaralan para sa pagsusulit mamayang hapon.
Magsa-study naman talaga ako.
Tumawa si Erika saka pinisil ang pisngi ko. Bago ko pa mahabol ay nakalabas na siya
ng classroom.
Ten minutes passed at tinamad na agad akong magbasa. Naisip kong mamayang lunch na
lang mag-review. Makakaya ko 'tong gawin ng isang oras. May stock knowledge pa
naman ako na presko pa galing sa lecture kahapon.
Dumating si Dean na inakala kong mag-isang pupunta katulad noong mga nakaraang
araw.
But not today as I am watching him laughing with a girl classmate. I know her not
by name but by face. Siya ang tumalo sa kapatid ko sa Miss Intrams last year;
Pitch-black hair in neat ponytail, morena version ni Anne Curtis at maganda ang
tindig. Oh well, maganda siya.
Pero saan pa't kapatid ko si Sue kung hindi ko sasabihing mas maganda ang kapatid
ko. A mix of royalties flow in our bloodstreams.
Hindi bago sa akin ang usap-usapan tungkol kay Dean kaugnay sa ibang babae. I
ignore it since my awareness wasn't in full attention towards his presence. One
thing I know, no one would accompany his name without his talent, the band and the
parading list of girls on top of that.
Nanatili ang ngisi niya nang makita ako. His tongue swept on his lower lip before
he slightly bit it. A natural gesture.
May sinabi siya sa babae na sinagot siya ng ngiti at tango bago ito iniwan sa ledge
upang takbo-lakad na lumapit sa bintana. Umingay ang pagtama ng relo niya sa window
grill nang kumapit siya rito. His tall and lean frame shaded me from the light
outside.
I looked at his arms before I went back to his face. Umangat ang kilay ko. "Borrow
again?"
Wala sa sariling bumaba ang daliri ko upang damhin ang Filipino book sa ilalim,
naghahanda itong kunin at ipahiram sa kanya. The anticipation of him having my book
again came out of nowhere and I so wanted to shut that portal down. Wherever that
is.
Though, I can't help but be bothered by that girl's presence. Chill siyang
nakasandal sa ledge at pinaglalaruan ang dulo ng kanyang ponytail. Maarte niyang
kinakawayan ang mga kakilalang dumadaan.
"I already brought my book."
My eyes retraced to Dean. Ikinatuwa pa niya iyon. Ako, I'm not sure. Ambivalent,
maybe. And I covered it with my resting bitch face look.
"What are you here for, then?" Umangat ang baba ko tanda ng paghahamon.
Pababa siyang tumango, pinapalapit ako sa bintana na siya namang ginawa ko. Mukhang
hindi siya komportable at may pag-aatubili dahilan ng paga-adjust niya sa sarili,
switching his weight on the other foot. Mas dinikit pa niya ang mukha sa railing.
I could not only see his struggle but feel it, too. I wonder why.
"Pwede bang manghiram si Lucia ng book mo?" mahina niyang ani at may lambing, tila
ba ang lambing na iyan ay magpapapayag sa akin.
My eyes narrowed.
"Lucia, who?" Though I know who he's talking about.
Hand still on the window grill, bahagya lang ang pag-angat ng daliri niya upang
ituro ang babae sa likod. She may still be in highschool, but she can already fair
with the goddesses in Olympus the way she does everything. Her poise made me assume
she's waiting for her servant to do its task. I could never take Dean as a servant.
It seems off-putting.
Mataray kong binalikan si Dean.
"Kung siya ang manghihiram, sa akin niya sabihin. Hindi iyong mag-uutos pa siya ng
iba. Siya ang nangangailangan, 'di ba? Kaya siya ang gumawa ng paraan."
Ano ka ba niya at ikaw pa ang nanghihiram para sa kanya? Ganyan na ba siya katamad?
At least, she should try moving, right? Hindi iyong idadaan niya sa ganda. Not all
people can be charmed by superficial beauty. Ikagaganda ba niya lalo ang pagiging
senyorita niya?
I thought shock would make it into his eyes base from my dismissive demeanor.
Ngunit galak ang nababasa ko sa mga mata niya na tamad na kumukurap. Para bang
gusto niyang tanggapin ang pagsusungit ko at hinahayaan niya akong magpatuloy.
I could see it! Dahil umakyat nang marahan ang gilid ng manipis niyang labi. He's
pulling the reins of his smile that is so desperate to escape.
Matagal siya sa ganoong estado bago lumingon sa likod. Sinitsitan niya si Lucia at
pinalapit.
Tuwang-tuwa pa siyang tumabi kay Dean. Akala siguro niya pumayag ako.
As he was telling her what I want to happen, saka pa lang natunaw ang tuwa niya.
Kabado siyang bumaling sa akin at nag-aalinlangan. The confidence from last year's
competition that swept away my sister's hope of winning the trophy, died.
"Uh...Can I borrow your Filipino book?" Her eyes and voice brimmed with hope.
Hilaw pa ang ngiti ko sa kanya. "Nahiram na ng iba, e. Sorry."
Walang niisang lingon ko silang tinalikuran at puno ng desperasiyong buksan ang
aking Values book hindi para mag-aral. I ignored them all the way hanggang sa hindi
ko na maramdaman ang presensiya nila.
Dean was the last one to walk away. His scent and shadow have announced it for me.
Hindi ibig sabihin na kung may atraso ako sa kanya ay may atraso na rin ako sa
taong nagugustuhan niya. Not all the time that his friends can also be my friends.
And most of all, his girls are NOT my girls! So why should I owe Lucia something?
Because she's Dean's girl? That won't apply to me. No.
"O, bakit nandito 'to?" pagtutukoy ni Erika sa El Fili book. Nakita niya ito sa
pagbukas ko ng bag upang kunin ang aking lunch box.
Nagbalik kami sa trono namin sa ilalim ng puno ng mangga tuwing lunch break.
"He didn't borrow?"
"Hindi ko pinahiram," balewala kong sabi habang kumakain.
Lalong pinaigting ang alaala ko kanina nang makita ang kapatid ko sa gym kasama ang
mga kaibigan niya. Nasa bleachers sila.
Kumunot ang noo ko sa paglapit ng isang junior student. A boy. He's talking to my
sister. Mukhang nagpapakilala.
Umabot rito ang pang-aasar ng mga kaibigan niya. My blushing sister shyly smiled as
she accepted that guy's hand. Sabagay, may itsura rin naman ang lalake. Matangkad
at moreno.
"Tsk, tsk. Ilayo mo iyan kay Sue."
Saglit ko lang binalingan si Erika at agad bumalik sa nangyayari sa gym. "You know
him?"
"Oh, yes." Her tone doesn't suggest safety.
"Naka-fling mo na?"
"Gaga hindi!" Tinulak niya ako sa balikat. "Nabuntis niya kapitbahay namin! Hindi
pinanindigan."
What? And he's a junior student! So he must be around fifteen or sixteen and he got
someone pregnant?
Naalarma ako. Hudyat iyon sa akin upang lapitan sila. Bago pa sila magkamabutihan
ay kailangan ko na silang pigilan. My sister's fourteen! And if that guy doesn't
have a good record in responsibility and respect, then my sister's in real deep
shit!
"Nako, mag-english ka Ruth. Mga trying hard iyang mga sophomores. Nangre-report
tulad ng freshmen." Habol sa akin ni Erika na naglalakad-takbo mapantayan lang ang
mabilis kong mga hakbang.
"Ano name niya?" Tuloy tuloy ang lakad ko sa gym.
"Apelido lang alam ko. Alimagno."
Tumango ako. Umalingawngaw ang yabag ng aking sapatos pagkaapak sa gym grounds. Sa
gitna ng court ako dumaan na ikinatigil ng ilang naglalaro.
"Hey, Crab! Where's your baby?" Pakiramdam ko'y huminto ang mga kumakain rito ng
lunch dahil sa sigaw ko.
Lumingon sa akin ang grupo ng kapatid ko pati na ang lalake. Humihinghal si Erika
sa tabi ko.
Habang papalapit ako sa kanila ay unti-unting lumalaki ang mata niyong Alimagno. Sa
paglayo niya ay nabitawan niya ang kamay ng aking kapatid.
"You're trying to hit on my sister while you got another woman pregnant?" I mean to
say that outloud.
Namutla ang lalake. Narinig ko ang kanyang paglunok kasabay ang singhap ng mga
kaibigan ni Sue sumunod ang mga bulungan. I think I heard my sister gasped, too.
Nagkamot ito ng batok saka yumuko bago nilisan ang gym. Naglaho siya sa multi-
purpose room.
Nang nilingon ko ang kapatid ko ay pinaglalaruan nito ang dulong manggas ng kanyang
medyas. Nag-isang pasida ako sa mga kaibigan niyang mukhang principal ang tingin sa
akin sa takot na gumuhit sa mga ekpsresyon nila.
Sue won't still meet my gaze. Tumalikod na ako at umalis. Mag-uusap kami mamaya.
There were no signs of Dean at the remainder of the day. Sa pag-uwi ay sabay kaming
naglakad ni Erika hanggang eskinita kaya hindi ako nakasakay sa pedicab. Ganoon din
kinabukasan.
Sa sumunod na linggo ay sumasabay na ako kay Sue sa carpool lulan ng iba pang mga
estudyante. Hindi ako sumasakay tuwing cleaners ako kaya half lang ang aking
binabayaran.
During first period sa umaga ay inaanunsiyo sa bawat klase ang estudyanteng na-
report sa hindi pagsasalita ng ingles. Kahit maraming nalilista na mga seniors
dahil kami ang kalimitang lumalabag sa rules, ay hindi pa rin kami naaawat.
The hell with the rules? We'd be graduating anyway.
"Simeon."
Umalsa ang kaluluwa ko sa pag anunsiyo ng aking pangalan. This is a first.
Nagkatinginan kami ni Erika, kapwa nagpapalitan ng gulat. Halatang kabado siya na
posibleng na-report din dahil kami ang palaging magkasama.
"Please stand up, Ms. Simeon."
Tumayo ako. Nilingon ako ng mataba kong kaklase na nakaupo sa aking harapan.
"Hala..." pang-asar niya sa akin. Pinitik ko ang tenga niya na nagpatahimik sa
kanya.
Ang P.R.O namin ay binasa sa isang one eight paper ang sinabi kong non-english
words. One demerit every word. Three point demerit if bad words. I have eight
points demerit all in all which almost brought me to have my Behavior page signed
infront of the prinicipal. Damn.
"Did you say those words, Ms. Simeon?" tanong ng aming English teacher.
"Yes, Madam."
Pagkatapos kong umamin ay pinasulat niya sa class secretary ang tally ng aking
demerit. Malaman ko lang kung sino ang nag-report sa akin...
Sa kalagitnaan ng lecture ay pinatawag ang aming guro kaya kailangan niyang
lumabas. Mabilis akong lumapit sa table niya sa harap at hinanap ang mga papel. Ako
lang ang na-report sa klase namin.
"Hah!" bulalas ko sabay pitik sa one-fourth. Pagkabasa ko pa lang ng pangalan niya
ay otomatiko ang pag-ilaw ng ideya ko sa kanyang dahilan.
"Who?" Lumapit si Erika at dumungaw sa papel. "Lucia Mariano? Who's that itch with
a capital B?"
Tahimik akong hinihingal habang tinititigan ang pangalan niya pagkatapos ng
reported by. And here I thought it's the trying hard freshmen and sophomores who've
done this.
Well maybe I deserve this for going against the regulation. But her reason doesn't
touch my violating! This is something personal to her. Nilista niya ako dahil hindi
ko siya pinahiram ng libro! How low.
"Hi, Ruth!"
I smiled at Cashiel nang binati niya ako nang magkita kami sa canteen. Also to
Wilmer, to his sister at sa babaeng hindi ko kilala ngunit sinuklian din naman ako
ng tango at ngiti.
Dean's at her back towering over her height. I could feel his gaze at me that
doesn't take kindly to being unnoticed.
Hindi ko pinaunlakan ang tingin niya at hiniwa ko ang pangkat nila sa pag-alis ko.
They scattered as I passed through them. Diretso ang tingin ko sa labas.
"Ba't hindi ka pinansin?" Rinig kong tanong ni Cash sa aking paglayo.
I'm still pissed at having a demerit dahil lang sa mababaw na rason. I wanted to
retaliate against Lucia but that would make me seem lower than her.
Hintayin ko na lang kung sino ang magpapabagsak sa kanya. How I love to be at the
front seat as I watch it happen.
Nagtapos ang lunch ay balik hiraman ang mga tao para sa afternoon period ng mga
subjects nila. Ginuhitan ko ng hair extension ang ulo ng pari na illustration sa El
Fili. Ang buhok ng mga babae ay nilalagyan ko ng headband. How true that doodling
is going to relieve some stress.
Kinalabit ako ni Erika.
"What?" Hindi ako huminto sa pagguhit.
Muli niya akong kinalabit kaya nilingon ko na siya. Tumutok ang nguso niya sa
labas. Naroon na si Reuben na naging classmate at seatmate ko noong third year.
Binaba ko ang ballpen at kinuha ang hinanda nang foot mop upang ipahiram sa kanya.
Ngunit hindi iyon ang tinutukoy ni Erika.
Beside Reuben is Dean patiently leaning on the window grill. Nakatingin na ito sa
akin, mukhang kanina pa ako inaabangan na tumingin sa kanya.
"Kanina pa iyan. Manghihiram daw ulit ng foot mop." Si Erika.
Sampung piso lang ang foot mop hindi man lang siya nagatubiling bumili sa tindahan
sa labas? Well maybe, singing and guitars are the only things that he wants to care
about. To hell with books and foot mops!
Lumapit ako sa bintana at pinanood ang galak sa mukha ni Reuben nang inabot sa
kanya ang footmop, like it's his most awaited Christmas present. I'm basking in my
awareness of Dean watching me give it to the guy beside him.
"Thanks, Ruth!" maligaya sabi ni Reuben habang umaalis.
I didn't look at Dean as I ventured on my steps back to my chair. Mula noong
recess ay nagbalik siya sa panghihiram ng libro mag-isa. Iba ang pinagbibigyan ko.
Baka kasi kung kani-kanino lang niya ipapahiram ang mga gamit ko!
Naulit ang pangyayari kinabukasan. I ignored him every single time he goes to our
classroom. Sa canteen, sa hallway, sa guardhouse, kahit sa locker ay hindi ko siya
pinapansin.
Sa harap pa niya inaabot ko ang aking mga libro at foot mop sa iba. Kahit ballpen
ay hinihiram na rin nila. Kulang na lang pati bag ko hiramin din. The same thing
went on the next day...and the next.
Maaga kaming pinakawalan Biyernes ng hapon. Wala pa ang car pool namin na
kadalasang dumadating ng alas kuwatro. Naunang umuwi si Erika dahil may emergency
umano sa kanila.
Umatake ang kagutuman kaya lumabas ako ng school gates para bumili ng tempura at
squidballs. Pinalagay ko sa plastic cup with sauce. Bumalik ako sa loob,
naglalakad-lakad habang kumakain at pinapanood ang mga ilang naglalaro ng
volleyball sa gym, patintero sa driveway at basketball sa courtfield.
Tumawid ako upang iwasan ang sidewalk sa kabila na kinaroroonan ng nanligaw sa akin
dati. I still don't know how to treat them post-rejection without having to be
reminded by it and being awkward.
Gusto ko normal lang ang tratuhin ngunit hindi iyon nangyayari. Maybe that's why I
easily ignore people a lot because I'm used to it. It has become a habit.
That's when I was greeted by a famous senior couple canoodling under the mango
tree. Agad akong nag-iwas. They don't need an audience for their display of
affection. Especially not from me.
"You're avoiding me religiously."
I halted at my tracks only to see Dean stepping in beside me. Sumiksik ang
katanungan kung kanina pa ba siya nakasunod o namatyagan niya lang ba ako saka
pinuntahan.
Sa mga pagliban ng paningin ko sa kanya nitong nakaraan, pansin ko ngayo'y humahaba
ang buhok. Shined against the afternoon sun, it reached down to his collar at the
nape part. Tumatayo ang mga hibla sa likod kaya nagmukha itong magulo. Sa harap
naman ay panay ang pasida niya dahil gumagambala sa kanyang noo.
That devil-may-care hair is going to be the teacher's favorite matter to point out.
Sinawsaw ko ang squidball at sinubo. "Amen."
I was about to resume walking. Pinigilan niya ako sa braso hindi pa ako naka-isang
hakbang. His eyes are full of questions. Humalo rin doon ang pag-iingat, kaba at
frustration all the while trying to read me and pull the answers from staring at me
in a very profound manner.
"Why...?" he whispered, as if I did something offensive to him and he couldn't
accept it.
"Why? Bakit? Ikaw lang ba estudiyante rito sa school at ikaw lang ang pwede kong
pahiramin ng libro?"
"Why are you avoiding me?" tahimik niyang agap. His face is dead serious no one
could guess he still goes in highschool due to his face's maturity.
Kita ko ang mas paglalim ng kanyang mga mata dahil sa seryosong titig na iyan.
Nambabasa pa rin ito. And I don't understand how and why I saw a surfacing hope in
those eyes. That heavy intensity prickled some thorns in my skin.
Halos hindi ako makaahon sa lalim ng tingin niya. I can't almost chew and swallow
my food.
"I'm not avoiding you..."
"Bullshit."
That profanity has rasp.
Kinalas ko ang braso ko sa mahigpit niyang kapit. Binigla ko ang paghila kaya
nagawa kong kumawala. Iyon nga lang, natapon ang stick ng squidball ko! Mas lalo
akong nainis!
"Ni-report ako ng girlfriend mo!" sigaw ko saka siya tinalikuran at mabilis
naglakad palayo.
"Girfriend who?"
His footfalls are too audible declaring that he's hot on my heels. I could even
feel his frustrated breath closing by kaya alam kong sa ilang segundo lang ay
mapapantayan na niya ako.
"Sinong girlfriend, Ruth? I don't have..."
May gumulong na bola ng volleyball at huminto sa aking paanan. Hindi pa ako nag-
aangat ng tingin ay tinawag na ang pansin ko ng mga naglalaro sa gym. And to my
surprise, my favorite girl is one of them!
Isang ideya ang tumalsik sa utak ko. An unwelcome idea but I let it in, anyway.
Bumagal ang aking pagnguya. Marahas kong tinulak ang plastic cup sa dibdib ni Dean
nang hindi siya tinitignan.
Pinulot ko ang bola at pinaglalaruan ko sa aking mga kamay. Dito na ang tingin ng
mga players na naghihintay na ipasa ko sa kanila ang bola.
Mas lumapit ako sa gym. Nang maapakan ang linyang gusto ko ay hinagis ko ang bola
sa ere kasunod ang aking kamay at palad upang makapag-spike. Minasahe ko ang
sumakit kong joint sa balikat habang sinusundan sa paningin ang paglipad ng bola.
Lucia was talking to her co-player. They were calling her name but it was all too
late before she could even evade. Kita ko ang surpresa at ang kanyang pag-atras sa
impact ng pagtama ng bola sa kanyang noo. May tunog pa ito. Tumili ang ilang
kasamahan niya sa nangyari.
"Holy shit!"
I ignored Dean's cursing. Kinuha ko ang plastic cup mula sa kanya at mabilis na
umalis.
I'd winged it, all right. Hindi ko pinag-isipan at umakto na hindi dinidiktahan ng
konsensiya at pagrarason. It felt like I did it to her just for the hell of it!
My doors are open for the guilt to rush in but seems like it is non-existent.
Gumaan ang loob ko. I feel light for a fleeting moment and normal by the next na
parang normal lang ang ginawa ko sa aking daily life.
Tuloy-tuloy lang ang lakad ko kahit namamalayan ko nang sinusundan ako ng mga boses
at mga yapak sa mabatong lupa. Padabog na mga yapak na tila ba'y iniinsulto sila ng
maliliit na bato.
"What is your problem? Hindi ka man lang magso-sorry?" Agaw atensiyon ang boses ni
Lucia.
Umikot ang mga mata ko sa langit sabay harap sa kanila. It's nonsense to entertain
this pero hindi niya ako titigilan panigurado.
She's a woman scorned, apparently. Hindi lang mukha niya ang namula sa inis.
Pinigilan kong tawanan ang tumatagingting na pula sa kanyang noo. Inaalo siya sa
likod ng mga kaibigan. They share the same sentiment as their friend the way they
look at me.
"Magso-sorry ako kung hindi ko sinadya," sabi ko.
Suminghap siya at sinubukang kumalas sa mga kaibigan upang matapang na umabante.
"Is this because I reported you? E 'di i-report mo rin ako! You don't have to hit
me with this!" Nanginig ang daliri niyang tinuro ang bukol sa noo.
Resting bitch face. "I don't do cheap and repeated tricks."
Nangisay ang mga kilay at bibig niya. With her popularity, I would never guess for
her to do something to tarnish her mark on people.
Kita ko ang pagkuyom ng mga kamao niya sa gilid at mabibigat niyang hininga. Her
red angry face is telling me to stay away but I didn't. Hanggang diyan lang siya.
Iyon ang akala ko.
Bigla siyang sumigaw at walang takot akong sinugod. Aatras pa lang ako ay nahila na
niya ang buhok kong balak yata niya tanggalin sa aking anit! Sumakit ang leeg ko sa
ginawa niya. Ang sumisigaw niyang boses ay binibingi ako. Pilit ko siyang tinutulak
ngunit kinakain siya ng galit niyang pinapalakas siya. Pawis, init at hapdi ang mga
naghari sa aking pakiramdam.
Hindi ko na matukoy ang mga kamay na humahawak sa akin kung kinakalmot ba ako o
nilalayo sa nanggagalaiting si Lucia. The cheers and screams are declaring that a
commotion is on-going.
Hindi ako nagtagal sa kapangahasan niya. Bago pa ako mapuruhan nang matindi ay may
humila sa akin palayo sa gulo. Humihingal ako sa inis sabay hawi ng buhok kong
dumikit sa pawisan at humahapdi kong mukha. I didn't fight back. I'm done fighting
back by spiking that ball!
Nang humangin ay doon ko naramdaman ang aliwalas sa aking likod at hapdi naman sa
aking mga braso. Hinarap ako ng humila sa akin at binati ng polong nakabukas ang
unang tatlong butones. That mole under the jaw made me know who this is.
Binuhat ako ni Dean upang ilagay sa balikat niya. I let him. Matatagalan lang kami
sa harap nila kung tatanggi pa ako. It's not that I don't want to walk, anyway.
Kung mapapahiya man ako, I don't want to walk in the street of shame alone. Gusto
kong may kasama para hindi lang ako ang pagtitinginan. I want to share my
embarassement with someone. And clearly, Dean is a willing participant.
Nang umikot siya ay kita kong pinipigilan na si Lucia ng mga kaibigan. Her friends
were all looking disapponted and annoyed as they watch me with Dean. Si Lucia ay
nanggigigil at parang iiyak na.
What? Ganoon kasakit at ikinaiyak na niya? What a baby. Kahit naman maalog ang utak
niya ng hampas ng bola ay hanggang ganda pa rin siya. Let's just not talk about her
IQ. It's going to offend her.
Kinakantiyaw kami ng mga taong nadadaanan namin kaya yumuko ako at hinayaan ang
sariling lumambitin sa balikat ni Dean. Before that, I saw my sister with her
friends. Awang ang bibig nito at nahulog ang chippy na akma niyang isusubo. I
caught her mouthing 'Ate' with a big question mark on her confuse face.
"If she's the girfriend you're talking about, you're so wrong, Ruthzielle."
Hindi pa rin ako binababa ni Dean. Mock and amusement interlaced in his tone like
he plans to double my embarrassment!
Tinitigan ko ang naglalakad niyang sapatos. Binalik ako ng alaala ng paglusob niya
sa baha. Mas lalo akong nahilo lalo na sa baligtad kong ayos.
"Whatever, Dean."
Magaspang siyang tumawa. "If I were to have a girlfriend, I don't want that girl
who claws and bites. I want that girl who can spike."
At mas tumawa pa siya!

[ 10 SEVEN ]
-------------------------------

Sinikap kong indahin ang init sa aking mukha dahil sa sinabi niya. Hanggang
makarating kami sa library ay hindi ko siya inimik. I'm just too stunned to talk!
However, I was somewhat amazed that he put me down here as if he could read my
mind. Dito talaga ang tungo ko upang kunin ang bag na iniwan ko sa kakilalang
working scholar sa library.
Sa pagbabalik sa driveway ay iniwasan kong dumaan sa gitna na maglalantad sa akin
mula sa gym. Binilisan ko ang mga hakbang kasabay ang ginhawa nang matanaw ang
kakapasok lang namin na carpool sa school gate.
Sumaglit ang mga mata ko sa naglalaro ng volleyball. Kita ko kung paano sila
huminto sa paglalaro at mukhang kanina pa nila ako inaabangan na dumaan. God, I've
never been wanted this way for destruction!
Muli kong nakita ang galit mula kay Lucia. Mas binilisan ko ang paglalakad sa pag-
aakalang hahabulin niya ako ngunit nang tinanaw muli ay nanatili ito sa kinatayuan
na mas kuyom ang kamao at nagdabog.
"Walk straight. She can't hurt you."
Ikinabigla ko ang nagsalita sa likod. Saka ko lang napansin si Dean na nakabuntot.
I don't know what he wants but asking him means regarding him. Again, I have to
thank him for this dahil siya marahil ang dahilan kung bakit hindi ako sinugod muli
ni Lucia. Yet, my expression of gratitude can wait.
To wherever my urge of snobbing him came from, I still have yet to know. Maybe it
sprouted from the shame which rooted from assuming something that isn't even true.
Papahupain ko muna ang hiya ko bago ko siya papansinin. So in order to cover my
tracks, snobbbing him would make a good art of it.
At saka...ang sarap kayang nguyain ng pride ko.
Kumalabog ang aking sapatos sa kahoy na sahig ng multicab pagkapasok. Umuga ang
sasakyan sa bawat hakbang ko. I am the first one to get in. Sa pinakadulo ako umupo
sa mismong likod ng passenger's seat.
As I put my bag on my lap, wala sa sariling bumaling ako sa labas at nakitang
papalapit dito si Dean. My eyes rounded in alarm!
Halos mabingi ako sa pagkalabog ng dibdib ko lalo na't ako lang mag-isa sa
multicab. Nasa labas si kuya Edwin upang makipag-chikahan sa ibang carpool drivers.
Hiniga ko ang ulo sa headrest ng passenger at nagkunwaring matutulog. Another way
to avoid is to pretend. Ilang sandali ang pinalipas ko bago idilat nang bahagya ang
kaliwa kong mata upang sumilip muli sa labas.
Dean was already talking to Lucia na mukhang ito pa ang lumapit sa kanya. His broad
back is facing me kaya mga kamay lang ng babae ang nakikita kong panay ang taas
indicating her frustration.
Galit na boses niya ang naririnig ko though hindi ko masikop ang mga salita niya.
Tahimik na nakikinig si Dean na nasa balakang ang mga kamay ngunit halata ko ang
inis nito sa mabilis niyang hingal at panay pasida sa kanyang buhok. Para bang
hindi na siya makapaghintay pang makaalis doon.
I could tell, but I'm not sure, that they're talking about me. Or maybe about them.
Tss. Hindi girlfriend, huh?
Natabunan ang pinapanood ko sa bulto ni Sue na pumasok sa sasakyan.
"Anong nangyari sa braso mo, ate?" tanong niya pagkaupo.
Dumaing ako at kunwaring naistorbo sa pagtulog. Nanginig pa ang aking mga mata na
sinubukang sumilip sa labas. So much for pretending, Ruth.
"Wala..." Pinagpasalamat ko ang ngalat sa aking boses.
"Anong wala? Pati mukha mo may kalmot!"
I ignored my sister. I just don't want to talk about it. At ang isipin lang ang
tungkol doon ay nagpangyari na ng pangangamba sa akin para bukas.
Hindi masyadong malaki ang gulo kanina. Uwian kaya kaunti lang ang nakasaksi. But
Lucia is one of the populars, kaya kahit hindi man kalakihan ang nangyari,
paniguradong bomba ang issue na ito na sasabog bukas. Magpakita ba naman siyang may
bukol sa noo.
Iyon nga ang nangyari. Kulang na lang huminto sila sa pangongopya ng assignment
matignan lang ako. Para namang makukuha nila ang katotohanan sa tingin lang.
Kumalas agad si Erika sa isang kumpulan at pinuntahan ako.
"Totoo ba ang tsismis? Iyong ginawa mo kay Lucia kahapon?" usisa agad niya sabay
dikit ng silya sa armchair ko.
"Ano bang narinig mo?" Sinabit ko ang strap ng bag sa likod ng armchair sa aking
harapan.
"Binato mo raw siya ng bola."
"Nag-spike ako, siya natamaan. Unfortunately," sarkastiko kong sabi.
Tinitigan niya ang mukha at braso kong may malabong lamay ng mga kalmot ni Lucia
kahapon. Wala naman akong sugat kung 'di pamumula lang.
"Sinadya mo raw, e."
Nagkibit ako at pumalambaba. E 'di sinadya.
Kung ano man ang magiging pananaw ng mga tao sa akin sa ginawa ko, they won't
matter to me. I don't do things just to make an issue of myself. People are natural
sinners and mistake-doers, so they don't dare expect someone to be perfect na
aakalain nilang ni makabasag ng baso ay hindi nila kayang gawin.
I am Ruthzielle Erelah Simeon. Certified non-good girl enrolled in a Catholic
school.
"Alam mo, sa nalaman ng classmates natin. Takot lang nilang ibigay sa 'yo ang
english chip."
Nagtawanan kami ni Erika at hinayaan ko na siyang kumopya sa papel ko. Sinigurado
kong hindi niya nakopya ang aking pangalan.
Dean is relentless visiting our classroom on recess as much as I am being
relentless ignoring him. But this time, hindi na siya nanghihiram ng gamit. Hindi
rin siya lumalapit sa bintana. Nakasandal lang siya sa ledge sa harap ng room namin
kakuwentuhan ang barkada niya.
I've never see him alone. Maybe he'd been and I haven't seen it. Palagi siyang may
kasama at malimit na siya ang nilalapitan imbes na siya ang lumalapit. All he has
to do is sit like a fucking royalty and the people would swarm on him like he's a
bonus life point to further survive.
Palagi siyang agaw atensiyon. Tumayo lang siya diyan na walang ginagawa ay may
lilingon na sa kanya. Even the sunlight likes him so much na siya lang yata ang
sinisinagan nito. The rest are just shadows looming over his smiling frame.
Why does he have to be so hot at...highschool? So illegal and unfair!
Baluktot ang ngiti niya habang nakikinig sa kwelang sinasabi ni Cash na ewan ko
kung bakit napunta rito sa second floor. Nasa kabilang building naman ang room ng
third year.
Dean's elbow was propped on the ledge while his other hand dug his pocket. His
gracefully laid back posture didn't damage his prima facie tall height. Nakatupi
ang isang tuhod niya't nilapat ang paa sa pader ng ledge. Every pose he makes is
like he's in a photoshoot!
Naiinis ako! He's just so damn attractive and it annoyed the life out of me! Kung
dadagdagan ang boses niya ay mas lalo akong nanggagalaiti. This kind of annoyance
is choking me!
Sa sobrang attractive ng isang tao, parang ang sikip sa dibdib. You feel cold and
hollow at the unknown areas in the stomache. You have acquired this feeling of
hopelessness as though you're trying to reach for the Holy Grail.
Iyong gigil na gigil ka at matindi ang bagsak sa iyo ng kung ano kapag hindi mo
nakukuha. Nakakapanlumo na ginusto mong huwag na lang itong hangarin dahil alam
mong hindi mo kaya. Your body is tired chasing it but your heart is relentlessly
going after it!
And I feel like a spoiled rotten child not being able to get what I want for the
first time.
A seeking feeling has been attached to me and this should be taken out. I'm okay
being with my father, sister and my best friend. I should not need more than this.
What I have now should be enough. My doors are locked for a welcome change.
Sumabog ang tawanan nila at kita ko ang guhit sa gilid ng labi niya sa tuwing
tumatawa o ngumingiti. Wala siyang dimple, but that crease at the side of his mouth
is attractive enough. He's in sideview, so his sharp nose is very defined. His
cheekbones are prominent and manly. Wala siyang niisang soft features. Everything
about him is...hard and intense.
Tinignan ko ang nunal sa ilalim ng kanyang panga. Mula roon ay bumaba na nagpahagip
sa akin sa nakasabit niyang black ballpen sa breast pocket ng top uniform niya. I
even checked if it is properly buttoned.
May tinanguan siyang kakilala na dumaan saka binalikan ang pakikinig sa kaibigan.
Nag-iwas ako nang papabisita ang mga mata niya sa aking gawi. I continue eating my
sandwhich snack in peace. Ngunit ang presensiya niya sa gilid ng aking paningin ay
sinisigawan ako!
Pagkatunog ng bell ay umalis na sila sa ledge.
Walang gana kong binaba ang hindi man lang nangalahati na sandwhich. Pakiramdam ko
namumuti na ang labi ko sa panunuyo ng aking bibig at lalamunan. Sumasakit ang
panga kong walang ganang ngumunguya. I don't want to move, and if I tried, I feel
my bones wither.
Damn. I really hate this.
Inirapan ako ng isa sa mga kaibigan ni Lucia na nakita kong kalaro niya ng
volleyball kahapon. Kakalabas lang namin ng canteen ni Erika at nakasalubong sila.
I never warned and announced to everyone that I'm a good girl, kaya inirapan ko rin
siya pabalik sabay hair flip. Natamaan ko mukha niya.
"Bitch."
Huminto si Erika sa tabi ko. Parang papatay siya ng tao nang nilingon sila. She
heard her, all right.
"Aba..."
Pinigilan ko siya bago pa niya sugurin. She has done enough damage to herself for
her to be involved in my problems.
"Hayaan mo na. May araw din ang mga iyan," mahina kong sabi at hinila na siya sa
ilalim ng Narra.
"Dapat isa-isahin mong batuhin ang mga ulo nila, e. Besides, they play lame! Kaya
palaging tayong kulelat sa Intrams! Puro pa-chicks lang ang mga iyan! Mas magaling
pang maglaro ang mga sophomore volleyball girls. You should really try-out in
volleyball, Ruth."
Hinayaan kong maglabas ng sama ng loob si Erika habang kinukuha ko ang baon ko.
Lumagok siya ng tubig pagkatapos mag-rant.
"Sa badminton ako."
Noong isang araw pa nagbukas ang try-out sa mga laro para sa papalapit na
Intramurals. Bago pa man ito ay naisip ko nang sumubok sa badminton. Erika decided
to be just a water girl. Meaning, tagabigay lang ng tubig sa mga players.
Sana man lang sumali siya sa Dart o di kaya'y isa sa mga parlor games para
madagdagan naman ang merits sa bumabaha na niyang demerits dahil sa english drive!
"Saan tayo this sembreak?" Pagbubukas niya ng bagong usapan. Atras sa ulo at ismid
ang reaksyon ko.
"Wala pa ngang Intrams iyan na agad ang iniisip mo?"
"Dapat planuhin na natin! Saan ba tayo maliban sa sementeryo?"
I'm not the one to plan things beforehand. Para sa akin mas maganda kung right on
the spot talaga. Iyong walang pagpaplanong nagaganap. When you plan, you expect.
Tendency, kadalasan sa inaasahan natin ay hindi natutupad. Kadalasan sa mga
pinaplano ay hindi natutuloy.
Sa hindi ko pag-imik ay indikasyon na iyon kay Erika bilang pagtutuldok ng usapan.
She doesn't push you that much when she knows that I don't want that particular
discussion to go through.
Natigil lang kami saglit dahil sa Angelus na pinapatunog kada alas dose impunto ng
tanghali. St. Louis is a Catholic school so we have this regulation maliban sa
soliditary day every last Friday of the month kung saan libreng namimigay ng ulam
ang canteen ng mga hindi sosyal na pagkain tulad ng munggo. It's a tribute to the
works of our school saint.
Panay ang likot ng mata ko nang mahagip ang iniiwasan kong tao. Ugh! Why does he
always have to be everywhere!
Tinalsikan ako ng kuryente sa pagbabangga ng paningin namin l. That grave and
durable stare is almost too impossible to handle. Hindi man lang siya nag-abalang
sabayan ang Angelus.
Nang matapos ay nangunguna siya sa paglalakad tungo rito sa Narra. Nakabuntot ang
barkada niya na mukhang excited sa gagawin nilang misyon. Tumatalon-talon pa ang
isang babae roon na katawanan ang kapatid ni Wilmer.
Every step he takes that earned a nearer distance to me fueled my frown and utter
curiosity. Alam naman niyang iniignora ko siya, why should he risk himself being
ignored again and again?
Kung ayaw mong mabalewala, huwag mo ring pansinin ang taong nambabalewala sa iyo.
Kung ayaw mong maiwasan ng taong iniiwasan ka, e 'di huwag mo siyang lapitan.
Simple.
Yet Dean's actions do otherwise.
Hindi ko tiyak kong pinasidahan niya ang buhok o sinadya niyang padaanin ang kamay
roon upang guluhin. After all, he made a good art of messing his hair. Tumapak
siya sa anino ng puno. I watch his shoes stepped over the poor yellow flowers on
the pebbled ground.
Sumalakay sa pang-amoy ko ang panglalake niyang pabango nang dumaan siya sa gilid
at pumwesto sa likod ni Erika. My friend is eyeing him. Oo nga naman kasi, bakit
nasa likod niya siya?
Sumilong ang mga kaibigan niya sa likod ko hindi malayo sa akin. I'm sitting Indian
style at sa harap ko ang nangangalahating laman ng aking baon. Tahimik si Wilmer as
usual na half-interested sa mga biro ni Cash. Ano ba kasing ginagawa nila rito?
Kaliwang kilay ko ang nag-angat. "Ano na naman hihiramin mo?"
His mouth twitched, probably debating either to speak or to smile. Pagkatapos
kumurap ng isang beses ay nanliit ang mga mata niya, doubling the intensity of his
gaze.
"Atensiyon mo."
Gumapang ang init at nakakabinging hiya sa aking balat, lalo na sa narinig na
hagikhik ni Cash sa likod ko. Sinita siya ng babae. Either that's Will's sister or
the other friend of theirs.
Guminhawa ang loob ko nang tignan si Erika na tinakpan ng gulat at mangha ang
mukha. Nagbalik sikip ang dibdib ko nang tignan muli si Dean.
His narrowed eyes never left me, only to be added with igniting amusement. Halos
makita kong may nangyayaring fireworks display sa mga mata niya sa sobrang kislap
nito.
Nagtitigan kami. Kung bakit mas nakakaramdam ako ng ilang kapag bibitiw ako ng
tingin ay hindi ko matiyak. So I stared back at him longer than I should.
I appreciate his eyes with my countless adjectives more than I should seek the
narrowest corners for flaws to somehow compensate for his perfect features. Mukhang
sa kanya lang nag-over time ang Diyos upang mahulma siyang mabuti. Sa sobrang
perpekto niya magdududa ka kung umuutot pa ba siya. It's like he can't do anything
wrong!
Every body part, every toned muscles, every structure in his physicality...and that
body should not be in highschool. Lean. Kahit mamaluktot yata siya diyan ay may
tikas pa rin.
He should be illegal for being too perfect. Iyon lang, hindi ako sigurado sa ugali
niya.
Umangat ang gilid ng kanyang labi para sa isang baluktot na ngisi. He seems
satisfied with the fulfillment of his black agenda. Umayos siya ng tayo sabay baon
ng mga kamay sa bulsa.
"Ayan, nahiram ko na. Hindi ko na ito isasauli. Binigay mo na yata sa akin, e."
Naghiyawan ang mga nasa likod ko. Cash's voice is so loud! Nanigas ang mga
balahibo kong ayaw nang kumalma! My arms felt so rough as shiver conquered me.
"Corny mo, Dean! Kaunting creativity naman!"
Binato siya ng naaaliwng babae na may suot na malaking red headband. Suot niya ang
matamlay na black knapsack ni Dean. Siya iyong pinagseselosan ni Erika dahil sa
pagkakagusto umano ni Jester dito. She's not one of the band, but she's within the
squad.
Awang ang bibig ni Dean habang tinutusok ang dila sa ilalim ng pisngi. His eyes
full of confidence and mockery like he is plotting for this to happen!
Iyan ang kanyang itsura nang simpleng inilag lang ang ulo sa pagbato ng kaibigan.
That look is too arrogant for me. But it suits him just fine. So fine.
Hands still in his pockets, Dean turned his back away at kalmang naglakad palayo
pagkatapos ng mga sinabi niya. Sumunod ang mga kaibigan nito. Ningisihan ako ng
dalawang babae at kinawayan ni Cash.
I watched at their leaving tracks, stunned. Nag-vibrate pa rin sa akin ang init at
hiya. Anong pinaglalaban ni Dean? At ayaw ko sa pakiramdam na nanliliit habang
pinapanood silang lumalayo. They're having fun, like they're done bullying me and
loving it.
"I think he likes you," ani Erika. "Pansin ko lang, ha? These past few days,
tinititigan ka niya na parang ikaw ang nakaimbento ng gitara."
"Ha?"
Umismid siya. "Ang ganda mo, Ruth. Bingi ka lang. Huwag na nating pag-usapan na
manhid din."
Inipit ko ang labi ko at nagbuntong hininga. Tinakpan ko ang baon kong hindi ulit
naubos.
"I know he likes me. I just don't want to entertain it."
Tumigil ang ingay ng plastic na pinaglalagyan niya ng lunch box.
"Do you like him, too? And also don't want to entertain your feelings for him?"
Pinatakan niya iyon ng panunuya.
Her question hits close to home. Sa hindi ko pag-imik ay lihim kong minamando ang
depensa kong umangat at pakapalin hanggang sa tuluyan na akong balutin nito. I
just went out the door from the ruined house of a recent relationship. So going
inside a new one is less potential for being a top list of my priorities.
For now, I'm giving being in a relationship a rest. I can't seem to find the
purpose of it now that I am graduating. Siguro sa panibagong responsibilidad ko ay
nakakalimutan ko na ang rason ng mga bagay na nakasanayan ko ng gawin dati. The new
experiences and mounting feelings are blinding me from those reasons followed up by
the people who influenced me. .
And I don't want for it to resurrect, much less for it to affect me more than they
did me before.
"Hala! Wala pa si kuya Edwin?" satinig ni Erika sa pagtataka ko nang makitang wala
pa ang aming carpool. Nakiki-hitch kasi siya hanggang eskinita.
Tinignan ko ang aking relo. It's five in the afternoon! Nasiraan ba si kuya Edwin
kaya natagalan ito? Kahit kailan ay hindi pa naman siya nale-late.
Tinext ko si Sue at inalam kung saan siya naghihintay. Kalimitan ay sa gym pero
walang senyales niya sa mga bleachers kahit ng mga carpool mates namin.
Hindi nagtagal ay nag-reply ito.
Sue:
Akala ko hindi ka sasabay? Umalis na kami kanina pa.
"What?!" bulalas ko.
"Ano sabi?" tanong ni Erika habang sumisipsip ng ice candy.
Pinakita ko sa kanya ang text ni Sue. "Kanina pa raw sila nakaalis!"
Her frown mirrored mine. "Ba't hindi ka hinintay?"
Imbes na sagutin ay tinext ko ito kay Sue. Nanginig ang mga daliri kong lumilipad
sa bawat keypad.
Sue:
Sabi ni kuya Edwin hindi ka raw sasakay kaya umalis na kami.
"Ughh!" Napapadyak ako sa konkreto at dumaing sa inis! Ginagago ba ako ni kuya
Edwin?
"Ano raw sabi?" muling tanong ni Erika at dumungaw.
Ako:
Wala akong sinabi sa kanyang hindi ako sasakay! Saan na kayo? Balikan niyo kami!
Marahas kong hinilamos ang aking mukha at tuluyan nang tinanggal ang tali sa aking
buhok. Gusto kong mag-headbang sa inis!
Sue:
Bukas pa kami makakauwi ate kung babalikan ka namin. Traffic.
Tinapon ko ang cellphone sa bag habang patuloy na dumadaing sa iritasyon. Dapat
hindi naniniwala si kuya Edwin sa kahit kanino lalo na't hindi ito ang direct
source! He knows I will tell him personally kung kailan ako hindi sasakay. At iyon
ay nangyayari lang sa tuwing cleaners ako!
"Sasabihin ko talaga kay daddy na hindi ako magbabayad sa carpool ngayong buwan!"
Tinapon ni Erika ang plastic ng ice candy sa kalapit na basurahan saka inangkla ang
kamay niya sa braso ko. "Tara na, maglakad na lang tayo pa-eskinita."
Sumunod akong hindi pa rin pinakawalan ng inis. Tumindi pa sa pagdaan namin sa gym
at nakita muli ang grupo nila Lucia. I saw how she smirked at me before she did a
spike on the ball.
Tss. Mas magaling akong mag-spike kesa sa kanya. Nasapol ko nga mukha niya, e. Kung
makapagyabang siya diyan. She can't even win a single parlor game with her lame
hands only meant for combing hairs and not for aggressive games.
Bumalik kami sa pinanggalingan naming gate. Mas malapit tahakin dito ang eskinita
kesa doon sa pinaradahan ng mga pedicabs. Mas kaunti lang din ang dumadaan na mga
sasakyan dahil dead end na ang isang tindahan samantalang sa kabila ay may lusutan
at kadalasang ginagamit bilang shortcut upang makaiwas traffic sa main road.
Hindi pa man kami nakalabas ay hinarang na kami ng bulto ni Kiefer Ortigoza. Sa
kanyang mukha ay tila pinapamunuan niya ang tag-ulan at madilim na kalangitan.
The intimidation that he possessed only doubled by his wearing of the CAT uniform.
Para niya kaming aarestuhin sa krimen na hindi naman namin ginawa. Bumaba ang
tingin ko sa kamay niya, umaasang may dala siyang posas.
"Samahan mo ako."
Namilog ang mga mata ko. I looked at Erika who can pass as a statue. Sa paninigas
niya ay hindi ko na yata matatanggal ang kamay niya sa braso ko.
"Uh...Uhmm..."
Diretso ang tingin ni Kiefer sa nauutal kong kaibigan. What the hell is happening?
For all we know, he sucks at flirting at girls! Wala nga yata siyang niisang
kaibigan na babae. Then this?
Natulala lang ako habang pinagmamasdan na tinatanggal niya ang kamay ng kaibigan ko
sa aking braso. Bigla niya siyang hinila palayo sa lalabasan naming gate!
"Hoy!" Inayos ko ang strap ng bag ko sa balikat at binilisan ang paghabol sa
kanila. "Saan mo siya dadalhin?"
Panay ang lingon ng gulat pa ring mukha ni Erika habang may sinasabi ito kay
Kiefer. He spoke to whatever she said to him. I couldn't hear them kaya tumakbo na
ako upang mas mahabol sila at mapigilan.
Bago pa ako makalapit nang husto ay nilingon ako ni Erika. Eyes wide, but shock and
fear were dead. Kumikislap pa nga ang mga ito.
"Mauna ka na, Ruth!" sigaw niya, patuloy pa ring hinihila ni Kiefer na hindi man
lang lumingon dito upang ipaliwanag ang nangyari!
Napahinto ako sa sinabi ng kaibigan. They never stop walking. Hindi na nakahawak si
Kiefer sa kanya ngunit sabay silang naglalakad.
"What the hell, Erika?"
Tumango lang siya at sumenyas na mauna na ako. Pagkatapos ay parang naengganyo na
siya sa pagsama kay Kiefer. Sabay silang lumiko sa corridor na maghahatid sa kanila
sa canteen. What?
I saw people's eyes following their tracks. For sure pag-uusapan sila. Sikat ba
naman si Erika bilang playgirl. And Kiefer is never one to have girls inside his
circle. Headlines about them is blaring an alarm.
Nang nakitang nilamon na sila ng hamba ng canteen ay doon ko lang nakuhang kumilos.
Whatever they'd be doing today, I'll make Erika fill me in tomorrow.Wala naman
sigurong gagawing masama sa kanya si Kiefer. He's respected not just as an officer
but also as a part of the Student Council.
Wala nang pedicab dahil papalalim na ang hapon. Naglakad na lang ako na walang
ibang inaalala kung 'di ang marating ang eskinita as fast as possible. Nabibilang
na lang ang mga nakakasabay kong naglalakad. Ilang classmates ko noong past year
levels ay ningingitian ko.
Sa gilid ay tiningala ko sa likod ng konkretong bakod ang sumilip na bahagi ng
canteen. Nandiyan pa kaya sina Erika? Ano ba kasi sadya ni Kiefer sa kanya? Kung
hindi ko kakayanin hanggang bukas ay matatawagan ko talaga siya mamaya upang
malaman.
I've never felt this kind of alone. Iyong naiilang ka dahil ikaw lang mag-isa na
gusto mo na lang itago ang mukha mo. Being alone like this felt like being stripped
naked infront of everyone to see and judge. Iyong nahihiya ka dahil mag-isa ka at
pakiramdam mo walang gustong kumaibigan sa iyo. You could hear people's questions
and their looks without you having to hear or see them.
Kasi kadalasan doon nakikipagkaibigan ang mga tao sa may marami ring kaibigan.
Maybe because they think that person is more fun while this alone person is boring.
But somehow it's good to be able to feel this. I appreciated it. We can't be
indulged with fun at all times. Everybody should have to feel alone sometimes. It's
not wrong to feel alone.
And I, who has never been thrown down into the pits of solitary, never thought
would like this. Masaya rin pala na mag-isa. But this would only be short-lived, I
know. No man can survive alone. I won't be able to survive this alone.
Nakarinig ako ng ingit ng kadena at tunog ng mga pagpadyak. Papalapit ito at dahil
sa dumaang trak ay nabaon ang ingay na iyon at lumitaw muli nang lumagpas. Tinakpan
ko ang ilong sa iniwan nitong alikabok.
"Hello!" pakantang bati ng pamilyar na boses, at sa tonong marahang nanunuya.
Hindi pa ako tuluyang nakalingon ay tumabi na sa akin ang pedicab lulan si Dean.
He's not smiling, but his eyes are twinkling in full blown entertainment. Para bang
enjoy siya sa kakapanood sa aking naglalakad.
Kumunot ang noo ko sa kanya at sa driver ng pedicab na palagi kong nasasakyan.
Pasalit-salit ang mga mata ko sa kanila habang binabalot ng pagtataka. Seriously,
amo ba talaga nito si Dean?
"Sakay ka na, Ruth."
Diretso akong tumingin sa nilalakaran. "Wala na bang mas ikabibilis ang pagpadyak
mo manong?" Para hindi na niya ako masabayan.
"Ganito talaga kabagal 'to, miss."
Umirap ako. Hindi naman ganyan kabagal iyan last week. They can actually overtake
and leave me.
Tuwing binibilisan ko ang lakad ay tinutumbasan ito ni manong. At kapag mabagal ay
binabagalan rin niya ang pagpadyak. And Dean is enjoying this to the extremes!
Pakiramdam ko pati iyong sasakyan ay kinakampihan siya at nag-joined forces sila
upang asarin ako!
"So ganito," tumikhim si Dean, "let's apply a bit of Physics in here. If the speed
of your walk has the same speed as the pedicab, but walking takes much more effort
and force than the slow smooth ride of the vehicle. Who do you think tires more?
Ang naglalakad? O ang sumasakay sa pedicab na may katumbas lang ang bagal sa lakad
mo?"
Damn, he's really enjoying this to the depths!
My exhausted feet and leaking sweat betrayed me at nag-cheer sila sa pagsang-ayon
kay Dean. Kung iisipin ay malayo pa nga ang lalakarin ko. Hindi pa nga ako
nakalagpas sa bakod ng eskwelahan. And just by thinking about it tires me even
more.
Huminto ako at siya ring paghinto ng pedicab sabay ingit ng kadena. Tinali ko ang
buhok ko sa isang messy bun. Magpapagupit na talaga ako.
I huffed. Hindi ko tinignan si Dean nang padabog akong sumakay na ikinauga ng
sasakyan. Hindi man tignan ay kita ko ang kaaliwan niya. Umusog siya sa kanan upang
doon ako sa pinakaloob.
I can feel the rush of air as the pedicab started to advance. Galing sa bagal at
bigla na lang sumusulong ay ramdam ko ang struggle ni manong sa pagpadyak since
dalawa na kaming kargado niya. I am making this as my focus than Dean's
overwhelming proximity.
"Anong oras P.E niyo bukas?"
Bahagya akong nagulat sa bigla niyang pagtatanong. Oh, I bet he knows we have the
same P.E schedule.
Tinago ko na lang ang gulat sa isang malamig na mukha.
"Ano na naman ang hihiramin mo?"
"Depende kung magpapahiram ka. You've been ignoring me like it's a new found
religion and you devoted yourself to it."
Nilingon ko siya. Umakyat ang paningin ko sa buhok niyang tumutusok na sa takip ng
pedicab kaya marahan siyang nakayuko. Sa laki ba naman ng katawan niya at tangkad,
he almost occupied the whole seat. Kung hindi lang ako manipis na babae ay hindi
kami magkakasya.
"You can't always borrow things from me, Dean," I said. "Estudiyante ka, so you
have to be responsible and bring your own supplies."
"Estudiyante ako dahil enrolled ako sa eskwelahan,"agap niya, nasalo ang
balingkinitang inis sa kanyang tugon. "Being a student is just a title when you're
in school."
I sighed saka humarap sa daan. I hugged my bag to feel more comfort.
"Fine, school is not for you, I see. But in our youth, education will always chase
us in different forms, Dean; A requirement in the society, an encouragement from a
mother, support from the father, and the willingness from yourself. Kaya hindi mo
matatakasan ang edukasyon. We need it."
"We need it with a reason to get us a job. That is education in school," mabilis
niyang sagot. "But if you have the ability and ingrained talent, I don't think it's
needed. Marami namang nagtatagumpay na hindi nakapagtapos ng pag-aaral."
Sandali akong natilihan. I know I should respect his statement since it doesn't do
any damage to me but I totally disagree.
"Well, for your interest, you don't have to go to school because you have that
innate talent." Hindi ko mapigilang bahiran ito ng uyam. "Life experiences can
educate you alone, I get that. Pero saan ka matututong magbasa? Magsulat?
Socializing? The outside world has a lot to offer for learning than the indoors,
Dean."
May pumaraan sa mukha niyang hindi ko mabasa. I could interpret that as grave and
something that reverberates consideration to what I said. An agreement to my
statement that he's trying to suppress dahil gusto niya siya ang mas tama.
"I just want to live my life without the rules but the ones I set on my own," he
finally said.
Tahimik ko siyang tinititigan. What are the factors that could affect a person's
characteristics? Dean is adopted. Kung ganito ang gusto niyang piliing buhay, did
something happen at his adopted home that affected this way of thinking? This
behavior? This seek for freedom? Hinihigpitan ba siya masyado ng mga magulang na
kumupkop sa kanya? Are those parents wanted him to be someone like their real son
Kiefer?
If he wants to make his own rule then maybe my opinion of him won't matter. He has
his own garbage full of opinions coming from judgemental people.
Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko.
"Hindi lahat sasang-ayon diyan sa paniniwala mo, Dean. What you have is a brow-
raising issue. Sa lahat ng narinig kong opinyon, yours is the one I can
adulteratedly disagree."
Ngumisi siya, like he's been waiting for me to object to him all his life. Or he's
been expecting for me to raise a brow.
"I'm all armed against criticism and I give a zero fuck. People won't like me
because of my crooked opinion, anyway. People like me because I'm in a band."
"So you're armed with what? With your charms?" I said, surprised at his confidence
with a perimeter of boasting. He knows he's got the trifecta of tall, talent and
gorgeous and he's using it to his advantage!
"Just so you know, may ibang hindi natatablan ng charms mo, Dean. Not all people
or 'ladies' are fond of...band guys."
"Bullshit."
Tumalim ang tingin niya sa akin. Umismid ako sa rahas ng pagmumura niya.
"Sorry, don't you like me cursing?" kumambyo ang boses niya.
Isang balikat ko ang inangat. "I'm not against it."
"So...it's okay if I curse? Hindi ka magagalit?" May bahid na lambing at pag-iingat
sa tono niya. Parang tinunaw rin ako sa lambot.
"Hindi. Why should I? Gusto mong magmura, so go. Curse all you want."
If that's one of your rule that you want to set on your own, then proclaim it.
That's an afterthought.
"Hindi ka ba matu-turn off kung magmumura ako? 'Cause I warn you, I have a dirty
mouth, Ruth."
Ngumisi ako. "You should brush your teeth often, then."
Humagalpak siya. I could smell the mint from his breath kahit hindi ko sinadyang
amuyin. And how can a laughter be sexy? Akala ko katawan lang ang sexy, iyong tawa
rin pala. May six-pack din kaya ang tawa? Natawa ako sa sariling tanong.
"You're not fond of band guys?" Tahimik niyang tanong. Nahimigan ko ang pinaghalong
pag-asa sa kanyang tanong at kabiguan sa kanyang tono.
Taas kilay ko siyang nilingon, naghahamon. "What would you do if I'm not?"
Saglit at marahan ang pagnguso ng labi niya. "Sa tingin mo, anong gagawin ko?"
The challenge in his eyes never left it.
"Quit the band?" I'm not sure.
"Why do you think I would quit the band?"
"Because I don't like you being in the band."
"Don't you?" Kilay niya naman ang nag-angat, tila ba hindi ako pinapaniwalaan.
Bahagyang umawang ang bibig niya.
"I do."
"Then I won't quit the band."
"What if I don't like you being in the band?"
"But you do like me being in the band," natatawa niyang sabi.
"Paano nga kung hindi?" Natawa na rin ako. "Pagdating ng panahon, ayaw kong nasa
banda ka."
"Pagdating ng panahon?" Humagalpak ulit siya na parang hindi posible ang sinasabi
ko at malayong mangyari. "Bakit sa tingin mo magkakasama pa rin tayo sa panahon na
tinutukoy mo? Do you have any ideas or plans for us, Ruth?" He chuckled.
Uminit ang pisngi ko sa nagsusumigaw na aliw sa pagkakatanong niyang iyon.
Sinubukan kong itakwil ang pananayo ng balahibo ko sa pagkuskos ng aking braso sa
tela ng aking bag. I hope he didn't notice.
"It's just a 'what if', Dean. Don't set your hopes too high."
I hate the fluttering in my stomache. Lalo na nang tumawa ulit siya!
"Oh believe me, Ruthzielle. My hopes have passed beyond a tower they could make the
yet to be the tallest building in history."
"Dahan dahan lang, baka mag-collapse." Sabay ko sa trip niya.
"Hahayaan mo bang bumagsak kahit hindi pa natutupad?"
Inipit ko na ang labi ko upang magpigil ng ngiti sa pinagtambal na patuya at
naghahamong tono. Dean is good at mockery and sarcasm. I'll give him that. He's
good at taming the shivers that conquered my spine, too. Tila ba may string ng
gitara ang likod ko na eksperto niyang kinakalabit upang panginigan ako.
Lumiko na kami sa may nursery ng mga halaman kung saan may short-cut para sa main
road. Pero ayaw naming dumaan ni Erika dahil sa no trespassing.
"Huwag mo akong landiin. Kagagaling ko lang sa break-up," sabi ko, hindi siya
tinitignan.
Kahit ang mga tumatawag sa atensiyon namin, lalo na kay Dean ay hindi ko
nililingon. I think Dean is ignoring them, too. Kahit sobrang lakas ng pagkakasigaw
ng pangalan niya galing sa grupo ng mga babae.
"So what? Minahal mo ba?"
Umismid ako sabay iling. "I'm too young for love."
"Love has no age. Love doesn't care about how young you are."
Whoah! Hindi ko mapigilang lingunin siya upang makipag-argumento ukol rito.
"You enlighten me, Cornelius," namamangha kong wika. "What do you know about love
at such youth? You're not even in college yet. And given your reputation? I'm not
expecting a mature explanation from you."
He looked so snob as he turned to me.
"I don't need to be mature to be able to explain things the right way. Saying the
right things doesn't come from your level of maturity but from what you feel,
Erelah."
He pronounced my second name slowly with such emphasis and accuracy.
"Explain the right things based from your feelings, then. Pero hindi sa lahat ng
pagkakataon ay tama ang isang pakiramdam. We can feel wrong feelings."
"We don't. You only think that what you feel is wrong but it's only because you're
blinded by what you wanted to feel and you deny what you actually feel. So no,
Ruth. There are no wrong feelings. We can only fake them. We can only pretend."
Inaaresto pa rin ako ng paningin niya at sa mga sandaling iyon ay wala akong maisip
na ibabatong salita. His stare is forbidding me to think. And I allowed myself to
be prohibited. That pointed stare is telling me that I said something wrong.
"And why do I have to explain if I can just show it?"
Kumunot ang noo ko, nakawala sa pagbabawal gawa ng tingin lang.
"Show it, how?"I absentmindedly asked.
Napaatras ang ulo ko sa paglapit ng mukha niya. Sa gilid ng paningin ay kita ko ang
braso niyang kumakapit sa sandalan kong upuan. Gumagalaw kami sa pedicab at
tumatalbog sa nadadaanang lubak na daan. Kung hahayaan namin itong kontrolin kami
ay marahil magbubungguan ang mga ulo namin!
"Do you really want me to show it, Ruth?" naghahamon siya sa pag-aakalang hindi ko
kaya ang pinapagawa niya.
Hindi ako sumagot. Senyales iyon sa kanyang mas ilapit pa ang mukha. I could almost
feel the hair of his nose tickle my nose! Pinapaso ng hininga niya ang paligid ng
aking bibig.
"Ruth...do you want me to show it?" he whispered, I shivered. The air in my lungs
is pulling my breath down I can't almost speak!
"Paano..." bulong ko pabalik.
Inaabuso ng mga mata niya ang kalayaan na maglakwatsa sa aking noo, mga mata,
ilong, pisngi at...labi. Nang matignan iyon ay bahagya niyang sinipsip ang labi
niya at kinagat nang marahan bago pinakawalan. Damn.
Kumuyom ang tiyan ko sa napanood. Pinigilan kong mapaawang.
Pumaraan ang multo ng kanyang ngiti saka bumaling sa gilid. Tumango siya sa
kabilang daan. "Hatid na kita."
Ginising ako nito sa animo'y nananaginip kong estado. Nasa eskinita na pala kami at
nakaparada na ang pedicab. Nagpangyari sa akin ang hiya sa inisiip na kanina pa
kami nito hinihintay bumaba.
Katulad ng nakaugalian ay si Dean muli ang nagbayad. I'm just too stunned to act
just about anything that I could feel myself being wrapped in a tight rope.
At katulad rin ng nakaraan ay pinapauna akong umakyat ni Dean sa Skywalk.
Pinapantayan ako sa taas at pinapaunang makababa nang nasa kabila na kami. We were
silent all the way. Pinagpahinga sa mahaba-haba rin namang usapan kanina.
Pinara niya ang paparating na jeep. Bago pa ako makapanhik ay nagsalita siya.
"Oh, and by the way. I may still be in highschool, but I'm already eighteen. In
fact, hindi lang ako maaaring magmahal , Ruth. Sa edad ko, pwede na rin akong
magpakasal."
Namilog ang nga mata ko. "Bakit mo sinasabi sa akin iyan?"
"Sa tingin mo?" he asked like I knew. But I don't!
"Aba, malay ko!"
"Pagdating ng panahon, Ruth?" Ngumisi siya. "Hindi natin alam, baka magdilang
anghel ka." Nanliit ang mga mata, as if a sudden thought has tapped him. Tumagild
ang ulo niya. "Oh...wait. Erelah means angel, right?"
"In Hebrew, yes."
His mouth frowned, ngunit tumango siya. "I have high hopes that you have the
prophetic tongue of an angel."
Umirap ako. "Ang landi mo, Dean." Saka umakyat na sa jeep na pinara niya.
Tumawa siya at tinapik ang jeep saka ito lumarga.
[ 11 EIGHT ]
-------------------------------

"So anong ginawa niyo?" tanong ko kay Erika.

Nagkibit siya habang lumilipad ang mga daliri sa cellphone niyang nakabaon sa
makapal na libro. Nasasayangan nga ako. Malalim ang gupit sa gitna ng mga pahina .
This is her way of hiding the phone while texting during class.
"Wala...kumain lang. Nilibre niya ako ng mango shake."
Malikot ang mga binti niya at tila wala na sa katext ang atensiyon kung 'di sa
anumang nangyari kahapon.
"Bakit niya ginawa iyon?" patuloy kong usisa.
Ningisihan niya ako, isang patunay sa tumitiling damdamin para sa malamig at
madilim na Ortigoza'ng iyon. Tinignan niya ang mga kaklase kong abala sa ibang
bagay bago ako masiglang binulungan.
"Nag-like siya sa status ko sa facebook kagabi!" aniya at impit na tumili.
Napairap ako. "Nag-like lang si Kiefer sa status mo akala mo naman liligawan ka na
niya. Nilibre ka lang din ng shake, hindi binigyan ng singsing!"
Tinulak niya ako't kinuha ang binabasa kong The Little Prince upang ihampas sa
aking braso. Binawi ko iyon agad at hinaplos. Pabalik-balik kaya ako sa bookstore
sa SM at Ayala para lang makabili ng kopya.
Of course, hindi ito pinalagpas na hiramin ni Dean. Hindi na talaga ako magtataka
kung wala akong makikitang laman ng bag niya maliban sa tubig at pick ng gitara.
Figures to me kung bakit palagi ito mukhang matamlay.
"Magpapa-quiz si Ginang sa inyo mamaya. Nag-quiz kasi kami kanina pagkatapos ng
lecture. " Binuksan niya ang libro sa isang kabanata at itunuro ang sinulat niyang
side notes. "Memorize this. Lalabas 'to."
Tumatango-tango na si Erika sa gilid ko hindi pa man tapos sa pagsasalita si Dean.
Inagaw niya ang aking libro upang simulan nang magsaulo.
As usual, Dean's squad was biding their time like the King's slaves, waiting for
their master to tell them what to do. Ganon nga siguro ang aura ni Dean. Always the
leader of his pack. The master of his domain.
Ngayon ko naitanong kung saan sila kadalasang nagla-lunch. Kung naaabutan ko naman
kasi sila sa canteen ay hindi ko sila nakikitang kumakain. Well, I've never really
seen them eat at all!
Ang mga babaeng madalas na umaaligid sa kanya ay hinihintay rin siya sa kabilang
puno ng mangga. They're giving me the stink-eye as though I'm the offensive dirt on
their million dollar worth outfits. And I don't like it.
Mabilis akong tumango at hinihiling na kasing bilis din rito ang pag-alis ni Dean
upang mailayo na sa akin ang mga babae niyang nagpapagandahan sa kanilang mga
pamaypay, dinaig ang Donyang may makapal na kolorete sa mukha sa El Fili.
"Uhm...Ruth?"
Kumurap ako sabay lingon sa kanya, maang-maangan sa nagliliyab niyang presenya at
kung paano ako pinapaso nito.
"Hm?"
May pag-aatubili sa kanyang mga mata. Bahagya ang kagat niya sa ibabang labi. Tila
ba tinatantiya niya kung ano ang maging kalalabasan ng kanyang sasabihin. May
balingkinitang takot sa anumang hatol ko. I swear, the sight alone pinches a part
of me, tugging a string to make this young numb heart feel.
"Sasakay ka ba sa carpool niyo mamaya?" Humugis ang pag-asa sa kanyang tanong.
"Oo, bakit?"
Wala akong masungkit na rason sa pagkatunganga niya. I want to interpret it as
shock but I don't think so. Mas humukay ang ngipin niya sa kanyang labi sanhi ng
pamamasa at pamumula nito saka bumaling sa ibang direksiyon, tila may lihim na
pinaplano.
"Kaya mo iyan, Dean!" walang hiyang sigaw ng babae niyang kaibigan sa likod.
Wala sa sariling lumingon ako muli kay Erika. I caught her eye-rolling towards that
extroverted girl with colorful fake hairlocks.
"Uh...sige. Next time, then..."
Natalikuran na ako ni Dean bago pa ako maka-react. He joined his squad and further
witnessed how he really towered over his friends. Pangalawa si Wilmer na
nakakaintimida rin ang tangkad.
Animo'y may gate na bumukas ay nilusob agad si Dean ng mga babae karga ang kanilang
mga hagikhik. Their flirting voices are disrespecting my ears! Some were offering a
bottle of water to him and I don't get it. Mukha bang kailangan niya ng tubig?
I hate the view. Pero bagay naman kasi ang imahe na iyan dahil siya mismo ay
mukhang babaero.
He gets along with those girls very well. Tumatango at ngiti sa kung ano mang
sinasabi sa kanya at hinding-hindi nawawala ang pagpasida niya sa kanyang buhok.
Like he's not Dean Ortigoza without doing the finger-comb and devil-may-care.
"Ikaw talaga ang nag-imbento ng gitara para sa kanya."
Hinayaan kong lumutang sa ere ang sinabi ni Erika. I don't want to catch it for me
to consider because surely, I'm not. How can he be that amazed at me when he'd even
still entertain other girls' flirtations?
Pagkatapos ng dismissal ay dumiretso kami sa gym upang sunggaban ang last day ng
try out sa badminton. Pinilit ako ni Erika sa volleyball pero mariin ko itong
inilingan.
"Iyon naman ang game mo noong first year, 'di ba? Muntik ka na nga maging varsity!"
aniya sa tonong umaangal.
Ngumuso ako sabay tadyak sa maliit na bato. Inadjust ko ang jacket ng racket sa
aking balikat.
"Ayoko na nga. Marami nang maaarte sa volleyball girls ngayon." I said, remembering
Lucia.
Ipagpapasalamat ko yata kay Dean kung bakit hindi na niya ako nilapitan kailanman.
Though the eye rolls and hisses never ceases especially from her friends.
Pumwesto na ako sa loob ng guhit habang pinapaikot-ikot ang racket. I am not at the
very least apprehensive. Kung hindi man ako mapapabilang sa mga players ay ayos
lang sa akin. Leastwise, I tried. Unless ay gusto ko maging varsity ay magiging
mandirigma ako sa larong ito makuha lang ang posisyon na iyon.
I hit when the shuttlecock was being thrown at my side of the court. Tumili ang
sapatos ko sa ginawa pati na rin sa kalaban ko. If my sister's obsessed with
beauty pageants, I am inclined into sports. I vent my worries to any games of my
interest and this is one of them.
We had three sets of games. Pagkatapos ng laro ay hinagisan ako ni Erika ng towel
para ipampunas sa basang-basa kong likod at mukha. Sa Monday pa ipo-post ang mga
nakapasa sa try-outs kaya pwede na kaming umuwi.
Hindi na ako nagbihis at sinuot na lang ang towel sa aking likod. Nagpabango ng
kaunti para hindi mangamoy pawis. Habang ginagawa iyon ay sinusuri ko ang kaibigan
kong tila tinubuan ng pakpak ang mga kamay sa bilis ng lipad ng mga daliri sa
keypad ng cellphone.
Dudungaw na sana ako ngunit naagaw ang sana'y gagawin ng mga bagong dating.
Sumasabay sa tili ng mga sapatos at hampas ng bola sa gym grounds ang tawanan at
asaran ng isang grupo.
"Uy, si Ruth!" si Cash na tila ba isang panimula. "Hi, Ruth..."
"Hi, Ruth..." sumunod ang sabayang bati ng mga nasa likod niya na pinapaalahanan
ako sa paraan ng pagbati namin sa tuwing pumapasok ang aming guro sa klase.
Binuntutan nila iyon ng hagikhikan. Sa rami nilang nasa mahigit lima, si Cash lang
ang kilala ko. Maybe his classmates. May isang lalake roon na todo makangisi sa
akin habang pinapaikot-ikot ang bola sa kanyang daliri. I snubbed him.
"Punta kayo sa gig namin mamaya. Wala namang pasok bukas, e," anyaya ni Cash habang
lumalapit sa dako namin ni Erika. Tila inahing manok siya na sinusundan ng mga
kasama.
Biglang tumayo si Erika at siniko ako. "You should watch. Masaya talaga. Para kang
nasa concert," udyok niya.
Hah. Kung alam niya lang. Kita ko na silang nag-practice. At iyon pa lang, masasabi
kong mukhang hindi iyon rehearsal.Bagaman, inaalipin ko ang sarili sa misteryo kung
bakit hindi ko iyon masabi sa kanya. Siguro ayaw ko lang na pag-usapan. Baka kasi
kahit ano na naman ang sasabihin niyang hinala. I don't want to hear her hunches.
"Ruth, punta ka! Hindi mo pa kami napanood tumugtog sa bar, 'di ba?"
"Pupunta ba si Kiefer?" sabat ni Erika. Cash turned to her.
"Yata." Nag-isip siya bago muling nagsalita. "Hindi ako sure, e. Maaga pa kasi
iyong magpapa-push up bukas."
Sa huli ay napapayag nila akong sumama. Gusto ko rin namang matunghayan kung paano
sila tinatangkilik ng mga tao sa labas ng eskwelahan. I heard a lot of positive
things and I want to witness how great they really are. Iba na kasi kapag outside
sa school na nagpe-perform. O baka iyon lang ang sa tingin ko.
Maingay kaming sumakay sa likod ng pick-up nina Cashiel. Kami ni Erika ang
pinakamatanda dahil third years 'tong mga kasama namin.
"Uwi kaya muna ako?" pag-aalinlangan ko sabay pasida sa sarili.
"Ayos na iyan. Converse shoes, pink polo shirt at shorts, ang chicks mo nang
tignan, Ruth! Daig mo pa ang trying hard na magpaka-sexy!"
Sexy? E, may towel pa ako sa likod! Kulang na lang magdala ako ng lunch box na may
handle at saka bagpack. Tapos anong pupuntahan namin? Bar! Mukha akong naliliigaw
na kindergarten student!
Samantala ang mga kasama ko'y bihis na bihis. Even Erika was able to change her
clothes from uniform to a ruffled blouse and a denim skirt. Nanghiram lang siya ng
damit sa classmate naming malapit ang bahay sa school.
Lumarga na ang sasakyan. Mas lalong nag ingay ang mga kasama namin at tumayo sa
harap upang mas damhin ang hangin sa mga mukha nila. Umuga ang pick-up sa kanilang
kakulitan.
Yakap ang aming mga tuhod, nasa gilid kami ni Erika kausap na ang isang babaeng
third year. Habang ang matatapang ay nasa dulo ng pick-up. Ako ang kinakabahan sa
kanila dahil delikado mahulog. Mga patpatin pa naman kaya madali lang mahagip ng
hangin.
"Papapasukin kaya tayo nito?" bigla kong tanong nang maalala ang edad ko. I'm
barely eighteen! At school id lang ang meron ako. This is like doing some
shenanigans that I don't want my father to know about.
He had warned me about going out with the wrong set of people. Pero kahit yata alam
mong maling grupo ang kinabibilangan mo, as long as they make you happy and you
are, all those warnings and red flages turned useless. You do your own way.
Happiness is freedom. Kapag masaya ka, pakiramdam mo malaya ka.
But father, I am not in the wrong set of people. That, I'm sure.
"Si Dean na bahala. Palaging nakakalusot iyon. Palibhasa dise-otso na," iyong
classmate ni Cash na tinatawag nilang Kennedy.
Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok kong inaaway ang aking mukha. Nakalabas na kami
sa eskinita at papatahak na sa main road kung saan inaabangan na kami ng traffic.
Threatening darkness is about to fill the city as the vehicle's headlights blinding
other means of transport.
Tiningala ko ang dinaanan naming Skywalk. Somehow I got used to Dean's company lalo
na kapag dismissal. Hating how I look forward to the pedicab rides and the skywalk
strides buries me deeper into the expectation hole. Hating seems to only feed the
anticipation.
Kaya mas mabuting ibaling na ang atensyon ko sa ibang bagay katulad ng pakikinig ko
sa pinag-uusapan nila tungkol sa gig mamaya.
Dahil sa traffic ay naging malayo ang dating ng biyahe namin. Pumarada ang pick up
sa ilalim ng malaking puno na pinapalamutian ng series lights. Patalon kaming
bumaba sa sasakyan.
Erika was having a hard time jumping since she's wearing a skirt and strap sandals.
Dalawang lalake ang tumulong sa kanyang bumaba.
"Aba...reynang reyna, a..." panunudyo ko.
Two bodyguards were manning up the entrance kaya sa backstage kami dumaan. Skylar
was the first one to greet us at pinapasok kami tila bahay itong pagmamay-ari
niya.
"Come in, come in...pasok kayo...free drinks for the ladies. Sorry boys."
"How 'bout iyong trying hard maging babae?" tanong nung isang bakla.
"Lalake pa rin iyon! Unless you show me your lady parts."
 Nagtawanan kaming nasa likod. Nang makita ako ni Sky ay kitang-kita ko ang gulat
sa kanya. Nalaglag ang lolipop mula sa malaking awang ng kanyang bibig.
"Dean's property is here!" Bumaling siya kay Cash na nasa likod ko. "You made her
go?"
Hindi ko na nakuhang alamin ang sinagot ni Cash sa pagkabigla ko. Dean's property?
If she's talking about me then that earned a what-the-hell from me! Ano ako, isang
ektaryang lupain?
I was slightly pushed forward by some group of fangirls setting me free from being
stunned. Medyo nakalayo na sina Erika na ginigiya ni Sky sa table namin. Mabilis
akong sumunod.
Padarag ang paghila ko sa uupuang silya sa pagmamadaling makaupo. Kung saan man
galing ang pamamanhid ng mga tuhod at paa ko'y hindi ko matukoy. Tila may maliliit
na buhangin na nakikisama sa dugong dumadaloy sa aking ugat kaya namanhid pati mga
kamay ko.
Pagkalapag ng server sa glass water ay agad akong uminom.
Kinalma ko ang sarili sa pagsuri sa interior. Every piece screams aboriginal. From
the low lights setting a soothing mood in an old-looking place like this. Old
guitars and framed murals are hanging on the wall as decors. Pati mga ito'y mukhang
makaluma. Ang mga muwebles na inuupuan namin ay gawa sa matitibay na kahoy. The
speakers and the instruments on the stage are the only modern-looking ones.
Tanaw ko ang guard na sinusuri talagang mabuti ang id ng mga gustong pumasok. Thank
God to the creators of backstage.
"Uy, mag-ate ka! Mas matanda sila sa atin!"
Patuloy ang asaran ng mga classmates ni Cash. May tinutudyo sila kay Erika. My
friend's being playful to these little boys and I bet she'd only make them as her
toys.
"Half ka? That's why the slight blonde hair," aniya sa isang half-German na third
year sabay laro ng mga daliri sa blond locks nito.
Gusto kong sitahin si Erika ngunit dumaig ang kaaliwan kong panoorin ang pamumula
ng ng lalake.
Inikot ko ang straw ng aking four seasons tsaka sumipsip mula rito. Kumunot ang
noo ko sa biglaang pananahimik ng aming mesa.
"You came..."
Nabuga ko ang inumin at napaubo pagkarinig ng bulong na iyon. Mabilis kong nilapag
ang baso at bumunot ng tissue galing sa holder nitong nasa mesa.
I'm wiping my wet mouth habang kinukulong ng buong paninindig ng aking balahibo.
Gusto kong itapon ang tissue sa kanya. Ginulat niya ako! He can actually say what
he just said without whispering too close to my ear!
"Are you drunk?" inis kong tanong.
Nagaatubili pa akong lumingon. I could tell the proximity of his face from my
cheek. Ramdam ng likod ko ang magkapatong niyang braso na nasa sandalan ng aking
silya.
My insides turned cold when he exhaled. But the whiff of beer from his hot breath
made my skin went into invisible flames. Tila mandirigmang lumusob ang hininga niya
sa buhok kong humawi upang magbigay daan patungo sa aking batok.
"I just took sips to keep up the hype for later. Inantok kasi ako kanina." Marahan
siyang suminghot.
Tuluyan ko na siyang nilingon at natagpuang pinisil nito ang ilong bago binalik
higa ang braso sa sandalan ng aking silya.
Bahagya siyang nakayukod sapat upang magpantay ang mga mukha namin. Ngiti siyang
nakikinig sa masayang usapan ng mga kaklase ni Cashiel. I took his distraction as
my opportunity to stare at him longer. Namumungay na ang mga mata niya kaya duda
akong 'sips' lang ang kanyang ginawa.
Huli na bago ako magbawi ng tingin at nahuli niya ako. Left intense brow raised in
a demanding question. Walang panunuya roon. Kaya binawi ko ang akmang dadamhin na
kahihiyan sa pagkahuli niya sa akin.
"Concern?" He smirked. "Don't worry, I'd keep myself sober so I would be able to
drive you home."
Sumimangot ako at inirapan siya. His chuckle is seducing my ears! Damn. It!
Hinila niya ang bakanteng upuan sa tabi ko. Kung bakit pa iyon ang tanging bakante
ay hindi ko alam! Umupo siya at umusog palapit.
"Did you ask permission that you'd go home late?"
His beer-scented breath is tempting me to look at him. Umigitng ang panga ko sa
pagpipigil gawin iyon.
Pinaglalaruan ko ang baso ng aking four seasons. I want to drink again pero hindi
naman ako nauuhaw. I just need the cold drink to soothe the heat of my beating
heart. I just need the action for this to look less awkward.
"Cashiel's gang kidnapped us. Kaya hindi na ako nakapagpaalam. Not even to my
sister."
Dumekwatro siya. Ayaw ko na siyang tignan. Lalo na nang inakbay niya ang isang
braso sa sandalan ng chair ko.
"Are you allowed to go home late? Hmm...let's say at twelve?"
The concern and hope in his voice made my skin hairs rise once again. Ako lang ba
ang nakakasalo sa nakatagong kalandian sa kanyang boses? Like he's seducing me to
do something with him? Not to mention his beer breath! Mariin akong napapikit.
"I don't know...siguro..."
Ininom ko ang kaba ng juice saka nagkibit. I haven't tried going against the rules
of my father. Ang tanging gusto lang naman niya ay makapagtapos kami ng pag-aaral.
He's not that stern towards me and my sister. He wants us to enjoy our youthful
glory days at the same time learn from our mistakes.
Kung pagkakamali man itong ginagawa ko, then a learning is absolutely to follow
suit. Although, hindi ko rin mapigilang isipin na mag-aalala siya dahil hindi pa
ako nakapagpaalam. Biglaan din kasi.
Nanigas ako nang maramdaman ang paglalaro ng mga daliri niya sa dulong hibla ng
aking buhok. May kung anong kiliti na kumalat mula sa hibla at nag ipon sila sa
aking mukha. Parang may pinupuluputan ng lubid ang tiyan ko.
Pagkatapos sa buhok ay sinunod niya ang parte ng towel kong nakasilip sa collar ng
aking polo shirt sa likod. He tugged a little on its edge. Narinig ko siyang
ngumisi.
"Psst, Dean! Ligawan mo muna! 'Di pwede ang ganyan!" Mula iyon sa kabilang mesa
kabuntot ang mga hiyaw.
Uminit nang husto ang pisngi ko. Kung hindi ako namamalikmata ay pati mga braso ko
ay namumula!
Dean gave them the dirty finger habang kinakagat nito ang ibabang labi. Patuloy ang
ngisi niya, mukhang sayang-saya sa pang-aasar ng mga kaibigan.
Huminto lang ito sa isang tapik sa balikat galing sa staff ng bar. Tinuro nito ang
stage habang nagsasalita.
Umingay ang silya sa pagtayo ni Cashiel at lumapit sa kanila. The staff told them
about some technicalities na kailangan ayusin kaya medyo matatagalan sila sa
pagsisimula.
Ang mahinang music sa speaker ay walang panama sa mga bulungan, mahihinang usapan
at tawanan sa mga tables. The stage's all set. I wonder kung sila ang mauuna.
Nabasa ko kasi sa labas na tatlong bands ang magpeperform ngayon.
"I told you..."
Taka kong nilingon si Erika. "Huh?"
Sa stage siya nakatingin. Isang makahulugang ngisi ang tumakas sa manipis nyang
labi saka siya umiling. It's like she knew something that she wanted me to find out
myself. Hell. Parang alam ko na rin naman kung tungkol saan iyon.
I joined our table's laughters and teases habang hinihintay magsimula ang unang
performer. Kahit isa ako sa pinakamatanda sa table, pakiramdam ko magkasing edad
lang kami rito at pantay-pantay.
Being here, I begin to think that maybe this is one of the things youth is all
about. Not on youth alone but the fact that you're still stuck into the stage of
discovery. We seek for belongingness and companionship. We want to belong inside a
circle of people where we can be accepted. We seek something that we cannot find in
our own homes and we create another home in the form of peers and friends.
Kasi pakiramdam natin kung wala tayong kinabibilangan ay kulang tayo. Parang hindi
tayo buo. Nangangapa tayo sa hangin ng makakasama at karamay. Kung kaya mong
damayan ang sarili mong mag-isa, malakas ka. Pero hanggang kailan?
Ironic how you should feel that security in your home but you still seek the
outside world for comfortability.
Sa kagustuhan nating tanggapin tayo ay nakikisama tayo sa kanila. Minsan ang mga
ginagawa nila na inaayawan natin noon ay natutunang gawin para lang mapabilang sa
grupo.
But in this shared laughters, without us being close friends, I could say that I
already belong to this group.
I thought I would remain stuck on my mantra of 'Alone but not lonely' for the rest
of my life. Until I was being thrown to this crowd...masaya. Mas masaya pala kapag
marami kayo.
At habang pinapanood ko si Dean na tahimik na nakikipag-usap sa mga kabanda niya,
pinapahiwatig sa akin nito na walang ganyang ganap sa kanilang bahay. I don't want
to think that his adopted family is treating him unfairly. If so, him and Kiefer
wouldn't have been that good to each other.
Tingin lang sa mata kina Skylar, Will at Cash ay parang nag-uusap na sila. That
bond was what I was talking about. I can't help but wonder if somehow, may ganyan
ding bond meron siya sa mga magulang niya. Because why does he want to rebel? Why
does he want freedom so much?
Or is it because he is also searching for something he couldn't find in his own
home? Does that have to do with his real family? Kasi kahit ako, hanggang ngayon
umaasa pa rin akong babalikan kami ni mama kahit anong tanggi kong ayaw ko na
siyang makita.
"Last night I did things, my mother told me not to, with the people I shouldn't
see, in the places that I should not go..."
Marahan nang naghe-headbang ang ulo ko at tapik sa paa, enjoy sa tinutugtog nila.
Kung hindi ko lang alam ang kantang iyan, iisipin kong si Dean ang nagsulat. I
could tell that he can relate to the words. And again, that made me think about his
situation at home.
Siniko ako ni Erika.
"Ano iyon, Kaka?" sambit ko sa palayaw niya. She hates it kaya hampas sa braso ang
tinugon niya sa akin.
Habang tumatagal ay mas dinumog lang ang set nina Dean kaya naman nang matapos ang
limang kanta na hinanda nila'y agad silang pinagkaguluhan. Another band manning the
stage playing a dance song so the place suddenly turned into moving bodies.
All chairs and tables were set aside. First time ko sa bar kaya para akong tanga na
nakatunganga sa pwesto ko. In the middle of all the grinding and sweating! My
seventeen year old mind couldn't accept what I am seeing here.
Worst, hindi ko pa mahanap si Erika. Sabi niya kanina magbabanyo lang siya pero
hindi na ako binalikan! Nasa kabilang siyudad pa ba ang cr nila rito?
Panay kong siniksik ang sarili palabas upang makaraos sa init at paninikip. Seeing
the women with their heels and stilletos, I feel out of place with my Converse. My
towel pa sa likod so I feel like being the butt of the joke!
I saw Kennedy not far from where I am talking to a guy I'm not familiar with. Siya
lang ang nahagip kong kakilala. Ang iba ay hindi ko na alam saan napunta. Isa,
dalawang hakbang ang ginawa ko at ang sanang ikatlo'y naging singhap dahil sa
paghila sa aking braso.
"Dean!" That turned out to be an exclaim of relief. Kita ko ang pagtataka niya sa
naging reaksiyon ko.
"Are you okay?" Sa pagdaan ng isang makulay na ilaw sa kanyang mukha, kita kong mas
tumitig pa siya. Humigpit ang kapit niya sa braso ko, mukhang may dinadama. "You're
cold, Ruth."
At mainit ang kamay niya. Mas nadama ko ang init na iyon sa mata niyang nag-aalab
na berde. Kaya siguro hindi ko agad siya nahagilap kanina dahil maliban sa
pinagkaguluhan sila, naligo pa siya. He always smells freshly showered. Palagi yata
niyang dala ang cr nila kahit saan siya magpunta.
Nilingon ko ang pagdungaw ng mukha ni Wilmer sabay tapik sa kanyang balikat. Hindi
nag-aalis ng tingin si Dean sa akin habang nakikinig sa sinasabi ng kaibigan. I
strained my ears for what he said.
"May nagsumbong na may nakapasok na mga underage. I already got them at the back
bago pa sila mahuli. " Tumingin siya sa akin. Pinaningkitan niya ako ng mata na
parang ako iyong nagsumbong.
"Motherfuckers..." malutong na mura ni Dean. Ang matalim niyang mga mata ay gumala
sa mga nagsasayawan.
The wave of the crowd shifted, at napagtanto kong dahil ito sa kung sino mang
pinagbibigyan daan ng mga tao. Nagkatinginan kami ni Dean , then he looked at
Wilmer. Nagtanguan sila.
"I got her." Sabay hatak sa akin palapit sa kanya.
May nahagip ang gilid ng paningin ko. It's the bodyguards and they're approaching
our direction!
Nanlaki ang mga mata ko.
"Si Erika!" bulalas ko nang maalala ang kaibigan. I tried getting away from Dean's
hold and decided to find the comfort room. Mas humigpit lang ang kapit niya.
"I already led her out."Si Wilmer at bumaling kay Dean. "Iyang bata mo na lang yata
ang naiwan dito."
Nalaglag ang panga ko. Kung maka-bata 'to! Magkasing edad lang naman kami. He said
it like he's already in his 50's!
Hindi nagsalita si Dean at hinatak na ako palabas ng dancing crowd. Takot makawala
ay kinapit ko ang isang kamay sa braso niya na agad kong naramdaman ang tigas.
Fudge! I even felt it flex!
Nang halos makalabas na kami ay binitawan niya ako upang maipuwesto sa harap niya
at hinawakan nang bahagya ang aking baywang.
Sumuot sa akin ang lamig ng hangin nang makalabas kami ng bar. Nanghina ang ingay
ng mga yapak ko kasabay sa bagal ng aking hakbang. Not even a shadow of my friend
is here, pati na rin iyong mga kasama namin kanina.
"Bakit mo ako dinala rito? Saan sila?" tanong ko saka siniksik ang daliri sa
sapatos dahil sa pumasok na maliit na bato.
Dumulas ang kamay niya sa baywang ko upang manumbalik sa pagkakahawak sa aking
kamay. I gasped a little, but not shocked a little. Habang hinihila ako ay lumingon
ako sa nilabasan naming pinto.
More people swarmed the bar. Abala ang entrance sa mga pumaparoo't parito.
Nilulubog ng distansiya at kulay kremang mga pader ang kantahan at ingay ng
kasiyahan sa loob.
Dean brought me to the parking lot. Agad kong hinanap ang sinakyan naming pick-up
kanina ngunit ibang lote yata 'tong pinagparkingan niya. Bumitaw siya at umupo sa
hood ng isang black Tacoma pick-up truck. Malaki at matataba ang mga gulong nito.
Naiiba rin ang stilo at kulay kumpara sa ibang gulong ng mga naka-park na mga
sasakyan.
Is that his? Bakit pa siya nagpe-pedicab kung may ganyan siya kagarang wheels?
Hindi agad ako sumunod. Inipit ko ang kalituhan sa kanya at sa prente niyang
inuupuang sasakyan. Tumingin siya sa akin at tinapik ang espasyo sa tabi niya.
"They're backstage." Diyan pa lang niya nakuhang sumagot nang makaupo na ako sa
kanyang tabi.
Salubong ang kilay ko. "Backstage? E, bakit ako dinala mo rito sa labas?"
Tamad siyang nagbuntong hininga na para bang nakakabagot na ang aking tanong.
Pumalatak siya at humalukiphip.
He didn't answer my demanding question. Nag-uudyok ang pananahimik niya ng misteryo
sa kung ano ang daloy ng kanyang isip. Simple question, Dean. Why do you make it
seem like you have to think about the answer?
At kung mananahimik siya ng ganyan, mas pauulanan ko siya ng mga tanong!
"The rest of the band members are underage." That requires an explanation. Hindi
naman siguro siya ganyan katanga upang hindi makuha iyon.
"They're exempted since they're part of the band."
"And the bar allowed that?"
Tamad siyang nagkibit. "Business. We partake in earning their riches especially on
Friday nights." At ngumisi siya nang pilyo.
Ayoko sa pilyo niyang ngisi. How I love to hate his crooked smiles. Upang mailagan
ang maiiwan sa gabing ito ay uuwi na lang ako. But I have to find Erika first.
I know she can handle herself pero hindi naman pwedeng hindi ako mag-alala. Dean is
keeping on assuring me that she's safe with Will and the rest of Cashiel's gang
backstage.
"The guards are still hunting for the underage, Ruth. Paano kung mahuli ka? Hingan
ka ng id?" Halata ko na ang iritasyon sa boses ni Dean sa panay kong pangungulit.
"Then make them go here! Hindi kami pwedeng maghiwalay ni Erika!"
Umawang ang bibig niya at hindi maipagkakaila ang kanyang kalituhan. His expression
is already enough for me to get the silent question in his head.
Inikutan ko siya ng mata. Now he thinks my soul got the wrong body.
"She's my best friend, Dean." Mariin kong katwiran. "Kami ang magkasamang sumama
rito, kaya kami rin ang magkasamang uuwi!"
"Gusto mo nang umuwi?" May halong bigo at lamig sa tono niya. "But we still have
one more set."
Napabuga ako ng hangin sabay harap ng mata sa pinanggalingan naming bar. Sinuklay
ng mga daliri ang buhok ko upang ihawi ang mga hiblang nakikipagsayaw sa ihip ng
hangin at tinutusok ang aking mukha.
Wala akong magawa kung 'di ang pumayag na manatili. Kulang ang pera ko pamasahe
pauwi. Then I haven't tried commuting on this part of the city. So the safest
choice is to go with Dean and his squad.
Inaaliw ko ang mga mata at ginawang komportable ang sarili sa mga taong naglalakad
sa harap ng bar. Iba ay lasing na, ang iba naman ay may balak pa. Bigla kasing
tumahimik si Dean at sa tuwing tahimik siya, parang naghihila iyon ng awkwardness
sa pagitan niyo.
Nakatukod ang kanyang braso sa mga tuhod na kita ang balat dahil sa kanyang
tattered jeans. Igting ang panga niya habang pinaglalaruan ang kanyang kamay.
Gusto ko siyang titigan sa mukha ngunit takot akong mahuli niya ulit ako.
So I played safe. Kamay nalang niya ang tinitignan ko.
Nagtaka ako nang bigla siyang tumawa. It's just a low chuckle. Pero kahit side
view, I know he has that smile crooked again.
Nanginig ang balikat niya hanggang sa palakas nang palakas ang kanyang tawa.
Umalingawngaw na ito sa gabi at sapat upang magambala ang mga ibong namamahinga sa
mga puno.
"Bakit?" tanong ko, natatawa na rin. He's weird. May nag-joke ba sa kanyang multo?
Umiling siya, ngunit nanginig pa rin ang kanyang balikat. Ang nakakaakit niyang
tawa ay hinahalikan ang tenga ko.
"What's funny, Dean?"
"This...us." Tawa niya.
Mas lalong naningkit ang mga mata ko.
Mabagal siyang suminghap saka humilig. Tinukod niya ang mga kamay sa likod at
marahang tumingala. A reminiscent look took over his expression.
"Sa tuwing nasa malayo ka, gusto kong makipagusap sa iyo. Ang dami kong naiisip na
pwedeng sabihin. Pero kapag nasa malapit ka naman, iniiwan ako ng mga salita."
Nilingon niya ako. Kumislap sa katuwaan ang kanyang mga mata. "Nakakabobo ka,
Ruth."
Nanalo ang init kontra sa lamig ng hangin sa pag-angkin sa buong mukha ko. Pati
yata ako ay iniiwan na rin ng mga kawal ng mga salitang tinutukoy mo, Dean. Ayaw
kong makipagkarera sa takbuhan kontra ng puso ko dahil alam kong matatalo lang ako.
Nilunok ko ang bola ng panunuyo sa aking lalamunan. I don't even know what to say.
Pinilit kong paniwalaan na laro lang ni Dean ang mga pangungulit niya nitong mga
nakaraang araw pero tinakwil na ang paniniwala kong iyon ng gabing ito.
As if saving me at the middle of the hell-hole awkwardness, gumitaw sa isip ko ang
tanong na palagi kong nakakalimutan.
"Why are you eighteen?" Nabibingi pa rin ako sa kabog ng puso ko. How am I ever
going to face him after the weekend?
"Interested or curious?"
"Nevermind." That question is a trap.
Marahan siyang tumawa. "Huminto ako ng dalawang taon. I told you, school's not for
me. Ikaw, you're supposed to be just sixteen."
"Hindi ako nag-kinder," tugon ko. "I enrolled late in grade one."
Sinubukan kong ituon ang atensiyon sa mga bagong dating sa bar at kay Erika but
Dean's presence is just so demanding and powerful. Bilyon-bilyong magnet ang
nakadikit sa kanya kaya mahirap siyang ignorahin! Mahirap siyang layuan.
Kaya kahit hindi ako nakatingin, I'm aware of his every move. May binunot siya sa
kanyang bulsa at nang nilingon, naabutan ko ang pagsubo niya ng stick ng sigarilyo.
Mukhang naulanigan niya ang pagbaling ko dahil sa natigilan siya. Bahagyang umawang
ang bibig niya na parang ngayon niya lang ako namalayan at ikinagulat niya ito.
"Sorry, ayaw mo ba akong...?" Tinuro niya ang sigarilyo habang kagat kagat pa ito.
"Bakit mo ako palaging tinatanong sa ayaw at gusto ko? You can do whatever you want
without my approval."
Matagal niya akong tinitigan. I hate how I can't read him! Palagi na lang akong
nangangapa ng kahulugan sa kanyang mga ekspresiyon at hanggang assume sa mga
iniisip niya.
"If I tell you that I like you, Ruth, would that answer your question?" Nag-angat
ang kilay niya sa paghahamon, like he thought he's gonna win this one.
"I don't want to depend on the what if's Dean, kaya sabihin mo muna sa aking gusto
mo ako para sigurado akong masasagot talaga ang tanong ko."
Humalakhak siya at umiiling-iling. Nagawa pa niyang pumalakpak. His laughter warmed
my heart and tummy. Nabawasan kahit kaunti man lang ang nakaka-intimidate na
intensidad sa kanyang mukha.
Pinatong ko na ang tuhod ko sa hood upang mas maharap siya.
"And if you like me to like you," patuloy ko, "you should be more responsible. Mag-
aral ka nang mabuti. Halt the cutting classes."
Tila hinawi ng ihip ng hangin ang tawa niya't naging ngiti na lang. Pinadaan niya
ang dulo ng dila sa ibabang labi bago marahang kinagat.
He's thinking. I'm not ready on what he's about to say. Nakakalagnat ang init ng
kaba ko ngayon.
"I wanna be liked for who I am. So why change myself?" He turned to me, telling me
that he's confident with his answer. He really likes arguing with me, huh?
"If you don't like me for who I am, maybe I should let it that way. May iba naman
siguro diyan na magugustuhan ako sa kung sino ako. And those people should matter.
But hey, it's not that you don't matter." Gumuhit ang pilyo niyang ngisi na parang
gusto niya itong ipagmayabang sa akin.
"But I won't change because she asked me to and because I am obliged. Kung gusto
niya naman ako bilang ako, bakit pa ako magbabago kung tanggap niya ako? But then,
I would change for her because I want to."
Kahit wala akong nasabi pagkatapos niyang magsalita ay parang may nabanggit akong
nagpabagsak sa kanya sa kaseryosohan. Ang pagtitig niyang naninimbang ay kayang
guhuin ang kamanhirang tinatayo ko sa paligid ng aking damdamin.
"Would you like me to change, Ruth? Would you like me to be someone I'm not?" He
asked softly. The hope in his voice burned the hard edges around my heart.
"You're good as you are."
Bahagya siyang ngumuso. Nanumbalik ang pamumungay sa kanyang mga mata tila alak ang
mga salita ko sa kanya.
Sa akin siya nakatitig ngunit ramdam kong nasa malayo ang isip niya. His thin lips
twitched as if to suppress a smile.
"Do you like me the way I am?"
Kinagat ko ang sariling labi. Nanginginig na ang kalamnan ko sa kung saan man kami
iaanod ng usapang ito.
"I'd like you to be you..." I said, almost a whisper. Sana ihatid iyon ng hangin
patungo sa tenga niya.
"Paano kung...may mga ugali akong hindi mo magugustuhan?"
Inangat ko ang chin ko. "Try me, Dean."
Ang unti-unting paggapang ng kanyang ngiti ay nakakamangha. It stretched all over
his face.
"Then you should try me, too, Ruth." He chuckled softly. Kita ko kung paano inaabot
ng ngiti niya ang kanyang mga mata.
Pinakita niya sa akin ang stick ng sigarilyo at kinawag, parang nanghihingi ng
permiso. Tumango ako, telling him without speaking to go on and smoke.
I don't care, Dean. Do whatever you want. It's not that I don't like you already
anyway.

[ 12 NINE ]
-------------------------------

Bumalik kami ni Dean sa loob para sa kanilang second set. Sa backstage na ako
nanood upang makaiwas sa mga roaming guards. Ang iba kong kasamahan ay may kanya-
kanya ring ingay sa likod.
"I love me!"
Kahit mula rito sa frontseat ay kinayang makalusot ng boses ni Erika na naglilikot
sa likod ng pick-up. Hearing her like this? I can only assume that they had some
liquiors just a while ago backstage.
Napangiwi na ako sa lumalalang tawanan habang tutok sa sinusundan naming pick-up ni
Cashiel. Doon kinakarga ang ibang instrumento.
Binigyan ako ng rason na lumingon sa likod pagkarinig ng dabog kasabay ang pag-uga
ng sasakyan. Erika was jumping and laughing already, so were the people around her
except Wilmer na ang sama ng tingin sa kanya habang sinusubukan siyang paupuin.
"Pwede ihatid natin si Erika sa kanila? She can't go home like that alone," pagod
kong saad kay Dean.
I know that he's tired, too. Akalain mong limang kanta sa dalawang set so that made
him sang ten songs tonight. Or at least, just several minutes ago. Five minutes
after midnight was the displayed time above the stereo.
At ngayon nagmamaneho pa siya. Mas inalala ko pa ito kesa ang pagharap kay daddy
mamaya.
Kita ko ang pagsisikap niyang pigilan ang paghikab. Nang nilingon ako ay halata na
talaga ang pagod niya sa namumula at namamasang mga mata. He smiled.
I'm sorry, Dean. Kung hindi lang talaga lasing si Erika ay hindi ko hihingin ang
pabor na 'to.
"Okay lang ba? I hope it's no trouble, Dean. Pero pwede mo rin naman kaming ibaba
at magta-taxi na lang kami. Ako na maghahatid sa kanya pauwi..." I trailed off as I
witness the dark and quiet streets outside.
Agad nahawi ang ngiti niya. Iyan at ang imahe sa labas na mismo ang nagbabawal sa
aking ituloy ang alternatibo kong plano.
"Then what, Ruth? Have some bunch of assholes do something to the both of you? Alam
mo ba kung anong oras na? In this part of the city, it's murder time. Nothing good
happens here at past twelve midnight."
His annoyed tone was enough for me to shut up. Alright, he's right! Hindi naman
niya kailangan siraan ang lugar na 'to.
Seeing how the dark streets painted a lot of colorful pictures in my head, I know
where his annoyance was coming from. I know exactly where that underlying fear was
coming from. I have that in me myself.
Pagkatapos maihatid si Erika ay sa parehong eskinita nagpababa ang magkapatid na
Rivero. Marami pang mga pampasaherong sasakyan na dumadaan kaya mas ligtas. Out of
way na rin kasi kung ihahatid pa sila ni Dean.
Bumagal ang sasakyan at kita ko ang nakatayong bulto ni daddy sa harap ng gate ng
bahay pagpasok pa lang sa subdivision. Ramdam ko ang paglingon ni Dean sa akin
ngunit nanatili ang mga mata ko kay dad na alam yatang lulan ako ng sasakyang bida
ng kanyang paningin.
As the headlights tainted his face, I saw his stare could send this pick-up in
flames anytime. Pumalo ang kaba sa dibdib ko. I texted him a while ago, pero huli
na. I should have texted him right after agreeing to go to the bar.
Nang umibis ng sasakyan ay doon ko pa lang naisip na sana hindi muna kami umuwi.
Bigla akong naduwag. Bumaba na rin si Dean tanda ng lagapak ng pinto sa side niya.
Nothing scares me more than seeing my father angry. It scares me even more to know
the extent of it.
"You didn't tell me na aabutin kayo ng madaling araw," aniya nang nasa harap na
niya kami. Ang tindig at halukiphip niya'y sapat na upang mapaatras ang kahit sino.
 "Sorry, Dad."
Malikot ang mga paa kong nakatago sa itim na Converse sneakers, naghahanap ng
maapakang bato upang doon ibaling ang kaba. I usually find comfort in keeping my
feet and hands busy while at the middle of something nerve-racking.
"Saan ka pa uuwi, iho?" Even when calm, hidden behind my father's tone was a demand
for an answer.ASAP.
Tumikhim si Dean at matapang na tumabi sa akin. Ang manggas ng shirt niyang tumama
sa braso ko ay humango ng pangingilabot. Marahas haplusin ang balat ko ngayon.
"I'll crash at my friend's house tonight, Sir. Hindi tamang hahayaan ko lang si
Ruth umuwi mag isa sa ganitong oras. So I drove her home all the way to keep your
daughter safe. Mas kampante ako kapag ako ang naghahatid sa kanya."
Mariin akong napapikit na parang kaya nitong awatin ang dugong gustong manirahan sa
buong mukha ko. I can't look at him without feeling something weird and unfamiliar.
The more I can't look at my father. I never brought boyfriends in my house. Dean
isn't even my boyfriend! Pero ito, nasa harap siya ng bahay ko. Kaharap pa niya ang
ama ko! Irony at its best.
Gusto kong tumakbo sa aking kuwarto at magkulong hanggang Lunes. I could feel the
moon and the stars and the midnight clouds mocking at my blushing.
Sa nakayuko kong ulo ay bahagya kong sinilip ang reaksyon ni daddy. Tumango siya
nang tipid. "Magpahinga na kayo." Bumaling siya sa akin. "Ruth..."
Huminga ako ng malalim bago humakabnag upang tabihan siya. Like the good daughter
that he thought I am.
Hindi pa buo ang ginhawang nararamdaman ko. There could be a reason why he's not
admonishing me. O siguro ay ayaw lang talaga niya akong pagalitan at iyon ang
pinagtaka ko.
I'm reminded about Erika talking about always being reproached by her father kaya
malimit itong inaatake sa puso. Sana lang hindi ito ang naghihintay sa pinto nila
ngayon at baka mapaaga pa ang novena para sa kanya.
Nagkatitigan kami ni Dean. Mukhang ang takot na mismo ang umiiwas sa kanya dahil
hindi ko siya nakikitaan niisang pag aatubili habang kaharap ang ama ko. As though
facing other daughter's father is a daily life habit to him like facing himself in
the mirror everyday.
Parang nanghihingi ng permiso ang mga mata niya. I don't know what to respond so I
just stared. Bahagya siyang yumuko pagkabaling kay papa saka siya tumalikod at
tinungo ang gate nina Cash. Sumasayaw ang susing nakasabit sa kanyang jeans.
Nang kinatok ay lumaslas sa katahimikan ng madaling araw ang kahol ng mga aso.
Hindi nagtagal ay bumukas ito at nagsara nang siya'y makapasok.
Then my eyes cut to his Tacoma parked infront of our gate.
"Are you dating him?"
My father's voice held no danger. Kaya hindi rin ako kabadong sagutin dahil alam ko
ang isasagot ko at ang isasagot ko ay kung ano ang totoo. It's the truth, after
all. We don't fidget from saying the things we didn't plan to deny. We don't feel
the fear when you don't have an intention to lie.
"Hindi po. Schoolmate. Tsaka...siya iyong vocalist ng bandang pinanood namin
kanina."
Pinamunuan ko ang pagpasok sa bahay bago pa niya ako mausisa nang mabuti. Lumalamig
na rin ang hangin at gusto ko nang magtalukbong ng kumot.
"Ba't siya ang naghatid sa 'yo?"
Hinarap ko siya. Dugtong ang kilay niya habang hinahanapan ng senyales na
maguugnay sa kung ano mang maling akala niya. He's already assuming something, I
see. At ngayon pa lang ako nakilatis nang ganito.
Now being here, I have to understand. Mag-isa niya kaming binuhay at hindi
kalimitan namin siyang nakakasama ni Sue sa bahay. He's trying to work this out for
us being a single father. Kaya wala akong karapatang magmaktol. Hindi madaling
magpalaki ng dalawang anak lalo na't puro kami babae. Mga alagain. Mga dapat
patnubayan.
Going home at this hour—tinignan ko ang wallclock. It's almost 1:30—I am giving him
more reasons to react like this. I probably am giving him more reasons to tighten
his hold on his daughters. This serves as his warning without even intending to do
so.
"Dahil siya lang marunong mag-drive?" pagbibiro ko pa.
Lalong dumiin ang pagdududa sa mukha niya. Still with his arms crossed, it creates
a wall announcing that he cannot be lied to. But I'm not lying!
"I saw our neighbor arrived home driving his own car."
He's talking about Cash. Malamang kanina pa siya naghihintay sa labas at nakita ang
pagdating nito.
Hindi ko alam ang isasagot. Bakit nga ba siya ang naghatid? Bakit hindi si Cash na
kapitbahay namin? I even asked myself but ended up falling into confusion.
"Do you like him, Ruth?"
Nagulat ako sa tanong niya. At hindi ko maintindihan kung bakit hindi agad ako
makasagot.
"Dad..." may lihim na protesta sa mahina kong boses. Bigla ang pagbagsak sa akin ng
pagod sa tanong na 'to.
Bakit ba nakakapagod sagutin ang totoo? Anong meron sa katotohanan na hirap tayong
aminin ito? Bakit mas gusto pa natin ang mahabang paliwanag kesa sambitin ang
maikling sagot?
"May itsura siya. He's the kind of guy countless girls want to fall in love with.
Ganyan din ang mommy mo, Ruth. Unfortunately, she ended up with me."
Sa hindi inaasahan ay binalot ng lamig ang aking dugo. Tulala ako habang tahimik na
dinudugtungan ang sinabi niya. Where is she? She left the good for the bad? She
left the good things for her bad wants?
"He's the kind of guy most girls would leave their good boys for..."
Ang malungkot niyang ngiti ay nagudyok sa higanteng kamao na kumuyumos sa puso ko.
The air that he left as he passed by me wasn't enough for me to breathe strongly.
Nangangapa pa rin ako, hindi lang ng hangin kung di ng karagdagang paliwanag. Ng
karagdagang sagot.
Hanggang sa umingit ang pinto sa pagbukas at sara nito, tulala pa rin ako sa dulo
ng hagdan.
He didn't just say that to me. He didn't just hinted that I most probably be ending
like my mother. Who had her types but fell on the wrong ideal and ended up
abandoning us.
It's easier to be selfish. Doing the things for our own good seems to be the
easiest task to take. Kaya kalimitan itong nagagawa dahil madali lang. And when it
is done often, it leads into the abuse of doing it repeatedly. Kaya maraming
nakakalimot sa mga pangako at responsibildad nila sa iba.
My mother went overboard with her limits. She overlooked the boundary line. Na
dapat hanggang dito lang ang pagiging makasarili mo. You can't love yourself fully
because you have to share that love of yourself to others.
But she loved herself too much that a sacrifice for her self-interest didn't occur
to her so she did the only thing that she knows. Staying wasn't even in her option.
I thought I was the one's who's unintentionally reminding him about his loose chain
on us. Mali ako. I am the one being reminded tonight.
What dad said never stuck that strongly to me for long. Lubid itong pinutol ang
kaugnayan sa utak ko't nakaligtaan na tila hindi ko iyon narinig nang sumapit ang
Lunes.
Maingay ang nagmamadaling mga yapak namin ni Erika sa hagdan habang hila hila niya
ako paakyat. Tumatawa siya. Hinihingal ako. Halata ang excitement niya habang ako'y
aalamin pa lang kung bakit.
Sumiksik kami sa palumpon ng mga estudiyante na may tinitignan sa harap ng pader.
Maingay ang ilan at may hiyawan.
Pagdating sa harap ay mabilis naidikit ni Erika ang daliri niya sa pangalan ko
bilang isa sa mga nakapasa sa tryouts. Tumubo ang kwitis sa lalamunan niya at
sinabayan ito ng talon.
Ngumingiti lang ako at nagpapaanod sa kalikutan niya at kilos ng mga nagtutulakan
sa likod.
Wala kaming balak magtagal at may assignment pa kaming ipapasa bago mag flag
ceremony. Pagkaharap ko upang makalabas ay nabunggo ako sa matigas na pader na
katawan.
Magkapanabay ang singhap ko't mabilis na pagkapit sa mga braso niya upang isalba
ang sarili sa pagkakatumba. Saglit akong biningi ng kaba ko. I saw his eyes
rounded in panic. Dahilan ito ng alistong paglapat ng kanyang kamay sa likod ko at
hinila ako sa kanya.
I heard Erika's gasp somewhere. Hindi ko na matukoy kung sino pa ang ibang nag
react nang nilapit ni Dean ang bibig niya sa tenga ako.
"Pahiram ulit ng Filipino book mo. You won't care that I didn't bring that again,
right? You like me to be me." he whispered. His mint breathe tamed my hair to
tickle my cheeks.
Umikot ang mga mata ko sa kawalan. Naramdaman ko ang pagbaba ng takot ko na tila
alon at ako'y isang baybayin.
"Recess."
Inatras niya ang kanyang ulo upang ilantad sa akin ang baluktot niyang ngisi. Today
is the first Monday of the month of September, hence, bagong gupit ang mga boys
para sa inspection mamaya. Balik ikli muli ang buhok niya.
Ngumuso ako. Nagugulo pa rin naman.
Sumulyap siya sa ibabaw ng ulo ko. Nanliit ang mga mata habang tahimik na binabasa
ang nakasaad sa papel sa pader. I watched his lips move as he mouthed my name at
doon pa lang siya huminto. Inipit ko ang labi ko nang magbalik tingin siya sa akin.
Tinaasan niya ako ng kilay. Naningkit ang mga mata ko. What's his problem?
Walang niisang salita siyang tumalikod at hindi na kailangang sumiksik pa dahil mga
tao na mismo ang nagbigay daan sa kanya.
Umawang ang bibig ko. These people are so unfair giving special treatments! Animo'y
mga automatic sensor doors na nagsara ay nagbalik kumpulan sila nang makalabas na
si Dean. Napailing ako sa pinaghalong mangha at inis.
Siniko ako ni Erika at bumulong. "Lumalandi ka na, a? Huwag kang magtangkang
usungan ako, Ruth. Ako lang dapat ang malandi sa 'tin."
Kinurot ko siya sa tagiliran at hinila na siya papuntang faculty room. Doon na
namin aabangan ang class president na siyang magpapasa ng assignment sa aming guro.
Sa magkasunod na mga practices kada hapon ay hindi pa rin nasanay ang katawan ko
kaya igting ang sakit at hapdi nito paggising ko Sabado ng umaga.
Nadatnan ko si Sue sa island counter namin at may hinahalo. Nagkalat ang mga
tupperwares, trays at iba't ibang condiments. Habang papalapit ay naaninag ko ang
umiilaw naming microwave.
Dumiretso ako s aref at binuksan. Nilabas ko roon ang pitchel ng tubig at kumuha ng
baso. Pumwesto ako sa tapat ng kapatid ko na mukhang hindi pa ako namamalayan.
Kahit sa pagsalin ko ng tubig ay tila soundproof ang sariling mundong binibilanggo
siya. Hindi nga niya ako nakitang pumuslit ng isang brownie.
"Anong gagawin mo diyan?" agaw atensiyon ko sa kaniya saka sumimsim sa malamig na
baso.
Naigting siya at doon pa ako nakuhang gawaran ng pansin. Tulala nga siya kanina.
Binuhos na niya ang hinalong chocolate mix sa cup trays na may mga paper wrappers
na. "Ibebenta ko. Maraming stalls ngayon kasi Intrams week."
"Punta kang school ngayon?"
Sa pagkakaalam ko walang activity meron ang mga sophomores kapag Sabado. The
juniors and seniors are way busier.
Tumunog ang microwave. Kinuha niya ang bagong bake na mga brownies. Amoy pa lang
busog na ako. I can already see my sister snatching a degree in Culinary or
Business.
"Ate..."
"Bakit?" Binalik ko ang pitchel sa ref at hinugasan ang baso.
"Nanliligaw ba sa 'yo iyong foreigner sa fourth year? Iyong guwapo. Kita raw kasi
kayo ng classmate ko na palaging sabay umuuwi."
Natigil sa ere ang kamay kong hawak ang basong akma kong ibabalik sa lalagyan.
True. Dahil nga sa hindi na ako nakakasakay sa carpool ay balik sakay kami sa
pedicab. He has a damn Tacoma! Ewan ko nga kung bakit hindi niya gamitin iyon. How
he looked so out of place as a foreign-looking guy riding a local vehicle in thin
wheels.
"Nagsabay lang umuwi nanliligaw na?"
Ngumisi siya. "Kaya nga. Iyon nga sabi ko, e. OA ng classmates ko."
Well in every suspecting sight, that would always give people a reason to assume
things. Hindi rin naman natin maiiwasang magduda, lalo na kung umaalingawngaw ang
mga senyales.
But that doesn't mean that what was obvious in the eyes of the people is true.
Minsan naghahanap lang talaga ng topic na mapaguusapan ang mga tao.
"Pero ate, kung maging kayo man, madadagdagan ang haters mo. Alam mo namang
maraming nagkakagusto sa Ortigozang iyon. Kulang na lang siya ang papalit sa
estatwa ng santo sa school natin. Dadasalan pa nila."
Imbes na mabahala ay natawa na lang ako. Bumalik ako sa taas upang kunin ang mga
gamit dahil gagawin ko ang mga homeworks ko ngayon para bukas ay matutulog na lang
ako for the whole day.
Nasa kalagitnaan ako ng pagsusulat ng aking pangalan nang tumunog ang doorbell
namin sa gate. Nag isang subo pa ako ng brownie at pinagpag ang kamay sa shorts
bago lumabas at pagbuksan ang bisita.
Kagat kagat pa ni Dean ang guitar pick niya habang nakasandal ang isang braso sa
bakod at nakabaon sa bulsa ang isang kamay pagkabukas ko ng gate.
Dumikit lang sa mukha ko ang hindi naisatinig na tanong.
"Hi." Ngumiti siya.
"Bakit ka nandito?" Humalukiphip ako at sinandal ang gilid sa pader ng bakod.
Tinanaw ko ang bahay nina Cash at wala naman akong narinig na ingay ng kanilang
pagpa-practice. Kaya hindi ko ring inasahan na mapapadpad siya rito. If there is,
what for?
Umayos siya ng tayo at tinanggal ang pick sa bibig niya. Pinasidahan niya ang buhok
kahit hindi naman ito gumagambala sa kanyang mukha.
"Uhmm..." Galing sa buhok ay dumulas ang kamay niya sa kanyang batok upang
haplusin. Nakaangat ang isang kilay niya habang nag-iisip at kinakagat ang gilid ng
kanyang ibabanglabi. "Busy ka ba?"
I'm doing my homework.
"Hindi naman. Bakit?" What, Ruth?
Tumango siya at patuloy na abala ang kanyang ngipin. "Imbitahan sana kitang manood
ng practice namin. I hope it's no trouble for you."
Sa muli kong pagkurap ay namilog ang mga mata ko. I could feel the fireworks in my
eyes. Bakit bigla siyang nag-anyaya?
But then...
"Sure! Bihis lang ako."
"No need." Malayang naglakbay ang mga mata niya mula ulo hanggang paa ko. I feel
naked by his blatant once over at me. "You look fine."
Hindi maganda ang tingin ko sa Tweetie shorts ko at bugs bunny na sando. "Pantulog
ko 'to."
Nagtaas siya ng kilay. "So?" At nag-isang sulyap pa sa pantulog ko.
Wala akong undies. Hindi pa ako naliligo. Hinigpitan ko ang pagkrus ng mga braso ko
upang itago ang bakat na dibdib kong walang bra. Ayokong ipakita ang hiya ko sa
kanya.
"Basta. I'll change."
Iniwan kong bukas ang gate nang tumakbo ako pabalik sa loob ng bahay.
Mabilis lahat ng aking kilos. Ang karaniwang fifteen minutes na pagliligo ay naging
limang minuto na lang. Habang nagsisipilyo ay naghahanap na rin ako ng masusuot
para pagkatapos ay diretso bihis na.
Limang pagsusuklay ng buhok at kumaripas na ako ng takbo palabas ng kwarto. Dahil
basa pa ang mga paa ay kamuntikan na akong madulas. Mabilis akong nakakapit sa door
knob ng pinto at hindi ko sinadyang makapagmura.
Sa ganoong sitwasyon ako naabutan ni Sue na kakalabas lang din ng kwarto niya.
"Ate?"
Nilagpasan ko siya.
"Sa kapitbahay lang ako!" sigaw ko habang bumaba ng hagdan.
Walang pinagbago ang awang ng gate pagbalik ko. Dean's lean and tall frame was
leaning on the wall kagat na naman ang pick niya. Natunugan niya ang paglabas ko
nang lumingon ito.
Huminga ako ng malalim. "Tara?"
Matagal bago siya nakasagot. In that duration, nakatitig lang ito sa akin, tila ba
sinusuri ang bawat espasyo ng mukha at lantad kong balat kung alin ang hindi
nadaanan ng tubig.
"Dean!" Pinitik ko ang mga daliri sa harap ng mukha niya.
Kumurap siya at biglang nagbalik sa mundo. "Yes? Tara?"
Nauna siyang maglakad. Sa lawak ng hakbang niya ay parang gusto nitong magpahabol
kaya iyon ang ginawa ko hanggang sa mapantayan ko siya.
Tahimik ang bahay nina Cash nang pumasok kami. From the living room to the kitchen,
I couldn't tell that a noise has ever passed by in the area. Malinis din, walang
niisang kalat.
Sa taas ay wala akong narinig kahit bulungan man lang. The usual noises seem to be
just only a plan on paper.
"Nasaan sila?" Hindi na kailangang pagdudahan ang pagtataka sa tanong ko.
Agaw pansin sa akin ang hindi pag imik ni Dean kaya nilingon ko. Nakatayo siya sa
dulo ng hagdan, tutok sa cellphone niya habang hawak ang kanyang labi. I could see
the slight scratch of frown in his face.
What made him react like that? Sino ba ka-text niya?
Sabay ang kanyang buntong hininga at pagbaon ng cellphone sa bulsa. Hindi niya
binalewala ang tanong ko dahil sa pagangat niya ng tingin sa akin. He didn't make
me repeat the question either.
"They're buying the food."
They? Ilang sako ba ng snacks ang kailangan bilhin at dapat silang lahat ang
bibili? Kaya pala wala ang pick up niya sa labas. Pero wala rin naman akong
nakitang niisang sasakyan .
"Si tita? Iyong mom ni Cash." Tanong ko habang naghahanap ng senyales niya. I
expect her to pop out somewhere and greet us with her warmth.
"Out. Nakipag-date daw."
Medyo nasupresa ako roon. It's not that I should be but I just didn't expect to
hear it.
Mukhang sanay nang pumaparito si Dean dahil sa napapansin kong kumpiyansa niya sa
sa kahit saang pasikot sikot. He knows which cabinet the spare glasses and plates
are being kept.
"Bakit mo ako inanyayahang manood ng practice niyo?"
Bumagal ang pagsara niya ng ref kaakibat ang pagkulong sa kanya sa sapot ng gulat.
The way he looks at me is as though I have offended him.
"Ayaw mo ba?"
Umawang ang niya. Seeing that threatening vulnerability from him, parang hindi ko
kayang pasanin iyon. It's just too much. He's too much being just a single
individual.
Mabilis akong umiling. "That's not what I meant. Nagtanong lang ako kung bakit
gusto niyo akong manood. Ire-recruit niyo ba ako bilang new memeber? I don't know
how to play any instrument."
Ngumuso siya habang tinititigan ako. Siguro nag-iisip. Ano ba iniisip niya? I want
to know!
"Gusto mong matutong mag-guitar?" It doesn't seem like a question but more of like
a suggestion.
"Guitar, drums and piano..."
Kita ko ang amusement sa kanya kahit umiinom lang siya ng tubig.
"I know how to play those three."
Inikutan ko siya ng mata. "Yabang..."
Tumawa siya at tumigil lang upang ubsuin ang laman ng kanyang baso. He resumed
laughing ngunit bahagya na lang ito. Sinundan ko siya sa hagdan.
"Tuturuan mo ako?" umaasa kong tanong habang nakabuntot sa kanya na nangunguna sa
hagdan.
Nilingon niya ako habang umaakyat. The smirk that tugged on his lips declared a
challenge it's like he's so delighted watching me here being under him.
"Magpapaturo ka ba?"
Bumilis ang mga yabag niya na tumatawa kong hinabol. Maingay ang mga paa naming
tinakbo ang music room.
Parang kailan lang ay pinanood ko sila ritong nag-practice. I was so much in awe
it's so hard to forget. At mahirap talagang kalimutan dahil solong-solo ko sila ng
araw na iyon.
Bahagya akong nilamig sa basa kong likod dahil sa basa ko pang buhok. Siniksik ko
ang mga kamay sa bulsa ng itim kong shorts. This is awkward. Wala ba talagang
naiwan dito? Silang lahat talaga ang bumili ng snacks?
Dean went to the keyboards and played some tunes. Once those hands touched a
musical instrument, all his focus would be on that instrument alone. I saw how that
drive and passion did to him.
"Anong gusto mong ituro ko sa 'yo?" tanong niya sa gitna ng pagtugtog sa keyboards.
He didn't even look at me as he asked.
"Hmm..." Tinignan ko ang bawat instrumento. Oh I'm sure hindi ako magpapaturong
kumanta. Pagtatawanan niya lang ako.
"Iyon!" Turo ko sa drums.
Sumulyap siya roon ngunit hind agad bumitaw sa keyboards. He played a little more
before he left it and sat behind the drum set.
But he's not totally sitting on the stool chair. May iniwan siyang espasyo sa
harap. Tinapik niya ang espasyo na iyon. His thighs are spread very widely adding
more space on the chair.
Nag-udyok iyon sa mga lubid na pumulupot sa tiyan ko. Mga lubid na pinipigilan rin
akong huminga. Hindi ko akalaing mangangailangan ako nang husto ng tubig ngayon.
Every part of my body is screaming for water. He wanted me to sit...there? As
in...doon? Diyan?
Indikasyon ang pagbuntong hininga ni Dean na nakikita nito ang digmaan sa mga mata
ako.
"How can I teach you properly, Ruth? This ain't like teaching you Math, kaya hindi
tayo magkatabi. This is teaching you how to play drums. And in between my thighs is
the perfect place."
Uminit ang pisngi ko sa mga ginamit niyang salita. He should think about choosing
his words next time! My flaming cheeks pushed his lips to smirk. Nairapan ko tuloy
siyang ikinatuwa niya nang labis.
"Come on, sugar..." he teased.
Ilang sandali pa akong nag-alinlangan. I don't have any choice. Paano nga ba niya
ako matuturuan nang mabuti kung hindi ako uupo sa dapat kong upuan? Hindi yata ako
matututo nito. Ganyang mukha ba naman ang maging tutor mo.
You beat down your hater's asses through your spikes, Ruth. This isn't even
fighting against someone so this should be easy for you.
Huminga ako nang malalim at lumapit sa kanya. Pinadaan ko ang dila sa nanunuyo kong
labi. Buti na lang talaga naligo ako at nagsipilyo.
Once I took the space on the stool, namuo ang pawis na nagsusumigaw ng peligro.
Tumikhim si Dean at umusog pa kaunti upang mas bigyan ako ng lugar. Ngunit sa liit
ng stool chair, nagkadikit kami. His front on my back. And our legs, too. This
is...too intimate.
The three surfaces of cloth failed to keep the sheer warmth of his chest a secret.
Literal talaga siyang hot.
Marahan siyang tumagilid upang abutin ang Ipod niyang nasa dock. Pinanood ko siyang
nagscroll ng mga kanta.
"Huwag iyong mabilis, a? I'm still new into playing drums so I should start from
slow."
Nanunuya ang ngisi niya sa akin. "Slow it is. You're such a girl."
"I am a girl!"
His crooked grin widened. Umiiling niyang kinuha ang drumsticks saka binigay sa
akin. "Tsk. Walang challenge, Ruth."
Siniko ko siya. Pumikit siyang dumaing na natatawang sinapo ang tagiliran niyang
tinamaan ko.
"You don't only spike, lady! Ang sakit..."
Binelatan ko siya at mahinang tinatama ang sticks sa cymbals, sinubukan ang mga
tunog nila. Gusto ko ring malaman kung anong feeling ni Sky. Mukhang madali lang
naman itong gawin. All she has to do is beat and beat, at siya lang ang nakaupo sa
kanila.
The intro of the strumming guitar of 'Yellow' starts.
Kinulong ako ng mga braso ni Dean upang maibalot ang kanyang kamay sa kamay kong
hawak ang mga drumsticks. His hands are warm and rough against mine.
How I thanked God that he wasn't holding me on my wrist, dahil nandoon ang pulso
kong nagwawala at gustong makatakas sa pinagkukulungan nitong ugat.
Sandali akong natigilan nang umusog siya. That made him lean his chest closer to
my back that air could no longer squeeze in between.
Diretso ang tingin ko sa kamay ko. Ngunit hindi maignora ng gilid ng paningin ko
ang mukha ni Dean na lumapit. I could see the outlie of his nose. I could feel his
breathe on my neck and shoulder. Lalo na nang sinikop niya ang hibla ng buhok ko at
nilagay sa kaliwa kong balikat.
Pakiramdam ko'y instant ang pagkakatuyo ng buhok ko. Pati mga balahibo ko sa
balat, nanuyo!
"Is this okay?" he asked softly. Mabagal at may pagiingat niyang nilagay ang baba
niya sa isa kong balikat.
I bit the insides of my lower lip. Halos hindi ako makatango. Halos hindi na ako
gumagalaw.
Hindi ko siya matignan. Can we just beat the drums already? In the hopes that this
could defeat the fast beat of my heart trying to compete against what I'm trying to
learn?
Hindi kami nakaabot sa kung saan kami dapat magbe-beat. Doon na kami nagsimula sa
pagkanta ng singer. I was in awe watching our hands beat it. Nakaawang lang ang
bibig ko, nagtatalo sa tawa at sigaw ang gustong ilabas ng aking lalamunan.
Naki-hitch lang talaga ang kamay ko. Dean did all the work. All I did was held the
sticks.
May parteng ako ang nagte-take over sa drumming at naiinis si Dean dahil wala ako
sa tono. He hissed at my every wrong beat. Parang iniinsulto ko raw iyong kanta.
Napapakagat labi na lang ako at medyo nahiya. Tinatawanan ko lang ay iyong mga
pagmumura niya kada maling tama ko sa cymbals. Kaya resulta, ang ingay namin.
"Wohoo!" tawa ko.
Kalauna'y hinahayaan na niya akong mamuno at mamali ulit ng tama sa drum at tumawa
ulit. Napapasandal ako sa dibdib niya sa sobrang tuwa ko sa bawat pagkakamaling
natatamo. Hindi na napigilan ni Dean ang sarili at nagtawanan kami.
It really sounds bad. Gusto ko na ngang tumigil at hayaan nang si Dean ang mag
drums but I still like to play and I enjoyed beating. Para akong masiyahing bata na
binigyan ng drums set ni Santa Klaus.
Habang ginigiya pa rin niya ang kamay ko ay nangahas akong sulyapan siya. I saw his
lean and tan arms first. Dahil sa kulay nitong inaakit palagi ng araw ay otomatiko
mong mararamdaman ang init.
He's wearing a white muscle shirt, so his young and tan biceps are exposed. How I
imagine those muscles to mature four to five years from now. Dodoble ang hahanga sa
kanya. But I don't want the people to be in awe of him only because of the
superficial. There is more to Dean than what most people like about him. I hope the
people can see that.
'Cause I do.
"For you I bleed myself dry..."
Nakapikit ang mga mata niya habang sinasabayan ang linyang iyon. Hindi ako nag-
aalis ng tingin kahit dumilat na siya at tinagpo agad ang mga mata ko. Hindi siya
mukhang nagulat na nakatingin na ako.
"Nakakapagod pala ang ginagawa ni Skylar," puna ko, dahil nagsimula nang manakit
ang buto ng aking braso.
Kaya hinayaan ko nang si Dean ang magmando sa kamay ko.
"Kaya nga may muscles ang babaeng 'yon." Nagtawanan kami.
Tinapos namin ang buong kanta. Umuugong pa ang huling tunog ng cymbals na ginamit
sa pagtatapos. Walang nagsalita sa amin ng ilang sandali.
Unang gawin ay dapat tatayo na. Pero bigla akong nawalan ng logic dahil nakaupo pa
rin ako. Hindi ako pinagpapawisan ngunit gumigitgit ang init sa mga braso ko na
gusto ko itong ihipan.
Kumuyom ang sikmura ko nang lumapat ang mga kamay ni Dean sa aking baywang. Ang noo
niya ay kanyang binagsak sa aking balikat. Tahimik akong humihingal. At ang mainit
niyang hininga ay tinatamaan ang braso ko.
Kung sa eskwelahan ay naaaway ko siya. Pero rito, tila hari siya't nasa teritoryo
niya ako at hindi ko siya malabanan.
"A-alis na ako..." Halos sumabog ang dibdib ko nang sinabi ito.
"Sa bahay o sa harap ko? Pwede ring hindi, Ruth." Mababa ang boses niya at
magaspang.
"Dean..." banta ko.
Mahina siyang tumawa at sa wakas ay tumayo na. Kinalagan na ako sa mga lubid at
nakahinga nang maluwang.
Nilahad niya ang kanyang kamay. Tinanggap ko iyon at tinulungan niya akong tumayo.
"Next time ulit?" angat-kilay niyang tanong.
"Guitar," maikling sabi ko.
Ngumisi siya. Alam ko ang ibig sabihin niyan. He's teasing me and he knows how
embarassed I was from a while ago. He wants the upper hand. He wants me weak kaya
niya ginawa iyon!
Nanunuya ang kamay niyang nilalapit sa baywang ko dala ang patuya niyang ngisi.
Lumayo ako at hinampas ulit siya.
"Dean!"
Tumawa siya na hindi rin nagtagal. Ngumingiti na lang siya ngayon.
"Fine, hindi na tayo sa drums. Kasi kahit naman sa pagtuturo sa iyo ng gitara
mayayakap pa rin kita patalikod."
Hinampas ko siya ng drumsticks sa ulo.

[ 13 TEN ]
-------------------------------

Bumagyo ng hiyawan hindi pa man nakaakyat ng stage sina Dean. We're in a different
bar tonight at ito pa raw mismo ang nag-imbita sa kanilang tumugtog. Erika was
supposed to go with me pero may bisita raw sila sa bahay at kailangan siya roon.
Dad:
Be home before 12.
Uminit at gumaan ang pakiramdam ko pagkabasa ng text ni dad. Mabilis akong
nakapagreply ng 'okay' saka tinugon din ang text ni Erika tungkol kay Kiefer. Her
crush is not here.
Halos hindi ko na matandaan kung paano ako napapayag na sumama sa pagdoble ng ingay
nang umakyat na sila. Napilit yata ako ni Dean. I don't know. I don't want to think
about that now.
Pakiramdam ko babagsakan na ako ng mga ilaw. Tumindig ang balahibo ko sa panibagong
tilian. Wala sa sariling dinaramdam ko ang tigas ng mesa at tinantiya kung paano
mapoprotektahan ang ulo ko sa oras na magtago ako sa ilalim.
"OhmiGod! Ohmigod! Anong name ng bokalista?"
Parang matitilapon ako sa labas sa nakakabingining sigaw ng babae sa likod ko.
Hindi ko alam kung laway o pawis na ba ang tumatalsik sa balat ko habang tumatalon
at sumisigaw sila ng mga kasama niya. Para silang mga kakatayin na baboy!
"Ay sorry, ate..."
Tipid na ngiti ang tugon ko sa babaeng tumama sa aking silya. Naghagikhikan ang mga
kasama niya. Iyan, ang lilikot kasi!
Wala nang bakanteng mga seats kaya nakatayo na lang ang mga bagong dating. At since
nauna ang banda kasama ako, nakapamili ako ng pwestong uupuan. Iyon nga lang,
nahaharangan ng mga nakatayo ang paningin naming nakaupo.
Kailangan lumapit ng ilang bouncers sa harap upang pigilan ang mga babaeng
nagwawala at pinapahaba ang mga braso para kay Dean. Pinasidahan nito ang buhok
bago kinuha ang acoustic guitar sa gilid ng mic stand.
Kita ko ang pag-iling ni Will na naghahanap ng magandang tono sa keyboard. Skylar
found delight watching Cashiel trying to steal the girls' attention away from their
vocalist. Tumawa na rin ako.
"Nakakapawis ang mga sigaw nila!"
Pamilyar sa akin ang babaeng pumapalakpak sa tabi ko. She's at my batch but I don't
know her. Ang alam ko lang masaya siyang walang pinapansin niisang babae si Wilmer.
Not just girls. Wala talaga siyang pinapansin!
"Shh..." Dean's attempt to calm the crowd. I see he's trying to be creepy and
authoritative but failed. What people think from what he did is actually sexy!
Dinikit niya ang daliri sa kanyang labi habang nang-aakit ang mga matang
binibendisyunan ng paningin ang bawat isa sa amin. Pati yata mga bouncer nanlambot
sa ginawa niya.
Tss. He really knows how to pull each and everyone's attention and making that
lasts until in your dreams. Sabihin man nilang hindi sila Metaphoricals na wala ang
bawat isa sa kanila, let's admit it, the crowd mostly wants the most eye-catching.
Not to mention na talented pa at malakas ang hatak.
"Shet! Anong pangalan mo kuya?" sigaw ng nasa likod.
Nag-crack ang salamin ng tenga ko at nagtalsikan ang mga tutuli.
Damn. He can make other people do illegal things without even having to will them.
Dapat makulong ka na, Dean! You're killing the girls here. Kinakatay na ang mga
'to!
I heard a girl somewhere at the back asked one of the staffs of the bar about Dean.
Mula roon ay binaha na siya ng mga tanong ng iba. School, age, address at kung may
girlfriend na ba raw. Napairap ako.
"Dean! Dean daw pangalan!"
"Dean ano? Iyong full name! Bilis!"
Hindi ko akalain na kaya nilang ma-obsess nang ganito. I've never been obsessed of
something my whole life. I could never imagine myself.
Maybe I am only worried investing on things deeply sa puntong ikukulong na ako
nito. It's terrifying for me. It scares me to be enclosed by this unknown where I
couldn't get myself out from.
The crowd is getting more out of hand so they decided to start playing the first
song. Marahang natawa si Dean at nagtagpo ang aming paningin. Ginawaran ko siya ng
nanunuksong ngisi.
That day he taught me how to play the drums was not the last. Hindi raw ako
matututo sa iisang session lang. Iyon pa lang naman ang natutunan ko. I still beat
like a rookie, though.
Nasasanay na ako sa mga panunukso niya. It's fun actually. Sa susunod ay sa guitars
na kami. And the look he's giving me right now tells me that I should watch his
hands play first before I learn.
Tss. Naghahamon pa ang kilay niya. Ang yabang talaga!
"I want to live forever, inside the nights and days..."
Unti-unting iniihip ang ingay nang magsimulang kumanta si Dean. Time stands still
as his sad and haunting voice echoed in every corner of the room and in the
narrowest arteries of the hearts of the audience.
Sa tingin ko'y ang iba sa mga narito ay hindi talaga sila kilala noong una. Nakiisa
lang sila sa nagwawala dahil sa kanilang mga itsura.
Until they heard his voice. Until they beheld them play the music...these poeple
would surely go home becoming a fan of the band and it wouldn't be because of their
looks anymore.
Dapat lang. Hindi lang naman si Dean ang may talento sa kanila. Wilmer,
surprisingly for me, does the keyboards very well kahit bass ang expertise niya.
Sky as always is rocking the drums and Cash is...Cashiel.
"I wanted to turn you on, my favorite song..."
I'm sitting here watching them, thinking how this setup differed from their
previous ones. They usually start with an upbeat track. Mabagal ang kantang ito
at...nakakapanghina. Wala nang niisang nagsalita pa at nalunod na sa kanila.
I want to witness how these people get entranced by the band kaya sinuyod ko ang
aking paningin. Nakatutok lahat sa kanila, may nakikita pa akong nakanganga. Every
view my eyes drank in punches a fist of pride in my chest. Ayoko nang isipin ang
kakaibang pakiramdam na ito.
Sa kabilang table ay may nagbulungan sabay tinuro ang stage. Tumango ang isa sa
kanila. They looked too formal to be in a bar. Naisip ko tuloy na may koneksyon
sila sa isang malaking kompanya. I can't help but think about their offers.
"I heard there's a tiff that happened backstage a while back." Nagsalita ang babae
sa tabi ko.
She may be an avid admirer of Wilmer, kita ko naman kung paano siya namangha sa
pagkanta ni Dean.
Nilingon niya ang pananahimik ko. Ngumiti siya sa aking pagtataka. Does she know
me? 'Cause I don't really know her.
"It's one against the three of them. Nilapitan sila ng talent agent ng isang sikat
na recording company. A three album offer daw. Tumanggi silang lahat maliban kay
Dean."
Nag-uunahan ang mga tanong sa utak ko tungkol sa nangyari at tungkol sa babaeng
'to.
"The guys and Sky wanted to finish school first before they want to involve
themselves fully into making their band extend to the wider audience."
"And Dean wanted it. He wants the band to get signed," pagtatapos ko nang
maunawaan ang tinutukoy niya.
Naging interesado sa akin ang kanyang pahayag at kinalimutan na ang pagtataka ko.
"Right away." Tumango siya. "Kaya naman daw silang hintayin ng kompanya. But Dean
wants to grab the gold pronto."
Nakikita ko ang sariling nakaupo na rito sa silya habang may nagaganap na pala sa
likod. Kung ano man ang nangyaring alitan sa banda kanina ay hindi nila iyon
pinahalata. The tiff is part of it. Hindi iyon maiiwasan.
Nadagdagan lang ang paghanga ko sa kanila. They can already afford to be
professionals at that age.
"I love you with a fire, ablazing till time's end..."
Dean's voice pulled my attention back to the stage. Sa pagdiin niya sa tono ay tila
ba pinaparinggan niya ako at dapat ibalik ko ang tuon sa kanila.
How can a guy as young as him sings with so much emotion? Parang may
pinanghuhugutan talaga. May gigil at intensidad at makikita mo iyon sa ekspresiyon
niya at mga hand gestures.
As though he's been through that same path whatever heartache the song evokes.
Nararamdaman natin ang bigat ng kanta sa paraan ng pagkakakanta nito. And Dean just
gave justice to the emotion. To the song.
Can we feel the hurt without actually going through the pain? Or maybe he felt
familiar to it that's why he can connect. And when he can connect with it, the
people do, too. We affect other people with what we do. Dean, the band...they
affected us with their passion.
Hindi ko maawat ang sariling kaliskisan ang nararamdaman niya base sa kanyang
ekspresiyon. I could tell that he feels too much when he's that vulnerable without
being actually vulnerable. If other people can't hurt him, the song would. He is
that connected and it opened a threshold of my interest.
I wonder how it feels...
"Excuse me ma'am, may nagpabigay po ng drinks sa inyo."
Dumapo ang mga mata ko sa nilapag na glass ng lalakeng server. It looks like a
lady's drink na may payong pa sa gilid.
"Sino?" tanong ko sa server.
May minuwestra ang palad niya sa 'di kalayuang table. There I saw a few guys...or
probably men drinking their beers. May isa roong nag-angat ng bote sa bibig niya at
nakatitig sa akin.
Tinaas niya ang bote na parang alam niyang siya ang hinahanap ko, and that is his
way of introduction to me.
Well...he's not that bad looking. He just creeps me out, though. Gusto kong isulat
ang salitang MINOR sa noo ko just in case.
"Holy shit! He really nailed that note right there! Kudos!"
Sa pagbabalik asikaso ng aking atensiyon sa stage ay nagpalakpakan na ang mga tao.
The people are chanting for an encore but Dean's nowhere to be found. Kumunot ang
noo ko habang hinahanap siya. Kita ko pa ang inosenteng pagkakamot ulo ni Cashiel.
Kusa ang pagikot ng ulo ko sa dakong may tumili. I instantly saw Dean on that table
talking to the guy who bought me a drink. I almost forgot about it.
Does he know him? Or those guys on the table? Ngunit habang tumatagal ay nag-zoom
in sa aking paningin ang nangyayari. Naglalabasan ang ugat sa leeg ni Dean. Nakita
ko pang dinuduro niya ang lalake.
Kinabahan na ako kaya mabilis ko siyang pinuntahan.
"You don't hit on my girl! You hear me?"
Mabilis ko siyang nilapitan pagkarinig ng halos pasigaw niyang boses. On instinct,
I held his arm to let him know my arrival. Halos bumitaw ako dahil sa init kalakip
ang pamamawis nito.
Nilingon niya ako dala ang walang pinagbago niyang matalim na tingin. It's like
he's blaming me for this, too!
I know he's too intense looking but I never thought he could still go further as to
triple that when angry. He really feels too much. Ramdam ko ang pagpipigil niyang
manuntok sa panginginig ng kanyang braso.
"S-sorry...I didn't know." Nauutal ang lalakeng nagbigay sa akin ng drinks kanina.
I could feel his regret as well as his sincerity.
Napailing ang mga kasama niya sa mesa, tila ba kinakahiya ang kanilang kaibigan.
Lima sila at ang tatlo roon ang ngumingisi. They seem to have one to many drinks
already.
"Well now you damn do," malamig at may rahas na usal ni Dean. "So you fuck off. No
trespassing on my property."
"Dean, ano ba!" Hinila ko na talaga siya. Ano bang pinagsasabi niya?
Nang hindi ako tinitignan ay umikot siya sabay huli sa aking kamay. Giniba namin
ang grupo ng mga kuryosong tao habang hinihila ako. Nagawa ko pang taliman ng
tingin ang isang babaeng nagnakaw ng haplos sa tiyan ni Dean bago ito tumili.
Umuna ako sa paglalakad at ako na itong humihila sa kanya nang matanaw ko ang
backstage. Sinandal ko siya sa pader. Hinihingal ko siyang tinitignan na unti-unti
nang pinakawalan ng talim na para sa lalake kanina.
"What was that, Dean?" mariin kong tanong. He knows what I'm talking about.
Hindi ako sigurado sa itatanong pero ramdam kong may dapat akong kainisan sa ginawa
niya kanina. Ramdam kong may ibig sabihin iyon. It's only him who could tell so he
better answer me!
"I don't like him," simpleng sabi niya, nasa bulsa ang parehong kamay. "I saw what
he did there, Ruth. I'm not happy."
"Wha—" Habang nagbubukas sara ang bibig ko'y nangangapa ako ng sasabihin. I don't
know if I should laugh or what. "Nagmagandang loob lang naman iyong tao. He's
giving me a drink."
"Giving you a drink!" bulalas niya. His frustration is very evident like a red
stain against a white cloth. "Alam mo ba kung anong ibig sabihin ng ginawa niya? He
wants you, Ruth! That motherfucker of an idiot is hitting on you!"
"But you don't have to say that I'm your girl because I'm not!"
Walang ibang reaksyon ang mukha niya maliban sa pagtataas kilay. Para bang
nakakatamad sa kanya ang mag-react. Pati paghila sa sarili paalis sa pagkakasandal
ay mukhang napipilitan lang siyang gawin.
Galing sa bulsa ay humugot siya ng sharpie pen. Kinagat niya ang takip upang
tanggalin. Nanatili ang takip sa kanyang bibig. His eyes never left mine.
Singhap sa gulat ang nagawa ko nang hinapit ng isang kamay niya ang aking baywang
saka inikot upang ako na ngayon ang isandal sa pader.
"A-anong gagawin mo?" kinakabahan kong tanong.
Sobrang seryoso ng mukha niya na hindi yata tatalab ang kahit anong patawa.
Humihingal ako habang papalapit ang mukha niya sa leeg ko.
"Dean..." I whimpered. Nilunok ko ang panunuyo ng aking lalamunan. Umaalon ang
tiyan ko't handa nang ilabas lahat ng nainom ko mula kanina.
Hinila niya ang neckline ng shirt ko. Nilulunod na ang ingay ng crowd at boses ni
Cash ng masidhing kaba. Handa na ang kamay kong itulak siya ngunit hindi bago
dumampi ang dulo ng sharpie sa ibabaw ng aking kaliwang dibdib.
Tahimik akong humihingal habang may sinusulat siya kung ano. Tikom ang aking bibig.
Tahimik kong tinititigan ang mukha niya habang nagsusulat. Nag-uumapaw pa rin ang
intensidad ngunit pumungay ang kanyang mga mata.
Nahagip ko ang papasok sanang staff na agad ring lumabas nang makita kami. Mariin
akong pumikit. Now what are they going to think about this?
Animo'y apoy ang nakakabinging kaba ko na mas sumiklab pa sa pagpakawala ng hangin
ni Dean. My skin burned. Tumigil siya nang lumunok ako, sa leeg ko siya tumutok
bago lumipad ang tingin niya sa aking mukha.
Tinulak ko ang karayom ng pakiramdam at agad nag-iwas. Dinungaw ko ang kanyang
sinulat.
Dean Cornelius Ortigoza the Fifth's girl.
"With my signature..." aniya habang ginagawa nga ang pirma sa ibabaw ng kanyang
pangalan.
What the hell?!
Nakahinga ako nang maluwang nang umatras siya. Tumunog ang pagbabalik takip niya sa
sharpie.
"Ayan, may angal ka pa? Ipapa-notaryo ko na 'to para maging legal," aniya at
pinasak ang sharpie pabalik sa kanyang bulsa.
Oh my God. This. Is. Crazy. This is so so mad! Hindi ko alam kung ano pa ang
iisipin sa kanya. Habang siya ay aliw na aliw sa pagkakalaglag ng panga ko. Hindi
malaman kung dahil sa gulat o mangha. You're a legend, Ortigoza!
Mabagal akong umiling. "You're crazy, Dean."
Sa pagngiti niya ay pinapaalalahanan ako nitong wala siyang pakialam sa sasabihin
ng iba. Damned if you do, damned if you don't! I don't know what comes after this.
He would give a zero fuck for sure.
There's nothing between us. But the way Dean acted, surely, there's something to
assume about us.
"I heard about what happened! Kalat na sa buong school!"
Talaga ngang may taga school na nakakita ng pangyayaring iyon sa bar. I can't even
talk to some of my guy classmates anymore dahil lalapit pa lang ako ay lumalayo na
sila. Parang ako ang tagahasik ng epidemya!
Naman...sa buong school? Pwede namang sa fourth year lang." Masahe ko sa aking ulo.
"Ano ba tingin mo kay Dean? Sa seniors lang sikat? Inday, kahit sa elementary may
lumalandi sa kanya," ani Erika habang ngumunguya ng bubblegum.
Kumulubot ang ilong ko. Ayaw ko nang isipin kung paano nila ginagawa iyon. I just
want to talk to Dean about this pero ano naman ang pag uusapan namin? The people
are already assuming things.
May iba nga akong nahahagip na parang may gagawin silang krimen sa akin mamayang
gabi. Tapang mo pa last week, Ruth. E, ngayon? Naduwag ka sa mga admirers ng na-
link sa 'yo! Iyan! Tapang-tapangan ka pa. Hindi na uubra ang spike mo.
"Simeon!"
Tinaliman ko ng tingin ang mga kaklase kong tinuturo ako bilang representative sa
Ms. Intrams. They do that every year pero palagi akong may excuse. Last year was
because I don't want to vie against my sister.
Nagsabayang sambit na sila sa apelido. They reminded me of freed apes in the zoo.
"Ms. Simeon?" May pinapahiwatig ang tinig ni Madam Guinito. She makes the decision,
it won't always be our classmates' choice. But her suggestive face is telling me
that she's agreeing with them.
Umiling ako. "I'd be playing for badminton, Madam."
Binalingan ko ang class secretary namin na siyang may lista sa kung anong mga laro
ang sinasalihan ng bawat estudiyante sa aming klase.
Siniko ako ni Erika at binulungan. "Sinadya mong mag try out para hindi ikaw ang
gawing representative noh."
"Ngayon mo lang na –gets?" bulong ko pabalik. Hindi ko man naisip ang sinasabi niya
pero sinabayan ko na lang.
Malakas niyang tinulak ang ulo ko. "Mautak ka rin, e."
Lihim akong napangiti habang pinagmamasdan ang bigong mukha ng aking mga kaklase.
Lumilinga linga ang iba sa kanila at naghanap ng may itsura.
"Erika, Madam!" Tinuro ko ang kaibigan kong pilit binababa ang aking kamay.
"Ruth!" angal niya.
Sumang ayon ang buong classroom kaya wala siyang nagawa lalo na't siya ang napiling
representative sa team namin. She topped the screening. Kailangan lang i-work out
ang lakad niya.
Halos hindi niya ako kausapin buong lunch.
"Ayaw mo? Matatanggal ang panga ni Kiefer sa ganda mo," pampalubang loob ko.
Hindi siya sumagot. Yet I know she's considering it. Kita ko ang ismid niyang isang
pahiwatig ng digmaan sa gitna ng pagngiti at pagnguso.
"Simeon."
Hindi ko pa nalingon ang nagmamay-ari ng baritonong iyon ay kaligkig nang
napasinghap si Erika sa tabi ko. Bigla kaming nahiyang kumain. Kahit yata anong
gawin niya ay nakakahiya kapag si Kiefer na ang kaharap.
"Sir," aking tugon saka tumikhim. Speaking english almost missed my mind lalo na't
officer ang kaharap namin.
Bokya sa emosyon ang mukha ng bunsong Ortigoza nang tinanguan ako saka may inabot
na libro. Hindi ko agad iyon napansing dala niya. It's my Filipino book Dean
borrowed yesterday.
"Where's Dean?" tanong ko pagkatanggap ng libro.
Binuksan ko ang pahina sa ni-lecture nila kahapon. Bumagsak ang kalamnan ko na
walang matagpuan niisang side note. I'm not used to this sudden change.
"He's absent for this afternoon."
Lumalim ang bagsak ng aking kalamnan. Halos hindi na tumalab ang ngipin kong
pinuhin ang ningunguya. Bakit siya absent?
Sa wari'y may hinihintay si Kiefer galing sa akin sa moda ng pagtitig niya. Alam
niya kung ano at gusto niyang itanong ko iyon. I didn't give him the satisfaction.
He should be leastwise interested, not curious.
Tumikhim ako at umayos ng tayo tanda ng pag-iiba ng usapan. If the people are
assuming, and his brother is one of those who do, ipakikita ko sa kanilang mali ang
iniisip nila tungkol sa amin ni Dean. And I should start from his brother.
"By the way, sir, Erika will be our representative for Ms. Intrams," nakangiti
kong pahayag.
"Oh yeah?" Tinaasan niya ako ng kilay.
Maigi akong tumango. Nilingon ko si Erika at halos bumigay ako ng tawa sa nakitang
pamumula ng buong mukha at leeg niya. Kung buhangin lang ang kanyang libro ay
nailibing na siya nang buhay!
"Don't you want to congratulate her?" Sutil ang aking ngiti at gustong lumabas.
Sasabog ka na, Erika!
Sinulyapan niya ang katabi ko na angat na ang kilay. Para bang hinahamon niya itong
manalo.
"Why should I congratulate her? She has to win first."
Tinalikuran na niya kami pagkatapos at tuloy tuloy na naglakad, ignoring the people
under him who made a time to stopped by just to salute.
Bigla akong tinulak ni Erika at hinila ulit upang ilublob lang ang mukha sa balikat
ko at doon tumili. Napangiwi ako sa higpit niyang kuyumos sa aking braso.
"Nape-pressue na ako, Ruth! Kailangan kong manalo!"
Kaya sa mga sumunod na araw ay malimit akong nag-iisa dahil mas kasama ni Erika ang
kapatid ko upang magpaturo ng tamang paglalakad. This is Sue's radius, so I'm out
of it.
Mangiyak-ngiyak kong sinubsob ang mukha sa aking Math book. Minadali ko talaga ang
pag-kain upang akitin ang mga numero para sa quiz mamaya. Kailangan kong bumawi sa
mga bagsak kong scores last week. Hindi ako sigurado kung kaya ko pang umatend sa
practice kapag babagsak ako rito.
May naramdaman akong presensiya sa harap ko. Kaunti lang ang ginawa kong pag-angat
ng ulo sapat upang makasilip.
Lalong tumangkad ang tingin ko kay Dean pagkatapos siya hindi makita ng ilang araw.
And now he's greeting me with an unreadable expression.
Tumamlay lalo ang tingin ko sa bag niya nang balewala niya lang itong nilapag sa
mesa saka hinila ang upuan sa tapat ko. Umusog siya at hinimlay ang mga braso sa
table at tinatapik ang mga daliri.
"Two days kang absent," puna ko. Four days. I haven't seen him for four days.
"You noticed?" Dikit ang labi niyang umangat. "You missed me?"
Binanat ko ang pagkukunot noo sa libro ko. "Wala nang mga side notes sa libro kaya
bumagsak ako sa quiz last week."
"Aww...talaga?" pekeng simpatiya niya. He knows I'm lying and is enjoying every
second of riding with it.
Inirapan ko siya habang humihikab. Hinilig ko ang aking ulo sa kamay ko habang
tamad na iniintindi ang equation na pinapaslang ang utak ko. If math is a language
from another country, I don't want to go to that country. Never!
Nahuli ko ang pagbaba ng tingin ni Dean sa parte ng dibdib kong sinulatan niya.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin ito natatanggal. Reminded by that night, para bang
naa-activate ang init sa aking dibdib sa tuwing tinititigan niya ang kanyang
sinulat doon.
Ngumisi siya pagkakitang bakat na bakat iyon sa manipis at puti kong uniform
blouse. The perv!
Bahagya ang tawa niyang inagaw ang libro ko upang iharap sa kanya. His brows met.
Marahan siyang lumabi nang dinaplisan ako ng tingin bago binalik sa pahina ang mga
mata.
"Bakit ka absent?" tanong ko habang pinapanood siyang may dinudukot sa kanyang bag.
Kita ko ang pag-angat ng labi niya. Oh yes Dean, I'm interested. Happy?
"Flu," maikling niyang tugon.
Hmp. Flu lang pala. I'm sure ginawa niyang excuse iyan para hindi makapasok sa
school.
Naglabas siya ng mga papel, inayos ang pagkakatupi ng mga ito bago nilapag sa harap
ko.
As if he's telling me something, kinuha ko ang mga iyon at sinuri isa-isa. They are
corrected papers. At bilang lang ang nakikita kong may isa o dalawang mali. What.
He perfected this?
"Saan mo kinopya 'to?" walang hiyang tanong ko.
Natawa siya. "Sila ang nangongopya sa akin."
Hindi sadyang umangat ang dalawang kilay ko.
"This, coming from the guy who doesn't meet the importance of education," umiiling
kong sabi, mangha pa rin sa nakikitang almost perfect scores niya. I. Can't.
Believe this!
Binabasa ko talaga muna ang kanyang pangalan upang kumpirmahin na sa kanya ang
papel. I just don't want to believe this!
"I may have hinted on it, but it's not really what I meant. The whole point there
is, I just don't like to go to school." Umusli ang ibabang labi niya saka nagkibit.
He dragged his eyes back to my book. "But I guess that's changed now," mahina
niyang dagdag.
Inayos ko ang pagkakapantay ng mga papel at kinawag sa kanya. "And why are you
showing me these corrected papers?"
Pumormal siya ng upo na hindi ko akalaing babagay din pala sa kanya. He has always
been laid back.
"My qualifications for me to teach you math."
Matagal ko siyang tinitigan, tinitimbang ang katotohanan sa malalalim at berde
niyang mga mata.
I wish hazel green is not the color of wrongs and lies but the hue of truths and
rights.
"Sigurado ka bang hindi mo 'to kinopya?"
Pinalaya ng ngipin niya ang ibabang labi at tumawa nang marahan. Why o why does his
roguish smile and arrogant face so damn attractive?
Bumitaw siya sa pagkakasandal sa silya. Nilapat niya ang palad sa mesa at tinulak
ang sarili palapit sa aking mukha. Pinaghandaan kong marinig ang mahina niyang
boses na magaspang at halos bumubulong.
"Hindi ako ganito ka confident na turuan ka Ruth kung kinopya ko lang iyan. Do you
think I would have the blue balls to teach you false information? Think again. I
don't want you to fail."
And I don't want to harm his ego through not believing him further, kaya nanirahan
ako sa paniniwala sa kanya. I'll take a bite at his offer. Kung papasa ako mamaya,
I'll pat myself on the back for taking the choice of trusting him.
"Saan ako uupo?" tanong ko.
Crooked smile. "Do you want to sit at my lap while I teach you?"
Hinampas ko siya ng mga corrected papers niya sa ulo.
"Ara—Ouch!" Mabilis siyang nakagpalit ng lenggwahe nang dumaan ang working scholar
na assistant ng librarian.
He's nursing his affected head. Ngumingisi pa rin. Sumasabay rin ang kilay niyang
mapagmataas!
"Ewan ko sa'yo Dean! Mababaliw ako sa'yo!" marahas kong bulong sa kanya saka binawi
ang libro ko. Padabog kong nilapag sa harap niya ang mga papel.
If he's not serious with his offer and is only here to make fun of me, then I'm
going to study alone!
"What is it, Ruth?" tahimik niyang tanong na halos hangin na lang itong binuga ng
gaspang sa kanyang tinig.
"Huh? Ano?" medyo iritado kong balik.
Napatitig ako sa namamangha niyang mukha na tuluyan na nitong nakalimutan ang
biruan kanina. Wala akong maramdamang hangin galing sa nakaawang niyang bibig.
I have never really seen Dean in awe of something. I never knew what pleases him.
Yes he laughs, but what makes him truly happy? What keeps him entertained?
"Mababaliw ka...sa 'kin?"
Hindi na ako nakaimik. Wala akong makapang mga salita upang baguhin ang paniniwala
niya sa sinabi ko.
Mabigat na hangin ang pinakawalan niya na tila ilang siglo na iyong nakakulong sa
kanyang baga. Hinampas niya ang mesa saka pabagsak na sumandal sa silya. Hindi pa
rin siya pinapakawalan ng mangha nang tumingala sa kisame. Pinapanood ko lang siya
at naweweirduhan sa kanyang kilos.
Bahagya siyang tumawa. Umiiling at parang hindi makapaniwala. Binasa ng dila niya
ang labing nakaawang.
"Sa lahat ng magiging sakit mo, iyang pagkabaliw mo sa 'kin ang ayaw kong may
lunas."
Nasapo ko na lang ang aking noo at nag-aalalang tinitigan ang mga numero sa libro.
Oh my God. This can't be...

[ 14 ELEVEN ]
-------------------------------

Tumayo ako at mabilis nagligpit ng mga gamit. Hindi ko tinitignan si Dean. I just
want to get out of here straightaway.
Umingit ang pinto sa likod kaya mas binilisan ko ang mga hakbang. I don't have to
look back. Sinisigawan ako ng pabango niya na nakasunod siya.
"Ruthzielle!" mahigpit niyang sambit.
Umiiling ako at dinoble pa ang bilis. Mainit ang lunchtime kaya umabuloy ito sa
pamumuo ng aking pawis. Sa matayog ng sikat ng araw ay tila binubulag ako sa mga
lugar na maaari kong pagtaguan.
Mabilis tumatakbo ang isip ko kung saan ako tutungo upang iwasan siya.
I don't need this with Dean. I don't want to do this with him if that's where he is
leading us. He's flirting with me and it's nature to him. If I flirt further back,
he's going to take a bite on it until he decides that he's done.
The last thing I want is to involve myself on things that won't offer me certainty.
Dean is an uncertainty. He's just going to offer me a vague future. I don't need
that for now. Heck! I will never need that! Ever!
Siguro nga ay wala akong naririnig na may pinopormahan siyang babae pero wala rin
naman akong naririnig na nauubusan siya. He entertains the girls who wooed and
chased after him! Hindi rin naman siya ang tipo na nakikita mong naghahabol. I can
never imagine him take the merry chase after some chick. Or grovel and weep over
her.
So this, him after me, is a blinding neon sign that points exit. Because Dean is
fire. I don't want to get totally burned just yet. Napaso na ako. Ayoko munang
masunog.
Sumabit ang hininga sa lalamunan ko sa pagkagat ng isang kamay sa aking braso.
Halos madapa ako nang kanyang hinatak papasok sa ilalim ng hagdan ng table tennis
court. Bago pa ako makapanlaban ay naisandal na niya ako sa pader.
Here we go again.
Nabalewala ko ang dumulas na strap ng aking bag. The fall created a thud against
the dusty floor. Kinulong na ako ng berdeng mga mata na tila lubid itong ginagapos
ako sa kinatatayuan.
"Why are you running away?" nagtambal ang gaspang at lalim sa kanyang boses.
Kahit hindi magmukhang galit si Dean ay mapapaisip ka pa rin kung lalapitan mo ba
siya o iiwasan. His looks could make you desperate for him. While his intensity
could make you hesitate to go near him.
How much more if this look he's giving me doesn't promise anything good?
Undoubtedly, he's really mad! Nanginig ang kilay niya at sa ilalim nito'y mga
matang sinasaksak ako ng patalim. God! I could cry blood.
"In case you don't know, Dean, I don't like the attention. Ipapaalala ko pa ba sa
'yong kahit ang atensiyon ay naaakit mo? Kaya kung sino mang gustong sumikat ay
lumalapit sa 'yo. But definitely, hindi ako isa sa mga iyon."
Tinitigan niya lang ako. I'd be a hypocrite if I say I didn't feel anything from
that even when he's not giving me any ounce of hope of gratifying me an answer.
Hindi ko alam kung narinig niya ba ang sinabi ko o hindi niya maintindihan.
Tumitibok ang pag-asa kong magsalita siya.
"You're stripping me away from my social life," patuloy ko nang hindi siya
magsalita, inaasahang mapapaatras ko siya pero hangin lang ang duminig sa hiling
kong iyon.
Inangat niya ang isang braso upang isandal sa gilid ng aking ulo. Ang mga daliri
niya ay banayad na humahaplos sa hibla ng buhok ko salungat sa pinapakita niyang
galit ngayon. Para itong nanunuya sa frustration ko!
"Most of them hate me at hindi ko alam kung anong mali sa pagkakaibigan natin. The
rumor mill says that it started from your mad stunt in the bar and they chose to
live with that. My guy classmates are avoiding me like a plaque! Hindi ko
maintindihan! My girl classmates are...still...well, don't like me."
Naririnig ko ang sariling nagra-rap sa bilis kong magsalita. Nautal lang ako sa
huli. I don't want to stop talking for I don't want to focus on the way he stares.
And believe me, being jailed by those hazel greens that remind me of green lawns
and trees sounds tempting, but that could also mean treading on dangerous waters.
Those eyes could offer me a paradise but would it be safe?
Iniwas ko ang aking ulo ngunit hinila niya ang hibla ng buhok kong pinaglalaruan
niya. Nataliman ko siya ng tingin sa kanyang ginawa!
"Bakit ka nag-aalalang iniiwasan ka nila? I'm here, Ruth. Buo ang atensiyon ko sa
'yo. You don't need those bunch of losers," mababa ngunit marahas, at may
sarkastiko niyang sabi.
Pinanliitan ko siya ng mata. How dare he...
Tumagilid ang ulo niya at naningkit ang mga mata, tila tinurukan siya ng isang
realisasiyon.
"And Ruth...sino bang may sabing magkaibigan tayo? Pagkakaibigan...natin?" pagak
siyang tumawa at may gaspang. "That's all kinds of utter bullshit."
Masyado akong nasaktan sa sinabi niya na hindi ko kayang hindi ito iparinig sa
aking pagsinghap. Ang karayom ng insulto ay ginawang bahay bakasyunan ang dibdib
ko.
He curled the strands of my hair with his fingers. Doon siya nakatingin.
"I've been linked with several girls...dalawa lang iyan. It's either a fling or a
serious relationship." Tumigil siya at tinutukan ako.
Ang seryoso niyang tingin ay binabalaan akong ito rin ang magiging tono ng
pananalita niya.
"Where you think do you belong, Ruth?"
Pinagdikit kong mabuti ang aking bibig. Ayokong magsalita sa sobrang lapit ng
kanyang mukha na naging kulungan na ito sa akin. And I know very well that any
reaction from me would be a feeder to his taunts.
But I have to speak so I did.
"I don't want to be a fling."
"Exactly. I don't want to put you there either. So where you think do you belong?"
Alam niya kung saan. At alam ko ang ginagawa niya. He wants me to acknowledge it.
The fucker!
"Not on the fling." Sumisikip na ang dibdib ko.
"That leaves you where?" Sinunod niya ang pag-angat ng kaliwang kilay.
Tangina. Nanunuya pa!
"A serious relationship." Naririnig ko ang sariling sumusuko.
Inatras niya ang sarili at arogante akong dinungaw. Arms still on the wall. Fingers
still interlaced with my hair locks.
"I rest my case," he said with sheer confidence.
He looks so satisfied it hurts. Iyong tipong pwede na siyang maglatag ng banig sa
sahig at humiga at chill akong panoorin na nahihirapang gumawa ng desisiyon!
I can't let this motherfucker win! At kung mas ipakikita ko lang ang paghihimagsik
ko ay karagdagang kapangyarihan iyon sa kanya.
Speak softly and carry a big stick, Ruth. Sometimes you really have to escape from
your comfort zone. Hindi pwedeng wala siyang kahinaan. That's what I'm going to
find out. Let's see while I go soft as I say...
"We're not in a relationship, Dean. And the way you behave was like you want people
to think of something about us. You're giving them reasons to assume—"
"That's because I want them to assume! I want you to assume something about this,
too! And here, right here..." Tinuro niya ang dibdib ko na pinagsulatan niya ng
kanyang marka. "This is my goddamn confession, Ruth!"
May diin ang bawat pantig sa huli niyang sinabi na kaya ako nitong itulak isang
hakbang bawat bigkas. Ang parte ng balat kong mariin niyang tinuro ay nag-iwan ng
mainit na bakas tila pinaso ito ng apoy.
Hindi ko na matikom ang bibig ko sa gulat. Pakiramdam ko pinatid niya ako upang
matauhan.
"Doon na lang, baka meron tayong makita."
Walang nagbitaw ng tingin kahit ginambala na kami ng mga boses at yapak sa taas.
We listened while alerting ourselves. Baka kasi dito pa sila mapadpad. That thought
alone made panic found its footing in my chest. Hindi ko masabing ganoon ang
nararamdaman ni Dean.
His lips pressed thinner. Nakikita ko kung gaano niya tinitiyak na walang tatakas
ni munting ingay sa bibig niya. Kanyang inangat ang isang kamay upang idiin ang
hinlalaki sa labi ko.
"What are you doing there, students?" The assistant principal's squeaky voice
filled the air.
Napapikit ako nang mariin. Given our location, which by the way ay puno ng alikabok
at mga lumang kahon, gumitgit na ang pawis sa likod at aking sentido ngunit mas
nanaig sa akin ang pakiramdam ng daliring nakadiin sa labi ko.
"We're looking for something, Miss."
My eyes stay connected to Dean's. Ganoon rin siya sa akin. Bakit ba kasi napadpad
ang assistant prinicipal dito? Dapat sa office lang siya!
Hinila ko ang uniform ni Dean at sinubukang makipag usap sa mga mata niya. I wanted
to talk but doing so would win us tickets to trouble.
Ngumisi ang kumag. Tuluyan ko nang nakalimutan na amuhin ang ego niya kesa ang
kontrahin ito.
"Where's the thrill in not doing something that could get us caught?" magaspang at
patuya niyang bulong saka siya tumawa.
Tinago ko ang kiliting nagpangyari sa aking tiyan sa nanenermon kong mukha. Hindi
binitawan ng daliri niya ang labi ko nang bahagya siyang yumuko upang kunin ang bag
kong nahulog sa aking paanan.
"But that's not the point here..." aniya sabay suot ng strap. Sinisermonan na sa
labas ang mga naligaw na estudiyante.
"Kung sa tingin mo pinahiram mo lang sa akin ang atensiyon mo. Sabihin ko sa 'yo,
inangkin ko na iyon, Ruth."
Walang araw na hindi pinaparanas sa akin ni Dean ang kanyang huling salita. Na tila
ba isa iyong pangako o di kaya ay banta.
That's how Dean's intention started to surface and solidify. At habang malimit ko
siyang nakakasama ay unti-unti ko rin siyang nakikilala.
He's not the back out type. He knows what he wants and if he wanted something, he's
going to get it pronto. Hindi siya nag-aalinlangan. He doesn't procrastinate on his
chances.
And when he wants to do something, he's going to do it with his all. Nakikita ko
iyon sa tuwing tumutugtog sila.
Sa mga dumaang araw ay hindi na ako kailangang pilitin na manood sa mga gigs nila
dahil kusa ko nang iniimbitahan ang sarili ko. Who could blame me? They are that
great!
Pinaigting man niyon ang spekulasyon ng mga tao, pwede namang sabihin na pumupunta
ako hindi dahil sa kanilang bokalista kung 'di para sa banda. Hard to believe,
right? But explaining is pretty exhausting so I won't bother. A slice of assumption
has already been done which created a blood of rumor.
Like trust, it can never be fixed. Hindi na mababali ang pinapaniwalaan nila. So
bakit ko pa papagurin ang sarili kong mag-explain? It's as if they'd listen.
Inupuan ko ang bakanteng silya sa tabi ng bintana habang nasa canteen ang may-ari.
Nagpakasasa ang mga guro namin ngayon na bahain kami sa quiz dahil isang gapang na
lang ang Intrams.
"Psst oi! Nandiyan crush mo." Sa sobrang excited ay nakalimutan na nitong mag-
Ingles.
"Okay na ba ang buhok ko? Iyong lipstick, lumagpas ba? My gosh he's coming!"
Galing hagikhikan ay nagtikhiman sila.
If I wasn't being aware of it before, I get to always expect it now. Na kung saan
maraming nag-iingay na babae ay nandoon din si Dean. Tinatawag ang pangalan niya,
binabati siya pero mali naman ang araw na imbes hapon na ay good morning pa rin.
Seriously, Ano ba ang time zone nila?
Gumaan ang ulo ko nang masamyuhan ang pamilyar na amoy. Biglang tumunog ang tiyan
ko na parang gutom ito sa kanyang pabango. Tinakpan ng bulto niya ang liwanag sa
labas at sinisilong ako ng kanyang anino.
Tumama ang relo niya sa grates ng bintana nang sinuot ang kamay upang maiabot ang
libro. Dahil sanay na sa ganitong set up na hiraman ay wala nang palitan ng 'Thank
you' at' you're welcome'. Sa simula lang iyan.
Tahimik siyang tumungo sa ledge saka humilig. Nakaharap siya rito kaya kita ko ang
hawak niyang black ballpen. Oh well, that's an essential for him not just inside
the school.
Binuksan ko ang kabanatang alam kong nilalagyan niya palagi ng side notes. May
nahagip akong ligaw na mga salita.
'Turn to the last page.'
Kumunot ang noo ko sa nabasa bago ito dinala sa labas. Kalmado siyang nakatingin sa
akin na parang nanonood lang ng tv sa sala.
I turned to the last page. Nagningning sa paningin ko ang itim at manipis na sulat
kamay. All caps.
'You look beautiful with your hair today.'
Wala sa sariling hinaplos ko ang aking buhok na nakalugay at may manipis na
headband. Pakiramdam ko ang special ng buhok ko ngayon. I should use that brand of
conditioner more often.
Saglit ko siyang sinulyapan at naapuhap ang pagngisi niya. Umakyat ang ebidensiya
ng hiya sa aking mukha! Sinikop ko ang buhok ko sa kanang balikat upang maitago
nito ang aking pisngi. Damn!
'Ngayon mo lang pansin?'
Nag-angat ako at nilabas ang libro. Tinaasan niya lang ako ng kilay at tinungo ang
ulo, tahimik na sinasabi na ako ang lumapit sa kanya. Aba! Nagpapakahari ka naman
yata masyado, Cornelius!
Dumaan iyong lalakeng may kakambal sa kabilang section. Siya lang ang pamilyar sa
akin sa lahat ng mga dumadaan kaya siya lang din ang tinawag ko. My guy classmates
are stilll avoiding me.
"Psst, Twin!" wala akong maisip na itawag. Guwaping? Pogi?
Ang maamo niyang mga mata ay bumaling sa akin. Inabot ko sa kanya ang libro.
"Kindly, please..." Ninguso ko si Dean.
Balewala niyang kinuha ang libro at inabot kay Dean saka tahimik na umalis. Kita ko
kung paano niya ito sinundan ng tingin gamit ng matalim niyang mga mata.
Pinakitaan niya ako ng kanyang simangot bago binuksan ang libro. Gumaan ang mukha
niya sa nabasa. He licked his lower lip before biting on it. Patuloy niya itong
kinakagat habang nagsusulat. Kita ko kung paano umangat ang gilid ng labi niya sa
kalagitnaan ng ginagawa.
Nag-iwas ako nang makitang papatapos na siya. Pumalumbaba ako at kahit anong
ginuguhit sa papel gamit ang aking black G-tech. Imbes na ang mag-review, walang
ibang nanunungkulan sa isip at diwa ko kung 'di ang pagbabalik ng libro para sa
mga sulat niya.
Nabigla ako sa biglang bagsak ng aklat sa aking mesa. Padabog na naglakad ang
babaeng gumawa niyon. Dean was oblivious to what that haughty girl did who I'm sure
wears insecurity like a uniform.
'Nope. Ngayon ko lang nasabi. Wala naman talaga akong hindi napapansin sa 'yo.'
Nilingon ko ulit siya sa labas. Tinutusok nito ang dulo ng ballpen sa kanyang
labi. Tinaasan niya ako ng kilay at tinuro ng nguso niya ang libro ko.
Sinilip ko ang mga maaaring dumaan sa hallway. Mga babae ang paparating,
nagtatawanan, nagtikhiman at nagsipasidahan sa kanilang mga buhok pagkakita nila
kay Dean sa harap ng classroom namin.
Ayaw ko nang makaabala ng mga posibleng nagkakagusto sa kanya.
'Nakakaabala tayo sa iba. You just text whatever you want to say.'
Which made me think...bakit ito ang ginagawa namin? Eh kung mag-usap nalang kaya
kami? We're just complicating having a conversation like a pro!
Hinintay ko talagang dumaan iyong nerd naming classmate na mabait para maisuyo ang
libro. Kinunutan ko ng noo si Dean pagkakitang may nakasulat pa rin sa last page.
'How could I txt u? I don't have your number.'
Huminga ako nang malalim. Last na talaga 'to.
Niligpit ko ang libro at nagpunit sa papel ng notebook ko. Doon ko sinulat ang
aking cellphone number. Pinasuyo ko ulit ang note sa kaklase kong mabait.
Tumunog na ang bell hudyat ng panibagong klase. Bago pa ako makabalik sa aking
upuan ay nag-vibrate ang cellphone ko sa aking bulsa. Bumaling ako sa labas upang
madatnang wala na si Dean sa ledge.
Binasa ko ang mensahe habang papaupo sa aking armchair.
Unknown:You look beautiful with your hair like that.
Nganga akong bumaling sa labas kahit alam kong wala nang Dean na madadatnan. But
hell! Why can I still see him smirking over my reaction? Nakikita ko siya sa isip
kong maligayang umuupo sa silya niya at malademonyong humalakhak!
Abala na ang pintuan para sa mga kaklase kong nagsipasukan. Umingay ang mga silya
sa pag-upo nila pati na ang ingay ng mga chichirya at pagnguya. I'm busy here
myself.
Ako:Inulit mo lang sinabi mo.
In-edit ko ang information ng numero. Kaya nang muling nag-vibrate ito ay bumungad
ang kanyang pangalan.
Dean:That was the note form. This time, I said it in text form. And I am just about
to say it to you in person. I don't mind repeating it Ruth. I'd abuse the repeat
button in reckless abandon.
Tinakpan ko ang umiinit kong mukha. Lumangoy ang init sa mga braso ko at
nagpanganak ng pawis sa likod at batok. Pinaypayan ko ang aking sarili. I am about
to hyperventilate, dammit!
"Huy! Okay ka lang? Para kang nilublob sa dugo!" Dumating si Erika na amoy alcohol
at baby cologne.
Umiling lang ako at tumayo upang batiin ang aming guro na agad kaming pinaupo upang
maghanda ng one fourth sheet. We're going to have a pre-test. Hindi na ako sumali
sa pag-angal ng mga kaklase ko dahil gusto nang makatipa ng reply.
Ako:Ang landi mo, Dean.
"Put down everything except your pen and paper," ani ng guro namin sa Physics.
Siniksik ko ang aking upuan sa likod ng silyang kaharap ko upang ilihim ang
pagdungaw sa panibagng text ni Dean. Napakagat labi akong lumingon sa gilid,
desperadang hiramin kay Erika ang libro niyang may butas.
Now I know the importance of that thing. In desperate times, hindi mo na maiisip na
sayang ito, basta lang napapakinabangan mo.
Dean:Lunch and pedicab together? ;)
Biningi ako ng kabog sa dibdib ko. Short verses but I know what he's talking about.
Ako:I'm always with Erika. At may carpool ako.
Nag-angat ako ng ulo pagkatapos mag-reply at halos lisanin ako ng aking kaluluwa
nang magkatitigan kami ni teacher. Niyakap ako ng lamig.
Halleluiah for instinct! Tinatama ko ang ballpen sa aking labi bilang pagsalba sa
sarili. Uminit ang mukha ko nang maalalang ginawa ito ni Dean kanina.
Frustrated akong napabuntong hininga sa panibagong text. Pumasok ba si Dean sa
klase niya? Ang bilis niyang makapag-reply! Oh come on, Ruth! He's probably cutting
classes now.
Dean:I'll make my brother eat with her.
"Psst, what's that?"
Bahagya kong nilingon si Erika na nagtataka na si kinikilos ko. Walang panama ang
hangin ng wall fan sa aking dako upang makalma ako.
"I will only repeat the question twice."
Hindi ko na nasagot ang kaibigan ko't bumaling sa harap. Hindi ko na nasundan ang
question number one!
I left the number one blank. Hindi na sana ako magre-reply ngunit tinutukso ako
nang paulit-ulit na pag-vibrate ng aking cellphone. Sadya nitong kinukuryente ang
binti ko.
Ako:I can't abandon my friend for you.
Ngumingiti kong sinagot ang tatlong magkakasunod na questions. Muntik ko na ngang
makalimutan dahil akala ko nag-vibrate muli ang cellphone. It's just probably my
expectation mocking me.
Dean:Oh I'm sure she likes to be abandoned knowing she'd be with my brother.
Ako:Savage! No. Your brother's shunning girls like they could cause his death.
Masasaktan lang ang kaibigan ko.
Pinaabot ko hanggang checking ng mga papel bago ko tinignan ang naging reply niya.
Ang dami pang segway dahil pinapaliwanag pa ang ibang dahilan kung bakit ganito ang
tamang answer. My stomache's in knots. Tumatambol na rin ang paa ko sa sahig.
Erika's giving me weird looks.
Dean::( Please.
Natagpuan ko ang sariling ngumunguso. O nagsa-sad face tulad ng naging emoticon
niya. Eww, Ruth! You did? Yeah, I did!
Nag counter clockwise upang maibalik ang mga papel sa may-ari. Tumitili si Erika sa
gilid ko dahil nakapasa siya sa pre-test for the first time.
At nang makita ko ang pasado kong score...
Ako:Okay.

[ 15 TWELVE ]
-------------------------------

Maaga ang isinagawang parade sa school bilang pagsisimula ng Intramurals.

Nangunguna sa bawat linya ng mga antas ang mga representative sa Mr. and Ms.
Intrams kaya hindi kami magkasama ni Erika. Nasa likod niya kaming mga manlalaro.
"Where is Ms. Saison? She should be here and his escort!"
Matayog na ang sikat ng araw. Bored kong pinapanood ang guro na nasira na ang mukha
sa kakahanap sa kanilang muse. Maingay ang mga kaklase ko samantalang wala akong
makausap. Hindi ako mabait kapag inaantok at nababanas na rin ako sa panay kong
paghikab.
Hindi pa man nagsisimula ay iniisip ko na ang pagtatapos ng parade at didiretso ako
sa canteen. Sumusungkit sa ilong ko ang amoy ng putahe sa loob. I should have that
fried chicken once this parade ends!
"Tingin ka sa likod." Ang maarte kong kaklase sa likod ang nagsalita. Nag-aabang na
ang tenga ko sa kasunod.
"Anong meron?"
"Basta..."
Kumunot ang noo ko habang nakikinig. Sinundan iyon ng halikhik ng mga babaeng
kahanay nila. Pinaramdam sa akin ang pag-alon ng crowd sa pag-anod sa akin nito.
"Usog ka rito, bilis! Para diyan siya."
"Hindi naman siya sa akin tatabi!" May nasungkit akong ampalaya sa boses ng isa
kong kaklase.
Suki na ng ilong ko ang mamahaling pabango na pagmamay-ari ng bultong tumabi sa
akin. Lahat ng antok na namugad sa diwa ko ay tila nagsiliparang mga ibon na takot
sa apoy ng kamay'ng kumukulong sa aking mga daliri.
"Dean," I acknowledged.
Saglit siyang ngumiwi habang nagdadampi ng checkered hanky sa sentido at leeg.
Medyo basa pa ang sandy brown niyang buhok na kahit saan tumuturo ang dulong hibla.
Kinusot niya lang yata ng tuwalya iyan at hindi na nag-abalang magsuklay.
"Naligaw ka yata, Ortigoza?" ani ng kaklase kong player ng volleyball boys.
"Hindi, ah." Bahagya siyang ngumuso at inikot ang takip ng mineral water. Pinanood
ko siyang umiinom.
Naninibago akong makita siya na naka red Intrams t-shirt. The color suits him hot
in his tan skin. Hindi mawawala ang itim niyang hikaw, at mula roon pinalaya ko ang
sariling bakasin ang nakakatabas na linya ng kanyang panga.
Four to five years from now, that killer jaw could drive more women into madness.
Stabbing you straight to your gut with heat and vehemence. At nang gumalaw ito,
nagfa-fangirl ang tiyan at dibdib ko sa paghuhurimentado! Not to mention that mole
above his jawline.
I've never been in awe of a mole before. Weird how I almost consider it as my new
fetish.
"Fifty people," buntong hininga niya habang binabalik ang takip. "Ganoon karaming
tao ang pinagtanungan ko sa 'yo. I should shower you with my perfume next time nang
maamoy ko kung saan ka sumusuot at mahanap agad kita."
Inabot niya sa akin ang mineral bottle. "Water?"
Kinuha ko ang tubig. "You're not supposed to be here, Dean. Nandoon iyong red
team."
Tinanaw ko ang grupo ng mga nakapula at ang class president nilang nagchi-check ng
attendance. Humaba ang leeg ni Wilmer na nakatingin dito. I don't understand that
look of disappointment nang ito'y umiling.
Hinila ako ng tunog ng zipper nang binuksan ni Dean ang matamlay niyang bag.
Nagkapit-bisig ang mga kilay ko pagkakita sa nilabas niyang orange intrams shirt na
siyang suot ko ngayon since magkaiba kami ng section. Magkalaban din ang aming
team.
Though, I'm not sure right now. Paano siya nakabili ng orange team shirt? He didn't
just buy that in their class! Or in our class!
Binaba niya ang bag sa paanan. Hinubad niya ang kanyang red shirt sanhi kung bakit
piniling magpakulong ng mga salita sa lalamunan ko.
Because like seeing Medusa, the words might turn to stone. Hirap na nga akong
makalunok ngayon.
"Hala shit." Nagsinghapan ang mga nasa likod ko. May sumipol pa.
Sa harap ay nangalabit iyong isang babae at ninguso si Dean. Nag-domino effect ang
pagtama ng pula sa kanilang mga mukha.
I've always thought of Dean as lean and slim. Pero hindi ko naman akalaing sa likod
pala ng uniform at ilang kasuotan niya'y isang likha na dapat niyang ipagmayabang.
I believe in God even more seeing Dean topless.
"Respeto naman, Dean. Wala kaming abs!" sigaw ng kung sino. Hula ko ay sa blue
team.
Ngumisi siya habang iniipit sa pagitan ng baba at dibdib ang dulo ng hinubad na
shirt. He's folding it properly. Dinilaan pa niya ang kanyang upper lip tanda ng
concentration.
Sinilid niya ang red shirt sa bag pagkatapos ay sinuot ang orange shirt. Buong
magdamag ay nakatunganga lang ako sa kanyang ginagawa. Like his act is the one
hypnotizing me to marvel at every little thing Dean does!
Nanumbalik ang hawak niya sa kamay ko. Suot ko pa rin ang pagkamangha.
"Mr. Ortigoza, go to your designated line!" Tawag pansin ng aming adviser. She's
our English teacher. Sa buo nitong boses ay mapapatuwid ka na lang ng upo at tayo.
Umawang ang bibig ni Dean at swabeng hinila ang harap ng shirt sa parte ng dibdib.
"Orange team all the way, Madam!"
Pinagtitinginan kami ng ibang team sa hiyawang sumabog pagkatapos iyong sabihin ni
Dean. Lalo na sa red! Humiyaw rin ang iba na inaakala yatang may cheering
competition.
Umiling ang guro at binalikan ang pagmando sa ibang pasaway na estudiyante.
"Hi classmates..." Dean greeted. Maarteng hagikhik ang naisukli sa kanya.
I rolled my eyes heavenward. Hindi ako tumingin at baka matamaan lang sila sa
pagpukpok ko ng pang-iirap, mabawasan pa ang kaligayahan nila.
"Jealousy, turning saints into the sea..." kumanta si Dean at may tumulak sa aking
dukutin doon ang kanyang panunuya.
"I'm not jealous!" Nilingon ko pa talaga siya upang ipaalam iyon.
Kinalas ko ang aking kamay upang makahalukiphip sabay baling sa harap. It's just so
inappropriate that he's with me but all the damn while entertaining other girls.
He's such a flirt!
Umawang ang bibig niya sa bahagyang gulat.
"Kumakanta lang ako, Ruth," inosente niyang katwiran.
Inipit niya ang kanyang bibig. Sa sobrang ipit nito'y masasabi mong may pinipigilan
siya. Ang mga mata niya ay hindi ko alam kung inaantok pa ba o nang-aakit na. In
his Caucasian skin, madaling mahalata ang pamumula ng kanyang mukha na gumapang
hanggang leeg.
Nalusaw ang talim sa mukha ko kasabay ang pagsakmal ng kawalan nang binitawan niya
ang aking kamay. Ngunit napunan ng kalabisan nang pinulupot niya ito sa aking
baywang.
"There's nothing to be jealous about, sugar. I'm all yours." The rasp in his voice
scattered along with the words. At binuga niya ang bulong na iyon sa aking tenga!
Sabayang buntong hininga ang narinig ko sa likod animo'y iisa lang ang nagkontrol
sa mga baga nila. Hindi ko mapigilang mahawa at napahinga na rin nang malalim.
Muntik pa akong humilig sa kanya.
This is just the start. One pull from him and I'm already at the verge of the
cliff. Hindi man lang ako nakakambyo. Walang kasiguraduhan kung hanggang kailan
maghihintay si Dean sa dulo. Malay natin, baka bigla na lang siyang tumakbo sa oras
na mahulog na ako.
I have never doubted this much. Kasi noon, alam ko naman kasing ako ang unang
kumakalas kaya ayos lang na tumalon sa sitwasyon. I am sure myself. I have already
taken stock before diving into the risk. It's never really a risk but more of like
an endeavour, a billow of feelings brought about by juvenility and puberty.
Pero kay Dean, hindi ko alam. It scares me to have already envisioned a future
every damn time I thought about him. Hindi naman ako mangangamba nang ganito kung
hindi ko iniisip ang kasiguraduhan na magseseryoso siya sa akin. It has something
to do with Dean being a flirt and playful, so one would abruptly think that this is
just a silly game to him.
Unless I am the exception, but I'm not really sure. Ewan ko, I need assurance in
this.
Fear is truly a prison cell that locks us up to attain freedom. I jailed myself,
along with the steel grates of refrainment, incertitude and reluctance. Courage is
the master key. I still have yet to find it within me.
Mahirap siklupin ang tapang kung ikaw na mismo ay iniisip na ang pagsuko.
We may claim that we are brave, but let's admit, may kinakatukan pa rin tayo. We
can't always be brave about everything. There will always be this one particularity
that we fear.
Siguro katulad ng nakaugalian ay magpapadala na lang din muna ako sa agos ng aking
kabataan. I may have not found that strength yet, but maybe in my aimless strolls I
would be able to find it.
Isn't it like that? Na nakikita ang hindi hinahanap kung hindi mo ito hahanapin? I
guess I'll try that.
Hindi inaalis ni Dean ang kamay niya sa baywang ko sa buong parade. Nagpaigting
lang ito sa mga ugong-ugong patungkol sa amin na nagsimula noong una kaming sabay
kumain ng lunch sa canteen.
"Pakainin mo nang maayos, ha? Maglalaro pa iyan!" bilin ni Erika at dinuduro pa ang
matangkad na si Dean.
Tama lang ang height ni Erika. But with her petite body, she looks so tiny against
Dean's towering height, kaya naaaliw ako. Para siyang fairy na tinanggalan ng
pakpak at si Dean ang pinagbibintangan niya.
Natawa si Dean at inayos ang strap ng bag kong suot niya sa kanyang balikat. Yeah,
he's wearing my cream-colored Coach bag.
"Nako! Pasalamat ka't crush ko ang kapatid mo kung 'di ay hindi mo masosolo ang
kaibigan ko! Magiging pangatlong gulong ako sa inyo!"
"Anong gusto mong ipabili, Erika? Ibibili kita," nakangising anyaya ni Dean,
nanunukso at kinawag ang kilay niyang mapagmataas. "Wait, tatawagan ko pala si Kai
para sabay na kayong mag-lunch." Sabay akmang dukot sa phone niya.
Umirap ang kaibigan ko. "Hindi ako tumatanggap ng suhol, Dean! Nako, diyan na nga
kayo." Kumaway siya sabay talikod upang makiisa sa grupong naging classmates namin
last year.
Walang minuto na hindi pinaparamdaman sa akin na hindi ako pinag-uusapan. The looks
—from Dean's admirers of course—are giving me, ay parang literal nilang kinakagat
ang balat ko. I can't afford to stare at those people's eyes for more than a
second.
Sa isang iglap pakiramdam ko ay pinagtutulungan akong matalo at gibain ang bakod na
tinatayo ko. But I am slowy learning on how to not care what other people say.
Yeah, I'm still learning.
Tanaw ko ang mga babae sa pila na nagsisikuhan at pinapanood si Dean na nilalagay
sa tray ang mga pagkain. They stared at what he's doing like it's the hottest thing
in the world.
Ang walang malay na si Dean katawanan pa iyong lalakeng tindero na nag abot sa
kanya ng mga ulam at cups of rice.
I watched his broad shoulders move. At hindi ko alam kung bakit sa kaliit-liitang
detalye gaya ng brown leather bracelet niya sa palapulsuhan at itim niyang relo ay
nakakamangha para sa akin. At hindi man kasing tuwid ang tindig niya kay Kiefer, ay
parang kay hirap nang huminga.
Sa pag-ikot niya papaalis sa counter ay nahuli niya ang tatlong babaeng diyos ang
tingin sa kanya. Tamad na kawag sa kilay ang ginawang pagpansin at nagtungo na
pabalik sa aming mesa.
I'm bothered. Hindi niya dapat pinapansin lahat ng nakatingin sa kanya. He's too
friendly it's irritating!
Kulang na lang ay bumubulang bibig at masasabi kong kinokumbulsiyon ang mga babae
sa pagbigay atensiyon sa kanila ni Dean. Hindi ko sila tinatantanan hangga't hindi
nila tinatagpo ang aking tingin.
"Anong meron doon?" Nabigla ako't hindi nakita na nakabalik na pala si Dean.
Ninguso niya ang counter. "May gusto ka pa bang ipabili?"
Tinignan ko ang mga binili niyang ulam para sa amin. Chopsuey, beefsteak, meatballs
at kumuha pa talaga siya ng leche flan. Siya ba kakain niyan? It's sweet, it could
affect his voice.
Umiling ako. I'm fine with what he ordered.
Binalikan ko ulit ang counter at naroon pa ang tatlong kitikiti. Kay Dean sila
nakatutok at nang mabaling sa akin, mas nanliit ang mga mata ko. Mukha silang
nagulat. Napatalon pa iyong isa bago tumalikod.
Inusog ni Dean ang kanyang upuan sa akin. Nilagay niya ang braso sa sandalan ng
silya ko.
"Tinititigan mo ba si kuya Gardo? Iyong tindero?" Gulat niya akong binalingan.
"May asawa na iyon, Ruth!" halos paghihisterya niya.
Bahagya akong natawa. Ewan ko kung nagbibiro siya o exagerrated lang talaga siyang
mag-isip.
"Wala...akala ko lang kasi..." Kinuha ko na ang mga pagkain at may nilagay rin sa
harap niya. Maglalagay na sana ako ng mga kubyertos ngunit nailagay na niya pala.
"Anong akala?" Halata sa boses niya na wala siyang maintindihan.
"Wala ka talagang napapansin?"
Tinignan ko ang reasyon niya bago nag-isang suyod sa paligid. May iba na sa amin
nakatingin. Parang may shooting sa pwesto namin at kami ang ginawang bida ng
direktor.
"Ikaw, napapansin ko."
"Sa paligid mo, Dean," agap ko, pinasipag ang sariling mapakalma ako.
Kumunot ang noo niya at sinuyod na rin ang buong canteen. Kita ko ang ibang umiiwas
samantalang nag-aantabay naman ang iba na mabendesiyunan ng paningin niya.
Bumaling siya muli sa akin na tamad nang nakaangat ang kaliwang kilay. "Bagong
pintura ang canteen?"
Nabulunan ako ng tawa at halos hampasin siya ng kutsara. "Kumain ka na nga lang!"
Natagpuan ko ang sariling ngumingiti bago ko pa mapagtanto na iyon pala ang
ginagawa ko. Wawalain ko pa lang ay humarang na ang mukha ni Dean na halos mapag-
isa ang mga kilay. Hindi ko matukoy kung galit ba siya o nag-iisip lang.
"Sinong iniisip mo? Bakit ka nakangiti nang ganyan?" May nasungkit akong banta sa
ginamit niyang tono.
Saglit bumilog ang mga mata ko, hindi inaasahan ang tanong. Dean being annoyed is
amusing. No wonder kung bakit gustong-gusto niya akong asarin. Maybe he finds me
amusing when irate, too.
Alas otso bumalik ang parade sa school. The lighting of the torch was led by the
basketball MVP who belongs to our batch. Marami pang mga seremonyas na naganap
tulad ng pagpaparinig sa mga cheers sa anim na team bago nagkalat ang mga
estudiyante sa paligid.
"Walang english drive dahil Intrams! Makakapagmura na rin ako! Tangina!"
Nilingon ko pa ang tumatakbong lalakeng isinigaw iyon. Hindi ko matukoy kung anong
year level siya, but he's wearing a green Intramurals shirt. The section F color.
"Eyes on me, Simeon. Sinong iniisip mo?" mas seryoso na niyang tanong.
Ngumuso na ako at nasa dulo na ng inis. Why is he reacting this way? May seryosong
tawag ba sa amin? I don't even know what we're doing! I am just floating along with
the waves of whatever he wants to call what we have right now!
I can't really tell if this is already a relationship. I'm terrifed to call this
being one. Knowing Dean, wala akong narinig na may nagtagal na babae sa kanya. I
mean, he's always the first one to walk away. Like me.
Pero ayaw ko namang paniwalaan ang kung anong narinig ko lang sa iba. They're not
Dean, so wala silang alam. What they have are just assumptions anyway. So it's only
Dean who could tell me the truth. I just don't know if I should believe everything
from him but being here, I think I already trust him.
"Ruth..."
"Huh?" Pinilig ko ang ulo ko. Marahang umikot ang aking paningin at may mahinang
pagpintig sa aking sentido. "Uhm...pagkain. Gutom na ako, e."
Mukha siyang nasurpresa sa naging sagot ko. With his amused expression, I think I
got him to believe me. That's half truth. I'm really hungry.
Ngumiti siya at tinapik ang aking pisngi. Hinuli niya muli ang kamay ko at hinila
na ako sa loob.
It really felt like I'm missing something. As though a black out occurred making me
miss every bits and pieces of any recollection from the yesterdays. At sa paggising
ko, heto na, may ka holding hands na akong guwapong nilalang! Tinatanong ang
iniisip ko. Sinusulat ang pangalan sa balat ko. This is new. So foreign. I haven't
been through this with my ex's.
At kung ano ang bago, iyon ang susunggaban. Gusto nating sumubok. But I don't want
to treat this just because it's new. I want to be in with this because that's where
my emotion is drifting me.
Although, what I had in my past paled in comparison to this thing that I could even
barely call a relationship but instead I found myself getting attached to. Maybe
it's not on what you label it. Not on how you do it. But it's basing on how you
feel.
Remembering what Dean said, walang mali na pakiramdam. We either get blinded, o
conscientiously deny.
"Anong kakainin mo?" tanong niya nang huminto kami sa gitna.
Dahil maaga nga kaming nagsimula ay ganoon din kaagang dinumog ang canteen ng mga
gutom at uhaw.
"Kahit ano. Iyong may sabaw," tugon ko saka inikot ang paningin upang hanapin si
Erika. " 'Tsaka fried chicken pala!" pahabol ko.
Usapan namin na dito kami magkikita after ng parade. Hindi nagtagal ay natagpuan ko
siya sa isang mesa kasama ang kapatid ko. Nilingon ko si Dean.
"Doon ako kina Erika." Turo ko sa direksiyon nila. Tinanaw niya iyon saka tumango.
Muli pa niya akong tinignan. Isa, dalawa o limang segundo bago siya tumalikod para
sa counter.
Ipinagtaka ko ang sandaling iyon nang pinutol lang ng nag-excuse upang makadaan.
Humaharang kasi ako sa daan.
"Kainis! Bakit kasi third year pa si Kiefer? Nagmukha tuloy akong sugar mommy."
Papalapit pa lang ako nang marinig ito galing kay Erika. Pinapaypayan niya ang
sarili. Mukhang kakarating lang nila ng kapatid ko na kumakain ng junk food.
Umagang-umaga? Gusto kong sermonan si Sue.
"Nangisay iyong muse nila, e. Swerte niya, si Kiefer humawak ng banner."
"Guwapo rin kaya iyong humawak sa banner niyo. Pinsan iyon ng classmate ko, e. Si
Montero." Si Sue na tinango ang ulo sa pamilyar na lalakeng kakapasok lang ng
canteen. I think she's talking about him. Dala pa nito ang bag ng nobya niyang
mestisahin.
Nagkakaintindihan yata ang dalawa. Kami ng kapatid ko hindi naman ganito mag-usap.
I don't know if I should feel jealous or entertained.
"Hmp! Hindi ako type niyan," si Erika. "Mahilig sa matalino."
"Ganon din kaya si Kiefer," agap ni Sue at mas nilapit pa ang silya sa kanya. "Sabi
ng classmate ko na stalker niya, mahilig sa mga brainy. Kaya siguro wala siyang
naging girlfriend dito dahil naghahanap siya ng Scientist!"
Tumikhim ako upang ipaalam ang aking pagdating. Sabay nila akong nilingon.
"Uy, Ruth! Anong oras game mo?" Umusog si Erika upang bigyan ng espasyo sa gitna.
Naghila ako ng silya sa katabing mesa at umupo. "Mamaya pang ten after sa parlor
games."
"Nood tayo, ha? Cheer mo kapatid mo, uy!" ani Erika kay Sue.
"Hindi lang ako! Manonood daw iyong classmate ko, ate. Anthony pangalan. May crush
iyon sa 'yo. Sabi ko nga 'hindi ka papatulan ng ate ko!'. Kasi nga mga hilig mo,
iyong matatanda!"
Ang laki ng tawa niya na dinagdagan pa ni Erika kaya mas lalo sila naging magulo.
Tinataliman ko ng tingin ang dalawa.
"Dadaan muna siya kay Dean!"
Uminit ang pisngi ko.
"Iyon ay kung padadaanin siya ni kuya Dean!" Naghalakhakan sila at nag-high five.
Sinegundahan pa sila ng pag-iingay ng kanilang mga silya na inaanod ng kanilang
kalikutan.
Kung makapag usap sila'y akala mo wala ako sa gitna nila. Inilingan ko na lang ang
panunukso habang nagdudusa sa labis na panginginit ng buo kong mukha!
"Nanliligaw ba si Dean sa 'yo? Rumors spread like wildfire, Ruth. Nag-advance nga
lang ang tsismis at sinabing kayo na!"
Kinuha ko ang mineral water ni Erika at sinusundan ang paggapang pababa ng malamig
na pawis sa bote habang inaalala ang mga pagtatanong niya sa akin. That was last
week. Instead na mag-review ay pang-uusisa ang inaatupag niya.
"Ewan, parang hindi naman siya marunong manligaw."
Biglang nawala sa utak ko ang sinaulong taon at date ng pagbagsak ng isang dynasty.
Dahilan kung bakit nagmukhang dissappointed ang tono ko.
"So kayo na?" Pumalumbaba si Erika at umaasa ang mukha sa sagot ko.
"Hindi!" desparada kong pagtanggi.
"Nag-kiss na kayo?"
"Hindi! Naman, Erika..." angal ko at tinatakpan ang mukha ng libro.
I don't even know! Pati ako hindi alam! At hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang
itanong ito kay Dean! I can't let this thought be welcomed inside my head at the
middle of studying! Si Erika naman kasi.
"O, eh nanliligaw iyan! Alam mo naman siguro kung nanliligaw ang isang lalake, 'di
ba? C'mon, Ruth! That's not foreign to you. Kada buwan ka yatang naliligawan. Pero
ang sinasagot mo naman, iyong mga college boys! Wala kang balak sagutin si Dean?"
"Hindi nga nanliligaw..." pagod kong pilit. May daing na sa lalamunan ko at handa
nang sumigaw. I need peace right now, my friend. Let me study in fucking peace!
"Ano ba sabi niya?"
Napairap na ako. Ngunit hindi siya matatahimik hangga't hindi nasusunod ang gusto.
Sinimulan ko ang kwento mula noong sa gig. She knows about that dahil siya mismo
ang pinagtanungan ng mga nang-uusisa knowing we're bestfriends.
"You go to lunch together! Sabay kayong umuuwi. Dinadala niya bag mo, mga libro mo.
Pinapaypayan kapag mainit ang panahon. Sinisilong ka sa payong kapag umuulan.
Anong tawag doon, chaperone? Alipin?"
Hindi ako nakaimik. Hinahayaan ko lang si Dean sa ginagawa niya knowing he has
already laid out his intentions. Pero iyon nga, nakakalito pa rin. I really do have
to ask him about this.
"And this!" Sinilip ni Erika ang nakasulat sa ibabaw ng dibdib ko. "Ruth...you
really don't have to ask! Adik sa 'yo ang lalakeng iyon ultimo pangalan niya
sinulat niya sa balat mo! At anong sabi niya? Ipapanotaryo niya 'to?"
Humalakhak siya. Masyadong malakas para sa maliit na babaeng tulad niya.
"Pakasal na lang kayo, uy!" patuloy niyang buga ng tawa.
Unti-unting umugong ang mga boses nila na nagpamalay sa akin sa kasalukuyan. Paksa
na ng kapatid ko at ni Erika ang mga lalakeng maglalaro sa basketball mamaya. Iyon
naman talaga ang highlight sa Intrams maliban sa cheer dance competition na sa last
day pa gaganapin.
"'Di ba ka batch niyo iyong nagsindi ng torch kanina? Maglalaro ba siya?" tanong ni
Sue.
Kada rinig ko sa kanya ay palaging lalake ang bukambibig. Pati sa bahay tuwing ka-
telebabad ang classmate niya ay mga lalake ang topic.
"Oo naman, Iyon kaya iyong captain..." Nahawi ang mga salita ni Erika. "Bakit
ganyan ang suot ni Dean? 'Di ba section A siya? He bought the wrong team shirt
color!"
Marahan kong inikot ang aking silya upang makatanaw sa likod. Dala na ni Dean ang
tray ng mga pagkain. Katawanan niya ang mga kaklase. Probably teasing him about his
wrong shirt.
Dumaplis ang tingin niya rito. Binalikan niya ang kausap at tinango ang direksiyon
namin. Hindi agad ako nakaiwas nang tumingin sila rito at ngising binalikan si
Dean. Umabot sa amin ang kanilang panlalakeng hiyawan sabay tulak kay Dean.
"Itatanong pa ba iyan, ate Kaka? Ikaw ang bestfriend, you should know why." Si Sue
na ramdam kong pumuslit ng sulyap sa gawi ko.
Bumaba ang tingin niya sa ibabaw ng aking dibdib. Sa nakakakilabot niyang ngisi,
nagmukha siyang magandang manika na may balak akong katayin. Mahilig siya sa horror
movies kaya mas lalo akong nangilabot.
Nagtikhiman sila nang dumating si Dean at nilapag ang tray. Nagtaka ako sa pagtayo
ni Erika sabay ayos ng sports wear na suot niya kanina sa parade.
"Sue, tara! Tuturuan mo pa ako ng lakad tips at kailangan kong manalo. Ako mismo
ang aagaw sa title ng Lucia na iyon!" Kinindatan niya ako sabay kuha ng kanyang
mineral bottle.
Bukas ang bibig ko upang palayain ang mga salita ngunit tinamad yata silang
magliwaliw. I know what she's doing. Excuse lang nila iyang practice. Erika's walk
has actually improved from zero to hero!
Umingay ang silya sa pagtayo ng kapatid ko. Kinuha niya ang tubig niya. "Basta ate
Kaka, tandaan mo lang na sa bawat lakad mo, dapat tumatalsik ang balakang mo..."
Nagawa pa akong itulak ng kapatid ko nang papaalis na sila. Ninguso niya si Dean
saka tumalikod na. He's busy putting the food infront of me. Sinunod niya ang mga
kubyertos at tubig bago inasikaso ang pagkain niya.
Hindi ko akalain na nagkakasundo ang dalawa. My bestfriend and my sister? Siyempre
nasa iisang paaralan lang kami so they must have heard the rumors. Nagkakalapit
talaga kapag iisa lang ang iyong pinag-uusapan.
My sister didn't dare question about it because the signs are already there. All
she has to do is watch. No questions asked. Now I wonder kung may nabanggit siya
kay daddy.
"Wala bang fried chicken?"
Tinulungan ko siyang ilipat ang mga pagkain sa mesa galing sa tray. Tinolang isda,
pork chop at menudo ang mga nakahanda sa mesa.
Umupo si Dean sa inupuang silya ni Sue kanina. "Wala eh. Ito lang iyong mukhang
masarap. Sa labas baka meron, bibili ako." Papatayo na siya.
"Hindi, huwag na. Okay na 'to." Pigil ko sa kanyang braso bago pa siya makatayo.
I'm really fine with this. At least, may binili siyang may sabaw. Hindi naman ako
maghihingalo na hindi makakakain ng manok.
Nagsimula na kaming kumain. Background music ang ingay ng canteen dagdagan pa ng
speakers na galing sa gym. Humigop ako ng sabaw at masayang ngumunguya.
I noticed Dean's not moving kaya inangat ko ang tingin sa kanya. Holding the spoon
and the fork, he's smirking at me.
"Bakit?" pagtataka ko, bumagal ang aking pagnguya.
Tinango niya ang lumalayong bulto nina Sue at Erika na hindi nag-aalis ng tingin sa
akin. "Binayaran mo sila noh para ma-solo mo ako?"
Hindi ko mapigilang humalakhak at inabot ang buhok niya upang mahila. "Ang kapal
mo, a!"
Hindi ko matanggal tanggal ang ngisi ko kaya parang totoo tuloy ang binibintang
niya sa akin!
Nakangisi rin si Dean at sinimulan na ang pag-kain. Iyon lang naman pala ang
hinihintay niya bago siya magsimula. Panaka'naka'y sinusulyapan niya ako upang
makapang-asar lang.
Sinipa ko siya sa ilalim ng mesa sa kakulitan niya.
"Ang hilig mong manakit!" biro niyang reklamo. "Pero tinatanggap ko pa rin."
Bumungisngis ako na agad ring napawi. Because in these simple moments with him
sometimes made me think of other things that turns out to be the villain of the
bliss.
Maybe that's why for the most part, happiness is short-lived. We put ourselves to
question the possibilities of its end and the how's and when.
"What is it, Ruth?"
Tinurukan ako ng gulat sa matigas niyang tono. Marahil napansin ang kakaiba kong
pananahimik.
"Huh?"
Lumunok siya at binaba ang mga kubyertos. His hard stare directed to me didn't even
sway nor quiver.
"Sinabi ko nang wala akong hindi napapansin sa 'yo. What's bothering you?" banayad
niyang tanong, so it's in between a raspy whisper and audibility.
Umawang ang bibig ko na tila uhaw sa tamang mga salitang gusto kong sabihin sa
kanya. The right words to say never made it to my brain yet, so I depended on the
unknown.
Hindi nakatulong sa akin ang intensidad sa tingin ni Dean kahit hindi naman niya
sinasadyang maging ganoon ang mga mata niya. Intense is a natural adjective only
made for him.
"W-what are you doing, Dean?" Finally, I spoke. "I mean...ano 'to? Tayo? Nanliligaw
ka ba?"
Kinabahan ako sa sariling tanong. The question seems appropriate in my head but it
sounds so wrong when it came out from my mouth. For that fleeting moment, I doubted
my capability of thinking.
"I'm showing my intentions, Ruth. Hindi ba obvious?" aniya, at ang tono niya'y tila
may nagawa siyang mali at gagawin niya lahat upang mapatawad.
"So nanliligaw ka?" maingat kong tanong.
Saglit siyang nanahimik, pinaglalaruan niya ang dila sa kanyang ngipin. Nanatili
ang mga mata niya sa aking walang pinapalitaw na kasagutan saka nagkibit.
"I don't know how to do that."
Oh well, he earned points for that honesty.
"Then you're not sure with what you're doing?"
Umawang ang bibig niya tanda ng gulat sa sinabi ko. Nag-iwas ako ng tingin dahil
parang may nakikita akong sakit sa naging reaksyon niya. I didn't mean that for the
truth but just an opinion, or a probable conclusion.
In other words, hindi ko sinasadya.
But I only rubbed salt into the wound.
"You're just playing, Dean?" Gusto kong saksakin ang sarili ko ng tinidor!
Nagbaba na rin siya ng tingin at pinagpatuloy ang pag kain. I thought for a moment
that he ignored what I said, or the tone my statement was trying to evoke.
Hanggang sa magsalita siya na hindi ako tinitignan.
"I play music, Ruth. I don't play with feelings."
I was thrown down to a cliff that has me hold on to what he said. May umalsang pag-
asa sa loob ko na inaangat ako sa katiyakan. Naging sakit na siguro sa ating mga
tao na maniwala sa mga salitang maganda sa ating pandinig.
We usually get entranced by the beautiful things and lose ourselves to the beauty
of words. I found his words promising. So I found myself believing him.

[ 16 THIRTEEN ]
-------------------------------

"Manonood ka? But sports isn't your style." Hinaluan ko iyon nang kaunting
panunuya.
Ilang sandali rin kaming nagtagal ni Dean sa canteen saka kami tumungo sa gym.
Inaakit ng beat ng speaker ang puso kong dumagundong habang naghahanda na ang
paligid para sa parlor games. Sumasapaw rin ang announcement para sa mga players.
"I'm a guy, Ruth. Guys love sports." He smirked in full blown arrogance like I
should know about that fact. Pumantay siya sa aking mga hakbang.
"Girl's badminton 'to." Muwestra ko sa mga naglalaro.
"Yeah, so?"
I'm in the tug of war between cheering him to keep on doing that brow-raise he just
managed and forbidding him to stop doing it. That simple gesture always gets me.
Words fail, so action speaks. Kaya iling ang tanging naitugon ko't umakyat na sa
bleachers.
I've been living with the thought that the sports guys love to watch the most is
basketball. But badminton? Nah. Pero sino bang niloloko ko? Of course! The reason
is so palpable it became an additional pulse as to why he's going to watch me play.
Lalo tuloy akong na-pressure.
I expected him to have other commitments tulad ng sa banda ngunit napagalaman kong
may sinalihan silang mga games. Will and Sky are in volleyball while Cash is in
basketball. I even thought Dean is going to join basketball. His height is
obviously an advantage.
"Oy, Dean. Lumipat ka ng section?" rinig kong tanong ng isang kakilala sa baba ng
bleachers.
Abala ako sa pagkuha ng susuotin sa laro kaya hindi ko nakita ang reaksyon ni Dean.
I was only able to snatch a glimpse on his hands drumming on his thighs. Sumabay
rito ang kanyang ngisi.
Natatawang umalis ang nagtanong. That bloated my curiosity kaya buong binalingan ko
si Dean.
Mukha siyang napaka-proud na coach para sa mga trainees niya habang tinatanaw ang
kaganapan sa gym.
Had I not known that he's Dean Ortigoza who prefers to hold guitars than sports
balls, I could have thought that he was contemplating about joining the game since
he doesn't have any. Gusto ko ring isipin na naiinggit siyang may laro ang iba.
But knowing Dean for a while, hindi siya ang tipong naiinggit. Siya ang
kinaiinggitan!
I was too engaged with my thoughts na labis kong ikinagulat ang bigla niyang
pagpalakpak.
"Supremo went to town!" Saka siya sumipol at tumawa. Ang hilig talagang mang-alaska
ng Amerikanong 'to. "Galingan mo 'tol! Whooh!"
The guy he called 'Supremo' gave him a fat dirty finger. Mas lalo pang natuwa si
Dean! I'm sure that's a classmate of his just by the color of his shirt. Hindi lang
din kasi iisang beses ko silang nakitang magkasama.
"Daya mo! Dito ka sa pula!"
"Team orange ako!Ulol!"
Hindi lang sa batch namin maraming nakapansin sa pagiging ligaw ni Dean sa aming
team. The people who know him were confused. Nadatnan nga siya ng adviser nila
ngunit hindi naman ito nagkomento at ningitian lang kami ng makahulugan.
"Go, Supremo!" muling sigaw ni Dean at pumalakpak.
Tumawa si 'Supremo' na agad kong nakuha kung bakit iyon ang bansag sa kanya. He
reminds me of the bouncers in the bar evidenced by his bouncing belly. Ngisi niyang
tinuturo si Dean sa mga kantiyaw nito.
Kumunot ang noo ko at tumigil sa paglalabas ng mga damit.
"Ang sama mo. Ikaw nga walang game," sermon ko kay Dean.
Marami na akong nakakaaway pero niisa doon ay wala akong na-bully. I don't do
unreasonable fights. At kahit pangiti-ngiti lang iyong kaklase ni Dean sa mga pang-
aasar niya ay sa loob nito'y nada-down din siguro ang kanyang confidence.
Hindi ako maawaing tao pero...this squeezes my heart.
I always tell my sister to fight kaya ang resulta, nagmamaldita siya. But this
guy...he seems inferior towards Dean. He may be intimidating but I hope not to the
point of tormenting. I want Dean to keep his feet on the ground.
"Sumali ka kaya." Turo ko sa mga staffs na naghahanda sa mga dresses at pamaypay.
Umiiling ako sa isip ko. I can't imagine Dean wearing those.
Humilig siya sabay patong ng braso ng bleachers sa likod. He's sitting in confident
American Figure Four and his body was slightly turned to me. Mas nakaharap nga lang
sa akin ang mukha niya.
That lazy stare is quite devastating. Nagmumura talaga ang kaguwapuhan niya.
Whatever he does. Whatever his reaction is a bullet shot to weaken your bones.
"Sa isang laro lang ako magaling, Ruth. Bahay-bahayan. Ikaw ang nanay, ako ang
tatay." Makahulugan niyang kinawag ang mga kilay. "Wanna play?"
Pinalo ko siya sa binti ng aking polo shirt saka ako tumayo. "Magbibihis lang ako."
I hope the irritation in my tone would cover for my trembling voice and bones. Kaya
naman labis kong pag-iingat habang bumababa sa bleachers. Ako lang din ang umuukit
ng banta sa sarili na babagsak ako.
I took a deep breath right after the last step. I made it down alive!
"Sinasaktan mo na naman ako, Ruth! Pero bakit ganon? Tinatanggap ko pa rin?"
Nagsabay ang singhap at mariin kong pagpikit dahil isinigaw talaga iyon sa buong
gym! Gusto ko siyang regaluhan ng hiya dahil iyon lang yata ang hindi siya binigyan
noong pasko!
Mas binilisan ko ang mga hakbang ngunit alam yata ng sambayanan na ako ang
tinutukoy ni Dean. May tumawa, tumili at nanukso pa! Ang stage na kaharap ko ay may
mga nag-ensayo para sa cheerdance. They stopped just to watch me under each and
every eye of these people!
"Shit!"
"Yumuko ka, Ruth!"
Nilingon ko ang pinanggalingan ng mga sigaw para lang umilag sa paparating na
bolang sure shot sa aking mukha. Saglit akong nagyelo bago nagawang yumuko sabay
takip sa aking mukha. I heard the ball landed on the bleachers near me.
"Hoy! Mag-ingat ka naman! Inaalagaan ko iyan tapos tatamaan niyo lang ng bola?
Bugbugan na lang, o!" si Dean na papalapit ang nagbabantang mga hakbang.
Pakiramdam ko buong gym ang tumigil sa sigaw na iyon. Pati speakers ay biglang
pinatay.
Saktong alis ng kamay ko sa mukha ay nasa tabi ko na siya. Hinawakan niya ang aking
braso at maingat akong hinila sa kanya.
"Si Kiefer din naman ang bubugbog. 'Tsaka hindi naman sinasadya..."
Lumapit ang lalakeng sa palagay ko ay ang nagmando ng bola. He's wearing a blue
team shirt. That and his height made me point out that he's one of the basketball
players.
Hindi naging maganda ang pagsalo niya sa bolang hinagis ni Dean. Napangiwi ako sa
malakas na pagtama nito sa kanyang dibdib na ikinaatras pa umano nito. Kung hindi
lang siya sinalo ng mga kasamahan niya sa likod ay babagsak ang pwet niya sa sahig.
I could hear Dean's anger with that throw.
"Dean..." I only breathed his name so I'm not sure if he heard it. Felt it, maybe.
The guy's co-players chanted their sentiments. Nag-sorry ito at hindi nga raw
sinadya. Tumango ako at tipid silang ningitian. Hindi naman talaga maiiwasang may
aksidenteng matatamaan ng bola. They should be careful next time.
But it's different in Dean's case. Kanyang inalis ang kamay niya sa braso ko upang
umabante. Nag-unahan sa pag-atras ang mga lalake.
"Hindi ko na ipapabugbog sa kapatid ko! Ako mismo ang gugulpi sa 'yo! Ano, simulan
na natin? Tutal magkalaban din naman tayo ng team..."
Hinatak ko na siya bago pa niya tapusin ang banta. God! Do I always have to pull
him out with his leash like taming a dog barking on its enemy?
"Sorry talaga, Ruth..." paumanhin ng lalake, inignora ang galit ni Dean.
He's not at my batch but I often see him in the hallways. Iyon lang ang natatandaan
kong encounter sa kanya. I think same goes with him.
Nagtaka man na kilala niya ako ay agad ring nawaglit dahil sa panay kong paghila
kay Dean na ayaw talagang paawat. Parang aso na gustong makipagbuno sa kalaban! I
think I heard him growl. Kulang na lang pangil, e.
"Okay lang..." I tried as hard as I can to sound calm kahit gusto ko nang sumigaw
sa iritasyon ko kay Dean.
Tipid akong ngumiti sa kanila at nilayo na ang nangangagat kong aso. Ayaw pang
umalis noong una kaya biniglang hila ko siya.
"Ano ba! Napaka-bayolente mo! 'Tsaka ba't ka ba nakasunod? Sinong nagbabantay sa
mga gamit natin?"
Sinulyapan ko ang lugar namin kanina habang binabaybay ang cr sa likod ng stage.
Our bags are there. Walang nagbabantay. Kesa ang balikan iyon ay pinagpatuloy ko
ang paghila sa kanya.
"Magbibihis ka 'di ba? Hintayin kita sa labas ng cr."
Hindi ko mapigilang mag-react sa mahinahon niyang tono. Kunot noo, huminto ako at
nilingon siya.
There's a faint wake of annoyance from what just happened a while ago. Nag-iwas
siya ng tingin at tumanaw sa mga puno ng mangga sa gilid ng gym. Tumangkad ang
nguso niya sa ginawang pagnguso.
Pinanliitan ko siya ng mata. Since our lunch together, Dean has been tailing me
everywhere in the school; Naghihintay sa labas ng classroom every recess, lunch
break at dismissal. Pati sa pagbabanyo ay sumasama siya at naghihintay sa labas. He
brings my things like my bag and books. I was used to being treated this way before
but with him, it feels like having a boyfriend for the very first time.
The people find this new about their king. Na imbes na siya ang pinagsisilbihan,
siya ang naging alipin. I never really wanted to treat anyone like a slave but why
do I find Dean's acts heart-warming?
But seeing him submit to someone is too much for me. Kaya't sa maaari, gusto kong
bawas-bawasan niya ang pagiging ganito. Truth be told, I like someone who I can
argue with. Hindi iyong puro lang siya sunod nang sunod sa gusto ko. I like someone
who won't spoil me but instead, would go against me until one of us raises a hand
in surrender.
"Dean...you're starting to become a puppy," banayad kong paalala in case hindi niya
pa ito napapansin sa sarili niya.
Salubong ang kilay siyang bumaling sa akin. "What breed?"
Nalaglag ang panga ko. That didn't screw his ego? Tinanggap niya ang paratang kong
para na siyang tuta na sunod nang sunod?
I was stunned speechless for a moment. Halos natatawa akong tumalikod at sinarili
ang aking pagngiti. Sa init ng mukha ko pakiramdam ko ako ang nawawalang kambal ng
araw!
Pumasok ako ng cr at agad sinarado ang pinto upang sumandal. Nag-imbak ako ng
hangin sa aking baga at tumingala. I exhaled, dinadama bawat hataw ng puso ko sa
kulungan nito.
Makalabas man ako rito ay para pa rin akong nakakulong. Ito ang mga umaatakeng pag-
iisip sa utak ko habang dinadama ang mainit na pinto sa aking likod.
It doesn't always mean for the door as a sign of a way out. It's a door for another
in. For another trap. For another chance. For another batch of new things. A
welcome change.
Dean' s waiting outside. I really don't have any way out since that moment I
started letting him in and since I welcomed his intentions to affect me this way
and this much.
My aim to win suddenly burst like a bubble. Ang gusto ko na lang ay ang maglaro at
hindi na isipin ang manalo. But that would be selfish. I want to win for our team,
too.
Nakasandal si Dean sa pader paglabas ko ng cr. Sa saglit lang na pagsuri sa kanya
ay masasabi nang mukha siyang nagmo-model sa photoshoot para sa isang clothing
brand. Tall and lean, hands on the pocket of his dark jeans. Tupi ang isang tuhod
at nakaapak sa pader ang Converse sneakers. His sand brown hair is hand-tousled
messy. Yeah. He's definitely it.
Dalawang babae ang nabunggo ako sa kanilang pagpasok sa banyo. I made sure that
they got stabbed by the daggers I threw at them but they seem to be trapped into
getting Dean's attention.
Duh? Mukha ba siyang interested? Kita na ngang hindi kayo pinapansin! Girls, if you
don't want to get disappointed, stop what you're doing. It won't get you anywhere
but on pathetic land.
The subject to their giggles and blushings is oblivious. Tumikhim ako bilang
anunsiyo sa aking presensiya.
Tamad siyang lumingon ngunit alertong tumayo nang makita ako. Bumiyahe ang paningin
niya sa aking kabuuan. His Adam's apple protruded in a way that tells you that he
swallowed a colossal lump in his throat.
Hindi siya makatingin sa akin habang kinukuha ang mga nahubad kong damit na
sinampay ko sa aking braso.
I smirked. You're shy now, Dean? Ang cute mong mahiya, huh.
Erika:
Wala si Kiefer diyan?
Pabalik kami sa bleachers nang mag-text si Erika. I replied to her stating where we
are. Siguro tapos na siyang mag-practice para sa competition bukas.
Ginala ko ang paningin sa gym. Sa dami ng lalake nito tiklop naman pala sa isa. Sa
isa pang Ortigoza na mahirap paamuin. She's not infatuated to a dog but to a lion.
"Saan kapatid mo?" tanong ko kay Dean nang walang nabingwit niisang bakas ni
Kiefer.
Natigil siya sa pagsiksik ng mga damit ko sa bag at dinalhan ako ng salubong niyang
kilay.
"Why are you asking about him?" Nasusungkit ko roon ang iritasyon.
"Si Erika ang nagtanong," agap kong pagtatama bago pa siya maghisterya.
A while ago was already an issue enough. Kung hindi ko agad siya pinigilan ay baka
nagpatayo na ng boxing ring sa gitna ng gym.
Nakita ko kung paano nag-relax ang mukha ni Dean. Like a large wave that was
smoothened by the single caress of the wind. Hindi ko maintindihan ang pag-aalay
nito ng init sa puso ko.
"Kung wala sa table tennis court baka nasa SC office. Mamayang hapon pa laro niya."
Binalikan niya ang pag-zipper sa aking bag upang maisara.
Tinext ko ang sinabi niya kay Erika. Nagtitipa ako at naramdaman na nakatitig si
Dean kaya sinulyapan ko. My instinct didn't fail me. Ang intensidad sa mga mata
niya ay naging maamo sa kung ano mang hinihintay niya mula sa akin.
"Hm?"
Nilipat niya ang bag ko sa kabilang gilid katabi ng matamlay niyang bag. He tapped
the space beside him where he previously settled my bag.
Tinignan ko iyon at siya. "Bakit?"
"Just sit, Ruth."
Nagtaka man ay sumunod ako. Umupo ako sa tinapik niyang space.
Dahil nakaharap ako sa tapat na bleachers ay nakasalubong ko ng tingin ang ilan sa
mga nandoon. I wasn't surprise that they are looking at us.
Gusto kong irapan ang sitwasyon dahil palagi na lang sinasampal sa akin kung gaano
kakilala si Dean sa buong school sa puntong lahat ng kilos niya ay minamatyagan.
It's like he's the school's favorite. He doesn't even attend to his classes that
much. How can you favor someone who habitually breaks the rules? Who frequently
rebels and who does have a crooked opinion on important issues?
Inikot ako ni Dean upang maharap sa stage kaya ang likod ko ngayon ang kaharap
niya. Ganon na lang ang pagtuwid ng likod ko sa paglapat ng mainit niyang palad
doon. My heart rate kicked and started racing against me!
What is he doing? Don't tell me susulatan niya ulit ng pangalan niya at sa likod ko
naman ngayon? What kind of fetish this guy has?
"Your back's wet, Ruth. Ano bang ginawa mo sa cr? Nag-jogging? You should put towel
in your back before the game."
Ang inis sa tono niya mismo ang nagbunyag sa sarili.
Pakiramdam ko isa akong madungis na bata na pinagalitan ng ama. I've witnessed Dean
being mad and irritated but not this side of him reprimanding.
And I admit, it feels good. I couldn't deny it to myself because doing so would
mean a collateral war against myself.
Nang-asar ang pagkakataon sa pangangati ng lalamunan ko. Umubo ako.
"See? Inuubo ka na! Tsk," sermon niya at inalis sa pagkakatupi ang towel kong hawak
niya pala.
"Sorry, daddy..." patuya kong sabi.
Hindi na siya umimik. Naging abala siya sa pagsuot ng towel sa likod ko. The way
he's doing it is gentle, like I am a fragile glass made to be preserved in a
museum. Sa sobrang banayad ay gusto ko na lang pumikit at damhin ang ginagawa niya.
God, he could probably do massages and spas with those talented hands.
No one has really cared about me this way besides my father. I don't show
vulnerability so people didn't bother not to aid me to whatever they think I am
capable of doing alone. Unless siguro kung magpapatulong ako but I did not. If I
can do it on my own, I won't need anyone's help.
I think Dean was able to overlook that fact from me. Kaya ko namang maglagay ng
towel sa likod ko but it was too late before I could even stop him.
"Dean! Pakilagyan din ako ng towel!" Binuntutan iyon ng tilian. Nakakapit na ako sa
paglimot kung nasaan ako nang mangyari ito.
Hinaplos ni Dean ang likod ko upang mas maayos ang pagkakalagay ng towel. I
muttered a silent 'Thanks' as I faced him back.
Sinikop ko ang aking buhok pataas upang mai-ponytail. Sa 'di malamang dahilan ay
nagkatitigan kami ni Dean. Hindi nakaalpas sa akin ang adoration na lumilok sa
mukha niya. Na para bang isang napakalaking milagro para sa kanyang makita ako na
tinatali ang aking buhok.
It's just likely a shot in the dark but I think I saw his eyes sparked like
diamonds were being enrooted in those greens. I basked in the beauty of him for
that fleeting moment. With that heart-warming expression, I could almost hear his
thoughts flooding me with compliments. Hindi maawat ang init sa aking pisngi.
Mabilis akong nag-iwas at hinaplos ang buntot kong buhok pagkatapos magtali. I
rolled my shoulders and my neck. Downside kapag mahaba ang buhok, nakakangalay sa
braso.
Nahuli ko si Dean na nakatutok sa leeg ko, or...is he staring at my chest?
Hindi ako nakakilos nang hinawakan niya ang butones ng polo shirt ko. I feel like I
am a mannequin.
"Ibubutones ko ba?" banayad niyang tanong. Tunog inosente ang boses niya na ewan ko
kung nililinlang ako o sinasadya niya. Kung oo, bakit?
I could barely speak. Wala namang pagkakaiba kung ibutones o hindi. I'm fine with
my shirt unbuttoned.
I shivered as his fingers lightly touched my collarbones. Namuo ang bato sa
lalamunan ko't hirap akong makalunok.
"I'd rather be it buttoned," sagot niya sa sariling tanong saka inayos ang collar
ko. "I don't want them to see how slender your neck is at baka ano pang pantasyang
maglalaro sa mga isip nila."
"At ikaw pwedeng tumingin sa leeg ko?" mapangahas kong tanong, sinubukang ignorahin
ang haplos ng daliri niya habang iniisa-isang kinakabit ang mga butones.
"Oo. Hindi naman bawal 'di ba?"
"Hindi rin naman bawal sa iba," bigay-matwid ko. "They can't avoid seeing my neck,
Dean."
Dumagdag siya ng lapit sa akin, isang indikasyon sa hindi pag-sang ayon sa aking
sinabi. He really wants to be the one who's always right!
May banta at halong paghahamon sa mga mata niya. Lips pressed tightly together as
if forcing the words back to the jail of his mouth and sleep in the floor of his
tongue. I thought for a while that it's lost as a body part if not only for that
pink line. His lip color.
"Gusto mo lagyan ko rin ng pirma ko ang leeg mo? Nang malaman nila kung saan sila
dapat titingin at hindi sa pag-aari ko."
"Dean. Stop." Matigas kong agap na tila makakaawat ito sa kanyang pagbabanta.
"Stop, what?" He slightly lifted his chin as a challenge.
"Tama na." Pinandilatan ko siya. "You won, alright? You already seduced me!" mariin
kong bulong. Shame be damned.
"Seduced you?" he repeated incredulously. Doon ko pa lang naramdaman ang hiya sa
naging tono niya. "B-but I didn't intend to seduce you, Ruthzielle..." inosenteng
namilog ang mga mata niya.
"Shut up."
Tumawa siya. "Oo nga!"
"Shut up, Dean." Doble kong pagdiriin.
Don't you dare deny it, Dean. Hindi ako makakapayag! I should be right with what I
think he's doing. Sinadya niya, e! Hindi ako maaring mapahiya nang ganito!
Humagalpak na siya at umiiling. Labis ang kaligayan niya na napatapik pa siya sa
kanyang hita at pumalakpak.
"Oh well, sorry if I make you feel that way...naturally."
"Shut the fuck up, Dean Cornelius. Stop bragging!"
Ang inis ko'y naging gasolina lang sa aliw niya. Namumula na siya sa kakatawa.
Talaga nga namang pinagdiwang niya pa iyon at hindi ako magtataka kung manglilibre
siya mamaya.
Sige! Bumili ka na rin ng balloon, Dean.
"Ruth...sugar. Bragging is one thing, telling the truth is another," aniya nang
makalma. But his amusement is still so solid it can't be easily crushed.
"Then stop bragging the truth whatever it is!"
Pasalamat ako sa pagbabalik ng speaker at hindi narinig ang paghihisterikal ko.
Saglit ang pagnguso ko at mabilis ang ginawang pag-atras sa paglapit ng mukha ni
Dean. Isang tango na lang at maghahalikan na ang mga ilong namin.
I thought he's going to stop there. But he didn't burn any bridges and pushed
himself nearer as if distance is still yet to be discovered. The thunderous beat of
my heart is alerting me for danger that the fire is threatening to burn me oh so
whole.
Inignora namin ang tumatawag sa aming atensiyon gawa ng hiyawan at pang-aasar sa
kabilang bleachers. I couldn't even spare an attention for them when Dean is
holding me prisoner.
He smiled. He's liking this so much and I so want to gut him for it. I almost
forgot that he likes the attention as though his life is depending on it.
"Ruth, ang labi ko, hindi lang magaling humalik. Marunong din 'to sa pagsasabi ng
totoo. Hm? So you don't just expect pretty kisses from me. You can expect the great
truths, too."
Hindi ko na pinagisipang mabuti ang laman ng mga sinabi niya sa sobrang lapit ng
kanyang mukha. The pull of his intensity is too much that I was being devoured by
his hazel greens. I was hauled back to the days I'd spent with him.
I never noticed even the most palpable idiosyncracies of a guy. So it's such an
anomaly on how I notice even the tiniest things about Dean.
Katulad na lang ng simpleng pagkamot niya sa kanyang panga at tenga tanda ng
kaantukan. And when he's thinking deeply, hinahaplos niya ang kanyang panga na
parang dinadama niya roon ang solusiyon at ang tamang desisiyon.
There's a part of him that remains a mystery to me. Lalo na kapag tahimik siya at
nagtatagpo ang mapagmataas niyang mga kilay, tila ba pinagdududahan niya ang
paligid. Maybe he's thinking of a tune, or a creative lyric that he could put into
a song.
I can almost smile knowing how deep his thoughts are. Dahil sa unang tingin mo sa
kanya, aakalain mong mababaw siyang tao. But he's more than just a handsome face.
This guy is talent and vision.
Nabagot ako sa gym kaya hinila ko si Dean upang maglakad-lakad sa school grounds.
May isang oras pa naman bago ang start ng first game at since we're always in
Filipino time, hindi iyan magsisimula talaga ng alas diyez impunto.
"Kakakain mo lang ha?" Nagsanib puwersa ang tuwa at pagtataka sa tanong at
ekspresiyon niya.
Nasa harap pa kami ng stall at masaya kong ninanamnam ang binili niyang pizza. Puno
ang bibig ko kaya hindi malinaw ang pananalita.
"Gutom ulit ako, e." Saka pinulot iyong pinya at sinubo.
Ngumisi si Dean at pinisil ang pisngi ko. Kinuha niya ang kanyang sukli at
nagpatuloy kami sa aming paglalakad.
My eyes made a trip to the grounds watching the school celebrate. Bawat sulok may
stalls ng mga pagkain. Makulay at matingkad ang paligid dahil sa iba't ibang kulay
ng team shirts na suot ng mga estudiyante.
The high rays of the sun made the celebration even more cheery that reminds me of
positive things. Anayad ang hangin na sinasayaw ang mga colored flags at mga puno.
Sa paborito kong Narra ay inuulan ang bahaging iyon ng mga nagsihulugang dilaw na
mga bulaklak.
Sa hindi kalayuan ay natatanaw ko ang stage na para sa Mr. and Ms. Intrams bukas. I
can't help but be excited for Erika. Sa pingpong court yata dumiresto ang babaeng
iyon.
"This song is for Cristina, from Earl. Uy! Classmate ko 'to, a? Happy monthsary to
you guys!"
Ngiti kong binalingan ang nagtitiliang mga babae sa inanunsiyo ng student dj sa
radio booth. Nasa grupo nila ang inalalayan ng kanta ng letter sender at ni-request
ang isang love song.
Oh, young love. It doesn't happen all the time. Lucky are those who do, 'cause most
of us don't have the heart to do so. And most of us don't believe, too.
Napadpad kami sa guard house nang maubos ko ang slice ng pizza. Sa pagpasok ng
isang freshman sa entrance ay natitigan ko ang dala niyang tubig.
"Nauuhaw ako," wala sarili kong wika.
"Stay here, bibili ako."
Bago ko pa mapigilan ay nakaalis na si Dean at sumulong sa mainit na sikat ng araw.
The rays highlighted every inch of his foreign features and his sand brown hair
shined.
I didn't mean for Dean to hear me dahil sa sarili ko mismo ako nakikipag-usap.
Ganon ba kalakas ang boses ko? Or did I just have a tendency to think out loud?
Nanlumo ako sa naisip na gagastos na naman siya para sa 'kin. I can afford to buy
mineral water! I just don't want to take advantege on people no matter what their
intentions are. Not most especially to Dean.
"Ruth..." Kasabay nito ay dalawang tapik sa balikat ko.
I turned to that familiar voice. Laking gulat ko na siya nga iyon!
"Boone?" Surprised is punched into my tone.
Since the break-up, ngayon lang ulit kami nagkita. There was the absence of
communication which was understandable. I don't usually befriend my ex's
because...talking about being awkward.
But with Boone, it's fine with me. Of all my ex's, he's my favorite. Hindi kasi
siya tulad ng iba na bitter. And he's the most mature.
Sinuot niya ang kamay sa bulsa ng kanyang faded jeans. Nahiya siyang ngumiti at
nagkibit.
"I heard Intrams niyo. I'm gatecrashing." Pinasidahan niya ako. His gentle face
brightened seeing my sports wear. Lumapad ang ngiti niya. "You're playing?"
Tumango ako at ngumiti rin. "Badminton. Ba't mo pala alam na Intrams namin? Ang
layo ng Cebu Doctors sa Saint Louis."
"Sandy told me. Nabanggit niyang maglalaro siya ng volleyball mamaya."
"Oh..." mabagal akong tumango nang may ideya na lumusob sa isip ko. Sandy is our
chatty neighbor way back in our old home.
"Not what you're thinking, Ruth." Bahagya siyang natawa. Is he thinking that I'm
jealous? "I'd actually thought of paying you a visit. You know...kamustahin ka.
'Tsaka inimbitahan din kasi ako nina Ronnie. May game kasi sila so..." He shrugged.
Tumango ako. His cousins and I were on the same batch. Despite what happened,
pinapansin pa rin nila ako at binabati kada nagsasalubong. I think it flows in
their bloodline to be such nice people.
"Hindi ko alam na open gates pala ang event."
Binisita ko ng tingin ang paligid. Boone's wearing a Raglan shirt so I'm looking
for the outsiders wearing clothes that belonged to the casual category. Unless kung
may nagsuot ng gown dito.
"The guard knows me," aniya na nagpabalik ng tuon ko sa kanya. "Dito kaya ako
gumraduate ng highschool."
Pinakita niya sa 'kin ang kanyang alumni ID.
"Patingin!"
Kinuha ko ang ID at sinuri. I suddenly remember how we talked about my teachers na
naging guro rin niya rati.
Letting go of something good begets guilt. Ito ang napagtanto ko pagkatapos ng
relasyon namin. Boone is someone I could consider as something good. That's why the
guilt as the aftershock of the break-up.
But it doesn't mean that I regret it. Tinatanong ko sa sarili kung may iba rin bang
nakakaramdam ng ganito o ako lang. Guilty over something without regretting the
act. I seek this particular common ground for me to feel less responsible. I try to
think of those times where I probably had last encountered that kind of feeling. So
far ay ngayon pa lang naman. But if it has been gone through by someone or anyone,
siguro ay normal lamang itong nararamdaman.
"You okay?"
Hinila ako ng tanong ni Boone. Tumango sabay balik ng id niya.
Ngumiti ako habang pinaypayan ang sarili dahil ang init talaga. A cold drink is
what I need right now. Kahit anong liquids pa iyan basta malamig! Hindi ko na
magawang pumili ng inumin sa uhaw ko ngayon.
A very nice person as usual, inabutan ako ni Boone ng tubig. The cold and thick
sweat of the bottle is so tempting. May ice pa sa loob niyon. Mas lalo akong
nauhaw.
"Thanks..."
Akma ko na iyong kukunin nang may sumingit na mas malaking mineral bottle. 1000 ml!
Ang talim sa mukha ni Dean ay parang may babaliin siyang buto. Ang nilahad niyang
tubig ang tinanggap ko bago pa siya mageskandalo. Boone's hand holding the water
slowly retreated.
My apologetic smile to Boone was cut short when Dean possessively enclosed his arm
around my waist. Ang kamay niya'y mahigpit ang lapat sa busog kong tiyan. Nawala
ang uhaw ko sa nangyari ngunit dumoble ang panunuyo ng aking lalamunan.
"Friend mo?" Hindi ko matukoy kung kaswal ang tanong o sarkastiko.
Ngunit pinaparamdam sa akin ng tono niya na nagtataksil ako. That threatening calm
his voice educes is demanding me to explain myself.
"Uh..."
The stunt Dean pulled warranted Boone's surprised reaction. Inosenteng nanlaki ang
mga mata niya sa aming dalawa lalo na braso ni Dean sa baywang ko. The cold water
in my hands never helped to balance the heat of my shame and annoyance.
I know Boone's not one to judge. I was the one judging myself for not following the
three month rule!
"Uhm...Boone, si Dean. Dean..."
Hindi ako makatingin sa kanilang dalawa. Sinasakal ako ng masikip na guilt na
sinusuot ko ngayon.
"Oh! You're the college boy ex." Si Dean at nagpapaka-sarkastiko!
Hinulma ko ang aking mukha sa pinaka-mapagpaumanhin kong ekspresiyon. I should not
be sorry for Dean's behavior since this is who he is. Pero nasalo ko ang
disappointment mula kay Boone na pilit niyang tinatago. I deserve that.
He smiled. "I'm okay. Hahanapin ko lang sina Ronnie. I'd be with them."
Halos hindi ako makatango. I want to say sorry some more ngunit nakaalis na siya.
Kung wala lang siyang kakilala rito, for sure I would accompany him. Iyon ang
pampalubang loob ko.
But Dean...
"Boone? What kind of name is Boone, anyway? Sounds like a pet's name! Tss... ano
bang hinithit ng mga magulang niya at iyon ang ipinangalan sa kanya?"
Arm still on my waist, ngumunguso niyang tinatadyakan ang maliliit na bato sa
konkreto.
And why is he concerned about my ex-boyfriend's name?
Gusto ko siyang paliguan nitong malamig na tubig sa inis ko. But harming his ego
infront of his admirers and people is another ticket to trouble. So rather I
castigated him.
"Ano bang minamaktol mo diyan? Para kang batang hindi binilhan ng laruan!"
Inalis ko ang kamay niya sa baywang ko at nagmartsa palayo. Sa ilalim ng sikat ng
araw ay mas lalong uminit ang ulo ko!
Nakasunod sa likod, ay sarkastiko siyang tumawa at walang bahid ni patak na aliw
doon.
"Oh no, Ruth. I'm not a kid but a guy who is not happy seeing his girl talked to
her ex!"
Hinarap ko siya't tumigil sa paglalakad. He stopped at his tracks, too.
"So nagseselos ka?"
"Oo! Tangina, hindi ba halata?" paghihisterya niya.
Sandali akong natigilan bago niluwagan ng gulat at hindi napigilang matawa. Tawang-
tawa to the point of being called crazy! Para akong inaangat sa alapaap at
naglalakad sa mga clouds! 'Tsaka sayang-saya akong bumaba at iaangat ulit. Bawat
step ay gawa sa ulap na inaangat ako sa panibagong ulap.
Pinunasan ko ang luhang sumilip sa mga mata ko. One minute I was irritated but
now...ewan ko. Maybe I was entertained by my imagination about clouds.
"You like torturing me, Ruth. I'm not happy."
Kumalma na sana ako ngunit sa seryoso niyang tono ay muli akong napahalakhak. Para
siyang batang nagta-tantrums.
"I'm so happy..." patuya akong humahagikhik.
"Talaga? Why, Ruth? Gusto mo akong nagseselos?"
Alisto akong tumahimik. Napaungot ako sa pagpigil na patakasin ang kinukulong kong
hagikhik. The more I force myself not to laugh, the more I want to laugh!
We're still standing under the sun, at the middle of the driveway and at the center
of curious passing pepole. Humakbang siya ng isang beses hanggang sa makalapit.
"Why do you like me jealous, Ruth?"
Napapikit-pikit ako sa bulong niya. Nag-imbak ng hangin sa aking baga nang nilagay
niya sa likod ng tenga ko ang hibla ng aking buhok. It's featherweight light it
feels like a whisper.
"Hm? Dahil ba...gusto mo lang talaga akong makitang nahihirapan? Pinapakain ba nito
ang ego mo or...gusto mo lang talagang malaman na ayaw kong may iba para sa 'yo?
Pili lang, Ruth. Or you could offer some choices. I'm willing to hear them." He
whispered some more it makes it hard to breath.
Yumuko ako at ngumuso. Nadikit ang tingin ko sa mantsa sa lace ng Converse ko. The
image oddly invokes thirst. Sana may laman na mga salita ang tubig na iinumin ko
nang may masabi naman ako.
Nilagay niya ang daliri sa aking baba at nagpadala ako nang inangat niya ito upang
matitigan ko siya. His eyes are seducing without even trying. Sadyang ganyan na ang
mga mata niya sa tuwing naninitig at namumungay. You tend to assume a lot of things
when he's staring at you like this.
Hindi ko matagalang tignan ang mga matang iyon. It sends not only heat but a ball
of fire launched into my chest. May lava na nga sa tiyan ko. Ginawa kong dahilan
ang umiihip ng hangin upang makapikit.
Where's your grit now, Ruth? Patawa-tawa ka pa kanina. Tiklop ka ngayon!
Sinipsip ko ang labi ko at pinaglalaruan ng aking dila upang basain. I really need
water like my next breath. But how can I lift my bottle to drink if he is this
near? Parang tanga na nga lang ang bote na nakalambitin sa kamay kong nasa gilid.
"Stop biting your lips. Natutukso ako."
Napapikit ako nang banayad. His husky voice reminds me of whiskey nights and what
my life would be at twenty five.
Shivers colonized me just by thinking about the future. Hindi ko na matukoy kung
para saan ang labis na pagkalabog ng puso ko.
Still eyes closed, I released my lower lip with a sound. Ewan, para lang siguro
tuksuhin siya. Ramdam ko ang paghihirap ni Dean sa pagbuntong hininga niya.
"Goddammit..." he whispered.

[ 17 FOURTEEN ]
-------------------------------

"Best friend ko iyan! Panalo na iyan!" Pumalakpak si Erika at tumayo. Katabi niya
ang kapatid ko na winawagayway ang pompoms.
"Ate ko iyan!"
Since ako ang nakapuntos sa huling serve ay lumipat ako ng service court. One point
lang ang lamang ng kalaban mula sa blue team at sila ang champion last year. I have
to win this!
Inikot ko ang leeg ko upang agapan ang sumusuot na pawis. I tried to ignore it. I
caught Dean while I'm preparing to serve. Nag-angat siya ng dalawang thumbs-up at
kinindatan pa ako!
A button was being pushed inside me that enwraps heat around my chest. Tinago ko
ang ngiti sa pagismid.
Malutong ang tunog ng shuttlecock sa aking pagtama. From then on, the rally became
consistent dahilan ng pag-iingay ng gym. I don't want the cheers to get in my head
'cause I have to focus on how to keep this going hanggang sa hindi na kayanin ng
kalaban ang tamaan ito.
Sapat lang naman ang bilang ng mga nasa gym upang punuin ang bleachers. Ngunit
hindi ito kagaya ng pagdumog sa outside court para sa on-going game ng volleyball.
Naroon lang naman yata sila dahil nasa volleyball ang karamihan sa mga chicks at
mga varsity players na mga crush ng bayan.
"Sugar! Sugar!"
Tangina. Isigaw ba naman iyon?
I didn't look at Dean at baka mas lalo pa akong mawalan ng focus. Umawang ang bibig
ko sa muntik ko nang hindi pagtama ng paparating na shuttlecock. Tumili ang sapatos
ko kasabay ng pagtili rin nang ilan. Damn! Huwag ka munang mag-cheer, Dean, please.
Sa muling paghagis ay medyo mataas kaya tumalon ako. I was aiming for a smash shot
at nasalo pa rin iyon ng kalaban. My opponent smirked at me.
"Champion! Simeon! O 'di, ba rhyme?"
Nawala ako sa concentration kaya hindi ko nagawang tamaan ang muling hagis. Natawa
ako sa cheer ni Erika. Sabay ang reaction ng mga tao sa disappointed na 'aww' at
palakpak naman sa kabilang team.
Tinuro ko si Erika ng racket ko. She bit her lip at showed me a peace sign. Hinila
ni Sue ang buhok niya sa inis.
"Okay lang iyan. Crush pa rin kita!"
Inignora ko na lang iyon at inabangan ang pag-serve sa kabila. But the whispers and
murmurs bothered me.
"You're throwing your own damn sloppy balls to hell. Patay ka kay Ortigoza.
Nandiyan lang iyong bakod sa tapat, o."
"Tss...maniwala..."
Instinct tapped me to look at Dean. Nakatayo na ito at parang sinusuyod ang
paningin sa bawat espasyo ng bleachers kaya hindi ko makita ang reaksyion niya.
"Push up na iyan!"
Lilingunin ko pa sana ang sumigaw ngunit pumito na ang referee. Tinignan ko siya at
sumaglit na rin ng tingin sa scoreboard.
Everywhere sounds so alive as the game carried on. Cheers, claps and bets crowded
the gym air.
I'm not sure with myself though. Dahil sa mga panay kong paglingon sa pwesto ni
Dean kanina ay wala na siya. Inanod ko ang sarili na hindi mag-alala, o isipin kung
saan siya pumunta at mag-focus na lang sa laro. Hindi ko na rin pinapansin ang mag
nag-cheer sa akin.
He didn't come back until the game ended. He didn't come back to watch me win my
first game.
"Alam mo bang nanghingi ako ng sign? Na kapag mananalo ka, mananalo rin ako sa Ms.
Intrams bukas! Nako, sure win na ako!" Inagaw ni Erika ang isang pompoms ni Sue at
winagayway . "Orange team! Wooh!"
Marahas kong tinanggal ang towel sa likod ko at diniin ang pagsiksik nito sa bag.
Kinuha ko ang hinubad na Intrams shirt kanina.
"Daya niyo, ako lang yellow team dito..." rinig kong angal ni Sue.
Pilit ang ngiti ko sa maligayang si Erika. Lalo naman akong na-bad trip na mahuli
si Sue na ngumingiti habang nagti-text. Ako pa bumili ng load niyan, gagamitin niya
lang sa mga manliligaw niya?
Busangot ang mukha kong nagpaalam sa kanila upang magbihis. Hindi na ako nagpalit
ng pang-ibaba at ito lang polo shirt na mas nabasa.
An invisible string tried to lift my hands to text Dean. But do I have the right to
demand as to his whereabout? I gave him free pass to take the liberty on parading
his intentions, pero paano ako? Am I allowed? This whole new ball game is not
something I could say as beyond reasonable doubt. The guy doesn't even know how to
woo!
But should there be a label to assure something true? Or at least, that's what I
thought. Hindi pa ba sapat ang pinapakita niya? What does he have to risk for me to
have a peace of mind? I'm flooded with a lot of maybes;
Maybe I'm just not used to guys like Dean. Maybe I'm not used to his suave, cocky
arrogant ways. Maybe I'm not ready for this. I'm not ready for him. For something
new. I'm not ready to welcome change which I think has already begun.
Maybe...I'm afraid. No. I'm really afraid!
I don't want to be the one who's left behind. I prefer to be the one who leaves in
the first place. Paano kung nag-uunahan lang naman pala kami kung sino ang unang
kakalas? I am on the verge of Dean's flame. I'm afraid I might get burned. Whole-
souled.
Isang paikot ng perfume at lumabas na ako ng banyo. Kumalat agad ang paningin ko sa
buong gym. Graduwal ang paglukob sa akin ng kawalan at lamig. Nanamlay ako at hindi
ko iyon nagugustuhan.
No sandy brown haired guy. How I wish nagpakulay siya ng buhok at siya ang nakikita
ko ngayong may dalang balloon at bouquet of roses. Tsk. Ang layo pa ng Valentines,
iho. Wala pa ngang Pasko!
"Congrats!" bati ng babae sa ibang team na papasok ng cr.
"Nice game! Congrats!"
"Ipanalo mo ulit bukas Ruth para championship ha?" Iyong classmate kong mabait.
Sinasalubong ako ng mga bumabati. All I can manage is a half-smile. It's not even
sincere. I should be jumping because I won! Ngunit para akong nakalbuhan ng
shuttlecock at nadaya.
"O, replyan mo. Hindi ka raw sumasagot sa tawag niya."
Inabot sa akin ni Erika ang kanyang cellphone. Kumunot ang noo ko habang binabasa
ang text.
Dean:Ka, si Ruth? Sbihin mo tmawag aq. She's not answring my calls.
Ang tipid talagang mag-text nito. Nabo-bobo ako sa spelling!
"'Di mo rereplyan?" tanong niya nang mahina kong tinulak ang kanyang kamay. I've
read enough.
Tahimik akong umiling at kinuha ang phone sa bag ko. I had this on silent mode
that's why. Ten missed calls ang bumungad sa screen at ilang texts mula sa kanya.
Uminit ang tiyan ko sa pag-asa ngunit may halo ring bigo.
Dean:Game still on?
That was the first one. As if my body was triggered by the mention of the game,
tinitiklop at tuwid ko ang aking tuhod upang ialis ang pangangalay. Kinulang yata
ang warm-up ko kanina.
Dean:Pblik na aq dyan. Answer my calls please.
Bumuntong hininga ako habang naghahanda ng isasagot. Nilulunod pa rin ako sa
madilim na hukab na pumapaligid sa tiyan ko. Hindi ko na binasa ang ibang niyang
messages.
Ako:Wag na. Tapos na laro.
I zipped my bag to close tapos ay sinuot rin ang jacket ng racket ko. Sinuot ko na
sila sa balikat sabay harap sa kanila.
"Dito lang kayo?" tanong ko.
Sakto ang anunsiyo para sa mga basketball players. They were asked to proceed to
the gym for the start of the first game. I highly doubt kung makakaalis ako.
Paniguradong manonood sina Erika.
Tango ang isinagot ni Sue na abala sa phone. Habang si Erika ay umaasa ang mga
mata. She's like in between expecting for me to say more and expecting for me to
know that they would dwell for the game.
Alam ko namang hindi sila aalis diyan para hindi maagawan ng pwesto para sa game
mamaya.
Muling nag-vibrate ang phone ko.
Dean:Really? And...? Please tell me you won.
Umikot ang mga mata ko.
Ako:Whatever
"Alis na ako! Text na lang kayo." Tumalikod na ako at nagsimulang umalis.
"Sa'n ka punta, ate?"
"Kakain!" Hinarap ko sila muli at paurong na naglakad. "Kayo? Lunch na."
"Diet ako! Kumain na si Sue!"
Tumango ako at tumalikod. Sumulong na ako sa init ng tanghaling araw.
Sa ganitong oras ay paniguradong puno ang canteen kaya sa mga stalls ako namili ng
kakainin. The doughnut stall lured me. Doon ako dinala ng mga paa ko.
"Dalawang Bavarian at...anim na munchkins. Tubig din po isa," ani ko sa tindera
sabay lahad ng pera.
Hinarap ko ang inaarawan na paligid. Sa naniningkit kong mga mata ay sinubukan kong
hagilapin ang lalakeng may banyagang buhok. Sa tangkad niyon ay ba't ang hirap
niyang hanapin.
It really bugs me everytime he's away. Pakiramdam ko pagkain siyang nilalantakan ng
mga daga sa tuwing wala ang may-ari.
Wait. What?
Because I easily get bored, naghanap ako ng mapaglilibangan. Sa field court na
malapit sa puno ng Narra ay mga naglalaro ng sepak takraw. Habang papalapit ay
natutuwa ako sa magkasunod na pagkakatama ng bola gamit ang tuhod. Nobody played in
our class so I'm betting on this one.
"Hey..." baritonong boses ang gumambala sa panonood ko.
It's the Sanchez guy.Hanggang ngayon ay palaisapain pa rin sa akin kung may past ba
kami ng lalakeng 'to. Wala sa sariling hinanap ko ang kaibigan niya but I see he's
alone.
"Congrats nga pala. Tinalo mo team namin. Bawi na lang kami bukas."
Ngumiti ako. I already like him regardless of being an opponent. Hindi siya tulad
ng iba na pini-personal ang laban. I mean, this is a friendly competition.
Intramurals is about sportsmanship, camaraderie and teamwork. Hindi ito para
maghanap ng kaaway.
"Badminton ka rin 'di ba?" bantilaw kong tanong. Parang nakita ko siya kaninang
naglalaro sa boys badminton.
"Yeah," he shrugged, "a loser in the making since tinalo rin ako ng kaklase mo."
I can't afford to join his laughter. Ayaw kong pagtawanan ang turing niya sa sarili
bilang loser. He can make up for it tomorrow. Losing the first game won't justify
you for that title. We still have many games to play. First day pa lang kaya 'to.
"Tapos ka nang mag-lunch? I could buy you something," aniya.
Tipid ang aking ngiti sabay angat sa supot laman ang natirang munchkins. Nilaharan
ko pa siya ngunit tinanggihan niya ito. I shrugged and went back focusing on the
game infront.
"Ken!" tawag niya sa kung sino.
Lumingon iyong lalakeng nagdi-distribute ng tubig sa ilang nakaupong varsity
players sa courtside. Oh, there's his friend! His thick curly hair on top bounced
as he turned here. Nakabusangot ang mukha niya dahil sa init ng araw.
Inangat ni Sanchez ang kamay niya at nagsenyas ng hampas ng racket. Umiling iyong
Ken at nagbalik sa pamimigay ng tubig. His stick-thin hands handed out mineral
bottles to each guy in their jerseys.
"Magpa-practice ako para bukas!" muling sigaw ni Sanchez upang ibalik ang atensiyon
ng kaibigan.
A shot of warm hit me in the chest. Napatuwid ako ng tayo nang may maisip. He can
pull me out of my boredom!
Pinanood ko muna ang pagtanggi ni Ken bago ako umabante.
"Magpa-practice ka? Tara, laro tayo."
Mukha pa siyang nagulat sa anyaya ko. Ang laki ng awang ng bibig niya. Nagpigil ako
ng tawa sa pamumula ng buong mukha niyang alam kong walang kinalaman sa araw.
"Sure?"
Tono na niya mismo ang dumugtong sa tanong na tila binibiro ko siya. Like it's
impossible for me to play with him. Why not? There's nothing wrong with being
friendly with him. I can be to chosen people, hindi katulad ni Dean na walang
pinipiling tao. Which, I still wonder, his whereabout.
Dahil okupdo ang mga courts ay doon kami pumuwesto sa gilid ng computer lab. The
ground is made of concrete kaya may reisistance sa sapatos, hindi madulas kapag
tumatakbo.
Turning my head right, bumati ang bodega sa ilalim ng hagdan na para sa pingpong
court. The spot where Dean always brings me every time we hide.Thinking it's our
rendezvouz pooled a liquified heat in my stomache. Nagbabanta rin ang kalampag ng
puso ko.
"Ready?"
Binalik ako ng boses ni Sanchez. I want to ask his name but I think I'll stick to
addressing him with a no first name basis. Iyon din naman kasi ang tawag ng
karamihan sa kanya.
"Yep!"
Kampante kong pinaikot-ikot ang racket. I hate that I feel competitive. Hindi naman
ako naghahanap ng kaaway but I want to beat his ass on this! In a friendly way, of
course.
Dahil walang net ay ginawa naming improvised division ang nanlalabong yellow line
sa gitna. Ako ang una niyang pina-serve dahil ladies first nga raw.
Sanchez is quite good in playing. I won't be surprised if he wins the round
tomorrow pero hindi ko rin alam ang kakayahan ng classmate kong tumalo sa kanya.
Siguro nakatsamba lang din iyon.
"Wow...kaya pala natalo mo si Lav!" aniya at ginantihan ako ng smash shot na agad
ko namang nasalo.
Hindi ko magawang ngitian nang mabuti ang compliment niya. Hinihingal na ako habang
patuloy ang rally. Kita ko ang ngisi ni Sanchez nang muntik na niyang hindi tamaan
ang shuttlecock.
"Sus! Sayang!" biro ko pa.
Tumawa siya at muling humampas.
"Wala bang magagalit, Ruth?"
"Don't talk to me, Sanchez at nawawala ako sa concentration."
Napalakas ang muli kong pagtama sa shuttlecock kaya sumabit ito sa hanay ng mga
bubog sa ibabaw ng konkretong bakod. Natigil ang laro namin.
Nilapitan iyon ni Sanchez at sinubukang sungktin gamit ang racket. But the cemented
wall is quite high. Mukhang sinadya talaga para walang outsider na maka akyat-bakod
sa school.
"Ako na kukuha. It's my fault!" ani ko at binaybay ang bodega sa ilalim ng hagdan.
If my memory serves me right, may wooden ladder na nakalagay sa likod ng mga lumang
kahon. Dalawang beses ba naman akong kinaladkad ni Dean dito. And I'm right! It's
here! Waiting for me to use it.
Pinagtulungan namin ni Sanchez na buhatin ito. Dahil mabigat ay nagtawag kami ng
dalawa pang makakatulong. We chose the aid of two bulky guys. Nang mapuwesto ay
sinubukang apakan nung isang mataba ang hagdan ngunit tinampal ang paa niya ng
kaibigan na medyo macho.
"Bibigay iyan sa paa mo pa lang!" Nagtawanan sila at nagtulakan.
Napailing ako at inangat na ang paa upang makaakyat. I tested how durable the
footrest is. I even stomped on it hardly just to make damn sure.
"Ruth, ako na lang..." prisinta ni Sanchez.
"Oo nga Ruth..." segunda nung macho. Humagikhik iyong katabi niyang mataba.
In fact they can already go since they're done helping. But they stayed just to
what? Watch me fall or get the shuttlecock?
Wala akong sinagot sa kanila at umakyat na lang. Huminto lang ako dahil nanginig
ang hagdan. Damn it. I heard Sanchez cursed. Kita ko ang mabilis nilang paghawak sa
ladder. Pinuno ko ng hangin ang dibdib saka nagpatuloy at umakyat ng isang hakbang.
Bawat akyat ko ay umiingit ang kahoy. May nakita pa akong maluwang na alambre. Iyon
ang ikinakaba ko nang husto at hindi kung gaano na ako kataas mula sa ibaba ngayon.
Heights be damned. I'm not scared of it.
"Hawakan mo iyong ladder, uy! Hindi iyong binti!" tawa niyong isa sa 'di kalayuan.
Dalawang hakbang na lang pataas at makukuha ko na. I ignored the catcalls from the
students at ilan pang mga pang-aasar. Kukuha na lang ako ng mga bubog sa taas at
ihahagis ko sa kanila isa-isa.
"There Ruth, malapit na..." Sanchez encouraged. Kinagat ko ang labi ko at mas
naengganyo tuloy akong umakyat pa.
"Yes!"
Natawa ako sa pagpalakpak ng tatlo sa baba nang makuha ang shuttlecock. Nagsimula
na akong bumaba at nakasambit ng ilang mura sa panay likot ng ladder. Inignora ko
ang tulakan na nagaganap sa likod.
"Hindi ko siya nilapitan. Hiningi niya tulong namin para mabuhat iyong ladder."
"Oo nga..."
"Pakihawak ng ladder please!" May mariing utos sa pakiusap ko. Kinagat ko ang
shuttelecock upang mas malaya at maayos ang kamay kong makakapit sa gilid.
"Butt out pa, Simeon!"
Kinunutan ko ng noo ang kung sino mang sumigaw niyon. Pakainin ko siya ng bubog
gusto niya?
I concentrated on my foot. Dapat mas madali na ang pagbaba pero bakit mas nahirapan
pa nga yata ako ngayon?
Hindi nagtagal ay natahimik ang likod at naipirmi na rin ang ladder hanggang
nakaapak na ako sa lupa. Bubuga na sana ako nang maginhawang hininga nang may
bumaon na kamay sa braso ko't kagyat akong hinatak.
Nakulong ang sigaw kong pag-angal sa nakitang anyo ni Dean. Ang mapagmataas niyang
mga kilay ay naging isa at nagsanib puwersa upang bantaan ako.
O, ba't nandiyan ka? Because boys surrounded me, Dean? Do I have to lure them in my
way for you to show up? All the more I love to misbehave. Ang sarap mong inisin!
Inirapan ko siya at inalis ang shuttelcock sa bibig ko. I pulled my arm from his
iron-grip ngunit sa ginawa'y mas lalo lang niyang hinigpitan. So tight that it
feels like he's bending my bones!
Hindi na niya nakita ang iritasyong tumitibok sa mukha ko sa paglingon niya sa mga
tao. Parang hinawi lang ng hangin nang sabay silang magsiatrasan nang tignan ni
Dean. I never thought na ganito karami ang pumapalibot sa amin ngayon.
Sinama niya ako sa paghakbang niya para lamang itulak iyong lalake na senior.
Collective gasps cut the silence.
"I think you need a memory booster, asshole. How many warnings do I have to gut in
your head 'til you chant it like a life motto?"
"Ano na naman 'to, Dean?" mariin kong tanong, halos nanenermon. Sinaniban na naman
siya ng asong may rabis!
And I tell you, his anger is not a friggin' joke! I could feel it in his tensed and
scorching arms.
"Sinilipan ka niya, e!" paghisterya niya. Pulang-pula ang kanyang mukha, adding
even more evidence of his anger.
Muli niyang nilingon ang lalake at sumaksak ng hintuturo. "At ano iyong sinabi mo
kanina? Butt out? Gusto mo paluwain ko iyang mata mo!"
Nag-angat ng kamay ang lalake sa pagsuko at maingat na umatras. "It was just a
joke."
"I don't give a flying fuck! Joke or not you don't say those words to her. Wala
kang respeto sa babae. Sinilipan mo pa, tangina!"
Susugurin na sana niya ito nang pinigilan ko. May mga nagtilian na at may
nagmandong magpatawag kahit isang teacher. Everything I'm hearing right now is
screaming chaos. They even asked to call his brother which I'm sure would just
indulge his kuya Dean's caprices.
"Dean! Hindi niya ako masisilipan. Naka-shorts ako. Ano ka ba!"
"That's a fucking skirt!" giit niya at tinuro ang pang-ibaba ko.
"Shorts nga 'to, o!"
Sa inis ko ay naparahas ang buka ko sa tela upang ipakita ang tinutukoy ko. This is
a wrap around shorts kaya nagmukhang palda. Balewala na ang hiya ko mapaintindi
lang siya. Nauuna kasi ang galit! At mas nagalit pa nga yata siya sa ginawa ko.
Marahas niyang binaba ang kamay ko kaya nabitawan ko ang tela. He then groaned in
frustration telling me how affected he is. Mariin siyang napapikit at tumingala.
He's harshly biting on his lower lip like he's telling it to bleed.
"Bakit naman kasi iyan ang suot mo?" mariin niyang tanong sa langit. Tila ba sa
pagbubukas ng mga mata niya'y magiging bato siya kaya nanatili siyang nakapikit.
His Adam's apple protruded as he swallowed.
"Badminton ang nilalaro ko, ano ba sa tingin mo isusuot ko? Jersey shorts? Malong?
Trahe de boda?" inis kong ganti.
Dumilat siya at dinungaw ako. Ang halong pagod at frustration sa mga mata niya ay
halos pinaguho ang mundo ko. No...he can't be vulnerable like this. Not to me.
"Hindi ganyan kaikli, Ruth," hapong-hapo niyang pagdiriin.
Hinilamos niya ang mukha at muling tumingala. I saw how his sharp jaw clenched like
the unsaid words were jailed right there aching to be uttered.
"Kanina pa 'to maikli, wala ka namang ginawa ha?" Tinapatan ko ng hinahaon ang
boses niya. I can't afford to exert more effort of irritation if he's showing me
this kind of exhaustion.
"And this being short is just appropriate. I can't move freely kung mahaba 'to."
"Kahit na! Hindi pa rin tama. Sino bang coach niyo?"
Sandali akong natahimik. Dinaramdam ko ang tumitibok na banta sa likod ng tanong
niya.
"Dean..."
"Sino, Ruth?" he demanded.
"Ms. Tan..." si Sanchez ang sumagot.
Ang mga sumunod na nangyari ay tila dinaanan lang ako. Nakasunod ako kay Dean na
malalawak ang hakbang papuntang faculty room. Isang sumbungerang badminton player
ang nagturo rito.
Pati na ang kausap ng coach na si Mr. Padua na isang respetadong P.E coordinator ay
hindi pinalagpas! He's unbelieveble!
"Sir, this is a fucking skirt!" turo niya sa pang-ibaba ko. "And this is a Catholic
school, so that length should not be allowed. It should be below the knee.
Nasisilipan siya, e," mariing giit ni Dean.
Napapailing na lang ako sa kabaliwan niya. He must be a hater of wrap around shorts
by now. Nakahulikiphip lang ako at parang ayaw ko siyang kausapin sa inis ko.
Tinabihan ko lang siya in case hindi niya makontrol ang sarili at magulpi pa ang
guro!
"Language, Mr. Ortigoza." That was a warning.
"It's English, Sir." Dean's being a sarcastic ass!
"No. You are cursing infront of a faculty member. Where's your evaluation
notebook?"
Humalukiphip si Mr. Padua tanda ng kanyang otoridad at hindi mo mabastsa-basta. His
body built alone that's made for beating assholes from hurting someone else's
daughters is enough as a warning for you not to mess with him.
Pero walang pakialam si Dean na masasabi ko dahil sa ginamit niyang tono.
"Naiwan ko po."
At least may 'po' pa rin.
Tumango si Mr. Padua at bumaling sa akin tapos ay kay Ms. Tan. His face is either
asking her to explain or to talk.
Ang chinitang guro na pantasya ng mga senior boys ay humakbang at pumantay kay Mr.
Padua. May otoridad din sa tindig nito.
"This is a warning, Mr. Ortigoza. Next time I hear you speak a bad word inside the
school premises, prepare your evaluation notebook and have it open in the Behaviour
page. Are we clear?" aniya.
"Crystal clear, Miss." Dean submitted.
Tumikhim siya at tumuwid ng tayo. Parang hindi na siya makapaghintay makawala sa
nanunuring titig ng dalawang guro.
"Are you mad at me?" tahimik na tanong ni Dean. Dala niya ang kanyang Tacoma na
sinasakyan namin ngayon pauwi. We're almost in our subdivision.
"Bakit naman ako magagalit?"
Alam kong nakatingin siya sa akin ngunit pinapanatili ko ang tuon sa labas ng
bintana. I'm calming myself watching the colorful headlights of passing cars.
"Tahimik ka. Parang ayaw mo na akong kausapin." Gumaralgal ang boses niya sa
sobrang hina ng kanyang tono.
Nilingon ko si Sue sa backseat. Hindi ko alam kung bakit. I probably just need to
distract myself. Sa naging tinig ni Dean ay tila ginasgasan din ang puso ko.
Tinaasan ako ng kilay ng kapatid ko at madilim man sa dako niya, kita ko ang
pagsilip ng nanunuya niyang ngiti.
Ngumuso ako at nagbalik tingin sa daan. Humagikhik siya na natigil lang sa tunog ng
kanyang cellphone.
"Are you suspecting na nambababae ako?"
"What? No!"
Napangiwi ako sa kanyang paratang. Hindi ako nagbuong lingon sa kanya. Just a wee
turn enough for him to see my reaction. Bumungisngis si Sue sa likod.
Now that he mentioned it, sumanib sa isip ko na pwedeng iyon nga ang ginawa niya
kanina noong bigla siyang nawala. But my guts never warned me any weird feeling.
Walang pagsususpekta ang umanib sa akin dahil dinaig ng pagtatampo.
"E, bakit ganon ang text mo?"
Inipit ko ang labi ko. Gustong kong ngitian ang naglalambing niyang tinig. Bakit ba
hindi siya maka-move on sa naging text ko? When did 'whatever' become a burning
issue?
"Expression ko lang iyon." tamad kong sabi. Hindi ko rin naman maintindihan sarili
ko ng mga oras na iyon. At kung ano man, I won't admit it.
"May inasikaso lang ako kaya hindi ako umabot sa game mo." Kalmado niyang
paliwanag.
"Iyon lang naman pala..." mahinang sabat ng kapatid ko. She thought she was not
heard but I heard it all right.
"Ano? Business mo?" Tumawa ako.
"You sound sarcastic, Ruth."
At eighteen, Dean is really still a kid. Walang masyadong kontrol sa emosyon. Kung
galit ay susugod agad. He's...reckless. Pero kanina, hindi man lang ako nakaramdam
ng takot sa halos pagwawala niya. Kinabahan, oo. Pero may nararamdaman akong pag-
asa sa kabila niyon.
Because I know...he's going to let up when I ask him to stop. He's going to calm
his ass down when I call his name. He's going to let me pull him when I would.
"Please, let's not fight. I don't want us to fight, Ruthie..."
"Ruthie? Tss...hindi naman tayo nag-aaway. 'Tsaka mag-concentrate ka nga sa daan!"
bulalas ko.
Ako ba naman ang tinititigan at isang kamay lang ang nasa steering wheel? Ang isa'y
kinakapa ang kamay kong nasa hita ko!
"Bakit nga ganon ang text mo?" pamimilit pa niya. This time, more desperate.
Nahuli niya ang kamay ko at hinigpitan ang hawak bago pa ako makapagpumiglas.
"E, sa tinamad akong mag-text," rason ko.
"Kung tinamad kang mag text e 'di sana hindi ka nalang nag-reply."
Bang! Oo nga noh?
Sumegunda ang tawa ni Sue sa sinabi ni Dean. Hindi ako nakaimik sa kahihiyan ko.
Bumuntong hininga si Dean at ang dating nito sa aki'y hindi pa siya tapos sa pang-
uusisa at kukulitin pa niya ako. Parang inaasahan ko rin dahil hindi agad ako
bumaba ng sasakyan nang huminto sa tapat ng aming bahay.
Binuksan ni Sue ang pinto sa side niya. "Una ako ate. Salamat, bayaw!" saka
lumagapak ang pinto sa pagsara nang makababa.
The lights inside our house are indicating that dad is home. Ayaw niya kasing
madilim ang bahay kaya hindi niya pinapaabot hanggang deadline ang pagbabayad ng
electric bills. It's always beforehand or right on that day we receive the bill.
Nang masiguradong kami na lang dalawa ay nagsalita si Dean.
"I want to set the pace for us, pero ayoko namang iwan ka at ako lang ang magde-
decide. So tell me Ruth, am I too fast here? This is us we're talking about so it
would be you and me who should compromise. Now tell me, ba't ka galit?"
I'm not angry. Sa buong biyahe ay marami lang akong iniisip. Sa mga inaakto niya
nitong nakaraan na inuudyok ng mga kilos ko, pakiramdam ko kailangan ko nang
disiplinahin ang sarili ko at mag-behave. I came to conclude that I can affect
Dean's behavior.
One wrong move from me, he's going to go postal. Ours is a chain reaction. I talk
to boys, a chain would be hooked to him to react violently to the point of utter
madness. That doesn't seem healthy.
"Pagod lang talaga ako." Binigyang diin ko iyon sa isang buntong hininga. "Hindi
ako galit sa 'yo, okay? Ikaw, mukhang pagod ka na rin."
Naririnig ko hanggang dito ang pag-iingay ng kubyertos sa kusina at halakhak ni
daddy.
"Ayaw mo kasi akong kausapin," ani Dean.
"Kaya napagod ka?" Nilingon ko na siya.
Parang tumubo ang labi niya sa kanyang pagnguso. "Hindi. Nalungkot lang."
Natawa ako at tinulak ang noo niya. Nakalimutan kong kailangan kong magpanggap na
pagod. Well, hindi naman siguro siya naniwala.
Inis niyang iniwas ang kanyang mukha at hinuli ang kamay ko.
"Ba't ba ang hilig mong manulak ng ulo? Ayaw kong sa susunod, ako naman ang itulak
mo palayo."
Lalo akong natawa. Kinulong ng mga kamay niya ang palapulsuhan ko.
"Ruth, serious."
Sobrang seryoso ng tono niya pero...
Tinuro ko ang sumilip na ngiti sa kanyang labi. "Iyan ba ang serious?"
Hindi niya napigilan at lumawak ito kahit anong subok niyang pagpigil. I saw his
face turned red dahil sa pag-awat ng ngiting iyan. That supressed smile became an
uncontrollable chuckle.
He shook his head like he couldn't even believe it himself. Napapikit na rin siya,
marahil nahiya. Even with his eyes closed, I could see how happy he is. Hindi ko
mapigilang mahawa ng ngiting iyon.
Bumagsak lang nang bigla niyang hinalikan ang ilong ko.
"Pasok ka na sa inyo bago ko pa maisipang iuwi ka sa bahay namin." Umakto siyang
gulat. "Ay! Naisip ko na pala, noh?"
Itutulak ko na sana ang ulo niya ngunit hawak pa rin niya ang palapulsuhan ko.
Tumawa siya at bumitaw na upang pakawalan ako sa seatbelt.
Tila binagsakan ako ng higanteng bato nang makawala na sa amoy ng Tacoma. With
Dean's signature scent roaming around it.
Matamlay ang ginawa kong pagsara ng pinto. Lumipad ang palad ko sa aking kaliwang
dibdib. Inaanod ng kamay ko ang bawat mabilis na pagpalo ng pusong nakakulong sa
butong kulungan. Para itong nagpo-protesta sa ginawa kong pagbaba ng sasakyan.
"Bayang magiliw..."
Nakatayo si Sue sa labas at kumakain ng ice cream sa cup. Pinagtatawanan niya ako.
"Walang flag, ate." Patuya siyang humalakhak.
Hinayaan ko siya sa kanyang kaligayahan at muling umikot para sa sasakyan. Bumusina
si Dean saka ko hinatid ng tanaw ang umaalis niyang sasakyan.
"Ang tagal mong lumabas. Nag-MOMOL kayo sa loob, noh?" paratang ng kapatid ko.
"Ang taba mo na, Sue!"
Nilagpasan ko na siya at pumasok sa loob. Tinakbo ko ang aking kwarto at sumandal
sa pinto upang damhin ang init ng ilong ko.
I had my shared kisses before so this isn't my first. But this is even better than
the kisses I've had on my cheeks and the pecks that I barely felt on my lips.
My phone vibrated at dali dali ko itong binuksan. Nanlamig ang mga kamay ko sa
nabasa.
Dean:Next time, it would be on your lips. So be ready for it. ;)
Tumakbo ako sa kama at tumalon, nagpagulong-gulong at kinuha ang unan upang ibaon
sa aking mukha at tumili! Dean, what are you doing to me?

[ 18 FIFTEEN ]
-------------------------------

Mabilis ang takbo ng mga araw lalo na't hindi ko ito masyadong iniisip. Badminton
and Dean have been feeding any distraction na wala itong pinipiling sugpuin.
Nababatid kong nagsimula ito noong gabing hinalikan niya ako sa ilong.
That was just a kiss in the nose. Nose! Yet it already molded itself to be a
burning issue on my part. At dahil iyon sa namamalayan kong lumalambot na ako.
That's quite alarming! I welcomed the change. My fierce level has toned down into
one bar. Sinusunog mismo ng apoy ni Dean ang tapang ko.
But when he's being out of line, hindi ko naman kinukunsinti iyon. I still want to
argue with him somehow.
Hindi kami ang nag-Champion sa Intramurals this year. Leading ang red team ng
limang puntos sa team naming nakuha ang first place. Ito pa ang naging paksa ng
maliit na pagtatalo namin ni Dean.
"Ang galing ng team namin noh?"
Ang pagmamayabang niya ay hindi ko kayang kaibiganin at pakisamahan. Kanina pa ang
ngisi na iyan na kailangan pa yatang gamitan ng itak upang matanggal. It's the
palpable truth that they've won. Yeah, so? He doesn't have to remind me through his
roars of victory.
Niluwa ko ang confetti na dumapo sa bibig ko. Maingay pa rin ang buong gym sa
resulta ng championship. Nasa likod si Erika kausap ang bagong manliligaw niya na
lumitaw lang noong tinanghal siya na Ms. Intrams.
"Sinong nagsuot ng Orange team shirt noong first day ng Intramurals?" pangangahas
ko.
"Ikaw."
Hiniwa ko siya ng pang-iirap ko. May malaking bahagi na humimok sa akin na awayin
siya. I hate that he keeps on bragging about it! Pero noong parade ay akala mo
classmates kami kung makasuot siya ng team color shirt namin. Orange team all the
way my ass! Balimbing ka, Dean!
Siguro kung kami iyong nag-champion ay ide-deny niyang sa red team siya. I can
already imagine.
"At least ako, naipanalo ko ang girl's badminton. Nanalo kami sa Cheerdance at Ms.
Intrams! Ikaw? Wala kang game ni isa!" ganti ko sa kanya.
Tatlong patak ang idinagdag ng inis ko nang tinawanan niya lang ang pang-aaway ko
sa kanya. Inalis ko ang kamay niyang pinaglalaruan ang aking buhok.
Lalo siyang natuwa. "I-congrats mo na lang ako, Ruth."
Yumukod siya at nilagay ang mga braso sa kanyang hita. His head is the only thing
facing me. That amused mocking expression he's wearing is a humored warning that
he's up for more bragging games. And he wants me as his competitor.
Pairap akong kumalas ng tingin. I'm taking in the sight of the sea of colorful
students. Ang panoorin sila ay mas nakakaginhawa sa loob kesa ang isipin pa lang na
magsusumiksik kami sa kanila.
"You only won because you belong to the class where the varsity players are who
made your team the champion. So you did not really win individually, Dean. Unless
may naipanalo kang game, which obviously you didn't. Kahit parlor games hindi mo
sinalihan."
Marahang umawang ang bibig niya na mukhang hindi niya inasahan na masasabi ko iyon.
"That hurts..." But he didn't look any less in pain.
"You wouldn't have been that hurt if you have only won a single game. Because had
you were, maco-congratulate pa kita."
I boosted my own esteem after hearing myself saying that like I could win this.
Ayaw kong makipag kompetensiya pero gusto ko talagang tinatalo siya. It's fun
actually, lalo na't ikaw ang lamang. I think this has become our version of
bonding. And I find delight in seeing him speechless.
Nakapkapan ko ang pagsulyap ni Dean sa akin. His burning stare is indisputably
heating my face. Fine. One of his strengths is having zero shame. But turning to
him would mean I lose. I still enjoy mocking his ego.
"Erika, inaaway na naman ako ng kaibigan mo," sumbong niya na tinawanan lang ng
kaibigan ko.
A single word about the event was never breathed again. Nagiging dahilan din kasi
iyon ng pagtatalo namin ni Dean. Petty things...juvenile issues...and he doesn't
want to argue with me.
Siguro alam niyang matatalo ko siya. But when he knows he's right, ipaglalaban niya
talaga. Outside opinions are not entertained.
Tempus fugit. I encountered this phrase habang nagre-research ako para sa project
namin. Pinapaalalahanan lang ako nito kung gaano kabilis ang panahon. September
seems to only happen yesterday at kinabukasan ay Disyembre na.
Imbes na ipagpatuloy ang pagri-research ay hinila ko ang cursor sa Pictures. I
scrolled through the folders and clicked the latest shots from the last trip we
had.
How can I cherish every moment that seems to move so fast? If only we can move
things slow...then madali nating masisikop bawat alaala at bawat pakiramdam na
nakapaloob sa mga alaala.
But of course, we probably just want to collect the laughters and happy seconds.
Sinong tanga ang mangongolekta ng kabiguan at lungkot? No one, right? Unless one
would want not to feel, then that person would surely collect hate.
I went on a road trip last sembreak visiting new tourist spots in Cebu. Kasama ko
ang mga pinsan ko sa mother's side. Our bond is much tighter than with the side of
my father's. Sa Manila kasi ang karamihan sa kanila at bihira lang nakakauwi rito.
I clicked a stolen shot of me by my frustrated photographer of a cousin. Nakahilig
ako sa sementadong railing at seryosong pinagmamasdan ang buong siyudad ng Cebu.
Sinasayaw ng hangin ang buhok ko. Looking down on me is a goddess statue holding
what reflects to be a torch with a crytsal ball.
The photo brought me back to a random memory na hindi ko mapigilang alalahanin.
Kasi doon ko sinimulang hingin na huwag bilisan ang mga oras na dati kong ginusto
dahil nababagot sa bagal ng mga araw.
There are just certain moments that we want to stay still until we're ready for a
brand new memory.
Now, it's like I'm riding on a freight train and everything just seems to be a blur
of passing moments.
"How's your trip? You're enjoying?" si Dean sa kabilang linya. Ang paos niyang
boses ang una kong napansin.
Rinig ko ang pagprotesta ni Will na sigurado akong si Cash na naman ang
pinapagalitan dahil sa hindi makuha-kuhang chords na dapat gamitin. I ignored that
and focused on Dean's breathing instead.
"Mm-hm...paos ka. Kamusta practice?"
Medyo umismid ako. I sounded too sweet. Tumikhim ako bilang paghahanda sa pagiiba
ng tinig.
"A bit tired but I'm all good." He tailed it with a sigh that filled my ears.
"We're going to play tomorrow night infront of an agent. Music agent, Ruth! Can you
believe it?"
Napangiti ako sa tawa niyang walang katumbas. Nakikita ko pa nga siyang tumatalon-
talon habang binabalita ito. He always has that undeniable energy.
"Nood ka ha?" Nahihimigan ko roon ang nag-aagawan na alinlangan at pag-aasam.
Bukas ay pupunta naman kaming Oslob dahil gusto nilang makakita ng butanding.
Whale-shark watching. Hindi na lang siguro ako sasama. We have to leave by four
thirty in the morning! Tamad kaya akong bumangon ng madaling araw.
"Sure," sabi ko.
Umikot ako at likod ko naman ang isandal sa konkretong balustrada. I caught my
sister doing poses on the fountain settled at the very core of the temple. My
cousin manning the DSLR took her photo. Ganon din ang eksena ng iba ko pang mga
pinsan sa may hagdan na papasok sa templo at ang iba'y nasa tabi ng higanteng leon.
The structure reminds me of Parthenon. Parang nasa ibang bansa lang ako.
"Do you have a towel at your back? Mabilis ka pa namang pagpawisan. And send me
pictures on your trips, 'kay?" ani Dean na nagpabalik sa akin sa usapan.
Naisipan kong ikuwento sa kanya ang tungkol sa templo. Telling him what I've read
from the plaque, the temple was constructed as a symbol of the man's perpetual love
and ceaseless devotion to his late wife Leah Adarna.
"Where is Leah?" he asked.
Napangiti ako. I thought he'll get bored pero nakinig nga talaga siya.
"She died. Then pinagawan siya ng templo."
His voice hummed which sounded like he's deep in his thoughts.
"Hmm...you like that?" he asked softly.
"Like that, what?"
Mas dinikit ko ang phone sa aking tenga nang may dumaan na nagtatawanan sa harap
ko. I moved aside, ripping myself away from their photoshoot.
"Iyong gagawan ka ng templo." Sa mahina niyang boses ay naging paos ulit ito. I
don't understand the shivers that colonized my skin despite the November heat.
"Bakit? Pagagawan mo ako?" nangingiti kong untag.
"Mmm...mag-iipon muna ako," aniya. "Ipapagawa ko pa nga iyong mansyon natin, e."
Hininaan ko ang aking tawa upang marinig ang sa kanya. His signature lazy laugh
always gets me. Pakiramdam ko nakahilata siya sa kama, nasa tenga ang phone at
nakangiti sa kisame habang kausap ako.
It's not bad to imagine things about him like that, right?
"Dean, husto na iyan, balik na." Boses ni Cash.
Ilang sandali pa kaming nagpaalam bago naputol ang tawag. Ang dami pa kasing mga
pahabol. Post ko raw pictures namin. I'm not even sure kung makakapag-online ako
mamaya dahil paniguradong pagod ako sa biyahe. I'm surely going to walk straight to
my bed and sleep undistracted.
Nagbasa pa ako ng ilang mensahe galing kay Erika saka ako nag-angat ng tingin.
Watching the view again, especially the temple, remembering the story
behind...marami akong naisip.
I believe in love for older people. For someone who has found it with their other
halves. I don't believe in that four letter word for myself. I'm one of those to
see and feel is to believe.
Para sa akin ay inspirasyon din ang templong ito sa mga nagmamahal. That love can
indeed be undying and ceaseless as long as it's with the right one. But if you
weren't with the right person, would the love still stand the test of time? Hindi
naman siguro tayo hahayaan ng Diyos na mapunta sa hindi tamang nilalang.
But why did my parents...
There I begin to learn that we don't get to choose our fates but we could do
something to get ahold of what and where we want to be. But some fates are just not
meant for some people. Some fates are meant for someone who did not ask for it.
Some people are not meant to end up with the person they marry. Some people are
just not meant for what and who they want to stay in their lives. Those are just
snippets of the ugly truths.
And I wonder if I am meant for something that I never want. Am I not meant for
something that I truly have been hoping for?
"Ruth!"
Sumabay ang buhok ko sa pagbaling sa pinsan na tumatakbo sa aking direksyon.
"Bakit?" tanong ko nang siya'y makalapit.
Dahil mainit ay hinila niya ako sa may mga hagdan na pababa sa templo at doon
sumilong. Pinakita niya ang kanyang phone.
"Who's this? Naka-tag ka sa facebook." Hindi maitanggi ang excitement niya sa
tanong.
Naga-adjust pa ang paningin ko galing sa sinag ng araw kaya medyo malabo pa ang
imahe. But when it solidly surfaced into my sight, I get to understand why Mandy
asked about the picture.
It was Dean and me taken during their gig night. Kuha ito bago ang simula ng
sembreak. Nakaakbay siya sa akin at nakahilig ang ulo sa ulo ko. He's wearing his
crooked smile while I opted a tight-lipped but wide one.
Mas nakikita ko ang laki ng gap ng height namin. He's unbelievably tall for a guy
who doesn't play basketball. Sabi nila tumatangkad ka raw kapag naglalaro ka niyon.
I'm not sure if it's proven true.
"What's that?" Dumungaw mula sa likod ko si Margot, Mandy's younger sister.
"Boyfriend mo, Ruth?"
Naunahan ng kilos ko ang mga salita. Habang umiiling ay niluluto ko pa lang ang
paliwanag ko sa picture na iyan.
The M sisters are notoriously coquettish. So saying Dean is single is definitely
an open card revealing an invitation. There's no two ways about it that they're
going to make me hook them up with him. The hell I'm gonna do that!
"Saan 'to? Ba't siya nakaakbay? Oh! Click mo iyan ate, there are three more
pictures."
Sinunod ni Mandy ang sinabi ng kapatid. True enough, meron pa nga ibang litrato na
naka-tag sa akin at kay Dean. Part of the bar is to take pictures of their
customers and guests for souvenir purposes at ididikit nila ito sa wall ng bar. Our
pictures included.
"Oh my gahh!!!"
Parang tinusukan ng patalim ang tenga ko sa tili ni Margot nang bumungad ang isang
random shot. Dean was kissing me in the nose. Nakapikit ako roon dahil sa gulat
kaya para akong tanga sa litrato.
May isa pang shot na nakaangat ang kamay ni Dean hawak ang nangangalahating bote ng
Jack Daniels. His other arm snaked around my waist and a cigarette stick was tuck
at his left ear. Nakaawang ang bibig niya at namumungay ang mga mata. He's had one
too many at that time.
Ang ikinabaliw ng mga pinsan ko ay ang umangat na dulo ng white shirt ni Dean kaya
kita kung paano nagmakaawa ang kanyang dark ripped jeans na makakapit sa baywang
upang takpan ang na-expose niyang V-line.
The picture garnered the most comments and likes.
Ngayon ko lang din nabigyang hustisya ang term na happy trail. Dahil sayang-saya
ang kay Dean na maidikit doon sa puson niya na maligayang binabaybay pababa ang
paraiso. Hence, happy trail.
Nahihilo ako sa panay na pagyugyog sa akin ng magkapatid. They were giggling and
shrieking like crazy! Sinita ko sila dahil pinagtitinginan na kami.
"Sue, alika ka muna!" tawag ni Mandy, medyo humihingal sa kakatili.
Nag-isang pose pa si Sue sa ilalim ng higanteng lion bago niya kami nilapitan.
Mukhang nairita pa ito sa pagkaudlot ng kanyang photoshoot.
"Kaano-ano ng ate mo? She said hindi raw boyfriend. Is it true?" si Margot ang
nagtanong, in her Bronx accent.
Nasira ang mukha ni Sue nang pinakita ang picture sa phone 'tsaka naging ismid rin
habang tinitignan ito isa-isa hanggang sa mag-angat siya sa akin.
"Ewan ko diyan," aniya habang pabalik sa pinanggalingan kanina. " Mukhang sila na
pero sabi niya hindi raw. Denial masyado..." kanyang akusa bago tumalikod.
Parang gusto niyang itanggi na magkapatid kami sa tono ng kanyang pananalita.
"Dang it! He could fair with the hot guys in Hollywood! Brad Pitt in the making,
baby! I haven't seen this kind of gorgeous in New York. My crushes and ex-
boyfriends definitely would look like a bunch of losers kung ipagtabi silang lahat
sa lalakeng 'to. He's even hotter than the local hunks here! Wait, singer siya?"
tanong niya pagkatapos ng mahabang parada ng mga pagpupuri.
"Vocalist ng banda..." tipid kong tugon, not elaborating further.
To feel proud is how I should feel after hearing their praises about him. Ngunit
ang mga pagpuri mismo ay nagsisilbing banta para sa akin. I could sense a
competition.
Dean is a very engrossing topic but I prefer for him not to be discussed about like
this. Pero paano ba iyan? Guwapo siya. Kaya siyempre unang pag-uusapan ang
kaguwapuhan niya!
"Hmm...figures." Tumatango –tango si Margot. Her lip-bite is making my tummy
squirm. I wanna puke. "One look and you could already tell. A rock band, right?"
"Patingin!"
Nagulat ako sa pagsingit ni Belle na isa ko pang pinsan. Humaba ang braso nito para
maabot ang cellphone ni Mandy.
"Oh my God! Sino 'to? Ang hot niya, ha. Artista? How come I didn't know?"
"Now you know he's mine," hagikhik ni Margot at parang kitikiti na kinokombulsyon
sa tabi ko.
"Marge, he's Hindi-boyfriend-pero-mukhang-boyfriend-ni-Ruth. So you back off and
stop being a bitch."
Nilingon ko si Mandy sa tonong ginamit para sa kapatid.
Inirapan lang siya ni Margot at hinawakan ako sa braso upang yugyugin. "Dalhin mo
siya sa birthday ni lola this December! It would be our family reunion, too!
Ipaghahanda siya ng bongga ni tita Bianca."
"Goodness Margot! May iniwan ka pang boytoy sa New York kaya huwag kang lumandi
rito! This guy doesn't even scream fuck boy!" sermon ni Mandy at sinarili na ang
kanyang cellphone.
"So? Fuck boy or not, he's hot! Like suuper..." Tumirik ang mga mata ni Margot.
"Mukhang isang haplos lang niya mapapaso ka na. He's a walking sin and sex in
motion!"
Ningisihan niya ako na parang may binabalak ito. Oh no, I don't want to hear the
end of it.
"Let me remind you that you just turned eighteen last month." Mandy's getting
serious. "So technically, hindi pa buo ang pagka-legal niyang utak mo. You're still
a kid!"
"Buzzkill." Margot sounded like a brat.
Inilingan siya ni Mandy at umipon na kina Sue sa ilalim ng higanteng lion. Sila ang
mas nagkakasundo.
Nakahinga ako nang maluwang nang sa wakas ay tapos na ang usapang Dean. Sumandal
ako sa balustrada sa gilid. Ang ilalim na bahaging ito ng templo ay hindi pa
natatapos. Also included here are life size statues now were being photographed by
some tourists.
Mabilis kong nilingon si Margot sa bigla nitong pag-impit tili. Her thumbs are
murdering her touch screen cellphone.
"I'm gonna add him on Facebook. What's his name again?" she asked to whoever would
answer. Definitely not me.
"Dean Ortigoza." Si Belle. "Or you can search him on Ruth's timeline since silang
dalawa ang naka-tag sa picture."
Annoyed, me crossing my arms is a palpable denotement that I don't want to talk
about this. Dahil alam ko ang destinasyon ng usapan na ito. Hindi na ako babiyahe
doon bago pa kami dumating sa panghihingi nila ng number niya.
Then what's next? Home address ni Dean? I love my cousins to death but...no. Just
no!
Hindi ko nga alam kung saan ang bahay nila. Ako muna ang unang makakaalam bago
sila!
"Pwede siya maging model ng underwear, noh? Kahit wala siyang abs, okay lang. Iyong
brief lang naman niya ang titignan ko."
Pumitik nang husto ang pulso ko sa sinabi ni Margot. They were rejoicing the
statement and Dean's picture to no end while I was revolting in my insides!
Pinagpapawisan na sila sa pagtitig lang sa mga pictures niya. I should tell Dean to
make his photos private, or much better, just eradicate them to all social media
sites.
Hindi ko alam saan nanggaling ang lakas ko. Marahil sa nagtutulungang iritasyon at
pangamba upang masabi ang isang bagay na pagsisisihan ko. Siguro.
"Girls! Fine, boyfriend ko siya so cut it okay? Binibiro ko lang kayo kanina."
Nanginig ang labi ko. Bumaling ako sa kabilang dako upang itago ito. Hinihingal ako
sa aking kaba kahit nakatayo lang at walang ginawa kung 'di ang mainis. I can't
wait to be in the van just so I can vent it all there.
Hindi naman siguro malalaman ni Dean ang ginawa ko. This is forgivable.
"Aha! Sue! Tell tito Ralph that Ruth has a boyfriend again. Hotter this time!"
Dahil medyo sabay ay hindi ko matukoy kung si Margot iyon o si Belle. Hanggang
ngayon wala pa rin talaga silang pinagbago. They're always the noisy duo ever since
we wore our diapers.
"Sabi ko na, e! Kayo na, e!" Pinapaulanan ako ng agresibong hintuturo ni Sue.
"Sinasabi ko na talaga, e!"
It's a warning that she's gonna tell daddy. Ayan na naman ang ngiti niyang parang
sinaniban na manika.
"Guwapo rin kaya iyong last boyfriend niya. Boone, right? O may sumunod pa sa
kanya?"
Gusto kong mabulunan sa tanong. Belle's making me sound like I change boyfriends as
often as I change underwears!
Umagap ng sagot si Margot.
"Yeah...but Boone's too good, Belle. The kind who can't please you in the bed so
you'd just end up making out in the couch. Itong si Dean mukhang wild, e. Sa langit
ka na talaga dadalhin."
Nasa gitna nila ako at sinusunog ng kanilang mga hininga pati na ang paksa ng
kanilang tinitilian.
They can't see Dean in person. I'll make sure of that. Picture pa nga lang ay
mukhang matatanggalan na sila ng lalamunan. I'm just concern for their welfare.
Kumurap ako ng ilang beses sa pagsubok na itakwil ang ideya kaugnay sa sinabi ni
Margot. Ba't pa ba ako nagtaka e mga laking Amerika nga pala ang mga 'to!
"I just told you that he's my boyfriend," nagtitimpi kong usal.
Isang bagsak ang pagtigil nila at tumahimik.
"Yeah, so?" si Margot at nagbalik sa paninitig sa picture. Kinalabit niya pa si
Belle upang masabayan ulit siya sa pagtili.
"Girlfriend niya ako." giit ko pa, tinodo ko na at sinaksak ang hintuturo sa aking
dibdib.
"We heard you, Ruth. Where are you getting at?" natatawang ani Belle at agad ring
binalikan ang phone ni Margot.
Sandali ko pang pinanood ang dalawa na tila wala na ako sa harap nila. I huffed and
let them indulge in Dean's face in pictures. Tutal ay hanggang diyan lang naman din
sila. It would still be me who gets to have a piece of him at the end of the day.
Pauwi na kami galing Sto. Nino bilang huling destinasyon namin sa araw na iyon.
Katabi ko si Margot sa front seat sa van. Sinadya kong ilagay ang cellphone ko sa
pagitan namin.
My phone rang, as expected. Kita ko ang panlalaki ng mga mata ni Margot. Sabay ang
singhap at awang ng bibig niya sa nakitang pangalan ng tumatawag. Dean's crooked
smile in the picture was above it.
"Uy! Tumawag siya!" Kunwaring gulat ko. Humahagikhik kong sinagot ang tawag. "Dean,
you called!"
Tumawa si Sue sa likod.
Mabilis siniksik ni Margot ang sarili at dinikit ang tenga sa aking phone. Sakto
ang patapos nang magaspang na tawa ni Dean.
"You sound so happy, sugar..."
"His voice is even as hot as he looks!" Inanunsiyo ito ni Margot sa likod.
Nag-unahang lumapit sina Belle at Mandy na halos talunin na ang front seat.
Sinisita sila ng mga kuya nila sa likod.
"I-loudspeaker mo, Ruth!"
Inilingan ko sila. Mukha namang ngayon lang sila makakarinig ng lalakeng tumatawag.
They have mastered collecting boys even better than collecting Barbie dolls.
"Who's that?" tanong ni Dean.
"Mga pinsan ko." Mas sumiksik ako sa gilid dahil halos higaan na ako ni Margot.
"Gusto ka nilang marinig."
"O? And...? Is this call on loudspeaker? I'm cool with it."
Hah! No way. Pagkakaguluhan ka lang nila.
"They're mostly girls. Tatlo lang ang lalake," sabi ko. Well, not to
mention...they're pretty. Siyempre, magkamag-anak kami, e.
Lumiko ang van para sa isang fastfood chain. Halos hindi na kami magkarinigan ni
Dean sa pag-iingay nila para sa kanilang mga orders.
"Fries at saka Sundae lang iyong sa 'kin!"
"I want mine with burger!"
"So what if they're mostly girls? Hmm...?" His knowing hum denotes something.
Pinainit nito ang pisngi ko.
"Uhm..."
"Ilan sa inyo ang gustong mag-Sundae?"
"Have they seen me?" dagdag ni Dean. We have our own phone world here while
everyone's in chaos. "Did they go crazy on me? And you don't like it, do you?"
Gumaspang ang braso ko sa paggaralgal muli ng kanyang boses dahil sa mahinang
pananalita. He seems to be in his bed and is about to fall asleep.
"Ruth?"
"No," agap ko. I was too engrossed watching my rocky road looking arms na nahila
ako nito upang makalimutan ang sinabi niya.
"No, as in they haven't seen me? Or no, as in you don't like them to go crazy on
me?"
Hindi ko agad ito nasagot. Mas pinagtutuunan ko ng pansin ang kanyang tono at
nagdududa ako. He made it sound like this is a tricky question. Both answers would
benefit him.
"Bakit ba palagi mo akong inaasar?" akusa ko.
He sleepily chuckled. "I'm not teasing you, sugar. I only want an honest answer."
"Iyong pangalawa!" sabi ko nang matahimik na siya.
"Ano iyong pangalawa? Please be specific."
Pinataba ko ang baga ko sa paghinga ng malalim. Why can't I just admit it? Bakit
ang hirap sa aking sabihin ang totoo? Kung ipakita ko na lang? Which made me ask,
could Dean want it the same, too? Iyong huwag na lang sabihin, pruweba na lang
iyong kilos?
At isa pa, sa iprinisinta ng sitwasyon ngayon, na nasa paligid lang ang mga pinsan
ko, I don't think I can compete with ther noise at maisigaw ko pa ang sagot. Pwede
bang i-text ko na lang?
Sa huili ay naisipan nilang bumaba na lang at pumasok sa loob ng fastfood chain.
Umusog ako upang bigyang daan si Margot.
"What's yours, Ruthie?" tanong niya.
Umiling ako. I'm keeping Dean on the line here.
Her smile is dripping with flirting shenanigans. "Huwag muna end-call ha? Let me
talk to him!"
Wala akong binigay na sagot at sinara na ang pinto ng van. Silence defeaned me as
most of my cousins vacated the vehicle. Kami na lang ni manong driver rito at ang
pinsan kong six years old na naglalaro ng gameboy.
I guess this clearance is enough. Inaabangan ko ang pinto ng fastfood kung may
lalabas na isa sa kanila.
"Ruth, still there?" si Dean.
"I don't want them to go crazy on you," mabilis kong sabi. "I mean it's okay
pero...not the way na parang magpapabuntis na sila sa 'yo at pinaplano na nila ang
kasal niyo."
Sa bilis ng pananalita ko ay hindi ko alam kung may naintindihan siya roon. I was
rapping the words again. Dumudumina lang ngayon ay ang malakas niyang paghinga na
tila hinahamog na nito ang aking tenga.
Tinignan ko si manong sa tabi ko. Mukha siyang tulog. If anything that he's able to
catch what I just said, siguro naman ay hindi niya ipagsasabi sa kanila. The old
man is literally too old to gossip.
"Why?" Dean silently asked. He sounded stunned.
"Anong why? You know why!" Ano bang gusto niyang explanation?
"No, I don't know why.And if I do, I'm not even sure."
Natilihan ako sa pahayag niya. This conversation added to the cold that the air
conditioner only contributed one fourth of it. Binagsak ko ang likod sa sandalan at
hinigpitan ang kapit sa aking cashmere sweater.
So I wasn't alone in being uncertain then. Thrice being in a relationship and I
can't even afford to come to grips with this?
Oh, wait. Is this even a relationship? Sa palagay ko ay si Dean lang ang
makakapagsabi nito. He initiated us. But for the most part, it was like I was the
one controlling him. I've never been in this predicament before kaya ang tagal bago
ako maka-adjust.
"Dean...you know why. What do you think?" I submitted. The ball's in his court.
Nanghahapo ako at halata iyon sa aking tono.
"Hmm...you tell me, Ruth. Assure me."
Mas lalo lamang akong bumabagsak sa gaan ng tinig niya, ngunit ang bigat ng mga
salita. Assure? Paano nga ba napunta dito ang usapan namin? I only intend for my
cousins to see the boundaries I draw in a red flaming line!
And hell, I don't even know what to say now. Assure him what?
"Ruth, I had the assholes who goes within a ten mile radius near you be beaten up
on their asses. What do you think that means? I tell you, nagseselos ako. I don't
want them to touch you even a hairbreadth from yours. Now you tell me why you don't
want your girl cousins to go crazy on me. Assurance baby, that's all I need to
hear."
He's asking me for assurance in the middle of this? Ano bang assurance ang gusto
niya?
I've never assured anyone. Kahit si Boone noon ay wala akong ipinangako. Why
promise anything if you're just going to bend and break it? And I know I am going
to break it! Pinaplano ko na lahat noon kung paano ko tatapusin ang isang relasyon.
I have the ending on a string tied from my porcelain fingers.
But I told him the boldest answer I've ever dare stated in my whole damn life.
"I get jealous, too. And those girls should know better than dare mess with me."
Ikinagulat ko ang tapang sa aking boses, as though it's really meant to swear off
bitches along the way. But is my tone too much? Am I too much? Nanahimik kasi si
Dean.
If not for his audible breathing in and out, maiisip kong tinulugan na niya ako. He
sounded really sleepy until the talk about assurence surfaced out. He was desperate
and vulnerable within those minutes.
Napatuwid ako ng upo nang huminga siya ng malalim, sa palagay ko'y hinahanda ang
pagsasalita.
"You've said it all right, baby. Just the right amount of answer my heart needs to
get full."
Hindi ako nakapagsalita. A mention about his heart is too much to contain for me.

[ 19 SIXTEEN ]
-------------------------------

Mula noong sembreak ay walang palya ang mga pinsan ko sa pagpapaalala na dalhin si
Dean sa birthday ni lola. Mukhang nagsagawa pa nga yata sila ng countdown sa
kanilang mga kalendaryo. They kept on reminding me almost every week!
"This Saturday, ha? Punta kayo rito sa bahay. It's lola's seventy eight year! Sama
mo rin si tito Ralph." Si Margot sa kabilang linya. Mandy and Belle's cheers of
support second the motion.
The day also serves as our annual family reunion. Kumukulo na ang takot sa namuong
posibilidad.I hope to dear God that she won't show up like it's always been since
she left.
"I'm not sure, baka kasi may gig sila sa araw na iyan. That's a weekend," ani ko
habang pinaglalaruan ang cord ng telepono.
Hindi muna sila masyadong tumutugtog dahil sa nalalapit na examinations. They do
weekends in place of Tuesday nights, Thursdays and Fridays. Babalik naman sila sa
regular schedule sa Christmas break which for sure ay mas malaki ang kanilang
kikitain. But they didn't sign up for the money. It was all about the music for
them.
Milagro kung maituturing na hindi na nagka-cutting class si Dean. Sinabi ko nga,
hindi ko na siya papansinin kung hindi siya mag-aaral nang mabuti. Since then, he
shuns cutting classes like a prey running off from its predator.
"Dean..." mahina kong tawag sa kanya habang nakapalumbaba.
"Hm?"
Sa lambing ng boses niya ay nanlambot ako. Iyon lang, nasa ginagawang assignment sa
Math ang kanyang buong atensiyon. Mas gusto niyang tapusin ito dito sa library para
raw sa pag-uwi ay diretso na siya hilata sa kama.
"Busy ka this Saturday?" tanong ko.
Pumitik pabalik ang kaba sa pagsasalubong ng kilay niya. A wave of alert filled me.
For several heartbeats I thought he's pondering about my question.
But I was wrong. Dikit na dikit ang noo niya sa papel habang nagsusulat. His pink
lips thinned when he's dead serious about something including this.
"Hindi naman..."
Mas lamang ang concentration niya sa pagbibilang sa kanyang mga daliri kesa ang
makipagusap sa akin. Gusto kong mairita! But witnessing how he's being invested in
his studies wiped that irritation like a flashflood.
Sandaling tumambay ang paningin ko roon. He's solving an equation. Sa sobrang
seryoso niya ay pakiramdam ko may tutuligsa sa akin sa oras na gigibain ko ang
kanyang konsentrasyon.
Hinintay ko muna siyang matapos sa pagsusulat ng sagot bago ako sumulong.
"Wala kayong practice or gig?"
He stopped and finally, his attention is on me! Ang pagkagatla ng noo niya ay may
halong aliw. Sumusundot ang dila niya sa loob ng kanyang pisngi. Sa ganitong
ekspresyon, hinanda ko na ang sarili sa kanyang pagbibiro.
"Why? You're gonna ask me on a date?" He smirked then chuckled.
Namilog ang mga mata ko. "Ako pa talaga magyayaya!"
Nagkibit siya at binalikan ang assignment. "Para maiba. Don't worry, ako naman ang
magbabayad."
I watched him getting deep into his task again. Weird kung paano may mas gana pa
siyang gumawa niyan kung dati rati'y halos isumpa na niya ang pag-aaral. Natutukso
na nga akong ipagawa sa kanya ang assignment ko. I'm sure he's going to do it pero
ayokong abusuhin iyon.
"Anong silbi ng boyfriend? Siyempre tagadala ng bag mo. Tagapaypay at tagabili ng
pagkain. Makakatipid ka pa, 'di ba? Ipagawa mo na rin assignment mo para sulit."
Ito ang sinabi ni Sue na hindi ko napigilang maalala. Nagbabantang tingin ang
natanggap niya mula sa akin. Sa paraan ng pananalita ay parang naranasan na niya
ito.
But thinking Dean as a boyfriend...I still don't think that we have touched that
situation. We never held hands. We don't kiss. Sure he brings my bags and books
pero iba sa mga nakikita kong mag-on at sa naranasan ko noon.
And we've never been...intimate.
It is safer to say that he is just an admirer. And us as being close acquaintances.
Sinabi ko lang naman iyong nasabi ko sa mga pinsan ko dahil sa aking iritasyon. But
it's true that I don't want him with other girls. That doesn't mean that we're in a
relationship. Our only connection is the verbal assurances we exchanged.
"So why are you asking me about this Saturday?"
Kumurap ako at unti-unting bumabalik kay Dean. Unused, but he didn't let his pen be
left abandoned dahil nakakulong pa rin ito sa kanyang kamay.
"Birthday ni lola."
Tinitigan niya lang ako, naghihintay yata ng kasunod. At sa tuwing ganyan siya
manitig ay nakakalimutan ko ang sasabihin ko. It's as though letters A to Z don't
exist anymore. And I know he has that same effect to other girls.
Habang hinahagilp sa kasuloksulukan ang kasunod ay pinagtuunan ko nang mabuti ang
pagtatagpo ng mga pilikmata niya na tila nagha-high five sa isa't isa.
"I'm inviting you sa bahay ng pinsan ko...parang reunion party din kasi..."
His semi-wide hazel green eyes blinked several times.
"Hmm...A reunion." He droned. "Hence, nandoon ang mga kamag-anak mo..." he trailed
off, para bang may kinukutaw siyang agenda sa isip niya. "So dapat pala dalhin ko
na rin ang buong angkan ko, Ruth. Magandang timing iyan para makapamanhikan na
ako."
Kumunot ang noo ko. I'm treating that statement as a joke. That's Dean and his
humor.
"Dean, seryoso kasi..." pigil-ngisi kong sabi.
"I'm serious."
Ayaw ko na sana iyong pagtuunan ng pansin. But by the way his tone and expression,
it pulled me to change my mind and believe him. Pag-iling ang humalili sa mga
salitang hinahagilap ko pa lang. I repeat that in my head para mas paniwalain pa
ang sarili ko.
Mabagal na singhap at tinulak ko ang sarili sa mesa pasandal sa silya. Humalukiphip
ako katambal ang inaantok kong tingin sa kanya.
"Ano, pupunta ka ba?" Namantsahan iyon ng kaunting inip.
"Ba't naman hindi?" Nagliligpit na siya sa mga gamit. Malusog na ang itim niyang
knapsack. "Mamamanhikan nga ako, 'di ba? Siyempre pupunta ako."
Numipis ang labi ko. Mabibigti na talaga ang pasensiya ko isang beses pa niyang
babanggitin ang pamanhikan na iyan.
At seventeen, that wouldn't be an appropriate topic to discuss. Ang dapat
pinaguusapan sa mga edad namin ay school, crushes,gala, barkada and whatnots. Hindi
usapang pang early twenties!
For a not so mature mind, Dean could have a mature mouth. With a little bit of a
dirty stain.
"Seryoso nga kasi, Dean," mas mahigpit kong usal.
Tumigil siya upang makipagtagisan ng tingin sa akin. His deep-sets went even deeper
with his heavy glare. He expelled a frustrated breath then leaned back at his
chair.
"Sino ba kasing nagsabi na nagbibiro ako, Ruth?"
Hinintay ko siyang ngumisi kaya tinutukan ko talaga nang mabuti. Does he really
think I would be enslaved by that hard stare?
Hinayaan ko nang lumutang sa ere ang sinabi niya. Hindi ito magiging issue sa akin
kung babalewalain so I ignored the statement. Mahihinog lang ang pag-aaway kung
lalabanan ko pa. Basta ang importante ay pupunta siya. That's what the invitation
is all about.
Nasa harap ako ng kama at nakatapis lang ng tuwalya. Lying infront are the subjects
of my predicament in the form of peach dress and a floral romper. Kanina habang
naliligo ay iniisip ko na kung alin sa dalawa ang isusuot at hanggang ngayon hindi
pa ako nakapili.
"Ate!" tawag ni Sue sa labas ng kwarto at sinundan ng katok. "Nasa baba na si kuya
Dean!"
Umingit ang pinto tanda ng kanyang pagbubukas.
"Hindi ko alam isusuot ko. " Mas nagmukha lang akong problemado sa naging tono ko
kesa ang isipin lang ang bagay na 'to.
Tuluyan nang pumasok si Sue sa kwarto at binagsak ang sarili sa aking kama.
Pinasidahan ko ang nakabihis na niyang ayos. Her red blouse and denim shorts seem
so simple.
Ngumuso ako. Ayokong magpakasimple ngayon. I want to look more...womanly.
Kinuha niya ang peach dress at sinuri. "Itong dress, o. TopShop. Maganda, bago pa."
It's a lace dress reaching above the knee. Sa katunayan ay may napipisil na akong
footwear na pwedeng itambal. Same as with the romper.
"Sure?"
Tinunghayan ko ang wala sa sariling pagtango niya bago ako pumunta sa aircon upang
lakasan. Kakaligo ko nga lang ganito na ako pagpawisan.
"Ay! Ito na lang palang rompers. May palaro kasi mamaya. Ako nag-organize ng
games!"
Kinuha ko ang peach dress at dinikit sa harap ko. I checked myself with it infront
of the mirror. Bakit ba ang hirap maging babae? Mamili lang ng damit ay para nang
nagso-solve ng math equation. But of course, I'd rather have a hard time frying my
brain on deciding what to wear than hanging out with Mathematics. No offense to
Math lovers.
Sumilip ang mukha ni Sue sa gilid ko. Tumango siya at nababasa ko roon ang pagsang-
ayon.
Lumabas na siya nang nagsimula na akong magbihis. Gusto kong bilisan ang pag-aayos
pero ayaw ko rin namang madaliin. Lalo na't kailangan kong magingat sa paglalagay
ng cheek tint sa aking pisngi at pati na rin sa aking lips. Today's my first time
putting on some colors all by myself.
Pumasok ulit si Sue sa kwarto ko na hindi kumakatok. Isa rin 'tong madaling mainip.
"Bakit?" tanong ko nang maramdaman ang paninitig niya. "Si Dean?"
"Nanood ng tv," aniya, at nahimigan kong hindi iyon ang ipinunta niya rito. "Hindi
ka naman nagli-lipstick ate, a?"
Kinunutan ko ng noo ang akusasyon sa kanyang tinig. Para bang kasalanan ang mag
make-up at hahatulan ako ng kamatayan.
"Bawal kaya make up sa school. 'Tsaka hindi 'to lipstick." Sabay angat sa coral
cheek tint. Binili ko ito kasama si Erika bago nag- Christmas break.
"Ba't noong nag-mall tayo ay hindi ka rin naglalagay ng ganyan? Hindi bawal make-up
sa mall."
"Sino namang pagagandahan ko sa mall?" sabi ko.
"E sino bang pinapagandahan mo ngayon?" ganti ni Sue.
"Si lola!"
Tumawa siya na hindi ko napigilang sabayan ngunit agad ring natigil sa paghila niya
ng umaalong hibla ng buhok ko.
"Iyong buhok ko, Sue! Tignan mo, nasira na tuloy." Inis kong angal at inayos ito
muli. Kakapagod kaya subukang paalunin ito. Nanghapdi pa ang kamay ko sa plantsa!
"Sus si ate nagdadalaga! Birthday ni lola ang pupuntahan natin at hindi debut mo
kaya bilisan mo na!"
I ignored her. Binalikan ko ang salamin dahil hindi pa ako tapos. Lumabas na rin
siya kalaunan.
I put a light gold eyeshadow para ma-emphasize ang pagka-brown ng mga mata ko. Ang
coral peach na lipstick ay bumagay sa aking damit. Hindi na ako nag–eye liner,
nagmukha namang may linya ang dulo ng mga mata ko sa kapal ng aking pilikmata. Just
a stroke of light mascara then I'm done!
Bumaba na ako pagkatapos ngunit napahinto sa gitna ng hagdan. The telly is on
habang ang ineengganyo nitong tao sa harap ay nakapikit at nakahalukiphip. His jean
clad legs are opened wide at ang likod niya'y kinakain na ng malambot naming sofa.
Even with eyes closed, he could still be as intense as he can be when awake. Iyon
lang ay ang kilay niya ang nagdadala na bahagyang nagsalubong. Na para bang kahit
sa pagtulog ay sumisisid pa rin siya sa malalim niyang pag-iisip.
It's such a waste to ruin his peace and calm. He mirrors a storm that's being put
to rest, at maghahasik ulit ng bagyo sa oras ng kanyang pagmulat. His intensity
does the job very well.
Mahina kong niyugyog ang tuhod niya. Pinigilan kong matawa nang umigtad siya at
hindi agad gumising. Pungay na pungay ang mga mata niya nang dumilat at diretso
agad ang tingin sa akin.
"Hey, sorry..." garalgal ang kanyang boses.
Umayos siya ng tayo at kinusot ang antok sa kanyang mga mata. Nag-inat pa siya bago
tuluyang tumayo.
"Tara?" sabi ko saka siya pinasidahan. Nilunok ko na lahat ng laway na pwedeng
tumulo sa ilang segundo.
Because Dean in his dark red leather jacket is a bomb! I thought he would look
better in black but he could pull off any colors kahit pink pa yata iyan. Sa loob
ay isang gray v-neck shirt at ang itim niyang hikaw ay hindi pumayag na hindi
mapansin.
Pinasidahan ng mga daliri niya ang kanyang buhok at bahagyang kinusot nang dumating
sa likod resulta ay medyo naging magulo ito. He didn't bother fix it again at
hinayaan na lang na ganon.
Kumuyom ang sikmura ko. My cousins are gonna lose their ovaries over this.
"I think I'm too overdressed?" aniya, at ako naman ang pinasidahan ng tingin.
Bahagya siyang ngumuso nang humantong siya sa paa ko. I'm wearing beige pointed
heels. Kaya ewan ko kung anong meron doon na tinitigan niya talagang mabuti.
Winakli ng isang mababang pagtikhim ang distansiya namin ni Dean sa isa't isa.
Sabay naming nilingon ang pinanggalingan at nakitang pababa si daddy sa hagdan.
Nakasunod si Sue sa likod niya na nagtitipa na naman sa kanyang cellphone.
Dad's clothes doesn't signify that he's going anywhere but in this house alone.
"Dad!" ani ko.
He acknowledged me with a slight dip in the head ngunit na kay Dean ang mga mata
niya.
"Sir," si Dean at nilahad ang kamay.
Hindi ko alam ang aasahan sa seryosong mukha ni daddy. If he's going to send Dean
away or hug him in his open arms and accept him like he's a damn good son.
Dad accepted his hand. Tahimik akong huminga nang malalim. Ngunit binawi rin at
nanlaki ang mga mata ko dahil imbes na kamayan ay nagmano si Dean kay dad.
I looked at Sue only to find the reflection of my reaction from this in her face.
"Anong oras po ninyo gustong ihatid ko pauwi ang mga anak niyo, Sir?"
Hindi napigilan ni Sue ang bungisngis niya. Lumobo naman ang pisngi ko sa
pagpipigil. Dad's faint smile reminded me of my worries that he doesn't smile a
lot. Ang kalmado niyang mukha ay maraming kinikimkim at marahil ito ang naging
dahilan ng atake niya sa puso noon. His expressions are reserved dearly for his
work and sleep.
"I want my daughters home right after the party. Safe and sound."
"Hindi ka talaga sasama sa amin, dad?" tanong ko.
Pinilit namin siya ngunit ang sabi'y may work daw siya ngayon. Now, what work is he
talking about if he's here with his house clothes?
Tinignan niya lang ako at ngumiti. Ang pagod doon ay alam kong hindi niya sinadyang
tumakas. "You enjoy the party."
Tumango na lang ako. There's no riff between him and my mother's side of the
family. Sanib puwersa pa kami sa pag-iling sa ginawa ni mommy noon dahilan upang
ito'y mas lumayo at hindi na nagpakita. So I don't understand why he doesn't attend
to our reunion parties anymore.
Sa harap ng three-storey Spanish house ipinarada ni Dean ang Tacoma. The
establishment has just been renovated recently. Belle's family previously owned the
house but ever since they put down roots in Barcelona, it was handed to our
grandmother. Ginagawa rin itong pansamantalang tirahan ng ilang kamag-anak na
umuuwi ng bansa as most of them are residing in other parts of Europe and U.S.
Isang beses sa tatlong taon lang nakakauwi ang magkapamilya. Minsan ay hindi pa
nagsasabay at ngayon lang naging kumpleto kaya pinaenggrande nang husto ang okasyon
ngayon.
"It's a huge house." Halata ang surpresa kay Dean habang iniikot ang susi sa
ignition upang mapatay ang makina.
Hindi ko agad napansin si Margot na pumantay sa height ng mga bata upang
makipaglaro ng bubbles. Doon pa siya tumayo nang makita akong lumabas ng sasakyan.
"Ruth—"
Naputol ang sigaw niya pagkakita sa taong umibis ng driver's seat. Ni hindi man
lang niya napansin ang pagdaan ni Sue. Inunahan ng mga pagtatatalon ang kanyang
nakakabasag tengang irit. She's screaming like someone's murdering her.
"Oh my God! Ate Mandy...!"
Tumakbo siya papasok sa gate at hinila hanggang sa loob ang sigaw. Nilingon kami ng
mga bata upang hanapin kung saan banda ang dahilan ng reaksyon ni Margot.
"May sunog ba?"
Umirap ako sa naging tanong ni Dean. Ewan ko kung nagmaang-maangan siya o wala
talaga siyang alam.
"Ikaw tinilian niya! Umuwi na nga tayo!"
Hihilain ko pa lang siya pabalik sa sasakyan ngunit naabutan kami ng maingay na
paglabas ng magkapatid at dinala pa ang iba kong mga pinsang babae. Nakabuntot sa
likod ang nagtatangkaran nilang mga kuya.
"Hi..." Unang lumapit si Mandy at maarteng bumati, halos kalimutan na ang dignidad.
Nilingon ako ni Dean, mukhang nanghihingi ng permiso. Nagkibit ako. Ano pa nga bang
magagawa ko? Andito na kami, e. He's already exposed to the predators that are my
cousins. Pulling him out would seem rude.
Tinanggap ni Dean bawat kamay na nakalahad sa kanya. Sa nilalanggam na ngiting
sinukli niya sa bawat bati ay naramdaman kong umandar na naman ang kagustuhan niya
ng atensiyon.
Habang ako sa gilid ay siya pang nagmumukhang bodyguard para lang hindi magpangyari
ang stampede. Because dear Lord! The people swarmed around him like the food for
the hungry and the answer to every one's prayer!
Lumabas na ang mga tita at tito ko upang tunghayan ang dinudumog ngayon. I got
distracted by Dean's perfume that leaked everywhere. Maybe that's the spell? I
can't believe this.
"Hala kuya Dean, dinaig mo pa artista, a?" komento ni Sue sa kung saan.
Tumawa lang si Dean at pinatuloy ang pagbati sa mga kamag-anak ko. Binuhat pa niya
ang apat na taong gulang kong pinsan na nagpapakarga. Ipinagpasalamat ko na lang na
talagang biro nga lang iyong pamanhikan na tinutukoy niya. Kinabahan talaga ako
roon. I really thought he's gonna push it.
"Anong pangalan ng lola mo?" tanong niya nang papalapit na kami kay lola.
"Minerva," sabi ko.
Natatanaw ko na siya lulan ng kanyang wheelchair. My mother truly inherited her
Spanish eyes, but I have my father's French ones instead.
"Feliz cumpleaños, lola..." I hugged then kissed my grandmother in the cheeks.
Natuwa siya sa pagsasalita ko ng Espanyol. We all know how she wants to preserve
the language she has grown acquainted from.
Nang bumitaw sa yakap ay nakita ko ang pinupukol niyang tingin sa akin na nag-
aagawan sa saya at awa. She's happy that we went here and pity us because of her
runaway daughter? Iyon lang ang nabasa kong kahulugan sa alinlangan niyang ngiti.
Umatras ako upang bigyan ng espasyo si Sue na batiin siya sa parehong lenggwahe.
"Ang daddy niyo, Ruth? Sue?" tanong niya.
"Busy po, e. Pero pinabibigay niya po ito sa inyo." Inabot ni Sue ang regalo.
Dean seems used to meet other person's family nang nagmano siya sa lola ko at
binati sa matigas na espanyol. My cousins at the back swooned over like it could
heal every broken heart.
May sinabi si lola na hindi ko maintindihan. Pero nasalo ko ang salitang gwapo sa
huli. So she must have complimented him. Malaki ang ngisi niya nang ginawa ito at
nagawa pang pasidahan tila isasali si Dean sa isang modeling contest. Tumingkad ang
kanyang kutis sa kabila ng mga linya sa kanyang noo at mata senyales ng katandaan.
"Gracias, Senyora."
I heard Margot's giggle.
"I bet my lola's wrinkles, iyan lang ang alam mong Spanish," bulong ko kay Dean.
He raspily chuckled then squeezed my waist. Nakapulupot ang braso niya roon sa
buong magdamag.
Sa malawak na lawn sa likod ng bahay ay bumati ang handa. The long table draped in
designed red cloth was just waiting for the food to be settled. Isa pang mahabang
mesa ang naroon para sa mga dessert at ang isa'y may tore ng mga regalo halo ang
birthday at Christmas wrappers. Bawat sulok ng bahay ay may Christmas lights na
rin.
I helped my titas prepare the other foods. Hinayaan ko si Dean sa labas na
kaibiganin ng iba ko pang mga pinsan. The M sisters seem to be aware of their
boundaries dahil nanatili ang kanilang distansiya.
Naiistorbo lang ako sa kusina sa panay na pang-iintriga ng iba ko pang mga pinsan
tungkol kay Dean. Bakit ko ba kasi siya dinala rito? Pwede naman talaga akong
tumanggi at hindi magpapilit kina Mandy.
"Saang bar siya tumutugtog at pupunta kami!"
"Kahit saan. Iba ibang bar," walang gana kong sabi kahit napakasarap nang kainin ng
pasta sa harap ko.
Why are they asking me? Si Dean kaya tanungin nila.
"May kapatid ba siya, Ruth? Kasing guwapo rin ba niya?"
"Taken..." I lied, para matapos na ang usapan. Ang sabihing single si Kiefer ay
magbubukas ng panibagong topic at maaatraso lang ang ginagawa ko.
"Tita, si Belle po?" tanong ko kay tita Bianca, Belle's mother. She always reminds
me of my mother dahil siya ang pinakahawig rito.
"Upstairs, dear. Maybe chatting to her boyfriend." She's on the finishing touches
of the fruit cake.
Umalis na ang dalawa kong pinsan, napagtanto na siguro na wala silang makukuhang
matinong sagot mula sa 'kin. They should ask the person they're interested with.
Hindi ako na gagawin pa nilang tulay sa impormasyon.
"Oh Ruth, iha!" Bungad ni Tita Sonya nang pumasok sa kitchen. "Doon ka na sa labas
at huwag mong iwan si Dean doon."
Hinawakan niya ako sa braso at iginiya sa labas. Ang naiwan kong paglilipat ng mga
ulam sa chafer ay nagawa na ni tita Bianca kaya nagpadala na ako kay tita Sonya.
"Maraming nag-aantabay, tignan mo. Nako! Sa panahon ngayon, mahirap nang maagawan
lalo na't ganyan kaguwapo ang nobyo mo, Ruthzielle. Aba'y dinaig pa ang matitikas
na lalake namin sa France!"
Natawa na lang ako at lumabas na upang tunghayan si Dean na nakikipagtawanan sa
grupo ng mga ka-edaran namin. Nakakainggit na nagsasaya na sila roon kaya lumapit
ako upang makiisa.
I was distracted by the kids running and shouting everywhere. May hinihintay rin
kaming mga kamag-anak na paparating pa. The night is still at its youth anyway.
Papaupo pa lang ako sa bakanteng silya katabi ni Dean ay agad nang pumulupot ang
braso niya sa baywang ko. Nahuli ko ang pagbuntong hininga ni Mandy na tumingin
roon.
"Sugar," mabilis na banggit ni Dean, parang nangti-trip lang.
"O?"
"Smoke," bulong niya at umakto ng naninigarilyo. Ang nakaangat niyang dalawang
kilay ay tanda ng panghihingi ng permiso.
His eyes are heavy with an expression I couldn't identify. It's like he's promising
you for a good time but would actually bring you to his wild side.
"Mags-smoke ka? 'Di ba pwedeng chewing gum or lollipop?" sabi ko.
Hindi nagbitaw sa mga mata ko ay nilahad niya ang kanyang palad. Mukha siyang
nanghihingi ng baon.
Iling akong natawa. Tumayo ako upang puntahan ang anim na taong gulang na kapatid
ni Belle na mahilig sa matamis. Natagpuan ko siyang inaabot ang isang plastic sa
mesa ng mga regalo. I asked three lollipops from him at binigay lahat kay Dean.
Ang magkapatid na Mandy at Margot ay ngangang nakatitig sa kanya habang sinusubo
ang lollipop. I stab a spying stare at each of them hanggang mamalayan nila ako at
napatalon sa kanilang inuupuan. Hilaw silang tumawa.
"Anong full name mo, Dean?" tanong ni Mandy. Nagsundutan sila ng kapatid niya sa
parehong oras na nilingon ako ni Dean.
"I was to ask that first!" angal ni Margot.
"Sasabihin ko ba?"
Kumunot ang noo ko, halos matawa. "Nasa sa 'yo iyan. Ikaw, sasabihin mo ba?"
The innocence he's trying to muster is quite off-putting. "Hindi ka magagalit?"
Umawang ang bibig ko. Hinahagilap ko pa ang dahilan kung saan banda sa pagsasabi ng
buong pangalan niya ako dapat magalit.
"Bakit ako magagalit?"
Matagal siyang tumitig at ito ang isa sa mga nagustuhan ko. I like confident guys.
If you like me, stare at me and let me know. Dean's wearing confidence like a
second skin.
Hinila ako ng paggalaw ng kanyang panga. Animo'y naroon ang mga salitang gusto
niyang sabihin, naghahanda at nag-aayos pa ng sarili bago sila lumabas na maganda
sa pinto ng labi niya habang matiyagang nag-aabang sa hamba ng bibig ko ang aking
mga salita.
"I won't flirt with them, I promise. Sasagutin ko lang ang tanong nila. Iyon lang.
Okay?" He gently assured.
"You don't always have to ask for my approval, Dean."
His thin lips twitched. Pinaglalaruan ng mga daliri niya ang buhok ko sa likod. "I
need your approval, of course. It's important to me."
Tahimik akong napasinghap at nag-ipon ang hangin sa aking dibdib. Bakit ba ang
pinakamabigat pasanin ay iyon pang hindi natin nahahawakan o nakikita? The letters
of the alphabet are weightless, but when twined to make into words, they fall like
giant boulders in your chest. At habangbuhay na iyong nakaukit doon. I guess
weightless concepts are the ones that weighted the most when felt.
Tumango ako upang pahintulutan siya. If he preys on my approval on every thing he
does then I'd feed him with my yes and nos. Nods and head shakes. Thumbs up and
thumbs down.
Kuntento siyang ngumiti nang nilingon sina Mandy.
"Dean Cornelius Ortigoza the Fifth."
"So si Kiefer kuya Dean ay The Sixth?" singit ni Sue na nagsimula nang ngumatngat
ng chicken lollipop.
Dean chuckled sabay iling. "No. I am the last Dean Cornelius Ortigoza that exists.
Meaning, lima lang kami sa mundo at ako ang huli."
Hinuli nito ang interes ko. We never talk about his being adopted. Sa tingin ko ay
sensitibo itong pagusapan para sa kanya. Hinihintay ko lang talagang mag-open up
siya sa akin ngunit ngayon ay hindi ko mapigilan ang magtanong.
Humilig ako upang makabulong sa kanya. His hand stopped playing on my locks.
"Your adoptive parents named you?" I asked.
Nang nilingon ako ay medyo nagulat pa ako sa halos nagdikit naming ilong. Hindi ko
alam kung saan ako mas naliliyo. Sa lapit niya o sa kanyang pabango. This isn't the
first time pero kinakabahan pa rin talaga ako.
"That's my name since I was in the orphanage. I was a baby," bulong niya pabalik.
The look he has didn't give me an obligation to pity him. It is telling me that
he's alright. So it made me think that he has moved on from it, too. O baka dahil
wala talaga siyang niisang ideya tungkol sa mga magulang niya at nasanay na siya
nito. Wala itong sinasanhing sakit. So he could treat this reality as if it didn't
exist for all he want.
Or it could be that maybe he's just good at putting up a front.
"Dean...you don't have to elaborate you're being adopted. If you don't want to talk
about it, then don't start. Tama nang sinabi mo ang pangalan mo," mahinahon kong
sabi.
Natunaw ang ngiti niya kasabay ng pagpungay ng kanyang mga matang matagal umaaligid
sa aking mukha. Sinipsip niya ang ibabang labi at mabagal ang pagbabalik ng matamis
niyang ngiti. Walang katapusan ang banayad na paghaplos ng kamay niya sa aking
batok.
"Okay..." malambing niyang bulong na halos hindi ito naabot ang pandinig ko.
Ilang sandali lang ay nagsidatingan na rin ang mga ilang kapamilya kaya napuno ng
batian at tawanan ang paligid. Hindi na ako nagpapigil kina tita Sonya na tumulong
na dalhin ang mga pagkain sa mahabang mesa.
"Mapupusok na kabataan..." pumalatak si tita Bianca sa tabi ko habang nililipat ko
ang mga cupcakes sa cupcake stand.
Sandali kong sinulyapan ang paksa ng kanyang reaksyon. The newly arrived cousins of
mine are surrounding Dean. Rinig ko pa ang mga maaarteng tawa nila rito.
"How long have you been dating him, Ruth?"
I know I should not fret about the question but her tone emulates caution. Kalmado
ngunit parang may babala at pag-iingat. Somehow, her voice scares me.
"Four po, Tita." I lied. Hindi ko talaga kasi alam, and if I do, I don't know where
to start counting.
I filled another cupcakes on a new stand pagkatapos ko roon sa isa. There are three
sets at hindi ko itatanggi na gawa ito ng kapatid ko. I wanted to cheer her with
pompoms! The cupcakes are so pretty I don't like to eat them. Gusto ko na lang
silang i-display.
"Masyado kayong niluluwagan ng ama niyo. Resulta pati kapatid ko nakalaya, hindi
man lang hinigpitan ni Ralph ang pagkakatali."
Hindi ko pinaghandaan ang sinabing ito ni tita Bianca. Of all four sisters, siya
ang pinakatahimik. The dark out of all the bright colors. But she always makes
sense. What my mother lacks of being a mother, tita Bianca fills it.
Binigla ko ang sarili sa naging sagot ko. I told her what I can only understand.
"Maybe he loves my mother so much so he respected her decision, Tita. Kung saan mas
masaya si Mommy, ginawa na ni Dad upang mangyari ito. She wasn't happy with their
marriage."
"Nonsense. You don't always have to let go of your love ones, Ruth."
Ice filled my veins. Nahinto ako nang tuluyan at nilingon si tita roon. Her face is
an epitome of wisdom, so I always take in everything she tells me.
Hindi siya tumigil sa paglalagay ng mga piraso ng prutas sa cake. But her face is
demanding me to lend an ear and brace myself.
"Kung pakiramdam mo'y lumuluwang na, higpitan mo kung ayaw mong makawala. Huwag
kang masyadong maging mabait. Instead, be vigilant, Ruthzielle. Huwag kang tumulad
sa ama mo. I know you're father is a good man but he is too good to a fault."
Nilingon niya ako. Her knowing sympathetic smile handed me a lot of
interpretations. "You know what happened next. There's just something about good
people that makes us want to leave them. You don't want to be left behind, do you?"
Hindi ako nakapagsalita. Ginugupo ako ng mga sinabi niya at alam kong mananatili
ito hindi lang hanggang sa gabing 'to. Wala akong maisip sabihin ngunit may lakas
akong tanggapin lahat ng salita niya.
Umalis siya sa harap ko upang tumabi sa akin. Kapwa namin tinatanaw ang lawn sa
katapat naming pinaghiwalay na double doors. Bumida ang pag-iingay nila sa labas.
"Lapitin ang nobyo mo. Delikado. "
Tumutugtog si Dean ng gitara na pinahiram sa kanya ng isa sa mga pinsan ko. They
were singing along with him. Pinapalibutan siya. Hanggang dito ay umabot ang
kanyang talento.
"I trust him, Tita," buong loob kong deklara.
"Pagkatiwalaan mo man siya, paano naman ang mga umaaligid sa kanya?" Walang aliw
ang bahagya niyang tawa. "It shows, Ruth. Your girl cousins are not the only ones
who are doting on him. There are more of them...out there...waiting on the
sidelines, right?"
Nilunok ko ang bola ng panunuyo sa aking lalamunan. Sweat began to warn me and now
is heating my skin, trying to burn every drop of fear 'til nothing's left but
certainty.
I know Dean is reckless, but the girls around him are wilder. They would do
anything...everything...I can see that. I have seen it! Gigs, malls,
school...habang ako dito ay naging tahanan na ang pangamba. May mas alas ang may
tapang kesa ang duwag.
Am I strong enough?
"Boyfriend mo na, Ruth? Gandang lalake rin, o. Parang kami lang. We belong to the
same flock together."
Tinabihan ako ng kapatid ni Belle upang kumuha lang ng cupcake. But I ignored him.
I don't think I would be able to conversate with anyone pagkatapos ng mga naisip
ko. I know tita Bianca is just guiding us dahil iyon ang kulang kami. And I
appreciate it a lot. Hindi ko lang maawat na malagyan iyon ng pagbabawal.
"Kilig na kilig si lola sa labas, e. Bumabagets. May balak yatang hiwalayan si
lolo." Tumawa si Joseph nguya ang papaubos nang cupcake.
Kinantahan ni Dean si lola ng happy birthday kasama ang gitara. Lola's clapping, sa
nakikita ko, I think Dean has gained a fan.
"Buti pa ate Ruth's boyfriend, he plays guitar." Singit ng bunso ni tita Bianca.
Ginaya niya ang kuya niya na kumuha rin ng cupcake. "And he's so great! While you
suck, kuya."
Dinilaan niya ang kapatid bago ito tumakbo at umipon sa mga kalaro.
"What the fu—"
"Better not go there, Joseph," Tita Bianca warned.
Puno ng rebolusiyon ang mukha ni Joseph nang nilingon ang ina. "But he said suck,
mom! It's a bad word!"
Dahil alam ko nang magdedebate ang mag ina ay umalis na ako roon at hinatid na ang
mga cupcakes sa labas. Sa nanganganak nang dilim ay inilawan na ang mesa kaya
tumitingkad ito ngayon.
Ngunit ang ganda nito'y hindi sapat upang sugpuin ang kabang lalo pang namulaklak.
Pabalik ako sa loob nang mahagip ko si Belle na lumabas sa may sala nila. Kanina pa
kami rito at ngayon lang siya nagpakita?
Ngunit hindi iyon ang nagpakain ng aking kurysodad kung 'di ang maputing babae na
kasama niya. It looks like Belle was orienting the girl around the house. Her round
black rimmed glasses can almost engulf her sweet-looking face. Ang matingkad at may
kulay niyang buhok ay masasabi kong dayo ito sa ibang bansa.
Though, she doesn't scream superior. Tango lang ito nang tango sa sinasabi ng
parang nagtataray na si Belle. She has the kind of look that would bend and break
for a Latin honor.
"Sino iyong kasama ni Belle, Tita B?" tanong ko pagkabalik sa kitchen. "Is that a
friend? Or Joseph's girlfriend?"
Saktong pumasok si tita Sonya at napahinto sa aking tanong. Kita ko ang alertong
palitan ng tingin ng magkapatid. May pumaraan sa mga mukha nilang ikinanliit ng mga
mata ko. at may kaunting kaba rin.
Ilang sandali kong pinanatili ang tingin sa kanila ngunit wala niisa ang nagsalita.
Both of ther lips are shut tight as if they're reining themselves in just to not be
able to say anything. May digmaan ng desisiyon akong nakikita sa mga mata nila.
Tita B's eyes, is more poignant.
Nagtaka man ay hindi ko na lang pinilit kung ayaw nilang sagutin. Maybe it's
Joseph's girl and they don't like her for him.
Kinuha ko na ang pangalawang cupcake stand upang dalhin sa labas.
"She's Elena's daughter from her current family...She's your sister, Ruthzielle."

[ 20 SEVENTEEN ]
-------------------------------

Hindi ko alam ang uunahin ko. Helping tita Sonya clean the mess I made is tempting
but what tita Bianca said nailed my feet on the floor. My need to move seems to be
edible for my weakness to swallow it.
"B, I told you not to say it just yet!" Tita Sonya's frustration is undeniable.
Iling siyang nagbalik sa pagpupulot ng mga piraso ng nabasag kong dessert stand at
mga kawawang cupcakes.
Dumudugtong sa humahabang lubid ng kalabog sa puso ko ang bawat tama ng mga basag
sa isa't isa. May this be for anger, confusion, longing, hurt...but what ever this
means, awareness caught me by this one thing that reigned at the uppermost of my
emotions. Resentment.
Trying to lift my feet feels heavy as the truth has its way to sap my knees. I let
this all sink in to drive me to anger so I could move! Pero imbes ay binubusog ako
ang kahinaan sa paglamon sa akin nito.
"Ruth is approaching young adulthood so eventually the truth would come to her
knowledge." Tita Bianca paused. Ramdam ko ang bigat ng sitwasyon sa malalim niyang
buntong hininga. "Lalo na't doon din mag-aaral ang batang iyon..."
Lupaypay man ang boses niya sa huling sinabi ay hindi ito pinalagpas ng pandinig
ko. It's beyond audible. It's another bomb being launched at my ears. Nahimigan ko
rin ang hindi niya pagsang-ayon sa pangyayari.
I wasn't even done processing all of these then this came up? That other daughter
is going to our school? Nananadiya ba siya?
Natanto kong wala na ang kaninang ingay sa labas. Bumaha ng mga yapak papasok sa
kitchen kasabay ang ugong ng kanilang pagtataka na unti-unting naglaho nang makita
ang lumilibot sa aking kalat.
"What's happening, mom?" Mandy asked. Mabagal siyang lumapit habang sinusuri ang
nililinis ni tita Sonya.
Seeing her confusion, nothing clued me in that she knows something. O kung meron
man, magaling nilang naitago iyon. While realizing my grandmother's expression
just a while ago announces that she knew. At alam niyang malalaman ko ngayon. That
look of sympathy equaled to a smooth threat so as not to terrify me.
Ang sana'y pagtanaw ko sa labas para kay lola ay naudlot at lumihis kay Dean. I
couldn't entertain the question in his eyes. He can see right through me. With
those eyes I feel that it could read beyond the depths of my soul.
Ngunit umiwas ako at tumulong sa pagliligpit ng mga nabasag sa kabila ng kagustuhan
kong tumakbo sa kanya at sabihan siya sa lahat. I wanted to pour everything to him,
especially with that look that is inviting me to vent and a promise that he would
listen.
"Ako na rito, Ruthzielle," pigil ni tita Sonya sa aking kamay. "You go with your
tita Bianca at kakausapin ka niya."
May inutusan siya sa ibang mga pinsan ko na gawin ang trabahong dapat ako ang
gumawa. My cousin didn't hesitate and act what she was told.
Hindi ako nagpapigil imbes ay humina lang ang aking mga kilos. Sa panghihina ko at
panginginig ng aking kamay ay hindi ko pa kayang maglabas ng galit sa ngayon.
"Is she here?" tahimik kong tanong.
She knows who I'm talking about. And I couldn't even say her name. I couldn't even
call her 'mother' without leaving a bitter taste in my mouth.
Marahang tinapik ni tita ang kamay ko, hindi upang ako'y itaboy kung 'di isa itong
panghihimok.
"Umakyat ka na..."
Nang walang pamimilit sa kanyang tono ay napatayo pa rin ako. I wanted to help her
clean my mess aware that I'm being at fault. Pero wala rin naman siguro akong
maitutulong.
Seeing the broken pieces of the glass stand, the cupcakes that were seemed left
abandoned and tortured, makes me feel that I ruined this for them. Our family issue
ruined the whole ocassion.
I am leaving something breakable again. And whenever I return, it's already been
fixed. I never pitched in into having them restored. Bumabalik ako na parang okay
lang ang lahat. Na parang wala akong sinira o tinapos. I leave things messy and
undone and I let other people clean my shit like it's a habit.
We can never decide how we should be. I couldn't change the fact that I am made
this way. I am made to leave things broken behind me. I tend to abandon falling
debris when the fun fades and when it can no longer entertain me.
Ang isipin na pinalaki ako sa ganitong paraan, na parang hinahayaan lang na hindi
kumilala ng responsibilidad, ay naghahatid ng kirot sa puso.
Parents are there to guide us, but it will always be the children's decision to do
either the good or the bad. Hell if I don't admit that my father lacks in the
guiding department. Pero nagkulang lang siya. I still do credit him for being the
good father as he is.
Siguro pwede kong pag-aralan kung paano baguhin ang sarili ko. I don't want to
leave things behind anymore. I hate my mother's ways. I hate my mother's decision.
I hate my mother and I don't care if a line of her blood is being drawn within me.
Naghihintay na sa akin si tita Bianca sa gitna ng hagdan. I feel like the whole
world is watching how I approach her to follow wherever she wants to talk.
Nagpatiuna si tita at nakayuko nakong sumunod. Walang tinitignan ni sino. Kahit si
Dean.
Huminto si Tita Biana sa tapat ng pinto ng library. Una niya akong pinapasok at
siya'y pinanatiling bukas ang pinto.
"Alam po ba ni lola?" tanong ko habang tinutungo ang malaking bintana.
Hinawi ko ang kurtina na naglalantad sa courtyard na parte ng entrance ng bahay.
Ang mga uhaw na anghel ay nagpakasasa sa tubig hatid ng fountain na tinatayuan
nila.
I heard her approach until I felt her beside me.
"She was the last to know before you. Halos naghisterikal si mama."
Kahit naman ako ay halos yumanig ang mundo. Never in my worst imaginations have I
envisioned this day. To know that I have a half-sister that sprouted out from the
abandonment of my mother.
Alam kaya ni dad ang tungkol rito? Is this why he doesn't want to talk about her?
Because he had accepted her endgame? Having a kid from another man and had thought
that he can't do anything about it?
Kung ganon man, inaamin kong naging duwag si daddy. His being too good had caused
him of being weak and coward. A string of questions filled my musings like how many
times my mother had thought of leaving before she put the plan into effect. Or was
it her first attempt and dad just watched her go?
Maybe this is why I am who I am today. Influenced to be the way I am from internal
factors called family and home. Between being good and being strong, I will choose
being strong. I chose strength. Being good subjects you to cowardice. You have the
tendency to lose and you're okay with it since it is a segment to benevolence. Ang
mababait ay mapagparaya. So you just let things happen as they are. You don't go
aggressive. You don't choose drastic measures to get what you want. To have what
you wanted back. Who you wanted back.
I don't want to be the good one and let other people have what I should be having.
And let other people have what I should deserve more.
But choosing doesn't mean owning. At times when we choose, we can only just hope
for it. We cannot own what and who we choose to have. So I can only hope for being
strong. I can only hope to have enough strength. I need my master key.
Nag-iba ang anyo ko sa biglang pagsulpot ng dalawa sa fountain. Those two emerged
like growing mushrooms out of nowhere. Umupo siya sa gilid ng fountain habang
nakahalukiphip si Belle sa harap niya.
Ayaw kong paniwalaan ang nakikita ko habang tinititigan siya. Who would have
thought that my kind of reunion would turn out to be a surprising revelation.
"Anong pangalan niya?" Naninikip ang dibdib ko sa sariling tanong. Siguro ay dahil
may kaugnayan siya sa taong ugat ng aking sama ng loob.
"Jillian Lopez."
Gumalaw ang labi ko't handa nang umismid. Is that my mother's new surname, too?
"She looks like her, except the hair and face shape."
While I only carry one trait from her DNA. Sue has the eyes and that's it. While
Jillian is more prominent as Elena's daughter than me and my sister who took after
our forefathers.
Nanatili ang tingin ko sa courtyard kahit umikot si Tita Bianca upang maharap ako.
In her several sighs, parang ang dami niyang gustong sabihin ngunit nililimitahan
niya. In her silence, I assume she was classifying on what to say and what not to
spoil.
"Ruth, just remember not to take this out on her. Wala siyang alam tungkol sa inyo
ni Sue, or her previous family."
Kung nagulat ako kanina ay naging mas pa ito ngayon na dumagdag lang sa sama ng
loob ko. If that's the case then it's like we never exist at all!
"Wala talaga siyang balak na balikan kami tita?" Nagtitimpi kong tanong. Ang
namumuong galit ay nag-iipon sa kuyom kong kamao.
Dumugtong ang mga imahe sa tanong ko. Imahe na posibleng mangyari sa oras na
magtagpo ang landas namin. What would I say to her apart from voicing out my anger?
Siguro ay purong tanong lang din ang maibabato ko sa kanya.
Ang de-kurtinang itim na buhok ni Jillian ay dumulas sa kanyang balikat nang
yumukod upang damhin ang tubig sa fountain. I saw Belle's displeasure and boredom.
Nagtawag pa ito sa loob upang palitan siya sa kanyang puwesto bilang tour guide.
Kumunot ang noo ko at anhg tibok ng tanong ang nagpatuwid sa akin.
"Where will they stay? Hanggang kailan sila rito?"
I was supposed to add asking her whereabout, at bakit ang anak lang ang narito?
Where is the father? Bakit siya bumalik? But I filtered the questions on what to
ask to tita Bianca and what to blame to my mother once our paths would cross.
"They'd occupy this house, para na rin may kasama si mama. And I'm afraid to
say...they're staying here for good. Sa pasukan ay mag-aaral si Jillian sa
pinapasukan mong eskwelahan She just got enrolled last week."
Words froze in my parted mouth. Ang mukha ng galit na dapat para sa ina ko ay
naihatid ko kay tita Bianca. I want her to turn out to be my mother so I can shoot
her with my questions and she would bleed answers.
Naabutan ko pa ang umukit na pagintindi at pagsuko sa mukha niya bago siya bumaling
sa labas. It's like her wisdom has shrunk, too.
"I understand your grievances, Ruth. Even me as her sister is taking exception to
her actions. It was unsound and way beyond me. Pero hindi rin natin siya
mahuhusgahan hangga't hindi natin alam ang dahilan niya."
Wala sa sarili akong umiling bilang pagkatawan sa salitang hindi ko masabi. I may
entertain opinions, explanations and reasons but I will never lend an ear to my
mother's pleas. That's if she would bother to try. She was gone for what, for
almost ten years? Ngayon pa ba siya hihiling na tanggapin namin siya kung may iba
naman na siyang pamilya?
"She left leaving us with something to believe as only a shot in the dark, tita.
Kaya paano ako matatahimik?"
Paano ko makakalma ng hinanakit ko? I don't want to live my lifetime wearing hate.
Peace of mind doesn't exist in the cage of questions.
"Maybe you're too young to understand these things for now, Ruth." Her tone of
sympathy did not slip my hearing, much less help me find my calm.
Do we really have to be older in order to understand the most profound things? I
already learned that death doesn't make a person come back to life while young kids
just thought that dead persons simply go to heaven. So bakit hindi ko ito
maiintindihan? I am not a kid anymore! Is now not the right time for them to make
me understand?
The grand epiphany changed my mood for the rest of the holidays. Humila pa ito
hanggang sa sumunod na taon at sa pagbabalik ng pasukan.
Expectation is a blank paper except a scribble of seeing the new girl in the
campus. My half-sister who has no idea that she has two other existing sisters she
should know about.
"May bagong classmate kami. Ngayon pa siya nag-transfer na patapos na ang school
year."
Natigil ako sa pagsara ng locker at hinarap si Sue. Her pout announces her
displeasure to the transferee student. Namanhid ang kamay ko sa ideyang dumadaloy
sa aking ugat.
"Ba't parang ayaw mo sa kanya?" Nakisakay sa tanong ang pagtataka at pag-iingat.
My sister's face twisted as if she ate something sour. Marahas niyang hinila ang
umusling tahi sa kanyang bag.
"Nayayabangan ako. Top one daw siya sa ganito...ganyan, math is her bestfriend
tss..." Umirap siya't tumabingi ang bibig. "Baliw. Pati subject bini-bestfriend."
Hindi ko makuhang matawa sa pagmamaktol ng kapatid ko gustuhin ko man. Hinahagilap
ko pa ang lakas na simulan kung paano ko sasabihin sa kanya. Sue never talked about
her, too. Since she left, her name was never breathed again in our home.
Magsasalita na sana ako nang nag-vibrate ang aking cellphone.
Dean:
Where r u? Our class is done.
I can't bring myself to text him where I am. Pupuntahan niya ako for sure at
maaantala lang ang sasabihin ko kay Sue. My courage seems limited, hindi kayang
ipagpaliban ito hanggang sa bahay.
"Ate," tumayo ang kapatid ko bago pa ako makapagsalita. "May group project pala
kami sa PE kaya hindi ako sasabay pauwi."
Gumilid ako sa paglapit niya upang isaksak ang mga libro sa locker.
"Anong group project? Saan?"
"Bahay ng classmate ko. Malapit lang sa school."
Kumukuha siya ng gamit para sa sinasabi niyang group project. For some reason, I
felt relief for not telling the truth. Kung ganito man kagaan sa pakiramdam ay
siguro mabuting hindi ko muna sinabi. I will depend on reliefs and instincts for
now.
Pati bag ko ay gumaan sa paglabas namin ng locker room. I watched my sister joined
her friends saka ako nagtipa ng reply kay Dean na nasa labas ako ng school gate.
Nang matanggap ang kanyang 'Okay' ay naisip kong hintayin na lang siya rito.
Sinundan ko ng tingin ang bagong dating na gold Buick Enclave na pumarada hindi
malayo sa katapat kong tindahan.
Kumunot ang noo ko. Bakit hindi siya pumasok sa school e malaki naman ang space ng
parking lot doon.
Hindi na ako hinayaan pang manghula sa pagbaba ng bintana sa driver's seat.
Pagdanak ng lamig ang nagpahintulot sa aking mapako sa kinatatayuan. Sampung taon,
at una kong pinansin ay ang itsura niya sa paglipas ng mga taong iyon kesa ang
isipin ang kalakip na hinanakit sa kanya.
Sue and Jillian shared her eyes. Those eyes that held no promise of coming back
despite my cries. That smile that not once had been given to me as a child. That
soft honey skin tone that I've always want to inherit but never did. Those proud
cheekbones that she held high as she walked out the door. A beautiful woman at her
prime.
At nangyari lahat ng pagiging de kalidad niya nang hindi kami kabilang sa bago
niyang buhay.
Pinilit ko ang nanginginig kong tuhod na humakbang. Nakalimutan ko na kung nasaan
ako sa kagustuhang lapitan siya at hilain laht ng sagot sa tanong kong hindi ako
pinatahimik.
My breathing turned rapid as she opened the door. Inasahan kong nakita niya ako at
sasalubungin. Because despite my harbored resentment, I still have all these
fantasies of us as best of friends, with my sister. As a family with my father.
Those images where she combs my hair, tells me bedtimes stories, someoen who
listens as I talk about boys...
Natigil ako nang marinig ang bahagya niyang halakhak.
"You're early, mom."
Jillian jogged on her way as she struggled with her bag. Bago pa mahulog iyon ay
kinuha na ng ina niya. Her open arms turned useful when she hugged her.
"Can't wait to hear the stories of your first day. How was it?" she asked.
Kung masakit man ang pag-alis niya noon ay hindi ko na ito mailarawan ngayon. Ang
sugat ng sampung taon ay bumukas at kinakain ako nang buo ng sakit.
I could never remember a time where she asked about my day. It's because there was
never a memory of us being the mother-daughter that we should have been the way she
is with Jillian.
Natutop ko ang aking bibig upang makulong ang hikbi. I want to run to my sister so
we could cry together. I just feel so alone, rejected, hurt...kasi bakit? Bakit
hindi kami ganyan? Did she hate us? If yes, then why? Why...
I want to hate Jillian. Dahil hindi sa lahat ng oras ay narito ang ina ko't
mabuntong ko sa kanya lahat ng hinanakit na nag-ipon ng sampung taon. I want it to
be her but would it have made any difference had she not existed?
I could have been holding the cure to war and poverty, my mother won't still come
back. Kasi kung may balak siya, matagal na niyang ginawa. Staying with us isn't in
one of her options. But still, I couldn't move on.
The effects of change dragged on through the days. Hindi na kailangang sabihin sa
akin ni Dean na lately naging masumpungin ako. For someone like him who also has a
bit of a temper, he keeps his cool and patience.
Nagi-guilty ako minsan na siya ang tagatanggap ng iritasyon ko. Pero hindi ko
talaga napipigilan. When trouble strikes, guilt and a soft heart be damned.
"Dean naman kasi, umalis ka na nga! Umuwi ka mag-isa!"
Hinampas ko ang notebook sa inis sa pangungulit niyang umuwi na kami. Dapat
lumalambot tayo kapag naglalambing ang isang tao. But I'm just so annoyed to the
extremes for me to contain a soft heart.
Araw-araw kong inaabangan ang pagdating ng gold Enclave para sa sundo ni Jillian. I
saw her again. Everyday for two weeks now. Sa tapat ng library na may mga halaman
sa harap ako nagtatago habang pinapanood sila.
Gusto kong magpakita sa kanya na hindi. I just want to find out something. Sa
dinami-daming eskwelahan ay dito talaga sa pinasukan ko? She could have chosen
another school kung alam niyang dito ako nag-aaral.
Naisip ba niya na wala kami sa Cebu kaya siya bumalik? She could have chosen to
live in other places. Philippines has lots of cities to offer for their leisurely
living. Overcrowded na ang Cebu, dapat naghanap siya ng ibang tirahan at pag-
aaralan ng anak niya!
Nilingon ko si Dean nang medyo makalma ako. Lalong numipis ang labi niya. Ang
igting ng kanyang panga ay tanda ng pagpapasensiya na hindi ko alam kung hanggang
kailan bago maubos.
My heart squeezes seeing the surrender in his eyes. Bumagsak ang balikat niya
pagkatapos ng mahabang buntong hininga. Lalo kong naramdaman ang pagkuyumos ng puso
ko sa nakikitang sakit at pagod na pumaraan doon bago siya nagbaba ng tingin.
He has been at the receving end of my shits at tanging ginawa niya ay ang manahimik
at unawain ako. I even tried understanding myself. Ayaw ko ring nagkakaganito ako
pero may mga bagay talagang hindi napipigilan lalo na ang emosyon.
I even thought Dean would distance away from me for a while, or for the long haul
seeing as how my mood has been. And with Dean's innate impatience, I wouldn't be
surprise if he cannot take my shits anymore.
"Okay..." he whispered.
Hindi ko mabasa ang kanyang ekspresyon habang nanghihinang kinuha ang bag niya. I
can see how it was like a struggle for him to hang it on his shoulder.
Mabigat ang bagsak sa akin ng panlulumo sa kanyang pagtalikod at dire-diretsong
lumabas ng library. Nadagdagan ang lamig sa kanyang pag-alis. He didn't bother look
back. Why would he?
That was just the introduction of something that's about to come. Much bigger. Much
worse.
"Minsan naiinis ako. Ang bilis maawa ni mama. She's too weak for not letting her
patients pay the bills. I mean, she deserved to be paid an obscure amount knowing
her patient can afford.
Busangot ang mukha akong nakikinig sa reklamo ni Dean tungkol sa mommy niyang
doktor. Matiyagang nakikinig si Cash sa kanya na nagne-nail cutter sa katapat
nitong arm chair.
Hindi pa tumunog ang bell ay umuna na ako rito sa classroom. Jillian's all over the
place and seeing her would only breed the worst of my mood. Hindi naman ako
masamahan ni Erika dahil abala sa manliligaw niya ngayong pasok sa panlasa niya.
So I'm left with these two.
"Your mom must have a lot of money to burn." Si Cash saka ngumisi. "Your family
is."
Pumalatak si Dean at sinandal ang likod sa armchair. Ang isang braso niya ay
inakbay sa sandalan ng aking silya.
"I know, but I hate it when she's being like that. Mga ganyan ay madaling maloko.
She's too soft hearted. I wanted to shout at her and shake her and tell her that
it's okay to be bad sometimes. Ayoko ng sobrang bait. It's somewhat annoying."
Pistols drawn, hindi ako nakatiis at tumayo akong kasama ang sama ng loob. Sa rahas
niyon ay napalingon silang dalawa sa akin, already wearing their confused faces.
"You are adopted by your good parents but can you at least be grateful that they
took you in? What you call your weak mother didn't abandon you, Dean! Buti nga't
pinagtiisan ka nila, e. You should at least thank her for having the courage of
putting up with your arrogance!"
Hindi iyon buong sigaw ngunit hinihingal ako. Anger is exhausting.
"Ruth, ano bang nangyayari sa 'yo?"
Ramdam kong sa tanong niya na iyon ay naroon lahat na nag-ipong hinanakit na tiniis
niya para sa akin.
Imbes na sagutin ay nagpatuloy ako. Nanginig ang kamao ko sa galit na hindi para sa
kanya. Nakaupo na sa dulo ng dila ko lahat ng masasakit na bagay na gusto kong
ibato na hindi para sa kanya!
"She cared for you like you're her own damn son when you're not even a part of
their bloodline. Kung hindi maawain ang mama mo ay hindi ka niya kukupkupin, Dean.
You would probably still be in the orphanage or maybe in the slumps praying for
your real parents' attention! She took you in even your rebellion and good-for-
nothing band but why are you still complaining?"
Matagal bago rumehistro sa akin ang mga sinabi ko. When I tried to reel my mind
back, parang may nagbukas sa loob ko upang maangkin ako ng lamig at kahihiyan.
By the way Dean is looking at me, he didn't like a single word I said. Mukhang may
unos siyang hinanda at pasasalakayin niya sa anumang oras na gustuhin niya.
His face turned grim. His jaw clenched tight in disapproval and revolution.
"Alright, good-for-nothing, huh?"
Maraming emosyong naglalaro sa mga mata niya ngunit nanalo roon ang dilim at
kalamigan. The intensity cannot be tamed. His walls cannot be crushed.
Pakiramdam ko walang silbi ang paghihingi ko ng tawad kaya hindi ko ginawa. Too
weak to speak, all I could afford is breathing his name as if it is holding my
salvation.
"Dean..."
"I don't know what's happening to you, Ruth. You knew that I already took notice
and yet, you didn't do anything. You're only making this worse than it already is."
The pain surrounding his voice is almost unbearable. Kaya kahit sa mariin kong
pagpikit ay nakikita ko pa rin sa dilim kung paano puminta ang sakit sa kanya.
Ramdam ko ang paglabas ni Cash at may ilan pang gustong pumasok sa classroom. I
heard the door closed, kaya nasabi kong pinigilan sila.
I can hear nothing but Dean's breathing and my rapid heartbeat.
"Are you sick of me?"
Kinagat ko ang labi ko at umiling. Hindi ko alam kung saan ako mas nasaktan, sa
boses niya o sa tanong.
Dumilat ako at nakita ang paggalaw ng kanyang sapatos. Mahinahon ang ingay ng silya
sa kanyang pagtayo ngunit nagbabanta. His shoes stride and stopped just infront of
me.
I can't look at him. Looking at his eyes that hold too much because he is always
too much, I don't think I'll survive. Bubulagta ako sa harap niya.
"May kulang pa ba? May gusto ka bang baguhin sa akin? Tell me. Because right now,
I'm willing to change for you, Ruth. If you don't want me to be in the band, fine,
aalis ako. I'm going to be a full time boyfriend to you para wala ka nang kahati sa
oras ko kung iyon man ang issue mo rito."
"No, Dean hindi ganon...huwag..." Umiling ako, 'di alam ang isusunod.
He didn't listen as he went on.
"You gave other guys a chance while you can't even give something to me. Kasi hindi
ko maintindihan kung bakit para sa 'yo ay hindi pa rin tayo. You won't even tell me
what's wrong. Bakit ka nagkakaganito?"
Pakiramdam ko matagal na niyang kinikimkim ang mga saloobin niyang ito. And in one
full minute he spilled everything. Ever inhibitions and resentments, he said them
all.
Nag-angat ako dala ang aking tapang upang matignan siya. I slowly gasped seeing
how vulnerable he looks. His deep sets went even deeper as exhaustion and surrender
claimed him.
I completely forgot about the heartbreak my mother has caused as it only paled in
comparison to my heart that broke for Dean.
"Do you want me to court you? I told you I don't know how to do that. Do you even
like me, Ruth? O pinapaasa mo lang ako? And this, are you waiting for me fail so
you can have a reason not to make us happen? Wala kang nakita dahil naging matino
naman ako, so now you're the one doing the work instead. You're making your temper
as a tool."
"That's not true..." my tone lacks conviction. Kahit ang pag-iling ko'y hindi
mabisa bilang kakampi ng aking pagtanggi.
Nanghahapo na ako upang makabuo ng lakas na magpaliwanag. Pero siguro punong-puno
na siya kaya ang pakinggan ako'y hindi niya magawa. At hindi ko siya masisi.
"You know what, kahit pagtitiwala mo na lang, okay na sa akin,e, " aniya habang
kinukuha ang kanyang bag.
This time ay may rahas na niya itong sinuot sa kanyang balikat. Kahit ang
pagpapadaan ng kamay niya sa buhok ay halos sabunutan na niya ang sarili. This is
the real him.
"You can't even tell me what's wrong with you." He stated in exhaustion. "May
problema ba? Is it about me? Us? What?"
His impatience does nothing to make me state my reason. I don't usually share my
problems. Ang galing ko pang magsalita para sa ama kong maraming inhibisyon e ako
rin naman pala'y nagkikimkim din ng problema.
"Dean," umiling ako. "Please, I can't..."
Huminga ako nang malalim ngunit hindi pa rin naibsan ang bigat ng aking loob. Hindi
ako nagawang abalahin galing sa sakit sa paglalaro ko sa aking mga daliri. I just
can't say it. I'm too tired to speak as all my remaining strength was spent on my
hate.
"Trust is what you don't have, but it's one of the things that I have on you."
Shivers claimed me hearing the cold in Dean's voice. "I don't think I can give you
a proper relationship if you yourself don't want an 'us' to happen, Ruthzielle."
Kung hindi ko natukod ang sarili sa silya ay babagsak ako sa nagbabantang pagtiklop
ng aking mga tuhod. Kinukulong ko ang sarili sa pakiramdam na hindi ko namalayang
nakalabas na si Dean pagkatapos ng isang malakas na pagsara ng pinto.
He walked out on me. I watched him walk away until my eyes couldn't reach him
anymore. He was the first to leave from a conversation this time.
Maybe this speaks for something. Maybe this means an omen. Maybe this is the end.

[ 21 EIGHTEEN ]
-------------------------------

To say that the situation at home influenced one's way of life outdoors in social
aspects, is somehow an understatement. Mas napatunayan ko lang ito ngayon dahil sa
nangyari. I so much looked up to the elders weaving a presumption that what they do
is okay. So it's okay for me to walk their way, too.
But there's one point in our lives that changes those notions. Isang pangyayari
lang at masasabi mong mali pala. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay tama ang ginagawa
ng taong tinitingala mo.
We often forget the fact that nobody's perfect, that even the kindest people make
mistakes.Even the ones you thought would shame the saints who could do no sin
disappoint people, too.
Ironic how one petty mood swing and inhibition could affect an awful lot. It's the
reality to my metaphor of a single flick of a small match that created a wildfire.
"That was a low blow, Ruth. Their band is a far cry from being good for nothing!"
Buntong hininga ang isinangga ko sa disappointment ni Erika. I told her what
happened before speculations could get the best of us.
Pangalawang araw pa nga lang ay tinatanong na ako kung bakit hindi na kami
magkasama ni Dean. Their questions dragged on the third day hanggang sa bumuo na
sila ng sariling haka haka.
I ignored everything. Iba-iba rin ang naririnig kong tsismis na may iba siyang
dini-date. I know that's not true but still, it hurts. Kasi may posibilidad na baka
hindi na iyon maging tsismis.
"I saw her with Lucia in the canteen. Nagtatawanan pa nga sila, e."
Kung bulong man ang maitatawag iyon ay hindi ko alam dahil naririnig ko pa rin
naman. Or maybe my classmate just wanted me to hear it. She's not even speaking
English. Muntik ko na siyang i-report but I changed my mind.
Mabait pa ako niyan.
Nahihiya akong aminin na inaabangan ko ang paghihintay niya sa labas ng classroom
kada recess at dismissal. These things should not occupy and exhaust me. Wala akong
maintindihan kung bakit ganito kabigat ang pakiramdam ko. It's depressing me for
days.
Kahit ganon ay nagpaturo ako kay Sue na gumawa ng kahit anong pasta recipe. Maybe
with this, he'd consider my apology. Aaminin kong kasalanan ko. Dean's not as harsh
as he looks. Kaya confident akong bukas ay bati na kami.
"Dean..."
Nalulunod ako sa pag-asa sa paglapag ko sa tupperware laman ang paborito niya. He
likes anything pasta.
"It's a...uhm...Fetuccine Alfredo with bacon..." mahina kong sabi. Ayaw niya sa
gulay so Sue suggested to have bacon instead.
Sumadya talaga ako rito sa likod ng senior building. Siya lang ang nakaupo sa lupa,
nakasandal ang likod sa pader at naninigarilyo. All the buttons of his polo are
open as if inviting for the beholders to drink in his lean torso.
Tipid kong ningtian ang mga kabanda niyang tahimik na nag-aabang sa kanyang kilos.
Lahat sila ay nasa tapat ni Dean na parang masusunog kapag tatabi sa kanya.
Tumikhim si Cash at naglihim ng ngiti. Kinunutan ko ang suot niyang blue headband.
Niyayakap ko na ang sarili habang tumatagal na hindi ginagalaw ni Dean ang
tupperware. He stared at it as if it's the strangest object. Naisip ko na ngang
dinudurog na niya ang pagkain sa tingin pa lang.
"I'd rather you entertain your suitors. They're waiting for you." The cold in his
voice wrapped around my gut.
"What the fuck, man?" si Cash na halata ang gulat sa ginawa ng kaibigan.
"Dean Cornelius!" Walang nagawa ang tawag ni Skyler nang tumayo na si Dean.
Pagkatapos pagpagin ang khaki pants ay diretso siyang umalis. My face was being
painted white to result to a blank canvass. Kasing blanko ng tiyan kong sinukluban
ng guwang.
Hindi ko maintindihan kung bakit nasabi niya iyon. Maybe because the guys he used
to warn off before resumed talking to me.
Bumuntong hininga ako. Wala akong matignan ng mata sa mata sa kanila sa kahihiyan
ko. First try pa lang 'to, Ruth. Maybe at attempt number three he'd cave in.
He is really a hard shell to crack when resenting. Mukhang gawa sa kabaong ang
kapatawaran niya at ibinaon sa lupa at paghihirapan ko pang bungkalin.
Like how I am decaying myself from guilt. I'm a human with a heartbeat buried alive
in a land of regret. Sumalangit nawa ang nagsisisi kong kaluluwa.
"He loves the band like it's the perfect wife so that is definitely an insult on
his part. Pero hindi naman yata tamang tratuhin ka niya ng ganoon!"
Pumalibot sa akin ang saloobin ni Erika habang tinutulungan akong pagmasdan ang mga
CAT officers sa pebbled ground. Kiefer is manning the group. Hindi na siya gaanong
bukambibig ng kaibigan ko marahil ay dahil sa bagong admirer niya.
I wanna talk to him about Dean. But his brooding appeal makes him so much as
unapproachable. They can be both intense but if I have to differentiate, Dean could
lure you to a wild life in paradise while Kiefer could entice you for a good time
in hell. Parang pagbabawalan ka niya sa lahat.
Sa tingin ko nga pati siya ay galit sa akin. He lighted a loyalty torch for his
brother.
"Seniors! Gather now!"
Sa sinandalang bakal sa gilid ng bleachers, tamad kong tinulak ang sarili. Nag-
isang pasida pa ako sa magandang hapon bago umakyat sa bleachers para makaupo.
Right after dismissal ay pinadiretso ang mga seniors sa gym upang pagusapan ang
paparating na prom. We'd be busy for the first half of the year especially with the
upcoming graduation, too.
Ang isiping magtatapos kami na hindi nagkakabati ni Dean, it strokes an awareness
that I still have a remaining strength to get hurt. Akala ko nabuhos ko na lahat sa
ina ko.
Without having to think about it, I blamed it on her. Her doing, her presence and
everything affected my relationship to other people.
Tinanaw ko ang hanay ng mga estudiyanteng nakaupo na. I saw one of his classmates
at 'di nagtagal ay siya. Wilmer is beside him silently focused on the next
teacher's words while Dean's talking to...Lucia.
Knots coiled my stomache. Uminit ang bugso ng dugo kong 'di ko napigilan sa
bahagyang galit. Ang bilis naman yata kung totoo man iyong sinabi nila tungkol sa
kanila ni Lucia? And what is this I heard? She was an ex-fling!
Hindi kaya siya ang naghanap ng dahilan upang makaiwas sa 'kin? He's making my mood
swing as an arrow to see out! Nanigas ang mga ugat ko nang maisip iyon.
"Uy, tumayo ka na." Tinapik ako ni Erika na nakatayo na.
Hindi ko nasundan ang inanunsiyo ng guro. Basta tumayo na lang din ako tulad ng iba
at nagpaanod sa daloy kung ano man ang ipapagawa sa amin. I'm too exhausted to move
and get enthusiastic.
"Boys and girls, fall in line and find your height."
Madali kaming sumunod sa mando ng guro para mabilis din kaming matapos. Maingay at
ang nagtatawanan pa ang ibang nangungutya ng height. Hindi kami naghiwalay ni Erika
dahil halos magkasingtangkad lang kami.
"Hindi ko mahanap ang height ko, Miss! Masyadong maliit."
Napangiti ako sa biro ng isang babae sa ibang section. Nilingon namin siya at
nakitang classmate pala ito ni Dean. Ito iyong mahilig sa makulay na hairclip.
Napawi ang ngiti ko nang makita si Dean sa likod nung babae. It's a punch in the
gut to catch him already looking at me. Lumala pa iyon sa pagdilim ng mukha niya
nang magbangga ang mga mata namin.
Panibagong pagbagsak ang humambalos sa akin nang mag-iwas siya ng tingin at
ningitian si Lucia.
Tahimik akong humihingal. Kumakatok ang maiinit na luha sa gilid ng aking mga mata.
Nanghahapdi ang bibig kong bumubuo na ng asido. I want to get mad at him but I know
it's my fault so I should get mad more at myself.
Ang maramdaman ito ay nagpabalik sa akin sa mga karanasan ko noon. Warmand
prickling realization started to flow in my blood like it was part of the
circulation all along.
I make my emotions as an excuse to blame other people especially when I feel like I
am the victim. When the truth is, me feeling so is only the consequence of my
mistakes and misgivings. I never wanted to take the blame.
"Hindi ka pa rin kinakausap? Text mo kaya."
Ganon pa rin ang reaksyon ko nang nilingon si Erika. I'm sure may nakikita siyang
galit dahil tinaasan niya ako ng kilay na parang wala akong karapatan.
"What? It's your fault so you do the groveling. Minsan hindi nakakatulong ang
pride, Ruthzielle," eksperto niyang ani.
Napairap ako. "It's not about pride. Baka hindi siya mag-reply."
Tuluyan na siyang umikot upang maharap ako. Kung may mukha lang ang binuga niyang
hangin, sasalamin ito sa hindi makapaniwala niyang tingin sa akin.
"That's still pride! Ano ngayon kung hindi siya mag-reply? At least you tried.
Ipakita mo sa kanya na nagsisi ka sa pinagsasabi mo. Ikaw ang makipagbati. You're
not Maria Clara na hihintayin pa iyong lalake ang gumawa ng first move."
Believe me, I've already thought about that. I planned on asking aid from his
friends, yet in retrospect as to how I talked ill about the band, parang nawalan
ako ng karapatang kausapin sila.
Tinanggap ko ang sermon ni Erika at hindi na kumibo pa. Bumaling ako sa
nagtutulakang mga lalake dahil hindi yata tanggap ang height nila. Tumigil lamang
ito nang sinita sila ni Ms. Guillen.
Na-curious ako sa pagta-tango tango niya sa likod kaya lumingon ako roon.
I'm tall enough but I'm not the tallest. While Dean's height towered the most among
the guys. Kaya iba ang partner niya. Aileen, one of Lucia's friends na varsity ng
volleyball girls.
Mas lalo akong nawalan ng gana. I wanna go home and sulk all night. Ayaw ko nang
pumasok bukas. Everything about this school reminds me of not one but three people
I wanted to distance myself away from.
I suddenly want to isolate myself until I feel better. Until I seek for someone's
company. Kasi sa ngayon parang sarili ko na lang ang karamay ko. I instill the hurt
so I should be the one to heal myself, too.
At dahil pakiramdam ko walang mangyayaring maganda sa akin sa prom ay wala na rin
akong pakialam kahit sino ang partner ko. I don't give a damn if I wear a trash bag
on the event. I just don't care anymore!
"He doesn't go to practices anymore."
Nilingon ko ang malamig na boses sa tabi ko. It's Wilmer. He's staring straight
ahead with both hands on his pockets. Walang kaemo-emosyon ang malamig niyang
mukha.
So...siya ang partner ko?
Medyo napaatras ako sa kanyang paglingon. In his face of displeasure and cold,
talking to him seems a thou shall not that you would fear to disobey.
Dati ko na talagang nahahalata na ayaw niya sa akin. I wonder why. O baka ayaw niya
lang talaga sa mga babae?
"What did you do, Simeon?" He narrowed his dark eyes at me.
Ngayon ko napagtanto na ang sinabi niya kanina ay hindi upang balitaan ako tungkol
sa matalik niyang kaibigan. Iyon ay bilang pamimintang sa akin.
Lumukot sa inis ang mukha ko. Ako talaga, e. Pero sabagay kasalanan ko naman
talaga. Sa tono nga lang niya ay parang pinagbibintangan niya ako sa lahat. Pati
korupsiyon sa bansa ako na ang may kasalanan.
"Can you help me talk to him?"
Kahit mukhang ayaw niya sa akin, I gave it a try. Maybe he likes to help his best
friend. In that way, baka sisipot na si Dean sa practices nila.Then he'd be a happy
kid since he cared about the band so much. It's a win-win situation.
Naninimbang ang titig niya. I think ganito siya sa lahat. I can only read two the
way he stares. He's suspicious towards you or he just doesn't want to give any time
of the day to talk to you.
"He pets his pride like a dog, You know damn well how to feed it. Iyakan mo,
habulin mo. Then his pride would be a happy animal chewing a bone."
Umawang ang bibig ko. How would that help me talk to Dean?
"You're being cryptic, Will."
Umirap siya at bahagya lamang ang ikot ng ulo sapat upang marinig ko siya. He's
more focused to the talking teacher.
"Sinabi ko na. 'di ba?" pagsusuplado niya. "Iyakan mo. If you really regret what
you did, you do as I say," he snapped.
Tahimik akong suminghap. Sinabi kaya ni Dean? But the good-for-nothing remark was
not actually directed for them. They just receive the worst end of my bitchiness. I
meant that for someone and unfortunately, si Dean ang napagbuntungan ko.
I hope I can explain this. And I hope they can understand and believe me. Dahil
habang tumatagal na walang improvement ang aking ginagawa ay parang naging totoo
na ang paratang ko sa kanila. I should double my efforts.
May lumapit na isang faculty member kay Ms. Guillen kaya napakawalan kami sa
pagiging seryoso. Nagtatalak na ulit ang mga estudiyante. Nagigiba na ang tuwid na
linya kanina. The teacher doesn't mind at mukhang urgent ang usapan nila ng kausap.
I use this opportunity to approach Dean instead of just texting him. At least 'di
ba, mas sincere ang paggawa ng paraan kung personal sa halip na sa cellphone lang.
Aileen saw me first. Sabay naglaho ang ngiti at boses niya. I'm not here for her
reaction so I turned to the guy beside her.
Hindi man ako nilingon ay alam niyang ako ang lumapit. I saw his back and shoulder
tensed. Bigla siyang yumuko at pinasak ang mga kamay sa bulsa. Tinitignan niya ang
kanyang paa na parang may inaapakang langgam sa gym floor.
"Dean..." I called his name that sounded so scared to touch an open flame.
Igting ng panga ang nakuha kong sagot. Para siyang pader na sinusubukang magmatigas
kahit papaguho na. Ang mahigpit at manipis na linya ng mala-rosas niyang labi ay
nagaanunsiyo na ayaw niyang mag-aksaya ng hangin para sa 'kin.
Kung kanina pa ako binagsakan ng kawalan, naghihingalo na ako ngayon. Nagmamakaawa
sa buhay ko.
"Can we talk, please?" I said softyly. Sobrang hina na gusto kong siya lang ang
makarinig.
Nagkamali ako nang marinig ang ngisi ni Aileen at ilang babae sa likod kong
kabarkada niya. Lucia, included.
Alam kong mas matangkad siya, but hell, I can do spike better. I really should have
tried out in volleyball, baka maging under lang siya sa leadership ko bilang
captain.
"Wow, Ruth," humalukiphip si Aileen at ako'y pinasidahan. Tinapunan niya ako ng
ngisi na nakakababa sa sarili. "Ikaw na pala ang naghahabol ngayon. Wala na bang
epekto ang ganda mo kaya lumalandi ka na lang? Kasi 'di ba, talo ng malandi ang
maganda."
Dean's rejection has already pulverized me. That makes me too dead to retaliate to
Aileen's taunts and her friend's laughters.
Extending my stay would mean bearing more rejections. Kita ko kung paano tuwang-
tuwa si Aileen sa nakikita, and I know so as her bitch friends, too.
Hindi ako iiyak sa harap nila. Hindi naman 'to dapat iyakan. I've been here before
and I survived.
Ngunit ang hindi pag-imik ni Dean na parang okay lang sa kanya ang natatanggap kong
panunuya, all strength crumbled as if they're made of a weak foundation.
Nagpanginig ito sa mga tuhod kong tumakbo at magtago.
Nilunok ko ang hikbi na may balak harangan ang aking mga salita. "Just text me if
you feel like talking to me again...I'm sorry."
Bumalik na lang ako sa aking pila, hindi alam kung pinagsisihan ang ginawa.
Had I known he would embarrass me like that, I shouldn't have done it. Sino ba
naman kasing nagsabi na walang mawawala kung susubukan ko? 'Cause man, it's like
I've just lost my dignity!
"Anong sinabi niya? Pumayag ba?" nag-aalalang tanong ni Erika. Lumagpas ang tingin
niya sa likod at tumalim ang tingin. I know to whom that is for.
Magsasalita na sana ako nang maramdaman ko ang sakit sa aking leeg kasabay ng aking
pagtingala at hapdi sa aking anit. Humulma sa sakit ang aking mukha.
"Ano ba?!" galit kong nilingon ang humila sa buhok ko.
It's one of Lucia's friends again. Sa sama ng ugali ng babaeng iyon, pinagtaka ko
ang dami ng kanyang kaibigan.
"What? What did I do? Baliw ka ba?" natatawa niyang sabi.
Here eyes are trying to look innocent as if that would vindicate her from pulling
my hair.
"Bakit mo hinila ang buhok ko?" matapang kong tanong.
Inikutan niya ako ng mata. "I did not."
You lying bitch. Nagpupuyos ako sa galit lalo na't alam kong isa siya sa mga
kaibigan ni Lucia. So she's not done with me, huh? Nagtawag pa talaga siya ng
reinforcement thinking that her number of 'friends' would threaten me. Hah!
Sa kuyom kong kamao nag-ipon ang galit ko. I'm so ready to punch her but I kept a
tight rein on my emotions. I thought about this anger that has already affected a
lot of things and people these past few days.
Pero ang insulto sa kanyang tingin ay tinutukso akong gawin ang dinidikta ng aking
kamao.
Natatawa siyang umiling. "You're crazy, Simeon. Kaya siguro hindi na sumasama si
Dean sa 'yo."
Matalim pa rin ang tingin ko sa kanya na hinila ko sa katabi niyang nerd. He's
cleaning his glasses, but I don't think he's oblivious. He's just afraid.
Hinila ako ng paggalaw ni Wilmer sa gilid. Diretso pa rin ang tingin niya sa harap.
"She pulled my hair. Nakita mo, 'di ba?" puno ng pag-asa kong tanong. He's my
witness.
Wilmer shrugged. "I didn't see anything."
Umawang ang bibig ko. Matagumpay na ngumiti ang babae sa harap. Pinigilan kong
umiling upang itago ang naramdamang hiya but seeing their stares at me, alam kong
naliligo na ako sa kahihiyan.
I can't believe this. Bakit ba pinagkakaisahan nila ako? I know I'm not the
friendliest person but that doesn't require for them to punish me like this!
Without looking back, I walked out of the gym. Nakakasakal na pinagtutulunagn ka ng
mga taong wala ka namang atraso. I only offended one guy, but it was like I
offended the whole world na pati ito'y tinatalikuran na rin ako.
"Ruth!"
I didn't heed to Erika's call. Sunod ko na lang narinig ay malutong na sampal at
tilian. Nagtuloy-tuloy ako sa kabila ng kaguluhan sa likod.
"Ms. Simeon! Where are you going? We're not yet done!"
Pinalis ko ang naglandas na luha habang mabilis ang aking mga hakbang. The noise of
the pebbled rocks has at least veiled the sob that escaped my throat.
Tumakbo ako bago pa may makahalata at sa kagustuhan kong manatiling lihim sa mundo
pansamantala.
Matingkad ang ingay na nagawa ko sa pagsara ng pinto sa cubicle ng cr. Mabilis kong
kinabit ang lock saka umupo sa nakatakip na bowl. Malalim na hininga ang inipon
ngunit hindi sapat upang pigilan ang hagulhol. Tinakpan ko ng panyo ang aking
bibig.
I've never wanted to cry like this. I poured every inhibitions, bottled pain and
sadness that I refused to let go for the past years. Inalagaan ko silang lahat na
parang mga binubuhay na anak at ngayo'y nais ko na lang silang palayain at
magkaroon ng sariling buhay.
And they did. They let go with life leaving a wake of hurt and a gash in my heart.
I can be anything but emotional. Yet being emotional is all that I can afford to be
right now.
I cried everything hoping to make myself better, hoping to lighten the heavy burden
in my chest. I cried everything to open new spaces and regain fearlessness.
Umingit ang pinto kasunod ang mga yapak.
"Ruth...si Erika, 'to..."
Kinalma ko ang mga hikbi ngunit walang tigil pa rin ang luha. I quite expected for
someone to follow me here. Him. Pero nang marinig si Erika at hindi siya, I
realized, it's better. Ayaw kong isipin na wala siyang pakialam.
Sumilip ang mukha niya sa ilalim ng cubicle. Kung sa ibang pagkakataon ay baka
napatili na ako sa gulat.
"Hey...I just slapped the bitches. Dalawa sila, actually."
Suminghot ako at natawa nang bahagya. Gumapang siya sa ilalim since hindi ko
binuksan ang pinto.
"Maga-guidance ako. But it's okay. At least they learned their lesson not to mess
with me."
Lumuhod siya sa harap ko at nilagay ang mga braso sa aking binti. With my puffy,
red eyes, hindi ko siya matignan nang diretso. I probably look funny.
"I realized, ngayon lang kita nakitang umiyak." Nagkibit siya. "I should let you
be."
Tumango ako at pinunasan ang pumatak sa aking mga mata.
"Ayokong bumalik." Panay punas ko sa aking ilong. "Ayoko na ngang umatend ng prom.
I just want to graduate rightaway."
Nanatili kami roon kahit pinatawag na kami para sa flag retreat kada hapon. Kahit
may attendance iyon bawat klase ay hindi pa rin kami lumabas. Masyadong masakit ang
mata ko upang tumagpo ng liwanag sa labas. And I'm not in good terms with
everybody.
Pumasok pa rin ako kinabukasan. Why shouldn't I? What they did and the shame they
make me walk into should not stop me from having fun and do my obligations.
I am their problem? I should be walking with my chin up high as me as a problem
makes a starring role in their daily lives. Kasi sila, hindi ko sila problema.
"Let's eat outside, Ruth. Lucia and friends are near the narra tree. Seeing them is
an eye sore."
Nasa hamba ng classroom si Erika at mukhang may minamatyagan sa labas. Tumango ako
at sinilid ang huling libro sa bag.
Isusuot ko pa lang ang strap sa balikat ko nang magahip sina Sky at Cash sa labas,
nag-aabang. May pag-aalinlangan akong nakikita sa babae samantalang ang sa likod
niya ay mukhang napipilitan lang sumama.
Lumabas na kami ni Erika ng classroom. Hinarangan nila kami.
"Ruth...?"
Hindi ako umimik. Inaabangan ko ang ipinunta nila rito.
"Can you talk to Dean, please? Hindi kami natuloy sa gig namin last time
kasi...hindi siya sumipot. Wilmer's hysterical. Kung magtatagal ang ganito baka ma-
disband kami. We're not even practicing anymore."
Nanghihinayang man ako kapag mangyari iyon, ngunit nang binalikan ko naman ang
kahapon ay nawalan ako ng gana na makipagbati. At isa pa, kasalanan ko ba kung
madi-disband sila?
"I already tried, Sky. Alam mo naman ang nangyari, 'di ba?"
Tuluyan ko na silang nilagpasan.
Wala akong ideya sa kung anong alam nila sa walang imikan namin ni Dean at nagawa
pang magmakaawa sa akin ni Skylar. Cash was there when it happened. Siguro ay wala
rin siyang sinabi. Had he were, it would not only be Dean who would have hated me.
Buti nga si Cash ay cool lang. Walang hassle.
I tried. But he didn't give me a chance. I know one attempt is not enough. Or two.
But I'll give him space before gracing into his forgiveness again.
Magpahinga muna ako, ha? Dahil hindi lang siya ang problema ko.
Nasa grounds na lang kami ay nakasunod pa rin ang dalawa sa likod namin ni Erika na
panay ang putak sa kada pakiusap ni Skylar.
"Sanay kasi siya ang hinahabol, Ruth. Kaya please..." si Cash naman ang nagsalita
ngayon.
Umiiling ako at hinila si Erika upang makasabay sa akin sa paglabas sa school gate.
"Twenty push-ups!"
The dark and authoritative voice made me turn to that direction. Sa ilalim ng puno
ng narra ay si Kiefer na nasa likod ang mga kamay. Mukhang kanina pa ito dahil
marami na ang pumapalibot sa kanila.
He's pacing back and forth na parang hinahatulan ng bitay ang apat na babae sa
harap.
Tuluyan akong tumigil nang mapagtanto kung sino ang mga iyon.
"Holy shit...is that...?"
Lucia and her friends. I finished Erika's words. Naka-plank sila sa mabatong lupa.
Sa bawat likod nila ay may mga officers na binibilang ang kanilang pag push-up.
They're not smiling, maybe mirroring their leader's hard face.
"You can't do twenty push ups? Might as well I tie you in the tree!" banta ni
Kiefer.
Humakbang kami upang mas mapalapit doon. Kitang-kita ko kung gaano na nahihirapan
ang apat sa ayos ng kanilang buhok at madudungis nilang mukha. Malayong-malayo sa
imaheng nakasanayan naming makita sa kanila.
"This is an injustice! This is an abuse of power!" iyak ni Lucia. "I know Dean's
your brother pero sumusobra ka na Kiefer!"
Tumigil si Kiefer. Nakatalikod siya sa amin kaya hindi ko malaman ang pinta ng
mukha niya. But basing from his tensed shoulders, I know it doesn't promise
anything fun.
"Who cares about your opinion Ms. I-Don't-Give-A-Damn-What's-Your-Name."
Walang mang banta sa boses niya but Kiefer is downright scary without trying to do
so.
Hindi ko alam kung bakit ginaganyan sila ni Kiefer. But hey, who cares?
Aalis na sana ako nang pinigilan naman ako ulit ng sinabi ni Skyler.
"Kinain ni Dean iyong gawa mong pasta. Hindi nga namigay, e."
Gulat ko siyang tinignan. Tinanaw niya si Kiefer na patuloy sa pagpapahirap sa
apat. Tumango siya roon.
"Hindi na ako magtataka kung siya ang nag-utos niyan. Kiefer has always been his
bitch."
Wala akong masabi roon. The part of me that believes what she said made my tummy do
cartwheels. Pero baka patibong niya lang iyan upang kausapin ko si Dean at
makabalik na siya sa practice. Ang parteng iyon na hindi naniniwala ay naghatid din
naman ng pagdududa at hinila akong maniwala.
But if he has done these things then siguro nga mapapatawad niya pa ako. Pinaliguan
ng init ang puso ko.
"The narra tree's width is very welcoming to accommodate the four of you."
Kiefer is being sarcastic. Nakapamaywang na siya sa harap nila. After knowing what
I know, mukhang naging exciting sa akin ang pinapanood ngayon. The four struggled
for twenty push ups that they could even barely make into ten.
"Kiefer, please..." angal ni Aileen, nahihikbi na.
Arte nito. Push up lang, iiyakan na?
Masama na nga akong babae kung hindi ko man napigilan ang pagngiti.
"I don't take any girly bullshits from girls who have attitude problems. Tie them!"
Like high paid servants, the officers moved swiftly as per Kiefer's urgent command.
Tila namamatayan na nag-iyakan ang apat. Hawak ng mga officers ang mga kamay nilang
nasa likod at hinatid sila sa puno ng narra. The rope is ready.
The scene is making a spectacle. Siguradong pag-uusapan 'to buong linggo.
Wala bang guro na rerespunde rito? Because I may like what I am seeing right now
but I agree, bawal ito. Kiefer could get into trouble, lalo na't officer siya.
"Hindi na ako galit sa kanya." si Erika sa tabi ko. "Kung ganyan ba naman siya ka
hot, ay, willing akong magpatali. Tie me, too, Kiefer!" malandi niyang sigaw.
Napailing ako at hinila na siya upang makalabas. Gutom na gutom na ako upang
hintayin pa kung paano sila mabubuhay na nakatali sa puno.
Huminto ako sa naramdamang kamayna humila sa aking braso. Halos mabulunan ako sa
gulat at uminit ang mukha ko sa pag-aasam.
Sa bigla niyang paghila sa akin ay doon na akong marahas na bumaling sa kanya.
Lamig ang bumuhos sa nakatagpong mga mata ni Wilmer.
"Ano ba Wilmer!"
Muli niya akong hinila na kasing higpit rin kung gaano ako pumirmi. I'm trying to
equal his strength as guy with a handful of strong hands and arms. Pero bawat
pumiglas ko ay lumalalim ang pagbaon ng kamay niya sa balat ko!
Mas nabigo pa ako sa pagtulong ni Erika na tinulak ako kay Wilmer para madala
niya.
"What the fuck, Erika! What is this?" paghihisterikal ko. Hindi ko mapigilang
samaan siya ng tingin.
"Sumama ka na sa kanya!" Sinabayan niya ito ng mas malakas pang pagtulak!
Skylar and Cash were at her back silently supporting her through watching me under
Wilmer's grip. Kung kahapon ay masasabi kong pinagtutulungan ako. Mas dumiin lang
ito ngayon!
"No! Saan ba kasi ako dadalhin?" Napaos na ako sa kakasigaw.
Patuloy ako sa pagpumiglas. Ganon din si Erika sa pagtulak at dinikit pa ako sa
taong ayaw na ayaw sa akin.
"Wilmer, bitaw!" gigil kong utos.
Hah! As if he's going to follow as I say. Muntik ko nang makalimutan na ayaw sa
akin ng taong 'to so why should he allow himself be under my commands?
Napatili ako nang hindi ko na maramdaman ang lupa. I feel I was being harassed with
Wilmer's tight-holding hand on my waist as he lifted me!
Tumila rin ang sigaw nang maramdaman ang sakit sa tiyan ko dahil tumama sa matigas
niyang balikat. I almost choke.
Hindi na ako nakaawat nang magsimula na siyang maglakad. Nakasunod ang tatlo sa
kanya na may multo nang excitement at tagumpay. Nag-agawan ang iyak at inis na
nauwi lamang sa pagsuko.
"If this would end up good, just know that I'm not doing this for you. As long as
Dean's troubled because of you, hindi siya babalik sa banda. So, don't thank me,"
sunod sunod na sabi ni Wilmer sa malamig niyang boses.
Dalawang eksena na ang pinagtutuunan ng mga tao at ang iba'y hindi alam kung saan
mas manonood. We're like two different channels showing the top rated drama
programs at the same time!
Paingay nang paingay ang nilalapitan namin na multi purpose building. Sa ingay ay
gusto ko na lang mapatakip sa aking tenga. The drums seem to be murdered through
endless beats and pounds aiming an undecided tune.
The cymbals are screaming bloody murder. Wala ngang lumapit sa dako rito dahil ayaw
sa nakakabasag tenga na ingay.
Bago ko pa marehistro ang nangyari ay binaba na ako ni Wilmer sa loob.Hindi ako
nabigyan ng pagkakataon na lumingon, na-lock na niya ang pinto.
Responsible of the noise infront of me, is Dean in all his mad glory. Nakapikit at
nakatingala habang marahas na pinapalo ang drumsticks sa drums at cymbals. Para
bang doon niya binubunton lahat ng galit niya. The poor instrumemt serves as his
outlet.
There's no dead-air. Shouting for help is useless.
"Dean..."
I can't even hear my own voice. The nonstop drum beating didn't allow me.
Kumunot ang noo ni Dean. His lip twitched so I'm not sure if he has heard me, or
felt my presence. Kita ko ang pagtalsik ng pawis niya nang mas lumakas ang kanyang
mga pagtambol. He licked his lower lip before biting it vehemently.
Napaatras ako. Going near his radius mirrors an entrance to hell and you don't
wanna try getting in despite of curiosity.
Parang impyerno nga ito na sa halip ay apoy, ingay ng drums ang sumasalubong sa
akin. At ang hari ay nasa harap na naghahanda nang parusahan ka. Nag-iipon lang ng
lakas sa mga pagtambol na iyan.
Tinakpan ko na ang tenga ko sa pakiramdam na mawawalan ako ng pandinig. I'll just
wait for him until he's done.
Dean's tan arms already glistened with sweat. Nasa gilid niya ang naghihingalo
niyang polo uniform so he's left wearing a sando. His sand brown hair is all over
the place na mukhang kakasabunot niya lang rito.
May dumikit pa na hibla sa basa niyang noo na masasabi kong bagay rin sa kanya ang
may bangs. His tongue touched his upper lip, as if to wipe out the impending sweat.
Nakapikit pa siya niyan. Nakatingala...
Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko at hinihila ako ng kung ano sa
isang pakiramdam na hindi angkop sa aking edad. Being seventeen, is it natural to
have these kinds of thoughts I don't wanna name?
His neck and the front part of his sando is wet, too. Tinutukoy nitong kanina pa
siya rito.
Isang bagsak pa ay naghari ang katahimikan. Unti-unting naglaho ang huling ingay
hanggang sa ingay sa labas ang lumilitaw sa pandinig. Humihingal siya at ilang
sandali pa bago siya dumilat.
From his hooded eyes, that look turned into knives when he directed his eyes at me.
Maybe he knew all along that I've been standing here watching him beat the madness
to thy kingdom come.
Nang hindi nag-aalis ng tingin ay binaba niya ang drumsticks. Umigting ang panga
niya habang hinahanda ang sariling tumayo.
Kinakabahan ako sa galit niyang walang pag-aalinlangan. Sa paraan ng paninitig niya
ay parang sa akin niya binibintang lahat ng karahasan sa mundo: Korupsiyon, krimen,
drugs, pagnanakaw...ako lahat may kasalanan!
"Dean, I'm sorry..."
Hearing my own voice fully clothed in guilt and regret, bumukas ang bintana sa mga
mata ko upang makasilip ang luha. Nangangatal na ang humahapdi kong labi na handa
nang palayain ang hikbi.
"You should mean that sorry of yours."
Inipit ko ang labi ko at yumuko. Siguro nga'y hindi tama na dinala nila ako rito.
Today's not the right time to mend things between us. Tama akong palipasin muna ang
nangyari kahapon.
Pinalis ko ang naglandas nang luha sa mga mata ko. Why is it so hard to apologize
to him? And why don't I care? Pinapayagan ko pa ang sarili kong tratuhin nang
ganito!
Napaigtad ako sa ingay ng silya. Tumayo siya at takot ang tumulak sa akin upang
umatras palayo sa kanya na tila aatakeng hayop na lumalapit sa akin.
Panic rose as he neared until he's infront of me. Pero hindi siya tumigil sa
paghakbang at hinawakan pa ako sa braso upang tulungan akong makaatras pa hanggang
madikit niya ako sa pader.
Napasinghap ako sa gulat at takot.
"Mean it, Ruth." He demanded it hard in his clenched teeth.
"I made your favorite pasta," I said as if that's enough.
Umiling siya. That means no, right? He doesn't look happy with my answer. Ano ba
dapat?
"Y-you embarassed me, Dean. Infront of my haters. Hindi pa ba sapat iyon?"
"I didn't like that to happen to you." He whispered with his natural rasp.
Matagal ko siyang tinitigan at inasahang sasabihin niya kung ano ang dapat kong
gawin. Wala siyang balak magsalita kaya sumuko na ako.
"Paano ba, Dean?"
Umawang ang bibig niya at kita ko ang paglalaro ng kanyang dila sa itaas niyang
ngipin. That gesture, for me, always means he's challenging me, lalo na't angat ang
kaliwang kilay niya.
He's looking down at me as if daring me to slice my wrist.
Bumaba ang tingin ko sa kanyang labi, at habang tumatagal ang mga mata ko roon ay
bumibilis ang paghinga niya. In his every inhales, his chest touches mine. In his
every exhales, his breath warmed my eyes.
Niyuyugyog ako ng sariling kalabog ng aking puso.I did what I think he wants me to
do. Subok lang naman. If it turns out wrong, then I could try again.
Tumingkayad ako at inabot ang labi niya. Humawak ako sa kanyang braso bilang
suporta habang ang kamay niya'y lumipat sa aking baywang. As my lips neared to his,
his fast breathing turned louder and louder as though I'm getting near to the
entrance of his beating heart.
My lips trembled. But I braved myself and kissed him.
With its hard lines, I never thought his lips feels so soft against mine. Sa
nakasara kong bibig ay sinubukan kong dilaan ang sariling labi ko. Just to feel the
taste. I could taste the sweat and mint from him.
Sa kanyang pagbuntong hininga ay bumitaw ako. The kiss was short-lived. Halos hindi
ako makahinga sa ginawa. Tumindi pa ito sa pag-aabang ko sa hatol niya. Humigpit
ang kanyang hawak sa aking baywang at hindi ko maintindihan ang protestang nakikita
sa mukha niya.
"That's it? Ganyan lang ang sorry mo, Ruth? I can't even feel it. Not even almost."
My jaw incredulously dropped. Ilang beses akong kumurap hanggang sa makuha ko kung
totoo ba ang naririnig ko. His bullet of insult shot my heart!
And I can't believe myself, too. Dahil parang pinapaniwalan ko na kulang pa nga ang
ginawa ko. My effort is just a dust in the wind. I suddenly feel like submitting to
him. I want to make him happy. Compensate for my rude days to him.
Lumipat ang isang kamay niya sa aking batok at hinahaplos haplos iyon. Nalalasing
ako sa kanyang ginagawa.
"Let me teach you how to apologize properly, Ruthzielle," he whispered.
With my lips already parted from shock, his lips touched mine. Malayo sa halik ko
kaninang dampi lang, sa kanya'y ramdam ko kung paano nagbukas sara ang labi niya sa
ibabang labi ko.
My hands curled at his biceps. He went with it with no warning peck. He slanted his
head just so he can kiss me even more. Mariin akong napapikit. I don't think I'm
breathing anymore.
Nanghihina ako sa mainit at banayad niyang mga halik. I may didn't answer to his
kisses, it's because I'd rather just feel how soft and warm his lips are. At dahil
mababaw lang ay hinila ko siya palapit para laliman niya.
As I inhaled loudly, he pushed himself even more as if we're creating the pull of
gravity. His kisses added momentum. Halos hindi ko iyon masabayan sa pag-iisip kung
lock ba iyong pinto. I don't care if we're still inside the school premises. Wala
namang nakakakita sa amin. So this is okay as long as we're not caught.
Unti-unti ang aking pagdilat sa pagbakas ng mga halik niya sa aking pisngi. His
whispered kisses lead themselves to my ears. Ang humapdi kong tenga dahil sa
marahas niyang tambol kanina ay hinihele at ginagamot ng mainit at magaspang niyang
hininga.
"Ruth..."
His breath emitting heat burned my ears and neck as he spoke. Naluluha ako sa init
ng aking mga mata gawa ng matinding pawis.
"If you want to be forgiven, make sure I could taste the apology in my lips. And
that's how you do it. I just had mine, now where's yours?"
___________________________________
HAPPY NEW YEAR! :D

[ 22 NINETEEN ]
-------------------------------

Bumaon na ang kamay ni Dean sa buhok ko at minamasahe roon ang parte ng aking
batok. The pace is in parallel to his slow kisses as I am also working on what I
was told.
One more sip at his bottom lip, I let go.
Napapikit ako nang pareho kaming magbitaw. I swallowed and breathed rapidly as the
feel of his warmth on my lips had me replay everything in my mind. Inuugoy ako ng
sariling pintig ng nagliliyab kong puso.
My heartbeat's on a race it hurts. Namamanhid ang labi ko upang makapagsalita.
"Am I forgiven?"
Napakislot ako. I almost regret the plea in my whisper but I couldn't put a stop to
it since it is exactly how I feel. I am desperate for his forgiveness.
"What do you think? You might want to kiss me some more just to make sure."
Umirap ako sabay magaan na hampas sa kanyang dibdib. Siguro okay na kami dahil
nahahampas ko na siya. The rasp from his chuckle tamed my skin hairs to salute.
Para akong tinutusok ng ilang milyong karayom at imbes na masakit ay nakikiliti
ako.
I don't feel comfortable with this new found skin of mine. Hindi ko alam kung
paano ko nagawang magpakumbaba nang ganito. I have never been this submissive.
Halos nakayakap na sa akin si Dean. Nanatili ang paghaplos ng kamay niya sa aking
batok. With his mouth that keeps on whispering breaths of comfort in my cheeks,
kulang na lang makatulog ako sa mga bisig niya.
Lumamig na ang palad kong nakalapat sa pawisan niyang dibdib. I slightly pushed him
but he barely made me do so. Humigpit ang isang kamay niya sa baywang ko upang
paigtingin pa ang pagpigil sa akin.
I could feel that hand of his shouted, 'Don't!'
Pinuno ko ng hangin ang dibdib. If this is how he wants us to remain, then fine. I
still feel that my apology isn't enough so I'll see to it to do whatever he wants.
Even tolerate his fancies. I might even spoil him.
"Dean seriously. Sorry talaga..." malamyos kong sabi. I felt my chest inflamed as I
sighed again.
"Sshh..." Banayad niyang hinalikan ang aking pisngi. Marahan akong napapikit.
"There are things that affected me at hindi ko alam paano sasabihin...You know I
don't talk about my...problems..."
Halos hindi ko matapos ang sinasabi ko. His kisses travelled to my hair and I don't
know how I should entertain that. Kung tutulugan ko ba ito o mas dadamhin pa.
Pinakiramdaman ko ang sariling tila yelong natutunaw.
"Oh how I loathed my impatience that it didn't make me wait for you to tell me,
Ruth. With that, I'm at fault, too."
He doesn't say sorry often. But words that bordered close to an apology is his
style. Siguro dahil karaniwan. Dean hates clichés so saying sorry would make him
mainstream. He doesn't like that.
Bahagya kong hinila ang sarili upang matignan siya. I still find it hard to do so.
Masyado niyang idinikit ang sarili sa akin.
"Hindi ka na galit?" umaasa kong tanong.
"Magkaiba ang galit sa tampo, Ruth," aniya na hindi nagpapalit ng posisiyon.
His mouth is deep-rooted to my sweaty hair. He's still hugging me.
"You didn't talk to me. I made my move pero nagpakipot ka."
Namanhid na ang kamay kong naiipit sa pagitan ng mga dibdib namin kaya nilipat ko
sa baywang niya. Not exactly on his waist. Just the cloth of his sando on the waist
part. Pati iyon ay basa sa pawis.
"You cried. I honestly didn't expect that from you. I couldn't take it seeing
you..."
Sa pagtunog ng bell ay hindi ko narinig kung may naidugtong siya roon. Regardless
of the warning for the first afternoon class to start, we stayed in our positions
as though we have all the time in the world for lunchbreak.
And I participated in us staying this way.
With hindsight, if I don't want a repeat of what happened, especially now that I
get to undergo the struggles of appeasing Dean, I'm going to confide to him about
my problems.
Images of the past few days invaded my vision. Namalayan kong humigpit ang kamay ko
kay Dean at dumiin na talaga sa balat niya. The image when he walked out that door
had me pull him closer to me. It reminds me of so many things...beliefs,
memories...
All along I have wanted this. I wanted an 'us'. Pinipigilan lang talaga ako ng
takot kong maulit ang sitwasyon sa ina ko. I now get to understand that growing up,
I've been living in a prison cell of fear that it touches my decisions to leave the
first thing I see exit.
The situation with Dean has shaken the cloud of inhibitions and in a clear sky blue
sky, I reached for it. I am reaching for this chance. I am reaching for this new
experience of never wanting to leave. Ever...
Ayokong may umalis sa amin. Ayokong may lumayo.
Hilingin ko man na sana walang magbago, alam kong meron. Change is a constant
bitch. And if that happens, the only change that I want to come about is to
heighten whatever this relationship is called. I don't care what this is as long as
it comprises me and Dean.
"Have you eaten lunch?" Dean asked.
Umiling ako. He felt my nod because he suddenly pulled back. Ngunit naiwan ang
kamay niya sa baywang ko.
The look he's giving me is oppressing. The skin in between his brows warned me
about his irritation.
"Bakit?" halos nanggagalaiti niyang tanong.
Muntik na akong umatras. After our non-speaking terms for days, ayoko nang gumawa
ng kahit ano na magdadala sa kanya ulit doon. I took notes of myself to behave some
more and to submit a little.
"Kasi dinala nila ako rito. They didn't give me time to eat lunch."
Bigla kong naisip si Erika. Dalawa lang iyan, nasa labas siya at hinihintay ako o
hindi na nahintay ang gutom at kumain. Eitherway, I harbor no hard feelings.
Nanatili ang talim sa mga mata ni Dean. Tila patalim na nagdadalawang isip kung
isasaksak niya ba sa akin. I know that look is not pointed for me. He's diving into
his deep thoughts.
Tipid siyang tumango. He then licked his bottom lip and raked his fingers in his
messy hair. Kita ko ang bakas ng daliri niya sa kanyang buhok at kung paano ito
sumunod sa direksiyon ng kanyang kamay.
Nasa may pader pa rin ako habang pinagmamasdan ang pagbibihis ni Dean. Instead of a
sando, he brought a white muscle shirt with him to go with his polo uniform.
Nadatnan namin ang apat na na nakaupo sa konkretong bench paglabas namin sa
multipurpose building. Ngumunguya si Erika na may asukal pa sa pisngi. Si Cash lang
ang tumayo sa kanila na sinusuot ang excitement.
"I thought I heard a moan!"
"Shut up, Cash," sita ni Skylar. Ang busangot na mukha niya ay nahalinhinan ng
ngiti nang bumaling sa amin ni Dean. "Ayos na kayo?"
With Dean's still warm arm on my shoulders, he pulled me closer to him making it as
his answer. Tila inilawan ang mga mukha nila maliban sa isa. Wilmer's lightbulb is
off.
"O'right!" sigaw ni Cash na tumatalon talon pa. Isang beses siyang pumalakpak at
tinapik ang nakabusangot na si Wilmer sa tabi. Nakalahad ang isang kamay niya rito.
"Will, you owe me a hundred."
"Damn it," bulong ni Wilmer at mas iritado ang mukha habang binubunot ang wallet sa
bulsa niya.
"So sisipot ka na sa practice at gig, ha?'Cause dude, we busted our asses just for
the registration alone!" si Cash na ibinulsa na ang pera sa pustahan.
Curious man sa huling sinabi ni Cash, nawaglit din naman ito sa nakita kong
pagtango ni Dean. Medyo dumikit ako sa kanya dahil sa kanyang pabango. It's the
kind of perfume na hindi nakakahilo.
Uminit ang mukha ko nang maramdaman ang hininga niya sa aking tenga. Mabilis nag-
iwas ng tingin ang apat at nagpatiuna na sa paglalakad.
"I'm afraid to say we have to cut class, Ruth. You have to eat."
Tiningala ko siya. Bahagya ang inatras ng mukha niya kaya sobrang lapit nito sa
mukha ko.
"Bili na lang ako ng sandwhich," sabi ko.
Ngumuso siya. Hindi iyong tipong nagpapa-cute. Dean is never cute. It was more like
he's telling me how stubborn I am and is plotting a trap on how to make me obey him
at the same time.
Matagal niya akong tinitigan, at malay ko ba kung anong lumalangoy sa isip niya?
Nakahinto pa kami sa walang katao-taong gym habang ang mga kasama namin ay nasa
guard house na. I heard the class from the computer lab greeted their afternoon
teacher. Late na ako sa klase.
"Absent si Ginang so wala kayong quiz sa El Fili," pahayag ni Dean. "Then as your
first period in the afternoon, it would take Ms. Soco thirty minutes before she
arrives in the class. You can eat faster than that, right?"
Nanatili siyang nakatitig, inaabangan ang pagsang-ayon ko. Hindi ko alam kung
maiinis o mamamangha ba ako sa ugali niyang gustong palaging tama at nasusunod. He
doesn't want to entertain defeat. At all.
Huminga ako ng malalim at sa huli ay tumango. Laking tuwa ng guwapong nilalang at
mas inakbayan pa ako patungong canteen.
Umuwi kami ni Sue noong hapon at nadatnan si daddy. He's in the kitchen at kakasara
pa lang ng ref. His button down and slacks declared that he has just arrived from
the construction firm.
Milagro na para sa amin na naaabutan siya sa bahay. Bilang lang ang mga araw kung
mangyari iyon.
I know he has his rest days but frequent calls from clients ands suppliers still
occupied him. Should I be happy about his hands being full all the time? So-so. The
work somehow has deviated him from the heartbreak years ago. But still, he bounced
back to a literal heart break motivated by the heart attack.
Takot ko lang kapag maulit iyon. Losing something and someone good is crazy. Kaya
desedido na ako sa kung anong kukunin kong kurso sa college.
Hinintay kong makaakyat si Sue sa kanyang kwarto bago ko pinasok ang kitchen. Dad's
leaning on the counter, sinusundan ako ng tingin habang umiinom sa likod ng baso.
His eyes aren't only curious, they are tender at the same time.
"How's school? Have you bought a dress for your prom?"
Inipit ko ang labi ko upang madilaan nang palihim ang panunuyo nito.
Sa pagiging mahinhin ni dad, awkward para sa akin na tanungin ako tungkol sa kahit
anong school-related topics. It sounds like he's just forced to be concern but deep
inside I know, talking about these things also makes him uncomfortable.
At ang paniniwala ko ay dumiin lang nang tumikhim siya. The awkward action of his
hand putting the glass down didn't go unnoticed to me.
"Bibili pa lang po. Maybe next week."
Nakatitig ako sa laman ng ref namin. There's a lot of variety of liquids; water,
juices, shakes, freshmilk, ngunit niisa ay wala akong kinuha. Nawalan ako ng
panlasa. It's because I'm not here to drink.
"How much is your budget? Or...you can use my card. Ibili mo na rin ng regalo si
Sue for her upcoming birthday."
Nilingon ko siya at nakitang hindi na ito nakasandal sa counter. Hands on his
pockets, medyo tuwid ang kanyang tindig na parang pinapakita sa akin na kaya niyang
gawin ang isang bagay kahit sa loob niya'y may kumikislap na pangamba.
He's too formal. And him being like that, brought me to the maybe that he's
uncomfortable around Dean. Wala kasing kapormal-pormal sa katawan iyon.
Tumango ako. "Okay po."
Mabilis kong kinuha ang freshmilk at sinara na ang ref. I hurried to the dining
chair bago pa siya makaalis.
"Pa? Anong nangyari sa inyo ni mama?" Hindi na ako nagpaligoy-ligoy.
I saw how his back tensed hearing the question. Gusto ko pa sanang idugtong kung
alam niyang nasa siyudad mismo ito. Ngunit ayoko rin naman siyang biglain.
Dad took his time before he faced me. Ang pagod sa mga mata niya ay naghatid sa
aking magsisi sa tinanong ko. It might have brought back the memories and he
already got tired running back to the past.
"We fell in love as fast as we fell apart."
Ang paglunok ko ay hindi naibsan ang paninikip ng aking dibdib. Simpleng
pagkakasabi ngunit parang labahan na pinipiga ang puso ko.
Now I get to have a preview on what heart attack feels like. On what dad had felt
on his near-death experience.
Sinundan ko siya ng tingin na mabagal humila ng upuan sa tapat ko. He sat and
wasn't looking at me as he went on.
"We were young, siguro kasing edad mo lang. But it doesn't mean na nangyayari 'yon
sa lahat. Hindi ibig sabihin na mangyayari iyon... sa inyo..."
Makahulugan ang tingin niya sa akin. Sa mga mata pa lang niya, nababasa ko na ang
isang pangalan sa kanyang huling sinabi.
Pinaigting niya lang iyon sa binuntot niyang tanong.
"You're dating him already?"
Nagtaas ako ng kilay habang may inaabangan pa sa kanya. I wanted to know how he
would describe Dean. In there, maybe I could tell if he approved of us or not.
Eitherway, kagustuhan ko pa rin naman ang masusunod. I just want to know his say.
"Sino po?" maang-maangan ko.
Damn it, Ruth! Gawin ba namang tanga ang daddy mo? Pero sa pag-angat ng labi ni Dad
para sa pigil na ngiti ay ginawa kong katawa-tawa ang sarili ko!
"Iyong Amerikanong matangkad."
Napigilan kong mapabungisngis sa pagipit sa aking labi. Iyon lang ba talaga ang
masasabi ni dad tungkol sa kanya? Yet in a way, they only met twice so regarding
only Dean's physicality is enough considerable.
"You like him?" Halos hindi ko matignan si daddy doon. Sumimsim ako ng freshmilk sa
baso.
His eyes narrowed at me in half-curiosity and wonder.
"Do you like him?" he asked, pressing every word like I should memorize it.
Sometimes, shrugging is the safest action. But why do I have to be safe? Telling
the truth would not lead me to trouble.
Kaya tumango ako saka yumuko, pinaglalaruan ang dulo ng aking uniform blouse.
"Do you love him?"
Nahila ng sumunod niyang tanong ang atensiyon ko. Why did I suddenly panic? Tila
bahay na nilalamon ng apoy ang tanong ni dad at gusto ko itong takasan.
"I'm seventeen, Dad." Paalala ko lang in case nakalimutan niya.
No trace of sudden realization from him. Sinadya niya talaga sigurong itanong sa
akin iyon.
"I fell in love with your mother when I was sixteen."
Dalawang kilay ko ang umangat. The revelation surprised me. We never talked about
their love story. What is there to tell, anyway? They fell apart. Is it still
called a love story, or a tale of heartbreak?
Anyway, there is nothing to reason out. Tanong lang naman iyon, hindi niya ako
inaakusahan. But why did I suddenly feel like I want to defend myself?
"Did both of you fall out of your feelings? Kaya ba hinayaan mo lang siyang
umalis?"
I didn't mean to offend him by the way I delivered my question. Sa tingin ko ay
hindi rin niya iyon naramdaman. Nanatili lang ang tingin niya at nagsalikop ang mga
kamay sa surface ng island counter.
Since I don't see a lot of my father with our contradicting time of going home, I
only get to notice now on how he has aged through the years. Nagkakulay puti na ang
gilid ng kanyang buhok. It breaks my heart realizing how his age advances so fast.
My father is a handsome man. With that, it gave me an impression na maraming
naghahabol sa kanya noong kabataan. But of all the girls that tried to charm their
graces to him, why my mother?
"Love is all kinds of disease, Ruthzielle. Minsan dinadapuan ka ng klaseng sakit na
ito sa pag-ibig, Minsan naman ibang sakit. Ibang klaseng pag-ibig. They contain the
same symptoms, but they lead to different fates. Either death of the love, or long
live..."
Natahimik ako habang inisa-isang tinatanggap ang interpretasyon niya sa katagang
ito. Malayo sa interpretasyon sa teenager na tulad ko. I'm trying to understand
this based from my age, and not from his going fifty state of mind.
"What if she's here, Dad? What would you do? Anong gagawin mo kung may ibang
pamilya na siya?"
Tila nagsusumamo ang mga mata niya habang tinitignan ako. Pati ako ay parang
nagmamakaawa na sa sarili. I remind myself that this would be the last time I'm
going to ask him about her.
"I can't give you even the safest answer, Ruth. I really don't know..."
Sumisikip ang dibdib ko sa pagsukong nakikita sa kanya.
Yumuko ako. I played with my fingers but I was looking at his hands that often hold
blueprints, ballpoints and a broken heart.
"Why didn' you fight for her?" Nabasag ang boses ko sa nagbabantang hikbi.
Bahagya siyang napangiwi. Maybe he was asked the same question before. At hindi
kami ang unang nakaalam ng dahilan niya.
And as if to add salt to the wound, it occurred to me to ask if my parents were
ever married at all? What is there to fight for if there was never really a battle
to begin with? Walang papeles o katibayan. A heart can be a witness, but in this
world, everything is legalized through papers. At iyon lang ang tinatanggap ng
kalahatan.
Ano mang dinadalang apelido ng ina ko ngayon, ayoko nang malaman iyon.
"There are things that are not worth fighting for. You just rather accept.
Accepting doesn't mean being weak, remember that. Acceptance could mean strength
that you can live without having to beg for someone that is not meant for you.
Tanggap ko nang hindi kami ng Mommy mo. But it's not losing the fight, Ruthzielle.
We don't lose. We only learn."
Naluluha ko siyang tinignan. Does that mean that we have to accept this, too?
Siguro matagal ko nang tanggap. And together with that acceptance is the fear
motivated by her doing.
"She's not...worth it?"
Umiling siya. "What's worth each fight, Ruth, is to stay alive, and be able to live
for you and Sue. To live for my daughters..."
Hinahalina ng pamumuo ng luha niya ang mga mata kong magpalabas rin ng luha.
Tumango ako at sa aking pagyuko, doon sila bumagsak. I tried as hard as I can not
to shed a tear. This is awkward but...God, this is my father infront of me.
Mas lalo akong yumuko nang tumayo siya at nilapitan ako. I let my hair fall on my
shoulders and cover my face. Umiiling ako sa aking isip. I don't want him to hug
me, dahil minsan kapag dinadamayan ka, doon ka mapapaluha nang husto. Bawling out
infront of my father is the last of my priorities.
Magaan ang yakap niya sa akin at hinalikan ang aking buhok.
"Don't think about your mom and mine's death of the love, Ruth. Make your own and
make it long live."
Tulala ako habang inaalala ang katagang iyon ni Daddy. Sabado iyon ng umaga at
mabagal ang lakad ko sa driveway rito sa school.
Somehow, I was pressured. Ano bang alam ko sa pagpapahaba ng relasyon? Heck! I
think I might be the Princess of Short-term Relationships.
Pumagilid kami ni Erika sa pagdaan ng private car na pag-aari ng isa sa mga faculty
member. Saglit kong pinanood ang nagkalat na formation ng CAT sa pebbled ground.
All of them were in their standing positions with hands at their backs. Habang ang
mga officers naman ay dominanteng nagpalakad-lakad sa harap nila. Naispatan ko si
Kiefer doon at naalala ulit ang ginawa niya kina Lucia.
The incident has actually reached the admin. Inamin ni Dean na siya ang nag-utos
niyon. I don't know what they did about it. He just masterminded the bullying of
his ex-fling!
"Ate Ruth!"
Huminto kami ni Erika at sabay nilingon ang humahabol sa amin. A tall and young
suplado-looking moreno guy that doesn't scream familiar to me.
"Sino iyan?" si Erika agad ang tinanong ko. Kasi kung hindi ko kilala, e baka
kilala niya. Mas marami siyang kakilala kesa sa akin.
Ang hangin na binuga ng kaibigan ko ay may halong angal.
"The guy that sits the same seat with Cashiel in Asshole class," mariin niyang sabi
na parang may nakaraan sila ng bagitong 'to.
Nang makalapit ang lalake ay agad siyang inatake ng katarayan ng kaibigan ko.
Although he's not familiar to me, the pink notebook in his hand is.
"What do you want, Denver?"
Napawi ang ngiti nung Denver at binalingan ang katabi ko.
"Aww...Erika, you're such a darling. I'm here for your friend." Ngiti siyang
nagbalik tingin sa akin. "Hi, ate Ruth."
Nanaig ang pagtatanong sa mukha ko kesa ang pagngiti.
"Bakit ako hindi ina-ate nito?" Bumubulong bulong si Erika sa tabi ko.
"Groupmates po kami ni Sue at naiwan niya po—"
"At least you still know your manners." Si Erika.
Denver's friendly smile has once again melted as he turned to Erika. May halong
patuya na ang tingin nito which I think is what he really is all about.
"Your words are so colorful I feel like shitting rainbows, sweet pea." Bumaling
siya sa akin at ngumiti ulit. "Pakibigay na lang po. Salamat...po."
Tinanggap ko ang notebook ni Sue mula sa kanya. Hind ko mapigilang mapangiti. He's
just so adorable.
"Mag-ate ka sa akin sa susunod, Montero!"
Nagsimula nang maglakad paatras si Denver nang puminta ang mapaglarong ngisi nito.
Mukhang pilyo ang batang 'to at hindi mapagkakatiwalaan.
"Habulin mo muna ako!" Tumawa siya.
Suminghap si Erika. "What the fuck?"
Natatawa kong hinila si Erika at tumawid na sa kabilang sidewalk dahil mainit sa
nilalakaran namin.
"Anong problema mo sa batang iyon? Naging kayo ba dati?" patuya kong tanong.
"Ew! Katorse pa iyon, Ruth! I don't do super minors, jeez! Siya iyong tinutukoy ko
sa 'yong malandi naming kapitbahay. I won't be surprised if I find out that he
hides porn under his pillow. Pati ba naman aso namin nilandi niya! That perv!"
Napailing ako at binilisan na ang mga hakbang lalo na sa narinig na hiyawan galing
sa gym.
Nagkatinginan kami ni Erika. Nagkibit lamang siya. Sumunod ang strum ng gitara na
mas nagpaapoy pa sa ingay ng madla.
"Anong meron?" wala sa sarili kong tanong.
The excited screams made us run faster. Walang ingay ng drums ngunit humirit naman
sa lakas ang pagtambol ng puso ko. It's beating itself to madness! Ideya pa lang
ang meron ako sa dahilan ng pinupuntahan namin ay nahahawa na ako sa excitement ng
mga tao.
From the entrance alone, I could already see Dean standing in the stage with his
guitar. The black strap of it is in striking hot contrast against his plain white
shirt.
Sa kabila ng patuloy niyang pag-strum ay sumasapaw pa rin ang magaspang niyang tawa
sa mic, reason why these giggling sophomores beside me to squirm like earthworms.
He's going to sing. I should have gotten the idea why the squeals. Tutugtog din
kasi sila sa prom. Then ito nga't sinabay na nila ang practice ng tutugtugin sa
ensayo para sa event.
"Ortigoza!" tili ng isang third year na sinegundahan ng mga kaibigan niya.
Halos ibuwis na niya ang buhay niya sa pagtiling iyon! Pulang pula ang mukha at
tila tatalsik na ang kanyang lalamunan.
Mas lumapit pa kami sa crowd at nakisikisik na rin. Nang makita ako ay tila gate na
lumuwang ang bukas sa pagpapadaan sa akin ng mga tao. I smiled and appreciated it.
At least may natira pa ring mabait sa akin.
I noticed the seniors and juniors are seems to be in complete attendance as being
the audience. May ibang galing sa CAT na sa halip magpahinga ay narito't nanonood.
Practice pa lang 'to, ha?
I've been staying awake in the front seat for days
Let the wheel turn and take me away...
Nakalma ang tili ngunit hindi ang hagikhik at sikuhan nang magsimula nang kumanta
si Dean.
Skylar is preparing her drumsticks for the upcoming beat. Wilmer is darn serious
(as usual) manipulating the keyboards, though kita namang enjoy siya. At si Cash ay
habang naghihintay kung saang parte magb-bass ay nakikipagngitian sa isang
sophomore sa baba ng stage.
Masyado akong focus sa banda na hindi ko napansin ang babaeng nakatayo sa tabi ni
Dean.
I thought student scholar lang siya at tumutulong sa pag-organize ng practice.
She's in a white shirt paired with elephant jeans just like some of the other
sophomores attending a seminar in the AVR room.
They are sharing the microphone in a stand. Siya na rin ang paksa ng mga ugong sa
paligid ko.
"Oohh...so there's the new campus darling making noise."
Nilingon ko si Erika doon dala ang aking pagtataka.
"Campus darling?"
Tumango siya at nanatili ang mga mata sa entablado.
It's the girl's turn to sing. She has a great voice, I admit. Low-alto, and a
spine-shivering mix of calm and cold. Nilulusob ang loob ko ng haplos ng
pagkamangha galing sa audience at sa haplos ng boses niya.
"Iyong transferee iyan. Classmate ni Sue. Lopez iyong apelido kung hindi ako
nagkakamali. Bigatin talaga ang ama niya. So she has the right to brag about her
abundance. Wits, talent, family name..."
Namilog ang mga mata ko. Mas dinikit ko ang atensiyon sa kanya at tinitigan talaga
siyang mabuti.
Without her glasses, halos hindi ko makilala kung sino ang ka-duet ni Dean! I only
get to realize it through her familiar eyes and chestnut brown hair and Erika's
information.
Jillian.
Erika doesn't know my connection with her. Ang alam lang niya ay nagbalik ang ina
ko at nakaapekto ito sa pang-aaway ko kay Dean. But I never breathed a word about
the kid. Had I were, aba'y baka hindi niya pupurihin nang ganito ang batang iyan.
"Balita ko matalino talaga. Pumasa rin siya sa audition sa school choir, and rumor
has it that she's going to run president for this upcoming school year's Student
Supreme Government!"
"At paano mo nalaman lahat nang iyan?" tanong ko, nanatili ang paningin sa stage.
Hindi makapaniwalang tumawa si Erika. "Ruth, kahit isang beses hindi kayo nagtsi-
tsismisan ni Sue? Mag-bonding naman kayo ng kapatid mo."
And I know I'm not perfect but
What the hell do you think of me now?
Do you think of me now?
Ngumiti si Jillian habang nilalapit ang bibig sa mic para sa parte niya. The same
time when Dean pulled himself away to give her the space. Yumuko siya at tinitignan
ang pag-strum niya sa gitara at bahagyang nag-headbang sa beat gawa ni Sky.
They say that love is for the patient
Gotta plan for being restless for now...
She closes her eyes as she sings. Iyong purong may emosyon katulad kung paano
kumanta si Dean. And her equalling to the emotion and passion she has to Dean,
parang nanghahapdi ang dibdib ko. Bumigat ang katawan ko upang makakilos. They love
to do the same thing. They're passionate about the same thing.
Me? I can't even sing! Hanggang pag-hum lang ako at pagsipol.
Stuck in the sand
With the waves at my feet
And I wish you'd crash into me
'Cause where you are
Is where I wanna be now...
Their synchronizing mouths and voices aimed for that one single microphone. Can't
the school afford for another one na isa lang talaga ang pinapagamit para sa
dalawa?
Magdo-donate ako ng microphone! Sampu para sure!
"In all fairness, they sound good together. No offense."
Hindi ko matignan si Erika sa sinabi niya. Wala akong angal doon. Maganda naman
talagang pakinggan ang duet nila.
Dean smiled at her and asked for a high five. Malugod iyong tinugunan ni Jillian na
mukhang nahihiya pa. The people went crazy about it and even praised how they
sounded so good together.
Natahimik lang sila nang nilingon ko. Maybe they almost forgot that I am here.
Huwag lang nilang kalimutan na magaling akong tumama ng bola sa ulo.
Hindi ko alam kung anong nakikita nila sa mukha ko, pero pakiramdam ko makakabuo na
ako ng tulay sa nagdikit kong kilay.
"Canteen lang ako," mahina kong sabi sabay talikod at umalis na ng gym.

[ 23 TWENTY ]
-------------------------------

Nakalaya man sa kumpulan ay kinukulong naman ako ng paninikip ng dibdib ko.

The rush of blood in my veins has me on edge. Gusto kong maligo, but I doubt it
would simmer down my flaming frustration. Naging gaas lang yata ang subok kong
pagkontrol. The more I put all the stops, it only blazes like a relentless
wildfire.
"Uy, Ruth. Kumakanta lang sila. Ilugar mo ang pagseselos mo, jusko!"
Nahabol ako ni Erika at nagawang pumantay sa lakad takbo ko. Nahati ko ang grupo ng
nagtatawanang mga CAT officers sa gitna ng court field. Maingay silang lumayo sa
akin na tila naglalakad akong apoy. I don't care.
Pagak akong natawa.
She has my mother! At kung sa estadong iyan ay hindi pa niya kukunin ang atensiyon
ni Dean, can she tell me where to place my jealousy? Like hell? Yeah! Probably. In
hell!
Kinain ko na lang ng pizza ang emosyon kong hindi pa nagpakilala. I'd consider that
the closest was jealousy. But it wasn't exactly that.
Nilibre ko na rin si Erika dahil sinamahan niya ako. Hindi pa kami bumabalik sa gym
pagkatapos marinig na tatlong kanta pa ang pinagsaluhan nila. I bet my talentless
ass that the people like their tandem they'd even asked for more.
Kung marunong lang akong kumanta, ganon din kaya ang maging pagtanggap nila sa amin
ni Dean kung magdu-duet kami? I couldn't reallly tell. Talent should be inborn. My
inborn capability is being rude. I couldn't even call that talent.
Why do most people hate me is because I usually snub at people that I don't like to
deal with. I know myself that way. Mapili ako sa pinapansin ko at depende lang sa
mood kung gusto kong maging mabait sa kanila o hindi. Criticism is welcomed but
asking me to change is a sure reject.
While plain Jillian can be everybody's bestfriend. Innocent but inferior. Nanginig
ang pakpak ng mga anghel sa kabaitan ng itsura niya. And that voice! That voice can
tempt anyone to pray the rosary everyday! What saint would not be threatened by
that?
Hindi nagtagal ay namalayan kong wala na ang ingay sa gym. Students started to
scatter on the open court field and on the driveway. Ang ilang seniors na nag-
canteen ay nilapitan kami.
"Girls, lipat daw tayo sa open court," ani ng isa sa kanila.
Ang kasama niya'y mabilis nag-iwas nang tinagpo ko ang tingin.
"Bakit daw?" tanong ni Erika.
"Doon gaganapin ang prom. Iyong formation ng line magsisimula sa freshmen building.
Andun na si Ms. Guillen, pinatawag na tayo."
"Sige, salamat!"
Inubos muna namin ang natirang slices saka kami tumayo. Dala ang mga tubig namin ay
tumungo na kami sa freshmen building. Hindi naman masyadong pormal ang nakikita
naming pila roon so we didn't hurry.
Maingay ang hallway dahil sa nagtatalakan na mga estudiyante. Nag-aasaran pa ang
iba kung saan partner ng ilang seniors ang mga third years. Mukhang nasa height
talaga ang kapalaran namin sa prom.
Nang mahagip si Wilmer ay dumirekta agad ang mga hakbang ko sa kanya. Saglit niya
akong sinulyapan saka binalikan ang kausap na third year sa harap niya. Erika's
partner.
"Papabili nga ako ng bagong version ng game. Maraming magandang features. Ni-
research ko."
Nagkibit si Wilmer, mukhang bored. "Okay lang. I still like the original. Parang
ginaya kasi sa ibang game iyong bago."
I don't know what game they're talking about. Nakikinig lang ako dahil wala akong
magawa. Erika's talking to the girl infront of her about their favorite Kpop idols
na bigla nalang nauso.
Hindi ko alam kung narito na si Dean. Binubugbog ko ng sermon ang sarili kung bakit
ko siya ini-imagine na kasama si Jillian ngayon. Thinking about this made me self-
diagnose that I am somewhat paranoid. Masyado pa akong bata upang mabaliw!
I didn't risk turning at the back. After what happened, Aileen is still Dean's
partner. Wala lang talagang ibang boys na papantay sa height niya kung 'di ang kay
Dean lang. I mean, may matatangkad din naman sa senior at junior boys but the girl
is just unbelievably tall she overqualifies to model the height-inducing vitamins
commercial.
"Hey..."
Halos tumilapon ako gulat sa mala-ahas na braso ni Dean na bigla nalang pumulupot
sa baywang ko.
"Hinanap kita. Saan ka galing?" tahimik niyang tanong.
Mas lalo kong hindi pinayagan ang sariling lumingon sa natantong lapit ng mukha
niya. His lips from my right cheek is a hairbreadth space. Mahahalikan ko siya kung
lilingon ako.
"Canteen," sobrang ikli kong tugon. Nasa harap si Ms. Guillen para sa instructions.
"I texted you..." Dean whispered. His bubblegum mint-scented breath pursued my
nostrils.
Humigpit ang ekspresiyon ko nang mas nilapit ni Dean ang katawan niya sa akin. His
warm breath on my ear has my heart on a race. Kumunot ang noo ko. Did he forget
that half of the school's population is here and is probably watching us?
"Nasa bag ang phone ko." Halos hindi ko mabuksan ang aking bibig.
"Galit ka?"
Malalim ang salubong ng kilay ko habang umiiling. Inasahan ko ba talagang
mahahalata niya? Ilang beses ko nang napatunayan na iba ang lenggwahe ng mga babae
sa lalake.
"Bakit naman ako magagalit?" Mahina ang boses ko, walang balak pag-usapan 'to.
"I don't know. You tell me..."
Ang garalgal sa kanyang tinig ay nanatili sa aking pandinig. I can't almost breathe
with how my heartbeat got affected by it. Just that!
Hindi ako kumibo. That would only mean that he will talk again and with that voice.
Hinayaan ko siyang haplusin ang buhok ko, iniignora siya at ang ginagawa niya na
parang wala siya sa aking tabi. Ang buntot sa aking ponytail ay nilipat niya sa
kabilang balikat at doon hiniga ang kanyang ulo.
"Bawal PDA uy!"
Inaasar kami ng mga nasa likod. Dahil doon ay napalingon na rin sa amin ang mga
nasa harap. Dean's friends called his attention. Ngumisi lang siya na hindi umaalis
sa posisiyon. Rinig ko rin ang pagnguya niya ng bubblegum.
Should there always be a justification for how we are feeling? Kailangan ba talaga
may pinanggalingan? Because I don't know why I don't want to talk to him. I'm not
blaming him for anything but I want to. Wala akong gustong sabihin dahil nag-ipon
silang lahat sa isang pakiramdam na walang balak magpakilala.
Siguro pahuhupain ko muna ang ganitong atake ng ugali. Siguro mamaya o bukas ay
okay na. That's if he can wait.
Then I remember the way I talked to him and the words that unintentioanlly came
motivated by my raging emotion. Marahil iyon ang dahilan kung bakit ayaw ko munang
magsalita.
This silence should always be my shield against myself.I should acquire this sense
of control often. Baka kung ano na naman kasi ang masabi ko.
Biglang umikot si Erika at hinarap kami. Nakangiti siya kay Dean.
"Magdu-duet pala kayo nung sophomore na transferee? Ang ganda talaga ng boses niya,
lalo na noong nagsabay kayo sa chorus. Nakakaselos—I mean...nakakainggit..."
Naghati ang pamimilog ng aking mga mata at talim ng tingin sa pag-angkin sa aking
reaksiyon. Dean's arms tightened like a vice around my delicate waist.
Humagikhik si Erika, hinatiran ako ng nanunuyang ngisi saka siya umikot sa dating
pwesto. Iyon lang ang sadya niya. Ang ibuking ako!
"Iyon ba, Ruth?" nag-aalalang tanong ni Dean.
Kinabig niya ako. Agad kong inatras ang aking ulo sa sobrang paglapit ng mukha
niya. His hazel greens rounded with worry. Umiwas ako at pilit niya namang
tinutugis ang aking paningin.
"Ano?" iritado kong tanong, hindi makatingin sa kanya. OA na ang lapit niya, ha?
Mahina kong tinulak ang kanyang mukha at sinubukang alisin ang braso sa aking
baywang. Bakit ba hindi siya nahihiya na may mga nanonood sa amin? If he wants to
tame me, it should be on somewhere private! Hindi ritong maraming tao at may
umaaligid pang mga guro!
"You're...mad because of the duet?" inosente niyang tanong.
Bumalik ang braso niya sa baywang ko. I tried shoving it but he tightened his grip
even more!
"Hindi nga ako galit!" Halos sinigaw ko ang mariin na pagtanggi. Sa ingay ng mga
tao ay iyong malapit sa amin lang ang nakarinig.
I just want Dean to stop what he's doing. I just want to be with myself alone while
I calm myself down! He's not helping me simmer down at all.
Actually, pinalala niya lang, e.
Sumusuot sa balat ko ang pakiramdam ng paninimbang ng kanyang tingin. Kung ano ang
totoo, at kung ano ang dapat paniwalaan. Of course, he's not going to believe my
words but the way I'm acting out instead.
"Galit ka nga," mahina niyang sabi.
Umiling ako at pinaigting ang atensiyon sa harap. Sinubukang makinig sa guro ngunit
hinihigop lahat ng atensiyon ko ng presensiya ni Dean.
Sa patuloy kong pambabalewala, akala ko'y babalik na siya sa pwesto niya ngunit
lumipat siya sa likod ko. Sinubukan niyang dakpin ang mga kamay kong ayaw
magpahawak sa kanya. So it looked like he was hugging me from the back!
Umawang ang bibig ko at tinignan iyon, saka tumingin sa harap, kay Ms. Guillen na
walang kamalay-malay.
"Dean, ano ba!" mariin kong bulong, pilit niya pa ring dinadakip ang kamay ko.
"Ruth, sugar, baby, what's wrong?"
Napapikit ako't kumislot sa desperado't lambing ng kanyang boses. Surely from
singing almost all the time, he has already mastered every type of voice and
intonations then uses them to his advantage. Damn, vocalist!
Ayaw ko man ay inaalis ko ang kamay niya para bumalik na siya sa pila niya. Why is
he so stubborn? Para kaming naglalaro ng lupa-langit kamay version. Nakaka-
frustrate!
"Dean, balik ka na sa likod," mahinang ani Wilmer sa kaibigan. Tunog nagpa-panic na
dahil nakatingin na rito si Ms. Guillen.
But Dean cannot be commanded. That's a newfound fact. Dahil inaalis ko talaga ang
kamay ko sa hawak niya, ay baywang ko na lang ang kanyang hinawakan. And he's still
standing behind me! Nagmumura ang katangkaran niya kaya imposibleng hindi siya
nakita ni Ms. Guillen.
"Ruth...come on, talk to me." He squeezed my waist.
"Mr. Ortigoza, is there a problem?"
Wala akong tinatagpong niisang mata na nakatingin sa amin ngayon. Sa halip ay nasa
mga sophomores ito na tamad na naglalaro ng basketball sa open court.
Hawak pa ang kamay ni Dean ay pinisil ko ito nang mahigpit sa naramdamang paghalik
niya sa buhok ko. The familiar duo of heat and shiver travelled down my spine. I
squeezed his hands tight to make him stop but he didn't!
"Mamaya na iyang lambingan niyo diyan. Go back to your line and to your partner,"
ani Ms. Guillen.
Puso ko na yata ang lalaslas sa dibdib ko para lang makalabas.Hindi agad umalis si
Dean. Sa katunayan ay parang wala siyang balak umalis kung hindi lang siya napilit
ni Wilmer.
He squeezed my waist once more before he let go with a deep sigh.
Malalim na hininga rin ang pinakawalan ko. Hindi alam kung gumaan ang aking
pakiramdam o bumigat ba dahil sa bumagsak na kakulangan.
Tahimik akong nagpakatianod sa dry run ng prom. From falling in line, to anchoring
my arm on Wilmer's, sa panonood ng cotillon at inulit-ulit pa namin iyon hanggang
hapon.
Sa dami namin ay parang aabutin kami ng gabi. If this is how we're going rehearse
for graduation, aba'y mas matagal iyon!
I tend to sweat quickly so I'm prone to dehydration. Kaya naman sa rami ng ininom
kong tubig ay nakailang bathroom breaks ako. Noong huli ay hindi ko na nagawang
magpasama kay Erika so I went alone carrying my desperation to pee.
I unloaded my liquids, pumipikit-pikit na ako dahil ang dami. Sa tagal ay muntik na
akong makatulog kung hindi lang bumukas ang pinto ng banyo.
Lumabas ako ng cubicle pagkatapos at dumiretso sa sink. Ingit ng gripo at ragasa ng
tubig ang namayagpag dito sa loob. I washed my hands. Naghilamos na rin ako dahil
naiinitan sa pamamawis ng aking mukha. I don't put powder or any face product so
it's easier for me to wash.
Pagkapatay ng gripo ay binaligtad ko sa malinis na parte ang panyo ko upang ipunas
sa basa kong mukha. Sinali ko na rin ang aking batok.
Tumingala ako at dinampi ang basa na ngayong panyo sa aking leeg. Basking in how
refreshing this feels, napapikit ako sa aking mga mata...
"Hindi na ako makikipag-duet sa kanya if that's what you want."
Napaigtad ako sa gulat sabay dilat.
From the mirror, I saw Dean leaning lazily beside the comfort room door.
Nakahalukiphip at matigas ang mukha. Nagkrus ang mga paa. The dark corner he's in
only highlighted the outline of his perfect jawline and intense features.
Umikot ako upang maharap siya.
"That's what I want?" Hindi ko maibulalas iyon nang mabuti sa panghihina ko. I
still can't get over the fact that he's here. Inside the girl's comfort room.
"Dean, it was never what I want. Gusto mo bang sinasakal kita? Why can't you make
your own decision and depend them all on me? You want to perform, right? You want
that duet. So you do it. Don't make all of these be all about me. Ikaw, Dean. Ikaw!
Sa 'yo ito. Own your decision!"
Humihingal kong hinarap muli ang sink at tinukod ang mga kamay sa dulo. Napakunot
ako ng noo sa kalituhan. This is too sudden. Hindi naman ito ang naging issue
kanina.
"Sa tingin mo maiisip ko pa iyong gusto ko kung nagagalit ka naman?"
Ramdam ko ang unti-unti niyang paglapit. Nakatitig lamang ako sa gripo, tila
binibilang ang mga hakbang niya hanggang sa naramdaman ko na siya sa likod ko.
"Ruth, I can't! You being mad at me is torture. I can't risk for that to happen
again. Not talking to you..." I looked up as he trailed off. Naabutan ko ang pagod
niyang pag-iling. "For days, Ruth..."
Humihina ang boses niya sa bawat salita, as if it is complaining to me on how
exhausted he is.
Pumikit ako at lumaylay ang ulo sa pagitan ng aking mga balikat. Kinamot ko ang
buhok ko kahit hindi naman makati. Wala na akong maintindihan kung bakit nauwi kami
sa ganito lalo't hindi naman ito ang dahilan ng kagustuhan kong mapag-isa kanina.
Thinking about this and finding reasons would only exhaust me more. Kaya inabala ko
ang kamalayan ko sa ingay sa labas. It's still our break time kaya kung anu-anong
usong kanta ang pinapatugtog sa speaker.
Sunod kong namalayan ang braso na kinukulong ang aking mga balikat. Nilapit ako
nito sa kanya. Nagpadala ako na parang wala na akong ibang mapupuntahan kung 'di sa
kanya lamang.
He kissed my temple then traced more kisses on my hair. Medyo nahiya ako dahil basa
pa iyon ng halong tubig sa paghilamos at pawis. But he didn't care.
He pulled his shirt on the chest part so he could wipe it on my wet nose. Kinuha
niya ang panyo sa aking kamay saka banayad na dinadampian ang aking mukha.
Tinitignan ko lang siya sa salamin sa harap namin. Nasa pagitan ng kalmado at
seryoso ang kanyang mukha. Tila mababaw lang ang pagsisid niya sa kanyang isipan.
"What I want is for you to not get mad at me. So hindi na ako makikipag-duet sa
batang iyon. And what you want, is going to be my want, too. Okay?"
Parang siniko niya ang puso ko upang sandaling tumigil sa pagtibok. Dahil sa
lambing ng kanyang pagkakasabi ay muli ko na namang narinig ang garalgal sa kanyang
boses.
"Ruth, okay? Okay tayo, 'di ba?" mahinahon niyang sabi na may halong pamimilit nang
hindi pa rin ako kumibo.
Damn. His voice could be put to a great use as a calming spell. Tinamaan ako nito
dahil kumalma agad ako't napatango, ginawang life lesson ang sinabi niya na
kailangan kong itatak sa puso't isip ko.
Pinaglalaruan ko ang dulo ng aking buhok. My hair has already reached my waist
despite being ponytailed.
"You're not mad now?" Hinahabol niya ang tingin ko at muli akong kinabig.
Nakanguso akong umiling. I'm never mad. Just irritated. Maybe. Oh, talent ko yata
ang pagiging denial.
"I'll find another one to fill-in her part. Pwedeng si Wilmer, he can use a
falsetto on the female's part of the song or...ikaw. Ang tanong, marunong ka bang
kumanta?"
Sinapak ko siya. "Dean naman, eh!"
Tumawa siya at piningot ang ilong ko. Hinila ko ang sarili sa pagkakakulong sa
braso niya ngunit mas iniipit niya lang ako sa kanya habang tumatawa. Para bang
gigil na gigil siya.
"Hindi ako marunong kumanta! Wala akong talent, Dean. " Namimintang ang aking tono
na parang kasalanan niya iyon.
I started to evaluate myself. Mukha talaga akong walang talent. Hmm...why not add
leaving things behind as an addition to denial as a talent? I could even win an
award by just walking out.
Tinignan ko si Dean sa salamin dahil sa pananahimik niya. Ang multo ng ngiting
naglalaro sa kanyang labi ay may kalarong aliw. Ano, masaya siyang wala akong
talent?
"Bakit?" medyo inis kong tanong.
Ang nanunuya niyang tingin ay pumungay. Para bang hindi na niya alam ang gagawin sa
pag-iiba ko ng ugali pero handa pa rin siyang tiisin ito. I don't know why pero
kada ganyan ang mata niyang tila tinutunaw, kumukuyom ang sikmura ko at kumikiliti.
"May talent ka. Matindi."
Nilingon ko na siya at kinunutan ng noo. Bumaling na rin siya sa akin dala ang
pinipigilan niyang matamis na ngiti.
"Kaya mo akong pahulugin...sa 'yo. Sa nipis mong iyan, isang bagsakan lang, Ruth.
Napatumba mo ako."
Sumabog sa init ang buong mukha ko. Whole day akong inaasar ni Dean dahil doon!
"Let's have it one last time then you can all go home!" anunsiyo ng gurong kasama
ni Ms. Guillen sa pag-organize ng practice. An adviser from the third year faculty.
Para kaming mga zombies na nagkalat sa school dahil pagod na talaga sa makailang
ulit sa routine. May ilang umangal ngunit sumunod pa rin para makauwi na.
But I bet sa kalapit na mall didiretso ang karamihan sa amin. Kahit ako rin naman.
Ngayon ako bibili ng dress ko!
"Ako na lang ang partner ni Ruth sa prom then si Wilmer ang partner niya sa
cotillon."
Ito ang narinig ko nang papalapit ako kina Dean kausap ang parang nasi-stress nang
si Ms. Guillen. Buhaghag na ang maikli nitong buhok at nakapamaywang pa. She
doesn't look like our teacher anymore with her good morning towel hanging on her
shoulder.
Sinulyapan niya ako nang nasa tabi na ni Dean. That made Dean glance at me, too.
Awang ang bibig niya at nagbalik tingin kay Ms. Guillen na ganon rin ang ginawa.
"Why are you making your own rules, Mr. Ortigoza? And besides, Ms. Santiago is
taller than Mr. Rivero."
"E 'di huwag na lang sumali si Aileen, Miss."
Confident pa si Dean nang sinabi iyon. Muntik ko na siyang sikuhin. Mas
nagmamarunong pa sa guro, e.
Napailing si Ms. Guillen na mukhang sanay na sa ganitong ugali ni Dean.
"My decision is fixed. Even the other teachers have already agreed to this."
Tumalikod na siya at nagsimulang maglakad pabalik sa court. "Go back to your
formations at para makauwi na kayo!"
"My brother, Kiefer. Halos magkasingtangkad lang po kami!" pahabol ni Dean.
Sumunod ako nang nilapitan niya ito. Humarap muli sa amin si Ms. Guillen at sa
mukha niya, pakiramdam ko pati ako'y mapapagalitan.
"Ilang beses mo nang pinahamak ang kapatid mo dahil sa mga kalokohan mo,
Mr.Ortigoza. I heard hindi lang isang beses mo siyang inutusan na manakit ng mga
estudiyante. May pinapabugbog ka pa raw noon!"
Panay ang padaan ng kamay ni Dean sa kanyang buhok habang iniiwasan ng tingin si
Ms. Guillen. Kahit nasesermonan na ay nakikita ko ang pinipigilan niyang ngiti.
"The things you do when you're obsessed with someone..." he murmured.
"What is it?" striktang tanong ng guro.
Umiling si Dean at hilaw ang ngiti. "Nothing, Miss. Sige po."
Sa muling pagtalikod ni Ms. Guillen sa amin ay yumukod si Dean at bagsak sa tuhod
ang mga kamay. Umiiling siya.
Sa lambot at haba ng kanyang buhok ay nagmukhang desperado ang mga hibla na
makakapit sa kanyang anit dahil sinasabayan ang agos ng kanyang pag-iling.
"Ayoko talagang sumayaw..." pekeng iyak niyang umaangal.
"At least try, right?" pampalubang loob ko. Well, if that helps.
Tinatapik ko ang kanyang likod.
"I would look like a pathetic ass on prom!"
Napaikot ako sa aking mga mata at marahang natawa. "Dean tara na, balik na tayo
doon."
Hinila ko na siya sa braso. But he's relentless! Parang pinako ang paa niya sa
semento.
Pasinghap siyang tumuwid ng tayo at sinapo ang ulo. Pumipikit-pikit siya at bigla
akong pinakitaan ng panghihina.
"Masakit ulo ko." mahina niyang sabi. Kanyang binagsak ang noo niya sa gilid ng ulo
ko.
Hindi ko alam kung may inis ba iyong pinakawalan kong isang tawa o natatawa talaga
ako sa kanya.
"Dean, huwag nang maarte. Balik na tayo. Practice na rin tayo sa cotillon,"
mahinahon kong pamimilit.
Sinubukan kong alisin ang ulo niya ngunit mas humilig lang siya. Sa tingin niya ba
talaga sobrang gaan niya upang makaya ko siyang saluin? He may not be as fully
built as his brother but Dean is heavy enough!
Antok siyang dumaing. Sa pagkukunot noo niya, kulang na lang maniwala akong masakit
talaga ng kanyang ulo.
Bigla niya akong inakbayan. Napangiwi ako sa bigat ng braso niya. Nagsimula na
kaming maglakad and I tell you, hindi madali kapag ganito kabigat ang inaakay ko.
He's like a drunk kid! Inasahan niya ba talagang kakaladkarin ko siya hanggang sa
pila? Hindi biro ang bigat niya, huh.
"Kung marunong lang akong sumayaw, Ruth, magba-back flip talaga ako sa harap mo.
Magch-cha cha tayo buong araw. Magbo-ballroom tayo sa ballroom hall."
Nawala ang inis ko at natawa sa sinabi niya. Pero mabigat pa rin talaga siya. Hawak
ko ang kamay niyang nakaakbay sa akin. His arrogant head is still leaning on mine.
"Don't laugh at me," seryoso niyang sabi. "Ikaw nga hindi marunong kumanta."
Lalo akong natawa at hinilamos ang kamay ko sa mukha niya. Kung hindi ka lang
guwapo, Dean.
"Anong klaseng pick ba kasi ang hinahanap mo?"
"Wait, it's here. Nakita ko iyon last week, e."
Nakasunod lang ako kay Dean sa aisle ng mga music instruments. Nangunguna siya at
diretso ang tingin sa harap na tila nasa horizon ang hinahanap niyang pick ng
gitara.
Alas sais na nang gabi. Dito kami dumiretso sa mall pagkatapos ng practice. I told
him that I'm going to buy a dress for prom. Sinamahan niya ako dahil ito nga't
bibilhin din niya iyong napusuan niyang pick.
"Marami ka namang ganon, Dean," sabi kong may halong angal.
Ilang beses ko na siyang nakikitang kumakagat ng pick na iba iba ang kulay. So I
assume he has already owned hundreds of them!
"But this one's legit. It's Fender." Sandali lang niya akong sinulyapan saka siya
lumiko sa may drums set.
"Hello, Sir. Ano pong hinahanap niyo?"
Nilagpasan at inignora ni Dean ang bumati na salesboy na ningitan ko na lang dahil
kawawa. Dean's being rude. Kung mahanap niya iyong pick baka ma-good mood na siya.
Dahil wala akong interes sa mga ganito ay naisip kong magpatiuna sa third floor.
Nandoon ang mga pambabaeng damit at marahil, mga gown na rin.
I held my bag with my dad's money. I rejected the card idea. Baka matukso akong
gumastos ng malaki kapag iyon ang gagamitin ko.
"Dean, third floor ako, a?"
Bigla siyang huminto. Dala ang kunot noo ay hinarap niya ako. Mukhang hindi siya
sang-ayon sa pinagpaalam ko.
Tumuro ako sa taas, I expected his nod but it didn't come. Nagkibit na lang ako at
tumulak na sa escalator.
Mabilis kong nahanap ang rack ng mga cocktail dresses dahil sa lalake at babaeng
mannequins na suot ang mga pang-prom na damit. It's JS Prom season, kaya binagay
nila ang mga display.
I started scanning on the dresses, drinking in every sequins, laces and satin
styles. Habang ganoon ay may binubuo na akong plano.
My budget is just three thousand. Ang sobrang money, pwede kong ibili ng shoes. A
kitten heel would do para hindi ko naman malagpasan ang height ni Wilmer.
Huminto ang pagtabig ko sa mga damit na hindi ko type nang may nagpa-ukit ng puso
sa mga mata ko. It's not a ballgown but a short prom dress with a bateau neckline
and tulle skirt. Hanggang tuhod lang ito at naglalaro sa kulay black at pale pink.
Nakatadhana sa akin ang damit na 'to. I can't wait!
Umikot ako at papatungo na sa fitting room nang makitang si Dean sa harap.
Nakahalukiphip at usli ang ibabang labi habang sinusuri ang damit na kinawit ko sa
aking braso.
Hinawakan ang hanger, dinikit ko ang damit sa aking katawan para makita niya.
My facial expression is expectant for his verdict.
Tumatango-tango si Dean. "That one's nice."
Ngumiti ako, masayang parehas kami ng iniisip tungkol sa damit.
"Nabili mo na iyong pick?"
Tumango siya sabay angat ng sobrang liit na plastic.
Binalikan ko ang dress at hinanap ang tag nito sa loob. Mang makapa ay binaligtad
ko saka tinignan.
Namilog ang mga mata ko. Tatalsik yata ang pulso ko sa sentido nang makita ang
presyo. Eight thousand?!
I can actually afford this but I don't want to spend that quite amount of money on
things that I only get to use once! Kung gagastos man ako ng malaki, iyon ay sa
mga bagay na gagamitin ko sa mahabang panahon.
Nagsabay ang panic at panghihinayang ko habang binabalik ang damit sa rack.
Nagsimula na akong maglakad. Parang tinanggalan ako ng body part. Punta na lang ako
sa ibang mall, baka meron doong pasok sa budget ko at sana may mas maganda para
hindi na ako manghinayang.
"Ba't 'di mo binili?" tanong ni Dean na napantayan ako sa mabagal na paglalakad.
"Hanap akong iba. Sa SM na lang siguro." Medyo nakanguso kong sabi.
But I still love that dress. Pakiramdam ko wala nang mas hihigit pa doon. That was
already the best for me.
"But you like that."
"Oo...pero meron naman sigurong mas maganda pa roon," pampalubang loob ko sa
sarili.
"But you like that," mas gitgit pa ni Dean, tila buong puwersang inisang tulak para
mapasok na sa utak ko.
Bumuntong hininga ako at hinuli ang kamay niya.
"Kain na lang tayo," sabi ko at hinila na siya sa food court.
Medyo tahimik ang dinner namin na binabawi naman sa ingay ng food court. Dahil na
rin siguro panay ang subo ko. Kinain ko na lang ang panghihinayang ko sa dress.
Pero kasi, ngayong Sabado na ang prom. Kung hindi man ngayon, ay sana bukas
magkaroon ako ng oras bumili.
Pati si Dean ay tahimik din. Upang makapagbukas ng usapan ay kinuha ko ang plastic
sa tabi ng tray at binuksan ang laman nitong pick. He bought three pieces and in
different colors with the Fender brand on it. Mukhang gawa sa marmol ang mga ito.
But they actually look like diamonds to me.
"Do you collect these?" I asked.
Dinadama ko ang kalidad ng mga pick at baka doon ko malaman kung bakit parang
ikamamatay niya kapag hindi ito mabili.
Dean shrugged. Kahit ngumunguya pa ay sumusubo pa rin.
"Sort of."
Hindi na ako nagtanong pa. Mukhang hindi interesting sa kanya ang usapan. He
finished chewing, swallowed, then drank on his glass of water.
Nasa panghuling piraso na ako ng barbecue at patapos na nang hinila niya ang sarili
sa upuan at tumayo.
"Cr lang ako." Tinakip niya ang kamao sa bibig at tahimik na dumighay. Muli siyang
uminom ng tubig.
"Okay."
Sinundan ko siya ng tingin na naglakad sa aisle. Oblivious to the attention he's
getting that doesn't have to do with his foreign features and height. I saw a group
of girls looking his way. Nagsisikuhan at hagikhikan saka ninguso si Dean na
nakapasok na sa restroom.
Mula roon ay wala sa sariling bumiyahe ang mga mata ko sa kalapit nilang table. A
complete family of four. Sinusubuan ng ina ang bunsong anak na babae. The older
girl is selfishly enjoying her ice cream. That could have been me.
Isang mapait na ngiti ang gumapang sa labi ko. Umiwas ako at tahimik na inubos ang
aking pagkain.
"Will you still buy shoes?" tanong ni Dean pagkapasok namin sa kanyang Tacoma.
Bahagya akong natigil. Oh, muntik ko nang makalimutan. Masyado kong
pinanghihinayangan iyong dress kaya medyo nawalan ako ng ganang bumili ng kahit
anong prom-related items.
Mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko habang nagkakabit ng seatbelt.
"Sa SM na lang din siguro ako bibili. I'd look for cheaper buys."
Sinaksak na ni Dean ang susi sa ignition at binuhay ang makina. Inayos niya ang
rearview mirror saka inisang pasida ang buhok gamit ang kamay. Aircon naman ang
kinakalikot niya pagkatapos at may pinindot sa stereo upang tumunog.
Pansin kong hindi pa niya binaba iyong handbreak. He hasn't even worn his seatbelt
yet.
Medyo humilig siya sa gitna saka may inabot sa likod. I heard a crinkle kaya na-
curious ako.
Bago ko pa malingon ay inakap na ako ng supresa sa nilagay niyang paperbag sa aking
kandungan.
"Ano 'to?" tanong ko at tinusok ng daliri ko ang bag. Malambot ito.
"Open it," aniya sabay bukas ng ilaw sa loob ng sasakyan.
Ingay ng aking pagbubukas ang naghari saka iyong kanta sa radyo. A rock version of
a classic song since patok sa taong ito ang punk rock genre.
Ang pamilyar na itim at pink tulle skirt ang nagpaalsa ng kaba sa dibdib ko. Hindi
ko pa buo iyong nailabas ay umani na ng singhap. It's the dress!
"Dean..." parang nagmamakaawa ang aking tono.
He is semi pouting. Tamad siyang nakasandal at nakahalukiphip. Tinitignan niya ako
na parang wala siyang ginawang kagulat-gulat.
"What?" His eyes that soften blinked.
"You bought it..." Gusto kong maiyak.
"Yeah, I bought it. Iyan ang gusto mong dress, 'di ba?"
Muli kong tinignan ang dress. Para pa rin akong nagha-hallucinate. The dress is too
pretty you wouldn't think it's possible to exist. At mas lalo akong hindi
makapaniwala. Paano niya ito nabili? Magkasama kami buong magdamag.
Except when he went to the restroom...
Tinitigan ko siya nang matagal. Ang sagot na namuo sa utak ko ay marahil nakita
niya sa mariing pagtikom ng nakanguso niyang labi upang pigilan ang ngisi.
Ngunit nakikita ko sa mga mata niyang gustong-gusto na niyang tumawa. Maybe I look
funny as I accuse him with my face.
"Its' eight thousand Dean. Sa prom ko lang ito masusuot! Where did you get the
money?"
Inadjust niya ang kanyang seat at binaba na ang handbreak. He started backing from
the parking space.
"May kinikita rin naman kami sa mga gigs. And besides," he shrugged as he glanced
at me. "I can afford."
"But eight thousand. Barya lang 'to sa 'yo?" Sinilid ko na sa bag ang dress. Sa
bahay na ako magsasaya nang mabuti.
"Tss...anong barya, Ruth? Bato lang iyan."
"Ang yabang mo talaga!" natatawa kong sabi. Hindi pa rin makapaniwala.
Gusto kong manghinayang para sa kanya. But I really love the dress for me to return
it back. At isa pa, mukhang isang insulto para sa kanya kung gagawin ko iyon. He
bought it for me. I really don't know what to think of that. But it's better not to
think about it at all. He bought the dress for me! For.Me.
Habang nagmamaneho ay saglit siyang sumulyap. I didn't bother look away. My
happiness is so beyond stepping each fluff on the ninth cloud that I want to
inflate Dean's ego. Ni hindi nga ako nairita na nagyabang siya.
I saw the tip of his tongue went out to lick the corner of his bottom lip.
Malalim ang buntong hininga niya. "Huwag mo akong titigan ng ganyan."
Kumunot ang noo ko, hindi natanggal ang ngiti. "Ha?"
Muli siyang sumulyap. Mukha siyang nasasaktan. Saglit siyang pumikit na parang may
pinipigilan. Dalawang beses niyang inuntog ang ulo sa headrest habang dumadaing. Do
we have to stop somewhere? Is it call of nature?
Inis niyang pinasidahan ang buhok at mas bumilis ang pagmamaneho. Mas napayakap ako
sa paper bag.
"Eyes on the road, Ruthzielle," he demanded.
Sa dilim ng boses niya ay hindi ako natinag. Natawa na lamang ako. Nagtataka. Paano
ko ba kasi siya tinitigan? Iyan ba ikinainis niya?
"No. Eyes on the road, Dean."
Umiling siya at marahas na nag-change gear.
"Dammit!" marahas niyang bulong . He expelled another drastic breath.
Umugong ang sasakyan sa mas mabilis pa niyang pagpapatakbo. Wala man lang bumisita
sa aking takot at pangangamba.I embraced danger like a comfort zone.
At sa hindi malaman na dahilan ay malakas akong napatawa. Realization hit me like a
baseball bat. I'm just so happy it echoed in every corner of his pick-up car.
Dean uttered another batch of curses.
And I think I know why.

[ 24 TWENTYONE ]
-------------------------------

"So saan ba siya dapat umikot? Left or Right?" tanong ni Dean.

Nasa gilid namin siya ni Wilmer na pinapakitaan ng steppings sa cotillon. Will's
kind enough to help his friend. Ayaw man sa akin ng taong 'to, he endured a dance
with me for the sake of dancing and Dean, not because of me.
No hard feelings. Sanay na rin naman ako.
"Right. It's always on the right, Dean,"matiyagang ani Will at muli akong inikot.
Nilingon ko si Dean at naabutan ang kanyang pagtango. For a while I thought he
understood what Wilmer has demonstrated. Ngunit nanatili siyang nakatingin sa akin.
Nakahalukiphip habang pinipisil-pisil ang kanyang bottom lip.
Nagsalubong ang kilay ko . I'm quite desperate to pay a penny for his thoughts at
aalamin ko pa lang sana iyon kung hindi lang binawi ni Wilmer ang tuon ko sa
pagsasayaw.
Wilmer has got the moves. Kita ko ang galing niya kaya mas ginanahan ako. I never
took him as a dancer since ganon ang karamihan ng mga nasa banda. They care solely
about music and playing than anything else. Mas saulo pa nga niya ang steps kesa sa
'kin.
Napangiti ako sa smooth flow ng aming pagsasayaw. At habang nangyayari iyon ay
tinitignan ko si Dean. I smirked at him. Patuya ang pag-aangat ko ng kilay sa kanya
at mas ginalingan ko pa.
Nahuli ko kung paano tumigil ang daliri niyang naglalaro sa kanyang labi. His
fingers are just merely folding his bottom lip now while slightly parted.
Nakatunganga lang siyang ganoon habang sinusundan ako ng tingin.
His reaction brought a surge of entitlement to me. Humalakhak ako habang iniikot ni
Wilmer.
Bilang parte ng sayaw, hinawakan niya ako sa baywang at inangat saka inikot.
Tinukod ko ang aking mga kamay sa kanyang balikat.
"Tama na iyan, tama na iyan! Tapos na ang kanta!" awat n Dean sabay lapit.
Pinagitna niya ang kanyang kamay sa amin ni Wilmer. His other hand is holding my
arm pulling me to him. Tumama ang gilid ko sa harap niya.
"Chill..." Inilingan lang siya ng kaibigan at binalikan na ang totoong partner
nitos sa cotillon.
"Iyan, ayaw mo kasing makipagsayaw sa 'kin. Naghanap tuloy ako ng iba," pang-aasar
ko at humiwalay sa kanya.
Nahagip ko ang kakarating lang na si Erika galing guidance. Simangot na nakasunod
malayo sa kanya ang babaeng humila sa buhok ko. I'll ask Erika later kung anong
pataw sa kanyang ginawa. That's quite an offense. And I bet the other girl has it
worse than my bestfriend.
"It's 'cause I hate dancing..."mariin niyang sabi."At saka hindi ako marunong. Alam
mo iyan. And let's not talk about things that I don't know."
Yes. Of course. His ego would be subtly crushed into sand grains once those things
he doesn't know about were acknowledged.
Mabagal siyang lumapit sa akin. Nang maramdamang dumidikit na siya ay umatras ako.
Hindi niya ako hinayaan na makalayo nang kinuha niya ang kamay ko.
Just a moment of wonder if he's finally going to dance. If we are at last going to
see him dance. Nakatingin kami pareho sa magkahawak naming kamay.
"Ang alam ko lang gawin ay paikutin ka..." His voice bordered into a whisper.
Inangat niya ang kamay ko saka dahan dahan akong inikot. "...hanggang sa mahulog
ka, tapos..." He bended forward as he leaned me back and lower. Kumapit ako sa
kanyang braso nang maramdamang babagsak ako. But with his hands on my back and
waist..."Sasaluhin kita."
He just did a dip on me. Sumadsad ang nakalugay kong buhok sa gym floor. Sa gulat
at mangha ko'y walang namutawi sa aking bibig. The order of ABC's suddenly dear
forgotten.
His intense eyes soften like green steel being melted in an open blue flame. Malaya
ang mga itong naglakbay sa buo kong mukha. From my forehead, down to my eyes, cheek
and nose...
Umihip ang ang buntong hininga niya nang humantong sa labi ko ang kanyang mga mata.
Tila doon pa lang binuhos ang nag-ipon na hangin. Awang ang kanyang bibig. In our
position, I could feel the silent rapid rise and fall of his chest.
"Ruth..." bulong niya at binalikang tagpo ang aking mga mata.
"Huh?" maliit ang tinig ko.
Namilog ang mga mata kong nag-aabang. While the question, doubt and permission I
saw from his eyes had me conclude something.
He didn't just think of kissing me here and now, right? Kumalabog ang puso ko sa
sariling tanong.
"Oy! Ano iyan?" rinig kong sigaw ni Erika. Maraming sumegundang ingay at mga pang-
aasar.
"Simeon! Ortigoza! Wala iyan sa stepping!" An unfamiliar voice.
Sandaling pumikit si Dean at inangat na ako upang makatayo nang maayos. Init na
init ang pisngi ko, hindi makatingin sa mga tao. Pakiramdam ko bida ako sa isang
scandal video!
Nakayuko kong sinuklay ang aking buhok at tinakip sa aking pisngi habang
nakatilikod sa kanila. Nag-reyna ang boses ni Erika sa pang-aasar. Nagawa ko pang
masilip si Dean na hinarap ang mga nasa bleachers at pinakitaan ng middle finger.
Nagtawanan sila roon.
"Naistorbo yata natin sila. Sige lang, Dean. Pagpatuloy niyo lang. Wala pa naman si
Miss." Saka sumunod ang kanilang tawanan.
Lalo kong naramdaman ang pagpaso ng aking pisngi. I blame Dean for this! Kahit anu-
ano kasing naiisip na mga pakulo! At hanggang ngayon patuloy ang paninikip ng
dibdib ko habang inaalala ang nangyari kani-kanina lang.
That's...I don't know. It terrifies and excites me at the same time. Iyon bang
excited kang tumalon sa talampas ngunit pagdating mo sa dulo ay bigla kang inatake
ng takot at umatras. Iyon bang tila nangangapa ka pa sa dilim at wala kang mahanap
na pinto o daan palabas.
At iyong may tinatanaw kang hinaharap ngunit walang konkretong imaheng nagpapakita.
Dahil walang katiyakan. Kung hindi naman malabo ay blanko.
Why am I thinking about the future is beyond me.
Kakabaon pa lang ng kalangitan sa araw upang buhayin ang gabi. Loneliness seems
close to home as I scan on the view. Nakakakilabot tignan ang mga buildings na wala
nang katao-tao at ginugupo na rin ng dilim. Ang tanging maliwanag ay dito sa gym
kung saan kami lang na mga kasali sa cotillon ang nagpa-practice.
Tulog si Dean habang naglalaro ako ng bomber man sa cellphone niya. Boring ang
games sa phone ko, and I so like this game kaya nag-download siya sa kanyang
cellphone. Palagi tuloy itong nalo-lowbat dahil sa 'kin. I never heard him
complain. In fact, I seldom see him use his phone. Minsan nga hindi niya ginagamt
unless may nagte-text. He's not a techie guy.
Parang pagmamay-ari niya lang ang buong bleachers habang nakahilata siya rito at
ang ulo niya'y ginawang unan ang aking mga hita. His hands were on his lean
stomache.
I let him do all these things that invite an assumption of our closeness. Ano ba
naman kasi ang dapat itago? If I am not being too open about it, Dean is.
"Ayaw mo ulit mag-practice? 'Di mo pa memorize iyong steps," paalala ko habang
nilalagay na iyong bomba sa isang sulok.
Hindi sumagot si Dean. Nang sinilip ko'y mahimbing ang tulog nito. Sinubukan kong
hindi ma-distract na naka-sando lang siya. Nagbalik tingin ako sa screen at
hinintay sumabog ang bomba.
"Uy!" Biniglang angat ko ang isang hita kaya parang nilipad ang ulo niya.
"Nah...Ruth. I'm sleeping..."
Dumaing siya saka nagpalit ng posisiyon. He's in side lying at niyayakap ang tuhod
ko.
Tumitig ako sa banyaga niyang buhok. Lahat talaga ng paraan gagawin para lang
takasan ang pagsasayaw. Napailing ako.
"Okay. Si Wilmer na lang ulit ang..."
Hindi pa ako tapos ay nakaupo na siya. Binaba niya ang mga paa sa ibabang bleacher
at dalawang kamay niya ang mabilis na pinagpalit-palit na sinusuklay sa buhok niya
upang maayos.
"Tara, practice na tayo."
Kinuha niya ang kamay ko. Siya pa ang humila sa 'kin!
Mahina akong tumatawa habang pababa kami. I exit the game saka binigay sa kanya
ang cellphone. Tinanguan niya lang ito na para bang sinasabi niyang itapon ko na
lang.
"Diyan muna iyan sa 'yo," aniya.
Sandali akong natigilan bago tumango. In place of why's is a feeling that he trusts
me and he wants me to do the same. To trust him, too. And he's makingme see that
he's not the kind of guy people perceived him to be just because of the way he acts
and speaks.
Not all attitudes can be based on gestures alone. Doon at sa kanya ko napagtanto na
hindi basehan ng ugali ang nakikitang kabutihan o kasamaan sa isang tao. Doing good
or bad is just a part of an attitude but it doesn't signify the whole attitude of
an individual. That's how I began to understand all the while I was slowly learning
to know Dean.
"Mommy mo, nag-text,"pahayag ko pagkakita sa message bago sinilid sa bulsa ko ang
cellphone.
Bahagya ko pa iyong nailahad ay nakuha na ni Dean at binasa. He keeps on licking
his lips as he reads the message. Marahan ang salubong ng kilay niya.
Umiwas na ako ng tingin bago pa siya kilabutan na tinititigan ko siya. Bumaling ako
sa mga nagpa-practie ng sayaw.
Maybe, just maybe, kung hindi ko nakitang mommy niya ang nag-text, I would have
probably asked him who was texting. Sa rami ba naman na nakakilala kay Dean, I'm
sure pati cell number niya alam nila. Especially coming from girls. Kasi kung
galing sa boys, ano naman kayang itetext ng mga lalake niyang kaibigan sa ganitong
oras?
Muli niyang binigay sa akin ang cellphone pagkatapos mag-reply sa kanyang mommy.
Doo'y napakunot noo na talaga ako. Why would he give me his phone? He's already
have it.
Hindi ko sinadyang mabaligtad iyon at nakita ang reply niya. The message has
already been sent.
Cotillon practice. Be home at 8 pa po.
Inipit ko ang labi ko. Ewan ko kung bakit uminit ang pisngi ko para lamang sa
pagpipigil ng ngiti. Naririnig ko sa utak ko ang boses at tono niya nito kapag
sinasabi.
Kinuha ni Dean ang kamay ko at hinila na ako sa gitna ng gym kasama ng iba pang
nagpa-practice.
Three days before prom ay kailangan pa ring turuan si Dean sa steppings. What he's
good at in playing music and memorizing lyrics, he lacks in it in dancing. Totoo
nga talagang hindi siya marunong sumayaw dahil ayaw niya namang matuto.
Of course, how would you learn if you're not willing to learn at the first place?
And he really hates dancing. He has no qualms in letting everybody know.
Si daddy ang naghatid sa akin sa school bago mag-alas sais ng gabi sa araw ng prom.
Dean's last call to me, he sounded irritated. Kaya duda tuloy ako kung a-attend
siya ngayong gabi. He doesn't like wearing anything formal.
"Uwi ng maaga, ate ha?" bilin pa ng kapatid ko na sumama sa paghatid.
She keeps on smiling on my dress. Kada baling ko sa kanya ay nakatingin siya sa
damit ko.
"Ruthzielle!"
Nilingon ko ang matinis na tili ni Erika na inalsa ang haba ng palda habang
papalapit. She looks stunning in her strapless sweetheart long dress. Lalo siyang
pumuti rito dahil sa itim na kulay. May slit pa sa gilid.
"Ang ganda mo!" agarang pagpuri niya sabay pasida sa aking damit.
Hindi ko alam kung ngumiti ako o ngumiwi. I'm not even wearing a long gown, hindi
katulad ng karamihan sa mga nandito. I think I'm the only one wearing a short prom
dress. I didn't regret a bit. Maganda naman kasi ang damit ko.
Binunot ni Erika ang camera niya para mag-picture kaming dalawa. May inutusan
siyang kakilala na picturan kami na whole body hanggang sa dumami na kaming nasa
iisang picture.
"Tignan mo..." aniya at tumambad sa akin ang stolen shot niya kay Kiefer. Tumitili
na siya sa gilid ko habang ako'y natatawa.
"Nandito na pala siya? Si Dean, nakita mo?" tanong ko. Hindi na siya nag reply nang
tinext kong nasa school na ako.
Umiling si Erika. "Nope, si Kiefer lang, e."
Malamang, e baka si Kiefer lang ang minamanmanan niya buong magdamag.
Humalo na kami sa pila para sa grand entrance ng mga juniors at seniors. Seconds
from now ay magsisimula na ang program. Isa-isa na ngang humahakbang ang mga pares.
Formal suits and polos were donned by the guys while long dresses from the girls.
"Wala pa iyong partner ko..." Rinig kong iyak ni Aileen sa likod.
Nilingon ko siya at nakitang hindi siya mapakali. Kanina ko pa na-text si Dean na
magsisimula na. I think his friends have already called him, too.
"Nag-reply si Dean sa 'yo?" tanong ko kay Wilmer.
Doon pa lang niya ako nilingon. Nang tumabi ako sa kanya kanina, he didn't spare me
a glance. Pero ngayon ay nagawa na niya akong pasidahan.
Sa pag-angat niya ng tingin ay dumiresto ito sa buhok kong naka-braided updo na
nilagyan ng mga bulaklak sa paligid ng braid. Ang kakilalang bakla ni Tita B ang
nag-ayos sa akin pati na sa make up.
Ngumuso si Wilmer at umiling. "You look good."
Napakurap ako. Wala sa sariling napasapo ako sa dibdib. "Anong nagawa ko at
pinapansin mo ako?"
Biglang humulma sa busangot ang mukha niya. Pinagtawanan ko na lang iyon.
"Thanks. Ikaw rin ang guwapo mo."
"Tss..." Tinamaan niya ako ng irap saka tumingin na sa harap. Sa kasungitan niya
hindi ko alam kung paano sila nagkasundo ni Dean.
Ilang sandali lang ay nasa baba na kami at malapit na sa stage. I get to appreciate
the whole setting now that I am here. Mula rito ay nasisilip ko na handa na ang
dalawang upuan para sa prom king and queen. Two long tables, decorated in red and
white with a romantic lighting, readied the foods for the light dinner.
Lines of series lights serve as our ceiling. Nakikipag-cooperate sa amin ang
panahon dahil wala namang senyales na uulan. Beside the stage is a platform made
for the performance of the band. Hindi sinabi sa akin ni Dean kung kailan sila
tutugtog.
Tatawagan ko pa sana siya ulit nang humakbang na sina Erika at ang partner niyang
nerd na third year. Hawak pa ang phone ay iaangkla ko na ang braso ko kay Wilmer.
Natigilan ako sa bahagyang paglayo niya.
"Wait lang," aniya sabay yukod. Inayos niya ang sintas ng kanyang sapatos.
Muli akong tumingin sa harap at pinanood ang paglalakad nina Erika. Kanina ay hindi
ako magkamayaw sa pang-aasar na mukha siyang kalahok sa long gown competition ng
isang beauty pageant. She looks exactly like a candidate.
Nilingon ko na si Will para sa aming pag-abante. I thought he's done tying his
shoelace. Ngunit matindi ang bugbog sa akin ng sariling puso sa kung sino ang nasa
tabi ko.
"Dean? H-how..."
With a self-assured crooked grin, he tugs at the collar of his black suit jacket
then turned to me. "Simple. Wilmer is my best friend."
At kinuha niya ang kamay ko upang iangkla sa kanyang braso. I was so stunned while
walking all the way to our designated seats. Ni hindi ako makangiti sa flash ng
camera at nagmukhang gulat na robot na iginiya lang ni Dean.
Incredibility is caging me with a padlock key. Sa gulat ko'y natawa ako't
napailing. Nilingon ko si Dean at pinasidahan. Gagawin niya talaga lahat upang
hindi matumpak sa pagiging pormal ang ayos niya. His crisp white shirt is
collarless and with no tie. At imbes na black shoes ay white sneakers ang suot
niyang sapatos.
This is so unreal for so many reasons. Nanlamig ang mga kamay ko. Punong-puno ang
dibdib ko sa hindi mapangalanang bagay at realisasyon.
The people were cheering for us seeing how Dean's smile almost reached his ears.
Mukha siyang nanalong prom king sa laki ng ngisi niya! I even saw some teachers
infront clapping, too. May ilan akong nakitang napailing at natatawa tila
sinasabing wala na silang nagawa.
"Dean, paano nga?" Dinala ko ang ang nang-aakusang mukha sa kanya, hindi pa rin
makapaniwala.
Tinaasan niya ako ng kilay. "Do you really think na papayag akong iba ang partner
mo? This is fucking prom! Once in a school year."
Nanatili akong nakatitig sa kanya. Bumagal ang mga hakbang namin. By now, I don't
care if we have already reached our seats. I just wanna know how this happened. I
asked him 'how', not 'why'. Hindi niya sinagot ang tanong ko.
Hinila na niya ang aking silya upang ako'y makaupo. Nahimigan niya ang paninitig ko
kaya lumingon siya. His expression told me that he's read my silent question.
"Bakit ikaw? Papayag ka bang iba ang partner ko?" tahimik niyang tanong.
Umirap ako. "Hindi rin."
"Exactly!" he chuckled and squeezed my right cheek.
Anim kaming pares sa isang malaking round table. So that makes us twelve all in
all. Sa pulang mantel nito ay binagay sa isang floral centerpiece sa gitna. Its
size is enough for us to squeeze in our plates and glasses for the dinner later.
We listened and participated for the whole course of the program. Ngunit alam ko,
katulad ko rin, mas naexcite sila sa kainan. Kaya naman nang inanunsiyong pwede na
kaming kumuha ng mga foods ay halos magkaroon ng marathon papunta sa dalawang mesa.
"Girls, huwag tumakbo, ang mga gowns niyo. Jusko!" biro ng isang kasamahan namin
sa table. Hindi naging boring ang table namin dahil sa kanya.
Isa ako sa mga naunang nakalapit. Maybe the tenth person? Ang lapit lang naman
kasi ng long table sa pwesto namin.
Kukuha na sana ako ng plate nang inunahan ako ng kilala kong kamay na may tribal
bracelet at leather watch sa palapulsuhan. Siya na rin ang kumuha ng spoon and
fork.
"Share tayo. What's yours?" tanong niya habang kumukuha na ng mga prutas. Umusog
ako upang mas maayos niya iyong maisagawa.
I pointed at the cheese sticks, kanina pa iyan tinatarget ng paningin ko. Marami
ang kinuha niya.
"Fried chicken?" he asked, nakasipit na siya ng isang hita.
Masigasig akong tumango. Nawala bigla ang poise ko nang marinig iyon. Tumawa siya
at nilagay ang pagkain sa plato.
The light dinner was fancy. Tulad ng sabi ni Dean ay nag-share nga kami sa isang
plato. Mabilis akong nabusog at marami-rami rin ang nakain. Ang mga hindi ko naubos
ay nilagay ko sa space niya upang siya ang umubos. Man, the guy has got some
appetite.
"That's my glass, Dean."
Natigil siya sa pag-angat ng baso kong may softdrinks. He looked at me momentarily.
Bahagyang umatras ang ulo ko sa paglapit ng mukha niya. Pinigilan niya iyon sa
kamay niyang humawak sa batok ko. His face neared my ears until I felt his breath.
"We've already kissed, Ruth. Come on, ipagkakait mo pa talaga sa 'kin 'to?" bulong
niya.
Kaagad akong nag-iwas ng tingin. I'm not sure kung nakaya bang takpan ng light make
up ko ang pamumula ng aking mukha.
"Pagtatawanan talaga kita kapag sasayaw na tayo mamaya," banta kong walang
katuturan. An empty threat.
Humalakhak siya saka hinalikan na ang bibig ng baso. Sumandal siya sa silya at
tinitigan ako habang umiinom. The image of rebellion is still intact with his messy
tousled hair and black earring on his right ear. Nanunuya at tila natatawa pa siya.
Pinunasan ng hinlalaki niyang daliri ang gilid ng bibig pagkatapos uminom.
"That's if I'll dance," makahulugan niyang sabi sabay lapag ng baso.
"What? Kasali ka kaya sa cotillon."
Nagkibit siya at tumusok ng pinya sa kanyang tinidor. Hinarangan ng kanyang pag-
kain ang imbes na pagsagot sa akin.
Nalaman ko ang sagot nang sumayaw na kami. Si Wilmer ang naging partner ko sa
sayaw.Hhinanap kopa talaga si Ms. Guillen pagkatapos na parang masasagot ang tanong
ko kapag natagpuan ko siya. Ito iyong pinakiusap ni Dean sa kanya! How is this
possible?
Marami pang mga seremonyas ang nangyari. After those segments ay wala na si Dean sa
table dahil kinailangan na ang banda sa platform stage.
Nang magsimula na ang pagtugtog ng banda, nilusob ang gitna ng court ng mga excited
sumayaw. Biglang napunta si Erika sa table namin at hinila ako. Nakipag ballroom
siya sa kin na sobrang layo sa genre na tinutugtog nina Dean.
"Run, baby, run
Don't ever look back
They'll tear us apart if you give them the chance..."
Ang iba'y pinapalibutan na rin kami't kahit ano na ang sinasayaw. Some were
screaming the lyrics back to the band. There was a moment where we made a human
train habang sinasabayan ang pagkanta ni Dean.
"Don't sell your heart, don't say we're not meant to be..."
I saw some group jumping near the platform stage na ginagawa nang concert ang prom
night. There are definitely no rules tonight. Everybody's enjoying and having fun
without thinking about boundaries and what's awaiting for the coming weekdays. At
ang isipin iyon ay tila pinapalapit lang ako sa katapusan.
I don't want to think about endings. Gusto ko ito lang. Iyong ganito. Masaya.
Ngayon.
"Run, baby, run, forever we'll be
You and me..."
Lumingon ako sa platform stage dahil sa papatapos na ang kanta. Dean is already
looking at me while strumming at his guitar. Tinuro niya ako at kinindatan.
Mabilis lumipad ang paningin ko sa mga nagsayawan at doon pa lang ngumiti. Dean saw
that. Hindi man lang niya tinago ang magaspang niyang tawa't tinapat pa ang bibig
sa microphone.
"Hi!"
Ikinasurpresa ko ang paglapit sa amin ni Kiefer na tipid ang moves sa pagsasayaw.
Ngunit natawa rin nang maramadamn ang paglayo ni Erika. Hinila ko siya.
"Ang lakas mong makalandi sa iba, pero sa crush mo, hindi mo kaya!" bulong ko sa
kanya at tumawa.
Bumitaw siya upang itulak ako at nakipagsayaw na sa iba.
Sa siksikan ng mga tao ay nadikit kami ni Kiefer. We are not really close and have
never had a long conversation. Kaya kung ano man 'tong gagawin ko ngayon ay
pakapalan na lang talaga ng mukha.
Kinalabit ko siya sa balikat.
"Hm?"
Lumapit ang mukha niya sa akin. Umatras ako pero inanggulo niya ang mukha upang
malapit ang tenga niya sa bibig ko.
Nakahinga ako nang maluwang. Okay, nag-assume ako roon.
"May last dance ka na?" tanong ko sa kanya.
Umiling siya. He's got a different perfume from Dean but man, the guy is scented!
Nakaka-intimidate nga talaga siya. Parang madudurog ka niya anytime.
Muli kong nilapit ang bibig sa tenga niya at nagtanong.
"Pwede mong i-last dance si Erika? If that's okay with you?"
Kusang dumapo roon ang paningin niya sa kaibigan kong tumatalon at sinisigaw
pabalik kay Dean ang lyrics ng panibagong kanta.
Tumango si Kiefer sabay lingon sa 'kin. "Sure."
Hindi ko mapigilang mapatili at magsaya. Gusto ko siyang yakapin! Erika's going to
go nuts once Kiefer asks for her hand! Ayaw ko nang patagalin iyon at gusto ko nang
mapanood ang reaksiyon niya.
"Thanks!"
"Guys, smile!"
Nilingon namin ang kaklase kong may hawak na camera. Nag-pose kami ni Kiefer ng mga
tatlong shots. May ilan pang mga kaklase ang nakisali at kahit saan saan na
napupunta para sa pagpapa-picture.
"My brother's gonna kill me." I heard Kiefer murmured.
Tumawa ako. I don't think Dean has seen us. He's busy on the stage and I'm sure may
magagandang dilag sa harap niya na nakikikanta sa kanya.
Tinitignan namin ang mga kuha. Pansin kong parang ayaw dumikit ni Kiefer sa akin sa
mga pictures.
Tatlong kanta yata ay umalis na ako sa kumpulan at bumalik sa table. Naghihingalo
na rin ang paa kong makalaya sa aking sapatos. Sa dami ng nakain ko ay mukhang pati
paa ko ay nabusog at hindi na magkasya.
Tinanggal ko ang aking kitten heels at hinilod ang aking paa. Natutuwa kong
pinapanood iyong isang makulit na student na nakipag ballroom sa Values teacher
namin. Pinagkaguluhan sila roon at tumatawa akong mag-isa dito sa aming table.
The dance track the band is playing started to fade. Nag resulta ito sa isang
rhythmic na plucking ng gitara na tumutungo sa isang mabagal na kanta. Hindi na rin
kumakanta si Dean.
"Everybody gather now in the center for the last dance."
Guys started looking for their girlfriends and those girls of their choice. Iyong
iba ay iyong mga partner nila ang ginawang last dance.
Sandaling huminto ang music kaya rinig ang ugong ng mga tao sa paghahanap ng mga
partners nila. When it started again, a harmonized strum and pluck of electric
guitars and bass serenaded the whole venue. Nakikita ko sa isip ang sanib puwersa
nina Dean, Wilmer at Cash rito.
The intro instrumental was extended para sa hindi pa nakahanap ng ila-last dance
nila. Hindi ako tumayo. I keep my buttocks nailed on the chair. Wala itong
kinalaman sa panlalambot ng aking kalamnan at mga tuhod. The hot sweat I was
feeling a while ago turned cold right now.
He's going to remain singing on that stage. I'm going to remain sitting here and
watch people slow dance.
Maraming nag-aya sa akin bilang last dance nila. I made a lot of alibis. Masakit
ang paa ko. Pagod ako. May time na dinahilan kong magc-cr pero pumunta ako sa table
nina Erika. Hanggang doon ay sinusundan pa rin ako.
"Sige na, Ruth. Kumakanta naman si Dean, hindi ka niya maisasayaw," ani ng kanina
pa sunod nang sunod sa akin na lalake.
I looked at Erika. Tumango siya. May simpatiya sa mukha niya.
"Isayaw mo na." nguso niya sa matiyang naghihintay. "Kawawa naman. Kanina pa iyan
naghahanap sa 'yo."
Sa huli ay tumayo ako at kinuha ang kamay niya. Mukha naman siyang mabait. Wala na
rin naman akong magawa dahil hindi ko na makakasayaw si Dean.
Is this the end of the moment?
Or just a beautiful unfolding
Of a love that will never be
Or maybe, be
We approached the center court. Awkward siyang humawak sa baywang ko. I put my arm
on his shoulders.
"Alam mo, matagal na kitang crush. Hindi ako naniniwalang mataray ka tulad ng
naririnig ko sa iba. Pinagbigyan mo nga ako ngayon., Kaya thank you, Ruth."
Nagulat man ay hindi ko iyon pinahalata. Wala akong maalalang nagtangka 'tong
manligaw sa akin dati so maybe, patago ang feelings niya sa akin?
"Salamat din." Tipid akong ngumiti at medyo nahiya sa pag-amin niya.
I am the older one here so I should be the one who needs to try not to make this
awkward for him. He's a third year student.
Mula rito ay tinanaw ko ang pwesto ni Erika. Pinanood ko ang paglapit ni Kiefer
doon at hindi pa ito namamalayan ng kaibigan ko. The guy I'm dancing with, Phillip
is the name, ay nakita ang pagngingiti ko kaya bumaling na rin siya roon. Sila na
ang ginawa naming entertainment.
"Crush niya?" tanong ni Phillip.
Tumango ako at humagikhik. I saw how Erika stood stunned as if she turned to stone.
Nakalahad na ang kamay ni Kai sa kanya.
"Ang hilig niyong mag-best friend sa mga Ortigoza."
Ningitian ko ang komento niyang iyon. Wala akong masabi. I mean, what is there to
say? Sometimes a smile is a safest answer so I resulted to that.
Mahina kaming nagtawanan ni Phillip sa ngayo'y tulala pa ring si Erika. Kiefer
already brought her at the center. Pormal na pormal ang pagkakahawak niya rito na
parang nasa business function lang.
Erika's done covering her mouth but still shocked. I could read her mouth chanting
God's name.
"Aba, Soriano, baka gusto mong kamao ko ang maging last dance mo?"
Biglang nawala ang kamay ni Phillip sa baywang ko kasabay ang paglingon namin sa
harap. Dean's messy styled hair made room for his intense features to make him look
more gorgeous.
Ngunit ang nagdilim nitong mukha ay nakakatakot na dumirekta sa kasayaw ko. Sa
tingin pa lang niya ay parang pinagpipira-piraso na niya iyong tao.
Awang kong binalingan ang stage. And there I saw Wilmer taking over Dean's place.
"Dean," ani Phillip na unti-unting lumalayo.
I wanna say something to him ngunit wala akong mahagilap na sasabihin. I was still
trying to figure it out ngunit naunahan ako ng paghila ni Dean sa akin.
Kinuha niya ang aking kamay at nilagay sa kanyang balikat. Hindi siya nag-aalis ng
tingin habang ginagawa iyon at ganon din ako. His hands on my waist, he tightened
them as he slightly pulled me closer.
Kamot ulong umalis si Phillip at hindi man lang ako nakahingi ng dispensa. Dean
doesn't seem to care.
"I thought you hate dancing. Hindi ka nga sumali sa cotillon," sabi ko. Sinimulan
na naming sabayan ang tugtog.
Bahagyang umangat ang sulok ng labi niya. "Do you think I'd like to dance with
somebody? Oo nga't partner kita roon, but there would be switch of partners. A
lot."
"Is this a natural feeling?
Or is it just me bleeding
All my thoughts and dreams
In hope that you will be with me"
"I only like to dance if it's with you and only you, Ruth..."
Tahimik akong bumuntong hininga, sinasamyo ang mga salita niya sa hangin at pinuno
nito ang dibdib ko. This feels oh so great but it hurts at the same time. Sa
sobrang saya ng pakiramdam ay ginagasgas nito ang puso ko. It's too much it scares
me. Ngunit sa ganda ng sandali ay may sumasamang banta ng takot. Good things come
to an end so quickly. I'm afraid this would be one of them.
Muli akong huminga nang malalim at umiling. Galing sa balikat ay kinawit ko na ang
mga kamay ko sa leeg niya.
"You look..."Hot, dashing...oxygen-thief. "Basta, bagay sa 'yo." Mahina kong tawa.
Wala siyang reaksiyon doon kung 'di ngiti sa mga matang walang kinalaman sa sinabi
ko. The lights from the series lights illuminated the color of his eyes it made me
breathe barely. May multo ng ngiting naglalaro sa manipis niyang labi.
"I wonder if maybe
Oh maybe I could be
All you ever dreamed..."
"This is a dream come true I feel like I can already die anytime..." he deeply
sighed. May nakita akong lungkot sa mga mata niya na hindi ko kakayaning tignan
nang matagal. "You're the most beautiful girl I've ever seen, Ruth. Walang
kapantay."
Nagbaba ko ng tingin at bahagyang ngumuso. Paano pa kaya kung nagre-apply ako ng
lipstick? Baka hindi lang iyan ang maririnig ko.
I watch our feet move. Hindi na kami sumusunod sa beat ng kanta. We're too slow.
Gamit ang hintuturong daliri ay inangat niya ang baba ko upang ma-level ng paningin
niya.
"What, you don't agree?" mahinahon niyang tanong.
"Slight."
He chuckled. "Why? Who do you think among here I find the prettiest?"
Nagkibit ako. "Hmm...Lucia? The student council president?"
"Tss..." Inirapan niya ako saka nagbalik tingin sa akin. "Iyon? Maganda?" Ngumiwi
siya. "Okay lang."
Ngumisi ako nang pagkalaki-laki na ikinangawit ng bibig ko. Parang hindi ko na ito
maaalis pa. Muli akong yumuko at ninanamnam ang ngiting iyon. With that, mahinang
tumawa si Dean na aliw na aliw sa reaksiyon ko. I probabaly look funny, like a
clown.
Naramdaman ko ang mainit niyang labi na humalik sa noo ko. Agad napawi ang aking
ngiti kasabay ng aking pagpikit. There's something about what he did that formed
tears around my eyes. I don't know why but it filled me a lot of somethings.
Emotions, questions, doubts, future...
"Am I special to you?" halos pabulong kong tanong. I don't think he heard it.
Kinulong ng ngipin niya ang itaas niyang labi. His thoughts seem to be in a distant
as he stared at me.
"I'm surrounded by special someone's. Family, friends, and special things like cars
and guitars. So saying you're special, yeah, probably you're one of them. But I
want to call you something na ikaw lang ang may karapatan. Na ikaw lang ang
nagmamay-ari. And that is being mine, Ruthzielle. Mine..."
'Cause you are
You're beautiful inside
You're so lovely and I can't see why
I'd do anything without you
Hindi ako makapagsalita. Tuluyan na akong huminto at ganon rin siya. His words that
are too much to contain for me covered my brain that it can't function to form
anything. Nangangapa pa ang mga letra sa isa't isa upang makabuo ng salita.
"How do I get to crawl into your deepest thoughts, Dean?" wala sa sarili kong
tanong, tila nalalasing na.
"I'd rather you dive and swim into it, Ruth. You wanna?" nanunuya niyang tanong.
Ngumiti lang ako at tumango.
"Ikulong mo muna ako sa puso mo."
How would I even respond to that? And someone who isn't good in words, can I do
better through my actions?
Tumingkayad ako at dinampian ko siya ng halik. "Lock na..."
Kumurap siya at kitang-kita ko ang gulat niya sa ginawa ko. I thought that's what
he's expecting me to do. Akala ko iyon ang gusto niya.
With his slightly parted mouth, he chuckled incredulously. Umiling siya at pumikit.
Binagsak ang noo sa noo ko. Our noses touched.
And when I'm not with you
I know that it's true
That I'd rather
Be anywhere but here without you...
"Shit..." bulong niya. "Hulog na talaga ako..."

[ 25 TWENTYTWO ]
-------------------------------

Kiefer and Erika became the prom king and queen that night. Hindi ko maipaliwanag
ang sayang naramdaman para sa kaibigan. Erika won't give me her camera, so
nanghiram na lang ako sa classmate ko para kunan sila. I took five shots of them.
"Erika, ano ba! Lapit ka pa..." Sumenyas na ako.
Kulang na lang pasakan ko siya ng baterya para lang kumilos. She won't move a
muscle!
Binantaan niya ako ng tingin. Tinutusok tusok niya ang nguso niya na para bang
masasaksak ako niyan. Buti nga si Kiefer ay game lang at siya pa ang lumapit.
Umakbay pa!
"Ihh...!" pang-aasar namin.
Panay ang ngisi ko habang pinipicturan sila. Hindi talaga siya makangiti nang
mabuti. While Kai is being confident and handsome. Bagay na bagay sa kanya ang
korona at sash.
Nasa likod ko si Dean na kanina pa tahimik. He follows me every where I move to
find a perfect spot to take a picture. Tipid din ang mga sagot niya sa mga
kumakausap sa kanya.
"Kung hindi ka lang palaging nagka-cutting class, ikaw sana prom king," ani ng
lalake niyang classmate. Muntik na akong tumango upang sang-ayunan ito.
"Okay lang. Ayaw ko rin naman maging prom king. My brother deserves it more."
Nilingon ko siya sa sinabi niya. Bumitaw siya sa pagkakahalukiphip at nilapitan
ako.
"Tapos na?" tanong niya sabay lipad ng kamay sa kanyang buhok at bahagyang
hinihila-hila ito.
Hindi ko mapigilang tignan siya bilang isang rebeldeng prinsipe na tinakasan ang
kanyang kaharian. With his messy sand brown hair, a dazzling white horse with him
is sure to complete that image I pictured him to be.
Umiling ako at binalikan ang pag-scan ng mga pictures sa camera. Humantong ako sa
mga pictures kanina. Bigla na lang suminghap si Dean sabay hinablot mula sa akin
ang camera.
Umikot ako upang makuha sa kanya iyon ngunit binawi ang aking kilos sa nakikitang
talim sa mga mata niya. He's murdering the pictures with his stare.
"Bakit kayo may picture ng kapatid ko? Tatlo pa! Tayo wala!" Kasing kintab ng kotse
niya ang kanyang iritasyon.
Narinig iyon ng classmate ko na ngayoý tumatawa. Kinuha niya ang kanyang camera at
sumenyas sa amin.
"O, mag-pose na kayo diyan at baka umiyak ka pa."
Hindi na nagpatumpik pa si Dean at hinila ako sa floral arch na may mga palamuting
bulaklak at series lights. Hinintay pa naming matapos ang iba na nagpa-picture doon
bago kami lumapit.
Nang matapos ang huling pair ay nagpatiuna agad si Dean roon hawak ang kamay ko.
Agad siyang lumipat sa aking likod.
Kumuha siya ng bulaklak galing sa arch at nilagay sa tenga ko. Bahagya akong natawa
sa ginawa niyang pakulo. How did I even allow him to do this is beyond me. Ini-
enjoy ko na lang dahil walang mangyayari kung tatanggi ako.
I secretely checked some students looking at us. Mga nag-aabang din na magpa-
picture sa arch. Kumunot ang noo ko na may ilang camerang nakatapat sa amin. Or
maybe kay Dean lang.
I felt his hands snaked on my waist and they intertwined in my stomache. His breath
that has already tickled my nape signals how his face is coming near.
In my vacant shoulder, nilagay niya ang kanyang baba roon. I angled my face to
give him more space right there. Aking pinatong ang mga kamay ko sa kanyang
nagsiklop nang mga kamay sa aking tiyan.
"Smile!"
I gave the camera the prettiest smile I could afford. Dean's hands tightened as he
pulled me cloer to him.
"Isa pa, isa pa," si Dean.
Nilingon ko siya, halos matawa. "Okay na iyon."
"Hindi, isa pa." pamimilit pa niya na sinabayan ng iling. "Limang shots. Nakatatlo
nga kayo ni Kai."
Napailing na lang ako at pinagbigyan siya. Hindi ko alam ang mga ginawa niyang
poses dahil nanatili lang naman kami sa aming posisiyon.
Lumapit si Rey sa amin upang ipakita ang mga kuha. Dean has a close lipped smile on
the first picture. It was a sweet smile. My most favorite one dahil minsan niya
lang itong pinapakita.
I saw something in his eyes that I couldn't help but put a meaning to it. Biningi
ako ng sariling kaba ko. Dahil alam ko kung ano iyon, I just don't want to give it
a name. I might lose the thrill and the great expectation that breeded from my
assumption.
Days later I found out, naging wallpaper na niya iyon sa kanyang cellphone.
Maraming quizzes ang nagdaan pagkatapos ng okasyon. Sa sunod sunod na mga
activities at events ay naging abala rin ang admin at faculty sa paghahabol ng
deadlines para sa exams kaya na-move ang date ng graduation namin. It's going to be
on April.
Naging abla rin ang school sa mga bumibisitang college universities. Ang mga nagre-
represent na mga students ay ang mga naging graduates na rin ng St. Louis upang
ipagmalaki ang unibersidad na kinabibilangan nila ngayon.
We started taking entrance exams from each school. Si Dean ay walang balak. Sky and
Wilmer took the exams. I almost forced him then I thought, that's what he wants.
Kung hindi nga siya napilit ng mga magulang niya, ako pa kaya?
"Guuuys!"
Tumitiling Skylar ang nagpahiwalay sa akin ng tingin kay Dean na ginugulo ang pila
nina Wilmer sa graduation practice.
Walang magawa ang Amerikanong 'to. Pawang mga fourth years lang ang narito sa open
court na ngayo'y nagkalat na habang nagbi-break.
Sa ilalim ng puno ng narra ako sumisilong. Pinaliguan na ako ng mga dilaw na
bulaklak rito. Lumabas si Erika sa school gate nang makita akong binilhan ni Dean
ng banana cue.
"Guys, pakinggan niyo!" Tumatalon si Sky.
Nasa likod niya iyong babaeng may hairclip na may makukulay na hibla ng buhok. I
heard the scandal she did on prom regarding her ex. Kaya kilala ko na siya.
Tumayo ako at pinagpag ang likod ng aking palda. Inubos ko na ang huling saging
saka tinusok ang stick sa mabatong lupa. Lumapit ako sa kanilang tatlo na
nagkukumpulan na. Nakisali na rin ang iba.
Dean and Wilmer have each of the ear piece that Skylar handed to them. Kita kong
may pinindot siya sa kanyang walkman upang lumakas ang volume nito.
Tahimik kong pinagmamasdan ang dalawa na concentrated sa pakikinig. Tumabi ako kay
Sky na ngayo'y humihingal na habang nakangisi. She always reminds me of this famous
female punk rocker.
"Ate Mae, tanggalin mo muna iyong cd. I-tune mo sa radio! " sigaw nung bestfriend
ni Sky sa stage. Kinalabit niya si Sky. "Anong station nga iyon?"
Nagtagpo ang paningin namin ni Dean habang sinisigaw ni Indie ang radio station. He
smiled at me.
Why do I rather not believe that I was able to receive those smiles at random
moments? Iyong ngumingiti siya sa akin na walang dahilan. If not only those smiles
didn't look genuine, iisipin kong nagti-trip lang siya.
It's too surreal it's as though snatching for the Holy Grail. His sweet smile is my
metaphor for a dream come true. At kapag nalusaw ang ngiting iyon ay binabalik ako
sa kasalukuyang mundo.
Naputol ang music sa cd at pumalit ang pagpapalit ng station sa malaking radyo.
Hindi tinaggal iyong ginamit sa prom maliban lang s amga decorations. Pinatahimik
nina Sky at nung bestfriend niya ang mga nasa court at ibang nagbabasketball. Agad
naman silang sumunod.
Dean's voice reigned in the whole place. Nanatili ang titigan namin kaya
natunghayan niya ang pamimilog ng mga mata ko. Lumaki ang ngisi niya na tila
inasahan na niya iyon.
Hindi pa ako makapagsalita. Doing so would mean wasting my time. Ninanamnam muna ng
pandinig ko ang kanta at ang boses niya. It's an original song played in a local
radio station that only caters bands and artists from Cebu.
"May regalo galing sa akin si Patrick! He played our song!" masayang sigaw ni Sky
at maligayang nakipaghigh five sa kaibigan niya.
"Alam na ba ni Cash?" tanong ni Wilmer na ngumingisi na rin. Nanibago ako. I saw
him genuinely happy for the first time.
Tumango si Sky at tinuro ang sophomore building. Naroon si Cash at nakasandal sa
ledge. Kumakaway siya rito at sobrang laki ng ngisi. Sumisigaw pa siya kaya
naghiyawan din kami rito sa court.
"Kailan pa kayo naka-sign ng contract?" tanong ko kay Dean na kagagaling lang sa
biruan nila ng tinatawag niyang Supremo.
"No, we haven't. Remember iyong nagpunta ritong mga universities?"
Tumango ako.
"Patrick, friend ko, he represented from USJR since he graduated Cum Laude. DJ na
rin siya ng isang radio station ngayon. We found a private recording studio, nag-
ambag ambag kami para sa gastos. Then I passed the cd to him with our recorded
songs and made him listen. He has no qualms about it, we negotiate, then..."
Hmm...it sounds so easy. Sa rami ng mga aspiring bands ngayon, getting into radio
is immensely competitive. Although, their song was played from a non-commercial
radio station. If anything, then it would be close to a tough job for them to get
into the airwaves.
"Some kids who have listened us play in gigs had also helped in the radio
campaign."dagdag pa niya.
Tumango ako. Still, it seems so easy for them kahit may mga followers na sila. But
they deserve this recognition. It was either luck or this opportunity is really
meant for them. Kasi kung para sa iyo ang isang bagay, maraming pangyayari ang mag-
uugnay sa iyo sa pangarap mo. It was up to you if you're determined enough to cross
the connections. Iyon ang nabuo kong paniniwala.
"Wow...congrats! 'Pag sumikat kayo huwag niyo kaming kalimutan, a?"
Medyo nabigla ako nang nasa likod ko lang pala si Erika at kumakain ng turon.
Tumabi siya sa akin at nakipag-high five kay Dean na ngiti naman niyang tinugunan.
"Pero dito pa iyan nape-play, e," ani Dean.
"At least nasa radyo na kayo!"
Tumango ako, sumang-ayon sa kaibigan. Getting into the non-commercial radio is all
kinds of right when you're aiming to be an independent band.
Nagngiting aso si Erika at bigla akong tinululak sa baywang. Makahulugan niyang
kinawag ang mga kilay.
"Bakit?" tanong ko.
Umiling siya at ngumingiti pa rin. Nilinga niya si Dean na pasalit salit ang tingin
sa amin ni Erika. Amusement is undeniable on his face.
"E ito," Tinuro ako ng hinlalaki ni Erika. "Iiwan mo kapag nasa Manila na kayo at
sikat na?"
Tumingin sa akin si Dean at mula roon, hindi na nagbitiw. Inakbayan niya ako saka
bumaling sa aking kaibigan.
"Erika...lahat tayo pwedeng marami ang pangarap. I have my own many dreams, too.
Isa na ang kaibigan mo. Kaya bakit ko siya pakakawalan? Ikaw, kaya mo bang
pakawalan ang pangarap mo?"
Kinabig niya ako pagkatapos niyang sabihin iyon. Hindi ako makapagsalita. I just
let his words sink in until it felt so heavy in my chest I could hardly take it.
"Depende. We can't have every dream all at once. Isa-isa lang," katwiran ni Erika.
"Pero in fairness, kinilig ako dun." Tumili siya.
Nagkandapira-piraso yata ang utak ko sa pag-alog sa akin ni Erika na tila bote
akong pinipilit alugin upang makainom ng kahit patak man lang ng tubig.
"Kasing romantic mo ba si Kiefer? Paligawan mo naman sa 'kin, o," pahabol pa niya
kay Dean.
Nagtawanan kami. Halos madala ako ni Dean sa pagyukod niya habang tumatawa.
"May nililigawan yata iyon, e. Palaging hinihiram kotse ko."
Nangasim ang mukha ni Erika. "Ay, bakit mo ba sinabi? Nasaktan tuloy ako."
"Hindi ako sure!"natatawang sabi ni Dean. "Si ano na lang..." Ninguso niya si
Wilmer na kausap na ang kapatid. Isa rin 'tong pala-asar, e.
"Ang ano mo, Dean! Kapatid mo pantasya ko, irereto mo ako sa iba?"
"We can't have every dream all at once. Isa-isa lang, Kaka..." panunuya ni Dean.
"Shit ka talaga! Porke't nasa radyo na kayo!"
Dean tried to shield himself sa mga pagpalo ni Erika sa kanya sa braso at ulo.
Sumasayaw ang tawa niya sa pandinig ko at patuloy ang pagtutulak niya ni Erika kay
Wilmer. Niyakap niya ako patalikod habang hinahabol pa rin siya ng mga palo ni
Erika kaya pati ako ay natatamaan.
Tumatawa ako at ayaw kong kumawala sa mga sandaling iyon. I then get to question if
it's better to not get yourself aware of treasuring the good times like these. If
stamping any awareness to it, would it only boil down to being short-lived? Or
would it be the other way around? Kasi parang mas madaling matapos kapag hindi mo
namamalayan.
"How about iyong music agent na nanood sa inyo noong sembreak? Kinuha ba kayo?"
tanong ko kay Dean.
Umiling siya. "That was from Manila. Tinanggihan namin iyon kasi ako lang daw ang
kukunin nila. I mean...it was unjust. They saw us play as a band, so dapat kunin
nila kami bilang banda rin. Hindi lang ako."
Papalabas na kami ng school gate galing sa practice. He's bringing my light
shoulder bag habang dala ko naman ang gitara niyang naka-jacket at sinusuot ko sa
likod. Well, it has its weight, pero hindi iyong tipong nakakapagod na bigat.
Sumaglit muna ako sa library upang isauli ang hiniram kong libro. A Shakespeare
masterpeice para sa book review project namin na kailangan pang lagyan ng design.
"Close na kami, Simeon." Bungad ng ka-close kong working scholar. Nagliligpit na
ito ng mga gamit.
"Sauli ko lang 'to." Sabay taas sa manipis na The Winter's Tale paperback.
"Aw sige, malakas ka sa 'kin, e."
Kinuha niya ang logbook samantalang nilapag ko ang libro upang ma-record ang araw
ng pagsauli.
Bigla siyang pumalatak habang nagsusulat. "Tindi talaga ng ganda mo, Ruth. Pati ang
isang Ortigoza, nabingwit mo!"
Ngumisi lamang ako at humilig sa counter, pinapanood ang ginagawa niya. Mabuti na
lang nakaabot ako sa deadline ng pagsauli kung 'di ay magmumulta ako.
Kinuha niya ang card sa likod ng libro at inabutan ako ng ballpen upang makapirma.
"Ako, kahit sino nang Ortigoza, kontento na. Wala ba siyang mga kamag-anak? Mga
pinsan? Isa pang kapatid?"
Bahagya ang aking tawa. I wonder if she knows that Dean is adopted. Anyway, ayaw ko
rin namang i-open up iyon. Malay ko ba, baka hindi niya pala alam at pinagkalat ko
pa. But I think the whole school knows already. Still, I don't want to open it up.
It's not my story to tell.
"Itatanong ko pa kung may single sa kanila," sakay ko sabay tapos sa aking
pagpirma.
"Sige ha? Inform mo ako. Ihhh!"
Tumawa ako at tinapik ang counter. "Sige, bye."
Nakalabas ako ng library na hindi mahanap si Dean. He knows I went here pero hindi
niya ako hinintay?
Without having to think about it, tumungo ako sa school gate. May ngilan na roong
elementary students na katabi ang mga stroller nila habang nag-aabang sa kanilang
mga sundo.
I scanned the place until I found Dean after a multicab filled wth students passed
by. Nasa kabilang sidewalk siya...nagpupulot ng libro. What?
Tumawid ako upang makalapit. Habang inaadjust ang strap ng guitar jacket sa balikat
ko ay doon ko pa lang nakita ang babaeng nakatayo sa harap ni Dean. Halos
ikinahinto ko ito sabay hila kong magpakita ng gulat.
"Anong nangyayari?"
I looked at Jillian who seems shock to find me nearing them. Why is she here? Saan
na iyong sundo niya? I asked that with a very bitter voice in my head.
"Nahulog ang mga libro niya. Tinulungan ko lang," ani Dean, kita ko ang pagngiwi
niya sa pagpulot ng isang mabigat na libro.
At ang totoong may ari ng mga libro ay nakatayo lang? Jillian was just standing
there waiting for Dean to finish picking up ALL her heavy and thick books! I don't
think that's the right way of asking for help. Kasi kung nanghihingi siya ng
tulong, dapat pinupulot niya rin ang mga libro. Hindi tinitignan lang ang
hinihingan ng tulong.
Parang sa sunog lang. Manghihingi ka ng tulong, dapat gumagawa ka rin ng paraan
upang makalabas. Hindi lang magdepende sa ibang tao na maglalabas sa 'yo sa apoy!
Bakit ba naman kasi siya nagtiis magdala ng ganyan kakapal na mga libro? Some of
them aren't even familiar to me. Kahit si Sue ay walang ganyan. Those aren't the
books na required sa school.
Bumuntong hininga ako at tinulungan si Dean na pulutin ang iba pang libro. I caught
Jillian's shoes move an inch as I pick up this thick unfamiliar Biology book.
Tiningala ko siya, at kitang kita ko ang hiya na rumehistro sa kanyang mukha.
I almost smirk. It's just the right reaction that I want from her. Dapat lang!
Tumulong din kasi siya rito, noh. Mga libro niya kaya 'to.
Huli kong napulot bago tumayo ay isang College Algebra book. Seriously? She's just
in second year highschool for Pete's sake!
Oh well, Ruth. Bitter ka nga lang talaga. Walang ginagawang masama sa kin iyong
bata pero ganito na ako maka-react. This is very unnatural to me.
"Thank you po, kuya Dean..." aniya nang tumayo si Dean. Nag-aalinlangan pa siyang
bumaling sa akin. "A-ate..."
My spine trembled hearing what she called me. Gusto kong tanggihan ang panlalambot
ng puso ko.
Tinikom ko ang aking bibig at tumango nang tipid. I schooled my face into a hard as
a wall surface.
"You should get a locker. Those are a handful," ani Dean at kinuha ang mga inabot
kong libro.
"Ah...kuya Dean, since hindi tayo natuloy sa duet noong prom niyo, iyong para sa
Mass na lang ngayong Friday. Kailan po pala tayo ulit magpa-practice doon?"
Nag-ipon ako ng hangin sabay halukiphip. Inaabangan ko silang matapos sa
pagpaplano. I wanna go home and try wearing my newly bought black shoes for
graduation. Iyon lang ang laman ng isip ko.
"Mukhang hindi na iyon matutuloy, e." Si Dean habang sinisilid ang mga libro sa
tila attaché case na ngayo'y pinapanatiling bukas ni Jillian.
"Ha?" Natigil si Jillian at parang gulat na gulat. Where are her thick rimmed
glasses by the way? "But I asked kuya Wilmer kanina, sabi niya ikaw daw bahala kung
kailan ang practice."
"Damn Will..." mariing bulong ni Dean. Kinamot niya ang kanyang buhok dahilan upang
magulo ito.
Mukha siyang nahihirapan sa pagpapaliwanag sa bata. Nilingon pa niya ako na tila
nanghihingi ng tulong.
Umiwas ako. Bakit ba siya nahihirapan? E kung sabihin niya na lang na ayaw na
niyang makipag-duet? Simple! He is known for being candid. What happened to that
now?
"Uhmm...hindi na iyon matutuloy. Hindi ko pa nasabi sa kanya."
Sa gilid ng aking paningin ay kita ko ang paglingon sa akin ni Dean. Imbes lingunin
siya ay sa bata ako tumingin.
Jillian's silence had me question about her thoughts. Kalmado man ang mukha niya,
I'm trying to find a reaction that would make me be suspicious of her. Any attitude
I could find that I have known my mother also has.
Nai-zip na iyong bag at lumayo na si Dean sa kanya. Ginhawa akong napahinga at
inalis ang pagkakahalukiphip. I'm fully aware that I'm acting like a spoiled brat
waiting for my servant to finish the necessary things for me, pero hindi ko lang
mapigilang mag-inarte ngayon.
Kinuha ni Jillian ang bag laman ang mga libro. Now I know where the bitterness came
from. What she has is a Louis Vuitton Président Classeur attaché case. Good job,
mother.
"Uh... sige po." Bahagya siyang yumuko bago umalis. Tinatanaw ko siyang lumabas ng
school gate.
I watch her get eaten by the deep afternoon light. Sarado man ang gate ay nakikita
ko sa likod nito ang pag-aabang ng gintong Enclave para sa kanya.

Knowing she is being taken cared of like that made me wish bad things about her
mother more. Hindi man lang siya bumalik noong inatake si daddy. I know that time
has passed, but I'm the one to never forget. And it would take time for me to
forgive.
Inakbayan ako ni Dean para igiya na ako palabas. His Tacoma outside is waiting,
too. Madalas na iyon ang sinasakyan namin pauwi lalo na't maggagabi na rin kami
natatapos sa practice.
"You don't always have to be a gentleman, Dean," sabi ko.
Humina ang mga hakbang niya. Lumuwang ang kamay niya sa braso ko't hinuli ang aking
paningin.
"I just helped her pick up her books, Ruth. Tumulong ka rin."
Umiling ako. "Not that. Why can't you tell her the truth that you don't want to
have a duet with her anymore? Unless, you still want the duet."
Sandali siyang natigilan at umawang ang bibig. Tila suntok sa tiyan ang pang-aakusa
ko.
"What? Ruth ano na naman 'to?"
Nagkibit ako at nagpatiuna na sa paglalakad.
"Hey Ruth, wait!"
Nakalabas ako ng school gate at doon niya ako nahabol. Lumakbay ang panunuri ko sa
kakaunting nag-aabang na mga pedicabs na tinatawag ang atensiyon namin upang
sumakay.
Bago pa ako makapagdesisiyon kung sasakay ba ako roon ay nasa tabi ko na si Dean.
"Sa akin po siya sasakay!" aniya sa mga pedicab drivers.
Wala akong nagawa nang lumipat siya sa harap ko upang harangan ang aking daanan.
Hinawakan niya ako sa balikat.
His eyes are dancing between the tune of fear and worry.
"Kung ikaw ba sinabihan kong ayaw na kitang maka-duet, what would you feel?"
"Appreciation," agaran kong sagot. "I would appreciate your honesty, Dean."
Matagal siyang tumitig tila tinitimbang pa kung iyon nga ba ang gagawin ko. Sa
ngayon, oo. Dahil wala ako sa ibang sitwasyon.
But if that would have been the case, honestly I'm not sure. Siguro masasaktan din
but I won't let that get the best of me. I would endure the slight hurt more than
how the kid would have. Pero hindi ko iyon ipapaalam kay Dean.
Huminga siya ng malalim at saglit na pumikit. "Ruth, bata lang iyon. Nag-kuya pa
nga siya sa 'kin."
"What's your point? Na hindi na pwedeng magsabi ng totoo sa bata?" patuloy kong
pag-agap ng sagot.
"It would hurt her feelings."
"Why are you so concern?"
Pagod niya akong tinitignan. As if he's tired explaining things to me but my
reactions amuses him to the extremes. He's even suppressing a smile! Ako nama'y
patuloy siyang sinisimangutan.
May dumaang sasakyan dahilan ng paghangin ng malakas sa gawi namin. Dean's hair was
swayed as if chasing the direction of the wind and every strand would follow where
it goes. Nauwi lang ito sa pagiging magulo at ilang hibla'y tinakpan ang noo niya.
Ang iba'y nag rebelde at nanatiling nakatayo.
It has somehow perfectly framed his angled face.
I looked away. Seeing how royally handsome he looks with it, umikli ang buhay ng
iritasyon ko.
Sa pagbuntong hininga ni Dean ay may narinig akong ngisi roon. Bigla niyang
kinulong ang leeg ko sa braso niya at nilapit ang ulo ko sa kanyang dibdib. Ginulo
niya ang buhok ko bago hinalikan.
"Gusto na talaga kitang asawahin, Ruth."
Tinulak ko ang sarili pero ayaw niya akong pakawalan. Natatawa na siya sa
pangungulit at ako'y pinipigilan siyang sabayan. I don't want to spoil him so much
at baka mas yumabang pa siya!
"O, Jillian."
Tumigil ako sa pagpumiglas at tuluyan nang napabitaw kay Dean. Umayos ako ng tayo
at pati uniform ay inayos na rin habang tinitignan si Jillian sa harap. Akala ko'y
nasundo na siya?
She blinked, at kung hindi ako namamalikmata ay nagliwanag ang mukha niya. She is
hugging her attaché case filled with books so tightly as if she is bracing herself
from something.
"Kuya Dean..." Napawi ang salita niya nang nakita ako. Lumipat ang paningin niya sa
gitara sa likod ko at sa pambabae kong bag sa balikat ni Dean.
"Maggagabi na. May hinihintay kang sundo?" kaswal na tanong ni Dean.
Pumindot ito ng katanungan sa akin. Bakit ba sila nagkakausap nang ganito? I get
that it's because of their supposed duet but how about prior to that?
Hindi rin naman kasi ako masyadong interesado kay Jillian kaya hindi ko na
naitanong. Ngayon lang.
Bahagyang ngumuso si Jillian. Saglit niyang tinanaw ang daan bago ang muli niyang
pagbaling sa amin.
"Nasa Manila sila Mommy kaya hindi ako masundo. Iyong driver naman hindi ko ma-
contact. Sasakay na lang sana ako ng taxi pero wala namang dumadaan."
I noticed her accent by the way she speaks. Mukhang hindi sanay sa lenggwahe. Oh,
the things France has done to you for what, fourteen years? Tita B told me that all
along they knew about her. She was born there. She was hidden right there by her
'mother'.
"Wala na masyadong dumadaan sa ganitong oras."
Kailangan kong huminga ng malalim pagkatapos kong sabihin iyon. There is nothing
big in my words but it's all about talking to her that almost forbade me from
breathing.
Sabay nila akong nilingon. It suddenly felt awkward to invade their conversation.
Oh, well...sila lang ba dapat mag-usap? Hindi na ba ako pwedeng sumali?
Fine. I'll shut my pretty mouth, then.
Taas-noo akong bumaling sa harap ng naka-park na mga sasakyan na parang ayaw ko
nang sayangin ang laway ko sa kanila.
Tahimik kong hinahanap ang Tacoma para alam ko na kung saan ako didiretso kapag
nauna akong tutungo roon. O pwede namang...sumakay na lang ako sa isa sa mga
pedicabs. Mukha kasing matagal pa ang pag-uusap nila.
"Oo nga, Jill. My girlfriend is right. Wala nang dumadaan dito sa ganitong oras."
That made me look at Dean. Kung bakit ko ikinagulat ang sinabi niya ay wala akong
mabungkal na sagot. Ngayon niya lang kinumpirma kung ano ako sa kanya. I
thought...well...
That gave me the word-go somehow. I'm going to acknowledge him the same.
Nakatingin pa rin siya sa akin. He smiled and I don't know what that was for. Maybe
he's waiting for my reaction? Kaya ngumiti na rin ako.
"Uhh...ganon ba?" Bumaling na kami kay Jillian. She shifted her legs to escape from
the uncomfortability. Malikot ang mga mata niyang hindi makatingin sa amin.
"Hmm...maglalakad na lang siguro ako hanggang eskinita."
Tinitigan ko siyang mabuti. Hindi ba siya tinuruan ng ina niya kung paano humarap
sa mga tao? She seems homeschooled to be acting like she's not comfortable around
people at all. Come on! Galing ba talaga siyang France?
"Ihatid mo, Dean." Shit. Kambyo, Ruthzielle!
"Ha?" si Dean.
"Hindi ka ba sanay mag-commute?" tanong ko kay Jillian, completely ignoring Dean's
shock.
Bahagya siyang ngumuso. Hindi ko talaga mapigilang makita si mommy sa kanya. What
about her? Doesn't she see any resemblance I have from her mother? Or is there even
any resemblance at all? I'm sure there is! Iyong mga pagkakahawig siguro na hindi
madaling mahalata.
"Hindi po, e. Taxi..." mukhang nahihiya pa siya kaya hindi niya naituloy.
Oh, wow. Prinsesang prinsesa pala. Kung hindi pa ako bitter sa lagay na ito, ewan
ko na lang kung ano itong nararamdaman ko.
She won't survive in this real outside world if she keeps on being like that. Tapos
magtata-taxi pa siya? Maraming klase ng katalinuhan. She may be smart, but only
academically. Not street-smart or people-smart.
Nilingon ko si Dean. "Ihatid mo."
Halatang hindi niya inasahan ang sinabi ko. Nakakulong pa sa bahagyang gulat ay
binalingan niya si Jillian saka muli akong nilingon.
"Sumama ka."
Imbes na sagutin ay binalingan ko muli si Jillian. "Saan ba ang inyo...Jillian?"
I made it sound like I only know her now. Hindi ako nagpakita sa kanya noong
birthday ni lola. Or kung kilala na niya ako, kami ni Sue, hindi niya naman
pinaalam sa amin iyon. There's a possibility na ayaw din niyang may kinalaman sa
amin. Or good 'ol mother didn't bother tell her about us at all. There, that's even
a bigger certainty.
"Sa Lahug."
Natahimik ako. Ang maigting na pagtikom ng aking bibig ay nais sipsipin pabalik ang
aking suhestiyon.
Nilingon ko si Dean. Angat ang dalawang kilay niya, as if he's asking me the next
action.
"Drop mo na lang ako sa eskinita,"sabi ko.
Marahang namilog ang mga mata niya. Mukha siyang mabubulunan. "What?"
Isang segundo niyang nilingon si Jillian bago nilapit ang bibig sa tenga ko.
"Ruth, pwede namang hindi na lang natin siya ihatid," pabulong niyang giit.
Pinandilatan ko siya. "Can't you see? She's just a kid, Dean. Taxi lang alam niyang
sakyan. Huwag tayong pa-kumpiyansa."
I hate the concern I felt for the kid. Oo, pwede namin siyang hayaan. But I can't
help but feel responsible for her. I can't help but resent my mother again dahil
iniiwan niyang ganito ang anak niya. She should have taught her commuting skills
and not just let her rely on taxis alone!
"You can tell her directions kung anong sasakyan..."
Sa sobrang hina ng boses ni Dean ay hindi siya nagmukhang sigurado. It was an empty
suggestion just for the sake of stating a reason.
"No, siya ang ihatid mo," sabi ko. "Same lang naman kayo ng lugar. It would be more
convenient. Huwag mo na akong ihatid."
Tinitigan niya ako nang matagal. Lalong lumalim ang mga mata niya sa pagsuko nito.
Nahimigan ko ang kagustuhan niyang magprotesta sa pagbuka ng kanyang bibig. Tinikom
niya lang muli ito at tipid na tumango.
"Iyan ba talaga gusto mo? You know that what Ruthie wants, Dean wants it, too,"
malamyos niyang sabi.
Talagang isusulong niya ang kampanyang iyan sa kanya.
I suddenly remember prom night. Recounting the event in my head barely put me to
sleep. Nakatunganga kong hinahaplos ang labi kong muli niyang hinalikan habang
nakatingala sa kisame. Sa sobrang memorable ng gabing iyon ay tinala ko iyon sa
aking journal.
Day 250. February 14, 2009. Valentine's day. The night he kissed me. Again.
Bumuntong hininga ako't pinigilan ang pagngiti. Tumango ako.
Pasinghap siyang bumaling kay Jillian na mukhang nabigla pa. We're making a show
for her, I see.
"Sige, hatid kita sa inyo. Let's go."
Nakasunod sa likod namin si Jillian habang tinutungo na ang Tacoma.
Ramdam na ramdam kong hindi pa rin sang-ayon si Dean dito. Hinahaplos niya ang
kanyang panga tapos ay tatakpan ang bibig, tila ba humuhukay pa siya ng mas
mabisang solusiyon.
He pressed on the key handle para sa pag-unlock ng pinto.
Imbes na sa front seat ay dumiresto ako sa likod ng pick up at akma nang aakyat.
"Hey, hey! What are you doing?"
Ang iritasyon sa boses ni Dean ay nagpabaling sa akin sa kanya, hindi dahil sa
kamay niyang nakahawak na sa braso ko. His tone mirrored his expression.
"Dito ako." Turo ko sa likod. It's clean. I think it always is.
"You're always on the front seat, Ruth!" giit niya.
Bumaba ako sa apakan upang maharap siya nang mabuti.
"Ako ang unang bababa, Dean."
May kasaling irap ang pag-iwas niya ng tingin bago pumikit ng mariin. Pinasidahan
niya ang buhok mula sa hiblang nasa noo at sinabunutan. In there, I could feel the
string of his patience has been cut into two.
Hindi ako nagpatinag. Mas matindi kaya akong mainis kesa sa kanya.
"Huli na 'to ha? Sa susunod na sasakay ka diyan, dapat kasama na ako." Mariin
niyang turo sa sarili.
Patuya ko siyang tinignan. "I thought what Ruthie wants, Dean wants it, too?"
"Tsk. Not now, Ruth."
Iritado pa rin siya. Hindi natitibag ang tigas ng kanyang ekspresiyon nang tinango
ang likod ng pick up para pasakayin na ako. Kinuha niya ang kamay ko upang makaayat
nang maayos.
Dalisay ang takbo ng biyahe papuntang eskinita. Sa kabilang gilid ay nakikita ko
ang malawak na lupain na hindi tinatayuan ng mga bahay. The sun has crawled down to
give way to the night. Pinag-aagawan ng kahel at rosas ang pag-angkin sa
kalangitan.
Why I trusted Dean so much that I can't find myself be bothered, is yet to be a
disovery. Maybe because of this grown attachment I have for him. At ilang beses na
niyang napatunayan ang sarili sa akin.
At saka isa pa, bata pa nga iyong si Jillian at hindi ka-edad ko. She's not Dean's
type. He doesn't do minors. That's what I know.
Magaan ang loob ko sa mangyayari at wala namang masamang kutob. If there is
something to get bothered about, I should know.
Bumaba na ako pagkarating sa eskinita. I didn't let Dean cross to the other side at
mas matagalan pa lalo't hindi siya makakasikik sa mga sasakyan. Traffic sa oras na
ito dahil uwian.
Pagkababa sa Skywalk ay hindi agad ako nakahanap ng masasakyan. Puno ang mga
pampaseherong jeep.
Sa tapat ay natatanaw ko pa ang Tacoma, naka-park sa harap ng burger stall.
Nakababa ang bintana sa pinto ni Dean at kita kong sinusundan niya ng tanaw ang
paparating na mga jeep sa gawi ko na parang nag-aabang rin siyang makakita ng may
malaking bakante.
Nahagip ko ang no parking sign sa pinagparkingan pa niya! My God, Dean Cornelius!
Kinuha ko ang cellphone ko at mabilis nagtipa ng text.
Ako:Bawal diyan sa pinaghintuan mo.
Pag-angat ko ng tingin ay nakayuko na siya. Not later on ay nag-vibrate ang phone
ko.
Dean:Fuck the rules. I'm on hazard.
Kumunot ang noo ko at dinala sa kanyang sasakyan. He's in hazard ngunit hindi na
iyon naging laman ng atensiyon ko kung 'di ang lumalapit na traffic enforcer.
Dean's already in legal age. Pwede na siyang makulong!
Ako:May CITOM!
Hindi ko na makita si Dean dahil hinarangan na ng unipormadong lalake na kulay
asul. Napakagat ako sa labi ko at hindi mapakali. Hindi ko na pinansin ang
humintong sasakyan sa tapat ko na marahil may bakante.
Tatawid na sana ako sa daan ngunit nakaalis na ang enforcer at bumalik sa pwesto
nito sa gitna ng daan. Hindi pa rin umaalis ang Tacoma.
Nakapatong ang mga braso ni Dean sa bintana at sa mga braso niya naman ay pinatong
niya ang kanyang mukha roon. Nakatingin siya sa akin. Mukha siyang nagbalik sa
panonood ng tv pagkatapos maistorbo.
Ako:Anong sinabi mo?
Hawak ko pa rin ang cellphone kahit nasa bulsa ko na ito. Habang naghihintay sa
reply niya na hindi naman nagtagal ay patuloy ako sa pag-aabang ng hindi na puno na
pampasahero.
Dean:Five hundred bill. And my father is an ex-General. Simple.
Punong-puno ng rebolusiyon ko siyang tinatanaw. Nanginig ang balikat niyang
tumatawa, kagat pa ang labi niya na tila mapipigilan nito ang katuwaan na iyan!
Pasaway kang bata ka.
May humintong multicab sa tapat ko na galing pang SM. Hindi ko alam kung
masisiyahan ako o yayakapin ko ang bumagsak na bato ng kawalan.
Nag-isang tingin pa ako kay Dean habang lumalapit sa sasakyan. Nakahawak na siya sa
steering wheel. Tumango siya, sumang-ayon sa multicab na malaki ang bakante.
Sumakay na ako. Kahit nakalarga na kami ay nanatili ang Tacoma doon hanggang sa
nag-vibrate muli ang aking cellphone.
Dean:Text me once you get home.
Nag-iisip pa lang ako ng reply ay may sumunod ulit.
Dean:Or I'll text you first. You SHOULD reply back.
Parang timang akong nakangiti mag-isa. Tinignan ko ang mga kasama kong pasahero.
May isang nakatingin sa akin na agad ding nag-iwas ng tingin nang lingunin ko.
Ako:Back.
Takip ang bibig ko'y tumatawa kong sinilid ang phone pabalik sa aking bulsa. I
can't wait to arrive so I can text him that I'm already home.

[ 26 TWENTYTHREE ]
-------------------------------

Nadatnan ko si Sue na mag-isang ngumingiti sa sofa. Her honeyed voice to whoever

she's talking to over the phone had my curiousity inflamed. Hindi ko rin gusto ang
pinaparamdam sa akin nito.
Nang hindi niya namamalayan ay tumungo ako sa kusina. Dinala ko ang kinuhang baso
at pitchel ng tubig sa island counter. Pinapanood ko siya habang nagsasalin ako ng
kalahati sa baso at sumimsim rito.
She's in her tiny cotton shorts and tank top. My sister is growing up into a full-
blown lady. At hindi na ako magugulat sa mga nagtatangkang manuyo sa kanya. I bet
there are numbers already.
I'd been there once. I'd been aware of myself growing. I've been aware of the
changes my body has undergone and my...hormones. Dala dala ko hanggang ngayon ang
pagbabago sa sarili ko. Even those changes outside the physical department.
Binaba na niya ang cellphone na ngumingiti pa rin. She's texting now.
"Sino iyan?" tanong ko.
Nakangiti pa rin siya nang mag-angat ng tingin. Mabilis rin iyon at binalikan ang
pagtitipa ng mensahe.
"Classmate ko," aniya.
"Lalake?"
Umismid siya saka tumango.
Mabigat ang mga kamay kong nilapag ang baso pagkatapos uminom. Swallowing the
liquid whole means to only spill the water from my mouth. Mabagal ang aking
paglunok.
Nilagay ko ang bag ko sa silyang nasa tabi ko. Pinuno ko ng hangin ang dibdib.
"Bawal ka pang mag-boyfriend, Sue," seryoso kong sabi. I expected her to protest at
hindi ako nagkamali.
"Bakit ikaw? Fourteen ka noong nagka-boyfriend, a."
Wala akong panangga sa sinabi niya. I embraced it since it's true. And there I get
to realize that I have to set as an example for her.
I do, but not as good as how I should be.
I was being selfish, I admit. Truth be told, we often cement ourselves as the first
priority. Huli ko nang naisip na may bunso akong kapatid na ginagawa akong ehemplo.
Theres's no one else to stand as a mother figure to her but me.
At dahil ako ang palaging nakakasama niya, I feel like her whole world is my
responsibility.
I used to be her. While she is becoming me.
"Hindi ibig sabihin na hindi bawal sa 'yo. Kinse ka pa lang," mahina kong sabi.
It was more like I was talking to my fifteen year old self. This is exactly what I
would have told to the younger me.
"Unfair!"
Biglang tumayo si Sue na puno ng pakikipagdigmaan ang mukha. Halos itapon niya ang
cellphone sa ginawang pagdabog.
"Sue, hindi mo ikamamatay ang hindi pagkakaroon ng boyfriend!"
Umiling siya at muling umupo nang tumunog ang kanyang cellphone. She's texting
again. Mabilis ang reflexes ng mga kamay niya.
"You're not my mom," I heard her mumble.
Saglit kong nahigit ang aking hininga habang binubugbog ng iritasyon. Kung nairita
ako sa sinabi niya ay mas nairita naman ako sa sarili ko. I've never reserved a
time to teach her some good manners. Kung may magandang asal man siyang natutunan
ay galing sa eskwelahan iyon.
What my sister has learned from me were probably about some bad decisions I made.
The things I had done before that I slowly begin to regret now. I have been less
exemplary. And now, she's slowly learning to walk the path of my old road.
I was around seven when our mother left us. I was nursing a hate for her that
thinking about what to teach to the still four year old Sue never visited my chosen
responsibilities. She has no memory of our mother leaving. She never saw her walked
out that door! Pero ang malaman na umalis siya't hindi pa bumabalik hanggang ngayon
ay sapat na upang magkimkim din siya ng galit at pag-asa sa kanyang pagbalik.
I trusted myself. This is why. While I don't trust my sister with her decisions.
Parang wala siyang sinasaad na pagbabawal sa sarili while I set lots of thou shall
nots in each of my experiences. I embraced my mistakes. And somehow I raised thumbs
up to myself for not stepping out of the line of my limits.
I don't think Sue can do that. Iba ang kutob ko sa kapatid ko. And if I have to be
honest again, yes, I am underestimating her.
Bitbit ko ang iritasyon papunta sa kanya. She is still very well occupied by her
phone that she didn't notice me nearing her. Dad's yet to be here, so I'm
responsible for her.
"Kung gusto mong masermonan ni mommy huwag ka nang umasa!" Sabay hablot ko sa
kanyang cellphone.
"Ate!"
Mabilis siyang nakatayo at sinubukang agawin sa akin ang phone niya. I didn't let
her as I quickly typed a text to someone named Kean.
Pupuntahan ko 'to bukas sa classroom nila!
'THIS IS HER SISTER. STOP TEXTING HER. BAWAL SIYANG LIGAWAN!'
Tinapon ko ang phone sa sofa at kinuha ang bag ko sa kusina. Papaakyat ako sa
hagdan ay sumisigaw na siya't nagdadabog.
Kita ko ang paglagpas ng unan sa tabi ko. Dumiin lang ang kamalditahan niya. If she
has finally turned out to be that kind of naughty, for sure she has learned that
from me. Damn.
Pinulot ko ang unan at tinapon sa kanya pabalik. Padabog akong naglakad takbo
papasok sa aking kwarto.
Mabigat ang loob kong sumampa sa kama. Liquid started to inflame my eyes and nose
threatening for waterworks. Inaalala ko na kahit kailan hindi kami naging malapit
ng kapatid ko.
If some sisters out there turn out be bestfriends. It is otherwise for me and Sue.
We have more fights than good times. I wanted to make up for those years but I
don't know where to trace back and start.
Hindi naman kami nag-aangatan so I don't understand any of this. But considering us
being stubborn, it's on the both of us. We never welcomed vulnerability. We both
never wanted to be weak.
But for me it sounds better that the blame is on me. Just because I am older.
Because I am the 'ate'. Ganon naman talaga, palaging sa panganay ang bintang. We
are, if not always, but often as scape goats.
Nagbihis ako ng pantulog at ginawa na ang project namin na didisenyuhan ko pa ng
kung ano ano. It's a good thing that art is a therapy, even though this isn't
really my element. Leastwise it helped me light up my feelings. Hirap akong
makatulog kapag mabigat ang loob.
Nag-inat ako at humiga sa sahig pagkatapos malapat ang huling design sa bondpaper.
Inangat ko ang aking project at sinuri. Okay na 'to. Basta makapasa lang at maka-
graduate ayos na.
Gumagalaw ang nagva-vibrate kong cellphone sa gilid ng aking ulo. As I saw Dean's
name ay kaagad ko itong kinuha at binasa.
Dean:
I'm outside.
"What?"
Kasing bilis ng kidlat ay nasa bintana na ako at hinawi ang puting kurtina.
True enough, Dean's Tacoma is parked outside with its headlights on. Like in a
classic romance film, nakasandal si Dean sa gilid at nakahalukiphip. Hair's a
gorgeous mess and all buttons of his uniform polo are open revealing his lean
torso.
Hindi siya umuwi?
Inangat niya ang kanyang kamao sa bibig upang takpan ang paghikab. Galing sa gilid
ay umangat ang paningin niya rito sa bintana. Kumukurap-kurap siya na tila
sinubukan akong aninagin.
Kumaway siya. Sinabayan niya iyon ng inaantok na niyang ngiti.
Dali dali akong lumabas ng kwarto at inasahang makita si Sue sa sala. The sofa is
empty so she must be in her room now. Ayaw ko pa siyang makausap.
Nakatayo na si Dean sa tapat nang buksan ko ang gate. Naabutan ko ulit siyang
humihikab. I may feel exalted that he's here, I can't help the concern seeing his
tired eyes.
Nagawa pa ako nitong ngitian.
"Huy! Bakit ka nandito? Gabi na!" bungad kong sermon sa kanya.
Tuluyan na akong lumabas at mahinang sinara ang gate.
"You didn't reply."
Umawang ang bibig ko. Anong reply? Tungkol sa huling text niya? Dapat ko bang
replyan iyon kung bababain ko naman siya rito?
Ang halong inis at pagsuko sa kanya ay hindi maitatanggi habang tinitigan ako.
Parang gusto niyang all out ilabas ang inis ngunit pagod na siya upang magawa iyon.
"I told you to text me once you're home. You didn't."
"Oh..."
Hindi ko masabing nakalimutan ko dahil sa away namin ni Sue.
Malalim ang buntong hininga ni Dean at hindi tumakas doon ang pagod. Tamad niyang
ginulo ang buhok niya. He tried to hide his exhaustion as he looked at me.
"So...I drove here to check if you're home." Nagkibit siya. "Musta?"
"Anong musta?" Pinasidahan ko siya. I'm not imagining it. He is still in his
uniform! "Hindi ka pa umuwi?"
Umiling siya. "Hinatid ko pa iyong bata tapos dumiresto ako rito."
Sandali akong tulala, inaalala ang haba ng kanyang biniyahe. Lahug from here is
what? An hour away? At kung ikokonsidera pa natin ang traffic ay lagpas isang oras
iyon! Almost two hours if to estimate.
"Bakit?" maliit ang boses kong tanong. Sumisikip ang dibdib ko.
Sa halip na sagutin ako ay ngumisi siya. Hindi sa akin kung 'di sa pajama ko na
puno ng ulo ng tuta.
Halos matawa siya hanggang sa natawa na talaga. Muli siyang humalukiphip at
dinilaan ang ibabang labi. His crooked smile is back in action as he amusingly
shook his head.
"Ilang aso ang pinugutan mo? Buti hindi ka kinasuhan ng PAWS niyan." Tango niya sa
aking pajama.
Pabiro ang akma kong pagtadyak sa kanya. Tawang-tawa siyang umatras hanggang sa
hood ng kanyang sasakyan. Mukha siyang bata na gusto pang makipaglaro ng habulan.
Hinahanapan ko pa rin ng paliwanag kung bakit siya nandito. It's obvious that he's
tired from the long drive. Kaya hindi ko muna siya itataboy dahil pagod pa siya sa
biyahe.
"Gutom ako. Kain tayo?" anyaya niya, inangat ang kamao sa bibig at bahagyang umubo.
Kumunot ang noo ko at tiningala ang aming bahay. Nakalimutan kong patayin ang ilaw
sa kwarto ko. And from here, I could hear my sister's loud music in her room.
"Anong oras na ba?" tanong ko.
"Nine..." Nilingon ko si Dean at naabutan siyang dumungaw sa kanyang relo. "Yeah,
nine fifteen."
Hinigpitan ko ang yakap sa sarili sa biglang ihip ng malamig na hangin. Tinanggal
ko ang ilang hibla ng buhok kong inialay ang sarili sa aking bibig.
"Saan ka kakain? May ulam yata sa loob."
Naalala kong hindi pa rin pala ako kumakain. Pero kung mananatili ako sa kusina ay
baka magtagpo lang kami ng kapatid ko. Nagtatampo pa ako sa kanya.
"Bili tayo sa convenience store then...punta tayong Bagacay Point? What d' you
think?"
Tanda ng suhestiyon niya ang pag-angat ng isang kilay. Bahagya ang tagilid ng
kanyang ulo. In that angle, I could trace the sharp edge of his jaw from where I
was standing. Nakatulong ang ilaw mula sa poste nina Cash sa tapat upang mas
madepina itong tignan.
Half of his face was shadowed. What a perfect angle to capture.
"Sa parola?" untag ko.
"Mm-Hm."
Tinitigan kong mabuti ang mukha niya. He really looks sleepy. Ang antukin kong
prinsipe.
Pilit niyang dinidilat ang nahuhulog na niyang mga mata. Bakit ba kasi siya
nagpunta rito? Pwede naman niyang ipagpabukas dahil weekend.
Lumapit ako sa sasakyan ngunit imbes na tabihan siya ay dumiretso ako sa likod.
Sinubukan kong umupo sa dulo ng pick-up.
Sa nakikitang pagsa-struggle ko ay hinawakan niya ako sa baywang upang iangat at
tulungang makaupo.
"Bukas na lang, Dean..."
I don't want to disappoint him but he really looks exhausted already.
"Why?" A thin irritation and confusion molded in his tone.
Pumagitna siya sa aking mga binti upang ikulong ang sarili doon. Dahil sa
matangkad nga siya ay halos magpantay lang din kami.
Tinukod niya ang mga kamay sa dulo ng pick-up na inuupuan ko upang ikulong din ako
ng mga braso niya. Mas lumapit pa siya at tila makakatulog na sa paghahaplos-haplos
ko sa kanyang buhok. He's got soft and scented strands.
"Inaantok ka na," malumanay kong sabi, as if it is a lullaby to help him sleep.
"Hmm..." ugong niya, nakapikit at bahagyang nakanguso ang manipis niyang labi.
Piningot ko ang ilong niya. "Noh?"
He nodded then opened his sleepy eyes. Wala man itong lakas dahil sa pamumungay ay
kaya pa rin akong hilain at ikulong sa pagtitig na iyon. That feeling when the door
is about to close, you hurry your steps in order to get in.
Those are the kind of eyes that you can always find yourself going back to despite
your fears. Again and again.
Hiniga niya ang kanyang ulo sa mga hita ko. Yumakap siya sa aking baywang. Hinayaan
ko siyang ganon. Hinayaan kong ganito kami. Tahimik at malumanay. The night sky,
the stars and the lights, I let them record this to their diary on how this kind of
simplicity could be our all kinds of comfort.
A home that doesn't always have to be a house, or any structure. It's in these
simple nights with someone that would offer you warmth without being asked. A
security that could shelter us from the cold emotions, from the rain of bad dreams
and nightmares that don't only happen during sleep.
Cherish-worthy moments don't always happen but they belong to the sometimes pile.
In a once in a life time bottle. Kung pwede lang makunan ng litrato lahat ng gusto
mong manatiling mangyari at paulit ulit. Oh, what I would give for that to be
possible.
Lucky are those who find someone that they can share these warmth that make you
forget prior fights and thoughts of goodbyes.
Napahikab ako at tinamaan na rin ng antok. Practices have some thing to do with
these. Alam kong mas malala kay Dean na magmamaneho pa.
"Dean, uwi ka na..."
He didn't respond rightaway. Pinakiramdaman ko ang mabagal niyang mga paghinga.
Mukhang nakatulog na talaga siya. Ang bigat na ng mukha niya sa binti ko.
"Dean..." Kinamot ko ang kanyang ulo.
Mabagal siyang suminghap. Naramdaman ko ang paghalik niya sa aking tuhod bago siya
nag-angat ng tingin. Halos hindi na siya makadilat. I know how it feels so I'm
scared for him. I don't think he can drive at that state.
"Gooodnight..." he whispered.
Mukhang ang bulong niya mismo ang nagmando sa malamig na hangin na umihip.I
shivered.
Bababa na sana ako ngunit hinawakan niya ang baywang ko at pinirmi sa pagkakaupo.
"Bakit?" tanong ko.
Parang malalasing na ako sa namumungay niyang mga mata. That has nothing to do with
him being sleepy anymore. My heart raced from a nameless anticipation.
"I said, goodnight," diin niyang bulong.
"O, tapos?"
Kinunutan niya ako ng noo, para bang naiirita na siya dahil hindi ko alam. Bakit
nga ba?
Sa tagal ng titigan ay wala man lang akong makuhang sagot. Nainip si Dean at
humantong ang isang kamay sa batok ko.
Doon ko pa lang nakuha ang gusto niyang mangyari nang hinila niya ako palapit sa
kanyang mukha. His lips touched mine and I wasn't even a bit surprised.
I'm just...my heart's on a race as the time stood still.
I felt his lips moved. Like the first time we kissed, I once again felt the waves
in my stomache. Heat wrapped on my face and the sweat threatening at my back were
as if they're the kiss's number one biggest supporters.
Sa naging posisiyon ko ay napakunyapit ako sa kanyang palapulsuhan at humalik
pabalik. A chaste and slow reply. The warmth of his breath made me forget about the
cold.
Naramdaman ko ang gapang ng ngiti niya sa ginawa ko. He reached for my lips again.
Bumuntong hininga ako. This is definitely a semblance to home.
Pagkaalis ni Dean ay bumalik na ako sa loob. Hindi man lang ako binisita ng gutom
at wala rin naman akong balak himukin ito.
The kiss left a burning sensation as if I kissed an open fire myself. Hanggang
ngayon nga ay naninindig pa rin ang balahibo ko. Nagbakasyon ang mga imahe ng
kanina sa isipan ko.
Papunta sa aking kwarto ay madadaanan ko ang kwarto ni Sue.
Patay na ang music sa loob ng room niya. I heard her laughter once again. Just like
the giggling laugh she did a while back.
"Oo nga...pupunta ulit ako diyan. Alam kong pagod ka nga kasi..."
Natigil ako. Maingat sa aking hakbang ay lumapit ako sa pinto niya at dinikit ang
tenga ko roon.
"Bukas ulit? Hmm...sige. Sabihin ko ulit na may project." Malambing ang boses niya
na nagpangiwi sa akin.
I never talked like that when I was fifteen!
"May project naman talaga kami...hindi malalaman ni Ate iyon. She believed my
previous alibi. Hindi nga lang group project."
Nalaglag ang panga ko. She lied to me just for who?!
"Sige, bye...love you."
Suminghap ako at hindi mapigilang masabunutan ang sarili. I thought about my father
and what he would have done upon hearing this!
Hindi ko alam kung may karapatan ba akong makialam dahil buhay ito ng kapatid ko.
But for the love of God! She's just fifteen! May love you pa siyang nalalaman!
Nang hindi kumakatok ay binuksan ko ang pinto.Halos mapatalon si Sue sa kama dahil
sa gulat. Hindi nagtagal ay napalitan rin ng simangot hawig ng kanina at binaba ang
phone sa tabi niya.
"Sino ang pinuntahan mo kanina?" matigas kong tanong.
"Alam mo na iyon."
Ngumuso siya at tinitignan ang kanyang kuko. She's acting like a spoiled brat!
Hindi ko na alam kung saan itatapon ang panggigigil kong pinupuno ako ngayon. 'Di
mapapantayan ang pagpipigil kong saktan siya.
"Nagpaalam ka sa 'kin na may pupuntahang group project." Nanginig ang boses ko.
"Tapos lalake pala ang pinuntahan mo? Baka nakalimutan mo kung ilang taon ka pa
lang, Sue?"
"Kaka-fifteen ko lang."
Halos matawa ako. And she said that as if what she did is not worth for a rebuke!
"Then does that give you the excuse to go to a guy's house?" Muntik na iyon maging
histerikal.
"Can you just stop acting like you're my mother? Kapatid lang kita!" sigaw niya.
Hindi ako nakapagpigil at mabilis siyang hinakbang. Malakas na lumagapak ang palad
ko sa kanyang pisngi kaya umanggulo ito sa gilid. Sumosobra na siya!
"Kapag ito malaman ni daddy, you would be responsible for his heart attack again.
Gusto mo ba talagang mawalan tayo ng magulang? Ha? Because to tell you what, Sue,
she's back. She's back bringing her new fancy family and that classmate of yours
Jillian Lopez is her daughter!"
Pistols drawned. Bahagya lang ang kanyang paglingon ngunit kita ko ang labis na
gulat sa kanya. Basa ang kanyang pisngi tanda ng tahimik na pag- iyak.
Putting more injury to the wound, I'll tell her what I am so sure will happen. Sa
galit ko'y wala na akong pakialam sa mararamdaman niya. If I am to regret about
this tomorrow, then I'd let myself be buried by guilt. I don't care anymore!
"She won't acknowledge us, Sue. Hindi ka niya kikilalaning anak," mariin kong sabi
bago siya iniwan sa kwarto.
Tinahak ko ang hallway ng mga sophomores. Tatlong araw simula noong pinagalitan ko
si Sue and now I am going to their classroom to look for this Kean guy and why did
he let my sister do what she did.
Kung matino siyang lalake, hindi niya hahayaang mangyari iyon. Tulad ko'y baka ano
na ang pinagsasabi ng ibang tao tungkol sa kapatid ko. She's likely having her
share of haters by now.
Bago ko pa marating ang classroom nila ay may nahagip akong pamilyar na isa sa mga
nagtatawanan sa ledge.
Shyness didn't bother creep into me. Hindi naman nila ako kilala. Except the tall
guy na nakatalikod sa akin at kaharap ang mga kaibigan habang kumakanta.
"Excuse me..."
"I love pretty girls and I love to eat—" Kinalabit siya ng isang kasama at tinuro
ako. Napaharap siya sa akin. "Hey! Hi, sister of Sue..."
Ang mga kasama niyang lalake ay nagkakahiyaan na't medyo lumayo sa kanya na para
bang tinatanggi na kilala siya. That's my cue.
"Hi...Denver?" I asked, trying to remember if I'm right.
Umawang ang bibig niyang nilingon ang mga naghahagikhikan na niyang mga kaibigan.
Pagbaling muli sa akin ay maigi siyang tumango at namimilog ang mga mata.
"Do you have a classmate named Kean?" Hindi na ako nagpaligoy-ligoy.
Sandali siyang natigilan bago sinilip ang ID niya. Sunod niyang ginawa ay tignan
ang mga ID ng mga kaibigan niya.
Umiling si Denver. "We don't have that in our class. Maybe he's from the other
section."
"You don't know anyone named Kean?" muli kong usisa.
"Kean...?" Kumunot ang noo niya habang nag-iisip. "Kean....nu Reeves."
Sumabog ang tawanan ng mga kaibigan niya. Tinulak pa siya noong isa. Denver looked
at them as if they lost their minds.
Tinakpan ko ang aking bibig upang itago ang pagngiti. Ba't ko ba nakalimutan na
hindi ako makakakuha ng matinong sagot sa sophomore na 'to? Mukha pa nga lang ay
parang suki na sa guidance.
"Uh...okay—"
"I don't care! And you don't get to tell me what to do! Ano ba kita? You're just my
classmate! At transferee ka lang! Ka bago bago akala mo kung sino kang
nagmamarunong!"
Nahinto ang buong hallway sa malakas na boses na iyon. A few people have already
crowded the doorway of my sister's classroom. Agaran akong lumapit roon.
"S-sorry...I didn't mean to drop it—"
Naabutan kong kinuha ni Sue ang isang simpleng circuit board na gagamitin nila sa
isang project sa T.L.E. Tinapon niya iyon sa sahig at inapakan.
"Sue!" tawag ko at mabilis siniksik ang sarili sa kumpulan upang makapasok sa
classroom.
"Iyan! Hindi ko rin sinasadya. Nahulog lang kasi siya mag-isa."
"Sue, stop it!" Hinila ko ang braso niya.
Matalim na tingin ang hatid niya sa akin nang ako'y nilingon. As if she's blaming
me for everything. It made me see my faults, too.
Isa-isa nang pinupulot ni Jillian ang nasirang proyekto. I knew it's hers. At sa
katabi nito'y project ng kapatid ko na bumagsak ngunit hindi naman gaanong nasira.
Isang wire lang ang natanggal. While Jillian's in ruins.
Marahas inalis ni Sue ang kamay niya sa pagkakahawak ko at madaling umalis ng
classoom.
Hindi ko pa siya kayang sundan hangga't hindi nakahingi ng dispensa kay Jillian.
Namumugto ang mga mata niya. I don't like how I get so affected seeing one tear
escaped from her sad eyes.
Gusto kong bawiin ang insecurity na naramdaman ko. She didn't know anything, so I
should not blame her for this. It's all on...her mother. She's just one of the
receiving ends of her offense.
"Sorry..." mahina kong sabi bago sinundan ang kapatid ko sa labas.
Hinanap ko siya nang hindi matagpuan sa hallway. People who saw her pointed on the
stairs kaya roon ako tumungo at bumaba.
Nakita ko siyang nakatayo sa gitna ng driveway, humihingal at nakatingin nang
diretso sa harap. Bumagal ang mga yapak kong nilapitan siya at tumigil sa kanyang
tabi.
"Sue..."
"Siya iyan, 'di ba?"
Noong una ay hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin. Her still staring with
vigilance on something or someone in front became an arrow to follow.
Tila sinuntok ako ng hangin na makita ang taong nakatayo sa gilid ng kanyang
mamahaling sasakyan. That kind of car that's meant for fetching sons and daughters
in and out of school. Those kinds of things she never did to us. Namuo ang pait sa
aking lalamunan.
"Suzanne, huwag," banta ko sa kapatid kahit wala pa siyang ginagawa.
But hearing her hitched breath told me that she's going to do what I think she's
going to do.
At hindi ako nagkamali nang mabilis niyang nilakad ang distansiya patungo sa
babaeng iyon. Sinundan ko siya upang pigilan ngunit pinalis niya lang ang kamay ko
na hindi niya binabalingan.
"Sue—"
She's already standing infront of her shocking the woman with her deep red lips
parted. Nahihirapan na akong habulin ang takbo ng puso ko.
I expected for her to catch some recognition. Pero niisang senyales na kilala niya
kami, o kahit ako man lang ay wala akong nakuha.
"I'm Suzanne Marie Simeon. Daughter of Ralph Simeon and....mommy, ako 'to, si
Sue...."
Nag-iwas ako nang tingin sa narinig na pagkabasag ng boses niya. Guilt suddenly
stabbed me straight to the heart with a pointed tip for shouting at her. For
telling her this truth.
At mas bumaon ito nang husto nang marinig ang sinagot niya. Dugo ng pagkamuhi ang
dumaloy sa akin.
"I don't know you, sorry."
Singhap ko siyang nilingon. Pinupudpod na ang dila ko ng masasamang salita na
gustong pumakawala para sa kanya!
That day, it's me and my sister who have watched her walked away from us. Denying
us, for the second time.
If I have been hating her for so many years, I don't know what to call it now. Is
this still hate? I'd consider this as beyond that.
Binago ng araw na iyon ang maraming bagay. Umigting pa ang pagre-rebelde ni Sue.
Nire-report ng mga kaklase niya sa akin na inaaway nito si Jillian. Kung hindi sa
classroom nila ay sa canteen. She found new friends through those girls who also
don't like the new student.
I've never witnessed it until I decided to have our lunch in the canteen.
Ipinagtaka man ito nina Dean at Erika ay sumunod na lang sila.
Umalingawngaw ang lagapak ng tray, pagtalon ng mga kubyertos at sigaw ng mga
pagbasag. Tumigil ang buong canteen at natuon sa ingay na iyon ang lahat ng
atensiyon.
Padarag ang ingay ng silya sa alisto kong pagtayo. There I saw Sue laughing with
her friends. Nakaluhod si Jillian sa harap ng grupo nila at isa-isang pinupulot ang
mga basag. Her raven hair secluded her probably tear-stained face.
"Ruth, its'your sister," ani Erika.
And to me, sister just didn't refer to one. Dalawa silang kapatid kong naroon.
Tumungo ako sa kanila. I've never been this frustrated as I am treading between two
moralities. Pareho ko silang kapatid at alam ko kung saan ako dapat papanig.
Yet in doing so, I'd dissapoint the other. Sue's been through a lot this week. But
that's not going to be an excuse for me to side with her. Mali pa rin ang ginawa
niya.
Tumilapon ang tinidor nang akma iyong kukunin ni Jillian. I saw how my Sue kicked
it before I could even reach her.
"Sue, tigilan mo na 'to!"
Dumami lang ang nakiusyoso sa sigaw ko sa kapatid. I can't look down at the other
girl without feeling a pinch of pity. I felt Dean's presence beside me. Hinawakan
niya ako sa braso upang awatin.
Tumawa nang pagak si Sue habang unti-unti akong hinarap. Nanahimik ang mga kaibigan
niya.
"Ano, kakampihan mo iyan, ate?" Namilog ang mga mata niya habang dinidiin sa akin
iyon. Lumapit siya at mariing bumulong, "Siya ang dahilan kung bakit hindi na
bumabalik si mommy."
"At sa tingin mo babalik siya kung gagawin mo iyan?" ganti kong giit.
"Kaya nga. Hindi siya babalik. And she's going to pay a lifetime for that!" Patalim
ang hatid ni Sue sa humihikbi nang si Jillian. "Tignan natin kung magsusumbong
siya sa 'mommy' niya. Pwe! If I know, anak lang iyan sa labas!"
Kinuha niya ang bote ng softdrinks sa baso at binuhos kay Jillian. Sue's people
cheered and laughed as their victim basked in the cold drink. Kaagad kong hinila si
Sue palayo ngunit mariin siyang nanlaban.
"Tama na!" sigaw ko habang pinipigilan siya.
Tumulong na rin sina Dean at Erika upang awatin ang kapatid ko. She's becoming
violent! Tumatawa siya habang tinatadyakan ang mga bubog papunta kay Jillian. Kung
may lakas lang ako ay bubuhatin ko siya paalis dito!
"Dean, please help Jillian get up at ilayo mo muna. I can't drag Sue away!"
desperada na ako.
Hindi na tumango si Dean at agarang sinunod ang gusto ko. Tinayo niya ang
humihikbing si Jillian.
Watching her like that, nilulunod na talaga ako sa pagsisisi sa sinabi ko kay Sue.
The reponsibilty goes down on me. But then, when should be the right time for her
to know?
"What is happening here?"
Sa kinakatakutan naming Assistant Principal nanggaling ang boses na nagpatikom sa
karamihan. There is no need for an elaboration. It's so obvious on who is to blame,
and who is to be favored.
Walang seremonyas ay pinatawag kami sa opisina niya.
Pinagtatalunan pa namin ni Sue kung tatawagan si daddy kaya hindi kami nakarating
sa takdang oras na alas dos. While Dean is beside me supporting my decision. Hindi
na rin siya pumasok sa klase.
"Don't stress your father over this, Sue. Alam mo ang kondisyon ng daddy mo,"si
Dean ang nagsabi niyon.
Kapwa namin siya nilingon, surprised by his welcomed interference. Sue then looked
at me, questions dancing around her eyes.
I knew what it's all about. Umiling ako tanda ng aking sagot saka kami pumasok.
Tuloy-tuloy si Sue sa opisina habang nahinto ako sa hamba nang makita ang katabi ni
Jillian na nakaupo sa harap ng mesa ng AP. Her face laced with worry until she saw
us. Agad pumailanlang ang gulat sa kanya na eksperto niyang naiwaglit.
She's void of any emotion as we stared at each other. Sa naging ekspresiyon ko'y
nais kong ipaalala sa kanya ang araw na iyon. I want her to bury herself in regret.
But her perfectly coiffed bun—not a strand of hair was out of place— elegant pearls
around her slender neck, a winged eyeliner tracing the upper lid in her round
Spanish eyes that I used to always adore as a child, and likely a Nordstrom suit
hiding her slender frame. Lahat nang iyon naging pader na hindi siya matatamaan ng
kahit anong klaseng pagsisisi na pinapaulan ko sa kanya.
"Ruth..."
Tinulak ako ng boses ni Dean mula sa likod. Dumiresto ako sa likod ng silya na
inuupuan na ngayon ni Sue.
"Good afternoon, Miss," bati ko. Sumunod si Dean sa mahinang boses.
Kita ko ang kalituhan sa mukha ni Ms. Buenavista nang nilingon kaming dalawa ni
Dean. Nag-alinlangan pa siyang tumango. We just both acted as the parents of my
sister.
"Where are your parents, Ms. Simeon?" tanong niya kay Sue.
"I am here as my sister's guardian, Miss," pahayag ko.
Tumingin siya kay Dean. "Mr. Ortigoza? Any concern? You can occupy one of the seats
at the back while waiting for us to finish."
Umiling si Dean at mas dumikit pa sa akin. "I am here as Sue's guardian, too,
Miss."
Nilingon siya ni Sue na pinipigilan ang ngisi. Kung hindi lang din seryoso ang
sitwasyon ay baka nang-asar na 'to. At baka tumatawa na rin ako. But right now is
not fun o' clock.
Umiling si Ms. Buenavista at hinayaan na ang sinabi ni Dean. Wala na siyang magawa.
Si Dean na iyan, e.
"How about your parents?" may inip sa tono niya, as if knowing where our parents
are could send Dean away from the office.
Hah! That's never going to happen.
"Our father's in Manila for a tech fair," I lied.
Hindi naman siguro niya pupuwersahin ang ama kong pauwiin dito sa Cebu para lang
sa isang araw na ito. Money is not going to be impaired in travelling back given my
father's income. But time and effort would be. Most especially if he's just going
to be face to face with his despicable past.
"Your mother?" patuloy niyang usisa.
Sarkastiko akong ngumiti. Nananadya ka ba, Miss?
Matigas kong tinitigan ang ina ni Jillian. Sa determinado kong mga mata ay tila
tinutulak ko ang tigas ng konkreto sa kanya hanggang sa siya ang umatras.
"She's dead."
I said it. Firm. Hard. Cold.
Hindi nakataks sa akin ang lihim niyang pagsinghap. Sumabay ang mahigpit na
pagkagat ng kamay ni Dean sa braso ko. I'm deciding on who to cater first.
But as I saw how her perfectly manicured digits in mauve trembled in her lap, I've
made my choice. Nanatili sa kanya ang atensiyon ko.
That's it. Manginig ka. You did not only hurt my sister, woman. You ruined not only
a family but its beliefs, too.
I saw her eyes dancing to the tune of resignation and understanding. Umiling ako at
agad nag-iwas. I don't need to see more. Her denial was enough for us to perish our
desperation for a mother.
"You are both aware, as per your policy book, that the school has zero-tolerance to
harassment to a co-student in any kind. Hence, bullying. Miss Simeon?"
Ang tinging hinatid niya sa kapatid ko ay nanghihingi ng paliwanag.
Hindi sumagot si Sue. Kahit ako ay walang maisip na dahilan na pwedeng madikta sa
kapatid ko. Being provoked is an unsound alibi. Jillian didn't even lift a hand
against anyone kaya mas may laban siya dahil siya ang inapi.
"Your parents didn't pay for you to be assaulted, much as they didn't pay for you
just to hurt another student."
Narindi ako sa malumanay ngunit napakatinis niyang boses. Parang insekto na
nagbubungkal sa tenga ko.
"Bakit niyo pa kailangan alamin ang rason kung nangyari na naman, Ms.?"ani Sue.
"We're already here, and I'm about to be punished. So what's the use of an
explanation?"
Padabog niyang nilapag ang evaluation notebook sa table ng Assistant Principal at
agad binuksan sa Behavior page. May nakita akong may nauna na siyang offense doon.
I didn't even know about it. Kailan nangyari iyan at bakit? Why did she forge our
father's signature?
Ms. Buenavista was obviously taken aback by my sister's approach. Kahit ako rin
naman.
Still shocked, tinignan niya ako. "I have to talk to your father. How do you
discipline your sister at home, Miss Simeon?"
Ngayon pakiramdam ko ay susunod ako sa yapak ng inasta ng kapatid ko. Should I be
annoyed then? By who? By her or by myself?
"Our father has nothing to do on how we've become as teenagers. Hindi niya naman
kami pinabayaan hindi katulad ng ibang magulang diyan na iniwan ang mga anak nila."
diin ko, completely forgetting about the school rules. And virtues, too.
Nagngingitngit ang ugat ko habang tinititigan siya. I promise, this will be the
last time then I will banish the thought that I have someone like her as a mother.
"And I'm glad our mother's dead. Hindi niya naman kami inalagaang mabuti. She's
been neglectful. And I do pray she goes to hell, and from there, since she left her
good husband and children, perhaps, she can tie the knot with Satan and start a
family with him."
Humihingal siyang nag-iwas ng tingin. She choked on a sob at kita ko ang tumakas na
luha sa mga mata niya na agad niyang pinunasan. Wala akong maramdaman.
"Mom?" Jillian's concerned voice didn't make her look at her.
"Miss. Buenavista," nanginginig ang boses niya. Kita ko kung paano niya
sinusubukang pakalmahin ang sarili.
"I have a meeting to attend so I think we should end this discussion right here?
Hindi ko ipapa-expel ang...si..." She blinked several times while struggling to not
meet our eyes. "Just no punishment to anyone."
"Wala ka talagang aaminin..." may pait ang mahinang tawa ni Sue. I squeezed her
shoulders.
Magsasalita pa lang si Ms. Buenavista nang tumayo si Mrs. Lopez at hinila na si
Jillian palabas ng office. With hurried steps, they were out of the door in
approximately three seconds.
Parang inalisan ako ng punyal sa dibdib sa paglabas nila. Binalikan ko ang
assistant principal na mukhang wala nang naiintindihan sa nangyayari. Ni hindi niya
ako sinita sa inasal ko.
Kinuha ko ang ballpen sa collar ng uniform blouse ko at pinirmahan ang evaluation
notebook ni Sue.
''I will sign this in behalf of our father," pormal kong sabi.
"I still need to talk to him, Miss Simeon."ani Ms. Buenavista. "By the next meeting
hopefully, together with Miss Jillian Lopez's parents."
Binagsak ko ang ballpen at umayos ng upo. The hell that would happen!
Habang may natitira pa akong pasensiya ay pinili kong tumango para makaalis na
kami.
"Tara na, may klase ka pa." Hinila ko na si Sue patayo at tahimik kaming lumabas ng
office.
Tahimik, tahimik din naming pasan ang bigat ng loob.
Hindi ako pumasok sa panghapon kong klase. Maliban sa ayaw ko, hindi rin naman ako
makakapagconcentrate sa discussion.
Sa mga nangyari nitong nakaraang linggo at lalo na kanina, hindi ko na alam ang
aasahan sa mga susunod na araw. Lifting up decisions seems to be lightyears away.
You just want to float and let the current carry you wherever it likes you to go.
Plans of transferring to another school visited my mind. Ngunit kinalabit ako ng
buwan ng Abril at pinaalala sa akin ang graduation. So I thougt about Sue, pwede pa
siyang mag-transfer.
Walang imik si Dean na sinasamahan akong nagliliwaliw sa school grounds. Pansin ko
ang panay sulyap niya, yet he's not talking. He's giving me my space with my
thoughts.
Malutong sa mga paa ko ang inaapakang mabatong lupa rito sa likod ng freshmen at
senior building. Sa mga classroom sa taas namin nagsisimula na ang mga lectures. I
could her our Social Studies teacher talking about iconic countries in Asia.
Inalay ko ang buong bigat sa pader na sinasandalan ko. Malamig iyon dahil hindi
naiinitan. Kaharap ko ang konkretong bakod ng eskwelahan.
"Wala ka bang itatanong?"untag ko nang tumabi sa akin si Dean. I'm just not
comfortable with this silence. I feels so alone with it.
Kapwa kami nakahalukiphip. Kita ko sa gilid ng paningin ang paglingon niya sa
akin.
"Are you okay? Okay tayo, 'di ba?" malamyos ang tono niya. He has understood what
happened back at Ms. Buenavista's office.
I ignored the question, imbes ay mas pinansin ko ang malaking agwat sa pagitan
namin. Bakit ang layo niya? I want him to inch closer to me.
"Now I understand..."
Sikreto akong napasinghap sa intensidad ng kanyang pagtitig na pwedeng pumantay sa
galit. Parang makikipagpatayan siya sa utak ko hanggang malusob ang kumpirmasyon sa
sariling hinala.
Kung paano niya nakuha agad ay hindi ko alam. Probably because...he feels too much,
that he can not only feel within himself. Marunong siyang makiramdam.
"Kahit ako rin naman siguro kung iniwan nang ganon. At sa harap mo, hindi ka
kikilalaning anak. I do understand more clearly." Pumagilid ang pait sa kanyang
tono.
The tortured pain and loss in his eyes was beyond me. Ang naiintindihan ko lang ay
parang pinupunit ang puso ko. Para akong sinasakal. It's like I'm having a glimpse
to Dean's utmost vulnerability that seeing him broken as a whole would bring me to
self-destruction.
"I was abandoned, too."
Napamura ako. I was thinking too much of my own situation that I forgot Dean has
got his issues, too. Dinidikdik ako lalo ng pagiging makasarili ko.
Because maybe, when we hurt, we thought less about other people. I realize that we
most often tend to get selfish when we're in pain. Our heartbreaks become our main
reality that other matters just fell to be just a forgettable dream.
"You always...try to look strong." Mapait siyang ngumiti. "But life doesn't require
for us to always be strong, Ruth. Weakness and cowardice has its reasons, so it's
okay to get scared for a while. Kasi kung natatakot tayo, doon natin maiisipang
lumaban. If we get scared, we think about protecting ourselves. That's why some of
us don't take risk. We are more about protecting ourselves than brave it out there.
You are..."
Shielding yourself could actually be weakness, rather than protecting others is all
the ways heroic. So maybe all along, I'm weak. I was always the first one to leave
because it's better and the harder it is for my fears to find me.
Kakampi ko ang buong mundo sa pagtatago ko sa takot, ngunit kakampi ng aking takot
ang sarili ko. In the end, I would still be the one who's going to go against
myself.
"Ruth..."
Unti-unti ang aking pagsuko at panghihina habang nilulukuban sa mga bisig niya.
It's like I'm running back to my home and in there, I get to vent everything.
Nasa likod ko ang isang kamay niya habang nasa likod ng ulo ko ang isa. He brought
my head to his chest gently.
"Saying you're strong when you don't even do the things that will trigger your
fears,that's not being strong, Ruth. Strength doesn't mean being fearless. Strength
means you have you're fears but you confront it. You don't step away from it. You
get me?"
Dinungaw niya ako habang hindi inaalis ang mga kamay kung saan ito. Namamasa na ang
mga mata ko. Humahapdi ang aking bibig. I feel so helpless I can't talk.
"Let's rest from our fears for now. We're okay, baby...We'll be okay..."
Mabilis kong binaon ang mukha ko sa dibdib niya at doon humikbi. There's something
in his voice that triggers every emotion to squeeze out of me. Mas umiyak lang ako
sa pag-aalo niya sa akin. Sa paghalik niya sa buhok ko. Sa pagtatahan...
This is what a mother should do to her crying kid. Pakiramdam ko bumabalik ako sa
pagiging bata at hinihintay ang ganitong pagkakataon.
"I'm not going to leave like she did." Coming from him, it sounds like a promise.
"Anyone can be like her, Dean..."
Dean's arms tighten around me. I could feel his warm breath in my ear.
"If I were to leave, it would be with you. Not without you, Ruth..."
Nagkatunog na ang iyak ko dahil sa sinabi niya. Umakyat ang mga kamay ko upang
ipulupot sa leeg niya. I cried on his shoulder. My face is angled out so I can
breath.
May nakasalubong ako ng tingin. Hindi man lang siya nagatubiling magtago.
I saw Jillian in the corner of the building. Hindi ko alam kung bakit siya nandito
at kung sinusundan ba niya kami o nagkataon lang.
But her face told me that she heard us. She already knows.

[ 27 TWENTYFOUR ]
-------------------------------

Siguro sa pagiging abala kaya hindi ko na nakikitang hinahatid sundo si Jillian. So

the hate triggers became less. Malaki ang naitulong ng pagre-review ko sa exams
upang kalimutan ang pangyayaring iyon.
Ngayon ko lang nagustuhan ang pagiging busy since I'd always love chilling.
I found it more easy to move on, not just because of my hands being full. Walang
liban ako sa mga gigs nina Dean apat na beses sa isang linggo. So I'm always almost
occupied for me to think about the inconsequentials.
Iba nga lang kay Sue na hindi pa rin tinitigilan si Jillian. But her mechanisms
are smoother this time. Alam niya ang mangyayari kung sasaktan niya ito. She's
going to meet her again.
I should not let the thought of her become the forefront of our issues. Hihigpitan
lang ako nito at aagaw sa aking kalayaan. Kaunting buga na rin naman ay hindi ko na
siya makikita. When I go to college this June, she'd be out of our reach.
Thinking about these plans makes me feel better. Hindi na rin namin nabanggit ni
Sue ang tungkol sa kanya. So everything is okay for us. I just don't like to mind
on the duration.
"Saan ba kasi tayo pupunta?"
Nagtatawanan kami ni Dean habang hila hila niya ako palabas ng school gate. Ang
kaninang ambon ay lumalakas hanggang sa umulan na. Kasabay namin ang ilang
estudiyanteng nagdidiwang sa pagtatapos ng examination para sa huling taon namin sa
highschool.
I saw some people noisily dancing in the rain. Iyong mga siga sa fourth year na
sumikat dahil palaging naga-guidance.
He took off his polo uniform at itinakip ito sa aming mga ulo. Patakbo naming
nilusob ang ulan. Nagtalsikan ang mga putik hindi lang sa sapatos kung 'di sa palda
ko at sa pants ni Dean. I just go wherever he wants to bring us.
Hinila niya ako papasok sa madilim na locker room. Alam niyang inimpake ko na ang
mga gamit ko rito so Sue can have my locker all by herself. He even helped me with
my things. So I don't see why we're here.
Dumiin lang ang lamig nang nasa loob kami. Nagtaka ako nang sinara niya ang pinto
dahilan ng maigting na kadiliman. Habang ang ulan sa labas ay patuloy na lumalakas.
"Akala ko ba kakain tayo?" angal ko.
Kanina pa ako gutom. Ang sarap pa namang kumain ngayon dahil maulan.
Imbes na sagutin ako ay bigla na lang niya akong sinandal sa pader na malapit sa
pinto. I gasped as he slowly trapped me. Sa dilim ay naririnig ko ang mahina niyang
tawa.
"Dean, what are you doing?"
Don't tell me...no! hindi niya magagawa iyon sa akin!
"You want thrill, Ruth? Let's get almost caught," he whispered then laughed.
At naramdaman ko ang hininga niya sa tenga ko. The warmth of his breath flowed like
waves that shielded me from the cold.
Nasa dibdib niya ang mga kamay ko upang itulak sana siya. Mas nadiin lang ako sa
malamig na ring pader sa pagtulak niya sa sarili sa akin.
His polo is dear forgotten on the floor. Gusto ko iyong pulutin upang makatakas.
Lumipad naman ang kamay niya sa strap ng bag ko. Lumikha ng ingay ang pagbagsak
niyon sa aking paanan.
"We can't do this, Dean..." bulong ko, puno ng pagtanggi. Halos natataranta.
Like how everyone knows him, he doesn't take too kindly to taking orders. Ang
bulong ng halik niya sa pisngi ko ay kiniliti ako. The flow of electric current
followed suit, and it paralyzed me.
"Shh...wala tayong ginagawang masama," malambing niyang palubang loob.
Unti-unting namamaalam ang warning bells sa isip ko na parang naniniwala sa sinabi
ni Dean kaya pinabayaan na ang rasyonal kong kaisipan. As they fade, bumaba na rin
ang kamay ko sa kanyang tiyan.
I grasped on his sando, and in doing so, I felt his tense abdominals. Ramdam ko ang
bilis ng pagtaas baba roon, coinciding to the rhythm of his breath that's fanning
my skin.
Kumukurap ako, umiinit ang mga mata. Hindi man niya hinilig nang labis ang katawan
niya, ramdam ko pa rin ang bigat nito dahil sa tulak ng hangin at ng aking kaba.
In the darkness, he sought for my lips. Just feeling his warm mint breath. I knew
where to plant mine and I did. Napatawa siya sa ginawa ko.
Sa ngisi niya ay nahalikan ko ang kanyang ngipin. Tahimik kaming nagtatawanan.
Ganito ba talaga dapat? This is not my first kiss but sneaking in the dark for
stolen kisses is new to me. And I like it. It's like I discovered a new synonym to
fun and being free.

Tumalbog ang puso ko sa biglang pagbukas ng pinto. Bumuntot sa taong pumasok ang
lamig. Lumakas ang buhos nag ulan sa aking pandinig.
"Nakita mo ba si Dean?" si Erika!
Namilog ang mga mata ko at pilit tinulak si Dean ngunit pader yata ang tinutulak
ko. Kinakagat niya ang aking ibabang labi. He just won't let go!
"It's Erika..." bulong ko.
Sumiksik ako sa dulo at sumunod si Dean. Tinatakpan kami ng nakabukas na pinto.
"Shh...You better shut your pretty mouth or your friend might catch us."
Hindi ako huminga nang kinagat niya nang kaunti ang ibabang labi ko. Warm liquid
started spreading in my stomach. His hands that are squeezing my waist made me
cement my plan on not breathing.
"Naiwan ni Ruth iyong notebook niya sa Values," ani Erika. "Baka kung saan na naman
siya dinala ni Dean. Hindi ko makontak iyong dalawa. Saang bukid ba sila nagpunta?"
Tinulak ko na ang mukha ni Dean dahil hindi ako makapag-concentrate. I wanna know
kung sino ang kausap ni Erika. Hula ko ay kapatid ko.
"Hindi ko rin mahanap si Sue. Bigay ko na lang 'to sa 'yo kung hindi ko pa makontak
ang sister in law mo." Saglit siyang tumawa. "Tatlong beses na akong tumatawag. Sa
text hindi sumasagot."
Si Kiefer ba kausap niya? My shock is absolute! Since when did they exchange
numbers?
Tumitig si Dean sa akin. Sa manipis na liwanag na sumisilip sa pinto, kita ko ang
neutral lang na ekspresyon. He seems to be listening to my thoughts instead of
Erika's talk with his brother.
Pumitik ang pulso ko sa pagtunog ng aking cellphone. I could imagine my friend's
confusion.
Tulala pa ako sa gulat, kinuha ni Dean ang phone ko sa bulsa na hindi kumakalas sa
lubid ng titigan.May pinindot siya saka ito tinapat sa aking tenga.
I only stood there without knowing what to do. Hindi ko nagawang isigaw ang pag-
angal ko. What the hell is he doing?
"Hello, Ruth? Saan ka?" tanong ni Erika sa kabilang linya.
I don't have to strain my ears since nasa tapat lang naman yata siya nag ex-locker
ko. Nasa likod lang kaya kami ng pinto.
Bumukas ang bibig ko upang sumagot nang kinulong ng mga salita ng labi ni Dean. I
whimpered as he began kissing me. Damn Ortigoza!
"Ruth? Saan na ba 'tong babaeng 'to..."
Dean's gasp as he kissed me is so audible. Kinurot ko siya sa tagiliran. Lihim
siyang humagikhik at kinagat ang ibabang labi ko. I whimpered when he did it again,
and I'd be stupid to assume na hindi iyon naririnig sa kabilang linya!
Hawak pa rin niya ang phone sa isang kamay habang ang isa'y nangungunyapit sa
baywang ko. Every part of him is so busy with me.
"Ruth, I swear to dear God I don't like what I am thinking right now! I could hear
chupa chups sounds, Ruth! Just make sure you're kissing a teddy bear and not an
actual human mouth!"
Dean moaned against my lips. The fucker!
Tinutulak ko na siya at tinatapik upang tumigil pero nakasemento na talaga ang
balak niyang ipagpatuloy ito hanggang sa mahuli kami! Hindi ko maunahan ang karera
ng puso ko!
Sinubukan kong magsalita, imbes na mga letra, ang namutawi sa lalamunan ko ay hindi
ko inasahan. Humigpit ang kamay ni Dean kasabay ng pagdiin niya ng halik. I felt
his desperation. Mariin akong napapikit.
"Holy mother..." At namatay ang tawag.
Pinakiramdaman ko ang paglabas ni Erika. Naririnig ko ang pakikipagkompetensiya ng
boses niya sa buhos ng ulan, tinatanong ang kinaroroonan ko.I don't think kaya kong
magpakita ngayon.
Pinasara ko kay Dean ang pinto. Pagkatapos ay tinukod niya ang mga kamay sa pader,
kinukulong ako. I saw his smirk.
"What d' you think?" he asked, his thick left brow rose.
Pinanliitan ko siya ng mata. "Ba't mo ginawa iyon?"
Nahagilap kopa ang pamimilog ng mga mata niya. Kita ko rin ang kanyang pagngisi.
"What? it's fun!"
Pinaramdam ng hininga niya ang lapit ng kanyang mukha. Until I felt his lips again
on mine as he whispered, "Come on, sugar."
Day 278. March 13, 2009.
In the corners, behind the door, in the dark. lips intertwined. Joined hands. I was
seventeen, then. The day he taught me how to live freely.
Kahit papalapit ang graduation ay patuloy sa pagpa-practice sina Dean. Sa gitna ng
ingay ng drums na iniensayo ni Sky na beat ng kanta, nagbabasa ako ng mga comments
sa fan page nila. His brother is beside her with his guitar, dictating to her the
right beat.
Si Cash ang taga update ng page minsan at saka iyong isang fan na responsable sa
pagpo-promote sa kanila, which unexpectedly ay si Supremo pala.
"Ano pala iyong tungkol sa registration?" tanong ko nang may makitang naka-tag sa
kanilang poster para sa isang event.
Tahimik si Dean sa tabi ko na nakatutok sa phone niya. Seryoso habang binabasa
iyong lyrics na kakantahin nila sa gig. The lyrics are not familiar to me. Siguro
bagong kanta.
I've watched him being so driven to his passion on playing music. For the first
time it's fine with me not to be the priority and to hand that place to the subject
of someone else's passion. It's fine for me to be just second best as long as I get
to see him do what he loves to do and what he is born to do.
From merely this notion alone, I get to realize that his dream has become mine,
too.
How attractive it is for a girl to see a guy turn into a man through his fight for
what he wants. For standing firm, for not giving this dream up when everybody has
it so easy.
Ilang beses ko nang nasaksihan ang iba na madaling sumusuko sa mga pangarap nila.
Isang pagsubok lang ay bibigay na. Most young people are impatient. While some are
being competitive. They have full loaded bar of possibility of success in reaching
their dreams.
I mean if you really want it so bad, bakit gagawin mong dahilan ang mga harang sa
pangarap mo? If you want it so bad, bakit susukuan mo agad? Should you be more
determined to have a hold of it?Should you be more aggressive? Mas hinahanap nila
ang rason ng pagsuko kesa ang hanapin ang rason kung bakit kailangan nilang
magpatuloy at maabot ito.
I wonder about Dean's reasons. I'm sure there is at the rear of that passion, and
it's not because of fame. Kasi kung iyon man ang habol nila, sana ay pinirmahan
nalang nila ang kontrata noong una pa lang na may nag-alok.
"Ano ulit iyon?" bahagyang lingon niya habang naghuling silip pa sa phone.
Tuluyan na niya akong hinarap. Pinulupot niya ang braso sa baywang ko. Dumungaw
siya sa netbook kung saan narito rin ang mga nire-record nilang original songs.
"Iyong registration na binanggit ni Cash dati, is it for this?"
Minando ko ang daliri upang matutok ang cursosr sa poster.
"It's the battle of the bands. We had trouble during the registration since mga
underage pa sila. Ako lang iyong pwedeng sumali," aniya.
"Then how did you get in?"
Pinadaan niya ang daliri sa ilong saka suminghot. His nose crinkled a lil'bit.
"We asked help from the bars kung saan kami tumutugtog. They distribute petition
papers pleading for our band to join the event. May mga pumirma rin dito sa
school."
Bago ko pa maitanong kung kailan ito nangyari ay bigla na lang niya akong inupo sa
kandungan niya.
Napamulagat akong napatingin sa mga kabanda niya at sa ilan pang narito sa multi-
purpose building. Some chose to ignore us. Ngunit si Cash ay hindi. Kita ko pang
nang-aasar ang ngisi niya sa amin habang may kausap.
"Dean, ano ba..." Sinubukan kong kumalas ngunit hinigpitan niya ang hawak sa
baywang ko. Mas nilapit pa niya ako.
"What?" Nag-angat siya ng kilay, na para bang bawal siyang sermonan.
Tagilid akong nakaupo sa kanya. Tumukod ako sa kanyang balikat at mas pinuwersa pa
ang sarili na lumayo. Umiinit na ang mukha ko habang tumatagal ako sa ganitong
posisiyon.
Dean's smirk grew as he witnessed me struggling to get away from him. Pinapalo-palo
ko na siya. His smirk has reached into adulthood sa panay na paglaki nito!
I saw how his arms strained as he held all the strength to keep me at my sitting
position in his lap. Did he secretly do some push-ups to have developed those
attractive arms? May appointment ba siya sa gym nang hindi ko nalalaman?
"Get a room, guys!" tudyo ni Cash.
Tahimik na tumatawa si Dean habang tinitigan ako. Nakaangat na naman ang kilay
niya.
"That can be arranged, right?" he said quietly and with his natural rasp.
Umikot ang sikmura ko nang bumuga ang hiyawan na mga nakarinig. Tinago ko ang
umiinit kong mukha sa kanyang leeg. Dean's shoulders shook tanda ng aliw niya.
Binaon niya ang kamay sa buhok ko at doon marahang minamasahe ang aking ulo.
"Uwi na po ako. Salamat po..."
Sa pumagitnang boses ay inangat ko ang aking ulo mula sa balikat ni Dean. Dumirekta
ang paningin ko sa pinto.
Still sitting at his lap, I am openly looking at Jillian on the doorway.
"O sige, bukas ulit. Practice the lyrics na lang din since may sablay kanina," si
Wilmer sa malamig niyang boses.
Pinapanood ko ang matagal na pagsuri ni Jillian kung saan ako nakaupo. At sa kamay
kong nasa balikat ni Dean, sa mga braso ni Dean sa baywang ko.
Nang umakyat ang tingin niya sa akin ay bigla siyang ngumiti.
I smiled back, ngunit tipid. I'm still not sure how to act around her. I know she's
already been aware of our connection. Hindi miminsan ko siyang nahuhuling
tinitignan ako sa tuwing kumakain kami ni Dean sa canteen, o sa kahit saan kami
nagkakatagpo.
Everytime she's not in her uniform, with the way she dresses, I always get an
impression na parang pupunta siyang simbahan. How ironic, we're in a Catholic
school.
I have a feeling na gusto niya akong kausapin tungkol sa nag-uugnay sa amin. I
wonder about her second thoughts of doing so. Maybe she has heard stories about me
which is not a secret. And of course, I'm with Sue.
Inasahan niya ba talagang gagawin ko ang ginawa ni Sue sa kanya? I just hope she
doesn't think the worst of me. I'm not that bad.
Tumango si Jillian kay Wilmer at nagpaalam na.
"May susundo sa 'yo?" Hindi ko napigilang ihabol.
Humigpit ang mga braso ni Dean sa baywang ko.
Huminto si Jillian at hinarap muli kami. Magarang sumabay sa kanyang pag-ikot ang
mahaba at itim niyang buhok.
Umawang ang bibig niya. Tumingin siya kay Dean, siguro distracted sa panay na
paghahalik nito sa balikat ko,bago niya ako tinignan.
"Wala po, e." Sinabayan niya iyon ng iling.
I turned to Dean. Huminto siya sa paghahalik at tiningala ako.
"Ano? Ihahatid ko na naman?"" rinig ko ang mantsa ng reklamo sa likod ng boses
niya.
"Sasama naman ako."
"Hanggang eskinita?" Irap niya.
Ngumisi ako. "Hanggang Lahug."
Parang inilawan ang mukha niya. "Talaga?"
Tumango ako sabay ngiti. "Pero magta-taxi ako pauwi."
Bumagsak ang ngiti niya. He looks like a beagle dog that doesn't have an appetite
to play.
Muli niya akong inirapan at halos ibagsak ako sa sahig sa pabiro niyang pagtulak sa
akin paalis sa kandungan niya. Hinila rin naman ako pabalik. Tumawa ako.
"Oo na, ihahatid ko na." napipilitan niyang sabi. "This is the last time I'm going
to babysit, okay?"
Gusto kong magdiwang sa sinaad niya. I don't know if it's because he's going to
drive her home, o dahil ba sa sinunod niya ang gusto ko. He deserves something
great!
Nilibot ko ang paningin sa mga kasama namin dito sa loob na abala na sa pagliligpit
ng mga gamit. The beat of my pulses grew frenzied in anticipation.
Paglingon ko kay Dean ay kinuwadro ko ang mukha niya at mabilis siyang dinampian ng
halik sa labi. Humigpit ang kamay niya sa baywang ko at bahagya akong nailapit sa
kanya malamang dahil sa gulat.
Kita ko ang pagkatunaw ng marahas niyang simangot. Sa namumungay niyang mga mata,
may abilidad itong gibain lahat ng depensa ko. In fact, I felt my insides implode
and the debris turned to ashes warming my chest.
"Ihahatid ko na nga siya," banayad niyang sabi, hindi na napipilitan.
Napahalakhak na talaga ako. It's like I held world domination! I quite expected for
him to give in right away. When he smiled, he knew that I already have an
understanding of my effect on him.
I'm treading on this kind of constancy and I never had qualms about falling. Or
maybe, I fell somehow. Sa ibang paraan ako nahulog at sa magandang paraan.
Nasabi ko nang sasalubungin ko ang pagbabago. Hindi pa man ito dumating, alam kong
mangyayari ito. May aalis, may mang-iiwan, may mag-iisa, magkakaroon ng bagong
kasama...magpapaalam...
"Congratulations! Picture!"
Inakbayan ako ni Erika at mabilis ngumiti nang itinapat ang camera niya sa aming
dalawa. We're wearing our white togas and caps. Kakatapos lang ng program at
maingay ang paligid na puno ng batian at tawanan.
"Yes! College na tayo!" Tinulak niya ako sa baywang. Kinawag niya ang mga kilay.
"Balita ko maraming guwapong nursing students sa UC."
"Ano ka! Sa Cebu Doc, noh! De-kotse pa!" sabat nag bakla naming schoolmate.
We became friends simula noong sabay kaming nag-take ng entrance exam sa
university. We both passed. At siguro sabay na rin kaming mage-enroll.
"O, bakit hindi ka roon nag-take ng exam?"
Patuloy sila sa usapang college habang sinisikisk ko ang paningin sa maraming tao.
The place is filled with white. I don't know who to search first. Dean or my father
and Sue.
Una kong nakita si daddy na malugod ang pakikipag-usap sa isang kakilala na halos
ka-edad lang din niya. Nagpaalam ako kina Erika at Leroy at tumungo roon.
"You're very welcome to visit the firm, Vernon," ani dad nang makalapit ako. "Maybe
by next week, we'd be having a lighter caseload."
Nakita ako ni daddy at inakbayan. Pinakilala niya ako bilang anak niya at
nagngitian kami ng respetadong ginoo. Staring longer at him, naging pamilyar siya
sa akin dahil may kamukha itong hinahangaan din sa school.
May biglang humawak sa kamay ko. Akala ko ay si Sue until I felt case-hardened
palms. Let's add the manly perfume seeking comfort in my olfactory system.
Una siyang ngumiti sa akin. Wala na ang cap niya dahil sabay namin itong hinagis
kanina.
"They're here to meet you."
Nagbabanta na ang pawis sa akin habang lumingon sa likod. There I saw two reverent
couple at my dad's age. With their formal expensive looking suits, pakiramdam ko
kailangan kong mag-bow sa kanila bilang tanda ng mas malalim na respeto.
Napakalas ako kay daddy nang tuluyang hinarap ang mag-asawa. Mrs. Ortigoza's
neatness and calm reminds me of Tita B's wisdom. Nang bumaling sa asawa niya, I
could see an older and wiser Kiefer. He got his father's brooding features.
Dean is adopted so obviously, wala siyang kamukha sa mag-asawa.
"Mom, dad...si Ruthzielle po..."
Nagningning ang mga mata ni Mrs. Ortigoza na bumaling sa akin. She has those eyes
where you want to seek comfort at the midst of a storm.
"And Ruthzielle is...?"
Even Mr. Ortigoza's voice is as low and dark as his youngest son. Speaking of,
bigla na lang itong tumabi sa ama niya sa simpleng gray shirt at faded jeans. May
nakaukit nang nanunuyang ngiti rito para sa kapatid. He stood there, arms crossed,
secretly encouraging his father to mock Dean some more.
"G-girlfriend..." Nauutal ang katabi ko.
"Kaninong girlfriend si Ruthzielle, Dean?" muling tanong ng ama niya.
Naningkit ang mga mata niyang nakadirekta rito.
Ngumingisi si Kiefer sa gilid, nanginig ang malalapad na mga balikat.
Nilingon ko si Dean at natunghayan ang pamumula ng buong mukha nito na bumaba
hanggang leeg. Tinakpan ko ang mahinang tawa. I already heard Kiefer's giggle.
"Ko. Girlfriend ko, " giit ni Dean, nakayuko at panay laro ng kamay sa kanyang
buhok. Ganoon siya habang kinakabahan o nahihiya.
"Finally, wala ka na ring ipabubugbog. Na sa 'yo na, e."
Both parents turned to Kiefer, kapwa nagtataka.
"What are you talking about, Kai?" untag ng ama nila.
"It's nothing, dad. He's just trolling you," agap ni Dean. Humalakhak si Kiefer.
Nabitawan na rin si daddy sa pauna niyang kausap. This time I was the one
introducing him to Dean's parents. Nagkamayan ang mga ito at kaunting batian.
Pansin ko ang panay na sulyap ng mommy ni Dean sa akin. It's not a look of
familiarity since ngayon lang kami nagkita. But rather, it's dripping with
gratitude and warmth. Hindi maintindihan, hinaplos nito ang puso ko.
Kung wala lang kaming mga kasama ngayon ay marahil lalapitan niya ako upang
kausapin ng pribado.
"Tita..."
Nagulat ako sa biglang pagtambad ni Jillian. I mean I know she's in the school
dahil kumanta ang choir sa mass kanina bago ang graduation rites. But her being
acquainted to Dean's parents...
"O, ija. Are you with your mom and dad?" tanong ng mommy ni Dean na hinaplos pa ang
ulo nito.
"Hindi po e. Ako lang mag-isa,"aniya bago lumipat sa dad ni Dean upang magmano.
Nilingon ko si Dean. Bumaling din siya sa akin at pinakitaan ako ng inosentang
tingin.
"What?"
"Kilala niya parents mo?" tanong ko.
Tumingin siya sa kanila na nagkaroon ng kaunting kwentuhan. Dad's within the
conversation, too.
Ngumuso si Dean at nagkibit. "Ewan. Siguro. Ngayon ko lang nakita na nagbatian
sila."
Bumalik ako sa pagmasid sa kanila. Tinignan ko si daddy na mukhang wala namang
nahalata. Binubundol pa rin ako ng kaba ko. I just hope he couldn't catch any
semblance of her.
Wala sa sarili kong hinanap si Sue. She must be here somewhere but I couldn't find
her. Well, mabuti na lang din at baka kung ano pang sabihin niyon. We're still not
okay.
Jillian turned to us at nakita ko agad ang paglusaw ng kanyang ngiti. Napalitan
iyon ng kabado at hiya. Right, she's still a kid.
"Congrats sa inyo," mahinhin niyang bati.
Ngumiti ako. "Thanks."
Tinanguan lang siya ni Dean habang akbay-akbay ako.
Umaligid pa ang paningin ni Jillian sa akin, tila may gustong sabihin. Nilingon
niya si Dean, ang matitibay na braso nitong inaangkin ang balikat ko, bago muli
akong binalingan.
What? She wants us to talk in private? Is it about her mother? If so, then
nevermind. Ayos na sa akin ang pagbati niya.
Isang tipid na yuko bago niya kami tinalikuran. I watched her join her co-choir
members. Nakahinga ako nang maluwang.
She will always be a reminder of my first heartbreak within family. Siguro kaya
ganito na lang bumibigat ang loob ko kahit hindi ko gusto sa tuwing nakikita ko
siya. First cut is the deepest.
"Do you know her, Ruth?"
Nilingon ko si dad.
"Po? Sino po?"
Tinango niya ang tinahak ni Jill kanina. "That girl."
Oh...kay. Why is he asking me? Nakita niya ba ang pagkakahawig? I'm crossing my
fingers.
Ngumit ako at umiling. "Classmate lang ni Sue."
Hinayaan kong hanggang doon lang ang paniniwalaan niya.
The simple celebration was peachy. Si tita Felicity, as what Mrs. Ortigoza would
like me to call her, mismo ang nagmungkahing magkasama kaming kumain. The elders
were talking about our life after highschool.
"Ruth decides to study in UC,"ani dad. "Kapag may plano na ang bata ay hindi ko na
iyon pinanghihimasukan. As long as it would do them good. I trust their choices..."
He looked at me with humored warning. "Well, hopefully."
Tipid akong ngumiti saka sinulyapan ang mga magulang ni Dean. Nacu-curious talaga
ako sa pinupukol na tingin sa akin ni tita Felicity. Does she want to discuss
something with me?
"I have to agree," Dean's father, ex-general Sebastian Ortigoza. "Forcing them
might lead to their rebellion. Every parents' night mare. Basta't nakakabuti lang
sa kanila ang mga desisiyon nila, wala akong problema roon. Otherwise..."
He then narrowed his eyes on Dean in silent observation. Ang pumaraan doong sermon
ay nagpangyari ng katanungan tungkol sa desisiyon ni Dean na magpatuloy sa
kolehiyo.
"May naisip ka ng school kung saan ka magka-college?" tahimik kong tanong. Dad
started mentioning about me taking nursing.
Walang sinabi ang mga magulang ni Dean tungkol sa kanya. They're all lauds and
encouragements regarding my chosen career. At base sa mukha ni Dean at sa hindi
niya pagtango, that gave away the answer.
Tumigas ang mukha niya at bumagal ang pagnguya. Binaba niya ang kanyang kubyertos.
Seeing his clenched jaw made me regret my question.
"Ruth, let's not talk about it," he spoke softly, "and besides, school is not my
strongest suit."
Sitting across from me, I could feel Kiefer watching us. Katabi niya si Sue na
tahimik nagte-text habang kumakain.
"So it's going to be the band after all," sabi ko at nagbalik sa pagkain. " Gustong
mag-aral nina Wilmer, Dean. You can't just pull them away from what they want to do
to make yours come true. Hindi mo mabasta-basta ang college. Just imagine, mahirap
ipagsabay ang pag-aaral sa kolehiyo at pagbabanda."
Unti-unting tumahimik ang mga nakatatanda na marahil narinig ang mahina kong
panenermon.
As much as how I want Dean to do what he's so driven to do, I want him to gain
education. Mariin ang paniniwala kong iyon pa rin ang mas importante kesa sa
ambisyon.
But then, education will always hover around waiting to be learned. While
opportunities at times take too long to knock again. Kaya siguro ito ang pina-
prioridad ni Dean. Ang minsanang oportunidad. I can't judge him for this.
"Do you want me to quit? Mag-aaral ako." His cold tone made me turn to him.
Inatake ako ng taranta. I didn't suggest for him to quit the band! Pwede namang
magpahinga muna sila, o di kaya'y hindi labisan ang pagkalunod sa sarili sa musika.
Besides, it's just a hobby. Unless they'd make their hobby as a profession. Or
they'd make a job out of their passion.
Hindi naman kasi habang buhay mong magagawa ang gusto mo. Life is a fickle bitch.
Passions change. Somewhere along the way, someday, magsasawa ka rin at magkakaroon
ng panibagong hilig. Especially when we're this young, our minds are fickle.
Not wanting to shiver on Dean's cold treatment, hinawakan ko ang braso niya kaya
natigil sa ere ang pagsubo niya ng meat sa kanyang fork.
Nababasa ko sa mukha niyang sinusubukan niya akong patawarin sa ginawa ko kahit
hindi pa siya handa. He only stared at me. At least, he didn't ignore me.
Umiling ako. Hindi ko alam ang ibig sabihin ng pag-iling ko. I don't want us to
fight.
He finally smiled. And with that, I'm okay. All worries turned to dust.
Pinagpaalam ako ni Dean kay daddy na isasama ako sa gig nila mamayang gabi.
Napapayag niya ito nang sinabing ihahatid ako bago mag-alas dose. Because after
all, I'm still a minor.
It also serves as an after party celebration dahil pupunta rin doon ang mga
highchool batchmates namin. Surprisingly, Kiefer would be there, too.
Sue is grounded, though. Sinumbong ko kasing may boyfriend na siya. She hated me
for it. At hindi ko pa rin na-meet si Kean, whoever that is.
Suot pa ang mga damit nila kanina sa graduation, ang mga batchmates naming nakikita
kong nauna na sa bar.
Ang mga hindi ko nakakausap noon ay bigla na lang bumati sa akin. Nasa iisang table
kami. We had small talks, laughters, pinag-uusapan ang mga plano sa college. At sa
unang pagkakataon ay nakatikim na rin ako ng beer!
"We're in this together
Yeah, we'll make it somehow
Nothing's gonna stop us now
Growing up won't bring us down!"
Habang kumakanta si Dean ay kita ko ang pagrerebolusiyon ng mukha nang makita akong
sinisimim ang bote ng beer na inabot sa akin.
Oh focus on the singing, Dean. Drinking beer won't bring me down!
"Ang galing talaga nila noh? I heard may offer na naman sa kanila. Pumayag na ba si
Dean sa dating naga-offer sa kanila? 'Cause you know, he's always been the band's
brain."
Nilingon ko si Leroy. Palagi siyang updated sa banda na kulang na lang gawan niya
ito ng reality show.
"Walang nabanggit sa akin si Dean tungkol sa offer. Iyong about sa radio plays lang
nila."
Tumango siya habang sinalinan ng juice ang baso galing sa pitcher.
"That's one. Actually, last month ko lang din narinig iyong about sa offer ever
since their song started exploding the airwaves. Have you seen the increase number
of their followers sa fan page?"
Namilog ang mga mata niya sa enthusiasm. Nahawa ako't maigi ring napatango. I
always check the fan page. And I'm following them.
"Locals pa lang sila niyan, ha? Sooner or later, they're going to invade Manila.
Then nationwide! Dadami na ang mahuhumaling sa boyfriend mo. Dito pa nga lang
pinagkakaguluhan na siya. Tignan mo nga naman iyan, o."
Ninguso niya ang stage na agad ko ring sinundan ng tingin. Abala na ang banda sa
pag-entertain sa ga-batalyon nilang tagahanga.
I only saw Dean's wet and messy sand brown head, natatabunan na kasi siya ng grupo
ng mga nagpapa-picture sa kanya. Mostly girls. Humila ako ng kagustuhang sumugod
doon ngunit may ibang humila sa atensiyon ko.
"Anong Manila?"
Galing sa pagtili para kay Dean ay nilingon ako ni Leroy. "Ano iyon?"
"Ano bang tungkol sa offer? At iyong Manila na tinutukoy mo?"
Inusog niya ang upuan nang may dumaang sa likod. Mas dinig ang boses niya sa
distansiya namin ngayon.
"Hindi ba binanggit ng nobyo mo sa'yo? Well, siguro kasi baka hindi ka papayag."
"Ano nga iyon?" Naiinip na ako! Halos hampasin ko na iyong mesa.
Hinarap niya sa akin ang palad niya habang malalim na umiinom sa kanyang juice.
Every ticking seconds only added my impatience. Dumighay siya at binaba ang kamay.
"Iyon nga, the agent was from Manila nga raw. Doon din ang office nila. They
offered the band as one of the talents in their company. Ilang buwan silang
hinintay dahil gustong-gusto talaga sila ng kompanya. And I guess the long wait is
over."
Nabanggit nga sa akin ni Dean iyon, pero hindi ang pagpayag niya sa kontrata. Kaya
ba siya hindi magka-college dahil pumirma na nga siya? In his legal age, I think he
can sign contracts without a guardian's consent.
Ang babaeng katabi ko ay naki-tsismis na rin, pinaulit kay Leroy ang binalita nito
sa akin.
Dean never told me about this. Naisip niya ba talagang pipigilan ko siya rito just
because of my absolute insistence for him to proceed in college?
Muli akong bumaling sa stage kung saan tumutugtog ulit sila. Eyes closed once again
for a slow upbeat song, but his emotions are opened for vulnerability.
With his white button downs being worn lazily, made him look like a runaway
royalty. Bukas lahat ng butones nito na pinapakita ang hapit niyang sando sa loob
at spear pendant na kwintas. Hindi nakatupi ang kanyang manggas, and his black
slacks that almost resemble a skinny jeans highlighted his long legs.
Hindi makukumpleto ang imaheng iyon na hindi hinahawakan ang microphone na nasa
stand sa harap niya.
Hindi pa man ako sigurado, ngunit ang isipin ang mga posibilidad galing sa balitang
nalaman ay nagbuhos sa akin ng kakulangan. As though I am being face to face with
the void, giving me a glimpse of distance, running time and spaces.
Naglalakad na siya palapit sa akin. I'm drinking in his smile that dances to the
tune of adoration. Ang imahe niyang sinisinigan ng mahinang ilaw sa bar, he's like
a walking dream, and is about to be a reality to everybody if ever him signing the
contract is confirmed true.
He's not going to be my secret anymore. I want to keep him this way but it would
seem selfish. I've had enough being self-centered.
Pero para ngayon, magiging makasarili ako. Ngayon lang. Bago magbago ang lahat.
Tumayo siya sa likod ko at agad pinulupot ang mga braso sa aking leeg. Ramdam ko
rito ang pawis sa balat niya. His manly scent instantly assaulted my senses. His
warm beer-scented breath caressed my ears.
Narinig ko ang pagngisi niya sa paghawak ko sa kanyang braso upang ipirmi ito.
"I wanna get you alone..." he whispered.
The rasp in his voice tickled my spine to shiver. Nanindig ang balahibo ko.
Pumikit ako at humilig sa paghalik niya sa aking sentido. Tumango ako.
[ 28 TWENTYFIVE ]
-------------------------------

My mind's as blank as the nine o'clock evening sky. Moonless, the stars are all
kinds of blurry and so as my thoughts. All I am are visions and feelings. Tahimik
naming tinutungo ni Dean ang Tacoma habang binabalot ako ng lamig ng gabi.
With my criss-cross beige dress, madaling nalusob ng klima ang balat ko. Umakbay si
Dean marahil napansin ang aking panlalamig.
Kinabig niya ang ulo ko sa dibdib niya. Mas dumikit ako. He's literally hot all
over. Gawa na rin siguro ng pag-konsumo na naman niya ng alak. And by merely
smelling the beer from his breath, already splashes a pool of warmth to my whole
minor being.
"We're not gonna do it, don't worry."
Nilingon ko siya sa sinabi niya, nagtataka. Mukha ko ang nagtatanong sa ngalan ng
aking bibig.
Dinungaw niya ako, naglumagi ang multo ng ngiti sa kanyang labi.
"We're not gonna do it, Ruth."
"Do what?"
Ngumuso siya, hindi makatingin sa akin. "Alam mo na iyon."
Kumalas siya at nauna sa sasakyan habang pinipindot ang lock nito. Tumunog iyon.
Naiwan akong pirmi sa kinatatayuan, iniikutan ng sumasayaw na ideya sa ibig niyang
sabihin.
Despite the warmth it brought to my cheeks, I still find humor in him thinking that
I was pressing thoughts about it. Nagkalaman ang utak ko dahil sa kanya.
Halos matawa ako. "Sino ba nagsabing gagawin natin iyon? I'm not even thinking
about it, Dean."
Hinarap niya ako bago umikot sa sasakyan. A slight surprise and humored
embarrassment shadowed his handsome face.
"But you look terrified. I just thought..." he trailed off. His lips twitched.
"We're not doing it okay? But if you're ready, then...Well, I'm always ready for
you. Sabihin mo lang kung handa ka na."
Tinapik niya ang kanyang bulsa. Parang puputok ang pisngi niya sa laki ng ngisi.
Pinandilatan ko siya. I may not be entirely sure but half of me knows what's inside
his pocket!
Sa mahinhing liwanag ng gabi ay naitago ko ang pamumula ko. Sumaludo ang balahibo
ko sa braso at batok sa kapilyuhan niya.
Tawang-tawa si Dean na unang pumasok sa sasakyan. Parang ayaw ko nang sumama.
Parang ayoko siyang lapitan. What he said just brought ideas to my mind that I
don't want to entertain. Well...not for now.
"You're an attractive guy at eighteen. Hindi na ako magtataka," sabi ko nang
makapasok sa sasakyan.
Inunahan niya ako sa pagkakabit ng aking seatbelt.
Marahan niyang pinisil ang pisngi ko bago hinila ang sarili sa pwesto niya. Lalo
siyang humalakhak habang sinaksak ang susi sa ignition at bumuhay ang makina.
And like what he always does, pinapasidahan niya muna ang buhok sa rearview mirror
bago patunugin ang stereo at manduhin ang steering wheel. Nag-backing na siya.
"Believe it or not, Ruth, but I'm a proud virgin."
Kahit natatawa ako ay nanalaytay pa rin ang aking kaba. Nasa daan ang kanyang
atensiyon. Lights from the street and cars touched his face on and off as we're
driving by.
"Pero mas magiging proud ako kung ikaw ang unang makakakuha nun."
"Kuha ng alin?" pagtataka ko.
Ngumisi siya at bahagya akong sinulyapan. It's like he's expecting me to know!
Aliw siyang napailing. Tahimik na humahagikhik nang magbalik tingin sa daan. Inalis
niya ang isang kamay sa manibela upang ihaplos sa kanyang panga at tinakpan na niya
ang bibig.
"Ng virginity ko," sa wakas na sabi niya.
Pinagtatalunan ko kung idadaan ko ba sa tawa ang ilang o magbato ng pagmumura sa
kanya. Why are we suddenly talking about this?
"Stop it, Dean."
Humalakhak siya. I so wanna hit him honestly. Kung hindi lang talaga siya
nagmamaneho.
Bumaling ako sa bintana at tinunghayan ang masigasig pang kalsada ng Banilad.
Nadaanan namin ang papasukan kong unibersidad sa kolehiyo.
Alam kong marami na ngayon ang nasasangkot sa bagay na iyon. Aware that Dean was
just being humorous, pero hindi ko mapigilang seryosohin ito.
Hasn't he really... done it? Sa mga naririnig ko noon ay aktibo siya sa mga babae.
Siguro nga sila na iyong naga-alay ng mga sarili sa kanya. At tinanggihan niya iyon
lahat? Wala sa mukha niya, huh. He has the face that wants to swallow all the fun
and every rich kid's indulgences.
I know a place that we can run to
and do those things we want to
They won't know who we are
Muli akong tumingin sa kanya. The stereo is in cd. Nasa dulo na ng bibig ko ang
pagngiti. The song speaks about something that coincides with Dean's plans.
"Bakit?" tanong niya, napansin ang paninitig ko.
I have no shame to admit that I love staring at him. Iyong para bang pakiramdam mo
gusto mo na lang mabuhay na iyon ang ginagawa. You're willing to be the revolving
planet around him as the sun. With no pay, what you have in return is the affection
of the person. I am a planet who is in need of his light.
Umiling ako. "Saan tayo pupunta?"
I know a place where we can hide out
And turn our hearts inside out
They won't know who we are
Let me take you there...
He didn't answer. I think he's cluing me in through the song, kaya nanahimik na
lang din ako. As what I am used to, he'd rather let me know through making it
happen than letting me know through words.
Kinuha niya ang kamay ko at dinala sa kanyang labi. Matagal niya itong hinalikan,
parang ninanamnam bawat segundo.
I can't help but spell out farewell in between those seconds. Tila labahang
pinipiga ang puso ko. Lalo na sa nakikitang pumaraan sa kanyang mga mata.
"Dean? May problema?"
He won't seek comfort in kissing my hand for nothing. I could feel it.
Kaunting angat ng labi ang tugon niya. It didn't even reach his eyes. It seems that
he has consumed all his humor a while ago and now he's an empty bottle being forced
to squeeze a drop.
"Masaya lang ako."
Nanatiling nagpalaboy-laboy sa kanya ang nanunuri kong mga mata.
"I know I should make today the reason for that. But should we all have a reason?
Hindi naman lahat kailangang itanong ng bakit. One should ask, 'Masaya ka ba?'
Hindi... 'Bakit ka masaya?' It's much more comforting, right?"
Pinigil ng pagtataka ko ang pagpapakita ng pagsang-ayon. What made him say these
things? What made him change his mood from an exaltic almost drunk bloke to this
sentimental guy? Kung hindi ko lang kilala si Dean, iisipin kong high siya.
"Where are you going with that, Dean?" I silently asked. Inaabangan na ako ng
takot.
Sinulyapan niya ako at mabilis ningitian. "Wala, nasabi ko lang."
Malamang may pinag-uugatan ang pag-iisip niya nang ganon. My noisy instinct told
me that it's not just a random thought.
Is he really going to leave? Imbes na sabihin sa akin ay nagpaparamdam muna siya.
You have underestimated my instinctual abilities, Dean.
I know a place we'll be together
And stay this young forever
They won't know who we are...
Papaakyat na daan ang binabaybay ngayon ng Tacoma. Mula rito, sa kaunting liwanag
sa patutunguhan namin, nagawang ipakita sa akin ng ilaw ang makasaysayang parola na
ilang beses ko nang naririnig na gustong puntahan ni Dean.
Lumiko pa ito ng isang beses habang papanhik sa malumanay na konkretong daan. Hindi
rin nagtagal ay umaalon na ang sasakyan sa mabatong parte ng daan.
Naantala ang huli naming plano na magpunta rito. There was a sudden activity in
school nang weekend na iyon kaya ngayon na ito naisakatuparan.
"Ito ba iyong Bagacay Point?" tanong ko habang umiibis ng sasakyan.
"Yep!"
Gumasgas sa katahimikan ang lagapak ng pinto sa pagsara ni Dean. Nilakbay ko ang
paningin sa taimtim na paligid.
A few people are here, maybe spending their nights on silent talks and with one
with their thoughts. Hindi magtatagal ay uuwi rin ang mga iyan. Tahimik kasi rito,
parang abandunado ngunit malinis at mukhang pribado.
Sa tabi lang ng parola ang may ilaw, kaya hindi gaanong maliwanag dito sa
pinagparadahan ng Tacoma. I am standing on an elevated land.
At mula sa manipis na liwanag, tanaw kong malawak pa ang lupain sa harap. Puros
itim na ang nakikita ko roon kaya mukhang delikadong tahakin.
Without even having to see it, I could feel the sea. I could hear the rough and
aggressive crash of the waves against the huge rocks. Slim line of city lights
traced the horizon. Kung hindi ako nagkakamali ay Mactan na iyong nasa tapat.
Pumapagitna ang madilim na karagatan.
"Sana naging mas maaga tayo. Maganda dito kapag maaraw."
Tumabi sa akin si Dean at nag-inat. Hinahaplos ng malamig na ihip ng hangin ang
kontento niyang mukha at sinasayaw ang kanyang buhok.
"Button up your polo. Hindi ka ba nilalamig?" halos penenermon ko sa kanya.
Hindi naman siya payat, pero hindi rin naman sobrang laki ng katawan niya. It's
enough to be considered as the makings of a man.
"Polo shits and suit craps..." bubulong-bulong niya habang hinuhubad ang polo.
Papagalitan ko pa lang sana siya nang umikot siya sa driver's seat at may kinuha
roon. Naghubad na rin siya ng sando saka sinuot ang kinuhang sweatshirt na may
bulsa sa harap.
I followed as he went at the back. Ang bahaging iyon ay nakaharap sa madilim na
dagat at citylights. Pinauna niya akong umakyat at inalalayan ako. Ang nakahigang
gitara ay agad kong napansin.
My stilleto made a slight thud as I stepped at the back of his pick-up car. Huminto
ako nang umuga iyon nang marahan.
Hinubad ko ang aking sapatos at tinulak sa gilid. I remained standing. Mas
natatanaw ko nang ganito ang kabuuan sa harap.
Ang ilang mga narito ay unti-unti nang umaalis. Maybe this is a private property
dahil mukhang walang nagpapalipas ng gabi rito. Knowing Dean's rule breaking
abilities, ay baka nga may balak siyang kalabanin ang curfew!
"Dean, remember I have to be back before twelve."
Nag-angat siya habang umaakyat sa pick up na walang kahirap-hirap. Hindi nga siya
humawak sa tailgate pero pinagpag niya ang mga kamay bago dumungaw sa kanyang relo.
"Wala pa namang twelve, a?" May sumilip na angal sa boses niya.
"Kaya nga."
Alangan namang aalis kami ng alas dose? I have to be at home nga before twelve.
Lumapit siya at hinila ako sa dulo. Una siyang umupo at dahil hawak ang kamay ko'y
nahila na rin ako. Binuka niya ang mga binti bilang imbitasyon ng pag-upo ko roon.
Naramdaman ni Dean ang halos pagtanggi ko. Bago pa ako makaatras ay binigla niya
ang paghila kaya halos bumagsak ang pang upo ko! He held my waist to guide a safe
landing of my butt on the pick-up bed.
Nasapak ko nga siya sa tuhod sa ginawa niya. Humalakhak lang siya at ang lapit pa
ng bibig sa tenga ko.
"Ang hilig mo talagang manakit..."
Humigpit ang aking sikmura sa pagpulupot ng braso niya sa aking baywang. His hands
met at my stomach and intertwined like long lost lovers reunited.
Kinuha ko ang gitara sa tabi namin upang i-distract ang sarili. Because Dean
started kissing my hair. Pinangunahan niya pa iyon ng singhap, tila hindi kuntento
sa hangin na hinihigop niya.
"Kailan pa ba kita sinaktan?" wala sa sarili kong tanong.
My fingers are carefully caressing the strings. Pakiramdam ko kahit sobrang rami ng
nalalaman ko, kapag hindi ko alam ang isang bagay tulad ng pagtugtog ng gitara ay
wala na akong halaga. I made aimless strummings.
At kapag wala kang nalalaman, makikipagsapalaran ka muna sa walang kaalaman.
Learning is an adventure, I realized. From there, you would get to encounter things
you never thought you should know about. Hanggang sa mahanap mo ang tamang tono.
Ang karapatdapat na paraan.
But being right is not the end of the journey. In finding the right one, maybe it's
only just the beginning.
"Everytime you snob at me in the hallways, at kung saan tayo nagkakasalubong sa
school."
Huminto ako at nilingon siya. Kalahating side ng mukha niya ang natatamaan ng
kaunting liwanag.
"I was always aware of the girls' obvious advances at me. That's supposed to lift
me up, alright? Yet I always feel like an ugly piece of shit everytime you ignore
me." Pahina nang pahina ang kanyang tinig.
Tumawa ako. Marahan niya akong kiniliti pero hindi ako tumigil.
"Pangit ako sa paningin ko dahil hindi man lang ako pinapansin ng babaeng gusto
ko..."
Binagsak niya ang baba sa aking balikat.
"Hindi lang pala gusto. Higit pa roon," bulong niya.
Tinikom ako ng matinding kalampag ng puso ko. What made me surprised was that I was
never surprised at all! Ngunit ang panginginig ko ay hindi na dahil sa lamig ng
hangin.
As the wind picked up, na mas lalo pang nagpanginig sa akin kung hindi lang sa
sweatshirt ni Dean, ay sumabay ang hampas ng alon sa 'di kalayuang dagat. Wala nang
mga tao. Ours is the night now.
Iniiwasan ni Dean ang matignan ako. Kahit pinapalitan na niya ang kamay ko sa
gitara ay hindi ako bumitaw.
His thin lips are pressed tight as if fighting for the words to spill. Ang marahang
salubong ng kilay niya ay parang dumagdag sa panenermon ng mga salitang gustong
kumawala.
"Here, just you and me and fear
I wonder if you are as scared as I am
I'm taking your hand
And pulling you near..."
Ngiti ko siyang nilingon. Kahit naiipit na ang kamay at braso ko sa gitara ay wala
akong pakialam. Dean is singing this to me alone!
Natutukso akong pakalmahin ang buhok niyang nililipad ng hangin. But I don't want
him to stop. I stared at his black earring, then at the angle of his jaw where
newly grown stubbles started to cast a shadow.
"Bliss, the gentle touch of your lips
An endless moment where time is slowing down
Now I can't feel the ground"
Pinikit ko ang mga mata ko at inalala ang unang beses na kinanta niya ito. He was
the one manning up the piano instead of Wilmer who stayed at his bass guitar and
back vocals. It was during one of their gigs pagkatapos ng final examinations
namin.
Mangha ako sa kung paano niya minamando ang piano nang 'di ito tinitignan. It was
either he closes his eyes, o bendesiyunan ng paningin niya ang mga tao. His eyes
always stops at me. Ngumingiti siya kapag nahanap ako saka pipikit ulit at
magpapalamon sa sa emosyon ng kanta.
"If you are wondering what we should do
Don't worry, baby
'cause we don't need a plan
Don't need to understand..."
Altogether with amazement, it was terrifying to have seen this kind of passion he
has that he's willing to risk the rudimentaries. Of what should we be doing as per
the high-ups's advices.
Hindi lang naman kasi ito isang simpleng hilig lang sa kanya. Music seems to flow
in his veins that spending less time with it mirrors losing a body part.
Sa pangalawang beses na pagbisita niya sa bahay ni lola ay hindi kami nakatakas sa
mapanuring tingin ni Tita B. Para sa amin ay wala kaming ginagawang masama.
Then I almost forgot that in the eyes of an adult, may nakaagapay nang babala.
Whereas teenagers just throws that caution to the wind.
"That boy is too much, Ruthzielle." Malumanay ang boses niyang may banta. Wala na
rin yata sa hinahalo niyang chocolate cake condiments ang takbo ng kanyang isip.
Kumunto lamang ang noo ko.
Tinango niya si Dean na nasa pinag-iwanan ko sa kanya sa garden. He was looking at
the entrance , tila inaabangan na ang paglabas ko e kakapasok ko pa nga lang.
"Hindi ko sinasabing hindi normal ang ginagawa niyo. Puppy love is mainstream at
your age. Pero..." bumuntong hininga siya.
Tumigil siya at bumagsak ang balikat na tinignan ako na parang kanina pa niya ako
pinapagalitan.
"The way you hold and look at each other...I hope you're acquainted with the line
you need to be careful to cross."
Hmm...as if Dean's mainstream. He hates that, siguro kaya ganito kami.
"We've never been there, tita," panguna ko bago pa niya sabihin. I know what she
meant.
Tinignan niya muli si Dean na mukhang hindi na mapakali sa upuan. His hands keep on
tapping his thighs and his foot is doing the same on the ground. Kung hindi lang
siya nakapag-cr kanina ay iisipin kong gusto niyang magbanyo ngayon.
Kalaunay pumalumbaba siya at bumuntong hininga. Lumingon siya ulit sa entrance. May
pangungulila sa mukha nito. Para bang hindi ko na siya babalikan at gusto niyang
magsagawa ng lamay.
"You can't keep your hands off to each other. Tatapatin na kita. That alarmed me ,
Ruth. As your mother's sister, I care for you and Sue."
Nagbaba ako ng tingin at nanahimik. It's no secret that she does. I grew up with
her being there guiding us. Kahit nasa kabilang panig man siya ng mundo ay
kinakamusta niya kami.
"You are too in love with each other." Napakislot ako sa hindi inasahang salita.
"Para kayong mga posporo na kapag pinaglapit ay naglilikha ng malaking apoy. But
remember, the fire dies as fast as how it grows. Don't let yourself go there."
Natatanaw ko na ang dulo ng usapang ito. I welcome advices, pero hanggang tenga ko
na lang sila. Doon na sila magiipon hanggang maging alikabok.
"Dapat balanse lang. If Dean is the flame, you should be the rain. Paano kayo
magugupo kung nagliliyab kayo pareho? Being too much creates a destruction along
the way. The most destructive are the ones that comes from the youth. Impulsive.
Eager. Reckless. That's a dangerous kind, Ruth. Young, for that matter. Just like
the both you..."
Her last words were like the summary of her standpoint.
Naghuling sulyap siya sa aking palapulsuhan bago bumalik sa kanyang ginagawa.
My mind trekked back in the bar.
"I just want to breathe in this feeling
And never let it out
You just gave me something to believe in
You are the one thing I can't live without..."
This part reminds me of him pulling me in a tattoo parlor. Lumabas kaming
nagtatawanan na tila sayang-saya pang natusukan ng karayom.
Hinaplos ko ang aking kaliwang palapulsuhan. What I have is a queen's crown and
beneath is letter D in german gothic font. Dean has a king's crown and the initial
of my name in the same font.
Don't blame me, it was all Dean's idea.
"You are the reason I keep breathing
And believing
Until I dream out loud
And I just want to give in to this feeling
You are the one thing I can't live without..."

Dean introduced me to the fire. I only intend to test the waters for a cautioned
touch on the flame but I got burned. And now, we're about to lose control.
This is the birth of our reckless behaviors.
Binalik ni Dean ang gitara sa gilid at bahagya akong inikot upang maharap siya.
Nasa baywang ko ang kamay niya habang ang isa'y humimlay sa pagitan ng aking panga
at balikat. His thumb caressed my cheek.
There, a bad boy's face that could slice your breath in just a glance. The shape
and look of his eyes promises you naughty things but assures you the good and the
damn pleasures.
Parang nagbabanta ng bagyo ang biglang paghangin nang malakas. Umakyat ang dulo ng
damit ko hanggang hita kaya inangkin na rin ito ng lamig. Nanginig muli ako.
Bigla na lang akong siniil ng halik ni Dean. Mariin na parang katapusan na ng mundo
kinabukasan. Napapikit ako at halos mapahiga. Kumabog ang puso ko at napakapit sa
kanyang braso.
Una kong inisip ay ang mga nakakakita sa amin ngunit nang bumukas ang bibig niya
para sa aking ibabang labi ay tuluyan ko nang nakalimutan ang pangangambang iyon.
The kiss didn't just conquer my sanity. He is starting to own me.
"Dean..." singhap ko nang bumaba ang labi niya sa aking leeg.
I bit my lips as I felt his lips opened then closed. Pinilit kong hindi lumikha ng
ingay sa pinaparamdam niya sa akin. Walang nagawa ang lamig sa pagliliyab ng
katawan ko.
Dear God, is this wrong? O magiging mali lang ba ito kapag hahayaan kong magpatuloy
kami rito?
Mas humigpit ang kapit ko sa kanya habang unti-unti niya akong binababa. Pinalis
niya ang gitara upang mas bigyan ako ng espasyo roon.
He placed himself on top of me. Tinukod niya ang kamay sa gilid ng ulo ko habang
ang isa'y nasa aking likod, nilalapit ako sa kanya. His hot breaths and kisses made
the cold wind look like slaves and so as my rationality.
"Oh my God..." pikit mata kong bulong.
Ang mga kamay kong nasa kanyang leeg ay umakyat sa kanyang buhok. I'm trying to
hold on to my still sane mind through slightly pulling Dean's hair. Hindi ko alam
kung sino ang mas mainit sa amin dahil para talaga akong lalagnatin. But instead of
feeling the fatigue, I felt something else.
Dumilat ako upang matitigan ang tanging saksi at iyon ay ang mga bituin. Is this
what Tita B has warned me about?
My misgivings began to shut when Dean has his lips back to mine. A rebel's lips
that has kissed probably several mouths before, but has spoken a promise to only
one. And these calloused hands that has made love with plucking strings, now
whispers promises on my skin.
"I'm trying..." bulong niya habang nakalapat ang labi sa akin. Ang pilit na
pagpipigil sa tono ay hindi maitatanggi.
Mas pinagbahagi ko ang aking mga binti upang mas maokupa siya. Mas umakyat lang ang
damit ko hanggang hita. Dean got the clue and dived in between.
Good God, I'm sorry. His whispering raspy voice just makes me so...
Damn it! Gumraduate lang kami sa tingin ko ay handa na ako sa ganito? Think again,
Ruthzielle!
Plano pa lang na hindi pigilan ang sarili ay ginawa na akong ipokrita. Ang lakas
kong makapanermon sa kapatid ko. Then this happen and I instantly give in? Wow,
Ruth. Really? Ano bang meron sa halik niya at lumandi ka nang ganito?
Dean's tortured groan brought me back to my aggressive hormones. I whimpered then
arched my back. Mas tumingala ako upang mas makahalik siya sa leeg ko. I felt him
bite my skin lightly, kasabay ang mas pagdiin nag haplos niya sa aking tiyan at
baywang.
Feeling that I am the most hypocrite person didn't bother me. Being left aching for
Dean's kisses do.
Kalauna'y unti-unting bumagal ang ginagawa niya. Mas naging magaan. At binabalikan
na rin ako ng rasyonal na pag-iisip. Inangat niya ang mukha upang madungaw ako.
Namumungay pa ang mga mata niya salungat sa buhok niyang magulo. His lips are
reddish and wet. Mas nabasa pa iyon nang marahang pinadaan ang dila rito.
"See? I'm trying." Dinampian niya ng halik ang labi ko. "You should try, too. Stop
moaning, Ruth."
Kinunutan ko siya ng noo. Hindi ko kaya ginawa iyon!
Imbes na pagkatuwaan ang aking reaksyon na madalas niyang ginagawa ay iba ang
ipininta ng kanyang mukha. Caution and fear are dancing in his eyes.
"I don't want to leave...please say something to stop me..."
May ideya na ako kung para saan. But it's best if it would come from him and not
from my conclusions.
"B-bakit...?" hindi ko mapigilang mabahiran iyon ng lungkot.
Ngumiwi si Dean tila nasaktan sa kung ano mang sinabi ko. Nilagay niya ang tumakas
na hibla sa likod ng aking tenga. Same fingers that is now smoothly rubbing my
lower lip. I kissed his finger.
"I just passed the audition and interview for my admission in Berklee College of
Music."
Natigilan ako bago tinagpo ang paningin niyang umiiwas. I didn't expect that he
would be the one to initiate the mention of college. Walang ibang umangkin sa isip
ko kung 'di ang mga oportunidad para sa kanya.
How I would love to focus on us but that seems...inappropriate. Don't you think
it's too early for me to thing about us? At this stage, it is more suitable to
center on ourselves and our own dreams and future.
"So..."
"I have to leave for Valencia in Spain," agap niya bago ako may maidugtong.
" 'Di ba Berklee ay sa Boston?"
"The Boston campus didn't offer the course I want."
Hinila ni Dean ang sarili nang sinubukan kong umupo. He was back at his position
earlier before...Nilagay niya ulit ako sa gitna ng mga binti niya but he's at my
side this time para mas maharap ako.
Habang inaayos ang sarili tulad ng pagtulak ko sa aking damit upang matakpan ang
binti, niluluto ko na sa isip ang sasabihin. I am genuinely happy for him, but not
with the thought of being away from him.
"That's...actually great, Dean. Berklee is like Harvard for musicians!"
Pinakitaan ko siya ng masayang ngisi. Well, I am. Happy. Really. I remember he
mentioned Berklee as his dream school.
"Tapos ano? Iiwan kita dito?"
Sa kabila ng nararamdaman kong guwang sa tiyan ay natawa pa rin ako.
Hinaplos ko ang pisngi niya. Tunaw ang inis niyang ekspresyon sa ginawa ko.
"Dean, you're going to leave me in the city, not in a jungle full of raging
animals. I'd be okay." Mas pampalubang loob iyon sa sarili ko.
"Kahit na, Ruth! Kung mas maaga ko lang nalaman na..."
Pumikit siya at iniwas ang mukha sa kamay ko. Sa pag igting ng kanyang panga ay
parang hinihiwa nito ang aking dibdib. Dumagan pa lalo ang sakit sa naramdaman kong
bigat ng loob niya sa isang buntong hininga. He looks so much in pain.
"Sana hindi ko na lang tinuloy..." puno ng pagsisisi ang kanyang tono.
"Nalaman na ano, Dean?"
Hinawakan ko ang kamay niya upang tignan niya ako. He turned his face to me but he
was facing down. Nakatingin siya sa magkawahak naming mga kamay. His thumb started
caressing my skin.
"Na mahal pala kita..."
Namilog ang mga mata ko. Nanuyo ang aking lalamunan. Tahimik akong hinihingal
habang iniisip kung ano ang dapat kong maramdaman.
His thumb stopped moving. Ako na ngayon ang hindi makatingin sa kanya.
"Y-You're just eighteen..."
Inipit ko agad ang labi ko. I didn't just let it sound like an insult, I hope.
"So? Love has no age requirement, Ruth. It has no requirement at all!"
Pagod ko siyang tinignan. Honestly I don't want to talk about this. Sa gulat ko'y
nagsialisan din sa gulat ang aking pagunawa. I'd rather convince myself that Dean
didn't know what he's talking about. I'd rather believe that it was all just
infatuation to him.
Love at eighteen seems...I don't know. Unideal. Then kailan pa ba sumunod sa uso si
Dean? He always wants to go on a different path that opposes to the trends.
Mainstream bores him.
"Paano iyong banda?" iwas ko sa naunang usapan. I expect him to tell me about the
contract.
Sa nakikita kong disappointment sa kanya hindi ko alam kung dahil ba sa wala akong
naisagot sa inamin niya o dahil ba sa naging tanong ko.
"Isa pa iyan. The agent keeps on hovering around until we sign it so he can bring
us to Manila."
"Pumirma ka?" Medyo may gulat doon.
"Siyempre hindi. Tama ka. Gusto pang mag-college nina Wilmer. If I can't go on with
the band then might as well I'll go to school, too. But then...I have to leave you.
Pero 'di ba gusto mo ring mag-aral muna ako."
Here we go again.
"Dean, hindi nga iyong gusto ko ang piliin mo. Iyong sa'yo!" giit ko. When will he
ever learn to decide for himself!
"But you would be disappointed at me if I choose the band! I don't like you
disappointed, Ruth. I hate that."
Agad siyang nag-iwas ng tingin na parang alam na niyang makikita niya sa akin ang
ayaw niya. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
"Ayokong gawin ang ginawa sa 'yo ng ina mo. I've decided that I won't leave. I'll
stay here. May iba naman sigurong music school diyan."
Kinurot ang puso ko sa una niyang sinabi. He always cares about my feelings. Who
knows if I've done the same thing to him. I don't think I have and it breaks my
heart even more. Gusto kong parusahan ang sarili ko kung ganon man.
Ayaw ko siyang ikulong sa takot ko, dahil may buhay din siyang iba. Ang kailangan
niyang tuparin ang pangarap niyang iyon kahit kailangan niyang gawin ang
kinakatakot ko. Ang umalis. Ang lumayo. Ang posibilidad na hindi na siya babalik.
"Babalik ka naman kapag umalis ka, 'di ba?"
"I said I won't leave!" pinilit niyang hindi ito isigaw.
Bahagya akong napaatras sa nakikitang pamumula ng ilong at mga mata niya. Suminghot
siya at nag-iwas ng tingin saka marahas na pinadaan ang kamay sa ilong.
Umigting ang kanyang panga. Mukhang nagalit pa siya sa naging tanong ko.
I didn't hope for him to leave. What I am hoping for is for him to come back.
Don't make him see that you're still scared, Ruth. My fear would stop him. I can't
cage him into my fears that would also render him his freedom. His dreams and his
life.
Hindi ko siya ipagdadamot sa kung saan din siya gusto ng kanyang ambisyon.
"Choose your dreams, Dean. Not mine. Not other people's. Dahil sa pagbalik mo,
nasisigurado kong sa iyo pa rin ako."
And there, I just cemented my vow. Tinaga ko na iyon sa bato!
Tinignan niya ako. Parang nandiri siya sa sinabi ko o baka ganon lang ka
exaggerated ang kanyang ekspresyon.
"I don't need to choose. Handa akong pakawalan lahat dahil bago ko pa man
maramdaman na mahal kita, ikaw na ang naging pangarap ko, Ruth!"
Natakpan ko ang aking bibig sa pagpigil iparinig ang hikbi. Mukha ko na ang tuluyan
kong tinakpan. Umiiling ako. Kumakapit na ang mga luha sa sulok ng aking mga mata.
"Don't let me go, please..." Dean whispered. Hindi ko man tignan ay nakikita ko na
ang pagsusumamo niya.
Hinayaan kong alisin niya ang kamay kong tumatakip sa aking mukha. He framed my
face and angled it to look at him. Pinunasan niya ang nabasa kong pisngi habang
sumisinghot ako. Kita ko ang pamamasa ng kanyang pilikmata.
Sanay si Dean na hindi kinokontrol. That's because he doesn't want to. External
factors couldn't even get a hold of him. So I can see why he is so tortured and
frustrated for the situation itself turns out to be the one working the strings for
him.
Hindi niya dapat gawing pangarap ang relasyon naming dalawa. I know deep inside him
pipiliin niya pa rin ang musika. He just doesn't want to trigger my fears. That
should not stop him.
I have to do something. Kung kailan ay pigain ko siya para sa katotohanang hindi pa
niya alintana.
Mataman ko siyang tinitigan samantalanag sakit at pagsusumamo ang ganti niya. Nag-
iba iyon nang hinawakan ko ang kamay niyang nakakuwadro sa aking mukha.
"Mas madi-disappoint ako kung gagawin mo akong harang na matupad ang gusto mo,"
sabi ko. "You hate disappointing me, right?"
Tumalim ang mga mata niya. Pinaso ang pisngi ko sa uminit niyang mga palad.
"Iyon ba talaga ang gusto mo? What Ruthie wants, Dean wants it too." Nabasag ang
kanyang boses.
"It's what you want. This is my support for you. What you want, I would want it,
too."
"Anything? Anything that I want, Ruth?" Pag-asa at alinlangan ang laman ng kanyang
tanong.
Pumikit ako at tumango. Agad niyang pinalis ang bumagsak na luha sa mata ko. I
tried for a genuine smile but I think I failed.
"Just remember...I won't trade my passion for glory. I won't trade my love for
fame. I won't trade you for anything else, Ruth..."
Hindi pa ako nakadilat ay naramdaman ko na ang mainit niyang labi sa labi ko. I
could taste the salt in my own tears as his lips moved against mine.
"You'll turn eighteen on August 2, right?" he whispered. Sa lapit niya ay nagtatama
ang labi namin sa kanyang pagsasalita.
"Yes..." I whispered back.
"Marry me, Ruthzielle."
Malaki ang nilayo ng mukha ko sa kanya. Ang gulat ko'y walang kapantay!
Hindi ako makasagot. Awang ang bibig ko samantalang nakasemento sa kanya ang
seryosong pagsumamo.
"W-what...Dean..."
His hands tightened on my cheeks urging me to speak.
"Please..."

[ 29 TWENTYSIX ]
-------------------------------

He's holding a marquise cut white gold ring.

Mas lalong hindi ako nakaimik. Ang katahimikan sa pagitan namin ni Dean ay
nagpamulat sa aking pati ang mga hampas ng alon sa bato ay humihina na rin, tila
nakaantabay din sa aking sagot.
I took stock of our position. We're at the back of his pick up car, him leaning his
back on the car's side while I am in between his thighs and slightly turned to face
him. Nakalagay pa ang isang braso ko sa nakatupi niyang tuhod. How offbeat for a
proposal.
Pero iisipin ko pa ba ang pagiging pambihira nito kung hindi rin naman ako
sigurado?
Habang tumatagal ang pananahimik ko ay nagkatunog na ang tahimik na hingal ni Dean.
Marahang umuga ang pick up sa aking pagtayo at sinuot ang sapatos.
Tila inipon niya lahat ng hangin sa mabagal niyang pagsinghap at tumayo na rin at
sinundan akong bumababa ng pick-up. Muntik pa akong matapilok dahil sa pagmamadali.
"Ruthzielle..."
Umiiling ako habang naglalakad palayo. Wasak ang pangalan ko sa nabasag niyang
tinig. The sting it did to my chest is almost unbearable.
Kung noon pa ito nangyari marahil tinakbuhan ko na si Dean. Leaving is my
expertise. I'm afraid to say that old habits die hard because truth be told,
running away seems more appealing than facing him. Inaakit na ako ng pagtakbo.
"Ruth..."
Tila hanging dumaan lang ang kanyang mahinang boses. Kung hindi lang niya ako
hinawakan sa siko ay nanatili akong nakatalikod sa kanya.
The look I gave him is disappointed. Kung nahagip niya man ito ay maaaring naging
dahilan ng nakikita kong sakit sa mga mata niya sa kabila ng balingkinitang liwanag
sa tinayuan namin.
But the unadulterated pain in his eyes was just part of it. Naroon pa rin ang
intensidad na idiin ang gusto niya. Isipin ko pa lang iyon ay hinatiran na ako ng
tumataginting na posibilidad na mapipilit niya ako.
Hinawi ko ang hibla ng buhok na humarang sa aking mukha. I eyed his hand that was
forming a fist. I could see the ring right there suffocated by his palm.
"Kanina lang ay nagdesisyon kang hindi na tumuloy sa Spain o sa banda," ani ko nang
may napagtanto. "Would you still have offered me the ring, Dean?"
Mahigpit ang tikom ng kanyang bibig. Mabigat ang tingin niya sa akin na parang
madadaganan ako nito kung hindi agad ako iiwas.
"Yes..."
Kumabog ang puso ko na wala man lang narinig na pag-aalinlangan sa kanya. So was he
planning this all along?
"Why...?" I asked like he's just betrayed me.
Lumambot ang kanyang mukha at mas lumapit pa. "Because I love you, Ruth."
"You can't validate that love through marriage, Dean!" sigaw ko sabay atras.
Hingal akong nag-iwas sa nakikitang gulat niya sa ginawa ko. Remind me again why
should I look him in the eyes while I shout some sense into him.
"Ang mapanatili ang nararamdaman sa haba ng taon, sa kabila ng 'di pagkakaunawaan
at agwat sa isa't isa, iyon ang patunay ng pagmamahal. Hindi sa kasal."
"Paano kung hindi tay—"
"Kung hindi tayo e 'di hindi! You can't control everything, Dean! We can't!"
I was a little bit guilty for overdoing this. For shouting at him but this is what
he needs to understand. Because to talk so calmly would lack conviction.
Matagal kaming naging tahimik. Ni ingay ay hindi tumakas mula sa amin. Sinubukan
kong kalmahin ang sarili sa tulong ng haplos ng mas malamig nang hangin dahil sa
paglalim ng gabi. At ang hampas ng alon ay nakakatakot na para sa akin.
Laking pasalamat ko na nakayuko si Dean nang nilingon ko. I can see how much it
breaks him that I already rejected him without even confirming yet. Hindi pa ako
naka-hindi, pero ang mga pinagsasabi ko ay parang ganon na rin. He should have
expected my rejection. Hindi naman kasi sapat ang pagmamahal lang upang umabante na
agad kami sa pagpapakasal.
Sinubukan kong tanawin ang sarili sa sitwasyon. Me, in a university while him in
another country. The impact of the loss has already conquered me just by merely
thinking about it. Then when it would finally happen, I bet my life that the loss
would be an understatement.
His proposal is tempting. Aaminin ko iyon. Gusto kong pumayag pero mali. Ngunit
kaunting kumbinse pa niya ay hindi ko na alam kung saan hahabulin ang paninindigan
ko upang amuin ito. Because maybe in love and in wanting, you get to cheat on your
resolve despite the decision leading astray yet you still found yourself giving in.
The longer I have thought about this, the more I was rained down by second
thoughts.Naitanong ko sa sarili kung mali ba ito para sa akin o mas mali para sa
ibang tao?
But why should I care about other people's opinion? Then I thought about my father.
I cared for his opinion.
Pinaglalaruan ni Dean ang singsing sa mga daliri niya. Sana lang hindi niya
naisipang itapon iyan.
"Pinag-isipan mo ba 'to Dean? Or is this just one of your reckless decisions?"
tahimik kong tanong.
"Bibili ba ako ng singsing kung hindi?"
Inignora ko ang naging malamig niyang tono. I would love to melt the cold treatment
but not now.
"Anong iisipin ng parents mo? Napilitan na nga sila sa gusto mong magbanda. Tapos—"
"I've already asked permission, Ruth," aniya sabay angat ng tingin. Tumalon ang
puso ko sa talim ng tingin niya. "To tell you honestly, it wasn't easy to convince
them but I did. Pumayag sila."
Natigilan ako. He could be lying just to persuade me but nothing came. Nanatili ang
talim ng mga mata niya na sinasaksak na ako nito nang husto sa dibdib ko.
Dean's parents doesn't have the look to allow their child to marry at eighteen.
There is something behind this I'm sure.
"Anong ginawa mo para makumbinse sila?" matigas kong tanong.
"I asked permission—"
"Anong ginawa mo, Dean?" mas mariin kong ulit.
Pinuno niya ng hangin ang dibdib sa pagsuko. Mukhang naiinis na siya ngunit pagod
nang ipakita ito dahil sa hapong-hapo na pagpapasida niya sa kanyang buhok. Alam
niyang wala na siyang takas.
"We negotiated. They can decide for my education in exchange of their consent for
me to marry you."
"Iyon lang? Sigurado kang iyon lang?" paninigurado ko.
Imbes na sagutin ako ay lumapit siya. Umatras ako ngunit dinakip niya ang aking
palapulsuhan upang pigilan. Nagwawala na ang puso ko sa nakikitang pagbabanta sa
mga mata ni Dean.
I don't know if he'as angry, disappointed or inhibiting himself to hurt me
physically. But I'm not scared. Nasasaktan ako at nag-aalala. One thing to know
about Dean, he doesn't take rejections very well.
"Don't you want us together?"
Inipit ko ang labi ko at yumuko. Ang sakit sa tinig niya ay bugbog sa puso ko. Ang
hirap huminga. If he is the one breaking , then I am the pieces.
Mas lalo siyang lumapit. Inindiyan ko ang kiliting naramdaman sa paglagay ng hibla
ng buhok ko sa likod ng aking tenga. Pati sa hininga niya maiintindihan mong
nasasaktan siya. I...I can't watch him like this.
"Papayag kang hindi maging tayo, Ruth?Kasi ako hindi. I can't allow us not to be
together. I can't allow you to let me go. Because true to my words, I won't leave
without you. I will only leave with you."
Humihikbi na ako nang iangat niya muli ang singsing, inviting me to nod and say
yes. There's no way that I could reject him without having to hurt him. No matter
how good your intentions are. No matter how many ways you've thought for this not
to be painful. In the end, it's still gonna hurt.
Hinawakan niya ako sa batok at binaon ang mga daliri sa aking buhok. He made me
look at him. Panay ang iwas ko ng tingin.
"Aalis akong dala pa rin kita. Dala pa rin ang pangako mo. This ring is our
promise. If you say yes, then that means you're with me. Always...while I'm away.
Please..."
My breaths are rapid for trying to stop a sob. Hinawakan ko ang kamay niya roon at
unti-unting binababa.
"Who bought the ring?"
Dumulas ang kamay niya galing sa aking braso pababa sa kamay ko at hinawakan.
"I did." He whispered.
Nanindig ang balahibo ko. Magkano ba ang kinikita niya sa mga gigs at nakabili siya
nang ganyang singsing? It looks like it costs an arm and a leg! Isang insulto ang
pagpuri ritong maganda dahil hindi lang ito maganda. Tila buhay ang naging kapalit
para lang sa singisng na iyan.
And it would be more of an insult rejecting it.
Mariin akong pumikit habang unti-unti na akong pinapalo ng tukso. Would I be more
relieved if I'm going to accept this? Maybe yes. But how about in the imminent
future? The repercussions of young marriage?
"Is age an issue for you, Ruth? Why are you so terrified by our youth? I'm not just
an eighteen year old typical selfish jerk!Kasi hindi lang ako ang iniisip ko. Tayo.
Tayong dalawa! And believe it or not I can't stop dreaming about our future
together. Not just mine alone but ours!"
Tumalikod siya at kita ko ang pagbagsak ng malapad niyang balikat. Sa isang gabi
lang ay parang nabawasan ang kanyang timbang. His sweatshirt looks loose on him.
"My age won't dictate what I should want. As young as I am, my heart chooses you to
be my passion, Ruth."
"Dean..." hinawakan ko ang kanyang braso upang harapin ako.
He did. Ngunit ako naman ang umatras. He looks so fragile and hopeless that
touching him would mean breaking him.
"But fine. If you mean to reject me, do it. I'd rather you'd be honest than lie
that you want the marriage even when you still have your doubts about me."
"I trust you. I just don't trust the future, Dean. Performing in the stage has been
your dream before you even met me. Ngayon, sabi mo ako na ang pangarap mo. See?
Hindi mo alam na magbabago iyon. And I'm sure, ganon ang mangyayari sa atin. Hindi
natin alam kung ano ang magbabago."
Matagal siyang tumitg. Malalim at tila nananantiya. Sa ganoong sitwasyon ay maingat
siyang humawak sa braso ko at hinila ako sa kanya.

"Kung hindi man maging tayo sa hinaharap na natatanaw mo, kalabanin natin iyon.
Maging tayo ngayon, Ruth. Marry me."
Tahimik ang naging biyahe namin pauwi. Nang mamalayang lagpas alas onse ay
napagdesisiyunan na naming umalis sa parola.
Dean's proposal made itself comfortable in my thoughts. Hindi na iyong graduation
ang naging highlight sa gabing iyon. Naisip ko kung may minsan ba sa buhay ng ibang
tao na gusto nilang gawin ang isang bagay kahit hindi pa handa. Is this about my
fears again? You are either reckless or brave if you take the unknown.
My priorities made the forefront of my responsbilities than getting married. But
why do I feel like I have to fulfill it? Gusto kong subukan dahil habang ngayong
hindi pa ako pumapayag ay nanghihinayang na ako.
Imagining myself saying yes is not enough for me to know what's gonna happen next.
Sa dalawang pagpipilian, I want to experience both choices just so I can decide
what to do. To do what's more rational. I'm in doubt saying yes, while I feel
unhappy saying no.
I may love him, but it doesn't mean that he's gonna be my priority. Again, aside
from marriage, setting someone a first priority is not a validation of love. Sa
pagkakataong ito, mas pipiliin ko muna ang sarili ko kesa sa aming dalawa.
I have three months to decide pero parang three days lang ang dating sa akin niyon.
Turning eighteen next month, tila pasan ko ang obligasyon upang pigilan ang
katapusan ng mundo.
"So anong balak mo? Have you decided?" tanong sa akin ni Erika.
Bumuntong hininga ako at binaon ang mukha sa bukas na libro. Nasa library kami para
sa isang activity sa English. Ewan ko ba kung bakit kailangan pa 'to e nasa college
na nga kami.
"Hindi ko alam..." Escaping is tempting para 'di ko na kailangang sumagot.
"Kung nag-propose na siya sa 'yo, nasan ang singsing?"
Nag angat ako at hinawi ang bangs kong humarang sa aking noo. Wala sa sarili kong
nilipat ang page. Sa tanong ni Erika ay lalo akong nanlumo.
"Hindi ko tinanggap. Sabi ko pag-iisipan ko muna."
"Payag ka na ba?"
Looking at her, it's like I want her to decide for me. I want to depend my
decisions on other peope. Hindi kasi sapat na ako lang ang may opinyon dito. I want
to consult every one I know. I thought about tita B. Naiisip ko na ang magiging
reaksyon niya.
Bago pa ako makasagot ay nag vibrate ang aking cellphone. It's from Dean. Unang
araw pa lang sa semester ay siya na ang hatid sundo ko. Hanggang sasakyan lang siya
dahil hindi ko pinapalabas. Pagkakaguluhan lang kasi siya.
Dean:I'm here. Basement parking.
Magta-type pa lang ako ay may kasunod nang text.
Dean:Punta ako diyan? Where are you?
"Psst, bawal cellphone," birong sita ni Erika.
Ako:Pababa na ako. Stay at the basement.
Sinulat ko muna ang pangalan ko sa papel bago inabot kay Erika. "Paki-pass na lang
sa class president. Nasa baba na si Dean."
Sinuot ko na ang shoulder bag pagkatapos itong isra. I carried my one and only
thick nursing book.
"Binabakuran talaga, e,"panunudyo ni Erika. "Kung pumayag ka na lang kaya, at least
hindi ka na mag aalala dahil kasal kayong legal."
Sarado ang bibig ko sa sinabi niya. That may not seem right but it looks like the
only choice that's being laid down. O baka iyon na talaga ang desisiyon ko?
"Ano, sama ka pauwi?" imbes na sinabi ko sa kanya habang inaayos ang inupuan na
monobloc chair.
Umiling siya. "Sabay na ako kina Scarlet at Leroy."
"Okay, bye!"
Saktong tumunog ang bell paglabas ko ng library. Nag-vibrate ulit ang phone ko
habang nakiisa sa mga estudiyenteng bumababa ng hagdan. It's probably just Dean
again kaya hindi ko na tinignan. Pababa na rin naman ako.
Kaagad ko siyang nahanap dahil nakasandal ito sa kanyang sasakyan. He's talking to
one of the guards. I don't think there's something to get worried about the way
they talk casually. Bored lang siguro si Dean kaya naghahanap ng kausap.
Hindi pa ako tuluyang nakalapit ay lumingon na si Dean. Tumuwid siya ng tayo nang
makita ako ang papalapit. Napansin iyon ng guard at lumingon na rin.
"Siya iyong girlfrined niyo, Ser?"
Kinuha ni Dean ang kamay ko at hinila ako sa kanyang tabi. Kumapit agad sa akin ang
pabango niya.
"Fiancee ko."
Tahimik lamang ako habang pinapangalandakan ang gusto niyang malaman ng iba.
Awkward ang aking ngiti sa guard.
I turned to Dean and saw his proud smile. All the more I kept my mouth shut to
avoid gainsaying. Mahal ang ganyang klaseng ngiti niya.
"Naks. Congrats po sa inyo ma'am! Kaya naman pala hatid sundo ka ni Ser, e."
Ngumisi ito, kita gilagid.
"May mga lumalapit ba?" Tanong ni Dean sabay tango sa gawi ko. Nakahawak na siya sa
'king baywang.
"Nako! Marami, Ser."
Sumbungero rin 'tong guard na ilang gramo kaya ang laman ng bagahe sa ilalim ng mga
mata.
At kailan pa niya nakitang may umaaligid sa 'kin? I only talked to my classmates
and the guys I have only been interacting with are two gays. The rest are small
talks and head-nod encounters.
"Is it true?" Now Dean is sounding like an incoming thunder. Naniwala naman siya?
"Nagjo-joke lang iyan si manong." Tipid kong ningitian para hindi naman siya
mapahiya. Tinanggal ko na ang kamay ni Dean sa baywang ko. "Tara na."
"Sige po, Ser ma'am!"
Binuksan ko na ang pinto at pumasok. I put my book in the dashboard like I always
do. Bukas na ang pinto ni Dean ngunit nakatayo pa siya sa labas at naghuling biruan
kay manong guard.
Pinasidahan nito ang buhok habang umuupo sa driver's seat.
Binuksan ko ang phone ko upang i–check ang message niya kanina. Turns out I also
missed three calls from Sue. Inasikaso ko muna ang pag-reply sa kanya.
Ako:Sue? May ipapabili ka ulit?
Pansin ko lang lately tumatakaw siya at nananaba. Yet we've still maintained being
civil despite our gaps. We never bothered told daddy.
Dean:Ayaw mo talaga akong palabasin noh? Siguro maraming magaganda sa nursing.
Umirap ako at tinignan si Dean upang sana'y sagutin sa naging text nito. But he's
staring at me as if he's done that for hours. Hindi pa nga niya nai-start ang
sasakyan.
"Bakit?"
Namumungay ang kanyang mga mata. Ang ngiti niya'y tila may inaalalang magandang
pangyayari. He leaned his arm at the side of the headrest. Kumalansing ang susi na
hawak pa niya.
"You look good in all white," aniya sabay pasida sa uniform ko. "Sa susunod wedding
gown na iyan."
Bumaling ang mata niya sa buhok kong naka-hairnet. May balak talaga akong ipagupit
ito. Pakiramdam ko umiiyak ang buhok sa tuwing iniikot kahit basa pa.
"And this..." Kinalabit niya ang hairnet ko. "Next time it's going to be a white
veil draped in your head."
I could see how those visions danced around in his hazel greens. Sa panay niyang
banggit sa kasal ay unti-unti na ako nitong tinutulak na um-Oo. Dean can be very
influential. He can pull people around him despite himself. That's his aura. So to
be able to get influenced by him won't surprise me.
"Galing kang practice?" tanong ko.
"Nope." Pinasak na niya ang susi sa ignition at binuhay ang makina.'Kinawag niya
ang kamay at inaayos ang relo sa palapulsuhan bago minando ang manibela.
"Ba't bihis ka?" untag ko nang mapansin ang suot niyang jeans, itim na muscle shirt
at itim na boots.
"Galing akong simbahan. I talked to the priest."
Kumuha siya ng barya sa baba ng handbreak upang iabot sa guard na hinintay
makalabas kami sa parking space. Nahihiyang tinanggihan ni manong guard iyon dahil
bawal nga but Dean insisted.
"Nangumpisal ka?" tanong ko.
Ngumisi siya at sinulyapan ako. Kinurot niya ang aking pisngi at pinaarangkada na
ang sasakyan nang makalabas sa basement.
"Kinausap ko na iyong pari na magkakasal sa 'tin."
Walang sandali na hindi ako pinapatahimik ng usapang ito. Ayoko munang magsalita
hanggang wala pa akong huling pasya.
"Though if you want, pwede ring sa huwes muna tayo."
I remained my vow of silence. Pinaglalaruan ko ang red and white striped ribbon ng
aking uniform. He's always going to push the matrimony. Kahit yata lumindol sa araw
na iyon pakiramdam ko itutuloy pa rin niya ang kasal.
Hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa kanyang bibig. He kissed it before putting
in his thigh. Nasa harap ang kanyang paningin, bahagyang nanliit ang mga mata sa
sinag ng araw na tumama sa mukha niya. He's a vision in a deep day afternoon.
"Then after four years, I'm going to give you the grandest wedding the whole world
should know about."
It sounds like a promise. At hindi ko maawat ang sariling maakit nito. Though that
was the future he saw us living in.How about the other future? Iyong unang
mangyayari.
"Four years ka sa Spain?"
Matagal bago siya tumango, mukhang nag-aalinlangan pang umamin. Kinagat niya ang
ibabang labi at pinaglalaruan sa kanyang ngipin.
"Dad wants me to take the Global Entertainment and Music Business. Gusto niya kasi
may business. I agreed on it dahil may music pa rin naman."
"Magiging CEO ka?"
"Like that's gonna happen." Mahina siyang tumawa. "Not in this lifetime."
Taas kilay niya akong sinulyapan dala ang baluktot niyang ngiti. Muli niyang
hinalikan ang kamay ko at binalik sa kanyang binti. He sighed, para bang ganito
lang ay kuntento na siya.
Pinihit ko ang aking kamay upang tignan ang magkadikit naming identical tattooes.
Dahil bawal ito sa klase ay nagawa kong itago ito sa pagtakip ng panyo sa ilalim ng
aking wristwatch.
I tried to research about the university Dean's going to enrol in. Maganda ang
facilities kumpara sa mga narito sa bansa. Masasabi kong magugustuhan niya roon.
But thinking about the Spanish girls siniffing around him because he's that
irresistible, isa iyon sa mga nagdidikta sa aking itali na siya.
Habang nasa biyahe ay naisip ko ring konsultahin si Tita B kasama si daddy. Dean is
being adamant kahit alam niyang wala pa akong naisagot. Kaya bago ang Agosto
kailangan may pasya na ako. And I need the high-up's help so much.
This is only one of the testaments that I can't yet be independent that I'm even in
need of their advice. Yet, this is a monumental decision. Though I can easily have
my choices on smaller dilemmas but with the likes of this.
"Pinag-isipan niyo bang mabuti 'to? I mean, we all know that the both of you are
still young but I think you have enough capacity to think these things through!"
Parang mahihimatay na si tita B habang pabalik-balik ang tingin sa amin ni Dean.
Nasapo niya ang kanyang dibdib. Ang katulong nila ay agad siyang inabutan ng tubig.
Umiling si dad nang inalok.
We're in Tita B's house at magkatabi sila sa sofa katapat namin. Tuwid ang upo ni
Daddy at parehong nasa tuhod ang mga kamay. He's looking down on the floor.
Kabaligtaran sa kalmado niyang mukha ang nararamdaman ko ngayon. Why the heck is he
so calm?
Humigpit ang kamay ni Dean sa kamay ko. I replied a tighter grip.
"Gusto niyo ba pareho iyan?" Sa wakas ay umimik si Dad.
"Ralph! You're being slack! Higpitan mo naman ang mga anak mo! Parang wala kang
pakialam at hinahayaan mo lang sila sa mga desisiyon nila. It is time that you get
to decide for them , too! Haligi ka ng tahanan. Iyon ang obligasyon mo!"
"Tita, tama na po..." mabilis na pigil ni Sue na pumwesto sa likod ni Daddy.
He accepted Tita B's rants through a nod. Assurance din iyon kay Sue na ayos lang
siya sa pagtapik nito sa kamay niyang nasa balikat ni daddy.
Tumikom si Tita Bianca at muling bumaling sa amin. Pinipilit niyang kalmahin ang
sarili. Ang reaksyon niya'y banta na hindi ito magiging madali.
"Pumayag na po parents ko...tito, tita," pahayag ni Dean.
Mukhang mas ikinagulat pa ito ni Tita B. Her round wise eyes directed to him.
"What? General Ortigoza agreed to this?"
Tumango si Dean. "In exchange of me going to college...In Spain."
Matagal umaligid ang katahimikan maliban sa mga kilos ng katulong sa kusina. All
eyes were on me and Dean. Nananantiya ang kay Tita B samantalang kalmado pa rin si
Dad na tila binabasa kami.
Sue standing behind him is being unreadable. I wonder if she has her opinion about
this, too. I would care for it if only she would voice it out.
"So kaya kayo magpapakasal dahil aalis ka? You're going to leave my niece here?
Paano kung makahanap ka ng babae doon at masasaktan ang pamangkin ko? Habulin ka pa
naman, iho. Baka hindi mo malabanan ang tukso. Lalo na't dise otso ka pa lang.
Young guys like you tend to explore and seek for more."
"I'm not gonna do that..." Dean assured.
"Sa una, siguro hindi. How about years from now? Ilang taon ka ba doon?" Naghahamon
ang tono ni Tita.
Nilingon ako ni Dean. Ngayon ay tila hindi na siya sigurado. Pansin ang takot sa
mukha ko ay madali niya itong napalitan ng tapang.
"Four years po." He didn't look away.
Nagtaas ng kilay si Tita at tinignan ako. As if she's making her point.
Hindi na ako nagulat na hindi man lang ako kinabahan. Ang mas ipinagalala ko ay si
daddy. I hope this won't trigger his attack. Hindi na siya pumapasok lately dahil
sinusumpong ng paninikip sa dibdib. So whatever dad's stand on this, tiniyak ko na
sa sarili na iyon ang aking tataluntunin. I won't be the one to cause any triggers.
Iyon ang prioridad ko.
Umusog si Dean at pinulupot na ang braso sa aking baywang. I looked down as he
neared his mouth on my ear to whisper.
"Whatever happens, Ruth, I will marry you. I don't care about their verdict. Basta
pakakasalan kita."
Hinalikan niya ang aking sentido at hinarap muli ang mga nakakatanda. Kinuha niya
ang kamay ko at pinagsiklop sa kanyang binti. Kumukuha ako ng kakalmahan sa mainit
niyang kamay.
Tita B saw our act. Humigpit ang pag-iisang linya ng kanyang labi. Agad siyang nag
iwas ng tingin.
"Hindi ako papayag," mariing hatol niya.
Humigpit ang mga kamay ni Dean sa akin. "It's okay."
Now we're down to dad. His slightly meeting brows is an indication of consideration
rather than deep thinking. Pinaglalaruan niya ang ballpen sa kanyang daliri.
"Where's the consent form? I will sign it."
Hindi ko alam kung sino ang kasabay kong suminghap. Sumaklaw ang daloy ng init sa
dibdib ko dahil sa gulat.
Tumayo si Dean at inabot kay daddy ang affidavit. Inasahan kong mas mahihirapan
kami sa pagkumbinse kay daddy kesa kay Tita B.
"Ralph!"
Humihingal si Tita habang pinapanood ang pag fill-up ni daddy sa affidavit. Tila
tumigil ang buong paligid sa nangyayari. I don't need to see Dean's reaction. Siya
ang mas nagbunyi ngayon. I know I should be, too, but the incredibility just won't
let me go!
'Di ba dito sila nagsimula ni mommy? Hindi naman siguro niya magagawang hayaan
akong danasin ang naranasan niya noon. But why agree to this?
Nahagip ko si Sue sa likod ni daddy na nakatingin sa pagfi-fill up niya. She looks
disappointed.
Binaba ni dad ang ballpen at binigay sa amin ang form. Si Dean ang kumuha. Umikot
si Dad at hinarap si Tita B na nanatiling gulat habang nakatingala sa kanya.
"If they're going to realize sooner or later that this is a mistake, let them learn
from it, Bianca. I have already signed the form. They have my permission to get
married."
Day 424.
Dalawang araw bago ang kasal. Dean wanted it to happen on his birthday this
Saturday kaya hindi namin nagawang i-celebrate ang birthday ko noong Linggo. He
wants a double celebration.
Noong Linggo kami huling nagkita. He believes in the tradition at para raw mas
matuloy ang kasal ay whole week niya akong hindi sinusundo hatid. Though he keeps
on texting me.
Habang papalapit ang araw ay mas lalo akong kinukumbinse na gusto ko itong
mangyari. Lalo na 't nakuha namin ang permiso ni daddy at ang parents ni Dean. And
I want Dean mine, too! Kaya ayaw ko nang umarte dahil wala na rin namang pipigil.
"You're not mad, dad? Ayaw mo kasing pumunta," satinig ko nang pinuntahan ko siya
sa kanyang office sa bahay.
Naging mailap siya simula noong binigay niya sa amin ang permiso.
"I respect that you want to keep the ceremony private."
"But I respect you, too. Kaya...nagpaalam kami sa 'yo."
Bumuntong hiinga siya at tumayo. Sinusundan ko lang siya ng tingin habang
nilalapitan ako.
"Do you want to marry him or not?" May pananantiya sa kanyang tingin.
"I...I want to but—"
"You already have my permission, Ruthzielle. Why are you still in doubt?"
Yumuko ako at pinaglaruan ang aking kamay. Naisip ko na pumayag lang siya dahil ito
ang gusto ko. He always spoils us. Kami lang naman itong nagpipigil na ipaalam ang
gusto namin. We cared for his opinions, too.
"Baka kasi napipilitan ka lang."
"It's either a yes and a no to me, Ruthzielle. I cannot be forced and I won't be.
Kahit gaano pa katama o mali ang desisiyon mo, you're going to make mistakes along
the way. Either roads of your choices, I tell you, you don't lose. You learn.
Pumayag ka man o hindi, may pagkakamali kang magagawa. There's neither right nor
wrong in this. It's all learnings."
And because of the support of the people around me, though some of them are still
raising a brow, mas marami naman silang tumatango kaya nagawa ko na ring pumayag
nang buo. Their support encouraged me.
Dean is the visionary. Parang siya ang mas excited na magsuot ng bridal gown dahil
siya ang nagplano lahat. I didn't oppose since I approved with his ideas.
We both agreed to keep it private and simple. Hindi muna engrande sa ngayon habang
nag-aaral pa lang naman kami. I want my dream wedding to happen when I turn twenty
five. Kaya sa ngayon ay simple lang muna.
Day 425.
Dean:
Date has changed. I have a scheduled overseas call from Berklee tomorrow.
Ito ang bumungad na text niya nang dinismiss na kami sa huling klase. I am somehow
relieved dahil may P.E kami ngayong Saturday. Ayoko sanang umabsent.
Ako:
Hindi na sa birthday mo? Okay. Same time and place?
Dean:
Of course ;)
I texted Erika rightaway. Sila lang ni Wilmer ang dadalo dahil nga iyon ang gusto
namin ni Dean. I wonder about his bestfriend's reaction to this. That guy doesn't
seem to like me.
Day 426.
Malakas ang ulan nang araw na iyon. Balot na balot ako ng kumot habang bumababa sa
kusina upang uminom ng mainit na chocolate drink. Naroon na si Sue at kumakain ng
pancakes. Sa palagay ko'y pangatlong piraso na niya iyan.
Walang imik akong umupo sa tapat niya. Tinignan niya ako ngunit hindi siya
nagsasalita.
"Bakit?" kaswal kong tanong.
Binalikan niya ang pancake. "Wala.Pinagtimpla na kita ng choco."
Napaatras ako at binalingan ang puting mug. Wala pang bawas iyon. Bigla yata niya
akong pinagsilbihan? Ganon ba ang nagagawa ng pancakes sa kanya?
Kinuha ko ang mug at uminom. The warmth liquid soothed my stiff and cold nerves.
"Thanks," mahina kong sabi habang inaayos ang phone sa kamay ko para magtipa ng
text kay Erika. Kumunot ang noo ko na hindi pa nakakatanggap ng message mula kay
Dean.
Ako:
Papasok ka? Ako hindi. Malakas ang ulan. P.E lang naman iyan.
The message didn't send.
"Shit...walang signal."
"Kagabi pa walang signal. May inaayos yata sa kable pero umuulan ngayon kaya baka
hindi muna tinuloy. Pati internet wala."
Napaangat ako kay Sue na mukhang walang pakialam habang pinahayag ito sa 'kin.
She's spreading syrup on her nth pancake.
Mukhang balak niyang ubusin ang tatlo pang nasa plato dahil hindi man lang ako
inalok kumain. But at least she made a choco drink for me.
Kaya buong araw akong mukmok sa bahay at babad sa tv. When I got bored ay natulog
ako sa kwarto ngunit nagising rin nang sumapit ang hapon dahil sa mas paglakas pa
ng ulan.
Sumapit ang gabi ay kumalma na ang ulan ngunit may kulog at kidlat pa rin. Hindi
ako makatulog. Dalawa lang iyan. Dahil ba sa naging mahaba ang tulog ko kanina o
dahil bukas na. Hindi ko alam kung para saan itong namumulaklak kong kaba.
Nakahiga sa kama ay nilingon ko ang off shoulder white dress na gawa sa lace. Naka-
hanger ito sa harap ng aking dresser. With that, I'm going to wear a flower crown.
Sumilay ang ngiti sa labi ko at mula roon, hindi ko na alam kung paano ako
nakatulog.
Alas kuwatro ng hapon kinabukasan ay tapos na akong maghanda. Nakalugay ang
hanggang baywang kong buhok na may alon sa dulo. Bumaba ako at noon lang napansin
na tahimik ang bahay.
"Sue, alis na ako!"
Dito pa lang ay nanlalamig na ang mga kamay ko. If this is because of excitement,
well I don't know dahil kapag excited ka ay kabado ka pa rin. I might mistake this
emotion for something else.
"Sue!" muli kong sambit sa kapatid.
Tumungo ako sa kusina at baka nagbe-bake na naman siya. Though I couldn't smell
anything. Dinungaw ko ang relo ko at lumukso ang pulso sa nakitang oras. I really
need to go now!
May narinig akong kilos sa cr kaya pumunta ako roon. Binuksan ko ang pinto at
napagtanto na binuksan rin ito sa kabila.
Napasinghap si Sue sa gulat kasunod ang paglaglag ng isang bagay. Naunahan ko na
siya sa pagpulot niyon at hindi ko mapaliwanag ang panginginig ng mga kamay ko nang
mapagtanto ang bagay na hawak ko.
"Ate..."
"Kanino 'to?" malamig kong tanong. I want her to deny. I want her to insist that
this is not hers. Pero lolokohin ko pa ba ang sarili ko?
"Sue, answer me," mariin kong sabi. Nagbabanta ang galit at pagsisisi sa damdamin
ko at hindi ko alam saan galing at ang patutunguhan nito.
Iling siyang humihikbi. Is that her denial o ayaw niyang sagutin?
"Buntis ka?" nanginig ang boses ko. Kumakapit ang luha sa mga mata ko. God, was she
raped? Hindi siya ganito ka iresponsable na magpapabuntis lang!
Namumuo ang luha niya at sinubukan akong lapitan. Umatras ako at umiling. Why...why
is she pregnant? She's only fifteen for god's sake!
"Ate I'm sorry..."
Hindi ko na maintindihan ang pinagsasabi niya dahil sa kanyang pag- iyak. Iniiwasan
ko bawat akma niyang paglapit. I feel like I am responsible for this. Her touching
me would mean pressing the mistakes I made. She's my baby sister! God, and she is
pregnant!
"Tell me...ni-rape ka ba" Pumatak ang aking luha. Hindi ko kayang isipin na may
kayang gagawa niyon sa kapatid ko.
Ngunit nang umiling siya ay tumakas ang hikbi sa aking lalamunan. But she could be
lying! Baka takot siyang umamin.
"Wala akong pagsasabihan. You can trust me, ni-rape ka ba?" maingat kong tanong.
Malakas siyang umiling. Walang takot sa mga mata niya para sa sagot ngunity takot
na saktan ko siya. Nanginginig ang mga labi niyang sinubukang magsalita.
"I'm sorry..." Lumuhod siya sa harap ko at humagulhol.
Pinagmasdan ko siyang umiiyak. Pinalis ko ang sariling luha na hindi umaawat sa
pagbuhos habang patuloy rin si Sue sa panghihingi ng tawad.
"Iyong Kean ba?"
Lumakas ang kanyang hagulhol bago tuluyang tumango.
Tumingala ako at dinama ang daloy ng luha sa pisngi ko. Hindi ko alam saan
ibabaling ang galit kaya sa huli ay tinapon ko ang pregnancy kit at tumama ito sa
pader. I am so disappointed at her, but even more so to myself.
Inaamin kong nagkulang ako sa kanya bilang kapatid. Dapat tinatak ko na sa isip ko
na sana mas nagpaka-ina ako kesa ang nagpaka-kapatid.
"Ruth!"
Hindi agad ako lumingon sa pagtawag ni Erika. Nasa hamba siya at nakabihis na. A
phone in her hand.
"Hindi kita ma-kontak kaya pinuntahan na kita..." napansin niya ang humihikbi pa
ring si Sue. "Anong nangyari?"
"Si Dean? Have you contacted him?" tahimik kong tanong.
I'm torn between staying here with my sister and going to the lighthouse. Dean is
waiting.
Nilapit ni Erika ang phone sa tenga niya. Tinitigan ko lang siya habang may
tinatawagn. Ngumiwi siya at umiling. "His phone is off. Kanina ko pa nga siya
kinokontak. I'm not close to his friends kaya hindi ko rin alam ang mga numbers
nila."
Tumango ako at inayos ang strap ng bag sa aking balikat. Namamanhid ang mga kamay
at binti ko. Muli kong tinignan si Sue. I can't leave her like this lalo na't wala
si daddy.
Ngunit sa huli ay natagpuan ko na lang ang sariling pumasok sa taxi na sinakyan ni
Erika papunta sa bahay. We have an hour to reach the lighthouse. Kinokontak ko na
rin si Dean but like Erika said, off ang phone niya.
Inakbayan ako ni Erika nang muli na naman akong humikbi. I just hope that when I
see Dean still waiting for me at the bottom of the lighthouse, my doubts would fade
away. Hindi ko na kasi alam kung tama pa ba ito. Parang gusto kong umatras at
samahan ang kapatid kong buntis. At fucking fifteen!
Hindi pa tuluyang nakahinto ang taxi ay binuksna ko na iyong pinto. Erika cheered
for me to go at hindi ko inabala pang tignan ang oras. As long as I reach the
lighthouse in time that Dean is still waiting, I would be okay. Hopefully. I pray.
"Dean!" sigaw ko habang naglalakad-takbo at hinahanap ang naghihintay niyang bulto
sa dulo ng parola.
The wind picked up. Malumanay ang hampas ng mga puno at alon sa dagat. It's like
every living thing is trying to witness how I failed everyone today. How I failed
Dean while I still couldn't find him.
Nagsimula nang umalsa ang hikbi sa lalamunan ko. Pinupuno nito ang aking dibdib na
unti-unti kong nararamdamang ang pagkawasak habang nililibot ang parola. Sinubukan
kong pumasok sa pinto, mainit na pag asa ang lumukob sa puso ko ngunit kung gaano
ako inaalsa nito ay mas matindi ang yumakap na pagbagsak. The door is lock.
Namamawis ang mga kamay ko. Umiinit na ang aking mga mata. Humihingal ako at muling
nilibot ang paligid. Only swaying plants, standing trees and aggressive waves
surround me.
Here is an open field but I couldn't find him. Kahit anino niya ay wala.
"Dean...I'm here..."
Umikot ako at tiningala ang tayog ng parola. Pinag-aagawan na ng araw at gabi ang
pag-aliw sa langit sanhi ng kulay kahel na kalangitan.
Kumunot ang noo ko nang mat naramdamang naapakan. I lifted my foot expecting to see
a pebble.
Nanlambot ang aking mga tuhod habang unti-unting inaaninag ang pamilyar na bagay sa
konkreto. Sa sobrang panghihina ay kaya na akong hawiin ng simpleng ihip ng hangin.
Pinulot ko ang parehong singsing na inalok niya sa 'kin dito mismo ilang buwan ang
nakaraan.
He'd been here.
"I'm sorry..."
Humihikbi kong pinagmamasdan ang kumikinang na bagay sa pagitan nag aking mga
daliri. Pumatak ang aking luha sa singsing.
Day 427.
I didn't make it.
This could be the day he started to become the man he turned out to be.
Sinara ko ang journal pagkatapos itong basahin. That was my last entry. I never
found myself writing in it again.

[ 30 TWENTYSEVEN ]
-------------------------------

Tilian ng mga tao ang humila sa akin paalis sa nakaraan. A group of girls
with their signed merch like cd's are shrieking and jumping their way out of the
arena. One of the hundred more testimonials that the euphoric buzz is still humming
around the air blessing every audiences the night of their lives.
Mahirap nga namang kalimutan dahil hindi lang mga VIP holders ang naka-avail sa
meet and greet. Even those who are at the lower box got the chance for an upclose
and personal encounter with the band.
Pero kahit yata ako ang kauna-unahang nag-purchase ng VIP ticket ay tila bawal
akong makita sila. Lalo na siya.
Tumingala ako. The night is at its prime and how this kind of night always brings
me back to that night to where the tower guides with light. Ang mga hampas ng alon
nang gabing iyon. At the back of the pick-up, the ring, the plead in his eyes...
"Did you try to talk to him after that?"
Inabutan ako ni Jude ng flavored beer para pamatay sa uhaw ng two hour event. Mas
matagal pa iyong pagpila namin kesa sa oras na itinagal ng concert.
Tumango ako sa tanong niya at uminom. Medyo hirap sa paglunok dahil sa sakit ng
lalamunan galing sa pagtili. Sa likod ng kamay ko'y pinunasan ko ang aking bibig at
nilingon ang iba ring umuupo sa hagdan. Dinadaanan kami ng mga nagtitilian at
tawanan na fangirls.
They were talking how Cash kissed them in the cheek and shriek about it. How Skylar
held their phone for a selfie and Wilmer smiled and said thank you.
At hindi mawawala kung paano nakipag-interact si Dean sa kanila. Well, I guess he
went back after knowing I'm gone.
Iyon ang akala niya. You don't know me very well, Dean. I'll let your head cool for
a moment pero babalik ako sa loob.
"Metaphoricals! Metaphoricals!" A group of girls cheered.
May mga lalake rin akong nakikita na ginagaya ang signature style ni Dean na
pulupot ng red bandana sa ulo. Making their hair strands stand up. They even dyed
their hair sand brown, too! Ang daming impersonators.
More people scattered outside the arena, not ready to go home yet. Tila kulang pa
ang dalawang oras sa kanila. Dahilan kung bakit mabagal ang usad ng linya ng mga
taxi na nag-aabang sa mga uuwi. I could already feel the after effect of the
concert. Post-concert depression. Where you relive every second of that memory.
In my case, hindi lang iyon ang laman ng damdamin ko. Longing dominated more than
it should.
"Bakit siya galit? He should have waited for you, girl," maarteng komento ni Jude
saka nilagok ang beer niya.
Nagbukas pa siya ng chichirya. Iba rin sikmura ng baklang 'to. 'Di nakukuntento
'pag walang ningunguya.
"He's not a patient man." Pait ang nalunok ko. Don't know if that came from the
beer though.
Ngumiwi siya, hindi kumbinsido. "Bakit hindi ka niya tinawagan? If I were him, I
could have called you to hurry."
I'd thought about that, too. Sa pagkakakilala ko kay Dean ay tatawag siya o magte-
text kung nasaan ako. And when I don't respond, he goes to where he thinks I am.
But finding answers to those questions woud just be an abortive attempt. From his
reaction a while ago, he still doesn't want to see me.
Alam kong masyadong mababaw ang rason ng inaakalang hindi ko pagsipot upang
magtanim siya ng galit. Hindi naman kasi tungkol doon ang dahilan.
I hugged my knees for comfort as I was brought into thinking the real reason. I've
been keeping my vow of silence alive for it. Bakit ko pa babanggitin kung ang
karamihan ay iyon ang pinag-usapan nang araw na iyon? Walang saysay ang
pangangatwiran ko lalo na't nakita nila ang pinaniwalaan nila at hindi ang
katotohanang hindi nila nakita.
What happened to my sister triggered my realization that...I wasn't fully ready.
Lihim kong inamin sa sarili na medyo umahon ang pakiramdam ko na hindi ito natuloy.
What burdened my heart was the guilt for not wanting for the wedding to happen just
because I am not ready. Not because I don't want to marry him.
At naroon ako upang tanggihan siya. It was a last minute decision. Now what could
have been the worst to happen?
In retrospect, maybe my heart was the only thing that was ready. My heart already
fell in love and that's what spoke for me that I was psyched up for marriage. But
thinking about it for long, that's where the misgivings surfaced out. I am not
mentally ready. Handa ang puso ko ng mga panahong iyon dahil mahal ko na siya. Pero
sa isip ko ay hindi pa ako handa.
And that's because we grow on experience. I had not. Not in that time. Ano nga bang
karanasan ko sa pangmatagalang relasyon? Sure, that influenced my question on how
would I maintain a marriage for the long haul? Ayoko namang lapastanganin ang
sakramento ng kasal.
There are a lot of opinions about marriage. And for me, you don't marry someone
because of love alone. You have to be emotionally and mentally prepared.
Mentally speaking, mga edad lang naman namin ni Dean ang legal pero hindi ang aming
pag iisip. Being eighteen I think is barely an adult. I don't even know how to
cook.
At hindi rin ibig sabihin na hindi ka na pwede maging handa sa ibang mga bagay
kasama ang mahal mo. I have already set my priorities and at that time, marriage
wasn't on the list. That's because we can love more than one person all at the same
time but we can't make them as the first priority all at once.
We don't have to rush. We would lose living the majority parts of life that we
would surely regret for not being able to experience them.
Hagdan ang tinatahak natin. Kaya hindi tayo aakyat ng ganoon kabilis sa kung saan
natin gusto. The journey is the best part, if you want things fast pace and dying
to be in your destination right away, you'll miss out a lot of great things.
Kaya karamihan sa mga nagmamadali ay madali ring nagkakasawaan.
The most monumental and life-changing experience I had was that of my mother. Even
that tainted my belief in young marriage. I may have not gone through it yet but I
saw how marriages fail. And that motivated my beliefs and decisions.
The years that have passed nudged me to believe that love doesn't always have to
involve matrimony. Tama nang kasal kayo sa mga puso niyo. Sa panahong iyon dapat
sapat na sa amin ang mapanatili ang relasyon at damdamin. Yet Dean wanted more. It
blew an impact for me to want the same.
Now that we're here with each of our own self-made successes and living our dreams,
napapatango na lang ako sa sarili na may pait sa aking ngiti.
Dean and I, we still have to grow up and grow apart. Because growing together is
not for us.
"You've mentioned that he's adopted," ani Jude pagkatapos ako bigyan ng ilang
minutong katahimikan. Dinig ko ang malutong niyang pagnguya sa chichirya.
Tumatango na ako habang nililingon siya at uminom sa aking bote.
"My theory, he's mad that he doesn't want to trust you again. Hindi siya binalikan
ng parents niya, and what he thought you did, not being in the wedding on time,
made it the part two of the abandonment he'd been through. He thought you left him.
Pain feeds on hate, Ruth. He made it his every reason to still hold a grudge."
Posibleng iyon nga ang naramdaman ni Dean pero alam ko ang mas saktong rason. Ayoko
na lang banggitin. Ayokong manira ng mga tao.
Only Erika knows. And widening the portal of that conversation is futile. Seven
years is so long ago.
May binunot siyang maitim sa kanyang bulsa. A square thing with what looks like a
tube kung saan sinusubo na niya ngayon. Kumunot ang noo ko habang pinapanood siyang
lumilikha ng bilog sa usok na binuga niya.
"Ano iyan?" pagtataka ko. At ang bango ng amoy. Smells like fruity lychee.
"It's vape, hunny."
"Kailan ka natutong magsunog baga?"
Hindi ko nagawang hawiin ang usok na binuga niya sa gawi ko. It just smells so
great na pwede ko itong gawing pabango.
"Simula noong nag-break tayo."
Pabiro ko siyang tinulak. Bahagya siyang tumawa. I think he got that from his
barkadas here in Manila. Pagkatapos naming gumraduate ay dito siya
nakipagsapalaran. He's currently working on his masterals to become a clinical
instructor.
"I was eighteen, Jude. Hindi ako handa sa gusto niyang mangyari..." wala sa sarili
kong sabi habang nakatanaw sa mga sumasakay ng taxi sa harap.
Finally they've decided to descend the midnight and go home. It's almost one in the
morning.
The noise is still hanging around pero hindi na tulad kanina. Puro kwentuhan na
lang ang mga taong nanatili at may narinig pa akong pupunta sila sa hotel kung saan
nag-check in ang banda.
I've heard stories about fans waiting at the condo. Dean's fans mostly. Dinaig pa
mga bodyguard kung makabantay.
Then they send death threats to those women who were being linked to him. Approve
ako sa ginagawa nila.
Pero nang maisip ko ang isasagawang plano, napagtanto ko na magiging delikado rin
ang buhay ko. I think I need a bodyguard, too. Perhaps a fanboy?
"Sabagay...kahit ako rin naman, noh." Si Jude na patuloy sa pagpapabango sa hangin.
"I need to have more ex- boyfriends first before marrrying my the one. Sa bansa
kung saan legal ang same sex marriage."
Maarte itong tumawa at humingi ng high five. Pinagbigayn ko naman ang binabae kong
ex na hindi ko maintindihan kung paano naging kami.
Ganon yata ang nagawa ng pag aaral ko ng nursing kung saan mas marami pang
porsyento ng mga bakla kesa straight guys. May iba pang confused. Truly, my life
has a lot of iconic moments.
"What are you gonna do now?You want him back?"
The smoke that Jude blew passed my eyes clouding the view infront of me. But the
truth is lucid. The words are so crystal clear in my mind and my eyes.
"I've always wanted him back."
Suminghap siya at gumawa ulit ng mga smoke rings.
"Pero jinowa mo ako." Marahan siyang tumawa.
"I was trying to move on."
Nakakakilabot ang ngisi niyang nanunuya. "Pero hindi nakaka-move on ang beauty ko,
noh?"
Ang binabae niyang tawa ay umalingawngaw sa labas ng arena. Umusog ako palayo sa
kanya dahil pinagtitinginan kami. Lalo siyang tumawa at hinampas ako sa braso.
"Aray!" sa hampas niya ay may clue na ako kung gaano siya kasakit smanampal!
Tumingin ako sa hamba ng arena at nakitang marami pang mga tao. Ngayon na lang kaya
ako bumalik? Kesa naman mamaya na posibleng hindi ko na siya maabutan.
I don't care if he doesn't want to see me. Pake ko sa galit niya? Long ago, I can
tame him with just a smile and a kiss. I just have to believe that I can still do
that now.
He still has feelings for me, I could sense it. He wouldn't have been that affected
upon seeing me if he doesn't. Natatabunan lang ng poot na imbes na magbakasyon lang
ay nag-permanent residency na sa damdamin niya.
"Naisip ko lang, Ruth..." Niligpit ni Jude ang vape niya. He emptied his beer
before carrying on. "You have every album of The Metaphoricals. Hindi naman siguro
pwedeng niisang kanta sa album nila ay walang tungkol sa 'yo."
Mabagal kong hinalikan ang bibig ng bote at dinama ang likido sa aking labi habang
naisip rin ito.
Now that he mentioned it, I don't know what to say. I memorized the lyrics of their
songs and there are familiar instances mentioned that happened to us way back.
But I'm not sure If i was the one he's talking about. It might be some ladies he
met in Spain. He might had shared the same experiences with them as what he had
with me.
But most of them, I know it's all about me. Hindi iyon basta hula. Alam ko lang
talaga. Sigurado lang talaga ako!
'On my skin, is your name. 'Cause if I can't have you, I'll have your mem'ry in my
veins!'
I bet that's about his tattoo. Kaninong pangalan pa ba ang nakaukit doon kung 'di
sa 'kin lang. Not that I assumed but this is a sure bet for me. It's. My. Name.
'As we live in sin, You were seventeen. With all the wrongs and should have been. I
fall, I fell, I've fallen...'
E, sino pa bang tinutukoy niya rito? I am his only girl in highschool. We were
together when I was seventeen! Tss.
Nilagay ko na sa gilid ang mga ubos naming bote saka ako tumayo. Pinagpag ko ang
aking pang-upo.
"Iyong iba tungkol sa 'kin," kampante kong sabi.
Umakyat ako ng ilang hakbang pabalik sa loob ng arena. No bouncers waiting.
Paniguradong nasa loob at minamatyagan ang umuunting natira sa meet and greet.
"O, saan ka pupunta? 'Di pa tayo uuwi?"
Nilingon ko si Jude na nanatili sa hagdanan. Lalong lumiit ang chinito niyang mga
mata sa pagsasalubong ng kilay niya.
"Babalik ako."
Namilog ang mga mata niya. Though, it didn't make any difference. Medyo maliit pa
rin naman ang mga mata niya.
"Ruth! I just saw what happened back there!" Halos maghisterikal siya. "Kulang na
lang itanggi niyang kilala ka niya. Well, as if he's not going to. Itatanggi ka
talaga niya! Iyong pride mo, girl!"
Mukhang siya pa itong mas namroblema. He even pulled his hair out of frustration.
Parang bumabaligtad ang sikmura ko nang maalala ang nangyari kanina. But thinking
about having my second chance for it made me feel motivated again. Hindi naman
habang buhay niya akong maiiwasan. Iyon ang pampalubang loob ko.
"I just lost a fraction of it a while ago. What difference would it make?"
Hindi ko na siya hinintay at nagpatiuna na sa loob.
I have to lose something to gain another more than what I've lost. Maybe in losing
my pride, I would gain Dean's trust and affection again. Doble ang matatanggap ko
kesa sa naiwala ko. Go Ruth!
Masasabi kong marami pa ring tao sa loob ngunit hindi na puno. Some of them were
hovering around.
Dahil nasa huling silya si Dean ay siya itong mas natatabunan dahil nagtatagal ang
mga nagpapapirma sa kanya. I couldn't see what he's doing. While Sky and Cash were
talking.
Matapang at taas noo akong humakbang patungo roon. Again, hoarding every molecule
of courage and kapal ng mukha.
Hindi katulad kanina ay hindi na nanginig ang mga binti ko dahil alam ko na ang
mangyayari at pinaghandaan ko na iyon.
But damn it I'm sweating! Ganon pa rin naman ang suot ko. At nakaukit pa ang pirma
ni Dean sa ibabaw ng aking dibdib. Because I am Dean Cornelius Ortigoza the fifth's
girl. I am only his!
Malapit na ako sa hagdan nang may humarang na bulto sa aking harapan. The mix of
sweat and man perfume is dizzying. Hindi pa ako nakailag ay kinain na ng kamay niya
ang braso ko at mabilis akong kinaladkad.
"Hey! Bitawan—"
Screaming became miles away when this man put his hand on my mouth. Kumalabog ang
puso kong takot sa nangyayari.
Masyado siyang malakas upang makawala ako. Hindi ko nagawang makabaling sa mga tao
upang magmakaawa ng tulong dahil abala sa panlalaban sa kanya. I whimpered, tumama
ang tagiliran ko sa barikada. The F-bomb exploded from the man who's trying to
abduct me.
Walang katao-tao sa parte ng backstage na pinagdalhan niya sa 'kin. Sinandal niya
ako sa pader at kinulong sa mga braso niyang humarang sa gilid ng aking ulo.
Tinulak ko siya ngunit kinuha niya ang mga kamay ko at marahang binaba. Uulitin ko
sana ang ginawa nang tinanggal niya ang kanyang ballcap.
Suminghap ako at napaatras muli sa pader. Weakness never found its footing seeing
him infront of me. Ang suplado niyang mukha ay ganon pa rin. Pinunasan niya ang
pawis at ngiwing pinasidahan ang buhok.
"Ano na naman 'to, Wilmer? You're going at this, again?" I almost screamed that in
hysterics.
Hindi ko akalain na hahantong na naman kami rito. After all these years this man
still planted an irrational hate for me.
"He's busy. You can't see him yet." Gamit niya ang natural na malamig na boses.
Tahimik siyang humihingal, marahil na–stress sa pagta-trying hard na kidnapin ako.
"He already saw me. At lumayo ka nga!" Tulak ko sa kanya.
My strength is a piece of light feather. Hamak na langgam lang ako na sinusubukang
itulak ang isang higante. Hindi man lang siya natinag.
Matigas ko siyang tinitigan at tinumbasan niya ito sa natural niyang pagtitig. Kung
susubukan kong umalis ay haharangan na naman niya ako. I will just exhaust myself
pleading to him to talk to his best friend.
Or...I don't what happened to them so maybe, ex-best friend?
"Not again, Will," iling kong sabi, unti-unti nang nilalamon ng pagsuko. "This
time, you have to let me talk to him," mariin kong utas. "And you're going to help
me."
I expected the cold in his eyes to allow some consideration. The same set of cold
that ruined the sailing ships.
Nakauwi ako sa bahay na hindi pa rin nakokontak si Dean. I feel sticky from the
tears and sweat. Ang make-up ko ay nagkalat na sa paligid ng aking mga mata. Ang
luha ko'y naging itim na nagmantsa sa aking pisngi.
Doon ko ipinagpasalamat na wala si daddy sa bahay. Naduwag akong sabihin sa kanya
ang mga nangyari; Sue being pregnant, me not being able to make it...at isipin ko
pa lang ang pagsasabi nito ay naluluha na ako. I thought about fixing things first
bago ko ito gawin.
Hindi ako pumasok sa klase kinabukasan. Sobrang aga kong kinatok ang gate nina
Cash at kakagising palang nito. He never knew about the wedding kaya tinanong ko
na lang kung dito sila magpa-practice mamaya sa bahay nila.
"Hindi, e. Sa school nina Wilmer, doon siya mamaya. Bakit?"
Ngumiti ako at nagpasalamat, hindi na sinagot ang tanong. I didn't further
procrastinate at pumunta na agad ako. Kung wala pa siya ay maghihintay ako.
Nagpanggap akong late enrollee kaya pinapasok ako ng guard sa university. Naghintay
ako sa labas ng locker room. The classes are on-going at panay ang tapik ko sa
aking mga paa at silip sa aking relo. Hindi ako mapakali hangga't hindi ko siya
nakakausap.
Nanlalamig na ang mga kamay ko. Tinakwil ko sa isip ang posibilidad na pagtanggi
niya. No. Dean would listen to me. I just have to believe for it to be true.
Ilang sandali lang ay naaninag ko ang paparating na si Wilmer dala lang ang kanyang
mga libro. Tumayo ako at mas lalong hindi mapakali. I'm sweating cold bullets. I'm
sure Dean's with him or he knows where he is.
"Si Dean? Pupunta ba siya rito? Cash told me he'd be here."
Nanliliit ako sa sarili sa masama niyang tingin sa akin. I'm not sure about his
thoughts but from his jaw clenching, siguro'y inalala niya ang paghihintay ni Dean
sa akin habang siya'y nasa tabi nito, inaalo ang nabigong kaibigan.
"Will..."
Nilagpasan niya ako at pumasok sa locker room. Sumunod ako.
"You're a distraction, Ruth. Ikaw ang sisira sa banda." His tone is monotonous.
Marahas niyang siniksik ang mga gamit sa kanyang locker at mas marahas nang kanyang
sinara.
"Oh come on! I am not some Yoko Ono to your John Lennon, Wilmer. Nasaan si Dean? I
have some explaining to do so let me!"
Halos tumilapon ako palabas nang umikot siya upang maharap ako. His brooding
features turned shades darker. I really don't get his problem with me at bakit
palagi siyang galit sa akin. Anong kasalanan ko sa kanya?
"He would quit this band for you, Ruth. I won't let that happen. Hindi masisira ang
banda. I suppose I am the only one who cares about this band more than anyone does.
Lahat sila, they all got carried away by distraction. Dean, mostly. You're taking
him away from the band."
Umiling ako. "I might be taking Dean away from the band, but I can never take the
band away from Dean. Masisira man kayo, alam kong bubuuin niya ulit ito. You got
together because of your love for music."
May lamang pait ang marahan niyang tawa. Humalukiphip siya at sumandal patagilid sa
locker. Hindi ko maikaila ang takot na nagpangyari sa akin dahil sa kanyang ngisi.
"Really? You have him by the balls, Ruth. You got all corrupted by that idea of
young love. It's just an abstract idea to ignorant people. Infatuation is what we
should call it. Masyado kayong nagpapadala sa mga bata niyong puso. Reckless, I
could say."
Umiiling ako nang mapagtantong wala akong mapapala sa kanya.
"I give zero fucks about your standpoint here, Wilmer. Own it. Lamunin mo iyang
opinyon mo."
Tinalikuran ko na siya at tatlong hakbang na lang bago makalabas. Talo ako sa bilis
niya nang agad akong nahila at binagsak ang likod ko sa locker.
"What the fuck is wrong with you!" sigaw ko sa nararamdamang sakit sa aking likod.
Umipon na rin doon ang iritasyon ko sa kanya. Namumuro na talaga siya!
Mahigpit ang hawak niya sa palapulsuhan kong dinikit niya sa kanyang dibdib upang
pigilan ako sa muli pananapak.
"Si Dean ang ipinunta ko rito, Wilmer! I'm not here to play bullshits with you!"
"Make me, Ruth. Convince me why you have to see him." I caught the threat in his
tone.
Sinubukan ko ulit siyang itulak. Ang intensidad sa kanyang tingin ay hindi ko alam
kung dahil ba sa galit o sa panggigigil na pigilan ako. My wrists are already
hurting at unti-unti nang kinakain ang lakas ko.
I can't believe he can do this to me!
"Wala kang tiwala sa kabanda mo, Wilmer. You don't trust Dean's commitment to the
band! You know he won't quit no matter what! Mag-aaral lang siya ng kolehiyo sa
ibang bansa!"
Umiling siya at mas hinigpitan pa ang hawak sa aking pulsuhan. He's trying to break
my bones. Napapadaing na ako sa sakit!
"What I don't trust are the trimmings outside this band. You have Dean wrapped
around your naughty girly fingers. This is his dream, too, Ruth. Before you, this
has been Dean's dream. Before you, this is our dream! So don't ruin it by showing
your face to him!"
Sa isang malakas na tulak ko ay nagawa na niya akong bitawan. Pareho na kaming
hinihingal. Matalim ang tingin sa isa't isa na parang nagrarambol na mga hayop na
kakalabas lang sa hawla.
Tikom ang kanyang bibig sa pagmamatigas habang ako'y nakaawang. My heart is beating
with so much vehemence.
Hindi ba niya alam kung bakit aalis ng banda ang kaibigan niya? It isn't even a
permanent leave but temporary! At kung alam niya bakit wala siyang konsiderasyon
para sa pag-aaral nito? He's being selfish!
"I never thought you're an asshole, Wilmer." His lips twitched as soon as it came
out from my mouth. "I just asked for one thing."
"But that one thing could mean a lot of things, and would result to multiple ends,
Ruth." His cold tone sent ice to my skin.
Lumayo ako nang akma niyang bubuksan muli ang kanyang locker. May kinuha siya sa
notebook at inabot isa akin.
"That's for the battle of the bands. Maybe our last gig because you made him quit.
Huwag kang magpakita sa kanya."
Tinignan ko ang pass bago siya. Hindi ako natinag sa kanyang banta. He can't make
me obey him. I'm not his pupil.
"Paano kung magpakita ako?" paghahamon ko.
Napaigtad ako sa muling marahas na pagsara niya sa locker.
"Kung alam kong gagawin mo, ngayon pa lang pipigilan na kita."
Umirap ako at hinablot ang VIP pass. Nagtaas noo ako sa kanya.
"Pupunta ako. At magpapakita ako sa kanya!" matapang kong asik.
Ang paniniwala ko sa paunang sinabi ay nayanig sa nakitang gapang ng madilim
niyang ngisi. Hinawakan niya ang aking mga braso at muli akong sinandal sa locker.
"Wilmer. Huwag. Don't you dare." Nanginig ang boses ko, tuluyan nang natuyo ang
aking tapang sa naisip na gagawin niya sa akin.
Huli na ang lahat nang lumapat ang labi niya sa labi ko. Namilog ang aking mga mata
at hindi agad nakakilos. Nang matagpuan ang aking lakas ay tinulak ko siya ngunit
sa aking ginawa'y mas diniin niya lang ang kanyang labi tila pinupuwersa akong
humalik sa bato.
That's when the door opened.
Napuno ng liwanag ang buong locker room. Imbes na init ay kilabot ang kumulong sa
akin. Lumakas ang ingay ng mga estudiyente sa labas na ginagamit ang oras ng
kanilang break.
Pagkabitaw ni Wilmer ay agad akong lumingon sa pinto. Biningi ako ng sariling kabog
ng aking puso. Pinagkaitan ako ng kakayahang huminga. Hinang-hina ang mga buto ko
at init ang sumakop sa aking mga mata.
"Dean..." nagasgasan ng sakit ang bulong ko sa pangalan niya.
The hurt and anger in his eyes tortured me alive. Nauupos ako nang dahan dahan at
dama ko bawat pagpiga ng puso ko sa sumusugat na sakit sa kanyang mukha. Bagsak ang
kanyang balikat ngunit nanginig ang nakakuyom niyang kamao. His parted lips are
quivering.
"Seriously? The both of you?" He sounded like he was betrayed. That's what he
thought.
"Dean, hindi!"
"She pulled me to kiss her."
Sinapak ko si Wilmer. "Hindi iyan totoo!"
"I can't believe the both of you."
Mabilis ko siyang nilapitan upang itama ang mali niyang paniniwala. Umiiling siyang
nakatingin sa sahig. Incredibility just ate him alive. He took what he saw the
wrong way. We can't be in our separate ways with him believing the wrong thing!
Bago pa ako tuluyang makalapit ay nahila na ako palayo. Mas lalo akong nairita kay
Wilmer. Sa bilis ng pangyayari ay hindi ko nakita kung paano tumama ang kamao ni
Dean sa matalik na kaibigan at nakita na lang ang pagbagsak ni Wilmer sa harap ko!
The students outside started too see what's happening. May mga nagsisigawan na.
"Dean, stop! Just let me explain, okay? Nandito ako para kausapain ka!"
Binalingan niya ako. At takot ko na lang kung lalapit ako sa kanya. I know he's not
gonna physically hurt me, pero malay ko ba kung ano ang magagawa ng galit niya. He
just blew a fist on his best friend!
"What for, huh? Tungkol sa inyong dalawa?" marahas niyang sabi na aakalain kong
minumura na niya ako.
"H-hindi..."
Patuya, nagbabanta at dahan dahan niya akong nilalapitan. Ganon rin ang bagal ng
aking pag-atras na tila tupa na gagawing panghimagas ng isang leon.
"Is this why you weren't there?" nabasag ang boses niya. Halos hindi ko marinig sa
sobrang hina nito dahil nakakain na ng sakit sa kanyang boses.
His bloodshot eyes are knives around my heart. Sinusubukan kong maging matatag
kahit unti unti na akong gumuguho.
"Kaya hindi ka pumunta?"
"I was there, Dean..." hikbi ko. I can't look at him.
"No, you weren't there..." he pressed darkly and with bitterness.
"Nahuli lang ako ng dating pero pumunta ako!" sigaw ko upang mas maging malinaw sa
kanya.
Dahil umiiyak na ako samantalang sinusubukang magpaliwanag. My sobs and the buzzing
students are the only noise I can hear around in this room.
Huminto si Dean. Mabagal ang pag-angat ko ng tingin at una kong nakita ang
umiigting niya panga.
"Tell me why should I believe you."
Sumisinghot ako. Humihingal sa pagsubok pigilan ang hikbi. Pinunasan ko ang luhang
walang tigil sa pag-agos.
"Dahil mahal mo ako..."
Nagtagpo ang paningin namin. Sinundan niya ng tingin ang naglandas na luha sa aking
pisngi.
"But I don't entertain one way affection, Ruth."
Hind siya kumurap. Dilat na dilat siya nang bumagsak ang luha sa kanyang mata.
Pinipiga ang puso ko na hindi ko na kayang magsalita at gustong umiyak na lang. Ni
walang panlalambot na rumehistro sa mukha niya habang pinapanood akong humihikbi.
"No, Dean. I...I—"
"Don't even say it because you don't."
Lalo akong nauupos sa walang kaemo-emosyon niyang boses.
"Dean please..."
Maingat akong lumapit ngunit tinalikuran na niya ako. Napako ako sa kinatatayuan at
tinakpan ang aking mukha sa aking kahihiyan.
"Fuuuck!"
Mga sigaw ng pagmumura ni Dean ang panggatong sa mga iyak kong lumalakas. Sigawan
ng mga tao sa labas kasabay ang bagsak at pagbasag ng mga kagamitan.
Binaba ko ang aking kamay, dinungaw ang pangyayari at nakita ang pagtapon ng de-
kahoy na silya. Dean was angrily kicking it multiple times. Namumula ang kanyang
balat at mukha sa ginagawa. Hindi ko maawat ang mga iyak ko.
Sa gilid ay nakabangon na si Wilmer at pinupunasan ang dumudugong ilong. Hurting
him would do nothing. Dean won't still listen to me. Ang magagawa ko na lang ay
saktan siya sa isip ko nang paulit-ulit.
"Masaya ka na?" nanginig ang boses ko sa galit.
Nagkibit siya ng balikat na tila wala lang ang nangyari.
"Dean will temporarily quit the band dahil mag-aaral siya sa Spain, Wilmer. Hindi
dahil pinilit ko siya. It's his choice. Not mine."
Iniwan ko na siya roon at lumabas. Dean's nowhere to be found at hanapin ko man
siya siguro ay walang silbi ang paghahabol ko. The sheer anger I saw that dominated
more than the pain, I don't think magkakaayos kami nang ganoon kadali.
Napaharap ako sa mga tao. Most of them stabbed their look of disappointment at me.
They assumed the wrongest thing.
"Girlfriend daw ng bestfriend nung guy. Bakit sila lang dalawa diyan sa locker?
Parang may something , 'di ba?"
God, they don't know shit.
"Oh my! She cheated?"
"Balita ko ikakasal nga raw. Pero hindi sumipot iyong girl. Now we know why."
Maybe I wasn't that of a good person all my life. Dahil nahuhusgahan at
nakakamuhian nila ako nang ganito kadali, na parang wala na akong nagawang maganda
sa buong buhay ko.
Is this my punishment for my shortcomings?
Nahawi ang mga tao sa aking pagdaan. Halos matumba ako dahil sa sobrang panghihina
ng aking mga tuhod. Tinatanggap ko bulong ng maling akusayon. Sirang-sira na ang
loob ko but with my chest out and head up high, I had my walk of shame into the
world. Hindi na ako makapaghintay na makauwi at iiyak lahat ng natira sa 'kin.

[ 31 TWENTYEIGHT ]
-------------------------------

They lost the competition. Dean was drunk throughout the performance only adding
to the scrape that was his row with Wilmer. Hindi ako nagpakita hanggang natapos
ang show ngunit hindi ko na siya nagawang lapitan. Maliban sa naduwag ako, the bevy
of girls swarming him was too intimidating to think that they lost.
That was my last memory of Dean. While his last memory of me was my tears and my
lips on his best friend's.
Who is now browbeating me with his glare na hindi ko alam kung pinaplano na ang
pagkonsidera sa pabor ko o hinahatid na ako sa aking huling hantungan sa isip niya.
"Fine," Wilmer finally spoke. "But not now."
Bumugso ang protesta sa loob ko. Napatuwid ako ng tayo. "Bakit?"
Umatras ako nang lumapit ulit siya pasan ang mahigpit na tingin. Dumilim lalo sa
pwesto namin sa paraan ng kanyang paninitig.
" Sa tingin mo makakapuslit pa siya ng kahit isang segundong makausap ka? Aside
from the shock of seeing you again, not to mention how he's still holding you in
contempt, he's busy interacting with his fans."
May nabanggit siyang naging panggatong sa tapang ko.
"Now you mentioned how he's still holding me in contempt. Kanino kayang kasalanan
iyan, Wilmer?" binahagi ko ang lakas ng loob sa aking tono.
Inasahan kong sinabi niya ang totoong nangyari noon. That he kept me from coming
clean and that stupid stunt of kissing me. And I hope Dean listened. That could
have lessen his hate on me.
Agad tumikom ang bibig ni Wilmer upang paigtingin nang maigi ang panga. Iyon pa
lang ay alam ko nang hindi nangyari ang pag-amin. Dissapointment surfaced not just
from me. Nagbaba siya ng tingin, maybe realizing only now what he'd said and
regretted it so badly.
Isang kilay ko ang umangat at pinaigting ang aking halukiphip. Pakiramdam ko nanalo
ako sa isang debate sa unang pagkakataong nakikita ko siyang tumaob.
This guy never really liked me and I know there is more than seeing me as a threat
on the band. Either he's gay at may gusto siya kay Dean, o ayaw lang talaga niya sa
akin.
We can never control our dislike towards other people no matter how kind they are.
This is just one of the truths in life where other than we can love, we can also
hate inexplicably.
Bahala siya. Tatanggapin kong pagkaayaw niya sa akin as long as I get to talk to
Dean. Tutal ay siya naman ang mas mamomroblema dahil hindi ko siya suliranin. So
why should I bother stress myself over him? Kahit ga-hibla nga ng buhok namin ay
hindi close.
Sa muling pag-angat ng paningin niya ay hindi ko akalaing maisasabuhay ang sinabi
ko. He's wearing the problem like a mask.
"Ruth, please...I will help you pero hindi muna ngayon."
Hinihila bira ako sa pagitan ng gulat na nakiusap siya sa akin at sa sinabi niyang
tutulugan niya ako. Tinitimbang ko ang sincerity sa kanyang boses at mga mata. I
ended up relying on his voice. Masyadong misteryoso ang mga mata niya upang
mahanapan ko ng katotohanan.
This cold man infront of me that probably was the descendant of ice age, the last
stunt he did ruined Dean and I. Kaya hindi niya ako masisi kung hirap akong
pagkatiwalaan siya.
"Fuck, right," bulong niya at mariing pumikit. Sinuot niya ang cap bago ako muling
binalingan. Now he seems more frustrated.
"Give me your phone." Naglahad siya ng kamay.
Tinignan ko iyon. "Why should I?"
"Just give it, Ruth."
Bumuntong hininga ako at kinuha ang cellphone sa aking bulsa. Kahit hindi pa buo
ang tiwala ko sa kanya ay sinunod ko ang kanyang sinabi. I won't lose anything in
trying anyway 'cause once this ends up being his trap again, he's going to regret
even doing so.
Nahagip ko pa ang apat na missed calls galing kay Jude at ilang texts bago ko
binigay ang aking cellphone. Malamang hinahanap na ako.
Ginamit ko ang pagkakataon ng pagiging abala ni Wilmer sa phone at sumilip sa
stage. Ngunit ang bumungad sa akin ay ang pinaka-backstage talaga. Kailangan ko
pang dumaan doon bago ako maihatid sa entablado kung saan nagpipirma pa ang banda.
I can only hear the background song of the band's music on speakers at tawanan ng
mga tagahanga. Nakita ko rin ang ilang nagre-relax na backstage crew habang on-
going pa ang meet and greet.
Now I wonder kung hindi ba hinahanap itong si Wilmer, Undeniably, he's one of the
stunners of the band, too. Pumapangalawa 'to kay Dean, e.
"Come to this place this Saturday." Kinuha nito muli ang atensiyon ko. He's handing
me back my phone. "I put the address in your Notes."
"Saturday! Will naman...Linggo ngayon!" Sinamahan ko iyon ng dabog. Ang layo pa ng
Sabado!
Hindi niya pinansin ang reklamo ko at basta nalang akong tinalikuran para sa stage.
Ay, bastos. Sinundan ko nga.
Mas maliwanag ang parteng ito sa main backstage. Nagulat pa ako sa pag-aakalang
nasa gilid ko si Dean ngunit standee niya lang pala ito na titig na titig sa akin.
Naiwan ang paningin ko roon na hindi ko napansing nakahinto na pala si Wilmer.
Nabunggo ako sa haligi ng kanyang matigas at may katangkaran ding katawan.
All eyes were on me including from the crew. Kiniliti ako ng hiya dahilan ng
marahan kong pamimilipit.
Wilmer's stand is obviously meant for blocking me. At ang crew ay nakasuporta sa
kanya sa gilid, handa sa maari kong gawin.
Crazy escape ideas running around my head. At kasama na roon ang pagdadrama. But
the hell if I'd do that!
Sa katunayan ay pwede ko na naman siyang isahan. Mas maraming tao rito sa kabila
kesa sa kaliwa. Iyon nga lang, may nag-aabang na dalawang bouncer sa hamba na tila
ba alam nila ang binabalak ko at inaalerto na nila ang mga sarili. Pang-nurse lang
yata talaga ako at hindi pang-ninja.
"A-aalis na ako..." sabi ko sabay turo sa labas. Iyon ang gusto nilang marinig
kaya iyon ang ipaparinig ko.
Nanatili ang mahigpit na tingin ni Wilmer.
"Go!" muwestra ko sa kanya sa stage at pinandilatan. "Bumalik ka na! Aalis na nga
ako." Pangungumbinse ko pa. Ba't ba ayaw niyang maniwala?
Tinaasan niya ako ng kilay.
Binalingan ko ang mga crew at may nahagip akong gusto nang matawa. And some of them
were...looking at my chest and legs. Right, I'm still wearing the ripped denim
shorts at ang suot kong pang itaas ay papasa nang kakambal ng bra.
Mukhang wala akong makukuha rito. Think, Ruth! Ikaw ang isa sa mga pinaka-
resourceful na nurse sa isang prestihiyosong ospital na internationally accredited
pa. Hindi pwedeng wala akong maisip!
Dahan-dahan akong umatras. What I have is a weak plan but I hope it would work.
Wilmer's glare never left its residency on my face.
Pairap ko siyang tinalikuran. Binagalan ko ang aking mga hakbang palayo roon.
Tinatabihan ako ng aking pag-asa na magtatagumpay ito. But to think that I can only
hope for this, weakness pulled me to my pithole.
If only I could think properly of a well built strategy. Kung hindi lang talaga ako
pinapakaba ni Wilmer. With his hawk-eyed scrutiny, aba'y wala talagang makakaisa sa
supladong iyon!
Lumingon ulit ako at halos tumilapon ang puso nang makitang nasa gilid na siya ng
stage. Bullshit naman. Susundan yata ako ng mga mata nito hanggang Edsa!
Bumaling ako sa stage. Kaunti na lang ang mga naroon at wala na ngang in-entertain
sina Cash. The remaining fan girls were all heaping on Dean. Nagtutulakan pa iyong
iba, all vying to get the rockstar's ass in their beds.
Kung bumalik kaya ako upang magpapirma ng cd? Ngunit ginawa ng isip ko ang trabaho
niya at pinaalala sa akin na may autograph na pala niya ako. Sa balat ko pa.
Almost hopeless, I sighed as I I turned to Will again. This one chance is my only
salvation so I'm gonna risk it. I-cheer mo sarili mo Ruth nang mag-alab naman iyang
pag-asa mo.
Mukhang tanga akong kumakaway sa kanya habang lumalapit na sa pintuan palabas ng
arena. Ipapakita ko lang na aalis na talaga ko. Pagkalabas ay nagtago ako sa gilid
kung saan pwede pa rin akong makasilip sa loob. Gumiti ang pawis sa aking mga
binti at sentido.
"Huy! Anong ginagawa mo? Kanina pa kita hinahanap!"
Marahan kong ikinaigtad ang pagtapik ni Jude sa balikat ko. Mas ramdam ko ang sakit
ng kamay niya kesa sa gulat.
"Sshh..."
Bahagya ko lang siyang sinulyapan. The only time that I'm going to let my eyes go
of Wilmer is when he goes back to the stage.
"Anong shh? Girl, public place 'to. You can't be a secret here. Sino bang
pinagtataguan mo?" Sumiksik siya sa likod ko at hinahanap ang paksa ng aking
pinagtataguan. Inihipan ko ang namamawis ko nang palad.
"I'm doing something, Jude. Makipag-cooperate ka nalang."
Nakatutok pa rin ako kay Wilmer. I'm unconsciously biting my nails while waiting
for him to leave my sight.
"Anong gagawin ko?" tanong ni Jude.
"Just shut up and support me."
Sarkastiko siyang natawa. "Wow! Kung maka-shut up ka mukhang hindi ako ang bumili
ng ticket para makita mo ex mo to think that you could afford better. Hello? You've
got more money to burn than me, Ruth."
Doon ay nilingon ko na siya. I can't just let this statement go knowing I have
something to say about it.
"It's my father's money, not mine. Besides, break up gift mo sa 'kin 'to so I don't
owe you anything."
"Bitchesa ka talaga." Tinulak niya ako.
Muntik ko na siyang gantihan kung hindi lang sa naging reaksiyon niya na parang
nakakita ng malaking bagay. Tumuro siya sa loob.
"Putresa! Si Wilmer babe ko!"
Sumilip ulit ako at naabutan ang pag-iling ni Wilmer bago muling pumasok sa
pinagdalhan niya sa akin. Is he going back to the stage now? Oh my, does he think
I'm really gone for real? Hah! Naisahan ko siya? Damn!
Habang hindi pa siya nakabalik sa stage ay mabilis ko iyong tinakbo at hindi na
nagawang lingunin ang sambit ng pag awat ni Jude sa akin. Ang suot na mini rucksack
ay tumatalbog at tumatama sa aking likod. If only I could turn my hearbeats into my
footsteps 'cause they seem faster than anything that runs right now.
I was more terrified of getting caught again than the thought of talking to Dean,
kaya ganito na lang ang pagbabalik ng lamig na tila naghihiganti sa aking sistema.
I was only focused on his smile as I neared the stage. Apat na fan pa ang kausap
niya na alam kong wala pang balak umalis kung hindi lang dahil sa mga bouncers na
inoorasan sila.
Dito ako dadaan sa harap. Maraming balakid sa backstage. I already oriented myself
for the possibe obstacles at so far wala na naman dahil niligpit na ang barricade.
Umiinit ang dibdib ko sa paghingal. Puno ito ng pananabik at kalahating takot.
Tumungo ako sa gilid ng stage kung saan bumababa na ang huling mga fan. Adrenaline
is pumping me like gasoline on a machine, kaya iyon ang mas napagtuunan ko kesa sa
pagwawala ng mga babaeng papaalis na ngayon. Nagtago ako sa ilalim ng malaking
speaker.
"Okay guys, that's the wrap for...mornight!" biro pa noong babaeng organizer ng
concert.
The chairs made a noise as they all stood up. Ang mahabang binti ni Dean ang
sinisilip ko sa aking pinagtataguan. Hindi ko na pinatagal at lumabas na ako at
mabilis inakyat ang entablado.
"Dean!"
You can all call me desperate, I don't give a damn. Inaanod na ako ng sariling kaba
habang hinihele ng aking paghingal.
Lahat sila natigilan lalo na si Dean na siyang huling lumingon. The chewing of his
gum has stopped, too. Wilmer saw me first again. Namilog ang nagbabanta niyang mga
mata.
"Ma'am tapos na po ang meet and greet—"
"Dean, please. Kausapin mo ako," putol ko sa isang bouncer. The plead and
determination in my voice joined forces.
I've waited so long for this one moment. But Dean's reaction told me that what I
wanted to happen is a snowball's chance in hell.
Sa kabila ng lahat ay dahan dahan akong lumapit . My pulsing fear is trying to tug
me away but my labored courage is pushing me to step up some more.
He only stared at me in sheer shock as if going as far as this is beyond madness.
Galit lang naman siguro iyong nauna kanina at ngayong nagpakita muli ako ay ito na
ang totoong nararamdaman niya. He find it unbelievable that I am here infront of
him.
Defeaning silence filled the stage except the still screaming girls outside.
Sumasabay ang aking hingal sa nakakabinging tibok ng puso ko.
His eyes made a trip from my head to my Stan Smith sneaker. While doing so, his
meeting brows deepened in utter confusion as his sexy thin mouth parted. Imbes na
mabahala ay ngumiti pa ako. He could still pull that expression off in a gorgeous
manner.
Sa pag-walk out niya kanina marahil ay nabigyan na niya ng sandali ang sariling
kumalma. But he's still trying to calm himself now. Hinila ako ng pagbukas sara ng
kanyang kamao at umiigting na panga.
Aabutin ko sana ang kamay niya nang tumambad sa harap ko ang matabang kamay ng
bouncer.
"Miss, bawal po iyan."
Tinabig niya ang kamay ko! The other bouncer pulled me away.
I didn't have the time to nurse my affected hand dahil pinaligiran na ako ng
dalawang bouncer at tig-iisa sila sa braso kong pinipiga na nila ngayon. Tanga na
ako kung manlalaban pa dahil alam kong hindi ako makakawala!
"Dean!" I called his name expecting him to stop them.
Panic rose but not from these meaty men. Umaalab ang hiling kong may gagawing
hakbang si Dean.
His eyes, jaw and fists are the only body parts that moved. I don't understand the
confusion that was still drawn on his face. Tila ba wala ang presence of mind niya
sa kasalukuyan.
Namilog ang mga mata ko nang hindi ko na maramdaman ang sahig. I screamaed to no
avail as I felt so many hands lifting me by my arms.
"Dean! Aray ang sakit kuya! Bitawan niyo ako! Sasama naman ako, eh. Aalis naman
ako!" sigaw ko.
Pumapadyak-padyak na ako habang bumababa na sila sa hagdan at bitbit ako na parang
isang naliligaw na kuting.
"Sinabi mo na iyan kanina." Mababa ang boses ng isang bouncer. "Ginawa mo ba?
Inisahan mo pa kami ni sir Wilmer."
"Kasalanan ko bang tanga kayo? Malamang iisahan ko kayo! Utak din kuya. Laki pa
naman ng mga katawan niyo."
"Bastos kang bata ka, a." Tinawanana siya ng isang kasama.
I don't have to see how I am making a spectacle as we're turning to the way out.
Narinig ko pa ang boses ni Jude na tinatawag ako.
Sa sandaling iyon ay hinayaan ko nang bitbitin nila ako. Tiniklop ko ang aking mga
tuhod upang hindi sumayad ang mga paa ko sa sahig. Sumasakit na ang braso kong
hawak nila kaya hindi na ako nagpumiglas.
Lumingon ako sa stage at nakitang handa na akong tulungan ni Cash ngunit pinigilan
siya ni Wilmer. Sky looked at Dean probably expecting him to order these meaty men
to put me down. Ngunit pinapanood niya lang akong dinadala palabas.
Wala na akong mabakas sa emosyon sa kanya, ngunit hindi pa rin nito winawala ang
intensidad na natural nang nakaukit sa kanyang mukha. His sharp edges and
exceptionally passionate hazel green eyes that used to promise naughty paradise
could now hynotize you to tear your heart into two. Titigan ka lang niya ay
babagsak ka na. Seven years of being apart, but he has changed beyond seven ways or
more.
Him not doing anything about this equalled to my falling debris of hope. Kumalat
ang lamig galing sa kalamnan patungo sa aking batok. Ngunit umiinit sa sakit ang
aking puso na tila pinupunit.
Ito ang naging paksa ng panghihina ko. Even thinking about this Saturday barely
lifted me lalo na't malaking parte sa akin ang duda kung seryoso ba si Wilmer.
"Dean..."
Sumisinghap kong dinilat ang aking mga mata. Agad ring napapikit dahil sa sumisilip
na liwanag sa bintana. Hinarangan ko sa aking braso ang sinag na bumubulag sa aking
paningin.
A wave in my chest and stomach was instantly felt as I was reminded of it again.
His face in blank canvass and my hopeless voice in his name is a match that ended
in tragedy.
Last Sunday's event barely put me to sleep for consecutives nights. Sa tuwing
pinapaala sa akin ay matindi ang alsa ng kawalan na bumubugso sa aking dibdib.
Maybe this is longing that I'll never see him again. Na hanggang doon lang ang
pagkikita namin. That no one and nothing can make it happen that Dean would find
peace everytime he sees me.
At ang pag iisip niyon ay mas kinakain ang aking lakas. Kaya naman hindi ko pa
magawang bumangon ngayon. Nakapikit ay tamad kong siniksik ang aking kamay sa unan
at kinuha ang aking celphone.
Nanliit ang mga mata ko nang i-unlock ang screen. I went to my Notes to read the
address Wilmer has keyed in. Kinaumagahan nang pumasok ako sa trabaho ay agad kong
ni-research ang lugar dahil hindi ito pamilyar sa akin.
It's a branch of a recording label company, Vinyl Records, the home of this
generation's avant-garde independent bands and artists led by The Metaphoricals.
Sila ang kauna-unahang indie band na napasikat nila. Since the birth of their fame,
sunod sunod nang nagsilitawan ang mga banda ngayon na sumusubok na rin sa linya ng
independent music.
Prior to the breakthrough of the said band, the extent of the rock genre in the
country only used to be on the border of unadulterated, alternative and punk. That
being said, The Metaphoricals became the pioneer of independent music in the
country. Which made them reputed musicians all thanks to their unique sound. Every
album of theirs is not the same from the last. Palaging may bago. They innovate
year by year.
I've never been this proud for someone. Mas proud pa ako sa kanila kesa sa sarili
ko. And thinking about this made me feel lighter and warm.
Dahil nakatunganga ay huli na nang mapigilan kong mahulog ang cellphone sa aking
mukha.
"Oushit!" Sinapo ko ang aking ilong.
Bumangon na ako at dumiresto sa banyo upang maligo. Kahapon pa ako nagpaalam sa
uncle ko na hindi ako papasok ngayon. He understood, ngayon lang naman kasi ako
aabsent. Besides, it's a Saturday.
My mind and emotion has been drilled for these past few days kaya hindi na ako
masyadong kabado ngayon. Nang nalaman kong recording company itong pupuntahan ko,
lumawak ang talon ko sa panig ng paniniwalang seryoso nga si Wilmer.
He's going to help me talk to Dean. At base na rin sa napanood ko noong Linggo,
they're okay with each other. It's just a matter of time for Dean and I to sink our
differences, too.
Nang matapos ay agad akong naghanda. I styled my hair into a high bun at nilagyan
ng sobrang nipis na headband. Kung ngayon man kami maghaharap nang maayos, might as
well I present myself neatly and with decency. Malayo sa inasta ko noong Linggo.
Just to not shock him again.
With my white halter crop top and denim culottes, I went out of my room. Ang
tahimik na staff house ay naambagan ng ingay galing sa mga nagta-trabaho sa
motorpool sa labas.
"O, Ruth. Alis ka na? Pahatid ka na kay Art." Pormal na salubong sa akin ni Tito
Nelson nang nakababa ako sa building.
"Pwede po tito?" medyo gulat kong tanong.
Naisip ko nang hingin ang pabor na iyon ngunit inunahan ako ng hiya. He has already
given us more than enough.
Tumango siya, pinaglalaruan ang kamay niyang naka gloves at tinatanggal ang dumikit
na lupa roon. "Mamayang hapon pa naman ang lakad ko sa Batangas. Anong oras na
ba..."
Sinilip niya ang kanyang palapulsuhan ngunit walang matagpuang relo. Pinigil kong
matawa. I looked at my watch instead.
"Eight forty po."
"Eight forty, ah...kaya pa. Pahatid ka na lang. Sabihin mo kay Art na kailangan
makabalik siya bago mag-lunch."
"Sige po, Tito. Thank you!"
Una kong ginawa ay kunin ang susi ng Elantra sa secretary ni Tito saka hinanap ang
peronal driver nila. Hindi naman ito nagtagal at umalis na rin kami.
Estimated two hours ang naging biyahe bago narating ang address na pinakita ko kay
kuya Art. I'm not familiar in this part of the city na nasa kasulok-sulukan na yata
ng Makati. Instead of the buildings, ingested houses are almost everywhere.
Although maayos na konkreto pa rin naman ang dinadaanan namin.
"Ito na po iyon?" pagtataka ko habang nakatanaw sa itim na gate sa harap.
"Opo, Ma'am Ruth. Iyong number dito sa address ay nandon, nasa gilid ng gate."
Turo pa niya sa labas.
Nanahimik ako. I expected to see a building. Dito ba bahay ni Dean? I mean, you can
always turn your house into a recording studio so this might be a house. His house.
"Uhm sige po, salamat. Huwag niyo na lang po akong sunduin," sabi ko sabay ng pag-
click ng lock.
"Sige po, Ma'am."
Sinuot ko ang aking sunnies nang umibis ng Elantra. Tiningala ang mataas na black
gate at mataas rin ang pumigilid ritong puting bakod. Sa init ng araw ay nagawa pa
rin nitong lusubin ang aking kaba at mas pinainit pa. Ang guard na naghihintay sa
labas ay nilapitan ko.
"Excuse me, ito ba iyong...Vinyl Records?" tanong ko sa guard. I'm still not sure
about this.
"Opo ma'am." Pinasidahan niya ako. "May appointment po kayo?"
"I'm here to meet Dean Ortigoza." I'm sure kilala niya ito. Paano namang hindi?
Mukha pa siyang nagulat bago nagawang hilain ang asul na log book.
"Ilista niyo na lang po ang pangalan niyo rito ma'am..."
Kinuha ko ang ballpen na inabot niya at agad sinunod ang sinabi.
Nang pinapasok ay mabilis ang mga hakbang ko dahil mainit. The view inside was not
what I was expecting. This almost looked like the industrial parks that I've been
going in and out to twice or thrice a week para mag-collection.
Ilan lang ang mga naka park na sasakyan. The place is neat not just because of the
all-white paint of the old factory-looking establishments na pinaganda at mukhang
bago tignan. May bungalow type at meron din namang mukhang dalawa ang palapag
dahil may nakita pa akong pulang hagdanan sa labas. An emergency exit way.
Saan ang recording studio dito? Hindi naman siguro ako ginagago ng guard. It's also
deserted dahil tahimik. Well typical for a recording studio. It has to be in a
serene vicinity.
Ang nahagip kong tinted glass door ang humila sa aking doon tumungo. Lamig ang
bumati sa aking pagpasok imbes na isa man lang sa mga staffs nila rito. Where are
the people here, by the way? Si Wilmer? Since siya ang nagpapunta sa akin dito.
Sounds echoed in my every step in this very dark corridor that would remind you of
starless midnights. Lumiko ako sa pintuan na tanging maliwanag. My kitten heels is
now kissing a shiny hardwood floor. May hagdan sa gilid siguro para sa isa pang
studio.
Wala talagang tao, but regardless of that, tinuloy ko ang pag-tour ko sa sarili.
Pinapasok naman ako ng guard at naka-log in ang pangalan ko, so I don' think I'd be
subjected to an illegal act. This is not trespassing. May hinahanap lang ako.
Sa harap ay may nakadikit na sign na Studio D sa salamin ng isa sa mga double panel
door. At dahil letter D, naisip kong narooon si Dean. I don't know. Just a weird
thought.
Huminga ako nang malalim at winasiwas ang panlalamig sa aking mga kamay bago
tinulak ang mabigat na pinto. May tatahakin pa akong maikling corridor pakaliwa at
panibagong pinto na bubuksan.
So far this is the vastest recording studio I have ever seen, o baka dahil ito lang
talaga ang nakita ko sa personal? It's still spacious even with the several
surrounding sounboards, LCD monitors and speakers. And I could tell na hindi ito
nag-iisa.
Pati rito ay walang niisang tao. But the monitors are in motion. Sa isang laptop ay
mahinang tumutugtog ang kanta ng banda na mahina kong sinasabayan.
"She rolls her eyes with my curses...While a beg from my tongue for her
prohibitions..."
I stilled as I heard silent but bass-sounding footfalls. In the pure silence of the
room I could hear my own heartbeat kicked for a race when the first door creaked.
Kasabay nito ay pagsipol sa isang pamilyar na tono na sinundan ng pagha-hum.
Nakatutok lang ako sa pinto, nag-aabang sa papasok. Ilang hakbang ang inatras ko
nang bumukas ito. Ang umaasa kong mga mata ay nagliwanag nang bumungad ang taong
sadya ko. His name is treading around my brain repeatedly.
He froze midstep in the doorway seeing me. How his muscles tensed is hard to look
past at. Sinasaad nitong hindi niya ako inasahan dito. Nasa door knob ang mga
kamay niyang kung hindi lang ito hawak ay marahil naging kamao.
My slightly parted mouth are leading for the words to come out. Ngunit hinarangan
ito ng mga tanong. Ano nga ba ang sasabihin ko. Ano ang uunahin kong ipaliwanag?
Siguro ay wala naman talaga. Siguro ay dahil gusto ko lang talaga siyang makita
nang malapitan at mas matagal. Last Sunday for me wasn't enough. It's always not
enough for me without him.
The weight of his stare seems to drown everything out. Filling the color of green
in his eyes are purging shades of pent up anger and frustration that betrayed my
produced courage. His face could be a flawed masterpiece carved from stone due to
its hard intensity. Sharp edges. No soft touches. Hindi ito matitibag. Hindi
nasusugatan ng panlalambot. Hindi hahayaan ang pagkakataon na papungayin ito.
With the way he's treating me with his hate appraisal, It felt like he is stabbing
the heart of my very soul.
Ikinaigting ko ang palagapak na pagsara ng pinto nang pinakawalan ni Dean ang
busol.My pulses kicked into overdrive triggered by the movement of his severe
jawline.
Sa mabagal iyang hakbang umatras ako. Every step is filled with threat and danger.
Parang binibigyan niya pa ako ng pagkakataong makatakas bago ako paliguan sa sarili
kong dugo.
Alam na niyang pader na itong nasa likod ko ngunit hindi siya huminto. He kept on
moving forward while I have nowhere else to go. Kung posible lang ay baka naging
bahagi na rin ako ng pader ngayon.
Despite my apprehension, I can't help but praise him. Exposing his assets are his
loose deep gray sando, semi-skinny dark jeans and combat boots. The equals sign
tattoo in his left biceps never went unnoticed to me. Ang ugat na gumagawa ng bakas
sa kanyang braso ay prominente. Inaakit nitong pagbuhol-buhulin ang sikmura ko.
Marahas niyang tinanggal ang kanyang beanie at tinapon sa kung saan na hindi ito
tinitignan. It left his hair in a breathtaking dissarray. I almost whimpered in
fear when he clicked his neck, like a predator who's about to devour its prey. Ako
ang pinapanatiling biktima ng patalim niyang mga mata.
There's no point in evasion when he caged me in between his tensed arms lifted at
either side of my head. Nang dinikit niya ang kanyang katawan sa akin ay iyon ang
halos hindi ko kayanin. His manly scent is a reminder of no escape and my being
seventeen.
Memories crowded around. Memories when he used to hold me captive just like this.
Under the stairways. In the locker room. Inside his pick-up car. Memories that are
never there when we were in our teens. Ang galit na meron siya noon ay may
determinasyon. Ang galit na nakaukit sa kanya ngayon ay nagbabanta.
I could feel the heat of him, so as the pronounced rise and fall of his chest. To
look at him better is not possible by the way his face inched close. His towering
height made him crouch so he could touch his nose on mine.
"Why are you here... " his raspy whisper grated on my nerves sending shivers. There
was no room for tenderness.
I struggled to remind myself as my thoughts find their own ways to be incoherent.
"W-we have to talk about...years ago. Mali ang..."
Inangat niya ang paningin sa aking mga mata. The palpablae anger in his greens is a
bullet shot to my longing heart. Ginagawa akong abo sa nagbabaga niyang galit!
If only Wilmer had rectified what happened years ago, my job would have been
easier. This isn't anything I imagined us ending up with!
"Hm...?" malambing huni ni Dean.
Pumikit siya. And God those long and thick lashes could be the envy of everybody.
Parang sarap na sarap siya sa pagkiskis ng ilong niya sa ilong ko. Malalim ang
tagpo ng mga kilay niya na parang gumagawa siya ng kanta sa pagdama sa aking ilong.
Noong una ay hindi ko maintindihan ang ginagawa niya ngunit nang mahagip ang
mahigpit na tikom ng kanyang labi at igting na panga, I was able to tell that
beneath this move are waiting guards of abhorrence and sarcasm.
After all, that part of him didn't change. Hindi basta basta siyang nagpapatawad
hangga't hindi ka magmamakaawa sa harap niya.
Tumigil siya sa ginagawa nang hinawakan ko siya sa dibdib. Feeling his warm chest
made me change my mind that instead of pushing him away, dinadama ko ang mabilis na
tibok ng puso niya. His racing heartbeat gave me hope.
"It's been years, Dean."I silently said. " If you still hate me up to this day,
tatlong taon at magiging dekada na iyang galit mo sa akin. It's not healthy. No..."
puno ng pagsusumamo akong umiiling. "Can you just...m-move on...?" I almost trailed
off.
Sa kanyang pagdilat ay agad kong pinagsisihan na nagsalita pa ako. A flash of
something akin to pain passed through his glare that made me forget about my fear.
Ngunit pilit niyang pinaghahari ang kanyang galit. Fury intensified he could turn
me into cinders.
"Move on?" nagtitimpi ang mariin at nanginginig niyang boses. Binalikan ako ng kaba
at takot.
Umigting na naman ang panga nito. Parang may tinatago siyang patalim at sasaksakin
niya ako kung kailan niya gusto.
His thin lips pressed harder forbidding the bad words to come out.
But it came along as a tone when he growled in his gritted teeth , "Never."
Suminghap ako nang inakalang hahalikan niya ako. Nilapit niya lang ang kanyang
mukha. Nanunuri, nanunuya, parang hinahanapan ako ng pagbabago.
His rough fingers tauntingly traced my face from my temples down to my cheeks,
then to my chin. Nanindig ang balahibo ko sa kiliting hatid nito. Dinakip ng daliri
niya ang aking baba upang ianggulo ang mukha kong maharap sa kanya. Flames burned
my face and neck as his breath spitted fire.
His other arm is still resting at the side of my head. Iyon ang una kong tinignan
bago tinagpo ang paningin niya. I'm racing against my heartbeat as I found his
drunken stare that totally made me forget what I am here for.
Inangat ko ang aking mukha upang ilapit ang aking labi sa kanya. In my parted
mouth, I sought for his lips, like he used to seek mine way back. Marahan akong
napangiti sa hindi niya pag-iwas. His jaw clenched so tight but that didn't make me
let up. Humihingal ako habang papalapit na ako upang mahalikan siya.
Ang madilim niyang tawa ang nagpahinto sa akin. The devil in his grin is planning
to play with sin.
Without taking his heavy eyes off from mine, siya na ngayon ang lumapit. Almost.
Gut-wrenching almost touching my lips!
"Do you really think I'm gonna let you kiss me?"
Threatening ang taunting is the only way I could describe the way he whispered this
to me.
Tila yelo ang bumuhos sa akin nang marinig ito sa kanya. Humihingal ako nang
masuyong lumapat ang kanyang labi sa gilid ng labi ko ngunit hindi ito hinalikan.
It only touched a whisper. Nanghihina na ang aking mga binti.
From there, his torturous fiery breath crawled to my cheeks leaving a trace of heat
on my skin. Malakas siyang suminghap, inamoy ang buhok ko, bago binaba ang bibig sa
aking tenga.
"Never..." he whispered. This time, more deadly.
Mabilis niyang nahila ang sarili at walang lingon na dumiretso sa pinto. Naiwan
akong tulala, lutang sa mga nangyari. Ang nakakabinging pagbagsak ng pinto ang
gumising sa akin sa isang tila panaginip.
What the hell did just happen?

[ 32 TWENTYNINE ]
-------------------------------

Akala ko'ay magtatagal pa ako sa ganoong kalagayan nang may marinig ulit na
paparating na mga yapak at tawanan. Hindi ko inasahang isa sa kanila si Dean ngunit
ano na lang ang iisipin nila na may estranghero dito sa studio?
Karera ng mga paliwanag ang nagpangyari sa utak ko. Ang bigo kong labi na hindi
nahalikan ni Dean ay nagbukas-sarado.
The door opened spitting the other members of the band. Mas lumakas ang ingay sa
kanilang pagpasok. Kung bakit mas dumikit pa ako sa pader ay hindi ko alam. Maybe
for the sake of thrill?
"Dammit, Sky! My ass is not your drums! Stop beating it!"
Sira ang mukha ni Cash sa kanyang reklamo sapo ang kanyang pang–upo. Tinatawanan
siya ni Sky na pinaglalaruan na ngayon ang drumsticks at pinapalobo ang bubblegum.
Total silence enveloped as Cashiel halted. Dahan dahan ang ginawa niyang paglingon.
Kita ko ang kaba sa mukha niya na tila umaasang makakakita ng hindi kaaya-aya sa
dako ko. Oh dear, ginawa pa akong multo.
"Ruth?"
Sa pagsasalita ni Sky ay bumilis ang paglingon dito ni Cash. Shock is undeniable on
their faces.
"Hi." Ngumiti ako ng tipid at ganon rin ang aking kaway.
"H-how..."
Umingit muli ang pinto sa pagbukas nito at niluwa si Wilmer kausap ang nakasunod sa
kanyang likod. A man same as their age I'm not familiar with. Natigil sila nang
nakita ako.
"Paano ka nakapasok? I mean, how did you know about this place?"
"I told her," tugon ni Wilmer sa tanong ng kapatid. "Pakitawag si Dean..."
"It's okay, Will," putol ko sa kanya. "Dito na siya galing." I said it as if it's
nothing.
Katahimikan ang kumain sa paligid. Sa mga tingin pa lang nila sa akin ay ginawaran
na nila ako ng tanong upang idugtong bilang sagot ngunit wala akong masabi. A
proper conversation didn't happen, anyway. So what is there to say?
"Uh...and?" Cashiel raised his brow as he voiced out everybody's silent question.
Kibit balikat ang tangi kong tugon. I couldn't think of any words to describe it. I
couldn't even lie about it. It's not awkward at all but intense. Kung pagbabasehan
ko kung paano niya akong tignan na parang sa susunod na pagkikita namin ay dadalhin
na niya ako sa aking huling hantungan, hindi pa ba marubdob iyon? For the lack of a
better word?
Hinihila na ako ng pinto upang makaalis. Hindi ko na kailangang mag-effort ng
dahilan kung bakit dahil iyon naman talaga ang balak ko pagkatapos ng aking sadya
rito. It might not be like what I pictured in my head, which involves screaming at
each other and crying, but I still have more chances of this now that I know where
to find him. Dito lang pala sa Makati.
"Kailan ang balik nila Mommy sa U.S tour?"
May isa pang pumasok na lalakeng hindi ko kilala. He looks as authoritative as
these men in the room. Kami lang ni Sky ang mga rosas.
Lahat ng mga mata ay nakatuon sa kanya, parang nakikinig din sa sinasabi sa
kabilang linya. Kumunot ang noo niya nang makita ako. I looked away, stat.
I really have to leave now that almost everybody is here. Mula noon pa naman ay
parang hindi na ako kabilang sa ganito. This is the music scene I could never find
myself fitting in. I never really belonged in a group. I never had a close
relationship towards Dean's friends dahil sa tuwing magkasama kami ay kami lang
talaga.No trimmings. Walang sabit. It's always the whole two of us.
Suminghap siya nang matapos ang tawag. Pulses kicked and I don't know why. Maybe I
was terrified that they would send me away like an oppressed in the society.
Kaya bago pa mangyari iyon ay ako na ang maghahatid sa sarili ko palabas.
Abala na sina Sky at Cash sa laptop kaya napalitan ang kanta. Magkaharap naman sina
Wilmer at ang dalawang lalake sa gilid na ang isa'y nakahalukiphip. Seems like
they're just going to ignore me.
Walang kadamot-damot ang mga hakbang ko at bahagya pang yumuko upang sana'y ilihim
ang aking pag-alis. Bahala na silang magulat na wala na pala ako.
"Anong sabi?" mababa at malamig na boses ni Wilmer.
"They won't be back 'til the end of the month." The new guy huffed. Mukhang hindi
nagustuhan ang balitang 'to.
Nakita ko siyang pumameywang bago ako tumingin ng diretso sa pinto na mga limang
hakbang na lang yata. Eyes on the exit, Ruth.
"So you'd be our manager for the mean time, then."
"Yeah sure," nonchalantly, he said. "Sino 'to?"
Hindi ko alam kung bakit ako biglang tumigil. Sa pinagsamang tanong at tono niya
pakiramdam ko isa akong pulubi na hindi bumabagay sa mansiyon at gusto na niyang
ipakaladkad sa kanyang mga guwardya.
Sa aking paglingon ay naabutan kong binubulungan siya ni Wilmer. All eyes were on
me now that made me seem like their anticipated guest of the day. Nagliwanag ang
mukha ng lalake na tila nakasagap ng ginintuang tsismis.
"Oh!" Mabagal siyang pumalakpak habang nilalapitan ako. Namimilog ang mga mata at
may gulat na ngiti sa labi nito. Tinuro niya ang laptop, sinabayan ng hum ang
tugtugin mula roon. He slightly headbanged, too. "Nanana....Ruth...less. You sound
like a nightmare but feel like a dream...You're often so ...nanana ironic as you
may seem..."
Nagtataka kong binalingan ang iba at naghahanap ng kasagutan sa tanong na hindi ko
mabuo. Tinakip ni Cash ang kamao sa bibig at lumolobo ang pisngi sa pagpipigil ng
tawa.
"Hear that?" The weird man is already infront of me. He spreaded his arms as wide
as his Chesire grin. "Lady and gentlemen, here is the famed muse of thy Rock
Prince!"
Ang halakhak at palakpak niya ay bumubundol sa bawat sulok ng studio at tinamaan
pati dibdib ko. His dark laugh intensified my wanting to get out of here. Damn.
"So, Miss Seventeen is real, huh? Akala ko ay likha na naman siya sa pilyo at
mapaglarong imahinasyon ni Dean." Tumatawa pa rin siya, ngayon ay mahina na.
"Twenty four na po ako ngayon," pahayag ko. Miss Seventeen is the band's latest hit
that topped the charts in four countries in Asia not just in the Philippines.
"But once in your life, you'd been seventeen, I'm sure."
"O-of course..." sabi kong halos natatawa. Ano bang pinaglalaban ng taong 'to? May
itsura pa naman.
Kagat niya ang hinlalaki habang pinapasidahan ako. I feel like a mouse who's about
to go through the process of experiment.
"Hindi ko masisi si Dean. A hottie like you? Mahihirapan talaga akong mag move-on.
Those curves, man!" He traced a coca-cola body in the air.
I would have been happier if I have to hear this firsthand from Dean. Pero kung ito
man ang nahalata nila sa kanya, then it might mean the same thing. He hasn't moved
on from me.
Ang akmang pagngiti ko ay inusungan ng malalim na kunot noo. I'm not that ignorant
not to notice. In the shameless journey of this man's eyes, he's probably seeing
what's underneath my clothes.
My God. I meant to dress as demure as I could eh huhubaran lang pala ako nito sa
paningin niya. Nag-effort pa ako. E, kung naka bikini strings ako, ano nang
makikita niya? X-ray ng dibdib ko? Bungo?
Tumikhim si Wilmer at lumapit. I somehow thanked him for cutting this weird man's
blatant eye trip on me.
"Marcus..."
Tumabi ito sa kanya at inisang tapik ang balikat. Wilmer's dark eyes didn't stay
long on me as he turned to their acting manager.
"Gaano kami ka-busy this week?" pormal niyang tanong. Ang pagiging dominante ni
Wilmer ay umigting pa dahil mas matangkad siya kesa sa katabi niya. He's the
tallest here. But if Dean's around, he's just nothing.
The man, Marcus, recoiled. Ang salubong nitong kilay at mahinang tawa ay para bang
turista sa ibang planeta ang tanong ni Wilmer.
"This week?" Tawa pa nito. "You mean for the whole four months!" Umiling siya at
nagbibilang sa mga kamay. "Guestings, music video shoot, radio promotions,
nationwide and Asian tours, and Dean's going to be the most hectic as he has this
offer again for a clothing company and a music-related movie."
"Hindi niya tatanggapin iyon, I'm sure," agap ni Wilmer. "Napilitan na nga siya sa
Jeans commercial at perfume."
"Yeah, I can already see that coming. But it wouldn't do any less to his active
schedule. I heard nali–link siya ngayon sa kapatid ko. I can already envisioned an
incoming ambush interview for that. If not, a live interview."
"I bet it'd be live. The news trended nationwide. Siyempre, kakagatin iyan ng
network para mag-trending pa lalo."
Umusad na sila sa usaping schedule habang ako'y natapilok pa sa binanggit ni Marcus
na na –link si Dean sa kapatid nito. Who could that sister of his be?
Ayaw ko nang alamin. For the past years of following the band, never did I ever
click on the headlines that involves Dean and another woman. I don't want to spell
out my fears. I don't want to read every paragraph of my pain.
They said that what you don't know won't hurt you. So bakit ko pa hahayaan ang
sarili kong ungkatin ang totoo kung ang masaktan nga ang iniiwasan ko? Yet for the
most part, curiousity will really get the best of us.
I have a clue on what the news would be all about. I don't want to further draw a
damageto myself. I know we cannot always dodge the hurt but we should at least try
not to have ourselves be struck by it.
Their on-going conversation was an open portal exit for me to lead my way out.
Tinignan ko sina Cash at Sky at sinenyasan na aalis na ako. Walang niisa sa kanila
ang tumango, mukhang nagulat pa nga na iyon ang gagawin ko.
They have no choice but to let me leave. It was never in my plan to stay longer
after my encounter with Dean, anyway. After all, babalik naman ako. This won't be
the last time.
"Uhm, excuse me. I have to go..." I said as I totally realized that it's rude to
leave without a slight goodbye. I learned the hard way.
Tumalikod na ako at binuksan ang pinto.
"Wait lang, Miss..." another voice stopped me. This might be the other guy. Iyong
mas disente ang mukha 'di tulad ng isa.
I turned to them slowly.
"Your Dean's ex, so..." Mabagal ang pag-abante niya habang nagsasalita. He stopped
in between behind and beside Wilmer. "You must have been very well acquainted with
his demands, I guess."
It was a conclusion that he is half-sure of.
"Oh, come on! She's so seven years ago, Patrick!" Natatawang sabat ni Wilmer, like
what he said is worth to be ridiculed. "Iba na ang panlasa ni Dean. And those are
the tastes that she's currently not acquainted to."
"I'm aware, but let me finish." Ang seryoso at nagtitimping tono nito ang
nagpatahimik sa lahat.
If they behave like this towards him, he must be a man of respect. I didn't
exclude myself doing so. Tumiklop na rin ako. I don't know him personally so
leastwise I have to boast my manners.
"Hindi ka susulatan ng kanta ni Dean kung hindi ka naging importante sa kanya,"
anito, nanatili ang panunuri sa akin.
"Hindi siya susulatan ng kanta ni Dean kung hindi siya nasaktan sa kanya."
"Shut up, Wilmer." I snapped. Numinipis na ang litid ng paseniya ko sa kanya. "Why
don't you tell them what you did that prompted Dean's hate on me?"
"Everybody knew. But what I did wasn't the why he hates you." He looks so chill at
nagawa pang makapamulsa. Tamad niya akong tinignan.
Nanliliit ang mga mata ko sa kanya habang umiiling. I will never spend my lifetime
understanding why he hates me. I will never do to other people who has the same
sentiments as his, too.
"Okay guys, lumalayo na tayo sa usapan..." bahagyang pumagitna si Marcus.
"What do you think, Marc? I mean, I'm into Patrick in this one." Wilmer crossed his
strong-looking arms as he smirked which never promised anything kind. "Kung
makakatiis siya. " He darkly chuckled.
"Anong insekto ang nasarapan sa malamig mong utak, Wilmer?" halos pagwawala ni
Cashiel na halos sugurin ang kaibigan. "Patrick! What the hell?"
"Well she's desperate!" patutsada ni Wilmer. "And we didn't say she should. It was
just a suggestion. So calm your pansy ass!"
Kung maka-desperate 'to, ha. Sinong mas desperate sa amin na nagawa pa niya akong
halikan para magalit sa akin ang kaibigan niya? Just because he thought I was going
to take Dean away from the band! His overthinking skills just dialed up to the
highest setting! Unbelievable!
"Anong work experience mo?" Sa kalmadong tinig ni Patrick ay tila nakalaklak ako ng
pampakalmang tsaa.
I don't understand any of this right now. Can they at least tell me what this is
all about? Anong inaakala nilang sinadya ko rito at nagawa nilang tanungin ako sa
work experience ko?
Malakas ang kutob kong magtatagal pa ito at isipin ko pa lang iyon ay nananabik na
ako para sa isang upuan.
"Answer the question, Ruth," Wilmer demanded.
Inirapan ko siya at magalang na hinarap ang iba.
"I'm currently working at my uncle's construction company as a company nurse."
I didn't bother tell that I mostly do admin works in the office. Nagagamit ko pa
rin naman ang kurso ko para sa pagpapahalaga sa kalusugan at kaligtasan ng mga
trabahante. Though it doesn't happen as often as how I face paperwoks and payrolls.
"Ilang taon ka na sa trabaho mo?"
Kumukulo man ang pagtataka ay sinagot ko pa rin.
"Going one year." Agad akong kumambyo nang mamilog ang mga mata niya. "Well I have
three years experience as a staff nurse in a tertiary hospital."
"Staff nurse lang?" Mahaba ang lubid ng kanilang pang uusisa.
"Operating, Emergency room. I had covered the whole area. Kahit ang morge."
Mukhang natakot sila sa huli kong sinabi. Nanahimik, e. I've seen dead people, yes.
I've seen people die, uhuh. Kung iyon man ang nasa isip nila.
"So you have practiced your patience, then."
Tumango ako. Believe me, that has to be my new expertise now. Sa naging karanasan
ko sa trabaho ay kailangan kong sanayin ang sariling magpasensiya. That pretense of
patience, now I can just wear it everyday like a skin-toned underwear.
"If she's going to consider, might as well we'll inform her ahead of time. It's do
or die."
"You mean she's gonna die once she's gonna do it."
Ikinatuwa pa ni Wilmer ang naging komento ni Cashiel. May binulong ito kay Sky at
parang inaaway habang tinuturo ang kapatid niya.
"Pwede bang ipaalam niyo muna sa akin kung para saan 'to? Why are you asking me
questions about my job?"
"Ruth, upo ka."
Nabalingan ko si Cash at nakitang inaayos nito ang kaisa-isang silya sa harap ng
desk kung saan ang laptop. I didn't stall at tumungo roon. Mahina akong umusal ng
pasasalamat sa kanya bago umupo.
"Dean has a lot of demands." Pumwesto si Wilmer sa harap ko at humalukiphip. Mas
pinapamukha sa akin na teritoryo nila ito at dapat ako ang mag-adjust.
Nasa gilid niya sina Patrick at Marcus. Sky and Cash are standing behind me.
"Kaya minsan ay sinusukuan na siya ng mga nagdaang P.A's niya. Marami pa rin namang
naga-apply, but they have no idea about the war they're going to face with the in-
demand rockstar."
Tumango ako, mukhang may ideya na. "Continue."
"A loud number has attempted for the sake of being with the rock prince believing
the job is just a kid's stuff. If those women think that being with Dean is a
fairytale, they have to think again. Giving them an overdeveloped sense of hope is
mental. You'd be just his assistant, that is all there is to it for him."
Nilapit niya ang kanyang mukha sa'kin. "He won't ever treat you as his first love."
Inatras ko ang mukha ko at tinapangan ang aking ekspresiyon. Kahit nakaupo lang
ako, I still have to look like I am the braver one.
"Binabantaan mo ba ako, Wilmer? Pinapamukha mo namang papatayin ako ni Dean sa oras
na hindi ko masunod ang gusto niya. What? You're making Hitler look like the good
guy here." Bahagya kong tawa.
"A lot have given up as his P.A, Miss Seventeen." Si Marcus tapos ay natawa. "Ano
ba kasing inasahan nila? That being his P.A would also mean his one night stand? Oh
c'mon! the dude is busy. Getting off isn't one of his priorities and he has
probably done more hand jobs than—"
Pinalo siya ni Wilmer sa tiyan kaya natigil ito sa pagsasalita. Umiiling si Patrick
at mukha siya pa ang mas nahiya.
Si Marcus ba talaga ang magiging acting manager nila? Mukhang mas bagay ang
posisiyon kay Wilmer.
Tumikhim siya. "So there, you've heard it. I wonder how would it go for you lalo na
at..."
"Stop pushing that it's my fault now, will you?" iritado kong anas bago pa niya
maituloy ang sasabihin.
I know he's going to be at it again, blaming me for everything when he's the one
who has played the part of the villain.
He only smirked. "Patience. Let me remind you. You needed that in this job. Sa akin
pa nga lang ay parang hindi ka na papasa."
"Malamang. You're provoking me."
"I have to. It's a test, Ruth. Make this as your initial interview."
Inikutan ko siya ng mata. "Hindi pa nga ako pumapayag ini-interview niyo na ako."
Bumulanghit ng tawa si Marcus. "I like her! Pwede...pwede 'to. It's going to be a
battle of lions. August babies, damn! Parehong hindi patatalo."
Hindi niya yata nahalata na siya lang ang tumatawa rito o baka wala lang talaga
siyang pakialam. Hard to believe that this man's entrusted to be the acting manager
given his looks that is so contraditcing to how he acts.
"Hindi ka ba talaga papayag, Ruth? Dean's going to be helluva busy for the
approaching months so accommodating your whims would be near out of the question.
Working for him, however, would be the only option I could offer to help you. See?
I'm not really the bad guy here."
Humagikhik si Marcus at hinawakan siya sa balikat. Wilmer smirked with their
manager slash friend, whatever.
Kahibangan na nga siguro para sa iba kung sasabihin kong lulusubin ko ang karerang
ito. My reason is not that commonsensical compared to those who are really in
desperate need of the job. Ngunit base sa binanggit nina Wilmer, those who had
attempted or has been in the position only wanted to be with Dean, not for the job.
We share mutual reasons but with me, there is more than wanting to be with him.
There's a sentimental connection even hate is in between. We had a history that's
always been claiming my memory.
But if I have to make being desperate as a reason, I think that would be more of a
powerful one than having no reason at all.
So if they were to ask me if I will go for this job? Yes, I will. If they will ask
me if I'm sure? Honest to God, no. But I will take the risk. I have already had my
rest from my fears. I've gained my might and would put it to good use through
bridging a reconciliation.
Kung ito lang naman ang tanging paraan, bakit hindi, 'di ba? Kung ang pagiging
desperada ang pwede maging susi para gibain iyang pride ni Dean, aba'y ito-todo ko
na!
"Natuto na akong magpasensiya all thanks to my previous work experience. So doing
this job...I think I can live." Nagkibit ako.
"You mean you've practiced being patient. But how about hard work, Ruthzielle? Have
you gotten used to strive for something impossible? You should have worked on it ,
too. You will deal with the living, not with the fragile and the dying."
Huminga ako nang malalim at pinagkrus ang aking mga binti. Inignora ko ang panay
vibrate ng phone ko sa aking clutch bag.
"Do you really want me to work for him, Wilmer? Parang pinagbabantaan mo na ako.
Then what? You'd expect me to just wiggle out after hearing your threats?"
Nag-iwas siya na tila ayaw ipakita sa akin ang katotohanan sa kanyang mga mata.
He's not easy to read but man, he's so obvious and predictable to me now. Kasi
simula nang araw na iyon, ang palagi ko nang inaasahan sa kanya ay pinipigilan niya
ako sa lahat ng gusto ko.
"Tone it down, Will." Hindi pa nagsasawa si Marcus sa kakatawa. Kumikislap ang mga
mata nitong nakatingin sa akin animo isa akong chubby na bata na may pisnging gusto
niyang pisilin.
"Right here, is the one who you should owe your music careers to. Hits skyrocketed
to Asian charts, people have your lyrics tattooed on their skins, words being
screamed back right at you in concerts all because of Miss Seventeen! We always
thank the ones who break our hearts for we owe our chart topping hits to our
heartbreakers. The subject of our harmonies, and gut wrenching metaphors you
wouldn't understand especially if it's coming from Dean's playful and creative
mind!"
"Anong pinupunto mo, Marc?"' tanong ni Patrick mula sa likod na mukhang nababagot
na. Tinatakpan ng kamao nito ang kanyang paghikab.
"She's an asset. So be good to her." Ang kaninang ngisi ay naging seryoso.
Hinihimas nito ang kanyang panga habang pinanliliitan ako ng mata. "Hmm...now I
wonder how Dean's going to write this about you. Would it be entitled...Slave for
me? Ex's and Services? Oh, I'm so stoke! Momma' is going to be so proud of me!"
Ngayon ay humahalakhak na muli siya. I shook my head for the unbelievability of
this all.
"Excuse me? But I will never sell myself to your company just to be the band's
next album. Matagumpay ang banda dahil sa pagsisikap at talento nila, hindi dahil
sa kantang tungkol sa 'kin," satinig ko sa aking saloobin. Halos tumayo ako.
Though the songs are part of it but considering this in general, it's all on them.
They are responsible for their successes!
Nagtaas ng kilay si Marcus sa pagkamangha. Ngumuso si Wilmer. Pumapalakpak si Sky
at Cashiel sa likod ko.
"Finally! Someone's got it right!" si Skylar.
"Do I still need to train?" I asked. "Kung ako ang tatanungin papayag ako na
training muna. Wala akong experience bilang P.A. but if it's as close as my
previous working background, I don't think a further deliberation is needed, right?
Suggestion ko lang. At alam ko namang kaya ko, e."
Kung saan man galing itong lakas ng loob ko ay pabebendisyunan ko talaga.
Sa harap ko ay ang mga mas nakakaangat sa akin at nasa likod rin ng tagumpay ng
banda. They deserve the respect, at least. Ngunit ang nailahad ko'y ang aking ugali
at pagreyna-reynahan ko. I just can't help but be bossy. Gusto ko nasusunod din ang
gusto ko na naaayon sa aking karapatan.
Wilmer's smirked came back with a vengeance. "Let's see. That actually depends on
the last judge." Tumango siya kina Sky at Cash. "Send Dean's ass here. He has to
know about this."
Oh well, fuck!
Naghiganti ang pagtiklop at inaapakan na ako ngayon. Wala akong maramdaman kung 'di
purong panghihina na isa akong paboritong putahe sa panay na pag-kain sa akin.
They asked for my number. Sa likod ko ay kinokontak na nila si Dean. Nanlamig ang
mga kamay ko sa pag iisip na babalik ulit siya rito. I can already imagine the
scenario. Hindi ko alam kung babalutin iyon ng lamig dahil sa boses niya o init
dahil sa intensidad ng mga mata niya.
Sa harap ko ay parang wala lang na nag-uusap ang mga boys tungkol sa debut ng isang
teen actress kung saan imbitado sila. What do you expect, Ruth? They would
sympathize with you? It's crazy to assume that. At ngayon, ayaw kong pansinin ang
mga taong insensitive sa nararamdaman ko.
"He's not answering the call pero nag-text siya." Nilingon ko si Sky na nasa likod
ko pa rin. She's reading the text. "He's in Studio C. Papunta na siya rito."
Her eyes turned to me. Ang concern sa mukha niya ay pinapalambot ang puso ko sa
kabila ng aking pagkakaligalig.
Oh...well, I thought he's left the vicinity for he doesn't want to get involve with
any traces of me around. That's just one of my expectations.
Sa totoo lang ay umaasa rin akong hinihintay niya ako. At kung hindi ko man siya
makita sa paglabas ko mamaya sa studio, ay ina-assume kong nagtatago siya sa kung
saan at pinapanood akong umaalis at nilalamon ng itim na gate palabas.
Thinking this might not come true poured dread all over my hoping system. Tila
naging gaas ito upang maging mas uneasy pa ako. Regardless of how spacious the
stuido is, it seems that it is enclosing me in hanggang maipit ako't malagutan ng
hininga.
Tumayo ako. "Saan ang restroom?"
Si Patrick ang unang bumaling dahil siya naman iyong nakaharap sa akin. Will and
Marcus continued their cheerful conversation.
"Paglabas mo sa hamba, left side." Muwestra niya as if may ginuguhit siyang mapa.
Tumango ako. I think that's the one facing the glass tinted door. Iyong pinasukan
ko at doon kahanay lang yata sa madilim na corridor.
Hinahanap ko ang aking cellphone sa aking bag habang binubuksan ang huling pinto sa
studio D. Kung sino man itong panay na text at tawag sa akin ay marahil importante
ang sadya.
Then a sudden memory bumped my head. May usapan pala kami ni Erika ngayon!
"Ow! Sorry."
Madali akong yumukod upang pulutin ang mga nahulog kong gamit. Inuna ito kesa ang
alamin kung sino ang nabunggo ko.
Thank God I haven't found my phone yet at baka iyon pa ang unang nahulog kung iyon
man ang una kong nakuha. Notes in thin paper, checks, receipts for reimbursements
that I haven't handed yet to the Accounting scattered all over the hardwood floor
at isa isa kong pinupulot.
Natigilan ako pagkakita sa pamilyar na combat boots. Bumundol ang kaba sa aking
dibdib. It warmed my chest in anticipation.
Nag-angat ako ngunit tumigil rin agad sa nakakapanindig balahibo na dahilan.
My eyes is directly pointing at a man's...crotch. Seeing it as not just a simple
bulge under the dark jeans made my hairshafts reach for the ceiling. Tagtuyot sa
aking lalamunan. Parang...oh my God. Inasahan kong malaking tao ang nagmamay-ari
nito. Hindi ito madadala ng isang patpating tipaklong lang! This one seems...hung!
Isang tikhim ang tuluyang humila sa pagaangat ko.
Hanggang langit na ang tindig ng aking balahibo nang matagpuan muli ang mga mata ni
Dean. Being with him in the same secluded room a while ago has already terrified
me. Now looking down at me as if I'm his favorite slave to torture, hell has
arised.
"So you're still here, huh." His grated rasp made me feel rough hands caressing my
skin. Shivers on my spine loves it that they electrified my backbone more.
Umawang ang bibig ko. Nang napagtanto ang ginawa ay alisto kong tinakpan ang aking
bibig. My God! I've just let my mouth hang open infront of his...
"It's ten."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Hindi inaalis ang kamay sa bibig. "Anong ten?"
Ngumuso siya sa baba na hindi binibitawan ang posas ng pagtitig sa akin.
Namilog ang mga mata ko at sa hindi sinasadayang pagkakataon ay parang hinihila ang
paningin ko roon. Ten like...ten, you mean, the...it's ten...
"Ten seconds, lady. You've been staring at it for ten seconds. Pero kung inches
naman ang inasahan mo, well, hindi ko rin maitatanggi iyan. I can even assure it's
longer than that."
Parang nilublob sa kumukulong tubig ang aking mukha. Nararamdaman ko ang aliw niya
habang iniiwan na naman ako ritong lutang at nag-iisa.
The door of studio D closed as he went in. My ears strained for his footfalls
before he opened the second door. Ginigitgitan ng pawis ang mukha at leeg ko.
Fuck! Will I really survive this? Bakit parang nagdadalawang isip na ako?

[ 33 THIRTY ]
-------------------------------

I tried to rein in the wave of apprehension as forcibly as possible. Taas noo akong
bumalik sa Studio D na hindi tinitignan si Dean na sa panandaliang pagsulyap ko ay
nakitang katabi si Wilmer at kausap pa ito.
Paunti-unti ang paghupa ng ugong ng kanilang usapan sa aking pagdaan. With the way
they watch me walk in the room, it's like the whole world is waiting for me to trip
on my foot or make a mistake.
Nag-alinlangan tuloy akong umupo sa silya at kung hindi lang iyon minuwestra ni
Skyler ay tatayo na lang talaga ako sa tabi niya. Without them having to announce
it, I could feel that Dean deserves that seat. Hindi sa akin na aplikante bilang
personal assistant. Tawag sa isang class A version ng isang utusan.
Cashiel and Marcus both faked a cough. Naging awkward ang sitwasyon. Ngayon ay
nagkakatinginan na lang kami sa isa't isa. What now?
"Are we still waiting for someone?" dominanteng panimula ni Dean na bumahid ang
inip sa tono. Marahan ang kunot noo at umiigting ang matalas niyang panga.
Nakadekwatro siya at manly na sinusuri ang kanyang kuko. His other foot is tapping,
sinasabayan ang mahinang kanta sa laptop. Why, he couldn't get rid of that combat
boots is beyond me. Ang tupi sa manggas ng kanyang jeans ay mas nagpahaba pa yata
sa kanyang binti.
"Oh, uh..." muling tikhim ni Marcus at tumayo nang tuwid sabay lagay ng mga kamay
sa bulsa. "I think we'd have to dismiss the tautologies then and just cut to the
chase."
"Better. So why am I being summoned here?" Dean's vocal chords is being monotonous
and dismissive.
Even knowing that I am going to be chewed by the aversion through his eyes, I
still found myself looking at him. It's hard not to do so when he's gifted with
the kind of charm that would suck everyone's attention. He has aged seven years to
damn perfection.
"This is only a trial balloon. I mean, we've already expected for your violent
reaction before you know it but, you know, we're testing the waters." Nagkibit si
Wilmer na parang wala lang.
"Goddammit Will!" Bahagyang napausaog sa gulat si Wilmer. Matalim ang tingin ni
Dean sa kanya. "Why am I even here? Why is she still here?!"
Dean's near outrage thundered in every solid surfaces of the room. Tinuro niya ako
ngunit hindi ginawaran ng sulyap.
We all kept our vow of silence. I'm pulling every calming molecules just to soothe
the beating of my chest. Umiinit na ang dibdib ko sa matinding kaba. Somehow, his
impatience made a way to my memories when we're still teenagers. The fights he had
caused. The insistencies he had made. The assurances he had asked, all led to this
trait that no matter how it made no sense to me, I still get to adore it.
Hindi ko alam kung mangangamba ako o ngingiti dahil may mga bagay pa talagang hindi
nagbago sa kanya. Maybe he is still the same Dean, just coated with the paint of
his abhorrence.
Bumuntong hininga si Wilmer, madaling nakabawi sa inasta ng kaibigan. Tinukod nito
ang kamay sa likod ng silya ni Dean.
"Patrick here suggested that Ruth is going to be your personal assistant. Do you
mind giving her a copy of your rider's list?"
Umawang ang bibig ni Dean ngunit wala akong mabasang gulat sa kanya. His tongue is
playing with his upper molars.
Sa kabila ng aking kaba ay nagawa itong mapaamo ng guwapo niyang mukha. That
instead of escalating my heartbeat with fear, it doubled in wonder and adoration.
Lalo na noong nag-angat siya ng kilay. The angle seems to be pointing high to the
ceiling
"I was expecting all of you to be sensitive when it comes to this intimate part of
my life." His growl is menacing. "You know my response to this. Bakit niyo pa ako
tinanong?"
"We just want to make sure—"
"It's a sure no," putol ni Dean kay Wilmer.
"We couldn't squeeze a time exploring all avenues to find the perfect P.A for you,
Dean. Next week's going to overwhelm us with guestings and city tours," pahayag ni
Patrick. I don't know what he does in the band.
Binagsak ni Dean ang likod sa silya.
"If so, then let her do a research of my demands. What in the name of fuck am I
still doing here if you have already decided to have her as my damn P.A, then?"
Hindi lang ako ang napangiwi sa lutong ng pagmumura niya. Poor Patrick retreated
his steps at mukhang gusto nang maging bahagi ng pader. Dean's cursing has got to
mean something.
Sa kabila ng tensiyon na pumapaikot sa amin, nagawa ko pang tumawa.
Dean, I may be in love with you that would likely border into obsession, but never
in my lifetime would tolerate your monumental ego and other bullshits. I'm gonna
tame you, Dean. Ako man ang maging utusan mo, pero ako ang magpapaamo sa 'yo!
"Your notoriety doesn't always mean that everything about you is being broadcasted
in the internet, amigo. Let alone a rider's list! " angal ni Skyler.
Tinaliman siya nito ng tingin. The kind of look that says no one can defy his wants
or go against his wishes.
Yumuko si Sky at mukhang maiiyak, nagsisi yata na nanlaban pa. Mahinang nagmura si
Wilmer at tinabihan ang kapatid at inakbayan.
I hope this doesn't blemish their friendship. Mahaba na rin ang pinagsamahan nila
but I don't get why they seem to be scared of him as if he owns the world, let
alone their lives!
Or maybe this is just part of it. Hindi naman talaga maiiwasan ang bangayan sa
pagkakaibigan at sa banda. I hope it would stay as just a small misunderstanding
and nothing else beyond that.
I like to comfort Sky dahil mukha talaga siyang nasaktan. I'd like to think that
she's sticking up for me o baka hindi lang talaga siya sang-ayon sa sinabi ni Dean.
But be that as it may, I still appreciated it and if ever she is indeed defending
me on my part, there's no need to. I can handle this. I can handle him. I've dealt
with several patients worse than Dean's assholery.
Sa katunayan ay mukhang nacha-challenge ako nito. This all the more fuels my want
to fulfill my plan. I'll take the risk no matter what. Even his anger that would
equal to a whole planet.
"Mr. Ortigoza," magalang kong sabi. Highlight the sarcasm, Dean. "If you want me to
do my part, then let me do my research right now. And that entails your full
cooperation since you are the direct source of the facts. Hand me the list of your
backstage demands so I could implement a thorough appraisal and have every single
thing prepared as soon as possible. So by the time you appeal for your needs to be
met, there wont be any delays."
I coud have heard a pin drop by the total absence of sound. Ang ingay galing sa
labas ay tila nag aantabay rin sa mga susunod na kaganapan.
Nagbabantang kidlat at kulog ang itsura ni Dean habang tinututukan ako. I answered
his storms with my sarcastic sunshine. A smile!
"Let's welcome personal matters to the exit door and work professionally."I added.
"And in working hand in hand for you to fullfill your demands, cooperation is the
key. Hindi naman siguro ako magbe-baby sit na dapat ako lang ang magpapakilos sa
'yo. You have to move by yourself, too. Like moving on, right? Unless..." panunuya
ko sa huling salita.
"Oh my God. You're my queen," bulong ni Sky sa tabi ko.
I don't know what to make out of Dean's thoughts right now as he went on glaring at
me. Parang mas tumulis pa bawat edge ng kanyang mukha.
Kung relax at parang pinaglalaruan ko lang siya ngayon ay lulubus lubusin ko na
ito. Dahil sa oras na sasabak na ako sa totoong trabaho, I know what kind of fresh
hell I'm going to go through. Relaxation by that time would likely to be an
extinction.
Pinagbabantaan na nga niya yata ako sa tingin na iyan. O minumura na.
Yeah, he's probably cursing me in his thoughts right now while I am here imagining
our wedding. Damn, Ruth. Ngayon ka pa talaga nag isip niyan!
"You're a nursing graduate, right?"
Hindi ko naagapan ang daloy ng kuryente sa halong gaspang at lamig ng kanyang
boses. Even in that case, I still tried to spend a cent of smile and a bill of
sarcasm.
"Oh why, thank you! Nag-research ka rin pala tungkol sa akin. Alam mo rin bang one
time taker ako sa board exam? That earned me my license. I would like to add that
to my credentials," I uttered with faked pride and confidence.
"You don't make the cut," agap niya. As if he has done this before. Interview
apprentices. "Tell me about your administrative and managerial experience then I
might give you some re-consideration."
He broke eye contact nang lumapit si Wilmer sa kanya at may binulong.
Sadness and why's wormed their way into my system. Si Wilmer na may kontribusyon
kung bakit kami nagiba noon ay kaya niyang kausapin nang kaswal at nakikipagtawanan
pa. He was abe to move on from that? From what his best friend did?
Habang sa akin...he can't even talk to me without preceding a growl and a deep
frown that makes it no secret of his abhorrence towards me.
Or it could be that their friendship is thicker than anything else that no girl can
try to knock it down.
Mas matimbang nga siguro ang kanilang pagkakaibigan kesa sa ibang bagay. They've
been friends prior to our first encounter so that makes their friendship outweigh
his trust on me. This trying to resolve everything. I focused my energy to that
understanding.
Sa singhap ni Dean ay may laman nang protesta. I don't have to guess about his
verdict.
"She's working only as a staff, not as a manager!"
Huminga ako nang malalim. Him making a big deal out of this is beyond me.
Naiintindihan ko pa ang pagkaayaw niya sa akin pero ang trabaho ko ay parang
minamaliit na niya. I can't contain it. It gashes my ego. Parang sinasabi na rin
niyang isang malaking pagkakamali ang mga naging desisiyon ko.
Because all my life, I've been deciding for myself alone. Gumagabay lang ang mga
nakakatanda sa akin pero ako ang nagpaplano lahat para sa sarili ko. I've never
been this sensitive, or maybe I'm just really desperate for Dean's approval.
Sa panay na angal ni Dean ay mukhang sumusuko na nga si Patrick na nagkakamot ng
batok. Si Marcus ay malalim ang hugot ng paghinga at napailing.
Tanging si Wilmer ang may tapang na sagut-sagutin si Dean.
"Dean..."
Natabas ang mahinang pagtatalo nila at sabay akong nilingon. Tumalim muli ang mga
mata niya. I shivered. I saw his mouth bitterly twitched as I mentioned his name.
I need to get everyone's attention. Dahil sa sasabihin ko, ayaw kong siya lang ang
makakarinig. I know that everyone but him will support me with my statement so they
have to hear me. If I get the majority's approval, hah! Pasensiyahan na lang tayo,
Dean. Dadaanin ko 'to sa utakan at diskarte.
"I don't think I need to have an experience that is compatible with the position
that I am being applied for as long as I have an employment history related to the
job such as working in voluntary groups and event organizing. That being said, I am
no stranger to these scopes of activities," kampante kong sabi.
"That's other people's qualification. Sa ibang tao ka ba magtatrabaho? You are
going to work for me. I don't spare a room for mediocrity, Miss Simeon," giit ni
Dean.
Mediocrity. But he looks so lazy in that chair. Kahit effortless ang kasupladuhan
niya ay kayang-kaya niyang ibaon ang saksak ng insulto ng mga salita sa 'kin.
May binunot siyang papel sa kanyang jeans at hinampas ito sa katabing desk. Inabot
iyon ni Cash at binigay sa 'kin. I unfolded it only to be welcomed by his demands.
It's the rider's list.
Kumunot ang noo ko sa mahabang listahan. Eighteen year old Dean Ortigiza would have
bitched out and puked on this paper.
"Bakit kailangan mo pang mag require ng isang may experience?" tanong ko 'tsaka nag
angat sa kanya. I pointed at the almost crumpled paper.
"Someone with or without a background skill can identify what a coconut water is!
Lemon tea with honey? Mahirap bang alamin iyon? Does this list have to be read and
understood by someone who only has a managerial experience? Can someone with no
administrative work history incapable of taking calls? Or can't be as skillful as
someone who had gone through shits with these jobs? If you still haven't been
knocked by some sense, then at least, make this as my first real experience in this
line of work!"
Kung pang ilang buntong hininga ko na ito ay hindi ko mabilang. Their silence made
way for me to say more.
"Ang dapat mong hindi i-qualify dito ay iyong hindi marunong magsulat, magsalita,
at magbasa. God! I'm overqualified!" maarte kong dagdag saka inikutan siya ng mata.
"Slay!" bulong Sky bago humagikhik. Cashiel joined her.
Their support is a drop of pride and confidence to me. I saw Marcus smirked at
Dean. Patrick whistled. And Wilmer...well, as usual. Ngumuso lang siya at
tinataasan ng kilay ang palaging hot lion mode niyang kaibigan.
Matagal siyang tumitig, or let's just say na parang hindi siya nagbibitaw ng
tingin. Marahil sa isip niya ay naghahagis na siya ng mga puting rosas sa kabaong
ko.
Kalaunan ay yumukod siya't tinukod ang mga braso sa binti. His semi wide deep sets
pressed into slits.
"Why do you want this job, then?"
Natigilan ako. Suddenly uneased. I didn't expect the question actually. I only
realized the importance of the question now that it is being asked to me.
"Kailangan ko pa bang sagutin iyan?" natatawa kong sabi dahil wala talaga akong
masabi. I don't feel brave when I have nothing in my mind for any words to say.
It's easier to lie, so that's what I'm gonna do. Hahaba lang ang usapan kung
sasabihin ko ang totoo. Oh, as if he doesn't know the truth already. Everyone knew!
"A mention about money will just sail you farther from the job. You're not
financially impaired so think again before you say it."
Ngumuso ako. Parang nabasa niya ang nasa aking isip kaya inunahan na niya ako.
"So you're aware about my financial status, too. I wonder why. Nag-research ka rin
pala tungkol doon?" balik alindog ng panunuya ko.
"Why do you want this job, Miss Simeon?" He's stone-cold serious his face couldn't
be wounded by a single throw of a rock. His head slightly tilted. "Or...shall I
address you another surname now?"
Inayos ko muli ang aking pagkakaupo. Namumuo na ang pawis sa aking batok at malapit
nang kumulo ang init sa aking mukha. I made adjusting my position an excuse so I
can think of a proper explanation. Iyong mabulaklaking mga salita.
But why ask about my surname? He didn't just assume that I'm married, right?
"I'm still Miss Simeon. And to say that I want this job, " is a lie. "Let's say I
do." Whatever, Ruth. "Yet it entails a personal reason. Let's just leave this as me
knowing that I can be the only one who can handle demands as complex as yours, Mr.
Ortigoza. I am flexible, quickly to adapt to surroundings, I can multitask and I am
wholly aware of my exemplary organisational and communication skills."
Nasa dulo na ako sa pagkilala ng aking kahihiyan kung hindi ko lang narinig ang
impit na tili ni Skylar. I kind of regretted not knowing her more when we're still
in highschool. She seems to be a fun person. I like her.
"I believe in her ability to make our lives easier," biglang sabat ni Cash na
mapaglarong nakangisi.
We all turned our attention to him. Saglit silang bumaling sa akin nang minuwestra
niya ako at nagbalik muli sa kanya.
"Well, she's every rockstar's fantasy, yah know. And her to be their P.A must be
more than what pizza and sex can do shaming every faint memory of your orgasms.
Every rockies are willing to be at her mercy, Dean. " He chuckled. Lumingon siya sa
'kin. "So Ruth, sugar, I'm hiring you. Be my P.A instead."
Hampas ng drumstick sa ulo ang natanggap niya kay Skylar.
"You're the least busy among us, lazy ass!"
Ngumuso lang si Cash at hinihimas ang parte ng ulong natamaan ni Sky. Somehow,
their distrraction lighted up the mood.
"Is she the only applicant, Marc?"
Umikot ang mga mata ko. I almost let them hear me huffed and groan! Dean is really
going to push this so as not to make me get through. Bahala siya. Gagawin ko rin
naman lahat.
I thanked this new found determination of mine dahil kung wala ito, siguro ang
gagawin ko'y ang umalis na sa lugar na 'to. Had they not only offered me the job,
yeah, that's what I would have probably done.
"Hindi na nga kami nakapagpaskil ng hiring announcement. Who knows what those
groupies can do! They'd fake their id's and documents! And besides, Dean, I kind of
actually like her for this position. She's got the guts! And..."Pinasidahan ako ni
Marcus. Ngumisi siya. " The goddamn goods, my friend. One asset a P.A should have
to drive groupies away." He chuckled.
Masaya na sana ako sa guts. Nilagyan pa ng malisya. I just hope that if I'm going
to work with him, hindi niya ako pagsasamantalahan. He looks so decent in his
neatly pressed light blue polo, khaki pants and clean-cut hair.
"She's an obsessed fan over my looks and fame, Marc. Which makes her one of those
who faked their id's, docs and tits! How the fuck did you forget the mad scene she
did infront of everyone?"
Suminghap ako. Ang bugso ng rebolusiyon sa dugo ko ay kumukulo at nag-uumapaw!
Obsessed fan? Over his looks and fame?! Haha! I'm sure you can do better than
that, Dean! Hindi ako nainsulto. Try harder!
But...the tits. My God! I have...very natural boobs! Tangina lang, huh.
Pinapanatili ko ang aking poise habang tahimik na humihingal. I still don't think
I'd take the liberty to act like I'm part of them dahil hindi pa nga ako
natatanggap. O baka hindi na. But who says I'm gonna let it stay that way?
"At least she didn't do it amidst the band's performance. And that was after the
show! Don't make a big fuss out of this just because you two have a history!"
Napatango ako sa sinabi ni Marcus na halata na ang matinding frustration. His
playful side has left him.
"Why am I here then kung kayo lang din naman ang masusunod?"
"Oh c'mon!"Marcus dramatically groaned. "You're full of shit, Dean Oh. She'd be
worth the royalty's payroll, I tell you. I know one when I see one. With your
history or not, I know she can handle every living fuckeries being handed right at
her through you. And goddamn! With you alone? You'd turn my glistening sweat into
fucking creamy blood! Mabuti nga't si mama natiis ka. I can't handle all of you all
at once so You. Need. Her. Period!"
Tumalikod si Marcus at pinasidahan ang buhok. The other hand on his waist. Panapos
na iyon ng usapan.
"I don't need her. "
In Dean's dead cold tone being laced around his statement, I tried not to get
insulted. Pero wala e, bumaon pa rin. I may look chill and poised but my heart's
convulsing, trying to stay alive and connected with the ties of life.
Sa kanyang pagtayo ay tila huhusgahan niya kami sa aming paglalagyan. Purgatoryo o
impyerno? His hands on his dark jeans pockets, mabagal siyang naglakad patungo sa
pinto at balik na naman sa pinanggalingan.
His slow menacing footfalls sounded like a threat for our dying day.
Damn what every little move he does can make me feel.
"But fine. To hell with this. Kung sa tingin niyo kaya niya ako. Let her start this
Monday, four a.m in the morning, with breakfast, Tim Horton's brewed coffee with
two scoops of sugar and no cream prepared in a black cup. No styrofoam products.
Six bottles of Jack Daniels should already be in my fridge. First strike if my
condo has a trace of any juice and soda shits and any sweet damn things. I hate
sweets to death."
Namilog ang mga mata ko sa dire-diretso niyang pagsasalita habang mabagal na
pumaroo't-parito. Hindi pa ako nakabawi ay nagsalita muli siya.
"A bowl of Ricola cough drops should come in handy, Orbit gum for my smoking
witdrawal. And if you want to make me a sandwhich, no mayonnaise, I loath it. And
since this Monday we'll have..." Huminto siya at binalingan ang acting manager.
"Ano nga iyon Marcus?"
"An Acoustic night show for your new album—"
"An Acoustic night show for our new album." He resumed walking. "So lemon tea with
organic honey is a must before the show, and a whiskey in a corkcicle whiskey wedge
glass during and after. If the aforementioned glass is not available, have it in
blade runner or Waldorf men's bar crystal glass. The ice should be in cubes."
Hindi ko alam kung alin ang hahabuin. Ang mga sinabi niya o ang karera ng puso ko.
We all fell silent, agaped, as all our eyes are following his every step.
"Clothes? No polo shits and suit craps on my closet. I'll take kindly to casual
suits but they should all be in black. No leather pants, just all denim, faded or
dark, ripped or not, I'm cool with it."
I hope the list ends there.
"Uhm..." Tumikhim si Patrick. At sa maliit niyang tinig, "Isn't it on the backstage
rider...Dean?"
Nilagay niya ang mga kamay sa likod saka siya huminto. His smile seems to be molded
by a spawn of Satan. Devilish and hot red. "Nope. Those are my new list of demands.
Suck it up. Deal with it."
"Wow...sa tingin niya nalista ko iyon lahat?" bulong ko sa sarili.
"You're the P.A."
"Holy shit." Mariin akong napapikit. He heard me!
"Saan na ang sinasabi mong multitasking kung hindi mo naman iyon napanindigan?
Should I fire you right now, then?"
Hindi ko siya makuhang tignan. Nairita sa naramdamang ilang at pagsuko. I can't
wait to get out of here so I could scream everything outside. Nag-suicide na ang
tapang ko ngayon. Pinaglalamayan na nga.
Ang mga yapak na papalapit ang nagpabaling sa akin doon. His combat boots halted
right infront of me. Nanatili ang tingin ko roon.
"Felicitations, Miss Simeon. And good luck. Welcome to hell."
Nakakabinging katahimikan hanggang sa siya'y nakalabas na ng studio. I could feel
the eyes pointing at me right now. The pressure is burning in my chest. Iba't ibang
imahe ng paghihirap na ang naglalaro sa isip ko, and it burned my chest even more.
Bakit sa tingin niya ay dapat akong pahirapan? That he was able to think that I
should experience hell. Damn it! Now that I think about it, a realization
transpired that he'd only thought about his pain. He is that selfish! He is that
self-centered. He doesn't have an idea about mine! Bakit? Nagtanong ba siya? Ni
hindi niya nga ako kinamusta. He just gorgeously proceeded into minding his hate
on me. Asshole!
Padabaog akong tumayo at nagmadaling lumabas upang maabutan siya. He's already
outside the studio building. Kasing sidhi ng sinag ng hapong araw ang pagkamuhi at
frustration ko ngayon.
"Tell me."
Huminto siya nang magsalita ako. His back tensed. His arms moved as he clench his
fist.
"Ano ba talagang ginawa ko sa'yo kung bakit galit na galit ka sa 'kin ngayon?
Siguro kapag malaman ko, tulad ng gusto mo ay aalis na ako rito at hindi ka na
guguluhin pa. Just let me know why, Dean. Bakit? Why do you hate me so much?"
Sa kabila ng pagpipigil ko'y nagawa ko pang makabuo ng luha. Inipit ko ang bibig
upang paatrasin ang umaakyat na hikbi.
"And have it easy for you? No. You want to work for me, I'm giving you your
chance."
"Stop being a bitch and face me as a man." Matapang kong asik.
Right now is not the time to regret my words. Umatras ako sa mabilis niyang
pagharap sa 'kin. At mas umatras pa sa mas mabilis niyang pag abante hanggang sa
ang puting pader na ang nararamdaman ko.
We were under the shade of the roof from the other buiding that blocked the
sunlight for us. Ngunit sa kabila niyon ay damang dama ko ang init sa galit ni Dean
na ngayo'y humihingal.
I could feel the rise and fall of his chest. That's how drastically pressed his
hard, heating and tensed body is to mine. Pinangangapusan na ako ng hangin.
Ilang sandali kaming ganoon. Exchanging hot breaths that maybe contained silent
accusations and swear words, regrets and blames. Pinagpapawisan na ang aking mukha
at batok.
Ang mga hingal niya ang tanging pag asa ko na may sasabihin siya ngunit hindi pa
rin siya nagsasalita. He's like he's waiting for me to find out on my own kaya
umiling ako. I really don't know.
Ang mabigat at marubdob niyang pagtitig ay nanatili. Pareho nitong tinutunaw ang
kaninang naramdaman dahilan kung bakit nauwi ako sa gagawin ko.
I cupped his face and instantly felt the sharps and roughness of his in my palms.
Kumunot ang noo niya sa ginawa ko. A raging war has embarked around hs eyes.
"Whatever it is that I did to you...forgive me." Tumingkayad ako, inabot ang
kanyang labi at hinalikan.

[ 34 THIRTYONE ]
-------------------------------

Nanindig ang aking balahibo nang maramdman muli ang kanyang labi. Weakness found
it's footing which is now taking residence on my knees. Bago ko pa man maipikit ang
aking mga mata ay kita ko ang labis na pamimilog ng sa kanya.
By some means, it's a shot of hope for me. Kumalabog ang puso ko. My pride crumbled
only to turn into sweats.
He loudly expelled a breath that I didn't remember him sucking in. Nangunyapit ako
sa kanyang braso na nararamdaman kong umiigting at mas lalong uminit. I parted my
lips to have his lower one in between mine. An open kiss, for him to feel the
apology from my lips. I can only hope he still wants this the same as before. And
him wanting me the same...as before.
"Mm...stop."
Ungol iyon ng pagtanggi. Hindi klaro ngunit iyon ang pagkakadinig ko. It has rasp
and vehemence but not as convincing as to make me do as he say. Ni ang paghawak
niya sa aking balikat upang maitulak ako ay parang balahibo lang ng manok sa gaan.
Isang diin ko ng halik sa kanya ay napadaing siya. I smiled as he groaned and
answered the kiss in his lazy lips. Bumuhos ang init sa aking sistema. I could feel
that seconds from now he's going to realize what he just did.
Not my pride this time. It took everything for me to let go. Singhap akong bumitaw
at labag iyon sa aking kalooban.
Mukha siyang natigilan. His eyes held the same shock so as his parted lips.
Humihingal siya sa kabila ng kaunting kilos niyang ginawa. Or was it his emotions
that's been struggling that rendered him the look of exhaustion.
"You want me to start this Monday? I'd be in your condo at four in the morning
sharp. Marcus has my number so you can ask him to text me the address. Aalis na
ako. Nice meeting you again...Dean."
I walked away and was the first toleave him this time. I hope the longevity of that
kiss is enough for the apology to travel in his bloodstream until it finds his
heart.
Tinawagan ko si Erika at sinabihan sa address na puntahan ng taxing sinasakyan
niya. Namamanhid pa ang aking mga kamay. Sa kaunting sandali ng halik ay tila buong
magdamag na sinunog ang labi ko sa panghahapdi nito.
"What the hell is that place, Ruth? Alam mo namang maga-apat na buwan pa lang ako
dito sa Manila," reklamo niya sa kabilang linya. The beeps of cars are so noisy in
her background.
I sighed. It's definitely not hell but a devil is residing in it.
"Ikaw ba nagda-drive? Erika, hindi lang pagmamaneho ang halaga ng taxi driver."
Ayaw kong itapon sa kaibigan ang mga natirang frustrations ko. Gusto kong sigawan
ang araw na pinapainit na rin ang aking ulo. I can't get my hanky kaya likod ng
aking kamay ang pinangpunas sa pawis sa sentido at leeg.
Lumingon ako, inaasahang nakatanaw si Dean ngunit anino ng mga puting buildings ang
naghaharing saksi sa aking paglabas sa gate. Cold dread poured in my system despite
the heat of the sun.
Sa kabilang linya ay hindi ko matukoy ang pinaguusapan nina Erika at ng driver. He
seems to know the place. Kung bakit hindi na lang kasi siya nagpahatid sa asawa
niya ay hindi ko maintindihan.
"The driver knows. Malapit na lang daw kami diyan."
"Okay. Nasa labas na ako."
I held my phone after the call ended. Tinanaw ko ang kapayapaan ng daanan. I wonder
how they find this place. Tama lang naman ang napili nila dahil tahimik. Mukhang
deserted dahil nasa sulok na sa kabila ng nakatayong mga bahay na mukha namang
walang katao-tao.
"Ano nga pala sinadya niyo kay Sir Dean ma'am?"
Nilingon ko ang guard sa biglang pagtatanong nito. Nilalaro niya ang ballpen bago
pinagitna sa logbook at sinara.
"Why are you asking?" I don't mean rudeness. Curious lang ako kung bakit siya
nagtanong. Ganito rin ba siya sa mga pumupunta rito?
Nagkibit siya at naningkit ang mga mata sa pagtanaw sa malayo.
"Mahirap kasing makausap iyon, ma'am. Minsan na rin ho akong napagalitan dahil
nagpapasok ako ng mga tao na ayaw niyang makausap. Ganon iyon 'pag wala sa mood, e.
Pero palagi naman siyang mukhang galit. Isnabero pa."
Gusto kong matawa sa saloobin niya. Inipit ko ang aking bibig at nanahimik na
lang.
Years ago, he was far as snobbish. Sa mga sinasabi ng iba tungkol sa kanya ay
parang lumalayo ako sa Dean na kilala ko noon. I'm getting to know the person I
used to know through other people's perspective. Being delighted to know the new
him would make me delusional. Because the Dean today doesn't seem to want me
anymore.
"Ewan ko ba kung bakit marami pa ring nagkakagusto sa kanya,"patuloy ng guard. "Sa
bagay, malakas nga naman ang dating. Guwapo rin. Basta talaga guwapo, iyong iba
wala nang pakialam sa ugali."
Ngumuso ako at tahimik na sumang-ayon. But he has to know that Dean has his good
sides, too. We all have. People should also see that. But how unfortunate for some
of us that the good side people want to believe only outstretches up to his looks.
Ayaw ko na ang dahilan ng pagsikat nila ay dahil sa kanilang itsura. I want them to
be known because of their innate talents. At iyong mga pinagdaanan nila upang
makamit ang tagumpay. We also have to appreciate the struggle because it is in the
middle of making our dreams come true we realize our strengths. Kabilib bilib ang
isang taong nakayanan lahat. In standing tall amidst the struggles and the messed
ups, it's a beautiful thing. That is what should be the worth of appreciation and
praises. Doon nasusukat ang galing. Hindi sa itsura.
"Kaano ano niyo nga pala siya ma'am?" muli niyang usisa. Hindi rin siya tsimoso,
noh?
Hindi ko siya nilingon at humalukiphip. Ang tagal naman ni Erika.
"Fianceè niya ako," diretso kong sabi.
"Huh?Sure po kayo?"
Matalim ko iyang binalingan. Parang hinuhusgahan niya ako sa sinabi ko. Oh come off
it! I'm no groupie who claims every handsome man as their husbands or pets or what!
May pinindot ako sa aking cellphone at hinarap sa kanya ang aking wallpaper. It's
the picture of Dean and I noong prom. Don't judge me. I miss the man.
Umawang ang bibig niya at naningkit ang mga mata.
"Wow! Ang galing po ng pagkaka-photoshop."
Tangina. Ginawa pa akong sinungaling. Hindi ko mapigilang mainis!
I slide the lock and went to my photos. Naroon lahat ng pictures namin mula
highschool kahit hindi na ito iyong phone na ginamit ko noon.
Sinaksak ko muli sa paningin ng guard ang screen.
"Here. We're highschool sweethearts." Confident akong ngumiti.
Nagkamot siya ng batok habang pabalik balik ang tingin sa akin at sa picture.
Kumunot ang noo niya nang manatili na ang paningin sa screen.
"Ang ganda niyo rin pala noong highschool, ma'am. Pati si Sir o, gwaping din.
Maangas na pala siya noon pa."
Ang papuri niya ay malayo sa gusto kong marinig. I want him to believe me! One of
many things that there is to want in this world, reliance belongs to my list. Iyong
hindi na nila kailangang makita at paniwalaan ka nalang dahil alam mong nagsasabi
ka ng totoo. Only that it is also hard to believe something without a proof. We
always require for the support of facts in order to call it the truth. Madali rin
naman kasing magsinungaling. We are all capable of twisting truths.
"Naniniwala ka na?" tanong ko, hinahanda ang inis kapag humindi pa siya. Hindi ko
siya masisi na hindi maniwala pero naiinis pa rin talaga ako!
Nagkibit balikat siya. So he's still not convinced, then.
"Ang alam ko kasing nobya ni Ser ngayon ay si Miss Jaillin. Nagpupupunta po iyon
dito, e."
Inatras ako ng biglang pagpitik ng aking pulso. Marcus words echoed tungkol sa
pagkaka-link umano ng kapatid nito kay Dean. Are they talking about the same girl?
"Sinong..." Halos mabulunan ako sa sariling tanong. "Where is she...?" Sa hina
nito'y mukhang hindi niya narinig.
That information is a drop of alcohol in my veins. Kung sa sinabi ni Marcus ay
parang wala lamang iyon sa akin, ngayong napangalanan ang babae sa tsismis ay
bumabaon ang bigat ng loob at tinutulak akong maniwala. At habang papalapit ako
roon ay mas lalong sumama ang aking pakiramdam.
Most rumors aren't true, I know. But how about the rest of it? This rumor may be
within the rest of the rumors that are well-founded.
Hinang-hina ang mga tuhod kong nanginginig. Maingay ang labas pasok ng hangin sa
aking ilong. Blanko ang mukha ng guard na nakatingin sa reaksyon ko. Nahihibangan
na siguro 'to sa 'kin.
Bago pa ako makapangusisa muli ay ang malakas na silbato ang nagpaigting sa akin.
Bumukas ang backseat door ng pumaradang taxi at binulgar si Erika. I still can't
believe her fate right now.
The guard will just give me shitty answers anyway. So I'd rather find it on my own
this Monday. May nakahanda na akong sagot sa tanong na nanalaytay sa mukha ni Erika
habang lumalapit sa taxi.
"Anong meron diyan?" Naiwan ang paningin niya sa pinanggalingan ko at mukhang drug
den ang tingin rito.
Kinuha ko ang aking panyo at dinampi sa pawisan kong mukha at leeg. The cold dread
seems to be camouflaging as tapeworms in my stomache. Hindi na malamig ang baon
kong tubig nang aking ininom.
"Vinyl records."
"Holy shit! Tell me everything!"
Kahit hindi niya sabihin ay iyon naman talaga ang balak ko. I'm done keeping my
problems on my own upon realizing how it is also important to have other people be
aware without having to share everything. Siguro ay dahil mas napapaigting nito ang
relasyon mo sa isang tao dahil sa pagtitiwalang inalay mo.
But trusting them doesn't entirely mean that I'd get the same in return, which is a
palpitating case between Dean and I. Bakit ba kay hirap sa kanyang pakinggan ang
panig ko? Why do I still have to go through his bullshits when it is easier for him
to just listen to me then let all the hate go?
Kung hindi pa niya ako kayang pakisamahan pagkatapos ng lahat ng malalaman niya sa
akin, which I'm sure by the way would still take a dire time, at least I've
defended my side and were vindicated.
I filled Erika in for the whole cab ride. Hanggang sa narating namin ang
napagplanuhang mall ay hindi pa ako natapos. I want to end my narration so fast
dahil kita ko sa mukha niya ang mga nag-ipong tanong at saloobin. Mukhang hindi
dibdib ang sasabog sa inis niya kung 'di ang papabilog niyang tiyan! Ayokong
magpaanak sa gitna ng mall.
"Table for two please," aniya sa maître d'hôtel ng pinasukang restaurant.
She still looked so pissed habang sinusundan ang waitress sa aming mesa. She
reminds me of a pulsing grenade!
Ako na ang nag-order ng pagkain. Erika's still not talking. Prior to early
adulthood, I've never had a problem with her being mad at me. But her being in a
critical stage of pregnancy has me cautious. Kaya ayaw kong maghatid ng stressful
na balita sa kanya.
"Thank you. " Ngumiti ako sa server sabay balik ng menu. Kasama na rin doon ang
paumanhin because my bestfriend here doesn't seem to appreciate the hospitality.
"What the hell are you thinking, Ruth? You have the guts to tell me this at my most
vulnerable state?"
Mukha siyang maiiyak sa inis. Habang ako'y nagpipigil ng tawa habang nakatitig sa
kanya. She looks funny I can't help it. Tumataba na ang pisngi niya. Mas mabibigla
siguro ako kung taon ang itinagal ng hindi namin pagkikita. But we meet almost
everyday so her gaining of pounds is not a surprise to me.
"Sabi mo sabihin ko lahat? So I had a tell all." Nagkibit ako at kumuha ng table
tissue.
Kinuha ko ang paubos kong tubig sa bag at binasa ang tissue. I wiped my lipstick
off just to re-coat it again on my lips after eating. Pinigilan ko talagang matawa
kay Erika.
"You realize that you're going to bite off more than you can chew, don't you?"
"I've dealt with lives before, Erika. Making Dean's personal assistant a child's
play," kampante kong sabi.
Like hell I am! I have to fake confidence until I get to believe that I have it
myself.
Natitigan ko siya sa likod ng aking compact mirror sa malakas at walang kaaliw-aliw
niyang tawa. I wanted to hide and deny that I know her as people turned their
attention at our table.
Naputol lang ito sa pagdating ng babaeng server at naglapag ng tubig sa aming mesa.
Tahimik siya sa sandaling iyon hanggang sa umalis muli ang server.
Nagbalik ako sa aking pananalamin nang humilig si Erika sa mesa at marahan pang
hinampas ito. Nagbabanta ang kanyang tingin.
"Once you've had your fill of the abuse, don't call me at three in the morning
bawling your eyes out. I don't think you can survive a day with him, Ruth. You're
going to work for someone who is worth as much as a small city! And he's got it all
sucked in his arrogant head!"
Bumagal ang pagpunas ko sa aking labi. Wala akong maiganti sa saloobin ng kaibigan.
I don't want to argue since she has the right to reprimand me. At isa pa'y ayokong
galitin ang buntis.
Although, I shaped an admission that Dean has his share of arrogance, but it was
probably just part of his confidence that exudes naturally from him. What other
people think of you doesn't define you as a whole. I know Dean...well, at least I
used to.
Buntong hiningang binagsak ni Erika ang likod sa silya. She huffed, at marahas na
ginulo ang kanyang bangs.
"Your uncle offered you the job at hindi mo man lang pinaabot sa taon bago ka
aalis. Just to be under the mercy of a man who wouldn't appreciate your presence."
She tsked.
Napanguso ako. I feel like a stubborn child being grounded to go at parties and
hang out with friends. Totoo rin naman ang sinabi niya. All of us didn't see this
coming so I hope Tito Nelson would understand my resignation despite it being short
of a valid reason.
Diniin lang ang bigat sa dibdib ko kung ano ang ilalagay sa resignation letter.
Digging for a reason is harder than I thought. At sana mapakiusapan ko na sana wala
nang notice.
There'd be so many loose ends if I'd leave rightaway for Monday. Sana pala nakiusap
ako kina Marcus na bigyan ako ng isang buwan bago man lang makapagsimula. I highly
doubt Dean would consider, though.
"Wait!" Nakaturo sa taas ang daliri ni Erika. Parang may na-realize siya bigla.
"Aha! Pumayag ka sa offer ng uncle mo dito sa Manila dahil dito naka-base sina
Dean! Had it been in Cebu, The hell you will leave the city!"
Napailing ako saka sinara ang compact mirror. "Akala ko hindi mo na maiisip iyan."
Because she hit the bull's eye reason!
Uminom ako ng tubig at pinanood siyang natigilan, ninanamnam isa-isa ang mga
napagtanto niya. Kinabahan ako nang bigla siyang ngumiwi at napasapo sa kanyang
tiyan.
"Are you okay? Cramps?" tanong ko, halos tumayo upang tabihan siya.
Ngiwi siyang tumango. "Slight. Nawawala rin naman." She took a deep breath.
A slight relief, ngunit nandoon pa rin ang kaba. Malayo rin kasi ang nilakad namin
at inis pa siya. But I have to assure her it's normal.
"Your uterus is expanding," I apprised her.
Sandali kaming natahimik sa pagdating ng aming pagkain. I looked at her, she looks
bothered habang kinuha ang mga kubyertos kaya hindi talaga tuluyang nawaglit ang
pag-aalala ko. She could still be in pain.
"Normal din iyong spotting noh? It's not painful naman kasi at saka mild lang
siya. Dang it. Nakalimutan ko na iyong pinag-aralan natin. Sabagay, hindi ko rin
naman binasa iyong mga libro. Ang kapal kaya."
Natawa ako nang maalala ang college days namin. "Bumili ka pa ng libro."
"For inspection purposes. Anyways, normal iyon, 'di ba?" umaasa niyang tanong. She
started eating.
"At iyon lang ang naalala mo?" bahagya akong natawa bago tinusok ang chicken meat
ng aking tinidor.
Guminhawa ang aking pakiramdam sa pag-iiba namin ng topic. I needed this breather
for the mean short time habang may pagkakataon pa.
"It's normal. Pwede ring...baka gusto mong magpalabas ng stomache gas. " kaswal
kong sabi.
In Erika's case, sa pagyeyelo pa lang niya sa kinauupuan, hindi ito isang kaswal na
usapan lang sa kanya. Pabiro kong tinakpan ang aking ilong habang ngumunguya.
Tinadyakan niya ang paa ko sa ilalim ng mesa. "My uterus is just expanding! That's
it!"
Tinatakpan ko ang bibig ko habang tawang-tawa. "It's normal to fart during
pregnancy, Erika. Aminin mo na kasing..."
"Ugh! We're not talking about this!"
Tumawa ako at tulad ng gusto niya ay lumiko ang usapan sa classmate namin noon dati
na nakasalubong niya recently sa pinagta-trabahuan ng kanyang asawa. She also
asked me to go with her this weekend para mamili ng mga baby stuffs.
"You've got some backbone, do you?"
Kumunot ang noo ko sa pumaligid na lamig sa kanyang boses. Sounds like she's going
to start another topic again.
Bumagal ang aking pagnguya. "Backbone what?"
Ngumuso siya at nagkibit. The tan lines in her shoulders were exposed dahil sa suot
niyang white off-shoulder dress.
"You know...about..."
Lumunok ako at uminom ng tubig. We're back at it again. Gusto kong idaan na lang
ito lahat sa biro para hindi ako masyadong ma-pressure. Alam kong aayawan lahat ang
naisip ko kaya hangga't sa maari, si Erika muna ang makakaalam. I'm not in the mood
to entertain more questions and explanations. It's not other people's business
anyway. I hope this would be the last conversation about this topic.
"Marami-raming gatas din ang ininom ko para rito," sabi ko.
"Ugh! Nakakagigil ka talaga!" Nagdabog pa siya. "May trabaho ka na rin naman kasi,
Ruth! Moving mountains for that guy is crazy! Siya, ano bang ginawa niya? After
that incident with Wilmer, he's just going to believe that without hearing your
side? He can't even afford to believe you while you're willing to make sacrifices
for him. I can't just let this go for you! Ngayon pa lang naaawa na ako sa'yo."
Ramdam ko ang bigat sa mga salita niya. Isang buntong hininga ay hindi nagawang
pagaanin ang aking loob.
I don't want anyone to worry since ako naman ang masasaktan. And the more they have
to kill the worry away because once the shit hits the fan, I'm all set to receive a
full package of 'I told you so's'
"I'm a fan of the band, Erika. The job is an opportunity for me to work with
them." I convinced myself. I am really a fan ngunit hindi iyon ang pinaka rason ko.
"Don't give me that shit." Maingay ang tama ng spoon sa plate niya nang binagsak.
She drank her water as if to brace herself for another wave of temper.
Her hooded eyes narrowed at me in accusation.
"You will only work as Dean's P.A. At anong fan ng banda? You know little about
them. Puro Dean kaya ang laman ng search history mo. Hindi pinalagpas at binookmark
pa."
Bumaba ang tingin ko sa ubos kong plato, medyo nahiya na binanggit niya pa ang
tungkol doon.
"Of course I know a little about the members," agad kong depensa sa maliit na
tinig. "Then Dean...I don't want to read rumors about him with other women. Some
articles about him are just annoying clickbaits."
"But by working with him, you'd get to confirm every single fucking rumor. How
would like that, huh?"
Nanahimik ako, lihim na isinatinig na kung totoo man ang mga balita tungkol sa
kanya, sa oras na tumungtong ako sa kanyang balwarte, all those rumors will go down
the drain. I'd be the one to stop them. And those women? They won't like me mad.
Their being popular doesn't make them powerful. May mas laban pa rin talaga ang may
tapang.
Mahinang ingay ang paglapag niya sa kanyang baso pagkatapos uminom.
"I have never criticized you with your decisions. You've always been my voice of
reason. Until this!" dagdag ni Erika, nagdadampi ng tissue sa bibig.
I couldn't look at her straight right now. I couldn't meet anybody's eyes.
Pakiramdam ko buong mundo ang ikakahiya ako. Tama nga talagang desperada ang bansag
sa akin.
I could care less about that because I have already decided. Wala nang
makapagpabago sa isip ko.
"Kasalanan 'to ni Jude, e! Kung hindi ka lang nilibre ng baklitang iyon, hindi ka
mapupunta sa sitwasyon mo. Have you told him?"
As if that word is a button, kinuha ko ang cellphone sa aking bag. "Itetext ko pa."
Jude is like Erika number two. Kaya hindi na ako magtataka kung pareho lang din ang
mga saloobin nila.
Jude:I'm Dean's new P.A.
Tinabi ko sa plato ang aking cellphone. Mabilis akong umiwas dahil nanunuri pa rin
ang tingin ni Erika. Is this because she's pregnant that motherly instinct and
protection seems to already claim her?
"I tell you Ruth, I'm on the verge of disowning you as my best friend. Sasabihan ko
rin sina Scarlet, Sean at Leroy na itangging kilala ka nila. This is not you!"
Tumawa ako. "I've had enough threats from Wilmer, Erika. So that coming from
you...?" mayabang akong umiling. "Nu-uh."
Ngumiwi siya, parang maasim ang lasa ng pangalan at ininuman pa talaga ito ng
tubig.
"Wilmer? What did the asshole do this time?"
Medyo napalakas ang pagkakatanong niya. People turned to us again. Hindi ako
lumingon. Bahala sila. I don't want them to see my face. Si Erika naman ay inirapan
sila.
"He helped me talk to him," pag-amin ko. "Siya iyong nagbigay ng address ng
studio."
Sumingasing siya at kumulubot ang ilong. Inangat ang kamay sa pagtawag ng waiter. I
see she's not fond of the guy, too.
Niyuko ko ang cellphone kong kumakanta. Not at all surprised to see Jude's name
right after what I've just texted him.
"Hey, Jude!" pakanta kong bungad. I do this everytime he calls first kahit noon
pang inaakala kong straight siya.
"Biiitch! How did it happen? Halos itakwil ka nila na parang askal noong concert!"
Kahit ubos na ang pagkain ni Erika ay ngumunguya pa rin siya habang nakatitig sa
aking nakikinig kay Jude. I'm looking for a dessert in our table pero wala akong
makitang ibang pagkain. Kinunutan ko siya ng noo.
"Galit ka ba dahil diyan o dahil natanggap ako? You know, makikita ko si Wilmer
araw araw," pang-asar ko. Tinuro ko ang bibig ko at si Erika.
"Both." Si Jude. Naglabas si Erika ng isang pirasong Lindt chocolate at inabot sa
akin.
Sa mukha pa lang niya ay parang ayaw niyang ibigay sa akin iyon.
Tumawa ako. Hindi alam kung para kanino.
"I mean, seriously. Are you out of your mind? I saw his anger, Ruth. I'd be
running for the hills if I were to be at the end of that glare! Alam kong hot ang
lalakeng iyon but please, don't let his sexual charms lure you to be his slave. I
won't be surprised if he fucks you seven ways to your death on a Sunday."
I tried to ignore his words pero napangiwi pa rin ako.
"Parehas lang kayo ni Erika. I'd be fine. Hindi naman ako papatayin nung tao. Para
lang akong mag-aalaga ng irate na pasyente. It's like going back to the basics."
Umikot ang mga mata ni Erika at buong sinubo ang chocolate na tinanggihan ko. See?
Wala siyang balak ibigay iyon kung hindi ko siya napansin!
"Hmm...fine. Hindi mo naman siguro ilalagay ang sarili mo sa isang sitwasyon kung
alam mong hindi mo kaya. That's how I know you, Ruthzielle. I hope that didn't
change."
Sa seryosong tono at pag-aalala niya ay inawat ko ang sariling magbiro. Jude may be
gay but he's a decent one. He still prefers to wear pants in lieu of dresses. He
doesn't try to look like a woman but he likes men. And when he's serious, a single
joke wouldn't be welcomed.
"No...hindi iyon nagbago. I know what I'm doing." It's an empty statement.
I gained friends in college. Hindi na limitado sa isa o dalawang malapit na
kaibigan ang nagawa ko. I realized that caged myself too much in my own world that
I wasn't able to explore other options. The social life that I'd thrown myself in
during those days became my escape from the what if's and should have's that jailed
me to my own world.
Wala sa mga panahong iyon ang hindi ko naisip si Dean. I wondered how was he on the
other side of the world? The women he dated. How was he as a student? Did he try to
learn Spanish? Would he sing me a Spanish song? Mas kinakamusta ko siya sa isip ko
kesa sa isipin ang galit niya sa 'kin.
With the distance alongside with hate and love, I learned to accept this kind of
love. To love from afar. To love someone whose holding you in contempt. To love
someone despite the uncertainties. For the first time, I am willing to receive an
unrequited affection. Dati'y limitado lang ang aking konsepto pero dahil sa
karanasan ko, natanto ko ang lubos na pagmamahal ko sa kanya. Dahil wala akong
hinihinging kapalit. That's something extraordinary, isn't it? Iyong makita mo
lang siya, sapat na. Hindi na niya kailangang mahalin ako ulit dahil kahit sa
minsang pagkakataon ay naranasan ko ang mahalin niya. I could still remember how it
feels to be loved by him.
All I do want right now is his forgiveness.
Which makes me think...minahal ko ba talaga ang mga taong nakapaligid sa 'kin noon?
Si mama? Because i still hate her thinking that she never loved us because she
never came back.
Ngunit sa kabila ng pagtanggap, hindi pa rin natin maiiwasang ihiling na maibalik
ang lahat. Maibalik ang dati.
"We should have bonded often kung alam ko lang na ito ang mangyayari. Dean's
demands I'm sure is going to strain your social life."
Balak pa sana naming ikutin ni Erika ang buong mall. I refused. The pain in her
stomache turned constant and even if it is only a mild cramping, prevention is
still better than cure.
Umisa kami sa linya ng mga naga-abang ng taxi. "Bawal din sa'yo ang lumalabas
masyado, Erika. You're pregnant. Dapat nagbe-bedrest ka lang."
"Bed rest my ass. Tataba ako."
Pinasidahan ko siya. "Tumaba ka na kaya."
Tawa ang ganti ko sa masama niyang tingin. Nang makauwi ay matagal kong pinagisipan
ang isusulat ko sa resignation letter. Pero mas mainam na kausapin ko muna si tito
Nelson ukol rito. Inasikaso ko na agad nang araw na iyon.
"Alam na ba 'to ni kuya Ralph? Why do you want to resign, Ruth?"
The silent accusation from tito's tone is so audible to me. Mas lalong ayaw kong
sabihin ang totoo. Tito Nelson is somewhat tita B's male counterpart.
"Saan ba ang trabaho mo na iyan? Is that even legit? Where will you stay?" dagdag
pa niya bago pa ako makaisip ng sagot.
Manila. Yes. I don't know...lumukob ang lamig sa tiyan ko sa huling tanong. Hindi
ko man lang iyon napag-ukulan ng pansin.
I adjusted from my seat. Hindi man makakatulong ay tumingin pa rin ako sa paligid,
probably just a normal reaction of reflexes. My cousins haven't arrived from their
school yet. Si Tita Athena lang ang nandito sa bahay at ang bunso nilang anak na
nanonood ng cartoons tungkol sa ipis.
"Sa Lunes na po ako magsisimula." Sadya kong paglayo ng sagot sa kanyang tanong.
"Ba't ang bilis naman yata? When did you apply for this job, Ruth?"
Napakagat ako sa aking labi habang tahimik na dumadaing. Isa ito sa mga ayaw kong
sagutin. Just let me go, tito please.
"Uhm, hindi naman po masyadong matagal. " Isang araw nga lang, e. "I'd be a
personal assistant..." Hindi ko na dinugtungan.
Matagal siyang nag-isip. Tumatango, tapos kumunot ang noo at tumango ulit. Siguro
ayaw na rin niyang ma-stress sa mga malalaman niya kaya tumahan na sa pang-usisa.
Kinuha niya ang resignation letter sa glass table na namagitan sa amin at tahimik
itong binabasa.
"Is this what you really want to do all along, Ruthzielle? Ang maging assistant?
You know I could have just trained you since pwede na rin namang umalis si Jenika
bilang assistant ko."
Hmm...your daughter would have been so happy hearing this news, tito Nelson. She
hates your assistant like cancer.
"And ah, iyong condo ni Chuck na malapit sa UST, you can stay there kung wala kang
matutuluyan."
Namilog ang mga mata ko. How I would love to but...ayoko namang abusuhin 'tong
kabaitan ni tito. Aalis na nga ako sa kompanya niya, patitirahin pa niya ako sa
condo ng anak niya. It's too much I can't take it.
Pero sa huli ay nakumbinse niya akong doon pansamantalang manuluyan. My cousin
Chuck agreed nang tinawagan nang araw na iyon. Naguumapaw na talaga ang hiya ko na
imbes na magpahatid ako sa driver niya sa Lunes ay hindi ko na lang tinuloy.
Ngunit iyon din naman ang nangyari dahil pinasabay na ako ng pinsan ko sa pagbalik
niya sa kanyang condo Linggo ng hapon.
"Eight o'clock, tomorrow."
"Eight?" Natigil ako sa paglalabas ng mga damit galing sa luggage . "Sabi ni Dean
alas kuwatro."
"Oh and you believed him?" Hindi makapaniwalang tawa ni Marcus sa kabilang linya.
The noisy music in the background told me he's in the studio. "He's just provoking
you. Everybody knows Dean's ass doesn't wake until ten o'clock."
"Ah, okay." Nagbalik ako sa ginagawa.
"At saka baka puyat iyon marahil paggising. He flew to Cebu last night to check the
art album made by their friend. Baka sa ngayong gabi o Lunes ng madaling araw pa
ang uwi niyon so...yeah, he'd be pretty worn out so expect for the attitude."
"Maaga akong pupunta para ihanda siya ng breakfast."
"Whatever you want. You're the boss."
I am a woman of my words. Dahil eksaktong alas siyete y-media nang umaga pagtuntong
ng Lunes ay nasa harap na ako ng kanyang room na nasa pinakadulo ng hallway.
Muli kong sinulyapan ang text ni Marcus kagabi. Ang address at ang room number ni
Dean. Kung bakit hindi ako kinabahan ay wala rin akong makuhang paliwanag. What I
have are sets of maybes. Siguro dahil hindi ito ang unang paghaharap namin, o sanay
na ako, o baka wala naman talagang dapat ikatakot. Not all threats are that scary.
O siguro ay paparating pa lang. Baka doon pa ako tatamaan ng kaba sa oras na
makatanggap ako ng masasakit na salita mula sa kanya.
Without having the need to, I adjusted the chain strap of my clutch bag. Pinuno ko
nang hangin ang dibdib at pinindot ang door bell.
Muling hinga nang malalim. I'm not on edge. No, not at all. But my heart felt so
heavy.
Papahulog pa lang ako sa pagkakatunganga ay tumunog ang door knob at maingat na
bumukas ang pinto.
The impact of the opening of the door had the air brushed against me. Maliban sa
lamig na mula sa loob, sumugod sa aking ilong ang hindi pamilyar ngunit mabangong
panlalakeng amoy.
Busangot na mukha ni Dean ang bumungad. Humakbang siya at humilig sa pintuan.
Kalahating hakbang ang aking inatras.
He's occupying the whole doorway as if claiming his property. Nakataas ang isang
braso niya na nakatukod sa pintuan. That tribal tattoo in his biceps stretches. His
other hand is lightly scratching his chin, making me notice his newly shaved jaw
where I could still sight a light shadow.
Mas naging madepina iyon. At kung pupurihin ko pa siya nang husto ay baka
humandusay na ako sa harap niya.
The way he stares at me trampled my practiced confidence. Mas lalo lang itong
nalibing nang napagtantong bagong gising siya. Hair's a gorgeous all-around-the
place-mess I almost couldn't take my eyes off from it.
I tried not to look down at his naked and very toned tattooed chest and abdominals
na inaakala kong hanggang sa Google images ko lang matitigan ng personal, libre at
palihim. Hindi ko kailangan ng pruweba na hindi iyon photoshop. Every fucking thing
about him is raw and real.
Ang ekspresyon ng mukha niya ay parang naka-default na maging seryoso. Walang
pinagkaiba sa noong unang dalawang beses na paghaharap namin muli.
His eyes are a bit bloodshot and heavy. Namumungay ang mga ito sa antok ngunit
sinusubukang maging galit at ma-otoridad.
And oh God, his manly sent is so hypnotizing that makes me want to be his slave for
life.
I'll get used to this. I should make that as my rule.
"G-good morning!" Masigla kong bati. Ngumiti ako.
Kumunot ang noo niya bago sarkastikong inangat ang isang kilay. His smirk is
humorless. Tila nagbabanta na hinaluan nang panunuya.
"Come in."
His stone cold raspy voice stiffened my spine. Napatuwid nito ang aking likod.
Lumawak pa ang ngisi niya sa nakitang reaksyon ko bago tumalikod at iniwang bukas
ang pinto.
At least, hindi niya ako binagsakan ng pinto. I went in and I closed the door
behind me myself. Binalot na ako ng lamig.

[ 35 THIRTYTWO ]
-------------------------------

The contemporary and masculine loft is vying for my attention against the topless
man walking ahead of me. Confused as to where I should be more in awe, the glass
walls highlighted the corners of the room without intending to ignore every inch of
Dean's tan back muscles.
The area is spacious, which allows the question if he solitarily resides here.
Natitiyak kong mga sampung katao ang pwedeng umukopa rito. Though, I'd rather that
he lives alone.
Pearl gray walls, white ceilings opposing to the dark ashed floor with somewhat an
ocean wave design, a white low sectional sofa, sleek black furnitures, everything
is screaming a rockstar royalty living. Not that I am underestimating Dean but for
someone who finances their own band's music, this is a rarity. This is more
conventional to those who's under the string of mainstream music in a mainstream
label.
And from how I knew Dean, I thought he would have opted for something simpler. This
whole room borders to manly luxury.
But then, they're the highest paid independent band in the country. So to wonder
with this residence of royalty should be crossed out.
Nagtagal ang mga mata ko sa pamilyar na gitarang nakasabit sa magaan na abong
haligi. Isang tingin at pumukaw ng samu't saring alaala na kung hindi dahil sa
pagtikhim ay tuluyan akong mananariwa.
Nakahalukiphip, nakaharap na sa akin si Dean na parang pupudpurin ako sa tigas ng
pagkakatitig. The hard stare demanded that my attention should only be on his.
That's easy. Kahit hindi niya sabihin ay sobra pa sa buo ang ibibigay kong
atensiyon sa kanya.
I stood up straight like an obedient pupil.
"Nice place..." Tumikhim ako sa sumingit na garalgal sa aking lalamunan. "Nice
place," ulit ko nang mas malinaw at malakas.
My heart started to gallop. Balewalain ko man pero hindi iyon hinayaan ng lamig na
sumusuot sa aking balat. It's so unbelievably cold! Dean doesn't seem to mind like
he's the mighty creator. He's even topless at that.
With his face carved with indifference, one thick and angular eyebrow rose. As if I
have no right to talk. After all, this is his lair so it's his rule. Parang nainis
din yata na ako ang nagpasimuno ng usapan.
To blame me is foolish. Nothing happens if he's just going to stare at me, which by
the way is what he has been doing for the whole sixty seconds. Or more.
"What should I do first, Dean?" I initiated, trying not to get distracted. Kung
binabalandara niya naman kasi ang hubad niyang pang-itaas.
The garter of his boxers is hanging low, nalilito yata kung aakyatin ang baywang
niya o hahayaan ang sariling malaglag. Which, I'm not sure is a good or an exciting
idea.
With all of my sheer might, I tried not to focus on the indention of his V-line.
But goddamn it, Google images is not lying after all.
Hinahaplos ko na ang aking mga braso sa lamig. I hope he gets the idea. Nang
lumipad ang paningin sa aking kamay ay tila binuhusan ako ng mainit na tubig upang
maggising.
The beat of my honest expectation for him to go to his room and lend me a sweater
is in parallel to the drumming of my pulse. Nilakasan ko pa ang pagkiskis sa braso
ko upang mas mahalata niyang kailangan ko ng panangga sa lamig. I pretended it's
unintentional.
Sandali lang niyang binalikan ang aking mukha bago ako tinalikuran. It felt like he
just took my limbs with him. He saw how cold I was and he should have at least
tried to fake his concern if he has already ran out of care for me.
He didn't.
Tahimik akong huminga nang malalim. Biguan kong niyakap ang sarili habang
sinusundan siya sa kusina.
How sad that one of the things that I've just taken for as my new norm is to
compare his actions before to how he is treating me right now. Eighteen year old
Dean would have probably stripped everything from him just to put me out of the
cold. Not like this...never.
Just like in the living room, if not made of glass, the wall is painted in pearl
gray. Inaliw ko na lang ang sarili sa kagandahan nito. Sa kabila ng nanghahapdi
kong mga mata, magaan sa paningin ang buong paligid.
There is one side of the wall which is boasting the dramatic view of buildings and
towers outside. I can already picture out Dean's bedroom with the same design. I
hope it's tinted, though.
"As I've said two days ago, in which I hope you still remember. My fridge should be
filled with the said liquiors except sodas or any sweets..."
He opened his stainless steel fridge. Nakisilip din ako at nakitang kaunti lang ang
laman.
Mabilis kong ginapang ang kamay sa aking bag para sa cellphone. Natuto na ako
noong nakaraang araw na kailangan itong ilista dahil ito na ang bago niyang
patakaran. His erstwhile list is damned.
Sinundan ko siya nang maglakad ulit at umikot kami sa grandihiyosong itim na marble
island counter. Even the kitchen has too much space. Marunong na kaya siyang
magluto?
"Ask Marcus for my schedule this week. That's not my damn job. Para na rin alam mo
kung anong oras akong ipaghanda ng pagkain, anong oras aalis..."
He isn't sparing me a glance as he drawl. Kaya hindi ko masyadong naiintindihan
dahil hindi siya nakaharap sa akin. He made it seem like he was only murmuring to
himself.
It's rude for me to not face the person you are talking to. Ano bang kausap ko, ang
sexyng likod niya? I need to see his face, dammit!
"...and of course, my itineraries if I have to be out of the city or if there are
out of the country shows which I'm sure is already underway. One responsibility is
to have me as punctual as possible."
Hinahabol ng mga daliri ko ang letra sa mahaba niyang litanya ng mga paalala. I
want him to slowly repeat from the beginning.
"And...that's all! Got it?"
Mahina akong napadaing nang mabunggo sa inaakala kong haligi. It was just Dean's
hard rock body standing still that ended my assumption. He didn't even flinch.
Kita ko pa lang ang salubong niyang kilay ay umatras na ako. That only added to the
heat of his skin that in just a second touch, has already scorched me from the
inside out.
Dahil nga nakatuon ako sa cellphone ay hindi ko siya namalayang nakahinto na. My
heartbeat is burning my chest with its rapid beating.
"Huh?" Nagmukha akong tanga sa tanong.
My confused reaction fell flat. Hindi ba sumasakit ang ulo niya sa kaka-kunot noo?
Unbelievable, this man!
"Can you repeat everything? You're too fast, I barely kept up," I conceded.
He crossed his arms allowing him to exude the look of authority. Pinadilat ko nang
husto ang aking mga mata dahil pilit hinihila pababa sa dibdib niya. His eyes
should be my anchor and not his protruding tattooed chest!
"Slow is not my expertise. I always do fast and I don't repeat. Once is enough." He
fluently pressed. His looked bored, or maybe still sleepy.
I realized our distance as I felt his minty breath fanning my face not only when he
speaks but everytime he exhales and breathes. Ang pagproseso ko sa sinabi niya ay
mabagal. When he looks at me in a serious face like that? I find it hard to digest
even the tiniest information.
"Now. Feed Sunita twice a day, morning and afternoon in the event of my
unavailability."
Napakurap ako. Wait, what? Wala akong maalalang may binanggit siyang ganyan ang
pangalan.
"Sinong Sunita?"
Bago pa ako makabuo ng mga ideya sa may-ari ng pangalan, isang ngiyaw ang
nagpalingon sa akin sa hamba ng kitchen. A grey Siberian cat menacingly sauntered
its way to Dean, claiming its territory as it brushed its furry body against his
bare and large feet.
Umawang ang bibig ko. Inisip ko ang timing ng kanyang pagsulpot pagkatapos kong
magtanong. I don't want to feed my amazement to a cat.
"Holy shit. You have a pussy!" A slight whisper, amazed!
"What?!"
Ang pinagtambal na talim at kulog sa kanyang tono ay bigo sa paghatid sa akin ng
takot. My awe didn't allow that fear to eat me. Dean has a cat?!
"You have a pussy, and you're being a bitch to me. Nice!" Tumatango-tango ako,
hindi naawat ang pagiging sarkastiko.
Sa sinabi ko ay parang hindi naman siya nagalit. Ngunit wala rin naman akong
nabakasan ni isang patak ng katuwaan mula sa kanya.
Sinikop niya ang pusa, or si Sunita—only God knows where and how did he pick an
unusal name like that—at hinahaplos haplos. The way he caressed the cat is tender
and soft, makes me wish that I was the cat, too.
Why do we wish for the impossible knowing the nature of it of not being possible?
Kasi kahit banggitin ang libo-libo nating mga 'sana' ay hanggang doon pa rin iyon
sa pagiging isang hiling. Not even God could turn me into a cat.
Is wishing for the impossible just a mere expression? Like cursing? We curse when
we're mad, or happy, or on days we feel like screaming a fuck you to the world. I
tend to voice out my wishes on random moments, too.
"So..." Tumikhim ako. "I have to feed your puss—I mean, cat..."
Sa pag-akyat ng aking mga mata ay tinagpo nito ang tingin ni Dean. Nambabasa ito
ngunit mukha ring nanghuhusga. I can never really tell.
His semi wide, sharp and intense hazel green eyes can never really look cold but
instead they can only be either in indifference or in ablazing fire.
"Ruth..."
My hairshafts freaked out by the mention of my name. Kita ko ang pagkibot ng labi
niya sa isang marahang pagngiwi, tila nakakasakit ang pagbanggit sa pangalan ko.
The way his husky voice sounded told me that he hasn't been saying it for years.
Tortured was how I could describe it as he struggled for the right words. Hinayaan
niya ang pusa na kumawala sa kanya at hindi nagatubiling pansinin ito nang ngumiyaw
habang iniiwan kami.
I flicked my eyes back at Dean . His gorgeous hard features never failed to visit
my dreams in daylights. Sa ngayong sumasayaw na sakit, takot at galit sa kanyang
mga mata, bumilis ang paghinga ko sa sumisidhing pag-asa.
Is he ready to talk about it now? Can I finally salute to this decision? Is my
irrational and weak reason could finally be credited for its worth?
Just when I thought I'd get what I'm here for, he sucked in a deep breath. Nanginig
ang mga mata niyang mariin na nakapikit. Thick lashes lining his eyes quivered as
he struggled from whatever storm he's trying to defeat. Leaving me with my dancing
hopes.
"Why are you doing this?" The words seemed to weigh a ton with his strained voice.
In his now guarded composure, I see that he's leaving the rest of his words
unspoken through his jaw clenching. Nilisan na ng antok ang kanyang mga mata na
handa na ulit itong maghasik ng rahas.
I got used to it that it hardly stabbed an effect on me. Like a scissor trying to
cut a stone. Kapag talagang nasanay ka na ay madali na lang sa 'yong ignorahin ang
mga bagay na dati'y naghahatid ng matinding epekto sa'yo. As we become
insusceptible to these threats, we find ourselves facing them so easily.
"Why are you mad at me?" matapang kong ganti.
He eyed me in quiet defiance, resisting to say something that might indulge me.
Dahil sinimulan ko na ang tapang ay nadagdagan lang ito sa hindi niya pagsasalita.
"I am beginning to accept your aversion, Dean. Alam natin pareho ang dahilan kung
bakit ako nandito. As much as how I want to bring back the past, I know how far-
fetched that sounds for it to happen at this moment."
His mouth curved into a grimace as he looked away. Puno ng pait ang pagtanaw niya
sa tanawin ng mga building sa labas. Umigting ang panga niya marahil inaawat ang
sariling magsalita.
"Just be civil as much as you can and treat me properly. That includes the manner
on how you talk to me. Hangga't sa makakaya ay pakisamahan mo ako nang maayos. I'd
hand you back the same respect. And don't dare insult me because not even once did
I talk ill about you and the band..."
Mabilis siyang lumingon dala ang nanunumbat na tingin. Agap akong kumambyo.
"There might be that one time but the rest of the days..."I took a deep breath.
"I've been a fan since you could remember. That's not too much for me to ask and
not too much for you to give. I hope you would comply."
Nahuli ko ang kanyang paglunok. Briefly, I couldn't just be imagining it when I
saw the surrender in his eyes. The intensity melted for that one second opposing to
the tension of his shoulders.
Gumapang pababa ang mga mata ko sa nagbubukas sarado niyang kamao.
I thought he's about to soften up but who am I kidding? Walang malambot kay Dean.
His showing of vulnerability is fewer and farther in between than a total solar
eclipse.
Muntik na siyang magbaba ng tingin ngunit naagapan. Sa muling pagkurap ay tinapatan
niya ang tapang ko.
"Deal." He uttered, slightly in gritted teeth.
Nakahinga pa rin ako nang maluwang sa hindi niya pagkontra. That's an improvement,
at the least. If this is to go on day-to-day, then I am postive that I'd get what
I'm here for. I'm not only pertaining to my vindication.
"Let me show you the rooms," he proceeded. Tumango ako at hindi pinakita ang
kasiyahan. "And...everything. My things..."
May lamang pag-aalinlangan sa kaniyang mukha bago niya ako lagpasan at nagpatiunang
lumisan sa kitchen.
"Can you wear a shirt first? Uso ang pulmonya." Halong pang-aasar ko habang
sinusundan siya.
"I'm comfortable like this."
Dahil hindi niya ako nililingon ay bigo siyang makita ang pagngisi ko. Ang lamig na
nga ng condo niya, dadagdagan pa sa boses niya.
"Komportable o hindi, walang pinipili ang sakit."
"I take vitamins."
I shrugged off his dismissal. Hindi na ako nangulit nang nakalapit na kami sa pinto
at kanyang binuksan.
Like the rest of the areas, the design and colors playing in this room are the same
from the glasswalls down to the floor. Nakakaakit ang mataba at malaking puting
kama na mukhang masarap himlayan. Lukot pa ang puting comforter doon at ang isang
unan ay nasa sahig.
Seeng this, I realized that I had neither been in his room nor in his house before.
Then my mind jumped to that fateful day. It made me think, were we really serious
in our relationship? Siguro sa paningin namin bilang teenagers isang seryosong
bagay na iyong nararamdaman namin noon. That being the subject of my pensive
thoughts, it occurred to me to doubt about it.
Wala sa sariling napahawak ako sa aking kwintas. This sentimental pendant felt so
harsh against my weak and almost numbing fingers.
"If I'm not in the studio...I mostly be found here..."
Maagap akong tumango kunwari'y naiintindihan kahit sa totoo'y hindi ko na alam ang
pinagsasabi niya. I even forgot that we climbed the stairs.
Sinara na niya ang pinakilalang kuwarto. Anyways, I'd get to discover more of him
for the upcoming days.
"I think you should get ready now, Dean. Mamayang gabi na iyong acoustic show niyo
so all of you should be at the venue this afternoon. Let's say at five, since the
show starts at seven. And for the rehearsals—"
"I know the drill. Just make me my breakfast," he cut in before he turned back for
his room.
"Okay," sabi ko at tinungo na ang pagbaba sa hagdan. The hand rails are so thin I'm
afraid I might break it.
"Nilista mo naman siguro iyong sinabi ko, di 'ba?"
Huminto ako at binalingan siya sa naninigurado niyang tanong. Kumunot ang noo ko.
"Marami kang sinabi. Alin doon?"
His broad shoulders rose up then heavily dropped down, as if checking if his
patience is still intact. Nakapameywang siya. Ang isang kamay ay umangat para
kamutin ang ulo. The way I hear him loudly scratch it made me estimate the
roughness scale of his scratching. Lalong gumulo ang buhok niya sa ginawa.
"My preference for breakfast, lunch, dinner and go-to snacks." Sinabi niya ito
habang kalahating umikot upang maharap ako.
I reeled my mind back on his litanies in the kitchen. 'Yong pusa lang ang nagpakita
sa isip ko. How thick its frosty fur is she could pass as a husky dog. Speaking of,
saan na ba iyon pumunta?
"Did you take note of what I said?"
Mukha siyang nang-aakusa, at ang tono ng maikling pasensiya ay iniikutan ito. I was
tempted to glance at my phone but it's no use. Alam kong hindi ko iyon nalista.
"Uhm...e-egg, bacon and...toast," mahina kong panghuhula.
"No." mariin niyang sabi. Kasing higpit ng kanyang mukha ngayon. "Didn't you also
take note of what I said that I don't repeat? I will only say it once."
Halos pinaikot ko ang aking mga mata sa harap niya. I don't need to take note on
how bossy he can be.
"Coffee?" I inquired. Nag- angat ako ng kilay, isang tahimik na pagtatanong kung
tama ako.
Humilig ako sa railing ngunit agad ring lumayo nang maramdaman ang kanipisan niyon.
It might look durable but no, I won't risk it.
Ang kanyang sagot ay dinaan niya sa nananantiyang pagtitig. The igniting intensity
of those sharp semi-wide greens could crush my spirits. In the hard pressed of his
thin lips, I could see how the words are being hiddenly grinded by his teeth.
Hinintay ko siyang umiling o tumango dahil iyon ang mas madaling gawin. Instead of
just being cryptic but then, considering how he feel about me now, it doesn't take
a dumb man to figure out what he's doing.
Bago ko pa magawang basahin ang kung anumang iniisip niya'y pumasok na siya sa
kwarto at ibinagsak ang pinto.
I sighed. Coffee, then.
Hindi na ako nagaksaya ng oras dahil ito ang isa sa pinakaimportante sa trabahong
ito. Dahil nga hindi ko masyadong nakuha ang sinabi ni Dean kanina, pinapamilyar
ko ang mga gamit sa kusina 'tsaka lang ako gumawa ng kanyang almusal.
To think about doing the work seems easy but now that I am in the actual scenario
and is about to do it, it's somehow disquieting. Siguro ito iyong isa sa
nagpapahirap sa trabaho. We pressure ourselves too much that doing the job was
barely proper. Remembering most of people's threats being Dean's assistant, I was
almost so sure that they are just hyperbolizing.
Walang madaling trabaho kaya hindi na nila ako kailangang bantaan na mahihirapan
ako. Considering or not Dean and I's history, I'll have it equally with his
previous assistants. Being here I think wouldn't really be that bad in comparison
to my share of hardships in the past.
Narinig kong bumukas ang pinto ng kuwarto kasunod ang ngiyaw ng pusa. Maybe he's
done showering at nakabihis na. Minadali ko ang pagsilid sa paperbag ng mga
kakailanganin niya mamayang gabi.
With the sound of keys clanking, natatantiya ko ang lapit niya. And when he came
in, his manly perfume assaulted my nose and it could pass as a spell that renders
movement.
Bumagal ang aking mga kilos lalo na noong naghila siya ng silya saka umupo.
Kahit kaunting galaw niya'y parang kailangan kong patnubayan. Tensiyonado rin ako
pero marahil dahil ay unang araw ko pa lang. Sandali akong tumigil at nilingon siya
nang bahagya.
Sa mga kamay niyang nagsalikop sa mesa, pinapalibutan ng kanyang mga braso ang
puting mug laman ang kape. He is staring at it so intently as if delving his sight
at the very deep end of the drink.
Ang humahaba niyang buhok ay walang suklay, medyo basa at bahagyang magulo. That
black leather jacket atop his white vneck makes him all the more virile and sexual
with his body that is neither bulky nor skinny but just enough to elicit obscene
thoughts. Heat and fluid movements. Rough jaw that could prickle your skin. Raspy
whispers and...
Uminit ang pisngi ko sa huling inisip. I instantly drew in a very deep breath and
pursed my lips as I exhaled. Nagkandabuhol-buhol bigla ang utak ko habang madaling
nagbalik sa ginagawa. Ako yata iyong gutom!
Lumingon si Dean sa aking gawi. Marahil napansin ang maingay kong buga ng hininga.
Ngumiti ako.
"Kumain ka na.'" Sabay dulas palapit sa kanya ng plato na may toast bread, egg at
bacon. I don't think he can live a day by a just a mere coffee.
Nanatili siyang tahimik tulad nang inaasahan. Seryoso ang kanyang tingin sa akin.
Mga mata at ekspresyon na lang yata niya ang magiging basehan ko kesa sa kanyang
mga salita.
Pagkatapos ng kanyang agahan ay umalis na kami. Dala ang kanyang mga gamit ay nasa
likod niya ako't nakasunod hanggang sa pagpasok sa elevator. As the two doors meet
to close, we are enveloped by total silence. Though my questions are loud in my
head.
Ano kaya ang sasakyan namin papuntang studio? Sinilip ko ang aking relo at nakitang
mag-aalas diyez pa lamang. Will I suggest for us to ride a cab? I may have done
searches about him but they're chiefly about their shows, concerts and album
updates.
Tumunog ang elevator para sa pagdating namin sa basement. Sa paglingon ko kay Dean
ay nakahakbang na siya palabas at gusto yatang mauna sa paglalakad.
Well, after you, Mr. Ortigoza. Ayaw yatang makasabay ang assistant niya. How
arrogant.
Ngunit kahit gaano pa ako naiinis ay hindi ko talaga mapigilang purihin siya. His
scent remained dancing around my air. It followed him like a tail in his confident
and arrogant strides that makes him so believably rough and masculine.
Nilanghap ko ang bango, at pakiramdam ko ako iyong babae sa Axe commercial.
"Just so you know, I can drive," pahayag ko, nilipat ang paperbag sa kabilang kamay
sa pangangalay ng isa.
"You drive, then." sabay hagis niya ng susi nang hindi humihinto at hindi ako
nililingon.
Namilog ang mga mata ko at hinabol ang pagbabagsakan ng susi upang aking masalo.
Huminto ako at tinatanaw siyang dire-diretso sa paglalakad.
You're keeping that attitude, huh? Fine. I'll hand you the same attitude kahit
assistant mo lang ako! You'll see, Cornelius. You'll see!
Tinignan ko ang susi sa aking palad. It's in round black leather with two
unfamiliar logos. The word 'Corvette' is written above and Sting ray below.
Ipinagkibit ko na lang ito at lumakad na habang hinahanap si Dean.
Natagpuan ko siya na tamad nang nakasandal sa itim na sasakyan. A sleek black...
I looked back at the key. Corvette.
What? Inasahan ko pa naman na sasakyan namin iyong Tacoma niya. That car has
witnessed a lot about us. Sa muhi niya sa akin ay kaya niyang idispatsa ang
sasakyang iyon?
Pinanghinaan ako ng loob sa 'di malamang dahilan.I mean, this shouldn't be the
cause of a let down but feeling so couldn't be help but.
No matter how I motivate and impel myself up , anyone's treatment will always
create a force to bring me down. Hindi man sadya, pero kung may magawa o masabing
negatibo, they'll cook your raw enthusiasm into ripe desolation real quick.
"Uhm..." Umiinit na ang susi sa aking palad. I don't want to risk driving his
costly car that, ironically, exudes his character. The hard edges reminds me of
him.
Nataranta ako sa maingay na buntong hininga ni Dean sabay hila ng likod paalis sa
pagkakasandal. He took out his hands from his jean pocket and quickly snatched the
key from my hold.
"Huwag kang magprisinta kung hindi mo naman kaya," matalim niyang sabi saka umikot
sa hood para sa driver's seat.
"Kaya ko naman, eh. Kaso..."
"Tss. Reasons." Umiling siya bago pumasok sa sasakyan at binagsak ang pinto. Bumaba
ang bintana sa passenger's side. "Sakay!"
Mabilis akong sumunod at hindi ko pa tuluyang naisara ang pinto ay tumakbo na ang
sasakyan. Napamura ako.
Sandali lang ang rehearsal nila sa studio since naensayo na nila ito last week
kasabay ng mga practices para sa concert. Ang ibang acoustic songs na kasali sa
setlist nila mamaya ay natugtog na nila sa mga nagdaang shows. So that makes it
easy for them to roll this performance along.
Dean left his car in the studio. Alas singko pa lang ng hapon nang dumating kami
lulan ng van ay mahaba na ang pila sa labas ng Kia theatre. And here I thought the
beyond hundred thousand who'd went to the sold-out concert is already a loud
number. Siguro ito iyong mga hindi nakadalo noong Sabado. And they're quite a lot!
Hindi agad kami nakalabas sa dami ng mga pumapalibot sa van. Girls screaming,
tapping the windows, kaya halos hindi maipark ng driver ang van. Ako iyong
nagpanic!
At indi ko maintindihan ang tawang-tawa na si Cash na may binabasang note na
dinikit ng isang fan sa bintana.
"Dean! Oh my God! Dean!"
Pakiramdam ko tanggal ang lalamunan ng babaeng iyon. Malakas nitong hinampas ang
bintana saka sumilip. Dumikit ang ilong at bibig at nag-iwan pa ng mamantikaing
marka. Lumala ang hagalpak ni Cash.
Pagod sumandal si Dean sa backrest kasama ang buntong hininga. "Here we go
again..."
Tumingala siya na mas lalong nagpapabunyag sa anggulo ng kanyang panga. Looks like
a perfect 120 degrees for me. Pumikit siya at hinihilot ang tulay ng kanyang ilong.
"Duh? Hindi ka pa ba sanay, Dean? Gusto mo palit tayo? Ako ang bokalista, ikaw sa
gitara." Lumingon sa aming gawi si Cash.
Natawa si Skyler. "Kahit si Dean ang magiging alalay mo Cash, siya pa rin ang
titilian."
Sa aming tawanan ay kamot sa batok ang nagawa ni Cashiel. Muli kong nilingon si
Dean na mukhang masama ang pakiramdam at hindi magawang makisali sa biruan ng mga
kaibigan.
"Masakit ulo mo? I brought medicines, " sabi ko sabay bukas sa aking bag para sa
binaon kong mga tablets.
"I'm fine." Sa halos pabulong na iyon ay may kaakibat na diin at rahas.
"Sigurado ka? You have to be okay for—"
"I said I'm fine!"
Magkapanabay ang malakas niyang boses at ang pagdilat niya dala ang katindihan.
Natahimik kaming nasa loob at hindi ko sila matignan. Maybe this is what they're
talking about.
Bumalot ang sakit sa puso ko at tinago na lang sa pagtango.
"Okay, sabi mo eh. Uminom ka nalang ng tubig. You're probably just dehydrated."
Sabay abot ko sa kanya ng pawisang mineral water.
Tinignan niya lang iyon at aroganteng umiling. Halos matawa siya na halatang puno
ng pait at wala sa sariling tinitignan ang patuloy na pagtili ng mga nasa labas.
Umuga ang van sa hampas at pagyugyog.
I sighed and turned the cap. Muli kong nilahad ang tubig sa kanya. Hindi niya ito
nilingon at pumalumbaba pa. He's acting like a spoiled brat!
"Ruth."
Binalingan ko ang bumulong na galing sa harap. It was Skyler. All eyes are on me
but Wilmer.
"Coconut water," she mouthed. Tumango si Cash na katabi niya at namimilog mga mata.
Malaki ang awang ng bibig ko. Damn! Sabi na may nakalimutan ako, eh!
Hindi ko gagawing dahilan ang pagiging baguhan ko rito. I really should have
focused on listening to Dean more than to my thoughts. Bago ko pa siya maharap muli
ay inanunsiyo na ni Marcus ang paglabas namin.
" Edgar and Curtis are here. Brace yourselves guys, it's a warzone outside."
Nakita ko sa labas ang dalawang bouncer na nagpalabas sa akin noong concert. The
screams went louder as they opened the door. The two automatically enclosed each
member of the band and ushered them inside the venue.
Ako ang pinakahuling lumabas kasama si Patrick at kami ang walang mga bouncer na
nakaalalay.
May kanya-kanyang pinagkakaabalahan ang bawat isa nang makarating ako sa backstage.
Una kong nahagip si Cash na agad lumamon sa nakahandang pizza. Probably part of
their rider's list.
Mabilis ang pagdaan ng mga crew, ang isa'y sinisigaw ang sagot tungkol sa isang
hindi gumaganang amplifier. Ang isang nakikipagtawanan ay tumayo sa inuupuang amp
dahil gagawin umanong pamalit . Ang spare na mga instrumento ay nakahanay sa isang
de-kurtinang pader.
Sa narinig na tugtugin ng piano ay sumilip ako sa stage at nakitang naka-set up na
ito. I can only see Dean's back but I know how he is so concentrated on playing.
Naroon din si Wilmer na kinuha ang gitarang inabot ng sound technician upang i-
testing.
Binalingan ko ang babae sa hamba na kanina ko pa napapansin na mukhang may
hinahanap. Her brown hair cascaded down to her hips. Her thick fringe made her look
youthful and stylish.
Nilapitan ko siya.
"Excuse me, Miss? You're looking for...?"
Namilog ang mga mata niya saka ngumiti. "Oh, hi! I'm Cindy from MOL magazine. I
would like to have a quick interview with the band before they'll start the show.
Kung okay lang sa kanila."
Pansin ko ang lalake sa likod na may dalang video camera. Tipid siyang ngumiti pati
na ang angat ng kamay nito para sa pagbati. The girl, Cindy, giggled.
"I'm also running a music blog and post band interview videos in youtube. Their
manager knows me actually."
Binaba ko ang tingin sa visitor pass niyang nakasabit sa dulo ng kanyang fitting
white shirt. Ngumuso ako bago nag-angat ng tingin.
"Magsa-sound check pa yata sila, e. Can you wait for ten minutes?"
Tumango siya. "Okay, sure."
Pinuntahan ko muna si Marcus upang masigurado kung tunay niya bang kilala siya
nito. Seeing the band groupies and the extent of what they can do? It's not
impossible that some of them would go as far as to pretend to be a blogger.
"Yeah, Cindy's a dear friend. Naging suki ang banda sa MOL dahil sa kanya."
Tumango lamang ako. Hindi kaya dahil may gusto kay Dean? Oh well, I should not
think of it that way. Ang dapat kong isipin ay magaling lang talaga ang banda for
them to snatch the interest of magazine editors. Pero hindi rin naman kasi
maiiwasan na isa sa dahilan kung bakit maraming humahanga sa kanila ay dahil sa
kanilang itsura. The guys are great looking, and Skylar's a looker. Kaya may mga
lalake ring puma-fanboy.
Lumayo ako nang nag-vibrate ang cellphone ko sa aking bulsa. Seeing Sue's name made
me answer the call immediately.
"Hello, Sue?"
"Tita Ruth!"
Suminghap ako at natawa nang marinig ang boses ng aking pamangkin. Hindi mapigilan
ang pangingilid ng tubig sa aking mga mata. This is what I need from the consistent
downers these past few days.
Sumenyas ako kay Cindy habang papalabas ng backstage. Mahirap marinig ang usapan
dahil sa sound check.
"Hey, baby Arrow. And why are you calling me?" panunuya ko.
"Kasi—mama! I'm talking to tita!" iyak ng bata.
Nakangiti lamang ako habang pinakikinggan ang mahinahong pagsita ni Sue sa kanya.
Arrow's cry of complain is so cute. May ingay ang paglilipat ng cellphone na sa
tingin ko'y hawak na ng kapatid ko.
"You stay there, okay? Or you can't have your fries," anito. "Hello, ate? Sorry, si
Arrow kasi kinuha ang cellphone ko. To my absolute horror! He knows how to operate
a cellphone at six years old!"
Inalay ko ang likod sa pader. Wala pa namang sampung minuto kaya hindi pa siguro
matatapos ang sound check. I can have my five minute break at the least.
"Saan mo naman kasi nilagay ang cellphone mo? The sharp objects, Sue. Keep them
away from Arrow's reach, okay?"
"Yeah, yeah. Palagi mong sinasabi iyan kaya mahirap kalimutan. Are you busy?
Tutulungan ko pa si Arrow sa assignments niya and he has to sleep early. Tawag na
lang ako ulit, or you call me. Napagtripan lang talaga niya ang phone ko. And I
don't understand his fetish on you. Ako ang ina, so why is he like obsessed with
you, ate?"
I can't help but laugh at her humored sentiment. Totoo naman kasi na panay kapit sa
akin ng bata. I'm not really fond of children, pero simula noong pinanganak si
Arrow, naging malapit ako sa isang bata sa unang pagkakataon.
"O, heto na naman. Sinabi ko lang na magba-bye na ako sa 'yo, inaagaw na ang
phone."
"It's fine, Sue. Pagbigyan mo na." Bahagya kong tawa.
Mas narinig ko ang paglipat ng cellphone sa kabilang linya dahil sa pananahimik ng
stage. Puro kwentuhan na lang ang nanaig sa loob at ilang halakhakan.
Are they done? Did they finish the whole song?
"I love you, tita Ruth! I miss you...balik ka na po..."
Binalot ng init ang puso ko sa sinabi ng pamangkin. Ngumiti ako na agad din namang
napawi nang biglang sumulpot si Dean at inangkin ang buong pintuan ng backstage.
Namanhid ang aking mga tuhod.
Halong init at lamig ang tila humalo sa aking dugo sa pagpapalit ng kanyang
ekspresyon. From the worry that wounded his face instantly molded into dead
seriousness as soon as he met my gaze.
Kumalabog ang puso ko sa titigan namin na halos ikinabingi ko. Dumudulas na ang
cellphone sa aking tenga at lumuwang ang hawak ko rito. I was about to approach him
and find out what he needs.
"Tita? You're not answering...Mama, I think she doesn't love me anymore..."
Ilang beses akong napakurap at hinila ang sarili sa katinuan. I swallowed to moist
my dry throat. Napahinto ako at inalala ang sinabi ng pamangkin ko. He's about to
cry now.
"Uhm...I—I love you, too. And I missed you..." I said without leaving my eyes from
Dean.
Halo ang pait, poot at sarkastiko ang dinala sa pag-angat ng isang bahagi ng
kanyang labi. Patalim sa kanyang mga mata at manhid na lang ang hindi mararamdaman
ang kaba mula sa kanya.
In disappointment, he slowly shook his head. I saw the intense pain in his face
before he turned his back away from me.

[ 36 THIRTYTHREE ]
-------------------------------

Sumunod ako sa loob na walang maintindihan sa nangyari. His reaction painted

several questions in my head. Naisip ko na baka bawal ang paggamit ko ng cellphone
sa oras ng trabaho. Maybe I should apologize.
Or maybe not. Malaking bahagi sa akin ang nagdidikta na hindi iyon ang dahilan. I
don't fool myself like that. If I'd rather step on that larger part of my
supposition, I would only be confronting him about it. Which is ill-suited at this
moment since timing and purpose aren't aligned. It would distract him for their
performance.
Katabi ni Dean si Marcus habang nakikipagkamayan kay Cindy. Her handheld foamed
microphone is ready, habang hinahanda na ng camera man niya sa likod ang video
recorder. They're talking about some random stuff as I neared them.
"Water, Dean." Abot ko sa tubig.
Tinanggap niya ito nang hindi ako tinitignan at abala sa pakikipag-kwentuhan kay
Cindy, probably the reason why he didn't lash out at me for not handing him coconut
water. The interviewer's voice is not hateable unlike those girls with their girly,
trying-hard-to-be-cute giggly voice. Kaya masasabi kong propesyunal ito.
Umikot ako sa likod at inabutan din sina Wilmer at Marcus ng tubig.
"Thanks, Ruth." Ngiti ni Marc sa 'kin sabay tanggap ng mineral bottle.
"Thanks." Tipid ang kay Wilmer.
Huminga ako nang malalim at ningitian sila. Nasanay pa yata ako dahil noong nagta-
trabaho pa ako sa ospital ay sobra sa kung anong kailangan ng mga paseyente ang
binibigay ko. I don't just give them their medicines on time. I clean their sheets
even when it's not necessary. I learned how to give too much even when it isn't
needed. I learned to give too much without asking something in return but seeing
them happy and well is enough. Sobra pa sa natatanggap kong sweldo ang pasasalamat
nila sa akin bilang nag-alaga sa kanila. The appreciation and their smiles.
"We didn't stay for long. But I hope available kayo for a magazine shoot. May iko-
conduct din kasi si Joan para sa isang magazine scoop. Would tomorrow be part of
your schedule in MOL? Or this Friday?"
"Marcus, what's beating our ass for tomorrow?" tanong ni Dean.
Nasa likod ako ng tatlo at napansing medyo humaba na ang kwentuhan nila. I glanced
at my watch while my left foot is restlessly tapping. Maybe they can carry on with
their schedule talks after the break.
"Ruth,"tawag ni Marcus na nakalingon sa akin.
Eyes were on me except from the hazel greens. Nakahalukiphip siya at nakayuko,
tinitignan ang tumatapik niyang mga paa alinsunod sa pagda-drums ni Sky sa stage.
Cashiel is joining her with the rhythm guitar.
"May lista ka ba ng schedule? I forgot, I didn't have it with me." May pag-aalala
sa mukha ni Marc habang tinatapik ang mga bulsa. Umiling siya, disappointed sa
sarili.
Binuksan ko ang aking bag at kinuha roon ang aking planner. I knew this would be a
life saver. Hinanap ko ang petsa bukas at nakita ang oras ng kaganapan.
"Morning show guesting and performance at eight o'clock," basa ko rito saka sinara
ang planner."That'd be like for three hours so available sila sa hapon."
"That's great!"Cindy's eyes and smile sparkled. "We'd be expecting you at two,
then."
Tumango sila sa pagsang-ayon.
"Uhm, Cindy," magalang kong sabi. Marcus was kind enough to slightly step aside. "I
think you should be starting the ten minutes now. The show's to start in forty."
"Oh, right! Sorry." Nahihiya siyang tumawa. She fixed her visitor's passed and
readied her pink foamed microphone. Sa gilid nito ay isang logo na may letrang MS.
"I really enjoyed everytime I chat with you guys. This is why you're my favorite
band kahit hindi na uso ang mga banda sa panahon ngayon."
"There are still existent famous bands. It's just that they no longer play the
music the way they used to," satinig ni Dean.
Tipid akong napaigtad sa magaang hawak ni Marcus sa aking siko. The brush of his
breathe in my hair and ear told me how close his face is to mine. Hindi agad ako
nakalingon nang siya'y magsalita.
"Ruth, ikaw muna bahala, you oversee the interview while I'll have to stay for the
other two. Baka rin kasi may kakailanganin pa sila rito, so it'd be better that I'm
here."
Ang agaran niyang pagtalikod ay nagbawal sa kanyang makita ang aking pagtango. May
minamanduhan siyang crew na buhatin ang isang spare speaker.
Papaliko na sila nang muli kong makita. I quickly jogged next to their trails that
leads to the ivory-walled Theatre Lounge in mezzanine. Doon din yata gaganapin ang
meet and greet mamaya. Their music chats sustained leaving no room for
interruption.
Dean and Wilmer settled at the white cushion sofas while Cindy sat in between the
guys. Inawat ko ang pagrerebolusyon nang makita na may tamang distansiya pa rin
naman sa pagitan nila. A friendly distance not to the point of squeezing which
would invite flirtation.
Ang camera ay nakatapat sa kanilang tatlo. Dean was brushing something off the
collar of his unbuttoned casual coat. Pinasidahan niya rin ang puting shirt na
nakapaloob upang walain ang kulubot sa tela. All the while he's still holding the
mineral water I handed to him. Binuksan niya iyon at tipid na ininuman tapos ay
tumawa sa pagbibiro ni Wilmer.
They haven't figured out that I'm here. Umaatras sa dulo na hindi kita ng camera.
Maybe I'm wearing my invisibility cloak properly, or they're just really that
occupied with the conversation.
I really don't think I'm needed but just in case they do, I'm here ready and
accessible. I understand that we have our times of being unnoticed, or if not,
ignored.
"I'm gonna put that in this scoop." Cindy's girly laugh but professional. She made
a hair-flip on her straight hair then turned to the camera guy. "So let's start.
Emil, camera's set?"
Nag-isang thumbs up si Emil na nasa likod na ng video camera. May sinenyas ito sa
kanila saka nagsimula. I pressed something on my phone to set the timer to ten
minutes.
"Hello guys! This is Cindy Jones and you're watching Music Squeeze TV, and I'm here
with Dean and Wilmer from The Metaphoricals for their Acoustic Night show."
Lumingon siya kina Dean at Wilmer. "It's great to have you back again, boys."
"Thank you, Cinds."
"Thanks for having us back."
"It's always been really the two of you who gets to face the interviews. I never
had the chance to have Sky and Cash alone. Kung hindi naman kayong dalawa, kayo
namang apat. It's never Sky or Cash."
Binaling ni Cindy ang mic kay Wilmer nang mahina itong tumawa at nagsalita. "I
think they're just faking to have a sound check just to get away from interviews.
They're camera shy."
"They're not photogenic." si Dean.
Nasa dulo na ng pagtawa si Wilmer nang binalingan nito si Dean. "And you are?"
Nagkibit si Dean at aroganteng ginagalaw ang paang nakadekwatro. He looked at the
camera then smirked and winked. Nagtawanan sila. Napailing na lang ako sa
kayabanagn niya.
I've always like humble people. But why do I want to end up with this arrogant man?
"Being a fan since 2014, I've never been so proud of you guys with the recent
success of your sold out concert last Saturday. If my memory didn't fail me, it was
the year where you snatched your big break and started propelling the forefront of
music charts."
"Yes, it was 2014. But the band formed in 2008," si Dean.
Medyo nawala ako sa pinakikinggan habang binibilang sa isip ang taon na hindi sila
naging banda. No, they were still a band but Dean had to leave for Spain and spent
four years in Valencia. So noong bumalik siya, they played music again. So they'd
skyrocketed to fame in the same year that quick?
The internet source isn't that much reliable so maybe I'll just have to ask one of
them. Hindi ko ma-imagine hangga't hindi nalalaman kung paano iyon nangyari.
"With your new album out tomorrow, can you guys tell us more about your recent
baby?"
Nang magpahiwatig si Dean ng pagsasalita ay sa kanya itinuon ang mic.
"I think this album is what we can call the epiphany. The coming of age of our
perspective towards viability in general and how we shape the words into something
that not just ourselves can connect to. It reaches out to everyone who's been in
similar juncture. It's our newborn baby, as you said, but the most mature. I say,
we can finally call ourselves a band with this album."
A ball of pride hit me in the chest. Tumatango ako habang sapo ang dibdib kong
humahapdi sa saya at kaba.
"Hearing the first two singles which earned immediate requests and airplays, I
actually kind of noticed the changes. And since I have mine pre-ordered ..."
Cindy's smile held some meaning. Mukhang nang-aasar sa mga bibili pa lang at sa mga
hindi makakabili.
"Wow, thank you." Dean looked a bit surprised.
"I get to listen to all of the songs. This is one of the most intriguing part for
me..."
Binagsak ni Dean ang likod sa backrest at inangat ang kamao sa bibig saka tumikhim.
Ang natatawang si Wilmer ay parang alam na ang mangyayari.
My eyes focused solely on Dean. His hard features didn't lie that he's on edge.
"Ten out of the twelve tracks..." Our attention's on her. Tumango si Cindy sa
kanilang dalawa sa makahulugan nitong ngiti. "Yes guys, I counted it. There are
several indications which I certainly think is all about a girl in which didn't
happen in your previous songs. Does it tell something?"
"That question should be on Dean. He's the lyricist." Tapon ni Wilmer.
My pulsing hope is so loud I can't almost hear what Dean is saying. Huminga ako
nang malalim upang kalmahin ang alon ng nakakalunod kong kaba. Ang panunuyo ng
aking lalamunan ay nagpahiling sa akin ng tubig.
Dean is slowly rubbing his jaw that looked so rough even from afar. Ganito siya
kapag malalim ang sisid ng pag-iisip.
"We can make a particular song our own from how we regard the words and adhere them
to our experiences, not just from the songwriter's point of view. You'll never
know, this song might just only be about my cat..."
Hindi maiwasang matawa ni Wilmer sa gilid. Putol putol na ang sinasabi ni Dean
dahil natatawa rin ito. Cindy joined them but it didn't last long. She nodded,
urging him to talk about it some more.
"... or the movies I've watched and just made a song out if it. The girl in the
lyrics might be pertaining to something that fucks us up. A mention of someone in
the song doesn't have to be necessarily about, " he lifted his fingers to make a
quote on air. "A human being."
Tango ng paghanga galing kay Cindy at dinala ito sa video camera. "Hence, The
Metaphoricals, ladies and gents."
"You're being defensive. Hindi mo sinagot iyong tanong niya," sabat ni Wilmer.
"Shut up."
"Yeah, let's do this for the fans. Just this one." Cindy's being genuinely
cheerful. Unlike others who fakes their glee. "I'm going to ask you as Dean
Ortigoza, the lyricist. Is 'I'm still going to put a ring on your finger, Miss
Seventeen,' a song about your cat?"
Sumipol si Wilmer at pigil ngiting tinignan ang kaibigan. Mukhang iiwan niya ito sa
ere.
"That's tougher than Math, man."
"Help me, Will." Umiiling si Dean, nagulo ang buhok pagkatapos sapuin ang ulo.
Nagtawanan ang dalawa na parang pangkaraniwan na ito sa kanila. She's glad to have
them back, that alone speaks that she's done previous interviews with the band.
"Ikaw ang sumulat ng kanta." Natatawang si Wilmer. "The hell I know to whom it's
all about. I'm just all about the bass, man."
Laughing might swerve my attention away from him, so I maintained my silence as I
await for Dean's words.
"Uh..."Pinasidahan niya ang buhok bago hinaplos ang kanyang panga. I can actually
read him trying to figure out an answer that doesn't give away. "Do you censor the
bad words? I kinda' like saying them right now."
"I think you've already said 'fuck'..." Humina ang tinig Wilmer at lumingon sa
camera.
Cindy laughed.
"So, It's about a 'she'." That sounded more like a conclusion.
Dean wasn't looking at anyone even at the camera as his lips frown. Nagkibit siya
at angat ang dalawang kilay. "Maybe. Maybe not."
Binusog ang panghihina sa paglamon sa akin nito. Well, obviously, Ruth. He doesn't
want to broadcast in the public a song about a girl he's hating.
Sinilip ko ang aking relo. I feel like going back to the backstage but I can't
leave them in this interview. Five minutes left before my need to stop them. Bente
minutos mula roon ay sisimulan na ang pagpapapasok sa mga tao. I doubt it woud take
just twenty minutes.
"I don't feel like torturing you guys with personal questions so let's move on to
the next intriguing part of this album."
"You're scaring me right there, Cindy..."biro ni Dean habang kinakamot ang kanyang
braso. Dumestino ang kamay niya sa dulong hibla ng humahaba na niyang buhok
hanggang batok at pinaglalaruan iyon.
The woman laughed at his comment. "I just can't help my curiosity with this. Wait
it's right here. " She's scrolling something on her phone. "I copied this from your
album jacket. Great album cover by the way."
"Credits to our dear friend." Wilmer said.
"Well, I don't know the proper way of saying whatever language this is.
Uhm..."Napapangiwi siya na natatawa habang hirap sa pagsasalita. "I-is ceol mo
kroy..."
"Is ceol mo chroí thú elleizhtur..." Dean confidently corrected. The accent is spot
on. It doesn't sound French to me but I think it's something European.
"Is it a bad word?"
"The exact opposite of a bad word," bulgar ni Wilmer, mukhang ganadong ilaglag ang
kaibigan.
Mabilis ang hatid ng masamang tingin ni Dean sa kanya. Wilmer laughed it off.
"Take note of the nam—"
Mas natawa pa si Wimer nang pinutol siya nito sa pagsasalita.
"We won't spoon feed the listeners with song facts. I'd rather they interpret it
in their own way. That's music. It doesn't t only speak to a single individual but
one song connects to every soul. You've heard of Kpop music. You can't grasp it in
your head every single word they're singing but people dance with their songs,
sings the lyrics like they know what it means. You know, that's what I'm trying to
say. You have your interpretation of the feeling through the emotions you've felt
through that song even if it's sung in another language.You made Music the language
itself expressed in any forms."
And that's coming from the man who did not only studied music but lives with it
with a burning passion up to this day. Bilib din ako na hindi niya ito nagawang
bitawan. I've seen a lot of people let go of something they used to hold on to
like a lifeline.
"You're known to have a loud rebellion against mainstream. But haven't you realized
that you're also a part of an established pop culture being in an independent band
at that?"
Ilang segundong katahimikan habang pinagiisipan ang sagot. Wilmer seems to have an
abundance of opinion in his head ngunit napapansin kong palaging si Dean ang
hinahayaan niyang magsallita.
Maybe out of respect that he's the eldest? Or likely the awareness that he is the
most vocal about this issue.
"I hate it." Tipid-iling nitong sabi na tila may gusto pang idagdag ngunit hindi
maisaboses. He's scratching his jaw again.
"Except Cashiel," sabi ni Wilmer.
"Yeah, except Cashiel. While Sky's being neutral."
"How about you, Wilmer? Do you hate it like Dean? Mainstream, being famous..."
"Sometimes." Bahagyang siyang tumawa.
"Well, fame sounds appealing to the ears but it doesn't feel good for me." Si Dean.
"It's an entrance portal of pressure. Upkeeping the vogue makes you maintain the
image the masses admired about you, that shot you to notoriety, even when you want
to do other things that you know might dim the light of a star. So it's an
invitation of closing the ideas of change. I'm not saying this in general but
that's what I notice how the society runs these days. Fame isn't really how we want
for us to stay relevant in the music industry."
Tumango si Cindy at nilipat ang mic kay Wimer nang magsalita ito.
" As long as there are people who still listens to our songs, people we continue to
inspire, it's how we feel relevant and we took that as one of our motivation to
perpetualize the creation of music."
"Vey well said from the both of you, "Cindy praised. "I heard that you're good
friends with the guys from Neon Theone, who is an alternative quartet from a major
label."
Tumango si Dean. "And they'd be with us in the show tonight."
I'm not familiar with the band which only created an excitement from me to meet
them.
Pero sa pagbanggit ni Dean tungkol sa mamaya, muntik ko nang makaligtaan ang
pagsuri sa orasan. Masyado akong naanod sa pakikinig sa kanila.
Three minutes. Napapatapik na ako sa aking paa.
"Have you felt the kind of pressure where you have to change your sound because
people might not be into your usual style anymore? The two bands might fall under
the same rock genre but let's face it, we all have our tastes and styles. Aren't
you at all terrified that one day, they might get sick listening to monotonous
music now that rock is a rare case in pop culture?"
Nang makita kong magsasalita si Wilmer ay unti-unti akong lumalapit sa harapan.
Siya ang nakahalata sa akin na agad rin namang bumaling sa matamang nakikinig at
tila namamanghang si Cindy.
Dean's too engaged with what his friend is saying that he wasn't able to notice me
standing just beside the camera man. Which is good.
"Collectively as a group, we don't depend our sound on how the majority want it.
Personally, I don't listen to the radio that much, and feel the misery of my ears
hearing songs about sex, about doing it and being fucked, about having the money,
the fame, how you got the Lamborghini. Contrary to what the most people believe
about bands, we want to inspire and influence our listeners to pursue what they
love..."
"Don't make us your idols, make us your inspiration." Dean said it, abundant in
meaning and confidence.
"Exactly. He's said it." Turo ni Will sa kanya.
Kaunting minuto na lang ang nalalabi sa aking timer. Inangat ko ang aking kamay at
kinaway bilang senyas kay Cindy. That's how Dean get to finally notice me. Hindi ko
na inalam ang reaksyon. That's needless to say.
"Two minutes." I mouthed at her. Pinakitaan ko siya ng dalawang daliri.
Hindi niya pinahalatang nakita niya ako. I know she's got the message dahil sa
sunod niyang sinabi. Nakahinga ako nang maluwang. I hope I can find more people
like her in the future, not women interviewers who only flirts on band members.
"Quick questions for you boys before we end the show. First thing you grab in the
morning."
Sa nakikita kong ngisi ni Wilmer ay tila gatilyo ito upang uminit ang pisngi mo.
"Boxers."
Magasapang ang mababang tawa ni Dean. "Whiskey, baby."
Of course, that's Dean for you.
"Favorite words? Any language."
"I think I have to consult Dean."Lingon ni Wilmer sa kaibigan. "He's known to store
a lot of big words."
Hearing this, the microphone glided on him. May aliw sa mga mata nito at tila
kumikintab ang berde doon. I always love it when he smiles like that. Parang
nagliliwanag din ang mukha niya. That crooked smile in a gorgeous face like that is
set for breaking hearts, but makes you fall in love again all at once.
"La douler exquise, mozzafiato, finifugal, struggimento, ethereal, incandescence."
"Let me steal the struggimento," si Wilmer. "Quintessential and...sweetheart."
"What the fucK! Sweetheart?" hagalpak ni Dean.
Habang nagpatuloy ang interview ender nila'y may nahagip ang gilid ng paningin ko
sa hagdanan. May sinenyas si Marcus na agad ko ring naintindihan. Mula sa baba ay
nagsimula na ang ingay ng pagpapasok ng mga tao.
Nangunguna ako sa paglalakad pabalik sa backstage. I could hear their steps hot on
my heels.
Laughters and testorone filled the place as we entered. Medyo napangiwi ako sa
aliwng kaguluhan nila kaya pahirap ang pagtungo ko sa dressing room upang ihanda
roon ang pre-show drink ni Dean.
Tinapat ko ang mug na may tsaa sa dispenser at bumuhos ang hot water. I felt
rejuvinated as the aroma of lemon harassed my nose. Umikot ako para sana lumabas na
ngunit naharangan ng isang matigas na bulto.
"Oh shit!" I almost spilled the hot drink on someone!
Nang mag angat ng ulo ay mas lalo akong nagimbal kung sino ang halos mabuhusan ko
ng kumukulong tubig. I think I just pooped my heart! Bumalot ang lamig sa aking
balat at init sa aking dugo.
His jaw clenched as if his words are there, desperate to bail out. That simple
action alone held more adequity as a reply than I thought. Para siyang namimintang.
"How long have you been there?" he asked quietly, yet filled with dark and menace.
Hindi ako nagpaapekto. At mas lalong hindi sa tinanong niya na alam ko kung tungkol
saan. Wala akong ginagawang masama kaya walang kaba ang pumigil sa aking magsalita.
"Enough for me to hear everything. That long. Why?"
Humakbang siya kasabay ng aroganteng pag-angat ng dulo ng kanyang labi. Tila
nanunuya ang mga mata na sinasayawan ng inis. Anong isusumbat niya sa 'kin ngayon,
huh?
"D' you think I'm going to tell the public something about you? You want to witness
it personally."
Natawa ako at patuloy na umaatras. "I'm not stupid to expect something like that,
Dean."
"I know. You're smart enough not to do so."
His hot breath made love to my desperate ones. Sa panay niyang pag abante ay
naramdaman ko na ang malamig na pader. Nilapat niya agad ang mga kamay sa gilid ng
aking ulo.
Ang isang kamay niya'y kinuha ang mug na hawak ko saka dinala sa kanyang labi. His
hard, vehement stare never left my eyes as he sipped on his drink. Sinundan ko ang
alon ng kanyang Adam's apple sa kanyang paglunok. Bizzare on how that protruding
part of his neck reminded me of the days.
Nagtinginan kami habang nasa gitna siya ng quadrangle. Nagpapasikat ang haring araw
at mahinhing dumadaan ang mga ulap. Nakasilong ako sa ilalim ng puno ng Narra na
nagpapaulan muli ng dilaw na mga bulaklak. Mabini ang hangin ng tanghaling iyon.
May tatlong pila ng mga freshmen na namagitan at dahil matangkad si Dean, nakuha
naming magkasilipang dalawa sa pagitan ng mga linyang iyon.
Uminit ang pisngi ko titigan pa lang niya ako na parang may kahulugan ang susunod
niyang gagawin. Iyong tipong may nanganganak na insekto sa bituka ko at ginawa na
iyong tahanan ng mga hayop na may pakpak.
"The angel of the Lord declared unto Mary..."
Ninguso niya ang likod ng first year building. Nguso akong umiling. Lahat kami ay
nasa quadrangle tapos bigla niya akong yayayain sa sikretong tambayan nila?
Nakakakilabot. Sa mukha pa lang kasi ni Dean ay parang aakitin nito ang kahit
sinong magpabuntis na lang sa kanya. Kainis!
Kumunot ang noo niya, hindi matukoy kung sa pagtatanong iyon o iritasyon.
Pinagdikit ko ang aking mga palad at daliri sa gitna ng aking dibdib at sinabayan
ang Angelus.
"Hail Mary full of grace the Lord is with you..."
Ngumisi siya at mabagal napailing. He's like the prince of sunshine as he does
that. Just like in a theatre, the followspot light is on him.
Mabilis siyang nagseryoso at pumormal. May kapilyuhan pa rin namang nanatili sa
kanyang mga mata. Tumuwid siya ng tayo at ginaya ang aking posisyon. Tumingala
siya, ginaya ang estatwa ng isang santo sa chapel.
Humagikhik ako. Tinusok ni Erika ang aking tagiliran bilang pagsita, umiling lamang
ako at mas lalong natawa nang bumaling muli kay Dean na ganon pa rin ang ayos.
"Pray for us, O Holy Mother of God. That we might be made worthy of the promises of
Christ."
Bumaba ang mga mata niya sa akin at mariin akong tinignan.
"Pingpong. Hagdan," he mouthed.
Kahit hindi ko alam kung para saan ay tumango ako. I trusted him too much that I
couldn't push myself to question him about this. Malalaman ko rin naman kapag
nandoon na kami.
"Through the same Christ our Lord. Amen."
Mabilis ang daloy ng bakas ng mga yapak ko sa konkreto habang lumilipad ang isip sa
maaaring sadya ni Dean. O siguro wala naman talaga. He just enjoyed getting chewed
up by rebellion so much and he is eating rebellion even more so.
Sabi ko kay Erika ay may bibilhin lang sa labas ng gate at tumango lang naman siya.
Inikot ko ang paningin ngunit wala akong nahagip na may sand brown na buhok.
Dinoble ko na lang ang aking bilis. Baka nauna na siya roon.
Nasa hamba pa lang ako ay naramdaman ko na ang pagtulak sa akin. Hindi na
kailangang itanong kung sino dahil sa pabango pa lang ay tila pagmamay-ari niya
ito.
Sa pag-ikot niya sa akin ay inatake agad ako ng kanyang labi at ang likod ko'y
humalik din sa pader.
"What's the answer on question number 9 in Ginang's quiz?" aniya at muli akong
hinalikan.
Matagal bago ako nakasagot. I closed my eyes and held his jaw. I felt it move,
being supportive to his lips that's making love to mine. His kisses zapped my
memorized answers.
"C," I muttered against his lips. Nanatili sa pagiging lasing. Pakiramdam ko
mabubulol ako. "Pointers sa quiz sa Social studies?"
Suminghap ako nang kinagat niya ang ibabang labi ko. Uminit ang buo kong mukha.
Nang humigpit ang hawak niya sa aking baywang, my tummy, it felt funny. Parang may
namumuo roon na ayaw kong alamin.
"Chapter 4-5. All the answers are there. Memorize the dynasties for enumeration."
Parang wala na akong pakialam sa quiz mamaya. Gusto ko ito na iyong pagsusulit
namin at paniguradong pasado kaming dalawa. Highest score pa nga yata.
Bumagal ang halik niya na tila alam niyang katapusan na ngunit ayaw pa niyang
tapusin. Bahagya ang atras niya sa kanyang mukha at para lamang iyon upang
madungaw ako. Pinagdikit niya ang aming noo. The Aquiline length of his nose made
it touched mine.
"Na-perfect ako," malambing niyang balita sa akin, parang batang gustong malaman
ito ng magulang niya, so they would be proud of him.
His thumbs are running circles on my waist. Kaya hindi ko alam kung saan mas
pumanig ang hagikhik ko.
"Talaga?" I traced my finger from his temples down to his cheekbone, jaw, then to
his neck. Magaan kong pinindot ang Adam's apple niya roon. I feel the vibration of
it as he hummed his answer. Inaanod ako ng antok sa namumungay niyang mga mata.
"Mhm! Dapat ma-perfect mo rin para parehas tayo."
Nagtawanan kami. Kinuwadro ko ang mukha niya upang pumirmi para sa aking paghalik.
He cowered his towering height a little to meet my smiling lips.
Iisang init sa aking mukha ang naramdaman ko mula noon at ngayon. I found my
fingers touching that part of his neck. I could feel the raging pulse beating,
desperate for an explosion against his skin.
I looked at him only to find his eyes that brought thunderstorms to my sunrise,
hoping eyes. But I find no single fuck. Tumingkayad pa rin ako. Tila mga paa ko na
ang nag-aalinlangan para sa akin ngunit tinulak ko pa rin ang sarili.
Hindi pa nakalapat ang ilong ko sa kanya ay inatras na niya ang kanyang mukha.
Evils dancing around his smirk.
"Is that how you gonna prove your professionalism on your first day? I could file a
harassment complaint against you."
What?
Ilang beses akong napakurap habang unti unting natatauhan. Nabingi ako sa bagsak
nang kung ano sa aking kalamnan at nanghahapdi kong puso. Kalasin ko man ang braso
ng kahihayan ay ito naman ang pilit yumayakap sa akin.
"Y-you started it, Dean,"I reasoned out, though I know how weak that is. Wala na
akong panahong pagsisihan ang ginawa.
"Nilapitan lang kita, but you seem to want more than a casual proximity."
"You provoked my actions!"
Umiling siya, tila sinasabing sumuko na ako dahil walang kwenta ang mga sinasabi
ko. Walang kwenta ang pagpunta ko rito. I didn't come here as a joke!
"Your reason won't pass as valid. I never touched you a hairbreadth. You did." He
tightly pressed. At doon, nadidiin din niya ang kahihiyan ko sa aking sarili.
His jaw clenched so tight as if there were still words left unspoken. I saw his arm
extended to the table and caught him putting the half drunk lemon tea in there.
Siguro nga ay sobra na sa pagiging halata ang desperasyon kong ito. I could
probably pass as a kind of that groupie who claimed that they got knocked up by
their followed celebrity.
"You don't get to kiss me when you've just professed love to another man,
Ruthzielle."
Natigilan ako sa sinabi niya at sa matalim niyang tono. Professed my love to
another man? He's talking about my nephew but he's seeing it in his perspective
which is 'another man' without asking me first for a confirmation!
Hindi pa ako nakawala sa paunang damdamin ay agaran ang paghalili rito ng gulat at
bahagyang galit. Mabilis ang aking hininga.
"So that's how you're going to believe it? Then you're a coward, Dean." Mariin kong
dinuro ang kanyang dibdib. "Duwag ka! This would have been easier for us if you
would only let me explain my side! You're the one complicating this! All you have
to do is fucking stand there and listen, goddammit! Ganon kadali hindi mo pa
magawa?!"
Paakyat nang paakyat ang aking galit at nanatili ito sa tuktok na nagpiga sa mga
mata kong magpalandas ng luha. Shock and horror clung to Dean's face. Para bang
ngayon niya lang ako nakitang umiiyak.
Muli kong pinalis ang naglandas. Kinurap ko ang panlalabo sa mga mata ko upang
matignan siya nang mas malinaw at mariin.
"If I'm going to fall in love with another man, it would be another you, the new
you, and the man you've become. I lost the man I used to love. Kaya bagong lalake
ang minamahal ko ngayon. And that's still you, asshole!"
Sa sandaling iyon ay napaatras na siya sa pagtulak ko sa kanyang dbdib gamit
lamang ang aking daliri. He got weak by a second right there.
No matter how hard he tries to pull a strict stunt, alam kong tumagos ang sinabi ko
sa kanya. The way his eyes become hesitant and broken only declared how his walls
are faltering. Everytime he rebuild his bricks, I hammer them down to shreds.
"Save it, Ruth. We're not talking about this now." Kulang sa determinasyon at diin
ang kanyang pagkakasabi.
See? That's how I know you, Dean.
"Duwag ka nga."
"I said save it!" pabulong niyang bulalas. May pagsuko na sa kanyang mga mata.
Mariin siyang pumikit na tila nasa panig na siya ng pagsang-ayon kahit anumang
pilit niyang pagtanggi.
"Fine. I...I'll talk to you about it. Just not now. Sana pagkatapos ay mag-quit
ka na bilang assistant ko."
Umawang ang bibig ko. Okay na sana ang una niyang sinabi. Nakahinga na ako nang
maluwang doon. But the last part?
"What do you mean by quit? Nagsisimula pa lang ako, Dean."
Sandali kaming natigil sa sumingit na sigaw sa labas at hinahanap si Dean. The
crowd is already cheering for them to go out. Sumilip ako sa aking relo at nakitang
magsisimula na sila sa ilang segundo lang. Malalim na hininga ang aking hinugot
saka nag-angat sa kanya.
Sabay nagtagpo ang paningin namin sa isa't isa.
"Get ready, rocker boy. The shows about to start in thirty seconds. I'd be in the
backstage, clapping, with pride in my chest because I'm a proud and supportive
girlfriend like I've always been."
Parang gusto niya akong kagatin sa pagpoprotesta niya.
"You're not my..."
"Girlfriend? Oh sure. So...fiancee, then?" I teased.
"You wish."
Namilog ang mga mata niya nang nilapitan ko. He looked as if he's deciding to run
out the door as I slowly lifted my hands to hand-iron his wrinkled white shirt on
the chest part. I pouted as I faked sympathy.
"Naww...most wishes are bound to not happen, Dean. So I don't wish." Sinasabi ko
ito habang inaayos ang namaling tupi ng colllar sa kanyang casual suit. Nilapit ko
ang aking bibig sa kanyang tenga. Ramdam ko ang init at bilis ng hininga niya sa
aking leeg.
"I just...do it."I whispered. I felt him tense. Parang pinipigilan niya ang
paghinga.

[ 37 THIRTYFOUR ]
-------------------------------

Kung hindi lang kami natagpuan ni Patrick ay hindi kami aalis ng dressing
room. Tahimik kami nang sinundan siya palabas. Dean couldn't look at me as he went
out his way to the stage with his still tensed shoulders. Kita ko pa ang pagbukas
sara ng kamao niya. Dumadaloy pa rin ang panginginig ng mga tuhod kong piniga ng
lakas ng loob.
His reaction soften the cushion of my hopes. If he's going to push me away with his
words, his action and expressions are doing otherwise. At doon ako kumakapit sa mga
kilos niya. They are more honest than his mouth even when they are not all the time
reliable. We can always lie with our actions.
Unfortunately for Dean, he may be a man of many talents but none of them is acting.
"Listen to your friends and leave me alone...I'm just a boy, I'm drunk, I'm
24..."The followspot is on Dean as he sings a sad song with only his piano.
Nanonood ako mula rito sa backstage katabi si Sky. The dark sea of crowd were so
wrapped up by his signature whiskey-filled rasp and piano skills. Phones in bright
screens were lifted, recording him for sure.
"I don't want to hurt you anymore. Don't waste your tears on me now pretty girl..."
Tipid ang ngiti kong malungkot.
Really, Dean? Patatamaan mo pa talaga ako niyan? Classic act. You were able to
create some masterpiece from being brokenhearted, I see.
We judge pain too much that we overlook the fact that they can be indeed a
disguised motivation for creativity. Truth be told, those who have been hurt the
most tend to have the ability to be poetic.
Hinawakan niya ang nakakabit na mic sa piano at nilapit sa kanyang bibig habang
tumutugtog ang isang kamay. At the top of it, the whiskey in a Riedel glass is
almost empty. He's saying something to the people and they responded with ardor.
I smiled at the exchange. Oh, the way they look up to him. At heto ako, pantay ang
entabladong inaapakan namin ngunit tinitingala ko pa rin siya. Katulad ng iba.
Success in any ways creates an awareness of the change. Siguro normal itong
pakiramdam na ang kilala mong tao noon na naging malapit sa'yo ay naglaho na at
nahalinhinan ng katangiang hindi na pamilyar lalo't nakikita nating mas angat sila.
One day we were equals. The next, we are strangers.
Tila nagdidiskubre ako ng bagong nilalang. It's not enough information from what
I've read in the internet articles, interviews and blogs. I'm not even sure if
some of them were true given that they came from an indirect source and others just
loves to sensationalize for it to be an issue.
It's going to be starting all over again. Me, going to know him like we've just
met. Alam kong marami na talagang nagbago.
"As if a plane crash were timely. There's no good time for bad news. These four
words don't come easy...
I don't love you..."
Pinaglalaruan ko ang pendant ng aking kwintas. Ngumuso ako at mapait na
umiling.You're only fooling yourself, Ortigoza.
"Sumabay ka na sa 'min, Ruth!"
Hinilamos ni Skylar ang tubig na inabot ko sa kanya at pinunasan ng basang kamay
ang mga braso. Isang punas sa basa niyang mukha ay sa akin agad ang mga mata,
hinihintay ang aking sagot.
Humihikab akong umiling. "Magtata-taxi na lang ako. Out of way iyong uuwian ko."
Alas onse natapos ang show. May naganap pang meet and greet kanina at signing ng
mga merch kaya inabot kami ng madaling araw. Sa papa-payapa nang paligid ay hindi
ko mahanap si Dean. I can only hear laughters and satisfied talks about the show.
Dumaan sa gitna sina Cash at Wilmer na pinagtulungan ang isang amplifier at inakyat
sa truck. Nagtutubig at hapdi ang mga mata ko sa antok at nahawa ng hikab nang mag-
inat si Cash at dumaing ng kapaguran. It's almost two o'clock and thinking about
the time made me imagine the bed I'm going to sleep in. Mas inantok lang akong
isipin ang biyahe mamaya.
"Where are you staying, Ruth?" tanong ng dumaang si Patrick buhat ang mga stands
ng microphone at drums.
Malakas ang bagsak ng paglalagay niya nito sa sahig ng sasakyan. Sa kapayapaan nag
madaling araw ay naririndi na ako sa kahit kaunting ingay lang.
"Sa condo ng pinsan ko sa Quezon..."sabi ko at napangiwi at pikit muli. Nagtutunog
pagsabog ang muling bagsak ng mga gamit.
Hind ko madugtungan ang sinasabi sa sunod sunod na ingay. Tumulong na rin ang
driver ng truck at ang mga guwardiya upang mas mapadali ang trabaho at makauwi na.
Nahagip ko ang nakahalukiphip na si Marcus na sa naniningkit nitong mga mata ay
inaasahan yatang may idudugtong pa ako.
"Hindi naman iyon kalayuan. Twenty minutes lang yata ang biyahe," sabi ko at
bumaling sa iba.
"About that, Ruth." Si Marcus na ganon pa rin ang mukha. "I want to talk about your
residency. Pero bukas na. We're all worn out."
Tumuwid siya nang tayo na tila ba nabuhayan sa kung ano man. May kinuha siya sa
kanyang bulsa at kunot noong binuksan ang cellphone. Lumalim ang tagpo ng kilay
nang binabasa ang mensahe.
"Diretso na 'to sa Vinyl, ser?" tanong ng driver kay Marcus pagkatapos ibagsak ang
huling instrumento.
"Oo diretso na."
I caught Skyler leaning sleepily on his brother's shoulder. Hindi ko narinig ang
pinagbubulungan nila but it seems that Sky doesn't want to talk. Nanahimik na lang
si Wilmer at inakbayan ang kapatid. Si Cash ay nakatunganga at tipid na
nagheadbang, sinasabayan ang kung ano mang pinapakinggan sa earphone.
I guess we're done. Ito ang dahilan kung bakit hindi pa ako umuuwi. Wala akong
naitulong na pagbubuhat ng gamit but I want to stay out of respect.
I tightened my hold on my bag feeling the cold slap of air on my skin. Magpapaalam
na sana akong aalis ngunit naunahan ni Marcus.
"Hatid na kita sa sakayan ng taxi." Papalapit ito at sinusuot pabalik ang cellphone
sa bulsa. "You're going home?"
Tumango ako saka binalingan sila. Tipid akong kumaway. Namumungay ang mga mata ni
Skylar na sumilip sa malaking braso ni Wilmer at nalalanta ang kaway niya pabalik.
"Bye, Ruth." Si Cash. I waved at him then turned my back.
Pinantayan ko si Marcus sa kanyang mga hakbang.
"Pwede ka rin naming ihatid, Ruth. You said it's a twenty minute travel, right?"
Muntik na siyang huminto, marahil inaasahang magbabago ang isip ko ngunit umiling
ako. I don't want to bother people in this critical time for sleep. Maaga pa sila
bukas para sa morning show. Ako rin.
"Hindi na." Inikot ko ang paningin. "Si Dean?"
"Nasa van na. Tulog."
As expected. Kailangan din niya iyon para mamaya. I can't almost imagine him being
up so early later after only an hour of sleep. He needs at least more than an hour.
Marc was kind enough to endure five minutes hanggang may humintong taxi sa tapat.
Siya ang nagbukas ng pinto sa backseat.
"Thank you."
Tumango siya. "Sige, ingat. Dean should be ready by six tomorrow—later rather."
"Okay," sabi ko at pumasok na sa sasakyan.
Diretso hilata ako sa kama pagkarating. Pinikit ko ang aking mga mata at agad
lumusob sa dilim ang maaaring mangyayari mamaya. Another day for him to ignore me
again. Kung may tatawagan man ako sa ganitong oras dahil kailangan ko ng kausap ay
paniguradong iisa lang ang sasabihin nila.
I realized that I am the only one fortifying myself. The concern of the people
closest to me is uplifting but what I really need is the support for motivation.
Lahat sila ay puro iling ang naging hatol. For those times where I had secretely
underestimated a lot of people, maybe it's about time for me to feel even a
semblance of it. And they all poured down on me with a vengeance from the people
who thought that I'll fail.
How would I know if they are concern or if they just don't really believe in me?
What if there was one person in my life who put underestimation beneath the voice
of a feigned concern? And why am I thinking about this too much when I'm supposed
to be asleep?
"May ipapa-print sana ako. Inubos ni Kerou ang ink sa printer dito sa bahay. Hindi
ko pa mautusan si kuya dahil nasa condo niya siya. He's rebelling and doesn't want
to go home unless there's an emergency."
Nilingon ko ang aking cellphone na tila iyon ang kausap ko. Medyo mahapdi pa ang
aking mga mata sa maagang paggising at kulang sa tulog. I cooked breakfast for me
and Chuck. This is the least that I can do for letting me load myself in his place.
At sa kabilang linya ay ang kapatid niyang wala pa yatang alam.
"Cat..." Sa island counter, nilapag ko ang platong may dalawang sunny side up.
"Your dad hasn't told you? I already resigned."
"What? Why? Is it because of me? Am I too spoiled and bossy?"
Namilog ang mga mata ko. "No! of course not!"
Kinabahan ako sa naging interpretasyon niya. Kung nakikita niya lang ako ngayon ay
mas makukumbinse ko siyang hindi iyon ang rason. She sounded so disappointed to the
point of crying.
"E, bakit ka aalis? Don't you like it here? Or...ugh! That scheming bitch Janis!
Siya dapat ang mag-resign! Hindi ikaw! Why did it happen? Kailan pa? Dad never
told me!"
Nagsalin ako ng mainit na tubig sa dalawang mug at tinimplahan ng chocolate drink.
Narinig kong pumihit ang pinto sa kwarto ng pinsan ko. Lumuwa agad ang kanyang
pabango at bumiyahe hanggang dito sa dining.
"I found a new job that requires my full time. I'm staying at Chuck's condo."
"Hah! Hindi man lang sinabi ni kuya. Don't you like it here with us?" Her girly
voice is so sharp I could imagine a spark winked at the tip.
"May inaayos lang ako." Inikot ko ang kutsarita at tinikman ang tinimpla. Mukhang
kulang pa ng sugar.
"What? I don't understand."
"It's personal."
Umupo na ako at nagsimulang kumain. Saktong pumasok si Chuck sa dining, kinukusot
ang basang buhok. His white vneck and jeans made him look so laid back and far from
his sister na malakas makapang-arte sa katawan at mga damit. Iyon nga lang, ang
lakas makagamit ng pabango. Pang-one week yata ang isang bote.
"Good morning, ate," aniya at umupo sa tapat ko. Kumukuha na rin ng pagkain.
"Morning."
My cousin on the other line was talking to someone. Mukhang pinapagalitan ang isa
pa nilang kapatid dahil sa naririnig ko pa lang na iyak.
"Cat, i-send mo na lang iyong file sa e-mail ko then through my phone, I'm going to
send it to Louie. Tatawagan ko siya at sasabihing i-print iyon para pagpunta mo sa
office ay kukunin mo na lang. Sounds good?"
She sighed, mukhang nakaluwang. "Yeah, better. Thank you. Kaya ayaw ko sa 'yo ate
Ruth dahil mas mabait ka kesa kay Sue. You know I only like naughty people."
"Is that why you like Juancho, too?" pang-aasar ko. "He's naughty."
"Who's Juancho?" The brother's baritone voice cut my lazy giggle.
"Oh, hi kuya! Juancho, that guy with thick rimmed glasses? Hah! No way, ate Ruth."
mariin at maarte nitong tanggi.
"Hmm..."
"Stop it! I know he's guwapo and macho but I don't like him! He's so full of
himself! Feeling genius. In the end ako rin naman ang magiging amo niya dahil
intern lang siya sa kompanya namin! At isa pa, ba't siya ang palaging sundo hatid
ko? May internship ba para sa gustong maging driver? And those glasses! I bet he
went gay for Harry Potter. Sa susunod baka walis na ang means of transportation
namin."
Natawa ako. "Cat...I didn't ask you to tell me an essay-worth speech about how you
hate him. Now you're suddenly talking about the poor guy."
Natahimik siya at mas lalo akong natawa.
"I did not kaya..." mahina ang boses nitong gamit.
Nasapo ko ang aking noo. I'm trying my hardest to remember kung naging ganito ba
ako noong dise otso pa ako. As far as I could remember, I had never denied having a
crush on someone.
"You just did, Ming..."
"Ugh, kuya! Not again! Ming...Cat... I'm Catriona, alright? Cat-ri-oh-na. Not any
bunch of pussy names, Chuckington! Anyway, iyong usapan natin."
Chuck dramatically groaned. "C'mon Ming, what d'you want me to do?"
"Rape her."
"What?"
Nabulunan ako at natapon sa bibig ang inumin na hindi man lang umabot sa aking
lalamunan. Pinapalo ko ang dibdib ko habang umuubo. Pareho kami ni Chuck na masama
ang tingin sa cellphone.
"Catriona Julienne, what the fuck? My law dream's a rancid toast if I'm going to do
that!"
"I'm just kidding!" Tumawa siya saka tumahimik."But you're really gonna do it for
me, kuya?" inosente nitong tanong. She's just so manipulative.
"It's not funny, Ming."
"Fine, I'll stop. Basta siraan mo't lahat lahat."
"Dad's not gonna approve." May lamig pa sa boses ni Chuck. Parang nawalan na ito ng
ganang kumain habang nakikinig sa kapatid.
"Unless you'd tell him which I'm sure you won't. Palagi ka namang wala sa bahay,
'di ba? When will you be back?"
"Kapag graduate na ako ng Architecture. " Kumuha siya ng isang ham at agresibong
inisang subo. Kinaway niya ang tinidor sa cellphone ko. "And I'm gonna slap my
diploma in front of our father then I'll proceed to Law. Simple."
"Simple? My God, kuya. You're too big for your boots. Sini-simple mo lang ang Law?
Leche ka."
"Love you, too, sis."
Nagpatuloy ang kanilang bangayan na nauwi lang din sa pang-iinis ni Chuck sa
kapatid. During my stay in Laguna, the two have been one of my means of
entertainment. I'm fond of listening to them form evil plans. Hindi ko alam kung
matatawa ako o kakabahan. Hindi rin naman kasi ako sigurado kung seryoso sila o
bonding lang talaga nilang manira ng buhay ng mga taong ayaw nila.
Nagprisinta si Chuck na ihatid ako sa condo ni Dean. Tumanggi ako ngunit napilit
din sa huli. Mabuti na rin kung ganon para mas maaga ako kesa sa napagusapang oras.
"Nagluto lang ako ng agahan, ihahatid mo na ako,"sabi ko habang nasa sasakyan.
Tumawa siya. "That's what I was supposed to do yesterday but you went earlier than
me. Besides, ate. You don't have to go shy on us. We're family."
Nanahimik ako sa mabilis na pagpapalit niya ng tono. He is stone-cold serious right
now and so do his face.
"Ang dapat mahiya rito ay iyong babae niya. That bitch exploits our riches to the
brim. Anim kaming mga anak ng kinakapitan niya at hindi na siya nahiya."
Nais ko pa sanang dugtungann ang kwentuhan tungkol doon ngunit nakikita kong
malapit na kami sa condo. I pointed at the building while voicing my agreement
about the 'pest', as what he called it, in their family. Matagal na itong issue sa
pamilya nila ngunit ngayon lang umigting dahil sa isang pangyayari.
"Thanks, Chuck,"ani ko, nakahawak sa handle ng pinto. "Hindi ka ba male-late?"
"Nah. Maaga ako sa school but my class is at ten yet."
Tumango ako at bumaba na sa kanyang Lexus.
Inasahan kong hindi pa tapos si Dean at mauuna pa akong makaluto ng agahan para sa
kanya. Pagbukas ko ng pinto ay ang busangot niyang mukha ang nabungaran ko sa loob.
Tamad siyang nakaupo sa sofa. The TV's dead but his iphone is booming a rock song.
He has already showered, a shower gel and manly perfume. Hair has been finger-
combed and is already in his usual casual suit, shirt , dark jeans and combat
boots.
"Wow, you're up early!" Nagulat talaga ko. Mukhang handa na siyang umalis, a. Ako
na lang yata ang hinihintay niya.
I'm not sure if he has eaten yet kaya tumungo ako sa kusina. Uncomfortability
settles in that he's the one waiting for me. Pakiramdam ko hindi ko ginagawa nang
maayos ang aking trabaho. I'd rather that I'll be the one who should wait for him.
"You're late."
Narinig ko siyang bumuntot sa mga yapak ko. The unwashed mug and plate in the sink
bothered me. Nagkalat sa island counter ang asukal, ground coffee powder na nahulog
yata nang magbuhos sa coffee maker at ilang bread crumbs.
He made himself a breakfast but wasn't able to clean his mess? Pinatakan ako ng
pagpipiliang dahilan at iyon ay kung sinadya ba niya ito o sadyang makalat lang
talaga siya.
"Anong late?" Medyo iritado ako. Umikot ako at hinarap siya. "I just came on time.
Five thirty then aalis tayo ng six thirty."
The green knives in his eyes are so ready. Parang ako pa itong mali habang
nakahalukiphip siya diyan at inaakusahan ako. The way he pointed at the wallclock
holds the weight of demand and jeopardy.
Agad ko iyong binalingan at binasa. The minute hand is pointing on number four
while the hour hand's in seven going eight. Kumunot ang noo ko habang kinukumpara
ko sila ng aking relo. Mine's on quarter to seven. Hindi ko alam kung alin ang tama
kaya kinumpirma ko sa aking cellphone.
Bumuhos ang lamig sa ugat ko. Hollowness punched my gut. I can't look at him in the
eye. Doing so would probably be a crime.
"S-sorry..." Nanunuyo ang aking lalamunan.
My chest can't almost carry the weight of my mistake. Hindi ko naman sinadya na
masira ang relo ko. Iyon lang, tila mali na gawin ko iyong dahilan. All in all,
it's my fault. Not my watch's. I should have checked its function from the outset.
The watch has been doing its job for ten years so it's hard for me to let this go
and have it replaced.
Sa paghinga ko nang malalim ay sinama ko na ang tapang ko nang titigan siya. " Sa
kotse ko na ihahanda ang mga kailangan mo. I'll explain to Marcus why we're late.
Nasira ang relo ko.It's my fault, I'm sorry."
Nagmadali ko siyang iniwan doon at tinakbo ang kwarto. Taranta ang mga kilos ko at
puro takbo ang ginagawa sa pagkuha ng mga kailangan. Habang nagpangyari ito ay
panay ang paliwanag ko kay Marcus sa kabilang linya.
"Hindi na kami sasabay. I'm sorry, Marcus. Ngayon ko lang namalayan. My watch is
broken—"
"What? Anong rason iyan, Ruth?"
Napapikit ako at muntik nang tumigil. No, stopping this would mean wasting time.
Madali ngunit maingat kong sinilid ang mga napiling damit sa garment bag.
"I know. I'm sorry." I exhaled. I mean this. Hindi ko magawang punasan ang namuong
pawis sa aking noo. Ngayon ay nagpakita sa isip ko ang aking panyo na naiwan ko sa
tukador. Lalo akong nanlumo. Today seems not to be my lucky day. "Dean's already
prepared. My mistake, sorry. Didiretso na lang kami diyan sa station building."
Nawaksi ang unang impresyon ko kay Marcus. Because man, he's just proved me wrong!
He can indeed be a strict manager.
"The show's to start at eight. Sila ang opening, Ruthzielle. For the love of God,
hurry up!"
At iyon nga ang nangyari. Sa halip na sa opening ng show ay nilipat sila sa ibang
segment. By the time we arrived, which was at nine oh fifteen, nasa kalagitnaan na
iyong takbo ng programa. Their performace was part of the promotion for the release
of their new album.
Buong magdamag akong walang imik. I still do my job with a snap and diligence but
my verbal skills went short. Sa naging pagkakamali ko ay parang wala na akong
karapatang magsalita o kausapin sila. Having done my mistake, I felt like an
outcast. That should not be the case but it conquered my feelings.
I watched Dean interacting with the fans who went to the show. Sign the copy of
albums...selfies. Hindi rin nagpahuli ang mga hosts ng programa. May kanya kanya
ring interaksyon ang ibang miyembro ng banda.
Alam niyang hindi siya ang nagkamali kaya malamang wala lang ito sa kanya. Sa
katunayan ay parang ikinatuwa pa nga niya ang nangyari. The way he's so amped up
from the performance to the ecstatic interaction he has to the supporters. He's
proving his point that I should not be here.
"Ruth, you okay?"
Papalapit pa lang si Skylar nang itanong sa akin ito. I can't even smile nicely to
her kaya hindi ko alam kung anong itsura ko nang sinubukan ko siyang ngitian.
Tumabi siya sa akin at katulad ko'y sumandal sa pader. We both watch the guys
talked to the hosts.
"We're not blaming you, just so you know." Nilingon ko siya roon. " Ilang beses na
rin naman kaming na late, this is not the first time. To be late is normal. We hate
perfection so much so it's cool for us to make mistakes."
Mainit na bugso ng dugo ang hinatid ng palubang loob niya. I smiled at her but she
didn't see it. Sapat na ang sinabi niya upang gumaan ang loob ko nang kaunti.
Sa parehong building lamang ang pagdadausan ng photoshoot para sa isang music
magazine kaya walang nang dahilan upang ma-late sa pagkakataong ito.
Abala pa sa isang artista ang buong studio nang dumating kami. A bald guy with a
pink beard apprroached us. Sa laki niyang ngisi na nakadirekta agad kay Dean ay
alam ko na kung ano siya.
"Hello boys!" maarteng bati nito at isa isang bineso ang mga miyembro. "Skylar,
darling."
"Cheree..."
I stayed behind them and watched the photoshoot scene of that famous singer. Alam
kong sikat siya pero hindi ko alam ang pangalan niya. Hindi ko naman kasi
kinikilala ang mga napapanood ko sa tv.
I think part of the group within the scene are staffs of the magazine. Nahagip ko
si Cindy na nakayukod sa likod ng laptop kausap ang nagmamando ritong magandang
babae at may nakasabit na DSLR.
"Four shots nalang for Sorcha de Murcia then you're up next."
Tumango sila at sinundan na si Cheree sa dressing room. Hindi umaalis ang paningin
ko sa bituin na namagitan sa puting pader at flash ng mga camera. So this is what
the rising pop star looks like in person. Hindi pa ako nanliit nang ganito dahil
lang sa paghanga sa isang kagandahan.
"Perfect, Sorcha! Perfect!"
Napangiti rin ako nang makita itong ngumiti at humirit pa ng isang pose. Napaka-
natural ng kilos at walang bahid ng pagiging plastik. Well, we'll never know.
Artista sila kaya magaling din sigurong magpanggap.
Hindi sinadyang makabunggo ko ng tingin ang isang pormal na ginang doon na kanina
lang ay proud sa pinapanood na photoshoot ngunit ngayo'y nakatitig na sa akin. I
cannot smell danger but her curiosity is stronger than my perfume.
" You can actually change now guys para diretso salang na kayo sa camera."
Umiwas na ako nang magsalita si Cheree. Sumunod ako sa kanilang pumasok na sa
dressing room. A rack of dresses and suits greeted us including the two make up
artists.
"Sky, dito ka na." Humila ang isa ng silya at doon pinaupo si Sky sa harap ng
hollywood mirror.
Maligayang umupo si Sky na parang excited nang malagyan ng make-up. Agad pumwesto
ang bakla sa likod at sinikop nito ang kanyang buhok.
"Si Sky lang Cheree, ha? I'd be caught dead wearing those...whatever you call that
shadow thingy." Si Cash at sinundan ng tawanan namin.
"Ikaw rin iha, dito ka na..."
Namilog ang mga mata ko nang bigla akong hinila ni Cheree sa braso. Bahagaya akong
umatras upang hindi mapasama puwersa ng paghila niya.
"Wait, hindi po ako kasali." Marahas akong umiling.
Natigilan siya at tinitigan akong mabuti. Pinasidahan niya ako at mas naningkit ang
mga mata, hindi maintindihan kung paano nangyari ang sinabi ko.
"Aren't you one of the models for Metro magazine?"
Tinignan ko ang sarili kung paano ako napagkamalang modelo. Stress pa nga ako mula
kanina dahil sa nasira kong relo. Medyo magulo pa ang maalon kong buhok. But
thankfully my peach boyfriend blazer is still neat and the white tank top
underneath. My viva bordello pumps still protected my foot, and slenderizing my
legs is my black jeggings.
Sinira ang katahimikan sa bahagyang tawa ni Sky. Nakatingala siya at nilalagyan na
ng foundation sa mukha. "She's Dean's P.A. , Cher. Ganda noh? Nakakatibo."
Pinaso ang mukha ko ng mga salita lamang. Umawang ang bibig ni Cher kasabay ang
pagluwang ng hawak niya sa aking braso.
"Oh, you could actually pass as the girlfriend."
Sa makahulugang tawa nina Sky at Cash ay lalong sumabog ang pisngi ko. Nagpigil ako
ng ngiti nang sinulyapan si Dean at nakatitig lamang ito sa salamin. Seryoso at
kanina pa walang imik.
"Hello! May I come in?"
Binati kami ng magandang babae na nakita kong kausap ni Cindy kanina. She sauntered
inside the dressing room with her DSLR.
"Anyway, guys..."si Cher na sa wakas inalis na sa akin ang usapan at hinila ang
babae sa tabi niya. "You remember Samara, right? She was with Donovan noong may
photoshoot din kayo sa New York. Now she's one of the greatest photographers we
have. Siya ang kukuha sa shots niyo ngayon."
Naglahad ng kamay sa Samara. "Hello, I'm a fan."
Halos sabay silang nagbanggit ng pasasalamat habang isa isang nakikipagkamayan
maliban kay Skylar na kumaway galing sa kanyang upuan.
"Where's Marcus?" tanong ni Cheree.
"I'd be temporarily in charge of the band." Ako ang sumagot. " Sinundo niya sa
airport ang mommy at kapatid niya. Susunod na lang daw sila dito."
"I see." Tumango siya. His eyes lingered on me. " Hmm...you're really pretty.
Babalikan kita mamaya bago pa ako maunahan na kung sino man ang maga-alok sa 'yo.
Guys, I'd be back!"
Hindi ko na dinibdib ang sinabi niya. Alam ko rin namang hindi iyon mangyayari. I
never allowed myself get involve with anything that has something to do with being
in the limelight. Until this happen.
Pagkalabas ni Cher ay nagbalik ang mga boses sa loob. I was listening to Samara
talking about the concept of the photoshoot.
"Let's just be real. Your outfit should describe you individually. Kukunin kasi
iyong theme ng shoot sa pangalan ng album niyo."
Nilabas ko na sa garment bag ang susuotin ni Dean. Tama lang pala itong napili ko
sa kabila ng pagkakataranta ko kanina.
"There would be individual shots. It's going to be a ten page article for you
guys."
"Sweet..." ngisi ni Cashiel at kinikiskis ang mga palad. "Ah, Sam, nasa labas pa ba
si Sorcha?"
"Yes, she's taking a break right now. Kung gusto niyo ay doon na lang ganapin ang
interview since naroon naman si Joan. Cindy's also here."
Mabilis silang sumang-ayon lalo na si Cash na halatang iyong artista lang ang
sasadyain doon. Tinawanan siya ni Wilmer at pabirong tinulak palabas ng dressing
room.
"How about Skylar?"tanong ko. Kino-contour pa lang ang mukha niya ng make up
artist. Pansin ko ang white earphone na nakasaksak sa kanyang tenga at ang iphone
niyang nasa kandungan.
"Okay lang na mamaya. Individual din naman ang interview," ani Sam saka sinundan na
ang dalawa.
Kunot noo akong bumaling kay Dean na nanatili sa kanyang pwestong nakasandal sa
pader. We haven't been talking since the morning show. Ang bigat ng kagustuhan
kong magpanimula ng diskusyon sa kanya ay inunahan lang ng hiya ko dahil sa
nangyari.
"Bakit hindi ka sumunod?" tanong ko.
He adjusted himself with a sigh, tila ba ay nababagot na at mukhang inaantok pa.
Mas inalay niya ang buong bigat at likod sa pader.
Hands on his pocket, he spoke without turning to me. "Magbibihis na ako. What am I
gonna wear?"
Nilingon ko sina Skykar at baklang make up artist nito. I don't want Dean to change
here.
"Bakante ang dressing room sa kabila," iyong make up artist na hindi kami
nililingon.
Senyales iyon upang iabot kay Dean ang kailangan niya. A leather jacket, jeans and
the red bandana na muli niyang pinasikat sa taong ito. If the girl's trends were
about chokers. The guys dig the folded bandana around the head.
Nagbukas din ako ng wrapper ng chewing gum at nilahad sa kanya. Kinuha niya ito
saka lumipat na sa kabilang dressing room.
Bumalik ako sa kung saan si Sky at naupo. Malalim ang hugot ko ng hininga sabay
tanggal ng aking pumps. I can finally feel my feet breathing! Ang sarap sa
pakiramdam na wala na iyong paninikip sa gilid ng mga paa ko na ngayo'y minamasahe
ko na. Sa kaunting sandaling ito ay balak kong gastusin sa pag-idlip.
"I heard your Dean's P.A."
Napabalikwas ako at agad nagmulat. Standing infront of me is the woman who keeps on
staring at me a while ago. Her intimidating aura had me stood up and face her
formally. Yakap ang hiya ay sinusuot ko pabalik ang aking sapatos.
"Uhm...yes, po. Oops, sorry!" sabi ko nang mabitawan ko ang sapatos at lumikha ito
ng ingay. Pinulot ko muli at sinuot. "I'm his P.A."
Napansin kong kami na lang ang nandito. Sky and the make up artist were nowhere to
be found.
"Mabilis kang kumilos. I like that. That's exactly what I'm looking for. Hindi
iyong maganda lang, at iyon lang ang kayang gawin. Ang magpaganda."
Coming from her who exudes respect and elegance, my chest lifted up from the
compliment. I'm never shy with these dahil alam kong may katotohanan iyon. Im
aware of my efforts, so I know the quantity of praises that I should receive.
"Maganda ka rin. May nag alok na ba sa'yong pumasok sa showbiz?"
Nahihiya akong ngumiti. Uminit muli ang pisngi. "Tinanggihan ko po lahat."
That's the truth. The first offer was when I was in college. Nag-pack kami ng mga
relief goods sa isang local tv station sa Cebu. I was only in my jeans and a white
nursing shirt nang inalok na mag-modelo at workshop.
"She has no talent, Madam Vee. Kaya dapat lang na tinanggihan niya iyon."
Biglang pumasok si Dean suot na ang outfit niya mamaya. Pumunta lang talaga siya
rito upang sabihin iyan? I may not have the talent, but I have my own skills
unlike those women he probably dated after me. They have big boobs? I have tons of
guts. They thanked doctors? While I thank God for my natural half-french beauty.
At matitiis ba nila ang ugali ni Dean? I bet my PRC license...No. Never.
"Why so rude, Dean Oh..." Madam Vee's dark chuckle reminds me of some mom villains
in telenovelas. Lumapit si Dean at bumeso sa eleganteng ginang. I wonder about her
connection to him.
"With a proper training, I'm sure she can get by,"anito nang bumitaw at sa ngiti
niya pabalik sa akin ay parang may masamang balak. "Sa bilis magtrabaho ni...name?"
She demanded.
"Ruthzielle, po."
"Ruthzielle, sigurado akong mabilis din siyang matututo."
Ang ngisi ni Dean ay tila ba isa iyong kahibangan. Umikot siya at humarap sa
salamin. Inikot niya ang bandana saka nilagay sa kanyang ulo. His taunting smile
never left his attractive thin lips. Dapat mainis ako sa mukha niyang nanunuya
ngunit hindi ko magawa. Everything he does always draws me to him with no control.
Isa sa mga dahilan kung bakit hindi ko magawang umalis.
"You're just going to waste your precious time. Why don't you try the new batch of
talents in the workshop? Like...tita Elle's daughter?"
"Oh, iniiwasan lang natin ang issue ng favoritsm dahil anak siya ng may ari ng
network." She sauntered to the seat Skylar occupied minutes ago. "Mr. L would have
been so proud of his daughter if only she's making a name for herself. Not exploit
her family's influence."
Panay ang tapon ng paningin ko kina Dean at kay Madam Vee, naghuhukay ng
palatandaan tungkol sa pinaguusapan nila. I cannot connect so I just shut up and
listen. I like hearing Madam Vee's low and drawling voice, anyway. Mukha itong
nang-aakit ng binatilyo.
"She has done commercials and...magaling siyang kumanta." Si Dean na umupo sa table
at tinakpan ng bulto niya ang salamin. "Actually, she's set to write a song with me
for her debut album. Doon muna siya pasisikatin bago isalang sa pag-arte."
"That's what I thought. But she doesn't have the attitude." Madam Vee sounds so
insistent.
"What attitude?"natatawang si Dean. "You want her to throw shade at people?"
"The drive, Dean."giit nito at bumaling sa kanya. "She doesn't have the drive for
this career. I want her to be honest on what she really wants. I don't handle
talents who are only here for fame. I want their drive. Their passion for what they
do. Something that Elle's daughter lacks."
Dean snorted. "No one's gonna care as long as they're pretty."
"I know."
"Then what does that have to do with Ruth? Do you think she has the
attitude?"Magaspang na tawa at madilim na panunuya ang hinatid sa direksyon ko. The
corner of his lips lifted evilly. "With her temper and moodswings, it's going to be
a lot of work dealing with the papz. At alam mo ba kanina? Late kami sa morning
show dahil sa sira niyang relo? What a fucking excuse was that?"
Nagbaba ako ng tingin, hindi lang apoy ng kahihiyan ang sumunog sa mukha mo. Dean
make it seem like that incident is going to burn my whole soul. Tunog nang-
aalipusta ang kanyang tawa at hindi ko kayang ipakita ang sakit na gumuhit sa aking
mukha. He would probably laugh more seeing me hurt.
Umiinit ang sulok ng aking mga mata. My lips trembled. The more I need to avoid
looking at him.
"Cornelius..." nagbabanta ang tawag ni Madam Vee sa kanya. "Kung ako ang naging
manager mo ay hindi mo magpagsasalitaan ng ganyan ang isang magandang babae na
ginagawa nang mahusay at tapat ang trabaho niya. Ako mismo ang dudungis sa pangalan
mo, Dean."
Bumalot ang katahimikan. Wala na akong gustong intindihin ngayon kung 'di pahupain
ang hapdi sa aking dibdib.
"Tsk, tsk. That bitch didn't teach you proper manners, I see. Inuna pa niya ang
pagrereto ng walang katalent-talento niyang anak sa iyo. How inappropriate. At
least Ruthzielle here is honest."
"Porke't tinanggihan niya ang offer nila at sinabihan kang hindi siya interesado sa
pag-aartista, do you think it's likeable enough?" Dean's rebuttal made sense but I
don't see the reason why he has the need to say this.
"She doesn't try hard to impress me, Dean. She's being herself. That's the kind of
attitude I am looking for."
"I think my recommendation of talent is being herself."
Sinundan ko ng tingin ang paggalaw ng sapatos ni Madam Vee. Her sharp pointed
stilletos painfully kissed the shiny tiled floor. Tumungo ito sa harap ng salamin.
"You can say that. But I'm still not convinced by her drive and potential. Proving
a talent is not enough. You know that, Dean. She's a square peg in a round hole.
Doesn't cut for the limelight. Poor lady still needs to have other people, like
you, to defend herself. I bet my pearls and Louboutins that it won't take for her
survival to last long in this industry. Showbiz sounds like a dream but it's a
nightmare. Akala niya puro lang pagpapaganda ang paga-artista? What is beauty if
your bag of potential and passion is empty? Saan siya dadalhin ng kagandahan niya?
I heared her zipped her bag. Nag-angat ako ng tingin at nakitang nilalapatan nito
ng pulang lipstick ang kanyang labi. The dark red went well to her white sleeved
dress. She looks like a 70's icon apparition with the Hollywood lights illuminating
her structure.
"Dapat kasi nagpadagdag siya ng talento, hindi dibdib."
Hindi ko kontrolado ang aking pagnguso at lumihis kay Dean ang aking paningin.Gusto
ko lang makita ang reaksyon niya. Bet it feels like a salt to an injury for whoever
she directed those words to.
Nakayuko si Dean, tinitigan ang paa niyang ginagalaw. He seems trying to ignore
the woman's statement but he can't.
"She should have enhanced her potential, too. Not her nose. Yet, it's a norm in
showbiz. Magparetoke o hindi, mahuhusgahan ka. So what was she thinking while
denying the surgery rumors? Para sabihang natural beauty? Oh, bitch please."
She rolled her eyes, then closed her lipstick. Pinagdikit niya ang mga labi upang
mas magpantay ang kulay. All of a sudden, I want Madam Vee to be my instant
mother.
"Madam Veeta, Scorcha's done." Sumilip ang isang staff sa pintuan.
"Alright!" Sinara na nito ang bag at hinarap ako. "Darling, if this man throws
shades at you, my door is open for a P.A position. I like you."
Ngumiti ako. "Thank you po."
Matagal pa itong tumitig sa akin saka ito lumakad. Her stilleto never failed to
intimidate the room with its clicking noise.
"Heed to my warnings, Dean!" pahabol ng ginang bago tuluyang nakalabas.
Gumapang pabalik ang bigat ng hangin sa kwarto. Such an irony that in this wide
room space, it's suffocating. No one dared talk. Ayaw ko ring pansinin si Dean
dahil nasaktan talaga ako sa inasta niya. I've had my share of his rash attitude,
it's time for me to have a rest from the treatment. I will do my job silently
without having to talk to him. Just for today.
Napabaling ako sa hamba dahil sa narinig na kaguluhan sa labas. Palapit nang
palapit ang ingay. May pumalakpak at karamihan ay mga pagbati. I think that's
Marcus's voice laughing outside.
"Where is he?" boses ng babae.
Bigla ang pagbugbog sa akin ng kaba at binibingi ako. My blood was suddenly
splashed with cold.
"Dean!"
Hindi ako makagalaw nang makita kung sino ang pumasok sa dressing room at masayang
dumiretso kay Dean upang yumakap.
I ignored the other people who came in which I'm sure are directing their stares at
me right now. Sa kanya lang ako nakatutok. Kinikilatis ang maalon at light brown
nitong buhok at manipis na baywang.
"I missed you! I brought something for you from New York. You would love it, I'm
sure." She cupped his face and kissed him in the cheek.
And he lets her do it right infront of everyone. Infront of me.
Hindi ko namalayan ang pagbuhos ng luha ko. Lumalamig ang nabasang parte ng aking
pisngi. Halos matumba ako sa akmang pagtayo sa nanghihina kong mga tuhod. Hindi ko
nilingon kung sino ang tumulong sa akin upang maitayo ako nang maayos.
Humarap ang babae rito na nakakabit ang braso sa baywang ni Dean. He looked at me
so intently. When his jaw clenched, I'll never know what it means.
Mui kong binalingan ang babae nang suminghap ito. In her rounding eyes, she saw the
recognition. Ilang beses siyang kumurap bago hinulma nang mabuti ang ekspresyon sa
pagiging kaswal. Ang pagbabago sa kanyang itsura ay hindi ko alam kung gawa ba sa
paglipas ng mga taon o sa makabagong teknolohiya.
"H-hi...Ruth." Her innocent honeyed voice injured my hearing. "What is she doing
here?" I heard her whispered to him.
Nanginig ang aking mga kamay. Gusto kong umuwi sa condo ng pinsna ko at doon
magbasag ng mga gamit!
Hindi ko na mailarawan ang puso kong nagwawala sa kulungan at nais sumabog sa
galit, poot, at marahil pagtataksil. Pakiramdam ko pinagtutulungan nila ako. Gigil
na gigil ang mga kuko kong tinataga ang aking palad. Mabilis ang aking paghinga.
Gusto kong sumigaw at saktan sila at ang sarili ko.
"How's everybody? Marcus, you handled them pretty well..."
Naglaho ang ngiti ng kakapasok na babaeng alam niyang kinumumuhian ko nang walang
kapantay. Alam ni Dean! Alam niya! He was there when I cried for her! Sinamahan
niya ako nang magluksa ako sa galit ko sa aking ina!
Muli kong binalingan ang babae. Mukhang ikinagulat pa niya ang bigla kong pagbaling
sa kanya muli. She uses her shock and fear to her advantage. Sinusundan ng
nagtutubig kong mga mata ang paggapang ng kamay niya pababa sa kamay ni Dean at
pinagsiklop.
She smiled at me. Wala akong makapa upang tulungan akong makahinga. Namamanhid ang
buo kong katawan. Hinihila ako pababa ng bigat ng sakit at kahinaan.
Hindi ko maramdaman ang labi kong nanginig sa unti unting pagganti ko ng ngiti sa
kanya.
Kay Jillian.
Bitch.

[ 38 THIRTYFIVE ]
-------------------------------

My father went into a coma due to cardiac arrest. Naging tahanan ko ang ospital sa
loob ng isang buwan. It was too sudden that I went as close as being depressed
that I almost forgo college. It was so easy for me to give up everything because
that's what I always do. It was the easiest to do. To do nothing. To run away. To
leave.
Sa kalagitnaan ng pagdedesisiyon ko noong umalis ay pinaalalahanan ako na paano na
kung wala ako? With my gestating sister, I'd thought that I have to hold myself for
them. Kaya kung ano man ang naisipian kong bitawan ay siya nang kinakapitan
ko.Through my college friends I tried to shy away from my problems. Occasional
parties, flings and some boyfriends, a little bit of studying all compressed into
one being an outlet.
But no matter how many people surrounded me, with sweating, moving bodies one night
under the blinding lazer lights, a problem always makes me feel I'm alone.
They all flashed like several sunrises before my eyes. Habang nagpupuyos pa sa
galit at mabilis ang mga hakbang palayo roon, iyon ang umangkin sa aking alaala.
That state of being alone faired to this kind. This happens to be a déjà vu of
being in solitary.
Pumapanaog pa lang ako sa hagdan ay may humigit sa aking braso't muntik ko pang
ikinaakyat ng isang baitang sa kabiglaan nito at lakas.
Wilmer's unreadable composure surprised me a bit. He caught me when I almost
stumble. Pumalatak siya habang inaayos ako ng tayo.
Sumasakit lalo ang ulo ko. Wala na akong maintindihan at tanging paghingal ang
lumalabas sa aking bibig sa halip na boses ng mga katanungan. My throat felt so
painful and dry from the threatening sob.
"Alam mong..."I choked. Huminga ako nang malalim. "Alam mong..."
Lalong nagliyab ang aking mga hingal nang may napagtanto. Lumukot ang aking mukha
sa subok pagpigil ng hikbi. Nanginig ang aking kalamnan. Dean wasn't even able to
keep it a secret the way I expected him to. Ni hindi ko sinabihan si Erika
tapos...siya...God! Why? Did I love the wrong man?
"Tita Elle's your mother. Jaillin's your half sister. Yes, I know," mahinahon
ngunit malamig na kumpirma ni Wilmer.
"It's Jillian..." hindi makapaniwala kong anas, tila ba panaginip lahat ng nakita
ko kanina.
"Whatever. Basta siya."
Mariin akong pumikit at iyon agad ang naglalaro na imahe sa dilim. Her hand on him,
intertwined. A kiss in his cheek from a renegade's lips. Painted in pink. Modified
beauty masks with innocence.
Nanginginig ako sa paghiling na sana bangungot lang iyon. Please someone wake me
up. How did this happen? How come? Sa dinami daming mundo na maaari kaming magtagpo
muli, dito pa?Sa ganitong paraan. Sa harap ng taong pinagkakatiwalaan ko. Ayaw ko
nang mag-isip dahil wala na akong maintindihan.
"Dean told you..." I breathed the words. The heavy weight in my chest pulled my
strength, banning me to speak through exhaustion.
"Hindi na importante kung sino ang nagsabi. You see why only half of me wanted you
to do this?"
My brain power's astray for me to analyze anything. Umiling na lang ako at nagbaba
ng tingin. Sumusuko at pagod na pagod na walang kinalaman sa mga ginawa ko buong
araw.
"Uuwi na ako. Pakisabi na lang sa kanila—"
"Ruthzielle!"
Lakad takbo si Marcus papunta rito na umiigting sa kalituhan ang mukha. I forgot
about him for a minute. Ngayong nakikita ko na siya ay binuhay ang sama ng loob ko
ng pangangapa ko ng sagot.
"Alam mo ang tungkol dito, Marcus?" Tumaas ang boses ko.
Tila suntok sa kamao ang aking tanong nang siya'y huminto. The stain of confusion a
while ago now became drops.
"Ha? Anong alam? I'm here to bring you back there. Bigla ka nalang tumakbo!"
"He doesn't know anything." si Wilmer.
Naparolyo ako sa mga mata ko. Of course! What do you expect Ruth? That at last she
has already opened up about you? That she has finally acknowledged her other first
two offsprings? Her previous husband? Probably even in my father's grave, she'd
keep her lips fucking sealed while dancing in his tomb.
"What is happening? Why did you walk out? Anong alam ko? I don't..."
"Uuwi na ako,"wala sa sarili kong sabi at tinalikuran sila.
"But..."
"Ihahatid ko siya. Go back there Marcus."
"But—"
"I'm going to drive her home. Keys."
Huminto ako at nilingon sila. Nag-aabang na ang nakabukas na palad ni Wilmer.
Marcus is digging his pocket for the keys. Ang mukha niyang nahihirapan ay hindi ko
alam kung dahil ba sa pakikibaka niyang bunutin ang susi sa masikip niyang bulsa o
dahil sa walang nakuhang matinong sagot.
I can't find myself to resist Wilmer's offer. Hindi ko na inalam kung bakit niya
ito ginagawa basta gusto ko nang umuwi at siya lang ang pwedeng maghatid sa akin.
Ayaw kong magtagal doon kung nasaan sila. Or maybe I should just go back to Cebu
but in this state of mind, to make rash decisions is critical.
"This needs to be fucking discussed tomorrow," Marcus muttered while still
struggling for the keys.
"Hindi ako papasok bukas."
"What?!" Natigil siya sa pagbunot sa susi.
"Hindi siya papasok bukas. Now let us go so she can go home. Hurry, the keys!"
Wilmer's impatience is solid.
"I'm still your manager, young man!" One pull then he handed the keys to Wilmer
with sheer annoyance.
"Look, your mother's back so I don't think this still covers your concern..."
"I'd still be handling you. Magfo-focus si mommy kay Jaillin, so I have you alone.
Now tell me what is happening!"
Wala akong makapang paraan kung paano ilingan ang hinihinging sagot ni Marcus.
Someone owed him an explanation and clearly, that won't be coming from me.
"Go ask your mom,"si Wilmer. "Maybe she can tell you."
Sa kumakalansing na susi ay nagpatiuna siya sa pagbaba ng hagdan. Kaagad akong
sumunod bago pa ako madakip ng mga karagdagang tanong ni Marcus. That's better
actually. To ask his mother.
Sa humilang mga taon ay hindi kailanlman bumisita sa isip kong magkita ulit kami. I
was so sure for Dean but not her. Akala ko huli na noong pagtatapos ko sa
highschool. I don't understand why there's still a need for us to meet again. We
had drawn the curtain on closure the day she denied us.
Her being here reminded me of those many times that she weren't. Her absence
composes the majority of my whole life. We never needed her. There might be those
situations where we thought we do, but at the end we're able to survive sans a
mother. We're much better without her.
Ngunit naisip ko rin na kung magpapatuloy 'tong galit ko, may magbabago ba? Hate
her or not, damaged has been done. We cannot undo the things that has already
passed. To ask for a bargain that you would do good in exchange of what you want is
not how I can see this going. Good or bad, we all go through this.
Is this the same with Dean? It took so long for me to find absolution towards my
mother. At hanggang hindi ko siya napapatawad ay siguro hindi ko rin ito makukuha
mula kay Dean. It's not that he's intended it that way. Unless I can forgive, maybe
that would be the time for me to be forgiven.
I don't think that's a probable future for now. Lalo na't sa tuwing bumabalik ang
imahe sa isip ko'y mas lumalayo lamang ako sa dapat kong gawin. Maybe by this time,
I felt nothing towards my mother. Maybe I can already treat her with utter
casualty. Baka lumipat na sa ibang kaluluwa ang galit kong ilang taong namugad sa
kanya.
Huminto ang kotse at nakita kong nasa tapat na kami ng condo building ng pinsan ko.
"Thank you..." mahinang sambit ko kay Wilmer. Nahagip ko pa ang tipid niyang tango
bago ako umibis ng sasakyan.
Sa hallway pa lang ay dina-dial ko na ang numero ni Erika. I suddenly feel like
doing something right now and I need her company. I hope she's not busy.
"Hey! How's the rocker's assistant?"Bungad niya, umingit ang kung ano mang inuupuan
kasabay ang isang buntong hininga.
"Busy ka?"tanong ko at binuksan ang pinto. It's expected that no one's around since
gabi pa ang uwi ni Chuck.
"Hindi. Bored nga ako, e. I wanna eat ice cream pero wala akong mautusan dito. All
the maids banned me from eating foods that's against my husband's menu!"
Ayaw kong i-acknowledge ang tuwa ko sa sinabi niya. Kung maga-aya man ako ng gala,
gusto ko nababagot ang isasama ko para hindi ako ma-guilty at pareho naming
ibubuhos ang sama ng loob sa paglalakwatsa.. This is a good timing for me to steal
her from her home and boredom.
"Gala tayo, my treat!"
Kumunot ang noo ko sa pananahimik niya. Bumagsakk ako sa sofa at hinubad ang aking
pumps. Minamasahe ko ang aking paa at sinandal ang likod sa backrest. I feel tired
but I know I won't be able to have a wink of sleep.
"Sa tuwing nanlilibre ka, alam kong may problema. Iyong nanlibre kang wala kang
problema, hindi pa naman nangyari iyon."
Pinag-isip pa talaga ako ni Erika nito. Ganon ba talaga ako? May mga bagay nga
talaga siguro hindi ko alam tungkol sa sarili ko na bukas naman sa ibang tao. That
closed window to myself is open for other people to see.
Wala sa sariling napasuklay ako sa aking buhok. The locks ran softly against my
fingers but then that image of light brown hair flashed like it intended to blind
me for life. Sumiklab ang init sa dibdib ko.
"Can you drive? I'm in Chuck's condo here in Quezon."
"So may problema nga?"
"I'll fill you in later."
Pagkababa ng tawag ay dumiretso na ako sa banyo at naligo. If only a single shower
could wash my worries away. If only my worries were just made of dust particles
then it would be so easy for them wane through soap and water. If only most things
were just so easy to solve. Iyon pang mga hindi nakikitang bagay ang mahirap
solusyunan. Mahirap kontrolin.
Why can't forgiveness be just a material thing that you can give? Why can't hate be
just a trash that you can easily burn? I made my pride an endless supply of water
that I drink all the time.Nilunok ko na't lahat lahat pero ayaw ko pa ring umalis.
Nagbihis na ako ng bagong damit pagkatapos. I feel fresh, physically. Internally,
I'm not anywhere near as rejuvinated. Hindi na ako nag abalang mag pumps dahil
sumakit ang paa ko. My white stan smith made my feet comfortable.
"Akala ko ba kakain tayo ng ice cream? Kaya nga ako sumama para kumain. Noong isang
araw pa ako naglilihi."
Hinayaan ko si Erika sa kanyang mga reklamo habang naglalakad kami sa gitna ng
mall. Kahit sirang sira na ang mukha niya sa pagprotesta at dumadagdag niyang
timbang, she still looks so pretty and youthful. Mukhang bumata itong tignan nang
nadagdagan ang laman.
"Kakain tayo mamaya, tiisin mo muna cravings mo. Kumain ka naman sa kotse kanina,
e."
She drove all the way to my cousin's condo, at ako naman ang ng-drive papunta dito
sa mall. All she did was eat the whole ride!
Tumipid ang mga hakbang ko nang binasa ang pangalan ng salon na nadaanan namin.
Sumunod si Erika at nilakasan ang boses sa pagbabasa niyon. Hindi pa siya tapos ay
hinila ko siya papasok sa loob.
"Magpapakulay ka ba? Magpapagupit?"
Sabay ang pagbati sa amin ng mga empleyado. Sinalubong kami ng bakla na mukhang mas
marami pa yatang pag-aaring make up kesa sa akin.
"Hair cut," sabi ko sabay gala ng paningin. Dalawa na lang ang bakante at karamihan
sa mga narito'y mga babaeng nagpapakulay at rebond.
"Kayo rin po, ma'am?"
Hinila ako nito kay Erika at naabutan siyang umiling.
"Siya lang."
"Okay po. Dito po tayo, ma'am..."
Sinundan ko siya sa aking uupuan. Bago napaupo ay nalingunan ko pa ang babae sa
tabi na nakapikit habang kinukulayan ang buhok. Nang makaupo na'y kita ko sa
salamin si Erika na kumukuha ng magazine at dinala ang silyang hinila sa tabi ko.
"Dito ako, a? Buntis ako kaya i-consider niyo."
Pinandilatan ko siya at halos isatinig ang pagsita. Ngumuso lang ito at padabog na
umupo sabay bukas ng magazine. Buti nga't tumawa lang iyong bakla na hinahawakan na
ang buhok ko.
"Anong gupit po ang gusto niyo? Sayang naman 'tong buhok niyo, ang lambot.
Napakadulas pa. Palagi po ba kayong nagpapa-treatment?" tanong nito sabay tingin sa
akin sa salamin.
"Oo nga. Why do you want a haircut?" si Erika na mukhang nakalimutan na ang ice
cream nang nahawakan ang aking buhok.
Huminga ako nang malalim at tinignan ang sarili sa salamin, pati na ang kamay'ng
naghuhuling haplos sa aking buhok bago ito kitilan ng hibla. I 've always been
meaning to cut my hair. Ngayon lang ako nagkaroon ng nagliliyab na dahilan.
"You've been earning offers for shampoo commercials with this hair, Ruth. But all
you did was close every door of opportunity. Kahit isang offer lang hindi mo
pinagbigyan."
Napansin ko ang tagagupit na mukhang iiyak nang marinig ang sinabi ni Erika. I bet
he'd sell a kidney for that opportunity.
Umirap ako sa hangin nang maalala ang aking dahilan.
"Ayokong may kahawig akong buhok. I want to cut it short," determinado kong anas.
Huminga nang malalim ang bakla at tila tutang hinihimas himas ang aking buhok.
"How short po, ma'am?"May nabosesan akong panghihinayang. "Pwede namang mid-length
lang kasi sayang...ang ganda po talaga ng buhok niyo, eh."
Sinasabi niya ito habang naghahanap nag magazine at inabot sa 'kin. Puro mga
amerikanang may iba't ibang style ng buhok.
I don't need to choose because I had already decided. Mahinahon kong binaba ang
magazine sa harap ko.
"Gawin mong kasing ikli ng pasensiya ko.Hanggang batok."
Hindi napigilan ng baklang mapahagikhik. Si Erika ay nagulat, umawang ang bibig.
"Oh no, Ruthzielle."
"Hmm...since wavy ang buhok niyo, why not make this a wavy inverted bob?" The
haircutter suggested. Nakikitaan ko siyang may magandang plano.
"What's that?"
" Style po ng buhok. Ganito po."
Kinuha niya ang magazine na nilapag ko at naglipat ng ilang pages. Pinakita niya sa
akin ang sinasabi niya. Napanguso ako habang tinatanaw ang sarili sa isip ang
ganitong moda. With my natural wavy hair, I'm sure hindi na kailangang plantsahin
ang buhok ko para lang ma-achieve ang ganitong alon ng hibla. All it has to be done
is chop the locks and angle the ends.
Dahan dahan akong tumango. A spark of anticipation ignited in my chest.
Pansamantalang natabunan ang pangyayari kanina dahil sa excitement.
"I like it." Pinakita ko ito kay Erika. "Bagay sa 'kin noh?"
Busangot ang mukha niya nang ako'y tinignan bago ang magazine. Tumulis ang kanyang
nguso bago tumango nang mabagal.
Humagikhik ako at tinuro ang picture. "Sige, gusto ko nang ganito."
"How about the color ma'am? Maganda kung ombre or, we'll put some highlights."
Isang balikat ang aking inangat. "Anything that suits me. Basta walang light
brown."
Masiglang tumango ang bakla bago lumisan para kumuha ng mga gamit. I could sense my
bestfriends's curious stare at me. Hindi muna ako lumingon at pinag-isipan pa ang
pag-amin ko sa kanya.
It's not that I don't trust Erika the reason why I haven't told her about my mother
and Jillian. It wasn't the kind of talking point that I want to open up. I had no
intention of letting anybody know .Nagkataon lang na nalaman ni Dean iyon noon. And
the way our mother accredited us, I want that subject to be treated the same.
Inconsequential.
"Sa ilang taon nating pagkakaibigan nilihim mo sa'kin 'to? Our friendship went
beyond seven years! May anniversary pa tayo tapos...my God! I feel betrayed."
Sinundot ko siya sa tagiliran sa kanyang pagdadrama. Hindi ko alam kung parte pa ba
iyan ng pregnancy hormones niya.
Sa buong magdamag na ginugupitan ako ay ito lang ang nagiging usapan namin. We
kept our voices low. Baka kilala ng mga tao rito ang pinaguusapan namin. Mga bakla
pa naman karamihan dito.
"Papasikat pa lang siya actually. A newly debuted talent from Star Magic but she
has already been performing on stage with other young stars. Ang mga ka-batch niya
ay nagsisimula na ring gumawa ng pangalan. So she's Jaillin now, huh? Iyong inaway
ni Sue dati?"
Tumango ako. "Napanood mo siya sa tv?"
Umikot ang mga mata niya. "Paanong hindi ko mapanood eh iyon ang ginagawa ko buong
araw. Everyday! Manood ng tv, kumain, matulog. See why I gain weight? Kulang na
lang maging sofa na rin ako dahil panay dikit ng pwet ko do'n."
I laughed a bit. Somehow this is a good distraction. Ayaw kong isipin na ginamit ko
ang presensiya ng kaibigan ko upang ialis ako sa kulungan ng aking poot. Maybe I
should just not think about it. Hindi rin naman siguro ganito ang iniisip ni Erika.
Pagkain ang nasa isip niya.
"Figures, though," aniya. Sa magazine ang mga mata niya but I know she's into the
conversation. "When I saw her dancing for the first time in a noontime show, I was
like...'she reminds me of a bitch I know!' Nagparetoke siya?"
Nagkibit ako. "Feeling ko lang. Tumangos kasi ang ilong. Nagkadibdib. I think she's
wearing fake lashes and contact lenses. Gumanda siya pero...meh." I crinkled my
nose.
Biglang sinara ni Erika ang magazine at tuluyan na akong nilingon. Kumunot ang noo
ko sa salamin kung saan ko inaabangan ang sasabihin niya. The way she looks at me
is as if she's going to shot me a dart and I'm the dartboard.
"You're not the type of person who I could peg as insecure, Ruth. You are never
insecure so..."Nag-angat siya ng kilay.
Pagak akong tumawa "Bakit ako mai-insecure sa babaeng retokada? Look at me, may
dapat ba akong ika-insecure?"
Kita ko ang pagngiti ng bakla na patuloy sa pagkitil sa kalahating buhay ng aking
buhok. I sensed that he's with me on this.
I looked down to witness the locks of my hair that smoothly fell on the tiled
floor, begging to be saved and get connected to the lifeline of my hair again. Ba't
kasi may nanggaya. Ayan tuloy.
Kung pwede lang kasing dali ng pagputol ng buhok ang pagputol ng ugnayan...
"Is she Dean's girlfriend or..."
Ramdam ko ang halos pagtigil ng tagagupit. Siya ang unang umiwas nang magtagpo ang
aming tingin. Walang gulat akong makakapa kung kilala man nito si Dean. Wala pa
naman akong nakikilalang bakla na mahilig sa rock, so probably they like him but
not his music.
"I have yet to confirm. Si Jillian lang naman ang humawak sa kamay niya. I didn't
see Dean hold it back. If he did, maybe he was only compelled to do so. It was more
like she was pushing her fake self to him. Hah!"
Hindi ko alam kung kailan bumugso 'tong inis ko sa babaeng iyon. A force was
pushing me to not like her during highschool. Naisip ko na baka dahil anak siya ng
babaeng hindi kami pinili para sa kanila. I thought it was a pale, incompetent
reason so I reigned myself in. May nararamdaman pa rin naman akong pagaalala sa
bata kaya iyon ang pinagtuunan ko.
Not until a while ago. Maybe because right off the bat I knew all along. Her
clandestine glances at Dean that I chose to overlook. Sa tuwing magkasama kami ay
hindi ako ang tinitignan niya kung 'di ang lalakeng kapiling ko!
Then what? Dean and the band became a big name in the music industry so she
utilized her father's influence as the network company owner to let her in to
stardom just to get close to him!
Together with Madam Vee's words, the long buried strings of observation surfaced
out in order to shape this conclusion. Ngayon ko napagtagpi lahat.
"It could be that you're making Dean as your purpose even when he's not."
Nabalingan ko si Erika sa kanyang pagsasalita. Kinabahan ako sa seryoso niyang
mukha. She's always been a whiner and playful. Minsan lang 'to magseryoso. When she
does, she means business.
"Nagbago na iyong tao, Ruth. It's been seven years. Marahil binago rin ng
kasikatan. What you have right now might be just a pseudo-purpose. Dahil nakikita
mong may kailangan ka pang ayusin sa kanya. But that's pointless now. It was just
to lead you on to something that isn't really what you need to do."
Kumunot ang noo ko. "Pointless in what way? I always know what I want Erika."
Inikot na niya ang katawan upang tuluyan akong maharap. Saglit niyang binalingan
ang tagagupit na umalis para kunin ang hair dye. Her eyes told me to listen to her
or she'll freak out.
"Him and Wilmer are now in good terms despite what he did. Obviously, he has
explained his side and it is to follow that he also knew that you have nothing to
do with that incident. How was it possible that he treated you differently? Dahil
lang sa inaakala niyang hindi mo pagsipot sa kasal? Eh, tanga siya hindi ka niya
hinintay!"
Tinitigan ko ang magazine sa harap ko. Ewan ko ba kung bakit kapag ibang tao ang
pinagsasalitaan siya ng hindi maganda, kahit gaano man ito ka-totoo ay nasasaktan
ako. Gusto kong itanggi na ganoon siya. Pero kung ako iyong magto-talk shit sa
kanya ay parang wala lang sa akin.
"Hindi sa nega ako ha? Siguro wala na talaga iyong dating Dean. That immature
highschool boy way back who saw your future as his wife. A struggling musician who
dreamt of having a family with you. And up to this point he is still that immature
boy."
May panunumbat sa tono niya. Hindi siya nag-iwas kahit nakabalik na iyong bakla
upang kulayan naman ang aking buhok.
"Hindi niya maintindihan na kailangn idaan sa usapan ang mga bagay at hindi sa
agarang konklusyon. Why are you even so moonstruck over him? You're Ruthzielle
Erelah Simeon! You don't pursue boys. They've always been the ones who tail on your
tracks. Go look for a man, Ruth. Not chase after a boy. Not like this."
Wala akong maitagpo sa sinabi niya. The more I think about it, the more they sink
in deeper for me to believe. But no matter how we believe the words. we always
defy the truth in order to seek the other truth. The hope that you want to be the
reality. The hope that you're trying to prove.
After all, it's no use. I still won't entertain the advices. Yes, I am that
stubborn.
"Ano pa ba ang kailangan niyang gawin sa 'yo para umalis ka na doon? Don't wait
'til the situation's provoked, Ruth."
Huminga ako nang malalim. Inignora ang panunuot ng hapdi ng kemikal sa aking anit.
"I've just started, Erika. Wala pa akong isang buwan."
"Do you have a dead cell in your brain para maging ganyan ka kamanhid?The asshole
is being insensitive letting those people who almost ruined you get close to him.
Can we call it a small world? A coincidence? Yes we can! Pero pwede rin nating
sabihin na sinadya niya. He knew how much you'd hurt and hate seeing her. That
ruthless man's torturing you without being physical."
It suddenly struck me now that she has mentioned it. Maaari nga kayang ganoon? Ano
ba talagang ginawa ko sa'yo Dean upang kamuhian mo ako nang ganito? If you'd only
just tell me then I'd leave.
But then maybe you won't so I won't see out. And there would me more chances for
you to torture me more and more. I see where you're going now. May planong kumukulo
diyan sa utak mo, Dean.
"Ako ang na-stress. Mapapaanak pa ako nang wala sa oras. Maging premature pa 'tong
inaanak mo. What would it take for you to leave, huh?"
"Siguro hanggang sa maubos ako. Hanggang sa wala na akong mararamdaman para sa
kanya," wala sa sarili kong sabi. Nanghihina sa mga naiisip.
"Fuck. Isang beses ka ngang magmahal, buwis buhay naman. Martyr, Ruth? Hindi ko
sasambahin ang rebulto mo uy! Kung ano ang ikinaganda mo, iyan naman ang
ikinatanga't desperada mo."
Kulang na lang ihampas na niya sa akin ang magazine na hawak niya. I know, Erika. I
know.
"Nako ma'am, pagkatapos makita ni boylet 'tong bagong hairstyle mo ay baka lumuhod
pa iyon sa harap mo!" sabat ng bakla.
"Hah! Sana nga!" si Erika at pinitik pa ang mga daliri. "At kung ganon man, huwag
mong patayuin agad, Ruth ha? Pahabulin mo si Dean sa 'yo habang nakaluhod siya!
Bigyan mo pa ng rosaryo."
Doon ko na gustong tuldukan ang topic. I don't want another discussion about the
reason why I'm here. Kaya habang nagkakasundo na ng tsismisan sina Erika at ang
hairdresser ko ay nag iisip ako ng bagong pag usapan. Revolving my day around
mommy issues, half-sisters and erstwhile love pulled me in deeper to misery. I need
to breath out from that cage.
"Bibili pala ako ng relo," bigla kong sambit nang matahimik si Erika.
Mukhang hindi siya interesado sa binabasa niya hanggang magsalita ako't nagliwanag
ang mukha nito.
"Papalitan mo na rin si Fossil? Ilang years din iyan nagtagal sa kamay mo, a?"
I sighed. "Nalaman lang na nagkagusto ako sa ibang relo e nagparaya na. Sumuko."
Natawa siya. Ngumiti na rin ako na hindi abot sa mata. My hair's filled with silver
wraps right now.
"I want a rose gold weave wrap watch," I said more, desperate for a topic changer.
"I love that color. Sana meron dito."
I should feel happy just by thinking that I can have a new item to add on my cart.
Mulat ako sa kaalaman na hindi matutumbasan ng mga materyal na bagay ang totoong
kaligayahan ngunit ngayon ko lang yata ito mararanasan.
The happiness it would cause would only be superficial, it won't reach further to
cover the depth of the pain. Naiisip ko na kung makuha ko man ang bagong bagay na
iyon, hindi magbabago ang takbo ng araw ko. It would take time, days...
But it should entail my cooperation. Hindi ako magdedepende sa mga oras at araw
upang panatilihin ang sawing pakiramdam. The host of the pain should also do
something to get away from that affliction. I should choose to move rather than to
stay.
I still choose the latter. Dahil ba mas nakakapagod na sa aking tumakbo at mang-
iwan kesa ang manatili at hindi na lang gumalaw? But Ruth...you're still running.
Not running away, but running after someone now.
Nakuha ni Erika ang gustong mapala sa pagsama sa akin. Hindi cone kung 'di galon ng
ice cream ang binili ko sa kanya kaya sayang-saya siya habang ako ang nagmaneho
pauwi. Pabalik sa condo ni Chuck ay nag-taxi ako.
Wala mang bumungad sa sala ay alam kong nakarating na ang pinsan ko. Inabot ng
aking pandinig ang paglalaro ng video games mula sa kanyang kwarto. Bigla na lang
iyong huminto pagkatapos kong isara ang pinto.
"Ba't parang may naaamoy akong—" Tumigil siya nang ako'y mamataan. "I knew it!
Pizza! Whoah!"
Palipat-lipat ang tingin niya sa akin at sa box ng pizza na bitbit ko.
"You cut your hair!" bulalas niya habang sumusunod sa akin sa dining. Agad niyang
pinagdiskitahan ang dala ko nang mailapag sa island counter.
"Bagay ba?"
Iniiling-iling ko ang aking ulo. My head felt light with my brand new short hair.
Medyo nakakakiliti rin sa panga at leeg ang mahabang parte ng buhok ko sa harap.
"Yeah! You look great. Lumiit ang mukha mo." Bahagyang tawa niya sa huli.
Nangalahati ang slice nang inisang kagat lang niya. Kumuha na rin ako at tipid na
kumagat sabay hila sa silya upang maupo. Pinadulas ko ang paperbag na may mga
inumin palapit sa kanya. He dug into it and pulled a rootbeer.
"You never got yourself a boyfriend since Boone, ate? I don't want to believe it if
you say no.It's been like..."
"Anong wala? I had like...four or five ex's I think? Limot ko na." Nagkibit ako.
Gusto kong matawa dito. Bakit ba ito na ang pinag-uusapan namin?
"May mga classmate akong nangungulit para sa number mo. They saw our picture in
Facebook, iyong tayong tatlo ni Ming noong Christmas party? But duh? You don't
corrupt minors. Sabi ni Ming mga matatanda raw hilig mo."
Doon ay hindi ko na mapigilang matawa. Nailapag ko pa iyong pizza upang uminom ng
juice.
"Kung makatanda ka naman akala mo kung sinong matandang madaling mamatay ang
nakarelasyon ko."
"That's what my sister sounded like when she told me!" aniya at natatawa na rin.
"She thought it's an old hag billionaire."
Napailing akong tumayo at kumuha ng mga cups para sa binili ko ring ice cream
kasabay nang kay Erika. Nahinto ako at nilingon ang pinsan nang may nag-doorbell.
"May bisita ka?" tanong ko.
Punong-puno ang pisngi niya habang ngumunguya saka umiling.
"Wala naman."Nilamon niya ang huling slice at pinagpag ang kamay sa boxer
shorts."I'll get it," aniya sabay tayo.
"Mag shirt ka baka daddy mo iyan!"
"He won't mind if I open the door naked!" Pilyo nitong sabi.
Habang nilalagyan ng scoop ang mga cups ay pinakikinggan ko lang ang ganap. Pumihit
ang pinto ngunit hindi pa man ito nagsara ay ilang mga kilos na ang narinig ko
kasunod ang nasasaktang daing ng pinsan ko.
"Chuck!"
Alisto kong nilisan ang ginagawa. Nanghihina ang mga tuhod kong tinakbo ang sala.
"Ow fuck! Anong problema mo?!"
Natagpuan ko siyang bagsak sa sahig habang sinasapo ang kanyang mukha. He curled on
the floor, groaning in pain. Mabilis ko siyang dinaluhan at tinulungang makaupo.
"Another guy, huh? And you're shacking up with him now?"
Kompetensiya ng init at lamig ang humaplos sa 'king balat at dugo. Nang mag-angat
ng tingin ay ang iritasyon na mismo ang kumamkam sa akin kesa ang gulat.
Pansamantala kong nakalimutan ang pag-alo sa pinsan upang tumayo at harapin ang
matangkad na bulto.
"What the hell, Dean!"
The teamed up humor, annoyance and arrogance all claimed him. Prente pa siyang
nakahalukiphip at suot pa ang pinasuot ko sa kanya kanina. That annoying leather
jacket and shirt! Sa ng-aalab kong hingal ay ikinutuwa pa nga niya iyon at tila ba
ipinagmamalaki ang ginawa kay Chuck!
"What a girly." He mocked. Tinaasan niya ng kilay ang sumisinghap sa sakit kong
pinsan. "Ganyan na pala ang mga tipo mo ngayon, Ruth? I am very disappointed. Tsk
tsk. He can't even hold a candle to me. What is he? Highschool?"
Ang gaspang ng tawa niya ay tila mga buhangin na dumadaloy sa dugo ko't gusto kong
maglaslas para lang dumanak iyon palabas sa aking ugat.
"Putangina! Pinsan ko 'to!"
Kung bakit hindi pa naputol ang mga ugat ko sa sigaw na iyon ay hindi ko alam.
Mabilis bumagsak ang nakakairita niyang ngisi. Kita ko ang kanyang pamumutla nang
binalingan si Chuck na hindi pa tumatayo. He almost couldn't move from the shock of
what I just told him. His jaw clenched as he was hit by that realization and I do
hope it hit him like a bullet from a Calibre 45 dammit! Straight to his bloated
head and groin!
"Aray, ang sakit ate Ruth...iyong mukha ko...tanginis!"
Isang mahigpit na tingin kay Dean bago ko binalikan ang pinsan. Tinulungan ko
siyang makatayo. Sinalo ko ang timbang niya nang hinilig nito ang bigat sa akin.
"C'mere. Let me see." Maingat kong tinanggal ang kanyang kamay.
Namumula ang kaliwa nitong pisngi. Kinabahan ako't baka pati mata niya ay
napuruhan. Maingat ko siyang giniya patungo sa sofa. Nang matantong doon ang tungo
ay winaksi niya ang sarili't mag isa niyang nilakad iyon. Hinintay ko siyang
makaupo bago ako pumunta sa kusina.
Niligpit ko na lang ang ice cream at naghanap ng ice bag sa mga drawers. I could
sense Dean at the back, following my every move. Sa init ng likod ko lang ay
nararamdaman ko ang paninitig niya. Pero wala akong balak magpaamo sa kanya
ngayon. I'm off duty, anyway.
"Bakit ka ba nandito? Ba't mo siya sinuntok? Nilumot na talaga iyang utak mo't
kahit ano ano na ang inaakala!"
Padabog lahat ng mga kilos ko. Sa pagkuha ng ice hanggang sa pagsara ng ref ay
parang babagsak ito sa lakas ng aking pagsara. Nanumbalik ang panggigigil kong
nagpahinga lang yata saglit nang gumala ako at nakaipon nang enerhiya nang ito'y
naggising.
Umikot ako at binasagk ang yelo sa island counter. Matalim ang tingin ko sa kanya
habang hinahampas ko ang yelo hanggang madurog. Nababasa ko ang kaba sa kanya nang
kumurap.Kita ko ang malaking pag-alon sa lalamunan niya habang tinitignan ang
pagdurog ko sa yelo. Lahat ng pagmumura ay naglambitin sa bawat hampas na iyon.
Malakas kong sinaksak ang kutsilyo sa isang yelong hindi durog. Nanigas ang mukha
niya, kumurap at umatras ng kalahating hakbang. Panginigan ka ng kalamnan at baka
ito ang magawa ko sa 'yo!
"He's topless. Why is he topless?" Tahimik niyang tanong, parang wala sa sarili.
Kinunutan ko siya ng noo. Anong dumapong sakit sa lalamunan niya't ganyan kalamlam
ang kanyang boses?
"Lalake ang pinsan ko! Alangan namang magsuot siya ng bra!"
"Wala ba siyang shirt? Sando?"
Inirapan ko siya. "Sana pala sinuntok kita nang pinagbuksan mo ako ng pinto sa
condo mo at naka-topless ka. Your boxers was even shorter than my cousin's it could
pass as a thong!"
Naabutan ko ang malaking bagsak ng kanyang panga bago ako yumuko at sinilid ang mga
durog na yelo sa ice bag.
I glanced at him again. Hindi nagbago ang tingin ko sa kanya. Pati damdamin ko
walang nagbago. Galit man ako ngayon ay matutunaw rin ito, katulad ng yelong
dinudurog ko.
Galing sa ginagawa ko ay inangat niya ang mga mata. Kung may mga binti lang ang mga
iyon ay matagal na iyong umatras o tumakbo. The moist in his eyes is quivering,
para bang nag-aalinlangan. Gusto niyang magbaba ng tingin ngunit hindi niya magawa.
"You cut your hair..."
It was a whisper, and more like he was talking to himself. Hindi ko mahagip kung
mangha o surpresa ang laman ng kanyang paghagod sa aking mukha at buhok.
Bumagsak ang aking balikat pagkatapos ng isang malalim na buntong hininga. That
simple acknowledegment of the change he saw in me made me surrender. Sumusuko
talaga ako sa huli kahit wala pa siyang ginagawa. Pilit ko mang lagyan ng galit ang
susunod kong mga tanong ay nanghihina ako.
"Bakit ka nandito? Bakit mo nalamang dito ako tumitira?" Muli akong nag-angat sa
kanya. "Sinusundan mo ba ako?"
Hindi ko nagustuhan ang himig ng pag-asang dumaloy sa aking tono.
Sa isang pagkurap niya ay muling tumalim ang kanyang mga mata. Tila ba natauhan na
nandito siya para sa isang seryosong sadya.
"Pack your things. You're going to live with me."

[ 39 THIRTYSIX ]
-------------------------------

Matagal bago naging malinaw sa akin ang sinabi niya. I was hoping for him to repeat
but I held back seeing his fiery hazel greens. Sa mahigpit na tikom ng manipis
niyang labi ay utos na rin sa aking huwag nang hilingin ang pag-ulit.
Nananantiya ang nag-aabang niyang pagtitig. So he's really asking me to live with
him? In his condo? No words could compete to this but unbelievable! He's
unbelievable in a sense that doesn't scream positive.
"Are you on drugs? Pumunta ka rito, sinuntok ang pinsan ko at sasabihin mong titira
ako kasama mo? Magbigti ka na lang sa harap ng presinto, Dean."
Umikot ako sa counter upang lumabas na't mahatid ang cold compress kay Chuck. Sa
marahas kong mga hakbang ay napapagilid si Dean upang ako'y makadaan dahil
nakaharang siya sa hamba.
He's hot on my heels, I heard his footfalls. Napailiang ako habang tumatakbo pa rin
sa isip ko ang kanyang sadya at hinaluan ng nangyari kanina.
The image of Jillian and her mother is still a ripe fruit in my mind. I still can't
believe Dean allowed these people to be in this new life of his. That's one thing.
But asking me to reside in his place for God knows why just took the cake!
If this is because of my first tardy record, I admit that mistake and have learned
from it. This, coming from someone who doesn't want to concede to failures. A big
part of me want him to take part of the blame. He should have called me or had
Marcus do so. Pero hinayaan niya kahit alam niyang late na pala ako.
Umupo ako sa tabi ni Chuck at inasistahan siya sa paglapat ng cold compress sa
napuruhang parte ng kanyang mukha. Sa kabutihan ni Tito Nelson sa akin ay ito pa
ang naiganti ko. Pinahamak ko ang anak niya.
"You can leave, Dean. Hindi ako sasama sa 'yo." Sa kanya ang mga salita ngunit sa
pasa ni Chuck ako nakatingin.
Katahimikan ang natanggap kong tugon. Sa kakalmahan ay iyon pa ang malakas na
humila sa aking balingan si Dean. He's scratching his shadowed jaw all the while
raising his left brow at me. Binalik niya ang ginamit na kamay sa halukiphip at
tinitigan lang ako na parang wala akong sinabi.
May lihim na namamagitan sa kunot noo ko at nakaangat niyang kilay na nililinyahan
ng sarkastiko at panunuya. I could sense he's trying to battle a pout. Anong
nakakatuwa, Ortigoza?
"Aray! Aray ko ate..."
Mabilis kong inalis ang ice bag. Hindi ko namalayang nadiin ko ito sa mukha niya.
Lumukot ang mukha niya sa sakit at sinubukang hawakan ang pasa upang aluin.
"Sorry,"nakangiwi kong paumanhin saka tinaliman ang tingin na dinulas ko kay Dean.
I can't help but blame him on this one, too.
His breathy smirk made a sound. Marahan ang pagparte ng bibig niya at angat ang
isang sulok nito. That signature crooked smile is again set to trigger the speed of
my heartbeart.
But at the same time it annoys me how I don't know why he does that for.
"What's funny? I told you I won't go with you. I can work without having to reside
in your condo, Dean."
Nilingon ako ni Chuck. Binaba ko ang tingin sa ice pack, iniiwasan ang salubong
niyang kilay na hindi ko matantiya kung nagtataka o naiinis. Anyway, he has the
right to get annoyed. Dahil kilala ko ang baliw na bigla na lang nanuntok at may
issue sa mga naka-topless.
"Hold it. Ikukuha kita ng shirt." Bibitawan ko na sana ang ice bag nang sumenyas
siya sa kanyang kamay.
"Ako na ate," aniya sabay tayo. "I think your visitor wants to talk to you alone."
Huminga ako nang malalim at nakulong sa loob ang pagprotesta. Ayaw kong mapag-isa
kaming dalawa!
"Chuck..." May pakiusap sa sambit ko. Bumagsak ang aking balikat, tila inindiyan ng
tanging kakampi ko sa mga bumu-bully sa 'kin.
Nagpatuloy siya sa kanyang kwarto at lumingon lang upang kindatan ako. As he went
in and dropped the door close, the heavy tension started to squeeze me in a tight
embrace.
The silence is so weighted it pulled me to comfort myself in the corner. At alam
kong may kinalaman din ang bigat ng pagtitig ni Dean na nagaabang sa hatol ko. I
can feel it when he stares.
Erika's words echoed amidst the tranquility. Ngayon ko lang ito nasangayunan. I
don't get why there are those things that take us longer to realize. I get to see
that my presence here is futile. Kasi oo nga naman,kung alam niyang wala akong
kasalanan ay bakit ganito pa rin niya ako tratuhin?
Nabaon na ng mga taon ang nararamdaman niya kaya ano pang silbi ko rito kung wala
na nga siyang damdamin para sa akin? Kung hindi niya ako papanigan? I'm just
wasting my time!
Huminga ako nang malalim at nilagpasan siya nang pabalik ako sa kusina. Lilinisin
ko ang ginawang kalat doon.
"Hindi ako papasok bukas. Sinabi ko na iyon kay Marcus kaya makakaalis ka na. And
again, I repeat. I won't go with you."
The gavel has fallen. That was a finality.
Kung babalik man ako sa studio ito ay kakausapin ko si Marcus para mag-resign na.
Isa pa iyon. Posibleng kapatid ko siya. Konektado siya sa kanila.
Ramdam ko na ang kahihiyang yumayakap sa akin sa oras na haharapin ko ulit si Tito
Nelson upang ibalik ako sa kompanya. Or why not just go back to Cebu and be a nurse
again?
"I won't go unless you'd come with me."
Huminto ako sa pagpunas sa basang island counter at marahas siyang binalingan. I
found a lot of synonyms for his absurd offer. Huwag niya akong gawing tanga sa pag-
aakalang hindi ko alam kung bakit niya ako inaalok nang ganito!
"Why should I even be there? Para makita ko nang harap-harapan kung paano ka
nagiging malapit sa mga taong sinaktan ako? You knew how I loathed her, Dean! I
cried for that woman! How can you be so insensitive? Ganon mo ako kagustong
gantihan?!"
Nanginig ang aking boses sa umaakyat na iyak sa aking lalamunan. That part alone
gutted me to the core.
Uminit pa lalo ang poot ko sa nakikitang pag-awang ng kanyang bibig. His brows met
in confusion. His green eyes in slits bled with utter denial and unbelievability. I
could see the wheels in his head cursing at my accusation.
"Ipapakita mo sa akin na nagsasanib puwersa kayo para masira ako? Why don't you
just kill me? Nang makaganti ka na! Wala nang Ruth sa buhay mo. Panapos ng usapan!"
Tinapon ko ang basang rag at tumalikod upang kumuha ng dry rag sa cabinet. Seeing
the stored utensils, my hands are trembling to throw these at him! Pero ang maalala
na hindi ko ito pag-aari at nakikitira lang ako rito ay iyon na mismo ang umawat sa
akin.
I blinked to avoid just a lone sign of tears from peeking in my eyes. Humapdi lang
lalo ang ilong ko at mga mata sa ginawa. How long 'til this strong façade decides
to give up on me?
"I can't do that."
Naiiyak akong tumawa, unbelieving his gravelly calm tone that made a turn to the
corner of regret.
"Bullshit! You already did," I pressed in gritted teeth. Marahas at mabagal akong
suminghot.
Inaamo niya ako ng malamyos niyang tono bilang bitag upang sumama ako. Once I'd
step on the air of his condo, then what? That place is his territory so he has
every right to enslave me. At hindi ako makapanlaban. Yeah! I'm wiser, Dean!
Ilang sandali rin siyang walang kibo at hindi pa rin siya umaalis. Habang tinutuyo
ang counter ay umiikot na ang utak ko sa paghahagilap ng sasabihin upang mataboy
siya. I can do this now since he won't be my employer anymore.
"Ano na lang ang sasabihin ng girlfriend mo kapag nakita akong doon natutulog? I'm
sure she would tell her dear ol' mommy to sleep there, too."
I rolled my eyes. I sound sarcastic and bitter, I know.
"You're talking about yourself?" I could hear a two-ongoing alarms of teasing and
a challenge from his tone.
Sa aking paghinto ay mas narinig ko ang bugso ng kabang bumubugbog sa dibdib ko.
Tinatanggi ko ang narinig at inisip na nabingi lamang ako. Even by the way he said
it...I shook my head to shake the thoughts away.
Piniga ko ang basang rag sa sink. Ang buhos ng tubig ang nag-iingay para sa amin.
The sound of Chuck's video game didn't resume.
"Sinong girlfriend ang tinutukoy mo?" matigas na tanong ni Dean. Now the tone
demanded an answer.
"Si Jillian!" sigaw ko sabay ikot sa kanya.
Sino pa ba? Kung makalingkis sa braso at makahalik ang babaeng iyon sa 'yo, may
tinutukoy pa ba akong iba? At sa mga babaeng nauugnay sa kanya... nasa kalye na ako
ng paniniwalang totoo ang mga iyon dahil sa kutob kong ito sa kanyang motibo.
Sa humihigpit niyang mga mata ay kinukulong ako nito sa aking pwesto. I willed
myself to move but my anticipation for his next move overtook my senses and logic.
As if he dropped some grass and twig potion on my drink for me to not look away as
he menacingly sauntered to the counter, holding my stare. I knew it if his arms
tensed by the way he clenched his jaw and his thin lips are shut so tight. Hinilig
niya ang taas na bahagi ng katawan upang mailapit ang mukha niya sa akin.
He held me captive. Like I'm the sole prey inside the lion's den. As always. Say
the words now so I'd be set free.
"She's not my girlfriend. Why should she be when I'm still in a relationship? Pero
umalis lang ako, at sa pagbalik ko may nahanap na siyang iba. Kailan ba ako
nakipaghiwalay?" mariin niyang sabi, pinipino bawat letra sa puntong kaya nitong
pasukin ang daloy sa aking ugat.
Kaya kong utusan lahat ngunit hindi ang aking emosyon lalo na't wala na itong mas
ikababayolente pa at handa nang sumabog sa dibdib ko. What. Is. He.Talking. About?!
Agad lumihis ang tingin niya sa ibang panig sabay hila sa sarili. Sa igting ng
kanyang panga at pag-aalinlangan sa mga mata ay tila natauhan siya sa kung ano mang
nasabi. Parang naalimpungatan galing sa pagiging wala sa sarili.
"A-ano iyon...?" Pilit kong diin ngunit mahina ang labas nito.
He sighed as he further looked away, resolute to not spill any longer. "Just pack
your things. Maghihintay ako."
I leaned back and shook my head. Marahan ang hindi makapaniwala kong tawa. Wala
akong masabi. Isa lang ang kailangan ko at iyon ay ang ulitin ang bintang niya
kanina. Hindi ako nalinawan doon. I don't know....maybe I've heard him and I want
to hear it again.
Sa likod ay naispatan ko ang pagsilip ni Chuck sa likod ng pader nitong kusina.
Mabilis siyang nagtago nang nahuli ko. I almost forgot there's still a human being
here besides us.
"You want me to go with you? Pack my things, then."
"What?" Dean asked, as if to clarify.
Inayos ko ang box ng pizza na kailangan pa yata ni Chuck. Dinala ko sa ref ang
hindi ko naubos na slice at bottled juice.
"Ikaw ang mag-impake sa mga gamit ko." May katarayan iyon.
"Why should I do that?"
Ayaw ko siyang imikin doon. I want him to know how it feels like to be left hanging
behind with questions unanswered.
Sinara ko ang ref at hinarap siya. Humalukiphip ako. "Why do you want me to reside
in your condo?"
Bumaba ang mga mata niya sa kamay niyang may kung anong kinakalabit sa island
counter. Nagkibit siya. His mouth curled downwards, as if faking sadness about
something.
"Not my word but Marcus's."
My brows unintentionally arched. "If that's the case, he should have called me for
this."
"Hindi ka makontak. So he asked me."
His eyes climbed back to mine. Gusto kong imnan ng malamig na tubig ang umiinit
kong kalamnan sa tuwing nagtatagpo ang tingin namin. His eyes were seem to be from
the offspring of the king sun but went to rebel and painted itself hazel green in
lieu of yellow.
"Oh really? I don't see you as someone who follows orders Dean. You can always
defy. You always defy! Kung kagustuhan mong hindi na ako maging parte ng buhay mo,
hindi ka papayag na titira ako kasama mo!"
Sa isang beses niyang pagkurap niya'y pumungay ang kanyang mga mata. I mentally
shook my head on that. No, I don't think he's capable of being tender again. Kita
mo 'pag nasa condo na niya ako, mawawala rin iyan!
"Wala akong sinabi na ayaw na kita sa buhay ko, Ruth."
Namilog ang mga mata ko. Tila wala nang buhay sa paligid ko kung 'di ang tibok ng
aking puso. W-what did he say?
"Shit." He shut his eyes oh so tightly giving me the glimpse if thick lashes. I
could sense his regret as soon as his words escaped.
Nang tumalikod ay diresto siyang lumabas ng kitchen, umiiling-iling at mahigpit ang
sabunot sa magulong buhok.
Unit-unti ang pagbuhos sa akin nang init nang maproseso ko ang kanyang sinabi. I
could feel the heat of my breath as I exhaled, and it filled my burning lungs as I
inhaled. It was so rapid my mouth went into a state of drought.
Sumunod ako palabas upang makalikom pa ng mga senyales hanggang makabuo ako ng
sagot. I was almost there I could sense it!
"Wala ka ngang sinabi pero nasa mga kilos mo iyon, Dean!" sigaw ko ngunit hindi
niya ako nilingon.
Lalong sumilakbo ang iritasyon ko nang walang pahintulot niyang pinasok ang aking
kwarto. Dinala ko ang mukha ng inis kay Chuck na nasa gilid at siyang nagturo sa
kwarto ko kay Dean.
I can't reprimand him. Ito ang mahirap kapag nakikitira ka lang, e. Ayaw mo sa
ginawa ng taong may utang ka ng loob at hindi mo pa mapagsabihan!
"Where's your bag?"
Dean started roaming around my room. Hindi ko binuhay ang ilaw, bahala siyang
mangapa diyan sa dilim at abuloy ng ilaw na galing sa sala.
"Hanapin mo," pataray kong sabi.
Prente akong sumandal sa doorframe, pinapanood siya.
Huminto siya sa paghahanap at binalingan ako. His eyes, now I see amidst the
dimlight, could serve as the light with its flaming capability. Uminit ang sistema
ko na walang kinalaman sa off na aircon at umiinit na panahon.
He looks like the prince of darkness at the middle of the feeble-lighted room.
"You're not going to make this easy for me, huh?" I could sense the humor and
challenge in that accusation.
Humalakhak ako. "Tinatanong pa ba iyan? You know me since highschool, Cornelius.
You hit me hard? I'll hit you harder. Now pack my things." I ordered.
Hindi ako assuming pero mabilis akong makaramdam. He's avoiding my questions like a
bullet and my mouth's the gun.
Matagal siyang tumitig at hindi ko alam kung ano ang nakalap niya sa akin sa mga
sandaling iyon. Umiling siya at sinimulan ang paghahanap sa luggage ko.
Biglang tumabi sa akin ang naka-shirt nang si Chuck. Nangangamoy pizza siya na
kinakain na niya ngayon. Sa kabilang kamay ay hawak niya ang rootbeer can. Parang
papuntang sinehan lang 'to, a.
"Dean ba kamo tawag mo sa kanya, ate Ruth?" tanong niya at sinamahan akong panoorin
si Dean.
Sa inis ko ay ayaw kong makipagusap sa mga tao na walang kinalaman. Ayaw kong sa
kanila maibaling ang inis ko. Sa kanila na hindi naman dapat madamay.
"Wala sa ilalim, idol! Nasa cabinet."
Sumakit na ang kilay ko sa kakasisid nito nang nilingon ulit si Chuck. Maingay
siyang humigop sa rootbeer pagkatapos ay ningitian ako saka kinagatan ang pizza.
Nang magbalik panood kay Dean ay sumunod na rin ako. Now that he has found my
luggage, he started shoving my things inside.
Why is he so hell-bent for me to go with him? Pagkatapos ng nakita ko kanina, at
tinitigan lang niya ako habang hinalikan siya ni Jillian. I'll give him credit for
not taunting me, though. Simpleng titig lang iyon, parang inaabangan lang ang aking
reaksyon o kung ano.
"Want me to bring this? Might be your favorite."
Nanlaki ang mga mata kong sinugod si Dean upang hablutin ang panty kong naglambitin
sa forefinger niya! Tinapon ko ito sa luggage kong nakabukaka sa kama.
Mapurol pa yata kay Dean ang talim ng tingin ko dahil hindi siya apektado. His
entertained smirk is a dead giveaway how he's enjoying seeing me irritated.
"I thought so." Tinango niya ang luggage." It's a cute panty, though. Hanggang
ngayon mahilig ka pa ring mamugot ng ulo ng mga hayop," he teased.
The heat of my embarassement is burning me alive now. Even more when his smirk grew
into adulthood. Nag-iwas ako ng tingin at habang tumatagal ako rito'y mas lalo
akong nasusunog.
That panty of mine is a favorite. Balingkinitan ang lining nito at sa gitna ay may
mukha ng cute na kuting. Lumala ang hiya ko na iyon ang dahilan ng aliw ni Dean.
Isang tapon ng patalim sa mga mata ay nagmartsa ako palabas ng kwarto. Hinahabol
ako ng kanyang halakhak!
Binunot ko ang cellphone ko sa bulsa at pinudpud ang mga daliri sa screen upang
hanapin ang pangalan ni Marcus. I pressed the phone icon as soon as I saw his name.
"Ru—"
"Pinapunta mo ba si Dean dito para sabihin na sa kanya ako tumira?" May paratang na
agad sa pambungad ko.
The other line fell into dead silence. Sa isip ko'y nakikita ko siyang natigilan.
"I don't like your tone on me, Ruthzielle. I'm still the band's manager—"
"I can get to talk to you like this because I resign, Marcus! I want out! 'Di
bale, ako mismo ang maghahanap ng kapalit ko!"
Sinisigaw ko ito habang papalabas ng condo. Padabog ang sara ko sa pinto at
binagsak ang likod rito. Mabilis ang aking hininga.
"Whoah, whoah! You want to get shown in a bad light, Ruth?"
Kumunot ang noo ko. Hindi pinansin ang bahagya niyang tawa na tila katawa-tawa ang
aking deklarasyon.
"Elaborate, please."
A string of nerves started to coil in my gut. Pakiramdam ko hindi mangyayari ang
gusto ko sa tono pa lang ni Marcus. It suggests that my idea of this is ridiculous!
"Sa dami nang umaalis na P.A. na walang pahintulot, Dean decided that it's time to
put some legal and professional action for this service. You're under an
employment contract as his personal assistant. I thought you knew?"
Natigilan ako habang binalikan ang araw na iyon. The image was vague at first and
when it solidified, the heat of shame from a while ago just went to the antarctic.
Ginugupo ako ng lamig.
Regret is enjoying me as its fancy dinner. Now here comes the part where I'll tell
myself, 'If I had only known then what I know now', then the endless I should
have's are to follow. Gusto kong maiyak sa pagsisisi.
"So I can't resign?" tanong ko na walang lasa ng pag-asa, like my last resort is a
bottle being carried away by the aggressive ocean waves, eaten by sea creatures and
it bleed regret.
"You could, but it hinges on the reason. Make sure it's a valid one, though.
Another spare choice is when he decides to fire you then you're out of the job.
Have you not read the contract?"
I have. Pero hindi naman ibig sabihin na kung nabasa ko ay saulo ko na. Memorizing
is not my strongest suit. Now I wonder why how I pass the nursing board exam. I
actually expected to fail.
"So kailangan ko pang masesante saka ako makakaalis?" I thought outloud,
pansamantalang nakalimutan na may kausap sa kabilang linya.
"Once you reach your normal retirement age at sixty, that's one of the conditions."
Tumiklop ang tuhod ko't tuluyan nang sumadsad sa sahig. My head is in between my
knees as I processed everything. Yakap ko ang aking tuhod at inuugoy ang sarili.
I can already imagine the rest of my days spent on Dean and those people I rather
not meet. This is why I set my face against showbusiness, from rejecting commercial
offers, modelling and whatnots...because this is the kind of world they revolve
themselves around. This is probably why all along, I rather be in a noble and
humble job. I hate this world they're into from the very start.
Tanging hinga na malalim ang naisatinig ko. Alternatives are not showing
themselves. How would I be able to choose if this is solely the presenting
situation I have? I should just try to live with being here, physically.
"Bakit ka ba aalis? Noong nag-apply ka ay kulang na lang lumuhod ka sa harap namin
para matanggap ka sa trabaho."
Sa tanong niya ay natigilan muli ako. My reason links to him. So wala talaga siyang
alam?
"You didn't ask your...mother?" Hindi ako komportable sa huling salita. Para akong
uod na pinatikim ng ampalaya.
"Hmm...nope. I'm closer to my dad so we don't bond a lot. Pero kung may oras ay
tatanungin ko." May pag-aalinlangan sa kanya bago tumikhim."Anyways, you can
misbehave if you're really that fixated to get off his hook."
"And get terminated? Then what? Lose the gold in my résumé for my next job because
of a bad reputation?"
"That's what I was talking about! Once you're in this job, Ruthzielle, it's less
ways to impossible of getting out unles the act of gross misconduct is noted. I'm
actually reading the contract right now. Want me to enumerate the terms and
conditions?"
He sounded so sarcastic. Para bang gusto niyang ipagdiwang ang siwatsyon ko ngayon.
O baka masaya lang talaga siya dahil gagaan ang bagahe niya bilang manager? There
would be less opportunity for him to take charge of Dean because since the day I
became his P.A, the thron e of handling him had already been passed to me.
"Nevermind." I exhaled, massaging my head. Naaamoy ko pa ang dye sa buhok ko.
"Are you packing now?"
Lumisan kahit papaano ang bigat ng loob ko sa seryoso at gaan ng kanyang
pagkakatanong.
"No. He's packing my things and I made him do it."
Bumalik ako sa loob pagkatapos ng tawag. Dinig ko pa ang pag-iimpake ni Dean sa
kwarto ngunit ang pagmumura ni Chuck sa kitchen ang siyang mas kumuha ng aking
atensiyon.
"Dean Ortigoza just punched me, man! Pakiramdam ko Cum Laude na ako! I'm gonna shit
bricks! He's packing my cousin's things. Magli-live yata sila."
Umiinit ang mukha kong sinugod ang loob ng kitchen. Sayang-saya siyang nagkuwento
sa kung sino mang kausap niya sa phone habang nagsasalin ng tubig sa baso.
"Ang guwapo niya, pare. Nagbigti ang itsura ko. Abangan mo sa facebook, gawin kong
profile pic iyong selfie namin. Siya pa humawak ng cellphone ko!" Pagmamayabang
niya, nakapameywang pa!
Sa buong magdamag ng kanyang pagkukuwento ay nakaawang ako. Sinuntok na nga siya
nung tao, nagawa pa niya itong purihin? Sinuhulan ba siya ni Dean o ganyan lang
talaga ang epekto niya sa mga tao? I hate how I get to believe the latter.
"He told me to keep on studying. Mas papakinggan ko pa nga yata siya kesa doon sa
advice ni daddy."
"Oh my God..." bulong ko sa sarili saka umalis na roon. Ayaw ko na nang karagdagang
ebidensiya sa kabaliwan ng pinsan ko.
Naabutan kong zini-zipper ni Dean ang aking luggage bag. Nakaupo siya sa kama at
mukhang sineryoso talaga ang pag-iimpake sa gamit ko. Although it's an uncertainty
if he has packed it properly since the bag is bulging as if my clothes were just
being shoved liked they weren't being rightly folded.
"You only brought a few things." He patted my bag.
Binaba niya ito kasabay ng paglisan niya sa kama. Hinila niya ang handle at tumayo
lang doon na parang minomodelo ang luggage bag ko. With his damn leather jacket and
faded jeans and combat boots!
Inangat niya ang isa kamay at pinunasan sa likod nito ang kanyang noo. He pursed
his mouth as he loudly exhaled.
I noticed the dark but small stubble on his chin. Mas makapal ang mga buhok rito
nang kaunti kesa sa shadowed niyang panga. He's all rough and harsh and...ruthless.
Gusto kong itakwil ang kaba ko ngunit ito na ang kumapit sa akin. Umiwas ako upang
maiwasan din ang karagdagan kong pagpuri sa kanya. Tumungo ako sa banyo upang i-
check kung sinali niya ang aking toiletries.
No matter how irritated we are at the person, we see things from them that we can't
help but flood with praises. Napailing ako sa isip. Some truths are just so
abhorrent.
"Anything else left that you want to pack?" muli niyang pagtatanong.
Salubong ang kilay ko sa pagtataka. Why is he suddenly so chatty towards me? parang
gusto na niyang makipag-usap sa 'kin. Na-guilty ba siya dahil sa nakita ko kanina?
Is he trying to make it up for me? If not, then why? What's the game you're
playing, Dean?
Wala nang naiwan sa cr. Nang hinarap siya ay ganon pa rin ang kanyang ayos. His
shadowed eyes due to the dimlight made him even a more powerful, manly, burning and
gorgeous sight to behold.
Pinilig ko ang aking ulo nang umalingawngaw sa hangin ang tanong niya.
"Wala na..." kapos sa hangin kong tugon.
Nahagip ko pa ang tipid niyang tango bago ko tinungo ang mga sapatos ko sa ilalim
ng cabinet. Kumuha ako ng paperbag at sinilid ang mga pares ng mga footwears.
Am I really doing this? Kung determinado talaga akong umalis ay bakit hindi ko man
lang sinubukang ipaglaban ito? Like further argue with Dean until he throws the
towel and show me the exit way?
Or could be that despite the circumstances, I wasn't gripping enough on my resolute
to think of further choices for I am more fixated to linger. Lohiko ko na lang ang
nagsabing umalis. The rest of my system suggested otherwise.
Nagpatiuna si Dean sa paglabas ng aking kwarto dala ang luggage. Habang dala ko
naman ang dalawang branded paperbags na puro sapatos.
Kakalabas lang din ni Chuck sa kusina at kakababa lang ng cellphone sa tenga.
Nilapitan niya ako nang makitang lumbas sa aking kwarto.
"Ate, picturan mo ulit kami. Whole body naman." Nakikiusap ang mukha niyang may
gana pang magpakita ng hiya.
He looked so pitiful with that bruise on his face. Pero gusto ko siyang pagtawanan
dahil ngumunguso pa ito.
"Ikaw na nga sinuntok nung tao hihirit ka pa ng picture?" ganti ko.
"It was a forgivable mistake. Akala niya may affair tayo. Masyado siguro akong
guwapo para pagkamalan na boyfriend mo, ate Ruth." Tumawa siya at bumaling kay Dean
na nakikinig sa amin. "Mataas kasi standard nito, idol. Wala pang naging pangit na
ex-boyfriend."
Bakit hindi pa ako naging abo ngayon sa makailang ulit akong sinusunog ng hiya?
Lalo na nang makita ang reaksyon ni Dean. A knowing smirk crept on his thin lips,
like he has dug the long buried secret of mine.
"O sige na nang makaalis na kami." Sabi ko sabay tulak kay Chuck.
Binigay niya sa akin ang cellphone at sayang- saya na tumabi sa hinahangaan. I
took three shots of them.
"Your cousin has good taste of music." The casualty in his tone made my brows meet.
Humila ang katahimikan namin sa hallway at naudlot sa pagsasalita niya ngayon dito
sa parking basement.
Kinunutan ko lang siya ng noo. Naglaho ang ngiti niya nang makita ito at tumingin
na sa harap. Tumikhim at lumunok na tila pinaalalahanan ang sariling magbalik sa
inuugali niya sa 'kin nitong nakaraan.
Anong weirdong hangin ang nilanghap niya at nagkakaganito siya? Not that I want
that bad side of him but...he just confuses me.
Dahil ba sa wakas ay sumama na ako? Na nagtagumpay siya? I remember how exalted he
looks everytime he wins an argument against me. Iyong pagmamayabang niyang tama
siya habang ako'y pinapaliguan ng irap ang sarili dahil sa inis.
Sa biyahe ay iniisip ko na ang plano kong didiretso sa ipapagamit niya sa aking
kwarto at matulog. I won't talk to him. I'd still be doing my job but with no words
to speak. Magsasalita lang ako kung kailangan at iyon ay puro may kinalaman sa mga
schedules niya.
I made that plan came true the next day. I prepared his breakfast silently. Para
kaming mga walang bibig at pawang mga mata ang ginagamit bilang tulay ng
komunikasyon. Dean's good at that. While he still has to ask me to know how I feel.
That's the upside of my resting bitch face.
"Hindi niyo ba talaga kilala kung sino iyon? I saw her talking to Marcus that
night. Ang ganda talaga, e. I can't get her out of my mind!!"
Wala pa kami sa hamba ng dressing room ay naririnig na namin ang pag-uusap sa loob.
The band is set on another magazine shoot but with another band this time on the
cover. It's for this month's issue and also serves as a campaign for an upcoming
music festival. Isa sa mga front acts ang The Metaphoricals.
"Baka fan lang iyon, Theone?"
"Fan? Paano napunta sa backstage? She doesn't look like a fan to me."
The noise doubled when our steps echoed as we came in. Nangunguna ang impluhong
presensiya ni Dean at agad siyang binaha ng mga pagbati. Umingay pa nang pumasok
sina Cash. I heard high fives and laughters as I came in last.
Tahimik kong tinungo ang salamin at doon nilagay ang bag na dala ko. Dean's things
and necessities. Nobody noticed me for they're so enthralled by their boyish jokes
and tour stories. I'm in a testosterone-filled zone, the reason why Skylar walked
her way out of the room. Narinig ko siyang may kinausap sa labas.
Dean's raspy chuckle neared. Umatras ako nang natantong uupo na siya. May sinabi
ang isang lalake sa ibang banda na ikinatawa niya habang binaba ang sarili upang
umupo.
He confidently lifted his feet to put in the desk that's part of the Hollywood
mirror. Ang mga kamay niya'y kanyang nilagay sa likod ng ulo at mas tumawa dahil sa
biro ng kakilala.
"You held his beer so he can't kick your ass, man!" matinis ang tawa ni Cashiel.
The rest of the men were growls of laughter. Kay Dean ay magaspang at mahina.
Sa walang imikan namin mula pa sa pad niya kagabi ay pumait ang bibig ko. I took
three breath mints before I offered three to Dean. He took and threw them in his
mouth with silence.
"Wow Dean! New P.A? Pang-ilan na iyan?" pang-aasar na sinundan ng bahagyang tawa.
Unti-unting huminahon ang tawanan nila. I thought for a moment that they're waiting
for his answer or the punch line. Iyon naman pala'y si Dean ay dinalhan sila ng
patalim sa mga mata nang nilingon sila. The look exudes warning or... a threat.
Nagpo-protesta ang pagtitig ko sa kanya. I hope he looks up so he could see. Wala
naman kasing masama sa tanong. To think that they've just shared boyish jokes not a
minute ago, how weird it is for him to look at them like he's announcing the
eleventh commandment of thou shall not?
I smiled at the men as a greeting and respect, too. They might be used to this
Dean's change of attitide, but they don't deserve to be at the receiving end of the
frequent conduct.
"Dude, it's her." A guy's loud whisper sounded so surprised.
Hinanap ko ang may-ari niyon hanggang huminto sa lalakeng mukhang gulat. So I
thought it was him who has voiced that. He's within the group of good looking guys
sitting on the corner of this room.
"It's her, what?" Cashiel asked casually then followed this cute guy's ray of sight
which is at me.
Napaatras ako at nasapo ang aking dibdib, nagtatakang umiwas ng tingin at ibinaling
sa salamin. I don't look at myself in the mirror that much but this time, I think I
needed it. Uncomfortable is what I feel for the attention they're giving me.
"He's been so loud about this girl he saw backstage during yur acoustic show,"
sumbong ng kasama nila. "Akala ko ba hanggang baywang iyong buhok?"
"I...I don't know but...siya talaga iyon."
Hindi ko man tignan ay ramdam kong sa akin sila nakatutok. Staring at myself in the
mirror, I pretended to be a narcissistic as I lauded my new hair. I love it. I feel
like I'm a different person.
"Her? Si Ruth? Damn, I should have known," si Cash. "She had a haircut yesterday, I
see. Her hair was at her waist end during the acoustic night so I think you're
referring to her."
Kung makapag usap lang ang mga 'to ay parang wala ako sa harap nila. Do guys really
talk this way? My guy cousins doesn't talk about the girls they have an interest on
within the hearing radius of that girl! So maybe they're one of those few who talks
about stuffs that are supposed to be...for boys only.
Una kong dapat gawin ay ang mag-excuse at lumabas. I really don't like to be at the
center of attention unlike where I have been right now. I'm tempted to use Skyler
as an alibi.
"P.A mo, Dean? Kursunada ni Theone." Bulgar ng isa at nilunod na ng asaran at hiyaw
ang buong dressing room.
Sumilip si Sky na naging kuryoso sa ganap. Cash filled her in the reason why she
looked at me with a meaningful brow raise. Mukhang nais na nitong manatili para
makasali sa laro ng asaran.
Uminit ang aking pisngi at mas lalong umigting ang pagpapanggap kong maging vain.
Perhaps, I could take a selfie dahil maganda ang lighting ng salamin.
May bulungan at hindi nakatakas sa akin ang pagbanggit sa pangalan ko. Tunog
nagtatanong.
I heard the legs of the chair being dragged noisily on the floor. Nilingo ko iyon
at nakitang tumayo na iyong lalakeng gulat ang itsura kanina. His face became a
clear vision as he inched his way to my direction. Bigla akong natigilan.
At variance with Dean's messy locks, this guy has a clean cut jet black with a
light shave on the sides. With his casual grey shirt, his mucles never went humble
showcasing its assets contrasting to his face filled with tender curiousity ad
interest.
"Hi." He smiled. Tunog interesado na siya. Pati dimple niya ay nagpasikat.
Nagtikhiman ang kanyang mga kasama sa likod. Now that I get to see him near now, I
remember his face in the poster backstage. He's the vocalist of Neon Theone!
"Uh...hi..." Medyo nautal. Hindi ko akalaing may natitira pa pala akong hiya.
Ang init sa pisngi ko ay pinagtatalunan ko pa ang dahilan kung dahil ba sa angking
itsura ng lalakeng 'to o dahil sa mga ilaw sa salamin. My arms went warm, too.
" I caught that your name is Ruth?" he slightly tilted his head, eyes narrowing.
"Ruthzielle...yes." Tumatango ako, wala akong makapitang mata na tignan upang
makahingi ng tulong. An attention like this isn't really new to me but I'm just
really uncomfortable. Lalo na kapag may itsura. And he's tall, too!
Ngayon ay puro tikhiman na ang nagaganap gawa ng mga saksi ng eksenang ito. I'm
actually tempted to turn to this particular person and see if he's one of them.
Mukha naman kasing tuod na siya sa kinauupuan niya.
"I don't know if you know me...or our band..."
"Neon Theone! Of course, I know you." I cheerfully cut him off.
Nilahad ko ang kamay ko upang bigyan ng kapormalan ang una naming engkwentro.
Because anyway, I'm not here for a fling so I should do the first act for it not to
lead right there.
Tila bombilyang nagliwanag ang kanyang mukha sa narinig. Mabilis niyang tinanggap
ang aking kamay. Man, his hand his rough and cold.
"O'right! First base achieved!" asar ng kabanda niya.
Napakamot si Theone sa kanyang batok. His face turned tomato red kaya natawa ako.
He's cute.
"Ruth, 'di ba naiwan ko iyong coat ko sa van? Could you go back to the basement
parking and bring it up here?"
Nilingon ko si Dean sa inutos nito. Unti-unting nagbitaw ang mga kamay namin ni
Theone. Dean stared at our hands intently before dragging that look up to my face.
"Anong coat?" pagtataka ko habang inalala ang mga dinala kanina.
"Iyong isusuot ko ngayon." Dean sounded casual but I could hear something behind
that feigned casuality.
So far wala akong naalalang may dala akong coat. Baka casual suit ang tinutukoy
niya? But he had worn that from yesterday's shoot!
"Wala akong dinalang coat." Sinabayan ko ng iling.
Umiling rin siya. "Meron! Naiwan ko nga doon!" giit pa niya. "I forgot to remind
you to bring it here. My bad."
Inikot niya ang sarili at humarap na sa salamin. Nagpapalitan ang mga kamay niyang
sinusuklay ang humahaba na niyang buhok. I can't wait for him to cut that hair.
Ayaw kong mas mahaba ang buhok niya kesa sa buhok ko.
"Okay, babalikan ko..."mahina kong pagsuko at pumihit na paalis.
"Samahan na kita..." Si Theone. "The passageways here are so tricky you might get
lost."
Hindi ako sure kung ngingiti ako or what. But I smiled, anyway. "Uhmm...thanks?"
Nasa hamba na kami upang makalabas nang matigilan ang asaran sa mala-kulog na ingay
ng silya na tila may nagdadabog. We all turned to Dean.
Nagpaikot-ikot siya ng red bandana sa kamay niya. As if preparing for a battle in
the ring. His jaw clenched as he does that with force. Since he's wearing a black
muscle shirt, in his tensed arms the muscles moved like waves and his tan skin is
the color of the sea. Ang nakikita kong pawis doon ay nagsimula nang baklasin ang
bawat sulok ng umbok at yupi ng kanyang braso. Mabagal, na tila ninanamnam bawat
hagod nila sa kanyang balat.
"Huwag na pala, Ruth. I don't think I'd be needing it. The stylist is going to
supply our outfits. That's how it works here."
His tone demanded that I don't have to say anything more and just heed to what he's
just said. That sharpness together with coldness combined. Nais ko mang magtanong
ay tumango na lang ulit ako.
"Okay..." I conceded. Nais kong ibalik ang tapang kagabi sa pagsagot sa kanya pero
ayaw ko naman siyang mapahiya sa mga tao rito.
"Just get me a glass of water."
I nodded again and went to the dispenser.
"I'd get the glass..." Theone followed.
Napailing ako sa pag-aakalang biro lang niya ngunit inunahan niya talaga akong
kumuha ng baso. Muli na naman siyang inasar and this time, nakisali na ako sa
tawanan.
"Theone, c'mere a second." Silence fell again when Dean spoke.
With a hard and sharp as knives tone like that? To talk back means your funeral is
all set on a sunny Sunday so all you have to do is obey.
"Dean—"
Marahas ang tayo ni Dean nang kinuha ang gitara sa gilid at binuksan ang jacket
nito. Kahit normal man ang kilos na iyan ay sa puntong ito ay iba ang pakiramdam
ko. He's acting...like...well, I still have yet to confirm.
Ang pag-upo niya ay padabog. Mas kabado ako para sa silya na may balak yata niyang
sirain.
He started plucking the guitar strings lightly. Gumagalaw na naman ang mucsles niya
sa braso, sinasabayan bawat paghagod ng mga daliri niya.
"I think I got the chords we'd talked about during the acoustic show. Me and Wilmer
are going to tweak the minors to make it sound more haunting and original. The use
of the standard chord is too common I hate it my ears bleed." He grimaced.
"Dean naman sinisira mo diskarte ko, e." Theone's protest was coiled with humor. He
seemed to have not encountered Dean's bad temper yet.
Bumaling ulit ako kay Theone nang doble ngunit paunti-unting kumakagat ng
distansiya palapit sa akin. Being in a band, his air of shyness amused me.
"Are you single, Ruth?" he asked so silently. Para bang ako lang ang pwedeng
makarinig.
Ngunit sa bungisngis ng mga kasamahan niya at pati galing kina Cash, Will at Sky ay
buong dressing room yata ang inabutan ng kanyang boses.
I coud feel the sharp glare in my cheek and I know who's it coming from. Hindi ko
man tignan, ang mainit at maiging pagtitig na niya mismo ang nagparamdam.
"I'm very single ,Theone." I smiled at him.
"So if I'm going to ask you out for dinner...walang magagalit?" he sounded hopeful.
To think of crushing that hope is already hurting me. Kakakilala pa nga namin ay
kabiguan na agad ang matatanggap niya mula sa akin?
I don't want my impression on the guy's record as the first woman who broke his
heart. Or the nth number of woman who does.
Despite myself, my sight dragged to Dean and I am instantly met with eyes filled
with vehemence and pooled with demand, that maybe when our eyes turned into green
lips, it would mouth a capital NO.
"Wala." I smiled at Dean. "Walang magagalit."
I looked at him as if I was happy about the offer from a young pursuing man. And I
am nothing but someone who wants Dean's approval.
My smile at him grew at that thought.
He didn't smile back.

[ 40 THIRTYSEVEN ]
-------------------------------

Tahimik kong pinagmamasdan ang stylist na abala sa bawat miyembro ng dalawang

banda. We evacuated here to the emebellished studio as soon as she arrived. Handa
na ang itim na backdrop sa gitna at ang camera sa harap.
"So what's with your walk out stunt yesterday? I told you, that should be fucking
discussed."
Marcus words earned an eye roll from me. Deklarasyon ang mababang tawa niya na
hindi nito nakuhang ayaw ko na itong pag-usapan.
"Give it up, Marcus. It's not my tale to tell." I exhaled as I am being reminded by
who should be the one to tell him.
Nilipat ko ang aking binti sa ibabaw ng isa ko pang binti. I restlessly moved my
legs back and forth in boredom. Nakahalukiphip ako habang nakaupo at katabi si
Marcus. Kita ko ang busangot ni Dean na mukhang nahihirapan sa sinusuot niyang
belt.
"I think it's your jealousy that was working yesterday. Now that my sister and
Dean's status is being announced as official, let me remind you not to do it
again. She'd be in today's photoshoot."
My legs stopped moving. My body froze except for my head that turned to the man
beside me. Wala mang tono ng panunuya sa sinabi niya ay pumatak pa rin ang
iritasyon ko at sumali sa daloy ng aking dugo.
"Bakit siya kasali? She's not part of the band!" giit ko. And what status is being
announced official?
Nagkibit si Marcus at sinabay ang pag-inom sa water bottle at pagbaling sa akin.
"Because she's the girlfriend? May individual shots ulit, then two or three pages
would contain the two of them."
The bout of qualms has suddenly joined my blood flow. Dean lied to me? Not that I
believed him last night but he never lied to me!
I should further attune myself that time has changed. People do as well. What they
have done to you before would not be done to you again. And what they have felt
for you before...would only now remain as a memory...these kinds of changes.
For that evanescent seconds, my seventeen year old self made way to the here and
now. As someone who tends to neglect to value the present time. As the girl who
couldn't wait for the time to pass by. Sure, I enjoyed those days, but I think
we're more tend to appreciate the present moment once they'd become the past. And
appreciate them even more when we crave for something to look back to.
"Hindi pa ba tapos? Pakitulungan na ang stylist para makapagsimula na. Glam team,
pakibilisan!" Sinundan iyon ng palakpak ng photographer upang paigtingin ang
pagmamadali nito.
Not planning to go as deep about Dean and Jillian, I stood up and sauntered to
where he is.
"Iyong mga interns nasaan na? Pakibilisan lang please. Niccolo, you're up here
first. Si Theone at Dean ay sa hulihan."
Hinawi ko ang humarang na coat rack saka tuluyang nakalapit kay Dean. I snatched
the belt that he has a hard time donning on his jeans. Mukhang pati ang kamay niya
ay nagulat sa ginawa ko.
Mabigat na hininga ang pinakawalan niya sabay pasida sa kanyang buhok. "Fix it."
"Aayusin ko na," sabi ko at halos yumakap na sa kanya para lang masuot ang belt sa
belt loop sa likod.
I secretly inhaled, medicating my irritation with his manly scent and whiskey rasp
as he breathed in and out. Ramdam ko ang gaspang sa hininga niya dahil tumatama ito
sa aking buhok, kinikiliti ang anit ko.
Truly, the belt is really hard to lock. Ilang ulit kong tinanggal ang strap at
kinabit ulit sa ring. Habang tumatagal ay lumalayo si Dean at panay hila niya ng
singhap at pakawala ng mabigat na hininga. It absorbed my curiosity so I couldn't
help but look up at him everytime. Umiiwas lamang ito ng tingin sa seryoso niyang
mga mata.
Lumalayo na naman siya kaya biniglang hila ko gamit ang belt hoop.
He gasped in utter surprise, wasn't expecting my action. Kung hindi niya pinigil
ang sarili ay matatamaan ako at matutumba kaming dalawa. I ignored the warmth in my
cheeks as I realized what I did and the near consequence of it.
"Anong klaseng sinturon ba'to?" I tried to smooth out the wrinkle of awkwardness
through talking.
Wala siyang imik. Yet, what was being talkative was the rapid rise and fall of his
chest affecting his abdominals. Even with just a shirt, I could tell the slight
movement of his upper torso. To follow are the thoughts of toned indentions and his
lean hardness carved on his sun-kissed skin. They reflected from the hard features
of his face.
Napansin ko ang nakasabit na black wool trench sa sandalan ng silya na nasa likod
niya. I then looked at the surroundings to check their status in changing to their
costumes. I caught Sky doing the make up all by herself.
"Shit," Dean hissed. Mabilis ko siyang binalingan.
"What is it?" I asked, half-panicking, expecting for him to voice out his pain.
Mukha may dinaramdam siyang sakit sa tahimik niyang pagdaing. He was looking up at
the piped ceiling as though asking for it to splash some water to cool his pain
down. Red crawled into his neck, and the blatant green veins are threatening to
scorch me from inside out.
"Dean, anong nangyayari? Anong masakit?" My panic bar level went full.
"Stop looking the other way and focus on where your hands are touching,
Ruthzielle!" Marahas niyang bulong sa akin saka ako dinungaw sa nag-aalab niyang
mga mata.
That lion-like rage in his eyes, I don't know what the heat is all about, if it's
for irritation or...seduction.
Namilog ang mga mata ko at madaling binaba ang aking tingin. If I were in a sea of
shame, I was already drowning and there's no way for me to survive. Any CPR
implementations are hopeless seeing where my hands are.
"Uh...Uhm..." Wala akong makapang matinong paliwanag. It was so hard I thought I
was holding the belt ring!
"Ano, hindi mo tatanggalin ang kamay mo?" His voice was strained and tortured. Doon
ko pa lang nagawang hilain ang kamay ko.
I looked around to see who else has witnessed the fateful seconds. Dahil hindi ako
magdadalawang isip na tumakbo at magtago sa pinakamalapit na taguan. Dean's
indignation is undeniable from his flaming hot breaths. Dammit!
"Sorry..." Although it was no use. The hand pressing has been done. Kasalanan 'to
ng belt ring, e!
"Tsk!"
Ang init ng hininga niya ay sininagan ang hiya ko na nagpanais sa aking iwasan ang
kanyang mga mata. May pag-aalinlangan kong binalik ang mga kamay ko sa...belt.
My arms felt so rough and warm. The bulge I am seeing in his pants...could be an
erection or the verification of his endowment. Dammit ! Why should I know?
Dean gasped oh so slowly as if bracing himsef for another batch of my
mistake.Tinangay na ng hangin ang iritasyon ko sa kanya kanina dahil sa hiya ko.
I guess seventh's the charm as I successfully linked the damn belt straps together.
Nakahinga ako nang maluwang pero hindi pa ganoon katindi. Shame never left me
unlike irritation did.
My sensation was pulled by his stare the reason why I could feel it without having
to look at him. Hindi ko iyon sinuklian. I made the black wool trench as an excuse
when I reached for it on the chair. Hindi pa man ako nakatayo nang maayos ay
naghubad na si Dean sa harap ko.
"What..."
It's too late to protest. The lean and toned built has already made my intestines
coil. I am face to face with the tattoo all over his chest. A cursive font and from
a language that I could barely decipher.
His broad shoulders added definition to his virility aside from his angular jaw and
the stubble on his center chin. I looked up to him only to be subdued by the potent
hazel greens shading my weakness in lazer red.
The mortification that's still buzzing in my skin should not be the one responsible
for this surrender. Kahit noon pa man, pinapanghinaan na ako ng tuhod sa intensidad
ng kanyang mga mata. Semi wide and deep set, meant to obliterate bits and pieces of
my power. Ngunit sa tuwing namumungay ay ito ang gusto mong uwian.
My brain fogged from the steam of his body heat. Walang malay ako sa mga segundng
nakatunganga. Naramdaman ko ang daliri niyang kinalabit ang pisngi ko.
"Huh?" I blinked several times, as if woken up from a daydream.
Marahan siyang ngumuso bago ibinaling sa iba ang paningin. He dug his hands on his
dark skinny jean pockets.
"May dumi sa mukha mo." Tumikhim siya at pumormal ang tindig.
Dumulas ang mga mata niya sa akin at nang makitang nakatingin pa rin ako ay daig pa
ang kisapmata sa bilis ng pag-iwas ng tingin. I saw the tip of his tongue wetting
his bottom lip before biting it. I contained my shiver by that simple but rousing
move.
Inikot ko ang mukha sa salamin at tinignan ang sarili.
"Wala naman." Nanliit ang mga mata ko. No sign of dirt in my face.
"Tinanggal ko na."
Wala akong mahagip na dahilan sa bigla kong pagngisi. My cheeks warmed not because
of chagrin this time. Tinulungan ko siyang isuot ang wool trench at hindi ito
binutones. His naked torso is so attractively distracting.
"You could have just told me about it, Dean. No need for an excuse to touch my
face," sabi ko habang inaabot ang kwintas na isusuot niya.
As he slightly hunched for me to easily wear the men choker necklace on him, I
caught his angled furrowed brows directed to me.
"That's not an excuse. May dumi talaga sa mukha mo," giit niya.
"You sound defensive. Binibiro lang kita."
"It looks like you don't believe me."
Nagkibit ako. "Now you know how it feels."
Namilog ang mga mata niya sa gulat nang hinawakan ko siya sa balikat at tinulak
paupo sa silya. The chair was slightly dragged backwards due to the impact.
Lihim akong natawa. His stare contemplated between sheer shock and anticipation as
if I'm going to do something venereal to him. Akala niya kakandong ako sa kanya? He
may have only worn an unbuttoned coat as a top showcasing the result of his condo
workouts, I still have my self-control intact. Iyong kamay ko lang ang isang beses
na nawalan ng kontrol. Hindi na mauulit iyon!
I sat on my haunches and took off his boots. Pinalitan ko iyon ng spiked and
studded boots na inabot ng intern.
"Big boots..." Wala sa sarili kong puna habang pinapasok ang lace sa mga butas.
"'Cause I have damn big feet. What's there to smile about, Ruth?" The irritation in
his tone should be an alarm but I didn't heed to it.
Sumasakit ang panga ko sa kakapigil ng ngiti. Sinasaksak na ng dila ko ang ilalim
ng aking pisngi.
Umiling ako at kinagat ang aking labi, trying as I might to focus on what I'm
doing.
"You would go with Theone later?" he suddenly asked in sheer whisper. I could still
trace the wake of his irritation that for sure would resurrect anytime from now.
Sandaling kumunot ang aking noo. So far Theone hasn't mentioned that a dinner would
happen tonight. Wherever Dean got this information, he had been misled.
"What is it to you? Single naman ako." Imbes na sinabi ko. Naitali ko na ang lace
ng unang boot. I'm on for the second one.
"You're not," he said as if he knew better than me.
"Says who?"
"Sino iyong sinabihan mo ng I love you sa phone?"
My playful smile vanished. Hinahanapan ko ng pagseselos ang tono ng tanong niya
ngunit sa mga inaasal niya nitong nakaraan ay mahirap itong mahagip. Kung hindi man
naitagong mabuti ay baka wala naman talaga. I could smell an accusation perfume
rather than the sweet scent of jealousy.
"It's Arrow. Sue's six year old son,"mahina kong ani.
Ninakaw ko ang sandaling wala siyang imik upang mas gumastos pa sa pag-iisip habang
nagtitipid ang mga kilos ko. This is my snatched up chance for him to get to the
bottom of why he thought I meant to ditch him that fateful day. Kahit hindi niya pa
rin maintindihan, at least, I told him the truth. I owe him that.
" Iyong...pupuntahan sana kita sa parola." I stopped and my eyes flicked up to him.
"I found out that she's pregnant."
Hatred briefly left his hazel irises when comprehension dawned on his hard gorgeous
face. Out of the blue, I got overwhelmed by history as I was taken back to the days
where once treasured memories weren't corrupted by aversion. Before I gave my last
withering self worth to work for him.
I love him notwithsatnding his arrogance and he has loved me the same for my
impatience. We could never call ourselves kind. We talked ill about other people.
It never occurred to me that he adored me for my good qualities. But we rave about
each other to burst our pride. I was never the good girl. He was ever the bad guy.
But in the end, we love and we were loved. I love him.
Just when I thought I would get what I'm here for, he sucked in a deep breath,
closed his eyes and went straight to his room of shutting out.
Nanginig ang sarado niyang mga mata, tila nanlalaban pang dumilat. His lashes
quivered and his jaw ticked as he does. Marahan na pumarte ang bibig niya, ambang
magsasalita ngunit naudlot sa pagpasok ng bagong panauhin.
"Hey! Finally! You're here." Maligayang salubong ng photographer. Nagbeso ang
dalawa at masiyang kamustahan. "Lani, Jaillin's here! Bihisan na siya."
Dahan dahan akong tumayo habang pinasidahan ang itsura niya. In her highwaist
shorts, ang mapuputi niyang binti ay tila humaba dahil sa black knee high boots na
suot nito. A black loose long sleeved top made her frame look slimmer. Hair's in
loose waves and she's sans make-up.
Nilapitan siya ng stylist at nagbatian na tila matalik na magkaibigan. I guess
she's complementing her look. I sneered.
According to what I heard, she's everyone's bestfriend when in highschool she could
even barely make a single person sit with her on lunchtime.
Naramdaman ko ang pagtayo ni Dean sa likod ko. Hindi ko siya binalingan lalo na't
naalala kong magkakasama pa ang dalawa sa photoshoot mamaya. He knew how it would
make me feel and watching me get affected, he might use that to his advantage.
"Have you started yet? Where's Dean?" I heard her ask laced with that annoying
innocence.
Displeasure started to hammer in my skull. I was about to turn back but only
stopped by our eyes meeting. Or...not, when I realized that she was smiling ear to
ear. Apparently, that smile isn't meant for me. How heartbreaking.
Nanatili ang tingin niya habang papunta rito. Halos matapon ako sa gilid nang
dinaanan niya ako't tinamaan ang aking balikat!
I gasped and I looked at her, horrified. Curse words sat at the edge of my tongue.
Naging mitsa iyon ng aking pasensiya!
Umaapoy ang aking paghingal. Dean was intently looking at me while Jillian's in his
arms in a tight embrace. My resting bitch face went to back me up so he'd never
know how full my bar of rage is on. It's on the red level so that should set them a
code of alarm.
"You look great as always, Dean. Kaiinggitan na naman ako ng mga kasamahan ko sa
Trendsetters." She giggled before letting go.
Trendsetters. Name of the group of girls who perfoms on that Sunday variety show.
Iyon ang sinabi sa akin ni Erika.
Umikot si Jillain upang maharap ako. Nahihilo ako sa nakakasulasok niyang perfume.
I'd die before trying that scent out.
Her puppy love smile crushed upon finally acknowledging my presence na sa tingin ko
naman ay sinadya niyang balewalain kanina. Ako pa ginawang tanga. What is she
trying to fight for acting that way, I wonder.
Umigting lang ang katanungan na iyon nang makita ko kung paano niya kinuha ang
kamay ni Dean sa likod upang ipulupot sa baywang niya. My brows, without meaning to
do so, reached for the ceiling. I used every weapon in my arsenal to calm my
impatience down and in the name of all that's holy, it tops my list on the hardest
thing to do right now.
Before the worst could happen, Dean's hands snaked away from her hold and land them
on her shoulders instead. As if that made me feel better which it didn't.
"Ruth, I need a glass of whiskey."
In this time of the morning? Anyway, I made that a way for me to see out. Tumalikod
na ako para sa bag na dala laman ang mga kailangan niya.
"Dean, I keep on reminding you to stop taking it too much..."
I slowed on my tracks. Dean doesn't like to be controlled. He doesn't like to be
told so what's his deal putting up with her? Could it be that girlfriend rumor is
true? Ayaw kong maniwala. Hindi pwedeng pumatol si Dean sa kanya!
Pinagsalin ko pa rin siya sa paborito niyang inumin gamit ang basong pabor din sa
kanya. I was almost sitting on that desk in the mirror as I reached Jack to him.
"You should stop drowning him with that drink—"
"I'm not under your command so I only follow those who I am contracted to work
for," I cut her off, unable to reign my temper in.
Jillian's hand was within an inch of stopping me from handing the glass to Dean but
I beat her to it. Mabilis kong nailayo ang baso sa kanya at doon kinuha ni Dean.
"But being his P.A, it's also your responsibility to look after his welfare—" she
was cut when I stood up.
Nanliit ang mga mata ko sa kanya. Nothing has changed between us inspite of where
she stood right now. Almost at the inner circle of stardom, being one of the stars
while I am this temperamental assistant with a habit of insulting people I don't
like. Her fame status will never intimidate me knowing where she's coming from.
Mariin ko siyang tinitigan. How I hope you burn under my scrutiny, little girl.
"Gusto mong manermon? Mag-utos ka ng mas bata sa 'yo."
I'd get an eye sore just from the sight of her. Umikot ako at sinuri na lang ang
sarili sa salamin. Nag-apply ako ng nude lipstick dahil mukhang namumutla na ako
sa iritasyon ko.
I don't care how she would treat that. Hindi rin naman niya ako makukumpronta.
Fighting with me might only end her mounting career and I am not to blame.
May sinasabi si Dean na hindi malinaw sa aking pandinig. And Jillian as being the
new girl that she is, sounded so eager as she agreed to something to what he's just
said. Ang kalabog ng pangangamba sa dibdib ko ay walang kapantay.
"Sure, I'll get it for you. Seriously Dean, you don't need a P.A when I am here to
provide for what you need."
Marahas ang pagtakip ko sa lipstick. Gusto niyang umepal? E mag-apply siyang P.A.
ni Dean! Nag-artista pa siya. Agawan pa ako ng trabaho.
Halos basagin ko na ang salamin sa mga mata ko habang tinitignan kung paano niya
sinusuklay ang buhok ni Dean na hindi ko mabasa ang reaksyon. Nakakunot ang noo
niya habang tinatali ang lace ng boots na hindi ko pala natapos kanina.
"Haba ng buhok natin Dean, noh? Sabi ko sa 'yo magpagupit na tayo, e." si Cash nang
lumapit ito.
Taas noo akong umalis doon at walang balak lumingon. Despite myself, my steps
brought me to Neon Theone. Naroon si Sky na nakikipag-asaran sa isang miyembro na
siyang kinukuhanan na ng shots ngayon sa itim na back drop.
Ngumiti ako nang matagpuan ang mga mata ni Theone. He blinked a few times before
his mouth pulled into an adored smile.
"Need help?" Tinango ko ang buhok niya nang maupo sa mesa sa harap. He's sitting on
a chair infront of me.
"Uhm..." He looked frustrated by his hair. Ngumuso siya at sinubukang abutin ng
paningin ang hibla ng kanyang buhok. "Hindi ko alam kung alin ang mas bagay."
"Anong look ang gusto mo?" I asked with a purpose.
Ayokong gamitin iyong tao upang galitin si Dean ngunit ayaw ko rin namang manatili
kung nasaan siya ngayon. So I should mean it when I asked with an intention to help
Theone.
"Is spiky good for me? O iyong may bangs?"
Wala sa sariling napakagat sa bottom lip, I checked what the stylist has for him. A
casual striped button down beneath the black velvet coat and skinny slacks. A
classic take that still screams rock and roll.
"Hmm...let me. Lapit ka rito." Sumenyas ako.
Agad siyang sumunod at inusog ang silya sa aking harapan. Wala sa sariling tinukod
niya ang kamay sa aking lantad na tuhod. In my A-line denim skirt, the end of the
cloth pulled up to my thighs the reason why his hand touched on my skin.
I know he didn't mean trouble and was just being carried away by our conversation.
Marami siyang kwento habang inaayusan ko ng buhok . His humor set me laughing.
Sinusulyapan ko rin ang kamay niya at wala namang ginawang masama kaya hinayaan ko
na.
"There's a newly opened Italian resto nearby. I hope you could join me for dinner.
I know the owner, sana lang maka-discount ako." He smiled.
"Hindi pa ako sumusweldo." Bahagya kong tawa.
Pabiro niya akong pinanliitan ng mata. "Did I say na ikaw ang magbabayad? And I
don't do Dutch treat. It's all on me."
He treads between humility and confidence. I like people in the likes of him.
Easygoing and non-judgemental.
There' s no reason for me to turn down his invitation. It's just dinner at hindi ko
iyon binibigyan ng malisya. If these people around were really that fond of him
then I don't see why I can't be.
Tumango ako at ngumiti. "Sure. I like Italian."
Nakakabinging pagbasag ang nagpahinto sa kalahatan. Absolute silence settled other
than the echo of the glass that shattered on the tiled floor. It bled amber liquid
and it was all from Dean's direction.
Nasa harap si Jillian at nakatakip sa kanyang tenga. She looked as scared as how
the rest of us are confused and taking fright. Umatras siya nang padarag sa pagtayo
ni Dean na nagmartsa patungo sa gitna.
"I want my shots be taken right now! Kailan pa ba sila matatapos?" His voice
thundered it outstretch to the tiniest bones in my ribs.
He's nothing but an animal who was all set to lunge at his preferred meat. Ang
tangkad at presensiya niya ang nagmando sa amin na tumingala sa kanya. I'm not sure
but I think a guyliner was being traced under his eyes. That made him even more
vicious. Intensely vicious. Like a vampire craving for a sip of blood.
Mahinahon siyang kinakausap ng photographer na kanina lang ang siyang nagpakita ng
inip. But he's nothing against Dean's anger that I couldn't begin to compare to
that level and the way he looked at me in aversion when we first met after seven
years.
"Tell me what to do nang matapos na!" muling sigaw nito. He raised his hands in the
air to emphasize his frustration or what.
Pumameywang siya nang may sinabi ulit ang photographer. That madness is still
claiming him, without having to see his face I could tell by the erratic rise and
fall of his shoulders.
"We still have our rehearsals. And Theone." Pumihit siya at binalingan ang nakatayo
nang si Theone. He panicked, too. "Walang aalis mamaya. We will have our duet
rehearsal for the festival. Sa Vinyl ang practice." Malamig, may rahas at dapat
sundin.
"But..."
"Say no or you' re out!" He shouted before he stepped into the back drop.
Theone looked so shocked and disheartened he couldn't even look at me. The rest of
the people dragged their silence. Hindi alam kung saan babaling, sa sumigaw o sa
sinigawan.
Sa pakikipagusap ay bulungan na lang dahil nakakulong pa sa galit ni Dean. It was
never easy when he's in rage like that.
"Don't start with me, Jillian."
Papalapit ako sa back drop at ito ang narinig ko. Jillian is already in her outfit.
Mukha siyang walang suot na pang-ibaba at tanging coat at knee high boots lang. And
since her maroon velvet coat was closed only on the bottom button, her cleavage was
hanging out, almost revealing his whole boobs like its trying to third wheel.
"Okay...let's start."
Umupo na si Dean sa one seater sofa. He lifted up his legs on the left arm rest
while he leaned his back on the other one.
Inayos ng hairstylist ni Jillian ang kinulot nitong buhok bago siya umupo sa
kandungan ni Dean. Ang lantad na parte ng kanyang legs ay may bronzer so she has to
look tan for the whole session.
Napuno na ng mga nakakasilaw na click ng camera at mga pagpuri galing photographer
na parang walang nangyari. May iba rin na mga empleyado na fan ng dalawa ang
kumukuha ng litrato sa kanila. I saw one of them who posted it on Instagram.
I heard Marcus telling some people that Dean's behavior a while ago should not
extend to the media. Paanong hindi kung may kumukuha ng video para sa isang
documentary? And at least two showbiz columnists are here! I thought the purpose
of the press is for us to have a freedom of speech but I guess that was all there
is to it. The freedom of speech, not the freedom of truth.
Isang intern ang nag-abot kay Dean ng sigarilyo. It was part of the shoot. He has
to smoke it which I'm sure won't be a problem to him and he has to look at the
camera in his intense smoldering hazel green eyes traced with the guyliner.
" Okay...that was gorgeous!" The photographer lauded. "Jaillin, you have to
straddle Dean."
"What?" Ako lang ang nag-react.
Habang nire-retouch si Jaillin ay tumatango siya sa sinabi ng photographer.
"You lean your body on him, then part your lips a little na parang hinihinga mo
iyong usok na binuga ni Dean. Then you touch his abdominals, okay? Give me your
hottest poses so we can wrap this up quickly."
"What? No..." Sinabayan ko iyon ng iling. I'm all boiling with revolution! Umiinit
ang mukha ko sa inis!
Nilingon ako ng isang intern na tinaliman ko ng tingin. I bet she's a fan of them
and I hate her already.
Tinignan ko si Dean at wala man lang pagbabago sa kanyang galit na mukha. Ewan ko
kung ganon pa rin ang nararamdaman niya o pinapraktis na niya ang 'hottest pose' na
ihihirit niya sa camera.
They all swam through the wave of the instruction. While I did nothing but watch
them do their steamiest poses which would probably give me one week worth of
nightmares.
Magkalapit na ang mga labi nila, halos katulad ng mga katawan nilang nagdikit na.
Jaillin's knee was already on the sofa, with her butt out, and is totally
straddling Dean. And Dean! God forbid! He is wearing an open buttoned coat allowing
them to feel each other's skin. His animalistic look, I hope that didn't have to do
with him feeling her silicon-filled cleavage.
Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi matantiya ang nakikita ay tumalikod ako at naghanap
ng kausap. I saw Marcus first so I went to him.
"O, kaya pa?" pang-aasar niya.
Sa kitten heels ko ako nakatingin habang nakahalukiphip. Flashes of camera just
remind me of the ongoing photoshoot so I needed the human conversation.
"Iyong mga balita tungkol sa ibang babae...totoo ba iyon, Marc? In the depth of
their close relationship, how did the people judge him with these rumors of other
women?" wala sa sarili kong tanong.
"You haven't read any articles." His tone was between a question and a conclusion.
"Not a single one."
Nilingon ko siya. The photographer wants another steamy pose for them again.
Paghubarin na lang kaya niya ang dalawa kung gusto niya ng steamy.
"Hindi ko rin alam." Marcus looked pensive as he was watching the shoot. "Dean
won't talk about it while I was the one who keeps on trying to clean his name. Damn
kid. All he cares about is music, yah know." Umiiling siya.
Hindi pa rin ako tumingin. Dean was asked to sit properly on the sofa this time
like a fucking king, and Jaillin would be at the back of the chair, with one knee-
high boot foot raised on the backrest for it to step on Dean's thigh.
The imagination wounded my brain it bled green.
Napansin ni Marcus ang pagpikit ko at bahagya kong panginginig. I thought that not
looking at them was better. But imagining it, I realized, got it worst for me.
"I guess mother has somethig to do with the rumors about them," aniya, siguro
nakuha na ang pangangailangan ko ng distraction. "I've known Jaillin to have a huge
crush on Dean. Hindi rin naman tinanggi ni Dean ang balita kaya nag-assume na rin
ang mga tao."
"Bakit sila na –link?"
Bumuga siya ng hininga at inadjust ang pagku-krus ng mga braso sa dibdib. "When the
media got hold of mom's story. It blew the whole thing out of proportion."
"What story?" I asked, umaangat na ang tono ng kuryosidad.
"That they were highschool sweethearts. There are pictures of them together in
highschool. And together with Dean's parents.The Ortigoza's. It blew every social
medias and upraised likes in their fan pages."
"Are you shitting me?" Hindi ko mapigilang mag-hysterical.
People turned to me but seeing I'm just a nobody but Dean's assistant, they
resumed to their business.
Muli kong binalingan si Marcus. It may not be his fault but I can't help but put my
blame on everyone that's part of the branch of his family tree.
"I was Dean's highschool sweetheart!" mahina ngunit mariin kong giit. "Isa-isahin
mo pang tanungin ang mga schoolmates namin sa St. Louis!"
Dalawang kilay niya ang umangat at bagsak ng balikat na pinag-isip pa ako kung
dahil ba sa awa, pag-intindi o pagod.
"Tell that to the masses, Ruth. See if the majority would believe you."
"And your sister believed that she's Miss Seventeen?" I taunted. "Inalukan ba siya
ng singsing ni Dean?"
Nilingon niya ako dala ang pagdidikit ng mga kilay niya.
"Did he offer you a ring?" he asked in caution, as though trying to weigh the truth
in my expression, or waiting for me to give away the signs of lying.
"Yes!"
"Then you are Miss Seventeen," kaswal niyang pagkakasabi saka muling binalingan ang
photoshoot. "Pero ang pinapaniwalaan ng karamihan ay ang inaakala nilang totoo.
Hindi iyong ginigiit mong totoo. They would deny the truth just to make this non-
truth to not become a lie. Welcome to showbiz, Ruth."
I huffed. Who says I'm in for this?
I felt that Marcus believe me more than his sister. Ngunit hindi na lang niya
pinapakealaman ang bagay na ito lalo na't pamilya sila. And as long as Dean's
reputation is safe, no one would bother to rectify, not with how favorable as a
lie this is. Because maybe most truths are ugly. While the lies that we mostly
believed sounded as pretty.
It is easier to lie extremely when its benefits outweighed more than what there is
in the truth. Kaya siguro iyong iba minsan ay hindi na nagpapakatotoo. Dahil mas
katanggap-tanggap ang pinapaniwalaan nating totoo.
"Who spread that rumor?" tanong ko at doon pa lang ay tinitiris na sa isipan kung
sino.
"Mom, maybe." He shrugged.
Hinila ko lahat ng karagdagang mga rason sa poot ko sa kanya habang mapait na
natatawa. How dare she.
"Mahal na mahal talaga niya 'yang kapatid mo, noh?" sarkastiko kong sabi at may
halong pait."How come you two weren't close?"
"We're half siblings." Wala sa sarili niyang sagot.
I froze. Nilingon ko siya, nanghihingi ng karagdagang salita.
"My mother died. Mommy Elena stepped in. They had Jaillin. So we're half
siblings."
"Paano sila nagkakakilala ng daddy mo?" Inuugoy na ako ng sariling kaba. I sound
scared in my own ears and hopeful at the same time.
"I dunno. I'm not interested." And that reflected from Marcus's reaction. "But I
overheard from somewhere forgotten that...they used to be tight friends. At the end
of college, my parents married. So maybe when she heard of my mom's passing, they
decided to get back together."
Hirap akong lunukin ang mga nalaman. Confusion ate my system. Hindi ko pa matagpi
lahat ngunit ramdam kong may mali.
Pumikit ako at umiling. I don't know how to start tracing from Marcus's statement
down to my childhood.
"Are they married, Marcus? Elena and your father?"
Sinulyapan niya ako, tila naweweirduhan sa aking pang-uusisa ngunit ayaw ipahalata.
"I was the ring bearer when they got married."
Kinagat ko ang aking labi upang itago ang panginginig ng mga ito. This is why I
couldn't find a single wedding picture of them. This is why my father never talked
about why they separated. Why it was so easy for him to let her go. This is why!
She...God!
"How old are you? Ilang taon ka nang kinasal sila?" Pahina nang pahina ang aking
tinig hanggang sa naging bulong na sa huli.
Tila may kumukulo sa aking lalamunan, ang umaakyat na hikbi. Hindi ko siya
matignan sa nanghahapdi kong mga mata.
"I'm twenty eight now. I was seven when they tied the knot. But they've already
been engaged prior to that for three years, I guess. Ba't mo natanong?"
Umiling ako at tinalikuran ang lahat. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Nagkandabuhol buhol na ang nasa isip ko. My instinct told me to call my sister. I
have to. I wanted to talk to my father!
"What did you do, Marcus?" rinig ko ang galit sa sigaw ni Dean.
"I didn't do anything! We were just talking."
Dire-diretso ang pagmartsa ko paalis ng studio. I started sweating from the war
raging inside of me. Kung uuwi ba ako, tatawag o mananatili rito hanggang sa hindi
ko na kaya. Nagawa kong itayo ang sarili sa muntik ko nang pagkakatumba. Nanghihina
pa ang aking mga tuhod.
Lumiko ako at nakita ang hinahanap na exit door. Wala pa akong natutukuran ay
tumakas na ang hikbi at naging hagulhol. Tinukod ko ang sarili sa railing ng hagdan
at naupo, inuugoy ang sarili sa iyak na umaalingawngaw sa buong exit room.
My whole life is a lie. Sana hindi ko na lang inalam. Sana hindi na ako nagtanong.
Because at this point, I knew I got the ugly truth. That I am possibly an
illegitimate child. I never belonged to a legal family.
Hiyang hiya ako sa sarili ko. I was so confident insulting other people. I was all
head up high while putting Jillian down when all along, ako itong katawa-tawa. Ako
itong dapat inaapi mula noon pa.
The door opened. The scent that I am accustom to attacked my senses, trying to
medicate my emotions. I thought the tears in my eyes would send Dean away. Ngunit
mas lalo siyang lumapit na tila gusto niya maging parte ng kalungkutan ko.

[ 41 THIRTYEIGHT ]
-------------------------------

Umatras ako nang inangat niya ang kanyang kamay upang ako ay maabot. The attempt
was cautious yet it never assured me any refuge. Not after what just came to my
knowledge that should have kept me in the loop from the start.
Pinapahinahon ko ang aking hikbi nang mga sandaling iyon. Muling maingat na hakbang
ni Dean ay atras ng takot ang aking sinumbat. Tinitigan ko ang kanyang sapatos na
tila iyon ang kailangan kong bantayan na kalaban. It shifted, but it never lifted a
step.
"Ba't ka sumunod?" My voice quivered as I commenced. "This is what you want to see?
Now you can rejoice, Dean."
Suminghot ako at pinunasan ang basa kong pisngi. Muli akong lumayo sa kanyang
paglapit. I held on to the hand rail, hoping its stability would remind me of my
residual strength.
"Hindi ito ang gusto ko..."
"Bullshit!" I reined in a sob that's about to rupture once again. Malalim ang
hinila kong hangin upang tulungang kumalma pati ang nanginginig kong paghinga.
A horrible realization came over when I met his worried gaze. Muling lumabo ang
aking paningin sa nagbabadyang luha. A many-headed beast of anger sprang to life
within me.
"You knew...You chose to hide this from me for what?" Pumatak ang luhang sumilip
lang kanina. They all screamed blame and disloyalty.
"You shouldn't have known." Sinamahan niya iyon ng marahan na pag-iling.
"Bakit? Bakit hindi ko na kailangang malaman? Buong buhay ko umaasa akong inagaw
lang ang buhay na para sa amin ni Sue at ni daddy. I was left to hold with that
hope. Tapos malalaman ko na wala pala akong dapat asahan. Na sana noon pa tinigil
ko na ang ilusyon na iyon dahil wala akong uuwian na matatawag kong buo. Kahit sa
pag-asa...wala...Bunga ako ng isang pagtataksil, Dean!"
Luha ang sumabay sa bawat buhos ng mga salita. Yumuko ako, hindi mapigil ang
hagulhol habang mahigpit na kumakapit sa hand rail na tanging dumadamay sa akin.
Nilalamukot ang puso ko sa mga bagay na hindi kailanman sumagi sa isip ko noon. Sa
galit, sa inaasahang pagpapatawad at pagbabalik na hindi na kailanman tatagpuin ang
kasalakuyan. Na hindi na sasalubong sa mga tahimik kong kahilingan.
All along, I was hopeful for our mother's reconciliation. Like a child yearning for
her present on white Christmas. I couldn't find it in my heart just yet so in the
meantime, I was all resentful and envious. Her elucidation could have likely be the
hook for the evading reunion but the truth itself indeed, has set me free from all
those secret hopes.
Now I suppose I am disappointment's favorite daughter. Imperfection's long lost
lover. And a committed woman's mistake.
Sinatinig ko ang aking daing at pag-iwas nang nahawakan ni Dean ang aking braso.
Umiling ako at nagpumiglas. It's too late for comfort, and I am in no need for
anyone's pity.
"Why are you with Jillian? You've both plotted this?" paratang ko pagkatapos
mapakalma ang sarili.
"No."
"Gusto niyo akong pagtulungan? Ha?" matapang kong diin, walang makapang paniniwala.
"Now you see me like this, Dean, how does it feel? Victorious? Like a bad-ass king
shouting that finally, you've witnessed the bitter girl who discarded you on your
wedding day crying and being hopeless?!"
Punong-puno ito ng panunumbat at sarkastiko.
Buong magdamag ay tinitigan niya ako. I didn't allow the odd glint in his eyes to
slide an icy finger along my spine. Tila ba ay hinahamon niya pa akong paratangan
siya at patuloy niya naman itong itatanggi dahil alam niyang kahibangan ang mga
bintang ko.
The click in his jaw told me he was silently warring himself to shout. Or to make
any moves of denial.
"I knew it would injure you like this so I thought there's no need for it to reach
you," he said, in a tone of calm and sharp cold. "Oo, may karapatan kang malaman
pero para saan pa? The mistake has been made."
"And you made me feel like everything was my fault!"
His lips parted in disbelief of my accusation, surprised at the sudden drift of the
subject. Wala na itong kinalaman sa mga nalaman ko kung 'di sa hinaing na kinimkim
ko para lang magpaamo.
"When did I say that I blamed you for everything?" Disbelieving, he paused for a
moment and I noticed his rapid breathing. Parang iniipon niya ang mga dahilan kung
bakit nauwi ako sa ganoong pasya. "An explanation is uncalled for, Ruth. Dahil alam
kong hindi mo kasalanan. Na wala sa atin ang dapat sisihin."
Natatawa akong naluluha habang umiiling. Nangangapa ng paniniwala galing sa kanya.
I don't think I'm capable of believing anyone anymore. Not even from my own
resolve. He has to give me enough of a truth to satisfy my disbelief.
"Titigan mo lang ako Dean para mo na akong sinasaksak at gusto mong ulit-ulitin
kahit wala na akong hininga! I'm the bane of your existence that you couldn't wait
to get rid of. Hindi pa ba sapat ang nalaman mo tungkol sa akin na pagkakamali lang
ako? Galit ang sinalubong mo nang magkita ulit tayo!"
"And d'you think that was meant for you?" He asked as if it was ridiculous.
"Yes! I know it was for me! At hindi ko maintindihan kung bakit! Bakit, Dean?! Just
tell me now so you can get rid of me like I'm some shit on your shoe!"
Isang kabig sa akin ay tumama ako sa kanyang matigas na dibdib. My sobs were
muffled by how I was pressed so tightly against him like losing hold of me might
call for the world's doom. With all of my might, I pushed him away but he stayed
stubborn and unmoving. Kumulong ang braso niya sa aking likod at ang isang kamay ay
sa aking ulo, mas binabaon sa kanyang dibdib.
I objected to this as I cried harder. Pinagsisikan ko ang mga kamao upang malaya
siyang masuntok. He pulled a little to let me abuse his chest with my punching
fists, with blames amd tears. Yet that never let his steel of an arm and hands fell
slack.
"Let me go now, Dean, please. I'll risk with the breach of contract and pay in any
amount just...pakawalan mo na ako sa kontrata. I quit." I said without even
thinking about it.
Akala ko ay makakalaya na ako. Ngunit niluwagan niya lang ang hawak upang mas
hilain pa ako pabalik at higpitan.
I felt his slow and deep inhalation on my hair as he massaged my scalp to aid for
my calm. Ang pagpupumiglas ko ay siya nang sumusuko sa akin. I mustered some
advantage to no avail.
"Why do you always quit rightaway, Ruth?" His challenging whisper was hoarse. "You
always stay at that ground of your hate without fail rather than go your way and
fight against them."
Gamit ang lumuluwang niyang hawak ay nakawala ako sa isang tulak. Surprised, it
took him seconds to reclaim his hold on me. Hindi na niya ako hinila ulit kaya
nagawa naming magkatitigan. Our eyes are two opposing poles of understanding and
disbelieving.
"It's useless to fight! And you..." I stabbed a finger on his chest. "If you're
going to fight every step of your way to me, I would no longer allow you to push
me away, Dean." It was a steel decision.
Looking at him, it was as if he knew that this is how it would end and took this
with a secret protest. A sign of guilt is nowehere to be found but hope masked with
determination. He was almost as vulnerable as I am but he knows all too well how
to rein it in.
Muli akong umiling. Everyone's just getting good at putting on their hides.
"I'm willing to grovel," his silent voice but full of intent.
Kita ko sa mukha niya na alam niyang hindi ito magiging madali ngunit handa niyang
gawin. That there's no way that I would make this a child's play for him.
Malaki ang hinakbang ko nang muli siyang lumapit. I was almost at the edge of the
first stair step going down when I stopped.
"You can start now. Be my guest."
Hindi siya nagsalita. Kapwa kami walang imik. Ngunit kahit nanunuya ang
pagpapakilala niya sa kung ano mang nilalaman na emosyon sa kanyang mga mata ay
pinasilip niya pa rin sa akin ang kasagutan.
While I want to say something. Ngunit pinagtataguan ako ng mga salita. What's
speaking in behalf of my words are our irregular breaths and heartbeats.
Umingit ang pinto ng exit room at hindi ko inasahan ang dumungaw na mukha. I don't
know with Dean, though. If he was expecting her, or he followed me all the way here
with her.
"Dean, you have to go back. Hindi pa tapos ang shoot."
Hindi ko naitago ang irap ko. Dean saw it dahil hindi siya nagbibitaw ng titig sa
akin. Tila may gusto pang malaman gamit ng mga mata at gusto niya tuloy-tuloy ang
daloy ng impormasyon.
"You go ahead. You don't have to tail me here, Jillian." He spoke to me.
"But Dean—"
Dean's face sculpted into sheer irritation as he was about to turn to her. Ngunit
naunahan ko na siyang bago pa niya maisatinig ang pagtataboy.
"Sumunod ka na." Walang lasa ang aking tono.
Dean's eyes narrowed into slits. "Is that a command, Ruth?"
"Dean..." si Jillian.
"Susunod siya, Jillian," sabi ko sabay baling sa kanya sa pinto. "We're still
talking here, why do you always love to barge in? Matuto kang makisama sa respeto."
Tila pagana iyon sa kanya upang maging maliksi nang tumuwid ang kanyang tayo.
Tuluyan siyang pumasok sa exit room.
"Babalik siya ng studio na kasama ako." She looked and sounded as determined as a
warrior.
Nag-taas ako ng kilay, walang balak umatras."Bakit? Mamamatay ka ba kapag hindi mo
siya kasama pabalik?"
I heard her huff even when she did it in silence. Pairap niyang binalingan si Dean
na walang planong magbitaw sa pagtitig sa akin. Grovel, huh.
"Let's go back, Dean." Tunog nag-uutos.
His lips jerked before it went into a straight thin line. "You heard her."
"But..."
Dean's head turning seems like a zoom. At sa isang tingin niya napapaso si
Jilliann mga mata nito dahilan ng pagbaba niya ng tingin na tila natadyakang tuta.
Kita ko kung paano niya kinukuyumos ang ibabang bahagi ng kanyang coat, namimilipit
sa pagka-ilang at takot.
Ngunit nang maghandog ng tingin sa akin ay malayo ito sa kung paano niya sinalubong
ang kay Dean. I suddenly regret why I cared about her before, despite of our
situation that calls for me to stay resentful.
"Don't stall him for too long," she said as if she posessed the highest position.
Nag-isang sulyap pa siya sa amin na tumagal at huminto kay Dean bago umalis na
hindi pinagtagpo ang pinto at ang pintuan.
We both strained our ears for her steps treading away from our hearing's horizon.
Tumambay ang paningin ko sa siwang sa pinto. I could still sense Dean looking at me
at hindi ko alam kung bakit at ano ang iniisip niya.
"Release me from the contract. " Ito ang unang nahagip na sasabihin at sinunggaban
ko na.
I could pick up on his quiet defiance. Sa bahagayang galaw ng kanyang kilay at
pagtiim bagang ay mukhang malayong mangyari ang aking gusto.
"No."
Nanliit ang mga mata ko. "Bakit?"
"Just no. I won't let you go."
The heat in my face is hard to ignore but I managed, including my frenzied
heartbeat. How could he muster a gut saying that after everything from the way he's
been acting towards me? The hell I will make this easy for him. Kahit mas magaan
ang pagkakamali niya kesa sa iba, if I'm a scorned woman, I'll take no bullshit.
One condescending look at him, I turned away and out of the door. He followed
behind.
Hindi ako ang tipong isang linggo ang pagluluksa para sa mga bagay na dapat iyakan
kaya bumalik ako sa mga gawain na tila walang nangyari. This is where I'm good at.
This is where I excel. To pretend that everything's fine.
Maraming tawag at mensahe ang tinanggap ko galing sa mga humihingi ng time
availability ni Dean. From show promoters, radio station staffs for the guesting
and a clothing brand offer. Palabas kami ng studio building at lipumpon na mga
tagahanga ang nag-aabang sa labas.
Nakakabasag tenga na tilian nang makita ang banda. Hindi ko marinig ang sinasabi sa
kabilang linya kaya naisip kong magpatiuna. There are bouncers to shield the band,
anyway.
"Hello, ma'am? Yes?"
I strained my left ear while I covered the right one while approaching a corner.
Double tasking, naghihintay rin akong matapos sila sa pagpipirma sa mga autographs
at selfies.
Ngumiwi ako nang may nanaig na pinakamatinis at nakakabinging tili ng taon. Tumalon
iyon at halos matumba si Dean nang nakayakp ito.
"...to have Mr. Dean Ortigoza as our new brand ambassador of our clothing brand."
Hindi ko naabutan ang unang sinabi nito.
"You're asking for his schedule? Kailan ba ang launching nila bilang brand
ambassador?" eksperto kong usisa na tila nasubaybayan ang sinasabi nito.
"We would commence with a meeting first then doon na pag-uusapan ang launching."
Pahirapan kong kinuha ang planner at doon naghanap ng available na araw. The radio
station visit was already taken up on a weekend, what's in attendance was the in
between shows and the hometown concert in Cebu next week.
An unknown feeling soared in my system by the mention of hometown. I had asked Dean
for my release from the contract. Kung doon na ako aalis sa pagbabalik namin sa
Cebu ay baka doon mas mapadali ang pagbitaw ko.
Yet now I am not sure of it anymore. It could be that a spur of the moment occurred
within the state of calamity in my mind and emotions. A piece of a distant memory,
I say.
"Miss Ruth? Kailan po ang available schedule?"
Hinila ang diwa ko sa boses at agad itong pinaunlakan. I brought myself back at the
task at hand which is to check on the planner.
"Uh-Uhm...Thursday this week," sabi ko, sinubukang tanawin sa isip ang mangyayari
ngunit wala itong inaalay na imahe. I can't imagine my plans! As though it was just
an empty threat against the probable future, all bark and no bite.
Kinagabihan ay hindi ako sumama sa studio para sa kanilang rehearsal. I don't think
Dean want me to anyway. Isinawalang bahala ko na lang ang pagbabawal. To forbid me
or not, eitherway, my resolve would still prioritize staying at his condo.
Nakahilata sa kama, kusang bumalik ang mga sinabi ni Marcus. If he was seven when
Elena and his father married, and he is twenty eight now, I must probably be around
three of four years old when that happened. At si Sue...she is two years younger
than me and was around the same age as Jillian...
"No..." Was she already married before she conceived me? Possible.
Mabilis akong napaupo, binibingi sa kalabog ng aking puso. Ang lalim ng aking kunot
noo ay ang lalim din kung paano ko ito sinubukang hanapan ng pagtanggi. I don't
want to believe whatever the situation is offering me right now.

Tatawagan ko ba si daddy? To confront Elena should be the second best choice that
claimed my rationale but the rest of me withstood. I just don't want to see reason
on how my father participated on that mistake. At least, that's what I only have to
assume.
Namalayan ko ang pag-uwi ni Dean dahil sa pagpihit ng pinto ng aking kwarto. I
ordered my lungs to breath in regular motion, salungat sa desperasyon kong huminga
ng mabilis.
Each silent and menacing pound of his shoe sounds like a countdown for my time bomb
heart. His shadow veiled my feign-sleeping frame like a looming villain. Bumilis
ang kalabog ng puso ko.
I was not unaware on how I was able to come up with that decision a while ago. Yet,
I was also unsure what made me stop this time. Kasi noon ay kung makasabi ako na
hindi ako titigil hanggang hindi makuha ang gusto ko mula sa kanya ay binawi ko
lahat. A subject about my mother was a strong nerve to hit for me to give this all
up. And the people that I thought I could trust regardless of the rift that divided
us, could no longer be the one of my trusted ones, just took the cake for me.
I used to entrust him my heart. My secrets. The only one who doesn't care about my
mean demeanors. My first love. My first real open kiss. And that teenage boy I was
so willing to risk my first everything. And with all the boys I left before, he was
the one and only boy who left me with a purpose for his dreams without the intent
to break me, but I'd still hope for our love in the end. I believe that he had love
me first, and fell even deeper as I began to fall for him altogether. Harder. He
was my first heartbreak, with me who did the breaking.
I guess his pride did the job for him. That pride which seems to be a strong word
that entails king, arrogance master and royalty. But truth is, pride could make us
the weaker agent. Just to save the ego, to save yourself from the shame, your fear
for embarassement that makes him a coward for me.
Pero ang iba ay sinasalba ito dahil iyon na lang ang natitira. Iyon na lang ba
talaga? I know there's still the courage within to risk yourself hurting, falling
and losing yourself over the pain again. But since they choose the kind of pride
that entails the lack of bravery, they don't do it. They sit back, relax and watch
over other people's hearts breaking while they maintained theirs to a safety.
"Sorry..."
Namilog na ang mga mata ko nang dumilat. I was neither dreaming nor deaf, right?
Hindi ko alam kung napagtanto ni Dean na gising nga ako dahil bigla na lang akong
huminto sa paghinga pagkatapos ng sinabi niya!
My back is facing him. I felt and heard his movements from the wind that rushed to
me and the sound of a bone clicking.
Desperada nang sumabog ang puso ko nang gumalaw ang kama sa aking likod. The aircon
is off, and it is beyond me how his hot breath was able to invade through the white
thick comforter and touched the hair shafts on my back.
"God, what have I done..."
Ang boses niyang tila nahihirapan ay nagpaakyat sa mga luha sa aking mga mata,
pinipiga ng puso kong kinukuyumos. My several blinks played the mother role of
stopping the tears from falling like rebelling kids running out to play on a Monday
night.
He pulled a deep breath before stepping out of the room. Sa pagsara ng pinto,
pinakawalan ko ang hangin na ilang minuto kong pinigilan. My chest ached. I wonder
how I'd be able to sleep with my heart aching as a lullaby.
Breakfast was an awkward affair. Nauna akong gumising kahit matagal bago ako
nakatulog kagabi. Naghahain ako sa almusal nang pumasok si Dean sa dining na
presko, mabango at nakabihis na.
I didn't spare him a glance. While I sensed his stare nudging me to look at him.
Maliwanag ang buong paligid dahil sa glass walls na nagpapasok sa sinag ng liwanag
sa labas ngunit ulan yata ang babagsak sa makulimlim naming pakikitungo.Ang
namayaning ingay ay sa mga kubyertos sa plato, lapag ng baso, pagnguya at pag inom.
If this isn't awkward then I don't know what is.
Napaigtad ako nang tumama ang paa niya sa paa ko. It wasn't painful but I was till
shocked! Busangot ang hinatid ko sa kanya.
Angat ang kilay niya na hindi ko alam kung dahil ba sa gulat din sa nangyari o may
gusto siyang pagtawanan na hindi siya sigurado kung katawa-tawa, o isang sikreto na
hindi pa nakaabot sa aking kaalaman.
He blinked. Bahagya siyang ngumuso saka tumikhim at binalikan ang pagkain sa
kanyang plato. Tipid niyang kinamot ang buhok bago ito sinuklay sa kanyang kamay.
"Sorry."It was a murmur before he delivered his slice of bacon to his mouth.
Nanatili ang tingin ko sa kanya. His word reminds me of last night. No matter how
insistent I was to do anything to have what I asked for from him, I still ended up
wanting him to take orders from me. The only thing he has a control over me is this
love. Pagmamahal lamang.
I silently resumed to my intake of food. Sinaksak ko ang tinidor sa ulam at isusubo
na sana nang maramdaman ulit ang pagtama ng paa niya!
Binaba ko ang mga kubyertos at binagsak ang likod ko sa silya. Mariin ko siyang
tinitigan na nagpapatuloy sa pag kain.
"What is it, Dean?" my tone was crowned with impatience.
Mukha pa siyang gulat nang pinaunlakan ang tanong ko. I mentally rolled my eyes.
"Huh? Nothing. I didn't do anything." And he is acting innocent, too!
"You're hitting my foot," giit ko.
"Huh? Hindi ko alam." Sumilip siya sa ilalim. Namilog ang mga mata ko dahil naka
skirt lang ako. "Baka si Sunita iyon. Sunny...yuhoo..." malambing nitong sambit.
My God Dean! Cats use their paws to scratch! They don't kick!
"You're hitting my foot." muli kong giit, sa mas malakas na boses at kalahating
panggigigil.
Lumbas ang ulo niya sa mesa at walang Sunita na lumapit. Lumunok siya saka pinadaan
ang labi sa kanyang dila dahilan upang mamula iyon at mabasa.
Agad kong binalik akyat ang paningin sa kanyang mga mata. Unease started to grow
within me as I saw that glint of humor.
"Sorry." He reiterated, this time with a ghost of a smile that came to haunt and
play.
Lumalim ang busangot ko. Kung dise otso ka pa ngayon Dean maiintindihan ko pa. Pero
kasi dalawampung limang taon ka na, kinalawang na iyang stilo mo. I've had my fair
share of boys with those overtures so I knew what he is doing.
"Ngayon ba 'yong music video shoot?" tanong niya.
Humihigop ako ng kape habang pinapanood ang pagbawas ng pagkain sa kanyang plato.
I'm waiting for him to finish eating so I can wash the dishes.
Tango ang tugon ko sa kanyang tanong. Wala na siyang imik pagkatapos.
Dahil sa umagang traffic ay isang oras ang inabot namin bago nakarating sa
eskwelahan na pagdadausan ng video shoot. Student's started to flock on the
corridors just to get a glimpse of the band. Kung hindi pa on-going ang mga klase
ay paniguradng dudumugin ito at matagal bago sila makapagsimula.
Walang may alam na may gaganapin na video shooting. Kaya naman minadali pa yata ang
paggawa ng mga tagahangang estudiyante ng signage sa bondpaper at pinakita ito
sabay sigaw sa pangalan ng bawat miyembro. Only the higher admin knew about this
since nai-meeting na ito last week.
The cameras are ready including the staffs. Hindi ko alam ang concept at dahil wala
naman akong masyadong ginagawa ay nakinig na lang ako sa kanila.
"First scene dito..."
"Do I have to borrow a uniform?" tanong ni Dean.
May bakas pa na guyliner sa kanya nang tinitigan ko kausap ang direktor ng music
video. Nagmumukha siyang kontrabidong pirata dagdagan pa ng pulang bandana niyang
nakapulupot sa ulo.
"No, hindi na. Maybe you can just wear a white shirt and the dark jeans."
Tumango si Dean, nakahalukiphip. His height intimidating over the director. Mukha
siyang seryoso dahil sa salubong niyang kilay ngunit hindi ko pa rin tukoy ang
ekspresyon niya dahil sa clubmaster sunglasses nitong dinidepina ang hugis ng
kanyang mukha at tangos ng ilong.
"There's no need for a script na rin. Lip synch lang sa kanta habang umaarte ka.
And speak through your eyes tulad nung video niyo last year," ani Colby, Patrick's
brother, na suki na rin ng banda bilang direktor ng mga music videos nila.
Nahagip ko si Wilmer na taimtim na kinakalabit ang gitara nitong gagamitin sa shoot
mamaya. They're under the mango tree. Katabi niya ang kapatid na si Sky na seryoso
sa cellphone at kinukulit naman ni Cashiel.
"Ano, Jace, wala pa ba? Pupunta pa tayong Pangasinan para sa ending."
Colby seems so impatient while waiting for his assistant to end the call. Lukot na
rin ang mukha nito na tila ang laki ng problema.
"Tsk, " ani nito at binaba ang tawag at problemadong umiling. "Hindi talaga
makakarating, boss. Kailangan daw ng mga promoter si ma'am Jaillin, e. Siya kasi
ang main endorser nung aesthetic clinic kung saan siya pumuti."
So siya rin pala ang katambal ni Dean dito. Why are they so determined to push
their rumored affair together.
"Sino ba kausap mo?" tanong ni Colby.
"Si Madam Vee. Nagtaka nga ako, e. 'Di ba iyong mommy niya ang manager ni Jaillin?"
"Maybe tita Elle's busy. May hina-handle si Madam Vee na kasama yata bilang
endorser. Siguro magkasma sila." si Dean ang sumagot.
Napairap ako. And he knows about her schedules, too? Bumuntong hininga si Colby at
sinubukang i-compose ang sarili para masolusyunan ito.
"Kung alam naman pala niyang may commitment siya ngayon ay bakit sumang-ayon pa
siya sa video shoot?" sumabat na ako, hindi napigil ang hinaing.
Well it's not that I like her to be here. Gusto ko lang i-highlight ang pagka
unprofessional niya.
The three of them looked at me and in an instant I could sense their agreement.
"Actually nauna 'to, biglaan ang endorsement. Let's not dwell to this and find a
solution."si Colby at muling huminga nag malalim, tila doon mahahanap ang sagot.
"Pwedeng hindi na lagyan ng love affair ang video, boss. Solo na lang na kumakanta
si Dean." suhestiyon nung assistant.
"Well the song was talking about the girl. Tapos si Dean lang ang ipapakita sa
camera? It would be a disappointment to see a music video of a chart topper song,
then malayo ang concept sa kanta."
"You have to show the other members, too. We are a band so dapat hindi lang mukha
ko ang ipapakita."
Hindi ko napigil at napasabay ako sa patango sa sinabi ni Dean. He's right.
"Tama..."si Jace, iyong assistant. "E boss, kung kumuha tayo sa mga sixth graders
ng babae para itambal kay Dean? O di kaya ay ipakuha natin iyong muse ng
eskwelahan."

Tahimik kami pagkatapos niyon maliban sa sabayang pagbigkas ng mga estudiyante.

Colby's face I could tell seems to have started contemplating on the idea.
Kung ako ang tatanungin, hindi ako papayag. The girl might be too young to be
Dean's lover. Puro highchool lang kaya ang nandito.
" Colby, can we talk?"
Sabay naming nilingon si Dean dito. He took off his glasses as he said that. His
eyes mean business.
Colby didn't ask why and went to Dean. Lumayo sila at huminto malapit sa puno ng
mangga. Napansin sila ni Wilmer na tumigil sa paggitara at nakuha na ring makinig.
Sa mga mukha palang nila ay tila bawal silang paglaruan o biruin.
In my estimation, they'd talk for at least ten minutes. Bumalik sila na hindi ko
maintindihan ang pag iiba ng aura sa kanilang mga mukha. Colby was almost to the
verge of smiling. Namumula ang mukha nito.
Huminto sila sa harap ko.
Nag-angat ng kilay si Dean na agad namang umiwas at preskong ngumuso na tila may
nakakaaliw. Yabang mo, a.
"Ruth..." Colby sounded to be weighing his words. Inangat niya ang kanyang kamay
senyales na patapusin muna siya sa pagsasalita at intindihin ko ito.
"You'd be playing as Miss Seventeen..."
Umawang ang bibig ko. My vehement heartbeat spoke for my exclamation instead of
letters of profanities.
"At ang ending...ikakasal kayo."
"Ano?" mariin kong tanong. I'm asking him not to repeat what he said. Gusto kong
palitan niya ang sinasabi nito.
Huminga ng malalim si Colby at relax pumormal ng tayo, tila napakawalan na ang
bigat sa kanyang dibdib.
"You're going to get married in a lighthouse." He grinned.
It took me several seconds to find my next question. At kahit may pakiramdam na ako
sa sagot ay tinanong ko pa rin.
"Kaninong ideya 'to?"
The wind picked up. The dried leaves that fell on the ground dragged to the
concrete as if they are dancing to the tune of the breeze. Hinawi ko ang hibla na
tumakip sa aking mukha at nilagay sa likod ng aking tenga.
"Mine."
I turned to Dean and found his intense and semi-wide hazel greens. The hard
features in his face is a constant brand of determination, the reason why it would
be as close to impossible for everyone to see him break.
"Mine..." he repeated with a firm purpose. At iba ang pinapahiwatig nitong ibig
sabihin sa akin.

[ 42 THIRTYNINE ]
-------------------------------

The alternative plan did not augur well to me. Ang lumilipat kong paninitig sa
dalawa ay tahimik ngunit tagos buto. It may be that great for them to have this
solution of the absence but my pretty ego has thought otherwise.
"Something is telling me that you don't agree..." si Colby sa nanunuya nitong tono.
He rocked into his heels while his arms are crossed.
Angat ang kilay siyang bumaling kay Dean at nagtitigan ang dalawa, tila may lihim
na pinag-uusapan sa mga mata at sila lang ang nakakaintindi. I gravely need an
interpreter for the guys' eye language.
Isang beses tumango si Dean matapos ang ilang sandali. Marahang tumawa si Colby at
umiling.
"O'right." Iyon at saka iniwan na kaming dalawa ni Dean. I caught him directing his
steps to where the rest of the members and the crew are.
"What is it, Ruth? I know that look of yours."
Muling umihip ang hangin dahilan kung bakit naanod ang samyo niya at hinaharana ang
aking ilong. But that's not the reason why I turned to him.
I met his narrowed gaze, a sign of either curiosity or weighing of the truth. Pero
weirdo na ang unang nahalata ko ay ang halukiphip niya habang hinihintay ang aking
tugon. For me it's a stance of defiance and authority. And somehow a heavy weight
in my chest was felt on how gorgeous he looks with it! Inaanod pa ng amihan ang
ilang hibla ng kanyang buhok.
"Uncross your arms . Parang magsisinungaling ka sa ayos mo na iyan," mariin kong
sabi.
His head tilted to the side rewarding me a glimpse of his shadowed and angled jaw.
Nanatili ang panliliit ng mga mata niya.
"Sa pagkakaalam ko nag-nurse ka, hindi psychologist." May panunuya roon, kamuntikan
na siyang ngumisi.
Ang aking mga labi ay hindi pumapayag na magdiborsyo. My glare at him is a cement
it never faltered.
Ilang sandali siyang tumitig bago huminga nang malalim tanda ng pagsuko. Nakalabit
ko ang kanyang pagrerebolusyon animo'y anak na gustong sumuway sa utos ng magulang.
Kinalas niya ang mga braso at nilagay ang mga kamay sa likod. His left eyebrow
reached up, commanding me to speak.
" I am Miss Seventeen..."
His lips jerked in arrogance. "I won't deny that."
Umalsa ang init sa aking mukha kahit inasahan ko na ito. Ngunit bakit para pa rin
itong isang malaking surpresa o regalo?
I almost forgot what to say next. Parang nagpa-panic pa ang mga letra kung saan
dapat ilalagay ang mga sarili para makabuo ng isang malinaw at buong salita.
Staring at Dean's face didn't help. Mukhang ito pa nga ang nanggulo.
Sa paghinga ko nang malalim ay doon sila umayos.
"Had Jillian been in here, she would have played the role of the girl you wrote the
song about which is me. Would I just watch the video shoot and oversee how that
desperate girl try hard to play my character? She can't even hold a candle to me so
I don't think it would be justified. Pero ano ba naman ako. Artista siya. Ako ay
P.A lang. Substitute. Ex-girlfriend, 'di ba?"
Denial is a lost cause as I sound so bitter and sarcastic even in my own ears.
Dumugtong sa lubid ng aking kaisipan na kung hindi si Jillian at ibang babae ang
gumanap ay ganito rin kaya ako makareklamo? But I can't imagine anyone but that
girl! They could have given me options. And as I thought of myself electing
possible portrayers...nah! I don't think so.
Dean's lips became the playground for his smirk that wants to play. Nangilabot ang
balahibo ko sa paniningkit muli ng kanyang mga mata. It's like he has confirmed a
theory spot-on.
"I knew you would say that."
Kumunot ang noo ko. "Ano?"
Bumuntong hininga siya at kita ko ang inip sa kanyang mukha.
"You're mad because Jillian is the first choice. At kung nandito siya ay hindi ikaw
ang gagawing babae sa video. I'm correct, Ruth?"
Uminit ang pisngi ko sa inis dahil nakuha niya agad iyon. O alam na yata niyang ito
nga ang magiging reaksyon ko bago pa man ako nagreklamo. Fine, Dean! You know me
too well pero hanggang diyan lang ang malalaman mo!
Nagbabanta ang kanyang hakbang kahit katiting lamang iyon. Hindi ako umatras kahit
sinusuhulan na ako ng kilos niya na umamo at wala siyang gagawing masama.
I lifted my chin up high, unperturbed. But goddammit! I love how tall he is!
"You do really think that I would let another girl portray you as the muse on the
song I wrote about?" May gaspang ang naghahamon niyang tono. " Sinulat ko ang kanta
na ikaw ang nasa isip, Ruth. Kaya natural, hindi iba ang gaganap sa karakter mo. I
won't let that stupidity to happen," mariin niyang sabi, tila tinatanaw ito at
hindi maganda ang kinalabasan.
Umawang ang bibig ko sa karagdagang gulat at kalituhan. Mga tanong ay
nagpapaligsahan upang masagot. How...I mean...into where is he leading us with
this? Parang hindi pa nasagot ang tanong kong walang anyo.
"I may be as far as a studious boy way back but I've learned how to think and mold
plans, Ruth. I sabotaged Madam Vee to have the promotion endorsement be held today.
Kung tatanggi si Jillian, bawas iyon sa sponsors niya, which likley to be Tita
Elle's next nightmare. So she should not pass up that rare opportunity for sponsor
promotion."
I imagined the scene as he talked. But still, I couldn't grasp this whole idea.
Ayaw kong tapusin 'to na walang naiintindihan!
"Bakit si Madam Vee? Di ba iyong mommy niya ang manager? And Colby? Does he know?
Magkasabwat kayo? How did Madam Vee agree to this and why?" paulan ko ng tanong.
Hinila niya ang mukha at ngumisi. Muli siyang humalukiphip at nang-aasar ang mga
mata.
"Alin ang gusto mong unahin ko? Or would you like me to answer them randomly?" Nag-
angat siya ng kilay.
"Seryoso ako, Dean! Just answer me," pagdiriin ko, halos nagdabog.
Umirap siya at halatang ayaw nang magpaliwanag ngunit alam niyang wala na siyang
magagawa sa gusto ko.
"Madam Vee is the doctor's sister so she can take the liberty on steering the
talents. And I don't know with Tita Elle, I can't answer that. Colby? He doesn't
know. Madam Vee agreed to this because well...obviously, she likes you and thought
this might be your first step to the world of limelight."
Nagambala ako sa sabayang pagbigkas ng mga estudiyante sa iilang mga classrooms.
Bumaling ako sa ibang direksyon, umaasang doon ko mahanap ang sasabihin dahil
nilulunod na ng kabog sa dibdib ko ang mga salita. The silence between us makes
this more awkward.
Isang estudyante ang nakita kong nagpapalusot lang yata na pumunta sa canteen o sa
cr. Huminto siya sa gitna at nilabas ang phone. Para-paraan din ang batang 'to, a.
s
"Si Jillian..." mahina ang boses ko sabay nilingon si Dean. Hindi ko alam ang
idudugtong. Yet I'm expecting an answer from him.
"Who cares? Basta hindi siya ang gaganap na ikaw. Reality bites when she's just a
part of the collateral damage from the bomb made of plans and assumptions."
Nanunuri ang tingin ko sa kanya. What a conundrum it is still for me on why Dean
came up to this. He could almost bring me to my last dying breath with his dagger
stares, taunts and cold-blooded treatment that had nearly shred my worth. But so
far that was the extent of his ruthlessness. I believe he won't hurt me physically
and he never would.
Ngunit ano itong ginagawa niya? Where did all those hate go? Has he finally gotten
to the bottom of this? O baka patibong ulit ito katulad ng ginawa niya kay Jillian?
Am I a collateral damage, too? He's been showing signs of surrender but it was
likely just an act. Siguro nagkamali ako sa pagsabi noong hindi siya magaling
umarte. He threw me to the edge of believing him.
But his apology last night crawled itself in between the chaos. Was that sincere?
Baka alam niya sa simula pa lang na gising ako at sinabi niya iyon para pagisipin
ako ng kung anu-ano.
But Ruth, seriously? You thought of Dean this way? Hindi ko lang kasi maintindihan
kung bakit ganoon kadaling magbago ang isip o damdamin niya. He hates me then,
suddenly he's not. So he couldn't blame me if I have thought of him wrongly.
"Kaninong idea na si Jillian ang gaganap?"usisa ko.
His stare is acute and earnest as if he's offering me every evidence of the truth.
"Colby. And I've just given him no choice but you. Wala na siyang magagawa. I won't
let you pass this up, either."
"You don't really hate me, do you..." wala sa sarili kong sabi.
His mouth curved downwards. Hindi ko alam kung nagpapaawa o nagkukunwaring
malungkot. Umakyat ang paningin niya sa buhok ko at may inalis na kung ano saka
pinakawalan niya sa hangin. I got no change out of my statement.
My heart kicked when his eyes travelled down to my chest. Tila ba may humila ng
atensiyon niya't kuryoso itong tumuklas. Guessing is uncalled for as I felt what it
is. Kumunot ang kanyang noo habang umaangat ang kanyang kamay.
Kumiliti ang daliri niya sa leeg ko nang kinuha niya ang pendant ng aking kwintas.
My arm and neck hairs made a dramatic resurrection from the surface of my skin.
Confusion warred against the spirit of inquiry in the battlefield of his face.
"How did you get this?"
Inignora ang iritasyon sa tono niya, binalik pa rin ako nito sa araw at lugar kung
saan ko ito kinuha. Thinking that he'd thrown the object of promise because of a
wrong assumption strongly tugged my heartstrings. Ang mga panghihinayang kong
ngayon lang ako nilukob. I should have done things farther to reach him. To make
him understand. I should have not stopped calling and searching, not until he could
hear the explanation. But then, he should have done his part, too. He should have
confronted me and ask. Yet in the end, there were all useless now and cannot be
undone.
"Dumating nga ako, 'di ba? But I was late. Sinabi ko na sa 'yo kung bakit."
Lalo ko lang yata siyang pinag-isip doon. May namumuo sa kanyang isip tanda ng
pagtitiim bagang nito. The glint in his eyes had my heartbeat galloped into unease.
"Something's wrong here..." mahina niyang sambit, parang may natuklasan siyang
hindi pa niya makumpirma sa ngayon.
"Huh?"
Yumuko ako upang matignan ang pendant na pinaglalaruan pa rin ng mga daliri niya.
"Not the ring..." wala sa sarili niyang bulong.
Umatras ako sa pagtama ng hininga niya sa aking mukha. Somehow, it made me tremble.
The warmth and the scent that taunt a shiver on my spine is almost unbearable.
Natauhan siya sa ginawa ko sanhi ng aming titigan.
Hindi ako umiwas kahit abot abot na ang kaba na dinudurog na ang kulungan ng puso
ko. Those eyes that could stab my chest, burn my eyes and made him the master of my
downfall. Yet I don't want to show Dean that I am submitting to his games whatever
it is. It could be that he still hates me. I can't be the game he is playing so I
should be the playmate.
"'Di pa kayo tapos?" tawag ni Colby habang nilalapitan kami. "We have to hurry.
Pupunta pa tayong Pangasinan. Magbi-break na rin yata ang mga estudiyante. We don't
want to delay this."
Mas umatras pa ako dahil kahina-hinala pa rin ang lapit namin sa isa't isa. I
looked the other way, hinahayaan silang mag-usap.
"Ruth, payag ka ba?" Binalingan ko si Colby sa tanong nito. "Kung ayaw mo
e...mamimili na lang kami sa mga estudiyante—"
"She will play Miss Seventeen." Dean cut him off, his hard tone could make anyone
obey. Dugo ang dadanak kung hindi ka susunod.
Napatingin din ako kay Dean sa naging tono nito. He is already looking at me, and
the stare contained the heavy dosage of demand, persuasion and this rule that I
should not violate.
Tinignan ko si Colby at tahimik na tumango. Ayaw ko rin namang iba ang gaganap kaya
bakit hindi ako papayag? As long as Jillian's not the first choice, which Dean has
already done something about.
" O'right!" Pumalakpak siya at may tinawag na crew. "Ayusan na sila then we'll
start."
Kabado akong umikot at nakitang nakapwesto na ang mga instrumento sa ilang panig ng
school grounds. The cameras are in position, too. Iyon lang naman ang kailangan
sigurong i-set at wala nang ibang props. But God! Wala akong alam sa acting kaya
paano ko 'to paninindigan?
"Okay, here's the scene..." panimula ni Colby habang inaayusan na ako.
They made me wear a white lace dress and light make-up. Nasa tapat ko si Dean na
inaayusan na rin. We're under the tent that shielded us from the high and mighty
sun.
"Dean, you'll start from that area," may tinuro si Colby. "Uupo ka doon sa hagdan,
camera's gonna focus on you while singing the first verse. Then at the second verse
of the song, nakita mo na siya na naglalakad and that's when the stalking starts.
Gets?"
"Kahit anong concept Col basta may kasal sa huli." Makahulugang sabi ni Dean. His
smirk came out to play again.
Tumawa si Colby pati na ang mga nakarinig na mga crew. Gumapang ang init sa aking
mukha. Narinig ko ang ngisi ni Dean dahil marahil, pulang-pula ang pisngi ko! Damn,
Ruth! You're too old to blush.
Dinaan ko sa simangot ang pagwawalang nagpangyari sa kulungan ng aking puso. Bakit
parang ako na iyong naiirita ngayon? Ako nga 'tong naghahabol.
Aroganteng nakaupo si Dean sa tapat at nakadekwatro. Malikot ang paa niyang nasa
ibabaw ng kanyang binti dahilan upang mapansin ko ang tupi ng manggas sa kanyang
dark jeans at nakisama ito sa haba ng combat boots.
Every move he does screams arrogance. Parang gusto niyang ipagyabang bawat kilos
niya animo'y gawa ang mga iyon sa ginto.
Two people at least were fixing his white shirt that clung to his lean body giving
me an outline of the ridges on his abdominals. Bumakat pa iyong nipples niya sa
dibdib. Man! I may have not seen him do it yet but I knew this man works out! His
broad shoulders seconded that motion for me. And even with a simple garment, he
could still be sexual which I think is inherent of him. Kahit ang tawa niya ay
parang may double meaning. At ang mga mata niyang hindi mo alam kung nagsusungit o
nang-aakit.
Yeah, he's all that. Arrogant and sexual. Kung noong highschool ay nakikitaan na
siya nang ganito , mas nadepina pa ang mga pang-uring iyan ngayon.
Bawat gilid ay may tauhan na tinutupi ang manggas ng shirt sa puntong kita ang
kanyang equal's sign tattoo na namamahay sa kanyang biceps. Well that too never
went unnotice to me.
"Ruth, are you listening?"
Kumurap ako't tiningala si Colby. Salubong ang kilay nito akong dinungaw.
"Ano iyon?" pagtataka ko.
"Pasensiyahan mo na, Col. Naging busy yata siya sa pag-appreciate sa paligid.
You're done checking them out, Ruth? What do you think?"
Halo ang paghahamon at panunuya sa angat niyang kilay. The corner of his lips
shooted up as if he has my secret and he knew how he could make me spill it.
Wala na akong magawa kung nahalata na niya ang umiinit ko muling pisngi at ayaw ko
na iyong dagdagan.
Nagkibit ako at lumihis ng tingin. "Okay lang. Puro green."
Humalakhak siya. Shit! I knew that laugh of his always means something.
Umiling ako at hindi na siya tinignan. I listened to Colby instead replaying the
outline of the scene. Dean is going to follow me everywhere, habang ako naman kuno
itong magpapahabol. Oh well, not bad. Tumatango ako sa pag-intindi at sang-ayon.
"Nasa taas na si Fred at kinukuhanan na ang first scene. The empty corridors would
be it, so we'll wait for the bell to ring. That's when the second camera shoots on
you, Dean. Sa hagdan ka lang, hindi ka pumasok sa klase dahil nag-cutting ka."
Sa kabila ng kaba ay natawa ako, remembering the typical highschool year old Dean.
Nagsusuot na siya ng bandana sa ulo at umaambang tatadyakan ang direktor.
"So all throughout the video, I'm going to look pathetic?" Sa tono pa lang ni Dean
ay halata na ang protesta. Kasi nga 'di ba, siya ang gusto na hinahabol.
Ningisihan ko siya. "Well are you not,Dean?"
Colby laughed at that. I don't know if Dean has apprised him of our history since
it was so easy for him to agree to the idea instead of just going his own way of
choosing any highschool girl. If he hasn't known, this mutual agreement likely to
be just one testament of their amity.
Pumwesto na ako kung saan ako unang ipapakita. Nagbukas sara ang aking kamao. My
palms turned sweaty but cold and I hate it. Bakit ba ako kinakabahan eh ang gagawin
ko lang naman ay ang magpahabol?
"Nervous?"
Napaigtad ako sa pagbulong ni Dean sa aking tenga. The heat of his breath tickled
my neck hairs and spine. Ang kamay niya ay nasa aking baywang at para pa rin akong
nakikiliti.
"This is not my strong suit." Nagkibit ako at sinubukang dumistansiya. "Being
infront of the cameras..."
Imbes na bitawan ako ay mas kumapit siya sa aking baywang habang dahan dahang
umikot upang ako'y maharap. Seryoso ang kanyang tingin sa akin. I could also feel
it by his hand on my waist as if it means good intention.
"You don't have to pretend to be someone else, Ruth. I wrote this song about you so
you just have to be...you."
"Paano pagkatapos nito?" I suddenly found that question. At may panunumbat na agad.
My heart is already aching just by the mere thought of it. "Jillian is your
girlfriend but you plotted this plan all along. Sinong ginagago mo sa amin, Dean?"
Umawang ang bibig niya at umaambang magsasalita but I beat him to it.
"And you didn't deny the rumors. People assume that she's your highschool
sweetfuckingheart! I thought you'd get your way out of this since you've always
worshipped honesty and control. Pero ano? You never found your gut to rectify!"
"This is not the right place to talk about this Ruth." Nakapkapan ko na ang inis
niya. The veins in his temporals are showing. His Caucasian face flushed.
Lumobo ang pisngi ko sa inis. Sa init ng mukha ko ay tunaw na yata ang katiting
kong make-up. Nang nilingon ko muli siya ay nasa pendant ang kanyang tingin saka
binalikan ang aking mukha.
"Lahat naman yatang lugar para sa 'yo ay hindi tama upang magkalinawan." Nanginig
ang boses ko.
I so wanted to shout at him but the thought that we're in a highschool campus
reined me in before I could lose my sanity.
"Ruthzielle..." Dean sighed. Sa bumagsak niyang balikat at lumalamlam niyang mga
mata ay isang indikasyon ng pagsuko.
I've always felt it even before I began to see that everytime Dean reveals
vulnerability, everything breaks. The magnetizing force his eyes possessed lures
you to see him bare, taunting you with a come-hither look, but once you get too
close to his fire, he shuts out resembling a guttered out candle. And the flame
within you cools down. But the wake of warmth remained and haunting in your veins.
Kaya naman agaran ang aking pag-iwas at hindi iyon dahil sa aking iritasyon. He's
done it again. He's being too much again.
"Paano kung makuha mo na ang gusto mo? Aalis ka?"
Napakagat ako sa aking labi. Ang sakit at pangungulila na pumaligid sa kanyang
boses ay pumisil ng luha sa aking mga mata. He doesn't just trigger emotions
through singing. He can tightly squeeze the beat out of my heart through merely
speaking, too.
"Hindi ako makakaalis dahil naka-kontrata ako sa 'yo," mariin kong sabi, tinatago
ang umaalog kong tinig.
"But you want to leave."
I huffed and rolled my eyes. "You never want me here, anyway. It's no secret."
"Well I want you here!"
Gulat ko siyang binalingan at kita kong ganoon din ang kanyang naging reaksyon. I
never found his regret. Tila nagpatiwakal ang paligid at ang tanging nakaligtas ay
ang tibok ng puso ko at ang umaalingawngaw niyang deklarasyon.
"I want..." He swallowed and his jaw clenched as he braced himself. "You..." he
whispered.
Nanuyo ang lalamunan ko. Bumagsak ang luha sa kaliwa kong mata. Akin lamang iyong
dinampi nag palad ko at suminghot. Dean's eyes soften as he saw it. Hindi ko alam
kung dahil ba sa panlalabo ng aking paningin ang nakikitang panginginig din ng
kanyang mga mata o talaga bang naluluha na rin siya. It's as though he 's given up
hating and all he want to do is pull me into him and never let me go. That's what
I want him to do but it never happened.
"Position! Dean, pwesto na sa hagdan!" tawag ni Colby.
"Jillian's not my girl," said Dean, ignoring Colby.
"Tell that to the media and netizens."
Umiling siya at humakbang. Ramdam ko na ang inis niya hindi pa man siya
nagsasalita.
"You deserve the truth more than those scoop-hungry people who loves to make money
through fucked up news."
"Pero hindi iyan ang hiningi kong sabihin mo sa akin," matapang kong agap. "That is
for the world to know, Dean. That she's not your girl because I.Am." Sabay mariin
kong dutdot sa aking sarili.
Umatras ako at hindi na siya tinignan. Ilang sandali bago siya bumawi ng hakbang
dahil nilapitan na siya ni Colby at giniya sa dapat niyang pwesto. Minutes later,
the bell rang and we started the shoot.
Pinakawalan ko ang pag-iisip sa ganap kaninang usapan. We almost got intense with
that confrontation. At nasa sa kanya na lang kung gagawin niya ang gusto kong
mangyari.
The song is a slow upbeat, kaya hindi mabilis ang aking paglalakad. The crew made
the students cooperate not to make a sound at the middle of the shoot. Okay lang sa
kanilang manood o maging extra katulad ng magpalakad lakad sa paligid o ituloy ang
ginagawa nilang mag-snacks. Hindi rin sila pinagbabawalan na kumuha ng litrato and
I was like...they brought phones in school? Pero naalala ko ang sarili noon na
ganoon din naman ang gawain. I almost forgot and I feel old.
"Bakit hindi si Jaillin? Payag ba siyang iba ang partner ni Dean?"
I was in the core of playing my part nang narinig ko ito. My heart pounded in
irritation I almost blew the shooting up through shouting at the girl! Ngunit
kailangan kong paalalahanan ang sarili na wala pa silang alam. Dean should gravely
call for a presscon.
"Okay lang, maganda rin naman si ate. Parang may lahi."
"Bagong talent kaya? Hindi ko pa siya nakikita sa tv."
At hindi niyo na ako makikita. This is my first and last I swear!
Nasa hallway kami ng building sa ground floor. Dean's scene was being shot at
kailangan niyang tumingin sa camerang nasa harap niya habang naglalakad. He's
supposed to be following me.
"Now turn around, Ruth. Look at the camera."
Umikot ako upang maharap si Dean at naglakad patalikod, still playing my part of
wanted to be chased. I witnessed Dean's laid back walk that consists of his hand
digging on his jeans pocket while the other is playing on his bottom lip. May
makahulugang ngiti na sa labi niya. Bahagya siyang nakayuko habang nang-aakit ang
kanyang tingin.
Simple akong ngumiti at dinala sa likod ng tenga ang ilang hibla ng aking buhok.
The skirt part of my dress billowed along with the mid-morning breeze.
Nadaanan ko si Wilmer na naggigitara na siyang kinukuhanan din ng camerang
bumubuntot sa amin. Nakasakay ang direktor sa camera dolly na tinutulak ng kanyang
assistant. This way, he could follow us while setting the scene in motion.
In between breaks ay lumalapit ang mga tagahanga nila upang magpapirma at
papicture. I don't now if I should get back into being the personal assistant that
I am. Nang may akma akong haharangan na wild na estudiyante ay pinigil ako ng
assistant ni Colby at siya ang umasikaso rito.
I sat back at my chair. Maybe I should feel at home on being the actress then.
Ngayon lang naman.
Bumalik kami sa eksena pagkatapos ng ten minute-break. We're in a locker room and
it brought back something again. I think everything about this video shoot is
reminiscing.
"And a kiss from me to take the sweet out of your mouth...Then leave your bitter
words to the grave hell south..."
Dean mouthed the lyrics as he neared me. Kinulong niya ako sa locker katulad noon.
I know I should not be acting anymore pero hindi kasi dapat kaba ang pinapakita ko.
I should feel the excitement yet I only sailed far from it so I had to act excited
and flirty!
This feels like a reenactment of what we used to do before. Is this Dean's idea,
too?
His hands on my waist, binagsak niya ang kanyang noo sa akin. I blinked in an
instant his breath fanned my face. His eyes told me that he remembered them all too
well. His eyes that is holding me, all the while re-telling me the story. And he
didn't want me to look away so he keeps me waiting for how it would end. And I held
on, awaiting for the tragic or the happy ending.
Nagpalipat-lipat ang kanyang tingin sa aking mga mata. Awang ang kanyang bibig at
dumulas ang paningin sa labi ko. As fast as the lightning in a dim sky, his hazel
greens went back up to mine.
"That's good, that's good," si Colby. "Maintain that look Ruth and...Dean you're
not singing anymore but damn! This shot is amazing." Halatang tuwang-tuwa ito.
The staring never faltered. Hindi ko alam kung anong 'look' ang pinakita ko't
nagustuhan ng direktor iyon.
"And...cut!"
Pumikit ako at huminga ng malalim. The beating of my heart never calmed down.
Nanatili si Dean sa kanyang pwesto at hindi pa yata siya aalis kung hindi ko
tinulak. He slowly pulled himself away without letting go of his stare.
"Sa labas na tayo. That would be our last scene before Pangasinan."
Sumunod kami sa paglabas. Ilang minuto na lang ay babalik na ang mga estudiyante
para sa panghapon nilang klase kaya naman ninanamnam nila ang sandaling manood
upang masilayan ang mga idolo.
Turns out, the whole concept of the music video are only flashbacks about the girl.
Hindi ko nakikita si Dean but the video made it seem like we saw each other. He's
the only one who's supposed to see me since I was just inside his imagination, his
flashbacks. And the chasing means going after the memories which was me and
everything that I am.
At ang eksena ngayon ay nakatayo kaming dalawa na magkaharap sa isa't isa.
Nakatingala ako sa kanya at siya'y nakadungaw sa akin. Under the narra tree where
the Spring flowers fell like snow in Winter. This was what Dean would like to
envision me in his dream, that I was looking up at him while he was mouthing the
lyrics to me.
"I wish she was seventeen again, and I'm a year older, under a white tower where I
put a ring on her finger..."
Inignora namin ang ingay ng ugong ng van na bagong dating ngunit nang sinundan ng
mga tilian ay hindi ko naawat ang kuryosidad.
Sa nakabukas na pinto ng van ay bumaba si Jillian na kaway at ngiti agad ang
ginawad sa mga nagtitiliang mga estudiyante. Screams of praises and energy filled
the school premises.
I totally ruined the most heartfelt scene. Gibang-giba ang mukha kong pinapanood
siyang parang nangangampanya sa panay kaway at ngiti. What is she doing here?Akala
ko ba alam na niyang hindi siya ang gaganap? Or maybe she wasn't informed.
Mukha talaga siyang galing sa sponsor promotion. Her highwaist jeans and white
sleeveless midriff top showcases her white milk skin made possible by celebrity
doctors. Kumikinang ang kakinisan niya sa ilalim ng sinag ng tanghaling araw.
I'm praising her so that only means I'm not insecure. Marunong lang talaga akong
pumuri ngunit ganon din naman ako ka-marunong mamintas.
"Sorry, I'm so so late. Are you starting Dean's scene na?" rinig kong tanong niya
sa kausap nitong crew na mabilis siyang nilapitan.
May sinabi ang crew at tinuro kami dahilan kung bakit siya lumingon sa aming gawi.
Nanliit ang mga mata niya noong una at nang naging malinaw na yata ako sa paningin
niya ay labis na gulat at pamumutla ang nakikita ko sa kanyang mukha.
Binalingan ko si Dean. Nakatingin siya sa akin nang seryoso at matigas na pwede ko
nang ihawig sa bato. He doesn't seem mad. I couldn't read what his expression
means.
Muling dumapo ang paningin ko kay Jillian. Kita ko ang kuyom niyang kamao.
Nagsasalita pa rin ang crew sa harap niya ngunit ako ang kausap niya sa pamamagitan
ng poot sa kanyang mga mata at mabilis na paghinga.
On sudden impulse, hinila ko ang batok ni Dean at hinatid ko ang aking labi sa
kanya. He gasped in surprise the reason why I was able to achieve an open mouth
kiss. Napakapit siya sa aking baywang at dumiin pa iyon nang hinulma ng halik ko
ang ibaba niyang labi. He pulled me closer to his body as he replied in the same
caress and warmth and desperation. Dinadama ko ang tamis at lambot nito habang
nakapikit at nang ako'y dumilat ay dumiretso ito kay Jillian.
Ang akma niyang pagsugod ay napigil. Surprised, angry, and heartbroken. Iyon ang
mga naghalong ekspresyon na pinagkasya at dumungis sa maliit at makinis niyang
mukha.
"Cut!"
Bumitaw kami, hindi ko alam na on-going pa pala ang shooting. Ngunit tinago ko iyon
sa patuloy na pag arte.
Hindi ko lang alam kung umaarte pa ba si Dean sa nakikita kong gulat at
panghihinayang niya sa nagwakas na halik. The kiss is not part of the scene but if
I have to imagine it, I'd want the video to make it look like I bursted like a
bubble because all along, I was just a ghost of Dean's past.
"You really didn't mean it. Hindi iyon kasali sa scene..." malamig na sabi ni Dean.
I ignored the people's reaction about the kiss.
Nagkibit ako. "I just oriented her to the reality. Masyado kasi siyang delusyonal,
lumalayo na sa realidad."
Tumalikod na ako at dumiresto kina Colby. That was the last scene and I can only
hope that they would include the kiss in the video. And like I said, this is my
first and last, especially now that I would likely have a multiplication of haters.
Huminto ako nang may maalalang sasabihin. Hinarap ko si Dean at nagulat akong
malapit siyang nakasunod sa akin. Kumalabog ang puso ko sa pag-aakalang magbabangga
ang mga katawan namin.
Huminto na rin siya at marahang tinagilid ang ulo, inaabangan ang aking sasabihin.
I puffed my chest out in bravery.
"I may be annoyed at you right now Dean, but if I can't have you, then no one can!"
I pressed, unashamed.
A knowing smile crept up to the life of his lips. The glint in his smiling eyes
means flattered, pride and egoistic.
"Likewise, sugar. Likewise..."

[ 43 FORTY ]
-------------------------------

"Kailangan ba talaga ako diyan? Why am I not informed prior to this? I'm on
my way to Pangasinan for a video shoot."
Hinila ko ang sarili sa antok at pinakinggan si Colby. He's silent for a moment as
he listened to someone on the other end of the phone line. Dumating ang tawag sa
kalagitnaan ng biyahe namin para sa huling scene ng video.
"O'right. Make sure handa na lahat pagdating ko diyan para naman hindi masayang ang
cancellation ng prior commitments ko. Had I only been notified." Pumalatak siya,
nagsusumigaw sa inis.
Ibinaling ko na ang mga mata sa labas ng bintana. The van driver asked for Colby's
approval to turn the vehicle around and enter the road back to Manila. An
inexplicable ease washed over me for the last scene shooting not to happen.
Palaisipan sa akin kung bakit, pero malaking parte ang nagdidikdik na ang dahilan
ay ang babaeng katabi ni Dean sa likod ng van.
She insisted to have her ride here kaya naman naka-convoy ang sinakyan niya kanina.
It pissed me even more than her silent glares. Kahit hindi siya magsalita, basta't
ramdam ko ang presensiya niya ay nasisira na agad ang araw ko!
Umalab lang ang patago kong pagmamaktol nang pagkapasok namin sa van ay sa kanya
agad siya tumabi. Dean didn't even complain the reason why I'm pissed at him, too!
Resistance isn't a back-breaking move so why can't he do it around her? He may have
been honest with what he said a while ago but if he cannot validate the words with
his actions then they would just fall null to me. I hope he'd realize that.
Hindi ko sila nilingon kahit ramdam kong nakatutok ang mga mata ni Dean sa akin.
Without needing to put eyes at the back of my head,I knew he's staring. Ang init
kasi ng ulo ko.
"You want the chicken? May dala rin akong burger 'tsaka fries. And oh! Pineapple
juice for you since bawal sa 'yo ang softdrinks." Jillian's sweet voice wounded my
hearing my ears bleed.
Tumunog ang paperbag galing sa isang fastfood. The scent basically tortured every
growling stomach in the van including mine. Si Dean lang ang dinalhan niya ng
pagkain.
How sweet.
"I think we have to delay the last scene. This was urgent. Kailan niyo balak i-
release ang video?" si Colby pagkatapos ng tawag. Katabi niya ang driver sa front
seat.
"After the homecoming concert in Cebu," tugon ni Wilmer na nasa harap ko. "Nandoon
na si Marcus para asikasuhin iyon."
Isinandal ko ang aking ulo sa bintana. I diverted my attention to the view outside,
looking for some calmness in the place of the buildings and concretes. The thought
of going back to Cebu envelopes a nostalgic feels of my hometown. Plano ko na ang
una kong gagawin ay umuwi sa amin at personal na kausapin si daddy.
I also made a mental note to ring my sister up and tell her about the news.
"We can shoot the final scene in Cebu. I'll attend the concert," rinig kong sabi ni
Colby.
"Sorry guys, I only bought for one, nagmadali na kasi kami kanina. But we can stop
by for a drive thru. My treat!"
Kung sumabog ang pagbunyi nila sa sinabi ni Jillian ay irap naman ang sa akin. For
the first time, I wasn't happy for a treat. I rather not eat if it would only come
from her. My colossal pride won't extend to accepting any free food from her.
Umuga ang van sa bump na nadaanan. Sa aking paanan ay natumba ang paperbag laman
ang mga hinanda ko kanina para sa maagang biyahe. The sandwhich I made this morning
for Dean rolled out like it wants to be freed and get eaten.
A wave of dread claimed my whole being. Ayaw kong batiin ang pakiramdam na parang
naiiyak ako.Pinipiga ang aking puso. It was like my efforts just went dead in the
water. Abandoned. Taken for granted.
Making efforts was a stranger to me. I never really did work hard for something
except for academics. Noon pa man ay tamad lang akong sumasabay sa agos ng
hinahandog sa aking araw. Halubilo sa mga taong biniyaya sa akin upang maging
kaibigan at karamay. I was alive but am I really living? That was the question that
I have realized now that I am older.
Pwede ba iyong kahit anong pagsisikap mo ay mauuwi ka pa rin sa wala? Iyong sa
buong paghihirap mo ay ang nakukuha mo lang ay kaalaman, karanasan at hindi ang
premyong pinaghihirapan? Buti sana kung nakukuntento tayo sa ganon lang. But we
always want the main prize and not just the consolations.
Then Dean gave me an adventure. Break rules, kisses in secrecy, went home past the
curfew, to dream big and be passionate for the things you believed in. His was
music and our relationship. While I had none but him and priorities.
I never believed in young and true love just as I could only be contented with
convenience. Yet he unraveled me from the cage of my fears and resistance of
changes for there is a real world out there. It'd only take the passon for life to
see the extension of that one part of the horizon that I only chose to see. To see
what else is there to dream and to go after. To see and realize that love could
exist for me.
Jillian' s giggle turned my heart back into stone. Ang sana'y ibabalik kong
sandwhich sa bag ay nabiktima ng pagtitiim ng aking kamao.
Pagkatapos itayo ang paperbag ay mabilis akong umupo't hinagis ang sandwhich na
tumama sa mukha ni Dean. Kaagad ang gulat niya nang bumaling sa akin, pati si
Jillian na naatras ang burger na isusubo sana sa kanya.
"What was that?" His annoyance is being timid. I noticed some turned to him and to
me where his eyes were directing at.
Humarap ako at walang tinitignan niisa. I crossed my arms as a sign of being closed
off.
"Pagkain na hinanda ko kanina. Itapon mo na lang kung gusto mo."
Natahimik ang buong van. Sa gilid ng paningin ko ay lumingon si Sky sa akin na
siyang katabi ko ngayon. Dean called me to sit beside him at the back a while ago
but Jillian beat me to it. Bitch.
"Anong palaman?" I heard the unwrapping of the plastic when he asked.
"Si Sunita!"
Muntik nang matapon ni Cash ang iniinom na tubig. Humagikhik ito at tumigil lang
nang siniko ni Sky na natatawa rin.
I think I've aged five years for this trip alone Upang aliwin ang sarili't pawiin
ang pait sa aking sistema ay dinukot ko ang aking phone at nag-log in sa Facebook
kahit alam kong wala akong makikitang kaintere-interesado. I only create social
media for communicating people overseas like my cousins and other relatives. I kind
of dig Instagram more so I can post blogger-ish photos.
Bago iyon ay nakita ko ang text ni Erika. It was sent ten minutes ago.
Erika:
Punta ako mall. Sama ka?
Tahimik pa rin ang van nang magtipa ako ng reply. At hindi pa rin ako lumilingon
kung ano ganap sa likod. They say what you don't see doesn't hurt you, so I battled
against the masochistic disease called curiousity and was hailed as its latest
survivor.
Ako:
Nasaan asawa mo? I'm your husband now?
Sinandal ko ang ulo sa headrest, nahihilo sa pagtitipa habang umaandar ang van.
Hindi nga ako kuryosong makita ang ganap sa likod ngunit pinipiga ko naman ang
aking pandinig upang makarinig. What a hypocrite, Ruthzielle. Nag-relapse yata ang
sakit mo.
Erika:
Ayaw akong payagan. Pero dahil wala siya ay gagala ako! :)
Umiling ako at natawa. Now I get his husband's need to restrain my bestfriend. The
girl in her never changed. Lakwatsera pa rin kahit buntis. May nunal yata 'to sa
paa.
"Sinong ka-text mo?"
Hindi ko nilingon si Dean sa tanong nito, even when his voice demanded me to turn
and answer him, nagmatigas ako. Jillian keeps on insisting him to eat the burger.
"Si Theone. Nag-aya ng date."
Napamura si Dean. I saw my two seatmates with their inhibited laughs. Kaunting
kiliti na lang talaga at lilingon na ako sa likod. The urge is so tempting as if
some michievous prick is trying to turn my head and is fighting against my resolve.
Ako:
What time? Pabalik pa akong Manila.
I made a face and chastised myself. Si Skylar ang tinignan ko habang sa gilid ng
paningin ay sina Dean. Hindi pa rin malinaw ang ganap.
Sky turned to me. Nagtatanong ang mukha niya at inalok pa ako ng binaon nitong
snack bar. Ngumiti ako at umiling.
Bumaling na ako sa bintana hanggang tumunog muli ang phone ko.
Erika:
Saan ka na? Diretso ka na sa MOA. Nagpahatid ako sa driver.
Ako:
Ok.
Wala rin namang gagawin sina Dean mamaya kung 'di rehearsals para sa concert kaya
pwede akong maglayag. Just to pay off the stress from work. This is where freedom
feels good when you achieve it from having an exhausting day. Talaga ngang
nakakapagod mag-artista.
"Kuya Eddie, pa-drop ako sa MOA," pahayag ko sa driver.
"Opo ma'am."
I scanned myself and felt satisfied with what I'm wearing. I took off the lace
dress kanina sa shoot since hindi naman iyon sa akin. My tribal leggings, tie-front
sleeveless cropped denim top and ankle boots did all the work for me.
"Bakit ka pupuntang MOA?" Now Dean's question has a slight edge to it.
"Magko-concert ako."
Hindi lang si Cash ang humagalpak sa sinabi ko. I think the whole van laughed and
to my surprise, Wilmer did, too.
I don't understand Dean. Especially now with his fame and status and how women gush
over him as if he's the new descendant of god, pakiramdam ko lumalayo siya sa
tuwing napapalapit sa ibang tao. Maybe because all I want to see is for him to get
close only to his usual circle, not with the peope he'd met when I wasn't around.
Is it immature of me to want him as my own? Is it immature to ask for him to see
right through me pass beyond his capability? I'm a hard book to read unless
impatience gets the best of me but am I not worth the effort? Then I asked myself,
'Have I not done enough?'
Siguro kulang pa ang mga nagawa ko. At dahil matagal din bago kami nagkita muli ay
nakalimutan na niya ang mga tungkol sa akin na hindi niya magawang alamin kung
kailan ako galit o hindi. Kailan malungkot o masaya. It could be that I exert less
to no effort so people gave me the same treatment. That's the problem. I don't
broadcast my weakness. I don't play the damsel in distress card so they thought
that I can handle myself. But I am no tough cookie, damn it! I am no exception to
surrender and hell!
Ayaw kong panapos usapan ang pagod na ako. I just don't want to pursue anymore. I
guess he has gotten back at me through hovering close to the people I'm not fond
of. I have already asked forgiveness and it's up to him. The ball's in his court.
I'm done.
"You want fries instead? May spaghetti rin dito," rinig kong alok ni Jillian. I
guessed Dean passed up the burger.
"You eat them. Ikaw naman ang bumili."
Natigilan ako sa ginamit na tono ni Dean. He doesn't use that for nothing. Pinilit
kong huwag magpakita ng reaksyon ngunit nagmatigas ang daloy ng dugo ko't nag-ipon
ang init sa aking mukha.
"But this is for you." Sabay umingit ang upuan at ingay ng wrapper.
"I didn't ask you to buy it for me. And the burger has mayo. I hate mayo," Dean
complained.
Jillian could be huffing or sighing in surrender. I'm not sure.
"Just thank me na lang," aniya, parang nawalan ng pag-asa.
"Uh...thanks? I'll have my sandwhich."
My mouth curved into a pout. Kung wala ako dito, asa pa akong kakainin niya ang
sandwhich. I'm sure iyong fries ay palihim niyang kinakain ngayon.
"Hindi naman mainit iyan. Unlike these, bagong luto pa." si Jillian. Sa tono niya
ay gusto kong umikot at saksakin siya sa talim ng paningin ko.
"Mainit 'to," giit ni Dean. "Galing sa mainit na kamay na nagtapon sa mukha ko.
Init ng ulo natin, noh?"
Umikot ang mga mata ko. I can only imagine his smirk taunting at the back of my
head. Mababa itong tumawa at kinakain na yata ang sandwhich.
Mabulunan ka sana.
Ilang sandali ay natatanaw ko na ang globamaze ng mall. Sinuri ko ang sarili sa
compact mirror, the light make up was still intact ngunit nagdampi pa rin ako ng
nude lipstick.
Binuksan ni Cash ang sliding door nang huminto ang van sa harap ng entrance. "Bye
Ruth..."
His tone is teasing. Mahina kong tinapik ang tuhod niya saka ngumiti.
"Where are you going?"
Tuloy tuloy ang aking paglabas at marahang ginulo ang maikli kong buhok. I marched
out of the van as if I didn't hear Dean's question laced with a warning. Seriously?
Alam niya naman kung saan ako pupunta nagtanong pa siya.
If he's inclined to fight his way to me, he should have known better than stick
around that girl. Hindi iyong alam niyang makakatanggi siya pero hindi naman niya
ginawa!
Lumagapak ang pinto ng sasakyan. I sighed as soon as I heard it for I thought
they've already driven away. Ngunit nang maramdaman ko ang kagat ng kamay sa aking
braso at ang marahas na pagpihit sa akin ay nagkamali ako. Dean followed me and the
burning green almost turned yellow at his brewing explosion.
"You're not going there with him." Halos hindi na bumubuka ang bibig niya.
The tight clench of his jaw defined his raging emotion. The thought that we are in
a public place along with his anger inexplicably terrified me.
Hinila ko ang aking braso at sinubukang kumawala ngunit ang higpit ng kagat ng
kamay niya ay mariin at mala-bakal. Napangiwi ako nang maramdaman ang hapdi. As
soon as he saw it, the grip turned loose but not enough to set me free.
"Magkikita kami ni Erika! You're occupied, anyway. Someone seems to have set her
eyes on my job buying you your necessities. So , nah! I don't think I'm much of a
need. Palagi naman akong hindi kinakailangan at akala niyo ay hindi rin ako
nangangailangan ng iba kaya hinahayaan na lang din ako!"
I still couldn't emancipate from his steel grip! Pinasidahan niya ako. Sa mga mata
pa lang niya ay naglalaman na ng pagbabawal tila gusto niya akong hubaran upang
pasuotin ng pantalon at malong. He's crazy if he thinks my outfit is not mall-
appropriate! It's as if I'm in a bathing suit!
His eyes found mine in the same rudeness and intensity. But I saw the
acknowledgement at the same time regarding what I said.
"Sasama ako."
Tunog utos iyon at hindi panghihingi ng permiso.
Kumain ng pait ang tawa ko. "Tss...diyan ka naman magaling, Dean. Sa tuwing
lumalayo ako o umiiyak, doon ka lang nagiging akin. Pero kung hindi, nasa sa kanya
ka."
Sumuko na ako sa pagpumiglas. Then I was reminded by the thought...do I really
always give up and give in like this when it comes to him?
Dean was the one who was always this obsessed with me in our teen years and I
basked in in his obsession. I thought I would only let it that way 'cause like I
said, I never did efforts. Gusto ko ako ang inaamo. Ako ang sinusuyo ngunit ako ang
maglalakad palayo. Ako ang mang-iiwan. Until that day came when I decided to be a
subordinate, I realized, I felt the same wave of beyond infatuation. My obedience
wasn't just to have him back and clear things up.
Dean's hands is still holding my wrist, and the heat of my tattoo as it was touched
by his skin warmed like it knew to whom it is for. Napapikit ako at huminga nang
malalim.
"You could have proved yourself wrong had you only turned to see what I did,"he
softly said.
Wala na akong magagawa kung hindi ako lumingon. I don't want to anyway. Just the
mere thought of him beside other women drives me nuts! Tatayo lang sila diyan at
magkatabi kahit hindi mag-uusap ay gusto ko nang magwala!
Kinuha ni Dean ang isa ko pang kamay at hinila ako sa kanya. I was as stiff as a
rock opposing to the wilderness inside my chest.
Hindi matatatapos 'to kung hindi ko bibitawan. I notice people's curious eyes
feasting on us right now. I heard Dean's name was mentioned, I never heard about
mine but a 'who is she?'question.
"Bumalik ka na sa van. These people know you at maeskandalo pa tayo." Nakayuko ako
habang nagsasalita.
I felt his finger and lifted my chin up, that's for me worshipping his height.
While he looks down on me, blessing me with his hazel green eyes.
"Isn't this what you want? For the people to know that I'm yours and not other
woman's? "
I made a face at his half-serious half-taunting tone. Nag-angat siya ng kilay
bilang paghihingi ng kumpirmasyon sa sinabi niya. Sa nakitang busangot ko ay tumawa
siya at mas hinila pa ako. Muntik nang tumama ang noo ko sa kanyang chin.
Fine, Dean. Pero inis pa rin ako sa 'yo.
"Si Erika ba talaga ang kasama mo?" naninigurado niyang tanong. Pabulong, at may
nakalabit akong pagdududa.
"Oo nga."
He smiled. "Okay. Let me just walk you to her then I'll go."
Tinulak ko siya ngunit bahagya lang ang kanyang inatras. Muli niya akong hinila
habang tumatawa. Why is he suddenly so clingy? This reminds me of how he was in
highschool. Playful and flirty. In this public place dammit! Dapat kung ganito siya
ay gawin niyang pribado. This is too intimate to be publicized.
"Huwag na, Dean. Sa eskwelahan kahit mga teachers na may mga asawa na ay
pinagkakaguluhan ka. And this is a fucking mall! Baka aakalain pa nila dito ay may
bomb scare na ikaw lang pala na gumagala."
Humulma sa busangot ang mukha niya. Mukhang batang spoiled na hindi binilhan ng
laruang robot.
"Fine. Send me pictures of you and Erika." Hinahaplos-haplos ng thumb niya ang
pisngi ko, parang may tinatanggal na dumi kahit wala naman.
Inirapan ko siya sa kabila ng kiliti sa aking pisngi.
"At doon ako uupo sa inupuan mo kanina. Not beside her anymore." That sounds like
an assurance.
"Fine."I rolled my eyes again. " Send me pictures of you sitting in my seat."
Tumawa siya at kinabig ang ulo ko upang halikan ako sa noo at ilong. I should have
melted but my skin crawled as I felt people's curious eyes dug deeper watching us.
Dean, the most. I saw several of them raising their camera phones for a video or a
caption for a scoop. I can only imagine that this is how I'm going to have my big
break.
Hanggang sa pagpasok ko sa mall ay ramdam kong sinusundan pa rin ako nag tingin. I
looked back at Dean when I heard a loud shriek from a group of girls.
Naalarma ako at babalikan sana siya but he signaled me that he's alright.
Pinaunlakan niya ang mga taong nanghingi ng pictures at autograph. Kita ko ang
paglapit ni kuya Eddie sa van upang pigilan ang ngilan nang nagwawala.
I didn't move unless his surroundings cleared. Nagawa ni kuya Eddie ang trabaho
niyang maihatid si Dean pabalik sa van sa kabila ng mga nakapalibot na pagwawala at
tilian.
As soon as I saw the van left, tumalikod na ako at pinuntahan si Erika.
"Careful baka makasira tayo ng gamit dito!"
Hinila niya ako at sa pagmamadamali niya'y halos masangga niya iyong isang dumaan.
Buti na lang nakailag. Sa laki pa naman ng tiyan niya, sinong maglalakas loob na
banggain ang isang buntis.
"I think Diego would like this," ani Erika at may inabot na teether.
Kumuha na rin ako at binasa ang caution kahit hindi naman ako interesado sa mga
gamit dito. But hey, maybe I can help since I had my experience in baby stuff
shopping with my sister.
"Sinong Diego?" tanong ko.
Kita ang gulat niya nang binalingan ako.
"Iyong asawa ko, Ruth," giit niya na parang pinagpipilitan na nauna ang itlog sa
manok.
My brows met at the newly acquired information. At parang hindi pa rin ito
maproseso ng kilay kong hindi pa bumibitaw sa pagdidikit.
"Diego pala name niya? Well, people call him Sanchez." Tinaas ko ang aking mga
kamay at nagkibit.
Umikot ako sa kabilang side niya upang tumingin sa iba pang mga baby toys.
"Yeah..."
" 'Di ba may crush iyon sa 'kin dati?"
She turned a 360 degrees on me. Pumameywang siya at nakahanda na ang kunot noo.
Umatras ako dahil mabubunggo ako ng kanyang tiyan.
"Nakalimutan mo yatang asawa ko ang pinag-uusapan natin dito?"
Naningkit ang kanyang mga mata. Mas halata ang bumibilog niyang mukha sa tikom
nitong bibig. I can't help but giggle.
"I was just saying! Totoo naman 'di ba?"
"But he ended up with me!"
"Exactly! No need to get hysterical, woman." Natatawa kong sabi at inakbayan siya,
giniya sa panibagong shelf. Umirap siya at hinablot ang napusuang tsupon.
"Hindi ko talaga alam na Diego ang pangalan niya. Kahit noong wedding niyo, ang
nilagay ko sa wedding card, To Sanchez and Erika." Humagikhik ako at humilig sa
kanya.
"Tss...baliw."
"I can't believe you ended up together!" I smiled as I reminisced. "Noong
highschool, kung makaporma iyon..."
I tried to analyze how these people's feelings change as they grow, along with it
are the changes in preference when mine has remained constant. But then, that's how
people differ, right? The common ground we shared as one are our capability to hate
and love.
Baka si Erika nga talaga ang target ni Sanchez noon at nagpapaka-feeling lang
talaga ako. Not that I am bitter about it. I didn't even entertain the guy.
"It's because the mighty Dean Ortigoza threatened your suitors through his
brother's fist!"
"Sshh!" Mabilis kong takip sa bibig niya. Namilog ang mga mata ko, some people here
might be one of the witnesses on how he was so PDA a while ago.
It's useless to wonder if some of them had stalked me as their new victim to cyber
bash or if not, be the receiving end of the death threats from his fans and of
Jillian's. Bakit ba gusto nilang mag-artista kung ganito naman ang kapalit? I mean
yeah, you get famous but it entails you to gain haters, too. And It's not that I
have a few, anyway. I can be the most hated non-showbiz girl in the social media
in a snap.
Hinila ni Erika ang kamay ko at siya naman ang natatawa ngayon.
"May makarinig sa'yo," bulong ko at tumingin sa paligid.
I kind of also told her what happened eariler, and how I instantly became a music
video darling.
"Dapat lang! Para sa 'yo naman talaga ang kanta na iyon kaya dapat lang na ikaw ang
gumanap!" ani pa niya kanina, tila naghahamon ng giyera.
We dragged on the minutes by window shopping. Nagpaikot-ikot pa rin kami hanggang
ngayon sa loob ng shop at wala ni-tsupon man lang ng baby ang nabili niya.
"May balak ka bang bumili? O gusto mo sa ibang store tayo?"sabi ko, naiinip na.
Ika-ilang buntis na ang nakikita kong pumasok at wala pa rin kaming na-purchase.
"Patience...parang bumabaligtad na yata, Ruth. Napaka seryoso mo noong highschool
tapos ngayong tumanda na, ngayon ka pa naging isip bata at mainipin."
Ninguso niya ang unggoy na nakalambitin sa aking leeg at ang rattle na kanina ko pa
inaalog. Yeah, I must probably be bored. Paumanhin na may ngiti ko silang sinauli.
"Di ba dapat mas mature ka pa? Akala ko nga pang-lola na ang wisdom mo sa edad mo.
My God." Paikot nito sa kanyang mata. Tumungo kami sa iba pang mga laruan.
"Nabuntis ka lang feel mo naman ikaw na iyong mas mature sa akin?" Hinablot ko
iyong telephone toy at pinipindot-pindot.
"I am mature now! See?"giit niya at minuwestra ang sariling may hawak na stuff toy.
"I get to buy baby toys on my own."
"On your own? Ano pala ako dito? Utot mo?"
Humagalpak siya at hinila na ako palabas ng baby store. Wala talaga kaming binila
ni iisa. I guess she's only here for the food becaue she talking about eating
again. Kaya napunta kami sa restaurant na nagse-serve ng mga pagkain na
pinaglilihian niya.
"Alam mo, pingalilihian din kita. Nakakasawa na kasing tignan ang mga artista sa tv
kaya picture mo ang tinitignan ko," aniya habang namimili ng pagkain. Nasa gilid
namin ang waitress na nagpipigil ng ngiti.
Tinutukan kong mabuti ang mukha niya kung may bahid ng biro but I found none.
"You're creeping me out. You sound like a lesbo."
Nagkbit siya at sinara ang menu. Sinabi nito ang order sa waitress at sumunod naman
ako sa akin.
Because of the place's free wi-fi, my phone rang for a notification. Nakita kong
abala rin si Erika sa phone niya kaya habang wala pa kaming pinag-uusapan ay
sinilip ko ang notif sa aking facebook. Dean sent me a message.
Several pictures of him on my seat in the van. May mga kuha rin siya kasama ang mga
katabi ko kaninang sina Skylar at Cashiel.
My eyes narrowed. Paano kung hindi ko hiningi 'to? Baka pagkatapos itong kunan ay
lumipat siya sa likod o 'di kaya'y si Jillian ang lumipat at hindi na naman siya
tumanggi.
My chest felt heavy just by the mere thought. How many times do I have to be
reminded that our minds are so powerful they can be our enemy? The unwanted
thoughts could be our demons. The possibilities that I have created in my mind
could be the things that drives me mad. I guess I never learned.
Ngumuso ako at inangat ang aking cellphone. The camera's all set.
"Erika..."
Nag-angat siya ng tingin saka ko pinindot ang puting bilog sa aking iphone.
"Hey! Hindi mo sinabi hindi tuloy ako nakapag-pose. Ang pangit ko diyan! Ulitin
mo," maktol niya sabay ayos sa buhok at kuha ng lipstick.
Pagkatapos magpaganda ay kinunan ko siya ulit. I sent the pictures to Dean. God I
feel so submissive I hate it.
"Ba't mo sinend kay Dean? Wala pa iyong filter. By the way, how are you being his
P.A? May nangyari na ba?" tanong niya.
"Meron naman...medyo bumait siya," I said while sending the pictures.
"That's not what I meant!"mahinang hampas niya sa mesa. "Alam mo iyong...alam mo
na. Kasi 'di ba? Si Dean pa ba?" Her looks are suggestive but I don't get her.
Tumataas-baba pa ang kilay niya at nakangiting aso.
"Hindi ko alam." I sound stupid.
Bumagsak ang ngiti niya.
"Diretsuhin mo kasi!"
Ngumiwi siya at inirapan ako. Humilig siya sa mesa na parang may sasabihin siyang
isang malaking pasabog. Ako namang parang tanga ay lumapit din upang magkarinigan
kami.
"Alam mo naman kapag buntis, 'di ba? Naaano ako...so you cannot blame me with my
questions. I don't know, this is normal right? Tutal ikaw naman ang nag-nurse
talaga sa atin at ako'y nag-call center." Her face turned animated while talking.
"Ano?"
Kumurap siya at namumula ang pisngi. Inipit niya ang kanyang labi, tila isang
dalagang pilipina na nagpipigil ng ngiti. "Iyong...capital H."
Kumunot ang noo ko. "Haggard?"
Tinulak niya ang ulo ko. "Hindi!"
"Sabi mo kapag buntis." Tumawa ako. " Heavy?"
"Ruth naman!" Pinalo niya ako ng kutsara sa ulo. Mas lalo akong natawa.
"Hindi...basta. Iyon. Isang tingin mo kay Dean, alam mo na. Ganon ka niya tignan.
Ako nga lang iyong nag-iinit..."
Humina ang boses niya nang dumating na ang mga inorder namin. Akala ko ay tuluyan
nang mababaon sa libingan ng kahapon ang usapan ngayon ngunit hindi ko mapigilan
ang kuryosidad.
"Hindi pa nga kayo nagkita ni Dean," panimula ko nang makaalis ang waitress.
Humigop ako sa sabaw ng Ramen. I never thought I am this hungry until I tasted
this.
"Noong highschool. I saw how he looked at you. Parang sa isip niya ay sinasabi
nitong ikaw ang papakasalan niya pero sa halip na sa reception ay sa honeymoon kayo
didiretso. At habang ini-imagine niya iyon ay nagiging ganon siya. Ganon din ako
ngayon."
Habang namimilog ang mga mata niya sa paggitgit sa akin ng sitwasyon ay naniningkit
naman ang sa akin sa pag-iisip. Bakit hindi na lang kasi ako diretsuhin nito.
"Hokage?" maluwang kong sabi.
Binagsak na niya ang mga kubyertos. Ang mukha niya'y tila nagtatampo. "Hindi ko
alam kung inosente ka o pinaglalaruan mo lang ako."
"Hindi ko nga kasi alam!"
Pigil na pigil ang tawa ko na halos hindi ko na masubo nang mabuti ang pagkain.
Erika resumed with her Ramen with a frown on her face. Isa lang naman ang
makapagpawala niyan.
"Ice cream tayo mamaya?"maang-maangan ko.
Tumigil siya at nagliwanag agad ang mga mata. Like a kid expecting Santa on
Christmas Eve, her face shined. Tila naging stars ang mga mata niya nang maiging
tumango.
"Libre mo?"
See?
Tumango ako at binuong lamon ang isang century egg.
"Ruth?"
I swallowed my food before turning to that familiar voice.
"I knew it! Buhok mo palang kilala ko na."
"Theone!" Nasurpresa ako. "Ikaw lang? Upo ka," sabi ko at siya na mismo ang humila
sa ikatlong silya.
Seeing him reminded me of our cancelled dinner that Dean's responsible about.
Siguro ay ganon din ang naiisip niya ngayon sa tipid na ngiti nito sa akin.
Mabilis akong napabaling kay Erika sa pagtadyak niya sa aking paa. Angat ang kilay
nito at nakatutok ang nguso sa bagong dating.
"Uh...Theone, si Erika, bestfriend ko,"I introduced them.
Agad naglahad si Erika na walang bakas ng tampo sa akin kanina. Theone politely
accepted her hand and gave a thrifty shake.
"Hi, Theone..." Her voice suddenly sweet. "No need for introductions. I know your
band.Kilala ka ng husband ko, actually. Diego Sanchez?"
Pumatak ang pagtataka sa akin. Her husband knew him? A small world it is!
"Oh, yes."ngiti ni Theone."We were dorm mates in College. Sabay pa nga kaming
naggi-gym."
I pouted as I imagined their toned bodies as college boys that girls love to brag
about to their friends. Agad naman itong lumihis sa isang taong inimbita ang sarili
sa isip ko. Naggi-gym din kay si Dean noong college sa Spain? I'm sure Spanish
girls got hooked by Dean and his hazel greens. So as his frequent rough moods and
tattooes.
"And speaking of him," si Erika. "I can't miss his call." Sumenyas siya at tinakip
ang kamay sa bibig habang kausap ang asawa sa cellphone.
An awkward affair of eating spoke volumes. I may have only met Theone twice but
never on thos encounters had this silence being dragged on for too long. Marahil ay
dahil respeto na rin sa pakikipag-usap ni Erika sa phone.
Being not a fan of awkward, I initiated the talk.
"Order ka. Libre naman ni Erika."
Tipid siyang ngumiti at sumenyas. "I just had my dinner."
Halos mapawi ang ngiti ko nang may mapansin. Ilap ang tingin niya sa akin. And the
smile seems forced. Kapag ganito ay hindi ko pipilitin ang sariling makipag usap.
Pero siya naman ang naunang pumansin sa akin.
"Kayong dalawa lang?" tanong niya.
Tumango ako. "Ikaw? You're with someone?"
"Nah. I went here alone after the rehearsals. I shopped things for my relatives in
Cebu. I'll squeeze in a visit to them in Carcar."
Tumatango ako habang binabakas kung may relatives din ako sa nasabing lugar upang
magpatuloy ang usapan. So far I have none. If not in Laguna, the rest of my
bloodline that I know of already lived overseas.
"I brought my car, ihatid ko na kayo. It's safe din for your friend since pregnant
siya."
Sandali akong natigil sa alok niya. I actually preferred it that way for Erika but
for me...nakakahiya naman. Could agreeing to this would make up for the cancelled
dinner?
"Uhmm..."
"Si Theone ang maghahatid sa amin kaya huwag ka nang mabaliw diyan! 'Di ba kaibigan
mo naman siya? Sabi mo pa nga naging mag-classmates kayo. Dorm mates lang pala!
Kung makapagyabang ka!"
Tinakpan ko na ang mukha ko sa kahihiyan. My God, Erika! Mabuti na lang at may
isang buong mag-pamilya ang mas maingay kesa sa kanya kaya natatabunan ang malakas
nitong boses.
Tahimik si Theone na tinatakpan ang ngiti sa kamao. Nanginig ang kanyang balikat.
I caught a highschool-looking girl staring at him, tila kilala nito. Well, Neone
Theone is starting to make it big into the independent scene but not as famed as
The Metaphoricals who's the biggest and most influential indie band in the country
since they debuted. Kung hindi dahil sa kasikatan nito ay kilala sila dahil din sa
itsura.
"Uhm , Ruth..."
The voice changed of Theone alarmed me. Hindi ko tinuloy ang pagsubo ng noodle at
binalingan siya.
"Hm?"
Muling umilap ang kanyang tingin, may pag-aalinlangan. His fingers on the table
kept on drumming with a tensed beat.
"Any problem?" I asked.
His eyes met mine and it was as if he's making me read the question in his eyes.
"I just heard stuffs..."
Pumalo ang kaba sa dibdib ko. I think I know what 'stuffs'he's referring about. I
decided not to comment about it at nagpanggap na wala akong ideya. God! This guy
has assumed that I am single which is... I am but what would he think of me now
that he has likely seen me being cozy with Dean infront of one of the largest malls
in the country's entrance!
Mabilisan naming tinapos ni Erika ang pagkain dahil pinapauwi na siya ng asawa.
Theone got to drive her home first in their house in Taguig and had shared manly
laughs and a short conversation with Erika's husband.
Tahimik at ilang ang namagitan nang kami na lang dalawa. The thought of the rumor
spreading is an endless thread in my head. I chose silence because it's better.
Ganon din si Theone na pinili ang katahimikan at pairalin ang kanta sa stereo.
Ganon na lang ang kabang bumubugbog sa kulungan ng puso sa nadadatnanng eksena sa
labas ng condo building ni Dean. Several guards are doing their best to stop the
roaring of camera flashes and protest of people mostly composed of ready-to-kill
girls.
"Anong nangyayari?" have an idea but it's better to make sure. Baka nagwelga lang
ang mga iyan.
Imbes na sa harap ng entrance ay dumiretso si Theone sa basement parking. Malakas
ang harurot niya sa sasakyanhabang dumadausdos ito.
The car stopped with a screech. Tinukod ko ang aking kamay sa dashboard sa
kamuntikan nang pagkakatama ng mukha ko. I looked at Theone, horrified. Is he mad?
His look is shadowed with the darkness of the basement.
"Being involved with the country's notorious rockstar, this is what you get." At
lumabas na siya ng sasakyan. Umikot siya sa side ko upang akoý pagbuksan.
Sa biyahe sa elevator ay nakikisikisk ang mga nangyari mula kanina hanggang sa mga
posibilidad lalo na't mga tagahanga panigurado ni Dean ang nasa labas at ang media.
Is Dean being notified of this? He didn't at least call me for a heads up so maybe
he isn't aware of it yet.
Isang doorbell lang ang nagawa ko ay agad nang bumukas ang pinto. My eyes burned
the instant I am met with the sharp and cold in the way he stared. Tila ba may alam
siyang wala akong ideya.
Lumihis ang paningin niya sa lalake sa likod ko. Umigting ang panga niya. The heat
of his anger radiated like an invisible force that is about to set the whole place
in a nuclear explosion.
"Dean..."
He cracked his neck as he advanced. Wala pa siyang ginagawa ay sinubukan ko na
siyang pigilan ngunit naabot ng kamao niya ang mukha ni Theone.
"Dean, ano ba! Hindi siya naka-topless ba't mo sinuntok?!" sigaw ko at nilapitan si
Theone. Sapo nito ang napuruhang panga at umiiling lamang kay Dean, mukhang
disappointed sa kaibigan.
Nagtaas baba ang balikat ni Dean sa mabilis na paghingal. With only in his jeans
and nothing on top but his naked tattooed and red in anger chest, his sharp turned
to me.
"Akala ko ba si Erika ang kasama mo?" halos pasigaw niyang ganti. Arms straining as
he clenched his fists.
Magsasalita na sana ako nang may marinig na mga boses sa loob. I heard the sweet
familiar girl's laughter. Tinumbasan ko ang talim ni Dean. Humahapdi ang mukha ko
sa galit!
"Akala ko ba ikaw lang mag isa sa condo? Ano? Nabuntis mo na?"
His jaw dropped. "Ruth..."
Bumukas ang pinto at niluwa si Skylar. Dumiin ang salubong ng kilay ko. All the
heat from anger was nothing compared to the heat of my embarassement right now. So
he's not alone, and he's not with only her either?
Okay. Napahiya ako doon.
"O, Ruth! Nandiyan ka na pala!" Hinila ako ni Skylar at parang walang suntukan na
nangyari sa napakamaligaya nitong boses. "May bisita ka."
Nilingon ko muna ang dalawa sa labas bago ako pumasok. Hinarangan ni Dean si Theone
na makatawid sa loob ng condo. His broad shoulders could almost occupy the whole
width of the doorway. Theone looked at him in sheer irritation.
"Tita Ruth!"
Umalsa ang pakiramdam pagkarinig ng munting tinig. Arrow's cute steps are running
towards me with his already open arms. Tinalon niya ang pagyakap sa akin at agad ko
siyang binuhat. Todo hagikhik ang bata.
"Hey...little kid. Where's mommy? Kailan pa kayo dumating? Who brought you here?"
Sa isang iglap ay pinawi nito ang stress at kainisang dumaloy sa aking dugo.
"Kuya Chuck said you live here with your boyfriend. And he's a rockstar. I wanna be
a rockstar too, Tita Ruth," sabi niya at hinalikan ako sa pisngi.
Ngumiti ako at bumaling kay Skylar na ipinagtaka kong nakikitaan ng pangungulila at
pagkalito sa mga mata nito.
"Mommy's inside your room. He's with a guy. They're talking daw."si Arrow.
Nagtagpo ang mga mata namin ni Skylar. Now I could see the tension in her face.
"Guy? Sino?" tanong ko.
Mabilis siyang nag-iwas at lumapit upang kunin si Arrow mula sa akin. Lumipat agad
ang bata at yumakap sa leeg nito.
"Si kuya."
Walang pag-aalinlangan at alisto akong umakyat sa aking kwarto. I heard the hurried
footsteps following behind me but I have no time to see who. Why would my sister
and the one guy who tried to ruin my relationship with Dean talk in a room? In my
room?!
"It's been seven years! At nilihim mo sa akin lahat 'to? You've been hiding him
from me for seven damn years goddammit, Suzanne!" sigaw ni Wilmer habang tinatakbo
ko na ang pinto.
"Why did you hide my son from me?"
Nanginig ang mga kamay kong binuksan ang pinto. The first thing I saw was my crying
sister and an angry Wilmer.

[ 44 FORTYONE ]
-------------------------------

Mga hikbi ni Sue ang nanaig sa kwarto. I don't know if I was wrong for barging in
or if I have executed my right for doing so. Ang hilingin na sana'y nagkamali ako
ng rinig ay huli na. From how my sister's moist eyes shied away and Wilmer's anger,
a surefire sight that I heard him all right.
I don't have to ask the questions. Paliwanag ang kailangan ko mula sa dalawa. My
mind treaded back to highschool trying to trace some proof regarding with these
two. Ganon sila kagaling maglihim na ni-walang nakakaalam sa kung anong namagitan
sa kanila?
For being the favored victim of the truth that loves to elude is beyond me. Kung
sino man itong mga karugtong ng daloy ng dugo ko ay doon pa ako nito pinagtataguan.
Maybe I have not cared enough and just got satisfied with the truth I know when it
was not even all there is to it.
Dean's arms slithered along my slim waist. Kaagad sumunod ang mainit niyang hininga
nang bumulong sa akin, "Ruth, let them talk in private first."
I fought the shivers it brought to my skin and brave my way into his stare. His
green slits are deliberate and cautious while mine's already with an accusation.
Before I could voice it out, he beat me into speaking. "Let them sort this out then
you talk to them after."
I stared at him longer than necessary. How could he let other people have their
matters be fixed when he wouldn't even allow to settle ours? Us talking and his
enmity for me seemed to be just another relic in the sand dunes but it's
indisputable that we're halfway of a loose end.
Sa muli kong pagbaling sa dalawa ay hindi na sila makatingin sa akin. Wilmer's
glaring on the floor while setting his muscled arms akimbo. Si Sue na sumisinghot
pa rin ay nakahalukiphip at tila ba naghihintay silang mapag-isa. I begin to
understand their need for privacy the second I saw their reactions.
Binitawan ko ang doorknob at naramdaman ang pagdulas ng kamay ni Dean sa aking
baywang nang tumalikod ako at bumaba ng hagdan. I heard him shut the door and he
was quickly to get hot on my heels.
"You look mad," aniya habang nakasunod. The loud pounding of his footfalls declared
how near he was from me.
Umikot ako upang maharap siya. Mukha pa siyang nagulat at agad na huminto.
"You knew."
Hindi iyon tanong ngunit simple siyang umiling.
I lifted my chin higher. "How come? He's your bestfriend."
Nag-angat siya ng kilay. The way he recoiled with that slight surprise in his face
was as though my statement had delivered a baby of ridiculous proportions. If not
because of this serious entirety I would've laughed at him.
"And how come to you, too. She's your sister," ganti niya at halos matawa.
Uminit ang pisngi ko kasabay ng aking pag-iwas dahil sa hiya. Right. Nagsasalita na
naman ang iritasyon ko para sa akin at pinapangunahan ang aking lohiko. As I let my
emotions overtake, I want my rationality to stay close behind until it finishes on
top of the line.
Huminga ako nang malalim at binagsak ang sarili sa sofa. Mabilis akong hinagkan ng
pagod at plano ko na sanang magpahinga. But to rest was just the expectation while
I was on my way here. To confront all of these is the reality.
Tiningala ko ang kuwarto kung saan ko iniwan ang dalawa. I heard murmurs and slight
raise of voices but I couldn't make out their words. Muntik na akong sumugod nang
makarinig ng pagbagsak ng gamit. Nagtama ang paningin namin ni Dean na nakatayo pa
rin sa harap ko.
I couldn't read what's beneath the serious entirety of his eyes. They lured me to
step into those green pools with a brown center just to take a swim in his infinite
thoughts but drowning as of now is not my priority. The present and my rationality
became my lifeguards.
"Did you tell Wilmer about my mother?"
Hindi ko alam ang kuta ng aking tanong. Nagsanib ang kagustuhan kong may
mapagusapan at masungkit ang katotohanan mula sa kanya. Consecutive discoveries
just got me all fried that I don't want to be kept in the dark anymore.
"I never told anyone," he silently said. The serious rasp scratches my hair shafts.
"Your secrets are mine and I'm planning to keep them up to my grave."
The wilderness in my chest started to rumble. Sinabi lang naman niya na nilihim
niya ito tulad ng gusto ko at totoo iyon para sa akin ngunit bakit isang pangako
ang turing ko rito? Not all promises are true. But are all truth...promises?
To whoever Wilmer had gotten that fact, Sue must have something to do with it now
that I've uncovered their connection. Hindi ko lubos maisip kung paano sila
nangyari. Pwede ko pang maintindihan kung bakit sila naglihim pero ang kung paano
ay iyon ang gusto kong malaman.
This led me back to the blame game where I was the only sole player. Being a
negligent older sister and I who's nothing short of a façade of strong when in the
inside and the other half of me, is a hiding little girl fearful of being left
behind.
The case with my blood mother is still a standing moot point in waiting which I
have half a mind to settle. As with my sister and Dean, both are being served but
it's already certain on which was the matter of concern.
"Si Theone?" tanong ko nang may maalala.
Agaran ang gitli sa noo ni Dean. Lumapit siya at tinabihan ako sa sofa. Hindi ako
gumalaw nang lumubog ang espasyo sa tabi ko sa kanyang pag-upo. God, he's such a
heavy man! Mas malaki ang katawan ng mga kasama niya ngunit siya yata ang
pinakamabigat.
"Why are you asking for him? Siyempre, pinaalis ko na."
Marahas ko siyang nilingon. "Hinatid ako nung tao. At least I have to thank him."
"I already did that for you."
Binagsak niya ang likod sa sofa at dumekwatro. Sumunod ang pag-krus ng braso niya
sa kanyang dibdib. Providing he's still topless, I saw his chest protruded
altogether with the rise of his cursive tattoo that I could hardly decipher.
Matagal ang pagtitig ko sa alon at hubog ng kanyang braso at sa bumabakas na mga
ugat rito. The blatant veins in his forearms made me imagine how expert his hands
are not just in plucking guitars but among other things that I should not be
thinking right now.
Tumikhim ako at ginrupo ang sarili bago nag-angat sa kanya. He's looking at me
weirdly.
"You did? H-how?" mukhang matapang kong tanong para isipn niyang hindi ko siya
pinantasiya. But I think he already caught me as I saw that smirk crawling. Damn!
"My fist did the job for me."
"Dean," banta ako.
Umirap siya. Ayaw niya talagang nagpapaliwanag. In his curt and cryptic answers, he
wants to be understood rightaway.
"Nagpasalamat, Ruth. Paano ba magpasalamat?" Tila sarkastiko ang kanyang tono. "Is
there a grand gesture? Ang alam ko lang ay kung paano magpatawad at humingi ng
tawad."
Humigpit ang sikmura ko sa pahayag niya. Agad pumasok sa isip ko ang paraan niya ng
panghihingi niya ng tawad. Are we in the same boat with that?
"Nag-sorry ka sa kanya? You punched him."
"Hindi. But I thanked him." Tamad niya akong nilingon sa nakaangat niyang kilay.
"Happy?"
No, I'm not. But I'm satisfied enough.
"Si Arrow?" tanong ko muli.
Ang narinig kong pamilyar na boses ng babae kanina ay interview ni Jillian sa isang
showbiz section ng panggabing balita. I am reminded by the media downstairs at the
condo's entrance. Tinunghayan ko sa mukha ni Dean kung may alam siya ukol rito. I
couldn't know if Marcus knew since he's in Cebu.
"With Skylar. Nasa Music room."
"May media sa baba," diretsa kong sabi. "What they saw in the mall surely has
reached them."
He doesn't seem bothered as he turned to me. Ang salubong niyang kilay ay hindi ko
alam ang ibig sabihin.
"You're worried." He simply stated. And he sounded so relaxed at that!
"Of course I'm worried!" Samantalang ako'y halos maghisterikal.
"For what? Let them know about us."
Natigil ako'y napaawang ang bibig. How could he say something like that given our
situation? Hindi porke't nagpapansinan kami ay maayos na ang lahat. We are all
cases of an unfinished business here.
"Paano magkakaroon ng tayo? Our issue is still up in the air for you don't want me
to start talking about it. You don't want to listen. So what is there for us to
have an 'us', Dean?" diin ko.
His nature colored eyes were violently wiped out by the hurricane that's claimed
his rude being. The sharp stare reminded me of the lines and bolt of lightning.
Hinila niya ang sarili at marahas nilapit ang kanyang mukha. He's up for a
challenge, his jaw indicated as it clenched.
Tinukod niya ang isang kamay sa backrest ng sofa at mas tinakot pa ako sa paglapit
ng kanyang mukha. If he's expecting me to cower in fear then he'd be monumentally
disappointed. Totoo naman kasi ang sinabi ko kaya hindi ko iyon aatrasan.
"You kissed me. You set your territory on me." His tone has a warning edge. Halos
hindi bumubuka ang bibig na tila pinipigilan pang magpatakas ng mga salita ng
karahasan.
"That's for Jillian's lesson and for the music video," as calm as a drizzle, I
replied.
That irritation just got promoted into anger. Hindi ko pa rin magawang matakot. I
found myself in a weird place asking myself why I even find him more attractive
when angry. Na sa halip matakot ay iba ang gusto kong gawin sa kanya. Gusto ko pa
siyang galitin at iba pa.
Goddammit! A Eureka moment for me! I think I know what that capital H Erika was
talking about! Dahil ba malapit na ang period ko? Shit.
"I don't entertain meaningless kisses, Ruthzielle. My lips don't allow that." His
whisper was razor-edge his rapid hot breaths scratches my face. "Tangina umasa ako
sa halik na iyon!"
A door opened at the tail end of Dean's hysterics. Sabay kaming lumingon sa taas at
natunghayan ang unang paglabas ni Sue kasunod si Wilmer. From here, I could see my
sister's eyes are puffy and red ngunit wala nang lungkot dito salungat sa nakita ko
kanina. Wilmer's face is the same cold and wicked. He looks at peace, though.
Sinundan namin ang tahimik nilang pagbaba. It was like being in the court room
where those two are the persons of interest. I am the judge while Dean's the
lawyer. Kung iba lanag ang kalagayan namin ngayon ay pinagtawanan ko an ang
imahinasyon ko.
Nilingon ko si Dean na hindi pa pinakawalan ng kanyang galit sa naging usapan
namin. Meeting brows, thin lips are closed tightly, at tila kinikimkim niya ang
kanyang sigaw sa mabilis na paghinga at gumagalaw niyang ugat at braso habang
nakahalukiphip pa rin ito.
I wasn't sure how to leave that conversation without encouraging an argument. Kaya
naman isang gantimpala ang paglabas ng dalawa na ngayo'y nakaupo na sa Cleopatra
sofa sa harap namin.
"So? Can you tell us how did this all happen?" Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.
I still don't want to believe they happened. I can't with Wilmer! This is like a
fantasy story from the book that came out to life! Si Wilmer, Sue? Arrow's father?
Goodness Gracious!
Nagkatinginan ang dalawa. Bumuntong hininga si Dean sa tabi ko sabay tinukod ang
mga braso sa hita na tila interesado rin sa maririnig. Nagsalikop ang mga kamay
niya sa gitna ng mga tuhod.
"D'you wanna know how come did we have a kid or how did we happen?" panimula ni
Wilmer. "I'm sure you don't want me to answer the first one, Ruth." He smirked.
Muntik ko na siyang lapitan para lang masapak! Humawak si Sue sa braso niya upang
pigilan at ganon si Dean na sa hita ko naman kumapit. I tried to ignore how the
heat of his hand burned the fabric of my leggings but goddamn it!
Nang makitang doon ako nakatingin ay mabilis ring inalis ni Sue ang kamay niya na
parang napaso ng apoy ngunit mas mabilis si Wilmer na dakpin ito at pinagsalikop
ang mga kamay nila sa kanyang hita.
Umawang ang bibig ko. I am wearing unbelievability like a costume. They made peace
rightaway in my room for what? An estimated fifteen minute conversation? Dean
should attend to Wilmer's class and have himself be taught with this lesson about
matter discussion for fifteen minutes real quick!
"Will," banta ni Dean. Binalingan siya ng kaibigan at nagkibit.
Ilap pa rin ang mga mata ng kapatid ko at hindi kayang bungguin ang aking paningin.
She knew very well that this discovery is a tourist for me that has a plan to be an
immigrant.
"Sue,"sambit ko.
Agad niyang nakuha ang gusto kong mangyari nang magsalita siya.
"Ayaw mo kasi akong payagan noon kaya..." Yumuko siya't naiilang na kinagat ang
labi.
"Kaya palihim kayong nagkikita?" dugtong ko.
Tumango ito at mas nagsusumiksik pa sa inuupuan niya. Wilmer released her hand only
to reconnect it on her waist and pulled her closer to him.
Umiiling akong nag-iwas ng tingin at hindi sadyang umikot kay Dean. Tutok na tutok
rin ito sa dalawa. Sa salikop niyang mga kamay, pinaglalaruan ng mga hinlalaki nito
ang kanyang labi. His head slowly went up and down as he played while he seems to
be in deep contemplation.
"You didn't tell me, Will," he said, yet he appeared unaffected.
Inadjust ni Wilmer ang sarili sa sofa na hindi bumibitaw sa kapatid ko.
"I trust you, man. But I don't think you can keep this secret, not especially for
her." Sabay baling sa akin na tila kasalanan ko pa.
Dean turned to me and nodded. "Point taken."
Nakikita ko ang kanaisan niyang ngumiti, sayang-saya sa sinabi ng kaibigan.
I fell silent for a while as I convene my questions and everything that I want to
find out. Was there a secret communication? In which I'm sure they've already
mastered. If so, then Wilmer could have gotten a clue about Arrow. I would give
credits to his dislike of me for keeping me from the details about them.
If we're in a reality show, baka nanguna na kami sa ratings. Teen mom seven years
ago has finally reunited with the baby daddy. The Ice Prince of The Metaphoricals.
Malaking balita rin 'to para sa banda. Given Wilmer's spot as the bass player,
pumapangalawa siya kay Dean sa fame status at baka papantay pa nga kapag sumabog
ang balita sa madla.
"Do you want to ask too on where did we make it?" Wilmer cut in to my thoughts. "In
our house, Ruth. Ask Sky, but I highly doubt she'd heard us. We played a very loud
music that time."
Matalim ko siyang tinitigan sa nag-iinit kong mukha. How could this man hated me
all the while setting his sights on my sister was never in my list of expected
realities.
"She was fifteen that time, Wilmer..." Hindi ko alam ang idudugtong. As long as
shock streams in my blood, my thoughts would go into a total clusterfuck.
"I know..." tahimik nitong sabi, tila ba ay ngayon niya lang ito napagtanto at
gusto niyang pagsisihan.
Noon ko pa ito gustong gawin sa araw na nalaman ko ang sa pagbubuntis ni Sue.
Probably, like what other mothers would have done, I would confront the guy, the
father of my sister's child. Ngunit wala nang magagawa ang sisihan dahil lumalaki
na rin naman ang bata. Arrow is a blessing. His existence indemnifies the holes
done by our family's predicament. It made our father happy. Sue has changed for the
better to maturity. So I won't treat this like I want them to regret what they've
done.
"But you hate me to the depths, tapos inanakan mo ang kapatid ko. Ano 'to Wilmer,
gaguhan?" Nanginig ang boses ko. Humigpit ang kamay ni Dean sa aking hita.
"Ate..."
"I was in love with her throughout highschool. I loathed those boys sniffing around
her kaya inangkin ko na!"
"Oh my God..." Nasapo ko ang noo ko.
Being also at seventeen, I wasn't to judge and get angry at Wilmer with the how's
and why's. What would that make me when I even had been in the same route as him
and so as with our age? Iba nga lang ang paraan niya. I don't know if that's
immaturity on his part o labis lang talagang nararamdaman niya para sa kapatid ko
na binalewala na ang mga edad nila. And the consequences of Sue's early pregnancy.
But in Wilmer's defense, Arrow became one of the best parts of our family.
"Will, stop it," banta muli ni Dean.
"What? I just told her the truth."
"But you're stressing her!"
"Tss...as if you haven't stressed her enough."
Dahil hindi ako mahila ay si Dean na ang umusog at binilanggo ng braso ang baywang
ko. Tila ba ay pambawi sa kung ano mang binintang ni Wilmer. It was a gesture of
assurence yet I stayed still as a huge rock so he moved closer. Binanggit ko na
bang topless pa rin siya at hindi pa nagbibihis?
" How many times?" tanong ko nang makalma.
I caught a flicker in Wilmer's cold eyes. The ghost of smirk gave rise to a variety
of meanings.
"Hindi ko mabilang kung ilang beses namin iyon ginawa. What do you expect?"
Tinagilid niya ang ulo at mukhang nanunuya.
Mabilis kong hinubad ang sapatos ko at tinapon sa kanya. Dean was quick to catch my
hand to stop me but I was faster when my shoe catapulted to Wilmer's chest! Hard.
Mabilis niyang sinapo ang kanyang dibdb na parang inaatake na sa puso. He stared at
me in horror.
"Ate Ruth!"
"Wilmer naman!"
"Hindi iyan ang ibig kong sabihin!" bulalas ko. "Ilang beses kayong nagkikita ng
palihim noon? This is serious, Wilmer! Stop messing around!"
"I don't know! And I'm not messing around!" halos sigaw niya. His tone reflected on
his semi-angry eyes. Sinasapo pa rin niya ang dibdib niya. " We always meet of
course. We're around the same school."
"Who knew about you two?"
Katulad ni Dean ay mabilis siyang nababagot kapag inuusisa. Inirapan niya muna ako.
"No one, but Cash caught us one time at the back of the freshmen building. There
were no rumors so..." He shrugged, he sounded calmer now. "I think he never told
anyone."
"Caught you two what? Doing it? At the back of—"
"Kumain lang kami ng lunch! Ate naman..." si Sue at pulang-pula ang pisngi na
kumapit sa braso ng katabi.
"Well you can't blame me, Sue. You were sexually active at the age of fifteen when
I have not even tried second or third base while you have already bagged a homerun?
Hiyang hiya naman ako sa 'yo."
Feeling Dean's shoulder shaking made me turn to him. Tahimik nga itong tumatawa at
namumula ang tenga at leeg, pigil na pigil ang tuwa. I tore my vexed stare at him
when I heard Wilmer and found him grinning like a kid that caught the cookie jar.
Si Sue sa tabi niya aya tinatakpan ang ngisi sa likod ng kanyang kamay.
My eyes stopped at the three one by one.
"What's funny?" Para akong tanga n hindi alam ang pinagtatawanan nila. Is it
because of the subject of my hysterics? "Siyempre ako ang mas matanda pero siya ang
unang nakasubok?"
Pinakawalan ni Dean ang pagpipigil at binulabog ang mga muwebles ng condo sa
pagsabog ng tawa niya. He clapped his hands then covered his red as a beet face.
His shoulders shaking could beat the Mercalli intensity scale. It's like he wants
to declare his laugh to the world!
Tinulak ko siya sa braso."Stop it. Walang nakakatawa!"
He didn't stop. Pinalala ko lang yata sa pagsaway ko. Wherever in my statement that
bloomed his entertainent, I don't care. Malay ko ba sa nilalaman ng isip niyan. His
eyes are as green as his mind, I tell you.
"So ikaw si Kean?" baling ko muli kay Wilmer na nahuli kong kabulungan ang kapatid
ko.
Tumuwid siya ng upo at pormal na tumango. "Wilmer Kean Rivero. Yeah, that's my
name."
Yeah, and I was mind fucked. Sinuyod ko pa ang buong sophomore corridor para sa
Kean na 'to noon. Si Wilmer lang pala! These guys should work as spies. They could
make great money from it. Ang lakas maka-ninja kung makapaglihim ng relasyon!
"Were you in a relationship with another woman or women aside from my sister?" I
interrogated. "Sa galing niyong magtago ay baka may lihim ka ring nakarelasyon,
Wilmer."
Wilmer recoiled.Muling sinapo ang dibdb sa gulat naman ngayon "Bakit ako lang ang
tinatanong mo?"
"Basta ako wala," agap ni Sue at kinalas ang kamay sa braso ng katabi. Pormal
nitong nilagay ang mga kamay sa kandungan at taas noong umiwas kay Wilmer.
Sa naging tanong ko ay napagtanto rin yata niya na dapat pagdudahan iyon. Sabay
nilang nilingon ang isa't isa at nang magtama ang paningin ay mabilis ring nag-
iwasan.
Oh great. It was like I shook their faith, trust and love to each other. Maybe in
my first life, I was Cupid's nemesis and now I am to perpetuate the legacy of being
his adversary.
"You're my witness, ate Ruth. Ilap na ako sa mga manliligaw. A teen mom like me, I
highly doubt a guy would take up the responsibility of an available woman with a
six year old kid."
Binalingan ko si Wilmer. "Ngayon alam mo na kung bakit ikaw lang ang tinanong ko."
He sighed. May pagsuko sa mukha niya kaakibat ang pag intindi na ngayon ko lang
natunghayan sa isang malamig na Wilmer nang hinuli ang paningin ng kapatid ko.
"Wala. Never..." I heard his heartfelt whisper on the last word.
Kita ko ang pagnguso ni Sue at ang pamumula ng mukha nito. I've never seen her go
weak just by being beside a man.
Secretly, my stomache flipped and my chest warmed from the smallest things I
noticed about them. Siguro ay nababaguhan ako. I knew my sister was capable of
relationships but not with a man as cold and naughty as Wilmer. Akala ko nga noon
ay hampaslupang fuckboy lang ang Kean na 'to.
I probably have underestimated my sister too much. Wilmer may have the attitude
but...from what I heard him say, I'll give him the benefit of the doubt to be a
great father to Arrow.
"I'll second to that." Dean slightly raised his hand.
Muli siyang sumandal sa sofa at mukhang nababagot na. Nandito lang naman yata siya
upang mangusisa na parang nanonood ng tv dahil walang magawa. He could have went in
the Music room and teach my nephew guitar and piano.
Wala na akong maisip itanong. We're not here to find a solution, anyway. Only
cleaning the dust of the past and polish it into a new set of beginning.
"So anong plano niyo? And please don't make it as reckless as making a baby at
fifteen."
"I'm gonna marry her."
Pinagpasalamat kong wala akong kinakain ngayon. I would have choked myself to
death! Si Dean na parang papatulog na sa sofa ay napabalikwas at tumuwid ng upo.
"Come again?" Even that shock made its way to his voice.
"Marry her? You're shitting me!" I could have laughed but I can't!
I wished I heard him wrong. What I heard right was the pounding of blood in my
ears. Animo'y huminto hindi lang ang paligid kung 'di ang takbo ng mga parte ng
sistema ko. Except my heart trying to beat madly for its survival.
"May anak na kami, ate..." mahinang sabi ng aking kapatid kasabay ang maamo niyang
pagyuko.
Matabang ang aking tawa. Unbelievability doesn't cover it.
"Magpapakasal kayo dahil may anak na kayo? Iyon lang? Aba'y kawawa ang pamangkin ko
kung ganon, Sue. I thought you've learned but I guess not just yet. You don't marry
each other just because you both made a kid alone!"
"I love your sister..." Sheer determination set on Wilmer's face and tone. His eyes
cold and ready for a kill.
As if in default, my head tilted to the side. Duda ko siyang pinanliitan ng mata.
"Say that again?"
"I will, but not for you."
Wala sa sariling naglalaro ang dila ko sa itaas na parte ng aking ngipin nang may
napagtanto. My blood in heat and my pulses are pounding. Damn it.
"Kung hindi mo nalaman na may anak pala kayo, sasabihin mo pa kaya iyan, Wilmer? Na
pakakasalan mo ang kapatid ko? Seven years, huh? And you said you love her. Pero
hindi mo naman binalikan sa Cebu at pinuntahan sa bahay. Ni pabango mo roon wala
akong naamoy."
Nanuyo agad ang lalamunan ko pagkatapos kong ilahad ang aking akusasyon. From his
no-show not a glimpse of a shadow absence in my sister's life is an indication,
then yes, my theory is right.
"You can't fool us with that declaration. Kung mahal mo talaga ang kapatid ko ay
sana noon pa ay gusto mo nang pakasalan. Hindi ngayong nalaman mong may anak kayo,
" dagdag ko, trying to emphasize my point.
Wilmer remained stoic and unperturbed. Nanantiya ang kanyang pagtitig na tila
nilalangoy nang mabuti ang daloy ng aking isipan at hindi aahon hangga't walang
nauungkat.
"Hindi porke't hindi natuloy ang kasal niyo ni Dean ay ayaw mo na ring makasal ang
kapatid mo. Don't be so bitter about us, Ruthzielle."
Suminghap ako sa ganti niyang paratang. How could he think I was bitter when all I
want is the best for my sister?
Hinihingal ako sa inis na umakyat na sa dulo ng aking galit. Dean's hand holding
mine might have help but this time, my anger is in world domination.
"Believe me, I've thought about going back to the city to see her. I had no idea
that she was pregnant with my kid when she broke up with me. Have you seen me
entertain other girls, Ruth? I even avoided you like you're a walking cancer 'cause
I hate girls but your sister. If that's not enough of an indication for you
then...don't go to our wedding. I won't invite you, anyway."
"Hindi iyan ang sagot na kailangan ko!" mariin kong utas. "And most especially I'm
not bitter! Mas lalong hindi ko kayo papayagang makasal kung iyan lang din naman
ang iniisip mo tungkol sa akin!"
"Hindi rin naman ako papayag na pigilan mo kami. And you judged me first. Ano bang
alam mo sa nararamdaman ko sa kapatid mo? Words and actions, fine they're not
enough for you but it's not to you on whom I'm gonna prove a lifetime with that but
to your sister!"
Sa galit ko ay hindi ko matagpi nang maayos ang aking mga katwiran. I want him to
see my point that they can't marry because one, they have a kid and that's it.
Two, just because he claimed his love for her they'd already result it into a
shotgun marriage.
Lastly, seven years and he did nothing but keep his hands full with the band and
among other stuff. Saan ang oras niya para sa kapatid ko kung ganon? And with this
newfound information for him? Ngayon pa niya gagawin ang sana'y ginawa niya noon?
Goodness gracious!
Yes, in his defense he was kept in the dark regarding my sister's pregnancy pero
sana man lang ay binisita niya ito o kinamusta man lang. O nagparamdaman. Even with
their break up, if he really loves her, then he would make a way to see her. Kahit
sulyap lang sa malayo.
We breathe the same dust in the same country so there was no reason for him not to
do those!
"Bakit hindi sapat sa 'yo na gusto ko ngang pakasalan si Sue hindi dahil sa may
anak kami? I love her, alright? Why don't you just accept it?"
"Because that's not enough!" sigaw ko.
Dean pulled me on my waist from my attempt to give another hit on Wilmer. Kita ko
ang halos paglapit sa akin ni Sue but she was torn between the sister and the
lover. I saw her panic and prediction on where this is leading us.
"Hah! Katulad ng hindi pagiging sapat ng pagmamahal ng kaibigan ko sa 'yo kaya
hindi mo sinipot sa kasal niyo?"
What?
The evil lurking in Wilmer's smirk is frightening. Sa halip na manaig ang takot ay
galit pa rin talaga ako.
"See? That's what I'm trying to say. As long as you two can't be settled, you won't
allow your sister to marry me. The always bitter and envious, Ruthzielle.."
panunuya niya.
"Wilmer, stop it." Dean's cold warning started to distribute fear.
Suminghap si Sue sa pagtayo ni Wilmer na nagsimula nang humakbang sa aming
direksyon. His steps are measured and as menacing as his brooding eyes.
Dean stood up too as if trying to stop his friend from doing something drastic
which bidded fair to be a possibility.
"Wilmer..." ani Dean at may kaba sa boses nito.
Wilmer ignored him. His sharp cold slicing on me. Huminto siya nang tumayo na rin
ako at sinangga ng tapang ang takot na subok niyang ginagawad sa akin.
"You tell me that's not enough, then I tell you something, too. You claimed that
you love my friend but you kisssed another boytoy—"
"You kissed me, motherfucker!" sigaw ko at humakbang na upang sugurin siya. Muli
akong pinigilan ni Dean sa humihigpit niyang hawak sa aking baywang.
Hindi niya ako binitawan habang dinuduro ko na ang kaibigan niyang nanatiling
kalmado at malamig.
"You kissed me to ruin us so you can save the band!" I shouted. Naiiyak ako sa
galit ko nang maalala ang ginawa niya!
"You were committed to another man while you thought he was in Spain!"
"Wilmer!"
Tumigil ako sa pagpumiglas. Ang yakap ni Dean sa akin ay unti-unting kumakalas.
"Anong sinabi mo?" Nanginig ang boses ko.
I ignored Dean trying to stop me at something ngunit nabibingi na ako sa kalabog ng
puso kong umaalingawngaw ang tibok sa aking tenga.
"You were happy, in a relationship, and rumor has it you dated him for two months
already. But Dean came back...with a ring for you, Ruthzielle. Three months
after...he came back with a ring for you. To ask you again in marriage that you're
trying to run away from just because you're young and love wasn't enough."
"Son of a bitch! Wilmer, goddammit! Stop!"
Nilapitan na nito ang kaibigan but Sue was quick to stop him before he could punch
his friend. Namumula at hingal na hingal ito sa galit o kung anuman.
Namanhid ang mga tuhod ko. My arms went numb, too. Hindi ako makagalaw sa paggupo
ng lamig sa akin.
"Maybe...your love wasn't enough for him." Wilmer carried on. "Imagine? Tatlong
buwan lang nawala ang kaibigan ko at may kapalit na siya? Did you really love him,
Ruth? His love could move mountains for you...but hell!! Anong natunghayan niya sa
pagbalik niya?"
Dean cursed sharply and loudly. Tanging mga mata ko na lang ang kaya kong igalaw na
nakatutok sa namumuti na niyang kamao.
"The ring Dean had was ready to be put yet again on your finger, Miss Seventeen.
But then seeing you, and your lips touched by another man's
lips...happy,content..."
Taunt laced around Wilmer's tone that reminded me of villains that feigned pity on
their victim's destruction.
"Shit...Stop it..." Dean's voice was strained and tortured.
Umulan ng luha sa aking pisngi nang tinanaw lahat ng sinabi niya. Humihikbi kong
nilingon si Dean na unti-unting tinagpo ang aking tingin. I found his bloodshot
eyes that almost couldn't look back at mine. All the blame and pain...summarized in
those tortured hazel green eyes.
Infront of me was an intense man that was set to rule the world with his passion.
But at this moment, all I see is surrender and downfall.

[ 45 FORTYTWO ]
-------------------------------

Ang tunog ng ospital ang umaagapay sa aking pagbabasa. I am face to face with a
Lippincott manual of nursing practice book that I just recently purchased ahead
from everyone else. Para naman hindi ako magmukhang mangmang na papanoorin na lang
ang ama kong hindi pa rin naggigising hanggang ngayon.
The flashbacks from three days ago was even dreadful. His face today was a better
view despite the machines with the means of life support. Salungat ito sa guhit ng
hinagpis noong nakaraan habang sapo ang dibdib niya hanggang sa bumagsak siya sa
sahig.
My heart ached as I was being reminded of it. Mabilis kong pinikit ang mga mata at
pinilig ang aking ulo, inalis sa buntong hininga ang bigat ng loob nang binalikan
ang binabasa. The words and sentences didn't make sense to me anymore.
Mag-isa akong nagbabantay sa ICU. Despite the peace , the ventilation hiss, monitor
beeps and other sounds combined scared the daylights out of me. Dagdagan ng lamig,
tila ba ay nasa paligid lang si kamatayan at ang mga tunog ng makina ay ingay ng
paghahanda para sa madrama niyang pagdating upang sumundo ng mga kaluluwa. That
thought made this whole thing all the more terrifying that I shivered.
Ipinagpasalamt ko ang tunog ng cellphone upang tigbasin ang daloy ng aking isip. In
the screen is a long line of number from overseas. Nanginginig ang kamay ko sa
lamig habang pinipindot ang accept call icon.
"Hello?"
Malabo at putol-putol ang boses noong una kaya tumayo ako't lumapit sa bintana.
Paulit –ulit akong nag-hello at pati na rin ang boses sa kabilang linya.
"Hel..lo Ruth..."
"Tita B..." tugon ko upang ipaalam na malinaw na ang boses nito sa akin. Sumandal
ako sa bintana at katapat ang isang blankong pader.
"Ruthzielle ijha, Kamusta? Can you hear me now? How's your dad?"
I drifted my eyes to my unconscious father. Wala akong makapang emosyon ngunit
labis ang nararamdaman kong panghihina at pagod.
"He's still not waking up..." gumaralgal ang aking boses.
Mabigat ang pagpapakawala niya ng hangin. "Pasensiya na't hindi ako makakabalik
muna diyan. You know that I've just recently travelled back here in France at hindi
rin ako papayagan ng employer ko. But I'll try to convince her, okay? Naitawag ko
na rin sa mga tita's mo ang nangyari. They'd probably be giving you a ring in any
minute by now."
"Thanks tita, I understand... "
"Are you in the hospital? Sinong kasama mo diyan? Si Sue?"
Niyakap ko ang sarili sa kabila ng suot kong cardigan at inalay na ang buong likod
ko sa de-kurtinang bintana.
"Ako lang po. Kakagaling ko lang sa school. Pupunta rin dito si Tito Nelson upang
bumisita. He caught the first flight as soon as I told him what happened. Si Sue
naman ay hindi ko masyadong pinapalabas ng bahay sa kalagayan din niya ngayon, but
she was here yesterday."
"Okay good..." She was silent for a fleeting moment. Hinihila hila ko ang red and
white ribbon ng aking nursing uniform. "How about you? Kamusta ka?"
I could hear an undertone of the question that reaches back to the wedding that
didn't happen. Hindi ako sigurado kung nasiyahan siya nang malaman ito dahil siya
ang labis na tumanggi. Asking me if I'm okay everytime she gets the chance made me
doubt how she really felt about it. I could adeptly spell worry, but dumb to make
out the real intentions.
"I..." The unorganized words got stuck in my throat. "Fine. I'm fine, tita." I
convinced myself. I should be.
Muli na naman siyang nanahimik. And with the silence, the machine sounds crept its
way to try to haunt my spine again. Sinasanay ko ang sariling hindi kilabutan.
Panibagong buntong hininga ang bumingi sa aking tenga.
"Kung hindi mo na kaya, don't hesitate to contact me. Pipilitin kong makabalik
diyan agad."
Walang nakakiyak sa sinabi ni Tita B ngunit kusa ang paglaya ng patak ng luha.
Kaagad ko iyong pinalis at tinatagan ang aking boses.
"I can get by, tita. Don't worry." Siniglahan ko ang aking boses. That should
convince her and put a stop to all her distress.
I am an eighteen year old woman, so by now I should prime myself to take up
responsibilities outiside the box of academic stipulations. That situation with
Dean has, by some means, preceded my exercise of discretion of not going with the
marriage had I only made it on time to catch him waiting.
Tulad ng sinabi ni Tita B ay nagsunod sunod ang mga tawag ng mga kapatid niya. Even
dad's siblings reached out to me with texts and calls. Kabi-kabila ang tugon ko sa
mga tawag nila but not one of them are assurances about dad's condition.
"Hindi ko pa po alam...I have yet to talk to the doctor about the prognosis," ani
ko sa isang tiyahin.
"Contact me as soon as you can if there's an improvement or...any news, okay?"
"Yes po."
"Are you alone? If dumating si Nelson ay siya muna ang pumalit para naman
makapagpahinga ka. I know you still have your classes..."
"Saang ospital siya na-admit at baka may kakilala ako..."
"Three days ago?! What triggered the attack, Ruthzielle?"
Sa mga tanong at pag-aalala nila pakiramdam ko responsibilidad ko rin ang nangyari
kay dad. Ilang mga text replies din ang aking naisagawa bago muling nakatanggap ng
tawag.
"Your bitch of a mother should pay for this!" Kumakain ako nang marinig ito sa
tiyahin kong kapatid ni daddy.
Nabulunan ako at nilayo ang sarili sa higaan ni dad nang mabulunan at umuubo.
Hampas ang aking dibdib ay malinaw pa sa akin ang paghihisterya niya sa kabilang
linya.
"That whore should die! Makita ko lang ang babaeng iyon ay siya ang ipapalit ko
diyan sa ICU! Goodness! Hindi na ba talaga bumalik ang walang hiyang talipandas na
iyon, Ruthzielle?"
Umiinom ako ng tubig at umiling. "Hindi na po, tita." I coughed again.
"Not satisfied with your father's wealth, huh? At naghanap pa marahil iyon ng mas
mayaman. Hala sige! Kainin niya ang perang hinuthot niya't sana mabulunan siya ng
barya! The nerve of that old hussy!" panggigigil nito.
Tahimik lamang akong nagpatuloy sa pag-kain habang nakikinig sa kanya. I began to
care less about my mother and everything that involves her. Kaya wala na rin akong
pakialam sa sasabihin ng iba tungkol sa kanya. Silence would mean lesser troubles.
May mga araw na sumasabay sa akin si Erika kaya nasasamahan din niya ako sa
ospital. Doon na rin kami nagre-review at gumagawa ng mga researched assignments.
Her parents would pay a visit kapag sinusundo siya ng mga ito.
"Thank you po, tito...tita." sabi ko nang papaalis na sila isang gabi ng alas
diyez.
"Take care, iha...hindi pwedeng ikaw naman ang magkasakit."
"Pakopya ng rationale sa RLE, ha?" habol pa ng kaibigan ko.
That's when I learned how to drive. Biyahe sa school, ospital, bahay...doon lang
umiikot ang mundo ko kaya iyon ang nagmistula kong kulungan ng isang buwan. I know,
a month seems short but with the way the loneliness dragged me down, it felt like a
lifetime.
With the greetings and concerns from relatives and some extended families, being
lonesome should not be entertained. But there are just these certain circumstances
that calls for that feeling. Other people may have their own drawbacks to deal with
but if they don't have the problem that I have been going through, that would my
kind of lonely.
Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto ko. Ang mawala ang problema o ang
mahanap ang makakaintindi sa akin? Maybe what I really want is to find someone who
I can be miserable with so I would feel less alone.
"Ano po iyon?" Napatayo ako nang marinig ang pag-iiba ng tunog ng monitor.
Namimilog sa takot ang mga mata ko nang tinagpo ang tingin ng kakapasok na ICU
nurse. She was conducting an assessment examination on my father and was also
checking his IV fluid.
I am observing her every move. Hindi pa kami umaabot sa discussion about IV at kung
ano pang nakakabit kay dad. Handwashing pa lang ang alam kong gawin ngayon at
pagsusuot ng medical gloves.
Nainis ako sa ngiti na iginawad niya. While I am here panicking!
"Anong year ka na ba?" Her sweet and tender soothing voice almost made me stop.
Ganyan din kaya dapat ang boses ko? I am far from being a honey-toned lass.
"First year pa lang." medyo pataray ang naging tono ko.
Even in my afterthought, I sounded more haughty. Hindi ba niya kita sa uniform at
sa librong binabasa ko?
Muli siyang ngumiti habang tumatakbo ang tinta ng black ballpen sa kanyang
clipboard. "I see. Hmm, temporary reaction lang iyon. Siguro narinig ka ng daddy
mo. I mean..." she looks at my dad then to me. " Nakakarinig pa rin naman sila kaya
maganda na kausapin mo siya. Tell him about your day in school."
Natahimik ako. I am not entirely close to any of my family members but, is it not
enough that I cared for them despite the gaps?
"Nasa labas na ang mga doktor para sa rounds," aniya saka siya lumabas sa kuwarto.
Nakaabang na ang mga mata ko sa pinto. The murmur of voices had me anticipating for
the group of physicians. May mga kasama silang nage-elective rotation na mga
medical students.
Umingay na ang kwarto sa kanilang pagpasok. Pinanatili ko ang aking pagtayo. Alas
diyez pa ang aking klase kaya umabot ako sa morning rounds nila.
The resident doctor presented the case of my father to his team which includes his
condition, test results, treatment plans and prognosis. Posibleng hindi magiging
taon ang aabutin ng pagkaka-coma nito which is better than what we mostly expect
from a coma patient.
"Just continue with the close monitoring, alright?" anito sa nurse na siyang
tumugon sa pagtango.
Lumapit ang doktor at nagsagawa ng assessment. I have that penlight he's using to
test my father's eye pupil. He's also done a pain stimulation but there was still
no response.
They talk a lot that includes medical terms I could hardly comprehend. Nago-observe
lamang ako sa kanila hanggang sa napatigil ako sa pamilyar na mukha.
The beat of familiarity fueled my hasty heartbeat. In his all white clinical gown,
nagtama ang paningin namin at pati rin ito'y hindi nakatakas sa hagupit ng gulat.
"Boone?"
He flashed his surprised eyes to my unconscious father. Ilang sandali itong
nanatili na tila kinikilala pa kung tama ba ang kanyang natutunghayan. Sa pagbalik
ng paningin sa akin ay gumapang ang malungkot at nag-aalalang ngiti sa kanya.
It's been...what? A year? My last memory of him was when Dean rudely shoo him away
the first day of Intramurals.
Sa ginawa ni Dean sa kanya ay pakiramdam ko hindi na niya ako papansinin kahit
kailan. It's not that I knew Boone that way but, that's just what I thought.
Nagbaba ako ng tingin, ginapangan ng hiya sa hindi malamang dahilan. Ganito ba
talaga ang pakiramdam? Na para akong pinaparusahan sa mga pagkakamaling ginawa ko
na siguro ang iba'y hindi ko sinadya at parte lang ng aking ugali. I was often
unkind, and this is the price I have to pay. My unkindness begets unkindness.
Ilang pagpapalitan ng diskusyon sa mga doktor bago nila nilisan ang kwarto para sa
panibagong pasyente. Boone was the last to leave. Isang sulyap ang ginawad sa akin
bago siya sumundo sa grupo.
How could I forget, right? How could it slipped my mind that he attended medical
school amidst our break up?
"Ruthzielle!"
Papabukas ako sa pinto ng aming red Audi nang marinig ang alingawngaw ng boses sa
basement parking lot ng ospital. I turned to see Boone and his clinical gown
billowed along as he jogged his way to my direction.
Tuluyan na akong humarap sa kanyang paglapit.
"Hi!" Bumuga siya ng hangin at dinampi sa likod ng kamay ang pawis sa kanyang noo.
He's the same boyish guy I dated way back for six months. Except that he's taller.
"Musta?" ganti ko. Honestly, it's awkward. Standing right infront of your ex who
you broke up to.
Hindi niya matuloy-tuloy ang ngiti kahit siniglahan ko namang maigi ang aking
boses.
"I'm sorry about tito Ralph. Uhm..."
Matagal niya akong tinitigan, sa nag-aalala niyang mga mata ay naghahanap din ito
ng sasabihin sa paglakbay ng paningin sa aking mukha. I couldn't tell his thoughts
much less bad ones with how soulful those eyes are.
Pang-doktor talaga ang mga mata niya, madaling gagaling ang mga pasyente sa
kanya.Malayo sa tulis at intensidad ng kay Dean. Every pretty eyes that I
encountered always leads me to compare them to the hazel green ones.
Bigla siyang ngumiwi at umiling.
"Really, I don't know what to say, Ruth." He sounded more problematic than me when
I speak to people.
"Okay lang." I assured. Pinaglalaruan ang susi sa kanang kamay. "Dito ka pala nag-
internship?"pag-iiba ko ng usapan.
Sinuot nito ang kamay sa bulsa ng clinical gown. "Yeah, the school had my elective
rotation in cardiac ICU. Ang liit ng mundo. And..." Pinasidahan niya ako. " You're
a nursing student. We might work together someday."
Tumango at ngumiti, somehow getting hopeful with the possibility.
"Ihahatid sana kita sa school niyo but..." Tinango niya ang Audi amin. "I can see
you can drive now."
"Kailangan kasi. And you don't have to drive me to school, Boone. May duty ka pa."
Nagkibit siya. "Sabagay."
"And...your girlfriend might think wrong about us. I ain't going to be a third
party," Subok kong biro sa boses kong matamlay.
Napakurap ako sa pagbagsak ng kanyang ngiti. Nagpangyari ang kaba nang muli niyang
tinitigan nang seryoso.
"Wala akong girlfriend. Ang hirap mo kasing kalimutan."
"Boone kasi..." Tinulak ko siya sa balikat.
"I'm not joking!" Marahang tawa niya sabay huli sa kamay ko. Mahigpit niya iyong
hinawakan bago dahan-dahang pinakawalan. It landed safely and smoothly right back
beside me.
Muling tumamlay ang ngiti nito. But a playful curiosity escaped as he quirked his
thick eyebrows and tilted his head to the side.
"Kamusta na nga pala iyong...are you still together with that American guy?"
Ngayo'y ako naman ang binagsakan ng ngiti. Do ex's really talk about their new
relationships and old ones? I mean, this is my first time talking to an ex since I
never really befriend them given that they all came from different schools, a
college university at that.
Sa matagal kong hindi pag-imik ay iba ang indikasyon niyon sa kanya.
"What did he do?" An unexpected threat on his tone.
Ikinagulat ko iyon at iba muli ang pinapahiwatig nito para sa kanya.
"Ruth, sinaktan ka ba niya?" Hinawakan niya ang aking balikat at mataman akong
tinignan.
Mabilis akong umiling. "Like I always do, Boone. I hurt people. I broke up with
you, I left boyfriends when I get bored...not that I'm bored with you. I just have
my reasons..."
Yumuko ako at pinanood ang paglalaro ko ng susi sa aking kamay. I cannot look at
him and tell him what happen. It's not that I don't trust him or was afraid of
being judged. Isa lang talaga iyon sa mga bagay na ayaw ko nang ungkatin pa. That
was my great great downfall that being reminded of it brings me to that white tower
again.
Napaangat ako sa pagluwang ng kamay niya sa aking balikat.
"I won't judge you, Ruth...whatever you did to him. I can see how were you with
that guy. You never looked at me the way you did to him. Kaya alam kong mas may
dahilan ka upang gawin ang ginawa mo sa kanya kesa sa dahilan ng pakikipaghiwalay
mo sa 'kin."
Inipit ko ang aking labi at muling yumuko. The way he said it, adding the light
heartache he delivered along with the words, made me feel sorry for myself.
"I'm sorry..." I whispered.
Kinalabit niya ang chin ko kaya muli akong napaangat sa kanya. I always feel like a
kid when I'm around him. Limang taon ba naman ang tanda niya sa 'kin.
"Sorry for...breaking up with me?" He pouted and tilted his head playfully. "Well,
we can always try again."
"Boone,"banta ko.
Ngumisi siya at tinapik ang ulo ko na parang bata. "Fine. Biro lang. Forget I said
that."
Pero tunog naman iyon hindi biro. Binalewala ko na lang at nagkunwaring hindi
napansin.
Siya na ang nagbukas ng pinto upang makapasok ako. I pushed the key into the
ignition.
"See you tonight. May evening rounds kami mamaya," aniya.
Pabiro akong sumaludo. "Thanks, doc."
Araw-araw si Boone sa room ni daddy. Under the supervision of the resident, fellow
and attending physicians, he performs the assessment. Sometimes he was more than a
medical student for me dahil pagkatapos ng duty ay nananatili pa rin siya sa
ospital at sinasamahan pa ako sa pagbabantay.
"I saved a life today," ani pa niya isang gabi. Lumapit siya kay daddy at sinuri
ang mga nakakabit doon.
Minsan ayaw kong titigan si dad. Parang labahan na pinipiga ang puso ko kapag
matignan ang nakapikit nitong mga mata. I know there's a possibility of him to wake
up but the other half is a possibility for him not to.
"It was a worst case scenario compared to tito..." Nilingon niya ako. His smile
laced with assurance reminded me of optimism. "Your father will make it, Ruth."
Ngunit bangungot ang turing ko sa isang araw nang biglang nag-anunsiyo ng code
blue.
Umabsent ako sa klase at nasa labas ng kwarto, binalot ng lamig at pamamanhid ang
buo kong katawan habang nagkakagulo na ang mga doktor sa loob. Humahagulhol si Sue
sa aking tabi. Si Tito Nelson ay hindi mapakali na nagpalakad lakad sa aming harap.
Habang ako'y tahimik lamang, ngunit nag-iingay ang ulan ng luha sa aking pisngi.
Walang maintindihan sa nangyayari at sa mga nagaganap sa loob. They're saying these
terms outloud like they're trying to wake my father.
"'Di ba naggising na siya? You saw his hands move! Bakit ganon?" pa-histerikal na
iyak ni Sue sa aking tabi.
Nag-aalala rin ako sa kanya dahil sa pagbubuntis nito. At sa totoo lang hindiko na
alam. Nagwawala na ang utak ko kung alin ba ang una kong aalahanin.
Lumapit si tita Athena kay Sue at inalo. "Iuuwi ko muna ang kapatid mo," anito sa
akin. "This might stress her and the baby."
"No...si daddy..." tanggi ni Sue nang pahirapan siyang patayuin ni tita.
"Umuwi ka muna, Sue. Babalitaan na lang kita," pilit kong maging panatag at buo ng
aking boses. Ngunit kahit anong subok ko ay may nabubulunan ako sa papaakyat na
hikbi.
May katawagan na si Tito Nelson sa kabilang linya, probably their brothers and
sisters. Mukha na ring bibigay si tito sa iyak habang sinasabi ang mga nangyari
kanina nang humantong sa kaganapan ngayon.
More doctors went inside. More noises of beeps, demands and loud hisses of the
ambubag filled the place and fueled my fears and tears. Tuluyan na akong napatakip
sa aking mukha at humagulhol.
Inisip ko na isa itong pagsubok sa akin. A wake up call, I say. Na sanayin ang
sarili sa mga ganito dahil mula noon ay si daddy ang pumasan ng lahat. I can't be
all content with the status quo and treat everything so easy in all my born days so
fate made it this way for me to feel the struggle, too. When I used to think my
life would be as carefree as it was for the past years then, this is the deal
breaker. The downside of too much bliss is we tend to forget how reality bites when
possibilities of tragic take place.
Maybe happiness is just a fantasy, for it is short-lived as a limited hundred page
tale of romance and chivalry. And tragedy is the reality. Long lasting, and without
so much as a happy ending.
Dahil sa realidad ko ay tinatrato kong madali ang lahat. I think that's my fatal
flaw besides pride. I've been leading an easy life without a mother. A bratty
sister, and a heartbroken inhibited father. Pakiramdam ko sa pamilya namin ako lang
iyong matino. I created this image of myself to be the indomitable. The resting
bitch face, the feel of power as I snob people in which I hate most of them, the
bossy girlfriend. These are all a façade. A make-believe of strength.
My reality is...I am weak in my attempt to appear stronger than anyone. Hindi ko
pala kaya lahat.
Tumigil ang sunod sunod na tunog. I heard gasps and sighs of relief and every
second only made my heartbeat worse and desperately reach for the finish line.
Nagkatinginan kami ni tito Nelson na siyang napahinto rin. Obvious stress etched on
his forty year old face.
Several doctors came out at hindi namin alam kung sino ang lalapitan. One of them
approached us and told us the news.
"We were able to revive the patient. But we still call for a close monitoring
before we transfer him to a private room until he's fully stable."
A wave of relief drowned me that pushed me to cry harder. Muli ang pagtakip ko sa
aking mukha sa mas malakas na hagulhol. Ayaw ko man ay naisip ko kung paano nga ba
kung hindi naisalba si daddy.
I felt a warm body that enveloped me in an embrace. Ang pamilyar na samyo ni Boone
ang nagkusa sa aking yumakap sa kanya pabalik at sa kanya umiyak nang husto.
Ngunit nakiisa sa mga luha ko ang kahilingan na sana siya ang nandito. I hugged
Boone tighter as I thought of my silent hope.
"You're one of the team who saved my father. Thank you, Boone." I meant that with
sincerity.
Umuwi ako ng bahay upang kumuha ng mga gamit ni dad. He's already woken up at
nandoon sina tito upang matunghayan iyon. Hinatid ako ni Boone at sabay rin kaming
babalik sa ospital.
Ngumiti siya, at sa tuwing ginagawa niya iyan ay lumalambot ang ekspresyon ng
kanyang mukha ngunit mukhang malalim din ang takbo ng kanyang isip.
Kinuha niya ang mga bag at isang plastic ng grocery items na pinamili namin kanina.
I was just observing him carrying them at the trunk of his car. Kumunot ang noo ko
nang may mahagip sa kanyang kamay.
Shock struck him as I rudely snatched his hand. Tinitigan kong mabuti ang drawing
ng maliit na korona sa kanyang kanyang palapulsuhan. I thought it was a
tattoo...like his tattoo...
"Ginuhit ng isang pasyenteng bata. He loves to draw so...I made him draw in my
wrist," ani Boone.
"Bakit crown?" Nagsimula na akong suminghot.
"He says he wants to rule the world someday. Maybe he wants to be a political
leader or something. Kids and their dreams..."
Dreams...and ambitions always remind me of him. Dahil doon siya nagsimula. He might
be in hiatus right now for his studies but I know he's going to come into his own.
"Ruth, what's wrong?"
Kinuwadro niya ang aking mukha at magaang pinunasan ang basa kong pisngi. Hindi ko
maalis sa isip ang galit sa mukha niya nang araw na iyon. The thought of not seeing
him again. Sa lahat ng mga nangyari nitong nakaraan ay mas umawang lang ang butas
ng aking pangungulila.
I closed my eyes and saw his face again. I'll say my sorry the very first thing if
ever he appeared right infront of me.
"Ruthzielle..."
At tatawagin niya ako sa pangalan ko nang pabulong. He's calling me...
"Hey, Ruth..."
Humigpit ang pagkwadro niya sa aking mukha.
"Are you alright, Ruthie...?"
"Dean..."
Tinulak ko ang sarili sa kanya at naramdaman ang malambot niyang labi. Umawang ito
sa gulat. I opened my lips just to caress more of his in soft and slow motion.
Mahigpit akong kumapit sa kanyang braso habang dinadama ang init ng halik sa
malamig na simoy nag hangin.
Dean, this is my sorry. Ganito mo gusto akong magpatawad noong unang pag-aaway
natin. I hope you'd still want it the same. I hope you'd still want me to apologize
like this.
Umakyat ang mga kamay ko sa kanyang balikat na naglakbay sa kanyang leeg at huminto
sa kanyang mukha. I cupped his face and pulled him closer. Bumaba ang kamay niya
sa aking baywang at nagawa na akong tugunan pabalik ng mga halik niya. But it felt
different. Why would this feel different?
Dean, sana ikaw iyong nandito. Kung sasabihin ko ba sa'yo ang lungkot ko ay
babalikan mo na ako at hindi ka na magagalit sa 'kin? Kung sasabihin ko bang mahal
kita pero hindi pa ako handang magpakasal, matatanggap mo kaya? You've never heard
me say I love you, too. But feel this Dean, I do. So much.
"Dean..." nakangiti kong bulong. Panibagong patak ng luha ang umagos sa aking
mukha. Tumatawa akong umiiyak habang humahabol pa ng halik sa kanya.
"I'm not Dean..."
Buhos ng lamig ang umangkin sa akin ng mga sandaling iyon. The cold night monsoon
picked up to support my shame that crept into me. Hindi ako makatingin nang diretso
kay Boone.
"I'm sorry...sorry..." mabilis kong hinila ang sarili palayo. Ako na ang pumunas sa
sarili kong luha.
"It's okay..." His voice bordered into a whisper. " Let's go?"
Tumango ako at pumasok na sa sasakyan.
I have always thought of my father as a coward but inspite of it all, still admired
him for his generosity. Being in the same situation, I came to think that yes, it
is strong to fight for who you love and for what you believe in. But you are even
stronger to let everything and everyone go those who have hurt you and you want to
keep but you can't.
All along, I am just a pretend of my strength. No bitch face or fierce word could
tantamount the truth that deep inside, I was weak. I couldn't let go of my hate. I
couldn't let Dean go even after all this time, he has nothing for me anymore.
Hiyang hiya ako sa sarili habang nanlalantang bumagsak sa sofa. Ang mga hingal na
salin ng sigawan at galit ay panatag ang paghahari. Ang mga hikbi ni Sue, ang
pananahimik ni Dean ay mas lalong nagpapabigat sa aking loob at kahihiyan.
"Ate...ate, I'm sorry..." Lumuhod siya sa harap ko at mahigpit na hinawakan ang
aking kamay.
I couldn't look at anybody's eyes. Ang namumugto kong mga mata ay tila ba hindi ko
dapat ipagmalaki dahil hindi ako ang biktima.
"Bukas na tayo mag-usap, Sue...doon ka muna kina Chuck, o sa Laguna...kina tito..."
nanghahapo kong tugon.
Sa mga kamay namin ko ako nakatingin. Nararamdaman ko siyang tumango.
"Babalik kami ni Arrow bukas..."
Tumayo si Sue at narinig ko ang mga hakbang niya sa hagdan. I'm too tired to think
of anything but my exhaustion and wounded emotions.
"Sue, where are you going?" si Wilmer. "You can stay with me..."
Sa pagbukas ng pinto ay iyak ni Arrow ay dumumina at ang pagaalo ni Skylar.
Sinamahan ito ng galit na mga hakbang muli sa hagdan.
"For as long as you can't respect my sister or if you don't apologize to her, under
no circumstances will you ever see your son again, Wilmer."
"What? Sue that's unfair—"
"Shut up!"
"He's my son! May karapatan ako sa anak kong tinago mo sa 'kin—"
"Sana naisip mo iyan bago mo insultuhin ang kapatid ko! She sacrificed a lot for us
so you don't have any fucking right to insult her like that! Kayo ng kaibigan mo!
Now I see how you two belonged to the same class together in highschool. Section A
as in Assholes!"
"Suzanne..."
"Shut up!"
Sumabog ang pinto sa pagsara nito. Hanggang sa hallway ay naririnig ko pa rin ang
mga kalabog ng mga hakbang, iyak ni Arrow at ang kanilang pagtatalo.
Mas naririnig ko ang nagpangyaring pagbundol ng puso ko sa kulungan nito habang
kinukumutan kami ng buong katahimikan. Dean's silence and the cold room made me
shiver and terrified for something unknown.
Kalaunan ay umupo siya sa kaharap kong sofa na inokupa ni Wilmer kanina. For
slapping to me the truth on what happened, I was in a bout of war of hating him
and thanking him at the same time.
"Wilmer was wrong..." panimula ko.
Dean remained hard and stoic. Tanging tugon niya ay ang pag-igting ng panga habang
nakatitig sa kawalan. With the emptiness, his eyes preserved the depth and
intensity. Nagsalikop ang mga kamay niya sa pagitan ng kanyang tuhod at tinukod ang
mga braso sa hita.
"I wasn't committed to any relationship that time. Pero inaamin ko, a year after
I'd been to a few dates but nothing serious. But definitely there was no one three
months after your trip to Spain."
Sasabihin ko sanang hindi ko alam na bumalik pala siya. With a ring...for
me...again. At anong sasabihin niya? Na kung nalaman ko ay hindi ko magawang
humalik sa iba? Yeah, they will all definitely come back to me.
It was a dead silence again. I don't know if Dean wants me to shut up or to keep on
talking. Nanatili ang pagkakatulala niya sa sahig sa matigas nitong ekspresyon.
I remembered the things that I have to explain to him. To clear up, and the one of
the many reasons I came for.
"Nangangapa pa ako kung paano pasanin ang mga responsibilidad ko noon. I just
turned eighteen who got used to an easy flowing life. So setting my priorities, I
know I had to sacrifice some things and people...on who's going to be first. Hindi
ko kayang unahin lahat. I know some people do but, I am not some people."
Hindi pa rin siya umiimik. I know he's listening so I went on. Huminga ako nang
malalim. Umiinit na ang mga mata ko sa panibagong grupo ng pag-agos.
"And I'm sorry, because it wasn't you. I love you just enough but you were not my
first choice. Sue was fifteen when I found out she was pregnant. I've mentioned
that I got delayed at the exact time you want us to meet. Then my father started
showing signs of his deteriorating health until the attack happened. Kaya naisip ko
na kapag magpapatuloy iyon lahat, I knew that I cannot be the best for you. Not
just yet..."
Nabulunan ako sa umaambang hikbi. Nagpaangat iyon ng tingin ni Dean. Ilang sandali
ang pinalampas ko upang kalmahin ang sarili bago nagpatuloy.
"Kaya kailangan ko ring kalimutan ang sarili ko para sa kanila. But you know what?
I always fantasize how would it have been without all the troubles. I always
fantasize how would it have been for us...getting married at that young... a
teenage dream for me at eighteen. How happy would I have been to get married to
you, Dean..."
Nanlalabo ang aking paningin habang humihikbi ngunit nakangiti kong sinasaad sa
kanya lahat ng mga pantasya ko. In my dreamy sobbing voice, tears showered on my
cheeks like infinite waterfalls on the sadness of summertime.
Mabilis siyang tumayo nang makita ako sa aking kalagayan. Alert and caution painted
his hard and rough canvass. Pero hindi ako tumigil sa pagsasalita.
"Parte ka ng sarili ko, Dean. Hindi ako ang inuna ko. Hindi tayo ang inuna ko.
Hindi ko kayang unahin ang sarili ko habang naghihirap ang mga tao sa paligid ko. I
can't be fully committed to you that time...Kaya I'm sorry! Sorry kung
ipinagpasalamat kong hindi ako nakaabot. Pero kung naabutan man kita, iyon ay
tatanggi ako sa kasal..."
Binaon ko na ang basang basa kong mukha sa aking mga palad. I cried harder than the
last time I did years ago. Ayokong makita ang sakit na umuukit sa mukha niya
pagkatapos kong ilahad ang aking mga dahilan.
Naramdaman ko siyang lumuhod sa aking harapan. Humigpit ang pagtakip ko sa aking
mukha ngunit nang hinawakan niya ang aking kamay upang alisin ay nanghina ako. He
was able to uncover since I was too weak to fight and resist.
But I didn't meet his face. Nanatili ang tingin ko sa kamay niyang hawak ang mga
kamay ko sa aking hita.
"Do you know why I hated you?"
The thought of him still feeling it had my eyes spring for the waterworks once
again.
"Hindi dahil sa hindi mo pagsipot. Well yeah, initially that's how I felt but I
tried to understand. God knows how I want to marry you."
Suminghot ako at tumango. Inipit ko ang nanunuyo kong labi upang basain. My eyes
sting and so as my shoulders from crying and I knew this won't be the last.
I felt his calloused and warm hand in between my neck and jaw. Kumiliti sa pisngi
ko ang haplos ng kanyang hinlalaki. Sa kabila ng mga iyak at lungkot ay pinapatayo
pa rin nito ang balahibo ko. Shivers managed to conquer my spine.
One drop fell when I blink to meet his bloodshot hazel green. Marahan siyang
suminghot at kita ko ang basang-basa at namumula niyang labi. Even his nose was
red.
Muntik na akong magbitaw ng tingin sa nakikita kong panghihina at sakit sa kanyang
mukha. I saw the blame, the reminders of the past, the pain he's felt and as he
made me see him break, I turned to become the pieces.
"I'd rather hate life and everyone than appreciate it without you. I'd rather hate
you than accept you being happy and in love with someone else who is not me. I am
selfish like that, Ruthzielle. That's why I hated you, 'cause you couldn't be with
me."
Another batch of drops fell like they have their own heartbeat to beat and fall on
their own. Nanunubig ang kanyang mga mata. Kumunot ang noo niya sa pagsubok na
hindi sila kumawala.
"Hanggag ngayon ba? Do you still love me?" Nanuyo ang lalamunan ko sa sariling
tanong.
Kakayanin ko ba kung hindi na?
Matagal niya akong tinitigan. Tila ba ay hinihintay niyang mag-iba ang aking
reaksyon bawat segundo ng aking paghihintay. It was cautious, measured and hopeful
all in one in those green pools.
"Hindi ko alam..."
Ramdam ko ang unti-unting paglukot ng aking mukha sa panibagong paghikbi. Tinakpan
ko muli ang aking mukha at umiyak. Pigang-piga na ang puso ko. Gigil na gigil bawat
hagulhol.
"Hindi ko alam kung galit pa ako sa 'yo."
"Love me again, please..." Nanginig nang husto ang aking balikat sa pakiusap kong
iyon. I have never begged for a love like this. Never for an arrogant man like him.
Pinagbahagi niya ang aking mga binti at paluhod siyang umusog sa gitna. He held my
waist at first before he went to hold my hand again and took them away from my ugly
crying face. Siya ang pumunas sa lahat ng pammasa roon bago sinikop sa malalaki
niyang kamay ang aking pisngi.
Sumisinghot kong tinagpo ang tingin niyang nanlalambot at may bahid nang aliw.
"Why love you again? Who said I stopped?"
Umawang ang aking bibig. Without blinking, tears fell from my eyes again. Imbes na
magpakita ng tuwa ay mas lalo lamang akong humagulhol. Nilipat niya ang isang kamay
sa aking batok at hinila ito upang sa balikat niya ako maglupasay ng iyak. I can't
believe I have still all these tears to shed.
His hot naked chest filled me with warmth when he totally snaked his arms around
me. Pakiramdam ko ay kakapit nang husto ang kanyang bango sa akin sa higpit ng
kanyang yakap.
"Will you leave? Tutal ay ito ang ipinunta mo noong una pa lang. Ang linawin sa
akin lahat, " aniya at ramdam ko ang pangangamba sa kanyang boses. With my palms
on his warm and hard chest, I felt his heart beating in wilderness and in fear.
I felt him kissed the side of my head as he softly stroked my hair. My wet lips
touched the skin of his shoulder.
"Do you want me to leave?" My voice resembled of that fearful little girl.
Ramdam ko ang agaran niyang pag-iling. His hand tightened on my waist and at the
back of my head.
"No...stay..."

[ 46 FORTYTHREE ]
-------------------------------

My desired result from clearing up misconceptions with Dean was to lighten my load
aside from fostering a peace of mind on both sides. It did a bit, ngunit may puwang
pa rin sa loob kong hindi ako mapalagay kung para saan.
I should be asleep after the exhausting day. My body's weary and my eyes are still
puffy. Ngunit tumakas ang antok nang mapagtanto ang mga gagawin bukas.
Malabo ang pagkakaintindi ko kay Marcus sa kabilang linya habang panay gulo sa akin
ng mga tanong. I came here, already drawing up my ammos of explanations. But what
comes after now that it's done? Iyon ang hindi ko pinaghandaan o pumasok sa man
lang sa isip. Telling me to stay I think is not enough for us to be okay yet.
I wonder what kind of definition of enough that should be knocked into my sense.
Ba't palaging hindi sapat para sa akin?
"How about their itineraries? They have to be in Cebu the day after tomorrow para
naman makapag rehearse sila."
"That's settled, Marcus."
The phone's in loud speaker. I twist the faucet to tone down the loud rush of
water. Naghihilamos ako habang kausap siya. My eyes still stung and puffy from the
waterworks a while back.
"Okay good. God!" He groaned. "The tix are sold out! Some were selling cheap
tickets which were fake ones! Iyon ang inaasikaso namin hanggang ngayon dito sa
Vinyl."
He sounded as stress as how I'm imagining him right now while lathering the foam
wash in my face.
"And I heard gossips. Mabuti na lang at wala masyadong sinasabi si Jaillin sa
ambush interview. Everybody's into Dean's statement so that's what they're trying
to catch like a food for their dinner. Tell Dean na lutuin na niya mismo ang
pahayag niya nang makain na ng mga media na 'to."
Doon ay tuluyan ko nang pinatay ang gripo. Tinitigan ko ang cellphone na parang
gusto ko na itong sumabog.
"What about it?" The idea has already been presented to me but I need the specific.
"A lot of pictures...caught you two canoodling at MOA's entrance."
"Canoodling?" Napangiwi ako. " That's an exaggeration!"
Marahas kong hinablot ang face towel sa gilid at tinapik sa aking mukha. Imagining
myself canoodling in a public place, goodness gracious! It had me curse outloud!
I don't want my showbiz career to start from, among of the many ways to boost fame,
a scandal or being a third party of a make-believe romance between a multimedia
sweetheart and a rockstar!
"How people love to sensationalize..." aniya nang kinuha ko ang cellphone at
dinala sa kwarto.
"Anyways, as a P.A, Ruth, you also have to work with his reputation here. Not that
he cared but, people idolize him so he has to set as an example to the masses. That
scandal of him sniffing cocaine with Wilmer under the table? Baby Jesus in a
manger! But I hope that would be the last one. That was so not true."
"I'm aware."
I did not only hear about that news but had also witnessed the verging doom of the
band's career. Maraming kumagat sa balitang iyon. Turns out, an impersonator was
responsible for that whole shebang na agaran namang sinampahan ng kaso.
The curse of having too much blessing is the companionship of disgraces. Nag-iingat
ka na nga, nadidisgrasya pa rin. Pinapangalagaan mo na nga ang pangalan mo, may mga
naninira pa rin. And the list goes on and on...
"Na-inform ko na sina Edgar at Curtis. They'd cooperate when it comes to the
security. I'm sure sa airport pa lang ay may dudumog na."
Marami pa siyang mga bilin bago tinapos ang tawag.
Hinagis ko ang cellphone sa kama pagkatapos at tumingala, inikot ang ulo at agad
naramdaman ang pangangalay ng likod at mga balikat.
My eyes dropped at my open and brightscreen laptop. I answered fan mails and
inquiries regarding the availability of band merchandise. Kailangan ko pang
tanungin ang merch man ukol dito since kakailanganin din namin ito sa Cebu.
"Ren, na-update ba iyong website? Maraming naghahanap ng Metaphoricals muscle
tank."
"Which one?"
"The vintage white one? With the lyrics of Miss Seventeen at the back," sabi ko
habang tinitignan ang item saka binalikan ang message ng fan.
"Bukas pa magiging available. I posted a new merch that's up for sale. The hoodie,
iyon muna ang ipapalit 'tsaka iyong cap with the album title."
I typed the consolatory reply.
"Yeah, I've seen that. Produce more of it for the Cebu merch."
"Okay."
As soon as the album exploded to the public, the new items were sold out in as fast
as two days quick. So when I posted the info of the upcomings in the band's twitter
account na isa sa mga binilin sa akin ni Marcus, ay bumaha na ng mga replies,
retweets at likes.
May isa akong nirereplayan na tweet when a Google advertisement of a rose gold
watch made me stop. Bigla kong naalalang hindi pa ako nakabili ng relo.
Without any second thoughts, I clicked on the ad. Habang naglo-load ang page ay
tumungo ako sa cabinet upang kumuha ng pantulog. Hinablot ko ang unang nakapkapan
na cotton shorts at muscle tank top saka pumasok ulit sa banyo upang magbihis.
The top has a huge arm hole dahilan kung bakit kitang-kita ang itim kong bra. But
since matutulog na rin naman ako ay binalewala ko na't lumabas.
Halos pumasok ulit ako sa banyo dahil sa gulat na makita si Dean. The first thing I
noticed is the gut-wrenching wave of his upper arm as he crossed them against his
chest. The bulges, muscle indentions...kuyom na kuyom ang aking sikmura.
His face shined brightly made by perching down on my laptop. In-his-boxers only-
and-nothing-else presence, my throat went to a state of calamity of drought. Hindi
ako makalapit sa kanya kahit anong tulak sa akin ng kalabog ng puso ko kulang
nala'y ito ang lalapit kay Dean at kaladkarin ako.
"You've already bought it?"
His silent question almost tore me apart. Namamalat pa rin kasi ang kanyang boses.
To think that two consecutive live shows are on the pipeline.
Lumalim ang salubong ng kanyang kilay sa aking paglapit. At siguro mas dumiin pa
ang lalim dahil hindi ako ganon dumikit sa kanya nang dinungaw ang laptop.
Filling the screen is the rose gold watch of my choice. Tuwang-tuwa ako nang makita
iyon nang mas malakihan. But my smile instantly fell as soon as I saw the price in
British pounds!
What?
Sinara ko ang tab at binalik sa twitter account nila. Several tweets flooded the
notification.
"Wala iyon. Screen shopping lang." sabi ko, tinago ang disappointment.
I have a plan of purchasing it until I saw the price. I'm not poor but I don't
spend much on material things unless it won't allow me to sleep if I couldn't buy
it.
Nakatayo pa rin siya sa aking likod. Pagkatapos ng mga kaganapan kanina ay wala na
akong maisip kung ano ang kanyang sadya. He's asked me to stay and I didn't forgo
since that's also what I want.
Kaya palaisipan sa akin ang magiging set up namin ngayon. Now that's probably the
next thing that we have to discuss.
"But you like it," aniya.
Natawa ako sa aking isip. Not just like, Dean. I love it!
"It's too expensive." My tone calls for dismissal. Ayokong maalala kung paano hindi
ko na iyon bibilhin at maghahanap ako ng mas mura at maganda para makatulog naman
ako sa gabi.
"Four thousand pounds? Expensive?" Sa tono niya ay parang barya lang iyon at isang
kahibangan na namamahalan ako!
"Yes, Dean. Four thousand pounds. Not four thousand pesos."
He didn't move a muscle. Habang nag-iingay ang keyboard ko sa pagtitipa ng mga
replies. Dean is not into social media kaya hindi nababasa ang gabundok na mga
messages niya. His last instagram post was dated two months ago? And in all of his
confidence and arrogance, never have I ever seen him take a selfie. So there was
never a selfie post of him online.
"Ba't hindi ka pa natutulog?" I asked, trying to break the awkward affair. "You
need to sleep early for tomorrow's trade launch event."
"I know..."
Tumigil ako at nilingon siya. Not expecting that he's already staring at me
intently and it was to my absolute wonder on what's on his mind. Half of his face
was shadowed while the other took a share of light from the outside.
"May kailangan ka?"
Matagal siyang tumitig bago nakuhang magsalita. "You will sleep here?"
What sounds like a soft, melancholic and disappointed tone is hard to ignore. Para
ring hindi siya sigurado sa tinatanong niya.
Nagtataka, ay tumango ako. "Dito naman talaga ako natutulog."
Doon ay kumalas na siya sa tingin at naglakwatsa ang mga mata sa kwarto. In the
calmness of his face, I could still sight the brewing storm with his eyes as the
lightning flashes and the light thunder was his growl.
"My room's bigger," he stated, then his eyes drifted back to mine. Mahina ang boses
niya ngunit magaspang na buo.
Kumunot ang noo ko't marahang tumagilid ang ulo. Why the comparison?
"And so as my bed..." he added with more rasp as that was an almost whisper.
Mas lalo akong nalito. His stare remained motionless.
"Maraming pillows. Mas malambot na comforter...and the view of the city lights is
prettier than here..."
"And...?" I slowly asked.
Sa labi niyang marahan ang awang ay tumiklop iyon kasunod ng lunok at igting ng
kanyang panga. Sa palagay ko' y kinakabahan siya but I could never put scared and
Dean in one sentence.
Mabigat ang buga niya ng hangin sabay baling sa ibang direksyon. His other hand was
on his hip, habang ang isa'y hinihimas-himas ang kanyang panga, a gesture of his
when deep thinking. Dalawa sa daliri niya ay binakas pababa ang outline ng gilid ng
muling umaawang niyang bibig saka inilang pisil ang bottom lip.
May pag-aalinlangan siyang bumaling sa akin muli. His stare is shaky. Ang kamay
niyang bumitaw sa kanyang labi ay unit-unting kumuyom at maingat na binaba.
"T-tabi tayo?" He sounded unsure. His left thick brow arched. Ngumuso siya para sa
panibagong salita. "Y-y-you want?"
He bit his lip after, sabay lumihis muli ang tingin sa gilid. Nagbalik ang mga mata
niya sa akin saglit at mabilis din itong umiwas. Ngumuso siya at hindi na
makatingin sa 'kin.
If I'm not mistaken, even with the slight share of light, kita ko ang pamumula ng
dibdib niya.
My mouth slightly parted. In all his mighty toplessness, which boasted his tattooes
and intense charms, Dean stuttered? And shy? Like a fifteen year old boy asking a
girl to prom?
Tinitigan ko siya't naghihintay ng kasunod. Pero hindi na talaga siya nagbalik
tingin. Lalong tumulis ang nguso nito at kinamot ang kanyang kilay na parang hindi
naman nangangati.
Bumaba ang pagkamot niya sa kanyang panga na rinig ko ang gaspang. At bumaba sa
kanyang dibdib na hinaplos niya saglit bago nilagay sa kanyang balakang. Tumingala
siya, inanggulo ang ulo sa aking gawi. Hindi tinagpo ang aking tingin ngunit nahuli
kong malikot ang mga mata.
Kagat man ang aking labi at tumakas pa rin ang tawa. Tuluyan ko nang tinakpan ang
bibig nang hindi ko na mapigilan.
"Ruth, I'm not joking. Ba't ka tumatawa?"
Tinagpo ko ang seryoso nitong mga mata. Wala akong inasahan pagkatapos ng nangyari
kung 'di ilang at walang imikan. But not to be asked if I want to sleep together
with him!
His stare is a piece of hard rock thrown to the sea earning splashes of hot water,
the waves warming my insides as of the moment. Sa kaunting dilim ng kwarto, at
siya'y isang piraso ng pananamit lang ang suot tila piniprisinta ang sarili bilang
alay, sa buong katahimikan, nag-iingay ang sanib puwersa ng mga ito upang dalhin
ako sa ibig ipagtanto sa akin.
"We're apart for such a long time...maraming nagbago, Dean..." Tila hinawi ng
hangin ang banggit ko sa kanyang pangalan.
My expected reaction from him happened more than I had imagined. Salubong ng kilay
lang ang inasahan ko ngunit sa nakikita ko sa kanya ngayo'y tumuntong na siya sa
unang baitang ng galit. He took another step up, but reined himself in.
"I know where you're leading this. You want us to take it slow, I'm correct?"
Papayuko na ako nang tumango. Inangat ko ang dulo ng muscle tank dress kong
hanggang hita at pinaglaruan.
"Bakit pa? Wala namang nagbago sa 'kin. Sa 'yo rin, wala. Gumanda ka nga lang lalo.
Nagkadibdib, lumiit ang baywang, nagka-pwet, nagpagupit. Aside from that, nothing's
changed. You're still that temperamental girl I know from highschool."
Sinag ng araw ang mga sinabi niyang binibilad sa init ang mukha't batok ko. Ang
pagkilala ko sa matigas niyang tono ang mismong nagtakwil sa pauna kong reaksyon.
"Magulo pa kasi, Dean..." A sigh so deep as I was reminded by the personified
chaos. "There's Jillian, her mother, then the rumors. Gusto ko munang maayos 'to
lahat..."
I can't totally dive in into what he wants, which is what I want to, too, with all
of these cases that's trying to ruin. Hangga't sa maaari, bago ako tuluyang
magpakasaya ay mawala na lahat ng nagpapabagabag sa 'kin. Before I invest the
entirety of my time and self to Dean, I'd start it with cutting the loose ends.
"Setting priorities again, huh?" he concluded.
Tumango ulit ako, nanatili sa paglalaro ng aking damit.
"How will you fix it, then? I'll help you para mabilis. 'Cause I hate slow, Ruth."
He emphasized the 'slow' with utter disdain.
"I don't know...hindi pa ako handang kausapin siya. Sa ngayon...sa pagbalik natin
sa Cebu, I'll talk to my dad. Then from there, I'll see where it goes."
Ilang sandali siyang tumitig, marahil iniisip din ang mga plano ko at baka may
nililikha rin siyang iba bago tumango.
"Okay..." He sighed as he took an animalistic and menacing step forward. "But is
part of being slow...can we still sleep together?"
Nananantiya ang pagtitig ko sa kanya. While what bottled into those eyes are green
pools of hope, brown amusement in the center, and the yellow shades of
expectations.
"Sleep lang?" paninigurado ko.
"And cuddle," kaswal niyang sabi.
"Iyon lang, ha?"
Inasahan kong wala na siyang hihingin. But catching him blinking several times as
if he's been thinking of more secured my eyes on him. Naghintay ako hanggang sa
magsalita siyang sinimulan niya sa mabagal na pagsinghap.
"Sit in my lap, hugs...and a little bit of kisses, smooches...flirtings and..."
"Iyon lang." Inangat ko ang mga kamay bilang pagpigil. "Hanggang doon lang. Ang
dami na nun."
Ngumuso siya't umirap na parang batang inagawan ng robot. "Konti nga lang iyon, eh.
I haven't mentioned the french kiss. Halik sa leeg, sa batok, sa ano..."
"Ano?" pasinghal kong putol. Humalukiphip ako't umangat nang 'di sadya ang aking
baba, nagbabanta.
Ang unti-unting paggapang ng kanyang ngisi ay nagpainit nang husto sa aking pisngi.
The rush of heat and his reaction felt like an omen of something naughty and those
kinds of things that only Dean has the capability of making me think of.
When he smirked, I flushed. When that crooked smile grew, my guts tightened. But
when a chuckle tickled on his throat, with those eyes that were up for a challenge
and fun, my knees liquified I almost fell on the bed.
"Say yes first."
Nanliit ang mga mata ko. Sa ngisi at tono palang niya ay ayaw ko nang
pagkatiwalaan. Asking me to say an answer without offering me a question is
something tricky so I rebelled against him with a...
"No."
His mouth curved down for a sarcastic sad face. Nagkibit siya at tahimik na
humakbang.
"Then you won't find out what I'm talking about."
"Not finding out about it is not gonna be the 'cause of my death so..." kampante
akong nagkibit balikat at nakilahok sa kung anong laro niya.
Ang nakita kong dumaan na iritasyon ay panandalian lang. A change of his facial
expression is also a change of his mood and mind. Kaya kung para saan man iyang
ngisi niya ngayon at nang-aakit niyang mga mata ay ayaw ko nang alamin.
Giving myself the obscene ideas would probably made me fall harder in this bed. And
he's not one to catch, but he'd rather fall with me instead.
"I can see it in you, Ruth...if you want to do it then...why not? Mukhang
pinaghahandaan mo na rin naman..." His rasp is too sensual that I shivered.
Humihingal ako sa lapit niya lalo na nang pinasidahan niya ako nang walang kahiya-
hiya. Ang bakas ng paghagod ay sinusundan ng init na pakiramdam ko'y tinapon ako sa
impyerno upang magdiwang at hindi magdusa. Ang halong aliw at laswa sa mga mata
niya ay sadyang natural na kay Dean. This room is the battleground between the cold
and warmth.
Nag-angat siya nang kilay nang magbalik tagpo sa aking mga mata.
"So if you're ready..."Nilahad niya ang halos hubad na sarili. He quirked his left
brow and with another smirk. "You see, I'm always ready. Naghubad na nga ako agad
kasi baka...alam mo na. Iyon na ang susunod."
Dumoble ang bilis ng hininga ko habang kumakapa ng unan at tinapon sa kanya! As
fast as a feline he's able to catch it.
A chuckle escaped as he pinned the pillow at his side.
"Now you're mad again, sugar. Anong masama sa sinabi ko? I was talking about
sleeping! Hindi ka pa ba handang matulog? 'Cause I'm so ready to sleep now."
Pinaantok nito ang boses sa huli.
But his reaction declared otherwise. Hindi ko alam kung totoo iyan dahil iba ang
pinapahiwatig ng nakakapanindig balahibo niyang boses. Of course! I wouldn't think
of something innocent once that whiskey-effect of his voice starts to drain the
remaining drops of my innocence. Warm, rasp and...pleasurable.
Nilahad niya ang kanyang kamay.
"I thought sleeping together is allowed?"
Umangat ang isang sulok ng kanyang labi, with that is a supposed intention that he
meant innocence. Yet, the way he evokes something in me was far from it. So I'm not
sure if...
"Wala kang gagawin. May pagkamanyak ka pa naman."
Ngumisi siya. "It's not pagkamanyak, Ruth. It's flirting. I won't do anything
against your will. Or...I can. You know me, I don't really follow rules so I might
break some of yours a 'lil bit."
I trust him, but not myself. Dean is a flame drawing countless moths into his
presence. Undeniably, I am one of those. Wala namang masama kung sasabak agad ako
sa mas malalim na relasyon. But the possible after effects of a unfathomable
relationship along with the sense of uncertainty, now those are what I'm gonna call
unpleasant. There are more things to fix before I'd set myself deeper into his
fire.
"You go first," aniya.
Kumilos na ako at lumipat sa kanyang kwarto. Dean is following behind. Dinala ko
ang laptop dahil may mga fan mails pa akong hindi nababasa.
I'm tempted to click on an entertainment website Marcus was asking me to see. For
sure it's about the rumor milling on every damn showbiz blogs.
Lumubog ang katabing side ko ng kama nang umupo si Dean. True to what he said, mas
malaki nga ang kwarto niya. At ang kama. And the city light view is way prettier
right here infront of me.
"You're still going to work for me?" Sabay kumiliti ang kamay niyang marahan na
humawak sa baywnag ko.
My toes curled when I felt his hand wearing itself inside my muscle tank dress.
Sinubukan ko siyang taliman ng tingin na alam kong hindi rin magtatagal habang
nananalaytay ang init ng palad niya sa balat ko.
"Ruth, I'm talking."
I nodded, pretending to be concentrated on typing when in truth is I.Could.Hardly
move!
Ang isang kamay niya'y humawak sa kamay kong nagtitipa dahilan upang matigil ito.
Bago ko pa siya malingon ay kinuha na niya ang laptop sa kandungan ko. Masyadong
mabilis na hindi ko napaghandaan nang kinuwadro niya ang aking mukha sa malaki at
magaspang niyang mga kamay. I just handed him a very open opportunity with my
shocked gaping mouth!
My initial reflexes had me holding on to Dean's firm arms. With warm thirst, he
kissed deeper that instead of saying water, he whispers my name. With a blazing
desperation, he set my lips on flame. His other hand untangled only to hook it on
my waist and pulled me closer to him. May panggigigil ang kapit niya sa aking
mukha, tila kinikilatis kung totoo nga ba ako o ilusyon lang.
"Dean..." Hindi ko siya magawang itulak. As he sucked more through his kisses, he's
sucked everything until my weakness.
Imbes na tugon niya'y umatras ay kinagat pa niya ang labi ko! Doon ako nagkaroon ng
lakas na maitulak siya. I pulled my bottom lip only to taste my own blood.
"Ba't ka nangangagat?" Hindi maitanggi ang inis ko roon.
His eyes drifted to my affected lips nursed by my teeth and tongue to heal itself.
Akala ko'y titigil na siya nang lumapit muli ang mukha niya at hinalikan ako. I
heard him gasped before he moaned a little when he pushed himself some more.
Nagpatiwakal na ang iritasyon ko nang maramdaman ang pagsipsip niya sa aking bottom
lip. Nanginig ang aking kalamnan. Ang kahinaan ko'y nagpalaya kay Dean na gawin ang
gusto niya.
"I can do this, right? You agreed," he whispered against my lips. Humirit pa siya
ng mga halik pagkatapos niyon. My forearms felt rough and shivers created a
monarchy along my spine.
Agreed? Wala akong maalalang sumangayon ako. Pero...hindi rin naman ako tumanggi
nang nilahad niya sa akin ang mga gusto niyang mangyari.
Humalik siya sa aking ilong at bumakas pababa muli sa aking labi. Hindi pa nga ito
natuyo ay pinaliguan na niya ulit.
"O baka gusto mo isulat ang rules sa papel at ipanotaryo natin para legal talaga?
Isasama ko na rin ang pirma ko sa dibdib mo. You like that?"
Pumipikit-pikit ako habang patuloy siyang dumadampi ng halik. Every touch and
whisper of his lips tickled all my nerves that I shivered.
Talaga bang hindi muna ako pumayag na may gawin kaming sobra sa halik? I don't
remember myself rejecting the idea. Or...did I?
Sabi nang hindi ko talaga mapagkakatiwalaan ang sarili ko! Half of my control is
already owned by Dean.
"You're not answering. You like that, Ruth?" May panunuya habang bumubulong siya ng
mga salita at halik.
"Bahala ka..." wala sa sarili kong ani. Wala akong maintindihan sa sinasabi mo,
Dean.
"Yes or no?"
Inatras ko ang mukha kong nasa loob pa ng kulungan ng mga kamay niya.
I pouted. "Or."
Tumawa siya at pinisil ang aking ilong.
Sa halik niya ay hindi lang ang labi ko ang nabasa. Pati na rin paligid ng labi ko
ay basa. Lalo na iyong malapit sa ilong. Aliw na aliw niya akong pinapanood na
pinupunasan iyon habang gumagapang na sa kama't handa nang matulog. I could even
smell his mint toothpaste and mouthwash from it.
He set aside my laptop and put it on the bedside table. Nagulat ako nang tinulak
niya ako pahiga, inikot paharap sa glass wall para sa view ng magarang city lights.
The image is so breathtaking I don't know if I should let myself fall alseep or
basked my eyes in with the beauty of the night.
Ngunit doon ko lang napagtanto ang sobrang pagod ko nang maramdaman ang lambot ng
kama. Dean's arm snaked on my waist again and pulled me into him. I
"Do you want me to talk to your mom? I'll set a day for the both of you. Gusto ko
nang maayos lahat para...pwede na tayo...ulit..."
Warm flooded in my chest as I sighed at the idea. Inis din ako sa sarili ko kung
bakit kailangan ko pang unahin ang mga suliranin. Everything' s easier way back but
maybe it's because I don't mind about priorities. Now that I'm older, I get to
distinguish the complication of choosing on what should go first. It's between what
should be done, and my wants.
But then a thought occurred to me. I can enjoy this...being with Dean while I'm
problem solving. Sa ganoong paraan ay matutulungan pa niya ako.
But no, kaya ko naman 'to ng ako lang. I don't want to bother himwith my own
tribulations while he has a lot more to deal with.
"I don't know when I'm ready. Hindi ko siya kayang harapin na hindi nakakaramdam ng
galit, Dean. I said I'll see where it goes after I talk to my father. Hanggang doon
muna ang kaya ko..." I slightly turned to him. "Can you wait?"
"What do you call the last seven years, then? Isn't that waiting?"
Tikom ang bibig ko sa paglilihim ng kirot na naramdaman habang tinatanaw siya sa
isip ko na naghihintay. Kumunot ang noo ko sa panibagong tanong.
"Kung naghintay ka...anong hinintay mo?"
"Na magiging handa ka..." Gumapang ang kamay niya sa dibdib ko at dinukot ang
pendant na singsing na nakatago sa aking suot. " I watched his fingers playing with
the seven year old jewelry. "Na ako na iyong maging unang priority mo..."
I should not feel offended but I did. Dapat lang naman. I think I deserved it since
I promoted the whole idea.
With the sting of hurt, I sought comfort through watching the panoramic view
outside and the feel of Dean's arms and warm breathing.
"Ikaw, naghintay ka rin ba?" tahimik niyang tanong saka naramdaman siyang humalik
sa buhok ko.
I nodded, seeing myself on those days of emotional torment.
His arms gripped tighter around me. He inhaled me in large doses then kissed my
hair once again.
"Indeed, Ruth. Once everything's fixed and done, I'm gonna fuckin' marry you. It's
not a promise. It's a commandment."

[ 47 FORTYFOUR ]
-------------------------------

"Gusto raw ni Wilmer na sumabay na kami pabalik ng Cebu. But even if he won't say
so, iyon naman talaga ang gusto kong mangyari," Si Sue na nakaupo sa tapat ko
nitong island counter.
Sila ang bumungad sa amin mag-aalas otso pa lang ng umaga. Kasama si Skylar na
siyang naghatid sa kanila, dahil hindi pa rin nito kinakausap si Wilmer hanggang
ngayon.
Last night suddenly became a fresh memory now in her presence. Pagpikit pa lang ng
mga mata ko kagabi para sa pagidlip ay binura ang mga pangyayari ng init ng mga
bisig at hininga ni Dean. It never felt cold when that kind of heat burns into your
skin and lulls you to a deep sleep. The warmth against the cold felt so damn good.
Hanggang ngayon ay parang napapaso pa rin ang balat ko.
"Sabi ni Sky?" medyo tumaas ang aking tinig sa kaba.
Nakita ko ang kanyang pagtango habang humihigop sa likod ng usok ng mug. Agad kong
binalikan ang ginagawa dahil tila nababasa niya ang aking iniisip. I put three
pancakes in her plate and rained them with a maple syrup bago dinulas sa harap niya
kasama ang dalawang mug ng tinimplang chocolate drink.
"When will you talk to him? Akala ko magkasundo na kayo pagdating kay Arrow?"
tanong ko habang nilalagyan ng bacon ang plate ni Dean.
"We were, until he insulted you. Wala siyang karapatan, ate. The guy should know
his limits."
A small smile pulled on my lips. Kung para saan ito ay marahil sa dalawa lang iyan;
Sue's sustained maturity since Arrow's birth or for siding with me or both. Sa
nagiging sitwasyon namin mula pa noon, tama lang na kami na lang ang magdadamayan.
Inagaw ng dumaang katahimikan ang ingay ng cartoons sa tv at pakikipagusap ni Arrow
kay Sunita. He's sitting infront of the cat eating its catfood.
"Mommy, I want a cat, too. Walang kalaro si Suni..." anito habang may catfood sa
palad at sinusubuan pa ang pusa.
Pinipigilan ni Sue ang mangiti sa pinapakita nitong iritasyon. She served a piece
of pancake on a smaller plate. Tinabi niya ang mas maliit na mug rito.
"Come here na and get your pancakes, Arrow. Tita Ruth's done making them."
"Later...Suni is so alone. Wala siyang kasamang kumakain." Totoo ang lungkot at awa
na naririnig ko sa bata. Sinandal nito ang baba sa pagitan ng magkadikit niyang
tuhod at pinapanood lang ang pusa. The young boy smiled when Sunita sweet purred.
I've never thought of it before I found out but now that the secret's out, and the
longer I stare at Arrow, I get to see the evidence of Wilmer in him. Lalo na ang
mga mata nito sa tuwing seryoso at walang imik. Even the pitch black hair since my
sister possessed a light brown.
Ang hindi ko lang matanto ay kung saan galing ang pagiging masiyahin nito. Or maybe
it was just part of his youth and innocence. Someday, he'd get either Sue's
attitude or Wilmer's cold bearing. Sa ngayon ay mukhang sa tita Sky niya nakuha ang
pagiging palangiti. Hindi naman kasi ako palangiti.
"Busog na iyong pusa, Arrow. Kanina mo pa iyan pinapakain. You get your pancakes
here then you can watch the cartoons," mahinahong sermon ni Sue.
Doon na tumayo si Arrow at pinagpag ang kamay sa pants. Umangat ang kilay ko nang
'di sadya dahil sa tuwid na tindig nito ay si Wilmer agad ang naalala ko! Jeez! I
still couldn't get over being mind-blowned!
"You wash your hands, first."
Tumayo si Sue at sinamahan ang anak sa sink. Binuhat ito at tinulungang maghugas ng
kamay.
Bringing the mug to my lips, my eyes drifted to Dean's black coffee that has
probably gone cold already. What took him so long to wake up? Dapat gising na siya
dahil may event pa silang dadaluhan mamaya.
I left the bed earlier than him so I wasn't sure if he's still asleep or is already
awake and under the shower right now. Nang ginising ko siya kanina ay daing lang
ang tugon nito at humigpit ang pulupot ng braso sa 'kin.
Now I wonder if there were in between girls who have felt that warm embrace. The
heat of his palms, and those arms that reminded you of talent, strength, passion
and protection. Kung bakit ba kasi hindi ko binabasa ang mga rumors tungkol sa
nali-link sa kanyang mga babae ay iyon ay ayaw kong malaman. I don't give a luxury
of my time on things that are least of my hierarchy of importance. Importante nga
bang malaman ko? It's just to bloat my curiosity.
Pagkatapos maghugas ni Arrow ay tinakbo niya ang counter at kinuha ang mga pagkain.
Pinapanood ko siyang umalis hanggang sa umikot na siya sa sala.
"Bakit mo siya nilihim kay Wilmer?" bigla kong tanong, ilang saglit ang tingin doon
bago binalingan ang kapatid.
Nagbaba siya ng tingin sa kanyang paubos na pagkain. Sa liwanag na pinahintulutan
na sumilip ng glass wall ay mapapansin ang malumanay niyang mukha. How her soft
features have a slight edge compared to mine, which suddenly brought me to the
subject matter about our mother. And her identity.
I asked a question myself. Bakit ko nililihim ang mga bagay kay Dean noon? He
wouldn't have found out had he not went with me and Sue at the assistant
principal's office. Pero magkaiba naman kasi ng sitwasyon kaya iba rin ang aming
mga dahilan.
"Natakot ako na...baka hindi niya tatanggapin...kaya inunahan ko na. I broke up
with him," anito sa plato.
"How sure were you? I saw how angry he was when he found out about Arrow."
May pait ang ngiti niya nang mag-angat ng tingin.
"Sana sinabi ko na lang daw ang totoo. But we wouldn't really know. He may have
claimed that he would have taken up the responsibility as a teen father, pero kung
babalikan ang noon," umiling siya, "baka hindi iyon ang sasabihin niya."
Kung naabutan ko si Dean noon. Kung nakausap ko siya at napaliwanag muna lahat.
Hahantong din kaya sa ganito? If we put things in retrospect, we tend to question
the possibility of things like how would it have been?
"Siguro noon, iyon ang tamang desisiyon para sa 'kin kasi iba naman ang pananaw ko
noong bata pa kumpara ngayon. But after hearing it from Wilmer, I knew I would
still have arrived with the same resolution."
Tahimik ko lang siyang pinapanood na pinaglalaruan ang pagkain. Her focus seems to
be more on the conversation than her half-eaten pancake and untouched bacon.
"But yeah, who knows, right? Pero naisip ko rin ang mga handa niyang gawin para sa
banda. His ambition inspired my decision. I saw his drive when it comes to music
and the band. Hindi kami ang pipiliin niya. And with their fame right now, ayokong
isipin niyang iyon ang dahilan kung bakit hinahayaan ko siyang makita si Arrow. So
tungkol sa kasal...I changed my mind..."
Tumango ako. I definitely knew his desperate measures just to uphold the band's
status with his career in it. I've been one of his presumed loose ends that he had
to cut. He doesn't care who's within the collateral damage.
"You broke up with him?" Inangat ko ang mug sa aking bibig at tipid na sumimsim.
"As soon as I found out about the pregnancy."
"Ba 't nilihim mo rin sa 'kin at kay daddy?"
Unti-unti na siyang nagbalik sa pag kain. She's slowly chewing her food as she
spoke, "I don't want any more trouble. Baka puntahan mo siya, and I know how you
two hated each other."
Kumunot ang noo ko. "Ba't nga ba ayaw niya sa 'kin? Wala naman akong ginagawa sa
kanya. Except that one time when I thought he's gay and he likes Dean so he's
jealous of our relationship the reason why he loathed me."
Natawa si Sue at napasandal sa silya. Tumigil lamang nang uminom sa mug saka
nanumbalik ang hagikhik.
"Pinagbabawalan mo raw kasi ako. And we had to hide because of you. Alam mo naman
tayo noon, hindi magkasundo so he'd somehow sided with me. Inaayawan niya ang mga
nakakaaway ko."
Mangha ang mga kilay kong umangat. "Wow, huh? That cold guy knows how to warm up
after all."
Napailing ako at hindi ma-imagine ang batang Wilmer at Sue noon. How he could
protect my sister despite his aversion back all those years ago while his
bestfriend was in love with me. I thought his abhorrence was due to my being their
backbone's distraction when in truth is, it was all because of Sue. Siguro dahilan
na rin iyong una, pero mas naging dahilan ang kapatid ko.
"Ikaw ba, ate? Ganon pa rin ba ang gagawin mo? Y-you...didn't regret anything?"
Oras ko naman ngayon upang manahimik. I stared at the almost consumed drink in my
mug as I take stock of everything.
I figured that Dean was obsessed with the idea of us. And I'm glad that their
career ending on a high note, it became the undeniable truth that there's more to
life than his dreams about us.Isa na rin itong paninindigan na kaya niyang
magtagumpay na wala ako. Na ito talaga ang pangarap niya at hindi lang nakapaloob
sa relasyon namin noon. We can share a one dream or two to someone special, but we
can't subtract the fact that we all have our individual dreams we'd rather keep as
our own.
"You don't regret the things that led you to the situation in the present where you
turned happy and felt right. Kung maayos naman ang lahat ngayon dahil sa tamang
ginawa ko noon, despite the madness and hate I took from the person I've wronged,
if you knew that you've done the right thing, bakit pagsisisihan ko pa ang mga
nangyari ng nakaraan?"
To look back and regret is foolish when you knew you couldn't control time, and
travel back to those particular seconds and hours where you want to do what's
right.
"Sky told me something. Pinahirapan ka raw ni kuya Dean. Then you're here...in his
condo." Tinulak niya ang mukha sa akin at parang sasabihan ako ng lihim. "Sinaktan
ka ba niya? Aside from hurting emotionally, did he somehow lay a hand on you?"
Umiling ako. "He could punch a guy but he would never lay a hand on women."
"Pinahirapan ka niya. Your job is demanding."
I shrugged and traced my finger in an aimless cause around the mug' s rim. "The
heartache is worst to endure than the physical battles, Sue."
Tahimik niya akong tinitignan. Who knows what's on her mind?
Dahil naiilang ako kapag tinitigan na walang kaide-ideya sa dahilan ay binalikan ko
na ang mug at tinungga ang huling patak. Nang nilapag ko na ay siya naman ang
uminom.
"Kung noon ay pagkakamali ang ginawa niyo ni Wilmer, well I have to admit, it still
is if we classify it into the standard of the society, kasi mga menor de edad pa
kayo. But at your age right now, in hindsight, it's also a lesson for the both of
you. Not all consequences from a mistake can be deemed as grim just because they
rooted from a wrongdoing. Arrow, as being the result, surely is not a mistake,
Sue."
Tumango siya ngunit may bahid itong disgusto na wala naman sigurong kinalaman sa
sinabi ko.
"May hinanakit pa rin kasi si Wilmer dahil naglihim ako. Mali na ba na
pinoprotektahan ko rin ang anak ko?"
I sighed, I actually understand her. Ang wala sa sitwasyon niya ay huhusgahan
talaga siya. But she's my sister, and she was young. At first, yes, I was angry.
But all that we had during those days were each other's backs.
"Minsan, tinatrato nating mali ang isang desisiyon dahil sa hindi tayo sang ayon,"
sabi ko nang patuya sa kanya, with the means of aiming that to her lover.
Sumimangot lang ito at binuong lamon ang natira sa kanyang plato.
Nangunyapit ang aking ngiti nang marinig ang pihit ng pinto kasunod ang mabibigat
na mga hakbang. My eyes lingered on the dining's doorway until I saw Dean in all
his fresh newly showered presence.
Wala na naman siyang pang-itaas. Ginugulo nito ang basang buhok saka hinila at
inayos ang pagzi-zipper ng kanyang dark jeans habang naglalakad. He's feet is
bare, so I saw how large his feet are. At bakit pinagkakaabalahan ko pang punahin
iyon?
"Morning, baby zoo..."
Halos matilapon ng kapatid ko ang iniinom nang biglang ginulo ni Dean ang buhok
niya nang dumaan ito sa likod bago umikot sa counter at tumabi sa akin. Kumuha siya
ng bacon at diniretsong pasak sa bibig.
His other arm, as if in default, automatically anchored around my waist. Halos
nagpipigil hininga ako dahil sa panghaharana ng pabango niya sa aking ilong.
"There's a fork, Dean," sabi ko nang kinamay niya muli ang bacon.
"Nah..." He drank his coffee then suddenly kissed my cheek. Nabasa ang pisngi ko
dahil tumama ang basa niyang buhok. I saw his irritation when I wiped that part out
with my hand.
I couldn't look at my sister so I turned to Dean's plate. Ang kamay niya ang una
kong nahalata na nakatukod na lang sa edge ng counter. He's not moving so I lifted
my eyes on him.
Bago ko pa malaman ang itsura niya'y sumugod muli siya ng halik. Naging kakambal ko
ang araw sa init ng mukha't dugo ko nang maramdaman ang kanyang hininga. I tried
pushing him because Sue's watching! But it only made him chuckle sensually which
only added to my shame knowing he meant to do this for my sister to see!
"Dean...ano ba!" Hindi ko magawang maging marahas sa aking bulong. I melted as soon
as I heard his raspy chuckle which tamed my hair shafts to salute.
Lilingunin ko na sana ang aking kapatid ngunit naging sagabal ang ulo ni Dean dahil
sa leeg ko na mismo siya humahalik! Pinigilan kong umikot ang mga mata ko nang
maramdaman ang pagkagat niya roon. Just tiny bites which causes a sting and
shivers...
Kung mainit pa iyong chocolateng ininom ko kanina ay paniguradong kumukulo na ulit
ito ngayon sa tiyan ko!
He gasped prior to an another open mouth attack on my neck's skin. Panay ang hampas
ko sa kanyang hubad at mainit na likod at matigas na braso dahil nanonood ang
kapatid ko! But his kisses keep on pushing me down until I could lie across this
chair while his arm on my waist was desperately pulling me to him.
Which only brought me to feel something....goddammit, Dean! In my stomache! Hindi
ko alam kung normal ito o...reaksyon lang ba niya. I could feel myself burn from
this alone!
"We have a visitor, you behave! Magdamit ka nga!" Boses ko na ang ginawang
panangga sa nanginginig ko nang mga tuhod.
Nakahinga ako nang maluwang nang sa wakas ay umayos siya. He adjusted his pants and
smiled at me. Inawat ko ang sariling hindi magbaba ng tingin doon. The island
counter's high enough so Sue wouldn't be able to see what I felt seconds ago.
Ramdam ko pa rin hanggang ngayon actually. Ang tigas nito'y tila kayang butasin ang
tiyan ko.
Patagilid siyang sumandal sa counter upang maharap ako. He's smirking at me while
chewing on his bacon. I saw how that arm of his bulged and strained all the same
time.
"It's as if I'm naked, Ruth. Your sister's blushing and I'm not the reason why.
Naalala lang niya si Wilmer. The dude loves to go naked, too. Right, baby zoo?'"
He delivered that smirk when he turned to my sister. Tulala ang kapatid kong
namumula ang buong mukha. Pati ba naman siya na may ibang gusto ay hindi nakatakas
kay Dean? Who could blame her if this man's topless infront of you?
"Huh?" Ang may amats na yatang si Sue.
"Say yes na lang." Si Dean.
Pinilig nito ang ulo at tila natauhan. Nalilito niyang tinignan ang malanding
katabi ko.
"Ohh...kay, yes? Ano ba iyon?"
Ang mapaglarong ngisi ni Dean ay nilahad niya sa akin. That crooked smile set to
break hearts.
He took a bite at his bacon. "See?"
He tilted his head with that smirk and arching left brow, tila ba ay pekeng
nagtataka sa naging reaksyon ko. Namumungay pa ang mga mata nito at namumula ang
ilong at dibdib.
Dean doesn't belong to the clichéd six or eight pack group of men I usually see in
men's fitness magazine. But he could shame every girl's fantasy being on the cover
of the love child between Rolling Stones and GQ. The most prominent part of his
torso is the blatant cut of his V-line which meets and disappears at the center of
his jeans.
At hindi na ako bumaba ng tingin. Nag-El Niño sa lalamunan ko.
"Ang tagal mo yatang naggising?" satinig ni Sue sa bubuhuin ko pa lang na tanong.
I'm almost suspecting that Dean knows the things that makes me weak and him being
without a shirt it is.
"Pinagod kasi ako ng ate mo kagabi."
Hindi ko makuha ang gulat sa mukha ni Sue at pagdoble ng pamumula niya. I tried to
catch an answer from Dean who is chuckling. Nakayukod siya sa counter habang
patuloy na kinakamay ang pagkain. Tinukod niya ang forearm sa harap kaya ang upper
arm niya ngayon sa side ko, mahirap iyong balewalain.
"In fact, I'm still sore..."
Kinunutan ko ng noo ang landi sa kanyang boses kasunod ang makamundo niyang ngisi.
Biglang napalagok ng tubig ni Sue. I could hear her loud gulps. Parang hindi ito
mapakali.
Umatras ako sa pagharap sa akin ni Dean. I just thought that I could feel it again
once he's within an inch proximity.
But I stilled when he lifted his hand to touch my lip, right where he'd bit it. A
high voltage was felt on my spine and along my nerve endings. Umangat ang sulok ng
labi niya. Bright danger and dark fun teamed up along with the heat in his eyes.
"Nakagat ko nga pala 'to. Dumudugo pa ba? You want me to suck it again, sugar? Mas
gagaling ito kung sisipsipin ko. My kiss has healing powers, you know. So as my
lips, too..." Ngisi niyang nilingon si Sue. "You okay there, baby zoo? You're
blushing. Ginagawa rin ba 'to ni Wilmer?"
Pinalo ko na siya sa braso. Tumawa siya at buong akala ko'y bibitaw na ngunit
bumaba lang ang kanyang kamay upang sungkitin muli ang aking baywang. His fingers
are tracing circles at my exposed waist due to my muscle tank's large armhole.
"Walang hiya ka talaga, kuya Dean." Pulang-pula pa rin ang kapatid ko.
Dean keep on chuckling. "But nah...I'm the man to beat. You're aware that Will's
the alpha-hole, right? While I'm the alpha-gent."
"Puntahan ko nga lang muna si Arrow!" Hindi huminahon ang pamumula ni Sue nang
tumayo.
Sa mukha pa lang niya ay tila kanina pa niya gustong umalis. As soon as she's out
of our sight, umimik na ako.
"Mas magaling pa rin si Wilmer sa 'yo. Nabuntis nga niya kapatid ko, e."
I was dipping the spoon in a Nutella jar nang bigla niya akong hinigit at napaharap
ako sa kanya. I was scared at first but the way his heated eyes held me captive
molded that fear into something which fueled my heartbeat for a race.
"You're challenging me, sugar?"A threat in his voice. "'Cause I tell you, I can
produce an offspring in one single thrust. One. Single. Thrust."
Ang kasunod niyon ay mas pinagdikit niya kaming dalawa. He sensually gyrated his
hips and I felt it again! Suppressing my shock is impossible! Lalo na nang gumiling
muli siya upang iparamdam lang sa akin iyon! I never fought for a moan so hard!
Kung hindi lang nakaangkla ang mga braso niya sa akin ay matagal na akong
naglupasay sa sahig. Parang nilagang karne ang mga tuhod ko ngayong nanlalambot.
He found another chance to push his face in my neck. While I found my long lost
strength to push his chest.
"Why should I believe you? Napatunayan mo na ba?" paghahamon ko pa. I always like
to challenge his ego. Ang yabang kasi, ang sarap tuloy asarin!
Sinubo ko ang spoon na may nutella at tinitigan ko siya habang dinidilaan iyon. I
meant innocence, but his eyes and clenched jaw suggest otherwise. Kitang kita ko
kung paano kaseryoso ang hagupit ng insulto ko sa kanya. A sensitive man behind all
that intensity.
"Fuck..." That came out from his harsh mouth.
"Hmm?"
I moaned as I tasted the chocolate on the spoon. May tunog nang pinakawalan ko ang
kutsara sa bibig ko.
Ang akma kong paglublob muli ng spoon sa jar ay naudlot nang inagaw iyon ni Dean at
dinispatsa. Hinuli niya ang mga kamay ko at mahigpit na pinagdikit sa aking likod.
Dinala niya ako sa kanyang pag ikot upang ikulong ako sa pagitan niya at ng island
counter.
Kinakawag ko ang sarili dahil masyado siyang dikit at hindi na ako halos makahinga!
Every space in my skin and body part, he held captive oh so tightly he made
escaping impossible.
"Don't you dare, Ruthzielle. You don't know what I'm capable of. Baka hindi ka na
makalakad pagkatapos ng gagawin ko."
"Bakit? Puputulan mo ako ng paa?" I deadpanned.
I was definitely under his chin now. Ang paraan ng pagkakadungaw niya sa akin ay
tila alipin ako na paborito niyang parusahan. I was torn between the idea if he's
mad at his ego being challenged, o ayaw niya lang talagang mapigtas ang pagpipigil
niya.
"The pleasure is worth the pain..."
Napaangat ako ng kilay na hindi rin nakaligtas sa panginginig. Hinawi ng paghingal
niya ang memorya ko sa mga salita. I know exactly what he meant by that. Gusto ko
man siyang hamunin muli ay pati ang kakayahan kong iyon ay limot na.
Dumulas ang paningin niya pababa sa aking dibdib. I wiggled my hands but it was so
tight under his grasp kaya hindi ko matakpan ang dinudungaw niya. Naiinis ako dahil
hindi ako makawala kaya kinagat ko ang kanyang braso!
But dammit! Halos mapamura ako sa tigas dahil nagmistulang candy ang kinakagat ko!
Pinadaan ko ang dila sa aking mga ngipin, just to check if I lost a teeth but I
tasted the sweat from his skin instead.
I didn't even feel him flinch in pain. Tinignan niya lang ang markang iniwan ko sa
balat ng kanyang biceps na parang kagat lang iyon ng lamok.
"Naughty, tsk tsk. You like it like that, huh?"
Naramdaman ko na lang ang hininga niya sa aking tenga. His vivid breath steamed my
senses I almost gave in. The breath I expelled was laced with red pleasure at
parang ikinakahiya ko ang reaksyon kong iyon. Not here...
"Isa pa, Ruthzielle..." he whispered, the threat is so full, rich and strong.
"Don't bang on my patience."
Suminghap ako. My eyes rounded in fake innocence. "What did I do, sugar?"
"You. Did. This!"
Hindi ako makaiwas nang tinulak niya muli ang sarili sa akin. My legs are open
enough to accommodate his frame between my legs. Kung subukan ko man itong isara ay
ang uwi nito'y makukulong ko lang siya sa pagitan ng mga binti ko.
If I could only bite my throat to suppress a moan as he gyrated his hips on me
again, then I'll do it. In hedonistic and tortorously slow motion, his hard
masculinity down there took the deeper dive as if challenging me to fight or give
in.
Ang tanging nagawa ko ay itago ang aking mukha sa kanyang dibdib habang masuyo
niyang hinahalikan ang aking leeg. Namamawis ang kamay kong hindi pa rin pinalaya
ng mga kamay niya. Sa basa kong noo, hindi ko alam kung sa akin galing iyon o sa
pawisan niyang dibdib.
His manly scent only added to this intense sensation.
"Dean...s-stop this. Sue and Arrow...they better not catch us!" Hinihingal ako
habang ginigilingan niya. I barely composed my words. How did we even end up here?!
He moaned as he took a tiny bite at my neck, again!
"You want me to stop this?" paungol niyang sabi. Halos hindi ko iyon kayanin! What
the hell is he doing?! "Why don't you fight harder, sugar?"
I tried to fight with aggression but he doubled the tightness of his grasp. Nanlaki
ang mga mata ko nang binilisan niya ang galaw ng kanyang balakang! If I'm not
mistaken, he has a plan to explode infront of me, with his jeans on, and that
steel-hard wood of his!
"Dean!" I panicked! Pinagpapawisan na ako nang labis. He's dry humping me!
Mas nilublob niya ang mukha sa aking leeg. He gasped as he kissed my ears, my jaw,
back to my neck...collarbones...at parang bababa pa siya sa aking dibdib! Puno na
ng pagmumura ang isip ko lalo na nang pinaloob niya ang isang kamay sa aking suot
at hinahaplos ang aking likod pababa. It is taunting to squeeze my butt, rinig ko
ang ngisi niya nang binalik ang malambing at nanunuyang haplos sa aking likod. He's
teasing!
Mariin akong napapikit. Hindi pwede 'to. Kung pwede man ay hindi dito!
His increasing movements, whimpers and manly sexy groans blocked my mechanism of
thinking. Think harder, Ruthzielle...
"Arrow! Arrow, come here for a second!" Buong pwersa kong hindi malagyan ng ungol
ang aking boses.
"Shit!"
Mabilis kumawala si Dean at kitang –kita ko ang inis sa kanya halo ang hindi
makapaniwalang tingin. The sweat from his temples that slid down to his jaw and
neck and rapid breathing chest were hard to ignore. Kapwa kami nakaawang at habol
ang mga hininga.
Kung hindi pa ako nagisip at sinabayan ang landi ni Dean, I can only imagine what
would have happened here.
I heard Sue's voice followed by tiny steps.
"What is it, tita Ruth?"
Mabilis akong umikot at hinarap ang inosenteng bata.
"Uhm..." Shit! My trembling lips are numb. What now? Nangapa ang mga mata ko sa
island counter until I saw something. Agad kong kinuha iyon at pinakita sa kanya.
"Uhm... Y-you want Nutella?" I sound like Bubbles!
Dahil sa pagpa-panic ko pa rin ay OA ang kinalabasan ng aking tinig at ekspresyon.
It's like I'm Dora asking for the damn road! Or Bubbles being giggly and excited!
"Yes! Yes!" Tumatalon-talon si Arrow at masigla akong nilapitan.
Nang nakuha ang gusto ay mabilis kong nilisan ang dining. Wala nililingon hanggang
sa pag-akyat ko sa kwarto. Nalulula pa ako sa kaba. My insides are still warm and
buzzing, lalo na sa parte kung saan tinutok ni Dean iyon! My limbs are still
trembling I almost fell on the stairs! My hands...at kung susubukan kong magsalita
ay mabubulol lamang ako.
But going here must have been a wrong move as soon as I open the door.
"Oh...kung sinabi mong dito mo gustong ipagpatuloy 'to...tsk, you should have told
me, sugar. Just look at what you've done."
He gestured down to where he wants me to look. With a stubborn blood, mas inangat
ko lang ang baba ko. This can't happen now...not yet so I have to fight it. Kahit
kaunting panunuya at panguudyok pa niya ay bibigay na ako.
"Magbihis ka na. You'd be pretty hectic today, Dean," strikta kong sabi. His
entertainment and ego feeds on my expression kaya wala akong pinasilip ni kaunti.
Kahit nagkandabali-baligtad na ang nasa loob ko.
Tinagilid niya ang ulo at nag-angat ng kaliwang kilay. He slightly pouted with his
sleepy eyes. "Oh, ayaw mong i-confirm ang ten inches? Hm?"
Goodness gracious! I knew he's a natural flirt in highschool pero hindi ko akalain
na pati kalandian ay nagma-mature at magle-level up nang ganito?
Lalong uminit ang sistema ko at ang aking mukha. Sa kabila niyon ay pinagapang ko
ang nanunuyang ngiti sa aking labi. Na siyang nanginginig pa. "Well...I have to see
it to believe it, Dean."
At pabagsak kong sinara ang pinto sa harap niya.
"Ruth!" he shouted tailed by the series of expletives and loud knocks.
Hindi ko siya pinagbuksan at nanatili akong nakasandal sa pinto, hinihingal at
nanghihina pa sa nangyari kanina.
That was almost, and by the next time Dean finds a chance to do that again...I
highly doubt I could...fight it.

[ 48 FORTYFIVE ]
-------------------------------

Hindi kami nagtagal sa trade launch event kagabi. The band only played two songs
with the cast of a forthcoming show set for this year. Kaunting kwentuhan sa mga
kakilalang personalidad ay lumisan na kami. We have to be early for the flight back
to Cebu.
Witnessing that Dean and Jillian attended the same event last night but were not
seen talking, only foregrounded the speculations pointed at them. Then a thought
came to me, paano nilang nasabi na may relasyon ang dalawa? Mrs. Lopez's
connection cannot be considered as a proof alone.
Sinubo ko ang huling piraso ng toasted bread at pinagpag ang kamay bago ako nagtipa
sa aking laptop.
Being reminded by the crazy media just to get a scoop from Dean had my curiosity
swell just fine. Nakikipaglaro lang yata siya ng hulaan sa mga tsismoso. I don't
get why he seems so passive when it comes to defending himself.
One article to another until it led me to a recent headline dated yesterday
afternoon. Hours prior to the event.
Jaillin Lopez speaks about The Metaphoricals vocalist Dean Ortigoza's affair and
her new look. Could this be a post-break up make over?
Click the video below to watch.
Saglit nag-load ang video bago pinakita si Jillian sa maikli nitong buhok. Not as
short as mine but the style had me suspicious. Mahirap sa aking hindi isipin na
ginagaya na naman niya ako.
Nasa ibaba siya ng stage kung saan may nageensayo ng blockings at steppings. She's
sans make-up, sweating a little, and I won't really deny that she's pretty. She's
eagerly listening to the reporter's probing. Puro microphones at recorders and
nakapaligid sa kanya.
"I saw the video, pero ayoko po munang magsalita tungkol doon. We haven't talked
about it, actually. He's pretty busy for their homecoming concert in Cebu while I,
obviously have my hands full for my upcoming show..."
She's to star in a musical drama show. May appearance ang banda dahil sa musika nga
ang tema nito. Dean was supposed to be the male lead but he declined so the
production had Theone replace him instead. The media and netizens have forecasted
this as her break out project.
"The new hair Miss Jaillin?"
"The new hair!" She giggled, sabay haplos sa kanyang buhok. "I had to cut my hair
for the show. Wala pong kinalaman sa issue. Nagulat na lang po ako na break na pala
kami. So not true at all." She sweet giggled again.
My brows deepened. Para sa show nga ba talaga?
"You'd be working together in the show, is this true?"
"Yes, actually he's set to co-write a song with me that would be use as one of the
theme songs..."
At dahil nakuha na nila ang gustong malaman ay lumihis na sila sa ibang usapan. I
wasn't interested so I stopped the video. Binasa ko ang mga related topics ng
balita.
Marami akong nilagpasan na mga articles at videos na patunay na nagkakamabutihan
ang dalawa. I used to overlook these evidences before. Some of it were blind items
na agad ring nakumpirma nang sumunod na buwan dahil sa pumutok na balita tungkol sa
kanila. Jillian visiting the studio, both seen in a fancy resto, at may balita
pang sinulatan siya umano ng kanta nito! She debuted last year as one of the
network's fresh talent, and was predicted to be this years's one of the fast-rising
stars, all thanks to her rumored relationship with the country's most famous
rockstar.
"Hindi pala girlfriend, huh. Then what are these, Dean...?" I sounded so bitter and
disappointed.
Pumait ang aking bibig taliwas sa tamis na tinutugtog ni Dean sa piano galing sa
music room. A heavy boulder conquered the corners of my chest and bitterness ran in
my veins. I remembered my doubts about him way back when we were young and I wonder
if this has tantamounted to the antecedent dubiety. Or was this much stronger?
Hindi ko pa sinigurado kay Dean kung wala na ba talaga ang galit niya. He said he
wasn't sure, kaya siguro ay meron pa. But the way he acted from the previous nights
had me on the edge of believing its absence.
Naisip kong tama lang na hindi muna ako pumayag sa gusto niya. I mean, he can flirt
with me for all he want but from there, he cannot proceed all the way. With the
pending issues at hand? Yeah, I think I've strided on the right track.
Dean Ortigoza cheated on actress girlfriend with personal assistant: Said 'He wants
people to know that she 's his woman.' Claims source. How about Miss Seventeen,
then?
Ilang beses binalikan ng mga mata ko ang headline. I was brought back by how Dean
looked and sounded as he was trying to convince me that she is not his girlfriend.
Sa lahat ng ayaw ko ay pagdudahan ang mga taong pinagkakatiwalaan ko. I don't want
to know that while I am believing in these people, they have already broke that
trust they gained from me so long ago.
Malabo ang mukha ko sa picture. This was outside the mall where he kissed me in the
forehead. Hinihingal na ako habang nagso-scroll pababa, bracing myself against the
flood of more or less six hundred comments.
The sudden doorbell had my scrolling stopped. Sa kabila nito'y lumala lamang ang
pintig ng kaba sa tenga ko. Hindi pa ako nakatayo ay narinig ko na ang pagbukas ng
pinto.
"Dean?"
Kaakibat ng lamig ay pinako ang aking pagkilos ng kilala kong boses. At paano siya
nakapasok nang ganon lang?
Huminto ang tugtog ng piano sa kabilang kwarto. Sa katiting na siwang ng pinto ay
kita ko ang pagdaan ni Dean. His bass sounding footfalls drummed along with my
raging heartbeat.
"Oh, I thought hindi na kita maaabutan." Relief intertwined with Jillian's breath.
"What time is your flight for Cebu?"
"One. Why? You have a key to my condo?" Bumababa siya ng hagdan habang tinatanong
ito ni Dean. Nahimigan ko ang marahang surpresa at iritasyon sa kanya.
Tumayo ako at lumapit sa pintuan sapat upang matanaw ko ang dalawa sa gitna ng
sala, nakatayo at magkaharap. Dean didn't even bother wear a shirt, one of the many
reasons why I noticed Jillian's look diverted on his chest and limbs as they were
perfectly projected when he crossed his arms.
Ilang sandaling naglakbay ang mga mata niya sa katawan nito bago mag-angat ng
tingin sa kaharap. I saw her satisfied smile at him.
"I borrowed a keycard from the reception."
"Bawal iyon," Dean calmly protested.
"Oh c'mon..." Jillian's laugh is the one that haven't reached my ears before.
Habang kumikiliti ang tawa niya sa hangin ay naglakad ito patungo sa bar counter.
Nilapag niya ang bag doon bago umupo sa high stool.
Long legs were exposed as she crossed them infront of Dean as if to seduce. A
dugong pulang lipstick niya'y pinapaigting lang kung gaano kakinis at puti ang
kanyang kutis. Brown waves ended on her shoulders. Her sweetheart skater dress had
me suspecting Dean looking at her peeking cleavage, na parang gusto rin nitong
makisali sa usapan.
Likod ni Dean ang nakikita ko ngunit sa igting niyang mga balikat at likod ay
nahihimigan ko ang seryoso nitong mukha.
"I'm Jaillin Lopez. So there's no reason for them to not give me an access to my
boyfriend's abode."
A fireball is burning in my chest right now. Ang tibok ng inis ko'y tinatalo na ang
aking kakalmahan. What did she mean by that, huh?
Mas nilawakan ko ang siwang sa pinto upang marinig silang mabuti. The glass walls
made their voices echo around the masculine contemporary room.
"So, kamusta? Bigla ka nalang nawala kagabi. I was looking for you so we could have
faced the media together and prove to them that we are not breaking up. You didn't
answer my messages and calls. They're speculating, Dean. Explain to me the video."
"What video?" Dean wasn't seem surprised, o wala lang talaga siyang pakialam.
Nanatili siyang nakatayo sa harap niya.
"You and your...assistant. Does she want you back? Hindi ka naman siguro
magpapaloko ulit pagkatapos ng nakita mo noon. You never broke up with her. Then
you came back from Spain and saw her whoring herself to another guy. Hindi mo man
lang ba naisip na habang wala ka ay nasa piling siya ng iba at kinakalimutan ka na?
I tried to talk to you out of this but...I guess you have other plans."
My gaping mouth have me hear my loud expels and gasps of breaths. How come she
knows about this? Dean told her?! They share information about each other since
when?!
"How certain are you about that?" Dean sounded interrogative and indifferent at the
same time. Iyong tipong hindi mo mahuhulaan kung ano nga ba ang nasa utak niya.
I strained my ears for more as I heard Jillian sigh. She turned and reached for the
Dalmore scotch bottle, poured on Dean's favorite Marquise cut glass before handing
the amber drink to him.
Ibang-iba na ang kinikilos niya sa Jillian na kilala ko noon. Or was it just all a
façade of innocence since the beginning. A coy sweet innocence is after all, a
sham.
"You seem to forget why you came back, Dean. That night I called you, there was a
tone of distrust only because she hated us, particularly my mother. And because you
were in too deep with her, you wouldn't believe me, too. But then you booked a trip
back with a brand new ring, na nasayang lang dahil sa pagtataksil na nadatnan mo."
Hindi ko na maintindihan ang umaangkin sa aking pakiramdam. No, apparently it
wasn't hurt. But the waterworks in my eyes is starting to terrorize. My palms
sweat and my limbs are numb.
If Jillian had called him then that only means she had been keeping a watch on me,
or had me being followed. At least, that's how I see it.
"She made an ass of you by ditching the last minute on your wedding. I know these
things are all in the past now but...don't you think that instead of repeating the
mistake, should you just learn from it?"
Ilang beses kong inuntog ang aking noo sa pinto. Pikit na pikit ang mga mata habang
nakikinig sa kanya. Nanggigil sa lagpas galit na bumubugso sa dugo ko. Damn you
all. Damn you!
Dumilat ako na nanlalabo ang mga mata sa luha. Wala pa ring imik si Dean nang
umupo ito sa tabi ni Jillian. She's in the same position facing my point of view
while he's on the counter, probably nursing his drink.
Kumuyom ang nanginginig kong kamao habang nilapit niya ang bibig kay Dean at may
binulong rito. I saw how Dean's back tensed, the hardness reminds me of a
terrorizing cliff rocks intimidating the dark seas.
"As the band's song writer, I know you owe your chart topping songs to her. Gawin
mong hanggang doon lang. Your success right now is the by product of your
heartbreak you won from that cheater. Just that, Dean. Make it just that." Her
voice is cunning.
Dean turned to her. Humihingal na ako sa kuryosidad. What did she told him that
created her coy smile and his grave look?
May sinabi si Dean na hindi ko marinig. Sinuri ko ang aking pwesto. I'd be already
out of his room once I take another step so I didn't. Hindi ko alam kung sinadya
ba ni Dean na marinig ko ang pag-uusap nila o inakala pa ba niyang tulog pa ako.
"Why did you even like her in the first place? She's remarkable way back
because..." she shrugged, "she's just pretty. But that's it. You don't like girls
who only have their looks to offer. I'm aware of your standards, Dean. Beauty and
brains..."
"And natural."
Jillian's laugh earned my gritted teeth. Tinatadtad ko na siya ng pagmumura.
"I know. Pero iyan lang naman ang wala ako. But the rest of my assets...are in for
your standards." She's trying to get him to bed the way her sweet alluring voice
sounded.
Pinagpapawisan na ako sa galit. Kung pwede lang masaksak sa kanya ang talim ng
aking tingin ay matagal na siyang bulagta. How. Dare. Her. Pathetic! Just so
pathetic, Jillian.
He's letting her play on his hand while she talks. Mukha siyang naglalambing na may
bahay sa naglalasing na asawa. Mukhang sinadya niyang ipasilip ang masaganang
dibdib nito.
"I never envied her with the way boys kissed her steps while she's being this
haughty snobby bitch . She ruthlessly leaves them hanging with their hopes up then
launch herself to a more prominent guy. That's totally..." She shook her head in
disgust. "Inappropriate."
Hindi man lang pumalag si Dean nang malambing siya nitong hinawakan sa pisngi. Sige
lang, Jillian. Fuel my wrath, then I'd make you taste it 'til you see hell.
"As a looker and one of the most popular guys in highschool, no doubt kung bakit
kumagat siya sa kamandag mo. But who needs her now!" She giggled. "I'm here, so you
don't need the trash who thinks so highly of herself. Dahil kung alam mo lang,
habang wala ka, baka iba ang nilalandi niya, Dean. She's never loyal to you and
you knew that."
Come on, Jillian, is that all you got? You talk shit about me, I'm gonna ruin you
to shreds, woman. I'll make it classy for you so I'm holding my peace for now,
kahit gigil na gigil na ako sa 'yo! You have no idea how many times I'm burying you
to your own grave while I'm dancing on top of it.
Feel at home siyang nagsalin ng kanyang inumin. Kumunot ang noo ko. Jeez! Hindi
nga iyan marunong mag commute noong highschool tapos ngayon umiinom na ng alak? A
scotch bourbon at that! O baka pagpapanggap lang din iyon noon? Lahat ng iyon!
"Why are you here?" Sa wakas ay nagsalita na rin si Dean.
Pansin ko ang mabigat na alsa at baba ng kanyang balikat. Tumingala siya upang
tunggain ang natitira sa kanyang baso. His virile and rebellious movement had made
me almost forget about my fury.
"I want you to explain about the video. I know you won't do that to me, Dean. Ikaw
ang tipong hindi na binabalikan ang nagamit mo na. Unless they're recyclable then I
would understand."
Putangina mo, Jillian.
"Saan ko naman siya gagamitin sa tingin mo?"
Naningkit ang mga mata ko sa tanong ni Dean. What is he doing?! They look like this
couple silently formulating a dark agenda against a syndicate.
With that thought, I don't understand why it reminded me of their photoshoot. The
way she straddled him while he's lying on the sofa in his unbuttoned coat and come-
hither look, and they're both smothered in his cigarette smoke...hazed my
thoughts...
"I don't know. That's whay I like you. I like the way I can't read your mind until
you hand the surprise. Just like your signature tunes, Dean. Every album doesn't
sound like the other. No similarities except the element of rock. One tune to the
other is a twist that have the listener's gut churned with emotions. So...let me
guess..."
Sweat of jealousy dripped in my body. I could hear my own harsh breathing. Pabilis
nang pabilis habang malandi niyang binabakas ang daliri sa mukha ni Dean. Then she
went to trace down to his shoulders, to his tensed biceps, and traced his tattoo
right there...
Kita ko kung paano humantong ang kamay niya sa hita ni Dean. Hinuli niya ito at
dinala sa counter bago pa ito gumapang sa kung saan. Jillian giggled at what he
did.
"Gagamitin mo siya para sa susunod niyong kanta? Have you started writing yet?
Maybe I can help." She sipped on her amber drink. Mula rito ay kitang-kita ko kung
paano niya tignan si Dean. Puno ng pagnanasa habang umiinom.
"We've gained chart topping songs and sold millions of albums without your help,
Jillian."
She giggled again. "Point taken. "
Nilapag nito ang inumin at muli siyang hinarap. And once again, her hand dropped on
Dean's jean-clad thigh.
"Kailan mo ako gagawan ng kanta? Puro na lang ba tungkol sa sawing pag-ibig ang
tema mo? Well, kung iyon din naman ang papatok. A song about heartbreak is good
marketing, dahil mas maraming nakaka-relate doon."
Dean brushed his hair with his finger as he darkly chuckled. Marahang umuga ang
balikat niya sa bahagyang tawa, like what she said is ridiculous.
"Don't worry, a song about you is about to come soon. Kasi break na tayo, 'di ba?
We're brokenhearted in the eyes of the people so in no time, they'd be expecting
you as my next album."
"W-what? No!" Halos tumayo si Jillian. She looked so desperate that she lost her
poise. "We're not breaking up, Dean! I can wait, actually. Take your time. You
might make it as a surprise for me, right? That would definitey be a sure fire hit
again. Better than Miss Seventeen." She smiled.
"Surprise it is..."
Naningkit ang mga mata ko sa tila sarkastikong tono ni Dean.
Umayos ng upo si Jillian at ibinalik ang ngiting ensayong ensayo niyang pinapakita
sa publiko.
"Am I finally going to ride on your Rolls Royce? Ba't mo pa binili kung hindi mo
naman pinapasakay sa akin? What was that for?"
Umikot ang mga mata ko sa kunwaring nagtatampo nitong tinig. Bitterness rolled in
my gut. My god!
"Why do you think you'd be the first ride?" mapaglarong tanong ni Dean. Napailing
na lang ako sa kung ano ang ginagawa niya.
"I'm your girlfriend, of course. I kinda' thought that you bought it for me, noong
nalaman ng publiko ang tungkol sa atin..."
I shut my mind off from their conversation. I guess I've known enough. Nalaman ko
ang mga bagay na hindi ko inasahang kailangan ko palang malaman. Katulad lang din
ang tungkol sa aking mga magulang.
Ang tinik ng galit ay kumakagat pa rin sa aking sistema. Pero hindi ako tuluyang
nagpalamon. Hindi ako basta na lang susugod doon at magmumukhang api. I'll make her
feel that she's the intruder and not me.
You're really smart after all, Jillian. I will applaud you for that. But I'm not
Ruthzielle Erelah Simeon for nothing, bitch.
I shred my clothes off leaving only my pink underwear. Nang mahanap ang shirt ni
Dean mula kagabi ay sinuot ko ito. The material ended right on my thighs that
leaves the rest up to any one's greenest imagination.
I confidently sauntered out of the room. Nalaman kong nakita na nila ako nang
mapawi ang ugong ng kanilang pag-uusap. Nag-inat ako habang bumababa sa hagdan
dahilan kung bakit sumilip nang kaunti ang aking panty.
I've worn bikinis in public beaches. So in multi-walled room with only two persons
around , this should not be a big deal to me.
Humikab ako at ginugulo ang aking buhok nang sinadya kong mapatigil at nagpakita ng
gulat. Jillian's face is priceless. Si Dean ay igting ang panga habang nakatitig sa
aking binti.
"May bisita ka pala, Dean. Hindi mo sinabi at sana nakapagluto ako." Matamis na
boses ang aking ginamit.
"No need. Hindi siya magtatagal." I ignored his stone cold tone.
Pinigilan kong kunutan siya ng noo habang nasa binti ko pa rin ang mga mata niya na
parang ito ang kanyang kausap.
"Pero mukhang gusto niyang magtagal? O, bakit ka nakatayo, Jillian? Please sit
down, may silya sa likod mo. Matibay iyan. Ilang beses na namin iyang nagamit ni
Dean," kaswal kong sabi. God, I can't believe that I could act!
"N-nagamit saan?"
Sinadya kong patagalin ang pagsagot. Isang makahulugang ngiti ang binigay ko sa
kanya. She swallowed then turned to Dean, as if to ask for his help.
"Sa pag-upo. Saan pa ba?"
Umawang ang kanyang bibig. Kita ko kung paano niya kinukulong ang paghihisterya
niya.
"W-why are you...why are you wearing like that? That's D-Dean...Dean's shirt..."
Eksaherada akong napasapo sa aking dibdib, as if to look like I'm offended.
"Oh, kasalanan ko ba agad? Why don't you ask Dean first on why he doesn't have his
shirt?"
Nanatili ang tigas at seryoso na tingin ni Dean sa akin. Sa nakikita kong kalagayan
niya ay parang hindi na siya humihinga. Kita ko ang sulyap niya muli sa binti ko at
kaagad ring nagbalik tingin sa aking mukha. His Adam's apple moved sensually as he
swallowed.
Inirapan ko siya at binalingan muli si Jillian.
"Ay, pagod pa yata siya. Ako din, eh. Kaya tinamad na akong magbihis. In fact, I'm
still sore..." Nilukot ko ang aking mukha sa kunwaring sakit. "I can't even feel my
legs..." Bumuntong hininga ako sa pagod kuno.
Namumula at mukhang papaiyak na sa galit si Jillian nang binalingan si Dean na
tinusok tusok ang dila sa kanyang pisngi. Nakanguso at nagpipigil ng ngisi. His
head is slightly bowed down as he stared at me. q
"Ang layo pa ng kitchen, Dean. Buhatin mo ako, please..."
Kinagat nito ang kanyang labi habang kinakamot ang kilay. Hindi nagtagal ay lumapit
siya habang pinipigilan ang ngisi. Akma siyang aawatin ni Jillian ngunit hindi ko
alam kung ano ang pumigil sa kanya.
"You're sleeping with your P.A? Dean, this is a joke, right? You're using her but
that doesn't mean that you have to sleep with her, too!" Jillian's in hysterics.
Sinungkit ng aking mga braso ang leeg ni Dean nang lumapat na ang mga braso niya sa
likod ng aking binti at likod ko. Ningitian ko si Jillian na buong magdamag
nakaawang ang bibig, gulat at mukhang pinagtataksilan sa natutunghayan.
"You can go home, Jill. Hindi ka naman siguro sasama sa amin sa Cebu?" ani Dean
habang malumanay ang mga hakbang papuntang kitchen.
"No! We have to talk—"
Dean turned just to face her again. "We've been talking for the past minutes. Ala
una ang flight namin."
"Then sasama ako sa airport! We have to be together so people wouldn't think that—"
"Then I'm breaking up with you. I'll hold a press conference just to announce that,
Jill."
Hinihingal siya sa kanyang paghisterya. Dinala niya ang matalim na tingin sa akn na
agad naman humantong sa pagpasida sa lantad kong mga binti. They are very well
shaved and toned.
Kinawag ko ang aking mga binti. "Natural 'to. Wala akong pinasalamatang mga
doktor." I smiled at her.
She huffed then snatched her bag from the counter. Karahasan ang natatanggap ng
mamahaling mga tiles sa sahig sa mga hakbang niya palabas. Her sharp heels echoed
in every step she makes.
Lumingon siya sa amin hawak ang doorknob. Sharp eyes directed at me before she
closed the door with a bang.
Huminga ako nang malalim nang mawala na siya sa aking paningin. Pero hindi pa rin
ako pakakampante dahil alam kong hindi ito ang huli. As long as she and Dean still
have their connection then I won't have my peace.
Napaigtad ako nang maramdaman na lang ang init sa aking leeg. In the crook of my
neck, Dean's face is hiding. Kumunot ang noo ko nang marinig siyang tumatawa.
Mabilis kong kinalas ang sarili at bumaba. Hindi na niya ako napigilan marahil
dahil sa gulat. Sumunod siya sa akin papasok ng dining.
Kinuha ko ang pitchel nag tubig sa ref at baso sa lalagyan nito. Large gulps made a
wave in my throat. Nang maagapan ang uhaw ay hinarap ko siya.
I caught him staring at my butt. Ilang segundo ang pinalipas bago niya mamalayang
nakaharp na ako sa kanya. Umangat ang kilay nya at ngumuso, kunwari pang hindi ko
siya nahuli at dinaan sa pagpasida sa akin. I saw his look of approval when his
eyes narrowed.
"You look good in my shirt. You're not wearing anything under or..." Mas umangat
ang kanyang kilay.
Inabot niya ang shirt niyang suot ko't akmang iaangat nang malakas kong hinampas
ang kamay niya. His mouth parted at the impact and from the shock.
"What are you still doing with her, Dean? Now you get why we can't be seen together
in public? The whole nation is all about the both of you!"
The entertainment in his eyes I saw a while ago was murdered by his serious stare.
Tila ba ay nais niyang magsalita pa ako at tatanggapin niya ang buga ng aking
iritasyon.
"Kung bakit ba kasi hindi mo na ideklara sa publiko na walang kayo o...meron ba?
I've read the articles. And in no time, a cascade of threats and hate mails are
sure to be sent to me!"
"Shhh..."
Umatras agad ako sa kanyang paglapit ngunit nadakip na niya ang aking baywang.
Nagpumiglas ako ngunit mas diniin niya lang ako sa kanya.
Marahas ang tunog nang hinampas ko ang mainit niyang dibdib. "Hindi mo ako madadaan
diyan sa landi mo!"
I know he was strong to defy my push but he somehow stepped back. Marahil sa gulat
o hinahayan niya lang ang sariling manghina.
Bagsak ang balikat niya kasabay ang buntong hininga. Nilagay sa ilalim ng bulsa ang
mga kamay at sa mahigpit na tikom ng mga labi niya ay dumaan sa gitna ang dulo ng
kanyang dila. Now his lips are red and wet and I hate why I noticed that more than
what I should be focusing right now.
"Ano? Kayo ba? Ginagamit mo lang ba talaga ako?" May akusasayon na sa aking boses.
Wala pa man siyang sagot ay humahapdi na ang aking mga mata sa nagbabadyang luha.
"Ruth", he ceded. Nangungumbinse ang pumupungay niyang mga mata. "Nothing. Walang
kami. " Matagal niya akong tinitigan bago muling huminga nang malalim. "But fine,
you're right and I agree with you. But nothing's going to change between us."
May otoridad pa rin kahit mahinahon na ang kanyang pagkakasabi.
"Of course there is, Dean. No physical contact in the public. Kahit akbay wala. As
your P.A. I should also look after your reputation. Nasa inyo ni Jillian ang mata
ng publiko ngayon."
Walang pinagbago ang seryoso niyang pagtitig. Those angled thick eyebrows of his
means determination, as if he's gonna do anything to achieve his desired goal which
is to insult everyone who's going against his way.
Umiling ako. Mula sa mga narinig ko kanina ay mas pinaigting nito ang aking pasya.
"But that woman..." Alam kong alam niya kung sino ang tinutukoy ko. "If she keeps
on provoking me, I'll make her see hell at an early age of twenty three."
His eyes burned mine. Umiwas ako at lumihis sa wallclock na dineklara na ang oras
para sa aming paghahanda.
"Mag bihis ka na. We're leaving in thirty," sabi ko at nilagpasan na siya.
"Yes, my queen."
Umirap muli ako at dumiretso na sa kwarto.
Nakahanda na ang aming mga luggages sa pinto at handa nang umalis. May dala pa
akong suklay para sa basa kong buhok habang nakikinig kay Edgar sa kabilang linya.
"Paanong meron pang media e nalinaw na nga ang issue nila?" Hindi maipagkaila ang
inis sa tono ko.
"H-hindi ko po alam, ma'am..."
"Sige sige, sa basement na lang ulit kami dadaan. Is Curtis driving?"
"Opo. Saktong pagbaba niyo po ni Sir ay nakaabang na po ang Corvette ni Sir Dean."
"Okay, thank you."
Saktong pagbaba ng tawag ay bumaba na rin si Dean na nakasuot ng denim jacket at
dark grey beanie. Nililinis nito ang kanyang sunglasses. I looked at his long jean-
clad muscled legs...
He's in side view, kaya ang matangos niyang ilong ang nauwian ng paningin ko.
Damn. Mahihirapan na naman ako nito sa airport. Parang gusto kong takpan ang mukha
niya. Ipinanganak siya upang pagkaguluhan ng madla. This man could stop any party,
but would cause an even more chaotic riot among the girls!
"Let's go?"
Kumurap ako nang matantong nasa harap ko na siya. Dumulas ang mga mata ko sa white
sando sa ilalim ng denim jacket na bukas lahat ng butones. Sumilip ang tattoo niya
sa dibdib pati na rin ang usli nito.
Uminit ang pisngi ko nang mapansin ang pagbakat ng kanyang nipples sa sando. He's
trying to hang his sunnies in its collar. So help me God.
Tumango ako at mabilis tumalikod, tinago ang siguro'y namumula kong mukha.
Katulad ng sinabi ni Edgar ay nakaabang na nga ang Corvette ni Dean sakay si Curtis
sa driver's seat pagbaba namin ng elevator. Sa kalagitnaan ng biyahe ay kausap ko
si Marcus tungkol sa susundo sa amin pagdating ng Cebu.
Nabigla na lang ako nang sinandal ni Dean ang ulo niya sa aking balikat. Kasabay
ang pagpulupot ng braso niya sa aking baywang. Bumuka ang bibig ko ngunit naunahan
na niya akong magsalita.
"Curtis, Edgar, hindi naman kayo tsismoso, 'di ba? Can we keep this a secret
first?" aniya, saka hinalikan ang lantad kong balikat. Suminghap pa siya at parang
inaamoy ako.
"Opo sir."
" Yes po."
Hindi sila sabay tumugon.
"Good." Dean victory-smiled at me then pulled me even closer to him. Sinuot niya
pabalik ang kanyang clubmaster at hinalikan ako sa buhok at inaamoy amoy.
Nanginig ako nang bumaba ang bibig niya sa aking tenga. Ang init ng kanyang
hininga ay pinapaso ang aking pandinig .
"Stop stressing yourself, sugar. Let me talk to Marcus," he whispered.
Wala akong nagawa nang nakuha na niya ang cellphone ko. Siya na ang kumausap sa
manager sa kabuuan ng aming biyahe papuntang NAIA.
Akala ko ay madadatnan ko ang kapatid ko ngunit nauna na pala ang flight nito
kasama si Wilmer at Sky ani pa ni Cash na hinintay kami sa labas para sabay na
kaming mag-check in sa bagahe. Magkasundo na pala sila? Sue didn't mention this on
her text a while ago and even about the flight.
Si Dean ang nagbitbit ng isang hand carry ko at luggage. May itim na knapsack pa
siya sa likod. Akma kong hihilain ang isang luggage nang inagaw niya ito sa kin at
binigay ang handle kay Edgar.
"You bring it," utos niya. "Curtis, sa gilid ka ni Ruth pero huwag kang dumikit.
Bakuran mo lang."
Maiging tumango ang dalawa na parang ilang dekada nang nagsisilbi sa amo nilang si
haring Dean at walang salitang sinunod ang mga utos. Habang ako'y nandilat pa ang
mga mata.
At dahil no physical contact nga kami sa publiko ay nauna na siyang naglakad.
Nakanguso akong sumunod habang nasa magkabilang gilid ko ang dalawang bouncers.
Wala akong dala kung 'di cellphone lang.
Katulad ng inaasahan ay pinagkaguluhan nga siya. Pati ang ilang employers ng
airlines at mga stewardess ay hindi nagpahuli sa pagpapakuha ng picture.
Nagmistulang fan meeting ang airport sa presensiya ni Dean na pinagbibigyan ang mga
tagahanga. Meron ding mga lumalapit kay Cashiel.
"Oh my god ang guwapo niya! Ang tangkad, bes! Walang silbi ang heels ko." Niyugyog
ng babae ang kasama nito habang nakatingin sa selfie nila ni Dean.
"Siya humawak ng phone ko!" Pagmamayabang nung isa saka sinundan nila ng tili.
Habang ganito ang nangyayari ay ginagawa ko kung ano ang sinabi ko. I acted as
Dean's P.A as this is how everyone knows me. Dahil isang maling galaw namin ay
issue agad ang nakaabang.
I busied myself with my phone, kunwaring hindi interesado sa mga kaganapan kahit
gusto ko nang bantayan si Dean sa mga maaaring manghalay sa kanya dito.
"Iyan iyong...'di ba?"
Kinutuban ako sa tono ng babae.
"P.A nga lang niya. Hindi pa nga sila break ni Jaillin. I saw her interview."
"Sabagay, hindi naman sila sweet. Pero ano iyong sa labas ng mall? 'Tsaka wala pa
namang kino-confirm si Dean, a. Si Jaillin lang ang nagsalita."
"Wala lang iyon," pamimilit ng isa. "Basta sila pa rin ni Jaillin."
Huminga ako nang malalim upang iraos ang sarili sa bigat ng aking dibdib. If there
are so many of them, millions even, who've already got affected by an issue from an
inconsequential video that didn't offer an absolute proof, how much more if they
get to taste the real news.
I smiled at these girls when I caught their stares. Mabilis silang nag iwas at
nagsisikuhan pa.
Hinanap ng mga mata ko si Dean. I found him...no, them. A cougar, by the looks of
it, anchoring her hands on Dean's strong arm. Bumugso ang alerto sa aking dugo.
Pinakiusapan ko si Curtis na bantayan ang mga gamit saka ko sila nilapitan. Mukhang
masaya ang pinag uusapan nila at sa kabila ng mga phone cameras na nakapaligid ay
hindi pa rin sila natinag.
"Dean." Halos batukan ko ang sarili ko. I sounded like a jealous wife!
Natigil sila at sabay akong binalingan. The cougar looking woman turned to me.
Napawi ang ngiti nito't humalinhin ang pagtataka nang nilingon si Dean na
tinatanggal na ang pagkakahawak ng babae sa kanya.
Although, he doesn't seem guilty. Parang mas naaliw pa nga ito na lumapit ako.
Tumikhim siya at pumormal ng tindig. "Ruth..."
Mukhang na-offend ang babae sa ginawa ni Dean na paghawi sa braso nito. Who is she,
by the way? Sa reaksyon ng mukha niya'y tila may nabuo siyang konklusyon habang
nagpalipat-lipat ang tingin sa amin ni Dean.
"Ohhh...is she...the rumored girlfriend, Dean?"
"Ye—"
"No," I cut Dean's words and I suddenly want to bite my tongue. Hindi ko intensiyon
ang magsalita ngunit kung hahayaan ko si Dean na ituloy ang sasabihin niya ay
mabubulabog panigurado ang publiko!
Ngunit sa nakikita kong reaksyon niya ay parang gusto ko nang pagsisihan ang ginawa
ko. Kinulong na rin ako ng gulat.
Dean stood frozen, nag-aabang ang mga mata nitong seryoso ngunit may kaakibat na
pananantiya at kabiguan. My heart ached seeing this side of him.
"I'm just his assistant. " I turned to the woman, trying to convince her. The hell
I know about showbiz. She could be a spy reporter. "A professional relationship is
all we have." I don't believe my own words.
Pinasidahan ko ang paligid na paniguradong nakaabang din sa sasabihin ko. I saw
some raising brows, some are pretending not to listen but I somehow earned their
reactions. Ang iba naman ay kuntento at tila magandang balita ito sa kanila.
Hindi ko na mababawi ang nasabi ko. Bahala na. We'll talk about this later. We'll
fix this. That's if...he would let me.
But by the way Dean glares at me, pinapaalam na niya sa akin na mahihirapan ako sa
pakikisama mamaya. Magkatabi kami sa eroplano. He wont make the one hour flight
convenient for me.

[ 49 FORTYSIX ]
-------------------------------

The half part of the flight was an awkward affair that had only compounded by
Dean's silence. Nangangawit na ang leeg ko sa pananatili ng anggulo nito sa
bintana. Looking at Dean will only remind me of what I did a while back and the
fact that he isn't still talking to me.
Nagawa ko rin namang i-justify iyon dahil rin sa pananahimik niya. Kaya dapat
naintindihan niya ang ginawa ko. To feel guilty myself is just absurd. I wouldn't
have said it anyway had he only done his part.
As long as he won't say his piece, then the more the people would assume that there
is indeed going on between them. Whatever his reason is, I don't think I'd find
myself to acquiesce with the frustration it's causing me.
"Alam mo kung bakit ko iyon sinabi. I expect for you to understand." Ito ang aking
panimula.
Nakatingala siya, sandal ang ulo sa headrest at nakapikit. Nakasaksak ang white
earphones sa kanyang tenga. I could hear the alternative music booming based from
the guitar riffs.
Sandaling naantala ang sasabihin ko dahil sinungkit ang aking paningin ng matangos
niyang ilong. I guess his face could never be a calm canvass. Because even with his
eyes closed, I could still see the sheer determination. It's the kind of face that
doesn't bother look back but just goes forward and envisioned a future. A man that
once he dreams, he dreams big and grandiose and he's going to live it by hook or by
crook.
Alam kong gising siya dahil tumatambol ang mga daliri nito sa kanyang hita. I
covered them with my hand so it stopped. Napaigtad siya kasabay ang pagdilat saka
ako binalingan sa nabibigla nitong mga mata.
Kumunot ang noo niya kalaunan nang marahil inaakala'y ginugulo ko ang soundtrip
nito. Staring at his face longer than I should attracted a presumption that maybe,
whatever I have to say is already losing its importance just because he's looking
askance at my sudden action.
Umigting ang panga niya habang tinatanggal ang isang earphone. Malalim ang pakawala
niya ng hininga habang pinaubaya sa backrest ang likod, nanatili ang mga mata n'ya
sa akin.
"You almost spilled it, Dean. I understand why you're acting like this but that
woman could be a spying reporter or showbiz news editor," mariin kong bulong.
"Plus, we're in the public. Marami pang hindi nakukuntento sa sinabi ni Jaiilin
dahil sa video."
Kumislot ang labi niya kasabay ang pag iwas ng tingin. Mukhang napilitan lang nang
siya'y tumango. Panibagong buntong hininga ang nagpumiglas sa kanya sabay isinuko
ang likod sa backrest.
Umiling ako. He still doesn't get it, or if he did, he won't welcome the fact how
right I was.
"Stop acting like a spoiled teenager. Kung ayaw mo sa ginawa ako e 'di sana
sinabi mo na ang totoo sa publiko. So you can't condemn me on this and you knew
that."
"She's a dear friend of Madam Vee and tita Elle. She's set to shoot a scene in Cebu
so we're in the same plane. She's just fond of me." His tone was thorned with
monotony.
Wala sa sariling umangat ang kilay ko nang sa wakas ay nagsalita siya. Inasahan
kong matagal pa siyang magmamatigas. But so what? Ang pinahayag niya ay hindi naman
ang gusto kong malaman.
"I'm not interested in her. Pero mukhang gusto ka pa niyang asawahin. She's like
what? Forty five years old and wants to get laid with a twenty five year old guy?"
I didn't mean to sound bitter and sarcastic.
My eyes rounded when he inched his face close. Muntik nang humalik ang matangos
niyang ilong sa ilong ko.
"Don't say that within her radius," Dean whispered. " It's going to offend her and
she's not gonna like you for it."
Lalo akong sumimangot. As if I care.
Mabilis kong inatras ang aking mukha nang mahagip ang papadaan na stewardess tulak
ang food trolley. Kita ko ang busangot ni Dean sa ginawa ko. I ignored it and eyed
the smiling stewardess instead.
Na kay Dean ang mga mata nito na nagsanhi ng pag-irap ko sa kanya. Nakita iyon ni
Dean kaya lumingon siya sa likod.
"Hi , Sir, you might want to buy our snacks?" anito nang huminto sa dulo ng aming
seat. Her accent is very articulate that's meant for seduction.
Ang ginawad na ngiti ni Dean sa kanya ay kulang na lang umupo ang babae sa kanyang
kandungan. Her eyes are obviously raping him! Dean is scratching his rough and
shadowed jaw as if in deep thought which all the more attracted the flirting woman.
Ang kamay niyang nasa panga ay humiwalay upang tumuro sa partikular na pagkain. His
mouth was ready for speaking but I beat him to it.
"No, thanks. We've just had our lunch." I spoke professionally and smiled sweetly
at her, kahit si Dean lang ang binati niya.
Dean turned to me. Mouth slighty pouted to supress a laugh with mirth rejoicing
around his intense eyes.
"How about some drinks?" Saglit lang akong tinignan ng stewardess bago binalik ang
buong atensiyon sa katabi ko. I almost rolled my eyes.
Tinaasan ako ng kilay ni Dean, tila hinahamon ako sa susunod kong gagawin. Damn
that angled brow.
"We brought our own water." Sabay angat ko sa mineral bottle.
Alinlangan itong tumango at ngumiti, hindi interesado sa sinabi ko. I felt rejected
at that and I hated her more for it.
Ang sagana sa pag-asa niyang mga mata ay muling bumaling kay Dean. Ang mukha ng
pagtatampo kanina ay tila ba isang malaking biro lang kung makapagpigil siya ng
ngiti ngayon. His tongue stabbed at his inner cheek.
"How about you...sir?" Malandi ang gamit nitong boses at makahulugan. It's like
she's saying a silent 'Call me'.
Umuusok na yata ang ilong ko sa inis. Tagong-tago ang aking paghingal. Kung hindi
naman si Jaillin ang poproblemahin ko ay ito namang mga babaeng umaaligid kay Dean.
Sarap niyang papangitin kahit isang araw. Minsan sa sobrang guwapo ng isang lalake
ay maiinis ka na lang! Wala siyang niisang bad angle.
"Uhm..." Tumikhim siya. " My girl—" Kinurot ko siya. He jumped then cleared his
throat. "S-she's right! She's right." Mabilis niyang kambyo at kaswal ang tono ng
huli sabay tango.
Damn! Kung hindi ko pa kinurot ay madudulas ulit ang dila niya! I cannot fully
trust this man's mouth!
Nagtagal ang tingin ng babae sa akin, nangingilatis at tila may niluluto itong
konklusiyon. I don't think she' d only offer a pretty face. Mukhang madaling
makaramdaman. I tried to deny whatever her assumption is with a smile.
Tumango na ito at muling sinulyapan ang katabi ko bago tumulak sa kasunod na seat.
Kahit may ini-entertain nang iba ay nagawa pa rin nitong balikan ng sulyap si Dean.
I sighed as I thought of having him being kidnapped. Iyong hindi na siya makikita
ng samabayanan dahil pag-aagawan lang. It made me sound crazy and funny but yeah, I
somehow imagined it. Ang kailangan ko na lang ay mga tauhan.
I turned to him when his strong arm winded around my waist. Lumihis ang mukha niya
sa gilid ng aking mukha na parang may ibubulong. My ear and neck burned with his
fiery breath.
"God, Ruth." It sounded strained and amused at the same time. "You're hot as fuck
when jealous. And if you must know, that's my kind of woman. You're my kind of
woman, sugar."
Kung pwede ko lang ibahin ang pulang kulay ng dugo kong nagipon sa aking mukha ay
matagal ko nang ginawa. Inangkin ng pangingilabot ang aking batok at mga braso. Ang
galing rin niyang bumawi noh?
Hinatiran ko lang siya ng talim ng aking paningin. The amusement and heat in his
eyes were glued to me intently. Like he wants to lure me in his naughty
entertainment but I should also expect a little dose of pain.
Bahagya siyang nakayuko habang nakatitig. Bumaba ang mga mata niya sa tikom kong
labi. He licked his lips making it reddish and wet before he slightly pouted. The
action delivered a baby of sweats and impregnated some more.
Umakyat muli ang paningin niya sa mga mata ko. Those intense eyes seduced my
heartbeat the reason why they started to get wild in its rib jungle. Mas tumalim
ang tingin ko sa kanya.
Why are you so unfair, Cornelius? So unfair. The world is so unfair, too with the
kind of face you have. Para bang kung maghihiwalay pa tayo ulit ay masisiraan ako
ng bait at gusto ko na lang magpatiwakal.
Kung sa talento mo pa lang ay mukhang hindi na kita abot kamay, sa itsura mo naman
ay mas nararamdan ko ang de-milyang layo ko sa 'yo. Parang imposible na sa ganyang
itsura ay ang lapit mo sa akin. It was like getting starstruck by the real God and
I suddenly found my salvation upon meeting Him. You. I was empty on those days
without you, Dean. Staring at your god-like face reminded of those years that you
weren't with me. If I wanted to get lost then, I'd rather be not found within those
hazel green eyes of yours. Iyong diyan lang ako mananatili...Sa 'yo...sa isang
parte ng nag-iisang Dean Ortigoza.
It still feels unbelievable for me. You're a walking fantasy. Sa tingin ko ay lahat
ng santo at ang Diyos ay pasasalamatan ko sa oras na malagpasan natin lahat. Buong
buo akong magpapaangkin sa 'yo. No holds barred once this will be all set and
fucking done.
Napapikit ako kalakip ang angkin ng surpresa sa pagdami ng labi niya sa akin. Volts
made a trip from my lips to my face and to my every omnipresent nerves. Nagtagal
ito ng ilang segundo. He pulled away only to kiss me again.
"I 'll never know what's on your mind, Ruth." He spoke against my lips. "But please
know that I'm just trying to protecting you, too. I trust tita Vilma..."
"You're protecting me through denying me from the rest. Pero nakita na nga nila
tayo. The video!" Sa pagsubok na tapangan ang boses ay nanghihina ang kinalabasan
nito.
Mas hinila niya ang sarili upang matignan ako nang maigi. Nanghihingi ng pag-unawa
ang kanyang tingin ngunit nagmatigas ang aking ekspresyon. Lumilipad ang isip ko sa
posible niyang mga dahilan ngunit niisa sa mga iyon ay walang akong tamang
dinapuan.
"I can't keep my hands to myself when I'm with you, Ruthzielle. Panapos ng usapan!"
He said that as if it's the eleventh commandment.
My trembling eyes seconds ago were now stilled by the chain of his words and held
me captive with those two sharp pools of green. It might not be the reason I was
asking for but crazy how it calmed me, which I think is unfitting in this
conversation.
"So I can't assure you that it won't happen again. As much as how I keep on trying
to stop myself and do what you want which is to hide our relationship, I can't.
And I like how I can't control myself around you."
All I could do is sigh and breathe in his statement. Man, he always has his way
with words made of sweets and laces. No wonder why he's successful as a songwriter.
Ang bakanteng kamay niya ay hinawi ang takas kong buhok at sinungkit sa likod ng
aking tenga. Then his knuckle gently caressed my cheek which tickled a little bit.
He bit his lower lip as he contemplated on what to say. "I can't keep myself
sane...so spare me with my ... irrepressible flirtings." He smirked with a slight
pout then winked.
I made an animated face just to hide my smile. Inirapan ko siya para mas itago pa
iyon. Ngunit nasa ibang mga bagay pa rin ang isip ko ngayon. I can't just ignore
that regardless of how he's making me feel.
"Then what's stopping you from publicizing us? Not that I want to get publicized
and people to sensationalize about me..."
"Just trust me, love." His thumb stroked my lower lip.
Pinatahimik ako nito saglit. I don't want to smile. Ayokong magpadala sa mga
lambing niyang alam kong ibibilanggo lamang ako. I have to stay outside this cage
and explore some more...find out his reason, stand firm to my resolve which was
inspired by whatever his plans are.
"Gusto mong lumayo ako?"
"No!"
Mabilis niya akong inakbayan at hinapit. Parang gusto niyang mag- rally sa mariin
na protestang nakaukit sa kanyang mukha. And why does he look more attractive when
almost angry, huh? Unfair talaga. Ortigoza, unfair!
"Ruth...hindi kita ipagpapalit. Not with your boring half-sister."
I made a face as I was being reminded of her. Lalo na sa mga pinagsasabi niya
kanina. Anger made a backlash making waves into my blood. Mabilis din naman akong
naibalik sa kakalmahan sa pagugoy ni Dean sa akin sa akbay niya, tila ba ay alam
nito ang iniisip ko.
"I'm not going to deny you, okay?"
Sarkastiko ang aking ngiti. "Let's see. Sabihin mo iyan ng tatlong beses
pagkatilaok ng manok."
Humalakhak siya at hinila ang kamay ko upang mahila rin ako sa kanya. He kissed the
top of my head and just like what he always does, he smells my hair and caressed my
arm.
This whole thing is still forming clouds in my mind. Ayaw kong ipaalam kay Dean na
may mga pagdududa pa rin ako. Until he stays connected with Jaillin, then I'll stay
clinging with my misgivings, too. A doubt may be negative sounding but the upside
was to make us stay vigilant. He cannot take that away from me as long as he's
acting like being in a real relationship with her.
I could trust Dean. I mean, I should. It's only in his decisions—whatever it is—
where I gave my full benefit of the doubt.
"Dito po tayo sa departure entrance dumaan, Sir. Marami na po kasing mga fans na
nagaabang sa arrival area."
Nagtitipa ako ng mensahe kay Marcus nang inangat ng atensyon ko ang pinahayag ng
isang security personnel.
" You said they've been waiting since ten in the morning. Hindi biro iyon. We have
to meet them," si Dean saka nilingon ang tumatango nang si Cashiel. A diamond
studded beats headphone around his neck.
"Airport protocol lang po. We're just preventing any commotion sir."
Wala sa mukha ni Dean ang senyales ng pagtanggap. Nagtagis ang bagang nito. I
almost forgot that he breaks the rules most of the time. At alam kong mas
magkakagulo kung hindi masusunod ang gusto niya.
"I'll call Marcus," sabi ko bago pa siya magsalita. The way his thin lips closed so
tightly and his jaw clenching are apparently not the signs of something good and
peaceful.
Tumango si Dean dala pa rin ang mahigpit nitong ekspresyon.
I completely understand the connection he has with the fans. Siyempre kapag
independent artist ay hindi malimit ang dating ng suporta at sponsors kung
ikukumpara sa mainstream. Lalo na't dito sa bansa ay palaging musika ng mga banyaga
ang umaangat. And for them, Dean especially, arrogant as he is but he cares for the
fans. With their uninterrupted success, the very huge contributor of their
perpetual music making are their listeners and avid supporters. Kaya hindi pwede sa
kanyang hindi sila makita. They owe their achievement to the fans.
"Hindi pa kami dumating ay nandito na sila. Sky and Wilmer talked to a few of the
people but of course, si Dean pa rin ang pinakahinihintay nila,"si Marcus sa
kabilang linya.
"Dean and Cash wants to meet them but the security insisted for us to use the
departure entrance instead."
Several securities surrounded the two. Nakasunod ako sa kanila habang kausap si
Marcus. And true to their statements, I could hear the series of screams without
having to see who they are. At sa mga nalaman kung sino ang pinapaligiran ng
security ay nag-angat agad sa kanilang mga camera phones.
"Okay, I'll talk to them and schedule a meet up later," ang sinabi ni Marcus bago
binaba ang tawag.
I caught a pregnant woman escorted by two security personnel directing their steps
to us. Isang security ay tinawag ang isang bumabakod kina Dean but I stepped
forward and talked to them instead. Ikinagulat pa ito ng security.
"Fan daw po. E buntis kaya pinagbigyan na namin."
Mahiyain ang buntis at may itsura. Sa pagtitig ko sa kanya ay mukha pa siyang
natakot at isang beses humakbang paatras. Hindi ko lang mapigilang isipin na baka
ipaako ito kay Dean at nagpapanggap lang na fan. I'm aware what they are capable of
these days. They would go psycho for Dean Ortigoza. Am I that bad to overthink
something as ridiculous as that?
"Dean, a fan,"sabi ko nang matantong katabi ko na siya. I handed him and Cashiel
the black sharpies.
"Hi, I'm Dean."
The pregnant woman blushed but I could see the signs that she's about to faint.
Nanginginig ang mga kamay nitong tinatanggap ang pakikipagkamay ni Dean at Cashiel.
Tears welled up in her starstruck eyes.
"Your songs saved my life." Papahikbi na ang babae sabay sapo sa dibdib at lingon
kay Cash.
"Ipapangalan ko po ang mga anak ko sa 'yo, Dean and Cornelius. Twins po." The
woman's shirt hiked up to show her growing belly. Marahil ay doon niya gustong
magpapirma maliban sa cd na hawak niya.
"What? Am I the father?" biro pa ni Dean at tumawa kasabay ng hagikhik ng babae.
She seems too young to gestate which kind of reminds me of Sue.
Yumukod si Dean sa lebel ng tiyan ng buntis. Kinagat niya ang takip ng sharpie
upang tanggalin. Gamit ang isang daliri ay binaba nito ang clubmaster sa tungki ng
kanyang ilong. Ngumunguya siya ng bubblegum habang nagpipirma sa tiyan at sa cd.
His angled jaw moved as he chew.
He rewarded her a crooked smile. Nasalo na ng dalawang guards ang babae sa muntikan
nitong pagkakatumba na tila mahihimatay.
Oh why am I not surprised by her reaction.
"Thank you po!" ani ng babae at pinunasan ang pamamasa ng pisngi.
"No, thank you."Dean hugged her and so as Cash. Mabilis lamang iyon dahil kailangan
na naming lumabas. More people started to recognize the newly arrived icons.
A cacophony of screams boomed as we went out. Sa huli ay may nakaalerto pa rin na
dito kami lalabas sa halip na sa arrival. It's not hard to tell where Dean and Cash
are with the security personnel confining the two with their buff bodies.
Halos natilapon ako sa gulat sa biglang sumigaw na babae at nagtatatalon. God! I
thought she was murdered! Tinuturo nito si Dean sa kasama sabay yugyog.
Nasa labas na ng van si Marcus na nakasuot ng white ballcap , naniningkit ang mga
mata sa sikat ng araw. I caught a silhouette of Sky behind the tinted window.
Mukhang kinakandong nito si Arrow.
Nilinga ni Dean ang mga tao at kinawayan bago siya pumasok sa van. The screams that
followed sounds threatening for the whole airport to crash down. Nakakabingi.
Hinila ako ni Dean pagkapasok ko ata agad inakbayan. He placed me in between him
and the window knowing it's my favorite spot. Nahagip ko ang tingin ni Sue.
Tinaasan niya ako ng kilay at tumingin na sa harapan.
"You have a scheduled radio station visit this four o'clock. Doon ko na pinapunta
iyong mga nag-abang sa airport kanina so no disappointment on both ends."
Nakikinig ako kay Marcus na humarap sa amin mula sa frontseat. May mga dinudugtong
pa siya na mga plano para bukas. Mahimbing ang tulog ni Dean at halata ang sobrang
pagod nito dahil nakahilig na ang ulo sa aking balikat.
"Para makapagpahinga na rin after, we'll do what's necessary for today so you could
rehearse tomorrow before going to City di Mare and check the venue."
Lagpas oras bago kami nakarating sa Jagobiao kung saan ang studio building ng radio
station. Dean exhorted for the absence of security as they really wanted to
interact with their fans.
"A very good afternoon to our listeners! We have The Metaphoricals in the
houuse...!"
Sumunod ang background sound na palakpak at sipol habang inaanunsiyo ito ng babae
at chubby na DJ. She's one of our schoolmates way back in highschool.
I was outside the studio, kasama ang mga fans dala ang kanilang mga cd's, posters
at mga band memorabilias. Through the speakers, I was able to know what's going on
inside. The new album, inspirations, the possibility of a deluxe album, process of
creating music are just some of the topics being asked by the DJ.
"I think I had it already too late to suggest that you listen to the songs in order
of sequence since the whole album resembles a story narration. The Day was like our
version of once upon a time in most romantic tales then the last song was the
tragic ending. Imagine Shakespeare being in a rock band."
Umugog ang tawanan sa speakers na hindi ko na rin napigilang sabayan. The fans did
the same. I don't know if they have the slightest idea of my identity—as Dean's P.A
of course. Maybe not because none of them has approached me. Perhaps, I'm a fan for
them so I acted like one.
"Yet for the most part,"Dean added, "this is yet the most vulnerable album that
we've ever created. Our most sensitive baby."
To be honest, I haven't really listened to the whole stuff yet. Only those songs
that they've set free to the airwaves preceding the album release.
"Excuse me, can I borrow..." Turo ko sa cd. "Naubusan kasi ako ng stock kaya hindi
ako nakabili," dahilan ko sa isang tagahanga."
Kumpletos rekados ang datingan nito. From The Metaphoricals cap, shirt, necklace,
wristband....hindi na nga ako magugulat kung pati underwear niya ay may logo na rin
ng banda.
Ngiti niya itong inabot at ningitian din ako pabalik. I surrendered my back to the
white wall and flipped the album to check its backcover.
Before I went into the full detail of the album, kalahati ng atensiyon ko ay nasa
inaalay nilang pagtitig sa akin, like I'm some transferee in their school that they
can't wait to interrogate in recess. Nang tinama ko ang kanilang tingin ay nag-
unahan agad sila sa pag-iwas.
The full black background touched the essence of dark, haunting and vulnerable.
With the scattering faint white dust particles makes this all the more visually
nostalgic in its entirety. The billowing burgundy red scarf and the snow-white
leafless branch depicts the image of loss and hollowed emptiness.
I don't understand the trail of emotions that followed seeing this image. Hindi ko
ipagkakailang magaling ang kaibigan nilang puminta nito. Because even in its
simpliest form of art, the painter was able to capture the emotion the band wanted
to offer in this album which makes her a true artist.
Binaligtad ko ang cd at panibagong imahe ang bumungad. Still in all black setting,
but with a lonely pure white rose this time that almost occupied the square.
Tracklist:
THE DAY
Brown world meets green paradise
Eye rolls and curses
Remember when it rained...?
I BECAME
It's okay to be afraid
Tacoma
Miss Seventeen
RUTHLESS
On my Skin
What I really mean is sorry
Lighthouse blues
I couldn't look away from it. I have this gut feeling that if I listen to this in
order sequence like what Dean has suggested, mabubuod ko sa apatnapu't limang
minuto lamang ang pinagdaanan niya sa nakaraang mga taon.
Seven years in just forty five minutes.
I'm afraid to hear his pain. I'm scared to know of his feelings on those years that
were beautifully encapsulated through these songs. Pero kahit anong iwas natin ay
lalapitan talaga tayo ng ating mga takot. And here I thought I have already moved
on from my fears a long time ago.
Tipid ang ngiti kong binalik ang cd sa may-ari. I thought of buying the album. I
always have a copy of their previous ones but this one's different. Tila ba'y
hahatulan ako sa aking hangganan sa oras na marinig ko ang salita ng mga kanta.
The band stayed for whole thirty minutes. They performed acoustic versions of their
two latest singles, promoted the album and their homecoming concert. Pakikipagkita
sa mga fans ang sumunod na ilang minuto rin ang itinagal. They had a group photo
together with the radio jocks, sandaling pirmahan at selfie bago kami tumulak sa
hotel.
I texted my father en route informing him of my arrival. Samantalang hinatid ni
Wilmer si Sue at Arrow pauwi at para na rin siguro maharap niya si dad bilang ama
ni Arrow. I worry about how he's going to take the news. I should have went with
them to calm my father just in case.
"You're still my P.A. You should be with me in the room."
Akmang susunod na ako kay Skye papasok sa kwarto kung saan kami ang magkasama nang
marinig ko ito kay Dean sabay kagat ng kamay sa aking braso.
Kumunto ang noo ko sa kagustuhan niya. I caught his tightened hard features.
No...we can't be.
"Oo nga, Ruth. I can replace you as Sky's roomate," makahulugang sabi ni Cashiel
sabay baling ng ngisi kay Skylar. Kita ko ang paggapang ng pula sa mukha nito't
umirap sabay alis sa sinandalang pintuan.
"Uy...papayag na iyan..." Cash teased followed by his entrance in our room.
Dean's looking at me intently, as if hypnotizing me to agree . Bago ko pa
maisatinig ang hatol ay nilapitan na kami ni Marcus. Looking at him, I knew he's
with me in this.
"Look, Dean. I know what's going on. Kahit wala tayo sa Manila ay may nakamanman pa
rin sa iyo dito. Gossipmongers are not gonna stop snooping lalo't hindi ka pa
nagsasalita. You think this news about your affair has died? Fuck no, bruh."
He directed his disapproving look on me like I am mostly responsible for this.
Hindi ko naman itatanggi na may kinalaman nga ako. Wala talagang ibang solusyon
dito kung 'di ang statement ni Dean.
It didn't take that much convincing from him. Hindi siya tumango ngunit nahihimigan
kong sang ayon siya kay Marc. With his still tight expression, he sighed then dug
something in the back pocket of his jeans.
"Here's my phone," aniya sabay abot ng cellphone.
Tinignan ko lang iyon, nagtataka.
"Why are you handing me your phone?" I looked up at him as I asked.
His lips curved downwards. Nagkibit siya saka ninguso ang cellphone. I remained as
confused as I finally snatch it from his hand. Binuksan ko iyon at natagpuang bukas
na ito sa kanyang instagram.
Wait, did he mean for me to see this?For what?
It's a picture perfect of him and Jaillin. In her sweetheart bodycon dress, parang
gusto na nitong ilibing ang boobs sa braso ni Dean! She was kissing him in his
cheek. Dean on the other hand seemed to be seducing the camera. Bahagya siyang
nakayuko habang nakahalik ang labi nito sa bibig ng plastic cup na sigurado akong
whiskey ang laman.
Kumuyom ang nanlalamig kong sikmura. Dean was tagged by Jaillin in her photo posted
three hours ago. Umigting ang panga ko habang binabasa ang caption niya.
Already missing this gem. #mancrush #longdistancesucks
What the fuck? And it already has 80, 000 likes! Paniguradong nagsanib puwersa ang
mga fans nila.
"Kailan 'to?" agad kong pang-iintriga. "And where was this?"
"That's a throwback photo taken last year. That was during one of our shows in
Singapore and she was our guest."
Habang nagsasalita siya ay nagso-scroll na ako sa mga comments sa baba. Three
hundred was quite a number, huh.
Load more comments...
Bagay talaga...so hot Dean!
I so ship JaiDean. Please come back to Singapore.
JaiDean yaasss!
JaiDean fan from Malaysia!
Selling your dream iphone here. Please followback.
Maganda siya but I heard she's retokada. Dean though...parang inaakit ako shet!
Guys hindi naman sila noong highschool e. May gf si Dean noon and it's not Jaillin.
She's such a liar.
Trespassing na naman ang mga bashers na walang magawa. Kung hindi kayo fan wag
kayong mag post dito! Mga inggitera! Nakiki-comment na nga lang kayo puno pa ng
pangbaba-bash.
We're not bashing, we're just telling the truth. I'm not anti-JaiDean either. I am
pro-truth.
Eh sa totoo naman talagang sinungaling iyang Jaillandi na iyan! Highschool
sweetheart ni Dean noon ay iyong rumored gf niya ngayon! Kung ayaw niyong maniwala
itanong niyo sa principal namin! Mga letse!
Umangat ang kilay ko sa nasa nabasa. Tinignan ko si Dean na mukhang nagtataka na si
aking ginagawa.
"What?"
Umiling ako. "Wala."
Akmang isasara ko na ito ngunit isang partikular na komento ang umangkin sa aking
atensiyon.
I agree with the previous comment. I'd been a schoolmate of both so I've witness
how Dean was so in love with her girl in highschool in which he refers as "Miss
Seventeen", the girl he offered a ring to and he almost married. It's not you
Jaillin Lopez so please lang girl, I know you're well educated. Cum laude ka pa
naman daw pero anong silbi ng talino mo kung binibilog mo naman ang ulo ng publiko?
Your reputation has been long damaged for us who really knew the truth! You will
have more of our respect if you'd own up to the public. Ikaw iyong nakasira ng
relasyon and that speaks for something about you. Not your intelligence or your
educational attainment.
"Ruth, what is it?"
Puno man ng hate ang huli kong nabasa, ang sama ko na nga siguro kung pinagaan nito
ang loob ko. I like these people who sides with me and is with the same mindset as
mine. At least there are a number of them out there who bravely fights for the
what's true.
"I'm just looking at the pictures," I said, then exited the application. "Sige na.
Take a rest."
Dean nodded slightly. "Goodnight."
The next day became the busiest and frustrating for some of us. Nagtalo pa ang
magkapatid galing sa band rehearsal dahil sa nais ni Wilmer na palitan ang order ng
setlist ngayon pang kakauwi lang namin sa hotel.
"We're going to fuck up the whole set Will!" protesta ni Sky na napaupo sa sofa.
From lying and playing with her phone, she was suddenly in fright by his brother's
insistence.
"But it I think it would sound better. Mabagal kasi, tapos susundan ulit ng slow
song. Ruthless is upbeat slow so it should be preceded with a fast pace—
"Bakit hindi mo ito binanggit sa practice pa lang? Ngayon talaga, Will? The event's
tomorrow! We're not going to fuck it up." Muling bagsak ni Sky sa couch.
This isn't my first time witnessing their band argument. Kung hindi naman si
Cashiel ay si Wilmer ang nakakaaway ni Skyler. Never with Dean. I saw her mad
respect to him. Minsan naman ay si Wilmer at Dean ang nagtatalo.
Nasa isang sulok si Dean at nalulunod sa pageeksperimento ng mga tunog sa sound
pad, walang pakialam sa nag aaway which is the usual of him. Si Cashiel ay namumula
na ang mata sa antok habang nakatunganga sa ginagawa ni Dean.
"Fine, okay?" si Wilmer na mukhang may takot sa nagpupuyos na kapatid. "It was just
a suggestion, Sky. Chill," bahagyang tawa nito. "We're gonna rock it."
Enthusiasm welcomed the Saturday night with a blast in City di Mare event grounds.
Hapon pa lang ay dagsa na ang mga tao. I caught several familiar faces, a group of
people chanting the band's name, raised fan boards, at mga schoolmate ko noong
highschool at college.
"Ruth! Hi..." A classmate in college with her nurse boyfriend. Ngumiti ako at
kumaway.
Sa tagal ko silang hindi nakita ay nagmumukha na silang matanda sa paningin ko.
They look almost unrecognizable not seeing them with their uniforms.
"Uy, friend!" A schoolmate and ex co-worker. "Nasa Chong hua ka pa nag-work? Hindi
na kita nakikita roon."
"Matagal na akong nag-resign. I transferred in Manila. Ikaw?"
"Bumalik ako sa Convergy's."
Nakakausap ko ang iba sa kanila sa merch tent kung saan ako pumupuwesto kasama sina
Patrick at Niccolo—the violinist of Neon Theone. Ilang minuto na lang ay
magsisimula na ang show. Lingid sa kaalaman ng fans na may fireworks mamaya kasabay
ang show-ender song.
"Ten! Nine..."
I pushed myself backstage upon hearing the countdown. Palakas nang palakas ang mga
boses habang papalapit sa one. Screams boomed the whole venue after the last number
was chanted. Sumabog agad ang pagda-drums ni Sky bilang panimula sa isang upbeat
song. Halos hindi ko na marinig ang boses ni Dean sa lakas ng mga hiyawan.
He's donning a black floor length hell raiser coat looking all hot and gothic-ish
with that stubble in his chin. Wala itong butones kaya kita ang matipuno niyang
torso, v-line at tattoo. The collar was unfolded. May pulang bandana na nakapulupot
sa kanyang ulo at ang usual niyang whiskey sa baso ay hawak niya sa isang kamay.
Seeing him in that look, triggered my heart to beat so madly fast.
"We're searching for something, just trying to make it happen...We listen to no
one, don't forget we won't forgive, They'll write a story of the lives we lived..."
Lumapit si Dean sa piano at tinugtog ang piano part ng kanta, adding a sweet
undertone to the near hard core tune of the song. Simula pa lang ay may nakikita
na akong nagca-crowd surfing sa dulo.
"I started as a casual fan to die hard real quick hearing their last album." Hindi
ko mahanap ang boses na iyon but I guess she's one of the organizers. "But this,
have me obsessong over them. Real artists. They sound so good live!"
Walang halong pagpapanggap ang hindi maawat kong ngiti. A fire of pride bursted in
my chest. Parang ako iyong pinuri niya dahil sa panginginit ng pisngi ko. I could
deep fry a chicken in my whole face!
"Dean! Ahh...!" sigaw ng mga nasa audience nang nag-isang hakbang siya pababa.
"He is slaying. He is the king..."
Tipid kong nilingon ang pinanggalingan ng panibagong boses. His voice reminded of
Jude when flirting to boys.
Pinatong ni Dean ang paa sa isa sa mga amplifiers samantalang hawak ang stand ng
microphone. Nang tinapat nito sa audience ay nakuha agad ang gusto niya. They
voices chorused singing that part of the song, sabay angat ng kanilang mga fan
boards.
"Siya ang responsable kung bakit palaging ubos ang baterya ng mga babae dito para
sa kanilang mga vibrators. Because holy shit! Dean Ortigoza's voice is sex, dear."
That guy again!
Sinundan nila ito ng malalanding tawanan.
Kung gaano kabilis ang pagngiti ko kanina ay siyang alisto rin ang ganti ng
iritasyon. Burying this person alive sounds like a good idea. Who are they anyway?
May talim ang paglingon ko sa kanila, ambag ng ilaw galing sa stage ang dahilan
kung bakit naaninag ko ang mga mukha.
How dare they objectify my man! He's not a damn sex toy for pete's sake!
I didn't bother listen to them anymore and just enjoyed the performance. Effective
naman dahil nakalimutan ko na agad ito. I tapped my feet, sing with the audience
and Dean, at sumakay ako sa hiyawan sa pakitang gilas ng bass slides ni Wilmer. He
may not be a fan of me, pero bilib ako sa kakayahan niya. He nailed that bass.
"I guess I don't have to introduce the next song about a girl at seventeen,"Dean
raspily drawled into the mic. Hiyawan muli ang mga tao.
"Kilala ko iyan! Kilalang kilala ko!" sigaw ng isa sa mga audience. Naghari ang
magaspang na tawa ni Dean habang 'di pa sinimulan ang intro, narinig ko ang ilang
buntong hininga sa mga babae dahil doon.
The screams heightened as Sky hit the drumsticks thrice before beating.
Dean walked in the stage and the bottom of his coat danced with it. Uminom pa ito
sa kanyang whiskey bago muling umawit.
It was a close two and a half hour show. Sa kalagitnaan ay may hinila si Dean na
fan dahil birthday umano nito. She had a duet of him in one of their slow upbeat
track.
Hindi na nagkakarinigan nang winakasan ang event ng fireworks. Tumulak na ako sa
storage kung saan ang mga boxes ng merch upang idagdag dahil paniguradong dagsa ang
bilihan ngayon.
Alam kong nasa backstage na ang banda dahil sa tawanan, mga yapak ng sapatos at
dinig ang boses ni Dean na hinahanap ako. I stayed quite in the corner as I carried
the box. Sana sumunod na dito si Niccolo upang tulungan ako.
"Metaphoricals!" A woman's voice.
The guys sounded so happy from that. Tili ni Sky and nagpaigting ng aking
kuryosidad kaya hindi pa ako lumuwas ng merch tent. They seemed to be catching up
with each other. So she's the one who made the album cover art.
Maramot ang mga hakbang kong lumapit. I just want to see her face and that's the
weird thing about curiousity. Hindi natin alam kung bakit atat tayong malaman ang
mga bagay.
"I know you have a thing on Ruthzielle. If I were you puntahan mo na ang PA mo doon
sa merch stall,"anas ni Sky na siyang hindi ko inasahan.
"I told you she's just an obsessed fan!"
Saktong pagkasabi nito'y nagtama ang aming tingin. Dean look so horrified himself
and I could spot his remorse. Bago ko pa matunghayan ang sumunod niyang reaksiyon
ay natagpuan ko na ang sariling naglalakad palayo.
Nanuyo ang aking lalamunan. Inadjust ko ang box sa aking mga braso habang
nakisiksik sa mga gustong pumila sa merch tent. Tila kay bagal ng abante ko't
desperada na akong makaupo bago pa ako bumagsak dahil sa nanlalambot kong mga
tuhod.
Hinihingal ako nang sa wakas ay bumagsak sa silya. Pinunas sa likod ng kamay ang
namumuong pawis sa noo.Taimtim akong nangangapa ng katwiran upang mabawasan man
lang ang kirot sa aking puso.
Hinahanap ko sa bawat sulok ang pag-unawa at konsiderasyon. Kung bakit ko tinanggi
ang relasyon namin ni Dean noong isang araw at nanghingi pa ng pag intindi sa
kanya, dapat lang na maintindihan ko rin ang sinabi niya kanina. So I have no right
to be dramatic. I participated in this from the start. If I'm going to hate Dean
for this then I got to also hate myself, too.
I finally came to a full understanding of his sentiment the other day. We cannot
just judge people's resentment and force them to do things unless we have already
felt how they feel. To understand is all we could do. I guess I should start
practicing being thoughtful from now on after I got the hang of my patience.
"Indie!" rinig kong tawag ni Patrick habang inaabot ko ang items sa bumili.
Pagkaalis ng sa harapan ay bumungad sa paningin ko ang nakatitig na sa aking babae
na may kakaibang blue ang kulay ng buhok.
I smiled at her because she looks familiar to me. Bumaling ako sa katabi niya at
ang tibok ng pagkilala ay mas sumidhi pa.
"Jensen?" I think? I wasn't sure. I still couldn't identify who's who with his
twin.
The guy chuckled. My heart's weirdly beating fast. Hindi ko maawat ang alalahanin
na minsan ko siya naging secret crush noong highschool. Or iyon bang isang kambal
niya?
"You're talking about the other one,"anito habang nakangisi pa rin.
"Oh sorry. Grozdan pala," paumanhin ko. See? I still can't identify them.
"Close kayo?" tanong ng babae. Hearing her voice made me conclude she's the woman
in the backstage a while ago.Iyong sinabihan na Dean na fan lang ako.
"We went to the same university. Nakasama ko rin siya sa in-house review. Nag fuse
ang sections namin."
"Oh! Nice meeting you Ruth." Napaatras ako nang yumukod siya at nilapit ang mukha
sa gilid ng aking ulo. "Take care of Dean. Pagtiyagaan mo muna siya. Keep on
obsessing with him." She winked and smiled at me.
Sa ginawa niya ay tila gustong gusto niya ako para sa kanyang kaibigan at siya na
ang nag-organisa ng kasal namin. Uminit ang pisngi ko sa biglang naisip. Nagpaalam
na sila at pinanood kong naglalakad palayo, hindi bumibitaw sa akin ang kanyang
ibinulong. "
"Whooh, kulang iyong stocks natin. Ilan ba ang dinala ni Ren?" tanong ni Patrick
habang si Niccolo sa kanan ko ay abala sa phone.
"Check ko sa backstage, baka may natira pa,"sabi ko sabay tayo.
"Call me if there are more than one boxes so I could help you carry them."
Tumango ako at umalis na.
Mas abala ang backstage ngayon kesa kanina dahil sa pagliligpit ng mga instrumento
at paghahanda sa meet and greet. The band would be restless for the rest of the
hours for the after party in Will and Sky's house.
Hinawi ko ang kurtina na naghihiwalay sa main backstage at dito sa kung saan
nilalagay ang mga spare na kagamitan at stocks. Agad naghari ang dilim at lamig.
The steel ladder couple has a company of boxes. May tinadyakan ako isa na mukhang
walang laman. Tumama ito sa bakal na hagdanan.
Ilang sandali akong nag-check ng mga boxes at wala na talagang stock. I should have
made Ren order three hundred more. Mas kaaya-aya talaga kapag may sobra kesa may
kulang.
I was about to walk myself out when the curtain dramatically opened. Sa inaalay na
liwanag mula sa labas ay nakuha kong aninagin si Dean bago muling nagsara ang
kurtina. I was confused on what my heart skipping is for. From the shock, from his
sudden intrusion or from seeing his menacing glare that was beyond me.
Tila ba may atraso ako sa kanya kahit na siya naman 'tong nagsabi na obsessed fan
lamang ako. I suddenly remember how I acted a month ago just to be able to talk to
him but that was one time!
"D-Dean...bakit ka nandito? Y-you should be in the stage..."
Bigo akong mapanatiling kalma ang sarili. Pati mga salita ko'y hindi magkamayaw sa
kaba habang umaatras dahil panay siyang umaabante! I could hardly see what's
awaiting for my back because of the entire darkness.
Namamalik mata lang ba ako? Si Dean ba iyong naaninag ko kanina o baka napagkamalan
ko lang? I could feel his advances because of the body heat and audible fiery
breathings. I'm growing frustrated!
"Dean...i-ikaw ba iyan?" Ngayon ay hindi na ako sigurado. Huminto ako nang may
tinamaan na ang aking likod. My back felt cold but hot in my front body.
"It's me."
Shivers crawled from my tips to every nerve endings. Tumindig ang balahibo kong
marinig ang gaspang sa kanyang boses na dinisenyuhan ng amoy beer niyang hininga.
I groaned, not from disappointment but from worry.
"Dean...you're drunk? Haven't you had enough with your whiskey at nag-beer ka pa?"
"I'm not drunk," he drawled. I heard his boots stepped closer until I felt it touch
the tip of my flat sandals.
Huminga ako nang malalim, hindi lang isa kung 'di maraming malalim na hininga dahil
ramdam ko na talaga ang lapit niya. Sweat started to form because of our proximity
without having to need for the light to see that we are indeed, closer in the dark
and in secrecy.
The punching of my heart in its cage and my loud respiration are defeaning. It only
doubled when the heat of his palm went inside my shirt to meet the anticipation of
my skin. Napapikit ako nang mariin sa pag alon ng aking sikmura.
"Dean..." I breathed softly, as if his name is made of a rare kind of chocolate
that you'd moan for its sweetness once you get to taste it.
Dean placed his lips in my left ear. He breathed in the scent of my hair. The
action parted my lips just to find myself breathing rightly.
"You heard me a while ago...I'm sorry. It won't happen again, I promise. Explaining
is useless so I won't do it."
Dumilat ako at inalala ang kanina. I willed myself not to be reminded of my initial
reaction only to carry on with that right here and now.
Before I could pronounce an 'Okay', I felt his other hand slid inside of my skirt
this time, habang ang isa'y hinahaplos na ang aking likod sa malambing at
nanunuyang paraan at tila nagpapahinahon kahit wala na akong matagpuang kakalmahan!
Fuck.
"This must be your favorite skirt. A denim A-line?" he asked playfully. Right,
ilang beses na niya akong nakitang suot ito. I have four pairs.
"What are you doing?" I still asked, even the idea has already been presented by
his hand that travelled up to my most intimate part. My toes curled.
He tickled my jaw with his lips as he erotically whispered, "Apologizing."
Oh. Ganito na pala humingi ng tawad ngayon? O siya lang ang ganito?
Suminghap ako nang diniin niya ang sarili sa akin. With his hard body against mine,
I have to prioritize my breathing patterns. Ngunit nawala na ang pag aalala ko roon
dahil sa kamay niyang lumipat ang haplos sa 'king tiyan. Like the other hand, it
also aimed up to that intimate part.
I looked up as if asking God for mercy for this torture when I felt his thumb
pressing on my peak. Gigil kong nakagat ang labi ko upang pigilan ang umaambang
tinig sa aking lalamunan. But it was impossible to hold it when...
"Dean..."
Without so much as a warning, he pulled down the cloth underneath my skirt and
stabbed a finger in my channel. I loudly gasped and pressed the back of my head
deeper in the wall, suppresing a moan. His two fingers are fondling on my pebble.
Hindi ko namalayang naibaba na rin niya ang brassiere ko upang magawa iyon.
Wala na akong oras na mabigla sa kanyang ginawa dahil inaangkin na ako ng kuryente
at ligaya.
I fet his hips gyrate, in synch with his finger thrusting in my core. Ipitin ko man
ang mga binti ko ay mas mararamdaman ko lang ang paggalaw ng kanyang daliri lalo na
nang dinagdagan pa niya ng isa!
I cannot believe this is happening. The more I can't believe myself submitting!
Matindi ang kapit ko sa braso ni Dean habang naiiyak na at kagat ko ang hubad
niyang balikat. I've never been in this before, but a big fat thank you to
instinct, I willingly grinded on his aggressive fingers.
"Dean..."Umaalog ang boses ko dahil sa binilisan kong galaw. Dumiin ang kagat ko sa
kanyang balikat.
"Ssh...hold your moans, Ruth." He chuckled, doing his own fast pace.
"I...ah..."
His burning kisses are tracing flames down from my lips, jaw, neck...and collar
bones. Ramdam ko ang tagaktak ng pawis ko sa gilid ng aking mukha, dibdib at likod.
Dumudulas na rin ang kamay ko sa braso ni Dean dahil na sa pamamasa nito.
I gasped when I felt myself being almost there. Ngunit nairita ako at frustrated
nang biglang inalis ni Dean ang daliri niya at mabilis lumuhod.
"W-what—"
Before I could finish asking, he pushed my skirt up and pulled my underwear down.
I sucked in a deep breath only to cry an utmost pleasure when his hot tongue
stabbed to where his fingers were a while ago. I felt him suck the most sensitive
part seated just above my entrance.
"Dea—Ahh! Shit!"
I tightly grabbed his hair and pulled him closer. Paulit-ulit niyang ginagawa iyon
na halos mapaluhod na ako sa panginginig ng aking mga tuhod. His groaned vibrated
in my skin and it made me thrust in his mouth even faster.
"Oh my God..." I cried when Dean's fingers made a comeback in my hungry core.
Umiinit na ang buong katawan ko habang nararamdaman ang papalapit na alon.
"Ah, Dean!"
He groaned in return as he continued sucking and thrusting while I convulsed with
the delicious hard release rippling through me.
Bago pa ako magpakawala ng panibagong iyak ay pinigil na ng halik niyang umangkin
sa aking labi at hapit sa baywang nang kamuntikan na akong bumagsak sa sahig. I
cupped his face and equalled his aggressive kisses despite my exhaustion and weak
bones.
We're in the backstage, at kahit anong oras ay pwedeng may pumasok at mahuli kami.
That thought almost threw me in a panic attack kaya agad akong bumitaw.
Walang nagsasalita habang inaayos niya ang aking damit.Wala siyang dapat ayusin sa
kanya dahil topless ulit siya. My mouth felt dry from the crying I made which
bothered me. Baka may nakarinig sa akin. I'm aware that I was being loud.
I acted normally when we went out. Dapat lang ganoon dahil iritadong Marcus ang
sumalubong sa amin.
"Saan ka ba galing? You know that we cannot start the M&G without you!"
Galing sa likod ay tumabi sa akin si Dean kasabay ang hapit ng braso niya sa
baywang ko. I gulped. Mukhang sa galaw niyang ito'y matutukoy ni Marcus ang lihim
namin. The manager followed Dean's arm on mine.
"Kumain."
Sunog na yata ang mukha ko sa sobrang pag aalab nito. The tingles in between my
legs never left, lalo na nang maalala ko ang ginawa niya.
Bilugang mga mata kong nilingon si Dean na may tunog na sinipsip ang daliri sa
kanyang bibig. Those two fngers... He licked his lips after and bit the bottom lip
infront of me. I shivered by just that.
Damn it, Ortigoza!
"Ikaw? Ba't pulang pula ang pisngi mo?" Buga ng iritasyon sa akin ni Marcus.
"Cheek tint," mabilis kong sagot.
Dean silently chuckled beside me. Humigpit ang kamay niya sa aking baywang.
Umiling si Marcus. "Balik ka na nga doon. This should have started fifteen minutes
ago."
"Yes, boss."
Pagkaalis ni Marcus ay hindi sumunod si Dean. I glared at him but he only provided
me his smirk, tila ba inaasar ako sa kaingayan ko kanina.
"Am I forgiven?" he playfully asked.
I only glared at him. Sa backstage pa talaga, Dean?
"Apology 2.0. Dapat ganon ka rin humingi ng tawad sa akin, Ruthzielle." He chuckled
some more and with meaning. Na para bang hindi pa iyon ang magiging una at huli.

[ 50 FORTYSEVEN ]
-------------------------------

Hindi na ako makahabol sa usapan at mas pinagtutuunan ang kalabog ng aking puso.
This has nothing to do with the loud active speakers. Every beat feels like an
omen. Pansamantala kong itinigil ang pag-inom ng beer at baka ito pa ang dahilan ng
aking nerbyos.
We're at the Rivero twin's residence for the after party. Nasa iisang table ang
grupo namin na dating magkakaklase at schoolmates noong highschool. Ang ibang hindi
nakapunta sa concert ay dito na dumiretso.
Mariin kong inipit ang aking labi nang maalala ang kaganapan kanina sa madilim na
backstage. Upon reminding myself, the rise of my panic heightened. This could be
the mainspring of my unease. Someone could have been there! Hindi na ako magtataka
kung bukas ay may kumakalat ng video scandal!
Mas umusad ang aking pangamba. Several images made a playground out of my mind as
they played; Flashes of camera, character assasination, cyber bashings, Dean's
denial about us...Mabilis ang aking hininga sa walang katapusang lubid na mga
imahe. Namamawis ang aking likod at kamay na aking ikinuyom.
But for what it's worth, you enjoyed what happened Ruth. Damn right. Nakakahiya
mang aminin pero iyon ang totoong nagsusumiksik sa aking dugo. Gigil akong kurutin
ang sarili nang maalala ang alingawngaw ng aking iyak at...si Dean.
I was drawn away from my trance when I felt a warm and almost bony hand on mine.
Tinulak ko sa himig ng kasalukuyan ang aking diwa.
"And what was in Dean's mind bringing himself in to that liar? She was this
sophomore nerd who turned into a swan because of her parents' eminence in the
network!"
To my utter surprise, hindi ko inasahang manggagaling pa mismo iyon kay Lucia.
Every soul in here knew how we were during highschool. Maybe this is part of
maturity? It occurred to me that when we mature, it is easier for us to move on
from the past. Pagtatawanan na lang namin iyong nakaraan na tila walang tapunan ng
bola sa ulo ang nangyari. But she will always be the bitch I know. And I know she
won't mind if I say it straight to her pretty face.
"The kinds of people that most of us chose to believe, Lucia, are the popular ones
and those who we thought were the sweetie good girl. " one of her sidekicks before
said, "And those who have a squeaky clean record of misbehaviors."
"Turns out, sila ang dapat mas hindi pinagkakatiwalaan." Sinilaban ni Lucia ng
lighter ang nakaipit na sigarilyo sa kanyang labi. "Dark motives should be hidden
behind an angelic exterior. That's how traitors work."
Hinawi ko ang binuga niyang usok na sa akin pa talaga dumaan. Lucia smirked at me
before she made another inhale of the stick.
"But why's Dean not saying anything?" tanong ng kaklase kong nasa aking tabi.
"Dean doesn't talk. He hates explaining things. We know that he sings and acts for
the truth so..."Muling humawak si Lucia sa aking kamay. "You just gotta trust him,
amiga. I know I was a bitch to you before but so were you to me. Just so you know
I've always liked your non plastic behavior unlike that nerd."She rolled her eyes.
"'Di ba inaway pa 'yun ng kapatid mo? I learned to love your sister because of
that." She chuckled.
Tumango ako nang maalala iyon. I remember how I was torn on who to defend but I
ended up justifying for the fallen one.
Mali pa rin naman kasi ang ginawa ni Sue. But now that I have arrived to this
knowledge of what that girl can do, maybe I should have not kept my sister from
talking shit to her. Oo na, ako na masama.
Trust isn't that easy to find so as justice. The two always go hand in hand like
inseperable rebellious couples shying away from the people who needed them the
most. Palagi kasing naaabuso kaya pinagtataguan na rin tayo. Funny how I came to
be friends with a used to be archenemy while I became enemies with the one whom I
thought was a family.
"Let's forget about it, hon. You got Dean, I got my man, so we're cool." Tinapik ni
Lucia ang aking kamay. Muli, ay naligaw na naman ako sa usapan.
"An Australian with a six-pack, Lucia?" The girl from my left gushed.
"Uh-huh! And I got the whole lot of goods, too!"
Nagtama ang kanilang mga bote kasabay ang maaarteng hagikhikan. Hinintay kong
huminahon ang tawanan ng mga boys sa 'di kalayuan bago ako umimik.
"Congrats," bati ko kay Lucia nang makita ang tumatagingting niyang engagament
ring.
So that was the purpose on why she put her hand on mine. Napailing na lang ako sa
napagtanto. She will always remind me of this blonde queen bee in the movie.
"Cheers, Ruthzielle." Nilapit niya ang ashtray sa harap niya at pinagpag doon ang
sigarilyo. Gusot ng pagtataka sa aking mukha nang dinikit niya ang silya sa aking
inuupuan.
I tried to move my chair, baka kasi nasisikipan lang siya sa lugar niya. I stop
myself when she cleared her throat.
"You've heard that Dean and I were rumored to be a thing before, right?" anito,
tila sa akin lang gustong iparinig.
I don't know where she's getting with this but I nodded. May pag aalinlangan sa
kanyang tinig na tila ba hindi sigurado kung importante pa bang malaman ko ang
tungkol sa kanila noon.
"We kinda' are a thing but when it came up to me that he was seeing you as an
official girlfriend, naisip ko na baka ginamit lang akong fling ni Dean noon para
mapansin mo siya."
Kumunto ang noo ko. That sounds absurd.
"In what way? Lahat naman napapansin si Dean noon."
"Well, did you? You only dated guys outside the school, college boys at that. Dean
tried his luck but your mind doesn't work like most of the girls, Ruth. Ang mga
may gusto sa kanya noon, nangumpisal ng kanilang mga damdamin nang napabalitang
kami. You were not one of them so, he stopped flirting with me. He tried other ways
instead."
I licked my lower lip as I struggled to remember how I became close to Dean. The
previous years made the memories turned so vague that I failed to bring out a
certain memory.
Ang naalala ko lang na unang encounter namin ay sa kina Cashiel at mula doon,
palagi ko na siyang napapansin. Not because he was being linked to Lucia.
"And my theory is, those rumors about him with other women are just to keep up the
sensationalize rockstar reputation. The holy trifecta of sex, drugs and women. O
siguro, mga napaasa lang din sila ni Dean, pero hinding hindi niya nasubukan. You
know what I mean?" She darkly chuckled.
Nang-aasar niya akong tinulak sa braso. Iling ang sagot ko at sinubukang itulak ang
usok sa ibang direksyon.
"Why not, Lucia? He's a man. He has needs," sabat ng babae sa tapat ko. I'm not
close with her but she's a schoolmate.
"Well he can satisfy that need with himself. Are you seriously forgetting that he's
got talented hands? Every girl he touches ignites and goes in heat, bitches!"
Maingay ang tawanan sa buong table pagkasabi niyon ni Lucia. As much as how I love
catching up with the group, iba pa rin kapag nandito iyong mas malapit sa 'yong
kakilala.
And speaking of, she's responsible for my phone ringing right now.
"Hello, Erika?" Tumayo ako pagkasagot. Sinuyod ko ang paningin at hinanap si Dean.
"You're in Cebu! Ba't di mo sinabi?" She sounded like a spoiled kid. Gusto kong
matawa.
"Well how do you know I'm here?"
"It's on the news! The homecoming concert. Dinumog daw. And you didn't tell me!"
"Hindi rin naman kasi kita isasama. You're pregnant. And I'm sure you're husband
would not allow you to travel."
"Heyyy...I heard Erika's name." Biglang sumulpot si Lucia sa aking tabi at
inakbayan ako.
Sa bigat ng braso niya at sa muntikan nang pagkakahila sa akin patumba ay
nasisigurado kong nahihilo ito sa walang humpay na pag inom. And her breath stinks
of that chocolate scented cigaratte while she's laughing in my ears.
She whispered to me to have the phone on loudspeaker so I did.
" The highschool playgirl has finally settled down now, huh."
"The fuck? Who is this?"
"Cool...Hinulaan mo pang ako ang unang mabubuntis just because you thought I was a
slut in highschool. But look who's preggy now who cannot come and drink and have a
good time with the oozing hot boys who are practically getting naked right now
wetting themselves with beer." Hiyawan ng mga babae sa table namin ang sumunod.
Lumipad ang paningin ko sa mga boys na tila may conference sa ilalim ng malaking
puno. Beers in their hands, may ngilan nga sa kanilang wala nang pang-itaas. In the
sea of testosterone, I still couldn't find Dean.
"Oh, shut up Lucia! I have a husband."
"Is he big?"
Agaran ang lingon ko kay Lucia sa tanong nito. Isa sa mga kasamahan niya ang
natatawa siyang tinulak sa braso dahil sa diretsahang panguusisa.
"Oh my God, are you serious? Of course he's big!" Erika declared.
Puno ng tawanan sa buong table. I heard Erika's extended ropes of complaints as
more people greeted her on the phone.
"Hey, kayo muna mag-usap. I'll get more drinks."
"Ruth naman! You're teasing me. I want to drink so bad."
"Manganak ka muna. Ire! Bilis!" asar ko bago ako tuluyang lumayas doon at tumungo
sa drinks section.
Pagdating namin kanina ay walang kapantay ang saya ni Dean nang makita ang mga
dating kaklase kaya hinayaan ko siyang sumama sa kanila. And now I ended up looking
for him!
But time and again, familiar people kept calling my name asking for some deets.
Kaway at ngiti ang tinugon ko. I couldn't engage properly when my mind's off to
somewhere else. To someone, rather.
"Hey Ruth! Kamusta? Gumanda ka lalo, a."
Uminit ang aking pisngi, naging awkward bigla sa papuri. "Okay lang, enjoy the
party!"
At lumusob sa panibagong batch na mga nanguusisa.
"Ruth, totoo ba iyong kay Dean at Jaillin? Akala ko ba kayo noong highschool?"
Gusto kong sagutin ang tanong nito pero hindi ko alam kung ano ang tamang itutugon.
If their truth was that naging kami ni Dean ay hahayaan kong iyon ang katotohanan
para sa kanila.
Umiling ako at ngumiti. "Kuha muna ako ng drinks."
Agaran akong nag iwas para hindi makita ang disappointment sa kanila.
Marami pang tumawag sa akin ngunit dire-diretso ang aking lakad at nagkunwaring
nabibingi sa tugtugin galing sa speakers. Sinasabayan ko ang kanta para mas
effective.
I scanned the available liquids in the table. I'll choose something to relax my
nerves. 'Di ko akalaing mas marami pa palang mang-uusisa rito kesa doon sa Maynila.
Truly, we're caged in by these gossips.
"Nandito daw brother ni Dean? Ba't di ko siya nakita?"
Nilinga ko ang nagsasalita sa 'di kalayuan. Two women sitting together in one table
and weren't familiar to me. I'm sure the band knows them dahil kilala nito si
Kiefer.
I strained my ears against the loud EDM music habang pinupuno ng tubig ang aking
baso.
"Yeah, I saw him nung dumating siya. He's with his army friends. I think he went
straight to his brother."
Uminom ako ng tubig. Mas nilapit ko ang sarili sa kanila upang humugot ng
impormasyon. The crowd is getting louder, lalo na iyong grupo na pinapaligiran si
Cashiel.
"You know what? I saw him three days ago when I had my vacation in Bohol. Ugh!
He looked so damn good in his army uniform! A huge man, girl! Matatapon niya ako
pabalik sa bahay namin mula dito sa isang sampalan lang!"
Kita kong pinakita nito ang kanyang cellphone. Perhaps she took a stolen shot of
Dean's brother.
"Wow...with those arms, I bet he could."
Parang iyan lang ang tanging magiging paksa ng kanilang usapan kaya umalis na ako.
I caught Sky laughing with her carribean blue-haired friend. Hinanap ko sa kanila
si Dean at tumuro ito sa loob ng bahay.
Nothing's monumental inside but a few people lazily catching up. Nahagip ko ang
tatlo sa gilid ng spiral staircase at nalulunod sa panlalaking usapan. It was like
the GQ models are holding a conference with the sight of the three.
Si Dean ang nagsasalita at tanging may hawak na whiskey glass. Umiiling si Wilmer
at mukhang natatawa samantalang si Kiefer ay nakahalukiphip at nakangiti ang mga
mata habang umiinom sa beer bottle.
The younger brother saw me first. Mabilis nitong naibaba ang bote nang ako'y
ngumiti. Binalingna niya si Dean at siniko kaya naputol ang pagkukuwento nito.
Bago pa niya ako malingon ay nahablot ko na ang baso ng alak mula sa kanya at
pinalitan iyon ng baso ng tubig.
"Drink that. Kanina ka pa alak nang alak. Kakanta pa kayo mamaya."
Matagal niya pa iyong tinitigan bago nagawang inumin. He licked his lips then
smirked at me. Pinulupot niya ang braso sa aking baywang at dinikit ako sa kanya.
Uminit ang pisngi ko nang maramdaman ang kamay niyang lihim na pumipisil sa aking
baywang.
"Remember her, Kai?"
Umangat ang dulo ng labi ni Kiefer. I could see the amusement seeing me and his
brother together again.
"Who wouldn't? She obviously grabbed your eyeballs the first time she walked in the
hallways of your classroom. Freshmen year, recess."
"Oh, shut up,"Dean groaned.
Tiningala ko si Dean na hindi makatingin sa 'kin, namumula ang mukha niya na
kumalat sa leeg. Rinig ko ang pagngisi ni Wilmer.
"Hi, Ruth. Musta?"
Nilihim ko ang aking pangingilabot nang marinig ang mas malalim na niyang boses.
Naalala ko tuloy si Erika at ang pagkagusto nito. I definitely should call her.
Nilahad niya ang kanyang bote, tinama ko roon ang whiskey glass na hawak ko.
"Hey, soldier."
He arched his brows as he went back to Dean. "But I heard the rumors, kuya. Don't
mess this up. I mean you got your girl, man."
Umiiling ito habang inaangat ang bote sa nakaawang na niyang bibig.
"Mas mukha ka pang kuya kesa diyan,"ani Wilmer.
We still haven't talked about what happened the last time he was in Dean's condo.As
if he wants to engage in a conversation with me knowing we never liked each other.
At mukhang hindi pa rin siya kinakausap ng kapatid ko.
"With these arms alone,"sabay pisil nI Wilmer sa braso ni Kiefer. "You really got
ripped, bruh. Any tips? Ilang benching ba ang ginagawa mo sa kampo? You don't take
any steroids, do you?"
"225? And holy fuck, no. No steroids."
Tumawa si Dean, inaanod niya ako sa galaw ng kanyang balikat. "Fuck Will, kung
makapisil ka sa braso ni Kiefer ay para kang hind nakabuntis ha?"
"Wait, what? You got a girl pregnant?!" Kiefer stepped back and turned to Wilmer.
Natawa ako sa ekspresyon nitong hindi makapaniwala. Para bang inamin ni Wilmer na
nagpakasal siya sa isang lalake.
Ngumiwi si Will " Natural. That's a man's contribution. We produce offsprings."
"He knocked Ruth's younger sister up and the kid's going seven this year."
Sinubukang agawin ni Dean ang whiskey glass ngunit nilayo ko ito sa kanya na hindi
siya binabalingan. He chuckled and pulled me closer.
"Holy shit! All this time, akala ko si Dean ang makakabuntis nang maaga."
"Fuck you!" Dean playfully punched his brother's arm.
"Dean, tone down the curses. Para kang sinusuwelduan ng presidente sa tuwing
nagmumura ka," mahina kong saway sa kanya.
Tumawa lang ito ngunit mabilis ring napalitan ng simangot. Tinatapik tapik niya ang
aking likod at kung hindi pa lumalim ang pagtatagpo ng kilay ay iisipin kong may
kahulugan ang kanyang kinikilos.
"You're sweating..." aniya, he crumpled the clothe of my shirt to confirm it.
Nagkibit lamang ako. Everybody sweats and I don't get why he sounded like this
should be a big deal.
Dean excused himself after he told me to stay put. Hindi pa ako nakapagsalita ay
nakaalis na siya. The two didn't seem to mind and just carried on with their manly
conversation.
It didn't take long for him to come back. I thought he went out to grab another
drink pero sa halip niyon, napanguso na lang ako nang makitang may dala siyang
white towel.
Wala akong imik nang hinawakan niya ako sa balikat at pinatalikod sa kanya.
Kaharap ko sina Will at Kai na biglang natigil sa pag uusap upang panoorin si Dean
na nilalagyan ng towel ang pawisan kong likod.
"You're effin' into deep, bruh." Kiefer chuckled while drinking his beer.
"Keep talking."
He tapped my back once again as if trying to set the towel in place. Hindi ako
makaiwas sa init na sumanib sa aking mukha nang niyakap niya ako patalikod at
suminghot sa aking buhok. He squeezed me then put his chin on my shoulder.
Flashbacks of the things we did in the backstage turned out to be the gasoline of
the fire and speed of my heartbeat.
"Now, where were we?" He asked the two playfully. Ang hininga niya ay sinasayaw ang
buhok ko na kumikiliti sa aking leeg.
The night was still young from that moment. May naka set na maliit na stage para sa
pagperform muli ng banda. Wilmer didn't come back, maliban sa panay na ang hikab
nito, Dean said he went to see my sister and Arrow. I made a call to the driver
prior to that to send him to our house at pinabalik ulit sa Guadalupe para ihatid
kami sa hotel. I lose track of what time the party ended.
I didn't consume alcohol. That's what I know. I didn't even finish my beer due to
my almost panic attack.
Naalala kong sinauli ni Lucia ang aking phone at bago ko pinutol ang tawag ay
nilahad ko pa iyon kay Kiefer para mag-usap sila ni Erika. Echoes of laughters and
teases wrapped around my whirling brain. I hope her husband didn't mind. That was a
drunk move but I wasn't drunk.
Aware of my withered limbs, I stared at the ivory white elegant ceiling. Pilit kong
sinariwa ang mga kaganapan na nagpauwi sa akin sa ibang kwarto at nabungaran si
Dean na nagpu-push up sa balcony.
Dinadaing niya ang bawat pagbibilang. And God forbid how that raspy voice reminds
me of so many obscene images. Isipin ko pa lang ay sinasakop na ako ng
pangingilabot. A particular heat pooled at the very core of my being.
Mariin akong pumikit ngunit umigting lamang ang mga imahe sa madilim na paningin
kaya dumilat na lang ako at tumunganga. Hindi ako makalingon at hindi ko
maintindihan kung bakit kinakalma ko ang sarili.
Mata ko lang ang iginalaw ko na bumaba ng tingin sa aking suot. A relieved breath
washed over me seeing I am still in my clothes from last night. I would have been
embarassed myself if I wear different clothes or with nothing at all, to think that
I could hardly remember how I ended up here.
Kinukusot ko ang antok sa aking mata at nilingo ang balcony. Dean's leaning
gorgeously against the frame of the sliding glass door. Ang manipis na puting
kurtina roon ay inuugoy ng sariwang hangin at ganoon din ang buhok ni Dean. The
room we're staying in is beach-fronted.
"Morning..." he greeted, his low-lidded eyes are smiling.
Binati ko rin ang kahihiyan sa sarili ko nang pinasidahan ko siya mula ulo hanggang
paa. His checkered boxers was hanging low and was very short for a tall man like
him. Nahagip ko ang daloy ng pawis sa de-tattoo niyang dibdib.
My eyes made a trip to every ink, trying to read them one by one but looks like
they're from a different language except the capital V, a Roman numeral of number
five— inked on his left pelvis.
Nang magtama ang paningin namin ay umangat ang kaliwang kilay niya. He tilted his
head to the side with his narrowed eyes, as if asking me if I'm done checking him
out.
Kahit hindi naman ako sigurado ay uminit pa rin ang pisngi ko kung iyon man ang sa
tingin niyang ginagawa ko.
Well, iyon naman talaga.
" I should be in the other room. May ginawa ka ba sa 'kin?"
Natawa siya sa sinabi ko. I fought my smile to come out and be his laughter's
playmate.
Hinila niya ang sarili sa pagkakasandal at lumapit. Dahan-dahan na rin akong umupo
upang sana'y salubungin siya. My heartt raced when he finally neared and caged me
in between his hands locking on each side of me in the bed. I can only stare at
his androgynous face set on a hard angled canvass.
Namumungay ang kanyang mga mata habang nakatutok sa nakaawang kong labi. A strand
of dirty blonde hair decorated the side of his face.
Kaagad kong tinikom ang bibig ko, nahihiya nang maamoy ko ang mabango niyang
hininga. His breath already smelled like mint mouthwash while mine reeked of death!
"I only did this last night..."Dinampian niya ako ng halik sa labi. Tikom pa rin
ang aking bibig. " You fell asleep in my shoulder so I carried you here."
Hinila ko ang aking mukha at tinakpan ang aking bibig. "Hindi ako naggising?"
His mouth curved downwards when he shook his head. "I don't want you to, anyway. So
you could sleep beside me."
I rolled my eyes. Of course you would do that, Dean. You will always find a way.
But I suddenly remember what Marcus said.
"Marcus? Cash..." I trailed off. The instant bout of worry of who might have seen
us, of Dean carrying me inside his hotel room, threw me to the edge of dull mood.
"Umuwi si Marcus ng Lahug. Cashiel...he's with Sky in the other room." Kinawag niya
ang kanyang kilay. Hinaplos niya ang aking pisngi at pinatakan ako ng halik sa
ilong. "Hungry?"
Umiling ako, tipid na ngumiti. I'm already full just by eating worry; sa pagbisita
kay Dad, mga tsismoso, at limitadong oras namin dito sa Cebu bago kami bumalik sa
Manila.
"By the way, baby zoo called." Kinuha niya ang phone ko sa bedside at binigay sa
'kin. Tumalikod na siya at binalikan ang pagwo-work out.
His sexy bed hair makes my heart act crazy and wild I can't put the beat to a calm
pace. Para siyang galing sa ano...basta. It's attractive for me.
Hindi ko pa rin maitatawag na tuwid ang kanyang tindig ngunit nag-aangat ito ng
otoridad na kayang magpahila ng atensiyon. He still has this confident and arrogant
stance that only him could possessed. It would seem like an impersonation from
someone who has the same stance as him. He is the original.
Mabilis kong niyuko ang ulo sa phone nang tumingin siya dito. My hands trembled
while trying to get to the message icon. Sa text ni Sue ang mata ko ngunit sa tawa
ni Dean ang atensiyon.
"What?" pagalit kong tanong.
He was grinning like a lovesick fool. His arms crossed against his chest with sheer
confidence . Nainingkit ang berde niyang mga mata sa maliwanag na sinag ng araw.
"You're staring at me..." And he seems so sure about that.
"Hmp! Hindi kaya. Assuming ka, Dean."
Umirap ako at ngumuso. Ano ba 'tong text ni Sue?
"Really? I could tell, Ruth. Hindi kita nababasa but I could feel your stare."
I made an animated face. "May mata ang tattoo mo? Amazing."
Lalo siyang natuwa. He's already in plank position and is ready for another set of
push-ups. My stomache waved together with how the muscles in his upper arms flexed
as he pushed himself up and down. Tila umaalon din ang Equals sign tattoo niya sa
braso.
"Please cut your hair , " sabi ko nang mapuna ang nakatali na niyang buhok.
"Ayokong mas mahaba pa iyong buhok mo kesa sa buhok ko."
Huminto siya at tila ang lalim na ng iniisip nang bumaling sa akin. He pulled
himself to stand. Pinagpag niya ang mga kamay bago nilagay sa balakang at tinitigan
ako.
"I'll think about it. I actually love how it felt when you pulled my hair when
I ..."
Hinagisan ko na siya ng unan bago pa niya matapos ang sinasabi. Tawang tawa siyang
nakaiwas at hinagis pabalik ang unan sa kama. Kinuha ko ito ay niyakap, naging
karamay ko sa kanyang pang-aasar.
Binagsak ko ang sarili sa pahiga kama habang patuloy pa siya sa kanyang kaaliwan.
I get to finally focus on my sister's text message sent an hour ago.
Sue:
You could have seen dad's face when I told him about Wilmer as Arrow's father.
Akala namin ay susugurin ulit namin siya sa ospital. Thank God we're able to calm
him down. We're in talking terms now after dad punched him. Anyway, how's the
concert?
Me:
Akala ko nasabi niyo na?
I turned to Dean while waitng for Sue's reply. Mouth slightly parted, he's looking
up to the sky as if he's in a tv ad for summer. Tumatalsik ang pawis niya nang
iniling ang kanyang ulo saka pinasidahan ang buhok.
His muscles waved along with his movement. Nanuyo bigla ang lalamunan ko.
I wondered about his other work outs. A man doesn't just acquire that perfect V-
line without a heavy activity. At hindi lang naman siya inire ng ina niya na may
ganyan nang nakaukit sa kanyang katawan. He must be into something like some mixed
martial arts that I haven't heard of.
Sue:
Change of plans. We decided to tell him last night, kung before sa concert kasi ay
baka magtaka ang mga tao sa bruises niya sa mukha. He can't just look like a beat-
up kid on the day of their concert.
Imbes na mag-reply ay hiniga ko ang phone sa dibdib ko.Wala sa sariling kinakagat
ko ang aking kuko, nagdadalawang isip sa mga sasabihin ko kay daddy.
Maybe there was really nothing to tell after all. Maybe...this isn't important to
us anymore. Tinatanaw ko ang sarili na kaharap si dad. Pakiramdam ko wala namang
magbabago dahil kahit anong mangyari, mananatili kaming tatlo lamang sa iisang
pamilya. Matagal ko nang naintindihan kung bakit hindi nagawang ipaglaban noon ni
daddy si mama, at mas naintindihan ko lang ngayon sa mga nalaman ko. I even
understood why he lied about it and I never found a piece of anger towards him. My
father is after all, a righteous and a very strong man.
Nagawa ko pa rin siyang bisitihan bago ang flight namin mamayang alas diyez ng
gabi. He's done a lot for us, and I will do this keeping for him. Ayokong ma-
disappoint siya na alam ko na. Ano pa bang silbi ng paglilihim niya kung malalaman
ko lang din naman? So I decided to just pretend that I knew nothing.
"So you're working with that American guy?" tanong ni daddy habang kumakain kami sa
aming back garden.
Sa gilid niya si Arrow na naglalaro ng games sa tab. Wilmer must have gave that to
him.
"Dean, dad. Yes, I'm working with him," I said.
Kung bakit hindi niya mabanggit ang pangalan ni Dean hanggang ngayon ay palaisipan
pa rin sa akin. Though, he never showed any ill-feelings towards him.
"Buntis ka rin ba, Ruth?"
Nabilaukan ako at agad inimnan ng tubig. Sumabog ang tawa ni Sue sa paligid na
nagpaangat ng tingin ng anak niya sa kanya.
"Hindi po!" nauubo kong tanggi. "What made you think I'm pregnant, dad?"
Kinakabahan nga ako isipin ko pa lang iyon. At the same time, I couldn't help but
imagine Dean carrying a baby. Our baby!
"Bubuntisin pa lang daw siya." Si Sue. Tinaliman ko siya ang tingin.
Dad tore a piece of bread and fed it to Arrow. "If ever you're pregnant, sabihin mo
sa akin nang hindi naman ako mabigla. And tell me about the father , too. Baka doon
mo pa lang sasabihin na nakapaglakad na ang bata.
Nang-aasar kong nilingon si Sue na ngayo'y nakayuko at pinaglalaruan ang pagkain.
"Okay dad...but I'm not pregnant, okay?" I assured.
"At least, not yet," dad said, as if he knew it's going to happen soon. I don't
know why I'm not even scared.
Puro song recordings ang nilalaman ng mga sumunod na araw. We're in the Vinyl's
recording studio back in Manila trying to figure out some tunes for the songs
they're going to include in the deluxe edition of their current album.
The cheating rumors about Dean has not yet subsided, pero may panibago na namang
tsismis tungkol sa kanya. Dean told me to pay no mind so that's what I've been
doing.
"Mas maganda kung A-minor, e. You try it Cash," si Wilmer.
Dean's infront of the piano. Lips pursed, he's scratching his rough-looking jaw.
Ang focus nito ay hindi na sa dalawa. He is in his deep-thinking expression.
Nagmumukha siyang napaka-seryosong bata na naa-out of place sa isang grupo at wala
siyang pakialam doon.
Hindi niya ako nakita nang lumabas ng studio D. I just recenty purchased their
album and I am currently playing them on my phone.
Umupo ako sa dulo ng hagdan nang nagsimula ang intro ng last track. The slow
acoustic guitar strumming made me smile and cry at the same time. Nagkaroon ito ng
beat pagkatapos ng first chorus. Then the rhythm guitar plucking entered on the
second chorus.
The undertone of piano exudes pain and heartbreak. Manhid na ako kung wala akong
maramdaman lalo na noong medyo pumaos ang kanyang boses nang mag-falsetto. It's as
if the pain made him sing it less.
On the whole, the song has ansgt, pain and was melancholic. But I was taken aback
at the reversed part of the song where Dean was screaming.
"Si Dean nakaisip niyan. I don't know how he was able to come up with that idea,"
ani Patrick.
Siya agad ang pinuntahan ko dahil abala ang lahat sa recording. Isa rin kasi siya
sa likod ng soundboard sa tuwing nagre-record ng vocals si Dean kasam si Marcus
pero nagpaiwan muna ito sa Cebu.
"What do you want me to do?" he asked.
"Reversed it. Why did Dean come up with that reverse the lyrics idea?"
Patrick shrugged, prente siyang nakaupo sa swivel chair. "I don't know. He likes
the style, maybe? And so far, sila pa lang ang banda na nakagawa nito sa bansa.
They totally make history on every album."
I agree. But I still want the song reversed so I can understand the lyrics.
It was an easy task. Naka-save pa ang original song sa PC. They attached a reversed
effect on that particular part of the song. Maganda naman itong pakinggan pero
kuryoso pa rin talaga ako sa kahulugan nito kapag ire-reverse ulit.
"Here." Pinasuot niya ako ng headphone upang marinig ito nang mas malinaw.
Beside the white tower
Guiding lights for sailors
Crashing waves on cliff hangovers
Sixty three seconds and three hours
"What?" I whispered. Am I hearing this correctly?
I adjusted the headphones. Baka nagkamali lamang ako ng rinig. Paulit ulit kong
binalikan ang parteng iyon. I know this is just a song but I know Dean enough. Dito
niya sinasabi ang hindi niya kayang sabihin sa pag-uusap. He sings his feelings, of
what he actually mean with everything that he wanted to say.
But I came up with the same "Three hours..."
A wave of cold crashed in my system. No, this is not true...I was there!
"Oh no..." I shook my head, trying to deny what I am hearing.
Marahas kong tinanggal ang headphone at halos itapon na ito sa mesa. I wish that
thing is dysfunctionalat mali lang iyong narinig ko!
"Print the original lyrics," I strictly commanded Patrick.
"What?"
"Do it."
Huminga pa siya nang malalim bago ginawa ang inutos ko. Inip akong naghintay at
nang matapos ay mabilis kong hinablot ang papel.
"Ruth, what are you doing?"
Nag martsa ako palabas ng studio at hindi na siya nagawang sagutin. Mas nanlamig
lamang aking kalamnan. Ano 'to...is Dean lying? At kailangan pa niyang itago sa
pagbaligtad ng lyrics? Walang ibang laman ang isip ko kung 'di ang pagkumprunta sa
kanya!
Gumapang ang lamig pababa sa nanginginig kong tuhod at mga paa nang pinasok ang
Studio D.
"Everybody out! I want to talk to Dean." I screamed. Matagal bago sila tuluyang
huminto at binalingan ako.
" We're recording—"
"Out!" I cut Wilmer in and pointed to the door. "Dean, stay," mariin kong utos.
Unang lumabas si Skylar na halatang nagimbal ko. Cash tailed after her and the
stubborn Wilmer was the last to follow.
Tahimik at seryoso ang paninitig sa akin ni Dean habang papalapit ako. He's
unperturbed by my angry advances. He appeared so serious and calm while I am on the
verge of breathing fire!
"What do you mean by this?" Tinapon ko ang papel sa piano.
Tumitig pa siya sa akin bago nagawang kunin ang papel at basahin ang nakaprintang
lyrics.
"Why do you have to lie about that?" I accused.
"Tell me more. What should I lie about?"
"Sixty three seconds and three hours?" I asked incredulously.
I couldn't read him. He didn't even seem bothered and just lazily dumped the paper
as if it was the most inconsequential thing in the world!
Buntong hininga niya akong tiningala. He looked tired. Pakiramdam ko ay pagod rin
siyang makipag usap at mas gusto na lang niyang mag-isip.
"The lyrics is in reverse. No one should know about it."
"Bakit? Dahil hindi iyan totoo? Of course it's not!" Walang aliw akong tumawa.
"Dahil nandoon ako! I looked for you but there was no sign that you waited for
three hours, Dean!"
Umatras ako nang padarag siyang tumayo at umikot sa piano upang mas maharap ako.
His look of exhaustion a while ago got quickly promoted into annoyance.
"I thought we've settled this already? Kaya hindi na kailangang pag usapan. We're
done with this issue and I wasn't mad that you weren't there—"
"Nandoon nga ako!" giit ko. "Hangga't paniniwalaan mo na hindi ako sumipot ay hindi
ko 'to titigilan. I was there, Dean! I went to the lighthouse!"
"Paano ako maniniwala kung hindi kita nakita?" mahinahon ngunit tunog nang-aakusa.
"And it's true that I waited for you for three motherfucking hours under the damn
pouring rain!" His voice thundered around the room.
My growing submission for him silenced me. Yumuko ako sa kahihiyan kahit hindi ko
pa napatunayan na ako ang mas nagsasabi ng totoo. But Dean seems so sure that he
really waited for me.
"I don't understand," I whispered more to myself. "I was there...five o'clock on a
Sunday."
"Why on a Sunday? Saturday was the plan."
Napaangat ako sa lamig ng boses niya. I looked at him in utter confusion. Dean was
staring at me like he was also finding it so hard to understand why I went there on
a Sunday.
"Y-you texted me. May video call ka galing Berklee, so you had the wedding
cancelled and move the date to Sunday instead."
Umigting ang panga nito. Parang akong nauupos na kandila sa biglang pagdidilim ng
kanyang ekspresyon. His intense eyes, the way his thin lips shutted tight, ang
humihigpit nitong mukha tila pinipigilan ang sariling manakit, everything in
him...fuels me to acquire a series of phobia. I fear him now.
"I did not text you."
Naramdaman ko ang sariling nasalo ang hininga. Wala akong maisip na sabihin sa
kanyang kumpirmasyon ngunit may nanaig na isang katanungan.
"I. Did not. Text. You." A growl rumbled in his chest.
I know that now.
"Who sent me the message on that day, then?" tahimik kong tanong, nanghihina sa
nalaman at galit para sa kung sino man ang gumawa nito.
Dean didn't speak. Huminga siya nang malalim at ibinaling ang paningin sa pader. He
is looking at it sharply, as though he's ready to attack on whoever barges in. Tila
iniipon niya lahat ng pagmumura sa panga nitong umiigting.
"Goddamn it!"

[ 51 FORTYEIGHT ]
-------------------------------

Hindi ako nakapagsalita sa takot kay Dean sa harap ko. I barely found myself
breathing while in cautious behold of his rapid respiration. Pakiramdam ko sigaw
ang ihahandog sa akin oras na gumawa ako ni kaunting ingay.
So I went there for nothing. I arrived at an almost exact time in the same place
for nothing. Tila labahan na kinukuyumos ang puso ko nang sumalakay sa isip ang
paghihintay ni Dean sa wala. All in his image of loss, rejection and heartbreak.
He'd marked time on the right day as planned. While I turned up a few minutes late
on the wrong one.
Naghintay kami sa isa't isa sa dalawang magkaibang araw. Then a series of
unfortunate matters tailed on eversince.
But in one way or another , the could haves and the should have beens wouldn't
matter. Not anymore, in a sense that we cannot undo the things that had already
transpired. And I would only just induce him to meet me halfway and call off the
ceremony had things turned out otherwise.
Kaya lahat ng mga 'sana ay tumawag sila', 'sana ay pinuntahan nila ako sa
bahay'...wala nang halaga ang mga iyon.
Yet, it could have made a cosmic difference had not only because of this single
text message. Sa gumawa niyon ay siguradong hawak ang phone ni Dean at may alam
tungkol sa pag-aaral niya sa Berkeley. Hindi kaya paniniwala kong timbangin na
magagawa ito sa amin ng sino man.
And whoever did so, I am so certain that Dean has already promised that 'someone' a
summer vacation spree in hell by the way he looks right now. With free
accommodation.
The dead silence is taking delight in the incandescent lighted studio room. Kaya sa
medyo madilim nitong paligid at katahimikan, nagpaigting pa ng pagbabawal ko sa
sariling magsalita. But we won't be able to move foreward unless I talk.
"D-Dean..." Hinila ng kaba ang boses ko. Certitude is nowhere if he has heard me.
Huminga ako nang malalim nang sa wakas ay lumingon siya. He pinned me with his
ready-to-kill frown. Isang hakbang ang inatras ko. I licked my lips and bit them in
fear to speak once more.
"Who do you think..." Another deep breath. "Who do you think did it?"
Tinitigan niya lamang ako. Or... not. I suspected a name has already been brewed in
his mind. He seriously knows who because I am sure he was at the same time and
place the message was sent out of his awareness.
"Who was with you on that Friday? Biyernes ko natanggap ang mensahe," mariin kong
pahayag.
I already have a name in mind. Pero ayokong isatinig iyon at baka mali pa ako ng
hinala. I don't want to blame someone through just a guesswork.
My heart jumped as he advanced an intimidating step. His determined face set for an
argument soften then held my elbow just to lighty pull me to him. Nagpahila ako
ngunit sa kabila niyon ay kinakabahan pa rin para sa pag-aabang ng sagot.
"Is it—"
Sabay kaming bumaling sa pinto nang bumukas at unang pumasok ang taong
pinaghihinalaan ko. Sa likod ay sina Patrick, Cash at Skylar. The looks on their
faces offers that there is a crucial thing to get anxious about.
"You need to check this out."
Mas hinila ako ni Dean sa kanya nang lumapit si Wilmer at pinakita ang nagliliwanag
nitong cellphone. I couldn't dodge the thought that we have one and the same person
in mind as the malefactor. The others barely draw near, parang alam na nila ang
tungkol dito.
I caught the familiar logo and color of the popular showbiz blog on ethe phon'e
screen before my eyes flicked to the bold heading.
Exclusive: Jaillin Lopez recent social media post sparks showbiz headlines.
Napalingon ako kay Dean na nanatili ang marahas na mga mata sa cellphone at
hinablot ito mula kay Wilmer. Binalik ko na lang din ang mga mata doon at binasa.
Sole daughter of Sergio Lopez the third and talent manager Elena Lopez, fast-rising
starlet Jaillin Lopez began making an incessant buzz in the entertainment industry
all thanks to her rumored relationship with The Metaphoricals' singer, Dean
Ortigoza. But this recent post in her instagram is the demise of all speculations—
let's not leave the infidelity rumors—and is paving a way for the confirmation of
not just a relationship but an engagement...
Below is a recently uploaded photo of her porcelain hand with what looks like a
round cut ring that costs the earth!
I said yes. #CartierBallerine @thefifthcornelius
Now we can all put a stop to our guessing games regarding the muse behind today's
teenage anthem, Miss Seventeen.
The prison that is my mouth hanged open for the words to come out but not even a
single letter escaped. Pinakiramdaman ko ang sarili ngunit wala akong makapkapan na
galit. I sought for that anger yet numbness caressed me instead.
I felt Dean's focus is on mine but my eyes lingered on the gleaming ring. Wala
akong maramdaman kahit ano dahil siguro ay hindi ito totoo. That's how I convinced
myself.
But why was Dean being tagged in her photo? She wouldn't do so if he's not the one
who proposed. Kung saan ba papanig ang pangungumbinse ko ay hindi ko na alam. Hindi
rin naman siguro binili lang ni Jillian ang singsing para ipamukha sa lahat na
engaged siya. It's not a doing of a rational-minded woman! Unless she is,
otherwise.
"We have been recording for 5 succeeding days Dean kaya hindi ko maisip kung kailan
ka pa nagka-oras mag-propose. I thought..." Sinundan ito ng pagbaling sa akin ni
Skylar. I could sense her verging pity for me.
"I didn't. She just took the bait."
"What?" We chorused altogether, all ears and eyes were solely on Dean.
What bait? And who took the bait of who?
"Fuck, Dean. Hindi ko na talaga naiintindihan ang ginagawa mo."
Marahas na binawi ni Wilmer ang cellphone mula sa kaibigan at umiiling na pinasak
sa bulsa. Mukha handa na itong parusahan ang kahit sino.
The message sender and Jillian's engagament ring photo. Ang dalawang ito ay
pinagsaluhan ang isip ko. I barely inched my way out from knowing that Dean
actually waited for me for three hours then these two came up like long lost best
friends reunited.
Sinugatan ang katahimikan ng paparating na mga yapak. We turned to the sound and
saw the large builts of Edgar and Curtis already occupying the short narrow
corridor and doorway.
"Sir, may mga media po sa labas. Hindi na nga po namin naipasok ang van dahil
nagmatigas pong magbigay daan ang mga tao," si Edgar.
Nang marinig ito ay napagtanto kong mukhang huling-huli na kami sa impormasyon. The
media may have already milled outside just before the news came to our reach.
"Marcus is calling," Wilmer declared, his punishing eyes on the phone. "The news
might have already reached him by now and no doubt he'd be forced to catch the
first flight back."
"Call Montero. Tell him I'm up for an interview." Dean's tone is commanding anyone
to honor his word now.
Pero hindi ko alam kung sino sa amin ang pinapaunlakan niya. I'm his P.A, kaya
malamang ako.
Umiling si Cashiel. He took a few inhibited steps forward. "He's a current affairs
journalist, Dean."
"And reporter," Dean's quick retort. "Siya lang din naman ang maaasahan ko sa
media. He can relay my statement to the world without being infront of the camera."
"But at least make it public which only means you have to do it infront of
everyone," agap na pangangatwiran ni Patrick.
"I don't. This news is no stranger to everybody. A cliché issue only made
sensationalize by gossip-hungry people who are probably studying their Masterals in
Bullshit!"
I held Dean's arm before he could spit a series of expletives. Napailing si Patrick
at tinagpo ang kamay sa batok. Tumalikod na si Wilmer kasabay ang pagpang abot ng
phone sa tenga niya, perhaps he has already contacted the reporter that Dean has
requested.
This whole scheme affected the band entirely. Kung may issue ang isa, issue na rin
ng buong banda. I couldn't help but bitterly admit that I am a part of this. I
partake in this issue which touches the reputation of the band.
Kabadong kinakagat ang ibabang labi ay ninanais ko nang umuwi. To Dean's condo
apparently. It sounded rude in my mind, and I don't want to make it worse through
taking the liberty of leaving them alone with all of these affairs at hand.
Nakatutok na sa akin si Dean nang sinubok kong tagpuin ang mga mata. I tried to
ignore how his eyes seduces and makes you think of uninvited steamy thoughts
because that is not the why I stared up at him.
"Who sent me the message, Dean?"
I crashed out Wilmer's name in my list. Dean would have already taken action
against him if he is the culprit.
"What message?" biglang singit ni Cashiel.
Sa lakas ng pagkakatanong ay marahil narinig ito ng lahat at lihim na rin silang
nanguusisa. All eyes were on Dean. But his were on mine, all hopeful and aching at
the same time.
His lips parted, ready to talk but instantly closed to bite the lower one. At
first, I don't understand the apologizing and tortured gaze he held on me. Two
reactions that I seldom witness from an intense man.
Doon ko lang namalayan na hawak niya pala ang kamay ko nang aking maramdaman ang
mahigpit niyang kapit. Not sure if it's for assurance or to brace myself.
Staring down at his hand, I knew he's trying to comfort me about something. It
never took me a long while to sink it in. Just by his reactions alone, were enough
to tell me everything that I need to know.
"Elena..." Nahihirapan kong sambit sa pangalan.
Nagbaba siya ng tingin at binagsak ang noo sa akin na tila may pinagsisisihan. His
thin lips shut so tight as if to to jail the obscenities that were trying to come
out.
I tried to reach out for anger to wrap itself around my heart. But instead, I found
dismay. For her and more for myself. Dahil sa makailang beses kong kinikilala ang
muhi ko sa kanya, bakit hindi ko kayang paniwalaan na magagawa niya iyon? I want it
to be another person. I want it to be Jillian or anyone but her!
I was, for a while, loss for words. Because they have already been made as an
offering to my pain.
"That's how she hates me?" My voice broke.
In gritted teeth, Dean gasped drastically. As soon as he saw the first drop of my
tears fell, his hand anchored on my nape and pulled me to an embrace. Sumunod ang
isang kamay sa aking baywang at hinigpitan ang pagyakap sa akin.
I won't cry for her. I'm done begging for her to come back but she was, after all,
not yet done breaking my heart.
"At bakit nakapagtext siya sa phone mo? How did it happen Dean? Why are you with
her?!"
My attempt of pushing him was to no avail. Mas humigpit lang ang pagkukulong ng
kanyang mga kamay.
His hand crawled up at the back of my head, burying his fingers on my hair.
Humihingal, ay nakalibing ang mukha ko sa kanyang dibdib. Mga hands wrinkled his
white shirt. Kinakalma ko ang sarili nang maramdaman ang mainit niyang hininga sa
aking tenga.
"Ruth, babe...I love you...wait for me in our place, okay?"
I caught my breath with what he said. Nothing should have comforted me in a moment
like this but he somehow did. Ngunit kahit napakalma ako nito'y sa ibang bagay pa
rin pumapanig ang aking nararamdaman.
It could be that the thought of going home had sold me to calm down until I
couldn't push him away any longer. Nanghina ako , hindi ako makatango ngunit sumang
ayon sa sinabi niya at alam ni Dean iyon. Ramdam ko ang pagtutok niya sa akin. I
wanna go home...
Mas lalo akong nanghina nang bumitaw siya at hinarap ang mga tao. To make myself
feel better, I settled on being content with his hand that remained its confinement
around my waist.
"Curtis, Edgar, ihatid niyo siya. Keep her safe from the aggressive media outside,"
mando ni Dean.
"Yes, sir."
"Makita ko lang na may sugat siya pagdating ko, kahit isang sugat lang, kahit media
pa ang may gawa, sesante kayong dalawa."
"Opo."
Tulala pa rin ako nang hinalikan ni Dean ang gilid ng aking ulo. I felt him
inhaling the scent of my hair and the kiss descended on my ears.
"Wait for me,okay?" he whispered. " Don't trust anything you hear in the news
today. I'll tell you everything, Ruth. You trust me, do you?"
Sinasabi niya ito na tila isang paghele hanggang sa ako'y makatulog. Wala sa sarili
akong tumango. I'm not in the mood for anything but to really go home and rest my
worries. And of course, to wait for him.
Wala akong tinatagpong niisang mata nang pinagigiliran nina Edgar at Curtis palabas
ng studio.
Papalapit pa lang kami sa gate ay rinig ko na ang mga ugong ng media sa labas. I am
already bracing myself when the gates dramatically opened for us to exit pero wala
pa ring silbi ang paghahanda kung nasa aktwal ka nang sitwasyon.
Mabilis ang pagbakod sa akin nina Edgar at Curtis, tila mga mandirigmang handang
sumalo ng libo't libong bala. My eyes remained firm on our slow advancing feet
while covering my ears from the showbiz reporters' exclaimed questions.
"May relasyon pa rin ba kayo ni Dean kahit engaged na ito?"
"Are you still working as Dean's P.A, miss?"
"Ano pong masasabi niyo sa tweet ni Miss Lopez na fame lang daw ang habol niyo kaya
mo nagawang manira ng relasyon?"
Halos tumigil ako nang marinig ang tanong. A lighted fury took small bites on my
raucously beating heart alive. Is that why the engagement ring drama so she could
murder the public's assumption and turn their antipathy solely on me?
And why would she think that I am using Dean if there are other tools of achieving
fame to name one, social media? I'm sure she could tell very well which one of us
is hitchhiking on other people's notoriety. Sino ba sa amin ang nag-artista? Hindi
ba siya?
"Any comment on Dean and Jaillin's engagement?"
That was the last question I heard before I went inside the van. I catered to none
of them.
Hindi ko alam kung bakit nila ako inuusisa nang ganito. They're making a non-
showbiz girl into an instant celebrity out of these nonsense only to upsize the
cruelty of people that has already hated me ever since. For them to hate me more.
If it's a part of their job, then they're just making money out of bullshits.
"Thank you," sambit ko sa dalawang bodyguards bago nila nagawang isara ang pinto at
umikot sa mga pwesto nila sa harap.
I could still hear the buzzing noise outside, some were even knocking on the
window. Half of them crowded infront of the gate like hungry lambs waiting for
their sheperd. May iba pang humahabol kahit umusad na ang sasakyan.
I am not everybody's favorite person. For the most of them, probably I am their
nightmare. Or worse, their downfall. I had been to Dean. And not even a blood-
related woman had favored me as a daughter. But then, how would anyone favor a
mistake? A child made by Mister Lovelust and Mrs. Infidelity?
It didn't take a monumental effort for me to run out of my consciousness. Diretso
ako sa kwarto pagkarating sa condo. Paglapat pa lang likod sa kama, marahil dahil
na rin sa pagod, ay agad akong nakaidlip.
Hindi ko alam kung anong oras na nang bigla akong magising dahil sa narinig na
pagbukas ng pinto sa baba. Under the pillow, I searched for my phone. No text from
anyone. Tinignan ko na lang ang time at nalamang mahigit isang oras akong tulog.
My feet met the cold tiled floor as I sit at the edge of the bed. Kinusot ko ang
antok sa aking mga mata habang lumalabas ng kwarto upang salubungin si Dean.
But as soon as I breathed in the living room air, agad akong nakaramdam nang hindi
maganda. The sweet scent of a woman's perfume is gasoline to my curiosity and
irritation.
Nagmadali akong bumaba na may laman nang pangalan ang isip ko kung sino ang
madadatnan.
In her cream off shoulder shift dress and a choker, Jillian stood like a young
goddess infront of the glass coffee table. Huminto ako nang sa tingin ko'y sapat na
ang aking distansiya mula sa kanya.
She's holding Dean's Patek Phillipe blue dial watch like she's trying to measure
the item's class and quality which we both knew was high-end. Halukiphip ko lang
siyang inoobserbahan.
I'd assume she's here for Dean but now that I presented myself instead, at alam
kong ramdam niya ang presensiya ko, it seems that her purpose took a swerve.
"This watch costs six million," she commenced, tila may pinapahiwatig. "But you
know what's more expensive?"
Nanatili ang tingin ko sa kanya. Hindi interesado ngunit naghihintay lang siyang
matapos at umalis. Her eyes levered up to mine bringing that annoying sweet smile.
"My Cartier ballerine diamond ring." She lifted the hand where the ring is at. "A
luxury that he'd never give to anyone...but me."
She was staring lovingly at the ring as if losing it would mean her death.
Nagtatalo ang damdamin ko kung alin ang mas nanaig. Naiirita ako ngunit gusto ko
rin siyang pagtawanan.
I sighed.
"Jillian, gusto ko sanang ibigay sa 'yo ang pake ko, kaso hindi ko mahanap kaya
wala akong maibigay. Hanapin mo na lang ang pake sa iba dahil sa akin, wala kang
makukuha."
Kita ko ang kanyang pag irap bago tinagpo ang nagtataas kilay kong tingin. I can't
believe the girl she' s turned out to be. That nerd way back in highschool is a
processed bitch and evil in the making.
Hindi ko alam kung ano ang problema niya sa akin, samantalang alam ko ang issue ko
sa kanya. It's a shame on my part to admit that I used to be insecure and jealous
for she has the mother that I had been longing. But that was all years ago. It was
all just a little girl's dream. As a grown up, we'd realize that we cannot always
live with our ideals. The things that we yearn but cannot do something about will
just remain in our minds as a dream. As a make-believe. Hanggang abot kamay lang sa
hangin at walang makakapa.
Kung gusto ko ng kapayapaan sa sarili ay kailangan kong nang huminto, makuntento at
tanggapin lahat. I couldn't do something about my identity as I was made outside
the grounds of law. I want to stop craving the affection from the people that never
treated me as important. I felt myself do, but why do a mention and an encounter
with either of them still affect me?
Nilapag niya ang relo ni Dean sa mesa bago ako nilapitan nang dahan dahan.
Pinasidahan niya ako. Her expression is drenched with insult and mockery.
"Nurse," her lips curled as she said it, tila ba isa itong napakababang uri ng
hanapbuhay. "And you levelled up as a P.A."
I also granted her the same once-over and equalled the insult. Ngumisi ako nang
binalikan ang kanyang mukha.
"Bitch."
Natigilan siya at kita ko ang pagbagsak ng kanyang panunuya. Sa ngayong maputi at
makinis niyang balat ay hindi maipagkakaila ang galit sa kanyang pamumula. She
rapidly breathes as if she's going to exhale fire.
"What brings you here? Wala ka sa schedule ni Dean," sabi ko, binabalewala ang
reaksiyon niya sa harap ko.
"I don't have to set a schedule. He'd cater to me anytime I want." Humalukiphip
siya at nagtaas noo, pinipilit maging kampante.
"And where is he now?" Naghahamon ang aking boses.
" You tell me, you're the P.A."
"But you're the girlfriend." Dalawang kilay ko ang inangat at binaba ang tingin sa
kanyang singsing. "Fiancée, rather." Sabay baling muli sa kanyang mukha.
Tinapatan ko ng madilim na ngiti ang pagpupuyos niya.
We will be okay someday, Jillian. And that someday doesn't mean sooner or later.
Maybe years. Pilitin ko man ay hindi ko magawa. Forcing myself would frustrate me
and I'd probably lose my shit. Same goes to your mother.
At kung ano mang mangyayari ngayon, sinimulan mo 'to. You came here with your phony
self. I don't trust my temper when I' m around people that I'm not fond of.
Special mention to those who're trying to ruin me and Dean. The love he has for me
beats the love I have sought from anyone, and with that alone, I knew that we will
never bend again and break. Hindi kami matitibag. I'm about to show her that.
"Now that we're here, ano ba talagang problema mo sa 'kin, Jillian? I could never
remember a time way back where I mistreated you."
I could see the spark of fire in her narrowed eyes. Ang makita ito'y nagpapaalala
lamang sa akin kung gaano ako naiiba. I am the first born but to my dismay, an
illegitimate. She's Sue's real sister. A twin, at that.
"Layuan mo si Dean. Quit your job and stay far away from him." Damang dama ko ang
diin niya sa bawat salita.
Sa siguro'y gulat na pinangunahan ako kanina ay hindi ko na naisip na may ganito
siyang pakay. I expected her to tell me this but I never thought that it'd be now.
"Bakit sa tingin mo gagawin ko iyon? And besides, kayo ba?"
Kumunot ang noo niya, na-offend sa sinabi ko. "He wouldn't propose to me if we're
not a thing."
My eyes curtly offered their attention to the ring. I secretly contain my doubts,
ngunit mas pinili kong magpakita na sigurado ako sa mga sinasabi ko. In any way of
acting confident and sure, that's how I would be able to know.
"Propose when? Kung papakasalan ka ni Dean, ipapakita niya iyon sa buong mundo.
Hindi niya itatago ang pag aalok sa 'yo ng kasal. Now if you just found that ring
somewhere and already thought of it as a proposal well, sorry missy, that's not a
proposal at all. It was just you, assuming."
"Dean wanted to keep it private!" Medyo nagulat ako sa pagsigaw niya. "At bakit
hindi niya naman dineklara sa publiko na inalok ka niya ng kasal noon? Ang nalaman
ko na lang ay hindi ka sumipot!"
"Because of your mother!" ganti kong sigaw.
"And you can't blame her on that alone! Dahil pumunta ka man noon o hindi,
papakasalan mo pa rin ba siya? Hindi , 'di ba?"
Naatras ko ang sarili nang marinig ang huling sinabi. Kami lang naman ni Dean ang
nag-usap tungkol doon. How did this even reach her?
"And you knew that, how?"
Ang bigat ng loob ko'y hinihila pababa ang lakas pati na ang sa aking boses. I
could feel myself choke from the unbelievability. Jillian took the pleasure in
seeing my shock.
"Dean told me. See? He always tells me everything," She bragged. "So if you're
doubting about him asking my hand in marriage, that was just your insecurity and
jealousy talking, Ruth."
Hindi pa rin ako makapagsalita. What else could he have told her? Dean
couldn't...no...Kung ramdam ko sa sariling hindi niya iyon ginawa ay iyon ang mas
paniniwalaan ko! The enemy's infront, Ruth. Plus, Dean told me to trust him.
Instinct is what I could rely on for now.
Nanatili akong dikit sa aking pwesto habang humahakbang siya papalapit. I could
make out the old girl in her thick rimmed glasses with books as a securty blanket
got totally wiped away by fame.
"Dean's mine now..." She mocked, iniikutan niya ako. Diretso ang tingin ko sa
harap, not letting her intimidate me in any way.
"You let him go before, you cannot have him back again. If this ring serves as a
prison that I'd be with him for the rest of our lives, then I'm willing to get
jailed. At ikaw, mananatili kang maiinggit, insecure at bitter, Ruthzielle..."
Rinig ko ang tuwa sa kanyang tono. And I think she has already envisioned a future
with him. All happy, with a set of complete family that I always yearned with
someone.
Muli akong huminga nang malalim at lakas loob siyang hinarap. I will never give her
that hope with him! I always know what are those things that I have to let go and
what things to keep. Hindi ako magpaparaya. Not the love of my life! She's nothing
but only a half-sister for me to give her that favor.
"To begin with, Jillian, yes, I had been jealous because of your mother. Not
because of Dean. Ikaw ang naiinggit dahil noon pa man hindi ka na niya
nagugustuhan. Yes he'd driven you home, but it's because I told him so that I'd
even have to force him. He wouldn't have done it if I didn't. 'Cause what Ruthie
wants, Dean wants it, too. Live with that." The last words were in my gritted
teeth.
If she wouldn't stop claiming Dean. Talagang matitikman niya ang hinahanap niyang
gulo.
"So you should be the one to leave. Kayong dalawa ng ina mo ang gustong sumira sa
amin. Your mother texted me the wrong day of the wedding." And I still have to find
out how that happened. "While you try to spread rumors and have people talk shit
about me."
"You deserved it!" she shouted. "You shouldn' t have come back! Iyon naman talaga
ang pakay mo dito, 'di ba? Kunwari kakausapin lang si Dean but the truth is, you
just want to steal him away from me! At bakit ka pa magugulat sa mga paratang
tungkol sa'yo? Since highschool, you're the scheming slut in the first place!"
Imbes na umatras ay lumapit pa ako at hinawi ang hintuturo niyang sinasaksak sa
akin. Ikinagulat niya ang biglaan kong kilos.
"Yes, I want Dean back!" matapang kong abante. "I want what's mine back because he
is mine to begin with!"
"To begin with, Ruthzielle! But he will end up with me. With me!" Turo niya sa
sarili. "He got over you a long ago! Kinalimutan ka na niya simula nang lumandi ka
sa iba! He's just using you now as his whore! Galit pa rin siya sa 'yo kaya gagawin
ka lang niyang pampalipas oras!"
"If you're in a relationship with Dean then why did you let him use me as his
whore? If he tells you everything, did he also tell you how we fucked each other?
How he sucked my breast? How I bit his neck and pulled his hair as I'm reaching the
best climax of my life, huh? You're not just pathetic, Jillian, you're also a
liar!"
I was menacingly walking forward as I talk, like a lioness against a cowering
rodent. Siya'y umaatras at umiiling. Pulang pula ang mukha sa nagliliyab na galit
at takot.
"No...hindi totoo iyang sinasabi mo! You are the liar! That didn't happen!" She's
at the verge of hysterics. Tinuturo niya ako upang idiin ang paratang.
Tumigil ako upang kalmahin ang sarili. Naitanong ko sa sarili kung saan nga ba
patungo 'tong usapan namin. I sensed that she's here to prove me something,
anything that could make me leave Dean.
"He's just using you! He's mine!" muli niyang sigaw.
"Kailan siya naging sa'yo? Sa tuwing pinapantasiya mo?"
Umawang ang bibig niya, humihingal at mas nagpupuyos pa sa walang pakundangan kong
pangongontra sa kanya.
"S-stop it! Hindi mo na mababawi si Dean. You're pathetic if you still try to win
him back!"
Umiiling ako, nagtatagis ang bagang. You only have one more bar of patience, Ruth.
Use it wisely.
"I think you have to be re-oriented, Jillian. You're sailing far away from the
reality as evidenced by your delusions."
Apoy ang nararamdaman ko sa aking dibdib. Kaunting hirit pa niya ay hindi ko na
aawatin ang sarili ko. She's being irrational trying to fight me over a man who has
never been hers at all.
"You can't win him back! Hindi sapat ang nararamdaman mo para sa kanya! Dahil kung
sapat pa iyon ay gagawin mo lahat makasama lang siya. But you let him go to Spain
while I can love him more than you ever could!"
Yakap niya ang kamay kung saan ang singsing sa kanyang dibdib. The same way young
girls seeked comfort with their dolls.
I tried to understand why she's acting like this, na tila ba si Dean na lang ang
nag-iisang lalake sa mundo. What could she asked for with the family she has ever
since? Siguro nga'y hindi tayo makukuntento. The grass is indeed always greener on
the other side of the fence.
In my experience, I realized for myself that we'll never find contentment until we
felt being loved. Not just from a family but more from someone who's willing to
spend a lifetime, in life and in death, with you. Maybe she has not found that yet,
and with the way we both see Dean is beyond capable of that love, he becomes the
man in her dreams as he became mine, too.
"In trying to claim that he's yours, you're the one who's looking more
pathetic,Jillian," sampal ko nang realidad. "You have some very big shoes to fill
replacing me in Dean's life. Why don't you just go up to the hill with Jack and
fetch some pail of water?" panunuya ko sa kanya.
Hindi ako takot sa maaari niyang magawa sa akin sa kung paano niya ako titigan.
Binaba niya ang mga kamay upang ikuyom sa gilid. Ang mabilis niyang hininga ay
indikasyon ng masidhing nararamdaman.
Mapanganib ang mga hakbang niya akong sinugod, namilog ang mga mata ko ngunit hindi
ako umatras.
"You are still insecure! You are still insecure of me! Hindi kayo pinili ni mommy.
Why would she, anyway? You were never made out of love but by sin! Anak ka ng isang
kasalanan!"
Hinayaan ko siyang itulak ako at pagsasampalin. I let her vent all she want if
that's what she needed. Napapikit ako sa bawat tama ng palad niya sa aking mukha at
balikat at panduduro niya sa akin. I didn't lift any hand to guard myself. I let
her hurt me.
With the sacrifices I made for my love ones, for setting priorities and putting
myself second, I surprised myself through giving way for who I deemed as an enemy.
Maybe because no matter what happens, we are still a family. Magkadugo pa rin kami.
Kinukonsidera ko ang luho doon sa mga tinuturing kong pamilya.
Tumigil siya nang mapagod. I still admire how she could still look so pretty even
with her messy hair. Hinihingal, ay hinawi niya ang humarang sa mukha niya at
nilantad na hindi pa humuhupa ang galit nito para sa akin. Namumuo ang tubig sa
kanyang mga mata.
Habang tiis ko ang hapdi sa aking mukha. I could even feel a wound in my cheek and
my left eye hurts that I have to blink several times.
"Does that change anything, Jillian? Kahit anong sabihin mo, walang magbabago. That
ring of yours is still a lie. You got your mom, I have Dean."
Akma niya akong sasampalin muli at ngayo'y nagawa ko na iyong hawiin. She tried to
hide her shock but failed.
"Sa'yo na iyang ina mo. We won't need her now. I don't need her anymore. Naging ina
na ako sa kapatid ko, sa anak ng kapatid ko at sa ama ko. So why would I need yours
if I've already been a mother myself? In fact, I think I was much of a better
mother than what you have . Kung matino iyang pinagmamalaki mong ina, kikalalanin
niya akong anak na mula sa pagkakamaling ginawa niya. Kikalalanin niya ang anak na
pinamigay niya! Denying me means denying her sin. I bet she hasn't confessed about
it yet. And no matter what, in every respect, it's not going to be my lost. Siya
ang nagkamali, kaya dala niya ang konsensiya niya hanggang ngayon! And you half
sis...your loss is coming."
I don't know if everything I've said sank in to her because of her silence.
Natigilan siya, tila namamangha at matagal bago siya pinakawalan nito.
"If I were you, you should leave. Hindi mo gugustuhing madatnan ni Dean sa oras na
makita niya ang sugat ko," banta ko sa kanya bago ako tumalikod.
Patatlong hakbang pa lang ako ay naatras ako pabalik nang maramdaman ang paghila ng
aking buhok. I could feel the burning pain in my scalp. Umawang ang aking bibig
ngunit nakulong sa lalamunan ang daing.
"Dapat hindi ka na nagpakita, e! We were happy before you flaunt your haughty self
into his life again just to take him away from me!"
Hindi ko akalaing sa nipis niya'y nagawa niya akong isubsob sa sahig. Sa gulat ay
hindi agad ako nakabangon. Dinaganan niya ako sa likod. She pulled my hair only to
push my head and hit it on the floor. Mabilis kong hinarang ang kamay ko upang doon
tumama ang aking ulo imbes na sa sahig.
" Wala akong inagaw sa 'yo! He's not yours! Why can't you just accept that?!"
Sumigaw siya at sa ginawa'y tila ba doon niya hinugot ang lakas upang itama muli
ang aking ulo sa konkreto. I have to get away, iyon lang ang kailangang mangyari at
siya naman ang isusubsob ko!
Ngunit hirap akong magtagumpay sa plano. Napapikit ako sa hilo, panay niyang
tinatama ang aking ulo. Hinawakan niya ang pisngi kong may sugat at kinuyumos. Doon
ako napadaing sa sobrang sakit.
"Baliw ka na Jillian!" gigil kong sigaw, hindi malinaw at halos hindi mabuo ang
salita.
Pawis na pawis ako, hinihingal ngunit hindi sinusukuan ang sakit. I can't give up
now.
Humugot nang malalim na hininga, iniipon ang lakas. Binigla ko ang aking pagtayo.
Without looking back to find out what happened to her, I ran straight to the
kitchen where I left my bag a while ago.
Wala na akong oras upang maghanap ng ibang depensa. Nakasunod si Jillian sa likod
ko. Kinuha ko ang unang nakapang bagay sa bag at sa pagharap ko sa kanya'y itinutok
ko iyon nang may pagbabanta sa nanginginig kong kamay.
"Baka gusto mong masira ko iyang puhunan mo sa pagiging artista, Jillian? Nang-
aangkin ka na masyado nang hindi sa 'yo. Delikado iyan, busugin mo naman ang sarili
mo sa hiya. Iyon lang yata ang gutom ka."
Umawang ang bibig niyang tinitigan ang syringe na nilapit ko sa kanyang mukha. I'm
sure there's a chemical inside it and if she provokes me further, God forbid for
what I'm about to do.
Inalis ko ang takip niyon at mas tinutok pa sa kanya. Her eyes widened in horror
and I fed myself from that.
"You don't scorn a lioness, Jillian," I coldly said in full warning. I am already
past my breaking point that she's responsible for.
I took a slow step. With fear, she took a step back.
"If you had only try to know me better, like how I get mad, you probably wouldn't
have dared mess with me. Kung ayaw mong mawalan ng karera, magisip isip ka bago mo
ako galitin. Hm?" Biniglang lapit ko ang syringe na mas ikinaatras niya lalo.
Nasa labas na kami ng kitchen. I didn't put the syringe down. Naduduling na siya sa
lapit nito na tinapat ko sa gitna ng kanyang ilong.
"Ba't ka umaatras? Give me some thrill now, Jillian. Ang lakas ng loob mong
maghamon sa akin pero hindi mo ako kayang kalabanin ngayon? Show me your grit,
missy. Ano pa't pumunta ka rito kung aatras ka lang? Come on, fight me! You started
this war, might as well we end it!"
"Mawawalan ka ng lisensiya kapag itutuloy mo iyan!" sigaw niya, sinubukang magtunog
matapang ngunit amoy na amoy ko ang kanyang takot.
"No Jillian,mawawalan ka ng career kung itutuloy ko 'to," madilim ang aking
pagkakasabi at hindi lang ito basta pagbabanta.
Sumigaw siya nang tinuwid ko na ang aking braso na nakatutok sa kanya ang syringe.
Sa muli niyang pag atras ay bigo siya dahil pader na ang nakaharang.
She gasped in fear and in hopelessness. Nagawa pa niya akong tignan na tila
nanghihingi ng tulong. As if it's going to make me forget what she did.
"This is even smaller than a knife, ano bang kinakatakot mo? It's just an antbite,
Jill. I'm sure injections are not that foreign to you." I smiled.
I could sense her starting to hyperventilate. Pero alam ko ring malayong mangyaring
mapapahamak siya.
"Stop right there. You can't do this to me!" She's panicking.
Umiling ako't marahang natawa. "Oh...you're being unfair. Ano, ikaw lang ang may
karapatang manakit? Nakadalawa ka na sa 'kin. Wala man akong laban sa 'yo sa
utakan. Pero kung gusto mo ng pisikalan, kayang kaya kita, Jillian."
Ang pinipigilan kong galit kanina ay unti unti kong pinapayagang magtayo ng kuta sa
aking puso. What I'm scared of the most would be the instance that I won't be able
to control myself. Why do I still have to consider her welfare despite of what
she's done to me?
"You'll never do that." Umiling siya, maingat at may takot na nakatingin sa syringe
na tinututok ko. Ang marahan niyang tawa ay may kalahating kaba at pagiging
kampante.
"A little respect, Ruthzielle. Kahit diring-diri si mommy na naging anak ang isang
kasalanan na tulad mo, she still allowed you to work for the band our family has
been handling. Kaya hindi mo magagawa iyan!" giitniya, at parang sayang saya siyang
isipin lang iyon.
My hand gripped the cylindrical thing with fury. Halos mabali na ito at alam kong
lagpas na ako sa limitasyon ng aking pagpipigil.
"Hindi nga." Saka binagsak ang syringe at diretsong hinampas ang likod ng aking
kamay sa kanyang pisngi.
Her loud gasped told me she wasn't expecting that. Tila nabali ang leeg nang umikot
ang mukha sa gilid.
Sapo niya ang napuruhang pisngi at bago pa siya makabawi sa sakit ay inipit ko ang
baba niya sa aking kamay upang maharap siya sa akin. Kabilang pisngi niya naman ang
ginawaran ko nang masidhing lagapak.
Dalawang pa lang ang nagawa ko ngunit umiiyak na siya. I lost my mercy as soon as
she attempted to kill me hitting my head on the floor.
Sinuklay ko ang aking kamay sa kanyang buhok saka ito hinila upang matingala niya
ako. Humihikbi na siya. I felt nothing.
"Respect, Jillian? You think you should earn that from me?" I slapped her face once
more. She whimpered. "Think again. Kung ang pinagmamayabang mo ay dahil sa graduate
kang Cum Laude, oh well, your intelligence doesn't oblige me to respect you.
Intelligence is different from attitude. Hahangaan kita sa katalinuhan mo, pero
hinding hindi mo makukuha ang aking respeto! And if you must know, you disrespected
me first." I spat.
I let go of her hair only to slap her again. Namamawis na ang aking kamay,
nanginginig, I got blinded by fury that I ignored any opportunity to stop. All I
see is red. I felt hot all over in sheer anger. Lagpas kabilang tenga ang mga iyak
at daing niya sa sakit.
"Stop! Stop it, please!" iyak niya, pinagkrus ang mga kamay upang iharang sa sarili
ngunit nagawa ko iyong hawiin at sampalin siya muli.
My shoulders and arms hurt by the loud impact. Pati ako'y nagulat na kaya kong
sumampal nang ganoon kalakas.
Hindi ko na mailarawan ang pula sa kanyang mga pisngi. Nabibingi ako sa parehong
kabog sa aking dibdib at mga hingal na pinapaso ang sarili kong lalamunan.
Bumukas ang pintuan at doon lamang ako tumigil. Jillian's sob didn't.
I looked at the door and saw Dean's tall and masculine figure approaching us. Wala
man lang gulat sa kanya imbes ay isang mukhang handang padanakin ang dugo ng kahit
sino nang dumapo ang mga mata sa aking pisngi. Umigting ang panga niya at mas
binilisan na makalapit sa akin.
"Dean...Dean help! S-she' s hurting me..." Jillian cried. "She's about to stabbed
with that...that thing, Dean..."
"What happened to your face? Sinong gumawa niyan?!"
I suddenly want to step back and hide from his thunderous voice and murderous face.
Hindi man lang niya sinulyapan si Jillian na ngayo'y natahimik at sumisinghot na
lang.
By the way his shoulders tensed, I could tell that he is forming a tight fist.
"Dean..." si Jillian.
"Who did this?" In gritted teeth, he asked. Pointing on my left cheek. Mas numipis
ang labi niya at kinagat ang ibaba tila pinipigilan ang pagmumura .
"Ruth tried to..."
"I'm not talking to you so you shut the fuck up! Ruth, sinong gumawa niyan sa 'yo?"
Namilog ang mga mata ko sa gulat ngunit hindi dahil sa sigaw ni Dean. I turned to
Jillian who's still crouching against the white wall, hugging her knees, looking
like a lost angel with wounded wings. Basang-basa ang pula na niyang mukha. If I am
not imagining it, I think a part of her face was distorted. Kahit siya'y nabigla
rin at may takot na itong nakatingala kay Dean.
"Jillian!"
My breath hitched by the sight of the nearing woman that I'm trying to avoid.
Parang nauupos na kandila itong dinaluhan ang paboritong anak at naiiyak na inalo
sa nadatnang anyo. Sa likod niya nakasunod sina Edgar at Curtis.
"Mom, she hurt me. I think she's trying to kill me..." sumbong nito sa ina.
Napaangat na lang ako ng kilay at binalingan ang sarkastiko at mababang uri ng tawa
ni Dean.
I wonder about what his plans are now. Ano kayang ginawa niya at pinauna niya ako
rito sa condo at sa halip na makapagpahinga at nakipagaway lang ako.
He faced me. Sa sugat ko muli siya tumingin at nanumbalik ang pang-mandirigma
niyang galit kanina. In contrast with the look of his face, his touch and hold on
my arm is soothing.
His other arm wrapped around my waist at sabay kami palabas ng condo. Kumunot ang
noo ko at tiningala siya.
"Saan tayo pupunta?"
We're just going to leave them inside his unit?
I didn't expect what he did next. I felt incomplete when his arm slid away from my
waist as I took my first step outside the door. Habang siya ay nanatili sa hamba.
Nagpanic ako nang unti unti niyang sinasara ang pinto.
"Dean!"
"Stay there."
"Wh—Anong gagawin mo?!"
The door met its frame. Sinubukan kong buksan ngunit naka-lock na ito. Kinapa ko
ang bawat bulsa ng aking pants kahit alam kong naiwan ko ang key card sa loob.
The next thing I heard made me stop and shivers conquered me. Ayaw kong isipin na
kayang manakit ni Dean ng babae. Dahil iyon mismo ang dinidikdik ng aking
paghihinala nang marinig ang palahaw ni Jillian sa loob at ang iyak ng kanyang ina.

[ 52 FORTYNINE ]
-------------------------------

Hindi ko na mabilang kung nakailang balik ako na nagpalakad lakad sa harap ng

pinto. Biting my nails, I couldn't stay still. Naiwan ko ang phone sa loob kaya
wala akong matawagan. Kung manghihiram naman ako ng keycard sa reception, I doubt
they'd let me. Jillian has the other one.
I went back to how I have hurt her which was seriously bad. With the thought of
Dean making it worse...I don't want to see him turning out to be that kind of man.
Wala sa sariling nagbukas sara ang aking kamay. I was trying to feel the ghost of
assault I've just inflicted. Aking hinawi ang alon ng pagsisisi sa ginawa. I admit
that anger and temper altogether beat my rationality. But could I justify what I've
done by saying that it was purely to defend myself?
Hindi ko ituturing na mababaw ang rason ni Jillian sa pananakit sa akin. The love
she feels for Dean may have already went that deep, and I cannot judge her for
that. Anyone would kill for the four letter affection.
Iintindihin ko siya sa bagay na iyon. Because like her, I would also hurt anyone
for Dean. I guess I already did.
Mahihinang hikbi na naririnig ko at pagmamakaawa. Not hearing anything from Dean
inflated my worry.
"Dean!"
Kung ano man ang ginagawa niya sa dalawa ay sinusubukan kong pigilan sa panay na
pagkatok at abuso sa doorbell.
"Edgar! Curtis!" Although I'm not sure if at least one of them would pay heed.
Those two are slaves for Dean!
Umatras ako sa narinig na mga yapak mula sa loob. Hindi ko alam kung bakit duguan
na Jillian ang inaasahan kong bubungad sa akin. I don't want to think of Dean
capable of that especially to a woman.
But the door opened to show neither blood nor bruise in her face. Bloodshot eyes
and tear-stained cheeks told me that a while ago wasn't that bad compared to how
she looks right now. Tila ba buong mundo niya ang gumuho. I could tell that the
emotional trauma have played a part on her.
Sumisinghot siya, parang hinihingan ako ng tulong ngunit wala akong nakikitaang
pagsisisi. She was just so...lost and broken.
"And I think you forgot something, Jillian." Dean's voice thundered not too far
behind her.
I heard her tiny gasp before she slowly turned to him. Walang espasyo ang kahit
anong pagbibiro sa paninitig nito sa kanya. He looks dangerous to me now.
"You don't want me to accuse you of theft for stealing something that isn't
yours," dagdag nito sa malumanay ngunit mapanganib na tinig.
"Wala akong kinuha..." Jillian's voice shook, hindi matapos ang salita ay umiling
na lang siya.
"How about the ring? It doesn't belong to your finger. It's never yours, Jillian."
Hindi nito halos maiangat ang kamay habang tinignan sa huling sandali ang singsing
na inangkin niya. Devastated was the right word to describe in all her entirety
when she took it off in between her trembling hands.
Nahihirapan na siya sa paghinga. Nahigit ko ang akin sa pagaakalang babagsak siya
sa sahig. Lalo lamang akong nalito sa kung ano ang ginawa ni Dean sa kanya upang
mawasak siya nang ganito.
"You tell the public what they should know. If you won't..." Dean chuckled darkly,
"Well you don't really want me to do it, Jill."
Nilagay niya ang singsing sa kalapit na table at saka umiiyak na tumakbo palabas.
Nakatakip ang bibig ngunit nakatakas pa rin ang hagulhol.
Kesa sundan siya ng tingin ay pumasok ako. Dean gathered me into his arms
rightaway.
"Anong ginawa mo?"
Sa narinig na hikbi ay hindi ko na nahintay ang sagot niya. I turned to that sound
only to see the woman with her head down, clutching tightly on her Hermes satchel.
I felt Dean's hands held mine as if to assure.
"You two need to talk," Dean whispered against my temple. "I'm sorry I have to do
this...But I'll be here, Ruth. Hindi ako aalis..."
Nanghina ako nang unti-unti siyang kumakalas. Alam kong ito ang dapat mangyari
ngunit hindi ko yata kaya na harapin 'to mag-isa. I feel weak all over, void of any
valor that probably have already drained a while ago.
"Dean..."
His face soften while staring at me. Tumalim iyon nang binalingan muli ang babae sa
harapan, tila hinihipnotismo itong mapahamak at pasunurin sa isang tingin lang.
Para siyang naiiyak habang tinitignan si Dean. Hindi nakayanan ang karubduban nito
ay bumaling siya sa akin ngunit may pag-aalinlangan.
All my life, I've only treated this as an imagination. Na tignan niya ako nang
ganito diretso sa mata at makita ang hinahangad kong pagkilala. I took advantage of
this moment to earn a spark of emotion from her as she held her tear-filled gaze at
me.
I was thinking if I was ever ready for this, o matagal ko na talagang tanggap kaya
hindi ko na inasahan. 'Cause most times as we begin to accept the things that arise
beyond our control, we stop hoping, too.
"Ruth..."
Tumalon ang puso ko sa banggit niya ng aking pangalan. I haven't heard that
in...beyond a decade.
Sa kanyang paghakbang muli palapit ay binalingan ko si Dean. I don't know why I
suddenly panicked. Parang lawin itong nakatutok sa bawat galaw ng ginang sa harap
ko habang nakahalukiphip.
"I think...forgiveness would take time to make it into your heart. Sa nagawa ko, sa
lahat..." panimula niya at doon pa lang ay hirap na ito sa pagsasalita.
Nanatili akong tahimik. Kung ano man ang sasabihin niya ay gusto kong marinig lahat
kahit hindi na magiging importante sa akin. Maybe, just maybe...I would find
something from her reasons for me to grant her the forgiveness at a moment's
notice.
Sinusundan ko ng tingin ang kamay niyang unti-unting inaabot ang aking kamay. I
stopped breathing for a while but I let her hold my hand. Hindi siya makatingin sa
akin. She pulled her lips, and I watch her swallow before she resumed.
"Highschool kami ng daddy mo nang magkakilala kami..."
Hindi ko alam kung bakit napabaling agad ako kay Dean dito. He was staring at me
intently, as if he was also thinking the same thing. Which I'm sure he does.
"Naging kami noon. But parted our ways when I decided to study college abroad. Doon
ko nakilala ang asawa ko."
She paused for a while. Huminga siya nang malalim at hinahayaan ko pa rin siyang
hawakan ang kamay ko. Her cold hands a while ago are warm now, soft and is holding
mine tightly. Tila ba ay nahihirapan siyang sabihin ang mga kasunod.

"Nobody knew that I got married. Not even my family. Bumalik ako sa bansa na kasal
na. But we got married again in the church that time we went back. Then I met your
father...again. Sa mga panahong iyon, may alitan kami ng aking asawa.I sought
comfort from an old flame and things happened. I stayed, we played house...at
parang nakalimutan ko ang nilayuang responsibilidad. It took me years to finally
acknowledge my mistake dahil sa mga panahong kasama ko ang daddy mo, I just seem to
forget everything. It was like being in our joyous youth once again...."
Pumatak ang luha niya nang nag angat ng tingin sa akin. It was like staring at the
mirror. I look like her when she cries.
"But we're old, and I'm married. And I lied to him. He loved me so much that he
believed every word I said."
Binawi ko ang isang kamay upang itakip sa aking bibig, iniiwasang magkatunog ang
aking hikbi.
"Kinamuhian niya ako nang husto noong sinabi ko ang totoo. N-na...kasal ako sa
iba," nagiba ang kanyang tinig. "He asked me to not see him again. Not even you,
Ruthzielle...natatakot na rin akong bumalik especially when my husband followed me
here. Sa tuwing wala ako sa bahay ay siya ang kasama ko. We conceived a child..."
Umiling ako. Not just a child!
"Jillian and Sue are twins. Bakit na sa 'min si Sue? Bakit mo siya pinamigay!"
mariin kong paratang.
"Natakot ako..." hikbi niya, humigpit ang hawak sa aking kamay. "My husband
strictly wanted one daughter so I had to sacrifice the other one away. Alam ko ang
naging pagkakamali ko at ayaw kong dumagdag pa iyon sa mga rason na hiwalayan niya
ako. That's when I told your father the truth. And even for that last time, he
still did me a favor. He's willing to adopt..."
Malalim na hininga ang hinugot nito bago humikbi. I let her cry, I let her regret
it. I let her realize everything more than how she did years ago as I only watch
her and not do anything to comfort her.
Sa kabila nito'y naisip ko kung paano kapag nanatili si Sue sa pamilyang iyon. As
selfish as Mrs.Lopez's reason was, I was still thankful or Sue would have been
treated unwanted by a family who was a stickler for a two-child policy. Siguro
hindi siya mapapahalagahan doon.
"Alam ko...isang makasariling desisiyon ang aking ginawa. I know there's no excuse
in what I did and even a sorry would still not make it near to being enough."
Tahimik akong sumang ayon. Pinagpapawisan ang kamay kong hawak pa rin niya. At
least with this, nagawa ko pa rin ito bilang respeto sa kanya kung hindi ko man
maihandog ang pagpapatawad ko.
"Masama na siguro akong tao noong hiniling ko na sana ikaw..." malalim ang aking
pagsinghap. Hot tears filled my eyes as I looked back on that day I almost lost one
of the few ones I needed during our dark days.
"...N-na sana ikaw iyong nakakita sa kanya...in her room alone, holding a knife,
ready to end her own life." Nanginig ang aking boses.
Namilog ang luhaan niyang mga mata nang tagpuin ang aking tingin. Maliit na daing
ang tumakas sa kanyang lalamunan.
"She got pregnant at fifteen, failed her grades, lost her friends, at ang
kinikilala niyang ama ay nag-aagaw buhay! You should have been there! You should
have seen her!" gigil ko siyang tinuturo.
Kinurap ko ang panlalabo ng aking mga mata dahil sa luha. Gusto kong maramdaman
niya kung gaano ako nasaktan nang inaakalang wala na akong madadatnang kapatid. For
years that my sister felt alone, I became her bestfriend. And I felt the same. Kami
ang nagdamayan sa mga panahong iyon. But would she even care if she never, not even
once, came back for any one of us?
"Kahit siya na lang ang binalikan mo. Kahit hindi na ako! Kahit hindi na si daddy!
Kahit si Sue na lang sana...kasi matagal ko nang sinukuan ang pag-asa na kilalanin
mo ako at hindi ituring na isang pagkakamali lang! Iyong walang pandidiri sa tuwing
nakikita mo ako dahil pinapaalalahanan ka nito kung gaano mo lubos na pinagsisihan
ang pagtataksil sa asawa mo!"
Sumasakit ang aking lalamunan sa pagpigil ng iyak. Pinapangunahan ng hikbi kaya
tila nabubulunan sa bawat subok na magsalita.
"Pero nasaan ka...?" Lungkot at pagsuko ang lumabas sa nabasag kong boses imbes na
galit at panunumbat.
Tinakpan ko muli ang aking bibig sa pumakawala niyang iyak kasabay ang pagluhod
niya sa aking harapan. Umiling ako, gigil na pinigilan ang iyak ngunit nasa dulo na
ako ng aking limitasyon. One more word from her, I'd go into a breakdown.
"I'm done hoping Mrs. Lopez. And as much as you don't want me as a daughter, same
goes to how I will never call you my mother. Dahil kung tinuring mo akong anak,
hindi mo ako magagawang saktan. You would want me to be happy with the love of my
life but..."
Hindi na ako halos makahinga. And in a sob I cried loudly, "You broke my heart!"
Mabilis kong tinakpan ang aking mukha at binaon ang hagulhol. Ramdam ko ang sakit
ng aking balikat sa labis nitong panginginig. Mga iyak namin ang nanaig sa kwarto.
I felt a warm embrace enveloped around me. Umikot ako at inalay ang buong bigat kay
Dean. Nanghihina ay umiyak ako sa kanyang dibdib.
We all want to be wanted. Everybody longs to love and be loved. Nobody wishes to be
not needed. Hindi buong atensiyon niya ang hiniling ko. I grew up feeling unwanted
by her until she acted on it and walked away. Since then, as a young me, I started
hating people who have their mothers. I started hating people who had things that I
could never, and would never have.
It took me a while to calm down. Not totally, dahil nanatili pa rin ang hikbi.
Pinunasan ko ang basa kong mukha bago muli siyang hinarap.
"You and your daughter both plotted my heartbreak...na parang kaaway ang turing mo
sa akin sa halip na kadugo mo! Ayos na sa akin na siya ang piliin mo. Tanggap ko
iyon! Pero ang ilayo at siraan ako sa taong mahal ko..." Umiling ako, walang
maidugtong, walang mailarawan sa nararamdamang sakit at pagpiga ng aking puso.
"I'm sorry... " she cried. Isang kamay ko ang nakapa niya't kinuha upang paigtingin
ang panghihingi ng tawad.
"She likes him so much back then, at kita ko kung paano niya hinahangaan si Dean.
She told me to do something about it, for the marriage to not happen. Sa sinubok
kong bumawi sa ginawang pagkakamali noon, I wanted to do everything in my might to
make her happy. And I'm sorry! I'm so sorry, Ruth because... I chose to break you.
I'm sorry..."
Sinikop ni Dean ang aking ulo at tinago sa kanyang dibdib upang doon makaiyak muli.
'Cause we both knew, if he had not done it, the loudest and most heartbreaking cry
would echo in this room.
I won't even ask her to choose. I've never asked anyone to choose for I'll aways
make sure that they won't have any other choice but me alone. Kung alam ko naman na
hindi ako ang pipiliin hindi ko na ipipilit ang sarili ko. What I only ask for is
just a minute affection but she never gave any for me.
Kinakalma ko ang sarili. Tinulungan ako ni Dean na punasan ang aking mga luha. I
could tell how puffy my eyes are from the pain and heat I've felt around it.
I finally found my courage to face her again.Umiling ako at bumaling sa ibang
direksiyon. The waterworks were at it again.
"I don't know...I want to forgive you so much..." Kahit hindi na humihkbi ay panay
pa rin ang bagsak ng mga luha. "Pero hindi pa ngayon..."
Tumango siya at dahan-dahang tumayo. Noong humakbang siya palapit ay umatras ako.
But Dean held my elbow to stop me.
Nagpo-protesta ako sa aking isip nang binalingan siya. His face is serious, and his
eyes and jaw told me to brave it out.
Nakuyom ko ang aking kamao sa gilid nang binalot ako ng yakap. For a while, I
froze. Almost not beliveing it.
Hangga't sa hindi ko nakayanan. Pumikit ako nang mariin at sinamantala ang
pagkakataon kahit hindi pa buo ang pagpapatawad sa kanya. Muli ang pagbaha ng aking
luha.
Matagal kong inasam na mayakap ang totoong ina. Sa kabila ng pagkukulang nito, sa
pagkakamali, sa huli, mauuwi pa rin ako sa pangungulila sa kanya. No matter what
happens, amidst every storms, a single show of affection from a family calls for
home. The rush of blood in my veins recognized her as my mother.
"There's one last thing that I want to ask..." sabi ko nang siya'y magbitaw.
"What is it?"
I stared longer at her misty hopefulness. Kahit ano pa ang malaman ko, kakayanin
ko.
"Niisang pagkakataon ba, ginusto mong maging anak ako?"
Natigilan siya sa aking sinabi. Nilunok ko nagbara sa aking lalamunan saka
nagpatuloy.
"Minahal mo ba ako...kahit kaunti...?" muli ang pangangatal ng aking boses.
Unshed tears quivered in her eyes as she stares at me for so long. Tila kinikilatis
pa sa sarili ang totoong damdamin.
Every beat of the second is an anticipation. Tahimik ang paligid ngunit nag iingay
ang aking pag-asa. Kahit iyon na lang, makukuntento ako. Sa hinahangad kong sagot,
kahit iyon na lang, masasabi kong hindi ako nagsayang ng kahilingan at pag-aasa.
Pero nang mapagpaumanhin niyang inipit ang labi at yumuko, no need for her to
speak. In that alone I knew and I felt nothing. Siguro ay dahil ubos na ang sakit
na naibuhos ko'y namamanhid na lang ako.
And to further confirm what she's offered as an answer, she grabbed her satchel and
silently walked away from us.
Tumango ako, I expected this. Pero kalaunan ay nanginig rin ang aking mga balikat.
And once again, I turned to Dean like it has always been. After the door has closed
in almost a whisper, I sobbed loudly in Dean's chest. With one hand at the back of
my head and around my waist was the other, ang higpit ng yakap niya ang nagpaiyak
sa akin nang husto.
I'm okay with this now. Because closure for me is to know the truth that she never
really wanted me. She had no plans of making it up for me.
Mahigpit akong yumakap sa baywang ni Dean nang mapagtanto ang mga ito.
"Shh..." Kinulong ni Dean ang aking ulo sa mga kamay niya at hinalikan ang aking
luha.
His eyes are moist, too, as if he also wanted to cry with me. Nilalambing ng mga
hinlalaki niya ang aking pisngi. Sumisinghot pa rin ako. Halos hindi ko na maidilat
ang mga mata sa panghahapdi.
So I just close my eyes and think...Here, is the man I love.
"Thank you..."I whispered. Kinuwadro ko ang mukha niya at dinampian siya ng halik
sa labi.
He sighed in contentment then felt his lips move slightly. Dinikit niya ang kanyang
noo sa akin.
"You okay...?" malambing niyang tanong. His minty hot breath earned shivers. He
slightly rubbed his sharp aquiline nose on mine.
Marahan akong tumango. Ilang sandali ang aking pinalipas pagkatapos kong makalma.
Nabuhos ko sa pang isahang iyak ang lahat na kinimkim ng ilang taon.
I felt lighter now. Masakit man ang nalaman ay at least ngayon, I can already stop
worrying about hoping for something that would never come.
"How did it happen Dean?" gumaralgal ang aking boses kaya tumikhim ako. "Bakit
nagawa niya akong itext gamit ang phone mo?"
Ramdam ko ang buga niya ng hangin kahit anong lihim niya rito. Sa tingin ko
inasahan niyang kakalimtan ko na 'to pero hindi. He adjusted the placement of his
forehead on mine.
"I know you wouldn't go with me so I went to her alone. After all, she's still your
mother. So out of respect, I told her that I'm going to marry you..."
Naatras ko ang aking ulo upang makita siyang mabuti. He did what?!
"But I guess it was wrong going there. It doesn't matter now anyway, does it?"
Hindi na nga. Blaming and the should have beens are pointless now but...he really
did that?
"She borrowed your phone?" Nakulong pa ang boses ko sa kataas-taasan.
Tumango siya. "As how I remembered it, she borrowed my phone to send her husband a
message not knowing that she was already in for something."
"How about Jillian?" I asked. Alam niya tungkol saan ang tinutukoy ko. "How did you
give the ring to her?"
He made a face, tila nandidiri sa sinabi ko.
"I didn't give it to her. As I've said, she just took the bait. I made as if I'm
paying her a visit." Umangat ang kilay niya at inipit ang labi. " Sorry, I didn't
tell you. It was part of it. I put the ring in her bedside table."
"You've been in her room?" Nanliit ang mga mata ko.The scream of the green-eyed
monster was defeaning my hearing sense.
Ngumuso siya. He's drowning in amusement now. Mas nairita ako! If only amusement is
an ocean, aba'y magpakalunod siya sa aliw hanggang sa malagutan!
"Yes..."
I pulled my hands from him only to cross them against my chest. Umiwas ako ng
tingin sa kanya, hindi maintindihan ang biglaang buhos ng inis.
Malalim na suminghap si Dean na hindi pinapakawalan ng aliw, tila ba ay alam niya
ang saloobin ko at pinapatuka nito ang kanyang kaligayahan.
Marahang tumawa ay kinalas niya ang aking halukiphip. Hawak ang aking braso'y
hinila niya ako palapit sa kanya. In only one pull, he succeeded like I am made of
feather.
"I've only been in her room once and that is just to put the ring in her bedside.
How would I be able to overstay if I was cuddling you that night, Ruth?" Nag-angat
siya ng kilay, pinapaalala pa sa akin.
Uminit ang aking pisngi nang magtagumpay siya. Right, he wouldn't be able to do
that.
"At ganon lang? You knew she's going to wear it and post it on social media?"
His mouth curved downwards, relax siyang nagkibit. "She's predictable like that."
I remained silent for a while contemplating on the questions surrounding my head.
Nalilito pa rin ako.
"Why bother making it seem like you proposed when you even want to announce that
you're not in a relationship with her? At bakit siya ang pinapaharap mo sa publiko
tungkol sa inyo? That all along, there was no JaiDean. Or, was there..."
Singhap ang naidugtong ko nang bigla niyang hinawakan ang aking pwitan at ako'y
inangat. Stunned, my upper and lower limbs quickly wrapped around his neck and
waist.
He dropped on the couch with me straddling him. Wala man kaming ginagawa kung 'di
mag-usap lang ay may naramdaman akong reaksyon sa baba. It's useless to deny when
Dean's aware of it, too. And I don't understand how he was able to still act so
calm with his rigid masculinity digging a hole in my lower gut!
Kagaya niya ay sinubukan ko na ring umakto ng normal at kalmado. Marami pa kaming
pag-uusapan.
But then, I felt proud that I caused that reaction from him. Pati iyon ay nilihim
ko.
Ang mga kamay niya sa baywang ko ay pinirmi ako sa kanyang kandungan. I could sense
his security on me by the way he grips on my waist. Napatuwid ako nang upo.
"Wala akong intensiyon na papaniwalain siya, Ruth. But upon holding on it, that's
the moment she assumed. It wouldn't happen had she not taken the ring," aniya at
may lambing na hinawi ang harang na hibla sa aking mukha. " Let's say I did the
same to you, would you have thought that the ring was yours? Would you have taken
it?" paghahamon niya.
Umiling ako. "Not right away, and I wouldn't take and wear it."
"Exactly. So it's not really my fault. She put herself in that situation and would
have her share of the embarassement once she does what I made her do."
Nagliwaliw ang mga mata ko sa kanyang mukha. I couldn't almost believe he'd fool
anyone just for that person's humiliation. Kung nagawa nga niya ito kay Jillian ay
ibig sabihin...
"Tell me, Dean. Are you just playing with her feelings?" May pang-aakusa agad sa
aking tono.
His head was slightly bowed down while looking at me with innocently. Nothing is
innocent about Dean! Kaya hindi niya ako makukumbinse sa tingin na iyan.
"Why...?" I adjusted my position as I asked, which I realized was a wrong move.
Malalim siyang suminghap kasabay ang paghigpit ng kamay niya sa aking baywang.
"May ginawa ba siya sa 'yo? Jillian likes...no, she's in love with you! So I don't
think she'd go as far as to do things that would put you at risk."
"They hurt the woman I love. She and her mother hurt you, Ruth..."
Even with the sound of his anger and determination, what he said still melted my
heart. And the worry and vulnerability in his sharp eyes made me love him even
more.
Nanghina ako, ngunit kinaya kong angatin ang mga kamay. I jailed his head with my
hands.
"Dean..." malumanay kong binagsak ang aking noo sa kanya. "You love me..."
"I never stopped..." he whispered breathlessly.
Pumikit ako nang mariin at ginawaran siya ng halik. He answered in same depth and
eagerness. I felt his hand grazed under my shirt and caressed the skin of my waist
and back.I pushed my body closer to him.
When other girls admired his rasp, carnality and rock and roll, I fell for his
passion and being unafraid to show his fragile sides. It could have been anyone,
any girls waiting in the sidelines. But after all these years, he never considered
any choices but me alone. This is how I fell even deeper. Hindi ko na ito
papakawalan. He's mine. If I am this crazy and selfish being in love with him, I
can only imagine how would I be if I lose him. I'd go batshit mad. I'm gonna lose
my mind. I don't think I would be able to make it long in viability.
Because maybe all along, the dream that he made me realize was to be loved the way
I wanted to. Na walang dapat pagpipilian dahil para sa kanya ay tanging ako lang.
And I will only live for a love like this. A love...from the one and only Dean
Cornelius Ortigoza.
He hissed when he pulled himself. Kumukurap pa ako at halos hindi maka-focus sa
kanyang mukha dahil nalalasing pa sa halik. I slid my tongue on my lips so I could
still taste him.
Ang isang kamay niya ay hinahaplos ang aking batok na siyang kinikiliti ako.
Namumungay ang kanyang mga mata.
"At the middle of my hate towards you, I avenged for you, Ruth. I want to hate
everyone who has made you believe in the things that you are not supposed to. Your
fears, your doubts..."
Nanatiling komportable ang nalilito kong tingin sa kanya. Kirot ang tumutugis sa
aking puso sa narinig na pamamaos ng kanyang boses.
"You have no idea how she talked about you while I was pretending to like her. No
one talks ill about someone without an intention of wishing them the worst of their
lucks. So I told myself that I am going to break their hearts. The daughter cries,
the mother hurts more...that was the plan."
Hindi ako nakapagsalita. Lahat ay tila huminto kabilang na ang kamay kong
humahaplos sa kanyang batok. Napatitig ako sa kanya sa mangha at gulat habang
siya'y napaka determinado, na para bang gagawin niya lahat mawasak lang silang
lahat na mga nanakit sa akin at iyong mga may balak.
With a worried vulnerable face, he closed his eyes and planted soft kisses on my
chin.
"I know it's biting off too much. And I know you'd stop me so I didn't tell you.
Dahil sa oras na sabihin mong tama na, ihinto ko na, talagang hihinto ako, Ruth.
Ikaw na ang nag utos,e. Kaya siyempre susundin ko. Kinulong man kita sa galit ko,
sa huli't huli ako pa rin iyong bilanggo sa 'yo."
Ang pagkabasag ng boses niya ay sugat sa puso ko. I gripped on his shoulders as
weakness found its way to my consciousness.
"But Ruth..." He framed my face, may pagsusumamo sa kanyang mukha at boses. " I've
hurt you, too. Hindi ko naman itatanggi na nagalit talaga ako sa 'yo and... I hurt
you...I know, so much..."
His deep-rooted regret and pain implanted into my heart. Nakaukit din ito sa
kanyang mukha.
I, again, turned into the pieces seeing this vulnerability. Na tila ba'y sa isang
utos ko ay walang pagdadalawang isip niya iyong susundin kahit buhay pa niya ang
kapalit.
He licked his lips, his cautious eyes are searching mine. Maybe for the answers, or
for the right words to say.
"But don't just settle on my sorry alone. Lalayuan kita. Iyon na ang parusa ko sa
sarili ko. Lalayuan kita at babalik ako sa mga araw na wala ka. Because being
Ruthless, it was my kind of hell..."
Bumagsak ang namuong luha nang marahas akong umiling upang paigtingin ang aking
protesta. That's foolish, Dean! You don't penalize yourself through leaving me
again!
"How would you like me to punish myself?" dagdag nito sa nanginginig niyang boses.
"I haven't paid for my mistakes, Ruth...for hurting you, for choosing my hate just
because ..."
"A-an apology, Dean..." matapang kong agap, ayaw nang pag-awayan pa ito. We're here
together now so we should do something about it!
"I...I want your apology."
Umawang ang bibig niya, hindi malaman kung nagulat lang o hindi makapaniwala sa
aking sinabi. I caught the tip of his tongue reaching his upper molar teeth while
he's trying to consider what I said.
His sharp semi-wide eyes narrowed like a knife with a dangerous gleaming tip.
"Are you sure...?"
Narinig ko ang sariling lumunok. Why did he have to use that tone like he's trying
to make me change my mind? Pinapahiwatig nito na wala na akong kawala kapag um-oo
ako.
I bravely nodded anyway.
"Are you really sure, Ruthzielle?" he slowly asked, teasing even.
Unti-unting gumapang paakyat ang kamay niya sa aking likod. To try hiding any
reaction is impossible when my body is betraying me. The sound of my brassiere
being unclasped seems so loud and defeaning.
"I'm asking you again....are you sure?" Ang isang kamay niya ay ginagapang na ang
gitna ng aking hita.
Seriously, itatanong mo talaga sa akin iyan, Dean? You're asking me if I am sure
while you do these things that would undoubtedly make me say yes? As in,
seriously?!
Without withdrawing from his heated gaze, kinuha ko ang kamay niya at dinala sa
dapat nitong paghihimlayan imbes na hayaan na lang na gumapang. I don't know why I
feel so embarrassed but proud of myself at the same time.
A muttered curse softly broke free, his hand invaded inside my underwear only to
find me damp and greedy. Pumikit ako at napakagat sa aking labi na binuksan lang
muli sa pagsiil niya ng halik.
I would have fallen on my back by the impact of his attack, kung wala lang ang
kamay niyang nakasuporta sa aking likod. I arched my spine, gripping on his shirt
that I so wanted to rip off from him now.
Ramdam kong tumigil siya at marahan akong tinulak ngunit hindi ko hinayaan. I
pushed him deeper to the couch and grinded my hips, and maybe realizing that he
likes it better, he stopped struggling and pulled me closer.
Isang mariin na halik ang hinandog niya bago niya nagawang bumitaw. Mabilis ang
kanyang hininga.
Ang gulat at mangha sa kanya ay hindi ko maintindihan. With the share of the
chandelier's light, I saw how red his ears, nose and neck are.
Why?" I asked breathlessly. Why did he stop?
Seeing him this way only made me want him more. Iyong napapamangha ko siya. The
things I do that confuses him since he just looks so good and lovable. At gusto ko
pang doblehin ang manghang iyon at palugurin siya.
I used to have a trail of boys who worked so hard just to please me. Cars, grades,
degrees, wealth... But none of them picqued my liking. It is only been with Dean
that I want to work the pleasing and satisfy him good.
"Dean..." I sound so needy I almost regret it. Pero hindi ito maitatanggi ng
katawan ko.
His hooded gaze steamed with heat and seduction hauled the pool of hot liquid into
my core. Taliwas ito sa kanyang ginagawa. I saw the want from him, from his burning
eyes, hungry inhales and exhales, the grip of his hands....but why did he have to
stop?
Did I went overboard? Am I too aggressive? Dapat ba siya ang gumawa ng first move?
This is my first time so I'm not familiar with the rules if there is any.
Ngumuso ako at nagbaba ng tingin. I won't force him if he doesn't want it.
"Okay..."
Bago pa ako mapahiya ay tinukod ko ang aking mga kamay sa head rest ng couch. I
don't know how to face him after this. Ngunit hindi ko pa nahila ang sarili paalis
ay ramdam kong dumiin ang tulak ng kamay niya sa aking likod kaya nasubsob ako sa
kanyang dibdib.
Lalo akong nabaliw nang maramdaman ang magkasunod na pagbaon ng dalawa niyang
daliri. He didn't take them out, I see. The wash of relief overwhelmed me that I
spread my legs wider and felt the deeper dive of his fingers as if looking for the
secret treasures. I felt hot all over. With this alone, I saw hell in a different
light that I don't have to fear it anymore.
Bumaon ang mga kamay ko sa kanyang braso. My mouth opened, another loud moan
escaped while looking up to welcome more of his wet kisses in my jaw, neck, collar
bones and down ...
"You can still change your mind, Ruth..." The heat of his hoarse breath is firewood
to my flaming skin.
Malakas ang pag-iling ko. I pushed my hips harder against the speed of his fingers
which was moving faster than how I type my messages. Umiingit ang couch sa aking
ginagawa.
"Aah..." Lalakas pa iyon kung hindi ko binaon ang ungol sa kanyang balikat. My
muffled moans only made me want to scream!
"But you say no...I'm out of control," he softly warned, almost out of breath.
Impit na tili ang lumabas sa pagsubok kong isatinig ang pagtanggi. My arms wrapped
tighter around his neck and this is my answer.
A drastic curse breaks free from his mouth when he stood up and carried me with
him. Humigpit ang pulupot ng aking binti sa baywang niya. Pinupudpod ko ng sabik
na mga halik ang kanyang mukha at leeg nang nagsimula na siyang maglakad.
The sound of his bass footfalls excites me. The way his rigidity stabbed my core
tells me that he feels it even more.
Leaving the living room now, also means forgetting the memories that has transpired
just a while ago. The image of those people who I've hurt and have hurt me the
same, obliterated by the searing desire that triumph over me.
The journey from the stairs up to his room is annoying that I started to gyrate my
hips against his steel-hardness. Dean groaned, his hand gripped my butt tighter.
Mas diniin pa nito ang harapan ko sa kanya. He left my lips for a while only to
attack a kiss in a much more aggressiveness.
Nang bumagsak sa kama ay agad kong kinalas ang kanyang suot. He may looked so hot
in his white v-neck but it's so offending in this momemt of bliss. In between my
bent knees, Dean knelt on the bed to properly dispose his clothes.
I arched my back when he buried his face on my neck and sucked my skin with his
kisses. My hands sedatedly caressed his abdominals up to his chest. Bumaba muli ang
haplos , my fingers hungrily sought for his V-line until I felt the thick press of
his shaft againt his jeans.
Sa halos magsarang talukap ng aking mga mata ay nahuli ko ang mariin niyang
pagpikit at galaw ng panga. Together with his brows meeting, everything I see from
him right now is so erotic that it fuels the heat in my heart to smolder my chest.
"Ruth..."
I breathed in his sensual moan of my name. His tone of permission had me arched my
back for him again to do what he's asking for.
Take me in, Dean. And I, too, will take you all in.
His gasps are loud as his kisses followed his hands that one by one opened the
buttons of my top, trailing a series of heat on their way down. Sinabay niya sa
pagdispatsa ng damit ang aking brassiere. I shivered upon my upper body's exposure
against the cold.
Uninhibited, his mouth attacked my hardened breast. A moan so loud as I tenderly
cupped his face while he's licking my swollen peak, tila ba ay labi ko lang itong
hinahalikan niya. He palmed the other one with reverence, kneading it passionately
like he wants to ravish but respect them at the same time.
He let go of my bud with a sound. Then his face hovered on mine. Pinahalik niya sa
akin ang dalawa niyang daliri. His eyes hooded with anticipation and erotic heat,
he watched me kiss his fingers ngunit nang pinasok niya sa aking bibig ay nalaman
kong hindi iyon ang gusto niyang gawin ko.
He muttered a curse as he watched me suck on his fore and middle finger. I saw how
he bites his lower lip, and pulled out his digits to bring them down to my core. My
head fell back with a sweet moan when he started digging the deepest gold in my
pearl.
He does it so good I would want it to be my death. His lips are moving against my
jaw, neck...I might be screaming, begging, cursing when he bites on my
nipple....hindi ko na alam. And I don't even care.
I am pushing myself up into Dean's lips and hands , like his kisses are summer and
I wanna spend my time on that vacation. Like his touches are endless oceans and I
wanna swim into the waves of his caress and affection.
My fingers entangled on his sand brown locks and pressed his face into my chest.
The thunder of groan from his throat shadowed by a rain of vibrations in my bones.
"Dean..." I begged loudly, a need so rich and strong.
Diniin ko ang aking mga paa sa kama upang maiangat nang mabuti ang aking baywang at
tagpuin ang kanya. Legs wide open, knees bent. With my craving so uncontainable, I
want him inside me already!
"Ugh! My god..."
Hearing the noise of his sucking, I looked down and watch how his tongue lovingly
licked my peak. Parang kuntento na siya at gustong iyan na lang ang gawin dahil ito
na ang panibago niyang hilig.
His feral greens erotically found mine as he licked and I'm gone. I bit my lip from
fighting off a scream.
Hindi ko na alam saan ibabaling ang aking ulo nang dahan dahang bumababa ang
kanyang halik. He left a stain of flame in my breast where his lips and hands have
been. Sinabay na rin ang pagbaba sa aking pants. And my underwear...he's sliding it
down too slow for my impatient mood.
Mas lalo akong nafu-frustrate habang papalapit ang halik niya roon. Utmost pleasure
assasinated every rational piece that's left in me. Kaya nakakainis kung bakit
nagtatagal pa si Dean sa paghalik!
Nilisan ng likod ko ang kama nang sa wakas ay dumaong roon ang kanyang labi. I
cried, halos ihampas na ang ulo sa kama.I caught Dean's head bobbing up and down
and the fast movement of his hand.
Inabot ko ang kanyang ulo at diniin sa akin upang mas mapabilis, dahil alam kong
pagkatapos nito ay kulang pa. The flick of his tongue is such an electric shock
that I cried again...and again...I was burning up by all his heat, my legs
trembling every single flick.
Ang ugat sa kanyang sentido ay pinapahiwatig sa akin kung gaano siya katutok sa
ginagawa. Ang isang kamay niya ay nasa ilalim ng aking hita upang mas ipirmi ang
pagkakabuka.
The sound of the warm suction made it easier for me to reach the desired crest.
This isn't new to me, and I want more.
Still under the spell of the earth-shaking release, lalo akong nalilyo nang
makitang nakatayo na siya sa aking harapan at binababa ang zipper ng jeans. He
unleashed the length that he's always been so proud of.
Suminghap ako at natutop ang aking bibig. I shouldn't be surprsied, I know. Pero
hindi ko maiwasang mamangha at matakot. Would that fit me? He's thick! Parang kaya
nitong bumaon sa pinakamalalim na butas. Because after all, he's not lying with its
dimension the way it pointed straight and hard and muscled infront of me.
He pressed his possession back into my body. His chest sliding against mine. He
hovered over me like a predator, probing at his prey. Humawak ako sa kanyang
baywang.
The way he delivered the vehemence in his gaze, I thought he's on for a punishing
kiss. Hindi ko inasahan ang malumanay na halik niya. He lazily bit my lower lip,
then pacify it with his tongue after. My palms amorously sought the roughness of
his jaw.
I felt his fingers parted my folds to make way for his length that we both watch
disappear inside. Nagsanib ang aming mga hingal. The touch of his tip on my core
made my toes curl.
"Dean..." I called, hindi alam kung para saan.
"This will hurt..." he whispered and kissed my neck.
My arms anchored around his shoulders. I know, Dean. But it would hurt me more if
you won't make me feel that we're one. I am just so done with my inhibitions, with
me putting other people's best interest than my own . Tonight, it's going to be
him. From now on, it's going to be you, Dean. It's going to be us.
And besides...this is an apology anyway so rest assured that you would be forgiven.
Achingly, I lifted my hips so he could slide in long smooth stroke. He drastically
hissed, grasping my hips tighter. Umawang ang kanyang bibig, pumikit, tumingala at
dumungaw muli upang mahuli lang akong umiiyak sa sakit.
Bumaon ang kamay ko sa kanyang balikat. Sa pagpikit ko nang mariin ay lumandas ang
mga luha. Sinalo ito ni Dean ng kanyang mga halik.
"Shh..." alo niya. He soothed the wound in my cheek with his groan of my name.
Nilagay ni Dean ang mga braso niya sa likod ng aking ulo upang maging unan ko kaya
mas nakadagan na siya sa akin. He didn't pull out, and I could even feel him
growing harder inside me.
But it's just so painful I'm afraid he would stop just to spare me the pain. I
tried to move but it really still hurts. A divine torture it is to suffer in this
pain but aching for that pleasure at the same time.
Lalo akong napahikbi sa napagtanto. It's heartbreaking for me. I want him tonight,
pero dahil sa sakit ay baka hindi na iyon mangyayari.
Hindi nagsasalita si Dean ngunit ramdam ko ang paghihirap niya dahil sa kanyang mga
hingal. He was about to pull out but I held his back and pushed him into me as I
lifted myself again.
Muli ang aking pagiyak sa ginawa.
"Damn it, Ruth!"
Luhaan ang mga mata kong tinignan siya. Humor seems impossibe to reside in his
eyes. Looking at him, he is now living by the reputation I held on him since day
one. Intense. Virile.
The drag of skin along my chest sends sparks that could burn us whole. He crouched
to reunite his lips with my still swollen nipple while his hands retrace its home
at the sensitive part just above where we're united.
Nagsimula siyang gumalaw. Isinabay sa kamay niyang abala roon. It is aching and
soothing, all to calm my pain until I found myself gyrating against his movements.
Dean hummed sensually while tracing his kisses back to my neck. Unti unti na akong
nakakahinga nang maluwang at mas nasabayan pa siya. The sting of pain was still
there, but tolerable now.
"Dean, come on now, please..." I pleaded , hindi ko na alam kung saan sa likod niya
ipipirmi ang aking mga kamay.
"Like this...?" he purrs into my skin, teasing. His wide open mouth kiss on my skin
became my new obsession.
Natigilan ako nang hinila niya ang sarili at lumuhod. Our connection remained
intact. He looks like an alpha and the king of everything seeing his fluid movement
as he rotated his hips. Pinapainit ako nito lalo. I couldn't take my eyes away from
how his length disappeared almost half of the tip with his torturous slow pace.
Ang kamay niya ay humaplos sa aking hita paakyat at lumihis sa aking pwitan.
Namilog ang mga mata ko nang bigla niya akong inangat.
"Dean!" I gasped when he suddenly stood up and carried me with him.
Nanatiling matigas ang mukha niya kahit kita niya ang aking iritasyon. I clung
tigtly to him like a tree-hugging mammal.
"Saan tayo pu..." Hindi ko natapos ang tanong at nilinga ang sa palagay ko'y
destinasyon niya.
"We can't use the bed. Masisira lang natin iyon," he said coldly.
At paano niya nasabi iyon? Has he tried and tested it? Pang ilang palit na ba niya
ng kama? Or maybe he's just really aware of his capability.
There was no chance for me to voice out my suspicions when my back slammed against
the cold glass wall.
I instantly realized that my naked back is facing the whole city outside. Idiniin
ni Dean ang sarili sa akin at sa lakas niya'y nagawa akong suporthan sa aking
likod.
"My god, Dean!" me, almost in hysterics. " What if...what if..." I couldn't voice
out my horror.
I panted as I turned to the citylights view at my back. Hindi ko masikmura kung ang
mga pinagiisip ko ay magpangyari. It's not impossible that Dean might be followed
by even just one psycho woman. His maddening appeal is to blame.
He didn't find the time to entertain that worry when he suddenly shoved his manhood
so hard my head fell back and hit the glass wall loudly.
"Ah!" daing ko sa gulat at sakit.
Mabilis iyong dinaluhan ng kamay niya at hinaplos bago tinulak palapit sa kanyang
mukha upang mahalikan ako. I moaned so loud that his kisses went deeper and his
tongue began exploring mine.
Parang ginto ang halik niyang kaya akong mas payamanin pa kaya ayaw kong pakawalan.
And I felt poor when he let go only to grant the inheritage of kisses down to my
jaw...to my neck...
I gasped for air and my grip on his shoulders tightened. I Iifted my hips so he
could take me deeper. Bumaon ang mga kamay niya sa aking pwitan at diniin ako sa
kanya. Nanindig ang aking balahibo nang may natamaan siya roong ikinaiyak ko nang
husto sa ligaya.
"Oh god! Dean please..."
Hearing my loud desperate sweet plead caused his pace to change. His voice against
my skin is half-laugh, half-groan as he thrusted on me harder I felt my boobs
bounce with each hard slam of his length.
Ang liwanag mula sa buwan ay pinakita kung gaano siya kapula. Nakaawang ang kanyang
bibig na nagbubuga ng masisidhing hininga habang binibilisan ang galaw, I spotted
how the muscles in his arms flexed as he put all of his force in supporting me and
in moving.
I caressed his face. Nalalasing na ako sa aming ginagawa. I met his sunset eyes
that always gives warmth to my cold nights. I could never be the rain, ' cause I
will always burn in your flame, Dean. Our hate would only probably seem like a
runaway from home but in the end, we will always find our way back. Mine to your
love that never ceased. A love that doesn't stop on want alone. On memory or
feeling alone. Not just on our teenage dreams alone.
Ang namumungay niyang mga mata ay bumaba ang tingin sa aking labi. He half moaned
when he attacked me with his kiss and sucked in a breath as he pulled away.
"Let them see and photograph us. Out of many women who has claimed that they own
me, there is only one. And I own her the same. So tell me Ruth, am I yours?" he
said under his breath.
Kinulong ko sa aking mga braso ang kanyang ulo at bumaon ang mukha niya sa aking
balikat. My hands clutch the strands of his smooth but wet from sweat hair all the
while he's rocking me to no end.
My mouth against his ear, I whispered with a trembling voice, "Always...you're
unadulteratedly mine, Dean."
A deep groan thundered around his chest and thrusted on me harder that I was almost
at the verge of the blinding light.
"Ah!"
I heard nothing after but the slapping of our skin, the sound of his kisses.
Tumitili ang pagdulas pababa at paakyat ng aking likod sa salamin na dingding.
Malaki ang awang ng aking bibig habang nakapikit, tumatama ang ulo sa salamin.
I remained silent, containing my moans for a long second only to cry out loud as I
plunged through the waves of pure ecstacy. Sobrang higpit ng kapit ko sa kanyang
balikat.
Akala ko 'y doon na magtatapos. But when Dean groaned and slammed harder, I was
wrong and I knew I'm going through it again.
Sinalubong niya ang noo ko nang papabagsak ito sa kanya. His moan was a trigger for
me to reach it again. As he pulled out, it seems that he's taking everything. The
scream of his name, the air in my lungs and the remaining pieces of my heart only
to push back inside of me to make it whole again.
"Ah...please don't stop." I pleaded.
I could no longer recognize what stopping means. To stop seems to be dear
forgotten. Stopping seems to be nonexistent as Dean burned my name against the
swamp grounds of my skin.
"Oh god...fuck!" He sounded like he was almost there. Palatandaan ang kanyang daing
kasunod ang pagbilis ng kanyang galaw.
His hands buried deeper in my pelvic bone. My hands digging harder into his hair.
Calming of breathing seems to be miles away.
Sinubukan ko nang kumapit sa salamin ngunit dumulas lamang ang aking kamay. I
gripped on his shoulders again and I saw how red it is right now from my grip.
Hindi ko na mapigilan ang aking pag iingay na parang nasisiraan na ako ng bait.
Dean's noisy too but I'm way louder as he thrust faster and deeper. I did nothing
but open my mouth, basking myself in the silver pulsing pleasure that I want to
live in this, to live with this and do this with him nonstop.
Panibagong alon ang pumigtas sa aking hangarin sa kaluluwa kong umalsa para lamang
manginig sa rurok at maghangad pa nang mas labis sa aking pagdaong.
He didn't stop. Sa nagsalubong niyang kilay, pikit na mga mata at pagkagat niya sa
kanyang labi ay muli kong naabot iyon.
The pleasure and frustration in his every thrust made me arched my back when
another cry slit through my throat. The much harder slam of release drowned me with
his own.
"Dean...ah!" Hindi ko na makilala ang aking boses. I am doubting it's mine.
He groaned louder as he slammed harder in one two...holding me tighter like I am
his only salvation. I felt him trembled against my body. He buried himself deeper
inside me as he tensed and a rush of warmth filled my womb.
Bumagsak kami sa isa't isa at naghahabol ng hininga. His hands protectively held my
sweating back. He buried his face in my neck and got wet from his sweat. His breath
seared the hairs of my neck skin.
"Are you on pills...or anything?" he asked breathlessly.
Umiling ako, hindi makaimik sa pagod.
I felt his mouth moved, maybe a smirk.
"Good..." Ramdam ko ang baluktot niyang pagngisi roon.

[ 53 FIFTY ]
-------------------------------

Gumalaw si Dean sa aking tabi dahilan kung bakit ako naggising. I saw how our
positions are in contrast. Nakadapa siya at halos nakadagan na sa akin. Eyes still
closed, he sighed and pulled me closer.
He 's murmuring something vague. Kumunot ang noo ko habang sinusubukang basahin ang
salita sa labi niya. But I understood nothing.
"Ano iyon, Dean?" I asked in my sleepy voice.
He didn't answer but his mouth twitched. His lips also pursed a little bit before
it went back into a thin straight line. Mahimbing na ulit siyang natutulog. Is he
talking in his sleep?
Mahina akong natawa at nagpalit ng posisiyon. I'm in side –lying now, facing him.
Sinisiksik ko ang sarili sa kanya, and now I feel warmer. Ramdam ko ang braso
niyang humigpit, tila sumang ayon sa aking ginawa.
Ngumiwi ako nang makadama ng sakit. Me being sore is undeniable. Parang pinutulan
ako ng binti!
But in his soothing and slow respirations, it lulls me backto sleep again. But
instead of doing so, I stared at him. Nakatakip ang ilang hibla ng kanyang buhok sa
noo niya. In his tan Caucasian skin, his long lashes and angled eyebrows are the
only dark parts about it. His narrow nose is slightly red. Kahit iyong mga balikat
niya ay namumula pa rin.
Uminit ang pisngi ko at nagpigil ng ngiti nang maalala kung bakit.
Inabot ko ang mole niya sa ibaba ng kanyang panga. The tiny stubble in his chin
suits him very well. Dean is truly rough and at times, rude. His tattoos and
scruff just made him more so. Kung papakawalan ko pa siya ay masisiraan na talaga
ako ng bait. He's going to be my priority from now on.
" What are you staring at?" His sleepy hoarse voice vibrated.
Mabagal ang kanyang pagdilat. Hazel green eyes are hazy and semi bloodshot from
sleep. Ang aktong pumipikit pikit na mga mata niya ay nakakapanghina. He looks
exhausted but content at the same time and I want to be the reason.
" Sore?" he teased, sabay gumapang ang kamay niya pababa.
Tinapik ko ang kanyang pisngi at umirap. He chuckled raspily at mas hinila pa ako.
Nilibing niya ang mukha sa aking leeg. I let him kiss my neck because...I'm
obsessed with it. Sinusuklay ko ang kanyang buhok habang nakatingala sa puting
kisame.
How I wish to extend this kind of morning. Kung hindi lang ulit ako binabagabag ng
kahapon. I shouldn't be thinking about it but the crying image of her broke me a
bit. And ...Jillian. I wonder if she has already braved out the truth to the
public.
Dinampian niya ako ng halik sa pisngi dahilanupnag lingunin ko siya. Dean's eyes
were burning and a lil' bit steamy.
"Stop thinking about my schedule. I'll ask Marcus to handle them. We'll spend the
day here...alone." He smirked.
Ngumiti ako. Miski ako ay ayaw nang umalis sa kama. Besides the fact that it is
still 'agonizing' down there.
"I'll just check my phone. "
"Use mine."
Umuga ang kama sa kanyang pagkilos. He went to the edge of the bed and reached down
for something. His pants. He's digging his phone from his pants.
Nilingon niya ako at nagtama ang aming paningin. His smirk tamed the shivers to
conquer my spine. Ngumuso ako at umirap saka tinalukbong ang kumot sa aking mukha.
Parang inaatake ako ng lagnat!
I don't even remember a microscopic shame of my myself the way I was so loud last
night. Pinanginigan ako ng kalamnan nang umalingawngaw sa akin ang sariling boses.
There was this urge for me to deny my own voice!
Dinaganan ako ni Dean habang humalakhak siya. Sinubukan nitong tanggalin ang kumot
sa aking mukha ngunit nagmatigas ako. He tickled me.
"Dean!"
He laughed some more. At dahil hindi na ako makahinga sa ilalim ay inalis ko ang
kumot at tinaliman siya ng tingin.
He slightly pulled himself without withdrawing his body from mine, sapat lang upang
madungaw ako. His smile reached his now amused teasing eyes. Sa kalagitnaan nito ay
namumungay rin ang mga mata. Hinawi niya ang nagulo kong buhok na humaharang sa
aking mukha.
"Here." He gave me his phone, then dropped a kiss in my lips as I held it. Pinanood
ko siyang umupo sa dulo ng kama at nagsusuot na ng boxers.
I let him do his morning routines while I'm checking his phone for messages. There
are four from Marcus and one from Wilmer, the rest are notifications from his email
and social media. I opened his Instagram since doon siya mas active. He's being
tagged in a photo from their band's account. Ito iyong sa Cebu show nila.
"Wala ka talagang niisang picture ng sarili mo," sabi ko habang nagso-scroll ng
kanyang mga pictures.
"I hate selfies." His voice echoed from the bathroom. He's brushing his teeth.
"It doesn't have to be necessarily a selfie. A stolen shot would do. Or kahit iyong
shots mo sa mga magazines kung saan kayo may article."
Hindi na niya ako sinagot. Dahil pagod pa talaga akong tumayo at tinatamad din
dahil masakit pa nga roon, nanatili akong nakahiga sa kama habang sinusundan siya
ng tingin mula sa banyo.
Yeah, I am blatantly checking him out. Bakit ko pa itatangggi kung gusto ko naman
ang pinapanood ko. Better than the teleseryes on tv.
Dinampi niya sa basang mukha ang dulo ng white towel na nakasabit sa kanan niyang
balikat. In his still wet hand, he combed it along his hair kaya medyo nabasa rin
ang buhok niya.
He picked up his dark jeans at the bottom of the bed. I licked my lips as I opened
the video icon of the app. Tinapat ko iyon sa kanya nang hindi niya namamalayan.
I clicked the play button when he started putting on his pants. Having the glass
wall as the backdrop with the view of the morning city outside, it was a perfect
setting.
Nai-zipper na niya ang jeans pagkatapos saka pinasidahan ang buhok sa kanyang
kamay. I followed the trail of his fingers along his strands. His obvious happy
trail and Hercules' Girdles are not to be ignored. My heartbeat raced madly
remembering last night.
Pinindot ko ang button para mag-stop dahil nag angat na siya ng ulo.
I posted the video. It wouldn't take long before he finds out what I did. Sa tingin
ko naman ay hindi siya magagalit.
I went to his feed and wait for the video to load. Napahinto ako nang may mapansin
na post na naka upload bago iyong video. I clicked on it and I caught my breath.
Picture namin ang naka-post.
My bare back was facing the camera at halos nakadagan na ako kay Dean habang
nakayakap sa kanya. My head was on his chest. Ang kamay niya ay nasa hubad kong
likod, while the other one was probably holding his phone. Kaunti lamang na parte
ng kumot ang nakikita dahil sa square width ng picture.
And Dean...his hair was an absolute gorgeous mess. Tanging ang namumungay at nang-
aakit niyang mga mata ang nakikita dahil natatakpan ng buhok ko ang ilong at labi
niya. It was as if he was kissing my head behind those messy locks of mine.
Napaupo ako sa kama at bumilis ang paghinga. I didn't know about this. Inuugoy ako
ng pagwawala ng aking puso. Mukhang himbing na himbing ang tulog ko rito. He
captured this last night? O kaninang madaling araw?
Ilang sandali akong tulala sa picture bago binaba ang tingin sa caption.
Is ceol mo chroí thú, elleizhtur
Kumunot ang noo ko.I still wonder about its meaning. Ang naalala ko ay naging isa
rin 'to sa mga lyrics ng kanta nila. Which he solely composed by the way.
I scrolled down to read the comments and find out more.
OMG! Ito yung girl!
Miss Seventeen? She's Miss seventeen?
This is definitely not Jaillin.
Goals!!!
Hala! Dean why???
You are the music of my heart...don't know the last one
Wasak heart ko!
Mas makinis pa iyong likod ng girl kesa sa mukha ko. Bakit, Dean?
My JaiDean heart died. I think I'm shipping this more. Mas intimate. Sa kanila kasi
ni J ay parang walang connection.
Waaaa!!! Hindi ko kinaya 'to! *hyperventilate
"Ruth?"
Nag angat ako kay Dean. Sa nakikitang pagkalito niya ay doon ko namalayan na
nakaawang ang aking bibig. Unti unti kong hinarap sa kanya ang picture sa screen.
Lumapit siya upang mas matignan ito. Lalong nasunog ang aking pisngi sa init nang
ngumuso siya at umalsa ang kilay bago bumaling sa akin.
Kita ko ang pagbaba ng mga mata niya sa aking dibdib. That's when I find out that
my whole chest was exposed. I quickly picked the bottom part of the white blanket
and covered my chest. His lips lifted for a crooked and meaningful smile, na tila
nababasa niya ang nasa isip ko at iyon ang mga nangyari sa backstage at kagabi!
"What's your question? That's us last night, yes," kaswal nitong sabi, na parang
hindi ako nito binabaliw.
Tumikhim ako. "Th-the caption..."
Matagal niya akong tinitigan bago siya humugot nang malalim na hininga. I neither
complained nor reacted when he crouched to lift me off the bed. He sat at the edge
of it and made me straddle him.
Inangat ko ang kumot upang matakpan muli ang dibdib ngunit hinawakan niya ang aking
palapulsuhan upang ibaba iyon. Kabilang na ang kumot. I whimpered when his large
talented hands pushed my back so our chest would touched skin to skin. Warmth
against another warmth.
Napahawak ako sa kanyang balikat. His fiery breath burned and tickled my ear and
neck as his lips neared.
"You are the music of my heart, Ruthzielle..." he whispered.
Hindi ko alam kung paano pa nagawa ng puso kong tumibok kahit tunaw na tunaw na
ito. I smiled softly, but I couldn't even look at him kaya binaon ko ang aking
mukha sa kanyang leeg.
"Nahihiya si Ruth...." He was silently laughing!
Hinampas ko siya sa kanyang pang-aasar. Lalo siyang natawa.
Sinuot niya sa akin ang malaki niyang shirt bago bumaba para sa breakfast.
Nagpahatid na lang kami ng pagkain dahil pareho kaming tinamad magluto. I made
coffee for us, though.
Pagkatapos gawin ang kape ay dinala niya ito sa music room. He's on with the piano
again, composing the songs that would make into to the deluxe edition of the album.
I don't want to distract him with his work so I stayed in the living room.
Hihintayin ko rin naman iyong pinahatid na pagkain. And while waiting, I planned
on reading the magazine that caught my attention. Sila ang nasa cover. Ito 'yong
magazine kung saan meron silang individual shots.
The modern face of the country's Indie alternative rock for this month's 5th
anniversary issue.
In this ten page article are the new royalties of rock and roll. The way they
deliver the music brings us back to the 90's where MTV still plays music videos
instead of reality shows.
Love. Sex. Rock and Roll. This is the title of the article for him. Three pages na
pinangunahan ng buo at malaking picture ng kanyang mukha bago ang interview sa next
page.
His lustful black-lined eyes along with the dark long lashes were very sharpened on
the picture as he was staring at himself while licking the mirror. Licking! Kita
ang gaspang niya rito habang masidhi ang tingin. Medyo magulo ang bangs at kitang
kita ang dila niyang nakalapat sa salamin.
Below was a quoted sentence stripped from his interview.
"In retrospect, we tend to question the possibility of things like how would it
have been. We've hit into various adversities, but with how our band today has been
treading through the wave of success, I wouldn't have it any other way
nevertheless.
Mainstream is not our commodity but I suddenly found ourselves being in that
position right now. We could be pop friendly but we will never face away from our
first love and that is rock and roll. This is much more real and raw for us, and
we prefer to stick to our guns."
Binasa ko ang isang katanungan kung paano nila nagawang magtagal. To think that the
said genre is not so common in today's generation of EDM music.
"Trust. Friendship. Dedication from the fans. Passion for music." Simple nitong
sagot.
Naabala ang pagbabasa ko sa tunog ng doorbell. That must have been the food.
Pagkatapos kunin iyon ay hinanda ko na sa kitchen saka ako umakyat at tawagin si
Dean. Yet, he's in too deep with the piano na ayaw ko itong abalahin.
Siya na mismo ang kusang tumigil sa pagtugtog, tila nahihimigan ang aking
presensiya. Bahagya ang kanyang paglingon sa akin na nakasandal sa hamba ng
kuwarto.
"C'mere..." His tone doesn't sound demanding but it entails a soft desperation.
"The food's ready," sabi ko habang lumalapit sa kanya.
Nasa tabi niya si Sunita na kanina'y sumasayaw ang buntot. Bumaba lamang ito nang
huminto si Dean sa pagtugtog. I sat on the opposite side, facing the doorway.
Agad lumingkis ang braso niya sa akin upang bahagya akong ikulong sa pagitan niya
at sa grand piano. In that position, he was still able to play. Sinandal niya ang
kanyang ulo sa aking balikat.
Pinikit ko ang aking mga mata, kahit hindi man nakikita ang pagtugtog niya,
nararamdaman ko pa rin ang tema ng musika.
I'm never a music enthusiast, but the way he pressed the keys along with his
humming, the emotion would just interweave through your soul and only with an
innate talent is capable of that.
It's equal parts ethereal and dark nostalgic juxtaposed with a melancholic and
deep feels. Ilang minuto ang lumipas ay unti unti iyong humihina. Like a fade out.
Doon ako dumilat at nadapo ang paningin sa tattoo niya sa upper arm.
Kung ang sa kabila ay ang kanyang equals sign tattoo, this other arm has a Celtic
Knot inside a circle with the words in a strange language inked around it. I
already knew the meaning of the tattoo around his chest kaya itong nasa braso niya
ang pinagtuunan ko ng pansin.
"Meaning?" I simply asked, sabay diin ng tattoo sa braso.
"It's Gaelic Irish..."
My brows met. Meaning...Gaelic din iyong nasa dibdib niya?
"Why a Gaelic tattoo?"
It's sort of outlandish unlike when you have a Latin or Japanese. Oh! I almost
forgot. He doesn't do mainstream nga pala.
Ilang keys pa ang pinindot niya saka huminto. The last standard tune echoed.
Mabagal siyang suminghap sabay inangat ang kanang paa upang ilipat sa kabilang
parte ng Ottoman bench. The hand that's still on my waist pulled me closer and
placed me in between his parted thighs. Ang isa ay nasa lantad kong binti.
"Irish people are proud of their culture, that includes their language and
symbols." I felt his thumb caressed the skin of my smooth leg. I tried not to
shiver but miserably failed.
"What does that have to do with your tattooes?" inosente kong tanong.
Umusli ang ibabang labi niya habang tinititigan ako. Ang nakasanayan na masidhing
mga mata ay naglalambing ang tingin ngayon. They're tender meeting my questioning
ones as if there's an endless string of compliments about me in his mind.
"I found my parents, Ruth."
Lumuwang ang kalituhan sa aking mukha sa pagdomina ng gulat.
"Why did I not hear of this? Wala akong nakitang information na ganito sa
internet."
Sa halip na sagutin agad ang tanong ay ngumisi pa siya. Isang magandang balita yata
sa kanya ang pagre-research ko tungkol sa kanya. As if I believe most of them which
I don't. Iyong mga alam ko na dati pa ang pinapaniwalaan ko.
"It's because no one knew." He bit his lower lip and slowly released them."I want
you to be the first one to know, Ruth," he slowly admitted in a whisper.
Napamaang ako. I only stared at him 'cause I couldn't do anything with the loss of
my words.
"Since ako rin ang unang nakaalam tungkol sa mommy mo..." Malambing niyang nilagay
sa likod ng aking tenga ang hibla ng buhok ko. " But then, even if I weren't the
first to know, you would still be the one who I want to know about this first."
"H-How...did you meet them?" nangangapos hininga kong tanong.
Then another question bothered me. Kita ko ang pagdidikit ng kilay niya nang makita
ang pagkukunot noo ko. Para bang ginagaya niya ang aking ekspresyon nang hindi
sinasdya.
"What if...we didn't meet again? Paano kung...hindi ako nagpaka desperada na
makausap ka?"
Umangat ang dulo ng kanyang labi na tila ba may nasisigurado na siya. His thumb
didn't leave its playground in my thigh.
He licked his lower lip then slowly released it only to slightly purse his lips
again.
"I won't let whatever that what if happen." And he sounds so sure!
"It was more like a relative found me," dagdag niya na nagpabalik ng tingin ko sa
kanya galing sa tattoo. "It was during in one of our Europian tours. I spent six
months in Ireland trying to get to know my roots. Then the birth of these
tattooes..."
"Nagkausap kayo?" My tone was sincere and cautious. I want to be sensitive with
his feelings regarding this issue. Baka katulad ko ay ayaw na rin niyang ungkatin.
Nagbaba siya ng tingin at binagsak ang kanyang noo sa akin. The curve of a sad
smile on his lips sent a wave of regret from my question.
"They're gone..."
"Dean..." Kinuwadro ko ang mukha niya at hinabol ang kanyang paningin.
I couldn't imagine him being alone while finding out that information and it breaks
my heart.
" It's fine." Hinawakan niya ang kamay kong nasa kanyang mukha. He smiled as he met
my worried gaze. " Ayaw ko na rin namang malaman kung bakit nila iyon ginawa. I
didn't ask. Knowing won't change a thing much more now that they're gone. In that
way, it's easier to move forward."
Hearing this from him, I realized our differences. Ang makita siyang ningingitian
lamang ito ay mas nagpaigting pa ng aming pagkakaiba. Dahil kung ako si Dean, I
wouldn't be abe to move forward without knowing anything. That's what happened to
me with my mother. Hindi ako napapanatag hangga't mananatiling gutom ang aking
kuryosidad.
"So the Gaelic tattoo in my arm..." His voice sliced through my thoughts.
Sumilip na rin ako roon nang hinarap sa akin ang kanyang braso. I traced the loops,
knot of the somewhat intricate design. The words in a stylish celtic font around
the circle...
Cuisle mo chroí. Amhrán m'anama. Solas m'oíche
Tinagilid ko ang aking ulo. My eyes narrowed with my slits in question mark.
"Meaning?"
Lumapat ang darili niya sa aking baba at inangat ito upang matitigan ko siya. Eyes
full of hazel green promises that I know would never break.
"Pulse of my heart," he whispered then he kissed my forehead. "Song of my soul."
He kissed my nose. "Light of my night." He kissed my lips.
Nanatili akong nakapikit habang dinadama ang labi niyang humahagod. His kisses are
slow and lazy and I still melted. Wala mang rahas ay napapaatras ako't napahiga sa
piano. Dean covering my body felt like a predator possessing its prey burning me
alive with his body heat.
I moaned before I withdrew. Ngunit imbes na tumigil ay bumaba lang ang halik niya
sa aking leeg. Ramdam ko pa siyang kumakagat sa balat doon.
Nasa baywang ko na ang dalawa niyang kamay. I held his wrist but not to stop him.
Hahayaan ko pa sana siya sa ginagawa ngunit naagaw ng kung anong nakapa ko sa balat
niya sa palapulsuhan.
No, it' s not the crowned tattoo dahil alam kong nasa kabilang kamay iyon.
I slightly pushed him on his chest, kasabay nito ay ang pag angat ng likod ko
paalis sa piano at dungaw ng kamay niya. Napasinghap ako.
"Oh my God, Dean! Did you slit your wrist?"
Kinakabahan ako sa naisip na maaaring ginawa nga niya. He has scars on his wrist!
He traced a sharp and dangerous object on his skin!
Numipis ang labi niya habang nakatitig din doon. As though he was warring himself
from telling me or not. Hinihingal ako habang nag-aabang ng kanyang sagot.
"Dean, did you try to..."
"No," agap niya at umigting ang panga.
"No? E, ano 'to? And it...."
Spells my name. Hindi ko natuloy iyon nang matanto ito.
Tila nilibing sa sikat ng araw ang aking mukha at dibdib sa sobrang init at sakit.
They were scars which actually spells my name!
Labahang pinipiga ang puso ko habang tinatanaw siya sa isip na puro dugo at
naghihirap sa sakit. If this is the way the scar still marked him then he must have
traced whatever sharp thing on his skin so deeply.
Umiling ako. I can't believe this. Sumasakit ang dibdib sa labis na pagbugbog ng
aking puso.
"Dean...." tunog nagmamakaawa. As if I can still do something.
"On my skin. Track number ten in the album," mahina niyang sabi.
Hinang-hina kong binagsak ang aking ulo sa kanyang balikat. Hot tears started to
surface around my eyes. Parang hinihiwa ang puso ko tuwing iispin na ginawa nga
niya ito. It may not be that grave thing but still! He wounded himself with a
knife or a blade which ended ito a scar.
I kissed his neck. Hindi na ako makapagsalita sa mga nalaman. During those times, I
should have comforted him like this.
"I wasn't in my right frame of mind but I was too far from thinking what you
assumed I did," Dean said, tracing shapes on my back.
"Kung wala ka man sa buhay ko, atleast sa dugo't balat ko nakaukit ang pangalan mo.
I always trace my fingers in this scar to remind me that there was you who existed
in my life, Ruth. Haven't been seeing you for so long, I don't want to forget about
you. It scared me. Kaya siguro mas ginusto kong magalit para hindi ka makalimutan."
Sasabog na ang puso ko sa mga sinasabi niya kaya hindi ko rin napigilang maiyak.
Inabot ko ang labi niya at hinalikan. In that kiss were the unspoken words that I
couldn't utter. Sana sa halik na iyon maramdaman niya kung gaano ako kasaya at
nasaktan sa mga nangyari sa amin.
In hindsight, I think he has done much more than me. He's the one who has suffered
more. Kaya hindi ko siya masisi sa dinamdam niyang galit noon.
"I don' t think I deserve you anymore..." My small voice cracked. Sumasayaw ang
luha na inaaliw ang mga mata niyang nakatitig.
He cupped my face. A strong objection scarred his intense and hard features.
"That's bullshit. You always deserve me, Ruth. I deserve you the same. I always
do. We deserve each other."
It was a finality spoken in silk that felt rough and good against my skin. Walang
espasyo ang pag angal nang muli niya akong halikan. A protest wasn't being
entertained when he took off his shirt from my body.
Studio recordings consumed the next days. Habang nasa vocal booth si Dean ay nasa
control room kami at natutunghayan ang pagre-record niya ng song vocals sa glass
window. That went on for four consecutive days and was only interrupted by the
concert rehearsals sa station building.
"Lights here should turn to blue, then sort of a moving graphics in the background
screen..."
Dean was talking to the stage director. Nakatingala ito sa kanya sa ibaba ng stage.
He was mighty standing on it, bukas lahat ng butones ng kanyang white long sleeved
polo at dinepina ang haba ng kanyang binti sa dark jeans at combat boots. Nakatayo
ang medyo basa, spiky at magulo na bagong gupit niyang buhok dahil sa pawis. I even
saw a shine of sweat from his chest.
His raspy laugh oscillated from his throat. Nasa balakang ang isang kamay niya
habang hinihila ang dulo ng buhok sa likod ng kanyang ulo ang isa.
Umiiling siya at ningisihan ang kung anong sinasabi ng direktor.
"Why need for a costume change when I can just take my shirt off?" Then his crooked
smile curved his lips.
"Yabang mo Dean!"sigaw ni Cashiel mula sa sulok, parang ina-asses kung hanggang
saan ie-extend ang stage.
"Inggit ka Cash dahil wala kang maipagmamalaking abs!" pagtatanggol ni Skylar na
nakaupo sa gilid ng stage, inaayos ang tali ng Converse.
"O, may abs ba si Dean? Wala naman a? Buti pa si Wilmer may anim."
Sinimangutan siya ng nananahimik na si Wilmer, nainis pa yata na inistorbo silang
dalawa ng kapiling niyang gitara.
I went back into occupying myself with the social media. I pretended to be Dean
answering the #AskDean in Twitter. He'd rather interact with the fans in person so
he only seldom uses his accounts.
DeanOrtigoza @DCOVTheMetaphoricals #AskDean Ba't ang guwapo mo?
Napanguso ako sa tanong. Well I' ve also been asking the same thing. Bakit nga ba?
Sa huli ay hindi ko sinagot. Dean doesn't answer those types of question anyway.
Ang ini-entertain niya ay ang mga tanong tungkol sa album at music.
#AskDean Dean! Mag-Hi ka lang sakin mag-aaral na ako para sa quiz namin bukas!
This is not even asking. Pero ginawa ko na lang at nag-type ng Hi na may smiley.
Inignora ko ang biglang paghagalpak ni Cash. I adjusted my sitting postion in the
chair dahil nangangalay ang aking pwitan. Sa aking pag angat muli ay bumungad ang
papalapit ditong si Dean na titig na titig sa akin. His polo was already discarded
on the stage.
I caught Cashiel grinning while staring at Dean's back.
" Dean! Kailan pa nangangalmot si Sunita? And those scratches on your back are so
much bigger than your cat's paws!"
Namilog ang mga mata kong bumaling kay Dean. The amused smirk on his lips ordered
the shivers to conquer my spine and for the heat to burn my face. Hindi ko na
namalayang nabitawan ko ang cellphone at nalaglag sa aking kandungan.
"Dean—"
Yumukod siya at tinukod ang isang kamay sa armrest ng inuupan kong silya. Mabilis
dumapo ang isang kamay sa aking batok. His towering dominance overshadowed my
presence that I was left speechless.
"Pat! Kunan mo 'to sa video, ha?" aniya, hindi lumalabas ang paningin niya sa bahay
ng aking mga mata.
Nagpaikot-ikot si Patrick mula pa kanina upang kunan ng video ang pangyayari para
sa documentary ng banda. He edits the video before posting the update on the band's
youtube channel and the website.
"Sure!" natatawang si Patrick. Hindi pa pinakawalan ni Cash ang pang-aasar.
"You okay? Are you bored?" malambing na tanong ni Dean.
Several blinks passed before I composed myself to speak. Angat ang dalawang kilay
niya bilang paghihintay ng sagot. Bahagyang nakayuko ang kanyang ulo, so he's
staring at me behind his long lashes.
"H-hindi naman..." mahina kong sabi.
Inabot ko ang paperbag sa gilid ng aking silya at kumuha ng mineral bottle. Para
na akong sinusunog nang buhay dahil sa pag atake ng mainit nniyang hininga.
Humahaplos ang kamay niya sa aking batok habang pinapanood yata akong binubuksan
ang takip ng tubig bago ito inabot sa kanya.
He smiled at me. It was innocent, but not the way he looks at me.
"Thanks. " Dinampian niya ako ng halik bago siya uminom. Not leaving his eyes from
mine while drinking his water.
My eyes narrowed at him. What is he doing?
Pagkatapos uminom ay muli siyang yumukod. His whole built engulfed mine whole, too
as he put his mouth in my ear.
"I'm proud of your scratches on my back, " he whispered sexily. "Can you scratch
your name there, too?"
Mahina ko siyang pinalo sa braso habang tumatawa siya sa aking tenga saka kinagat
ang aking balikat. My one shoulder ribbed crop top made it possible for him to do
so. While the A line denim skirt in my bottom have his hand so easy to stroke my
legs. Halos daganan na niya ako habang nakaupo!
"Dean, ang bigat mo!" angal ko, natatawa na rin sabay tulak sa kanya. He's
playfully hugging me while nuzzling his face in my neck.
I saw how the people were trying so hard not to watch us! Maliban kay Cashiel na
tinuturo kami.
"Pat, Kunan mo! Scandal iyan!"
Tumawa si Patrick at hinarap sa amin ang video cam. Dean, without lifting his head
from my neck because he's kissing it, raised his middle finger showing it to the
video. Mabilis ko iyong binaba at pinirmi sa aking binti.
Mas natuwa lang siya. He even squeezed my legs. Ang landi talaga.
Nagbitaw lamang ito nang tinawag na ni Marcus. Tumayo na lang din ako dahil kukunan
ko siya ng damit. He's heavily sweating so I think he should change and put on some
clothes.
It took me a while to go back from the dressing room backstage. Ang mabagal na
hakbang ay huminto pagkakita sa mga comments sa pinost kong video ni Dean last
time. Hindi ko na ito na-check pagkatapos kong i-post.
Load more comments
Hot af!
DID I SAVE THIS VIDEO OR THIS VIDEO SAVE ME?
Dean sinalba ko virginity ko para sayo! Ngayon na ba?
"Hah! As if." Nakatanggap ng irap ang comment na iyon mula sa 'kin.
SINONG NAG-VIDEO SA'YO? SINO?!!!
Iyong umbok Dean itago mo! Sikreto natin iyan!
V-line pa lang mukhang magaling na.
"Hmm..." Napanguso ako pagkatapos mabasa iyon. This commenter doesn't have to
know.
That bulge, though. Ay! *covers eyes.
Kanina pa ako nagpa-order ng Dean Ortigoza, a? Ba't nandiyan pa asawa ko? Dapat
nandito ka na sakin!
Bakit sa baba ako nakatingin? Diba dapat sa mukha? You're an innocence- snatcher
Dean. Ugh!
Nagmamakaawa yung boxers. Lower pa raw. Oops
Why do this to me? @thefifthcornelius
Idol, si Ate Ruth ba ang nag- video nito? Sabi ko na e! Shoutout sa pinakamaganda
kong pinsan @RuthzielleES
"What the fuck, Chuck?" natatawa kong sabi.
Sa dami ng comments ay tinamad akong basahin lahat. Sinimulan nang humakbang muli,
I went to their Facebook page upang i-update ang tungkol sa kanilang incoming
digital concert.
Ngunit bago ko pa man masimulan ay nangunguna agad sa Newsfeed ang isang headline
tungkol sa interview ni Jillain sa panggabing talk show.
It stated that the interview was triggered by Dean's recent post in Instagram. I
scrolled down to check the picture below and it was that intimate photo of me and
him! It became a trending topic the day after and Dean confirmed it himself in his
Twitter. Ginamit pa niya ang hashtag ng issue na iyon.
Dean's unexpected strategies. Napailing ako. Hindi nga siya nagpapa-interview
masyado sa harap ng camera pero kung makabulgar naman sa ginagawa ay wagas! He'd
really rather act than tell.
"There was never a relationship. We never dated. It was purely platonic ties
between us," sabi ni Jillian na sagot sa tanong ng host.
Hindi maitanggi ang pamumugto ng kanyang mga mata. May hawak pa siyang tissue. I
don't know if she was acting or sadyang nasaktan lang na hindi naging sila ni Dean.
Na ginamit lang siya nito upang makaganti.
But of course, she will never state that in public.
Kalaunan ay nalaman ko rin bakit ito umiiyak. Numerous bashes about her exploded in
the internet calling her names in which resulted her to deactivate some of her
social media accounts.
"But I've liked him ever since, I admit. It's just that he's been in a long
engagement with someone else..." nanginig ang kanyang boses.
I could sense her uncomfortability in doing this. Napilitan lang dahil sa oras na
hindi siya magsalita, she' s going to regret not doing so once Dean speaks up.
Knowing him, he doesn't care about other people's feelings. Especially those people
he doesn't like.
Tumango ang host at maiging nakikinig kay Jaillin. Pinunasan niya ang luha habang
sumisinghot pa. In her off-shoulder white dress and wedge, she's maintained her
poise despite her being a perfect image of a poor damsel in distress.
Sa totoo lang hindi ko alam ang nararamdaman habang pinapanood ang video. I just
don't care about it, or rather them, anymore. Basta ba't panatag ako na wala nang
manggugulo sa amin mula ngayon. If the mind and heart are finally settled in peace,
I am one of those who tends to not care about other things and rather focuses on
moving forward.
"Siguro kaya kami na link ay dahil under ang banda nila sa management ni mommy. Now
the band's being handled by my brother, wala na masyadong connection sa amin."
"Are you two okay, or somehow casual? I mean, do you still communicate?" maingat na
usisa ng host.
"Not much now. We're both busy so wala na pong oras para mag-catch up." She laughed
a bit.
At least, hindi siya nawalan ng fans nang humiyaw ito at nag I love you sa kanya.
Hindi nawalan, nabawasan nga lang.
Nalaman kong mas una pang napanood ni Dean ang interview bago ako. He watched it
the night the show was aired. His reason why he didn't tell me about it?
"It's not important anymore. As long as the whole world knows that it's after all
Dean and Ruthzielle, that's the only thing that matters. Bahala siya kung anong
kasinungalingan ang sabihin niya. Huwag lang niyang mabanggit banggit na naging
kami dahil hindi. Wala," giit nito.
"But you made her assume na may something kayo," sabi ko, nalito pa nang kaunti.
He smirked. "Yeah."
Alas dos ng hapon sa araw ng concert ay halos masiraan na ako ng bait. Walang hindi
busy kahit isa, everybody is doing something for the seven o'clock show. Lalo
namang na-stress ang mga guards dahil sa labas pa lang ng building ay may mga
nakapila na.
"I 'm sorry, I forgot to bring it. I thought I've already packed them last night."
Dean's voice was so soft it was hard not to forgive him.
Kaya kailangan kong bumalik sa condo para sa kunin ang inakalang na-impake na
niyang mga damit. I insisted for him to change his clothes on the show lalo na't
three hour performance ang mangyayari mamaya. Hayop pa naman 'to pagdating sa
stage.
Hinihintay ko ang driver sa basement parking lot. Nasa taas pa ito dahil may inutos
si Marcus kaya dadaan muna kami sa Vinyl studio mamaya saka kami didiretso rito.
Mula sa pinaghihintayan ay natatanaw ko ang pila. The fans with their fan boards
are ready. May ibang tumili nang makita ako at bigla na lang kumaway. I suddenly
felt uncomfortable kaya nag iwas ako ng tingin at nagkunwaring hindi sila napansin.
The limelight isn't really for me. Paparatangan lang akong may attitude problem sa
galing kong mang isnab kahit hindi ko naman sinasadya. But in most cases, I really
do snub people I don't like. And I don't like most people. Pili lang ang mga gusto
kong pakisamahan.
I sighed and checked my watch. Halos magto-two thirty na. I have to get back here
at four or five in the afternoon. Ba't ba natagalan si Curtis?
Ang mahihinang hakbang ang nagpalingon sa akin sa gilid. A familiar man in his
newsman suit was reading something seriously in his Iphone. Nasa bulsa ang isang
kamay nito. Kahit mukhang nakapikit ay masasabi mong maamo ang mga mata. The jaw
looks dangerous, though.
"'Di ba classmate kita noong highchool?" panimula ko. Nabagot na sa paghihintay sa
driver.
He looks confused at first as he was trying to find the voice's source until he
found my gaze. It's really him! Akala ko mapapahiya ako sa paga-assume.
Naningkit ang mga mata na sinubukan pa akong kilatisin. His brows arched as the
beat of familiarity hit him. Sumilip ang kakaiba nitong ngiti.
"Yeah...I think. First year yata? We were seatmates, if I'm not mistaken."
Tumango ako. It's true! Naalala ko pa iyon. My jealous girl classmates envied me
because of it.
"Nangopya pa nga ako sa 'yo noon."
Mukha pa syang nagulat. "Really? Wala akong maalala."
" Ng assignment lang. Not in quizzes." Ba't ba ang daldal ko?
"Oh..."
Ang matigas na brasong lumingkis sa aking baywang ay tinuldukan ang aming paguusap.
Busangot na mukha ni Dean ay nakadirekta agad sa kausap kong personalidad.
"What did you tell my woman, Montero?"
Sinaksak ko ng talim ang paningin kay Dean sa boses nitong nagbabanta. I elbowed
his side but his dark glare at the man is persistent.
"Oh come on, Ortigoza. Seriously?" the gorgeous newsman chuckled. His youthful
boyish smile is a distant street from Dean's crooked ones.
"Malamang. Tinangkaan mo kayang ligawan 'to rati,"sabay hila pa sa akin kay
napadikit ako sa kanya.
Mas humalakhak lang ito. "I remember your warnings, but you interrogated the wrong
person. You should have asked my cousin. Siya ang nagkagusto sa girlfriend mo."
"Fiancée..." Dean firmly corrected.
Makahulugan ang tingin ni Montero nang bumaling sa akin. His deep soulful eyes
could melt every girl 's heart. This man is Dean's polar opposite. Mukhang
sumusunod sa utos sa nakikita kong kapormalan nito. Unlike Dean's nonexistent
formality.
"I see..." he said, a tone rich in meaning before returning his gaze on Dean.
Nagsalubong ang kilay ko, sandaling ipinagtaka ang kanyang reaksyon.
"Tara! Gutom na ako."
Sinilip ko ang babaeng kakalabas lang ng cr dito sa basement at kinawit ang braso
sa lalake. The midnight blue dress accentuated her curves until I noticed
something. Hindi ko maawat ang pagka-nurse ko sa napansin.
Ngiti kaming hinarap ni Montero. The woman beside her held a classic beauty in her
deep set doe eyes with winged eyeliner. Looking proud as his left hand anchored
around her waist while the other one's protectively covering her bulging abdomen.
Napanguso ako habang tinatantiya iyon. That's' already a five month old gestation,
I could tell.
"The jealousy's out of place, Ortigoza," halakhak nito sabay lingon sa babae. "My
beautiful wife here, by the way." Pinagdiriinan man ito ay aliw niyang
ningingisihan ang busangot pa ring si Dean. "My highschool schoolmates here, Vin.
And...I think you know him? You even made me buy their latest album."
Maiging tumango ang babae at ngumiti. Pumarada sa harap ang white Navara kaya hindi
rin nagtagal ang kamustahan. Tumango si Dean at tipid na kaway ang tinugon ko sa
mag-asawang pumapasok na sa sasakyan.
"Calm your balls, Dean," sabi ko, hinahatid sa paningin ang pagliko ng kotse.
"Hindi lahat ng lalake ay dapat mong pagselosan. The man's married! And they're
going to have a baby."
His brows deepened. "How do you know?"
Nagkabit ako. "I could tell. His wife's pregnant. Five months."
Bumaba ang tingin niya sa tiyan ko saka hinawakan, parang dinadama ito habang
seryoso siyang nakatitig sa akin.
"Ikaw ba?"biglang umamo ang boses. "Not yet? Hindi pwedeng hindi dahil araw-araw,
gabi-gabi tayong—"
"Alis na po kami sir?"
Marahas na suminghap si Dean at nagbalik simangot sa biglang pagdating ni Curtis.
Punas pa nito ang pawis sa noo. Dean nodded at him with his irritated pouting face.
Habang kinukuha ni Curtis ang sasakyan ay panay ang kulit sa akin ni Dean ng mga
tanong. Hindi ko siya sinasagot at tinataasan lang siya ng kilay at ningingisihan.
"Ruth, are you? You know..." he pouted, nagpapaawa ang kanyang mga mata upang
sagutin ko ang tanong niya.
Binuksan ni Curtis ang pinto sa van. Pumasok na ako sa loob. Ramdam ko pa ang kamay
ni Dean sa baywang ang likod ko hanggang sa ako'y makaupo at tinignan siya.
His expression didn't leave him. Inosenteng nagpalipat-lipat ang tingin niya sa
tiyan at mukha ko.
I smiled at him teasingly as I slide the door to close. Naabutan ko pa ang pag-
awang ng kanyang bibig bago umalis ang sasakyan.
Pagkarating sa condo ay una ko nang hinanda ang mga garment bags laman ang mga
susuotin ni Dean. Medyo nainis pa ako dahil ngayon pa niya talaga nakalimutang
dalhin. Dapat talaga ako na lang ang naghanda kagabi. I don't know why he insisted
on it when he's just going to forget it on the day of the concert.
Jude:
Sabay na tayo papuntang station bldg. I'm attending.
Natanggap ko ito bago ko nilusob ang banyo upang maligo. I typed my 'okay' as a
reply. Mabilis ang pag responde niya ngunit hindi ko na iyon nagawang basahin.
I didn't let myself simmer too long under the shower. Pagkatapos patuyuin ang
sarili ay kinuha ko na ang hinandang black long-sleeved lace-up body suit. I paired
it with my denim shorts and its thin black belt. Hinati ko sa gitna ang wavy kong
buhok saka pinatungan ng black derby hat.
I wore my black choker and light make up. A rose gold lipstick. I was at the middle
of wearing my black ankle boots when the sound of the doorbell came.
Nagtaka, kinuha ko ang phone at nakita ang mga unread messages galing kay Jude.
Jude:
I'm outside.
Pagkatapos i-zipper ang boot sa gilid ay kinuha ko na ang mga bags saka sinulabong
si siya sa labas. Agad ang paghagod nag mga mata niya sa akin mula ulo hanggang
boots ko. He rolled his eyes.
"Oo na! You're the hot girlfriend of one of the hottest man in the country!!"
maarte niyang irap sa 'kin.
Lumabi ako at siniko siya habang naglalakad na kami sa corridor. I smiled at his
outfit. Naka tank top ito na may malaking armhole at naka-shorts din. He has grown
a beard. Lalakeng lalake ang porma pero kung makagalaw ay dinaig pa ako sa arte.
"Like, I've read the comments in his post, Ruth. Grabe lang, ha? Tinalo niyo pa
iyong couple goals sa Tumblr. Like...oh my God! And you're both naked under the
sheets and he took a picture of you two after doing it! I bet he felt so amaz—"
"Jude!" sabay tulak ko sa kanya, umiinit ang aking pisngi.
I knew the people are going to talk about it. I received a text from Sue after that
picture surfaced out in the media. And Erika, wala kaming napagusapan dahil panay
lang ang tili niya.
"What? "Jude's eyes innocently widened. "Ruthie, boses pa lang ni Dean para ka nang
nakikipag-sex! I bet you had your multiple orgasms just by hearing his oh so raspy
voice—"
"Grrr!" Tinakpan ko na ang madumi niyang bibig habang hinihila siya papasok sa
elevator.
He never stopped talking about how sexual Dean is until we reached the basement
parking.
Hindi pa kami nakalayo mula sa elevator ay napahinto na ako nang makita si Curtis
na ibang sasakyan na ang binubuksan. A sleek shiny black car! Umalingawngaw ang
tama ng heels ng boots ko sa konkreto sa mabilis kong paglalakad.
Umikot ako sa harap ng sasakyan at nakumpirma ang hinala ko.
This is not Dean's Corvette and all the more this doesn't look like the van.
Infront of the vintage looking car are the words Black Badge written in thin font.
"Hoy, Curtis! Hindi sa atin 'to! Saan iyong van? Or iyong Corvette ni Dean?"
pagalit kong anas.
Mukhang natadyakang aso si Curtis nang binalingan ako. His hand still extended on
the opened door.
"E, miss Ruth, ito raw po iyong sasakyan niyo pabalik sabi ni Sir Dean."
"What?!"Pinasidahan ko ang sasakyan. "He has another car?"
"Hindi niya po masyadong ginagamit at walang pa pong pinapasakay kahit
sino.Hmm...kayo pa lang po."
"Rolls Royce, Ruth! Rolls Royce! "tili ni Jude sa gilid ko sabay niyugyog ang aking
balikat. "Kuya Curts, can I ride there, too?" malandi nitong tanong.
Bago pa makasagot ang mukhang mauutal na si Curtis ay hinila ko na si Jude.
Matatagalan lang kami kung mang uusisa pa ako. I have to be there at five but I've
gone way past my desired time to leave.
The heavy feeling in my chest is uninvited but it's not because of a pessimist's
reason. I couldn't breathe smoothly. Parang gusto kong isigaw ang bigat sa dibdib
pagkatapos ay tumawa at maiyak habang nakangiti. I...I couldn't explain this. It's
the kind of feeling that probably no one has figured out.
Pinuno ko ng hangin ang dibdib at nagtipa ng message kay Dean upang sabihing
pabalik na ako. Ilang minuto akong naghintay ng reply na hindi na dumating. Ayaw
papigil ng aking pagtataka. I'd like to think he's busy or whatsoever.
"Kuya Curtis, wala bang alternative route?" nababahala kong sabi. The traffic is so
impenetrable I highly doubt we'd make it on time.
"Lumagpas na po tayo, Miss Ruth. Pahirapan po kung babalik pa tayo."
Binagsak ko ang likod sa backrest. Nanlalamig na ang mga kamay at binti ko. Si Jude
naman ay parang wala lang na nagawa pang mag headbang sa music sa harap.
Dumiin lamang ang lalim ng aking pagtataka nang ibang ruta ang aming dinaanan. From
here, I could see the large ferris wheel of the prominent mall. Sumasayaw na ang
mga ilaw galing sa malaking stage na naka set up doon.
"Ba't tayo nasa MOA?"
Walang sumagot ng tanong ko. This is supposed to be a digital concert. 'Di ba
dapat sa maliit na studio lang at limited ang mga audience? At paano iyong mga
pumila kanina sa labas ng station building? Alam ba nila 'to?
Hindi sumagot si Dean sa aking mga tawag. Nasa tenga ko pa rin ang phone nang
pinagbuksan ako ni Curtis kasabay ang pagbaba rin ni Jude.
"Ako na po nito, Miss Ruth,"si Curtis sabay kuha ng garment bag.
"Dadalhin ko pa iyan kay Dean sa backs—"
"Come on Ruth! Magsisimula na!" Kinuha ni Jude ang bag at phone ko upang itapon
pabalik sa loob.
Wala na akong nagawa nang hinila na ako upang makipagsiksikan sa mga tao. The scene
brought me back to the last experience I had during one of the band's show. the
first time I've seen him in person after seven long years.
"T-teka...ticket?"
Mukhang hindi iyon narinig ni Jude. Nang tinuro niya ako sa ticket girl na parang
kilala ako nito ay mas lalo lamang akong naguluhan.
"She's Ruthzielle! " si Jude.
Tumango ang babae at minuestra kami papasok.
"What? Jude ano 'to?" paghihisterikal ko. "At nasa VIP pa talaga tayo?"
"Hala ka, ha! Pinasakay tayo ni Dean sa kanyang Rolls Royce tapos doon ka lang niya
ilalagay sa may cheap ticket? As if papayag si Dean niyan! Hatakin ka pa nun sa
stage para doon ka talaga sa gilid niya habang nagco-concert siya."
My confusion shut me up for the whole time I was being dragged inside the crowd.
Nasa VIP man ay hindi talaga kami malapit sa stage. We're actually in the middle of
the crowd . Nagbigay daan sa akin ang mga tao na parang reyna akong dumadaan.
Sa laki pa naman ng hat ko ay siguro nahawi din sila nito.
Hindi ko mahulaan kung paano ito nangyari. Naka set up na ang instrumento sa stage
at naghihiyawan ang mga tao, sinisigaw ang pangalan lalo na ang kay Dean. May
nakita pa akong tila nangisay, nagwawala, umiiyak at kung anu-ano pang kabaliwan at
hindi ko naman sila masisi doon.
We are in the concert grounds, and it only means that a huge number of people are
expected to attend. Lumagpas pa nga sa kahit kaninong expectation sa dami ng tao.
Greater than the amount of audience from the last time!
Ang stage plan na nais ng banda ay nangyari sa harap at mas pinalaki lang. The
stage lights included and the background screen.
"I'm so excited!" Jude was giddy beside me.
"Mukha namang first time mo maka-attend ng concert."
Malandi siyang tumawa. "Makikita ko ulit kasi si Wilmer."
Ngumiti ako ngunit hindi pa rin mapakali. How was this even possible?
The hissing sound from the stage activated the deafening screams from the crowd.
Tila niyuyogyog ng mga sigawan nila ang aking buto, kalamnan at tenga. Hindi ko
mapigil ang malaking ngiti nang isa isa silang umaakyat sa stage sa likod ng usok
na bumubuga sa magkabilang panig ng entablado.
Cash was the first to step out, followed by Sky, Wilmer and...
"Dean!!!" Parang tinanggalan ng lalamunan ang kung sino mang sumigaw na iyon.
"Whoo! The Metaphoricals!" sabay kong sigaw habang tumatalon. Sumunod si Jude sa
tabi ko.
"Yaaahhh! Dean!!!" Tilian mula sa likod dahil humalik na ang bibig ni Dean sa
microphone.
Once again, he's wearing his red bandana. At kahit kasisimula pa lang ay nakabukas
na agad lahat ng butones ng kanyang long sleeved polo.
Wilmer was strumming the guitar as the song's introduction. Hindi na magkarinigan
nang magsimula nang kumanta si Dean na sinabayan na rin ng mga tao.
"Let's take our time
While it's still ours to take
'Cause some things hardly change
But nothing ever stays the same..."
Kung hindi ako nagkakamali ay parang kinindatan ako ni Dean. Nakumpirma ko iyon
nang tumili sa Jude sa aking gilid at halos inangat ako sa ere.
"Let's fall back in love With the world and who we are And do the things we
talked about But never did before..."
Tinanggal ni Dean ang bandana at hinagis sa kung saan pagdating sa chorus nag
kanta. Tumalsik ang pawis niya at parang handa iyong saluhin nang lahat.
"Dean bendisyunan mo ako ng pawis mo!"
Tumitili ang mga babae roon habang nag aagawan kaya pati ang alon ng crowd ay
nadamay. Dean laughed whil looking around the crowd. It took him less than a
minute to find my eyes then smiled at me.
Wait. Parang may mali or, no... wait. Hindi ko talaga alam. I don't know what to
think anymore!
"It may be bittersweet
'cause we're no longer Seventeen,
but we're still young so,
dance with me in naivety,
And follow endlessly,
The sound of reverie..."
Panibagong upbeat track ang kinanta nila. I knew their style of setlist. First
three songs are upbeat bago sila mag slow song kung saan magpa-piano na si Dean.
When you enjoy things too much, talagang mabilis lang ang oras kaya nang mag-shift
ang lighting at naging nostalgic blue ay alam kong mabagal na ang kasunod.
Natigil ako, huminahon din ang himig ng crowd dahil sa sumunod na tugtugin. I
thought Dean would be playing but it was Wilmer who did the piano. Nakatayo pa si
Dean sa stage.
Awang ang kanyang bibig habang nakatingala, the standing microphone held by his
strong manly hand. Sa liwanag ay kitang kita ang pawis sa gilid ng kanyang mukha.
Parang inaakit niya ang ilaw at dumaan ang dila niya sa ibabang labi. The move
looks so erotic that I heard a chorus of women's sighs around.
"This is Miss Seventeen part 2: Nostalgic for Erelah."
Napako ako sa sinabi niya, sa lamig at gaspang ng kanyang boses.
Then the instrumental piano he played for me last time wrapped like a soft silk
around my heart. That tune of song that makes you want to reminisce.
Inikot ko ang paningin sa mga taong nag angat ng kanilang mga glow sticks. Jude
included, he's cheekily smiling at me.
Teka, ba't ako lang wala? Umigting lang ang pakiramdam na kanina pa ako
kinakalabit.
"I traced places on the ghost of your fingertips.
Phantom feeling, haunting onto the cemetery grounds of my skin
Leading to my chest, the beat is unresting
Down to the ink of a heart with your name..."
Dean was speaking them softly in tune with the instrumental and the soothing back-
up vocals from someone. Sa kabila nag kaba y mas nararamdan ko ang emosyon niya
habang nagsasalita. His outpour of pain, heartache and longing...all in that one
paragraph...
"Read it backwards
Let's walk backwards, when you were still seventeen..."
Pumikit ako nang dumating sa parte ng tugtugin na gusto kong magbalik tanaw .
Nanindig ang aking balahibo. Everything became a series of white flashes of memory
starting from how I met him. How I began to like him. How I realized I fell deeply
in love with him.
Nagpakita ang kamay niyang kinuha ang kamay ko upang hawakan. The smile of his
face. The light crinkles in his eyes when he smiles too much. The way he licks his
lips. The twinkle of his hazel greens. His crooked smile when he was eighteen...Our
first kiss...
Sa aking pagdilat ay nahawi na ang mga tao. Confettis started to slowly rain down
on us and I didn't bother find out how that happen.
Umawang ang aking bibig nang makita sa malaking screen ang picture namin noong
prom. He's smiling down on me while I was facing the camera. Nakapikit ako habang
tumatawa. I looked so happy. And Dean was looking adoringly at me, na para bang
sigurado na siya sa sandaling iyon na ako talaga ang papakasalan niya.
I clearly remember why I laughed that way. He said something funny. Hindi ko
namalayan na kinunan pala iyon.
"Ruth..."
Bumaba na si Dean sa stage habang patuloy sa pagtugtog si Wilmer sa piano. Skylar
was using another instrument to make the music more calm and nostalgic. Habang si
Cashiel ay nanatili sa mahinong gitara.
Kinakagat ko ang aking labi habang nakatitig kay Dean na nasa harapan ko na.
"Just so you know...this is the last scene of the Miss Seventeen music video..."
Muli akong napamaang sabay lingon sa paligid at balik sa kanya. Talong-talo ako sa
karera laban sa nagwawagi kong puso.
"We're being filmed live?" My voice cracked. Gusto kong humikbi sa napagtanto.
"And live stream."
Hindi ako nakapagsalita. Speechless, I roamed my eyes around the crowd with their
lifted glowsticks. Sa rami ng taong nakapalibot ay hindi ko mabunyag ang nais kong
sabihin kay Dean. Hanggang sa nahagip ko si Sue na katabi si daddy at karga si
Arrow. With them is Dean's mother and Kiefer. Lahat sila ay nakangiti sa akin.
"Oh my God..." Natutop ko ang aking bibig. Now I am really sure what is happening!
Luhaang mga mata ang naibalik kong paningin sa lalake sa harap ko. He still has
that rough and arrogant aura but the soft spot was the way he smiled at me.
Kumikinang ang mga mata niya , hindi matukoy kung naluluha rin ba o dahil sa
makukulay na ilaw.
"Here...infront of everyone, live...dati ko pa itong gustong gawin simula noong mga
bata pa tayo. If not for our age and your beliefs..." Umiling siya at pinaloob ng
upper lip ang ibaba niyang labi.
He doesn't seem shy but more on...terrified. At alam ko kung bakit. I've rejected
him before. Siguro naisip niya ang posibilidad na magawa ako ulit iyon ngayon.
The intense steel of his green reminds me of emeralds being melted by the fiery
mixed of colors fromthe lights. Namumungay ang mga mata niya.
"You have no idea how much I want to introduce you to the world that I'm going to
give you, anyway. Sa 'yong sa'yo ang buong mundo Ruth kapag ako ang mamahalin mo."
Nagsimula na akong humikbi. Pinagpatong ko na ang mga kamay kong tumatakip sa aking
bibig upang pigilan ang pagtakas ng hagulhol.
"So, Miss Seventeen..."
Nilibing ko na ang aking mukha sa mga kamay ko. This was the overflowing
undescribable feeling I felt a while ago! It was too much I want to cry the joy
out.
"Ruthzielle..."
Nagsimula nang tumili ang mga tao. Hinawakan niya ang aking palapulsuhan at hinila
upang maalis ang mga kamay ko sa aking mukha. Inangat ng kanyang daliri ang aking
baba upang matitigan siya.
His smile was crooked but soft. Nakatapat sa bibig niya ang microphone.
"I want to forget that day I lost you, Ruth. The days I've spent without you. And
now... Miss Seventeen..."
Lumala ang hiyawan ng mga tao nang dumukot na si Dean sa kanyang bulsa. Binaba niya
ang mic at lumuhod sa king harapan. I was cupping my own face as tears fell nonstop
while staring at him.
"Allow me to put this ring on you...and this time, marry me..."
We're filming live. This is a live stream and at the same time the last scene of
the music video. But the very truth of this all is he is actually proposing infront
of everyone. Infront of the world!
Here, is the man I love. How I was used to be just the slave of the waves of
fate, Dean injecting me a dose of passion made me aware of my ambitions. To
finally find what I truly want. If I was the one who's used to always give him a
piece of my mind because of his decisions, all this time, I was the one who learned
from him.
Tapos ko nang unahin ang ibang bagay na madalas kong ginagawa noon. I never get to
prioritize Dean no matter how much I wanted to.
Now, I am all for him, as he was throughout his life, all for me.
Aking nilapit ang nanginginig kong mga kamay sa kanya. Hindi na ako makapagsalita
dahil inuunahan na ng hikbi. Sumisinghot ako, sa isip na lang sinasabi na buong buo
ang damdamin ko sa desisyon ko ngayon.
We may have become the victims of lies, wrong time and imperfect decisions. But
regardless of the long years, not a thing has faded. I've always wanted to marry
you, Dean. To be married with you, would be a dream come true.
"Yes, Dean. I will marry you..."
Dumaan ang luha sa nakangiti kong labi.
Wala na itong pag-aalinlangan.

[ 54 PLAYLIST ]
-------------------------------

Chapter 1
Find a way-Safetysuit
Chapter 4
Right girl-The Maine
(Payungan mo ako Dean song) Iyong iyong iyo-Sponge Cola
Chapter 5
Into your arms-The Maine
Chapter 8
Love and Drugs-The Maine
Chapter 9
(Drumming lesson song) Yellow-Coldplay
Chapter 10
241-Rivermaya
Chapter 12
Mr.Brightside- The Killers
Chapter 19
(Duet with Jillian) Where are you now?-The Summer Set
Chapter 21
Check yes Juliet-We the Kings
(Prom song)-Anywhere but here by Safetysuit <<favorite <3
Chapter 24
Growing up-The Maine
Chapter 25
(Drive the night away song) Let me take you there-Plain white T's
(Tacoma song) The One Thing -Between the trees <<favorite <3
Chapter 34
These four words-The Maine
Chapter 46
Fucked up kids-The Maine
Chapter 50
The Sound of Reverie-The Maine
Just imagine the song How to draw by The 1975 as the instrumental piano. :D
Finale
Perfect-Ed Sheeran
Dean's hate playlist:
I miss you love- Silverchair
Deep and meaningless- Rooster
Story song inspiration : Youth-Daughter
*Miss Seventeen and the rest that aren't on the list ay gawa gawa ko na.
Happy listening. Rock and roll!

Dean Cornelius Ortigoza V

Wilmer Kean Rivero
Skylar Haze Rivero
Cashiel Von Gustavez

Thank you !
Epilogue next.

[ 55 EPILOGUE ]
-------------------------------

PART I
I pushed this nameless woman against the wall and ravished her neck. Somewhere in
Europe, I'm with a groupie. I could feel her hands working on my belt and just when
I started to get down to it, I stopped.
A recalled visual of a brown eyed beauty consumed me. The image of her, firm in my
mind's eye.
Bumitaw ako sa baywang ng babae at tinukod ang mga kamay sa sinandalan niyang
dingding. My mind's in knots and my breathing is chaotic. Goddammit. It has always
been like this! It has never gone right.
"Dean, what's wrong?" The breath of the woman's warm lust caressed my skin. Seeking
hands still touching me. But I can't feel anything.
Humihingal, nag angat ako ng tingin sa kanyang mukha. First, I saw her lips.
There's a slight bulge at the lower center portion of her upper lip that makes her
whole mouth round and plumpy, a meaty cupid's bow.
"Ruth...?" I was confused. Or is the alcohol talking?
But this is what her mouth looks like.
"Dean...come on." She desperately grabbed the waistband of my jeans now with my
shirt being discarded on the floor.
Pumirmi ako at hindi nagpahila. My brows deepened recognizing the difference. Tila
namulat sa realidad ay nalaman kong ibang babae ang kasama ko. This is not
Ruthzielle.
Maingay akong suminghap at tinulak ang sarili palayo. Frustrated and mad, I raked
my hands on my hair. Nang huminto sa dulong hibla malapit sa batok ay sinabunutan
ko ito.
"Get out." The growl rumbled in my chest. May kontrol pa ako sa sarili dahil hindi
ko siya nasigawan na parang kasalanan niya ang lahat.
"What?" I don't have to see if she looks stunned. "Dean, we've just—we're almost
there..." And she sounded so brokenhearted, too.
Tumungo ako sa bar counter at nagsalin ng Cognac sa aking kopita. This should
fucking calm me down. Only that in the end, I would make a fool of myself.
"Fix yourself. You know your way out. This can't go in public. Find someone else if
you're really that horny." Then I chugged on the amber liquid.
Ilang sandali ang pagdaan ng katahimikan na nilibing ng tawa niyang walang lasa. I
could hear the disappointment and ire that lingered along with the laugh.
"I guess what they said is true. You have a dirty mouth. Rude and crass, Dean
Ortigoza."
Kung makapagsalita naman ay parang sineryoso ko siya. When I've only just met her a
while ago.
My lips lifted for a sneer. Yes, I am living with that reputation. I could feel the
loath radiating from you, hon. Sa nararamdaman ko ngayon ay wala na akong panahaon
na pakialaman ang damdamin mo at ng ibang tao. To hell with your feelings when I
could not even fix mine.
Tinitigan ko ang kopitang pinaikot-ikot ko sa aking kamay. The nameless woman's
heels barbarically stabbed the tiles in her every step out of the door until it
closes with a bang. Not a jumping nerve in my body has reacted as I lose myself
inside the amber liquid.
This drink always brings me warmth. As much as how she has always make me feel...
"These violent delights have violent ends, And in their triumph die, like fire and
powder, Which, as they kiss, consume. The sweetest honey is loathsome in his own
deliciousness. And in the taste confounds the appetite..."
It took me three reads on this stanza alone before I got a good grip of its
meaning. Hindi malaman kung bakit doon ako mas nagtagal, tumuloy ako sa kasunod na
stanza. And sweet Lord! Why does this bother me so much?
"Therefore love moderately. Long love doth so. Too swift arrives as tardy as too
slow."
Maingay akong nagpawala ng hangin sabay sara ng paperback. I don't understand mom
why reading Shakespeare is a good punishment for me. Well fine, maybe because I'm
not into reading. How grueling it is when you're told to do things outside the line
of your preference.
Tumuwid ako ng upo saka pinatunog ang nangangalay kong leeg. Nag-inat at binend ang
likod. My back hurts like a son of a bitch!
Nilingon ko ang tumatawang si Wilmer sa tabi ko. Nakayuko sa notebook niyang nasa
hita.
"Ano na naman ang ginawa mo?" Pinirmi nito ang page na inaanod ng hangin. He
knows how I am being punished.
Muli ang pagtanaw ko sa harapan at wala sa sariling pinaglaruan ang aking labi.
Lunch time, kaya naniningkit ang mga mata ko sa sikat ng araw. Mula dito sa ilalim
ng puno ng mangga ay ginala ko ang paningin sa nagkalat na mga estudyante sa
quadrangle ng St.Louis campus.
"Pinatawag sa office. Cutting class." Another sigh. Inantok ako bigla.
He chuckled. Mukhang nasa inaaral ang kalahating atensiyon.
"Huy!" maingay na agad ang pagdating ni Cash at umupo sa kabilang side ni Wilmer.
"Puro ka aral diyan, mag-aasawa ka na ba? Ayaw mo talaga ibigay number mo sa
classmate ko?" Siniko niya ito sa gilid.
"Classmate mo? 'Di ba grade 5 ka pa lang?"
Nagkibit so Cash at niyakap ang bag sa kandungan. "She's older, though. Ka-age niyo
lang. Hmm...thirteen?"
"I'm fourteen," sabat ko at tinukod ang braso sa balikat ni Will. " ' Tsaka Cash,
nag-aaral iyong tao, 'wag mong guluhin! Kapag iyan hindi makapasa sa quiz namin
mamaya, aba't bagsak din ako! Kaya aral lang Will, ikaw ang sagot sa kinabukasan
ko."
"Tss..."
"E, parang isang oras na siya sa page na iyan,a? Ano bang inaaral mo diyan, porn?
Tutok na tutok e."
"Nag-iisip ako!" depensa ni Wilmer.
"Ng porn!"
Sinalubong ko sa ere ang kamay ni Cashiel sabay tawa. Will being a young brooding
man is fun to tease. Pero ayos na rin sa akin ang tahimik niyang ugali para wala
akong katulad. Boring kapag ganoon. There has to be a variety.
In a snap, a fun moment has gone downhill seeing Kiefer with his elementary
friends. Binalikan ng utak ko ang parusa sa 'kin ni Mom. Now I have to think of an
insightful explanation about Shakespeare's passage. That's the only way to cast
down my punishment.
"Romeo is emo, mom!"
Kita ko kung paano siya nagulat sa sinabi ko.
"And he fell in love with Juliet as fast as how he changes his boxers. Isang
iglap, Rosaline's forgotten? Well, kung may boxers man sa panahong iyon." Nagkibit
ako at pinagpatuloy ang pag-kain.
Nakatulala si mommy sa akin. Si Kiefer sa tapat kong silya ay naudlot ang pagsubo
sa pagkain. Dad's seriously wiping a table napkin on his mouth, a sure sign that
he's deep thinking about a reprimand for me.
Dapat hindi na sila nagulat. They should have not expected to hear deeper things
from a shallow Dean. I'm not a deep person. But I can go deep. Smirk.
I'm happy and content in this family. Niisa ay wala akong namana sa kanila. Being
adopted is not a big of a deal since I embrace my distinction and I am the kind who
dares to be one.
Ang pahirapan ang sarili ko'y labag sa akin kaya hindi ko na hinanap ang totoong
mga magulang. I'm easy to deal like that. They don't like me, fine. It's their lost
anyway. I think I am being a good son and they will never be able to have a taste
of it.
Madrama akong nagbuntong hininga habang hinihiwalay ang gulay sa karne ng aking
plato.
"Kung bakit ba kasi iyong may trahedya pa ang pinapabasa niyo sa dinami-daming
namamatay sa mundo? Why not make me read books with happy endings? Scratch
fairytales. Iyong may action din ba. Sherlock Holmes!" I sounded so excited. " or
The Count of Monte Cristo."
"Dean Cornelius," Mom exhaled my name as if it's carbon dioxide. "I don't know
what to do with you." Hinilot nito ang sentido.
"What? Opinyon ko lang iyon, mom. And when I mean opinion, that's how I perceive
things. That's how I see Romeo.He's really emo and sappy."
But less to my expectations, binawi ko rin ang mga sinabi ko. For mom dragging on
that punishment from my incessant offenses, gradually, I became to love the
metaphoric style in classic novels.
"Metaphorical..." Dinikit ni Wilmer ang upuan niya sa akin upang mabasa iyon nang
malapitan.
Hindi ako nakikinig sa discussion tungkol sa mga scientist at gumuguhit lang ng
lettering sa blankong page sa likod ng Science book. Papa-revise ko 'to kay Indie
mamaya. Magaling iyon, e.
"What's that for?" bulong ni Will sa tanong.
"Band name." Nilingon ko siya, isang beses kinawag ang kilay. "Game?"
He nodded once before returning infront for the discussion.
That's Wilmer. Sumasang ayon sa mga luho ko. Kung may maaasahan man akong kanang
kamay, siya iyon. Hindi salawahan at madaling kausap.
Huling klase ay nagpaiwan ako upang makapaghanap na bagong pagbibigyan sa English
drive chip. I' ve been holding this for two straight days now. Meaning, three point
demerit each day. I would have six if the day ends with me still keeping the damn
flat wood.
Pinauna ko si Wilmer sa baba. May activity daw kasi eh dapat mamaya pa iyon kasi
recess namin ngayon. Tatlo na lang kaming nasa classroom at tahimik kong sinisilid
ang mga libro sa bag. I am seriously in need of a locker.
Hindi nagtagal ay lumabas na ang dalawa. Deep breath, I let out that hope in that
deep breathe.
"You still have the chip?"
Tamad kong nilingon ang kapatid ko. Knowing why he's here, bigo kong binalik ang
paningin sa labas. Umupo ako sa gilid ng bintana saka sinandal ang ulo sa railings
nito.
"Mom would go bonkers," dagdag niya habang lumalapit.
Binagsak niya ang bag sa kalapit na silya, binuksan at inabot sa akin ang
panibagong babasahin. Shakespeare again.
"Unless you won't let the cat out of the bag. So chill, bruh." Inisang tapik ko
siya sa braso gamit ang libro.
Umiling siya. Ang seryoso nito. Kaya siya mas napagkakamalang kuya, e. And is he
even thirteen with that body? I would have thought he's older than me by five
years.
"Do you have extra ballpen? I lost mine."
Humihikab ako habang sinisiksik ang libro sa bag. I heard footsteps coming from the
corridor kaya nanahimik ako sa pag-aakalang teacher o roaming CAT officer.
Without knowing what to find out, I turned my head to that sound.
Hindi na ako nakabawi ng tingin.
I heard a bomb pounding in my ears. Or is this beating in my chest?
Nakakulong ang mga mata ko sa naglalakad niyang imahe. The shivers in my spine, the
feel of my rough skin are indications. Long hair even in ponytail fell down to
what looks like her slender waist. Nakayuko siya sa cellphone, porcelain fingers
violently hammering on every keypad. Mukhang galit sa ka-text. But all of that was
in slow motion for me.
In side view, I outlined her sharp nose, the elegant curl of her dark lashes and
the end of her bushy eyebrow.
Pero, Dean, marami ang maganda lang kapag naka side view. Malay mo ba kung ano ang
itsura niya kapag nakaharap. You don't want to get dissappointed, do you?
Ngumuso ako at kakalas na sana ngunit tumigil siya sa pinakadulong ledge—na kaharap
lang ng classroom ko—saka sumandal rito. She slowly turned to face her whole front
in my direction while holding the phone near to her jeweled ear.
It was a mid-morning on a Wednesday. Isang ordinaryong araw lang ito sa mga
nagdaang taon sa buhay ko ngunit hindi ngayon. Today is when the brown world
clashed against the green paradise. Today should make history.
"Did my heart love till now? Forswear it, sight! For I ne'er saw true beauty till
this night..." A Shakespeare passage echoed around my brain.
She stared at me for a long time that I begin to assume things but I know it's not
about me. Kinunutan niya kasi ako ng noo kahit wala naman akong ginagawa. I was
just...staring, too.
Hindi ko alam kung paano ko siya tinitigan na nagsanhi ng ganoong reaksiyon. When
she blinked, her eyes have already flicked to the other direction like I am just
someone unimportant.
Malakas ang hatak ng pagngiti ngunit kailangan kong pigilan. I pouted. Magtaka pa
si Kiefer at isumbong ako nitong baliw kay mommy.
Pakiramdam ko mas tumatag ang paniniwala ko sa Diyos sa sandaling iyon. Damn! I
feel like I could already lead the holy rosary!
Dinungaw ko ang palapulsuhan upang tignan sana ang oras, ngunit mas napansin ko
lang ang panginginig ng aking kamay. My lips felt numb so I licked and bit them.
Muli ko siyang binalingan. I watched how those rose pink lips pursed on every word
she says.
"Bakit ka pa tumawag? Yes, we're done. Hindi ka naman kawalan!" She rolled her eyes
at no one.
Wait, what?!
Ilang taon na ba siya? Are we of the same age? Year level? Is she in elementary?
But her unifrom screams highschool
Bumaba ang tingin ko sa kanyang ID. The casing is in green. She's a Freshmen.
Batchmate ko!
And she has a boyfriend? Or ex from what I heard? Gusto kong magwala!
"Dean!"
"Oy!" Napatayo ako at hinarap ang nagtataka kong kapatid. Nilapit niya sa akin ang
ballpen niyang hihiramin ko.
Tumikhim ako at kinuha iyon. Sinulypan ko muli ang babae ngunit agad ding nag iwas.
I'm scratching my hair that isn't even itchy. Saan ko nga ba ilalagay 'tong
ballpen?
"Should I report her? She's not speaking English."
"Don't!" I growled. "Don't you dare, Kiefer." Tinutukan ko siya ng ballpen. That
caused his silence and fear that he paled.
Ganyan nga. Walang gagalaw sa kanya.
Sa ilang taon kong pagtanaw sa kanya sa malayo ay parang kilala ko na siya. Hindi
na rin kami tumatambay sa ilalim ng puno ng mangga dahil doon sila kumakain ng
kaibigan niya na mukhang chinita na hindi.
If not under the mango tree, she eats her lunch with her under the narra tree.
Pansin ko kung paano niya kagusto ang pamumulaklak nito ng kulay dilaw. I heard her
laughters everytime those flowers fall on her hair like snow in the summer.
"Hi, Mina..."
Sinusundan ko ng tingin ang babaeng binati ni Cashiel. Kahit bawal ang makapal na
make up dahil nasa Catholic school kami, parang ningudngud lang sa dugo ang nguso
nito. But fine, may itsura naman siya, 'tsaka curves.
"Type mo iyon? Parang kamukha ng mommy mo,a?"
Tinawanan ko ang komento ni Wilmer. Cash's mom is fucking hot at her early 40's.
Pero hanggang doon lang ang masasabi ko.
"Kailan mo ba ako ipakikilala sa mommy mo, Cash?" biro kong tanong.
"Gago! Wala akong balak maging anak mo uy!"
Tinaasan ko siya ng kilay. "Itanong mo muna sa'kin kung may balak akong magpaka-ama
sa'yo."
Maingay na nagtagpo ang kamay namin ni Wilmer at humagalpak. Lately naging maingay
na siya. Dahil na rin siguro sa akin. But still, grade conscious pa rin at ayaw
mag-cutting kasama namin ni Cashiel.
"Hi, Dean!"
Another babe passed by infront of us. Sa akin siya nakatitig. I'm not new to that
world of females eyeing me the way she does. Ironic how we are in a Catholic
school but these girls are just so...promiscuous.
I am blatantly doing a once over, looking for something that might interest me.
In her hand was a compact mirror which only means that she always checks her face
in it. Red lipstick, long straight hair, foundation sa mukha, pulbo sa leeg...
Girls of her caliber wanted to be complimented.
And how the fuck did I know? They are predictable like that.
"New shoes..." sabi ko, nakatingin sa makinis niyang black shoes na may design na
bulaklak sa strap.
"You noticed!" she giggled, and so as her sidekicks.
Tipid ang aking ngiti at tango. Yeah, I noticed. But I have no time for your
feelings, sweetheart. I bet hearing that kind of statement would knock even the
most assured ladies down a notch.
Tumikhim si Cashiel sa gilid ni Wilmer, while the latter was fake-reading his
notes. Baligtad naman ang notebook.
Dahil ang babae sa harap—not interested with her name— ay pinapaikot-ikot na ang
buhok sa kanyang daliri. That's a sign of flirting. Her sidekicks on the other
hand, ay pasulyap-sulyap kay Wilmer habang si Cashiel naman ang kinakausap.
"Are you free later, Dean? Or...you're busy? Because you know..." Her eyes
flittered on Will and Cash before returning to me. "Maybe you have your band
practice..."
"I'm going to eat," I answered without asking why she' s so into my schedule.
Well, I mean, I appreciate these girls who are bravely charming their graces into
me but, they are just not the kind to have a long and worthy conversation with.
There can be no doubt about what I want. And this is not it.
"Eat? Ng Snacks?" She asked dumbly.
"Dinner."
"You're so funny!" Maarte siyang tumawa habang mahinang hinampas ang braso ko.
And here I am wondering where is the punch line.
It took their leaving for me to breathe rightly. Sa muli kong pagdungaw sa puno ng
Narra ay nakaalis na sila ng kaibigan niya patungong canteen. I followed their
vacating tracks until an exiting group of seniors consumed them.
"Ba't di mo ligawan? Mukhang type mo naman."
Nanindig ang balahibo ko sa tanong ni Cash.
"S-sino..." Is he talking about Ruth?
Ninguso niya ang tinahak na daan ng mga babae. Oh, she's not talking about my Ruth.
Pairap akong nagbalik tingin sa harap at nakita ang paparating na sina Indie at
Skylar.
"Ba't ko pa liligawan? Hindi ko naman seseryosohin?"
"But you praised her! 'Di ba kapag pinuri mo, type mo? Nagagandahan ka?" inosente
niyang tanong na parang striktong patakaran ito sa buhay.
Haay ang batang 'to. Palibhasa kasi, bunso. He's got a lot to learn from me.
"Sinabihan ko lang na bago ang sapatos niya, type ko na? Cashiel, hindi ganon."
Mahinahon kong sabi sabay iling, para bang napakatino kong kuya. "Girls live in
compliments, gusto nilang pinupuri sila. Kaya kahit hindi sila kagandahan, maghanap
ka na lang ng katangian na kapuri-puri sa kanila. That's how you get the girls,
Cash! Compliments!"
"But you're eye fucking her!" giit niya.
Inakbayan siya ng katabing si Wilmer. Kung ako ang katabi niya ay nabatukan ko na
iyan.
"Natural lang naman na ganon tumitig si Dean. Kaya nga ang daming umasa diyan, eh.
Akala nila may gusto siya sa kanila. Remember Pamela?"
Sinilip ako ni Cash at hinatid ang kunot noo niya sa akin. "Siya ba iyong nagkalat
na niligawan mo raw dahil lang sa naging text mates kayo?"
"To think na siya ang nanghingi ng number ko!" Pinitik ko ang mga daliri.
"You texted her back."
Tamad akong nagkibit. "Anong masama? Eh, may load ako."
Inaway pa ako ng kapatid ng babaeng iyon dahil pinaiyak ko raw. I mean, they're the
ones who gave themselves hope. I never did. So why do those girls blame me for
their feelings? At iyong iba, ngingitian ko lang, pinaasa ko na? Ano iyon?
Tsk. Bad image na tuloy ako kay Ruth. Kaya siguro hindi niya ako pinapansin. She
has never, as in never! Ever bat an eyelash at me. Kahit sa paligid namin ay
sinisigaw na ang pangalan ko.
"Dean!"
"Ortigoza from Section A I love you!!!"
She doesn't belong to the crowd of girls screaming my name to get my attention.
I've been told that she doesn't do relationships inside the school. Alam ko rin ang
mga naging boyfriends niya sa mga universities at may minsan pang sinundan ko iyon.
Matitino naman. I'm sure those were her kinds of guys because they're all the same.
Preppy.
Regardless, I stayed above the weather as I won't stop on hoping. Titigil lang ako
kapag napasakamay mo na. Then after, I'd do the keeping. Oo, kung mangarap man ako
ay lulubus lubusin ko na. Pero hindi ako hihinto roon. Katamaran ang mangarap lang.
Dapat gawin mo.
I will let you enjoy your youth for now, Ruth. I will let you explore and have your
boyfriends—just not under my watch, please. 'Cause at the end of the school year,
I'll make sure that you're already mine.
At isa pa, kung ngayon ako magpapapansin sa'yo, baka hindi ko na mapigilan ang
sarili ko't ibilanggo ka sa akin nang buong buo. Alam ko na sa sarili kong marupok
ako sa edad na 'to. If I were a complete asshole, baka wala pa akong dise-otso,
magtatawag na ako ng pari para ikasal tayo.
"Iyon Dean, o. Chicks!" sabay turo sa babaeng nadaanan namin. "You might want to
tap that..."
Ang daming binubugaw sa akin ni Cashiel. Wala namang pumasa. And there were times
when they make me look like a fucking dick in motion just because...
Or maybe, my eyes has already been set on someone and so far, no one has yet taken
her place. That's why I write off relationships. It has not yet shed some light in
my spirit. I don't incline to it for now but rather on music. My first passion
before infatuation.
Lumukot ang ilong ko. Tinuloy ko ang pag-strum ng gitara isang hapon after ng
dismissal. Cleaners si Wilmer kaya hinihintay namin.
"Masyadong mabait," sabi ko.
"Ano pala gusto mo? Demonyo?"
I laughed a bit.
Well my friend, that's because if I have to like a girl, I should like everything
about her. Not just because she' s pretty. But I'd be a hypocrite if I say that I
don't consider the superficial aspect. These days, it's rare to find the right
face with the right attitude that you're looking for. Ayoko lang ng basta maganda.
Ayoko lang ng basta mabait. I'm not even into goody good girls na kulang nalang
gawin akong santo sa kabaitan. I like girls with attitude. Fiery ones! And those
who aren't easy. It's not that I like the challenge. Ang sa akin lang, kapag ganoon
ay hindi siya mabasta basta. Iyong kapag magkakalayo man kami, sa paguwi ko, ako pa
rin. Kasi nga, hard to get siya.
"Masyadong seryoso kuya kung hanap mo sa edad na 'to ay loyalty. You're just what?
Kaka-eighteen mo lang, a?"
Binalikan ko itong usapan namin ni Kiefer. He's the first one to know about Ruth.
Pinabugbog ko kasi sa kanya iyong isang nagtangkang manliligaw pero sa huli,
lolokohin lang pala. Son of a bitch.
"We all want loyalty, Kai. Even in friendship. Pero iyon nga, kung sino pa iyong
loyal, sila pa iyong iniiwan at hinihindian."
Tumawa ako nang umirap siya. He hates relationship talks. Corny daw.
"Crush mo nasa canteen."
I was pulled out of my reverie in a sudden by that. Nasa likod na kami ng canteen
building.
Mataas ang bintana pero dahil matangkad ako, hindi ako mahihirapan. All jalousie
windows are closed, kaya pinagtaka ko kung paano siya nakita ni Cash.
Nagbukas ako ng isang bintana at sumilip. Nandoon nga siya, nakapila.
"Ang daming naghahabol sa'yo, bakit hindi ka sa kanila mamili eh magaganda naman
sila. Kesa sa kanya na hindi ka naman pinapansin."
"Maganda lang naman sila. Siyempre gusto ko whole package na." Hindi ko na
tinatantanan ang pagtingin kay Ruth. Dahan dahan kong binababa ang gitara.
Mukhang iritado na siya sa tagal bumili nang nasa harap. Bumuga siya ng hangin
pataas at umangat ang kanyang side-bangs. Ngumisi ako.
Pagkaalis ng lalake ay inirapan niya ito. Tumawa ako. Akala ko ako lang tinatarayan
niya, lahat naman pala.
"Ang taas nga naman ng pangarap mo, Dean." si Cash na naman, maingay ang keypad
niya habang nagte-text.
"Siyempre, ba't hindi ko pa tataasan ang pangarap ko eh libre na nga lang."
Ngumuso siya at tinabihan ako sa bintana. "Sabagay...ako nga gusto ko maging
doktor..."
"Mababa lang iyan, Cash. Taasan mo pa. Libre lang 'to kaya pangarapin mo na lahat."
Habang tahimik siya ay sumagi sa akin ang isang pag iisip na hindi ko kailanman
inasahan. Siguro dala lang ng mga pinagsasabi ko, but no...this doesn't even sound
like a joke.
"Ako..." sabi ko habang nakatanaw sa kanya, "Siya ang magiging ina ng mga anak ko."
Natawa si Cash. "Ba't hindi mo muna pangarapin na maging asawa niya?"
Kinunutan ko siya. "Siyempre kasama na iyon dun! Hindi naman ako bubuntis ng
babae na hindi ko asawa!"
Tumawa siya. Dean, ang daming nagtetext sa'yo. Padala pa ng letters, minsan mga
pagkain, tapos kinukuha pa ang libro mo para magpapansin...nakalahad na ang mga
choices mo pero pinapahirapan mo pa sarili mo diyan. Pero rinig ko sa classmate ko
na nililigawan mo raw siya? Totohanan na ba iyon?"
Nalito ako. Wait. Kailan pa ako nanligaw?
"I'm courting your classmate?" Tumango siya. Umirap ako at binalikan ang pagsilip.
"Sila ang nagkalat ng balita tungkol sa akin, Cash. Hinayaan ko na. Kawawa naman.
Pangarap din naman siguro nila iyan."
"Sira ulo ka talaga."
Umalis na kami doon nang tumapat ang alas singko. My eyes lingered on her for a
moment. Sinara ko ang bintana. Makikita ko naman siya mamaya paglabas niya ng
canteen.
"Sky! Kailan ka pa naging member ng Spice Girls?" hagalpak ni Cash.
Tadyak ang inabot ni Cashiel kay Sky. Natawa na rin ako. She's in her double pig
ponytail while Indira fashioned a double bun, Nagmukha iyong tenga ni Mickey mouse.
"Wilmer, o inaasar ako," sumbong ni Skylar sa kambal. Sabay sabay silang dumating.
Hinila siya ni Wilmer at inakbayan habang tinatawanan ang kapatid.
"Eh, isa ka pa. Tanggalin ko na nga lang!"
"Huwag. Cute naman, a." Si Wilmer, nagpipigil ng ngisi.
"O, Dean. kamusta iyang mga sidekicks mo?" Hindi talaga papayag si Indie na maapi.
I know this move. Gumaganti iyan.
"Sidekick you mean...iyong tinatadyakan lang sa gilid?"
Nagtawanan kami at high five. Binaha ako ng sapak nina Will at Cash na siyang mas
mas nagmukhang natadyakan na tuta. Skylar was loudly mocking him and her brother
habang tinuturo sila. Damn kids. I feel old at eighteen.
Isang imahe ang nahagip ng aking paningin. Finally!
But she's alone, walking her way out of the canteen doors. Umigting agad ang panga
ko dahil kitang kita ko kung paano siya lingunin ng mga lalake. I saw one
motherfucker being pushed by his friends, maybe encouraging him to talk to her.
I can't blame them. A beauty that could sail a thousand ships only can prompt
that.
Mga kamao na ni Kiefer ang bahala diyan malaman ko lang ang mga pangalan nila.
Tumayo ako at inakbayan si Indie. Inikot ko siya upang makita niya ang ituturo ko.
If I were to have a female counterpart, it'd be her. I always think she's my long
lost sister.
"Indie, may ipakikilala ako sa'yo. Kapalit mo. Ayaw mo kasi akong sagutin, e."
"Gago ka talaga." Hinampas niya ako sa tiyan. "Hot at guwapo ka Dean pero hindi
kita type!"
Akma siyang lalayo ngunit hinila ko siya pabalik sa akbay ko.
"Maka-gago ka naman! Naging tayo?" Tumawa ako nang muli niyang pinalo. "Kita mo
iyon?"
Nasa corridor siya sa ground floor at nakasandal paharap sa ledge. She's eating
popcorn while watching a noisy game in basketball. Walang kamalay-malay na
nakatanaw lang ako sa kanya.
Binaba ni Indira ang nakaturo kong kamay.
"Iyong Simeon ba iyan?"
"Oo!" I sounded so happy that she knows her.
"Four years na niyang pinapantasiya iyan, Indie. Ang bagal talaga, hanggang ngayon
hindi pa pumoporma," sabat ni Cash mula sa likod.
"Sigurado ka bang crush mo lang siya, Dean?"
May tono sa boses niya na nagpatahimik sa akin. It's like I have to asses my
feelings first before acknowledging that this is how I really feel.
"Kung may paa lang iyang mga mata mo kanina pa iyan nilalayasan ang bungo mo para
sundan si Ruth hanggang bahay nila. And you're telling me that she is just a crush.
Hmm... do you even know what you're talking about? Baka nadala ka lang sa
infatuation mo. I mean, we don't take those feelings seriously at this age."
"But I'm serious." At pinaigting ko iyon sa aking mukha at boses.
"Or you're just horny."
Sandali akong natigilan. I seriously cannot believe that this is what they thought
about me. So this is how most of the people underestimate the essence of young
love. I am somehow offended. Because I am not a believer of the ideals but the
actual feelings. Para na rin tuloy mababa ang tingin nila sa nararamdaman ko. Ruth
doesn't deserve a shallow affection from anyone, kaya hindi ko tanggap na
minamaliit nila ang damdamin ko.
Or am I really shallow? Is it the truth when they say that young feelings are
shallow the reason why most of them are just being taken for granted? Didn't they
find the time to consider that there are several sides of youth? I am on the
serious side. The kind who doesn't take feelings for granted!
Binasa ko ang akong labi bago sumagot.
"If I were horny, I would have fucked half of the girls in and out of the campus.
And godammit! Not just a fuck, Indie! May narinig ka bang nakikipag-ano ako sa
kanila? Like what your ex-flings did? Wala, 'di ba? I'm a proud virgin, baby."
Humagalpak si Wilmer, narinig yata ang sinasabi ko. Tinuro ko siya.
"Iyaaan ang hindi na virgin!" sigaw ko at nagmadaling tumakbo nang tumayo siya't
hinabol ako.
"Asshole!"
Na-report kami dahil doon. Which means ... another classic book for me.
Those were just some of the easy parts of juvenility. Tawa doon, tulog dito, tugtog
ng gitara, langoy sa agos ng musika...I don't know with other teens but as a young
guy speaking, I want everything to be easy flowing so that's how I consider life
would be. And I find my every day smooth but it's probably because I always choose
to do the easy things.
I came to think that it is the adults who complicate things. Kung may madali namang
paraan, bakit doon pa sila sa mahirap gawin? But then I realized that in order to
achieve, you need the hardwork. If you enjoy the effort, that's call passion. If
you tire out from it, then it's purely just an obligation. Para masabing may
ambisyon ka.
So I need that effort to achieve Ruthzielle's attention. Lately, it has become a
passion for me. To earn just a slight of her smile sounds like a survival game that
I want to win. It's like she will never look at my way. Ever. She will never look
at me that way.
But if everyone thinks that I would resort to courtship. Damn wrong. I hate how
common it is that it bores me to fucking death! I always dare to be different.
Iyong walang katulad. Kung ano ang panlasa ng karamihan ay sasanggain ko't ang
salungat sa karaniwan ang kahihiligan ko.
Mahaba ang pila sa canteen kaya sumingit lang kami sa isang pwesto na malapit sa
silya ng inuupuan nina Ruth.
It's always a wonder to me if she has ever gain a friend. I never saw her engaged
conversations with other people apart from her one friend. Siguro totoo ang
sinasabi nilang mataray siya. Hindi ko naman kasi nalalaman lahat sa pagtanaw lang.
I licked my lips and bit the lower one. Let's see, then.
Nakatalikod siya sa akin. Ang mabango niyang buhok ay naiipit sa sandalan ng puting
plastic chair kaya kanyang pinalaya at dumausdos. Bumulong ng haplos sa kamay ko
ang hibla nito. I saw my hairshafts stood by the contact.
Inabot ko iyon at sinubukang hilain ang dulong hibla nang tinapik naman ni Wilmer
ang kamay ko.
"Anong ginagawa mo?" mariin niyang bulong.
Nilingon ko lang siya at pilyong ngumiti. Tinuloy ko ang balak ko.
"Bahala ka nga diyan." Mukha siyang natatawa.
Hinila ko ang dulong hibla ng buhok ni Ruth. Noong una ay kinamot niya ang kanyang
ulo. Ngumiti ako at tumingin sa harap. Tahimik na tumatawa si Wilmer sa likod.
Sa pangalawang beses ay lumingon na siya nang bahagya. Mabilis kong tinago ang
kamay ko sa aking likod at tinanaw ang dulo ng pila.
"Hoy bagal anubayan gutom na kami!" sigaw ko at sumilip sa kanya. Hindi man lang
siya lumingon dito.
Nalaman kong medyo madaldal siya. A source of mine said that she's quiet in the
class. That's how I see her too sa tuwing nakikita ko siya sa kanyang classroom.
Doon ako dumadaan kesa sa stairway na katabi lang ng classroom namin. Tahimik
siyang nakikinig sa teacher nila at mukhang palagi siyang bored. Parang gusto na
niyang umuwi.
Tinulak ako ni Wilmer sa balikat. "English bro!"
Tumikhim ako at inayos ang uniform. Pake ko sa rules. May demerit na rin naman ako.
"We're hungry. Faster, please."
"Tangina, mapapahamak tayo nito." Bulong niya at yumuko, nagtatago sa likod ko
habang kinakamot ang noo.
The line started to move, it's like the gate has opened for me to have a glimpse of
her whole face in broad daylight. Hindi niya pansin dahil nasa usapan ng kaibigan
niya ang kanyang atensiyon.
May mga bagay na dapat ikonsidera ng mabuti at isa na doon ang pagpili ng
babae.Well, that's for me at least. I' m picky, to be honest. Hindi ako basta basta
lang nagkakagusto. I have my standards, of course. I know my worth, so I should
choose a girl who only deserves my worth. Hindi naman kasi ako pipitsugin lang noh.
Pansinin lang talaga ako nitong babaeng gusto ko matatahimik na ang buhay ko.
Iniipit niya muna ang labi at doon pa lang siya ngingiti kapag pinapakawalan na. I
noticed a fatty portion at the low middle part of her upper lip which makes it so
kissable. Iyon siguro ang basehan ng mga nanliligaw sa kanya. Ang mapang-akit
niyang mga labi.
Mabuti na lang pala hindi ako marunong manligaw. Dahil kung oo man, aba'y hindi na
mga bulaklak at matatamis ang ihahandog ko sa iyo kung 'di mga halik ko, Ruth. Kung
malaman mo ito, magpapasalamat ka. Unless, gusto mong maghalikan na lang tayo.
Sinuklay niya ang buhok gamit lang ang daliri saka napangiti sa sinabi ng kaibigan.
She doesn't really laugh that hard. She just...smiles, like a behaved queen. And
she knows she is.
Tumingin siya sa direksyon ng mga maiingay sa isang table at inirapan ito. But I
think that's only a natural gesture, she doesn't mean it. Hindi naman siguro siya
nang iirap nang walang dahilan.
"Bakit ba ang hilig mo sa mga isnabera?" si Wilmer na tila pansin ang paninitig ko.
Mahina niya akong tinulak upang humakbang dahil sa pag-usad ng pila.
Nakahalukiphip ako. Hindi nagtatanggal ng tingin habang sinasagot ang tanong niya,
"Hindi naman sa mahilig. It's just..." Her.
Parang lahat kasi tumitiklop sa kanya. Kung makapag utos ay gusto mo na lang
sundin. She has that air to hold sway. Iyong parang reyna ba. It's like she doesn't
allow anyone to rule her.
I want all the boys to envy me because I have her as my girl. Siya ang tipong
pinagmamayabang. At parang kahit anong bara mo, talo ka. She's gonna burn you 'til
you're toast! Sa paraan ng paninitig niya ay parang iniinsulto ka na niya nang
palihim.
Irapan lang niya ako, buo na araw ko.
"O, may sumisikip, Dean?"
Anak ng—Inabutan ko ng suntok sa braso si Cashiel. Puro kahayupan talaga ang
lumalabs sa bibig.
If I am being perceived as strong by others, it might have been the fact that I'm
never scared of commitments. Speaking as an eighteen year old, what I am scared of
is to fall out of love on someone I considered my life. It's like being detached
from the world of mortality.
If love comes, what's the point of avoiding something inevitable? My adopted
parents taught me that. Hindi dahilan ang pagiging lalake upang magmatigas ka
pagdating sa pag-ibig. I am actually beginning to accept that I am turning into
sappy Romeo now. Thanks, Shakespeare.
Ako lang naman din ang mahihirapan and I know it myself that I hate complications.
I always find the easy route out of a hurricane. To avoid being chased, to avoid
running is just to simply face tha fact that ...you' ve felt it. I have felt it.
Umuulan noong isang hapon at naabutan ko siyang papalabas pa lang ng school gate.
Mukhang nakauwi na ang kaptid niya at kaibigan.
She's alone again. Ayaw ko na mukhang okay iyon para sa kanya. I want her alone,
and I don't want her to be alone at the same time.
"Bok! Pahiram payong bilis!" sigaw ko habang tinatawid ang sidewalk .
Medyo nababasa na ako ng ulan. Good thing mom made me brought my leather jacket.
"Ha? Uuwi na ako, uy!"
Inagaw ko ang payong bago pa siya makapanlaban. Nerd to eh, takot 'to sa 'kin.
"Uy, Dean naman..." Nakanguso siya at kinakamot ang batok.
"Tsk." Dumukot ako ng pera at inabutan siya ng twenty bill. "O, bili ka ng kapote
sa tindahan. Akin na 'tong payong mo!"
Wala na siyang nagawa nang tumakbo ako palabas ng gate.
Isang pasida sa buong harapan ay natagpuan siyang sumisilong sa tindahan. The
rainfall could still reach her so she has to squeeze in the small space. Damn! She
looks so hopeless!
Wala akong pakialam na naputikan ang aking sapatos at pants . Sumulong ako sa
binabaha nang daan. I let Kiefer use my Tacoma since knowing that Ruth's into
pedicabs. It came to me that she was born with a silver platter so it's beyond me
why she has to settle with this. Ganon ba siya ka-humble?
"Wala kang sundo?"
It took a monumental gut for me to ask that easy question.
Kasing gaan ng tanong niya ang kanyang tugon. Tahimik na iling.
Bumaba ang mga mata ko sa labi niyang bahagyang nakanguso. Unconsciously, my tongue
wet my lower lip before I lifted my eyes back on her brown ones. The curve of her
lashes is one of my damn weakness.
And with that, I've just got a boner in my heart, and an erection of affection.
Okay lang ang tipid mong sagot. At least pansin mo na ako. At least, ganito na tayo
kalapit. At least, natitigan kita nang mas matagal nang ganito. God, I sound so
desperate in my own ears.
I do, I think I've always been the desperate one ever since.
"Please, dad, mom..."
Nakaluhod ako sa kanilang harapan. Kuyom ang kamao sa gilid upang pigilan ang
umaalsang emosyon.
My mother was sobbing beside my father who's standing infront of me. Looking down
on me as if I am a disgrace to this family. I let them feel that way because that's
expected. Bago ko pa hinarap 'to ay hinanda ko na ang sarili ko sa pagtanggi nila.
"Do you....even hear yourself talking?" my old man slowly growled, every word
spoken firm and angry enough to sink in my bones.
Nagpipigil ako ng singhap nang bigla niyang hinila ang aking kwelyo upang ako'y
itayo. Nanatili akong nakayuko, I can't look at the fury in his face but my chest
hurts hearing my mom's cry of plea.
"Magpapakasal ka?" Ang hindi makapaniwala niyang tono ay isang babala sa namumuong
bagyo. "For pete's sake Cornelius what the hell are you thinking?!" His voice
thundered in every corner of our house.
Niyugyog niya ako bago tinulak. As weak as I felt, nagpakatatag ako upang matagpuan
ang balanse kaya naiwasan ang pagkatumba. Dad grabbed my collar again, pulled me to
face him only to see his fist drawing closer to my face.
"Denson, that's enough!"
"Dad!"
Pinigilan siya nina mom at Kai bago pa man tumama sa aking mukha. Mariin akong
pumikit, mahigpit ang tikom ng bibig at hinihingal sa kaba. But I am less scared
of the fists, dad. I'm here to shut that fear off and that is to let me marry
Ruthzielle so she'd be mine till kingdom come.
"Stay at your room Kiefer!"
Bumitaw si Kiefer sa kamay ni dad na susuntok sana sa akin ngunit hindi siya
umalis.
"Ayaw kong ganito ang makita at marinig mo galing sa kapatid mo na hindi dapat
tinutularan. We didn't raise you both just to be a bad influence. Of all people,
Ikaw pa Dean? The older son who should have been the one to realize more what
responsibility looks like!"
Lumapit si mommy sa akin at hinawakan ako sa braso. Sinandal niya ang kanyang ulo
sa nagaalsa-baba kong balikat.
"You're telling me that you're going to get married when me and your mom kept on
being called by the high-up's office for your offenses.You cut classes! Not to
mention these rumors about girls you are being linked with. You cannot even stay
long in a relationship! Ilang taon ka na ba sa tingin mo? You're just eighteen
Dean, not twenty eight!"
I am tired of hearing this proverbial statements about youth. Maybe in age, it is
where we get to base the limits and restrictions. Pero kung damdamin na ang
pinaguusapan, may limitasyon pa rin ba dahil sa edad?
"We let you have your way with almost everything. The band, your misconducts,
shenanigans... But this, what you're pleading for? I don't think we would accede
to this permission of yours, Dean. We will not condone this for you and for her.
Not that I am against Ruthzielle. Heck! I don't even think that she would agree to
this!"
Kinagat ko nang mariin ang aking labi at umiling. Isipin ko pa lang iyon ay umiinit
na ang ulo ko. As much as how I would want to honor her wish just in case she won't
agree, I'll try as hard as I can to convince her.
"As a consolation, yes I must say that she is good for you..." mas mahinahon na
sinabi ni Dad. "We saw how you changed, in academics and in your attitude. But not
enough to marry her, Dean. Give some consideration to your individual dreams. Mga
bata pa kayo. Wala ka pa ngang trabaho. And I bet you have yet to decide about your
college education for your band is taking up the most of your time—"
"I will take a music business course." I cut into his words, the reason of their
silence.
"Pardon. And you look at me whe I'm talking to you, young man!"
Nag-angat ako ng tingin at maigi siyang tinignan. Sa determinado kong mga mata,
nilalahad ko sa kanya ang mga plano ko. I marry Ruth, I study abroad while we're
married. Kung makahanap man siya ng iba ay wala naman siyang kawala dahil mag-asawa
na kami.
Then after four years, we will re-marry in the church with her dream wedding, and
not a year longer, her dream family. And I will teach our children how to play
music. Habang siya ay nasa likod ng mga anak namin, ningingitian ako. Proud and
happy Ruthzielle.
"You choose whatever you want me to take, Dad."
With that, I've risked my one last drop of hope.
"If you want me to take business, since that's what you've always pushed me to
pursue in the first place. I'll take it, then."
"All for marriage, kuya?"
Nilingon ko ang kapatid ko. Hindi ako sumagot. They already know the answer.
Hindi ko maipaliwang ang saya ko nang pumayag sila. Dad was the toughest to
convince so he was the last one to finally agree. As long as I conform to what he
wants me to pursue, the marriage would take effect.
"You're going to marry...my daughter?"
I can say that Ruth got her eyes from her mother, as the shock I am seeing from
the woman infront of me reminds me of her. Kailangan ko pala siyang itext. I still
have yet to send her a 'How's my bride's day?' message.
"Me?"
Nilingon ko si Jillian. The unbelievability in her face and voice is so evident.
Sa gulat ay napasapo pa siya sa kanyang dibdib.
Umiling ako at bumaling kay Mrs. Lopez. "No. Your other daughter, I mean."
"But I am the only daughter..."
Ahh...I already know this girl's attitude. The nerdy glasses wouldn't deceive me.
Kita ko ang pagtango ni Mrs. Lopez na mukhang sumangayon sa sinabi ng anak.
I am offended. I couldn't blame Ruthzielle's resentment towards her. Kung ako pa
nga lang ay umiinit na ang ulo ko. How dare her! How dare they do this to her! Wala
akong papayaganan na sinumang manakit sa kanya. Any kinds and ways of pain
inflicted on my queen is unacceptable!
"Just so you're aware, you have another daughter. Ruthzielle Erelah Simeon is her
name. Ang unang anak na hindi mo na binalikan." I can't stop myself from being
rude.
Napamaang ang ginang sa harap. I have to stop thinking that she looks like Ruth
because I would rather be it not. Good thing she didn't stick with her because a
girl like Ruthzielle deserves all the love, not even a slice of rejection.
Tumayo ako at huminga nang malalim. I shouldn't have come here. Kung bakit ba kasi
siniksik pa sa akin ang tema ng respeto?
"Thank you for your time, anyway. Sa ngalan na lang ng respeto kung bakit ako
nandito. As my future wife's mother, I am only here to inform you that I am
marrying your...other daughter."
"Mommy..." Jillian's pulling her mom's arm. Mukha siyang natakot nang tinitigan ko.
"Can you give us a minute?" si Mrs. Lopez. " May ipapaliwanag lang ako sa anak ko."
Tumango ako at pinagmasdan silang pumasok sa magarang kitchen. Hindi ko pinansin
kung ilang minuto bago sila nakabalik. I was just stunned for a while when
Mrs.Lopez tried to borrow my phone.
"I just have to send a text message to my husband. Jillian's been crying over this
book that she wants to purchase. Naiwan ko kasi ang phone ko sa opisina niya," she
laughed vapidly.
Sinilip ko ang batang anak na tinutukoy niya na ngayo'y umaakyat na sa hagdan.
Huminto lamang upang lumingon dito. Sa akin. Our eyes met for several seconds
before she looked away and ran her way up to her room.
"Okay lang po, Madam..."
Mrs. Lopez smiled.
"Call me tita Elle," sabay abot niya pabalik ng aking cellphone.
____________________________________________
End of PART I
[ 56 FINALE ]
-------------------------------

"Dean, tara na! Hindi na iyon sisipot. Gabi na!"

Hinayaan ko si Wilmer sa kanyang mga sinabi. Kailangan niyang sumigaw dahil sa
lakas ng buhos ng ulan. It's true that it is already night time. The priest has
left an hour after the rain started. But still, I am hoping.
What hope could do to a desperate heart.
My wet button down is now sticking to my skin. Tinatahan ko ang sarili sa
agresibong hampas ng alon sa malalaking bato habang nakasandal sa pader ng parola,
nakahalukiphip at nilalabanan ang lamig.
"I can't contact her! Puntahan na lang natin sa kanila—"
"N-no. She's not here, so that only means she doesn't...want this..."
At mahirap iyong tanggapin. Noong una pa lang ay tumanggi na siya. I should have
considered that but I forced her anyway. Kilala ko ang mga takot niya at gusto kong
samahan siya kung paano harapin iyon lahat. I'm willing to risk with her fears, too
if she'd only let me. This kind of commitment was one of those and I want to prove
to her that we will make it all the way together. Doon ko rin mapapatunayan sa
sarili ko na mali ang prediksyon ng karamihan tungkol sa akin.
Hindi naman siya bibigay kung hindi niya gusto ito. So there is this silver lining
that somehow she wanted this, too.
Pero bakit? Bakit ganito? Why are you doing this to me, Ruth? What are you doing?!
"There must have been an emergency—"
"A phone ring could have been of help." I turned to Will. Malabo ang bulto niya sa
aking paningin dahil sa bagsak ng ulan. "She didn't call."
His face is unreadable as he stared. Whatever he is thinking, I'm sure he'd rather
not voice it. Dumidikit na rin ang basa niyang buhok sa kanyang ulo.
"Anong balak mo?"
Gusto ko pang maghintay kahit nilalahad na sa akin ang pagsuko. Ang tingin ko lang
sa sarili ko, ay ang tanga tanga ko! Babae, naisahan ako? Ginawa sa 'kin 'to?!
I exposed myself to the heavy ranfall and kicked out of nowhere. Hinarap ko ang
pader upang suntukin nang ilang beses. Sumigaw ako sa galit! Sa sakit. Sa kawalan.
Marahas kong hinilamos ang basang mukha at kinagat nang mariin ang labi hanggang sa
malasahan ang dugo.
Damn you, Ruthzielle. Damn you!
Pagod ang naramdaman nang binagsak ang likod sa pader. I could still wait. Five
minutes. No, make it ten...Or one hour...one more hour...
"Dean, it's five past eight, " tahimik na sabi ni Wilmer. I could tell the
underlying afterthought based from his face.
Ilang sandali kong pinapakiramdaman ang ulan. Sa madilim na paligid na hindi
naaabutan ng kaunting ilaw ng poste, maaaring nagtatago siya roon.
"Ruthzielle!" sigaw ko.
She might be hiding in the dark places, on those corners. Kasi hindi ko pa rin
tanggap na gagawin niya sa'kin 'to! Hell! Did I ever cheat for her to do this to
me? No! What made her think that I deserve this? Ruth, why?
"Dean, tama na. Hindi na siya darating..." Tinapik ako ni Will sa balikat, tahimik
akong kinakaawaan.
Umigting ang panga ko nang unti unti iyong rumehistro sa akin. Kung may plano man
siyang sumipot, she should have been here hours ago. Hindi niya paaabutin ng
tatlong oras!
Clearly, she has no intention. There is no way I would accept that.
I dug for the ring into my pocket.
I watched how it falls to the concrete ground.
Tinalikuran ko ang lahat sa gitna ng ulan.
The loud ring of my cellphone jolted me out of my nightmare. Sandali akong tulala
bago nilingon ang ingay sa aking bedside. Nahagip ko pa ang oras. Four' clock in
the fucking morning! Bwiset.
"Who's this?" inis kong bungad. Pumikit ako at hinihilod ang sentido.
I couldn't help the irritation as I sank back on my bed, heavily exhaling the
pressure.
"Jillian."
Kumunot ang noo ko at sinilip ang phone. She's calling from the Philippines and why
is that?
"How did you get my number?"
"Uhm...I asked this from your mom. Hmm, friends kasi sila ng parents ko so...you
forgot? May dinner pa nga noon—"
"Magkaibigan ang mga magulang natin pero tayo hindi. So I don't see why this call
is that important."
"Because it's about Ruth."
I froze midway from massaging my temples.
"What about her?" malamig kong tanong.
Inasahan kong nagtatanong siya tungkol sa akin. Inasahan kong humihingi siya ng
tulong dito sa kapatid niya upang makausap ako. Heck! I expected for her to regret
for ditching me and take me back!
"I saw her with someone, a guy..."
Humalakhak ako. "Bullshit , Jillian."
"W-what...?"
Huminga ako nang malalim at buong inalay ang katawan sa kama. Umiling ako.
Damn...how I hate pathetic girls.
"Hindi nga ako binabalitaan ng mga kaibigan ko tungkol sa kanya pero ikaw na hindi
ko kaibigan ang magsasabi pa sa 'kin nang ganito? Seriously, what are you up to?"
Gusto ko nang putulin ang tawag. But for some reason, I can't.
"Y-you're assuming things, Dean..."
"Or you are..." patuya kong sabi. "Why are you telling me about her being with
someone? A guy, you say?"
"Because you have to know."
My eyes narrowed at the ceiling. Do I really have to? Pwede namang hindi na ipaalam
sa akin, 'di ba? Unless there is a motive.
Why do most people think I'm stupid? I'm not dumb, Jillian. I could be an asshole
but I am definitely not dumb!
Ruthzielle is still my fiancee. Oo at nagalit ako sa hindi niya pagsipot ngunit
hindi rin iyon nagtagal. I may have left the country but I never broke things with
her. Dahil kung ginawa ko iyon, ibig sabihin ay mapapakawalan ko siya.
I ended her freedom the day I saw her at Cashiel's house and we shared a small
talk. Sa mga taon na tinatanaw ko lang siya, doon ko siya hinahayaan sa mga gusto
niya upang hilain at ikulong sa akin sa huli. Because I know right now we are in
our right age.
Which means, akin pa rin siya. May ugnayan pa rin kami. And I mean to go back to
say sorry for feeling angry towards her.
And I will ask her hand again in marriage.
Yet in going back, I was met with a scenario that gave me years hell worth of
nightmares and heartache.
Bumuhos ang masidhing poot sa aking puso. Ganon kadali para sa 'yo, Ruth? Tangina
wala pa ngang isang taon! But who am I kidding? She didn't, not even a shadow, show
herself in our wedding! So siguro sa mga araw na inaasikaso ko ang kasal namin ay
may balak na siyang indyanin ako para diyan sa lalake niya!
To call her obscene names sat comfortable at the edge of my tongue. Kaya naiirita
rin ako sa sarili ko dahil hindi ko magawa! Nanginig ang mga kamao kong sumuntok.
Lalo na't kitang kita ko ang bawat lapat ng mga labi nila sa harap ko! Tangina!
Sinundan ko sila. Mariin ang pagpigil nina Wilmer sa akin ngunit hindi nagtagumpay.
I shouldn't be talking to him right now but I changed my mind when I found out that
he was rushed to the hospital for I beat him two days after kissing Ruth.
He has served his punishment, alright.
At ngayon,may bago na naman akong bibiktimahin.
Finding out about her father's condition could have subsided my anger but didn't
when I caught her and that boy together inside the ICU. She was sleeping, with her
head leaning on the asshole's shoulder.
And he was holding her hand like a real lover.
I brought the storm as I walked out of the room. I don't know what to think of her
anymore. Is this her plan in the first place? To ditch me in our wedding after
making me think she agreed to it? I am here, back again after three months to ask
her once again but I guess even the thought of marriage itself has already sailed
as far as possible a long time ago.
"Ortigoza!"
I stopped. So the motherfucker followed me. And he knows me, how?
I turned and thought to waste a bit of my time on him. Pinasidahan ko siya. Damn ,
this guy is familiar. Pinadaan ko ang dila sa ibabang labi at nang-iinsulto siyang
tinawanan.
"Ex boyfriend ka lang , 'di ba? You shouldn't be here"
"I am an intern, " he boasted.
I quickly raised a brow. I see. Kita naman sa purong puti niyang suot na ang sarap
mantsahan ng dugo niya.
"And it's only a matter of time before she comes back to me. Lalo na't malapit na
akong magtapos. In no time, I'm going to be a doctor. The kind of guy Ruth wanted
to introduce to her father..."
"Gago ka." Parang dinudurog na ang ngipin ko sa panggigigil. Endless curses are
wrapping around my brain.
Sumilip ang mapangutya niyang ngisi. "Iniwan mo kasi. And now, she's willing to
give it another try. With me."
"Son of a bitch!"
Lalo akong nairita dahil nahila na ako palayo. Wilmer's bigger built made it
unlikely for the fight to happen. Sa higpit ng pagpigil sa akin ay hindi ko
matamaan ng suntok ang lalake sa harapan na umatras lang at nakapamulsa.
How I would love to wipe that shit eating off from that asshole's face. Babalik sa
'yo si Ruth? Sige, magsama kayo! Consider yourselves gone for real!
"Just go back to where you came from, young boy. Hayaan mo na kami ni Ruth. Your
break up speaks for something, don't you think? Whoever initiated it, it doesn't
matter anymore. She's with me now, and that's the only thing I care about..."
Umabante siya. I tried to shrug off Wilmer's annoying muscles stopping me to no
avail. Wala akong ibang magawa kung 'di ang dumaing sa galit.
"A man, Ortigoza. That's what Ruthzielle needs. Not a boy. Not a kid. And
definitely not like you." He sneered. Fuck.You to the depths.
A man, you say? Just you see to it. To everyone who has underestimated me. To all
of you who have discredited my potential. Just you all damn see to it, fuckers! I'd
be a successful man living at the peak of my dreams. And you...you, Ruthzielle,
will go after me and I will never. Ever! Look at you the same way again.
"So you're over her?"
I watched the waterfall-like cascade of amber liquid in my corkcicle wedge glas.
"Over who?" Of course I know who. I just have to play my game.
"You know..." The woman with a timeless beauty sensually chuckled infront of me.
Tinuro nito ang kamay na may hawak na kopita sa kawalan. Ang pag-aalinlangan sa
sasabihin ay tinatakpan niya ng ngiti.
"You know who I'm talking about."
Oh, I sure as hell do.
"You still can't say her name? I wonder why is that..." I probed, pulling the brim
in my mouth and licked a taste. Ngumiwi ako at binaba ang baso. This is not my kind
of usual.
"Oh please, huwag mong ibahin ang usapan." Muli ang marahang tawa ng ginang. "Are
you over...Ruthzielle?"
Bumuga ng hangin ng iritasyon ang babae sa tabi ko. Nilapag ko ang inumin sa coffee
table saka inalay ang likod sa backrest ng sofa. These two haven't changed. At
all.
"I can't see why not. It was a juvenile affection so it's only right that I am
through with her."
"So..." Binalingan niya ang katabi ko. Excitement traced the roundness of her eyes.
"Finally you could give my daughter a chance?"
Delivering a sweet smile, I turned to the woman at my side. With her hopeful eyes,
is the new and improved Jillian Lopez sans nerd glasses. But she's nothing new to
me. A face too common straight out of the magazine. Not the face that I always find
myself losing in.
"Sure. I accept your offer, Mrs. Lopez."
"As your new manager, or as Jillian's..." I know what's after that. As always!
Ganon ba talaga kapanget ang tingin niya sa anak niya na siya pa mismo ang
kailangan maghanap ng boyfriend nito? I mean, I know this pathetic one has been
making heart eyes at me. And it even seemed like they were forcing me to like her.
I have been attracted with girls for the past years but it was never in my spirit
of consideration to include Jillian in my list. She's way out of it since day
one.
But then, they've been asking for this. As a half-assed gentleman, and someone
who's known to entertain people, I'll give them the show they want...
Only for them to regret asking for it in the end.
"Why can't it be both?" I have to sound like I'm game for it.
Hindi nakatakas ang impit na tili ni Jillian sa aking tabi. Her mother reflected a
look of satisfaction as she stared at me, tila pinapasalamatan ako sa 'king
pagpayag.
Oh, maliit na bagay. They could have seen me roll my eyes had I not been
pretending.
Clear as day, they don't know how to spot a Judas. As the saying goes, keep the
enemies closer. But as for me, I keep my victims closer. Kaya kung may motibo ka,
magpanggap kang kakampi. Magpanggap kang kaibigan. Magpanggap kang may
nararamdaman.
"Mas maganda na ba ako sa kanya?"
Tinitigan ko siya nang matagal. I could see the hope in her eyes and the blush in
her cheeks. But sorry to break your heart sooner, sweetheart.
"You look...pretty."
She giggled.
"Let's go?" Her sweet voice stung my ears. Dumulas ang kamay niya mula sa aking
braso pababa sa kamay ko at pinagsiklop.
I remember those days when I was still a college boy in Spain. Panay ang pagpunta
roon ni Jillian. I've been rejecting her too many times but she just won't pause.
She said we could be friends? But I knew better. Does she really think I'm an easy
dog that could be tied in a leash just because I was once being a slave of her
half-sister?
But what urged me to put up this show is the way she blab these things about Ruth.
Parang ako na rin kasi ang iniinsulto niya.
"Mas maganda naman ako sa kanya, 'di ba? Why did you even like her, Dean? There's
nothing special about her. She's nothing special at all."
Because I don't only look at a pretty face, Jillian. Hear that? I want someone with
substance. While you...You're wearing insecurity as a pink top, and desperation as
a black skirt.
Besides, a woman being beautiful won't make a man stay. A man wanting to be kept
would. Sounds simple, but you have to work for it.
This wasn't supposed to be a plan. But that day her mother offered me this
opportunity, given his husband as the owner of a station network company, I
discussed the negotiation with my bandmates. Ginamit ko ang pagkakataon na ako lang
naman ang gustong i-handle ni Elena. She did it for the sake of her preferred
daughter.
Two years after our band reach the high note of success, Jillian entered showbiz.
All because of me. At habang patuloy nila kaming pinapasikat, gumagalaw na ang
motibo ko.
And mind you, it was not just for the hell of it. I am seriously avenging.
"You're only wasting your time Dean. Walang silbi iyang paghihiganti mo!"
Wilmer sounded worried more so than I expected. Since when did he care about my
plans? He'd be the last person I expected to object. But knowing him, inaalis niya
lahat ng balakid. He tried, at least and I've forgiven him for that.
"I want them to pay, Wilmer. Not in cash, of course."
"For God's sake, Ruthzielle's not dead!" bulalas niya na tila isa itong kahibangan.
"She's working as a staff nurse right now. Happy. Healthy. And definitely not
dying. Dean! And I thought you hate her? Tapos makikita ko na lang na gumawa ka pa
talaga ng ibang account para makapag-like sa mga pictures niya sa social media? You
have even saved some of her pictures! For what? For jacking off?"
Nahinto ako sa pag-strum ng gitara at matalim siyang binalingan.
Walang aliw siyang natawa. "Oh don't look so surprised."
"Umuwi ka ng Cebu?" Because how the hell did he know about Ruth's job?
Kumunot ang noo niya at madilim ang ngisi bago binalikan ang paggigitara. We are
working on some songs we want to play live in a private acoustic show in the U.S.
"Stop acting like you've never checked her statuses, Dean. You've been stalking her
life...social medially."
I stared at my guitar, tracing its curve is a trigger of a memory. Fine. Tahimik ko
iyong inaamin. She looks even better right now. But I still hate her for not being
mine.
"Wine, sir?"
Saglit kong nilinga ang server bago nilahad ang aking baso. "May whiskey?"
"Uh..." Luminga siya sa kanilang station at tinawag ang kasama.
"Nevermind. Punuin mo na lang."
"Sure ka, sir?"
Hindi pa niya binubuhos ang wine ngunit nakadikit na ang bote sa baso.
Nagkibit ako. "Baka gusto mo iyang buong bote nalang ang ibigay mo sa'kin."
Tumawa siya at ginawa na ang gusto ko.
I sipped on my third serving of Merlot while watching the cake cutting of the
newlyweds.The chosen guests gladly participated as per the emcee's requests. Pati
mga imbitadong media ay pili lang. Royal blue almost took up the whole Chateau By
the Sea back here in Cebu since it was the motif of the wedding.
But goddamn it. It wasn't my wedding. Iyon din kasi akala ko na mangyayari, e.
I looked down on my wine only to clearly remember how I used to replace her with
inebriants way back. Jack Daniels, the most. A must have. Only that images of her
piles up into my dreams and nightmares as I fall asleep. It has never reached a
level that could tantamount to distraction.
Umihip ang maaliwalas na simoy ng hangin. Malamig man ay pinapainit ng inumin ang
aking lalamunan at kalamnan. Dusk came gradually. Series lights started to
beautify the place.
"Cornelius, that's your third already..."
I wasn't able to finish the last shot. Dumating si Ruth at kinuha ang baso upang
ilapag sa mesa kung saan nag iisa lang akong nakaupo. I was at the darkest corner,
moping alone.
Her eyes narrowed in humored reprimand. Umirap ako ngunit nilingkis ang braso sa
kanyang baywang upang ibagsak siya paupo sa aking kandungan.
I hugged her from the back while she's sitting in my lap. Her maid of honor's dress
hiked up to her smooth thighs.
"You gave way to your sister again. Bakit sila ang pinauna mo? Ako ang unang nag-
propose. Tsaka...tayo ang nauna. Mas matanda ka kay Sue." Ngumuso ako. I kissed her
exposed shoulder. Akin lang 'to.
Hindi ko alam kung magtatampo ako sa kanya o mas lalo pang mahuhulog. I fell in
love with how haughty she is. But with her selflessness, I am falling even more.
Kinuha niya ang aking kamay at hinalikan. Tila alon na bumaba ang tampo ko.
"They've already been in a relationship even before you pursued me, Dean. At may
anak sila."
Inuntog ko ang aking ulo sa kanyang likod. Pumaibabaw ang kamay niya sa kamay kong
nasa kanyang tiyan.
Sana pala binuntis na kita noon. Kung natuloy lang iyong kasal natin, e 'di may
pitong anak na sana tayo ngayon, Ruth. Kung 'di naman ay walo kasi gusto ko may
kambal tayo.
But fine, oo na lang. At least I still get to make love to her every night. Day,
sometimes. And what we did a while ago before going to the church put a very big
smile on my face and a true test of willpower right now in my groin—
"I have a surpise for you later..."
Napatingin ako sa kanya. Surprise? Wala akong makitang dahilan upang isurpresa ako
ngayon.
"Hmm...you've rent a room for us for one night?" Hindi ko alam kung bakit iyon
agad ang pumasok sa isip ko.
Damn it! I feel so immoral since this morning. Kanina ay ginawa namin iyon bago sa
simbahan at ngayon, pagkatapos naman?
"Anong gagawin sa room?" inosente niyang tanong.
Mas nilapit ko pa siya sa akin, as if the space between us wasn' t enough.
Humaplos ang kamay ko sa kanyang batok. Her lips parted, she slowly gasped a breath
and I smiled.
I know what my come-hither stare is doing to her. And I take advantage of it dahil
gusto ko rin namang nanghihina siya dahil sa akin. Gusto ko bumibigay siya. I do
feel the same way to her.
Only a bite on her lip, then she can already turn me on. And her smiles drive me to
fucking madness. Ano na lang kaya kung tumatawa na siya? E 'di baliw na ako.
Just you wait after this party, Ruthzielle. I tell you.
Naglaho ang ngiti ko nang mahagip ang paparating na si Wilmer. Muli ang pagbangon
ng inis sa laki ng kanyang ngisi. Nagawa pang mang asar dahil ginawa akong
bestman. Kainis talaga.
"Ako pa rin talaga dapat nauna, Wilmer." Mabilis kong kinuha ang wine at tinungga.
Nagtawanan sila. Ruth wrapped her arms around my neck to comfort me.
"Really, bruh? E sinong unang nagkaanak? 'Di ba ako? My son is already my proposal
instead of an half-assed ring."
What the hell? Kung hindi lang nakaupo si Ruth sa ibabaw ko ay kanina ko pa inabot
ang ulo niya at binatukan. He lifted his beer before drinking it then showed me his
boastful smile.
"You evil dog. I thought we're bestfriends!"
Lalo nila akong pinagkakatuwaan. Pati pagkibit balikat ni Wilmer nagsusumigaw ng
kayabangan.
"Paunahan lang iyan."
Panay ang iling ko. Inangat ko ang baso at sinitsitan ang wine server. Mabilis
itong lumapit dahil na rirn siguro sa nakikitang inis sa mukha ko.
Kung alam ko lang talaga. Pero siyempre hindi ko iyon magawa dahil alam kong ayaw
ni Ruth. She' s going to hate me for sure. Or not.
"Ate saluhin mo ang bouquet!"
Nabigla ako sa mabilis na pagtayo ni Ruth kaya hindi ko siya nagawang pigilan. She
caught the bouquet without any effort. Mukhang mas nag-effort pa nga si Sue sa
paghagis.
Wait, I thought there's this tradition game about bouquet tossing with the
bridesmaids? E bakit parang binibigay lang iyon ni Sue?
Tumayo ako at hinarap si Wilmer. "Akin na iyang garter! Bilis!"
Natatawa pa iyong binigay ni Wilmer sa 'kin. Hinagip ko ang kamay ni Ruthzielle at
hinila siya sa gitna. May nakahanda na roong silya. Naghahalakhakan ang mga
nakakita sa ginawa ko. Ngumiti ako at winagayway ang garter.
I turned to the sound of my woman's laughter and smiled. As usual, sa mga labi niya
talaga ako unang tumitingin. Her pink lipstick was lightly applied also the nude
colors in her eyes. There's a floral clip in her french bun. I can already
picture how she would look in our wedding.
"Hey, sugar. I missed you..."
I haven't really lived with my last words. Dahil sa huli, puno man ako ng galit,
may mas nanaig pa rin. The way I have been defending her, avenging for her pain,
willing to hurt these people that caused her heartaches. Despite my hate, one thing
remains the same. The hate wasn't enough.
Leaving is overrated, so why can most of us do the uncommon thing which is to stay?
To stay not just on the same ground but in love. To remain with your feelings until
love gives up on you. Love, that may have been a mainstream thing too, but it is
what the most of us have commonly malpracticed.
If love is that so easy to forget, then I'd remain with my hate 'cause that' s much
harder to neglect. Kaya walang taon kong hindi pinapaalahanan ang sarili sa araw na
inaakala kong nakuha na siya ng iba. I was ready to sacrifice everything for her.
Name it; the band, my college degree, every single fucking thing that she wanted me
to give up and still, I would live without the regrets. Dahil siya...isang
Ruthzielle lang, iniipon na iyon lahat ng pangarap ko. Mga pangarap ko sa katauhan
niya.
If my leaving ever did anything, it was the distance that has even enraged the
longing. Is she married with that medical boy now? Mga katulad niya ba talaga ang
hilig niya? Not like me who's exposed to the public eye? Not like me who is an
unideal man? Am I unideal for her?
For seven years, I am still bound under the steel cuffs with the brand of R.E.S.
Because in hate and in love, they are all about her.
But I maintained being livid. I've perpetuated that code with stoic resolve.
Until...
"Sons of guns and motherfuckers!" My thunderous voice boomed across the backstage
walls.
Sinipa ko ang upuan na tumilapon sa kung saan. It created a noisy thud against a
solid thing. Sumigaw ako at marahas na hinubad ang aking shirt at pinalo sa mesang
halos buhatin ko na upang itapon kung hindi lang ako napigilan.
I'm so damn frustrated! She...just—goddammit!
"Dean kalma! Ano bang nangyayari sa 'yo?"
You don't get to shout at me like that, Marcus. I am damn calm, don't worry. Bagay
pa lang iyang pinatumba ko. Just you wait ' til I kick a cat!
"Siya iyon, 'di ba?!" nagngangalit kong tanong, nanginginig ang daliring tumuro sa
labas. "Tell me I'm not just imagining things!"
"It's her."
Nilingon ko si Wilmer na siyang malamig na kumumpirma nito. Sunod na pumasok sina
Cash at Sky na halo ang pag-aalala at takot. Maybe they heard me who's just shouted
like Hulk.
"Sino ba iyon?" The out of place Marcus, asked.
Nang makita ang pagbulong ni Cashiel sa kanya ay tumalikod ako at napahilamos sa
mukha. All I see is red. Hindi maipagkakaila sa umiinit kong mukha at ulo.
Mariin kong kinagat ang aking labi, kinukulong ang mga pagmumura. How dare she
made me sign in her...damn it! Kung ibang rakista ako, doon din siya magpapapirma?
Just—damn her! Malaman ko lang na may pumipirma ring artista diyan sa balat niya...
And why is she here, by the way? Why did she have to show her flawless face again
and call me this name that I used to...fuck it! Just the memory of her breathe on
my skin already made me shiver and I wanted to curse her even more!
"Dean, please kausapin mo ako."
That just blows my recovery to smithereens. Ang pangungusap sa mga mata niyang wala
pa ring pinagbago. Deep rich brown and round lined with dark eyelashes that are
always longer than her patience. Her bushy eyebrows are naturally done. Lush lips,
a pinkish seduction awaiting to be kissed and worshipped.
And as if the flawless face wasn't enough— Curves in all their perfect places. Legs
for days where I had once left my handprints on. But something has changed. It's
like she had went through something and had survived it.
Akala ko ay iyon na ang huli. The last encounter has not yet done driving me into
madness until she showed up again this time, in the recording studio.
"Why are you here?"
You're doing it again, Ruthzielle. That expression of yours that always means to
seduce. 'Di ba ayaw mo na sa kin? Pinagpalit mo na ako? Bakit ka pa nagpakita?
Bakit ganon ka magmakaawa sa akin? Your heart has finally filled with remorse
because I'm famous now? Hah! Well this is for you!
"W-we have to talk about...years ago. Mali ang..."
Oh no, sugar. You don't get to tell me that 'cause I knew. Sa lahat ng ayaw ko ay
iyong paulit ulit! Wilmer has murdered the repeat button of honesty from what
happened that day.
But you...you just desperately sailed through the crazy crowd, fought against the
bouncers just to talk? Kung hingin mo na lang kaya ang kamay ko ay pag iisipan ko
pa. Pero kung pakikipag-usap lang naman pala ang ipinunta mo rito ay hindi kita
pagbibigyan!
Seriously? She just wants us to talk? Talk?!
"Hmm...?"
I closed my eyes and inched my face close to hers. Tumama ang dibdib ko sa kanya sa
bawat paghinga. I knew how she was deeply affected. I could hear her fear, her
intimidation and desperation.
Goddamn...she still feels the same. Hearing your gasp and breathing when I do this
is like an endless instrumental sound, Ruth. Kulang na lang, tugtugan ko ng gitara
para maging musika. And it's going to be my anthem. With your heartbeat, it's going
to be my song.
Tanggap ko pa kung kasikatan na lang ang gugustuhin mo sa akin basta ba't bumalik
ka lang at magpapasikat pa ako nang husto. But if you're here just to talk, then
forget about your intentions. I want you to claim me again, not just to talk to me!
Wala na akong pakialam sa ginawa mo basta sa akin ka!
"It's been years, Dean..." her pleading voice harmonized with the studio's cold
air.
Ruth was never soft-spoken, but there's something in her voice that makes me want
to record it.
"If you still hate me up to this day, tatlong taon at magiging dekada na iyang
galit mo sa akin. It's not healthy. No..."
Tinutulak ng pagsusumamo niya ang pagtitiim bagang ko. What are you really trying
to beg for, Ruth? A talk, or me?
I'd rather you pick the latter.
"Can you just...m-move on..."
Nandilat ang mga mata ko. I never wanted to laugh so hard in my life but I want to
punch that damn wall behind her at the same time! Move on?
Well, believe me, Ruth. I never really tried.
If she thinks that I wasn't yet a better man in highschool just because of my
supposed immaturity preceded by a marriage proposal, then see me now, Ruthzielle.
Seven years and still...When everyone we know believed that we're about to make a
mistake. That we would fall out of love as fast as how we would fall out of it. But
here we are. Here I am! At kahit yata sa kabilang buhay ay patuloy akong sawi sa
'yo. This is what you call consistency!
And now she's asking me to...
"Move on? "
Well, fuck!
Because what? She has finally gotten over me? And for her to walk herself out from
the guilt, she wants me to move on, too?
"Never...." Pinagdiriinan ko ito sa kanya.
Never will I ever get over you, Ruthzielle.
"Made her sign a contract," malamig kong utos kay Marcus.
I had this flight back to Cebu to personally check the artwork album myself. I was
set to go back immediately the day after.
And I am calling for this after that meeting. Tignan natin kung hanggang saan ang
kaya mo, Ruthzielle. Hanggang saan ang desperasyon mo para sa pagpapaamo ng galit
ko. Heck! I've never seen her so desperate like that to the point of allowing
herself to submit under my demands.
"A contract..."
"An employment contract, Marcus," I pressed impatiently, hindi na yata alam kung
ano ang kontrata. Perhaps, he needs Google.
"You have never issued a contract before..."
"I want to now. I'll send to you the should- be terms and conditons via email. Have
them printed at the very last page..." Dahil alam kong hindi iyon babasahin ni
Ruth. Hanggang first page lang siya tapos ay pipirma na.
I smirked as I ended the call. Let's see the limit of your patience, temperamental
Ruthzielle.
I'm keeping you.
Tinignan ko ang kamay niya at hinaplos ang singsing bago binitawan at inalalayan
siyang umupo. Nakatingin siya sa akin at nakangiti , hindi na iniirapan. Para bang
excited na siyang suotan ko ng garter.
Don't worry , Ruthie. We'll get there. In fact, we might even do more. It's a
private matter you would like us to share together.
I love it when she started to become so clingy to me, unlike in our teen years na
kulang na lang magpatali ako sa leeg para lang masundaan siya kahit saan dahil siya
itong panay na lumalayo.
I smiled back, but was mentally punching myself on how I caused her pain when I
could have used all those times to make up for our wasted years of not being
together. But as always, to regret is useless.
My insistence of keeping her out of the job was because I don't want her to be my
P.A. Why? That would equal to her exposure to the limelight. A beauty like hers
could drag a multitude of offers!
Good thing she's not into the business. Dahil kung oo man, ipapasara ko talaga
lahat ng station network companies sa bansa!
But if being my assistant would call for her to stay...
Only that I have to hold the Iine of my anger. Kailangan kong magalit galitan dahil
kung hindi, asa pa akong maghahabol iyan. I have to keep her chasing. I have to
keep her wanting me and not just a conversation alone! Lalo na't gusto lang naman
pala niyang makipag usap. Because what's next after she has settled her intentions?
She'd just gonna leave? Like I would allow that to happen.
Lumuhod na ako sa kanyang harapan. She was offering me her teasing smile. Nakatitig
rin ako sa kanyang saka dahan-dahang isinuot ang garter.
The people were loudly cheering. Pumapangibabaw ang boses ni Cash at sipol ni
Wilmer. Nakangiti lamang ako buong magdamag.
Ganito ako dapat humingi ng tawad sa kanya noon. I want to keep up her smiles
radiating her happiness. Babawi ako sa lahat, Ruth. Kahit gaano kaliit na sakit,
buong buo akong babawi sa 'yo.
"Sorry..."
I knew she was awake that night. Hindi naman ako magsasalita kung hindi ko alam. I
just want her to hear me. Naiintindihan kong ayaw niya muna akong harapin o
makausap sa ngayon.
Ang makita siyang paulit-ulit na umiiyak dahil sa kanila ay pagguho ng mundo ko.
Mga luha niya'y ulan at bawat hikbi ay kulog at kidlat sa aking dibdib. I can't
keep this act for the long haul. My queen is breaking and it is my fucking death!
With the amount of pain from the abandonment of her mother, from the hurtful things
people have told her , does she still deserve this...from me? God, no...
"Wala akong babayaran na utang na loob sa inyo. Kung naging mabait man ang anak
niyo sa akin, it's not because I told her. I didn't ask her to like me. As it
happens, I've been trying to get rid of her ever since. Pero pinalandi niyo pa rin
sa akin iyang anak niyo."
"At nilandi mo rin pabalik ang anak ko!"
Malalim na hininga ang aking hinila upang mag ipon ng kakalmahan. I'm struggling to
keep myself from laying a hand on either of them. Mangiyak ngiyak ang ginang na
inaalo ang humihikbing si Jillian.
Nanatili akong nakatayo at matalim silang dinudungaw sa sahig, nakahalukiphip. I
don't want Ruth to see this so I brought her outside. Baka pigilan niya ako at
hindi ako magdadalawang isip na sundin siya.
"I only gave her what she wanted, Mrs. Lopez. So that's what she gets. A
heartbreak." I smiled evilly. "It was entertaining while it lasted."
"Minahal lang naman kita, Dean!" cried Jillian.
Basang basa ang mukha niya sa luha at namumugto ang mga mata. Tumayo siya at
nilapitan ako. Her knees are trembling, I noticed. I didn't budge from where I was
standing.
"I threw myself into this career for you! So I could be with you..." she cried
harder, halos hindi na maayos ang pagsasalita dahil ginugupo ng iyak.
All I could do is watch and blink. Wala akong maramdamang awa. Bakit kaya?
"I didn't ask you to," I said coldly.
Umawang ang bibig niya. Another tear fell from her eye and yet it still didn't
matter to me.
"Pati ba ang kapal ng mukha ay pinaretoke mo na rin, Jillian? Pinadagdagan? Who do
you think you are posting in the social media about Ruth going in between our
inexistent relationship, huh?"
" Dahil pinaramdam mo sa akin na may tayo—"
" Oh those were lies, missy." Mabagal ko siyang nilalapitan. "Sa talino mo, hindi
mo man lang ba naisip na sa ilang beses na kitang tinanggihan ay ganon na lang ako
biglang magkakagusto sa 'yo?"
Huminto ako sa harap niya. Hindi siya makatingin sa akin habang tahimik na
humihikbi. Nilapit ko ang aking bibig sa kanyang tenga.
" You're as fake as the lashes that you wear, Jillian. I will never like you, not
in a million years..." I whispered.
Naibaon niya ang mukha sa mga kamay at humagulhol. I'd like too think she' s just
overreacting. May parte rin sa akin na gustong makonsensiya. Ngunit isipin ko pa
lang ang maaaring ginawa niya kay Ruth dahilan ng sugat nito sa pisngi ay pinirmi
ako sa aking galit.
Marahas akong suminghap at mariing pumikit. I turned my back as I pulled my own
hair and I kicked a chair because I couldn't kick them!
"Dean..." nanginig ang boses ng kanyang ina.
Huminga ako nang malalim bago sila muling hinarap. Hinila ko ang parte ng aking
shirt sa dibdib at braso dahil tila sumisikip at halos hirap na akong makahinga.
"My Jillian is better with you, Dean. Please, bawiin mo ang mga sinabi mo,"
humihikbi na si Mrs. Lopez. Her make up is already a mess. "Tell me it's not
true...my daughter's hurting..."
Pu.tang.ina.
At nagmamakaawa siya sa akin na bawiin ko ang sinabi ko? Noong nagmakaawa si Ruth,
pinakinggan ba niya? This woman has lost her goddamn mind.
Umiling ako, matalim ang tingin sa kanya. And I was nowhere near apologetic when,
"Too bad I meant everything I said, Tita Elle."
Napuno ng poot ang mga mata nito. Ngunit kung ano man ang nais niyang sabihin ay
hindi na nagawa. Her breath was labored and her mouth is trembling maybe for the
unspoken words.
They don' t deserve her. Ang lahat ng pagkukulang ng mga taong inasahan ni Ruth na
magbubuhos sa kanya ng pagmamahal ay pupunuin ko. Hihigitan ko pa.
"Apologize to her. Kneel if you have to. And you, Jillian. Isang maling balita ang
ipagkakalat mo...God forbid but I'm gonna do something unforgivable, I tell you," I
uttered with a growl and in gritted teeth." I am very provoked, Jill. I could be an
asshole. You don't want to be at the receiving end of my assholery."
Those were my parting words to both. They did what they should have done from the
very start. To keep themselves away from Ruth and me and mind their own
motherfucking businesses.
"Kuya Dean, I will wear that to tita Ruth...Dada gave me this garter..."
Nasa kalagitnaan pa lang ako ng hita ni Ruth nang kumalabit sa akin itong si Arrow.
I was biting the garter while wearing it to her smexy thighs! My head was under her
dress.
Nilabas ko ang aking ulo at tinignan ang ngumungusong bata. This kid is Wilmer's
exact replica. Dinig ko pa ang halakhak ng ama niya sa paligid.
Annoyed, I tried to find them. Ngunit nahagip agad ng paningin ko ang hawak ni
Arrow. A smaller garter! At saan naman pinulot iyan?
"Arrow Leviticus," tapik ko sa kanyang balikat, "I am going to marry your tita Ruth
so you can't do this to her. Besides, you're her nephew. It's incest!"
His face crumpled and before I know it, tumalikod ito at umiiyak na tumakbo sa
daddy niya.
"Anong ginawa mo Dean?" parang matatawa si Ruth.
Nagkibit ako at susuong na sana muli sa damit niya.
"Ba't mo pinaiyak anak ko?" sigaw ni Wilmer. The people laughed.
Hinanap ko siya at nakitang nasa elaganteng wedding stage lang pala. Kinakarga na
niya ang umiiyak niyang anak habang inaalo din ni Sue. Ngumisi ako.
"Gantihan lang iyan!"
I received a middle finger but everybody was just laughing it off.
I stood by and watch the progress of the ceremony. Buong magdamag lang din akong
may hawak na wine, halos hingin ko na nga ang buong bote. At sa kabila ko namang
kamay ay siyempre, ang baywang ni Ruth.
Nilingon ko siya at pinagmasdan. She's teary eyed watching Sue and their father
dancing. Inangat ko ang kamay ko at pinahid sa aking daliri ang luhang naglandas sa
pisngi niya.
Kumurap siya at nilingon ako. She didn't seem to notice her tears. I pulled her to
me and kissed her forehead.
"Sabi ko naman sa 'yo dapat tayo na lang ang unang kinasal," I whispered.
She laughed, and God knows how that drives me mad everytime to the point of being
mental. Ngumisi ako sa kanya at dinala ang bibig ng kopita sa labi ko.
The music changed that only means it's time for everyone to dance. Malalim akong
huminga at tamad na binagsak ang likod sa silya nang humalakhak si Ruth at
hinawakan ang kamay ko.
I know this. Of course!
"No..." I groaned. Lalo lamang siyang natuwa! Her laugh can't stop making love to
my ears until it reaches eargasm.
"Sige na, sayaw na tayo..." Tumayo na siya at hinila ang kamay ko.
I caught her waist and pulled her to me only to bury my head in her stomache. Hindi
niya nakakalimutan na ayaw ko talagang sumayaw but she always teases me about it.
Sa huli ay nagpatianod ako. I lazily walked behind Ruth holding my hand. Saglit
kong pinaunlakan ang isang miyembro ng media at nanghingi pa ng picture naming
dalawa ni Ruth. Sunod ay kaming tatlo.
The buzz about Jillian has been dead since our last encounter. After her interview,
minsan na lang ang appearances niya sa tv. The showbiz reporter only asked me
about Wilmer finally settling down and our band plans after the tour.
" You really love to torture me, huh?" I drawled, nararamdaman ko sa sarili ang
bumabagsak kong mga mata sa rami na siguro nang nainom ko. But there's no way I'm
drunk.
I found a love for me
Darling just dive right in
And follow my lead
I adjusted my hands on her waist and so as her arms around my neck. Unti-unti nang
pinupuno ng mga tao ang gitna ng dance floor.
"When was the last time you danced?" she asked as the slow tune started.
"Prom. With you..."
I don't have to remember. It was a knee-jerk reflex of memory.
"How about sa mga after parties niyo?" she pouted, mukhang may naglalaro nang mga
imahe sa isip niya.
Tss. Nagmukmok nga lang ako noon sa gilid habang umiinom.
My hands tighten on her waist as I drawed her closer to me. Halos magtagpo na ang
mga ulo namin sa lapit.
"I never danced with anyone Ruth..." Hinilig ko ang gilid ng aking ulo sa kanya.I
smelled her hair.
As I've said before, though non-verbatim, I only like to dance with you and only
you, Ruthzielle...
Cause we were just kids when we fell in love
Not knowing what it was,
I will not give you up this time
"And I've never been with anyone..." Wala sa sarili kong sabi, parang hinihele na
ang sarili ng mga salita.
Sa tunog ng kanyang ngisi ay ayaw niya yatang maniwala. Tinignan ko siya.
"You're a rockstar, Dean. Hindi mawawala ang mga babae sa karera mo."
"Well, exclude me." I shrugged.
Nahagip ko si Cash na tahimik na umiinom at matalim ang tutok sa kung kanina. Hindi
ko na natignan kung sino nang magsalita muli si Ruth.
"Paano iyong....I mean you never?" She looks so lost. Ngumuso siya. Nakakahawa kaya
pati ako ay napanguso rin.
" I'm familiar with your stamina, Dean..."
Humalakhak ako. I think I know where this conversation is going!
"Do you wanna ask if I have pleased other women, Ruth? I can do it with just a
smile and taking my shirt off without having to fuck them—"
"Bibig mo!" Pinandilatan niya ako.
"Hahalikan mo?"
She rolled her yes and I hugged her more, chuckling. Inuugoy ko kami, at parang
kami lang yata ang nagyayakapan dito habang sumasayaw.
I have faith in what I see
Now I know I have met an angel in person
And she looks perfect, no I don't deserve this
You look perfect tonight
Kung kailan patapos na ang kanta at kailangan na naming bumalik ay saka ko pa
naisip ang gustong sabihin. Ruth's arms started to lose its grip on my neck.
Pinigilan ko iyon.
I caught her meetng brows. I only stared at her, oh how I can easily lose myself in
her beauty. Nasa gitna kami ng maraming tao kaya mahirap sa aking hindi siya
mahalikan ngayon.
I licked my lips before I spoke. Pinigilan kong ngumisi nang makita kong nakatingin
siya sa labi ko.
"You know that I never really wanted to hate you, right?" I said, nagbalik ang
paningin niya sa aking mga mata.
Her eyes narrowed and her lashes almost meet. "Hindi ko alam. It's normal that you
hated me back then. Bakit mo nasabi?"
My mouth twitched. Tipid akong umiling. "I just want to assure you something."
We fell silent. Bumab ang tingin niya sa dibdib ko at mukhang naghahanap ng
sasabihin. Pinalitan ang music ng mas mabilis na tugtugin habang kami ay nanatili
pa ring mabagal na nagsasayaw sa gitna.
Now lifting my right hand, I framed the other side of her face. Iyon ang nagpabalik
ng paningin niya sa akin.
"Hating is closest to feeling, Ruth. So I let it breed in me 'cause I'm afraid to
feel nothing and be empty. And I know for a fact that I only love once. I'm scared
to love someone else other than you. Sa'yo lang ako hindi takot magmahal. Ikaw lang
ang gusto kong mahalin."
I started to panic when the unshed tears in her trembled. Pati ang mga labi niya ay
nanginginig. Oh, God. I don't want to her make her cry again. But when my thumb
caressed her cheek, tears fell.
"So you don't have to worry about third parties, flings and ex's. Those girls can
go fuck themselves while I am here breathing you, Ruth." I kissed her forehead.
Kaya kahit manantaili man ang galit sa isip ay patuloy magmamahal ang puso. Kahit
paulit-ulit mo akong tanggihan, paulit ulit naman kitang tatanggapin. Kung sa una
ay nasa iba ka, sa huli, sa akin ka.
"Ate..."
Kapwa kami lumingon sa tawag ni Sue. I helped her wiped her tears as we pulled
lightly from each other so she could face her sister. Kinunutan ni Sue ang
pagsinghot ng kapatid saka ako binalingan at tahimik na pinagbibintangan. Behind
her was Wilmer, carrying the rest of her bridal gown.
Tumuro si Sue sa wedding stage. Tila may namumuong usapan sa pagitan nila gamit ang
mga mata lang.
Kakanta ba si Ruth? Frustrated singer pa naman siya. Baka ito iyong surprise na
sinasabi niya sa akin. Kay Wilmer naman ay wala akong nakuhang sagot at ningisihan
lang ako.
Ruth nodded at her sister before turning to me. Magkahawak ang mga kamay namin. I
can't help but smile as my thumb caressed the engagement ring I gave her.
"Magko-concert ka na ba? Finally?" I joked.
Tumawa lang siya at hinila ako papunta sa stage. Nakaabang na roon ang baklang
emcee na ang laki ng ngisi habang papalapit kami.
"Everyone, let's pause the dancing for a while and hear the sister of the bride for
a special announcement."
Binigay niya ang mic kay Ruth saka pumwesto sa gilid para kami naman ang nasa
gitna. The guests are starting to direct their full attention to us.
I fronted a rock band, played various concerts in arenas, met a millon of people
and shake their hands and has listened to their stories about how they discovered
our music. But I don' t understand why I feel so uncomfortable standing here
infront. Siguro ay dahil karamihan sa nandito ay mga kamag anak ni Ruth.
"Good evening," panimula niya. Tuluyang natahimik ang mga tao. "I didn't mean to
steal the spotlight from our newly weds but when I told my sister, which is siya
ang unang sinabihan ko tungkol dito, she insisted to have this be announced right
here, tonight."
Nagsimula nang magbulungan ang mga tao. May mga tumili, maybe her cousins, at may
sinisigaw ang mga hinala nila.
Dala ni Ruth ang ngiti nang nilingon ako. Maybe checking if I am still breathing?
Tumikhim ako at binaon ang mga kamay sa aking bulsa.
Kita ko ang panginginig ng mga kamay niya habang binubuksan ang maliit niyang
purse. She's digging something. It was a white box with a green ribbon. I was
smiling at the same time confused when she handed it to me.
Tinanggap ko ang box. Inalog ko pa ito malapit sa aking tenga bago dahan-dahang
binuksan.
"What is this, huh..." She chuckled at my teasing drawl.
I successfully opened the box. Ngumiti ako nang makita ang sobrang liit na white
t-shirt na nakatupi pa sa loob. Inangat ko ito upang makapa ang ilalim. It's a
solid thing.
My smile faded as I finally pulled it from the box. Hindi agad rumehistro sa akin
ang maliit at puting bagay na hawak ko. My eyes...napuwing yata ako.
"Get the shirt, Dean," Ruth whispered happily.
Bumuga ako ng hangin at ginawa ang sinabi niya. I lifted the tiny white shirt from
its box and realized that there is a phrase being printed on the cloth.
'Hi, Daddy. I can't wait to meet you.'
My lips parted. I don't think I am breathing anymore as I was looking at Ruth who
is now announcing about it. Nagingay na ang mga tao at pinuno kami ng pagbati. Sa
sobrang saya ko ay hindi ako makangiti.
I pulled her by the waist when she was done talking and I kissed her. As always,
when she grips me on my arm, I kiss her even deeply. I bit her bottom lip and sooth
the bite with my tongue before sucking it. I don't care about the people anymore. I
only care about her and the two of us right now.
"Please, let's go home and celebrate alone..." I whispered.
In just her seductive chuckle, I know she agrees.
I've always known that I deserve not just a good one but the bad sides and the in
betweens. I always see it in Ruth. I see her sharps and smooths. Heaven and hell.
Her storms and calm waves. While being good is just the half truth of who we are,
she has shown me her frowns and angers, her screams and eye rolls. Her mess and
frustrations. Ruth, you can love me and hate me for all you want, all at once.
'Cause I want your everything. With your flaws, perfections and being
real...Indeed, there is no truth without Ruth.
She's my first everything. From love to heartbreak. From heartbreak to forgiveness.
From forgiveness to reconciliation. And love in between those phases of separation.
And as I am kissing her lush lips while gently setting her down in our bed, this
mouth I remember the first time she talked to me.
"Wala sa itsura mo ang marunong mag-bake." My eyes slid down too her smooth-looking
legs.
In her ordinary clothes, she still looks like a goddess who could rule anyone. She
likes to be praised but gets shy when being complimented. Iyon bang namumula ang
kanyang pisngi at umiiwas ng tingin upang maitago ang ngiti.
Ngumuso ako nang binaba niya ang manggas ng kanyang shorts. Oh no, sugar. I've
already seen that part right there.
I always wanted to be near her but I reined myself in. Dahil sa oras na malapitan
ko siya, alam kong wala nang atrasan. Ikukulong ko siya panigurado. Katulad ng
ginagawa ko ngayon.
"Pero nasa itsura mo ang maging pag-aari ko."
At matagal ko nang tinakda iyon sa bibliya ko.
"Dean..." She moaned my name.
While hers was etched on my skin, scarred in my heart, a downpour in my mind.
Huminto ako at dinungaw siya. Her smiling and content face illuminated from the hue
of the moonlight. Her dark hair sprawled like a crown around her head. She caressed
my face, while my hand glided down and stopped right in her stomache.
"I am never going to be Ruthless again..." I whispered.
Umiling siya. She pulled my head to hers and lightly dropped a kiss on my lips.
"Never. Not anymore, Dean..."
Ngumiti ako at muli siyang hinalikan. Slowly and deeply. Oh and how her moans and
laughters are music to my ears.
__________________________________
Thank you for jamming along with my beloved Dean and Ruthzielle. See you in
Obsidian Issues Series. Godspeed. Rock and Roll.
Daghang salamat!

[ 57 NOTE ]
-------------------------------

So, yes. This story will be published finally. Pre-order period is already open. Sa
mga gustong bumili, instructions are posted in this
page:https://www.facebook.com/IlustradosPub/ or simply search @IlustradosPub on
Facebook.
Thank you! :D