Isang Dipang Langit

Amado V. Hernandez
Ako'y ipiniit ng linsil na puno hangad palibhasang
diwa ko'y piitin, katawang marupok, aniya'y
pagsuko, damdami'y supil na't mithiin ay supil.

Ikinulong ako sa kutang malupit: bato, bakal, punlo,

balasik ng bantay; lubos na tiwalag sa buong
daigdig at inaring kahit buhay man ay patay.

Sa munting dungawan, tanging abot-malas ay

sandipang langit na puno ng luha, maramot na
birang ng pusong may sugat, watawat ng aking
pagkapariwara.

Sintalim ng kidlat ang mata ng tanod, sa pintong

may susi't walang makalapit; sigaw ng bilanggo sa
katabing moog, anaki'y atungal ng hayop sa yungib.

Ang maghapo'y tila isang tanikala na kala-kaladkad

ng paang madugo ang buong magdamag ay
kulambong luksa ng kabaong waring lungga ng
bilanggo.

Kung minsa'y magdaan ang payak na yabag, kawil

ng kadena ang kumakalanding; sa maputlang araw
saglit ibibilad, sanlibong aninong iniluwa ng dilim.

Kung minsan, ang gabi'y biglang magulantang sa

hudyat - may takas! - at asod ng punlo; kung
minsa'y tumangis ang lumang batingaw, sa bitayang
moog, may naghihingalo.
 At ito ang tanging daigdig ko ngayon -
bilangguang mandi'y libingan ng buhay; sampu,
dalawampu, at lahat ng taon ng buong buhay
ko'y dito mapipigtal.

Nguni't yaring diwa'y walang takot-hirap at batis

pa rin itong aking puso: piita'y bahagi ng
pakikilamas, mapiit ay tanda ng di pagsuko.

Ang tao't Bathala ay di natutulog at di habang

araw ang api ay api, tanang paniniil ay may
pagtutuos, habang may Bastilya'y may bayang
gaganti.

At bukas, diyan din, aking matatanaw sa

sandipang langit na wala nang luha, sisikat ang
gintong araw ng tagumpay... layang sasalubong
ako sa paglaya!