ISANG DIPANG LANGIT

ni Amado V. Hernandez

Akoy ipiniit ng linsil na langit

hangad palibhasang diwa koy pilitin,

katawang marupo, aniya’y pagsuko,

damdami’y supil na;t maihiin ay supil

Ikinulong ako sa kutang malupit;

bato bakal punlo, balasik ng bantay:

lubos na tiwalag sa buong daigdig

at inaring kahit buhay man ay patay

Sa munting dungawan, tanging abot-malas

ay sandipang langit na puno ng luha ,

maramot na birang ng pusong may sugat

watawat ng aking pagkapariwara.

Sintalim ng kidlat ang mata ng tanod,

sa pintong may susi’y walang makalapit

sigaw ng bilanggo sa katabing muog,

anaki’y atungal ng hayop sa yungib.

Ang maghapo’y tila isang tanikala

na kalakaladkad ng paanang madugo,

ang buong magdamag ay kulambong luksa

ng kabaong waring lungga ng bilanggo.

Kung minsa’y magdaan ang payak na yabag,

kawil ng kadena ang kumakalanding;

sa maputlang araw saglit ibibilad,

sanlibong aninong inilwa ng dilim.

Kung minsan, ang gabi’y biglang magulantang

sa hudyat--may takas!--at asod ng punlo;

kung minsa’y tumangis ang limang batingaw,

sa bitayang muog, may naghihingalo

At ito ang tanging daigdig ko ngayon--

bilangguang mandi’y libingan ng buhay;

sampu, dalawampu, at lahat ng taon

ng buong buhay ko’y dito mapipigtal.

Nguni’t yaring diwa’y walang takot-hirap

at batitis pa rin itong aking puso:

piita’y bahagi ng pakikilamas,

mapiit ay tanda ng hindi pagsuko.

Ang tao’t Bathala ay di natutulog

at di habang araw ang api ay api,

tanang paniniil ay may pagtutuos,

habang may Bastilya’y may bayang gaganti.

At bukas, diyan din, aking matatanaw

sa sandipang langit na wala nang luha,

sisikat ang gintong araw ng tagumpay . . .

layang sasalubong ako sa paglaya!