Isang Dipang Langit

Amado V. Hernandez
Kung minsan, ang gabi’y biglang magulantang
Ako’y ipiniit ng linsil na puno

SPOKEN POETRY
sa hudyat – may takas! – at asod ng punlo;
hangad palibhasang diwa ko’y piitin,
kung minsa’y tumangis ang lumang batingaw,
katawang marupok, aniya’y pagsuko,
sa bitayang moog, may naghihingalo.
damdami’y supil na’t mithiin ay supil.

Ikinulong ako sa kutang malupit:

MONOLOGO

At ito ang tanging daigdig ko ngayon –

bato, bakal, punlo, balasik ng bantay;
bilangguang mandi’y libingan ng buhay;
lubos na tiwalag sa buong daigdig
sampu, dalawampu, at lahat ng taon
at inaring kahit buhay man ay patay.
ng buong buhay ko’y dito mapipigtal.

Sa munting dungawan, tanging abot-malas

Nguni’t yaring diwa’y walang takot-hirap
ay sandipang langit na puno ng luha,
at batis pa rin itong aking puso:
maramot na birang ng pusong may sugat,
piita’y bahagi ng pakikilamas,
watawat ng aking pagkapariwara.
mapiit ay tanda ng di pagsuko.

Sintalim ng kidlat ang mata ng tanod,

TALUMPATI

Ang tao’t Bathala ay di natutulog

sa pintong may susi’t walang makalapit;
at di habang araw ang api ay api,
sigaw ng bilanggo sa katabing moog,
tanang paniniil ay may pagtutuos,
anaki’y atungal ng hayop sa yungib.
habang may Bastilya’y may bayang gaganti.

Ang maghapo’y tila isang tanikala

TULA

At bukas, diyan din, aking matatanaw

na kala-kaladkad ng paang madugo
sa sandipang langit na wala nang luha,
ang buong magdamag ay kulambong luksa
sisikat ang gintong araw ng tagumpay…
ng kabaong waring lungga ng bilanggo.
layang sasalubong ako sa paglaya!

Kung minsa’y magdaan ang payak na yabag,

kawil ng kadena ang kumakalanding;

sa maputlang araw saglit ibibilad,

sanlibong aninong iniluwa ng dilim.