Tadeusz Nagórny (ur. 12 października 1895, zm.

6 marca 1972 w Strasburgu) – oficer

piechoty Wojska Polskiego II RP i urzędnik konsularny.

Życiorys
Syn senatora, radcy Ministerstwa Komunikacji. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w
Warszawie. Był zaangażowany w odzyskiwanie dóbr kultury, wywiezionych do Rosji w
czasie I wojny światowej (1917–1918). Walczył o niepodległość w 1918 i 1920; ranny pod
Bednarówką koło Lwowa; oficer 23 PP im. płk. Leopolda Lisa-Kuli II RP i 36 Pułku Piechoty
Legii Akademickiej. W lipcu 1926 został przydzielony do Gabinetu Wojskowego Prezydenta
Rzeczypospolitej na stanowisko adiutanta przybocznego[1]. Następnie pełnił służbę w Biurze
Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 15 października 1932 został przydzielony
do dyspozycji Ministerstwa Spraw Zagranicznych[3]. Z dniem 30 kwietnia 1933 został
przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przydziałem w rezerwie do 36 pp[4].

Pełnił szereg funkcji – radcy ministra/zastępcy naczelnika wydziału Departamencie

Administracyjnym MSZ (1932—1934), konsula w Brukseli (1934–1937), i Strasburgu
(1937–1939)[5][6].

Walczył we Francji w szeregach Armii Polskiej, następnie we francuskim ruchu oporu.

Stanowisko konsula w Strasburgu piastował również po 1945[7].

Był żonaty z Marią Hubal Dobrzańską (1896–1979), drugą żoną Prezydenta II RP Ignacego
Mościckiego.

Ordery i odznaczenia
 Krzyż Walecznych[8]
 Srebrny Krzyż Zasługi[8]