Το κίνημα του ρομαντισμού γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και διήρκησε έως στις

αρχές του 19ου αιώνα. Ξεκίνησε αρχικά από την λογοτεχνία (Γκαίτε και Ουγκώ) και
επεκτάθηκε ύστερα στην μουσική (Βάγκνερ) και τα εικαστικά.

Ενάντια σε έναν κλασικισμό που δεσμευόταν από περιορισμούς στην κίνηση και το
χρώμα, ο ρομαντισμός προσφέρει μεγαλύτερη ευαισθησία στην γραφή, πιο αφηρημένη
πινελιά, πιο ανάλαφρη σύνθεση. Ο Νεοκλασικισμός είχε υπερτονίσει τη λογική και είχε
τυποποιήσει την καλλιτεχνική έκφραση. Στο Ρομαντισμό κυριαρχεί η διεκδίκηση της
ελευθερίας της έκφρασης. H τέχνη γίνεται μέσο έκφρασης των ατομικών ανησυχιών του
καλλιτέχνη, της φαντασίας του, των παρορμήσεών του, των ονείρων του. Το γραφικό, το
εξωτικό, αλλά και το ύψιστο, το άπειρο, αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές εκφάνσεις
του Ρομαντισμού.

Το χρώμα «πρωτοστατεί» του σχεδίου.

Γερμανοί, Άγγλοι και Γάλλοι ρομαντικοί εκφράζονται με ιδιαίτερους τρόπους μέσα στο
πλαίσιο του Ρομαντισμού. Όμως η απαίτηση για ελευθερία της φαντασίας και του
ατομικού συναισθήματος ήταν κοινό χαρακτηριστικό.
Eugene Delacroix
(1798-1863)

Θεωρείται ένας από τους πρώτους μεγάλους πατέρες

της μοντέρνας τέχνης. Μετά τον θάνατό του, γενιές
καλλιτεχνών στρέφονται συνεχώς σε αυτόν,
προκειμένου να βρουν νέες κατευθύνσεις για την τέχνη
τους. Λατρεύτηκε ως πρωτοπόρος από καλλιτέχνες όπως
ο Μανέ, ο Σεζάν, ο Ρενουάρ, ο Βαν Γκογκ και ο Ματίς.
Μετά τις βασικές σπουδές, όταν αποφάσισε ότι ήθελε
να γίνει ζωγράφος, μπήκε στο ατελιέ του Guérin ως
μαθητευόμενος. Εκεί γνώρισε τον Ζερικό , του οποίου το
Dante and Virgil in Hell, 1822, 189 x 241 cm
έργο «Η σχεδία της Μέδουσας» αποτελεί το πρώτο
Στο εργαστήριο ολοκλήρωσε το πρώτο του σημαντικό έργο, «Δάντης και
μανιφέστο του Ρομαντισμού. Ο καλλιτέχνης γοήτευσε Βιργίλιος», με το αποτέλεσμα να εξαγριώσει τον Guérin, που το
χαρακτήρισε παράλογο, απεχθές και υπερβολικό. Παρ' όλα αυτά, το έργο
τον νεαρό Ντελακρουά, στρέφοντάς τον στη μελέτη του ενθουσίασε όταν παρουσιάστηκε σε έκθεση στο Salon το 1822.

Ρούμπενς και του Βελάσκεθ και στην εκφραστικότητα

του ορμητικού και βίαιου χρώματος.
The Odalisque, 1825, Fitzwilliam Museum, University of Cambridge, UK A Mortally Wounded Brigand Quenches His Thirst (ca. 1825)
 Justinian Drafting His Laws, sketch, 1826

Forest View with an Oak Treeca. 1849-5, Watercolor with yellow opaque watercolor over black chalk on paper
Medea About to Kill Her Children, sketch, ca. 1836
Το 1824 παρουσίασε τη «Σφαγή της Χίου», 419 x
354 εκ., εμπνευσμένος από το πραγματικό γεγονός
της Ελληνικής επανάστασης, και ο πίνακας
αγοράστηκε από την Γαλλική κυβέρνηση. Η «Σφαγή
της Χίου» ανοίγει τον δρόμο για μια σειρά έργων
εμπνευσμένων από την Ελληνική Επανάσταση, στην
οποία ο Ντελακρουά, επηρεασμένος από τον
Μπάιρον, συμμετείχε ιδεολογικά, όπως πολλοί νέοι
της γενιάς του.
Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου, 1827, 208 x 147 εκ.
Το 1827 παρουσιάζει στο Salon τον «Θάνατο του Σαρδανάπαλου» , 3,68 εκ. x 4,95 εκ. Η μακάβρια φαντασία, η
αισθησιακή ομορφιά, τα εξωτικά χρώματα και η πρωτοποριακή σύνθεση κάνουν το έργο συγκλονιστικό. Σε όλη του τη
ζωή ο Ντελακρουά δεν θα πάψει να εμπνέεται από τη ρομαντική λογοτεχνία, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε. Ο θάνατος του
Σαρδανάπαλου βασίστηκε σε ομώνυμο έργο του Λόρδου Μπάιρον, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στον Διόδωρο.
Η θρυλική ηθική παρακμή του Σαρδανάπαλου έγινε αντικείμενο θεματολογίας στην λογοτεχνία και τη τέχνη, ειδικά κατά
τη Ρομαντική περίοδο. Η ιστορία σύμφωνα με τον Διόδωρο. Ο Σαρδανάπαλος, Ασσύριος ηγεμόνας του 7ου π.Χ.,
ξεπερνούσε σε μαλθακότητα και πολυτέλεια όλος τους προηγούμενους ηγεμόνες. Έγραψε ο ίδιος τον επιτάφιό του, όπου
ανέφερε πως η σωματική ευχαρίστηση είναι ο μοναδικός σκοπός στη ζωή. Ο τρόπος ζωής του προκάλεσε δυσαρέσκεια,
σε σημείο να οργανωθεί συνωμοσία εναντίον του. Ο Σαρδανάπαλος ανέλαβε δράση και νίκησε τους επαναστάτες αλλά
απέτυχε να τους εξουδετερώσει. Πιστεύοντας ωστόσο ότι τους είχε νικήσει, επέστρεψε στον έκφυλο τρόπο ζωή του. Οι
επαναστάτες όμως ενισχύθηκαν. Ο Σαρδανάπαλος κατάφερε να αντέξει μακροχρόνια πολιορκία, αλλά τελικά βαριές
βροχοπτώσεις προκάλεσαν υπερχείλιση του Τίγρη και οδήγησαν στην κατάρρευση των αμυντικών του τειχών. Για να μην
πέσει στα χέρια τον εχθρών του, έφτιαξε μια τεράστια νεκρική πυρά για τον εαυτό του, όπου πρώτα έριξε όλο το
χρυσάφι, τους ευνούχους τις παλλακίδες , κλπ.
Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό εμπνευσμένο από την Ιουλιανή Γαλλική επανάσταση του 1830, 2,6 μ. x 3,25 μ.
Το έργο αυτό, που συνδυάζει την πραγματικότητα με την ποιητική αλληγορία, θεωρείται ένα από τα πιο δημοφιλή
στην παγκόσμια τέχνη. Μέσα από το έργο εκφράζονται οι αξίες του Ρομαντισμού: η αγάπη για την ελευθερία, το
πατριωτικό καθήκον, η ανακάλυψη της αξίας του λαού, του έθνους, της ιστορίας, η απελευθέρωση από τα σφιχτά
δεσμά της λογικής και η έκφραση του συναισθήματος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Το 1832 έλαβε μέρος σε μια διπλωματική αποστολή προς τον Σουλτάνο του Μαρόκου. Από την εξάμηνη παραμονή
στην Βόρεια Αφρική θα επιστρέψει με πολλά σκίτσα, ακουαρέλες και σημειωματάρια. Το φως και τα χρώματα, τα
τοπία και τα πρόσωπα αυτού του περίπλου θα έχουν μια μεγάλη επιρροή στον Ντελακρουά. Ένα από τα γνωστότερα
έργα είναι το «Γυναίκες του Αλγερίου» που έκαναν μεγάλη επιτυχία στο Σαλόνι του 1834.
«Κυνήγι Λιονταριών» (1855), 57 × 74 cm, λάδι σε καμβά, Nationalmuseum, Stockholm

Lion Hunt, sketch, 1854

 Τα πάντα σε αυτόν τον πίνακα είναι μια
άρνηση της διδασκαλίας του Νταβίντ και του
Ένγκρ.

Δεν υπάρχει διαύγεια στο περίγραμμα, ούτε

πλάσιμο του γυμνού με προσεκτικά
διαβαθμισμένους τόνους φωτοσκίασης,
ούτε περιορισμός στη σύνθεσης και ούτε
κάποιο πατριωτικό και διδακτικό θέμα.

Αυτό που επιδιώκει ο ζωγράφος είναι να μας

Αραβικό ιππικό σε επίθεση, 1833, 60.5 × 74.5 εκ.
κάνει να συμμεριστούμε μια έντονη στιγμή
και να γευτούμε τη δική του απόλαυση από
την κίνηση και τη γοητεία της σκηνής.
The Bride of Abydos, 1857. Oil on canvas. Kimbell
Art Museum, Fort Worth.
Από το 1838 ως το 1844 ο ζωγράφος ανέλαβε πολλές μεγάλες
παραγγελίες, όπως η διακόσμηση της Γαλλικής Βουλής, του
Δημαρχείου του Παρισιού και της οροφής στην Gallery του
Απόλλωνα στο Λούβρο. Το 1855 (μετά από οκτώ αιτήσεις) έγινε
μέλος της Ακαδημίας του Παρισιού.

The Sea at Dieppe, 1852

Ο Ντελακρουά υπήρξε και κριτικός τέχνης. Τα θέματά του

περιλαμβάνουν κριτικές για τον Μιχαήλ-Άγγελο, τον Πουσσέν και
τον Ζερικώ. Έγραψε ακόμα ένα Ημερολόγιο, που θεωρείται ένα
από τα πολυτιμότερα τεκμήρια της ρομαντικής εποχής. Ακόμα
έτρεφε πάθος για τη μουσική, που τη θεωρούσε σαν την
υψηλότερη τέχνη επειδή απευθύνεται άμεσα στη συγκίνηση.
Συχνά μιλούσε για μουσικές ποιότητες στη ζωγραφική. Ανάμεσα
σε αυτές τις ποιότητες, το χρώμα έχει πρωταρχική σημασία για
τον Ντελακρουά, γεγονός που προετοίμασε το έδαφος για Apollo Victorious over the Serpent Python, sketch, 137.5 × 102 cm, 1850
πολλούς από τους μεταγενέστερους ζωγράφους.