Patryk Jezierski, I G

Podróżowanie jest wpisane w ludzką naturę. Człowiek wędrował od zarania dziejów –

w poszukiwaniu pożywienia, miejsca do życia, lepszej przyszłości, łupów wojennych.
Podróżowali rzemieślnicy, pielgrzymi, architekci, kupcy, rycerze, mnisi, lekarze, studenci.
Wyjazdy umożliwiały kształcenie, zdobycie doświadczenia, pracy czy po prostu wzbogacenie
się.
Dla ludzi nauki podróżowanie było jedną z form poszukiwania wiedzy. W podanym
fragmencie Podróży z Herodotem Ryszard Kapuściński przywołuje postać wybitnego
greckiego historyka i geografa, dociekliwego człowieka owładniętego żądzą poznania.
Herodot, niestrudzony podróżnik i wnikliwy obserwator, pokazuje że dla wędrowca
najważniejsza jest ciekawość świata i ludzi. To ona sprawia, że człowiek jest ciągle w ruchu,
potrafi zachwycać się światem i wciąż planuje nowe wyprawy.
Jednocześnie podróżowanie wiąże się ze sporym wysiłkiem, koniecznością
opuszczenia domu, bezpiecznego środowiska i ruszenia w nieznane. Kapuściński zauważa, że
niewielu ludzi to potrafi, bowiem wędrówka wiąże się zazwyczaj z ogromnym trudem, który
wymaga pasji i zaangażowania.
Autor nie ukrywa, że postać Herodota była dla niego źródłem inspiracji, a słynny
historyk – choć przecież tak odległy w czasie - jest mu niezwykle bliski. Zwłaszcza jego
sposób opisywania dziejów i przekazywania wiadomości przypomina sposób działania
reportera - czyli rozmowy z ludźmi, uważne wysłuchiwanie ich opowieści i próba
zrozumienia motywów postępowania.
Dla niektórych podróż staje się po prostu częścią życia. Tak jest w przypadku
Odyseusza, który przemierzał fantastyczne krainy przez 10 lat. Celem jego wędrówki był
powrót do domu, jednak król Itaki, jako człowiek ciekawy świata, nie stronił od
niebezpiecznych przygód. W sprytny sposób uciekł z jaskini Polifema, zszedł do Hadesu,
udało mu się usłyszeć zwodniczy głos niebezpiecznych syren.
Dziesięcioletnia tułaczka była również dla bohatera eposu Homera wielką lekcją.
Odyseusz nauczył się wytrwałości i cierpliwości, a przede wszystkim tego, że w życiu bywa
różnie – jednym osobom można ufać, innym nie, czasem człowiek ma przychylność bogów,
a czasem jej nie ma. Jednak nigdy nie należy się poddawać i zawsze warto konsekwentnie
dążyć do obranego celu. Historia Odyseusza wiąże się z motywem homo viator, człowieka
wędrującego i poszukującego, dla którego życie jest ciągłą podróżą trwającą od narodzin aż
do śmierci. Droga ta jest niełatwa, zazwyczaj kręta i wyboista, ale zawsze ma głęboki sens,
bowiem wędrowiec zyskuje życiową mądrość i bezcenne doświadczenie.
Podróżowanie jest doświadczeniem niezwykle rozwijającym i pozwalającym na
zdobycie wiedzy o świecie jak i o sobie samym. Zarówno dla Herodota jak i Kapuścińskiego
wędrówka była nauką i doświadczeniem egzystencjalnym. Tułaczka Odyseusza uświadomiła
mu natomiast, jakie wartości w życiu są cenne, pokazała że warto dążyć do wyznaczonego
celu, bez względu na chwilowe niepowodzenia.