1.

Tokijska giełda rybna Tsukiji jest jednym z największych rynków rybnych na świecie i ma
wiele elementów o lokalnym charakterze, które ukształtowały japońską kulturę kulinarną.
Należy do nich między innymi tradycja przyrządzania surowej ryby, która jest symbolem
kuchni japońskiej. Ponadto, w kulturze japońskiej ryby są uważane za dary morza i są
wykorzystywane w różnorodnych potrawach.
Jednym z charakterystycznych elementów tokijskiej giełdy rybnej Tsukiji jest licytacja
tuńczyków, która odbywa się wczesnym rankiem, jeszcze przed świtem. Tuńczyki są uważane
za jedne z najważniejszych rodzajów ryb na japońskiej giełdzie rybnej i ich ceny osiągają
bardzo wysokie poziomy. Ryby te pozyskiwane są z różnych zakątków świata, często z
lokalnych łowisk, ale również z łowisk dalekomorskich.
Warto również podkreślić, że japońska giełda rybna Tsukiji nie jest jedynie miejscową
instytucją, ale jest ważnym ośrodkiem dla handlu rybami na całym świecie. Oferowane tam
ryby i owoce morza pochodzą z różnych części globu, a Tsukiji stanowi swoiste centrum
informacyjne dla handlowców z innych krajów, którzy poszukują konkretnej jakości ryb. Jego
wpływ na globalny rynek rybnych jest więc bardzo znaczący, a wiele z oferowanych tam
produktów jest eksportowanych do różnych połaci świata.
Na giełdzie można również spotkać rezydentów innych krajów, którzy pomagają w
dokonywaniu transakcji, a ich znajomość lokalnych uwarunkowań pozwala na bardziej
efektywne przeprowadzanie aukcji. Jednak globalny charakter tokijskiej giełdy rybnej Tsukiji
wynika także ze stosowania nowoczesnych technologii transportu, które umożliwiają szybkie i
efektywne dostawanie ryb i owoców morza z różnych stron świata.

Szamanizm:
Szamanka przebierze się kilkakrotnie, za każdym razem nakładając strój innego
ducha, by ten mógł poznać, że teraz jego kolej na to by w nią się wcielić.
Atmosfera na widowni daleka jest od jakiegokolwiek religijnego uniesienia, nic
nie świadczy o odczuciu obecności duchów.
Jest to bowiem raczej kompleks produkcji artystycznych, rozbudowany w
stopniu niespotykanym nigdzie indziej w świecie. Istny wielobój sztuk
pięknych, gdzie sukces szamanki mierzy się w takich dyscyplinach, jak taniec,
śpiew i recytacja mitów, legend oraz baśni, dalej sztuka wróżenia, rozmowy i
przekomarzania się z publicznością, a wreszcie kostium, kosmetyka, a nawet
kunszt robienia papierowych kwiatów.

Logika jest tu taka, że szamanka powinna w każdym epizodzie tańczyć na

początku dość żywiołowo, by duch zobaczył, iż jest gotowa na jego przyjęcie, a
potem, gdy on przybędzie – przejść do form spokojniejszych, bardziej
artystycznych, aby go takim szlachetniejszym tańcem zabawić.
Szamanizm to w Korei domena kobiet.
Niejeden raz w trakcie seansu szamanka znajdzie okazję, by zadbać o datki.
Gut organizowany jest lokalnie, ale finansowany bywa odgórnie
Przekazywanie daru szamańskiego następuje w dwóch kierunkach, dwa są
bowiem typy szamanów: dziedziczni i z powołania
Demonstracją mocy szamanki byłyby też klasyczne tricki. Należą tu:
cudowne, samoistne utrzymywanie się u warg ciężkiego naczynia z wodą,
wbijanie noża w pierś albo stąpanie po ostrzach, służących do siekania słomy, a
wreszcie połykanie niekończącej się długości wieprzowych jelit. Proszę mnie
nie pytać, jak to się naprawdę robi – tych sztuczek na seulskich seansach nie
widziałem.
Dwie asystentki, w tym córka szamanki, zbierają i palą paski papieru z
nazwiskami osób finansujących uroczystość. Na tych rozwieszonych wszędzie
białych wstęgach wypisane są nie tylko imię i nazwisko, ale też rok, miesiąc,
dzień i godzina urodzenia – pełen zestaw danych astrologicznych, służących do
identyfikacji człowieka i jego losu.