Ang Alapaap ng Alaala

Sa tuwing hinahaplos ng hangin ang aking balat, at sa bawat simoy ng

singaw ng lupa na aking naamoy, biglang bumabalik ang mga alaala sa aking
isipan. Isang pangyayari na tila ba hinahanap-hanap ng aking puso at isipan. Ito ay
ang mga hudyat na paparating na ulan, isang munting anino ng kasiyahan at
kabataan sa aking mga alaala. Naalala ko tuloy ang mga panahon nung bata pa
ako, kasama ang aking mga kaibigan at pinsan, naliligo sa ulan.

Tuwing naamoy ko ang lupa, parang may himig ng kahapon na bumabalik.

Doon sa mga panahong walang problema, simpleng saya lang ang hatid ng ulan.
Ang amoy ng singaw ng lupa ay parang awit na nagpapaulan ng alaala.

Sa bawat pagbuhos ng ulan, nagbabalik ang mga larawan ng masasayang

araw. Nakikita ko ang aming mga ngiti habang sumasabay sa indak ng ulan.
Walang kahulugan ang oras, basta't sama-sama, masaya.

Ang bawat patak ng ulan ay parang musika ng aking pagkabata. Ang bawat
hagod ng hangin sa aking balat ay himig ng pagkakaibigan at kasiyahan. Sa bawat
sandali, nakikita ko ang aking mga kaibigan, naglalaro, nagtatawanan, walang
iniisip kundi ang saya ng kasama.

Sa tuwing dumadampi ang malamig na hangin, pakiramdam ko ay

bumabalik ako sa nakaraan. Ang bawat hagod nito ay nagbubukas ng mga pinto ng
alaala. At sa bawat alaala, nararamdaman ko ang init ng pagkakaibigan at saya ng
simpleng pamumuhay.
 Sa bawat pagdating ng ulan, bumabalik ang mga alaala. Ang amoy ng lupa
at malamig na hangin ay parang paalala sa akin ng mga panahong puno ng
kasiyahan at walang hanggang pagkakaibigan.