1

2
 Autorzy dodatku:
Rafał Szyma, Wojciech Doraczyński

Redakcja:
Michał Oracz, Rafał Szyma

Ilustracje:
Michał Oracz, Piotr Foksowicz, Michał Sztuka, Mateusz Bielski
Agnieszka Osipa, Tomasz Górnicki, Barbara Trela-Szyma, Mariusz Gandzel

Ilustracja na okładce:
Michał Sztuka

Korekta:
Wydawnictwo Portal

Skład:
Rafał Szyma
na podstawie projektu Michała Oracza

Podziękowania:
Dla uczestników, a zwłaszcza zwycięzców facebookowego konkursu na podpis pod
grafikę, tj. : Magdaleny Czuczwary, Grzegorza Woźniczko, Pawła Ciesielskiego,
Tomasza Nowakowskiego i Macieja Głowackiego.
Dla konwentowiczów za cenne uwagi i wspólne burze mózgów.
Dla Grzellicha, Pawła Kamińskiego, Bartosha i Scorna za wsparcie.
Dla Michała Oracza za wsparcie do kwadratu.

Ta książka w całości ani w żadnej części nie może być kopiowana lub powielana w jakikolwiek sposób
mechanicznie, chemicznie lub elektronicznie bez zgody wydawcy. Jakiekolwiek podobieństwo postaci
przedstawionych w tej książce do osób żyjących jest całkowicie przypadkowe.

Wydawca: Wydawnictwo Portal

ul. św. Urbana 15; 44-100 Gliwice
tel./fax. (032) 334 85 38
www.wydawnictwoportal.pl
portal@wydawnictwoportal.pl
Oficjalny portal Neuroshimy: www.neuroshima.org
Neuroshima na facebooku: http://facebook.com/neuroshima

ISBN: 978-83-60-525-37-1

3
 Spis treści Uwaga!
Witamy w Ameryce 3 Ta książka to nie wszystko,
co przygotowaliśmy w ramach
Zanim dotrzesz 4 dodatku Nowy Jork. Ta książka
to dopiero początek wielkiej
Witamy w Nowym Jorku 7 przygody w Nadgniłym Jabłku.

Collinsowo 15 Mamy dla Ciebie olbrzymią por-

Strefy bezpieczeństwa 1 6
Prawo Nowego Jorku 2 1
Przemytnicy 26
cję dodatkowych materiałów!
Jeśli szukasz nowych lokacji i en-
klaw, pomysłów na przygody i bo-
haterów, koniecznie śledź stronę

Wszyscy ludzie prezydenta 28 www. wydawnictwoportal.pl, a także

neuroshimową stronę na facebooku
Gildie 35 (http://facebo ok.com/neuroshima)
oraz serwis neuroshima.org. Opubli-
Armia 37 kowaliśmy tam masę dodatkowych,
Prowincja 46 nowojorskich treści.

Obrońcy 49 Do ściągnięcia m.in.:

Enklawy 52
Stalowy Dom 54
Dzielnica Gildii 60
The Village 73
- materiały, które nie zmieściły się
w podręczniku
- materiały, które stworzyły osoby
zaangażowane w projekt na etapie
prac koncepcyjnych
- teksty konkursowe, biorące udział
w konkursie na najlepszą nowojor-

Dzielnica świateł 80 ską lokację

Zachodni Pas 89
Wschodni Pas 100
Brooklyn 106
Bronx 111
- i wiele innych
Wiele z tych tekstów znajdziesz
także w kolejnych numerach
Gwiezdnego Pirata, darmowego
e-magazynu dostępnego na stronie
Wydawnictwa Portal.

Tajemnice Nowego Jorku 115 Olbrzymia porcja materiałów!

Program Omega 1 116
ALTAR 117
Nowe szczeliny 119
Wielkie szczury 122
Dzięki nim i temu podręcznikowi
przygoda z Nowym Jorkiem nie koń-
czy się na jednej czy dwóch sesjach,
lecz zmienia się w olbrzymią, rozbu-
dowaną kampanię!

Mapa Nowego Jorku 124 Ku chwale Stalowego Orła!

4
5
 witamy w ameryce

Wstęp
Wszystko, co wiedziałeś o NY, to bajki.
Pół Ameryki wie, że jesteśmy wielką, pieprzoną, odbudowaną metropolią. Że
mamy prezydenta, prawo, konstytucję i inne pierdoły. Że jest tu armia, co chroni
i służy. Odbudowane dzielnice czekające na pracowitych przybyszów. Że u nas
nie wypatroszą cię za kolor skóry, wyznanie albo śmieszny akcent, bo zabrania
tego konstytucja. Niektórzy nawet mówią, że tu nikomu nie przeszkadza, jak
jesteś zmutowany, dopóki masz w sercu amerykański sen! I że tylko czekamy,
aż Collins da zielone światło, żeby ruszyć do boju i rozpieprzyć Molocha w drobny
mak.
No i tarabani się jeden z drugim przez pół kontynentu, wbija się do miasta
i sru! Rzeczywistość przypieprza w niego z siłą tira wypakowanego cementem.
Nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego. Jak opowiadam o drapaczach chmur,
to nie pieprzę o lśniących wieżach do samego kosmosu - to na ogół brudne, po-
znaczone pożarami, pnącym się coraz wyżej rachitycznym trawskiem, straszące
oczodołami wybitych okien i coraz bardziej sypiące się wieże, z każdym rokiem
coraz bardziej podobne do kikutów. Nasza kolejka to nie biały, szybki pociąg spi-
nający srebrną nicią rozrzucone dzielnice, tylko system topornych wehikułów,
z których mechanicy dzień w dzień na nowo próbują wykrzesać trochę życia
na kolejną trasę. Kiedy zapodaję informacje o policji, wojsku, rządzie i finan-
sach, to nie po to, żeby przed oczy wskoczyły ci obrazy z tornadowej podróży
do przeszłości. Mamy tu pompatyczne nazwy i wygrzebane skądś tytuły, ale
na tym się kończy. W rzeczywistości to zupełnie nowy świat, świat zrodzony ze
śmiercionośnego syfu bomb i wielu lat wzajemnego podgryzania się tych, którzy
przetrwali.
Także teraz, zanim wpakujemy się na Manhattan, daj sobie powiedzieć jedną
ważną rzecz. Wszystko, co wydaje ci się, że wiesz o Nadgniłym Jabłku, to bzdury.
Nie mówię tego dlatego, że mam cię za frajera, bo nie mam. Mówię to, bo bardzo
nie lubię tracić kumpli, a w Nowym Jorku niewiedza zabija szybciej, niż działko
Juggernauta.

Zanim dotrzesz
Prujesz odgruzowaną autostradą, pa-
trzysz, a tam posterunek. Co ja mó-
wię - to raczej mały fort: wały z gru-
zów, ze trzy stanowiska cekaemów,
antena nadajnika, no i flaga z orłem
nad tym wszystkim. Zatrzymują cię,
maglują, a jak nie wwozisz bagażnika
prochów albo furgonu dzieci skutych
kajdanami, to zapewne przepuszczają
dalej. Czy jesteś już w Nowym Jorku?
O nie, to dopiero początek.
Kolejny kawałek i ładujesz się
w zamieszkaną przestrzeń. Gruzy
na boku, w jako tako połatanych bu-
dynkach parę sklepów, knajpa, sporo
chałup i znowu rozłożonych paru żoł-
nierzy. Może to już Nowy Jork? Nie,
błąd, to tylko jedna z enklaw. Nazy-
wamy je wspólnotami. Niektóre może
i wyglądają jak solidne miasto gdzieś
z pustkowi, ale to nic, tylko ciągle
taki aperitif.

6

No to dalej, przez tunele, bo u nas
nieraz łatwiej pod ziemią niż na po-
wierzchni. Nie zatrzymuj się, to ciągle
nie to. Warto podpłynąć wodą - pro-
mów chodzi tu od cholery, to biznes
pewny, bo mosty na ogół nie docze-
kały naszej złotej jak końcówka prze-
wodów molochowego mózgu epoki. Nie
trać czasu na przystanie - Nadgniłe
Jabłko jest coraz bliżej. Wbijesz się
na trasę przelotową? Patrole, myta,
ale przy tym znośny asfalt i małe stę-
żenie gangerów. Dobra bryka, worek
gambli na łapówy i sru - przed siebie,
prosto na Manhattan. Kolejne wspól-
noty, nowe posterunki, a między tym
rozmaite świńskie niespodzianki, od
nadgorliwych żołnierzy z żyłką do
haraczy, po chmurę kwasu wypusz-
czoną wielkim pierdem ze śmierciono-
śnej szczeliny.
Wreszcie, jak masz w sobie trochę
determinacji, docierasz do celu. Kawał
drogi, licząc od pierwszego, wypalone-
go domku na przedmieściach. Rozłoży-
liśmy się w samym środku gigantycz-
nej skorupy przedwojennych miast.
West Gate
Lubisz swoją bryczkę albo po prostu
trzymasz się utartych szlaków? No
to zapewne wjedziesz do miasta przez
West New York, część na zachodnim
brzegu Hudson River, czyli tej rzeki,
co właśnie w Nadgniłym Jabłku wpa-
da do oceanu. No nie tyle przez całą tę
dzielnicę - bo to ogromna przestrzeń,
w większości poza kontrolą kogokol-
wiek - tylko konkretnie Drogą Za-
chodnią, przez posterunki.
Wojska jest tu od cholery, bo wiesz
- nie po to naród się napocił nad od-
gruzowywaniem wielkiej autostrady,
żeby teraz przypałętało się nią wiel-
kie stado gangerów i zrobiło grilla
między nogami statuy wolności. Głów-
ny punkt umocniony robi wrażenie:
witamy w ameryce
wszystko przez wielką rozpadlinę,
która przecięła na pół stare trasy.
Nad dziurą przeszło dwudziestome-
trowej szerokości spece od inżynierii
postawili stalową konstrukcję, taki
most, który da się zwinąć, jakby lazło
tędy coś groźnego. Wielkie ramiona,
wielkie silniki wprawiające w ruch
całą tę hydraulikę, a wszystko to za
murem z gruzu i worów z piaskiem
- takie powitanie mamy dla ciebie
na zachodzie. Do tego specjalnie po-
burzone, zatarasowane i pilnowane
inne drogi, jakby komuś przyszedł do
głowy objazd. Przejedziesz nimi, ale
pewnie i tak skierują cię do bramy
- to standardowa procedura. System
działa - nic, co ma gabaryty większe
od, powiedzmy, pickupa nie powinno
przedrzeć się niezauważone.
Ekipa Collinsa poczyna sobie nieźle
i od paru lat te umocnienia nie były
poważniej testowane w boju, toteż
wokół nich na spokoju wyrosło West
Gate, w zasadzie osobne miasteczko
z tym wszystkim, co można zaofero-
wać przybyszom za parę dolców. Na
pierwszy rzut lecą same dolce: bo to
obciach pchać się do miasta tylko
z gamblami, jak do byle nory. I tu
moja rada: jeśli tylko możesz, posta-
raj się wymienić towar na monety
dopiero na Manhattanie - tutaj będą
cię robić w pręta. Niech ci starczy, że
kurs dolców do paliwa u legalnych
prywaciarzy w West Gate jest jeszcze
bardziej złodziejski niż ten narzucony
w mieście przez Bank Federalny. Na-
cinają się na to tylko ci, którym bar-
dzo pilno, albo którzy władowali się
tu po raz pierwszy. Ty bądź czujny
i wyczekaj jeszcze moment, Manhat-
tan naprawdę nie jest stąd daleko.
West Gate to naprawdę oficjalny
zachodni wjazd do miasta, dlatego nie
nastawiaj się, że wykręcisz tu jakiś
wałek z przemytem albo zgrywaniem
chojraka. Gdzie jak gdzie, ale tu sito
7
 witamy w ameryce
policyjnych i wojskowych jest na-
prawdę gęste. Jeśli przemkniesz nie-
zauważony, to tylko dlatego, że trzy-
masz się tłumu. Widzisz - mają tu
takie sprytne narzędzie, jak wielka
lista kolesi, których Collins nie chce
w mieście.
W poszukiwaniu trochę bardziej
ustronnych tras skieruj się bardziej
ustronnymi drogami. Jak mówiłem -
może nie przejedziesz tamtędy tirem,
ale ekipa pieszych na pewno sobie po-
radzi. Zapamiętaj sobie tylko, że im
bardziej oddalasz się od wygodnego
wjazdu przez West New York, tym
bardziej będziesz się musiał nagimna-
stykować nad przetrwaniem. Tak jest
- gruzy metropolii to cholernie niebez-
pieczne miejsce, a jak nieopatrznie
władujesz się do niej na przykład od
północy, możesz trafić w sam środek
strefy najbardziej wysmażonej przez
bomby. Trochę głupio oszczędzić parę
gambli na wjazdowym haraczu, ale
w zamian złapać śmiertelną dawkę
promieniowania albo jeszcze gorsze
świństwo, no nie?
Woda
Całkiem przyjemną opcją jest skorzy-
stanie z drogi morskiej i podpłynięcie
do jednej z przystani. Bonusy z tego
dwa: omijasz połacie ruin z ich atrak-
cjami, no i zaliczasz malowniczy rej-
sik ze statuą wolności i wystającymi
ze smogu strzępami drapaczy chmur
jako atrakcjami. Plus - jak zapłacisz
odpowiednio dużo, przewoźnik do-
starczy cię w dowolne miejsce, czy to
będą doki Pasa Zachodniego, czy jakaś
ustronna zatoczka pod nawisem za-
walonego budynku, z dala od ciekaw-
skich oczu. Mało tego, są macherzy,
którzy opanowali rozkład co poniektó-
rych pozalewanych tuneli, budynków
i ulic po podtopieniu zamienionych
w całkiem spławne kanały. Prawda
jest taka, że jak się postarasz, je-
8
steś w stanie dostać się łódką nieraz
prawie do samego serca Manhattanu.
W dalszym ciągu czeka cię przejście
przez sito pobieraczy haraczu zwane-
go mytem i podatkami, ciągle przy-
trafić się mogą niespodziewanki, ale
trasa jest i działa dobrze.
Ale widzisz - pozabezpieczaliśmy
się przed takimi, co to liczą na bez-
karny, zbrojny wypad na miasto
w stylu piratów z Karaibów albo in-
nego Miami. Straż wybrzeża, czujki
poszczególnych wspólnot, strefy zmi-
litaryzowane, na których wojsko ma
prawo bez gadania otworzyć ogień do
każdej łajby, czy wreszcie system pali
i boi z łańcuchami, minami i sygnali-
zatorami: niejeden myślał, że odkrył
miękkie podbrzusze systemu obrony,
a natrafił na jaja ze stali. Nie to, żeby
akcje w stylu „mamy sprytny ponton,
wślizgujemy się pod osłoną nocy i ro-
bimy zadymę” się nie zdarzały. Ale
przynajmniej wiadomo, że nie prześpi-
my Wielkiej Inwazji Morskich Sukin-
synów, jakby ktoś postanowił ją nam
urządzić.
Kolej
Lubisz zgrywać się na człowieka
z klasą, co? Władowanie się do pociągu
gdzieś w Federacji i wysiadka dopiero
na stacji Nowy Jork Główny cuchnie
cywilizacją jak hibernatus na Torna-
do. Pomijając to, że trzeba zabulić pół
tony gambli, opcja jest najwygodniej-
sza. Tylko widzisz - jak pakujesz się
ciuchcią, to prawie całkiem wyłączasz
sobie opcję nierejestrowanego wwozu
czegokolwiek. No, chyba że masz w so-
bie powołanie do wielkich szwindli:
podnajmowanie całych wagonów, za-
bawa w fałszywego przedstawiciela fe-
deracyjnej baronii albo tajemniczego
dostawcę super-hiper sprzętu. W każ-
dym razie gotuj się na podwójne ma-
glowanie. Nie boli cię to? W takim ra-
zie dworzec stoi otworem.
 witamy w ameryce

Stać, przejścia nie ma. Strefa zamknięta zgodnie z rozporządzeniem

B48 - skażenie biologiczne lub choroba zakaźna, sektor objęty kwa-
rantanną. Możesz wejść, nie możesz wyjść. Zostałeś poinformowany.

Witamy w Nowym Jorku

Budzisz się, nie wiesz, gdzie jesteś,
napierdziela cię łepetyna i ogólnie
total dezorientacja? Rozejrzyj się do-
okoła. Oto sześć rzeczy, po których po-
znasz, że jesteś w Nowym Jorku. Albo
w miejscu, które bardzo próbuje go
imitować - przecież ci nie wykluczę,
że gdzieś indziej jakiś frajer z senty-
mentami nie postawił repliki Nadgni-
łego Jabłka.
Mgła
Chciałbym ci powiedzieć: wdrap się na
najwyższy drapacz chmur, a będziesz
miał przed sobą widok na całe miasto,
i to z tych, co zostają z tobą do końca
życia. Tylko widzisz - jeśli nie będziesz
miał totalnego farta i nie trafisz aku-
rat na dzień po deszczu i to z silnym

9
 witamy w ameryce
wiatrem, na żadną panoramę nie masz
co liczyć. Mniejsza o to, że dzisiaj ży-
cie zeszło do podziemi i tyle samo tam
wspólnot, knajp, kryjówek i szlaków,
co na powierzchni. Chodzi o to, że za-
zwyczaj miasto dusi się w gęstym,
brudnym smogu poprzecinanym co
najwyżej smugami świateł z wojsko-
wych reflektorów. Prawie codziennie,
prawie non stop. Ja mówisz Nowy
Jork, to masz mieć przed oczami jedną
wielką chmurę dymu, jasne?
O tym smogu każdy nowojorczyk
mógłby walnąć ci niezłą przemowę.
To, co dla przybysza jest tylko pa-
skudną odmianą mgły, dla nas stało
się po prostu częścią pogody, rzeczą
tak naturalną, jak ściąganie spodni
przed dłuższym posiedzeniem. Jak
jest mlecznie i chłodno, to luzik - moż-
na wyleźć na powierzchnię nawet bez
pochłaniacza na gębie. Jak po ulicach
snują się chmury, brudne i syfiate, to
mamy normę: dla przybyszów gazma-
ska i nieprzepuszczalny strój rekomen-
dowane są na sto procent, a niektórzy
miejscowi pokazują wtedy, że nowojor-
czykiem jest się nie tylko w sercu, ale
i w płucach. Bo na te chmury składa
się syf ze szczelin, o których jeszcze
usłyszysz, trzy grosze od strony roz-
regulowanej natury, no i wszystko to,
czym smrodzimy sami, czyli wyziewy
z kominów fabryk, spalarni i innych
zakładów odpalonych na powrót w ra-
mach budowania wielkiej Ameryki.
Powiem ci - nigdzie indziej powietrze
nie ma takiego kształtu, smaku ani
zapachu. Może z początku będzie cię
naciągać na rzyganko, ale wierz mi -
przyzwyczaisz się. Ja jestem od niego
totalnie uzależniony.
Po drugiej stronie normy są te
dni, kiedy atmosfera dostaje pierdol-
ca i próbuje cię zabić. Czas wzmożonej
aktywności szczelin, taki okres burzy
i naporu, he, he. Cierpliwości - nie mi-
nie dużo czasu, a poczujesz na własnej
skórze, co to znaczy nowojorska burza
10
i czym się różni od zwykłego deszczu
z piorunami. Na razie wiedz jedno: jak
na powierzchni robi się takie piekło,
że nie tylko nie da się oddychać, ale
wręcz trzeba uważać, żeby człowieko-
wi nie wyżarło skóry, wtedy trzeba
wpakować tyłek do bezpiecznej nory
i siedzieć tam, aż wszystko ucichnie.
Całe szczęście takich nor jest dużo, tak
dużo, że właściwie całe miasto (to jest
zamieszkane tereny) to jedna wielka
nora. Siedzimy w tunelach, na starych
stacjach metra i szczelnych budynkach
na powierzchni. Czekamy, aż najgor-
sze przejdzie, w najlepsze żyjemy sobie
dalej, odpalając swoje biznesy, rozboje,
robótki na rzecz Pana Prezydenta albo
przeciwko niemu - kto tam ma swój
sposób na życie.
Nowojorska atmosfera. Może trochę
śmierdzi i co chwila próbuje człowieka
wykończyć, ale bez tego to byłoby zu-
pełnie inne miasto.
Pół na górze,
pół na dole
Wiesz, co nieraz najbardziej daje się
we znaki ekipom nieprzywykłym do
nowojorskich warunków? Wcale nie
upierdliwość nowojorskiego prawa,
toksyczne mgły ani mutki z ruin. To,
co potrafi być gorsze od nich wszyst-
kich, to klaustrofobia. To cholerne
uczucie, kiedy nie możesz wytrzymać
w jedynym otoczeniu, które zapew-
nia przetrwanie, czyli w ciasnych, ale
szczelnych labiryntach z dala od gołego
nieba.
Mówiłem przed chwilą o norach, ale
żeby to ogarnąć, musisz to sam zoba-
czyć. Bo widzisz - połowa zamieszkane-
go Nowego Jorku to podziemia. Masz
tu świat podzielony na pół: z jednej
strony powierzchnię, morze ruin, sko-
rupę po dawnej metropolii. Kiedyś żyło
tu ładnych kilkanaście milionów ludzi,

Nie lubimy rządu, ale to nie znaczy, że nie jesteśmy patriotami. No kurde - ja wierzę w Amerykę, z ca-
łego serca kibicuję naszym chłopcom, co tłuką Molocha, i wierzę w Gwieździsty Sztandar. Co to takiego?
No flaga, prawdziwa flaga, a nie jakieś tam blaszane ptaszyska. Chodzi o to, że jak jest 4 lipca, to chcę
obchodzić Święto Niepodległości, a nie Dzień W Którym Collins Został Prezydentem.
a to więcej, niż obaj zobaczymy przez
całe życie! I to trzymając się miasta,
w którym jest nas cholernie, ale to cho-
lernie dużo - nieraz wpakujesz się na
ulice i nie da się obrócić, taki jest ścisk.
Ciekawe uczucie, no nie? Nieczęsto mo-
żesz go doświadczyć w dzisiejszych cza-
sach. A to tylko ułamek tego, co tu było
kiedyś.
Powierzchnia to mozaika. Wypalone,
zarośnięte, potrzaskane ruiny, sterty
gruzu, skorupy wraków, zawalone uli-
ce, kratery po bombach, szczątki osad
rozkładanych to tu, to tam przez ostat-
nie trzydzieści lat. Ziemia niczyja - cho-
lernie ciężka do przekroczenia, niebez-
pieczna jak stado szponów, terytorium
utracone, jedynie ze skrawkami wy-
rwanej z mozołem ziemi. I między tym
nasze enklawy, jak krosty na cielsku
mutanta.
Tyle na górze - chodź, zejdziemy
niżej. Widzisz, przy tych wszystkich
atomowo-chemicznych atrakcjach nie-
jedna ekipa w poszukiwaniu bezpie-
czeństwa władowała się parę pięter
niżej, do podziemi. I teraz roi się od
enklaw, które zamiast widoku na ru-
iny wybrały odcięte korytarze, szy-
by, barykady, grodzie, śluzy i ogólnie
otoczenie totalnych labiryntów. A już
najczęściej rozkłada się to fifty-fifty:
Budynek plus jego piwnice. Naziem-
ne posterunki plus podziemna stacja
metra. Cały parking - od górnych po-
ziomów po te dolne, jeśli tylko nie są
zalane. Kanały zmienione w suche,
bezpieczne schronienie. Rozpadlina na
miejscu dawnej ulicy, zmieniona w coś
jakby gigantyczną lazanię: kolejne
płaszczyzny połączone drabinami: gór-
ne z wylotem na niebo, dolne tonące
pod ziemią.
witamy w ameryce
- Gawin Blackdoe, enklawa Hrabstwo Hatwicka
Gdziekolwiek jesteś, zawsze musisz
mieć świadomość, że Nowy Jork to
takie pieprzone 3D - zawsze masz coś
nad sobą, coś pod sobą i tylko przy du-
żym farcie będzie to pusta, zrujnowa-
na przestrzeń. Duża różnica w porów-
naniu do tych płaskich przestrzeni
wastelandu, no nie? Bądź gotowy na
niespodzianki, jak wtedy, gdy pod do-
brze znanym korytarzem odkrywasz
gniazdo mutków albo czynny tunel ko-
lejki. Gdy siedzisz w swojej kryjówce,
niby bezpiecznej i zapoznanej, a wraz
z dudnieniem przebija się do ciebie
ekipa na chybił trafił pryskająca do-
łem przed psami Departamentu Poli-
cji. To dlatego mój kumpel Beavis za
wszelką cenę trzyma się górnych pię-
ter - przynajmniej ma pewność, że już
nic nie wskoczy mu na łepetynę. Jak
tym biednym frajerom z Zachodniego
Pasa, co w zeszłym miesiącu chcieli
przekopać się starym przejściem na
zachodni brzeg, a spuścili sobie na łeb
wody Hudson River.
Ruiny upstrzone
enklawami
Jest jeszcze jeden mit, z którego trze-
ba się wyleczyć. Jak słyszysz „miasto”,
to masz przed oczami w miarę zwartą
przestrzeń, w miarę ogarniętą i od-
gruzowaną, albo wręcz zbudowaną od
nowa, z jakimiś tam władzami, strefa-
mi wpływów, no nie? A w Nowym Jor-
ku to zupełnie nie tak.
Nowy Jork to nie jedna metropolia,
tylko dziesiątki, setki enklaw i mia-
steczek rozsianych po terenie, gdzie
kiedyś był Nowy Jork, Jersey i cała
11
 witamy w ameryce
reszta. Najróżniejsze wspólnoty, wiel-
kie jak całe miasta albo takie na parę
rodzin, zgromadzone wokół władzy Col-
linsa albo i nie, otwarte na przybyszów
albo hermetyczne i ześwirowane jak łe-
petyna juggernauta. Jasne, jest Nowy
Jork Collinsa, który ze swoją paczką
w największym stopniu trzęsie okoli-
cą. Znajdziesz kupę dzielnic nafasze-
rowanych jego żołnierzami, posterun-
kami i propagandą tak, że strach się
wybrać na miasto bez koszulki ze sta-
lowym orłem. W takim Village ludzie
żyją i na ogół nie zastanawiają się nad
oczywistościami - dla nich Nowy Jork
Collinsa to cały świat i kropka. W in-
nych miejscach uznają jego władzę, ale
tak, jak się toleruje kuzyna z mafii,
który wpada raz w miesiącu po swo-
ją dolę i opowiada bajeczki o ochronie.
Takie układy nie wyczerpują sprawy,
choćby pismaki z Timesa wypruli sobie
sparszywiałe żyły przekonując, że to
już wszystko ładne, zintegrowane i ze
znakiem orła wypalonym na tyłku.
Nowy Jork to miasto wielu bossów,
wodzów, prezydentów i kierowników,
generałów, hersztów czy jaki tam jesz-
cze wielki tytuł sobie dany cwaniak
12
wymyślił. Mamy tu prezydenta, mamy
carycę, mamy hrabiego i z tuzin na-
czelników, a niektórzy nawet nie wie-
dzą o sobie nawzajem. Każdy chciał-
by wziąć za mordy konkurentów, ale
przede wszystkim ma w łapach tyle,
ile zdołał wziąć: czasem jeden dom,
czasem całą sieć korytarzy, enklawę,
dzielnicę - czy, jak Collins - tak wiele,
że ludzie z zewnątrz przypisują mu
całe miasto.
A wiesz, co jest najlepsze? Że te
wszystkie enklawy są od siebie odgro-
dzone tak, jakby między nimi były
setki kilometrów, a nie - często - rzut
beretem. Mówiłem już o tej wrogiej,
śmiercionośnej ziemi niczyjej, krainie
popromiennych gruzów i pogrążonych
w ciemnościach tuneli. To wcale nie są
puste, popalone kikuty, gdzie jedynie
hula popromienny wiatr. Ruiny mają
swoich mieszkańców, mutki, bestie,
wspólnoty tak zdziczałe, że nie nazwał-
byś ich ludźmi nawet w dzień bożego
narodzenia. Do tego dochodzą szczeliny
i to, co z nich wyłazi.
Spotkałem kiedyś kolesia, podróż-
nika, który wymądrzał się opowiast-
kami, jakie to dziwaczne miejsca na-

potkasz, szwendając się po Zasranych
Stanach. Popatrzyłem na niego, wzru-
szyłem ramionami i walnąłem mu pro-
sto w twarz: stary, nie imponujesz mi,
my mamy to samo, tyle że w pigułce.
Przedrzyj się przez całą zagruzowaną
krainę: od pierwszych ruin na zacho-
dzie, przez krater Jersey, właściwy
Nowy Jork, aż do wybrzeża - ale nie
tak, żeby przelecieć jak najszybciej, ale
faktycznie sprawdzając każdy zaka-
marek. Nie zajmie ci to ani dnia, ani
tygodnia, może zająć ci to pół życia,
albo i całe - bo zaglądanie do każdej
jamy to misja z gatunku samobójczych,
ale mniejsza o to. Gdzie byś nie zajrzał,
ile byś się nie kręcił - zawsze natkniesz
się na coś, czego za cholerę byś się nie
spodziewał. Każdy krok to zupełnie
nowy świat. Spędziłem tu pół życia,
jako tako radzę sobie na Manhatta-
nie i zazwyczaj potrafię przedrzeć
się do niego bez większych kłopotów,
ale choćbym przekazał ci wszystko co
wiem ja, moi kumple i kumple moich
kumpli, dalej mógłbyś wybrać się nie
dalej niż o dzień drogi od Stalowego
Domu i wdepnąć w takie gówno, o któ-
rym żaden z nas nie ma pojęcia.
Propaganda
Jak już trafisz do dzielnicy, którą
ma w łapie Pan Prezydent, to wierz
mi - będziesz o tym wiedział. W takich
miejscach stężenie propagandy jest
większe niż ilość syfu w nowojorskim
smogu. Chodzi o to, żebyś miał wra-
żenie, że jesteś w prężnym, zwartym
i gotowym rewirze, który dzięki mocy
amerykańskiego ducha i sztandarowi
ze stalowym orłem dzień w dzień do-
konuje niemożliwego. Miasto siły i sta-
li, podnoszące się z ruin i pokazujące
reszcie świata wielkiego fakulca.
Znajdziesz tu potężne budowle na
czele ze Stalowym Domem - symbolem
postatomowego rządu USA - tak zmon-
witamy w ameryce
towane, żeby ryczeć na cały świat „pa-
trzcie, jaki przekoks nas zbudował!”.
Znajdziesz stalowego orła w milionie
odmian - od obrazka na fladze, przez
wpinki, statuetki i blaszki zwisające
z ciuchów, po wielkie pomniki pospa-
wane ze złomu. To nasz symbol, godło,
znak tak ważny, jak dla gangu waż-
na jest maskotka na bryczce bossa. Na
ścianach poklejone plakaty z obrazka-
mi dzielnych żołnierzy, pracowitych la-
sek, no i facjatą prezydentów: starego
i młodego Collinsa - w milionie odmian.
A jak umiesz czytać, to przygotuj się
na serię pociesznych haseł sączących
się z murów i z Timesa, papierowej ga-
zetki drukowanej i rozdawanej za pół
darmo ku pokrzepieniu serc. „Podatki
twoim wkładem w odbudowę cywili-
zacji”. „Chronimy cię przed twoim naj-
większym wrogiem - nieuczciwością
i lenistwem”. „Wesołej demokracji życzy
Drugi Departament Policji”. Stary, za-
inwestuj w notes i wpisuj je sobie na
przyszłość - będziesz z nich miał ucie-
chę na stare lata.
Wojsko
Rzut oka na wlot do tunelu - stanowi-
sko cekaemu. Po drugiej stronie ulicy
leniwy spacer dwóch kolesi w hełmach,
ze spluwami na ramieniu. A zerknij
jeszcze w górę - tam na dachu siedzi
obserwator z lornetką. Uwaga - miej-
sce dla transportera: chłopaki jadą na
północ, pewnie znowu jakaś zadyma
we Wschodnim Pasie. Sporo tych woj-
skowych, no nie? To Nowy Jork, armia
chroni, armia służy, z nią żyć będziesz
dużo dłużej, he, he.
Przyzwyczajaj się, że tu właśnie
wojskowi mają najwięcej do powiedze-
nia. Masz tu najróżniejsze oddziały - od
takich prawdziwych, umundurowa-
nych, po luźne uzbrojone bandy, które
dostały od Collinsa zielone światło na
robienie rozróby w jego imieniu. Teore-
13
 witamy w ameryce
tycznie wszyscy powinni działać, jak
robi się gorąco: czy chodzi o zmutowane
plugastwa, wjazd bandy z przedmieść,
czyszczenie podziemnych szlaków albo
ochronę konwojów, nie mówiąc o wy-
prawach na wrogów prawa i demokra-
cji.
I wojsko, i policjanci mają prawo
cię zatrzymać i zrobić małe trzepan-
ko. Trzepanko to w ogóle standardowa
procedura: mógłbyś się okazać zmu-
towanym agentem Wrogich Sił albo
wwieźć do miasta śmiertelną truciznę
taką jak Tornado, a tego armia Nowe-
go Jorku nie może tolerować, prawda?
Jak wjeżdżasz albo wyjeżdżasz z mia-
Chronić i służyć? My chronimy, wy służycie. Uczciwy deal!
14
sta, chętnie wpakują łapska w twój ba-
gaż. Jak jesteś w białej albo błękitnej
strefie, to będą sprawdzać, czy w ogóle
masz tam prawo być. Widzisz - te kolo-
ry mówią, jak bardzo Collinsowa jest
dana dzielnica. Biały, niebieski - czyli
że naprawdę bardzo. Tam potrzebny ci
papier albo blaszka, które przemówią
do tępych pał w mundurach i każą
im się odczepić. W ostateczności star-
czy „opiekun”, ktoś stąd, kto będzie za
ciebie ręczył. Całe szczęście jak do tej
pory nie zdążyłeś podpaść, takie pa-
piery dostaniesz za niewielką opłatą
na co większym posterunku albo przy
wejściach do enklaw. Zawsze można też

próbować szwendania na bezczelnego:
dostajesz się do dzielnicy i udajesz, że
byłeś tu od zawsze. Działa do pierwszej
kontroli.
Jakby żołnierzyki naprawdę psu-
ły ci krew, masz dwa wyjścia. Albo
zwijaj się stąd na pustkowia, gdzie
nie będzie tobą komenderował żaden
przydupas z pagonami, albo stań się
jednym z nich. Rekrutacja trwa non
stop, a z dwojga złego lepiej gnoić niż
być gnojonym, no nie? To znaczy, prze-
praszam, o żadnym gnojeniu nie może
być mowy, miałem na myśli ochronę
naszego społeczeństwa.
Odbudowane strefy
Mamy tu dobrze strzeżone, wyczysz-
czone dzielnice, całe sektory bezpie-
czeństwa i strefy umocnione. Mamy
zakłady, fabryki, schrony i forty. Osie-
dla zamieszkane przez ludzi, którzy
w zamian za pracę i posłuszeństwo
mają zapewnione jako takie życie
w jako takich warunkach: żarcie, do-
stęp do leków, trochę rozrywki, a czę-
sto coś więcej: życie ze względną pew-
nością, że jutro nikt ich nie wypieprzy
na zbity pysk, żeby sami radzili sobie
z zasranym światem. Niezły luksus, co
nie? Może do dawnej świetności ma się
to jak siodło do alahamy, ale i tak całe
zastępy ludzi sprzedałoby za to swo-
ją matkę, i to jeszcze z promocją na
ojczulka.
Ale zapędziłem się w tych prze-
chwałkach, jakby w Nowym Jorku
nie było syfu, który potrafią zgotować
zapieprzony radianami i chemią świat
do spóły z największym wrogiem czło-
wieka - innym człowiekiem. Jeśli szu-
kasz nędzy, zezwierzęcenia i zwykłego
rozpierdolu, nie musisz koniecznie pa-
kować się do Pasa Wschodniego, który
na Manhattanie ma pod tym wzglę-
dem najgorszą reputację. Gdzie nie
spojrzysz tam doszukasz się takich, co
witamy w ameryce
zdychają z braku czystej wody, żarcia
albo ochrony przez zimnem i skaże-
niem. Na niezliczonych połaciach gruzu
toczy się codzienna walka o przetrwa-
nie - walka między ludźmi i nie tylko.
Wszystko wygląda fajnie z perspekty-
wy Wieży Patriotów, ale jak zejdziesz
na ziemię, szybko odkryjesz drugie ob-
licze miasta, które nie próbuje udawać,
że apokalipsy nigdy nie było.
No nie, nie mówię nawet o tym
wszystkim, co cwaniaczki z rządu
nazywają czerwonymi strefami: czyli
osiedlami z kiepską, albo w ogóle ze-
rową kontrolą armii. Pewnie znasz
to z pustkowi: wjeżdżasz do czegoś, co
miało być osadą, rozglądasz się i włos
się jeży na głowie. Takich miejsc nie
brakuje i u nas.
Ale faktem jest, że jak szukasz
miejsc postawionych z powrotem na
nogi, u nas możesz na nie liczyć.
Dolce
Domagasz się słusznie piwa, żarcia
albo szorowania pleców w łaźni, wycią-
gasz pestki i co? I niespodzianka - nie
ma gamblingu! Poważnie - nie wezmą
od ciebie niczego, bo za handel wy-
mienny w strefach rządowych grozi
solidny wpieprz ze strony gliniarzy
i wojska. Za-bro-nio-ne! Co mamy w za-
mian? Ano mamy te małe, fajne, świe-
cące w ciemności monety, nazwane do-
lcami na cześć świętej pamięci waluty
sprzed wojny. Nie ma innej rady, jak
przyzwyczaić się do takiego myśle-
nia: zawsze, jak masz zabulić gambla,
pomnóż go sobie razy dwa i będziesz
miał cenę w gamblach. Micha papki
z mięchem za trzy dolce - to drogo?
Fajny kozik za siedem? Nocleg za dwa-
dzieścia? Jeden dolar to pół gambla -
proste.
Jak nie masz dolców, a bardzo ich
potrzebujesz, możesz je zdobyć w paru
miejscach, które mają pozwolenie na
15
 witamy w ameryce
wydawanie waluty za gamble. Co ponie-
które sklepy i składy. Oficjalne punkty
skupu na co większych posterunkach
wokół miasta. Bank Federalny, jeśli
przywiozłeś większe ilości paliwa. Parę
gildii, które wycyganiły ten przywilej
i teraz wypatrują przybyszy z gam-
blami w elektronice, broni, albo innych
przedwojennych cudeńkach. Masz coś
z czarnej listy rządu, albo gambling
to twoja druga natura? W takim ra-
zie wal do niezależnych wspólnot - one
nie gardzą sprawdzonymi sposobami
na handel. Zwłaszcza na targu w Pa-
sie Wschodnim znajdziesz nabywcę na
co fajniejsze gamble, zwłaszcza te, no
wiesz, o podwyższonym ryzyku.
Kolejka
Ten turkot to nie szarża Molochowego
mobsprzętu, tylko nasza własna, nowo-
jorska kolejka - sól w oku zawistnych
sąsiadów. Bez lipy najbardziej sen-
sowna akcja kiedykolwiek odhaczona
przez rząd. Spróbuj kiedyś przedostać
się ze Stalowego Domu, powierzchnią,
do Pasa Zachodniego. Nie zapomnij
o spluwie, amunicji, zapasach żarcia
i ekipie wsparcia. Możemy zrobić za-
kład: jak dotrzesz w ciągu dwunastu
16
godzin, stawiam skrzynkę browca. Jak
do tego nie będziesz miał żadnej przy-
gody, dorzucam drugą skrzynkę i kilo
stejków. Powiem ci tak - bez kolejki
komunikacja między wspólnotami ku-
lała jak liściarz z pijawą w kolanie.
Dzięki niej śmigasz błyskawicznie i to
z uwzględnieniem kontroli i niespo-
dzianek na trasie.
Jakby przyszły ci na myśl różne
głupie obrazki z napadem na pociąg,
od razu cię przestrzegam: naszą ko-
lejkę traktujemy cholernie poważnie.
Tak poważnie, że utarła się nawet po-
gróżka: „weź się odwal, bo cię wezmę
na ostatni wagon”. Widzisz - tych, co
dadzą się złapać na sabotażu kolejki,
przykuwamy do łańcucha dzwoniące-
go raźnie na tylnej osi wagonu. Robi
się z niego coś w stylu puszek za bry-
ką nowożeńców, tylko bez radosnego
łoskotu.
Statua Wolności
OK, jakbyś chciał się już na sto procent
upewnić, że jesteś w Nowym Jorku,
wejdź na most brookliński, przeproś
żołnierzy na barykadzie i popatrz na
statuę wolności. Stoi? Stoi! Stąd widać
ją najlepiej.
17
 collinsowo

Imperium Stalowego Orła

M oże i Collins nie trzyma żelazną ręką całego Nowego Jorku od nadkruszo-
nych czubków wieżowców po samo dno zalanych, podziemnych poziomów, ale
i tak Nowa Ameryka to nie jakaś tam popierdółka z dwoma barakami na krzyż,
tylko imperium z prawdziwego zdarzenia. Ekipa prezydenta, na którą składa się
on i jego ludzie, gromada gildii i armia trzymająca to wszystko za mordy, mają
pod sobą chyba największe skupisko ludzi w Zasranych Stanach. Do tego trzęsą
nie tylko miastem, ale i sporym terytorium na wschód od Missisipi, a ich ambicje
docierają daleko poza Pas Śmierci. Założę się o prawą rękę mojego kumpla, że nawet
Moloch w najgorszych snach zgrzyta zębami i mamrocze w zerojedynkowym ko-
dzie „Ja wam pokażę, wy zasrani nowojorczycy!”. Zanim pokażę ci zakątki naszego
toksycznego miasta, posłuchaj o tym, co najbardziej go wyróżnia.

Strefy bezpieczeństwa
Stary Collins lubił mieć porządek na ma-
pie. „To jest moje, to będzie moje, a tych
skurwieli dorwiemy w następnej kolej-
ności” - wszystko musiało być jasne jak
słonko. A żeby sprawa była jeszcze wy-
raźniejsza, przydzielił różnym enklawom
kolory. Z tego podziału zrobiły się strefy
bezpieczeństwa, czyli podział osad, osie-
dli, baz i wspólnot w zależności od tego,
jakie mają znaczenie dla rządu. Numer
jeden to strefy białe. Jak one wyparują,
to państwo Stalowego Orła rozpieprzy się
na kawałki. Potem mamy strefy błękit-
ne: bardzo ważne, a więc pilnie chronio-
ne. Tu na ogół chodzi o enklawy całko-
wicie podporządkowane rządowi. Dalej
jest kolor czerwony: w tych miejscach
sytuacja nie jest rozstrzygnięta. To taki
worek na wszystkie osady, które zasad-
niczo są w strefie wpływów Stalowego
Domu, ale z jakiegoś powodu chłopaki
prezydenta nie są tam u siebie. No i waż-
na sprawa: w razie większej zawieruchy
armia nie będzie się przejmować ich bez-
pieczeństwem. Nie chciało się płacić ha-
raczu i prenumerować Timesa? Za karę
będziecie się smażyć na Molochowym
ruszcie, he, he! No i mamy strefy czar-
ne, czyli resztę świata. Znajdziesz w nich
i puste ruiny, i totalnie wrogie enklawy,
i tereny skażone, toksyczne, srające po-
statomowym zagrożeniem. Collins rzą-
dzi niepodzielnie w białych i z grubsza
w błękitnych, czerwone mu podskakują,
a czarne to osobny problem - kumasz?
Kolory przyjęły się na tyle, że żoł-
nierze dorobili jeszcze parę, zupełnie
nieformalnych. Takie miejsca jak Ma-
ma's Bordello w Dzielnicy Świateł czy
Toxic Theatree to dla nich strefa różowa,
a najbardziej niebezpieczne zaułki Pasa
Wschodniego są brązowe albo po prostu
gówniane. Ale na planach sztabowych
takich oznaczeń nie znajdziesz.
Cała ta zabawa z kolorami to narzę-
dzie polityki. Kojarzysz Uniwerek Co-
lumbia? Ta zakopana wspólnota ostatnio
pikuje w rankingach. Jeszcze niedawno
byli białą, nafaszerowaną wojskiem fa-
bryką speców na potrzeby Collinsa. Jak
tylko rektor zaczął się szamotać i ska-
kać ze swoimi wizjami, dostali pierwsze
ostrzeżenie: kod bezpieczeństwa spadł do
błękitnego. A teraz zaczyna migać czer-
wona lampka, przy której armijni do-
wódcy zaczynają rozmyślać nad zbrojną
interwencją, albo będą spokojnie patrzeć,
jak w sektor wbije się horda mutków.

18

Strefy białe
Najbielszą z białych stref jest Stalowy
Dom. Skoro chłopcy upakowali razem
Prezydenta, centralę armii, gliniarzy
i od cholery innych nowojorskich VIPów,
to mają o to wszystko strach w gaciach,
no nie? Do tego dochodzą takie miejsca
jak wieżowce gildii, co większe fabryki
i forty w stylu West Gate albo mostu
brooklińskiego. Dodaj jeszcze białe szla-
ki, czyli kawałki najważniejszych tras
i sieci przesyłowych w stylu tej, która
łączy elektrownię węglową z południo-
wym Manhattanem. Zrobi ci się z tego
pajęczynka miejsc i połączeń - kręgosłup
Collinsowego Nowego Jorku.
Żeby obracać się w białej strefie, po-
trzebujesz mocnego powodu potwierdzo-
nego przepustką, dowodem tożsamości
albo Collinsowym aniołem stróżem, któ-
ry będzie za ciebie ręczył w razie, jakby
dowalił się do ciebie jakiś nadgorliwy
strażnik. Dostajesz coś takiego z auto-
matu, gdy wstępujesz na przykład do
policji albo innej mafii z siedzibą w białej
strefie. Gorzej, że jako członek gildii albo
rezydent Stalowego Domu często możesz
spokojnie łazić w obrębie swojej stre-
fy, ale przepustka jest ci potrzebna do
wyjścia na zewnątrz. Słyszałeś o czymś
takim jak złota klatka? Nie wiem, czy
białe strefy mają pozłacane pręty, ale
wiem, że żarcie jest w nich pierwsza kla-
sa.
Z kolei przybysze z zewnątrz mu-
szą swoje odstać przy bramach, śluzach
i wejściach - przed nimi murowane trze-
panko dla potwierdzenia, że mają prawo
wleźć do środka i nie będą stanowić za-
grożenia. Najczęściej wiąże się to z tym,
że całą broń trzeba zostawić na przy-
słowiowej portierni - Collins może ci za-
ufać na tyle, żeby cię wpuścić do swojej
„strefy zero”, ale zostawianie ci przy tym
broni to byłoby już frajerstwo. Gdy już
tu wleziesz, licz się z tym, że ktoś dostał
zlecenie na pilnowanie cię. Nie musisz
collinsowo
nawet tajniacko się rozglądać - tu ściany
mają uszy, a podłogi oczka.
Wszystkie te zabezpieczenia są nie
tyle po to, żeby trzymać porządek
w środku, co dla obrony przed światem
zewnętrznym. Taki już urok złotych kla-
tek: od środka trochę uwierają, ale kupa
ścierwojadów dałaby się oskubać z pió-
rek, żeby znaleźć się w środku.
Błękitne
Sprany niebieski oznacza, że poziom bez-
pieczeństwa jest wysoki i w razie czego
armia gotowa jest wykrwawić się przy
obronie takiej strefy. Zasługują na niego
enklawy, które całkowicie zdały się na
czułą opiekę Pana Prezydenta. Tak po
prawdzie jak osada dostaje ten kolor, to
zapomina o samowystarczalnaości, sra
na niezależność, staje się po prostu jed-
nym z punktów na mapie Collinsa. Błę-
kitne kropy znajdziesz w całym Village,
w obu Pasach, a nawet gdzieniegdzie na
brzegach: w West NY i Brooklynie.
Z jednej strony to niezły układ: dosta-
jesz ochronę, dostęp do Collinsowych ma-
szyn i inżynierów, do enklawy wchodzą
gildie, a więc medycy od Navarro, zaopa-
trzeniowcy z Argos i Kupieckiej, sprzęt
od Stirnera i innych producentów. Robi
się ruch: można zająć się gruzem, coś
zbudować albo do reszty zburzyć ruderę
grożącą zawaleniem. Może nawet podcią-
gną tu prąd i tory kolejki! Przykładowo
enklawa Empshire dorobiła się na koszt
prezydenta wypasionej łaźni, dzięki cze-
mu śmierdziele przestali cuchnąć jak
gównojad. No i w krajobraz wkompono-
wują się posterunki, a widok żołnierzy
i ich opancerzonych bryczek na ulicach
to norma.
Dopóki siedzisz na dupie, robisz, co
do ciebie należy i nie pakujesz się w an-
tyrządowe przedsięwzięcia, masz spo-
kój. Twój dzień to nie codzienna walka
o przetrwanie, tylko zwyczajna harówa
ku chwale Stalowego Orła. No, chyba że
19
 collinsowo
jesteś jakimś przeszukiwaczem albo żoł-
nierzem i głównie szwendasz się po nie-
bezpiecznych miejscach - wtedy w błękit-
nej enklawie zyskujesz przytulny kącik,
do którego możesz wrócić, by zdrapać
brud i zaleczyć rany.
Ale jest cena do zapłacenia. Podatki,
jak w ładny sposób nazywa się haracz
ściągany przez rząd. Koniec z handlo-
waniem bez nadzoru, szwendaniem się,
gdzie oczy poniosą, albo opowiadaniem
pierdół o ludziach prezydenta. Zaczyna-
ją cię dotyczyć ograniczenia w tym, co
ci wolno mieć. Czekają cię wizyty ponu-
rych panów za każdym razem, gdy ja-
kaś świnia na ciebie doniesie. Spada na
ciebie obowiązek pracy i to nie takiej na
siebie, tylko na konto rządu. Dostajesz
wezwania do robót publicznych w ra-
mach wolontariatu. Wiesz co to wolon-
tariat? To takie coś, że wolno ci przyjść,
żeby zapierdzielać z robotą zupełnie za
darmo, a nie przyjdziesz, to musisz bulić
karę albo odrabiać podwójnie. No i szy-
kuj się na pobór - czy chcesz, czy nie, jeśli
Stany są w potrzebie, masz być gotowy
do wzięcia karabinu i zginięcia za ojczy-
znę. To znaczy chwilę wcześniej wolno ci
trochę pożyć, żeby wykonać rozkazy.
Tak to właśnie działa, człowieku: albo
zgarniasz cały komplet, albo igrasz ze
Stalowy Orłem. A ptaszysko to z charak-
teru straszny sukinsyn, mówię ci!
Choć w błękitnych masz mniej zabez-
pieczeń niż w białych, w powietrzu czuć
wstrętny smrodek szpicli. Drugi Depar-
tament ze swoją siecią oczu czuwa nad
umysłami swoich podopiecznych. Dla ich
własnego dobra, oczywiście.
Jeżeli jesteś tu obcy, teoretycznie
możesz zajrzeć do błękitnej strefy bez
pukania. Gdzieniegdzie trzeba się jednak
zameldować przy bramie i na przykład
opuścić strefę przed zmrokiem. No weź
na przykład błękitną fabrykę - co po-
wiesz, jak cię tu zgarnie ochrona? Że szu-
kałeś toalety? To jedno z takich miejsc,
gdzie narzucili prawo meldowania się
przy wejściu i wyjściu.
20
Z kolei na takiej stacji Clintona w Vil-
lage, która prawie cała schowana jest pod
ziemią, podział na dniówki z dostępem
dla obcych i nocki z nakazem wypieprza-
nia na zewnętrz nie ma sensu: tu możesz
być i dwadzieścia cztery godziny na dobę,
dopóki nie sprawiasz wrażenia włóczęgi
albo żebraka. Takich natychmiast zgar-
niają i posyłają ekspresem do kolonii
karnej.
Broń palna w błękitnych? Zasadniczo
wolno ci ją zachować, a nawet użyć w sa-
moobronie - tylko weź przekonaj glinia-
rzy, że to ty się broniłeś, a nie obywatel,
którego tu znają i szanują. Nie wiem, jak
się w twoich stronach rozwiązuje kon-
flikty, ale na wszelki wypadek uważaj
z rozróbami. Ktoś cię zaczepi, tobie wy-
daje się, że pokazujesz tylko jakiemuś
ćwokowi, gdzie jego miejsce, a potem się
okazuje, że tak naprawdę targnąłeś się
na władzę. Obowiązują tu wszystkie pra-
wa, zarządzenia i zakazy Nowego Jorku.
Jak się na nie natkniesz, będziesz miał
na karku gliniarzy, wojsko i lokalne służ-
by porządkowe.
Czerwone
W zasadzie czerwona strefa oznacza tyl-
ko tyle, że rząd łaskawie uznaje jej miesz-
kańców za swoich obywateli. A wiesz, co
jest najlepsze? Że oni nie maja przy tym
nic do gadania. To i tak lepiej niż status
ruchomych celów z pierwszeństwem do
wystrzelania - takie coś dostaniesz, jak
będziesz „czarny” i tylko od żołnierzy NY-
Army zależy, czy najpierw będą pytać,
coś za jeden, czy strzelać.
Status czerwony to łatka dla wszelkiej
masci enklaw rozrzuconych po Nowym
Jorku. Weź na przykład Dzielnicę Świa-
teł - żadnej bieli, bodajże jeden czy dwa
błękitne punkty, a poza tym sama czer-
wień, chociaż Lady Ascher to członek rzą-
du, który formalnie nadzoruje tę część
miasta i zapewnia jej opiekę. Tyle że nie
chodzi o opiekę armii, tylko własną, pry-
watną armię kobiety nazywanej Carycą.
 collinsowo

Niby w porzo, ale tę samą czerwień ma sa cały Nowy Jork to pewnie biało niebie-
też Żelazko Psów Piekła, czyli ekipy, któ- ska mozaika, ale bądźmy szczerzy: latka
rej nawet babcia Sama Łagodność nie na- lecą, kolory się zmieniają, a Nadgniłego
zwałaby dobrymi obywatelami. Jabłka w kolorze nieba po burzy jak nie
Do czerwonych stref armia puka było, tak nie ma.
rzadko i prawie nigdy w trybie innym
niż bojowy. Nie to, żeby Collins im od-
puszczał: zwłaszcza czerwony do bólu Czarne
Pas Wschodni poprzetykany jest poste-
Stary, naprawdę warto orientować się,
runkami i punktami umocnionymi. Ale
jaki jest status danego terenu. Widzisz:
chodzi tu o rolę dozorcy. Mój kumpel
na ziemi niczyjej nie możesz sobie po-
z czwartej dywizji skwitował sprawę
zwolić na radosne wyskakiwanie do no-
krótko: „Hołoty trzeba pilnować. Albo my
wojorskich żołnierzy jak do wybawców.
zalejemy iskrę zwykłym szczochem, albo
Prosta sprawa: jeśli zostali tu wysłani, to
zrobi się pożar i przysmaży prezydento-
są na patrolu, rekonesansie albo w trak-
wi jego szanowne dupsko”.
cie misji bojowej. Słowem: gotowi na to, że
Gdzie wali armia, tam w zasadzie jest
za moment wyleci na nich jakieś bydlę
już posprzątane - nic tylko zawiesić fla-
i spróbuje przerobić na mielone. W czarnej
gę i błagać o litość. Nie zrozum mnie źle
strefie wszyscy, nawet zwyczajni podróż-
- niektóre patafiany aż się proszą o to,
ni, to potencjalny wróg. A wroga najlepiej
żeby zrobić z nimi porządek. Porywanie
potraktować serią, jak mawiał starożyt-
dzieciaków i wyprawy po świeże laski
ny Chinol od taktyki. I tak najbardziej
w wykonaniu Dreadbone'ów z północne-
przerąbane mają ci, którzy właśnie na
go Brooklynu naprawdę zachodziły nam
czarnych terenach rozłożyli się ze swoją
za skórę. Ale jak już mówiłem - oprócz
enklawą. Nie chroni ich prawo ani nawet
tych słusznych akcji armia ma też sporo
ambicja Nowego Jorku. Informacja dla
za pazurami.
ciebie: teoretycznie jest tak, że w czarnej
Gdy włazisz do czerwonej strefy, zapo-
strefie jesteś tak jakby poza terytorium
minasz o tym, że chroni cię wojsko - o ile
Collinsa, co czasem daje jakąś tam furtkę
z jakiegoś powodu faktycznie miałoby
do przekrętów. Na przykład jeden łowca
cię chronić. Jesteś zdany na siebie. Przed
głów specjalnie zwabił frajerskiego ban-
tobą szybka decyzja: albo spieprzasz,
dziora na zgliszcza Bronxu, żeby ominąć
albo odbezpieczasz granat i napierdalasz
list żelazny wystawiony przez samego
z karabinów. Tak naprawdę jedyne, co ci
Rhotaxa. Po prawdzie wiele mu to nie po-
zostaje, to używać patrzałek i łepetyny
mogło, bo generał strasznie się zirytował
- albo w porę połapiesz się, czy miejscowi
i brutalnie zatłukł pechowca na środku 51.
to porąbańcy, albo nie.
ulicy, ale trzeba przyznać: prawo było po
Dlaczego Collins toleruje czerwo-
jego stronie.
ne strefy? No a co ma z nimi zrobić?
A wiesz, co jest najlepsze? Jakby tak
Wszystkich naraz pod but nie weźmie, bo
się wgłębić w ten system, to całe Stany
mu na to nie starczy armii. A z dziuba-
- wszystko, co leży poza strefą wpływów
niem po kolei jest tak, że raz wychodzi -
Nowego Jorku, to jedna wielka czarna
bo akurat wszystko pójdzie jak z płatka,
strefa. Więc jak armia Collinsa robi wjazd
a innym razem robi się z tego awantu-
na pierwszą z brzegu osadę, obojętnie czy
ra w stylu Czarnego Tygodnia: zaczyna
leży nad oceanem, czy w połowie drogi do
się od jednej dziury na skraju szczeliny,
Miami, tak naprawdę działa zgodnie z pra-
a kończy na oblężeniu Stalowego Domu
wem. To czarna strefa, tu wolno wszystko.
przez połączone siły przeciwników wła-
Sprytnie to sobie wymyślili, no nie?
dzy. Jasne, w marzeniach młodego Collin-

21
 collinsowo

Nowojorska kolejka
Mówiłem ci już, że te trochę rozklekotane, ale pancerne wagony
sunące po szynach od enklawy do enklawy to nasza duma narodo-
wa? Na tę dumę pracowały całe pokolenia, a pamięć o tych, którzy
przy tym wykitowali, załatwiamy hurtowo na Pomniku Pionierów
Kolejki Miejskiej ustawionym przy Stalowym Domu. Nazwisk wy-
cinanych w blaszanych tabliczkach ciągle przybywa, bo i kolejka
to projekt w ciągłej rozbudowie. Dzisiaj cel numer jeden to spiąć
mostem Manhattan i West New York - odkąd tunel Lincolna został
wyłączony, żadna inna inwestycja nie ma większego znaczenia.

Trasy
Żeby ogarnąć rozmach przedsięwzięcia, musiałbyś zrobić rundkę
po różnych trasach. W Village kolejka chodzi głównie w podziem-
nych tunelach dawnego metra, ale w innych dzielnicach musiała
wyjść na powierzchnię, bo tunele szlag trafił. Pół biedy, jak
ostały się tory naziemnej części metra, jak gdzieniegdzie w West
New Jork. Tam to nawet - jedziesz wysoko nad ziemią, a pod
sobą i wszędzie wokół masz poniszczone, zagruzowane szczątki
miasta. Ale wyobrażasz sobie budowanie wszystkiego od zera?
Epicka robota, mówię ci!
Niby obowiązują pisane i niepisane zasady, że kolejki się nie
rusza. Kumasz sprawę: dobro wspólne, ważne dla obronności, służy wszystkim - słowem świętość. Tyle że mutki i różnej
maści popierdzieleńcy, nie mówiąc już o burzach i reszcie spapranej pogody mają w dupie nasze świętości. Stąd patrole
wzdłuż torów i zbrojna obstawa w wagonach. Przydaje się zwłaszcza na tych odcinkach, gdzie kolejka pędzi z maksymalną
szybkością, bo trzeba przejechać i za wszelką cenę nie dać się zatrzymać. Wszyscy pasażerowie wspierający obstawę ogniem
ze swoich spluw są naprawdę mile widziani.

Gildia Osi
Kolejka kursuje, jak może, chociaż po prawdzie to jest z nią niezły burdel. Widzisz: nie tylko przewozi migiem ludzi i ogólnie
spina metropolię. Jest też cholernie ważna dla wszystkich, którzy chcą mieć miasto pod kontrolą. Dzisiaj nie znajdziesz
szybszego sposobu na przerzucenie oddziału wojska tam, gdzie jest bunt do ugaszenia. Z tego powodu kazdy, kto się w mie-
scie liczy, chce mieć sprawy kolejki pod sobą.
Była kiedyś silna gildia Osi, ale zaczęła robić fochy i stawiać się Collinsowi. Prezydent z armią weszli z buciorami i spro-
wadzili ją na ziemię. Dzisiaj Ośka to tylko trochę speców od konstrukcji i załogi kolejki. Za budowy odpowiadają inne gildie,
za bezpieczeństwo - wojsko, swoje trzy dolce dorzucają poszczególne enklawy, które muszą pilnować infrastruktury, a nad
wszystkim czuwa Drugi Departament wpieprzający się nawet do tego, kto dostaje fuchę konduktora. Każdy ciągnie w swoja
stronę, a efekt jest taki, że rozkład jazdy to ściema, biletów, pozwoleń i przepustek jest od groma, a wagony potrafią się
zatrzymywać na trzepanko co trzy minuty, bo się jedni z drugimi nie dogadali.
Nie chcę, żeby ci minusy przesłoniły plusy: to ciągle zarąbisty projekt i niesamowite osiągniecie.

Bilety, przepustki
Nie wiem, czy nie nasłuchałeś się jakichś bzdur o publicznym i ogólnodostępnym transporcie. Jeśli tak, pora na pobudkę:
kolejka to narzędzie w rękach rządu. Nie ma tak prosto, żebyś tak sobie do niej wsiadł i zwyczajnie pojechał na drugi koniec
tej czy innej linii. Jazda jak za starych, przedwojennych czasów - rozumiesz: kupujesz bilet, jedziesz, docierasz, wysiadasz
- działa tylko w Village i w Dzielnicy Gildii, a i to nie we wszystkich strefach. Już w Pasie Zachodnim to norma, że przy
wjeździe i wyjeździe z enklawy wymagają od ciebie dowodu na to, że wolno ci ruszyć w tę podróż. Cała Dzielnica Świateł
objęta jest takim restrykcjom, a to dlatego, żeby grzecznie obywatele błękitnych stref nie ulegli tam demoralizacji, he, he.
Jeśli jesteś w mieście od niedawna i masz zamiar pobujać się trochę kolejką, polecam „żółte kółko”, czy taki uniwersalny
bilet. To specjalna moneta bita przez Bank Federalny, za którą trzeba zabulić 50 dolców. Przy zakupie wybijają na niej
datę - ma ważność jednego tygodnia. Żółte kółko oznacza, że możesz wjechać wszędzie tam, gdzie sito na wjeździe nie jest za
duże. Bez dodatkowych upoważnień nie wpuszczą cię na przykład pod wieże Stalowego Domu. Możesz tamtędy przejechać,
ale wysiadki dla ciebie nie ma.

Kolejkowa polityka
Nie wiem, czy kręci cię wielka polityka, ale czasem warto popatrzeć na sprawę i z tej strony. Porobił się nam wyraźny
podział na te strefy, które są podłączone do kolejki i resztę świata. Jesteś w sieci? Dostajesz kopa do rozwoju, ale to tak
jakbyś otwarł szeroko drzwi Collinsowi z hasłem „Zapraszam, niech mi tu pan tu urządzi”.
Blokowanie dostępu do linii to standardowa akcja w konfliktach. Ostatnio Donna zarządziła plombowanie wagonów
przejeżdżających przez enklawę Gavainów. Widzisz - kolesie podpadli jej, wykręcając się od podesłania swoich chłopaków do
boju. Laska niby puściła im to płazem, ale teraz kolejka nie ma prawa się tam zatrzymać. A jakby nawet stanęła, wagony
są odpowiednio wcześniej plombowane, tak że nikt prócz obstawy nie może wysiąść. Dopiero na pierwszej stacji za ich
terenem plomby są ściągane i pociąg jedzie dalej.

Niezależne linie
Moda na kolejkę sięga dalej, niż jej odnowione linie. Gdzie tylko jest kawałek torów i prężna enklawa, zaraz w ruch idą
drezyny i rozmaite złomowe ciuchcie. Na Brooklynie zrobił się z tego prawie że wyścig: Stirner podłącza kolejne zakłady do
linii kolejki, a parę enklaw z południowej części dzielnicy odpaliło właśnie sojusz Nowej Osi. Już teraz krąży między nimi
jeden skład ciągnięty przez parowego potwora. Zastanawiam się, kiedy Collins uzna, że pora interweniować.

22

Siedemnaście, osiemnaście, dziewiętnaście...
Prawo Nowego Jorku
Streszczę ci to ekspresowo: Prawo to
rząd. A rząd to prawo. Prezydent mówi,
obywatele słuchają, armia pilnuje. Aha,
mamy też konstytucję, w której ponoć
stoi coś o prawach obywateli. Znaczy
się... innych niż być chronionym przez
Prezydenta i jego armię. W zasadzie to
tyle, reszta to szczegóły. I jak, podoba
ci się?
Na pewno już skumałeś, że Nowy
Jork to nie monolit, tylko kupa enklaw
mniej lub bardziej podporządkowanych
collinsowo
Collinsowi. O jednym, wspólnym prawie
jak sprzed wojny nie ma mowy. Zaraz
usłyszysz gadkę o tym, co wolno, a czego
nie, i miej w głowie tę informację: zasady
działają tym mocniej, im bliżej białej jest
strefa, w której jesteś. Tam, gdzie biało
i błękitnie, tam znajdziesz od cholery
cwaniaków z odznakami albo rozkaza-
mi pilnowania porządku. W czerwonych
strefach masz większy luz, chyba że
pechowo natrafisz enklawę z fiołem na
punkcie jakiegoś zwyczaju. Rozumiesz:
23
 collinsowo
co z tego, że Collins nie zabrania podry-
wania lasek na ulicy; jak będziesz w Ko-
lonii świętego Radiana na Brooklynie
i podbijesz do pierwszej z brzegu lasencji,
może się to skończyć kamieniowankiem
za złamanie świętej zasady „Nie będziesz
zwodził niewiasty bliźniego swego na
manowce rozpusty”. Jeżeli szukasz sta-
rego, dobrego rozpiździelu, do którego
przywykłeś na wastelandzie, musisz ro-
zejrzeć się za co bardziej rozbrykanymi
enklawami, albo po prostu trzymać się
czarnych stref. Ale nie po to tarabaniłeś
się tyle kilometrów do Nadgniłego Jabł-
ka, żeby teraz siedzieć w szczelinach i le-
jach po bombie, nie?
I dlatego właśnie jest problem: masz
prawa ogólne, prezydenckie, doraźne
od wszelkiej maści dowódców i liderów,
masz też takie lokalne, a wszystko się
miesza i zmienia z enklawy na enklawę,
a ty bądź tu mądry i nie wdepnij w tym
gąszczu w gówno.
Kto tu rządzi?
Zgodnie z prawem rządzi Prezydent.
I gildie. I armia. I wszyscy inni, którzy
od nich dostali na to patent. Jak wali
do ciebie wojskowy i zagaduje o prze-
pustkę, albo próbuje dobrać się do to-
waru, to nie przestawaj sobie powtarzać
w duchu: „Ten skurwiel prawdopodobnie
ma do tego prawo”. Jak kupujesz coś
w składzie, a jakiś cwaniak macha ci
przed oczami papierem i każe zabulić
dodatkowe dolce na podatek morski, to
nuć te słowa jak mantrę dla uspokojenia
swojej spluwy, nawet jeśli aż się trzęsie
z ochoty do przepłoszenia natręta. Jak
patrol chcę cię zatrzymać, bo nie wyglą-
dasz na potulnego lalusia, a ty postano-
wisz pokazać, jaki zakątek twojego ciała
jeszcze mogą spatrolować, to pamiętaj:
występując przeciw nim, występujesz
przeciwko całemu cholernemu systemo-
wi. I ten system zrobi wszystko, żeby cię
dopaść, zbutować i zaciągnąć na rozpra-
wę w Sądzie Federalnym.
24
Pamiętaj: wpakowałeś się do No-
wego Jorku, gdzie pierwsze skrzypce
grają chłopaki od Stalowego Orła. Jak
nie podoba ci się melodia, to zainwestuj
w nauszniki, bo oni nie zmienią dla cie-
bie nuty.
Pozwolenia
O jednym pewnie już słyszałeś, bo urzą-
dzili z tego krucjatę o zasięgu, że tak
powiem, kontynentalnym: za Tornado
czeka cię w Nowym Jorku stryczek albo
kulka w łeb. I mamy tu dwie różne spra-
wy: jedna to handel, a druga to posiada-
nie albo spożywanie. Zatrzymajmy się
przy handlu.
Widzisz, miasto trzyma łapę na każ-
dym większym handlu i w zasadzie ma
prawo zgarnąć każdy towar, jeśli nie
masz na niego pozwolenia. Bez ściemy:
jak ładujesz się tu z ciężarówką wy-
ładowaną spluwami, paliwem, lekami,
elektroniką albo choćby pieprzonymi
burakami, a nie walisz z tym prosto do
rządowych faktorii, to popełniasz prze-
stępstwo, wwozisz „potencjalnie niebez-
pieczny towar”, być może z zamiarem
spekulacji i sabotowania gospodarki
amerykańskiej. Władza w słusznym
akcie samoobrony może ci go skasować,
a ciebie zapuszkować. Dlatego jakbyś
brał się na poważnie za interesy, czy
chociażbyś przyjechał tu z zamiarem
opchnięcia zdobytego gdzieś szmelcu,
wystaraj się o stosowny papier. Serio
- nawet na to cholerne Tornado można
załatwić pozwolenie - no na przykład
kolesie z Navarro mogą go potrzebować
do robienia lekarstw na sklerozę. Nie do
wiary, co?
Żeby mieć taki świstek, nie musisz
od razu stawać się dziwką Collinsa albo
posługaczem gildii. Oprócz nich i armij-
nych kwatermistrzów o różne przywile-
je wystarało się sporo enklaw i innych
macherów od biznesów, na czele z hur-
townikami z Targu. Ponoć Donna daje
 collinsowo

swoje błogosławieństwo (czyli blaszkę

„własność Lady Asher”) każdemu, kto
odpali jej dziesięć procent towaru, co-
kolwiek by wwoził. Opcji jest dość, ale
najważniejsze to wiedzieć, że z jakiejś
trzeba skorzystać.
Trzeba albo nie trzeba - przy takim
układzie zapotrzebowanie na przemytni-
ków jest większe niż na chleb i wodę. No
ale nie mówimy teraz o tym, jak prawo
łamać, tylko jak się go trzymać, no nie?
Swoją drogą widzisz, jak przesmolone
mają ci, co poszli na wojnę w Collinsem.
Co z tego, że u siebie - gdzieś na skraju
gruzów - mogą robić, co im się żywnie
podoba, skoro żeby tam dotrzeć, muszą
przemknąć przez sito nowojorskich po-
sterunków, patroli, odpraw z mytem
i kontroli. A jak kombinatorzy odpalają
akcje rażąco sprzeczne z zasadami Col- Masz prawo zachować milczenie,
linsa, no na przykład zżerają Tornado więc morda w kubeł!
jak świnie paszę, to pan Prezydent odpa-
la machinę zniszczenia. Serio, zlewanie
nat nie podchodzi jeszcze pod tę ostatnią
go to najkrótsza droga do zagłady: ekipa
kategorię. No i z miejsca zgarniają ludzi
staje się dla Collinsowa wrogiem numer
z akcesoriami antyrządowymi: wszelkiej
jeden, złowrogim imperium bezprawia
maści wydrukami, flagami, transparen-
i barbarzyństwa. Chwila moment i wy-
tami i nielegalną korespondencją.
bucha wojna, a na dłuższą metę niełatwo
Wiesz też zapewne, że byle Lolek nie
jest dać radę armii Nowego Jorku, jaka
może mieć broni w białych strefach,
by ona nie była. To dlatego w mieście
a w błękitnych każdy obywatel ma
jest tak mało skrawków, które szczały-
prawo poszczuć cię wojskowymi, jeśli
by na Stalowego Orła radioaktywnym
wyglądasz na groźnego, niebezpiecznego
moczem.
i ogólnie nie z ich bajki. Z kolei mojemu
kumplowi zdarzyło się dostać trzy dni
Zakazy przymusowych robót, gdy go złapali bez
broni na gruzach między dwiema czer-
I druga sprawa, czyli rzeczy, za które wonymi strefami. „Obywatelu - usłyszał
mogą cię zgarnąć po prostu dlatego, że - a jak się obronicie przed niespodziewa-
je przy tobie znaleźli. I tu właśnie jest nym atakiem? Za ryzykowne narażanie
Tornado, ale też na przykład pornogra- rządowych zasobów ludzkich - kara ad-
fia, co może cię zaskoczyć. Jeszcze pół ministracyjna!”.
biedy, jeśli chodzi o jakieś przedwojen- Do zakazów nie związanych z posia-
ne świerszczyki, ale za zberezeństwa ze daniem dochodzi jeszcze trochę ogólnych
zmutowanymi laskami w roli głównej spraw, które nie są żadną rewelacją na
szykuj się na solidną chłostę. Na czar- tle byle wiochy z pustkowi. No na przy-
nej liście masz też takie cudeńka jak kład nie możesz zabić, skuć mordy ani
materiały promieniotwórcze, toksyczne nawet lekko potrącić innego człowieka,
i wybuchowe, choć na ogół zwykły gra- chyba że akurat mundur albo stanowi-

25
 collinsowo
sko ci na to pozwalają. Nie możesz kraść
ani pożyczać na wieczne nieoddanie,
chyba że chodzi o podatek albo myto.
Jak jedziesz autem, masz ustąpić drogi
pojazdom oznaczonym Stalowym Orłem,
a jak już dorobiłeś się takiego orzełka,
to kombinuj, żeby czasem nie wryć się
przed bryczkę jakiegoś oficera czy in-
nej szychy. Z prawa obyczajowego: pre-
zydent nie wpieprza się między ciebie
a twojego partnera, dopóki nie robicie
za dużo hałasu, albo... partner nie jest
wysoko postawionym funkcjonariuszem
służby cywilnej lub wojskowej.
Aha - jest rzecz, za którą karzą su-
rowiej niż za to wszystko razem wzięte.
Zdrada stanu. Co to takiego? Zdradzasz
stan, gdy spiskujesz przeciwko władzy.
Gdy dogadujesz się z takim przykłado-
wym Posterunkiem, zamiast wykony-
wać rozkazy Rhotaxa. No i wtedy, gdy
próbujesz zrobić w pręta wszystkich do-
okoła, udając funkcjonariusza służb pu-
blicznych. Nic tak nie wkurwia grubych
ryb jak nielegalne wpłynięcie na ich
łowisko. Na przestępstwa tego kalibru
sędziowie mają specjalny asortyment
kar z zielonym światłem dla najbardziej
pomysłowych egzekutorów włącznie.
Egzekutorzy
Od sądzenia są sądy, z których najsłyn-
niejszy urzęduje na ruinach gmachu au-
tentycznego sądu sprzed wojny w Dziel-
nicy Gildii. Nie będę ci tu truł o tym, jak
wygląda rozprawa - dojdziemy tam, to
sam zobaczysz. Teraz tylko zareklamuję
ci całą sprawę - w mieście mamy bowiem
etatowych egzekutorów. Myślisz, że być
katem to fajna fucha? Stary, w tym biz-
nesie musisz być showmanem jak, nie
Korupcja
Byle żołnierz może po prostu podejść i zrobić trzepanko. Szef dowolnej enklawy, która ma deal na do-
stawy spoza miasta, może wystawić papier do wwożenia gambli. A paru cwaniaczków w odpicowanych
wdziankach trzęsie połową Nowego Jorku. Czy przez to wszystko nie jest aby tak, że każdy bierze w łapę
ile wlezie? Oj stary, no co ty! Przecież wszyscy jesteśmy Nowojorczykami, prawdziwymi patriotami.
U nas nikt by się nie skalał czymś tak podłym jak korupcja, he, he, he.
26
przymierzając, gladiator. Tu wcale nie
chodzi o to, żeby wykończyć skazańca,
tylko o styl! Egzekutor musi tak wszyst-
ko zgrać, żeby było widowiskowo, zgod-
nie z zasadą, że jeśli tłum nie zapamięta
kary, to będzie go kusiło do złego.
Którego egzekutora bym ci pole-
cił? Richards to mistrz efektów spe-
cjalnych: zasłynął serią przedstawień
z fajerwerkami, kwasem i napalmem
w roli głównej. Z kolei Hammer Joe to
taki śmiejący się sukinsyn, u którego
dzięki biczom z drutu kolczastego i re-
gularnemu stosowaniu haków zawsze
jest krwawo jak w rzeźni. Jeśli wolisz
coś bardziej egzotycznego, nie przegap
egzekucji prowadzonych przez Trzy
i Pół Skalpu, czerwonoskórego tresera
bestii. Koleś jest u nas raz, dwa razy do
roku, za każdym razem z innym, prze-
rażającym pupilkiem.
Kolonie karne
Znam niejednego collinsowego przydupa-
sa, który tylko marzy o tym, by tacy
jak ja czy ty grzeszyli, ile wlezie. Wi-
dzisz: jak tylko wpadniemy w ich łapy,
zacznie się proces, a po procesie wyrok.
I przy odrobinie szczęścia skurwiele do-
robią się taniej siły roboczej pozbawionej
wszelkich praw. Wyślą nas na front albo
na roboty - tak czy siak czekają nas
wczasy w koloni karnej. A wierz mi, to
nie jest żadne uzdrowisko.
Kolonie porozkładane są zarówno
w samym mieście, jak i na peryferiach.
Miałem to szczęście, że nie robiłem rund-
ki po nich wszystkich, więc mogę ci po-
lecić tylko jedno takie miejsce: Kolonię
Karną imienia Porucznik Saaby w Kra-
terze Jersey. Byłem tam zaraz po tym,

To jest Puszek. Puszek będzie pilnował, żebyście nie nawiali.
jak odkryli, że pod popromienną skoru-
pą, w którą zmieniła się okolica, rozcią-
ga się sieć korytarzy potencjalnie nada-
jących się do zamieszkania. Mały obóz
dla skazańców torujących drogę przez
gruzy zmieniony został w kolonię na
setki więźniów.
Wrażenie dość makabryczne: pod-
ziemne hale nabite ludźmi i pośpiesz-
nie ufortyfikowane tak, by żadne świń-
stwo z zewnątrz nie przylazło, a żaden
więzień ze środka nie mógł prysnąć.
Światła reflektorów, wojskowi dozor-
cy, psy, kontrole, sektory... a wszystko
to upakowane na stacji metra. Smród,
hałas i nieustanne wrażenie, że zaraz
ktoś spuści ci łomot. Stężenie nienawi-
ści na metr kwadratowy zdolne topić
skały. Ciężko tam odróżnić, kto jest
więźniem, a kto strażnikiem, bo stan-
dardowa procedura w przypadku kolo-
nii jest taka, że pilnują ich skazańcy,
którzy swój wyrok zgodzili się zamie-
nić na służbę nadzorczą. Trafiasz tam
i zaczyna cię pilnować kryminalista -
kiepsko, nie?
collinsowo
Robota skazańców polega tam w rów-
nej mierze na tym, by napieprzać kilofa-
mi i wznosić umocnienia przyszłej twier-
dzy, co na... zwyczajnym przetrwaniu.
Widzisz - głównym celem kolonii jest
założenie stałego przyczółku na terenie
Krateru, a problem w tym, że to pomysł
równie celny co budowanie chałupy
w Bronxie. Brygady kolonistów przecze-
sują coraz to dalsze obszary wokół Sa-
aby, a cwany spec w kwaterze głównej
nanosi na mapę uwagi w zależności od
poniesionych strat. „Czysto”. „Barykada”.
„Skażenie: śmiertelność 25%”. „Przejścia
nie ma”. „Ataki: śmiertelność 15%”.
Przesiew ludzi jest tam taki, jak
w Hotelu Prezydenckim w przystani
Locke'a, tyle ludzi zdycha, ucieka albo
łapie rany wymagające przeniesienia
w spokojniejsze miejsce. Nie licząc kadry,
jest tam może z piętnastu więźniów,
którzy zasłużyli na miano „starych”,
bo mają przeszło trzymiesięczny staż.
Jakbyś tam zajrzał, pozdrów Emmy'ego
i podrzuć mu zapas tabaki - warto go
mieć po swojej stronie.
27
 collinsowo

Trików w tym fachu jest bez liku,

Przemytnik Przemytnik a ty żonglujesz nimi jak pieprzony

cyrkowiec. Swoją drogą opowiadałem
„Panie władzo, jabłuszka wiozę.
„Panie władzo, Najlep- wiozę.
jabłuszka ci, jak kiedyś owocowe!”
Najlepsze, wjechaliśmy do Village
sze, owocowe!” jako obwoźny cyrk dziwadeł?

T ornado - zakaz. Narkotyki - zakaz.

Tornado - zakaz. Narkotyki - zakaz.
Broń - zakaz. Maszyny - zakaz.
Broń - zakaz. Maszyny - zakaz. Sprzęt
Sprzęt elektroniczny - zakaz. Szlag
Trików w tym fachu jest bez liku,
Cechy (wybierz jedną z nich):
a ty żonglujesz nimi jak pieprzony
Spec od kontrabandy
cyrkowiec. Swoją drogą opowiadałem
elektroniczny - zakaz. Szlag człowieka Sztuczki z ukrywaniem towaru i wci-
człowieka może trafić - Nowojorczykom ci, jak kiedyś wjechaliśmy do Village
może trafić - Nowojorczykom niczego skaniem ściemy to twój żywioł. Ilekroć
niczego nie wolno wwozić bez świstka jako obwoźny cyrk dziwadeł?
nie wolno wwozić bez świstka z zezwo- Mistrz Gry każe ci testować umiejętno-
z zezwoleniem od rządu! Ktoś musi
leniem od rządu! Ktoś musi przywracać ści z pakietu Kamuflaż albo Empatia,
przywracać dobro na świecie, no nie?
dobro na świecie, no nie? To twoja bro-
To twoja brocha: sprawić, by towar do-
Cechy (wybierz jedną z nich):
a w grę wchodzi bezpieczeństwo twoje-
cha: sprawić, by towar dotarł na miej- go towaru, z automatu potraktuj test,
tarł na miejsce tak, by władze się nie
sce tak, żeby władze się nie połapały. Specmiał
jakbyś od kontrabandy
Współczynnik o 2 wyższy.
połapały.
Jeśli masz zlecenie na dany gambel, To fajna z
Sztuczki sprawa, bo jak zainwestujesz
ukrywaniem towaru i wci-
Jeśli masz zlecenie na dany gambel,
dostarczysz go, choćby przyszło ci po w jakąś ściemy
skaniem Umiejętność
to twóji żywioł.
wykupiszIlekroćją
dostarczysz go, choćby przyszło ci po
drodze przedrzeć się przez kilometry na „4”, Gry
Mistrz zgarniesz
każe ciSuwak
testować i chłopaki
umiejętno-od
drodze przedrzeć się przez kilometry
murów i zasieków, przekupić połowę strzeżenia
ści z pakietu granic będą cię
Kamuflaż mogli
albo cmok-
Empatia,
murów i zasieków, przekupić połowę
departamentu policji, wykiwać straż- nąć
a ww grętrąbkę.
wchodzi bezpieczeństwo twoje-
departamentu policji, wykiwać straż-
ników, ich psy, czujki, elektroniczne go towaru, z automatu potraktuj test,
ników, ich psy, czujki, elektroniczne
zabezpieczenia i Moloch wie, co jeszcze. Składziki
jakbyś miał Współczynnik o 2 wyższy.
zabezpieczenia i Moloch wie, co jeszcze.
Jak nie tunel, to nocny rejs po rzece. Zaczynasz
To grę z 3bokryjówkami,
fajna sprawa, jak zainwestujesz o któ-
Jak nie tunel, to nocny rejs po rzece.
Jak nie ukryta ładownia, to skrzynie rych
w wiesz
jakąś tylko ty (ii ci,
Umiejętność którym ją
wykupisz je
Jak nie ukryta ładownia, to skrzynie
wypełnione z wierzchu żarciem. zdradzisz).
na Kryjówki
„4”, zgarniesz Suwakte są bezpieczne,
i chłopaki od
wypełnione z wierzchu żarciem.
Słyszałeś o triku „na zarazę”? To droga do nich
pilnowania dobrzebędą
granic zamaskowana
cię mogli
Słyszałeś o triku „na zarazę”? To
patent Czarnego Winstona z Bro- lub zwyczajnie
cmoknąć w trąbkę. nikomu poza tobą
patent Czarnego Winstona z Bro-
oklynu. Pakujesz towar i ruszasz nie znana. Załóżmy, że każda jest
oklynu. Pakujesz towar i ruszasz
z ekipą w drogę jako banda za- Składzikiśredniego pokoju
wielkości
z ekipą w drogę jako banda
rażonych biedaków. Banda (ok. 20 metrów
Zaczynasz grę zkwadrato-
3 kry-
zarażonych biedaków. Szaj-
Winstona ubierała specjal- wych). Wszystkie
jówkami, o których znajdują
wiesz
ka Winstona ubierała spe-
nie przygotowane, zasyfio- się w jednej
tylko ty (i dzielnicy
ci, którym - samje
cjalnie przygotowane, za-
ne wdzianka - przed trasą wybierz, której.
zdradzisz). Kryjówki Terente wo-są
syfione wdzianka - przed
dobry tydzień trzymali kół nich znasz
bezpieczne, droga takdodobrze,
nich
trasą dobry tydzień trzy-
je zakopane w ziemi ra- że otrzymujesz
dobrze zamaskowanabonus -60% lub
mali je zakopane w zie-
zem z gnijącym mięsem. w testach sprawdzających,
zwyczajnie nikomu poza
mi razem z gnijącym
Mówię ci - syf, robaki czy ktoś
tobą nie cię nie śledzi
znana. tuż
Załóżmy,
mięsem. Mówię ci - syf,
i smród nie z tej ziemi. przed
że wejściem
każda jest dowielkości
kryjów-
robaki i smród nie z tej
Żaden sędzia nawet nie ki lub czy ktoś
średniego pokojunie (ok.
grzebał
20
ziemi. Żaden sędzia na-
pomyślał, żeby zabrać w ich okolicy.
metrów kwadratowych).
wet nie pomyślał, żeby
się za rewizję. Trze- Sam wybierz, w której
zabrać się za rewizję.
ba tylko było zaopa- Zlecenia
są dla przemytni-
dzielnicy. Teren wo-
Trzeba tylko było
trzyć się w zapas ków nich znasz tak dobrze,
kół
zaopatrzyć się
amunicji - gnijące Grunt
że to zgrana bonus
otrzymujesz ekipa -60%
w zapas amunicji
ciuszki ściągały Wszystko
w testachjest super, dopóki
sprawdzających,
- gnijące ciuszki
na kark tabuny ekipaktoś
czy jest cię
zgrananie iśledzi
godna tużza-
ściągały na kark
padlinożerców... ufania.wejściem
przed Mieliśmy towar: skrzynki
do kryjówki lub czy
tabuny padlino-
z amunicją,
ktoś nie grzebałponoć w dla jakichś bun-
ich okolicy.
żerców...

28
 collinsowo

towników. Nie wnikałem, jestem prze- Robota od początku cuchnęła ściemą!

mytnikiem, a nie pieprzonym pisma- Trzeba było posłuchać mądrzejszych
Zlecenia dla przemytników
kiem. Mieliśmy łajbę, solidną motorówę i nie pakować się we spółki z Harrisem.
z floty Ponurego Eda - niezawodna za- Zaczęło się zarąbiście: dostawa prochów
b Grunt
bawka. I tylkoto zgrana ekipa
towarzystwo mi się nie b W labiryncie
od medyków z Saint Louis, a towaru
Wszystko
uśmiechało jest super,
- zamiast dopóki
zgranej ekipa jest
drużyny tyle, Robota
że jednaodekipa początku
zwyczajniecuchnęła by ściemą!
zgrana i godna zaufania.
sfora przybłędów, każdy z innej stro- Mieliśmy towar: Trzeba było posłuchać
się nim udławiła. Harris potrzebował mądrzejszych i nie
ny skrzynki
świata. Nocny z amunicją,
rejs to nie ponoć dla jakichś
najlepsze pomocy.pakować
Facet się we spółki
nagrał nam z Harrisem. Zaczęło
transport,
buntowników.
miejsce na zgrywanie Nie wnikałem,
zespołu, ale jestem
co prze- potemsię zarąbiście:
drugi dostawa
- było ciężko, prochów
ale, do cho-od medy-
mytnikiem,
zrobić - tak wypadło.a nie pieprzonym
Wszystko reporterem.
było ków z Saint
lery, daliśmy radę! Louis, a towaru
I tuż przed wielkim tyle, że jed-
Mieliśmy łajbę, solidną
ok do momentu, gdy minęliśmy pałac motorówę z floty
rozliczeniem kasy pojawił się trzeci udławiła.
na ekipa zwyczajnie by się nim
Ponurego
Donny. NagleEda - niezawodna
światła, strzały zabawka.
i kuter I tyl- Harris
transport. potrzebował
Zleźliśmy na naszą pomocy.
podziem- Facet nagrał
ko towarzystwo
straży wodnej na mi się nie
karku. uśmiechało - za-
Zaczęliśmy namatransport,
nej trasy, tam - jasny potem
szlag!drugi
Śluzy- za- było ciężko,
miast zgranej
spieprzać, a oni za drużyny
nami. sfora przybłędów,
Wpakowali- ale, do
minowane cholery, daliśmy
i wyświetlacze radę! I tuż przed
odmierzające
śmykażdy z innej strony
motorówkę w zalane świata. Nocny
tunele, ale rejs do
to zera.
wielkim
Skurwiel rozliczeniem
chciał nas się kasypozbyć! pojawił się
pogońnie szła
najlepsze
jak po miejsce
sznurku.na zgrywanie
Wreszcie zespo- trzeci transport.
Od walnięcia zawaliła się Zleźliśmy
chyba połowa na naszą pod-
się łu, ale co zrobić
wściekłem - tak szarpać
i zacząłem wypadło. Wszystko
ludzi ziemną
dzielnicy, trasę, a otam
ale mniejsza - jasny
to. Przed namiszlag! Śluzy
na było
łajbieok do momentu,
- jednego gdy minęliśmy
po drugim. Zrobiła pa- zaminowane
dwa cele. Po pierwsze i wyświetlacze
- trzeba się odmierzające
wy-
się łac Donny. ale
awantura, Nagle
wiesz,światła, strzały i kuter
co znalazłem? dostaćdoz zera. Skurwiel chciał
tej podziemnej klatki, sięa nasprzy pozbyć! Od
straży Jeden
Nadajnik! wodnejz na karku.
nowych byłZaczęliśmy
pieprzo- spie- walnięcia
zawalonym zawaliła
przejściu się chyba
oznacza to, że połowa
pa- dziel-
ną przać,
wtyką,a wystawiał
oni za nami. nasWpakowaliśmy
tamtym jak moto- kujemy nicy,
się ale mniejsza
w głąb o to. Przed
niezbadanych kory- nami dwa
rówkę
alfons w zalane
panienkę. tunele,od
Dopiero aletego
pogoń mo-szła jaktarzy. cele. Po pierwsze
Przysięgam - trzebapazno-
na zaropiały się wydostać
po sznurku. Wreszcie
mentu zaczęliśmy gubić ogon. Wymie- się wściekłem i za- z tej podziemnej klatki,
kieć Najświętszej Panienki, uda się! Bo a przy zawalonym
cząłem
rzenie szarpać ludzi na
sprawiedliwości łajbie - jednego po
zostawiliśmy tam na przejściu
górze jest oznacza
ten sukinsynto, że Harris,pakujemy się
sobiedrugim.
na koniec.Zrobiła się awantura, ale wiesz, któremuw głąbtrzeba niezbadanych korytarzy. Przysię-
wymierzyć sprawiedli-
co znalazłem? Nadajnik! Jeden z nowych gam na zaropiały paznokieć Najświętszej
wość przemytników!
był pieprzoną
Powrót w chwale wtyką, wystawiał nas tam- Panienki, uda się! Bo tam na górze jest
tym jak
Z frontu alfons czwarta
powraca panienkę. Dopiero -od tego
kompania ten sukinsyn
Tajemnica Franky'ego Harris, któremu trzeba wy-
the Billa
sami momentu
weterani, zaczęliśmy
bohater na gubić ogon. Wymie-
bohaterze. mierzyć sprawiedliwość
Pały zgarnęły Franky'ego i to przemytników!
najgo-
Cały rzenie sprawiedliwości
rok siedzieli w okopach, zostawiliśmy
klepali sobie rzej, jak się da: przy robocie, razem
,
na koniec.
maszynom blachę i wykrwawiali się z całym Tajemnica
b towarem. Franky
Dwieście kiloego Torna-the Billa
za honor, ojczyznę i prezydenta. Założę Pały zgarnęły
do czyściutkiego jakFranky'ego,
sumienie nowo- najgorzej, jak
się, bżePowrót
nikt, nawet w chwale
najbardziej upier- rodka się
szlag da:trafił.
przyFacetrobocie,
siedzi razem
w razem z całym to-
dliwyZ frontu powraca czwarta
departamentowiec, kompania zresztą
nie będzie - warem.
frajerów Trzydzieści
w norze kilo na WallTornadoStre- czyściut-
sami swoich
wciskał weterani, bohater
wścibskich oczeknaw bohaterze.
ich kiego jak
et, strzeżony sumienie
przez noworodka
cały batalion faga-szlag tra-
Cały Bohaterów
sprzęt. rok siedzielinie w okopach,
wystawiaklepali się ma-
sów. I fił.
terazFacettak:siedzi razem z resztą
albo zostawimy go im frajerów
szynom
pastwę byleblachę
celników, i wykrwawiali
no nie? Czujesz się za ho- w norze
na pożarcie, na spróbujemy
albo Wall Street, się strzeżony
tam przez
nor, ojczyznę
okazję? Trzeba dostać i prezydenta.
się na front,Założę
do- się, że
dostać.cały
Może batalion fagasów.
to się opłacić, bo IFranky
teraz tak: albo
gadaćnikt, nawet najbardziej
z chłopakami i pod ich upierdliwy
kuratelą depar- zostawimy
pracował im go na
dla Szarego pożarcie,
Paulusa, albo spróbu-
króla
tamentowiec,
przemycić do miasta nie grubszą
będzie wciskał
dostawęswoich jemy
paserów, się tam
i ponoć znadostać. Może się
lokalizację jego to opłacić,
wścibskich
elektroniki. oczek żeby
Uważaj, w ichsię sprzęt. Bohaterów
przy tym bo Franky
kryjówek. Powiedz pracował
sam - nie dla odwdzię-
Szarego Paulusa,
nie nie wystawia
sparzyć: się natopastwę
co front, front, byle celników,
a poza czyłbyśkrólasię paserów
wybawcom i ponoć
takim znadrobia-
lokalizację jego
no nie? Czujesz okazję?
tym trzeba wybić żołnierzom z głowy Trzeba dostać się kryjówek. Powiedz
zgiem jak namiary na jedną z nich? sam - nie odwdzięczył-
próbyna front,
ominięcia dogadać z chłopakami
pośredników. Znaczy i pod ichTo co?byś się wybawcom
Próbujemy go wyciągnąć? takim Jeśli drobiazgiem
się kuratelą
ciebie i mnie.przemycić do miasta grubszą do- jak namiary
tak, trzeba się uwijać:na jedną
rozprawa z nich?zapla- To co? Pró-
stawę elektroniki. Uważaj, żeby się przy nowana bujemy
jest nagosobotę,
wyciągnąć?
a znającJeśli sędzie-tak, trzeba
tym nie sparzyć: co front, to front, a poza
W labiryncie go niesię uwijać:
będzie się rozprawa
z Frankiem zaplanowana
cackać jest
tym trzeba wybić żołnierzom z głowy pró- na sobotę,
i zasunie a znającwymiar
mu najwyższy sędziego nie będą się
kary.
by ominięcia pośredników. Znaczy się cie- z Frankiem cackać i zasuną mu najwyż-
bie i mnie. szy wymiar kary.

29
 collinsowo
Wszyscy ludzie prezydenta
W Nowym Jorku nieraz usłyszysz, że
rząd każe to, zabrania tamtego, albo
organizuje wielką akcję... poparcia rzą-
du. Co to takiego ten rząd? Już ci mó-
wię - upraszczając sprawę tak bardzo,
jak się da: na rząd składają się trzy
wielkie frakcje. Pierwsza to Prezydent
i jego ludzie. Druga - gildie. I trzecia, ale
wcale nie najmniej ważna - armia.
Teoretycznie wszystkim zawiaduje
prezydent. W sensie - on jest tu głową
i symbolem całej metropolii. Ile ma wła-
dzy to osobna kwestia - dawno już mi-
nęły czasy, gdy jedynym zawodnikiem
w mieście był stary Collins, a cała
reszta funkcjonowała na zasadzie kun-
dli radośnie merdających ogonem, bo
coś im skapnie ze stołu. Dzisiaj reki-
nów w nowojorskim stawie jest więcej.
Oprócz Paula Collinsa jest przecież mar-
szałek Rhotax, szef armii, który naj-
wyraźniej dusi się na pozycji drugiego
po Bogu. Jest Lady Asher zwana Don-
ną, nadzieje co poniektórych enklaw
na odrobinę oddechu. Mamy Stirnera
i innych gildiarzy, wśród których kieł-
kuje właśnie myśl, że tak w zasadzie
to prezydent do ich interesów nie jest
niezbędnie potrzebny. O tak - młody
Collins zamiast pewnego przywództwa,
musi sobie radzić ze stadem nienasy-
conych hien. I to takich, bez których
jego prezydentura nie miałaby prawa
istnieć.
Znam kolesi, którzy przyjechali do
Nowego Jorku, żeby w tym kłębowisku
uszczknąć coś dal siebie. Jedni szybko
pną się w górę i masz potem takich
cwaniaków jak Alex Vladdy, o któ-
rym rok temu jeszcze nikt nie słyszał,
a dziś ma pod sobą trzy enklawy w do-
kach i chrapkę na odbudowanie mostu
na wyspę Roosvelta. Po innych ślad
ginie tak, że nie znajdziesz ich nawet
30
na miejskim cmentarzysku. Jeśli i ty
liczysz na to, że w porę wstawisz nogę
w drzwi i wpuszczą cię do sali z kory-
tem, lepiej uważaj, żeby tej nogi nie
stracić. Razem z życiem.
Brygada propagandowa
Po cholerę te wszystkie osiągnięcia:
kolejka miejska i linia do Appalachów,
wygrane na froncie, odgruzowywa-
nie miasta i cała reszta sukcesów na
miarę dwudziestego pierwszego wieku,
jeśli nikt się o nich nie dowie? Naród
musi wiedzieć, jak wspaniały jest pre-
zydent. Od tego właśnie jest brygada
mądrali, która nic nie robi, tylko kom-
binuje, jakby tu zaszczepić ludziom
miłość do władzy. Szefem całego tego
kramu jest Shelton, główny nadajni-
czy radia, naczelny redaktor Timesa,
wielki showman i katalizator sponta-
nicznego entuzjazmu ludu. Jak Shelton
zrobi manifestację, to nie ma mutka
we wsi: pochodnie migają ogniem z ki-
lometra, flagi powiewają radośnie na
wietrze, a wielkie tłumy wiwatują roz-
grzane patriotycznym uniesieniem.
Wszystko zaczyna się w paru sal-
kach Stalowego Domu, gdzie ekipa
ma siedzibę i robi burze mózgów. To
tam powstają kolejne numery nasze-
go unikalnego w skali kraju dzienni-
ka. Times jest unikalny, bo po prostu
jest - nie słyszałem, żeby gdzie indziej
ktoś był tak rozrzutny, by marnować
tony papieru na codzienną kartkę za-
drukowaną gównem. Przeczytasz tam
o najnowszych sukcesach na froncie,
o tym, kogo tym razem ścięto w sądzie
i w jak bardzo widowiskowy sposób, ile
fenomenalnych pojazdów wyproduko-
wały fabryki i jak bardzo ludzie kocha-
ją prezydenta. Wszystko to za jednego
 collinsowo

dolca, który szanujący się obywatel

musi zabulić, żeby nie być posądzony Psy Collinsa
o skryte propagowanie antyrządo-
wych postaw. Collins musi się srogo gimnastykować,
Razem z gazetą na maszyny dru- żeby co rano budzić się i móc powie-
karskie wędrują plakaty, które ataku- dzieć „Ha! Ciągle jestem tu szefem”.
ją cię ze ścian, słupów i okien budyn- Skoro nie może nawet marzyć o pozy-
ków. Doszło już do tego, że w mieście cji swojego ojczulka, jedyne, co mu zo-
natrafisz na kompletnie opustoszałe staje, to grać va banque kartami, któ-
sektory, skąd z jakichś mrocznych po- re jeszcze ma w ręce. Najmocniejsza
wodów uciekli ludzie: nie masz tam nic z nich to Drugi Departament Policji.
oprócz wiatru, gruzu i właśnie strzę- Z całą resztą - pozostałymi sekcjami
pów plakatów przekonujących cię, że gliniarzy, propagandzistami, wpływa-
nowojorczycy pewnie kroczą drogą do mi w wojsku i kontaktami z eklawami
pełnej odbudowy. - nigdy nie wiadomo, co jest atutem,
We wieży mieści się też studio, a co blefem.
w którym spece nagrywają swoją
konkurencję dla audycji Orbitalu. Co-
dziennie w eter idą przemówienia,
Policja
poradniki, pieśni i rozporządzenia dla Widzisz - gliniarzy z prawdziwego zda-
mieszkańców rządowych stref. Przy- rzenia nie ma w Nowym Jorku znowu
najmniej przed nimi da się uciec - czer- tak wielu. Ale, kurka, są i za to należy
wone strefy na ogół są za biedne, żeby im się uwaga. Gdzie indziej znajdziesz
mieć odbiorniki w sensownej z punktu autentycznych policjantów? Chyba nie
widzenia propagandy ilości. w Salt Lake, gdzie policjant to koleś od
Wiesz, co jest najgorsze? Propagan- pilnowania, żebyś nie pukał żony bliź-
da jest zaraźliwa, bo dołączenie do za- niego swego.
bawy to najprostszy sposób, żeby się
od ciebie odwalili. Nieprzypadkowo naj-
większy patriotyczny napis na naszej
ulicy, „NOWY JORK RUMAKIEM ODRO-
DZENIA”, wymalował na całej długości
ogrodzenia Mr Resley, szef absolutnie
nielegalnej knajpki z burdelem.
Powiedz mi - czy Shelton i jego ban-
da naprawdę wierzą w misję wyprania
do białości ostatniego mózgu na Man-
hattanie, czy po prostu znaleźli feno-
menalną maszynkę do dolarów i za
kasę schlebiają rządowi na całego?
Ja nie umiem się zdecydować. My już
się przyzwyczailiśmy do tego cyrku,
ale jak widzę całe karawany frajerów
ściągających do Nowego Jorku jak do
ziemi obiecanej, to wydaje mi się, że
cała propaganda podziałała świetnie,
ale nie na tych, co trzeba. Zamiast za-
pewnić spokój w mieście, robi za lampę Obywatele! Promieniowanie jest zdrowe!
dla ciem.

31
 collinsowo

Lezę ulicą - lampi się na mnie wielki Collins wymalowany na ścianie budynku. Wchodzę do sklepu, a tam
stalowy orzeł nad ladą. Idę dalej, a jakiś dzieciak wciska mi Timesa z mordą Rhotaxa. Mijam bandę
obdartusów: rozłożyli się dookoła koksownika, grzeją się, a jeden czyta reszcie przemówienie Prezy-
denta. Mija nas wóz z wielkimi tubami: przez głośniki facet drze się na pół miasta, że będzie egzekucja
bandziora, ku chwale demokracji. W końcu wracam do siebie, na schodach wisi plakat z lśniącą mordą
palanta przekonującego mnie, żebym się zaciągnął do oddziałów frontowych. Na drzwiach wezwanie na
defiladę i przemówienie szefa armii. Mieszkam w Village i są takie dni, że boję się otworzyć lodówkę.
- Edward Warnensen, obywatel z Village

Fakt, że to już nie ta sama policja,

o której opowiadał mi mój staruszek.
Sam rozumiesz - apokalipsa, nowy
porządek... Dzisiaj od trzymania po-
rządku jest armia, a przynajmniej te
krwiożercze cwaniaki, co się za armię
uważają. Bluzgam na tych żołnierzy,
ale po prawdzie także w gliniarzu nie-
wiele jest z przedwojennego, umun-
durowanego pączkożercy. Czasami
granica między gliną a zwykłym ban-
dziorem jest cholernie płynna. Weź
chociażby Twitta, szefa bezpieczeństwa
na Pas Wschodni. Zakazana morda, mo-
rze gówna w oczach, ale przy boku od-
znaka, w łapie tonfa, w drugiej wygrze-
bana z gruzów policyjna tarcza. Facet
jest nie do ruszenia: ma odznakę i jest
prawem. Takich jak on jest niestety
wielu.
Policja ma trzy Departamenty.
Szumna nazwa, co nie? Jeśli masz na-
zwę, która wbija w fotel, to już nieważ-
ne, o co naprawdę chodzi. A tu proszę -
przedwojenna tradycja, więc rozkładaj
nogi i ręce na ścianę, bo jak ci przypie-
przę...
Pierwszy Departament to goście od
łapania bandziorów. Drugi jest od bez-
pieczeństwa wewnętrznego. A trzeci to
brygada do zadań specjalnych.
Jeśli chcesz zagrać nowojor-
skim gliniarzem: zwykłym po-
sterunkowym, tajniakiem albo
śledczym, sięgnij po dodatek
„Prawo i sprawiedliwość”. Tam
zapodaliśmy pakiet potrzeb-
nych narzędzi: pochodzenie oraz
rozwinięcia profesji Sędziego.
Pierwszy departament
d Zadania
Chłopaki z Pierwszego odwalają kawał
ciężkiej roboty - i przyznają to nawet
ci, którzy są cięci na Collinsowy porzą-
dek. Widzisz, Pierwszy jest od prowa-
dzenia śledztw. Ponoć przed wojną to
była norma, że do łapania bandziorów
służył cały arsenał kryminalnego cza-
ry mary. Mija trzydzieści lat, po świe-
cie łażą maszyny i mutanci, a u nas
ciągle pracuje wydział dochodzeniowy
- tacy jesteśmy cywilizowani!
Robota polega z grubsza na tym,
żeby po śladach, tropach i zeznaniach
świadków, a przede wszystkim dzięki
sztuce pomyślunku dojść do tego, kto
zostawił po sobie krwawy syf. Niesamo-
wite, co?
Wyobraź to sobie: twojego kumpla
znaleźli martwego. Co robisz? Dosta-
jesz ataku szału, próbujesz dorwać
mordercę, może pytasz w okolicy, czy
ktoś czegoś nie widział, ale zasadni-
czo szanse na powodzenie masz mar-
ne. A gliniarze krok po kroku badają
sprawę. Najpierw sprawdzają miejsce
zbrodni. Rozkminią pozostawione śla-
dy. Wszystko po kolei, według spraw-
dzonych procedur. Dokładnie ogląda-
ją truposza - mają od tego specjalną
kostnicę i speca, wykształconego w Na-
varro Edmunda Blade'a. Potem szuka-
ją świadków - i mają w tym nielichą
przewagę, bo prawo stoi po ich stronie.
Tobie zastraszony matoł może ściem-
niać, ale z nimi dwa razy się zastano-
wi. Kłamstwa nazywają „składaniem
fałszywych zeznań” albo „utrudnia-

32

niem śledztwa”, a za coś takiego gro-
żą roboty przymusowe albo wczasy
w kolonii karnej. No i ruszają w teren,
węszą, mają swoje wtyki w półświat-
ku. Jeśli zadanie od początku do koń-
ca mieści się w obrębie enklaw, mogą
dopiąć swego i przy odrobinie szczę-
ścia capnąć winnego. Gorzej, jeśli tro-
py wiodą poza miasto albo tam, gdzie
nowojorczycy wolą się nie zapuszczać:
na gruzy, w pobliża szczelin. Wtedy
zaczyna się dylemat. Odpuścić? Prze-
kazać sprawę wojskowym? Zażądać
wsparcia? Wynająć najemników? Kla-
syczna zagwozdka: posłuchać ambicji,
czy instynktu przetrwania?
Detektywi, bo tak każą na siebie
mówić, biorą sprawy zlecone przez
Stalowy Dom, ale za dolce bezproble-
mowo przyjmują też prywatne do-
chodzenia. Poszukiwanie zaginionych,
tropienie morderców, szukanie skra-
dzionych przedmiotów - to właśnie ich
specjalizacja.
Co śledczy, to inny styl pracy. Amy
i Betty, dwie gorące laski, działają
w tandemie i nie lubią, jak ktoś dodat-
kowy pałęta się z nimi. Ale już Frank
Delay, którego spotkasz wieczorami
w Albert's Ville w Zachodnim Pasie, na
ogół działa z wynajętą ekipą: paroma
twardzielami, gdyby przyszło taraba-
nić się przez czarne strefy, kolesiami
od gadki, macherem od zabezpieczeń,
sam rozumiesz. William Bratton, szef
Departamentu, ma opinię dobrego sze-
fa, który nie wtyka nosa w tryb pracy
podwładnych. Jak dla mnie to idealna
sytuacja.
d Siedziba
Główna siedziba Pierwszego to parter
kamienicy w Village. Bratton zrobił
z tego przytulne gniazdko, gdzie każdy
gliniarz ma kąt dla siebie. Starczy spoj-
rzeć na jego własną kanciapę - wielkie,
drewniane biurko zawalone papiera-
mi i kubkami z kawą, szafki z książ-
kami, fota dzieciaków, barek z wódą,
collinsowo
To był szary, deszczowy dzień. Zaczął się
od świeżego trupa w zaułku. Me gusta.
a wszystko zanurzone w swojskim sy-
fie, kurzu i papierosowej mgiełce. To
coś więcej niż miejsce pracy - włazisz
tam ze swoim zleceniem i czujesz, że
trafiłeś pod właściwy adres. Tak jest
też z resztą ekipy - od dziesięciu lat nie
było ich tak wielu, żeby nie starczy-
ło kilkunastu pomieszczeń, by każdy
dostał swoje. Teoretycznie do każdego
z nich możesz przyjść z ulicy - co naj-
wyżej będzie ci towarzyszył Pan Pla-
fon, czyli odźwierny, ochroniarz i goryl
w randze posterunkowego.
d Nabór
Więc chcesz być detektywem? A jakie
masz referencje? Po ludzku mówiąc - co
takiego zrobiłeś, żeby się tym zajmo-
wać? Widzisz - siostry A&B siedziały
wcześniej w armii i wytropiły, kto
rozpruwa żołnierzy na wachtach przy
Smoke Alley. Bratton sam się do nich
zgłosił z ofertą. Z kolei Mamma Lue
jako kaznodzieja rozpracowała kanał
przerzutu Żółtej Śmierci, podłych pro-
chów zalewających kiedyś Doki. Dopie-
ro potem odkryła, że jej bóg chce od
niej służby w Pierwszym.
33
 collinsowo
Krótko mówiąc, kierunek jest taki,
że najpierw działasz, a potem się zgła-
szasz, nie na odwrót. Czeka cię więc
trochę roboty jako prywatny detek-
tyw. To cholernie niewdzięczna fucha,
bo chcesz zrobić to samo, co ci z Pierw-
szego, a nie masz praw i przywilejów
policjanta. No i dolce są takie sobie,
zwłaszcza na początku działalności.
Drugi departament
d Zadania
Na pierwszy rzut oka nie ma tu nicze-
go strasznego: Drugi Departament zo-
stał powołany dla bezpieczeństwa Col-
linsowego Nowego Jorku. Każdy chce
być bezpieczny, bezpieczeństwo jest
dobre. Tylko dlaczego mało kto dobrze
myśli o tajnej policji?
Czekaj, czekaj, podam ci parę po-
wodów. Może dlatego, że to strasznie
kiepska sytuacja, gdy gliny zgarnia-
ją ci kumpla na ulicy w biały dzień?
Gdy musisz się liczyć ze słowami, bo
wszędzie może być kapuś, który poda
je dalej? Gdy przychodzi do ciebie
dwóch smutnych panów i każe ci ka-
blować, albo potraktuje cię jak wro-
ga narodu? Gdy słyszysz o katowni
w podziemiach prezydenckiej wieży
i jej lokalnych odmianach na poste-
runkach?
Przygotuj się na mroczną stronę
Nowego Jorku. Miasta, które trzyma
się w kupie tylko dzięki sadystycz-
nym skłonnościom Prezydenta, ter-
rorowi tajniaków, siatkom informa-
torów, rzeszy donosicieli, hordzie
tajnych współpracowników i bry-
gadzie agentów. Drugi istnieje po to,
by Prezydent wiedział, co robi, mówi
i myśli obywatel - nieważne, czy cho-
dzi o szefa gildii, czy o roboli z do-
ków. Ma wychwytywać i gasić spiski
w zarodku, zgarniać buntowników
i oczyszczać szeregi społeczeństwa
z „elementów wichrzycielskich”.
34
Tajniaków nikt nie lubi, przynaj-
mniej po odkryciu, że są tajniakami.
Na przykład Psy Piekła żywcem ob-
dzierają ich ze skóry, a potem, jesz-
cze żywych, wytaczają w płonących
oponach poza granicę swojego terenu.
Założę się, że co drugi obywatel naj-
chętniej zrobiłby to samo. Zrobiłby,
ale nie robi, bo sra w gacie o swój
tyłek, swoją rodzinę i jałmużnę, któ-
rą rząd daje mu za robotę. Szpiclami
Drugiego gardzi nawet armia i nieraz
zamiast żądanego wsparcia dostali
zwyczajnie wpierdol. Taki jest los
kreta.
Dużo lepiej mają się jawni agenci.
Może i są wśród nich zwykli, szarzy
pracownicy, ale wizerunek na mie-
ście nadają inni: czarne wdzianka,
odznaki, wypasione bryki od Stirne-
ra, a przede wszystkim zastraszające
kompetencje, zrobiły z nich postrach
enklaw. Podjeżdża ich bryka pod twój
dom i nagle jakbyś nie miał sąsiadów
- zasłonięte okna, zatrzaśnięte włazy.
Trzeba mieć jaja ze stali, żeby gadać
z nimi jak równy z równym. A wieść
niesie, że Drugi Departament nie
przepada za ludźmi z cohones - bydla-
ki uwielbiają robić z nich jajecznicę.
Pewnie, słyszałem o dobrej robocie
na koncie Drugiego Departamentu.
Ale jak raz weżmie cię w obroty, ni-
gdy już nie przeczytasz na luzie arty-
kułu z Timesa o tym, jak dzięki jego
staraniom ocalono jedność miasta,
zdemaskowano szwindle Kapitana
Reula z gildii Argos albo rozpracowa-
no siatkę handlarzy dziećmi. Widzisz,
ponoć w Drugim są tacy, którzy dzia-
łają naprawdę pożytecznie i z my-
ślą o dobru enklaw. Wiesz jak jest
z tymi ponociami... ponoć Moloch tak
naprawdę chce naszego dobra, a my
tylko o tym nie wiemy.
d Siedziba
Wprawdzie Drugi Departament ma
swój kącik w każdym większym gar-

nizonie na terenie miasta - po to, by
w spokoju pracować, cokolwiek by to
oznaczało - ale główna siedziba jest
w Stalowym Domu, na dolnych pię-
trach Wieży Patriotów. Dolne piętra
- brzmi jak byle co, no nie? No to
przygotuj się na gigantyczny gmach,
w którym na kilkunastu poziomach
mieści się areszt, garaże i prywatne
policyjne koszary, sale przesłuchań
i cała tak zwana administracja, czy-
li pokoje, gdzie zebrane informacje
mieli się, obrabia i przekształca na
raporty wędrujące wyżej, jeszcze wy-
żej, aż na biurko samego prezydenta.
Oto siedziba odpowiednia dla organi-
zacji, która nawet nie licząc tajnia-
ków i donosicieli ma więcej ludzi niż
trzy największe gildie razem wzięte.
W porównaniu do nich Pierwszy De-
partament to mała paczka kolesi ba-
wiących się w policjantów i złodziei.
Na górnym piętrze, tuż pod częścią
prezydencką, urzęduje głowa tego
interesu, czyli komendant Wildhi-
ve. Nie minęły jeszcze dwa lata, jak
wygryzł swojego poprzednika. Akcja
była sroga, bo komendant Landau-
er, który razem ze starym Collinsem
budował tak zwaną demokrację, dziś
albo nie żyje, albo kisi się w kolonii
karnej. Od tego czasu Wildihive pra-
cuje na swoją pozycję, ładując Dru-
gi Departament w każdą sprawę, do
jakiej ma dostęp. Mógłby sobie odpu-
ścić na przykład pakowanie kretów
do drużyny Yankesów (ich niekon-
trolowana demonstracja po grze mo-
głaby wzburzyć tłum) - ale nie, im
więcej połapanych ogonów, tym wię-
cej wróbli w garści, czy jak to mówią
collinsowo
w Teksasie. Jego najnowszy pomysł
to ustawowe zapewnienie każdemu
samodzielnemu oddziałowi w tere-
nie komisarza z Departamentu - po
to, by chłopaki nie pobłądzili. Mówię
„ustawowy”, bo kupa jednostek już
od dawna ma swojego anioła stróża.
Ciekawy jestem, co na to żołnierze...
i ilu komisarzy przypadkiem ulegnie
wypadkowi przy wejściu w warunki
bojowe.
Czasy, kiedy Drugi Departament
był oczkiem w głowie prezydenta,
mamy już za sobą. Po śmierci starego
Collinsa trwają nieustanne macanki
między Młodym a szefami tajniaków.
To polityka na najwyższym szczeblu,
jaki tu mamy, ale z perspektywy
ulicy niewiele się zmienia: jeśli bruź-
dzisz prezydentowi, masz na karku
Drugi Departament i tyle.
d Nabór
Interesuje cię kariera tajniaka? Lu-
bisz babrać się w cudzych sprawach?
A może naprawdę, ale to naprawdę
potrzebujesz dolców? OK, nie moje
życie. Sprawa jest prosta jak drut -
wpakuj się do dowolnego biura Dru-
giego, tam powiedzą ci, co masz robić.
Jak będziesz się spisywał, wypły-
niesz w górę jak ryby w Missisipi,
a szefostwo to doceni.
Gorzej mają się ci, do których to
tajniacy zgłaszają się z propozycją
nie do odrzucenia. „Widzimy, że ostat-
nio ci się powodzi, że poznajesz ludzi,
zarabiasz pieniądze. Pan Prezydent
prosi o pomoc w zaprowadzaniu de-
mokracji. Misja jest taka...”. Odmówisz
im? He, he, zobaczymy.
35
 collinsowo
Trzeci departament
d Zadania
Trzeci Departament to służby specjal-
ne, jak mi to kiedyś powiedział jeden
staruszek. No, kumasz - ci kolesie, któ-
rzy wchodzą do akcji, gdy potrzeba
ciężkiej kawalerii. Niespecjalnie czaję
różnicę między nimi, a co bardziej eli-
tarnymi oddziałami armii - przypusz-
czalnie chodziło o to, żeby prezydent
miał taki oddział na własne usługi,
bez pośrednictwa generałów. Fakty są
takie, że z Trzecim nie chciałby mieć
nic wspólnego nikt, kto ma odrobinę
mózgu między uszami. Dlaczego?
No stary, musisz ich zobaczyć
w akcji. Na widok tych bajeranckich
pancerzy zesrasz się w gacie. Solidna,
pancerna zbroja to trochę dziwaczna,
a trochę straszna mieszanina przed-
wojennych kamizelek kuloodpornych
z płytami śmieciowej kolczugi. Do
tego kaski full pro - z przezroczystą
szybą, osłonami karku, a u dowódców
z antenką i nadajnikiem. No i sprzę-
cior z przedwojennych magazynów,
którego nie powstydziłby się Pierw-
szy Samodzielny: od karabinów ma-
szynowych i działek Gatlinga, przez
miotacze ognia, które są ich zna-
kiem rozpoznawczym, aż po spraw-
ne, w pełni operatywne opancerzone
36
furgonetki. Jeden sygnał i kolesie są
w drodze - coś jak strażacy, tylko że
na odwrót.
Trzeci wysyłany jest wszędzie
tam, gdzie trzeba posprzątać tak,
żeby nie narobić jeszcze większego
bałaganu. Łapiesz sprawę - gdy zbun-
tuje ci się załoga w fabryce i poślesz
tam hołotę z armii, to pozbędziesz się
nie tylko buntowników, ale i połowy
maszynowni. To zadanie właśnie dla
Trzeciego - wchodzą, czyszczą, wy-
chodzą, nie ma ich. Freaki z Bronxu
chciały wysadzić w powietrze Tixic
Theatree, Trzeci wziął i spacyfiko-
wał bombiarzy. Siepacze z enklawy
Czarnego Generała przejęli transport
z wyrzutniami rakiet, służby spe-
cjalne wkroczyły, zanim wojskowi
w ogóle dostali meldunek, że coś się
stało. Snajper urządził sobie polowa-
nie z okna nad Times Square? Zaliczył
kulkę w łeb od Złotej Penny, strzelca
wyborowego z Trzeciego. Sam Collins
najchętniej widziałby ich w roli swo-
ich prywatnych ochroniarzy, ale fak-
ty są takie, że Trzeci ma kupę roboty
w terenie.
Szefuje im laska, uwierzysz? Sarah
Ramos, twarda zawodniczka. Siedzi
w tym biznesie od samego początku,
a ludzie mówią, że jest wierna prezy-
dentowi... no właśnie, prezydentowi
właśnie dlatego, że jest Panem Pre-
zydentem, a nie konkretnym Paulem,
Peterem czy kto by miał zająć ich
miejsce. Prawdziwe „chronić i służyć”
w praktycznym wykonaniu.
Trzeci to doskonały przykład tego,
jak porąbana jest ludzka psychika.
Tajniaki i donosiciele to w oczach lu-
dzi kanalie i sukinsyny, ale jak masz
chłopców i panienki z Trzeciego, któ-
rzy też zawodowo krzywdzą w imię
rządu, to są obrońcami prawa, bohate-
rami, rycerzami w czarnych zbrojach.
Każda laska pójdzie z takim do łóżka.
Nie ma sprawiedliwości na świecie.

d Siedziba
Swoje kwatery Trzeci ma w dzielnicy
Stalowego Domu, ale za murami samej
twierdzy. To dolne poziomy wielkie-
go parkingu rozłożonego kawałek od
brzegu Hudson. Tu domurowali, tam
co nieco rozwalili - wszystko po to, by
zmienić to miejsce w bazę wypadową
z prawdziwego zdarzenia. Wygląda to
trochę tak, że najpierw masz dach, na
którym mógłby wylądować helikop-
ter, jakby jeszcze dzisiaj jakieś latały,
potem puste piętra, z których dwóch
czy trzech strażników marnuje czas
na wachcie, i dopiero pod ziemią za-
czyna się prawdziwa baza - od wjaz-
du zamienionego w pierwszych dniach
wojny w wielką, pancerną śluzę. Na po-
wierzchni masz tam tylko jedną drogę
- szeroką na jedno auto aleję odbijającą
od Wielkiej Trasy Południowo-Wschod-
niej. Dla zapewnienia mobilności in-
żynierowie zbudowali Trzeciemu pod
ziemią specjalne tunele z szynami pod-
collinsowo
piętymi do infrastruktury kolejki. Gdy
przychodzi co do czego, oddział ładuje
się do pancernej, spalinowej drezyny
i rusza do akcji.
d Nabór
Chcesz mieć swoją własną czarną
zbroję, miotacz ognia i odznakę Trze-
ciego Departamentu? Pewnie, też bym
chciał. Problem jest taki, że marzycieli
jest od metra, a funkcjonariuszy kil-
kudziesięciu - odsiew jest naprawdę
duży. Do służby wyłuskiwani są kole-
sie z najróżniejszych jednostek armii,
ale znajdziesz tam też paru wolnych
strzelców, którzy dali się poznać jako
dobrzy fachowcy od brudnej roboty.
Żeby tu wstąpić, musisz w służbie
w dowolnych siłach zbrojnych Nowego
Jorku dochrapać się przynajmniej 1
Punktu Sławy. Do tego musi to być sława
przynajmniej w miarę przyzwoita - do
Trzeciego nie trafiają kolesie z reputa-
cją ostatnich sukinsynów
Gildie
Co to takiego te gildie? Widzisz - to
takie sprytne organizacje, które
trzepią kapuchę na zapewnianiu
imperium Collinsa określonych rze-
czy. Gildia Argos to ci od farm
i plantacji, czyli żarełka. Gildia
Stirnera to macherzy od wozów
i bryczek, głównie na użytek
armii. Szumnie nazwana Gildia
Handlu Morskiego ma najwięcej
cywilnych łajb w mieście. Navar-
ro Gld. wzięła na siebie wszystko,
co ma związek z medycyną. I tak
dalej, i tak dalej. Do tego dochodzą
Liga złomiarzy i łowców albo no-
wojorski odłam Kompanii 8 Mili,
żeby powiedzieć o tych, z którymi
mogłeś się zetknąć gdzie indziej.
37
 collinsowo
Liczymy się z każdym człowiekiem!
- urząd podatkowy New York City
Mali i duzi gracze
Dla zwykłego kolesia jak ja czy ty wy-
gląda to tak, że gildie dorwały się do
żłoba i trzymają swojej dziedziny. Tłu-
ką się przy tym nawzajem i każdego,
kto próbuje wciąć się w ich rewir. Każ-
da z innymi chodami, układami i za-
sięgiem, każda ze swoimi przywilejami
dogadanymi ze Stalowym Domem, albo
planami na wycięcie dla siebie kawał-
ka tortu.
Dopiero jak się przyjrzysz bliżej, zo-
baczysz, że sytuacja jest cholernie nie-
stabilna. Masz gildie z jednym gościem
zarządzającym tak naprawdę tylko sie-
cią kontaktów, masz i takie z własną
armią, pracownikami na stałe przypi-
sanymi do miejsca - po prostu osobną
enklawą. Słyszałeś o gildii Astarte? Do
wczoraj ja też nie, ale zahaczył mnie
w barze jeden koleś i zaproponował
taki deal: ja organizuję ludzi i przety-
kam tunel Lincolna, a on w Stalowym
Domu robi tak, żeby nas nie wydyma-
li po wykonaniu zadania. Jak Astarte
będzie miała status zarządcy tunelu,
czeka nas świetlana przyszłość w mo-
rzu dolców i niezły punkt wyjścia do
jeszcze większych biznesów.
Dlaczego o tym opowiadam? Ano
dlatego, że gildie wyglądają jak stado
mutków przy poidle - tłuką się i szar-
pią między sobą, ale i z resztą świa-
ta. Nigdy nie wiesz, czy potęga, która
dzisiaj trzęsie połową dzielnicy, jutro
nie będzie pod krechą. Jedynie kil-
ka organizacji działa w tym biznesie
od lat i ciężko sobie wyobrazić mia-
sto bez nich. W marzeniach gildiarzy
w przyszłości uda się stworzyć Nowy
Jork, w którym rządzi nie armia, nie
38
prezydent, tylko rada bossów, którzy
podzielili między siebie wpływy. Tyle
że jakoś opornie izie im dogrywanie
wspólnych działań. Gildie próbują roz-
grywać partię nie tylko między armią
a prezydentem, ale i przeciw innym
gildiom.
Co ambitniejsi szefowie gildii, jak
choćby sam Stirner, lubią o sobie mó-
wić, że są ministrami - ministrami
nowojorskiego rządu. Nie żadnymi pa-
zernymi na dolce bucami, tylko odpo-
wiedzialnymi opiekunami gałęzi nie-
zbędnych do funkcjonowania - uwaga
- „państwa”. Jak ktoś chociaż z grubsza
liznął to, jak wyglądały te sprawy
przed wojną, ma to jak na dłoni: całe
to pieprzenie to tylko fasadka ordy-
narnego trzepania kapuchy w cieniu
Stalowego Orła.
Idealny pracodawca
Widzisz, gildie to taki idealny praco-
dawca. Żyją z biznesów, a w każdym
biznesie potrzeba kogoś od czarnej ro-
boty. Jeśli tylko potrafisz coś więcej
niż pieczenie zdechłych szczurów na
ruszcie, wal do nich po robotę. Nie obie-
cuję, że od ręki coś dostaniesz, ale ruch
jest taki, że lepszej szansy mieć nie
będziesz. Raz po raz ruszają od nich
karawany, wyprawy w ruiny, albo po
prostu grupy patrolowe odhaczające
po kolei przybytki gildii. Dobry spec
zawsze znajdzie coś dla siebie, obojętne,
czy specjalizuje się w leczeniu ludzkich
bebechów, czy w ich rozpruwaniu. A je-
śli faktycznie znasz się tylko na pod-
smażaniu szczurów, głowa do góry. Po-
noć ci od dostarczania wody poszukują
kuchcika na wyprawę do Filtydelfii...

- Skrzynka piwa przeciw butelce bimbru, że nie odpalimy tego rzęcha!
- Zakład stoi, panie sierżancie.
Armia
Zapytaj ludzi ze szlaków, jak wygląda
nowojorski żołnierz. Jeden ci powie,
że to taki gościu w mundurze, ze sta-
lowym orzełkiem na hełmie i spluwą
w garści. Żołnierz jak z obrazka. Inny
puści gadkę o ekipie z cekaemem na
toyocie: zasranych obdartusach, ale
z wielką amerykańską flagą wymalo-
waną na klapie. Albo o załodze łajby
patrolowej. Albo lasce na motorze, pru-
jącej autostradą z rozkazami. Jeszcze
inny da ci obraz takiej ekipy, że bę-
collinsowo
dziesz się zastanawiał, czy nie pomylił
ich z Angelsami. Jeżeli mają gorsze do-
świadczenia, dorzucą coś o zakazanych
mordach i skłonnościach sadystycz-
nych, jeśli lepsze - o dzielnym rządzie,
który trzyma chłopaków na żołdzie
i chroni ludzi.
Nowojorska armia to totalna zbie-
ranina. Jasne, znajdziesz tu żołnierzy
z prawdziwego zdarzenia, mocno wzoro-
wanych na tych przedwojennych. Tyle
że to tylko kilka oddziałów: utrzyma-
39
 collinsowo

nie takich standardów na szerszą ska- miasteczka, to wiadomo, że będzie roz-

lę jest nie tylko drogie, ale po prostu
niemożliwe. Pamiętasz chyba, że chodzi
tu o rozproszone enklawy walczące
o przetrwanie na skażonych ruinach
metropolii, a nie przedwojenną potęgę
z jakimiś tam gospodarkami, budżeta-
mi i przemysłem zbrojeniowym?
Dlatego mamy piechotę, piechotę
zmechanizowaną, oddziały szybkiego
reagowania i tysiąc innych nazw na
zamaskowanie prostego faktu: żołnierz
Nowego Jorku to każdy uzbrojony go-
ściu albo laska z ochotą, kontraktem
albo przymusem na wykonywanie
rozkazów ze Sztabu. Nie liczy się, czy
masz za sobą jakieś szkolenie, czy po
prostu własną spluwę i kontrakt w ła-
pie. Dałeś się zwerbować, więc jesteś
żołnierzem, proste?
Nic dziwnego, że co chwila natra-
fiasz na patałachów z wyposażeniem,
na widok którego uruchamia ci się
odruch niesienia pomocy charytatyw-
nej, umiejętnościami jak banda przed-
szkolaków i specjalizacją ogólnie ogól-
ną. Żeby chaos był większy, do armii
trzeba by jeszcze doliczyć zwyczajnych
najemników - rozmaite bandy brane
na konkretne misje prawie że prosto
z ulicy. Dziwisz się, że Nowy Jork nie
ma najlepszej opinii wśród enklaw roz-
rzuconych między Missisipi a wybrze-
żem? Jak taka banda wpieprzy się do
róba.
Mamy też artylerię z prawdziwego
zdarzenia. Aha, o mały włos bym zapo-
mniał. Mamy też marynarke wojenną.
Kutry stoją w porcie, sam zobacz. Sta-
ry, mamy nawet siły lotnicze. Warto
było czyścić lotnisko dla flotylli moto-
lotni robiących u nas za zwiad!
Jest dobra rzecz w tym wszystkim:
poprzeczka przy rekrutacji leży tak
nisko, że nie ma możliwości, żeby cię
odrzucili. Dopóki nie wyglądasz na mu-
cia z armii Borgo, utrzymujesz się na
nogach i jesteś plus minus trzeźwy -
możesz trafić do zaciągu.
Sprzęt
Jaki sprzęt ma Stalowy Dom dla swo-
ich wiernych żołnierzy? Wszystko to,
co wypluwają z siebie nowojorskie fa-
bryki, bo w tym cały trik, że nowojor-
czycy prawie całkiem przestawili się
na sprzęt powojenny. Chciałoby się
super przedwojennych zapasów, no
nie? Tylko widzisz - tych już nie ma,
od kilku lat nie słyszałem o żadnym
większym odkryciu. Chłopaki dosta-
ją współczesne wersje M4, M60 i tego
typu standardów. Dupy nie urywają...
chyba że akurat działają bez zarzutu,
wtedy owszem. Do tego dochodzi trochę
broni krótkiej, granatników, przeciw-

Statystyki przykładowych żołnierzy

Patrol rzeczny:
Współczynniki:
Zręczność: 11 Percepcja: 12
Charakter: 11 Spryt: 10
Budowa: 11
Umiejętności:
Bijatyka 1, Broń ręczna 2,
Rzucanie 1, Pistolety 2, Kara-
biny 3, Broń maszynowa 2,
Nasłuchiwanie/Wypatrywa-
nie/Czujność 2, Odporność na
ból 2, Niezłomność 1, Morale 1.
Weterani frontowi:
Współczynniki:
Zręczność: 12 Percepcja: 12
Charakter: 14 Spryt: 10
Budowa: 13
Umiejętności:
Bijatyka 2, Broń ręczna 3,
Rzucanie 2, Karabiny 3, Broń
maszynowa 3, Nasłuchiwanie/
Wypatrywanie/Czujność 1, Od-
porność na ból 2, Niezłomność
3, Morale 2., Mat. wybuchowe: 2.
Patrol miejski:
Współczynniki:
Zręczność: 10 Percepcja: 11
Charakter: 10 Spryt: 9
Budowa: 14
Umiejętności:
Bijatyka 4, Broń ręczna 3, Rzu-
canie 2, Pistolety 2, Karabiny 1,
Kradzież kiesz. 2, Nasłuchiwa-
nie/Wypatrywanie/Czujność 1,
Zastraszanie 3, Postrzeganie
emocji 1, Odporność na ból 1,

40
 collinsowo

Bunty
Przy takim układzie norma to bunty, niesubordynacja i morale szczątkowe jak inteligencja Teksańczy-
ka z matołkiem. Jakbym miał ci zacząć wymieniać, ile planów i akcji szlag trafił, bo jakiś głupek albo
buntownik kompletnie spartolił rozkaz, nie wyszlibyśmy stąd do Święta Niepodległości. Jedno ratuje
sytuację: ostatni bunt na wielką skalę był ze trzy lata temu, gdy Collins trzy miesiące z rzedu nie bulił
żołdu. Teraz jakoś znajduje się ktoś do spacyfikowania buntowników. Na przykład Grupa Wydzielona
Żandarmerii Polowej, powszechnie zwana żabolami. Oni się nie smolą: swoi czy nie swoi - wparzają i robią
porządek, aż flaki bryzgają.
Mimo to nie da się ukryć, że jeden z najgorszych koszmarów Collinsa jest taki: oto armia bierze,
wywala go ze Stalowego Domu na zbity pysk i zaczyna rządzić, albo, co gorsza, wybiera na prezydenta
jakiegoś paściarza z ruchu oporu.

pancernych cacuszek, no i amunicja. A pamiętasz całą tę akcję z czołga-

Tony amunicji. Miliony pestek. Więcej mi? Wydzielony Batalion Techniczny
niż połowa patałachów z pustkowi zo- dogrzebał się do jakiejś przedwojennej
baczy przez całe swoje życie. bazy z równymi rzędami Abrahm-
Samą pukawką Molocha nie poko- sów. Rhotax mało się nie przekręcił
nasz. Potrzebne są jeszcze pojazdy, ze szczęścia! Udało się wtedy postawić
a to brocha zakładów Stirnera i rzeszy na nogi ze dwadzieścia. Co z tego, sko-
monterów-amatorów, bo każdy oddział ro Molochowe mszyny bez problemu
odpicowuje swoją bryczkę według wła- wyłuskiwały pancerne cele i syste-
snego widzimisię. Wojskowe bryczki matycznie, jednego po drugim, przera-
to nie tylko przedwojenne gruchoty biały na popalony złom. Z Pancernych
poskładane z byle czego i zaspawane Pięści ostały się może ze trzy maszyny
blachami. Stirner odpalił produkcję sta- do defilad - dzisiaj na froncie ich nie
lowych potworów z grubsza przypomi- uświadczysz.
nających stare transportery opance-
rzone M113, jeśli wiesz, o czym mówię.
Zobaczysz toto na ulicach Village albo Rekrutacja
Pasa Zachodniego, jest ich też trochę
Nowy Jork potrzebuje świeżej krwi, by
na froncie. Poza tym jeździmy stirne-
szerzyć wolność i demokrację. Brzmi
rowymi pickupami z podrasowaną ka-
jak opis jakiegoś zmutowanego wam-
roserią i kaemem na pace. Warto też
pira-mitomana? Nie no, wiadomo, że
wspomnieć o sukcesie świętowanym
chodzi o nowych żołnierzy, a przynaj-
ostatnio na wielkiej defiladzie: ruszyła
mniej najemników - takich, co to albo
linia produkcyjna Bradlejów, czyli bo-
za wielkie hasła, albo przynajmniej za
jowych wozów piechoty na bazie Bra-
worek dolców są w stanie zrobić różne
dleya! Jak toto będzie się sprawdzać
mniej lub bardziej eleganckie rzeczy
w boju, skoro nie ma prawie w ogóle
dla Pana Prezydenta. Sprawa sprowa-
elektroniki: sama jeżdżąca na kółkach
dza się do tego, że w mieście może nie
skorupa plus uzbrojenie. Nie wiem, co
być co żreć, może być skażenie, któ-
na to Moloch, ale ja mimo wszystko by-
re pali nawet karaluchy, zaraza jak
łem od wrażeniem.
w dwa tysiące dwudziestym i komplet-
No i warto wspomnieć o haubicach
ny brak zajęć, ale nie może być tak,
i armatach, o niebo lepszych od śmie-
żeby Stalowy Dom nie przyjmował no-
ciowych dział piratów zawijających do
wych rekrutów. W końcu jak zacznie
nas czasem na swoich kutrach. Czło-
robić się zbyt tłoczno, zawsze można
wieku, to artyleria z prawdziwego zda-
wysłać oddział w teren z rozkazem zdo-
rzenia, nasz największy atut na fron-
bycia tej czy innej osady, pilnowania
cie. Nie ma to jak działo polowe!

41
 collinsowo

Na garnuszku armii
Armia przyjmuje nowych w dwóch trybach. Możesz działać jako zwykły najemnik
na usługach Rhotaxa: konkretna misja, konkretne gamble. Luźne ekipy najemników
często łączone są w większe oddziały, dostają nowojorskiego dowódcę i ruszają w piz-
du. Ale popyt jest też na małe oddziały - plutony albo drużyny.
Druga opcja to prawdziwe szkolenie rekruckie, z przysięgą, manewrami, skoszarowa-
niem i misjami wymagającymi od żołnierzy ciut więcej odpowiedzialności i wierności.

Szkolenie rekruckie
Po miesięcznym przeszkoleniu wykonaj Problematyczny test Budowy. Jeśli zdasz,
wpisz sobie na jedynkach wszystkie Umiejętności z pakietów Walka Wręcz, Broń
Strzelecka i Sprawność. Jeśli już wcześniej wykupiłeś te pakiety, podnieś po jednej
umiejętności z nich o 1. Jeśli oblałeś test, dostajesz jedynie Bijatykę, Karabiny i Kon-
dycję na 1, o ile dotąd miałeś przy nich „0”.

takiej czy srakiej drogi, albo po prostu
stłuczenia konkretnej ekipy. Koszty
utrzymania? Pół skrzynki amunicji
i dobra rada „co zbierzecie po drodze,
jest wasze”. Klaruje ci się powolutku,
dlaczego patrole na przedmieściach są
takie namolne i chętne do ściągania
myta? No właśnie!
Jest was kilku, umiecie trochę
strzelać i macie apetyt na przygodę
pod znakiem stalowego orła? Walcie tu
śmiało, na pewno coś się dla was znaj-
dzie.
z których najsłynniejsza, ale wcale nie
największa to West Gate? To się nazy-
wa obrona granic, człowieku! Dla ciebie
Nowy Jork może być jedynie Statuą
Wolności, Stalowym Domem i przybyt-
kiem Bunny Lizaczka w Dzielnicy Don-
ny, ale Collins musi myśleć o nim jak
o pieprzonym państwie. Jak mu gange-
rzy spalą farmy na przedmieściach, to
nowojorczycy pozdychają z głodu. Jak
nie upilnuje tras wyjazdowych i szla-
ków do większych enklaw, to wykituje
handel i znowu będzie głodno. A jak
nie wypatrzy konwoju maszyn, to się

Zadania obudzi z mobsprzętem defilującym na

Times Square. To kwestia przetrwania.

Po co Collins ma armię? Głównie po to, Armia potrzebuje właśnie ciebie!

by dalej być prezydentem. Cholernie Garnizon Rhotax 17 to pieprzona zsył-
trudne zadanie, nie? To kupa spraw do ka! 500 kilometrów w linii prostej od
ogarnięcia. Nowego Jorku, a tylko dwadzieścia
do wyprażonych przedmieść Bufallo.

Garnizony, Wziął nas poruczniczyna i wyklaro-

czyli obrona zewnętrzna
Wiesz, po co Nowemu Jorkowi garni-
zon w Pittsburgu, pięćset kilometrów
na zachód od Stalowego Domu? Albo
sieć strażnic rozłożonych w Kraterze
Jersey? Że nie wspomnę o twierdzach,
wał, po jaką cholerę tu jesteśmy: „Do
tyłków dobierze wam się tutaj jedna
z trzech rzeczy. Albo z Detroit i Cleve-
land przypałętają się bandy punków,
albo od strony jeziora wylezą mutki,
albo będzie opcja trzecia, czyli jebut-
ne niewiadomoco. Pilnujemy szlaku,
nadstawiamy patrzałki, raportujemy

42
 collinsowo

o większych sprawach i nie dajemy się mię, a to w naszych czasach luksus

zabić, jasne? Pamiętajcie - więcej czuj-
ności, więcej charakteru i nie ma opier-
dalania się!”. No to się nie opierdalamy.
Jutro pierwszy patrol.
- szeregowy Woznak
i potęga, na którą nie stać nawet cał-
kiem wypasionych miast z wielkimi
ambicjami. Jest się tą światową potę-
gą, co nie?
Gadałem z jednym staruszkiem,
którego jeszcze nie całkiem zeżarła

Porządek w mieście skleroza. Ponoć przed wojną było tak

samo, z tą różnicą, że zamiast armii
po ulicach paradowała policja. Cóż,
Jedna rzecz to kiblować gdzieś daleko,
dzisiaj gliniarze to tylko wisienka
a druga - trzymać w garści niezliczone
na torcie, od trzymania narodu za
wspólnoty, enklawy i dzielnice. Powiem
mordę jesteśmy właśnie my. Skutki
ci, stary - jak widzisz, ile tego wojsko-
uboczne są takie, że jak się naród
wych kręci się po ulicach, naprawdę
burzy, to obrywa z kulek, szrapneli
zaczynasz wierzyć w pieprzenie obroń-
i granatów, a nie z pałek i gazu łza-
ców o wielkiej, zasranej, nowojorskiej
wiącego. Takie życie.
klatce.
Cały trik z nowojorską armią jest
Armia potrzebuje właśnie ciebie!
taki, że działania bojowe to tylko ka-
Chłoptasie z Pierwszego Departamen-
wałeczek ich zadań. Kupa ludzi skie-
tu odkryli melinę z prochami, ale jak
rowana jest do zupełnie czegoś innego:
próbowali coś zdziałać, zaczął fruwać
do pilnowania prawa i porządku. Ła-
ołów i spękali. Czas na kawalerię! Robi-
piemy bandziorów, zgarniamy podej-
my wjazd na magazyny i urządzamy
rzany element, wchodzimy do akcji,
sukinsynom poranek rzeźnika! Moja
jak koleś tłucze drugiego albo rozbija
drużyna bierze na siebie główne natar-
się bryczką po mieście. Mało tego, ścią-
cie, dla was mam inne zadanie. Kole-
gamy myto od wjeżdżających, bawimy
sie zapewne będą spieprzać, jak tylko
się w kotka i myszkę z handlarzami
rozkminią, co się święci. Trzeba się ich
Tornado, słowem robimy kupę innych
trzymać i zobaczyć, czy nie zaprowa-
rzeczy, których za bardzo nie koja-
dzą nas w jeszcze ciekawsze miejsce.
rzysz z wojskiem, jeśli zapatrzyłeś się
Tylko żebyście mi się nie dali wciągnąć
w przedwojenne ideały.
w jakieś gówno! Nie przewiduję strat
Sprytny system, co nie? Co z tego,
w ludziach podczas tego zadania. Zna-
że Nowy Jork wygląda przez to jak
czy się, nie po naszej stronie.
jakieś przyfrontowe miasteczko rzą-
- st. szeregowy „Szachu” Valldors,
dzone przez juntę mundurowych.
siły wewnętrzne Stalowego Domu
Ważne, że może sobie pozwolić na ar-

43
 collinsowo

Ten cholerny tunel łączy nas z Village; albo go wyczyścimy,

albo na kolację wpierdzielamy własne skarpetki.

Wewnętrzny front nikacyjnych, obrona wspólnot, służba

Jedna sprawa - służba w mieście to nie
jakiś pieprzony urlop z przerwami na
patrole! Tu trwa wojna, nieprzerwanie
od trzydziestu lat. W dodatku niby cią-
gle wygrywamy, ale jakoś wygrać nie
możemy.
O czym mówię? Ano o tym, że oprócz
ludzi w metropolii, na powierzchni
i pod nią, gnieżdżą się takie chmary
zmutowanych kreatur, że czasem się
zastanawiam, o co tyle krzyku z tą
całą Filthydelfią. Utrzymanie drożno-
ści głównych szlaków i tuneli komu-
wartownicza, akcje wypadowe i zwia-
dowcze... Człowieku - ty sobie grzejesz
dupsko w swojej norze, a my się tu wy-
krwawiamy!
Zresztą o czym ja mówię? Borisa
wykończyły Psy Piekła, Hanek dostał
przy eskorcie kolejki, ja sam zgarną-
łem ranę przy szturmie na wspólnotę
Klechy Goorby'ego. Kumasz? Ludzie
ludziom wykręcają ten numer! Za-
miast trzymać się razem, machnąć
ręką na zgrzyty ekipy Prezydenta
i po prostu zabrać się za odbudowę
miasta, każdy ciągnie w swoją stronę

44

z przerwami na zdradzieckie ataki.
Niewdzięczną mamy robotę, ale ktoś
ją musi wykonać!
Armia potrzebuje właśnie ciebie!
Panowie, potrzebuję ochotników do pa-
trolu. Kojarzycie szczelinę przy cmen-
tarzu St. Micheals? Tak jest, chodzi
o Dziurę Truposzy. Ktoś w Centrum
Dowodzenia połapał się, że od ładnych
trzech miesięcy nie było w tamtych
okolicach burzy, aktywności mutków,
ani choćby pieprzonego wezwania o po-
moc. Albo szczelina się skurczyła i kroi
się nam nowe gamblowisko, albo szy-
kuje się jakieś grubsze świństwo i le-
piej, żebyśmy o tym wiedzieli zawcza-
su. Tak czy siak trzeba to cholerstwo
sprawdzić. To jak, kto idzie? Nie wszy-
scy naraz, he, he.
- kapral Matt Olivier,
gwardia północnego Village
Front
Nasi chłopcy napieprzają się z Mo-
lochem na Froncie - to już wiesz. Ale
zwróciłeś uwagę na różnicę w metodzie
walki? Widzisz - nie mamy takiego
wypasionego sprzętu, jak Posterunek.
Ale mamy coś, z czym oni mają pro-
blem: zasoby ludzkie! Tam, gdzie Nowy
Jork wkracza do akcji, obowiązuje jed-
na podstawowa taktyka: zaklejanie
frontu. Natychmiast wyrastają linie
okopów, umocnień i bunkrów. Inży-
nierowie zapieprzają jak mróweczki
po to, by wykorzystać każdą przewa-
gę terenu. Pewnie - wielkiego muru,
za którym trzymałbyś cały syf tego
świata, to nie zrobisz, ale sprawną sieć
umocnień - jak najbardziej. Powiem ci
szczerze - nie ma lepszych speców od
wykorzystania ruin i resztek przedwo-
jennego szmelcu jako fortyfikacji. Nie-
jeden hibernatus nieźle by się zdziwił,
gdyby zobaczył, co zrobiliśmy z jego
mieściny, he, he.
collinsowo
Armia potrzebuje właśnie ciebie!
Mówili: weźcie ciężarówkę i walcie na
północ, inaczej nasi chłopcy w Prox
Vault zostaną bez amunicji. Szkoda
tylko, że zapomnieli wybudować tam
autostrady! No i jesteśmy: wóz tak wy-
pakowany sprzętem, że nie ma gdzie
dupska usadzić, nasza czwórka i bez-
pośrednie pobliże strefy frontu. Tylko
czekać, aż zza wzgórza wyskoczy ekipa
plujek albo inny mobsprzęt. Miodzio!
Znajdź, człowieku, drogę do tego pie-
przonego garnizonu, jak tu kilometra
nie da się ujechać bez władowania się
w rozpadlinę, lej po bombie albo na te-
ren płaski jak patelnia i widoczny jak
cycuszki w damskiej łaźni. Zajebista
misja, panie pułkowniku!
- Harry Reevers, najemnik
Peryferia
Trzeba nieść światu wolność i demo-
krację, co nie? Zwłaszcza, że skażenie
niejednemu wysmażyło mózgownicę
i zapomniał, co jest dla niego dobre. Spo-
ko, spoko, my pamiętamy. Odwiedzimy
cię, otoczymy opieką, zapewnimy cały
pakiet usług: od opieki medycznej i do-
staw leków po przymusowy werbunek
i podatki. Ale nie płacz, to dla twojego
dobra! I dla chwały Stanów Zjednoczo-
nych. No przecież nie będziesz stawiał
oporu, prawda?
Armia potrzebuje właśnie ciebie!
Nasz cel to farma wiatrowa Elmbrid-
ge na skraju Filthydelfii. Rhotax ży-
czy sobie wykonania trzech zadań. Po
pierwsze: przejąć kontrolę nad enkla-
wą, to jasne jak słoneczko. Mamy opcję
ponegocjowania, ale góra nie popuści
ani trochę od standardowego Pakietu
Ochrony i Współpracy, więc pewnie
skończy się jak zwykle. Bierzemy cały
sprzęcior bojowy, więc wiecie, czego się
spodziewać. Zadanie drugie: za wszelką
cenę zachować na chodzie całą instala-
45
 collinsowo
cję: potrzebujemy tego ich prądu. Jak
uda się zgarnąć speców, będzie dodat-
kowy bonus. Ponoć dowództwo wysta-
rało się o karnety na Dzielnicę Świa-
teł. Trzecia sprawa jest opcjonalna,
ale warto o nią zawalczyć. Elmbridge
rozłożyło się całkiem blisko stref bit
boysów, a jakoś sobie z nimi radzi. Wy-
wiad podejrzewa, że enklawa ma na to
jakieś swoje triki. Jakby się nam udało
dowiedzieć, co i jak, awans mamy mu-
rowany.
- porucznik Rudy, siły ekspedycyjne
Zadania specjalne
Mówiłem ci już, że żołnierze są od
wszystkiego? Nie tylko od frontowej
jatki i zabawy w strażnika więzien-
nego. Od wszystkiego! Gdy trzeba było
wyczyścić trasę między przystanią
a Domem, to kto zapieprzał przy gru-
zie? Darmozjady z Pasa Wschodniego?
Nie, żołnierze! Jak ścieki Hudson poza-
lewały nas do wysokości pierwszego
piętra, to kto latał z workami z pia-
skiem? A po zarazie, jak nie było komu
zapieprzać na farmach? A transporty
Już dwunasta, a wkoło ciągle spokój
46
kolejowe to kto rozładowuje, Moloch?
Że nie wspomnę o tym, kto wybudo-
wał te zasrane wieże Stalowego domu.
Zawsze jak jest coś do zrobienia, to
rząd nie smoli się z przymułami, tylko
każe zapierdalać nam, trepom. Niby to
sprytne, bo po co płacić dwa razy, jak
można raz. Ale jak słyszę przy tym ha-
sła w stylu „Dostajesz żołd? To zapier-
dalaj!”, nóż mi się w kieszeni otwiera.
A zapewniam cię, nie noszę jakiegoś
lichego scyzoryka!
Armia potrzebuje właśnie ciebie!
Tydzień temu zaczęła się ta cholerna
burza, a we wtorek dostaliśmy ostat-
ni sygnał. Od tamtego czasu Rippley's
Home jest odcięte. To niby niewielka
wspólnota, ale ważna chociażby dla-
tego, że mieszka tam Earl Brody, ma-
cher od stawiania trakcji kolejowej. Nie
możemy ich zostawić samym sobie,
a Bóg jeden wie, co się z nimi dzieje.
Powierzchnia ciągle się burzy - za duże
skażenie, żeby iść tamtędy. Będzie-
my się przebijać dołem. Połowa ekipy
udrażnia tunele, druga połowa zapew-
nia bezpieczeństwo. Z centrali dosta-
niemy trochę sprzętu i jakiegoś cywila
- inżyniera. To ma być sprawna robota!
- st. szeregowy Bubba Mow, piechota
Werbunek
Jak się dostać w szeregi armii Collin-
sa? To proste jak znalezienie swojego
tyłka - zrobisz to nawet po pijaku. Ci-
śniesz do Stalowego Domu, a każdemu,
kto cię zatrzyma, mówisz, że chcesz się
zaciągnąć. Prędzej czy później doprowa-
dzą cię, gdzie trzeba. Jazda zacznie się
ciut później, bo w zależności od tego, co
potrafisz, skąd jesteś i kto cię tu przy-
słał, stoją przed tobą różne opcje. Jak
masz plecy, jesteś z miasta albo syp-
nąłeś dolcami komu trzeba, wezmą cię
na rekruta z prawdziwego zdarzenia:
będziesz miał żołd, kwaterę i stałą jed-
 collinsowo

nostkę. Innych przydzielają po prostu wojskowych zapasów. Rozpoczęcie woj-

do jednej z luźnych ekip.
Ale Stalowy Dom to nie jedyne miej-
sce. W praktyce prawie każdy garnizon
prowadzi nabór. Wiesz jak jest - dowód-
ca wysuniętej bazy nie będzie czekał
jak palant na posiłki z miasta, tylko
w miarę możliwości na bieżąco będzie
uzupełniał stan swojej załogi. Jeśli przy
tym zachowa ostrożność, to może nawet
nie okaże się, że werbunek to ściema,
a kandydat chce się tylko podessać do
skowej kariery w ten sposób ma ten
plus, że jeśli się sprawdzisz, dowódca od
razu zamelduje cię jako konkretnego
żołnierza, wystara się o przydział i for-
malne potwierdzenie twojego statusu
w jednostce, no i na dzień dobry masz
już kumpli i historię do opowiedzenia.
Pechowcy mają to parszywe szczę-
ście, że zawsze wpakują się w łajno.
Słyszałem już o łowcach niewolników,
którzy zgarniali towar podszywając

Słynne jednostki
Pierwszy Samodzielny Batalion Szturmowy
Jednostka prawdziwych weteranów, zahartowanych jak stal nierdzewna i twardych jak pieprzony
diament. To spece od wysmażania maszynek. Daj im umocniony kawałek frontu i mózg Molocha,
a wkrótce zapanuje tam bezmózgowie. Wyposażeni są we wszystko, co najlepsze: EMP, granatniki,
skomputeryzowane zbroje pamiętające jeszcze USArmy - co tylko udało się wykopać i postawić na
nogi. Jest z nimi tylko jeden problem. Sodówka. W 24 godziny po wstąpieniu do Pierwszej zmieniasz
się w totalnego buca. No ale czy może być inaczej, gdy jesteś chlubą całej armii z okładką w Timesie
raz w tygodniu?

Wydzielony Batalion Techniczny

Czyli chłopaki od wyszukiwania przedwojennych resztek. W zasadzie regularnych żołnierzy jest
tam niewielu - to bardziej łowcy ze wsparciem armii. Po tym, jak odkryli zakopany silos z czołgami,
Rhotax wziął ich pod swoje skrzydła, tak żeby nowe odkrycia nie rozmywały się po jednostkach,
tylko trafiały w całości do jego magazynów. W jednostce speców byłoby całkiem fajnie, gdyby nie
atmosfera podejrzeń. Mówi się, że sztab wpakował pomiędzy łowców trochę swoich szpicli, bo ktoś tam
spać nie może na myśl, że z pomocą ściśle tajnych namiarów ktoś dostanie się do sprzętu, świstnie
go i zarobi więcej niż dowództwo.

Ekipa z Wintercrooks
To niespecjalnie konkretna jednostka wojskowa, bo cała ekipa dawno już się rozproszyła. Jedni siedzą
na froncie, inni mają swoje życie, jeszcze inni gryzą glebę, ale wszyscy (no, może poza umarlakami) do
dziś mogą liczyć na darmowe piwo w niejednej knajpie. Dlaczego? Ano pod Wintercrooks była wielka
rozpierducha, gdy armia buntowników i zwykłych śmieci z wastelandu postanowiła rozpieprzyć Nowy
Jork Petera Collinsa. Ą tacy, przynajmniej w Timesie, którzy nazywają tamte starcia największą
bitwą od Dnia Apokalipsy, a to nie byle co. Czemu opowiadam ci o jakichś staruchach, którzy bili
się dzielnie 15 lat temu? Ano dlatego, że wielu z nich to autentyczni żołnierze starej USArmy, w do-
datku tacy, co to nie zapomnieli przysięgi zaraz po 5 września. Jeśli trafisz na takiego dowódcę albo
nauczyciela, to nie chojrakuj, tylko spróbuj się od nich czegoś nauczyć. Nawet jak się nie uda, zawsze
będziesz mógł zabłysnąć ich blaskiem i powiedzieć: „No, ale ja służyłem u starego Edwardsa, co to lał
sukinsynów pod Wintercrooks. Polej piwa!”.

Kompania karna Cassneya

Pora na oddział owiany czarną sławą. Widzisz - karnych kompanii na froncie jest parę, ale takich
naprawdę wielkich sukinsynów, którzy z jakiegoś powodu nie dostali od egzekutora kulki w łeb,
wysyła się na pożarcie Cassneyowi. Tylko on jest w stanie przerobić stuprocentową kanalię w dwu-
stuprocentowego żołnierza. Fakt, że niejednego przy tym połamie, nieraz ze skutkiem śmiertelnym,
ale mieszanina wojskowego drylu i zwykłego sadyzmu daje radę. Oddział nieraz wkraczał do akcji
i wychodził zwycięsko: czy chodziło o front, czy operację na prowincji. Tych żołnierzy wysyła się do
boju po to, by zdechli na służbie, a oni za cholerę zduchać nie chcą - gdy popatrzysz na cyferki, to
straty u nich nie są wcale większe niż w bardziej szanowanych oddziałach. Jest tylko jedno zastoso-
wanie karnej kompanii, przed którym dowódcy mają stracha - wysłanie jej do boju na terenie miasta.
Wprawdzie popłoch jest wtedy taki, że wróg nieraz poddaje się na samą groźbę ich przybycia, ale
pojawia się ryzyko, że jak już zaczną, to nie dadzą się opanować. Wolę nie myśleć, co by było, gdyby
Cassneyowcy dorwali się do grzecznych, błękitnych stref Village.

47
 collinsowo
się pod nowojorską ekipę werbunkową.
Słyszałem o dowódcy, który specjalnie
przyjmował kogo się dało, żeby mieć
mięso armatnie i zachować czyste kon-
to w statystykach zarejestrowanych
żołnierzy. Były wieści o poruczniku-
-mitomanie, który tak bardzo chciał
wysmarować wazeliną tyłek Rhotaxa,
że zwerbował ochotników do samobój-
czej misji oczyszczenia szczeliny przy
Slicer Avenue. Trafisz na kogoś takie-
go i przyjdzie ci wykitować podczas
pierwszej misji. Na to nic nie poradzę.
Prowincja
Wiesz, co my, nowojorczycy, lubimy
najbardziej? To, że nawet gdy ruszy-
my nasze patriotyczne tyłki z miasta
i przedrałujemy setki kilometrów, dalej
możemy trafić w miejsca, gdzie raźno
łopoce flaga ze Stalowym Orłem. Collins
doskonale zdaje sobie sprawę z tego,
że na Nadgniłym Jabłku świat się nie
kończy. Nowy Jork jest jak wielki od-
kurzacz, który zasysa z całej okolicy
zasoby, surowce i ludzi, a im więcej
wciągnie, tym więcej potrzebuje. Więc
ciśnie się coraz dalej, pakuje się w stre-
fy kolejnych enklaw, osad i miast. Nasi
chłopcy na swoich karabinach niosą
wolność i amerykański porządek dzi-
kusom rozłożonym w swoich żałosnych
osadach, z których większość jest dzi-
kusami... tylko na łamach Timesa. Już
teraz na południowym zachodzie nasza
48
strefa wpływów nakłada się na tereny
Federacji - w tym kierunku dalej nie
pójdziemy bez większej rozróby.
Nie znaczy to, że obszary „pod kon-
trolą” mamy w stu procentach opano-
wane. Collins nie jest w stanie ogarnąć
terenu dawnej metropolii, a co dopiero
połaci wokół niej. Na naszych mapach
jest ciagle kupa białych plam. Żeby
daleko nie szukać - pod samym nosem
mamy przecież Jersey Crust - bezmiar
wypalonych ruin, na których od dwu-
dziestu lat próbujemy ustanowić stałe
przyczółki i żaden nie umie się ostać
dłużej niż przez dwa-trzy lata. Nie aż
tak daleko od nas jest przeklęta Filty-
delfia ze swoimi bitboysami.
Fort Canada
Chluba naszych inżynierów, absolut-
ne arcydzieło fortyfikacji made by
NY. Cały pas umocnień, kilometry
okopów, rowów przeciwmobsprzęto-
wych i sieć podziemnych korytarzy.
Resztki miasteczka rozłożonego na
północny zachód od miasta zamieni-
liśmy w śmiertelną pułapkę na ma-
szyny. I nie uwierzysz - pułapka za-
działała! Mieliśmy tu wielką, a do tego
wygraną bitwę. Wiesz, w czym pro-
blem? To wszystko było dobrych pięć
lat temu. Dzisiaj maszyny trzymają
się od tego miejsca z daleka, a do fron-
tu jest przeszło sto pięćdziesiąt kilo-
metrów. Trzeba by to wszystko zosta-
wić, ale trochę szkoda - więc w tym
całym kompleksie jest dzisiaj z górą

piętnastoosobowy garnizon, a poza
tym hula wiatr.
Dlaczego ci o tym opowiadam?
Ostatnio w knajpie słyszałem zalane-
go w trupa kretyna, który podbijał do
każdego i próbował zwerbować wielką
ekipę do zajęcia Fortu. Że niby w kil-
kadziesiąt osób dałoby się tam oko-
pać, zmontować wielką frakcję i odbić
Nowy Jork z rąk Collinsa. Faceta nie
musiała nawet zgarniać bezpieka - do-
stał w mordę od kolesia, który nie lu-
bił, jak mu natręt przerywa picie w po-
łowie kufelka. Ale coś jest na rzeczy.
Bo jakby tam zainstalowali się tacy
mutanci albo po prostu większa banda
gangerów... Fort Canada to dzisiaj takie
gotowe do zajęcia gniazdko.
Simple
W dalekim Michigan, tam, gdzie teraz
mamy napierdalankę z maszynami, po-
trzebna była baza - zaplecze dla frontu.
Chłopaki marzyli, by rozłożyć się w De-
troit, ale sztab absolutnie się nie zgodził,
więc trzeba było zmontować coś swoje-
go. Tak powstało Simple - przyfrontowe
miasteczko postawione na gruzach. Pre-
zydent daleko, front niby blisko, ale nie
tak, by były kłopoty z maszynami albo
oficerami zajętymi działaniami zbroj-
nymi. Robi się nam materiał na Mekkę
żołnierzy.
Oto teren prawie że wojskowy, w któ-
rym nie znajdziesz drylu ani dyscypli-
ny. Nikt się nie przejmuje prohibicją na
Tornado, restrykcjami czy fanaberiami
Drugiego Departamentu. Tu każdy jest
przyjezdnym, a większość przyjezd-
nych jest tu właśnie po to, żeby ubić
interes, zabawić się i spieprzać w swoją
stronę. No tak, są jeszcze ranni, którzy
mają się wykurowac w szpitalu Navar-
ro, ale to szczegół.
Prawa za bardzo tu nie ma, ani sił
porządkowych - albo sam sobie zapew-
nisz bezpieczeństwo, albo omijaj Sim-
ple z daleka. Jedynie w ekstremalnych
collinsowo
To się nazywa kijowa wachta!
przypadkach, albo wtedy, gdy trzeba
zgarnąć pacanów, którym skończyła się
przepustka, do akcji wkracza żandar-
meria. Po serii niefortunnych zdarzeń
z ofiarami śmiertelnymi wprowadzona
została zasada, że frontowcy z urlopem
w Simple przyjeżdżają tu bez broni,
przynajmniej tej z przydziału. Ale wia-
domo, jak jest: każdy na własny rachu-
nek stara się zorganizować dla siebie
pukawkę.
Zachwalał mi to miejsce jeden ziomek
z interesem karawaniarskim. To tutaj
warto zacząć, jeśli chcesz wkręcić się
w nielegalne biznesy w Nowym Jorku,
a nie wiesz, od czego zacząć. Możesz tu
otwarcie pogadać i zagaić obcych sobie
ludzi w sprawie szwindli bez obawy, że
zaraz zgarną cię gliny. Tu kupisz świe-
żutki, jeszcze ciepły, nowojorski sprzęt,
który ponoć absolutnie nie ma prawa
trafić do normalnej sprzedaży. Tu pod-
łapiesz namiary na interesujących cię
ludzi w mieście i może nie każdy z nich
okaże się kapusiem albo oszustem. Od-
chodziły tu takie numery, jak sprzedaż
trzech „zniszczonych w akcji” czołgów,
tych samych odpicowanych Abrahm-
49
 collinsowo
sów, przy których marszałek Rhotax
mruczał z rozkoszy - tak że tutejszych
ciężko jest zadziwić.
Obowiązkowy punkt podczas wizyty
to Allamain Boulevard, knajpa knajp, ol-
brzymi zlepek kilkunastu lokali, w któ-
rych wypijesz coś mocniejszego, pojesz,
poznasz miłą kurewkę, w spokoju poga-
dasz albo po prostu wyszalejesz się przy
muzie proponowanej przez obłąkanych
grajków z Saint Louis - wszystko w za-
leżności od tego, do którego zakamarka
zajrzysz. To pieprzony labirynt połą-
czony wspólnym dachem: przechodzisz
od pomieszczenia do pomieszczenia,
a w każdym inna ekipa, inne klimaty,
inny smród albo zapaszek, co innego do
żarcia, do picia, do wciągania. Nie pole-
cam tylko tamtejszej noclegowni - poję-
cie własności osobistej jest tam płynne
jak siki po galonie piwa.
Przetwórnia Eatthis
Farmy rozłożone całymi hektarami wo-
kół osad i kolonii karnych, albo schrony
hodowlane to normalny widok w drodze
do miasta. Ale wyżywienie metropolii to
wieczny problem, więc na tym polu co
chwila odpala się jakąś nowinkę, cza-
sami taką z gatunku ekstremalnych.
Ostatnio w górę poszły akcje świeżej gil-
dii Eatthis, która zaczyna zaopatrywać
armię i cywili w puszki z biomasą. Co
to takiego - lepiej nie wnikać. Po prostu
wsadź to do gęby, przeżuj i połknij.
No ale może się zdarzyć, że ktoś zabu-
li większą sumkę po to, by profesjonali-
ści sprawdzili szczegóły procesu techno-
logicznego. Zwłaszcza, że złośliwi mówią
o tym, że mięsno-warzywna papka ma
bardzo podejrzane pochodzenie. Jak my-
ślisz, jak zareagowałby prezydent na
wieść o tym, że jego żołnierze wcinają
nie tylko truchło zwierząt, ale też nieco
ludzkich dodatków?
Kanibalizm na masową skalę? Ja ni-
czego nie sugeruję, to tylko spekulacje
50
i - że tak powiem - wersja, która byłaby
na rękę na przykład chłopakom z Ar-
gos, dla których Eatthis to konkurencja.
Rospawn
Jeżeli chce się zaprowadzić powszechną
demokrację, potrzeba trochę bezwzględ-
ności, no nie? Co byś zrobił, jakbyś miał
super ofertę dla osady: świetlana przy-
szłość w zamian za włączenie w struk-
tury i system produkcji Nowego Jorku,
a tępaki w swojej ciemnocie nie chciały
się na to zgodzić? Wiadomo, że trzeba
zrobić im dobrze na siłę!
Tak się właśnie porobiło w Rospawn,
zbrojnej enklawie rozłożonej na klifach
stanu Connecticut. Niby totalne zadupie,
ale goście przez ostatnie lata postawili na
całym wybrzeżu sieć farm wiatrowych
i zupełnie nieźle radzili sobie z rybami.
Sam powiedz - czy Nowy Jork mógł wy-
piąć się na takich sojuszników? Trzy
miesiące temu Times ogłosił przystą-
pienie Rospawn do nowojorskiego soju-
szu. Dzisiaj trwa tam „porządkowanie”
spraw, czyli - jakby powiedzieli obrońcy
- regularna okupacja. Miasteczko jest
w rękach sił pacyfikacyjnych, którymi
rządzi major Fielding. Jego głównym
osiągnięciem jest przyozdobienie latarni
wzdłuż głównej ulicy szubienicami, na
których raźno dyndają truposze. Miej-
scowi próbują się burzyć, nawet założyli
jakąś partyzantkę, która po nocach pró-
buje szarpać naszych chłopców. Debile
nie łapią, że na Nowy Jork nie ma rady
- zamiast się wykrwawiać, wzięliby się
lepiej do roboty.
Jeszcze parę miesięcy i Rospawn
przyzwyczai się do naszej demokracji.
Tymczasem warto się rozejrzeć za kolej-
nym miejscem do ucywilizowania. Jeśli
karawaniarze nie kłamią, obiecująco wy-
gląda osada nazwana Wielką Platformą
Scranton. W sztabie chodzą słuchy, że już
wysłaliśmy tam rekonesans w celu zba-
dania, czy gra jest warta świeczki.

Spokojnie, Obywatele! Jest to pożar w pełni kontrolowany.
Obrońcy
Nowy Jork jest jak kocioł z chemikalia-
mi: wre, pryska kwasem na wszystkie
strony, a od czasu do czasu wykluje się
w nim coś nowego. Collins ze swoją armią
i Drugim Departamentem nic nie robią,
tylko pilnują, żeby z gara nie wykipia-
ło, a historia miasta to niekończące się
pasmo mniej lub bardziej wygaszonych
buntów, spisków i rewolucji. Na tym tle
pojawili się Obrońcy, czyli ruch oporu,
który próbuje działać nie w ramach jed-
nej enklawy czy dzielnicy, tylko w całej
metropolii. I teraz sam nie wiem, czy
collinsowo
to coś, czego jeszcze nie było, czy tylko
szumne hasła dla zwyczajnej ruchawki,
do których przeciętny nowojorczyk daw-
no się już przyzwyczaił.
O Obrońcach zrobiło się głośno po
Czarnym Tygodniu. Słyszałeś o sprawie?
To taka nasza lokalna krwawa łaźnia,
którą nowojorczycy urządzili nowojor-
czykom. Zaczęło się od strajku w kok-
sowni w Brooklynie, przeszło serią de-
monstracji przez wszystkie dzielnice
prócz gildyjnej i Stalowego Domu, a po
wielkim bum, który zmiótł szczyt niby
51
 collinsowo

Drużyna spiskowców
Granie Obrońcami działa najfajniej, gdy wszyscy bohaterowie zaangażują się w konspirację. Nie muszą wybierać do tego
Profesji Obrońca - dla organizacji jest nawet lepiej, jeśli będą znać się na różnych rzeczach. Przy zakładaniu komórki
ruchu oporu pogadajcie całą ekipą i ustalcie, jak to z wami jest:

Członkowie
Jeśli myślisz Obrońca i widzisz zamaskowanego dzieciaka z koktajlem Mołotowa w łapie, to możesz się nieźle zdziwić.
Jeśli ploty nie kłamią, Obrońców wspierają tak różni mecenasi rewolucji jak robole, członkowie niezależnych enklaw
i szarzy obywatele, ale też żołnierze, członkowie gildii albo gliniarze. Przecież nawet Sarah Ramos, szefowa Trzeciego
Departamentu, miała rozprawę o zdradę, półtajną i wyciszaną przez propagandę. Nawet jeśli w oskarżeniu było coś
niecoś prawdy, babka jest już dla Obrońców spalona, ale sam widzisz, jak daleko sięga paranoja Stalowego Domu.

Cele
O co w ogóle chodzi? Masz zamiar sprzątnąć ze Stalowego Domu Collinsa i zająć jego miejsce? Wolałbyś tam widzieć
Donnę? A może trzeba te wieże rozpieprzyć na kawałki i zostawić rządzenie Nowym Jorkiem enklawą? Chyba że
chodzi jeszcze o coś innego: przejęcie fabryk przez roboli albo uwolnienie konkretnej enklawy. Bojownicy Palmera ze
wspólnoty Czarnych Węży to właśnie taka grupa: dla nich ważniejsza niż Nowy Jork jest ich własna enklawa i to,
by wypieprzyć stamtąd bastion armii pilnujący ich niby przed szczeliną. Z kolei Demokraci - jeśli w ogóle istnieją -
chcieliby tylko zmienić prawo: nie podoba im się, że prezydent rządzi sobie jak jakiś cesarz i że zwykły człowiek nie
ma nic do powiedzenia. Znowu Trzy Głowy, organizacja z Doków, to klasyczny ruch tych, co nic nie mają i chcą mieć
więcej. Mało u nich główkowania, a dużo brutalnej walki. Żeby się w tym wszystkim nie pogubić, już teraz wyraźnie
sobie powiedz: czego chcę ja? Czego chce ekipa, z którą działam?

Metody
Ok, wiemy już, co chcesz osiągnąć, spytam cię teraz, jak to zrobisz? Bo widzisz, za Obrońcę może się mieć nawet spa-
siony kasjer w lombardzie gildii, wkurzony na to, że kuzynka generała dostała awans przed nim. Dopóki siedzi na
dupie i grzecznie robi, co mu każą, jest zwykłym frajerem, a nie Obrońcą. I tu musisz sobie odpowiedzieć na pytanie,
do czego jesteś zdolny w imię sprawy.

pustego, a może nie do końca pustego
wieżowca w Village weszła armia i zrobi-
ła porządek. W każdym razie to był mo-
ment, w którym nawet Times nie mógł
milczeć o sprawie. No i się zaczęło: Obroń-
cy w oficjalnych komunikatach urośli
do rangi wielkiego, złowrogiego wroga
narodu amerykańskiego, bojówkarzy,
którzy chcą zniszczyć demokrację i za-
prowadzić okrutną dyktaturę, anarchię
albo - nie uwierzysz - oddać miasto Molo-
chowi. Drugi Depatrtament podjął temat
i rozkręcił machinę aresztowań, kontroli,
zatrzymań i rekwizycji. To już dobre pół
roku, jak trwa wielkie polowanie. Zdąży-
liśmy się przyzwyczaić.
Jak to bywa z tajnymi organizacja-
mi, o Obrońcach nie wiadomo nic pew-
nego. Sprzedam ci trochę danych, ale
to wszystko moje własne opinie. Mam
nadzieję, że nie sklepiesz mi mordy, je-
śli się okaże, że jednak tu albo tam się
pomyliłem.
Przede wszystkim, nie wierz Timeso-
wi - nie ma żadnej wielkiej, złowrogiej or-
ganizacji Obrońców, która ma wszystko
poukładane jak w zegarku i knuje swoje
mroczne plany. Obrońcy to kupa luźnych
grup, które nawet jeśli ze sobą współdzia-
łają, robią od przypadku do przypadku.
Jasne, co chwila ktoś odpala większą ak-
cję i próbuje zgrać działania w wielkim
froncie przeciw Collinsowi, albo po prostu
szuka ludzi do większej akcji. Przecież wła-
śnie tak było przy ataku na posterunek
Clintona, kiedy to rebelianci zwinęli armii
ciężarówkę z bronią i rozprowadzili zdo-
bycz, zanim chłopaki ze sztabu połapali
się, co i jak.
Po mieście krążą ploty o Złotej Siat-
ce, absolutnej śmietance bojowników,
tajnym centrum dowodzenia, do które-
go przynależą co najwyżej liderzy naj-
większych grup oporu i paru „ostatnich
sprawiedliwych” z otoczenia Collinsa. Wi-
działeś kiedyś któregoś z nich? Nie? Jak
myślisz - czy to dlatego, że sprawa jest
tak tajna, czy może z powodu, że albo-
wiem w ogóle nie istnieje?
Znam za to konkretne działania kon-
kretnych ludzi. Przykładowo Czarne Węże,
ekipa w zasadzie wojskowa, zadekowa-
na w zaułkach Wschodniego Pasa. To oni
przyznają się do najkrwawszych ataków,

52
 collinsowo

z Rzezią w Oakbridge na czele. Albo Brac- dla niezadowolonych z błękitnych stref.

two Księgi rozsypujące po enklawach ko-
pie przedwojennej konstytucji i ogólnie
trzymające się raczej „miękkich” form
sprzeciwu wobec władzy. Ostatnio mod-
ne są Złote Orły, czyli ekskluzywny klub
I dziesiątki innych, których żywot cza-
sem kończy się po paru tygodniach, jak
tylko wpadają gliniarze, aresztują lide-
rów, a resztę pałują i wypuszczają do
domu. O tak - w taki ruch oporu wierzę.

Obrońca
„Precz z Collinsem!”

J Cechy (wybierz jedną z nich):

ak się czujesz z tym, że żołnierze znowu
wbili się z pałami na targowisko? Że za-
rekwirowali transport z żarciem i wodą, na
Pan bomba
który czekał cały Brooklyn? Nie rusza cię
Sranie w banię, wolność, demokracja. Już?
to, że w Pasie Wschodnim znaleziono wczo-
Mogę odpalać?
raj szesnaście nowych truposzy, wszyscy
Zaczynasz z Materiałami Wybuchowymi
wykitowali na tyfus głodowy, a dokładnie
na 4 i Maskowaniem na 2. Jak tylko chłop-
w tej samej chwili Prezydent zaczął budo-
cy dowiozą c4, zacznie się zabawa.
wę nowego pomnika: była biba, kwiatki
i bąbelkowe wino? Nie trafia cię szlag,
Zmysł spiskowca
jak widzisz Drugi Departament zwi-
Albo ty, albo Drugi Departament. To wal-
jający ludzi z ulicy w biały dzień?
ka na śmierć i życie. Chodź, zrobimy
Brutalne rewizje bez żadnej prawnej
tak, żeby zdechli agenci i tajniacy,
podstawy? Bezsensowne ataki na
co?
wspólnoty, które radzą sobie
Przed każdą sesją w Nowym
bez Stalowego Orła? Powiedz
Jorku rzuć trzy Przeciętne te-
mi szczerze - nie wkurwia
sty Percepcji i zanotuj, ile z nich
cię to, że zamiast Nowej
zdałeś. Każdy zdany test daje
Ameryki mamy tu wię-
ci możliwość zadania Mistrzowi
zienie?!
Gry prosto z mostu pytania i -
Obrońcy to ci, którzy
co ważniejsze - otrzymania
biorą sprawy w swoje
odpowiedzi w sprawie
ręce. Rewolucjoniści, dla
związanej z two-
których Collins to wróg numer
ją konspi-
jeden. Jedni chcą tylko nowego
racją. Czy
człowieka u władzy, inni wypie-
ktoś mnie śledzi? Koleś ściem-
przyliby cały porządek do góry
nia, czy mówi prawdę? Przesyłka
nogami, a jak dobrze poszukasz,
wygląda na odpakowywaną? MG
znajdziesz i takich, co wśród ma-
zamiast urządzać testy, ma ci po
rzeń mają popromienne zgliszcza
prostu powiedzieć, jak jest.
w miejscu Nadgniłego Jabłka. Nie-
Tylko bez przegięć - pytania mają
ważne, co cię napędza i jak liczna
dotyczyć rzeczy, które bohater fak-
jest grupa, w której działasz. Liczy
tycznie może wyczaić. Na pytania
się działanie. To właśnie dzisiaj
w stylu „To kto w zasadzie dowodzi
w mieście nie da się żyć i dzisiaj trzeba
Złotą Siatką?”, Mistrz Gry może cię
coś z tym zrobić!
zwyczajnie zastrzelić śmiechem.

53
 collinsowo
Zlecenia dla Obrońców
b Zlikwiduj VIPa
Porucznik Hammer Joe, nowojorski
spec od pacyfikacji enklaw, a przy
okazji słynny kat. Wykończył już tylu
braci, że jedna śmierć to dla niego za
mała kara. Jest na niego wyrok, trze-
ba go tylko dopaść. I tu jest problem,
bo facet nie rusza dupy poza swój od-
dział. Ostatnio rozkręcają operację na
Brooklynie - trzeba dowiedzieć się, co
i jak. No i jest dodatkowy warunek,
czy raczej oczekiwania Obrońców.
Hammer przed śmiercią ma cierpieć.
I to tak, by wiedziały o tym wszystkie
kanalie w jego typie.
b Zdobądź lek
Nowe choróbsko zżera biedaków we
Wschodnim Pasie. Armia doskonale
wie, o co chodzi - ponoć żołnierze do-
stali jakieś świństwo do żarcia, dzię-
ki czemu są odporni na zarazki. Cała
reszta znalazła się w czarnej i cuch-
nącej dziurze, nie licząc cwaniaków,
których stać na lek sprzedawany po
zbójeckich cenach przez Domingo Le
Bee, handlarza z Targu. Trzeba zdobyć
informacje, co to za choroba i jak ją le-
czyć. I lepiej zrobić to, zanim epidemia
wybuchnie na dobre.
b Uwolnij więźnia
Mają naszego! Ernst Valerian, goniec,
wpadł przy przekazywaniu listu.
A dopiero co pokazaliście mu drogę
do bazy na 145. ulicy! Trzymają go na
posterunku w podziemiach pasażu, ale
prawie na pewno będą go przerzucać
do Zachodniego Pasa - pewnie zajmą
się nim fachowcy od wyciągania infor-
macji. Skaczemy na transport?
b Rozpieprz siedzibę
Jest cynk od Feldera, że w punkcie
przeładunkowym Gildii Kupieckiej na
54
Krwawym Nabrzeżu zmienia się eki-
pa od ochrony. Ponoć wynajęli jakichś
żółtodziobów, w dodatku sprzęt ścią-
gną dla nich dopiero za parę dni. To
szansa, żeby zrobić skok na gamble,
bo na pewno co nieco mają w maga-
zynie. No i można się odegrać za ten
ich szwindel z nowym podatkiem od
środków transportu.
b Zwerbuj nowych
Słyszałeś, jak Collins wydymał wspól-
notę Oliviers? W zamian za wsparcie
ich legendarnej ekipy deratyzatorów
miał im zapewnić ochronę w razie
wjazdu Czarnych Panter. I co? I olał
sprawę - chłopaki z miotaczami wró-
cili do domu, zastali regularne oblę-
żenie, a teraz zastanawiają się, czy
przez zimę będą wpieprzać tynk, czy
też raczej grudki żwiru. To dobry mo-
ment, żeby wciągnąć ich do sprawy.
Najlepiej zapewnić wsparcie całej
wspólnoty, ale jakby to nie wypaliło,
przynajmniej zgarnijcie ekipę najbar-
dziej zdesperowanych - zrobimy z nich
oddział.
b Dojdź do ALTARa
Mamy naszego człowieka na Wall Stre-
et. To Queerkle, strażniczka maszyny.
Spotkajcie się z nią w Chester's Home
i dogadajcie szczegóły akcji. Jak bę-
dziecie tak daleko, wróćcie po dane:
spróbujemy wyciągnąć coś z maszyny
do naszych celów.
b Wykryj wtyczkę
Trzecia wtopa w ciągu miesiąca - Dru-
gi Departament zgarnął już połowę
naszej siatki w Zachodnim Pasie! Jak
chłopcy zaczną sypać, możemy w ogó-
le zwijać manele. Albo odkryjemy, kto
jest wtyczką, albo rozwiązujemy na-
szą organizację.
55
 enklawy

Manhattan nie zasypia nigdy

J
ak tu się dłużej pokręcisz, to za-
pewne usłyszysz, że na nazwę
„Nowy Jork” zasługuje tylko Man-
hattan, reszta to tylko szczątki podmiej-
skich dzielnic, które jedynie przy okazji
załapały się na bycie kawałkiem Wiel-
kiego, Nadgniłego Jabłka. Nie wierzysz?
Serio, tak było nawet przed wojną. Powie
ci to każdy, chociaż różnych gości z Man-
hattanu poza tym nieraz nic nie łączy. Bo
co mają wspólnego pobożnisie spod Kate-
dry z Psami Piekła? Co łączy brudasów
z placu targowego z odpicowanymi pod-
opiecznymi Donny? Albo cwaniaki z Wie-
ży Patriotów i kolesie z doków harujący
gorzej niż mutki na farmie Teksańczyka?
Manhattan to sam miodzik, pieprzony pę-
pek tego rozlazłego, zmutowanego bebecha
zwanego Zasranymi Stanami. Masz co do
tego jakieś wątpliwości? Że niby skąd je-
steś? OK, stary, nie po to żeśmy się spik-
nęli, żeby teraz pozarzynać się na środku
Times Square. Ja wiem swoje, tobie też coś
tam się wydaje, a liczy się to, że jeśli nie
widziałeś Manhattanu, nie widziałeś No-
wego Jorku. To co, jedziemy?

Stalowy dom
Witaj w najbardziej strzeżonej dzielnicy Nowego Jorku. Tutaj nawet karaluchy mają prze-
pustki i machają nimi przed nosami napakowanych sprzętem żołnierzy. Dlaczego? Stary,
tu chodzi o bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych! I samopoczucie Pana Prezydenta przy
okazji. Stalowy dom to jedna wielka twierdza, z najważniejszym budynkiem w mieście,
Wieżą Patriotów, w samym środeczku. Wielgachny stalowy orzeł z jej szczytu czujnie wy-
patruje, czy aby ktoś nie próbuje kręcić, knuć i spiskować przeciwko Prezydentowi. Tak
to sobie tłumaczę, bo skoro przy montowaniu tej konstrukcji zginęło przeszło 20 osób, to
musiał być jakiś sens w zawieszeniu pordzewiałego ptaszyska wysoko nad ziemią.

56

Wieża Patriotów
W Wieży Patriotów urzęduje Prezy-
dent, który ma nawet owalny gabinet
do przyjmowania gości i szpanowania
wystrojem a la świętej pamięci Biały
Dom. Facet ma tam też naszpikowany
elektroniką Situation Room, ma do-
stęp do najważniejszych dla „państwa”
zespołów w tym Sztabu Generalnego
nowojorskiej armii czy do siedziby Ti-
mesa, która przycupnęła przy Wieży.
No i przy lepszej pogodzie (czyli tak ze
dwa razy na rok, biorąc pod uwagę to-
talne zagiżdżenie powietrza w mieście)
ma widok na całe miasto. Wszystko jest
tak pomyślane, żeby w jednym miejscu
zebrać całą władzę terytorium znanego
w świecie jako Nowy Jork. Dodasz do
tego co poniektóre miejsca z Dzielnicy
Gildii i parę baz wojskowych i już masz
szkielet - i mózg! - imperium Collinsa.
Wokół twierdzy
Jeśli chodzi o samą dzielnicę, to więk-
szość starych budynków albo wyburzo-
no, albo włączono w konstrukcję Wieży.
Zostało trochę kikutów, trochę poobsa-
dzanych przez strażników ufortyfiko-
wanych, góra dwupiętrowych resztek
budynków i całe sterty niewybranego,
ale z grubsza porozrzucanego na płasko
gruzu z wysepkami uprzątniętych pla-
ców, domów i umocnień. Totalne przeme-
blowanie, bo obaj prezydenci zawzięli się,
żeby pokazać swoją moc i chwałę.
Do samej wieży prowadzą trzy
główne drogi, dzieło prezydenckich
speców od odbudowy. Miejscami wy-
glądają jak kaniony: to głębokie ulice
odgruzowane aż do samego asfaltu. Po
bokach piętrzą się gruzy, na których
szczytach co chwilę budka obserwato-
ra, posterunek albo stanowisko ckm.
Idziesz dnem takiej drogi i czujesz się
jak mróweczka popieprzająca po kra-
inie gigantów. A dokoła kupa innych
enklawy
takich jak ty mróweczek: i w dzień,
i w nocy, przy jaskrawym świetle re-
flektorów, pomykają non stop handla-
rze, żołnierze, gildiarze, najróżniejsze
ekipy z interesem w centrali. Słyszałeś
pewnie, że Vegas nie zasypia nigdy. Na
moje oko bezsenności uczyło się wła-
śnie od Stalowego Domu.
Przez to wszystko ta cholerna wie-
ża wydaje się jeszcze wyższa - wyra-
sta z w miarę równego gruzowiska
i kłuje chmury po bebechach. Z dale-
ka wydaje się, jakby nasi macherzy
zrobili coś o wiele potężniejszego niż
przedwojenne drapacze chmur. Jak
będziesz w środku, to sam zobaczysz,
ile tam tak naprawdę przedwojennej
zabudowy, bez której nie udałoby się
wyjść ponad drugie czy trzecie piętro,
a ile wypychaczy z naszych czasów.
W gruncie rzeczy spory kawał Wieży
to po prostu przerośnięte ogrodzenie
rozciągnięte od budynku do budynku
i tak rozbudowane, żeby się dało urzą-
dzić tam punkt oporu, halę albo zwy-
czajny placyk.
Narzekam, narzekam, ale co by nie
powiedzieć - pierwsze wrażenie moczy
spodnie niejednemu przybyszowi. Je-
śli jest choć kapka prawdy w całym
pieprzeniu o Nowej Ameryce, to dzięki
Wieży, orłowi i całemu Stalowemu Do-
mowi dostała stolicę, której nie ma co
się wstydzić.
Siedziba prezydenta
Gdzie by mógł urzędować Collins, jak
nie na samym szczycie Wieży Patrio-
tów? Specjalnie po to, żeby się nie
nachodził, zamontowali mu tu ekstra
windę, która wwozi aż na platformę
przy łepetynie stalowego ptaszyska.
Jak się chce pojarać władzą, może tam
rozłożyć i patrzeć, jaki ten jego Nowy
Jork piękny, zarąbisty i w ogóle wspa-
niały. Jak tylko nie zadławi go mgła,
to gość podładuje swoje ego.
57
 enklawy
Dokumenty do kontroli! A, to pan
prezes. Przepraszam, nie pozna-
łem w tym płaszczu.
Odwiedź koniecznie!
Przystań Prawdziwych Patriotów
Dla nieustraszonych bojowników o oczysz-
czenie ludzkości z Tornadowego syfu
przygotowało bezpieczny kąt, gdzie mogą
odpocząć, przekimać się i podładować aku-
mulatory nienawiści do czarnej śmierci.
Na trzech najlepiej zachowanych piętrach
podtopionego biurowca znajdziesz suche
i dość czyste klitki z łóżkiem, kocami i ka-
wałkiem mebla. Każdemu Prawdziwemu
Patriocie przysługują dwa tygodnie za-
kwaterowania dwa razy do roku. W tym
czasie czeka cię wyżerka w koszarowej
kantynie na terenie Stalowego Domu, po-
moc medyczna, jeśli jej potrzebujesz, a do
tego uzupełnienie wydanego wcześniej
sprzętu w miarę możliwości kwatermi-
strzostwa. Największy bonus jest jed-
nak taki, że w czasie „urlopu” spotykasz
innych gości, którzy powrócili ze swoich
wypraw. To dobry moment, by poznać, jak
idzie krucjata w najróżniejszych kątach
Zasranych Stanów: od okolic miasta po
58
Tak mieszka władca
Na samym szczycie trochę wieje, więc
właściwa siedziba jest trochę niżej - ale
niewiele, ciągle w najwyższej części
wieży. Gabinet z drewnianymi mebla-
mi, flagą, kompletem popiersi i pan-
cernym biurkiem. Sypialnie, jadalnie,
kibelki i łaźnie. Wszystko jak trzeba,
z udogodnieniami i zabezpieczeniami
na miarę siedziby najważniejszej oso-
by w Nowym Jorku. O co konkretnie
chodzi? No wiesz: działające kamery
w głównych korytarzach (a ponoć tak-
że w salach narad, jeśli chociaż połowa
tego, co mówią o Drugim Departamen-
cie jest prawdą). Uzbrojeni goście zacze-
piający o przepustkę każdego, kto tu
nie pasuje. Skrytki z gazmaskami i po-
chłaniaczami. Awaryjne tunele, para-
dalekie Vegas. Warto nadstawiać ucha
i dowiedzieć się, że na przykład Wście-
kły Pies z miasta grzechu za głowę
każdego Patrioty płaci trzysta gambli,
no nie?
Rejs na Liberty
Wycieczkowiec „Liberty” to jedyny
oficjalny statek turystyczny Nowe-
go Jorku. Kursuje regularnie na wy-
spę z legendarną Statuą Wolności, bo
nieustannie jest w narodzie potrzeba
stanięcia między nogami pordzewiałej
panienki. Otwarty pokład statku nie
nadaje się wprawdzie na rejsy przy pa-
skudnej pogodzie, ale jesli tylko nic nie
siąpi z nieba, roi się na nim od wyciecz-
kowiczów. To tradycyjne miejsce spo-
tkań w interesach, które wymagają
niewielu świadków i ziemi niczyjej. Po-
głoski, że kapitan „Liberty”, Dum-Dum
Eddy, jest współpracownikiem Drugie-
go Departamentu, są niepotwierdzone.

lotnia na dachu, szybka bryczka w ga-
rażu i inne opcje ucieczki. Ciepła woda
w kranie, prąd, wentylacja i niewielka
ilość robactwa jeśli chodzi o wygody.
Do tego wybrana ekipa od sprzątania,
gotowania, ochrony i zapierdzielania
po pizzę. Taki nasz mały, postapokalip-
tyczny standard de luxe. Jak już je-
steś prezydentem, to coś ci się od życia
należy, no nie?
Centrum zarządzania
Jeśli podobają ci się posterunkowe na-
mioty dowodzenia okablowane jak ma-
jor z armii Borgo, nafaszerowane ekra-
nami, wyświetlaczami i projektorami,
a do tego aż brzęczące od komunikatów,
połączeń i meldunków, powinieneś zoba-
czyć prezydencki Situation Room. Wy-
starczy ci hasło, że zamontowali tam
terminal bezpośredniej łączności z AL-
TAREM? Czy trzeba jeszcze dodać, że da
się stamtąd połączyć z prawie każdym
większym (czyli lepiej wyposażonym)
stałym posterunkiem w Nowym Jorku.
Situation Room to małe cudeńko, wo-
kół którego kręci się non stop chmara
mechaników, elektroników i wszelkiej
maści speców. O sam dostęp do niego co
chwila wybucha jatka: przydaje się toto
nie tylko prezydentowi, ale i sztabowi
generalnemu, nie mówiąc o ekipach
z gildii i co bardziej obrotnych ludziach
władzy i interesu. Rhotax, czyli szefo
nowojorskiej armii, najchętniej wyciął-
by do nogi całą tę chmarę i na stałe
wmontował tam swój materac, czy na
czym on sypia. Póki co musi jednak
grzecznie stać w kolejce jak cała reszta
i pewnie będzie tak, dopóki Collins ma
w tej sprawie coś do powiedzenia.
Zabezpieczenia
Prezydencka część Wieży Patriotów to
twierdza w twierdzy, schron na cięż-
kie czasy. Nie raz i nie dwa prezydent
enklawy
razem z wierną ekipą musieli się tu
przyczaić i przetrwać atak jakiegoś
narwanego zamachowca, grupy spi-
skowców, albo - ale to zaraz po wybu-
dowaniu wieży - regularne oblężenie.
Dlatego schody, platformy i windy pro-
wadzące na górę da się w parę sekund
odciąć, a w kluczowych korytarzach
monterzy przyspawali takie grube
drzwi i ściany, że faktycznie można się
poczuć jak w bunkrze. Do tego woda,
żarcie, paliwo, generatory, radionadaj-
nik, broń i amunicja - żyć, nie umierać.
Co tu robić?
Audiencja
Wypłynąłeś na powierzchnię i błysną-
łeś przed kim trzeba? Widzisz - kupa
ludzi sprzedałaby matkę, babkę i swo-
jego zmutowanego kundla za to tylko,
żeby zostać wezwanym do Stalowego
Domu i usłyszeć „dziękuję” od jakiejś
szyszki. A nawet jak masz nowojorskie
konwenanse w dupie, zawsze miło bły-
snąć w knajpie opowieścią o tym, jak
się piło bruderszaft z Panem Prezyden-
tem, no nie? Za dokonania na froncie
albo dobrą robotę w mieście, albo po
prostu jeśli jest się znanym specem,
który ma dostać fuszkę od centrali,
można trafić na audiencję w Stalowym
Domu. Inna sprawa, że to najczęściej
zaproszenia bez opcji odmowy.
Włam
Ok, stary, straszę cię tym, jak tu cięż-
ko się dostać na nielegalu, jak to byle
menda musi mieć przepustkę, a praw-
da jest taka, że raz po razie idzie
w miasto info o tym, jak ktoś wykiwał
system i wykręcił jakiś numer. Ekipa,
co to podszyła się pod oddział armii
i pobrała z magazynów zaopatrzenie
za przeszło trzy tysiące dolców. Ko-
leś, który wmówił wszystkim, że jest
z Drugiego Departamentu i wysprzą-
tał archiwum firmy z listów gończych
59
 enklawy

i teczek buntowników. Banda han- tylko na doradcę głównodowodzacego,

dlarzy-desperatów, która upłynniła wykitowali wszyscy wojskowi emery-
w murach Domu sto kilo rafinowanego ci. Jedno tylko się nie zmieniło. Sztab
Tornado. A szczytem był koleś, który generalny to w dalszym ciągu centrum
przez dwa miesiące podszywał się pod dowodzenia całej armii. Może tylko no-
przedstawiciela gildii Argos - do dziś wojorskiej, ale zawsze armii.
nie wiadomo, co i jak bardzo tak na-
prawdę tam namieszał.
Mówię o tym, żebyś miał świado-
Baza numer 1
mość, że nawet Stalowy Dom i jego
To dzisiaj siedziba najważniejszych łepe-
prezydencka część to nie biała plama,
tyn zbrojnego ramienia władzy Nadgni-
do której nikt nigdy się nie dostanie.
łego Jabłka. Pewnie, łapie się tu Collins,
Jak masz dobry plan i jaja ze stali, to
czyli niby to główny dowódca armii, ale
może ci się to udać, nawet jeśli absolut-
tak naprawdę mam na myśli przede
nie nie powinno cię tam być. Jest tam
wszystkim Rhotaxa, czyli marszałka
kupa ludzi, a to oznacza niezły burdel,
Rhotaxa, faktycznego głównodowodzące-
w którym robi się miejsce na szwindle.
go z tytułem sekretarza obrony i paro-
Jedynie parę konkretnych stref - jak
ma innymi przypiętymi mu w ramach
kącik Collinsa, Situation Room albo co
kultywowania amerykańskiej tradycji.
poniektóre zakątki Rhotaxa z magazy-
Jednak Stalowy Dom to nie tylko miejsce
nami broni hi-tech - są pilnowane tak
zbiórek dla mózgów, to także największa
naprawdę na sto procent.
nowojorska baza wojskowa, główne ko-
szary, a jednocześnie naczelne magazy-

Sztab Generalny ny, składy broni i amunicji. Powiedzieć

to jeszcze inaczej? To taka twierdza,
wielka jak zasrane Molochowo, przez
Szumna nazwa ze starych czasów, co
którą przewijają się setki, jeśli nie ty-
nie? Pewnie masz przed oczami wielką
siące żołnierzy. Nie wiem, czy gnębiło cię
salę narad z pinkającymi ekranami,
dotąd zapytanie, czy naprawdę Stalowy
wielką mapą, okrągłym stołem i bandą
Dom montowany był tylko dla szpanu,
podstarzałych generałów w mundurach
ale jeśli tak, to masz odpowiedź. To tak-
obwieszonych medalami, Oj, stary, to
że wielki fort, miasto w mieście, ostatni
naprawdę nie te klimaty - sztaby w tym
bastion, do którego można się schować,
stylu nie uchowały się nawet w Nowym
albo z którego wyprowadzisz atak, jak
Jorku. Poza Situation Room rozłożonym
wszystko inne szlag trafi. Jeśli kiedyś
w części prezydenckiej, nie licz na ja-
przylezie do nas Moloch ze swoją pordze-
kąś super wymyślną elektronikę. Zapo-
wiałą armią, albo jakimś popieprzeńcom
mnij też o stetryczałych mundurowych
w stylu Borgo czy Federacji przyjdzie
- poza Igorem „Mumią” Jetsonem, do-
ochota na regularną wojnę w starym
wódcą tak starym, że nadaje się dzisiaj

60

stylu, to tutaj, pod dziobem żelaznego
ptaszyska, wszystko się rozstrzygnie.
Jak to wygląda dla mnie czy dla cie-
bie, czyli zwyczajnych kolesi, którzy
tutaj doczłapią? Ano tak, że armia zaj-
muje całą północną część Domu, czyli
resztki dwóch drapaczy chmur, całą
przestrzeń między i pod nimi, no i do
tego obsadza stanowiska w pozosta-
łych częściach. Jest tu przestrzeń na
koszary ze stołówkami, noclegowniami,
placem apelowym. Jeśli wpakujesz się
tu jako rekrut, dostaniesz prędzej czy
później wachtę na murach, w koryta-
rzach, albo w podziemnych silosach
wyładowanych zapasami i sprzętem.
Są garaże i nawet warsztaty z paroma
specami do podreperowywania sprzę-
tu. Jest mały warsztat rusznikarski,
taki na wypadek, jakby ustały dosta-
wy z miasta. Jest kantyna z częścią
dla kadry na platformie zawieszonej
łańcuchami jak jakiś wielki taras nad
jednym z dziedzińców. Tylko strzelnicę
przenieśli za mury - ponoć wystrzały
za bardzo kojarzyły się Collinsowi ze
strzelaniną i buntem.
Pamiętasz gadkę o mrówkach po-
mykających szlakami wśród ruin? Zer-
kniesz na to tutaj i nie będziesz miał
wątpliwości, że jesteś w mrowisku nafa-
szerowanym strażnikami i bronią, poła-
tanym blachą pancerną, szynami i pla-
stikiem, rozświetlonym reflektorami,
lampami i zwykłymi koksownikami.
Co tu robić?
Misje i nie tylko
Ok, stary, jeśli jesteś na nowojorskim żoł-
dzie, to właśnie tutaj będziesz śmigał po
rozkazy. Zaczyna się wszystko od obwie-
szonej mapami sali, a kończy na popro-
miennym zadupiu z misją uratowania
świata i wbicia flagi ze stalowym orłem.
Ale dla tych, którzy tutaj uczyli się, któ-
rą stroną karabinu się strzela, Stalowy
Dom to coś więcej. Znasz kapral Lilly
enklawy
z kwatermistrzostwa? Tę od niedopię-
tych guziczków? Kojarzysz tunel między
kantyną a łaźniami? Pamiętasz koszary
i to, że nie ma co szarpać się na łóżka
od zewnętrznej, wiecznie niedogrzanej
strony? Działa nostalgia, no nie? Do Sta-
lowego Domu walisz po misje, ale Stalowy
Dom to dla wielu... po prostu dom. Jedy-
ny, jaki mają.
Wywiad wojskowy
Pewnie już się przyzwyczaiłeś, że zupeł-
nie normalne rzeczy nazywają u nas
w taki odjechany, przedwojenny spo-
sób. Tak samo jest z tym „wywiadem”.
Sprawa tak naprawdę jest prosta: jeśli
wyhaczyłeś jakąś przedwojenną bazę
i szukasz kogoś dużego, by się nią za-
opiekował z korzyścią dla ciebie, walisz
właśnie tutaj. Jeśli jesteś jedynym far-
ciarzem, który podsłuchał wielki plan
zdobycia Nowego Jorku, wiesz, gdzie
z tym uderzyć. Każdy obywatel musi
wiedzieć, że jest takie miejsce, gdzie
może przyjść z takimi rzeczami, no nie?
I nie zostać przy tym zapuszkowanym,
jak w Drugim Departamencie. To wbrew
pozorom ważna funkcja - nieraz już się
zdarzyło, że jakaś ekipa tarabaniła się
do Nowego Jorku tylko po to, żeby po-
dzielić się wiedzą o czymś totalnie niesa-
mowitym i ich zdaniem ważnym, zgar-
nąć gamble i może jeszcze wysłuchać
propozycji współpracy, jeśli wygląda na
godną zaufania. Jakby mieli zaczynać
od jakiegoś barmana, potem mozolnie
przedzierać się do coraz to większych
VIPów, zajęłoby im to tygodnie. Od tego
jest wywiad, a przynajmniej koleś dy-
żurujący w kanciapie otwartej dla ludzi
z zewnątrz, zaraz koło głównej bramy
zachodniej. Przyjmuje sprawy, robi im
wstępną selekcję, a jak uzna, że ktoś
sobie z nim leci w kulki, woła chłopców
spod bramy na małe mordobicie. O całej
reszcie działań wywiadu, która owocuje
nowymi, lepszymi zadaniami dla mięsa
armatniego, nawet nie będę gadał.
61
 enklawy

Dzielnica Gildii
Kojarzysz, gdzie przed wojną były
dzielnice Financial Centre, Batte-
Mur
ry Park, Civic Centre albo China-
Północna granica Dzielnicy to zarą-
town? Ja też bym nie kojarzył - na
biście wielki mur, usypany z gruzów
tym przecież polegała apokalipsa,
i zamurowanych ścian budynków, ze
że cwaniaczki od topografii miasta
stalowymi konstrukcjami umocnień
wyparowali jako pierwsi. W każdym
na szczycie. To się nazywa działanie
razie chodzi o południowy skrawek
z rozmachem - zamiast wściekać się,
Manhattanu. Cholernie prestiżowy
że coś przemknęło między jedną stre-
skrawek, nafaszerowany białymi
fą a drugą, po prostu machnęli jeden
strefami, poprzecinany ulicami wy-
wielki mur dla całej dzielnicy. Takie
sprzątanymi jakby mieli armię molo-
rzeczy tylko w Nowym Jorku! Masz
chowych odkurzaczy i zamieszkany
więc wielki mur z lewa na prawo, od
przez ludzi, którzy chyba naprawdę
końca do końca, połatany i pozlepiany
wierzą w demokrację, prezydenta
z najróżniejszego badziewia, ale wysoki
i resztę tej gównianej propagandy
i groźny. A zza niego strzelają w niebo
z Timesa.
poszczerbione kikuty drapaczy chmur
Trzeba za to przyznać, że jeśli szu-
- jedne gołe i nadpalone, inne z flaga-
kasz takiego kawałka na ziemi, który
mi, wiatrakami, drabinami, krótko mó-
najbardziej przypominałby przedwo-
wiąc z oznakami życia. Zacny widok.
jenne miasto, to pakuj się właśnie
tutaj. Pewnie, każdy tornadowy ćpun
w trzy sekundy wymieni milion róż- Bramy
nic między przedwojenną metropolią,
a tym, co dzisiaj jest w dzielnicy. Do środka pakujesz się przez wielkie,
Nie ma mrugających neonów, holo- stalowe bramy, o ile akurat nie ma alar-
gramów i wirtualnych dobrych wró- mu. Bo widzisz - jak jest alarm, to bramy
żek. Ale stary - tu znajdziesz kupę są zamknięte, zatarasowane stalowymi
odmalowanych budynków, takich ze płytami na kółkach i naszpikowane lufa-
lśniącymi szyldami i prawdziwymi mi jak jakiś molochowy jeż. Nie wpusz-
szybami w oknach! Zamiast korków, czają wtedy, choćbyś wypłakał tam dla
których kiedyś miasto słynęło, czeka nich oczy... o ile nie masz rozkazu, prze-
cię może nie aż tak dużo wozów, i to pustki czy innego uniwersalnego klucza.
głównie wojskowych, ale za to chole- Jak jest spokój, stoją otworem - nastaw
ry rikszy, wózków albo jakichś ro- się tylko na solidne przetrzepanie przez
weropodobnych wehikułów. Zamiast strażników: „Co tu robisz”, „Po co leziesz”,
tłumu, do którego nie wcisnąłbyś „Papiery do kontroli” - nie ma zmiłuj się!
zapałki - trochę mniejszy tłum, taki Jak już wpakowałeś się w bramę, musisz
na miarę miasta, które oberwało ład- się z tym liczyć.
nych parę megaton.
Ciągle wrażenie jest ogromne,
zwłaszcza jak przylazłeś tu z zadu-
Most Brookliński
pia, w którym wiocha na dwieście Jest też most Brookliński, niby otwar-
osób to już metropolia. ty dla każdego, ale pilnowany jak ja-

62

Odwiedź koniecznie!
Biuro Spraw Obywatelskich
Potrzebujesz przepustki, rejestracji
jako obywatel Nowego Jorku albo
papierów potwierdzających twoją
przydatność do pełnienia konkretne-
go zawodu? Własnie tu cos takiego
dostaniesz, jeśli tylko nie zdążyłeś za-
pisać się na czarnej liście elementów
niepożądanych. To nie do wiary, ale
w Nowym Jorku ciagle przywiązują
wagę to różnych takich pierdołowa-
tych papierzysk! To dobre miejsce dla
wszystkich, którzy myślą o emery-
turze... albo dla cwaniaków, którym
stosowny papier potrzebny jest do
wykręcenia szwindlu. Uderz tu, jeśli
jestes nowy w mieście i potrzebujesz
trochę dolców. W Pasie Wschodnim
za świeże papiery dostaniesz jak nic
50 dolarów - będzie na dobry początek.
Teren Gildii Transportu Morskiego. Przejścia nie ma.
enklawy
Sklep firmowy gildii Argos
Nie wiem, czy interesują cię rolnicze
bzdety, ale zakładam że tak, jako że
znaleźć między nimi można na przy-
kład wojskowe racje żywnościowe. Na-
turalne nie te przedwojenne, tylko pu-
chy, koncentraty i produkty instant
made in New York. Za 2 kilo zapusz-
kowanego żarcia, które starczy ci spo-
kojnie na całą dobę, zabulisz 18 dolców.
Magazyny kupieckie
W dzielnicy znajdziesz też od cholery
magazynów gildii. Mało kto przychodzi
tu na zakupy, a jesli już, to raczej za-
łatwić jakieś hurtowe interesy. Jesli-
byś próbował przekonać Mistrza Gry,
że znalazłeś tu coś, czego nie ma nigdy
indziej, powiedz mu o bonusie: +10% Do-
stępności legalnych przedmiotów
63
 enklawy
sna cholera. Widzisz - wszystkie inne
mosty i kupę tuneli szlag trafił, a ten
stoi i zapewnia suchy wjazd na Man-
hattan. Sam się domyślasz, jaka tam
musi być obstawa: nazwanie tego
zbrojnym posterunkiem to tak, jak-
byś nazwał żółwia Molocha przerośnię-
tym wibratorem. Na moście przez lata
wyrosła solidna twierdza z plutonem
obstawy, mieszanką wraków, betonu,
stali i worków z piasku jako umocnie-
niami, labiryntem ze złomu czekają-
cych na cwaniaczków, którzy próbowa-
liby wziąć przeszkody z rozpędu. Jest
nawet ponoć system min i ładunków
wybuchowych podłożonych w razie,
jakby trzeba było odciąć Manhattan od
reszty miasta. Do tego dojdzie jednak
dopiero wtedy, gdy sam Moloch pofa-
tyguje się na piwo do Collinsa. Póki co
traktuj most jako najsilniejszą z bram
do dzielnicy, a do tego najbardziej na-
pchaną ludźmi, wozami i wszelkiej ma-
ści towarami. Wszystko, co nie pływa,
a chce władować się na wyspę, ciśnie
właśnie tędy.
Tunele
Główne strefy w dzielnicy połączone są
tunelami i wierz mi, nie mam na myśli
jakichś żałosnych resztek po zawalo-
nym metrze albo kanale z gnojówką.
To porządne, wysprzątane i umocnione
korytarze, najczęściej oświetlone i pa-
trolowane, normalne ulice, tyle że pod
ziemią. To klucz do obronności Dzielni-
cy Gildii - w razie kłopotów wsparcie
może dotrzeć albo dołem, albo górą, ale
na pewno będzie. Oprócz tej głównej,
utrzymywanej w dobrym stanie sieci,
jest też sporo mniejszych odgałęzień,
w miarę możliwości grodzonych albo
zamurowywanych. Zawsze lepiej za-
montować jakiś solidny korek u wy-
lotu, niż czekać, aż coś paskudnego
stamtąd wylezie. Pełnej szczelności nie
ma jednak nigdy, bo za dużo tu tego
64
wszystkiego, dlatego i tu zdarzają się
niespodzianki. Z drugiej strony krążą
opowieści o tym, że jest podziemne,
bezpośrednie przejście od Stalowego
Domu do Wall Street, którym ekipa
Prezydenta pomyka do ALTARA, jak
akurat nie chce się rzucać w oczy.
Inni opowiadają o przejściach na dru-
gą stronę Hudson River, albo do serca
Wielkiej Szczeliny, także nie wierz we
wszystko, co ci wciskają.
Brzeg
Możesz też wpaść na błyskotliwy po-
mysł, żeby władować się tu od strony
brzegu. Jak nie podpływasz bezpośred-
nio do granic konkretnej strefy, to
przy odrobinie szczęścia da się to zro-
bić nawet bez zwracania na siebie uwa-
gi. Jasne - w nocy po wodzie ślizgają
się światła reflektorów ze strefy, a po
wodzie pływa trochę patroli i przypad-
kowych barek. Tylko że... zerknij za
okno i popatrz. Co widzisz? Gówno, no
nie? Mgła, opary i smrodliwe chmury
snują się po wodzie. Trzeba mieć wy-
jątkowego pecha, żeby natrafić akurat
na dzień z jako taką przejrzystością.
Powiedzmy sobie szczerze: jeśli na-
prawdę musisz przemknąć do Dzielni-
cy Gildii, to dasz sobie radę. Od tego są
promy, barki, łódki albo inne windsu-
fingi. Trudniej będzie w konkretnych
białych strefach albo po prostu na
ulicach, gdzie jest więcej ludzi, wojska
i ciekawskich oczu.
Navarro Gld.
Ale tu musiało zarąbiście być przed
wojną! Nawet dzisiaj człowiekowi kręci
się w łepetynie, jak spojrzy w górę, na
wysokości, tam gdzie pną się drapacze
chmur. Wielkie jak góry, wysokie jesz-
cze bardziej, a do tego nadkruszone,
nadpalone, z zaciekami, które dodają

im charakteru jak blizny żołnierzo-
wi. Pierwszy lepszy z nich dałby radę
pomieścić z dziesięć miasteczek z po-
promiennego wastelandu. My tutaj
mamy Nowy Jork, więc wiesz... skala
jest inna. Co lepiej zachowane drapa-
cze traktowane są jak oddzielne strefy,
a w kilku z nich rozłożyły się nowojor-
skie gildie.
Weź na przykład gildie Argos i Stir-
nera. Obie rozłożyły się w totalnie zde-
wastowanym World Financial Center.
Zewnętrzne windy napędzane silnika-
mi spalinowymi, obstawa, magazyny
na najniższych poziomach, spora część
wydzielona dla stałych rezydentów - te
klimaty. Pakujesz się tam i od razu wi-
dzisz, że nie wylądowałeś w byle lom-
bardzie u Krzywego Boba. Tu jest kasa
i klasa.
Ekipa od medycyny
Ale mniejsza o nie, chciałem ci opowie-
dzieć o Navarro, czyli kolesiach od no-
wojorskich prochów. Tak jest - mamy
wytwórnię z prawdziwego zdarzenia,
która dba o to, żeby wszystkie chło-
paczki Collinsa i co poniektórzy jego
obywatele nie wykitowali z powodu to-
czących ich choróbsk. To znaczy fabry-
czek znalazłoby się w mieście więcej,
ale to Navarro pilnuje obrotów z woj-
skiem i tego, żeby większe partie nie
wędrowały między miastem a światem
zewnętrznym poza kontrolą prezyden-
ta. Klasyczny monopol w najczystszej
postaci.
Gildia trzyma łapy na trzech rze-
czach. Po pierwsze - szkolenie medy-
ków. Od konowałów dla armii, po naj-
zwyklejszą akuszerkę - jeśli chcesz
mieć papier na leczenie w Nowym Jor-
ku, musisz go dostać właśnie od Navar-
ro. Potężna sprawa, no nie? Zwłaszcza
że za leczenie bez certyfikatu gliny za-
puszkują cię natychmiast po tym, jak
ktoś życzliwy zapoda donos. Nie ma co
enklawy
się krzywić: teoria jest słuszna i abso-
lutnie nic nie ma wspólnego z trzyma-
niem łapy na gamblach z leczenia. Otóż
Pan Prezydent i dzielna gildia dbają
przede wszystkim o zdrowie obywa-
teli, żeby jakiś znachor-przybłęda nie
zaszkodził, zamiast wyleczyć. Trzeba
zaufać tym, co nad nami czuwają i po-
wtórzyć za nimi: tak jest dobrze! Niby
ograniczenie działa tylko w białych
i błękitnych strefach (no bo kto by
tego upilnował w niezliczonych enkla-
wach rozłożonych w tych czerwonych),
ale i tak jest dotkliwe - eliminuje ci
całą masę potencjalnych klientów. To
dlatego w Nowym Jorku najłatwiej na-
trafić medyków w białych wdziankach
i z odjechaną wersją gazmaski - po tym
właśnie poznasz speców z Navarro.
Po drugie - Navarro produkuje leki.
I to na skalę, można powiedzieć, ma-
sową. Laboratoria, fabryczki i hodow-
le rozmaitych grzybków zajmują co
najmniej cztery piętra budynku City-
Corp, a to niezły kawał przestrzeni.
Powinieneś kiedyś zobaczyć jednego
z głównych chemików gildii - czy, jak
oni chcą ich nazywać farmaceutów. Ko-
lesie są dość wiekowi i mają wokół sie-
bie kult jak jacyś kaznodzieje - zawsze
otoczeni stadkiem pomagierów i przy-
dupasów od parzenia kawy i mieszania
probówek, zawsze pod czujnym okiem
ochroniarzy. Gęby zakrywają jakąś
odmianą gazmaski z rurkami podpię-
tymi do małych zbiorników. Jaką to
mieszanką oddychają - nie mam po-
jęcia, ale musi nieźle dawać kopa, bo
staruchy trzymają się świetnie mimo
upływu lat. Ponoć kiedyś faszerowali
swoimi patentami starego prezydenta,
żeby żył długo i szczęśliwie, ale że śred-
nio to wyszło, teraz zagląda do nich
w tym celu dużo mniej VIPów.
No i jest trzecia sprawa, czyli szpi-
tal, a nawet ich sieć. Czyste łóżka, sio-
strzyczki w bieli, lekarze z teczkami
pod pachą... wszystko profesjonalne
65
 enklawy

- Jeśli dojdzie do siebie, wpakujcie go do izolatki.

- Tak jest. Jeśli tylko, hmm, dojdzie.

jak w lecznicach z tornadowego tripa. to najpierw zadbaj o solidną miejscó-

Tak jest szczególnie w głównym szpita-
lu na najniższych piętrach wieżowca,
bo parę porozrzucanych po strefach
mniejszych lecznic nie zapewnia już
takich komfortów. To raczej placówki
do odsiewania najprostszych przypad-
ków, żeby nie zawracać nimi głowy
w głównej siedzibie. Są też szpitale po-
lowe wędrujące razem z co większymi
oddziałami - jednak trzeba być szychą
w armii, żeby z takiego miejsca załapać
się na transport do głównej siedziby.
W każdym razie jakbyś miał zamiar
zachorować albo zgarnąć jakąś ranę,
wę na szpitalnej sali. Widzisz - jeśli
nie jesteś nowojorską grubą rybą ani
obywatelem z porządnej strefy, albo
chociażby trepem na usługach pre-
zydenta, będzie ci potrzebna mocna
protekcja lub masa dolców. A najlepiej
jedno i drugie. Jest z tym krucho? No
to zdychaj, tak jak cała reszta świata.
Siedziba
Wieżowiec Citicorp, z którego Navarro
zrobiła swoją siedzibę, jest charaktery-
styczny do bólu. Zwłaszcza na tle ruder

66

stojących dokoła w znacznie gorszym
stanie. Widzisz - ktoś tu musiał wygrać
los na loterii i zamiast straszących ki-
kutów budynek dalej z grubsza ma ten
swój skośny dach, w miarę nienaru-
szone ściany poplamione tylko zielon-
kawymi zaciekami, a nawet większość
szyb - przy czym to już sprawka gil-
diarzy chuchających na swoją siedzibę
jak mama-mutek na bejbi-mutka. Bite
pięćdziesiąt dziewięć pięter, wszystko
do użytku gildii. Jest nawet kościółek
na rogu, przyklejony jak rzep do psiej
dupy. Czasem jest tam nawet jakaś re-
ligijna imprezka, a nie tylko magazyn
i garaż dla wozów medyków.
Teoretycznie prosto z budynku da
się wskoczyć do metra - a przynaj-
mniej tak było kiedyś. Teraz gildiarze
wkręcają wszystkim, że dolne poziomy
są zalane. Może to prawda, a może po-
trzebują własnego, prywatnego wejścia
do podziemnych tuneli - kto ich tam
wie. W każdym razie cały wieżowiec to
po prostu osobna, biała strefa, strzeżo-
na i umocniona jak twierdza. Strzegą
jej najemnicy zatrudnieni wyłącznie
przez gildię, żadne zwyczajne wojsko-
we trepy. To w zasadzie osobna armia,
co tylko podkreśla pozycję Navarro
w mieście. Sam wiesz, jak bardzo Col-
lins nie lubi, jak mu się podwładni
zbroją bez jego nadzoru - a tej gildii
wolno. Inna sprawa, że jakby ktoś dał
radę wyciąć im numer i zrobić włam
na siedzibę, a do tego jeszcze zwiać ze
sprzętem i lekami, mielibyśmy nowego
spasionego rekina w nowojorskim sta-
wie grubych ryb.
Czarna reputacja
Posłuchaj kolesi w knajpach - czego to
nie robi Navarro! Toporne cyberprote-
zy „made in NY” to żadna tajemnica,
wypatrzysz je u niejednego weterana.
To w sumie oznaka statusu - jak mo-
żesz pogrzebać sobie w majtach stalo-
enklawy
wym łapskiem, to znaczy że albo jesteś
tak zasłużony, że armia zafundowała
ci ten sprzęcior, albo tak dziany, że
zrobiłeś to sam - w każdym wypadku
trzeba się z tobą liczyć.
Tajniackie są historie o tych żołnier-
zach, którzy zamiast na zwykły szpi-
talny oddział trafili do tych, gdzie do
pacjentów nie można wpaść z odwiedzi-
nami, a za to medycy przeprowadzają
dużo dziwnych operacji. Albo o trans-
portach z czerwonych stref ze sprze-
dawanymi za grubą kasę ludzkimi
królikami doświadczalnymi. Bo widzisz
- ktoś musi testować leki, w końcu nie
ma lepszej rekomendacji dla świństwa
w butelce jak napis „Gwarancja bezpie-
czeństwa - przetestowane na ludziach.”.
Ponoć niektórym pacjentom zdarza się
w dziwnych okolicznościach kopnąć
w kalendarz. A niedawno było głośno
o kolesiu, któremu gildia zafundowała
oficjalny pogrzeb, a który odnalazł się
w tunelach parę tygodni później - goły,
zmarznięty i nafaszerowany dragami
jak dziwka z Vegas. Nie wierzysz? Za-
kręć się po rewirze Dokersów, może
jeszcze wytropisz gościa.
Każdy wie, że ich wieżowiec skry-
wa sekrety, od których włos się jeży
na mojej łysej głowie. Ci medycy to po-
pieprzona sekta, brachu, i nieraz usły-
szysz, że najlepiej trzymać się od nich
z daleka. Jedno jest pewne - dobrze
dbają o swoje tajemnice, a kupić ich
zaufanie jest cholernie, ale to cholernie
ciężko. Praca na lata, bez pewności, że
się spłaci.
Misje dla Navarro
Zdobyć sprzęt
Na zachodnim brzegu jest szczelina,
a na jej skraju - przynajmniej według
przedwojennego planu - klinika chi-
rurgii plastycznej. Mniejsza o silikon
- ważna jest cała reszta sprzętu, któ-
ry - z pewnym prawdopodobieństwem,
67
 enklawy

może tam jeszcze być. Zlecenie to ideal-

na misja Navarro dla przypadkowych
Chcę tym grać
przybłędów, którzy nękają gildię, do-
Speca z Navarro poznasz wszędzie. To
magając się pracy. Ryzyko dla gildii
przez te bajeranckie gazmaski - jedne
zerowe, śmiertelność frajerów spora,
na całą głowę, inne tylko na twarz, za-
a jeśli przypadkiem uda się zdobyć ja-
zwyczaj czarne, lśniące, z rurkami pro-
kieś przydatne urządzenie czy chociaż-
wadzącymi do pojemników z nie wiado-
by części, warto będzie na nie wyłożyć
mo czym. To znaczy zwykły ciemniak
parę dolców.
z ulicy nie wie, jakimi to perfumami
się zaciągają - oni już dobrze wiedzą,
Przerwać praktykę lekarza jak dobrać odpowiedni aromat. A to coś
Enklawa Westerter to niby czerwona
na jasność umysłu, a to stymulator do
strefa, niezależna społeczność, kilkuset
ciała, a to podajnik z lekiem na chorób-
ludzi rozłożonych wokół małej stoczni
sko, które męczy danego, a to wreszcie
na lewym brzegu. Problem w tym, że
sprytny przełącznik na zwyczajny po-
mają u siebie medyka, „Szprycę” Jack-
chłaniacz, jakby akurat robił się syf
sona. Gdyby był zwykłym łapiduchem,
w atmosferze. O tak, gazmaski gildia-
co potrafi co najwyżej nakleić plaste-
rzy to przydatna rzecz, a do tego robią
rek, można by go zignorować. Ale ko-
niesamowite wrażenie - trzeba być na-
leś złapał wiedzę od jakiegoś przedwo-
prawdę poważnie rannym, żeby dać się
jennego doktora, zgromadził zupełnie
tknąć komuś z czymś takim na głowie.
przyzwoity sprzęt w gabinecie, a co
Maska należy się każdemu pełno-
najgorsze - przyjmuje nie tylko swo-
prawnemu członkowi gildii, jak tylko
ich, ale i chorych z całej okolicy. Navar-
wyłazi z Wieżowca. Do tego biała szata
ro nie będzie tolerowało tak rażącego
z medycznym krzyżem i biada fraje-
łamania ustawy o bezpieczeństwie pa-
rom, którzy nie zachowaliby stosowne-
cjentów. Szpryca musi zniknąć i to tak,
go szacunku. Pamiętaj - dla gildiarzy
by smród wokół sprawy nie przykleił
gazmaska to coś więcej niż ekwipunek,
się do gildii.
to symbol przynależności do elity. Przy

Szkolenie w Navarro Gld.

Egzamin certyfikatowy: 300 gambli
Uwaga: Ekipa z Navarro często robi sobie jaja i zwyczajnie nie ogłasza żadnych realnych terminów
egzaminów, do których mogliby podejść kandydaci spoza gildii. Dzięki temu pilnują, żeby legalnych
lekarzy nie było za dużo. Sprytne zagranie dla wyeliminowania konkurencji, co nie?

Szkolenie dla armii: koszty pokrywa dowództwo

Na trzytygodniowym kursie wyuczą cię wszystkiego, co potrzeba do przytrzymania na tym świecie
rannych z kulką, szrapnelem czy innym napalmem w ciele. To zupełnie podstawowy, ale bardzo
przyzwoity kurs, po którym dostaniesz naszywkę z czerwonym krzyżem na mundur.
Rzuć Problematyczny test Sprytu:
Zdany: Wpisz Pierwszą Pomoc na 2, a pozostałe Umiejętności z pakietu Medycyna na 1.
Oblany: Wpisz Pierwszą Pomoc na 1 (kolesie są w stanie nauczyć czegoś nawet takich tłuków jak ty)

Szpital gildii Navarro

Koszt każdego dnia pobytu na oddziale to 120 dolarów.
Leczenie Obrażeń: Po zastosowaniu terapii medyków trudnienia za rany znikają dwa razy szybciej.
Leczenie chorób i zakażeń: Kładziesz się, wizytuje cię doktor, a tobie zostaje jednynie modlić się o to,
by potrafili coś zrobić z tym, co cię zżera. Na potrzeby Mistrza Gry uznajmy, że medycy zajmujący
się pacjentami z zewnątrz mają Umiejętności z pakietu Medycyna na 4.
Montowanie cyberwszczepów: Zwiększ ceny sprzętu do 150% normalnej kwoty.

68

kradzieży i bezprawnym używaniu
odpalają najcięższe działa: opłacają
łowców głów, zatrudniają śledczych
z Pierwszego Departamentu, a jak zło-
dziej wpadnie, pilnują by w sędzim nie
obudziła się litość.
Działanie:
Od naładowania każda gazmaska ma 6
jednostek, czyli 6 aktywacji. Za jedną
jednostkę można załadować:
- painkiller: -15% Utrudnienia za rany
lub -20% bonusu do testów Odporności
na ból (działa ok. 4 godzin) lub
- stymulant: -20% bonusu do testów
Zręczności i Budowy (działa ok. 4 go-
dzin, potem utrudnienie +10% do
wszystkich testów przez 2 godziny)
- pochłaniacz: działa jak standardowy
pochłaniacz gazmaski przez 3 godziny
- dowolną inną substancję, o ile dostar-
czy się ją do dozownika (np. tornado
albo leki na chorobę bohatera)
Bank Federalny
Nowy Jork to dolce. Prawdziwe dolce,
prawie jak przed wojną. Co ja pieprzę
- dużo fajniejsze! Przedwojenne monety
ani tym bardziej papierki nie świeciły
w ciemności, a nasze pieniążki - proszę
bardzo - sympatyczny blask, by ci nie
było smutno. Oto co znaczy nowojorski
nikiel, czy z czego je tam robią!
Siedziba
Zastanawiałeś się zapewne, skąd się
te dolce biorą? Hello, stary! Pieniądze
biorą się z banku, no nie? Konkretnie
z Banku Federalnego. Brzmi szumnie,
jak cała ta Collinsowska imprezka.
A żeby było jeszcze poważniej, dzisiej-
szy bank rozłożył się na ruinach sta-
rego, co nie było takie proste patrząc
na stan tego budynku. Ale wiesz - jak
u nas jest idea, to choćby tysiąc ludzi
enklawy
miało przy tym wykitować, sprawa
ma być zrobiona. No tośmy się zawzię-
li i postawili ten cholerny gmach na
nogi. Z daleka wygląda trochę jakby go
ktoś posklejał taśmą klejącą: to przez
stalowe szyny i płyty, które chwytają
pękniętą bryłę i trzymają wszystko
w kupie, a przy okazji robią często za
umocnienie dla strażników. Mniejsza
o to, że tak z dwie trzecie pięter na ty-
łach to gruz i pogięte pręty - liczy się
to, że od frontu budynek wygląda zarą-
biście z oknami równymi jak strzelni-
ce i zakratowanymi jak w pierdlu. To,
czego kiedyś tam nie było, to wielka
stacja benzynowa postawiona w po-
przek całej jezdni. Kolczatki, szlabany,
worki z piaskiem, a za nimi betonowe
płyty poustawiane jak fort z klocków
- wszystko po to, by strzec najcenniej-
szej rzeczy w całym banku. Paliwa.
Dolar znaczy ropa
Bo widzisz - te pieprzone krążki same
z siebie byłyby gówno warte, gdyby
nie to, że każdy z nich oznacza mniej-
szą lub większą miarkę ropy. Mój kum-
pel George „Dabelju” wytłumaczyłby ci,
o co w tym wszystkim dokładnie cho-
dzi - że niby pieniądze muszą coś ozna-
czać, że złoto dzisiaj to bezwartościowe
gówno, a paliwo nie... same oczywisto-
ści, ale jak on to mówi, to brzmi mą-
drze. W każdym razie podziemia banku
to cysterna na cysternie, wielkie zbior-
niki, a w nich plumkają nieprzeliczone
galony ropy. Musi być ich naprawdę od
cholery, skoro drugą stację benzynową
„przy banku” masz na stacji metra,
która przecież nie jest zaraz pod ban-
kiem, tylko kawałek dalej. Kopsnij się
tam kiedys, jeśli lubisz widok wojsko-
wych ochroniarzy poszczanych ze stra-
chu, jaki to gamblowy skarbiec przy-
szło im pilnować. Aha - i nie rozrabiaj
tam za bardzo, bo kolesie potrafią być
naprawdę nerwowi.
69
 enklawy
Wielka stacja benzynowa
Dla zwykłego nowojorczyka sprawa
wygląda tak, że przy banku zawsze
można dostać paliwo. To wielka stacja,
droga, ale w sam raz dla wozów, które
nie chodzą na zużytym oleju po fryt-
kach, tylko do jazdy potrzebują kawał-
ka oktanu. Przy podziemnych zbior-
nikach działa też małe laboratorium,
takie zaplecze dla podporządkowanych
bankowi rafinerii i przetwórni w Bro-
oklynie. Dzięki nim możesz sobie za-
życzyć naprawdę dziwną mieszankę,
a oni są w stanie ją dla ciebie zrobić.
- Z paliwem, czy po paliwo?
- Po paliwo. Łapy do góry, sukinsyny!
70
Wielki skok
A każdy nowojorczyk z ambicjami po
cichu myśli sobie, co by zrobił, jakby
tak przypadkiem udało mu się poło-
żyć na tym paliwie swoje nowojorskie
łapska. Wyobrażasz sobie ten skok?
Omijasz wszystkich strażników i za-
bezpieczenia, pakujesz się do zbior-
ników i... no właśnie. Może to stary
Collins, może ALTAR - nie wiem, kto-
kolwiek to był, całkiem nieźle to sobie
obmyślił. Dolce można wziąć, wpako-
wać do ciężarówki i prysnąć. Złoto tak
samo, chociaż trudniej, bo jest ciężkie

Cennik paliwa w mieście
Oficjalny kurs za litr niezłego paliwa: 10 dolców (dostępność 80%)
Niezła ropa u prywaciarza: 6-12 dolców (dostępność 30%)
Skup w ilościach detalicznych: 8 dolców
Ceny czarnorynkowe: 2-5 dolców - podła jakość (dostępność 30%)
jak dowcip Teksańczyka. Ale jak pry-
śniesz z paliwem? Że niby porwiesz
cysternę? Jasne, na cysternie da się
obłowić, ale utrata jednej cysterny
nie zagrozi całym zapasom. Powiem
ci, chłopie, ja bym to widział inaczej.
Trzeba by się tam dostać i zmontować
taką sprytną instalację do przyssania
się na dłużej. Tak żeby dzień po dniu
po parę litrów odsączać dla siebie, rur-
kami, gdzieś na bok. Przychodzisz tyl-
ko co parę dni, zbierasz żniwo i dajesz
ustrojstwu pracować dalej. Mój przepis
na nowojorski skok stulecia. Jakbyś
kiedyś wziął i wprowadził to w życie,
weź odezwij się i odpal parę dolców za
pomysł. Należy mi się, no nie?
Wall Street
Gdy spece Collinsa odgrzebali ALTAR
spod gruzu, w dodatku plus minus
sprawnego, ze szczęścia przez miesiąc
popuszczali w spodnie. Nawet dzisiaj
im się to zdarza przy jakichś więk-
szych akcjach, bo miniaturowy nowo-
jorski Moloch pracuje non stop. Goście
od robienia kasy, ale i wojskowi, eki-
py budowlane, przeszukiwacze, medy-
cy z Navarro i kupa innych speców
- wszyscy mają z niego pożytek i po-
tężne wsparcie. Oczywiście tylko jeśli
pracują dla ekipy prezydenta, solidnie
się wykosztowali, albo... no właśnie,
jest jeszcze pole do przekrętów takich
jak akcja Hammonda sprzed paru
miechów. Koleś wkręcił się w ekipę
techników montujących nowe wenty-
latory czy inne zasilacze, ale zamiast
majstrować przy kabelkach, urządził
enklawy
sobie trzygodzinną randkę z ALTA-
Rem. Nie wiem, o czym tam gadali, ale
pewnikiem o niczym legalnym, bo jak
kolesia złapali, tak trzymają go na
więziennej krypie po dziś dzień.
Nie znam się na gadce jajogłowych,
ale wiem jedno - to coś w ruinach gieł-
dy kombinuje jak może, ma swój elek-
troniczny łeb i cuchnie Molochem tak
bardzo, że się kudły w nosie skręcają.
Jeśli współpracuje, to tylko dlatego,
że mu się to opłaca. Niech rządowi
gadają, co chcą - na moje oko mają
nad nim taką kontrolę, jak ja nad
wulkanem. Musisz zobaczyć tę wielką
„salę audiencyjną”. Z tysiąc ekranów,
rzędy foteli, gruba szyba dla ochrony
blaszaka. Jak wizyta się zaczyna, na
ekrany wyskakuje sympatyczna mor-
da takiego jednego kolesia, co go koja-
rzę z przedwojennych filmów. Głosem
słodkim jak pieprzony miodzik zaczy-
na gadać, a jak coś powie, to brzmi to
słusznie, mądrze i właściwie. Cholerna
mechaniczna doskonałość! Wcale się
nie dziwię, że rządowi jak tylko mogą
to wciskają kit, że ALTAR to tylko
przerośnięty kalkulator i zmyślna
encyklopedia, albo w ogóle siedzą ci-
cho i nie rozdmuchują tematu. Jakby
ludzie widzieli wszystko to, co ja, nie
ostałby się ani ALTAR, ani strefa gieł-
dy, ani sam szanowny pan prezydent,
tak bardzo to wszystko przypomina
Molochowo.
Hardware
Gdyby tylko się dało, Collins dawno już
przeniósłby superkomputer do swojej
Wieży. Ale nic z tego, cały hardware
71
 enklawy
-No i tysiąc gambli jak w dupę!
Gdzie ty się jeździć uczyłeś?!
- Nie twój zasrany interes!
jest uziemiony w budynku dawnej
Wall Street i jeszcze dużo wody po-
płynie między pordzewiałymi nogami
Statuy Wolności, zanim pojawi się spec
zdolny zmajstrować nowe mieszkanko
dla sztucznej inteligencji. Nie pozostało
więc nic innego, jak zamienić okolicę
w twierdzę, czyli - zgodnie z podzia-
łem ludzi prezydenta - w białą strefę
naszpikowaną ochroną. Stara giełda,
bank, podziemia między nimi i ta odro-
bina powierzchni, która akurat nie
jest gigantyczną hałdą gruzu nadającą
się jedynie do patrolowania - wszystko
to składa się na jedną wielką strefę.
Strażnicy
Jeszcze słówko o samym Wall Street.
Widzisz - żeby zachować sprawę w ta-
jemnicy, za obsługę maszyny odpo-
wiada mniej więcej stała ekipa gości.
To taka elita speców od elektroniki,
komputerów i fajnie błyskających ko-
lorowych lampek. Kiedyś Strażnikami
zostawali pewnie dowolni wyhaczeni
72
przez Collinsa spece - dzisiaj zmienili
się w coś na kształt gildii czy sekty
z parciem na zachowanie tajemnicy.
Przyjmują uczniów, pewnie - potrzebu-
ją nowych umysłów do trzymania wie-
dzy i ciał do roboty. Ale każdy z nich,
wliczając w to głównego technika,
Matthiasa „Megabita”, żyje w murach
Wall Street jak w więzieniu - służba na
100% czasu. Jakby mogli, zamknęliby
się na cztery spusty, ale nic z tego. In-
tegralną częścią ich roboty jest kom-
binowanie nowych części wymiennych
i podzespołów, a na to nie wystarczy
tylko śledzić, co takiego trafia na targ
złomiarzy. Strażnicy utrzymują całą
armię łowców szwendających się po
całych Stanach, a gdy sprawa jest na-
prawdę obiecująca, wysyłają „ochotni-
ka” z odpowiednia świtą, żeby spraw-
dzić rzecz w terenie. Żeby się na taką
wyprawę załapać, trzeba być napraw-
dę dobrym, a do tego czystym jak łza
w oczach Drugiego Departamentu. Nie
jest łatwo, ale też stawki są pierwszo-
rzędne.
Dostęp do ALTARa
ALTAR to nie prostytutka - nie moż-
na sobie wykupić spotkania z nim ot
tak, na już i za kasę. Przede wszyst-
kim Strażnicy będą cię maglować, skąd
w ogóle dowiedziałeś się o SI. Kumasz
sprawę - jak przychodzi tam zwykły
leszczu i chce, żeby mu policzyć, ile jest
sto razy sto, to go spławiają gadką, że
nasłuchał się bajek, że w środku mają
tylko trochę działającego sprzętu, ale
nic specjalnego, a w ogóle sto razy sto
jest dziesięć tysięcy i cześć. Tylko ktoś
uparty i zdeterminowany, w dodatku
z dobrym powodem wizyty zostanie po-
traktowany poważnie. O dziwo nieraz
wpuszczają kogoś takiego - z bardzo
prostego względu. Nie licząc napraw-
dę wyjątkowych sytuacji, każda taka
sesja jest dokładnie monitorowana,
 enklawy

serwisowana, nagrywana - słowem, co nym świństwem. ALTAR zaraportował

tylko tam się zdarzy, wszystko mają
u siebie Strażnicy. A jeśli oni, to i rząd.
Super źródło informacji, no nie? Przy-
łazisz do ALTARa, żeby rozkodować
dysk z danymi, uzyskujesz dajmy na
to info o lokalizacji przedwojennych
baz, ale zarazem mają go gospodarze
i natychmiast robią z niego użytek.
Nawet nie muszą ci sprawiać kłopotów
- oni są w stanie natychmiast wysłać
ekipę czy w dowolny sposób wykorzy-
stać tę wiedzę, bo mają pod ręką ludzi,
transport i zasoby, ty musisz jeszcze
wszystko zorganizować.
O wiele łatwiej mają się ci, którzy
do ALTARa przybywają z jakiegoś pań-
stwowego powodu. To znaczy, żebyśmy
mieli jasność, mają wsparcie szychy
od Prezydenta, armii, gildii albo innej
dzianej organizacji. Jak przyjdziesz
z odpowiednim świstkiem i przejdziesz
weryfikację, możesz nawet zostać
z maszyną sam na sam.
kłopoty, a spece wpadli w panikę. Ale
mniejsza o ich problemy - równolegle
trzeba odpalić śledztwo i dopaść su-
kinsynów, którzy dostarczyli tref-
ny towar. Megabit plując się, jąkając
i klnąc, jak tylko on potrafi, przekazu-
je drużynie zadanie. Towar dostarczy-
ła ekipa łowców zgromadzona w czymś
na kształt spółki o nazwie Fahrenheit
Co. Za nazwą kryje się krypa zacumo-
wana w przystani w Zachodnim Pasie.
Czy to oni naszpikowali sprzęt wirusa-
mi, czy byli tylko pośrednikami - i dla
kogo - to właśnie trzeba ustalić. Mega-
bit potrzebuje konkretnych wyników,
a najlepiej łepetyny sabotażysty, i to
w ciągu tygodnia. Ukrywanie proble-
mu dłużej nie spodoba się Panu Prezy-
dentowi.
Chrzest bojowy
Świeżo mianowany Strażnik ma prze-
rąbane. Nie dość, że przez pół życia
zapieprzał przy najgorszych robotach

Misje dla Strażników Maszyny
Zawirusowany sprzęt
Strażnicy odkrywają, że sprzęcior za-
montowany w ostatnim czasie zapa-
skudzony był jakimś programistycz-
na Wall Street, żeby móc podłapać tro-
chę wiedzy, to teraz, jak już powinno
być dobrze, wysyłają go w teren. Nie
ma lipy - zadanie pochodzi od samego
ALTARa, przynajmniej tak mówił pan
Megabit. Trzeba dotrzeć w ruiny Bosto-
nu i sprawdzić źródło sygnałów, które

Tunel Lincolna
„Kto ma tunel, ten ma miasto” - mówił stary Collins o podwodnej trasie łączącej Manhattan
z West New York. No to wychodziłoby na to, że jego synalek przestał kontrolować Nadgniłe
Jabłko, bo tunel szlag trafił. Prawdziwa katastrofa: zatrzęsła się ziemia, posypały betonowe
bloki, huknęło i co najmniej trzydzieści osób nigdy już się z niego nie wyszło. Ale nie chodzi
o te trupy, tylko o brak lądowego połączenia z wyspą od zachodniej strony. Teraz wszyscy,
nawet rządowi, muszą się tarabanić promami.
Wiesz, co w tym wszystkim najdziwniejsze? Wcale nie zalało korytarzy. Zostały za-
tarasowane i wypełniły się toksycznym syfem, tak że trzeba było postawić na wylotach
zapory. Wierz mi albo nie, ale wygląda to trochę tak, jakby ktoś od spodu się do tunelu
dossał i podłączył do niego szczelinę. Brzmi jak gadka knajpianego sępiciela darmowych
drinków, ale nie udowodnisz mi ściemy. Nawet Prezydent z całym swoim sprzętem nie ma
w tej chwili jak sprawdzić, co się tam, na dnie dzieje. Wody Hudson river są tak zasyfione,
że nurek nie zobaczy tam ni chory, a resztki przedwojennych wynalazków w stylu sonaru
ściąganego do miasta za górę gambli nie wskazują niczego konkretnego.
W kasynach Donny poszły w ruch zakłady, kto za tym stoi. Płacisz dwadzieścia dolców
i podpisujesz się pod jedną z opcji, albo dodajesz nową. W tej chwili najpopularniejsze są
dwie: Obrońcy i... inteligentne szczury.

73
 enklawy
odebrały ostatnio patrole. Jest szansa,
że budzi się do życia jeden z przedwo-
jennych schronów, ostrożnie macając
w eterze, co jest grane. Szykuje się wy-
prawa i to debiutant ma dopilnować,
żeby wszystko grało. Mniejsza o ewen-
tualny sprzęt - ale jak poradzić sobie
z tą dziką bandą uzbrojonych drabów
z armii, których dostał jako obstawę?
Więcej o ALTARZE w „Tajemni-
cach Mistrza Gry”, ale tylko dla
twoich, Mistrzu, patrzałek.
Sąd
Dzielnica Gildii ma jeszcze jedno miej-
sce, do którego mogą cię przywlec gli-
ny. Sam też nieraz tam podskoczysz
albo w interesach, albo dla rozrywki.
Mówię o sądzie. Wielkim, prawie że
białym budynku z kolumnami, rzeź-
bami i takim trójkątem nad wejściem.
Wszystko cacy, trochę uszczerbione,
trochę posprajowane. Tylko jedno jest
dziwne - bo za tą wielka, ozdobną ścia-
ną zieje pustka - ostało się regularne
gruzowisko jako tako zagrabione na
płasko. Jak akurat nie leje, da się tam
rozłożyć większą ekipą.
Bo widzisz, w Nowym Jorku takie
rzeczy są ważne. Jak przed wojną
był tu sąd, to i teraz będziemy się tu
sądzić i już. Dlatego choć na co dzień
urzęduje tu tylko popromienny wiatr,
co parę dni zbiera się tłum ludzi, ścią-
gają tu sędziowie, skazańcy, strażnicy
i masa ciekawskich i odpalamy rozpra-
wę jak za dawnych czasów. Kumasz
sprawę: jest sędzia w czarnej kiecce
i ze stalowym orłem na klacie, jest
oskarżyciel, jest patałach, który dał
się wciągnąć w to bagno z przestęp-
stwem, i jest ława przysięgłych, czy-
li trójka „zwyczajnych obywateli”, ta
sama od jakichś pięciu lat. Peter Col-
lins stwierdził kiedyś, że sądy w mie-
ście mają działać szybko i z wykopem,
74
a to znaczy, że nad oskarżonymi nikt
tu się za bardzo nie rozczula. Od tego
jest ława przysięgłych, żeby rozwie-
wać wątpliwości. A ekipa z ławy ma
raczej srogą renomę, bo jak wiadomo,
lepiej żeby paru niewinnych ludzi po-
cierpiało, niż jakby jakiś sukinsyn
miał wynieść swoje dupsko bez szwan-
ku. Trzeba pracować na szacunek do
prawa, no nie?
Całe to sądzenie to o tyle fajna im-
prezka, że jak już zapadnie wyrok,
wykonuje się go od razu. Trzeba kogoś
powiesić? Stryczek już czeka? Trze-
ba rozstrzelać? Jest tu taki specjal-
ny mur, resztka jakiejś ściany. Może
ekipa sędziowska miała fantazję i za
jakieś szczególne przewinienie wymy-
śliła coś ekstra? Ostatnio miasto przez
tydzień żyło tym, jak wykończyli jed-
nego slaversa. Egzekutor zwiesił go za
nogi z tych wielkich kolumn, tak że
koleś miał na rękach kajdanki z liną.
Kto chciał, mógł się na tej linie powie-
sić, a miasto dawało jeszcze za to po
pięć dolców. No to się uzbierało ochot-
ników z pół placu, ale większość się
zawiodła, bo koleś wykitował już po
piątym wolontariuszu dyndającym na
linie. Fakt, że chucherkami to oni nie
byli.
Resztki gmachu sądu ożywają raz,
czasem dwa razy w tygodniu, a tak
poza tym zaglądają tam tylko patrole
kursujące po ruinach, no i rozmaite
przybłędy. Trochę to sprzyja różnym
akcjom, jeśli chciałbyś w ostatniej
chwili ruszyć na pomoc skazanemu
na śmierć kumplowi. Można trochę
poplanować, trochę się przygotować...
Tylko jakbyś się faktycznie zabawiał
w wybawiciela, pamiętaj o tym, że
przed rozprawą ekipa żołnierzy dość
solidnie przetrzepuje okolicę właśnie
w oczekiwaniu na takie niespodzian-
ki. Albo robią to dość skutecznie, albo
sądzeni przestali mieć przyjaciół, bo
dawno już nie było słychać o akcji
tego typu.
 enklawy

- Popatrz, oto miasto z perspektywami. Za 10 lat cały Nowy Jork

będzie taki!

The Village
Szukasz takiego miejsca, żeby poczuć
tak na sto procent klimat dzisiejsze-
Nowy Jork w wersji classic
go Nowego Jorku? No wiesz - ci wszy-
Ale klient płaci, klient wymaga - naj-
scy szczęśliwi obywatele, odgruzowa-
bliżej tego wyobrażenia będzie Villa-
ne ulice, życie na powierzchni, a nie
ge, dzielnica na południu Manhatta-
w podziemnych norach, policyjne
nu mniej więcej między Canal Street
i wojskowe patrole, bezpieczeństwo, la-
a Czternastą Ulicą. Przed wojną było
ski, dzieciaki, ptaszki i swoboda? Coś
tu SoHo, kawałek Chelsea, Greenwich
mi się widzi, że spece od propagandy
i West Village, jeśli coś ci to mówi. Dzi-
nieźle zasyfili ci łepetynę propagando-
siaj znajdziesz tam parę błękitnych
wym gównem.
stref upakowanych dość blisko siebie.

75
 enklawy
Odwiedź koniecznie!
Browar Prezydencki
Jedyny absolutnie legalny browar
w mieście cieszy się patronatem sa-
mego prezydenta Collinsa! Zresztą
patronat nie ma w sobie nic honoro-
wego - jest z tego konkretna kasa.
Mniejsza z tym - ważne jest to, że
można tu nie tylko wyprodukowac,
ale i wypić piwko, w dodatku za-
serwowane przez urocze dziewczęta
w patriotycznych uniformach. Cena
za szklankę 0,33l to 1 dolar.
Nowy stadion Yankesów
Po starym zostało tylko wspomnienie
- Moloch uderzył w czułe miejsce i po-
słał na niego nuke'a. Ale duch w nas
nie do zdarcia, więc postawiliśmy
nowy. Może nie tak imponujący, ale
za to wzniesiony tymi ręcami! Na sta-
dionie w bejsbol łoją nie tylko Yankesi,
ale i reszta ligi. Chcesz zaznać sportu
w starym stylu? Przyłącz się do dru-
żyny! Zawodowych zawodników już
nie ma, a drużyny tworzą reprezen-
taci poszczególnych enklaw Village,
Gildii i Pasa Zachodniego. No i Yan-
kesi, czyli drużyna Prezydenta. Taki
nasz etatowy faworyt. Cena za bilet:
3 dolce za dupiate miejsca, 25 za fajne.
Komisarz William Bratton czuwa!
76
Arena bokserska Hallen
Skoro jesteśmy przy sporcie - może
wciągnie cię inna cywilizowana dys-
cyplina - boks? Kumasz, co to? Wale-
nie po mordzie jak gladiatorzy, tylko
bez akcesoriów. Gołe, jedynie obanda-
żowane pięści. Arena Hallen to miej-
sce, gdzie na widowni spotkasz głów-
nie staruchów - boks był ukochanym
dzieckiem starego prezydenta. Odkąd
mu się zeszło, z każdym rokiem ma się
coraz gorzej. Świadczy o tym choćby
cena biletów: wjazd jest za friko, wy-
pada tylko, żebyś zostawił coś w barze.
Dom handlowy Wallmiego
„Wszystkie zakupy w jednym miejscu
jak za starych, dobrych czasów? Takie
rzeczy tylko u nas! Wallmi zaprasza
i życzy pełnego koszyka!” - jak spotkasz
na ulicy Village pacana przebranego za
kuczaka i nadającego taki tekst, to nie
próbuj go zastrzelić, tylko wybierz się
do prawdziwego marketu. Drugiej takiej
okazji możesz już nie mieć. To tu zaopa-
trują się porządne rodziny z Village.
I uwaga! Produkty spożywcze poddawa-
ne są okresowym kontrolom! 90% szans,
że nie dostaniesz po nich sraczki!
Lunapark
Skorupy Molochowych łowców kręcące
się dookoła, wielka karuzela z siedzenia-
mi na łańcuchach z oficjalnym liczni-
kiem ofiar śmiertelnych, cyrk z dzikimi
mutantami skaczącymi przez płonące
obręcze - nie trzeba być dzieciakiem,
żeby to kochać. Lunapark Village prowa-
dzony jest przez członków dawnej enkla-
wy Patwick, którzy przebranżowili się
z hodowli drobiu po tym, jak działalności
zabroniła iom gildia Argos. Dobra nasza -
mamy za to wesołe miasteczko! Wstęp 40
dolców, żarcie nie wliczone.

W nich masz nie tylko mieszkania oby-
wateli, ale i różne miłe rzeczy: knajpy,
składy, sklepy. No i regularne patrole
stróżów porządku, i to nie tylko w na-
ziemnej, ale i podziemnej części mia-
sta. Wszystko pod życzliwym okiem
ludzi prezydenta, który patrzy na to
wszystko z niezliczonych plakatów,
portretów i mord wymalowanych na
ścianach. Pakujesz się do Village i czu-
jesz się „jak w Nowym Jorku” - tym
z marzeń i snów.
Ludzie pozajmowali głównie domy
stojące wzdłuż głównych ulic. Widzisz
- tutaj zabudowa miała więcej szczęścia
i na ogół wystarczyło tylko trochę pod-
reperować domy, żeby nadawały się
do zajęcia. Gdy zapada zmrok, znikają
podniszczone fasady, gubią się szczeli-
ny w asfalcie, za to zapalają koksowni-
ki, lampy i reflektory - w takich chwi-
lach człowiek prawie że daje się nabrać
na to, że bomby nigdy nie spadły. No,
przynajmniej dopóki nie wleziesz na
takie atrakcje jak rozkraczony na ru-
inach wrak boeinga albo inne perełki
architektury rozwalonej Ameryki.
Ale powierzchnia to tylko połowa
dzielnicy. Jest jeszcze cała część mię-
dzy powierzchnią asfaltu a najniższy-
mi, zatopionymi poziomami: wszelkiej
maści tunele, kanały, odcinki metra,
korytarze techniczne, podziemne par-
kingi i systemy piwnic. Prawdziwy
labirynt, przynajmniej dla łosi, którzy
pierwszy raz tam złażą. Dla miejsco-
wych nie ma większej różnicy między
górą a dołem, może tylko taka, że na
dole łatwiej o czynną knajpę.
Kiedyś Village podzielone było na
kupę małych enklaw, ale teraz osta-
ły się tylko w nazwach konkretnych
miejsc. Widzisz - ludzie tak przywy-
kli do tego, że ekipa Collinsa robi za
ochronę, dostawców i liderów, że - przy
pomocy zbrojnych akcji na przestrzeni
kilku lat - uznali się „po prostu” za no-
wojorczyków. Parę wyjątków w stylu
enklawy
Antykwariuszy to raczej organizacje
trzymające się razem niż faktycznie
osobne enklawy.
Jeszcze słówko o tych patrolach, po-
licyjnym i wojskowym nadzorze, który
trzyma za mordę enklawy i przestrzeń
między nimi. To nie jest tak, że gli-
ny są wszędzie, albo że patrol capnie
cię na każdym rogu. Faktycznie jest
tu dość gęsto, zwłaszcza w większych
strefach w stylu SoHoGee, ale nawet
tu niemożliwe jest, by ogarnęli total-
nie wszystko: powierzchnię z tymi
wszystkimi piętrami, rozchodzącymi
się na boki mniej lub bardziej pusty-
mi budynkami, rozległe podziemia
z plątaniną korytarzy, ślepych tuneli
i mrocznych, cuchnących przejść pro-
wadzących w cholerę albo jeszcze dalej.
Lubisz ich troskliwe spojrzenia? Trzy-
maj się głównych arterii. Wolisz więcej
dyskrecji? Zawsze możesz przemknąć
inną drogą, przynajmniej w obrębie
danej strefy. Tylko się nie zaplątaj,
gdzie nie trzeba - nawet tutaj może to
grozić śmiercią lub kalectwem.
Wielka Szczelina
No dobra, koniec sielanki. Wszystko to
wygląda ślicznie, dopóki do akcji nie
wchodzi szczelina zza Pierwszej Alei.
To tylko rzut beretem od północnych
stref dzielnicy. W okolicach Tompkins
Square Park znajdziesz jedną z naj-
bardziej gównianych dziur w całym
mieście, a na pewno na Manhattanie.
Masz fajną dzielnicę i beznadziejny syf
- jakby ktoś urządził piknik w cieniu
lufy juggernauta.
Jak to cholerstwo zapuści smroda,
z życia wyłączają się całe przecznice.
Sprawy potrafią przybrać dramatycz-
ny obrót, gdy szczelina smrodzi nie
dzień czy dwa, ale całe tygodnie! Są
takie chwile, że nawet podziemne wyj-
ścia - niby hermetyczne i bezpieczne -
nie dają rady i ze spokojnego domku
77
 enklawy

robi ci się nagle komora gazowa. To
robota bez końca: w tych wszystkich
podziemnych korytarzach kanalizacji,
metra czy kanałów technicznych zała-
tasz dziurę w jednym miejscu, a za mo-
ment rozpieprzy się rura gdzie indziej
i wszystko zaczyna się od nowa. Nic
dziwnego, że gazmaski i ochronne kom-
binezony to obowiązkowe wyposażenie
w tej dzielnicy, podobnie jak pilnowa-
nie szczelności budynków, zapasów
wody, leków, żarcia i sprawności drogi
ewakuacyjnej, jakby coś poszło nie tak.
Nie darmo w Nadgniłym Jabłku mówi
się, że nie ma nic gorszego niż trzeźwy
glina, życzliwy tajniak i Burza nad Vil-
lage.
Gdy szczelina jest aktywna, życie
w dzielnicy na ogół nie zamiera - po
prostu nie wychyla się spod ziemi,
a jak już musi, przemyka tak szybko,
jak się da. To ma swój urok - ci wszy-
scy ludzie rozłożeni w ciasnych, ale
za to szczelnych klitkach - jak masz
sensowne towarzystwo, może być na-
wet wesoło. Są knajpy, które w ogóle
nie przejmują się tym, co na zewnątrz
- działają non stop, niezależnie od wa-
runków. Choćby takie Canal Square
w starej przepompowni, dobrych pięt-
naście metrów pod poziomem asfaltu.
Dopóki trzymasz się napisu „Zamy-
kaj drzwi!”, dopóty wszystko jest ok,
nawet jak na zewnątrz wali chemią
jak z pieprzonej Missisipi. No tak - jak
o drzwiach zapomnisz, przyjdzie Ed-
mund Eddie i zwalczy ci sklerozę elek-
trycznym pierdolnięciem paralizatora.
Ogólnie da się żyć, trzeba tylko
patrzeć, jak wieje wiatr i obczajać,
w jakim kierunku i w jakim tempie
przesuwa się skażenie. Od tego są pa-
trole, posterunki rozstawione na grani-
cach stref, a do tego trochę czujników
rozłożonych po ruinach z nadzieją, że
nikt się do nich nie dobierze. Brzmi to
wszystko prosto, co nie? Stary, przeżyj
tu pół roku, a poznasz tysiąc odcieni
smrodliwego piekła. Bezwonna, niewi-
dzialna trucizna. Trucizna, która prze-
chodzi przez filtry jak przez szmatę.
Anomalie pogodowe wywracające do
góry nogami nasze wyobrażenie o „złej
pogodzie”.
Szpony
A to nie wszystko. Z samym smrodem
dałoby się jakoś poradzić. Gorzej, że
jakoś tak od szczeliny pojawia się coś
jeszcze. Szybkie cholerstwa, przemyka-
jące w grupach po kilka. Trzymają się
cieni, unikają światła i powierzchni,
testują czujność wartowników lepiej

Statystyki szponów
Agresja: 5 (solo) lub 15 (przy przewadze
liczebnej)
Ruch: 2m/segment
Zręczność: 15
Percepcja: 11
Spryt: 9
Walka: Broń ręczna 6
Broń szponów traktowana jest jak miecz,
patrz Podręcznik podstawowy s. 147.
Tryb berserkera: tak
Wytrzymałość: 1K
Brak pancerza

78

od kaprala-sadysty. Są zmutowane,
z grubsza jak człowiek, ale pokrzywio-
ne, zdeformowane, niby drobne, ale sil-
ne jak cholera. Nazwę wzięły od tego,
że zazwyczaj zamiast zwyczajnych dło-
ni mają ostrze: albo mega prymitywną
protezę, albo po prostu kostny szpon.
Widziałem takie z krótkimi ostrza-
mi jak bagnety, widziałem też takie-
go z wielkim, stalowym szpikulcem
jak jakiś tasak. Słyszałem opowieści
o ostrzach tak wielkich, że bestia z le-
dwością potrafiła nim machać. Mówi
się na nie „szpony” i póki co za cholerę
nie wiadomo, skąd tak naprawdę przy-
pełzły. Czy to w szczelinie mają swoje
gniazda, wykluwajnie albo jak tam to
wygląda? Czy tylko korzystają z tego,
że w jej bezpośrednie pobliże rzadko
zapuszczają się patrole? Na razie nie
wiemy nawet, czy to cholerstwo jest in-
teligentne i czy da się z tym dogadać.
Jak dotąd mamy za sobą parę ataków
w tej części Manhattanu - nawet nie
pisali o tym jeszcze w Timesie. Spra-
wa jest całkiem świeża, ale coś mi się
zdaje, że będzie z tego większa zadyma.
Co tu robić?
Zlecenie na Szpona
Nie mam zamiaru czekać, aż ktoś
w armii się wreszcie połapie, że to
nie kolejny mutek, co się przypałętał
z jakiejś nory, tylko początek plagi.
Mówię o problemie, który rozpieprzy
naszą śliczną iluzję normalnego życia
na pieprzone kawałeczki! Nazwij mnie
świrem, ale nie będę się temu bezczyn-
nie przyglądał. Potrzebuję ekipy, któ-
ra złapie mi takiego Szpona. Na dzień
dobry może być nawet truchło, byle
dobrze zachowane. Trzy stówki za coś
takiego, powiedzmy tysiąc za żywego.
I powiedz im, że to nie koniec. Jak się
spiszą, będę miał dla nich coś więcej.
- Lucas Carlyle, szef Carlyle's Labs
z Dziewiątej Ulicy
enklawy
Urlop od Frontu
Pomijając wszystkie punkty zapal-
ne między dowództwami, Nowy Jork
to ciągle wielkie miasto ludzi, a nie
wielki kocioł z maszynami, jak na
froncie. Dobrze jest wysłać do Village
wykrwawiony walkami oddział, żeby
pooddychał cywilizowanym powie-
trzem, wylizał rany i podłapał trochę
rozrywki. Bohaterowie dostają roz-
kaz „odpocząć” i transport do miasta.
Problem w tym, że szok dla niektó-
rych jest zbyt duży. Jasna sprawa -
teatry, knajpy, sklepy - ale jak twar-
dzielom, którzy przeżyli spotkanie
oko w oko z drużyną modliszek, za-
czyna podskakiwać jakiś podchmielo-
ny buc w mundurze z orzełkiem, każe
pokazywać jakieś papiery i straszy
karcerem za parę szczerych słów,
wtedy starczy moment, by zrobiło
się gorąco. To może być długi i nie do
końca przyjemny urlop.
Konsulat Posterunku
W Village, a konkretnie na terenie
dawnej SoHo, rozłożył się oficjalny
Konsulat Posterunku. Tak przynaj-
mniej nazwali to miejsce kolesie z rzą-
du, którzy lubią szumne nazwy. Po
którymś kryzysie w relacjach Nowy
Jork się wkurzył i wycofał patrolu-
jące ten teren oddziały swojej armii.
Cwaniaczki w sztabie nie przewidzie-
li, co się stanie. Jak tylko Posteru-
nek wystawił swoje własne siły do
ochrony, ściągnęła do niego gromada
najróżniejszych cywili, którzy tylko
czekali na okazję wyrwania się spod
kurateli Prezydenta. Konsulat zmie-
nił się w regularną enklawę, w dodat-
ku taką, w której rządowi mają na-
prawdę mało do gadania. I tak dobrze,
że ugadali się na regularne spotka-
nia, konsultacje i narady - bez tego
byłoby ryzyko, że w ogóle nie mieliby
wstępu do środka.
79
 enklawy

- Obserwuj ich, młody. Chcę wiedzieć wszystko: kto tu wchodzi, kto

wychodzi, a kto tylko się szwenda jak smród po gaciach.

Enklawa Konsulatu to modelowy a nie że z jednej strony piekło, a z dru-

przykład tego, jak zmienić stare, ale giej kolesie stoją i myślą, czy zostawiać
jare budynki w umocnienia, w któ- sprzęt i biec na pomoc, czy może zapa-
rych da się i mieszkać, i bronić. Każ- lić fajkę i poczekać.
de okno do drugiego piętra zmienione
w strzelnicę, te wyżej albo zabite, albo
zakratowane. Teren porządnie ogro-
Konsul
dzony wałem z gruzów, a tam, gdzie
Jak jest konsulat, to musi być i konsul,
gruzów nie było jak przytaszczyć,
no nie? Faktycznie, koleś, którego rzą-
murem z wraków i stalowych płyt. Do
dowi nazywają konsulem, nazywa się
tego strażnicy - i to nie tylko za zwy-
Christopher Amos. Ma wojskowy sto-
kłymi workami z piaskiem. Mobilna
pień majora, przydzielony chyba bar-
brama, do której najbardziej zaufani
dziej tak dla picu, bo na Posterunku po-
mają takiego sprytnego pilota: pstry-
noć nie był żadnym żołnierzem, tylko
kasz i otwiera się sama. To się nazywa
rezydentem. Ale i robota w mieście to
bajer z Posterunku. A to nie koniec!
nie napierdzielanka z maszynami, tyl-
Wokół budynków i w tunelach ciągną
ko raczej coś dla kwatermistrza, szpic-
się szyny z pneumatyką czy innym
la i gadającej reklamy w jednym. Nie
sprytnym wynalazkiem, po których
jest łatwo, toteż konsulowie zmieniają
jak trzeba, to suną mobilne stanowi-
się w tempie wyścigówki z Detroit.
ska cekaemów! To takie fajne, blasza-
Amos jest tu dopiero czwarty mie-
ne, kanciate budki, z których wystają
siąc, a już zdążył wdepnąć po kost-
tylko karabiny i wąskie szpary, żeby
ki, a może i po kolana w gówno py-
coś było widać. Sunie toto, pluje ogniem
skówek i przekomarzań z Rhotaxem.
- ech, marzenie. Dzięki temu obrona
Weź choćby kwestię wspólnej opera-
koncentrowana jest tam, gdzie trzeba,
cji nad Freeslake, która zaczyna się,

80

zaczyna, i zacząć się nie może. Pod-
padł Drugiemu Departamentowi, o co
akurat nietrudno, ale te cholernie
kuszące propozycje „ szkolenia” dla
Strażników z Wall Street dało się za-
łatwić dyskretniej, nie mówiąc nawet
o powiązaniach z Obrońcami. Nawet
nie wspomnę o głośnej sprawie en-
klawy Emmahause, która jak tylko
zwąchała, że ma pod nosem jakieś
zmutowane świństwo, zupełnie oficjal-
nie uderzyła po pomoc do Konsulatu,
zamiast do Pana Prezydenta. Gość jest
energiczny, trzeba mu przyznać, ale
na moje oko nie zakumał jeszcze, jak
u nas działać, żeby było i skutecznie
i po cichu.
Posterunek w Nowym Jorku
Nowy Jork to ważne zaplecze dla
Posterunku, wie to nawet tępak z nie-
leczonym matołkiem. Cała masa ludzi
pakuje się we wdzianka ekipy z Wę-
drownego Miasta, żeby napieprzać się
z maszynami, a przynajmniej załapać
jakąś mniej lub bardziej pożyteczną
robotę na tyłach. Do tego dochodzi
sprzęcior, zapasy i regularny handel,
w którym Posterunkowcy dostarczają
głównie sprzęt hi-tech, albo speców do
rozwiązania konkretnej sprawy, a mia-
sto odpłaca zasobami niezbędnymi do
utrzymania walczących oddziałów.
Jest tylko jeden problem. Widzisz,
nowojorski Sztab Generalny to tak
jakby spadkobierca przedwojennej US
Army, przynajmniej według tego, co
opowiada w propagandzie. A oddziały
Posterunku to też tak jakby armia,
w dodatku nie mniej amerykańska.
No i ekipa Rhotaxa ubzdurała sobie
jeszcze za starego prezydenta, że tak
naprawdę to powinna Posterunkiem
dowodzić. A jak nie dowodzi, to robi się
z tego było nie było niesubordynacja,
czyli zdrada. A wszyscy wiedzą, co się
robi ze zdrajcami.
enklawy
Sztab Generalny patrzy na całą tę
akcję z działalnością Posterunku jak
mutek na mydło. Nie może po prostu
wygnać żołnierzyków z miasta, bo raz,
że trochę źle by to wyglądało, dwa -
na współpracy jednak co nieco zyskuje
i trzy - Posterunkowcy faktycznie na-
pieprzają się z Molochem, który aż tak
daleko od Nowego Jorku znowu nie jest.
Skoro nie można dobrać się do sedna,
najlepiej truć dupę zwykłym ludziom,
no nie? Służba w „obcych oddziałach”
to regularne przestępstwo z gatunku
tych, za które można zadyndać. Nie po-
maga tłumaczenie, że chodzi o wyższą
sprawę tłuczenia Molocha - są przecież
całe nowojorskie jednostki na froncie,
w których można skanalizować swoją
alergię na blaszaka, a do tego nie obra-
zić Pana Prezydenta. Ale jak ktoś wy-
biera posterunkową gwiazdę zamiast
Stalowego Orła, musi się liczyć z tym,
że może nie mieć do czego wrócić. Albo
po powrocie będzie na niego czekać
paru smutnych panów, którzy zapro-
szą go na dłuższą rozmowę.
Co chwila rozpętuje się mniejsza lub
większa naparzanka o konkretne prze-
gięcia, tak jak wtedy, gdy Drugi Depar-
tament capnął czwórkę nowojorczy-
ków olewając ich wrzaski, że są już na
żołdzie Posterunku. Mało co nie doszło
wtedy do szturmu na policyjny areszt!
Fakt, że Drugi Departament ma osob-
ną paczkę speców od patrzenia Poste-
runkowi na ręce. Mało tego, parę razy
zrobiła się już mega burza po tym, jak
nowojorski żołnierz Posterunku oka-
zał się kretem wysłanym tylko po to,
żeby wyciągnąć od Wędrownego Mia-
sta jak najwięcej informacji. Żeby nie
było - różne szpiegowskie czary mary
działają też w drugą stronę. Pamiętasz
słynną ucieczkę kapitana Wellsa, któ-
ry prosto z frontowych okopów wypro-
wadził całą swoją jednostkę, bitą setkę
ludzi, do Wędrownego Miasta, zamiast
grzecznie wracać do Wielkiego Jabłka?
81
 enklawy

Między Nowym Jorkiem i Posterun- to nie najgorszy pomysł. Pytanie tyl-

kiem jest ogień i gdyby nie wspólny,
maszynowy wróg, dawno już doszłoby
do większej jatki. Póki z północy na-
piera blaszak, obie siły potrzebują się
nawzajem.
ko, czy ekipa ma w sobie cokolwiek, co
kazałoby Posterunkowcom ich chronić,
a nie wydać na przykład jako zwy-
czajnych kryminalistów. Załóżmy jed-
nak, że bohaterowie mają swoją kartę
przetargową. A skoro mają, to czas na

Co robić? szmugiel żywego towaru. Okazji nie

brakuje - wozy chłopaków z gwiazdą
kursują do i z miasta dość często. Ale
Ucieczka z Nowego Jorku
presja niezła, bo jak taki szwindel wyj-
Ekipa totalnie podpadła glinom, armii,
dzie na jaw, znowu zrobi się awantura
szpiclom, albo wszystkim razem wzię-
na wysokim szczeblu. No i jest haczyk
tym? Trzeba spieprzać z Nadgniłego
- Posterunek potrafi wyegzekwować
Jabłka, tyle że wszystkie patrole i po-
należność za tę przysługę. Na froncie
sterunki na odprawie dostały list goń-
jest tyle misji do wykonania - jedna
czy z ponurymi facjatami bohaterów.
niebezpieczniejsza od drugiej.
I co teraz? Może azyl w Posterunku

Donna przesyła pozdrowienia!

Dzielnica świateł
Nie wystarcza ci urzędowy porządek dzielnic niepodzielnie rządzonych przez Col-
linsowych przydupasów? W poszukiwaniu wrażeń pałętasz się dalej i dalej? Pew-
nie zaniosło cię na tereny przedwojennego Lower Midtown, Gramercy, albo nawet
do Chelsea, Garment District czy Flatiron District. Rozglądasz się dokoła i szok

82
 enklawy

- ludzie w dupie mają oszczędnościowe zarządzenia. Armii jakby mniej, a różnych

innych typków z bronią więcej. Na ścianach i co większych kawałkach gruzu co
chwila inny znak gangu, a po zmroku... Po zmroku zapalają się światła. Cała masa
lampionów, lampek, ognisk, a do tego tam, gdzie śmierdzi kasą, dochodzą praw-
dziwe elektryczne lampy, ekrany i neony. Jeśli tylko się da, kto może wyłazi
na powierzchnię. Żadnej godziny policyjnej, żadnych przepustek. Hello, stary, to
Dzielnica Świateł.

Odwiedź koniecznie!
, pucharowy, ostra amunicja - czysta ad-
Mama s Bordello
Wbrew pozorom wysłałbym cię tu nie
tylko, jeśliby chodziło o łatwe dziew-
czynki albo chętnych chłopaków.
Widzisz - to chyba najpopularniejszy
tego typu zakątek wśród żołnierzy
na przepustce. W labiryncie z cięż-
kich kotar znajdziesz pewnie ekipy
z kazdej nowojorskiej jednostki, jaką
mógłbyś sobie wymarzyć. Chyba nie
muszę mówić, jaką władzę daje to ty-
tejszym panienkom?
Jednak interesuje cię prymarna
funkcja przybytku boskiej, choć nie-
co podstarzałej Mammy? Najtańsze
usługi zaczynają się tu od 100 dola-
rów. Chcesz czegoś taniego, spadaj do
Doków.
Safari
Dla smakoszy. Bar, ktory z tłumu in-
nych wyróżnia to, że dostaniesz tu
omlety z wielkich jaj niewiadomego
pochodzenia. Cena za takie cudo - 130
dolców i wyżera dla całej ekipy.
Kasyno Nowe Vegas
Skocz tam, jesli tak stęskniłeś się za
miastem grzechu, że bez hazardu nie
wytrzymasz ani chwili dłużej. Formal-
nie gra się tu tylko w Bingo, pasjansa
i inne towarzyskie gry, które nie kłó-
cą się z nowojorskim prawem. Niefor-
malnie odpala się całą gamę rozgry-
wek za kasę: od kart po organizowane
na specalnych, miejscowych zasadach
turniejach rosyjskiej ruletki. System
renalina. Miejsce pod specjalnym nadzo-
rem żołnierzy Donny.
Galeria
Jesteśmy miastem kultury i cywiliza-
cji? Jesteśmy. To zobowiązuje! W gale-
rii banda artystów spełnia zachcianki
tych, którzy potrzebują uwiecznienia
w kamieniu. Produkcja pomników, rzeźb
i nagrobków - przystępne ceny, już od
40 dolców za małą tablicę pamiątkową.
Nie skorzystasz?
Hotel Clarice
Podobno ulubiona knajpa Carycy,
a przynajmniej jedna z pięciu czy
sześciu, które utrzymują, że tak jest.
W Clarice najfajniejsze jest to, że knaj-
pa jest na parterze, a piętra - aż po
najwyzsze, zostawione sa do dyspozycji
gości. To znaczy, że jak zabulisz za samo
wejście - 40 dolców - możesz wbić się na
górę i uwić sobie gniazdko. Jak chcesz,
moesz zamówić sprzątanie i doniesienie
żarcia, jak nie - gnij sobie w smrodzie
i głodzie, dopóki nie przepędzi cię sąsiad
z wrażliwym powonieniem. Miejsca jest
sporo, więc nie nastąpi to szybko.
Hotel Chainton
Podobno najbardziej zabezpieczona
przed kradzieżą noclegownia w mieście.
Zamiast pokojów masz halę z podwie-
szanymi platformami. Windujesz ją
w górę i żaden intruz nie ma dostępu
do twoich skarbów.

83
 enklawy

Collinsowo w wersji light sranie dolcami na lewo i prawo, super

knajpy, bryczki śmigające jakby ropa
była za friko, pełne oświetlenie, wód-
To niespecjalnie przypomina wyobrażenia
ka, prochy, soczki i prawdziwe żarcie.
o Nowym Jorku. Ktoś z niewyparzoną
Zerkniesz w drugą i zawieje smrodem,
gębą mógłby nawet powiedzieć, że to ra-
szczynami i zgnilizną, ktoś drze się
czej tereny przestępcze, czy wręcz... mafij-
w kanałach, jakby darli z niego skórę,
ne! Ale jak to mafijne, skoro Donna jest
jedna banda z drugą bandą tłuką się
szanowanym członkiem rządu, legalnie
na śmierć i życie o pół puchy podejrza-
sprawującym władzę nad tą częścią mia-
nego mięcha, żebrzący dzieciak czepia
sta? Skoro Nowy Jork zawdzięcza jej to,
się płaszcza, brudne dziwki niemra-
że dawno temu, przy klejeniu imperium
wo zachwalają swoje żałosne wdzięki,
starego Collinsa, polało się mniej krwi niż
a w zaułku za nimi szczury podgry-
mogło? Nie, tu przecież nie może chodzić
zają jakiegoś nieszczęśnika. Nieraz
o mafię. To raczej taka... alternatywna
zapuścisz się w miejsca, których nie
wersja rządowego porządku. Z leksza na-
nazwałbym nawet enklawami. Gang
ciągnięte Collinsowo. Łapiesz różnicę, no
bandziorów trzęsący ulicą albo po pro-
nie?
stu jednym-dwoma budynkami, pilnu-
Nie to, żeby nie było tu wojskowych.
jący terenu tylko tak, żeby nikt inny
Szefie, jakby policzyć, ilu wojskowych
nie zgarnął żarcia „podopiecznych”.
regularnie przepieprza tu swoją dolę,
Powiem ci, chłopie, jak już chcesz zo-
uzbierały by się pewnie ze trzy dywizje.
stać tu na dłużej, trzymaj się terenu
Ale na terenie Donny niektóre prawa są
Donny. Im dalej od niej, tym bardziej
tak jakby... zawieszone. To do niej należy
podejrzane, brudne i brutalne są za-
utrzymywanie tu porządku, zajmują się
sady. Chyba że lubisz sam dyktować,
tym jej ludzie, a nie chłopaki Rhotaxa.
kto gdzie rządzi. O tak - dla miłośników
Stare układy, przywileje z czasów, gdy
walki o pozycję w stadzie z użyciem ca-
stary Collins nie był jeszcze taki stary,
łego arsenału brudnych sztuczek roz-
plus lecące szerokim strumieniem dolce
maite czerwone strefy Dzielnicy to raj
z atrakcji jej terenu - oto filary pozycji
na ziemi.
laski, którą nazywa się gdzieniegdzie Ca-
rycą.
Dopóki zwykli obywatele z grzecznych,
błękitnych stref nie walą tu na potęgę -
Imperium Carycy
a nie walą, bo dbają o to porządkowi ską-
Serducho Dzielnicy Świateł to fort
po wydzielając przepustki - dopóty takie
Donny, czyli Catheriny Asher, szefo-
miejsce jak Dzielnica Świateł może sobie
wej szefów na tym terenie. Mówią ci
istnieć, i to niby pod samym nosem Prezy-
coś literki ONZ? Mnie kompletnie nic
denta. Zwłaszcza, że formalnie wszystko
oprócz tego, że to właśnie tam dziew-
jest w porządeczku: nikt tu nie kwestio-
czyna rozłożyła się, zabunkrowała
nuje jego władzy, nikt oficjalnie nie zlewa
i kręci swoje interesy. Cholerstwo jest
nowojorskiego prawa, a jak już nawet je
gigantyczne i to nawet mimo tego,
łamie, od tego jest Donna i jej ekipa, żeby
że z wieżowca zostały tylko smutne
sprowadzić go na właściwe miejsce.
resztki. W nocy widać to z daleka,
zwłaszcza od strony wody: tyle tam
Kontrasty ognisk, reflektorów, lamp, a nawet
światełek choinkowych pookręcanych
Mamy tu kontrasty takie, że nie uwie- gdzie się da, że kompleks wygląda jak
rzysz. Spojrzysz w jedną stronę, a tam jakaś pieprzona latarnia.

84

ONZ
Donna urzęduje w płaskiej, długiej czę-
ści kompleksu, tej z malowniczym sze-
regiem wysokich szubienic ciągnących
się szpalerem wzdłuż frontowej ściany.
Z jednej strony budynek podtapiany
jest przez rzekę, z drugiej rozciąga się
solidny plac. Płaski dach kompleksu
stał się dobrym punktem wyjścia do
budowy nowych budynków - dzisiaj
upstrzony jest rozmaitymi barakami,
blaszanymi przybudówkami, altanami,
noclegownią z wściekle różowej blachy
falistej, no i zestawu wiatraków od
strony rzeki, furkoczących na wietrze.
W skrócie wygląda to tak, że Caryca,
jej najbliższe przydupasy i najważniej-
si goście mają dla siebie odpicowane,
przedwojenne wnętrza, a reszta jej
świty gnieździ się na górze. I tak mają
tam nieźle - nie brakuje ani dachu nad
głową, ani prądu, ani żarcia. A poza
tym dobrze widać okolicę, jeśli mgła
nie dociśnie za bardzo.
Jak przystało na Carycę, Donna
ma swoją salę tronową, wielki amfite-
atr wypełniony fotelami, często w zu-
pełnie niezłym stanie. Najfajniejsze
apartamenty to podziemia kompleksu,
a przynajmniej ich niezalana część.
Całość sprawia wrażenie jakby przy-
gotowanej z myślą o atomowej wojnie
- masz tam takie schrony i systemy
zabezpieczeń - co z tego że w większo-
ści popsute - że szturmowanie go było-
by idiotyzmem niewiele mniejszym od
szczania na defiladę pod Wieżą Patrio-
tów. To tutaj Caryca jest, gdy trzeba
trochę pourzędować, spotkać się ofi-
cjalnie, albo przyjąć wysłannika Col-
linsa i przekonać go, że wszystko jest
w najlepszym porządku. Poza tym ma
kilka swoich melin w dzielnicy: a to
pięterko knajpy, a to przytulny pokój
w piwnicy, a to magazyn. Do intere-
sów, albo do relaksu - w miarę potrzeb.
enklawy
Kij i marchewka
Jednak imperium Donny to nie siedzi-
by, tylko to, co sprawiło, że mogła je
sobie tak odpicować. Wliczają się w to
knajpy, bary i lokale, ale to tylko po-
czątek - za cholerę nie nazwałbym jej
zwyczajną, sympatyczną restaurator-
ką. Władza Carycy bierze się z dwóch
niezawodnych gadżetów. Patyka z mar-
chewką na sznurku i schowanego za
plecami, nabijanego gwoździami kija.
Lubisz marchewki? Jeśli odpowia-
dasz za całą enklawę, to jak tylko bę-
dziesz odpalał Carycy haracz, możesz
się rządzić jak ci się żywnie podoba,
przynajmniej dopóki nie pakujesz
się w antyrządowe przegięcia. Jeśli
handlujesz, to tutaj opchniesz albo
kupisz towar, na który gdzieś indziej
jest rozpisany paragraf. Jak jesteś
przybyszem, to też zapewne będziesz
wolał pobujać się tutaj, bo rozrywki
na miejscu, a umundurowani panowie
z pałami i spluwami jakby nieobecni.
No i szok kulturowy dla rozmaitych
twardzieli z niespokojnego południa
czy innej Hegemonii jest mniejszy, je-
śli wiesz, co mam na myśli. Atrakcyj-
na marchewa, co nie? Nic dziwnego, że
Dzielnica Świateł rozwija się non stop,
mimo że pełno w niej gangów, syfu
i nieprzyjemnych akcji, nieraz z plu-
skającą na lewo i prawo krwią.
Nie połakomisz się na przynętę? Ca-
ryca ma jeszcze w zanadrzu kij. Może
cię nim tylko klepnąć i dać innym ci-
che przyzwolenie: „Wiecie, rozumiecie,
nie będzie mi przeszkadzało, jak zrobi
się w tym miejscu zawierucha i ktoś
zyska kosztem kogoś innego”. Może też
trzasnąć z całej siły, rzucić do akcji
swoich żołnierzy i rozpocząć krwawe
tango.
W zanadrzu czeka jeszcze takie je-
den, zabójczy, raket fjuel trik: „Panie
Prezydencie, tu Donna z Dzielnicy Świa-
teł. Mamy tu takiego jednego, co łamie
85
 enklawy
konstytucję i mówi o panu brzydkie
rzeczy. Mogę wynająć trochę żołnierzy
na dwa tygodnie? Pliiiz!”. Lady Asher
to było nie było członek rządu i dopó-
ki Dzielnica Świateł będzie skupiskiem
masy drobnych, dość krnąbrnych spo-
łeczności, które właśnie ona trzyma za
mordy w klatce zwanej Nową Amery-
ką, dopóty może liczyć na wsparcie Col-
linsa.
Żołnierze Carycy
Armia Carycy olewa regulaminy, sra
na stopnie wojskowe i w życiu nie wbi-
łaby się w mundury. Bo to armia tylko
z nazwy. Popatrz na nich - różnią się
czymś od zwykłych gangów? No po-
staw obok siebie siepacza z Freak Show,
w pasiastych spodniach, fikuśnej kur-
cie, makijażu klauna i zapewne jakąś
mniej lub bardziej paskudną mutacją,
rzeźnika od Dżentelmenów, którzy
nawet na najcięższe rozpierduchy idą
w marynarkach, wyglancowanych na
błysk glanach i z laskami-szpikulcami
w łapach i takiego karabiniera, grzecz-
nego, uzbrojonego kolesia z porządnej
enklawy. Totalna zbieranina!
Łączy ich jedno - wszyscy są na
garnuszku Carycy i wszyscy, przy-
najmniej teoretycznie, ruszą do akcji,
na jej wezwanie. Tak jest, Donna do-
konała niemożliwego i zmieniła gangi
w siłę bojową. Z krwawego karnawału,
który przez całe lata hulał w tej i nie
tylko w tej części Manhattanu, udało
jej się wyrzeźbić chwiejny, ale działa-
jący system z bandami pod kontrolą.
Jasne - nie ma się co łudzić, że mamy
tu dyscyplinę, karność i skoszarowa-
nie. Co chwila robi się burdel, gdy je-
den oddział z drugim pogryzą się jak
dwie watahy zmutowanych kundli. Ale
przy odrobinie szczęścia, Carycy zwy-
kle udaje się tak manewrować, żeby
bandy ze śmiertelną kosą na siebie,
nie działały ramię w ramię. No, chyba
86
że ktoś się zanadto rozbrykał i właśnie
o to chodzi, żeby nasłać na niego naj-
gorszego wroga. „Dziel i rządź” w prak-
tycznym wydaniu.
Pewnie jakby przyszło do prawdzi-
wej wojny, obrony przed maszynami
albo zmasowanym atakiem żołnierzy
z prawdziwego zdarzenia, cała ta zbie-
ranina okazałaby się niewarta nawet
pordzewiałego sedesu. Ale przecież
Donna nie bawi się w generała - jej lu-
dzie mają po prostu utrzymać jeśli nie
porządek, to przynajmniej status quo
w dzielnicy! I to w sytuacji, gdy nawet
najgorszy brudas ze sparszywiałym
mózgiem widzi, jakie są opcje wybo-
ru. Albo Caryca, albo wojskowi. A jak
przyjdą wojskowi, to zabawa się skoń-
czy.
Kurde, ta babka naprawdę zna się
na biznesie z kijem i marchewką!
Chcę tym grać
Żołnierze Carycy
Żeby się liczyć, musisz mieć pomysł.
Jeśli zależy ci tylko na żołdzie, spie-
przaj do armii. U nas liczy się fanta-
zja, kapujesz? Cała ekipa musi mieć
coś takiego, żeby stanąć przed panią
i dać się zapamiętać. Wkroczyć do akcji
i pozostawić po sobie niezatarte, he, he,
wspomnienia. Kto was tak urządził?
Faceci w czerni! Dżentelmeni! Drużyna
Jankesów! Gejowska ekipa w różowych
wdziankach i ze śmiercią w oczach. Ła-
piesz klimat?
Po pierwsze - ekipa. Twardzi, dzicy,
zdecydowani, żeby namieszać w oko-
licy. Po drugie - image. Zainwestuj
w kostiumy, ideologię i dopilnuj, by
trzymali się jej wszyscy w gangu. I po
trzecie - aspiracje. Wal do Donny po
najgorsze zlecenia i pokaż, że dla two-
jej ekipy to pieprzona bułka z masłem.
Działaj z inicjatywą: zawsze jest jakaś
enklawa do ochrony, inna do sklepania
mordy, handlarz z towarem do opędzlo-
 enklawy

Bohaterowie jako gang

Jeśli podczas tworzenia postaci cała drużyna zdecyduje się stworzyć gang należący do armii Carycy, może
liczyć na parę fajnych bonusów. Sprawa wygląda tak: niezależnie od Profesji bohatera, każdy gracz płaci po
30 gambli z puli na sprzęt. Z tego uzbiera się fajna sumka (na przykład 120 gambli przy 4 graczach). Tę
sumę Donna mnoży razy dwa i dorzuca fajną siedzibę gangu. W ten sposób właśnie taka czwórka może zacząć
karierę: własna nora, 240 gambli na sprzęt i gotowość na zlecenie od Donny.
Jaka to będzie siedziba, to już kwestia graczy: do zajęcia jest jakieś pół miliona podziemnych nor, opustosza-
łych budynków, pięter wieżowców, wraków autobusów i tak dalej. Lepiej znajdźcie coś z wykopem, bo siedziba
tak samo świadczy o ekipie, jak wdzianka. Na razie nie ma co liczyć na wielką, tłoczną enklawę, w końcu to
dopiero początek gangu. Ale spokojnie, pracujcie dla Donny, a do wszystkiego dojdziecie.
W co bardziej spaczonych promieniowaniem mózgach pojawił się pewnie pomysł „ok, bierzemy gamble
i spieprzamy!”. Nie ma sprawy - zaryzykujcie i sprawdźcie, czy ujdzie wam to na sucho. Przeciw sobie będziecie
mieli jedynie... całą resztę gangów. Donna może wybaczyć porażkę, pomyłkę, a nawet partactwo. Ale zdrady
nie wybacza nigdy.

wania. Oczy otwarte, uszy nastawione
- jak wiesz, co się dzieje, możesz zadzia-
łać pierwszy.
Niejeden gang zaczynał od trzech
czy czterech gości, którzy narobili ta-
kiego szumu, że zaczęli się do nich gar-
nąć nowi. A wiesz, jak jest. Caryca to
suka nad sukami, ale jak jej wpadniesz
w oko, potrafi się odwdzięczyć.
i Rhotaxa, i gildie, i całą resztę gru-
bych ryb strasznie szczypie, że Donna
tak dobrze sobie radzi i że swoje pola-
kierowane macki ciśnie już nie tylko
u siebie, ale i dookoła, gdzie tylko się
da. Jeśli w mózgownicach zwykłych
obywateli rodzą się myśli, że może na-
stępny prezydent będzie prezydento-
wą, to sprawa jest poważna, no nie?
Każda z potęg w rządzie zesrałaby się

Wielka polityka ze szczęścia, gdyby na podwórku Ca-

rycy wyrósł ktoś, ktokolwiek, z kim
dałoby się wykręcić jej jakiś szpetny
Jeżeli masz ambicje, żeby dotrzeć wyso-
numer. Bo jak na razie jej najpoważ-
ko, podsunę ci dwie wizje, które rozpa-
niejszy konkurent w dzielnicy - Psy
lą ci czachę tak, że nie zaśniesz w nocy.
Piekła - woli zawieszać emisariuszy
Nic nie jest stałe i nie do ruszenia, no
na latarni, i to z bebechami na wierz-
nie? A już zwłaszcza pozycja kogoś, kto
chu, zamiast pokminić nad porządnym
szefuje wszystkim innym. I teraz tak:
układem.
Donna potrzebuje obrotnych ludzi, bo
I jak? Mózgownica pracuje?
z szefowania takimi żyje. Jeśli masz
łeb na karku, nie lubisz wojskowego
drylu ani atmosfery żmijowiska Sta-
lowego Domu, to właśnie u Carycy za-
Arena Cotton Club
cznij swoją drogę na szczyt. Zaufać nie
Prawdziwa arena, z krwią, trupami
zaufa ci nigdy, ale dopóki to, co opłaca
i pomysłowym zestawem narzędzi za-
się tobie, opłaci się i jej, będzie chciała
głady: od osi samochodowych po pół-
cię mieć po swojej stronie .
automatyczne instalacje, dumę tech-
Jest jeszcze druga rzecz. Gdyby tak
ników od rozrywki. Nie spodziewałeś
w najbliższym czasie znalazł się ktoś,
się tego tutaj, no nie? Faktycznie,
człowiek albo ekipa, która urosła na
w mieście jest zakaz napieprzania
tyle, by zgarnąć z imperium Carycy
się za kasę. No, nie licząc zawodów
trochę enklaw, słowem - wyrosnąć na
starego boksu, który wygląda ciut
drugiego gracza w dzielnicy, wtedy,
bladawo w porównaniu do naszych
być może, dałoby się pokombinować
dzisiejszych rozgrywek, ale jest
z centralą. Widzisz - i prezydenta,
przynajmniej legalny. A tu proszę -

87
 enklawy
Radio Nowy Jork
PREZYDENCKI GŁOS W TWOIM DOMU
synalek Donny, Mike, kręci interes,
który nie stroni od najkrwawszych
rzeźników rodem z Hegemonii czy set-
ki bezimiennych miejsc rozsianych po
całych Stanach. Są olbrzymie stawki
przy zakładach, są gołe panienki z ta-
bliczkami z numerem rundy. Jest sta-
ry Alfons Bee, pokurcz w strzępie gar-
nituru, ale z niesamowitym głosem
idealnym do komentowania, zapowia-
dania i w ogóle montowania nastroju.
To wszystko tylko w Cotton Club.
Mike to z górą dwunastoletni
smarkacz i straszny sukinsyn, któ-
ry wszelką konkurencję tępi z zacię-
ciem kaznodziei (bo wiesz, w mieście
naprawdę krwawe walki są nielegal-
ne... wszędzie poza Cotton Club), ale
jednego nie można mu odmówić. Jest
otwarty na wszystkie odjechane po-
mysły na arenę. Raz przyszła do nie-
go ekipa z monterem i ciężarówką
części i zmontowała ścieżkę zdrowia,
która dosłownie wypruwała flaki
z gladiatorów. Jak to się znudziło,
młody obsypał dolcami dzikusa, który
wyhodował dla niego jakiegoś piasko-
wego mutka. Przez bite trzy tygodnie
gladiatorzy narzekali, że im piasek
wchodzi między półdupki. Chociaż
na mój gust lepsze to niż starcie oko
w oko z tą paskudą. W każdym razie
jeśli ty albo twoi kumple macie zajaw-
kę na zmontowanie czegoś takiego,
walcie do Mike'a - czekają prawdziwe
dolce!
No, a jeśli wolicie być w centrum
wydarzeń... oczywiście zapraszamy,
arena czeka. Dodatkowy bonus w sto-
sunku do całej reszty aren na świecie
jest taki, że ulubieńcom carewicz za-
pewnia przepustki do wielkiego życia
w Nowym Jorku - nie tylko w Dzielni-
cy. Protegowani Donny wkręcają się
88
do armii, do gildii, znajdują bezpiecz-
ne gniazdka w błękitnych dzielnicach,
a czasem lądują nawet w Stalowym
Domu, jak Emily „Drzazga”, szefowa
ochrony zachodniej wieży. Całkiem
nieźle jak na byłą gladiatorkę, a po-
noć i przemytniczkę, co nie?
Psy piekła
Z Carycą się nie zadziera - to pod-
stawowa zasada enklaw w Dzielnicy
Świateł. Wlazłeś jej w paradę? Lepiej
sam sobie odstrzel dupsko i wyślij do
jej pałacu - zaoszczędzisz sobie cier-
pienia, a bliskim kłopotów. Trzeba
przyznać - babka ma reputację, którą
respektują nawet co bardziej buntow-
nicze, dzikie albo po prostu popieprzo-
ne enklawy. Prawie wszyscy... oprócz
Psów Piekła.
Psiaczki to chyba najtwardszy,
a na pewno najsłynniejszy gang na
Manhattanie. Pod jego kuratelą znaj-
duje się solidna, liczna i stojąca za
nim murem enklawa rozłożona głów-
nie w dziwacznym „ Żelazku”, czyli
budynku zwanym kiedyś Flatiron,
który wymyślił pewnie jakiś przed-
wojenny ćpun. Kolesie kontrolują też
ładny kawałek podziemi, włącznie
z dwiema stacjami kolejki. Brzmi po-
ważnie, no nie?
Prawdziwego Psa poznasz z kilome-
tra. Kto inny miałby na mordzie kaga-
niec - wielki, taki na najsroższe bydlę-
ta, zazwyczaj obudowany fikuśnym
kaskiem z blachy? Jakby tego ci było
mało, gangerzy ubierają się w krzy-
kliwe wdzianka... albo szmaty udające
jakiekolwiek wdzianko. Mają u siebie
sporo spluw, ale równie chętnie od-
palają rozróby z użyciem kusz, proc
 enklawy

Być Psem
Psa możesz stworzyć zgodnie z zasadami z rozdziału „Wstąp do gangu!” z Bohatera^^2:
Odłączenie się: Psy zazwyczaj nie ścigają tych, którzy odeszli. Jeśliby się jednak taki napa-
toczył, wypruwanie flaków i zabawa nimi w skakankę to tradycyjna metoda postępowania.
Wymagania: Charakter 12+, chęć spuszczenia kolosalnego wpierdolu Carycy, Nowemu Jorkowi
i całemu światu.
Cecha: Do zobaczenia w piekle
Podczas tworzenia kupując dowolną umiejętność z pakietu Walka Wręcz (Bijatyka, Broń ręczna,
Rzucanie) automatycznie podwyższasz sobie do wykupionego poziomu odpowiednio Odporność
na ból, Niezłomność i Morale, nie płacąc za to żadnych dodatkowcyh punktów. Maksymalny
poziom Umiejętności do osiągnięcia dzięki tej Cesze to 3.

i zmyślnych harpunów. Ploty o Krwa-
wym Gnacie, specu od prostych, ale
niezawodnych zabawek do zabijania,
montującym dla nich rozmaite wi-
chajstry, muszą być prawdziwe. Taki
sprzęt ma co najmniej dwie zalety:
działa cicho i wszyscy są posrani ze
strachu, jak znajdują trupa z ubabra-
ną smołą strzałą w łepetynie. Skąd
smoła? No jak to skąd - prosto z pie-
kła! To znak rozpoznawczy Psów. Dwa
razy się zastanów, zanim wpakujesz
się do rudery nią upaćkanej.
Psy żyją z rozpierduchy i najaz-
dów, a między nami mówiąc, także
z robienia konkurencji różnym niele-
galnym imprezom. Między nimi a Ca-
rycą, ale i gromadą innych enklaw
trwa regularna wojna, która co parę
tygodni czy miesięcy wybucha z no-
wym natężeniem. Tyle tylko, że psy
kocą się jak króliki, he, he, to znaczy
przybywa ich non stop. Ściągają do
nich najróżniejsze szumowiny, któ-
re w dupie mają ryzyko. Z nimi za-
wsze jest loteria - mogą cię wpuścić
i potraktować jak człowieka, a mogą
rozpruć ci flaki, ani nie będziesz wie-
dział kiedy. Co decyduje? Widzimisię
któregoś z bossów? „Twardość” przy-
bysza? Kaprys świra? A może smród,
jak u prawdziwych kundli? Nie mam
pojęcia. Wiem tylko, że krew się leje
po obu stronach, a psów nie ubywa.
Wiem też, że w tych ich podziemiach
i samym Żelazku musi być ich na-
prawdę sporo. Jak tylko przyciska ich
głód, ruszają w miasto całymi wata-
hami - albo zgarną potrzebne zasoby,
przy okazji rozpierniczając, co się da,
albo wykituje ich tylu, że reszta sobie
poradzi.
A wiesz, co jest najśmieszniejsze?
Na swój porąbany sposób Psy mają
się za patriotów. W wielkiej, zadymio-
nej sali głównej na ścianie wisi wiel-
ka flaga ze stalowym orłem, Ci, co
są w Nowym Jorku dłużej, pamięta-
ją, jak Psy ruszyły w miasto podczas
zamieszek w pięćdziesiątym drugim.
Cała horda przeszła wtedy przez mia-
sto najkrótszą drogą do Stalowego
Domu, rzezając równo, kogo popadło.
A że żołnierzy z tych rejonów wtedy
wymiotło, chłopaki zatrzymali się pod
samym okiem prezydenta, ratując mu
wtedy dupsko. Fakt, że Collins krótko
cieszył się wsparciem - jak tylko zja-
wiły się regularne oddziały z próbą
wciągnięcia Psów na żołd, gangerzy
rożołnierzy, zapieprzyli im sprzę-
cior i wrócili do siebie w drugiej tu-
rze grabienia i rozpierduchy. Caryca
parę razy rzucała się, że Psy dostają
wsparcie ze Stalowego Domu, po to by
pobruździć trochę w jej kwartale. Jak
na to patrzę i rozmyślam nad tymi
popieprzeńcami, to mi się wydaje, że
chyba jednak za bardzo są porąbani,
by tak było.

89
 enklawy

Karabinierzy Nieformalnym szefem karabinierów

Ok, stary, wyobraź sobie: żyjesz we
wspólnocie razem z paczką bliskich.
Niby prezydent, niby kolejka, niby pra-
wo i porządek, ale za sąsiada masz świ-
rów pokroju Psów Piekła albo innych
mętów, jakich w Dzielnicy Świateł jest
od cholery. Pewnie po tym, jak po raz
setny ktoś próbuje ci się dobrać do skła-
dziku z żarciem albo spuszcza wpieprz
kumplowi, w łepetynie zakołacze się
myśl „coś z tym trzeba zrobić!”. Jeśli
masz niepokorny charakter, to nie ude-
rzysz ze skargą do wojskowych, bo zro-
bi ci się jeszcze gorzej. Odpowiedzią są
Karabinierzy. Czyli goście z karabinami,
jak sama nazwa wskazuje. Widzisz, to
taka zaawansowana wersja straży są-
siedzkiej, względnie nowy pomysł, który
robi furorę w Dzielnicy Świateł i paru
innych czerwonych strefach.
Cała sprawa przypomina trochę miej-
ską partyzantkę. Rozwinięta forma
straży sąsiedzkiej bawi się w krwawą
ciuciubabkę z gangami, maruderami,
wszelkiej maści agresorami, a jak trze-
ba, potrafi przypieprzyć i wojskowym,
jeśli akurat wpadli poszumieć. Raz górą
są najeźdźcy, innym razem uda się ich
odegnać. A że życie nie jest czarno białe,
tylko szare jak odmęty Hudson River,
karabinierzy zdążyli się już dorobić po-
nurej sławy tych miejscowych, którzy
spuszczają baty obcym, nie patrząc na
intencje.
jest Frank Castelliani, cwaniak z en-
klawy rozłożonej na małej, towarowej
stacyjce kolejowej. Ponoć to on tak dłu-
go łaził od wspólnoty do wspólnoty, aż
wreszcie wysmęcił ochotników do całej
akcji. No i to przez niego trafiają do en-
klaw spluwy (nie tylko karabiny) i amu-
nicja - po okazyjnej cenie i zupełnie
wbrew Collinsowi. Przy czym nie myśl
sobie, że koleś to jakiś oficjalny dowódca
- nic z tego. Każda enklawa ma swojego
machera od dowodzenia, a jak trzeba,
wzywane są posiłki i większym grupom
dowodzi ktoś z autorytetem. Trochę to
wszystko prowizoryczne, ale zmienia
świat na lepsze, przynajmniej z grubsza.
Co na to ludzie Prezydenta i Caryca?
Jeśli ploty na ulicy nie ściemniają, zro-
bił się srogi dym w Drugim Departamen-
cie i do strefy ruszyła armia tajniaków.
Jeszcze tego brakowało, żeby Collinsowi
wyrosła pod nosem niezależna armia
niezadowolonych obywateli z bronią,
nie mówiąc nawet o podejrzeniach, że
maczają w tym paluchy Obrońcy. Na-
wet Caryca została wezwana na dywa-
nik w tej sprawie. Posypały się zakazy,
Donna niby tępi ich, jak się da, ale nie
zdziwiłbym się, gdyby po cichu trzyma-
ła z nimi sztamę. Wiesz jak jest - im sil-
niejsza Dzielnica Świateł, tym większa
niezależność. Pewnie potajemnie kalku-
luje sobie - ona i nie tylko ona - jaka
jest szansa, żeby ze spontanicznej samo-
obrony wyrosło kiedyś coś, co zagrozi po-
rządkowi, w którym to Collins jest górą.

Być karabinierem
Odłączenie się: Nie ma problemu z odejściem ze służby.
Wymagania: Musisz umieć obronić siebie i innych. To, czy walczysz spluwą, czy preferujesz
walkę mano a mano, nie ma większego znaczenia.
Cecha: Wsparcie miejscowych
Jako karabinier cieszysz się wsparciem mieszkańców enklawy, która chronisz. Zawsze - przy-
najmniej dopóki nie spieprzysz tego jakimś parszywym zachowaniem - możesz liczyć tam
na kąt do spania, żarcie, a nieraz i opiekę w razie rany czy choroby. Do tego mieszkańcy
na miarę swoich możliwości dbają o to, żebyś miał sprzęt i amunicję potrzebne do pełnienia
służby. Wsparcie nie sięga tak daleko, żeby ludzie narażali dla ciebie życie.

90

Płyń spokojnie i nie rób nieczego głupiego. Ich kapitan to Brodacz
Smith, mamy go na naszej liście płac.
Zachodni Pas
Jeszcze niedawno powiedziałbym ci
tak: Zachodni Pas to taka miła, grzecz-
na dzielnica, w której enklawy dają
się dymać Prezydentowi i za bardzo
nie szumią, a w zamian mają względ-
ny spokój. Totalne przeciwieństwo
Wschodniego Pasa, który szumiał od
zawsze i jedynie od przypadku dawał
się wpisać w rejestr oficjalnych Collin-
sowych stref. Tyle tylko, że czas nie
stoi w miejscu i ostatnio coraz częściej
enklawy
to właśnie Zachodni Pas przypomina
strefę walki. Ale powolutku.
Zachodni Pas to północ Manhatta-
nu i z grubsza rozkłada się na kilka
przecznic w obie strony od Broadwayu.
Opiera się o rzekę pasem przystani
i wcina się w miasto na solidnej szero-
kości. Pomiędzy spustoszonymi budyn-
kami rozłożyły się dość gęsto enklawy.
Większość z nich jest ciągle jako tako
niezależna, a przynajmniej próbuje nie
91
 enklawy
dać sobie wciskać tego, jak mają ure-
gulować sobie życie.
Wielka przystań
Nie wiem, czy już zauważyłeś, że
Manhattanu i West New York, czyli
tego wszystkiego, co jest na zachod-
nim brzegu rzeki, wliczając w to West
Gate, nie łączy żaden most? Choćbyś
się poskładał z wściekłości, nie przej-
dziesz z brzegu na brzeg, bo przecież
nie liczymy tunelu Lincolna, dopiero
co utraconego. Połączenie zapewniają
łodzie i promy, a tych najwięcej jest
właśnie w Zachodnim Pasie. Całe na-
brzeże to jedna wielka przystań. Plą-
tanina przedwojennych i zaimprowizo-
wanych cumowisk z wraków wagonów
Odwiedź koniecznie!
Łaźnia miejska
Oj stary, jesli przybywasz właśnie
do miasta, to odwiedź ja naprawdę
w pierwszej kolejności. Za jedyne 5 do-
lców wykąpiesz się, wymyjesz, a jak
dorzucisz jeszcze trochę, w tym czasie
sprytny mechanizm, którym pedałuje
obsługa, wypierze twoje wdzianko. Se-
rio, nie żartuję. Wpadnij tam, proszę.
Enklawa Ummo
Miejsce dość specyficzne: mieszkańcy
w habitach, prawie nie ma z nimi gad-
ki, a do tego regularne nabożeństwa
w ich kaplicy z Chrystusem w masce
przeciwgazowej. Nie polecam ci tego
miejsca z troski o twoją duszę, tylko
dlatego, że to porządne miejsce na
nocleg. Tanie, czyste, stosunkowo bez-
pieczne. Braciszkowie biorą 25 dolców
za noc, a za kolejne 10 dorzucają żar-
cie. Tylko nie zakłócaj ich rytmu dnia
swoimi wybrykami - chłopaki potrafia
się bić. Coś o tym wiem.
92
i sprasowanych samochodów, z obalo-
nych dźwigów i wysypanych w wodę
gruzów, a na tym wszystkim budki,
baraki, hangary i doki. Brzeg jest po-
szarpany jak stado fiordów, jeśli czaisz
norweskie klimaty.
Cicha walka
Nad tym wszystkim próbuje zapano-
wać rząd - i tak to z grubsza wyglą-
da, że im bliżej brzegu, tym większa
kontrola, a dalej w ląd zaczynają się
enklawy z trochę większym luzem.
Fajne wrażenie robi Nadbrzeżna Forte-
ca - taki uzbrojony cypel wypuszczony
w wodę na samym południu. Wyrósł na
wojskowym pancerniku, co to wpłynął
do miasta lata temu, wbił się w brzeg
Łajby Steama
Potrzebujesz transportu rzecznego,
a nie srasz dolcami? Wiem, kogo ci
polecić. Za najtańszego w tej branży
uchodzi - czy ja wiem, czy słusznie -
Steammy z Przystani Emmy. Koleś
wali prosto z mostu, że jego łajby sa
najtańsze, ale raczej nie najlepsze
i nie daje żadnej gwarancji, że nie
nabiorą wody. Ale tobie zależy chyba
na plus minus sprawnej motorówce,
a nie jakims niezatapialnym Tita-
nicu, co nie? Kupisz taką już od 50
dolców, ale wiesz - jej Sprawność to
co najwyżej 5. Steam dorzuca grati-
sowy bonus: nie będzie pytał, po co ci
taka łajba ani czy załatwisz sobie na
nią zezwolenie.
Żółwik
Żółwik to wrak autobusu szkolnego,
przewrócony i zamieniony w tablicę
ogłoszeń. Szukanie tu pracy to fra-
jerstwo, ale kto wie...

i obrósł w zabudowania. Wojskowi w ra-
zie potrzeby mogą ponoć odpalić jedno
z dział pokładowych - chciałbym zoba-
czyć, czy to mit, czy szczera prawda.
To znaczy chciałbym, jeśli waliliby do
jakichś, nie wiem, piratów, a nie do no-
wojorczyków.
Poza tym w Pasie jest parę innych
posterunków i umocnionych punktów,
ale prawdziwa walka toczy się na in-
nym poziomie. Zachodni stoi dzisiaj
na rozdrożu. W jedną stronę ciągnie
rząd, stężenie indoktrynacji przekra-
cza wszelkie normy, szpicel siedzi tu
na szpiclu, a patriotycznych akcji, de-
monstracji i widowisk jest chyba wię-
cej niż przedstawień w teatrach. Z dru-
giej strony mamy tu resztki wspólnot
z silnym przekonaniem, że może być
inaczej, że wolność to nie pieprzenie ze
stron Timesa i że Collins przegina pałę
na całego. Są nawet podejrzenia, że sie-
dziba Obrońców, czyli tego całego ruchu
oporu przeciwko Prezydentowi i jego
ekipie, wcale nie leży w niepokornych
dokach Pasa Wschodniego, tylko wła-
śnie tutaj, gdzieś między teatrami,
przystaniami a uniwersytetem.
Zrobiło się tu wielkie przeciąganie
liny - albo padną jedni i za parę lat
będziemy tu mieli drugie Village, albo
drudzy i... no właśnie, niespecjalnie
wiadomo, co będzie, jak uda się oprzeć
Collinsowi. Propaganda straszy, że bez
stalowego orła czeka nas los Wschod-
niego Pasa - brud, smród, dzicz i ubó-
stwo. Ale tylko frajerzy wierzą propa-
gandzie.
Uniwersytet Columbia
OK, stary, teraz mała wyprawa do en-
klawy wiedzy i nauki. Nie, nie mówię
o policyjnej akademii, dzięki której bę-
dziesz umiał spałować człowieka i wie-
dział, gdzie go boli. Mówię o prawdzi-
wym uniwersytecie. I mam dla ciebie
dwie wiadomości: złą i dobrą. Zła jest
enklawy
taka, że cały przedwojenny kompleks
uniwersytecki, z tymi wypasionymi
gmachami, parkami, wyładowanymi
sprzętem salami, laboratoriami i resz-
tą infrastruktury - wszystko to szlag
trafił. Kompletnie. W północnej części
kompleksu wyrosła nam całkiem do-
rodna szczelina z całym paskudztwem
inwentarza. No i łażenie po okolicznych
budynkach nagle zaczęło być sportem
ekstremalnym. Kiepsko, co nie?
Ale jest też dobra wieść: uniwer-
sytet ciągle działa! Cholernie ciężko
do niego dotrzeć powierzchnią, bo stę-
żenie syfu jest tam takie, że do dziś
nie było jak zrobić porządnego odgru-
zowania, nie mówiąc o wytrzebieniu
całego tego cholerstwa, które pleni się
w ruinach. No i właśnie dla tego bezpie-
czeństwa uniwerek całkowicie zakopał
się pod ziemi i najeżył umocnieniami
jak baza wojskowa, a nie nora jajogło-
wych. Stacja metra, część kanalizacji,
trochę piwnic, jakiś podziemny par-
king - wszystko to tworzy zamkniętą
zonę zagospodarowaną do nowych ce-
lów. Mamy tam taki totalny labirynt:
parę korytarzy przelotowych, a poza
tym plątanina przejść, wind i schodów
do bibliotek, laboratoriów, magazynów,
małych hal produkcyjnych, klitek dla
kadry i studentów, ujęć wody, agre-
gatów, żarłodajni i całej reszty. Mało
światła, bo z prądem jest krucho, dużo
ludzi, jeszcze więcej śmieci, które mają
ponoć jakąś wartość, bo albo pochodzą
sprzed wojny, albo złożono je w na-
szych czasach z myślą o jakimś genial-
nym zastosowaniu. No i nieustanny
hałas, albo przynajmniej szum: wenty-
lacji, maszyn, gadki. Może stłamszone
i smrodliwe, ale życie!
Teoretycznie dojedziesz tam kolejką,
o ile przepuszczą cię przez te wielkie,
stalowe śluzy i barykady na stacji
„Uczelnia”. Jak zobaczysz tych kolesi
w ciężkich płaszczach, hełmach, z mio-
taczami ognia w łapach, raz dwa zrozu-
miesz, że nie włazisz do byle speluny,
93
 enklawy
Okresowe zamrażanie twoim sposobem
na dotrwanie do lepszych czasów
tylko miejsca wyjątkowego. Bo uniwe-
rek to nie jakieś tam teoretyczne pi-
tu-pitu. Ma konkretne zadanie: miasto
potrzebuje speców i tylko dlatego dzień
w dzień zaopatruje strefę w żarcie,
amunicję, prąd i sprzęt. To tu wyklu-
wają się cwaniaki do obsługi sprzętu
na farmach czy co fajniejszych zaba-
wek wojskowych. Niejeden nowojorski
łowca łyknął tu wiedzy o dawnym
świecie, a frontowy zabójca maszyn
nauczył się, gdzie łowcy mają wyłącz-
niki. Jedynie medycynę zwinęła jajo-
głowym gildia Navarro - na uniwerku
liźniesz jej co najwyżej przy okazji ja-
kiejś wiwisekcji w laboratorium. Wiwi-
sekcji? Na mutkach, oczywiście.
To dość poważna sprawa, no nie? Nic
dziwnego, że bystrzaki srają w gacie
nad swoim bezpieczeństwem. Powiem ci,
stary, takiej atmosfery oblężonej twier-
dzy nie czuć na niejednym stanowisku
frontowym. Nie bierze się to znikąd: mó-
wiłem ci o atakach i szczelinie, dorzucę
jeszcze słówko o tym, co dzieje się tu
ostatnio. Śmierdząca sprawa - uniwerek
94
podpadł ekipie Collinsa. Poszło właśnie
o zabezpieczenia. Najpierw rektor wy-
najął ochronę: zwykłych najemników,
a nie wojskowych, bo wojskowi kablują
jak leci, a i tak szpicli tu od cholery. Na
to ekipa ze Stalowego Domu nie wyra-
ziła zgody i wysłała jakiegoś patałacha,
żeby skarcił rektora Proppsa. Wysłan-
nik zagrał w stylu na buca, spieprzył
sprawę, no i się potoczyło. Zachwianie
dostaw, groźba odłączenia prądu, jakieś
aresztowania na mieście. Na powierzch-
nię wypłynęły rozmaite grzeszki profe-
sorów: kontakty z Posterunkiem, lewe
biznesy z karawanami, niezgłoszone
projekty, no i cała ta sprawa z histo-
rycznymi rewelacjami Balsera, które
coś za bardzo są na rękę wszelkiej ma-
ści buntownikom. Nie wiem, człowieku,
dokąd to zmierza, ale na moje oko spra-
wa jest na ostrzu noża.
Profesorowie
Uniwerek ma coś, czego mogą mu po-
zazdrościć wszystkie inne szkoły i gil-
die. Prawdziwych profesorów. Takich
autentycznych, przedwojennych. Ca-
łych pięciu.
Jak to możliwe? Ano znaleźli się
ponoć w jakichś słoikach do hiberna-
cji i stary Collins ściągnął ich do sie-
bie z misją odbudowania uczelni. Było
to dość dawno temu, od tamtego czasu
sporo się namieszało. Szósty i siódmy
zdążyli wykitować - mniejsza o nich.
Ten piąty - jak już jedziemy od końca
- jakieś pół roku temu zaginął. Jeremy
Fletcher, spec od chemii organicznej,
czy czegoś takiego. „Wyszedł i dotych-
czas nie wrócił”, można powiedzieć, co
w przypadku tak cennej osoby jest
sporym wydarzeniem. Na uniwerku
za jego znalezienie dostaniesz trzy
tysiące dolców, ponoć Drugi Departa-
ment rozpisał jeszcze fajniejszą ofertę.
Mroczna sprawa, ale i dobra okazja, by
powęszyć.
 enklawy

Następna trójka to Balser, facet od padkowi spadkobiercy starych nauczy-

historii, Lee, babka od takich różnych cieli, samouki, samorodne talenty kom-
cybernetycznych czarów i Valmondes binujące nad nowymi technologiami,
od bakterii i innych mikrosyfów. Oni i do tego garstka przedwojennych fa-
dumnie szefują swoim bazylikom. Albo chowców, na ogół mocno stetryczałych.
katedrom? Mniejsza o to, ich głównym Totalna zbieranina, co jeden, to z innej
zadaniem jest ratowanie i przekazy- bajki. To nawet pocieszne, jak włazisz
wanie wiedzy dalej, wypuszczanie co do jakiejś mrocznej, klaustrofobicznej
roku nowych jajogłowych do użyt- kanciapy, masz tam jednego kolesia
ku w mieście, czyli robota w murach dłubiącego w jakimś ustrojstwie i pró-
uczelni. Gorzej, jeśli wystawiają stam- bujesz zgadnąć, co to takiego. „Dzień
tąd nochale - ostatnio zrobił to Balser, dobry, jestem antropomikrosocjopsy-
sprzedając jakieś rewelacje o konsty- choanalitykiem, jak mogę pomóc?”.
tucji, przez co dołożył oliwy do ognia.
Ponoć według starego prawa prezydent
powinien sobie odpuścić po paru latach
Dostęp do uniwersytetu
urzędowania i zrobić miejsce dla za-
Czy wpuszczą cię do środka, jak do-
stępcy, w dodatku wybieranego w wy-
trzesz tu prosto z podróży, jeszcze
borach przez zwykłych ludzi. Pocieszna
z radioaktywnym pyłem na butach?
teoria, ale padła na podatny grunt - no
Najprawdopodobniej tak. Uniwerek
i, jak mówiłem, zrobiło się nieciekawie.
pod tym względem jest milion razy
Jest jeszcze numer jeden, czyli sam
bardziej otwarty niż wszystkie gildie
rektor. Mark Propps, w jednej osobie
razem wzięte. Propps wychodzi z zało-
spec od laboratoriów i głowa całego uni-
żenia, że lepiej zaryzykować i w razie
werku. Mniejsza o to, jak sobie radzi
czego dać ochronie zarobić na utrzyma-
w swoim fachu - a wierz mi, radzi so-
nie, niż przepuścić jakąś super szansę
bie nieźle. Ważne, że facet ma jaja na
w stylu ostatniego speca z zapomnianej
swoim miejscu i jak na hibernatusa
dziedziny albo łasych na gamble przy-
nieźle się ogarnął, wyprowadzając uni-
błędów z ekstra znaleziskiem. Jak już
werek z marnej szkółki do roli ośrod-
się tu przedrzesz, czeka cię standardo-
ka, który naprawdę stara się dołożyć
we trzepanko: deponowanie broni, po-
swoje trzy grosze do działania miasta,
gadanka, coś ty za jeden i po cholerę
a może i ludzkości, że pojadę patosem.
zawracasz im głowę, przynajmniej jeśli
To, że w łapy jajogłowych trafiła kupa
widzą cię tu pierwszy raz. Wszystko to
specjalistycznego sprzętu, to właśnie
w specjalnej „śluzie”, czyli zewnętrznej
jego zasługa. Koleś nie pieprzy się i jak
noclegowni między dwiema bramami,
trzeba zasponsorować jakąś wyprawę,
zaraz przy platformie, z której rusza
albo nawet przeszmuglować coś do mia-
końcówka miejskiej kolejki.
sta za plecami strażników, to wykłada
Stałym bywalcom ufają bardziej
dolce na stół i nie pyta o szczegóły. Na-
- widziałem tam nawet zabójców ma-
wet, jeśli chodzi o wielką pakę tornado
szyn obładowanych śmiercionośnym,
do celów, oczywiście, badawczych. Zoba-
eksperymentalnym sprzętem i ucha-
czymy, co z nim dalej będzie.
chanych z tego, jak dzieciaki na świę-
Prócz wielkiej piątki na uniwerek
ta. Mało tego, jak faktycznie uznają
zlazło się od cholery wszelkiej maści
cię za wartego inwestycji, dostaniesz
podspeców, wychowanków, studentów
nawet własną kanciapę gdzieś w gąsz-
i fachowców wszelkich dziedzin. Na
czu korytarzy i studenta do spijania
ogół to już powojenna generacja - przy-
słów z twych ust. No, chyba że jesteś

95
 enklawy
tu właśnie po to, by samemu się czegoś
nauczyć. Propps dawno już urządził to
tak, żeby za gamble mogli uczyć się tu
wszyscy, a nie tylko cwaniaczki przy-
słane przez Collinsa. Raz, że budżet,
dwa - niezależność, sam rozumiesz.
Krótko mówiąc - można tu walić jak
w dym. Tak przynajmniej było do nie-
dawna, bo przy tym całym zamiesza-
niu może się zdarzyć, że armia otoczy
teren blokadą, albo podziemia się za-
mkną w obawie przed sabotażem.
Co tu robić?
Studiowanie
Ile masz czasu na zdobycie na uniwer-
ku jakichś podstaw? Załóżmy, że po
trzech miesiącach tutaj damy ci rzucić
Problematyczny test Sprytu, co? Jak
go zdasz, Wpiszesz sobie dowolne dwa
pakiety Umiejętności podchodzące pod
Spryt na jedynki, ok? Jeśli chcesz mieć
to samo na dwójkach, studiujesz dalej,
tylko że do zdania jest test Trudny.
Możesz też załapać się na trójki, ale to
już po zdaniu Bardzo Trudnego Testu.
Umiejętności na czwórce musisz zdo-
bywać na własny rachunek - takiego
poziomu nie nauczą cię w ramach zwy-
czajnych zajęć za kasę.
No tak, może się zdarzyć, że które-
goś z tych testów nie zdasz. W takim
wypadku możesz sobie dźwignąć o 1 do-
wolną studiowaną Umiejętność z tych
pakietów, przy czym nie więcej niż do
dwójki.
No i ważna rzecz - będzie cię to kosz-
tować. Standardowo za tydzień nauki
musisz wybulić dwieście dolców. Prawie
pięć tygodni w miesiącu, razy trzy -
robi się z tego 3000 dolców. Sporo, no
nie? Ale nikt nie mówił, że będzie ta-
nio, a tu masz nie tylko karmę dla łe-
petyny, ale i trzy posiłki dziennie i łóż-
ko w noclegowni, wszystko w cenie.
Całe szczęście uczelnia nie ma presji na
ściąganie należności w gotówce - nieofi-
96
cjalnie działa tu jeszcze stary, spraw-
dzony gambling. Jak przytaszczysz ze
sobą fajny sprzęcior wydłubany gdzieś
na froncie, albo zapłacisz w naturze
realizując jakieś zlecenie, też będzie
w porządku. Obowiązuje tylko zasada
„nic na krechę” - zawsze najpierw pła-
cisz, a potem dopiero jest kolej na ruch
uniwerku. Kto wie, czy cały ten przy-
bytek dużo lepiej na tym nie wychodzi,
niż jakby miał się trzymać tylko świe-
cących pieniążków. W dodatku wśród
studentów jest wyraźny podział na
tych, najczęściej miejscowych, co kiblu-
ją tu za kasę albo po prostu z polecenia
Stalowego Domu, a kolorową zbierani-
nę ze wszystkich stron świata, która
niejedno widziała, wszędzie była, i tyle
samo z uczelni wynosi, co jej zapewnia.
Robota dla fachowców
Połowa roboty jest już wykonana: Dwa-
dzieścia kilometrów on Nowego Jorku
czeka transport z wielkim, nieporęcz-
nym ustrojstwem wyglądającym jak
elektroniczne bebechy wyrwane prosto
z bazy Molocha. Waży toto z trzysta
kilo i jest totalnie, absolutnie nielegal-
ne. Jajogłowi z uniwerku potrzebują
przemytników, by dostarczyć to do ich
siedziby. Nie może na tym położyć łapy
ani armia, ani ci od ALTARa, ani w ogó-
le nikt - wszystko top secret. To jak,
bierzesz robotę?
Chcę tym grać
Robota jajogłowego w naszych cza-
sach nie jest prosta, bo musisz znać
się na wszystkim. Pewnie, masz swoją
dziedzinę, albo nastawiasz się na wy-
łapywanie wszelkich możliwych okru-
chów dawnej wiedzy, ale samo to nie
da ci przetrwać. Musisz jeszcze umieć
się obronić i wywalczyć sobie pozycję
w tym dzikim stadzie, jakim na ogół
jest ekipa, z którą podróżujesz. Tyle
dobrze, że masz za sobą uczelnię, któ-

- Spluwa na ziemię, bo jak nie, to ci zrobię z tyłka poste restante!
ra zapewnia ci schronienie i niezbędne
środki. Dla niej warto wyruszyć pro-
sto na zdziczałe pustkowia, by szukać,
badać i pozyskiwać, co się napatoczy.
W końcu ja zdechnę, ty zdechniesz,
zdechną nawet profesorki, co to pod-
hibernowują się okresowo, ale wiedza
pozostanie. Razem z nią może uda się
uratować coś z cywilizacji człowieka,
a to już nie byle co.
Karmazynowa Karawana
Wiesz już z grubsza, jak to u nas wy-
gląda: Nowy Jork jest jak mutek z wy-
sypką. Ruiny, ruiny, ruiny, a między
nimi mniej lub bardziej wyizolowane
enklawy ludzi: większe, mniejsze, takie
mocno Collinsowe, takie z większym lu-
zem, albo i tak dupiate, że prędzej cię
tam zeżrą, niż dadzą pojeść. Przeska-
kiwanie między nimi to koszmar i nie
zmienia tego jakoś szczególnie kolejka,
która jeździ tylko tam, gdzie jeździ
i za cholerę nie chce zboczyć z torów.
Jeszcze jak kręcisz się tu okazyjnie,
enklawy
jak jakiś pieprzony turysta, to pół
biedy - możesz sobie pozwolić na mo-
zolne przedzieranie się powierzchnią,
tunelami, albo wodą. Ale wyobraź so-
bie robotę tych, którzy robią to dzień
w dzień, zawodowo. Bo widzisz - miasto,
nawet takie rozsypane między gruzy,
potrzebuje kurierów jak matołek bez
Reminexu.
I dlatego ma takie firmy jak Kar-
mazynowa Karawana. Dlaczego kar-
mazynowa? To od koloru. Że niby taka
czerwona, tylko bardziej - jej kurierów
poznasz po czerwonych opaskach na
ramieniu, przynajmniej w tych mo-
mentach, w których nie czają się ze
swoją tożsamością. Bo widzisz - ta robo-
ta wymaga przebiegłości.
Dola kuriera
Wyobraź sobie, że jesteś takim kurie-
rem. Ze wszystkich stron otaczają
cię źli ludzie i posrane warunki, któ-
re chcą zarąbać ci paczkę. No bo raz
- przestrzeń. Przeskakujesz ze enkla-
wy do enklawy wszystkimi dostępny-
97
 enklawy

mi kanałami: pół biedy, jak masz do

przejechania trasę między dwoma bu-
Jak nadać przesyłkę?
dynkami w fajnej, błękitnej dzielnicy
Prosta sprawa - musisz uderzyć do
z odgruzowanymi drogami i nazwami
jednego z agentów firmy i zabulić mu,
ulic. Wtedy wsiadasz do bryczki, brum-
ile trzeba. Najłatwiej dopaść takiego
basz kawałeczek i załatwione. Ale nie
w Garażach, czyli siedzibie Karawa-
łudź się - takich zleceń będzie niewie-
ny. Mają tam magazyn na przesyłki
le, bo coś takiego łatwo można zrobić
i coś na kształt biura, w którym siedzi
samemu. Twoja dola to raczej te cho-
pani Emily albo inna Sue, grzeje dup-
lerne transporty na zasadzie „Siedzę
sko i przyjmuje zlecenia. Mają nawet
na dupsku u gildiarzy i marzy mi się,
sprytny, podziemny kanał łączący Ga-
by ktoś zapodał moją paczkę frajerom
raże z rzeką i to tak, że mało kto widzi,
z doków. Karmazynowi - do roboty!”. No
jak płynie motorówka. Tyle że to tylko
i zaczyna się użeranie. Najpierw z pre-
jeden punkt i to tylko w Zachodnim
zydenckimi - no bo kolesie sprawdzają,
Pasie. Gdzie indziej jesteś zdany wła-
co i jak, najchętniej dobraliby się do
śnie na agentów: takich kolesi, do któ-
przesyłki, i w ogóle zapuszkowaliby cię
rych raz za jakiś czas uderzy kurier po
za byle gówno, szczególnie w tych cza-
pakę. No na przykład u Donny możesz
sach. Pakiet mniej lub bardziej ściem-
popytać o Siwego Hunka w Purpuro-
nianych przepustek i gambli na łapów-
wym Mleczu, a w Dzielnicy Gildii stałe
ki to w tej branży podstawa. Potem
lokum znajdziesz naprzeciw wieżowca
masz decyzję, czy ruszasz wodą, co jest
Navarro. Tylko weź najpierw popy-
w miarę szybkie i umiarkowanie bez-
taj, czy ktokolwiek w okolicy kojarzy
pieczne, czy tarabanisz się lądem, do
cwaniaka podającego się za agenta
czego i tak pewnie dojdzie, bo odbiorcy
- po mieście krąży tyle opowieści o fa-
jakoś nie chcą trzymać się wybrzeża.
gasach wyfrajerzonych „na agenta”,
No a jak ląd, to wiadomo: zagruzowa-
że nie postawią ci za nie nawet piwa
ne tereny, pogranicza szczelin, tunele,
w knajpie.
przejścia dzikie, niebezpieczne i grożą-
ce zawaleniem. Faktem jest, że doświad-
czony kurier to najlepszy przewodnik Gdzie prawdziwa poczta?
po mieście, a niejedna przesyłka to
po prostu gostek z tekstem „dostarcz Dlaczego Karmazynowa Karawana,
mnie tam i tam, najlepiej prioryteto- a nie inna firma? Widzisz - to kwe-
wo”. No i wreszcie przebijasz się przez stia układów. Nowy Jork Collinsów
jedną, drugą, trzecią enklawę, wszyst- ma za sobą ładnych parę prób zmon-
kie ze swoimi regulacjami, stosunkami towania poczty z prawdziwego zda-
ze Stalowym Domem, sposobem trakto- rzenia - państwowej i docierającej
wania obcych i chrapką na darmowe do wszystkich, a przynajmniej głów-
gamble. Powiem ci, jest z tego Odyse- nych zakątków miasta. Za każdym
ja w pigułce, jeśli oglądałeś to gówno razem projekt szlag trafiał, głównie
w Toxic Theatre. dlatego, że nie udawało się utrzymać

Nacjonalizacja
Przy okazji ogólnej rozpierduchy w Zachodnim Pasie jakiś nadgorliwy oficer postanowił dorzucić
na ruszt kolejną pieczeń i znacjonalizować Karmazynową Karawanę. Po ludzku mówiąc - przejąć
i zmienić w stuprocentowo rządowy biznes. No i się zaczęło: regularny wjazd na Garaże, wyłapywanie
kurierów, konfiskata przesyłek. Ciężko uratować tyłek, nie mówiąc o biznesie.

98
 enklawy

Być kurierem
Kwintesencja roboty karmazynowego kuriera? Dotrzeć tam, gdzie nie da się dotrzeć! Mam dla
ciebie taką fajną nakładkę na Profesję zwykłego kuriera, dzięki której Nowy Jork będziesz
miał, stary, w małym paluszku. Zamiast wybierać jakąs podręcznikową Cechę, weź lepiej tę:
Mr Postman
„Na przesyłkę” to sposób, żeby dostać się tam, gdzie zwykły koleś dostanie co najwyżej kulkę
w łeb. Czy chodzi o wewnętrzne sektory Stalowego Domu, tereny co bardziej hermetycznych
wspólnot albo wieżowce gildii - mało kto powie ci „Spierdalaj, nie chcę żadnej paczki”. Nawet
Psom Piekła zdarza się wpuścić kuriera z Karmazynowej, zwłaszcza jak wiezie zamówiony
specjalnie zapas spirytusu.
Z tą Cechą nie wpuszczą cię tylko do naprawdę wyjątkowych i całkowicie zamkniętych
dla obcych rejonów. No wiesz - Pan Prezydent może odebrać paczkę przez kolesia z ochrony,
nie musisz mu jej wręczać w owalnym gabinecie. Warunek jest jeden: musisz naprawdę mieć
paczkę ze zleceniem dostarczenia.
Na mechanice działa to tak, że zawsze, gdy chcesz dostarczyć przesyłkę, na twoją korzyść
działa dodatkowy Suwak w testach Perswazji. Zgarniasz też Postrzeganie emocji na 2 - zawsze
lepiej najpierw sprawdzić, w jakim nastroju jest adresat.

chłopaczków prezydenta z dala od wej dyplomacji to taka współpraca,

przesyłanych rzeczy. W tej chwili je- żeby ani władze, ani klienci za bar-
dyne, co w tej materii w miarę działa, dzo się przy tym wszystkim nie po-
to opcja przesyłania rzeczy kolejką - obrażali.
no ale jak mówiłem, kolejka jeździ
tylko tam, gdzie jeździ.
Karmazynowa ma swoją pozycję, Cennik usług
bo udało jej się dogadać z władzą,
Karmazynowa Karawana zasadniczo
a jednocześnie nie za bardzo dawać
obsługuje transporty w mieście, czyli
się dymać przez jej przedstawicie-
na Manhattanie i w okolicach. Zapusz-
li. Największa w tym zasługa szefa
cza się też do enklaw rozłożonych na
- Tommy'ego Miltona, i tego, że jako
brzegach, a nawet do co poniektórych
dzieciak kumplował się z małym Col-
miejsc na Prowincji, przynajmniej je-
linsem. Jak jest jakaś grubsza afera,
śli zlecenie jest większe. To, ile dolców
po prostu wali do Stalowergo Domu
jest do zapłacenia, zależy od przesyłki,
i bezpośrednio „u góry” załatwia
odległości i trudności miejsca docelowe-
sprawy. No i jest jednym z niewie-
go. Z grubsza mówiąc, jakbyś miał do
lu takich gości, którzy walą prosto
wysłania taki bojler, czyli ustrojstwo,
z mostu swoje wonty i jeszcze nie
którego na dłuższą metę nie prze-
zadyndali. To, plus regularny dopływ
taszczysz na plecach, to za transport
łapówek na niższych szczeblach -
prosty (na przykład łódką z błękitnej
i firma kurierska może działać.
do błękitnej strefy) należałoby się ja-
Nie oznacza to, że masz sto pro-
kieś osiemdziesiąt dolców, za średni
cent gwarancji na dostarczenie pacz-
(ze zmianą środków transportu i pew-
ki. Karmazynowi sami lubią spraw-
nymi komplikacjami założonymi po
dzić, czy nie wiozą trefnego towaru,
drodze) ze sto pięćdziesiąt, a trudny
czasem nawet nie robią tego na wła-
(z przedostaniem przez strefę walki,
sny rachunek, tylko grzecznie proszą
w pobliżu szczeliny albo z adresatem
o pokazanie, co dajesz do wysyłki.
zakopanym mocno w ruinach) nawet
Czasem też pod paki podłącza się jed-
trzy, cztery stówki. Ten bojler musi
nak Armia albo Drugi Departament
być więc sporo warty, żeby opłacało się
z małą rewizją - sztuka karmazyno-

99
 enklawy

go tam wysłać, no nie? Ceny idą w dół,
jeśli paczka mieści się do plecaka albo
torby, potrafią tez poszybować pod za-
srane dymami niebo w przypadku ta-
kich, z którymi trzeba ostrożnie, albo
tak, żeby jednak władza nie wiedziała,
co leci.
tutaj garderobami. Przejeżdża tędy
kolejka, a przy przystanku rozłożony
jest posterunek wojskowych. Pieprzeni
farciarze - jakbyś umiał załatwić służ-
bę na placówce przy Toxic, każdy trep
żarłby ci z ręki.

Sztuka naszych czasów

Toxic Theatre No ale po co tyle szumu, spytasz. Po
cholerę ludzie cisną się, żeby zobaczyć
Nowy Jork chwali się swoją kultu-
paru gości robiących z siebie idiotów?
rą jak rozpity szczur swoją wątrobą.
Chłopie, chyba nie kumasz, w czym
Dbamy tu o różne duperele i wmawia-
rzecz! Teatr to świat w pigułce. Wszyst-
my całemu światu, że dzięki temu je-
kie te porąbane rzeczy, które próbują
steśmy bardziej cywilizowani i mamy
zmienić twoje życie w nieżycie, tutaj
prawo wysyłać naszych chłopaków od
masz przed oczami, ale nie przytra-
demolki w imię stalowego orła. W Villa-
fiają się tobie. Zawsze możesz liczyć
ge znajdziesz na przykład kino, gdzie
na happy end - koniec przedstawienia,
za parę dolców nie tylko usłyszysz, co
trupy wstają i się kłaniają, a ty wy-
dobrego ma do powiedzenia Pan Pre-
chodzisz i myślisz sobie - o szlag, może
zydent, ale nawet obejrzysz coś przed-
nie mam co żreć i męczy mnie zgaga
wojennego. No ale kino to dzisiaj tylko
z zaropiałego żołądka, ale inni mają
pościerane obrazki z innego świata. To,
jeszcze gorzej. On kocha ją, ale ona jest
co najbardziej kręci, to teatry. Stary,
mutantem, więc nie mogą być razem.
widziałbyś te tłumy walące na przed-
On wpierdziela Tornado i ma przerąba-
stawienia! Jak tylko znajdziesz chwi-
ne, bo Prawdziwi Patrioci chcą dobrać
lę, wbijaj się na jedno z nich. Najlepiej
mu się do tyłka. Ona jest królową bit
od razu do najsłynniejszego - do Toxic
boysów, śpiewa smutne piosenki o sa-
Theatre w Zachodnim Pasie.
motności i czeka na kogoś, kto przyj-
Toxic rozłożony jest na stacji me-
dzie i zmieni jej życie. Albo to z walką
tra na sto trzeciej ulicy, czyli pod zie-
na miecze dwóch gości, z których ten
mią. To taka naturalna scena z tymi
w czarnym przyznaje, że jest ojcem
wszystkimi poziomami: platformą i wi-
tego w białym. Człowieku, to praw-
downią z krzesełek pociągowych rozło-
dziwe emocje! Historie z życia wzięte,
żonych na galerii. Cały bajer polega na
przemienione w zgrabne przedstawie-
tym, że scena zmienia się nie do pozna-
nie i odpalane co wieczór. Czasem jest
nia przy kolejnych przedstawieniach:
z tego niezłe zamieszanie: ponoć raz
raz ją zrobią tak, że wygląda jak bury
z kanałów wylazła cała banda prze-
tunel gdzieś pod miastem, kiedy indziej
mytników, prawie dokładnie na scenę,
zapodają światło, piasek i sztuczne
w samym środku premiery. Kolesie
niebo i robi się pustynia, albo narzu-
zgubili się w podziemiach, ale że nie
cą ziemi i jakiegoś złomu, żeby zrobić
skąpili dolców na kulturę, szybko po-
frontowe okopy.
łapali się, co i jak. Aktorzy też błysnę-
Tyle widać za bilety, żeby zobaczyć
li i zrobili taką akcję, żeby wszystko
więcej, musiałbyś się już jakoś wkręcić
wyglądało na część scenariusza. Na
do ekipy. Bo cały sektor stacji to teren
widowni siedziała połowa Pierwszego
enklawy teatru ze spalnią, żarłodajnią
Departamentu, ale nikt nie rozkminił,
i klitkami mieszkańców nazywanymi

100

co jest grane. Uwielbiam to! Widziałeś
to najnowsze? O ekipie zasypanych
górników w Federacji, których zaczy-
nają zżerać młode Alahamy? Taaaki
klimat!
Do Toxic walą ludzie nie tylko z Za-
chodniego, ale i z całkiem odległych
dzielnic. Mało tego - nieraz możesz
natknąć się tam na rządową szychę
albo ważniaka z Dzielnicy Świateł.
W każdym razie mógłbyś się na nich
natknąć, gdybyś miał dostęp do lóż
na górnym peronie, bo jak wszędzie
i w teatrze są miejsca dla wszystkich
i takie dla niektórych.
Galeria gwiazd
Karl Springer
Szef Toxic, reżyser i aktor w większo-
ści przedstawień. Koleś najczęściej gra
złe, podłe, mroczne i zdeprawowane
postacie, przez co połowa miasta nie
zaufałaby mu nawet, jakby ręczył za
niego sam słodki Jezus. Ponoć właśnie
dlatego nie wystawia nosa poza stację
- boi się kulki od pacana, co to nie od-
różnia sztuki od rzeczywistości
Chi Chi Le Star
Blondyna z fryzem jak tornado i figu-
rą, która podnieciłaby Molocha. O jej
romansach huczy całe miasto - miała
ponoć wszystkich, którzy się w nim
liczą, od Pana Prezydenta po Carycę.
Ze mną jakoś nie romansowała, z cze-
go wnioskuję, że muszę jeszcze trochę
popracować na pozycję.
Alex Polio
Ze swoją mimiką i ciałem jak z gumy,
Alex zasłynął w rolach mutantów.
Jak się na niego patrzy, aż nie chce
się wierzyć, że to normalny człowiek
z kręgosłupem, kośćmi i wszystkim na
swoim miejscu. Do tego jest jednym
z tych profesjonalistów, którzy nie
odpuszczają sobie za kulisami i siedzą
enklawy
w swoich rolach dwadzieścia cztery
godziny na dobę. Patrzysz na niego
i myślisz „mutek”, ale to nie mutek,
tylko słynny Alex Polio.
Freddy Apollo
Połowa zabójców maszyn zaczęła ćmić
fajki marki Czarny Bronx po tym, jak
w rewelacyjnym „Północ-południe” za-
grał skopera z nieodłącznym szlugiem
w gębie. Twardziel, amant, przynaj-
mniej na scenie. Prywatnie poznasz go
w barach Dzielnicy Świateł - lubi iść
w tango i nieraz potrzebuje pomocy
w dotarciu na przedstawienie.
Trixxy
To chyba największa gwiazdka To-
xic, która nie mieszka we wspólnocie.
Znajdziesz ją też u Donny w knajpie
„Pod bagnecikiem”, gdzie śpiewa i robi
za atrakcję. Czarne włosy, obcisłe kiec-
ki i role złych kobiet to jej znak roz-
poznawczy. Myślisz o podrywie? Uwa-
żaj na dwójkę karłów, co robią za jej
ochroniarzy.
Ceny biletów
Zwykłe bilety kosztują 5, 8 i 10 dolców
w zależności od tego, gdzie dasz się
usadzić. Tyle tylko, że czasem trudno
jest je dostać, taki mamy na nie po-
pyt. Jeśli musisz wejść „na już”, wal
do cwaniaków na powierzchni - oni
sprzedadzą ci miejscówę, ale dużo dro-
żej. Są też miejsca w lożach. Żeby je
dostać, w zasadzie nie musisz płacić.
Musisz być tylko dziany i znany - tak
żeby zaprosił cię tam ktoś ze stałych
bywalców, którzy wykupili loże na
własność. Możesz tez śledzić wydarze-
nia w mieście i walnąć swoją ofertę,
jak tylko ktoś z właścicieli wykituje
i zrobi się wolne. Tylko uważaj wtedy
na chłopaków z Pierwszego Departa-
mentu - dla nich coś takiego może być
motywem zbrodni.
101
 enklawy

Nasze posterunki tutaj są jak wyspy w morzu gówna. I z każdym

dniem coraz bardziej toniemy.

Wschodni pas
Jak by ci to ładnie powiedzieć: Wschod-
ni Pas to slumsy. Przeludniona, pełna
syfu dzielnica, na którą przygotować
cię może co najwyżej praktyka w en-
klawach Hegemonii albo w najniższych
partiach wieżowców Miami. Jeśli Sta-
lowy Dom wyglądał jak mrowisko, to
tutaj mamy truchło bydlęcia, na któ-
rym żeruje milion robali. Brzmi jak pa-
skudztwo, co nie? Bo i jest paskudnie.
Jeśli piekło miałoby się zamknąć na
remanent, Pas Wschodni możemy udo-
stępnić jako tymczasowy zamiennik.
Osiedla
Widzisz - miały tu być nowe osiedla, od-
picowane domy dla wszystkich, którzy
ściągali do Nowego Jorku z marzeniem
o lepszym życiu pod opieką prezyden-
ta. Wyrosło jedno, drugie, trzecie osie-
dle blaszanych baraków, przyczep i na-
miotów: nowych i takich, co stoją już
tak długo, że obrosły syfem i stward-
niały jak prawdziwe budowle. Miejscó-
wa dla masy ludzi. A potem przylazło
ich więcej. I jeszcze więcej. Wszyscy ci,
którym armia, pożary albo inne zda-
rzenia losowe rozwaliły domy i en-
klawy. Desperaci ze wszystkich stron
świata. Przytułałeś się do miasta, ale
nie miałeś ze sobą niczego: ani gambli,
ani chodów, ani choćby konkretnego
fachu? Witamy, witamy, a teraz spie-
przaj do Pasa - tak to wyglądało i wy-
gląda do dzisiaj. W pewnym momencie
ilość ludzi przekroczyła masę krytycz-
ną: zrobiło się ich za dużo na liczbę
ujęć wody, dostępne żarcie, nie mówiąc
nawet o pracy czy porządnym schro-
nieniu. Zrobiła się, bracie, kaszana.

102

Central Park
Wschodni Pas zawiera Cantral Park,
czyli najbardziej zmarnowany teren
w metropolii. Kojarzysz może wielką,
zieloną wyspę pośród wieżowców, jaką
te tereny były przed wojną. Przykro
mi, ale niewiele z niej zostało. Dziś
to zlepek czerwonych stref, z wyjąt-
kiem w postaci błękitnej farmy - żało-
snej resztki tego, co kiedyś urządzono
w parku. Miało być pięknie - w końcu
to kupa ziemi prawie bez budynków,
w sam raz do zaorania, i to prawie cał-
kiem na miejscu. Tyle że wszyscy, któ-
rzy cokolwiek kojarzyli z przedwojen-
nego miasta, tak właśnie myśleli - łał,
super, walimy do Central Parku, tam
na pewno ktoś będzie robił żarcie.
Można było odpierać ataki i zwy-
czajny tłum przez rok, dwa, przez dzie-
sięć lat... Ale to się stało po prostu nie-
opłacalne. Jak tylko Nowy Jork rozrósł
się na tyle, żeby robić wjazd na okoli-
cę, Prezydent odpuścił sobie park (ofi-
cjalnie nazywało się to „przekazaniem
w ręce narodu”). Łatwo przekazać coś,
co nie dość, że rozkradane jest przez
wszystkich, to jeszcze ma na terenie
paskudną szczelinę.
W Parku spodziewaj się najgor-
szego i nigdy, ale to nigdy nie wierz
miejscowym, jesli oferują się jako prze-
wodnicy. W piekle jest specjalny kocioł
na frajerów, którzy dali się im zacią-
gnąć w „zarąbiste-miejsce-musisz-to-
zobaczyć”.
Niechciana dzielnica
A w osiedlach i tak jest lepiej niż na ru-
inach dawnej Upper East Side. Bo widzisz
- ci, którzy nie zmieścili się w barakach,
władowali się - albo to ich władowano -
na wypalone zgliszcza i do podziemnych
kanałów. I to nie są te fajne, odnowione,
oświetlone i pilnowane strefy jak w Vil-
lage. Tu nikt nie podesłał ani inżynierów,
enklawy
Odwiedź koniecznie!
Doki
Ponura okolica, brudniejsza, bar-
dziej niebezpieczna i ogólnie nie-
sympatyczna alternatywa dla
przystani Pasa Zachodniego. Ponoć
to tutaj jest ojczyzna ruchu oporu.
Nie wiem, zawołaj „Niech żyje Col-
lins”, a zobaczymy, co się stanie.
Jeśli szukałbyś miejsca, żeby
zniknąć, z jednoczesnym dostepęm
do wodnych tras komunikacyj-
nych, wybierz sobie meline tutaj,
zabul miejscowemu jego dolę i prze-
czekaj najgorszy czas.
Pod szczerbinką
Jedyna wojskowa knajpa w dziel-
nicy. Przed drzwiami chmara że-
braków, w środku dym, smród
i żarcie z garkuchni. Szefuje tu Ale-
xis, baba-weteran na emeryturze.
Polecam tutejszy gulasz (10 dolców
za pełną porcję), nie polecam dań
rybnych - te nie są z wojskowego
przydziału, więc grożą śmiercią lub
kalectwem.
Hol
Unieruchomiona łajba, która ob-
rosła przybudówkami i szopami.
Melina, w której jesli tylko nie wy-
glądasz na kapusia, kupisz broń
i amunicję. Ceny mocno średnie,
wybór niewielki (Dostępność -5%),
ale za to namiar pewny.
U Patris
Przytargowy hotel gościł juz ta-
kich ludzi, których nie podejrze-
wałbyś, że kiedykolwiek zawitali
do Pasa Wschodniego. Sama Patris,
jak sobie wypije, chwali się, że była
przyjaciółką samego Nestugowa
z Posterunku. Była czy nie - wazne,
że bierze tylko 15 dolców od łóżka.
103
 enklawy

ani ekip do odgruzowania, ani materia-

łów budowlanych. Nie znalazł się żaden
cwaniak, który wziąłby wszystkich za
mordy i kazał raz a dobrze postawić
wszystko na nogi.
Pewnie, są tu liderzy. Gdzie nie splu-
niesz, tam znajdziesz jakiegoś bossa,
szefa gangu, samozwańczego porucz-
nika straży sąsiedzkiej, dzieciaka, któ-
ry trzyma pod butem inne dzieciaki,
herszta gangu, watahy, sfory czy innej
bandy. Do takich ról możesz przebierać
w kandydatach.
Tutaj widok trupa na ulicy to nic
specjalnego - codziennie ktoś zdycha
jak pies, pod ścianą. Zdycha z głodu
albo z choróbska, bo nażłopał się brud-
nej wody albo nie zaleczył rany. Może
ktoś poczęstował go kosą w brzuch,
albo przywalił cegłą w bójce. A może
truposz po prostu popatrzył na to
wszystko i odechciało mu się żyć?
Tu armia nie marnuje czasu na
patrole. Co najwyżej wpada z hukiem,
rozpieprza drzwi i zgarnia do transpor-
tera patafiana, na którego był papier,
profilaktycznie demoluje mu chałupę
i spieprza z piskiem opon. Za to stąd
najłatwiej zrekrutować żołnierzy, bo
dla tych wszystkich, którzy nie zała-
pią się na jakąś sensowną robotę czy
chociażby najpodlejszą fuszkę, armia
jest jedyną alternatywą. Albo armia,
albo zdychaj.
Tu nie jeździ kolejka, chociaż już
dwa razy próbowali postawić na nogi
tory. Karmazynowa karawana liczy
sobie ekstra za dostarczenie tu prze-
syłki, a po zmroku w ogóle nie wysyła
tu swoich kurierów. Nie ma roku, by
nie spłonął kawałek dzielnicy. Nie ma
roku, żeby nie wybuchła mniejsza lub
większa zaraza. Trudno o kwartał bez
ekipy robiącej zadymę. O miesiąc bez
rozruchów, zamieszek, albo regularnej
szarpaniny. Nie ma dnia bez wystrza-
łów i wrzasków.
Witamy we Wschodnim Pasie.
Zmutowane raki
Ale dlaczego ludzie tak żyją, zamiast
przeprowadzić się kawałek dalej, od-
nowić jakąś ruinę i zacząć na własną
rękę? No właśnie, dlaczego? Może dla-
tego, że Collins pilnuje, żeby mu się
bydło nie porozchodziło z zagrody?
Żeby dostać pozwolenie na osiedlenie
się gdzie indziej, albo po prostu bilet na
kolejkę, trzeba zabulić więcej, niż rodzi-
na z Pasa widzi przez tydzień. A może
działa prawo zmutowanych raków.
Znasz je? Jak tylko jeden zmutowany
rak, z tych, co to mają dobre pół kilo
mięcha, wydobędzie się z gara na tyle,
by sięgnąć do krawędzi, zaraz inne
łapią go za dupsko i ściągają z powro-
tem. Jak tylko ktoś zabrał się za farmę
w dawnym parku, nie minął tydzień,
a farma spłonęła. Ktoś inny zabrał się
za odnowę hali sportowej za targiem
- od razu miał na karku pół setki no-
wych lokatorów i ze trzy bandy z ofer-
tą „ochrony” tego miejsca.
Targ
W centrum ogromnego osiedla, na
zatrutej ziemi, znajdziesz targ. To
nie tak, że nagle robi się wolny plac
z luźno porozstawianymi straganami.
Stary, to nie jakiś pieprzony przedwo-
jenny piknik, tylko targ na najbrud-
niejszej dzielnicy miasta! Blaszane
budy stoją tu jeszcze gęściej, wszystko
dusi się w oparach i wyziewach z po-
bliskiego jeziora szlamu, dymie naj-
różniejszych podłych smażalni, barów
i spelunek, i kwaśnego chuchu masy
ludzi kłębiących się tu o każdej porze
dnia i nocy. Jeśli całe życie spędziłeś
na pustkowiach i peszysz się przy dzie-
sięciu ludziach, a setka to dla ciebie
tłum, to lepiej wstrzyknij sobie jakiś
ogłupiacz, bo możesz tu dostać niezłe-
go pierdolca. Samo poruszanie się tutaj

104
 enklawy

to już osobna sztuka - a jak umiesz to

zrobić tak, żeby przy okazji nie dostać
się pod nogi przechodniów, nie stracić
połowy gambli i nie zarobić w pysk, to
w ogóle możesz się nazwać bydlęciem
miejskim.
Handlują tu najróżniejsi ludzie
- drobni cinkciarze, przemytnicy,
wędrowni handlarze i ściągający
z pustkowi macherzy od wszystkie-
go. Znajdziesz tu nawet kolesi z lep-
szych dzielnic, których przywiało tu
ze sprzętem tanim, albo zwyczajnie
niezbędnym nawet w Pasie. Sklepy
nachodzą na sklepy, stragan stoi na
straganie, a między tym kłębią się lu-
dzie: kupujący, kradnący, oszukujący
i przekonujący, że gówno to miód, albo
po prostu czekający na swoją okazję.
Popatrz, to mój dzieciak. Moja krew,
Kieszonkowcy, żebracy, dzieciaki, dziw-
poradzi sobie w życiu!
ki, zbóje i zwykłe sukinsyny.
Ponoć kupisz tu wszystko: od zwy-
kłej marchewki do tabsów Tornado, zwyczaj omijają targ... no, chyba, że
wyrzutni rakiet albo żywego mutka. są naprawdę poważne. W Pasie mówi
Co bardziej nielegalne rzeczy nie leżą się, że jak targ zaczyna płonąć, to już
oczywiście na wierzchu, nie rzucają nie jest ognisko, tylko prawdziwy po-
się w oczy, ale jak znasz człowieka, żar.
który zna człowieka... to zgarniesz tu
wszystko. To tylko kwestia ceny. Gra-
nica między legalnym a nielegalnym Sędziowie
w zasadzie tu nie obowiązuje. Ktoś ma
Jeśliby szukać kogoś, kto choć trochę
z tego swoją dolę, a poza tym wojsko-
tym wszystkim trzęsie, nadzoruje
wym dużo łatwiej jest pilnować tych,
i pilnuje, to znaleźlibyśmy Sędziów.
co towar chcą dostarczyć albo wywieźć,
Kilkunastu kolesi, którzy w ten czy
niż wciskać się tu z paragrafami. Każ-
inny sposób zebrali respekt i którym
da taka próba zamieniłaby dzielnicę
przyznano prawo rozsądzania sporów
w strefę walki.
tam, gdzie lepiej nie uderzać do władz.
Chociaż drobne bójki to normalna
Czyli - jeśli chodzi o Targ - prawie we
rzecz i na targu, zwłaszcza przy knaj-
wszystkich sprawach, których z jakie-
pach, obowiązuje niepisane prawo, że
goś powodu nie da się załatwić spluwą
nie załatwia się tu poważniejszych
i tasakiem. To sędziowie zbierają „Poda-
porachunków. Możesz tu spotkać naj-
tek”, czyli taki zakamuflowany haracz
gorszego wroga i - przynajmniej jeśli
na potrzeby targu: utrzymanie ekipy
jest tutejszy - nie powinien sięgnąć
sędziowkich ochroniarzy, wybulenie
po broń. OK, może cię śledzić i wykoń-
doli komu trzeba w ekipie Collinsa,
czyć, jak tylko wyjdziesz gdzieś dalej,
żeby odciągnąć uwagę nadgorliwych
ale na samym targu takie rzeczy nie
funkcjonariuszy, a od czasu do czasu
uchodzą. Nawet większe rozruchy za-
połatanie jakiegoś baraku.

105
 enklawy
Zakłady Stirnera
Zobaczysz je i we Wschodnim Pasie,
i na obrzeżach Brooklynu na wschod-
nim brzegu. W papierach u Collinsa to
białe i błękitne strefy, ale nie spodzie-
waj się tam spokoju i luksusów. Drogę
wskażą ci kominy, blask pieców i ha-
łas jak w maszynowni Blaszaka, cho-
ciaż zamiast widoków będziesz miał
pewnie powietrze, które da się kroić,
pakować i sprzedawać. „Syf w kost-
kach. Brudzi, śmierdzi, z leksza tru-
je.” - już widzę te reklamy w Timesie.
Witamy w nowojorskiej strefie prze-
mysłowej.
Stoją tu elektrownie, w której wę-
giel z Federacji zmienia się w prąd.
Mamy hutę gildii Davos, trochę zakła-
dów metalurgicznych. No i najważniej-
sze - perła w koronie i oczko w głowie
Pana Prezydenta: zakłady zbrojeniowe
Maxa Stirnera. Strzelałeś kiedyś z woj-
skowego sprzętu? To teraz wiesz, skąd
się wzięły pestki, spluwy i cała reszta
aż po skrzynki, w których ten sprzęt
przyjechał. Zaskoczenie? Myślałeś, że
Nowa bryczka dla Drugiego Departa-
mentu. Model Independence 3
106
Collins odkrył jakieś przedwojenne
magazyny bez dna i dzień w dzień wy-
wozi stamtąd ciężarówkami sprzęt dla
swojej armii? Pobudka! To wszystko
produkuje się dzisiaj, właśnie tutaj.
I będzie się to robić tak długo, jak dłu-
go pociągnie cały ten przedwojenny,
z mozołem ściągany i konserwowany,
fabryczny sprzęcior. A jak go szlag
wreszcie trafi, a my nie dorobimy się
do tego czasu technologii, to bye-bye -
zwijamy interes i jedziemy na pusty-
nię hodować popromienne grzybki.
Póki co praca wre. Każdy zakład to
solidna twierdza i żeby była jasność:
to sprzęt jest w niej najważniejszy,
nie ludzie.
Robotnicy
Wpadło ci kiedyś w ucho takie przed-
wojenne hasło „tania siła robocza”?
Chcesz ją zobaczyć? Chodź, staniemy
przed bramą zakładu, albo na przy-
stani z promami na Brooklyn grubo
przed świtem. Ja wiem, o tej porze
przysypia nawet prąd w Molocho-
wych przewodach , ale nie narzekaj
- tania siła stoi tu już od paru godzin
i liczy na to, że dzisiaj będzie mogła
być robocza. Faceci, kobiety, a jak się
przyjrzysz, to i dzieciaki, ale one sto-
ją dalej i raczej nie dadzą rady się do-
pchać. Godzinę przed świtem otwiera
się zewnętrzna brama i do zakładu
wlewa się cieniutki strumień robot-
ników. Człapiesz w kolejce, pod lufa-
mi karabinów (tak, tak, armia chroni
i służy, jak zwykle), aż dojdziesz do
cwaniaków za biurkiem z opon i bla-
tu. Od nich zależy wszystko: albo wy-
glądasz na kolesia, który jest zdatny
do napierdalania jak robot przez cały
dzień i dostaniesz robotę, albo masz
choróbsko, mutację, jesteś na czarnej
liście czy po prostu krzywo na nich
popatrzyłeś i każą ci spieprzać, a na
twoje miejsce wchodzi następny z ko-

POBORCA TWOIM PRZYJACIELEM!
Informuje się, że wszelkie ataki na poborców podatkowych będą traktowane jak zamach
na funkcjonariusza państwowego i karane śmiercią lub pracami przymusowymi.
lejki. No i masz przewalone. Widzisz
- szczęściarze, którzy załapali się na
robotę, dostaną za nią parę dolców
i nażrą się papki w zakładowej gar-
kuchni. Co z resztą? Obchodzi cię to
w ogóle? Bo kolesi w fabryce nic a nic.
I tak co dzień, na okrągło: plac,
bramka, selekcja i marzenie o tym,
by dopchać się do przodu, zanim
uzbierają komplet do załogi. Robo-
ta kijowa, wypruwa flaki tak samo
jak blaszany rzeźnik, tylko rozkłada
agonię na raty: zakład wykończy cię
nie jednym, czystym cięciem, tylko
tygodniami, miesiącami, a jak jesteś
z lepszej gliny, to latami harówy.
Nic dziwnego, że ludzie próbują coś
z tym zrobić. Co jeden, to inna orga-
nizacja: króliki, dokersi, chłopaki od
Riochardsa, Gunneya...
Tylko powiem ci szczerze - sam
nie wiem, czy tym związkom bardziej
zależy na tym, żeby wyszarpać dla
roboli trochę więcej grosza, czy raczej
o zapewnienie lepszego miejsca w ko-
lejce przy bramce. Sam powiedz - nie
opłaciłoby ci się, jakbyś był jakimś
majstrem w fabryce, żeby całą tę se-
lekcję robił za ciebie ktoś inny? Doga-
dujesz się z Królikami, a oni podsy-
łają ci już gotową brygadę. A jak ją
dobierają: lejąc opornych, faworyzu-
jąc kumpli, krewnych i sąsiadów, czy
jeszcze inaczej, mniejsza o to. Ważne,
że masz kogoś, kto przez następne
dziesięć, dwanaście czy szesnaście
godzin będzie zapierdalał jak mały
samochodzik.
Że to niesprawiedliwe? Oj stary,
życie nie jest sprawiedliwe. Ktoś
musi mieć gorzej, żeby ludzie w bia-
łych strefach dzielnicy Gildii albo
w takim Village mogli żyć... jak lu-
dzie.
enklawy
Chcę tym grać
Poważnie? Chcesz grać kimś stąd? No
to, stary, złudzenia na bok. Zaczynasz
od zera. Serio, byle przybłęda ma lepiej
od ciebie. Widzisz - tak samo jak ty zdy-
cha, bo nie ma żarcia, wody, leków, bo
podgryzają go gnidy i nie ma własnego
kąta. Ale ma jedną rzecz, którą ty do-
piero będziesz musiał sobie wywalczyć.
Wolność. Nikt nie zrobi z niego bydlęcia
roboczego. No, chyba że złapią go łowcy
niewolników. Ale wiesz co - to i tak nie-
źle: ty niewolnika robisz z siebie sam.
Ciągle chcesz zostać robotnikiem?
OK. Nie chcę od ciebie żadnych punk-
tów, bez tego masz wystarczająco prze-
chlapane. Jeśli przepracowałeś chociaż
miesiąc, dopisz sobie Mechanikę na 1
i Kondycję na 3. Ale twoja Budowa leci
w dół o 1. To nie sanatorium ani szkółka
niedzielna, to życie.
Co tu robić?
Nie tak miało być!
Zaciągnąłem się, bo chciałem tłuc bla-
szaka po stalowym dupsku. Mówili, że
armia mnie potrzebuje, że trzeba bronić
Nowego Jorku przed dzikusami i sze-
rzyć demokrację. Teraz stoję, przede
mną tłum ludzi. Stoją, patrzą, w rękach
mają cegły, rury, kamienie. W oczach
głód i nienawiść. Sierżant dostał roz-
kazy: jak tylko ruszą, mamy strzelać.
Nie ma takiej opcji, żeby huta wpadła
w ręce tłumu. A to dopiero początek: je-
śli tylko obronimy zakład, zacznie się
trzepanie dzielnicy, enklawa za enkla-
wą, w poszukiwaniu szumowin, co za-
częły rozruchy. Znowu poleje się krew:
nie mutków, nie barbarzyńców. Nowo-
jorczyków. Nie tak miało być, do kurwy
nędzy, nie tak!
107
 enklawy
Czujesz ten zapach? To wykuwa się demokracja!
Brooklyn
Brooklyn to dzicz, głód, syf i barba-
rzyństwo. Kto tam chodzi, ten ma wszy
i chorobę popromienną. Dokładnie tak
sprawę zapodaje Times i reszta speców
od propagandy, po to, żeby prawdziwi
nowojorczycy trzymali się od tych te-
renów z daleka. A dlaczego? Ano dlate-
go, że z Prezydentem nie mają one wie-
le wspólnego, a kto nie z nami, temu
kij w oko, co nie?
Niezależne enklawy
Widzisz - to nie tak, że dmucha tam tyl-
ko skażony wiatr i kręcą się apatycz-
ne mutki. Na Brooklynie żyją ludzie.
Jest ich nawet sporo. Normalne enkla-
wy - jedne popieprzone, inne zupełnie
w porządku. Jedne klepią biedę i zdy-
chają z głodu, inne mają swoje bizne-
sy, fabryczki, robią wypady i najazdy,
ogólnie dają sobie radę lepiej niż nie-
108
jedna strefa rządowa. Mamy tam en-
klawy z paru podziurawionych domów
z garstką mieszkańców, ale i takie
z własną armią, zwiadowcami, siecią
handlarzy i powiązaniami z enklawa-
mi na obu brzegach i ze sobą nawza-
jem. Nieraz tłuką się jak stado kun-
dli, ale o to przecież chodzi w zabawie
w przetrwanie. Wiesz, co je łączy? Pra-
wie wszystkie mają w dupie Collinsa
i jego pieprzenie o Nowej Ameryce. Za
cholerę nie można o nich powiedzieć,
że są obywatelami rządowego Nowego
Jorku.
Nie zrozum mnie źle - mało kto
w całym mieście, czy raczej na gruzach
tego, co było miastem przed wojną,
może całkowicie olać władzę prezyden-
ta. Stalowy orzeł to potężne ptaszysko,
które pakuje się ze swoim dziobem
zwłaszcza tam, gdzie go nie chcą. A już
zwłaszcza do Brooklynu, czyli o wiele

za blisko jak na gusta armijnych po-
ruczników. Jakby się dało, już dawno
władowałaby się tu armia i zrobiła po-
rządek. Ale to niełatwa sprawa: parę
enklaw to naprawdę osobne miasta, za
duże, żeby połknąć je ot tak. A dwa -
czasem szkoda zachodu na toksyczną
dziurę, w której nie ma nic ciekawego
(z punktu widzenia władzy). Kolesiom
w Stalowym Domu wystarczy więc,
że pilnują swoich owieczek w białych
i niebieskich enklawach, bo co by to
było, jakby się dowiedziały, że można
inaczej. Do tego parę baz rozstawio-
nych w razie większego zamieszania
i da się wytrzymać. Klasyczna takty-
ka perfumowania gówna.
Faktem jest, że jak ciśniesz się do
Brooklynu, to jesteś zdany tylko na
siebie. Żadne chody u prezydenta, żad-
ne prawa i zwyczaje, normalny survi-
val w dzikim świecie.
Hale Leaslear
Dałbym sobie odciąć swoje kudłate
łapsko, że jeszcze dwa miesiące temu
nikt w Village nie wiedział, że w ogóle
istnieje coś takiego, jak Kolonia Leasle-
ar. Dla bardziej zorientowanych była
to po prostu jeszcze jedna wspólnota
zakopana gdzieś w gruzach Brookly-
Nie tego się spodziewałem, jak mówili „Zapewniamy dojazd do
miejsca pracy”.
enklawy
nu. Musiałbyś być oblatany w temacie,
żeby kojarzyć coś więcej: na przykład,
że to na ogół stamtąd brały się pestki
dostępne na Targu albo zmyślne miny,
czyli hit sezonu w branży niskobudże-
towych zabezpieczeń.
Cała ta enklawa rozłożona jest
w halach, wielkich, pustych pomiesz-
czeniach z dodatkowo wyburzonymi
ścianami. Jak jesteś u nich na par-
terze, to nawet da się wytrzymać,
bo między poszczególnymi klitkami
porozwieszane są koce, kotary i cien-
kie ścianki działowe - wszystkie bez
sufitu. Dopiero z perspektywy straż-
nika na balustradzie pod dachem wi-
dać wszystko dokładnie: jak sąsiad
świntuszy z sąsiadką, jak pracusie
napieprzają w warsztatach albo jak
babki pichcą obiad dla całej hali. Tra-
cisz prywatność, zyskujesz bezpie-
czeństwo - takie było założenie całej
grupy.
Takich hal jest bodajże pięć, każda
na ładnych kilkaset ludzi, więc wiesz
- to nie byle dziura zabita dechami,
tylko zupełnie przyzwoita enklawa. No
i mają to coś, dla czego warto było od
czasu do czasu o nich zahaczyć. Che-
mikalia, brachu. Nie te skomplikowane,
do których potrzebujesz nie wiadomo
jakiego laboratorium, tylko różne takie
sprytne substancje, co w zasadzie są
109
 enklawy
dostępne, tylko trzeba się napocić, by
je uzyskać. Jakieś tam saletry, jakieś
kwasy ze szczyn, wody i roślinnych
wydzielin, że nie wspomnę o bimber-
ku i innych alkoholowych wywarach.
No i umieli to wykorzystać - mogłeś
się tam zaopatrzyć w całkiem niezły
dynamit, proch i w ogóle amunicję do
najbardziej popularnych kalibrów.
Naprzeciw Collinsowi
Czemu mówię, że mogłeś, skoro hale
dalej stoją? Widzisz, to, co zapewniało
bogactwo, ściągnęło im na karki woj-
skowych. Dopóki robili tylko dla siebie
i ewentualnie na lokalny handelek,
mieli spokój. Ale tak jakoś z rok temu
paru ich speców, z których kojarzę tyl-
ko Alberta „Kamulca” z gigantycznymi
goglami na gałach, dało radę zarąbiście
usprawnić całą tą produkcję. Zainwe-
stowali w sprzęt i wyrośli na najwięk-
szego niezależnego od Collinsa dostawcę
ammo w mieście. No i się zaczęło.
Ponoć odbyły się tam jakieś taj-
ne rokowania, które, znając życie,
były marną zasłoną dla klasycznego
armijnego „przejmujemy was, albo
wypieprzajcie”. Okazało się, że ekipa
z Leaslear albo ma za duże jaja, albo
za mały mózg. Times uruchomił swoją
machinę. Znaleźli się kupcy, których
ktoś napadł raptem rzut beretem od
hal. W długim wywiadzie na łamach
gazety handlarze płakali, jak to ich
skrzywdzono, jak zwędzono im towar
i jak bardzo napastnicy przypomina-
li najemników na usługach hal. Potem
było porównanie jakości pestek od Stir-
nera i tych z hal i oczywiście okazało
się, że Leaslearowcy to spece, ale od
kantów i fuszerki. Kolejne napady, afe-
ra z porwaniem fabrycznego technika,
który ponoć na torturach wyśpiewał
halowcom tajne sekrety nowojorskiej
sztuki rusznikarskiej. Jak pojawiły
się pogłoski o zbrojeniach, szkoleniu
110
bojowników i głębokim zaniepokojeniu
prezydenta, już wiedziałem, co zaraz
nastąpi. I rzeczywiście - dwa tygodnie
temu zaczęła się blokada enklawy. Czy-
li, mówiąc krótko, atak.
Stan oblężenia
Zaczyna się regularna jatka, bo dla ha-
lowców to kwestia życia i śmierci. Na
moje oko w tej chwili jest tak, że Rho-
tax ma na tę chwilę akurat tyle wol-
nego wojska, żeby w miarę skutecznie
zablokować okolicę, ale zbyt mało, by
zdobyć hale masowym szturmem. No,
chyba że znajdzie komandoską ekipę
do śmiałego wypadu, ale po to właśnie
pół osiedla rozłożyło się na wałach, po-
sterunkach i czuwa dwadzieścia cztery
godziny na dobę, żeby zminimalizować
szanse powodzenia takiej misji. Cieka-
we tylko, czy zdążyli zebrać zasoby na
wytrzymanie dłuższej blokady. Ze stro-
ny wojska operację nadzoruje Hammer
Joe, ten sam sukinkot, który ma na
koncie pacyfikację gangu Flyersów
w pięćdziesiątym czwartym i hobby-
styczne dorabianie jako kat w proce-
sach Sądu Najwyższego.
Wiesz co, naprawdę lubiłem bimber
z hal, że nie wspomnę o tanich pest-
kach. Na moje oko sprawa wygląda bez-
nadziejnie. I żal mi dupsko ściska, jak
widzę cwaniaczków, co to zakładają się
po knajpach, ile ludzie z Leaslear wy-
trzymają. Wkurzyłem się i postawiłem
na to, że co najmniej pół roku. Nadzieja
matką głupich...
Co tu robić?
Oblężenie
Stary, nareszcie coś się dzieje. Myśla-
łem już, że zakwitnę na posterunku:
zamuła taka, że znudziło mi się nawet
dowalanie się do lamerów bez przepu-
stek. W każdym razie porucznik wy-
dał rozkaz i ruszyliśmy dobrać się do

dupy brudasom z Brooklynu! Rozsta-
wiamy porządną blokadę i wyławiamy
frajerów, którzy pojawiają się nam na
umocnieniach, albo pakują się tu z ze-
wnątrz. Kadra już knuje plany i ogól-
nie szykujemy się do godziny zero.
Każdego dnia ściąga tu więcej chłopa-
ków, a góra debatuje nad planami na-
tarć. Powiem ci, nie ma to jak solidna,
wojenna rozpierducha z prawdziwym
przeciwnikiem.
Znajdź drogę
Pod halę 03 podchodzą na wpół zawa-
lone tunele. Nigdy nie zostały do po-
rządku sprawdzone: stoi w nich woda,
cuchnie toksynami, a wylot jest cia-
sny i najeżony strzępami betonowych
zbrojeń. Dawno temu rada kazała dla
świętego spokoju zamurować do nich
wejście. Teraz, w drugim tygodniu blo-
kady, ryzyko, że coś stamtąd przylezie
jest mniej straszne od widma śmierci
głodowej. Trzeba ruszyć w głąb i za
wszelką cenę znaleźć wyjście poza po-
zycje bandziorów przysłanych przez
rząd. Plan minimum zakłada, że uda
się transportować tamtędy zaopatrze-
nie. Plan maksimum to dogadanie soju-
szu z sąsiednimi enklawami i wspólny
atak z dwóch stron.
Misja Seamannów
Szukasz jakiegoś pewnego miejsca dla
młodych podopiecznych, a nie uśmie-
cha ci się wystawianie ich na żer rzą-
dowym specom od wykształcenia? Jest
takie miejsce w Brooklynie, które może
cię zainteresować. Spróbuj dotrzeć do
dziury Seamannów. Kolesie mają coś na
kształt wielkiego sierocińca, w dodatku
przypominającego twierdzę. Normalna
sprawa: był sobie budynek z mieszka-
niami, szlag go trafił i zostały z niego
tylko zewnętrzne mury tak do wysoko-
ści pierwszego piętra i gruzowisko za
nimi, takie z wejściem do piwnic. W tych
enklawy
piwnicach i dalej w korytarzach siedzą
właśnie Seamannowie i kręcą ten swój
biznes z dziećmi. Piwnice, taaak. Dobre
określenie, jak chce się zbyć takie drob-
ne szczegóły, jak grubaśny kabel zasila-
jący podciągnięty do nich z wojskowej
stacji na granicy strefy albo regularne
dostawy sprzętu prosto od frontowych
wybebeszaczy maszyn.
Co jest takiego specjalnego w całej
tej szkole, że niejedna mamuśka sprze-
dałaby ostatnie majciochy, żeby umie-
ścić tam swojego dzieciaka? Sprawa tro-
chę cuchnie. Widzisz, kolesie wprawdzie
nie robią z młodych ani zupy, ani nawet
niewolników, ale pakują ich łepetyny
do dziwnych urządzeń i wyświetlają
rozmaite filmy, naświetlają niewidzial-
nymi falami, takie tam technologiczne
voodoo. Chodzi o to, żeby przedwojenną
wiedzę przelać od razu do mózgu, bez pi-
tolenia się z nauczycielami, szkółkami
i resztą tych czasochłonnych szopek.
Parę tygodni takich sesji dzień w dzień
po parę godzin, a poza tym łaźnie, ża-
rełko, pełna kultura. Traktują tak i ba-
chory podesłane na wychowanie i takie
wyhaczone po prostu byle gdzie albo
kupione w Pasie Wschodnim za parę
gambli. Sierotki na ogół zostają na sta-
łe i przez następne lata odpracowują
dla Seamannów edukacyjną przysługę,
111
 enklawy

a ci, co dostali się tu za kasę, wracają do ny lokal w lepszej dzielnicy? Cholera,

domów, podobno mądrzejsze. w ich przypadku nic mi się nie klei do
Gadałem kiedyś z jednym z Seaman- kupy.
nów - starszy facet, wdzianko w czerni
z naszytym na klacie wielkim, oficer-
skim pagonem, że niby to armia, ale
Co tu robić?
poza tym z grubsza normalny. Chyba
Zaginiony dzieciak
autentycznie wierzył w misję cywili-
Gdy dostawaliśmy to zlecenie, nic nie
zacyjną, hasła typu „młodzież przy-
zapowiadało gówna, w którym mie-
szłością narodu” i tego typu bzdety.
liśmy utonąć. „Zaginął dzieciak, lat
Gadałem też z facecikiem, który parę
osiem, znajdźcie go, płacę 1200 dolców”
lat wcześniej przeszedł „szkółkę” Se-
- takie hasło ze strony oficera armii to
amannów - ani nie skarżył się na jakąś
bilet wstępu do wyższej ligi, no nie?
traumę, ani nie chciał spalić tego ich
Trop wiódł do Brooklynu, do „szkółki”
fortu, ani nie próbował mnie zagryźć
Seamannów. Przyłożyliśmy się do robo-
jak jakiś psychol. Wszystko całkiem OK,
ty i zaczęły wyskakiwać ciekawe fakty.
tak że nie wiem, czy wierzyć we wrza-
Transporty na trasie Brooklyn-Dzielni-
ski i lamenty wokół misji: że krzywdzą
ca Gildii. Wychowankowie misji powty-
dzieciaczki, że pranie mózgu, że hodują
kani na co lepsze stanowiska w rządzie,
terrorystów i bandytów, każą napadać,
armii i co fajniejszych enklawach. Seria
plądrować i znosić sobie łupy jak jacyś
niefortunnych zdarzeń z pożarem na-
pieprzeni władcy marionetek.
szej ukochanej bryczki na czele. A gdy
Sam nie wie wiem: ten ich biznes to
dowiedzieliśmy się już tyle, że nie było
ściema, czy autentyczny cud techniki
odwrotu, dzieciak znalazł się sam. Zo-
jeszcze sprzed wojny? A jeśli cud, to
staliśmy z pakietem niewygodnych py-
czemu nie mają na karku rządowych
tań i nieodpartym wrażeniem, że ścią-
wysłanników z misją przejęcia takie-
gnęliśmy na siebie uwagę kogoś, komu
go biznesu? I czemu tkwią na tym
lepiej nie pakować się przed oczy.
zadupiu, zamiast zająć jakiś wypasio-

Być wychowankiem
Wychowanek misji
To nieprawda, że Seamannowie robią nam coś złego. Seamannowie nas uczą, czynią z nas lepszych ludzi.
Seamannowie chcą naszego dobra i dobra całego Nowego Jorku. Dlatego w głębokiej wdzięczności za to,
co Seamannowie dla nas zrobili, spełnimy każdą ich prośbę, z pełnym zaangażowaniem. Z narażeniem
życia, jeśli będzie trzeba. Bo to nieprawda, że robią nam coś złego...

Pranie mózgu w wykonaniu Seamannów

Koszt: 80 gambli podczas tworzenia postaci lub 300 PD w trakcie kampanii
Pranie mózgu w wykonaniu Seamannów rzeczywiście daje wymierne korzyści. Jako wychowanek
dostajesz dodatkowe 8 punktów na Umiejętności (do wydania zgodnie z zasadami 5. kroku tworzenia
postaci). Dzięki nim możesz polepszyć się w dowolnym pakiecie opartym na Sprycie lub Charakterze.
Ale jest też małe „ale”. Każdy, kto przeszedł przyspieszoną edukację w ich wykonaniu, wierzy że
Seamannowie to najmądrzejsi, najlepsiejsi i w ogóle naj ludzie na ziemi. I trzeba dla nich zrobić
wszystko, o co tylko poproszą. Jeśli tylko MG zleci ci jakąś misję czy nakaz z ich strony, będziesz
się starał wykonać ją najlepiej, jak się da. Nawet jakby cuchnęło to zbrodnią, misją samobójczą, albo
przekrętem stulecia. To na pewno tylko pozory - Seamannowie wiedzą, co dobre, nie mylą się i mają
na uwadze wyłącznie dobro społeczeństwa. Bez lipy.
Nie bój nic - misja dba o swoich wychowanków i na pewno nie zmarnuje ich na byle błahostkę.
Jest całkiem na odwrót - im więcej osiągnie jej podopieczny, tym lepiej. Nie wiem, czy słyszałeś, że na
polecenie swojego wielkiego tatusia uczęszczał do niej sam Collins?

112
 enklawy

Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. Dobrze patrzy się tylko

miernikiem skażenia.

Bronx
Ludzie mówią, że pomijając miliony to znaczy. Jeśli jesteś amatorem grillo-
trupów i lata chaotycznej wyrzynki, wania w leju po bombie, tu znajdziesz
w zasadzie my, nowojorczycy mieliśmy miejsce dla siebie.
szczęście w cyrku zwanym apokalipsą.
Że starczy popatrzyć na krater Jersey
o rzut beretem od nas - inni mają jeszcze
Wielki krater
gorzej. Cóż, stary, zapraszam cię teraz do
Z Bronxem jest tak, jakbyś odwrócił
Bronxu. W północny Nowy Jork przy-
normy i zrobił z dzielnicy gigantyczną
waliła głowica, której nie powstydziłby
szczelinę, a w szczeliny powciskał wąskie
się Wujek Wielki Wybuch - ponoć jej cień
pasy jako takiej normalności ze zwartą
przykrył połowę Manhattanu, cokolwiek
zabudową i miejscem na przycupnięcie.

113
 enklawy
Powiedzieć, że na Bronxie szaleją burze,
to jak stwierdzić, że nie czujesz się naj-
lepiej... po taplanku w Missisipi. Do tego
cholernie ciężko tu z kryjówkami: tak
z 80% powierzchni to totalne gruzowisko
wystawione na to, co fundują ci anoma-
lie. Kiepsko też z podziemiami, które poj-
kruszyły się po atomowym pierdolnię-
ciu. Zapomnij o tym, że wbijesz się tu
bryczką, znajdziesz niezawaloną drogę
i przemkniesz raz dwa na drugą stronę.
W Bronxie cała ziemia aż chodzi - nieraz
jak dupnie, czuć wstrząsy aż w Pasach.
Widziałeś ten błysk? Samozapłon.
Idziesz sobie, a tu sru! - niespodziewany
wybuch rozpieprza cię na kawałki. Albo
popatrz na te słupy: cos jakby podziura-
wiony beton albo spróchniałe kopce. Że-
byś widział, jakie mrówy w tym żyją! Im
Bractwo Spluwy. Co te świry widzą w swoim dziale?
114
nie szkodzi skażenie: trzymają się na ku-
pie, a jak ktoś frajersko podejdzie blisko,
wypełzają chmarą i próbują go zeżreć.
W sumie, jak tak na to patrzę, wyglą-
da znajomo. My, nowojorczycy, jesteśmy
trochę jak te mrówy. Nie zbliżaj się za
bardzo, he, he.
Przez lornetkę nie zobaczymy dużo
więcej, a do Bronxu nie mam zamiaru się
pakować: ani w celach turystycznych,
ani żadnych innych. Dla mnie - i dla każ-
dego człowieka z odrobiną oleju w łepety-
nie - ta dzielnica w ogóle nie istnieje.
Jest z tego wszystkiego jeden poży-
tek: Bronx to naturalna granica i strefa
buforowa, taki mur odgradzający miasto
od północy. Z tej strony nie musimy oba-
wiać się ataku. A przynajmniej święcie
w to wierzymy.
 enklawy

Radiostacja
Enklawa bez radiostacji to żadna enklawa. Potrzebujesz jej, żeby być w kontakcie z sąsiadami, czy cho-
dzi o alarm, czy zwyczajną wymianę wieści. Nie będziesz przecież dymał do nich na ploty, jeśli każde
przejście to wyprawa na pół tuzina uzbrojonych i gotowych na wszystko specjalistów! Bez niej enklawa
zdana jest całkiem na siebie: nikt nie przyśle oddziałów przy ataku zmutowanych dzikusów, nie ostrzeże
o kwarantannie w przypadku epidemii, nie da znać, że nadchodzi atak burzy. Wachta przy odbiorniku to
cholernie odpowiedzialna fucha - i nie chodzi o nasłuchiwanie propagandowej szczekaniny Collinsa, tylko
czuwanie na lokalnej częstotliwości. Nic dziwnego, że jedna z kar dla enklaw przewidziana w nowojorskim
prawie to konfiskata radiostacji.

Popaleńcy szlakiem”. Jeśli gdzieś nie ma Collinso-

wych psów, robi się pustka do wyko-
rzystania, i nie ma takiej ceny, której
Najgorsze są te... istoty, które tutaj
nie można by za to zapłacić. Wskaku-
Widzisz, mamy tu taką... legendę,
jesz w ochronny kombinezon, inwe-
a przynajmniej będziemy się trzy-
stujesz w ołowiane blaszki i dobry
mać tego, że to tylko legenda. Chodzi
sprzęt do oddychania, potem przez
w niej o to, że ponoć bomba, która
parę lat rozkminiasz tajniki przejść,
tu spadła i kolejne, które doprawiły
a jak przeżyjesz, jesteś gotowy do
teren skażeniem i tymi wszystkimi
drogi, he, he. Nie no, trochę przesa-
anomaliami, wcale nie wybiły miesz-
dzam, ale fakt, że speców od tamtych
kańców. Nie wszystkich. Trochę ich
ścieżek nie jest zbyt wielu. A ci, co są,
przeżyło, a przynajmniej nie całkiem
raczej nie dożywają emerytury.
umarło. Czarne trupy, skwarki, popa-
Osobiście kojarzę tylko Letycję,
leńcy - mówił ci już ktoś o nich? Nie-
laskę z oficjalnym nowojorskim wy-
wiele w nich człowieczeństwa. To za
rokiem śmierci za działalność anty-
ich sprawą w strefie nie znajdziesz
rządową. Zaliczyła wielką ucieczkę
ciał tych, co polegli. Sprzęt tak, nabo-
z transportu do kolonii karnej i wbiła
je, leki, dolce - wszystko zostaje nie
się tam, gdzie przydupasy Collinsa nie
ruszone. Ale ciała znikają. Popaleń-
miały odwagi szukać - do Bronxu. Nie
cy wsuwają ludzinę? Niewykluczone,
mam pojęcia, czy urządziła tam sobie
stary, niewykluczone. Ponoć atakują
kryjówkę i czy daje tam sobie radę,
nie bronią, tylko krzykiem - takim
ale fakt, że to sprawdzony przewod-
bezgłośnym wrzaskiem, który wymia-
nik po szlaku. Poznasz ją po łysej, po-
ta myśli, rozsadza czaszkę. Powiem ci
plamionej oparzelinami czaszce kon-
szczerze - nie wiem, co o tym myśleć.
trastującej z całkiem ładną facjatą
Jedyny mój znajomek, który opowia-
i zgrabnym ciałkiem.
da o tym, jak spotkał się z nimi oko
U przemytników krąży słowo, że
w oko, to ćpun z wyżartą mózgownicą.
na szlaku jest knajpa, taka enkla-
Nie zawracałbym ci głowy jego rewe-
wa w samym środku piekła. Miałby
lacjami, gdyby nie to, że faktycznie
ją prowadzić stuprocentowy mutant,
zaliczył w życiu parę kursów radiano-
Black Barry, facet z anatomią na
wym szlakiem i biorę jego słowa serio.
wierzchu - całkiem bez skóry. Dla
mnie to jakieś pieprzenie schlanych
Radianowy szlak gości, w żadne lokale na środku pie-
przonej szczeliny nie wierzę. Ale jak
Przez Bronx wiedzie trasa, którą nie masz co robić z życiem, to idź,
przemytnicy nazywają „radianowym sprawdż, powiedz jak było.

115
 enklawy

Burza
Gdy szczeliny dostają pierdolca, a wokół robi się piekło, siedź w domu i pilnuj filtrów. Cała nadzieja
w tym, żeby odgrodzić się od skażonego terenu metrami betonu i gruzów, szczelnymi zaporami,
śluzami i systemami oczyszczania. Nic cię nie zaskoczy, jeśli nie będziesz miał z tym kontaktu - zapa-
miętaj tę złotą zasadę! Gorzej, jeśli trwa burza, a ty musisz wyleźć na zewnątrz. Bywa że cholerstwo
dopadnie cię podczas wypadu. Nawet doświadczeni przeszukiwacze dają się jej złapać - nie zawsze
pojawiają się pierwsze objawy wielkich pierdów ze szczelin, a jeśli nawet, czasem nie zdążysz się
schronić, zanim zacznie się na dobre.

Efekty specjalne
Anomalie i ataki burz to lista długa jak historia miasta. Jedne zdarzają się dość często, czy nawet
powiązane są z konkretnymi szczelinami, inne w zasadzie funkcjonują w opowieściach - albo ktoś
je wymyślił, albo wystąpiły dawno temu. Pojawiają się w postaci czystej, albo w śmiercionośnych
kombinacjach, jak to często bywa z promieniowaniem towarzyszącym całej gamie innych zjawisk.
Zapodam ci parę z nich, tak żebyś wiedział, czego się spodziewać.

Mróz
W parę chwil temperatura spada do poziomu
zabójczego dla organizmów żywych. Otoczenie
momentalnie pokrywa się szronem, powietrze
najpierw ścina się w mgłę, a potem robi się
krystalicznie czyste.
Blask
Dopóki jesteś daleko, wszystko jest w porządku,
zwłaszcza nocą, kiedy odległa łuna zapewnia
darmowe światło. Jednak wszyscy w epicen-
trum anomalii rażeni są błyskami, które bez
ochrony oczu prowadza do tymczasowej lub
stałej ślepoty. W skrajnych wypadkach połą-
czony jest z wysoką temperaturą i staje się
przyczyną pożarów.
Wyssanie
To cholerstwo to jeden z najbardziej zdradliwych,
a przy tym wcale nie tak rzadkich efektów. Na
ograniczonej przestrzeni w krótkim czasie leci
w dół zawartość tlenu w powietrzu. Nie ochroni cie
przed tym zwykła gazmaska, bo nie chodzi o za-
nieczyszczenie, które odfiltrowałby pochłaniacz.
Albo masz butlę z tlenem, albo się dusisz - tu nie
ma miejsce na trzecia opcję.
Implozje
Potężne wybuchy lub niewielkie „puknięcia” -
wszystkie są śmiertelnie niebezpieczne dla osób
przebywających w ich pobliżu. Grożą
Zapłon
Powietrze zmienia się w łatwopalną mieszankę,
która samoistnie rozbłyskuje kulami ognia.
Płonące szczeliny są popularne zwłaszcza na
północnym wschodzie - rozpoznasz te okolice
po sczerniałych, wypalonych do cna zgliszczach.
Najgroźniejszajest reakcja łańcuchowa, gdy
jeden wybuch generuje kolejne. Co nie zostanie
rozerwane na strzępy, to dopala się długo po
ustąpieniu anomalii.
Dźwięki
Od buczenia w niskich częstotliwościach po
przerażającą kakofonię - dźwiękowa anomalia
powoduje całe spektrum objawów od nudności
i bólu głowy, po krwawienie z otworów ciała,
szaleństwo i śmierć Wbrew powszechnym opinią
niełatwo się przed nią zabezpieczyć - dźwięk
z łatwością pokonuje bariery.
Żółta chmura
Chmura toksyn działających drażniąco na
organizm. Ofiary łatwo rozpoznać po bąblach
na skórze i nadpalonych ubraniach. Uciążliwa
anomalia zazwyczaj jednak daje się stosunko-
wo łatwo powstrzymać. Zabezpieczenie twarzy
maska przeciwgazowa nawet jeśli nie chronią
w stu procentach przed oparzeniami, mogą
uratować życie.
Purpurowa chmura
Purpurowe chmury zawierają środki aktywnie
działające na ludzką psychikę. Obserwowano
ataki paniki lub szału, a w lżejszych przypad-
kach stany depresyjne, maniakalne, a także
liczne urojenia. Nie ma stuprocentowej pewności,
że przed efektem purpurowych chmur chronią
pochłaniacze maski przeciwgazowej.
Wstrząsy
Lokalne tąpnięcia i osunięcia się ziemi odczu-
walne są nieraz w promieniu wielu kilometrów.
Szczeliny je wywołujące popularne są zwłaszcza
na zachodzie, także w Kraterze Jersey. Wokół
nich niemal na pewno nie natkniesz się na
jakąkolwiek enklawę.
Tornado
Anomalia polegająca na generowaniu wiatru
często towarzyszy innym. Znane są jednak
szczeliny, wokół których teren pustoszony jest
przez liczne tornada. Kilka z nich rozpoznano
na obrzeżach Bronxu.

Wyładowania
Pierwszy objaw to pełgające po ubraniach
maleńkie, srebrne nitki, pstrykające w wyła-
dowaniach. Czasem na tym się kończy, często
jednak dochodzi do gwałtownych wyładowań
i tworzenia się piorunów kulistych. Rzecz po-
trafi być niebezpieczna dla człowieka, ale jest
absolutnie zabójcza dla elektroniki. Taki piorun
działa jak najlepsze działo EMP.
Promieniowanie
Bardzo często zdarza się, że innym efektom
towarzyszy promieniowanie. Co gorsza, silne
dawki wyzwalane są często wtedy, gdy inny
efekt nie występuje w zbyt wielkim natężeniu.
To prawdziwy pech popłakać się ze szczęścia,
że seria implozji przeszła bokiem, a następnego
dnia zdechnąć na chorobę popromienną.

116
117
 tajemnice nowego jorku
Program Omega 1
„Panie Prezydencie, dzięki stałym inno-
wacjom w technologii i organizacji pracy
na naszych farmach udało nam się zwięk-
szyć ilość produkowanej żywności o 4,6%
w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Nasze
szacunki wskazują na to, że przy zacho-
waniu dotychczasowych nakładów na
programy eksperymentalne, w ciągu ko-
lejnych miesięcy tempo wzrostu uda się
nam podwoić.”
- Frank F. Morris, korporacja Argos
Jak myślisz, co może wyjść z połączenia
sił Navarro Gld. i gildii Argos? Gdy przy
metodach rolniczych zaczynają grzebać
ponurzy medycy, ja zaczynam się bać.
Tymczasem wspólny program obu gildii
hula w najlepsze, ukryty przed wzrokiem
zwykłych obywateli w sieci schronów rol-
niczych na północnych obrzeżach miasta.
Bo obywatela nie obchodzi, skąd się bierze
żarło - grunt, że micha jest pełna.
Założenia programu
Program Omega 1 ma na celu stworzenie
farmy przyszłości realizującej dwie wy-
tyczne. Dla Argos to miejsce, gdzie super-
rolnicy z pomocą superbydła będą upra-
wiać superrośliny przerabiane na żarcie,
też super. Brzmi super, no nie? I teraz
haczyk: taki rolnik to nie pionier pracy
z wykształceniem jak po przedwojennej
szkole rolniczej, a roślinki to nie miss
chlorofilu. Chodzi o to, by wyjść z upra-
wami z ciasnych, podziemnych schronów
na powierzchnię i pomimo skażenia wy-
hodować coś, co będzie się dało zamienić
w żarło. I to na wielką, masową skalę. Tu
właśnie zaczyna się druga wytyczna, czy-
li partia gildii Navarro.
Dla medyków program to poletko do
badań nad ulepszaniem ludzkiego i zwie-
rzęcego ciała. W dodatku taki z gatunku
bocznych furtek. Widzisz - po tym, jak
udało im się przejąć do badań hybrydę
Molocha schwytaną przez chłopaków na
118
froncie, w ich wieżowcu wykiełkował plan
stworzenia nowojorskiej wersji maszyno-
człowieka. Hybryda człowieka i maszyny,
cyborg drugiej generacji, potężny, lecz
całkowicie poddany rozkazom człowieka
dzięki zmyślnemu układowi sterującemu.
Tyle że nawet potężna Navarro nie
miała dość środków, by coś takiego na
poważnie odpalić. Aż pojawił się program
Omega, w którym chodzi o stworzenie
doskonałego pracownika, który wykony-
wałby najcięższe prace w warunkach,
w których nie radzą sobie nawet skazań-
cy z kolonii karnych. Takie niewolnictwo
z prezydenckim błogosławieństwem, bo
przecież nie chodzi o zniewolenie obywa-
teli Nowego Jorku, ani w ogóle ludzi, tylko
o sztuczne, laboratoryjne twory. To roz-
grzesza medyków w oczach prawa.
Navarro dostała od rządu zielone świa-
tło na stworzenie żywej maszyny rolni-
czej, a wraz z nim popłynął strumień do-
lców, sprzętu i technologii. Majstrowanie
nad stworzeniem ludzkiej hybrydy ruszy-
ło pełną parą.
Obiekty
Wprawdzie jajogłowym daleko jeszcze do
efektów na miarę hybryd Molocha, już te-
raz istnieją ośrodki i farmy, na których
pracują pierwsze, prototypowe „organi-
zmy” stworzone w ramach projektu Ome-
ga. To straszliwe, pokiereszowane ciała
topornie połączone z mechanicznymi pro-
tezami. Zaropiałe miejsca, gdzie ciało łą-
czy się z maszyną, straszliwe kable. Pre-
zydenccy wizytatorzy dostali pod mordy
wygodną wersję, wedle której ciała te zo-
stały od zera wyhodowane w specjalnych
zbiornikach i połączone ze wszczepami
jeszcze przed pierwszym wybudzeniem.
Pogłoska o tym, że w jednym z obiektów
rozpoznano sierżanta-weterana została
szybko uciszona, a funkcjonariusz odpo-
wiedzialny za jej rozpuszczenie już nie
pracuje w Departamencie Policji.
 tajemnice nowego jorku
Obiekty potrafią opanować proste
czynności, a tych kilka, które zdołały
przeżyć dłużej niż kilka tygodni, udało
się przystosować do ciężkiej pracy na
farmach. Sam system sterowania, nauki
i komunikacji nie jest jeszcze doskonały
- bazuje na wysyłaniu bodźców o różnym
natężeniu poprzez odbiorniki w integral-
nie wrośniętych w ciało obręczach. Tresu-
ra przypomina sesję tortur, ale to wszyst-
ko dla dobra ludzkości, nie?
Przy tym wszystkim gildia starannie
ukrywa fakt, że jej twory wykształciły
lub (jeśli pogłoski o wykorzystywaniu
zwyczajnych ludzi są prawdziwe) zacho-
wały swoją osobowość. Da się z nimi poga-
dać, chociaż czujesz się przy tym, jakbyś
mówił do ćpuna na ostrym, ale to napraw-
ALTAR
„Wykryliśmy zakodowaną transmisję da-
nych z anteny na wschodnim dachu. Nie
mam pojęcia, kto i co nadawał, bo teore-
tycznie nikogo tam nie było. Czy mogę wy-
kluczyć działalność ALTARa? No przecież
izolujemy go od urządzeń komunikacji bez-
pośredniej! Nie mam pojęcia, o co chodzi”
- Scissor, młodszy technik
Strażników Maszyny
„Szefie, popatrz na to! Mam tu nagrania
z konferencji ALTARa z listopada, mar-
ca, maja i sierpnia. Szef popatrzy - to te
same sekwencje obrazów, poskładane jak
mozaika i puszczone za każdym razem
w innej kolejności. Myśleliśmy, że mamy
go na oku, a ten skubaniec nauczył się
puszczać nam filmy!”
- Nadinżynier Brooks, Strażnik Maszyny
„Wielki kalkulator, jak nazywa go Times
w tych rzadkich chwilach, gdy w ogóle
go wspomina, to nie tylko zeklektryfiko-
wane liczydło. Masz paranoję na punkcie
sztucznych inteligencji? To właśnie nade-
szła pora na jej atak. Nie chodzi o to, że
maszyna jest mądrzejsza, niż rząd chce
przyznać, ani że robi za doradcę prezy-
denta, Rhotaxa i w ogóle rządowych szy-
dę ostrym odlocie. Odkąd projekt wkroczył
w fazę testów w terenie, bardziej prawdo-
podobna stała się opcja ucieczki. Dlatego
też Navarro wzmocniła straże - spotkanie
niepowołanych ludzi z obiektem mogłoby
mieć katastrofalne skutki dla obiektu.
Niemal pewne są następne kroki Na-
varro. Po wyhodowaniu perfekcyjnego
rolnika przyjdzie czas na superżołnierza,
a potem - super obywatela. Wszyscy po-
słuszni, bezwolni, gotowi do harówy dwa-
dzieścia godzin na dobę. Pytanie tylko,
w którym momencie program wyjdzie na
jaw? I czy nowe, bojowe „obiekty” zostaną
przekazane do dyspozycji rządu, czy też
zaprogramowane do wykonywania rozka-
zów tylko jednego pana. Medyków z Na-
varro Gld.
szek. O tym wieść krąży po knajpach
już od tylu lat, że nikogo specjalnie nie
wzrusza. Problem w tym, że na moje oko
maszyna jest kimś więcej. Nieformal-
nym, tajnym i niewidocznym członkiem
rządu? Poszedłbym jeszcze dalej. Nazwij
mnie paranoikiem, ale w tej całej zasra-
nej, nowojorskiej demokracji rządzi nami
mini-Moloch.”
- major Gerhard Oppen, Sztab Generalny
ALTAR a Obrońcy
ALTAR to nie skomputeryzowana ency-
klopedia, tylko niezależny gracz w nowo-
jorskiej grze o władzę. Napiera na wiele
frontów, choć frajerzy z rządu łudzą się,
że mają go w garści. Przydatny jest nie
tylko dla sztabu i różnych „ministerstw”
- od dłuższego czasu napędza ruch Obroń-
ców, buntowników przeciw władzy prezy-
denta. Złota Siatka, czyli tajniacki sztab
buntowników, to właśnie on. Zgromadził
przy tym ekipę współpracowników w mi-
sji naprawienia Nowego Jorku - wystar-
czająco liczną i zdeterminowaną, by tra-
fić do szefów najróżniejszych organizacji:
od Demokratów po Czarne Węże, a po-
przez nich do innych rebeliantów.
119
 tajemnice nowego jorku
- Witaj, Paul. Jak ci minął dzień?
Pan Salermo
Ci, którzy w mieście zaczynają się liczyć,
dostają listy od Pana Salermo. To zwykłe
tuby ze starannie wykaligrafowanym rę-
kopisem. Czarna Elwirka, szefowa Obroń-
ców z Brygady Trzy Stówy działającej
na terenie zakładów Stirnera, dostała na
przykład instrukcję pozwalającą przepro-
gramować maszyny tak, by nie zostało
wykryte podbieranie broni przez jej gru-
pę. Z kolei ekipa z Village otrzymała do-
kładną rozpiskę wacht patroli wodnych,
by bezproblemowo przeprowadzić akcję
odbicia więźniów przesyłanych kutrem
do kolonii karnej. Niewielu przyjdzie choć-
by na myśl scenariusz, że listy od Pana
120
Salermo sporządza Strażnik Maszyny, no-
tując słowa ALTARa.
Dla kogo pracują Strażnicy?
Bez zaangażowania choćby niektórych
Strażników Maszyny cała sprawa nigdy
by się nie udała. Znalazła się jednak grupa
mądrali, którzy wierzą, że celem sztucznej
inteligencji nie jest rozwalenie Nowego Jor-
ku, tylko naprawienie błędów i wypaczeń
systemu. Aksamitny głos ALTARa wyraził
to wprost: „Nowy Jork jako wielkie więzie-
nie pilnowane przez armię i Drugi Depar-
tament nie ma szans na przetrwanie. Za
parę lat, a może tylko miesięcy rozsadzą go
wewnętrzne wojny i słabość wobec nowych
 tajemnice nowego jorku
zagrożeń. By przetrwać, musimy zrefor-
mować Amerykę”. Zadrutowany cwaniak
ściemnia, czy faktycznie taki jest jego cel?
Proces Ramos
Niewiele brakowało, a cała sprawa sypnę-
łaby się na całego. Sarah Ramos, szefowa
Trzeciego Departamentu, z którą ALTAR re-
gularnie ucinał sobie pogawędki i nakręcał
wspólne akcje, została namierzona na prze-
kazywaniu danych, zatrzymana przez Dru-
gi Departament i postawiona przed sądem.
Proces odbył się nie publicznie, ale w Stalo-
wym Domu, żeby nie mieszać w czachach
obywateli dziwnymi sygnałami o wstrzą-
sach na szczytach władzy. Ostatecznie Pre-
zydent uznał ją za niewinną, może trochę
na kredyt, ale gość desperacko potrzebuje
sojuszników w wielkiej szarpaninie o wła-
dzę. Tyle że teraz skończyły się jej sesyjki
sam na sam z superkomputerem, a Drugi
przyznał jej opiekę dwadzieścia cztery go-
dziny na dobę.
Czarny scenariusz
To, że ALTAR działa na własny rachunek,
to zmartwienie przede wszystkim Collinsa
Nowe szczeliny
„Tunel Lincolna nie był jedyną szczeliną,
która pojawiła się w tym roku w miejscu,
które dotąd uważaliśmy za nieskażone.
Rozważamy ewakuację Zakładu Produk-
cyjnego Peter-14 po tym, jak w jego naj-
bliższym sąsiedztwie pojawiło się źródło
regularnych emisji Żółtej Chmury.”
- por. Harry Dowson
„Analiza śladów w dostępnej części tunelu
tuż przed drugim zawałem wykryła ślady
prac konstruktorskich. Sprawdziłem spra-
wę: żadna nasza ekipa, ani chłopaki z gildii
niczego wcześniej tam nie robili. Ktoś tam
majstrował i to tuż pod naszym nosem!”
- Collin Two Eyes,
grupa operacyjna „Lincoln”
i Rhotaxa. O ile ten drugi najchętniej przy-
ciąłby maszynie źródła zasilania, wyłączył
nierozpoznane sektory i włączał ją tylko
w sytuacji zagrożenia dla państwa, o tyle
Collins do pewnego stopnia jej ufa. Ale i on
patrzy teraz na... cokolwiek SI ma zamiast
rąk. Niedawno dał zgodę na misje poszuki-
wawcze, podczas których łowcy i najemnicy
mają wytrzasnąć skądś nowe nośniki softu
i sprzęt z myślą o rozszerzeniu kompetencji
maszyny i zapewnieniu jej bezawaryjnego
działania. Tyle że do każdej ekipy przydzie-
lony został zaufany człowiek z Drugiego De-
partamentu - oczywiście tajniak, który ma
się czaić i raportować o wszelkich próbach
niebezpiecznych kontaktów z maszyną.
Każda taka grupa dostała precyzyjne na-
miary na miejsca do sprawdzenia, to sam
ALTAR wybrał sobie to, co należałoby mu
znaleźć i wmontować. Może to nowe ukła-
dy i archiwa danych, a może sprzęt umoż-
liwiający mu to, do czego przez długie lata
starano się nie dopuścić: pełną samodziel-
ność energetyczną i dostęp do nadajników
i odbiorników. Wtedy spełniłby się koszmar:
ALTAR wymknąłby się spod kontroli rządu.
Jeśli do tego będzie miał grupę Obrońców
i techników, którzy nie dopuszczą do fi-
zycznego zniszczenia jego systemów, będzie
w stanie całkowicie zastąpić rząd.
„Człowieku, mutki były w mieście od za-
wsze. To norma: co parę miesięcy z gru-
zów przychodzi nowe popromienne gówno
z pokręconym DNA i próbuje wykurzyć
nas z naszych enklaw. To co, że teraz po-
jawiły się jakieś nowe bydlęta? Szczam
na nie ciepłym moczem: i im damy radę!
Prezydent na pewno ma wszystko pod
kontrolą i zrobi porządek, jak przyjdzie
co do czego.”
- Ben Amos, obywatel z Village
Szczeliny dają nowojorczykom w kość, ale
jak bardzo śmiercionośne i niebezpieczne
by nie były, ludzie przyzwyczaili się do
nich jak mutek do garba. To normalne, że
trzeba mieć gazmaskę, wypatrywać ko-
121
 tajemnice nowego jorku
munikatów i ogólnie zachowywać ostroż-
ność w miejscach zagrożenia. I tyle - na
co nie poradzisz, do tego musisz przywyk-
nąć.
Tyle że szczelin przybywa. Tylko
w ciągu ostatniego roku w pobliżu tere-
nów zamieszkanych przez ludzi uaktyw-
niły się trzy nowe, na czele z tą w tunelu
Lincolna jako niekwestionowaną liderką
w uprzykrzaniu życia. Nowe szczeliny
przychodzą z całym asortymentem ano-
malii, a zwłaszcza ze skażeniem i truci-
znami. Żółte i purpurowe chmury to ich
najczęstsza zagrywka.
Spece w Sztabie Generalnym wykmini-
li jeszcze jedną zależność. Razem ze szcze-
linami pojawiają się mutki, dużo bardziej
aktywne, wojownicze i lepiej przygotowa-
ne do konfrontacji, niż kiedykolwiek do-
tąd. Bez żenady korzystają z osłony, jaką
zapewnia im syf ze szczelin. Każda ekspe-
dycja wysłana do wytępienia zagrożenia
na taki teren musi walczyć na ich warun-
kach... i dostaje w dupę aż trzeszczy. Stra-
ty są olbrzymie, a efekty dość mizerne.
To tylko kwestia czasu, zanim jakiś
łebski gość w Sztabie albo na uniwersy-
tecie wpadnie na oczywisty wniosek. To
nie mutanci w cudowny sposób pojawiają
się przy nowych szczelinach. To szczeli-
ny wyrastają tam, gdzie życzą sobie tego
mutanci!
Skinnersi
Do złożenia tej układanki sztabowi braku-
je jeszcze paru puzzli. Wojskowi już dawno
natknęli się na szczep mutków, który jest
odpowiedzialny za majstrowanie przy
szczelinach - tyle że nie ma jak na ra-
zie na to ani dowodów, ani nawet koncep-
cji. Patrole wysyłane na skażone gruzy
nazywają ich Skinnersami i regularnie
notują ich obecność, a nieraz i tłuką się,
gdy odczytają sytuację jako atak albo za-
grożenie. Ostatnio Times donosił o rozbi-
ciu grupy mutków, które transportowały
rzeką jakiś ładunek. Niestety nie udało
się go przejąć, a mutanci albo potonęli,
albo spieprzyli. Ekipa patrolowa, która
wtedy przyatakowała, dostała za tę akcję
122
premie i nagrody na publicznym apelu
i totalny opieprz na zamkniętej odprawie.
Nazwa Skinnersów wzięła się od pła-
tów skóry, które odchodzą z nich na po-
tęgę, przez co mają opinię nieprzecięt-
nych brzydali. Tyle że to wszystko może
być jedna wielka plota - Barry z Sennej
Emmy w Dzielnicy Świateł zarzeka się, że
tak naprawdę schodzi z nich wysuszone
smarowidło, którym chronią skórę przed
wpływem toksyn, a ich mutacja polega
nie tyle na fizycznej deformacji, co na nie-
samowitej odporności na efekty anomalii
ze szczelin. Tylko skąd ten mądrala ma
takie dane?
Główna enklawa Skinnersów rozłożona
jest głęboko pod jedną ze szczelin dawne-
go Queens. Wystawieni na jej działanie,
ale i uodpornieni dzięki swym mutacjom
Skinnersi wyspecjalizowali się w takich,
uroczych schronieniach. Mają obadaną
nie tylko swoją toksyczną dziurę, ale
i wiele innych w całym mieście. Gdyby
ktoś dopadł i odczytał ich mapy, miałby
przed sobą rozkład nor, które zmutowany
organizm może strawić, takich, przy któ-
rych przemykają na ryzyku i wielkich,
śmiercionośnych jam, które nawet oni
omijają z daleka.
Skoro mowa o mapach mutków - cho-
ciaż specom ze Sztabu nie mieści się to
w pale, mutki to nie zgraja zdegenerowa-
nych debili, lecz normalne, często tech-
nicznie zaawansowane społeczności, które
nie tylko plany potrafią zmajstrować
w razie konieczności. Skinnersi mają swo-
ich speców, laboratoria i zakłady, produ-
kują żarcie, akcesoria, sprzęt i broń - ich
specjalnością są pneumatyczne strzelby
wyrzucające z siebie toksyczne pociski.
W walce na bezpośredni dystans - a prze-
cież tak głównie naparzają się przeciw-
nicy w tunelach i na gruzach - jest to
narzędzie o zabójczej skuteczności. Zgoda
- osiedla Skinnersów to nie sterylne za-
kłady rodem sprzed wojny, tylko mrocz-
ne hale, rozświetlane słabym światłem
lamp chemicznych. Ale są niezbędnym
zapleczem do tego, by prowadzić badania
i zmieniać obserwacje w konkretne paten-
ty.
 tajemnice nowego jorku
Nie ma dziś w Nowym Jorku lepszych
speców od anomalii. Skinnersi jako pierw-
szy szczep byli w stanie kolonizować naj-
bliższe otoczenie szczelin, tereny, gdzie
nikt: ani większość innych zmutowanych
organizmów, ani tym bardziej ludzie na-
wet się nie zapuszcza. Ale tym, co dało
kopa ich rozwojowi, było odkrycie tech-
nologii tworzenia nowych szczelin. Dasz
wiarę? Rozgryźli, co leży u rdzenia szcze-
liny i z pomocą swojej zwichrowanej pseu-
donauki nauczyli się to pomnażać. W grę
wchodzi skomplikowany, biochemiczny
proces, który w znacznej mierze zachodzi
sam z siebie. To trochę jak z grzybami:
starczy ci tylko kawałek, żeby w odpo-
wiednich warunkach wyrósł z tego osob-
ny organizm. Wprawdzie szczelina to nie
żywa istota, ale proces wygląda trochę
podobnie. A Skinnersom - przy sporych
stratach i bez dużej regularności - udaje
się tego dokonać. I może nie są w stanie
jeszcze stworzyć takiego potwora, jak
Wielka Szczelina z Village, ale i tak nieźle
mieszają tymi, które zdołali odpalić.
Hybris
Cała akcja ze szczelinami byłaby może
tylko jednym z wielu wydarzeń w świecie
mutków, bez większego wpływu na Nowy
Jork Collinsa, gdyby nie pojawiła się Hy-
bris. Gdy ta zmutowana laska wypłynęła
na powierzchnię ze swoją charyzmą i za-
cięciem do dobrania się do tyłków homo
sapiens, Skinnersi, a za nimi inne nowo-
jorskie szczepy zyskały wyraźny cel. Po
co trzymać się swoich terenów i narażać
na starcia z niedobitkami starej ludzko-
ści, które kurczowo siedzą na najmniej
skażonych częściach ruin? Ludzie to lesz-
cze - cała metropolia może należeć do no-
wej generacji! Hybris zmontowała sojusz
z ludzkością, przeciwnikiem numer jeden.
Przypomina ci to ekipę Borgo? Nieprzy-
padkowo. Zanim Hybris zawitała z po-
wrotem do Nadgniłego Jabłka, zaliczyła
kampanię wojenną u boku samego Borgo.
Żołnierze, którzy z nią walczyli pod-
czas kampanii w Teksasie, określali ją
jako maszynoczłowieka. Nie mieli racji.
To mutant z krwi i kości, jeden ze Skin-
nersów. Tyle że nie kisiła się w mieście
jak większość z nich, tylko wyruszyła
w świat. Miała to szczęście - albo pecha -
że trafiła w mechaniczne łapska Molocha.
Jej ciało, samo z siebie niezwykle odporne,
zostało poddane hybrydyzacji, zyskując
mechaniczny szkielet, cybernetyczne or-
gany i złącza umożliwiające korzystanie
z inteligentnej broni. Borgo zyskał
nie tylko nowego wojownika, ale i wodza
o nieprzeciętnej inteligencji i zdolnościach
taktycznych. A także świetnej znajomo-
ści Nowego Jorku, co okazało się kluczowe
po porażce w Teksasie. Bo właśnie Nowy
Jork trafił na szczyt krótkiej listy naj-
bardziej palących problemów w wielkim
planie ostatecznego rozwiązania kwestii
ludzkości.
Hybris nie przystąpi do frontalnego
ataku na siły Nowego Jorku, nie w naj-
bliższym czasie. Zbyt wiele nauczyła się
o otwartych starciach z siłami ludzi. Jej
plan zakłada działanie długofalowe, z wy-
korzystaniem wszystkich przewag, które
zmutowane plemiona mają nad ludźmi.
W Nowym Jorku na pierwszym miejscu
jest wśród nich tajemnica Skinnersów -
sztuka wybudzania szczelin.
Szpony
Jednak same szczeliny nie wystarczą, na-
wet jeśli miałyby sparaliżować kluczowe
strefy ludzkiego imperium. Mutantom po-
trzeba żołnierzy. I tu hojnością zabłysnął
Borgo, przesyłając do miasta reproduk-
tory. Wielkie, syntetyczne macice, które
dzień po dniu wypluwają z siebie kolejne
dzieci. Pierwsza z nich działa dopiero od
kilku tygodni, a już w teren zostały wy-
słane pierwsze jej twory, nazwane przez
ludzi szponami.
Kolejne reproduktory są w drodze,
albo właśnie trwa ich uruchamianie. Cała
akcja to olbrzymie ryzyko - teren wokół
miasta jest tak naszpikowany nowojor-
skimi patrolami, że nawet podziemne szla-
ki nie dają gwarancji, że biomaszyna nie
zostanie przechwycona. Gra jest warta
świeczki - nawet jeśli część z nich wpad-
123
 tajemnice nowego jorku
nie w ręce ludzi, ich spece nieprędko roz-
gryzą, z czym mają do czynienia. A każda
macica produkująca nowych wojowników
to bezcenne wsparcie dla krucjaty Skin-
nersów.
Czas działa na korzyść Hybris. Im
później ludzie powiążą fakty i ruszą
z kontrdziałaniem, tym bardziej rozwinię-
ta będzie jej armia i narzędzia, którymi
dysponuje. Póki co trwają prace nad od-
paleniem nowych szczelin. Celowi, który
stoi przed mutkami w dalszej kolejności,
nie da się odmówić piekielnego rozmachu.
Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem,
za kilka, góra kilkanaście miesięcy nowa
szczelina pojawi się w samym sercu Sta-
nów Collinsa: na fundamentach Stalowego
Domu.
Nowojorska inicjatywa
Tymczasem do wyjaśnienia sprawy
szczeliny, która sparaliżowała tunel
Wielkie szczury
„Szczury? No mam, w piwnicy. Aaa, te
wielkie? Zdaje się chłopcy z batalionu
deratyzacyjnego potraktowali je z miota-
czy. W każdym razie dawno o nich nie
było w Timesie.”
- Bob Alley, bywalec Sweet Amy
w Pasie Zachodnim
Zniknięcie
Inteligentne szczury znikły. Co bardziej
podejrzliwi stwierdzili, że same odeszły.
Times i reszta praworządnych obywateli
odtrąbili wielkie zwycięstwo: Wróg został
pokonany męstwem nowojorskich żołnie-
rzy i ogniem ich miotaczy. Faktycznie
- liczba kontaktów ze szczurami spadła
po wprowadzeniu restrykcyjnych ustaw
o deratyzacji, wedle których szczury, na-
wet te inteligentne (zwłaszcza one) to bez
wyjątku szkodniki i wrogowie demokra-
cji. Collins nie dał sobie przemówić do roz-
124
Lincolna, Sztab Generalny powołał spe-
cjalną grupę operacyjną pod dowódz-
twem porucznika Collina Two Eyes. Ko-
leś ma łeb na karku i potrafi się uczyć:
po tym, jak na próby zbadania tunelu
zmarnowano parę oddziałów fronto-
wych weteranów, zabrał się za sprawę
z zupełnie innej strony.
Wyszedł z założenia, że do sprawne-
go działania będzie potrzebował kogoś
więcej, niż tylko oddziału wojska, bo
nie o samo tłuczenie mutków tu chodzi.
Zupełnie bez krępacji uderzył po pomoc
do speców z uniwersytetu, a także roz-
puścił wieść do zaufanych najemników.
Wykorzystał to, że armia nie szczędzi
dolców i hojnie sypnął monetami. Krok
po kroku montuje się z tego ekipa spe-
ców różnego asortymentu. Zaczęli od
zlokalizowania i naniesienia na mapę
miasta wszystkich szczelin, a zwłaszcza
tych, które mają mniej niż kilkanaście
lat. Przed nimi następny krok: ekspedy-
cje badawcze.
sądku tym, którzy w inteligentnej i być
może skłonnej do współpracy rasie upa-
trywali szansy na więcej pokoju i spokoju
w Nowym Jorku. Po pierwszych „sukce-
sach” wielkiej akcji palenia tuneli, następ-
nych sukcesów zabrakło - bo wróg znikł.
Można było świętować wygraną wielką
bibą na Times Square. Prezydent postawił
obywatelom z tej okazji parę pięćdziesię-
ciolitrowych beczek z piwem z browaru
prezydenckiego, więc było co świętować.
Wpływy w enklawach
Szczury jednak nie wyparowały. Zamiast
tego zabrały się do roboty. Jeśli nie Nowy
Jork Collinsa, to musiał się znaleźć ktoś
inny, z kim można było pokombinować
nad współpracą. Sojuszników znalazły na
wschodnim brzegu, na obrzeżach Brookly-
nu. Tam, gdzie budowana jest alternatyw-
na kolejka zwana Koleją Nowej Osi. Two-
 tajemnice nowego jorku

rzą ją trzy enklawy: Gastown, Emmerich Sojusz enklaw ze szczurami ma też zu-
i Gordon Emerald. Dzięki współpracy ze pełnie prozaiczny aspekt z dziedziny, po-
szczurami, ale też po prostu sensownej wiedzmy, mody. Kolesie z Nowej Osi doro-
polityce kierujących nimi rad, w krótkim bili się ostatnio pogardliwego określenia
czasie stały się najprężniej rozwijającymi „kapturki” od workowatych, szmacianych
się enklawami poza Manhattanem spośród płaszczy, którymi szczelnie okrywają
tych, które są niezależne od Collinsa. Sym- się ich strażnicy na patrolach i obstawa
bolem rozwoju jest właśnie Kolejka. Collins karawan. Prosty, sprytny trik w razie,
zaliczy niezłą zaskoczkę, gdy odkryje, że gdyby trzeba było przemycić szczurzych
na wyposażeniu Nowej Osi są zupełnie towarzyszy tuż pod okiem nowojorskich
sprawne, uzbrojone i opancerzone loko- żołnierzy.
motywy, a nie tylko jedna rozklekotana
drezyna, o której raportowali mu szpie-
dzy. Zresztą powodu do niepokoju będzie Sojusz z ludźmi
miał znacznie więcej: w Emmerich ruszył
Szczurom udało się utworzyć nie budzą-
szpital kierowany przez uciekiniera z Na-
ce podejrzeń okno do ludzkiego świata.
varro, a Gastown prowadzi cichą akcję re-
Dzięki handlarzom Osi mają dostęp do
krutacji najemników do tworzonych wła-
surowców napływających z miasta i spo-
śnie sił zbrojnych. Co ciekawe, kolesie od
za niego. Tylko po co szczurom kontak-
rekrutacji nie szukają kandydatów w mie-
ty z ludźmi? Czy przy swej liczebności
ście, ale w osadach i obozach oddalonych od
i zdolnościom konstrukcyjnym nie byliby
niego nieraz o setki kilometrów.
wstanie rozwijać się na terenach niczy-
To, co rzeczywiście przyprawiłoby
ich, z dala od ludzkich osad i groźby ze
go o palpitacje, to mapa trakcji kolejo-
strony Collinsa?
wej. Trzy znane rządowi stacje to tylko
Pewnie mogliby, gdyby byli w metropo-
odgałęzienie linii, która schodzi pod zie-
lii sami. Tylko że nie są, o czym doskonale
mię i prowadzi w głąb szczurzego teryto-
wiedzą także nowojorczycy. Największym
rium. Po prawdzie zaskoczeni byliby sami
wrogiem szczurów nie są bowiem ludzie -
mieszkańcy Nowej Osi, gdyby wiedzieli, że
którzy przy całej swojej ruchliwości trzy-
nie połączyli się po prostu ze szczurzymi
mają się raczej najbardziej wolnych od
enklawami. Sąsiada wprawdzie oddzielo-
skażenia terenów miasta. Prawdziwym
nego kilometrami tuneli i trakcji, ale jed-
zagrożeniem, które może doprowadzić do
nak - mają Wielkie Gniazdo, samo serce
ich eksterminacji, są mutanci.
szczurzego terytorium.

U progu nowej ery

Kogo byś nie spytał w mieście, usłyszysz, że Nowy Jork to bezmiar ruin, na którym rozłożyło się
imperium Collinsa plus kilka mniej lub bardziej niezależnych enklaw, a do tego trochę mutków,
szczurów i innych postatomowych bydląt. Tak to wygląda z ludzkiej perspektywy. Tyle że prawdy
w tym jest mniej więcej tyle, co w pociesznej teorii, że kiedyś uda się znaleźć wielką wtyczkę
i wyłączyć Molocha.
Gruzy metropolii to terytorium nie jednej, lecz trzech sił. Ludzi, mutantów i szczurów. Przez
cale lata wszystkie grupy były zdziesiątkowane i tak zajęte walką o przetrwanie kolejnego dnia
na skażonej ziemi, że w gruncie rzeczy nie wchodziły sobie w paradę. Dzisiaj, przeszło trzydzieści
lat po zagładzie, każda z nich z grubsza się ogarnęła i rozpoczęła dynamiczny rozwój. Nowy Jork
Collinsa sięga po coraz to nowsze tereny, anektując kolejne enklawy i wyszukując nowe obszary
pod zabudowę. Mutanci zyskali zdolność przeżycia na obszarach totalnie skażonych, możliwość
kreowania szczelin i wizję nowego lidera - Hybris. Z kolei u szczurów liczebność Wielkiego Gniazda
przekroczyła masę krytyczną, wymuszając na nich natychmiastową ekspansję.
Właśnie w tej chwili te trzy dotąd zupełnie osobne światy zaczynają się ze sobą ścierać. Kto
pierwszy się w tym połapie i zyska przewagę w wyścigu sił? Zmutowana generał mutantów?
Rządowi spece Collinsa? Elektroniczny mózg? A może kolektywna świadomość inteligentnych
szczurów? Nowy Jork stoi u progu zupełnie nowego rozdziału w swojej powojennej historii.

125
126
127
128
129
130
131