ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ

Εισαγωγική Εκπαίδευση:
«Οργάνωση και Λειτουργία της
Δημόσιας Διοίκησης»
Εισηγητής:
Χρήστος Σαριτζόγλου
Προϊστάμενος Τμήματος Πολιτογραφήσεων
Ομογενών Αλλοδαπών
Διεύθυνση Ιθαγένειας – Υπ. Εσωτερικών
xsaritzoglou@ypes.gr
Ταύρος, 5 Φεβρουαρίου 2018
 Επισκόπηση εισήγησης
• Διοικητική οργάνωση του Κράτους
• Ευρωπαϊκή Ένωση και Δημόσια Διοίκηση
• Βασικά κείμενα κανόνων για τη λειτουργία
της Δημόσιας Διοίκησης
• Ανθρώπινο δυναμικό στη Δημόσια Διοίκηση
και την Τοπική Αυτοδιοίκηση
 Διοικητική οργάνωση του Κράτους

• Σύνταγμα και Διάκριση των Εξουσιών (Κυβέρνηση,

Υπουργεία, Διυπουργικές Επιτροπές)
• Το Αποκεντρωτικό Σύστημα στην Ελλάδα:
Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, Περιφερειακή και Τοπική
Αυτοδιοίκηση, ΝΠΔΔ
• Διοικητική Εποπτεία (έννοια, διακρίσεις και
αρμοδιότητες των διοικητικών οργάνων)
• Διοικητική ιεραρχία (πυραμίδα οργάνωσης, σχέσεις
προϊσταμένων-υφισταμένων)
• Συλλογικά όργανα: νόμιμη συγκρότηση και διακρίσεις
μελών (διορισμένα, αιρετά)
 Σύνταγμα και Διάκριση των Εξουσιών
(Κυβέρνηση, Υπουργεία, Διυπουργικές Επιτροπές)
• Άρθρο 1 παρ. 1 του Συντάγματος:
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική
Δημοκρατία
• Βασικές αρχές και γνωρίσματα του ελληνικού πολιτεύματος:
- Η δημοκρατική αρχή και η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας (ο λαός
είναι το ανώτατο όργανο του κράτους και ο φορέας της κρατικής
εξουσίας ενώ όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν
υπέρ αυτού και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα)
- Η προεδρευόμενη μορφή του πολιτεύματος
- Η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική μορφή του πολιτεύματος
(έμμεση δημοκρατία, η Κυβέρνηση έχει ευθύνη απένταντι στη
Βουλή και πρέπει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της
πλειοψηφίας των μελών της)
- Η αρχή του κράτους δικαίου (η άσκηση της κρατικής εξουσίας
περιορίζεται από τους κανόνες που θέτουν το Σύνταγμα, οι νόμοι
κ.λπ.)
- Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών (ή λειτουργιών)
 Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών (ή λειτουργιών)
• Άρθρο 26 του Συντάγματος:
1. Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας
2. Η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
και την Κυβέρνηση
3. Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια. Οι αποφάσεις τους
εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού
• Τι κάνει η κάθε εξουσία/λειτουργία:
- Νομοθετική λειτουργία είναι η θέσπιση κανόνων δικαίου, δηλ. η έκδοση
νόμων
- Εκτελεστική λειτουργία είναι η εφαρμογή των νόμων μέσω της
δημόσιας διοίκησης
- Δικαστική λειτουργία είναι η απονομή δικαιοσύνης
• Όπως και σε άλλες χώρες, η διάκριση αυτή δεν είναι απόλυτη καθώς
από το Σύνταγμα επιτρέπεται η διασταύρωση των λειτουργιών (π.χ. Η
Βουλή έχει και δικαστικές αρμοδιότητες όταν ασκεί ποινική δίωξη κατά
μελών της Κυβέρνησης)
 Ιεραρχία κανόνων δικαίου

Το Σύνταγμα περιγράφει την

ιεραρχική σχέση που έχουν
μεταξύ τα διάφορα είδη πράξεων Σύνταγμα
που περιέχουν κανόνες δικαίου.
Η σχέση αυτή έχει τη μορφή Διεθνές και
Ευρωπαϊκό
πυραμίδας και κάθε πράξη
Δίκαιο
πρέπει να είναι σύμφωνη με
εκείνη που βρίσκεται στην
ανώτερη από αυτή βαθμίδα,
αλλιώς δεν θεωρείται έγκυρη και (Τυπικοί) Νόμοι
μπορεί να ακυρωθεί ή να μη
ληφθεί υπόψη από τα
δικαστήρια.
Κανονιστικές Πράξεις
 Διαδικασία παραγωγής (αρμοδιότητα και
εξουσιοδοτήσεις) και πεδίο εφαρμογής
• Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή
και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το οποίο σημαίνει ότι η Βουλή ψηφίζει
τους νόμους και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του εκδίδει (υπογράφει) και
τους δημοσιεύει (στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης). Οι νόμοι που
θεσπίζονται με αυτή τη διαδικασία λέγονται και τυπικοί νόμοι. Για την
έναρξη της διαδικασίας απαιτείται η υποβολή νομοσχεδίου (από την
κυβέρνηση) ή πρότασης νόμου (από βουλευτές).
• Επειδή όμως ένας νόμος δεν μπορεί να περιλαμβάνει τις ειδικότερες
ρυθμίσεις και διατάξεις που απαιτούνται για τη διαχείριση των σύγχρονων
περίπλοκων θεμάτων πολιτικής, επιτρέπεται από το Σύνταγμα η
δυνατότητα των οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας (Κυβέρνηση και
Πρόεδρος της Δημοκρατίας) να εκδίδουν κανόνες δικαίου, δηλαδή πράξεις
που ρυθμίζουν ορισμένα θέματα με τρόπο γενικό και αφηρημένο (δηλ.
αναφέρονται σε έναν αόριστο και απεριόριστο αριθμό προσώπων και
περιπτώσεων). Οι πράξεις αυτές ονομάζονται κανονιστικές πράξεις (π.χ.
Προεδρικά Διατάγματα, Υπουργικές Αποφάσεις, αποφάσεις λοιπών
οργάνων της διοίκησης κ.πλ.) και για να εκδοθούν πρέπει προηγουμένως
ένας τυπικός νόμος να περιέχει σχετική εξουσιοδότηση για την έκδοσή τους
από το αρμόδιο όργανο.
 Η εκτελεστική λειτουργία
• Άρθρο 81 παρ. 1 του Συντάγματος:
Την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται
από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς. Νόμος ορίζει τα
σχετικά με τη σύνθεση και τη λειτουργία του Υπουργικού
Συμβουλίου
• Άρθρο 82 παρ. 2 του Συντάγματος:
Ο Πρωθυπουργός εξασφαλίζει την ενότητα της Κυβέρνησης και
κατευθύνει τις ενέργειές της καθώς και των δημοσίων γενικά
υπηρεσιών για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο
πλαίσιο των νόμων
Η Κυβέρνηση (δηλ. το Υπουργικό Συμβούλιο) είναι το κορυφαίο
συλλογικό όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας, καθώς λαμβάνει
τις σημαντικές αποφάσεις για όλα τα θέματα της κυβερνητικής
πολιτικής.
 Σύνθεση

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Υπουργικό Συμβούλιο Υφυπουργοί

Πρωθυπουργός
Αντιπρόεδρος/οι
Υπουργοί
Αναπληρωτές Υπουργοί
 Αρμοδιότητες του Υπουργικού Συμβουλίου

Το Υπουργικό Συμβούλιο:
α) Καθορίζει και κατευθύνει, κατά το άρθρο 82 παρ. 1 του
Συντάγματος, τη γενική πολιτική της Χώρας σύμφωνα με τους
ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων.
β) Αποφασίζει για πολιτικά θέματα γενικότερης σημασίας.
γ) Αποφασίζει για κάθε θέμα αρμοδιότητας συλλογικών
κυβερνητικών οργάνων ή για κάθε θέμα αρμοδιότητας ενός ή
περισσότερων υπουργών που παραπέμπει σε αυτό ο
Πρωθυπουργός. Οι σχετικές αποφάσεις του Υπουργικού
Συμβουλίου υποκαθιστούν τις αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων.
δ) Ασκεί κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπει το Σύνταγμα και οι
νόμοι.
 Συλλογικά κυβερνητικά όργανα

Εκτός από το Υπουργικό Συμβούλιο, λειτουργούν τα κατωτέρω

συλλογικά κυβερνητικά όργανα:
α) Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥ.Σ.Ε.Α.)
β) Επιτροπή Θεσμών
γ) Επιτροπή Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής
δ) Επιτροπή Μεγάλων Έργων και Υποδομών
ε) Επιτροπή για τον Καθορισμό της Στρατηγικής και την Ανάπτυξη της
Πληροφορικής
 Διοικητική οργάνωση του Κράτους
• Από τη πλευρά της θεωρίας, το διοικητικό δίκαιο αποτελεί κλάδο του
Δημοσίου Δικαίου που έχει ως αντικείμενο την οργάνωση και τη
λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης.
• Η Δημόσια Διοίκηση (ή αλλιώς ο Δημόσιας Τομέας) περιλαμβάνει:
- τις κρατικές υπηρεσίες (π.χ. Υπουργεία, Αποκεντρωμένες Διοικήσεις)
- τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης α΄και β΄βαθμού (Δήμοι και
Περιφέρειες)
- τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία,
Πανεπιστήμια)
- τις δημόσιες επιχειρήσεις και τους δημόσιους οργανισμούς (π.χ. ΕΡΤ)
- τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που επιχορηγούνται κατά 50%
τουλάχιστον από τον εποπτευόμενο φορέα τους που ανήκει σε μια από
τις παραπάνω κατηγορίες (π.χ. Αττικό Μετρό)
 Η οργάνωση της Διοίκησης κατά το Σύνταγμα
• Άρθρο 101 παρ. 1 του Συντάγματος:
Η διοίκηση του Κράτους οργανώνεται σύμφωνα με το αποκεντρωτικό
σύστημα
• Άρθρο 101 παρ. 3 του Συντάγματος:
Τα περιφερειακά όργανα του Κράτους έχουν γενική αποφασιστική
αρμοδιότητα για τις υποθέσεις της περιφέρειάς τους. Τα κεντρικά όργανα
του Κράτους, εκτός από τις ειδικές αρμοδιότητες, έχουν τη γενική
κατεύθυνση, το συντονισμό και τον έλεγχο νομιμότητας των πράξεων των
περιφερειακών οργάνων, όπως νόμος ορίζει.
• Άρθρο 102 του Συντάγματος:
1. Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους οργανισμούς τοπικής
αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού [...] 2. Οι οργανισμοί
τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Οι
αρχές τους εκλέγονται με καθολική και μυστική ψηφοφορία, όπως νόμος
ορίζει [...] 4. Το Κράτος ασκεί στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης
εποπτεία που συνίσταται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας και δεν
επιτρέπεται να εμποδίζει την πρωτοβουλία και την ελεύθερη δράση τους.
 Νομικό καθεστώς δημοσίων υπαλλήλων

• Άρθρο 103 παρ. 1 του Συντάγματος:

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους
και υπηρετούν το Λαό οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση
στην Πατρίδα. Τα προσόντα και ο τρόπος του διορισμού τους
ορίζονται από το νόμο.
• Οι δημόσιοι υπάλληλοι:
 συνδέονται με το κράτος μέσω ειδικής νομικής σχέσης η οποία
είναι προαιρετικού χαρακτήρα,
 έχουν ιεραρχική εξάρτηση μέσα στη δομή της υπηρεσίας τους και
 υπέχουν πειθαρχική ευθύνη για κάθε παράβαση καθήκοντος
• Οι δημόσιοι υπάλληλοι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
 Το πολιτικό προσωπικό και
 Το ένστολο (στρατιωτικό) προσωπικό
 ΣΥΝΗΘΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΚΗ ΔΟΜΗ

ΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ή/και
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ/ΟΙ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ ή
ΤΟΜΕΑΚΟΣ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Α ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Β ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Γ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Α.1 Α.2 Α.3

ΤΜΗΜΑ ΤΜΗΜΑ ΤΜΗΜΑ

Α.2.1 Α.2.2 Α.2.3
 Το Αποκεντρωτικό Σύστημα στην Ελλάδα:
Αποκεντρωμένες Διοικήσεις
Σύμφωνα με το ν.3852/2010 (ΦΕΚ 87/τχ. Α΄, 7-6-2010) πρόγραμμα «Καλλικράτης»
συγκροτούνται ως ενιαίες αποκεντρωμένες μονάδες διοίκησης του κράτους επτά (7)
Αποκεντρωμένες Διοικήσεις. Οι Αποκεντρωμένες Διοικήσεις δεν αποτελούν θεσμό
αυτοδιοίκησης αλλά διοικητικής αποκέντρωσης του κράτους. Περιλαμβάνει έως 12
νομούς και ασκούν γενική αποφασιστική αρμοδιότητα στις κρατικές υποθέσεις της
περιφέρειάς τους. Σε κάθε μια από τις παρακάτω Αποκεντρωμένες Διοικήσεις
προΐσταται Γενικός Γραμματέας:
1. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής (με έδρα την Αθήνα)
2. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδας (με έδρα τη
Λάρισα)
3. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας (με έδρα τα
Ιωάννινα)
4. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου (με
έδρα την Πάτρα)
5. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου (με έδρα τον Πειραιά)
6. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Κρήτης (με έδρα το Ηράκλειο)
7. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας – Θράκης (με έδρα τη Θεσσαλονίκη)
*ακολουθεί ενδεικτικά το υφιστάμενο οργανόγραμμα της ΑΔ Αττικής
 Περιφερειακή και Τοπική Αυτοδιοίκηση
• Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης κατοχυρώνεται για πρώτη φορά με
το Σύνταγμα του 1864. Η κυριότερη αυτοδιοικητική τομή έγινε το 1912
οπότε και συγκροτήθηκαν δήμοι και κοινότητες. Ακολούθησε η
μεταρρύθμιση των ΟΤΑ που έγινε το 1997 με το πρόγραμμα
«Καποδίστριας» και εκείνη του 2010 με το πρόγραμμα «Καλλικράτης».
• Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες πλέον, συγκροτούν τον πρώτο και δεύτερο
βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης και ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας
(μέσω εκλογών οι οποίες γίνονται κάθε 5 χρόνια) αποτελούν θεμελιώδη
θεσμό του δημόσιου βίου των Ελλήνων.
• Μεταξύ των δύο βαθμών τοπικής αυτοδιοίκησης δεν υφίστανται σχέσεις
ελέγχου και ιεραρχίας, αλλά συνεργασίας οι οποίες αναπτύσσονται βάσει
του νόμου, κοινών συμφωνιών, καθώς και με το συντονισμό κοινών
δράσεων.
• Σήμερα, βάσει του «Καλλικράτη» υπάρχουν:
 325 Δήμοι (Ο.Τ.Α. Α΄ βαθμού) και
 13 Περιφέρειες (Ο.Τ.Α. Β΄ βαθμού- καθεμία αντιστοιχεί σε μία ευρεία
γεωγραφική περιοχή της χώρας)
 Δήμοι
Ο κάθε δήμος διοικείται από :
1. Τον Δήμαρχο
2. Το δημοτικό συμβούλιο,
3. Την οικονομική επιτροπή,
4. Την επιτροπή ποιότητας ζωής και την
5. Την εκτελεστική επιτροπή

Στην εποπτεία των Δήμων υπάγονται ενδεικτικά:

 Βρεφονηπιακοί και Παιδικοί Σταθμοί
 Κέντρα Φροντίδας Οικογένειας
 Δημοτικά Ιατρεία
 Γηροκομεία
 Κέντρα Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων (Κ.Α.Π.Η.)
 Πολιτιστικά – Πνευματικά Κέντρα, Δημοτικά Μουσεία, Πινακοθήκες
 Δημοτικές Βιβλιοθήκες
 Δημοτικά Θέατρα – Κινηματογράφοι
 Αθλητικοί Οργανισμοί (Δημοτικά Στάδια, Γυμναστήρια κ.λπ.)
 Φορείς Καταπολέμησης του Κοινωνικού Αποκλεισμού
 Σχολικές Επιτροπές κ.λπ.
 Περιφέρειες
Οι 13 περιφέρειες που αποτελούν το β΄ βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης, σχεδιάζουν,
προγραμματίζουν και υλοποιούν πολιτικές σε περιφερειακό επίπεδο στο πλαίσιο
των αρμοδιοτήτων τους, σύμφωνα με τις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης και της
κοινωνικής συνοχής της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη και τις εθνικές και ευρωπαϊκές
πολιτικές.
1. Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης
2. Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας
3. Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας
4. Περιφέρεια Ηπείρου
5. Περιφέρεια Θεσσαλίας
6. Περιφέρεια Ιονίων Νήσων
7. Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
8. Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας
9. Περιφέρεια Αττικής
10. Περιφέρεια Πελοποννήσου
11. Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου
12. Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου
13. Περιφέρεια Κρήτης
 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (1/2)
• Η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, εκτός από της
κεντρική και αποκεντρωμένη διοίκηση και τους Ο.Τ.Α.
α΄και β΄βαθμού, περιλαμβάνει και ένα μεγάλο αριθμό
αυτοδιοικούμενων νομικών προσώπων που διαθέτουν
διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια.
• Ο λόγος της ύπαρξής τους είναι ότι το κράτος αναθέτει
σε αυτά τα νομικά πρόσωπα τη διαχείριση όλων των
αναγκαίων ζητημάτων και την ανάληψη δράσης για
την κάλυψη ειδικών αναγκών (π.χ. νοσοκομεία, ΑΕΙ-
ΑΤΕΙ, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.).
• Αυτού του είδους η αυτοδιοίκηση αποκαλείται
λειτουργική.
 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (2/2)
Αναφέρονται ορισμένα ΝΠΔΔ ειδικού ενδιαφέροντος:
 Το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης
(Ε.Κ.Δ.Δ.Α.)
 Τα 130 Νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ.Κ.Α. (107 Γενικά, 8 Ειδικά, 8
Ψυχιατρικά και 7 Πανεπιστημιακά)
 Ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας
(Ε.Ο.Π.Υ.Υ.)
 Το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας (Ε.Κ.Α.Β.)
 Ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.)
 Η Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας
 Η Ένωση Νοσηλευτών – Νοσηλευτριών Ελλάδος (Ε.Ν.Ε.)
κ.λπ.
 Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές (1/2)
Οι ανεξάρτητες διοικητικές αρχές είναι συλλογικά συνήθως
όργανα τα οποία ανήκουν στο Κράτος αλλά οι πράξεις τους δεν
υπόκεινται σε ιεραρχικό έλεγχο (π.χ. από τον αρμόδιο Υπουργό)
αλλά μόνο σε κοινοβουλευτικό και δικαστικό έλεγχο. Το
Σύνταγμα προβλέπει τη ρητή ίδρυση και λειτουργία των εξής
πέντε (5) αρχών:
1.Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα
2.Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών
3.Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού
4.Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης
5.Συνήγορος του Πολίτη
 Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές (2/2)
Εκτός όμως από τις συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές,
υπάρχουν και ορισμένες άλλες, η ίδρυση και η
λειτουργία των οποίων προβλέπεται από σχετική
νομοθεσία. Ενδεικτικά αναφέρονται οι εξής:
Επιτροπή Ανταγωνισμού
Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων
Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας
Συνήγορος του Καταναλωτή
Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων
από Εγκληματικές Δραστηριότητες
Εθνικό Συμβούλιο Δημόσιας Υγείας
Ελληνική Στατιστική Αρχή
 Ιεραρχικός έλεγχος και διοικητική εποπτεία
• Τα όργανα του δημοσίου βρίσκονται μεταξύ τους σε ιεραρχική σχέση, η
οποία συνεπάγεται την άσκηση ιεραρχικού ελέγχου του ανώτερου
(προϊστάμενου) οργάνου προς το κατώτερο (υφιστάμενο) όργανο, μέσω
της έκδοσης εντολών, της παροχής οδηγιών κ.λπ.
• Ο ιεραρχικός έλεγχος (προληπτικός ή κατασταλτικός) διακρίνεται σε:
 έλεγχο νομιμότητας (η έκδοση μιας πράξης έγινε σύμφωνα με τους
κανόνες που προβλέπουν την έκδοσή της;) και
 έλεγχο σκοπιμότητας (μια ρύθμιση ή πράξη που θεσπίζεται εξυπηρετεί με
τον καλύτερο τρόπο το δημόσιο συμφέρον;).
• Εκτός του ιεραρχικού ελέγχου, υπάρχει και η άσκηση της διοικητικής
εποπτείας μεταξύ από ένα όργανο του κράτους (π.χ. Υπουργείο) σε ένα
άλλο νομικό πρόσωπο (π.χ. νοσοκομείο) για θέματα όπως διορισμός ή
απομάκρυνση μελών, επιβολή κυρώσεων, αναστολή εκτέλεσης
ορισμένων πράξεων κ.λπ. Χαρακτηριστικό της εποπτείας είναι ότι πρέπει
να προβλέπεται από ειδικές διατάξεις γιατί συνιστά περιορισμό του
αυτοδιοίκητου ενός φορέα.
 Αρμοδιότητες των διοικητικών οργάνων

• Η δραστηριότητα της διοίκησης γίνεται μέσα από

διοικητικές πράξεις οι οποίες θεσπίζονται
μονομερώς από ένα αρμόδιο διοικητικό όργανο
• Συνεπώς, αρμοδιότητα είναι η ικανότητα ενός
διοικητικού οργάνου (που προβλέπεται από
κανόνα δικαίου βάσει ενός νόμου, ενός
προεδρικού διατάγματος, μιας υπουργικής
απόφασης κ.λπ.) να εκδίδει διοικητικές πράξεις,
τηρώντας βεβαίως τη νομιμότητα.
 Διοικητική ιεραρχία

• Η ελληνική δημόσια διοίκηση οργανώνεται:

 Κάθετα (τα όργανα έχουν ιεραρχική σχέση μεταξύ τους και
σχηματίζουν μια πυραμίδα στην κορυφή της οποίας βρίσκεται το
όργανο εκείνο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα. Όσο
πλησιάζουμε τη βάση της δομής αυτής, αυξάνεται ο αριθμός των
οργανικών μονάδων αλλά μειώνεται η αποφασιστική τους
αρμοδιότητα. Η κάθετη οργάνωση στηρίζεται στη λογική της
άσκησης ιεραρχικού ελέγχου). Π.χ. σε ένα Υπουργείο συναντάμε
μια Γενική Διεύθυνση με έναν αριθμό Διευθύνσεων κάθε μια από
τις οποίες έχει ορισμένα Τμήματα.
 Οριζόντια (οι αρμοδιότητες επιμερίζονται σε διάφορα όργανα ή
υπηρεσίες που έχουν μεταξύ τους μια αυτόνομη σχέση). Π.χ. σε
κάθε υπηρεσία ή φορέα υπάρχουν οργανικές μονάδες που ασκούν
τις ίδιες υποστηρικτικές λειτουργίες (διοίκηση προσωπικού,
μισθοδοσία, δημοσιονομικό έλεγχο κ.λπ.)
 Διακρίσεις αρμοδιοτήτων
Οι αρμοδιότητες διακρίνονται σε:
• Καθ’ ύλην (ανάλογα με το περιεχόμενο των ενεργειών του διοικητικού
οργάνου)
• Κατά τόπον (ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρίσκεται το διοικητικό
όργανο)
• Αποφασιστικές (ανάλογα με το εάν το διοικητικό όργανο μπορεί να εκδίδει
πράξεις μόνο του ή μετά από σύμπραξη και άλλων οργάνων)
• Αποκλειστικές (όταν το διοικητικό όργανο είναι το μόνο που ασκεί μια
συγκεκριμένη αρμοδιότητα)
• Συντρέχουσες (όταν για την έκδοση μιας πράξης απαιτείται η συμμετοχή
περισσοτέρων του ενός διοικητικών οργάνων)
• Γνωμοδοτικές ή συμβουλευτικές (το διοικητικό όργανο διατυπώνει γνώμη ή
πρόταση στο όργανο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα)
• Κατευθυντήριες (το διοικητικό όργανο δίνει κατευθυντήριες γραμμές για τη
δράση άλλων οργάνων)
• Δέσμιες ή διακριτικής ευχέρειας (ανάλογα με το εάν το διοικητικό όργανο
οφείλει ή μη να εκδώσει μια πράξη όταν διαπιστώσει ότι συντρέχουν οι
προβλεπόμενς από το νόμο προϋποθέσεις)
Τους βασικούς κανόνες της διαδικασίας έκδοσης των διοικητικών πράξεων
τις προβλέπει ο Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας.
 Συλλογικά όργανα της διοίκησης
• Διοικητικό όργανο, είναι το μονομελές ή συλλογικό διοικητικό
όργανο της διοίκησης, που είναι αρμόδιο να προετοιμάζει ή να
εκδίδει διοικητικές πράξεις στο πλαίσιο μιας υπηρεσίας.
• Συνήθως, εκτός από μονομελή ή συλλογικά, τα διοικητικά όργανα
διακρίνονται σε κεντρικά ή περιφερειακά και αποφασιστικά ή
συμβουλευτικά.
• Η σύσταση του διοικητικού οργάνου πρέπει να προβλέπεται ρητά
από το Σύνταγμα, το νόμο ή από κανονιστική πράξη.
• Το διοικητικό όργανο πρέπει να έχει νόμιμη υπόσταση, δηλαδή τα
πρόσωπα από τα οποία αποτελείται να έχουν εκλεγεί ή διορισθεί,
όπως προβλέπεται ανά περίπτωση.
• Κάθε συλλογικό όργανο αποτελείται τουλάχιστον από τρία μέλη,
τα οποία μπορεί να είναι τακτικά ή αναπληρωματικά.
 Τι είναι ένα σύστημα υγείας;

Mπορούμε να ορίσουμε το σύστημα υγείας

ως ένα σύνολο υποσυστημάτων που
αλληλοσχετίζονται και αλληλοεπηρεάζονται
τόσο μεταξύ τους, όσο και με το ευρύτερο
οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και
πολιτιστικό περιβάλλον και έχει ως σκοπό τη
βελτίωση της υγείας του πληθυσμού της
χώρας.
 Το ελληνικό σύστημα υγείας
Βασικά χαρακτηριστικά του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα:

• πρόκειται για ένα μεικτό σύστημα γιατί ένα μέρος της χρηματοδότησής
του προέρχεται από τις ασφαλιστικές εισφορές και ένα άλλο μέρος
(κυρίως στο επίπεδο της νοσοκομειακής περίθαλψης) προέρχεται από τη
φορολογία. Επίσης υπάρχει αυξημένη η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα
τόσο στην παροχή, όσο και στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών υγείας.
• το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης είναι ο κύριος
υπεύθυνος για την ανάπτυξη των πολιτικών υγείας σε όλη την Ελλάδα
• οι υπηρεσίες Υγείας του ΕΣΥ υπάγονται διοικητικά σε περιφέρειες (ΔΥΠε)
• η πρωτοβάθμια φροντίδα παρέχεται από τους ασφαλιστικούς φορείς,
από τα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων, από ιδιώτες ιατρούς και από
κέντρα Υγείας
• η δευτεροβάθμια φροντίδα παρέχεται από τα νοσοκομεία
• οι αμοιβές νοσοκομειακών ιατρών είναι με μισθό, των ιδιωτών ιατρών
κατά υπηρεσία
• η αποζημίωση των νοσοκομείων γίνεται από τη φορολογία και από
πληρωμές της κοινωνικής ασφάλισης και ιδιωτών
 Βασικά προβλήματα
ελληνικού συστήματος υγείας
1. Ο τρόπος χρέωσης των νοσοκομειακών υπηρεσιών (χαμηλότερος
από το πραγματικό κόστος), οι υπερτιμολογημένες αγορές
νοσοκομειακού και άλλου υλικού, οι σπατάλες εντός του
συστήματος υγείας, η μείωση των εσόδων λόγω της
εισφοροδιαφυγής και της αδήλωτης εργασίας έχουν ως αποτέλεσμα
τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων στο χώρο της υγείας.
2. Δεν διευκολύνεται η ισότιμη πρόσβαση των πολιτών στο σύστημα
υγείας και το κόστος παροχής των υπηρεσιών υγείας είναι
μεγαλύτερο από αυτό που έπρεπε να είναι εξαιτίας της
διογκωμένης γραφειοκρατίας.
3. Μη ικανοποίηση του πολίτη από τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΛΕΤΣΟΣ,
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
 Ευρωπαϊκή Ένωση και
Δημόσια Διοίκηση
• Σύντομη ιστορική αναδρομή, σκοπός και
αποστολή της ΕΕ
• Οργάνωση, λειτουργία και ελληνική
εκπροσώπηση στα θεσμικά όργανα της ΕΕ
(Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο
Υπουργών, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό
Δικαστήριο, Ελεγκτικό Συνέδριο, ΟΚΕ, ΕτΠ,
ΕΚΤ)
 Σύντομη ιστορική αναδρομή της Ε.Ε.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δημιουργήθηκε μετά τη λήξη του Β΄παγκοσμίου πολέμου, για να
διασφαλιστεί η ειρήνη και η ασφάλεια στην Ευρώπη μέσα από την ανάπτυξη και τη συνεργασία.
• Το 1950 ιδρύθηκε Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), ως μια πρώτη προσπάθεια
ένωσης των έξι ιδρυτικών χωρών (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) σε
οικονομικό επίπεδο.
• Το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύεται από τα έξι ιδρυτικά μέλη, η Ευρωπαϊκή Οικονομική
Κοινότητα (ΕΟΚ), με την οποία δημιουργείται η Κοινή Αγορά.
• Το 1973, γίνεται η πρώτη διεύρυνση της ΕΕ με τη προσχώρηση της Δανίας, της Ιρλανδίας και του
Ηνωμένου Βασιλείου.
• Το 1981, η Ελλάδα γίνεται το δέκατο μέλος της ΕΟΚ
• Το 1986, η Ισπανία και η Πορτογαλία προσχωρούν στην ΕΟΚ
• Το 1993 υπογράφεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ με την οποία δημιουργήθηκε η σημερινή ΕΕ και
αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η σταδιακή μετάβαση στο ενιαίο νόμισμα, δηλαδή το ευρώ.
• Το 1995, άλλες τρεις χώρες προσχωρούν στην ΕΕ (Σουηδία, Φινλανδία, Αυστρία), ενώ την ίδια
χρονιά υπογράφεται και η Συμφωνία Σένγκεν
• Το 2001 η Ελλάδα γίνεται μέλος της ευρωζώνης ενώ το ευρώ αρχίζει να κυκλοφορεί στις 1/1/2002.
• Το 2004 γίνεται η μεγαλύτερη διεύρυνση στην ιστορία της ΕΕ με την είσοδο δέκα νέων χωρών
(Κύπρος, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και
Τσεχία)
• Το 2007 προσχωρούν στην ΕΕ η Ρουμανία και η Βουλγαρία.
• Το 2009 υπογράφεται η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία είναι αυτή που ισχύει σήμερα.
• Το 2013 προσχώρησε στην ΕΕ η Κροατία [σύνολο κρατών-μελών 28]
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ σήμερα
 Σκοποί και πολιτικές της ΕΕ
• Ενιαία αγορά: ο χώρος μέσα στον οποίο
εμπορεύματα, υπηρεσίες, κεφάλαια και άτομα
κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς αδικαιολόγητες
διακρίσεις και εμπόδια.
• Οικονομική και Νομισματική Ένωση: η ΕΕ διαθέτει
από το 2002 το δικό της νόμισμα (ευρώ) ενώ βρίσκεται
σε εξέλιξη η προσπάθεια να αποκτήσει και μια κοινή
οικονομική (δημοσιονομική) πολιτική (Ευρωπαϊκός
Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης και
Ευρωπαϊκή Διευκόλυνση Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας).
• Κοινές πολιτικές: Κοινή Γεωργική Πολιτική, Κοινή
Εμπορική Πολιτική, Κοινή Εξωτερική Πολιτική και
Πολιτική Ασφάλειας, κ.λπ.
 Οργάνωση και λειτουργία της ΕΕ
Τα βασικά όργανα της ΕΕ είναι τα εξής:
 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου συνεδριάζουν οι ηγέτες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και η
αποστολή του είναι να θέτει τις γενικές προτεραιότητες της ΕΕ
 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του οποίου οι άμεσα (κάθε 5 έτη) εκλεγμένοι ευρωβουλευτές
εκπροσωπούν τους ευρωπαίους πολίτες και η αποστολή του είναι να νομοθετεί από κοινού με το
Συμβούλιο της ΕΕ και να ασκεί έλεγχο στα υπόλοιπα όργανα της ΕΕ
 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, της οποίας τα μέλη διορίζονται από τις εθνικές κυβερνήσεις για θητεία 5
έτων και η αποστολή της είναι να προωθεί συνολικά τα συμφέροντα της ΕΕ μέσα από νομοθετικές
πρωτοβολίες και να μεριμνά για την τήρηση των κανόνων που προβλέπονται από τις Συνθήκες
 το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών προασπίζουν τα
ιδιαίτερα συμφέροντα τους, φροντίζοντας να βρίσκουν ένα κοινό σημείο συμβιβασμού και η
αποστολή του είναι να νομοθετεί από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να διαχειρίζεται
ζητήματα εξωτερικής πολιτικής
 το Δικαστήριο της ΕΕ το οποίο επιβάλει κυρώσεις στις κυβερνήσεις των κρατών-μελών που
παραβιάζουν τη νομοθεσία της ΕΕ και βοηθάει τα εθνικά δικαστήρια για τη σωστή ερμηνεία της
νομοθεσίας αυτής
 το Ελεγκτικό Συνέδριο το οποίο ελέγχει τη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων της ΕΕ
 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία είναι υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική
 η Επιτροπή των Περιφερειών, η οποία εκπροσωπεί την τοπική αυτοδιοίκηση και την περιφερειακή
διοίκηση
 η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, η οποία αντιπροσωπεύει την κοινωνία των
πολιτών, τους εργοδότες και τους εργαζομένους
 ο Ευρωπαιος Διαμεσολαβητής οποίος ερευνά τις καταγγελίες πολιτών κατά των θεσμικών οργάνων ή
οργανισμών της ΕΕ για λόγους κακής διοίκησης
 Η ελληνική συμμετοχή στα όργανα της ΕΕ
• Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την Ελλάδα εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός. Μέλη
του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων
των 28 κρατών μελών της ΕΕ, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
(Ντόναλτ Τουσκ) και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
• Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι μέλος ως Επίτροπος για θέματα
Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας ο Δ.
Αβραμόπουλος. Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
• Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπάρχουν 750+1 ευρωβουλευτές εκ των
οποίων 21 προέρχονται από την Ελλάδα. Πρόεδρος του ΕΚ είναι ο Αντόνιο
Ταγιάνι.
• Στο Συμβούλιο της ΕΕ συμμετέχει κάθε φορά ο αρμόδιος υπουργός,
ανάλογα με το αντικείμενο της συνάντησης. Για τη λήψη των αποφάσεων
απαιτείται συνήθως ειδική πλειοψηφία: να συμφωνεί το 55% των χωρών
(δηλαδή, με τα 28 επί του παρόντος κράτη μέλη, 16 χώρες) που
αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ.
Άρα, για να αποτραπεί η λήψη μιας απόφασης, απαιτούνται τουλάχιστον 4
χώρες (που να αντιπροσωπεύουν το 35% τουλάχιστον του συνολικού
πληθυσμού της ΕΕ).
 Οι κανόνες δικαίου της ΕΕ

• Οι Συνθήκες της ΕΕ αποτελούν τηρουμένων των αναλογιών το «σύνταγμα»

της ΕΕ και αποκαλούνται συχνά πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ.
• Βάσει των όσων αναφέρονται στη Συνθήκη της ΕΕ, τα όργανα της ΕΕ
μπορούν ανάλογα με τη περίπτωση να εκδίδουν:
 Κανονισμούς: έχουν γενική και άμεση ισχύ (δεν απαιτείται η έκδοση
κάποιας προηγούμενης πράξης ενσωμάτωσής τους από τα κράτη-μέλη).
 Οδηγίες: είναι δεσμευτικές μόνο ως προς το αποτέλεσμα το οποίο
επιδιώκουν ενώ δεν έχουν άμεση ισχύ καθώς για την ενσωμάτωσή τους
στην έννομη τάξη των κρατών-μελών απαιτείται η θέσπιση πράξης (νόμος,
προεδρικό διάταγμα, υπουργική απόφαση)
 Αποφάσεις: είναι δεσμευτική μόνο για τα μέρη στα οποία απευθύνεται
(π.χ. απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για επιβολή προστίμου σε ένα
κράτος για παραβίαση κανόνων ανταγωνισμού)
 Συστάσεις ή γνώμες: είναι μη δεσμευτικές πράξεις και διατυπώνονται
από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ όπως και όταν προβλέπεται από τη
Συνθήκη
• Όλα τα παραπάνω αποκαλούνται και δευτερογενές ή παράγωγο δίκαιο της
ΕΕ
 Ανθρώπινο δυναμικό στη Δημόσια Διοίκηση
και την Τοπική Αυτοδιοίκηση
• Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού
• Δια Βίου Μάθηση στο Δημόσιο Τομέα
• Σύστημα κατάρτισης-επιμόρφωσης-
πιστοποίησης
• Ο ρόλος του ΕΚΔΔΑ
 Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού

• Το ανθρώπινο δυναμικό είναι ο βασικός πυλώνας κάθε δημόσιας

διοίκησης
• Επομένως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή υλοποίηση
κάθε μεταρρύθμισης που προωθείται για τη δημόσια διοίκηση,
αποτελεί η ανάληψη στοχευμένων δράσεων για την ανάπτυξη του
ανθρώπινου δυναμικού, βάσει σχεδίου το οποίο θα πρέπει να
εκπονείται με τη συμμετοχή των ίδιων των υπαλλήλων, της ηγεσίας
της διοίκησης αλλά και των κοινωνικών εταίρων, οι οποίοι είναι οι
αποδέκτες των υπηρεσιών που παρέχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι
• Σημαντική είναι και η δημιουργία ενός περιβάλλοντος αμοιβαίας
εμπιστοσύνης μεταξύ υπαλλήλων και ηγεσίας αλλά και μεταξύ
διοίκησης και πολιτών/επιχειρήσεων, προκειμένου να γίνει
αποδεκτό από όλες τις πλευρές ότι η μεταρρυθμιστική προσπάθεια
γίνεται βάσει ενός οργανωμένου σχεδίου με γνώμονα την μέγιστη
δυνατή εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και τη παροχή
ευκαιριών ανάπτυξης στους υπαλλήλους των δημοσίων υπηρεσιών.
 Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού
Μια συνεκτική πολιτική ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού της
δημόσιας διοίκησης μπορεί να περιλαμβάνει:
 Τον προσδιορισμό των αναγκών του φορέα σε ανθρώπινο δυναμικό, με
βάση τα επαγγελματικά περιγράμματα.
 Την πιθανή εξειδίκευση και προσαρμογή των περιγραμμάτων θέσεων,
σύμφωνα με τις ανάγκες του φορέα.
 Την εφαρμογή, με βάση τα περιγράμματα θέσεων, του συστήματος
στοχοθεσίας, αξιολόγησης και μέτρησης της αποδοτικότητας σε
συνδυασμό με αμοιβές, και άλλα κίνητρα, ούτως ώστε να ενισχυθεί η
υπευθυνότητα και η λογοδοσία.
 Την υποστήριξη της κινητικότητας και της εξέλιξης του ανθρώπινου
δυναμικού, με προτεραιότητα στις θέσεις των προϊσταμένων τμημάτων
και διευθύνσεων.
 Τον προσδιορισμό των αναγκών κατάρτισης του ανθρώπινου δυναμικού
καθώς και τον προγραμματισμό της υλοποίησής της
 Δια Βίου Μάθηση στο Δημόσιο Τομέα

• Ορισμός «Δια βίου μάθησης» (αρ. 2, ν.3879/2010):

Όλες οι μορφές μαθησιακών δραστηριοτήτων στη διάρκεια
της ζωής του ανθρώπου, που αποσκοπούν στην απόκτηση
ή την ανάπτυξη γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων, οι
οποίες συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης
προσωπικότητας, στην επαγγελματική ένταξη και εξέλιξη
του ατόμου, στην κοινωνική συνοχή, στην ανάπτυξη της
ικανότητας ενεργού συμμετοχής στα κοινά και στην
κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη.
Περιλαμβάνει την τυπική εκπαίδευση, τη μη τυπική
εκπαίδευση και την άτυπη μάθηση.
• Ειδικότερα στη δημόσια διοίκηση, η δια βίου μάθηση του
ανθρώπινου δυναμικού
 Σύστημα
κατάρτισης-επιμόρφωσης-πιστοποίησης
• Μια δομή κατάρτισης και επιμόρφωσης είναι η μονάδα
εκείνη η οποία με την οργανωτική διάρθρωση, τις
λειτουργίες, το ανθρώπινο δυναμικό και την υλικοτεχνική
υποδομή της παρέχει εκπαιδευτικές υπηρεσίες, οι οποίες
μπορεί να είναι και πιστοποιημένες. Στη περίπτωση αυτή,
στον εκπαιδευόμενο χορηγούνται και μόρια πιστοποίησης,
τα οποία μπορεί να αξιοποίησει στο πλαίσιο της
υπηρεσιακής του εξέλιξης.
• Στην Ελλάδα, λειτουργούν ως φορείς παροχής υπηρεσιών
δια βίου μάθησης ειδικά για δημοσίους υπαλλήλους:
 Το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης
 το Κοινωνικό Πολυκέντρο και το Διαβαλκανικό Ινστιτούτο
Δημόσιας Διοίκησης της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
 Ο ρόλος του ΕΚΔΔΑ
Στο πλαίσιο λειτουργίας του ΕΚΔΔΑ, η επιμόρφωση των στελεχών της
δημόσιας διοίκησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης σχεδιάζεται και
υλοποιείται από το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης (ΙΝΕΠ) και την αποκεντρωμένη
δομή του μέσω πιστοποιημένων προγραμμάτων, τα οποία προκύπτουν από
επιχειρησιακά σχέδια εκπαίδευσης που καταρτίζονται με τη συνεργασία
Εσωτερικών Ομάδων Επιμορφωτών στα Υπουργεία και Ειδικών Ομάδων
Επιστημόνων σε ΝΠΔΔ, Περιφέρειες, Δήμους.
• Τα προγράμματα επιμόρφωσης είναι όλα πιστοποιημένα και υποστηρίζουν
την αποτελεσματική υλοποίηση των δημοσίων πολιτικών για τη διοικητική
μεταρρύθμιση και την αποκέντρωση, την αποτελεσματικότητα και τη
διαφάνεια, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, την
υγεία, την κοινωνική πολιτική και την κοινωνική αλληλεγγύη.
• Υλοποιούνται σε δύο επιμορφωτικές περιόδους και σύμφωνα με σχετική
εγκύκλιο τα στελέχη της διοίκησης δύνανται να υποβάλλουν ηλεκτρονικά
έως και τέσσερεις αιτήσεις συμμετοχής ανά περίοδο. Ηλεκτρονικά
διενεργούνται όλες οι υπηρεσίες επιμόρφωσης διασφαλίζοντας την
αξιόπιστη συμμετοχή και τη διαφανή πρόσβαση σε κάθε βήμα της
εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το εκπαιδευτικό υλικό των προγραμμάτων
διατίθεται σε ηλεκτρονική μορφή.