Ang malawak na dagat ng sorsogon ay tahanan ng

malalaking butanding. Dito sila malayang kumakain,

lumalaki at naglalaro.
At may isang batang butanding na mahilig maglaro ng
taguan.
“nasaan na kaya si Bing?” tanong lagi ng kaniyang mga
kalaro.
Wala siya sa mga korales, wala siya sa mga seaweed, o kaya
sa ilalim ng buhangin.
Ang galing galing magtago ni Bing. At nakakgulat pa siya
kung lumitaw.
“bulaga!” sigaw ni Bing. Sumusulpot na lang siya kung saan-
saan.
Isang gabi, habang naglalaro, dumating ang mga di-
inaasahang bisita. Takot na takot ang mga butanding!
“Bing! Lumabas ka na! Delikadong maglaro!” sigaw nila.
Ngunit hindi siya nahanap.
Maya-maya, lumabas na rin si Bing.
“Bulaga!” sigaw niya.
Ngunit nagulat siya sa kanyang Nakita.
Nagtatago sa malaking bato ang mga kalaro niya
habang ang mga magulang nila ay nagkakagulo.
“Ano’ng nangyayari?” pag-aalala ni Bing.
Sinagot siya ng daing at sigaw ng mga magulang .
Nagpupumiglas sila sa mga patibong. Tinitiis ang
sakit. Tila wala silang laban sa mga marahas na
bisita
Biglang may naisip si Bing. Tinipon niya ang kanyang mga kalaro.
“Maglaro tayo ng taguan!” sabi ni Bing.
“Magtataguan tayo gayong may gulo?” tanong ng mga kalaro.
“Basta ibang klase ito. Ituturo ko kung saan ako nagtatago!” wika
ni Bing.
“Lakasan ninyo ang pagpadyak ng buntot, tumingala sa buwan, at
ipagaspas ang mga palikpik, gaya ng mga ibon,” turo ni Bing.
Sabay – sabay na sumunod ang mga butanding.
Sa gulo sa dagat ng gabing iyon, hindi na
namalayan ng mga bisita ang nangyayari sa likod
nila.
“Ang ganda ng taguan mo!” sabi ng mga
butanding kay Bing. “Magtatago tayo rito?”
“Hindi. Ituturo ko naman ngayon kung
paano ako bumabalik!” sagot ni Bing.
“Talooooo!” sabay-sabay na sgaw ng mga
butanding.
“Nahuhulog ang mga buwan at ang mga
bituin!” takot na sigaw ng mga bisita.
“Umalis na tayo rito!”
Nang gabing iyon, nagging tahimik muli
ang dagat. Nagpasalamat din ang mga
magulang sa mga batang sumagip sa kanila.
“Patintero naman tayo!” alok ni Bing.