Walang iisang

kahulugan ang
“Filipino” bilang
wika.
Wala namang teksbuk
na nagpapaliwanag
kung ano ang
“Filipino”.
 Maaaring magkaisa sa
pagpipilit na dapat ay
“Pilipino” ang gamitin kapag
tinutukoy ang mamamayan o
kultura ng ating bansa.
 Maaari ding magkaisang
isagot na pangalan lamang
kasi ng Wikang Pambansa ang
binago at tinawag na “Filipino”
. Ang mamamayan at kultura ay
nanatiling “Pilipino”.
Pangunahing problema
ng wikang “Filipino” ay
identidad.
-ang Filipino ay ang katutubong wika na ginagamit sa
buong Filipinas bilang wika ng komunikasyon, sa
pagbigkas at sa pasulat na paraan, ng mga pangkating
katutubo sa buong kapuluan. Sapagkat isang wikang
buhay, mabilis itong pinauunlad ng araw-araw at iba’t
ibang uri ng paggamit sa iba’t ibang pook at sitwasyun
at nililinang sa iba’t ibang antas ng saliksik at
talakayang akademiko ngunit sa paraang maugnayin at
mapagtampok sa mga lahok na nagtataglay ng mga
malikhaing katangian at kailangang karunungan mula sa
mga katutubong wika sa bansa.
 Hanggang ngayon,
tinatawag lamang na
“Filipino”ang Wikang
Pambansa dahil sa tadhana
ng 1987 konstitusyon.
 Ang napagkaisahang pasiya sa 1934 kumbensiyong
Konstitusyonal na pumili ng isang katutubong wika
upang pagbatayan ng Wikang Pambansa ay
produkto ng adhikaing nasyonalista at kontra-
nasyonalista. Mahahalatang nasa dibdib pa ng mga
makabayang lider politikoang naturang adhikain sa
kabila ng pagkabigo ng Himagsikang 1896 at sa
kabila ng matagumpay na pananakop ng United
States.