Mga Kaisipang Asyano sa

Pagbuo ng Imperyo
 Ang Middle Kingdom at
Mandate of Heaven ng China
Isa sa pinakamatatandang kultura ang umusbong at yumabong sa China na
nagtataglay ng napakayamang kasaysayan. Sa loob ng libo-libong taon, nakilala
ang China sa iba’t ibang katawagan subalit ang pinakatradisyonal na pangalan
nito ay Zhonggou o Middle Kingdom. Marami sa mga kabihasnan sa daigdig na
itinuturing ang kanilang sarili bilang sentro o nasa gitna ng mga kaganapang
pangkasaysayan at pangkalinangan. Isa na rito ang mga Chinese. Ang ganitong
pagtingin ay posibleng bunsod ng heograpiya ng China na napalilibutan ng mga
anyong lupa (tulad ng Himalayas sa timog-kanluran at Gobi Desert sa hilaga) at
anyong tubig (Pacific Ocean sa silangan) na naghihiwalay sa kaniya sa iba pang
mga lugar. Sa paglipas ng mahabang panahon, na kapanatili ang China bilang
hiwalay at natatangi sa iba pang mga kultura dahil sa kaniyang heograpiya. Lubos
ding nakatulong sa pagkakakilanlang Chinese ang pagkakaroon ng katutubong
paniniwala, sariling paraan ng pagsulat, at paggamit ng mga kagamitang
pansining na gawa sa bronze. Lalo nitong pinagtibay ang kaisahan ng mga
Chinese sa paglipas ng panahon
Bago pa man ang pagbubuo ng China bilang isang imperyo, watak-watak ang Tinutukoy lamang
ng Middle Kingdom ang bahaging nasa gitna ng mga estadong ito. Matatagpuan sa rehiyong ito
ang pinakamauunlad na kultura ng China na nasa lambak ng Huang He. Sa pagkabuo ng imperyo,
tinutukoy na nito ang lugar kung saan nanirahan ang emperador ng China. Nang lumaon, inilapat
ito sa buong lupain, sa halip na sa isang maliit na bahagi lamang ng China. Sa ganitong
pamamaraan, napamalas nito ang pagkakaisa ng mga Chinese hanggang sa pagsapit ng ika-19 at
ika-20 dantaon. Sa paggamit ng terminong Middle Kingdom, ipanahahayag ng mga Chinese. Ang
Mandate of Heaven ay isa pang mahalagang kaisipang nag-ugat sa dinastiya ng Zhou (o Chou)
noong mga 1100 BCE. Ito ang pinaka mahabang dinastiyang namayani sa China. Ginamit ito ng
mga taga-Zhou. Sa pamamagitan ng mandato napipili ang isang emperador at itinatakda ang
kaniyang paghahari batay sa kagustuhan ng langit.
Una, iginagawad ng langit ang Karapatan sa isang emperador upang
mamuno. Ikalawa, nararapat na isa lamang ang namumunong
emperador sapagkat iisa lamang ang langit. Ikatlo, nakabatay ang
pamumuno sa kabutihan at kagandahang-loob ng isang emperador.
Ikaapat, walang dinastiya ang namumuno habang buhay. Ang isang
pinuno ay nararapat maging matalino at makatuwiran, at sumusunod sa
Daoo ang Way of Heaven. Itinuturing na “Anak ng langit”
(son of heaven) ang isang emperador. Pag-aalsa ng mga magsasaka,
pagsalakay ng mga dayuhang puwersa, at pagdating o pagkakaroon ng
tagtuyot, taggutom, baha at lindol. Maaring magkakaugnay ang mga
kaganapang nabanggit Halimbawa, ang paghaba o tagtuyot ay
magresulta sa taggutom, na maaaring magbunsod sa isang pag-aalsa ng
mga magsasaka. Ang mga pag-aalsa ay hindi nangangahulugang
pagsuway sa Dao sa tulong ng langit. Ang isang magsasaka ay maaring
gawaran ng basbas ng langit upang maging emperador at pasimulan ang
isang dinastiya.
 Sa pangambang mawala ang mandating ito, kinailangang maging
maayos ang pamumuno ng mga emperador sa kanilang nasasakupan.
Nagkaroon din ng pagkakataon ang mga karaniwang tao upang makuha
ang kapangyarihan at maging pinuno. Nagawang maipaliwanag ng mga
puwersa ng kalikasan baha, taggutom, tagtuyot, lindol, at sakit ang mga
bagay na hindi maunawaan ng tao. Naniniwala ang mga sinauang
Chinese na ang mga sakunang ito ay ga senyales na ibinibigay ng langit
sapagkat and estado ay lumilihis na sa Dao.

Amaterasu ay nangangahulugang ”kumiking na kalangitan”

Sa ipinatipad na Konstitusyon ng Meiji noong 1890, malinaw na

nakasaad ng emperador ng Japan dahil sa kaniyang taglay na kabanalan
mula sa mga ninuno. Noong 1954, itinuturing ng mga Japanese na diyos
ang kanilang emperador. Sa pagkatalo ng Japan sa digmaan,
Ang Divine Origin ng Japan at Korea
• Batay sa Kojiki (Records of Ancient Matter) at Nihon Shoki (Chronicles of Japan),
ang emperador at ang kaniyang pamilya ay mga direktang kaanak ni Amaterasu o
Amaterasu-omikami. Sa mitong Japanese, siya ay isang diyosa ng araw (sun-
goddess) na anak nina Izanami at Izanagi. Ang pangalang kinailangang itakwil ni
Emperador Hirohito (o Showa) ang pagiging banal at sagrado ng isang emperador.
Alinsunad sa konstitusyon ng Japan at ng pagkakaisa ng mga Japanese.
Ginagampanan niya ang pagiging pinuno ng estado na nagtatalaga ng Punong
Ministro at ng Punong Hukom. Ang kaarawan ng kasalukuyang emperador na si
Akihito ay isang national holiday sa Japan (Disyembre 23). Matapos mapangasawa
ang isang oso na nagging isang magandang babae nang lumaon, nagkaroon sila
ng supling, si Dangun.

Mula sa dinastiya ng Yi, ang kahuli-hulihang emperador ng Korea ay si Sunjong

(Yunghui) na namuno mula 1907 hanggang 1910. Ikalawa siya sa mga nagging
emperador sa panahon ng Imperyo ng Korea ng nagsimula noong 1897.Noong
1910
Korea
• Banal din ang turing ng mga Korean sa pinagmulan ng kanilang
emperador batay sa mito. Isang nagngangalang Hwanung ang bumaba
sa lupa sa kabundukan ng Taebaek at itinatag ang isang siyudad ng
diyos (city of god) na tinawag na Sinsi. Si Hwanung ay anak ni Hwanin,
and diyos at emperador ng kalangitan
 Ang mga Devaraja ng India
Para sa mga kaharian sa Asya na yumakap sa mga impluwensiya sa India,
ang konsepto ng Devaraja ay nauukol sa paniniwalang diyos din ang mga
hari. Hango ang kataga sa Sanskrit na deva na nangangahulugang
“diyos” at raja o “hari.” Ang mga hari ay itinuturing na isang sagrading
pinuna at isang kaanyuan ni Shiba o Vishnu, mga diyos ng Hindu. Sa mga
sumasamba kay Shiva, mahalaga ang kanyang linga o lingam bilang
representasyon ng kaniyang sagradong kapangyarihan.
Ang linga ay hawa sa bato na may kakaibang hugis na sumisibolo sa mga
enerhiya.
Para sa mga tagasunod ng kaisipang deveraja, nag tataglay ng mga
kamangha-manghang katangian ang isang hari, na isa ring buhay na
diyos sa daigidg. Inilapat ang ganitong pagtinign sa isang pununo sa ilag
mga kabihasnan sa Timog-silangang Asya tulad sa matandang Java at
Cambodia. Halimbawa,nagsimula ang paniniwala sa devaraja sa
sanaunag Java noong 732 matapos maglagay ng isang lingam ang hari at
Mataram o Medang na si Sanjaya (732-746) sa kanila upang pasinayaan
ng dinastiya ng Sailendra. Samantala, sa sinaunang Cambodia, sinimulan
ni Jayavarman II (ca, 770-850) ang ganitong paniniwala noong ikasiyam
na siglo. Siya ang tagapagtatag ng impreyong Khmer ng Ankor
(802-1431). Noong 802, inihayag niya ang kaniyang pagiging isang
chakravartin o “hari ng mga hari.” Ang chakvartin ay isang terminong
Indian na tumutukoy sa isang kahanga-hanga at mabuting pinuno.
Matutunghayan ang paggamit ng mga katagang ito sa mga
monumentong naipatayo sa panahon ng Imperyong Maurya mula kina
Chandragupta Maurya hanggang kay Ashkola
Naging mahalaga ang ganitong pagtingin sa mga hari sapagkat na tiyak
nito ang kanilang pamamahala sa estado. Pag sasaayos ng lipunan, at
isang buhay na diyos, kinailangan nilang matiyak ang katapatan ng
kaniyang nasasakupan. Dabil sa imahe ng pagiging sagrado, Halimbawa
nito ay ang mga templo sa Borobudur, Prambanan, at Angkor.
 Ang Caliph sa Imperyong
Islamiko
Caliph sa isang espirituwal na pinunong pumalit kay Muhammad sa kaniyang
pagpanaw noong 632. Si Muhammad ang tagapagsimula ng relihiyong Islam
noong ikapitong siglo. Hango ito sa salitang Arabic na khalifah na
nangangahulugang “ang sumunod” (succuessor). Pinaikli ito ng mga katagang
“khalifat rasul Allah” o “successor to the messenger of God” na si
Muhammad. Unang ginamit ni Abu Bakr ang mga katagang ito matapos
siyang piliin bilang pinuno ng mga Muslim.
Magkaiba amg pananaw ng dalawang pinakamalalaking denominasyon ng
Muslim ukol sa nararapat na caliph matapos ni Muhammad. Para sa mga
Sunni Muslim, nararapat ihalal ng nakararami ang isang caliph. Para sa mga
Shi’a Muslim, ang pipiliing caliph ay nararapat na kamag-anak ni Muhammad.
Ang Rashidun ay nangangahulugang “tamang ginabayan” (rightly)
 Namumuhay ang mga Rashidun na makatuwrian, may malasakit sa
kapuwa. At kapantay ng iba. Subalit sa pagtatapos ng pamumuno ng
mga rashidun, ang sumunod na mga caliph ay nagmistulang mga hari at
emperador, at pumaimbulog ang kanilang pasisyon sa lipunan kung
ihahambing sa kapuwa Muslim. Sa panahon ng Umayyad Caliphate
(661-750). Sa pagbagsak ng Umayyad, sinundan ito ng Abbasid sa
pagsalakay ng mga Mongol sa pamumuno ni Hulagu Khan sa Baghdad.

Thank you for listening to our Reporting. 